ANNE McCAFFREY

MERCEDES LACKEY

STATEK KTÓRY
POSZUKIWAŁ
( Przełożył: Andrzej Łukaszewicz )
 POWRÓT MIĘŚNIOWCA - ŁADOWNIA - ROZBAWIENIE

Powodowany czymś, co było mieszaniną natchnienia i szaleństwa, włączył silniki

hamujące. Ślizgowiec zatrzymał się w połowie obrotu; siła odśrodkowa cisnęła Alexem w bok, na
pasy bezpieczeństwa oraz wyrzuciła szakala na sam koniec pojazdu i w ogóle z sań. Zwierzę
poleciało w kierunku sfory, robiąc przy tym co najmniej tuzin koziołków.
Pojazd pomknął w stronę Tii; w tym czasie ona otworzyła wnękę ładunkową i włączyła pole
siłowe. Miała nadzieję, że Alex zdoła na czas wyhamować, by nie uderzyć w tylną ścianę.
Wiedziała, że nierówno lecący ślizgowiec bardzo łatwo mógł otrzeć się o coś, wchodząc z taką
szybkością w pole siłowe.
Nawet nie zwolnił, gdy zahaczył o drzwi ładowni. Tia zamknęła je tuż za nim. Nie
zwracając na to uwagi, Alex zmniejszył moc silników; pojazd wytracał prędkość, sunąc brzuchem
po podłożu, co wywołało deszcz iskier. Zboczył z kierunku lądowania i uderzył w tył ładowni.
Przytomny manewr Alexa, wspierany działaniem pola siłowego, osłabił jednak impet uderzenia do
tego stopnia, że ślizgowiec lekko tylko wgniótł ścianę wychwytującą. Jeszcze raz Alex zawisł na
pasach bezpieczeństwa. Na bokach i z tyłu ślizgu widoczne były ślady zębów próbujących go
zatrzymać szakali.
Alex siedział przez chwilę nieruchomo, ciężko dysząc. Sensory Tii nie sygnalizowały
jakichś obrażeń, więc postanowiła poczekać, aż złapie oddech.
Kiedy wreszcie podniósł głowę, Tia z uwagą przyjrzała się jego twarzy. Pokrywał ją
rozpalony rumieniec, ale nie było na niej widać oznak szoku lub bólu.
- Cóż - powiedziała spokojnym i zrównoważonym głosem. - Zdaje się, że wiesz, jak zrobić
na kimś wrażenie.
Zamrugał oczami - zaraz potem opadł swobodnie na fotel i szczerze się roześmiał.
 CZĘŚĆ PIERWSZA

Rubinowe światło comu pulsowało, gdy Hypatia Cade oderwała się od lekcji. Przed oczami
siedmiolatki wciąż tańczyły równania kwadratowe, zwróciła jednak uwagę, że pulsacja comu nie
była taka jak zwykle. Urządzenie zatem nie nagrywało wiadomości ani nie sygnalizowało próby
połączenia się z nią rodziców. Błyski były parzyste i powtarzały się w regularnych odstępach czasu.
Znaczyło to, że ktoś był na orbicie i czekał, aż Hypatia odpowie na wezwanie.
Pojawienie się kogoś na górze oznaczało niespodziewane przybycie jakiegoś statku - Tia na
pamięć znała rozkład przylotów. Wszystkie wizyty wahadłowców były bowiem dokładnie
zaplanowane, a AI rozpoczynał swój codzienny raport przy śniadaniu właśnie od przypomnienia
ewentualnych odwiedzin. Tia poczuła dreszcz emocji i postanowiła jak najszybciej odpowiedzieć.
Zdecydowała, że nie będzie traciła czasu na powiadomienie rodziców. Zresztą, to nie mógł być
jakiś nagły wypadek, gdyż wtedy AI na pewno przerwałby jej lekcję.
Przetarła oczy, by wymazać obraz tańczących zmiennych, i podsunęła swój stołeczek pod
tablicę kontrolną comu. Mogła teraz z łatwością dosięgnąć wszystkich przycisków sterujących. Z
godną podziwu sprawnością dostroiła com, rozgrzała przekaźniki i włączyła linię.
- Grupa poszukiwawcza C - 121 - powiedziała, zwracając uwagę na dykcję, ponieważ
mikrofon był stary i często gubił słowa wypowiadane niewyraźnie. - Grupa poszukiwawcza C -
121, powtarzam. Linia wolna. Odbiór.
Odliczyła nerwowo cztery sekundy, które musiały upłynąć, by dotarła do niej odpowiedź.
Jedna przeciwprostokątna, dwie przeciwprostokątne, trzy przeciwprostokątne, cztery
przeciwprostokątne. Kto to może być? Nie zapowiedziane wizyty nieczęsto tu się zdarzały. Tia
zdawała sobie sprawę, że mogło to być coś niebezpiecznego. W swoim młodym życiu słyszała
wiele opowieści o napaściach na bezbronne stacje archeologiczne. Nie mogła zatem odrzucić takiej
możliwości. Chociaż na terenie wykopalisk na Salomon - Kildaire rzadko można było znaleźć
przedmioty cenione przez kolekcjonerów zabytków, to czy złodzieje musieli o tym wiedzieć?
Gdyby ktoś taki się pojawił, miała natychmiast zanurkować do ukrytego tunelu ewakuacyjnego,
który wyprowadziłby ją z kopuły do schronu poza wykopaliskami. Była to pierwsza rzecz, o której
dowiedziała się od matki i ojca, gdy tylko kopuła została wzniesiona...
- Tutaj kurier TM - 370. Tio, moja droga, czy to ty? Nie bój się, kochana, odbywamy
właśnie niezbyt pilną misję, a że było nam po drodze, więc przywieźliśmy wcześniej waszą pocztę.
Odbiór.
 Mocny, kontraltowy głos był trochę zniekształcony przez nie najnowsze już głośniki, mimo
to sprawił Tii wielką radość. Zaczęła lekko podskakiwać na swoim stołeczku, nie mogąc ukryć
podniecenia.
- Moira! Tak, tak, to ja! Ale... - Jej radość trochę przygasła. Kiedy ostatnio Moira tu
zawitała, jej kod wywoławczy brzmiał CM, nie TM. - Moiro, co się stało z Charliem? - Jej głos stał
się jakby poważniejszy. - Czyżbyś przestraszyła kolejnego mięśniowca? Wstydź się! Nie pamiętasz
już, co ci mówiono, gdy wyrzuciłaś Ariego?! Uh - odbiór.
Cztery sekundy; wieczność.
- Moja droga, ja go wcale nie przestraszyłam - odpowiedziała Moira, jednak Tia wyczuła w
jej głosie nutkę poczucia winy. - Zdecydował się ożenić, wychować potomstwo, osiąść naboje jak
szczur lądowy. Nie martw się, ten będzie już ostatni jestem tego pewna. Tomas i ja pasujemy do
siebie doskonale. Odbiór.
- To samo mówiłaś o Charliem - przypomniała ponuro Tia. - I o Arim, i Lilianie, Julesie, i...
Moira przerwała jej tę nie kończącą się wyliczankę.
- Zapal, proszę, światła lądowania. Dokończymy naszą dyskusję, gdy wyląduję. - Jej głos
stał się bardziej stanowczy. - Poza tym przywiozłam ci prezent urodzinowy. Dlatego nie mogłam tu
nie wstąpić. Odbiór.
Tak jakby prezent urodzinowy zdołał powstrzymać ją przed wymienianiem kolejnych
chybionych prób Moiry z mięśniowcami! Cóż - może troszeczkę.
Zapaliła światła lądowiska, po czym, czując lekką dumę, wykonała pozostałe czynności
niezbędne do lądowania. Ustawiła reflektory, włączyła monitory pomocnicze, następnie poleciła
AI, by nawiązał łączność z systemem nawigacyjnym Moiry. Gdyby Moira przybyła tu parę
miesięcy temu, musiałaby wylądować bez niczyjej pomocy. Dzisiaj jednak Tia doskonale
wiedziała, co ma robić.
Dziewczynka przysunęła się bliżej mikrofonu.
- Wszystko sprawdzone i gotowe do rozpoczęcia ostatniej fazy lądowania, Moiro. Ciekawe,
co też mi przywiozłaś? Odbiór.
- Och, ty mała spryciaro! - wykrzyknęła Moira głosem pełnym zachwytu. - Uruchomiłaś
cały system. Sporo się nauczyłaś od naszego ostatniego spotkania! Dziękuję ci, moja droga, a o
tym, co ci przywiozłam, dowiesz się, gdy już będę na dole. Bez odbioru.
No cóż, próbowała. Zeskoczyła ze swojego stołka, pozwalając, aby AI i zewnętrzne
systemy nawigacyjne przejęli kontrolę nad wprowadzeniem statku mózgowego do bazy. Moira nie
oddawała nikomu sterów, jeżeli to nie było konieczne. Stanowiło to jedną z przyczyn jej
odwiecznych problemów z mięśniowcami. Nie ufała im, gdy mieli prowadzić i do tego zupełnie się
z tym nie kryła. Szczególnie Ariemu było to nie w smak. Za wszelką cenę chciał udowodnić, że
równie dobrze czuje się za sterami AM - 370. Doszło nawet do tego, że próbował uniemożliwić jej
kontrolę nad statkiem.
Teraz trzeba było podjąć następną decyzję: czy powinna się ubrać i pójść zawiadomić
rodziców? Złapanie ich przez com nie było takie proste; prawdopodobnie nie mieli przy sobie
osobistych nadajników. A jeżeli nawet je mieli, to nie oczekiwali żadnego wezwania. Nie był to
nagły wypadek i z pewnością nie byliby zadowoleni, gdyby przerwała im jakąś istotną pracę, na
przykład dokumentację znalezisk czy żmudne oznaczanie ich wieku. Nie pomógłby nawet fakt, że
statkiem, który przyleciał, była Moira.
Poza tym Moira nie wspomniała o niczym, co byłoby dla nich istotne. Z pewnością nie
poruszałaby tak błahych tematów, jak zmiana mięśniowców czy prezent urodzinowy, gdyby miała
do przekazania coś naprawdę ważnego. Tia zerknęła na zegar; do przerwy na lunch nie zostało
więcej niż pół godziny. Wiedziała, że dla jej rodziców, Poty Andropolous - Cade (doktora nauk
biosądowniczych, ksenologii, archeologii) i jej męża Braddona Maartensa - Cade'a (doktora nauk
geologicznych, fizyki astralnej i licencjonowanego astrologatora), punktualność była sprawą
podstawową. Dokładnie o godzinie siódmej każdego ranka, niezależnie od miejsca pobytu, rodzina
Cade'ów spożywała śniadanie. Punktualnie o dwunastej rodzice wracali do kopuły, by wspólnie z
Tią zjeść lunch. AI miał dopilnować, żeby o szesnastej Tia zjadła coś na przekąskę. Natomiast o
dziewiętnastej powracali na wspólną kolację.
Zatem za trzydzieści minut Pota i Braddon przybędą do kopuły. Moira nie mogła
wylądować później niż za dwadzieścia minut. Gość ze statku powinien zatem zjawić się tu jeszcze
przed nimi.
Tia krzątała się po pokoju gościnnym kopuły, zbierając swoje książki i łamigłówki,
wyrównując poduszki na sofie, zapalając lampy i holoskop, który wyświetlał falujące niebieskie
drzewa na tle zielonej laguny na Myconie, gdzie poznali się jej rodzice. Poleciła AI, by zaparzył
kawę. Pominęła przy tym program przygotowania lunchu, włączając system V - l, który Braddon
zainstalował, by mogła przyjmować gości. Sama wybrała muzykę; żywszą część Suity Arkenstone,
która według niej najbardziej pasowała do sytuacji.
Ponieważ skończyła przygotowania, a nikt się jeszcze nie pojawił, czekała. Czekanie było
czymś, czego nauczyła się bardzo wcześnie. Sądziła, że umie to robić bezbłędnie, gdyż sporo miała
takich “pustych" chwil w swoim młodym życiu. Czas dziecka archeologów przepełniony był
czekaniem, zazwyczaj samotnym, co czyniło je o wiele bardziej samodzielnym.
Tia nie znała innych dzieci, nie miała kolegów w swoim wieku. Rodzice zazwyczaj
prowadzili prace wykopaliskowe tylko we dwoje, gdyż specjalizowali się w stanowiskach
pierwszej klasy; gdy takich nie było, prowadzili wykopaliska drugiej klasy. Nigdy natomiast nie
uczestniczyli w pracach trzeciej klasy. A tam właśnie znajdowały się setki ludzi wraz ze swymi
rodzinami. Nieczęsto się też zdarzało, by inni naukowcy w wieku jej rodziców, pracujący na
stanowiskach drugiej klasy, mieli siedmioletnie dzieci.
Wiedziała, że to, iż rodzice zabierali ją na każdą wyprawę, było uważane za postępowanie
dość ekscentryczne - zwłaszcza że była tak małym dzieckiem. Większość małżeństw pracujących z
dala od domu zostawiała swe pociechy u krewnych lub wysyłała je do szkół z internatami.
Tia słuchała toczących się wkoło rozmów dorosłych, a oni nie zwracali na nią uwagi,
sądząc, że niczego nie rozumie. Sporo się dzięki temu nauczyła; prawdopodobnie dużo więcej niż
rodzice mogli przypuszczać.
Wielokrotnie podsłyszała twierdzenie, iż była efektem czegoś nie przemyślanego. Kiedy
indziej dotarło do jej uszu słowo “wpadka".
Bardzo dobrze rozumiała, co znaczyły owe komentarze. Kiedy ostatnim razem ktoś znów
się tak wyraził, stwierdziła, że ma już dosyć tego wszystkiego.
Zdarzyło się to na przyjęciu, podczas przeglądania pism naukowych. Podeszła prosto do
kobiety, która zadała tego rodzaju pytanie, i rzetelnie ją poinformowała, że ona, Tia, była
zaplanowana bardzo “uważnie". Braddon i Pota uzgodnili wspólnie, iż dziecko nie będzie
kolidowało z ich karierami, jeżeli zdecydują się na nie w odpowiednim momencie. Zatem urodziła
się, gdy jej rodzice mieli już ustaloną renomę w świecie nauki. Była zaplanowana od samego
początku; od decyzji, że się urodzi, po każdy detal z nią związany; od miniaturowego
nadmuchiwanego pojemnika, który służył jej za kołyskę, zanim zaczęła raczkować, przez
pneumatyczny namiot, który był jej dziecięcym pokoikiem, po wybór AI, który najlepiej spełniał
podwójną funkcję nauczyciela i opiekuna.
Nieszczęsna kobieta, która zadała pytanie, zaczerwieniła się po same uszy i nie wiedziała,
co powiedzieć. Pozostali próbowali zatrzeć niekorzystne wrażenie, śmiejąc się i tłumacząc
jednocześnie, iż dziecko właśnie powtarzało to, co usłyszało w rozmowie dorosłych i z pewnością
nie rozumie ani jednego słowa.
Jednak chwilę potem Tia, posługując się etnologicznym nazewnictwem czterech różnych
gatunków, włączając w to homo sapiens, udowodniła bezpodstawność uwag swego przedmówcy.
Następnie, w czasie gdy całe towarzystwo nie było w stanie wykrztusić ani słowa,
odwróciła się do oniemiałej kobiety. Poradziła jej, by zamiast zajmować się cudzymi sprawami,
pomyślała o swoim potomstwie, bo jak tak dalej pójdzie, może nie zdążyć przed menopauzą.
Tia dosłownie zamknęła usta wszystkim w tej części pokoju. Gdy później gospodarz
przyjęcia skarżył się na nią, nie żałowała ani jednego słowa.
 - Ona była niegrzeczna i złośliwa - powiedziała.
Kiedy gospodarz zaprotestował, że uwagi nie były przeznaczone dla niej, Tia odrzekła mu z
niezaprzeczalną logiką:
- Wiec nie powinna tego mówić tak głośno. Robienie niegrzecznych uwag za czyimiś
plecami jest gorsze, niż powiedzenie czegoś niemiłego prosto w oczy.
Braddon, zmuszany do rozprawienia się ze swoją córką, niedbale wzruszył ramionami i
stwierdził tylko:
- Ostrzegałem cię. A ty mi nie wierzyłeś.
Tia nigdy nie dowiedziała się, przed czym właściwie tato ostrzegał doktora Juliusa.
Od tamtego zdarzenia uwagi o tym, że była “nie zaplanowana" czy też “przypadkowa",
przynajmniej w jej obecności, skończyły się. Mimo to, ludzi wciąż niepokoiła jej przedwczesna
dojrzałość oraz to, że nie miała wielu okazji do zabawy ze swoimi rówieśnikami.
Tak naprawdę jednak Tia nie dbała o to, że nie znała dzieci, z którymi mogłaby się bawić.
Pobierała najlepsze lekcje w znanym jej wszechświecie dzięki centrum bazy danych; miała również
AI, z którym mogła rozmawiać, mnóstwo rzeczy do zabawy, a także nieograniczoną swobodę w
decydowaniu o swoich zajęciach; oczywiście, gdy tylko lekcje były odrobione. A co najważniejsze
- miała mamę i tatę, którzy spędzali z nią o wiele więcej czasu, niż większość rodziców poświęca
swym dzieciom. Wiedziała o tym z książkowych statystyk dotyczących opieki nad dziećmi, jak i od
Sokratesa z AI, który wszędzie z nimi podróżował. Rodzice nigdy nie byli znudzeni jej pytaniami i
rozmawiali z nią zawsze, niezależnie od jej wieku. Jeżeli czegoś nie rozumiała, wystarczyło jedno
jej słowo, by zaraz tłumaczyli wszystko i powtarzali aż do znudzenia. Gdy praca przy
wykopaliskach nie angażowała ich bez reszty, zabierali ją ze sobą. Nigdy nie słyszała, by
jakiekolwiek dziecko przebywało z rodzicami w ich miejscu pracy. Jedyne, co mogła im zarzucić,
to fakt, że czasem tłumaczyli jej coś zbyt dokładnie. Doskonale pamiętała moment, w którym
zaczęła pytać: “dlaczego?" przy każdej okazji. Sokrates powiedział jej, że to pytanie jest etapem,
przez który każde dziecko musi przejść - zazwyczaj po to, by zwrócić na siebie uwagę dorosłych.
Ale Pota i Braddon brali ją bardzo dosłownie...
AI stwierdził niedawno, że jej etap “dlaczego?" był chyba rekordowo krótki. Stało się tak,
ponieważ rodzice odpowiadali na każde jej pytanie, wdając się w najdrobniejsze szczegóły. Gdy
byli pewni, że wszystko rozumie, nie miała już właściwie o co pytać.
Po miesiącu “dlaczego?" przestało ją bawić, więc zajęła się innymi rzeczami.
Zupełnie nie tęskniła za innymi dziećmi. Kiedy się z nimi spotykała, traktowała je z
przezornością antropologa odkrywającego nowe, potencjalnie groźne gatunki. Uczucie to narastało
do tego stopnia, że inne dzieci zaczęły się jej jawić jako nudne kreatury. Ich zainteresowania, ich
światy były bardzo ubogie, ich zasób słownictwa był ledwie cząstką tego, którym posługiwała się
Tia. Poza tym większość z nich nie miała najmniejszego pojęcia o grze w szachy.
Mama opowiadała w towarzystwie historię, jak to pewnego razu dwuletnia Tia do tego
stopnia oszołomiła jedną ze swoich dorosłych rozmówczyń, że ta aż zamilkła. W pomieszczeniu, w
którym przebywały, stały na stoliku piękne, zabytkowe szachy. Mała przez pół godziny wpatrywała
się w nie błagalnym wzrokiem, zanim kobieta zorientowała się, o co jej chodzi.
Tia także doskonale pamiętała to wydarzenie. Kobieta wzięła do ręki pięknie rzeźbionego
skoczka i zaczęła poruszać nim przed oczami Tii.
- Widzisz konika? - rzekła przymilnie. - Czyż nie jest śliczny?
W tym momencie Tia wstała urażona, wyprostowała się dumnie i spojrzała kobiecie prosto
w oczy.
- To nie jest konik - oznajmiła chłodno i wyraźnie. - To jest skoczek. Porusza się po literze
L. I mama mówi, że jest to figura często pośw... pwś... puwś...
W tym momencie przyszła jej z pomocą mama.
- Poświęcana? - podpowiedziała. - To znaczy “poddawana".
Tia skinęła główką, promieniejąc wdzięcznością.
- Bardzo często poddawana, zaraz po pionkach. - Następnie spojrzawszy na kobietę dodała:
- Które bynajmniej nie są małymi ludzikami!
Kobieta skryła się w kącie i nie opuściła go, dopóki Tia i jej rodzice pozostawali w pokoju.
Rozbawiony tą sytuacją przełożony mamy zdjął ze stolika szachy i zagrał z Tia partię. Oczywiście
wygrał, ale Tia pokazała, że w istocie szachy nie są jej obce. Mężczyzna był pod takim wrażeniem,
iż zabrał ją ze sobą na taras, gdzie razem rozpoznawali gatunki żerujących tam ptaków.
Wtedy właśnie odkryła, że istnieją dwa sposoby zwracania uwagi dorosłych: albo poprzez
wprowadzanie ich w zachwyt, albo poprzez gorszenie. Moira należała do tych oczarowanych, w
przeciwieństwie do większości jej mięśniowców. Jedynie Charlie był tu wyjątkiem i dlatego Tia
sądziła, że właśnie on pozostanie na statku mózgowym. Poza tym nie miał nic przeciwko temu, by
wygrywała z nim w szachy.
Westchnęła. Prawdopodobnie nowy mięśniowiec będzie należał do tego drugiego rodzaju
ludzi.
- Twój gość jest na lądowisku - powiedział AI, wyrywając ją z zamyślenia. - Ma na imię
Tomas. Moira prosiła, żebyś włączyła przeze mnie powierzchniową linię radiową, by mogła z tobą
porozmawiać, w czasie gdy Tomas pomaszeruje w kierunku kopuły.
- Zrób to Sokratesie - rzekła do AI.
 Oto cały problem z AI: jeżeli nie dostanie wyraźnego polecenia, to trzeba mu wszystko
potwierdzać, zanim cokolwiek zrobi. W podobnej sytuacji człowiek z kapsuły dobrze wiedziałby,
jakie czynności należy wykonać.
- Tomas ma twój prezent urodzinowy - powiedziała po chwili Moira. - Mam nadzieję, że ci
się spodoba.
- To znaczy, czy on mi się spodoba? - odpowiedziała sprytnie. - Masz nadzieję, że go nie
przestraszę.
- Powiedzmy, że użyję cię jako papierka lakmusowego, dobrze? - spytała Moira. - I
pamiętaj, kochanie - Charlie naprawdę zakochał się w ziemskim pyle. Odkąd poznał Michiko, loty
kosmiczne przestały go bawić. - Westchnęła. - Jakież to było romantyczne. Prawdziwa miłość w
stylu Romea i Julii, taka, o jakiej rzadko się już słyszy. Michiko jest czarującą, małą laleczką -
naprawdę nie mogę go o nic winić. Właściwie... częściowo to jest też twoja wina. Tak był tobą
zafascynowany, że mówił już tylko o tym, jak bardzo chciałby mieć dziecko podobne do ciebie.
Cóż, Michiko namówiła Centralę, by znalazła mu pracę na ziemi, a na jego miejsce
zaproponowano mi Tomasa, i to bez żadnej grzywny, gdyż tym razem to nie ja byłam sprawczynią
całego zamieszania.
- Płacenie za odpadających mięśniowców jest chyba twoim odwiecznym problemem -
zaczęła Tia, gdy wewnętrzne drzwi dla przylatujących rozsunęły się i ktoś w antyciśnieniowym
kombinezonie przeszedł przez próg, trzymając w ręku pudełko i hełm.
Tia z dezaprobatą spojrzała na jego hełm; zdjął go w łączniku, gdy tylko ciśnienie zostało
wyrównane. To nie był najlepszy pomysł. Łączniki znane były bowiem z nieszczelności,
szczególnie te stare, które znajdowały się w eksploratoriach pierwszej klasy. Tak wiec na samym
początku musiała postawić mu punkt w kolumnie minusów. Powierzchowność jednak miał miłą, co
łagodziło pierwsze wrażenie. Jego okrągła, opalona twarz otoczona była kruczoczarnymi włosami,
miał jasnobrązowe, budzące zaufanie oczy i szerokie usta. Tak więc jego wygląd wywarł na
dziewczynce korzystne wrażenie.
Dość szybko wszedł do środka.
- Cześć, Tomas - powiedziała bez emocji. - Nie powinieneś zdejmować hełmu w łączniku,
wiesz? Należało poczekać, aż wewnętrzna śluza zostanie zasunięta.
- Ona ma rację, Tomas. - Głos Moiry zabrzmiał z tablicy comu. - Te wykopy pierwszej
klasy zawsze miały najgorsze wyposażenie. Wszystko tu jest stare, a niektóre urządzenia z
pewnością nie są niezawodne. Zabezpieczenia śluz puszczają bez przerwy.
 - Ostatni raz coś takiego wydarzyło się miesiąc temu, kiedy wchodziłam do środka -
potwierdziła słowa Moiry Tia. - Mama przez wiele godzin instalowała nowe zabezpieczenia, a
mimo to nie była z nich do końca zadowolona.
Tom zaczął się powoli wycofywać, a w jego oczach można było zauważyć wyraz
głębokiego zdziwienia. Prawdopodobnie chciał zapytać, gdzie są jej rodzice. Nie spodziewał się
powitania zaczynającego się od wykładu na temat bezpiecznego korzystania z kombinezonu
antyciśnieniowego.
- Och! - To było wszystko, co zdołał wykrztusić. - Ach, dziękuję, będę o tym pamiętał w
przyszłości.
- Nie ma za co - odrzekła. - Moi rodzice są na terenie wykopalisk. Wybacz zatem, że nie
mogą się w tej chwili z tobą spotkać.
- Powinnam was sobie przedstawić. - Usłyszeli głos Moiry z comu. - Tomas, to jest Hypatia
Cade. Jej matką jest doktor Pota Andropolous - Cade, natomiast jej ojcem - doktor Braddon
Maartens - Cade. Tia, to jest Tomas Delacorte - Ibanez. - Miło mi cię poznać, Tomas -
odpowiedziała z wyszukaną grzecznością. - Mama i tata będą tutaj za - spojrzała na swój zegarek -
dziesięć minut. Może zanim się zjawią, napijesz się świeżej kawy i coś zjesz?
Znów wydawał się cofać w kierunku wyjścia.
- Proszę o kawę - powiedział po chwili. - Jeśli będziesz tak dobra.
Obserwowała go z kuchni. Tomas w tym czasie zdjął skafander i gdy wróciła z filiżanką
kawy oraz z czymś do zjedzenia, musiała w duchu przyznać, że był bardzo przystojny w obcisłym,
skórzanym kombinezonie pokładowym. Nie był jednak wyjątkiem, wszyscy mięśniowcy Moiry
byli dobrze zbudowani. To była także część problemu; Moira miała skłonności do ich wyboru na
podstawie wyglądu, dopiero później zwracała uwagę na ich osobowość.
Przyjął kawę i jedzenie z lekkim zakłopotaniem, tak jakby zdecydował się traktować
dziewczynkę jako rodzaj nieznanego, nowego doznania. Ona ledwo mogła powstrzymać się od
śmiechu.
- To bardzo niezwykłe imię - powiedział po niezręcznie długiej przerwie. - Hypatia, czy nie
tak?
- Tak - odparła. - Dano mi tak na imię na cześć ostatniej opiekunki wielkiej biblioteki
aleksandryjskiej na planecie Terra.
Tia zauważyła, że nieobce są mu historyczne imiona i fakty. Tak więc, w przeciwieństwie
do swojego poprzednika Julia, nie był kompletnym ignorantem, jeżeli chodziło o historię.
- Ach, to mogło być wtedy, kiedy spalili ją Rzymianie, za czasów Kleopatry - zaczął.
Przerwała mu, kręcąc głową.
 - Nie, biblioteka nie została wtedy zniszczona. Przetrwała aż do czasów Konstantyna -
kontynuowała, rozkoszując się swoją ulubioną opowieścią i przekazując ją dokładnie tak, jak
usłyszała ją od Poty i jak zapisana była w historycznym centrum bazy danych. - Działo się to, gdy
sfora brudnych chrześcijańskich fanatyków zdobyła bibliotekę, której opiekunką była Hypatia.
Nakłonili ich do tego ludzie zwący siebie prorokami i świętymi, a pragnący, aby spłonęła do cna,
gdyż zawierała “pogańskie książki, kłamstwa i herezje". Kiedy Hypatia próbowała ich
powstrzymać, została zamordowana - ukamienowana i stratowana na śmierć.
- Och - rzekł słabo Tomas zupełnie zaskoczony; wydawał się szukać czegoś odpowiedniego
do powiedzenia i wybrał pierwszą myśl, która mu przyszła do głowy. - Uch, dlaczego nazwałaś ich
“brudnymi chrześcijanami"?
- Bo tacy byli - odpowiedziała zniecierpliwiona. - Byli fanatykami, w większości
wyrzutkami lub pustelnikami, którzy przyrzekli się nie kąpać, gdyż kąpiel była domeną Rzymian i
pogan. - Tia udała, że wącha. - Przypuszczam, że nie przeszkadzało im to, iż przy tej okazji
stwarzali doskonałe warunki do życia pchłom, a ich ciała wprost cuchnęły. Nie wspomnę o
chorobach!
- Przypuszczam, że byli zaślepieni swoim fanatyzmem - stwierdził nieśmiało Tomas.
- Uważam, iż Hypatia była bardzo odważna, lecz trochę za mało sprytna - kończyła Tia. -
Nie sądzę, bym na jej miejscu stała bezczynnie i pozwoliła rzucać w siebie kamieniami.
Uciekłabym albo pozamykałabym wrota - lub coś w tym rodzaju.
- Cóż, może nie miała wyboru - powiedział ostrożnie Tomas. - Myślę, że w takiej chwili nie
była w stanie zatrzymać tych ludzi i było zbyt późno, żeby uciec.
Tia skinęła powoli głową i pomyślała o ciężkich aleksandryjskich szatach, w których na
pewno nie można było swobodnie biegać.
- Sądzę, że masz rację - zgodziła się. - Odkąd pamiętam, trudno było mi pogodzić się
zmyślą, że Ona była głupia.
Tomas roześmiał się.
- To znaczy - nie mogłaś pogodzić się z faktem, że kobieta, na której cześć dano ci imię,
była głupia? Doskonale cię rozumiem. O wiele przyjemniej jest nosić imię bohatera, który był
odważny, bo nie miał innego wyjścia, niż kogoś, kto był za mało przebiegły, by uniknąć kłopotów.
Tia roześmiała się szczerze i zrozumiała, że polubi To - masa. Zauważyła, że choć
początkowo nie wiedział, jak ją traktować, to jednak szybko zaczął z nią rozmawiać jak z kimś
równym sobie, inteligentnym i wrażliwym.
Najwyraźniej Moira też to spostrzegła, bo kiedy mówiła, jej głos był o wiele spokojniejszy.
 - Tomas, czyżbyś o czymś zapomniał? Przecież przywiozłeś Tii jej spóźniony prezent
urodzinowy.
- Rzeczywiście zapomniałem! - wykrzyknął. - Wybacz mi, Tia!
Podał jej pudełko, a ona musiała bardzo uważać, by nie porwać go natychmiast, jak z
pewnością zrobiłoby małe dziecko.
- Dziękuję ci, Moira - powiedziała w kierunku tablicy comu. - Nic nie szkodzi, że
spóźniony. Wiesz dobrze, iż sprawiłaś mi wielką radość.
- Jesteś po prostu zbyt dobrze wychowana, by okazać swoje uczucia - zaśmiała się Moira. -
No dalej, otwórz prezent!
Tia ostrożnie zdjęła klamry kurierskiej skrzynki, by ujrzeć pod spodem kolorowe
opakowanie. W środku znajdowało się coś o nieregularnych kształtach...
...Nie wytrzymała dłużej i dopadła do prezentu jak każde zwyczajne dziecko.
- Och! - wykrzyknęła, gdy dotarła do ukrytej zabawki. Schwyciła ją bez słowa i uniosła do
góry, przyglądając się jej w jasnym świetle kopuły.
- Podoba ci się? - spytała niespokojnie Moira. - To znaczy, wiem, że o to prosiłaś, ale
rośniesz tak szybko; bałam się, że dostaniesz go za późno.
- Kocham go! - wykrzyknęła Tia, ściskając mocno jasnoniebieskiego misia i tuląc policzek
do jego miękkiego futerka. - Och, Moiro, ja go po prostu kocham!
- Cóż, niełatwo było go zdobyć; pozwól, że ci o tym opowiemy. - I Moira zaczęła
opowiadać z ożywieniem, a szeroki uśmiech na twarzy Tomasa stał się jeszcze szerszy. - Wy,
delikatnicy, jesteście w ciągłym ruchu; musiałam znaleźć misia, który odpowiadałby określonym
wymaganiom; takiego, który wytrzymałby wszelkie próby. Musisz wiedzieć, że w ogóle niełatwo
jest znaleźć pluszowego misia w tej części kosmosu. Chyba po prostu wyszły z mody. Nie
przeszkadza ci to, że jest niebieski?
- Lubię niebieski kolor - rzekła uszczęśliwiona Tia.
- A czy może być taki puszysty? To był pomysł Tomasa.
- Dziękuję ci - zwróciła się do mięśniowca. - Jest cudowny w dotyku.
- Miałem kudłatego psa, kiedy byłem w twoim wieku - wyjaśnił. - Gdy Moira powiedziała,
że chcesz misia podobnego do tego, jakim ona się bawiła, zanim została człowiekiem z kapsuły,
pomyślałem sobie, że ten oto kolega będzie lepszy niż jakikolwiek inny miś.
Pochylił się nad nią poufale i przez chwilę Tia bała się, iż zaczyna traktować ją
protekcjonalnie tylko dlatego, że tak entuzjastycznie zareagowała na zabawkę.
- Muszę ci się do czegoś przyznać, Tia. Przekopywanie tych wszystkich sklepów z
zabawkami sprawiło mi naprawdę wielką przyjemność - wyszeptał. - Mnóstwo tych rzeczy nigdy
nie dotrze do dzieci. Znalazłem na przykład logiczne łamigłówki, o jakich ci się nie śniło, zestaw
do robienia magicznych sztuczek, któremu nie mogłem się oprzeć, i obawiam się, że wydałem zbyt
dużo pieniędzy na modele statków kosmicznych.
Roześmiała się.
- Nikomu o tym nie powiem, jeśli ty nie powiesz - odpowiedziała, zniżając głos do
konspiracyjnego szeptu.
- Pota i Braddon są w łączniku - przerwał Sokrates. - Czy mam zarządzić, żeby kuchnia
przygotowała lunch?

- Zatem właściwie dlaczego się tu znaleźliście? - zapytał Tomas, kiedy mieli już za sobą
wymianę grzecznościowych zwrotów i rozmowa nieuchronnie poczęła zmierzać ku kwestii pracy
Braddona i Poty.
Wskazał ruchem ręki na krajobraz rozpościerający się za oknem widokowym. Wokół pięły
się w niebo góry o wiele, wiele wyższe niż na planecie Terra, czy też na jakiejkolwiek innej znanej
mu planecie. Ta niewielka kula skał, pokryta cienką warstwą pyłu, była bardzo podobna do owych
dzikich części Marsa, z czasów gdy jeszcze nie został uformowany na podobieństwo Terry. Niebo
nad tą planetą było tak ciemne w środku dnia, że obok słońca doskonale było widać wszystkie
gwiazdy.
- Nie sądzę, by było tu coś ciekawego dla archeologa. Przecież nie ma tu powietrza w
atmosferze, a sama sceneria, choć fascynująca, nie jest chyba warta spędzenia tutaj wielu miesięcy.
Braddon zaśmiał się, a jego wydatne usta rozszerzyły się, ukazując mocne zęby. Także Tia
skryła uśmiechniętą twarz. Świadomie czy też nie, Tomas pobudził jej ojca do udzielenia
wyczerpujących objaśnień. Całe szczęście, że Braddon miał dar ciekawego opowiadania. Zawsze
był wykładowcą bardzo chętnie zapraszanym na rozmaite sesje naukowe, oczywiście jeżeli
dysponował czasem.
- Nikt nie spodziewa się znaleźć czegokolwiek na planetach takich jak ta, Tomas -
odpowiedział Braddon, opierając się wygodnie na rozrzuconych na sofie poduszkach. - Dlatego
właśnie te wykopaliska są tak intrygujące. James Salomon i Tory Kildaire odkryli pierwsze
budowle na czwartym księżycu Bety - Orionie Trzy; a tam z pewnością nie było normalnych
warunków. Praktycznie każdego ważnego odkrycia dokonywano na całkowicie lub prawie
całkowicie pozbawionych powietrza planetach. Pota i ja pracowaliśmy na ponad dwunastu
stanowiskach archeologicznych, wykonując badania pierwszej klasy; wszystkie były podobne do
tego.
Tomas znów spojrzał przez okno widokowe.
 - Z tego wynika, że byli oni...
- ...kosmicznymi wędrowcami, tak? - dokończyła Pota, potrząsając głową, aż zawirowały
jej szarobrązowe włosy. - Myślę, że co do tego nie ma żadnych wątpliwości. Mimo iż nie
znaleźliśmy śladu czegokolwiek, co mogło im służyć do przenoszenia się z kolonii do kolonii - ale
to nie jest bynajmniej najistotniejsza kwestia.
Braddon skinął głową.
- Prawdziwą zagadką jest to, dlaczego nigdy nie zakładali stałych osad. Nigdy też nie
pozostawali w jednym miejscu dłużej niż kilka dekad. Nikt nie wie, dlaczego przybyli akurat tutaj i
dlaczego stąd odlecieli.
Tomas roześmiał się.
- Coś mi się wydaje, że zmieniali planety tak często, jak wy dwoje - powiedział. - Być może
robili po prostu to samo co wy - odkrywali dawne cywilizacje i podążali ich śladem wśród gwiazd.
Braddon wykrzyknął z udawanym przerażeniem.
- Proszę! Nawet nie myśl w ten sposób!
Pota tylko się roześmiała.
- Gdyby tak było, znaleźlibyśmy ślady ich działalności - stwierdziła, uderzając jednocześnie
Braddona w kolano z figlarną przestrogą. - Reasumując: mimo tak niekorzystnych warunków
umieli doskonale przechowywać różnorakie przedmioty. Gdyby EsKaysi byli archeologami, z
pewnością znaleźlibyśmy podstawowe narzędzia ich pracy. Ciągle zużywamy szczotki i łopaty,
które po prostu zostawiamy na bezużytecznych stanowiskach. Oni robiliby prawdopodobnie to
samo.
- A co z odpadami? - podjęła Tia. - Przecież bez przerwy wyrzucacie nieudane odlewy
znalezisk, mamo. Gdyby byli archeologami, musielibyśmy odnaleźć stosy odpadów.
- Rzeczywiście, Tia ma rację - przyznał Braddon. - Oto i masz, Tomasie, niezbity dowód.
- Przekonaliście mnie - odrzekł dobrodusznie Tomas.
- I gdyby ta teoria była prawdziwa, czyż nie powinno tu być śladów wcześniejszych
cywilizacji? - wtrąciła Moira. - A wy nigdy nie znaleźliście niczego, co byłoby wytworem innej
rasy niż EsKaysów.
- W tym właśnie rzecz - potwierdziła Pota i uśmiechnęła się. - Sam widzisz, Tomasie, jak
łatwo można obalić archeologiczne teorie.
- Powinienem więc być wdzięczny za to, że jestem partnerem Moiry - powiedział Tomas. - I
zostawić wszelkie teoretyzowanie lepszym ode mnie.
Po chwili rozmowa zeszła na sprawy Instytutu oraz związanych z nim nowinek
zawodowych i towarzyskich. Tia znowu zerknęła na zegar; było już dawno po czasie, kiedy jej
rodzice powinni wrócić na teren wykopalisk - musieli więc zdecydować, że resztę dnia spędzą w
domu.
Tematy, które poruszano, nie bardzo ją interesowały, zwłaszcza gdy w rozmowie zaczęła
dominować polityka, i to zarówno Instytutu, jak i rządu Organizacji Światów Centralnych.
Zabrała misia, uprzejmie wszystkich przeprosiła i poszła z powrotem do swojego pokoju.
Od kiedy dostała od Tomasa zabawkę, nie miała jeszcze okazji, żeby się nią nacieszyć. Ostatnio
Moira opowiedziała Tii, skąd się biorą ludzie z kapsuł. Sama, w przeciwieństwie do większości,
została w niej umieszczona, gdy miała prawie cztery lata. Aż do tego czasu istniała bowiem
nadzieja, że jej postępująca, wrodzona wada rozwojowa cofnie się. Wadą tą było przedwczesne
starzenie się. Choroba spowodowała, że w wieku trzech lat Moira miała ciało sześćdziesięcioletniej
kobiety. Niestety, nie było na to lekarstwa, dlatego zanim jeszcze skończyła czwarty rok życia, jej
rodzina zadecydowała umieścić jaw kapsule. Od tej pory nic złego nie mogło się przytrafić jej
nieprzeciętnemu mózgowi. Wkrótce dorównała intelektualnie wielu starszym szkolnym kolegom, a
nawet przerosła tych, którzy przebywali w kapsułach od samych narodzin.
Jedną z jej ulubionych zabawek w tamtym czasie był szmaciany miś. Moira lubiła
wymyślać przygody Iwana Groźnego, który przemierzał w trojce śnieżne stepy Nowej Gagarinady.
Tia uwielbiała te opowieści. To one właśnie, jak i książka Kubuś Puchatek, którą otrzymała od
Moiry, wzbudziły tęsknotę Tii do nierzeczywistego świata. Marzenia znalazły odbicie w baśniach i
w Puchatku - dlatego właśnie pragnęła mieć takiego misia, jakiego miała Moira. Chciała mieć
prostą zabawkę, która nie umiała mówić, nauczać lub chodzić, nie posiadała elektronicznej
inteligencji; coś, co istniało tylko po to, by to nosić i przytulać; coś, w co można było się wsłuchać,
gdy nie chciało się słyszeć niczego innego...
Moira obiecała. Moira nie zapomniała.
Tia zamknęła drzwi od swojego pokoju i wezwała AI - Sokratesie, czy mógłbyś połączyć
mnie z Moira? - spytała.
Wiedziała, że Moira doskonale sobie poradzi z prowadzeniem konwersacji w innym pokoju
i jednoczesną rozmową z nią tutaj.
- Tia, czy rzeczywiście podoba ci się prezent? - zapytała Moira z niepokojem, gdy tylko
połączenie zostało zrealizowane.
- On jest wspaniały - odparła dziewczynka bez namysłu. - Mam nawet imię dla niego:
Teodor Edward Miś.
- Czyli Ted E. Miś w skrócie? - zaśmiała się Moira. - Jest świetne, doskonale do niego
pasuje. On ma taki poważny wyraz twarzy. Ktoś mógłby pomyśleć, że był kiedyś kierownikiem
jakiegoś konsorcjum. Wygląda jak miś, który ma wielkie plany w głowie.
 Tia obejrzała uważnie Teda. Moira miała rację; był małym, statecznym misiem; wyglądał
tak, jakby wsłuchiwał się w każde wypowiedziane tutaj słowo. Jasnoniebieski kolor futerka, a
nawet śmieszna, czerwona koszulka z nie - biesko - żółtym znaczkiem fluorescencyjnym,
przedstawiającym błyskawicę przecinającą okrąg, nie zakłócały w żaden sposób powagi, jaka
malowała się na jego twarzy.
- Czy jeszcze o czymś powinnam wiedzieć, Moiro? - zapytała, tuląc swojego nowego
przyjaciela.
- Wyniki ostatniego zestawu twoich testów wydają się zadowalać wszystkich
psychoanalityków. Jesteś doskonale zrównoważoną i samodzielną dziewczynką - odpowiedziała
Moira, dobrze wiedząc, co Tia miała na myśli. - , Tak więc nie będzie już mowy o tym, by
namawiać twoich rodziców, żeby wysłali cię do szkoły z internatem.
Tia odetchnęła z ulgą; było to jej największe zmartwienie, od czasu gdy Moira odwiedziła
ją ostatnim razem. Statek odleciał z wynikami wielu testów i psychoanaliz, których
przeprowadzenie zabrało aż dwa dni.
- Muszę ci się jeszcze do czegoś przyznać - tajemniczo dodała Moira. - Powiedziałam
lekarzom, o jaki prezent urodzinowy mnie poprosiłaś.
- I co oni na to? - zapytała zaniepokojona Tia. Czy pomyśleli, że jest słabo rozwinięta lub -
jeszcze gorzej - iż jest to oznaka jakiejś nerwicy?
- Och, mówię ci Tio, to było bardzo zabawne. Rozmawiali ze mną przy włączonym comie,
tak jakbym była jakimś AI, który rozumie tylko to, co się mówi wprost do niego. Dzięki temu
słyszałam każde wypowiedziane przez nich słowo. Na początku milczeli, aż wreszcie jeden z nich
przemówił: “Dobry Boże, to dziecko jest normalne". Tak jakby się spodziewał, że będą mieli do
czynienia z małym potworem - zaśmiała się Moira.
- Przypuszczam nawet, kto był owym zaskoczonym lekarzem - powiedziała Tia. - Doktor
Phelps - Pittman, czyż nie?
- Trafiłaś w samą dziesiątkę! Co za dziewczyna! - rzekła Moira, wciąż nie mogąc
powstrzymać śmiechu. - Nie sądzę, by już wybaczył ci to, że rozgromiłaś go w Bitwę Szachów. A
właściwie, jak ci się to udało?
- Zbyt często poruszał królową - stwierdziła od niechcenia Tia. - Myślę, że on uwielbia
obserwować jej kołyszące się podczas chodzenia biodra. Freud miałby więcej do powiedzenia na
ten temat.
Jej wywodom towarzyszył nieustający śmiech Moiry, który doprowadził ją do utraty tchu.
- No, nie - powiedziała, gdy odzyskała mowę. - Ty mała terrorystko. Ktoś mógłby cię
posądzić o to, że masz tyle opanowania, co człowiek z kapsuły!
 Tia przyjęła to jako komplement, nic więcej.
- Przyrzekam, że nie powiem mu o twoich słabych punktach. - Głos ze statku zabrzmiał tym
razem trochę uszczypliwie.
- O jakich słabych punktach? - Tia była zdziwiona, gdyż nie przypuszczała, że ma
jakikolwiek słaby punkt.
- Nie znosisz poświęcać pionków. Myślę, że jest ci żal tych młodych chłopców.
Tia zastanowiła się nad tym przez chwilę w milczeniu, by niezbyt chętnie przyznać Moirze
rację.
- Muszę się z tobą zgodzić - powiedziała. - To, że wszyscy mogą ich pobić, nie wydaje się
w porządku.
- Jednak nie masz takich problemów, gdy grasz na zwykłej planszy - zauważyła zdawkowo
Moira.
- To dlatego, że na zwykłej szachownicy są tylko małymi figurkami, symbolami - wyjaśniła
Tia. - W Bitwie Szachów natomiast są gwardzistami, do tego bardzo ładnymi, wdzięcznymi -
zaśmiała się. - Uwielbiam patrzeć, jak pionek atakuje skoczka i uderza go swoją piką prosto w...
- I dlatego właśnie stary Phelps - Pittman się ciebie boi - powiedziała ostro Moira, gdyż
przypuszczała, że Tia spróbuje temu zaprzeczyć. - Myśli, że możesz zrobić z nim to samo.
- Cóż, przynajmniej nie będę musiała oglądać jego starczo skwaszonej miny przez następne
półtora roku - rzekła wymijająco. - Może przez ten czas poćwiczę, jak ma zachowywać się
normalna dziewczynka.
- Możesz spróbować - odparła Moira - ale nie sądzę, by to coś dało. Co powiesz jednak
teraz na partyjkę Bitwy Szachów? Miś Ted może sędziować.
- Świetnie - zgodziła się. - Możesz skorzystać z pomocy komputera. Dam ci nawet
przewagę jednego piona.
- Chwileczkę! Chyba nie zrobiłaś aż takich postępów od mojego ostatniego pobytu na
Salomon - Kildaire? - Po stronie Tii nastała cisza, więc statek powtórzył pytanie. - Czyżby jednak?
Tia wzruszyła ramionami.
- Sprawdź mój rekord w grze z Sokratesem - zaproponowała.
Znów nastała cisza, tym razem to Moira milczała.
- A niech to - odezwała się nagle z udawanym niezadowoleniem. - Irytujesz mnie.
Powinnam zażądać dwóch pionów.
- Nie ma mowy - odparła Tia, polecając AI umieszczenie gry z polem Bitwy Szachów
naprzeciwko niej. - Zatem masz przewagę nad dzieckiem.
 - Mam przewagę nad dzieckiem? Ha! - powiedziała ironicznie Moira. - Ty nie jesteś
dzieckiem. Zaczynam przyznawać rację Phelpsowi - Pittmanowi. Jesteś osiemdziesięciolatka
wciśniętą w kostium małej dziewczynki.
- Och, no dobrze - uległa Tia. - Nie dam ci drugiego piona, ale pozwolę ci zacząć białymi.
- W porządku! - Moira szybko zapamiętała początkową sytuację na planszy. - No dobrze,
nadnaturalne dziecko, zaczynajmy!

Moira i Tomas nie mogli zostać długo; po kolacji statek odleciał i lądowisko znów było
puste, a rodzina Cade'ów wróciła do swych zwykłych zajęć.
Pota i Braddon spędzili wieczór na sprawdzaniu poczty, którą dostarczyła im Moira. Były to
informacje od przyjaciół z innych eksploratoriów, plik naukowych pism z rozmaitych dziedzin oraz
zalecenia z Instytutu. Ponieważ Tia już wiedziała, że żadne z nich nie dotyczyło jej bezpośrednio,
mogła swobodnie oglądać jeden z holosów, które przywiozła jej Moira. Wszystkie były oczywiście
sprawdzone przez wykładowców z Instytutu, którzy nadzorowali wychowanie każdego dziecka
mieszkającego z rodzicami. Ale nawet oni nie mieli nic przeciwko historycznym hologramom, pod
warunkiem, że były właściwe pod względem dydaktycznym. Fakt, że większość z nich była
przeznaczona dla dorosłych, bynajmniej ich nie martwił.
Gdyby jednak psychoanalitycy dowiedzieli się, jakie rzeczy ogląda Tia, z pewnością
popadliby w ciężką histerię.
Moira miała niezwykłą zdolność do wybierania holosów opartych na dobrych scenariuszach
i takich, w których grali dobrzy aktorzy. Nie mógł się tym, niestety, poszczycić Czasoprzestrzenny
Departament Edukacji, który także przysyłał Tii zestawy hologramów.
Czteroczęściowy holos o Aleksandrze Wielkim wydawał się Tii szczególnie interesujący,
mimo że ukazywał wczesne lata jego życia, zanim jeszcze stał się wielkim wodzem. Dziewczynka
czuła więź z każdym, kto napiętnowany był “nieprzeciętnym" dzieciństwem. Chociaż dobrze
wiedziała, iż dzieciństwo Aleksandra Wielkiego dalekie było od szczęścia, koniecznie chciała mu
się przyjrzeć.
Podczas oglądania holosu cały czas trzymała przy sobie Teda, by szeptać mu do uszka
gorące komentarze, by było jej raźniej.
Gdy skończyła się pierwsza część, mimo że była nią zafascynowana, posłusznie kazała
Sokratesowi wszystko wyłączyć i udała się do głównego pomieszczenia, żeby powiedzieć
“dobranoc" rodzicom. Termin kolejnego przybycia kuriera nie był jej jeszcze znany i dlatego
chciała przeżywać wszystkie nowości możliwie jak najdłużej. To one przecież sprawiały jej
największą przyjemność.
 Rodzice tak bardzo pochłonięci byli lekturą, że musiała potrząsnąć ich za ramiona, by zdali
sobie sprawę z jej obecności. Gdy jednak oderwali wzrok od dokumentów, czule się z nią
pożegnali. Nie mieli pretensji o to, że im przerwała.
- Mam naprawdę wspaniałych rodziców - powiedziała Tedowi przed zaśnięciem. -
Naprawdę wspaniałych. Nie tak jak Aleksander...

Następny dzień stał pod znakiem zwykłych czynności. Obudził ją Sokrates, po czym umyła
się i ubrała, pozostawiając Teda na starannie pościelonym łóżku. Kiedy weszła do głównego
pomieszczenia, zastała tam Potę i Braddona, siedzących nad filiżankami kawy.
- Dzień dobry, kochanie - powitała ją Pota, gdy Tia niosła z kuchni swoje mleko i pieczywo.
- Czy podobał ci się holos o Aleksandrze?
- Cóż..., to było interesujące - powiedziała szczerze Tia. - Podobali mi się aktorzy i sama
fabuła. Kostiumy i konie były naprawdę niesamowite! Jednakże jego rodzice byli swoistymi...
dziwakami, nie uważacie?
Braddon łypnął na nią okiem i krzywo się uśmiechnął.
- Jak na nasze realia byli rzeczywiście parą wariatów - odpowiedział. - Ale przecież nikt
wtedy nie odważyłby się myśleć kategoriami naszych czasów.
- Nie było też żadnego Departamentu Zdrowia Psychicznego, który mógłby ich
ubezwłasnowolnić - dodała Pota z łobuzerskim uśmiechem, kontrastującym z jej szczupłą,
delikatną twarzą. - Nie wolno ci zapominać, ty mały, dociekliwy kurczaczku, że nie oni mieli
największy wpływ na Aleksandra. Pozostawał pod opieką nianiek i swego nauczyciela
Arystotelesa, będącego najważniejszą osobą w jego otoczeniu. Myślę, że pomimo takiego
dziedzictwa jego osobowość rozwinęła się bez ich udziału.
Tia skinęła głową ze zrozumieniem.
- Czy będę mogła dziś wam pomóc w pracy? - zapytała z ożywieniem.
To, że jej rodzice specjalizowali się w poszukiwaniach śladów EsKaysów, było dla niej
jedną z najmilszych okoliczności. Brak atmosfery dawał bowiem pewność, że nie ma tu żadnych
obcych form życia, których można by się obawiać. Już w wieku pięciu lat dostała swój
antyciśnieniowy kombinezon i Cade'owie nie widzieli powodów, dla których nie mieliby jej
zabierać na stanowiska poszukiwawcze. Pozwalali jej także wędrować po okolicy w granicach,
które sama sobie wyznaczyła. Braddon nazywał te granice “największą piaskownicą we
wszechświecie". Dopóki pozostawała w zasięgu ich wzroku i słuchu, nie mieli nic przeciwko temu,
by znajdowała się na zewnątrz kopuły.
 - Nie dzisiaj, najdroższa - powiedziała Pota przepraszająco. - Właśnie znaleźliśmy dawne
wyroby ze szkła i zamierzamy je zarejestrować na holosie. Gdy tylko skończymy, będziemy robić
odlewy. Potem możesz przyjść i trochę nam pomóc.
W rzadkiej atmosferze i chłodzie niełatwo było zrobić odlew; to był jeden z powodów, dla
których Pota często musiała powtarzać swoją pracę. Nie można było ruszyć żadnego przedmiotu
przed wykonaniem dobrego odlewu; podobnie jak przed nakręceniem odpowiedniego holosu
rejestrującego eksponat we wszystkich możliwych ujęciach. Zbyt często znaleziska rozsypywały
się w proch podczas ich wydobywania, i to pomimo ostrożności, z jaką je wyciągano z podłoża
skalnego.
Wiedziała, że na to nie ma rady. Nakręcanie holosów i wykonywanie odlewów oznaczało
zakaz zbliżania się do stanowiska. Wibracje, jakie wywoływałaby chodząc, mogłyby spowodować
wiele szkód.
- Rozumiem - zgodziła się. - Czy mogę jednak wyjść na zewnątrz? Nie będę odchodziła
daleko od łącznika.
- Dobrze, tylko trzymaj się blisko kopuły i nie rozstawaj się ze swoim czujnikiem -
powiedziała Pota; po chwili uśmiechnęła się i dodała: - A jak przebiegają twoje prace
wykopaliskowe?
- Tak naprawdę, czy dla zabawy? - spytała.
- Oczywiście, że dla zabawy - odrzekł Braddon. - Zabawa zawsze sprawia więcej
przyjemności niż poważna praca. To jedna z przyczyn, dla których zostaliśmy archeologami.
Miesiącami możemy doskonale się bawić, zanim zostaniemy zmuszeni do pisania poważnych prac
naukowych.
Mrugnął do niej konspiracyjnie i Tia roześmiała się.
- Có...óż - powiedziała z rysującym się na twarzy udanym frasunkiem. - Znalazłam szczątki
osady z ery kamienia łupanego, której mieszkańcy byli wykorzystywani przez EsKaysów do pracy
w miejscu waszych wykopalisk.
- Naprawdę?! - wykrzyknęła zaskoczona Pota, a Braddon dodał poważnie:
- To tłumaczy, dlaczego nie natknęliśmy się na żadne ślady ich działalności. Z pewnością
używali niewolników do wszelkich manualnych czynności!
- Tak. Poza tym ci prymitywni ludzie traktowali EsKaysów jak bogów przybyłych z niebios
- kontynuowała Tia. - Dlatego nigdy się nie buntowali; traktowali swoją niewolniczą pracę jako
rodzaj ofiary składanej bogom. Kiedy wracali do swojej wioski, próbowali wykuć z krzemienia
narzędzia podobne do tych, jakich używali EsKaysi. Prawdopodobnie umieli także wykonywać
wyroby garncarskie, ale nie udało mi się jeszcze znaleźć niczego poza paroma skorupami.
 - Cóż, gliniane garnki są bardzo wrażliwe na warunki tak ekstremalne, jak tutejsze -
zgodziła się z nią Pota. - Duże różnice temperatur powodują ich szybkie rozpadanie się. A co
znalazłaś do tej pory?
- Kamienny młotek, pięściak, krzemienną lampę i jeszcze parę rzeczy - odparła z powagą. -
Nie natknęłam się natomiast na żadne groty strzał, czy też pozostałości po włóczniach. To dlatego,
że w okolicy nie było nic do upolowania, a mieszkańcy wioski byli wegetarianami. Żywili się tylko
rosnącymi wszędzie porostami.
- Okropne - powiedział zdegustowany Braddon. - To musiało być gorsze od jedzenia w
kantynie Instytutu. Nic dziwnego, że wyginęli; taki monotonny pokarm z pewnością zanudził ich
na śmierć!
Pota wstała i pozbierała naczynia, ustawiając je w zmywarce.
- Baw się dobrze podczas swoich lekcji, maleńka. Zobaczymy się w czasie lunchu.
Tia uśmiechnęła się, pożegnała się z nimi, zanim włożyli kombinezony - i poszła do sali
lekcyjnej.

Tego popołudnia, już po lekcjach, zdjęła swój kombinezon z wieszaka stojącego tuż przy
wewnętrznych drzwiach łącznika. Jej antyciśnieniowy kombinezon różnił się trochę od strojów
rodziców. Na kostkach, kolanach, łokciach i nadgarstkach miał swego rodzaju fałdy, które
pozwalały na zwiększanie jego rozmiaru, gdy dziecko rosło. Tia dostała go tuż przed przylotem na
to stanowisko, gdy wyrosła ze starego stroju do spacerów w przestrzeni kosmicznej. Nie ukrywała,
że nowy kombinezon o wiele bardziej jej się podobał. Zwłaszcza że tamten uszyty był w myśl
głupiej zasady, iż dziecięce skafandry powinny być ozdobione śmiesznymi wizerunkami polnych
kwiatków. Czuła się w nim jak mały klown i starała się nie pokazywać w nim nikomu, poza,
oczywiście, rodzicami.
Stary kombinezon pochodził od dziecka, którego rodzice pracowali w wykopaliskach
trzeciej klasy. Tą drogą zresztą rodzina Cade'ów zaopatrywała się w większość rzeczy, gdyż ich
wykopaliska były zazwyczaj spychane na sam koniec listy niezbędnych wydatków. Gdy jednak
zbliżały się jej urodziny, Tia postanowiła poprosić pracodawców rodziców o nowy kombinezon.
Kiedy do tego wyszło na jaw, że naśladuje mamę i tatę, robiąc własne wykopaliska, rozbawiła do
tego stopnia decydentów z Instytutu, że przysłali jej zupełnie nowy antyciśnieniowy kombinezon.
Mógł być noszony przez Tię jeszcze przez co najmniej trzy albo i cztery lata. Poza tym różnił się
od kombinezonów dorosłych tylko tym, że posiadał zainstalowane w hełmie dodatkowe światła, a
jego łączność z comem nie mogła być przerwana. Umożliwiało to natychmiastowe określenie
miejsca pobytu Tii. Do tego na rękawach i nogawkach błyszczały fluorescencyjne szlaczki. Całość
nie wyglądała tak źle i Tia nie czuła się już w nim niezręcznie. Ponadto wyposażony był w filtry
powietrza lepszej klasy i nie było w nim czuć stęchlizną, jak w starym skafandrze.
Strój w kwiatki powędrował z powrotem do Instytutu, by unieszczęśliwić kolejne dziecko.
Żeby wyjść na zewnątrz, musiała podporządkować się jeszcze jednemu nakazowi. W
łączniku czekał na nią specjalny pojazd podobny do tych, którymi bawiły się dzieci, jednak
podobieństwo było tylko zewnętrzne. Miał on własny napęd gąsienicowy, dodatkowe pojemniki
tlenowe oraz osobisty sprzęt ratunkowy. Gdyby coś się stało z jej kombinezonem, doskonale
wiedziała, co ma robić. Po pierwsze - wziąć głęboki oddech i odrzucić hełm. Po drugie - założyć
maskę i upewnić się, czy jej zabezpieczenia szczelnie przylegają do twarzy. Po trzecie - włączyć
dopływ powietrza i po czwarte - podłączyć się do APU, czyli do systemu utrzymywania stałej
temperatury ciała.
Następnie należało powoli i ostrożnie iść w stronę łącznika, holując za sobą pojazd. Takie
zachowanie gwarantowało pełne bezpieczeństwo, a jedyną pamiątką po niefortunnej przygodzie
mogło być lekkie przemarznięcie.
Do tej pory nic takiego się nie przytrafiło. Nikt nie mógł jednak zapewnić, że się nie
przytrafi, a Tia nie zamierzała stać się bohaterką tragicznej historii zamieszczanej w ho -
logazetach. Takie sensacje mogły być fascynujące, kiedy działy się gdzieś daleko, w jakimś
odległym świecie, ale nie były niczym przyjemnym w realnym życiu.
Dlatego właśnie, mimo związanej z tym niewygody, nigdy nie zapominała o pojeździe.
Wreszcie, wzbijając tumany kurzu przy każdym kroku, wyszła na nierówną powierzchnię
planety. Krajobraz był tutaj niezwykle poszarpany, ale przy tym wyrazisty. Wokół niej rozciągała
się żółto - czerwona pustynia, otoczona purpurowymi górami, nad którymi zwisało prawie czarne
niebo. Sigma Marinara, słońce tego układu, znajdowało się nad głową Tii. Cienie otaczających ją
przedmiotów były maleńkimi punktami. Dziewczynka nie była w swoim “wykopalisku" od kilku
tygodni, to jest od czasu, kiedy rodzice zabronili jej wychodzenia na zewnątrz. Zaczęła się tam
bawić zaraz po przybyciu na tę planetę, gdy Cade'owie dokonali dostatecznej liczby odkryć, by
udowodnić, że maj ą do czynienia z pozostałościami po EsKaysach. Od tamtej pory przetoczyło się
tu kilka burz piaskowych i Tia obawiała się, że jej stanowisko zostało zasypane. Nie miała bowiem
zainstalowanych żadnych przeciwburzowych zabezpieczeń, jak to było w przypadku prawdziwych
wykopalisk.
Kiedy jednak dotarła na miejsce, ze zdziwieniem stwierdziła, że wichury jeszcze bardziej
odkryły jej wykop. Teren był oczyszczony z piasku i kurzu. Na krańcu wykopu wystawało z ziemi
kilka zlepionych ze sobą skalnych brył. Wspaniale! Zapowiadała się dobra zabawa. Będzie mogła
ostrożnie wydobywać je z piasku, oczyszczać z wiekowych naleciałości i odgadywać, co też ludzie
pierwotni chcieli w ten sposób naśladować...
Zdjęła z pojazdu narzędzia, które dostała od rodziców: niepotrzebną już łopatę, startą
szczotkę, zużyte sondy - i zabrała się do pracy.

Kilka godzin później przykucnęła tuż przy wykopalisku i zaczęła przyglądać się pierwszej z
wydobytych próbek. Nie był to z pewnością odłamek krzemienia. Wyglądało to raczej na materię
złożoną z wielu dziwnych pasków, jakby ktoś ułożył warstwę na warstwie. Nigdy przedtem nie
widziała takiej skały. Nie przypominała też żadnej ze skał, które znajdowały się w okolicy.
Zagryzła wargę i w skupieniu oglądała znalezisko, próbując domyślić się, co to mogło być.
Z pewnością nie była to skała osadowa.
Tak naprawdę to wcale nie wyglądało na skałę...
A jeżeli to nie było skałą ?
Zmrużyła oczy i nagle domyśliła się, co jej to przypominało: warstwy cienkiego materiału
lub papieru, złożone jedna na drugą i potem porzucone.
Niesamowite! Czyżbym...
Niezwykle delikatnie wydobyła drugi kawałek skały i oczyściła go z warstwy
skamieniałego piasku. Tym razem nie miała już żadnych wątpliwości, że to, co znalazła, było
wytworem istot inteligentnych. Pod skorupą stopionej materii i warstwami kurzu można było
dostrzec fragment jasnej porcelany. Wyraźne też były na niej ślady pęknięć. Z pewnością dlatego
została wyrzucona.
A niech to! Znalazłam śmietnisko!
Wyglądało to co najmniej na niewielką stertę niepotrzebnych rzeczy. I tym chyba było, bo
niczego więcej poza dwoma bryłami nie zauważyła. Jednakże wszystko, co Es - Kaysi pozostawili
po sobie, było ważne. Wiedziała, że teraz musi przestać kopać, oznaczyć stanowisko na wypadek,
gdyby rozpętała się burza piaskowa - i zabrać ze sobą jakiś dowód odkrycia. Wiedziała, że dopiero
rodzice mogli dokładnie określić znaczenie jej znaleziska.
Niestety nie miała przy sobie holokamery ani niczego, czym mogłaby je utrwalić.
W końcu dała za wygraną i postanowiła zabrać ze sobą do kopuły obie skamieliny. Bryła
złożona ze skrawków materiału mogła nie przetrzymać zetknięcia z powietrzem, ale porcelanie z
pewnością nic nie groziło. Była ona, w przeciwieństwie do szkła, bardzo odporna na zmiany
temperatury i nie zamieniała się w pył w wyniku kontaktu z powietrzem.
Tia wróciła do kopuły i przez chwilę szukała czegoś w jej wnętrzu. Po minucie pojawiła się,
niosąc plastikowy pojemnik na żywność, do którego zamierzała zapakować znaleziska, plastikową
rurę i ogon bezużytecznego latawca. Był to jeden z tych głupich prezentów, jakie otrzymywała od
współpracowników swego ojca. Ktoś, kto jej go dał, nie pomyślał, że na planetach podobnych do
Marsa nie ma wielu możliwości puszczania latawców...
Kiedy tylko oznaczyła stanowisko, jak mogła najlepiej, wróciła wraz ze skamielinami do
kopuły i niecierpliwie czekała na pojawienie się rodziców.
Miała nadzieję, że pojemnik będzie na tyle szczelny, by nie dopuścić powietrza
znajdującego się w pomieszczeniach kopuły do znalezisk. Gdy ciśnienie zaczęło się wyrównywać,
zdała sobie sprawę, że jej nadzieje były płonne. Zanim zdążyła zdjąć hełm, usłyszała, jak pojemnik
zaczął zasysać powietrze. Gdy przyjrzała mu się pod światło, zobaczyła, że jedna z brył właśnie się
rozpada. Szybko zerwała wieko, by zerknąć do środka i kichnęła, wdychając tumany kurzu.
Wiedziała, że niewiele zostanie z tej bryły do przyjścia rodziców.
Rozpadnie się, pomyślała z goryczą. To niesprawiedliwe!
Ostrożnie postawiła pudełko na podłodze. Wiedziała, że jeżeli nie będzie nim zbyt trzęsła,
to może do powrotu mamy i taty zostanie dostatecznie dużo materiału, by określili, co to mogło
być.
Zdjęła kombinezon i usiadła czekając. Próbowała czytać książkę, ale nie zdołała się skupić.
Pota i Braddon będą na pewno bardzo zaskoczeni, nie mówiąc o psychoanalitykach z Instytutu. Nie
będą mieli już argumentu, by nie dopuszczać jej do stanowisk drugiej klasy. Dzisiejsze zdarzenie z
pewnością jest dowodem na to, że doskonale wie, co należy zrobić, gdy przypadkowo natrafi na
znalezisko. Cyfry zegara przesuwały się nieubłaganie wolno.
Niebo za oknem widokowym nie mogło stać się ciemniejsze, ale cienie znacznie się
wydłużyły, a światło gwiazdy było przyćmione. Niedługo, już niedługo...
W końcu usłyszała, jak wchodzą do łącznika i serce zabiło jej mocniej. Nagle nie była już
tak pewna, czy zrobiła wszystko poprawnie. A jeżeli będą się gniewać, że naruszyła dwie pierwsze
bryły? Jeżeli błędem było przynoszenie ich tutaj?
Wątpliwości kłębiły się w jej głowie, gdy czekała, aż usłyszy dźwięk otwieranego zamka
łącznika.
W końcu drzwi wewnętrzne zasyczały i pojawili się w nich Pota z Braddonem. Żywo
dyskutowali na jakiś temat, zdejmując jednocześnie hełmy. Ich rozmowa musiała zacząć się jeszcze
w wykopie, bo dotyczyła pracy.
- ...ale ten teren jest zupełnie nieprzydatny do produkcji pożywienia...
- ...tak, tak - odrzekła Pota niecierpliwie. - Lecz zauważ, jaka tam jest powierzchnia
gruntu...
 - Mamo! - zawołała Tia, podbiegając do rodziców i szarpiąc matkę za ramię. - Ja coś
znalazłam!
- Witaj, słoneczko, to bardzo ładnie - odpowiedziała mechanicznie Pota, nie przerywając
rozmowy z mężem.
Wyraz jej twarzy wskazywał na to, że zupełnie nie dotarło do niej to, co mówiła Tia. Wzrok
miała utkwiony w twarz Braddona, tak jakby poza nią nic nie istniało.
- Mamo! - nalegała Tia. - Znalazłam pozostałości po EsKaysach!
- Za chwilę kochanie - odrzekła Pota. - A co powiesz na...
- MAMO! - krzyknęła Tia, wbrew wszelkim formom dobrego wychowania.
Uczyniła to jednak świadomie, gdyż wiedziała, że w żaden inny sposób nie zwróci na siebie
uwagi dyskutujących rodziców. Ich rozmowa mogła bowiem przeciągnąć się w nieskończoność.
- Znalazłam pozostałości po EsKaysach!
Rodzice przerwali w pół słowa i spojrzeli na córkę. W pomieszczeniu nastała złowroga
cisza. Tia przełknęła nerwowo ślinę.
- Tia - odezwał się w końcu Braddon, a w jego głosie dało się wyczuć dezaprobatę. -
Przerwałaś mamie i mnie bardzo ważną dyskusję. Nie mamy teraz czasu na zabawę.
- Tato, tu nie chodzi o zabawę! - upierała się Tia, wskazując na plastikowy pojemnik. - Ja
nie udaję! Odkryłam coś ważnego i jest tam tego więcej...
Pota ze zdziwieniem spojrzała na męża. Braddon uniósł dość niedbale pudełko i Tia
skrzywiła się, gdy jedna z brył jeszcze bardziej się rozsypała.
- Tylko dlatego, że jesteś inteligentna i nigdy nie kłamałaś, przyjrzę się temu, co “niby"
znalazłaś - odpowiedział Braddon, unosząc wieko pojemnika. - Ale wiesz bardzo dobrze o tym,
że...
Zajrzał do środka i zrobił taką minę, jakiej Tia nigdy jeszcze u niego nie widziała.
- A nie mówiłam? - Tia nie mogła się powstrzymać przed wypowiedzeniem tych słów.

- ...zatem zabrali olbrzymie reflektory i specjalistyczny sprzęt do wykopu - opowiadała

Tedowi E. Misiowi, kiedy kładła się do snu. - Nie było ich przez cztery godziny. Tyle czasu
musiałam czekać, żeby się dowiedzieć, co tak naprawdę znalazłam. Wreszcie okazało się, że
odkryłam wysypisko śmieci! Bardzo duże wysypisko śmieci. Mama specjalnie dzwoniła do
Instytutu, ponieważ jest to pierwsze takich rozmiarów odkrycie pozostałości po EsKaysach.
Mocniej przytuliła Teda, wciąż czując przyjemny dreszcz, który przeszywał ją od stóp do
głów.
 - Uczyniłaś wszystko, jak należy, zwłaszcza że dysponowałaś takim wyposażeniem -
powiedziała do niej Pota. - Miałam studentów, którzy nie potrafiliby tego zrobić tak dobrze jak ty,
najdroższa! Pamiętasz, co ci mówiłam, kiedy pytałaś mnie, dlaczego tak bardzo chciałabym znaleźć
śmietnisko?
- Mówiłaś, że ze starych śmieci możemy więcej się dowiedzieć o przeszłości niż z
czegokolwiek innego. Więcej nawet niż z tekstów pisanych - wyrecytowała Tia.
- Cóż - powiedziała Pota, siedząc w rogu łóżka i lekko trącając palcem nos Tii. - Mój mały,
ciekawski kurczaczek podniósł klasę wykopaliska z pierwszej do trzeciej. I to w ciągu czterech
godzin pracy! Czegoś takiego nie dokonałam nigdy w swojej karierze.
- Czy to oznacza, że opuścimy to miejsce? - spytała lekko zirytowana.
- Prawdopodobnie tak - rzekła Pota, nie kryjąc dziwnego uśmiechu. - Jednak stworzenie
zespołu do prowadzenia wykopalisk trzeciej klasy zabierze trochę czasu, więc do tej pory
zostaniemy tutaj. Zanim zespół nas zmieni, będziemy z twoim ojcem wykonywać komputerowe
opracowanie najważniejszych odkryć. Istnieje szansa, że jeżeli bardzo zaangażujemy się w pracę,
to... nie odeślą nas stąd!
Tia pokręciła głową.
Pota przygarnęła ją do siebie.
- Chcę przez to powiedzieć, że wiele wskazuje na to, iż zostaniemy tutaj, aby nadzorować
prace wykopaliskowe! Być może awansujemy na stanowisko nadzorujących prace zespołu trzeciej
klasy. Dostaniemy lepsze wyposażenie, nowocześniejszą kopułę do mieszkania. Będziesz miała
wiele koleżanek i kolegów, a wahadłowce kurierskie będą tu przybywały nie co parę miesięcy, ale
co tydzień. Nie wspomnę już o wzroście wynagrodzenia i rangi naszej rodziny! Każdy dokument
stąd wychodzący będzie podpisany naszym nazwiskiem. A wszystko to dzięki temu, że jesteś
mądrą, inteligentną i uważną małą dziewczynką, która zdała sobie sprawę z tego, co zobaczyła, i
wiedziała, kiedy należy przerwać zabawę!
- Moi rodzice są naprawdę bardzo, bardzo szczęśliwi - mówiła do Teda, przypominając
sobie ich promieniejące szczęściem twarze, kiedy skończyli rozmawiać z sąsiednim eksploratorium
Instytutu. - Myślę, że dokonaliśmy czegoś ważnego. Być może to ty przyniosłeś nam szczęście, Ted
- ziewnęła Tia. - Może tylko niepotrzebnie zlecą się tu te wszystkie dzieci. Ale przecież nie
będziemy musieli się z nimi zadawać, jeżeli nie będziemy tego chcieli, prawda Ted?
Ted zgodził się z nią milcząco i znowu mocno go przytuliła.
- Wolę rozmawiać z tobą - rzekła do niego. - Ty nigdy nie mówisz nic głupiego. Tato
stwierdził, że jeżeli kogoś nie stać na to, by powiedział coś inteligentnego, to lepiej, by nic nie
mówił. Mama zaś twierdzi, że ludzie, którzy wiedzą, kiedy powinni zamilknąć, są bardzo mądrzy.
Przypuszczam zatem, że jesteś bardzo mądry. Mam rację? Nie zdążyła się już jednak przekonać,
czy Ted zgadza się z nią, gdyż w tym samym momencie pogrążyła się we śnie.

W ciągu następnych kilku dni okazało się, że znalezisko Tii nie było zwykłym wysypiskiem
śmieci, lecz składem odpadów badań naukowych, może medycznych. To podnosiło rangę odkrycia
z “ważnego" do “bezcennego". Pota i Braddon spędzali każdą wolną chwilę na stanowisku lub przy
zabezpieczaniu i opisywaniu znalezisk. Robili przy tym mnóstwo notatek, które miały dopomóc w
identyfikacji wybranych przedmiotów. Prawie nie widywali się z Tia. Zmienili swój rozkład dnia;
wstawali, zanim jeszcze Tia się obudziła, a gdy wracali do kopuły, ich córka dawno już spała.
Tego ranka Pota przeprosiła Tię za pomocą holosu za to, że ich życie tak diametralnie się
zmieniło.
- Kochanie - przemówił trójwymiarowy wizerunek Poty, w czasie gdy Tia otwierała
pojemnik z sokiem. - Mam nadzieję, że rozumiesz dlaczego tak się dzieje. Im więcej uda nam się
wydobyć i opisać, zanim zjawi się tu cały zespół, tym większe będą nasze szansę na awans. -
Matka rozgarnęła ręką włosy. Tia zauważyła, że jest bardzo zmęczona i przygaszona, ale
jednocześnie zadowolona z tego, co robi. - To nie potrwa dłużej niż kilka tygodni, obiecuję. Potem
wszystko będzie po staremu, a właściwie nawet lepiej. Obiecuję, że urządzimy sobie wspólny
piknik, zanim przybędą tu inni, w porządku? Zacznij zatem obmyślać, co chciałabyś robić w tym
dniu.
Ach, to byłoby wspaniałe. Tia doskonale wiedziała, co chciałaby robić. Pragnęła pojechać w
góry dużym ślizgowcem i chciała sama nim sterować.
- Tak więc wybacz nam, kochanie. Kochamy cię najbardziej na świecie, przez cały czas
myślimy o tobie i tęsknimy za tobą z całego serca. - Pota złożyła usta jak do pocałunku. - Wiem, że
potrafisz zająć się sama sobą; prawdę mówiąc, bardzo na to z ojcem liczymy. Jesteś dla nas
wszystkim. Chcę, żebyś o tym pamiętała. Do zobaczenia, córeczko.
Jednocześnie z zakończeniem przekazu Tia skończyła jeść śniadanie. W jej głowie zaświtała
kusząca myśl. Dlaczego nie miałaby trochę się rozerwać? Mama i tata z pewnością nie będą
sprawdzali systemu nauczania, by przekonać się, jak poszły jej lekcje, a psychoanalityków z
Instytutu mało to obchodziło. Zawsze uważali, że jest zbyt rozwinięta jak na swój wiek. Mogła
zatem niepostrzeżenie wejść do biblioteki, by obejrzeć holosy nie dla niej przeznaczone...
- Och, czy powinnam? - szepnęła po chwili zastanowienia.
Byłoby to niezwykle zabawne, ale równocześnie bardzo ryzykowne. Gdyby rodzice
dowiedzieli się, co robiła, to koniec. Żadnego pikniku, ani innych przyjemności. W duchu zaczęła
rozważać, czy skusić się na oglądanie zakazanych holosów, czy zrezygnować z tego na rzecz
przyjemności prowadzenia ślizgowca w góry. Wybrała to drugie. Prowadzenie ślizgowca było
bardzo podobne do sterowania statkiem kosmicznym, a tego nie będzie mogła spróbować jeszcze
przez długie, długie lata.
Wiedziała, że jeżeli zawiedzie zaufanie rodziców teraz, kiedy tak bardzo jej zawierzyli, to
być może nieprędko dane jej będzie wyjść poza kopułę.
- Nie opłaca się - westchnęła, zeskakując ze stołka. Dziwne mrowienie w palcach nóg wciąż
nie ustępowało. Poczuła je, gdy tylko obudziła się dziś rano. Czuła je wczoraj i przedwczoraj;
podczas śniadania jednak o nim zapomniała.
Nie zmartwiło to jej na tyle, by nie pamiętała o czekającej ją lekcji łaciny.
- Co za nudny język - wymamrotała. - R, ris, tur, mur, mini, ntur!
Cóż, im szybciej będzie to miała za sobą, tym lepiej. Potem zajmie się ulubionymi
równaniami kwadratowymi.

Ponieważ mrowienie w stopach nie przeszło, gdy minęło popołudnie postanowiła

skonsultować to z AI Zwłaszcza że rodzice z pewnością tego by od niej oczekiwali.
- Sokratesie, uruchom, proszę, program medyczny - zadysponowała, siadając niechętnie w
małym pomieszczeniu diagnoz medycznych.
Nie lubiła tu przychodzić; pachniało w nim środkami dezynfekującymi i czuła się
przygnębiona panującą tu atmosferą. Być może wrażenie przytłoczenia wywoływała panująca w
pomieszczeniu ciemność. Dodać do tego trzeba, że nic tu nie pasowało do jej rozmiarów, gdyż
całość zaprojektowana była z myślą o dorosłych. Kiedy polecono jej, żeby położyła dłonie na
bocznych elektropłytkach, musiała zsunąć się na sam brzeg fotela, a gdy miała dotknąć stopami
dolnych elektropłytek, musiała wstać. Naprzeciwko niej rozbłysnął ekran i pojawił się na nim ktoś,
kto miał być lekarzem. Tia powątpiewała, czy ten ktoś z ekranu miał wiele wspólnego z medycyną.
Był zbyt... ugłaskany. Zbyt troskliwy, uprzejmy i wszechwiedzący. Za każdym razem, kiedy
zamierzał zakomunikować coś poważnego, wydawał się robić taką minę, jakby chciał krzyknąć:
“zaufaj mi!". Być może działało to uspokajająco na dorosłych, jej jednak przywodziło na myśl
psychoanalityków z ich aż nazbyt serdeczną troską i wścibskimi pytaniami. Być może człowiek z
ekranu tylko grał lekarza.
- Cóż, Tio - zabrzmiał głos AI, który zmienił się w “doktora". - Co cię do mnie sprowadza?
- Coś dziwnego dzieje się z moimi palcami - odpowiedziała. - Cały czas czuję w nich
mrowienie.
 - Czy to wszystko? - spytał po chwili “lekarz", w czasie gdy AI porównywał podane
symptomy z bazą danych. - Czy są zimniejsze niż normalnie? Połóż dłonie i stopy na
elektropłytkach.
Z trudem wykonała polecenie.
- Cóż, krążenie jest w porządku - stwierdził “lekarz", podczas gdy AI zmierzył jej
temperaturę i ciśnienie krwi. Wyniki pojawiły się w górnym rogu ekranu. - Czy oprócz tego dolega
ci coś jeszcze?
- Nie - odpowiedziała. - Nie, zupełnie nic.
“Lekarz" zamilkł na chwilę, by AI mógł przeanalizować dane zebrane z kilku ostatnich dni.
Sprawdził, co jadła, jak dużo jadła, czym się zajmowała, jak spała. “Lekarz" przemówił ponownie.
- Czasem, gdy dzieci rosną bardzo szybko, ich ciała nie nadążają za przyrostem tkanki
kostnej - powiedział AI. - Dawno temu nazywano to bólami wzrostu. Teraz wiemy, że dzieje się tak
dlatego, iż niektóre części ciała rosną szybciej niż inne. Sądzę, Tio, że na tym polega twój problem.
Nie ma się więc czym martwić. Przepiszę ci trochę witamin i po paru dniach objawy powinny
ustąpić.
- Dziękuję - odrzekła grzecznie i z uczuciem ulgi wyszła z pomieszczenia.

Minęło kilka dni i mrowienie w palcach rzeczywiście ustąpiło, dłużej więc o tym nie
myślała. Jednak gdy pewnego dnia wyszła na zewnątrz, by bawić się w nowym wykopalisku,
przydarzyło jej się coś dziwnego. Idąc dobrze znaną sobie drogą, nagle upadła. Chciała przestąpić
nad dużym kamieniem i zahaczyła o jego krawędź palcami stóp. Po prostu runęła bezwładnie na
kolana.
Na szczęście nic się nie stało kombinezonowi i właśnie miała wstać, by iść dalej, gdy zdała
sobie sprawę, że nic ją nie boli. Upadła z taką siłą, że powinna ją boleć przynajmniej noga, którą
uderzyła o wystające kawałki skalne.
Nie poszła dalej, tylko wróciła do kopuły, zdjęła skafander, but i skarpetkę. Wtedy
uświadomiła sobie, że nie ma czucia w stopie. Noga w miejscu uderzenia o kamień była
sinozielona.
Kiedy uszczypnęła się w stopę, stwierdziła, że nie czuje nic od palców po piętę. Szybko
zdjęła but i skarpetkę z lewej nogi i przekonała się, że z tą stopą rzecz ma się podobnie.
- A niech to - wymamrotała.
Oznaczało to kolejną wizytę w pomieszczeniu diagnoz medycznych.
Jeszcze raz udała się do wywołującego klaustrofobię pomieszczonka w tyle kopuły i
przywołała “lekarza".
 - Wciąż odczuwasz mrowienie, Tio? - spytał przymilnie, w czasie gdy Tia gramoliła się na
twardy fotel.
- Nie - odpowiedziała - ale moje stopy zrobiły się całe sinoczarne. Wyglądają okropnie.
- Postaw stopę na elektropłytce, żebym mógł ją obejrzeć - polecił “lekarz". - Obiecuję, że
nie będzie bolało.
Oczywiście, że nie będzie bolało - pomyślała. - Przecież zupełnie niczego tam nie czuję.
Uczyniła jednak to, o co ją poproszono.
- Cóż, nie ma żadnych złamań, ale widzę tu porządne stłuczenie! - stwierdził “lekarz" po
chwili. - Co ty robiłaś? Próbowałaś kopnąć swojego wykładowcę? - dodał żartobliwie.
- Nie - wymamrotała. Nie znosiła, kiedy AI traktował ją protekcjonalnie. - Uderzyłam się o
skałę na zewnątrz kopuły.
- Bardzo cię bolało? - spytał “lekarz", nie zwracając uwagi na jej oburzenie.
- Nie - odparła krótko - Nie mam czucia w nodze.
- Cóż, jeżeli tak, to zalecę ci kilka pigułek - rzekł “lekarz" z przesadną troskliwością. - Idź
zaraz do apteczki i zażyj je, oczywiście jeśli uważasz, że są ci potrzebne.
Zanim zdążyła coś jeszcze powiedzieć, ekran wyłączył się. Myślę, że nie ma się czym
przejmować - wywnioskowała. - Inaczej AI powiedziałby coś konkretnego. To wszystko
prawdopodobnie niedługo ustąpi.

Lecz objawy nie ustąpiły, a siniaki były coraz większe. Nie czuła już niczego aż do kostek.
Cały czas jednak powtarzała sobie, że AI wiedział, co mówi, obiecując, iż to ustąpi. Poza tym w
pewnym sensie bawiło ją to, że gdy się uderzy, niczego nie czuje.
Wciąż się bawiła w swoim małym wykopalisku, oczywiście w innym miejscu niż
poprzednio. Tym razem były to szczątki starożytnego cmentarza. Pierwotne istoty paliły zwłoki
swych zmarłych, następnie grzebały ich prochy wraz z kamiennymi podobiznami boskich
przedmiotów. Wierzyły, że ich najbliżsi zmartwychwstaną kiedyś i powrócą w sile i chwale jako
bogowie niebios...
Nie była to jednak już tak dobra zabawa jak dawniej, gdyż nie mogła o niej porozmawiać z
rodzicami. Powoli zaczęła się nudzić bezowocnym przesypywaniem skalnego pyłu na nowym
“stanowisku". Jak do tej pory, nie uszkodziła jeszcze swojego kombinezonu, ale ponieważ okolica
usiana była ostrymi głazami, mogło się to zdarzyć w każdej chwili, a wtedy... nici z obiecanego
pikniku rodziny Cade'ów.
Dlatego w końcu zrezygnowała ^ wychodzenia na zewnątrz i popołudnia spędzała w
kopule.
 Kilka nocy później do jej sypialni zajrzała Pota.
- Chciałam tylko ci się pokazać, żebyś wiedziała, że wciąż jesteśmy prawdziwymi ludźmi, a
nie tylko widmami na holosie, kochanie - powiedziała, siadając na brzegu łóżka. - Jak przebiegają
twoje poszukiwania?
Tia pokręciła głową.
- Zaprzestałam zabawy, bo bałam się o swój kombinezon - wyjaśniła. - Bez przerwy
potykałam się o ostre przedmioty. Myślę, że starożytni rzucili klątwę, by chronić swój cmentarz.
Dlatego wydaje mi się, że nie powinnam już więcej tam kopać.
Pota uśmiechnęła się, przytuliła ją i powiedziała:
- To bardzo prawdopodobne, moja droga. Nie należy lekceważyć siły religii. Kiedy
przybędą tu inni, postaramy się zrzucić tę klątwę, dobrze?
- Dobrze. - Przez chwilę zastanawiała się, czy powinna wspomnieć o swoich nogach... ale
Pota ucałowała ją i wyślizgnęła się z pokoju, zanim zdążyła podjąć decyzję. Nic szczególnego nie
wydarzyło się przez następnych kilka dni i Tia zaczęła przyzwyczajać się do tego, że nie czuje
swoich stóp. Jeżeli tylko uważała, na co stąpa, i nie chodziła boso, nie musiała się niczego obawiać.
Także AI zapewniał ją, że podobne rzeczy przydarzają się innym dzieciom.
Poza tym jej rodzice odkrywali teraz naprawdę cenne przedmioty. Na pośpiesznie
nagranym, porannym holosie zmęczony, ale i podekscytowany Braddon wytłumaczył jej, że to, co
właśnie odkryli, oznaczało coś więcej aniżeli tylko awans. Oznaczało miejsce wśród
najznamienitszych odkrywców ich wieku.
Tia nie do końca rozumiała, jakie to miało znaczenie, ale była pewna, że jest to coś bardzo
istotnego. Inaczej Braddon nie byłby tak wylewny. To utwierdziło ją w postanowieniu, że nie
powinna teraz zaprzątać głowy rodzicom własnymi problemami. Wiedziała, że nie potrwa to już
długo, a kiedy mama i tata zakończą swoją uciążliwą pracę, zaopiekują się nią i z pewnością
dopilnują, by dostała odpowiedni zastrzyk lub cokolwiek, czego potrzebował jej organizm.
Kiedy obudziła się następnego ranka, poczuła mrowienie w palcach rąk.
Tia westchnęła i usiadła w twardym fotelu. To stawało się nie do zniesienia.
AI powtórzył swoje zwykłe pytania, na które odpowiadała już przedtem.
- Tak więc teraz czujesz takie samo mrowienie w dłoniach, jak przedtem w stopach? Czy
dobrze cię zrozumiałem? - spytał “lekarz".
- Dobrze mnie zrozumiałeś - odrzekła krótko.
- Ten sam rodzaj mrowienia, które potem ustąpiło? - kontynuował.
- Tak - odpowiedziała. Może powinnam wspomnieć, na czym polega to ustąpienie, o tym,
że teraz nic nie czuję? AI jednak mówił dalej:
 - Tio, nie wydaje mi się, by cokolwiek ci dolegało. Krążenie masz w porządku, nie masz
gorączki, twój apetyt i waga także są w porządku, sypiasz dobrze. Mimo to ciągle szukasz w sobie
jakiejś choroby. - “Lekarz" przybrał zniecierpliwiony wyraz twarzy. - Tio, zdaję sobie sprawę, że
twoi rodzice są teraz bardzo zajęci i nie mają czasu, by z tobą porozmawiać czy się pobawić. Czy
nie o to naprawdę ci chodzi? Czy jesteś zła na rodziców, że cały czas zostawiają cię samą? Może
chciałabyś porozmawiać z konsultantem?
- Nie! - wykrzyknęła. Co za pomysł! Głupi AI sądzi, że ona robi to wszystko, by zwrócić na
siebie uwagę!
- Cóż, nic ci po prostu nie dolega - stwierdził “lekarz" niezbyt uprzejmie. - Nie chodzi o to,
że chcę cię nakłonić do rozmowy z konsultantem, gdyż nie wiem, w jaki inny sposób mógłbym ci
pomóc. Z tego, co mówisz, wynika, iż jest to zwykła faza dorastania, nic poza tym.
“Nie chodzi o to, że chcę cię nakłonić do rozmowy z konsultantem". To były groźne słowa.
Gdyby zgodziła się na włączenie przez AI programu konsultanta, od tej chwili każde jej słowo,
każdy ruch zostałby zarejestrowany. Psychoanalitycy z Instytutu mieliby wtedy nieograniczony
dostęp do danych na jej temat. Dobrze wiedziała, co to oznaczało. Gdyby tylko cokolwiek znaleźli,
najmniejszą choćby rysę na jej charakterze, rodzice natychmiast otrzymaliby polecenie z
Departamentu Zdrowia Psychicznego, by odesłać ją do szkoły z internatem.
Och nie, nie dostaniecie mnie tak łatwo.
- Masz rację - powiedziała ostrożnie. - Po prostu mama i tata zaufali mi, że będę ci się ze
wszystkiego zwierzała, dlatego właśnie tak często do ciebie się zwracam.
- W porządku. - Z twarzy “lekarza" zniknął wyraz surowości. - Nareszcie mówisz do rzeczy.
Nie przestawaj brać zaleconych przeze mnie witamin, a wszystko będzie dobrze.
Nic jednak się nie poprawiło. W ciągu następnych dni mrowienie ustąpiło, a ona straciła
czucie w palcach. Dokładnie tak samo, jak to się stało ze stopami. Miała kłopoty z chwytaniem
przedmiotów i potrzebowała dwa razy więcej czasu, żeby odrobić lekcje. Ciągle musiała
obserwować swoje palce, by niczego nie przewrócić, czy też nie upuścić.
Całkowicie przestała wykonywać czynności, które wymagały manualnej zręczności.
Zamiast tego oglądała mnóstwo holosów, nawet takich, które ją nudziły, i częściej niż dawniej
grywała w szachy holowizyjne. Więcej także czytała, wykorzystując ekran, na którym mogła
jednym dotknięciem zmienić stronę. Przewracanie kartek stało się bowiem dla niej zbyt uciążliwe.
Postępujący brak czucia zatrzymał się na nadgarstkach i przez parę dni była tak zajęta próbą
oswojenia się z tą sytuacją, że nie zauważyła, iż brak czucia w jej nogach sięgnął kolan...
Bała się jednak pójść do “lekarza", wiedząc, że tym razem na pewno AI włączy konsultanta.
Próbowała dostać się do bazy danych, pomijając AI, ale zdawała sobie sprawę, że niełatwo będzie
jej wywieść w pole jego systemy anty - włamaniowych zabezpieczeń. Tymczasem odrętwienie
zatrzymało się w okolicy kolan, w rękach natomiast zaczęło obejmować ramiona. Wmawiała sobie,
że to nie potrwa już długo, że niebawem zjawią się rodzice i wszystko się wyjaśni. Nikt nie będzie
jej podejrzewał, że starała się jedynie zwrócić na siebie uwagę. Wkrótce wszystko im opowie i na
pewno z łatwością poradzą sobie z tym, co ją spotkało. Już wkrótce.

Obudziła się, czując, jak z jej tułowia wyrastają nieczułe kłody rąk i nóg. Wzięła prysznic,
co nie sprawiło jej problemu, gdyż mogła regulować przepływ wody dotykiem; następnie
próbowała się ubrać. Wiła się, pomagała sobie zębami i prawie nie poruszającymi się już palcami.
Nie zawracała sobie głowy myciem zębów i czesaniem włosów - było to zbyt skomplikowane.
Wsunęła stopy w klapki, gdyż nie była w stanie zawiązać sobie butów - i powoli ruszyła do
głównego pomieszczenia kopuły...
Tam zobaczyła Potę i Braddona uśmiechających się znad filiżanek kawy.
- Niespodzianka! - powiedziała radośnie Pota. - Właśnie skończyliśmy najgorszą robotę i
dzisiaj w nocy przeteleportowaliśmy wyniki ekspertyz do Instytutu. Teraz wszystko wróci do
normy!
- Och, mamo!
Nie umiała zapanować nad sobą. Była tak podekscytowana i uszczęśliwiona, że ruszyła
biegiem w kierunku rodziców. Chciała jak najszybciej znaleźć się w ich ramionach...
Bardzo chciała. W połowie drogi potknęła się i z impetem wpadła prosto w stół. Gorąca
kawa poparzyła jej ręce i nogi.
Gdy rodzice skoczyli jej na ratunek, spłoszona zaczęła przepraszać za swoją niezgrabność.
Nawet nie zwróciła uwagi na to, że została oblana wrzątkiem. Dopiero, gdy zobaczyła na twarzy
rodziców wyraz przerażenia, domyśliła się, że coś jest nie tak. Na jej przedramieniu zaczęły
pokazywać się czerwone bąble.
- Wcale mnie nie boli - wypowiedziała pierwsze zdanie, jakie przyszło jej do głowy. - ;
Naprawdę nic się nie stało. Przez chwilę popadłam w stan pewnego odrętwienia i przyrzekam wam,
że wcale mnie nie boli.
Pota i Braddon zamarli. Ich reakcja wprawiła Tię w zakłopotanie.
- Niczego nie czujesz? - ostrożnie przemówiła Pota. - Żadnego bólu, zupełnie niczego?
Pokręciła głową.
- Przez pewien czas odczuwałam mrowienie w stopach i dłoniach, potem to ustąpiło i
przestałam czuć cokolwiek. Pomyślałam, że poczekam, by wam o tym powiedzieć do czasu, gdy
nie będziecie tak zajęci...
 Nie pozwolili jej powiedzieć niczego więcej. Natychmiast zrobili niezbędne badania i testy,
by na koniec stwierdzić, że Tia nie czuje niczego do połowy ud i ramion.
- Jak długo to trwa? - spytał Braddon, gdy Pota pobiegła do tablicy kontrolnej AI, żeby
uruchomić program medyczny dla dorosłych.
- Och, kilka tygodni - odparła niezdecydowanie. - Sokrates powiedział, że to nic takiego, że
po prostu rosnę. Potem zaczął sugerować, że symuluję, a ja nie chciałam, by powiadomił o tym
psychoanalityków, więc próbowałam...
W tym momencie wróciła Pota. Na jej twarzy rysował się grymas zaniepokojenia.
- Musisz się zaraz położyć do łóżka, kochanie. - Tia wyczuła, że matka starała się, by jej
głos brzmiał spokojnie. - Sokrates uważa, że masz podrażnione nerwy, być może jest to związane z
jakimś uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Nie umie jednak znaleźć prawdziwej przyczyny twojego
stanu, dlatego zaraz musisz się położyć, a my wezwiemy statek kurierski, by cię stąd zabrał.
Dobrze?
Braddon i Pota wymienili między sobą spojrzenia, których Tia nie umiała rozszyfrować - i
serce zabiło jej mocniej.
- Dobrze - westchnęła z rezygnacją. - Nie chciałam zaprzątać wam głowy swoją osobą,
przysięgam...
Braddon wziął ją na ręce i wyniósł z pomieszczenia.
- Jak mogłaś pomyśleć, że będziemy mieli ci za złe to, iż trzeba się tobą opiekować -
powiedział zmartwionym głosem. - Bardzo cię kochamy, króliczku. Postaramy się, żebyś
wyzdrowiała tak szybko, jak to będzie możliwe.
Ułożył ją w łóżku, tuż obok Teda, i włączył jeden z ho - losów, taki, którego jeszcze nie
widziała.
- Proszę - rzekł całując ją czule. - Zaraz przyjdzie mama, żeby opatrzyć te oparzenia. Potem
postaramy się zrobić z ciebie najbardziej zepsutego berbecia w całym znanym nam wszechświecie!
Chcę tylko, żebyś sobie tutaj leżała i myślała o tym, by jak najszybciej wyzdrowieć. Umowa stoi?
- Jasne, tato - powiedziała, starając się jak najszerzej uśmiechnąć. - Stoi.
 CZĘŚĆ DRUGA

Ponieważ życiu Tii nie zagrażało niebezpieczeństwo, a nie było akurat żadnego wolnego
wahadłowca do jednostkowych przelotów, musieli czekać na przybycie AI - trzmiela dwa tygodnie.
Dwa długie tygodnie, podczas których na twarzach Poty i Braddona coraz wyraźniej malowało się
przerażenie, a jej stan był coraz gorszy.
Pod koniec drugiego tygodnia nie tylko niczego nie czuła w kończynach, ale nie mogła nimi
poruszać. Brak czucia, który jeszcze niedawno tak bardzo utrudniał jej zapinanie guzików i
zamków błyskawicznych, zamienił się w paraliż. Gdyby nie obawa, że może tym jeszcze bardziej
pogrążyć rodziców, Tia rozpłakałaby się. Nie mogła już nawet przytulić Teda.
Żartowała, mówiąc mamie, że zawsze marzyła o tym, by ktoś ją tak obsługiwał. Mimo
całego swojego przerażenia musiała żartować, gdyż widziała, jak przestraszeni są jej rodzice. Myśl
o nich pomagała jej przezwyciężyć strach. To dla nich robiła wszystko, by nie pozwolić sobie na
jakąkolwiek chwilę słabości. I tak byli dostatecznie zmartwieni. Gdyby straciła odwagę i pogodę
ducha, z pewnością wpadliby w panikę.
Czas wlókł się w nieskończoność, gdy oglądała holos za holosem i bez końca grywała w
szachy z Braddonem. Tia wmówiła sobie, że gdy dostanie się do szpitala, wszystko będzie dobrze.
Oczywiście, że tak będzie. Nie znała takiej choroby, z którą nie poradzono by sobie w szpitalu
Światów Centralnych. Wszyscy o tym wiedzieli! Tylko wady wrodzone były nieuleczalne. Ale
przecież do dnia, gdy to się zaczęło, nic jej nie dolegało. Z pewnością była to jakaś łatwo uleczalna
choroba.
- Sokrates mówi, że to ucisk na nerwy - powtarzała Pota bez końca w dniu, kiedy miał
przybyć wahadłowiec. - Gdy dotrzesz już do szpitala, musisz być dzielna, kurczaczku.
Prawdopodobnie będą musieli cię zoperować i minie kilka miesięcy, zanim wszystko wróci do
normy.
Rozczesała włosy córki i upięła je w warkocz, tak jak to Tia zawsze lubiła robić.
- Do tego czasu nie będę mogła się niczego uczyć, prawda? - spytała dziewczynka bardziej
po to, by zająć matkę myśleniem o czymś trywialnym niż z ciekawości. Mama nie bardzo potrafi
poruszać się w świecie spraw przyziemnych... podobnie zresztą jak i tata. - Będą mnie
prawdopodobnie faszerować jakimiś pigułkami przeciwbólowymi. Na pewno będę miała duże
zaległości w nauce.
- Cóż - powiedziała Pota, przeciągając to słowo w nieskończoność. - Tak, boję się, że tak. Z
pewnością nie zmartwi to psychoanalityków; dobrze wiesz, że uważają cię za zbyt rozwiniętą jak
na swój wiek. Nie zapominaj jednak o tym, że będziesz miała całą bibliotekę szpitalną do
dyspozycji, a tam naprawdę jest w czym wybierać!
Myśl o tym odwróciła na chwilę uwagę Tii od zmartwień otaczającego świata. Dostęp do
szpitalnej biblioteki nieskończenie bardziej obszernej niż jakakolwiek będąca do tej pory w jej
zasięgu! Ile holosów, które pragnęła obejrzeć i książek, które chciała przeczytać...
- Już tu są! - zawołał Braddon z sąsiedniego pokoju. Pota zagryzła wargę i uniosła Tię z
łóżka. Po raz pierwszy od wielu tygodni założono dziewczynce jej antyciśnieniowy kombinezon.
Pota praktycznie wkładała ją do skafandra, jakby Tia była dużą, bezwładną lalką. Braddon
przyszedł pomóc żonie, a dziewczynka starała się jak mogła, ułatwić zadanie rodzicom. Znowu
wyjdzie na zewnątrz. Tym razem jednak prawdopodobnie już tu nie wróci. Na pewno nie do tej
kopuły.
- Poczekajcie! - zawołała, zanim Pota zdążyła zasunąć zamki. - Poczekajcie, chcę swojego
misia! - Widząc niezdecydowanie na twarzach rodziców, zrobiła najbardziej zatroskaną minę w
swoim młodym życiu. - Proszę? - Nie wyobrażała sobie wyjazdu do obcego miejsca bez żadnej
rzeczy bliskiej jej sercu. Nawet jeżeli nie mogła go trzymać w ramionach, mogła do niego mówić i
czuć miękkość jego futerka na swoim policzku. - Proszę?
- No dobrze, kochanie - dała się uprosić Pota. - Myślę, że znajdzie się dla niego miejsce w
twoim skafandrze.
Na szczęście Ted był mięciutki, a Tia dostatecznie szczupła. Ted znalazł się wewnątrz
skafandra i Tia poczuła przyjemny dotyk małego przyjaciela.
Nie zdążyła o niczym więcej pomyśleć, gdyż w tej chwili do pokoju weszły dwie na biało
ubrane postacie z Departamentu Medycznego . Jeszcze tylko usłyszała dziwny świst
wydobywający się z jej pojemnika z tlenem i pokój odpłynął w ciemność.

Gdy się obudziła, znajdowała się w obcym, białym pomieszczeniu. Na sobie miała
papierową koszulę. Jedyną kolorową rzeczą w tym pokoju był Ted. Leżał tuż przy jej ramieniu, a
jego główka wyglądała spod białego koca.
Rozejrzała się po pokoju i poczuła, jak żołądek skurczył się jej ze strachu. Gdzie ona jest?
Prawdopodobnie w szpitalnym pokoju, ale co z mamą i tatą? Jakim sposobem tak szybko się tutaj
znalazła? Co ci dwaj dziwni obcy jej zrobili?
I dlaczego nie czuła się wcale lepiej? Dlaczego nie czuła niczego?
- Obudziła się - powiedział obcy głos.
Obróciła głowę, co było jedynym ruchem, jaki zdołała wykonać, i zobaczyła kogoś w
białym kombinezonie stojącego obok jej łóżka. Na twarzy miał maskę, a na ramieniu czerwony
krzyż Służb Medycznych. Tia zauważyła też tabliczkę z nazwiskiem na jego piersi, ale nie mogła
dostrzec, co było na niej napisane. Nie była nawet pewna, czy postać obok niej jest kobietą czy
mężczyzną, a także - czy jest to człowiek czy humanoid.
Twarz w masce pochyliła się nad Tia. Dziewczynka gdyby mogła, skurczyłaby się, by
zniknąć z pola widzenia. Przerażała ją anonimowość pochylonej postaci. Kiedy jednak ten ktoś
przybliżył się bardziej, dojrzała, że ma ludzką twarz - i trochę się uspokoiła.
- Witaj, Hypatio - powiedziała postać; była to kobieta, bardzo ładna kobieta.
Jej głos był lekko zniekształcony przez głośnik kombinezonu. Brzmiał trochę jak głos
Moiry, gdy rozmawiała z nią przez stary com. To porównanie jeszcze bardziej ją uspokoiło. Poza
tym ta kobieta znała jej imię i wymawiała je poprawnie.
- Witaj - odpowiedziała ostrożnie. - Jestem w szpitalu, prawda? Dlaczego nie pamiętam
podróży statkiem?
- Cóż, Hypatio... czy mogę do ciebie mówić Tia? - Gdy Tia skinęła głową, kobieta
kontynuowała: - Początkowo myśleliśmy, że możesz być czymś zarażona, nawet jeżeli nic nie
dolegało twoim rodzicom. Lekarz i pielęgniarz, którzy po ciebie przybyli, zdecydowali, że lepiej
będzie ciebie i twoich rodziców odizolować. Najlepszym sposobem było zatem uśpić was i
przetransportować tutaj nietkniętych w specjalnych inkubatorach. Nie chcieliśmy cię przestraszyć,
więc poprosiliśmy twoich rodziców, by ci nic nie mówili.
Tia skinęła głową.
- Rozumiem - rzekła, starając się wychwycić każde słowo, które usłyszała. Wiedziała, że to
było wszystko, co mogła teraz zrobić. - I tak bym się nudziła na statku. Nie było tam z pewnością
wiele do czytania i oglądania i zanudziłabym wszystkich grą w szachy.
Kobieta roześmiała się.
- Tym bardziej, że z łatwością byś ich pokonała - zgodziła się z nią, lekko się prostując.
Tym razem jednak jej maska nie wyglądała już tak przerażająco. Kryła się pod nią życzliwa
Tii twarz.
- Teraz przez jakiś czas będziesz odbywała kwarantannę, aż do czasu gdy odkryjemy, co ci
naprawdę dolega. Będę się z tobą często spotykała, gdyż jestem jednym z twoich dwóch lekarzy.
Nazywam się Anna Jorgenson - Kepal i możesz mówić do mnie Anna, albo doktor Anna, jeżeli
wolisz. Nie sądzę jednak, żebyśmy musiały być tak oficjalne. Twoim drugim lekarzem będzie
doktor Kennet Uhua - Sorg. Nie będziesz go jednak na razie widywała, gdyż jest niepełnosprawny i
jeździ na wózku. Trudno byłoby taki pojazd umieścić w antyciśnieniowym kombinezonie.
Nad jej łóżkiem zabłysnął ekran holowizyjny i ujrzała na nim głowę młodego, bardzo
szczupłego mężczyzny.
 - Mów do mnie Kennet, Tio - powiedział mężczyzna. - Nie mam zamiaru cię zanudzać,
poza tym wolałbym się z tobą spotkać osobiście, ale jak już wiesz, jestem przykuty do wózka na
kółkach, więc Anna będzie na razie moimi rękami.
- Czy ten twój wózek jest czymś w rodzaju nowoczesnej kapsuły? - spytała z
zainteresowaniem. - Znam jedną kobietę z kapsuły. Ma na imię Moira i jest statkiem mózgowym.
- A niech to! - wykrzyknął promiennie Kennet. - Lekarz w “prawie" kapsule! Tak, to ja.
Wiesz, miałem głupi wypadek, kiedy byłem mały. Dlatego dzisiaj muszę używać tego urządzenia,
by się poruszać.
Roześmiała się szczerze. Myślę, że go polubię.
- Czy już ci ktoś mówił, że wyglądasz jak Amenemhat Trzeci?
Jego duże oczy stały się jeszcze większe.
- Nie, nikt. To coś nowego. Mam nadzieję, że to komplement! Jedna z moich pacjentek
powiedziała mi kiedyś, że wyglądam jak Largo Delecron, gwiazda rewii, ale nie wiedziałem wtedy,
że Largo podobny jest do uciekiniera z obozu niewolników!
- To był komplement - zapewniła go Tia. - Amenemhat jest jednym z moich ulubionych
faraonów.
- Muszę zatem sprawdzić, czy potrafię zachowywać się z godnością, jaka przystoi faraonom
- odrzekł z uśmiechem Kennet. - Z pewnością pomogłoby mi to, gdy musiałem wybijać pewne
rzeczy z głowy tutejszym psychoanalitykom. Próbowali się do ciebie dobrać, gdy tylko się tu
zjawiłaś.
Gdyby mogła, zadrżałaby ze strachu.
- Nie będę musiała się z nimi spotykać, prawda? spytała piskliwym głosikiem. - Oni nigdy
nie przestają zadawać głupich pytań!
- Oczywiście, że nie - powiedziała uspokajająco Anna. - Mam dwa doktoraty, a jeden z nich
w dziedzinie badania nieprawidłowości rozwojowych mózgu. Bez problemu zatem mogę się tobą
opiekować sama.
W Tii zamarło serce, gdy usłyszała, jaki stopień naukowy posiada Anna. Tym bardziej że jej
specjalizacja dotyczyła “nieprawidłowości rozwojowych mózgu". Żaden z dotychczas gnębiących
ją psychoanalityków nie określał swojej profesji w tak dziwny sposób.
Lekarka dotknęła ramienia Tii.
- Nie martw się, Tio. Według mojej opinii jesteś małą, dzielną damą, może trochę zbyt
odpowiedzialną jak na swój wiek, ale całkiem normalną. Oni spędzają wiele czasu na analizowaniu
zachowań dzieci, ale tak naprawdę wcale ich nie zauważają i nie potrafią ich słuchać. -
Uśmiechnęła się w środku swojego hełmu i Tia zobaczyła, że na jej czoło opadł kosmyk czarnych
włosów. Sprawiło to, że jej wygląd stał się jeszcze bardziej ludzki.
- Posłuchaj, Tio, musieliśmy wyciąć z twojego misia trochę futerka i gąbki ze środka -
powiedział Kennet. - Anna stwierdziła, że i tak tego nie zauważysz, ale myślę, że powinnaś o tym
wiedzieć. Sprawdziliśmy, czy nie ma na nim obcych bakterii lub neurotoksyn, ale z misiem jest
wszystko w porządku. Kiedy dojdziesz do siebie dla pewności zbadamy go jeszcze raz, mimo że
jesteśmy pewni, iż twoja choroba nie ma z nim nic wspólnego. Mówię ci o tym na wypadek,
gdybyś się czegoś takiego obawiała.
Tia zastanawiała się już nad tym... Z pewnością Moira nie zrobiłaby tego celowo, ale gdyby
jednak Tia zachorowała przez Teda, to byłoby straszne. Moira miałaby ogromne wyrzuty sumienia,
a co dopiero Tomas!
- Jak mu na imię? - spytała Anna, manipulując czymś za głową Tii.
Dziewczynka nie mogła jednak na tyle obrócić głowy, żeby zobaczyć, co Anna wyrabia.
- Teodor Edward Miś - odpowiedziała, przyciskając policzek do jego miękkiego futerka. -
Dostałam go od Moiry, ona miała podobnego, a nazywał się Iwan Groźny.
- Cóż za wspaniałe imię - Teodor. Pasuje do niego - stwierdziła Anna. - Wydaje mi się, że
twoja Moira i ja musimy być w podobnym wieku. Kiedy byłam mała, panowała moda na misie. Ja
miałam misia dziewczynkę, którą nazwałam Amelia Misie Serduszko - zaśmiała się. - Wciąż ją
mam, tylko że teraz większość czasu przesiaduje na sekretarzyku, w moim pokoju gościnnym. Nic
dziwnego zresztą, bo jest obecnie w wieku dostojnej matrony.
Jednak nie o misiach chciała tak naprawdę porozmawiać Tia. Wiedziała już, gdzie się
znajduje i że jest odizolowana od świata zewnętrznego.
- Jak długo będę musiała tutaj zostać? - zapytała cichutko.
Kennet przybrał poważną minę, a Anna przestała bawić się czymś nad głową Tii. Kennet
zagryzł dolną wargę. Szum pracujących w pomieszczeniu urządzeń stał się o wiele głośniejszy.
- Psychoanalitycy sugerowali, że nie powinniśmy mówić ci prawdy, ale uważamy, że jesteś
bardzo niezwykłą dziewczynką. Sądzimy zatem, że wolisz wiedzieć, jaki jest twój stan. Czy tak jest
w rzeczywistości?
Przez chwilę zastanawiała się: poznać prawdę czy grać przed samą sobą, że wszystko
będzie dobrze?
Tu jednak nie chodziło o udawanie jak podczas zabawy w wykopaliska. Udawanie musiało
się kiedyś skończyć, a wtedy prawda mogła okazać się dużo gorsza niż teraz.
- Ta...ak - powiedziała powoli. - Proszę.
 - Na razie nie wiemy, co ci dolega - wyjaśniła Anna. - Chciałabym, żeby było inaczej, ale
nie wiemy. Nie znaleźliśmy niczego w twojej krwi; teraz natomiast staramy się sprawdzić twój
system nerwowy. Przypuszczamy, że zaatakowała cię jakaś bakteria, być może pro to wirus.
Niestety, nie jesteśmy tego pewni. Dopóki się nie dowiemy, nie będziemy umieli ci pomóc.
Dopóki... Jeżeli...
Przeraziła się na myśl o tym, że mogłaby zostać w takim stanie przez resztę swojego życia.
- Twoi rodzice także odbywają kwarantannę - powiedział pospiesznie Kennet. - Jednak
jesteśmy na sto procent pewni, że nic im nie jest, lecz to czyni całą sprawę jeszcze bardziej
skomplikowaną.
- Myślę, że rozumiem - szepnęła cichym, zdenerwowanym głosem. Złapała głęboki oddech.
- Czy mi się pogorszy?
Anna prawie zamarła w bezruchu, a Kennet znowu zagryzł wargę.
- Cóż - wycedził powoli. - Możliwe, że tak. Musimy zatem myśleć o czymś, co pozwoliłoby
ci się poruszać, być może nawet o urządzeniach wspomagających twoje czynności życiowe.
Musiałoby to być coś bardziej skomplikowanego niż mój fotel. Przykro mi, że nic innego nie
potrafię ci powiedzieć.
- Nic nie szkodzi - odparła, starając się opanować zdenerwowanie. - Trochę się tego
spodziewałam.
Anna pochyliła się i mruknęła coś do mikrofonu umieszczonego w kombinezonie.
- Tio, jeżeli chcesz płakać, to nie wstydź się tego. Na twoim miejscu już bym płakała. Jeżeli
chcesz zostać sama, wystarczy, że nam o tym powiesz, dobrze?
- Dobrze - odrzekła nieśmiało. - Och, czy mogłabym zostać przez chwilę sama?
- Oczywiście.
Anna przestała udawać, że zajęta jest czymś przy swoim ekwipunku i delikatnie skinęła w
kierunku holoekranu. Kennet pokiwał jej ręką i zniknął. Anna wyszła przez niewidoczne do tej
pory dla Tii, heometyczne drzwi łącznika. Została sama w otoczeniu cicho szumiącej aparatury, z
Tedem przy boku.
Zagłębiła się w swoje myśli i zaczęła zastanawiać się nad tym, co przed chwilą usłyszała.
Nie polepszy się jej, tylko pogorszy. Nie umieli znaleźć przyczyny jej choroby. To były złe
wiadomości. Natomiast cieszyło ją, że nic nie stało się mamie i tacie, i że lekarze nie odebrali jej
nadziei na wyzdrowienie.
Wywnioskowała stąd, że być może znajdzie się dla niej lekarstwo.
Wyrwała się z zamyślenia.
- Halo! - powiedziała.
 Przypuszczała, że pokój jest pod stałą obserwacją AI - Halo - odpowiedział bez wyrazu głos
ze ściany. Zatem nie myliła się. - Czego potrzebujesz?
- Chciałabym obejrzeć holos. Najlepiej historyczny - stwierdziła po namyśle. - Jest taki
holos o królowej Egiptu Hatszepsut. Nazywa się... Feniks Ra, chyba tak. Czy macie go w swojej
kolekcji?
Ten holos był w jej domu na liście zakazanych. Dobrze wiedziała dlaczego. Było w nim
kilka intymnych scen z królową i jej nadwornym architektem w roU głównej. Tia była
zafascynowana jedyną kobietą, która ogłosiła się faraonem Egiptu, i żal jej było, że odrobina seksu
pozbawia ją przyjemności obejrzenia historii jej życia.
- Tak, mogę go wyświetlić - powiedział AI po chwili. - Chcesz go zobaczyć teraz?
Zatem nie zablokowali jej dostępu do holoteki!
- Tak - rzekła; po chwili postanowiła pójść za ciosem, by wykorzystać szansę zobaczenia
innych, zabronionych w domu holosów. - Potem chciałabym obejrzeć trylogię Ateny, tę o
Ahnkenatenie i heretykach. Tytuły jej części to: Powstanie Aten, Ateny w pełni chwały i Upadek
Aten.
Trylogia ta zawierała coś więcej niż kilka nieprzyzwoitych scen. Tia podsłuchała kiedyś, jak
jej mama mówiła, że pewne przypuszczenia co do dziejów Aten, zobrazowane w tym holosie,
mogą spowodować, iż znajdzie się on na czarnej liście niektórych kultur. Braddon odparł, iż to
bardziej pokazane w nim kostiumy, czy raczej ich brak, spowodują taką sytuację. Mimo to Tia
bardzo chciała zobaczyć ten holos. Jeżeli był tak okropny, jak mówili rodzice, z pewnością pozwoli
jej na chwilę zapomnieć o własnych kłopotach!
- Jak sobie życzysz - potwierdził zamówienie AI. - Możemy zaczynać?
- Tak - poleciła, tuląc policzek do miękkiego, misio - wego futerka. - Zaczynajmy.

Pota i Braddon przyglądali się swojej córce z kamiennymi wyrazami twarzy. Tia była
pewna, że pod tą maską kryje się bezmiar cierpienia, którego nie chcieli jej pokazać. Wzięła
głęboki oddech i skierowała się ku nim.
- Fotel, naprzód, pięć kroków. - Skomputeryzowany fotel na kółkach ruszył do przodu i
zatrzymał się tuż przed nimi.
- Cóż, teraz przynajmniej mogę chodzić - powiedziała, mając nadzieję, że jej głos zabrzmiał
pogodnie. - Męczył mnie już widok tych samych czterech ścian!
Lekarze zadecydowali, że czymkolwiek była jej choroba - padały tu słowa “protowirus" lub
“sclerosis distrophis" - nie jest to nic zakaźnego. Pota i Braddon mogli zatem wyjść z izolatki, a Tię
przeniesiono do innego pokoju. Był to pokój, którego drzwi wychodziły prosto na korytarz. Teraz
Anna przychodziła do niej bez skafandra, a także Kennet mógł się z nią widywać osobiście. Mimo
to cztery białe ściany pozostały czterema białymi ścianami i nic nie można było na to poradzić.
Tia bała się prosić o cokolwiek, co uczyniłoby ten pokój bardziej jej własnym; bała się, że
w ten sposób ugrzęźnie w nim na zawsze.
Większa część jej ciała była już sparaliżowana. Właściwie władała tylko mięśniami twarzy.
Na tym etapie choroba zatrzymała się. Stało się to tak nagle i niespodziewanie, jak się zaczęło.
Umieszczono ją w zabudowanym z czterech stron automatycznym fotelu; bardzo podobnym
do pojazdu Kenneta, z tym że ona kierowała swoim za pomocą głosu, dotyku języka i ruchu
powiek. Fotel poruszał się w tę stronę, w którą Tia spojrzała, po uprzednim ustnym nakazie jazdy.
Poza tym wyposażony był w mechaniczne ramiona, które reagowały na polecenia dziewczynki.
Każdy rozkaz musiał być poprzedzony wezwaniem “fotela" lub “ramion". Nie był to doskonały
system, ale tyle mogli dla niej zrobić bez ingerencji w jej układ nerwowy. Bezpośrednie połączenie
mózgu z urządzeniami komputerowo - mechanicznymi mieli bowiem tylko ludzie z kapsuł.
Ponieważ jej system nerwowy wciąż działał, nie było potrzeby go naruszać.
Wszystko, tylko nie to, pani Lincoln, pomyślała z lekką ironią.
- Jak udała się zabawa?
- O czym myślisz, słoneczko? - zapytał Braddon lekko drżącym głosem.
- Tato! - odpowiedziała radośnie. - W tym urządzeniu czuję się, jakbym sterowała statkiem
kosmicznym. Myślę, że wkrótce wyzwę doktora Kenneta na wyścigi!
Po ta z trudem przełknęła ślinę i niewyraźnie się uśmiechnęła.
- To nie potrwa długo - rzekła bez przekonania. - Gdy tylko uda się lekarzom rozszyfrować
tajemnicę twojej choroby, postawią cię na nogi.
Tia ukradkiem zagryzła wargę, by nie pozwolić jej na drżenie - i spróbowała się
uśmiechnąć. Prawdopodobieństwo znalezienia lekarstwa było z dnia na dzień coraz mniejsze i Tia
dobrze o tym wiedziała. Anna i Kennet bynajmniej nie próbowali tego przed nią ukrywać.
Niemniej nie było żadnego powodu, by dodatkowo martwić tym rodziców. I tak byli już
dostatecznie przerażeni.
Zaprezentowała im wszystkie możliwości swojego fotela, dzięki czemu nie musieli
rozmawiać ojej chorobie. Wkrótce wyszli, przepraszając i obiecując, że niedługo wrócą. W
drzwiach minęli cały tabun internistów i neurochirurgów, którzy zaczęli zadawać Tii mnóstwo
bardzo istotnych dla każdego z nich pytań; pytań, na które odpowiadała już z tysiąc razy. Każdy z
lekarzy miał oczywiście odmienne zdanie co do przyczyn jej dziwnej choroby.
“Najpierw, kiedy wstałam pewnego ranka, poczułam, jakby moje palce u nóg nie chciały się
obudzić. Uczucie to nie minęło. Potem mrowienie przeszło w brak czucia. Nie, proszę pana, wcale
nie bolało. Nie, proszę pani, początkowo sięgało to tylko pięt. Tak, proszę pana, po dwóch dniach
to samo zaczęło się dziać z moimi palcami u rąk. Nie, proszę pani, tylko palce, nie całe ręce..." I tak
przez długie godziny. Zdawała sobie jednak dobrze sprawę, że nie robili tego złośliwie. Próbowali
jej pomóc, a to, czy ich próby miały szansę powodzenia, zależało także od niej, od tego, czy będzie
z nimi współpracowała.
Jednocześnie ich pytania nie zagłuszyły pytań, które zadawała sama sobie. Jak do tej pory
miała sparaliżowany system nerwowy zawiadujący jej świadomymi odruchami. Co jednak będzie,
gdy zaatakowany zostanie jej autonomiczny system nerwowy i pewnego ranka przestanie
oddychać? Co wtedy? Co będzie, jeśli straci kontrolę nad mięśniami twarzy? Każdy lekki skurcz
powodował w niej głuchy okrzyk przerażenia.
Nikt jednak nie potrafił odpowiedzieć na te wszystkie pytania. Ani lekarze, ani Tia.
W końcu, tuż przed obiadem, poszli sobie. Tia po kilku próbach doszła do mistrzowskiej
wprawy w operowaniu sztucznymi ramionami, tak że sama mogła się karmić. Dzięki temu nie
musiała przeżywać upokarzającego karmienia przez pielęgniarkę. Jednocześnie specjalny system
jej fotela wybawiał ją od zażenowania wynikającego z naturalnych następstw jedzenia i picia...
Po kolacji, kiedy zabrano tacę, siedziała całkiem sama w zapadającej ciemności. Była bliska
załamania. Całe szczęście, że Pota i Braddon nie przyszli z powrotem, gdyż bała się, iż mogłaby
tego nie wytrzymać. O wiele ciężej przychodziło jej zachować spokój ducha przed rodzicami niż
przed obcymi.
- Fotel, obróć się o siedemdziesiąt stopni w prawo - poleciła. - Lewe ramię, podnieś misia.
Z cichym szumem silników fotel posłusznie wykonał polecenie.
- Lewe ramię, połóż misia - anuluję. Lewe ramię, przysuń misia do lewego policzka. -
Ramię lekko się poruszyło. - Bliżej. Bliżej. Tak trzymaj.
Tuliła się policzkiem do misiowego futerka i wyobrażała sobie, że trzyma go w swoich
ramionach.
Nikt nie mógł zobaczyć, jak z jej oczu zaczęły powoli płynąć długo powstrzymywane,
gorące łzy. Przechyliła lekko głowę na lewą stronę, by spływały w miękkie, niebieskie futerko
Teda. Nie chciała, by ktoś poznał, że płakała.
- To niesprawiedliwe - szeptała Tedowi do uszka. Miś wydawał się przyznawać jej rację,
gdy mocniej dotykała go policzkiem. - To niesprawiedliwe...
Przecież chciałam odnaleźć świat EsKaysów. Chciałam wraz z rodzicami być tą, która
odnajdzie ich rodzinną planetę. Chciałam pisać książki. Chciałam wyjść naprzeciw ludziom, by ich
rozradować i zadziwić, by pokazać, że archeologia i historia nie umarły, tylko trochę przysnęły.
Chciałam robić rzeczy, o których nakręca się holosy. Chciałam... chciałam...
 Chciałam tyle zobaczyć! Pragnęłam pokierować prawdziwym ślizgowcem i wykąpać się w
prawdziwej lagunie, i poczuć szum sztormu, i...
...i chciałam...
Nagle powróciły w jej pamięci sceny z holosów, które oglądała, a także wspomnienie
roześmianych Poty i Braddona.
Chciałam wiedzieć, jak to jest z chłopcami. Chłopcy, pocałunki i...
Teraz już nikt nigdy na mnie nie spojrzy, nikt mnie nie zobaczy. Wszystko, czym będę, to
wielka metalowa rzecz. Tylko tyle teraz zobaczą...
Nawet jeśli jakiś chłopiec chciałby kiedyś mnie pocałować, musiałby przedrzeć się przez
gąszcz półtonowej maszynerii, a i tak pewno włączyłby się wtedy alarm.
Łzy szybciej zaczęły spływać jej po twarzy, ale krył je coraz gęstszy mrok w pokoju.
Nie wsadziliby mnie do tego urządzenia, gdyby sądzili, że wyzdrowieję. Już nigdy nie
wyzdrowieję. Będzie ze mną coraz gorzej. Nic nie czuję, jestem tylko głową wystającą z maszyny.
Co będzie, jeśli ogłuchnę? Oślepnę?
- Teddy, co ze mną będzie? - zaszlochała. - Czy resztę życia spędzę w czterech ścianach
szpitalnego pokoju?
Ted wiedział tyle co ona, nie mógł jej pomóc.
- To niesprawiedliwe, niesprawiedliwe. Niczego jeszcze nie spróbowałam - płakała, a Ted
się jej przyglądał swoimi wielkimi, smutnymi oczami i chował jej łzy w swoim futerku. - To
niesprawiedliwe. Jeszcze nie skończyłam. Nawet nie zaczęłam...

Kenny zacisnął dłoń jednej ręki w pięść i wyłączył kamerę. Gwałtownym ruchem przetarł
twarz, na której malowały się bezsilność i gniew. Żal mu było tej małej dziewczynki siedzącej
samotnie w zimnym, szpitalnym pokoju. Dziewczynki, która tak odważnie stawiała czoło każdej
przeciwności.
On jednak widział ją teraz bez pozy, którą przybierała, by pomóc sobie i innym przetrwać te
trudne chwile. Widział po prostu małą dziewczynkę nie mogącą sobie poradzić ze swoim
nieszczęściem.
“Jeszcze nie skończyłam. Nawet nie zaczęłam".
- A niech to! - zaklął i przetarł ręką oczy. - A niech to szlag!
Co za nielitościwy bóg spowodował, że ta mała użyła takich samych słów, jak on piętnaście
lat temu? Piętnaście lat temu, kiedy głupi wypadek stał się przyczyną jego paraliżu od pasa w dół i
kiedy prysły jego marzenia (jak wtedy sądził) o szkole medycznej? Piętnaście lat temu, kiedy
doktor Harwat Kline - Bes słyszał jego płacz tłumiony poduszką.
 Obrócił swój fotel i otworzył okno widokowe, za którym kryły się gwiazdy. Przyglądał się,
jak podróżowały w bezkresnej przestrzeni. Piękno tego obrazu podkreślał powolny obrót stacji
naukowej. Nie starał się wycierać łez płynących po policzkach, a w jego umyśle panowała pustka.
Piętnaście lat temu inny neurochirurg usłyszał te łamiące serce słowa i postanowił, że zrobi
wszystko, by się nie spełniły. Wziął młodego człowieka pod opiekę, wymusił na konstruktorach
prototypu automatycznego fotela, by to właśnie on go otrzymał, potem wpłynął na dziekana Meya -
sor State Medical College, by przyjął chłopca na studia medyczne. Następnie zadbał o to, żeby po
skończeniu studiów został przyjęty do pracy w tym właśnie szpitalu. Było to miejsce, gdzie
neurochirurg w automatycznym fotelu nie był wielkim zaskoczeniem, nie w zestawieniu z setkami
podobnych przybyszów z różnych światów.
Był on jednak od pasa w górę sprawny. Z dziewczynką było gorzej. Miała nieprzeciętny,
lotny umysł zamknięty w martwym ciele jak w skorupce.
“Cudowny umysł. Zamknięty w skorupce. Cudowny..." Coś przyszło mu do głowy. Było to
jak błysk gromu. Wiedział, że nie on sam obserwował Tię. Był ktoś jeszcze. Ktoś, kto obserwował
każdego pacjenta, lekarza i pielęgniarkę w tym szpitalu. Ktoś, z kim nieczęsto się konsultował,
ponieważ Lars nie był lekarzem czy psychologiem.
Mimo to w pewnych wypadkach opinia Larsa była bardziej trafna niż zdanie którejkolwiek
osoby znajdującej się na stacji. Kennet miał na myśli także samego siebie.
Włączył nadajnik.
- Lars - powiedział krótko. - Stary, masz wolną chwilę?
Musiał chwilę odczekać. Lars miał sporo pracy. Na szczęście o tej porze kolejka pragnących
się z nim porozumieć była nieco krótsza.
- Oczywiście, Kenny - odpowiedział Lars po kilku sekundach. - W jaki sposób mogę pomóc
cudownemu, niepełnosprawnemu dziecku, które przybyło do nas, do Medycznej Stacji Światów
Centralnych “Duma Albionu"? Hmm? - W głosie Larsa dało się słyszeć ton ironii; bawiło go
drażnienie swoich rozmówców. Nazywał to “terapeutycznym sprowadzaniem na ziemię".
Szczególnie uwielbiał sprowadzać na ziemię Kenny'ego. Powtarzał dziesiątki razy, że wszyscy inni
unikali, jak mogli, rozmowy o “pożałowania godnym kalectwie".
- Zostaw ten sarkazm na później, Lars - odparł Kenny. - Mam poważny problem i chciałem
zasięgnąć twojej rady.
- Mojej rady? - Lars udał ogromne zaskoczenie. - Masz na myśli osobistą radę, gdyż nie
jestem upoważniony do dawania rad w dziedzinie medycyny.
- O taką radę mi chodzi, bardzo osobistą. Chcę, żebyś mi podpowiedział, jak mogę pomóc
Hypatii Cade.
 - Ach - Kenny zauważył, że w głosie Larsa zabrzmiał ton zastanowienia. - To małe dziecko
z oddziału neurologicznego, które ogląda bynajmniej niedzieciece holosy. Ciągle jej się wydaje, że
jestem AI Nie wyprowadzałem jej z błędu.
- To dobrze, chciałbym, żeby była sobą wobec ciebie. Jestem pewien, że nie odkryje się
przed nikim innym. - Zdał sobie sprawę, że jego głos przybrał rozkazujący ton i musiał się
uspokoić, zanim zaczął mówić dalej. - Masz jej nagrania i obserwowałeś ją od samego początku.
Wiem, że jest na to za duża, ale chciałbym usłyszeć, czy twoim zdaniem nadaje się do programu
ludzi z kapsuł?
Nastała długa przerwa. Dłuższa, niż Lars zwykle potrzebował, by przeanalizować posiadane
nagrania.
- Czy jej stan się ustabilizował? - spytał zupełnie poważnie. - Bo jeżeli nie, jeżeli w połowie
szkolenia przestanie działać jej mózg, nie tylko utrudni ci to pracę z podobnymi przypadkami w
przyszłości, ale źle wpłynie na pozostałe dzieci z kapsuł biorące udział w szkoleniu. Wiesz
doskonale, że nie są one odporne na takie rzeczy, jak śmierć koleżanki. Nie chciałbym uczestniczyć
w przedsięwzięciu, które może przysporzyć wszystkim kłopotów.
Kenny w zamyśleniu masował swą skroń długimi, wrażliwymi palcami, które czyniły cuda
podczas operacji, a nie mogły niczego zrobić dla jednej małej dziewczynki.
- O ile udało nam się rozpoznać tę... chorobę, to jej stan ustabilizował się - przemówił w
końcu. - Możesz sprawdzić, że zrobiłem jej najtrudniejsze testy. Przeszła przez wszystkie możliwe
odczulenia przeciw wirusom, o których istnieniu mamy jakiekolwiek dane. Oczywiście
zastosowaliśmy także bezinwazyjne ultranaświetlanie. Wszystko to masz nagrane. Sądzę, że to
zabiliśmy; czymkolwiek by to było.
Zbyt późno, żeby jej pomóc, do cholery.
- Ona jest genialna - stwierdził poważnie Lars. - Umie łatwo się dostosowć do nowej
sytuacji. Ma niezwykłą podzielność uwagi, może robić kilka rzeczy naraz. Miała także niezwykle
pozytywne kontakty z ludźmi z kapsuł w przeszłości.
- Wiec? - spytał zniecierpliwiony Kenny, gdy nad ich głowami przepłynęło kilka gwiazd
obojętnych na los małej dziewczynki. - Twoja opinia?
- Myślę, że nadaje się do transformacji - powiedział Lars z naciskiem, jakiego Kenny nigdy
u niego nie słyszał. - Sądzę, że jej transformacja nie tylko się uda, ale uda się bardzo dobrze.
Wypuścił długo przetrzymywane w płucach powietrze.
- Pod względem fizycznym, nie jest gorsza od innych biorących udział w programie ludzi z
kapsuł, włączając w to ciebie - kontynuował Lars. - Tak naprawdę Kenny, zbrodnią byłoby
zmarnowanie potencjału, jakim dysponuje ta mała. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś taki miał
spędzić resztę życia w szpitalnym pokoju.
Zwykły dla Larsa ton obojętności gdzieś zniknął. Kenny nie słyszał u niego nigdy podobnej
reakcji na jakikolwiek problem.
- Zrobiła na tobie wrażenie, co, Lars? - zaczepił go Kenny.
- Tak - powiedział zdecydowanie Lars. - I wcale się tego nie wstydzę. Mogę ci szczerze
wyznać, że dawno nikt mnie tak nie zachwycił, jak ta mała.
- Tym lepiej dla nas. - Kenny potarł dłonie, rozcierając zziębnięte palce. - Jestem pewien, że
będę jeszcze potrzebował twojej rady.
- Domyślam się, że nastąpi to dość szybko - Lars wrócił do swego ironicznego tonu.
- Tak, chciałbym, żebyś mi pomógł. Co mi po nieprzeciętnym umyśle, jeżeli nie mógłbym
wykorzystać pozycji, którą on mi daje? - spytał retorycznie.
Zamknął okno widokowe i podjechał do biurka. Uruchomił osobisty system komputerowy i
podłączył go bezpośrednio do Larsa. Była to linia, do której nie każdy miał dostęp; prowadziła do
jego osobistej bazy danych. Czasem nazywano ją linią “protekcji".
- Zatem zaczynajmy, mój przyjacielu. Na początek, jakich wpływów możesz użyć? Potem,
który z polityków ma największe wpływy, jeżeli chodzi o ten program, który z nich coś mi
zawdzięcza i na którego możemy liczyć najbardziej?

Sekretarz Generalny Podprzestrzeni Qintan Waldheim - Querar y Chan nie lubił

wylewności, ani poklepywania kogokolwiek po ramieniu, ale kiedy tylko wszedł na pokład “Dumy
Albionu" i przebrnął przez oficjalne powitanie, koniecznie chciał się spotkać z Kennym. Wybitny
neurochirurg nie ukrywał satysfakcji z tego powodu. To on właśnie uratował siostrzeńca sekretarza
od losu, jaki sam musiał znosić. Quintan znał większość szczegółów z przebiegu błyskotliwej
kariery Kenny'ego.
Poza tym Quintan Waldheim - Querar y Chan nie należał do ludzi, którzy unikaliby
niewygodnych tematów.
- Cóż za ironia losu, prawda? - powiedział sekretarz generalny, patrząc na fotel Kenny'ego i
mocno ściskając dłoń mężczyzny.
Ubrany był w ciemnoniebieską tunikę i stał wyprostowany przed Kennym, nie czując
bynajmniej zażenowania.
Kenny nie uśmiechnął się, ale w duchu poczuł satysfak - qę. Podwójne trafienie. Prosimy
nie dzwonić. Mamy już zwycięzcę.
 - Sugeruje pan, że moje uszkodzenie było takie samo, jak defekt Peregrine'a? - zareplikował
natychmiast. - Nie ma w tym żadnej ironii losu, sir. To, że znalazłem się na wózku, zmobilizowało
mnie do pójścia na neurochirurgię. Nie chcę tu oczywiście twierdzić, że gdybym nie uległ
wypadkowi i przez to nie pracował tak ciężko nad znalezieniem metody leczenia podobnych
przypadków, to nikt inny nie uporałby się z tą kwestią. Jednak prawdą jest, że postęp w medycynie
budowany jest na tym, co już się stało.
- Mimo to, gdyby nie pańskie szczególne zainteresowanie przypadkiem Peregrine'a, pomoc
mogłaby przyjść zbyt późno - stwierdził sekretarz generalny. - Nie chodzi tu tylko o pańskie
umiejętności nabyte w czasie studiów; myślę, że ma pan wyjątkowy talent. Nie ma chyba takiego
neurochirurga, któryby panu dorównał, na pewno nie w naszej podprzestrzeni. Dlatego właśnie
zaaranżowałem tę wizytę. Chciałem panu podziękować.
Kenny wzruszył ramionami. Była to dla niego wymarzona sytuacja i nie zamierzał
zmarnować tak doskonałej okazji, by pomóc Tii w spełnieniu jej życzeń.
- Nie zawsze jednak wygrywam, sir - powiedział dość stanowczo. - Nie jestem bogiem. A
czasami bardzo chciałbym nim być, szczególnie teraz tak się czuję.
Wielki Mąż spochmurniał. To, że był Wielkim Mężem, nie było związane tylko z pełnioną
przez niego funkcją. Zadziwiał rzadko spotykaną wrażliwością na ludzkie nieszczęście. Była to
wrażliwość szczera, nie na pokaz.
- Widzę, że coś pana trapi - stwierdził, by po chwili dodać to, na co Kenny czekał. - Może
mógłbym w czymś pomóc?
Kenny westchnął, jakby nie chciał wyjawić tajemnicy swego zmartwienia. Czy to nie
zabrzmi zbyt nachalnie?
- Czy zechciałby pan obejrzeć taśmę z nagraniami zachowań pewnego dziecka?
Dziecko. Dzieci były jedną ze słabości Wielkiego Męża. Powszechnie wiadome było, że
finansował więcej programów pomocy dla dzieci niż wszyscy jego poprzednicy razem wzięci.
- Oczywiście. Pod warunkiem jednak, że nie będzie to godziło w sferę jego prywatności.
- Niech pan zatem pozwoli. - Kenny włączył holowi - zor z przygotowaną wcześniej taśmą.
Nagrań tych dokonał razem z Anną. Razem z nią także wybrał najlepsze fragmenty i
zaaranżował dramaturgię pokazu. Obejmowały one najważniejsze wydarzenia z życia Tii - od
przybycia na stację aż po rozmowę Kenny'ego z Larsem.
- Obiecuję, że zabiorę tylko piętnaście minut pańskiego cennego czasu.
Pierwsze siedem i pół minuty nagrania ukazywały Tię podczas rozmów ze swoimi
rodzicami, lekarzami i innymi ludźmi. Sprawiała tu wrażenie rozradowanej dziewczynki, chcącej
pocieszyć tych, którzy ją raczej powinni pocieszać.
 - Oto Hypatia Cade, córka Poty Andropolous - Cade i Braddona Maartensa - Cade'a -
wyjaśnił.
Następnie krótko opowiedział historię dziewczynki; o tym, dlaczego się tu znalazła.
Podkreślił jej nieprzeciętną inteligencję, odpowiedzialność i rozległe zainteresowania.
- Obawiam się, że prognozy nie są najlepsze - stwierdził, bacznie przyglądając się
upływającym sekundom. Chciał dokładnie utrafić swoim komentarzem w koniec tej części taśmy. -
Niezależnie od tego, co jej zaaplikujemy, będzie skazana na spędzenie reszty życia w tej czy innej
klinice. Pomóc może jej tylko bezpośrednie połączenie urządzeń zewnętrznych z jej systemem
nerwowym. Niestety, nie wykonujemy tutaj tego typu operacji. Są domeną Szkoły - Laboratorium.
Mam tu na myśli program dla ludzi z kapsuł.
Gdy tylko przestał mówić, obraz zamigotał i przyciemniał. Tia była sama w pokoju.
Ramię jej fotela sięgnęło po małego, smutnego, niebieskiego misia, który był zasłonięty
poduszką i mocowanym do łóżka stolikiem. Podsunęło zabawkę do jej twarzy i Tia delikatnie
przytuliła policzek do miękkiego futerka. W mroku pokoju doskonale było widać błyskawicę Służb
Kurierskich na koszulce misia. To był powód, dla którego Kenny wybrał właśnie to ujęcie.
- Odlecieli, Ted - wyszeptała do misia. - Mama i tata wrócili do Instytutu. Teraz zostałeś mi
tylko ty.
Na jej rzęsach pojawiła się mała łza, która powoli spłynęła po policzku, lśniąc nikłym
światłem pokoju.
- Co? Och, nie, to nie ich wina, Ted. Po prostu musieli już lecieć. Dostali takie polecenie z
Instytutu, widziałam depeszę. Napisano w niej, że ponieważ wca - a - a - le mi się nie po - o - o -
prawia, to nie ma se - e - e - ensu, by tracili tu swój cenny czas.
Zaszlochała i skryła twarz w miękkim misiowym futerku. Po chwili znowu zaczęła mówić
przytłumionym głosem:
- Dobrze wiem, ile ich to kosztowało. Tak mi cię - ę - ę - żko być dla nich dzie - e - e - lną.
Gdybym jednak się załamała, byłoby to dla nich nie do znie - e - e - sienia. Może to lepiej, że mu -
u - u - sieli jechać. Będzie łatwiej. Wszy - y - y - stkim...
Holos ponownie zamigotał; ten sam czas, podobna sytuacja, inny dzień. Tym razem płakała
otwarcie. Łzy spływały po jej policzkach i wsiąkały w koszulkę misia.
- Daliśmy jej pełną swobodę w korzystaniu z biblioteki i holoteki - rzekł ostrożnie Kenny. -
Holosy z reguły bawią ją lub intrygują; to jest jednak moment, który sfilmowaliśmy tuż po
obejrzeniu przez nią Zdobywców gwiazd. Muszę tu dodać, iż jej rodzice powiedzieli mi, że Tia
bardzo chciała zostać pilotem wahadłowców. Sam więc pan rozumie...
Nieustannie płakała, szepcząc coś w przerwach między kolejnymi spazmami szlochu.
 - Teddy! Chciałam polecieć... Chciałam zobaczyć gwiazdy...
Holos skończył się i Kenny zapalił światło. Sięgnął po chusteczkę i bez cienia wstydu
wytarł oczy.
- Obawiam się, że całkowicie zawładnęła moją duszą - powiedział z nieśmiałym
uśmiechem. - Nie ukrywam, że nie umiem kierować się w tym wypadku zawodową bezstronnością.
Wielki Mąż zamrugał nerwowo, by nie uronić łzy.
- Dlaczego nic nie robicie, by pomóc temu dziecku? - zapytał zachrypniętym głosem.
- Zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy - odparł Kenny. - Jedynym sposobem, w jaki
możemy przywrócić tej nieszczęśliwej dziewczynce namiastkę aktywnego życia, jest włączenie jej
do programu ludzi z kapsuł. Niestety, psychoanalitycy ze Szkoły - Laboratorium twierdzą, iż jest na
to za późno. Nie przysłali nawet nikogo, kto mógłby z nią porozmawiać. I to mimo próśb jej
rodziców oraz naszych rekomendacji...
Pozwolił, by ostatnie zdanie zawisło gdzieś w przestrzeni.
Sekretarz generalny spojrzał na niego z wyraźnym ożywieniem.
- Rozumiem, że nie zgadzacie się z ich oceną? Kenny pokręcił głową.
- To nie jest tylko moja opinia - stwierdził poważnie. - W pełni mnie popierają
psychoanalitycy tu pracujący, człowiek z kapsuły kierujący tą stacją oraz przyjaciółka Tii, statek
mózgowy Służb Kurierskich. To ta - dodał ostrożnie - która podarowała jej pluszowego misia.
To przechyliło szalę na korzyść Tii. Kenny dostrzegł błysk w oku Wielkiego Męża.
- Przyjrzymy się tej sprawie - powiedział sekretarz generalny. - Ludzie, z którymi pan
rozmawiał, nie są wszechmocni, a z pewnością nie do nich należy ostatnie słowo. - Wstał i podał
rękę Kenny'emu. - Nie chcę niczego obiecywać, ale nie zdziwiłbym się na pańskim miejscu, gdyby
za parę dni przybył tu ktoś ze Szkoły - Laboratorium, by się z nią zobaczyć. Jak pan sądzi, kiedy
będzie gotowa do transformacji?
- Wystarczy nam dwanaście godzin, sir - odpowiedział, gratulując sobie w duchu pomysłu
podsunięcia do podpisu stosownej zgody rodzicom Tii.
Oczywiście nie wierzyli wtedy w powodzenie jego prób. To był bowiem ich pomysł, by
włączyć Tię do programu ludzi z kapsuł. To oni także odczuli najdotkliwiej odmowę urzędników ze
Szkoły - Laboratorium.
- Dwanaście godzin? - zdziwił się Wielki Mąż. Kenny śmiało spojrzał mu w oczy.
- Jej rodzice pracują dla Instytutu Archeologii - wyjaśnił. - Instytut wezwał ich do powrotu
na badaną przez nich planetę, gdyż skończył się ich czas opieki nad dzieckiem. Nie byli tym
zachwyceni, ale musieli się podporządkować pod groźbą zwolnienia. Niełatwo jest znaleźć tego
typu pracę poza Instytutem. - Zakaszlał. - Zaufali mi i uczynili mnie prawnym opiekunem Tii na
czas ich nieobecności.
- Zatem posiada pan wszelkie pełnomocnictwa. Bardzo sprytne. - Chytry uśmiech
sekretarza generalnego sugerował, że doskonale wie, iż całe to przedstawienie było od początku
ukartowane. Bynajmniej nie był swym odkryciem zdziwiony. - No dobrze. Ktoś przybędzie jeszcze
w tym tygodniu. Nawet jeżeli nie powiedział mi pan wszystkiego o dziewczynce, ten ktoś w ciągu
dwóch dni pozna jej możliwości. Po tym czasie... - Jedna brew znacząco uniosła się ku górze. -
Cóż, dobrze by było, gdyby mógł zabrać ze sobą nowego rekruta, prawda?
- Tak, sir - odpowiedział uszczęśliwiony Kenny. - Z pewnością tak.

Gdyby nie sława doktora Uhua - Sorga i wstawiennictwo byłego ucznia Larsa Mendozy,
Philip Gryphon bint Brogen powiedziałby, gdzie zarząd może sobie wsadzić sugestie sekretarza
generalnego. I co jeszcze potem może sobie z tym zrobić. Do jakiego stopnia można nagiąć
przepisy, by wepchnąć do programu ludzi z kapsuł nie nadającą się do tego osobę?! Czyżby
sekretarz generalny sądził, że w ten sposób podporządkuje sobie władze Akademii?! Czeka go
zatem spory zawód.
Philip gardził płaszczeniem się przed innymi i nie ustępował nawet przed groźbami. W jego
głowie kotłowało się zatem, gdy docierał kosmicznym czółnem do doku “Dumy Albionu".
Powitały go sterylne, białe ściany i atmosfera troski o każdego pacjenta. Wszystkie szpitale były
pod tym względem takie same.
Ktoś na niego czekał na stanowisku przyjmowania wahadłowców. Był to ktoś w
automatycznym fotelu. Przystojny, młody mężczyzna o ciemnych włosach i szczupłej, ascetycznej
twarzy.
Jeżeli sądzą, że przekabacą mnie na swoją stronę, dając mi do towarzystwa kogoś, komu
trudno będzie odmówić... Jego myśli nie były bynajmniej przyjazne wobec mężczyzny zbliżającego
się na automatycznym fotelu.
- Profesor Brogen? - spytał zabawnie wyglądający człowieczek, wyciągając ku niemu rękę.
- Jestem doktor Sorg.
- Jeśli sądzi pan, że będę... - zaczął Brogen, nie wyciągając dłoni, gdy nagle dotarło do
niego brzmienie nazwiska jego rozmówcy. - Doktor Sorg? Doktor Uhua - Sorg?
Młody człowiek skinął głową, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Doktor Kennet Uhua - Sorg? - spytał po raz trzeci Brogen, czując, że nagle stracił wątek.
- W rzeczy samej - odpowiedział młody człowiek. - Rozumiem, że nie spodziewał się pan
spotkać mnie tu osobiście.
 Brogen uchwycił się tego, by wybrnąć z kłopotliwej sytuacji.
- Rzeczywiście - odparł dość szorstko. - Szef neurochirurgii i pogotowia neurologicznego
nie wychodzi raczej na spotkanie prostego profesora z powodu jakiegoś tam dziecka.
- Tia nie jest jakimś tam dzieckiem, profesorze - odparował doktor Sorg, nie przestając się
uśmiechać. - Podobnie jak pan nie jest “prostym" profesorem. Jednak gdyby pan zechciał pójść za
mną, sam się pan przekona o niezwykłości Tii.

Cóż, co do jednej rzeczy muszę przyznać mu rację - myślał z pewną niechęcią po godzinie
spędzonej w towarzystwie Tii. W tym czasie hordy internistów i specjalistów od innych dziedzin
badały ją na wszystkie sposoby. To nie jest zwykłe dziecko. Zwykłe dziecko zanosiłoby się od
płaczu po tym, co ona tu przeszła. Tia była zatem nieprzeciętnym, przyciągającym uwagę
dzieckiem. Miała ciemne, krótko przystrzyżone włosy, a jej szczupła, jasna twarz i wielkie oczy
czyniły ją podobną do pięknej, wiktoriańskiej rzeźby; rzeźby wieńczącej żelazny postument, wokół
którego krzątali się ludzie podobni do nieznośnego roju os.
- Jak długo to jeszcze potrwa? - z irytacją spytał szeptem Brogen.
Kennet podniósł wzrok.
- To zależy od pana - odparł. - Pan jest tu po to, by ją zbadać. Jeżeli potrzebuje pan więcej
czasu, by porozmawiać z nią w samotności, wystarczy tylko jedno słowo. Nawiasem mówiąc, jest
to dzisiaj jej druga seria badań - dodał i Brogen wyczuł w jego głosie nutkę... satysfakgi? - Musiała
przyjąć inną chmarę natarczywych gości między dziewiątą a dwunastą, dziś przed południem.
Tym razem Brogen poczuł się dotknięty, lecz nie z powodu dziecka. Kennet Sorg musiał
dostrzec to w jego oczach, gdyż obrócił swój fotel ku gromadzie ubranych na biało internistów,
znacząco odchrząknął, czym zwrócił ich baczną uwagę.
- To będzie wszystko na dzisiaj - powiedział spokojnie. - Jeżeli nie mają państwo nic
przeciwko temu, profesor Brogen chciałby zostać teraz z Tią sam.
Niektórzy popatrzyli na Brogena z dezaprobatą, inni wręcz z nienawiścią. Profesor
zignorował te spojrzenia. Dziecko wyglądało na bardzo ożywione.
Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć do Kenneta Sorga, zdał sobie sprawę, że doktor
podążył za innymi i właśnie zamykał drzwi za swoim fotelem, zostawiając Brogena samego z
dziewczynką. Profesor poczuł się trochę nieswojo i nerwowo odchrząknął.
Tia patrzyła na niego z wytężoną uwagą. W jej oczach nie było strachu, tylko lekki
niepokój.
- Pan nie jest psychoanalitykiem, prawda? - spytała.
 - Cóż... nie - odpowiedział. - Nie, zupełnie nie. Prawdopodobnie jednak zadani ci kilka
podobnych pytań.
Westchnęła i zamknęła na chwilę swe jasnobrązowe oczy.
- Męczy mnie już to, że jestem tylko głową - stwierdziła zupełnie otwarcie. - Bardzo,
bardzo męczy. Poza tym jakie to ma teraz znaczenie, o czym i w jaki sposób myślę? To
niesprawiedliwe... - uderzyła podbródkiem o ramię fotela - ...lecz przecież nie ustąpi tylko z tego
powodu, że jest niesprawiedliwe. Prawda?
- To smutne, ale chyba masz rację, moja droga. - Zaczynał odzyskiwać spokój i zorientował
się dlaczego. Kennet Sorg miał rację. To nie było zwykłe dziecko; rozmowa z nią nie była rozmową
z dzieckiem, lecz czymś w rodzaju spotkania z jednym z uczestników programu ludzi z kapsuł. -
Może na początek pogawędzimy o czymś innym. Znasz jakiegoś człowieka z kapsuły? Spojrzała na
niego z uwagą.
- Chyba niewiele panu o mnie mówili - odparła. - Albo też nieuważnie pan słuchał. Jedną z
moich najlepszych przyjaciółek jest statek mózgowy, Moira Valentine - Maya. Od niej dostałam
Teodora.
Teodora? Ach, tak. Misia. Szybko zerknął na łóżko i zobaczył tam pluszowego misia w
koszulce Służb Kurierskich. Tego zapewne, o którym mu wcześniej mówiono.
- Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się nad tym, jak to jest być w kapsule? - spytał, próbując
znaleźć sposób na wytłumaczenie założeń programu, tak by nie domyśliła się, że chodzi o zbadanie
możliwości jej udziału w programie.
- Oczywiście, że tak! - odrzekła, nie zwracając uwagi na to, iż w jej głosie dało się wyczuć
nutę pogardy. - Kiedy powiedziałam Moirze, że chciałabym być taka jak ona, gdy dorosnę,
roześmiała się i wiele mi opowiedziała o szkoleniu ludzi z kapsuł i innych rzeczach też...
Zanim zdążył otworzyć usta, to niedziecięce dziecko opowiedziało mu wszystko o jego
własnym programie. Statek mózgowy nie pominął niczego.
Od A do Z. Od decyzji o możliwości udziału w programie po uświadomienie sobie
specyficznej samotności. Od zamknięcia na zawsze w metalowej skórze po świadomość zupełnego
wyobcowania ze świata zewnętrznego...
- Powiedziałam jej, że nie chciałabym być jednak zamknięta w kapsule, gdy zdałam sobie
sprawę, że nie mogłabym już nigdy nikogo dotknąć - dodała kończąc. - Wiem, że skóra ma
sztuczne sensory, jednak to mi się wcale nie podobało. Co za ironia losu!
- Dlaczego? - spytał bez zastanowienia.
 - Dlatego, że teraz nie mogę nikogo dotknąć. I nigdy nie będę mogła. Dlatego mówię o
ironii losu. Nie mogę nikogo dotknąć, ale też nie mogę zostać statkiem mózgowym. - Westchnienie
rezygnacji w jej głosie jakby go obudziło.
- Dlaczego uważasz, że nie możesz zostać statkiem mózgowym? - spytał, pewny już swej
decyzji. Była to decyzja, która jednocześnie zdumiewała go i cieszyła. - Jest jeszcze kilka wolnych
miejsc na roku. Są także dwa wolne miejsca w klasie statków mózgowych. Spojrzała na niego ze
zdumieniem.
- Przecież powiedziano mi, że jestem za duża! Zaśmiał się.
- Moja droga, nie byłabyś za duża nawet w wieku twojej matki. Nawet gdybyś przeszła już
okres młodzieńczej aktywności.
Wciąż nie mógł uwierzyć w to, co widział i słyszał. Był zafascynowany jej
odpowiedzialnością, rezolutnością, sposobem rozumowania i wypowiedzi. Lars i Kennet Sorg mieli
całkowitą rację. Zastanawiał się, ile wspaniałych dzieci pozostaje niezauważonych tylko z racji
nieodpowiedniego wieku. Ile odpadło w czasie ostrej selekcji tylko dlatego, że nie miały poparcia
kogoś takiego, jak Kennet Sorg. Tej małej dopisało szczęście. Czas zatem zająć się nią, a potem
pomyśleć o innych.
- Czeka mnie teraz papierkowa robota i załatwianie formalności. Musisz jednak najpierw
rozważyć, czy naprawdę tego chcesz.
- Tak! - wybuchła. - Och, tak. Tak, tak, tak! Och, dziękuję, dziękuję panu bardzo. - Jej
policzki były mokre od łez, a szalona radość przyćmiewała wszystko. Profesor Brogen zamrugał
oczami i z trudem przełknął ślinę.
- To, że jesteś już duża, niesie ze sobą pewne korzyści - powiedział, nie zwracając uwagi na
jej łzy i swoje wilgotne oczy. - Możesz sama podjąć decyzję dotyczącą swojej przyszłej kariery.
Nie wszyscy ludzie z kapsuł zostają statkami mózgowymi. Możesz na przykład zająć się pracą w
instytucie. Od dwudziestu już lat poszukują człowieka z kapsuły, który zająłby się koordynacją prac
ich baz poszukiwawczych. Mogłabyś nadzorować poszukiwania, nawet swoich własnych rodziców.
Mogłabyś zostać administratorem wykopalisk lub administratorem stacji poszukiwawczych.
Mogłabyś zająć się prawem lub inną, dowolną dziedziną nauki. Nawet medycyną. Na poziomie
współczesnej nauki nie ma rzeczy, którą nie mogłabyś się zajmować.
- Ja chcę zostać statkiem mózgowym - rzekła radośnie.
Brogen wziął głęboki oddech. Z chwilą gdy związał się z nią emocjonalnie, postanowił
niczego przed nią nie ukrywać.
- Nie wiem, czy uświadamiasz sobie, że większość czasu statki mózgowe spędzają na
wożeniu towarów lub ludzi. Dostarczają ich po prostu z miejsca na miejsce. Nie jest to zbyt
imponujące zajęcie. Poza tym jest ono niebezpieczne, i to nie tylko ze względu na uwarunkowania
psychologiczne. Możesz stać się obiektem ataków, a nie będziesz miała na pokładzie żadnej broni,
chyba że dostaniesz się do sekcji militarnej, co jest mało prawdopodobne. Będziesz zatem
doskonałym celem dla złodziei i przemytników. Jest jeszcze coś. Taki statek jest bardzo kosztowny.
Dlatego służba statków mózgowych jest swojego rodzaju niewolnictwem. To oczywiście moja
prywatna opinia. W zamian za korzystanie ze statku płacisz swoją wolnością; to tak jakbyś oddała
duszę za możliwość ruchu i czucia. Istnieje niewielkie prawdopodobieństwo wykupienia praw do
statku w ciągu życia. Musiałabyś dokonać czegoś naprawdę niebywałego lub wziąć udział w jakiejś
niezwykle niebezpiecznej wyprawie. O takie jednak trudno w zwykłej pracy statku mózgowego.
Gdy podejmiesz decyzję, nie będziesz już miała wpływu na swój los. Niezależnie od swoich
pragnień.
Tia zamyśliła się przez chwilę.
- To wszystko prawda - powiedziała w końcu. - Jednakże, profesorze, ojciec zawsze mi
mówił, że odziedziczyłam jego geny badacza kosmosu. Z taką świadomością wyrosłam i nic mnie
nigdy tak nie fascynowało, jak loty wśród gwiazd. Dlatego zupełnie świadomie tego właśnie chcę.
Brogen uniósł do góry ręce.
- Nie mogę się z tobą spierać. Nic nie zdoła obalić takiego postanowienia.
Znowu zaskoczyła go sposobem rozumowania. Wiedział, że z takim potencjałem Tia może
wiele zdziałać jako statek mózgowy. Sądząc po jej stanie psychicznym, nie powinna mieć wielkich
problemów z przystosowaniem się do nowej sytuacji. Oczywiście, nie można było wykluczyć
czegoś nieoczekiwanego.
Uśmiechnęła się nieśmiało.
- Poza tym sporo rozmawiałam na ten temat z Moirą. Podsuwałam jej pomysły, skąd wziąć
dodatkowe fundusze na wymianę mięśniowców. Od kiedy zaczęła pełnić służbę w Wydziale
Archeologii i Poszukiwań, miała wiele okazji odnajdywania rzeczy, o których jej pracodawcom
nawet się nie śniło. Ja jej natomiast radziłam, czego powinna szukać. Śmiem twierdzić, że z moim
przygotowaniem nietrudno mi będzie dostać się do Wydziału AP. Będę zatem mogła robić to samo,
tyle że lepiej. I tym sposobem zdobędę wiele kredytów. Wierzę, że pewnego dnia wykupię statek i
będę mogła robić, co tylko mi przyjdzie do głowy.
Brogen nie wytrzymał i głośno się roześmiał.
- Czy wiesz, że jesteś małą intrygantką? Uśmiechnęła się szeroko i po raz pierwszy
zobaczył ją w pełni szczęśliwą i spokojną. Teraz dopiero zdał sobie sprawę, jaką męką były dla niej
poprzednie uśmiechy. Pozostawienie jej tutaj byłoby zbrodnią; wręcz grzechem.
 - Cóż, możesz czuć się przyjęta - powiedział z odprężeniem. - Dzisiaj wieczorem zajmę się
papierkową robotą i gdy tylko ją skończę, prześlę całość do szkoły. Kiedy rano się obudzimy,
będzie na nas czekało potwierdzenie twojego przyjęcia. Myślę, że powinnaś się przygotować do
odlotu z samego rana.
- Yes, sir - odpowiedziała uradowana. Wstał, ruszył do wyjścia i nagle zatrzymał się.
- Wiesz - stwierdził - miałaś rację. Niezbyt dokładnie przyjrzałem się danym na twój temat.
Byłem po prostu pewien, że... cóż, szkoda o tym mówić. Zastanawia mnie tylko jedna rzecz. Skąd
twoi rodzice wytrzasnęli imię Hypatia?
Tia roześmiała się głośno, nie kryjąc rozbawienia.
- Myślę, profesorze Brogen, że powinien pan jeszcze na chwilę usiąść.
 CZĘŚĆ TRZECIA

Delikatnik z Centrali, obsługujący systemy nadawczo - odbiorcze, miał miły głos i jeszcze
milszy zwyczaj nie - zaczynania rozmów od trzasków zakłóceń lub przeraźliwych odgłosów
niespodziewanie włączonych sygnałów alarmowych.
- XH - 1033, jest do ciebie przesyłka. Coś zapuszkowanego.
Tia z niechęcią oderwała się od przeglądania ostatnich wiadomości z wykopalisk Salomon -
Kildaire. Mogła oczywiście jednocześnie przyjąć przesyłkę i studiować dokumenty, ale chciała
przyswoić sobie jak najwięcej informacji. Chciała pochłonąć każdą znajdującą się tam literę.
Dlatego postanowiła zająć się tym później. Tego rodzaju akademickie dokumenty zawierały masę
niuansów, które przy pobieżnym czytaniu mogły ujść uwagi. Były tam miejsca między wierszami,
które wiele mówiły o autorze i jego pracy. Miejsca, w których to, co nie napisane, było tak samo
ważne jak to, co napisane.
- Centrala, jestem gotowa - odpowiedziała, zastanawiając się, cóż za nieziemskie stworzenie
chciało się z nią skontaktować.
Zabawne, że mimo tak długiej rozłąki z przestrzenią Terry, wciąż wracamy w naszym
języku ekspresji do ziemskich porównań... musi być w tym coś z pierwotnej tęsknoty za domem.
Centralny ekran znajdujący się naprzeciw kolumny, w której była umieszczona, zamigotał
przez chwilę, by wreszcie wyświetlić obraz szczupłej twarzy człowieka na automatycznym fotelu.
Nie, to nie był fotel, ale coś w rodzaju platformy służącej do niewiadomych celów. Ktoś do połowy
był zagłębiony w metalowej kapsule i tylko górna część ciała miała ludzki wymiar. Jednak Tia bez
problemu rozpoznała go. Był to doktor Kenny.
- Tio, moja droga, szczere gratulacje z okazji zdania egzaminów! - powiedział Kenny,
mrugając oczami. - Powinnaś już dostać prezent z okazji ukończenia szkoły od Larsa, Anny i ode
mnie. Mamy nadzieję, że ci się spodoba; spodobają...
Prezent z okazji ukończenia szkoły dotarł na czas i Tia była nim oczarowana. Uwielbiała
muzykę instrumentalną, a zwłaszcza syntetyzerową. Dodatkowo te nagrania miały wielkie
znaczenie dla każdego człowieka z kapsuły. Zostały bowiem skomponowane i wykonane przez
Davida Webera - Tcherkasky'ego, również człowieka z kapsuły. Była to muzyka, której nie mogły
do końca poznać ograniczone uszy delikatników. Kompozytor wydobył z każdej nuty pełnię jej
brzmienia, rozbijając ją na szeregi naddźwięków i kontrapunktów, co wywoływało u delikatników
pomieszanie jaźni. To nie była muzyka dla każdego; nawet nie dla wszystkich ludzi z kapsuł. Tia
nie sądziła, by te kompozycje mogły się jej kiedykolwiek znudzić. Za każdym razem, gdy ich
słuchała, odkrywała coś nowego.
 - ...Mimo wszystko pamiętam, jak mówiłaś w ostatniej transmisji, że bardzo podobają ci się
nagrania Lanza Manhema. Lars powiedział mi, że kompozycje Tcherkasky'ego tak się mają do
utworów Manhema, jak symfonia do śpiewu ptaków. - Kenny wzruszył ramionami i uśmiechnął
się. - Sądziliśmy, że to pomoże ci przetrwać długie godziny przystosowania do nowych warunków.
Anna przekazała mi, że zdałaś egzaminy celująco; przepraszam, że nie mogłem być tam osobiście,
ale sama widzisz przyczynę mojej nieobecności.
Spojrzał i jednocześnie gestem wskazał dolną część swojego ciała.
- Spece od protetyki postanowili, że ponieważ ostatnio badałem ich wyrób, to stałem się
jedynym ekspertem w tej dziedzinie. Przekonali władze naczelne szpitala, że jestem jedyną osobą,
która może przetestować ich najnowsze dziecko. Ma to być coś, co pozwoli mi przechadzać się po
pokoju, a nawet więcej - pozwoli mi przebywać przy operacji, jak długo tylko będę chciał.
Oczywiście jeżeli wszystko będzie działało. - Pokręcił głową. - Powozik jak ta lala. Wczoraj całe to
urządzenie przewróciło się na mnie. Musiałabyś zobaczyć, jak romantycznie wyglądałem, leżąc na
środku holu niczym tancerz na greckich fryzach! Myślę, że gdy będę chciał zrobić coś naprawdę
ważnego, przesiądę się na swój stary fotel, przynajmniej na jakiś czas.
Tia roześmiała się, wyobrażając sobie Kenny'ego przygwożdżonego do podłogi i nie
mogącego się poruszyć.
Jeszcze raz pokręcił głową i roześmiał się.
- Przez to, hmm, wydarzenie i ze względu na moich pacjentów poprosiłem Annę, by
wystąpiła w roli naszej oficjalnej delegacji. Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi i Larsowi tego za
złe, kochanie.
Tutaj przerwał Kenny'emu ciepły i opiekuńczy głos.
- Poza tym mieliśmy mały problem z wyrwaniem mnie z tego miejsca - odezwał się Lars
przez głośniki, a Kennet uśmiechnął się. - Nie chcieli też zezwolić mi na zabranie ze sobą całej
stacji, żeby przylecieć na ceremonię wręczania świadectw. Powiedziałem im, że to bardzo
nieuprzejme z ich strony.
Tia roześmiała się głośno.
- Co oznacza, że to ty będziesz musiała przylecieć do mnie. Teraz, kiedy już należysz do
klubu, musimy wymienić się dowcipami o delikatnikach. Ilu delikatników potrzeba do wymiany
żarówki?
Kenny wydał z siebie głos niezadowolenia. Tia zauważyła, iż wyglądał na zmęczonego, a
mimo to promieniował pogodą ducha. Przyczyną takiego stanu rzeczy mogło być tylko jedno:
znowu udało mu się dokonać cudu.
 - Nie dostrzegam w tym nic śmiesznego - stwierdził. - Chciałem tylko jeszcze powiedzieć,
że Lars ma twój bezpośredni kod, więc będziesz nas słyszała częściej, niż pewno byś sobie tego
życzyła! Kochamy cię, Tio! Uściski Big Zena od nas obu!
Ekran zamigotał i zgasł; Tia aż westchnęła z radości. To Lars wymyślił uściski Big Zena -
“takie, które otrzymałabyś od nas, gdyby to było możliwe; takie, które możesz sobie tylko
wyobrazić"; od tego czasu Lars i Kenny pozdrawiali ją w ten sposób w swych cotygodniowych
transmisjach podczas trwania nauki. Pozdrowienie to szybko zostało przejęte przez innych ludzi z
kapsuł i teraz można je było usłyszeć w każdej części kosmosu. Kenny szczególnie się ubawił, gdy
jeden z jego wracających do zdrowia pacjentów otrzymał te właśnie pozdrowienia od swojej żony.
Prezent od nich wywarł wpływ na przebieg tamtego pamiętnego dnia. Stał się też
szczęśliwym początkiem jej nowego życia. Anna i rodzice Tii na ceremonii ukończenia szkoły,
profesor Brogen wręczający jej specjalne wyróżnienia z ksenologii, dyplomacji i umiejętności
pierwszego kontaktu, do tego Moira, która wylądowała tego samego dnia, gdy ona została
zainstalowana - w swoim statku. U boku Moiry wciąż znajdował się Tomas. Cuda, cuda, cuda...
Mając przy sobie Moirę, która w pewnym sensie trzymała ją za rękę, łatwiej było Tii znieść
proces przyłączenia do systemu statku. Jej przyjaźń była teraz cenniejsza niż kiedykolwiek dotąd.
Zanurzyła się we wspomnienia. Dobrze pamiętała, jak to było, gdy nie miała niczego poza
prymitywnym comem i kilkoma sensorami wewnątrz kapsuły. To było straszne, gorsze od
najczarniejszego koszmaru. Wyobrażała sobie wtedy, że wszystko to jest złym snem.
Wciąż przecież pamiętała, co to znaczyło być delikatnikiem. Nie mogła jednocześnie
wiedzieć, co czuli ci, którzy byli zamknięci w kapsułach od urodzenia. Wówczas jej myśli
powodowały nawrót strachu i poczucia bezsilności, które towarzyszyły jej w szpitalu.
Z Moirą było jej o wiele łatwiej. Zwłaszcza że proces przyłączenia do statku był podróżą
przez piekło. Dopiero gdy obudziła się wewnątrz statku, poczuła, jakby wkroczyła do raju...
Żaden symulator lotów nie mógł oddać tego, co czuła, mając wokół siebie żyjący,
oddychający statek.
To była chwila, w której odzyskała wszystko, co wcześniej utraciła. Nie przejmowała się
tym, iż jej skóra lśniła metalem, jej nogi były silnikami, a ramiona wysięgnikami do pracy na
zewnątrz i wewnątrz statku. To jej płuca i serce dawały życie całej wielkiej maszynie. Dzięki
specjalnym połączeniom nerwów czuła się tym statkiem. Nieważne, jakie miała znowu ciało! Była
to chwila, której nie był w stanie pojąć nikt, kto żył w kapsule od urodzenia. Nikt poza Moirą.
Cudownie było podzielić się z nią swoją radością.
 Także Tomas ją rozumiał. Oczywiście, na ile to było możliwe w przypadku delikatnika.
Tomas zaprojektował dla Teodora Edwarda Misia specjalną kabinkę w centralnym pomieszczeniu
statku. To był jego prezent z okazji ukończenia szkoły.
- I miej w nosie każdego, kto tego nie zrozumie - powiedział poufale, wkładając Teda na
nowe miejsce i zamykając drzwi. - Mięśniowiec jest tylko mięśniowcem, a miś jest twoim
przyjacielem na całe życie!
Tak więc poważny, mały, niebieski miś w koszulce Służb Kurierskich stał się milczącym
świadkiem wydarzeń toczących się w centralnej kabinie. Niech mięśniowcy myślą, że to element
dekoracji. Dzięki rozmowie na temat misia można będzie przeprowadzić wstępną ich selekcję.
Zobaczymy, jak zareagują na Teda.
Tia wróciła do porzuconych dokumentów, przeprowadzając wszelkiego rodzaju analizy
interesujących ją zagadnień. Było tam wiele rzeczy, którym należało się bacznie przyjrzeć. Na
przykład brak minerałów wokół stanowisk EsKaysów; zdumiewające podobieństwo okresu
powstania planet i planetoid oraz przebiegu pór roku na ich powierzchni. Zauważyła, że owe
następstwo pór roku miało podobny charakter jak na planetach typu marsjańskiego. Zatem czas
powstania tych ciał niebieskich był równy czasowi powstania Marsa co do godziny. Interesujące.
Czy ma to związek z ich odległością od najbliższej gwiazdy? Sprawdźmy to... tak, odległości od
promieniujących gwiazd, matek układów, są bardzo podobne. Ponadto są to gwiazdy typu naszego
Słońca.
Zajęła się teraz ostatnimi wiadomościami od rodziców, odrywając się od rozmyślań na
temat EsKaysów. Pota i Braddon stali się Schliemannami nowoczesnej archeologii. Jednak nie
dzięki EsKaysom, przynajmniej nie bezpośrednio. Po chorobie Tii nie mogli się zmusić, by wrócić
na teren wykopalisk, nie chcieli się już zajmować EsKaysami. Dziwnym trafem i Instytut nie
zareagował na ich niechęć jak bezduszny AI, ale jak człowiek o wielkim sercu. Wysłano ich na
planetę o normalnej atmosferze, lecz o szczególnie dużej aktywności wulkanicznej. Planeta ta
usiana była niezliczoną liczbą wysepek, na których żyło wiele koczowniczych plemion. Było to
zajęcie możliwie najmniej przypominające poszukiwanie EsKaysów. Tam właśnie dokonali
swojego odkrycia. Idąc śladem legendy tubylców, mówiącej o królu, który postanowił zmierzyć się
z bogami, natrafili na coś, co przyćmiło Schliemannowskie odkrycie starożytnej Troi. Było to
antyczne miasto całkowicie zasypane przez erupcję wulkanu. Dzięki temu zachowało się prawie
nienaruszone. Dla tamtego świata i tamtych ludzi była to kombinacja Pompejów i Atlantydy.
Zwłaszcza że miasto zbudowano na poziomie epoki brązu, a współcześni mieszkańcy planety
wciąż posługiwali się prymitywnymi narzędziami wykonanymi z krzemienia, obsydianu i muszli.
Ich wsi natomiast nie zamieszkiwało więcej niż dwustu ludzi. Gdyby porównać współczesnych do
prassaków pławiących się w odmętach wodnych, to starożytni byliby istotami, które całkowicie
opanowały suchy ląd.
To odkrycie uczyniło Potę i Braddona sławnymi; dzięki nim znalazło się zajęcie dla co
najmniej pięćdziesięciu archeologów, i to na sto najbliższych lat. Ta'hianna stała się pracą ich życia.
Nie wyobrażali sobie opuszczenia tego miejsca. Zbudowali tam nawet stałą rezydencję
przypominającą pływający pałac.
Tia z radością czytała wiadomości od rodziców, a zwłaszcza ich osobiste, nieoficjalne teorie
dotyczące niektórych znalezisk, nie opisanych jeszcze naukowo. Jednak dla Tii program badawczy
Ta'hianna nie był tak interesujący, jak poszukiwanie śladów EsKaysów.
I jeszcze jedno. Lata przemyśleń nad tym, co się wydarzyło w czasie tamtych strasznych
tygodni, utwierdziły ją w przekonaniu, że to, co ją spotkało, mogło spotkać każdego na jej miejscu.
Niezależnie od tego, czy byłby to nieświadomy niebezpieczeństwa archeolog, czy też inne dziecko.
Tylko odnalezienie rodzimego świata EsKaysów mogło dostarczyć Instytutowi Służb
Medycznych Światów Centralnych niezbędnych informacji, by można było zapobiec kolejnej
tragedii, jakiej ona doświadczyła.
Tia pragnęła tego właśnie dokonać. Wiedziała, że następna zarażona osoba mogła nie mieć
tyle szczęścia co ona. Gdyby ten ktoś był dorosłym lub nawet dzieckiem, które nie byłoby tak
zdolne i inteligentne, z pewnością nie pozostałoby mu nic innego, jak spędzenie reszty życia w
zamkniętym, szpitalnym pokoju.
- XH - 1033, przybyła następna grupa kandydatów na mięśniowców - powiedziała Centrala,
przerywając jej rozmyślania. - Sądzę, że tym razem kogoś wybierzesz... - dodał operator z lekkim
niepokojem.
- Jeszcze nie wiem - odparła poważnie. - Przecież nie rozmawiałam z nimi do tej pory.
Ostatnim razem z miejsca odrzuciła pierwszych sześciu. Centrala pomyślała wtedy o niej,
że zachowuje się jak primadonna. Ona natomiast uważała się po prostu za ostrożną. W końcu,
odkąd oficjalnie została zaangażowana do Wydziału AP ze specjalnym pełnomocnictwem Instytutu,
dostała to, czego chciała - statek do zadań specjalnych. Należał on do najlepszych ówcześnie
produkowanych i oczywiście najdroższych. Instytut nie miał w zwyczaju wynajmować tego typu
statków, zatem Tia, podobnie jak Moira, będzie spędzała sporo czasu na lotach tranzytowych. W
przeciwieństwie jednak do Moiry nie zamierzała tracić czasu na dobieranie coraz to innych
mięśniowców.
Loty tranzytowe oznaczały nieskończoność czasu spędzanego tylko w towarzystwie
mięśniowca. Chciała mieć zatem przy sobie kogoś inteligentnego. Przynajmniej tak inteligentnego,
jak Tomas i Charlie. Chciała kogoś, kto włączyłby się do jej małej krucjaty i wykonał coś więcej
niż ich oficjalne zadanie. Sądziła, że do tej pracy bardziej będzie nadawał się mężczyzna, chociaż
jak dotąd nie odrzuciła żadnej kobiety ze względu na płeć.
Tak naprawdę szukała kogoś, kto by ją polubił, kto byłby jej partnerem w pełnym znaczeniu
tego słowa. Kogoś, kto wolałby przebywać z nią, mimo że mógłby w tym czasie zająć się czymś
innym; przyjaciela, jak Kenny i Anna, Moira i Lars.
I żeby ten ktoś miał ciekawą osobowość. Dwie ostatnie kandydatki wykazały się
inteligencją pudełka od zapałek.
Prawdopodobnie dla innego statku, z innym mózgiem byłoby to bez znaczenia. Delikatnik
miał bowiem przede wszystkim wykonywać swoje obowiązki służbowe. Ona jednak potrzebowała
kogoś, z kim mogłaby porozmawiać! Przecież i ona była kiedyś delikatnikiem.
- Kto pierwszy? - spytała Centralę, uruchamiając windę, by on lub ona nie musieli wspinać
się na pokład po schodach.
- Donning Chang y Narhan - odpowiedziała po chwili Centrala. - Ma bardzo wysokie oceny
uzyskane w Akademii.
Włączyła urządzenia kontrolne i podgląd, w czasie gdy Donning wkraczał na platformę
przyjęć. Oceniła go wysoko, ale nie najwyżej. W skali od jeden do dziesięciu otrzymałby
dziewiątkę. Był bardzo przystojny, jeżeli można było wierzyć soczewce kamery. Miał kręcone
blond włosy, jasnoniebieskie oczy i wyraz twarzy gwiazdy holosów. Całe jego ciało było doskonale
zbudowane. To trochę niepokoiło Tię. Dwaj pierwsi kandydaci także wyglądali jak chodzące
posągi; pierwszy jednak należał do kategorii “pudełek od zapałek", drugi natomiast przez cały czas
mówił tylko o sobie.
Poruszenie na zewnątrz wyrwało ją z zamyślenia. Ku jej zaskoczeniu Donning, nie czekając
na uruchomienie windy, sam wjechał na górę.
Jej zdumienie wzrosło, gdy traktując ją jak jakiegoś wyższego rangą AI, ledwo mógł się
powstrzymać przed spenetrowaniem wnętrza całego statku.
- Melduje się Donning Chang y Narhan - powiedział głosem bez wyrazu.
Następnie wyrecytował wszystko ze swojego krótkiego spisu danych personalnych, tak
jakby nie miała do nich dostępu. Nie usiadł. Nie zwrócił uwagi na Teda.
- Czy chcesz mnie o coś zapytać? - rzekł takim tonem, jakby sugerował, że nie uważała na
to, o czym mówił.
- Z przyjemnością - odparła. - Kto jest twoim ulubionym kompozytorem? Czy grasz w
szachy?
Odpowiedział jej krótko i lakonicznie, tak jakby nie mógł uwierzyć, że w ogóle zapytała go
o coś takiego.
 Po krótkiej wymianie zdań dała mu do zrozumienia, że może sobie pójść; najwyraźniej
poczuł się tym dotknięty, gdyż opuścił pokład w wielkim pośpiechu. W kabinie jeszcze długo po
jego wyjściu unosił się zapach urażonej dumy.
- Garrison Lebrel - oznajmiła Centrala, gdy tylko Donning wyszedł z windy.
Cóż, Garrison był do przyjęcia. Miał dobre oceny z Akademii; nie tak dobre, jak Donning,
ale też nie najgorsze. Interesował się archeologią... tu zyskał wiele w jej oczach. Zwłaszcza że
szczególnie zajmowały go społeczności pozaziemskie, i to takie, które przemierzały kosmos, także
EsKaysi!
Garrison poczekał, aż sama wwiezie go na górę. Choć nie był nad wyraz inteligentny,
okazał się dość rozmowny.
- Ponieważ będziemy spędzali sporo czasu, obsługując loty tranzytowe - powiedział -
zamierzam uzupełnić swoje braki w dziedzinie najnowszej literatury dotyczącej archeologii. W
Akademii nie miałem na to za wiele czasu.
Nie brzmiało to zbyt zachęcająco.
- Grasz w szachy? - spytała z nadzieją w głosie.
Pokręcił głową.
- Gram natomiast w senneta. To taka gra wywodząca się ze starożytnego Egiptu. Mam przy
sobie bardzo interesującą wersję, którą z chęcią tu zainstaluję. Przypuszczam jednak, że długo
musiałabyś się jej uczyć, zważywszy na to, iż potrzeba całego życia, by zostać mistrzem.
Jego ostatnie słowa zabrzmiały trochę pretensjonalnie. Poza tym nie wspomniał o tym, że
mógłby ją nauczyć owej gry. Dobrze wiedział, iż dysponowała daleko większymi możliwościami
percepcyjnymi. Nauka jakiejkolwiek gry nie zabrałaby jej więcej niż godzinę.
- Widzę, że szczególnym zainteresowaniem darzysz wymarłe społeczności kosmiczne -
spróbowała z innej strony. - Sporo wiem na temat odkryć na Salomon - Kildaire.
Spojrzał sceptycznie.
- Sądzę, że doktor Russell Gaines - Barklen powiedział na ten temat wszystko, co było
możliwe. Jednakże istnieje oczywiście szansa, że możemy natknąć się na coś, co poprzednie grupy
przeoczyły. Takie jest nasze zadanie: by dostrzegać to, co inni pominęli.
Odesłała go z mieszanymi uczuciami. Nie ulegało wątpliwości, że był arogancki. Lecz
jednocześnie miał spore wiadomości. Podzielał jej zainteresowania, ale jego teorie znacznie różniły
się od jej doświadczeń. Gdyby nie miała innego wyboru, zaakceptowałaby go. Nie jego jednak
szukała.
- Następna jest Chria Chance - zameldowano z Centrali, gdy stwierdzono, że chciałaby
zobaczyć kolejną osobę. - Nie sądzę, żeby ci się spodobała.
 - Dlaczego? Czy dlatego, że nosi imię, które z pewnością jest przybrane?
Ani Akademia, ani Centrala nie przywiązywali wagi do tego, jak kto siebie nazywał.
Wystarczyło im, że znali prawdziwe dane każdego człowieka, który do nich przybywał. Sporo
zatem adeptów Akademii przybierało pseudonimy. Często ukrywali w ten sposób swoje znane
powszechnie nazwiska rodowe, próbując uniknąć jakiegoś specjalnego traktowania. Innym razem
on czy ona starali się ukryć za nowym imieniem swoją czarną przeszłość. Najmłodsi często
naśladowali w ten sposób wielkie gwiazdy holosów.
- Nie - odpowiedziała Centrala, to nie ma żadnego znaczenia. - Nie spodoba ci się,
ponieważ... zresztą sama zobaczysz.
Dane Chrii były interesujące, podobnie jak dane Garri - sona. Widniała w nich jednak
dodatkowa notka dotycząca jej charakteru. Była nonkonformistką.
Cóż, nie należało się tym przejmować. Pota i Braddon także byli nonkonformistami, i to
pod każdym względem.
Lecz gdy Chria przekroczyła próg głównej kabiny, Tia wiedziała, że Centrala miała rację.
Chria ubrana była w uniform Akademii. Był on jednak specyficzny, uszyty... ze skóry. Z
prawdziwej skóry, nie syntetycznej. Poza tym nosiła go w taki sposób, że Tia nie mogłaby czuć się
dobrze w jej towarzystwie. Do tego była przeraźliwie szczupła, a jej twarz przypominała pyszczek
szczwanego lisa. Włosy miała przycięte wyzywająco krótko. Tia przez chwilę poczuła się tak
onieśmielona, że nie umiała wykrztusić słowa.
Po kilku minutach bezsensownych pytań Chria pokręciła głową.
- Jesteś bardzo miłą osobą, Tio - stwierdziła bez ogródek - ale nigdy nie byłybyśmy
dobrymi partnerami. Zdominowałabym cię. Siedziałabyś tam w tej swojej kolumnie zagniewana i
zgorszona, ale nie powiedziałabyś mi ani słowa. - Uśmiechnęła się czarująco. - Ja jestem
drapieżnikiem, łowcą. Potrzebuję kogoś, kto będzie umiał mi odpłacić tym samym! Walka jest
moim żywiołem!
- Chciałabyś pewno, żebyśmy uganiali się za kosmicznymi piratami? - spytała Tia lekko
zakłopotana. - Gdyby jakiś piracki statek znalazł się w naszym sąsiedztwie, ruszyłabyś za nim!?
- Chcesz się założyć? - odparła Chria bez cienia skruchy.
Kilka chwil później Tia była pewna, że Chria trafnie oceniła sytuację. Nigdy by się nie
zrozumiały. Z nie ukrywanym żalem pożegnała się z nią. Nie umiała przyjąć sposobu myślenia
Chrii. Dla Tii ważne było poszanowanie argumentów rozmówcy. Chria natomiast starała się
niczego nie owijać w bawełnę. Twierdziła, iż to oczyszcza atmosferę.
Cóż, może i tak. Może właśnie dlatego jej ulubioną formą muzyczną, wykluczającą
wszelkie inne, była opera. Była nią po prostu zafascynowana. W przeciwieństwie do Tii.
 Oczywiście przyznawała, że w operze można znaleźć wiele pierwiastków oczyszczających
duszę i wpływających na ogólne samopoczucie. Odniosła jednak wrażenie, że Chria próbuje
wcielić się w skórę współczesnej Walkirii.
Podzieliła się swoimi uwagami z Centralą, stwierdzając, że chętnie udzieliłaby Chrii
rekomendacji do służby na jednym ze statków Służb Militarnych.
- Pomiędzy tobą, mną i falami eteru - odpowiedziała Centrala - taka jest też moja opinia.
Niezwykle krwiożercza dziewucha. Cóż, myślę, że możemy dać jej szansę sprawdzenia się. W
Służbach Militarnych znalazł się Poi, twój kolega ze szkoły, myślę, że mają podobne charaktery.
Dopilnuję, by twoje rekomendage dotarły tam, gdzie trzeba. W tym czasie przyjmij kolejnego
kandydata. Będzie to Harkonen Carl - Ulbright.
Carl zawiódł ją całkowicie. Był przeciętny; przy bliższym poznaniu Tia stwierdziła, że
całkowicie by go zdominowała. Był tak bardzo nieśmiały, że wydawało się, iż trudno jest mu
określić własne zdanie na jakikolwiek temat. Nawet kiedy wyraził własny pogląd, zmieniał go
natychmiast, gdy poznał, że to nie odpowiada rozmówcy.
- Carl - powiedziała, gdy zniechęcony wchodził do windy. - Mój kolega szkolny Raul ma
symbol XR - 1029. Wydaje mi się, że doskonale byście do siebie pasowali. Jeżeli chcesz, poproszę
Centralę, by zaaranżowano twoje następne spotkanie właśnie z nim. Akurat dzisiaj zainstalowano
go na statku i wiem, że do tej pory nie wybrał żadnego mięśniowca. Powiedz mu, że to ja cię
przysłałam.
Jej słowa zdecydowanie poprawiły humor młodemu człowiekowi. A jego zadowolenie
byłoby jeszcze większe, gdyby wiedział, że Raul był statkiem do zadań specjalnych. Tia mogła się
założyć, że osobowość Raula doskonale pasowała do tego, co przedstawiał sobą Carl. Z pewnością
będą tworzyć doskonały zespół, zwłaszcza że prawdopodobnie będą wozić osobistości spod znaku
VIP. Żaden z nich nie obrazi się, czy też nie powie słowa, jeżeli zostanie zignorowany przez
któregoś z pasażerów.
- Zarejestrowałem wszystko - oznajmił głos z Centrali, gdy tylko chłopiec opuścił pokład
statku. - Jesteś niezrównana. Gotowi uczynić z ciebie psychoanalityka; a co najmniej konsultanta.
Niesamowite, że od razu pomyślałaś o Raulu. Nikt z nas nie potrafił znaleźć mu mięśniowca.
Przede wszystkim próbowaliśmy skojarzyć go z łagodnymi kobietami.
Gdyby miała ręce, wyrzuciłaby je z furią w górę.
- Miałabym zostać psychoanalitykiem?! Niech mnie wszyscy święci bronią! - zawołała
żartobliwie. - Dziękuję, nie skorzystam! Kto następny?
- Andrea Polo y De Gras . Ona także ci się nie spodoba. Nie za bardzo odpowiada jej
perspektywa pracy z tobą.
 - Wcale mnie to nie dziwi, zważywszy na jej nazwisko - Polo y De Gras - westchnęła Tia. -
Pewno chciałaby robić coś ambitniejszego, niż służyć w Wydziale AP. Jak sądzisz, czy nie obrazi
się na mnie, jeżeli zgodzę się z jej opinią na temat naszej współpracy, zanim przekroczy próg
statku?
- Myślę, że nie. Ale pozwól, że to sprawdzę. - Nastąpiła chwila przerwy, po której znowu
zabrzmiał głos z Centrali. - Jest ci bardzo wdzięczna. Myślę, że planowała coś ze swoją rodziną,
tylko że nie wszystko na czas zagrało. Uff, te wysoko postawione rody. Nie mam pojęcia, po co
posyłają swoje dzieci do Akademii Kosmicznej?
- Ponieważ niektórzy z nich doskonale sobie radzą przynoszą chlubę służbie -
odpowiedziała z lekkim wyrzutem.
- Rzeczywiście, masz rację. Cóż, twoim ostatnim kandydatem na mięśniowca miał być
Alexander Joli - Chanteu. - Jak na razie jednak się spóźnia.
- Spóźnia się, hmm? To z pewnością nie przysporzy mu pochwał w jego Książce Danych
Personalnych - oznajmiła Tia z lekkim przekąsem.
Zwyczaj punktualności, który wyniosła z domu, był tym, czego oczekiwała od otaczających
ją załogantów. Zwłaszcza od kandydatów na mięśniowców.
Cóż, przyjrzę się przynajmniej materiałom na jego temat, pomyślała. Szybko je wywołała i
popadła w konsternację. Kiedy Alexander był w czymś dobry, to był bardzo, bardzo dobry. Kiedy
coś było nie tak, był naprawdę beznadziejny. I to często z tych samych przedmiotów. Zaczynał na
przykład naukę od najgorszych stopni, potem nagle coś się w nim przełamywało i przy końcu
semestru stawał się wręcz geniuszem. “Nieuzasadnione przemiany" napisano w jego karcie
personalnej. Tia stwierdziła, że takie określenie doskonale opisuje ten przypadek.
Centrala przerwała jej rozmyślania.
- Oho! Właśnie przebiegł tuż koło mnie! Tio, czy jesteś gotowa? Nadchodzi!
Alexander nie zwrócił uwagi na windę i pobiegł na górę schodami. Wbiegł na pokład bez
tchu, ze zmierzwionymi włosami i w zmiętym uniformie.
Pierwsze wrażenie nie było zatem korzystne, niemniej jego ubranie wyglądało lepiej niż
kostium Chrii.
Pobieżnie rozejrzał się po kabinie, by zorientować się, gdzie co jest, następnie szybko
odwrócił się twarzą w kierunku kolumny, w której znajdowała się Tia. Podobnie zachowali się
tylko Chria i Carl. Tak naprawdę nie powinno mieć większego znaczenia, gdzie patrzyli
mięśniowcy, rozmawiając z mózgiem. Ludzie z kapsuł nie przywiązywali do tego zbyt dużej wagi,
lecz Tia, podobnie jak Moira, uważała, że taka postawa jest o wiele bardziej na miejscu, niż
gadanie do pustej ściany kabiny.
 - Hypatio, jest mi niezmiernie przykro z powodu tego spóźnienia - wykrztusił powoli, łapiąc
oddech. - Mój sensei zajął mnie grą w Go i przez to zupełnie straciłem poczucie czasu.
Przeczesał ręką zmierzwione, ciemne włosy i uśmiechnął się promiennie. Wokół oczu
pojawiły się małe zmarszczki.
- Miałem na tę okazję przygotowaną specjalną przemowę o tym, jak to by było wspaniale,
gdyby ktoś taki jak ty, noszący imię ostatniej opiekunki biblioteki w Aleksandrii, związał się z
mięśniowcem o imieniu Alexander. Tworzylibyśmy doskonały zespół. Niestety! Wszystko mi
wyleciało z głowy!
Och! Wie, skąd się wzięło moje imię! Lub przynajmniej był na tyle ciekawy i przebiegły,
żeby to sprawdzić. Hmm. Przez chwilę nad tym pomyślała i postawiła mu punkt po stronie plusów.
Nie był przystojny, ale miał bardzo miłą, ufną twarz. Był niski, podobnie jak jego słynny imiennik
Aleksander Wielki. Całość wyglądu zewnętrznego oceniła pozytywnie, zwłaszcza że wydawał się
człowiekiem kulturalnym. Mimo że nie zamierzała dobierać mięśniowców na podstawie ich
wyglądu, nie zaprzeczała, że miło byłoby współpracować z kimś o przyjemnej powierzchowności.
Oczywiście minus za spóźnienie i za wygląd, gdy w końcu tu dotarł.
- Myślę, że mogę ci to wybaczyć - stwierdziła dość oschle. - Choć wcale nie jestem
przekonana o tym, co cię naprawdę zatrzymało.
- Ach, posłuchaj, Tio. Poza starożytną historią, historią Terry, a właściwie przebiegiem
wojen i ich strategiami, pasjonuje mnie także pewien specyficzny rodzaj sztuki. - Jeszcze raz
nerwowo przeczesał dłonią zmierzwione włosy. - Mam na myśli sztukę walki Dalekiego Wschodu:
tai chi i karate. Wiem, że większość ludzi uważa to za rzecz zbędną, ale cóż, statki kurierskie AP
nie są uzbrojone, a ja nie lubię czuć się bezradny. To właśnie mój sensei, mistrz sztuk walki
Dalekiego Wschodu, wciągnął mnie w grę w Go. Kiedy grasz w Go przeciwko swojemu mistrzowi,
czas gdzieś niknie. - Pochylił nisko głowę i przez chwilę wyglądał na zakłopotanego. - To dlatego
straciłem poczucie czasu. Jeszcze raz cię przepraszam za to, że musiałaś czekać.
Tia była coraz bardziej zaintrygowana.
- Proszę cię, usiądź - powiedziała machinalnie, zastanawiając się nad tym, dlaczego
pasjonując się tak bardzo historią wojen i sztukami walki Dalekiego Wschodu, nie próbował dostać
się do Służb Militarnych. - Czy w szachy także umiesz grać?
Przytaknął.
- W szachy, w othello, i jeszcze kilka innych gier komputerowych. Jeżeli jednak masz jakąś
ulubioną grę, której nie znam, to chętnie się jej nauczę.
Siedział spokojnie, bez nerwowości, którą okazywał Garrison. W rzeczy samej to właśnie
zadecydowało o niezaliczeniu przez Garrisona wstępnej rozmowy. Kilka miesięcy nerwowego
wiercenia się doprowadziłoby ją pewnie do takiego stanu, że wyrzuciłaby go w przestrzeń przez
luk ładunkowy.
- Dlaczego wybrałeś historię Terry? - spytała zaciekawiona. - Nie jest to rodzaj
zainteresowań, których mogłabym się spodziewać po... po ,jeźdźcu kosmosu".
Uśmiechnął się. Był to szczery, choć nieco wykrzywiony uśmiech.
- Widzę, że rozmawiałaś już z moją szkolną koleżanką Chrią. Teraz masz zatem okazję
poznać kogoś o nietypowych zainteresowaniach. - Tia wyczuła, że powiedział to z pewnym
zażenowaniem. Nawet końcówki jego uszu zaczerwieniły się. - Byłem ciekawy pochodzenia
mojego imienia i dlatego zacząłem grzebać w źródłach historycznych. Tym sposobem natrafiłem na
Aleksandra i jego niesamowite dzieje. Powoli zacząłem zagłębiać się w historię starożytności.
Przeglądałem jedną historyczną holotaśmę za drugą i rozczytywałem się w książdyskach na ten
właśnie temat. Sprawiało mi to naprawdę wielką przyjemność.
Tak więc znał pochodzenie jej imienia z historycznych opracowań.
- A dlaczego strategia wojenna?
- Ponieważ wszystkie gry, o których wcześniej wspominałem, są grami opartymi właśnie na
strategii wojennej - wyjaśnił. - Ja, ach... mam przyjaciela, który jest naprawdę niezrównanym
graczem; ponieważ przyjaźnimy się od dzieciństwa, część jego talentu spadła na mnie. Stąd wzięły
się moje zainteresowania strategią. Od tych zainteresowań prowadzi prosta droga do Historii sztuki
wojennej, dalej do filozofii zeń i wreszcie do sztuk walki. - Wzruszył ramionami. - Oto cała
prawda. Sądzę, że polubiłabyś tai cni; mówi ona o stresach i energii, która przez nas przepływa, jest
też bardzo podobna do sterowania odrębną świadomością i...
- Jestem pewna, że tak - przerwała mu, powracając w rozmowie do tematu, który
najbardziej ją zajmował. - Dlaczego zatem nie wybrałeś pracy w Służbach Militarnych?
- Z tej samej przyczyny, dla której studiuję sztuki walki wręcz. Nie lubię być bezradny, ale
też nie chcę nikogo skrzywdzić - odpowiedział bez sekundy zastanowienia. - Zarówno tai cni, jak i
karate uczą stosowania tylko tyle siły, ile trzeba, by nie zostać pokonanym. Dodatkowo tai cni
pokazuje, jak zwrócić wielką siłę przeciw niej samej, podobnie jak to jest opisane w Historii sztuki
wojennej i ...
Znowu musiała mu przerwać, by nie odbiegł od tematu rozmowy. Zauważyła, że była to
cecha jego osobowości. Ich rozmowa przeciągnęła się długo ponad czas, który zwykle przeznaczała
na wypytywanie mięśniowców. Kiedy wreszcie pozwoliła mu odejść, czuła, że chętnie jeszcze by z
nim porozmawiała. Był najlepszy ze wszystkich. Jednak mimo swej inteligenci i wrażliwości nie
podzielał jak na razie głównych zainteresowań Tii. Tak naprawdę nie zauważyła, ani nie usłyszała
niczego, co pozwalałoby jej mieć nadzieję, że w jakikolwiek sposób pomoże jej w osobistej
krucjacie.
Gdy niebo nad lądowiskiem pociemniało, włączono światła portu kosmicznego.
Rozbłyskiwały one różnobarwnymi odbiciami na metalowej skórze Tii, a ona ciągle nie umiała
dokonać wyboru. Alex był najlepszy, lecz miał wiele cech, delikatnie mówiąc, niestosownych. Był
niebywale roztargniony, a jego dbałość o wygląd własnej osoby pozostawiała wiele do życzenia.
Nie był może niechlujny, ale nie nosił swojego munduru w sposób, jakiego należało oczekiwać od
absolwenta Akademii. Właściwie jego ubiór wcale munduru nie przypominał. Wyglądało to raczej
na rzecz, którą nosi się dla większej swobody. W całym swoim życiu nie spotkała się z czymś
podobnym.
Jego zwyczaj odbiegania od tematu był może zajmujący podczas zwykłych pogawędek, ale
Tia już widziała oczami wyobraźni, jak irytujące mogłoby to być dla Vegan lub dla kogoś im
podobnego. Nie mówiąc już o tym, ile kłopotów spadłoby na nich podczas pertraktacji z AI, które
przecież wszystko brały dosłownie.
Nie, Alex nie był idealny. Nie był nawet bliski ideału.
- XH - 1033, ktoś chce z tobą rozmawiać - włączyła się Centrala, przerywając jej
rozmyślania. - Trzymaj się mocno, moja pani, bo oto zbliża się Zła Czarownica Zachodu, a humor
ma taki, jakby ktoś wymordował jej całą rodzinę.
Jeżeli złośliwa uwaga operatora nie zrobiła większego wrażenia na Tii, to ton, jakim
zwróciła się do niej zwierzchniczka, rozgrzał jej wszystkie sensory.
- XH - 1033, czy wybrałaś już mięśniowca? - spytała kobieta z takim naciskiem, jakby Tia
ociągała się z wyborem co najmniej tygodniami, a nie przez dziesięć dni.
- Jeszcze nie - odparła niepewnie. - Szczerze powiedziawszy, jak dotąd nie udało mi się
spotkać nikogo, z kim mogłabym wytrzymać przez dłuższy czas.
To oczywiście nie była najistotniejsza przyczyna, ale Beta Gerold y Caspian nie
zrozumiałaby prawdziwego powodu. Równie dobrze mogłaby być Yeganką. Jeżeli u mięśniowców
tolerowała drobne różnice osobowości, to ludzie z kapsuł byli dla niej jednakowi.
- Hypatio, tracisz czas - powiedziała szorstko Beta. - Siedzisz tu, na lądowisku, nic nie
robiąc lub gawędząc beztrosko, gdy dawno mogłabyś już polecieć z jakąś misją!
- Robię, co w mojej mocy - odparowała Tia. - Ale z pewnością ani ty, ani ja nie będziemy
szczęśliwe, gdy będę musiała zmienić mięśniowca po pierwszym locie!
- Odrzuciłaś sześciu mięśniowców, których zarekomendowali nasi analitycy, jako
odpowiadających twojej osobowości - odrzekła ostro Beta. - Wszystko, czego od ciebie oczekuję,
to odrobina kompromisu.
 Ta cała szóstka była wybrana dla mnie? - pomyślała zdumiona Tia. - Którzy? Ci zadufani w
sobie osobnicy? Ta bojowniczka spod znaku Walkirii? Duchy kosmosu pomóżcie mi - Garrison?
Myślałam, że jestem milsza i bardziej interesująca niż całe to towarzystwo!
Beta kontynuowała policyjno - wykładowym tonem.
- Dobrze wiesz, że przerwa w wizytach w wykopaliskach pierwszej klasy trwa zbyt długo.
Ludzie czekają tam od tygodni i miesięcy. Nawet w razie jakiegoś wypadku mamy tak mało
statków i są one tak rozproszone, że potrzebowałyby dni na przybycie z pomocą. Czasami godzina
może mieć w takich okolicznościach ogromne znaczenie, a co dopiero dzień! Od chwili, gdy tylko
zostałaś zainstalowana, stałaś się dla nas niezbędna, ale w przestrzeni kosmicznej, nie tutaj!
Tia skrzywiła się w duchu.
Przypuszczała, że Beta celowo nawiązała do jej tragicznej przeszłości, mimo że nie mogła
mieć dostępu do dawnych nagrań na jej temat. Zatem nie mogła też znać pochodzenia Tii. Zadbała
o to agencja ochrony praw ludzi z kapsuł. Było to konieczne z uwagi na przypadki
wykorzystywania przez inspektorów przeszłości ludzi z kapsuł dla swoich partykularnych celów.
Dawniej, gdy znali cały życiorys swych podwładnych, byli w stanie bez trudu wpłynąć na ich
psychikę, by wymóc bezwzględne oddanie i fanatyczną służbę. Jakże łatwo było manipulować
kimś, kto miał kontakt ze światem zewnętrznym tylko poprzez sensory, które można było oszukać,
czy nawet wyłączyć.
Mimo to Beta nie myliła się. Gdyby pomoc dotarła do mnie wcześniej, być może nie byłoby
mnie tu, pomyślała. Może studiowałabym teraz i przygotowywałabym się do podwójnego
doktoratu, jak mama. Może właśnie zastanawiałabym się, czym zajmę się po otrzymaniu
dyplomu...
- Wiesz co? - zagrała na zwłokę. - Pozwól mi jeszcze raz przejrzeć nagrania i rozmowy,
pozwól mi się z nimi oswoić. W szkole uczono nas, żeby nie wybierać mięśniowca w pośpiechu i
pod jakimś naciskiem. - Jej głos nieco stwardniał. - Myślę, że nie chcesz kolejnej Mpiry.
- No dobrze - zgodziła się Beta niechętnie. - Muszę cię jednak ostrzec, że liczba
kandydatów jest ograniczona. Nie zostało ci ich wielu do przeglądania i jeśli będę musiała odesłać
cię bez nikogo na pokładzie, uczynię to. Instytut nie może sobie pozwolić na trzymanie cię przez
kolejnych sześć miesięcy na lądowisku w oczekiwaniu na ukończenie Akademii przez następną
grupę.
Wylecieć bez mięśniowca? Samotnie? Nie była to zbyt kusząca wizja. Prawdę mówiąc,
wcale nie kusząca. Sześć miesięcy samotności w nieskończoności kosmosu było czymś
przerażającym. Nigdy do tej pory nie robiła niczego bez obecności kogokolwiek w pobliżu. Nawet
na terenie wykopalisk miała przy sobie rodziców.
 Gdy tylko Centrala rozłączyła rozmowę, jeszcze raz przejrzała nagrania rozmów i dane
dotyczące całej dwunastki, którą odrzuciła. Nie znalazła jednak nikogo, o kim mogłaby powiedzieć
bez cienia wątpliwości, że będzie jej przyjacielem.

Ktoś delikatnie zapukał w zamknięte drzwi windy. Tia, wyrwana z zadumy, włączyła
zewnętrzne sensory. Któż to mógł być? Jeszcze nawet nie nadszedł świt!
Jej gość zadzierał do góry głowę i krążył niespokojnie wokół kamery. Światło portu było
wystarczająco silne i natychmiast go rozpoznała.
- Hypatio, tu Alex - wyszeptał niecierpliwie. - Czy możemy porozmawiać?
Ponieważ nie mogła mu odpowiedzieć bez zwrócenia uwagi kontroli portu na jego
tajemniczą i nie zgłoszoną nigdzie wizytę, otworzyła drzwi windy bez zapalania światła. Zniknął w
ciemnym wnętrzu i wciągnęła go na górę.
- Co ty tu robisz? - zdziwiła się, gdy tylko wszedł do głównej kabiny. - Nie mogę nazwać
tego stosownym zachowaniem!
- Hej! - rzekł. - Jestem niekonwencjonalny. Lubię robić wszystko po swojemu. W Historii
sztuki wojennej możesz wyczytać, że najlepszym sposobem na zwycięstwo w wojnie jest robienie
rzeczy, których druga strona się po tobie nie spodziewa...
- Z pewnością tak - przerwała mu. - Może jest to dobre zachowanie dla kogoś ze Służb
Militarnych, my jednak nie jesteśmy na wojnie i powinnam o twoim zachowaniu powiadomić
centralę. - Tia pozwoliła, by to ostrzeżenie zabrzmiało naprawdę groźnie, zastanawiała się jednak,
dlaczego tego nie czyni?
Zignorował zarówno upomnienie, jak i pogróżkę.
- Twój inspektor powiedział, że jeszcze nikogo nie wybrałaś - stwierdził. - Dlaczego?
- Bo nie - odgryzła się. - Nie lubię, gdy mnie ktoś popędza. Ani też naciska. Usiądź.
Usiadł dość energicznie, a jego bojowa postawa zamieniła się w rodzaj zadumy.
- Nie sądziłem, że będziesz mi miała za złe moje spóźnienie - powiedział niemal płaczliwie.
- Wydawało mi się, że poszło nam całkiem nieźle. Zwłaszcza że twój inspektor zdradził mi, iż
spędziłaś ze mną o wiele więcej czasu niż z innymi. Byłem prawie pewien, że wybrałaś mnie! Co
ci się we mnie nie podoba? Coś ze mną musi być nie tak! Może mógłbym to zmienić?
- Cóż! - Ujęło ją jego przygnębienie, jak i prostolinijność pytań. - Spodziewałam się, że mój
mięśniowiec będzie punktualny. To dlatego, że powinien być profesjonalistą, a spóźnianie się
oznacza pewnego rodzaju niedbałość. Wydawało mi się, że jesteś rozlazły, a ja bardzo tego nie
lubię. Byłeś także roztargniony i musiałam cię kilka razy z powrotem naprowadzać na temat naszej
rozmowy. Te dwie cechy oznaczają roztrzepaną osobowość, a to też niedobrze. Będziemy sami tam
wysoko i dlatego potrzebuję kogoś, kto dokładnie będzie wykonywał swoje obowiązki.
- Nie wiesz jeszcze, co potrafię - zaoponował. - Byłem oszołomiony i przez to nieszczęsne
spóźnienie nie mogłem zademonstrować ci wszystkich moich zalet. Ale przecież nie tylko o to ci
chodziło, prawda?
- Co masz na myśli? - spytała z ciekawością.
- Nie odrzuciłaś mnie tylko dlatego, że nie byłem doskonały. Ty masz jakąś tajemnicę... coś,
o co naprawdę ci w tym wszystkim chodzi, a o czym nie powiedziałaś nawet swojemu
inspektorowi. - Bacznie przyglądał się kolumnie i Tia poczuła się całkowicie zaskoczona trafnością
jego sugestii. - Nie jestem tym, który może ci pomóc w spełnieniu twoich tajemnych planów,
prawda? - Wyraźnie się ożywił. - Nie ukrywaj tego przede mną, Hypatio. Mnie możesz powiedzieć.
Umiem dotrzymać tajemnicy. Poza tym on być może będę umiał ci pomóc! Przecież tak naprawdę
mnie nie znasz. Jak można poznać człowieka po godzinnej rozmowie i lekturze jego danych
personalnych!
- Nie wiem, o czym mówisz - burknęła Tia bez przekonania.
- Dobrze wiesz, o czym mówię. Każdy statek mózgowy pragnie wykupić swój kontrakt,
niezależnie od tego, co oficjalnie mówi. Podobnie każdy statek ma jakiś plan na przyszłość.
Barclay marzy o uganianiu się za kosmicznymi piratami, jak gwiazda holosów, Leta chce zostać
kolejnym wielkim kompozytorem, nawet sędziwy Jerry chciałby wykupić swój statek, by bić
międzygwiezdne rekordy szybkości. - Uśmiechnął się. - Zatem jaki jest twój mały sekret?
Wiedziała, że gdyby ktoś odkrył jej plany dokonywania nieoficjalnych poszukiwań
archeologicznych, mogłaby stać się przedmiotem manipulacji. Miała zamiar przecież w ten sposób
zyskać trochę sławy jako archeolog, ale i zdobyć odpowiednią sumę pieniędzy, żeby się wykupić.
Jeżeli jeszcze do niedawna jej plan znalezienia przyczyny choroby odsunięty był na dalsze miejsce,
to dzisiaj powrócił ze zdwojoną siłą. Te trzy pragnienia zdominowały jej umysł. Chciała pójść w
ślady swej sławnej matki, a kontakty z Betą dały jej więcej niż tysiąc powodów, by starać się o
innego pracodawcę.
Odkąd postanowiła nie zdradzać swoich planów, udało jej się utrzymać je w tajemnicy nie
tylko przed inspektorem Centrali, ale przed każdym, z kim kiedykolwiek się stykała. Wyjątek
stanowiła tu Moira.
- To wszystko dlatego, że bałam się, iż wezmą moją determinację za coś w rodzaju
niezrównoważenia psychicznego - zwierzyła mu się. - Myślałam, że stanie się to przeszkodą w
realizacji moich planów.
 W czasie jej wynurzeń Alex prawie się nie odzywał. Kiedy skończyła, zdał sobie sprawę, że
właśnie dała mu sposobność do małego szantażu. Wystarczyło, żeby zagroził, iż wyjawi jej obsesję,
i natychmiast zostałaby zdymisjonowana oraz przekazana do dyspozycji konsultanta na następnych
sześć miesięcy.
Nic jednak nie powiedział, tylko zaczął się śmiać. Prawie ryczał ze śmiechu. Zaskoczona,
czekała z niecierpliwością, aż się uspokoi i wytłumaczy przyczynę swej wesołości.
- Widzę, że niezbyt dokładnie zgłębiłaś moje dane, miła pani - stwierdził, gdy doszedł do
siebie. - A niech to! Wywołaj moje dane personalne. Ale nie te z akademii, lecz wcześniejsze, ze
szkoły.
Ponownie zaskoczona poleciła Centrali przekazanie danych Alexa.
- Zwróć uwagę na moje zainteresowania - zasugerował.
Znalazła. Hobby i inne zainteresowania.
Archeologia i ksenologia.
Bez namysłu zaczęła przeglądać dane o jego pobycie w szkole. Odkryła, że gdy był
uczniem, oprócz normalnych zajęć z historii, brał udział we wszelkich możliwych kursach
archeologii. Żałowała, że nie ma rąk, którymi mogłaby przetrzeć oczy.
- Widzisz? - powiedział. - Nie pogardziłbym tym, gdyby moje nazwisko pojawiło się w tym
czy innym czasopiśmie. Pod warunkiem oczywiście, że nasze znaleziska będą całkowitym
zaskoczeniem dla wszystkich! Nie powiem też, by mi nie zależało na kilku dość pokaźnych
kredytach. Chętnie bym się wtedy zwolnił ze służby, by kupić sobie, hmm, małą planetoidę.
- Zastanawia mnie, dlaczego nie poszedłeś na uniwersytet? - zapytała. - Dlaczego nie
chciałeś pogłębić swojej wiedzy?
- Pieniądze - odparł spokojnie, zakładając ręce za głowę i zanurzając się głęboko w fotelu. -
Mamona. Forsa. Źródło nieczystości. Moja rodzina nie miała, czy też miała wystarczająco dużo
pieniędzy, żebym nie otrzymał stypendium. Może starczyłoby na zdobycie marnego stopnia
naukowego, ale cóż to znaczy w dziedzinie archeologii. Przecież sama dobrze o tym wiesz,
Hypatio. Wiesz, ile trwa zrobienie doktoratu; cztery lata studiów, dwa lata, by zostać magistrem, a
potem kolejne lata i lata, zanim zdobędzie się dostateczną ilość materiału, by uzyskać tytuł doktora.
Żeby prowadzić wykopaliska pierwszej klasy, kierować wykopaliskami klasy drugiej i
trzeciej, trzeba mieć nie jeden tytuł doktora, ale dwa lub trzy. - Ze smutkiem pokręcił głową. -
Byłem zatem amatorem przeszukującym historię, do tego bowiem potrzebne były mi tylko fotel i
biurko, droga pani. Na tyle było mnie stać. Książki i czasopisma musiały zaspokoić moje
pragnienia.
- Dlaczego zatem wybrałeś Akademię? - zapytała niecierpliwie.
 - Dobre pytanie. Niełatwo na nie odpowiedzieć. - Przez chwilę przygryzał wargę w
zamyśleniu, wreszcie począł mówić dalej: - Przypuśćmy, że ukończyłbym studia z archeologii i
historii. Mógłbym dostać posadę jakiegoś urzędniczyny w Instytucie, lecz czy miałoby to jakieś
znaczenie? Praca urzędnika jest identyczna w każdym miejscu naszego wszechświata. Inny może
jest język, praca jednak jest taka sama. Oczywiście mógłbym pracować i robić zaocznie studia
magisterskie. Potem może udałoby mi się zostać czyimś asystentem, ale ciągle wykonywałbym
brudną robotę. Żadnych wykopalisk, żadnych poważnych problemów do rozwiązania. To wszystko,
czego mógłbym dokonać; przy charakterze mojej pracy nie byłbym w stanie zrobić doktoratu.
Nawet jeżeli mój szef leciałby na jakieś archeologiczne stanowisko, ja siedziałbym zamknięty w
czterech ścianach Instytutu. Gdy potrzebujesz kogoś, kto będzie pilnował porządku w biurze
podczas twojej nieobecności, zostawiasz tego, który ma o tym pojęcie, ale nie jest nikim ważnym.
- Rozumiem - odparła. - Ale dlaczego Akademia?
- System przyznawania stypendiów w Akademii jest nieco inny niż na uniwersytecie -
odpowiedział. - Komisja Stypendialna nie wyszukuje biednych, ale uzdolnionych. Szukają ludzi
kompetentnych, z odpowiednim zacięciem i jeżeli kogoś takiego znajdą, zrobią wszystko, by go do
siebie zwabić. Nie ma tu więc tak ostrej rywalizacji. Akademia jest pod tym względem o wiele
atrakcyjniejsza dla takich jak ja niż wydziały archeologii i historii na jakimkolwiek uniwersytecie.
Na przykład Akademia opłaca przelot do Centrali, co jest nie do pomyślenia na wydziale
historycznym uniwersytetu. Musiałbym zatem studiować na rodzinnej planecie. Tam też
pozostałbym do końca życia. Dlatego pomyślałem sobie, że jeżeli nie mogę rozkopywać innych
światów, to chociaż je zobaczę. Gdybym w dodatku dostał się do AP, mógłbym przypatrzyć się
pracy archeologicznej innych. Na Akademii spróbowałem zatem swoich sił na wydziale
mięśniowców. Okazało się, że moja osobowość doskonale pasuje do wizerunku mięśniowca.
Następnym krokiem była prośba o przydział do AP.
- A dlaczego chciałbyś pracować ze mną? - spytała, postanawiając zagrać z nim w otwarte
karty.
Jeżeli był podstawiony, to nie podejmie gry. Niezależnie od tego, co sobie o niej pomyśli,
odkryje jego prawdziwe intencje. Hmm, może taka szczerość przynajmniej go przestraszy...
Zamrugał oczami.
- Naprawdę nie wiesz? Ponieważ ty to ty - powiedział. - To bardzo proste. Masz niezwykłą
osobowość. Nie starasz się grać kogoś innego, nie upodabniasz swojego głosu do jakiegoś AI, jak
to zwykli czynić niektórzy z twoich szkolnych kolegów. Nie przejmujesz się tym, co inni powiedzą.
Masz w centralnej kabinie pluszowego misia, ale nie zmuszasz nikogo do rozmowy o nim. Jest to
dla mnie zagadką, a ja uwielbiam zagadki. Zwłaszcza gdy są tak miłe, jak ten pluszowy miś. Kiedy
mówisz, słyszę, jak się śmiejesz lub złościsz, czuję twoje reakcje. Jesteś człowiekiem z kapsuły,
Hypatio. Lubię cię. I miałem nadzieję, że ty także mnie polubisz. Wyobrażałem sobie, że będziemy
razem przez długi, długi czas.
Cóż, nie wystraszył się, to był fakt. Za to znowu ją zaskoczył. Zaczynała myśleć, że wybór
Alexa wcale nie musiałby być taką złą decyzją.
- Właściwie to cię lubię - rzekła niezdecydowanie. - Ale...
- Ale co? - zapytał ośmielony. - O co chodzi?
- Nie lubię być manipulowana - wyjaśniła. - A ty właśnie to robiłeś: manipulowałeś mną,
lub przynajmniej próbowałeś to robić.
Na chwilę zaniemówił.
- Przyznaję się. Jednak na swoje usprawiedliwienie powiem ci, że przynajmniej częściowo
robiłem to nieświadomie. Pochodzę z nizin społecznych. Tam, żeby do czegoś dojść lub coś
zdobyć, trzeba wiele sprytu i przebiegłości. Czasem stare przyzwyczajenia biorą górę. Postaram się
tego więcej nie robić.
- To nie wszystko - ostrzegła go. - Mam pewne plany, które nie powiodą się, jeżeli
odmówisz mi pomocy. - Tu zamilkła na moment. - Plany te są związane z tym, co chcę odkryć:
światem EsKaysów.
- Światem EsKaysów? - powtórzył, wstając i prostując się. - Och, nie; gdyby nie moje
poczucie rzeczywistości, pomyślałbym, że śnię, czy coś w tym rodzaju! EsKaysi to moja ulubiona
zagadka archeologiczna! Zawsze chciałem odkryć, dlaczego zwinęli interes i zniknęli! Jeżeli
udałoby się nam odnaleźć ich ojczysty świat... Hypatio, stalibyśmy się gwiazdami holosów!
Najsławniejszymi ze sławnych w tej części kosmosu!
Przez chwilę była nieobecna myślami. To było bardzo dziwne; bardzo, bardzo dziwne.
- Mam przez to rozumieć, że część czasu, kiedy będziemy tam, spędzimy na sprawdzaniu
śladów po EsKaysach? - zapytał z rozpalonym wzrokiem. - Poszukując rzeczy, które być może
zostały przeoczone przez archeologów? Szukając innych możliwych stanowisk?
- Coś w tym rodzaju - odpowiedziała. - Dlatego potrzebuję twojej ścisłej współpracy.
Czasami będę potrzebowała kogoś, kto jest pod każdym względem sprawny.
Skinął głową.
- Miła moja, szukasz właśnie mnie - oznajmił. - Jeżeli istnieje jakaś rzecz, dla której
mógłbym popaść w kłopoty, jest nią poszukiwanie. Dzięki tobie będę mógł poszukiwać, i to pod
jakim kierownictwem!
- Poszukiwanie? - zaśmiała się lekko. - Czy chciałbyś może, byśmy teraz złożyli przysięgę,
że nie spoczniemy, póki nie znajdziemy Świętego Graala?
 - Dlaczego nie? - powiedział. - Ja zacznę. - Wstał, zwrócił się twarzą nie ku niej, lecz ku
Tedowi E. Misiowi i podniósł dłoń jak podczas przysięgi Służb Kosmicznych. - Ja, Alexander Joli -
Chanteu, solennie przysięgam, że połączę me siły ze statkiem mózgowym Hypatią 1033 w jej
poszukiwaniach śladów EsKaysów. Przyrzekam, że jej nie opuszczę tak długo, jak długo będzie
mnie potrzebowała. Przyrzekam także, iż oddam jej całą swą wiedzę i przyjaźń, których z
pewnością będzie potrzebowała w poszukiwaniach. Za świadka szczerości mych słów biorę sobie
tego oto misia.
Gdyby nie robił tak uroczystej miny, Tia z pewnością roześmiałaby się.
- W porządku - rzekł, gdy znowu usiadł. - A ty? A ona? W rzeczy samej zaakceptowała już
go jako swego mięśniowca, czyż nie? I czyż nie złożył przysięgi, jak jakiś średniowieczny wasal?
- No, dobrze - odpowiedziała. - Ja, Hypatią 1033, uroczyście zobowiązuję się przyjąć do
swej służby Alexandra Joli - Chanteu, by wspólnie z nim poszukiwać świata EsKaysów.
Przyrzekam także dzielić się z nim każdym odkryciem. Zobowiązuję się trzymać go przy sobie
jako swojego mięśniowca aż do chwili, gdy oboje zdecydujemy, że czas się rozstać. Moją przysięgę
wypowiadam uroczyście w obecności Teodora Edwarda Misia.
Uśmiechnął się tak szczerze i zaraźliwie, że chętnie by to wszystko powtórzyła.
- Wygląda na to, że od tej chwili stanowimy zespół - stwierdziła.
- Zatem... - udał, że podnosi niewidzialny kieliszek - ...za naszą współpracę. Nich będzie tak
długa i owocna, jak praca państwa Cade'ów.
Udał, że pije i następnie wyrzucił niewidzialny kieliszek do niewidzialnego kominka.
Wyczuł, że milczenie Tii trwało trochę zbyt długo.
Cade'ów? Skąd on...
Zanim jednak cokolwiek wywnioskowała, uznała za niemożliwe, by wiedział, kim była i
skąd pochodziła.
W artykułach na temat Cade'ów nigdy nie wspominano 0 ich sparaliżowanej córce ani o
przyczynie jej tragicznej choroby. Nie były one pisane przez ludzi z wąskiego kręgu
akademickiego, lecz przez “światowców", których interesowały fakty i spekulacje, a nie szczegóły
z życia prywatnego. Poza tym Cade'owie nie byli ludźmi, o których robi się holosy dokumentalne.
Niemożliwe zatem było, by cokolwiek wiedział o Hypatii Cade.
Z chwilą gdy ktoś został przyjęty do programu ludzi z kapsuł, jego prawdziwe dane były
zagrzebywane w labiryncie biurokratycznych zabezpieczeń. Stanowiły wyłącznie prywatną sprawę
samych zainteresowanych. Rozwiązywało to wiele potencjalnych problemów człowieka z kapsuły.
Uniemożliwiało chociażby podejmowanie wspomnianych już prób wykorzystywania przeszłości
przez inspektorów. Statki mózgowe były, jak to określił profesor Brogen, bardzo cennymi
artykułami. Podobnie jak ich ładunki. Możliwość zatem wykorzystania ich powiązań z przeszłością
była bardzo prawdopodobna. Nie mówiąc o tym, jak łatwe było posłużenie się powiązaniami
rodzinnymi w celu zwabienia statku mózgowego w pułapkę.
Zawsze jednak istniała możliwość zdradzenia pewnych szczegółów z życia zaufanym
przyjaciołom... a nawet mięśniowcom.
Wahała się przez chwilę, w czasie gdy on salutował Teodorowi. Czy powinna zdradzić mu
swe pochodzenie zaoszczędzić sobie bolesnych wyjaśnień w przyszłości?
Nie. Nie, muszę się nauczyć z tym żyć, jeżeli mam zamiar dogonić EsKaysów. Jeśli nawet
on nic nie powie, ktoś inny zrobi to na pewno. Rodzice wciąż są kojarzeni z EsKay - sami, mimo że
ze względu na moją chorobę już się nimi nie zajmują. Cóż mnie to jednak obchodzi. EsKaysi są
teraz tylko moi. I już nie jestem Cade. Nawet jeżeli uda mi się znaleźć ich świat, nikt nie będzie
mówił o Hypatii Cade, ale o Hypatii 1033, statku mózgowym. Części zespołu AP.
- Czy zauważyłeś, że nasze inicjały brzmią...
- AH? - powiedział to tak, jakby wymawiał imię. - Tak, zauważyłem. Sądzę, że to dobry
znak. Może nie jest to eureka, ale coś pokrewnego!
- Hmm - powtórzyła. - Brzmi to jak odgłos niezadowolenia profesora, gdy wie, że
odpowiedź jest pełna niejasności, ale nie umie tego wykazać!
- Nie masz romantycznej duszy! - zbeształ ją. - A tak przy okazji, która to już godzina?
- Za dwadzieścia osiem minut, dwadzieścia siedem i pięćdziesiąt dziewięć setnych sekundy
piąta - odpowiedziała natychmiast. - Nad ranem oczywiście.
- Która? - zdumiał się i wzdrygnął. - Niech to będzie miarą mego oddania, moja pani. Ja,
który z własnej woli nigdy nie oglądałem wschodu słońca, wstałem przed czwartą, by z tobą
porozmawiać.
- To rzeczywiście poświęcenie - stwierdziła ze śmiechem. - No dobrze, Alex. Niech się
stanie. Możesz czuć się oficjalnie moim mięśniowcem. Na marginesie, jestem Tia, nie Hypatia, nie
dla ciebie. Lepiej idź już do swojego pokoju i postaraj się okazać zaskoczenie, gdy dowiesz się, że
cię wybrałam. Inaczej możemy popaść w niezłe kłopoty.
- Twoje życzenie, droga Tio, jest dla mnie rozkazem - powiedział, wstając i kłaniając się. -
Szczęściem, mogę tak samo łatwo ominąć straże wracając, jak to zrobiłem, przychodząc tutaj.
- Nie daj się złapać - ostrzegła go. - Nie mogę cię jeszcze chronić, przynajmniej nie
oficjalnie. Ciągle jestem, jak mi to sugeruje mój inspektor, pasożytem na ciele finansów Instytutu.
Zasalutował w kierunku kolumny i zbiegł schodami, znowu nie zwracając uwagi na windę.
Cóż, trzeba będzie nad nim popracować.
 Obserwowała go, dopóki inne statki i sprzęt obsługi portu go nie przesłoniły. Przypomniała
sobie, że może podłączyć się do kanału łączności ochrony portu...
Minęło pół godziny i niczego nie usłyszała, wiedziała, że Alex bezpiecznie dotarł do swojej
sypialni.
Centralna kabina zdawała się bardzo pusta bez niego. Nie odniosła takiego wrażenia, gdy
wychodzili inni, może poza Chrią Chance. Napełnił pokład statku niezaprzeczalnym urokiem
swojej osobowości.
Z pewnością był niezwykle żywotny.
Poczekała, aż minie szósta i połączyła się z Centralą. Obsługiwał ją inny operator, taki,
który zdawał się niezbyt nią interesować. Tii wydawało się, iż miał nieciekawą osobowość, gdyż
zachowywał się jak AI Wykonywał wszystkie polecenia Bety bez słowa komentarza.
Tak jak się tego spodziewała, Beta była w swym biurze. Oczywiście pierwsze jej słowa były
łatwe do przewidzenia:
- I cóż? Wybrałaś mięśniowca czy mam przegnać przez twój pokład cała akademię?
Hypatia z ledwością powstrzymała się od udzielenia uszczypliwej odpowiedzi.
- Całą noc rozważałam możliwość przyjęcia jednego z dwunastu kandydatów, których mi
przedstawiłaś, inspektorze - rzekła ostro. - Posunęłam się nawet do przejrzenia nagrań z wczesnej
młodości kandydatów.
To tylko mała nieścisłość - powiedziała sobie w duchu. - Tak naprawdę przejrzałam jedynie
taśmy Alexa.
- I? - spytała Beta wcale tym nie wzruszona.
- Wybrałam Alexandra Joli - Chanteu. Może zostać moim załogantem. Wczoraj
zakończyłam kompletowanie wszystkich niezbędnych wariantów lotów i mogę ruszyć w drogę.
Potrzebuję tylko zezwolenia Centrali ł określenia moich zadań.
Oto, pomyślała z zadowoleniem, moja pani inspektor, niespodzianka, której się po mnie nie
spodziewałaś!
- Bardzo dobrze, AH - 1033 - odpowiedziała Beta, nie okazując cienia zaskoczenia. - Ja
jednak nie wybrałabym Alexandra, gdybym była na twoim miejscu. Nie jest najlepszym specjalistą.
Poza tym jego charakter można określić jako... narwany.
- Podobnie rzecz się ma z większością nieprzeciętnych charakterów, inspektorze -
zaoponowała Tia, czując, że zaczyna bronić swojego mięśniowca.
- Myślę jednak, że dobrze o tym wiesz. Poza tym nie jesteś na moim miejscu, kochana -
pomyślała, reagując oburzeniem na pretensjonalny ton Bety. Sama podejmę ważne dla siebie
decyzje i będę ci wdzięczna jeżeli przyjmiesz to do wiadomości.
 - Niech więc będzie, AH - 1033 - powtórzyła obojętnie Beta. - Zgłoszę twój wybór do
Akademii, polecę Centrali przygotowanie planu lotu i gdy tylko wszystko będzie gotowe, wylecisz
z misją.
Zaraz potem wyłączyła się. Lecz zanim Tia zdążyła cokolwiek pomyśleć o tej rozmowie,
Centrala włączyła się z powrotem.
- AH - 1033, moje gratulacje - powiedział operator głosem, który jeszcze do niedawna był
bezbarwny, a teraz brzmiał jak głos przyjaciela. - Chciałbym, abyś wiedziała, zanim zaczniemy
oficjalne przygotowania do lotu, że wszyscy operatorzy Centrali uważają, iż dokonałaś najlepszego
wyboru. Szczególnie ja tak sądzę.
Tia była po stokroć zaskoczona.
- Dlaczego? Dziękuję - mówiła zmieszana. - Ale dlaczego...
Operator zachichotał.
- Och, kierowaliśmy tutaj wszystkimi lotami treningowymi kadetów. Niektórzy z nich mieli
spore kłopoty z wchodzeniem do doków. Alex jednak zawsze był pogodny i nigdy nie powiedział
złego słowa, gdy musieliśmy go odesłać do symulatora lotów. Kiedyś... cóż, Donning wpędziłby
mnie w nie lada kłopoty, gdy zignorował moje polecenie i o mały włos się nie rozbił. Alex był tuż
za nim, widział i słyszał wszystko. Nie musiał składać raportu, jednak zrobił to. To dzięki niemu
wciąż tu pracuję.
- Och - westchnęła Tia. - To ciekawe. Świadkowie podobnych incydentów nie musieli
składać raportów. Nikt zatem nie miałby za złe Alexowi, gdyby milczał. Poza tym jego postępek
mógł przysporzyć mu kłopotów ze strony Donninga...
- Przyjmij jeszcze raz moje gratulacje. Nie pożałujesz swojego wyboru - powiedział
operator. - Teraz pozostań na linii, mam dla ciebie oficjalne przekazy.
Gdy tylko przyjęła plany lotu, poczuła dziwne odprężenie 09 i satysfakcję. Becie nie
podobał się jej wybór mięśniowca. Innego zdania byli operatorzy Centrali.
Nie mógł uzyskać lepszych rekomendacji.
Rozpoczęła sprawdzanie trasy swego lotu i zauważyła nawet, że Ted się do niej uśmiechał.
Troszeczkę.
Trzymaj się, wszechświecie. Nadchodzimy!
 CZĘŚĆ CZWARTA

- No dobrze, moja droga Tio, wytłumacz mi krótko, o co tu chodzi - powiedział rzeczowo

Alex, gdy Tia zakończyła przyjmowanie plątaniny rozkazów dotyczących ich podróży i kilku
przystanków na niewielkich dwu - lub czteroosobowych stanowiskach. - Kogo mamy pierwszego?
- I kogo mamy drugiego - powtórzyła nieobecnym głosem.
Tuż przed odlotem dotarła do niej prośba o napisanie popularnonaukowego artykułu na
temat starożytnych języków Terry i ich pochodzenia. Zastanawiała się, ile mogłaby zarobić,
publikując go w sieci podobnych czasopism. Wiedziała, że nie wolno jej w tej chwili pogardzić
nawet małym zarobkiem. Poza tym bawiło ją, iż mogłaby tym sposobem odpowiedzieć niektórym
na ich uszczypliwości. Zwłaszcza że użyłaby do tego celu starych, powszechnie znanych
dowcipów.
Nagle dotarło do niej, co operator Centrali miał na myśli, mówiąc: “trzymaj się mocno" i
wspominając dziką czarownicę, której wymordowano całą rodzinę. - Co? - zapytał
zdezorientowany Alex. - Nic, nic. Nie chcę nic wiedzieć. Powiedz mi tylko, czyich właściwie
rozkazów powinniśmy słuchać, bo ja się zgubiłem przy czterdziestym czy też pięćdziesiątym
przekazie.
- To jest dość proste, podlegamy podwójnej zwierzchności - odpowiedziała. - Instytutowi i
kierownictwu Centrali, mimo że, jak zauważyłeś, niektóre z ich początkowych rozkazów były
sprzeczne. Jedno ze stanowisk wykopaliskowych nie zostało nawet wspomniane w tych rozkazach.
Dodać tu trzeba, że od dawna nie ma stamtąd żadnych wieści, niczego.
- Nie wydajesz się tym martwić - zauważył Alex.
- Cóż, trochę tak, trochę nie - odrzekła, obmyślając najkrótszą drogę przez hiperprzestrzeń.
Musiała wziąć pod uwagę fakt, że nie dysponowali po - nadprzestrzennym napędem.
Wiedziała jednak dobrze, że tam, dokąd lecieli, taki napęd nie był potrzebny. Nie był to w tej chwili
dla niej nieodzowny cud techniki do natychmiastowego przenoszenia się w przestrzeni, jak uważali
niektórzy ludzie. Oczywiście, taki napęd był pożyteczny, jeżeli ponad - przestrzenne cele były
porozrzucane po całym kosmosie, jak to jest w przypadku gwiazd z galaktyki Córę, ale tutaj? Z tej
strony kosmosu gwiazdy były bardzo blisko siebie. Dlatego między innymi Instytut nie inwestował
w drogie statki.
- Gdyby to było stanowisko podobne do mojego, do jednego z tych, które nas interesują, to
bardzo bym się martwiła. W przypadku nagłego zdarzenia są one praktycznie bezradne.
Wykopaliska wstępne są prowadzone najwyżej przez dwudziestu ludzi i łatwo tam o jakąś
katastrofę. Ale wykopaliska trzeciej klasy... Na terenie, o którym mówimy, zatrudniono dwustu
ludzi! To wystarczająca liczba osób, by poradzić sobie z prawie każdym nieszczęściem.
- Na stanowiskach trzeciej klasy pracuje sporo świeżo upieczonych absolwentów
uniwersytetów, prawda? - spytał Alex, podczas gdy zamykała swoje ładownie.
By zrobić w nich porządek, musiała użyć pokładowych robotów. Obsługa cargo portu nie
miała czasu, by ustawić ładunek, jak należy.
- W rzeczy samej. Gdy nie ma na planecie tubylców, których można by do tego nająć,
żółtodzioby wykonują najcięższą robotę. Dlatego wykopaliska trzeciej klasy mają takie same
priorytety, jak bazy wojskowe. Większość personelu stanowią ludzie młodzi i silni, wyposażeni w
najlepszy sprzęt. Na tej planecie jest - szybko sprawdziła swoje dane - stu siedemdziesięciu ośmiu
ludzi w wieku od dwudziestu pięciu do trzydziestu pięciu lat. To sporo, by zadbać o samych siebie.
Palce Alexa przebiegły po klawiaturze umieszczonej tuż przed nim, by wywołać dane na
centralnym ekranie kabiny.
- Hmm. W pobliżu nie ma żadnych wrogich tubylców. Teren wydaje się bezpieczny. I...
niech mnie. Stacja jest całkowicie uzbrojona? - Zerknął na kolumnę. - Nie miałem pojęcia, że
archeologowie mogą prowadzić tak niebezpieczny żywot. Nigdy mnie o tym nie uczono w szkole
średniej.
- Grrr - odpowiedziała.
Na jednym z ekranów, których nie używał, mignęły wyszczerzone zęby ogromnego psa.
Przez kilka ostatnich tygodni dużo z Alexem rozmawiali, poznając się nawzajem. Tia, dzięki temu
że przez siedem lat swojego życia mogła poruszać się jak każdy delikatnik, miała więcej z nimi
wspólnego niż którykolwiek z jej szkolnych kolegów. Ani ona, ani on nie przejmowali się zbytnio
beżowym wystrojem jej wnętrza. Alexowi udało się tu przenieść część stylu domu swojego senseia.
Przytaszczył na statek wielki obraz i kilka czarnych i czerwonych emaliowanych naczyń.
Dodatkowo przybrał ściany paroma ideogramami zeń. Pomyślała, że bardzo tu pasują i są nawet...
eleganckie.
Nie trzeba chyba wspominać, że w jego kabinie panował jeden wielki bałagan. Postanowiła
jednak tam nie zaglądać. W miarę możliwości oczywiście.
Gdy próbowała poruszyć ten temat, odgryzał się zachwytem nad jej “wścibską
osobowością". Nieważne, co mówił konsultant, już dawno temu postanowiła, iż nie będzie się
wstydziła uczuć i emocji. Nie będzie ich ukrywała przed tymi, którym ufa. A Alex z partnera stał
się w ciągu tych paru tygodni kimś zaufanym. Miał cudowne poczucie humoru i bawiło go
dokuczanie jej. Bawiło go także, gdy ona mu dokuczała.
 - Schowaj kły, panienko - powiedział. - Domyślam się, że jedyną przyczyną, dla której mają
broń, jest to, że nie czują się tam najbezpieczniej. Zatem co znajduje się na liście spraw, które są
przyczyną świetnego uzbrojenia archeologów? Mam nieodparte wrażenie, że w szkole średniej nie
powiedziano mi wszystkiego na temat archeologii.
- Szczerze? Nie jest to długa lista, ale za to parszywa. - Nagle stała się poważna. - Uważaj;
będę mówiła krótko, bez zbędnych ubarwnień. Są to rzeczy, które mogą i nam się przydarzyć. -
Przekazała wewnętrznym systemom sterującym kontrolę nad sprawdzaniem trajektorii lotu i
ponownie zwróciła się ku Alexowi. - Na pierwszym miejscu tej listy trzeba umieścić złodziei
zabytków. Łatwo można wydedukować, że na dużych stanowiskach poszukiwawczych natrafia się
na rzeczy, które będą cenne dla prywatnych kolekcjonerów. Złodzieje nadlatują, wpadają do bazy,
zabijają wszystkich, którzy staną na ich drodze, grabią najcenniejsze eksponaty i odlatują.
Wszystko to w ciągu paru godzin. (To dlatego kryjówka była tak daleko od kopuły i dlatego rodzice
kazali mi w niej zostać przez cały czas trwania ewentualnych problemów, pomyślał). Zwykle
jednak mają swoje rejony “pracy" i nie pokazują się tam, gdzie Centrala wysyła wiele patroli. W
tym rejonie nie widziano żadnych złodziei, a obszar jest często patrolowany.
- Co więc mamy na drugim miejscu naszej listy? - spytał Alex, spoglądając na dane
dotyczące wykopalisk i osobiście sprawdzając to, co większość mięśniowców pozostawiała
swojemu mózgowi. Na przykład dodatkowo upewnił się, czy służby zewnętrzne wykonały swoją
pracę i opuściły pokład; zwrócił uwagę na ciężar i rozmieszczenie ładunku w dokach. Były to
kolejne dowody na to, jak dobrym był partnerem.
Coraz bliższa była godzina wielkiego przyspieszenia. Wyskoczę jak oparzona, pomyślała
przelotnie.
- Następne na liście jest coś, czego w tym wypadku nie warto nawet brać pod uwagę: bunt
mieszkańców planety.
- Hmm, rozumiem. - Przeniósł wzrok z drugiego ekranu, gdzie widniały dane dotyczące
wykopalisk, na ekran pierwszy. - Brak wzmianek o żyjących na kontynencie tubylcach. Rozumiem
jednak, że byłoby to coś w rodzaju powtórki z wojen Zulusów - dodał, zyskując znowu jej uznanie
dla swego obycia w historii.
- Dokładnie tak - zgodziła się. - W takim wypadku trzeba założyć, że mieliby wystarczająco
dużo rozpalonych nienawiścią ciał, by zarzucić barykady i złamać obronę.
Śmierć w takiej walce byłaby dla nich czymś w rodzaju przepustki do raju. Przyspieszonym
zbawieniem, Alexie. Podniósł do góry kciuki i głębiej usiadł w swoim fotelu. Spojrzał znad
klawiatury na kolumnę, lecz nie przestał pisać.
 - Istnieją chyba różne przyczyny buntu. Sprawdźmy to. Powstanie przeciw bezczeszczącym
święte miejsca, powstanie przeciw złodziejom starożytnych skarbów, powstanie w celu zdobycia
nowych terenów, powstanie miejscowych chłopów. Uh - huh. Ile możliwości. Kiedy zatem
spustoszą już bazę, każdego złapanego muszą traktować jak obcego krwiopijcę. Potem egzekucja,
bez dwóch zdań.
- Zazwyczaj nie zabijają, chyba że w ferworze walki lub w akcie nieopanowanej zemsty -
odparła. - Większość tubylców jest na tyle świadoma, że zdaje sobie sprawę, iż dwustu
mieszkańców Centralnego Systemu może być doskonałą kartą przetargową w rozmowach z
“Górą". Nie potrzebują zatem martwych ciał, lecz żywych, cennych ze względu na swe
wykształcenie zakładników.
- Tym, którzy zostali zabici w ferworze walki, nie sprawia to chyba żadnej różnicy -
stwierdził gorzko. - Co mamy na trzecim miejscu listy?
- Trzeci powód jest najbardziej prozaiczny - powiedziała lekko zdenerwowana, nie próbując
jednak zapanować nad swym głosem. - Zaraza.
- O, ho, ho! Chwileczkę, sądziłem, że te stanowiska mają opinię czystych! - Przestał pisać i
lekko zbladł.
Zaraza była czymś, co prześladowało Służby Kurierskie. Więcej niż połowę czasu statki
kurierskie spędzały na dostarczaniu szczepionek w różne zakątki kosmosu. Na miejsce każdego
opanowanego ogniska choroby pojawiały się trzy nowe, nie wiadomo skąd. Stwarzało to wiele
problemów mięśniowcom uodpornionym tylko na większość chorób.
- Sądziłem, że wszystkie te miejsca zostały wysterylizowane, zanim ktokolwiek tam
wylądował i zaczął się urządzać!
- Tak, ale tylko ta przyczyna ich milczenia wydaje się T K; tu prawdopodobna. - (I wcale
nie dlatego, że mógłby to być wirus, który mnie dopadł). - Jest to rzecz, o której się nie mówi
młodym adeptom uniwersytetów, gdy pragną zostać słynnymi archeologami. Zabójcą numer jeden
ksenoarcheologów jest zaraza. - (Podobnie jak sprawcą kalectwa). - Wirusy i proto wirusy są
podstępnymi dziećmi oddalonych przestrzeni. Mogą przetrwać zahibernowane w gwiezdnym pyle
przez wieki i tysiąclecia, nawet bez dostępu powietrza.
Na ekranie wyświetliła statystyki Instytutu. Były to dane, które nigdy nie oglądały światła
dziennego. Istniało trzydzieści procent szans, że ksenoarcheolog zostanie wyeliminowany z
aktywnego życia przez chorobę wirusową; dwadzieścia procent, że umrze. Nie mówiąc o tym, że w
ciągu swej kariery każdy z nich musiał zapaść na jakąś poważną chorobę, uleczalną tylko w
szpitalu; - A więc wirusy hibernują się. Kiedy nieustraszony śmiałek zdejmie warstwę pyłu... - głos
Alexa zabrzmiał ponuro.
 - Właśnie tak, bystrzaku - zaśmiała się, ale nie był to szczery śmiech. - Czasami takie
choroby są w swych skutkach dość szczęśliwe. Cade'owie poznali się, gdy odbywali
rekonwalescencję po przebytej pląsawicy Hendersona, czy czegoś w tym rodzaju, jak piszą ich
biografowie. Są przecież gorsze nieszczęścia niż wspólne wakacje w tropikach na koszt Instytutu.
- Zazwyczaj jednak nie wygląda to chyba tak różowo. - Jego głos był coraz cichszy.
- Ta - ak. Jednym z moich bliskich przyjaciół jest doktor Kennet z “Dumy Albionu". Jest
specjalistą zajmującym się chorobami dręczącymi archeologów. W czasie swej praktyki poznał
wiele dziwnych przypadków; wśród nich były i takie wirusy, które nie tylko ożywały zaraz po
dostaniu się w zasięg powietrza, ale rozwijały się w organizmie ludzkim, atakując jego system
nerwowy.
- Rozwijały się? Ach, rozumiem. Małe świństwo, które przenika w głąb organizmu. -
Wzdrygnął się. - Brr, takie są chyba najgorsze.
- Zaiste, biały rycerzu. - Postanowiła nie ciągnąć tego tematu. Może później. By wiedział,
że nie liczy się dla niej tylko zysk i chwała. - Chciałam jedynie, żebyś był przygotowany na to,
zanim tam dotrzemy; co się stanie za cztery dni, szesnaście godzin i trzydzieści pięć minut. Nie tak
źle jak na staromodny napęd FTL.
Zrezygnowała z precyzyjnego podawania wszelkich danych, co było przywilejem ludzi z
kapsuł w pierwszych tygodniach pracy z nowymi mięśniowcami. Alex nie należał do tych, którzy
wymagali tego typu precyzji, w ostateczności prosił ją o to. Początkowo bała się, że przez takie
postępowanie stanie się roztargniona...
Nie, po prostu staram się dostosować do jego świata. Dlatego nie dbam o to. Jeżeli będzie
potrzebował precyzyjnych danych, wie, gdzie mnie szukać.
- Pozwól, że zastanowię się nad jakimś rozsądnym wyjaśnieniem zerwania z nimi łączności
- uśmiechnął się. - Może jakiś dinozaur zjadł im nadajnik?
- Sprytne.
Ich lot stał się łagodny, gdyż wyszli z atmosfery i Tia wysłała robota, by powęszył w jego
kabinie. Robiła tak przynajmniej raz w tygodniu, odkąd zamieszkał na jej pokładzie. Nie czyniła
zresztą z tego tajemnicy.
- Alex, czy ty nigdy nie podnosisz z podłogi swoich rzeczy?
- Czasami. Nie, kiedy uczepiony jestem pojazdu z ognistym ogonem, który unosi mnie ku
gwiazdom i kiedy mam rozkaz od moich byłych szefów, by zawsze być w pełnej gotowości. -
Wzruszył niemal niegrzecznie ramionami. - W ogóle nie zmieniałbym cywilnych ubrań, gdyby ci
oficjele...
- Alex - ostrzegła go. - Ja to nagrywam. Muszę to robić. Takie są przepisy.
 Od wypadku “Nyoty Five" wszystko, co działo się w centralnej kabinie, było rejestrowane,
gdy znajdował się tam jakikolwiek delikatnik, nawet jeżeli był to mięśniowiec człowieka z kapsuły.
Dotyczyło to także AI Prawdę mówiąc, to dla nich początkowo stworzono ten system, ale później
specjaliści stwierdzili, że nie widzą przyczyny, dla której mieliby wyłączyć z tych obostrzeń statki
mózgowe, Z takich to właśnie powodów nikt nie mógł się żalić na “dyskryminację" czy też
“zniewolenie".
- Jeżeli to sprawi jakąś różnicę naszym oficjelom, będę przebierał się w mundur przed
wejściem do windy - pokręcił głową. - Tak jakby to, czy założę mundur, miało znaczenie dla
sposobu, w jaki uruchamiasz windę, co zresztą zawsze robisz doskonale.
- Dziękuję.
Zastanawiała się, czy dalej narzekać na jego niepokorną naturę i postanowiła dać mu
spokój. Nie miało to żadnego znaczenia przedtem, nie ma i teraz. Wystarczyło, by wydała
polecenie robotom i one pozbierają porozrzucane tuniki i spodnie. Skrzywiła się na widok
jaskrawopurpurowych ubrań, które były najnowszym krzykiem mody. Poleciła je wyprać.
Muszę coś z nimi zrobić, gdy już będą czyste. Nie dziwię się, że kazali mu się przebierać.
Hmm. Zastanawiam się, co by się stało, gdybym je “zgubiła"? Lub też gdyby miały mały wypadek,
po którym nie nadawałyby się do noszenia?
Była to myśl, którą postanowiła rozważyć później.
- Wracając do dinozaura, który pożarł sprzęt łączności, to nawet w przypadku wykopalisk
trzeciej klasy taka awaria jest możliwa. Mogło się zdarzyć, że jedyny fachowiec od naprawy
takiego sprzętu leży z połamanymi kończynami. Archeolodzy często spadają z różnych rusztowań i
urwisk. Mógł też zapaść na obustronne zapalenie płuc...
- Niezła teoria - powiedział, sadowiąc się wygodniej w swoim fotelu. - Mówiłaś, że
wszyscy są tam profesjonalistami i zapaleńcami jednocześnie, czy mogło się zdarzyć, że coś tak ich
zajęło, iż zapomnieli nawiązać łączność?
- Przygotuj się na FTL.
Przejście na napęd FTL znaczyło dla człowieka z kapsuły tyle, co zanurkowanie w
hiperprzestrzeń. Alex położył ręce na oparciach fotela i zamknął oczy, czekając na skok.
Dla Tii taki skok w nadprzestrzeń był podobny do nagłego wejścia pod zimny prysznic;
wstrząsał nią lekki dreszcz, nic poza tym. Zauważyła jednak, że Alex zawsze wtedy lekko zieleniał
na twarzy. Na szczęście podczas samej przeprawy przez hiperprzestrzeń nic złego z nim się nie
działo.
Jeżeli kiedykolwiek będzie nas czekał wielki skok w oddalone przestrzenie kosmosu, z
pewnością zniesie to spokojnie...
 Cóż, dzisiaj było to tylko marzenie. Podjęła na nowo rozmowę:
- To się może zdarzyć na stanowiskach poszukiwawczych pierwszej klasy, czasami nawet
drugiej, zazwyczaj jednak ktoś szybko uzupełnia raport, który nie został sporządzony w momencie
jakiegoś odkrycia. Poza tym raporty z misji archeologicznych są podstawą naukowych publikacji,
których magistranci potrzebują, żeby awansować. Oczywiście sytuacja taka jest możliwa w
przypadku odkrycia czegoś na miarę grobowca Tutenchamona, wtedy wszyscy mogliby być tak
pochłonięci dokumentacją i zabezpieczeniem znaleziska, że zapomnieliby o całym wszechświecie.
Ciężko oddychał, starając się zapanować nad nudnościami. Wiedział, że upłynie jeszcze
parę minut, zanim jego żołądek się uspokoi. Może przyczyną tego, że nie mam takich problemów
jest fakt, iż nie posiadam sensorycznych połączeń z żołądkiem...
Myśl o tym przywołała jej przykre wspomnienia, odsunęła więc ją szybko od siebie.
- Powiedz mi zatem - odezwał się w końcu, gdy zaczęły wracać mu kolory - dlaczego wcale
nie niepokoi cię ich milczenie?
- Złodzieje wykopalisk zostaliby prawdopodobnie już dawno zauważeni; nie ma tam
żadnych tubylców mogących wzniecić bunt, a choroby wirusowe nie paraliżują wszystkich w tym
samym czasie, zatem ktoś na pewno zdołałby wezwać pomoc - powiedziała. - Dlatego Centrala nie
martwi się za bardzo tą sytuacją i odwołuje polecenia Instytutu. W końcu jednak i oni stwierdzili,
że to milczenie trwa zbyt długo, by tego nie sprawdzić. Prawdopodobnie otrzymali informacje,
których nam nie przekazali. Zatem lecimy.
- Wszystko stanie się jasne, gdy będziemy na miejscu - dokończył Alex, a na jego twarzy
nie pojawił się nawet cień uśmiechu.
Tia wyprowadziła ich z hiperprzestrzeni tak zręcznie, że wnętrzności Alexa prawie na to nie
zareagowały. Kiedy znaleźli się na orbicie, wysłała sygnał, który powinien być odebrany przez
system kontroli stacji, jeżeli oczywiście coś tam działało. Była prawie pewna, że nikt jej nie
odpowie.
Zamiast tego jednak...
- Nawiązałeś łączność z grupą poszukiwawczą QZ - 557.
Odpowiedź była nadana metalicznym, bezbarwnym głosem automatycznego systemu
kontroli. Chwilę potem mieli otwarte wszystkie kanały łączności.
- Alex! Coś mi się wydaje, że mamy problem - powiedziała niepewnie.
- Jest łączność?
- Pełna.
 Wysłała sygnał, który powinien uruchomić systemy wspomagania lądowania i uprzedzić AI,
że ktoś jest w górze. W odpowiedzi na to AI powinien wejść na linię, oczywiście jeżeli w pobliżu
nie było ludzi. AI natychmiast wykonał tę czynność. Tia otrzymała sygnał o jego gotowości.
- Jest jeszcze gorzej, działa cały system łączności. Właśnie otrzymałam sygnał od AI.
Szybko przesłała kilka bitów instrukcji, które pozwoliły jej przejąć całkowitą kontrolę nad
zewnętrznymi i wewnętrznymi urządzeniami sterującymi systemami bazy. Zaczęła też przegląd
wszystkich nagrań, które zostały dokonane od chwili założenia bazy.
- Wydaj polecenie, by AI włączył także mój ekran - powiedział zirytowany Alex. -
Oczywiście, jeżeli to możliwe.
- Proszę bardzo. To jest obraz wejścia numer trzy do holu mesy i... cóż to?!
- Widzę - stwierdził ponuro.
Mimo zakłóceń obraz przesyłany za pośrednictwem kamery był dość wyraźny.
W jej obiektywie znajdowały się leżące ciała; od razu było widać, że nie są to ciała żywych
ludzi. Wyglądali, jakby nagle padli rażeni jakąś niewidzialną siłą. Jednak nie było na nich widać
śladów przemocy. Tia poleciła AI, by włączył kamerę wewnątrz holu. Tutaj obraz przedstawiał się
dużo gorzej. Sprzęt techniczny i meble były poprzewracane. Na podłodze leżało jeszcze więcej
ciał.
Czuła, jak zrobiło jej się zimno, co było przecież praktycznie niemożliwe. Przerażenie,
horror, bezsilność...
Jej własne koszmary...
Tia zmusiła się do zapanowania nad emocjami, by nie stać się zagrożeniem dla całego
statku. Wmówiła sobie, że to nie mogła być choroba, która ją dosięgła. Ci ludzi padli tam, gdzie
stali lub siedzieli. Właśnie zamierzała włączyć inną kamerę, gdy nagle Alex skoczył ku ekranowi.
- Tio, poczekaj sekundę.
Posłusznie zatrzymała obraz, starając się w miarę możliwości wyostrzyć go, tak jak na to
pozwalał sprzęt i zakłócenia atmosferyczne. Sama usiłowała nie patrzeć na przekaz z planety.
- Nie ma jedzenia - powiedział Alex po chwili. - Popatrz, są talerze, łyżki, widelce, ale nie
ma śladu jedzenia.
- Padlinożercy? - zasugerowała. - Czy coś w tym rodzaju...
...Coś, co ich zabiło? Ale tu nigdzie nie ma śladu żadnego ataku z zewnątrz, żadnej inwazji.
Pokręcił głową.
- Nie wiem. Zobaczmy, co pokaże inna kamera.
Na obrazie ujrzeli teren na zewnątrz magazynu zaopatrzenia. Tutaj zobaczyli pierwszych,
którzy przeżyli.
 Jeżeli tak można było ich nazwać. Widok był tak przerażający, że Tia nie mogła oderwać od
niego oczu. W polu widzenia kamery znajdowała się trójka ludzi: dziecko, młody mężczyzna i
kobieta. Zdawali się nie zwracać na siebie uwagi, ani też na leżące wokół nich ciała, na nic.
Dziecko siedziało na brudnej ziemi, wpatrywało się w strzęp kolorowej kartki, leżącej naprzeciw
niego, i monotonnie się kołysało. Kamery nie przekazywały dźwięku, wiec nie można było poznać,
czy wydaje przy tym jakiś odgłos, ale Tia odniosła dziwne wrażenie, że dziecko cicho pojękuje.
Mężczyzna stał pół metra od małego murku i prze - stępował z nogi na nogę, jakby
zamierzał przez niego przeskoczyć, ale nie miał pojęcia, jak to zrobić. Kobieta nie przestawała
chodzić w kółko.
Cała trójka była brudna, ubrana w poplamione i zakurzone rzeczy. Twarze mieli pomazane,
a oczy nie wyrażały żadnych uczuć; na czoła opadały im kołtuny brudnych włosów. Tia dziękowała
w duchu, że kamera nie przekazywała zapachu.
- Tio, włącz, proszę, następną kamerę - wyszeptał Alex po dłuższej chwili.
Kolejne ujęcia ukazywały podobny obraz: ciała leżące w kurzu; kilku ocalałych, błądzących
wokół bez celu i sensu. Jedna z kamer pokazała młodą dziewczynę, która znalazła torbę z racją
żywnościową i niezgrabnie ją rozdarła. Upychała w swojej buzi jedzenie obiema rękami jak...
- Jak zwierzę - wyszeptał ponownie Alex. - Ona je jak zwierzę.
Tia zmusiła się, by zareagować.
- Nie jak zwierzę - poprawiła go. - Z pewnością nie jak zdrowe zwierzę. - Patrzyła na ekran,
jakby przyglądała się obcej rasie. - Nie, ona zachowuje się jak zwierzę, które ma uszkodzony mózg
lub jakby była w jakimś transie narkotycznym. Coś zakłóciło pracę stref odpowiedzialnych za
wyższe reakcje.
To nie była jej choroba. To było coś innego, coś śmiertelnego, ale z pewnością nie to, co ją
zwaliło z nóg. Nie odetchnęła wprawdzie z ulgą, ale zaczęła się przyglądać całej tej sytuacji z
większym dystansem.
Dobrze wiedziałaś, że prędzej, czy później zetkniesz się z zarazą.. Ta jest czymś okropnym,
ale wiedziałaś, że to nastąpi.
- Zombi - wyszeptał Alex, gdy kolejny z ocalałych minął kobietę, nie zwróciwszy uwagi na
to, co robiła.
Kobieta w tym czasie przestała jeść rękami i zanurzyła twarz w rozdartej torbie.
- Oglądałeś zbyt wiele marnych holosów - odpowiedziała Tia nieobecnym głosem.
Właśnie przekazywała AI kolejny plik poleceń. Musiała odkryć, kiedy to się zaczęło i od
jak dawna ci ludzie tak wyglądają.
 Żałowała, że kamery nie rejestrowały obrazu z przeszłości, bo wiele by to jej powiedziało.
Na przykład, jak szybko choroba się rozwija, bo przecież każda zaraza musiała przechodzić proces
inkubacji. Jakie są jej pierwsze objawy, jaką drogą się przenosi... Zamiast tego miała tylko nagrania
ze stanowisk i znała czas, kiedy przestali je obsługiwać.
- Alex, ostatnie nagranie wpłynęło do bazy danych AI około dwusetnej lokalnego czasu, to
jest jakieś półtora tygodnia temu - powiedziała. - Jeden ze studentów uwiecznił wtedy obraz
szczątków wyrobów garncarskich. Od tamtej pory nic. Żadnego nagrania choroby, żadnego
nagrania z wizyty w pomieszczeniu medycznym, nawet słownej prośby do AI o pomoc. Komputer
w mesie zaprogramował syntetyzer na produkcję żywności potrzebnej do sporządzenia kilku
rodzajów dań, potem coś popsuło syntetyzer.
- Jeden z nich - strzelił Alex.
- Prawdopodobnie. - Szukała dalej w bazie danych, ale niczego nie znalazła. - To wszystko,
co wiemy. AI pokazał jeszcze inne nagrania, ale były puste. Zapomnij więc o tym, co ci mówiłam o
kilkudniowym wykluwaniu się choroby. Wygląda na to, że te bakterie wykluły się i zaraziły
wszystkich w bazie w ciągu kilku minut. Prawdopodobnie zdarzyło się to w nocy, tuż przed
świtem. - Gdyby mogła, pokręciłaby głową. - Nie umiem sobie wyobrazić, jak to się mogło
przydarzyć tylu ludziom jednocześnie. Dlaczego nikt nawet nie zawołał, nie wykrzyczał kilku
słów?
- A jeżeli faktycznie przydarzyło im się to we śnie? Może oni po prostu się nie obudzili? -
Alex spojrzał znad ekranu, krzywiąc się na twarzy. - Może trzeba zasnąć, żeby to złapać?!
- A może nagły sen był pierwszym symptomem choroby... - Nie mogła dłużej wytrzymać. -
Alex, muszę wylądować. Nie pomożemy tym ludziom, wisząc na orbicie.
- Brak sprzeciwu. - Zapiął pasy. - W porządku, moja pani, zabierz nas na dół tak szybko, jak
to możliwe. Trzeba coś zrobić, zanim stracimy następnych.
Nagłe przyspieszenie, wgniotło go w fotel; błyskawicznie przeszyła orbitę planety; nawet
nie przymknął oczu. Tylko jego głos trochę stężał, to wszystko.
- Muszę włożyć skafander i dostać się do magazynu żywności. Wyciągnę jedzenie i beczki z
wodą na zewnątrz. Są głodni i odwodnieni. Duchy kosmosu raczą tylko wiedzieć, co jedli i pili
przez cały ten czas. Być może wielu z nich umarło na dyzenterię lub też zatruło się, jedząc i pijąc
coś, co nie było pokarmem. - Głośno myślał, czekając na to, by Tia włączyła się do jego rozważań
lub ostrzegła go, jeżeli planował coś głupiego. - Niezależnie od tego, co jeszcze będziemy robić, ja
muszę im pomóc.
 - Otwórz torby z racjami żywnościowymi i porozstawiaj je po całym terenie - powiedziała,
gdy z jej silników wyrwał się płomień ognia i zaczął chłostać gęstniejącą atmosferę. - To samo zrób
z wodą. Tak jakbyś karmił zwierzęta.
- Ja będę karmił zwierzęta - stwierdził, a jego głos i twarz stały się ponure. - Muszę to sobie
bez przerwy powtarzać, inaczej mógłbym zrobić coś naprawdę niemądrego. Czy uruchomiłaś już
połączenie z Bazą Kleinmana, ASAP?
- Pracuję nad tym.
Niełatwo było otworzyć i utrzymać taką hiperlinię... Ale dlatego właśnie była statkiem
mózgowym, a nie AI - Trzymaj się - powiedziała, gdy poczuła pierwsze turbulencje. - Nieźle nami
potrzęsie, zanim znajdziemy się na dole.

Kamera i mikrofon umieszczone na jego hełmie przesyłały jej tak wyrazisty obraz
nieszczęśników, że ponownie było to dla niej trudne do zniesienia. Z dwustu ludzi obsługi bazy
przeżyło nie więcej jak pięćdziesięciu. Wszyscy byli w wieku między piętnastym a trzydziestym
rokiem życia.
Najwyraźniej bali się Alexa. Chowali się, gdzie mogli, gdy tylko go zobaczyli. Natychmiast
jednak przybiegli do rozstawionych przez niego naczyń z jedzeniem i wodą. Wpychali sobie
jedzenie do ust obiema rękami. Alex zaniósł trzy znalezione w łóżkach ciała do pomieszczenia
medycznego. Diagnoza była w tych trzech przypadkach identyczna - zapaść. Inni, leżący poza
własnymi łóżkami, umarli na dyzenterię lub wskutek odwodnienia. Ci spośród ofiar, którzy zmarli
na zapaść, należeli do najstarszej części załogi bazy.
Po dokonaniu trzeciej sekcji zwłok Alex zrezygnował z dalszych badań. Zamiast tego
zaczął zwozić ciała do chłodni. Ktoś inny zajmie się nimi, gdy tu przybędzie. Tia nagrywała
wszystkie jego czynności, ale starała się nie patrzeć na przesyłany przez kamerę obraz.
Skończył swą niewdzięczną robotę i wrócił do jeszcze żyjących.
- Tio, z tego, co do tej pory zauważyłem, choroba objawiła się na dwa sposoby. Albo zabiła
poprzez nagłą zapaść, albo zamieniło ich w... to. - Dzięki kamerze umieszczonej na jego hełmie
mogła zobaczyć, na co patrzył. “To" było kiedyś ludzkim dzieckiem płci męskiej, teraz gramoliło
się, by uciec z pola widzenia Alexa.
- Chyba jest to dość sensowne założenie - zgodziła się. - Jak wygląda sytuacja z jedzeniem?
Czy jest z nimi tak źle, że nie pamiętali, jak dostać się do magazynu żywności?
- Coś w tym rodzaju - odrzekł zmartwiony. - Uwierzysz czy nie, nie pamiętają nawet, jak
otworzyć torby z żywnością. Wydaje się, że mają pojęcie, gdzie żywność była składowana, ale nie
próbowali otworzyć drzwi magazynu.
 Podszedł do jednego z pojemników i zajrzał do środka. Był zupełnie pusty, nie została
nawet kruszynka. Napełnił ponownie pojemnik z torby, którą niósł ze sobą. Widziała, jak kamera
na jego hełmie kołysze się, gdy odchodził; przypuszczalnie czekali, aż zniknie, by znowu zabrać się
do jedzenia.
- Kiedy znajdą torbę z jedzeniem, rozrywają ją podobnie jak tamta kobieta. Zanim jednak to
zrobią, długo nie zdają sobie sprawy, co jest w środku. Mamy zatem dwa rodzaje ofiar. Pierwsi to
ci, których choroba dopadła w łóżkach lub w drodze na śniadanie - kontynuował, idąc jednocześnie
do następnego pojemnika. - Reszta umarła z powodu odwodnienia lub na dyzenterię wywołaną na
wpół zepsutym jedzeniem.
- Te przyczyny idą w parze - dopowiedziała. - Dy - zenteria wywołuje szybką utratę płynów
i jeżeli się jej nie zatrzyma, łatwo o odwodnienie organizmu.
- Tak, masz rację - odparł, zatrzymując się przy kolejnym pojemniku, by go napełnić. -
Mogłoby tu być o wiele więcej ofiar, gdyby pogoda nie była sprzyjająca. Temperatura nie spada w
nocy poniżej dwudziestu stopni, w dzień nie przekracza trzydziestu. Nic tylko chodzić w
koszulkach z krótkim rękawkiem... Tio, czy możesz sprawdzić, od kiedy trwa ta sielankowa
pogoda?
- Oczywiście. - Wiedziała, że Alex ma jakiś pomysł i nie sprawiło jej żadnych trudności
wydobycie tych informacji od AI - Jest tu tak od tygodnia przed ostatnim kontaktem. Czy
zastanawia cię to tak samo, jak mnie?
- Taaa... Może coś się tu wylęgło?
Alex sfilmował dla niej okolicę, dzięki czemu mogła zauważyć, że w atmosferze planety
żyje sporo insektów. Lecz nie atakowały one ludzi, czy jednak na pewno?
- Albo urosło. Może to jakaś potężna reakcja alergiczna albo interreakcja na zarodniki lub
pyłki?
Mało prawdopodobne, ale możliwe.
- Dlaczego jednak poprzednia grupa pierwszej klasy niczego takiego nie stwierdziła? -
zaoponował, napełniając kolejny pojemnik torbami z jedzeniem.
Mięśniowcy nazywali je “kiblami z żarciem". Były to najohydniejsze zestawy żywnościowe
w całym systemie Światów Centralnych. PTA zaopatrywała w nie wszystkich uczestników wypraw
na dalekie planety. Tia nigdy tego nie próbowała - jej rodzice starali się przygotowywać świeże
posiłki - lecz wiele o tym jedzeniu słyszała. Jeżeli nawet dania te wyglądały, pachniały i
smakowały w miarę przyzwoicie, to gdy człowiek musiał żywić się nimi przez dłuższy czas, mogły
swą monotonią doprowadzić go do szaleństwa. Zapasy takie były obowiązkowym wyposażeniem
każdej bazy na wypadek jakichś kłopotów z syntetyzerem żywności.
 Prawdopodobnie dzięki tym właśnie racjom żywnościowym część tych ludzi ocalała.
Nagrania dotyczące wykopalisk były na szczęście klarowne.
- Oto odpowiedź na twoje pytanie. Grupa klasy pierwszej przebywała tu tylko zimą. W
ciągu kilku dni znaleźli tyle, że starczyło to do założenia bazy dla zespołu trzeciej klasy. Ich
odkrycie było tak znaczące, że Instytut postanowił zabrać się do zakrojonej na szeroką skalę pracy
wraz z nastaniem lepszej pogody.
- A służby zakładające bazy nie mieszkają na planetach, lecz na swoich statkach. - Głos
Alexa stał się trochę bardziej ożywiony.
- Byli tu, zanim jeszcze nadeszła wiosna - powiedziała. - Żaden człowiek nie przebywał tu
do tej pory wiosną i latem.
- Tio, jeżeli zbierzemy to wszystko do kupy, jakie wnioski musimy wyciągnąć?
- Plaga insektów? - spytała. - Nocnych? Większość jadowitych i kąsających owadów jest
aktywna po zapadnięciu zmroku.
- Brzmi to dość rozsądnie. Gdy tylko skończę napełniać pojemniki, wrócę, by zdjąć pościel
z łóżka jednej z ofiar i zamrożę ją. Może to jakaś odmiana pluskwy? Mogłabyś sprawdzić, czy AI
nagrał coś o wzmożonej aktywności owadów?
- A jakże - odparła, szczęśliwa, że w końcu miała coś konkretnego do roboty.
Słońce dotykało prawie horyzontu, gdy Alex skończył zbieranie pościeli i zabezpieczanie
jej w zamrożonych pojemnikach. Wrócił na teren bazy, gdy tylko zapakował całość do jednej z
pustych ładowni Tii. W czasie gdy Tia zabezpieczała ładunek, Alex próbował złapać jednego z
zombich. Tak właśnie zaczął ich nazywać, mimo protestów Tii.
Kiedy zdołała wreszcie ustalić dane potrzebne do nawiązania łączności z bazą, on wciąż
bezskutecznie uganiał się za ocalałymi. Najwyraźniej ciążył mu kombinezon, oni zaś unikali go
przerażeni jego widokiem. Nie mógł ich zwabić do siebie nawet trzymanymi pod pachą torbami z
jedzeniem.
- Zachowują się, jakbym był jakimś potworem - wykrztusił zdyszany, padając na kolana i z
trudem łapiąc oddech. - Wydaje mi się, iż to mój skafander ich tak przeraża. Może powinienem...
- Nie zdejmuj kombinezonu - powiedziała gwałtownie. - Zrobisz choćby ruch, by go zdjąć,
a uśpię cię gazem!
- Ależ, Tio! - zaprotestował.
- Nie żartuję. - Gdy to mówiła, kontynuowała swą rozmowę z bazą, wykorzystując
skompilowane sygnały quasi - przestrzenne. Mimo to przerwy miedzy kolejnymi połączeniami
wydawały się jej wiecznością. - Musisz zostać w kombinezonie! Nie wiemy, jak naprawdę ta
choroba się przenosi...
 Jej tyrada została przerwana jakimś przeraźliwym wyciem. Kamera na hełmie zadrżała, gdy
Alex nagle się poruszył. Początkowo sądziła, że coś strasznego przydarzyło się Alexowi, ale po
chwili zorientowała się, iż dźwięk dobiega z zewnętrznych mikrofonów. Jego nagłe poruszenie
wywołał właśnie ów hałas.
- A cóż to?! - krzyknął zaskoczony, by po chwili odzyskać zimną krew. - Poczekaj, Tio.
Muszę sprawdzić, co to takiego. Nie martw się, to nie brzmi jak odgłos ataku, czy czegoś w tym
rodzaju.
- Bądź ostrożny - nalegała niespokojnie. - Proszę... O dziwo, zachował ostrożność. Gdy owe
wycie wzmagało się wraz z zapadającym zmrokiem, Alex skradał się w jego kierunku, chowając
się za wystającymi skałami jak partyzant.
- Pięćdziesiąt metrów - ostrzegła go Tia, mierząc nasilenie dźwięku. - Muszą być po drugiej
stronie tego budynku.
- Dzięki. - Przywarł do ściany i ostrożnie wyjrzał zza rogu.
Tia widziała dokładnie to samo co i on, dlatego nie zdziwiło jej, że zamarł w bezruchu.
Nie mogła ich policzyć, gdyż strasznie się wiercili. Miała jednak wrażenie, że każdy z
ocalałych skupił się w rogu muru, za którym widać jeszcze było zachodzące słońce. Ci najbliżej
muru przylegali do niego, wpatrując się w gwiazdę i niemiłosiernie wyli, reszta, uczepiwszy się ich
pleców, robiła to samo.
Na ich twarzach Tia zobaczyła po raz pierwszy jakąś oznakę emocji.
Strach.
- Oni są przerażeni, Tio - wyszeptał Alex z przejęciem. - Oni się boją. Myślę, że boją się, iż
słońce już nie wróci.
Mogło tak być w rzeczywistości, lecz Tia zastanawiała się, czy nie istniał jakiś inny powód
ich przerażenia. Może zachowali jakieś mdłe wspomnienie czegoś, co im się przytrafiło po
zachodzie słońca? Czegoś, co pozabijało ich przyjaciół, a ich życie zamieniło w piekło? Czy
dlatego tak wyli i drżeli ze strachu?
Kiedy zniknął ostatni promień słońca, zapadła cisza. Zaraz potem rozpierzchli się jak na
komendę we wszystkie strony, szukając czegoś, co w ich mniemaniu było schronieniem. Zniknęli
w mgnieniu oka. Co do jednego.
Usłyszała, że Alex nie może powstrzymać się od płaczu. Ona sama zadrżała w swojej
kapsule, poruszona nadmiarem emocji, nad którym nie umiała zapanować.

- Macie dwa problemy.

 Tia dobrze wiedziała, jak nazwać uczucie, które opanowało jej serce, gdy kolejna transmisja
z bazy nie nadeszła od anonimowego lekarza, ale od doktora Kenny'ego.
Ulga. Najprawdziwsza w świecie ulga.
Brzmienie głosu Kenny'ego było dla niej niemal zbawieniem, oczyściło jej umysł i
napełniło nadzieją. Wiedziała, że jeżeli ktokolwiek mógł im teraz pomóc, był to doktor Kenny.
Skupiła całą swoją uwagę na owej transmisji.
- Musicie wyłapać ocalałych i utrzymać ich przy życiu. Jednocześnie nie wolno twojemu
mięśniowcowi bezpośrednio się z nimi stykać.
To brzmiało rozsądnie.
- Przeprowadziliśmy analizę zachowań pozostających przy życiu. Miałaś rację, wszystko
wskazuje na to, iż jest to jakieś zaburzenie pracy mózgu.
Był to przekaz radiowy, gdyż kanał wizji został wykorzystany do przesłania danych
technicznych. Tia początkowo żałowała, że nie może zobaczyć twarzy doktora, ale ciepło jego
głosu i brzmiące w nim pełne zaufanie rekompensowały stratę.
- Dokonaliśmy zestawienia podobnych znanych nam przypadków - kontynuował doktor
Kenny. - Zwróć uwagę, czy któryś z nich pasuje do stanu twoich obiektów. Tio, jeszcze raz
powtarzam: niezależnie od waszych podejrzeń nie możesz pozwolić, by Alex zdjął skafander. To
bardzo ważne. Ponieważ jest on na zewnątrz, znajduje się w warunkach zagrażających życiu. Chcę,
byś kazała mu spać w kombinezonie, jeść przez bezkontaktowe śluzy umieszczone w skafandrze i
w podobny sposób załatwiać potrzeby fizjologiczne. Dobrze by było także, gdyby nocował poza
kabiną. Każde zdjęcie skafandra lub wejście na twój pokład zwiększa ryzyko przeniesienia
choroby. Myślę, że to rozumiesz.
Nawet za dobrze - pomyślała, przypominając sobie czas izolacji.
- Mamy dla was opracowany pewien plan - ciągnął doktor Kenny. - Nie sądzimy, by udało
wam się złapać wszystkich ocalałych, biorąc oczywiście pod uwagę ich reakcję na widok Alexa.
Będziecie musieli ich zatem zwabić w pułapkę. Moi eksperci są zdania, że będziecie mogli
wykonać pułapki, używając zamykanych polem siłowym skrzyń na towary. Na przynętę doskonale
będą się nadawać racje żywnościowe. Techniczną stronę całości znajdziesz w sygnale wizyjnym.
Myślę jednak, że rozumiesz, o co mi chodzi. Najważniejsze, by nie przestraszyć reszty, łapiąc
jednego z nich.
Głos doktora Kenny'ego echem roznosił się po pustej kabinie; przytłumiła go trochę, by
brzmiał bardziej naturalnie.
- Umieszczajcie po jednym, najwyżej po dwóch w klatce. Boimy się, że gdy zostaną
ściśnięci razem, mogą zrobić sobie krzywdę, bijąc się na przykład o żywność. Nie mamy pojęcia,
jak uszkodzenie mózgu wpłynęło na ich agresję. Dlatego też chcemy, byście umieszczali ich w -
ładowni i nie wypuszczali z klatek. Do każdej z nich włóżcie wystarczającą ilość jedzenia i wody,
by mogli przetrwać cztery niezbędne do powrotu dni. Gdy to zrobicie, Tio, nie ruszajcie ich. Nie
róbcie już nic więcej. Ufam twojemu rozsądkowi, że nie dasz ponieść się emocjom, by ingerować
w ich stan. - Doktor Kenny westchnął. - Rozważaliśmy pomysł ich uśpienia, ale byłoby to
ryzykowne; wielu mogłoby nie wytrzymać czterech dni bez jedzenia i picia. Jednocześnie nie masz
tyle miejsca, żeby zahibernować pięćdziesięciu ludzi. Tak wiec umieść ich w klatkach. Może
potraktują to jako dobre miejsce na kryjówkę? Potem załaduj ich na swój pokład. Na razie to
wszystko, Tio. Przetransmituj swoje zapytania i wątpliwości, a my postaramy się odpowiedzieć na
nie tak szybko, jak to tylko będzie możliwe. Nie jest to może najlepszy system łączności, ale nie
mamy innego wyboru. Myślami jesteśmy z tobą.
Transmisja skończyła się i w kabinie nastała głucha cisza.
Co teraz? Trzeba będzie przekazać złe wieści Alexowi.
Będę musiała też obliczyć, ile klatek pomieszczę w ładowni.
- Alex?! - zawołała. - Jak wygląda sytuacja na dole?
- Włączyłem wszystkie światła zewnętrzne - powiedział Alex. - Sądziłem, że zwabię ich w
ten sposób, ale to nie działa.
Włączyła kamerę na jego hełmie i zobaczyła, jak dłoń w rękawicy wystukuje coś na
klawiaturze głównego systemu kontrolnego AI Wydanie poleceń AI musiało się wiązać z
wpisaniem odpowiednich kodów do jego systemu. I to niezależnie od ich istoty. Było to
zabezpieczenie przed kimś, kto chciałby wykorzystać AI do niecnych celów.
- Od tej chwili będę miał pełną kontrolę nad całą bazą. Być może nie będzie mi to
potrzebne, ale kto wie?
- Dostałam pierwszy plik rozkazów - rzekła. - Chcesz usłyszeć jakich?
- Jasne.
Pisanie na klawiaturze w kombinezonie antyciśnienio - wym nie było prostą sprawą i Tia
nie zazdrościła mu tego. Odtworzyła transmisję z doktorem Kennym i niecierpliwie czekała na
reakcję Alexa.
- Zatem będę musiał zostać w moim ubranku. - Westchnął znacząco. - No cóż, mogło być
gorzej. Mogły nas czekać dwa tygodnie powrotu do bazy, a nie cztery dni. - Z rozmachem wpisał
kilka ostatnich poleceń i otrzymał “pełny dostęp i zgodę na wydawanie słownych poleceń". - Nie
mam wyboru, prawda? Tio, wiem, że będziesz czuła się samotna, ale jeżeli mam zostać w
skafandrze, to równie dobrze mogę spać tutaj.
 - Ale - zaoponowała - co będzie jeżeli stwierdzą, że jesteś ich wrogiem, czy kimś w tym
rodzaju?
- Kto? Zombi? - parsknął. - W tej chwili, Tio, zaszyli się w najgłębszych i najbardziej
niedostępnych zakamarkach, jakie tylko można tu znaleźć. Nie zdołałbym ich stamtąd wyciągnąć
widłami. Doskonale wiem, gdzie się ukryli, ale musiałbym połamać kości, by ich powyciągać. Ich
kości. Wciąż są przerażeni, nawet przy tym świetle. Z pewnością nie przyjdą po mnie w ciemności.
- No dobrze - zgodziła się niechętnie. Wiedziała, że miał rację; poza tym będzie mu tam
wygodniej, było tam mnóstwo wolnych pokoi do wyboru.
- Będę bliżej zombich - powiedział roztropnie. - Zabarykaduję się w jednym z biur, gdzie
umoszczę sobie wygodne gniazdko. Zamknę się szczelnie w moim kombinezonie. Możesz poza
tym zostawić włączoną kamerę i mikrofon. Chrapię.
- Wiem - odpowiedziała, lekko się z nim drażniąc.
- Wydaje ci się. - Odwrócił się, by kamera sfilmowała to, co widział. - Spójrz, jestem w
siedzibie inspektora. Jest tu nawet niezły tapczan. - Położył się skierował kamerę pod spód mebla. -
Ahaaa... Tak jak myślałem. To jest rozkładane łóżko. Założę się, że stary lubił sobie podrze - mać.
Spójrz. - Okręcił się wokół pokoju. - Nie ma okien. Jedne drzwi. Poczekalnia zamykana od
wewnątrz. Nic mi nie będzie.
- W porządku. Wierzę ci. - Pomyślała chwilę i dodała: - Przestudiuję plany pułapek i prześlę
je do AI. Sprawdzę też, gdzie będziesz mógł znaleźć wszystkie potrzebne rzeczy. Od jutra
zaczniesz zbieranie rozbitków.
A raczej tego, co z nich zostało - pomyślała smutno. - Co jeszcze nie znalazło się w
lodówce.
- Sprawdź, czy będziemy mogli użyć gazu usypiającego - zasugerował ziewając. - Gdyby
udało się usypiać każdego zaraz po zwabieniu do klatki, mielibyśmy rozwiązany problem
spłoszenia innych. Użycie pola siłowego z pewnością narobiłoby wiele hałasu.
To był świetny pomysł. O wiele lepszy niż myśl doktora Kenny'ego. Jeżeli starczyłoby jej
gazu...
Ale zaraz. Przecież była to baza o pełnym wyposażeniu. Może zatem istniało inne
rozwiązanie? Przestępstwo było zawsze tam, gdzie ludzie. Czasami trzeba było kogoś
unieszkodliwić dla bezpieczeństwa jego i innych.
Skontaktowała się z AI i dowiedziała się, iż rzeczywiście w bazie znajdowało się kilka
miotaczy o małej mocy. Do tego odkryła pełen zestaw pocisków unieszkodliwiających.
- Alex - powiedziała powoli. - Jak dobrym jesteś strzelcem?
 - Kiedy to się skończy, zażądam pracy w wydziale etnologicznym - stwierdziła figlarnie, w
czasie gdy Alex czekał na dachu mesy, aż głód pokona nieśmiałość jednej z ocalałych.
Zatrzymała się tuż przed wejściem do skrzyni. Czuła jedzenie i chciała je wziąć, ciągle
jednak nie mogła się zdecydować na wejście do środka. Przestępowała z nogi na nogę jak jeden z
pierwszych ocalałych, którego znaleźli na tej planecie. Jej zachowanie wydawało się ilustracją
wewnętrznej walki, jaka rozgrywała się w jej głowie.
- Dlaczego? - zapytał.
Kobieta przestała się kołysać i zaczęła pomału skradać się do klatki. Alex czekał, aż wejdzie
do środka, by ją obezwładnić. Po pierwsze - nie chciał, żeby inni widzieli, jak pada rażona, po
drugie - bał się, że mogliby próbować ją wyciągnąć i przez to okaleczyć.
- Dlatego że ich obiekty mają zamontowane sondy biologiczno - kontrolne - odpowiedziała.
- Przylepione do skóry, albo schowane w uszach.
Po kilku konsultacjach z Bazą Kleinmana i doktorem Kennym, pomysł unieszkodliwiania
chorych zyskał aprobatę. Biorąc pod uwagę tę modyfikację, powinni wykonać wszystko zgodnie z
planem. Skrzynie wyściełali papierowymi ręcznikami, wstawili do nich pojemniki z wodą i
jedzeniem. Każdemu ze złapanych mieli przymocować do skóry sondę, pozwalającą na kontrolę
jego stanu zdrowia. Dzięki temu Tia mogła sprawdzać ciśnienie krwi, tętno i temperaturę ciała.
- Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że moje osiągnięcia strzeleckie do czegoś się
przydadzą - powiedział Alex nieobecnym głosem.
Kobieta miała przed sobą jeszcze kilkanaście centymetrów...
- Nigdy nie myślałam, że będę upychała w mojej ładowni zapuszkowanych archeologów.
Skrzynie mieściły się w niej, ale tylko ustawione jedna na drugiej. Alex ponawiercał w nich
otwory, przez które dochodziło tam powietrze. W każdej z nich zamontował także
bioluminescencyjne pałeczki. Dawały one światło przez tydzień. Dzięki nim było w skrzyniach
wystarczająco jasno, by zapobiec panice schwytanych.
- Dobra dziewczynka - zanucił Alex w kierunku zbliżającej się zombi. - Dobra
dziewczynka. Czujesz pyszne jedzonko? Spróbuj. Przecież jesteś głodna, nieprawdaż?
Kobieta skoczyła wreszcie w kierunku torby z żywnością. W tym samym momencie Alex
wystrzelił.
Środek zadziałał w ciągu kilku sekund i wydawało się, że nawet nie poczuła trafienia. Po
prostu położyła się i zasnęła.
Alex zostawił miotacz na dachu budynku, gdzie zainstalował swoje stanowisko snajperskie.
Zbiegł szybko na dół. Wiedział, że jeżeli się nie pospieszy, to zapach jedzenia może zwabić
następnych. Gdy biegł korytarzem, odwrócił głowę w taki sposób, by Tia mogła zobaczyć, iż
kolejny zombi czai się za rogiem.
Po długich wahaniach sama zaczęła nazywać ocalałych chorych “zombi". Łatwiej było jej
w ten sposób myśleć o nich jak o kimś innym niż ludzie. Zwierzyła się doktorowi Kenny'emu, że
bez takiego dystansu ciężko byłoby jej sprawnie pracować, a wiedziała, że emocje były tu
niewskazane.
- Wszystko w porządku, Tio - rzekł jej podczas kolejnej transmisji. - Nawet ja czasem
muszę przestać myśleć o moich pacjentach jak o ludziach. Są dla mnie przypadkami, czasami
bardzo intrygującymi przypadkami. Taka jest natura tej pracy. Wszystko tu musi być
podporządkowane celowi, którym jest uratowanie jak największej liczby ludzi.
Korciło ją, by zapytać go, czy ona też była dla niego “intrygującym przypadkiem". W głębi
duszy wiedziała, że tak właśnie było. Wiedziała też, co dzięki temu dla niej uczynił.
Nie, nazywanie tych biednych ludzi “zombi" wcale ich nie krzywdziło. Jednocześnie
pomagało jej skoncentrować się na tym, w jaki sposób im pomóc.
Alex przez cały ranek zamykał zombich w skrzyniach. Miał już wypracowany system ich
łapania. Gdy na przykład schwytał ową kobietę, od strony magazynu nadjechała pod kontrolą AI
mała grupka robotów, wioząc rzeczy niezbędne do utrzymania jej przy życiu. Był tam worek z
miękkim papierem, duża torba z zapasami jedzenia i ogromna butla wody. Alex postarał się także o
niewielką chemiczną toaletę, w nadziei, że nie zapomniała, jak jej używać. W ciągu 5 następnych
piętnastu minut urządzał wnętrze. Butlę z wodą przymocował do ściany, tak że można było z niej
pić, ale nie można było jej wywrócić. Toaletę przymocował do podłogi w jednym rogu niewielkiej
klatki, a torbę z jedzeniem w drugim. Dno wyścielił papierem, na którym ułożył kobietę. Do jej
pleców przykleił sondę. W końcu na suficie klatki umieścił biofluorescencyjną pałeczkę. Zamknął
wejście i całość była gotowa do załadunku.
Teraz do akcji wkraczała Tia. Nie korzystając z usług AI, zabrała z magazynu dwa roboty -
podnośniki. Alex nie ufał w tym przypadku AI. Bezimienna skrzynia wjeżdżała windą na jej rampę
i Tia układała ją wśród innych, tworząc nie dwu - , ale trzypiętrową konstrukcję. Między klatkami
zostawiała kilkunastocentymetrowe przerwy, by umożliwić wentylację z czterech stron. W ładowni
było do tej pory dwanaście klatek. Mieli nadzieję, że do zmroku uda im się umieścić tam jeszcze
dwanaście. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze.
Pół godziny na każdego złapanego...
Nie dokonaliby tego, gdyby nie zdolności Tii w kierowaniu gromadą robotów. Teraz
właśnie rozmieszczały kolejną partię skrzyń na całym terenie bazy, w miejscach kryjówek
zombich. Ci ostatni zdawali się tak samo bać robotów, jak skafandra Alexa. Ruch robotów
spowodował, że się pochowali. Alex i Tia wykorzystali to, by utrzymać zombich z dala od skrzyń,
dopóki nie byli gotowi do przyjęcia następnego gościa. Zombi byli teraz bardzo głodni. Na placu
pozostała ostatnia tego dnia skrzynia i Alex właśnie szedł na swą pozycję snajpera. Jednocześnie
roboty patrolowały okolicę, zmuszając zombich do pozostania w ukryciu. Nie zbliżały się tylko do
skrzyni z przynętą.
Rankiem obudził Alexa jego własny krzyk. Po chwili domyślił się, skąd to się wzięło.
Zombi witali wschód słońca zawodzeniem podobnym do wczorajszego. Tym razem ich twarze były
bardziej... cóż, może nie wesołe, ale mniej przerażone.
Kiedy pojawił się pierwszy robot i zmusił zombich do ukrycia się, stało się jasne, że
złapanie reszty nie będzie trudne.
Mogli łapać ich przez cały dzień. Alex poprzedniej nocy pozaznaczał ulubione kryjówki
zombich i teraz roboty je zablokowały. Jednocześnie w ich pobliżu poustawiały więcej skrzyń. Być
może zombi wybiorą je jako lepsze schronienie od dziury w ziemi. Przynajmniej taką nadzieję miał
Alex. Tia myślała podobnie. Wiedziała, że choć jeden więcej złapany dziś zombi pozwoli im na
niniejszy wysiłek jutro.
Oznaczało to skrócenie pobytu na planecie przynajmniej o pół godziny. Jeżeli starczy im sił,
jeżeli zombi nie nauczą się ich unikać...
Alex ciągle z nią rozmawiał i zauważyła, że był tak samo przestraszony i samotny jak ona,
ale nie dawał tego po sobie poznać. Sporo się o nim dowiedziała z tych rozmów. Zbudowała nawet
psychiczny portret młodego człowieka, który był na tyle inny, że mimo swej wyjątkowej natury
miał zaledwie kilku przyjaciół. Wspominał przede wszystkim o jednym, o imieniu Jon. Był to ów
miłośnik szachów innych gier, o którym mówił już wcześniej. Spędził sporo czasu z Jonem, który
pomagał mu między innymi w szkole. Stąd Tia wywnioskowała, że Jon był starszy od Alexa.
Starszy czy nie, Jon był i wciąż pozostawał przyjacielem. Kiedy Alex o nim opowiadał,
czuło się ciepło jego słów. Z zapartym tchem wspominał o tym, jak otrzymał gratulacje od Jona po
ukończeniu Akademii. Albo jak się ubawił, gdy Jon przysłał mu serię dowcipów o mięśniowcach.
Było to zaraz po wybraniu go przez Tię na partnera.
Cóż, doktor Kenny, Anna, Lars byli moimi przyjaciółmi i wciąż nimi są. Czasami różnica
wieku nie stanowi żadnej przeszkody.
- Hej, Alex! - zawołała.
Czekał właśnie na kolejnego przestraszonego, lecz głodnego zombi. Czas upływał bardzo
szybko.
- Słucham?
- Dlaczego mięśniowiec nie jada owoców ze słoika?
 - Nie wiem - powiedział, udając zaciekawienie. - Dlaczego?
- Bo mu się głowa nie mieści!
Wydał z siebie dźwięk niezadowolenia, następnie przymierzył i pociągnął za spust. Jeden
trafiony, ilu jeszcze zostało?

Na pokładzie mieli pięćdziesięciu dwóch chorych. Pięćdziesiąty trzeci nie przeżył

unieszkodliwiającego strzału; załamało to Alexa i Tia musiała przez ponad godzinę przekonywać
go, by nie obwiniał siebie o tę śmierć. Z tego też powodu nie powiedziała mu, że niektórzy z ich
pasażerów nie czuli się najlepiej. Mieli podwyższone tętno, prawdopodobnie bali się. Gdy tylko nie
było nikogo w pobliżu zombich, słyszała ich zawodzenie i pojękiwanie. Gdy jednak pojawiał się
Alex lub jakiś robot, natychmiast milkli. Tia przypuszczała, że wynikało to z ich kompletnego
przerażenia.
Kiedy ostatni zombi znalazł się w ładowni, Tia zamknęła ją szczelnie i podniosła
temperaturę wnętrza do dwudziestu kilku stopni. Wentylatory pracowały pełną mocą.
Gdy Alex wszedł do głównej kabiny, zrobił ruch sugerujący, że zamierza zdjąć hełm.
- Nie zdejmuj skafandra! - zareagowała natychmiast. Jakże mogła mu o tym nie
przypomnieć? Czy rzeczywiście zapomniała? A może to on zapomniał?
- Co? - spytał nieprzytomnie. - A niech to, zapomniałem.
- Doktor Kenny nakazał ci pozostawanie przez cały czas w kombinezonie. Pamiętasz?
Uważa, że ryzyko jest zbyt duże. Mogliśmy coś przeoczyć. Będziesz mógł się przebrać dopiero w
bazie. W porządku?
- A jeżeli coś złego zacznie się dziać z chorymi? - spytał spokojnie. - W twojej ładowni, Tio,
jest zbyt ciasno, bym mógł się tam przecisnąć w skafandrze.
- Cóż, będziemy się tym martwić, jeżeli coś się wydarzy - odpowiedziała uspokajająco. -
Teraz najważniejsze jest, żebyś zajął swoje miejsce, gdyż chcę dostarczyć ich do bazy możliwie
najszybciej. W związku z tym zamierzam natychmiast stąd odlecieć.
Alex bez słowa spojrzał na kolumnę i wbił się w swój fotel. To, co zrobiła Tia, przerosło
jego oczekiwania. Po chwili na niebie została po niej tylko różnobarwna smuga spalonego paliwa,
zmieszanego z rozżarzonym powietrzem. Zombi musieli jakoś znieść narastające przeciążenie.
Wiedziała, że klatki były tak małe, iż można było w nich leżeć lub najwyżej siedzieć. To w
pewnym sensie ich zabezpieczało.
Cały czas rejestrowała symptomy choroby i przesyłała je doktorowi Kenny'emu i obsłudze
medycznej Bazy Kleinmana. Zdawała sobie sprawę, iż w tej chwili niewiele im to pomoże, ale
rozumiała też, że każda cząstka informacji, która ich wyprzedzi, może być przydatna w przyszłości.
 Teraz jednak byli w drodze, zdani na własne siły. Nie mogli liczyć na pomoc bazy ani na
wykorzystanie pozostawionego na planecie sprzętu. Gdyby nawet wiedzieli, że coś jest nie tak, nie
byli w stanie nikomu pomóc.
Od kiedy włączyła akcelerator, Alex nie mógł się ruszyć. Gdy jednak mieli już za sobą skok
w nadprzestrzeń, natychmiast wstał i ruszył w kierunku schodów.
- Dokąd idziesz? - spytała nerwowo.
- Do ładowni. Jestem w skafandrze; nic przecież nie może mi się stać.
Tia wsłuchała się w jęki i zawodzenia dochodzące z ładowni. Jednocześnie zarejestrowała
wskazania sond. Serca waliły im nieprzytomnie, a oddechy były nienaturalnie przyspieszone.
Wiedziała, co może się stać, jeżeli Alex zejdzie na dół.
- Nie zdołasz dla nich nic więcej uczynić - powiedziała. - Dobrze o tym wiesz.
Odwrócił się twarzą do kolumny.
- Co ty przede mną ukrywasz?
- Nic - odparła.
Nie zabrzmiało to jednak wiarygodnie.
Odwrócił się i usiadł z powrotem w fotelu. Z niezwykłą sprawnością, wyćwiczoną przez te
wszystkie dni pracy w kombinezonie, zaczął uderzać palcami w klawiaturę. W kilka sekund
otrzymał dane dotyczące stanu zdrowia zombich.
- Tio, co tam się dzieje? - zaniepokoił się. - Nie było z nimi tak źle przed odlotem.
- Chyba nie - odrzekła niepewnie. - Alex, nie jestem lekarzem!
- Ale masz obszerną medyczną bibliotekę. Cały czas rozmawiasz z lekarzami. Co o tym
sądzisz?
- Myślę... że niezbyt dobrze znoszą hiperprzestrzeń. Otrzymałam pewne dane z bazy
sugerujące, że niektóre uszkodzenia mózgu powodują nieumiejętność abstrakcyjnego myślenia.
Chorzy nie potrafią dookreślić rzeczy, których nie widzą w całości. Wywołuje to swego rodzaju
zachwianie równowagi psychiczno - pojęciowej. - Czuła się strasznie bezsilna. - Wydaje mi się, że
jest to dla nich rodzaj zawieszenia w próżni; nie potrafią się niczego uchwycić.
- I tak przez cztery dni?! - krzyknął, sprawiając jej wręcz fizyczny ból. - Idę na dół.
- I co zrobisz?! - odkrzyknęła. - W jaki sposób chcesz im pomóc? Przecież są przerażeni,
gdy widzą cię w tym skafandrze!
- W takim razie...
- Zrób to, a zagazuję cały statek - odpowiedziała natychmiast. - Nie żartuję! Dotknij tylko
klamry, a zagazuję cały statek!
Usiadł w swym fotelu.
 - Co możemy zrobić? - spytał zrezygnowany. - Musi być coś, co możemy zrobić.
- Mamy trochę leków - podjęła. - Niektóre z nich możemy dodać do powietrza w ładowni.
Pomóż mi, Alex. Pomóż mi znaleźć jakiś sposób, by im ulżyć, tak żebyś nie musiał zdejmować
skafandra.
- Spróbuję - odparł niezbyt pocieszony.
Jego palce od razu powędrowały na klawiaturę, wystukując polecenia dla biblioteki
medycznej. Nie powiedział już słowa na temat kombinezonu. Tia zamarła na ułamek sekundy,
jakby szukała sił, i po chwili przystąpiła do tej samej pracy.

Jeszcze trzy razy zauważyli oznaki kryzysu w ładowni. Trzy razy zmusiła go wręcz, by nie
pobiegł ratować któregoś z zombich, narażając własne życie. Stracili jeszcze jednego. Próbowali
mu pomóc, podając dawkę odczynnika antywirusowego i rozrzedzonego gazu usypiającego. Mieli
nadzieję, że zadziała on jak środek uspokajający. Zombi numer dwadzieścia siedem mógł być
uczulony na jedno lub drugie. W jego medycznym identyfikatorze nie było jednak wzmianki o
uczuleniu na te specyfiki. Mimo to jego czujnik przekazał dane świadczące o przedśmiertnym
szoku alergicznym.
Alex nie odzywał się do niej przez cztery godziny od tego zdarzenia. Dwudziesty siódmy
znajdował się w dolnym rzędzie i zastrzyk adrenaliny mógł go uratować. Jeżeli to był rzeczywiście
szok alergiczny. Niestety, jego skrzynia tkwiła w samym środku ładowni i Alex musiałby zupełnie
zdjąć skafander, by się do niego dostać. Tia kategorycznie się na to nie zgodziła. Nie byli zatem
pewni, czy to był szok, czy też reakcja na bakterię zombi. Dwudziesty siódmy był najstarszy ze
wszystkich i w najgorszym stanie.
Mimo że Alex się do niej nie odzywał, Tia nie przestawała mówić do niego. W końcu się
przełamał. W samą porę. Jego milczenie upewniało ją bowiem, że gdy przybędą na miejsce,
poprosi o zmianę statku, że ją znienawidził. Gdyby mogła płakać, rozpłakałaby się niezawodnie. W
końcu się jednak odezwał.
- Miałaś rację - stwierdził. - Miałaś rację, Tio. Jest tam ciągle pięćdziesiąt zależnych od nas
osób. Gdybym zachorował, mobilna część naszego zespołu przestałaby działać.
Westchnął. Wszystko wróciło do normy. W samą porę przed przejściem do normalnej
przestrzeni.

Zatrzymano ich na orbicie Bazy Kleinmana, przysyłając w pełni wyposażoną grupę do

przetransportowania zombich i Alexa. Tia przez godzinę była sama. Była to bardzo długa godzina...
 Wtedy jednak przybyła na jej pokład inna grupa i kiedy odleciała po dwóch dniach, nic nie
zostało ze starego wyposażenia Tii. Rozebrano je do najmniejszych części, spryskano, zagazowano,
wypolerowano i złożono na nowo. Z dawnych rzeczy pozostały tylko elektroniczne komponenty jej
systemu wspomagania i ideogramy na ścianach. Wyglądały tak samo, mimo że ich tło znowu
stanowiło standardowe wyposażenie beżowego koloru...
Dopiero wtedy otrzymała pozwolenie na lądowanie w Bazie Kleinmana i grupa naprawcza
mogła opuścić jej pokład.
Jeszcze nie ucichły kroki odchodzących ludzi, gdy ktoś zawołał w kierunku śluzy
wejściowej:
- Tia! Proszę o pozwolenie wejścia na pokład!
Tak energicznie otworzyła śluzę, że wrota niemal pofrunęły, następnie niemal porwała go
windą do góry, nie czekając, aż wejdzie schodami. Wkroczył w kombinezonie z torbami w ręku i
figlarnie zasalutował w kierunku kolumny.
- Mam dobrą wiadomość i jeszcze lepszą wiadomość - powiedział, rzucając się na swój
fotel. - Którą chcesz usłyszeć najpierw?
- Tę dobrą - odpowiedziała szybko, nie zwracając mu nawet uwagi, gdy położył nogi na
konsolecie.
- Dobra wiadomość jest bardzo osobista. Mam podobnie jak ty pozytywne wyniki badań
lekarskich. Ponieważ zespół dezynfekcyjny bestialsko zniszczył moje rzeczy, dostałem
nieograniczony kredyt na zakup w bazie wszystkiego, co będzie mi niezbędne.
Tia westchnęła, wyobrażając sobie jego nowe, świetlisto - purpurowe ubrania.
- Nie otwieraj torby, bo pomyślą, że mam przeciek radioaktywny.
- Moja droga, twoje pojęcie o modzie odbiega nieco od współczesnych trendów - stwierdził
złośliwie.
- Mniejsza z tym - odparła. - Jaka jest ta jeszcze lepsza wiadomość?
- Nasi przyjaciele będą cali i zdrowi. - Dał jej ręką znak, że jeszcze nie skończył, gdy
wykrzyknęła radośnie. - Leczenie potrwa jednak kilka miesięcy, albo i rok. Posłuchaj, dlaczego tak
dokładnie cię rozebrali. Przywołaj swój terrański zasób słownictwa. Sprawdź, czy masz tam coś, co
nazywa się “drobiną pyłkową" lub “pchłą piaskową".
Zaskoczona, zaczęła przeglądać na głównym ekranie swoje dane.
- Tak jak przypuszczaliśmy, to rzeczywiście był wirus przenoszony przez insekty.
Winowajcą okazało się coś podobnego do pchły piaskowej żywiącej się krwią innych istot. Było to
coś o rozmiarach pyłku piasku, niewidocznego gołym okiem. Dopóki nie było odpowiedniej
temperatury, dni nie były wystarczająco długie i nie przyszła burza, to coś siedziało w ukryciu.
Jedynym sposobem na pozbycie się tej pchły jest zastosowanie bardzo silnej trutki lub zamrożenie
jej na kilka tygodni. W naturalnych warunkach chowają się one w piasku, tam przeczekują
niekorzystne warunki. Ci archeologowie pracowali bez żadnych kłopotów aż do przyjścia burzy.
Ponieważ wcześniej nic się nie działo, zaniedbali sprawę antywirusowych kontroli terenu. Owad
uaktywnił się w ciągu godziny. Z raqi swych rozmiarów nie zostawiał śladów po ukąszeniu, zatem
nikt nie miał pojęcia, że został zarażony. - Przerwał na moment, spoglądając na ekran. - Każdy z
tych małych krwiopijców przenosi zarazki.
- Rozumiem, że wszyscy zostali pokąsani o tej samej porze? - wywnioskowała.
- W rzeczy samej - odpowiedział. - Oznacza to, że wszyscy zostali zarażeni w ciągu kilku
godzin, prawdopodobnie we śnie. Wirus u większości wywołał szok alergiczny. Wygląda na to, że
pierwsi zginęli ci, którzy mieli alergiczne skłonności.
- Tak więc my nie... - Nie dopowiedziała zdania do końca, on zrobił to za nią.
- Nie, nikogo nie zabiliśmy. To była sprawka wirusa zombi. Najlepsza wiadomość ze
wszystkich jest taka, że stan zombi jest odwracalny. Wystarczy usunąć wirusa z organizmu i
wszyscy powinni wrócić do normy.
- Och, Alexie... - zaczęła, ale znowu jej przerwał.
- I jeszcze dwie dodatkowe wiadomości. Pierwsza - dostaliśmy premię za tę wyprawę,
druga - uratowałaś mi życie!
- Ja? - odparła zdziwiona.
- Gdybym choć raz zdjął kombinezon, zostałbym zarażony. One były wszędzie. Dostały się
na pokład, gdy pierwszy raz otworzyłaś śluzy. Zwykłe odkażanie tylko w części je zabiło. Ja
natomiast jestem jednym z siedemdziesięciopięcioprocentowej części populacji, która reaguje
alergicznie na takie rzeczy, więc... - Pozwolił, by domyśliła się reszty.
- Alex, nie zamieniłabym cię za żadne skarby tego świata - rzekła po długiej przerwie.
- Cieszę się - powiedział wstając i czule gładząc jej kolumnę. - Ja czuję to samo.
Żeby chwila nie stała się zanadto ckliwa, przełknął ślinę i zmienił temat.
- A teraz zła wiadomość: jesteśmy w tak dobrym stanie, że mają zamiar pozbyć się nas
jutro. Zatem, czy jesteś gotowa do lotu, moja jasna pani?
Zaśmiała się.
- Wdrapuj się na swój fotel, ważniaku. Pokażemy im, jak powinny pracować silniki!
 CZĘŚĆ PIĄTA

