Professional Documents
Culture Documents
ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΘΕΜΑ: Η χαρούμενη ανακάλυψη των μανιταριών από τον Μαρκοβάλντο και η ομαδική
δηλητηρίαση όσων τα έφαγαν.
ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ:
1. Προβλήματα της διαβίωσης στα αστικά κέντρα. Οι κίνδυνοι που απειλούν τον
άνθρωπο εξαιτίας της απομάκρυνσης από τη φύση και της διαβίωσης στο
μολυσμένο περιβάλλον της πόλης.
3. Ο ρόλος της φύσης στη ζωή του ανθρώπου. Υγεία, χαρά, ποιότητα ζωής.
ΕΝΟΤΗΤΕΣ
Α’ ενότητα (Μια μέρα… της ύπαρξής του»: Η σχέση του Μαρκοβάντο με τη φύση και την
πολη.
Δ’ ενότητα (Το άλλο πρωί… ήθελαν να μεγαλώσουν): Ο Αμάντιτζι γνωρίζει την ύπαρξη των
μανιταριών
Ε’ ενότητα (Τη νύχτα έβρεξε … αγριοκοίταζαν ο ένας τον άλλο): Η μοιρασιά των μανιταριών
Εκφραστικά μέσα:
3) Μετωνυμία: Μια ωραία τηγανιά!, ανέλπιστη σοδειά (το περιέχον αντί του
περιεχομένου).
4) Επίθετα: στενή πρασιά, άγονη και σκασμένη γη, κρυμμένους θησαυρούς, πορώδη
σάρκα, δανεικό καλάθι, ανέλπιστη σοδειά, ζηλότυπο και δύσπιστο φόβο.
ΤΕΧΝΙΚΗ:
– γ’ πρόσωπη αφήγηση.
– Ο αφηγητής δε συμμετέχει στην ιστορία, αλλά εμφανίζεται σαν να μπορεί να τα
παρακολουθεί και να τα γνωρίζει όλα (μηδενική εστίαση).
Ζουν μακριά απ’ τη φύση, σ’ ένα άχαρο κι αφιλόξενο περιβάλλον (ο γκρίζος και
άχαρος κόσμος που τον περιέβαλλε).
Συχνά, η εργασία τους είναι μονότονη {καθόταν και ξεφόρτωνε) και οι οικονομικές
τους απολαβές περιορισμένες
Στην αρχή ενθουσιάζεται. Νιώθει ότι ο κόσμος αλλάζει, ότι η ζωή του αποκτά
νόημα.
Κυριεύεται από καχυποψία και ζηλοτυπία, όταν διαπιστώνει ότι και άλλος γνωρίζει
για τα μανιτάρια.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΜΑΡΚΟΒΑΛΝΤΟ
Ο ΜαρκοΒάλντο είναι αχθοφόρος. Η δουλειά του είναι σκληρή και άχαρη. Φορτώνει και
ξεφορτώνει κιβώτια. Δεν του προσφέρει καμία ικανοποίηση. Τον τοποθετεί στα κατώτερα
κοινωνικά στρώματα, ενώ και τα οικονομικά του δε φαίνονται ανθηρά.
Η ζωή του γίνεται ακόμη πιο θλιβερή, γιατί δεν έχει προσαρμοστεί στη ζωή της
μεγαλούπολης. Τα φώτα κι οι βιτρίνες της τον αφήνουν αδιάφορο. Το αφιλόξενο
περιβάλλον της τον θλίβει. Παντού αναζητεί τη φύση και την ομορφιά της· έστω και τα
ελάχιστα ίχνη της μέσα στην άχαρη τσιμεντούπολη.
– Τα συναισθήματα που δημιουργεί το πικρό χιούμορ του αφηγήματος είναι θλίψη και
απαισιοδοξία, ενώ ο αφελής και ονειροπόλος πρωταγωνιστής προκαλεί τη συμπάθεια και
κάποτε το ειρωνικό χαμόγελο του αναγνώστη.
Ίσως η φύση που ζωντάνεψε στην πόλη με τα μανιτάρια, να τον έκανε ξανά
ευαίσθητο και γενναιόδωρο.
Ίσως δηλώνει την επιθυμία των ανθρώπων που ζουν συγκεντρωμένοι αλλά
αποξενωμένοι στις πόλεις να ξαναγυρίσουν σε ένα πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής να
ξαναέρθουν σε επαφή μεταξύ τους και να δημιουργήσουν ξανά ανθρώπινες
σχέσεις.
Το διήγημα κλείνει με τρόπο κωμικό, αφού όλοι όσοι μάζεψαν μανιτάρια κατέληξαν
στο νοσοκομείο για πλύση στομάχου ( ήταν δηλητηριασμένα).
Το τέλος συμβολίζει την διάψευση της ελπίδας ότι μπορεί να αλλάξει ζωή ο
άνθρωπος της μεγαλούπολης και να ξαναφέρει τη φύση στη ζωή του.
ΙΔΕΕΣ – ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ: