Sweet Flames of Vengeance (Costa Leona #12)

Sweet Flames of Vengeance (Costa Leona #12)

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

————————————————————

Note: This is a 2nd Generation's story of the series. That means from here on, the
stories will be about their parents.

Warning: Read at your own risk

Simula
Simula

Truth is, at first I was happy.

"Sige na, gawin mo na! Kung hindi, si Lana ang ipapagawa namin. Ano?" bulong ni Ate
Ava.

"Hindi n-naman yata ako papansinin no'n, Ate," marahan kong sambit.

"Kaya nga magpapapansin ka, 'di ba? Gawin mo na Relani!"

"Oo nga. Hindi ka ba naaawa kay Jane? Gawin mo na!"

Kinagat ko ang labi ko at tinanaw ang kabuuan ng lugar.

Dinayo pa talaga namin ang pool na ito para lang sa gustong mangyari ni Ate Ava.
Hindi ko alam kung bakit hindi na lang sila ang gumawa. Obviously, the result is
clear even without trying but still they wanrt me to do it.

"Ano na naman ang sinabi ng mga kapatid mo?" salubong ni Lana sa akin habang nags-
stretching sa gilid ng pool.

I sighed and shook my head, not willing to share it to her. She chuckled and rolled
her eyes.

"I don't know what is it but if I were you, I won't do it."

Nilingon ko si Lana. Madaling sabihin iyan pero mahirap gawin, lalo na para sa
akin.

Tinanaw ko ulit ang malawak na pool. Dito kami madalas magpractice ni Lana na mag
swimming. I leaned more on diving, while she's into competitive swimming. However,
we both quit before we could even compete for bigger games. Siya, dahil sumunod
lang sa akin. Ako, dahil namatay ang Daddy.
We do this as a hobby now, not anymore traning or anything. But for today, we're
here not because we want to take a dip, nor to train. I'm here for something...
else.

Tulala ako nang hinagip ni Lana ang tingin ko. Humarap siya sa akin at ngumisi.

"Ano 'yon?"

Umirap ako, hindi talaga sasabihin sa kanya. She rolled her eyes too.

"Kung ganoon, swimming na lang muna ako. Tawagin mo lang ako kapag ayaw mo na."

Ilang sandali pa bago ako gumalaw sa kinatatayuan. Nakalayo na lang si Lana at may
nakausap ng ibang nag-s-swimming din bago ako tuluyang nagdesisyon.

Maybe if I take a dip, I'll know what to do. Cuz right now... I'm really confused.

Lumayo ako roon at wala sa sariling naglakad patungo sa diving tower. Plano na
magdive na lang muna galing sa mababang platform, para mas makapag-isip ng maayos.

My Dad died last year. Me and my Mom mourned. Pero ang mas nahirapan sa pagkamatay
ni Daddy ay si Mommy. Hindi siya halos lumabas sa kanyang silid, hindi kumakain.
Kahit pa kailangan para mapanatili ang mga kompanya namin, hindi siya dumalo sa mga
meeting at wala nang pakialam sa mga financial reports.

Wala akong kapatid. It's one of my insecurity. I wanted someone to lean on to at

times like this, a family, but I have none. Bata pa lang ako, gusto ko na ng
kapatid na babae man o lalaki, o minsan iniisip ko mas maganda kung marami kami.
Because of that, I tried so hard to gain more friends to fill that void. But I was
never given another sibling... I was all alone.

Until early this year, Mommy started going out again. She was recovering and I'm
relieved. At kung ang dahilan sa recovery niya ay ang isang lalaking nagbigay sa
kanya ng pag-asa, ayos lang sa akin. Ang mahalaga, masaya na ulit siya. It was a
bonus that the man she's with had children. And to me, it was like a dream come
true to meet them.

I still mourn for my father but I was eager to move on. I was eager to see my Mommy
happy again. But today... I especially miss my Dad... and the old times with just
us three.

Bumuntonghininga ako habang tinatanaw sa kinatatayuan ko ang malalim na swimming

pool. Hindi naman nakakapag ensayo, malaki pa rin ang tiwala ko sa sarili ko. I
heard Lana's teasing from somewhere. She screamed my name and started clapping.

"Relani de Alba, the best diver I know! My best friend!" she cheered.

I wanted to smile but I need to concentrate on my posture and my breathing. In a

heartbeat, I jumped perfectly. Not really knowing what's coming for me, I've
decided to take a stand and do what they want me to do. After all, there is no harm
in that. After all, I don't really care about any of their issues. Kaya... ano
naman ngayon kung gagawin ko?

Sinadya kong umahon sa kabilang dako, kung saan ko nakita kanina ang nanonood.
Umahon ako saglit at natanaw na nawala na sa akin ang atensiyon, at nagpatuloy na
sa pakikipag-usap sa kanyang kasamang babae.

Then I glanced at the towel Ate Ava has plotted near them. Iyon ang dahilan kung
bakit mas lalo pa akong lumapit sa banda nila.

Napasulyap si Ares Riego sa akin. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya at kinalma ang
sarili. I shouldn't be nervous because to me, this is nothing. If my heart is
racing right now, it's probably the adrenaline from my dive.

"Excuse me. Ares, right?" I said smoothly as I looked at him.

Naistorbo ang usapan nila noong babaeng kasama. Natigil sila saglit at napatingin
sa akin.

"Yes," Ares said coldly at me.

"Sorry for interrupting. Can you please hand me my towel? It's on the bench behind
you."

With clenched jaw, he turned and saw my blue and white stripes towel on the near
bench. Napasulyap sa akin ang babaeng kasama niya habang umahon ako galing sa pool.
I ran my fingers on my wet hair and squeezed the ends. Kinuha ni Ares ang tuwalya
at inilahad sa akin.

I smiled sweetly at him. "Thank you."

"You're welcome," he said in a deep voice.

Ibinalik niya ulit ang tingin sa kausap na babae kanina. Nagpunas ako sa buhok
habang tinatanaw sila roon.

"I'll just get it. Dito ka lang. Saglit lang 'to..." ang babae.

"Alright. You sure you don't want me to come with you?"

"No. No... it's okay. Saglit lang naman ako."

Hindi ko alam ang pinag-usapan nila pero buti at hindi siya sumama sa babae.
Nanatili siya sa inuupuang bench. Nang umalis ang babae ay tinanaw ang malawak na
pool.

I looked at him closely, this time. Ilang beses ko nang narinig ang pamilya niya at
lagi rin kaming naiimbitahan tuwing may party sila. Nakikita ko rin siya madalas
pero hindi ko siya kailanman inisip.

He's handsome. Compared to his older brother, Hades Riego, he has softer and
cleaner features. His hair is always on a clean cut, and he always... always looked
formal. Naaalala kong inakala kong mas matanda siya kay Hades dahil kumpara sa
dalawa, mas matatanaw mong nakangiti si Hades Riego, at itong si Ares tila'y pareho
ang lahat ng ekspresyon.

He's tall and lean but muscular. He's wearing black drifit shorts, and a drifit t-
shirt but it hugged his body tight, you'd see how lean he is. Obviously, he's fit
because he's sporty. Kaya nga rin nandito siya sa arena, para siguro magtraining ng
swimming. Or is it his hobby? I don't know.

While slowly drying my hair with the towel, I thought of a good conversation
starter but all I think about are the words from Jane and Ate Ava.

"Girlfriend mo?" medyo kalmado at masaya kong tanong.

Taas ang isang kilay niya nang nilingon ako. It was as if I have offended him
because I demanded his attention.

Oh, come on! I know he's handsome and rich, but seeing his arrogance like that?
It's annoying! Mayaman din naman kami pero hindi ako pinalaking suplada!

"No." Then he looked at the pool again.

This is harder than I thought. Nagpatuloy pa rin ako sa pagpupunas, ngayon hinarap
na siya. Hindi siya sumulyap man lang.

"Akala ko lang. Hindi kayo bagay no'n."

I expected him to ask why but he only glanced at me with cold angry eyes. Hindi
siya sumagot. Ibinalik niya lang ulit ang tingin sa pool.

"You're handsome. She's too curvy, and more on the heavy side," kahit na hindi
naman. She actually had a nice body but for the sake of this conversation. "Also,
she's not very pretty."

His jaw clenched again and he looked at me. Sinasabi ko na nga ba... mali nga yata
ang sinabi ni Ate Ava. Ang sabi'y palakaibigan at palabiro naman daw si Ares Riego.
Baka kay Hades iyon, hindi siya!

"No one asked for your opinion. Better keep that to yourself," muli ay iniwas ulit
ang tingin sa akin.

Maling first impression! I should make up for it. Nilagay ang tuwalya sa bench,
nilapitan ko siya, hindi na nag-abala na tabunan ang sarili sa swimsuit kong kulay
royal blue. Not very sexy but still, I've got enough skin to show and a slender
body I'm proud of.

"I'm sorry for that. I didn't mean to be rude. I just thought a man like you could
be with other woman. I'm Relani," sabay lahad ng kamay sa kanya.

Inasahan kong tatanggapin niya at palalagpasin iyon. After all, I know he knows me.
We are their top competitor. Nakalamang lang naman sila dahil sa pagkamatay ni
Daddy. The Levistes are catching up, too, but they have always been consistently
number one in the luxurious real estate side.

Bumaba ang tingin niya sa kamay ko na para bang naiirita siya rito. Imbes na
tanggapin, tumayo siya at kinuha na lang ang gamit niya bago umalis ng walang
sinabi. Napanis ang ngiti ko habang tinitingnan ko siyang tinalikuran ako. At
nadagdagan pa nang nakita ko ang pinipigilang halakhak ni Lana nang nakita ang
nangyari.

Pinigilan niya lang ang tawa dahil natatanaw siya ni Ares. Pero nang tuluyan na
itong nakaalis at naibaba ko na ang kamay ko, humagalpak na siya palapit sa akin.

"Oh my goodness!"

Patuloy ang tawa niya habang ako, pinupulot na ang tuwalya at itinabon sa sarili.

"Tama ba ang nakita ko? Relani de Alba, ini-snob? I've never seen you that
aggressive and I can't help but laugh! Kung kailan mo naisipang mauna at maging
agresibo, 'tsaka ka pa sinupladuhan?!" sabay tawa niya.

"Tama na, Lana."

"I can't believe it! Oh my gosh! Oh my!" hawak na ni Lana ang tiyan niya sa
kakatawa.

"That's enough, Lana."

Bigla siyang tumigil at nanlaki ang mga mata. "Oh I know... Don't tell me this is
what your step-sisters are up to?"

Umirap lang ako at nagpatong ng tuwalya sa balikat. Hindi ko maamin sa kanya pero
mukhang alam niya na.

"Oh that is so good!" she said excitedly.

Kumunot ang noo ko sabay tingin sa kanya. "What's so good about it? Akala ko ba ang
sabi mo, kung ano man 'yan, mabuti pa hindi ko gawin? Huh?"

She licked her lower lip and the huge smile is still plastered on her face. "Well,
I thought their plans are stupid. Now it seems exciting! Kay Ares Riego ba? Ano na
namang nangyari? Binasted si Vicki? O Ava? Ang mga pangit na 'yon-"

"Lana!" agap ko. "No! It's Jane, their bestfriend!"

"Oh yeah? Sige, tulungan kita. Ano bang gagawin? Magpapapansin ka kay Ares? O
ipagbi-break mo sila noong girlfriend niya."

"Hindi niya raw girlfriend," sabay lakad ko pabalik sa kung saan kami kanina.
Sumunod si Lana, kuryosong-kuryoso na.

"Pero may girlfriend 'yan, 'di ba?"

"Ewan ko. Aalamin ko pa."

"Naku, that's exciting! Who could resist your angelic face and sexy body?" sabay
sundot niya sa tagiliran ko.

Ayaw ko sanang ngumiti at gustong seryosohin ang lahat pero dahil sa pangungulit ni
Lana, natawa na lang din ako.

I didn't really liked Lana the first time I met her. She's intelligent, loud, and
bit trashy. Hindi siya laking-mayaman kaya madalas kong marinig sa kanya ang mga
papuri sa kayamanan ng pamilya ko. Her family is an old rich, who couldn't keep up
so her generation and the generation before her are just living a normal simple
life. Inggit siya lagi sa mga mayroon ako o sa mga ginagawa ko. Well, at least
she's vocal about it. Some of my friends could never accept that they envy me, as a
result, they are just being a bitch about it.

Kalaunan, naisip kong mas marami ang pagkakapareha namin ni Lana kumpara sa ilang
matagal nang kaibigan. And because she's pretty, papalit palit ng boyfriend, galit
na rin ang ibang kaibigan namin sa kanya. We stick together but honestly I
sometimes miss the crowd of my friends, hindi bale, nariyan naman ang mga kapatid
ko ngayon para maging kaibigan sa amin.

Hindi alam anong ibabalita sa kapatid kapag nagtanong mamaya, nang nakita ko ulit
si Ares Riego, hindi na ako nagdalawang isip pang sumubok ulit. Isang sulyap lang
kay Lana at ngumisi agad siya, hindi na sumunod dahil alam na ang gagawin ko.

May kausap na ilang lalaki si Ares at ang kanyang kasamang babae naman ay may
pinansing coach.

Some boys are already eyeing me. May sumubok pang makipag-usap pero hindi ko na
pinansin dahil may ibang nasa aking utak. Hindi sumulyap si Ares kaya naman
kinailangan ko pang dumaan sa harap para lang mahagip ng tingin niya.

I saw him glanced at me. Mabilis akong ngumiti para makita niya pero ibinalik niya
ang tingin sa kausap.

I walked towards them. Halos nasa likod na ako ng kausap niya nang may kumausap
dito. Sinamantala ko iyon para makalapit at makausap na rin ng tuluyan si Ares.

"Hey. Hi!" panimula ko kahit pa umiwas naman siya at inabala ang sarili sa
pagliligpit ng damit.

Sumunod ako at nanatili sa tabi niya. Sumulyap ako sa mga kasama niyang
nagtatawanan. May nakatingin nga lang, sa amin. Ilang babae at iyong mga lalaking
kanina pa ako sinusundan ng tingin.

"Uh... I'm really sorry about what I said. I didn't mean to be rude but sometimes,
I can't help voicing out my opinions. I was just being playful, though. I hope you
can forgive me."

"Sure. No problem," he said without hesitation, but I feel like he just wants to
dismiss me.

Annoyed and insulted that he didn't try to keep our conversation alive, I tried
again.

"Watching you from afar, I realized maganda pala siya. Bagay kayong dalawa. I wanna
tell her that myself, and apologize, but I know I should stop interrupting your
date with your girlfriend," I said very apologetically.

"Hindi ko siya girlfriend," agap niya sabay sulyap na sa akin kahit na nagliligpit
pa ng gamit.

His thick brows defined his annoyance but I didn't back down.

"Or... your friend. I'm really sorry..."

Hindi na siya nagsalita. At dahil kapansin-pansin nga naman ang paglapit ko sa

kanya, hindi kalaunan, nilapitan na rin siya ng ka-date at ilang kaibigan. One of
them even tried to hit on me. Imbes na patulan sila at ang mga tingin ng babae sa
akin, tinalikuran ko na lang sila at bumalik sa kung nasaan si Lana.

"What?!" si Ate Ava pagkatapos kong ikuwento ang nangyari.

"He seems very serious with his girl, Ate. Siguro naman may ibang paraan-"

"Wala na, Relani! Awang-awa ako kay Jane! Ang tagal tagal niya nang gusto si Ares
Riego at aagawin lang ng babaeng iyon? Hindi ka ba naaawa kay Jane?"

Sumulyap ako kay Jane na nasa front seat ng sasakyan ni Ate Ava. Hanggang ngayon,
hindi pa ito tumitigil sa kaiiyak. Maganda na raw sana ang relasyon ni Ares at ni
Jane kung hindi lang dumating ang bago ni Ares. As a result, Jane got dumped.
Nagalit si Ate Ava sa kataksilan na ginawa ni Ares kaya naman gusto nilang
maghiganti sa dalawa.

Since they both cannot do it, at hindi rin magagawa ni Ate Vickie, ang twin sister
ni Ate Ava, wala silang maitutulong sa kaibigan. Ares knows them and she said he
would be too guilty to interact with any of them. Ako lang ang alam nilang hindi
niya gaanong kakilala. Isa dahil wala naman akong pakialam sa mga Riego, ganoon din
ang mga Riego sa amin, at pangalawa dahil bata pa ako at nasisiguro naming hindi
nga siya pamilyar sa akin.

"At isa pa 'yan si Ares-"

"Sabi niya hindi niya naman girlfriend 'yon, Ate-"

"At naniwala ka naman? Men don't actually tell everyone they are taken. Lalo na sa
ibang babae. They would love to be always available!"

Umismid ako, ayaw nang magpatuloy sa lahat ng ito.

"Come on! We're sisters, right? I thought we're going to support each other. Isa
pa, I am already friends with your bestfriend, and you are friends with mine. Hindi
ka ba nakakaramdam ng awa para sa mga kaibigan natin?"

I'm really, really confused. Oo naman at gusto kong paluguran ang mga bagong
kapatid ko. Masaya rin kasama ang mga kaibigan nila at magaling pang mag-advice sa
fashion. Masaya naman nitong nakaraang buwan. Ngayon lang ako medyo nahirapan sa
gusto nilang mangyari. Probably because it involved me helping them.

"Hindi naman kami nagreklamo noong kailangan mo ng tulong. Ngayon, si Jane naman
ang nangangailangan ng tulong mo..." si Ate Ava na para bang sasagipin ko ang buong
mundo dahil sa gagawin ko.

In the end, I sighed and slowly nodded.

"Fine."

So what if I do it? Hindi maganda ang ideya pero kung hindi naman makakaapekto sa
akin, anong problema roon? As long as in the end, they are going to wrap this up.

"Where's Lana?"

"Nasa sasakyan ko," marahan kong sinabi.

"Isasama mo pa rin iyon? Uuwi na muna kami ni Jane at masama na ang pakiramdam
niya. Mag-usap na lang tayo pagdating sa bahay."

Pagod akong tumango.

"Diyan sila kumakain pagkatapos mag swimming," si Ate Ava sabay turo sa isang
restaurant, kung saan kami dinala ng driver niya. "Alam mo na ang gagawin mo?"

"Yeah," matamlay kong sagot.

"Okay. Go for it! I'll wait at home."

"Thank you, Relani. Pasensiya na. Gusto ko lang talagang maghiganti sa supladong
'yon!" mangiyak-ngiyak na sinabi ni Jane.

I smiled a bit and slowly nodded. Dumiretso na ako sa labas kahit na marami pang
ibinilin si Ate Ava.

"Madalas siya sa gilid lang nakaupo, kasama ang mga kaibigan. Minsan nariyan si
Hades, pero I doubt it. He's busy."
Sinubukan kong pag-aralan ang mga ibinilin kahit pa alam kong hindi ko rin iyon
masusunod. Iba talaga kapag nasa mismong sitwasyon ka na. Calculated moves are
sometimes thrown out the window and you start doing spontaneous things.

"Anong sabi?" si Lana na nakaupo na sa isang lamesa, hindi kalayuan kung nasaan
sina Ares.

May order na rin siya roon. Hindi na ako nagreklamo.

"I ordered under your name."

Tumango ako at tinanggap na lang ang pagkain at inumin na nasa harap. Hindi ako
gutom. Nakapagbihis na kaming pareho ni Lana at tama nga ang sinabi ni Ate Ava na
nandito si Ares. Iyon nga lang, kasama niya na naman iyong babae at iilang kaibigan
nila.

"Ano nang gagawin mo?" si Lana habang kumakain, hindi na ako hinintay.

I glanced at her. Puno ang utak ko ng maraming ideya pero isa lang ang paulit-ulit
na naisip.

I looked at my glass of juice and touched the moist on the sides. Tumitig din si
Lana roon na para bang naroon ang kasagutan.

"I'll just have this checked. Mukhang may langgam na lumulutang," sabi ko.

"Oh?" sabay dungaw ni Lana sa aking inumin pero bago niya pa makita, tumayo na ako.

Naglakad na agad ako patungo sa lamesa nina Ares. Natatanaw na ako ng ibang kasama
niya pero siya'y nanatili ang mga mata sa kausap. I looked at a waiter and
pretended to call but before he could respond to it, I already spilled my juice...
on Ares' shirt.

"Oh no! I'm sorry!" sabi ko.

"Oh my! Ares, are you okay?" napatayo ang babaeng kanina niya pa kausap.

May ilan ding gustong tumulong. I took out my handkerchief like how I planned it
and started wiping some juice on his arm.

"It's okay. Excuse me," ani Ares at tumayo na kahit na nagpupunas pa ako.

Dire-diretso siyang naglakad patungo'ng restroom. Walang sumunod sa kanya kaya.

Nakatayo lang ang mga gustong tumulong at tila ba hindi sigurado kung magugustuhan
niya ba'ng sundan siya. At ako naman, walang pag-aalinlangang sumunod. Magustuhan
niya man o hindi, wala akong pakialam.

"I'm really sorry..." sabi ko kahit na hindi niya naman pinapansin.

Pumasok siya sa restroom ng mga lalaki. Bahagya akong nahiya, lalo na nang may
nakitang lumabas na lalaki. However, I still tried my best to get inside a bit.
Nang nakita na wala nang ibang tao sa restroom, kundi siya, na naghuhugas ng braso
ngayon, pumasok na ako ng tuluyan.

"I'm sorry..."

Napa-angat siya ng tingin. Nagulat nang nakitang nakapasok na ako.

"What are you doing?" he asked while I was getting some tissue.
"Tutulungan kita. Pasensiya na-" he snatched the tissue on my hand, annoyed again.

"I can do it myself. Get out. This is not the place for you!"

Napakurap-kurap ako. Tumango ako at unti-unti siyang tinalikuran, lumabas na sa

restroom. May pumasok na dalawa pang lalaki kaya napabuntonghininga ako. Mabuti na
lang at nakalabas na ako.

Ilang sandali ay lumabas na siya. Didiretso na sana siya pabalik sa lamesa nila
pero hinawakan ko ang palapulsuhan niya. I figured it was too much when he turned
to me with a very irritated and serious look.

"What?!" he demanded.

"I-I just wanna say I'm sorry for that."

I thought he'd cut me off or he'll dismiss me. I was wrong. Naghintay siya sa
idudugtong kaya nangapa ako ng mga salita.

"Uh, may langgam sa juice ko kaya ibabalik ko sana. Natapon ko tuloy sa'yo..."

Nanatili siyang nakatitig, naghihintay pa sa idadagdag ko. Parang mas gusto ko

tuloy na tinatapunan niya ako ng sarkasmo o 'di kaya'y sinusupladuhan kaysa sa
nakatitig lang siya at galit!

"What are you doing?" he asked seriously.

My brows moved a bit, confused with his question. Nakatayo lang ako roon at hindi
na makadiretso ng tingin sa kanya dahil sa gumagapang na kaba.

His head tilted and his eyes dropped on my body before it narrowed and focused on
my face.

"I know you're doing this on purpose. What are you up to? Hmm?"

Kinabahan ako bigla. Sa ilang sandaling titig niya sa akin, pakiramdam ko mabubuko
kami. Hindi ko alam anong gagawin ni Ate sa akin kapag nabuko kami at ayaw kong
malaman pa! I swallowed hard as Ares looked at me closely.

"What do you need?"

Humakbang siya palapit sa akin. Umatras ako ng kaunti pero malalaki ang hakbang
niya. My lips trembled. Bumabaliktad ang sikmura ko at unti-unting namumuo ang mga
luha sa kaba.

Hindi ako sanay sa ganito. I don't chase men, it's the other way around at school.
Nang sinabi ni Ate ang gusto niyang mangyari, I always thought it would be easy.
After all, it seems easy socializing with boys at school. Hindi ko inasahan na
mahihirapan ako ngayon!

Paano kung malaman niya na nagsisinungaling ako? At paano kung malaman ni Ate Ava
na nalaman niya? What will they do to me? Si Ate Vickie? At Kuya Bernard? They will
hate me, for sure! Not just that... they won't make it easy for me at home!

Nangako ako kay Mommy na mamahalin at pakikisamahan ang mga kapatid. I am very
willing to do it because I wanted siblings but this is a very different scenario!
 "I like you! I want to be your girlfriend!" I blurted out without thinking, while
I closed my eyes.

Epektibo.

Ilang sandali pagkatapos kong sabihin iyon, tumigil siya sa pananakot sa akin.
Nanatili siyang nakatayo at hindi na ako inipit pa. His face softened a bit, too.
His lips was a grim line earlier but right now, it looked relaxed.

"Really, young miss?" a small smile crept on his lips.

I nodded, still scared the whole world will fall upon me.

"How old are you? Fourteen?" he said with so much insult.

Sa tono niya, para bang nakakadiri ako. Para bang... napakamakasalanan ko. Dahil
nagnanasa ako ng mas matanda sa akin. Uminit ang pisngi ko at nanginig ang kalamnan
sa sinabi niya.

"I'm already seventeen!" sigaw ko sa kahihiyan at pangmamaliit niya sa akin.

Kinunot niya ang noo niya at sumulyap sa dibdib ko. His lips twisted a bit and then
his eyes went back to mine. "Really?"

"Y-Yes!"

"Sorry, baby. But it doesn't seem like it," aniya sa tonong nang-iinsulto pa rin.

Pakiramdam ko, diring-diri siya sa akin... at sa pagnanasa ko sa kanya.

"Go home and stop bugging me. I have no plans to babysit," aniya at walang pag-
aalinlangang umalis.

My face heated so bad. Ramdam kong umuusok ang tainga ko sa hiya. My eyes watered,
too. I've never felt this humiliated all my life. Na wala na akong kayang gawin
kundi umiyak.
Kabanata 1
Kabanata 1

Riego

"I thought you're getting along with your sisters well?" marahan ngunit concerned
na salubong sa akin ni Mommy nang nasa kuwarto na.

Nag-iwas ako ng tingin, kumakalma na ngayon pagkatapos ng ilang sandaling pagtatalo

namin ni Ate Ava sa sala. Dumiretso ako sa kuwarto at nagkulong doon. Sumunod naman
si Mommy nang nag-aalala.

"What is it?" she asked.

Umiling ako, ayaw nang ipaalam sa kanya kung gaano ka walang kuwenta ang
pinagtalunan namin ni Ate Ava.

Gusto ko nang itigil ang pinapagawa ni Ate Ava at ni Jane sa akin. Tahimik akong
umiiyak kanina pauwi kami ni Lana. Lana was silent and would throw in some jokes
every now and then but it didn't make me feel better. I just want to stop this.
Obviously, I can't deal with a man like Ares Riego.

"Kaya mo 'yan. Ang daming nagkakagusto sa'yo sa school mo, e. Hindi ba? Iyon ang
ipinagmamayabang ni Lana? Kaya kaya mo 'yan!" giit ni Ate Ava kanina.

"This is different! Boys at school are my age and they don't have a lot of
experience! Ares is different!"

"Pareho lang, Relani! He's very studious as a teen, he didn't have girlfriends, and
he'd be overwhelmed by a pretty girl like you!"

Umiling ako dahil sa totoo lang, nararamdaman ko na seryoso man si Ares Riego,
mukhang marami pa rin itong karanasan.

"Between him and Hades, he's the nerd one so it will be easy for you!"

"Ayaw ko na nga, Ate!" naaalala ang pag-iyak kanina dahil lang sa pangmamaliit ni
Ares.

"Inaasahan ka namin ni Jane, Relani. Paano na lang kung malaman ni Vickie na

tumanggi ka. E naplano na natin 'to, hindi ba? At hindi ba sabi mo, madali lang 'to
sa'yo? Nasaan na ang tapang mo? And we thought you're true to your words?"
dismayado niyang sinabi.

Hindi na ako nagsalita.

"Kawawa naman si Jane. Pinaasa mo siya noong pumayag ka tapos ngayon biglang ayaw
mo na? At hindi ba nangako siya sa'yo tungkol kay Lukas?"

"I don't need her help anymore," I said with arrogance.

Yumuko ako, hindi talaga masabi kay Mommy iyon. I remember the days when I forced
myself to review the financial reports because she refused to go out of her room. I
remember when she looked so thin, from almost not eating anything that is served to
her. Madalas din siyang umiyak kapag binibisita ko roon at sinasabi na hindi niya
kakayaning patakbuhin ang kompanya.

"Ganyan talaga ang mga kapatid, anak. Madalas na nag-aaway."

Ngumiti si Mommy. I know what she meant. Ganoon nga talaga kung ibabase ko sa mga
kaibigang maraming kapatid. I sighed.

"Hindi ba dati pa naman, gusto mo na ng kapatid? Kaya nga ang saya-saya ko nang
makilala si Bernardo, at malaman na may tatlo siyang anak. We will both be happy
with their family. Me, finding love again..." she said while combing my hair with
her fingers. "And you with your new found family."

I smiled a bit. Pumikit ako at nilunok na lang muna ang lahat bago niyakap ng
mahigpit si Mommy.

Ano nga ba ang nasaling ni Ares sa akin? Ego? Because he insulted me, that's why I
backed down? Hindi ba dapat hindi ko na iniisip iyon? After all, I don't like him.
I only want to do what Ate Ava and Jane wants to do. Hindi na dapat ako
nagpapaapekto.

"You're right, Mommy," sambit ko.

Sabay na kami ni Mommy na bumaba para magdinner. Naghihintay na roon si Tito

Bernardo, at ang tatlo niyang anak. Ava didn't look at me. While Vickie, looked at
me with sad and concerned eyes.

Nagsimula na kaming kumain nang napansin ni Tito Bernardo ang katahimikan.

"Ava, inaway mo na naman ba si Relani?" he said sounding so concerned about me.

I didn't look at him. Nag-angat lang ako ng tingin kay Ate Ava.

"Eto kasing si Ava, e. Pinipilit pa si Relani sa mga gagawin," Ate Vickie said.
"Hayaan mo na si Relani, Ava."

"Ano ba'ng mayroon, Ava? Are you bullying, Relani? I do not tolerate you bullying
your little sister."

"Bernardo, away bata lang 'yan. Hayaan mo na sila," si Mommy.

"It's just a favor, Dad. Hindi ko naman pinipilit si Relani, e. At tama si Tita
Beatrice. Away bata lang naman. I'm not bullying Relani," si Ate Ava.

"What favor is that and why is it causing Relani to get mad at you?"

Napasulyap ako kay Tito Bernardo at ngumiti siya sa akin. I shifted uncomfortably
on my seat. I sighed. I need to say something for all of these to end.

"Ayos lang, Tito. Hindi naman po malaking bagay ang pinag-aawayan namin ni Ate Ava.
At maaliit na pabor lang naman ang hinihingi niya. Ayos lang sa akin."

"There you go, Ava! Now can you calm down and be contented?" si Ate Vickie.

Nagkibit ng balikat si Ate Ava at nagpatuloy na sa pagkain na para bang nawala na

ang problema.

"Alam n'yong ayaw kong inaaway si Relani sa bahay na ito, Ava, Vickie, Bernard..."
patuloy ni Tito Bernardo.

Pinagalitan niya ang mga kapatid ko. Kung hindi lang siya pinigilan ni Mommy ay
baka natapos na ang hapunan sa purong sermon niya sa kanila.

After dinner, and because I agreed, Ava started her plans again. Ngayon, sumali na
si Ate Vickie at nagdagdag pa ng ilang palatuntunin.

We only see Ares Riego in parties thrown by their family, or our family friends.
Kung noon ay hindi importante kung dadalo ba ako o hindi, ngayon gusto nilang lagi
akong nariyan. Mommy didn't attend all of the parties, auctions, and charity
affairs, then, but they convinced her to join and bring the whole family. Besides,
dahil maayos na ang pakiramdam ni Mommy, wala na siyang problema sa pagsali sa mga
ganoong events ngayon.

Frankly, I am kind of happy that it won't happen everyday. 'Tsaka lang kapag may
party o 'di kaya'y nasagap nila kung saan naman ang hang out ni Ares.

"And as for Jane's promise for you..." ngumisi si Ate Ava at sinundot ang tagiliran
ko para patawanin ako.

I only sighed and rolled my eyes lazily.

Alam nila kung sino ang crush ko sa school. At dahil college na ako, mas madali na
ngayong makasalamuha si Lucas na isang taon ang agwat sa akin, at kapatid naman ni
Jane. They made me bargain that. If I help Jane, they will help me with Lucas.
Hindi ko man hiningi pero alam nilang malaking bagay iyon para sa akin, kaya
ginagamit nila.

Lucas is the only boy I know who didn't express any interest with me. Minsan
naiisip ko iyon lang siguro ang dahilan kung bakit gusto ko siya - dahil hindi niya
ako gusto. He's good looking but a lot of my then suitors were, too. And because I
am in a small exclusive school, it isn't hard to interact with Lucas until last
year, when he graduated and I was left with my last year for Senior High.

Ngayong nasa iisang unibersidad kami sa college, mas madali na siyang makasalamuha.
He's very smart, and kind, that's why I like him more.

"I-ba blind date ka namin kay Lucas kapag medyo may improvement na kay Ares!" aniya
na para bang nakajackpot ako.

If I dwell on my bitterness, I guess I would never appreciate anything.

Nagbuntonghininga ako at tinanggap na lang iyon.

"Alright."

"Kaya bilisan mo na! Galaw-galaw ka na!"

"Paano ko bibilisan kung ang susunod na pagkikita namin ni Ares ay sa auction pa?
Next pa 'yon."

Ngumisi ulit si Ate Ava. "May alam si Jane kung saan siya tuwing weekend,
pagkatapos yata ng eskuwela niya."

Eskuwela? Nag-aaral pa ba 'yon? E, engineer na 'yon? Whatever. The hell I care

about the background of that man.

"Nagla-laptop siya sa isang coffee shop. Pupunta ka roon at o-order..." marami pa

siyang sinabing detalye at tingin ko alam ko na naman ang gagawin ko.

Kaya naman pagkaraang ng ilang araw na school, dumating na ang weekend at sinakto
sa tamang oras ang pagpapababa sa akin ng driver sa coffee shop na tinutukoy ni Ate
Ava.

Pagod akong pumasok at sinuyod agad ang buong lugar. I hoped he wasn't there but
then I saw him. Nasa pinakagilid, at mag-isa. Nagmadali agad akong um-order para
magawa na ang plano. I didn't like Ate Ava's plan but I have nothing in my mind so
I have no choice but to follow it.

Pagkatapos kong bumili, dire-diretso ang lakad ko patungo sa kanyang lamesa. He

never glanced at me. Not even once. Kahit na nasisiguro kong halata niya ang
diretsong lakad ng kung sino patungo sa lamesa niya. I feel like his gazes are just
too precious to be given to just any passing stranger.

Saka lang siya tuluyang naag-angat ng tingin nang nakalapit na ako.

"Can I sit here?" I said happily as I put my coffee on his table.

Hindi man lang siya nagulat na nagkita ulit kami rito. His eyes were blankly
staring at me as he answered.

"I have company. Go sit somewhere else."

I cleared my throat and put my cup back on the tray. Medyo nakakahiya. Uminit ang
pisngi ko pero naag concentrate na lang ako na hindi matapon ang kape at naghanap
ng malapit na lamesa. Luckily, the table next to his is free. Pangdalawahan lang
ang lamesa niya kaya kung makisali ay mahirap ding i-negotiate.

Naayos ko na ang kape at ang cake sa lamesa ko nang sinulyapan siya. Halos
nagkakasalubong ang makapal na kilay, titig na titig sa kanyang laptop. My eyes
drifted at his body. He's mature, very different from the boys I usually deal with
at school. The way he spread his legs under the table almost made my eyes roll.

Kinuha niya ang iilang dokumento sa lamesa at nilagay sa mga mata ang thick-rimmed
eye glasses na nasa tabi lang ng mga ito. Ibinaling ko ang tingin sa kape ko at
sumimsim doon habang tinatanaw siya. He looked cute with glasses. Naaalala ko na
nasabi ni Ate Ava na nerd nga siya. I don't think I remember looking at a nerd this
manly, though.

"Trabaho o eskuwela?" I blurted out, obviously for him.

He glanced at me with an annoyed look. He licked his lower lip and continued with
what he's doing without answering me.

He has company? Nasaan? Wala nang tao sa counter kaya baka nasa rest room? Limang
minuto ang nagdaan, wala pa rin. Don't tell me whoever is his company, he or she is
taking a dump on the restroom right now? Because really? Five to ten minutes?

Fifteen minutes past and nobody came. His company is probably cleaning the whole
restroom now, I'm convinced.

Thirty minutes past and half of my cake is finished. Wala pa rin siyang kasama!
Siguro hindi pa dumadating? Ang aga niya naman sa meeting place nila, kung ganoon?
O hindi kaya'y inindian na siya?

O baka naman... natigil ang pagtatapik ng daliri ko sa aking baso nang naisip
iyon...

Baka excuse niya lang na may kasama siya para hindi ako makatabi?

"So... where is your company?"

He glanced at me again.

"Ang aga mo siguro sa usapan n'yo? O... hindi ka sinipot?"

Hindi pa rin siya sumagot. Imbes ay nagpatuloy sa ginagawa.

"You know, you don't have to lie. You can straight up tell me that you wanna be
alone. I understand."

He sighed with annoyance. "I came early to do things. She's not late... and I don't
lie."

Naitikom ko ang bibig ko at napainom na lang ulit ng kape kahit na kanina pa iyon.
Gusto ko na tuloy umuwi. Kasi ano pa bang magagawa ko rito? But then I also want to
see if it's really true... that he has company.

Another thirty minutes later, he was right. Dumating ang babaeng nakasama niya sa
swimming pool! Siya na naman! Totoo nga siguro ang sinabi ni Ate Ava na girlfriend
niya ito!

I looked at them curiously. They greeted each other politely and the girl even
joked about him being very early. I sipped on my coffee again. May sinabi si Ares
tungkol sa iilang kukunin niya. The girl replied, "Sure. Sure." and then he went
out of the coffee shop, leaving her alone on the table.

Ilang sandali ang lumipas at pinagmasdan ko siyang dali-daling nag-aayos, halatang

nag-eeffort dahil sa kasama niya. She even arranged her things well, too, in a
pretentious way.

I cleared my throat and decided to stick my nose in.

"Auntie... Auntie..." I said, trying to annoy her.

She glanced at me, medyo nagulat. I smiled sweetly.

"Boyfriend mo?" tinutukoy ang umalis na si Ares Riego.

"Anong auntie? And... will you mind your own business?" She rolled her eyes at me.

"I'm just asking because I'm curious."

She smiled mockingly at me. "Nice try, stalker. Isa ka sa stalker niya 'no? I think
you were that kid last time sa swimming pool. How desperate..."

"Look who's talking? Kinakapalan mo pa nga ang make up mo para lang gumanda ka.
Guess what, Auntie, you need plastic surgery to be prettier. Make up won't do."

Napasinghap siya sa galit.

"And I'm not stalking him. It's just a coincidence!" I smiled. She was about to
throw in her clapback when I stood up. "Nariyan na ang boyfriend mo, Auntie."

Napasulyap siya at nang nakita na parating si Ares, mabilis na kinalma ang sarili
at sinalubong ito ng ngiti. Umalis ako sa kinauupuan ko at nagpasyang um-order muna
ng tubig para kumalma bago umalis na. At least I have moved through annoying Ares'
girlfriend, huh?

Nasa counter na ako nang pumila rin si Auntie. Dahil hindi ko inasahan ang pagpunta
niya roon kaya nasingitan niya ako. Her ordered was served first and maybe because
I looked younger and she looked more respectable, the cashier did not mind to serve
her first!

Iritado na ako nang binalingan ni Auntie, may tray na na dala at may malaking ngisi
sa mukha.

"Go home, kid," she said and blurted out an "Oops." when a small glass of espresso
was accidentally spilled on my shirt.

Hindi yata aksidente dahil kung nagawa ko ito noon at nagkunwari akong nagulat,
siya naman ay nanatili ang plaster ng ngiti sa labi kahit na nagso-sorry.

"Sorry, hindi sinasadya," mapanuya niyang sinabi.

I am not one to complain since I have been rude to her but at least I didn't do
something like that! The espresso was a bit hot and because if shock, I couldn't
complain right away.

I was about to leave, alright! But my anger won't calm down especially because I
saw her smirk again at me.
Sa iritasyon at pagkapahiya, nang naibigay na ang tubig sa akin, hindi na ako nag-
alinlangan pang gawin din sa kanya ang ginawa sa akin.

Tumili siya sa gulat sa ginawa ko. Nakita ko ang pag-angat ng tingin ni Ares sa
banda namin at tumayo kaagad siya.

Guilty, scared, and shocked at what I did, mabilis ang hininga ko at bahagyang
napaatras. Lumapit si Ares at patuloy ang pagrereklamo ng babae.

"What did you do. Oh my goodness, my dress is ruined!"

Nakatabi na si Ares sa kanya at agad na dinaluhan. Tubig lang naman iyon kaya basa
lang ang damit niya, hindi gaya sa akin na may mantsa ng kaunti.

"Are you alright? What's wrong?" marahan ngunit may diin ang tanong ni Ares sa
babae.

Nagkatinginan kami bigla, hindi na niya hinintay na sumagot ang kasama.

"Sinabuyan ako ng tubig," she answered while busy wiping her dress.

"Well, that's because-" magpapaliwanag na sana ako pero pinutol ako ni Ares.

"This isn't the first time you did that so don't tell me you didn't."

Napakurap-kurap ako, hindi ko naman talaga itatanggi iyon pero gusto ko lang
sabihin na nauna siya.

"Do you really expect that by doing all these, I will like you back?"

Hindi magkandaugaga sa isasagot sa kanya, nanatili ang labi kong nakaawang habang
nag-uunahan ang mga salita sa aking isipan. Wala ni isang nasabi dahil sa taranta
at kaunting takot.

"You're immature and rude. I don't like girls like you!"

The worst part is... people heard it. May ilang tawa akong narinig sa likod dahilan
ng pagbaling ko. I swallowed hard.

"Come here," he said and pulled his girlfriend.

Narinig ko ang reklamo sa kanya. I wanted to say something but I realized it's
already too much. Lalo na dahil pinagtitinginan na ako ng mga tao roon.

"Nakakainis ang batang 'yon, bigla na lang. Ano bang problema niya? Inggit siguro.
Kilala mo ba 'yon?" I heard the girl.

I stormed out of the coffeeshop, embarrassed and mad.

Mabuti na lang at hindi nagtagal ang naghihintay kong driver kaya nakapasok agad
ako sa sasakyan at doon na tahimik na nag-ayos sa sarili. Amoy espresso ako at
talagang nagmarka ang kape sa aking damit. May kaunti pa sa braso ko kaya pinunasan
ko na lang gamit ang wet tissue.

"Oh my goodness! Good job, Relani!" papuri ni Ate Ava nang ikuwento ko sa kanilang
tatlo ni Jane at Ate Vickie ang nangyari.

Ate Vickie laughed. She liked the mischief and she thinks it's genius of me. Kahit
pa nasabuyan din ako noong babae, ayos lang. Ang importante napaghigantihan ko ang
sarili ko.

"So he really is crazy for that ugly bitch, huh?" si Ate Vickie.

"Ang sama pa ng ugali!" si Jane. "I bet Ares didn't know about it! I bet she's
lying to him and pretending that she's kind!"

Tumango ako. "Oo! Iyon nga! Sinabi niya pa na bigla ko na lang daw siyang sinabuyan
ng tubig kahit na ang totoo, nauna siya! Kaya ko lang naman nagawa iyon dahil sa
ginawa niya sa akin. I was about to leave and go but she pushed me to do it!"

Tumango tango si Ate Vickie at Ate Ava.

"Kita mo na? Ang sama ng ugali ng babaeng iyon kaya nararapat lang sa kanya ang mga
paninira natin."

"O baka naman alam talaga ni Ares na ganoon ang pag-uugali ng girlfriend niya? Pero
talagang gusto niya lang 'yon."

"Well, if that's the case, all the more he is an asshole! Sinaktan niya na nga si
Jane, sinasamba niya pa ang babaeng ganoon ang ugali! All the more we need to do
something!"

Still angry and embarrassed about what happened, I listened to our next moves.

Hindi maintindihan ni Mommy at Tito Bernardo kung bakit kami excited sa nalalapit
na event. But they only took it as a happy bonding moment for us girls because both
Ate Ava and Ate Vickie are actively involved with my make up and dress.

Hindi ko maipagkakaila na magaling nga ang dalawa sa mga damit at make up. Isa iyon
sa mga unang nagustuhan ko sa kanila. Jane isn't invited on the event but she will
be on the phone with Ate Ava for news.

Imbitado ang mga Riego kaya naman hinahanda na nila ako ngayon sa susunod naming
gagawin. Medyo kabado naman ako. Sana lang ay wala iyong girlfriend niya at baka
malimutan ko ang mga gagawin dahil sa nagngingitngit na galit.

May isa pang event next week na imbitado rin sila. We are already eyeing on it to
if we won't be fruitful today.

"Malayo tayo sa lamesa ng mga Riego, paano 'yon?" medyo napanghinaan agad ako ng
loob.

"Mas mabuti nga iyon, e. Baka makilala kami ni Ares at iisipin niya na kami ang
nag-utos sa'yo," si Ate Ava.

She's got a point. Sinaulo ko ulit ang mga gagawin at nang nakarating na roon, nag-
enjoy muna kami sa dinner.

"You look pretty, Relani," puna ni Tito Bernardo.

"Of course, Dad. Kami ang pumili ng mga susuotin niya."

Tipid akong ngumiti at nagpatuloy sa pagkain. Tito Bernardo's look lasted a bit
before glancing at my mother for her question.

Hinintay namin ang iilang breaks. There is a wine and dessert buffet near the
Riegos table so the plan is for me to go there frequently during breaks. Kaya iyon
ang sinusunod ko pagkatapos ng dinner.
Bahagyang nagtatago sa naka-pile na mga minatamis, nahanap ko si Ares sa tabi lang
ni Hades. Hades was laughing a bit as he looked at somewhere. Kausap niya ang
kapatid na tipid naman ang tawa at tuwid na tuwid ang pagkakaupo.

I moved more. All my actions were in slow motion. Ang pagkuha sa isang piraso ng
cake, sobrang bagal dahil abala ako sa pagtingin kay Ares.

Natigil ako nang bahagya niyang nahagip ang tingin ko. I smiled a bit, startled at
his sudden gaze. Kitang-kita ko ang problemado niya agad na pagbuntonghininga at
pag-iling. Hades turned to him and notice the change of mood. Napa-angat din ng
tingin si Hades sa banda ko. He was already smiling from whatever joke they are
talking about so when I smiled back, he nodded his head at me.

Yumuko ako at inabala ang sarili sa desserts. Sa gitna ng ginagawa, naisip ko na

mas okay sana kung si Hades iyon. Pakiramdam ko mas madali! Sayang.

Then I stopped again. Why don't I befriend Hades so I get closer to... my real
motive? Hmm...

After all, Hades seems a more approachable person than his robot of a grumpy
brother?

Later on, I figured it will be impossible for Hades to come near the dessert's
buffet. I don't think he's the type to like sweets. Kaya naman, naghintay muna ako
saglit doon para pagmasdan kung aalis ba ng lamesa.

I tried one cake as I watch Ares. Kung kanina'y komportable pa siya, ngayon hindi
na. He looked so stiff as if he's being watched by someone or something. Well, I am
watching him but...

Tumayo si Hades! Sinundan ko siya ng tingin at nakitang lalapit siya sa champagne

table. My lips protruded and thought how humble. Their table is one of the VVIPs.
They have their own wine and champagne, but maybe it's finished. May butler man ay
nagawa niya pa ring lumapit sa lamesa, hindi na umasa sa butler na magsisilbi sa
kanila.

Nagkatinginan kami saglit ni Ares pero alam ko namang walang magagawa ang tinginan
kaya si Hades muna ang inalala ko. Sumunod ako kay Hades sa table na pinuntahan
niya. Kinausap niya ang butler na hiyang-hiya sa paglapit niya pero tinanggihan
niya ang tulong nito. Narinig ko na nagsabi siyang ayos lang daw iyon at kaya niya
naman.

I butt in.

"Ako rin, please?" I said holding out a wine flute.

Hades glanced at me and he smiled. "You're still young, Miss."

I smiled. "Well, not young enough for a taste? And it's a party so..."

He smirked and gestured me to hold out my glass. Mabilis ko iyong inilapit sa kanya
at sinalinan niya iyon.

I smiled and played with my glass. Halos tatlong kutsara lang ang dami ng champagne
doon.

"Really?" I said playfully, shocked with the amount he gave me.

He smiled and then his eyes was elsewhere. "That should be enough for a taste."

Before I could say something, someone called Hades and in between us, Ares appeared
and got his own wine flute! Napaatras ako sa gulat na narito siya. May kausap si
Hades kanina pero mabilis ding nawala nang dumating ang kapatid at ngayon kami na
ni Ares ang nandito!

I don't know if I should be happy. Well, it was my goal but I guess I'm just
shocked he's here.

Annoyed, he glanced at my champagne flute. Hindi ko pa naiinuman iyon. Wala naman

talaga akong plano at ginawa ko lang para makausap si Hades. Kaya naman nang
iritado siyang bumaling sa akin at inagaw ang inumin ko, nagulat pa lalo ako.

"What are you..."

"Didn't you just say you're still seventeen?" his brows shot up.

"But-"

"At anong ginagawa mo at nakikipag-usap ka sa kapatid ko?" hindi ako nagkamali sa

paratang sa boses niya. "Dahil hindi kita pinapansin, sumusubok ka naman sa kanya?"

I really need to prepare everything next time. Pati ang mga posibilidad ng mga
puwede niyang sabihin dahil ngayon, natatameme na naman ako!

"Maybe it's not me you really like, huh? Maybe you like anyone as long as he's a
Riego," he said and shook his head before he left me coldly.
Kabanata 2
Kabanata 2

Even

Madalas na naman talaga kaming nagkikita ni Ares noon. There was a time years ago
when his family kept on inviting close family friends for dinner and intimate
parties. Buhay pa si Daddy noon at lagi kaming pumupunta. Pareho ang mundong
ginagalawan at laging nakakasalamuha sa mga events na gaya nito. I think we have
been formally introduced by our parents but nobody pays attention that much during
formal curtsy introductions. Ngayon lang yata naging big deal sa akin ang parties
dahil sa misyon ko galing sa mga kapatid ko.

Umalis si Ares sa tabi ko at namili ng champagne kahit mayroon na siyang sinalin sa

kanya. Hindi ko na kinuha ang champagne flute ko at sumunod na lang sa kanya.

"Where's your girlfriend? Not invited?" Ignoring his last remark about me liking
anyone as long as he's a Riego.

Nauubusan ng pasensiya, bumaling si Ares sa akin.

"I said I don't have a girlfriend," the annoyance was evident.

Nagkibit ako ng balikat. "Really? With the way you announced how you hate me in
front of her, it sounds like something is going on with you two. Para marinig niya
na siya lang at na ayaw mo sa mga gaya ko?"
"Hindi ko naman sinabi ang mga bagay na iyon para sa kanya. It was for you. So
you'd stop being so foolish," he said and moved again.

Bahagya akong sumunod pero dahil may lumapit sa kanyag matatanda, may mga
ipinapakilala pa, natigil ako at bahagyang umatras.

Ares glanced at me. Kung sana hindi siya lumayo, mahaba pa sana ang pag-uusapan
namin. I smiled at him and waived when I realized that I crowd is flocking to him.
Nanatili ang kanyang ekspresyon, nakatayo pa rin doon at paminsan-minsang
tumitingin sa akin. Tumalikod ako at nagpasyang bumalik na sa lamesa namin.

"Good job, Relani!" si Ate Vickie.

Ate Vickie wanted me to do this too, from the very beginning. Pero kumpara naman sa
kanila ni Ate Ava, mas maluwang siya at medyo wala masyadong pakialam.

"Bakit kaya itinatanggi niya na girlfriend niya iyong bruhang iyon? Eh sinasabi
naman noon na in a relationship sila?" si Ate Ava.

"The Riegos are private people."

"Even girlfriends? Tinatago?" tanong ko kay Ate Vickie.

"Obviously? What do you think is he doing right now?" si Ate Ava naman.

Kumunot ang noo ko. "Para saan? At mukha namang masyadong seryoso si Ares para
manloko o magtago pa-"

"Oh no!" Ate Ava smirked. "Don't tell me you arte slowly liking him?"

Napakurap-kurap ako at kalaunan ay tinawanan na lang iyon. "Of course, not! He's
old and he's not my type. Iniisip ko lang na medyo wala sa character niya iyon."

"Kaya nga nakakapanloko, 'di ba? Kasi hindi halata? Magpapaloko ka ba kung halata
naman na niloloko ka?"

Nagpatuloy sa mga plano si Ate Vickie at Ate Ava samantalang nagpasya akong tigilan
na ang pag-iisip noon. I don't care, alright! I'll just get this over with and I'm
good!

"By the way, dahil medyo may improvement, nakausap na raw ni Jane si Lukas."

Natigilan ako.

"And guess what? She convinced him to be with you for lunch next week."

"Paano 'yon?" medyo lito kong sinabi.

Ano naman kaya ang sinabi ni Jane. Wouldn't it be weird? At iisipin kaya ni Lukas
na I am making moves on him?

"Don't worry. Hindi niya sinabi na gusto mo. Sinabi niya lang daw na nasa same
university na kayo at wala kang madalas kasama kumain ng lunch."

"Pero kasama ko si Lana?"

"S'yempre palusot lang ni Jane 'yon. Kapag yayayain ka ni Lukas, magpaalam ka na

lang kay Lana."
Nag-isip ako saglit.

"Sige na. Don't you want that? You seem not excited."

"Of course, I want it. Sige, sasabihin ko na lang kay Lana."

Indeed, Lukas texted me on a Monday. He asked me if I have company for lunch. Sabi
ko wala. Nasabi ko na rin naman kay Lana kaya naman maaga na siyang bumili ng
pagkain sa cafeteria at kinain niya iyon habang nakaupo kami sa isang bench.
Naghihintay ako kay Lukas malapit sa Engineering building.

"I'm so full," Lana said as she finished her rice toppings.

Napatingin ako sa cellphone ko at nakita ang mensahe ni Lukas doon.

Lukas:

I'm almost done. Sorry if I kept you waiting.

"Kapag nariyan na si Lukas, pupunta muna ako ng library at matutulog ako. Text ka
lang kapag tapos na. O 'di kaya puntahan mo ako," she winked at me.

I nodded and typed in for Lukas.

Ako:

It's alright. Hindi naman matagal. :)

"At huwag kang mag-iisip na hindi papasok, ah?" sabay turo ni Lana sa akin.
"Kailangan mo pang mag-aral ng mabuti. Tatandang dalaga ako kaya 'yong babaeng anak
mo ang mag-aalaga sa akin pag uugod-ugod na ako. Kailangan marami kang pera."

Umirap ako at ngumisi. "And you are the one who will end up an old maid between us?
Really, Lana. Naka ilang boyfriend ka na ba?"

"Well, as for now, I only want to play around. I can't see myself getting married."

"You're just eighteen. We're still young."

"Kung mag-aasawa man ako, dapat babae ang anak ko. Tapos sa'yo, lalaki. Ipapakasal
ko ang anak ko sa anak mo para sigurado ang future niya."

"Lana..." saway ko kahit nangingiti na.

"Is that Lukas? Alis na ako. Galingan mo at bagay 'yan sa kompanya n'yo kasi
Engineer," she said and immediately got her bag.

Tumakbo siya palayo. Napabaling tuloy ako sa itinuro niya at nakitang naroon na nga
si Lukas. Tumayo ako at sinalubong siya.

"Hi!"

"Hi!" marahan kong bati sabay ngiti.

"Where do you usually go for lunch?" he asked.

Wala sa sarili akong naglakad dahilan kung bakit may bahagya akong nabunggo.
Nagkalat ang iilang papel at libro ng nakabunggo ko kaya mabilis kong pinulot iyon.
"Sorry," sabi ko sabay tingin.

Nagmamadaling kinuha ni Felicia Valerio ang mga libro niya. She managed a smile
even though she looked a bit problematic. She's also a freshman, like me, but I am
just years younger than my batchmates because I was homeschooled for my first few
elementary years.

"It's okay," at nagmadali na siyang umalis.

Sinundan ko ng tingin si Felicia. Napatingin si Lukas sa akin.

"Are you okay?"

"Yeah."

"Shall we go now?"

"Okay."

Sa isang maliit na restaurant kami kumain sa labas. Alam ko namang lunch break lang
iyon pero hindi ko na naiwasan na magsabi na roon na. Susulitin ko na s'yempre
dahil hindi ko naman alam kung mauulit pa iyon.

"Wala ba si Lana? Sabi kasi ni Ate na wala ka raw kasama."

"Uh... she's here," nahihiyang magsinungaling.

I feel nervous. It was easy fooling Ares Riego but Lukas is another story.

"Uhm, actually... uh... magkasama kami minsan pero minsan kasi gusto niyang matulog
sa library kaya..."

Lukas chuckled. "Well, then, you should text me when she'll prefer to sleep in the
library para tayo na ang magkasama na mag-lunch."

My face heated. He really is so kind and I can't contain it.

"Sure? Sige, ah!"

"Sure!"

"Bakit? Sino ba ang madalas mong kasama mag lunch?"

"Minsan ako lang, minsan mga kaklase ko. But I won't mind if we go to lunch
together. Well, if you're free, or you're eating alone."

Hindi ko na napigilan ang ngisi ko. Thinking about him wanting us to go on our
lunchbreaks alone made me hopeful. Hindi ko nga lang sigurado kung kaya kong
pangunahan siya. I don't think I am the type to text first at someone. I've never
done that before and I won't have the guts. Especially to him!

Buti na lang din at ibinigay ni Jane ang number ko kay Lukas. This is actually
working. Bakit pa nga ba ako nagpaliguy-ligoy pa noon?

"So you are going to watch him. Pagkatapos niyan, sa restaurant sa baba sila
pumupunta, kaya pumunta ka rin!" si Ate Ava.

Nanatili ang mga mata ko sa mga race car na dumadaan. It's a Sunday and this is
usually Ares' free time according to Jane. Pupuntahan sana namin sa coffeeshop ulit
kahapon pero nagbago ang isip nila nang nalaman na pupunta si Ares dito ngayon.

Seriously, I don't know where they get their intelligence reports but it sure is
good.

"You check if he's with his girlfriend and you know what to do when the girl is
with her, right?"

"Paano kung wala?"

Nakatingin pa ako sa mabilis na patakbong mga sasakyan. Nasa mga upuan kami,
dinudungaw iyon. We have spare cars at home. Kung kumuha kaya ako ng isa at
ipatransform into a race car? Mukhang magandang masubukan. I drive but since there
is no need, because we have drivers, then this way I could practice my skills?
Would they allow seventeen-year-olds?

"Kung wala, just approach him and talk to him. Keep your conversation going. At
kung kaya mo pa, try getting his cellphone number so we can text him sometimes."

"Alright," I said without thinking.

Kalaunan, umalis na silang tatlo at pumuwesto na ako sa kung nasaan ang maraming
racer. I looked ahead because Ares is in one of the cars on the track.

"And you're here because?" tanong sa akin ng lalaking tumigil sa tabi ko.

Napatingin ako at nakitang naka full suit din si Dencio, isang family friend din
namin na madalas kong makasalamuha. Looking handsome in his suite with his hair s
bit disheveled, he looked at me with curiosity. I smiled at him.

"I'm just watching."

"Bernard isn't racing anymore, is he?"

"Oh? Kuya Bernard once raced?" Ibig sabihin marunong siya mag set up ng sasakyan?

"Yup. Noon."

Magkaedad yata si Kuya Bernard at si Dencio kaya hindi na ako nagtaka.

"No, he isn't here. He's busy with uh... Tito Bernardo's business."

"Hmm. So sino ang pinapanood mo?"

Unti unting pumasok sa isipan ko na maganda rin pala siguro na ipinagkakalat ko sa

mga kaibigan ni Ares ang mga bagay-bagay. That way, if it reaches his girlfriend,
mas lalo silang magkakasiraan?

"Ares Riego."

His eyes widened a fraction. "Really?"

"Yeah, why?"

Napatingin siya sa racetrack. Nagtapos na iyon at dahil hindi naman ako pamilyar sa
mga jargons, hindi ko alam sino ang nanalo. That's least of my concern now.

"Nothing... I'll leave you here. When I see Ares, I'll tell him you're here."
"Great idea! Okay. Just tell him I'll wait here!"

Tumango si Dencio at nagpatuloy na sa paglalakad pababa.

Natanaw ko nga na nakihalo si Ares sa crowd nina Dencio sa malayo. Malayo rin
silang dalawa at dahil abala si Dencio sa pagbati sa iilang kasama, matagal pa nang
nakalapit siya kay Ares.

Ares looked the same. Boring in his normal manly look, with hair loosely dishiveled
because of his helmet, he glanced at Dencio. Nakatapik ng balikat si Dencio sa
kanya bago kinamayan. I looked at the monitor again and I realized he won that
match.

Nakita ko ang paghila ni Dencio sa balikat ni Ares at may binulong siya rito. Nag-
angat agad ng tingin si Ares at nahanap ang tingin ko. I smiled at him.

Binalingan niya si Dencio at may sinabi pa ng kaunti. Sunod ay iilan pang bati sa
kanya galing sa ibang naroon.

Some of the race car drivers are watching him, waiting for their turn to say their
congratulations. Kung alam ko lang sana na may ganitong eksena pala, sana
pinaghanda ko sina Ate Ava ng gift para sa kanyang pagkapanalo.

Nang nakawala sa maraming gustong makipag-usap sa kanya at sa iilang nagyayaya,

nakita ko ang pagpapaalam niya. Umakyat siya at patungo na sa kung nasaan ako.

He watched me as he climbed the stairs. I smiled more. He looked all grumpy as

usual, too serious. I bet he wouldn't laugh to any joke.

"Hi!" I remember my cute 'Hi' for Lukas last week.

"What are you doing here?" he said loosening his suit.

Napatingin ako sa kamay niyang bumaba sa zipper. May itim na t-shirt sa loob. Hindi
pa ako nakaalala na naguwapuhan ako sa lalaking pawisan. I mainly liked Lukas
because he's always clean. Meanwhile, Ares is sweating today. The ends of his hair
are dripping a bit from the sweat but he smells like expensive musk or perfume.

"Congratulations!" I said ignoring his question.

Sumulyap siya sa race track at may tinanguan pang kaibigan bago muling ibinalik sa
akin ng tingin. Not very attentive at me, huh?

"Don't tell me you came here to watch? How did you know I'm here?"

This man is so full of himself! Ang akala niya ba ini-stalk ko siya? Tama naman
siya pero nakakainis lang na nag-aassume siya. Lalo na dahil hindi ko naman siya
gusto. So arrogant! For your information, I don't like guys like you, too.
Arrogant, nerd, old, and grumpy!

"Well, alam ko lang. Nagbakasakali lang ako na nandito ka! And you're here so..."

He sighed heavily and shook his head. "Go home. It's a Sunday."

"Kakain muna ako sa restaurant bago umuwi." I shrugged and moved to go.

Hindi ko naman sinasabi na sasama ako sa kanya. Nilingon ko siya bago umalis.

"Dito ka lang? Punta muna ako roon at nagutom ako kapapanood sa'yo."
Nakaawang ng kaunti ang labi niya pero nanatili namang seryoso. Kung medyo
expressive lang siya, sasabihin kong gulat siya pero dahil pare-pareho ang
ekspresyon, ewan ko na.

"See you next time," I said almost leaving now.

"I'm going there. I'll just wash up."

I cleared my throat. Medyo nagulat ako. Napa slow motion tuloy ang baling ko sa
kanya at medyo kinabahan ako roon.

"Okay. Saan mo ba gustong maupo... uh... tayo?"

Tumaas ang isang kilay niya at naungusan na ako sa paglalakad. "I'm not saying I'm
eating with you." Then he shook his head, as if very disappointed.

Inunahan niya ako sa paglalakad. Kuyom ang mga kamao ko at nanggigigil na

tinitingnan ang likod niya!

How dare him! He thinks he's so handsome and so, so, so great?! Akala niya ba totoo
na gusto ko siya?! Pwes, Ares Riego, hindi! Hindi kita magugustuhan! All the more I
like to go through all of these and pretend that I like him!

Papagbutihin ko 'to ng husto at sisiguraduhin ko na maihihiganti ko si Jane... at

ang ego ko!

Nasa restaurant na ako. Habang hinihintay ang order, maraming bumating kakilala sa
akin. I realized someone may have heard Dencio or someone asked Dencio why I'm
here. Kasi nang nakita ako ni Geoffrey Leviste, agad niyang tinanong kung nasaan
daw si Ares.

"Baka papunta na. Ang alam ko, magpapalit pa 'yon," sagot naman ng kapatid ni
Geoffrey sa tanong niya sa akin.

Lumapit ang waiter at naglapag ng pagkain.

"Oh? You're eating without him?" Geoffrey asked me.

"Gutom na ako, e," nang hindi sila tinitingnan dahil iniisip ko pa lang na hindi
lalapit si Ares sa akin mamaya, napapahiya na ako.

Sana pala hindi na lang ako tumuloy. Marami nang nakarinig na si Ares ang kasama ko
rito. Baka mamaya kumalat pa na ako itong assuming dahil hindi naman pala ako
kilala ni Ares.

I rolled my eyes.

"You seem pissed? Are you okay?" Nathaniel asked.

"Yeah."

Tumawa si Geoffrey. "Suplado pa naman si Ares. Hindi ito ang unang pagkakataon na
may iniwan siya. Kung iniwan ka..."

I sighed. "Hindi naman ako iniwan."

"You want us to join you?" Eugene said.

Ayos lang naman kung mag-isa ako. Siguro mapapahiya ako dahil wala si Ares, gaya ng
expected ng mga nakakaalam, pero kakayanin ko naman siguro ang kahihiyan. On
another note, though, he would never come here so why not let the Levistes join me?

"Sure," I said and smiled.

"Ano 'yan? Ang bata pa niyan, ah! Geoffrey!" I heard someone, teasing the three for
sitting with me.

Tumawa si Geoffrey. "Are you kidding me? She's just like our little sister!"

"Hayaan mo na si Wesley, Relani. I hope you aren't bothered by that?" si Nathaniel.

Tumango ako.

Um-order sila habang paunti-unti ko namang kinakain ang order ko. Lalo dahil
pinilit nila akong mauna na dahil kasasabi ko nga lang na gutom na ako.

I feel comfortable. Lalo dahil pagkatapos ng ilang sandaling pagtatanong sa akin,

nag-usap na sila tungkol sa race na nangyari. Nag-usap din sila para mamaya.
Tahimik akong kumakain at sumasagot lang ng kaunti kapag natatanong nila o nasasali
ako sa usapan.

They are like older brothers. I suddenly thought of Bernard. May Kuya na ako ngayon
pero parang mas Kuya ko pa ang tatlong 'to kaysa sa kanya. We don't interact much
and if we do, he's nice but I don't know. I feel nothing familiar. O baka dahil
kakakilala ko lang din sa kanya, gaya kay Ate Ava at Ate Vickie.

Then I thought of Tito Bernardo as my step-dad, a substitute to my father? No way.

Even as a new parent, I couldn't seem to feel it.

My thoughts got interrupted when I saw Ares. Papasok siya sa restaurant at nakita
niya kaagad ako. Nakapagpalit na siya ngayon. He's wearing a white shirt, faded
pants, and brown high cut boots. Lagi siyang pormal na pormal kaya naman ngayon,
hindi ko naiwasan ang pagbaba ng mata ko sa suot niyang hindi ko pa yata napansin
kailanman. He looked... rugged or something now.

Unang tingin pa lang naman sa kanya, alam kong kayang-kaya niyang dalhin ang mga
damit na ganito. With that height of his, and a lean but with muscles-in-the-right-
places kind of body, even wearing rags, he would still look manly and hot. Kaya nga
kahit minsan ay nakasalamin siya, parang ang guwapo niya pa rin.

"Ares!" mabilis na tumayo si Geoffrey na sinundan naman ng mga kasama.

Kung hindi ko lang alam na lagi naman siyang galit ang itsura, iisipin kong
naiirita siya kina Geoffrey, Nathaniel, at Eugene.

"We kept her company. Um-order na kami pero puwede naming ipahatid sa kabilang
table ang order namin," si Geoffrey.

Ares glanced at me. "It's okay. No need, Geoffrey. If you're enjoying, I don't
mind," aniya at umambang aalis.

"Oh? Where are you going? You can join us, Ares," si Eugene naman ngayon.

"It's alright," malamig na sinabi ni Ares na hindi na sinundan ng eksplenasyon.

Nagkatinginan ang tatlo na para bang may nagawa silang kasalanan. Unti-unti silang
tumingin sa akin. I finished the last bits of my meal and drank the glass of water.
"Ako na ang lalapit sa kanya. Dito na lang kayo."

"Alright. Mukhang galit, e. Baka nagalit sa amin?" si Eugene, nag-aalala.

"Hindi naman siguro. Lagi lang talagang mukhang suplado ang mukha no'n. I'll go
now."

Sa ibang pagkakataon, umuwi na ako sa iritasyon sa kanya. Pero dahil determinadong

determinado na ako ngayon, pwes, hinding hindi ko siya titigilan! You will get what
you deserve, Ares Riego.

Hindi na nagpaalam pa, naupo ako sa harap niya. Wala siyang kasama sa lamesa niya
at mukha namang wala ang girlfriend niya rito.

Dumiin ang tingin niya nang nakita ako. He shook his head as he returned the menu
on the waiter and blurted out the usual. Uminom siya sa tubig na naroon at
nangalumbaba ako habang tinitingnan ko siya.

"So your girlfriend is not around again?"

"Why don't you go back to the Levistes?" he said, annoyed again.

"Tapos na akong kumain, e. Hindi na kita nahintay kanina kasi gutom na ako. I'm
done."

"If you're done, then why don't you just go home?"

I smirked. "I'll only leave if I have your cellphone number."

He chuckled. With a smug look on his face, he shook his head again. "You really
think I'd give you my number?"

"Why not? Oh!" sabi ko ng madrama. "Right! Your girlfriend."

"I said she's not my girlfriend," may diin na ngayon sa boses niya.

I pouted and pretended to think.

"Really? Bakit iba ang sinasabi niya? Bakit iba ang naririnig kong pinapakalat
niya? Sinasabi niyang girlfriend mo siya, e."

His eyes narrowed at me. "Are you backstabbing her?"

Nagtaas ako ng isang kilay. "I'm just saying that she's not very kind. Kung iyon
man ang iniisip mo..." naalala na nagkunwari siya noong nakaraan.

Oo at naging masama ang tungo ko sa babaeng iyon pero ginantihan niya ako at
sinabuyan ng espresso. Ang sabi niya lang ay hindi niya alam bakit ko siya
sinabuyan ng tubig! Ibig sabihin, d-in-eny niya na may nagawa rin naman siya sa
akin!

The worst part is Ares believed her!

"And you're kind? Huh?"

Hindi ako nakapagsalita.

"Is that why you entertained the Levistes? Because you're kind?"
Our conversation has strayed from that but it's back again. Bakit ba big deal ang
pagsama sa akin ng mga Leviste?

Marahang umangat ang gilid ng aking labi. Napakurap-kurap siya na para bang nagulat
pero nanatili pa ring iritado.

"Aww. Cute. I finally made you feel something. Are you jealous?"

Alam kong imposible. It's too early. Iyon nga naman ang goal ko pero sa kalibre
niya, imposibleng may gusto na siya sa akin. Kung ano man iyon, siguro nasaling ko
lang ang pride at ego niya.

I finally got even. Hindi ko nga lang nabilang na kung ilang beses niya nang
nasaling ang pride ko.

"Don't worry, I don't like them," I said playfully.

His head tilted a bit. He swallowed hard and I saw his jaw move while he shut his
eyes tight. Nang dumilat ay may ginalaw ng kaunti sa cellphone niya bago halos
itapon sa harap ko.

Shocked how easy it was, my lips parted and another smile slowly plastered on my
lips.

May numero naman yata si Jane sa kanya pero s'yempre mas maganda na ako mismo ang
kumuha. Baka pa magduda siya kung saan saan ko nalalaman ang mga impormasyon at
mabuking pa kami.

On the other hand, I realized he badly wants to get rid of me. Para isakripisyo ang
numero niya sa babaeng ayaw niya, isang malaking bagay iyon. Maybe he is just so,
so irritated with me, huh?

Kung imposible ko siyang masaktan dahil mukhang mahihirapan akong makuha ang loob
niya, siguro naman kayang-kaya ko naman siyang gambalain at iritahin, hindi ba?

"Thanks!" sabi ko at mabilis na tinipa ang numero niya.

Mabilis kong tinipa ang numero niya sa cellphone ko. Hinanap ko rin siya sa social
media at sinigurado na makokontak din siya roon.

"Now, leave me alone."

Tinitigan ko siya habang dina-dial ang numero niya. His eyes darkened more.

"You said you're leaving if I give you my number. Why are you still here?"

Tumunog ang cellphone niya. Akala ko kasi kaya mabilis niyang naibigay ay dahil
peke ang numerong iyon. Napatingin siya sa cellphone niyang nasa harap naming
dalawa.

"I'm just checking if you gave me the correct number. Hmm. Seems legit. Not a
fake."

Kinuha ko iyon.

"Give me that," he commanded.

I typed in fast. Bago niya pa hinaklit iyon sa akin ay nagawa ko na. I smiled
sweetly at him.

"I registered my number on your phone. Baka lang malito ka, my nickname on it is...
'Baby'" I smiled and stood up.

Hindi siya nakapagsalita. Iritado lang na tumingin sa akin. Umalis ako at hindi na
lumingon pa. Gusto kong makontento sa nagawa. Lalo na dahil nasa akin ang huling
halakhak kanina pero hanggang ngayon, hindi ako kontento. Nagngingitngit pa rin ako
sa galit at iritasyon sa kanya at sa lahat ng sinabi niya.

I am not content of getting even with him. Gusto kong... makalamang. Kaya humanda
siya.
Kabanata 3
Kabanata 3

Sorry

"Hindi pa rin nagre-reply?" Ate Ava asked.

Pagkauwi ko sa amin, naroon na ang tatlo at naghihintay. They didn't find anything
productive with my interaction with Ares. Ang maganda lang daw doon ay ang
pagkakakuha ko ng numero niya kaya heto at tinitext nila gamit ang cellphone ko.

"Hindi pa rin, e," si Jane na may hawak sa cellphone ko.

I am watching a movie in our movie room while they are busy doing that. I don't
mind. I am not expecting anyone to text me. Kung may magti-text man o magcha-chat,
iyon 'yong mga gustong pumorma na hindi ko naman pinapansin.

Ibinalik ni Jane sa akin ang cellphone ko. Dalawang oras din sila halos naghintay
na magreply si Ares. Ayaw naman nilang damihan ang text at magmukhang desperada,
kaya hinintay lang talaga nila.

Patapos na lang ang movie na pinapanood ko, wala pa rin. Kaya nawalan na sila ng
pag-asa at sumuko na.

"Magsabi ka kung nag reply. Gagawa ako ng group chat at doon mo ise-send, kung
sakali."

Wala sa sarili akong tumango. I am not interested in texting him. I only get hyped
up when he's there and I get to fool his arrogant ass.

Sa sumunod na araw, hindi na nasundan pa ang pagti-text. Hindi naman din talaga
nagreply si Ares. Hindi na ako nagtaka. The way he gave me his number, it was all
just to get rid of me. By now he probably changed his postpaid number just to avoid
my texts.

"Bakit daw hindi sasama ang mga ate mo at si Jane? Naduduwag na ang mga iyon."

I sighed at Lana's question. Sa araw na ito, marami kaming gagawin ni Lana para sa
utos nina Ate Ava, at Jane. Pupunta kami ng probinsiya kung saan daw si Ares ngayon
para ipagpatuloy ang plano. Jane assured me that even if I interact with Ares or
not, I will get another date from her brother. Dahil na rin siguro sa effort sa
gagawin ko ngayon.

"Baka raw mabuking," sagot ko sabay tanggap sa inaabot ni Lana na damit.

"Tapos mag-isa ka lang na pupunta kung hindi mo ako sinama?"

I rolled my eyes and nodded.

Umiling si Lana. "Mag-aantay lang ang mga iyon sa balita at ikaw ang paing nila.
Hay naku..."

Ayon sa impormasyon, sa umaga raw ng araw na iyon, mag-aaral si Ares ng

pagpipiloto. Pagkatapos noon ay susunod siya sa katabing restaurant at doon mag-e-
equestrian naman. I have learn to ride a horse when I was young. Tinuruan ako ni
Daddy kaya medyo kampante ako na marunong ako roon. Iyon ang gagawin ko mamaya.

"Ang mamahal din talaga ng mga hobbies nitong mga Riego," si Lana nang nasa loob na
kami ng sasakyan at bumabiyahe na.

It would be nice to keep up with the conversation only if I were interested with
the Riegos. Especially Ares.

"Alam ko nagri-racing din si Hades, hindi ba? These are not cheap sports and
hobbies. Pero bawi naman sa pag-aaral at pagta-trabaho nila noon. Ang alam ko
parehong naging construction worker ang dalawa at tinustusan ang sariling pag-
aaral."

Napabaling ako dahil hindi ko alam iyon. Narinig ko na siguro iyon tungkol sa mga
Riego pero hindi na ganito ka detalyado.

"Hindi mo alam?" Lana smirked.

"Construction worker?"

"Yes! Ang galing, 'di ba? Ang ganyan ka rangyang pamilya, may dugong Hidalgo pa,
pero mapagkumbaba."

Kumunot ang noo ko. Minsan na kaming bumisita sa isang site ng mga Riego noon
kasama si Daddy. There was a project that needed collaboration from the VHRV, kaya
naman naroon din kami. Hindi ko nga lang maalala na may ganoon.

"They said it is so they can understand how their employees work hard, and soon,
when they lead, they will take into consideration the hardships of all the
employees of the company. At siguro na rin para talaga maituro ang pagpapakumbaba
sa kanilang magkapatid."

Hindi ako nagsalita.

"Iyon ang sabi ni Daddy. Pero naisip ko... kung ako nagkaanak..." Umiling si Lana.
"Hindi'ng hindi siya makakaranas ng ganoon."

Napatingin ako sa kanya. She smiled at me.

"Our family name is rich but we are not... not anymore. Marami akong
kinakainggitan..."

Napakurap-kurap ako. "Hindi ka naman dapat naiinggit. May mga bagay din na meron
sa'yo na wala sa iba... na may pera, Lana."

"I don't want my child to envy people..." she smiled. Nang napansin niya na
sumeryoso na ako at natahimik habang nakikinig sa kanya, tumawa siya ng malakas at
bahagya akong itinulak.
I smiled back at her.

"Hindi ko nga lang alam kung maibibigay ko 'yon. I won't have children if I don't
get rich. And if I get rich and have children, I will then plan out some petty
excuse to marry him or her to your child!" Tumaas ang dalawang kilay niya.

Tumawa ako. Normally, if you hear that from other people you will think he or she
is leeching you. Hindi ko alam kung bakit hindi ko nararamdaman iyon para kay Lana.
O siguro dahil hindi naman talaga kayang sabihin iyon ng ibang tao. Si Lana lang
ang nakakapagsabi noon ng straight to the point, kahit pa alam niyang puwede naman
akong magalit.

"You really think I would let my daughter marry your son? Lalo na ngayong nalaman
ko na pera lang ang habol mo sa anak ko?" sinasabayan ang kahibangan niya.

She smirked evilly. "My son will be hardworking, and very handsome. He will have
his own money. Who wouldn't fall in love with him?"

Umiling ako at naisip... paano naman kung baliktad?

Iyon ang naging laman ng usapan namin hanggang sa nakarating na kami sa lugar. The
first thing we immediately noticed on the restaurant was the presence of Ares'
girlfriend. Nakita niya rin kaming pumasok. Binaliwala ko siya, medyo iritado pa
rin sa huling pagkikita namin sa coffeeshop at mas naging iritado na nandito ulit
siya.

I never thought she'd be here and suddenly my mood changes.

"Ako na ang o-order?" si Lana nang nahalata ang pagkakawala ko sa sarili.

Nakaupo na kami sa isang lamesa at nakatingin sa menu. Nag-aantay ang waiter at

wala pa rin akong napipiling kakainin kasi hindi pumapasok sa utak ko ang mga
binabasa. I nodded and put the menu down.

Si Lana na nga ang um-order samantalang napalingon naman ako sa girlfriend ni Ares.
How could a man like him be with a woman like that? Pero ano nga ba ang tingin ko
rin kay Ares? Hindi ba sinabi na naman nina Ate Ava at Ate Vickie na naglalaro rin
siya, kahit pa medyo nerd at seryoso?

I shouldn't think highly of him.

"Tuloy ba ang plano mo?" Lana interrupted my thoughts.

I nodded. "Wala rin naman akong plan B. Para ngayon."

She smirked. "Mukhang bentang benta ng mga ate mo si Lukas, ah? Para panindigan mo
ang lahat ng ito?"

Truth is... maybe that is the case but there's something else. I want to put Ares'
arrogance down. If I cannot break his heart, then at least I'd ruin his ego.

"I'll get ready now."

"Oh? How about our food? Ang dami pa namang in-order ko."

"Mamaya na ako kakain," sabi ko at iniwan na si Lana.

I dressed up for my horseback ride, and if I can, join the equestrian later.
Matagal bago ako natapos sa pagbibihis at nang natapos naman, pumunta muna ng
restroom para mag-ayos ulit.

Halos bumagal ang paghuhugas ko ng kamay nang nakita ang pagpasok ng girlfriend ni
Ares. When she saw me, her eyes immediately turned menacing. Remembering the last
time, she probably thinks she won the battle.

"So you're here again, huh? Desperate much?"

"How about you, Auntie. You're here again."

She smirked. "Unlike you, Ares is expecting me. You are just one of his stalkers.
Nakita ko kasama mo si Lana Monserrate, old rich family name, but no longer
relevant. Siguro pinsan mo 'yon, no? At pinagsasamantalahan mo si Ares para lang
makuha siya at yumaman ulit?"

This girl doesn't know me. Oh well, no need to expound that I am the heiress of the
de Albas. Baka pa mapagtagpi tagpi niya at maisip na maaaring sina Ate Ava at Ate
Vickie nga ang nagpapunta sa akin dito para kay Jane.

"Whatever you say, Auntie. How about you? Do you feel so old, you're desperately
making moves to get Ares to marry you?"

Napawi ang ngiti niya. Nakitang mukhang tama ang hinala ko, ngumisi ako at
nagpasyang umalis na.

"Good luck with that, Auntie. Your wrinkles are starting to show up. You should
double dose your picosure sessions so Ares won't notice." I giggled and went out of
the restroom fast.

Feeling better with that, nagkaroon din ako ng ganang kumain at sinabayan na muna
si Lana. She immediately noticed my changed of mood. At nang natanaw ang paglabas
ng girlfriend ni Ares sa restroom, agad niyang nakuha ang nangyari. Kaya naman
ikinuwento ko rin sa kanya.

Later on, Ares arrived with a few of his friends. Akala ko makikita ko si Hades
pero wala roon. Siguro nga totoo iyong balita na abala na siya. He went to his
girlfriend and greeted her. Hindi niya yata napansin na naroon ako dahil medyo
malayo ang inupuan namin ni Lana.

Nagpapahinga na ako pagkatapos kumain. Lana ordered the desserts to be served pero
tinanggihan ko muna at nagpasya na lumabas na at mag ensayo ng kaunti sa horseback.
It's been a while and my skills are probably rusty.

Matagal pa bago lumabas si Ares at nagulat ako na kasama niya rin ang girlfriend
niya, nakapagbihis na at mukhang magho-horseback na rin.

Luckily, I've been there for about an hour and I've remastered some of the skills I
learned. Ang akala ko marunong ang girlfriend niya. Nagulat ako nang si Ares pa
mismo ang nagturo sa pagsasampa sa kabayo. Tumigil ako para manood sa kanila. The
woman was giggling and enjoying her slow and boring time with Ares as she tried to
ride the horse poorly.

At dahil marunong ako, medyo nakitaan ko ng pagkukunwari ang pagkakahulog niya para
lang mayakap si Ares.

"Aw... sweet..." I blurted out.

Napabaling tuloy silang dalawa sa akin. Nagkatinginan kami ni Ares bago ko iginiya
palayo sa kanila ang kabayo at nagpasyang subukan ang iilang mababang fence.

Hindi ko na nasundan ang dalawa. Iyon ang problema kung halos wala kang pakialam sa
ginagawa mo. Lalo na kapag hindi mo naman talaga gusto, kasi nawawala sa isipan mo
lalo na kapag nalilibang na sa ibang gawain.

I know I can't do the taller fences. I haven't done that before especially with a
horse I have no long connection, kaya iyon na lang munang mabababa na nakaya ko
naman kahit paano. Naalala ko na lang na may gagawin pala ako roon nang nakatabi ko
ang girlfriend ni Ares habang tinitingnan ko ang susunod sanag fence na susubukan
ko.

"Pasikat ka. Kala mo naman magaling, eh, sa mababa lang naman ang kaya mo," she
said.

I almost rolled my eyes. She's so pathetic. "Why are you here and where is your
boyfriend? Nagpatuloy ka na lang sana sa pagpapaturo sa kanya-"

"Hindi ako kagaya mo. If he wants to go and enjoy his sport, I let him be. You're a
kid and you don't understand that it is important for adults to enjoy individuality
and not to be clingy-"

"Oh, yes, Auntie. Nalimutan ko na matatanda na pala kayo. Masyado kasing pambata
ang moves mo. Kunwari hindi marunong pero halata sa stance mo na hindi mo 'to first
time mag equestrian."

Angry at what I just said, she turned her horse towards mine. I tried to move mine
away but then Auntie was carried away angrily.

"How dare you judge me like that? Ang kulit mo rin, no? At ang bata-bata mo pa, ang
landi landi mo na. Ikaw pa ang naghahabol, nakakasuka ka-" bago pa siya
nakapagpatuloy, naging agresibo na ang kabayo niya!

I tried to pull my horse away pero huli na ang lahat. Her horse bucked and because
she was busy, she didn't notice the aggression. Hindi rin yata mahigpit ang hawak
niya kaya tumilapon siya! Nakita ko ang masamang pagbagsak niya sa lupa. The horse
didn't gallop away and I feel like he's still aggressive.

Mabilis kong tinabi ang kabayo ko at imbes na tulungan ang babae, dumiretso ako sa
kabayo niya at inamo para matigil ang muling pagsipa!

The girl whined. Marami ang lumapit at tumulong. Pati na rin sa kabayo para mapaamo
iyon pero bago pa sila dumating, nagawa ko na. Although, while trying to pull the
leash and calming it down, nahila at na-strain ng kaunti ang kaliwa kong kamay. I
was too nervous to mind the pain so I continued what I was doing.

"You little bitch!" sigaw ng babae habang tinutuluyang patayuin ng mga lumapit.

Nilingon ko siya at nakita ang galit niya sa akin. Marumi ang braso niya at mukhang
masama ang pagkakahulog!

"Mananagot ka sa ginawa mo'ng 'to! Sumosobra ka na! You triggered my horse and you
did all of these!"

"Are you okay? What happened?" kabababa lang ni Ares sa kabayo niya at dumalo agad
siya roon.
Dahil nakatingin at halatang galit sa akin ang kausap, napatingin na rin si Ares sa
akin. She then cried hysterically.

"This kid made my horse aggressive! Hindi ito ang unang pagkakataon na sinaktan
niya ako at pakiramdam ko hindi ito magiging huli! I am gonna sue you for physical
injuries! This is... too much!"

Napabaling si Ares sa akin habang tumutulong sa pag-akay sa babae.

"I didn't! Kusa na nagalit ang kabayo mo kaya nga nilalayo ko 'yong akin!"

Ares said something about going to the infirmary.

"No!" the girl protested. "She can't get away with this! This isn't the first time
she's done this to me, Ares! I can't let this pass anymore!"

"Alright. But we have to take you to the infirmary first." Bumaling si Ares sa
akin. "Hindi ka aalis."

My lips trembled. Wala naman talaga akong plano na umalis pero noong sinabi iyon ni
Ares, parang natakot ako at gusto ko na lang umalis!

"Bakit? Anong ginawa ko? You know horses can get aggressive with each other so I
didn't mean it!"

"You also know that," his voice thundered.

Angry at the judgement in his tone, I lashed out! "Kaya nga sinabi ko na inilayo ko
ang kabayo ko, hindi ba? It didn't work, though, because your girlfriend won't stop
annoying me!"

Hindi na siya nakinig sa sinabi ko at patuloy niya lang na inalalayan ang

girlfriend niya. Lumapit na rin ang ilang medic. Nakita ko rin na patakbo si Lana
na lumabas at lumapit sa amin.

"Are you okay, Relani?" nag-aalalang sinabi ni Lana sabay hawak sa kamay ko.

Naramdaman ko lang ang sakit sa kaliwang kamay ko nang pinisil ni Lana iyon.
Mabilis kong binawi ang kamay ko.

"Oh my. What's wrong?"

Napatingin ako sa palapulsuhan at may palagay na mamamaga ito mamaya. Nakarinig pa

naman ako ng kaunting tunog kanina nang na-strain ko iyon.

"Miss de Alba, pansamantala puwede ka bang pumunta muna sa opisina? Tinawagan na

rin namin si Mrs. de Alba dahil nakita naming sa kanya nakaregister ang pass na
ginamit mo rito," a manager went to us, I'm surprised it isn't the security. Lalo
na dahil naroon naman ang mga iyon sa malapit, nagmamasid.

I know I am being detained for a while. Base sa gustong mangyari ni Ares at ng

girlfriend niya, ganoon nga ang mangyayari. Ares' eyes and thundering voice flashed
in my mind. I hate him. I hate him so much. Ano bang alam niya para maturo ako ng
ganoon?

Bakit pa nga ba ako umaasa na maiintindihan niya ako? Kumpara sa girlfriend niya,
iyon naman talaga ang paniniwalaan niya. Maybe he thinks that through this, a light
scandal, I will finally leave him alone. But... we're just starting.
Akala niya ba matatakot na ako dahil sa nangyaring ito? O magui-guilty?

And that woman... two-faced bitch!

Tumango ako at tahimik na sumunod sa manager. Lana panicked beside me.

"Bakit ganoon? Hindi puwede 'to! Bakit ka susunod? May kasalanan ka ba? Hindi ba
tayo puwedeng pumunta sa infirmary? Mukhang may injury ka sa kamay!"

"Lana... kakausapin ko lang si Mommy. At para sa kamay ko, mukhang minor lang. Sa
bahay na lang natin gagamutin."

She looked at me with shock. "Hindi puwede 'to, Relani!"

I know she probably didn't see what happened but she had always been on my side, no
matter what. I smiled at her and held her hand to assure her that I'm fine with the
decision. Sabay na kaming pumunta sa opisina.

Nakaupo ako sa sofa sa opisina ng manager. Maya't maya ang pasok ng iilang security
ng lugar. Hindi naman mapakali si Lana. Tayo nang tayo at naglalakad nang pabalik-
balik. Tumunog ang cellphone ko sa isang inaasahang tawag. Hindi ko na masyadong
tiningnan ang mga text nina Ate Ava na siguro'y alam na ang nangyari ngayon.

The manager has called my mother that's why she's calling me right now. Natigil si
Lana nang narinig ang cellphone ko at naupo muna sa tabi ko.

"Mom," patiuna ko nang sagutin ang tawag.

"Hija, papunta kami ng Tito Bernardo mo riyan. Anong nangyari?"

I sighed. "Just an accident."

"Accident? The security said that you were fighting with this girl."

"Her horse got aggressive. Inilayo ko ang kabayo ko Mommy pero hindi kinaya."

She sighed. "Are you okay? Don't worry, papunta na kami riyan."

"I'm fine. Thank you, Mom."

Umiling si Lana, kanina pa naiirita sa nangyari. Nang ibaba ko ang cellphone ko,
agad siyang tumayo.

"I wanna see how bad her injuries were for detaining you here! Isa pa, you're a
minor! This is not right! It's not like you have a choice to control her horse and
stop from being aggressive. Dito ka muna. Saglit lang ako..." aniya at umambang
aalis ng opisina.

"Lana..." pigil ko sana sa kanya.

"I'll get your things in the locker, too. Magbihis ka na at kapag papayagan na na
umuwi tayo, uuwi na tayo. The hell I care with your mission and that girls
whining!" hindi nagpapigil si Lana at binuksan niya ang pintuan.

Kasabay ng pagbukas niya at ang paglabas sana ay ang pagdating din ni Ares.
Nagkatinginan silang dalawa. Lana looked so pissed at him. I saw her glaring
silently. Ares looked serious, like usual. Binalewala ni Lana iyon at lumabas na,
si Ares naman ang pumasok ngayon. Security went in after him and I saw Lana
thinking twice now of her plans to go. I smiled at her, dahilan kung bakit hindi na
siya bumalik pa papasok sa loob.

I flipped my left hand to hide the swelling wrist. Lumapit si Ares sa akin, tumigil
lang nang nakalapit sa sofa. Humalukipkip siya.

"What happened?" he asked seriously.

I smirked bitterly. "Ba't ka sa akin nagtatanong? Hindi mo naman ako paniniwalaan.

Nag-aaksaya lang ako ng oras."

Nagkatinginan kami saglit. Nag-iwas ako ng tingin, naiiyak sa iritasyon sa kanya.

How I hate him. If there is only a way I could hurt him, I would take every fucking
opportunity.

I hated myself. I sting and sound so tough but my tears are forming fast!
Nanginginig kasi talaga ako sa galit! Lalo na dahil nasaktan din naman ako pero
hindi ko kayang aminin iyon. I would rather be seen as the tough evil girl than the
weak one. At baka pa imbes na aluin ako, pararatangan lang na nagkukunwaring
nasaktan para kaawaan at makatakas sa kasalanan! Fuck their pity!

"She said you said something hurtful. Hindi niya rin namalayan na nagiging agresibo
ang kabayo. You knew, right?"

"Yes, I knew. I tried to pull my horse away but she kept on pulling her horse
towards mine. Kasalanan ko ba 'yon?"

"Ano ba kasi ang sinabi mo sa kanya?"

"Something hurtful, right? Like what she said."

"You don't deny that?" he asked coldly.

Umirap ako. Totoo naman iyon pero bakit pa siya nagtatanong at nag eexpect na
itatanggi ko iyon. "Just tell me what case she's filing for me, I'll get my
lawyers-"

"You're a minor."

I laughed a bit, as if he can't play with the law if he wanted to. "Kaya nga hindi
dapat ako nade-detain dito, hindi ba? Hindi ako tatakbo at haharapin ko ang ano
mang paratang ng girlfriend mo, Ares. But I'm going home once my Mom arrives."

"I said she's not my girlfriend."

As if it matters now. Wala akong pakialam. Isaksak mo ang lahat ng iyan sa baga mo.
Uuwi ako at pakakalmahin ang sarili bago magpapatuloy. Next time, I'll make sure
that bitch two-faced bitch isn't around.

"Regine is just a partner in my Masters. We meet sometimes to do some of our

projects..."

Umirap ako. Wala na akong masabi kaya mabuti na lang at dumating na si Lana dala
ang mga gamit ko. Walang pag-aalinlangang lumapit si Lana sa akin. Tumayo ako at
sinalubong siya para lang maputol ko ang pinag-uusapan namin ni Ares.

"Magbihis ka muna. Nasa gate na raw si Tita, sabi ng driver."

Tumango ako. "Thank you."

Tinanggap ko ang damit ko at sinamantala ang restroom sa opisina para magbihis.

Pagkapasok ko, narinig ko naman ang pagpasok ng manager at iilang tao sa opisina.
Si Lana ang nagsabi na nagbibihis lang ako. When I closed the door, I didn't hear
their talks clearly anymore.

Matagal bago ako natapos. Naisip kong nakarating na siguro si Mommy. Ayon sa
naririnig kong lumalakas na usapan sa labas, mukha nga.

I went out of the restroom and saw the security and the manager talking. Lana was
there waiting for me, but Ares isn't.

"Minor lang ang injuries. At may ilang bruises lang. Nakausap na ni Tita ang
security, pati si Ares-" natigil si Lana nang nalingunan ang pagdating ni Ares.

He's eyes were directed at me before it dropped on my hand.

"Let me see your hand," he commanded.

Napakurap-kurap ako at napabaling kay Lana. Lana bit her lower lip, halatang hindi
na napigilan ang bibig. Sa galit niya kanina, mukhang hindi siya matatahimik
hangga't hindi niya nasasabi iyon! I looked at Lana with utter dismay but she only
smiled sadly at me.

"Let's go to the infirmary and have your injury checked," ani Ares kahit hindi ko
pa naipapakita iyon.

"Huwag na. This isn't the first time I strained my wrist. Sa bahay ko na 'to
gagamutin-"

"Let me see," may diin sa boses niya at naglahad na ng kamay.

Umiling ako. "I wanna go home now. Kung may reklamo pa kayo, siguro naman alam n'yo
kung saan kami tatawagan. I'm my Mom has arranged a lawyer for me so don't worry, I
won't run-"

"That is not my concern. I want to see your injury."

I smiled. Before I could say something, door opened and Tito Bernardo appeared.

"There you are, Relani. Are you done, hija? I settled everything now so you don't
have to worry about anything. Let's go."

For the first time, I felt relieved hearing Tito Bernardo's words. Hindi natanggal
ang tingin ni Ares sa akin.

"Ares," tawag ni Tito Bernardo sa kanya.

Matagal bago siya bumaling doon. At nang naagaw na ang atensiyon, sinamantala ko
iyon para hilahin na si Lana roon at makalabas na kami.

"My Relani is still a minor..." I heard Tito Bernardo's words before we went out of
the office.

Sa sasakyan nina Mommy kami sumabay. Naka buntot ang driver ko sa likod ng SUV. She
started with her sermons about what happened before she assured me that she will
handle it.
"Mabuti na lang at nasa Cavite lang kami ng Tito mo kaya agad na aksiyonan. Why
were you there, Relani?"

Napatingin si Lana sa akin, halata na namang gustong sumabat at sabihin ang totoo.
Na sina Ate Ava at Ate Vickie talaga ang nagtulak sa akin doon. I held her hand and
answered immediately.

"Gusto ko lang subukang mag equestrian ulit."

"That is not a very nice sport, Relani," si Tito Bernardo naman.

Kumunot ang noo ko pero binaliwala rin nang binaliwala naman iyon ni Mommy.

"At sa lahat pa ng puwede mong makabangga, kaibigan pa ni Ares Riego? Sure they are
good competitors but we can't always trust them. Naririnig ko pa naman ang usap-
usapan na ang kapatid noon ay mukhang may pagkatuso sa negosyo. Mahirap
makabangga."

"What can they do? Bankrupt us?" I challenged.

Mommy laughed a bit, knowing we would never go down because of our established
name. "Anyway, sino ba iyong babae at bakit mo nakakaaway? Ang sinabi'y hindi ito
ang unang pagkakataon na nangyari iyon?"

"Just a random girl I hate," sabi ko.

Hindi na nagtanong pa si Mommy ng detalye. Sinabi niya lang ang mga puwedeng
aksiyon at positibo siya na hindi magkakaroon ng kaso o kahit settlement man lang.
Bukod sa minor pa ako, lalabas daw talaga na aksidente lang iyon. It wasn't my
fault why her horse got angry and if she says something against me, there will be
no enough evidence to prove it.

Mababasura lang iyon kaya pinayuhan ako ni Mommy na magpahinga na lang at huwag na
masyadong isipin ang nangyari.

Nang nakauwi kami, nagpasya si Lana na doon na matulog sa amin para magamot niya
ang kamay ko. Being watched by my laughing sisters inside my room, Lana put a hot
compress on my wrist as I detailed what happened.

Humagalpak sa tawa si ate Vickie samantalang ngumisi naman si Ate Ava.

"Buti nga sa kanya! Sana nabalian siya!" si Ate Ava.

"Pati kabayo, naiinis sa kanya," si Ate Vickie.

"Iku-kuwento ko 'to kay Jane. Nasisiguro kong matutuwa siya."

"May banta pa talaga siyang kakasuhan ka? Hindi ka ba niya kilala? Bobo rin, e."

"Now for sure she knows you. Kung pumunta roon si Tita Beatrice, nasisiguro kong
nawindang na siya."

"Uurong iyon, for sure."

Sunod-sunod ang usapan tungkol sa nangyari at tuwang tuwa sila. Tahimik lang si
Lana habang ginagamot ako. 'Tsaka lang siya nagsalita nang umalis na ang dalawa at
patapos na siya sa paggamot sa akin.

"And no one asked if you're fine..." she said.

Natigilan ako sa sinabi niya.

"Kita nila na ginagamot ko ang kamay mo tapos walang pumansin na injured ka rin."

"Hayaan mo na. Alam naman nilang ayos lang 'to."

Umiling siya. "This started funny but now it isn't anymore. You should stop it."

Ako naman ang umiling. "No. I will continue doing it."

"For them? So you'd please them?"

Suminghap ako at umiling. Her eyes narrowed. "I have other reasons."

"You want to get even?"

Nagkatinginan kami ni Lana. Tumawa siya at umiling bago tumango.

"Fine. Siguro ayaw ko lang na nasaktan ka physically, while carrying out what your
sisters want. If you weren't hurt, I'd probably think you should continue it. Just
be careful next time and make sure you won't get physically hurt. At iwasan mo na
rin ang girlfriend niya. Kung kasama niya iyon, huwag mo na munang ituloy."

"Yeah. That's my idea, too."

Nag-usap kami ni Lana sa kama nang sinubukan nang matulog. I told her I'm excited
to see Lukas. For sure Jane would arrange it again because she will be satisfied
about today. Nagkuwento rin siya tungkol sa idi-date niyang lalaki.

"Kung may kasabay kang mag lunch, pwes, ako rin no!" mayabang niyang sinabi.

I giggled. Natigil nang naramdaman ang pagvibrate ng cellphone ko. Nakita ko ang
message ni Ares doon.

Binagsak ko sa tiyan ko ang cellphone, kinakabahan at hindi alam kung babasahin ba

iyon.

Nagpatuloy kami sa usapan ni Lana hanggang sa napagod na siya at inantok. We grew

silent and later on, I heard her breathing in a monotone, indicating that she's
asleep. Sinubukan ko ring pumikit pero lumipas ang ilang sandali, hindi ako
inantok. Kahit pa pagod buong araw at maraming ginawa, hindi pa rin ako dinadalaw
ng antok.

O siguro... dahil may bumabagabag sa akin.

Kinuha ko ang cellphone ko at binasa ang mensahe ni Ares.

Ares:

How's your wrist? Did you go to the hospital and have it checked?

It was his first text for me. I screen captured it thinking I would send it on our
group chat. Kaya lang natigilan ako. Why don't I... just delete it and pretend he
didn't text me? After all, my sisters don't care about my injury.

More importantly... should I reply to him?

Hindi ko alam. It's good to torment him and keep him curious. That way, we could
get even for today. Pero babagabag nga ba sa kanya iyon o courtesy lang ang
pagtatanong niya? Para kunwari kahit paano nag-aalala siya.

The message was opened and on his end, he probably knows I've seen it. My eyes
widened when I saw that he's typing for another message.

Ares:

I'm sorry if I judged you immediately. It wasn't your fault.

Namilog ang mga mata ko habang binabasa ang mensahe niya. Hindi ko alam bakit
nangingilid ang luha ko.

I put my phone down, not wanting to think further. At kung babagabag nga sa kanya
na hindi ako magre-reply, hindi nga ako magrereply. I won't tell my Ates about his
texts because for sure they'd ask me to reply to him. I won't!

My phone vibrated again.

Ares:

Please have your wrist checked. Or you can put hot compress on it.

Damn you! If there is any opportunity to hurt you, I will do it whatever it takes!
Kabanata 4
Kabanata 4

Job

"Babayaran ko na," I insisted.

Nahihiya ako na nagvolunteer si Lukas na siya ang um-order. We went to a fastfood

chain since we don't have enough time to be in a restaurant. May pasok na kasi
kaming pareho mamayang twelve-thirty.

Siya ang um-order at naghintay ako sa lamesa. Magbibigay sana ako ng pera kanina
noong umalis siya at pumuntang counter kaso nagmamadali siya. Ngayong nariyan na
ang pagkain, babayaran ko sana pero tumanggi naman siya.

"Hindi na, Relani. That's my treat for you."

"P-Pero-"

He chuckled. "I wanted to go with you in a restaurant but I know our time is
limited. I guess it's not a good idea to have these dates in the middle of our
classes, huh?"

My lips parted a bit and my face heated. Date?! He considers this as a date?!

"Uh... Uhm..."

He chuckled again. Naupo siya at nilapag ang aming mga pagkain. "Pasensiya na."

"No... There's no problem. Uhm... I guess I'm just shocked that you consider this
as a date. I... I mean it's nice that you consider this as a date."
"We should go out sometimes. Iyong hindi naman dito sa eskuwela. Para mas mahaba
ang oras natin."

"S-Sure! I would love to!"

It was so dreamy. Hindi ko alam kung bakit hindi ko naman naisip na makipagdate nga
sa kanya sa labas ng eskuwela. O hindi kaya'y talaga lang inisip kong imposible
iyon. To be asked by Lukas on a date, without the help of Jane made it all more
special.

"I can't have it this weekend. How about the next?" si Lukas nang napag-usapan
namin ang date na tinutukoy niya.

Kinagat ko ang labi ko at naalala na ipagpapaliban lang namin ang weekend na ito
dahil sa nangyari noong nakaraan. The next weekend, I will be back on my mission.

"W-Wala rin ako niyan, e."

"Oh! Well, let's just plan next time. Siguro naman makakapagsabay pa tayo ng lunch
next week? O busy ka ba kasama si Lana?"

"Ah, hindi. Just text me. Lana is busy. She went to lunch with someone, too. So
it's really okay."

Hindi matanggal ang ngiti sa labi ko buong araw. Kaya nang nagkita kami ni Lana at
napansin niya iyon, agad niya akong tinukso.

"Anong mayroon? Nahalikan mo na?" Lana teased.

My brows furrowed at her. "Nahalikan? Hindi naman."

"Oh!" napawi ang ngiti niya. "Then why are you smiling like an idiot?"

"Really, Lana? Kapag nahalikan ko ba si Lukas, doon lang dapat ako sasaya?"

Nag-isip siya saglit bago nagkibit nang balikat. I shook my head in dismay with my
bestfriend's opinion. Halata na iyon nga ang pinapaniwalaan niya.

"O... kayo na?"

"Hindi. Masaya lang ako na he considered it a date."

Nanatili ang kuryosong mukha ni Lana, para bang hindi niya maintindihan bakit ako
excited dahil doon. I rolled my eyes.

"Lana, this is how you will feel if you really like someone. Maliit na bagay lang
para sa'yo pero tuwang tuwa na ako kasi gusto ko siya."

"Hmm. Kung sa bagay. I just remember some of my past dates naming a fastfood snack
a date and I shrugged it all off like it's nothing. Anyway... tapos?"

"Sabi niya mas maganda raw sana na hindi sa schooldays ang dates namin kaso wala pa
kaming napagkasunduang dates kasi pareho kaming busy." I smiled a bit thinking of
the progress.

It's not bad, huh? Iniisip ko kung mangyayari ba ito kung hindi ko sinunod sina Ate
Ava at Jane? Siguro hindi. O kung mangyayari man, hindi naman ganito ka smooth. I
wonder if Lukas wondered why Jane is bugging him about me? I should ask next time.
Medyo naging abala si Lukas sa sumunod na araw kaya hindi na muna kami ulit
nakapagsabay ng lunch. However, I felt so good when he texted me about his schedule
and asked me if we could eat lunch together next week instead.

Kaya naman dalawang linggo yata akong masayang-masaya. I didn't mind my sisters'
plans. Tingin ko, walang makasisira sa mood ko dahil kay Lukas.

"Nope. She just gave me your number and told me I should text you. Nahihiya pa nga
ako noong una. I never thought you knew me," si Lukas.

My eyes widened. "Of course, I know you!"

He chuckled. "Doesn't seem like it. You don't see me sometimes, back in high
school."

Natawa ako at nalugod sa sinabi niya. "I see you all the time. At... pinapanood pa
nga kita tuwing may game ka."

"Really?"

It feels like nothing could go wrong the whole week because of my happiness. Kahit
pa noong nakikinig na ako sa gagawin ko kay Ares sa araw na iyon.

Hindi nagsampa ng kaso iyong babae ni Ares. Bukod sa minor pa ako, walang
ebidensiya sa paratang niya. I could sue her or the management but I let it pass.
Nasa field kami noong nangyari kaya parehong wala'ng ebidensiya sa paratang niya at
laban ko.

Ares texted me again, telling me that his girlfriend won't sue and would like to
apologize for what happened. Pero dahil masyado nga akong naging masaya, hindi ko
na inisip na big deal iyon. Hindi ko na rin ikinuwento kina Ate dahil ayaw ko nga
na mageply sa kanya.

"Iyan lang muna sa ngayon. No need to push it more since what happened the last
time, for sure he's still off with you."

Tumango ako sa sinabi ni Ate Ava.

"Mamayang gabi na lang tayo magkita at may party kami na dadaluhan ngayong hapon sa
bahay ng kaibigan, okay?"

Tumango ulit ako at naisip na tawagan na lang si Lana mamayang hapon, kung wala na
nga akong gagawin ay mas maganda sigurong yayain ko siyang manood na lang ng sine.

Hinatid ako ng driver sa parehong coffee shop kung nasaan si Ares tuwing Sabado.
Alas siyete y media pa at naroon na ako. Naroon na rin siya at hula ko'y hinihintay
muli ang babae. I rolled my eyes and glanced at him while I was on the counter.

He seems busy with a blueprint he's reading. He glanced my way and his eyes
remained. Nag-iwas ako ng tingin para magdesisyon na kung ano ang bibilhin. I
should get some iced tea. If his girlfriend is here, I might leave earlier than
expected. Maiintindihan naman iyon nina Ate Ava at Jane dahil na rin sa nangyari
noong nakaraan.

I ordered. Habang naghihintay, bigla akong kinabahan.

Buong linggo masayang masaya ako tapos ngayon parang natigil ang lahat ng iyon. I'm
bothered because of the situation I'm in. I never thought this could ruin my happy
disposition. It's just an interaction, Relani. Come on! I don't care what he thinks
about me! I don't care if he's annoyed or what! I just need this interaction.

Nang natanggap ko na ang order, nilingon ko ulit ang banda niya at nakitang
nakatingin pa rin siya sa akin. I sighed and slowly walked towards his table even
when I didn't want to. Kung sa ibang pagkakataon, kaya kong maupo sa harap niya
pero sa ngayon tahimik kong pinili ang malapit na lamesa at huwag na muna siyang
kulitin pa.

I saw him watching my tray as I put it down on my table. I glanced at him before
sitting down. Umangat ang tingin niya sa akin at itinabi na muna ang binabasang
blueprint.

Wearing a white t-shirt, dark jeans, and black boots, his eyes remained with me as
I calmly sat on my chair. I wanted to smile so bad but I couldn't do it genuinely.
I probably look constipated. If it was obvious, it didn't seem like he noticed it.

"How's your injury?" he asked.

Nagulat ako. Isang linggo lang ay naayos na ang sakit sa palapulsuhan ko. Tatlong
araw pa lang, wala na naman talaga pero inabot ng isang linggo para makalimutan ko
na may injury nga ako. Kaya naman ngayong dalawang linggo na ang lumipas, hindi ko
na naalala iyon.

"It's fine."

"Did you have it checked in a hospital?"

"Hindi na kailangan. I get injured in swimming and it heals in no time. No need for
a doctor's advice."

Napatingin ulit siya sa kamay ko. I used it to pick my iced tea up. I cleared my
throat when I noticed that his eyes really remained on it.

"Ikaw lang?"

Napatingin ulit siya sa akin. Tumango siya at napalunok.

"I expect your lawyer has received the apology letter from Regine. I texted you
but... I'm not sure if you received it."

"I've read your texts," sabi ko nang walang pag-aalinlangan.

Natahimik siya, nakatingin pa rin sa akin.

"Dami ko lang ginagawa kaya hindi na nakapagreply. At alam ko na naman na hindi

niya itutuloy ang kaso dahil wala naman akong kasalanan. I just didn't expect her
to write me an apology letter. The way she got mad, I don't think she'd be able to
lower her pride and say sorry."

Mas komportable na ngayon dahil sa pag-uusap, nagbuntonghininga ako.

"She won't come here. I have a project to finish. This is not about my masters,"
aniya sabay sulyap sa laptop sa harap niya.

Napakurap-kurap ako. Walang nagtatanong pero sige, puwede na. Nagtanong nga naman
ako kanina kung siya lang ba. That's a valid answer.
"I was here last week, too, to finish a project..." he trailed off a bit.

Napakurap-kurap ulit ako. "Kumusta nga pala siya? Hindi ko nakumusta sa lawyer
namin, pero I'm curious now. Is she alright?"

"Yup. She was out of the hospital the next day."

Tumango ako at uminom sa iced tea habang nakatingin kay Ares. Ares' eyes stayed for
a while, too, before he continued looking at his laptop.

Inisip ko kung ano pang magandang sabihin. Gusto kong magtanong tungkol sa sinasabi
niyang proyekto kaso nadi-distract ako dahil panay ang sulyap niya sa akin. Sa
huli, siya muli ang nagsalita.

"I... texted you about my apology. Did you receive it, too?"

"Yeah. Well, thanks for apologizing," I said a bit bitterly thinking about it.
"Pero ayos lang. It really isn't a big deal to me." I smiled to hide my bitterness.

Muli niyang inabala ang sarili sa mga dokumentong kinuha. Pabalik balik niyang
tiningnan ang pangalawang pahina pero mukhang may hindi siya maintindihan.

"Expecting someone?" he asked as he glanced at me again.

Umiling ako. "Just having an iced tea fix. Why?"

Umiling din siya. "Nothing."

Muli niyang binalikan ang mga papel na para bang may hindi siya naintindihan.

"How 'bout you?" I probed since he started it.

"I'm not expecting anyone. I'll... go after I finish this."

Napatingin ako sa hawak niya.

"Para sa masters mo?"

Nagkatinginan kaming dalawa. I blinked twice and I realized he's already told me
it's not for his masters. I am not very attentive! I should be since I am supposed
to like him, right?!

"Hindi. Para sa project sa kompanya."

"Oh, right!" I said thinking about storing that one in my long term memory.

Gusto ko siya kaya dapat naalala ko lahat ng sinasabi niya!

"So after this... you're going to your company?" bawi ko.

"I'm going to the site," muli niyang tiningnan ang mga dokumento.

Kanina pa siya riyan at mukhang hanggang ngayon, hindi niya pa naiintindihan, ah.

"Where? Iyong sa Makati na project n'yo?"

"Uh... yeah."

I smirked and realized I should make some move. Wala rin naman akong gagawin
mamayang hapon kaya bakit hindi ko na lang pagbutihin 'to? After all, I am happy
with my relationship with Lukas. I should do more for this mission.

"Puwedeng sumama?"

He shifted a bit and his brows furrowed.

"Don't worry, I have my driver. Hindi na ako sasabay sa'yo."

"No..." he said straightly.

"I've always been curious with the work in your company. Lagi ako sa site ng
kompanya namin noon, kaya medyo may alam ako. I just never visited any Riego sites.
Please?"

"Hindi puwede. Bawal ka roon."

Nagtaas ako ng isang kilay. "Why? Because I'm still young? Hindi naman bawal sa
kompanya namin, ah? Basta hindi lang sa delikado na lugar. I just wanna see. You
don't have to come with me. I won't bother you. I just need a pass and I'll visit
for like thirty minutes... and I'll go."

"No..." He shook his head.

I pouted. "You still think I'll cause any disaster there? Or do you think... I'm
spying your company so I could make ours better?"

"No, I think it's not a good place for you."

Ignoring his answer, I continued. "Ayos lang. I hope you didn't apologize for
judging me weeks ago if you will just judge me again."

"Hindi kita hinuhusgahan. Ayaw ko lang na naroon ka dahil delikado ang lugar na
iyon," agap niya.

I looked away and sipped on my iced tea. Hindi ko maitago ang muling pagkulo ng
dugo ko sa kanya. Ang bilis ko talagang mairita sa kanya. Siguro dahil nauna na ang
iritasyon ko noon. Didn't want to further convince him about it, and take another
hard rejection, I continued sipping on my iced tea.

Pagkaalis ko rito, tatawagan ko na si Lana at manonood na lang talaga kami ng sine!

Bakit ko ba naisip na sumama sa kanya?!

"Fine..." napapaos niyang sinabi. "You can go there but you must stay in my office
while I roam around and check some things."

Hindi ko gustong matuwa kaya nagpatuloy ako sa pagtingin sa malayo kahit pa medyo
natutuwa na nga.

"You can be there only for a while. Uuwi ka na pagkatapos mong makita saglit ang
site at makapagpahinga saglit sa opisina ko. Hindi ka sasama sa akin kung may
gagawin ako."

I cleared my throat and slowly looked at him. Hindi ko na napigilan ang ngiti ko.

"Of course! What time are we leaving?"

"If you can't wait, you don't have to go. I have to finish these so it will take a
while."
I smirked. "Ayos lang. Maghihintay ako. I'll order food later after this iced tea."

Nagtagal nga siya at ayos lang naman. Kumain ako at nag chat na rin sa group chat
namin. Ibinalita ko sa grupo ang tungkol sa nagawa ko at natuwa ulit sila. Naisip
ko kung ano naman kaya ang paglalakad sa akin ni Jane kay Lukas dahil sa ginawa
kong ito!

Ava: Ask him if they're still together!

Ako: Hindi niya nga girlfriend 'yon, Ate. Ilang beses niya nasabi sa akin.

Jane: Niloloko ka lang niyan. Siguraduhin mo na magkaaway sila.

Ako: Magkaaway? E, partner niya raw iyon sa masters niya kaya mahirap 'yan.

Jane: Kaya mo 'yan, Relani!

Ava: Make the girl jealous! Para ayawan niya si Ares!

Ako: But she's not here right now! How can I do that? Besides, I don't want to see
that bitch again.

Ava: Hindi ko sinabing ngayon. Maybe next time you'll see her again so make her
jealous. For now, just fish more information about Ares' relationship and that
girl. Better ruin her on him. Ang pinakamaganda kung magagalit si Ares sa babaeng
iyon, kaya gawin mo na!

Ang hirap naman. Ang tanging nakakapagpakalma sa akin ay ang maisip na hindi pa
naman iyon ngayon. Siguro makakahanap pa ako ng paraan para magalit si Ares kay
Regine. Sa ngayon, titingnan ko muna kung paano makakatulong ang pagsama ko sa site
nila sa mga susunod ko pang gawin.

"Let's go," he said coldly after cleaning his table.

Tumango ako at tumayo na para sumunod sa kanya sa labas. Nagkatinginan kami nang
kinuha niya ang susi sa sasakyan niya sa bulsa at pumarada naman sa harap ko ang
SUV namin. Pumasok ako roon at pinahintay ang driver sa kanyang sasakyan.

My eyes widened when I saw an old sedan as his car. Bahagya pa nga akong natawa.
Ares... Riego... riding that vehicle?

Wala namang problema roon pero hindi lang ako makapaniwala na ang isang lalaking
anak mayaman, Riego, ay ganyan ang sasakyan. I thought he'd drive a Maserati or
something.

Hindi na ako naghintay na bigyan ng hardhat. Sinuot ko na iyon dahil ganoon din
naman ang protocol sa amin.

The high rise residential condo towers in front of me look so majestic, even when
they are unfinished. Namamangha ako habang pinagmamasdan iyon. Hindi pa kami umabot
sa ganitong lebel ang mga high rise namin. this is probably sixty levels each? Our
highest are just fifteen floors. Mas marami kaming residential subdivisions sa mga
probinsiya. Condos, not so much.

"This is high end, right?" namamangha kong tanong.

"Yes, it is."
Tumango ako. "Kung sa bagay, it's in the very center of this commercial city. It
has to be high end. There is no room for low cost condos in these places. Our
highest towers are in Mandaluyong and Taguig. Simula nong namatay si Dad, wala na
masyadong ganito at mas nag concentrate sa provincial subdivisions..."

Nilingon ko si Ares at nakitang may hardhat na rin siya. I smiled watching his
different colored hardhat, knowing it's a symbol of him being an engineer.

"Kailan matatapos 'to?"

"In a year..."

"Whoa!" namamangha pa rin ako.

I stayed there watching the giant unfinished towers in awe. Nang natapos ay ngumisi
ako at nilingon siya. Nakahalukipkip siya sa likod ko at tila ba hinihintay na
matapos akong mamangha.

"There's food in my office. You can stay there while I inspect some things."

"Puwede bang sumama?"

"Hindi ba nagkasundo na tayong dalawa?" agap niya bago ko pa malambing.

Watching his serious expression, I guess I should stop. Malaking bagay na na sinama
niya ako rito kahit halatang ayaw niya kanina.

"Alright. Hihintayin ba kita na matapos sa inspection o..."

"You can just text me if you wanna leave earlier. Matagal pa 'to kaya mas mabuting
umuwi ka na pagkatapos mong kumain at magpahinga."

"Hindi ka kakain kasabay ko?" malambing kong subok.

Umiling lang siya. I pouted and realized I've done enough. Ubos na ang three wishes
ko sa genie. I should settle for that.

"Alright, then... Take care on your inspection..." I smiled happily at him.

Nanatili siyang seryoso at halos pa nga iritado bago iniwas ang tingin sa akin.

Pumasok na ako sa opisina at nagpahinga na roon saglit. May iilang mga tao roon
pero tahimik lang at hindi na nang-usisa kung sino ako. Mas abala pa sila sa
trabaho. May pagkain nga na nakahanda roon kaya kumain na rin ako. After a while I
went to Ares' swivel chair and rode it a bit.

Sinubukan kong buksan ang computer niya pero dahil may password, alam kong hanggang
doon na lang ako.

relaniynessadealba - I typed in for fun but it says error so I turned it off again.

Not wanting to leave yet, I decided to stand up and go to the door. Sinungaw ko ang
ulo ko sa pintuan at nakita sa malayo si Ares. May kausap siyang babae!

I squinted. My vision is still perfect but he's really very far so I need to
squint! Nakita kong naka mini skirt ang kausap niyang babae. Puti rin ang hardhat
noon!

Dali-dali akong lumabas at naglakad. Hindi nila ako nakita dahil abala sila sa
tinitingnang dokumento. Nagtago ako sa isang nakaparadang mixer at muling sinungaw
ang ulo sa gilid. Mas malapit na ako ngayon at namilog ang mga mata ko nang nakita
ko ang pagngiti noong babaeng kasama at ang malamyos niyang pag-ayos sa buhok ni
Ares!

Nakita ko rin na ilang beses niyang hinawakan ang braso ni Ares!

Mabilis kong kinuha ang cellphone ko para magreport!

Ako: Sigurado ba kayo'ng iyon talaga ang girlfriend ni Ares? Bakit may kalampungan
siyang iba ngayon dito?

Hindi ko na hinintay ang sagot lalo na nang nakita kong naglakad ang dalawa patungo
sa isang pang opisina sa malapit!

The woman looked flirty and I'm sure there's something going on! At least Auntie
Regine wasn't very touchy with Ares! This other Auntie seems like she's comfortable
enough with him!

Mabilis nga akong sumunod. Nakita ko pa na nagmamadali sila. Hinawakan na noong

babae ang kamay ni Ares para lang sumunod ito agad sa opisina. Halatang excited at
gigil!

I put my phone into silent mode because their replies started. I sprinted on the
next mixer and waited for a peaceful moment before I sprinted again nearing the
office! May kaunting bintana roon na may blinds sa loob. May siwang nga lang na
kaunti kaya may matatanaw pa rin ako kahit paano.

Nagtago muna ako saglit sa gilid ng bintana at sinubukang makinig pero wala akong
marinig. Sound proof yata ang mga offices nila.

Ava: Sino? I-picture mo! Baka kilala namin?

Jane: Hindi, e! Iyon talaga ang girlfriend niya. Kung sino man 'yan, baka kabit
'yan!

Vickie: Sigurado ka ba riyan, Relani?

Slowly, I went to the window. Hinanap ko ang siwang at nawindang ako sa natanaw!

I caught my breath as I looked away. Uminit ang pisngi ko at bahagyang nanginig ang
kamay dahil sa nakita!

Nakatalikod si Ares at sa harap niya, nakaluhod ang babae! Muli kong tiningnan pero
isang segundo lang talaga ang kaya ko! Lalo na nang nakita ang mahalay na itsura ng
babae na nakatingin sa kanya habang nakaluhod doon!

I fucking know what they are doing!

Tumakbo na ako bago pa ako mabuking nino man. Hindi ko kakayanin na malaman ni Ares
na nakita ko iyon!

I typed in fast while I was running back to Ares' office.

Ako: She's giving him a blow job!!!

Ava: What?!
Vickie: Take a picture!

Jane: Are you serious?!

Kabanata 5
Kabanata 5

Race

Kanina pa ako nakarating sa office ni Ares pero hinahabol ko pa rin ang hininga ko
dahil sa pagtakbo. Sinamantala ko ang kanyang swivel chair para makapagpahinga.
Inignora ko muna ang mga chat nina Ate Ava at Jane at mas inisip ang pagti-text sa
driver para makaalis na ako rito!

Uuwi na ako! Sapat na siguro ang impormasyong nakalap ko para sa araw na ito.

Nanlamig ako nang muling naalala ang ayos nila. Although the office is
airconditioned, I'm sweating not just from all the sprinting, but also from the
image that wouldn't go away on my mind!

Hinawakan ko ang dibdib ko habang kinakalma ang sarili. Unti-unting luminaw ang
paningin ko at pupulutin na sana ulit ang cellphone para makapagtext na sa driver
nang nahagip ng tingin ko ang isang nakatuping note malapit sa iilang dokumento
roon sa lamesa niya!

"I missed you so... Love, Blakely."

Namilog saglit ang mga mata ko bago ko pinulot ang cellphone. Tumayo ako, inayos
ang swivel chair bago kalmadong nagtipa roon. Inuna muna ang group chat bago ang
driver.

Ako: Look for an engineer of their company with the name Blakely!

Ako: I saw a note on his table with a dedication from a girl named Blakely!

Jane: Gotcha! I'll look into it.

Vickie: Blakely? Ardiente ba?

Ako: Walang apelyido.

Vickie: Pero hindi 'yon engineer, e. But I know she's a friend to the Riegos. That
might be her! Her name isn't really that usual!

The door opened and it revealed Ares. Mabilis kong binalewala muna ang group chat
para makatawag na sa driver ko. Nakatingin ng diretso si Ares sa akin gamit ang
madalas niyang iritadong itsura. Sinigurado ko namang hindi niya nahahalata ang
pandidiri ko sa kanya.

Just like that, you're finished? Ilang minuto lang ba ang lumipas nang tumakbo ako,
nagpahinga, at tumayo galing sa swivel chair. Probably three minutes? My face
heated and my hands went cold when I realized that he must miss her so!

I don't actively think of worldly things but right after what I've seen, I don't
think I can stop myself anymore! Wala rin akong karanasan pero maraming karanasan
si Lana sa mga lalaki at sa kanya ako nakakakuha ng ideya!
"Sige po. Thank you. Maghihintay ako sa labas ng opisina," sabi ko sa driver ko.

Napalapit na si Ares sa akin. I expected him to have some weird smell from whatever
fluid that is. Wala naman pero ayaw ko na ring maamoy, kung meron man!

"Thanks f-for today. Uuwi na ako. Inaantok na ako, e."

He nodded and swallowed hard. "Tapos ka na bang kumain?"

"Uh. Oo. Oo!" medyo natataranta ako pero nabawi ko naman.

"Ihatid na kita sa sasakyan n'yo."

Hindi na ako nakipagtalo. Tahimik na akong lumabas, nararamdaman ang paulit-ulit na

pagvibrate ng cellphone ko habang pumapasok sa sasakyan. Tiningnan ko si Ares nang
nakapasok na ako at kinawayan siya. Tipid akong ngumiti. He nodded seriously and
waited until our SUV ran its course.

Nagmadali naman akong tumingin sa group chat at nakita na may picture na roon si
Blakely. Ibang babae iyon. She's a socialite, probably Ares' age. Hindi raw
nagtatrabaho at madalas lang nag mo-modelo at present sa social gatherings!

Jane: I remember that girl! That's Ares' ex! Naghiwalay lang nang ipinagkasundo
'yang babae sa prinsipe ng isang Southeast Asian country. She got away from the
fixed marriage and now back home!

Vickie: Oo. Siya 'yon! Pero hindi 'to engineer!

Ako: Hindi 'yan 'yon!

My goodness! Would that mean that the engineer is different and this Blakely is
another woman?!

I gritted my teeth thinking about how I think he's so honorable and now it turns
out... he's got plenty of girls. Tama nga siguro si Jane. At mukha pang mas malinaw
na ngayon ang nangyari sa dalawa... niloko nga siya ni Ares!

"So sino ang sinasabi mong nagblow job sa kanya?" si Ate Ava nang nakauwi na kami
kinagabihan.

Hindi ko na naaya si Lana dahil umuwi na ako ng diretso sa bahay. Imbes na

matatagalan pa sina Ate sa party, umuwi rin sila ng mas maaga para lang makitsismis
sa akin.

"Hindi ko alam, Ate. May note kasi akong nakita sa desk niya kaya inisip ko iyon si
Blakely. It says I missed you. I thought they met because of that note."

"Hindi, e. I searched online on their roster of engineers and there was no Blakely
on it. Unless kung kailangan ng masterlist sa whole company nila, wala roon," si
Ate Ava.

Kinagat ko ang labi ko. "Susubukan kong magtanong sa kanya next time. Kahit
pangalan lang."

Kaso... paano ko itatanong iyon? Ni hindi niya alam na lumabas ako ng opisina at
nakita ko silang dalawa! Kung sasabihin ko iyon, baka pa magduda siya na nakita ko
ang ginawa nilang kababalaghan!

"Blakely is probably Blakely Ardiente. Wala nang iba 'yan," si Ate Vickie naman.
"Don't mention Blakely to him yet. Find out first about that engineer, para hindi
halata," si Ate Ava.

I nodded.

"Whoever that engineer is, I'm sure third party siya noong girlfriend niya."

"Si Regine?" I asked.

Ang daming involved na babae, ah? At nasisiguro kong marami pa 'to. But for some
reason, even after watching that blow job thing on their office, I'm kind of
bothered with Blakely Ardiente. Siguro dahil sa lahat ng alam kong babae ni Ares,
iyon na siguro ang pinaka... bagay sa kanya.

Well, if he's an asshole... I'm not sure.

"Paano ba nangyari ang blowjob? Lumuhod na lang bigla ang babae?" usisa ni Ate
Vickie.

It was a pain in the ass narrating what I've seen. Hindi man nagtagal ang tingin ko
roon, pare-pareho kami ng konklusyon.

"The Riegos are just really oozing with so much sex appeal. And Ares, even with his
serious and nerdy demeanor, para bang alam mong may itinatagong kulo. Kumpara kay
Hades na unang tingin pa lang, wild na. Nasisiguro mo pa ring ganoon ang kapatid
kahit tahimik..." si Ate Vickie, malalim ang iniisip.

"Obviously. Isn't that why Jane got hurt? Because he's good and he's an asshole!"

Napakurap-kurap ako. "May nangyari sa kanila ni Jane?"

"Well, we don't want to ask her that. It's too personal. Pero may palalampasin ba
si Ares kung alam niyang patay na patay ang babae?" si Ate Ava.

Napaisip ako. He knows I like him, right? I confessed to him that very first day.
Ibig ba noong sabihin... hindi niya rin ako palalampasin? Dahil... patay na patay
ako sa kanya?

I wonder.

"I'm sorry, mayroon ulit akong gagawin sa weekend, Lukas," nahihiya ko nang tanggi
sa kanya.

"No, it's cool. Okay lang. No need to apologize, Relani," he said shyly.

I smiled guiltily.

Dahil sa nangyari, sunod-sunod ang plano ng grupo kaya mas lalo akong walang
panahon para makipagkita kay Lukas. Na-guilty tuloy ako. Inisip ko na puwede ko
naman siyang kitain pagkatapos mismo ng mga gagawin. Siguro ay dapat kong gawan ng
paraan iyon kalaunan. Hindi puwedeng ganito.

"I'm really sorry."

"No, Relani. Actually, I'm already very thrilled eating lunch with you these days.
Kung busy ka, ayos lang."

He's so sweet, kind, and understanding. Exactly what I want in a man... I smiled at
him and slowly realize that my feelings for him might be getting all serious.

Dahil doon, mas naging aktibo pa ako sa ginagawa namin. Pakiramdam ko utang ko kay
Jane ang lahat ng iyon kaya mas lalo kong pagbubutihan.

"Ang Kuya Bernard mo ba?" si Tito Bernardo nang napansin ang paglapit ko sa kuwarto
ni Kuya Bernard.

I cleared my throat and looked away before nodding. He smiled with his crooked
teeth.

"Nasa labas pa, hija. Pero puwede ka namang sa loob maghintay. Halika..." aniya at
umambang bubuksan ang pintuan.

Umiling agad ako. "Ah, hindi na po, Tito. Hihintayin ko na lang si Kuya sa sala..."
natataranta kong sinabi.

He smiled. Bahagya nang nakabukas ang pintuan. "Sige na. Puwede naman dito sa loob
na maghintay. Hindi naman magagalit ang Kuya mo. At kung gusto mo, sasamahan pa
kita."

I repeatedly shook my head. Not wanting to do that whatever happens.

I always find Tito Bernardo creepy. He's friendly and kind to me, alright. But I am
not sure if I am imagining it or what but I do find him creepy. Kasing edad lang
sila ni Mommy, hindi hamak na mas bata kay Daddy, pero hindi ko alam kung bakit
hindi ako kailanman naging komportable sa kanya.

Hinawakan niya ang kamay ko at bahagyang hinila sa loob ng kuwarto ni Kuya Bernard.

"Ano ba ang sadya mo sa Kuya mo? Halika at sa loob na natin pag-usapan."

Kumunot ang noo ko at pahaklit na binawi ang kamay. Napansin ni Tito Bernardo iyon
at bahagyang dumaan sa mukha niya ang pagtataka.

"Hindi na po, Tito. Sa baba na ako maghihintay," medyo iritado kong sinabi.

Nagmamadali akong bumaba. Sa hagdanan ay nakasalubong ko si Kuya Bernard.

Napabuntong-hininga ako. I felt relieved somehow.

"Ano?" he asked when he noticed my panic.

Nilingon ko muna ang pinanggalingan saglit bago siya hinarap. Kinalimutan ko ang
tagpo namin ni Tito Bernardo, isa sa marami na pinakaayaw ko.

"Kuya, may race car ka ba? Manghihiram sana ako."

"Mayroon. Bakit? Magri-racing ka? Marunong ka bang magdrive?"

"Oo, Kuya. Marunong ako. Gusto ko lang mag practice at gawing hobby ang racing."

He nodded without a care.

"Titingnan ko. Kailan mo kailangan?"

I smirked, my plans coming true.

"At nagpaalam ka ba kay Tita Beatrice?"

"Magpapaalam pa pero papayag si Mommy. Hindi naman lagi, e."

It was successful. Una nga'ng ayaw ni Mommy ang gagawin ko pero pinasama niya ang
driver at nangako ako na nariyan iyon habang magmamaneho ako. Ilang araw ko pang
kinumbinsi si Mommy dahil tutol siya. Si Tito Bernardo lang ang dahilan kung bakit
siya pumayag. I should thank him for that but his creepy smiles would always make
me feel uncomfortable. I'd rather ignore his kindness than feel this way.

Wala akong pakealam sa matanda kong driver na nag-aayos ng seatbelts sa tabi ko.
Nagkaroon na rin ako ng full gear sa tulong ni Kuya Bernard. Tuwang tuwa sina Ate
Ava, Ate Vickie, at Jane sa ideya kong iyon.

Nauna ako sa track. Nakita ko si Ares na pababa sa bleachers, medyo basa pa ang
buhok, at nakababa pa ang suit. Pinagmasdan ko siyang nakikipag-usap sa ilang
kaibigan. He smirked a bit. I blinked twice, medyo naninibago na makita siyang
nakangiti. Napawi rin agad at kunot na naman ang noo, gaya ng madalas.

He went to his car and put on his helmet before turning up his suit.

Hindi ko alam kung kinakalawang ba ang driving skills ko o talagang dati pa man ay
hirap na ako. O puwede rin naman sigurong naninibago ako sa race car ni Kuya
Bernard, pero hindi ko ma timing ang pagmamaneho. Madalas lang magsalita ang driver
na tumutulong sa akin para pagsabihan ako.

"Manong, baba ka muna..." I said.

"Pero bilin ni Ma'am na sasamahan kita-"

"Isang lap lang naman, tapos tapos na ako. Sige na, please, please Manong..."

Pinanood ko ang pag-alis ni Ares. Nag-eensayo siya dahil kadarating niya lang
samantalang isang oras na akong pabalik-balik dito sa track.

Umiling si Manong bago unti-unting tinanggal ang seatbelt niya. I smiled.

"Isang lap lang, ah. Ako ang mapapagalitan ni Ma'am Beatrice kung may mangyari
sa'yo. Baka pa ito ang ikasisisante ko."

"Hindi, Manong. Promise!" I said with my hand up for a swear.

Tumango siya at lumabas. S'yempre hindi ko naman hahayaan iyon na mangyari kay
Manong. Kaya naman matagal pa bago ako nagdesisyon na sabayan si Ares.

Pangatlong lap niya na nang nagpasya akong sabayan siya sa pang-apat. Lalo na dahil
tumigil ang iilang kasabayan niya at mas maluwang ang race track dahil doon.

I stepped on the gas when he passed the starting point. Nasabayan ko siya ng ilang
segundo pero naiwan ako nang lumiko. Hindi ko pa gaanong gamay iyon pero kahit
paano, marunong naman!

I gained acceleration, wanting so bad to get his attention. Iyon nga lang, muntik
ko na siyang nabunggo dahil hindi ko makontrol ng maayos ang sasakyan! Kung hindi
siya tumabi at nagbigay, baka pa tuluyan na nga akong naaksidente.

Feeling a little more confident this time, binaba ko ang salamin sa banda ko para
makita niya. Nakasarado ang sa kanya pero alam kong matatanaw niya ako. Magkasabay
kami at medyo mayabang na ako nang napansin ang pagiging consistent ng bilis at
medyo gamay ko nang pagliko.
His window opened and I saw his eyes looking shocked while I laughed.

"Ayos ba?" sabi ko kahit na alam kong hindi niya ako naririnig.

He looked in front. Nagulat ako ng unti-unti niyang niliko ang sasakyan at binangga
ako ng pagilid! Hinawakan ko ang manibela at nag-alala sa kaunting gasgas! Gagawin
niya pa sana pero nakita ko agad sa harap ang gusto niyang iparating. Someone
started practicing and I will run over that racecar!

Mabilis kong niliko ng kaunti ang sasakyan! My eyes widened when I realized that
Ares will run over it instead, because he tried his best to push my car away!
Mabuti na lang at magaling nga siyang magmaneho at nakaliko siya kahit crucial
moment na!

Dahil nataranta ako, medyo pilit din ang pagbreak ko. The car screeched into a long
stop. Medyo gumilid pa iyon at lumagpas sa track! Smoke from the track and the
wheels covered the whole scene. Narinig ko ang paglapit ng isang racetrack at nang
lumabas ako at nakita si Ares, doon ko natanto na siya iyon.

"What the fuck are you doing?!" he was so angry as he pulled me out from the smoke.

May rumesponde ring mga fire fighters at iilang onlookers pero nang nakita na usok
lang iyon galing sa track, at wala namang nangyari, kumalma naman sila. Nagmamadali
ring pumunta ang driver kasama ang iilang kakilala at tagapangalaga ng sasakyan ni
Kuya Bernard.

I removed my helmet. I've been sweating a lot. Kinailangan ko pang tanggalin din
ang pang-itaas na suit para lang medyo makahinga ang katawan. Ares was in front of
me, so angry.

"Why are you racing and what do you think are you doing?!"

"I'm sorry, it's an accident-"

He shook his head looking so mad. His patience is fading and he's about to explode
in front of me. No good reason will ever be accepted.

"Ayos ka lang, Miss de Alba?" ang driver na natataranta at huli nang dumating.

Pinapaligiran na ang race car ng iilang mga tagapangalaga. May iilan ding nagtanong
sa akin kung ayos lang ako. Iilang kilala ang lumapit. Naroon si Dencio at Geoffrey
na parehong nag-alala.

"I knew it was you driving. It's impossible that Bernard came back," natatawa na
sabi ni Dencio.

I smiled at him, lightening up the mood even when Ares is in front of me, still
impatient and angry.

"And Kuya would probably never go out of the racetrack, huh?"

"Next time, be with your driver, Relani," bilin ni Geoffrey habang tinitingnan ang
gasgas sa racecar ko.

Naalala ko tuloy na may gasgas din siguro ang kay Ares! At isa pa... siya ang
dahilan kung bakit hindi ako nabangga! Ibabalik ko na sana ang tingin ko kaso
nagbiro pa si Geoffrey.

"Paano ka nakakuha ng license?"

I laughed. "It was just an error. That doesn't mean I'm a bad driver-"

Hindi ko na nadugtungan dahil dumaan si Ares sa harap ko. Iniwan ang sasakyan niya
at nagmamartsa, halatang galit, palabas ng track.

I saw him stripping his suit. Wala na sa kamay niya ang helmet at siguro'y naibigay
na sa nag-aalaga ng sasakyan niya.

"Hey!" I called.

"Ares, game mamaya?" si Geoffrey nang natanaw ang dire-diretsong lakad niya.

He only waved a hand without looking back. Nagpatuloy sa paglalakad.

Bumaling si Geoffrey sa akin habang si Dencio naman at ang kausap na si Nathaniel

ay abala sa scratch ng sasakyan ni Ares.

"Sorry..." sabi ko sabay bigay kay Manong ang helmet ko. "Manong, ikaw na ang
bahala. Text na lang kita kung uuwi na ako. Ako na ang magbabayad sa gasgas. Huwag
ka nang mag kuwento kay Mommy at tayong dalawa ang pagagalitan noon."

Hindi ko na hinintay ang kumpirmasyon ni Manong. Nagmamadali na akong sumunod kay

Ares.

Ang akala ko pupunta siya sa locker room para magbihis muna gaya ng madalas niyang
ginagawa pero nakita kong dumiretso siya sa daanan patungong restaurant, naka full
gear pa.

Nagmamadali na ako pero sa bilis ng lakad niya, hindi ako makaabot. Iilan sa mga
nakasalubong niya ay bumati pero pare-parehong binaliwala niya ang mga iyon.

Hindi ko na siya tinawag. I saw him ordering on the high end restaurant's counter.
Halata pa ang pagkakataranta ng mga waiters kasi hindi na siya naupo sa isang
lamesa. Sa pagmamadali niya'y siya na mismo ang lumapit sa counter ng mga waiter,
isang bagay na walang gumagawa sa parte na iyon ng restaurant.

He was given a glass of water. I even saw how some waiter offered to put the glass
on the table. He nodded and went to the nearest one after finishing a glass.

Nakaawang ng kaunti ang labi, kunot ang noo, at mukhang problemado nang kausapin
ang waiter sa ilan pang order. Nagmadali akong lumapit at nang natanaw niya ako'y
iniwas niya agad ang tingin niya na para bang hindi naman talaga ako nakita.

I cleared my throat when I was in front of his table. May upuan doon pero hindi ako
sigurado kung papayag siya na doon ako maupo. May pakiramdam akong hindi siya
sasagot kung tatanungin ko tungkol doon.

"I-I'm sorry..."

He didn't look at me. Nanatili siyang nakaupo, nasa gilid ang tingin, at halatang
kung pipilitin ko ay pagagalitan lang ako.

"I went here last time and saw how fun it was. I figured it must be nice to try it
out."

Hindi pa rin siya nagsalita. He swallowed hard. I saw his adam's apple move. His
jaw moved, too, a sign that he's gritting his teeth. Nakakuyom ang kamao sa lamesa.
I wonder if he'd hit someone if he was so angry?
"It w-was fun to... uh... drive with you on the track. Hindi ko lang sinasadya na
magkaganoon," I chuckled a bit, making it lighter with that.

His eyes pierced through me. He licked his lips.

"You think what happened was funny?" parang mas nakakatakot na marahan ang boses
niya.

His tone was bone-chillingly cold. Ngayong nasa harap niya, nakatayo, habang siya'y
nakaupo at galit. Para akong pinatawag sa principal's office dahil sa isang
kasalanan. Tinikom ko ang labi ko at bahagyang yumuko pero unti-unti pa rin siyang
tiningnan.

"You're just seventeen, driving a race car, doing that stunt. You think it's funny?
Hmm?" mas nakakatakot ang mahina at may diin niyang boses.

"No..." I said like a guilty school girl caught cheating or something.

Hindi siya nagsalita. Sinamantala ko iyon.

"I was with my driver-"

"Was he with you when you opened your car window and tried to race with me?!" he
cut me off.

Yumuko ulit ako at umiling. Nakahawak ang kamay sa backrest ng silya sa harap ko at
halos idinidiin ang mga kuko roon. I feel miserably guilty.

"No. He was with me before, that though..." sabay angat ng tingin, iniisip na
bababa ang kasalanan dahil sa sinabi.

Hindi nga lang napawi ang iritasyon niya.

"Pinaalis ko lang para sana maipakita sa'yo na... kaya ko rin ang ginagawa mo."

My eyes drifted back at him. Nanatili ang iritadong titig niya.

"Sorry. Hindi na mauulit."

"Ares, race?" si Eugene na medyo lumapit na pala sa amin.

Ares' eyes didn't leave mine. "Hindi na ako sasali."

Kinagat ko ang labi ko at natantong ako pa ang dahilan bakit nasira ang mood niya
sa araw na iyon! Now what? Is this the end of me?! Baka ayaw niya na akong makita
pa!

"I'm sorry," I said softly.

Umalis na si Eugene at iniwan na kami roon. Kumonti rin ang mga tao sa buong
restaurant dahil magsisimula na yata ang race nila at hindi kasali si Ares doon.
Pakiramdam ko nagka-dent na ang backrest ng silya kakadiin ko ng kuko roon.

"Don't worry, babayaran ko ang gasgas sa sasakyan mo."

"You really think that's the problem?"

I bit my lower lip again. "Hindi na ako uulit..." the last card I will throw just
to save all of these.

I can't afford for this to end this way. Lalo na dahil ideya ko ito at baka pa ako
ang sisihin nin a Ate Ava at Jane! Baka mamaya siraan ako ni Jane kay Lukas dahil
lang sa kapalpakan ko!

"Hindi ka na nga uulit. I will ban you from all the activities on the track."

Hindi ko na inisip kung paano niya magagawa iyon. Does that accident enough to ban
me or it's because I'm just seventeen? O baka... dahil Riego siya.

"That's fine with me. But... I can still watch you, right?" nag-angat ulit ako ng
tingin.

Umiling siya at nagbuntonghininga. Hindi siya sumagot kaya hindi ako sigurado. Baka
tanggal na ang race track sa mga plano namin. Ayaw ko na nga'ng bumalik sa Tagaytay
para sa equestrian dahil sa nangyari last time, wala pa itong race track! That
leaves us to the coffee shop. I just hope he would be there always!

"Okay..." I said concluding his silence.

I sighed. Kasalanan ko 'to. Anong sasabihin ko kina Ate Ava. Minutes ago I felt so
cool, now I'm miserable.

"Thank you for saving me, by the way. If you didn't do that, I'd probably hit the
car in front of us. You even... endangered your life for me. Thank you," napapaos
kong sinabi.

Nakatitig lang siya sa akin, hinahawakan ang baso at nililibang ang sarili roon.
Napatitig ako sa daliri niya. His glass is moist from the cold water, and his large
fingers covered some parts of it.

"Hindi ko na uulitin pero kung... ayaw mo nang nakikita ako rito. Hindi na ako
babalik."

I waited for any mercy from him but there was none.

Bakit nga ba ako umaasa? Wala namang pakialam ang lalaking ito sa akin, e!

I pouted and moved sideways, indicating my parting.

"Sorry and thank you. U-Uuwi na ako..."

Tinanggal ko ang kamay sa silya at pagilid na aalis na. He closed his eyes, licked
his lips, and shook his head a bit. Dumilat siya at namumungay ang mga matang
nagsalita.

"Dito ka muna at magpahinga ka."

What?

"Huh?" I was genuinely shocked at this merciful Ares Vesarius Riego.

He licked his lips again and swallowed hard, his adam's apple moved.

"I said come back here and sit," may halong iritasyon na sa boses niya. "Magpahinga
ka muna at alam kong kinabahan ka sa nangyari. Magpahinga ka bago ka umalis."

Paaalisin din naman pala ako. Tumango ako at hinila na ang silya at unti-unting
umupo. I feel like a student again, scared to do anything wrong in front of some
headmaster. He looked at me, with brows furrowed and an obvious irritation.

"May masakit ba sa'yo?"

Umiling ako.

"Gumilid ang sasakyan mo. You might have some injuries somewhere."

I slowly removed my gloves then shook my head when I noticed even my hands are
clear from any injury.

"Order food and rest. Uuwi ka na pagkatapos dito."

Tumango ako na parang masunuring bata. Umiling siya at nagtawag ng waiter. He

ordered his food and then I ordered mine. Nang umalis ang waiter ay nanatili kaming
tahimik. He manipulated his phone and had some phone calls. I heard him say that
it's okay. He'll check it next week and he won't join for now. Siguro tungkol iyon
sa racing.

"Sorry. Nawala tuloy ang gana mong mag-race dahil sa nangyari..." sa maliit na
boses ang mga huling salita.

Nagkatinginan kaming dalawa. Iritado pa rin siya kaya kabado at tiklop ako. Pero...
sandali nga lang at bakit ba ako nakararamdam ng ganito? Bukod sa natatakot akong
magalit siya sa akin dahil hindi mapagtatagumpayan ang plano, bakit parang hirap na
hirap na ako ngayon sa kanya?

Kung magalit siya, susubukan ko pa rin, hindi ba? Dapat wala akong pakialam kung
magalit siya sa akin!

At isa pa, kung kinatatakutan ko ang reaksiyon ni Jane at baka sisiraan niya ako
kay Lukas, hindi naman siguro mangyayari iyon ngayong maganda na ang relasyon namin
ni Lukas!

So the hell I care about Ares Riego and his damn feelings!

"You're probably so turned off with me right now. All I wanted to do was impress
you and now... you hate me," I blurted out my lies miserably.

Napasinghap siya at kahit sa parehong ekspresyon, alam kong bahagya siyang nagulat!

"I won't come here again."

"I didn't say you can't come back here. You're still seventeen, without proper
experience. You can't race but you can watch..."

Seems effective!

"Okay," medyo malungkot pero masaya kong sinabi.

"You can race if you want to. Kapag marunong ka na at kapag nasa tamang edad ka na.
Ngayon, manonood ka lang muna."

I nodded and slowly a smile crept on my lips. "Your type of girl must know how to
race. You're so good at it."

Hindi siya sumagot. Wrong change of topic? Ang hirap mo, Ares!
"O... magaling mag equestrian gaya ni Regine?"

"What are you talking about?"

"Or... puwede ring... engineer? Gaya mo?"

He paused and watched me. Hindi kaya... iyong engineer nga ang gusto niya?

Dumating ang pagkain dahilan kung bakit hindi siya nakasagot. Ganoon pa man,
nakatitig pa rin ako sa kanya, naghihintay at umaasa na malalaman ko na agad
ngayon.

"Stop that and eat your food. I'm not done with your stunt. Hindi ako natutuwa sa
ginawa mo ngayon. After this, you're going home," he said coldly and without
another word.
Kabanata 6
Kabanata 6

Rude

Good thing it didn't reach my Mom. Hindi rin naman kasi big deal iyon. Itinago ng
driver ko pero nabalitaan nga lang ni Kuya Bernard, siguro sa mga kaibigan niya.
Hindi rin naman nagsumbong si Kuya at halos walang pakialam sa ginagawa ko.

"Hindi mo napaamin?!" si Ate Ava pagkatapos kong ibalita ang nangyari.

Hindi ko na inasahan pa na magtatanong sila tungkol sa aksidenteng nangyari. I know

that all they care about is if I've done well with my mission.

"Nahihirapan kasi ako paano ko biglang isasali sa usapan iyong engineer na 'yon!"
giit ko at iniisip iyong palpak kong pagtatanong sa kanya tungkol sa engineer noong
nakaraan.

Lumipas pa ang iilang linggo. Naging abala kami sa mga exams at ang alam ko'y abala
na rin si Ares sa kompanya nila. For some reason, I heard Hades had to be replaced
in some meetings that's why Ares isn't present in his usual hobbies. I wonder if
they are in the middle of a crisis after the Valerio scandal? Naaalala ko pa naman
na nagdiwang si Mommy at Tito Bernardo sa mismong araw na iyon. I just dismissed
the thought of them celebrating for the Riegos' downfall.

The short stop of our mission did me good. Malaking bagay iyon sa akin at
nakapagpahinga ako ng kaunti. Nagpatuloy naman kami ni Lukas sa pagsasabay mag
lunch pero hindi na muna kami nagkayayaan sa weekends dahil parehong abala sa
school.

Nang medyo lumuwang na, alam ko na naman ang sadya ng tatlo nang nakita ko silang
palapit sa akin habang umiinom ako ng mainit na tsokolate, mag-isa sa harap ng
swimming pool.

"This weekend," panimula pa lang ni Ate Ava alam ko na kung para saan iyon.

Kung sa bagay, matagal na rin naman kaya ibinaling ko ang buong atensiyon ko sa
kanila para malaman kung ano ang gagawin ko.

Ares will work on their company's project in Laguna. May ginagawa silang midrise
residential condominiums doon at katabi lang noon ang huling project ni Daddy roon.
Tapos na naman pero magkukunwari akong galing doon bago papasok sa ginagawang
project ng mga Riego.

"At next weekend, mukhang nakita ko na may break siya kaya baka nasa Tagaytay, o
Pampanga 'to. Depende sa gagawin niya," si Jane.

My jaw dropped. "Sunod-sunod ba?"

"Oo. Samantalahin na natin ngayong 'di na siya gaanong abala, unlike the last
month."

Iniisip ko pa naman matutuloy na talaga kami ni Lukas lalo na't pareho na yata
kaming wala na ring ginagawa. Paano na 'to ngayon?

Well, maybe the next weekend I won't really spend my whole day with Ares, huh? I
can go there in the morning and just go home in the afternoon for a date with
Lukas. Ganoon na lang!

"Alright," sabi ko nang nakumbinsi na ang sarili.

Hindi ko na muna sinabi kay Lukas na may ibang lakad ako sa araw na napagkasunduan
namin. Mahihirapan lang ako kung sakaling mang usisa siya. Baka pa malaman niya ang
ginagawa ko.

"Sayang! Double date sana tayo! Bakit ba late ang date n'yo? Hindi man lang lunch!"
si Lana nang binalita ko sa kanya ang date.

I smiled sweetly at her. Even with her question, I still can't hide my excitement
for the upcoming date.

"May pinapagawa pa sina Ate sa akin, e."

Lana's eyes widened. "Kay Ares na naman?"

I sighed and nodded.

"Hay naku! Kailan ba matatapos 'yan? Ang tagal naman maka move on ni Jane at
hanggang ngayon iyan pa rin ang inaalala niya."

"Ewan ko nga, e. Now we're after the engineer, Ares' colleague. Iyon daw ang third
party nila noong Regine."

"May third party? Hindi ba sabi third party si Regine ni Jane at Ares? Ang dami
namang babae nitong si Ares!"

I groaned. "Oo nga, e."

"Kung sa bagay, Riego, guwapo, at matipuno. Kahit sino naman talaga..." Lana
smirked. "Kung ako ang liligawan noon, naku!"

Kumunot ang noo ko sa kaibigan. Medyo hindi ako komportable na mukhang papatulan pa
yata ni Lana si Ares kung sakali. I actually hate the idea.

She burst out a laugh when she saw my reaction. "Ba't ka nagagalit?"

"Alam mong playboy siya, papatulan mo pa?"

"I'm a playgirl, too. So what, right? He will add value to me because he's a Riego.
Kahit ex lang na Riego, parang ang laking bagay na, e."
Hindi pa rin nagbago ang iritado kong tingin sa kaibigan. Kahit pa mukhang
nagbibiro at natutuwa pa sa iritasyon ko.

She's pretty and a good conversationalist - the reason why she gets so many
boyfriends. Hindi nga naman malabo. Suplado man si Ares pero ayaw kong isipin na
may pag-asa pa rin si Lana sa kanya.

"Galit ka?" panunukso ni Lana.

Umiling ako. "Ako ang gagawa nitong misyon, Lana. Hindi ikaw."

"Hindi nga. Sinabi ko ba na ako? Sinabi ko lang naman na magandang record ang may
ex na Riego."

"So gusto mo kayong dalawa ni Ares?" agresibo kong tanong.

She laughed. "I'm not saying that but the possibilities are-"

My blood boiled for my bestfriend. I thought about all the things we talked about.
Even the petty things. Paano kung sila ang magkakatuluyan? Sisiguraduhin kong hindi
mangyayari ang gustong mangyari ni Lana para sa mga anak namin!

"I thought you hate him for doing that to me back in Tagaytay?"

"I do. I'm just saying-"

"Don't even think about it, Lana!"

She giggled. "Galit ka talaga. May gusto ka na ba sa kanya?"

"Of course, wala! Hindi ako magkakagusto sa lalaking iyon at ginagawa ko lang 'to
para makapaghiganti sina Jane. Isa pa, arogante siya at tingin ko deserve niya ang
lahat ng panggugulo ko."

Nagkibit ng balikat si Lana.

"So don't you ever think about him."

Hindi ko alam kung bakit nagtagal ang maruruming pag-iisip na iyon sa akin. Kahit
pa binawi naman ni Lana at halata ring binibiro niya ako. Pero tuwing sinusundo
siya ng manliligaw habang naghihintay ako kay Lukas, nagtatagal ang tingin ko sa
kanya at naiisip na kung ikukumpara kami, mas confident siya sa akin. Maybe I
should develop my confidence a bit. I wonder if Ares will like her more than me?

Why am I thinking about these?

Of course, Ares will prefer any girl more than me. Ginugulo ko siya at binibigyan
ng sakit ng ulo kaya ano ngayon sa akin kung mas magugustuhan niya nga si Lana?

What an impure thoughts for my bestfriend. It's not healthy.

"Okay ka lang?" si Lukas nang nahalata ang ilang araw ko nang pananahimik.

"Okay lang." I smiled.

Nagtagal naman ang tingin ko kay Lukas at naisip... paano naman kung si Lana at
Lukas? Gusto ko lang matawa. Imposible iyon. Lana doesn't like him because she
thinks he's too kind. Lukas probably doesn't like girls like Lana.
I'm not that bothered by that.

It's Lana and Ares that's really... bothering me.

Excited ako nang dumating na sa wakas ang araw ng date namin ni Lukas. Mamaya pa
iyon pero nagbihis na ako ng maayos at iyon na agad ang iniisip ko kahit papunta pa
kami ng Laguna.

Dahil nasa site na kami, mas madali kong matatanong si Ares tungkol sa kasama
niyang engineer na iyon. Kukumustahin ko rin sila ni Regine dahil ani Jane kagabi,
nagpost daw si Regine ng isang picture nila ni Ares. So they are still meeting,
huh?

For my date with Lukas, I am wearing a cute and simple white halter dress. I have a
chanel jacket with me in case it gets cold in the cinema. Iyon kasi ang
napagkasunduan namin. We'll meet later this afternoon, have dinner, then watch a
movie.

Smiling as I was greeted by some staff on the our condos, nilingon ko ang malapit
na ginagawa pang condominium naman ng mga Riego. Kung nasaan siya ngayon.

With a good excuse about a discussion for the air rights from our spot, nakakuha
ako ng pass sa site nila at isusunod na ang pagpasok doon. Kunwari na lang hindi ko
maintindihan na mid rise iyon at hindi naman maaapektuhan ang tanawin sa condo
namin, pumayag sila at in-expect na ang pagdating ko.

My confused driver and my bodyguard looked at me from the mirror. Hindi na naman
talaga nila kailangang malaman ang mga sadya ko sa mga lakad ko pero siguro narinig
nila ang napakawalang kuwenta kong dahilan sa pagpasok sa site na iyon.

"Miss de Alba, anong isasagot kapag tumawag si Madame tungkol sa pagbisita mo

rito?"

"Pakisabi na lang na homework ko 'to, Manong."

Not that Mommy cares right now. She's busy with all of the financial reports since
it's the end of the month.

Lumabas ako sa SUV at nakitang nakatanaw agad ang mga unipormadong staff ng mga
Riego galing sa opisina nila. Inayos ko ang sun glasses ko at diretsong naglakad
patungo roon. I expected Ares to be there but he wasn't. Mali ba ang impormasyon na
nandito siya.

"Hi, Miss de Alba. I believe we've already discussed this with you late father Sir
Rodrigo de Alba. There were minutes and documents on the guidelines for the
construction here and he agreed..." sabay pakita niya sa akin ng mga dokumento.

Pinasadahan ko ng tingin ang building bago ang opisina.

"It's so hot here. Can we discuss this on your office, instead?" Iniisip na nasa
loob si Ares.

"Okay, po! No problem." Iginiya ako noong babae sa opisina.

Sumunod ang lahat ng unipormadong nanonood sa amin, lahat ng staff ay malalaki

siguro ang posisyon at purong mga engineer o architect ng kompanya. Pumasok kami sa
opisina at nakitang lahat pala sila ang lumabas at walang tao roon bago kami
pumasok!
So Ares isn't here, then?

Sayang naman. Mabuti na rin at nang makauwi na ako para sa date namin ni Lukas!

"So from here, Miss de Alba, you can see that the building is as tall as your
Enclave..." she continued.

Tumatango lang ako at hindi na inintindi iyon. Tatapusin ko na sana ang diskusyon
at magpapaalam na nang biglang bumukas ang pintuan at natanaw ko si Ares. Sumunod
na pumasok ay ang engineer na nag blowjob sa kanya noon!

I gasped and panicked a bit. Hindi ko inasahan 'to! Mahaba ang straight na buhok
noong engineer at naka maong naman ngayon, may heels pa. She looked like a beauty
queen with her outfit and hair and even with only a t-shirt, her boobs are hard to
miss!

Ngayong naalala ko, malaki rin ang hinaharap noong Regine! It seems like Ares has a
fetish for big boobs!

"Why are you here?" he asked me.

Napabaling tuloy ang mga staff sa kaswal niyang tanong. Nagtagal ang tingin ko sa
babae, matagal bago nakabawi sa kanya. Iyon ang dahilan kung bakit naunahan ako ng
staff niya.

"Sir, this is Miss de Alba. She wants to check the air rights," ang staff.

Nagtaas ako ng kilay lalo na nang nakitang hinawakan siya noong babae at may pinag-
usapan sila. Ares isn't that attentive to the staff who answered because of the
woman. May bulungang nagaganap at naiirita ako.

Sinundan ko ng tingin ang babae nang dumiretso siya sa malayong lamesa niya at agad
tumingin sa salamin, medyo inayos ang pilikmata. Ares' covered my line of vision,
the only reason why my eyes darted to him.

"What is it?" he asked.

"Like what she said, I'm looking into the air rights."

"I don't buy that reason," he said with a serious tone.

"Well, that's not my problem," sabay tingin sa paligid at hanap sa talipandas na

babae ni Ares.

He blocked my line of vision again. I saw his eyes narrowing.

"Nasaan ang lamesa mo? Ang sakit ng paa ko. Uupo sana."

Iminuwestra niya ang malapit na lamesa at pumunta ako roon, naupo sa swivel chair
at tinanaw siyang nakadungaw sa akin. My eyes drifted on the woman's table. She's
now busy with her make up.

Yumuko si Ares at itinuko ang dalawang kamay sa lamesa niya para lang mapigilan
ulit ang titig ko. Umalis na ang iilang nang-usisa at natira ang babaeng may hawak
ng dokumento tungkol sa air rights.

"What do you want?"

"Magpapahinga lang."

Mas lalo siyang sumimangot.

"Bakit? Papaalisin mo agad ako? Kadarating ko lang, ah. May tinatago ka?"

My eyes drifted towards the woman, the reason why he looked at her, too. Nang
ibinalik naming dalawa ang titig, suminghap siya.

"Thank you, Marissa. You can now go back to work. I'll deal with the young miss."

Young miss! I glared at him.

Umalis ang babae pero nakita kong bumaling naman iyong babae niya sa amin. Mukhang
napansin na ang pagtatagal ni Ares at ang pamomroblema niya sa akin.

"Who's that kid, Ares?" umalingawngaw sa eardrums ko ang tanong ng babae na mas
nagpakulo pa sa dugo ko.

Umiling lang si Ares sa banda niya bago bumaling ulit sa akin.

"Let's go. I'll escort you back to your car or to your building."

I twisted my lips. "Bakit ayaw mong nandito ako?"

"I'm working, Relani. And this is not a good place for you."

"Is there a problem, Ares?" tumayo na ang babae at lumapit na sa amin.

"The heiress of the de Alba Scapes, may tiningnan lang sa air rights," sagot ni
Ares nang hindi inaalis ang titig sa akin.

"Ngayon talaga? E, bago pa nag ground breaking dito, na discuss na iyan, ah?"

Naiirita na nga ako, lalo pa nang tumabi ang babae sa harap ni Ares at
humalukipkip.

"Were you sent by your parents to do that, kid or-"

I cut her off. "Don't call me that and don't talk to me, old hag."

"Relani!" umalingawngaw ang sigaw ni Ares sa buong opisina.

Namilog ang mga mata ni Auntie. Uminit ang pisngi ko sa iritasyon, medyo
nanggigigil lalo na't naaalala ko ang pagluhod niya sa harap ni Ares.

Siguro sa gulat at siguro sa kaalaman na anak-mayaman ako, hindi na nakapagsalita

si Auntie. Ares looked so mad. Hindi ko na gustong lumala pa itong palpak ulit na
weekend, tumayo na ako at umirap. I sighed in a bored way and started walking
towards their door.

Hindi na nagsalita ang sino man sa kanila pero alam kong may sumusunod sa akin. I
went out of the office and walked towards our SUV. It alerted my driver and
bodyguard but before I could go nearer Ares talked behind me.

"Why did you have to call her that? That's very disrespectful and childish."

Hinarap ko siya kaya tumigil din siya sa paglalakad. Kunot ang noo habang
dinudungaw akong nagpupuyos sa hindi malamang matinding iritasyon.
"She disrespected me first!"

"How so?"

"She called me a kid!"

"Aren't you? At lalo pa sa inasal mo-"

"Oh ba't mo 'ko sinusundan dito kung iinisin mo lang din ako?"

"Hindi kita iniinis. Pinagsasabihan kita dahil hindi maganda iyon."

"Ang sabihin mo, pinagtatanggol mo siya kasi may namamagitan sa inyong dalawa!"

His brows moved. "She's just a colleague-"

"Whatever! I haven't seen your for almost two months and I went here for this,
tapos ganito lang? Uuwi na lang ako! Thank you very much!" iritadong-iritado na
ako.

Nagpatuloy ako sa paglalakad at patuloy naman ang pagsunod niya.

"I don't know what you're talking about. I'm working. She's an engineer of this
project and she's not my girlfriend."

Pumasok na ako sa SUV at natanaw ang sulyap ni Ares sa bodyguard ko. Imbes na
isarado noon ang pintuan ay umatras lang. Hinawakan na ni Ares ang pintuan ng SUV
ko kaya gumilid pa ako para mapalayo sa kanya.

"Can you wait a bit? I'll finish some things and I'll take a break. We'll have our
lunch together."

Diretso ang tingin ko, nagpupuyos sa iritasyon pero hindi siya mataboy taboy dahil
medyo gusto ko ang offer niya. Humalukipkip ako at hindi sumagot. Masyadong matayog
ang pride ko, lalo na pag galit ako.

"Choose a restaurant on the ground floor of your building. I'll be there after some
things."

Umirap ako at hindi pa rin sumagot.

"If you're tired, you can go home. I'll check on the restaurants on my break and
see if you're there," mas mahinahon niyang sinabi.

Sumulyap ako sa kanya. Nagkatinginan kami saglit habang unti-unti niyang sinarado
ang pintuan ng SUV ko.

Tinanong ako ng driver kung saan na pupunta ngayong paalis na kami sa site. Alam
kong gusto ko sa restaurant pero masyadong matayog ang pride ko para aminin iyon.

"Uuwi na ba tayo, Miss de Alba?" ang bodyguard ko naman ngayon.

"Balik na lang muna tayo sa building," sabi ko at sinunod na nga ng dalawa.

I hate it. Nairita at nasaling na nga ang pride ko, maghihintay pa ako sa lecheng
Ares Riego na iyon sa isang restaurant! Ang guwapo niya naman talaga para habulin
ko ng ganito, hindi ba? Ni hindi ko nga magawa kay Lukas 'to na patay na patay ako
roon, tapos sa kanya... gagawin ko?!
And not only that! He's also an asshole, a playboy, akala mo talaga napaka cool, e,
nerd naman! Thinking ill of him helps with the waiting. Bumabalik nga lang ang
iritasyon ko tuwing naaalala ko ang pagluhod ng babae sa harap niya. Baka akala
niya gagawin ko iyon sa kanya dahil patay na patay ako?! Ugh! I hate him! Siya pa
ang paluluhurin ko!

Masama pa rin ang timpla ko nang dumating siya. Agad siyang sinundan ng waiter kaya
um-order din agad kami. My eyebrow is twitching as it was raised thr whole time we
viewed the menu. Kahit pa noong umalis na ang waiter at umiinom na ako ng tubig.

"Wala ka bang ibang sadya rito sa Laguna? Just the air rights?" he said even when
I'm sure he knows the air rights thing is a bluff.

Medyo huminahon ako at umiling pero hindi nagbabago ang tingin ko sa kanya. He
nodded calmly and watched me. Ibinaling ko ang tingin sa mga kubyertos sa harap ko.

"What have you been up to the past months? Finals?"

"Yeah."

"That's good. You should concentrate on your studies."

I sighed. Pinigilan ko ang umirap muli. Iritado pa rin.

"I'm busy with work and studies, too."

My eyes darted at him. "What's keeping you busy at work?"

Naningkit ang mga mata niya. His head cocked to the other side a bit before he
licked his lips and continued.

"The plans, and reports."

"Really?"

"Bakit? Ano ba sa tingin mo ang pinagkakaabalahan ko?"

Nagkatinginan kaming dalawa. Sinamantala ko ang galit ko. Iyon ang susi para
makakuha ng sagot.

"Obviously, your cheap engineer colleague."

He sighed and rested his body on the backrest of the chair.

"Iyon ba ang ipinalit mo kay Auntie Regine? Hindi nga naman okay si Auntie Regine
pero kadiri naman iyong engineer mo-"

"What the hell are you talking about? I said Regine wasn't my girlfriend. And
Engineer Santos is just a colleague."

Santos. Gotcha! But that seems generic.

"Alam mo sa company namin, bawal ang mga unprofessional. Iyong mga naglalandian sa
trabaho."

Lalong dumilim ang mukha ni Ares. "Hindi kami nag..." he looked hesitant to mention
the word. "Lalandian."
The memory of them in that office made me want to vomit!

"We only talked about the plans after checking some structural works," he
explained.

Gustong-gusto ko nang banggitin ang tungkol sa blowjob pero pinigilan ko ang sarili
ko.

"Talaga ba? Kulang na lang mag holding hands o halikan kayo sa harap ko, tapos
sasabihin mo colleague lang?"

He looked at me with brows furrowed and very confused with himself.

"Unprofessional. She's not even pretty. Just with big boobs, and it seems to me,
it's a pattern with your girls!"

Pumikit siya at hinilot ang sentido. Natahimik ako nang unti-unting naglapag ng
pagkain sa harap namin. I glared at the waiter. Nagmadali siya sa paglalapag ng
lahat at nang umalis na, magpapatuloy sana ako.

"Stop that and we'll talk again later. Kumain muna tayo. It's not good to fight in
front of our food."

Nanggigigil na ako pero tama naman siya. Tahimik akong kumain pero tuwing
nagkakatinginan kami, maririing titig ang ipinupukol ko. Lalo pa tuwing naaalala ko
ang pagtatanggol niya. Ide-deny niya talaga na may namamagitan sa kanila, e, kung
makapagtanggol siya akala mo mahal niya!

Patapos na kami sa kinakain nang nagpasyang umuwi na. Tama na naman siguro ang
usapan namin. We can still deduce the Santoses in their company so that would be
enough.

"Uuwi na ako," I declared.

"I have to get back to work. I have things to finish this afternoon," he said with
tired eyes.

"Yeah. I know..." my tone was sarcastic.

Tinitigan niya ako ng ilang sandali.

"How will I prove to you that there isn't anything in between me and Engineer
Santos?"

"Paano naman ako maniniwala kung pinagtatanggol mo siya?" tumataas na naman ang
boses at presyon ko.

"Hindi ko siya pinagtatanggol," kalmado niyang sagot. "You were a bit rude so I
stopped you."

"She was rude to me, too. And that's okay with you?!" nag-init ang gilid ng mga
mata ko.

Hindi ko gusto ang nararamdaman. It was as if I'm so desperate to let him see that
I'm wounded, too, and he'd always fail to notice it. Kung sa ibang babae naman,
mabilis niyang mapansin iyon. Kapag sa akin, hindi.

"She called me a kid, you think I like that?! You think it wasn't rude?!"
He sighed heavily and nodded. "I'm sorry."

"Uuwi na ako," sabi ko.

Marahan at tahimik niyang kinuha ang wallet niya. Malalim ang iniisip habang
bumubunot ng pera roon. Hindi ko na siya hinintay. Tumayo na ako.

"Ihahatid na kita sa sasakyan-" hindi ko na narinig ang susunod dahil umalis na ako
sa lamesa namin sa iritasyon.

Pumasok ako sa sasakyan at agad na inutos ang pag-alis. Kalalabas lang ni Ares nang
natanaw ko siya sa salamin at paalis na kami roon.

Nakatulugan ko na lang ang inis ko sa kanya sa biyahe. Akala ko magbabago ang

disposisyon ko. May impormasyon na ako na inilagay sa group chat namin at sila na
ang bahalang magsaliksik tungkol doon. Gumising ako pagkatapos ulit matulog at
inakalang ma-eexcite na sa date namin ni Lukas pero hindi.

I powdered my face and brushed my hair while waiting for our SUV to park. Hindi pa
rin bumabalik ang gana ko. Sampung minuto na akong late sa date namin pero parang
wala lang sa akin.

"Sorry, I'm late," matamlay kong sinabi kay Lukas.

"It's okay. No problem, Relani. Upo ka."

Sa isang italian restaurant kami sa Greenbelt nagkita. It's late in the afternoon
and it's a good time to order for our dinner. Saktong-sakto nga iyon sa plano pero
wala pa rin talaga ako sa mood.

Kanina pa ako nakatitig sa menu at walang pumapasok sa isipan ko. Binabasa ko ang
description ng mga pasta at hindi ko alam alin io-order ko.

"Are you alright?" Lukas asked when he noticed my silence.

"Yeah. I'm fine."

"Galing ka pa sa inyo?"

Napakurapkurap ako. "Ah, hindi. Galing akong Laguna may inutos lang si Mommy."

"Laguna! Pagod ka, kung ganoon?"

"Ayos lang ako, Lukas. Hindi naman pagod."

"Nakakahiya naman. I got a feeling you're tired. You can take your time. Do you
want me to cancel our movie tickets? It's okay."

"Ah, hindi na. Huwag na! I-I am looking forward to it and I'm not tired. It's
okay."

He smiled. Pumili na lang ako ng kahit ano at ibinigay na kay Lukas ang buong
atensiyon.

He looked cute. He's tall and lean wearing a white T-shirt and maong pants. His
clean cut and the obvious pomade in it made me smile. Inisip kong pinaghandaan niya
talaga iyon. His topics were good, too. We talked a bit about science, history, and
then architecture.
He brightened up my mood a bit. Ni hindi ko na namalayan na gabi na pala. Kung
hindi niya binanggit na ilang minuto na lang at magsisimula na ang papanoorin
namin, hindi ko rin maiisip ang oras.

He paid for our food. Nang tiningnan ko ang waiter, napatingin din ako sa kabilang
lamesa at natigilan nang natanaw si Blakely Ardiente na kadarating lang!

Napatuwid ako sa pagkakaupo. Lalo na nang nakita kung gaano siya ka tangkad lalo na
dahil naka stilletos!

She's wearing a black flare trousers, a black tube top, covered up with a less
basic, short sleeve Chanel jacket. My lips parted in awe with her style and her
aura. Kitang-kita ang pagkakaagaw pansin ng mga tao sa paligid. May iilang
nakatitig sa kanya, mapa lalaki man o babae.

"You know her?" Lukas asked when he noticed I'm staring at her.

Mag-isa siya sa lamesa at may katawagan bago naupo. She looked so graceful.

"Uh. Yup. S-She's so pretty. I-I like her style," hindi ko na napigilan.

Lukas chuckled. Napatingin ako sa damit ko at naisip na masyadong pambata ang flowy
white dress ko, kahit pa Chanel din ang jacket ko. I looked at my one strap blocked
heels and I realized how childish my style is.

"I like her style," ulit ko.

"Tama lang naman sa edad niya ang damit niya. You have a chic style, too. Good for
your age, so it's alright, Relani."

Napabaling ako kay Lukas. Tumingin siya sa relo niya. Chic style good for my age?
Teen style? Like... a kid?

"We should go now. Malapit na ang start ng movie," si Lukas.

"For two, Ma'am?" I heard the waiter asking her.

"Yes," marahan niyang sagot. Mas lalo lang pumait ang nararamdaman ko. "I'm still
waiting for someone. Thank you."

Sino? Si... Ares ba?

Torn between messaging the group chat and just doing things by myself, I watched
her as she texted something one her own phone.

"Relani?" si Lukas.

"Uh, Lukas..." sabay baling ko sa kanya. "I'll go to the powder room. Puwede bang
sa sinehan na tayo magkita?"

"H-Huh? Puwede naman kitang hintayin."

"Ah, hindi na. I have to make some calls, too. Can you please go ahead. Susunod din
ako."

"O-Oh... Okay. Uhm... Sige. I should go now. I'll wait for you outside the cinema,"
sabi niya at medyo nagdadalawang-isip pa na tumayo.

Tumango ako para iencourage siya sa pag-alis. Sinundan ko siya ng tingin at umalis
nga naman siya.

Napasulyap si Blakely sa akin habang may kausap sa cellphone. Ibinaling ko ang mga
mata ko sa menu at tinabunan ang mukha roon, kunwari nagbabasa. Hindi niya naman
ako kilala pero dahil medyo guilty ako, nagawa ko iyon.

I put the menu down a bit to take a peek. I saw her playing with her wine glass
now. Lumipas ang ilang sandali at ganoon ang pinanood ko. Si Ares kaya ang
dadating? Paano kung makita ako ni Ares dito, iisipin niya ba na sinusundan ko
siya?

Hindi ako magpapakita, syempre. Aalis na agad ako at susunod kay Lukas.

Speaking of Lukas, my phone beeped twice for his message.

Lukas:

Three minutes before the show starts.

Lukas:

Take your time, though.

Nang tumayo si Blakely at may binati, sa takot ko, agad kong tinabunan ang mukha ng
menu. Nang sumilip ako doon ko natanto kung sino ang hinihintay niya. It's not Ares
Riego... It's Ares' mother, Hera Riego!
Kabanata 7
Kabanata 7

Nervous

I'm not even sure if Hera Riego remembers me. Sure, there have been two or three
collaborations from their company and ours, when Daddy was still alive and I've
been to their parties but I wasn't that social to be remembered.

Tahimik akong nanonood ng movie katabi si Lukas pero marami ang bumabagabag sa
isipan ko. To the few comic relief of the movie, Lukas laughed a bit. Madalas
siyang mapalingon sa akin, iniisip na natatawa rin kaso wala roon ang isipan ko.

Blakely Ardiente looked stunning in her designer clothes and sophisticated bearing.
And to meet with a woman like Hera Riego casually made her more respected for me.
Meanwhile, all I noticed was her big boobs and how sensual she looked like in with
the candle light as she talked to the older woman.

Ano naman kaya ang pinag-uusapan nila? Ano maaari ang pag-uusapan ng isang Hera
Riego sa nakababatang si Blakely Ardiente? According to our group chat's research,
the latter's credentials and philantrophic activities are almost the same with Hera
Riego's. At kahit sa group chat ko lang nalaman ang mga iyon, ako man ay namamangha
na rin.

Maybe Hera Riego likes her so much. Maybe they have a buisness together or maybe
it's about their charity work? But will that also mean that Ares and Blakely will
have more time together? Lalo na dahil malapit pala ang dalawang babae? At higit sa
lahat, hindi kaya'y magustuhan ng husto ni Hera si Blakely para sa anak at kalaunan
ay ipagkasundo ang dalawa?
Ano ang mangyayari kay Jane? Kay Auntie Regine at kay Auntie Engineer Santos? At sa
iba pang maraming maraming babae ni Ares Riego?

Natigil lang ang mga iniisip ko nang unti-unti kong naramdaman ang braso ni Lukas
sa likod ko at ang unti-unting dampi ng kamay niya sa kaliwang braso ko. I glanced
at my shoulder and I saw his hesitant hand touching it. Shocked and incredibly
happy, I glanced at him. Nakatingin na siya sa akin at ngumiti. I smiled back and
started concentrating more on the feel of him and the premise of the movie.

Sa pagtatapos ng pelikula, hindi ko alam kung kailan ako nasanay sa akbay niya at
nabalik ulit sa pag-iisip tungkol kay Ares, Blakely, at kay Hera Riego. I felt so
bad. I am in a date with Lukas and all I think about is them!

Like our usual lunch dates, we took photos of us after our movie. Masaya ako at
ganoon din siya.

Hinatid ako ni Lukas sa valet parking. May sasakyan din siya pero nasa parking iyon
at aniya'y ihahatid niya muna ako bago siya tutulak. Grateful and a bit guilty for
the whole night, I looked at him with an apologetic smile.

"Thanks for tonight, Lukas. I had fun."

He smiled. "I had fun, too. Next time ulit?"

Tumango ako. "Sure!"

"I'll clear my schedule. We'll just talk about it at school..." he said, panicking
a bit about it.

Ngumiti ulit ako at unti-unti siyang nilapitan para mahalikan sa pisngi, habang
abala siya sa iniisip na susunod na date. Natigilan siya pagkatapos ng halik ko.
Namamangha at namumula si Lukas ngayon.

"Thank you again," I said and opened my car's door.

Hindi siya nakapagsalita na. He looked stunned and very happy. Kahit pa noong
umalis na ang sasakyan namin. I giggled when I saw him wave and smile more. Gusto
kong isipin na dahil iyon sa halik ko pero ayaw ko namang isipin na may gusto na
nga siya sa akin.

Ava: Maraming nga'ng Santos sa list of employees but we figured which one is the
blowjob girl.

Ako: Sino?

Jane: Tyra Santos is 27 years old. She's been in their company for three years now.

Ako: 27?! She's older than Ares?

Vickie: Ano ka ba, Relani. Ilang taon lang at ayos lang sa kanila 'yan, ang
importante Riego!

Jane: Based on Ares' exes, he likes older girls.

Ako: Is Blakely Ardiente older than him?

Hindi ko alam kung bakit ayaw kong sabihin ang tungkol sa nakita kong si Blakely
Ardiente at Hera Riego sa Greenbelt. Or maybe because I know we're concentrating
more about Engineer Tyra Santos so Blakely's news won't matter.
Para sa susunod na weekend, bibisita kami sa mansiyon sa probinsiya gaya ng gusto
ni Ate Ava at Ate Vickie. Isasama namin si Jane dahil naroon ulit si Ares at
mukhang may schedule na mag swimming.

Kaya naman nang yayain ako ni Lukas na magdate ulit, natanggihan ko na dahil
kinabukasan pa ang balik namin sa Maynila.

"I am so glad that you're getting along with your sisters," si Mommy nang bumisita
siya sa kuwarto ko.

Hindi nga lang matanggal ang tingin ko kay Tito Bernardo na isinama niya pa roon sa
loob. Nakatayo ito at tinitingnan ang mga picture frame sa mga cabinet na nandoon.
Habang nagsasalita si Mommy, naabutan ko ang pag-angat niya sa isang frame na noong
nakaraang taon lang kinuhanan, naka swimsuit ako nang nagbakasyon kami minsan sa
California.

"When your Dad died, I really thought it's the end of the world for us, Relani.
Your Tito Bernardo has given me hope for our future. And I'm sure your brother and
sisters are doing the same to you..."

I swallowed hard and looked at Mommy. "I'm glad that you're okay now, Mom."

She smiled and held my hand. "Life really has a way to give you hope, as long as
you'll live. In unexpected ways. Wala na akong mas isasaya pa sa buhay natin
ngayon, Relani."

Hindi ko na halos marinig ang mga sinabi ni Mommy dahil nakatingin ako kay Tito
Bernardo na nakatitig pa rin sa swimsuit photo ko.

"Bernardo..." tawag ni Mommy.

Ibinalik ni Tito Bernardo ang frame at bumaling sa amin. He smiled when he noticed
I was glaring at him. Naglakad siyaa palapit at mas lalo lang nagdilim ang tingin
ko.

"I was just telling Relani how much I'm thankful that we're now together..."

Sinalubong ni Mommy si Tito Bernardo ng yapos. Hindi makapagsinungaling ang madilim

kong titig na sigurado akong kita ni Tito. Wala nga lang siyang pakialam at
nanatiling nakangiti.

"That's why we're planning to give you a grand debut next year, Relani."

"P-Po?"

"Yes. You're turning eighteen and you deserve a grand debut."

They both expected me to be very happy about it. Kaya lang nanatili ang titig ko na
parang walang narinig.

"Hindi na naman po kailangan no'n."

"Aren't you happy, Relani? It's a dream of every girl turning eighteen! And now
it's your Tito's idea to give you a grand debut! You should thank him!"

"Ayos lang naman po sa akin ang simple-"

"Huwag kang ganyan, Relani! Magkakaroon ka ng malaking debut at pagbibigyan mo ang

Tito Bernardo mo sa gusto niya! It's for your own good."

Tito Bernardo covered my hand. "Yes, Relani. You will be very beautiful on your
eighteenth birthday..."

Marami pa siyang gustong sabihin pero naputol nang binawi ko ang kamay ko sa
pagkakahawak niya.

"Fine. Kayo na po ang bahala," sabi ko kahit na ayaw ko naman talaga. Basta't gusto
ko na lang matapos na ang usapan at makaalis na si Tito Bernardo sa kuwarto ko.

I admit that I really find Tito Bernardo creepy with all of his touches and smiles.
Unang pagkikita pa lang namin, nasabi ko na kay Mommy iyon kaya lang itinigil ko
rin at binawi. She refused to get out of her room again, gaya noong nagluluksa pa
siya kay Daddy. Ayaw kumain at may suicidal thoughts na. In the end, I had no
choice but to welcome the Cortez family, including Tito Bernardo.

Mommy if doing really good these days, do I have the heart to ruin it by telling
her how much I dislike Tito Bernardo? I don't think so.

Minsan naiisip kong bumukod na sa bahay. We have a few condominiums where I can
move in but I still think Mommy isn't ready. Isa pa, ayaw ko naman siyang iwan na
mag-isa sa pamilyang ito.

I sighed thinking about every predicament that I have. Iyon ang baon baon ko
papasok pa lang sa complex kung nasaan daw si Ares sa mga oras na iyon.

I will be swimming again today. Isasama ko na naman sana si Lana pero may date na
naman kaya tumanggi. As a result, I will be alone here while my sisters and Jane
are waiting in our mansion, swimming on the pool, and sipping their margaritas.

Papasok pa lang doon, nakita ko na agad si Auntie Regine. She glared at me for a
few moments but later on she continued what she was doing. Ang akala ko susugurin
niya ako pero mukhang natuto na at lumayo na lang.

Inaayos ko ang royal blue na sports swimsuit ko nang naisip na si Ares na naman
siguro ang kasama ni Auntie Regine. Pinagmasdan ko ang banda niya at nakitang
naroon nga ang iilang kaibigan ni Ares.

Nag stretching ako habang naghihintay na pumasok si Ares doon at hindi nga
kalaunan, nagpakita siya. Kasama ang iilang lalaking kaibigan, at katabi ang isa na
namang babae! Na bago sa paningin ko!

I sighed heavily. This will be another mission. Can he just stop it with the girls?
Is he that insatiable?

Nagpasyang tumigil sa pags-stretching, naligo muna ako saglit at naisip na magpunta

na lang sa springboard at nang malibang naman ako kahit paano.

How will I get to him this time? He's with his friends and he's got another girl.
Ano kaya ang reaksiyon ni Regine?

Nang paakyat sa springboard, nakita kong tingin nga nang tingin si Regine sa banda
nina Ares. Ares is now on the bench near the diving pool, kung saan ako babagsak.
Hindi ko alam kung nakita niyang narito ako.

Hindi ko na maaalala kung kailan ako kinabahan ng ganito habang naglalakad sa

platform. The thought of him knowing that I'm here and I'll dive made me sweat.
Dinungaw ko ang baba at naabutan ko siyang nakatingala sa akin, gaya ng maraming
nandoon. Someone cheered for me from his friends. It was Paul Angeles, I think that
clapped his hands and whistled.

Nakita ko ang pagtayo ni Ares sa kinauupuan niya. I couldn't see his expression,
because he was far, but I can imagine his furrowed brows and perpetual scowl. The
more I think about his scowl, the more I am nervous. Hindi ako kailanman nakaramdam
ng ganitong kaba habang nagda-dive ako at lagi'y kapag kinakabahan ako, pumapalpak
lagi ako!

I overcame that years ago, when I was still an active swimmer and diver. Tuwing
natatakot ako, imbes na mag-isip pa, tumatalon na ako para hindi na matakot pa
lalo. Iyon ang ginawa ko ngayon...

Without further ado, I jumped in and I realized that my solution didn't work. I was
short on my last twist and my dive looked horrible!

Nakakahiya!

Iyon ang unang naisip ko nang bumagsak na ako sa pool at ilang sandali munang
nanatili sa ilalim bago nagpasyang lumangoy para makaahon!

Nakakahiya! I can hear some laughs from the audience before I fell. Naisip kong
hindi naman siguro nila napansin ang short ko ng twist pero nasisiguro kong
napansin nila ang pangit kong bagsak. Masakit din ang katawan ko dahil sa palpak na
bagsak at nakakahiya lalo iyon!

Napaahon ako nang nakita si Ares habang lumalangoy. Umahon din siya at mabilis
akong lumapit sa gilid ng pool.

"Are you okay," he said as beads of pool water dripped from his hair to his eyes
and face.

I swallowed hard. My heart is beating so fast from the adrenaline.

"Yeah," agap ko.

Kinabahan ako lalo. He was watching and now he's suddenly here... swimming with me.
Asking if I was okay? Hindi ko alam kung bakit ang kaisipang iyon ang mas nagpakaba
sa akin.

"Yeah. Of course..." sabay tawa ko para pakalmahin ang sarili ko. "I'm a swimmer.
You think I'll drown because of a small mistake?"

Umahon ako at inabala ang sarili dahil hindi na maintindihan ang matinding kaba.
Lalo pa nang narinig ko rin ang pag-ahon niya at paglapit sa akin. Nasa likod ko
siya habang nagliligpit ako ng gamit.

Alam kong may gagawin pa sana ako ngayon. May misyon pa ako pero parang... sa kaba
ko, naduduwag ako.

"Ares!" I heard a call from the girl he's with.

Dumaan sa harap ko ang babae, nakangiti at napasulyap sa akin habang dala ang
tuwalya ni Ares. Ngayong nasa malapit, natanto kong pamilyar sa akin ang babae.

"Thanks," I heard Ares not far behind me.

Natigilan ako sa pagliligpit ng gamit nang nakitang sinalubong ni Ares ang babae.
Tatanggapin na sana ni Ares ang tuwalya pero hindi iyon binigay sa kanya. Imbes ay
ang babae mismo ang nagpunas sa katawan ni Ares. She glanced my way a bit with her
menacing smile, reason why I continued with my own business of arranging my things.

"Meron pa rito, oh. Basang-basa ka tuloy..." the woman said in a sultry tone.

Maganda at balingkinitan ang babae. She also had all her curves on the right
places. She looks familiar so I am sure that she is from the upper crust, I am just
not sure. Pumikit ako ng mariin at nagsisisi bigla kung bakit hindi ako kailanman
naging attentive sa mga party na dinadaluhan namin.

"Juanda," Ares grunted and tried to take the towel away from the girl but she
refused and continued caressing his body with that!

Mabilis kong kinuha ang bag ko at kahit basa pa'y nagpasyang mag ba-bathrobe na
lang at hindi na dadaan sa shower para magbihis. Tutal ay nakaabang ang sasakyan
namin, puwedeng dumiretso na ako!

"Hindi, love. Sandali lang at basang-basa ka. Halika na muna sa locker at..."

Hindi na ako nag-alinlangan pa'ng umalis doon. Sa bilis ng lakad ko at sa

pagpupumilit noong babae sa kanya, nasisiguro kong natakasan ko nga sila.

I was walking barefoot on the lobby. Nakita ko sa labas ang pagpark ng sasakyan
namin pagkatapos kong tawagan ang driver. At nang nakalabas sa pintuan, isang beses
kong nilingon ang lobby. I can almost imagine Ares stalking me like what he did
back in Laguna but he wasn't there.

Napakurapk-kurap ako at sinarado ang pintuan. Pumikit ako ng ilang sandali at

kinalma ang paghinga.

"Saan po tayo, Ma'am?" tanong ng driver.

"Uwi na lang po, Manong."

Napahiya ako. Napahiya ako. Paulit-ulit kong pinasok sa utak ko iyon, bilang
dahilan sa biglaang pag-alis doon.

Ano ngayon ang sasabihin ko sa mga kapatid? Wala akong nagawa sa araw na ito! I
have no accomplishment other than that shameful dive! And he has a girlfriend, this
time I'm sure of it!

I took my phone out and started to type my messages for our groupchat.

Ako: Pauwi na ako. Mali tayong lahat. Ang girlfriend ni Ares ay Juanda ang
pangalan.

Vickie: Juanda Hidalgo?

Jane: Paano mo nasabi? At bakit pauwi ka na?

Ava: Ginulo mo ba sila? Bakit pauwi ka na?

"Hindi, e. Umalis ako..." I was about to type that but it felt so weird. It was
like I was giving myself away but I'm not sure why.

Vickie: Umalis ka?

Jane: Juanda Hidalgo is his far relative. Kaya imposible!

Ava: Sigurado ka ba riyan, Relani? Ano ba ang nangyari? Bakit ka uuwi? May nagawa
ka na ba?

Ako: I had a bad dive. It was embarrassing so I went home.

Ava: Ano?! Ano naman ngayon? They will forget about that! So you mean to say you
have nothing for today?

Vickie: If Juanda Hidalgo is here, too, maybe there's a party somewhere. I'll
check.

Jane: Sana ginulo mo, Relani! Pero mali ka na siya ang girlfriend ni Ares dahil
relatives ila.

Ako: She called him 'love'

Jane: It's probably just their endearment.

Siya pa ang nagpunas sa basang katawan ni Ares. It's not like it's my first time to
see him being sexual with someone. Mas malala nga ang nakita ko sa opisina niya
pero ngayon parang hindi ko kayang harapin.

Siguro nga dahil napahiya ako. Napahiya ako.

I closed my eyes again and convinced myself that I'm just embarrassed.

"It is Paul Angeles' birthday in a club. Sabi na nga ba!" si Ate Vickie habang may
binabasa sa cellphone niya.

Tahimik lang akong nakikinig sa mga sinabi nila. They explained that if that was
Juanda Hidalgo, then she isn't Ares' girlfriend. Kahit nalaman ko iyon, hindi
naibsan ang pagdududa ko. Why would she call him 'love', anyway? Is that their
endearment as relatives? Bukod pa riyan, sa tindig ng Juanda na iyon, halata na
kalebel nga ng mga Riego. She is just like another Blakely Ardiente.

"Dahil wala kang napala ngayon, pupunta ka roon," si Ate Ava.

"H-Huh?!" medyo bayolente ko nang angal.

I am stressed.

I am already very embarrassed and I don't understand why I feel weird, but I don't
wanna see Ares. At least not today again! At paano kapag naroon si Juanda sa party?

"Kung nandoon si Juanda, kakausapin mo siya at tatanungin kung relatives sila ni

Ares. Tiyak sasagot iyon ng Oo. From there, we can conclude that it's Juanda
Hidalgo and she's not a threat. So our threats are just really that Tyra Santos and
Regine.

"Pero wala naman si Tyra doon kaya bakit pa ako pupunta?"

"Eh, sinabi mo nasa pool si Regine. So she must be there, too!"

"She's scared with you because of the equestrian incident kaya mas madali mong
makausap si Ares doon..."

I don't know why I am so unwilling today. Is it really just because I'm

embarrassed? But do I have a choice?
Hinatid ako ng tatlo sa club. I am still seventeen but Ate Vickie knew the owner so
I am on the guestlist without question. It isn't my first time in a club. Noong
bagong kasal pa si Mommy at Tito Bernardo, dinala na rin ako ng mga kapatid ko sa
bar, kahit na wala pa sa tamang edad. Pagkakilala mo ang may-ari, madali na lang
ang pagpasok.

I sighed. I can't believe I'm here for this mission. Hindi ako makatanggi dahil
wala nga naman akong nagawa nitong umaga dahil umalis ako!

This isn't the first time I went to a club but it's the first time I went alone.
The club was cold and it wasn't as big as the clubs I've been to, back in the city.
Kaunti lang din ang tao kumpara sa mga club sa siyudad kaya nakahanap pa ako ng
standing table.

May iilan nang napapatingin sa banda ko. I am not sure if I look attractive or do I
look too young to be here?

Nagsuot ako ng isang maliit na black spaghetti strapped dress. Iyon lang kasi ang
nasa closet ko sa mansiyon namin dito, na pang night out. My biggest closet is in
our home back in the city so I've got no choice but to wear it. I wore heels too to
look more mature, especially that I'm not tall. I topped my outfit with a Chanel
jacket so it won't look too tacky. I pulled my hair in a tight ponytail too look
more sophisticated, as well. Naisip ko bigla si Blakely Ardiente.

Naisip ko rin si Auntie Regine. Naisip ko rin ang nangyari sa opisina kasama si
Auntie Tyra Santos. At naisip ko ang nakakahiyang nangyari kanina. I shook my head
when I realized that this is affecting me too much! What the hell is happening? I
shouldn't care! To hell with Ares Riego, right?!

Dumilat ako at napansin na medyo umingay ang club. Nakita ko ang paglabas ng iilang
mga nasa VIP. I saw some familiar faces, reason why I knew that it was their group!
Maingay na sumaway at nagtutuksuhan ang ilan, like men in their prime bachelor
years. The women, however, only laughed with them as they stand on the sides.

Naglapag ang waiter ng complimentary cocktail sa lamesa ko. I uttered my thanks but
continued watching the group.

Sa dilim, nahanap ko si Ares. A girl was whispering to him when I saw him. Seryoso
silang nag-uusap na dalawa at sa babae lang ang buong atensiyon niya. He glanced a
bit at Paul Angeles' friends, getting rowdy on the dancefloor. He only looked at
them darkly before his expressive eyes met with the woman!

I cleared my throat and took my phone out.

Ako: I saw Ares. May kasamang babae.

Ava: Regine or Juanda?

Tinitigan ko at kahit malayo, nasisiguro kong wala sa dalawa. Napasinghap ako nang
nakitang aakbayan niya ang babae. I was wrong, though, he casually shook someone's
hand from behind the girls. Napatingin ang babae sa likod niya at bumati rin siya
roon.

I was right! Hindi nga si Regine, o si Tyra, o si Blakely, o si Juanda! It's

another frigging woman! Sabuhok pa lang, nasisiguro konng wala sa apat dahil medyo
may pagka blonde ang buhok ng babae!

Ares and his many, many girls!

I saw him smile at the girl. Nagtawanan sila ng kaunti at nag-iwas ako ng tingin. I
looked at my cocktail in an irritated glare.

He's a playboy. What's new? I knew this all along so why am I so mad?

Nahugot ako sa iniisip ko nang narinig ang ilang replies sa cellphone.

Vickie: Lapitan mo.

Ako: Maraming tao sa banda nila. Medyo wild ang mga friends ni Paul Angeles at
mukhang mga barumbado.

Ava: Si Ares naman ang sadya mo.

Jane: Go for it, Relani! I will bring Lukas in your Manila mansion this semestral
break if you do this!

Natulala ako sa sinabi ni Jane. I should be excited but why do I feel more nervous
about this?

I glanced at Ares' way again. Nakita kong nakahilig na siya sa counter top ngayon
at ang babaeng kausap ay nasa harap niya, agresibong nakahawak sa isang panig ng
counter, locking him a bit. I saw the amused smile on Ares' face and I realized...
I've had enough!

Maingay ang isipan ko sa galit at pagkakalito. Sinamahan pa ng maraming nang-uudyok

sa group chat, ipinagsawalang bahala ko na ang lahat at tumayo na sa kinauupuan.

Why am I nervous, anyway? I shouldn't be! I should be confidently walking towards

Ares because I don't really like him! I have no feelings for him so I shouldn't
care if I embarrass myself in front of him! I shouldn't care about his girls and
all the other things about him! I should only care about my bright future with
Lukas, and doing this mission to complete it for my sisters!

Naputol ang matinding iniisip ko nang naitulak ng iilang maingay at magulong

kaibigan nina Paul Angeles sa dancefloor. I have no plans to dance but to get to
Ares, I should be walking on the dancefloor! Naitulak ako ng iilang nakatalikod na
kaibigan ni Paul Angeles. Abala kasi sila sa pag-angat kay Paul na biro-biro para
sa birthday boy.

Kung wala lang ding lalaki sa likod ko, siguro ay nadapa na ako sa dancefloor at
naapakan na ng kung sino man sa magulong nandoon! Napahawak ako sa lalaking sumalo
sa akin sa likod ko. Siya ang nadapa para sa akin. He grunted and laughed a bit.
The three men in front of me were shocked! Sila ang dahilan kung bakit ako nadapa
at agad namang umaksiyon. Kaya lang ang unang naglahad ng kamay sa akin ay may
dalang beer dahilan ng pagkakabuhos ng kaunti nito sa aking hita hanggang paa!

Very shocked, my mouth turned into a big O. I forgot what I was there for and
thought only about this disastrouos moment. Nahila na ako ng isang tumulong at
napatayo. Natigilan ang iilang sumayaw. Naibaba si Paul Angeles dahil sa kumosyon
at ang tatlong lalaki sa harap ko ay agad naghanap ng tissue.

Nakatayo na rin ang lalaking nasa likod ko pero nauna siyang lumuhod para magpunas
gamit ang isang wet wipes sa aking binti!

"Can I have some? Basa rin ang stilletos ko," sabi ko sa kanya, tinutukoy ang
wetwipes.

"Ako na!" iyong isang lalaki naman ang lumuhod ngayon at nagpunas ng beer sa paa at
stilletos ko.

May nag-abot sa akin ng tissue. I said my thanks. The DJ has lowered the volume and
the rowdiness on the dancefloor suddenly stopped. Tatlo nang lalaki ang tumutulong
sa pagpupunas ng beer sa aking paa. I looked at the other one wiping on my leg and
felt the embarrassment.

"Eto pa, oh!" sabay bigay ng maraming tissue ng lalaking nasa likod.

"Naku! Salamat... uh..."

Before I could say more, a large shadow blocked the light. Nag-angat ako ng tingin
at nakita ang madilim na titig ni Ares sa akin.

"Why are you here? You're underage," mariin niyang sinabi.

Lumapit pa siya dahilan ng pagtabi ng nakaluhod na lalaki sa baba ko at ang pag-

alis din ng mga nasa gilid. Imbes na isipin ang tanong ni Ares, medyo nahihiya ako
na inabala ko ang mga lalaki sa paligid at nakaluhod pa ang mga ito, sa pagsisikap
na mapunasan ang natapong beer.

"T-Thank you! Kaya ko na naman-"

"Ayos lang! Kasalanan namin kaya natapon. 'Tsaka mahihirapan kang magpunas sa banda
rito dahil sa damit mo."

I smiled again and said my thank yous apologetically. Nahagip ng tingin ko ang
itsura ni Ares habang dinudungaw at mukhang nangmamaliit sa tatlo hanggang apat na
lalaking nakaluhod sa paanan ko.

Nagkatinginan kami. He looked at me darkly before I felt his hand on the small of
my back, nudging me to get out of there.

"What? Dito muna tayo."

"Aalis tayo rito," he said hoarsely.

"No way," sumimangot ako. "Dito na muna tayo. Hindi ba may kausap ka pa nga."

He pulled me closer for a whisper. His bone-chilling expression sent shivers down
my spine.

"Or do you want the bouncers and security to escort an underage girl out of this
establishment?" banta niya sabay iritadong tingin sa akin.

I gritted my teeth. Napatingin ako sa paligid at nakitang nakatingin ang iilang tao
sa amin. Ang kausap niya kanina'y nakatingin. Nahanap ko rin si Juanda na nakangisi
sa malayo, may kasamang ibang kaibigan.

"Go, or I'll let the security drag you out of here, Relani."

Nakasimangot kong ibinalik ang titig kay Ares at sa huli, dire-diretso na ang lakad
palabas ng club.
Kabanata 8
Kabanata 8
Lips

Medyo nahimasmasan ang init ng ulo ko dahil sa nangyari. A while ago, I was ready
to explode because of all the mixed emotions that I have: Ares with a new girl, my
shameful dive this morning, my annoying step-sisters, and the rowdiness of the
club.

When I fell and then saw the boys kneeling in front of me, trying hard to wipe away
the beer on my shoes and legs, nawala lahat ng iniisip ko. Para akong nabuhusan ng
malamig na tubig, in this case, literally and it's beer.

Muli nga lang napukaw ang iritasyon ko nang pinipilit niya akong paalisin sa bar.
Hindi nga lang ako umangal na dahil pinagtitinginan na kami ng nakararami roon. I
even looked at the blonde girl he's with and she looked at us in a serious way.

He stalked me as I walked out of the club. Nahanap ako ng bodyguard ko nang

nakalabas kami at sinenyas ko agad na tawagin niya na ang sasakyang mukhang nasa
basement parking pa.

"Why are you here?"

Annoyed but no longer overwhelmed by all the mixed feelings, I faced him to answer
his question. His soulful eyes looked darker than usual. Mas pinatingkad ng dilim
ang anino ng kanyang mukha.

"I was just there for a bit of cocktail," kalmado kong sagot.

"Bit of a cocktail? You're underage! You shouldn't be there!" hindi ko alam kung
bakit parang nasa kanya ngayon ang init ng ulo ko kanina.

Natigilan ako at tinitigan siya. Although his face was shadowed, the way he
breathed heavily told me that he really is uneasy. At sa tono niya, galit na galit
nga siya. Humalukipkip ako at tinagilid ang ulo para masuri pa siyang mabuti.

"Well, I know the owner-"

"Why the hell would you choose that kind of club if you want one? Surely, you can
have it at home! You're just creating excuses!" he fired at me.

"Eh, bakit ba? Nandoon ka rin, e. So gusto ko ring pumunta!"

Naramdaman ko na marami pa sana siyang isusumbat pero pinigilan niya ang sarili
pagkatapos ng sinabi ko. Naramdaman ko ang pagdating ng sasakyan ko, hindi kalayuan
sa likod. Hindi ako tinawag ng driver o ng bodyguard, siguro dahil nakita nilang
nag-uusap pa kami ni Ares.

"Bakit ba galit ka? Hindi ba nga dapat ako pa ang magalit at nakita na naman kitang
may kasamang ibang babae?"

Napakurapkurap siya at medyo bumagal ang paghinga. I smirked and closed a bit of
our distance. Nararamdaman ko kasi na medyo naapektuhan siya sa sinabi ko.

"Who was that girl this morning? And who are you flirting with in the bar?" halos
tumigkayad ako para lang maipamukha sa kanya ang mga tanong ko.

He's tall, and maybe I am short, so no amount of tiptoeing can get me closer to his
face.

"Juanda Hidalgo is a relative-"

"Why did she call you 'love'? Is that your very sweet endearment?" Naalala ko bigla
ang pangugutya sa titig ng babaeng iyon.

It was as if she knows I'd get pissed so she smirked as she watched me look at her.

"I don't know. She doesn't call me love. She was just fooling around."

I gritted my teeth and remembered the mocking smile of that woman. Nanatili ang
mariing titig ko kay Ares, hindi alam kung bakit hindi makumbinsi sa sagot niya.
Hindi pa rin ako matahimik at pakiramdam ko walang ano mang sagot ang magpapabago
sa iniisip ko sa kanya.

"I don't think so! If she isn't a cousin, and just a distant relative, then who
knows? And based on the way she smirked at me-"

"She is a relative and our families are close! I wouldn't consider her to be
anything but a cousin!"

"Eh, bakit ganoon ang ngiti niya sa akin? Parang nang-iinis?"

Natahimik si Ares. Parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi-sabi.

"It was like she knows that I like you and she's out there to make me jealous!"

Ares swallowed hard as he looked at me. Wala pa ring nasasagot kaya mas lalo lang
akong nairita.

"And how about the blonde girl in the club?" sabay turo ko sa club.

May dadaan sa gilid namin na muntik ko nang matamaan sa kamay ko dahil sa pagturo
ko. Ares looked at the guy who ducked to evade my hand. Masyado naman akong na-
carried away sa mga sinasabi ko para makapag-sorry pa.

"I have been watching you for a while and don't tell me she's another relative!"

Sinundan niya ng tingin ang lalaki at halos hindi na nakikinig sa akin! Ang Ares na
talagang 'to! Mad again at his unattentiveness, tinalikuran ko siya at nagmartsa na
sa naghihintay naming sasakyan.

He heard him sigh and stalk me again.

"Umuwi na tayo!" pagalit kong sambit sa driver ko pagkapasok pero hindi ako
nakarinig ng pagsang-ayon.

Pumasok ako sa sasakyan at isasarado na sana ang pintuan pero nakaharang na si Ares
doon. He looked at me darkly as he sighed. I craned my neck to see where's my
bodyguard at and I saw him standing and waiting outside with my driver!

I glared at Ares. Nasisiguro kong may inutos siya sa kanila at hindi makatanggi ang
dalawa dahil sa mga koneksiyon ng mga Riego!

"No, she's not a relative. She's a classmate back in college. Nag-usap lang kami,"
he explained.

I rolled my eyes. Wala nang magagawa ngayong nasa labas siya ng sasakyan at
sinusubukang magpaliwanag habang nakaupo naman ako sa loob. Nasa gilid ako ng
pintuan.

"I didn't miss your sexual gestures! Ang mga titig mo sa kanya at ang pangiti-ngiti
mo!"

He licked his lips and continued the explanation. "What sexual gestures and I was
probably smiling because of a joke."

I snorted. Pagod niyang hinanap ang tingin ko kahit ilang beses ko na siyang
inirapan.

"Baby," he whispered and tried to catch my vision. Nakahalukipkip ako at iniwas ko

lalo ang tingin sa kanya. "Baby, she's just a friend."

Bahagyang gumulaw ang mga kilay kong nakakunot. Pakiramdam ko tuloy parang ang
hirap sumimangot bigla. I pouted more to strengthen my anger.

"Nag-uusap lang kami. Hindi naman puwedeng hindi ko siya kausapin dahil magkakilala
kami, hindi ba?"

He's got a point but I want to stay mad!

"And I wasn't sexual or anything."

Hindi na ako nakapagsalita. Hindi ko alam kung bakit kumakalma ako. Gusto kong
magalit pa pero naubos na yata ang inis ko sa ngayon.

"How about you? Are you alright? Nabastos ka ba roon?" he said hoarsely.

Napabaling agad ako sa kanya. Kunot ang noo ko samantalang puno ng pagsusumamo ang
tingin niya sa akin, malambing at nanunuyo.

"Bakit naman ako mababastos? Hindi naman nila ako binabastos."

"They were touching your legs," sa mas malalim na boses.

"They were wiping the beer!"

"They were kneeling in front of you, touching your legs!" malambing pero may diin
ang pagkakasabi niya.

"They were just-"

He cut me off. "I don't like it!"

Magpapaliwanag sana ako kanina pero hindi ko alam kung bakit nawalan agad ako ng
sasabihin. Nagkatinginan kami. He licked his lower lips, looked away, and shook his
head. Napahinga ako ng malalim habang nararamdaman ang bilis ng takbo ng puso ko.

"And stop appearing in places without telling me. You're like a fucking stalker,"
he whispered the last sentence.

Uminit ang pisngi ko. Hindi pa rin siya makatingin sa akin ngayon pero nairita ako
sa huling sinabi niya.

"E di huwag! Hindi na kita susundan!"

Napabaling na siya sa akin. "I didn't say that. Just call me when you want to
visit. You don't have to stalk me!"

Napakurapkurap ako at kinabahan ng kaunti. Paano kung magtanong siya bigla kung
paano ko nalalaman ang mga iyon?

"I don't even reply to your texts and you want me to call you?"

His eyes narrowed. "Then reply to my texts. Bakit nga ba hindi ka nagre-reply?
Probably busy with someone else."

Kinabahan lalo ako. Sa kung anong rason, naalala ko si Lukas.

"I-I'm busy with school. Ano bang gusto mo? Nakaharap ako sa cellphone ko lagi?"

"Bakit? Hindi ba?" he countered.

"Hindi!" I said impatiently.

"What about your suitors?"

"Oh please! I don't even reply to you. Do you think I'd reply to the boys I don't
even like?"

Natahimik siya at tiningnan lang ako. I rolled my eyes and thought about what I
just said. He swallowed hard and licked his lips.

"Just reply to the person you like, then..." he said huskily.

Sinubukan ko ulit na sumimangot lalo kaya lang ubos na yata ang iritasyon ko sa
gabing iyon. Nagtaas siya ng kilay at kinuha ang cellphone sa bulsa. Ayaw ko mang
tumingin, hindi ko napigilan ang pagsilip. Hindi niya rin naman iyon itinago.

"I texted you after what happened earlier. You didn't reply."

Nakita kong may iilang text doon na hindi niya pa nababasa. Agad niyang pinindot
ang "Baby" at naipakita ang lahat ng blue bubble roon na may lamang text niya sa
akin. Ni hindi ko namalayan na nakapag-text din pala siya kanina.

Ares:

Are you okay?

I was busy with our group chat. I didn't check my inbox.

"I'm fine. It wasn't the first time I fell that bad."

Nag-angat siya ng tingin sa akin at binaba na ang cellphone. "You don't train
anymore so you should refrain from doing difficult dives."

"Well, yeah..." marahan kong sagot at nagkatinginan kaming dalawa.

Kani-kanina lang ay nagtatalo kaming dalawa. Ngayon ay medyo kumalma na ang usapan
at tahimik na. Nag-iwas ako ng tingin. At sa gitna ng ilang sandaling katahimikan,
tanging ang mabilis na pintig ng puso ko lang ang naririnig.

"Do you wanna go home now?"

"Ano pa bang gagawin ko rito? Isusumbong mo naman ako sa bouncers at paaalisin sa

club. Uuwi na lang ako."
"Uuwi na rin naman ako."

Unti-unti ko siyang sinipat.

"I'll just get my car and go home," patuloy niya.

"How about the party? And... your friends?"

"I'm done with the party. Uuwi na ako."

I may have ruined his night. Bahagya akong nakaramdam ng guilt.

"I'm... sorry if I ruined your night," I said miserably.

"My night isn't ruined," marahan niya ring sagot.

Hindi na ako makatingin sa kanya.

"What's your curfew? Or did you break it?"

"I don't have one."

He sighed heavily.

Napaangat ulit ako ng tingin sa kanya. Nakatitig na siya sa akin. Tumuwid siya sa
pagkakatayo nang nagkatinginan kami.

"You really should go home. It's getting late."

I nodded.

Nakita ko ang pagdaan ng lumang sasakyan niya at nagpark iyon sa harap ng SUV ko.
Nasulyapan niya rin iyon. He swallowed hard and looked at me again.

"I'll text you when I'm home."

Tumango ulit ako at hindi na makapagsalita. Unti-unti niyang sinarado ang pintuan.
Nanatili ang titig ko sa kanya. Mas matapang tumitig ngayong alam na aalis na siya
at lalo pa sa likod ng tinted na salamin ng sasakyan.

"Good night."

"Night," I answered softly. I don't even know if he heard it.

Sinarado niya na ang pintuan. Sinundan ko siya ng tingin at nakita kong nilapitan
niya ang bodyguard at driver ko. Mabilis na dumalo ang driver sa pintuan ng
sasakyan at panay naman ang pagyuko ng bodyguard ko kay Ares. Ares talked to him a
bit. Ilang tango ang ginawa ng bodyguard ko, ganoon din si Ares. Sumali rin ang
driver ko. After a while, Ares walked towards his car in front of our SUV.

Tahimik na pumasok ang driver at bodyguard ko. Tahimik lang din ako, walang lakas
pang mang-usisa. Pinaandar na ng driver ang SUV, iniwan ang sasakyan ni Ares.
Bumaling ako sa likod at natanaw na umandar na rin ang sasakyan ni Ares at totoong
uuwi na nga siya.

Buong biyahe pabalik sa bahay, tulala ako.

I don't understand how could someone feel that much in just an hour or so. Kani-
kanina lang galit na galit at frustrated ako. Nag-away kami ni Ares at kalaunan,
natahimik at kumalma ako... sa gitna lang din ng usapan namin.

Now, I feel at peace. I feel... light.

Our conversation kept replying in my head. Ni hindi ko na napansin na nakauwi na

kami. 'Tsaka ko lang din naalala ang misyon ko nang natanaw ang tatlong naka pajama
pa at bumaba talaga ng mansiyon, para lang makasalubong ako.

Kinabahan ako bigla! Hindi ako nakapag-isip sa mga sasabihin ko! Hindi ko rin
maintindihan kung bakit hindi sila makapaghintay na pumasok ako sa bahay para
ibalita iyon!

"What happened?!" Ate Ava asked excitedly.

Pababa ako sa sasakyan. Sa ibang pagkakataon, hindi naman siguro ako mamomroblema.
Sasabihin ko lang ang totoo at walang ititira. Kaya lang, hindi ko alam kung bakit
sa pagkakataong ito, ayaw kong ikuwento ang lahat. There was something about the
part when we talked in my car that I want to keep a secret. I don't want my sisters
to know anything about it.

I feel like... it should be private. It's just for me.

"I went there and... uh... palpak ulit," marahan kong sinabi.

Kumunot ang noo ni Ate Vickie at nagkatinginan sila ni Jane.

"Anong palpak ulit? May nakapagsabi sa amin na you caused a commotion in the club!
It's exciting! What happened?!"

Shocked that the news reached them, I prepared my answers.

"Pasok muna tayo sa bahay. Nilalamig ako," palusot ko.

"Really? With your tweed jacket?" si Ate Vickie pero wala na rin naman siyang
nagawa dahil tumulak na ako.

Sumunod silang tatlo sa akin. Kapapasok lang sa mansiyon, nagsimula ulit sila.

"Anong nangyari? Come on, tell us! The suspense is killing me!" si Ate Ava.

Suminghap ako at tuluyan na silang hinarap.

"Like what you said, I caused a commotion in the club. Lalapitan ko na sana si
Ares, kaso nabunggo ko iyong ilang kaibigan ni Paul Angeles kaya natapunan ako ng
beer. Well, they stopped and helped me out. Pagkatapos, umalis na lang ako kasi
nakakahiya."

"And Ares?" si Ate Vickie.

"Ang sabi sinundan ka raw ni Ares?!" si Ate Ava na agad namang hinila ni Ate
Vickie.

Nagkatinginan sila saglit. I've got no choice but to tell them the truth. Kung alam
nila ng ganito ang nangyari, kailangan kong sabihin iyon. However, I might not
include everything. There's something about it... that made me feel uneasy.

"Oo, sinundan niya ako palabas. He told me I shouldn't be in the club because he
knows I'm underage."
"And?" si Jane.

"And... uhm... I should go home or he'll ask the bouncers to drag me out of there."

"He threatened you?" si Ate Ava na natatawa.

"Yes."

"Iyon lang ba? Wala na siyang ibang sinabi?" si Ate Vickie na mariin ang titig sa
akin.

"Well, he also said that Juanda is indeed his relative. So Juanda should be out of
our list."

"I knew it!" si Jane.

"How about the blonde girl? Sinabi mo sa group chat, iyon ang kausap niya."

"Kaklase sa college daw," sagot ko. "Hindi niya girlfriend."

"Pero hindi natin palalagpasin iyan," si Jane.

"Sinabi niya ang lahat ng 'yan sa'yo?" si Ate Vickie.

"Nagtanong ako at sinagot niya."

Nagkatinginan kami ni Ate Vickie. Parang may kakaiba siyang tingin sa akin. Ate Ava
laughed.

"Ang dami talagang babae ni Ares! Kaya dapat lang talaga siyang mapahiya! Humanda
siya at ipapahiya talaga natin siya!"

"A-Ano ba kasi ang plano n'yo?" napapaos kong tanong.

"Iyon lang ba ang pinag-usapan n'yo talaga?" si Ate Vickie na ibinalik ulit doon
ang usapan.

"Uh. Oo. Bakit, Ate?"

"Wala ba siyang ibang sinabi? Kung... hmm... Bakit ka niya sinundan? O bakit siya
nag-explain?"

Kabado akong umiling.

"Ano namang sasabihin ni Ares?"

"Anything?" si Jane.

Confused, I looked at them alternately. "Like what?"

"Like... he has feelings for you?" si Ate Ava naman.

"Feelings?!" medyo gulantang kong tanong. "Bakit siya magkaka-feelings sa akin? He

thinks I'm an annoying kid!"

"Well, we don't know. Why is he explaining then, if he's annoyed with you?"

"Kayo na ang nagsabi na playboy siya. Ngayong alam niya na gusto ko siya, baka pa
iisipin niyang lokohin ako, or something..." I said even when I'm not entirely
convinced with my reason.

Ayaw ko lang na tinatanong pa ako sa ano pang pinag-usapan namin ni Ares. Hindi ko
kayang sabihin ang buong pangyayari.

"You're right," si Ate Ava.

"And besides, hindi mo rin naman siya magugustuhan kasi si Lukas ang crush mo,
hindi ba?" si Jane.

"Good job, Relani!" si Ate Vickie. "Keep it up. Nagti-text ba sa'yo?"

I shook my head.

"Magsabi ka kung nag-text at mareplyan natin."

I agreed. Mabuti na lang at pinakawalan din naman nila ako. Mag-isa ako sa kuwarto
nang napansin ang text ni Ares sa cellphone ko.

Ares:

I'm home. How about you?

Ako:

I'm home, too. :)

"Huy!" si Lana nang naupo kami sa isang bench pagkatapos ng huling final exam
namin.

Kanina pa siya nagku-kuwento tungkol sa mga sagot niya sa exam. Aniya'y hindi naman
daw nasusukat ng exam na iyon kung gaano siya ka ma-diskarte pagdating sa negosyo
kaya wala siyang pakialam sa scores. Kaya lang, pagkatapos ng sinabi niya, lumipad
na ang iniisip ko.

"Ano? Tingin mo ba babagsak ka?" she asked.

Umiling ako.

Semestral break is coming and my family wanted to travel. Uuwi nga lang kami
pagkatapos ng isang linggo dahil sa mga gustong i-arrange ni Mommy na mga bagay
para sa debut ko. I will be busy about that until the next semester.

Wala rin muna kaming misyon kay Ares ngayon dahil naghahanda ang mga kapatid ko sa
travel namin. I can't seem to forget that night, when I texted Ares almost the
whole night. I can't forget how I kept it a secret. Kahit pa tinanong ulit ako ng
mga kapatid ko kung nakapag-text na ba si Ares sa akin.

Ares:

When are you going back to Manila?

Ako:

Tomorrow. How about you?

Ares:
Next week. I have work to do here. Is it your semestral break next week?

Ako:

Finals pa lang. The next week pa ang semestral break.

Ares:

You should start studying now. Anong gagawin mo sa break mo?

I smiled.

Ako:

Vacation. When I come back I'll plan for my debut next year.

"Huy! Relani de Alba!" sabay huli ni Lana sa mga mata ko.

"Huh?"

"Why are you spacing out? Nag-away kayo ni Lukas?"

"Uh, hindi, ah!" I laughed a bit and started arranging my things.

Kunot ang noo niya habang tinatanaw ako na nag-aayos ng gamit. Nakatayo siya sa
harap ko at humalukipkip.

"O... iniisip mo ba na babagsak ka sa exam na 'yon?"

"Lana, hindi naman..."

"Naku, mag-aaral kang mabuti! Kasi paano na 'yong anak ko niyan?"

I giggled a bit. "Anong kinalaman ng anak mo? At akala ko ba hindi ka mag-aasawa?"

"Naghahanap na nga ako ng boyfriend. In case na mapangasawa ko 'yon, at magkakaanak

kami. Paano na?"

Para makabawi ay sinabayan ko na lang siya sa kabaliwan niya. "Here we are again
with the arranged marriage of our children. Hindi ako papayag niyan, Lana. Baka pa
lugi ang anak ko."

Namilog ang mga mata ni Lana. I started laughing because she looked annoyed now.

"Hoy, Relani. Excuse me! I have good genes!"

"And that is all that you can offer?" hamon ko.

"Oo at bakit? Choosy ka pa!"

Sa gitna ng asaran namin ni Lana, nalingunan ko ang palapit na si Lukas. Nagpatuloy

si Lana sa iritasyon niya sa akin at natahimik lang nang lumapit na ng tuluyan si
Lukas.

"Hay naku! Kaya ka siguro tahimik, excited ka lang na magkita kayo ni Lukas!" Lana
declared.

My face heated. Lalo na nang nakita ko rin ang gulat sa itsura ni Lukas.
"Lana!" saway ko. "Sorry, Lukas. Nagkakatuwaan lang kami ni Lana."

"No, it's okay."

"Hmp!" Lana said and picked her things up. "Saan ba ang punta n'yong dalawa?"

"S-Sa bahay. Pupunta kasi si Jane sa amin at isasama niya lang si Lukas. Magsasabay
na lang kami ni Lukas pauwi roon. Gusto mong sumama?"

"That's a good offer but I have a date!"

I sighed and rolled my eyes at my playgirl bestfriend.

In the end, kami na nga lang ni Lukas ang umuwi. Nahihiya pa ako dahil
paghihintayin ko siya sa sala habang nagpapalit ako ng damit. Sina Ate Vickie, Ate
Ava, at Jane ay nasa pool, nagkakatuwaan. I asked Lukas if he wanted to join them,
he shook his head.

"Well, we have a library..." nagtagal ako roon dahil iniisip ko na iyon ang
pipiliin niyang puntahan. "Uhm... we also have a music room, and uhm... an
entertainment room."

"You have movies?"

"Mayroon!"

"Manood na lang tayo?"

"Sure!" I said excitedly.

At gaya noong nanood kami ng sine, mag-isa kami sa pribadong entertainment room
namin.

Lukas likes movies. Nanood ako sa tabi niya. Madilim at mistulang sinehan ang aming
entertainment room, mas maliit nga lang ang screen, at ang buong silid. At gaya sa
nangyari sa sinehan, muli kong naramdaman ang akbay ni Lukas sa likod ko, sa
kalagitnaan ng movie.

I comfortably let him. I can't help but smile. Napasulyap siya sa akin at nang
natanaw na nakangiti ako, nagtagal ang tingin niya. I smiled more at him to assure
him that I am comfortable.

"Puwede bang manligaw, Relani?" he asked.

My eyes widened with shock. Annoyed that Ares' face immediately flashed on my mind,
I quickly discarded his memories. The movie distracted me, too. Lalo na dahil
naghalikan ang dalawang bida. Napatingin din siya roon. A bit frustrated by what I
was feeling, when he looked at me again, I slowly kissed his lips.

Marahan akong tumigil at sa gulat niya, hindi siya makagalaw.

"I'm sorry..." i giggled lightly.

"Is that a yes?" he asked.

Biting my lower lip and knowing how... confused I was. "Can you give me more time?"

Unti-unti siyang tumango. "I thought you kissed me because it's a yes."
Nag-iwas ako ng tingin dahil... akala ko nga rin.
Kabanata 9
Kabanata 9

In Love

"We won't invite him!"

Tahimik akong nag-isip habang nagtatalo sina Ate Ava at Ate Vickie tungkol sa debut
ko. Pagkatapos ng nag extend at halos dalawang linggo naming alis, nasa bahay kami
at abala sa nagsisimulang preparation sa engrandeng debut na gusto ni Tito Bernardo
para sa akin.

Pinagmamasdan ko sila habang sinusukatan ako at ang designer ay abala sa pags-

sketch, at pakikipag-usap kay Mommy.

"Hindi ba magandang pagkakataon iyon para kay Jane?" si Ate Ava na nalilito sa
desisyon ni Ate Vickie.

Ate Vickie looked at me. "Sa tingin mo, Relani? Dapat ba na i-invite si Ares sa
debut mo?"

"Hindi 'yan interesado kasi ayaw naman niyan kay Ares!" si Ate Ava kay Ate Vickie.

"Uhm..." Nagkibit ako ng balikat. "Kayo na ang bahala, Ate."

"Dad might invite their family. I heard from Kuya that we are now aiming for a
collaboration project with the Riegos in the next ten years! Kaya iimbitahan siya
ni Daddy. Sigurado ako!" si Ate Ava.

"Hindi natin siya iimbitahin! Dahil kung makita tayo ni Ares at makita ni Ares si
Jane na kasama ni Relani, magdududa lang siya. Paano magtatagumpay 'yong plano kung
ganoon?"

Hindi ko na kayang manahimik pagkatapos kong marinig iyon.

"My birthday is still next year. Are you saying na hanggang next year pa ang lahat
ng ito?"

"Of course, Relani!" si Ava.

Muli silang nagtalo samantalang nalilito na ako. I agreed to all of these because I
thought it would be easy. Pero habang tumatagal parang humihirap lalo, at ngayong
naisip kong ilang buwan na kami rito at ilang buwan pa ang kailangan, parang hindi
ko na kaya.

"This is too much! Ang akala ko mabilis lang 'to kaya pumayag ako!"

Hindi nila ako pinansin. They were both busy fighting each other's opinion about
Ares being invited on my debut.

"Makikita at mapapansin si Jane noon at baka pa mabuking tayo. We can't just risk
it just because of the opportunity."

"But it's the right time! Sa birthday mismo ni Relani. Mas mapapahiya siya."
"You really think he'd be that stupid?"

"Ano ba'ng nangyayari? At ano ba kasi ang plano?" lito ko nang tanong.

Nilingon ako ni Ate Vickie. "The plan is to reject him. To hurt him the way he hurt
his girls."

Mas lalo lang nalito, umiling ako. "How can I reject him? Hindi siya nanliligaw sa
akin! At lalong hindi iyon manliligaw!"

"Just go with it, Relani!" si Ate Ava naman.

"You know what? This is stupid! I don't wanna do it anymore!"

Imbes na magtalo ang dalawa ay napalingon na silang pareho sa akin ngayon. Kung
kanina'y determinado ako na suwayin sila, ngayong seryoso at halatang naiirita sa
isa't-isa, at pati sa akin, bahagya akong naduwag. I glanced at my Mom. Hindi
kalayuan sa kung nasaan kami at nasisiguro kong gagawin niya ulit na big deal ito
kapag nakita niyang nag-aaway kaming tatlo.

"Why? Do you feel for him now? You think he doesn't deserve the humiliation?" Ate
Vickie asked flatly.

Nanginginig ang labi, hindi ako agad makahagilap ng isasagot. Hindi ko gusto si
Ares at kung tama nga ang hinala nila, na marami siyang sinaktang babae, hindi ko
rin naman maipagkakaila na tingin ko'y dapat lang din siyang magdusa. Months ago, I
feel the same way. Gigil pa nga ako sa kanya sa lahat ng insulto at pamamahiya sa
akin. Hindi ko nga lang alam bakit umaatras ako ngayon.

"Maybe you're starting to like him?" Ate Vickie smirked.

Takot at kabado, umiling agad ako. Natawa si Ate Ava kay Ate Vickie.

"Are you kidding me? This girl is obsessed with Lukas. Hindi kay Ares."

"I don't like him," pinilit kong kumalma.

"So... bakit ayaw mo?" usisa ni Ate Vickie.

"I just think it's so... petty," sa marahang boses kong nasabi.

"Sabihin mo 'yan sa lahat ng babaeng sinaktan ni Ares. Iilan pa'y umasa, nabigo, at
nasaktan."

"That shouldn't be our concern anymore," sa maliit na boses ulit.

"It shouldn't be. But it's Jane that's hurt. At baka nakakalimutan mo, Relani, na
nililigawan ka ni Lukas ngayon dahil sa tulong ni Jane? Kung hindi ka niya nireto
kay Lukas, baka hanggang ngayon, hindi ka pinapansin no'n!"

Natahimik ako. Nalaman nilang nanliligaw si Lukas nang lumabas kami sa

entertainment room at tinukso. Tinanong ni Jane kung kami na ba at si Lukas mismo
ang sumagot na nanliligaw pa lang siya.

Very confused and torn, I really don't know what to say.

I guess I am just happy that the upcoming grand debut made me busy, and the opening
of another semester made me preoccupied. At dahil gusto ni Tito Bernardo na mas
maging aktibo ang kambal sa negosyo nila, iyon na rin ang pinagkaabalahan ng
dalawa.

Iyon nga lang, bago matapos ang buwan, may ipapagawa ulit sila.

"Matagal na nga raw si Tyra Santos sa kompanya nila. At ayon kay Khria, kinompronta
raw siya noon nang nagkita sila sa opisina kaya posible nga na iyon ang ipinalit
niya kay Regine. Kung hindi man third party," si Jane.

"Who's Khria and why should you believe her?" singit ko.

"Khria is Ares' ex years ago. May boyfriend na kaya hindi threat. Doon kinakalap ni
Jane ang ibang impormasyon kay Ares," paliwanag ni Ate Ava.

May boyfriend na pero marami pa ring alam kay Ares? Umiling ako habang nagpatuloy
sila sa usapan nila. Muli nila ako papapuntahin sa isa na namang site kung nasaan
si Ares ngayon. I wanted to text him about it but I don't want my sisters to find
out that we're texting. Baka pa mahalata nila na may ka-text ako. Kahit pa sabihin
kong si Lukas iyon, mahirap na kung usisain talaga nila ako at makita nilang ka-
text ko si Ares.

I stopped. Why am I bothered by that? So what if they realize that I am texting

Ares? Why do I feel so guilty about it?

Malapit lang ang site na tinutukoy ng mga kapatid ko. Nasa Paranaque lang iyon kaya
kahit tumanggi ako at ginawang excuse ang pagkikita namin ni Lukas, hindi rin ako
nakalusot.

"Mabilis lang naman 'yan, e. Before lunch, uuwi ka na!"

Naalala ko ang huling punta ko sa site ni Ares. Niyaya niya akong magsabay kaming
mag-lunch noon. Kaso para matigil na ang pangungulit nila, pumayag na rin ako.
Tutal at simple lang ang gagawin. Aalamin ko lang kung naroon ulit si Auntie Tyra
sa site na iyon. At kung kaya ko, may iilan pang itatanong kay Ares.

Isang mainit na umaga ay nasa maalikabok akong site. At first, I thought that I
won't get in but I realized our company sticker is as good as a Riego pass. Siguro
ay dahil na rin sa narinig kong collaboration ng mga Riego at ng de Alba Scapes.

My bodyguard opened the door for their office. I stepped in the airconditioned room
and saw the faces of their staff. Natanaw ko rin si Ares doon na agad nahanap ang
tingin ko. Mabilis kong tiningnan kung sino 'yong niyuyukuan niya. Nakahawak pa
siya sa backrest ng upuan nito na para bang may tinuturo at tinitingnan siya sa
screen ng computer nito.

Tumuwid siya sa pagkakatayo. Nagtagal ang tingin ko sa babaeng tumingala naman kay
Ares, nagtataka sa paglayo nito.

"Yes, Miss? How can I help you?" the woman near the door way asked.

I only smiled and looked around to check if Auntie Tyra is anywhere near.

"Marissa, it's alright. She's my visitor," si Ares nang tuluyan nang nakalapit sa
akin.

"Uh, okay, Engineer," the woman hesitantly went back to her chair.

Sunod kong pinagmasdan ang kausap niya kanina. Natanaw at napansin kong mas matanda
siguro ito ng ilang taon kay Ares. She glanced at us then back in her computer
again.
"Come on, I'll take a break," he said and tried to block my vision.

Mabilis kong tinuro ang dibdib niya. Lumapat ang daliri ko roon dahilan ng
pagkakatigilan niya at pagbagsak ng tingin niya sa kamay ko.

"It's still early. It's not yet your break time. Dito muna tayo. I wanna watch you
work."

One brow shot up as he looked at me. His lips pursed as if he's trying to suppress
a smile.

"Alright. Do you have all day to do that?" he asked languidly.

"No. Uuwi rin ako mamaya. Uh... maybe, uh, before lunch," hindi ako makatingin sa
kanya nang sabihin ang huling salita.

His head tilted. "Why? You have things to do?"

Hindi na ako makatingin ng diretso sa kanya. Mamaya pa naman kami magkikita ni

Lukas pero iniisip kong gaya ng sabi nina Ate, puwede nga akong makauwi ng lunch.

"Aren't you working? I don't wanna disturb you."

"Well, yeah. But it's just paperworks."

Nagkatinginan kami ni Ares.

"May lakad ka mamaya?"

I shook my head. "After lunch, then..."

Napasulyap ulit ako sa babaeng kinausap ni Ares kanina. Please don't tell me it's
another Auntie, this time. Pakiramdam ko tumatagal ako sa misyong ito dahil sa dami
ng babae ni Ares. Kung si Auntie Regine lang sana iyon, matagal na sanang natapos
ito!

Ares appeared in front of me, blocking my view of the lady. My brows shot up,
screaming the unsaid question on my mind. He sighed but the amusement is evident in
his pursed lips.

"She's a new employee and I taught her things. Kaya ganoon ang ayos namin
pagkadating mo."

Ngumuso ako at tinagilid din ang ulo. "May sinabi ba ako?"

"Wala. But I think I know what you're thinking."

Umirap ako at nilagpasan siya. Dumiretso ako sa pinakamalaking desk doon, kung saan
ko nakita ang pangalan niya. He stalked me from behind. Some of their employees
were watching us but nobody said a word. I looked at his swivel chair and stopped.
Kukunin ko sana ang upuan sa malapit para maupo sa harap ng lamesa niya.

"Doon ka na sa upuan ko," utos niya galing sa likod ko.

"And where will you sit?" Nilingon ko siya.

"I have things to check on the field engineers documents. Dito ka lang at
aasikasuhin ko 'yon."
I twisted my lips and sat on his chair. Pinagmasdan ko naman ang paglapit niya sa
hindi kalayuang lamesa. Nilapag ko ang bag ko sa malaking lamesa ni Ares at imbes
na magtagal ang tingin ko sa kanya, napalingon ako sa kabila dahil sa bulungang
narinig.

"Girlfriend ni Engineer?"

"Hindi. Anak 'yan ng may-ari ng de Alba Scapes."

Medyo nataranta ang sumagot nang nakitang nakatingin ako sa kanila. It was Ares'
new employee who asked. Napasulyap siya sa akin at bahagyang pinamulahan. Yumuko
siya at inintindi na lang ang trabaho. Meydo nanginig pa ang kamay nang pumindot sa
keyboard, halatang kabado.

She looked innocent. Kahit pa medyo mas matanda ng kaunti kay Ares, halatang
baguhan sa trabaho at may takot pa. She glanced my way and then back on her
computer again when she realized I'm still watching her.

"Relani..." marahang tawag ni Ares sa akin.

Nilingon ko siya. May dalang dokumento at halatang hindi pa tapos sa ginagawa roon.
Hindi ko alam kung bakit lumapit siya. Tumuwid ako sa pagkakaupo.

"Yes?"

His brow shot up again. Mariing titig na ang ipinukol sa akin. "I'll just sign
these papers. Are you alright here?"

Halatang hindi iyon ang gusto niyang sabihin. I nodded.

"Can I read some of these financial reports?" sabi ko sabay sulyap sa iilang
nakapatong at organisadong dokumento sa lamesa niya.

"Sure."

Kinuha ko iyon at binuksan. Nagkatinginan kami ni Ares. Parang nagdududa siya sa

palusot ko pero kalaunan, iniwan niya ulit ako at lumapit sa lalaking engineer na
kausap kanina. Ilang sandali kong tiningnan ang perpektong pagkakasulat ng bawat
malaking titik sa iilang corrections doon sa draft. I also saw Ares' complicated
and amazing signature. Medyo namangha ako roon. It looked... manly. I never thought
that a penmanship and signature could look... masculine until I saw his.

"Huwag ka nang mang-usisa. May nareassign na engineer dahil sa kamalditahan niyan.

Bayolente rin..." narinig ko ang bulungan.

Hindi man alam kung ako nga ang pinag-uusapan, bumaling ulit ako sa kaliwa, kung
nasaan ang dalawang nagtsitsismisan. Wala naman akong naaalalang na reassign na
engineer dahil sa akin pero dahil napasulyap ang dalawang kabadong empleyado, at
halatang halata sa pagmumukha ng dalawa na nahuli ko sila, hindi ko na napigilan.

"Are you talking about me?"

Parehong tahimik na umiling ang dalawa. Hindi na makatingin iyong bagong empleyado
ni Ares.

"Hindi naman, Miss," sagot noong kausap na empleyado.

"What's wrong?" Ares' voice thundered from where he is.

"Wala naman po, Engineer."

I want to cut her off and tell Ares that they were talking about me. Pero hindi
naman ako sigurado roon at ayaw ko ring lumaki pa iyon.

"Rina..." Ares called the scared newbie.

Umiling agad siya, medyo nanginginig pa ang balikat. "Wala naman, Engineer."

Nagkatinginan kami ni Ares. I glared at him. He sighed and twisted his lips, hiding
his amusement. Nilapag niya ang mga papel na dala niya sa lamesa at doon niya na
isa-isang binasa ang nakasulat.

Ilang sandali ko siyang pinagmamasdan na pabalik balik na binabasa ang isang

pahina. Tiningnan niya ang sumunod. I stared at him as his eyes moved fast, like
the way he's reading the whole thing. Nang natapos ay mabilis niyang pinirmahan
iyon. Maingat kong tiningnan ang kamay niyang pumipirma. Mahirap ang pirma niya at
medyo matagal matapos, kumpara sa pirma ko.

After signing, we glanced at each other. Hindi ko napigilan ang pagsulyap kay
Auntie Rina sa gilid. Napatingin din si Ares doon. After watching the lady a bit,
muli kaming nagkatinginan ni Ares.

"Wala ka bang ichi-check sa site?" I asked, thinking about Auntie Tyra somewhere in
the site.

"Wala."

"Hmm. You won't oversee your engineers?" I asked.

Umiling siya. "I'm done with that earlier."

Nagpatuloy siya sa pagbabasa sa susunod na papel. Nagpatuloy naman ako sa pang

uusisa.

"Kasali si Engineer Santos?"

May iilang napasulyap na empleyado sa akin. Napatingin din iyong bago. Umiling si
Ares.

"She's not here. She's in our other projects."

Nagkibit ako ng balikat. May ire-report na ako sa mga kapatid ko! Nagpatuloy siya
sa pagpipirma samantalang panay naman ang tingin ko sa kabilang lamesa, kung nasaan
ang natatarantang si Rina.

How cute, right? A clumsy looking innocent employee with her dark serious boss, it
sounds like a romance novel, or worse a porn title.

Iritado kong tinitigan si Rina habang pasulyap-sulyap siya sa akin, medyo kabado at
hindi mapakali. I couldn't help the look on my face as I watched her from where I
was.

"Relani..." sa mababang boses na tawag ni Ares sa akin.

Umirap ako at tumingin sa kanya. He looked really serious but the ghost of a smile
couldn't escape my eyes.
"I'm done. Let's go and have lunch."

Napasulyap ako sa relo at nakitang medyo maaga pa naman. Magrereklamo pa ba ako?

Mas maganda nga iyon dahil mas maaga ako sa date namin ni Lukas.

"Alright!" I said and took powder out to check my face.

Inayos ni Ares ang mga papel sa harapan niya habang pinagmamasdan akong nag-aayos
ng buhok. After a while, I took out my pocket sized perfume and sprayed it on my
wrists before standing up. Pinapanood ako ng mga empleyado roon pero isang beses ko
lang na sinulyapan ulit iyong Rina.

"Let's go," Ares commanded.

Sumunod ako sa kanya palabas ng opisina. Paliko na ako sa SUV ko nang narinig ko
ang sinabi niya.

"Sa sasakyan ka na sumakay para sabay na tayong pumunta."

Sa gulat ay napabaling ako sa kanya. A ghost of a smile played on his lips as he

opened his old car's door.

"At bakit hindi na lang ako sa SUV namin at magkita na lang tayo roon?"

"Maghahanap pa tayo ng magandang restaurant. Ipasunod mo na lang ang driver mo

kapag nakapili na tayo."

Napakurapkurap ako at medyo nakitaan nga ng logic ang sinabi niya. My lips trembled
for words I was hesitant to utter. Binuksan niya ang pintuan ng sasakyan niya at
nilingon ako, hinihintay na pumasok.

"Do you have a problem?" he asked when he noticed that I only stared at it.

Umiling ako at mabilis nang pumasok doon. Nang umikot siya at pumasok na, pinaandar
niya na iyon. I expected for a noisy and problematic engine sound but there was
none. Tiningnan ko ang mga aircon kung marumi ba pero malinis naman.

Ares chuckled beside me while he was driving out of the site. Sumulyap ako sa
kanya. I glared at him. Alam kong alam niya ang iniisip ko.

"Hindi pa ako nakasakay ng ganito ka lumang sasakyan."

"It's not that bad, Relani."

"Why do you drive this kind of car when you can obviously afford luxurious ones?
And don't tell me it's because of your family tradition. Na nagsisikap kayong
maging independent at hindi na umaasa sa pera ng parents. You're working now and
you can buy a brand new car with the money you have!"

"But do I need a luxury car?"

Natigilan ako at napatitig lang sa kanya. Sumulyap siya bago niliko sa iilang
restaurant sa malapit.

"I don't. So what's the point?"

Natahimik ako at napaisip.

"Pumili ka ng gusto mong restaurant. Doon na tayo mag lunch."

It boggled me a bit. While boys my age want a good paying job to afford themselves
a luxury car, he isn't at it. Napag-usapan namin ni Lukas na ang una niyang
bibilhin kapag naging engineer siya at nakapasok sa kompanya ay isang sports car. I
was amazed by his goals and I supported him. Here is Ares, a Riego, rich and
famous... not thinking about luxurious cars.

Pumili na ako ng kakainin. Ganoon din siya.

"How have you been?" he asked.

"Good. Kasisimula lang ng semester. I was busy weeks ago, from the break and the
start of the semester."

Katatapos ko lang sumagot nang nakita ang pagpasok noong Rina sa restaurant. Hindi
ko alam kung napansin niya ba kami pero sa malapit na lamesa pa talaga siya naupo.
I gritted my teeth and immediately concluded this girl's obvious feelings.

Napalingon si Ares dahil mariin kong sinundan ng tingin ang empleyado niya. Sa
tagal tuloy ng tingin ko, agad kong napansin na medyo malaki nga ang hinaharap
noong Rina. Then I heard Ares sigh so I looked at him.

"Auntie Regine is gone and now you have another admirer at work."

Tumitig si Ares sa akin. I tilted my head to tease him, even when I'm starting to
get irritated.

"Maybe you wanted me to text you before appearing in places because you don't wanna
get caught in that position."

"What position?" sabay kunot ng noo niya.

Umirap ako at hindi na nagsalita dahil nauna na ang mabilis na pintig ng puso ko.

"We really should do something about your jealousy."

"I'm not jealous!" giit ko.

"If you're upset because I helped her earlier this morning, then I'm telling you it
happens at work. Pero hindi ibig sabihin noon na may kung ano sa amin."

"They are overwhelmed by you! You make them nervous. You make them fantasize about
you, their boss!"

Nakanguso na siya at nakakunot ang noo nang sa huli'y hindi niya napigilan ang
paghalakhak. "What are you talking about?"

Humilig ako sa upuan at humalukipkip. Hindi ko alam kung hindi niya ba talaga alam
o baka ganoon talaga ang diskarte niya sa mga babae niya. Kaya marami siyang
nabibighani dahil sa mga paseryo-seryoso niya sa trabaho, e!

"You don't have to feel jealous. Hindi maiiwasan ang mga kliyente at empleyadong
babae. I'm not the type to mix work with relationships, Relani."

"I said I'm not jealous, I'm just saying-"

Natigilan ako at napalingon kaming dalawa sa lamesa ni Rina. Natapon niya ang
iniinom na kape at nagkalat sa kanyang kamay, hanggang damit. She looked at the
waiter and asked for tissue but they were too busy to attend to her.
Pareho kaming napabaling ni Ares sa maraming tissue sa gitna ng lamesa namin. I
glared at him and pouted more. His brows furrowed more as he looked at me. He knows
my reaction but it didn't stop him from standing up. Dala ang tissue, lumapit siya
sa lamesa ni Rina.

"Naku, Engineer!" si Rina na natatawa at napasulyap sa akin. Halata talagang takot

siya sa akin. Lalo na ngayon na nakahalukipkip ako, pinagmamasdan sila, busangot
ang mukha.

"No, it's okay. Here..."

Mas lalong nanlisik ang mga mata ko nang nakitang tumulong siya sa pagpunas sa
kapeng nasa kamay ni Rina. Rina laughed awkwardly and glanced at me again before
she panicked to do it herself.

Kakaibang iritasyon ang naramdaman ko sa sarili. It was a feeling that I didn't

want anyone to see. It was something... I am not so much familiar with. It was
accompanied with weird thoughts like... I wish I clumsy, too. He seems always ready
to save the day. Gaya na lang noong kay Auntie Regine noon, at ngayon sa babaeng
ito naman.

Bumalik si Ares sa lamesa ko at umayos na si Rina. Panay ang sulyap niya sa amin
kahit halatang kabado. I wanted to glare at Ares but I know... I shouldn't. He is
just nice. Nagkakataon lang na sa mga babae. Nagkakataon lang din na masyadong
malikot ang iniisip ko.

Hindi ko alam kung kailan ako nagsimulang magkaganito. These thoughts aren't even
reasonable. Tama naman siya pero bakit naiinis ako. I need to get a grip or I'll
forget about the things I need to do with him!

Nilapag ang pagkain namin. Mariin ang titig ko sa pagkain ko, hindi natutuwa sa
walang kuwentang nararamdaman.

And to think there's still Blakely Ardiente who met with his mother. Paano kung
naglalaro na lang siya sa mga babaeng 'to kasi alam niya na babagsak siya roon?

"You really shouldn't be jealous. There's nothing to be jealous about."

"Anong wala? Eh, ang dami dami mong babae!" I blurted out without thinking. My
thoughts got to me.

His lips twisted. "Sino sino ba ang mga pinagseselosan mo?"

"Well, you have Auntie Regine! Then you have that old hag Tyra, and now your new
clumsy employee?" I hissed.

"Regine is just a classmate. We don't see each other anymore because we're done
with some of our thesis. Engineer Santos is just a colleague. She's now reassigned
to other projects. And Rina is a new employee who needed my help with her project.
I have no girls, Relani."

Kunot noo ko siyang tinitigan.

"If you think I like my employee, then why am I here with you?"

Sumulyap ako kay Rina na medyo sumusulyap din sa amin.

"But she obviously likes you!"

"Will that matter if I don't like her?" kalmado niyang sinabi.

Pinilit kong sumimangot lalo na ngayong nararamdaman ko ang pag relax ko ng kaunti.
He sighed.

"We should do something about your jealousy. I won't be here the next months for
work and study. It's not good to leave you like this-"

"S-Saan ka pupunta?"

"I'll finish my MBA abroad."

"It's the holidays next month. How about your family?!"

"Susunod si Mama at Papa sa akin."

My lips parted and I realized he's serious. I'm torn. Masaya ako na aalis siya at
dadalang ang mga misyon ko, pero... parang... nakakalungkot din na... hindi kami
magkikita.

"Ilang buwan? At... kailan ka aalis?"

He smirked. "I'll come home if I can. I'll call you... I'll be gone for at least
six months, but it could extend for a year."

Napatingin ako sa kawalan. "Wala ka nga sa debut ko."

"Am I invited?" nagtaas siya ng isang kilay.

Kinagat ko ang labi ko. "I-I'm not yet sure with my Mom. M-Maybe since... I heard
your family is collaborating with the Scapes."

"It's okay. You don't have to invite me. I'll just see you after that."

Namilog ang mga mata ko. "But you said you're leaving. You won't be here anymore
that time."

"Then I'll come home."

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Muntik na akong umuwi na tulala, kung
hindi ko lang naalala na may lakad pa kami ni Lukas. I did the usual things with
Lukas but my mind is now preoccupied with Ares.

"Anong balita?"

Halos hindi ko namalayan si Ate Ava at Ate Vickie na nagmamasid sa akin pagkauwi
ko. Tahimik at tulala ako kaya napatalon ng kaunti nang narinig si Ate Vickie.

"Uh, nagdate kami ni Lukas."

"Hindi 'yan ang gusto kong balita, Relani. Kay Ares!" si Ate Ava.

"Ah. Oh. Yes! Uh..." Napakurapkurap ako. "Uh... He's leaving so he's not going to
my debut."

"Leaving where? At para saan? Kailan?" sunod-sunod na tanong ni Ate Vickie.

"Abroad for his MBA. Six months or a year daw. Next month na ang alis niya."
"It's the holidays!"

"Aalis yata sila ng pamilya niya. Kasama niya ang pamilya niya."

"May sinabi na siya tungkol kay Tyra Santos?"

"Na reassign na raw si Tyra Santos, Ate," sagot ko kay Ate Ava. "W-Wala siya roon
sa mismong opisina ni Ares kanina."

"Bakit daw na reassign si Tyra?" si Ate Ava pa rin. Tahimik na si Ate Vickie,
nakahalukipkip at mariin akong tinititigan.

"Hindi ko alam, e."

"Patingin ng cellphone mo, Relani."

Kinabahan ako bigla sa utos ni Ate Vickie.

"Why? It's my phone. It's my privacy..."

"I won't check your texts with Lukas. Kay Ares lang. Patingin."

"Wala nga'ng reply, Ate! Kaya anong titingnan mo roon?"

Nilahad ni Ate Vickie ang kamay niya. Ate Ava smirked as she watched Ate Vickie.
Nagpapasalamat na lagi kong binubura ang mga text ni Ares sa cellphone ko, unti-
unti kong kinuha ang cellphone ko para ibigay kay Ate Vickie. I maneuvered it to
Ares' thread so they won't check the other things.

Nakita ko na pinindot ni Ate Vickie ang pangalan ni Ares at tiningnang mabuti kung
tamang numero ba. Nang nakumpirma niya, ibinalik niya sa thread. Nakita niyang
tanging mga mensahe lang nila at mensahe kong utos nila ang naroon, walang reply
kay Ares.

"See? Wala!" sabi ko sabay subok na kunin ang cellphone.

"Wait!" si Ate Vickie at iniwas agad ang cellphone sa akin.

Mabilis siyang nagtipa roon at nakita kong naisend niya agad iyon!

Ako:

Before you leave, I just want you to know that I'm in love with you. :(
Kabanata 10
Kabanata 10

Shut Up

"Ate, please, huwag namang ganyan!" medyo tumaas ang boses ko habang tinitingnan
ang ngisi ni Ate Vickie.

Hindi niya pa rin binibigay ang cellphone ko. Nanlalamig na ako at medyo nagdidilim
ang paningin habang nilalapitan siya. Ate Ava blocked my way so I wouldn't touch
Ate Vickie.
"Bakit ka nagagalit? E, ito ang napagkasunduan natin."

"I don't like Ares and I don't want him to think that I am in love with him!"

Ate Ava laughed. "Iyon naman pala. Kaya ano ngayon kung i-tetext nga ng ganoon?
After this, you won't see each other anymore. So what?"

"Hindi niya naman malalaman, Relani. In the end, you'll just say you fell out of
love or something. Or you were just infatuated. It happens so why are you bothered?
Bukod pa diyan, hindi ba sinabi mong hindi ka niya gusto? Titingnan natin kung
papatol ba si Ares sa kung sino sino na lang-"

"Ate, please... ayaw ko nito!"

"You are already involved so what are you talking about?" si Ate Ava ulit.

My phone beeped. Mabilis na dinumog ng dalawa iyon. Kabado akong lumapit at gusto
mang subukang bawiin, hawak ng dalawa iyon. I can only stare at my screen and read
Ares' reply.

"Ate, tama na."

Ares:

Can I call?

Ako:

No, please. Nahihiya ako kaya hanggang text lang.

"Ate, please, tama na!"

"Bakit ka ba OA? We're just texting him right now! At nagrereply pa kaya ito na ang
hinihintay namin!"

"Nagsisinungaling tayo kay Ares!"

"Puwedeng-puwede mo namang bawiin 'yon kalaunan!"

"Pero magagalitt siya-"

"Hindi ba iyon nga ang punto, Relani? Para magalit siya-" si Ate Ava na pinigilan
ni Ate Vickie.

Nagkatinginan muna ang dalawa. Sa huli, nagbuntonghininga si Ate Vickie. "Okay.

Calm down! Let me do this now and after this, wala na."

Kunot-noo ko siyang tiningnan. Anong ibig sabihin ng wala na?

"Hindi ka na namin guguluhin sa misyong 'to. Wala na kaming pakialam kay Ares."

"Anong pinagsasabi mo, Vickie?" si Ate Ava na nairita agad sa sinabi ni Ate Vickie.

Ate Vickie raised her hand on Ate Ava. Pinigilan nang magsalita ito at nagpatuloy
sa sinasabi sa akin.

"Tama na 'to. Tama ka, Relani." Tumango si Ate Vickie. "Tutal ay nagreply siya at
nasabi ko na ang kasinungalingang iyon, dito na nagtatapos ang gagawin namin para
kay Jane."
"Vickie!" gigil na sabi ni Ate Ava.

"Ava, tama naman si Relani, e. Sobra na nga 'to! At baka pa masira siya kay Ares
dahil sa pagsisinungaling. Kaya Relani, kung ayaw mo na siyang kitain o replyan,
pagkatapos nitong text namin, ayos na. Hindi na kami manghihingi ulit ng tulong
mo."

Natahimik ako. Her promise seems too good to be true.

"Ano ba 'yan, Vickie!"

"Tama na, Ava! Sobra na ang ginagawa natin para kay Jane. Isa pa, magkakaboyfriend
na si Relani kay Lukas. Kung guguluhin pa natin si Relani, baka pa magkasiraan sila
kay Lukas dahil lang sa walang kuwentang Ares na 'yan!"

Gulantang pa rin si Ate Ava sa sinabi ng kapatid. Hindi sang-ayon at hindi

makapaniwala. "Pero-"

"Ako nang bahala rito!"

"Paano si Jane?"

"Hindi naman sasabihin ni Relani kay Ares ang ginawa natin, e, kaya hindi siya
masisira. This is enough. It's too much. And Relani is already stressed!"

Namamangha sa kinahinatnan ng usapan namin, hindi ko maipagkakaila na nabunutan nga

ako ng tinik sa sinabi ni Ate Vickie. She's reasonable. At kung magpapatuloy siya
sa pagtext kay Ares ngayon, matitiis ko iyon para sa pangako na titigilan na 'to.

I don't know what will happen with Ares after this but I know that once this
mission dismisses tonight, I will try my best to lay low with him. Hindi ko na siya
kikitain at kung magti-text ay 'tsaka na lang ako magre-reply. Or maybe... if I can
do it... I won't reply at all.

Ares:

I won't be abroad for long. Uuwi rin naman ako.

Namamangha ang dalawang nakatitig sa cellphone ko. Pumikit akong mariin at tiniis
na lang iyon para sa pangakong ititigil na ang lahat ng ito.

Ako:

I know. But I just wanna tell you this before you go. I'm gonna miss you so much.

Ares:

I'll call you whenever I can. Will that be enough?

Namamanhid na ako habang pinagmamasdan ang dalawang nagmamadaling magtipa.

Ako:

But I'll be busy with school, too.

Ares:

That's alright. You should concentrate on your studies first.

"Yan lang? Tapos sasabihin mo na titigil na tayo?!" si Ate Ava sa gilid ni Ate
Vickie.

Ate Vickie ignored her and continued.

Ako:

Ikaw rin. I can't wait to see you again when you come back. I'm falling so hard for
you, Ares. Ikaw lang ang gusto ko at nagustuhan ko ng ganito katindi.

Hinilot ko ang sentido ko. Para akong tinotorture habang tinitingnan ang mensahe ko
para kay Ares. Sa huli, iniwas ko ang tingin ko at hindi na sinundan ang usapan
dahil hindi ko na kaya.

Ang mahalaga, pagkatapos ng gabing ito, ayos na ang lahat. Titigil na ako. Ang
mahalaga, wala na ulit akong gagawing mga pagbisita kung nasaan man siya. At kung
maaari, ititigil ko na rin ang pagti-text sa kanya.

It took almost two hours before it's over. Pagod akong nasa sofa habang nanatiling
nakatayo ang dalawa sa harap ko, binabasa ang texts ni Ares. Nang natapos ay pareho
silang tumingin sa akin. Lumapit si Ate Vickie at inilahad sa akin ang cellphone
ko.

Hindi na ako nagsalita. Kinuha ko iyon at nakitang deleted na ang buong thread ng
texts ni Ares. Hindi ko naman alam kung gusto ko nga'ng mabasa ang pinag-usapan o
mas mabuti nang hindi ko alam.

"I'm sorry, Relani. Thank you for the help."

"Vickie, hindi pa rin ako makapaniwala na tapos na. Ganoon lang 'yon? You just
texted him sweet things and nothing more. You didn't even hurt him!" si Ate Ava.

"Tama na, Ava. Kita mong ayaw na ni Relani, e."

Pagod akong tumitig sa cellphone ko. Wala nang reply si Ares doon. Parang nabasa ni
Ate Vickie ang isipan ko, sinagot niya ang tahimik kong tanong.

"I said good night to him so he won't text anymore. Niloko ko lang na gusto mo
siya. Ayaw mo sa kanya, hindi ba? Kaya huwag mo nang replyan kung gusto mo. Gaya ng
pangako ko, simula ngayon, ayos na. Titigil na kami."

"Vickie!" saway ni Ate Ava.

"Ako na ang bahala kay Ava at kay Jane. Okay?"

Tumango ako, hindi pa nakakahinga ng mabuti.

"Ikaw na ang bahala. You can stop replying to him from here on if you want."

I nodded again. Ate Vickie smiled apologetically before looking at an upset Ate
Ava.

"Let's go, Ava."

"Pero-"

"Tama na! Huwag mo nang guluhin si Relani!"

Hinila ni Ate Vickie si Ate Ava palayo roon. Nanatili naman ako sa sala hanggang
hatinggabi, sa dami ng iniisip ko.

Masama ang pakiramdam ko. Alam kong nasabi na ni Ate Vickie na titigil na pero sa
nabasa kong usapan kanina bumagabag lang lalo sa akin ang lahat ng iyon.

Pumayag ako sa lahat ng ito dahil ayaw kong nakikita ni Mommy na nag-aaway kaming
tatlo. I don't want to make her upset. I was hesitant but still I did it. There
were times when I wanted to hurt Ares, too, because I hated him. Gusto ko ring
gumanti kaya mas lalo kong pinagbutihan. Pero kalaunan, at lalo na kagabi, nang
nakita ko ang unang mensahe ni Ate Vickie para sa kanya... natanto kong hindi ko
pala kaya.

Ares greeted me the next morning and all I can do is stare at his text, without
replying.

Ares:

Good morning!

I sighed heavily and closed my eyes.

Wala na 'to. Titigil na kami. Titigil na ako. Everything will be normal from now
on. Hindi na ako pupunta sa kanya. Aalis siya kaya lalong maaayos ang lahat.

Inabala ko ang sarili ko sa ibang bagay. Hindi ko matiis ang mga weekend na
nakatunganga lang sa bahay dahil dadami ang iisipin ko kaya niyayaya ko si Lana o
'di kaya'y si Lukas.

Dumalas man ang mga date namin ni Lukas, hindi ko alam kung bakit parang mas lumabo
ang nararamdaman ko para sa kanya.

I stopped kissing him a bit when I felt my phone vibrating. He initiated kissing me
this time on our entertainment room. Umakbay muna siya at kalaunan tiningnan ko.
Tumingin din ako at sa dulo ng titigan namin ay nagpatiuna siya sa halik.

"What's wrong?" he asked.

Umiling ako at kinuha ang cellphone sa bulsa ko. I glanced at it once and stiffened
when I saw Ares' name.

Nilingon ko si Lukas. Hindi ko siya masagot sagot dahil habang tumatagal, lumalabo
ang nararamdaman ko para sa kanya. Alam kong mali na masyado kaming pisikal sa
isa't-isa pero sa kagustuhan kong maramdaman ulit ang naramdaman ko sa kanya noon,
hinahayaan ko ang lahat ng ito.

"I'll just go to the toilet."

"Alirght," he said.

Tumayo ako at umalis na para sa bathroom sa labas. Nang nakapasok ay 'tsaka pa lang
tuluyang binasa ang mensahe ni Ares.

Ares:

I'm leaving today.

Natulala ako ng ilang sandali. Sa huli, hindi ko napigilan ang pagtipa ng

sasabihin.
Ako:

Take care, Ares.

Ares:

You've been busy with school? I'm at the airport now.

I swallowed hard. Gusto ko lang magreply noon at hindi ko inasahan na masusundan pa

ngayon.

Ako:

Yup. I'm busy with school. Pagod lagi pagkauwi. Marami kasing ginagawa at may mga
group study pa para sa research. Good luck din sa school mo!

Ares:

Are you upset? Do you think leaving isn't good for me?

Napasinghap ako at mabilis na nagtipa.

Ako:

I'm not upset! I'm just really busy the past few days. I think you should leave so
you can finish your MBA.

I turned my cellphone off to prevent myself from replying more to him.

Ganoon ang madalas kong ginagawa. Matagumpay ko ring inaabala ang sarili ko sa
maraming bagay. Dinagdagan pa iyon ng paghahanda sa engrande kong debut, kaya mas
lalo akong naging abala.

"Kumusta kayo ni Lukas? Kayo na ba?" maligayang usisa ni Jane sa akin nang minsan
siyang bumisita sa bahay.

Pagkatapos nga ng gabing iyon, tumigil na ang tatlo. Hindi ko alam kung paano
nakumbinsi ni Ate Vickie si Ate Ava at Jane, ang mahalaga ay hindi na nila ulit ako
tinanong o inutusan kay Ares.

"Hindi pa."

"Kailan mo sasagutin? Hindi ka naman yata binawalan ni Tita Beatrice na

magboyfriend, e. At magiging escort mo siya sa debut mo kaya ano pang hinihintay
mo?"

"Ano ka ba, Jane. Huwag pangunahan si Relani!" singit ni Ate Ava. "She's taking it
slow."

Ngumisi si Jane. "Excited lang ako para sa kapatid ko. Baliw na baliw na sa'yo,
Relani. Hindi na rin siguro makapaghintay na maging boyfriend mo."

Nanatili ang pokerface ko habang nakikinig sa mga tukso nila. Hindi ko alam kung
kailan ako nagsimulang maging... masyadong manhid. Sa lahat ng iyon.

Weeks after the holidays, I always catch myself spacing out. Meeting Lukas excites
me only because I wanted to stop thinking. I needed company and I needed
activities. Lalo lang akong maraming iniisip tuwing nagti-text si Ares sa akin...
gaya ngayon.

Ares:

I'm done with most of my modules today. I'm sure you're still busy at school. I'll
sleep now but you can text me whenever you're free.

"Huy!" umalingawngaw si Lana kaya napatalon ako galing sa pagkakatulala.

"Huh?"

"Anong nangyayari sa'yo? Para kang nalugi sa casino, ah?"

"H-Huh? Wala naman," sagot ko sabay ayos sa mga gamit ko.

"Nag-away kayo ni Lukas?"

Umiling ako. Nakapamaywang siya habang tinitingnan akong mabagal na nag-ayos ng mga
libro. Ipinapasok ko sa bag ko ang iilang ballpen.

Nasa library kami at tinatapos ang homework. Naghihintay na lang ngayon kay Lukas
at siya naman, sa boyfriend niya.

"Nitong nakaraang buwan parang ang tahimik mo? Do you have a problem? Na hindi mo
sinasabi sakin?"

"Wala naman, Lana-"

"Tinigilan ka na ng mga kapatid mo, nililigawan ka na ni Lukas, may engrandeng

debut ka... wala talagang nakokontento sa buhay na 'to, 'no? Kaya tingin ko,
yumaman man ako, baka hindi rin ako makontento!" she exclaimed.

I chuckled and shook my head. "Lana, I'm fine. And contented."

"Maniniwala ako kung hindi ka laging tulala nitong mga nakaraang araw. Sagutin mo
na kasi si Lukas, kung 'yan man ang pinoproblema mo? Bakit? Tingin mo 'di ka niya
totoong mahal? O may pinagseselosan ka ba?"

I shook my head.

May mga panahong gusto ko nang ikuwento kay Lana pero mas nangingibabaw ang pag-asa
kong sa huli, mawawala rin ito. My guilt will go away and Ares will stop texting me
and find another girl.

Nags-stretching ako para sa practice sa engrande kong debut. Naroon ang iilang
kaibigan at sina Ate Ava at Ate Vickie na kasali sa eighteen treasures ko. Lana is
busy talking to some of our friends. Pinagmamasdan ko siya nang biglang lumapit si
Ate Vickie sa akin at tumabi.

She stretched, too. Ilang sandali na lang kasi magsisimula na ulit ang practice.

Natahimik ako. Hindi na kami ulit nakapag-usap ng tungkol kay Ares. Ilang buwan na
ang lumipas.

"Nagti-text pa rin si Ares sa'yo?" she asked while stretching.

Nilingon ko siya. She only glanced at me but she busied herself in the cobra
position.
"I thought we're done with this?"

"Of course, we are. Sakin lang 'to. Nakikibalita lang naman ako dahil..." she
stretched in a downward dog. "Usap-usapan na may bagong babae siya sa ibang bansa.
I'm just wondering if that asshole is still texting you when he's got someone new."

Gusto kong itanggi at itago na nagti-text pa nga si Ares sa akin. Hindi ako
nagsalita.

"You know, I'm just curious if he's still an asshole texting some other girl while
he's with someone. At kung nire-replyan mo ba? Hindi ko na sasabihin kay Ava at
Jane dahil wala nang pakialam ang dalawa."

I continued stretching. Ilang sandali pang katahimikan ang nangibabaw sa aming

dalawa habang nags-stretching nang sumagot ako.

"I don't reply to him."

"Hay naku. Once a playboy, always a playboy," si Ate Vickie sabay tayo at balik na
sa kung saan siya galing.

Hindi niya naman nilapitan si Ate Ava kaya kahit paano, medyo naniniwala ako na sa
kanya nga lang iyon. Kuryoso lang siya.

The more my debut approaches, the more frequent Ares texts were. I replied to a
couple of his text. Simple lang ang sagot ko at hindi na muling nagreply pa ulit.
But today, he texted me again and I'm tempted to reply again, too. Nasa loob ako ng
library. Mag-isa na at iniwan ni Lana dahil may date ulit.

Tapos na ang exams namin at puyat na puyat ako. Pinagsabay ko ang pag-aaral at
maraming iniisip kaya halos wala akong tulog gabi-gabi.

Ares:

I'm done with another module. It's your finals, right? Is it done. It's three in
the morning here. I woke up to check if you're not busy anymore.

Hindi ako pinapatulog ng mga ganitong text niya. Hinayaan ko ang noo kong dumikit
sa desk. Nasa tabi ko lang ang cellphone, hindi pa rin nirereplyan iyon. Mababaliw
na yata ako. Nahihirapan na ako. Ang tagal kong hinintay na tumigil 'to at maging
normal ulit ang buhay ko pero bakit parang...

Siguro sa puyat dahil dalawang oras lang ang tulog nitong mga nakaraang araw,
naidlip ako roon. Nagising lang sa kaunting tunog ng cellphone ko. Wala sa sarili
kong pinindot iyon, medyo naalimpungatan pa.

"Hello?"

There was a pause. Titingnan ko sana kung sino ang tumawag pero nang nakita ko ang
desk sa harap ko, natanto kong nasa library na ako nakatulog!

"I'm sorry. Were you sleeping?" Ares' deep voice echoed on my ear.

My eyes widened. Napatingin ako sa cellphone ko at nakita ang pangalan niya sa

register! It's him, calling! Hindi ko sinasagot kapag tumatawag siya nitong
nakaraang buwan at laging excuse ko, busy lang. Ngayon aksidente kong nasagot iyon!

"Uh... Uhm... Yeah."

"I'm sorry. I'll... I'll just put this down. Rest well."

"Okay," malamig kong sinabi.

He chuckled. "You can put it down now, Relani. Sorry for calling."

"O-Okay," sabi ko at nagmamadaling pinindot para matigil na ang tawag.

Kung kanin'y inantok ako sa puyat, mukhang ilang araw pa ulit akong mapupuyat lalo
dahil sa tawag na iyon!

Ares:

I'll try again next time, huh? Sorry for that I know you're busy with school and
your debut.

Marahan kong itinuko ang siko ko sa desk at sinapo ang noo.

Alam ko naman na maaaring tama ang mga kapatid ko. Maybe he's a real asshole
especially that I heard that he does have a girl abroad, but I don't know why I am
so, so guilty. Niloloko niya na nga ako, guilty pa ako! Pilit kong isinisiksik sa
utak ko iyon para lang tuluyan nang mawala ang guilt ko. Para makumbinsi ko ang
sarili ko na kung masaktan o madismaya man siya sa akin, dapat lang 'yon sa kanya.

But there's something about him that I couldn't lay a finger on. He's stoic, cold,
serious, and very unapproachable. To learn that he's got many, many girls, I always
think he's more than what I thought him to be. Maybe if he's a playboy, he has
successfully put up a facade of a stoic man, to lure his victims, and to fool me.

Hindi ko alam. Hindi ko rin naman siya lubos na kilala kaya bakit ba ako nag-
aaksaya ng panahon na isipin pa 'to?

My big day came. I feel more guilty watching my Mom so happy for me, and yet, I
feel... hollow.

"Dalagang dalaga ka na," aniya nang pumasok sa suite ko.

Ang unang gown ang suot ko ngayon. Earlier, we had a photoshoot with my family and
friends. I have some photoshoots alone, too. Naka ilang photoshoot kami sa ibang
bansa kasama ang photographers na kinuha ni Mommy.

Ngumiti lang ako kay Mommy at tiningnan ang sarili sa salamin. Wala na dapat akong
hihilingin pa. I prayed for everything to be alright, years ago, after my Dad died.
Today, my prayers came true. My mom is truly living, she's happy, our company is
thriving, I have a new family... It's ungrateful of me to have all of these
fulfilled and yet I still feel hollow... empty.

"I'm so happy, Relani. Your sisters are very active sa debut mo at supportive na
supportive ang Tito Bernardo mo."

There are things that I wanted to say to her but I'm scared. What if she's still as
fragile as before? What if I'll ruin all of these now?

"Are you really happy with our family now, Mom?"

Napawi ang malamyos niyang ngiti sa tanong ko. "Hija, bakit ganyan ang tanong mo?
Bakit? Ikaw ba... hindi?"

I smiled. "Masaya ako kasi masaya ka, Mom."

"Nag-away na naman ba kayo ng Ate Ava mo?"

I shook my head.

"Hindi ka pa rin nagtitiwala sa Tito Bernardo mo?"

Matagal at pinilit ko pa ang sarili kong umiling.

"Relani, I know you just want to protect me but I tell you, Bernardo is a good man.
Simula nang dumating siya sa buhay ko, hindi niya pa ako kailanman nabigo."

Hindi na ako nagsalita.

"At kung tingin mo ang yaman natin ang habol niya, nagkakamali ka."

It was one of my arguments back then. Bago muling nagkulong si Mommy sa kuwarto
niya, at ayaw nang kumain. Wala na akong ibang puwedeng isipin pa lalo na't hindi
naman namin kasing yaman ang mga Cortez. Sure, they have money but they didn't come
close.

"Lumalago na ang kompanya ng Tito mo."

"Because of our company."

"Relani!" pigil ni Mommy. "If you're so mistrustful with your Tito, then I want you
to know that he's the one who initiated the agreements. Na ikaw at ikaw lang ang
magmamana ng lahat ng de Alba Scapes. Bernard will be active with some of that but
he's also handling your Tito's company, habang nag-aaral ka pa. Kaya kung ano man
'yang iniisip mo, nagkakamali ka."

I wish I can also tell her something else.

Napabaling kaming pareho sa pintuan nang biglang pumasok si Tito Bernardo. His
large smile made me uncomfortable. Lalo na nang inilahad niya kaagad ang yakap niya
sa akin.

"Ang ganda-ganda mo, hija!" he said.

Tumayo si Mommy at bahagya akong hinigit at itinayo na rin. Hindi ako gumalaw pero
dahil gustong yumakap ni Tito, wala na akong nagawa. Nakatayo lang ako at hindi
sinuklian ang yakap ni Tito. Hinagod niya ang likod ko. I'm wearing a tube topped
down and my back is pretty exposed so I felt his every touch on it.

"Sorry po, excuse me! Miss Relani, 'yong shoot po..." tawag ng isang photographer.

Mabilis akong kumawala kay Tito. Napapagod na man sa mga shoot na 'to, gusto ko
namang makawala at umalis sa silid na iyon.

"Excuse me," sambit ko.

"Sure, go ahead, Relani," si Tito Bernardo.

"I'm so happy. My daughter is already eighteen!" Mommy said and pulled Tito
Bernardo for a kiss.

Tito Bernardo kissed Mommy on the lips and he looked at me. Mabilis kong iniwas ang
tingin, kinikilabutan na dahil doon. Nagmadali akong sumunod sa photographer kaya
sa unang mga paliwanag sa akin, halos wala pa ako sa sarili.
"Miss Relani, hawak ka sa balikat ni Lukas."

The final shoot before the start of the programme is with my escort. Ilang beses
akong minanduhan ng photographer na ngumiti dahil masyado na naman akong maraming
iniisip. Lukas was smiling in front of me. He giggled when the photographer made us
look at each other's eyes and move closer.

Tumitig din ako kay Lukas at pinilit ang sarili na isipin ang kasalukuyan. Lukas
effectively made me forget about many things when he kissed me on the lips!

Ilang pindot sa maraming camera ang nakakuha noon.

"Lukas!" sabay ilag ko sa huli.

"I'm sorry. I couldn't help it when we're this close," sabay halakhak niya.

Nagtawanan at tinukso kami ng mga photographers at stylists na naroon. Pilit akong

ngumiti para masabayan sila kahit na medyo gulat ako at marami lalong inisip.

I was just so half-present the whole time. Nagkakatuwaan na ang lahat, lalo na nang
nagsimula ang programme, at nagsayawan na. I was just... so preoccupied to really
make myself concentrate on what really is happening.

My debut is grand. It is very talked about. My Mom made sure that everything is
designer. My friends dressed up so well. Malayo ako kay Lana dahil may designated
seats ang mga guests pero tuwing napapabaling ako sa kanya, lagi niyang hinahatak
ang magkabilang gilid ng labi niya para maipaalala sa akin na ngumiti.

I smiled at her. Hindi ko namalayan na nakasimangot ako halos. Hindi magandang

tingnan lalo na't nasa harap ako.

Nakalimutan ko na lang lahat ng iniisip nang nagsalita na si Mommy sa harap. She

gave a wonderful and tearful speech about my growth as a lady. How I was home
schooled and made sports my gateway to socialization with other kids. How I acted
maturely when my father died. How I read all the financial reports because she's
too weak to work. How I saved her from self-destruction, pain, sorrow, and death.
Muli'y nanumbalik ang sigla ko at inisip na balang araw, malalaman ko rin kung
bakit marami ang bumabagabag sa akin ngayon.

The party went smoothly. Nagyayaya pa sila na magkaroon ng after party doon at
hindi nga lang ako sigurado kung sasama pa dahil sa puyat. Hindi na ako halos
makatulog nitong nakaraan sa dami dami ng iniisip.

The programme is done and my friends are already parting hard on the dancefloor.
Dahil ayaw kong sumama sa after party, sa venue na nila dinala ang party na iyon.
Mommy called for her secretary and arranged an after party drinks and a famous DJ
to get the part started. Wala na ang mga matatandang guests at ang iba kong
kaibigan ay nagpalit na ng damit para sa afterparty na iyon.

I am on my third gown. I'm trying my best to be more present. Nakita kong sumasayaw
na si Lana kasama ang boyfriend niya sa dancefloor. Tinatawag niya ako. Tatayo na
sana ako para makasabay sa kanya nang tumunog ang cellphone ko.

Ares:

Is your party done? I'm here in the venue's garden. If there's still an after
party, it's alright. I can wait.
Namilog ang mga mata ko.

He's here?!

Alam kong pinipigilan kong magreply nitong nakaraang mga buwan pero ngayon, hindi
ko na napigilan!

Ako:

You're home?

Ares:

Yes.

My breathing hitched. Parang nag slow motion ang lahat. Dinampot ko ang cellphone
ko at nagmadaling umalis sa venue para makapunta sa garden!

Malaking pasasalamat ko na ang huling gown ko ay hindi kasing laki at kasing

engrande ng dalawang nauna. I'm wearing a champagne colored and Swarovsky covered
top with a cascading tulle skirt of the same color.

Tumakbo ako palabas, hindi inalintana ang iilang tawag at pagtataka sa pag-alis ko
roon. I was in the balcony when I immediately saw Ares! He's sitting in a bench on
the garden, looking at his phone and waiting!

He's wearing a white button down shirt, folded till his forearm, a black slacks,
and a brown shoes. Matagal bago niya inangat ang tingin at nakita ako. I swallowed
hard and started walking towards him. Tumayo siya nang nakita ako at nilagay sa
bulsa ang cellphone.

Habang palapit, kahit madilim at ang ilaw lang ng lamp post ang umiilaw sa amin,
nakita ko ang pagod sa kanyang mga mata at ang kaunting ngiti.

"Happy birthday," he greeted.

I am panicking. I can hear my heart beating so fast as if it's going to burst out
of my chest.

"B-Bakit ka umuwi? Tapos na ba ang MBA mo?"

"No, but... it's okay. I'm done with a few modules and I have yet to decide if I
want to finish it this year. Puwede rin namang sa susunod na taon na, pareho lang
naman 'yon."

"H-Huh? Uh..." nalilito ako. "Bakit naman? Uhm... K-Kailan ka pa umuwi?"

"Galing pa akong airport. I didn't want to go home yet cuz I might miss your
birthday so..."

He looked at me darkly. Hindi ako makatingin ng diretso dahil nagpapanic pa.

"K-Kailan ka babalik? Uh... babalik ka ba agad?!"

Ares closed the gap between us. Napaatras ako, lalong kinakabahan. Tinitigan niya
ang distansiyang ginawa ko. He looked at it like it's a villain. Kunot noo siyang
yumuko.

"I'll halt my MBA and stay for a while," he said huskily.

"Huh? B-B-Bakit?" natataranta na talaga ako.

He only glared at me and sighed.

Pakiramdam ko matatamaan na ng puso ko ang tiyan at baga ko sa tindi ng paglilikot

nito.

"You're not good at communicating with me while I'm away."

"W-What?!"

"But it's alright, I know you're busy," then he looked away.

"B-Busy ako sa debut at sa s-school."

Muli siyang tumingin sa akin. "At sa boyfriend mo?"

My lips trembled and I shook my head immediately. "W-Wala akong boyfriend!"

Tinitigan niya ako.

"A-At... kung 'yan lang ang dahilan kung bakit ka titigil muna sa MBA mo, huwag na!
You should go and continue it!"

He closed the gap in between us while I was talking. At nang nakita niyang hindi na
ako umatras ulit, umangat ng kaunti ang gilid ng kanyang labi.

"B-Bumalik ka na! Uh... M-Magre-reply na ako. H-Hindi na ako busy, Ares. T-Tapos na
ang debut ko," nagkakandarapa akong mangalap ng salita habang nagbabara na sa
lalamunan ko ang aking puso.

"I missed you," he whispered.

Marami pa sana akong sasabihin pero natigilan ako. Lalo na nang nakita ko ang
seryoso niyang mukha.

Hot tears pooled in my eyes. Nanghihina ako at parang gusto ko na lang umiyak.
Umiyak dahil alam ko may pagkakamali ako. Gusto kong itama iyon pero hindi ko naman
kayang aminin sa kanya... dahil takot ako... takot ako dahil pakiramdam ko... kung
malaman niya iyon... hindi niya ako mapapatawad.

"I..." Binagsak ko ang tingin ko sa mga kamay kong nagkukurutan na ngayon. "Missed
you so bad, too."

Tears fell on my cheeks. It was painful because I know I lied, then, but now
it's... true.

He lifted my chin but my eyes remained down. Hindi kayang tingnan siya ng diretso
lalo na ngayong natanto ko na ang dahilan ng mga dinadamdam.

"Hindi ba ikaw naman ang may girlfriend? Narinig ko na... kasama mo... 'yong pinsan
ni Geoffrey," sa nangininig na labi.

He sighed and slowly crouched. I stiffened, like it was the only way I can hold
myself together, as I braze for his soft and tender kiss.

Mabilis lang ang halik. Naramdaman niya siguro ang pagpipigil ko. Nag-angat ako ng
tingin sa kanya. I saw him lick his lips as he looked at me gently.
"I won't be here with you if I had a girlfriend abroad, Relani."

Iilang tawa ang narinig naming dalawa ni Ares. Napalingon kami at nakita ang iilang
kaibigan na palapit, at ang nauna ay si Ate Ava, Ate Vickie, at si Jane!

Mabilis akong umatras kay Ares. Nanatili naman si Ares sa kinatatayuan niya,
bumaling sa akin.

"A-Ate..."

Ate Vickie smirked at me. "Thanks for that, Relani!"

Nalilito kung bakit sila nandito at ano ang sinasabi nila, napatingin ako kay Ares
na kunot-noo na nakatingin sa mga kapatid ko ngayon.

"Hi, Ares!" si Jane sabay ngisi at lapit sa amin. "Kumusta?"

Hindi sumagot si Ares. Nanatili siyang seryoso habang tinitingnan ang paglapit ni
Jane. Nilapitan naman ako ni Ate Ava at Ate Vickie. Inakbayan ako ni Ate Ava.

"Ang galing ni Relani. Nauto niya ang isang Riego!" Ate Ava declared.

"Huh? Ate, what are you talking about?!" kahit na may palagay na ako kung ano ang
ibig nilang sabihin.

"Anong pakiramdam ng pinaasa, Ares? Masaya ba?" si Jane kay Ares.

Gusto kong tanungin si Ate Vickie. I trusted her more than Ate Ava and Jane but I
can't help but watch Jane as he faced Ares in front of me!

"Relani isn't in love with you. At ikaw? Gusto mo siya, hindi ba? Niloko ka lang
namin. Kami naman talaga ang nag-utos sa kanya na-"

"Shut up," Ares cut her off. The way he looked at her, it was as if he could punch
her anytime. The way his jaw moved as he looked, I know he's now pissed.

"Ayaw mong maniwala? Ayaw bang aminin ng pride mo na napaikot ka nga namin, kung
saan ka mahina?"

Ares looked at me. It was as if he wanted an explanation but I was busy removing
Ate Ava's arm on me. Bumuhos ang mga luha ko at nanlabo ang mga mata.

"You're an asshole and a playboy! Now, you can't accept that you've been played by
a little girl? Buti nga sa'yo. Ang dami mong babae-"

"I said shut up!" Ares said harshly.

"Hoy, Ares!" Ate Vickie said. "Bukod sa suplado ka, bastos ka rin, ano? Hindi ka
man lang mag-sorry kay Jane sa nagawa mo sa kanya? O baka hindi ka lang talaga
naniniwala? Relani is my sister and Jane is our bestfriend. You think palalagpasin
namin ang ginawa mo nang hindi naghihiganti-"

"Relani, what's this?" he cut Ate Vickie off.

Kitang-kita ko ang gigil ni Ate Vickie dahil sa pagbabaliwala ni Ares sa sinabi

niya.

"Relani! Sabihin mo sa kanya na plano naman talaga natin 'to! Hindi coincidence na
nandoon ka sa pool noong kasama niya ang Regine na iyon!"

"A-Ate," I almost begged her to stop.

I trusted her! I trusted her and I can't believe this is happening!

"Tingin mo malalaman ng batang 'to ang mga pinupuntahan mo? Sa Tagaytay? Pampanga?
Laguna? Tingin mo interesado siya sa mga ginagawa mo? Hindi! Sinabi namin!
Hinahatid namin si Relani sa kung nasaan ka para lang maloko ka at makapaghiganti
kami!" si Ate Vickie.

"You really think that Relani likes you. You're disgusting! You're old and yet you
want someone as young as her!" si Ate Ava.

Itim na itim ang mata ni Ares pero wala nang mas ididilim pa sa mga iyon ngayon. He
looked pissed, his patience stretched beyond endurance. The only thing that's going
to happen next is for it to break.

"Sabihin mo, Relani! Na plano naman talaga natin 'to!" si Ate Vickie.

"You really think you can fool everyone? Now, you got fooled, Ares!" si Jane.

"Pumayag lang naman si Relani dahil gusto niyang mapalapit sa crush niyang si
Lukas. Thanks for taking the bait, Ares!" si Ate Ava.

"What is this, Relani?" Ares' low baritone echoed.

Kinagat ko ang labi ko.

"Totoo ba ang lahat ng 'to?!"

Halos napatalon ako sa lakas ng boses niya. Nakita kong natahimik si Jane at
bahagyang natakot. Hindi rin makapagsalita si Ate Vickie. Nilingon niya lang ako.

"Nandito lang pala kayo! Kanina ko pa kayo hinahanap sa loob!" Lukas suddenly
appeared.

Napalingon ako at gusto ko na lang magmakaawa na sana... umalis na muna siya at

huwag nang makigulo. It was too late, though. When Lukas saw me crying, he
immediately went to my aid. Inigaw niya ako sa pagkakaakbay ni Ate Ava at agad
pinunasan ang mga luha ko.

"Are you okay? What's wrong?"

Pumikit ako ng mariin.

"Sorry, Ares. Hindi ikaw ang gusto. At may boyfriend na 'tong pinagpapantasyahan
mo," sabay halakhak ni Ate Vickie.

Umiling ako kasi hindi naman kasi talaga kami ni Lukas. Gusto kong magmakaawa kay
Ares pero sa dilim ng itsura niya ngayon, pakiramdam ko hinding-hindi na siya
makikinig sa kahit anong eksplenasyon.

"Nagkalapit sila dahil sinunod niya ang utos namin na bolahin ka. At nagpabola ka
naman? Asshole na uto-uto!" dagdag ni Ate Vickie.

"Hindi ka niya type, Ares. Ang tanda mo na para magustuhan ka pa ni Relani! Ew!" si
Ate Ava.
His jaw moved as he listened to all of it. Pumikit naman ako ng mariin.

"Did you fool me?" he asked in a bone chilling tone, after more of my sisters
teasing.

Hindi ko na halos mahanap sa kanya ang Ares na madalas kong kasama. Suplado na siya
noon pa, malamig at seryoso... pero ngayon, may kakaibang dilim, poot, at galit
nang dala iyon. It was as if he would never, ever forgive me. I didn't want to tell
the truth because I'm scared... he would never forgive me. He would never, ever
look at me the same way again. To him, I will forever be the girl who fooled him.
He would never trust me, that's for sure! He's the type who would never trust
again, after being fooled!

Ayaw kong umamin! Gusto kong maging makasarili at pabulaanan ang lahat!

Pero sinong niloloko ko? I could never be happy the past few months because of my
guilt. If I deny the truth now, would I ever be contented? Would I ever stop being
guilty?

I wanted to be selfish. I didn't want to break his trust. But I know... I could
never be happy with him without telling him the truth.

"Ares, I-I'm... sorry b-but-"

"Shut up," malamig at walang puso niyang sinabi. "That's all I wanted to know."

And without ado, he started walking away.

Kabanata 11
Kabanata 11

Years

Kitang-kita ko ang lalong pagdilim ng itsura at pagtiim ng bagang ni Ares nang

dumalo si Lukas sa akin. He looked at us as if he's disgusted. His eyes drifted on
Lukas' hand trying to reach out to me, and the other trying to wipe away my tears.
Titig na titig siya sa ginawa. Only when his eyes turned bloodshot when he looked
away and uttered words with finality.

Iyon ang paulit-ulit kong inisip hanggang sa nawala na siya sa aking paningin.

"Good job, Relani," si Ate Vickie ang narinig ko.

"What's wrong? What happened?" Lukas asked.

My eyes darted on Ate Vickie. Galit ako kay Jane at Ate Ava pero kay Ate Vickie ako
tuluyang sumabog. Hindi ko matanggap na naniwala at umasa ako na totoo ang sinabi
niya. I have been suffering for months and thought she is someone I could trust. I
believed that she saved me from it all. At ngayon malalaman ko na niloko niya lang
ako at ginamit niya pa ako para tuluyang maisakatuparan ang plano nila kay Ares.

"What did you do?!" my strained voice sounded so frustrated.

"Kinumpleto ang misyon mo? Relani, don't be naive! He's an asshole and-"

"I didn't agree to this! Niloko n'yo ako! Niloko mo ako!" I screamed.
"What are you talking about? I saved your ass because you didn't wanna do it!"

"You made me believe that it's over! You fooled me!"

"I didn't fool you! Alam na alam mo simula pa lang na niloloko natin si Ares! Kaya
bakit naghuhugas kamay ka? Do you like him now, huh?"

Hindi ako nakapagsalita. Ate Ava laughed. Lumapit siya sa akin at hinila ng pabiro
ang buhok ko.

"Kung sa bagay, mukhang nasarapan nga ito sa halik na 'yon."

Already angry, the physical pulling of my hair made me more pissed.

"Stop that!" sabi ko.

Lumapit na rin si Jane at nginitian si Lukas. Ganoon din si Ate Vickie at hinila
ang kamay ko.

"Halika na sa loob at huwag kang mag eskandalo dito-"

"Bitiwan mo ako!" sigaw ko at binawi ang kamay ko.

Nakita ni Ate Ava ang nangyari kaya sumali siya sa paghihila sa akin. Silang dalawa
na ngayon ni Ate Vickie ang humihila sa akin habang inaatras ko ang buong katawan
ko.

"What the hell are you doing? Ang sabi ko bitiwan n'yo ako!" sigaw ko at
nagpumiglas.

Ginawa ko ang lahat para lang maipilit na makawala. Aksidente kong nakalmot si Ate
Ava dahil sa gulo. She stopped pulling me and looked at her arm.

"Aray!" sigaw ni Ate Ava.

Napatingin si Ate Vickie sa kanya at nang nakitang nagkasugat ng kaunti dahil sa

kuko ko, sumugod na siya at hinila ang buhok ko. Hindi nagpaawat si Ate Vickie
kahit na tinulak ko siya pabalik.

"How dare you!" si Ate Vickie habang hinihila ang buhok ko.

Noong una ayaw kong gumanti. I am not the type to involve in physical fights but it
hurt and she isn't stopping soon. Kahit pa nagmakaawa ako.

"Stop it!" I screamed.

I hate them and this is too much!

Halos madapa na ako sa matinding paghihila ni Ate Vickie sa akin. Inaawat na kami
ni Ate Ava at si Jane naman ay pinipigilan si Lukas na makisali sa amin. Mad and
hurt, I tried to pull her hair too. With my weight, I pulled her hair. Nauna pa
siyang madapa sa akin, siguro dahil medyo matangkad si Ate Vickie at maliit lang
ako.

"What is happening here?!" I heard Mom's voice.

Mabilis akong tumigil. Nakahawak pa si Ate Vickie sa buhok ko, ngayon nakahandusay
na sa sahig. HInawakan ko ang kamay niya at hinila para bitiwan ang buhok ko. Some
strands of my hair were pulled. Kitang-kita ko ang palumpon ng buhok ko sa kamay ni
Ate Vickie.

Mabilis akong nahila ni Ava galing doon at inilayo. Para bang kung hindi niya
ginawa iyon, hindi ko titigilan si Ate Vickie.

"What's the meaning of this?!" Mommy said.

Patayo na si Ate Vickie nang dumating si Tito Bernardo at si Bernard. Bago ko pa

maipaliwanag ang sarili ko, hinimatay na si Mommy. Nasalo siya ni Tito Bernardo.

My eyes widened and immediately went to them.

"Mommy!" sigaw ko.

Mabilis ang mga sumunod na pangyayari. Isinakay si Mommy sa isa sa mga SUV namin.
Kasama si Tito Bernardo, sumakay din ako roon. Iniwan ni Tito si Kuya Bernard para
tapusin ang ang party. Nagpaiwan din ang kambal.

I cried the whole time in the SUV. Hawak-hawak ang kamay ni Mommy hanggang sa
ipinasok na siya sa Emergency Room at sinuri ng doktor. Half of her face dropped
and she couldn't walk. Ang sabi ng doktor, maaaring stroke iyon at susuriin niyang
mabuti sa ngayon.

Mabilis ang naging pangyayari. Nanatili ako sa labas ng silid dahil kinailangan
pang suriin si Mommy. Abala naman si Tito Bernardo sa pakikipag-usap sa doktor.
Pinikit ko ng mariin ang mga mata ko, hindi makapaniwala na sa ilang oras lang ay
ganito ang mga nangyari.

I don't know what to do. I know explaining myself to Mommy right now would only
make it worse. Maghihintay pa ako na umayos siya bago ko masabi sa kanya ang
totoong nangyari. Galit ako kay Ate Ava at Ate Vickie. I didn't want that to happen
but it's already done.

Tears rolled down my cheeks as I frustratingly recalled everything. I had to

identify my priorities and set aside my selfishness if I want my Mommy to be
alright.

Bago ako umuwi para magpalit ng damit, nakausap ko si Mommy sa silid. She was weak
and her words were slurred but I can make out some words from it. Patuloy ang pag-
iyak ko habang patuloy na humihingi ng tawad sa kanya at pagpipigil na sa kanyang
mag salita.

"Sisters... don't... fight..." or at least that's what I heard from her slurred
words.

Nakauwi na ako sa bahay nang bumisita naman ang kambal kay Mommy. At nang nakabalik
ako sa ospital, siyang pag-uwi naman ng dalawa.

I didn't have time to tell my friends about it. It's the summer break. Sinamantala
ko na lang ang panahong iyon para personal na maalagaan si Mommy sa ospital. Pinili
ring manahimik ni Tito Bernardo sa nangyari para hindi na gaanong lumaki pa.
Pansamantala siyang tatayo sa trabaho ni Mommy kasama si Kuya Bernard.

Nakasalubong ko na rin ang mga kapatid ko sa bahay, tatlong araw ang lumipas sa
nangyari. Malamig lang nila akong nilagpasan, at pareho kaming ayaw na maunang
magsalita. It wasn't entirely my fault but I know I am part to blame. I know I
should say sorry. Kaya lang sa maiksing panahon ay nakilala ko ang dalawa at tingin
ko, hindi sila hihingi ng tawad, magpakumbaba man ako.
Lumipas ang tatlong linggo, hindi pa rin nakalalabas si Mommy sa ospital. The
doctor said she might have a go signal the next week but she would have to attend
to regular check ups every now and then, and have her physical therapy so she could
walk again.

"Relani," kinausap ako ni Tito Bernardo pagkatapos umalis ng doktor sa silid.

Yumuko ako, bigo pa rin sa lahat ng nangyayari.

"I'm sorry for all of these," he said.

Hindi ko alam kung alam niya ba ang nangyari o ang dahilan ng away namin. Hindi
niya naman tinanong sa akin at hindi rin ako sigurado kung willing akong magsabi sa
kanya. I just expected him to have asked the twins. Or maybe he didn't care about
what happened.

"You know I grounded your sisters for weeks now because of what they did to you.
Hindi ko alam ang buong nangyari pero alam ko na sinisisi mo sila sa nangyaring ito
kay Beatrice."

"We all have our share of fault," I said without looking at Tito Bernardo.

He smiled. "Alam kong mahirap sa'yo pakisamahan sila pero sana matutunan mo ring
makihalo sa kanila kalaunan. Huwag kang mag-alala at pinagsabihan ko rin sila
tungkol dito. Sana simula ngayon, kung may problema ka sa kanila, lumapit ka sa
akin."

Hindi ako nagsalita.

"I have no choice but to push Ava and Vickie to take some posts in the company.
WIth Beatrice like this, Bernard will need help."

Napaangat ako ng tingin dahil alam kong kaya ko ring tumulong sa kompanya.

"Alam ko ang iniisip mo. Na gusto mo ring tumulong. Pero nakikiusap ako sa'yo na
sana tulungan mo na lang muna ako sa pag-aalaga kay Beatrice. Also, you are still
studying. Maybe you can do both."

Gustuhin ko mang tumulong dahil kompanya namin iyon, alam kong tama si Tito
Bernardo. I still don't trust him but I need to really know my priorities.

My priority is my mother's health. The company only comes next. I think even my
education comes next to me but I know I wouldn't be able to handle our company well
without it.

"O-Okay, Tito."

"We have to work hand in hand, so your mother will recover quickly, hija," sabay
hawak ni Tito Bernardo sa kamay ko.

Tahimik kong binawi ang kamay ko at tumayo na rin. Kahit na sa tingin ko

tinutulungan niya nga ako, hindi pa rin ako nagtitiwala, at hindi rin nagbabago ang
tingin ko sa kanya.

Nilunok ko ang pride ko at nag-sorry na sa mga kapatid pagkauwi sa bahay. I had to

because Mommy will be coming home next week, I want to at least make her see that
we're fine now. That I am civil with them even though deep inside, I don't think I
could ever trust them again.
Tahimik ang dalawa. Tumigil sila sa pagkain. Paalis na ako pabalik sa ospital nang
nilapitan ko sila sa dining table para humingi ng tawad. A long pause came. Wala ni
isa sa dalawa ang nagsalita. Nakayuko si Ate Ava, para bang sising sisi sa
nangyari. Nakatingin naman sa kawalan si Ate Vickie.

"I just want you to know that, although I know it wasn't my fault alone, I will
still say sorry. Uuwi na si Mommy dito at ayaw kong isipin niya na hindi pa tayo
nagkakaaayos. It was our fault why she's in the hospital now and I hope out of
respect, we can act better when she's around."

I may have thought of lowering my pride for this but I want them to know that I
don't blame myself alone. We share that blame. Sila ang nauna sa pisikal na away at
pumatol pa rin ako, kahit pa sabihing ipinagtanggol ko lang ang sarili ko. Sa huli,
pumatol pa rin ako.

"At least do it for my Mom," sabi ko bago tuluyang umalis.

Bago pinauwi si Mommy, iyon nga ang tinanong niya sa akin. Even with slurred words,
I understand her question.

"Say sorry. Sister."

Marahan akong tumango. "Nag-sorry na po ako, Mom. Ayos na kami."

Pilit ni Mommy na hinawakan ang kamay ko. Kinuha ko ang kamay niya at mahigpit na
hinawakan din.

"Want... You... Happy..."

I smiled. "I will be happy when you get better, Mommy."

The next months were peaceful. Tahimik na pareho ang kambal, siguro dahil na rin sa
abala na sila sa trabaho. Madalas nilang kausapin si Mommy, at minsan ay nag vo-
volunteer naman na samahan si Mommy sa check ups niya.

Sumasama ako sa bawat therapy ni Mommy. Dumalang lang noong nagsimula ulit ang
pasukan. Minsan, nagmamadali pa akong umalis ng school para lang makadalo kay Mommy
sa ospital.

Lukas visited a week after Mommy got discharged. Hiningi niya ng tawad ang kapatid
niya. He didn't ask about our relationship or more about what happened that night
and I'm grateful for it. I didn't want to talk about it and a relationship is the
last thing I am thinking about these days.

Sa school, madalas ko siyang mabaliwala dahil sa pagsama ko kay Mommy. Ilang beses
ko siyang hindi nasipot sa usapan namin dahil may emergency. Mommy is frustrated
and she's always trying her best to stand or walk at home. At tuwing nadadapa,
umiiyak at nagwawala kaya tinatawagan ako ng mga kasambahay para aluin siya.

The third time I missed a date with Lukas, I had to reflect on it. Ilang buwan na
rin simula nang nangyari ang gabing iyon, at habang tumatagal parang mas luminaw
lang sa akin ang totoong nararamdaman ko.

I like him because he's kind, a gentleman, and polite. Hindi pa ako nagkaboyfriend
at hindi ko alam kung sapat na bang dahilan iyon para gawin siyang boyfriend ko,
kaya lang... hindi ito ang tamang panahon. He isn't my priority and he didn't
deserve my half-hearted relationship. Bukod pa riyan, how should love really feel,
I wonder? Is it just the butterflies in the stomach? Is it really enough that I
like Lukas and I look up to his kindness?
"Lukas," sabi ko sa mahinahon na boses.

Sa wakas, nagkaroon din ako ng pagkakataon. Malungkot siyang yumuko at pinilit na

humalakhak.

"I think I know this, Relani," he said.

Ilang sandali kaming natahimik. Binigyan ko muna ang sarili ko ng panahon bago
tuluyang sabihin ang nararamdaman.

"Babastedin mo ako, hindi ba?" Nag-angat siya ng tingin at medyo malungkot kahit
nakangiti.

Napayuko rin ako, gustong hayaan siyang magalit sa akin.

"It's alright, Relani. I can wait. If you want us to stop seeing each other because
of your responsibilities, then it's okay."

Namangha sa kabaitan at sa pagiging understanding niya, malungkot akong ngumiti.

"I'm sorry, Lukas. I don't want you to wait for me. I can't assure you anything."

Ngumiti siya. "It's alright. It's my choice, Relani."

"My priority is my Mom's health. Hindi ko alam hanggang kailan iyon, at lalong
hindi ko alam na kapag ba natapos ang lahat ng ito, gusto pa rin ba kita..." I
shook my head.

"It's okay."

"I'm really sorry."

"But we c-can remain friends, right?"

Mas lalong kinurot ang puso ko. I like him but there's a part of me that knows it
is a different kind of thing, when compared to that other feeling. Pilit kong
isinasantabi ang lahat. Tuwing inaalala ko ang nararamdaman ko, tingin ko nagiging
makasarili lang ako.

"We can remain friends, Lukas."

Lana was my only refuge from all of it. Sa ingay at pagiging palabiro niya, madalas
na lang siyang matahimik tuwing umiiyak na ako at sinasabi ko lahat ng nararamdaman
ko sa lahat ng sitwasyon. There are things that I couldn't tell her... the more
private things, about the Cortez family, and more. But It was enough that she's
here. I am already fine.

"She has little progress after six months, Mr. Cortez," sabi ng doktor sa amin ni
Tito.

Tinatanaw namin si Mommy sa therapy niya. She's very frustrated and hard-headed.
Madalas pinapagalitan niya ang therapist kaya ilang beses na kaming nagpapalit
palit, kung hindi man nag resign.

"I suggest this," the doktor handed Tito Bernardo a booklet.

Sumulyap ako roon at nakita ang isang rehabilitation center na nag-ooffer ng

therapy sa ibang bansa. I swallowed hard and stared at it.
"I know it will be hard for you since you are also working for your company, pero
mas maganda kasi na may kasama siya kapag nandoon. At mas matututukan siya ng maigi
roon," ang doktor.

Tito Bernardo sighed and looked at me. Ibinaling ko ang tingin ko kay Mommy na
tinatampal ang hawak ng therapist niya. Hinilot ko ang sentido ko.

"This is my recommended therapy. I have many patients with successful stories from
this center, even the severe ones."

"Makakalakad ulit siya, kung ganoon?" si Tito Bernardo.

"Surely. It may take a while, with her character, but she will eventually be
functional."

Wala nga masyadong naging progress si Mommy. Her case isn't even the severe one so
we expected her to get better within months but she didn't. Hindi pa rin siya
nakakapagsalita ng maayos at nadadapa na sa unang hakbang pa lang.

"Ako na ang sasama kay Mommy, Tito," sabi ko pagkatapos maipaliwanag ng doktor ang
iilang success stories doon.

Nagtagal ang tingin ni Tito Bernardo sa akin.

"I will study while Mommy is in therapy. We can hire her some private nurses, but
ultimately, I want to be there for her for her fast recovery."

"Sasama ako, kung ganoon..."

Parang nilubayan ako ng dugo sa mukha nang narinig ko iyon. Us three with Mommy
paralyzed, I don't think so! That is not fucking happening!

"Hindi na, Tito. Kaya ko na po 'yon. Isa pa, paano ang kompanya. I don't think Kuya
Bernard can do it alone. Tumutulong man ang kambal, baguhan pa sila sa kompanya
n'yo kaya maiiwan si Kuya sa de Alba Scapes at sa kompanya n'yo. Hindi ako papayag,
Tito."

He smiled and nodded as if he's such a peaceful person. "Tama ka naman pero
pauunlakan mo ba ang mi-minsan kong pagbisita, kung ganoon?"

Kinilabutan ako. I don't think I can take that. I have to have many househelps, not
just because I need them for the chore but because I don't trust Tito Bernardo!

Gusto kong isantabi ulit ang nararamdaman ko, huwag maging makasarili, pero sa
puntong ito, hindi ko kaya. If there is a way to be with Mommy while protecting
myself, then I'm doing it.

"Pero sana po huwag kayong magtatagal. Kayang kaya kong alagaan si Mommy at kukuha
ako ng mga nurse at kasambahay. Wala na pong problema iyon. Dito ka na lang po para
sa kompanya."

He nodded slowly and smiled at me.

It was immediately decided. Nang nakauwi kami, sinabi kaagad ni Tito Bernardo ang
plano. Gusto sana ng kambal at ni Kuya Bernard na sumama sa paghahatid kay Mommy
pero dahil hindi puwedeng walang maiwan sa kompanya sa ngayon, susunod na lang sila
sa susunod na linggo. I heard there are big projects so they can't just all go for
a day.
Uuwi si Tito Bernardo sa susunod na linggo at ang tatlo naman ang bibisita roon.
Thinking about a whole week alone with Tito Bernardo and Mommy made me sick. Kaya
naman inabala ko ang sarili ko sa mabilis na pag-hire ng mga stay-in nurses at ilan
pang househelps. Pinuno ko ang mansiyon namin para lang doon.

Everything came by very fast. The next thing I knew, I was abroad with Tito
Bernardo and Mommy. Sinabi ko na kay Lana at Lukas at nagpaalam na rin ako. Lana
cried, she will miss me, even when I told her we will call each other.

The first few days abroad, I was very exhausted. Kahit pa may mga kasambahay, mas
pinili kong i-settle down na mag-isa ang sarili. Bukod pa roon, nagka appointment
pa ako sa ilang school na sinubukan para lang maipagpatuloy ang pag-aaral.

Exhausted, I slowly unbuttoned my shirt for a peaceful night. Maliligo ako at bukas
maaga pa para sa isa na namang school na pupuntahan. Sa weekend pa ang unang punta
ni Mommy sa center at sinigurado kong wala akong appointment sa panahong iyon.

I pulled my panties down, not thinking about other things. I stretched my neck a
bit as I start to smell the scent of my favorite bath bomb, from the bathroom.
Hinilot ko ang batok ko at kinuha na ang roba nang natigilan ako sa narinig.

I heard my knob move. It's the middle of the night. Tulog na si Mommy at maaaring
tulog na rin ang mga stay in na nurse at kasambahay. Who would turn my knob without
knocking or even calling out?

Mabilis kong tinabunan ang hubad kong katawan ng roba habang nakikita ang door
handle na unti-unting bumababa, tila ba binubuksan ng dahan-dahan para hindi
marinig nino man! It was locked, and yet the handle turned! That means whoever it
was, he or she used the spare keys! But it has two other locks, with the other one
can't be opened from behind!

May palagay ako kung sino iyon. Simula noon hindi na ako na tahimik. Hindi ko na
kailanman kinakalimutan ang tatlong lock. At kinabukasan ng gabing iyon,
pinagtatanong ko ang lahat ng nasa bahay kung hinanap ba ako kagabi. In the end,
I've got a feeling that my hunch is right.

"Tito, may kailangan ka ba sa akin kagabi?" malamig kong tanong sa hapag, habang
wala pa si Mommy.

He sipped on his coffee first, as if he's buying time and feeling so relaxed.
"Bakit, Relani? May problema ba?"

I gritted my teeth. The way he answered, it seems like my hunch is really right!

"My doorknob moved last night. I asked the stay in househelps if they needed
something from me last night, they said they didn't. Na maaga naman silang natulog.
Kakatok naman din po siguro sila kung may kailangan. Hindi iyon si Mommy kaya ikaw
po ang tinatanong ko ngayon."

Binaba ni Tito Bernardo ang kape niya at humilig sa upuan. "Ah, Relani. You're so
hot-blooded, calm down. Guni-guni mo lang siguro iyon. Bakit naman ako papasok nang
hindi kumakatok? You're probably just imagining things."

Hinatid ng private nurse, dumating na si Mommy na nakawheel chair. Tumayo si Tito

Bernardo at nilapitan si Mommy para hagkan. He glanced at me again while they were
kissing. Gusto kong magalit at mas lalo pa siyang pagbintangan pero pinigilan ko
ang sarili ko. I don't have enough evidence and at the same time, I don't want
another problem. Ilang araw na lang, uuwi na siya kaya hihintayin ko na lang iyon.
Nang sina Kuya Bernard at ang kambal naman ang bumisita, tahimik ang bahay.
Sinamantala rin nila ang panahong iyon para magbakasyon at gaya ng dati, hindi ako
gaanong kinakausap ng kambal. Ayos lang din iyon sa akin. I don't want to talk to
them anyway.

Sa ilang beses lang na kinausap ako ng kambal, sinigurado naman nilang nariyan si
Mommy. Or maybe they urged themselves to talk to me when Mommy is there just so we
could prove that we're civil. Si Kuya Bernard ang nagyayaya na umuwi. Ang dami niya
kasing gagawin sa kompanya lalo na't siya ang pinahawak ni Tito Bernardo sa
projects na naiwan ni Mommy. He's the only one I talked to after Mommy's
appointment.

"Hindi na naman siguro aabot ng ilang taon, Relani," aniya.

Katatapos lang namin kumain. Ang kambal ay lumabas at nagsite seeing muna. Si Mommy
naman ay umakyat na dahil pagod sa therapy. Naiwan kami ni Kuya at iilang
kasambahay sa baba. Kinumusta niya ang lagay namin at dahil naka tatlong session pa
lang si Mommy, hindi ko pa masabi na may improvement.

"Sana nga, Kuya."

"But it's good that you're trying to study here. Sayang kasi ang panahon at sa dami
ng proyekto sa kompanya n'yo, ka-kailanganin ko nga ng tulong mo, kalaunan."

I nodded. "Gusto ko rin na matapos agad para makatulong na sa kompanya, Kuya."

"Yes. That's good. Tita Beatrice closed so many deals before all of these. Sino rin
ba kasi ang mag-iisip na ganito ang mangyayari?"

Yumuko ako.

"We need to maintain the company's integrity. Hindi puwedeng dahil lang
nagkaganito, bababa na ang bawat proyekto at magkakagulo na ang lahat."

"How are the projects, Kuya? Is it doing well?"

"It's doing well so far. I'm still confused if we should carry on Tita Beatrice's
vision. Mahihirapan kami kapag wala siya kaya sana makarecover na siya sa lalong
madaling panahon." Kuya Bernard laughed a bit. "Hindi biro ang gusto niyang
mangyari sa kompanya within ten years, Relani. She wants it bigger."

Suminghap ako at mas lalong na-pressure. I need to finish my studies fast so I

could take over anything. Minsan ding sumagi sa akin na kumuha ng engineering
course, pero sa ngayon, tatapusin ko na lang muna ang nasimulan.

I enroled in the nearest university and started going to school. Nagmamadali akong
umuwi kapag may session si Mommy, gaya noon. At tuwing nakikita kong may
development, worth it lahat ng sakripisyo at pagod ko.

Buwan buwan ang bisita ni Tito Bernardo at ilang beses ding may sumubok na buksan
ang kuwarto ko. Whenever it's like that, I couldn't sleep. He only stopped when
Mommy heard about it. I purposely asked Mommy, even when I'm sure it wasn't her,
while Tito Bernardo was there. At sa ilang beses iyong nangyari, mas nadidiin ko
siya dahil nangyayari lang tuwing bumibisita siya.

His visits were frequent but short because of the many projects. Madalas nga'ng
ginagawang bakasyon ni Kuya Bernard ang pagbisita sa amin doon pero ayos lang sa
akin. That way, I know what's happening with our company. Maraming collaboration at
pressured siya sa vision ni Mommy. Gusto niyang gawin ang lahat ng plano nito.

After six months, Mommy can now talk clearly. Naririnig kong nag-uusap sila ni Kuya
Bernard tungkol sa maraming projects. Nalulugod naman ako tuwing ini-encourage ako
ni Kuya na magmadali na sa pag-aaral at nang makatulong na ako.

Madalas ang tawagan namin ni Lana at marami na ring nagbago sa kanya, kahit paano.
Bukod sa nagpalit na ulit ng boyfriend, mas seryoso na siya sa pag-aaral. Aniya'y
nainspire na siyang magseryoso dahil sa nangyari sa akin.

Isang taon na ang lumipas nang muli naming napag-usapan ang nangyari sa gabing
iyon. She accidentally blurted out that she wants to apply to the major companies
in the Philippines kapag nakagraduate niya. Pinagpipilian niya ang VHRV at ang
Vista Grande. Biniro niya ako na sa amin sana siya mag-aapply kaso ayaw niyang
makita ang kambal sa trabaho.

"Hindi naman sila sa de Alba Scapes nagtatrabaho, Lana," sambit ko.

"Kahit na! Hindi ba may collaboration ang de Alba Scapes sa Vista Grande? Doon na
lang ako mag-aapply? Tingin mo?"

"I'll send you a letter," I smirked.

"Hindi ba meron din sa mga Riego?" natutop niya ang labi niya pagkatapos sabihin
iyon.

I smiled slowly. Lagi niyang iniiwas ang usapan doon at ngayon lang tuluyang
nadulas.

"It's okay, Lana," I assured her. "Matagal na 'yon."

Wala siya gaanong tanong tungkol sa nangyari. Ang alam niya lang, nilaglag ako ng
kambal kay Ares. Na pinalabas nilang niloloko ko pa rin si Ares hanggang sa kahuli-
hulihang nangyari. I know she's got questions but she refrained from asking, seeing
my situation.

"Hindi na lang pala ako roon mag-aapply. Sa Vista Grande na lang talaga para walang
problema."

I sighed.

"Uh... do you still think about it?"

Umiling ako. "Marami pa akong dapat isipin kaysa iyon. Kinalimutan ko na 'yon."

Tumango siya at pakiramdam ko marami pang idadagdag pero pinigilan ulit ang sarili.

Hindi ako nakibalita kay Ares. Hindi rin kailanman sumagi sa isipan ko ang
makibalita pero minsan kong naririnig si Kuya Bernard, Mommy, at Tito Bernardo
tuwing nag-uusap.

"Maraming newly acquired assets ang mga Riego. Doon yata nag concentrate si Hades.
Malaking tulong 'yon sa Riego Holdings."

"Just when everyone thought that the Valerio scandal was their doom."

"Ano daw ba ang balita kay Felicia Valerio? Patay na talaga?"

"Yup. She died in a fire. Tinanggap na ng mga Lopez."

"Hindi pa kumpleto ito pero ito na ang mga progress. Binabagalan ng mga Riego ang
release. Si Ares daw ang nag hahandle ng real estates nila kaya ganoon."

"Bakit? Anong problema ni Ares sa proyekto at bakit matagal ang finances?"

"I don't know. Pero ang sabi ni Geoffrey, nag-iingat na lang daw at takot na
magkaroon ulit ng eskandalo gaya noong sa mga Valerio."

They talk only about work so I don't listen. Mas lalo lang kasi akong natatarantang
matapos na para lang makatulong na sa kompanya.

Dalawang taon sa ibang bansa at nakalakad na ng maayos si Mommy. Paika-ika man

minsan, malaking improvement na iyon. When she was completely functional again, she
waited for me to finish my studies before finally deciding to go home.

Nang gumraduate ako, pumunta rin si Kuya Bernard. Naglahad siya ng kamay sa akin
pagkatapos ng rites. Naroon si Mommy at Tito Bernardo.

"Congratulations, Relani. You're hired!" biro ni Kuya sa akin, alam niyang iyon
lang ang iniisip ko sa nagdaang panahon.

After exactly three years, I found myself looking down on the familiar landscape
and busy traffic lights as the airplane glided smoothly, preparing for the landing
after a long ass flight.
Kabanata 12
Kabanata 12

Clean

Mabilis ang lakad ko galing sa lounge. Nauna na si Mommy at medyo excited sa pag-
uwi, lalo na dahil may intimate party na hinanda si Tito Bernardo sa bahay para sa
kanya.

Some of our bodyguards, in full uniform stood near the exit. I expected an
entourage but I didn't know it's this many. Bago rin kasi at pormal na pormal na
ang mga bodyguards na nakita ko. Nalaman ko lang na bodyguards namin sila nang
bahagyang yumuko nang palapit na ako at sinalubong ang ilang nakasunod na bagahe sa
akin.

Naglahad ng kamay ang isa sa mga guards na naroon, tinutukoy ang structured coat na
nakasampay na sa braso ko. Mainit na kasi kaya hinubad ko na. I'm now wearing my
white short sleeved top and my black fitted pants. My heeled boots are so out of
place in the Manila heat. Kahit gabi'y medyo mainit pa rito.

"No, it's okay. I can carry it," I said softly, still ber exhausted from the long
flight.

Sumakay ako sa nakaabang sa amin. Naroon na si Mommy at Tito Bernardo sa loob. Sa

likod ako sumakay.

We have convoys of bodyguards and Kuya Bernard. Nanatili ang kambal sa bahay para
yata i-entertain ang guests na naghihintay.

Tahimik kong tinatanaw ang labas habang nakikinig sa excitement ni Mommy.

"I can't wait to go back to work!"

"Ano ka ba, Beatrice... You should at least rest or take a vacation," si Tito
Bernardo.

"I've been gone for too long. Iyon na ang bakasyon ko, Bernardo."

Magiliw na tumawa si Tito Bernardo. "Sige, pero ipapangako mo na sa makalawa ay

pauunlakan mo pa ang isa pang party na hinanda namin sa kompanya."

"Meron pa?!" Mommy was shocked but it seems like she likes it.

I sighed and let my thoughts wander.

Sa ilang taon ko sa ibang bansa, marami akong natutunan. Bukod sa pag-aaral ko,
sinabay ko ang iilang self-defense course. I know I needed it somehow and I don't
want to be helpless. Hindi man ako naging religious sa mga classes ko roon, dahil
siyempre mas priority ko ang pag-aaral, may natutunan naman ako kahit paano. I also
tried to get my hobbies back but still my priority is my studies.

I never had a chance to work anymore. Hindi ko na kakayanin iyon. The chores are
done by the househelps, it's all just like living in our Manila home, without the
Cortezes and with no bodyguard. Kahit pa may ilang beses namang nagrequest si Mommy
ng bodyguards noon at pinaunlakan naman ni Tito.

Inaamin ko, hindi ako kailanman namuhay ng mag-isa o natutong maging independent sa
ibang bansa. I've got no chance to do it and the closest thing to that is be
independent at school. Hindi ako namuhay nang mag-isa o nagtrabaho para sa sarili
ko kahit pa gusto ko rin naman iyon, para matuto. My priority is the fast recovery
of my mother so I can't go somewhere else and think about my independence... pero
ngayon...

I have laid out my plans carefully in the past years, when I come back here. Kaya
naman alam ko na ang mga unang gagawin ko pagkauwi rito.

I will check on our properties, especially our condo units and find any available.
Ang sabi ni Kuya Bernard, bumukod na ang kambal sa bahay at may iilang properties
kami, kung saan sila nakatira ngayon pero madalas pa rin silang bumisita. Sometimes
they don't go home to their new condos.

Si Kuya Bernard naman, hindi na muna bumukod dahil walang naiiwan sa mansiyon
tuwing umaalis si Tito Bernardo.

Minsan na akong nakapagpaalam kay Mommy tungkol sa plano kong ito pero ayaw niya.
Though, I think I can eventually make her agree. Ayaw ko man siyang iwan sa
mansiyon na mag-isa, gusto ko rin namang... makawala roon.

Tito Bernardo proved, all these years, that he has pure intentions to my mother. It
"strengthened" their love and relationship, but I still don't trust him. Kahit pa
malaki nga ang tulong niya sa recovery ni Mommy, at iisiping wala akong puso para
pagdudahan pa rin siya hanggang ngayon, wala akong pakialam.

I heard the greetings from our househelps when Mommy went out. Maligayang-maligaya
si Mommy habang kinakausap at kinukumusta ang mga kasambahay. Nag-iyakan pa ang
ibang kasambahay. Tuwang tuwa sila na nakabalik na ng maayos si Mommy.

I went out of the SUV and immediately saw the eyes of my househelps. Nadagdagan
sila, maraming bago. Pero ang mga nakakakilala sa akin at matagal na sa amin,
galing sa naluluhang mga mata ay nanlaki naman nang nakita ako.

"Ang ganda na ni Miss Relani."

Ngumiti ako at kinumusta na rin sila. Sa dagat ng mga kasambahay, nahanap ko kaagad
si Lana. Malaki ang ngiti niya habang lumalapit sa akin.

I asked her to come here tonight. Akala ko nga hindi siya papayag dahil may trabaho
na pero nagkuwento naman siya noong nakaraan na nagresign na siya dahil maganda ang
feedback sa interview niya sa Vista Grande.

Lumapit pa siya at pabirong sinukat ang height naming pareho lang.

"Hindi na tayo tumangkad!" she said.

I laughed a bit. Ilang sandali kaming nagtitigan. Madalas kaming mag videocall pero
iba pa rin talaga kapag nagkita na sa personal. After a while, we hugged.

"I missed you so much," Lana whispered. "Nakisali na ako rito sa mga kasambahay mo
dahil nabubuwisit ako sa titig ni Ava at Vickie sa akin. Akala mo may nakapasok na
pulubi sa mansiyon n'yo."

Umirap ako at hinarap ulit si Lana.

"Let's just ignore them. Nabuhay ako ng ilang taon na binabaliwala sila."

Tumango si Lana. I noticed she remained paper white. We have the same complexion
before I left the Philippines but I eventually got influenced by the western
culture. I did my best to go to the beach every now and then to get a nice but not
overdone tan. Pero tumigil nga lang ako ilang linggo ang lumipas kaya medyo
bumabalik na ang dating kulay ko.

Her small chinky eyes, narrow nose, and thin lips were the same as before. It
always made her look innocent even when we know it's the opposite. She smiled
again, this time wider. Then she touched my jaw and pinched it.

"You're so pretty! At dati pa talaga akong naiinsecure sa panga mo!" she slapped me
jokingly.

Sinimangutan ko siya. Minsan niya nga'ng nasasabi iyon. My jaw isn't really as
defined as she believed, it's my swan like neck that makes it always look perfect
on my small face. Halos hawakan niya rin ang pilikmata ko na para bang matagal na
siyang kuryoso sa maraming bagay sa mukha ko.

"And you learned to highlight your almond eyes! It's so pretty!"

"Lana..." saway ko sa kanya.

"And your hair, so thick and shiny!" sabay hawak niya sa buhok ko at amoy din dito.
"libre mo naman ako sa spa at salon! Parang tatatlo na lang 'tong buhok ko, e!"

Tumawa ako at umiling. She never changed. Even with her looking more and more
innocent after the years, she still that same old Lana.

"Fine. I'll get us an appointment."

She pouted. "Kaso makaka pag leave kaya ako niyan? Kung kapapasok ko lang sa Vista
Grande?"
"You don't need many days for the salon and spa you want," sabay hila na sa kanya
dahil naiwan na kami roon.

I almost jumped when she suddenly slapped my butt!

"So round! Do you work out?! My goodness!" halos pahisterya niyang sinabi.

"Lana!" saway ko kahit natatawa na at hinila na lang ulit siya.

Lana was on my side the whole time I greeted the guests. Mga close family friends
ang nandoon at iilang malayong relatives namin. Mommy was the center of the
intimate party. She recalled all her hardships. Kuryoso naman ang lahat at
namamangha.

Tahimik ang kambal. Hindi na rin ako gaanong nagtagal pagkatapos ng dinner at
kaunting kuwento. Naiintindihan naman nila dahil pagod ako sa biyahe.

Sumunod si Lana at excited pa na dito siya matutulog, just like the old times.
While she's talking, I let my eyes wander at the new things in our home. It was
renovated to my mother's liking. I didn't allow for a renovation on my bedroom but
I quickly noticed the door handle. Pinagbuksan kami ng kasambahay at nakita kong
nagbago ang door handle at iyon lang ang lock ng kuwarto ko.

Nag-angat ako ng tingin sa kasambahay.

"I want another lock in here. Palalagyan ko. Iyong hindi mabubuksan galing sa
labas."

Pumasok si Lana at naupo na lang sa sofa, hindi alam kung bakit ko pa

pinagkakaabalahan 'to.

"Yes, Miss Relani. Ngayon po ba agad?"

Sinulyapan ko si Lana na abala na sa kanyang cellphone. Bukas ay yayayain ko siyang

mamasyal at siguro magpa spa na rin. Walang magiging tao rito. It may be okay for
tonight because I have her but then I wouldn't have my peace of mind. Pagod pa
naman ako.

"Sige po, please. Sorry, Ate. Palagyan po ng kahit tatlo."

I took a shower. Panay ang sigaw ni Lana galing sa labas at sinasabi sa akin na
inaayos daw ang pinto ko.

"Bakit mo ba pinapalagyan ng lock ang pintuan mo?!" I can hear her on my walk in
closet.

I sighed and let her talk. She can do that for hours, anyway.

"May gold bars ba dito? Well! Kung sabagay! Ang mahal nga ng mga relo mo rito! May
alahas pa!"

Umirap ako at iniisip na tinitingnan niya ang mga jewelries ko.

"Anong passcode nitong jewelry cabinet mo? Pahiram ako nitong relo!"

I continued taking a bath. She doesn't mind if I won't answer her.

"Relani, sabi ni Manang isa lang daw ang lock! Sinabi ko, puwede na 'yon! Ba't ba
tatlo ang gusto mo? Nakakaloka ka!"
I turned off my shower and looked at the door of my bathroom. Maybe I should buy
myself a... swiss knife or something. May natutunan akong self defense pero mas
mabuti pang makasigurado.

"Versace 'tong jacket mo? May tag pa! Pahiram nito!"

I went out of my bathroom with a robe. Nakita ko si Lana na hubad na ang damit niya
at nagsusuot ng mga damit ko, nakaharap sa malaking salamin. I sighed and went to
the jewelry cabinet to enter my code.

"Tapos na ang paglalagay ng lock," aniya sabay unti-unting lapit sa akin at agad na
dampot sa gusto niyang relo.

I pulled the thin strands of her hair out of the Versace jacket's collar before
deciding to get out of my walk in closet, and check the lock.

Nakadress at jacket, may mga alahas pa, sumunod si Lana sa akin habang tinatanaw ko
ang lock ng kuwarto ko.

"Ayos na 'yan, 'di ba? Tatlo daw ang gusto mo. Bakit? Ninanakawan ka ba ng mga
bruhilda mong kapatid?"

I sighed again and looked at her. "Before we go to the salon and spa tomorrow,
let's shop first."

"Uy, gusto ko 'yan!" si Lana.

Minsan, iniisip kong mas maganda kong isama ko si Lana lagi o papasukin siya sa
trabaho sa kompanya namin pero kahit ganito siya, alam kong hindi siya papayag. O
kung papayag man, napilitan lang iyon. Gusto niyang magtrabaho ng mabuti at siya na
ang breadwinner ng pamilya niya. Ayaw niyang tinutulungan ko siya sa aspetong iyon,
at lalong ayaw niyang pumasok sa kompanya namin dahil lang sa akin. At dahil na rin
naiinis siya sa kambal.

It was a peaceful night with Lana. Marami kaming napag-usapan kahit na pagod ako sa
biyahe. Madaldal siya at maraming tanong.

Kinabukasan, maaga kaming dalawa. Sinama ko siya sa gym at madali siyang napagod.
Ayaw niya raw mag exercise. We ate breakfast very early. Sumunod si Mommy at Tito
Bernardo. Kinausap ni Mommy si Lana at tinanong tungkol sa pamilya. Lana answered
honestly and I saw how my mother didn't like most of her answers.

"Ang dami kasing utang ni Papa noon sa sugal. 'Tsaka naglalasing kaya nagsisikap
ako na makapagtrabaho, Tita."

Wala pa ang kambal. Narinig kong tulog pa sila dahil matagal natulog kagabi. Isang
linggo raw silang hindi papasok dahil sa pagbabalik ni Mommy. Lana whispered that
it's because of their lazy ass.

"Alam mo ba? Nakita ko si Ava sa dating pinagtatrabahuan ko? Akala ko pagsasalitaan

niya ako ng masama, buti tumahimik naman siya at baka pa magsabunutan din kami."
Suminghap. "Hindi talaga ako makaget over sa nangyari noon. Sinama ka pa nila sa
mga plano nila! Mga walang hiya! Nakita ko nga rin pala si Jane..."

Napabaling ako sa kanya, may ibang iniisip. Napansin niya iyon kaya unti-unti
siyang ngumisi.

"Si Lukas ang hinahanap mo, 'noh?!" she giggled.

"Alam ko naman na nasa Vista Grande si Lukas, Lana."

"Oo! Pero narinig ko, he wants to start his own small engineering firm. Lalo na
dahil malaki ang pamumuri ng mga Lagdameo sa kanya. Kaya mukhang na inspire na
gumawa ng sarili."

"Ganoon ba..."

"You still like him?"

I smiled. "Just a friend, Lana."

"Hay naku! Ba't ba lagi kang nambabasted at hindi nagkakaboyfriend? Siguraduhin

mong may pa-confetti ka kapag may sinagot ka, ah! Kasi... naku!"

"Hindi lahat ng nanliligaw, sinasagot."

"Hindi rin lahat ng nanliligaw, binabasted agad. Ang iba pinagbibigyan pa."

"I did that with Lukas already."

"Then Lukas must be very special, huh?"

I only glared at her. I know she won't stop bugging me anytime soon so I just let
her do it.

Nasa mall kami nang sinundan niya ako habang namimili ng swiss knife at may ilan
pang iba't-ibang lock sa basket ko. Kinuha niya ang isang komplikadong lock at
tiningnang mabuti.

"You're obsessed with locks."

Pagkatapos ng ilang oras na pagsho-shopping, dumiretso na kami sa salon at spa.

Mukhang kukulangin pa ang oras namin kaya roon na kami nag dinner.

Malungkot akong mag-isa na umuwi. May schedule na raw na interview si Lana bukas at
mukhang agaran pa ang pagtatrabaho niya sa mga Leviste. Gusto ko sanang tawagan
sina Geoffrey at sabihin na next week na lang sana ang start ni Lana, tutal ay
malapit nang matapos ang linggo. Ayaw ko namang isipin nila na ginagamit ko ang
impluwensiya ko, lalo't hindi naman importante ang gagawin namin ni Lana.

Naglagay pa ng tatlong lock sa aking kuwarto. Napadaan pa si Tito Bernardo habang

inaayos iyon ng mga kasambahay, disoras na ng gabi.

"Nagpadagdag ka pala ng lock, hija. Wala ka bang tiwala sa seguridad ng buong

bahay?" he smirked as he watched my door.

Naroon pa ang mga gumagawa noon, abala at tumigil lang para bigyan siya ng respeto.

"Magandang gabi, Sir..."

"Mahirap na, Tito. Nakakaparanoid po na sa Amerika tuwing may nagtatangkang bumukas

sa pintuan ko."

Napabaling ang iilang nagtutulungang lalaking kasambahay sa akin, sunod kay Tito.
Tito Bernardo only laughed a bit, didn't say a word, and walked away.

I slept better with all the locks, and with the swiss knife under my pillow.
Kinabukasan may party sa kompanya. Dumalo kaming pamilya roon. I dressed in a
simple lightblue corporate dress. Masayang masaya ang mga tao sa kompanya at iilang
directors sa pagbabalik ni Mommy. On her speech, she included me again.
Nagpapasalamat sa tulong ko habang nasa ibang bansa pa kami. She boosted the morale
of the employees when she declared how she will continue her vision for the
company!

"In the next ten years, de Alba Scapes will be the top real estate developer of the
Philippines!"

The crowd cheered. Nakatitig naman ako sa inumin ko habang nakikinig sa speech ni
Mommy.

That is a long road. Oo at marami kaming pera, magaganda at malalaki ang proyekto,
pero kaya ba talaga 'yon? The Vesarius Industries have the Hidalgos and they have
other big companies under it. Puwede rin naman siguro. Gaya ng sinabi ko, marami
silang kompanya. Their leadership will be divided, unlike ours.

Pinitik ko ang inumin ko at naisip siya...

After all these years, I'm still guilty.

"Relani, do you have other plans for the month? Bukod sa pagtulong na sa kompanya?"
tanong ni Kuya Bernard, nasa tabi ko siya sa long table namin.

Patuloy pa rin ang speech ni Mommy.

"I have errands pero hindi naman ganoon ka urgent para hindi makapagtrabaho agad.
When shall I start?"

"Errands?" he smirked. "Ipagawa mo nalang sa kasambahay. Ano ba 'yan? Like renew

documents?"

"Uh... I'll check my properties."

Tumango siya. "We can hire you a secretary for that. Gusto mo ba?"

Nakuha ni Kuya Bernard ang buong atensiyon ko.

"Ano ba ang ibibigay mong posisyon sa akin? I'd like to start on the lowest."

"I don't think so, Relani. Hindi papayag si Tita at Daddy. Isa pa, you're not used
to that!"

"Don't make me the head of any project, Kuya. I have no experience yet."

"But you've read financial reports for Tita before, right?"

Tumitig lang ako kay Kuya Bernard.

"Ilalagay kita sa Administration and Finance Division. You will have your own team,
and secretary if you like."

"That's too much-"

"Don't worry, the project is still starting."

"Wala ka bang masisisante dahil lang diyan mo ako ilalagay?"

He laughed. "For some reason both Ava and Vickie denied that post kaya sa kompanya
namin na lang sila nagtrabaho. Alam na rin ni Tita Beatrice ito at siya nga ang
nagsuggest na ikaw ang ilagay. You can lead just at least five people, Relani.
That's easy for you."

Five people? Hmm. Not bad.

"HR, Legal, Procurement Officers... kaya mo 'yon."

"Not bad," amin ko.

"Yes. It's one of the collaborative projects Tita Beatrice left me us with. Gaya
noong dating sa mga Lagdameo, si Ava ang naging in charge doon. It's still on
going, kasabay ng trabaho niya sa kompanya namin. Tita Beatrice is willing to guide
you if you have problems. And of course, you can also ask me."

"Kailan ako magsisimula?"

"Kung kailan ka puwede. But it's better if it's soon, especially that the projects
are taking off these year, kasabay ng pagbabalik ni Tita Beatrice."

Naisip ko ang pagtitingin ko ng mga properties namin. Of course, I'll check our
condos first. From there, I'll choose which one to get. Uunti-untiin ko rin ang
paglalagay ng gamit. Hindi ako marunong maglinis at magluto pero matututo naman
siguro ako. Or I'll get at least three househelps to help me. That means I will
need a bigger condo unit.

"Sige. Puwede ko namang isabay diyan ang mga gagawin ko. Next week. Just send me
the details of the project, pag-aaralan ko 'yon."

Pinagmalaki na agad ni Mommy ang tungkol sa pagsali ko sa mga projects niya sa

Administrative and Finance Division. Pinuri ako ng iilang empleyado at anila'y ang
bata ko pa noon, ngayon sasali na sa kompanya.

Kuya Bernard sent me the details of my work after that day. Kaya lang dahil atat na
akong mamili ng condo, sinang-ayunan ko na lang iyon agad at isiniksik sa utak na
sasabak na sa trabaho ngayong Lunes.

I went to six condos that weekend. Hindi na masama pero mukhang kailangan ko ring
isipin ang lapit nito sa building namin sa Makati.

Linggo na nang na-skim ko ang sinend ni Kuya Bernard sa email ko. Nasa harap ako ni
Mommy, si Tito Bernardo nakatayo sa likod niya, nasa loob kami ng study.

"You are to report to my office tomorrow for my final instructions..."

Halos hindi na ako nakinig nang may nabasang pamilyar na apelyido sa ini-skim na
iPad. Riego? VHRV?

Nanlamig ako bigla at naalala na sinabi ni Kuya Bernard na parehong tinanggihan ng

kambal ang post na 'to! Hindi kaya?

"If you've read Bernard's reports, you will be in charged on the Financial
Division-"

"S-Sa VHRV, Mom?" medyo gulantang kong tanong.

Parang mortal sin sa amin noon ang pag-usapan ang nangyari sa gabing iyon. Kaya
naman hindi na rin naging malawak ang kaalaman ni Mommy sa tunay na dahilan ng away
namin ng kambal. Alam niya lang, lagi naman kaming nag-aaway at hindi
nagkakaunawaan. Hindi rin yata nag kuwento ang kambal kaya kami-kami lang, at si
Lana, ang nakakaalam na involved talaga si Ares doon.

"Yeah, well. It's one of our biggest projects and the procurements are slow.
Bibilis na 'yan ngayon kasi babalik na ako. Tuluyan nang magpapatuloy ang towers.
It's one of our highest building so far, but not for the Riegos."

Unti-unti akong nagpanic pero hindi ko pinahalata iyon. Breathe easy, Relani.

"P-Pero sa de Alba naman po ako mag-oopisina nito, tama po ba?"

This is fine. Marami silang Riego! At isa pa, sa de Alba Scapes ako mag-oopisina.
Baka si Hades lang ang makita ko sa iilang site visits at meetings.

"No. I've seen some of our floors, they needed renovation. At hindi ko
maipagkakailang mas malaki ang tower ng mga Riego kaya pumayag na rin ang Kuya
Bernard mo noon na sa kanila ang office ng project na ito. After all, it's a
collaboration so-"

"M-Mom..." nanginig ang boses ko.

Okay, calm down, Relani! What are the odds that you meet him in the offices? Gaya
ng sabi ni Mommy, malawak ang tower ng VHRV at maraming floors, para sa iba't-ibang
kompanya. Kaya bakit ako matatakot?

My heart is beating so fast and I feel cold. Naramdaman ko ang lamig bigla sa aking
dibdib at batok. A sudden rise again of my heartbeat, I'm almost positive that my
chest is going to explode!

"Don't worry, they assured you will have your own office. Hindi sa cubicle or
public table. After all, you're the head of Finance..."

"Hindi po kaya medyo... medyo mabigat na trabaho 'to? Wala po bang mas... uh..."

"Akala ko ba nag-usap na kayo ni Bernard? Pumayag ka na raw? You can do that, you
just have to read financial reports, and deal with the administration. Hindi mo na
kailangang makialam sa mismong construction. You also have to report to the
Executive of the Riegos, and also directly to me or the treasurer, if I'm not
around."

Napapikit ako habang dinadama ang kaba.

Hindi naman siguro kami magkikita ni Ares. Malawak ang VHRV at ano ba ang
posibilidad na magkasalubong pa kami sa lobby man o sa apat hanggang anim na
elevator ng tower na iyon?

And why am I scared? Of course, I'm still guilty! It was my fault but I said I'm
sorry. Pinutol niya ako noon pero kayang-kaya kong aminin ulit sa kanya ang mga
pagkakamali ko, at humingi ulit ng tawad.

The thought of another scene, saying sorry to him hurt my heart more. Parang
sasabog ang puso ko sa kaba.

"Relani!" si Mommy nang nakita ang reaksiyon ko.

Napatingin ako kay Mommy.

"Bukas pupunta ka sa opisina ko, may final instructions ako. I alerted your
supposed team, and they know you're coming to their office tomorrow. Naghanda na
ang mga 'yon."

Hindi ako nakapagsalita.

Hindi ba mas maganda nga, kung sakaling magkita ulit kami? Makakahingi na ulit ako
ng tawad, sa mas maayos na paraan. Isa pa... he probably forgot about it. Based on
what I heard, he's busy with many other things. Wala na 'yon sa kanya. If he'll ask
about it, I can say sorry again, and finally tell him how much I deeply regret
fooling him. If he doesn't care about the past, then that's alright. It's better.
That means... we moved on from the past. We can be civil and build a professional
relationship.

Inaasahan ko talaga na makikita ko siya? Possible din kasi. Siyempre nasa building
nila ako. Sa araw-araw ko na pagpunta, imposibleng hindi ko siya makasalubong ng
kahit isang beses.

This is fine. I can do this!

"Ihahatid ka bukas ng driver."

"I can use my car-"

"Next time na, Relani. You will bring Manang with you for your things-"

"I can do it..." it horrified me to think that I will be bringing a nanny in my

office! "Please, Mommy, no! I want to be independent this time! I can do it!"

"Hay naku... it's a chaos out there. You really think your experience abroad is
enough training for your independence?"

"I don't. That's why I'm starting to try it now. Please, Mommy. Huwag ka na pong
magpadala kay Manang. Kaya ko na po."

Ilang saglit niya akong tiningnan. Nagsabi pa na baka raw kailanganin ko. In the
end, she agreed.

Ganoon nga ang ginawa ko. Early in the morning, I went to Mommy's office. She gave
me all her instructions about the reports I am going to make. Nilapag niya iyon sa
isang box. Ang lahat ng dokumento na kailangan ko at kung ano-ano pa. Nang napuno
ng kalahati ang box, humalukipkip siya sa akin.

"See? You need Manang."

Unti-unti kong inangat ang box sa aking braso at dibdib.

"I don't, Mom. This is a simple thing."

"Masisira ang poise mo."

Umiling ako at nagpatuloy. "Is that all? I'm going to leave now."

Honestly, it would've been better indeed if I had help. Kinakabahan ako habang
nagda-drive kaya nahihirapan ako mag break. I let the valet get my car. Dahan-dahan
kong kinuha ang isang box kung nasaan ang mga gamit na dala ko. Iilang guards ng
tower ang nakatingin sa akin, siguro medyo nagulat na naka valet ang sasakyan ko
pero may dala akong kahiya-hiyang box.
I stood proudly. Trying to look formal on my first day, I'm wearing a black
corporate slacks, white spaghetti under shirt, a terno black coat, with my
stilletos. Kaya lang, kadarating ko lang at init na init na ako! Nakalimutan ko na
mainit nga pala rito.

"Excuse me, Ma'am, saan po ang tungo n'yo?" tanong ng kuryosong guard, isa sa
nakatanaw sa akin.

"Uh, twelfth floor. I'll work here. I'm new," sagot ko kahit na alam kong mas
mapapadali ang buhay ko kung sinabi kong de Alba ako.

The guard smiled. Itinuro niya ang box na dala ko. Akala ko susuriin niya iyon,
titingnan kung may dala ba akong bawal na gamit.

"Ako na nito, Ma'am. Doon po muna kayo sa lobby at kakausapin mo pa yata ang
receptionist."

I smiled and let him have the box. I could really need some help.

Nagmadali ako na pumasok at umaliwalas ang pakiramdam nang nasa airconditioned

lobby na. Kani-kanina lang ay gusto ko nang hubarin ang coat ko. I'll dress up
lighter tomorrow. Ang init pala nito!

Papunta na sana ako sa receptionist nang biglang may lumapit na babae sa akin. The
old woman looked at me shyly. Mukhang kanina pa siya naghihintay sa lobby.

"Miss de Alba?"

I turned to her. May kasama siyang mas batang lalaki na agad kinuha ang box galing
sa guard. Pipigilan ko sana pero kinausap pa ako ng kaharap.

"I'm Amelia, I work for VHRV. The employees are on an assembly the whole morning
kaya wala ang team mo para sumundo sa'yo."

I nodded and realized the lobby is indeed empty. Wala nga masyadong empleyado.

"Ako na po ang sumundo sa'yo at... uh... I just want to explain to you some things.
On twelfth floor, there's an office."

"Yes, I was told it's for me."

Sumunod na ako kay Amelia na palapit na sa elevator. Pinindot niya iyon at pumasok
kaming tatlo. Nilingon ko ang security guard at nakitang nakatanaw pa siya sa amin.
I smiled at him and mouthed my thank you. He bowed and smiled widely.

"Actually, Ma'am, the twelfth floor is a large office centre and with many
conference room. Madalas kasi doon ang meeting. There's only one private office,
kaya lang medyo na stall po ang paglipat kaya pansamantala po muna kayong mag-o-
office sa conference room."

Napakurap-kurap ako. Alam kong sinabi ko na gusto kong magsimula sa pinakamababa

pero mukhang hindi ko iyon isinapuso. Hindi ko inasahan na wala akong opisina!

"My mom said I have an office here..."

"Meron nga po, M-Ma'am!" medyo natakot si Amelia. "W-We transformed it with a large
table. Uh... actually, malinis na naman ang mga conference room pero may part na
hindi pa napapalabas ang ibang swivel chair at ang half ng long table. Hindi kasi
namin in-expect na ngayon ka papasok. Short notice po."
Tumango ako at inintindi iyon.

The elevator beeped. The lobby of the twelfth floor is empty. Wala nga'ng
receptionist doon. Natanaw ko rin ang dalawang wing at nakitang walang tao sa mga
cubicles at tables. Lumiko si Amelia sa left wing kaya sumunod ako.

"That's the office I was talking about," she pointed at the door. Malaki iyon kahit
pintuan lang ang nakita ko. Dahil ang katabi nito ay isang maliit na conference
room. May malaking salamin at kita ko ang walang laman na loob. "Eto naman ang
conference room na ita-transform dapat namin para sa'yo. Hindi pa nga lang tapos,
Miss de Alba. And... uhm... nasa assembly pa ang maintenance team."

Tinitigan ko ang opisina. Talaga bang salamin ang pintuan at may malaking salamin
na bintana ang magiging opisina ko? Natural it's a conference room but there are no
blinds?!

"I find it better, Miss de Alba. Puwede ka pong dito muna sa isang table, Ma'am..."
sabay turo sa malapit na lamesa. "Habang aayusin namin 'yan. Magsabi ka lang po
kung may request ka..."

"Talaga po bang walang blinds ang opisina ko? I get that it's a conference room but
since it's now going to be an office, mas magandang may blinds."

Nahihiyang ngumiti si Amelia sa akin. "Sorry, Ma'am. Since it's just a temporary
office, our boss won't allow any permanent changes to the room."

I sighed. Gusto ko sanang tawagan si Mommy at ipasuri ang problema ko pero kung
iisipin... maliit lang 'to. Mapapahiya lang ako kung kadarating ko lang, tatawag na
ako at manghihingi ng tulong. Isa pa... ano ngayon kung kita ako ng mga tao dito sa
left wing?

If I call mommy now and she agrees to me, baka pa ialerto niya ang buong VHRV. As
much as possible, gusto kong iwasan si Ares. Masyado akong papansin kung magreklamo
pa ako. Imbes na maiwasan siya, baka pa magkita kami.

"Dito ka muna, Ma'am. Matatapos na rin ang assembly soon. Dadating na ang
maintenance namin," sabi ni Amelia.

Tinuro ni Amelia ang malapit na lamesa. I sighed.

"Hindi na."

Napatingin siya sa dibdib ko nang unti-unti akong maghubad ng coat.

"You cleaning materials, right? I don't want to sit here and wait. Mukha namang
hindi marumi at kaunting linis lang ayos na. Ako na."

"N-Naku, Ma'am!" bago pa siya makaangal, tinulak ko na ang salaming pintuan at

napansin agad na hindi pa naka on ang aircon, at ang init talaga kahit nakahubad na
ako ng coat.

Suminghap ako at pinilit na kinalma ang naiirita nang sarili. Bawal ang mairita at
mag eskandalo sa maliliit na bagay, ayaw kong magpapansin!
Kabanata 13
Kabanata 13

Disappointing
I turned on the aircon. Nakahanap ako ng walis at agad na kinuha iyon. I don't
remember sweeping ever but I know how it's done. Pumasok si Amelia doon at
sinusubukan pa rin akong pigilan na maglinis pero buo na ang loob ko.

"Miss de Alba, puwede naman po kayong sa labas muna mag-office. Mamaya na lang po
'to. May in charge naman na mga maintenance team," aniya kahit na sinusubukan na
ring itulak iyong swivel chair palabas.

Hindi naman ganoon karumi ang silid pero masasabi ko ring hindi nga ito nalinisan.
Hindi nila napaghandaan ang pagdating ko. Kung sa bagay, short notice nga naman
iyon. Noong weekend pa lang yata sinabi ni Kuya Bernard at ni Mommy. But they
could've made cleaning a top priority especially that I am a de Alba heiress. Let's
just not use that privilege card.

"May assigned naman po yata para maglinis nito, Miss-"

"It's okay," sabi ko nang naririndi na sa patuloy na pagsasabi ni Amelia. "I don't
think I will be busy today since it's my first day. Cleaning the office and
settling down on it is my job today."

Nakita niya na nilabas ko lang ang winawalisang mga alikabok sa sahig. Wala rin
kasing dustpan doon kaya inilabas ko na lang sa conference room... or "office" ko.

"Uh, kukunan lang kita ng dustpan, Miss de Alba. Sandali lang..." si Amelia.

"Ilalabas ba 'tong mga upuan, Miss?" tanong ng binatang may dala ng gamit ko.

"Yes, please. Thank you!"

Siya na ang tumulong sa paglalabas ng mga upuan. May mop din doon kaya sinubukan
kong mag mop sa sahig. Tumigil ako nang napansing parang may kulang.

Parang umilaw ang isipan ko nang natantong basa nga pala dapat ang mop kapag nagma-
mop ng sahig! Pumasok ako sa toilet ng silid. Malinis naman pero may mas ililinis
pa. Lalo na nang binasa ko ang mop at nakitang maruming tubig ang umagos galing sa
buhok nito.

I left the toilet dirtier than before. Tama nga yata si Mommy. Sana pala nagdala
ako rito ng kasambahay para gawin ito!

Basang basa ang mop nang ilapag ko sa sahig at ilang pahid lang noon, pakiramdam ko
masyadong basa at mas marumi tingnan! Pinagtiyagaan ko iyon at pinagpatuloy. Baka
ganyan lang talaga sa simula pa lang pero nagkalahati na ako, ganoon pa rin!

Sa labas, nakita kong winawalis na ni Amelia ang alikabok na winalis ko rito kanina
galing sa loob. Pabalik balik naman ang binata sa paglalabas ng mga swivel chair
galing sa loob. Tumigil ako at naramdaman ang matinding init. Pinaypayan ko ang
sarili ko at inangat ang tingin sa window type aircon. Nilapitan ko iyon at
natantong kaunting lamig lang ang binubuga noon kahit nasa pinakamalamig na
setting!

Pumikit ako at hinilot ang sentido. I am sweating bad and my office isn't helping.

Pumasok si Amelia at nang hinarap ako, bahagyang sumulyap sa dibdib ko. I'm
sweating a lot, including my chest area. My spaghetti strap is a silky one and it
hung loosely on me. Because it had a very low neckline, even when I am flat
chested, it revealed a bit of cleavage. Siguro pa may pagbabago sa anyo noon dahil
pawisan na ako ngayon.

"Wala bang ibang conference room? Iyong hindi sira ang aircon?" nawawalan na ng
pasensiya.

"Sorry po talaga. Dito kasi ang bilin ng boss namin. Uh, 'tsaka malalaki kasi ang
mga conference room sa right wing at ito lang ang..." hindi niya masabi.

"Ang hindi functional kaya dito ako mag-oopisina?" dugtong ko.

"H-Hindi naman po, Miss. Bababa po ako ngayon sa maintenance office at magrerequest
ako ng new aircon para rito. Pasensiya na po talaga," aniya bago nagpaalam at
umalis.

Suminghap ako at hinayaan siyang gawin ang trabaho niya. Maaaksiyunan naman siguro
'to. I don't want to use my influence for this, it's a small thing!

Nilingon ko ang sahig na nilinisan ko at nakitang basa pa rin ito. Beads of water
from the mop in every corner are drying up, and it looked dirtier! Sinubukan ko
ulit mag mop doon at natanaw ang unti-unting pagpasok ng maraming tao galing sa
lobby. It seems like their assembly is done.

Paatras akong nagmop at tumama ang puwet ko sa long table na hindi pa rin
natatanggal doon. Nilingon ko iyon at inilingan. Pinunasan ko ang pawis ko gamit
ang likod ng kamay.

"Anong nangyari rito, Jerson?"

Napabaling ako sa tatlong lalaking nasa pintuan ko, inuusisa ang binatang
naglalabas ng mga swivel chair. Nagkatinginan kami noong nagtanong.

"Ah, tinutulungan ko lang si Miss de Alba sa paglilinis ng opisina niya, Engineer."

Nadagdagan pa ang nakasungaw ng dalawa. And straight from my glass window, I can
see many curious onlookers. Nasa lamesa na nila pero nakatingin pa rin sa kung
anong kaguluhan ang meron dito.

"Miss de Alba ng de Alba Scapes? Hi! I'm Joey," sabay lahad ng kamay sa akin.

I looked at my hand. It's not really dirty but it feels dirty to me. Pawis at itong
handle ng mop ang nahawakan ko.

"Uh, my hand is dirty."

"No, it's okay!" si Joey.

Palapit pa lang ang kamay ko, sinalubong niya na agad ito at kinamayan ako.

Nagsipasok ang iilan pang nasa pintuan at isa-isang naglahad ng kamay. Halos hindi
ko na masundan ang mga pangalan nila. Ang hulihan lang na nagsabi na procurement
officer siya ang tumatak sa akin.

"Ano pa bang kailangang gawin dito?" si Joey.

"Ilalabas ko sana 'tong lamesa kaso 'di ko kayang mag-isa. Pagtulungan na lang
natin!"

"Sige, sige!"
"Naku, thank you!" sabi ko, hawak pa rin ang mop.

"Dito ka pala mag-oopisina, Miss de Alba. 'Yong lamesa n'yo po?"

"Ang sabi ni Amelia may handa naman daw na lamesa para sa akin pero..." iginala ko
ang tingin sa buong opisina. "Wala pa yata rito."

"Nasa right wing 'yon na store," si Jerson.

"Kukunin na lang din natin ngayon!" presinta ni Joey.

Bigla akong na pressure dahil hindi ko pa tapos ang pagmo-mop sa sahig! Kung
lalabas na ang lahat ng lamesa, mas maaliwalas na ang lugar. Nakita kong
pinagpawisan agad sila sa isang lamesa pa lang, bumalik para kuhanin ang isa pa, at
iilan pang natirang swivel chair doon.

Kinagat ko ang labi ko nang nakitang medyo naipit pa si Joey. Ininda niya ang sakit
ng daliri niyang naipit sa pintuan.

"Oh my!" sambit ko at lalapitan na sana siya.

Nang natanaw na nakatingin ako, agad siyang umiling. "A-Ayos lang ako, Miss de
Alba!"

"May maintenance daw na in charge dito. Huwag na lang po, Engineer. Ayos na ang
paglalabas ng mga swivel chair," medyo nahihiya kong sabi.

Tumawa si Joey. "Ayos lang 'to. At... masyadong pormal ang engineer, Miss de Alba.
Joey na lang!"

I smiled. "Kung ganoon, Relani na lang din para sa akin."

Pressured to mop the floor better, inulit ko iyon at hindi inalintana ang pagod.
Nakakahiya kasi na marami na ang tumulong sa akin at sila na mismo ang kukuha noong
lamesa ko sa right wing, tapos simpleng mop lang hindi ko natatapos. I swiftly
manipulated my hair and put it in a bun, to ease the heat.

I did my best to mop it. Ngayong medyo humupa na ang basa sa mop, medyo umayos nga
ang sahig. Pinagpatuloy ko iyon kahit na muli akong pinawisan ng grabe. I stopped a
bit to rest. Mag-isa na ako sa office dahil nagsipuntahan na ang lahat ng tumulong
sa right wing para kunin ang lamesa ko.

Nilingon ko ang bintana para sana tingnan kung parating na ba ang lamesa. Anila'y
hardwood daw iyon at walang ibang mas magaang available kaya kailangan marami
silang nagbubuhat.

Pinupunasan ang pawisan kong noo, natanaw ko nga ang grupo nila na binubuhat ang
malaking lamesa. Sa itsura nila, parang ang bigat bigat noon. Nagpapakita ang mga
ugat sa kanilang leeg habang inaangat iyon. I smiled at bit. Kahit paano, ayos lang
din naman. Pangit nga ang opisina ko pero mukhang mababait ang mga empleyado rito.

Napawi lang ang ngiti ko nang natantong nakasunod sa kanila ang isang grupo ng
pormal na pormal na mga lalaki. Natanaw ko rin si Amelia na kinakausap ang nasa
gitna. They could've walked faster but because my table is in front of them, wala
silang nagawa kundi bagalan ang lakad habang nakasimangot na tinatanaw ang nasa
unahan.

My eyes widened when I realized who the man in the middle is! Para akong nilubayan
ng kaluluwa, lalo na nang nakita ang simangot niya habang tinatanaw ang dahilan ng
mabagal nilang paglalakad!

Ares Riego and his entourage, with Amelia, is behind my large table. Nabitiwan ko
tuloy ang hawak na mop at kinailangan ko pang mabilisang pulutin iyon. Nang muli
akong napatayo at nagpunas ng pawis, nagkatinginan kami ni Ares!

I feel numb. Sa matinding kaba at siguro'y naipong anticipation buong araw, parang
namamanhid na lang ako. If I was panicking, it didn't reflect on my face anymore. I
was too far numb now to feel anything.

Halos magkasalubong na ang mga kilay ni Ares. His lips were protruding, even when
he licks it as he stared angrily at the large table in front of him, delaying his
walk.

Kahit nasa loob ako ng opisina, halos marinig ko ang nabasang sinabi niya sa mga
tauhan.

"What is this all about?"

Dahil sa tanong niya at sa gulat din ng mga empleyado, naibaba muna nila ang lamesa
at napabaling sa grupo ni Ares. Nahihiyang umamin ang mga empleyado sabay turo sa
opisina ko. I swallowed hard and didn't know what to do. I continued mopping a bit
but I realized I should... at least explain that, right?

O dapat ba akong magpakilala? Mukhang mga importanteng tao ang kasama ni Ares! At
bakit siya nandito? Ang inasahan kong magkikita kami sa elevator o 'di kaya'y sa
lobby man lang, siguro once a month ay hindi na nagkatotoo! Unang araw ko pa lang
dito, nagkita na kami! At sa mismong floor at wing ko pa!

My lips parted and my eyes darted back at him when I realized something... Do not
tell me his office is the office beside this stupid conference room!

Kinalma ko ang sarili at unti-unting lumabas. I need to be professional. Hindi ako

puwedeng magpapansin dahil lang de Alba ako. I need to be respectful to him and his
colleagues. They might be my colleagues as well... or worse... my boss.

Lumabas ako, iniwan ang mop sa loob pero doon lang natanto na medyo madungis na
pala ako sa paglilinis!

"Ah, ipapasok na namin 'to sa office mo, Relani."

"Thank you," I said hesitantly now that Ares and his entourage are behind them.
They had no choice because my large table is blocking their way.

"One, two, three!" They grunted as they lifted my large table.

Pinisil pisil ko ang kamay ko habang tumatabi ng kaunti para makadaan sila.
Nagtagal pa ang tingin ko nang nakitang nahirapan silang ipasok iyon. Tulong-tulong
at sa bayanihan, nagawan nila ng paraan na maipasok ang malaking lamesa sa opisina.

"Miss de Alba, I was just explaining to them your situation," si Amelia. "Uh, this
Engineer Mike Torres, Architect Erikson Hidalgo, and Engineer Ares Riego. As you
know, Engineer Riego is the head of the projects under this line..." marami pa
siyang sinabi pero parang gusto ko nang mahimatay.

I DIDN'T KNOW THAT! I read the whole document Kuya Bernard sent me and there was no
Ares Riego anywhere! Siguro may nakaligtaan ako pero hindi rin nasabi ni Mommy
kanina sa mga final instructions niya! Siguro hindi na importante pero sana pala
nagtanong ako kung sino sa mga Executives ng mga Riego iyon!

But of course, I want this to run smoothly. I want to be professional since this is
my first assignment for the company. Isa pa, kung gusto ko nga'ng umayos naman
kaunti ang impression ni Ares sa akin, pagkatapos ko siyang lokohin noon, dapat
lang na hindi ako masyadong ma attitude! Kahit pa ang pangit at ang init ng
opisinang ibinigay niya sa akin!

"Uhm... Nice to meet you," sabay lahad ko sa kay Engineer Torres.

"Nice to meet you too, Miss de Alba."

Naglahad din ng kamay si Architect Hidalgo. He smiled at me so I smiled back and

took his hand.

"Masyadong maliit pala ang opisina mo. Iyan pa naman ang hindi na gaanong ginagamit
na conference room dahil marami nang bagong renovate sa right wing," Engineer
Torres said.

I want help so bad and try to negotiate for a new office but when I saw Ares'
annoyed face, I refrained from doing it. I need a better impression. Nakalimutan
niya na naman siguro ang nangyari noon, o kung may kaunti pa siyang hinanakit, at
least mapapawi iyon kapag mabait na ako ngayon.

"Hindi na. I'm fine with the small office. Kaunti lang din naman ang gamit ko,"
sabi ko sabay lipat ang tingin kay Ares.

I caught him looking at my hand still with Architect Hidalgo. Binawi ko iyon at
inilahad kay Ares. Kahit na nanginginig ang labi sa pagngiti, nagsikap pa rin ako.

"H-Hi... Uh..." Ares? Engineer Hidalgo?

He looked at my hand, as if disgusted by it, o may naaamoy siyang mabaho galing

doon. He then snubbed it and looked at the people coming out of my office.

"Leave everything to the maintenance. There's a proper team for that. Bumalik na
kayo sa mga trabaho n'yo," malamig niyang sambit sa mga empleyado roon.

Nakatanaw pa ako sa kamay kong inignora niya sa harap. Iyon din ang tiningnan ni
Amelia, Architect Hidalgo, at Engineer Torres. Engineer Torres even awkwardly
looked at Ares, wondering why he didn't take my hand.

I cleared my throat and slowly put my hand down. Nilingon ko ang mga empleyado.

"Thank you so much," I said apologetically to them.

Unti-unti na silang bumalik sa mga cubicle nila.

"Walang ano man, Relani!" si joey na nagpatiuna sa lahat. Natanto ko ring taga
right wing pala siya! Nag-effort pa talaga siyang tumulong.

Nagsiupuan na sa malapit ang iba. Si Jerson naman ay naupo sa isa sa mga lamesa
malapit sa opisina. Titingnan ko pa sana silang lahat para makapagpasalamat pero
narinig ko ang iritadong mga sambit ni Ares kay Amelia.

"Didn't I tell you to leave that to maintenance? There are many available tables
here, why not settle for that?"

"Engineer, sinabi ko po kay Miss de Alba 'yon pero gusto niya po kasi na..."
tinanaw ako ni Amelia.

Trying hard to be the kind of girl I should be, I butt in. "It's okay. Kaunting
bagay lang naman ang paglilinis. I can do it," I said in a womanly tone while
watching Ares' annoyed expression.

"Paakyat na ang maintenance, Miss de Alba. Hahakutin na ang mga natitirang lamesa
rito sa labas. May kailangan ka pa ba?"

Mayabang akong umiling, like a real non high maintenanced heiress. I can live in
the jungle and find my own food, you know.

"No, I'm now fine with my office," sabay tingin kay Ares.

Ares wasn't attentive. Nakatingin lang sa relo habang nagsasalita ako.

"If it's done. Just tell the maintenance to get the remaining chairs and transfer
it on the right wing. Including the tables," ani Ares at napatabi pa ako nang
diretso siyang naglakad patungo sa opisina niya.

Sumunod si Engineer Torres kay Ares, at nagpahuli si Architect Hidalgo na naiwan pa

ang ngiti sa akin. I smiled back and bowed a bit to him. Sumunod naman si Amelia sa
kanila papasok at naiwan ako roon.

Tinanaw ko ang mga empleyado na nasa cubicle. Nginitian lang ako at tahimik na
nagpapatuloy sa kanilang trabaho.

"Ayos na ba, Miss de Alba? O may... kailangan pa kayo? Naglagay na po ako ng isang
swivel chair para sa'yo sa loob," my Procurement Officer said.

"Ayos na," ngumiti ako.

"By the way, Miss de Alba," sabay tayo ng officer.

Nakatingin sa akin ang iilan sa nasa harapang mga lamesa at ngumiti. Unti-unti rin
silang nagsitayuan.

"Ako, 'tsaka itong si Carol po ang Procurement Officers. Si Charlie naman po ang
Accounts Clerk..."

Kinilala ko ang grupo. Sila ang titingin sa maliliit na mga accounting and finance
problems. Naroon din ang HR at ang Communications, sila naman ang bahala sa
financial reports regarding manpower. Ako ang tatayong Chief of Accounts, titingin
sa malalaki at pangkalahatan na report, at mag-ooversee na rin sa mga reports nila.
Ako rin ang mag-aapprove ng work nila kaya kailangan kong maging maingat.

Natagalan ako sa labas dahil sa pakikipag-usap ko sa kanila. Hindi na ulit lumabas

si Ares at ang mga kasama niya sa loob. I saw Amelia get out of the office twice to
get something on her table. I realized then that she and Jerson are probably Ares'
secretaries.

Nang nagbreak ay 'tsaka pa lang ako nakabalik sa opisina. Wala akong ganang kumain
habang tinitingnan ang depressing na lagay doon.

Itinabi ko ang mop at nilagay sa service area. Mainit pa rin dahil kaunti lang ang
buga ng aircon. I went to the toilet and I realized it's dirty. i spent fifteen
minutes cleaning it. Kung hindi ko lang narinig ang boses ni Amelia, hindi pa ako
lumabas.
"Andyan ka lang pala, Miss de Alba," ani Amelia pagkatapos ilapag sa tabi ng box ko
ang iilang dokumento.

"Yes?"

"Miss, uh, nirequest po ni Engineer na iconsolidate mo po raw 'tong last month na

financial reports ng team mo."

Sandali nga lang. Nararamdaman ko pa ang pawis ko kahit sa binti! Ako na ang
naglinis, ang init pa dito, at hindi pa naaayos ng tuluyan ang opisina ko, may
trabaho na agad ako?!

I wiped away the sweat on my face before advancing to my table. Hindi ko

maintindihan saan ko ilalagay ang satchel ko ngayong wala akong cabinet kahit saan.
Nilapag ko muna ang laptop ko, iilang writing materials, at papel.

"Paakyat na po rito ang maintenance para sa printer n'yo, Miss."

"Pakisamahan na rin ng cabinet at parang hindi ko na kaya kung ilalapag ko lang ang
printer sa sahig."

Awkward siyang natawa. "Sige po, ire-request ko."

Nakita ko ang kapal ng reports. It's dated last month. Makapal iyon. Sa itsura'y
hindi ko siguro matatapos ngayong araw. Lalo na't inubos ko ang buong umaga sa
paglilinis. Pagkatapos ay hindi pa ako nakapagtanghalian, mag-aala una na.

"Pwede pa naman 'to bukas o sa makalawa, 'di ba?"

Umiling si Amelia. "Late na po kasi 'yan. Kaya today ang due date."

Napatitig ako kay Amelia. Sa huli pumikit ako at tumango.

"Sige. Susubukan ko," sabi ko bago siya nagpaalam.

Init na init pa, naupo na ako sa swivel chair ko. Nang humilig ako sa backrest,
muntik pa akong tuluyang mahulog dahil sira pala ang back rest!

Hinilot ko ang sentido ko at ilang sandaling nag-isip.

VHRV is bigger than de Alba Scapes but heck I'm sure I won't experience all of
these there! Dumilat ako at biglang naalala ang inignorang lahad ng kamay ko kay
Ares kanina.

My eyes narrowed. Galit pa ba siya? Baliw ba ako? S'yempre maaaring galit pa. Hindi
nga lang ibig sabihin noon na gusto niya pa ako. He's been fooled so of course he's
angry with me. Natural na lang na malamig siya sa akin. Kasalanan ko 'yon.

I regretted it, you know. He must know that I regret what happened. I'm guilty. Na
tingin ko resonable lang na galit siya sa akin dahil kasalanan ko 'yon.

Nagsimula na ako sa mga dokumento. Lahat ng dumadaanan ay napapatingin sa opisina

ko kaya hindi ko rin maiwasan ang sumulyap. I need blinds but I don't think I have
the guts to request it. Lalo na dahil nasabi ni Amelia na hindi raw puwede!

Lumabas na si Engineer Torres. Nilingon niya ako sa office at kumaway. May iilan
pang pumasok sa office ni Ares. Kitang-kita ko lahat ng naglalabas pasok sa opisina
ni Ares dahil sa salaming bintana at pintuan!
Lumabas si Architect Hidalgo kalaunan, hindi na ako nilingon at dire-diretso ang
lakad. Nakita ko pang may nakaitim na lalaking sumalubong sa kanya at isang
sekretarya'ng agad ipinakita ang isang papel.

I can see each and every activity outside. In return, they can see me, too. May
iilang kuryoso galing sa right wing. Halatang halata na tinuturo ako at tinititigan
ako. I wanna be friendly but I have reports to do so I can't.

Dumating na ang request kong cabinet na pagpapatungan ng printer ko at natantong

iyon lang talaga ang muwebles dito sa office ko. Sigurado ba silang hindi na 'yan
dadagdagan? A sofa, a coffee table, and a chair in front of me would make sense. O
ako ba ang magpo-provide noon? I should stop my demands and do it myself, then.

Nakita kong kumatok ang Procurement Officer ko na si Abel. May dala siyang
merienda. Hindi ko namalayan na alas tres na pala at wala pa akong lunch! Hindi rin
naman ako ginugutom. I let him in.

"Miss de Alba, snacks po? Nakapaglunch ka po ba? Parang hindi namin napansin na nag
lunch ka."

"Ah! Uhm... Thank you..." sabi ko nang nilapag ni Abel ang pagkain sa lamesa ko.
"Hindi kasi ako gutom. Pero kakainin ko 'to!"

Sabay pakita sa ibinigay niya.

"Sandwich po 'yan at iced tea. Galing po kaming baba at nag break."

"Thank you talaga! Sorry! Ako dapat ang nanlilibre sa inyo..."

Then the thought of bringing food in here made more sense. Dapat namimigay nga ako!
Sa bait nila sa akin, dapat lang! Adjustment period ko pa nga lang 'to kaya
pagpaplanuhan ko 'yon next time.

"Okay lang po, Miss de Alba," nahihiyang sinabi ni Abel bago siya nagpaalam na
lalabas na.

It was almost five o'clock when I noticed some other employees are leaving.
Tinanong pa ako ng team ko kung anong oras akong uuwi. Mukhang hindi yata sila uuwi
kung hindi rin ako uuwi kaya sinabihan ko na sila na mauna na at may tatapusin lang
ako.

Ares didn't go out of his office the whole time. It was five in the afternoon when
he went out of his office. Natigil ako sa ginagawa ko at tinitigan ko siyang
naglakad palayo.

Dire-diretso ang lakad niya. May kausap siya sa cellphone at ang natitirang
empleyado'y binati siya. He only raised his hand in a formal way but he continued
walking until the lobby. Lumiko siya at nawala na sa paningin ko.

He looked taller and more muscular than what I remember. Naka puting button down
shirt na kasi siya nang lumabas at napansin ko kaagad ang pagkakahapit ng damit
niya sa braso. Kanina nang nagkasalubong kami, naka coat and tie pa siya. He's
matured so much.Naka clean cut pa rin ang buhok, makapal pa rin ang kilay, at medyo
malalim pa rin ang itim na itim na mga mata... he looked the same, just more mature
this time. And... he grew taller? or was he really that tall before?

Hindi man kami nagkalapit kanina, pakiramdam ko hanggang balikat niya lang ang
tingin ko kahit na naka stilletos na ako.
I gritted my teeth and wrote something on my post it. Nilista ko kasi ang mga
kailangan kong dalhin sa opisina ko para hindi ko makalimutan. If only I can
install another aircon here, I wouldn't be this exhausted and hot. Pero ayos lang
din, sa damit na lang ako mag-aadjust.

"Miss de Alba," si Jerson, pumasok sa silid ko.

"Yes?"

"May lakad pa si Engineer Ares. Pakilagay na lang po 'yong report sa kay Miss
Amelia na table daw para siya na ang magbibigay, first thing bukas."

"Okay, Jerson."

Mukha nga'ng may lakad pa siya. Nagmamadaling umalis at may katawagan pa sa

cellphone.

Sumasakit na ang ulo ko sa gutom, alas sais ng gabi. Nilapa ko ang ibinigay ng team
sa akin bago nagpatuloy sa report. Ang haba nito! Madali ko lang 'tong natapos kung
umaga ibinigay! Hapon na kasi kaya kailangan ko tuloy mag over time!

First day and I'm overtiming!

My phone beeped and I saw a text from my Mommy.

Mommy:

You're not yet home. Where are you? How's work?

Ang dami kong gustong sabihin pero nanahimik na lang ako.

Ako:

Overtime. May report na kailangang tapusin. Uuwi rin ako, Mom.

It was eight in the evening when I finally put the documents on Amelia's table.
Nag-off na rin ako ng aircon at mga ilaw sa office ko. Madilim na ang buong left
wing at kaunting ilaw na lang sa mga aisle. Wala nang tao roon. Ang security guard
na lang ang nandoon at iilang empleyado sa right wing.

I was so exhausted that day. Kinailangan ko pang mag report kay Mommy sa unang araw
ko kaya alas nuebe'y nasa study pa ako. Sinabi ko sa kanya na gumawa ako ng
financial report kaya natagalan.

"How's your office? Saang floor ka?" concerned na tanong ni Mommy.

"Twelfth floor," at naisip ang init ng opisina ko. "Office is fine. Magdadagdag
lang ako ng mga... uh... kailangang bagay."

"You can request it on their maintenance para hindi ka na mahirapan."

"Yes, I'll do it first thing tomorrow."

Hindi ako agad nakatulog sa gabing iyon. Ginawan ko pa ng plano at design ang
opisina ko kaya alas dose na ako tuluyang natulog. I woke up early, though. But my
first thought was going to the maintenance and show them my simple design for my
office. It's a real estate company so for sure they have interior designers
everywhere.
With my Louis Vuitton travel bag, I strutted the VHRV lobby. Malaki ang bag ko
dahil naroon ang mga kakailanganin ko. I even brought a yoga mat in case palagian
ang overtime ko. I brought some of my sports bra and leggings. I will do yoga in
breaks. Ang sakit kasi ng likod ko kagabi. Kulang sa stretching kagagawa ng report.
Magpapainstall ako ng shower sa bathroom para in case puwedeng maligo.

Tinanggal ko ang sunglass ko para mas makita ng mas maayos ang directory sa tabi ng
elevator. Which floor is the maintenance. I pointed at it using my properly
manicured and mid-length white nails with beads. Na chip pa ng kaunti ang index
fingernail ko dahil sa paglilinis kahapon.

After reading the correct floor, pumasok na ako sa elevator. Employees looked at me
as I stood proudly in the middle of the elevator. I'm wearing a beige tube midi
dress. Hapit na hapit sa katawan ko at hanggang baba lang ng tuhod ko para hindi
ako mainitan. It was a minimalist outfit. Lalo na't naka ponytail ang kulot kong
buhok at simple lang ang kulay ng damit. The only thing amazing with my outfit is
the tube top's long ruffle design, and my red lipstick.

"I have a design for my office," sabi ko. "Saan ko ipapasa?"

Nakarating na ako sa maintenance. Isang wing ng floor iyon. Nang narinig at nakita
ako, nagkukumahog agad ang nandoon at agad akong in-entertain.

It took almost one hour to explain my detailed design for the office. Hindi nga
pauunlakan ang permanent changes gaya ng shower kaya mas mabuting kung mag yoga man
ako, tamang stretching na lang para hindi gaanong pagpapawisan.

Overall, I think they agreed to my design and told me they will work on it today.
Sinabi ko na lang na sa weekend na. Gusto ko 'yong wala ako.

After that, I went to the twelfth floor and planned to arrange my new things in the
office. Nasa lobby pa lang ako, marami na ang bumati sa akin.

"Miss de Alba, hinahanap ka ni Jerson kanina."

"Oh..." I nodded and immediately walked to my office.

Gusto kong umirap nang makitang madilim pa iyon at nasisiguro kong hindi na
nakabukas ang aircon! At least I will feel better with my dress.

Ilang bati pa sa akin ng mga empleyado at pumasok na ako. Sumunod si Jerson sa

akin. Kakabukas ko lang ng aircon, may problema agad ako.

"Miss de Alba, uh, may problema sa report mo. Pinatawag ka ni Engineer."

I nodded. "Alright. I'll be there in a few moments..." sabi ko at dahan-dahang

binuksan ang bag para sana ilapag ang dala kong perfume sa desk.

"Ngayon daw po agad, Miss."

I put on a bit of perfume on my wrist and slowly got annoyed. Not for Jerson but
the urgency of it all. Stressed ako kahapon tas ngayon, first hour pa lang, mukhang
ma-sstress na naman ako.

"Actually, kanina pa dapat. Na-late ka po, e."

"I wasn't late. I was early. Nasa baba ako. Sa maintenance department."

Tumango si Jerson, parang takot. I sighed and decided to just act on it.
"Pupunta ba ako sa office niya?"

"Yes, po."

Sumunod ako sa kanya. Agad kong napansin ang kalakhan ng opisina ni Ares. Parang
wala pa sa kalahati ang opisina ko sa opisina niya. May puting sofa at carpet pa.
At sa malayong side ay ang kanyang malaking lamesa. May iilang bookshelves malapit
sa sofa at may halaman din. Sa salamin ng opisina niya, tanaw na ang labas. My
office is adjacent to his but it isn't overlooking. May area pa kasi sa toilet sa
labas, mukhang smoking area nila, at iyon ang overlooking.

"Engineer, nandito na po si Miss de Alba. Excuse me..."

Sinundan ko ng tingin si Jerson, ayaw sanang umalis siya pero wala akong nagawa.
Bigla akong kinabahan. Nakaupo lang si Ares. Nakita kong nagtaas ang isang kilay
niya habang tinitingnan ang report ko. Palapit ako sa kanya nang nag-angat ako ng
tingin.

I suddenly feel a familiar feeling...

"You're late."

"I... wasn't," marahan kong sagot. "I was early here. I went to the maintenance
team to voice out my needs in my office." Pinisil ko ang kamay ko habang
nagsasalita.

"Bakit? Anong oras ka bang dumating?" he asked with a menacing tone.

"Eight." Tama lang sa office hours ko.

"And you said you were early?" he snorted.

Napakurapkurap ako. Clearly he isn't pleased with my schedule.

"Kung may kailangan ka pala sa maintenance, maaga pa roon para nasa opisina ka na
ng alas otso," he said coldly. "If you consider eight early then that's very sad
and disappopinting."

Nanlamig ako bigla. Tumikhim ako at hindi na nagsalita. Naaalala ko lagi ang
kasalanan ko sa kanya kaya mas humaba ang pasensiya ko. The insults are okay. He's
right, Relani. Huwag ka nang umangal at may atraso ka pa naman!

Is he still thinking about it? Or he is just like this at work? Siguro naman
nakalimutan niya na nga iyon at talagang malupit lang siya sa trabaho.

"Speaking of disappointing, here is another disappointing thing about you."

The hell? That hurt!

Tinapon niya sa lamesa ang dokumentong binasa.

"Your report is wrong."

Napalapit ako at marahang pinulot ang folder para makita ang report ko.

"I said I need that yesterday. I gave you time because it's your first day. Now
you're late and you didn't do your reports correctly."
"Saan ba ang mali rito?"

"Hindi mo alam?" mas nang-iinsulto pang tanong.

Kinagat ko ang labi ko.

"You're graduate now, right?"

"Yes, but it's my first time to really officially make a financial report at work."

The smug look on his face made me more nervous. Umiling siya, dismayadong dismayado
sa akin.

"Then your mother must consider another person for your post. This isn't a joke.
This project is big and I can't afford incompetence."

Yumuko ako at humigpit ang hawak sa mga papel. I am an employee. May atraso ako sa
kanya. I wanna be independent. This happens all the time to employees. Paulit ulit
kong inisip ang mga iyon.

"Uhm... I can do it. I'll just let my accounts clerk see this work so-"

"May kanya kanya kayong trabaho at ito ang trabaho mo. Magpapaturo ka pa sa iba?
You'll just waste his time and as a result, you'll delay all the reports!"

I licked my lips and nodded.

"Sorry. I'll do this, then, and check the problems."

He chuckled without humor. "At kailan mo na naman 'yan matatapos? Bukas ulit? Ang
bagal mo pa naman."

Annoyed, hindi ko na naitago ang iritasyon sa titig ko sa kanya. My head chanted

the reminders again: I am an employee. May atraso ako sa kanya. I wanna be
independent. This happens all the time to employees

"Huwag kang mag-alala, dito na ako matutulog matapos ko lang 'to," iritado kong
sinabi bago siya tinalikuran.
Kabanata 14
Kabanata 14

Office

I am incredibly pissed! I know I promised myself to be good and professional here

but he is ruining it!

Ang daming insulto no'n at huwag mong sasabihin sa akin na buong panahon kong
maririnig ang lahat ng iyon? I know he's incredibly ruthless and rude, ever since
and it hasn't changed but this is too much!

Does he talk like that to his colleagues and his people? I don't think so! If he
does that only to me then is he really professional at all?

I may be guilty and I may think I probably deserve his coldness but we are working!
Is he taking it personally? Dahil wala na akong ibang eksplenasyon sa masasakit
niyang salita kundi ang galit niya sa akin noon. Nasa alin man sa dalawa lang ang
dahilan nito a.) naka move-on na siya sa nangyari sa amin noon pero galit pa rin
siya sa akin; b.) hindi pa siya nakakamove-on at galit pa rin siya sa akin.
I'd like to give him the benefit of the doubt. He is a playboy so maybe he has
moved on, he's just really overly pissed at me. Maybe he couldn't accept the fact
that I fooled him! Hindi ako proud na ganoon ang nangyari sa amin pero kung ganito
siya makaasta ngayon, parang unti-unting nawawala ang guilt na nararamdaman ko.

Dahil ba sa nangyari noon, may karapatan na siyang insultuhin ako ngayon? I am

trying to be kind but I am not stupid!

Hindi ko na alam kung namumula ba ako sa init ng tampalasang opisinang ito o dahil
sa galit ko sa kanya o dahil sa pareho!

It took me an hour to calm down. No matter how hard I try to read my work, I just
don't get it. I am too angry to internalize anything.

Hindi ko na namamalayan ang iilang nanonood na mga empleyado sa akin. They probably
saw me in a problematic and restless state for an hour. At kasalanan kasi nitong
malaking salamin na 'to! VHRV sucks so much and Ares' leadership stinks!

Ito ba ang pinagmamalaki ng mga Riego? I heard Hades takes Ares' advice every now
and then, the reason why he pursued buying many assets and companies while Ares is
in charge of most VHRV project! So this is the leadership that will be a legacy to
the Riegos? How sad and disappointing, like his own words!

Unti-unti kong hinawakan ang noo ko iniisip na tinutubuan na ng sungay. Nagtrabaho

ako rito at sumang-ayon sa lahat, sinusubukan kong maging mabuting tao dahil sa
maraming pagsisisi pero nalilimutan ko tuloy ang pinagsisihan ko! I fooled him,
it's fine if he doesn't trust me, but that was years ago! If he has indeed moved
on, I don't think he will insult me that way!

Gigil akong nagtitipa sa iilang corrections. Nanlalabo ang mga mata ko dahil sa
nagbabadyang luha. Naiinis ako! I don't think I ever received those kinds of
insults ever in my life. And maybe my exhaustion yesterday and the heat of this
stupid "office" is catching up on me.

Ano ka ba, Relani. Marami riyan walang trabaho at palaboy lang sa kalsada, ikaw
nagrereklamo pa sa simpleng insulto at mainit na aircon?! Nagpatuloy ako sa
pagtitipa kahit na nakailang beses nang hikbi. I don't remember crying for years.
Akala ko naka-get over na ako sa mababaw na luha, ngayon natanto kong ganoon pa rin
pala ako.

Maybe he's doing this on purpose? Who knows, right? Maybe the brute didn't recover
from me? I'm not happy that this is the case, I just want an explanation for his
uncalled for insults! I don't think that his secretaries Jerson and Amelia, both
soft spoken, would last long if he was rude to his colleagues! Paano kung sa akin
lang talaga dahil may hinanakit pa rin siya?

What's the problem, Ares? Can't get over me?

I'm trying so hard to be kind but if you keep messing up with me, then I'm gonna
mess up with you, too. This familiar feeling almost reminded me of how I felt years
ago. Noong pinipilit ako ng mga kapatid kong lokohin siya at ayaw ko, nang nairita
ako sa kayabangan niya, 'tsaka pa lang ako tuluyang nagdesisyon na makisama sa
panlolokong iyon. This case right now, I tried to be good but his insults and
arrogance is turning me against it!

I tried to relax a bit. Humilig ako sa backrest ng aking swivel chair, nakalimutan
na sira nga pala 'yon! Muntik ulit akong bumagsak galing sa likod, kung wala lang
ang dingding ay baka tuluyan na nga akong humandusay!
Napatayo ako agad at medyo nahiya dahil nakita ng ilang nakatingin galing sa labas!
Isa sa team ko'y tumayo at umambang papasok sa opisina ko. I sighed and immediately
went out of the office. I need air. I feel dizzy from containing all my sudden
anger. And this stupid old aircon!

Dala ang lalagyanan ko ng tubig, lumabas ako at agad na sinalubong ng iilang

empleyado.

"Okay ka lang ba, Miss de Alba?" nag-uunahan silang magsabi.

"Ayos lang," marahan kong sinabi sabay hilot ng sentido.

"Sira ba ang swivel chair mo, Ma'am? Palitan natin! Kukuha ako sa right wing ng
bago!"

Honestly grateful for the help, I smiled at the one who offered. "Thank you so
much. I have to redo something so I'm kinda stressed out."

"Kape, Miss de Alba? Ipagtitimpla ba kita? Nasa pantry po."

"Oh? There's a pantry here? May tubig din ba roon?"

Mabilis na nag-unahan ang dalawa sa team ko. Ang isa'y kinuha ang lalagyanan ng
inumin ko.

"Ipagtitimpla kita ng kape, Miss de Alba."

"Ako na ang bahala sa tubig mo."

One devil, and many, many angels. I can't decide if this is heaven or hell.

Hindi kaya sa galit niya sa akin, pinapahirapan niya ako? Kaya ganoon ang opisina
ko? Kaya ganito ang kalagayan ko ngayon? Why the hell would a company this big let
an heiress of another company sit in a sorry office? Alam kaya 'to ng pamilya niya?
Na nariyan ako sa makeshift lang na opisina at ayaw pang mag install ng blinds?

My goodness! I am outside, trying to find air, and yet I'm slowly getting hot again
just thinking about it!

What if he's doing this on purpose? What if he wants me removed here to get even?
Or he wants to humiliate me because I humiliated him years ago! Hindi ko sinadya
'yon! But now he's doing this on purpose!

Napatingin ako sa tahimik na babaeng nagtitipa sa kanyang laptop, naaalala ko na

ka-team ko siya. The short-haired and chubby girl is eating her snacks on her desk.

"Carol, right?" marahan kong sinabi.

"Y-Yes, Miss de Alba. Uh... how can I help you?" medyo nagulantang siya na kinausap
ko siya.

Hinihintay ko pa kasi ang tubig at kape ko.

"Ilang buwan ka na ba rito?"

"Two years po, Miss."

Tumango ako. "Ever... uh... interacted with Engineer Riego?"

"Alin pong Engineer Riego, Miss?"

"Ares Riego," halos bulong na 'yon.

"Yes, Miss. Lagi kasi kaming nagpapass ng reports. Noong wala ka pa, kami mismo ang
nagbibigay."

I nodded. "Nagkamali ka na ba sa reports mo? Like ever?"

"Oo naman. Hindi maiiwasan 'yon," natatawa siya.

"And... what was he like when he realized you've done something wrong? Nagalit ba?
Ininsulto ka?" usisa ko.

Kumunot ang noo ni Carol. "Hindi naman po. Considerate si Engineer. Hindi gaya sa
dating pinagtatrabahuan ko, kaya nagtagal ako rito."

Napaahon ako at taas noo na tiningnan si Carol habang unti-unting napagtagpi tagpi
ang lahat. He is taking this personally. Why would an employee say he's considerate
when clearly it wasn't the case for me?! If he is doing this on purpose, then I'm
gonna find out!

Nagtataka sa tanungan ko, nagtanong din si Carol.

"May problema ba, Miss? Deadlines? Or sa office?"

"Lumagpas lang sa deadline," sabi ko.

"Ayos lang 'yan. Hindi magagalit si Engineer diyan. He's very considerate."

Hindi magagalit, e, nainsulto na nga ako?!

Bumalik na ang mga lalaki at sabay kaming pumasok sa opisina para ilapag ang kape
at ang tubig ko. Ang isa naman ay may dala nang bagong swivel chair. Nag-agawan
sila sa pagsasauli noong sirang swivel chair pero sinabi ko na doon na lang 'yon,
in case may bisita. Doon ko pauupuin.

Bago ang ipinalit na swivel chair at malaki. Hula ko ay para dapat iyon sa mga
executives o sa mga mas eksklusibo nilang conference room. It was comfortable
enough. Pwede pa akong matulog kung inaantok ako! Iyon nga lang, mahirap umidlip
kapag ganitong malaki ang bintana.

My mind went back to Ares'. Imposible talagang hindi man lang naghanda ang kompanya
niya ng opisina para sa akin. I had to settle first for scraps and I had to alert
the maintenance team for more things!

Does he want me out of here that's why he's making it a hell for me? My eyes
narrowed. Unfortunately for him, I'm not the one to get rid of easily.

Nagpabili na lang ako ng lunch dahil wala akong planong bumaba para kumain. I
concentrated on the changes of the report and I realize where I went wrong.

Lahat ng dumadaan sa pasilyo, napapalingon ako. Isa pa 'yan sa distraction, e! This

damn office is just making everything worse. Natigil pa ako nang natanaw ang isang
pamilyar na babae na dumaan doon.

"Rina?" I said after I just remembered her name.

Mukhang pumasok siya sa opisina ni Ares. I remember my last mission for him, Rina
was there. Natulala ako ng ilang sandali. Hindi na napansin ni Rina ang opisina ko
at mukhang malalim ang iniisip nang dumaan.

She looked prettier and a bit more confident than before. She dressed in a simple
beige blouse and slacks. I realized she's tall and slender, too. She looked very
corporate and somehow sexy.

Sumagi sa isipan ko ang ayos nila ni Ares nang datnan ko sa opisina nila noon.
Nagtagal siya sa kompanya.

I continued with my work. I noticed she went out of Ares' office after thirty
minutes. Ilang sandali ulit akong tumingin sa pasilyo hanggang sa tuluyan na siyang
lumiko sa lobby at hindi ko na nakita.

I licked my lips. It took me a while before I remember what I'm doing.

Am I too full of myself? Do I really think he hasn't moved on and he's here to get
even? Marami siyang babae noon hindi ba? Kaya baka kagat lang ng langgam ang turing
niya sa panloloko ko noon?

Hindi ko alam. Hindi ko sigurado kung gusto ko pa ba 'yong malaman pero hindi ako
papayag sa pang-iinsulto niya. I will find out why he's rude and ruthless to me,
and it seems like he's considerate to everyone else!

How old is he? Twenty nine? Does he have a girlfriend? Or fiancee?

I shook my head and continued working. Alas kuatro y media nang lumabas siya sa
kanyang opisina. Natigilan ako at sinundan ko ng tingin habang dire-diretso ang
lakad palabas. Umirap ako sa iritasyon at nagpatuloy.

So easy for him to just leave on time while I, on the other hand, is working hard!
Isa-isa na ring nagpaalam sa akin ang team ko. Sumama pa si Joey kina Abel. Niyaya
nila akong magdinner pero tumanggi ako dahil may tatapusin pa.

It was almost seven when I saw Amelia leaving. Hindi ko namalayan 'yon, ah? Akala
ko kanina pa siya umuwi? Akala ko kapag umuwi na ang boss niya, puwede na rin
siyang umuwi?

Natapos na ako. But since I find it early and I still want to mind review it,
hinayaan ko muna sa laptop ko iyon at isa-isang pinatay ang mga ilaw.

Maliwanag pa rin naman dahil sa dim lights sa labas. Pinatay ko ang ilaw para mag
create ng magandang ambience sa sunod na gagawin ko. Heck, my bones are stiff and
they are hurting. I need to at least stretch or something. Inayos ko ang yoga mat
at nagpunta sa toilet para makapagpalit ng leggings and sport's bra.

Iniisip ko pa ang mga pagkakamali ko sa ginawang report. I also noticed some

discrepancies on the report but I have to get the past reports to see if they are
really discrepancies or just normal.

I groaned when I felt my bone move and my muscle spasm subsiding as I stretch on
the mat. Mas malamig na dito sa opisina ko kung gabi, ah. But it's still frigging
hot! It doesn't change the fact that this aircon is outdated!

"I print ko na kaya? Okay na 'yon?" I whispered as I planked.

Hindi ako makaexercise sa umaga kasi nagmamadali papuntang office, sa gabi naman
overtime. Don't tell me I can only exercise on weekends? Hindi na sanay ang katawan
ko sa ganoon. Baka magkasakit ako.
Labing-limang minuto na siguro akong nags-stretch. Gusto ko sanang magpatugtog ng
calm music kaya lang may narinig ako.

"She went home?" It was Ares' voice.

Bumalik siya? Akala ko umuwi na 'yon kanina? Naririnig pala ang mga sinasabi sa
labas, o siguro dahil masyado nang tahimik dahil wala nang tao.

"Sorry, Engineer. May kinuha lang ako sa pantry. Pagbalik ko madilim na diyan."

What are they talking about? Are talking about me? And why is Ares still here?

Binagsak ko ang katawan ko sa mat at unti-unting naupo roon. I tried my best to

slowly rise to see if Ares is indeed outside or I'm hallucinating.

"Wala pang report dito sa lamesa ko, baka hindi niya natapos."

Umirap ako. Your leadership stinks, Ares!

Naroon nga siya, nakatayo malapit sa bintana ko at kausap sa harap si Amelia.

"That's alright. I can explain it on our meeting."

That's alright? Bigla akong napatayo.

"Parang may nakita akong lumabas kanina sa lobby pero parang hindi naman siya,
Engineer."

"Mag-isa ba o may sumundo?"

Diretso ang lakad ko patungo sa pintuan. I heard Amelia talk while Ares' eyes
darted on my door when he noticed me.

"Patitingnan ko sa CCTV-"

"Hi!" I said as I went out of my door.

Nagkatinginan kami ni Ares. Nagulat si naman si Amelia.

"Nariyan ka lang pala, Miss de Alba! Akala ko umalis ka at... uh... naka off ang
ilaw ng office mo."

Ares' eyes drifted on my body a bit, examining what I'm wearing. Mabilis niya
namang inangat ang tingin sa akin.

"Tapos na kasi ako sa report at ayaw ko pang i-print kasi baka may mali. While
waiting, I did yoga and stretching a bit," I said without taking my eyes off at
Ares.

Ganoon din siya sa akin. His brow shot up and his eyes darkened more. He's scowling
again but what is really new? He's always this way.

"Print it now," he commanded coldly.

Ang sabi niya ayos lang daw? Kapag talaga ako ang kausap, biglang istrikto.

"Yeah. That was my plan," I said and sighed.

"I'll wait. I'll review it tonight for a meeting tomorrow."

I twisted my lips and shrugged. Bumalik ako sa opisina ko at binuksan na ang ilaw.
Nakapamaywang at mukhang nagmamadali, impatient na nakatayo si Ares sa labas, tanaw
ako sa loob ng opisina ko.

I clicked the print option and went to the printer. Naglagay ako ng bondpaper at
inisip na i-email na lang din sa kanya ang softcopy?

I was standing near the printer, waiting for the papers, when I glanced back at the
window. Nahuli kong nakatanaw siya sa likod ko. His jaw clenched when his eyes met
mine. He looked away and then looked at his wrist watch. I gritted my teeth too and
looked at my printer.

Umirap ako. All my kindness and plans of pretensions to redeem myself are out of
the window now. Lumapit ako sa pintuan at binuksan ulit iyon para maharap si Ares.
Humalukipkip siya at simangot pa ring nakatingin sa akin.

Lumabas ako at dumiretso sa lamesa ni Amelia. I smiled at her. She looked at me

inquisitively.

"Can I have your email? I'll just send the soft copy, in case."

"Sure!" aniya at lagay ng email address niya sa isang post it.

I glanced at Ares' way again while standing and waiting for Amelia to finish.
Napansin ko na kung saan siya nakatingin. At nang natanto niyang nakatingin ulit
ako sa kanya, muli niyang inangat ang tingin sa mga mata ko. Iniwas ko naman ang
tingin ko sa kanya at ibinalik kay Amelia.

"Eto."

"Thanks," sabay balik ko sa pintuan ng opisina ko.

Nilingon ko si Ares bago iyon binuksan. He's scowling at me again. I looked away
and rolled my eyes before going inside my office.

Tapos na ang pagpi-print. Magbibihis pa sana ako para sa pag-uwi pero natanto kong
ayos lang itong suot ko. I just took my things and the documents on the other hand.

Lumabas ako at inilahad mismo sa naghihintay na Ares. Tinanggap niya iyon at

tiningnang mabuti.

"Ise-send ko kay Amelia ang softcopy, para mas matingnan mong mabuti. Pero kung may
problema pa diyan, tingnan mo na lang din ngayon. I don't mind sleeping here to
finish that."

Sumulyap siya sa akin. His lips twisted as he scanned it fast.

"This is fine."

I saw his adam's apple move from swallowing hard.

"Okay then. I'm going home."

I immediately walked away without looking back.

Medyo matagal ulit akong natulog sa gabing iyon dahil muling kinumusta ni Mommy ang
trabaho ko. Kuya Bernard asked about it, too.
The next day, I went to work very early. Alas sais y media pa lang, nandoon na ako!
Kasunod lang kami ni Ares! O, ha! Do you have any problem now? Insults?!

Mayabang ko siyang tinanaw dahil nauna pa ako sa kanya sa opisina ko ng mga tatlong
minuto. Nagkatinginan kami habang naglalakad siya sa pasilyo, straight sa bintana
ko bago lumiko sa mismong opisina niya.

"You're late," I said to myself, wanting so bad to insult him back.

Naghintay ako ng panibagong pambubuwisit niya sa akin sa araw na iyon kaya lang
dahil abala siya sa meeting buong umaga, wala naman siyang pinatrabaho sa akin.
Lumabas ako sa opisina para mang-usisa at magtanong kung may maitutulong ba ako sa
team, wala naman daw. Nagtagal pa ako dahil sa kuwentuhan.

I subscribed to a meal plan for lunch so my meals are now premade and delivered
straight to the office. Hindi ko lang alam kung masasarapan ako o magtatagal ako.
Baka i-cancel ko ang subscription ko kalaunan.

"May utos ba si Engineer Riego?" I asked Amelia. Jerson wasn't in his table because
he's with Ares for the meeting.

"Wala naman, Miss de Alba."

Tumango ako at nagkibit balikat. Bumalik ako sa opisina nang dumating na ang
delivery ng meal ko. Kumain ako sa break at binuksan ang laptop ko. I browsed for a
movie while I was eating.

Umiinom ako ng juice nang natanaw si Ares. An entourage is tailing him again. Tapos
na siguro ang meeting. Natanaw ko ang sulyap niya sa akin saglit bago kinausap ang
katabi at diretso na rin sa kanyang opisina.

So I chose a romantic comedy because it looked good. Tapos na akong kumain nang
unti-unti akong natuwa sa movie. Ilang sulyap ang ginawa ko sa labas nang nagsi
alisan ang mga kasama ni Ares.

Later on, I was so immersed with what I was watching. I groaned when there was an
awkward scene. Tinabunan ko ang mukha ko dahil sa second hand embarrassment. I
giggled a bit when there's a funny scene. I gasped when they kissed. I grew silent
when they made love.

Napabaling nga lang ako sa bintana ko nang may dumaang nakapamaywang at

nakasimangot na si Ares Riego. He looked pissed and disturbed. Mabagal ang lakad
niya nang dumaan sa opisina ko at nang akala ko'y liliko na siya sa pasilyo,
bumalik siya sa dinaanan niya at nakasimangot na sumulyap ulit sa akin.

What the heck is his problem this time?

Nawala na siya pero ilang saglit ay sumungaw si Jerson sa opisina ko.

"Yes?" sabi ko.

"Miss de Alba, pintawag ka po ni Engineer Riego."

"Okay. Thank you."

Is this another insulting episode? What is his problem? Mali na naman ba ang report
ko? E, tiningnan niya 'yon kahapon, ah?
Lumabas ako at iginiya na ni Jerson sa opisina ng amo. I went inside without ado.
Kauupo lang ni Ares sa swivel chair niya nang dumating ako. His perpetual scowl
feels like a usual thing again now.

"Is there a problem with my report?" hula ko sa harap niya.

I know this familiar feeling. It was the school girlish feeling everytime I'm
standing in front of him, and he's sitting behind a table. He was always serious,
domineering, and hard to please.

"What are you doing in your office?" he asked coldly.

Napakurapkurap ako. "Well, it's my break."

Is he going to insult me for watching a movie? At paano niya naman nalaman? Dahil
tumingin siya sa labas? Bakit ba kasi siya labas nang labas?

"So you giggle and moan on your break? The hell are you doing in your office? I can
hear your loud groans from here."

Gustong matawa, pinigilan ko ang sarili ko. "I'm sorry. Hindi ba sound proof 'to? I
was just watching a movie."

Pumikit siya ng mariin at ilang saglit na hinilot ang sentido niya bago tumango.

"Go back to your office," aniya na wala man lang ibang explanation.

"Uh... that's it?" I asked.

Namumula ang mga mata niyang tumingin sa akin, parang naiirita na naman.

"Uh, any reports? Baka mamaya alas kuatro mo na ibigay? Tapos sasabihin mo'ng
kailangan mo na agad?"

"None," he said coldly.

Nagkibit ako ng balikat at tumango. Tinalikuran ko siya at muli nang lumabas para
makabalik sa opisina.

It was boring as hell. Wala akong ginawa buong umaga at nang natapos ko ang movie,
wala ulit akong ginagawa. Is this normal? Well, I should be happy. I might be busy
the next days with many things so I'll just enjoy this while it lasts.