- Cóż, Tio - powiedział wesoło doktor Kenny ze swego wygodnego miejsca naprzeciwko jej
głównego monitora. - Muszę stwierdzić, że o wiele lepiej rozmawia się z tobą “twarzą w kolumnę"
niż na odległość. Czekać cztery godziny na puentę dowcipu to trochę irytujące.
Podobnie jak jej mięśniowiec patrzył na kolumnę, nie na monitor. Alexa nie było w tej -
chwili na pokładzie; wydawał swoją premię w bazie, a Tia stała w dokach remontowych na orbicie.
Ponieważ jednak “Duma Albionu" była tak niedaleko, doktor Kenny postanowił odwiedzić swoją
najlepszą pacjentkę.
Nowy prototyp fotela był doskonały i Kenny nim właśnie się posługiwał. Całość była
zgrabnie skonstruowana, napęd był schowany pod siedzeniem, a obudowa zakrywała nogi doktora
aż po talię. Wyglądał trochę jak starożytny król na tronie.
- Większość moich szkolnych kolegów nie rozumie dowcipów - powiedziała chichocząc. -
Wydają się pozbawieni poczucia humoru. Muszę zatem opowiadać je tobie, delikatniku.
- Większość twoich szkolnych kolegów przybiera pozę AI - stwierdził. - Nie martw się, w
ciągu dekady lub dwóch znormalnieją, tak przynajmniej powiedział mi Lars. Uważa on, że życie
wśród delikatników spala nawet najbardziej odpornego człowieka z kapsuły. Jak zatem układa się
twoja współpraca z partnerem? O ile pamiętam, największym twoim zmartwieniem była obawa,
aby nie popaść w manię ciągłego zmieniania mięśniowców.
- Bardzo lubię Alexa - odrzekła powoli. - Zwłaszcza po naszej przygodzie z wirusem zombi.
Nie chciałabym, żebyś mnie źle zrozumiał, ale lubię go bardziej niż ciebie czy Annę lub Larsa. O
tym właśnie chciałam z tobą porozmawiać, kiedy łączyłeś się ze mną ostatnio. Ufam twoim radom.
Pokiwał głową.
- Ponieważ nie jestem uczestnikiem programu mózg - mięśniowiec, nie mam obowiązku
nikomu mówić o twoich związkach z mięśniowcem. - Mrugnął szelmowsko w kierunku kolumny.
Poczuła się raźniej.
- To też jest ważne - stwierdziła. - Kenny, po prostu nie wiem, co o tym wszystkim myśleć.
Alex jest rozlazły, zapominalski, trochę impulsywny. Nie ma za grosz poczucia smaku, jeżeli
chodzi o ubiór. Mimo to nie zamieniłabym go na żadnego innego. Wolę rozmawiać z nim aniżeli z
moimi szkolnymi przyjaciółmi, a wiesz, jakie znaczenie ma dla ludzi z kapsuł szkolna przyjaźń.
Tak powinno być, a nie było! W jej życiu w ogóle niewiele rzeczy było takich, jak się
spodziewała. Powinna na przykład rozpocząć studia w instytucie, a nie pracę dla niego. Powinna
być delikatnikiem, nie dziewczyną z kapsuły.
 Jednak nie można życia opierać na przypuszczeniach, trzeba brać je takim, jakie jest.
- Cóż, Tio. Przez siedem lat byłaś delikatnikiem. Były to lata twojego szeroko pojętego
rozwoju - podjął Kenny; jego następne słowa brzmiały jak jej własne przemyślenia: - Nigdy nie
przypuszczałaś, że będziesz latać w kapsule. Twoi koledzy ze szkoły natomiast nie znają innego
świata poza kapsułą i nauczycielami. To tak jak z pisklęciem, które się właśnie wykluło. Pokocha
to, co na początku wywrze na nim największe wrażenie.
- Ja... Ja nie powiedziałam, że jestem zakochana - sprostowała zaskoczona.
Kenny zachowywał spokój. Po prostu przyglądał się kolumnie wzrokiem, który aż za
dobrze pamiętała. Był to wzrok, który dawał do zrozumienia, iż ona nie mówi prawdy, a on o tym
wie.
- Cóż, może troszeczkę - przyznała się bardzo cichym głosem. - Ale nie tak, jakbym była
delikatnikiem.
- Można kochać przyjaciela, wiesz o tym? - spytał Kenny. - Jest to coś naturalnego od
wieków. Zdarza się nawet nadąsanym konsultantom. Pamiętasz swoich greckich filozofów? To oni
stwierdzili, że istnieją trzy rodzaje miłości i tylko jedna z nich związana jest z ciałem. Eros, filos i
agape.
- Miłość cielesna, braterska i duchowa - przetłumaczyła, czując się nieco lepiej. - No
dobrze, zatem filos.
- Lars tłumaczy je jako “miłość wymagającą ciała", “miłość wymagającą rozumu" i “miłość
wymagającą duszy". W twoim przypadku należy połączyć filos i agape - powiedział dość pewnie
Kenny.
- Chyba masz rację - zgodziła się nieco zakłopotana.
- Moja droga Tio - odparł Kenny bez cienia protekcji. - Nie ma w tym nic złego, że kochasz
swojego mięśniowca. Jeżeli mnie pamięć nie myli, twoje pierwsze słowa po umieszczeniu w
kapsule brzmiały: “Doktorze Kenny, kocham pana". Szczerze mówiąc, sposób, w jaki mówisz o
swoim mięśniowcu, o wiele bardziej mi się podoba, niż gdybyś miała powiedzieć coś
“stosownego".
- Jak co na przykład? - spytała z zaciekawieniem.
- Hmm. Na przykład coś takiego. - Lekko zmienił barwę głosu. - Cóż, doktorze Kennet.
Jestem całkiem zadowolona z mojego mięśniowca Alexandra. Wierzę, że nasza współpraca będzie
się układała pomyślnie. Nasze wspólne działanie podczas ostatniej misji było możliwe do
zaakceptowania.
- Jakbym słyszała Kari, zupełnie jak Kari - zaśmiała się. - Masz rację, ale wyobraź sobie
rozmowę na ten temat z jednym z moich konsultantów BB!
 Wzniósł oczy ku górze i uniósł wysoko ręce.
- Och! Horror! - wykrzyknął z udawanym przerażeniem. - Jak śmiesz cokolwiek czuć? AH -
1033, będę musiał zgłosić twoją destabilizację!
- Dokładnie tak - odpowiedziała poważnie. - Czasem wydaje mi się, że próbują nas
traktować jak rodzaj AI, stwory bez osobistych odczuć i pragnień, tak jakby ktoś nam wyciął
skalpelem tę partię mózgu przed zamknięciem w kapsule.
- Do takiej współpracy są przyzwyczajeni, moja droga - wyjaśnił jej także poważnie. - Twoi
szkolni koledzy nie poznali tego, co ty - fizycznej obecności rodziców. Nigdy niczego nie dotknęli;
nie znali niczego prawdziwego. Nie rozumieją, czym są emocje, uczucia. Nie mieli okazji ich
przeżyć, czy też chociażby zobaczyć. Nie sądzę, żeby było im łatwo przejść do naszego świata,
świata delikatników. Jest to dla nich coś obcego, niezrozumiałego jak nowa, nieznana kultura. W
pewnym sensie byłoby dla nich lepiej, gdyby zajmowali się czymś, co nie skaże ich na
przebywanie sam na sam z ludźmi.
- Zatem dlaczego... - Zaczęła niezbyt pewnie. - Dlaczego nie umieszczają w kapsułach
dorosłych?
- Ponieważ dorośli, jak i niektóre dzieci, bardzo często nie mogą pogodzić się z faktem, że
ich ciała już nigdy nie będą sprawne. Sama chyba tego doświadczyłaś: świadomości, że nigdy nie
zazna się już ludzkiego dotyku. - Westchnął. - Spotkałem się z wieloma takimi przypadkami. Ty
jesteś wyjątkiem, moja kochana. Ale ty zawsze byłaś wyjątkowa. Wybitna jednostka, łatwo się
dostosowująca, adaptująca. - Odchylił się w swoim fotelu i zamyślił się. Nie przerywała mu. - Tio,
jest wiele rzeczy w sposobie szkolenia ludzi z kapsuł, z którymi się nie zgadzam. Ty jednak już to
przeszłaś i teraz jesteś w realnym świecie. Przekonasz się, że nawet konsultanci mogą mieć tutaj
inne podejście do ciebie. Są gotowi zaakceptować wszystko, co daje efekty, nawet jeżeli odbiega to
od książkowych wyobrażeń o sposobie pracy zespołu mózg - mięśniowiec.
Przez chwilę milczała.
- Kenny, a co ja pocznę, jeżeli..., jeżeli sprawy się tak ułożą, że zacznie się liczyć eros. To
znaczy, nie zamierzam roztrzaskać mojej kolumny, ale...
- Helva - powiedział szybko. - Pomyśl o Helvie. Przecież ona i jej mięśniowiec mieli
romans, o którym do tej pory mówi cały wszechświat. Jeżeli ma tak być, to niech się to stanie.
Jeżeli nie, to nie masz się czym przejmować. Ciesz się, że twój partner jest jednocześnie twoim
najlepszym przyjacielem. Tak to zresztą powinno być. Zawsze ufałem twojemu rozsądkowi.
Zobaczysz, że wszystko będzie w porządku. - Przez chwilę kaszlał. - Gdyby jednak coś było nie
tak, możesz być pewna, że nie zostaniesz sama. Chciałbym, żebyś wiedziała, iż ja i Anna czujemy
coś podobnego.
 - Naprawdę? - Nie próbowała zagłuszyć tonu radości w głosie. - Czas najwyższy! Jak jej się
to udało? Uwiesiła się twojego fotela, by skusić cię do grzechu?
- To samo powiedział Lars - odparł Kenny, rumieniąc się. - Tylko że dodał do tego jeszcze
kilka pikantnych szczegółów.
- Wyobrażam sobie - zaśmiała się.
Lars żył już ponad dwieście lat i wiele w tym czasie widział. Żaden dramat uczuć nie był
mu obcy. Był przecież szefem kontroli i bezpieczeństwa jednego z największych szpitali Światów
Centralnych. Jeżeli istniało miejsce, w którym na co dzień rozgrywały się sceny miłości i śmierci, z
pewnością był nim szpital. Dobrze o tym wiedzieli choćby twórcy holosów. Można tu było zetknąć
się zarówno z nic nie znaczącymi romansami, jak i z miłością po grób. Lars obserwował je
wszystkie, czasem sam w nich uczestniczył.
Był częścią “Dumy Albionu" od samego jej powstania. Został przecież w nią wbudowany.
Nie mógł stąd odejść i nigdy tego nie pragnął. Cyniczny, genialny, z niespodziewanymi odruchami
serca. To był cały Lars...
Mógłby być najdelikatniejszą osobą, jaką Tia kiedykolwiek poznała. Uwielbiał jednak
dogryzać swoim przyjaciołom, wykorzystując swą nieprzeciętną inteligencję.
- Ale, Kenny... - zawahała się, trawiona ciekawością, lecz nie mając pewności, czy wolno jej
zadać takie pytanie. - Kenny, czy mogę być trochę wścibska?
- Tio, wiem o tobie wszystko, co można wiedzieć. Poczynając od częstotliwości bicia twego
serca, po skład chemiczny twojej krwi. Wiem, o ile stopni podnosi ci się temperatura, gdy jesteś
zdenerwowana. Mój lekarz wie tyle samo o mnie. Oboje jesteśmy przyzwyczajeni do ingerencji w
naszą osobowość. - Chwilę milczał. - Do tego jesteś moją najdroższą przyjaciółką. Jeżeli jest jakaś
rzecz, która cię ciekawi, po prostu pytaj. - Zamrugał oczami. - Nie spodziewaj się jednak, że będę
ci opowiadał o pszczółkach i ptaszkach.
- Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, nazwałeś się “lekarzem w połowie kapsuły". Do
połowy jesteś maszyną. Co o tym sądzi Anna?
Gdyby mogła się zarumienić, byłaby czerwona jak burak. Czuła się nieswojo zadając to
pytanie. Lecz on nie podzielał jej zażenowania.
- Hmm, dobre pytanie. Odpowiedź chyba nie jest zbyt intrygująca. Jestem do połowy
maszyną tylko kiedy siedzę w fotelu. Poza nim jestem, może niedoskonałą, ale jednak ludzką
istotą. - Uśmiechnął się.
- Zatem to tak, jakby porównać powierzchnię wody z płatem lśniącej blachy? - Było to coś,
o czym wcześniej nie pomyślała.
 - Słusznie. Nawiasem mówiąc, nie ty pierwsza zadajesz tego typu pytania. Nie myśl zatem,
że jesteś wyjątkowo ciekawska. - Odchylił głowę i uśmiechnął się szeroko. - Anna i ja, hmm...,
musimy opędzać się od wścibskich pytań naszych pacjentów.
- Dobrze, że mnie do nich nie zaliczasz. - Taką miała przynajmniej nadzieję.
- Ty zawsze byłaś i będziesz dla mnie kimś szczególnym. To, co dotyczy innych, nie
dotyczy ciebie. - Pokręcił głową. - Dlatego właśnie mogę ci otwarcie i bez ogródek powiedzieć, co
sądzę o twoim stanie. Twoje nerwy poniżej karku nie pracują. Zanim doprowadziliśmy cię do jako
takiego stanu, miałaś już zaatakowany system autonomiczny. W tej chwili w kapsule jesteś
całkowicie uzależniona od systemu wspomagającego twoje procesy życiowe. Nie sądzę, żebyś
przeżyła choć chwilę poza kapsułą; na pewno natomiast wiem, że nie byłabyś szczęśliwa.
- Och, dobrze.
Czuła się jednocześnie rozczarowana i podniecona. Podniecona dlatego, że była to kolejna
okoliczność jej życia w kapsule, o której nie pomyślała. Rozczarowana, cóż, nie tak bardzo. Nigdy
nie łudziła się, że zniknie przyczyna, dla której została umieszczona w kapsule.
- Przyniosłem nagrane materiały na temat kilku pacjentów, z którymi ostatnio pracowałem.
Chcę ci pokazać, w jaki sposób pomogliśmy ludziom, którzy stracili w wypadkach kończyny.
Myślę, że cię to zainteresuje. - Wsunął dyskogram do jej czytnika, a ona wyświetliła go na
głównym ekranie. - Ta młoda dama była zawodową tancerką. Podczas trzęsienia ziemi została
przygnieciona kilkoma tonami gruzu. Zanim dotarli do niej lekarze, jej noga była już martwa. Nie
było żadnych szans na jej uratowanie.
Holos pokazywał młodą, śliczną dziewczynę, próbującą chodzić przy pomocy czegoś, co
wyglądało na normalną nogę. Jedyną zauważalną różnicą była jej nienaturalna sztywność.
- Największy problem, z jakim zetknęliśmy się w tym przypadku, polegał na tym, iż proteza
ta jest niezwykle użyteczna dla kogoś, kto chce chodzić, ale nie dla zawodowej tancerki. - Kenny
uśmiechnął się słodko, patrząc na ekran. - Oto Lila kilka minut po założeniu protezy. Pozwól, iż
dodam, że ta proteza sięga do samego biodra. Następne ujęcie pokaże dziewczynę parę tygodni
później, potem trzy miesiące później.
Obraz zamigotał i teraz tancerka ukazana była podczas ćwiczeń baletowych, które zdaniem
Tii wychodziły jej nieźle. Następnie obraz zamigotał po raz trzeci...
Dziewczyna była na scenie i tańczyła jakiś fragment klasycznego baletu. Gdyby Tia nie
wiedziała, że jej lewa noga jest sztuczna, nigdy by tego nie odgadła.
- A to krótki film o kimś, kto stracił rękę - kontynuował Kenny, jednocześnie obrócił się do
kolumny. - Dzięki moim wysiłkom i motoprotetyce udało nam się rozwiązać problem połączeń
wewnątrznerwowych - powiedział z dumą. - Lila zwierzyła mi się, że zmieniła choreografię w taki
sposób, iż może teraz trudniejsze partie wykonywać na lewej nodze. Lewa nie jest narażona na
odciski, nie można złamać jej kości, naciągnąć ścięgien, skręcić kostki lub kolana. Jedyną różnicą,
jaką zauważa między sztuczną a prawdziwą nogą, jest jej waga. Mimo że jest nieco cięższa, nie
przeszkadza to jej w tańcu. Poza tym sztuczna noga jest o wiele silniejsza.
Na ekranie przewinęło się jeszcze kilku innych pacjentów doktora Kenny'ego, ale ani on,
ani Tia nie zwracali na to uwagi.
- Muszą być jednak jakieś problemy - odezwała się po chwili Tia. - To znaczy, nie istnieje
nic doskonałego.
- Nie mamy na razie pełnego dostępu do wszystkich połączeń nerwowych. W przypadku
Liii wystąpiły problemy z uzyskaniem kontroli nad pewnymi partiami stopy, kostki i kolana,
zignorowaliśmy też różnicę w sile obu nóg. Następna trudność to waga. Większość sztucznych
nerwów jest cięższa od ich żywych odpowiedników. Ręka, która waży dziesięć kilogramów, może
przysporzyć komuś wielu problemów. - Kenny przesunął się nieco w swoim fotelu. - Nie da się
jednak ukryć, że dokonaliśmy znacznego postępu. Zawdzięczamy go głównie programowi ludzi z
kapsuł i temu, co dzieje się w Szkole - Laboratorium. Te same połączenia, które pozwalają ci na
sterowanie statkiem, dają innym możliwość kontroli nad protezami.
- To wspaniałe! - powiedziała Tia. - Doktorze Kennet, jest pan kimś!
- Och, jest jeszcze wiele do zrobienia - odrzekł skromnie. - Nie słyszałem, by któryś z
tańczących przyjaciół Liii chciał się zdecydować na amputację obu nóg i zamontowanie
sztucznych. Ma ona oczywiście swoje problemy, na przykład ataki bólu, które powtarzają się mimo
zagojenia się blizn. W pewnym sensie dobrze się stało, że naszą pierwszą pacjentką, której
przyszyliśmy sztuczną nogę, była tancerka. Lila po prostu przyzwyczajona jest do bólu nóg. Poza
tym taka operacja jest bardzo droga; a ta dziewczyna miała szczęście, gdyż towarzystwo
ubezpieczeniowe zdecydowało, iż kariera, którą zrobiła jako tancerka, jest więcej warta niż
sfinansowanie kosztów operacji. Gdy porównuję ludzi z kapsuł z nami, których ciała
zaprojektowane są przez geny, powoli dochodzę do wniosku, że nadejdzie dzień wielkiej
przemiany. Kiedy stara powłoka zacznie się psuć, będziemy mogli sobie wybrać minikapsuły
zgodnie z obowiązującym trendem mody. Tak jakbyśmy zmieniali ubranie.
- Och, nie sądzę, żeby do tego doszło - powiedziała zdecydowanie Tia. - Choćby z jednej
przyczyny. Jeżeli jedna kończyna jest tak droga, to ile musiałoby kosztować całe ciało?
- Masz rację - zgodził się Kenny. - Problem kosztów jest poważniejszy od spraw
technicznych; gdyby nie to, już dzisiaj bylibyśmy w stanie złożyć całe ciało. O dziwo, jest to
łatwiejsze niż dorobienie jednej nogi. Mam na myśli ciało poddające się pełnej kontroli mózgu.
Nie powiedział nic więcej, tylko zamrugał powiekami i uśmiechnął się chytrze.
 - Wiem, o czym teraz myślisz, ty niegrzeczna, mała damo.
- Ja? - spytała głosem wyrażającym zdziwienie. - Nie mam zielonego pojęcia, o czym
mówisz! Jestem niewinna jak, jak...
- Jak ja - powiedział Kenny. - Przecież to ty pytałaś o mnie i Annę.
Nic nie odrzekła, milcząc wyniośle. Keny nie przestawał się uśmiechać.
- Rzeczywistym problemem w naszym przedsięwzięciu jest znalezienie odpowiedniego
systemu ochronnego dla żywego mózgu. - Wzruszył ramionami. - Jak na razie nie możemy tego
rozwikłać. Całość wydaje się jednak jedynym rozwiązaniem w przypadkach podobnych do
twojego. Inną sprawą jest dostosowanie sztucznego ciała do normalnych, ludzkich rozmiarów.
- Och, przecież możecie zrobić nas olbrzymami. Wyobraź sobie, że stworzycie nową rasę
gigantów - zażartowała. - To byłoby przynajmniej prostsze do wykonania.
Kenny spojrzał na sufit.
- Uwierzysz czy nie, ale jest facet, który chce nakręcić o tym holos! Chce zbudować
gigantyczne cielska dinozaurów, potworów i czegoś tam jeszcze - i zatrudnić ludzi z kapsuł jako
aktorów.
- Nie! - wykrzyknęła.
- Przysięgam - powiedział, przykładając rękę do serca. - Nie zmyśliłem ani słowa. Co
najdziwniejsze, on ma na to pieniądze. Gwiazdy holosów zarabiają więcej niż ty, moja droga.
Myślę, że gdy ktoś z was będzie chciał teraz zrezygnować ze służby kosmicznej, znajdzie zajęcie
przy produkcji holosów.
- Niesamowite. Wręcz wstrząsające. - Przez chwilę się nad czymś zastanowiła. - Czy byłoby
możliwe stworzenie sztucznego ciała połączonego pośrednio z mózgiem?
- Za pomocą fal radiowych? - spytał. - Hmm. Dobre pytanie. Nerwy przesyłają mnóstwo
informacji. Musiałabyś mieć oddzielny kanał dla prawie każdej z nich. Poza tym zasięg fal jest
ograniczony, oddalenie się ciała groziłoby zerwaniem łączności. To chyba najpoważniejsze
problemy do rozwiązania - powiedział i, zerkając na swoje opancerzone nogi, dodał: - To zawsze
musi być blisko mnie. Jestem jak grecki posąg.
Roześmiała się.
- I wreszcie - całe to przedsięwzięcie kosztowałoby tyle, ile statek mózgowy, zatem nie jest
to realny pomysł - zakończył. - Nawet dla mnie, a przecież mało nie zarabiam.
Podobnie jak i dla mnie, pomyślała i porzuciła ten pomysł. Najpierw bowiem musiała
wykupić swój kontrakt. Takie były zresztą jej plany: pracować dla Instytutu jako niezależny
eksplorator; poszukiwać śladów EsKaysów na własną rękę, by zarobić na swą wolność.
- Cóż, pieniądze, oto następna przyczyna, dla której chciałam z tobą porozmawiać.
 - Widzę, że zmora programu BB znów podnosi swój ohydny łeb - prawie zaśpiewał i
zaśmiał się. - Och, zobaczysz, że cię znienawidzą. Jesteś taka sama, jak wszyscy najlepsi. Chcesz
wykupić swój kontrakt, prawda?
- Sądzę, że niewiele jest takich statków we flocie, które nie planują tego uczynić -
zaprotestowała. - Jesteśmy ludźmi, nie AI Chcemy mieć prawo do stanowienia o samych sobie.
Zatem powiedz mi, czy masz pomysł na to, w jaki sposób mogę zacząć powiększać swoje
dochody? Moira na przykład prowadzi coś w rodzaju handlu nowymi miejscami pod wykopaliska.
- Ty jej podsunęłaś ten pomysł, prawda? - Kenny pogroził jej palcem. - Nie wiesz, że nie
zdradza się takich pomysłów konkurencji?
- Wtedy nie była jeszcze konkurencją - stwierdziła Tia.
- Cóż, zyskałaś niezłe profity ze sprawy wirusa zombi, prawda? - spytał, pocierając dłonią
czoło. - Może byś w coś zainwestowała?
- W co? Nie znam się w ogóle na inwestowaniu.
- Zważając na mój sukces w motoprotetyce, radziłbym ci przemyśleć sprawę pod kątem
znajomości tematu. Jak wiesz, mam już swoje udziały w tej firmie, zatem jest to sprawa opłacalna.
- Przez chwilę stukał palcami w oparcie fotela. - Zainwestuj w coś, czym jesteś osobiście
zainteresowana i na czym naprawdę się znasz.
- Kompletny zawrót głowy - odpowiedziała. - Nie mam pojęcia, o czym myślisz. Na czym
ja się znam?
- Posłuchaj - powiedział, spoglądając prosto przed siebie w skupieniu. - Jedyną rzeczą,
jakiej archeolog może być pewny, jest długi pobyt na obcej planecie. Jednocześnie cechą prawie
wszystkich wypraw różnych ras jest brak myślenia długoterminowego. Zazwyczaj też archeolodzy
niezbyt dokładnie przyglądają się dziejom planety, które ich nie interesują. Szukaj czegoś, co jeden
z moich przyjaciół nazywa “nieszczęściem, które czeka, by się zdarzyć". Zainwestuj w działalność
mającą na celu wyciąganie innych z tego typu kłopotów.
- To brzmi nieźle w teorii - stwierdziła powątpiewająco. - Jednak w praktyce? W jaki
sposób uda mi się szybko dowiedzieć o podobnych wydarzeniach? Jestem tylko jedna i dopiero
rozpoczęłam pracę.
- Tio, przecież masz niesamowitą możliwość w postaci komputerowej łączności -
przekonywał ją Kenny. - Poza tym masz swobodny dostęp do danych Instytutu na temat wszystkich
znanych nam planet. Wykorzystaj tę szansę.
Sprawdzaj, czego obawiali się starożytni i czy czasem ich obawy nie zemściły się na nowo
przybyłych.
 Nie był to pomysł, który trzeba by było natychmiast realizować. Postanowiła jeszcze go
przemyśleć.
Kenny spojrzał na zegarek.
- Cóż, mój ślizgowiec powinien za chwilę dobić do twojej burty...
- Właśnie dobija - przerwała mu. - Jest już w doku, cztery słoty ode mnie. Kiedy wyjdziesz,
będziesz go miał po prawej stronie. Dziękuję, że przyszedłeś.
Skierował się ku windzie.
- Dziękuję za zaproszenie. Rozmowa z tobą sprawiła mi jak zwykle wielką przyjemność.
Gdy wjechał do windy, jeszcze raz odwrócił głowę i uśmiechnął się.
- Aha, nie trudź się przeglądaniem moich nagrań z wizyt u lekarzy. Anna jak do tej pory nie
skarżyła się na moje umiejętności.
Gdyby mogła się zaczerwienić...

W czasie kiedy Alex był na spotkaniu ze szkolnymi kolegami, których mottem, nawiasem
mówiąc, było zdanie: “Zabawa nigdy się nie kończy", ona pilnie studiowała dane instytutu. Miała
dostęp do każdego nagrania. Prawdopodobnie traktowano ją jak cząstkę systemu; być może wpływ
na to miała też pomyślnie zakończona sprawa zombich. Lub po prostu nie zwracano uwagi na
pozaprogramowe działania statków mózgowych. Tylko one dysponowały takimi możliwościami.
Normalnie wszystkie materiały były obwarowane szeregiem zakazów i obostrzeń. Tii to jednak nie
obowiązywało.
Najpierw postanowiła zająć się swoimi sprawami. Wyłapała to, co wiązało się z EsKaysami,
i ułożyła sobie w odpowiednim porządku. Nic istotnego nie pojawiło się w ostatnim czasie, dlatego
Tia sprawdziła, nad czym pracowali Pota i Braddon; następnie zarejestrowała wszystkie nowe
stanowiska, na których poszukiwano EsKaysów.
Prawie przypadkowo natrafiła na coś, co ją zaintrygowało.
Był to raport z wykopalisk drugiej klasy, w którym widoczne było niezwykłe
podekscytowanie całego zespołu. Chodziło o pozostałości po EsKaysach znalezione po raz
pierwszy na planecie o zupełnie innej strukturze niż Mars. Raport był dość enigmatyczny, przesłany
w pośpiechu.
Instytut stwierdził, że to musi być pomyłka, że chodzi tu nie o EsKaysów, ale o Megaltów
Treseptów, którymi aktualnie się nie interesowano. W samej rzeczy była to rasa, 0 której niemal
wszystko już wiedziano. Jeden z długodystansowych statków FTL odnalazł wciąż istniejącą osadę
Megaltów. Niektóre z ich wytworów bardzo przypominają prace EsKaysów i łatwo można było
popełnić omyłkę.
 Owa planeta była zadziwiająco zbliżona swym wyglądem warunkami na niej panującymi
do Terry. Gdyby rzeczywiście znaleziono tam ślady EsKaysów, byłoby to odkrycie na miarę
stulecia.
Mimo braku wzmianek o EsKaysach Tia przeglądała materiały z czystej ciekawości. Largo
Draconis była dość osobliwą planetą, krążącą po dziwnej orbicie, co wywoływało w każdym
stuleciu dziesięcioletni okres nieurodzaju i ochłodzenia. Poza tym doskonale nadawała się do
zamieszkania. Klimat był łagodny, z dwoma zmieniającymi się porami roku. Odkryte przez
archeologów osiedle było przygotowane na mające nadejść zmiany na planecie. Tak przy - najmiej
twierdzono w raporcie. Dodać należy, że grupa poszukiwawcza zjawiła się tam także przed
spodziewanym okresem nieurodzaju i zimna.
Megaltowie nie zwykli opuszczać swoich osad bez wyraźnej przyczyny. Nie przystawało to
rasie logicznie i trzeźwo myślącej.
W ciągu pierwszego roku trwania dziesięcioletnich zmian na planecie (lub na dwóch z nich)
całkowicie z niej zniknęli. Przyczyną wcale nie był głód, jak początkowo sądziła. Żywności mieli
pod dostatkiem, by przetrwać chude łata.
Nie, to nie głód zmusił ich do ucieczki, a tamtejsze gryzonie.
Archeolodzy odnaleźli metalowe płytki, których Megal - towie używali do rejestracji
najważniejszych wydarzeń w ich społeczności. Osiedle zostało opuszczone w takim pośpiechu, że
nikt nie pomyślał, by je zabrać.
Gryzonie zaczęły się pojawiać najpierw pojedynczo, potem w coraz większej liczbie, a na
końcu całe chmary zalały osiedle niczym prawdziwy potop. Przedarły się przez elektroniczne
zabezpieczenia i dosłownie wyjadły sobie drogę ku budynkom mieszkalnym. Nic nie było w stanie
ich zatrzymać. Masowe zabijanie nie czyniło szkody. Po prostu ocalałe sztuki zjadały martwe ciała
i szły naprzód.
Zmiany na planecie najwyraźniej dotyczyły też tych zwierząt. Ich system trawienny
przystosowywał się do przyjmowania każdego pokarmu. Jadły wszystko, co zawierało celulozę,
jakieś związki chemiczne, a nawet plastik.
Raport kończył się dołączonym do niego listem jednego z archeologów, który opisywał
sytuację na Largo Draconis oraz ujawniał pewne obawy.
“Fred! Jestem szczęśliwy, że wreszcie się stąd wynosimy. Mówiliśmy o tym wszystkim
Zarządowi, ale oni nas zlekceważyli. Powiedzieli, że to, iż jestem archeologiem, uprawnia mnie do
głoszenia sądów na temat przeszłości, teraźniejszość jednak mam pozostawić im. Stwierdzili, że
ich pola izolacyjne są aż nazbyt dobrym zabezpieczeniem przeciwko szczurom. Nie ma szans.
Mówimy tu o szaleństwie głodu, o zdeterminowanej naturze i nie sądzę, by pola izolacyjne
wytrzymały choć kilka godzin takiego naporu. Mówię ci, Fred, ci ludzie będą mieli za rok spore
kłopoty. Megaltowie także ufali swoim zabezpieczeniom i wcale nie były to tak prymitywne
systemy, jak to sobie wyobraża Zarząd. Może te cudowne pola izolacyjne zadziałają, ale
powtarzam ci, że śmiem w to wątpić i nie mam zamiaru przekonać się o tym, iż gubernator się
myli, gdy pewnego ranka obudzę się i, zamiast kołdrą, będę przykryty warstwą szczurów. One nie
pożarły Megaltów, ale zjadły ich ubrania. Nie widzę nic zabawnego w szukaniu schronienia wśród
pyłów gnanych wiatrem z szybkością pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, przy temperaturze
minus dwudziestu stopni. Zatem włóż piwo do lodówki i rozpal dla mnie w kominku".
Cóż. Jeżeli cokolwiek mogło pasować do tego, o czym mówił doktor Kenny, to było
właśnie to.
Dla pewności sprawdziła jeszcze inne dane. Nie dlatego, żeby nie wierzyła raportowi,
chciała tylko zobaczyć, jak kolonia była chroniona przed “szczurami" i dotkliwym zimnem.
Wszystko, co znalazła, potwierdzało opis zawarty w liście do “Freda". Systemy
zabezpieczające były standardowym wyposażeniem, nie przystosowanym do ciężkich warunków.
Magazyny miały żelazne drzwi, ale rampy i prowadnice były drewniane lub plastikowe. Domy
mieszkalne były zbudowane z tamtejszego kamienia i dobrze zabezpieczone przed zimnem, miały
jednak plastikowe i drewniane drzwi. W magazynach znajdowały się duże zapasy żywności. Lecz
co mogłoby się stać, gdyby szczury przegryzły się przez ściany i dotarły do owych zapasów? Przez
ostatnie dwadzieścia lat koloniści hodowali pożywienie na powierzchni planety, nie było zatem
potrzeby sprowadzania jej z innych planet czy też instalowania syntetyzerów. W zasięgu ręki
koloniści mieli proteinowe farmy. Strach pomyśleć, co by się stało, gdyby szczury dostały się na
farmy i pożarły zbiory. Co archeolodzy poczną bez żywności i bez możliwości jej produkcji? Co
się stanie, gdy szczury w poszukiwaniu jedzenia wedrą się do ich domów i urządzą sobie ucztę z
ich ubrań, koców, mebli...
Tyle powiedziały jej oficjalne nagrania. Czy ktokolwiek był w stanie uchronić tych ludzi
przed katastrofą?
Cały dzień szukała firm, z którymi mogłaby zacząć współpracę; firm produkujących
wyspecjalizowany sprzęt ochronny dla planet. Szczególnie interesowały ją pola siłowe dużej mocy,
których z pewnością będzie potrzebował gubernator, gdy zaczną się kłopoty. Zarząd nie miał
oczywiście środków na zapewnienie pełnego bezpieczeństwa pracowników, lecz osiemdziesiąt
procent zespołu było ubezpieczone na wypadek niespodziewanych zagrożeń. Towarzystwa
ubezpieczeniowe powinny pokryć resztę kosztów.
To stanowiło połowę problemu.
 Tia znalazła też przedsiębiorstwo obejmujące swym zasięgiem większość planet, a
oferujące syntetyzery wraz z oprogramowaniem i dostawą na miejsce. Produkowano je w kilku
zaledwie odmianach, ale za to mogły wytwarzać różne surowce: węgiel, ropę, minerały.
Oczywiście także proteiny na pożywkach z drożdży i włókien. Dzięki takiemu urządzeniu można
było otrzymać podstawowe produkty żywnościowe, surowce do uszycia ubrań, a nawet do
wykonania mebli...
Wprowadziła swoje dane i ofertę do systemu. Nie użyła jednak Bety jako pośrednika
nadzorującego, ale poprosiła o to Larsa.
Jeszcze przed powrotem Alexa zakończyła wszystkie operacje. Wybrała dwie kompanie,
które wydały jej się najwłaściwsze. W pertraktacjach starała się nie robić wrażenia
rozhisteryzowanej idiotki.
Oczywiście fakt, że inwestowała w ich firmy, musiał wzbudzić podejrzenie, iż albo nie wie,
co zrobić z pieniędzmi, albo jest lekko niezrównoważona.
Gdyby byli choć trochę przebiegli, sami doszliby do sedna sprawy, zrozumieliby powody
jej “irracjonalnego" działania. Na szczęście, przebiegłość nie była ich najmocniejszą stroną.
Właśnie skończyła ostatnią rozmowę, gdy zameldował się Alex.
- Proszę o pozwolenie wejścia na pokład! - zawołał wesoło, gdy otwierała mu już śluzę.
Wbiegł na górę, przeskakując po dwa schody naraz, 1 wpadł do głównej kabiny. W duchu
pomyślała, że z pewnością niedługo nastąpi przełom w modzie. Ubrany był w chromowożółtą
tunikę przyozdobioną odblaskowoczerwonymi gwiazdeczkami. Spodnie miał odblaskowoczerwone
w chromowożółte gwiazdeczki. Zestaw ten doskonale oślepiał kamery i ranił oczy. Była wdzięczna
konstruktorom statku, że stworzyli możliwość przyciemnienia obrazu.
- Jak się udało spotkanie? - zapytała, kiedy oswoiła się już z blaskiem jego odzieży.
- Była nas zaledwie szóstka - powiedział, przemierzając korytarz i schodząc na dół do
swojej kabiny. Postawił torby na łóżku i wrócił. - Zabrakło Chrii, która musiała odlecieć tuż przed
naszym spotkaniem, ale bawiliśmy się dobrze.
- Jestem zdziwiona, że nie masz kaca. Popatrzył na nią ze zdumieniem.
- Nie ja! Jestem jedynym, który zawsze dba o to, by ludzie trafili na właściwy wahadłowiec.
Nigdy nie biorę niczego, o czym teraz myślisz, no, może prawie nigdy. Lubię zawsze mieć pełen
obraz sytuacji.
Słysząc to, Tia poczuła dziwną ulgę.
- Tęskniłaś za mną? Ja tęskniłem. Miałaś sporo zajęć? - Rzucił się na fotel i położył nogi na
konsolecie. - Mam nadzieję, że nie przeglądałaś przez cały ten czas danych z Instytutu.
- Och - odpowiedziała wesoło. - Znalazłam kilka ciekawszych rzeczy do zrobienia...
 Łączność została nawiązana, a Alex prezentował swoje najlepsze maniery. Na sobie miał
świeżo wyprany i wyprasowany mundur. Siedział spokojnie w fotelu, sprawiając wrażenie
ułożonego absolwenta Akademii i odpowiedzialnego mięśniowca.
Tia zauważyła, że stał się taki, gdy tylko zmusiła go do założenia munduru. Transmisja była
zamówiona przez profesora Bartona Glasova y Yerony - Grasa, szefa Instytutu, i ciemnowłosego,
ubranego w czarną tunikę mężczyznę. Ten drugi był Administratorem Sektora Systemu
Centralnego i nazywał się Joshua Elliot - Rosen y Sinor. Była to wysoko postawiona figura w
administracji. Można było dostrzec, że jest czymś poruszony, mimo iż dobrze to ukrywał. Kiedy
jego twarz pojawiła się na ekranie, Alex zamarł w statycznej koncentracji.
- Alexandrze i Hypatio, dostaniecie od nas sporo ho - losów i fotogramów - zaczął profesor
Barton. - Teraz jednak musicie się zadowolić obiektem, który widzicie na ekranie, a który jest
przyczyną naszej transmisji.
“Obiekt" był śliczną, małą wazą, wykonaną w stylu niełatwym do określenia. Była ukośna,
lecz forma ta przydawała jej charakteru dzieła sztuki. Od dołu do góry przebiegała różnobarwna
spirala - swoiste połączenie sztuki nowoczesnej z dziełami Salvadora Dali. Waza była zrobiona ze
stopionych ze sobą kawałków opalizującego szkła lub ceramiki - tak przynajmniej zdawało się Tii.
Miała też na powierzchni patynę, która powstaje w wyniku długotrwałego przebywania w glebie.
Tia nie odrzucała także myśli, że był to sztucznie uzyskany nalot. Stwierdziła jednak po
chwili, iż profesor z pewnością nie zawracałby im głowy podrobionym znaleziskiem.
Zatem jedyną zagadką związaną z tą wazą był styl, w jakim została wykonana. Nie
przypominał on żadnego ze znanych Tii starożytnych stylów w sztuce.
- Wiecie, że przemyt i kradzieże eksponatów były dla nas zawsze dużym problemem -
ciągnął profesor Barton. - Archeolog ponosi klęskę, kiedy przybywa na stanowisko i stwierdza, że
ktoś go ubiegł. Ten przypadek jest jednak szczególny. Jak już chyba zauważyliście, waza nie
przypomina swoim stylem wyrobów żadnej znanej nam kultury.
- Kilka tygodni temu na czarnym rynku pojawiły się setki tego typu przedmiotów -
powiedział poważnie Sinor. - Przeprowadzone analizy potwierdziły ich antyczne pochodzenie. Ta
rzecz na przykład pochodzi z tego samego czasu, w którym żył faraon Ramzes II.
Profesor był najwyraźniej coraz bardziej zdenerwowany.
- Są ich setki! - wybuchnął. - Od filiżanek po figurki ofiarne, od biżuterii po statuetki! Nie
tylko nie wiemy, skąd się wzięły, ale nie mamy też najmniejszego pojęcia, kim byli ludzie, którzy
je wykonali!
 - Większość z nich nie jest tak doskonale zachowana jak ta tutaj - mówił dalej Sinor, nie
poruszywszy nawet powieką. - Obok procederu nielegalnego handlu dziełami sztuki i
niespotykanego zalewu nimi rynku występuje tu jeszcze jedno zagrożenie, chyba najistotniejsze.
Gdy tylko to powiedział, Tia zorientowała się, co miał na myśli: zarazę.
- Zaraza - stwierdził. - Jak na razie nie mamy jeszcze epidemii. Ci, którzy kupują te
przedmioty, leczą się z reguły w prywatnych szpitalach domowych.
Wysoko urodzeni, domyśliła się Tia. Tak więc w sprawę zamieszane są wielkie rody.
- Tak naprawdę owe obiekty nie są groźne, jeżeli zachowa się podstawowe środki
ostrożności - dodał pośpiesznie profesor. - Jednak kimkolwiek jest ten, kto wydobywa te rzeczy, nie
przejmuje się środkami bezpieczeństwa. On po prostu je zbiera i czyści z kurzu.
Tia skrzywiła się wewnętrznie i zauważyła, że to samo zrobił Alex. Stwierdzenie, że jakiś
szmugler “czyści" znaleziska, było tym samym, co powiedzenie kolekcjonerowi monet, iż jego
bratanek wypolerował do połysku zbiory.
- Następnie wkłada je w skrzynie i sprzedaje. - Profesor Barton westchnął. - Nie mam
pojęcia, dlaczego ludzie zajmujący się tym nie zapadają na chorobę. Może są uodpornieni. Bez
względu na przyczynę takiego stanu rzeczy odbiorcy tych przedmiotów pragną, by uczynić coś w
tej sprawie.
Jego wyraz twarzy powiedział jej więcej niż słowa. Wysokie rody były zainteresowane tym,
by Instytut, jako oficjalna organizacja, odnalazł przemytnika i rozprawił się z nim.
Oczywiście nie można było liczyć na to, że ktokolwiek z nich powie, w jaki sposób stał się
posiadaczem skarbów. Nikt z nich nie miał pojęcia, co to jest czarny rynek. Nikt nie domyślał się
zatem, że zaprzestanie tego procederu wybawi ich od chorób.
Wielkie rody były zbyt zamożne, zbyt władcze, by osobiście zająć się problemem.
Przymykały po prostu oczy na fakt nielegalnego pochodzenia antyków.
Hmm. Może z wyjątkiem chwil takich jak ta. Kiedy zostały srodze skarcone.
- W związku z zagrożeniem chorobą domagają się oni konkretnych działań - powiedział
Sinor.
Ktoś ze środowiska szepnął słówko i trzeba było iść tym tropem. Coś dziwnego było w tej
całej historii. Coś tu nie pasowało. Nie wiedziała jednak co.
- Nie muszę chyba mówić nikomu z was, jak niebezpieczne jest nabywanie tych rzeczy -
dodał profesor Bar - ton. - Oczywiste jest, że przemytnicy nie zachowują podstawowych zasad
ostrożności. Narasta prawdopodobieństwo, iż ktoś ukradnie jedną z tych sprzedawanych za
ogromne sumy rzeczy lub też odnajdzie źródło ich pochodzenia.
Masz na myśli slumsy, profesorze? Czyżby coś sugerował?
 Tia postanowiła dać do zrozumienia, że przejęli się z Alexem całą tą sprawą.
- Rozumiem, co panowie mają na myśli - odrzekła. - Choroba może bardzo szybko
rozprzestrzenić się w tym rejonie. Coś, co nie jest tak naprawdę groźne dla kilkuset wybranych,
może stać się śmiertelnym niebezpieczeństwem dla milionów.
Będzie to prawdziwa epidemia i gigantyczny problem do rozwiązania, pomyślała. Była
pewna, że wiedział, co ona w związku z tym czuje. Znał przecież jej przeszłość. W ich świecie nie
żyło zbyt wiele Hypatii. Poza tym Barton był bezpośrednim szefem Poty i Braddona. Musiał zatem
znać jej historię. Prawdopodobnie to właśnie chciał wykorzystać.
- Dokładnie tak, Hypatio - potwierdził Sinor, odpowiadając w pewnym sensie na jej myśli.
- Mam nadzieję, że nie planujecie użycia nas jako tropicieli przemytników? - zasugerował
spokojnie Alex. - Nie mamy pozwolenia na uzbrojenie, a nie chciałbym siedzieć na ogonie
przemytników bez odpowiedniej artylerii na pokładzie!
Innymi słowy, panowie, nie jesteśmy tak głupi, nie lubimy aż tak się poświęcać i nie lecimy.
To wszystko brzmiało zbyt pretensjonalnie, trochę jakby sztucznie, Gdyby Sinor powiedział im, że
nie oczekują od nich złapania przemytników...
- Nie - odparł uspokajająco Sinor; zbyt uspokajająco. - Mamy do tego specjalnie
wyszkoloną dywizję pościgową. Istnieje jednak możliwość, że dostawą tych przedmiotów zajmuje
się ktoś lub raczej kilka osób pracujących w grupach poszukiwawczych. Ponieważ eksponaty
pojawiły się po raz pierwszy w naszym sektorze, przypuszczamy, że pochodzą właśnie stąd.
Zbyt proste, zbyt oczywiste. To jakaś zmyślona historia. Ale po co?
- Zatem chcecie, żebyśmy mieli otwarte oczy podczas naszych misji? - podsumował Alex.
- Tworzycie unikatowy zespół - stwierdził profesor Barton. - Obydwoje znacie się na
archeologii. Hypatia doskonale zna system prowadzenia wykopalisk. Wiemy, że będziecie w stanie
rozpoznać interesujące nas przedmioty. Nawet jeżeli zauważycie tylko ich ślad; jakieś okruchy waz
lub zniszczone kawałki biżuterii. Myślę, że świetnie będziecie wiedzieli, z czym macie do
czynienia.
- Sądzę, że możemy to zrobić - odpowiedziała ostrożnie Tia. - Możemy trochę powęszyć
bez wzbudzania podejrzeń.
- Dobrze. Tego od was oczekiwaliśmy. - Tym razem profesor wydawał się bardzo ożywiony.
- Myślę, że nie muszę dodawać, iż otrzymacie za to dodatkową zapłatę.
- To miłe z waszej strony - stwierdził uroczo Alex. Dwie osobistości zniknęły z ekranu, zaś
Alex natychmiast zwrócił się do Tii.
- Czy tobie też to wszystko wydało się dość sztuczne? - zapytał.
 - Cóż, przedmioty, których poszukują, są chyba prawdziwe - odpowiedziała, odtwarzając
rozmowę i analizując każde słowo. - Z pewnością jednak nie wyjaśnili nam wszystkiego.
Alex usiadł wygodnie w fotelu, podkładając ręce pod głowę.
- Może ów przemyt jest źródłem finansowania działalności szpiegowskiej albo jakiegoś
ruchu terrorystycznego? - zastanawiał się. - Może kupują za to broń?
Skończyła przeglądanie rozmowy. Wyłowiła z niej coś, co ją zaintrygowało. Powiększyła
obraz wazy i wyświetliła go na głównym ekranie.
- Coś mi tu nie gra - rzekła. Alex spojrzał na ekran.
- Czy w podstawie wazy nie wywiercono czasem dziury? - spytał. - Wywiercono i potem ją
zamaskowano?
- Bardzo możliwe. - Wyostrzyła obraz. - Nie wydaje ci się, że ona jest trochę za gruba?
- W rzeczy samej - zgodził się. - Wiesz co... oni twierdzą, że są to “antyczne przedmioty". A
jeśli to nieprawda?
- Nie byłyby nic warte, chyba że... Nagle znała już odpowiedź.
- Mam! - wykrzyknęła i szybko połączyła się z biblioteką Instytutu, przeszukując dział
archiwum.
Przypomniało jej się coś z dzieciństwa. Pamiętała, że był to nieprzeciętny sposób przemytu
i że Pota wspomniała jej kiedyś o tamtej sprawie.
Jeden z archeologów został wciągnięty do współpracy przez bosa gangu narkotykowego. W
ten sposób miał on swojego człowieka w Centrali. Podobnie na planetach, gdzie prowadzono mało
istotne wykopaliska, starano się uzależnić jakiegoś archeologa od narkotyku zwanego “Paradise".
Łatwo udawało się go wtedy zmusić do współpracy.
Na obrzeżach świata spokojnie można było dokonywać machinacji polegających na nie
kontrolowanym przewozie narkotyków. Im bliżej centrum światów, tym sprawa była bardziej
skomplikowana. Oczywiście transport publiczny nie wchodził w rachubę.
Jednak tutaj, w sercu cywilizacji, znaleziono inny wyśmienity sposób przemytu.
Wykorzystano transport, który był tak niewinny, tak mało istotny, że celnicy nie zwracali na niego
uwagi. Chodziło o przewóz zabytków do Instytutu.
Dostawca narkotyków ukrywał je po prostu w podrobionych starożytnych naczyniach.
Współpracujący archeolog pilnował, by te przedmioty znalazły się na odpowiednim wahadłowcu.
Jednocześnie rzeczy tych nikt nie katalogował. Kiedy transport docierał do Instytutu, pozostawał
zapieczętowany w doku wyładowczym co najmniej przez dobę. W tym czasie przemycane
przedmioty znikały z pokładu statku, a ponieważ nie były nigdzie spisane, nikt tego nie zauważał.
 Rzecz wydała się przez nadgorliwego studenta, który pewnego razu zinwentaryzował
wszystkie przedmioty znajdujące się na pokładzie, i kiedy okazało się, że część z nich zniknęła,
zawiadomiono policję.
Tia przedstawiła Alexowi swoje odkrycie.
- Co o tym myślisz? - spytała, kiedy skończył się holos.
- Sądzę, że w zachowaniu naszego przyjaciela w szaro - niebieskiej tunice było coś
dziwnego. Coś, co przywodziło na myśl słowo “policjant" - zauważył. - Myślę, że masz rację. Ktoś
znowu próbuje tego samego numeru. Tym razem jednak chcą wejść bezpośrednio na czarny rynek.
Tia włączyła się do sieci i odszukała polityka o nazwisku Sinor. Znalazła jednego, ale nie
przypominał on w niczym człowieka, z którym rozmawiali przed chwilą.
- Sztuczka polega przypuszczalnie na tym, że jeżeli ktoś zobaczy dok pełen szmuglowanej
porcelany, nie pomyśli o narkotykach. - Tia czuła, iż jej dedukcja jest słuszna, zwłaszcza że
zdemaskowała Sinora. Oczywiście mogła się mylić, na razie nie była w stanie tego sprawdzić,
jednak... - Najgorsze, co się może przytrafić przemytnikowi zabytków, to grzywna lub krótkotrwały
areszt. Władze nie przejmują się nimi zbytnio, nawet jeżeli chodzi o duże pieniądze, dla których
można zabić.
- Ciekawe w takim razie, czego chcą od nas? - Alex przeczesał ręką włosy. - Czy sądzą, że
znajdziemy tego przemytnika?
- Myślę, że podejrzewają, iż ten ktoś znowu nawiązał kontakt z kimś obsługującym
niewielkie wykopaliska. Przy okazji, nie myliłeś się co do tego Sinora. Lub inaczej: osobnik,
którego widzieliśmy, nie jest facetem z Instytutu. - Znowu coś jej przyszło na myśl. - Wiesz co, być
może ich historia nie jest do końca zmyślona. W takich kosztownościach nie ma zbyt wiele miejsca
do ukrycia narkotyków. Być może ktoś zaczął przemycać prawdziwe dzieła sztuki, a następnie
zwąchał się z kimś z syndykatu narkotykowego i został zmuszony do szmuglowania podróbek z
narkotykami w środku.
- Wydaje się, że to brzmi rozsądnie! - zawołał Alex. - Teraz wszystko zdaje się pasować.
Wchodzimy w to?
- Ta - ak - odpowiedziała powoli. - Jednak z dużą dozą ostrożności. Nie mamy właściwego
przeszkolenia ani broni. Jeżeli na coś wpadniemy, złożymy raport i będziemy się trzymali z boku.
- Oczywiście, moja pani - zgodził się z ożywieniem Alex. - Nie jestem tchórzem, ale też nie
jestem głupcem. Nie podpisywałem umowy z twórcami programu BB po to, by teraz zostać
unicestwionym przez jakiegoś rzezimieszka. Gdybym pragnął tego typu rozrywek, przeszedłbym
się po portowych uliczkach, brzęcząc przy tym gotówką. Po co wymyślili tę historyjkę o zarazie?
 - Prawdopodobnie chcieli nas w ten sposób skusić - powiedziała po chwili. - Znają naszą
sprawę z wirusem zombi. Wiedzą, że to nas zainteresuje. Poza tym chcieli zyskać pewność, że nie
będziemy tego dotykać. W ten sposób nie mielibyśmy pojęcia o narkotykach.
Wydał odgłos niezadowolenia.
- Nie sądzisz, że powinni nam zaufać i opowiedzieć prawdziwą historię? Mam ochotę
rzucić tę całą sprawę dlatego, że nam nie zaufali. Nie zrobię tego - dodał pośpiesznie - ale mam
ochotę.
Zaczął przygotowywać statek do drogi. Tia włączyła kanał kontrolujący ruch kosmiczny,
lecz myślami była cały czas gdzie indziej. Zastanawiała się, czy odgadli wszystko, co było istotne
w całej tej sprawie.

Coś nie dawało spokoju Alexowi. Machinalnie odtwarzał ich rozmowę, próbując uchwycić
problem. Kiedy ponownie odtworzył nagranie z profesorem Bartonem i osobnikiem udającym
Sinora, zdał sobie sprawę, co go dręczyło.
Tia doskonale wiedziała, że profesor Barton jest prawdziwy - bez sprawdzania. Barton
natomiast zwracał się do niej tak, jakby znał jej przeszłość.
Alex tak naprawdę nigdy nie zastanawiał się nad jej pochodzeniem. Sądził, że była podobna
do wszystkich innych znanych mu ludzi z kapsuł, zamkniętych w nich zaraz po urodzeniu z
powodu nieuleczalnych defektów. Rodzice z reguły wkrótce zapominali o takich dzieciach ciesząc
się, że pozbyli się problemu.
Co takiego właściwie powiedział profesor? “Obydwoje znacie się na archeologii. Hypatia
doskonale zna system prowadzenia wykopalisk".
Z tego, co wiedział, program ludzi z kapsuł był tak przeładowany, że nie przewidywano w
nim miejsca na uprawianie hobby. Dopiero po przekroczeniu progu świata zewnętrznego ludzie z
kapsuł mieli odrobinę wolnego czasu dla siebie. Nauczanie w Szkole - Laboratorium było tak
intensywne, że nawet gry i zabawy z kolegami były z góry zaplanowane. Nie starczało miejsca i
czasu na dodatkowe zajmowanie się archeologią. W programie szkoły natomiast nie omawiano
szczegółowo zagadnień archeologiczych.
Jedynym sposobem poznania pracy przy wykopaliskach było przebywanie tam osobiście.
Teraz dopiero zrozumiał, co naprawdę powiedziała mu kiedyś Tia. “Cade'owie poznali się
podczas rekonwalescencji po przebytej pląsawicy Hendersona". Tego typu informacje nie mogły
być znane komuś, kto interesuje się tylko archeologią, a nie zna osobiście... archeologów!
 Pod pozorem przeglądania materiałów na temat wykopalisk związanych z EsKaysami,
wywołał informage dotyczące ostatniego pobytu Cade'ów na stanowisku, gdzie poszukiwano
śladów EsKaysów.
I tam to znalazł. C - 121. Obsługa: Braddon Maartens - Cade, Pota Andropolous - Cade.
Dodatkowo: Hypatia Cade, wiek: siedem lat.
Hypatia Cade; przetransportowana AI - trzmielem Służb Medycznych do stacji szpitalnej
“Duma Albionu" z objawami nieznanej choroby. Braddon i Pota trafili do izolatki. O Hypatii więcej
nie słyszano. Prawdopodobnie zmarła, nie było to jednak potwierdzone.
W galaktyce nie żyło zbyt wiele dziewcząt, które miały la imię Hypatia.
Prawdopodobieństwo, że jeszcze jakaś Tia została przetransportowana w tym samym czasie do
tego samego szpitala było nikłe. To, że przyjaciel jego Tii, doktor neurologii i neurochirurgii
Kennet Uhua - Sorg, leczył w tym samym czasie inną Tię, było wręcz nieprawdopodobne.
Zakończył przeglądanie danych i poczuł się, jakby ktoś bezlitośnie zdzielił go kłodą w
głowę.
Och, duchy kosmosu. Kiedy wybrała mnie na swego mięśniowca, wzniosłem toast: niech
nasza przyjaźń i współpraca będzie tak owocna, jak państwa Cade'ów. A niech to. Dziwne, że od
razu wtedy nie wyrzuciła mnie przez otwór wentylacyjny.
- Tio - odezwał się ostrożnie w ciszy kabiny. - Chciałbym... uch... Chciałbym cię przeprosić.
- A więc nareszcie to odkryłeś. - Ku jego zaskoczeniu zabrzmiało to wesoło. - Tak. Ja jestem
Hypatią Cade. Chciałam ci o tym już dawno powiedzieć, ale bałam się, że będzie ci przykro, iż sam
na to nie wpadłeś. Myślę, że zdajesz sobie sprawę, iż każdy twój akces do systemu jest
kontrolowany przeze mnie.
- Cóż, wydawało mi się, że jestem dość sprytny - stwierdził z grymasem na twarzy. -
Sądziłem, że dostatecznie dobrze zamaskowałem swoje poszukiwania, byś ich nie zauważyła.
Naprawdę jest mi bardzo przykro, jeżeli sprawiłem ci ból.
- Och, Alex. Nie tylko byłeś nietaktowny i pozbawiony poczucia smaku, ale i głupi, jeżeli
zrobiłeś to specjalnie. - Roześmiała się. Bardzo lubił jej głęboki, szczery śmiech. Często opowiadał
jej dowcipy, by go usłyszeć. - Mniejsza z tym. Myślę, że teraz jesteś jeszcze bardziej ciekawy. Co
chcesz o mnie wiedzieć?
- Wszystko! - wybuchnął, by zaraz zmienić ton. - Oczywiście, jeżeli nie masz nic przeciwko
temu.
- Jasne, że nie! Miałam bardzo szczęśliwe dzieciństwo i szczerze mówiąc, korciło mnie, by
opowiedzieć ci o mamie i tacie, zamiast ich przed tobą ukrywać. - Tym razem nie roześmiała się,
tylko zachichotała. - Czasami czułam się, jakbym ukrywała sekret kochanków, o których świat nie
może wiedzieć.
- A więc utrzymujesz cały czas kontakt z rodzicami? - spytał Alex zaskoczony.
Było to coś całkowicie sprzecznego z tym, co wiedział o ludziach z kapsuł jeszcze z
Akademii i od Jona Chernova. Ludzie z kapsuł nie miewali rodzin; najbliższymi im osobami byli
inspektorzy i koledzy szkolni.
- Oczywiście, że utrzymuję z nimi kontakt. Jestem ich największą wielbicielką. Jeżeli
archeolodzy mogą mieć wielbicieli. - Jej ekran centralny zabłysnął. Pojawiły się na nim wizerunki
Poty i Braddona w kunsztownie zdobionych zbrojach. - Oto fragment ich ostatniego listu; właśnie
wykopali stare zbroje i to, co znaleźli, zmieni pewne utarte sądy na temat starożytności. Na tych
zbrojach, pochodzących z epoki brązu, widoczne są żelazne płaty.
- Nie!
Patrzył zafascynowany nie tylko na zbroje. Szczególnie na Potę i Braddona, którzy
uśmiechali się i pozdrawiali swoje dziecko jak żaden znany mu rodzic. Pota wskazała na jakiś
szczegół swojego ubioru, a Braddon w tym czasie poruszał ustami, coś wyjaśniając. Tia nie
włączyła dźwięku, a Alex nie potrafił ze swego fotela odczytać znaczenia słów z ruchu warg.
- Może nie jest to najistotniejsze, ale nigdy cię nie okłamałam - mówiła dalej. - Naprawdę
chcę odnaleźć świat EsKaysów, lecz przede wszystkim po to, by odkryć wirusa, który mnie
powalił. - Na dwóch bocznych ekranach pojawiły się inne, starsze zdjęcia. - Zanim zapytasz, mój
drogi, oto jestem. Po prawej stronie widzisz mnie podczas przyjęcia z okazji moich siódmych
urodzin, po lewej - widzisz mnie z Teodorem Misiem i mięśniowcem Moiry, Tomasem. Ted jest
prezentem właśnie od nich. - Przez chwilę milczała. - Sprawdzałam raz jeszcze. Tak, to ostatnie
dobre zdjęcie, które mi zrobiono. Pozostałe są ze szpitala, ale pokazuję je tylko mojemu
neurologowi.
Alex spoglądał na oba zdjęcia, ukazujące tę samą bystro - oką, śliczną dziewczynkę. Była
niesamowicie ładnym dzieckiem o ciemnych włosach, niebieskich oczach i szczupłej, delikatnej
twarzy, z której nie znikał uśmiech.
- W jaki sposób dostałaś się do programu ludzi z kapsuł? - spytał. - Myślałem, że nie
przyjmują nikogo powyżej pierwszego roku życia!
- Nie przyjmowali aż do mojego przypadku - odpowiedziała. - A to za sprawą doktora
Kenny'ego i Larsa, szefa infrastruktury szpitalnej; to dzięki ich staraniom uwierzono we mnie.
Uwierzono, że jestem na tyle inteligentna, by zdawać sobie sprawę z tego, co mi się przytrafiło.
Mówiąc wprost - że już nigdy nie będę mogła się poruszać o własnych siłach.
Wzdrygnął się.
 - Rozumiem, dlaczego nie chcesz, by ktokolwiek inny zapadł na tę chorobę.
- Właśnie. - Wygasiła obraz, zanim zdołał bliżej przyjrzeć się zdjęciom. - Po
doświadczeniach ze mną, zaczęto przyjmować do Szkoły - Laboratorium także starsze dzieci. Do
dzisiaj przyjęto już trójkę, ale żadne z nich nie jest starsze ode mnie.
- Och, moja pani. Jakże niesamowitym musiałaś być dzieckiem! - powiedział, dokładnie
akcentując każde słowo.
- Lizus - odparowała, ale w jej głosie dało się słyszeć nutkę zadowolenia.
- Mówię szczerze. - Nie dał się zbić z tropu. - Zanim zjawiłem się u ciebie, byłem na
rozmowach z dwoma statkami. Żaden z nich nie miał twojej osobowości. Ja szukałem kogoś jak
Jon Chernov; oni byli jak AI - Już wcześniej wspominałeś o Jonie - rzekła nieco zaskoczona. - Jaki
on ma związek z tym, co nas łączy?
- Nie mówiłem ci? - zdziwił się i palnął się dłonią w czoło. - A niech to, nic nie
powiedziałem! Jon jest człowiekiem z kapsuły. Był nadzorcą infrastruktury stacji, na której
pracowali moi rodzice.
- Och! - zawołała. - To dlatego...
- Co dlatego?
- Dlatego traktowałeś mnie od początku normalnie. Patrzyłeś na kolumnę, pytałeś o
pozwolenie wejścia na pokład, pytałeś o rodzaj muzyki, jakiej chciałabym słuchać w głównej
kabinie.
- Jasne, że tak! - powiedział z uśmiechem. - Zanim udało mi się opuścić Akademię, Jon
upewnił się, czy mam odpowiednie maniery, by współpracować z ludźmi z kapsuł. Dopiero by mi
dał, gdybym kiedykolwiek zapomniał, że tu jesteś i że jesteś tym członkiem załogi, który nie może
sobie pójść i zamknąć się w swojej kabinie.
- Opowiedz mi o nim - namawiała go.
Długo się zastanawiał, zanim przypomniał sobie, kiedy zaczął rozmawiać z Jonem.
- Po raz pierwszy uświadomiłem sobie, że on jest wokół mnie, kiedy miałem trzy, może
dwa latka. Moi rodzice są technikami chemicznymi na jednej ze stacji poszukiwawczych Lily -
Baer. W tamtym czasie nie było na stacji wiele dzieci, gdyż była nowa i jej personel stanowili
ludzie młodzi. Ponieważ dziećmi nie miał się kto zajmować, przypuszczam, że Jon zgłosił się na
ochotnika do opieki nade mną, gdy nie było w domu moich rodziców. Nie była to ciężka praca,
musiał tylko pilnować, by drzwi do mojego pokoju były zamknięte i by roboty domowe o czasie
mnie nakarmiły. Myślę jednak, że w pewnym sensie urzekłem go i zaczął ze mną rozmawiać,
opowiadać mi bajki, wreszcie programować roboty, by się ze mną bawiły. - Zaśmiał się. - W
pewnym momencie rodzice zaczęli obawiać się, że wymyśliłem sobie niewidzialnego przyjaciela.
Ponieważ zupełnie z tego nie wyrastałem, chcieli posłać mnie do psychiatry. Na szczęście wtedy
ujawnił się Jon i powiedział im, że to on jest tym niewidzialnym przyjacielem.
Tia śmiała się szczerze.
- Wiesz już, że Moira i ja znamy się od dawna. Odkąd pamiętam, ona zawsze była statkiem
kurierskim, który zaopatrywał moich “starszych". Dzięki temu tak długo się znamy.
- Zatem jesteś przyzwyczajona do przyjaciół, których nie możesz zobaczyć, ale z którymi
możesz porozmawiać. Kiedy poszedłem do szkoły, Jon w pewnym sensie zniknął z mojego życia,
dopóki nie zacząłem grać w szachy. On jest świetnym graczem; kiedy zauważył, że regularnie
ogrywam komputer, przypomniał sobie o mnie i znowu się pojawił.
W samym środku gry. Od tej pory zacząłem przegrywać - przypominał sobie wciąż lekko
podekscytowany.
- Cóż mogę powiedzieć? - spytała retorycznie.
- Myślę, że nie powinienem się skarżyć. Od tamtej pory został moim najlepszym
przyjacielem. Był jedynym człowiekiem, który podzielał moje zainteresowania archeologią. Kiedy
okazało się, że moi rodzice nie będą w stanie opłacić studiów na uniwersytecie, pomógł mi dostać
się do Akademii. Nie wiem, czy wiesz, ale rekomendacje człowieka z kapsuły liczą się dwa razy
więcej niż od kogokolwiek innego.
- Naprawdę?! - zawołała szczerze zdziwiona. - Czy aż tak ufają naszej ocenie?
- Słyszałaś jego przekazy. Jest tak samo jak ja zadowolony z tego, jak potoczyły się sprawy.
- Rozłożył ręce. - I to wszystko, co można powiedzieć na mój temat.
- Z grubsza - odparła chłodno. - Wyjaśnia to jednak parę kwestii.

Kiedy Alex przygotowywał się tego wieczoru do snu, wiedział, że nie zaśnie. Zawsze
myślał o Tii jak o osobie. Teraz jednak ta osoba miała konkretną twarz.
Jon Chernoy pokazał mu kiedyś, jak prawdopodobnie wyglądałby, gdyby żył poza kapsułą.
Alex musiał użyć całej siły woli, żeby nie dać po sobie poznać, jakie wrażenie wywarł na nim ów
widok. Po tym przeżyciu postanowił nie wiązać głosu z wyobrażeniem twarzy. Znał rysy twarzy
nie pochodzące od homo sapiens, które wyglądały bardziej ludzko niż oblicze biednego Jona.
Lecz Tia była po prostu ładnym dzieckiem. Z pewnością wyrosłaby na wspaniałą kobietę.
Zamknięta w tej kapsule jest może wspaniałą kobietą. Normalna dziewczyna pozbawiona
normalnego życia. Jak marionetka z obciętymi sznurkami. Nie zamierzał rozbić jej kolumny; nie
pociągały go istoty pozbawione życia. Kiedyś spróbował miłości z seksdroidem, ale czuł się potem
brudny i wykorzystany.
 Mimo to jej przypadek wydawał mu się szczególnie tragiczny. Przypadek Jona i jego życie
w kapsule było czymś, co każdy uważał za naturalne, jedynie możliwe Tia...
Jednak była szczęśliwa. Była tak samo szczęśliwa, jak każdy z jego szkolnych kolegów.
Gdzie tu zatem kryła się tragedia? Czyż nie tylko w jego umyśle?
Tylko w jego umyśle...
 CZĘŚĆ SZÓSTA

Alex byłby szczęśliwy, gdyby ostatnie dwanaście godzin w ogóle nie miało miejsca.
Wrócili z Tią do Bazy Diogenesa po burzliwej wyprawie i oczekiwali na kolejny lot. Tym
razem mieli zabrać ze sobą pasażerów. Ponieważ jednak ich “ładunek" miał przybyć zwykłymi
liniami kosmicznymi z Instytutu i Centrali, spodziewali się go dopiero za parę dni.
Zyskał zatem trochę wolnego czasu dla siebie. W bazie czekało na niego wiele rozrywek i
postanowił z nich skorzystać. Teraz strasznie żałował... och, nie z jakichś poważnych przyczyn. Nie
zalał się ani nie wpakował w kłopoty. Nie. Po prostu głupio się zachował.
Po prostu.
Włóczył się, szukając towarzystwa w sektorze portowym, zaglądając do pubów i barów.
Otrzymał kilka zaproszeń, ale przyjął tylko jedno: od czarnowłosej, niebieskookiej, cudownej,
małej istoty o zaraźliwym, głębokim śmiechu. Miała na imię Bet i była czwartą już w swojej
rodzinie amatorką lotów kosmicznych.
Nie zastanawiał się, dlaczego ją właśnie wybrał, nie pomyślał nawet, dlaczego odstąpił od
swych stałych upodobań, czyli brązowookich kobiet, o kasztanowych włosach i atletycznej
budowie ciała. Poznał dziewczynę, która była szefem załogi frachtowca, i było mu z nią dobrze.
Obejrzeli spektakl, zjedli kolację i zdecydowali się spędzić noc w pokoju hotelowym.
Przez cały ten czas nie zastanawiał się nad przyczyną swojego wyboru i nagle przyszedł
moment refleksji. Podczas jednej z intymnych chwil powiedział do niej: “Tia".
Myślał, że umrze tam wtedy. Na szczęście młoda dama była inteligentna; zaśmiała się,
nazwała go “Grigori" i obróciła wszystko w żart. Kiedy się żegnali, pocałowała go i rzekła mu, że
jego Tia jest szczęściarą i żeby ją od niej pozdrowił.
Dzięki duchom kosmosu nie musiał mówić jej prawdy. Wszystko, co zauważyła, to mundur
Organizacji Światów Centralnych i jego zachowanie sugerujące kontakt z lotami kosmicznymi, nic
poza tym. Z pewnością nie pomyślała, że jest mięśniowcem, a on nie wyjaśnił jej, co robi dla Służb
Kurierskich.
Zamiast wrócić na statek, zaczął się wałęsać. Trafił do superkosmicznego wesołego
miasteczka i wybrał pięć najbardziej piekielnych przygód, jakie tam oferowali. Dopiero po piątej
jego zażenowanie ustąpiło, ochłonął nieco i zaczął myśleć o przyszłości.
W żaden sposób jednak nie umiał zapomnieć o tym, co się stało. Całe szczęście, że
dziewczyna nie domyśliła się, kim jest Tia. Mięśniowcy mają o wiele cięższe przeprawy z
konsultantami. Centrala nie puszczała płazem podobnych wykroczeń. Obawiano się, iż może to
doprowadzić do takiej obsesji, że mięśniowiec zapragnie człowieka z kapsuły fizycznie, a to byłby
koniec dla całego statku.
Wrócił do doków z mieszanymi uczuciami. Nie miał pojęcia, co z tym wszystkim począć.
Nie wiedział, czy w ogóle można coś z tym zrobić.
Tia jak zwykle czule powitała swojego mięśniowca, gdy tylko pojawił się na pokładzie.
Dała mu trochę czasu, żeby doprowadził się do porządku. Oczywiście porządku według pojęć
Alexa.
- Dostałam spis pasażerów - powiedziała, kiedy zajął się swoimi zwykłymi obowiązkami. -
Chcesz go zobaczyć? Dowiesz się, czego możemy się spodziewać przez kilka następnych tygodni.
- Jasne - odrzekł Alex, ożywiając się trochę.
Prezentował się bardzo kiepsko, kiedy wrócił; Tia stwierdziła, że trochę za ostro świętował.
Nie wyglądał na skacowanego, ale prawdopodobnie przez ostatnie dwa dni spędzał aktywnie czas
przynajmniej przez dwadzieścia dwie godziny na dobę. Gdy opadł na swój fotel, włączyła dla niego
ekran.
- Oto kierownik naszej grupy, doktor Izak Hollister - Aspen.
Był to najstarszy z pasażerów; doktor czterech nauk, chudy jak słomka, gładko ogolony,
siwy jak gołąbek. Sprawiał wrażenie człowieka, który powinien się złamać przy pierwszym
podmuchu wiatru.
- Ma cztery doktoraty, opublikował dwanaście książek i dwieście artykułów. Do tej pory był
już szefem dwudziestu zespołów poszukiwawczych. Ma podobno niezłe poczucie humoru.
Posłuchaj.
Odtworzyła wybrany fragment.
- Muszę nadmienić - mówił Aspen skrzeczącym, nierównym głosem - że kilku moich
kolegów sugerowało, iż powinienem siedzieć przy biurku i pozwolić młodszym zająć się pracą na
terenie wykopalisk. Góż - kontynuował z chytrym uśmieszkiem - zamierzam pójść za ich radą.
Będę siedział za biurkiem w mojej kopule i pozwolę młodszym grzebać się w pyle planety. To
będzie chyba rozsądne rozwiązanie.
Alex zarechotał.
- Podoba mi się. Już się bałem, że to będzie nudna podróż.
- Na pewno nie z nim na pokładzie. A oto jego zastępca, podwójny doktor Siegfried Haakon
- Fritz. Gdyby ten tu dowodził, czekałaby nas dość ponura wycieczka.
Przywołała obraz Fritza. Był to facet o kwadratowej szczęce, oczach bez wyrazu i
monumentalnych rysach twarzy. Mógł stanowić model dla posągu ortodoksyjnego komunisty, na
przykład: Robotnik w służbie strefy albo Człowiek cnoty w poszukiwaniu nawrócenia. Jego
fizjonomia nie zdradzała czegoś takiego jak poczucie humoru. Wydawało się Tił, że gdyby
spróbował się uśmiechnąć, to głowa pękłaby mu na pół.
- To wszystko, co mam. Pięć minut milczenia. Nie powiedział ani słowa. Być może nie ufa
nagraniom i dlatego nie przemówił.
- Dlaczego? - spytał Alex zdziwiony. - Ma jakiś wewnętrzny uraz do nagrywania własnego
głosu?
- Jest praktykującym darwinistą - powiedziała.
- Och, bracie! - wykrzyknął Alex z obrzydzeniem. Praktykujący darwiniści byli uważani za
dziwaków i Tia była szczerze zdziwiona, że ktoś taki znalazł się w Instytucie. Generalnie
traktowano ich jako przedstawicieli paranauki. Osobiście Tia także nie uznawała nauk politycznych
za dziedzinę poważnych poszukiwań.
- Jego zapatrywania polityczne nie są jasne - mówiła dalej. - Ponieważ jednak nic na niego
nie znaleziono, w danych zapisano, że nie zawsze jego zapatrywania zgadzały się z polityką
Instytutu. Tak zazwyczaj określa się kogoś, komu raczej się nie ufa; mimo to nie ma podstaw do
usunięcia go ze stanowiska czy w ogóle z Instytutu.
- Rozumiem - rzekł Alex. - Zatem ani słowa o polityce w jego pobliżu. Będzie to temat
zakazany w głównej kabinie. Kto następny?
- Pracownicy naukowi. Ci mają już doktoraty z innych dziedzin, lecz teraz pracują nad
doktoratem z archeologii. - Podzieliła główny ekran na dwie części i zaprezentowała ich
równocześnie. - Po prawej Les Dimand - Taylor, homo sapiens, po lewej Treelrish - Yrnal - Leert, z
rasy Rayanthan. Treel jest płci żeńskiej. Les ma doktorat z biologii, Treel z ksenologii.
- Hmm, czy dla Treel jej specjalizacja nie jest zbyt “ludzka"? - spytał Alex.
Les był postawnym, mocno opalonym facetem, o miłej powierzchowności. Tylko jego oczy
były nieprzeniknione. Treel wyglądała na ssaka zimnego chowu, gdyż od kości policzkowych w
dół pokrywało ją gęste, brązowe futerko. Jej duże, okrągłe oczy patrzyły bystro wprost przed
siebie, widząc wszystko. Odnosiło się wrażenie, że przez te oczy nagrywa każdy szczegół.
- Nie mam niestety ich głosów, tylko statyczny obraz - kontynuowała Tia. - Oboje podlegają
bezpośrednio Aspenowi.
- Nie kamiennej twarzy? - spytał Alex. - Zresztą to logiczne. Każdy student lub doktorant
mu podległy musiałby wyglądać jak jego klonowana kopia. Nie wyobrażam sobie, by ktoś inny
mógł z nim długo wytrzymać.
- A oto nasi magistranci. - Znowu podzieliła obraz. - Pracują nad swym pierwszym
doktoratem. Obaj płci męskiej. Aldon Reese - Tambuto, człowiek, i Fred, z rasy Dushayne.
 - “Fred"? - parsknął Alex. - Interesujące. Dushayne nie mógł wyglądać bardziej
“nieludzko". Miał kwadratową, płaską głowę - dosłownie. Był płaski na czubku głowy; płaska
twarz, spłaszczone policzki. Był jasnozielony i nie miał ust, tylko cienką otoczkę wokół jamy
gębowej. Dushayne byli radykalnymi wegetarianami. Na swej rodzinnej planecie żywili się
wyłącznie sokiem z drzew i owoców. Poza ich światem wystarczała im woda z glukozą i inne
płyny. Charakteryzowali się olbrzymim poczuciem humoru.
- “Fred"? - powtórzył.
- Fred - odpowiedziała spokojnie Tia. - Niewielu ludzi umiałoby wymówić jego prawdziwe
imię. Jego organ głosu stanowi wibrująca membrana na czubku głowy. Nieźle może posługiwać się
naszą mową, natomiast my jego nie za bardzo. - Wyłączyła ekran. - Zaoszczędzę ci ich
wypowiedzi; są bardzo podekscytowani, jak wszyscy młodzi naukowcy, a to będzie ich pierwsza
wyprawa.
- Ratuj mnie! - zawył Alex.
- Masz być miły - powiedziała protekcjonalnie. - Nie pozbawiaj ich złudzeń. Pozwól, by to
zrobiły następne dwa lata, które tam spędzą.
Zamachał rękami.
- Nie zamierzam uświadamiać im, jaki koszmar ich tam czeka. Ile mają szans na to, że
zostaną tam na zawsze? Dwadzieścia procent? A będzie ich tylko sześciu.
- Szansę, że złapią coś nie tak makabrycznego są o wiele większe - stwierdziła. - Aktualnie
honor bycia pechowcem przysługuje przede wszystkim doktorantom i zastępcom szefa. To oni
bowiem wykonują najistotniejsze prace przy wydobywaniu znalezisk. Magistranci zazwyczaj
przesiewają piasek lub sporządzają katalogi znalezisk.
Alex już jej na to nie odpowiedział, gdyż pod śluzą pojawili się pierwsi pasażerowie.
Zjechał na dół windą, by ich przywitać, a Tia wysłała roboty do załadunku bagaży. Obaj młodzi
“ludzie" zasypali Alexa pytaniami, gdy tylko weszli do windy. Biedak odpowiadał im od czasu do
czasu, nie pojmując jednak połowy z tego, o czym mówili. Tia postanowiła mu pomóc.
- Witajcie na pokładzie, Fred i Aldon. - Włączyła się w ten nieład swoim jasnym, mocnym
głosem.
Zamilkli i przez chwilę rozglądali się w poszukiwaniu głośników.
Fred oprzytomniał pierwszy. Ponieważ jednak jego twarz nie była przystosowana do
okazywania ekspresji, nauczył się wyrażać ją językiem ludzi.
- Na początku było słowo! - wykrzyknął z przejęciem. - Ty jesteś statkiem mózgowym,
czyż nie, moja pani?
Niesamowite, ale w jego głosie można było doszukać się typowo angielskiego akcentu.
 - Dokładnie tak, sir - rzekła. - AH - 1033, do usług i do rozmowy.
- Ohooo! - odezwał się Aldon z prawdziwym przejęciem. - Polecimy statkiem mózgowym?
Zaokrętowali nas na statku mózgowym? Ohooo, nigdy nawet nie widziałem takiego statku z bliska.
Uch, jakie jest twoje prawdziwe imię? - Powoli się odwrócił, starając się znaleźć miejsce, do
którego powinien mówić.
- Hypatia, a krócej Tia - odpowiedziała mile zaskoczona zachwytem i taktem młodego
człowieka. - Nie zwracaj się do jakiegoś specjalnego miejsca, przyjmij po prostu, że jestem całym
statkiem. Tak w rzeczy samej jest. Mam nawet oczy w waszych kabinach. - Zaśmiała się na widok
zakłopotanej miny Aldona. - Nie martw się, nie będę ich używała. Wasze prawo do prywatności jest
dla nas święte.
- Wskażę wam kabiny i będziecie mogli sobie wybrać którąś z nich - zaoferował Alex. -
Wszystkie są jednakowe; zarezerwowałem tylko jedną, najbliżej głównej kabiny, dla doktora
Hollistera - Aspena.
- Cudownie! - wykrzyknął Aldon. - Ohooo, tu jest lepiej niż na statku pasażerskim! Tam
musiałem dzielić kajutę z Fredem i jeszcze dwoma innymi facetami.
- Tak było - potwierdził Fred. - Towarzystwo Aldona bardzo mi odpowiadało, ale ci dwaj
byli, jakby to powiedzieć, zepsutymi młodymi bęcwałami? Mieli aspiracje wysoko urodzonych bez
najmniejszych do tego podstaw. To było niezwykle meczące i odrobina prywatności dobrze nam
zrobi. Czy możemy zatem...?
Młodzi archeolodzy układali swoje rzeczy w kabinach, gdy na pokładzie zjawili się dwaj
ich starsi koledzy. Ci przybyli oddzielnie. Pierwsza przyszła Treel, przyjmując powitania ze
spokojem adeptki sztuki Zeń i wprowadzając się do pierwszej pokazanej jej kajuty.
Tuż po niej przybył Les Dimand - Taylor. Gdy tylko wszedł na pokład, Tia poznała w nim
eks - żołnierza, mimo że nie zasalutował w kierunku kolumny. Jej przypuszczenia potwierdziły się,
gdy Alex pokazał mu kabinę.
- Wszystko jedno co, mój stary - powiedział Taylor z nerwowym tikiem. - To lepsze niż
baraki, zapewniam cię. Tio? Czy czasem nie wydajesz w nocy jakichś niespodziewanych
odgłosów? Boję się - zaśmiał się lekko zawstydzony - boję się nagłych hałasów podczas snu.
Lekarze nazywają to pamiątką po “nieszczęśliwych przeżyciach". Drzwi będę miał zamknięte, więc
nie będę nikomu przeszkadzał, ale..
- Zakwateruj doktora tuż przy kabinie Treel, Alexie - zdecydowała. - Doktorze Dimand -
Taylor...
- Les, moja droga - poprawił ją z lekkim uśmiechem. - Dla ciebie i twoich przyjaciół - Les.
Uwolnijcie mnie choć na chwilę od tego brzemienia. Kiedy ludzie słyszą o moich tytułach,
zaczynają mnie zanudzać opowieściami o swoich problemach biofizycznych. Nie lubię im wtedy
mówić, że zainteresowałbym się ich kośćcem, gdyby przeleżał parę tysięcy lat pod ziemią.
- Zatem, Les - odrzekła. - Podejrzewani, że znasz Treel?
- Bardzo dobrze. Niezwykle rozważna osoba. Jeżeli będzie moją sąsiadką, nie
przypuszczam, żebym kiedykolwiek coś usłyszał z jej kabiny. - Zdawał się zaskoczony tym, że Tia
nie nalegała, by wdał się w szczegóły dotyczące jego dolegliwości.
- Wasze kabiny znajdują się między ładowniami i są specjalnie wygłuszone - powiedziała
Tia. - Nie powinieneś niczego słyszeć. Poza tym mogę w nocy włączyć ci dodatkowe wyciszenie,
jeżeli sobie tego zażyczysz.
Rozluźnił się.
- Byłoby to bardzo miłe z twojej strony. Mój zwierzchnik, doktor Aspen, poinformował
wszystkich o mojej przypadłości, więc wiedzą, że nie wolno zwracać się do mnie znienacka.
Myślę, że nie powinno być żadnych problemów.
Zajął się rozpakowywaniem rzeczy i Alex wrócił do głównej kabiny.
- Były komandos - stwierdziła krótko Tia.
- Znalazłaś to w jego danych? - spytał Alex. - Myślałem, że takie rzeczy są utajnione.
- Jeżeli wiesz, gdzie szukać i czego szukać, to podane fakty łatwe są do odszyfrowania -
powiedziała. - Gdzie? Na pewno nie w danych z Instytutu. Pamiętaj, żebyś się nie skradał po
pokładzie, mój drogi.
- Od kiedy zaniedbałem swoje uciążliwe ćwiczenia karate, wydaje się to dobrym pomysłem.
- Przez chwilę się zastanawiał i poszedł do swojej kabiny. Moment później wrócił z czymś, co
wyglądało jak bransoletka z dzwoneczkiem. - To jest najnowszy krzyk mody ostatnich miesięcy.
Kupiłem ją, ale niezbyt mi się spodobała, więc jej nie noszę. - Założył bransoletkę na but. - I już.
Teraz zawsze będzie mnie słyszał, nawet gdy zapomnę chodzić na palcach. - Dźwięk dzwoneczka
nie był głośny, ale dostatecznie dobrze słyszalny.
- Świetny pomysł. A oto i sam szef. Alex, idź mu pomóż.
Mięśniowiec zbiegł na dół i wziął od Aspena jego bagaż. Nie było tego dużo, ale doktor nie
mógł już zbyt wiele dźwigać. Tia zastanawiała się, dlaczego Instytut nadal wysyłał na wyprawy
tego starego już człowieka.
Zrozumiała to, gdy znalazł się na pokładzie. Wszyscy jego podwładni natychmiast skupili
się wokół niego, pałając entuzjazmem. Ponieważ dyskusja toczyła się w jego kabinie, poprosił Tię
o pozwolenie na przeniesienie jej do głównego pomieszczenia i o możliwość skorzystania z
jednego z ekranów.
- Oczywiście - odpowiedziała Tia.
 Była w pewnym sensie oczarowana doktorem Aspenem, który nazywał ją “my lady" i
poświęcał jej tyle samo uwagi, co swoim studentom i doktorantom.
Gdy przeszli do głównej kabiny, doktor Aspen skierował wzrok ku kolumnie.
- Mówiono mi, że interesujesz się archeologią i sporo wiesz na jej temat, my lady -
powiedział, zajmując miejsce przy jednym z bocznych monitorów. - I ty także, Alexie. Proszę
zatem, żebyście czuli się pełnoprawnymi członkami naszego zespołu. Jeżeli odkryjecie, że o czymś
zapomnieliśmy lub coś przeoczyliśmy, zwróćcie nam, proszę, na to uwagę.
Alex był zaskoczony; Tia nie. Znała już trochę Aspena z nagrań. Jego fama urosła do
swoistej legendy. Każdy student pragnął polecieć z nim na wykopaliskowe stanowisko. Jego
wiedza, osobowość i umiejętności dydaktyczne prawie zawsze zapewniały przyszłą karierę. Taki
był Aspen - inspirujący, otwarty na pytania, a zarazem doskonały naukowiec i poszukiwacz
zabytków.
W jednej chwili uczniowie utworzyli wokół niego krąg. Nawet Alex był tym wszystkim
zafascynowany. Tia tymczasem bystro wypatrywała brakującego członka załogi. Czuła, że Haakon
- Fritz celowo opóźnia swoje przybycie, by zostać powitanym przez studentów doktora Aspena.
Sądziła, że gdy to się nie stanie, będzie spodziewał się wielkich przeprosin. Nie zamierzała zrobić
mu tej przyjemności.
Połączyła się z portowym systemem obserwacyjnym i spostrzegła Haakona - Fritza na
długo przedtem, zanim był osiągalny dla jej własnych sensorów. Miała więc sporo czasu, żeby
przerwać toczącą się dyskusję.
- Moi państwo! Doktor Haakon - Fritz przekroczył bramy portu. Treel i Les wymienili
spojrzenia, ale nie powiedzieli ani słowa. Aspen tylko się uśmiechnął i podniósł się z fotela, gdy
Tia zatrzymała nagranie, które było przedmiotem ich dysksji. Alex zbiegł na dół, by powitać
Haakona - Fritza przy windzie.
Doktor nie został więc przywitany widokiem pleców rozdyskutowanej młodzieży; zamiast
tego natknął się na mięśniowca Służb Kurierskich czekającego na niego przy windzie. Zaś na górze
oczekiwała reszta grupy, a zwierzchnik zgotował mu szczególnie serdeczne powitanie.
Nie zdradził niczego mimiką twarzy, ale Tia miała wrażenie, że był niezwykle zaskoczony.
- Witamy na pokładzie, doktorze Haakon - Fritz - powiedziała, kiedy szybko ściskał dłonie
członków zespołu. - Mamy dla pana przygotowanych pięć kabin do wyboru, jeżeli zależy...
- Jeśli macie tu więcej niż jedną wolną kabinę - przerwał jej szorstko Haakon - Fritz,
zwracając się nie do niej, ale do Alexa - to chciałbym zobaczyć je wszystkie, zanim dokonam
wyboru.
 Tia znała już dostatecznie dobrze Alexa, by wiedzieć, że był wściekły. Jednak zachował się
wyśmienicie.
- Oczywiście, profesorze - powiedział, świadomie myląc jego tytuł. - Proszę za mną.
Skierował się ku mieszkalnej części statku, pozwalając, by Haakon - Fritz sam niósł swoje
torby.
Treel wydała z siebie dźwięk, który zabrzmiał jak wyraz największego zdegustowania; Fred
przewrócił oczami, co było chyba jedynym sposobem wyrażenia ekspresji, jaki mógł się pojawić na
jego twarzy.
- A niech to - rzekł z wyrazem niezwykłego zdziwienia. - To było po prostu niewybaczalne!
- On jest... praktykującym darwinistą - powiedziała Treel. - Za pozwoleniem, sir - zwróciła
się do Aspena. - Wiem, że uważa go pan za świetnego naukowca, ale jestem szczęśliwa, iż to nie
jemu podlegam.
Fred wciąż był zażenowany.
- Praktykujący darwinista? - zapytał. - Czy ktoś jest w stanie wyjaśnić zdumionemu,
młodemu wegiemu, co to wszystko znaczy i dlaczego on był tak niegrzeczny w stosunku do lady
Tii?
Tia postanowiła podjąć wyzwanie.
- Praktykujący darwiniści uważają, że prawa Darwina powinny odnosić się do każdej
dziedziny życia. Jeżeli ktoś ulegnie wypadkowi, nie pomogą mu. Jeżeli trzęsienie ziemi zniszczy
miasto, należy jego mieszkańców zostawić samym sobie. W razie zarazy powinno się posłać tylko
najpotrzebniejsze środki, odizolować ofiary, by umarły lub przeżyły w zależności od
indywidualnych predyspozycji. Jak zauważyliście, niektórzy fanatyczni wyznawcy praktycznego
dar - winizmu uważają, że istnienie ludzi z kapsuł jest, delikatnie mówiąc, nieporozumieniem.
Niektórzy nawet nie przyjmują do wiadomości tego, że istniejemy.
Profesor Aspen pokręcił ze smutkiem głową.
- Wyśmienity naukowiec, a tak spaczony przez fanatyzm - powiedział, ponownie siadając w
fotelu. - Z tego właśnie powodu niczego więcej nie osiągnie. Miał szansę, mógł prowadzić
indywidualne prace poszukiwawcze, ale odmówił rozważania jakichkolwiek teorii, które nie były
zgodne z jego własną. Teraz może być najwyżej pomocnikiem szefa takich wykopalisk, jak nasze. -
Popatrzył ze smutkiem na twarze czwórki swoich uczniów. - Niech to będzie dla was lekcją, żeby
nigdy fanatyzm nie przesłonił wam oczu.
- Problem z fanatykami sprowadza się do tego - wtrąciła się Tia - że zamykają się oni w
pojęciach własnego umysłu i nie przyjmują niczego, co nie pasuje do tych pojęć. Najgroźniejsze w
ich zachowaniu nie jest to, że gotowi są umrzeć, by dowieść słuszności swych twierdzeń, ale to, że
gotowi są zabić, by słuszność tę udowodnić.
- Dobrze powiedziane, my lady. - Doktor Aspen znowu spojrzał na ekran. - Teraz, znając
zwyczaje Haakona - Fritza, który długo będzie się dąsał w swojej kabinie, możemy wrócić do
naszej dyskusji.
Zespół rozpoznawczy zostawił wykopaliska w niezłym stanie; sprzęt był poukładany,
kopuły napompowane i pozamykane, stanowiska zabezpieczone przed zniszczeniem. Grupa
Aspena postawiła dwie nowe kopuły i drugie laboratorium. Zaczęła się normalna praca.
Wszystko wydawało się w porządku; grupa była na miejscu, nawet grubiański Haakon -
Fritz spuścił nieco z tonu, wziął się do pracy. Nie było przyczyn, dla których AH - 1033 miałaby
pozostawać na tej planecie. Zwłaszcza że mogła odwiedzić inne nowo założone kolonie
archeologów.
Jednak rozkazy były wyraźne. Alex i Tia doskonale wiedzieli dlaczego, nawet jeżeli
wydawało się to dziwne. Statki Organizacji Światów Centralnych obarczone były swoistymi
zadaniami, wyznaczonymi przez Instytut, a wynikającymi z sytuacji każdej nowo założonej
kolonii.
Grupy archeologiczne tego typu były dobierane ze szczególną starannością, i to nie tylko ze
względu na ograniczoną liczbę personelu. Chodziło tu o ich osamotnienie. Czyhało na nich wiele
niebezpieczeństw. Całą ich listę Tia przedstawiła kiedyś Alexowi. Nie było sensu wystawiać ich od
pierwszego dnia na próbę.
Dlatego kandydaci na członków ekipy przechodzili najpierw testy i badania
psychologiczne. Sprawdzano ich zrównoważenie psychiczne w warunkach osamotnienia i w
stosunku do reszty grupy. Oczywiście istniała tu możliwość pomyłki i takie pomyłki już się
zdarzały. Czasami prowadziły one wręcz do morderstwa, innym razem do próby samobójstwa.
Problemy natury psychologicznej pojawiały się z reguły na samym początku pracy zespołu,
kiedy działania przygotowawcze były już zakończone. Wtedy to stres związany z nową sytuacją
życiową mógł się przerodzić w coś poważniejszego. Jeżeli cokolwiek miało się zdarzyć, zdarzało
się właśnie na początku. Zespół przez kilka tygodni przelotu zajmował ciasne kajuty wahadłowca.
Były to idealne warunki do narodzin stresu, który mógł wywoływać wzajemne niechęci.
W myśl rozkazów Instytutu wahadłowiec musiał pozostać na miejscu pod byle jakim
pretekstem i prowadzić baczną obserwacje tego wszystkiego, co działo się na planecie. Trzeba było
zwrócić szczególną uwagę na personalne konflikty, nietypowe zachowanie się kogoś z zespołu i na
to, czy stare dziwactwa nie przerodziły się czasami w obsesje. Personel statku zobowiązany był
upewnić się, że na planecie nie dojdzie którejś nocy do potwornego mordu.
 Alex najbardziej martwił się Lesem i jego syndromem wstrząsu psychicznego, który
mężczyzna zapewne przeszedł w przeszłości. Tia natomiast miała wiele innych problemów, a raczej
obawiała się, że się dopiero pojawią. Szczególnie interesowała się Fredem i Aldonem, dla których
był to pierwszy pobyt na tak małym stanowisku poszukiwawczym. Poza tym Aldon nigdy przedtem
nie był na innej planecie. Pomijając niegrzeczne jej traktowanie, Haakon - Fritz okazał się wręcz
bez skazy pod względem przystosowania się do nowych warunków. Wiedziała, że przebywał już na
kilku planetach i na żadnej nie sprawiał kłopotów. Także i tym razem, gdy tylko zabrał się do pracy,
wydawał się nią pochłonięty i chętnie współdziałał z innymi. Takim właśnie przedstawiały go
nagrania z poprzednich wykopalisk. Nie było wzmianki o tym, że patrzy na sprawy zawodowe
poprzez filtr swego fanatyzmu. Aldon i Fred natomiast uczestniczyli przedtem tylko w pracach
stuosobowego zespołu szacującego. Oznaczało to, że była tam wystarczająca liczba ludzi, by mogli
rozładować swe emocje; nie byli zmuszeni do codziennego oglądania tych samych twarzy, do
rozmawiania z tymi samymi osobami.
Przez pierwszych parę dni wszystko wydawało się w porządku. Może nie był to idealny
zespół, ale w pewnym sensie się dogrywał. Zarówno Alex, jak i Tia odetchnęli z ulgą.
Przynajmniej jedno z nich zrobiło to za wcześnie.
Tej nocy zaczął padać zimowy deszcz.

Tia zajęta była przeglądaniem nagrań, które skopiowała w bazie. Szukała kolejnej możliwej
inwestycji, podobnej do tej z Largo Draconis. Było późno, bardzo późno; osiedle pogrążone było w
ciszy i ciemności. Alex nazywał tę porę nocą. Spał już w swojej kabinie. Tia postanowiła także
skorzystać z dobrodziejstwa trzygodzinnego głębokiego snu, gdy burza nagle rozpętała się na
dobre.
Było to oberwanie chmury. Ściana deszczu i wiatru z taką siłą uderzyła w jej skórę, że Tia
niemal zadrżała. Chwilę potem huk gromu i błysk wyrwały Alexa ze snu.
- Co? - wymamrotał nagle rozbudzony. - Jak? Co? Potrząsnął głową, by się dobudzić, gdy
kolejna błyskawica rozdarła niebo i wstrząsnęła Tia.
- Co się dzieje? - zapytał, gdy Tia wbijała liny stabilizujące obok swych stóp. - Czy ktoś nas
atakuje?
- Nie, Alex, to burza - odpowiedziała, upewniając się, że wszystko jest pozamykane i że
roboty pomocnicze są na pokładzie. - Nigdy czegoś podobnego nie przeżyłam. Niesamowita burza.
Włączyła swoje zewnętrzne kamery tak, by Alex mógł zobaczyć żywioł. Sama upewniła się
jeszcze, czy jest dostatecznie zabezpieczona przed wyładowaniami elektrycznymi. Alex przeszedł
do głównej kabiny i opadł na swój fotel trochę przerażony siłą huraganu, który szalał wokół nich.
 Błyskawice praktycznie bez przerwy oświetlały niebo. Było jaśniej niż w dzień. Huk
gromów przerodził się w jeden ryk, a ściana deszczu chłoszcząca okolicę ograniczała widoczność
do tego stopnia, że słabo widzieli własne urządzenia zewnętrzne. Wszelkie próby nawiązania
łączności radiowej z obozowiskiem spełzły na niczym.
- Co się u nich dzieje? - spytał nerwowo Alex.
- Nie mamy możliwości sprawdzenia - odpowiedziała ociągając się. - Poprzedni zespół też
przeszedł przez coś takiego, więc przypuszczam, że i tym razem baza nie zostanie zmyta z
powierzchni planety. Kopuły mieszkalne mają specjalne zabezpieczenia antystatyczne, ale kto wie,
co może stać się ze sprzętem? Zwłaszcza przy tak silnych wyładowaniach.
Nie trzeba było wielkiej wyobraźni, żeby przyznać jej rację. Deszcz przez ponad godzinę
dokładnie zalewał każdy źle zabezpieczony obiekt. Szalejące gromy dopełniały aktu zniszczenia.
Gdy burza przycichła, wieści z bazy nie były najlepsze. Pioruny zniszczyły generator
zasilający pole ochronne bazy. Została po nim kupa na wpół stopionej aluminiowo - plastikowej
masy. Tia pierwszy raz coś podobnego widziała. Gromy musiały walić w niego bez przerwy.
Generator wspomagający nie nadawał się do użytku, mimo że Haakon - Fritz wraz z Lesem
pracowali nad nim przez całą noc. Zbyt wiele części było uszkodzonych. Prawdopodobnie od
chwili załadowania go do skrzyni nikt nigdy go nie sprawdzał. Kto wie, ile wykopalisk obsłużył w
takim stanie. Teraz jednak grupa doktora Aspena musiała drogo płacić za te zaniedbania.
Tia przeprowadziła rano rozmowę z Aspenem. W samej bazie nie było wielkich zniszczeń,
jednak to, co się stało, mogło mieć poważne konsekwencje. Nie posiadali generatora zasilającego
pole ochronne. Pozbawieni byli zatem obrony przed miejscową fauną, od insektów zaczynając, a na
groźnych drapieżnikach kończąc. Gdyby ogromne owady wielkości myszy stały się agresywne, nie
mieliby żadnych szans, by utrzymać je z dala od obozu. Zwykłe ogrodzenie nie było żadną
przeszkodą dla chmar owadów. Wiedzieli o tym z relacji poprzedniej grupy.
- Nie mam w ładowniach podobnego generatora - powiedziała Tia. - Nie mam też nawet
połowy części, których potrzebujecie do naprawy zapasowego urządzenia. Nikt nie wspominał o
burzach takich jak ta, ale nie możemy odrzucić przypuszczenia, że to się powtórzy. Ile takich
kataklizmów wytrzymacie? Zbliża się zima, a ja nie mam pojęcia, co robią wtedy tutejsze
zwierzęta. Czy nie powinniście się ewakuować?
Doktor Aspen wydął usta w skupieniu.
- Nie widzę przyczyny, dla której powinniśmy to uczynić, my lady - odpowiedział. -
Generator był jedynym urządzeniem bez właściwych zabezpieczeń. Poprzedni zespół przetrwał
tutaj zimę bez żadnych incydentów. Nie ma tu nic na tyle wielkiego, by nas przerazić. Najwyżej
trochę insektów, prawdopodobnie do pierwszego mrozu. A te szakalopodobne stwory będą wokół
nas krążyć, robiąc sporo hałasu, lecz zbyt się boją, by nas zaatakować.
Alex jak zwykle położył nogi na konsolecie i przyznał rację archeologowi.
- Ja także nie widzę tutaj jakiegoś wielkiego zagrożenia. Chyba że pioruny zniszczą coś
bardziej istotnego dla przeżycia.
To, co mówili, niezbyt się podobało Tii, ale nie spierała się z nimi.
- Jeżeli tak to widzicie - zgodziła się. - Jednak zostaniemy tu aż do końca owych deszczy.
Na wszelki wypadek.
Zostali. Lecz nie było już więcej takich burz, jak ta pierwsza. Deszcze stały się
łagodniejsze, zaczynały się koło północy i trwały do świtu. Czasami jakiś grzmot budził Alexa.
Doszła do wniosku, że pierwsza burza musiała być jakimś wybrykiem natury, czymś nie do
przewidzenia. Przestała też dziwić się poprzedniej grupie, że o niczym podobnym nie wspomniała.
Lecz to nie załatwiało sprawy zepsutego generatora.
Pogoda była coraz bardziej zimowa, a deszcz zostawiał na wszystkim warstewkę lodu.
Topniał on około południa, jednak do tego czasu trudno było poruszać się po okolicy. Dlatego
zespół zmienił godziny pracy. Zaczynali koło dziesiątej, a kończyli o dwudziestej drugiej. Mimo
obietnic, doktor Aspen upierał się, by pracować razem ze swoimi studentami. Ale nikt, nawet
Haakon - Fritz, nie chciał pozwolić na to, by szef ryzykował upadek na śliskiej powierzchni.
W tym czasie Tia zrobiła spis najpotrzebniejszych rzeczy. Nagłe ochłodzenie spowodowało,
że wszystkie małe zwierzęta pochowały się lub przeszły w stan hibernagi. Szakalom coraz trudniej
było znaleźć pożywienie i w naturalny sposób łączyły się na okres zimy w stada. Miały teraz
większe szansę w polowaniu na duże gryzonie i zwierzęta roślinożerne.
Coraz liczniejsze ich stada zaczęły regularnie krążyć wokół obozu.
Tia mogła pogratulować sobie wyboru miejsca do lądowania. Znajdowała się pomiędzy
bazą a wykopaliskami; swobodnie stąd obserwowała zarówno bazę, jak i archeologów. Szakale
przyglądały się pracującym ze wzgórz wokół obozowiska... Ze wzgórz, które nie były otoczone
polem siłowym.
Podzieliła się swoimi obawami z Alexem, który zauważył, że bestie zawsze rozpierzchały
się na oznakę choćby cienia agresji ze strony człowieka. Jeszcze raz rozmawiała z doktorem
Aspenem, który z kolei stwierdził, iż zwierzęta prawdopodobnie szukają czegoś do upolowania i
odejdą, kiedy uznają, że nic tu nie znajdą.
Nie miała więcej okazji, by poruszyć ten temat. Ponieważ nad planetą krążyły dwa
księżyce, i to w różnych fazach, noce nie były tu ciemne. Chyba że padało. Podobnie przestały być
ciche. Stada szakali rozpoczynały swój koncert, gdy tylko słońce gasło, i wyły, ile sił, aż do
pierwszych kropli deszczu. Tia stała się wkrótce ekspertem w dziedzinie rozpoznawania
wydawanych przez nie odgłosów. Rozróżniała wspólne, długotrwałe wycie od nagle urywanego
jakby śmiechu lub płaczu. Najbardziej złowieszcze było to, które wydobywało się z pełnej piersi,
czyli zawołanie łowieckie. Umiała po tym wyciu określić ich położenie, wiedziała, kiedy coś
goniły, wiedziała, czy dopadły ofiarę, czy też ją straciły.
Tii nie podobał się jednak rozwój wypadków. Stado liczyło teraz około sześćdziesięciu
sztuk, którym niezbyt się wiodło. Najprawdopodobniej ruch wokół obozowiska spłoszył większość
zwierzyny stanowiącej ich pożywienie. Dlatego wszystkie małe sfory połączyły się w jedno wielkie
stado. Łatwiej było w ten sposób coś upolować, ale o najedzeniu się nie było mowy. Były coraz
bardziej wychudzone i zdesperowane. Na sześć prób upolowania jakiegoś trawożercy udawała się
jedna. Polowały już tylko dwa razy w nocy. Czy powinnam zasugerować, by zespół zaczął je
karmić? Może należałoby podrzucić im coś od czasu do czasu? Ale czy to nie stworzy problemów
w przyszłości? Mogłoby to spowodować uzależnienie stada od ludzi, co z pewnością nie byłoby
korzystne. A może udałoby się wyprowadzić w ten sposób stado na inne terytorium? Ale jeżeli
przez to szakale przestaną się bać ludzi? Cała ta sytuacja przywiodła jej na myśl stare rosyjskie
baśnie. Trojki brnące przez śnieg, rżące z przerażenia konie i wilki pędzące śladem uciekających.
Stado coraz bardziej przybliżało się każdej nocy, każdej nocy coraz wyraźniej było słychać skowyt.
Właśnie nadchodził czas nocnej przerwy w pracy zespołu. W kopułach nie groziło ludziom
żadne niebezpieczeństwo.
Ponieważ cały teren był oświetlony reflektorami, zwierzęta nie odważyły się przekroczyć
jasnego kręgu. Trzymały się na skraju poświaty, pogrążone w ciemności. Kiedy wszyscy byli już
bezpieczni, Les zdalnie wyłączał światła. Do tej pory nie było żadnych problemów. Szakale krążyły
zwykle z dala od siedzib mieszkalnych.
Jakby odpowiadając na jej przemyślenia, stado wydało odgłos, gdy pierwszy z archeologów
zaczai opuszczać jasno oświetlone stanowisko. Były bardzo blisko.
Tia szybko włączyła czujniki podczerwieni.
Sfora znajdowała się tuż, tuż, na wzgórzu po prawej stronie od wykopalisk!
Drapieżniki spoglądały na dół, w kierunku grupy. Przewodnik stada znowu zawył. Nie było
wątpliwości, tym bardziej że natychmiast odpowiedziały mu inne. To było nawoływanie do ataku.
Łup w zasięgu; czas na polowanie.
Przewodnik stada patrzył wprost na archeologów. Naukowcy obejrzeli się, czując, że coś
jest nie tak. Zarówno szakale, jak i archeolodzy zamarli w bezruchu. Oczy zwierząt lśniły
czerwonymi refleksami odbijającego się w nich blasku reflektorów. Takie było oczywiście
naukowe wyjaśnienie tego zjawiska.
 - Alex - powiedziała stanowczo. - Mamy problem.
Wyskoczył ze swej kabiny jak oparzony, zerknął przelotnie na ekran i popędził do ładowni
statku, gdzie znajdowały się grawitacyjne sanie, zwane ślizgowcem.
Wtedy w furii dzikiego ataku stado puściło się w dół zbocza.
Haakon - Fritz rzucił się do ucieczki jak światowej sławy sprinter, zostawiając resztę za
sobą. Wydawało się, że cały wszechświat teraz zupełnie dla niego nie istniał. Bogowie! Aspen nie
może biegać... Jednak Les i Treel nie zamierzali pozostawić Aspena, by stał się specjalnością a la
carte. Porwali szefa między siebie, jakby mieli to opanowane od dawna. Dosłownie unieśli go w
górę i zaczęli z nim uciekać. Za nimi podążali Fred i Aldon, tworząc coś w rodzaju tylnej straży.
Szakale były coraz bliżej, a do kopuł mieli jeszcze sporo metrów.
Kiedy stado zbiegło już ze zbocza, a piątka uciekających pokonała trzy czwarte drogi,
Haakon - Fritz dotarł do najbliższego budynku. Gwałtownie uderzył w pneumatyczny zamek drzwi
i wpadł do środka.
Chwilę potem zamknął je od wewnątrz. Czerwone światełko nad futryną potwierdzało
szczelne ich zamknięcie.
- Alex! - wołała Tia z przerażeniem, widząc, jak szakale nieubłaganie zbliżają się do swych
ofiar. - Alex, zrób coś! - Nigdy nie czuła się tak bezsilna.
Sanie grawitacyjne poruszały się bezszelestnie, ale miały zainstalowane głośniki dużej
mocy. Służyły one do przekazywania wiadomości w locie, ale i do urozmaicania pilotom czasu
muzyką. Do jej sensorów dotarł nagle przeraźliwy ryk hard rocka. Gdy zwróciła w tamtym
kierunku swoje kamery, zobaczyła, jak Alex pędzi z pełną szybkością i z włączoną na cały
regulator muzyką.
Nieznany ryk i skowyt wstrzymał na chwilę pogoń szakali. Zwierzęta zaczęły się oglądać,
wreszcie stanęły zdezorientowane, szukając źródła owego hałasu. Były to dla nich dźwięki tak
niesamowite, że nie wiedziały, jak zareagować. Alex wjechał w środek stada, a one uskakiwały na
boki.
Nie był w stanie wziąć na ślizgowiec uciekającej piątki, gdyż musiałby się prawie
zatrzymać i sfora z pewnością by ich dopadła. Gdyby jednak zdołał zwrócić uwagę szakali na
siebie, istniała szansa, że to on będzie przedmiotem ataku. To dawało możliwość ucieczki
pozostałym.
Taka myśl zapewne przyświecała Alexowi, gdy ruszył w kierunku stada. Dzięki temu reszta
miała wystarczająco dużo czasu, by dotrzeć do drugiej kopuły. Biegli zatem co sił w nogach, a Alex
krążył wśród szakali, koncentrując ich uwagę na sobie. Wykonywanie różnego rodzaju manewrów
między krwiożerczymi zwierzętami, i to tylko metr nad ziemią, nie należało do rzeczy łatwych!
Praktycznie nie mógł się pomylić.
Ostro zakręcał, przechylając ślizgowiec na jeden bok; unosił czubek sań do góry i nagle
opuszczał w dół; prowokował przywódcę stada i w ostatniej chwili odskakiwał, zanim zwierzę
zdążyło wskoczyć na ślizgowiec. Wszystko to przy dźwiękach przeraźliwej muzyki z włączonymi
sygnałami alarmowymi i z wrzaskiem samego pilota. Alex walczył z szakalami jedyną bronią, jaką
dysponował - saniami grawitacyjnymi. Tia żałowała, że nie ma na pokładzie systemu
unieszkodliwiania zwierząt - wciąż nie zaaprobowanego przez Instytut. Dzięki choćby urządzeniu
ogłuszającemu mogliby się pozbyć kłopotu.
Szakale zdały sobie sprawę, że atak oznaczał próbę ich przegonienia lub zabicia. Ponieważ
jednak żaden z nich nie został zabity ani zraniony, zaczęły zachowywać się coraz bardziej
agresywnie. Musiały rzeczywiście być niesamowicie głodne. Rzucały się na sanie, usiłując je
ściągnąć w dół.
Tia natychmiast zrozumiała, co się stało. Alex właśnie przeistoczył się z pogromcy w ofiarę.
Próbował rozpędzić stado, imitując zachowanie rozsierdzonego byka. Atakował psy zderzakami
ślizgowca. Normalnie szakale prawdopodobnie odstąpiłyby i pobiegły szukać łatwiejszej zdobyczy.
To był jednak dla nich bardzo ciężki okres i wszystko, co się poruszało, stanowiło dobry kąsek.
Alex znalazł się w prawdziwym niebezpieczeństwie.
Lecz był o wiele lepszym pilotem, niż Tia przypuszczała. Przez cały czas trzymał zwierzęta
w bezpiecznej odległości od sań. Jednocześnie kręcił wokół nich nie kończące się kółka i
serpentyny.
Wtem jeden z większych osobników wykonał potężny skok i wylądował na tylnym
zderzaku ślizgowca.
- Alex! - znowu zadrżała.
Obejrzał się przez ramię i zobaczył nadchodzące niebezpieczeństwo.
Posłał sanie w szaleńczy wiraż; boczne silniki wspomagające aż zawyły z przesilenia.
Szakal nie dawał za wygraną. Wbił pazury w osłonę zderzaka i przyczaił się nisko. Powoli, krok za
krokiem, zaczął iść ku Alexowi.
Powodowany czymś, co było mieszaniną natchnienia i szaleństwa, włączył silniki
hamujące. Ślizgowiec zatrzymał się w połowie obrotu; siła odśrodkowa cisnęła Alexem w bok, na
pasy bezpieczeństwa oraz wyrzuciła szakala na sam koniec pojazdu i w ogóle z sań. Zwierzę
poleciało w kierunku sfory, robiąc przy tym co najmniej tuzin koziołków.
W tej samej chwili uciekający dotarli do drugiej kopuły.
 Błysk światła otwieranych drzwi zasygnalizował Alexowi, że są już bezpieczni. Postanowił
dalej nie igrać z losem.
Pojazd Alexa pomknął w stronę Tii; w tym czasie ona otworzyła wnękę ładunkową i
włączyła pole siłowe. Miała nadzieję, że Alex zdoła na czas wyhamować, by nie uderzyć w tylną
ścianę. Wiedziała, że nierówno lecący śmigłowiec bardzo łatwo mógł otrzeć się o coś, wchodząc z
taką szybkością w pole siłowe.
Nawet nie zwolnił, gdy zahaczył o drzwi ładowni. Tia zamknęła je tuż za nim. Nie
zwracając na to uwagi, Alex zmniejszył moc silników; pojazd wytracał prędkość, sunąc brzuchem
po podłożu, co wywołało deszcz iskier. Zboczył z kierunku lądowania i uderzył w tył ładowni.
Przytomny manewr Alexa, wspierany działaniem pola siłowego, osłabił jednak impet uderzenia do
tego stopnia, że śmigłowiec lekko tylko wgniótł ścianę wychwytującą. Jeszcze raz Alex zawisł na
pasach bezpieczeństwa. Na bokach i z tyłu ślizgu widoczne były ślady zębów próbujących go
zatrzymać szakali.
Alex siedział przez chwilę nieruchomo, ciężko dysząc. Sensory Tii nie sygnalizowały
jakichś obrażeń, więc postanowiła poczekać, aż złapie oddech.
Kiedy wreszcie podniósł głowę, Tia z uwagą przyjrzała się jego twarzy. Pokrywał ją
rozpalony rumieniec, ale nie było na niej widać oznak szoku lub bólu.
- Cóż - powiedziała spokojnym i zrównoważonym głosem. - Zdaje się, że wiesz, jak zrobić
na kimś wrażenie.
Zamrugał oczami - zaraz potem opadł swobodnie na fotel i szczerze się roześmiał.
Nikomu nie było do śmiechu następnego dnia, gdy Haakon - Fritz wyszedł ze swego
ukrycia i spotkał się z resztą zespołu. Nie miał wyboru, Tia zagroziła, że wpuści do środka szakale,
jeżeli nie wyjdzie z kopuły. Oczywiście była to czcza pogróżka, ale Haakon tego nie wiedział. Tak
jak i inni praktykujący darwiniści nie pojmował zdolności i człowieczeństwa statków mózgowych.
Les obezwładnił go, zanim ten zdążył cokolwiek powiedzieć. Jakimś sprytnym chwytem
unieruchomił go całkowicie i zawlókł na statek.
Reszta czekała w skupieniu, aż Les wraz z Tia umieszczą Haakona - Fritza w jednej z kabin
wahadłowca. Mógł stamtąd obserwować i słuchać, co się dzieje w głównej kabinie, ale nie mógł
brać aktywnego udziału w dyskusji. Gdyby próbował wygłosić jedno ze swoich przemówień, Tia
mogła za każdym razem rozłączyć przekaz i gadałby wtedy do czterech ścian.
Gdy wszyscy zebrali się w głównej kabinie, Tia postanowiła przekazać im najnowsze
wiadomości. Nie były najgorsze, ale przynamniej w części nie mogły im się spodobać. Doktor
Aspen wyglądał na najbardziej zaszokowanego i zmęczonego.
 - Nie rozkażemy wam opuścić tę planetę - odezwała się. - Choć mamy takie możliwości.
Rozumiemy, że takie rozwiązanie zaprzepaściłoby dorobek waszej dwuletniej pracy.
Cztery głowy poruszyły się, z mieszanymi uczuciami przyjmując to, co powiedziała.
- To były dobre wieści - stwierdził Alex, zanim ktokolwiek zdążył coś odrzec. - A oto złe
wieści. Macie rozkaz pozostania w waszych kopułach aż do czasu przybycia następnego statku
kurierskiego. Zamówiliśmy dla was nowy generator i niezbędne części do starego. Wahadłowiec
powinien tu przybyć za miesiąc lub dwa.
- Ale... - próbował zaprotestować doktor Aspen.
- Profesorze, nie macie wyboru. Inaczej natychmiast was stąd zabieramy - powiedziała
stanowczo Tia. - Nie pozwolimy na to, byście robili tu cokolwiek wśród tych wałęsających się
wokół was drapieżników. Nie mieliście okazji zobaczyć, z jaką zajadłością atakowały Alexa w jego
ślizgowcu. Już się nie boją ludzi i są bardzo głodne. Zaatakują was bez litości i mogę się założyć,
że właśnie czekają na zapadnięcie zmroku, by tego dokonać.
- Wybierajcie, co jest lepsze? - spytał sprytnie Alex. - Strata dwóch miesięcy czy dwóch lat?
Ociągając się, doktor Aspen i inni przyrzekli zastosować się do rozkazów. Tylko Fred i
Aldon zrobili to z wyraźną ulgą.
- Gdyby wyposażyli nas w cholerną broń... - wymamrotał Les pod nosem.
- To nie ja ustalałam zasady gry, Les - odparła Tia, zamykając mu usta. - Nie ja. Ale
zamierzam ich przestrzegać. I zgodnie z tymi zasadami powinnam ci się teraz kazać spakować i
zameldować na statku.
- Mówiąc o pakowaniu - podjął Alex. - Potrzebujemy waszej pomocy w załadowaniu rzeczy
Haakona - Fritza do ładowni. Wraca z nami.
Tym razem Les musiał ukryć uśmiech zadowolenia, a doktor Aspen wyglądał na
zakłopotanego.
- Nie widzę żadnej przyczyny... - zaczął.
- Przykro mi, doktorze, ale my widzimy takie przyczyny - przerwał mu Alex. - Haakon -
Fritz pogwałcił podstawowe zasady współistnienia grupy. Nie ulega wątpliwości dla mnie, jak i dla
innych, że próbował dostosować rzeczywistość do swoich przekonań.
Obiekt owej dyskusji zerwał się w swojej kabinie na równe nogi i zaczął wygłaszać jakąś
tyradę. Tia jednak wyłączyła fonię, nie przestając jednocześnie nagrywać jego wypowiedzi. Do tej
pory nie mieli dowodu na to, o czym myślał ten człowiek, zamykając drzwi przed kolegami. Teraz
swoją wypowiedzią być może sam się zdemaskuje.
- Doktorze, niezależnie od motywacji, jakie nim powodowały, zostawił nas - powiedział
rzeczowo Les. - Być może jedna osoba więcej mogła w pewnym sensie powstrzymać sforę. A to, że
kiedy dotarł do kopuły, zamknął się w niej, zamiast otworzyć drzwi i spróbować nam pomóc... Jego
pierwszy postępek można wytłumaczyć tchórzostwem, ale drugi zakrawa na sprawę kryminalną.
- Takie prawdopodobnie stanowisko zajmie Forum Śledcze - zgodziła się Tia. -
Dopilnujemy, by sprawiedliwie go osądzono, ale nie możemy dopuścić, żeby życie kolejnej istoty
zostało przez niego narażone.
Po krótkiej dyskusji doktor Aspen zgodził się z pozostałymi. Załoga opuściła statek,
pozbierała, co się dało, ze stanowiska i. wróciła do kopuł. Grubo przed zachodem słońca do Tii
dobili na ślizgowcu Fred i Les, przywożąc poukładane w skrzyniach rzeczy Haakona - Fritza.
Hałas, z jakim je ładowali, świadczył o tym, że nie przejmowali się zbytnio tym, co było w środku.
Tia także nie zamierzała ingerować w sposób załadunku bagażu Haakona - Fritza.
- Proszę, Les, żebyś dopilnował, by nikt nie opuszczał kopuł - powiedziała z pewnym
niepokojem. - Jesteś tu jedynym, któremu mogę zaufać. Doktor Aspen jest zbyt roztargniony, żeby
polegać na jego rozsądku.
- Twoja prośba jest dla mnie rozkazem, droga pani - odparł Les, podając ostatnią skrzynię
jednemu z robotów. - Myślę, że wszyscy się z tobą zgadzają. Nawet Treel, która początkowo
podchodziła do całej tej sprawy dość lekko, zmieniła zdanie, gdy przedstawiłaś sposób zachowania
się tych zwierząt.
- Co się stanie z nieszczęsnym Haakonem - Fritzem? - spytał Fred.
- To zależy od forum - odpowiedziała. - Nagrałam jego wypowiedzi dotyczące całej sprawy
wygłoszone w kabinie. Mówi w nich o przetrwaniu i o potrzebie ofiar. Jest tam też sporo zdań
świadczących o ekstremalnych poglądach członka partii praktykujących darwinistów. To z
pewnością mu nie pomoże; ile jednak jest w tym elementów zakazanych, tego nie wiem.
- Prawdopodobnie dla sądu żaden z nich - stwierdził Les po chwili namysłu. - Ale forum to
się nie spodoba.
- Zatem zostanie ukarany przez Instytut. Znajdzie się na liście tych, którzy mogą brać
udział najwyżej w pracach wykopaliskowych trzeciej klasy - wyciągnął śmiałe wnioski Fred. - Nie
będą brali pod uwagę jego doświadczenia i jeżeli są rozsądni, wyślą go do pracy wymagającej
podstawowych umiejętności. Spędzi resztę życia wśród nas, magistrantów, katalogując zbiory.
- Reasumując, nie znajdzie już nikogo, kto chciałby mu zaufać - wtrącił się Alex. - Nikogo
o zdrowych zmysłach. - Poklepał bok Tii. - Cieszcie się, że nie musicie wracać z nami -
podsumował. - Jeżeli wydawało wam się, że podróż tutaj z nadąsanym Haakonem - Fritzem była
okropna, wyobraźcie sobie, co byłoby teraz!
 CZĘŚĆ SIÓDMA

Kiedy wrócili do głównej bazy z zamkniętym w kabinie Haakonem - Fritzem, na Tię

czekała wiadomość. Była tajemnicza. Zawierała tylko słowa: “Połącz się z tym numerem". Był to
kod z kolonii L - 5. Po numerze kodu nadawczego domyśliła się, że jest to wiadomość od Larsa.
Cóż też mógł od niej chcieć Lars?
Zdziwiona, postanowiła odłożyć rozwikłanie tej zagadki do czasu, aż Alex upora się ze
sprawami bieżącymi. Załadował ich “gościa" wraz z materiałami o nim na ślizgowiec i poleciał
oddać go odpowiednim władzom. Gdy została sama, zadzwoniła pod wskazany numer.
- Friesner, Sherman, Stirling i Huff - powiedziała sekretarka po pierwszym sygnale. Tia nie
musiała czekać na połączenie, wywnioskowała stąd, że biuro, do którego zadzwoniła, musiało
znajdować się w jednej z sześciu najbliższych baz L - 5. - Pośrednictwo inwestycyjne.
- Miałam zadzwonić pod ten numer - odezwała się ostrożnie Tia. - Moje nazwisko Hypatia
Cade - zająknęła się przez chwilę, gdyż przywykła już do podawania swojego kodu zamiast
nazwiska.
- Ach, panna Cade, oczywiście - rzekła miłym głosem sekretarka. - Czekaliśmy na telefon
od pani. Niech mi będzie wolno wyjaśnić całą zagadkę; Friesner, Sherman, Stirling i Huff
specjalizują się w pośrednictwie inwestycyjnym ludzi z kapsuł. Pan Lars Mendoza z “Dumy
Albionu" otworzył dla pani konto dla inwestycji, których już pani dokonała. Jeśli zechce pani
łaskawie poczekać, to sprawdzę, czy któryś z szefów jest wolny...
Tia nie znosiła czekania, ale to trwało mikrosekundę.
- Panna Cade - odezwał się miły, męski głos. - Nazywam się Lee Stirling; jestem pani
pośrednikiem, jak na razie oczywiście, i mam dla pani dobre wiadomości. Pani inwestycja na Largo
Draconis opłaciła się. Być może bardziej, niż się pani tego spodziewała.
- Nic mi o tym nie wiadomo - odpowiedziała, pozwalając sobie na lekki ton. - Moje
oczekiwania były dość wygórowane. - W głosie mężczyzny wyczuła jakąś znajomą nutę. Może był
to akcent, albo raczej jego brak?
- Czy jednak spodziewała się pani potrojenia swojej cudownej inwestycji? - Nie dał się
zaskoczyć Lee Stirling. - Małe, pieniężne nasionko, które pani zasiała, urosło podczas pani
nieobecności do rozmiarów solidnego dębu!
- Uch - wymamrotała, zaskoczona do tego stopnia, że nie wiedziała, jak się zachować. - Co
ma pan na myśli, mówiąc “cudowna inwestycja"?
 - Cóż, od pani wyjazdu kompanie, w które pani zainwestowała, dwa razy dzieliły się
dochodem. Miała pani do wyboru gotówkę albo obligacje, zadecydowaliśmy, że wolałaby pani
obligacje, zwłaszcza że ich kurs ciągle rósł. - Stirling starał się mówić rzeczowo, ale jego głos
zdradzał podniecenie. - Te obligacje są teraz warte trzy razy więcej, niż wynosiła ich pierwotna
cena.
- Podział dochodu? - spytała nieśmiało. - Uch, nie bardzo wiem, o co dokładnie w tym
chodzi. Jestem nowa...
Stirling cierpliwie wprowadził ją w szczegóły tego, co działo się z jej pieniędzmi.
- Najważniejszy problem, jaki teraz stoi przed panią, polega na wyborze: sprzedać dzisiaj
rosnące wciąż akcje czy jeszcze poczekać?
- Co dzieje się na Largo Draconis? - spytała. Koniec końców, jej inwestycja zależała od
tego, co wydarzy się w świecie realnym, a nie w obcym jej świecie machinacji giełdowych. Z tego,
co zdołała pojąć, przestrzeń biznesu nie bardzo liczyła się z prawdziwą rzeczywistością.
- Wiedziałem, że pani o to zapyta. Kupione przez panią przedsiębiorstwa opanowały
tamtejszy rynek - powiedział Stirling. - Teraz sytuacja na planecie jest stabilna, nie ma już
zagrożenia dzięki dostarczonym urządzeniom. Ceny akcji wciąż idą w górę, ale coraz wolniej.
Myślę, że wkrótce się ustabilizują. Na pani miejscu już bym się pozbył akcji.
- Proszę to zrobić - powiedziała spokojnie. - Chcę, żeby pan zainwestował wszystkie
pieniądze, które zarobiłam, w motoprotetykę, tak bym zaczęła się tam liczyć. Jednocześnie proszę
zatrzymać poprzedni kapitał aż do czasu, gdy się z panem skontaktuję.
- Już się tym zająłem. Wszystko będzie tak, jak sobie pani życzy. Ciekawy jestem, w co tym
razem pani zainwestuje. - Stirling wydawał się zadowolony. - Mam nadzieję, że nadal będzie pani z
nami współpracowała. Jesteśmy nową, ale bardzo solidną firmą. Mamy spore doświadczenie i
staramy się, by nasi klienci uważali nas za przyjaciół. Miz Friesner była starszym rady w firmie
Weisskopf, Dixon, Friesner i Jacobs, my wszyscy jesteśmy jej protegowanymi. Ona jest naszym
najlepszym delikatnikiem.
- Najlepszym? A więc wy jesteście...
- Ludźmi z kapsuł, tak, poza Miz Friesner. Nie wiem, czy się pani orientuje, ale ludzie z
kapsuł pracowali na giełdzie od dawna, lecz tylko jako część systemu, bez prawa do inwestycji.
Miz Friesner zgodziła się z nami współpracować, kiedy wykupiliśmy swoją niezależność. - Stirling
zakaszlał. - Planowaliśmy to już od dawna. Teraz działamy w sieci ludzi z kapsuł, proponując swe
usługi tym, którzy jak my nie chcą załatwiać swych interesów poprzez konsultantów, inspektorów
czy też adwokatów - oznajmił z irytacją w głosie. - Jesteśmy dorośli, więc możemy sami zadbać o
własne interesy. To, że jesteśmy przywiązani do jednego miejsca czy też przedmiotu, nie znaczy, że
potrzebujemy dozorców.
Odpowiedziała mu miłą dla ucha kompozycją dźwięków, co miało oznaczać całkowitą
akceptację jego poglądów i zapewnienie poparcia.
- Niektórzy myślą inaczej. Chodzi mi tu o starsze pokolenie ludzi z kapsuł. Możesz być
jednak pewien, że opowiem o tobie kilku moim przyjaciołom.
- Dyskrecja zapewniona. - Stirling roześmiał się. Muszę ci powiedzieć, że po twoim
fenomenalnym starcie wszyscy jesteśmy niezwykle ciekawi, w co tym razemza - inwestujesz.
- Dowiesz się o tym za kilka dni - obiecała i zakończyła rozmowę.
Cóż, teraz nadszedł czas, by coś znaleźć. Nie liczyła oczywiście na takie szczęście jak
ostatnio. To byłoby zbyt proste.
Tym razem musiała to być kombinacja czyjejś niesolidności i jej własnych umiejętności
przewidywania nieszczęścia. Na początek wyodrębniła te wszystkie kolonie poszukiwawcze, które
nie miały więcej niż sto lat. Okres ten wydawał się jej dostatecznie krótki, by coś, co się cyklicznie
powtarza, nie wszędzie się już wydarzyło. Na tym opierała bowiem szansę zarobku.
To dość znacznie zawęziło obszar poszukiwań. Skoncentrowała się na podziale na
kategorie. Pierwszą, którą wybrała, była powódź. Dlatego przywołała nagrania wszystkich
geologicznych i klimatologicznych map wybranych planet i zaczęła badać możliwości zaistnienia
tam potopu.
W tym też czasie razem z Alexem złożyli zeznania w sprawie Haakona - Fritza, co wiązało
się z pozbawieniem praktykującego darwinisty prawa do uczestniczenia w istotnych
przedsięwzięciach. Instytut podziękował im za zdemaskowanie tego niebezpiecznego człowieka.
Tia jednocześnie postanowiła nie wychodzić z portu, dopóki nie dostarczą jej sprzętu do
unieszkodliwiania fauny. Alex był już zmęczony narażaniem życia.
Zażądał zamontowania na statku broni. Mogła być zamknięta, a jej użycie obwarowane
odpowiednimi przepisami, lecz chciał mieć w zasięgu ręki coś do obrony własnej i innych.
- Co by się stało, gdyby te psy były szybsze, bardziej agresywne, sprytniejsze? - pytał.
Służby Kurierskie wyraziły zgodę, ale Instytut wciąż oponował. Jego podstawowe założenie
pełnego pacyfizmu i nierozprzestrzeniania broni kłóciło się z tym żądaniem.
Przepisy były jasne; w żadnej kolonii, która miała styczność z cywilizacjami od epoki
żelaza w górę, nie mogła znajdować się broń. “Styczność" oznaczała przebywanie na tym samym
kontynencie. Zakaz obowiązywał wszystkich pracowników Instytutu, także tych kontraktowych.
Ponieważ statki kurierskie były częstymi gośćmi na tego typu wykopaliskach, zakaz przewożenia
broni rozszerzono i na nie. Tia poparła swojego mięśniowca i zwróciła się o pomoc do Organizacji
Światów Centralnych i Szkoły - Laboratorium. W końcu jej bezpieczeństwo zależało od działań
Alexa. Instytut był temu przeciwny, gdyż obawiał się reakcji opinii publicznej na niewątpliwe
pogwałcenie pacyfistycznych zasad.
Tia rozumiała ten punkt widzenia, lecz faktem było, że statki kurierskie Instytutu były
jedynymi, które nie posiadały na swoim pokładzie nawet broni ręcznej. Ponadto groźba spotkania
przemytników była bardzo realna, a oni z pewnością byli doskonale uzbrojeni. Gdyby Organizacja
Światów Centralnych zmieniła przepisy i wydała odpowiednie zarządzenia, Instytut nie miałby tu
wiele do gadania.
W tym samym czasie sprawa Haakona - Fritza nabrała niespodziewanego rozgłosu.
Nagrania ukazujące jego bieg olimpijski w kierunku kopuły trafiły jakimś cudem do mediów. Na
szczęście stało się to długo po tym, jak Tia przeniosła swoje kopie do archiwum. Nagrania
pokazywały także heroiczny bój Alexa ze stadem szakali. Alex stał się gwiazdą dnia; jednak udało
mu się skutecznie zniechęcić media do swojej osoby negatywnym nastawieniem do całej tej sprawy
i niewyrażeniem zgody na zrobienie mu jakichkolwiek zdjęć. Haakon - Fritz z namaszczeniem
udzielał wywiadów i stał się dzięki temu łajdakiem numer jeden opinii publicznej. Instytut nie
mógł już wyciszyć tego skandalu. Na ratunek swojemu współwyznawcy przyszli inni praktykujący
darwiniści, co całą sprawę uczyniło jeszcze gorszą. A to przez ich skrajne stanowisko dotyczące
życia społecznego i buńczuczną retorykę. Ludziom nie podobało się to, iż w oczach tych panów
ofiary napaści zwierząt były mizerakami i zawalidrogami, które powinny być wyeliminowane dla
dobra rasy. Wyglądało na to, że ów incydent 05 przybiera charakter publicznej rozprawy,
niezależnie od tego jak bardzo Instytut starał się jej uniknąć.
W przeddzień rozprawy Tia znalazła wreszcie obiekt swojej kolejnej inwestycji.
Chodziło o trzecią planetę układu Azteka, znaną pod nazwą Quetzalcoatl.
Jedna z największych firm telekomunikacyjnych - Interstellar Teleson, która kontrolowała
większość przestrzeni telekomunikacyjnej znanej strony wszechświata, właśnie założyła swą
centralę na Quetzalcoatlu. Lokalizacja takiego przedsięwzięcia odgrywała tu dużą rolę. Teren, a
raczej cały kontynent, musiał być stabilny tektonicznie, musiał też mieć łagodny klimat. Tu jednak
nie zachowano tych zasad.
Był to jeden z owych sekretnych kontraktów wysokich rodów i Tia domyślała się, że
chodziło o coś innego, istotniejszego, dlatego nie przejmowano się lokalizacją przedsięwzięcia.
Ktoś komuś robił tu najwyraźniej przysługę. Być może była to cena, którą musiano zapłacić za
jakieś nieczyste machinacje.
Upewniła się co do swoich podejrzeń, gdy zobaczyła, że teren jest oznaczony na mapie
czerwoną flagą. Dalsze poszukiwania geologiczne potwierdziły, że ten uroczy, nizinny zakątek jest
dnem jeziora, do którego spływają wody powodziowe. Oczywiście nie co roku. Quetzalcoatl nie
miała tak nierównej orbity jak Largo Draconis, była lekko tylko nachylona. Orbita taka nie
powodowała większych zmian na planecie. Lecz dzięki takiemu nachyleniu raz na sto lat biegun
pomocny był nieco dłużej niż normalnie poddany działaniu promieni gwiazdy. Wtedy to lodowce
zaczynały się topić. Co ciekawe, nie wywołało to gwałtownej powodzi. Wody spływały z gór
bardzo powoli. Dopiero kiedy nadchodziły wiosenne deszcze, ich poziom gwałtownie się podnosił.
Wówczas niziny zalewane były kilkucentymetrową warstwą wody. Stan taki trwał zapewne przez
trzy, cztery lata, zanim wody nie spłynęły i lodowce znowu nie urosły.
Interstellar Teleson zajmowała się między innymi super - czułymi przekazami, które
wymagały odpowiedniego sprzętu. Z tego też względu większość komputerów musiała być
przytwierdzona na stałe do nieruchomego podłoża, nie wyżej niż na wysokości kilku centymetrów.
W ten sposób zmniejszano do minimum możliwość ich zniszczenia i zakłóceń w przekazach.
Zabezpieczenia te powodowane były obawą przed ingerencją humanoidów, nie natury.
Najwyraźniej w korporacji nie uważano natury za godnego przeciwnika.
Ten, kto zatwierdzał ów projekt, totalnie zlekceważył klimatyczne i geologiczne
uwarunkowania. Inżynierowie ostrzegali wprawdzie przed możliwością podmywania terenu przez
morze i powodzie, ale skończyło się na tym, że zakupiono dodatkowe pompy. Tia przypuszczała, że
wypompowywały one jedynie wody gruntowe. Z pewnością były bezużyteczne w przypadku
powodzi.
Zgodnie z przewidywaniami właśnie nadszedł czas topnienia lodowców, a do wiosennych
deszczów pozostało tylko kilka miesięcy.
Jednocześnie na tej samej planecie istniała firma zajmująca się walką z wszelkimi
katastrofami. Jej pracownicy twierdzili, że mogą przywrócić stan sprzed katastrofy w ciągu
miesiąca oraz przywrócić sprawność urządzeń, które były zanurzone w słonej wodzie przez ponad
rok lub zostały zniszczone przez pożar o szczególnie szkodliwych wyziewach. Interstellar Teleson
będzie wkrótce potrzebowała usług owej firmy, choć jeszcze o tym nie wiedziała. Poza tym Tii
podobała się nazwa. Kimkolwiek byli ci ludzie, mieli niezmiernie ciekawe poczucie humoru.
Śmiejąc się do siebie, Tia zadzwoniła do Lee Stirlinga i poleciła dokonanie odpowiednich
inwestycji. Następnie wysłała inny, starannie zredagowany przekaz do Zniszczeń i Pogorzelisk -
Superszybkie Odwracanie.

Publiczny proces doktora Haakona - Fritza stał się prawdziwą sensacją ostatniego tygodnia,
jednak zarówno Tia, jak i Alex mieli poważniejsze problemy na głowie, niż zajmowanie się tak
trywialną sprawą.
 Nagrania, których Tia dokonała na planecie i w głównej kabinie, stały się publiczną
własnością i tyle tylko mieli teraz z tą sprawą wspólnego. Szefowie Instytutu pragnęli wyłącznie
tego, by nie wyjść na kompletnych idiotów. W zamian za zgodę na posiadanie broni osobistej przez
Alexa zażądali od niego zachowania milczenia. Doskonale wiedzieli, że nagrania to była jedna
sprawa, ale dodatkowe uczestnictwo bohatera wydarzeń jeszcze bardziej podniosłoby temperaturę
dyskusji, a tego nikt na górze sobie nie życzył. Alex stwierdził, iż nie jest to wygórowana cena.
Poza tym niewiele mógł do tego wszystkiego dodać.
Zatem, podczas gdy media próbowały ujawnić jak najwięcej szczegółów, a prawnicy i
rzecznicy Instytutu starali się wyciszyć całą sprawę, Alex dostał swój zestaw obronny, a Tia sprzęt
do obezwładniania fauny. Była to nagroda za milczenie. Właśnie przygotowywali się do swojego
kolejnego, kurierskiego lotu, gdy nadeszła nagła wiadomość.
Ich kontrakt z Instytutem został zawieszony; Światy Centralne miały dla nich inne zadanie,
jako że byli jedynym w bazie statkiem BB.
Tym samym zmieniły się nie tylko ich zadania, ale i pracodawca.
- Kenny, o co w tym wszystkim chodzi? - spytała Tia, gdy otrzymała plik rozkazów.
Nagle stali się statkiem bez wyraźnego przydziału, przeznaczonym do specjalnych zadań.
Mieli czekać na polecenia. Przybyli zatem do “Dumy Albionu", gdzie rozkazy przekazał im doktor
Kennet Uhua - Sorg.
- O to - odpowiedział doktor Kennet, pokazując im obraz z wnętrza jednej z izolatek.
Alex aż krzyknął. Tia nie miała mu tego za złe.
To, co zobaczyli na ekranie, było trudne do rozpoznania. Z pewnością był to kiedyś jakiś
humanoid. Teraz jednak przypominał bezkształtną, humanoidopodobną masę. Gdzieś, wśród
nieskończonej liczby otwartych wrzodów, były oczy, usta, twarz. To, co leżało z boku, było kiedyś
rękami, u dołu znajdowały się strzępy nóg.
Pierwsza otrząsnęła się Tia.
- Kto to jest? - spytała zwięźle. - Co mu się stało?
- Kto? Nie mamy pojęcia - odpowiedział Kenny głosem bez wyrazu. - Spóźnił się na swój
frachtowiec i odlecieli bez niego. Nie wiemy, czy spodziewali się czegoś takiego, czy też po prostu
stwierdzili, że jeden z członków ich załogi zaginął. Co ciekawe, wystartowali ze stacji Yamahatchi
z szybkością, która nie pasowała do ich raczej nie najnowszego wahadłowca. Miał sfałszowane
papiery, a z jego palców zostało zbyt mało, by zidentyfikować go po odciskach. Nawet jeżeli był
mordercą czy poszukiwanym recydywistą, identyfikacja na podstawie kodu DNA może potrwać
lata.
 Alex pokręcił głową. Nietrudno było dojść do tego, z jakiego statku pochodził. Każdy, kto
chciał skorzystać z usług stacji odnowy lub hotelu, musiał przedstawić obok dokumentów
tożsamości papier stwierdzający przynależność do danego wahadłowca. Informacja taka była
sprawdzana na macierzystym statku i dopiero po potwierdzeniu przez kapitana prawdziwości
danych klient mógł być obsłużony. Pasażerowie mieli oczywiście oddzielną sieć hoteli.
- Taka szybkość może oznaczać piratów albo przemytników - powiedział Alex.
- Trudno się z tobą nie zgodzić - odparł Kenny. - Kiedy jego czas korzystania z usług stacji
odnowy minął, ktoś z obsługi wszedł do jego pokoju i zastał... to. Na szczęście niczego nie dotykał,
szczelnie zamknął drzwi i zawiadomił nas.
- A co z obsługą stacji? - spytała Tia.
- Wszyscy są odizolowani, lecz jak na razie, dzięki bogom kosmosu, u żadnego z nich nie
wystąpiły oznaki choroby.
- Za co bądźmy im wdzięczni - wymamrotał Alex.
- Co mu właściwie jest? - zapytała Tia. Kenny wzruszył ramionami.
- Kolejna bezimienna zaraza. Jej symptomy są dość łatwe do zinterpretowania. Bąble, które
wkrótce zamieniają się we wrzody zdające się goić, by pojawić się na nowo. Zespół bakterii i
wirusów wzmocniony niewydolnością układu immunologicznego. Jak dotąd nie ma na to
lekarstwa. Grupa interwencyjna wysterylizowała pokój stacji i na razie nie zaobserwowaliśmy
podobnych przypadków. Jak wykazują nagrania, po przybyciu do stacji odnowy ani razu nie
opuścił swojego pokoju.
- Nie sądzę, by coś podobnego groziło piratom - stwierdziła Tia. - Jednak przemytnicy
zabytków...
- Dlatego właśnie poprosiłem was tutaj - odpowiedział Kenny. - I dlatego Instytut przekazał
was do naszej dyspozycji. Aha, Alex, gdybyś się dziwił, to zajmuję się tym, ponieważ stałem się
specjalistą od chorób towarzyszących archeologom.
Alex spojrzał znacząco na kolumnę. Tia wiedziała, dlaczego tak patrzy. Czy to możliwe,
żeby to była choroba, o której mówił im tajemniczy pan Sinor? Czy powiedział im prawdę, mimo
że wystąpił pod fałszywym nazwiskiem?
Odpowiedziała na te pytania, wypisując pod wizerunkiem doktora Kenneta:
“To musi być zbieg okoliczności. Niemożliwe, żeby to była choroba, o której mówił Sinor.
Musiałby być szalony, gdyby na własną rękę chciał ścigać coś takiego".
Zerknął pytająco. Dlaczego?
“Porażenie układu odpornościowego. Przenoszenie przez powietrze lub dotyk. Pomyśl o
tym".
 Spojrzał ponad ekran i powoli skinął głową. Koszmar, który spędzał sen z oczu ludzkości
od dwudziestego wieku; widmo choroby układu immunologicznego przenoszonej przez powietrze
lub przez dotyk. Nikt nie chciał nawet o tym myśleć, mimo to specjaliści zajmujący się chorobami
zakaźnymi zdawali sobie sprawę, że niebezpieczeństwo jest wciąż żywe.
- Stanowicie niezwykły zespół i sądzę, że macie spore szansę odnalezienia źródła naszego
kłopotu - powiedział Kenny. - Oczywiście będą nad tym pracowały także Służby Medyczne.
Jesteście jednak jedynym wahadłowcem BB, który został nam udostępniony. Instytut nie chciał się
zgodzić, żeby jego ludzie byli narażeni na bezpośrednie zetknięcie się z plagą, dlatego odstąpił na
jakiś czas od kontraktu z wami. Mnie oddelegowano, bym pomógł wam w nakreśleniu planu
działań. Macie jakieś pomysły, od czego by tu zacząć?
- W porządku - odpowiedział Alex. - Spróbujmy zatem najpierw zastanowić się nad
różnymi możliwościami. Po pierwsze, jaka istnieje szansa, że to może pochodzić ze statku lub
stacji przebywającej w zupełnej próżni?
- Szansa? Żadna. Zupełna próżnia zabija wszelkie bakterie i wirusy. To nam chyba
eliminuje takie miejsca jak asteroidy czy planetoidy. - Kenny wyglądał na mile zaskoczonego. -
Pozwólcie, że wywołam Larsa. On od początku obserwował tego biedaka.
Musieli chwilę odczekać, zanim Lars zakończył aktualne zajęcia i dostroił swoje fale do fal
statku. Przez tę chwilę Tia pomyślała o kilku pytaniach, które chciała mu zadać.
- Lars, czy on coś powiedział? - zapytała, gdy tylko Lars pojawił się wśród nich. - Coś, co
byłoby dla nas wskazówką?
- Głównie bredzi. Myślicie, że coś wam to da? - spytał Lars z dezaprobatą. - Wygląda na to,
że nie był nikim związanym z astronautyką. To, co mówił, dotyczyło w głównej mierze pogody;
prócz tego majaczył na temat skarbów i złota, jak zwykle w takich przypadkach.
- Mówił o pogodzie? - zareagowała natychmiast Tia. - Co dokładnie?
- Posłuchaj nagrań. Oczywiście doprowadziłem je do stanu, który gwarantuje w miarę
dobry odbiór.
Usłyszeli inny głos wydobywający się z głośników: chropowaty, sztucznie gardłowy.
- Skarb... złoto... nigdy tyle nie widziałem. Majątek... nie ma księżyca, jak można tu coś
zobaczyć? Nie ma księżyca. Ciemno jak w norze kreta. Durna pogoda. Po prostu durna pogoda...
śnieg, deszcz, śnieg, błoto - jak mam to wszystko powyciągać?
- To tyle - powiedział Lars, wyłączając nagranie. - Mówił o skarbie, braku księżyca,
ciemnych nocach i durnej pogodzie.
- Może powinniśmy złożyć te wszystkie rzeczy do kupy i odszukać miejsce, w którym mógł
być? Dodajmy jeszcze do tego atmosferę i...? - podsumowała Tia. - Co mamy?
 - Racja. Prawdopodobnie będzie to planeta o owalnej orbicie, mocno spłaszczona, bez
satelity, ale podobna do Terry. - Lars był wyraźnie podekscytowany. - Już to widzę.
- A co z kategorią wahadłowca, który go zostawił? - spytała Tia. - Sprawdź to w Centrali i
aktach wojskowych; w dokach na Yamahatchi wykonują pełną obsługę statków. Jaki typ paliwa
tankowali, jeżeli w ogóle je tankowali? W dokach muszą mieć takie zestawienia. Może armia na tej
podstawie będzie w stanie określić typ i kategorię wahadłowca. To zawęziłoby nasz krąg
poszukiwań.
- W porządku. - Kenny zrobił notatki. - Mam jeszcze jeden pomysł. Postaram się sprawdzić,
ile czasu minęło od zarażenia naszej ofiary. Gdy zestawimy te wszystkie fakty, powinniśmy się
sporo dowiedzieć o gościach na Yamahatchi.
- Kenny, być może symptomy choroby wystąpiły już, gdy byli w kosmosie. Dlatego tu go
zostawili - zauważyła Tia. - Możliwe, że choroba wykluła się podczas ich pobytu w nadprzestrzeni;
gdy dobili do portu, po prostu uzewnętrzniły się jej objawy.
- Prawda. Będę musiał wziąć to pod uwagę przy określaniu możliwego rejonu ich pobytu.
Postaram się jak najszybciej przekazać wam i innym grupom poszukiwawczym mapę strefy
działania. - Kenny rozłączył się, a Alex odwrócił się ku kolumnie.
- Tutejszy sektor nie ma najlepszej komunikacji - stwierdził. - Yamahatchi znajduje się na
obrzeżach znanego nam wszechświata. Kiedy nic się nie dzieje, wszystko działa; ale w sytuacjach
krytycznych jak ta stracimy tygodnie, miesiące albo i lata, zanim czegoś się dowiemy.
Potrzebujemy sieci wahadłowców, nie kilku zespołów poszukiwawczych.
- Może powinniśmy porozmawiać z Kennym, by włączył do tego Służby
Dekontaminacyjne? - spytała. - Oni także nie mają statków BB, ale mają AI - trzmiele wraz z
obsługą medyczną na pokładzie. Mogą razem z nami stworzyć sieć, do której złapiemy
poszukiwanych. Trochę to potrwa, ale nie powinno być tak źle.
- Już to widzę - odpowiedział natychmiast. - Przecież on...
- Wywiad! - zawołała nagle, gdy Alex pogodził się już z wizją współpracy z powolnymi
statkami Kenny'ego. - Trzeba powiedzieć Kenny'emu, żeby nawiązał kontakt z wywiadem. Niech
ich ludzie zwrócą uwagę na podejrzanie chorych, na pogłoski o zarazie lub zarażonych statkach czy
też tajemniczych zniknięciach członków załogi wahadłowców! To z pewnością tysiąckrotnie
zwiększy nasze szansę na uchwycenie jakiegoś śladu.
- Lub też na pogłoski o statkach, które nigdy nie wróciły do swoich macierzystych doków -
dodał ponuro Alex. - Prawdopodobnie kiedyś ten lub inny frachtowiec wejdzie w hiperprzestrzeń i
już z niej nie wyjdzie. Albo pojawi się na innym krańcu świata bez załogi zdolnej nim sterować.
 Gdyby mogła, zadrżałaby ze strachu. Zamiast tego poczuła się tak, jakby temperatura w jej
skorupie spadła do absolutnego zera.

Komputerowe przeszukiwanie przestrzeni kosmicznej na podstawie tak skąpych danych nie

było proste. Alex i Tia musieli osobiście przeprowadzać analizę sektorów wytypowanych przez
komputer.
Niektóre z planet nie pasowały do wzorca, jaki sobie wyznaczyli; ze względu na aktywność
tektoniczną i geologiczną różnorodność, które mogły nagle głęboko pogrzebać rzeczy znajdujące
się na powierzchni; ze względu na bez - deszczową lub bezśnieżną pogodę; na gęstą zabudowę czy
też brak kontynentów zastąpionych niezliczoną ilością małych wysepek.
Inne były bardziej zbliżone - terropodobne obiekty bez widocznych zmian czy punktów
orientacyjnych. Planety, na których występują deszcze i śniegi okrywające powierzchnię na kilka
metrów; za głęboko, by kopać. Do poszukiwanych przez nich rzeczy musiano dotrzeć
przypadkowo. Być może w czasie kopania fundamentów pod jakąś bazę lub po prostu podczas
niewinnego przekopywania gruntu.
Chorągiewki na mapach oznaczały tereny kolonii rolniczych. Instytut natomiast pooznaczał
planety, na których miał swoje zespoły. Tia wkrótce zorientowała się, że szefowie Instytutu próbują
w jak najgłębszej tajemnicy ukryć fakt zarazy roznoszonej prawdopodobnie przez znaleziska.
Gdy tylko zakończyli pracę nad mapami, postanowili trochę zmienić plan swych działań.
Chcieli najpierw posprawdzać bazy i porty wolnocłowe, szukając innych ofiar. Mogli zrobić to o
wiele prędzej niż jakikolwiek AI - trzmiel czy też wahadłowiec pilotowany przez delikatnika.
Szybsze były jedynie statki o napędzie nadprzestrzennym, ale żaden z nich nie był do ich
dyspozycji. Nie mieli wielu szans na znalezienie czegokolwiek, dopóki nie pojawią się gdzieś
kolejne ofiary. AH - 1033 przyrzekł sobie uczynić wszystko, co możliwe, by wpaść na trop
tajemniczego wahadłowca.
Była to swoista walka z czasem; wiedział o tym każdy, kto zajmował się tą sprawą. Gdyby
zaraza dopadła jakąś wielką, podróżującą w kosmosie społeczność, to szansę na jej zwalczenie, nim
umrą miliony niewinnych humanoidów, byłyby nikłe.
- Alex! - zawołała trzeci raz Tia, zwiększając nieco siłę dźwięku swych głośników.
Wreszcie odpowiedział, ale nawet teraz nie oderwał wzroku od swego zajęcia.
- Co, kochanie? - wyszeptał głosem bez wyrazu, wpatrując się w wyświetloną na ekranie
mapę topograficzną jakiejś planety.
Zdawał się nie zwracać uwagi na fakt, że ciężko było mu skoncentrować wzrok na jednym
punkcie.
 Przejęła kontrolę nad monitorami, wyłączając umieszczony przed nim ekran. Zamrugał i
popatrzył zdziwiony w jej kierunku.
- Dlaczego to zrobiłaś? - spytał. - Byłem właśnie pochłonięty analizowaniem...
- Alex! - powiedziała dobitnie. - Od ponad pół godziny przyglądasz się temu samemu
obrazowi. Prawdopodobnie wcale go nie widzisz. Od ponad sześciu godzin nic nie jadłeś, nie
spałeś od dwudziestu. Nie wspomnę o tym, że nie kąpałeś się i nie przebierałeś od czterdziestu
ośmiu godzin!
Zmrużył oczy i popatrzył na wygaszony ekran.
- Nic mi nie jest - zaprotestował lakonicznie.
- Nieprawda - odrzekła. - Nie możesz nawet prosto utrzymać głowy. Popatrz, jak ci się ręce
trzęsą! Kawa nie zastąpi snu!
Ścisnął skronie, by zagłuszyć natarczywy szum w głowie.
- Nic mi nie jest - upierał się.
Wydała niemiły odgłos i błysnęła na niego swymi ekranami. Skrzywił się boleśnie.
- Widzisz? Nie panujesz nawet nad swoimi reakcjami. Jeżeli nie będziesz jadł, rozchorujesz
się, jeżeli nie będziesz spał, stracisz zdolność koncentracji, a jeżeli nie będziesz się mył i przebierał,
odeślę cię do dezynfekcji.
- Już dobrze, kochanie, już dobrze - odparł, obejmując kolumnę i tuląc ją. - Przygotuj mi
coś do zjedzenia; zaraz przyjdę do kuchni.
- Co to znaczy zaraz? - spytała ostro.
- Gdy tylko wezmę prysznic i zmienię ubranie.
Ociężale podniósł się ze swego fotela i poszedł do kabiny. Chwilę potem usłyszała szum
prysznica. Nie pomyliła się co do swych podejrzeń: woda, w której się kąpał, była przeraźliwie
zimna.
Cóż, próbujemy się dobudzić, hmm. Nie, kiedy chcę, byś odpoczął. Przejęła kontrolę nad
temperaturą wody i odrobinę ją podniosła; dostatecznie wysoko, by nie drażnić jego komórek. Ten
niewinny zabieg chyba podziałał, gdyż kiedy wszedł do kuchni, zaczął ziewać.
Podała mu jedzenie z lekkim środkiem nasennym; był zbyt zmęczony, by cokolwiek
zauważyć. Nie dostał też kawy, o którą się upominał, lecz napój ziołowy.
Pogłaskał jej pomocniczą konsoletę, jakby dotykał czyjegoś ramienia w celu zwrócenia na
siebie uwagi. Często tak robił, szczególnie ostatnio. Podobnie dotykał jej kolumny, jakby to było
ramię starego, drogiego przyjaciela.
- Tio, moja kochana, nie zdajesz sobie sprawy, że już prawie skończyliśmy? Tylko dwa
sektory do sprawdzenia. Jeśli policzyć ten, nad którym aktualnie pracuję, to trzy.
 - Ten mogę skończyć sama - stwierdziła spokojnie. - Nie muszę jeść, na sen poświęcam
tylko trzy godziny dziennie. Rozumiem, co chcesz powiedzieć, ale nie poślesz tam żadnego statku
szybciej tylko dlatego, że mi tu umrzesz. Poza tym pracując w takim stanie, łatwo możesz coś
przeoczyć, być może klucz do całej tej sprawy.
- Ale... - Jego próbę protestu przerwało ziewanie.
- Bez sprzeciwów - odpowiedziała. - Mogę zablokować dostęp do danych i zrobię to na
następnych osiem godzin. To jest rozkazr a jeżeli nie będziesz chciał się do niego zastosować,
wezwę na pomoc Służby Medyczne.
Był zbyt zmęczony, by okazać swe niezadowolenie, zbyt zmęczony, by w jakiś sposób
zaprotestować. Przez ostatnich kilka dni spał po cztery godziny na dobę. Budził się nerwowo przed
normalnym czasem, którego potrzebował organizm, by odpocząć. Napięcie, w jakim żył, brało górę
nad rozsądkiem. Czuła, że tym razem zaśnie przynajmniej na osiem godzin, nawet jeżeli tego nie
chciał.
- Niczego nie odkryjesz, działając półprzytomnie - przypomniała mu. - Pamiętasz, czego
uczyli cię w Akademii? Zrób to porządnie lub nie rób tego wcale.
- Poddaję się. - Wyrzucił ręce w górę i pokręcił głową. - Jesteś dla mnie za dobra, kochanie.
Chwilę potem wstał i powlókł się do kabiny. Rzucił się na koję i natychmiast zasnął.
Tia uczyniła coś, czego nigdy dotąd nie robiła. Pozostała swym okiem w jego kabinie,
przyglądając się, jak śpi, i zastanawiając się nad wydarzeniami ostatnich dni.
Nie tylko na chwilę, ale i na całe godziny zapominała 0 tym, że jest zamknięta w kolumnie.
Rozmawiali przecież zachowywali się jak normalni ludzie, nie jak mięśniowiec i jego mózg. W
jakiś dziwny sposób niedookreślone granice, które ich dzieliły, gdzieś zniknęły.
Do tego zaczął ją nazywać “miłością" lub “kochanką". Powtarzał to coraz częściej,
zwłaszcza gdy nie kontrolował swoich emocji.
Gładził i głaskał jej konsoletę lub kolumnę w taki sposób, jakby dotykał czyjejś ręki, by
zwrócić na siebie uwagę, uspokoić tego kogoś lub coś zasugerować.
Nie sądziła, aby zdawał sobie sprawę z tego, co robił. Jego działanie było pozazmysłowe,
niezwykle naturalne. Dlatego nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Mogła to być zwykła
próba zwrócenia jej szczególnej uwagi na to, o czym mówił. Wielu ludzi używa wtedy takich
zdrobnień, spieszczeń. Jednak do tej pory Alex tak nie mówił. Oczywiście mógł nie czuć się
jeszcze zbyt swobodnie i dlatego się kontrolował. Jak długo się w końcu znali? Nie dłużej niż kilka
miesięcy. Wydawało jej się, że minęło całe życie. Nie - powiedziała sobie twardo. - To nie może nic
znaczyć. Po prostu zna mnie już na tyle dobrze, by pozbyć się wszelkich uprzedzeń i samokontroli.
 Im szybciej zakończą przygotowania i wyruszą w kosmos, tym szybciej wszystko wróci do
normy.
Sprawdźmy, czy uda mi się przeanalizować dwa z trzech pozostałych sektorów, zanim się
obudzi...

Władze portu, który tajemniczy frachtowiec zgłosił jako cel swej następnej podróży, nic nie
wiedziały o podobnym statku. Tia jednak nie spodziewała się niczego innego. Podobne frachtowce
lubiły zmieniać swe plany lotu. Jeżeli to byli rzeczywiście przemytnicy, z pewnością nie zostawili
wiadomości, gdzie można ich znaleźć.
Miała tylko nadzieję, że nie przybyli do wyznaczonego portu, ponieważ kapitan tak
zdecydował, a nie dlatego, że dryfują teraz gdzieś w kosmosie. Pozwoliła Alexowi prowadzić
wszystkie rozmowy. Nabył niezwykłej wprawy w wyciąganiu z rozmówców najistotniejszych
informacji. Doskonale przy tym umiał się wcielić w kogoś, komu się nie odmawia.
Tym razem wmówił szefowi przylotów, że jest agentem firmy kolekcjonerskiej; właśnie
szuka pewnego statku, który podobno tu się pojawił, a którym jego agencja jest zainteresowana.
Alex zakończył rozmowę ze stacją i odwrócił się ku ekranowi Tii z konspiracyjnym
wyrazem twarzy.
- Jak ty to robisz? - spytała po chwili milczenia. - Jak udaje ci się przekonać tych
wszystkich ludzi, że rozmawiają z kimś zupełnie innym?
Roześmiał się, a ona rozwinęła na ekranie mapę tutejszego sektora, zamieniając ją w
trójwymiarowy obraz.
- Odkąd pamiętam, zawsze należałem do jakiegoś kółka teatralnego. Oto moje kolejne
hobby. Nigdy nie brałem tej zabawy w teatr na serio, chociaż byli i tacy, którzy twierdzili, że jestem
w tym dobry. To proste, wyobrażam sobie, że jestem osobą, którą chcę być, i zaczynam
zachowywać się tak, jak ona by się zachowywała.
- Cóż - powiedziała, gdy zaczęli się zastanawiać nad miejscem postoju poszukiwanego
statku. - Gdybym była przemytnikiem, dokąd bym poleciała?
- Stacja Lermontowa, Presleya, Korngolda, Tunga - zaczął je wyliczać na palcach. - Mogli
oczywiście polecieć gdzieś dalej, ale tam zajmą się nimi ludzie z wywiadu; dowiemy się, gdy się
pojawią.
- Pod warunkiem oczywiście, że człowiek, którego wywiad tam wysłał, wie, za co bierze
pieniądze. Dlaczego Stacja Presleya? - spytała. - Przecież to tylko siedziba szefów koncernów
wydobywczych na małym asteroidzie.
 - We władaniu wysokiego rodu - odpowiedział, rozkładając się wygodnie na fotelu z rękami
pod głową. - Pieniądze za cenne eksponaty. Bogaci górnicy. Nie wszyscy mają maniery ludzi z ery
kamienia łupanego.
- Sądziłam, że górnicy są... szorstcy w obyciu - powiedziała.
Pokręcił głową.
- Górnicy są ludźmi jak wszyscy. Można wśród nich spotkać różne jednostki. Wielu próbuje
zbić majątek; niektórzy wyciągają szczęśliwy los, który pozwala im na kaprysy w stylu wysokich
rodów. Mają dość pieniędzy, by kupować antyki i jest im obojętne, skąd one pochodzą. I jeszcze
jedna sprawa. Konsorcjum Presley - Lee y Black kupi rudę od każdego, nawet od podejrzanie
błąkającego się wahadłowca. Być może zatem nasi przyjaciele popełnią tu jakiś błąd. Możemy
ustanowić nagrodę za współpracę i zobaczymy, co z tego wyniknie.
- Nagrodę wraz z ostrzeżeniem - dopowiedziała. - Mam tylko nadzieję, że nam uwierzą.
Najpierw zatem do Lermontowa, potem Tung i Presley?
- Ty tu dowodzisz, kochanie - odrzekł pogodnie i zredagował rozważną notatkę dla prasy na
każdej ze stacji.
Nie zamierzał wywołać paniki, lecz jednocześnie owa notatka musiała brzmieć w taki
sposób, by ludzie chcieli z nimi współpracować. W dodatku nie mogli nikogo narażać na
zachorowanie. Notatka zatem głosiła, że poszukiwany statek może być zainfekowany anthraxem
III, poważną, ale uleczalną chorobą.
Wysłał wiadomość do sieci informacyjnej i zwrócił się ponownie do Tii:
- Ty jesteś pilotem. Ja tu jestem tylko balastem.
- To najekonomiczniejsza trasa - powiedziała, porównując swój plan lotu z planem Kontroli
Ruchu Kosmicznego. - Trzy dni do Lermontowa, jeden do Tunga i półtora dnia do Presleya.
Mimo twierdzenia Alexa, że jest on tu jedynie balastem, ani on, ani Tia nie spędzili trzech
dni podróży do Lermontowa bezczynnie. Cały czas przeglądali nadchodzące od innych zespołów
meldunki dotyczące poszukiwanego statku. Dokładnie analizowali każde słowo, szukając choćby
cienia śladu tajemniczego obiektu. Kiedy dobili do Lermontowa, Alex zarzucił sieci.
Tym razem wcielił się w podejrzanego dealera dzieł sztuki, który poszukuje tanich okazów.
Osobników takich jak on było mnóstwo. Wyrzekali się jakiejkolwiek etyki, byle tylko kupić coś za
bezcen, nie pytając oczywiście o pochodzenie przedmiotu. Potem sprzedawali to średnio
zamożnym kolekcjonerom, którzy chcieli zaimponować swoim przyjaciołom lub szefom. Wielcy
przemytnicy nie robili interesów z takimi dealerami; a już na pewno nie, gdy w grę wchodziły
wartościowe przedmioty. Jednak załoga statku załadowanego po brzegi antykami, na które żaden z
możnych tego wszechświata nawet nie spojrzy, będzie szukała kontaktu z podrzędnymi dealerami.
Także Tia doskonale pasowała do tej roli. Jej kadłub nie wyróżniał się niczym specjalnym spośród
innych statków. AH - 1033 wyglądał na stary model bez nadprzestrzennego napędu; taki, który
mógł wynająć każdy, kto przemierzał kosmos w interesach.
Lermontow był typowym portem dla pojedynczych frachtowców i statków o wątpliwej
reputacji. Nie był to port iście piracki ze względu na bliskość nadprzestrzenną Centrali, ale
kontrolerzy przylotów niezbyt bacznie przyglądali się przybywającym tu wahadłowcom; w dokach
natomiast chętniej widziano gotówkę niż podpisy świadczące o prawdziwości papierów. W
niezliczonych barach i restauracjach można było bez obaw dobić niezbyt czystych targów.
Tam właśnie zjawił się ubrany w neonową tunikę Alex. Tia obawiała się, że może zostać
zdemaskowany, a ona nie będzie w stanie mu pomóc. Nie mógł nawet wziąć ze sobą czujnika
kontaktowego; systemy antyszpiegowskie zainstalowane w każdym z tych barów wykryłyby go
zaraz po przekroczeniu progu. Mogła tylko śledzić wiadomości nadchodzące ze stacji, szukać
innych opcji dotyczących “ich" statku i mieć nadzieję, że zdolności aktorskie Alexa są tak dobre,
jak sam uważał.

Alex nauczył się sztuczki z piciem dawno, dawno temu. Przydawała się wtedy, gdy chciał
być trzeźwy, robiąc jednocześnie wrażenie pijanego. Wszystko polegało na manualnej zręczności.
Trzeba było pozwolić rozmówcy wypić drinka, niezauważenie zamienić szklanki i pozwolić mu
wypić drugiego. Potem zamawiało się następną kolejkę. Po trzech kolejkach twój kompan
praktycznie nie zauważał już, że nie pijesz, szczególnie jeżeli to ty stawiałeś.
Dzięki wam, duchy kosmosu, za kredyt Służb Medycznych!
Spoglądał przez okno baru “Pink Comet", którego neon swą jaskrawością przyćmiewał
nawet jego strój. Szybko zorientował się, że towar, którego poszukuje, nie jest tu oferowany.
Odmowa była jednak na tyle uprzejma, że nie musiał wychodzić oknem. W rzeczy samej to, co tu
oferowano, było raczej na wpół legalnymi usługami niż dobrami materialnymi. Barman nie miał
pojęcia, kto może czymś takim handlować, lecz wiedział, kto może wiedzieć, i odesłał Alexa do
“Rimrunners".
Kilka kolejek później przeżywał męki, nie mogąc pozbyć się kogoś, kto chciał mu
koniecznie sprzedać porno - zabawki i seksdroidy. Zaraz potem przyczepił się do niego facet, który
twierdził, że nie potrzebuje żadnych antyków, lecz okazów sztuki prymitywnej.
- Z tych antyków nie ma już żadnych pieniędzy - udowadniał mu stary, waląc sękatą pięścią
w stół. - Nikt już nie chce antyków, pieprzony rynek wypiął się na nie! Mówię ci... sztuki
prymitywne idą teraz jak woda!
 Alex musiał kompletnie spić starego, by się od niego uwolnić. Dzięki tej rozmowie odkrył
jednak, że bar, którego szukał, nazywał się “Rockwall".
W “Rockwall" trafił na sporo tanich rzeczy, lecz nie takich, o które mu chodziło.
W lokalu panowała osobliwa atmosfera niezwykłego spokoju i dyskrecji. Barman
obsługujący bar zdawał się nie zwracać najmniejszej uwagi na rozmowy swoich klientów. Wokół
sali rozmieszczone były na wpół zakryte wnęki ze stolikami w środku. Były tak skonstruowane, że
na zewnątrz nie wydostawał się najmniejszy szmer. Światło było przyciemnione, a całe otoczenie
sterylnie czyste. Ceny także nie były wygórowane. Idealne miejsce dla niezbyt uczciwych
transakcji.
Alex dał znać barmanowi, czego szuka, następnie rozejrzał się po sali i usiadł przy jednym
z wolnych stolików. Wkrótce jego konto zostało obciążone ponad setką betańskich urn
pogrzebowych, dwudziestoma figurkami z pumeksu przedstawiającymi rg'kedańskich bogów -
węży i trzema prześlicznymi małymi czaszkami pochodzącymi z Kanathi. Czaszki te były tyle
warte, że sądził, iż zarówno Instytut, jak i Służby Medyczne wybaczą mu jego pozostałe zakupy.
Oprócz tego nabył najbardziej dziwaczną rzecz, jaką tu zobaczył, a mianowicie figurkę tańczącej
sowy pochodzącą ze starej Terry. Została prawdopodobnie skradziona jakiemuś załogantowi. Alex
przyrzekł sobie, że odszuka właściciela i zwróci jej lub jemu te figurkę. Nie była cennym
zabytkiem, ale być może stanowiła dla kogoś specyficzną pamiątkę rodową, która przypominała o
domu. Dla kogoś takiego była to zapewne rzecz bezcenna.
Koszty zakupu tych rzeczy pokrywało jego konto kredytowe, natomiast on sam płacił na
miejscu gotówką. Wyglądało to całkiem zgrabnie. Pierwszy sprzedawca, który nazwał siebie
Rock'n'Run, przywołał do ich stolika barmana. Barman podszedł z kasetką, Alex wypisał czek
należny za wszystkie rzeczy plus dziesięć procent dla baru. Następnie barman wypłacał gotówkę
handlarzowi i wszyscy byli zadowoleni.
Alex rozmawiał tam także z kilkoma załogantami różnych frachtowców, wypytując ich
zręcznie o pogłoski na temat zarazy lub skażonych statków. Usłyszał tylko znane już od dawna
historie o “Betan Dutchmanie", o “Home - coming" i o “Alice Bee". Były to opowieści sprzed
dziesięciu lat. Nic nowego.
Został aż do zamknięcia, obserwując uroczo uśmiechniętego barmana, który przeliczał w
duchu gotówkę, jaką Alex u niego zostawił. Być może zastanawiał się też, który klient przebije
tego w wysokości dawanych napiwków. Alex doskonale pamiętał, co kiedyś powiedział mu Jon
Chernov na temat ludzi z wywiadu: “Muszą pokrywać połowę kosztów poniesionych w czasie
akcji, więc bynajmniej nie są rozrzutni. Jeżeli kiedykolwiek będziesz coś robił dla wywiadu, nie
żałuj pieniędzy na wielkie gesty. Nikt cię nie będzie podejrzewał. Lepiej przekroczyć stan swojego
konta, niż zakończyć karierę w dyszy silnika rakietowego".
Właśnie miano zamykać, gdy do baru wszedł Quiet Man.
Zachowywał się tak cicho, że Alex zorientował się w sytuacji, gdy zauważył, iż ktoś mu się
przygląda, gawędząc z barmanem. Wydawało mu się też, że człowiek ten po prostu zjawił się przy
jego stoliku, a nie podszedł do niego.
- Słyszałem, że skupujesz rzeczy - bezdźwięcznie powiedział Quiet Man. - Mam trochę...
rzeczy.
Miękko otworzył dłoń, w której trzymał miniaturową wazę lub buteleczkę. Była to
cudowna, mała rzecz, ozdobiona promieniami tęczy, wykonana w stylu, który wydawał się Alexowi
znajomy. Nie mógł jednak sobie przypomnieć, gdzie to już widział. Była to swoista mieszanka
sztuki nowoczesnej z dziełami Salvadora Dali.
- Jest to jedna z rzeczy, którą byłbym zainteresowany - odparł zachęcająco, próbując
jednocześnie przypomnieć sobie, skąd zna ten wzór. - Kłopot w tym, że to wygląda na zbyt drogą
rzecz jak na moją kieszeń.
Quiet Man wsunął się w krzesło naprzeciw Alexa.
- Nie tak drogą, jak ci się wydaje - stwierdził. - Tutejszy rynek jest tym zapchany. - Wygląd
zewnętrzny Quiet Mana doskonale pasował do sposobu, w jaki mówił; szary kombinezon,
szaroblada skóra, oczy i włosy bez żadnej barwy, twarz nie do zapamiętania. - Jestem w posiadaniu
setki podobnych przedmiotów i na razie nie byłem w stanie nawet ich wyładować.
- Doceniam twoją szczerość - powiedział Alex, okazując zdziwienie.
Quiet Man wzruszył ramionami.
- Prędzej czy później natknąłbyś się na nie. Szefów interesują tylko duże transakcje. Ktoś
wykupił już biżuterię; faceci wyglądali na frajerów, gdyż były to przedmioty z tytanu, niezbyt
wygodne do noszenia i trochę kruche. Co do tych flakonów na perfumy, to musiałem część ładunku
odesłać z powrotem, gdyż nie byłem w stanie sprzedać choćby jednego. Gdybyś to kupił, mógłbyś
przerzucić towar do innego sektora. Dam ci dobrą cenę.
- Jak dobrą? - spytał Alex.
Quiet Man określił swoje warunki i zaczęli negocjacje. Bar powinien już być zamknięty od
trzydziestu minut, kiedy zakończyli rozmowę. Przez cały ten czas Alex płacił za sok owocowy, jak
za drinki. Picie soku po zamknięciu baru nie było zakazane, a barman był szczęśliwy, mając dłużej
takiego klienta. Obsługa skakała wokół nich ochoczo, aż wreszcie Alex i Quiet Man uścisnęli sobie
ręce na znak zawartej umowy.
 - Nie są to pełnowartościowe antyki - dodał Quiet Man pod presją pytań Alexa. - Mogą być
jednak ulepszone w odpowiedniej kąpieli kwasowej. Tak naprawdę mają osiemset, może
dziewięćset lat. Pochodzą z planety skolonizowanej przez członków jednej z pierwszych wypraw
człowieka w kosmos. Początkowo kolonia nieźle sobie radziła, potem jednak owładnęła
kolonistami mania religijna i zaczęły się święte wojny. Doprowadziły do całkowitego upadku
kolonii. Przypuszczamy, że ostatni z jej przedstawicieli umarł około dwustu lat temu.
Alex z zaskoczeniem spojrzał na swój nabytek.
- To jest dzieło człowieka? Nie wygląda na takie! Quiet Man wzruszył ramionami.
- To prawda. Szefowie twierdzą, że koloniści byli jakimiś artystami, którzy pragnęli
powrotu do natury. Stworzyli odgałęzienie ziemskiej religii, która nakazywała swym wyznawcom
używanie środków halucynogennych, by mogli dotrzeć do sacrum. Wreszcie ktoś z nich ogłosił się
następcą wielkiego proroka, co nie podobało się połowie kolonii. Było to typowe, zbiorowe
szaleństwo.
- Cóż, będę musiał dorobić do tego jakąś egzotyczną historyjkę - powiedział z uśmiechem
Alex. - Moi klienci będą musieli ją przełknąć. Tak więc w jaki sposób chcesz dostarczyć towar?
- Musisz wynająć transportowiec i ludzi z tutejszej bazy - odrzekł beznamiętnie Quiet Man.
- Ja zrobię to samo. Obie grupy spotkają się jutro o dwunastej w tym miejscu. Twoi ludzie przekażą
moim czek kredytowy, w zamian za to dostaną skrzynię. Kredyt wymienię na gotówkę w barze.
Alex zgodził się na te warunki. Po chwili mężczyźni wyszli z baru i każdy poszedł w swoją
stronę.
Kiedy Alex wrócił na statek, wbiegł po schodach na górę, cały czas myśląc, gdzie już
widział podobną małą wazę.
- Wyglądasz bardzo radośnie! - powiedziała wesoło Tia, gdy tylko wrócił cały i zdrowy.
- Tak też się czuję. Wyłowiłem kilka eksponatów z czarnego rynku i myślę, że Instytut
będzie mi za to wdzięczny. - Wyjął wszystko z kieszeni, oprócz “buteleczki perfum", i rozłożył
przedmioty tak, by Tia dokładnie mogła im się przyjrzeć. - A to jest prawdopodobnie skradzione. -
Rozpakował figurkę tańczącej sowy. - Sprawdź, proszę, czy możesz zidentyfikować właściciela tej
figurki.
- Nie ma sprawy - odpowiedziała machinalnie. - Śledziłam twoje postępy w trwonieniu
zasobów kredytowych. Był to jedyny sposób obserwowania twoich poczynań. Dwie czaszki, które
kupiłeś, są falsyfikatami, ale trzecia jest prawdziwa. Warta jest dużo więcej pieniędzy niż to, co
straciłeś dziś wieczorem.
- Miło mi to słyszeć - roześmiał się. - Nie miałem pojęcia, co mógłbym powiedzieć szefom
Instytutu i Służb Medycznych, gdyby okazało się, że kupiłem całą masę nic nie wartych rupieci. W
porządku, a oto moje ostatnie odkrycie. Zamówiłem cały transport tego na jutro. Nie wiesz, gdzie
ja to już widziałem?
Postawił ostrożnie małą, nierówną wazę na konsolecie. Tia wydała z siebie nieartykułowany
dźwięk.
- Alex! - wykrzyknęła. - To jeden z przedmiotów, o których mówił Sinor!
Uderzył się dłonią w czoło.
- Jasne! To dlatego nie mogłem sobie przypomnieć, w jakiej książce spotkałem się już z
podobnym antykiem. Duchy kosmosu! Właśnie zawarłem umowę na dostawę całej skrzyni z
załogantem statku, który to przewozi! Powiedział mi, cytuję: “Szefów interesują tylko duże
transakcje". Nie są to przedmioty z bardzo odległych czasów, pochodzą z nie istniejącej już kolonii
religijnych maniaków. Dzwonię pod numer, który zostawił nam Sinor - dodał zdecydowanie. -
Powstrzymaj się z wyjaśnieniami do czasu, aż kogoś złapię.
Tia była gotowa wysłać za Alexem swoje roboty pomocnicze, by w ten sposób kontrolować
jego poczynania i ubezpieczać go. Lecz wówczas zdała sobie sprawę, że równie dobrze może
śledzić stan jego konta oraz dane dotyczące miejsc, w których płacił. Ruszyła więc z nim na
wyprawę do trzech barów, by w jednym z nich, zwanym “Rockwall", zatrzymać się na dobre.
Przywołała dane dotyczące drinków i wkrótce wiedziała, kiedy dokonywał zakupu jakiegoś antyku.
Odkryła bowiem, że każdy taki zakup poprzedzony był tą samą kombinacją zamówionych drinków.
Kiedy nagle ubożało jego konto przy niezmiennej liczbie opróżnianych szklanek, znaczyło to, że
stał się właścicielem kolejnej rzeczy.
Trochę się zaniepokoiła, gdy nie wracał po zamknięciu baru. Lecz wkrótce zauważyła, iż
wciąż kupuje drinki. Wywnioskowała stąd, że jest w trakcie jakichś ważnych negocjacji.
Kiedy wrócił, podśpiewując sobie pod nosem, wiedziała, że udało mu się dokonać czegoś
istotnego.
Antyki, które jej pokazał, z pewnością zadowolą Instytut. Kiedy jednak wyciągnął z
kieszeni małą wazę, jej obwody prawie się przegrzały.
Kwestia rozpoznania przedmiotu była dla niej tak oczywista, że nie mogła pojąć, jakim
sposobem Alex sam na to nie wpadł. Ale po chwili uświadomiła sobie, jak zawodna bywa pamięć
delikatnika.
Cóż, nie miało to większego znaczenia. W końcu po to tu była, by wspomagać go swym
umysłem. Uruchomiła linię comu i przekodowała podany przez Sinora numer. Miała nadzieję, że
nie łączyła się ze zbyt oddalonym miejscem w czasie i przestrzeni.
Wnioskując z szybkości połączenia, miejsce, do którego dzwoniła, musiało być gdzieś w tej
samej części kosmosu, w której znajdował się Lermontow. Był to przekaz bez obrazu zwrotnego.
Gdyby byli pod kuratelą Instytutu, uznałaby to za przejaw niesłychanego lekceważenia i braku
taktu. Jednak zdając sobie sprawę, że rozmawia prawdopodobnie z Departamentem do Spraw
Zwalczania Narkotyków, pomyślała, iż jest to spowodowane względami bezpieczeństwa. Poleciła
zatem Alexowi, by dokładnie opowiedział, co się zdarzyło, sama zaś pokazała tylko zbliżenie małej
wazy.
- Dokończ transakcję - powiedział głos z transmisji, gdy Alex zakończył swoje zeznania. -
Wykonałeś wspaniałą robotę i otrzymasz za to premię. Odbierz przesyłkę, a my zajmiemy się
resztą. Jednocześnie pokryjemy koszty operacji, które poniosłeś. I nie martw się: nawet się nie
domyśla, że byłeś podstawiony.
W jego wypowiedzi nie było żadnej wzmianki o zarazie, ani ostrzeżenia o specjalnym
obchodzeniu się z tymi przedmiotami. Alex spojrzał porozumiewawczo na Tię.
- Cieszę się, sir - odrzekł, zachowując ostrożność. - Mam nadzieję, że na coś się wam tu
przydaliśmy.
- Oczywiście - odpowiedział nieznajomy i rozłączył się.
Alex wziął do ręki małą wazę i zaczął ją obracać w dłoni. Usiadł w swoim fotelu i położył
nogi na konsolecie. Tia umówiła dwóch posłańców, którzy mieli przyjść na statek po czeki
kredytowe, a następnie udać się do baru po przesyłkę. Nie trwało to dłużej niż chwilę. Gdy tylko
zakończyła rozmowę, zwróciła się ponownie do Alexa.
- Zastanawiam się, czy był to zbieg okoliczności, czy też ktoś nas podpuścił? - odezwała się
zagadkowo. - I skąd mówił do nas ów agent? To brzmiało, jakby siedział w mojej tylnej kajucie!
- Spróbujmy to rozwiązać - powiedział w zadumie Alex. - Załóżmy, iż rzeczywiście
mieliśmy szczęście. Quiet Man próbował wszelkich sposobów, by pozbyć się towaru. Oczywiście
Departament nic o tym nie wiedział. Rynek jednak był już nasycony. Quiet Man musiał być na tyle
zdesperowany, że zwrócił uwagę na kogoś takiego jak ja. Jego statek prawdopodobnie odleci stąd
zaraz po transakcji.
- Pięknie, tylko dlaczego zwrócił się do ciebie, skoro cię nie znał? - spytała Tia.
- Ponieważ siedziałem we właściwym barze, odpowiednio się zachowywałem i zupełnie nie
przypominałem żadnego agenta. - Alex pocierał palcami ścianki wazy. - Przepuściłem tam
dostatecznie dużo pieniędzy, by rozwiać jego podejrzenia o współpracę z agendami rządowymi.
Miałem właściwy “zapach", poza tym przypuszczam, że sprawdził, czy któremuś z moich
poprzednich kontrahentów nie przydarzyło się coś niemiłego. I na koniec, jeszcze raz powtarzam,
dopisywało nam szczęście. On nie miał pojęcia, do czego jego szefowie używają fałszywych
antyków. Sądził, że najgorsze, co go może spotkać za tego typu działalność, to krótkotrwały areszt
lub grzywna.
 - Może jego szefowie nie szmuglują narkotyków w antykach - stwierdziła, rozważając
wszelkie możliwości. - Może je tylko przenoszą w inne miejsce.
- W tej stacji to jest prawdopodobne. - Alex ostrożnie odłożył wazę. - Mimo to
przypuszczam, że ci od narkotyków spodziewali się jakichś działań w tym sektorze i gdzieś
niedaleko musi być ich statek. To dlatego tak szybko się z nimi porozumieliśmy. Kiedy zobaczyłem
numer, pomyślałem, że to kod łączności z innym statkiem.
- Hmm. - Tia przeanalizowała w myśli wszystkie aspekty tej sprawy. - Teraz polecą
swojemu człowiekowi, żeby zjawił się w samo południe w bazie “Rockwall" i by potem wyśledził
statek przemytników? Czy to nie nazbyt proste?
Alex ziewnął i przeciągnął się.
- Być może - powiedział, znudzony już całą tą sprawą. - Przypuszczalnie jednak nie wyślą
tu nikogo ze swojego statku. Mają wystarczająco dużo ludzi w miejscach takich jak to. Naszym
zadaniem jest tylko dać im możliwość złapania nici, po której dojdą do kłębka. Reszta to już nie
nasza sprawa. Nie powiem, żeby mnie to martwiło, gdyż nie przywykłem do uganiania się za
przemytnikami. Poza tym jestem zmęczony.
- Zatem powinieneś odpocząć - podjęła natychmiast. - I zabierz stąd ten swój strój, zanim
przepali moje soczewki.
Roześmiał się i ruszył szybko do swojej kabiny, by położyć się wreszcie na koi.
Tia nawet nie obudziła swojego mięśniowca, kiedy zbliżała się do doków Stacji Presleya i
przywołała kontrolę lotów. Spodziewała się, że odpowie jej jak zwykle AI, tymczasem zgłosił się
człowiek. Mimo że rozmowa przebiegała bez wizji, była pewna, iż ma do czynienia z człowiekiem,
a nie z automatem. Był to ktoś bardzo nerwowy i spięty.
- AH - 1033, informuję cię, że mamy tu stan kwarantanny, Kod Piąty - powiedział oficer
dyżurny z wahaniem, które wywołało w niej wrażenie, że nie miał zbyt wiele okazji posługiwania
się mikrofonem. - Możemy wam wyznaczyć dok i pozwolić zatankować przy pomocy robotów, ale
nie możemy wam zezwolić na otworzenie śluz. Wolelibyśmy jednak, żebyście udali się na inną
stację.
Nie może nam odmówić wejścia do doków przy Piątym Kodzie; jest czymś mocno
przestraszony. Najwyraźniej wolałby się nas pozbyć.
Podjęła szybką decyzję.
- Stacja Presleya , informuję cię, że należymy do Służb Medycznych Organizacji Światów
Centralnych. Wysyłam ci nasze pełnomocnictwa. - Nadała odpowiedni plik informacji. -
Schodzimy i spodziewamy się pełnej współpracy. Zanim zakończymy manewr lądowania,
chcielibyśmy skontaktować się z szefem Służb Medycznych.
 - Uch... ja... - Przez chwilę nie było nic słychać, jakby naradzał się z kimś innym. -
Wyrażamy zgodę. Proszę czekać na instrukcje dotyczące dokowania.
W tym momencie miejsce człowieka zajął AI. Tia obudziła Alexa, krótko streściła mu
przebieg rozmowy, potem pozwoliła mu się ubrać i wypić kubek kawy. Sama wykonała rutynowe
czynności niezbędne do cumowania. Przez cały ten czas zastanawiała się, co właściwie dzieje się
na Stacji Presleya.
Czy to początek zarazy czy też fałszywy alarm?
Cierpliwie czekała na powrót oficera łączności, Alex w tym czasie kończył pić trzecią kawę
i próbował dojść do siebie po brutalnym wyrwaniu go ze snu. Wydawało mu się, że potrwa to
wieczność.
W końcu com odezwał się znowu:
- AH - 1033, mamy na linii szefa Służb Medycznych.
Tym razem mówił ktoś o większym doświadczeniu. Zanim Tia zdążyła odpowiedzieć, na
ekranie pojawił się obraz i razem z Alexem zobaczyli twarz naprawdę przestraszonego mężczyzny.
Był ubrany w biały strój, na którym widniały insygnia nadzorującego lekarza.
- Halo? - powiedział niezdecydowanie. - Ty... ty jesteś ze Służb Medycznych? Nie
wyglądasz na lekarza.
- Bo nim nie jestem - odpowiedział spokojnie Alex. - Centrala zleciła mi wyśledzenie
możliwego ogniska nieznanej choroby zakaźnej, której objawem jest niewydolność systemu
immunologicznego. Mamy podstawy podejrzewać, że siedlisko choroby znajduje się gdzieś w tym
sektorze. Próbujemy dotrzeć tam po śladach ostatniej, znanej nam ofiary.
Nie było wątpliwości, doktor zbladł.
- Pozwólcie, że pokażę wam naszego pacjenta - wyszeptał i sięgnął po coś, co leżało poza
ekranem.
Tia odebrała drugi sygnał, wyświetliła go na jednym z bocznych monitorów.
Ciało pacjenta całe pokryte było wrzodami, podobnie jak w przypadku znanej im już ofiary.
Jedyna różnica polegała na tym, że choroba nie była jeszcze tak bardzo zaawasowana.
- Chyba znaleźliśmy to, czego szukaliśmy - powiedział Alex z przygnębieniem.
Tia musiała zaaplikować sobie środek uspokajający, by wyrównać pracę serca.
- Mam nadzieję, że trzymacie go w całkowitej izolacji.
- Jego i jego statek - odpowiedział lekarz, najwyraźniej wstrząśnięty. - Nie zanotowaliśmy
nowych przypadków, ale nie mamy pojęcia, co to jest, jak sobie z tym poradzić i...
- Przesyłam ci natychmiast bardzo ważny numer - przerwał mu Alex. - Zaraz gdy
skończymy rozmowę, nawiąż z nim łączność. Znajdziesz tam specjalistów ze służb medycznych, a
przede wszystkim doktora Kenneta Uhua - Sorga. Jest to człowiek, który zajmuje się tą sprawą; to
on leczył pierwszą ofiarę i tylko on może tu coś poradzić. My natomiast musimy znaleźć źródło
choroby. Czy orientujesz się, skąd pochodzi twój pacjent, czym się zajmował...
- Nie wiemy zbyt wiele - odrzekł lekarz, którego najwyraźniej ożywiła informacja, że może
w tej sprawie liczyć na jakąś pomoc.
Tia nie zamierzała mu mówić, jak skąpe są informacje Kenny'ego. Miała nadzieję, że od
czasu ich odlotu udało mu się odkryć coś nowego na temat choroby.
- Jest poszukiwaczem skarbów - lekarz kontynuował swe wyjaśnienia. - Przybył tutaj z
ładunkiem, który zapieczętowaliśmy. Już wtedy był chory. Wylądował w doku o własnych siłach,
ale gdy tylko wyłączył silniki, wyskoczył z wahadłowca, żądając lekarza. Oczywiście nie mieliśmy
pojęcia o jego chorobie, gdy zezwalaliśmy mu na lądowanie...
Prawo międzygwiezdne głosiło, iż stacja musiała udzielić wszelkiej pomocy chorym, którzy
na niej wylądowali, ale nie była zobowiązana do udzielenia zezwolenia na lądowanie. Tia
wiedziała, że gdyby obsługą comu zajmował się człowiek, a nie AJ, do takiej sytuacji by nie
doszło. Człowiek umiałby odróżnić mamrotanie chorego od rzeczowych odpowiedzi zdrowego
pilota. W najlepszym przypadku umieszczono by go w odizolowanym doku, w najgorszym -
wysłano by wojownika, by zamienił go w rój niegroźnych atomów. Zanotowała w pamięci, żeby
wspomnieć o tym Kenny'emu w swoim raporcie.
- ...Kiedy stracił przytomność, jeden z robotników portowych zobaczył wrzody na jego ciele
i wszczął alarm. Natychmiast zamknęliśmy dok, a grupa dekontaminacyjna złapała go i umieściła
w izolatce. Wysłałem prośbę o Najwyższy Priorytet do naszych zwierzchników, ale na odpowiedź
trzeba długo czekać...
- Czy powiedział, gdzie mógł to złapać? - przerwał mu ponownie Alex.
Lekarz pokręcił przecząco głową.
- Stwierdził tylko, że rozglądał się po okolicy, kiedy natrafił na coś w rodzaju wielkiej,
międzygwiezdnej wyprzedaży. Wydaje mu się, że wtedy to złapał. Co miał na myśli, mówiąc o
“wielkiej, międzygwiezdnej wyprzedaży", tego nie wyjaśnił. Było tam podobno wiele rzeczy,
których jeszcze w swoim życiu nie widział.
Cóż, potwierdzało to ich przypuszczenia związane z pierwszą ofiarą.
- Czy możemy z nim porozmawiać? - spytała Tia. Lekarz wzruszył ramionami.
- Możecie spróbować. Połączę was z jego pokojem. Jest przytomny i rozumie, co się wokół
niego dzieje, ale wątpię, czy będzie chciał wam cokolwiek powiedzieć. Nam nie zdradził zbyt
wiele.
 Oczywiste było, że usiłował przerzucić odpowiedzialność za tę śmierdzącą sprawę gdzieś
wyżej. Tia i Alex wiedzieli, że jego szefowie nie zwykli zdradzać swemu lekarzowi źródła tego
typu kłopotów. Nikt by mu tu nie pomógł.
Był lekarzem kompanii górniczej. Doskonale potrafił leczyć urazy znoszonych do jego
gabinetu górników poszkodowanych w karczemnych awanturach, czy też nastawiać kości
połamane w jakimś wypadku na dole. Nagle kazano mu się uporać z czymś, o czym nie miał
zielonego pojęcia. Nie mógł sobie poradzić z zarazą, gdyż przerastało to jego kompetencje i
przerażało go. To kontrola lotów powinna zadbać o niedopuszczenie do lądowania zarażonego
statku.
- Dziękujemy za współpracę, doktorze - powiedział łagodnie Alex. - Niech pan umożliwi
nam rozmowę z pacjentem i wraca do pracy.
Lekarz rozłączył się, nie zdradzając im swojego nazwiska. Tia jednak nie przejmowała się
tym. Jej nagrania wystarczały do podjęcia działań. Jednocześnie z chwilą gdy przerzucił
odpowiedzialność na ich barki, nie potrzebowali już z nim rozmawiać. Wszystko, czego teraz
pragnęli, to bezpośrednia łączność z izolatką. Musieli zastanowić się nad sposobem, w jaki będą
rozmawiać z tym człowiekiem, by zechciał cokolwiek powiedzieć.
- Okay, Alex - rzekła Tia, gdy ekran był już ciemTJ") ny. - Jesteś o wiele lepszym
specjalistą w tego typu sprawach ode mnie. W jaki sposób nakłonimy tego szczura skalnego, by
wyśpiewał nam wszystko, co wie?

- Hank, mam na imię Alex - odezwał się mięśniowiec, spoglądając na ekran i na

umieszczone obok pełne dane na temat pacjenta. - Jestem mięśniowcem z Organizacji Światów
Centralnych, przydzielonym do Służb Medycznych. Za chwilę usłyszysz inny głos, będzie to mój
statek mózgowy - Tia.
- Cześć, Hank - powiedziała Tia, wdzięczna w tym momencie za to, że była w swojej
kapsule i nie musiała nadrabiać miną.
Alex był doskonały w tym, co robił. Nigdy by mu nie dorównała. Gdy patrzyła na Hanka,
czuła się nieswojo. Z pewnością drżałby jej głos i nie umiałaby zachować spokoju na twarzy.
- Nie wiem, czy ktokolwiek cię poinformował, dlaczego tutaj jesteśmy. Powiem ci tylko, że
przysłano nas tu, bo nie jesteś pierwszym człowiekiem, który na to zachorował. Jest to choroba
zakaźna i próbujemy zapobiec przerodzeniu się jej w wielką epidemię. Czy nam w tym pomożesz?
“Musimy powiedzieć mu prawdę" - stwierdził Alex. Takiego samego zdania był Kenny,
kiedy udało im się z nim porozumieć. “Nie ma sensu próbować go oszukiwać. Jeżeli będzie
wiedział, jak z nim jest kiepsko, zacznie z nami współpracować".
 Ponieważ wrzodów nie można było bandażować, Hank leżał w kąpieli żelowej. Była to
wielka wanna z wodnymi materacami, na których unosiła się lecznicza żelatyna. Całe jego ciało
przykryte było zieloną galaretką. Na pomysł z żelem wpadł Kenny, który stwierdził, że
odpowiednia temperatura substancji przynosi choremu pewną ulgę. Jego pacjent ciągle żył, ale
wyglądał tak samo, jak w momencie opuszczania przez nich bazy. Ciągle też nie było wiadomo,
kim jest i skąd się tam wziął.
Hank z wyraźnym wysiłkiem spojrzał do góry, na ekran umieszczony w rogu pokoju.
- Łapiduchy kompanii nie chcą mi nic konkretnego powiedzieć - odezwał się głosem starca.
- Cały czas mydlą mi oczy. Jak źle jest ze mną?
- Nie ma na to lekarstwa - powiedział jednoznacznie Alex. - Znamy jeszcze jedną ofiarę tej
choroby. Jej stan jest gorszy od twojego i jak na razie nie znaleziono żadnego środka zaradczego.
Oto cała prawda.
Hank przez cztery czy pięć minut nie mógł wykrztusić słowa. Rozglądał się nerwowo po
pokoju, szukając jakiejś pomocy. Następnie położył głowę w zielonej kąpieli i przez kilka minut
leżał z zamkniętymi oczami.
Tia zdecydowała się przerwać to milczenie.
- Nie wiem, czy obchodzi cię w tej chwili reszta wszechświata, Hank, ale musimy wiedzieć,
gdzie się tym zaraziłeś. Jeżeli zarażona zostanie jakakolwiek społeczność...
- Słusznie mówisz, panienko - przerwał jej, nie otwierając oczu. - Jak głos sumienia. Nie
widzę powodu, dla którego miałbym trzymać zamkniętą gębę. - Wydał z siebie dźwięk podobny do
skowytu. - Dotarłem do tamtego miejsca przypadkowo i nie jestem pewien, czy trafiłbym tam
ponownie. Warn może się to uda. Podam wam wszystkie dane, jakie posiadam. Nie chciałbym
nikogo zobaczyć w takim stanie, w jakim sam teraz jestem.
- Dzięki, Hank - powiedział Alex z wdzięcznością. - Czy jest coś, co możemy dla ciebie
zrobić? Pomyśl nad tym.
Hank nieznacznie skinął głową.
- Coś wam powiem. Strasznie tu cierpię, a to, co mi dają, wcale mi nie pomaga. Pewno boją
się, żebym nie sfiksował. Powiedzcie tym bonzom, żeby dali mi wszystkie leki przeciwbólowe, o
które prosiłem. Jeśli kiedyś wyzdrowieję, nie zobaczą mnie tu więcej. Możecie to dla mnie zrobić?
- Wydam odpowiednie polecenie - odparła rzeczowo Tia.
Ponieważ Alex spojrzał na nią pytająco, napisała na ekranie: “Pełnomocnictwa od
Kenny'ego dotyczą także opieki nad pacjentami. Możemy zatem tego zażądać. Byłoby
okrucieństwem nie ulżyć jego cierpieniu". Alex włączył się do rozmowy.
 - Okay, Hank. Jak widzisz możemy to dla ciebie zrobić. Słuchamy więc twojej opowieści.
Chyba że jeszcze czegoś od nas chcesz.
- Nie. - Hank zakaszlał. - Po pierwsze, mój statek jest starym wrakiem. Bardzo często
nawala przy przejściach w hiperprzestrzeń, podczas skoku nie zawsze funkcjonują systemy
rejestrujące. Po prostu moja stara wyszła z hiperprzestrzeni niedaleko jakiejś terropodobnej planety.
Ponieważ miałem puste ładownie, zdecydowałem się rozejrzeć po okolicy. Zauważyłem, że na
planecie jest coś, co wyglądało na ruiny budynków, zszedłem wiec niżej, by to sprawdzić.
- Tam złapałeś tę rzecz? - spytał Alex.
- Zaraz do tego dojdę. Nie było żadnych oznak życia, rozumiecie? Było tam jednak sporo
okrągłych budowli, takich jakie zwykle są przedmiotem zainteresowania archeologów. Pomyślałem
sobie, że może odkryłem coś, o czym nikt nie wiedział, i że znajdę tu coś wartościowego. Zszedłem
niżej i wylądowałem, rozumiecie? Od razu się zorientowałem, że ktoś był tu przede mną. Tak to
wyglądało, jakby ktoś od dawna zbierał i gromadził tu jakieś przedmioty. Wydobywał je z jam
wykopanych wokół budynków. Było ich tam pełno. Niektóre wykopy były już opróżnione, inne
ktoś dopiero zaczął otwierać.
- Jak to rozumiesz? - spytał Alex.
- Wyglądało to tak, jakby ktoś otwierał podziemne skarbce. Jamy, dziury, niektóre już puste,
inne do połowy zapełnione. - Głos Hanka załamał się, ale mężczyzna nie chciał przerwać swojej
opowieści. - Po prostu usiadłem tam i załadowałem trochę tych rzeczy na swój statek; nakręciłem
sporo holosów, tak bym mógł tam jeszcze wrócić ewentualnie jako legalny eksplorator. -
Westchnął. - Trzymałem język za zębami częściowo dlatego, że nie ufałem tutejszym bonzom,
częściowo dlatego, że zamierzałem tam wrócić, gdy tylko dojdę do siebie - wykrztusił z
przejęciem. - Cóż, wygląda na to, że nieprędko wyzdrowieję, jeżeli w ogóle, prawda?
- Nie mogę ci nic więcej obiecać poza lekami przeciwbólowymi, Hank - powiedziała
delikatnie Tia.
- Jasne. - Oblizał usta prawie białym językiem. - Słuchajcie. Dostańcie się na mój statek i
sprawdźcie, czy cholerny rejestrator w ogóle zadziałał. Zabierzcie stamtąd holosy i spróbujcie
sprawdzić, gdzie, do diabła, mogłem być. Jesteście ze Światów Centralnych, każdy wie, że tym ze
Światów Centralnych można ufać. Jeżeli w jakiś sposób to i mnie pomoże, uczyńcie co w waszej
mocy. - Jego ostatnie słowa zabrzmiały wielce patetycznie.
- Hank, mogę ci zagwarantować, że dopóki będziesz z nami współpracował, masz jakieś
szansę. Służby Medyczne dysponują pulą nagród dla osób, które pomogą w zwalczeniu zarazy -
powiedział Alex po chwili. - Mam tu na myśli pokrycie wszelkich kosztów leczenia i kosztów
związanych ze stratą dóbr własnych. Czy to skonfiskowanych, czy to zniszczonych. Powinni zatem
zapłacić za statek i ładunek, który się na nim znajdował. Postaramy się potwierdzić wartość tego
ładunku.
Hank tylko westchnął, ale zabrzmiało to trochę weselej.
- To dobrze - odpowiedział głosem znamionującym wyczerpanie. - Wiedziałem, że mogę...
zaufać Światom Centralnym. Słuchajcie, czy dostanę teraz coś przeciwbólowego?
Tia połączyła się z obsługą medyczną i uruchomiła automatyczną pielęgniarkę.
- Leki już do ciebie idą, Hank - odpowiedziała. Mężczyzna odwrócił powoli głowę, gdy
usłyszał cichy dźwięk silnika; patrzył jak automatyczna strzykawka zbliża się do jego ramienia.
- Od tej chwili będziesz mógł nią sterować swoim głosem. Wystarczy, że powiesz “DM Tia"
i robot będzie wiedział, co ci podać.
Rozległ się cichy syk, a potem na chwilę pojawił się na jego spękanych ustach niewyraźny
uśmiech. Tia wyłączyła linię. Teraz ktoś z dowództwa Służb Medycznych musiał tylko potwierdzić
jej zarządzenia.
W tym czasie Alex toczył boje z władzami obsługi doków, by w końcu wymóc na nich
podporządkowanie sobie zdalnie sterowanych robotów. Oczywiście mogli wykorzystać do tego
celu swoje automaty, ale o wiele prościej i szybciej było posłać na statek maszyny, które na co
dzień wykonywały podobne czynności.
Tia wybrała najbardziej odpowiednie: jednego na podwoziu gąsienicowym i kilka o różnych
rozmiarach i różnej sile udźwigu.
- Chyba nie powiemy im jeszcze, że głęboka próżnia zabija zarazki? - spytała, wysyłając
jednocześnie roboty w kierunku opuszczonego doku.
- Żartujesz? - odpowiedział Alex. - Biorąc pod uwagę ich nastawienie do nas, nigdy bym im
nie powiedział. Niech im o tym powie Kenny, jeżeli chce. Uważam jednak, że gdy tylko się o tym
dowiedzą, wyślą statek w przestrzeń kosmiczną i otworzą jego śluzy. Przypuszczam, że nie
zdążylibyśmy nawet zwiedzić jego pokładu, zanim większość rzeczy Hanka zniknęłaby stamtąd.
- Lepiej nie będę się zakładała - odpowiedziała w momencie, kiedy roboty docierały do
rampy, przy której stał statek Hanka.
Nie przesadził mówiąc, iż jego wahadłowiec jest wrakiem. Miał tyle łat i śladów po
naprawach, że Tia nie mogła uwierzyć, iż ten statek w ogóle zdołał unieść się nad powierzchnię
planety, a co dopiero krążyć po kosmosie. Na jego burtach brakowało połowy płyt ochronnych, a
płyty spodnie były w trzech różnych kolorach. Kiedy roboty wjechały do głównej kabiny,
stwierdziła, że cały statek jest zbiorem najróżniejszych rupieci powiązanych przysłowiowym
sznurkiem.
 Wszędzie zwisały druty, a oryginalna kiedyś konsoleta została zastąpiona składanką części
z przynajmniej dwunastu innych statków. Nie dziwiło już jej, że wahadłowiec miał tendencje do nie
kontrolowanego wyskakiwania z hiperprzestrzeni. Dziwiło ją natomiast, że w ogóle w nią wchodził
i pozostawał w niej mimo fałszywych danych, jakie musiał otrzymywać z takiej konsolety
sterowniczej. - Jak sądzisz, czy rejestrator zapisał, gdzie on był? - zapytał powątpiewająco Alex,
kiedy zobaczył ów obraz na ekranie.
Światło na statku było tak samo mizerne, jak wszystko inne; Tia jednak zdołała wyostrzyć,
wyczyścić i rozjaśnić obraz, tak by cokolwiek widzieli. Czarna skrzynka statku, która powinna
zawierać wszystko, czego ten stary wrak dokonał, też była w opłakanym stanie.
- Może tak, może nie - odpowiedziała filozoficznie. - Z pewnością będziemy wiedzieli,
dokąd zamierzał się udać, zanim tam dotarł, i gdzie chciał dolecieć, kiedy opuszczał zarażoną
planetę. W ten sposób będziemy w stanie określić przybliżony obszar poszukiwań.
- Rzeczywiście, ponieważ znamy też jej typ, łatwo będzie określić, gdzie się znajduje -
podjął Alex i położył ręce na klawiaturze, by pomóc Tii w sterowaniu automatami. - Spójrz, tam
chyba jest com. Podjedź robotem trochę bliżej, bym mógł otworzyć linię łączności.
- Dobrze.
Przybliżyła się do comu, wciskając robota między dwa fotele pilotów, na które coś kapało z
rozdartego poszycia sufitu. Gdy robot był już dostatecznie blisko, Alex sięgnął mechanicznym
ramieniem do pulpitu comu. Tia w tym czasie przy pomocy innego automatu uruchomiła czarną
skrzynkę i dostroiła się do częstotliwości, na jakiej pracowała. Gdyby mogła, pokręciłaby ze
zdziwieniem głową. Nie dość, że wszystko tu trzymało się na słowo honoru, to jeszcze wyglądało
na to, że większość operacji, które powinny być wykonywane automatycznie, trzeba było
przeprowadzać ręcznie.
- Nie do wiary, co to za sprzęt - stwierdziła w końcu. - Musiałabym mieć dwie ręce i dwie
nogi, żeby polecieć tym wrakiem!
- Prawdopodobnie tak - zgodził się Alex. - Większość starych zdobywców kosmosu lata
czymś takim. Nie ufają AI i lubują się w opowieściach, jak to przyjaciel przyjaciela omal nie zginął
przez takiego właśnie AI. Im dłużej latają szczęśliwie na tego typu wrakach, tym ich opowieści o
niesfornych robotach są bardziej niesamowite.
- A Centrala martwi się o nasze zdrowie psychiczne - odpowiedziała i parsknęła śmiechem.
- Myślę, że to im przydałaby się pomoc psychiatry.
- Coś jednak w tym jest. Nie znam przypadku, żeby skalny szczur zagroził swoim lotem
innym ludziom - odparł Alex.
W tej samej chwili udało się Tii uruchomić jedną z linii odbiorczych.
 - Proszę. Co ty na to, kochanku?
- Wyśmienicie. Ja natomiast uruchomiłem com. Zawartość czarnej skrzynki okazała się tak
dziwaczna, że Tia podejrzewała, iż jest tam więcej niż kilka luk w pamięci. No cóż. Może
będziemy mieli szczęście.
- Sprawdzimy teraz ładownię?
- Nie ładownię, a kabinę - poprawił ją Alex. - Ładownie będą z pewnością do połowy
zawalone metalowymi sztabami lub złomem. Swoje trofea z planety musiał ukryć w kabinach,
jeżeli było to coś rzeczywiście wartościowego.
- Dostatecznie wartościowego.
Wycofała ostrożnie robota, starając się o nic nie zawadzić. Jakoś jej się to udało, ale sama
nie wiedziała jak. Nie umiała go dostatecznie dobrze wyczuć. Nie wiedziała, czy nadepnął na coś
leżącego na podłodze, czy o coś zahaczył lub w coś uderzył. Podświadomie porównała go do
swojego ciała - statku. Dzięki połączeniom z nerwami skóry czuła wszystko, co się wokół niej
działo. Wiedziała, co gdzie się znajduje, jaki ma kształt. Było to tak, jakby wrosła w to ciało.
Z tyłu znaleźli jeszcze dwie kabiny. Pierwsza wyglądała na sypialnię Hanka. Tia była
zaskoczona jej schludnością i porządkiem, jaki tam panował. Spodziewała się ujrzeć coś w rodzaju
szczurzego gniazda, a zastała niemal gościnny pokój. W czasie gdy prowadziła automat do
drugiego pomieszczenia, przyjrzała się jeszcze raz kabinie kontroli lotu.
Było tu tyle śladów prowizorycznych napraw, że robiło to wrażenie bałaganu. Tak naprawdę
jednak nigdzie nie było żadnych śmieci, a ściany i podłoga błyszczały czystością. Hank w
granicach swoich możliwości utrzymywał na statku porządek.
Drugie drzwi były zamknięte. Alex nie namyślał się długo. Wiedział, że cokolwiek by
zrobili, statek Hanka i tak był skazany na unicestwienie. Jeden robotów był małym chodzącym
palnikiem; Alex użył go, by wypalić zamek.
Drzwi otworzyły się same. Tia w jednej chwili uświadomiła sobie, co czuł lord Carnavon,
kiedy przekopał się do głównego grobowca Tutenchamona.
- Cudowne rzeczy! - powiedziała na bezdechu, wpół - świadomie go cytując.
Hank musiał pracować jak szalony, żeby to wszystko przytaszczyć do kabiny. Był to skarb i
to w pełnym znaczeniu tego słowa. Każda rzecz w kabinie lśniła blaskiem szlachetnych metali lub
zadziwiała nie spotykanym kunsztem wykonania. Lub jednym i drugim. Największy eksponat miał
około metra wysokości i przedstawiał jakąś skrzydlatą postać. Najmniejsze były prawdopodobnie
pierścienie, które błyszczały pośród innej biżuterii zapełniającej po brzegi kamienne skrzynie.
Same skrzynie były arcydziełem. Gdyby Hank mógł posiąść choć cząstkę tego wszystkiego
legalnie, starczyłoby mu na nowy statek i ciągle byłby zamożnym człowiekiem.
 Gdyby przeżył, by cieszyć się swoim bogactwem...
Wszystkie skarby były bardzo skrupulatnie ułożone i zabezpieczone; z taką samą troską, z
jaką Hank utrzymywał statek w całkowitej czystości. Każda skrzynia była przytwierdzona do
podłogi, każda waza - zabezpieczona specjalną siatką. Figurki leżały na koi, przywiązane do niej
linką. Kabina była zapełniona do granic możliwości. Ledwo można było przecisnąć się przez
drzwi. Jednak każdy drobiazg był tak pieczołowicie zabezpieczony, że statek mógł wyczyniać
różne harce, a żadnej rzeczy nie powinno nic się stać.
- Mamy już dostateczną liczbę zdjęć? Zaczynam odczuwać objawy gorączki złota.
Chciałbym popatrzeć na holosy, zanim ciemniejsza strona mojej osobowości weźmie górę nad
rozsądkiem i ruszę na łeb na szyję, by osobiście dotknąć tych skarbów.
- Racja! - zgodziła się Tia niemal przepraszająco i wycofała robota z pomieszczenia.
Drzwi zamknęły się cicho tuż za nim. Alex był niesłychanie poruszony.
- Przepraszam cię, kochanie - rzekł. - Nigdy nie przypuszczałem, że mogę tak zareagować.
- Nigdy nie byłeś sam na sam ze złotem wartym kilka milionów kredytów - odpowiedziała
wyrozumiale. - Boję się nawet myśleć o rzeczywistej wartości tego wszystkiego. Gdzie mógł
schować holosy? W swojej kabinie?
- Nie ma na nie miejsca w pomieszczeniu kontrolnym - zauważył Alex.
Pomogły im znowu schludność i metodyczność Hanka. Tia wiedziała już teraz, dlaczego nie
powiedział im, gdzie co ukrył. Kiedy znowu otworzyli drzwi jego kabiny, zobaczyli małą szafkę z
napisem: NAGRANIA. Holosy znajdowały się na półce oznaczonej napisem: MOŻLIWE
PRZEDSIĘWZIĘCIA.
- Szczęście jest dziś po naszej stronie - stwierdził Alex.
Tia nie usiłowała zaprzeczyć. Mogło się przecież zdarzyć, że natrafiliby na ofiarę, która
odmówiłaby współpracy, lub na kogoś niespełna rozumu, czy też takiego, który w ogóle nie miałby
na swym statku archiwum. Wszystkie te możliwości były o wiele bardziej prawdopodobne niż to, z
czym się spotkali.
Jeszcze z jednego powodu szczęście było po ich stronie. Hank wszystko wprowadził do
bazy danych, nawet holosy. Mogli więc spokojnie skopiować to, co potrzebowali bez konieczności
wynoszenia czegokolwiek poza obręb statku.
Przez parę godzin męczyli się wprawdzie z uruchomieniem czytnika głównej kabiny, a
potem z dostrojeniem go do częstotliwości comu. Kiedy im się to jednak udało, w ciągu kilku
nanosekund stali się właścicielami wszystkich danych dotyczących statku.
Tia skierowała automaty ku śluzie wyjściowej i jeszcze raz spojrzała w głąb wahadłowca.
Zdała sobie wtedy sprawę, że dzięki robotom ma nad tym statkiem właściwie całkowitą kontrolę.
 - Alex - powiedziała powoli. - Zamknięcie i zapieczętowanie śluzy wejściowej byłoby
czymś okropnym, czyż nie?
Jeżeli nawet stacja zdecydowałaby się na wysłanie tu grupy dekontaminacyjnej, ta nie
byłaby w stanie wejść na pokład. Czy choćby wyprowadzić statek z doku. Nikt nie dowiedziałby
się, co tak naprawdę znajdowało się w jego wnętrzu.
Alex zamrugał oczami w zdumieniu. Lecz po chwili zaczął się uśmiechać.
- To byłoby straszne, w rzeczy samej - zgodził się. - Och Tio, już sobie wyobrażam, jak
trzęśliby się wokół statku, dopóki ktoś z dowództwa nie przybyłby tu, by go skonfiskować,
oczyścić i zbadać.
- Oczywiście - powiedziała spokojnie. Następnie wydała polecenie robotom, by zamknęły
statek i zapieczętowały go. - I wiesz co? Te stare statki są bardzo niesolidne. Co się stanie, jeżeli
nawalą systemy wewnętrzne wahadłowca i do środka wedrze się próżnia? Wtedy nikt nie będzie
mógł go otworzyć. Gdyby jednak ktoś się uparł, będzie to groziło zniszczeniem całego doku. A to
byłaby wielka szkoda.
- Z pewnością tak - potwierdził Alex, nie mogąc powstrzymać śmiechu.
Wysłała w kierunku statku plik poleceń i spostrzegła z nie ukrywaną radością, że po stronie,
która stykała się z przestrzenią kosmiczną, pokazała się mała nieszczelność. Automat zanotował
rozprężenie powietrza aż do głębokiej próżni.
Zadowolona z tego, że nikt już nie wedrze się na statek Hanka, by cokolwiek zwędzić,
wysłała tam ostatnie polecenie. Specjalnym kodem unieruchomiła roboty. Tylko ona wiedziała
teraz, jak je na nowo pobudzić do działania. Nikt zatem nie mógł wejść na statek bez współpracy z
Tią.
Na Hanka czekał procent za znalezienie antyków zależny od ich wartości. A do tej pory
groziło mu, że nie ujrzałby żadnych pieniędzy, gdyby właściciele Stacji Presleya zaopiekowali się
ładunkiem. Z pewnością nie zostawiliby mu nawet pierścionka.
- Cóż - powiedziała, gdy zakończyła wszelkie czynności. - Lepiej wracajmy do pracy. Czy
jesteś dobry w rozszyfrowywaniu zawartości czarnej skrzynki?
- W miarę - odpowiedział Alex. - Wiesz co, ty przeanalizuj holosy, a ja spróbuję zająć się
czarną skrzynką. Potem zamienimy się rolami.
- Pod warunkiem, że nie ogarnie cię znowu gorączka złota - ostrzegła go i wyświetliła dane
na ekranach.
Holosy pokazywały dokładnie to, o czym mówił Hank: rzędy jam, które nosiły wyraźne
znamiona działalności człowieka. Na pierwszym planie znajdowały się wykopy oczyszczone już z
wszelkich dóbr, dalej było widać doły, w których z pewnością kryły się jeszcze skarby. Nie były to
jednak stanowiska, do jakich Tia była przyzwyczajona. Każdy z tych dołów, które normalnie
powinny osiągać głębokość solidnego grobu, odkrywał tylko wierzchnią warstwę ziemi. Lecz co
jeszcze dziwniejsze, w każdym z nich znajdowały się przedmioty przynależne do innej kultury.
Dwa sąsiadujące wykopy kryły przedmioty pochodzące z dwóch kultur oddalonych od siebie o całe
lata świetlne. W dodatku rzeczy te pochodziły z czasów, w których żadna z tych cywilizacji nie
była w stanie odbywać lotów międzyplanetarnych, a co dopiero międzygwiezdnych.
Poza tym im dłużej przyglądała się holosowi, tym bardziej nabierała pewności, że kryjówki,
w których zgromadzono owe przedmioty, były stare. Niezależnie od tego, kto je teraz rozkopywał.
Struktura gleby i rodzaj pogody, jakie widziała na holosie, dowodziły, że musiały minąć setki albo i
tysiące lat, by urosła taka warstwa pyłu. Także budynki, które widziała na innym holosie, były
bardzo stare.
Zauważyła to, mimo że nie umiała rozpoznać, kim byli ich budowniczowie.
Kto zatem był odpowiedzialny za zgromadzenie tych wszystkich przedmiotów? Dlaczego je
zakopano? Skąd się tu wzięły? I najważniejsze: dlaczego ktoś po nie nie wrócił?
Wokół wykopów były rozstawione znaki rozpoznawcze, którymi z pewnością kierowali się
osobnicy odkopujący zabytki. Czy jednak robili to, by ukryć skarby gdzie indziej, czy też chcieli
zabić zarazki? Ilu ich było? Z liczby i rodzaju wykopów wynikało, że nie mogło być ich więcej niż
kilku...
Tia marzyła o tym, by w spokoju przemyśleć całą tę sprawę. Natrafiła na mnóstwo pytań
bez odpowiedzi. Tymczasem życie wielu ludzi być może wisiało na włosku.
Istniał tylko jeden sposób, żeby odpowiedzieć na te pytania. Musieli odnaleźć tajemniczą
planetę Hanka i osobiście ją zbadać.
 CZĘŚĆ ÓSMA

Tia nie wierzyła w niezależność comu na Stacji Presleya. Przypuszczała, że wszystko, co

przesyłała, było przechwytywane przez właścicieli stacji i ich popleczników. Na nieszczęście ich
akcja nie otrzymała statusu tajności. Tia nie miała zatem ani kodów, ani szyfrów. Nikt nie
przypuszczał, że kiedykolwiek będą potrzebowali tajnej łączności, więc nie nalegała na ustalenie
zasad zaszyfrowanych przekazów. Żeby zachować choć trochę bezpieczeństwa, każdą swoją
wiadomość wysyłała podwójną drogą. To jednak opóźniało łączność, gdyż przeskok z
hiperprzestrzeni do przestrzeni rzeczywistej zabierał wiele czasu.
Jak się spodziewała, właściciele stacji wkrótce wiedzieli już o skarbie na statku Hanka i nic
tu nie miało do rzeczy, że nikt nie powinien kontrolować jej rozmów z Kennym. Była wdzięczna,
że szefowie stacji zapragnęli przede wszystkim ograbić, z czego mogli, frachtowiec Hanka, nie
próbowali jednak dociec, - skąd Hank to wziął. Z pewnością nie wahaliby się przed użyciem siły.
Pierwszy sygnał o tym, że rozmowy Tii są kontrolowane dotarł do niej, gdy władze stacji
podjęły próbę przejęcia statku i jego ładunku. Chciały się posłużyć w tym celu dokumentami Sądu
Organizacji Światów Centralnych uprawniającymi do dokonania konfiskaty. Kiedy zorientowali
się, że Tia na życzenie Hanka zaplombowała statek i jego ładunek, wyszukali przepis, który mówił
że “w świetle prawa jest się właścicielem dziewięciu dziesiątych danej rzeczy, prawo własności
jednej dziesiątej trzeba udowodnić".
Wysłali swoich ludzi do doku, by rozebrali statek do możliwie najmniejszej części.
Ponieważ Tia przewidziała ich ruchy, skutecznie im to udaremniła.
Zdawała sobie sprawę, że w czasie prób przejęcia statku Hanka, na scenę wkroczy ktoś z
władz Światów Centralnych. Tymczasem ona i Alex mieli inną pracę do wykonania. Musieli
odnaleźć tajemniczą planetę. Tym razem możliwy rejon poszukiwań na szczęście się zawęził i
ograniczony był przypuszczalną trasą dwóch przelotów Hanka.

Tia bacznie obserwowała ruch wokół swego stanowiska, tak po prostu, na wszelki wypadek.
Nawet jeżeli nie miała ku temu powodu, to okoliczności, jak i fakt, że byli tu jedynym statkiem
Światów Centralnych, sprawiały, iż czuła się nieswojo. Jak dotąd tylko trzech ludzi wiedziało o
tym, że była człowiekiem z kapsuły: Hank, oficer kontroli lotów, który ich przyjmował, i lekarz
kompanii. Była pewna, że lekarz nic nie powiedział swoim szefom oraz że Hank także trzymał
język za zębami; kontroler lotów zaś miał zbyt wiele na głowie, by pamiętać takie szczegóły.
 Nikt nigdy nie zwracał się do niej, kiedy nawiązywano łączność. Czuła się trochę dziwnie,
wiedząc, że wszyscy uważają ją za AI Jak dotąd przynajmniej tak ją traktowano. Prawdę mówiąc,
było to dość korzystne; nikt nie spodziewał się, by AI rozpoznał nadchodzące niebezpieczeństwo.
Mogła swobodnie obserwować teren całego doku i nikt nawet się tego nie domyślał. Kiedy
zapadała w swój trzy - , czterogodzinny sen, na posterunku zawsze zostawał Alex. Zasypiała
zazwyczaj rano, oczywiście było to “rano" Alexa. Nie był on wtedy nadzwyczaj komunikatywny,
więc i tak z nim nie rozmawiała. Zawsze jednak nagrywała sytuację w doku, by mieć pełen obraz
toczących się wydarzeń.
Dzięki temu odkryła, że kilka dni po rozmowie z Hankiem jeden z ludzi w stroju dokera
został w pracy na dwie zmiany. Nikt inny nie pracował dłużej, tylko on. A najdziwniejsze w tym
wszystkim było to, że kompania zabraniała jakiejkolwiek pracy po godzinach.
Coś tu nie grało, szczególnie że ów “robotnik" nie opuszczał miejsca, w którym stała Tia.
Czego tam szukał? Nie była przecież frachtowcem przewożącym towary lub ludzi, nie
potrzebowała obsługi portowej. Nie podszedł do tej pory na tyle blisko, by Tia mogła mu się
przyjrzeć, ale była pewna, że wykonywał tu jakąś brudną robotę...
Nie spuszczała go z oka, gdy kręcił się po terenie doku. Był w ciągłym ruchu, ale Tia nie
zauważyła na razie, żeby cokolwiek robił. Stopniowo przybliżał się do jej stanowiska. W głowie Tii
rozdzwonił się alarm, kiedy spostrzegła, że przyglądał się spod oka zewnętrznym zamkom śluzy
wejściowej.
Około szesnastej zobaczyła go, jak zdjął osłony tablic kontrolnych i zaczął czyścić ich
układy. Była to praca zbyt delikatna, by dopuścić do niej automaty.
Dziwne było jedynie, że tę samą czynność wykonywał dwie godziny temu.
To nie miało sensu. Przepisy mówiły, że układy tablic rozdzielczych powinny być
czyszczone raz na dwa tygodnie, nie raz na dwie godziny.
Poza tym coś było nie tak z jego mundurem. Nie miał takiego samego koloru jak mundury
pozostałych, wyglądał na całkiem nowy, a łaty były trochę zbyt jasne. W Stacji Presleya było pod
dostatkiem uniformów dokerów, zatem reperowanie nowego munduru zupełnie mijało się z celem.
Do tego człowiek ów był całkowicie przeciętny, niegodny uwagi i dlatego podejrzany.
To było już wystarczająco groźne... Lecz o siedemnastej, kiedy wszyscy dokerzy udali się
na dłuższą przerwę, pojawił się drugi mężczyzna w podobnym, zbyt nowym kombinezonie.
Pierwszy z nich w dalszym ciągu kręcił się w bliskim sąsiedztwie Tii.
- Alex - powiedziała zaniepokojona. - Coś niedobrego zaczyna się dziać na zewnątrz.
Spojrzał do góry znad holosów Hanka; sporządził na ich podstawie szkice i porozkładał je
po całej podłodze.
 - Co się dzieje?
Szybko objaśniła mu sytuację, a w doku pojawili się następni dwaj mężczyźni w podobnych
uniformach. Przy rampie znajdowało się teraz czterech robotników, mimo że wszyscy inni poszli na
przerwę. Mężczyźni stali w miejscu przeznaczonym do rozładunku lub załadunku wahadłowców.
Tia wiedziała, że w ciągu najbliższej doby nie spodziewano się przybycia żadnego statku.
- Tio, to mi się także nie podoba - stwierdził Alex; podniósł się z podłogi i podszedł do
głównej konsolety. - Chciałbym, żebyś połączyła się z kierownictwem doków i sprawdziła...
Równocześnie, jakby na dany sygnał, czwórka mężczyzn rzuciła wszystko i ruszyła
biegiem w kierunku stanowiska Tii.
Tia natychmiast zaczęła działać, zorientowawszy się, że za kilka sekund intruzi znajdą się
pod jej śluzą wejściową.
Zablokowała zamki zewnętrzne i wewnętrzne. Zobaczyła jednak, że któryś z biegnących
trzyma w rękach podejrzane, czarne pudełko; nie mogła być pewna, czy nie przejmie kontroli nad
jej własnymi śluzami.
- Alex! - zawołała i przełączyła sterowniki silników na pozygę “zimnego startu". -
Wdzierają się na pokład!
Gdy tylko Alex rzucił się po swój antyciśnieniowy skafander, Tia przesłała plik
informacyjny do kierownictwa doków i uruchomiła system awaryjnego startu ze swego stanowiska.
Śluza wejściowa po stronie doku była wciąż zamknięta, co było widać po twarzach czwórki
mężczyzn. Następny plik poleceń skierowany do kontroli wyrzutni doku pozwolił jej na swobodny
start w każdej chwili. Niewielu było pilotów, którzy znali ten sposób ominięcia normalnej
procedury. Pochodził on jeszcze z czasów, kiedy kapitanowie na co dzień stykali się z piratami i
łupieżcami portów. Pospiesznie sprawdziła swoje systemy wewnętrzne, zaaplikowała sobie
odpowiednią dawkę adrenaliny i zaczęła się uwalniać z objęć rusztowań doku. Nerwowo rozejrzała
się po rozciągającej się przed nią przestrzeni, szukając wolnego kawałka kosmosu.
Wraz ze wzrostem poziomu adrenaliny we krwi jej reakcje stały się coraz szybsze; to, co
było normalne, wyglądało teraz jak holos w zwolnionym tempie. Alex ślamazarnie przeciskał się
przez powietrze, próbując dotrzeć do swojego fotela. Superszybkie wymiany sygnałów między AI
wydawały jej się rozmową dwóch anemików. Odliczanie czasu możliwej akceleracji było w toku i
trudno jej było dotrwać do jego końca. Na zewnątrz dało się słyszeć coś w rodzaju chrobotania i
gdy przeskakiwała sensorami z kamery na kamerę, wiedziała, że gdzieś tam kryje się
niebezpieczeństwo.
- Alex, na fotel! - wyrzuciła z siebie akurat w momencie, gdy w jej kierunku wystartował
statek - pszczoła.
 Był to mały rakietowiec służący do prac na zewnątrz doków. Tuż za nim lecieli w jej
kierunku dwaj osobnicy w skafandrach z własnym napędem. Ktoś ukradł lub skonfiskował sprzęt
należący do stacji i za wszelką cenę próbował dostać się do jej wnętrza. Bez względu na
konsekwencje takiego czynu.
Wypadki w kosmosie były niezwykle proste do upozorowania.
Alex jeszcze nie był gotowy. Nie mogła jednak już dłużej czekać.
Włączyła akcelerator, gdy Alex doskakiwał właśnie do fotela. Nagłe przyspieszenie ścięło
go z nóg, a Tia wyprysnęła z przestrzeni wokół stacji, lekceważąc przepisy ruchu orbitalnego. Alex
w ostatniej chwili złapał oparcie fotela. Wpadł głową do środka, zawył z bólu wywołanego
impetem uderzenia i przywarł do mebla, obejmując go rękami.
Jeszcze jeden mały statek podążał za nią z maksymalnym przyspieszeniem. Najwyraźniej
zamierzał ją staranować. Otworzyła do oporu dysze przyspieszacza, jednocześnie wysłała
wszystkie możliwe sygnały SOS. W tym czasie Alex rozpaczliwie usiłował zająć odpowiednią
pozycję i przypiąć się pasami do fotela. Słyszała, jak cicho pojękiwał. Z nosa sączyła mu się krew,
zalewając jedną stronę twarzy. Miał też rozciętą lub naderwaną wargę.
Gwałtownym ruchem wślizgnęła się pod jakiś nadlatujący z przeciwka statek i
prześladowcy zostali daleko w tyle.
Kto maczał w tym palce? Czy stał za tym jakiś szacowny ród?
Z pewnością nie...
Lepiej, żeby nie...
Nie przestawała przyspieszać, wciąż wysyłając pliki sygnałów alarmowych i wzywając
pomocy co kilka sekund normalnego czasu. Kolejny statek wynurzył się z ciemności i w ostatniej
dosłownie chwili zdążyła go ominąć. Przeleciała tak blisko wahadłowca sterowanego przez AI, że
rozstroiła wszystkie jego przyrządy. Biedny AI stracił zupełnie orientację.
Statek, który ją gonił, nie zbliżał się już, ale też nie tracił dystansu.
Przez tę całą wrzawę, którą uczyniła Tia w eterze, nawet Stacja Presleya nie mogła
zignorować faktu, że ktoś próbował ją dopaść. Zwłaszcza że Alex i Tia byli wysłannikami
Organizacji Światów Centralnych. Niełatwo byłoby wytłumaczyć się potem szefom stacji, dlaczego
nie udzielili jej pomocy. Jeżeli natomiast “oni" nie mieli nic wspólnego ze stacją, to nie byli w
stanie wyłapać i wytłumić wszystkich jej sygnałów SOS. Gdyby AH - 1033 zniknął w czeluściach
kosmosu, mieliby sporo problemów z upozorowaniem wypadku.
Mam nadzieję.
 Podczas, gdy Tia kontynuowała swą ucieczkę w głąb kosmosu, między nią a jej
prześladowców wskoczył wreszcie wahadłowiec patrolowy. Teraz on zaczął spóźniony pościg za
przestępcami.
Tia zwolniła, zatrzymała się i rzuciła magnetyczną kotwicę. Czekała aż adrenalina zostanie
wydalona z jej krwi.
Wciąż pamiętam, jak to jest, gdy nie można złapać oddechu. Pamiętam, jak reaguje
roztrzęsione ciało. Gdybym umiała, właśnie teraz bym tak reagowała. Tak to jej ludzkie impulsy
tańczyły na końcówkach sensorów, a przypuszczeniom “co by mogło być, gdyby" nie było końca.
Spokojnie serce. Już wszystko dobrze. Powoli jej percepcja powracała do czasu
rzeczywistego i świat zewnętrzny zaczynał “przyspieszać" swe ruchy. Wtedy to wywołał ją
operator stacji.
- Oczywiście, że jestem pewna, iż próbowali wedrzeć się na pokład! - odwarknęła na jego
powątpiewające pytanie.
Jednocześnie przesłała mu nagrany obraz napastników ze zbliżeniem tajemniczych
wybrzuszeń pod kombinezonami; wybrzuszeń, które być może kryły miotacze promieni lub jakąś
inną broń. Pokazała mu potem lecących ku niej dwóch mężczyzn w hakowych skafandrach i statek
- pszczołę.
- I ten ścigający mnie wahadłowiec też z pewnością nie był moim przywidzeniem! - Coraz
bardziej podnosiła głos. - Tak się składa, że jestem w pełni wyszkoloną absolwentką Szkoły -
Laboratorium! Nie mam zwyczaju widzieć czegoś, co nie istnieje!
Znowu podskoczył jej poziom adrenaliny, lecz tym razem spowodowane to było nerwami.
Naprawdę groziło im wielkie niebezpieczeństwo, mogli przecież zginąć! A ten idiota zaczął jej
wmawiać, że atakujący statek całkiem przypadkowo leciał w tym samym kierunku!
- Nie powiedziałem, że nim był - odrzekł operator stacji, próbując wycofać się ze swoich
twierdzeń. - Ja...
- Co z was za stacja, skoro statki Światów Centralnych mogą być obiektem tego typu
napadów? - kontynuowała natarcie, nie pozwalając mu dojść do słowa. - W tej chwili składam
raport w tej sprawie do koordynatora Organizacji Światów Centralnych!
- Nie musi pani tego robić...
- Poza tym zostanę tutaj, dopóki nie dacie mi stanowiska o wzmożonej ochronie! - nie
przerywała, coraz bardziej się rozpalając; zdecydowana była zażądać wszelkich możliwych
względów. - Mój biedny mięśniowiec jest sinozielony od stóp do głów i macie szczęście, że tylko
tak się to skończyło! Żądam złapania tych ludzi...
- Już się tym zajęliśmy...
 - I chcę usłyszeć, czego się od nich dowiedzieliście, zanim znowu zadekuję! - skończyła,
wymawiając ostatnie słowa takim tonem, że odniósł wrażenie, iż zadźwięczały mu gdzieś w
samym środku mózgu. - Do tego czasu będę tu tkwiła, blokując dostęp do linii transportowej. I
mam gdzieś, czy wam się to podoba, czy nie!
Po tych słowach włączyła automatyczne nagrywanie i pozwoliła mu kajać się przed jej
comem. Sama natomiast zajęła się Alexem.
Na twarzy miał opatrunki tamujące krwawienie z nosa i wargi. Jego oczy także zaczęły
powoli puchnąć i czernieć. Pomyślała, że z czarnymi obwódkami wokół oczu będzie wyglądał jak
szop.
Teraz już było pewne, że zderzył się ze swoim fotelem właśnie twarzą.
- Alex? - odezwała się nieśmiało. - Och, Alex, tak mi przykro... nie zamierzałam... nie było
czasu...
- W porządku - wybełkotał z trudem. - Zrobiłaś, co trzeba. Nie miałaś wyboru. Doskonale
ich zwiodłaś, doskonale sobie z nimi poradziłaś. Nie ruszamy się stąd na razie?
Zrozumiała, że Alex zakładał możliwość, iż wszystko, co uczyniła, było z góry
zaplanowane.
- Nie, nie planowałam żadnego swojego ruchu - odpowiedziała sztywno. - W ogóle niczego
nie planowałam.
Alex po prostu zsunął nogi, podniósł się obolały z fotela i ruszył w kierunku wąskiego
pomieszczenia medycznego, żeby doprowadzić się do porządku.
Dyskretnie wysłała za nim automat, by wytarł ślady krwi; drugi natomiast zajął się
bałaganem w głównej kabinie. Pomyślała przez chwilę, ile miała szczęścia, że nie wydarzyło się
nic gorszego. Gdyby Alex stał gdzieś dalej, a nie trzymał się poręczy fotela, kiedy włączyła
akcelerator, to zamiast wlecieć głową w fotel...
Nie chciała nawet o tym myśleć. Poleciła kuchni przygotowanie zamrożonego żelu w
woreczkach. Dużo woreczków. Do tego coś delikatnego na kolację.

Odlecieli stamtąd, gdy przybył konwój Organizacji Światów Centralnych. Władze przysłały
tu swoje statki w takiej sile, jakiej Tia nigdy by się nie spodziewała. W skład konwoju wchodziły
nie tylko wahadłowce Służb Medycznych i Administracji OŚĆ, ale i militarny statek mózgowy, CP
- 1041. Jego burty najeżone były różnego rodzaju bronią.
Ma poza tym najnowszą i najlepszą wersję ponadprzestrzennych silników - pomyślała z
zazdrością. - Bogowie raczą wiedzieć, co te silniki potrafią.
 Jeżeli szefowie Stacji Presleya sądzili, że goście nie narobią im kłopotu, to szybko się
rozczarowali. Pierwszą osobą, która pojawiła się w otwartej śluzie statku, był wiceadmirał sektoru;
tuż za nim kroczyła uzbrojona eskorta. Oświadczył, że przejmuje władzę nad stacją i pomaszerował
prosto do biura operacyjnego. W ciągu paru minut opanował systemy całej stacji i zabezpieczył ją.
Tia była niemal szczęśliwa, widząc, co się dzieje. Po godzinie wszyscy świadkowie i winni
znaleźli się pod wojskowym nadzorem. Tia czekała na przekaz proszący ją i Alexa o złożenie
zeznań.
Alex wciąż wyglądał tak, jakby ktoś przesłuchiwał go za pomocą gumowego węża, więc
gdy inny statek mózgowy zacumował blisko nich, podjęła się wszelkich rozmów, pozwalając mu na
leczenie ran.
Kod wahadłowca był bardzo podobny do jej kodu. Możliwe jednak było, że Służby
Militarne używały innego systemu niż reszta statków mózgowych. Lecz... 1041. Taki numer
mógłby otrzymać ktoś z mojej szkolnej ławy...
- Tio, czy to ty? - zabrzmiały pierwsze słowa przekazu.
Ten głos, pomijając ostre tony i kryjącą się w nim zawodową agresję, wydawał się jej
znajomy.
- Poi? - odpowiedziała, zastanawiając się jednocześnie, jaki przypadek mógł zrządzić to
niezwykłe spotkanie.
- W kapsule, gotowy, by dołożyć, komu trzeba! - odparł wesoło Poi. - Jak się masz, stara?
Słyszałem, że wplątałaś się tu w niezłe kłopoty. Władcy wezwali nas i kazali lecieć, więc
przybyliśmy jak na “skrzydłach".
- Kłopoty? Można tak to nazwać.
Przesłała mu skrót nagrań na temat swej mrożącej krew w żyłach ucieczki. Szybko je
przejrzał i przesłał jej w odpowiedzi obraz kolorów pomieszanych z dźwiękiem, co miało oznaczać
podziw i zmieszanie. Gdyby był delikatnikiem, z pewnością by zagwizdał.
- Niezły lot, jeżeli wolno mi wygłosić własną opinię - powiedział. - Zwłaszcza ten skok pod
zbliżający się wahadłowiec. Nie myślałaś o tym, by zaciągnąć się do armii?
- Nie i nie mam takiego zamiaru - odpowiedziała. - Myślę, że wystarczy mi tego typu
wrażeń na następnych dziesięć lat.
- Wydaje ci się. - Pol roześmiał się, jakby jej nie dowierzając. - Mój mięśniowiec bardzo
chciałby porozmawiać z twoim. Zatem przerwa na pogaduszki.
Wezwała Alexa, który właśnie leżał na swojej koi, przykładając sobie woreczki ze
zmrożonym żelem do obolałych oczu. Wygramolił się z kajuty i opadł na fotel. Tia pomyślała, że
chociaż raz nikt nie zwróci uwagi na jego pogniecione ubranie. Różnokolorowa twarz Alexa
mówiła sama za siebie i usprawiedliwiała wszystko.
- Połączenie gotowe - powiedziała Tia do Pola, włączając wizję.
Jak się tego częściowo spodziewała, pamiętając swoje wstępne rozmowy, mięśniowcem
Pola była Chria Chance. Gdy ukazała się na ekranie, można było zauważyć, jak wielkie wrażenie
wywarł na niej widok Alexa. Wciąż była ubrana w skórzany kombinezon i wciąż była niezwykle
atrakcyjna. Ten ubiór musiał wzbudzać wiele emocji wśród członków jej szacownej rodziny. Inni
jednak skłonni byli wybaczyć tę małą słabostkę komuś, kto osiągał najlepsze wyniki w służbie i do
tego pochodził z arystokracji.
Tia dostrzegła ponadto w przekazie pewną różnicę między jej statkiem a statkiem
wojskowym. Zaraz za Chrią znajdował się jeszcze jeden fotel z dodatkową konsoletą. Siedział za
nią szczupły mężczyzna, o ostrych rysach twarzy. Ubrany był w mundur taki sam jak Chria, a jego
długą szyję oplatał skórzany naszyjnik czy raczej skórzana serpentyna. Wyglądał równie
krwiożerczo, jak i Chria. Właściwie nawet straszniej. Gdy Tia na niego patrzyła, wydawało się jej,
że jest to ktoś, kto z pewnością nie bierze jeńców.
Razem z Chrią tworzyli niewątpliwie doskonale rozumiejący się zespół.
- Niech mnie diabli! - wykrzyknęła Chria po kilku sekundach niemego patrzenia w ekran. -
Alex, co się stało z twoją twarzą? Wasze przekazy nie wspominały nic o... czy oni...
- Nikt mnie nie dopadł, Brunhildo - powiedział Alex zmęczonym głosem, ale nie tracąc
humoru. - Więc nie podniecaj się mym widokiem tak bardzo. Stało się to tylko z mojej winy, czy
też z winy mojego kiepskiego refleksu. Oto rezultaty próby zespolenia twarzy z oparciem fotela.
Jakie mieliśmy przyspieszenie, Tio?
- Około dwóch machów - odpowiedziała ze skruchą w głosie.
Chria pokręciła głową z niedowierzaniem.
- Uou. Niezły wystrzał. A już miałam zamiar polecieć do stacji, by poprzestawiać kości
osobnikom, którzy cię tak urządzili. - Usiadła ponownie wygodnie w fotelu - Żal mi ciebie, mój ty
biedny, odlotowy chłopaku. Następnym razem postaraj się przywiązać.
- Następnym razem może ktoś wcześniej mnie ostrze - że - odparował. - Te klowny
próbowały nas dopaść bez żadnego uprzedzenia. Nowe reguły powinny zawierać nakaz
dwudziestoczterogodzinnego ostrzeżenia przed zamierzonym abordażem. Wszyscy musieliby się
stosować do tych zasad.
Chria roześmiała się.
 - Masz rację. Czy wiecie jednak, że sprawiliście wiele radości naszym ludziom? Między
sobą zaczęliśmy was nazywać “polowczykami", gdyż wypłoszyliście sporo zwierzyny, na którą od
dawna mieliśmy chrapkę.
- Ani przez moment w to nie wątpię. - Alex usiadł w podobnej pozycji jak ona, nie podparł
tylko podbródka dłońmi, gdyż zastanawiając się nad czymś, pocierał palcami skroń. - Czy mam
przez to rozumieć, że nie jest to bezinteresowna pogawędka? Przerwa już się skończyła?
- Och, nie. Może w pewnym sensie. - Starała się go uspokoić, ale jej oczy nagle błysnęły. -
Nie chciałam wam na razie przeszkadzać w odpoczynku, ale mam dla was parę rozkazów. Po
pierwsze, kazano mi poprosić was o dane dotyczące miejsca ukrycia skarbów waszego szczura
skalnego. Oczywiście jeżeli już wiecie, gdzie to jest. Chcielibyśmy poza tym, żebyście wyruszyli
na tamtą planetę najszybciej, jak to możliwe. Wkrótce poślemy wam posiłki, na razie jednak mamy
sporo roboty w tym rejonie.
- Cóż za wspaniałomyślność! - stwierdził ironicznie Alex. - Posyłacie nas pierwszych,
żebyśmy wzięli na siebie wszystko, co tam może na nas czekać. Czy wciąż jesteśmy
“polowczykiem", czy też może awansowaliśmy do roli “samopoświęcającej się przynęty"?
Chria tylko się zaśmiała.
- Daj spokój, odlotowy chłopaku, równaj do szeregu. Wciąż przecież istnieje groźba
epidemii i tylko wy jesteście w stanie to sprawdzić i temu zaradzić. My nie wiedzielibyśmy, czego
tam szukać. - Popatrzyła na niego znacząco i musiał z niechęcią przyznać jej rację. - Kiedy już
znajdziecie przyczynę owej zarazy, sami najlepiej zorientujecie się, co z tym fantem począć dalej.
Sądzę, że wszystkim bardzo zależy na powstrzymaniu choroby, ale wydaje mi się także, iż trzeba
tego dokonać tak, by nikogo nie narażać. Co my moglibyśmy zrobić bakteriom? Zastrzelić je? Neil
jest szybki jak tygrys, ale nigdy dotąd nie walczył z mikrobami!
Siedzący za nią patykowaty mężczyzna bezradnie wzruszył ramionami i uśmiechnął się.
- Tak więc jeżeli się czegoś dowiecie, dacie nam znać, a my nie będziemy spuszczać z was
oka. Krótko mówiąc - rozpostarła ręce - nie jesteście nam tu do niczego potrzebni. Możecie stąd
odlecieć wolni jak ptaki. Nagrania całego sektora, których dokonaliście, w zupełności nam
wystarczą, by rozwikłać tę sprawę. Wyłapanie winnych i zesłanie ich tam, gdzie powinni się
znaleźć, jest tylko kwestią czasu.
- Oto wszystko, co mamy - Tia wyprzedziła odpowiedź Alexa. Przesłała Polowi kopie ich
hipotez dotyczących położenia planety. - Jak widzicie, doszliśmy do wniosku, że może to być jedno
z trzech miejsc. Tylko na jednej z tych planet znajdują się zauważone już wcześniej starożytne
ruiny. Najprawdopodobniej chodzi właśnie o tę planetę. Szkoda, że nie ma więcej danych poza
“teraźniejszą strukturą" planet.
 - Satelita pomiarowy - powiedział krótko Poi. - Wszystko to jest nagrane w pomiarowym
satelicie. Znajdziesz tam dane dotyczące przebiegu pór roku. Zaś AI powinien odnotowywać
wszelkie zmiany na jej powierzchni. Tym tropem chyba powinnaś pójść.
Pol wydawał się o wiele bardziej rozmowny niż kiedykolwiek przedtem. Zdawało jej się
także, iż jest szczęśliwy ze swoim mięśniowcem. Podobnie Chria wyglądała na całkowicie
usatysfakcjonowaną współpracą ze statkiem mózgowym. Nie można było jednak zapominać o tym,
że Służby Militarne i Centrum Bezpieczeństwa nie pozwalały na wymianę mięś - niowców przez
swoje statki mózgowe bez naprawdę istotnego powodu. Czy zatem Pol rzeczywiście był z nią
szczęśliwy?
- Pol - odezwała się tylko do niego. - Czy dostałeś dobrego mięśniowca?
Pol zaśmiał się i odpowiedział jej tym samym kanałem. - Najlepszego! Nie zamieniłbym
Chrii i Neila na nikogo innego. Jesteśmy jak trzy części tej samej maszyny. Dwoje mięśniowców i
ich mózg. Do tego jeszcze jesteśmy uzbrojeni. Chria jest pierwszym oficerem, Neil zajmuje się
uzbrojeniem. Ponieważ kończył studia, może ją we wszystkim zastąpić. Ma pełne kwalifikacje. Z
tego, co słyszałem, nie jest to często występująca sytuacja.
- Dlaczego zatem nie dostanie własnego statku mózgowego? - spytała zdziwiona. - Jeżeli
ma pełne kwalifikacje, powinien awansować.
- A kto zrozumie delikatników? - odrzekł Pol w zadumie. - Neil i Chria dzielą ze sobą
kabinę. Może to kwestia hormonów. A co u ciebie? Zawsze zastrzegałaś się, że będziesz przebierać
w mięśniowcach. Wielu ich już miałaś, czy skończyłaś na jednym?
Na ten temat była w stanie opowiedzieć sto różnych historii. Z pewnością łatwo mogłaby
sobie zaszkodzić, gdyby zareagowała tak spontanicznie, jak to miała w zwyczaju.
- Och, Alex jest możliwy do przyjęcia, oczywiście kiedy nie ląduje twarzą w fotelu -
odpowiedziała z udaną swobodą.
Pol roześmiał się i opowiedział jej kilka dowcipów o delikatnikach. W tym czasie Alex i
Chria odświeżyli stare wspomnienia i wyjaśnili sobie, co się działo od ostatniego widzenia.
AH - 1033 był jedynym statkiem, który miał pozwolenie na opuszczenie przestrzeni
Presleya. Chria nie żartowała, kiedy mówiła, że wszystko tu będzie dokładnie sprawdzone. Tia i
Alex nie musieli zatem przejmować się kontrolą ruchu kosmicznego ani tłokiem wokół stacji.
Gdyby mieli napęd ponadprzestrzenny...
Nic nie szkodzi, mówiła do siebie, gdy przyspieszała w kierunku hiperprzestrzeni. Poradzę
sobie bez tego. Mam tylko nadzieję, że nikt już nie będzie nam pomagał w nabieraniu szybkości.
 Miejsce to nie miało nawet nazwy, tylko oznaczenie na mapie. Epsilon Delta 177.3.3. Pol
nazywał to miejscem na czubku nosa. Ktokolwiek zaznaczył je na mapie, musiał od razu o nim
zapomnieć.
Nosiło wszystkie znamiona tego, czego szukali; charakteryzowało się eliptyczną orbitą,
unoszącymi się nad powierzchnią planety ciężkimi chmurami, z których padał deszcz lub śnieg,
albo to i to. Dzięki swym wewnętrznym systemom kontrolnym Tia zdołała przyjrzeć się
ukształtowaniu powierzchni planety. Gołym okiem nie było nic widać.
Planeta była typu terrańskiego. Nie przeczyła takiemu stwierdzeniu owa eliptyczna orbita.
Satelita powinien zbierać dane na temat wszelkich ruchów, które zaszły w tym systemie. Powinien
także wysyłać ostrzeżenia w kierunku zbliżających się statków dotyczące statusu systemu. W takiej
informacji musiały zawierać się dane dotyczące oznaczenia sektora, stopnia jego zbadania, tego,
czy należało odbyć biologiczną kwarantannę, które rejony były niewskazane do lądowania. A także
informacje o innych niebezpieczeństwach, które czyhały na krążące wokół statki.
Satelita albo milczał, albo zaginął.
- Wypadki się zdarzają - stwierdził Alex, gdy podeszli bliżej; Tia przygotowywała się do
wejścia na orbitę planety. - Czasami te maleństwa się psują.
Wydała odgłos niedowierzania.
- Nie tak często. Poza tym co z zabezpieczeniami? Powinien przynajmniej wysyłać w
przestrzeń kosmiczną sygnały nawigacyjne, a tu nic, zupełnie nic! - Jeszcze raz przeszukała sektor,
gdy weszli na orbitę.
- Och, Tio. Spójrz na tę rotację, na tę orbitę. Coś mogło go ściągnąć lub wypchnąć... -
zaczął.
- Mogło, ale tego nie uczyniło. Złapałam go, Alex - powiedziała z zadowoleniem. -
Znalazłam go! Milczy jak grób.
Obliczyła trajektorię uszkodzonego satelity, by podlecieć do niego bliżej. Był od niej
mniejszy tylko o połowę, więc nie było mowy o przechwyceniu go. Lecz gdy okrążyła go kilka
razy jak ciekawa przynęty ryba, nie zauważyła niczego, co mogłoby się w nim popsuć.
- Żadnych śladów kolizji, nie został także postrzelony - stwierdził Alex i westchnął. - Nie
ma również śladów wewnętrznego wybuchu czy pożaru. Przypuszczam, że spróbujesz go
uruchomić?
- Nie odpowiada - rzekła spokojnie. - Wiesz co? Wydaje mi się, że wybierzesz się na spacer.
Zamruczał coś pod nosem i poszedł po swój antyciś - nieniowy kombinezon. W ciągu
ostatnich kilku dni lotu jego twarz zaczęła się zmieniać. Z czarnej stała się niebies - kopurpurowa,
potem zaś przybrała barwę khaki zmieszaną z żółcią. Przypuszczała, że reszta jego ciała wyglądała
podobnie. Ukrywał to jednak przed nią.
Przestraszył się mnie czy zawstydził? - zastanawiała się. Nie był w najlepszej formie od
czasu rozmowy z Chria. Pewnie wciąż był obolały. A może przyczyna tkwiła zupełnie gdzie
indziej? Wiedziała, że istniało mnóstwo rzeczy, które można było wypowiedzieć ciałem, a których
ona nigdy nie pozna. Coś się zdarzyło podczas tamtej transmisji. Może nie pomiędzy Chria i
Alexem, ale coś się stało z Alexem z powodu Chrii.
Zanim zdążyła głębiej nad tym pomyśleć, mięśniowiec tkwił już przed wewnętrzną śluzą i
czekał, aż Tia zamknie ją od strony statku.
Zrugała się w myślach za swoje gapiostwo i zamknęła łącznik. Cały czas miała Alexa na
oku, obserwując jednocześnie przestrzeń wokół nich w obawie przed niespodziewanymi i
prawdopodobnie też niezbyt mile widzianymi gośćmi.
Byłoby to swoiste zrządzenie losu, gdyby teraz pojawili się jacyś piraci.
Przeleciał pod satelitę i pchnął drzwi luku, które otworzyły się bez oporu.
Chwileczkę. Czy nie powinien ich najpierw odbezpieczyć?
- Tio, systemy zabezpieczające były wyłączone - powiedział, otwierając ciężką pokrywę
włazu wewnętrznego. W jego sposobie mówienia dało się słyszeć znamiona wysiłku, na jaki musiał
się zdobyć, by wejść do środka. - Miałaś zupełną rację. Satelita został przez kogoś uszkodzony.
Niezła robótka; po prostu odłączono baterie zasilania solarnego od reszty urządzeń. Działał jedynie
układ korekcyjny pozycji orbitalnej. Nic poza tym. Nie rozumiem, dlaczego go po prostu nie
zestrzelono. Chociaż... wyposażony jest przecież w system, który wysłałby natychmiast sygnał
informujący o kolizji z planetą.
- Co w takim razie zrobimy? - spytała niezbyt pewnie. - Wiem, że umiesz go naprawić, ale
czy powinieneś? Potrzebujemy trochę informacji, które możemy dzięki niemu uzyskać, jednak
jeżeli go naprawisz, czy nasi przyjaciele się w tym nie połapią? A może niczego nie zauważą?
- Nie bardzo chcę się o tym przekonać, przynajmniej dopóki nie będziemy gotowi do
opuszczenia tego miejsca. Lepiej, żeby nie wiedzieli, iż ktoś dobiera się do ich zdobyczy -
odpowiedział z namysłem, będąc w połowie na zewnątrz, w połowie w luku. - Jeżeli satelita powie
im, by się tu rozgościli, gdy zbliżą się do planety, to z pewnością zorientują się, że ktoś z Centrali
był tutaj. Jednak masz rację, że powinniśmy dzięki niemu czegoś się dowiedzieć. Powiem ci
jeszcze, że nie tylko zamierzam być uprzedzony, iż ktoś się zbliża, gdy będziemy tam na dole. Chcę
też widzieć, co się dzieje w otaczającej nas przestrzeni, i to zanim ktokolwiek zdąży satelitę
zestrzelić. Pytanie tylko, czy będę w stanie go uruchomić?
 - Potrzebujemy materiałów na temat powierzchni planety - powiedziała. - Jeżeli dopisze
nam szczęście, może uda nam się zobaczyć ruiny. Może nawet trafimy na jakieś ślady działalności
przemytników. A co do tego, czy jesteś dostatecznie sprytny, by go naprawić, wystarczy, jak
połączysz w kolejności solarne moduły. Ja mogę zaprogramować każdą jego funkcję. Nie wiem,
czy pamiętasz, ale jestem ze Światów Centralnych. Mamy czasem do czynienia z pomiarowcami,
więc znam wszystkie kody, za pomocą których obsługuje się te satelity. Instytut Pomiarów nie
zakłada tego typu sabotaży, toteż nigdy nie zmienia kodów. Zaufaj mi, to cacko będzie działać.
- Niezły sposób rozumowania. - Zawirował przez moment głową w dół, a ogromny,
białoniebieski glob za jego plecami był dla niego doskonałym tłem. - OK, daj mi minutę lub dwie
na połączenie kabli. - Na chwilę zaległa cisza, przerywana miarowym, szybkim oddechem. - W
porządku. Nie było tak źle, jak sądziłem. Połączone. Aha, jeszcze tylko przewód zasilający centralę
pamięci. I... tak, wszystko jest podłączone. Przynajmniej tak to wygląda z zewnątrz.
Uruchomiła pamięć satelity i otrzymała klarowne, pełne dane, bez zakłóceń. Były tam
materiały na temat najbliższej przestrzeni kosmicznej, jak i geografii planety. Wszystko, co zostało
zarejestrowane, zanim satelitę uszkodzono. Z danych tych wynikało na przykład, że zmiany
pogody nie były tu częste.
Potem... nic. Ktokolwiek oślepił i ogłuszył pomiarowca, wiedział doskonale, co robi.
Pamięć, która mogła ukazać dziwnych gości, była pusta. Tia próbowała wszelkich sposobów, by
odtworzyć brakujący fragment pracy satelity, nadaremnie. Cały blok został sformatowany,
następnie nagrano w to miejsce coś nieistotnego i ponownie blok sformatowano. Nawet ekspert nie
dałby rady odtworzyć brakującej części.
- Czy możesz odłączyć jego system wczesnego ostrzegania i dostroić go do naszej
częstotliwości?
- Sądzę, że tak. - Podpłynął w kierunku luku i zniknął w środku do pasa. - Tak, satelita ma
oddzielne moduły. Pozostawię go pracującego, ale bez możliwości emitowania dźwięków na
zewnątrz. Jeżeli nie sprawdzą go ponownie, nie domyśla się nawet, że ktoś tu był.
Kilka minut później usłyszała sygnał gotowości do pracy. Jednocześnie zobaczyła obraz
przestrzeni orbitalnej. Poczuła, jak nagle serce zaczęło jej walić w panice...
...szybko jednak zganiła się za taką reakcję. Satelita pokazywał bowiem obraz jej samej.
Alex zamknął luk i pozostawił go w takim stanie, w jakim go zastał. Sam skierował się ku
Tii. Chwilę później zabrzęczały jej wewnętrzne zamki łącznika i Alex wszedł do głównej kabiny.
Zdjął hełm i zaczął rozpinać kombinezon.
Tia jeszcze przez parę minut programowała pomiarowca. Wymazała program informujący
zbliżające się statki o charakterze systemu, nastawiła jednocześnie urządzenia satelity na
obserwację interesujących ich obszarów i sporządzanie nagrań. Następnie zabrała się do analizy
materiału, którym już dysponowali.
- Co my tu mamy ciekawego? - spytał Alex, zdejmując antyciśnieniowy skafander. -
Jesteśmy szczęściarzami, czyż nie?
- Jest tu kilka ruin - powiedziała ostrożnie, trochę zazdrosna o to, że satelita pomiarowy był
w stanie przesłać im bardziej wyostrzony i dokładniejszy obraz niż jej własne systemy obserwacji.
Nie był to jednak wizerunek idealny.
- Cóż, jest to jakiś początek.
Zupełnie zdjął kombinezon i usadowił się w fotelu. Oczywiście jego ubiór leżał zwinięty w
kłębek na podłodze. Odczekała chwilę, aż pochłonie go praca, i dyskretnie wysłała automat, żeby
pozbierał kombinezon i walający się obok hełm.
- Według mnie tutaj albo tutaj - odezwał się po chwili Alex, wskazując dwa miejsca leżące
blisko łańcucha górskiego. - Z pewnością spotkamy tam deszcz i śnieg, czyli to, o czym
wspominała pierwsza ofiara. Popatrz, nawet w ciągu jednego dnia śnieg pada tu rano, deszcz po
południu i znowu śnieg przez całą noc.
Wzięła to pod uwagę, ale dodatkowo zaznaczyła jeszcze trzy miejsca, w których nachylenie
osi planety mogło mieć taki sam wpływ na klimat. Alex przyznał jej rację.
- W porządku. To musi być ta planeta. Inaczej nikt by się nie fatygował, żeby uszkodzić
satelitę. Nawet gdyby Instytut Pomiarów wysłał tu kogoś w celu lepszego poznania terenu, nie
wyłączałby zupełnie pomiarowca, lecz zmieniłby część sygnałów ostrzegawczych. - Wziął głęboki
oddech i wzruszył ramionami. - Teraz trzeba tylko wylądować we właściwym miejscu.

To było zadanie dla komputerów, zatem Tia mogła udać się na swój trzygodzinny
odpoczynek. Komputery w tym czasie sprawdzały wyznaczone przez nich miejsca pod względem
struktury gleby i zmian, jakie tam zaszły wskutek ingerencji innych sił niż naturalne. Czynnikiem
wiele mówiącym mogły tu być ślady naruszenia warstwy śniegu. Kopanie w śniegu wiązało się
bowiem z zauważalną zmianą jego struktury. Poza tym śnieg zmieszany z pyłem był po prostu
ciemniejszy. Przemytnicy nie byli w stanie tego ukryć. Ślady takie pozostawiali po sobie tylko
naukowcy lub olbrzymie zwierzęta, a te nie miały zwyczaju przekopywać ruin w poszukiwaniu
jedzenia.
Po godzinie znaleźli miejsce, którego szukali. Nie było wątpliwości, że ktoś je odwiedzał, i
to dość regularnie. Nawet niektóre z budynków nosiły ślady ingerencji.
- Po co to zrobili? - zastanawiała się głośno Tia. Jedna z budowli miała naprawiony dach. -
Nie potrzebowali tyle przestrzeni. Przecież to ogromny obiekt.
 - Po prostu to zrobili - stwierdził spokojnie Alex. - To wygląda na plastikowy baldachim
wzniesiony nad dziurą. A dlaczego? Dziura w dachu jest dostatecznie duża, żeby wylądował w niej
dwudziestoosobowy wahadłowiec. Widzimy przed sobą hangar służący równocześnie za kryjówkę.
Zmienili swoją pozycję, by znaleźć się na orbicie nad interesującym ich terenem. Szczegółowe
badanie wykazało, że ostatnio nikt tu nie przebywał. Śnieg na powierzchni był stary i nie
naruszony, a budynek, o którym mówili wcześniej, znowu był pozbawiony części dachu.
- To tu - stwierdził w końcu Alex. Tia jęknęła.
- My to wiemy, ale nie możemy tego udowodnić. Wiemy, że ktoś tu był i grzebał w tych
ruinach, ale nie mamy dowodu, iż właśnie stąd pochodzą skażone przedmioty. I nie będziemy go
mieli, bo nie zejdziemy na dół.
- Och, daj spokój Tio. Gdzie twoje zamiłowanie do przygód? - spytał Alex. - Od początku
wiedzieliśmy, że lądowanie na powierzchni planety będzie konieczne. Musimy przecież nakręcić
kilka holosów, jak to zrobił Hank. To będzie nasz dowód.
- Zamiłowanie do przygód straciłam, kiedy próbowano mnie staranować - odpowiedziała
rzeczowo. - Wolę żyć spokojniej, dziękuję bardzo.
Spojrzała ponad swym kadłubem, szukając cienia zbliżającego się statku. Czy mógł być
uzbrojony? Myśl o Polu, który był uzbrojony po zęby, przywołała wyobrażenie o tym, że ktoś w nią
celuje.
Nie uzbrojona. Nie opancerzona. Nawet niezbyt szybka.
Z drugiej jednak strony była statkiem mózgowym. Efektem wyczerpujących ćwiczeń. Jeżeli
nie mogła uciec, czy też strzelić do tych ludzi, to z pewnością mogła pokonać ich umysłem.
Czy na pewno?
Cóż, jeżeli miała pokonać ewentualnych napastników swoim umysłem, pierwszą rzeczą,
jaką musiała zrobić, było uniemożliwienie im wykrycia jej. Zatem nadszedł czas, by użyć
systemów satelity dla własnego bezpieczeństwa.
- Co robisz? - spytał Alex, gdy zajęta przesyłaniem poleceń do satelity nie odzywała się
przez kilka minut.
- Szukam dla nas jakiejś kryjówki - powiedziała. - Możemy zabawić się z nimi w kotka i
myszkę. Jestem niniejsza od ich statku; muszę znaleźć miejsce, w którym będę się mogła schować.
Stamtąd będę nad tobą czuwała. Nie wiem jednak, czy uda mi się wylądować blisko interesujących
nas stanowisk.
Zabrało jej to trochę czasu: kilka godzin intensywnych poszukiwań, w czasie których Alex
przygotowywał się do swojej wycieczki. Musiał zaprogramować swój kombinezon na długie w nim
przebywanie, napełnić go skondensowanym jedzeniem i piciem, upewnić się, czy wszystkie
systemy skafandra wytrzymają co najmniej tydzień. Musiał być przygotowany na wszelkie
ewentualności. Sprawdził poza tym baterie, jak i klamry zamków. Włożył do kieszeni kamer taśmy,
a miejsca niezbyt wygodne wyłożył specjalną pianką. Alex zajął się wszystkim, co było niezbędne
do wykonania. Dobrze wiedzieli, że od momentu opuszczenia przez niego łącznika do chwili
powrotu nie będzie mu wolno uchylić nawet przyłbicy.
Nareszcie, w południe lokalnego czasu, Tia znalazła to, czego szukała.
- Znalazłam kryjówkę - powiedziała prosto w ciszę i Alex zerwał się na równe nogi. - Jesteś
gotowy?
- Jak zawsze - powiedział z lekką przesadą.
Przez chwilę zdawało się jej, że trochę zbladł. Cóż, gdyby jej przyszło tam wychodzić, też
by zbladła. Sama była tak podniecona, że musiała wpuścić do swojej krwi lekki środek
uspokajający, by trzeźwo myśleć.
- Tak więc na dół - rzekła nieco ponuro. - Lecimy prosto w nieprzychylną pogodę, toteż
trochę nami po - szarpie.
Alex przejął się ich zejściem na powierzchnię planety, jak nigdy dotąd. Rozejrzał się po
całej kabinie, sprawdzając, czy wszystkie rzeczy są porządnie przymocowane i dopiero wtedy zajął
miejsce w fotelu. Tia z kolei poczekała, aż dopnie ostatnią klamrę, nim zaczęła schodzić w dół.
Początkowo lecieli jak po zjeżdżalni, potem w gęstniejącej atmosferze dostali się w strefę
złej pogody. Ostry sztormowy wiatr, goniący tumany śniegu, uderzał w nią niemiłosiernie. Silne
porywy wichury rzucały nią na dół i w górę, w każdą stronę oprócz tej, w którą lecieli. Musiała
użyć wszystkich swych umiejętności, by nie dać się zdmuchnąć z kursu. Cały czas zastanawiała się,
jak sobie z tym radzą przemytnicy. Przy tak silnym wietrze żaden delikatnik nie dałby sobie rady ze
sterami.
Oczywiście mogli schodzić na dół, przekazując pilotowanie statkiem AI. AI potrafił się
trzymać zaprogramowanego kursu praktycznie bez względu na warunki zewnętrzne. Oczywiście
też w określonych granicach.
I tu była pułapka. Gdyby AI zostałby wyrzucony poza owe granice zaprogramowanego
kursu, straciłby zupełnie orientację.
Nic nie szkodzi, mówiła Tia do siebie. Ty wylądujesz samodzielnie!
Trochę niżej główną przeszkodą stał się nie tyle wiatr, ile śnieg. Niesamowita zadymka.
Taka, która mroziła jej skórę i wciskała śnieg w każdą szczelinę. Oblodzenie powodowało wahania
stateczności zewnętrznych przyrządów. Przez chwilę wydawało się, że Tia jak kamień spadnie na
powierzchnię planety. Cóż za ironia losu! Ona, która nigdy jako dziecko nie widziała żadnej
pogody, miała teraz do czynienia z jej najsroższą odmianą...
 Nagle, gdy kierowała się ku wybranej przez siebie dolinie, wicher ucichł. Gęsty śnieg sypał
powoli, ograniczając widoczność niemal do zera, ale tworząc jednocześnie wspaniały pejzaż.
Zredukowała moc silników i przeszła na napęd antygrawitacyjny. Był on niezwykle energochłonny,
ale tylko tym sposobem mogła kontrolować trasę swego lotu. Z największą ostrożnością zbliżała
się do wybranej przez siebie dolinki. Było to miejsce, w którym doskonale się mieściła. Tuż nad
nim znajdowała się olbrzymia czapa śnieżna. Oczywiście jeżeli otrzymała prawidłowe dane z
satelity. Było tam dostatecznie dużo śniegu, by schodząca lawina całkiem ją przykryła.
Kierowała się między ściany jaru, który był tak mały, że wydawało się, iż ledwo się tam
wciśnie. Spojrzała na Alexa i zobaczyła, jak zaciskał zęby i kurczowo trzymał się oparcia fotela.
Cały czas obserwował dane dotyczące ich wariackiego lotu. Nigdy jeszcze nie lądowała w miejscu,
które było tak wąskie, jak ten wąwóz. I z pewnością nie robiła tego nigdy w warunkach, które
mogły się w każdej chwili zmienić...
Jeżeli burza, którą zostawili nad sobą, dogoni ich w tej dolince, to nietrudno będzie jej się
zderzyć z jedną ze ścian.
Teraz. Wpasowała się w wąwóz i poczuła, jak jej stopy przebiły śnieg i dotknęły skalnego
podłoża. Przyjemna, mocna skała. Także po bokach ośnieżone skały.
A nad nią - czapa śniegu. Czekająca czapa śniegu.
Oto proszę...
Uruchomiła zewnętrzne głośniki i puściła kawałek shat - ter rocka; basy na maksimum.
I świat się zawalił.

- Zdołasz się z tego wygrzebać? - spytał po raz dziesiąty Alex, gdy kolejny robot wrócił z
łącznika z rozładowanymi bateriami.
- Nie jest tak źle - odpowiedziała spokojnie. Czuła się o wiele lepiej przykryta czterema
metrami śniegu. Lawiny były tu na porządku dziennym, więc nie przypuszczała, by przemytnicy
zwrócili uwagę akurat na tę. Z pewnością nie przyjdzie im do głowy, że pod śniegiem schowany
jest statek. Nawet gdyby po niej chodzili, nie domyśliliby się niczego. Chyba że odkryliby tunel,
który właśnie kopały roboty. A nawet wtedy żaden z nich nie odważyłby się zejść nim na dół w
obawie przed jakimś drapieżnikiem.
- Jeżeli nie jest tak źle - odrzekł z przekąsem Alex - to dlaczego kopanie tunelu zabiera nam
wieczność?
- Ponieważ nikt się nigdy nie spodziewał, że te małe roboty będą się czymś takim parały -
wyjaśniła, starając się zachować cierpliwość. - To są “mechanicy", nie kopacze śniegu. Poza tym
kopią plastikowymi łopatkami, więc nie żądaj od nich zbyt wiele. - Pokręcił głową, a Tia
zrezygnowała z dalszych wyjaśnień. - Już są prawie na zewnątrz - dodała. - Czas, byś przywdział
swoje ubranko.
Przynajmniej będzie miał zajęcie.
- To zaczyna być niepokojąco monotonne - żalił się. - Jestem częstszym gościem w tym
kombinezonie niż w mojej kabinie.
- Nikt nie obiecywał ci warunków pierwszej klasy przewozowej na tej wycieczce -
dokuczała mu, próbując nie okazać własnego zdenerwowania. - Może chciałbyś, żebym poleciła
jednemu z robotów uszycie dla ciebie małych zasłonek? Będziesz mógł powiesić je sobie w hełmie.
- Dziękuję ci bardzo, ale myślę, że nie skorzystam. - Spojrzał na nią z wyrzutem. - Powiem
ci coś: jeżeli ciągle będę musiał ubierać się w ten cholerny pancerz, to albo wprowadzę w nim
jakieś udoskonalenia, albo będą musieli mi sprawić nowszy model. - Okręcił się dookoła własnej
osi, upewniając się, że wciąż ma swobodę ruchów. - Urządzenia sanitarne kombinezonu też nie są
szczytem myśli technicznej.
- Przekażę twoje uwagi stewardowi - powiedziała. - Na razie jednak czeka nas robota.
- Zatem prowadź - westchnął Alex. - Mam nadzieję, że nie jest tam tak zimno, jak na to
wygląda.

Alex czołgał się ku powierzchni wąskim tunelem, oświetlając sobie drogę lampą
umieszczoną na hełmie. Nie mógł wiele zobaczyć. Wszędzie otaczała go biel, a przed nim widniała
czarna czeluść. Wydawało mu się, że tunel nigdy się nie skończy, że zostanie w tym śnieżnym
grobowcu już na zawsze. Plastikowe szalunki także były białe, zatem trudno było je dojrzeć, jeżeli
się ich nie szukało. Przypuszczał, że o to Tii chodziło. Mimo to był jej wdzięczny, że w ogóle je
tam umieściła. Gdyby nie szalunki, tony śniegu i lodu mogły w każdej chwili spaść mu na głowę.
Przestań, zganił się ostro w myślach. Nie czas na atak klaustrofobii.
Wciąż nie było widać końca tunelu. Zaczęło mu się robić zimno, przede wszystkim na
sercu. Nie był to z pewnością chłód fizyczny. Po prostu pozostawiony samemu sobie coraz bardziej
się bał.
Znowu to robisz. Przestań.
Wydawało mu się, że otaczający go śnieg jest jakby bardziej miękki. Wyłączył lampę na
hełmie i rzeczywiście poprzez śnieg i lód dotarło do niego zimne, białoniebieskie światło. Spojrzał
do góry i zobaczył na samym szczycie jasne oko wyjścia z tunelu!
Spiął się w sobie, by jak najszybciej się stąd wydostać. Wiedział, że droga powrotna będzie
niczym w porównaniu z tym powolnym pełzaniem. Po prostu usiądzie na krawędzi i zjedzie po
śniegu aż do samego łącznika.
 Wyszedł na zewnątrz na gęsto padający śnieg i spostrzegł, że roboty były dużo więcej
warte, niż się to jemu i Tii wydawało. Wyjście z tunelu znajdowało się bowiem poza rejonem
lawiny, tuż pod sterczącymi stromo skałami. Na nich to pewnie śnieżyca zbudowała ową czapę,
która teraz okrywała Tię. Alex nie dziwił się już, że było tego aż cztery metry. Na szczęście to
wszystko łatwo można było stopić. Wystarczyło, żeby Tia włączyła silniki i podniosła temperaturę
kadłuba, a cała ta śnieżna masa zamieni się w rwące potoki ciepłej wody. Tak to przynajmniej
wyglądało w teorii.
Oczywiście mógł też przyjść deszcz i zmyć jej osłonę dużo wcześniej.
Jak przypuszczała Tia, było już późne popołudnie i Alex powinien jeszcze przed zmrokiem
dotrzeć do ruin osady, by się trochę rozejrzeć. Najlepszym wyjściem byłoby poszukanie tam
jakiegoś noclegu. Tym razem znał już wszelkie uciążliwości związane z noszeniem kombinezonu i
włożył pod spód swój stary, wygodny dres. Nie powinno mu się w tym gorzej spać niż na pryczy
podczas ćwiczeń w Akademii.
Przybrał postawę śmiałego zdobywcy i ruszył w kierunku osady.
- Tia - powiedział. - Zgłoś się.
- Słyszę cię bardzo dobrze, Alex - odpowiedziała natychmiast.
Zabawne, jak łatwo mógł sobie ją wyobrazić jako osobę siedzącą na statku, wpatrzoną w
ekrany, które pokazywały jego pozycję, z rękami na konsolecie comu...
Przestań. Może to i ładny obrazek, ale wpakujesz się przez to w jeszcze większe kłopoty.
Nie wystarczają ci te, z którymi borykasz się już teraz.
- Tio, przybyliśmy we właściwe miejsce.
Uruchomił kamerę umieszczoną w kombinezonie i pokazał jej panoramiczny obraz ruin
rozciągających się pod szczytem wąwozu. Miejsce to było od zawsze narażone na silne wichury.
Świadczyły o tym budynki stojące blisko wzgórz chroniących je przed wiatrem. Szczyty tych
wzgórz natomiast rozcinały pędzone przez wichurę śniegi jak skały morskie fale. Nic dziwnego, że
wszystkie domy były tu okrągłe; wiatry łatwiej je omijały.
- Czy przypomina ci to jakiś znany styl architektoniczny? - zapytał, skierowując kamerę na
budynki. - Ja jestem pewien, że nigdy czegoś podobnego nie widziałem.
- Ja też - odpowiedziała z wyraźnym zauroczeniem w głosie. - Niesamowite! To chyba nie
metal, nie sądzę. Czy to jest materiał ceramiczny?
- Raczej jakiś rodzaj syntetyków - strzelił Alex. - Zaraza czy nie, zobaczysz, że się będą
zabijać, aby dostać się tu razem z grupą eksploracyjną. Na bogów kosmosu, jak to się stało, że
pomiarowiec po prostu pominął to w swojej charakterystyce planety?
 - Cóż, pozostanie to chyba już na zawsze tajemnicą - odpowiedziała Tia. - Ponieważ nie ma
w tym rejonie dwóch podobnych osad i ponieważ są one takie, jak na holosie Hanka, możemy
definitywnie przyjąć, że znaleźliśmy się na właściwej planecie. Teraz...
- Schodzę na dół - powiedział, czując, jak stopy zapadają mu się w grząskim śniegu.
Lepił się on do butów, gdy powoli, krok za krokiem, schodził ku osadzie. Mięśniowiec
wszędzie widział ślady topniejącego i na nowo zamarzającego śniegu. Pod warstwą świeżych
opadów znajdował się zgranulowany lód. Niezwykle ciężko szło się po czymś takim.
- Wiatr się wzmaga. Myślę, że burza wreszcie nas dogoniła.
- Na to wygląda - odparła Tia z rezygnacją w głosie.
Kiedy osiągnął podnóże wąwozu, ujrzał wykopane jeszcze niżej groty, czy raczej cały plac
grot. Nie przecinały one środka wąwozu, lecz znajdowały się blisko ścian skalnych. Podyktowane
to było z pewnością względami bezpieczeństwa. Alex zobaczył tam także trochę budynków i jakieś
dziwne konstrukcje, ale najbardziej interesowały go jaskinie. Te bliżej niego zalane były czymś w
rodzaju cementu. Miało to zdecydowanie inny kolor niż otaczający go pył i kamienie. Groty
znajdujące się niedaleko budynku bez dachu były pootwierane.
Brnął dalej w kierunku osady i stwierdził z zadowoleniem, że w skale wykuto coś w rodzaju
schodków prowadzących do drugiego poziomu wzgórza. Budynek przed nim chronił go od wiatru i
mimo że było trochę ślisko, nie dało się porównać tej drogi ze wspinaczką przez wnętrze lawiny.
Całe szczęście, że wcześniej widział zawartość kabiny Hanka i oglądał zrobione przez niego
holosy.
Ściana, przy której znajdowały się otwarte groty, wyglądała jak jaskinia Ali Baby. Same
kryjówki były dużo mniejsze, niż wydawało się to na pierwszy rzut oka; a otwory okienne
najbliższego budynku był niezwykle wąskie. Alex domyślił się, że spowodowane to było tutejszą
pogodą. Lecz przez to schowki na holosie wydawały się o wiele większe. W rzeczywistości sięgały
mu zaledwie do uda i były szerokie na dwa do trzech metrów. Taka przestrzeń była jednak
wystarczająca, żeby ukryć w niej królewski skarbiec.
Sporo rzeczy w ogóle nie było wydobytych. W jednym z najbliższych otworów znalazł
ceramiczną statuetkę i wyroby garncarskie, pozostawione tam prawdopodobnie jako mało
wartościowe. Niektóre okazy były porozbijane wskutek nieostrożnego ich wydobywania. Alex
skrzywił się na ten widok.
Były tam dziesiątki otwartych i opróżnionych grot, tyle samo ze szczątkami nie do końca
wybranych skarbów. Jeszcze więcej grot było nie otwartych. Ciągnęły się one daleko wzdłuż ściany
kanionu.
 Znalazł też jedną, która zamknięta była przy pomocy jakiejś broni laserowej. Jej pokrywę
bowiem stanowiła mieszanina stopionej skały i jakiegoś metalu. Stworzyło to niezwykłą strukturę.
- Myślisz, że stąd się bierze nasz wirus? - usłyszał głos Tii.
- Myślę, że można by było się o to założyć - odpowiedział w zadumie.
Nagle jak grom z jasnego nieba przebiegła mu przez głowę myśl. Otaczające go zewsząd
złoto straciło swój blask, a wyroby ceramiczne nie były nic warte.
Czymkolwiek to jest, czy też nie jest, za żadne skarby nie zdejmę kombinezonu. Nic mnie
to wszystko nie obchodzi. Obraz Hanka i tego drugiego przeszył jego pamięć jak błyskawica.
Skafander już nie był więzieniem, stał się najcenniejszą rzeczą we wszechświecie.
Och, po prostu kocham ten kombinezon...
Raźniej ruszył do przodu, oświetlając i przeszukując pootwierane schowki. Same groty były
bardzo stare. Wynikało to ze struktury gruntu wokół jaskiń i w nich samych. Ludzie, którzy tu
trafili, musieli otworzyć jedną z jaskiń z ciekawości lub przypadkiem, gdy szukali czegoś innego.
Być może szukali po prostu jakiejś planety do osiedlenia się. Cokolwiek kazało im otworzyć
pierwszą grotę, spowodowało, że zaczęli otwierać i opróżniać kolejno pozostałe. Wyglądało to tak,
jakby szczury skalne całego kosmosu zjechały się tu na swoistą ucztę.
Alex dokładnie rejestrował każdy napotkany obiekt. Tia robiła zbliżenia każdego detalu,
gdy Alex obchodził kolejny przedmiot ze wszystkich stron. Teraz przynajmniej, jeżeli coś zostanie
zniszczone, zachowa się chociaż nagranie. Alex zbierał niektóre przedmioty i pakował je do
pojemnika, by wziąć je na pokład. Jednym z nich była zadziwiająca metalowa książka...
Ruszył do przodu, sięgając po porzuconą statuetkę jakiejś skrzydlatej postaci.
@brak@

- Nad nami jest teraz około jedenastu metrów śniegu. Nie wiem, czy poradzę sobie z taką
warstwą. Nawet jeżeli przybędą tu siły Organizacji Światów Centralnych, to wątpię, żeby
ktokolwiek usłyszał nasze wołanie o pomoc przez pokrywę śnieżną. Po ostatniej lawinie straciłam
kontakt z powierzchnią, a sygnały z satelity są tak słabe, że nie mogę ich odczytać.
Powiedział pierwszą rzecz, która mu przyszła do głowy, nie zwracając uwagi na to, co
właściwie mówi:
- Cóż, jeżeli utkwię zamrożony na wieczność w tym lodowcu, będę miał przynajmniej mą
miłość przy sobie i ona mnie ogrzeje.
Ugryzł się w język, ale było już za późno. A niech to! Teraz pomyśli sobie, że jest
uwięziona w lodowcu z wariatem.
 - Co... - zaczęła zdławionym, prawdopodobnie w wyniku szoku, głosem. - Co przez to
rozumiesz?
Nie wiedział, jak to wyjaśnić.
- Tio - usiłował się tłumaczyć. - Wszystko w porządku, to znaczy nie zwariowałem. Nie
rozbiję twojej kolumny, czy coś w tym rodzaju. Naprawdę nic mi nie jest, tylko...
- Tylko co? - nalegała.
- Tylko... - A niech to. To, co powiedziałem, już się nagrało. Gorzej być nie może. - Tak. To
znaczy nie wiem. Podobno takie rzeczy się zdarzają. - Miotał się bezradnie. - To nie żadne
szaleństwo czy obsesja. Ale, cóż... Po prostu nie wyobrażam sobie życia z kimś innym. Jeżeli to
jest miłość, to tak, kocham cię. Strasznie mocno cię kocham. - Westchnął i potarł skronie. - A więc
teraz już wiesz wszystko. Mam nadzieję, że cię nie przeraziłem, ale poznanie ciebie jest najlepszą
rzeczą, jaka mi się w życiu przytrafiła, i to jest fakt. Nie opuściłbym cię dla nikogo i niczego. -
Wykrzywił twarz w nieśmiałym uśmiechu. - Włączając w to gwiazdy holosów i międzygwiezdną
sławę.
Pleksiglasowa osłona, za którą siedział Ted Miś, otworzyła się i wyjrzał on ze swojej
kryjówki.
- Nie mogę cię dotknąć ani ty mnie nie możesz dotknąć, ale... czy mógłbyś przytulić
Teodora? - spytała czule. - Ja też cię pokochałam, Alex. Myślę, że stało się to wtedy, kiedy
poszedłeś zmagać się z wirusem zombi. Jesteś najodważniejszym, najmądrzejszym i
najwspanialszym mięśniowcem, jakiego mogłam sobie kiedykolwiek wymarzyć. Nie wyobrażam
sobie mieć za partnera kogokolwiek innego.
Wiedział, że nie mogła inaczej wyrazić tego, co czuła.
Sięgnął po małego, pluszowego przyjaciela i wyciągnął go ze szklanego domu.
- Masz wspaniałą panią, Teodorze Misiu - powiedział do zamyślonego zwierzaka. - I
zamierzam zrobić wszystko, co w mojej mocy, by była szczęśliwa. - Mocno go przytulił i ponownie
zamknął za przezroczystymi drzwiczkami.
Odwrócił się do jej kolumny i przełknął ślinę. Wiedział, że powinien jak najszybciej
zmienić temat.
- Dobrze - rzekł. - Teraz, gdy wiemy już co nas gryzło, powinniśmy zastanowić się nad
możliwościami, jakie nam zostały.
- Możliwościami? - spytała zaskoczona.
- Oczywiście. - Całkowicie już doszedł do siebie. - Zamierzam spędzić resztę życia przy
tobie, ale nie chciałbym, żeby o tej reszcie życia zadecydowali piraci lub rosnący nad nami
lodowiec. Spróbujmy zatem sprawdzić, jakie mamy szansę wydostania się stąd!
 Tia roześmiała się. Udał, że nie słyszy lekkiego tonu histerii, który zabrzmiał w tym
śmiechu, - Dobrze - powiedziała. - Możliwości. Cóż zacznijmy od naszych robotów...

Tia rzuciła się w jego ramiona i zamieniła się w wielkiego niebieskiego, pluszowego misia.
Miś patrzył na niego z wyrzutem.
Chciał wstać, ale pościel na łóżku zamieniła się w niczym nie ograniczoną śnieżną pustynię.
Leżał przysypany śniegiem. Niedźwiadek próbował go stamtąd wyciągnąć, ale jego miękkie łapki
nie mogły sobie poradzić z lodową pokrywą.
Wtedy usłyszał jakieś dudnienie i gdy spojrzał do góry, zobaczył jakby na zwolnionym
holosie wielką lawinę, która schodziła prosto na niego.
Lawina była coraz bliżej, a Tia - miś odwróciła się i stanęła między nim a kotłującym się
śniegiem...
- Alex, obudź się!
Zerwał się nagle obudzony, zaczął się miotać w łóżku, zanim zapalił lampkę. Tii zdawało
się, iż zrobił to zupełnie nieświadomie. Zamrugał oślepiony światłem i próbował wyplątać się ze
skotłowanej pościeli.
- Co? - wymamrotał zaspanym jeszcze głosem. - Kto? Gdzie?
- Alex - szepnęła Tia; była wyraźnie podekscytowana. - Alex, usiłuję cię dobudzić od
piętnastu minut! Na górze pojawił się statek Centrali i rozprawia się z dwoma wahadłowcami
piratów!
Centrali? Na bogów kosmosu...
- Co się stało? - spytał, sięgając po rzeczy i błyskawicznie je wkładając. - Od początku...
- Najpierw domyśliłam się, że coś zaczyna się dziać, kiedy piraci przesłali wiadomość
statkowi na planecie, by siedział cicho. Miałam wrażenie, iż myśleli, że zbliża się do nich zwykły
statek badawczy. Po chwili jednak rozgorzała walka. - Tia włączyła wszystkie swoje systemy. Z
wentylatorów płynęło ku niemu świeże powietrze, w głównej kabinie zapalone były wszystkie
światła, a konsolety błyskały gotowością do przyjęcia poleceń. - Wtedy wyłączyli czujniki i
mogłam przystąpić do działania. Kilka minut temu za twoją radą uruchomiłam silniki i zaczęłam
topić śnieg. Już mogę się ruszać i jestem pewna, że wydostaniemy się stąd bez większego trudu.
Pewno trochę się poodzieram i stracę kilka zewnętrznych urządzeń, ale wszystko to będzie można
naprawić.
- A co się teraz dzieje na górze? - spytał, biegnąc ku swojemu fotelowi i nie zaprzątając
sobie głowy butami czy chociażby skarpetkami.
 - Mam dobre i złe wieści. Wygląda na to, że wahadłowiec Centrali doskonale sobie radzi z
dwoma statkami piratów - odpowiedziała. - Natomiast zła wiadomość jest taka, że choć odbieram
ich sygnały, sama nie mogę nadawać. Boje się, że pokrywa śniegu zniekształciłaby treść moich
informacji.
- W porządku, możemy się ruszać, a pułapka na górze została otwarta - stwierdził Alex,
pospiesznie dopinając ostatnie sprzączki pasków; przeciskanie się przez zwały śniegu mogło
wiązać się z nieprzewidzianymi szarpnięciami. - Ale ponieważ nie możemy nadawać, nie możemy
też ostrzec statku Centrali o trzecim wahadłowcu. Nie możemy nawet powiedzieć im, że jesteśmy
po tej samej stronie. Poza tym staniemy się łatwym celem dla piratów, gdy tylko spróbujemy wzbić
się w górę. W swojej kryjówce mogą spokojnie czekać na pojawienie się statku Centrali, by go
dopaść.
Alex rozważał wszystkie możliwe sposoby wyjścia z tej sytuacji.
- Czy udałoby się nam pozostać poza polem ich widzenia, do czasu aż nie zostaną
zdemaskowani?
W odpowiedzi Tia wyświetliła mapę terenu. Jeżeli piraci zdecydowaliby się ich ścigać, nie
mieliby żadnych szans na schowanie się czy ucieczkę.
- Musi być jakiś sposób, żeby zatrzymać ich na ziemi - wymruczał Alex, głośno myśląc.
Zdawał sobie sprawę, że czas działa na ich niekorzyść. - Co się dzieje na górze?
- Jeden z wrogich statków jest poważnie uszkodzony. Jeżeli dobrze odczytuję ich taktykę, to
wahadłowiec Centrali chce go dobić, oczywiście jeśli drugi statek piratów da mu taką sposobność.
Alex zajął się ich własnymi problemami.
- Gdyby udało nam się jakoś go uszkodzić; zrzucić na niego lawinę kamieni albo...
chwileczkę. Wyświetl, proszę, holos, który nakręciłem podczas mojego spaceru po osadzie.
Tia zrobiła to, o co prosił, i Alex zaczął uważnie studiować holos, starając się jednocześnie
przypomnieć sobie wszystko, co tam widział.
- Niezwykle ciekawe są te góry. Popatrz, jak niektóre z odłamków skalnych zdają się ledwo
trzymać na swych podstawach. Ciągle zmieniający się tu wiatr może w każdej chwili zdmuchnąć
taki olbrzymi blok skalny w dolinę, czyż nie? Czy możesz dać mi zbliżenie gór, które znajdują się
bezpośrednio nad budynkami?
- Nie ma sprawy.
Na ekranie pojawiła się partia gór otaczających kryjówkę piratów. Ich hangar znajdował się
dokładnie pod skałą, która tworzyła coś w rodzaju dachu nad ich głowami.
- Alex! - zawołała Tia.
 - Widzisz to, co ja? - powiedział z zadowoleniem. - W porządku, dziewczyno; pomyśl, co
by się stało, gdybyśmy to tylko pchnęli?
W odpowiedzi włączyła swe silniki.
- Bądź dobrym chłopcem i usiądź porządnie w fotelu.
- Startuj, moja pani!
Odgłos silników z łagodnego pomruku stał się podobny do wycia wściekłej bestii. Tia
włączyła swoje systemy lądowania, kołysząc się miarowo w rytm pracy silników anty -
grawitacyjnych. Przesuwała się z burty na burtę, za każdym razem trochę mocniej wbijając się w
topniejący śnieg. Alex pomagał jej, jak mógł. Sterował mocą bocznych silników, starając się topić
wystające kawały lodu.
Dziób Tii zaczynał się podnosić. Alex czuł, że coraz mocniej się przechylają. Byli teraz
wbici w lodowiec pod kątem czterdziestu pięciu stopni. W tym momencie Tia włączyła całą moc
swych silników na rufie.
- Ruszamy się! - wykrzyknęła ponad rykiem swych własnych silników, które przeznaczone
były tylko do wspomagania lotu statku w gęstej atmosferze.
Nic szczególnego się nie działo, lecz Alex wyraźnie słyszał, jak ostre kawały lodu
przesuwały się po jej kadłubie. Przypuszczał, że nie obejdzie się bez długiego postoju w dokach
remontowych, inaczej Tia wyglądałaby jak wrak Hanka.
Nagle przebili się...
Tia natychmiast zdławiła moc silników, dzięki czemu prawie w całkowitej ciszy unosiła się
tuż nad powierzchnią śniegu.
- Statek Centrali dostał pierwszego z nich; drugi jeszcze się trzyma - zameldowała krótko
Tia, gdy Alex aż zajęczał na odgłos ponownie włączonych silników systemu lądowania. - Jak na
razie nikt nas nie zauważył. Dobrze się przywiązałeś?
- Startujmy - odpowiedział. - Czy mogę w czymś ci pomóc?
- Mocno się trzymaj - rzekła krótko.
Wzbiła się w niebo, by nabrać odpowiedniej wysokości. Alex wiedział, że doskonale znała
swoje możliwości i postanowił nie wtrącać się w to, co zamierzała uczynić. Wzgórze, do którego
chcieli się dostać, było o niecały kilometr od nich. Gdy osiągnęli już odpowiedni pułap, Tia
zawróciła i ruszyła w jego kierunku. Leciała w taki sposób, jakby czubek góry był celem, a oni
pociskiem rakietowym.
Nagły strach chwycił Alexa za gardło, serce waliło mu z szybkością miliona uderzeń na
sekundę.
Nie może w to po prostu uderzyć...
 Alex zamarł, wbijając paznokcie w oparcie fotela.
W ostatniej chwili Tia podniosła swój dziób i zamiast rozbić się o wzgórze, uderzyła w
pękniętą skałę mocą swych silników systemu lądowania.
Gdy Alex usłyszał trzask i skowyt przeciążonego metalu, wiedział, że jedynym miejscem, w
którym zdołają wylądować, będzie naprawcza stacja kosmiczna. Siła uderzenia wgniotła go w
fotel, światło w kabinie zamigotało i zgasło. Włączyły się systemy antykolizyjne, chroniąc go przed
jeszcze silniejszym wstrząsem. Czuł, że na chwilę stracił świadomość.
Gdy doszedł do siebie, światła w kabinie paliły się ponownie, a Tia wisiała nieco
przekrzywiona nad powierzchnią planety.
Poniżej nich, trochę na prawo, znajdowało się to, co zostało z budynku bez dachu. Zamiast
hangaru - kryjówki widniała tam teraz sterta zmieszanych ze śniegiem i ziemią skał.
- Nic ci nie jest? - zapytał, czując, że z trudem rusza szczęką.
- Czegóż się nie robi dla wszechświata? - odparła pogodnie, ale głos jej wyraźnie drżał. -
Jestem prawie naga. Moje poszycie jest podziurawione jak sito, zdaje się, że tylko część mieszkalna
i główna kabina są szczelne. Nie wiem też, czy silniki są w pełni sprawne... Trzymaj się, mamy
jakiś przekaz.
Monitor zamigotał i po chwili ukazał się na nim Neil z Chrią Chance w tle.
- AH - 1033, czy to ty? Rozumiem, że mieliście powody, by grać rolę kurczaka
chowającego się wśród gór.
- Tak, to my - odpowiedział Alex, czując, jak wraz ze spadkiem poziomu adrenaliny we
krwi odchodzi mu ochota do złoszczenia się. - Pod rumowiskiem skalnym jest tu jeszcze jeden z
waszych znajomych.
- Ach! - stwierdził tylko Neil i po chwili dodał: - W takim razie w porządku. Czy możecie
przylecieć do nas?
- Nie możemy lądować - podjęła Tia. - A co do stanu moich silników, też nie jestem ich
pewna.
Chria przechyliła się ponad ramieniem swojego partnera.
- Na waszym miejscu nie ufałabym tym na dole - powiedziała. - Jeżeli uda wam się dostać
na górę, to weźmiemy was na hol i zatrzymamy na orbicie do czasu przybycia reszty konwoju. Oni
zabiorą was do domu swoim transportowcem.
- W porządku - odrzekł Alex i uniósł brwi do góry. - Nie wiedziałem, że możecie coś
takiego zrobić.
- Wielu rzeczy jeszcze nie wiesz, mój drogi - powiedziała. - Czy z tobą wszystko w
porządku, Tio?
 - Ze mną nic nie jest w porządku - odparła. - Lecę do was.

Tia wciąż była poruszona treścią przekazu, jaki otrzymała z Instytutu: “Kiedy zostaniesz
wyremontowana, chcielibyśmy, żebyś zabrała na pokład pierwszą ekipę, która poleci do
przypuszczalnego ojczystego świata EsKaysów. Razem z Alexem macie największe doświadczenie
w tego typu wyprawach, podczas których możliwa jest epidemia zarazy. Dlatego wydaje nam się,
że spośród wszystkich statków Centrali, wy właśnie najlepiej wykonacie to zadanie". Miało to
faktycznie jakiś sens; do dziś nikt nie znał wirusa, który ją sparaliżował. Zatem ona powinna
najlepiej zadbać o bezpieczeństwo ekipy i przyczynić się do wykrycia owego wirusa.
Doskonale o tym wiedzieli. Wiedzieli też, że nie wykupi swojego kontraktu, dopóki nie
zakończy poszukiwań. Szantaż? Pewnie tak. Lecz na taką jego formę była w stanie się zgodzić.
Poza tym, jeżeli wszystko pójdzie po jej myśli, będzie mogła kopać razem z grupą
pionierską, a nie tylko się przyglądać. Może to jeszcze potrwa, ale prędzej czy później zdobędzie
dość pieniędzy na...
Oczywiście kiedy zapłaci za naprawę swego kadłuba. Sądząc po zakresie prac
technicznych, nie będzie to tania rzecz.
Wtedy znowu oszołomił ją Stirling, zapoznając ją ze stanem konta.
- Cóż, moja droga lady - powiedział. - Dzięki nie określonemu jeszcze do końca napływowi
gotówki z Departamentu do Spraw Zwalczania Narkotyków, premii za odszyfrowanie książki
nawigacyjnej EsKaysów, wpływom z twojej ostatniej inwestycji i nagrodzie za odnalezienie
pokaźnych rozmiarów skarbca stałaś się “dość" zamożną kobietą z kapsuły.
- Rozumiem - stwierdziła oszołomiona. - Ale co z rachunkiem za naprawę statku...?
- Opłata została uiszczona przez Centralę. - Stirling nie był może wniebowzięty, ale
sprawiał wrażenie zadowolonego z siebie. - I jeżeli nie weźmiesz mi tego za złe, powiem ci, że była
to moja zasługa. Powtórzyłem tylko to, co mi opowiedziałaś, zaznaczając, że twoje uszkodzenia
powstały w wyniku udziału w pojmaniu niebezpiecznych przestępców. Centrala, uznając twoje
zasługi w tej sprawie, postanowiła pokryć koszty naprawy. Kiedy do tego napomknąłem o tym, jak
uratowałaś ich statek przed atakiem z dołu, stwierdzili, że powinnaś dostać to, o czym zawsze
marzyłaś, czyli ponadprzestrzenny napęd.
Przypuszczała, że włożył w to o wiele więcej trudu, niż mówił. Zastanawiała się, czy nie
powinna zaproponować mu posady swego adwokata. Ten, którego teraz miała, nie kiwnął palcem w
sprawie rachunku za naprawy. Zatem nie musiała wydać ani grosza na to, by jej kadłub znowu lśnił
nowością!
 - A co z moją inwestycją w motoprotetykę? I co byś powiedział na to, gdybym ulokowała w
niej wszystkie moje zyski?
- Dokonałabyś świetnego wyboru. Czy uświadamiasz sobie, że jeżeli to uczynisz, staniesz
się posiadaczką kontrolnego pakietu akcji firmy? - Stirling wydawał się zdumiony. - Czy tego
właśnie chcesz? Za te same pieniądze możesz wykupić swój kontrakt. Albo dokonać generalnego
remontu nawet najmniejszej cząstki statku.
- Wiem o tym - odpowiedziała spokojnie. Cieszyła się, że w tej chwili nie było na statku
Alexa, mimo że brakowało jej odgłosu jego kroków i cichego pogwizdywania. Tę sprawę musiała
załatwić sama.
- Wiem, co robię, i dlatego potrzebuję delikatnika, który byłby moim przedstawicielem w
Radzie Dyrektorów.
- Teraz? - spytał Stirling.
- Gdy tylko zdobędę kontrolny pakiet akcji - odparła. - Im szybciej, tym lepiej.
Nigdy nie jest za wcześnie, by stanąć na własnych nogach.

Alex spojrzał w puste dno swojej szklanki i zdecydował, że to była ostatnia. Wiedział, że
wypił dość, by osiągnąć stan odprężenia i pewnej radości. Każdy następny drink wprawiłby go w
stan upojenia, czyli po prostu byłby po nim obrzydliwie pijany. Być może rozkleiłby się i zaczął się
żalić. A to byłoby niewskazane. Ktoś mógłby go rozpoznać nawet w cywilnym ubraniu i Alex
musiałby się gęsto tłumaczyć. Poza tym bar, w którym się znajdował, należał do najlepszych w
porcie; za barem sta człowiek, a nie AI, światło było gustownie przyćmione, a stoliki i krzesła -
niezwykle szykowne. Wokół rozbrzmiewała dobra, nie za głośna muzyka. Nie potrzebowali tu
marudzącego pijaka, w ogóle nie potrzebowali tu pijaków. Nie było żadnego powodu, by psuć
innym wieczór tylko dlatego, że czyjeś życie zdawało się nie mieć sensu...
Poczuł mrowienie w gardle i wiedział, że żaden drink tego nie zmyje, że pogorszy tylko
sprawę, wyzwalając w nim tłumione pokłady emocji. W pewnym momencie podszedł do niego
barman.
- Kolego, na twoim miejscu już bym skończył z piciem. Alex trochę zdziwiony skinął głową
i przełknął ślinę.
Czyżby osiągnął punkt, w którym barmani podejrzliwie patrzą na swych klientów, wietrząc
problemy?
- Taaa... Właśnie miałem taki zamiar.
Przez chwilę pomyślał i postanowił wziąć się w garść, zanim rzeczywiście narobi kłopotów
sobie i innym.
 Barman, człowiek, z powodu którego Alex postanowił czym prędzej stąd wyjść, przetarł
imitujący drewno kontuar i jeszcze raz zerknął na niego.
- Nie bierz mi tego za złe, kolego, ale wyglądasz na kogoś, kto ma problem lub dwa.
Alex głucho się zaśmiał. Ten człowiek nie wiedział, o czym mówił.
- Taaak. Chyba tak.
- Chciałbyś o tym pogadać? - nalegał barman. - Po to mnie tu zatrudniono i dlatego tyle
płacisz za drinki.
Alex popatrzył na barmana, który był najzwyklejszym w świecie człowiekiem: krótko
obciętym, ubranym w porządne rzeczy. Nie miał nic szczególnego w twarzy czy w sposobie bycia,
nic, co wyróżniałoby go w jakiś sposób; poza tym, że stwarzał swoistą atmosferę. Ta umiejętność,
czy raczej cecha, powodowała, że odnosiło się wrażenie, iż można mu o wszystkim powiedzieć.
- Spowiednik? - spytał w końcu Alex.
Barman ruchem głowy wskazał certyfikat zawieszony nad trzema rzędami antycznych i
egzotycznych butelek.
- Licencjonowany. Dyskretny. Niezależny. Byłem w biznesie przez pięć lat.
Prawdopodobnie nie jesteś w stanie powiedzieć mi niczego, o czym już bym nie słyszał
przynajmniej ze sto razy.
“Niezależny i dyskretny" oznaczało, że cokolwiek Alex by mu wyjawił, zostałoby to
między nimi. Alex był jednocześnie zaskoczony i obojętny. Konsultanci zaczęli parać się
podobnymi rzeczami, gdy jeszcze był w Akademii. Nie przypuszczał jednak, że było to tak
popularne. Nie spodziewał się spotkać kogoś takiego w porcie doków remontowych. Już na starej
planecie Terra odkryto, że ludzie lubią mówić, gdy trochę wypiją. Tam właśnie wymyślono, iż
barmanami powinni być ci, którzy umieją słuchać, a czasem i coś doradzić. Z tego, co teraz się
dowiadywał, za kontuarami było więcej konsultantów niż w biurach. Sporo też barmanów wracało
do szkół, by otrzymać licencję konsultanta.
Nagle pragnienie wygadania się stało się tak silne, że Alex dłużej nie wytrzymał.
- Byłeś kiedyś zakochany? - spytał, patrząc na dno swej szklanki i obracając ją w zręcznych
palcach.
Barman zabrał mu delikatnie tę szklankę, a zamiast niej postawił przed nim filiżankę kawy.
- Nie osobiście, ale widziałem mnóstwo ludzi, którzy byli lub którym wydawało się, że są
zakochani.
- Ach! - Alex przyglądał się teraz filiżance. - Nikomu bym tego nie polecał.
- Taaa... Wielu z nich tak mówiło. Kłopoty z drugą stroną? - Zasugerował barman -
konsultant. - Może w czymś mógłbym ci pomóc?
 Alex westchnął.
- Chodzi o to, że jestem zakochany w kimś, kto jest dla mnie nieosiągalny. - Przez chwilę
pocierał skronie, zastanawiając się nad sposobem, w jaki mógłby mu coś powiedzieć bez
zdradzania wszystkiego. - Nasze... uch... specjalizacje zawodowe są przyczyną rozłąki. Mniejsza o
szczegóły. Nie możemy się spotykać twarzą w twarz.
Ostrożność w kwestiach spraw osobistych była w nim niezwykle mocno zakorzeniona.
Niezależny konsultant czy nie, nie umiał się przemóc, by zdradzić temu człowiekowi całą prawdę.
Doskonale się orientował, że gdyby ktoś trzeci się o tym dowiedział, straciłby całkowicie kontakt z
Tią.
- Nie możecie zmienić pracy? - zapytał po prostu konsultant. - Żadna praca nie jest warta
tego, by przez nią cierpieć. Z mojego doświadczenia i z tego, co słyszałem, wiem, iż lepiej mieć
gorzej płatną pracę, która daje satysfakcję niż pracę doskonale płatną, przez którą ląduje się w
okolicznych barach.
Alex pokręcił z rozżaleniem głową.
- To nic nie da - westchnął bezradnie. - Tu nie chodzi tylko o pracę, a zmiana jedynie
pogorszy sytuację. Myśl o nas jak o rybie i ptaku. Ona nie umie pływać, ja nie umiem latać.
Zupełnie nie przystające byty.
Do tego chyba można to porównać. Konsultant pokręcił głową.
- To nie brzmi zbyt obiecująco, mój przyjacielu. Miłość w stylu Romea i Julii jest piękna,
jeżeli ogląda się ją na holosie. Dla tych, którzy coś takiego przeżywają, to po prostu piekło. Na
twoim miejscu próbowałbym wyzwolić się z tych emocjonalnych więzi. Niezależnie od tego, jak
bardzo kogoś kochasz, zawsze możesz spróbować zaradzić cierpieniu, gdy stwierdzisz, że
naprawdę tego chcesz.
- Właśnie to robię - odpowiedział Alex, podnosząc wzrok znad filiżanki i spoglądając na
barmana. - Uwierz mi, cały czas to robię. Mam parę tygodni dla siebie i zamierzam każdą sekundę
poświęcić na zapominanie. Będę miał sporo zajęć; umówiłem się już na kilka niezłych imprez. Moi
przyjaciele z Centrali chcą mnie zabrać na wariacką włóczęgę po wybrzeżu.
Barman powoli pokręcił głową.
- Widziałem wielu wspaniałych, młodych ludzi, którzy próbowali otrząsnąć się z
podobnych przeżyć. Posłuchaj mnie. Nie znajdziesz odpowiedzi na swoje pytania i wątpliwości na
dnie pustej butelki.
- Może i masz rację - odrzekł ze smutkiem Alex. - Ale przynajmniej znajdę odrobinę
spokoju.
 W czasie gdy barman znowu pokręcił głową, Alex zsunął się ze swojego stołka i starając się
iść w miarę prosto, opuścił bar w poszukiwaniu odrobiny zapomnienia.

Angelica Guon - Stirling uśmiechała się uprzejmie z głębi swego obitego skórą fotela do
człowieka siedzącego naprzeciwko niej. Między nimi stał ogromny, czarny, marmurowy stół.
Mężczyzna oparł się wygodnie w fotelu i czytał na znajdującym się przed nim ekranie raporty z
rynku giełdowego. Po jego bokach siedzieli inni ekskluzywnie ubrani ludzie, którzy bezsprzecznie
wyglądali na menedżerów jakiejś firmy. Z trudem powstrzymywała się od parsknięcia śmiechem.
Wiedziała, że za parę chwil człowiek po drugiej stronie stołu będzie zainteresowany tylko tym, co
ona powie, a nie tym, co może wyczytać w danych z giełdy. Przybyła na to spotkanie, reprezentując
firmę swojego wujka w niezbyt typowej sprawie. Miała za sobą taki kapitał, że zebranie zostało
natychmiast zaaranżowane w jednym ze specjalnie do tego celu przystosowanych biur. W całym
pomieszczeniu unosił się ekskluzywny zapach skóry, a emanująca zewsząd cisza sugerowała, iż jest
to biuro o najwyższym standardzie, z kompletnym zabezpieczeniem antypodsłuchowym. Lampy
były tak usytuowane, a światło ich miało taką barwę, że maksymalnie skupiało uwagę wszystkich
na dyskusji. Nie pozwalało na myślenie 0 sprawach nie związanych z tematem negocjacji. Fotel, w
którym siedziała, był bardzo wygodny, ale nie na tyle, by zagłębiwszy się w nim, zapomniała, po co
tu przyszła. Całe biuro pomalowane było na kolory czarny i biały z domieszką szarości. Wzmagało
to wrażenie dostojności powagi miejsca.
Angelica bynajmniej nie czuła się w tym wszystkim zagubiona. W swoim życiu widziała
setki podobnych biur i spodziewała się zobaczyć jeszcze tysiąc więcej, zanim jej kariera osiągnie
punkt, w którym nie będzie miała czasu na tego typu spotkania. Wuj nie wybrał jej na
pełnomocnika panny Cade dlatego, że byli skoligaceni, ale dlatego, że była najlepsza. Misja ta
natomiast wymagała bardzo profesjonalnego i subtelnego podejścia. To, czego chciała panna Cade,
z pewnością nie mogło spodobać się dyrektorom firmy specjalizującej się w motoprotetyce. Ich
kategorie myślenia zdecydowanie różniły się od tego, w jaki sposób myślała o firmie panna Cade.
Angelica wiedziała, że jeżeli nieumiejętnie podejdzie do tej sprawy, ludzie ci będą robili trudności,
co byłoby niepotrzebną stratą czasu.
Mimo że wydawało się to staromodne, spotkania wysokiej rangi wciąż odbywały się na
zasadzie osobistych negocjacji. Zbyt łatwo można było spreparować holos, na którym wystąpiłby
komputerowy miraż kogoś, kto już od dawna nie żyje lub jest zahibernowany. Dlatego właśnie się
tu znalazła z listami uwierzytelniającymi i pełnomocnictwami, które uprawniały ją do zawierania
wszelkiego typu transakcji. Bynajmniej jej to nie nudziło. Taka praca była dostatecznie ekscytująca,
szczególnie kiedy trafiał się klient na miarę Hypatii Cade, która chciała czegoś tak niezwykłego, że
Angelice wszystko, co do tej pory zrobiła, wydawało się tylko małą wprawką przed tym naprawdę
poważnym zadaniem.
Zebranie właśnie miało się rozpocząć i Angelica wstała, nim przewodniczący zdążył
otworzyć normalną procedurę. To był najwyższy czas. Gdyby czekała na przewidzianą w protokole
kolejkę, mogłaby się nie przebić przez pojawiające się w dyskusji nonsensy i sprzeczności. Poza
tym to ona była tu stroną narzucającą rozwiązania, przewodniczący musiał się temu
podporządkować. Obdarzona była przemożną siłą, która nie uznawała sprzeciwu, i gdy oczy
wszystkich zwróciły się w jej kierunku, Angelica postanowiła z niej skorzystać. Dobrze wiedziała,
że każdy z obecnych sądził, iż wtrąca się w cudze interesy.
- Panowie - odezwała się spokojnie, skupiając uwagę wszystkich na sobie. - Panie. Ufam, że
zapoznaliście się już z danymi giełdowymi. Jeśli tak, to już wiecie, że moja klientka, panna Hypatia
Cade, przejęła kontrolę nad waszym przedsiębiorstwem. Od tej chwili ona decyduje o przyszłości
firmy. Jako jej pełnomocnik, mam polecenie, by uzgodnić z państwem pewne przedsięwzięcie.
W pomieszczeniu nastała cisza, która po chwili zamieniła się w szmer wymienianych zdań.
Znowu cisza, podczas której każdy z zebranych jeszcze raz z niedowierzaniem przyglądał się
danym na ekranach. Wszyscy zastanawiali się, jak mogło do tego dojść, i czekali na kolejny cios.
Oczy członków rady nadzorczej utkwione były w twarzy Angeliki. We wzroku niektórych można
było zauważyć przerażenie. Większość z nich ulokowała w firmie cały swój majątek i bała się
uzależnienia od nowego właściciela.
Och, władza. Mogłabym rozgonić tę całą radę nadzorczą na cztery wiatry i wprowadzić do
niej swoich ludzi; i oni dobrze o tym wiedzą. To były chwile, dla których żyła; czuła się wtedy,
jakby miała żelazną dłoń w jedwabnej rękawiczce. Wiedziała, że dysponowała nieograniczoną
władzą, ale na razie nie próbowała jej wykorzystać.
Usiadła z powrotem w fotelu i uśmiechnęła się. Był to zimny, spokojny uśmiech, nie
pozbawiony jednak odcienia zachęty.
- Uspokójcie się, państwo. Pierwszą rzeczą, którą moja klientka poleciła mi
zakomunikować, jest to, iż nie zamierza ona wprowadzać w firmie jakichś radykalnych zmian. Pani
Hypatia Cade jest zadowolona z rozwoju firmy i postanowiła nie ingerować w wasz sposób
zarządzania interesami.
Wyrazy twarzy ludzi siedzących naokoło stołu znowu się zmieniły. Niektórzy patrzyli na
nią z niedowierzaniem, inni zastanawiali się, o co w tym wszystkim chodzi. Wtedy zrozumieli. To
będzie interes jak każdy inny. Nic się nie zmieni. W dalszym ciągu będą mieli swoje pieniądze,
władzę, swoją stabilizację.
Odczekała chwilę i pochyliła się nad stołem, wyrzucając ku nim ręce.
 - Muszę jednak zaznaczyć, że sytuacja ta potrwa dopóty, dopóki panna Cade będzie z was
zadowolona. A panna Cade ma co do firmy pewne prywatne plany.
Tu nastąpiła kolejna przerwa, by dotarło do nich to, co powiedziała. Wielu z nich patrzyło
na nią, zadając sobie pytania: O jakie prywatne plany może chodzić? Czego ta Cade od nich
chciała?
- Rzecz w tym, iż chce ona, byście coś dla niej skonstruowali. Nie jest to nic, z czym nie
potrafilibyście się uporać - kontynuowała Angelica, delektując się każdą chwilą. - Można by
powiedzieć, że jest to coś, co zdołacie zrobić od razu, jeżeli odpowiednio się do tego zabierzecie.
Ów projekt jest bardzo osobisty, przyjmijmy, że...

Alex czuł się okropnie, oczy miał zaczerwienione i spuchnięte, w głowie mu dudniło.
Każdy ruch przyprawiał go o mdłości, a pokój wokół niego zdawał się wirować.
Wiedział, że rozmiar popełnionych grzechów mierzyło się siłą porannego kaca. Ten należał
chyba do kaców gigantów.
Cóż, tak to bywa, gdy człowiek trzeźwieje po dwóch tygodniach picia.
Zamknął oczy, lecz to nic nie pomogło. Wprawdzie nie zajęło mu to aż dwóch tygodni, ale
nigdy dotąd nie pił tak dużo w ciągu tak krótkiego czasu. Okazało się, że zatopienie problemów w
alkoholu przyniosło pewną ulgę.
Tak było do czasu, kiedy wytrzeźwiał. Nie uporał się jednak ze swoim uczuciem wobec Tii.
Był tak samo bezsilny wobec niego jak przedtem. Próbował wszystkiego, żeby o niej zapomnieć.
Spotykał się ze swoimi przyjaciółmi ze szkoły, wyjechał z Neilem i Chrią na wielką imprezę,
rozmawiał z kilkoma jeszcze barmanami - spowiednikami, podrywał dziewczynę za dziewczyną...
Nic nie pomagało.
Jego serce i rozum kompletnie opętała Tia Cade, i obraz Tii Cade zawsze powracał,
niezależnie od tego, co robił.
Zatem obok potwornego kaca pojawiły się wszystkie znane już od dawna rozterki. A
ponieważ czar alkoholu nie przytępiał jego zmysłów, czuł się o wiele gorzej niż przedtem.
Doszedł do wniosku, że była na to tylko jedna rada: musieli wspólnie z Tią coś wymyślić.
Ponownie otworzył oczy; cały pokój wciąż wirował, a przy próbie podźwigniecia się
gwałtownie zaprotestował żołądek.
Pierwszą rzeczą, jaką musiał wykonać, było poradzenie sobie z kacem...

Druga zmiana właśnie kończyła pracę, gdy szedł w kierunku doku, w którym Centrala
zainstalowała Tię, by ją wyremontować. Tyle czasu trwały jego zabiegi, żeby znowu wyglądać i
czuć się jak człowiek. Jednego był pewien: nigdy więcej już nie uczyni czegoś podobnego, bez
względu na stan, w jakim się znajdzie. Jedna kilkudniówka wystarczyła mu na całe życie.
Mam tylko nadzieję, że nie wymordowałem zbyt wielu komórek mózgowych. Któregoś
dnia może mi ich zabraknąć.
Dok był zamknięty, ale zauważył, że ani w środku, ani na zewnątrz nie było żadnych
robotników. To był dobry znak; wywnioskował stąd, że prace remontowe zostały ukończone. Na
wypadek, gdyby Tia próbowała się z nim skontaktować, uruchomił wcześniej czujnik stałego
kontaktu z informacją, że musiał na chwilę wyjechać.
Gdy włączył urządzenie przy zamkach śluzy wejściowej i wydał mu polecenie odczytania
zapisów, okazało się, że Tia ani razu nie próbowała się z nim połączyć.
Czyżby ją przestraszył?
Może złożyła na niego raport?
Sam otworzył śluzę i wkroczył na pokład statku, który wydawał się nad wyraz cichy.
Światła były przyćmione, a jedynym dźwiękiem był szum wentylacji. Tia nie powitała go
jak zwykle; nic się nie działo. Alex poczuł się, jakby wszedł na zupełnie pusty statek, nawet bez AI
na pokładzie.
Coś było nie tak.
Serce zaczęło mu gwałtownie bić, w gardle poczuł nieprzyjemne drapanie. Wszedł do
głównej kabiny. Wszystkie urządzenia i konsolety były zupełnie wygaszone, jakby w ogóle nie
pracowały.
Tia nie miała zwyczaju się dąsać; Tia nigdy się nie dąsała. Jednak nic tu nie działało.
Nagle palce odmówiły mu posłuszeństwa i jego torba upadła na podłogę.
Mogło być tylko jedno wytłumaczenie tej zwłowrogiej ciszy, tego braku jakiejkolwiek
aktywności. Tii tu nie było.
Albo dowództwo domyśliło się, co miedzy nimi zaszło, albo Tia sama się poskarżyła. Po
prostu przyszli, zabrali ją stąd i już nigdy jej nie zobaczy, nigdy z nią nie porozmawia.
Jakby na potwierdzenie tych obaw ujrzał światło odbite od pleksiglasowych drzwiczek, za
którymi siedział Teodor Edward Miś. Jego wnęka była pusta, niedźwiadek zniknął.
Nie...
Wszystko było jednak jasne.
Sparaliżowany tym, co zastał, powlókł się do swojej kabiny. Być może tam znajdzie choćby
wiadomość od Tii. Być może są tam rozkazy z Centrali nakazujące mu stawienie się do oficjalnej
konsultacji.
 Może jedno i drugie. Nie miało to zresztą znaczenia. Tia odeszła i nic go to wszystko już
nie obchodziło. Tia odeszła...
Otworzył drzwi do swojej kabiny i światło z korytarza oświetliło jej wnętrze. Na jego koi
ktoś siedział.
Ktoś siedzi na mojej...
Kobieta. Z pewnością była to kobieta. Nie miała na sobie niczego, co przypominałoby
mundur Organizacji Światów Centralnych lub Służb Konsultacyjnych albo czegoś w tym rodzaju.
Prawdę mówiąc, w ogóle niezbyt wiele na sobie miała. Ubrana była w zwiewną, jasnoczerwoną
tunikę, która teoretycznie tylko ją osłaniała.
Odruchowo zapalił światło. Jego gość patrzył na niego, uśmiechając się nieśmiało. Była
szczupła i drobniejsza, niż początkowo mu się wydawało; miała ciemne włosy, dziecinną twarz i
duże niebieskie oczy. Jej twarz przypominała wiktoriańską rzeźbę... jakby już gdzieś widzianą.
W ramionach trzymała zaginionego Teda Misia. Widok misia sprawił, że Alex doznał
nagłego olśnienia i coś zaczęło do niego docierać.
Spojrzał na nią ponownie i aż złapał się ramy drzwi.
- T... T... Tia? - wydusił z siebie. Znowu się uśmiechnęła, tym razem już bez takiego wstydu.
- M hm - odpowiedziała i był to głos Tii. Brzmiał trochę dziwnie, gdyż nie wydobywał się z
głośników, tylko z jej ust.
- Przepraszam, że zastałeś wszystko powyłączane, ale na razie trudno mi się tym zajmować.
To była Tia... Tia! Siedziała tam w ludzkim ciele jak spełnienie najskrytszych marzeń!
- Ty? - spytał oszołomiony.
- Mam nadzieję, że nie gniewasz się, iż nie wstaję - mówiła dalej, trochę smutno. - Jeszcze
nie umiem dobrze chodzić. Wypuścili mnie dopiero dzisiaj i nie miałam okazji poćwiczyć.
- Ty? - powtórzył, siadając ciężko na swojej koi i nie przestając się jej przyglądać. - Jak...
co...
- Podobam ci się? - spytała, widząc, jakie wywarła na nim wrażenie.
Nie był pewien, co takiego miało mu się podobać? Ciało?
- Jak mogłabyś mi się nie podobać... ty,..? - Zakręciło mu się w głowie jeszcze bardziej niż
parę godzin temu. - Tia, co to wszystko znaczy?
Zamrugała oczami i zaśmiała się.
- Zapomniałam ci o czymś powiedzieć. Wiesz, co się stało ze wszystkimi pieniędzmi, które
zarobiłam? Zainwestowałam je, a zyski z inwestycji włożyłam w firmę motoprotetyczną. Kiedy tu
wróciliśmy, pomyślałam o czymś, co kiedyś powiedział mi doktor Kenny. Stwierdził mianowicie,
że byłby w stanie zrobić całe sztuczne ciało, ale nie widział żadnych możliwości umieszczenia w
nim nagiego mózgu. Wielość połączeń nerwowych z kolei umożliwiałaby zdalne sterowanie nim
tylko na krótkie dystanse.
- Och. - Nie umiał słowa z siebie wykrztusić, tylko się w nią wpatrywał; oto spełniło się
jego marzenie, nadszedł jego dzień...
- Tak więc - mówiła dalej, nie zwracając uwagi na jego osłupienie - wydawało się, że takie
ciało jest doskonałym rozwiązaniem dla statku mózgowego. Mam przecież zainstalowane już
wszystkie połączenia i sterowanie nim nie powinno sprawić mi większych trudności niż kierowanie
automatami. Niestety, w przedsiębiorstwie powiedziano mi, że nigdy o takim czymś nie myślano,
że nie ma rynku zbytu na taką produkcję, a koszty wykonania jednego egzemplarza byłyby
ogromne, prawdopodobnie większe niż wykupienie kontraktu statku mózgowego.
- Teraz jednak... Roześmiała się głośno.
- Dlatego wszystkie zyski przeznaczyłam na wykupienie pakietu kontrolnego akcji tej firmy
i po prostu poleciłam skonstruowanie ciała dla mnie! Nie chciałam niezależności od Instytutu, nie
potrzebowałam tego. Wiesz przecież, że Instytut wyznaczył nas do pracy nad sprawą EsKaysów.
Pokręcił głową.
- Tak po prostu? Czy to możliwe... czy nie protestowali?
- I tak mieli wiele szczęścia, że nie pozbawiłam ich pracy - stwierdziła cynicznie. - W końcu
jako właścicielka kontrolnego pakietu akcji mogłam ich wszystkich zwolnić i obsadzić stanowiska
zarządu firmy swoimi ludźmi. Muszę ci jednak opowiedzieć najzabawniejszą rzecz!
- Co takiego? - zapytał. Mocniej wtuliła się w futerko misia.
- To, co uczyniłam, rozeszło się po wszechświecie i już zaczyna tworzyć się rynek zbytu!
Czy zdajesz sobie sprawę, ilu ludzi z kapsuł ma dostatecznie wiele funduszy, żeby się wykupić?
Nie robią tego jednak, gdyż nie mają dokąd pójść i są szczęśliwi w swojej pracy.
Ponownie zaskoczony pokręcił głową.
- Nie ma wśród nich wielu statków mózgowych - powiedziała - ale jest sporo ludzi z kapsuł
zainstalowanych w różnego rodzaju bazach i na stacjach. Poza tym dostaliśmy sporo przekazów od
statków mózgowych, które chciałyby kupić sobie ciało, zamiast wykupywać kontrakt! Moja firma
otrzymała nawet list protestacyjny od Stowarzyszenia Adwokatów w tej sprawie!
- Dlaczego? - spytał z niedowierzaniem. - Co ich to obchodzi?
- Napisali w nim, że jesteśmy narzędziem w rękach władz Organizacji Światów
Centralnych, które chcą poprzez konstrukcję tych “mechanicznych potworów" wyciągnąć od ludzi
z kapsuł pieniądze przeznaczone na wykupienie ich kontraktów. - Przechyliła głowę na jedną stronę
i zmarszczyła brwi. - Muszę powiedzieć, że nigdy o tym nie pomyślałam. Mam nadzieję, że nie
stanie się to rzeczywistym problemem. Może powinnam poprosić Larsa i Lee - Stirlinga, by zajęli
się tym dla mnie.
- Tio. - Próbował wyłowić coś zrozumiałego z tej plątaniny informacji. - Na czym polega
twoja “mechaniczna potworność"?
- Mam teraz cybernetyczne ciało, z systemem sterowania opartym na odbiorze
krótkofalowym, który znajduje się tutaj. - Uderzyła się dłonią w czoło. - Wykorzystuję techniczne
możliwości człowieka z kapsuły, by poruszać się i odbierać bodźce z zewnątrz. Mam niewielki
zasięg działania poza statkiem, ale moi technicy cały czas nad tym pracują. W końcu, kiedy
znajdziemy się wraz z grupą pionierską w świecie EsKaysów, chciałabym razem z innymi
pracować przy wykopaliskach. Nie będzie to dla mnie zbyt skomplikowane, zważywszy na to, że
moje ciało to lekka konstrukcja krzemu, węgla i włókna szklanego. Jestem może tylko o parę kilo
cięższa od innych kobiet mojej postury. Poza tym wszystko działa tu tak samo dobrze... wszystko.
Znowu jestem delikatnikiem, choć nie odczuwam zmęczenia mięśni i w każdej chwili mogę
odłączyć receptory odpowiedzialne za ból. Dlatego tak tulę się do Teda, chciałam znowu poczuć
miękkość jego futerka.
Siedziała tam i patrzyła na niego. Jeszcze raz pokręcił głową.
- Ale dlaczego to wszystko? - spytał w końcu. Zamrugała oczami i zerknęła ponownie na
misia.
- Prawdopodobnie wykupiłabym swój kontrakt, gdybym nie poznała ciebie - powiedziała
nieśmiało. - Może kupiłabym ponadprzestrzenny napęd, choć Centrala zaoferowała się, że może mi
go zainstalować w ramach remontu. Lecz... chciałabym, Alex, żebyś wiedział, iż jesteś
najwspanialszą osobą, jaką kiedykolwiek poznałam w moim życiu. Jakże mogłabym, wiedząc o
tym, nie zrobić czegoś dla nas obojga?
Wtedy dopiero odważył się do niej zbliżyć. Jednym palcem dotknął jej policzka i przesunął
go na podbródek, unosząc nieco jej głowę i patrząc jej prosto w oczy. Nie widział w nich ani śladu
mechanicznej konstrukcji czy syntetycznego chłodu. Nic nie mówiło mu, gdy dotykał jej skóry:
“jestem cybernetyczna".
- Zrezygnowałaś z wolności dla mnie, dla... nas? - spytał.
Wzruszyła ramionami.
- Ktoś bardzo mądry powiedział kiedyś, że za szczęście warto zapłacić nawet wolnością. A
tak naprawdę, to nikt nie może zmusić nas, byśmy robili to, czego nie chcemy.
- Chyba masz rację. - Uśmiechnął się i ona także się uśmiechnęła. - Czy zdajesz sobie
sprawę, że zrobiłaś Centrali dwie przysługi naraz?
- Ja? - ponownie zamrugała oczami szczerze zdziwiona.
 - Dałaś ludziom z kapsuł możliwość wybrania celu, na jaki wydadzą ciężko zarobione
pieniądze. Jeżeli nie będą mieli ponadprzestrzennego napędu, to go sobie kupią, potem zaś będą
dalej działać dla OŚĆ, by zarobić na kolejną z oferowanych im możliwości. - Przesunął palec na jej
policzek i lekko w niego zastukał. - Może zdecydują się na dwa ciała. Może na ciało kobiety i
mężczyzny albo na różne typy tej samej płci. Niektóre statki mózgowe przypuszczalnie nigdy się
nie wykupią. Drugą sprawą jest to, że dzięki tobie zostanie rozwiązany problem psychicznych
dewiacji.
Przytaknęła po chwili namysłu.
- Nigdy o tym nie pomyślałam. Masz całkowitą rację! Jeżeli masz ciało i ktoś zapragnie z
tobą być, to nie narażasz siebie na żadne niebezpieczeństwo. A jeżeli jest to tylko zaślepienie lub
fascynacja, to... cóż...
- Cóż, po kilku kontaktach z ciałem fascynacja ustąpi i wszystko wróci do normy. - Zaśmiał
się. - Uważaj, jak za to także dostaniesz premię!
Roześmiała się.
- Cóż, i tak się nie wykupię! Może zafunduję sobie drugie ciało!? W końcu, jeżeli nie
będziemy badać kosmosu tak jak gwiazdy holosów, będziemy mieli sporo czasu, by zająć się
rzeczami, które są w zasięgu ręki. Czyż nie?
Przybrała pozę niewiniątka i spojrzała na niego figlarnie ponad ramieniem. Zastanawiał się,
ile holosów musiała obejrzeć, zanim nauczyła się tak patrzeć.
- Zatem kogo byś chciał, Alex? Wielką, blond Wal - kirię? Królową Egiptu? Nubijską
wojowniczkę? A może chińską księżniczkę albo...
- Zacznijmy od tego, co mamy pod ręką, zgadzasz się? - przerwał jej, przybliżając się do
niej i biorąc ją w ramiona.
Skłoniła swą głowę ku niemu, a jej oczy błyszczały kusząco. Ostrożnie, z niezwykłym
wyczuciem, odebrał jej misia i położył go na półce w nogach koi. Cała drżąca oplotła go delikatnie
swymi ramionami.
- A teraz - wyszeptał. - Co z naszymi badaniami... .