Nalinisan naman yata ng maintenance ang sahig ko. Malinis naman iyon pero dahil
bored ako at tingin ko wala namang problema kung mag mop, iyon nga ang ginawa ko.

I immediately regretted it after mopping half of my office. Nakalimutan ko na

ganito nga pala ang effect ng mop! Nasa klase ba ito ng mop o talagang ganito ang
magmop? Why is it so messy and dirty? Parang lumala pa yata ang sahig ko!

Saktong lumabas si Ares at nakasalubong niya si Engineer Torres. Sa labas sila nag-
usap, hindi kalayuan sa bintana ng opisina ko. He glanced at me so I continued
mopping.

See? I am hardworking! You must regret now why you insulted me?!

May papel na ipinakita si Engineer Torres sa kanya. Tiningnan niya iyon at tumango
siya sa sinabi nito pero biglang lumipat ang mga mata niya sa sahig ko. I mopped
more now that he's watching, wanting so bad to make him regret his insults!
Tinitigan ko talaga siya habang masugid na nagmo-mop para lang makita niya at
magsisi niya na ako ang tinawag niyang mabagal! Hindi marunong!

His lips parted. Nakatingin pa rin siya sa sahig ng office ko kahit na marami nang
sinasabi si Engineer Torres. Kinunot ni Ares ang noo niya. His lips twitched and
twisted slowly before he closed his eyes and shook his head. May sinabi siya kay
Engineer Torres at ilang sandali pang nag-usap bago ito nagpaalam.

Muli niyang sinulyapan ang opisina ko, kunot ang noo. Mas lalo kong binilisan ang
pagmamop. His brows twitched before he shook his head, a ghost of a smile is on his
lips.

Alam kong nagmamayabang ako rito pero nang nakita kong itinulak niya ang salaming
pintuan ko, kinabahan ako ng kaonti.

"What are you doing?"

Yumuko siya dahil naapakan niya ang basang basa na sahig ko. He looked disappointed
and amused at the same time.

"Hindi ako mapakali na walang trabaho kaya nagvolunteer na akong mag mop dito sa
opisina."

Suminghap siya at marahang pumikit bago ako tiningnan ulit.

"Put that down and I'm gonna call the maintenance team-"

"No need, Ares. I can do it!" I insisted for him to realize that it was wrong to
insult me like that. I am a hardworking independent woman!

"Sure you can. Parang binaha rito."

Napakurap-kurap ako sa bagong insulto. Sinuyod ko ng tingin ang buong opisina ko.
"S'yempre kaka-mop ko lang, basa pa! It will dry up later!"

He snorted and shook his head. "Put that mop back," aniya at mabilis na inilagay sa
tainga ang cellphone. "Maintenance here in twelfth floor, please."

Pagkababa niya sa tawag, nairita lang ako lalo.

"No need! I can do it! Ako ang nag mop nito noong first day ko-"

"I'll have your office cleaned and dressed up now. Put your things in my office in
the mean time," binaliwala niya ang sinabi ko.

"P-Pero-"

"Do it, Relani," he said commandingly and went out of my office.

Kabanata 15
Kabanata 15

Blinds

Pouting and terribly mad, I sat on his sofa in silence. Nakahalukipkip ko at katabi
ang kaunting personal na gamit.
Nagsimula na nga ang pag-aayos ng maintenance team. Mabilis lang daw iyon dahil
marami sila at hindi naman ganoon kakumplikado ang request ko. Hindi kasi in-
approve iyong nandoon kaya medyo natagalan ako kahapon. In the end, I let it go and
let them do what they can.

Kung nasa de Alba Scapes sana ako may pa-party pa ang first day of work ko. Dito
naka ilang araw na ako, walang kuwenta ang opisina na may sira pang aircon. Hindi
ko alam kung talagang nagtitipid ang mga Riego o may problema si Ares sa akin.

Relani, my goodness! Until now you still don't get it? It's really obvious that he
has a problem with me. Maganda ang tungo niya sa mga empleyado niya pero sa akin
hindi. Binigyan pa ako ng pangit at makeshit lang na opisina. Sigurado akong siya
ang nasa likod noon para gawing impiyerno ang buhay ko rito!

I glanced angrily at him. He's busy working and reading his papers. At siguro'y sa
sobrang riin ng ipinukol kong titig sa kanya, napapasulyap siya sa akin.

"Hmp!" I said when he glanced at me.

He sighed and put his eyes back on the documents he is reading. I continued glaring
at him, wanting so bad for him to feel the bad and angry vibrations from me. Binaba
niya ang iilang binabasa at kumuha ng panibago. I saw him read it seriously.

"Hmp!" I sighed dramatically for him to notice my glares again.

Napasulyap ulit siya sa akin at nagtagal ang tingin, para bang iniisip niya pa ang
binabasa pero heto ako at nakasimangot, malayo sa kanya pero kitang-kita. Kumunot
ang noo niya at ibinagsak muli sa binabasa, patuloy ang pambabaliwala.

Sa gitna noon, nagulat ako ng may pumasok sa pintuan. Kanina pa ako rito at naka
ilang bisita na rin siya kahit paano. Jerson would always be in the intercom to
inform him of any visitors but this time, he didn't call or anything. Biglang
pumasok at natanto ko kaagad kung bakit... it was Hera Riego!

Hindi kaagad nawala ang simangot ko dahil biglaan iyon. Dire-diretso ang lakad niya
papasok at bumagal lang saglit nang nakita akong nakaupo sa sofa sa tapat mismo ng
pintuan. She cleared her throat and continued walking towards Ares. Sumulyap si
Ares sa ina at kalmadong binaba ang binabasa. Tumayo ito para sana salubungin si
Hera Riego pero dahil nakalapit na ito at umambang hahalikan siya, nanatili na lang
siya sa kinatatayuan.

I suddenly rose to give respect. Kahit pa huli na ang lahat. Nilingon ako ni Hera
Riego. She was beautiful, with a classic vibe. Her hair is in a clean updo. She's
wearing a lacy tiffany blue dress. She turned to me. I felt relieved that I did my
best to stand up and hide my anger towards Ares for a greeting to the older woman.
Bago ko pa nga lang maibuka ang medyo nanginginig kong labi ay naunahan niya na
ako.

"Miss de Alba, I'd like to speak to my son alone."

"Mama, it's okay," si Ares sa likod niya.

Umiling ako at tumango, nalilito at medyo natataranta. "Sure, po. Excuse me..."

Lumabas agad ako ng walang pag-aalinlangan. Alam kong sinabi ni Ares na ayos lang,
o puwede akong manatili, but Hera Riego wanted me out so I know I've got no choice.

Noong una, wala sa sarili kong tiningnan ang mga pagbabago sa opisina ko. Hindi
pumapasok sa akin ang mga muwebles na nilagay dahil iniisip ko pa ang huling
nangyari. Hera Riego always looks kind but there's something in her air that would
still make anyone nervous. It's like she's kind but also so hard to please.

Naalala ko noong nakita ko sila ni Blakely Ardiente sa Greenbelt. They seem very
close. I wonder how she calls her? Blakely for sure? She calls me... Miss de Alba.
A very formal way to call someone.

"Oh! Inaayos na pala ang opisina mo, Relani!" si Joey na napadaan lang yata roon at
mukhang galing sa pantry, dahil may dalang kape.

"Ah!" Naibalik ang utak ko sa opisina. "Oo. Inaayos na!"

"Mabuti naman! Pinagpaplanuhan namin ng team ko na ayusin 'yan ngayong weekend kung
wala pa ring aksiyon."

Nagulat ako. "Talaga? Naku, thank you! But they're doing it now. It's supposed to
be on the weekend, but Ares wanted it done today. Mabilis lang daw kasi marami
namang nag-aayos. Baka bukas, puwede na akong bumalik."

"Bumalik? Bakit? Wala ka bang opisina ngayon? Kung gusto mo doon ka muna sa right
wing? Sa amin! Mas maraming libreng lamesa roon dahil madalas field work!"

Tinanaw ko ang lamesa ng team ko. Abala nga sila pero paminsan-minsang sumusulyap
sina Abel at Carol sa amin nakikinig sa sinasabi ni Joey.

"Tapos na ba kayo sa financial reports this week?" I asked Abel to check if I have
things I need to see.

"Bukas na, Miss de Alba. Ipi-print ko pa ang ilang papapirmahan ko sa'yo, e," si
Carol.

"'Yong financial reports na iba sa Friday na po," si Abel naman.

Tumango ako at guminhawa na wala naman din pala akong gagawin ngayong hapon. Sa
huli, pumayag nga ako sa pagsama kay Joey sa right wing.

"Tamang tama at may Cassava cake ako na binili kanina. Marami 'yon!" tuwang-tuwa na
sinabi ni Joey.

Mas kaunti nga ang tao sa right wing pero halos lahat lalaki. Pagkapasok ko pa lang
doon naglingunan na kaagad ang iilang naroon. Nasa pasilyo pa kami nang natigil si
Joey dahil sa iilang bumati at nambiro sa kanya.

"Pakilala mo naman kami, Joey. Girlfriend mo?"

"Gago, si Miss de Alba 'yan ng de Alba Scapes!" sabay siko noong isa.

Sa gulat at hiya, napakamot sa ulo ang nagtanong at nauna nang naglahad ng kamay sa
akin.

I grinned at their warm welcome. Habang kinukuhanan ako ni Joey ng platito at

tinidor sa pantry, kinausap naman ako ng iilang lumapit na junior architects at
ilan pang empleyado roon.

"Pahingi ng cassava cake, Joey!" biro ng isang empleyado.

"Kuha lang kayo pero kaunti lang 'yan," sabay tawa ni Joey at bigay sa akin ng
platito na may dalawang square slice ng cassava cake na tinutukoy niya.
I smiled shyly and accepted it.

"Nakapagsnack ka na ba?"

"Uh, hindi pa..." sambit ko.

Inilahad niya ang swivel chair sa kabilang pasilyo na lamesa. Walang tao roon pero
may nakapatong na coat.

"Dito ka muna. Wala si Yul. Nasa field, kaya puwede ka rito."

Nahihiya akong umiling. "Ayos lang naman na dito lang ako sa pasilyo at nakatayo."

Dahil sa anyaya ni Joey sa cake niya, mas dumami pa ang lumapit na may dalang kani
kanilang platito. Kumuha sila isa-isa ng cake sa lamesa ni Joey.

"Kumain ka! Masarap 'yan!" si Joey na hindi na malaman kung uunahin ang mga
humihingi o akong nakatayo lang doon.

"W-What is this made of?"

Sa tanong kong iyon, natahimik sila halos lahat at napabaling sa akin.

Napakurapkurap ako at napatingin sa cake sa platito ko.

"Hindi mo alam ang Cassava cake, Miss de Alba?!"

Kinagat ko ang labi ko at biglang nahiyang umamin. It sounded as if everyone knows

it and it's a sin if I don't. Mas lalo silang naging kuryoso at nag-unahan pa sa
pagdescribe noong cake. Tinikman ko iyon at masasabi kong nakatikim na nga ako noon
pero hindi ko alam na ganoon ang tawag nito. Nakinig ako sa mga kuwento nila na sa
probinsiya'y nakita daw nila paano iyon ginawa ng mga magulang.

Nakinig ako sa mga kuwento habang pinapalibutan nila. They formed a semi circle
around me as they exchanged their stories about the Cassava cake. Ang
pansamantalang bida ay ang nagsabing marunong daw na gumawa noon.

"Sige nga? Kung marunong ka talaga, gumawa ka at mamigay sa amin?"

"Sige ba!" kumagat sa hamon ang nagmamayabang.

"Ako! Marunong mag kaldereta!" pagyayabang noong isa.

I don't even know what's kaldereta.

"Marunong ka bang magluto noon, Miss de Alba?"

Nahihiya akong ngumiti at inunahan ni Joey.

"Hindi niya rin siguro alam kung ano ang kaldereta. Tama ba, Relani?"

"I actually don't know how to cook in general but... yeah... I also don't know
what's kaldereta."

Naghiyawan ang lahat at nagkagulo dahil sa sinabi ko. I awkwardly smile. I thought
they are going to belittle me but I was wrong.

"Gagawan kita, Miss! Ipapadala ko para may lunch ka!"

"I am subscribed to a meal plan for lunch so-"

"E 'di pang dinner mo na!"

"Mas masarap pa gumawa ang lola ko ng kaldereta!" pagmamayabang noong isa.

"Ipapatikim ko rin kay Miss de Alba."

Nagtalo bigla ang dalawa hanggang sa may nagpatawa. "Madaling matutong magluto ng
kahit anong putahi, pero kayo? Marunong ba kayong mag magic?" isang payat na lalaki
sa gilid ko ang nagsabi.

Napabaling ako sa kanya. "Marunong ka?"

Imbes na sagutin ako, nagmadali siyang pumunta sa lamesa niya at may kinuhang cards
doon. Bumalik siya sa akin at pinakitaan ako ng magic gamit ang isang piso.

Sa pagkakamangha ko at ng ibang kasama niya nakuha niya ang atensiyon naming lahat!

"Alin dito, Miss de Alba? Hawakan mo ang kamay ko na napili mo. Mga ten seconds,"
aniya sa pang-ilan niya nang pagma-magic.

Inilagay ko ang palad ko sa kamay niya. He was small and bony and his passion on
magic is amazing and a bit funny. I must say he has a talent!

"Tsansing, Ricky!" tukso ng mga kasamahan niyang nakitang magkahawak kamay kami.

Nasa pasilyo kami kaya nahagip ng tingin ko si Hera Riego na dumaan doon sa lobby,
galing sa left wing. I was about to smile at her to give my respect but she
immediately turned away and walked directly towards the elevator.

Naagaw ng pansin ko ang matagumpay na performance ni Ricky sa kanyang magic show sa

akin. Nahulaan niya ang card ko at may ilan pang stunts na nakatago lang pala sa
kamay niya ang iniisip kong card!

I was eager to see more even when Hera Riego's longer stare at me a while ago
bothered me.

"What's happening here?" Ares' low voice echoed.

Nakahawak ako sa kamay ni Ricky dahil sa magic trick niya. Ares' eyes surveyed his
employees and then he looked at my hand on Ricky's.

"Ikaw pala, Engineer!" si Joey na sumalubong dito. "Nagkakatuwaan lang habang break
time!"

Bumaba ang kamay ni Ricky nang nakita ang titig ni Ares doon. Nagsibalikan din ang
ibang empleyado sa kanilang lamesa.

Ares' eyes surveyed everyone again. Joey laughed awkwardly. Tumigil ang mga mata ni
Ares sa akin.

"Go back to my office."

"Wala naman akong gagawin doon. Dito na lang ako, nalilibang ako..."

Hindi pa ako tapos magsalita ay kakaiba na ang titig niya. It was as if he's
reprimanding me using just his eyes. "Their breaktime is over so they can't
entertain you anymore."
Nilingon ko ang iilan pang lalaki sa likod ko na nagmamadaling bumalik sa kani-
kanilang lamesa para patunayan ang sinabi ni Ares. I sighed.

"Let's go," he commanded and gave a way for me.

"Thanks, Joey. Thanks!" sabay tingin sa iilang nakasulyap habang nagtitipa na sa

kani kanilang mga laptop at computer.

Nagbuntonghininga ulit ako at lumakad na. Sumunod si Ares sa akin habang tinatahak
ang pasilyo ng right wing, hanggang lobby, at pagpasok na sa left wing. Natatanaw
ko ang opisina kong nilalagyan ng halaman, at iilang karagdagang bookshelves.
Napalitan na rin iyong sirang swivel chair ng magandang upuan. May naglilinis pa
rin doon. I turned to Ares, aware that some heads and eyes are on us now.

"Patapos na yata ang opisina ko."

"They're still cleaning. Bukas ka na bumalik diyan. Let's go back to my office."

"But you have meetings that will need privacy. I can just sit here..." sabay hanap
ng upuan ni Abel na walang tao. Natanaw ko siyang muntik nang maibuga ang dalang
kape. Mukhang galing siyang pantry, at pabalik pa kaya wala siya sa upuan.
Sinamantala ko lang ang kawalang tao roon.

"There will be no meeting that will need privacy anymore," panlaban ni Ares.

Nakaupo na ako sa swivel chair ni Abel at mukhang nagdadalawang isip siyang lumapit
sa lamesa niya.

"Puwede naman ako rito-" pilit ko.

He sighed looking so impatient and frustrated now.

Umirap ako at unti-unting tumayo dahil alam ko rin namang walang uupuan si Abel
kung ipipilit ko ang gusto ko.

Pagod kong tiningnan ang pagbukas ni Jerson ng pintuan para sa akin, papasok sa
opisina ni Ares. Pasalampak akong naupo pabalik sa sofa, huli nang nakita kung sino
ang naroon sa opisina niya.

"Miss de Alba!" Rina confidently called.

Nakaupo siya sa upuang nasa harap ng lamesa ni Ares. Papunta na si Ares sa lamesa
niya nang salungat naman ang ginawa ni Rina. I was shocked that she's more
confident now as she went near me for a greeting.

Mahiyain siya noon at takot sa akin. Ngayon ay parang malaki na ang tiwala niya sa
sarili at marunong na ring manamit. Her pencil cut skirt formed his nice booty well
and even when she's wearing a conservative top, it didn't hide her perfectly round
bossoms!

"It's nice to see you again. It's been a long time."

"Nice to see you, too," I said half-heartedly.

Hindi ko gusto ang mataas niyang confidence. Hindi ko alam kung nang-iinis ba o
ano. May masama rin akong mga alaala sa colleagues ni Ares kaya ayaw ko siyang
pakisamahan. I tore my eyes off her so she'd leave me alone.

"I don't think we were properly introduced. My name is Rina," she said trying to
come nearer.

"Rina, let's discuss your report," si Ares galing sa malayong lamesa niya.

Rina sighed. "Yes, Engineer. I'm sorry."

Nang tinalikuran ako ni Rina ay tinanaw ko siya. Ares looked at me before accepting
the documents she gave him. Nang nakatingin na si Ares sa mga papel, si Rina naman
ang bumaling sa akin. Naabutan niyang nakatingin ako kaya ngumiti siya.

She looked hot, not pretty. Pretty seems used to describe someone cute. Rina, on
the other hand, was sexy. Kaya naman hindi na ako nagtaka sa confidence niya. I
just remember the last time I saw her on that restaurant, when I was so mad of Ares
being a gentleman. Could it be? Maybe she's confident now because she is Ares'
girlfriend?

Tinignan ko ang dalawang nag-uusap. Rina laughed a couple of times while Ares
remained serious. Nag-iwas ako ng tingin at kunot noong nanatiling nakaupo.

I can go out, you know? And give you some privacy?

Bago pa man ako makapag-isip na umalis, tapos na ang dalawa. I heard Ares
dismissing her. Tinalikuran niya si Ares at agad na napatingin sa akin.

Ares is immediately busy with his intercomm while Rina walked slowly when she
neared the sofa. Palakaibigang ngiti ang ibinigay niya sa akin.

"Do you hang out with Abel, Carol, and Joey, Miss?"

Hindi ko na itinago ang iritasyon sa kanya. I shook my head as an answer to her

question. She smirked and nodded.

"Hang out soon? I'm friends with Abel, Carol, and Joey. They're your team, right?"

Nasobrahan naman yata sa confidence 'to ngayon. She seems different from the shy
newbie last time. Oh well, people change. Or maybe they eventually show their true
colors as time passes by?

"Rina..." Ares said warningly.

Rina glanced at Ares first before she winked at me. Hahawakan niya na sana ang door
handle pero nauna na itong bumukas at pumasok si Amelia na may dalang tray.
Simangot kong pinagmasdan ang paglapit ni Amelia sa akin. Tuluyan nang nakaalis si
RIna.

"Miss de Alba, snacks," ani Amelia sabay lapag ng iced tea at cake. Sumulyap ako
kay Ares na abala ngayon pero nahuli naman ang tingin ko.

"I'm not hungry. Kumain na ako kanina."

"Oh?" sabay sulyap ni Amelia kay Ares.

Ares' eyes drifted from his papers to me. Nagtagal sa akin. Nagtaas ako ng kilay.

"Where did you eat your snacks?"

"Binigyan ako ni Joey ng... Cavasa cake," hindi sigurado kung tama ba ang sinabi ko
pero 'yon na 'yon.
His brows remained furrowed but it twitched a bit. His lips pursed, too. "A what?"

"Cavasa cake!" ulit ko.

Ibinalik niya ang tingin sa binabasa. He looked amused as he looked at the

documents. Amelia remained standing in front of the coffee table, tahimik at
alternate lang ang tingin sa aming dalawa.

"Iinom na lang ako. Inuuhaw ako," I declared.

One glance of Ares to Amelia, she immediately nodded and turned back. Hindi niya
kinuha ang pagkain sa harap ko kaya bumaling ako kay Ares nang kaming dalawa na
lang ulit ang naiwan.

Parang naintindihan niya ang tanong sa isipan ko.

"You might get hungry again. I'm sure you didn't eat enough of..." He raised a
brow, urging me to continue his words.

"Cavasa... cake..."

This time, he didn't hide the smirk on his lips. My eyes narrowed when I realized
he's amused. Umirap ako at kinuha ang platito. Galing sa kaunting ngisi, bahagya
siyang naging kuryoso nang tumayo ako.

He leaned on his swivel chair, still amused. Nilapag ko ang cake sa kanyang malapad
na lamesa.

"Sa'yo na lang 'to," sabi ko.

It slowly dawned on me how exhilirating it was to walk inside his office and go
near him. Parang agresibong move iyon, isang bagay na hindi ko aakalaing magagawa
ko sa muling pagkikita namin.

I concentrated so much on saying sorry, my guilt, and my pretensions to be kinder

to redeem myself. I never thought it would turn out this way, the next time I see
him.

"I don't like sweets," he said, watching me closely.

I rolled my eyes. "Then I can give this to Jerson or something," inangat ko iyon.

Napawi ang ngisi niya kanina at matalim akong tiningnan. "Put that back."

Lito, kumunot ang noo ko. "On my table? Busog nga ako."

"On my table."

Litong-lito na tumitig ako sa kanya. Kumuha siya ng mga dokumento ngayon at

nagpatuloy na sa pagbabasa, para bang wala siyang kakaibang utos.

"Akala ko ba ayaw mo sa sweets?"

"I'll eat that," he said languidly while reading whatever his documents are.

"But you just said you don't like sweets? You should mean what you say, you know?"
nagtaas ako ng kilay.

Lumipat kaagad ang tingin niya sa akin. Tumalim ito at agad kong nakuha ang
pagkakamali ko. My last words were a bit shady... but not for him.

Nanlamig ako bigla, dinalaw ng pinalayas kong guilt.

"I always mean what I say," he said in a thick low tone.

Alam ko ang iniisip niya. Pareho yata kami ng iniisip dahil nag-iba ang mood niya
sa huling sinabi ko. May kasalanan ako sa kanya pero gusto kong bumawi para sa
sarili.

"Really? Like how you meant what you said to me on my first day?"

Natahimik siya. Binaba niya ang mga dokumentong binabasa at tinitigan ako. Kung
hindi ako nagkakamali, may dumaang guilt din sa kanyang mukha.

"You think I'm incompetent?"

His jaw clenched. Nagkatitigan kami at alam ko sobrang naapektuan siya sa sinabi
ko. Taas noo akong tumingin sa kanya, alam na alam na nakalalamang ako ngayon.
Tahimik siya dahil alam niyang mali siya.

"Did you really mean that, too?"

Bumagsak ang tingin niya sa mga papel sa harap. I feel like a rebellious school
girl in the principal's office. Pinatawag dahil sa mga kasalanan pero nasupalpal ko
dahil saulo ang handbook.

"I got carried away with my anger," he said softly before his eyes went back to me.

Hindi ko inasahan iyon. Ang akala ko lalabanan niya ako. Ang akala ko maglalamangan
kaming dalawa hanggang sa huli.

"I'm sorry," napapaos niyang sinabi.

Suddenly scared of what's coming next. Maarte ko na lang siyang tinalikuran, hindi
handa kung sakaling lumayo pa ang usapan doon.

Bumalik ako sa sofa. Nang naupo ako at sumulyap sa kanya, I saw him watching me
from where he is.

Hinintay ko na lang ang ilang finishing touches sa office ko. Tumawag si Jerson
para ipaalam na patapos na at puwede ko nang tingnan. Tumayo ako para makalabas at
makalipat sa sariling opisina. Ares stalked me immediately.

Nasa labas kami ng opisina ko nang tumabi rin siya sa akin para i-check ang design.
I looked at him with my side eye but he was too serious watching his employees.

Hindi pa tapos pero kaunting kaunti na lang. Inutos ni Ares na tapusin ang lahat sa
araw na iyon. Masaya ako sa mga halaman na nilagay. Makakatulong iyon kung sakaling
mag yoga ako.

Nakuntento na ako sa magandang cabinet. Lumaki ang ngisi ko nang pati ang Marshall
speakers at isang throw para sa two seater na sofa ay naibigay. Hindi na rin masama
na walang shower at walang blinds.

Maaga akong nakauwi sa araw na iyon. Bukas ko pa tatapusin ang ilang ibinigay na
trabaho sa akin ng team. May mga irereview rin ako at pipirmahan. Excited tuloy
akong pumasok dahil maganda na ang office at may seryosong trabaho na ako.
I thought I can do my yoga when I went home. Lalo na dahil maaga akong nakauwi kaso
naroon na sina Mommy, Kuya Bernard, at Tito Bernardo sa study. Pinatawag agad ako,
hindi pa man nakakapagbihis galing trabaho.

"Did you join any meeting?" tanong ni Mommy.

Umiling ako. "Baka next week pa, Mom. Or by the end of the week," pagod kong
sinabi.

May inilahad si Kuya Bernard sa harap kong mga papel tungkol sa breakdown ng
budget. Pinapareview niya sa akin iyon at ipatitingnan kung mag co-coincide ba.

Nalilito na nga ako sinong pakikinggan ko, si Mommy ba o Kuya Bernard. Not to
mention Tito Bernardo behind Mommy who looked creepy as usual.

"Baka malaman mo rin, Relani, kung ano ang plano ng newly acquired prime lot nila
sa Las Pinas?" si Tito Bernardo.

"Yeah. How about that?" si Mommy.

"For sure it will be a skyscraper," si Kuya Bernard.

Ni hindi ko alam kung ano ang pinagsasabi nila. Nalilito na ako at siguro napansin
ni Kuya Bernard.

"May newly acquired assets sila. I think it was Ares who bought that expensive
land. Malaki at katabi ng kaunti sa dati pang puwesto ng Daddy mo."

Bigla akong naging interesado.

"Rodrigo wanted that lot to be a skyscraper, and an icon to the city," si Mommy.
"Hindi na nga lang naging priority dahil sa dami ng mas importanteng projects."

Natahimik sila bigla. Nalilito, tiningnan ko sila isa-isa.

"So?"

"Maybe in your meetings, discussion of that land will be included or something?" si

Kuya Bernard. "If we develop that land, we want it to be an icon. Kung ang katabi
nito'y skyscraper din, gaya ng madalas na ginagawa ng mga Riego the past years,
then it will be useless."

"I don't think it will be included in meetings with me. De Alba Scapes project lang
po ang sakop ko."

Nagkamot ng ulo si Kuya Bernard. "That's what I thought." Sabay tawa.

"Just maybe, Relani. Alam mo na, nasa VHRV ka kaya mas madaling malaman kung ano
ang plano nila doon," si Mommy.

Tumagal pa ang usapan. Pinag review ulit ako ng ilang financial reports. Maganda
naman iyon para sa akin para mas bumuti pa ang performance ko sa opisina at hindi
na magkamali gaya ng unang nangyari.

Hindi na naman ako nakapagyoga sa gabing iyon! Iyon ang dahilan kung bakit
nagdesisyon akong maaga sa trabaho. Bukod sa excited ako sa newly renovated na
opisina, makakapag yoga na rin ako roon!

Alas sais pa lang, naka time in na ako. I brought the things I need to get ready
and went to work wearing my sport's bra and leggings. Hindi naman nang-usisa ang
mga tao at dahil maaga pa, kaunti lang ang naroong empleyado.

Bitbit ko ang dress na isusuot ko mamaya para walang gusot. Nakaligo na ako at
nakaayos na rin ang buhok. Stretching lang ang gusto kong gawin kaya hindi na naman
siguro ako pagpapawisan ng todo.

I can do this at home before leaving the house but this is more convenient. Bukod
sa excited akong matingnan ang finished product ng silid ko, maipagmamalaki ko rin
ang time in ko kay Ares! Alas sais sa umaga!

I tried to open the door handle of his office and it was locked! I smirked and
started pointing at the door.

"You're very late, Ares!" I shouted.

I rolled my eyes and went to my door. Binuksan ko iyon at nagbukas na rin ng mga
ilaw at aircon. Hindi yata napansin ng mga tauhan sa maintenance na sira ang aircon
ko. Well, lumalamig naman ng kaunti kapag hapon at 'tsaka ko lang nararamdaman ang
matinding init kapag mainit ang ulo ko. This is fine.

Nilatag ko ang yoga mat at nagsimula nang mag yoga, with relaxing music, and with
aroma therapy from a diffuser I brought today.

Dahil hindi lumalamig, mas maganda nga ang effect noon. Mas ramdam ko ang paggalaw
ng mga muscles ko habang nag da-downward dog at triangle pose.

It was very effective. Kaya hindi ko na tuloy namalayan ang oras. Nakapikit pa ako
habang rabbit pose. Mas doble ang itinatagal ko at malaking ginhawa sa mga buto at
muscles ko. Nakapikit pa rin ako nang sunod-sunod ang mga stretching ko.

It was when I was in my standing bow when someone entered my office. Muntik na
akong napatalon nang nakita na si Ares iyon. Galing sa napakarelax na umaga,
iritadong Ares Riego ang nakita ko.

I glanced behind him when I realized that more employees are here. Hindi ko na
namalayan ang oras at dahil nakatalikod ako sa salamin, at nakaharap naman sa
dingding para 'di maistorbo sa dadating, hindi ko tuloy namalayan na marami nang
naroon. Ang ilan pa sa kanila'y nakatingin.

"What the hell are you doing?" he growled with the obvious annoyance.

Grabe! Umagang umaga, busangot ang mukha at badtrip agad?

Hindi naman ako tuluyang pinagpawisan pero may mumunting pawis sa leeg ko kaya
kinuha ko ang towel at inabala muna ang sarili sa marahang pagpupunas. I dabbed it
on my neck as I craned it side ways.

"Yoga," sabay tingin ko kay Ares.

"At work?" his eyes narrowed.

"It's not yet work. Will you chill? It's early in the morning-"

"Early in the fucking morning and you're giving such a show!"

Natigilan ako dahil galit pala talaga siya. I thought it's just his perpetual scowl
and his hang ups for me. Angry hang ups, that is.
"Go to my office," utos niya.

"Ba't pa ako doon? Tapos na 'tong office ko? Dito na ako-"

"I'll put your damn blinds now!" he cut me off, his patience poor and very
disappointing.

I cleared my throat. Gusto kong mangiti. Alam kong galit siya pero magandang ideya
na iyong blinds. I shrugged and got my things to obey his command.
Kabanata 16
Kabanata 16

Acting

Nakapatong ang laptop ko sa aking kandungan habang tinitipa ang iilang kailangan
kong gawin. Sa tabi ko ay ang iilan pang plano na kailangan kong aprobahan. I am
comfortable doing my work here. Kahit pa madalas ang bisita ni Ares.

I heard him ordering Amelia to push through the blinds for my office. Sa kanya niya
siguro nalaman na gusto ko iyon at ngayon niya lang nakita kung gaano ka importante
iyon. Tahimik ang mga empleyado nang lumabas kami pero hindi nakatakas sa akin ang
mapagmasid nilang mga titig.

Hinintay pa kasi ako ni Ares na makapagbihis ng damit ko pantrabaho bago kami

lumipat sa opisina niya. Nang nasa opisina niya na kami, sa ilang minutong mag-isa
kami roon, busangot ang kanyang mukha. Nagtagal ang tingin ko sa iritadong iritado
na si Ares. I hated myself for noticing that he was gorgeous even when pissed... or
sometimes I think there's something in his air whenever he's serious. He was
imposing, and always seem to dominate the space and people around him. Ngumuso ako
at nag-iwas ng tingin dahil lumalalim na naman ang iniisip ko sa kanya. Hindi ko
gusto iyon.

Alas onse nang lumabas siya para sa isang meeting. Amelia inquired for my lunch but
I told her that I can take care of it.

Pabalik balik naman ako sa labas para ibigay ang iilang papel na na-review ko na sa
team ko. Napansin kong medyo tahimik ang team ko. Natanaw ko si Joey na dumaan lang
at hindi na lumapit. He waved at me before he left.

Hapon na nang nagtutulakan ang ilang taga right wing. May dala silang plastic
container na may ulam. Nasa labas ako nang natanaw ko silang nagtutulakan palapit
at may iilang nakatawa sa likod nila.

Sabay sabay ang baling ng team ko sa kanila. My team was incredibly silent, si Abel
at Carol ay parehong may kuryosong tingin lang, ayaw makialam. Hindi ko alam kung
dahil ba iyon sa nangyari kanina.

"Para sa'yo 'to, Miss de Alba. Luto ko 'yan. Adobo nga lang," sabay hagikhik at
kamot sa ulo.

Nagbigay din ang isa. I cocked my head to the other side.

"Kayo ba 'yong nagsabi na ipagluluto ako ng caldereta?" Kasi hindi ko maalala na

sila iyon. Iba iyong naalala ko.

"Ah, hindi, Miss. Nautusan ako ni Anjo na gawan ka kasi biglaan silang may notice
ng fieldwork ngayon kaya hindi raw siya nakapaghanda."

"Oh! Okay! Thank you rito! Kakainin ko mamayang dinner."

"Sige po. Thank you rin!" anito sabay nahihiyang umatras.

Naiwan ulit ako sa opisina ni Ares. Tinatanaw ko ang pag-iinstall ng blinds. Hapon
na nang in-install kasi pinasadya pa ng kaunti ang size. Kaya buong araw yata ako
sa opisina ni Ares pero mukhang bukas ay makakabalik na ako sa opisina ko.

Hindi pa bumabalik si Ares sa opisina. Ang alam ko marami siyang meeting sa araw na
iyon pero hindi ko inakala na alas kuwatro, hindi pa rin siya nakakabalik.

I was productive that day, though. I didn't have much time to roam around the floor
because I was busy with the financial reports and procurement plan approvals.
Nagtitipa ako sa laptop, patapos na nang biglang nakatanggap ng message kay Lana.

Lana:

Nakita ko si Ares sa italian restaurant sa tapat ng pinagtatrabahuan ko!

Hindi na ako nakapagkuwentuhan sa kanya simula nang pumasok ako. Pareho rin yata
kaming busy kaya nagulat ako sa text niya. Hindi niya alam na kasama ko si Ares sa
floor na ito at ito mismo ang head ng collaboration project. But... wait? He's in a
restaurant? I thought he's in a meeting?

Ako:

He's my boss here. Saang restaurant?

Lana:

What?! Are you serious? Then you've met him or talked to him?!

Ako:

Hard to explain. Maybe we can see each other this weekend?

Lana:

Wala ako ngayong weekend! Huhu. Aalis kasi may urgent project ang mga Leviste sa
Batangas! Isasama ako ng team. Babawi ako next time.

Ngumuso ako at tinitigan na muna ang message ni Lana. I guess I'll have a boring
weekend, huh? Mag sho-shopping at magpapa spa ako na mag-isa? O hindi kaya'y mag
work out na lang sa bahay? Kauuwi ko lang galing ibang bansa at wala pa yatang araw
na nanatili ako sa bahay. Iyon na lang.

Lana:

He's with the pretty model and TV Host! Si Layla Young!

My eyes narrowed. Here it goes again... Ares gazillion fuck buddies. Biglang pumait
ang sikmura ko. I didn't know who Lana is talking about so I had to Google it.
Maganda at mukhang socialite nga ito. Model at pambato sana sa beauty pageant pero
naghayag na gusto niya lang maging modelo at TV Host. She's also actively involved
in restoring coral reefs. She's a magna cum laude in one of the prestigious schools
in the Philippines, in Marine Biology.
Natulala ako saglit at piniling tigilan ang pagbabasa. Mas lalo lang pumait ang
naramdaman ko. I have lesser achievements than his usual women and I can't hlep but
compare myself to them.

Minsan, may mga araw na nararamdaman kong gusto niya ako noon. Na talo ko ang lahat
ng ex niyang kinaiiritahan ko. Pero may mga araw rin... gaya ngayon... na hindi ko
lubos maisip kung bakit niya naman ako magugustuhan? Kumpara naman sa mga babaeng
ito, wala akong kalaban laban.

Lana:

Hello? Hindi ka na nag-reply! Pumasok na ako sa office kaya 'di ko na alam ano
nangyari. Baka ka-date niya ngayon, tingin mo?

Ako:
I don't care at all. It was my sisters who were curious with him. Not me. So...
idc.

Lana:

Sinabi ko lang naman! Alangan naman si Vickie ang i-text ko?

I rolled my eyes at my phone.

Lana:

Bawi ako next weekend.

Maaga akong umuwi. Hindi na nakabalik si Ares sa opisina niya o kung nakabalik man,
wala na ako roon. Nag yoga ako sa bahay pero naputol din kaagad nang ipinatawag ako
sa study, pagkauwi ni Mommy.

We discussed again about many things in the company until dinner.

Tahimik lang ako habang nag-uusap si Kuya Bernard at Mommy tungkol sa negosyo.
Ninamnam ko na lang ang dinner na bigay sa akin ng mga empleyado. Pinainit ko iyon
sa kasambahay at ako lang ang kumukuha sa nakahain dahil may ibang ulam naman kami.

"I don't think so... Hades isn't married yet. Paano mauuna ang nakababatang
kapatid?" si Mommy.

Sumulyap si Kuya Bernard sa akin bago sumagot kay Mommy. "Hindi naman malayo ang
agwat ng dalawa. Isang taon lang, Tita. Kaya hindi natin alam..."

I don't know how the conversation got there but I continued eating and minding my
own business.

"Kung sa bagay, Ares is more serious than Hades. Hades seems... too involved with
his extreme sports and always traveling. Baka nga..." si Mommy.

"May girlfriend ba si Ares Riego, Relani?"

I cleared my throat. Kakalunok ko lang sa kinakain ko at sa akin agad ang baling ng

tatlong nasa lamesa. I hope I was more attentive so I'd know how we got to this
topic.

Nagkibit ako ng balikat. "Hindi ko alam."

Kuya Bernard laughed. "I see you haven't socialized yet with your team and other
employees?"

"Oh, quite the opposite. I have socialized but we don't talk about Ares," sabi ko.

Tumango si Kuya Bernard at nagpatuloy sa pagkain. I don't get what's interesting

about Ares' lovelife now? Sa hapag talaga namin pinag-uusapan?

"I know Blakely Ardiente is his long time girlfriend," si Mommy.

Muntik nang pumasok sa ilong ko ang tubig na iniinom dahil sa narinig. Natigilan
silang lahat at napatingin sa akin. Bahagya akong inubo at nilapitan ng isang
kasambahay para daluhan ako. I held out my hand to stop her from doing anything. I
can manage, as long as they let me cough it all off!

What the hell?

"Are you okay, Relani?" asked Tito Bernardo.

"Yeah, I'm fine. Nasamid lang..." I cleared my throat again.

Napatingin ako kay Mommy nahindi na masyadong inalala ang reaksiyon ko. Nagtagal
naman ang tingin ni Kuya Bernard sa akin bago siya nagpatuloy sa pagkain.

"Anyway, wala pa ring balita tungkol sa plano sa Las Pinas, Bernard?"

"Wala pa, Tita. I don't think they'll release anything until it's the ground
breaking or something."

Nagpatuloy sila sa pag-uusap tungkol sa negosyo, nilubayan na ang topic tungkol sa

kontrobersiyal na lovelife ni Ares.

Naalala ko tuloy ang kasama niya kaninang si Layla Young. Mommy knows Blakely
Ardiente only because like me, we went aborad for years. I guess this Layla Young
is new, huh?

Kinaumagahan, masaya akong pumasok sa opisina dahil may blinds na ako. The first
hours, it felt great. I peacefully did my yoga without anyone watching me. Kaya
lang noong nag alas siyete y media na, hindi na ako mapakali.

Hindi ako matigil sa kasisilip sa labas kung may dumating na bang empleyado at iba
pa.

I went out of my office at exactly eight thirty. Hindi ko napansin ang pagpasok ni
Ares pero tingin ko nariyan na siya. Nilingon ko ang abala niya mga secretary
habang hinihintay ang mga output ng team. Ihahatid naman daw nila iyon pero nag
volunteer na akong lumabas para na rin makasalamuha na sila.

"Pasensiya na, Miss de Alba. Ihahatid ko na sana kaso ang bagal mag print nitong
printer ko," si Abel habang tinatanaw ako na nakaabang sa kanya.

"It's okay. I don't mind..." sabi ko sabay baling ulit kina Jerson at Amelia.

Nang tumingin ako sa team ko ay natanaw kong kuryoso silang nakatingin din sa akin.
Ibinalik nila ang mga tingin nila sa kani-kanilang ginagawa nang napansin ko iyon.

"Uhm... Abel..." halos pabulong iyon.

"Miss?" aniya habang hinihintay na matapos ang pagpi-print. Hinahawakan niya ang
bawat iniluluwang papel.
"Pumasok na si Ares?"

Tumango siya. "Kanina po. Binisita lang ni Engineer Torres. Nasa loob pa."

"Ahh! Okay..."

Dala ang kanilang mga papel. Pumasok ulit ako sa opisina para trabahuin na iyon.
Lumabas ako ng alas diez nang napansin na may problema ang isang ipinasa. I glanced
at Ares office and saw Amelia and Jerson out of their table.

"Umalis si Ares?" napatanong ako kay Abel.

"Ah, yes, Miss. May meeting yata sila na importante."

I nodded. Carol then gave me the de Alba Scapes project schedule, dahil ako ang
mangangatawan sa aming kompanya at dadalo sa mga meeting na iyon.

I went back to my office to finish my work.

Buong breaktime akong nasa labas, sinisilip ang ibang empleyado. Mahirap na kasi
makita ang labas dahil sa blinds ko. Puwede namang buksan iyon pero mababaliwala
ang purpose ng request ko kaya hinayaan ko muna.

Wala halos tao sa right wing kaya bored na bored ako nang bumisita. Naroon si Joey
at ilang saglit kaming nagkuwentuhan bago ako nagpasya na bumalik sa office para
makapagtrabaho.

"Nagyayaya si Rina mamaya. Niyaya ka raw niya noong nakaraan. Game ka ba, Relani?"
si Joey.

Rina. Why is she suddenly chummy with me? We're not close. I don't even like her. I
feel like she likes Ares. She's one of his many, many willing girls.

"Magba-bar sana kami. Suweldo kasi at alam mo na... katuwaan lang," nahihiyang tawa
ni Joey.

Nakatitig lang ako habang nagpapatuloy si Joey.

"Kasama sina Abel, Carol, at halos lahat ng team mo, Miss. Close siya sa team mo
kasi part siya ng project sa de Alba Scapes. Engineer siya roon."

Maybe she wants to know me as a colleague? Or she wants to get something from me?
Whatever it is, she won't get anything.

"I don't really drink and go to bars so..."

"Oh?!" gulantang si Joey.

Nagtaas ako ng kilay, hindi alam kung bakit gulat siya.

"Akala ko lang sanay ka sa ganyan since... hindi ba galing kang Amerika?"

Naintindihan ko kaagad ang stereotype. "Yeah, but I went there for my Mom's therapy
and school. Hindi na ako nagkaroon ng time makipagsocialize sa ganyang paraan."

"Oh. Kaya pala." Joey sighed. "Kung ganoon, pag-isipan mo na lang. We're not heavy
drinkers. Inom lang ng kaunti at sayawan... alam mo na, Miss... pampawala ng pagod
sa trabaho."
"Sige, Joey. Pag-iisipan ko," sabi ko kahit buo na ang loob ko na hindi sasama
dahil hindi ako komportable kay Rina.

Hindi ako mapakali sa loob ng opisina ko. Nang pumatak ang ala una, halos kada
limang minuto ang silip ko sa blinds. Napapatingin tuloy ang mga empleyado sa banda
ko dahil gumagalaw ang blinds tuwing sumisilip ako.

Ares is in a meeting all day. Gaya kahapon. Nga lang, kahapon, hindi ako sigurado
kung meeting nga ba iyon. Nagtext si Lana na nasa italian restaurant siya, e,
kasama iyong Layla Young.

I went to the blinds again. Bahagya kong ginalaw iyon para magkaroon ng kaunting
siwang. Nang sa ganoon ay hindi ako pabalik balik doon.

I settled in and continued working. It was three thirty in the afternoon when I saw
Jerson and Amelia. Nagpi-print na ako ng output nang nagmamadali akong lumapit sa
blinds para isarado iyon.

Tama nga ang hinala ko. Nakasarado na ang blinds ko nang lumiko si Ares galing sa
lobby. Nanlaki ang mga mata ko nang natanaw na may kasama siya. Sa internet ko lang
nakita ang itsura ni Layla Young pero nagulat ako na mas maganda siya sa personal!
In her short yellow fitted dress, she glowed near Ares. She laughed at something
Ares said!

Nakita ko ang pagsunod ng mga ulo ng empleyado sa dalawa. Ganoon din ang mga mata
ko kahit nasa likod lang ako ng blinds.

Natanaw ko silang pumasok sa opisina ni Ares. Ilang sandali akong natulala sa loob
ng opisina ko. Sinalo ko ang bawat papel na ibinuga ng printer. Hindi pa natatapos
ang isa pang report ko, nagpasya ako na pirmahan na ang naiprint na para maipasa na
iyon kay Ares.

After ten minutes of sorting, I went out of my office. Heads of the employees rose
a bit to watch me. I sighed and confidently strutted on Ares' door.

"Yes, Miss de Alba?" si Amelia na pinigilan akong kumatok.

I cleared my throat and faced her.

"Is Ares here now?"

"Yes, Miss. May kailangan ka po sa kanya?"

"Actually, yeah. Ipapasa ko 'tong financial report..."

Nilapitan ako ni Amelia at inilahad niya ang kamay niya para sa report ko. Ibinigay
ko naman sa kanya iyon.

"Ah, hindi siya signatory nito kaya puwedeng sa akin na lang muna. May meeting pa
kasi siya, Miss. Naka appointment sa kanya this afternoon..."

"Oh sure! No problem! Sige... balik na ako sa opisina."

Buti na lang nakapasok na ako sa opisina bago pa uminit ang pisngi ko. Nagmamadali
agad akong tapusin ang isang report na signatory siya para lang may maipasa ngayon.

Nagprint ulit ako, alas kuwatro y media na ng hapon. Makapal iyong p-in-rint ko
kaya medyo natagalan. Nagmamadali ako. Muntik ko nang pinaghuhugot ang mga papel sa
printer para lang mas mapabilis ang print ko.

Lumabas kaagad ako nang natapos. Natanaw ko si Rina, kausap si Abel at Carol. She
waved at me. Feeling close. I ignored her and walked towards Ares' secretaries.

"Tapos na rin ako rito sa plan. Signatory si Ares. Puwede na ba akong pumasok?"
tanong ko kay Amelia.

She smiled apologetically at me. "Ako na lang po ang magbibigay nito kay Engineer.
Mahigpit po kasi ang bilin niya tungkol sa meeting na ito."

"Sino ba kasing ka meeting niya?" medyo tumaas ang boses ko, nagpapakita ang buntot
ng demonyong nakatago sa aking kaibuturan.

"Ah... Ah... si Miss Young, po. May project po kasi sila."

Noticing my brewing anger, I backed down and sighed. Pilit na lang akong tumango.
Nilapag ko na rin ang mga dokumento.

Wala sa sarili akong bumalik sa opisina. Natigilan lang ako nang narinig ulit ang
nakakarinding boses ni Rina.

"Miss de Alba, ano are you up for later?"

I looked at her, annoyed with all of these. Dadagdag pa talaga siya.

"Natanong ka raw ni Joey kanina. Hindi ka pala nagba-bar masyado. Maybe you can try
it out later? Don't worry, we don't drink heavy. Just have fun. We can have dinner
first before going to the bar."

"I'll see..." I don't wanna be rude but I can't hide my annoyance and coldness.

Pumasok na ako sa loob ng opisina at hinintay ang alas singko. Nagsisiuwian na ang
ibang empleyado habang sina Abel, Carol, at Joey ay nagtatawanan na. Wala na si
Rina roon.

I suddenly wonder if Rina knew Ares is with Layla Young. May relasyon kaya si Rina
at Ares? O may gusto kaya si Rina kay Ares? It would be nice to know, don't you
think?

Hinawi ko ulit ang blinds para tingnan kung anong balita sa labas pero ganoon pa
rin naman. At mukha pang hindi pa rin lumalabas si Ares sa lungga niya.

Thoughts of his past suddenly crawled on my head. Naaalala ko noong lumuhod sa

kanya si Engineer Santos sa opisina nito! You really can't trust him with his
colleagues! You are always sure there's something going on! At baka pa pinagsawaan
niya na si Rina kaya may Layla Young siya ngayon!

D-in-ate niya pa sa isang Italian Restaurant. Naaalala ko noong kumakain kami

pagkatapos ng trabaho niya, ganoon din ba ang ginawa niya kay Layla Young?!

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko! At habang tumatagal na hindi lumalabas si

Ares, mas lalo lang akong nagngingitngit!

Napatalon ako nang kinatok ako bigla ni Joey sa opisina. Sinungaw niya ang ulo at
hindi na hinintay na papasukin ko.

"Hindi ka pa ba aalis? Nagpapatay na sila ng ilaw..." aniya. "Aalis na kami nina

Abel. Kakain lang."
I will be damned if I went home in this disposition! Busy si Lana kaya mas lalo
akong mahihirapang i-distract ang sarili ko. Without thinking much, I immediately
get my quilted bag and decided.

"Sasama ako."

Namilog ang mga mata ni Joey. Unti-unti ring sumilay ang kanyang labi.

"Sure! Kanina ka pa namin niyaya."

Tumango ako at hindi na nag-alinlangan. Ayaw kong umuwi sa bahay at pagharian ng

maraming kababalaghang iniisip dahil lang kay Ares! I don't care about him. I hate
even hate him!

Tumabi lang ako kay Carol o 'di kaya'y kay Joey sa grupo nang nasa tamang lugar na
kami. Kakain kami ng dinner sa isang magandang restaurant. Rina is watching me
closely as we ate. At dahil tahimik lang akong nakikisabay sa usapan ng grupo, ako
naman ang puntirya ni Rina.

"Mukhang busy si Engineer Riego sa araw na ito," aniya.

Kanina ko pa siya hindi pinapansin. Kung may tanong man tungkol sa kurso ko o mga
ginawa ko abroad, one word lang madalas ang sagot ko at hindi na sinusuklian ng
balik na tanong.

"Yeah."

I wonder if she knows Layla Young? If she liked Ares, she's probably concerned.

"Sa project yata nila ni Layla Young... Or... we don't know..." she shrugged.

Uminom siya sa juice niya at napabaling ako sa kanya dahil sa sinabi. Ibinagsak ko
ang tingin ko sa inumin ko dahil ayaw nang dagdagan ang sinabi.

"Sa ilang taon ko sa kompanya, I realized that Engineer Riego keep flings... You
probably know that already. You know him longer."

Now, I can't pretend to ignore her because of the topic. Nakuha niya na ang buong
atensiyon ko. Is she fishing for information or what?

"I don't know him that much."

"Oh? Hindi ka ba family friend niya?"

"We meet in parties but my parents aren't... particularly close to their family."

"Kung sa bagay... magkaribal ang pamilya n'yo sa negosyo..." Rina smiled.

Nagkatinginan kami. She's darker tonight with her heavily lined eyes, black dress,
and jet black hair. When she pursed her lips I noticed the mystery... and a bit of
shyness. Pero iniisip ko rin kung may dahilan ba sa topic namin.

"Let's go!" si Joey na nagtawag na ng waiter para sa bill namin.

I've decided to treat them so they were all shocked when the waiter said it's all
been paid. Nang nalaman nila na ako ang nagbayad, nagdesisyon sila na sa mas
maganda at mas magarang bar pumunta at pinangakuan ako na sagot nila ako. Pumayag
naman ako at sumunod na.
I'm wearing a shortsleeved off shoulder nude dress and a Manolo Blahnik stilettos.
Gusto ko sanang umuwi muna para magbihis pero kaunting ayos lang sa bathroom at
pasado na rin naman ang suot. Good thing I wear these dresses than the corporate
and serious ones. Mas madaling lumabas sa gabi kapag ganito.

Sa labas ng bar ako nakaramdam ng kaunting excitement. It's been a long time since
I went to one that I can't even remember if I had fun the last time. Mukhang umuwi
ako noon ng maaga. At kung iisipin ang huling punta ko habang nasa Manila ako,
naaalala ko iyong natanaw ko si Ares na may babae ulit.

In my memory, he always had girls, I realized.

Pilit akong dumidikit kina Joey at Carol pero parang linta si Rina na nakakahanap
ng paraan para makatabi sa akin. Nasa second floor kami ng tahimik pang bar, tanaw
namin ang dancefloor sa kinauupuan, at ang DJ sa malayong harap. It was the perfect
spot to see everyone else on the dancefloor. Inabala ko ang sarili sa pagtitingin
doon habang nag-oorder sina Joey ng inumin.

Iyon nga lang, inistorbo na naman ako ni Rina.

"So... I heard pina dress up daw ni Engineer Riego ang office mo?" siniko niya ako
ng kaunti.

Why is this girl so nosy?

"Yeah," I didn't hide the annoyance on my tone.

"Are you two back together?"

Natigilan ako sabay baling na sa kanya ng tuluyan. Muli kong naibigay ang buong
atensiyon sa kanya.

"We weren't together." Sumulyap ako sa nakatanaw na si Joey.

Hindi ko alam kung dinig ba ng mga kasama namin ang pinag-usapan. Nang ngumisi si
Joey at nag offer ng inumin, natanto kong masyadong maingay para marinig ang halos
bulong ni Rina.

"Oh. Akala ko lang. Naaalala ko kasi noon na nakita ko kayo sa restaurant na

magkasama."

"You saw us once." But anyway, Lana saw Layla Young with Ares yesterday and now I
think they're together.

"Well..." nagkibit siya ng balikat, ayaw magsabi sa dahilan.

Iritado na sa pagiging tsismosa niya, hindi ko na napigilan. "Are you fishing for
information?"

"Kind of..." she smirked.

Nagtagal ulit ang titig ko sa kanya. How confident and aggressive!

"Do you like him?" inunahan ang pagiging agresibo niya.

Shocked, she laughed and giggled.

"Anong pinag-uusapan n'yo diyan? Isali n'yo naman kami!" si Joey nang napansin ang
usapan namin ni Rina.

Seryoso ako habang sinagot ni Rina si Joey. "Oh, nothing. Just girl talk, Joey!"

Kumuha ng inumin si Rina sa lamesa namin at ibinigay niya ang isa sa akin. Nagtaas
siya ng kilay sa akin. This bitch.

"So what if I like him, Miss de Alba?"

"Why would like him when you know he keep flings?"

"Well, I'd want to be one of his flings," she said and sipped on her drink
confidently.

Iritadong-iritado na ngayon, hindi ako makapaniwala na magkatabi kami ng babaeng

ito! Alam kong marami nga ang kagaya niya, na willing kahit maging fling lang ni
Ares! Even Lana said that Ares Riego in his list of exes is a big trophy, so why am
I surprised that Rina is like this?

Sa pagkakaalala ko, mahinhin siya dati at medyo clumsy pa. Anong nangyari ngayon?

She raised a glass to me, iniinis pa ako lalo. Iniwas ko ang tingin sa kanya at
ininom na lang ng diretso ang inumin ko. Hindi ako makapaniwala!

Hindi ako makasabay sa katuwaan nila kasi naiinis ako sa maraming bagay. Una, kay
Layla Young na hindi ko man lang nasilayang lumabas sa opisina ni Ares. Ano kaya
ang ginagawa nila roon? At ngayon... eto namang isa pang admirer ni Ares sa tabi
ko!

I can only imagine how Ares can't say no to women because they are literally
thirsty for him!

Pangatlong shot na ang nainom ko nang natanto kong hindi ko kakayaning magmaneho. I
texted one of our drivers. I also texted our househelps to wait for me just for
tonight. Minsan na kasi akong umuwi ng gabing-gabi sa Amerika noon at hindi ko
gusto ang pag-aabang ni Tito Bernardo. Kaya ngayon... alam ko na ang gagawin ko.

"You won't like guys like him, right? You have a sultry and sexy demeanor but I
don't think you're the type," hirit ulit ni Rina kahit na kaunti na lang ay
bubugahan ko na siya ng apoy.

Umirap ako, hindi na itinago sa kanya ang iritasyon.

"Baka pormahan ka noon. It seems to me... he's impressing you these days-"

"Really? He insulted me many times. Don't worry about it..."

Tumigil siya ng narinig muli ang iritasyon sa akin. Hindi makahirit si Joey sa akin
dahil palagi akong tinatanong ni Rina. Umalis tuloy sila para magsayawan at naiwan
kami nina Carol sa lamesa. Medyo nahihilo na ako. Naka limang shot na ako at isang
oras at kalahati pa lang kami rito sa bar.

I glanced at Rina and saw her smiling at me.

"You think they did it in his office today?" muling hirit ni Rina.

Naeskandalo akong tumingin sa kanya.

"Well, tingin ko walang palalampasin si Engineer Riego. Lalo na dahil maganda iyong
si Layla Young. Sigurado akong natagalan sila dahil may ginagawang kababalaghan na
roon."

Parang lason sa isipan ko ang mga sinabi niya. Iyon na nga ang laman noon,
dinadagdagan niya pa! She's a long time employee so her opinion must mean
something!

Sunod-sunod akong napainom ng dalawang shot at binaliwala na ang pandedemonyo niya

sa akin. I don't get why she's doing this.

"Do you wanna be his fling, Miss de Alba?"

Utterly annoyed this time, tumayo na ako at umambang aalis.

"Excuse me. I'd like to go to the toilet-"

"Samahan na kita," lahad ni Rina.

"No. I'd like to go alone!" agap ko sabay tiim na titig sa kanya.

She understood it and shrugged my reaction.

Hindi pa nakalalayo sa lamesa, umaalon na ang paningin ko. Nasa second floor kami
at may kaunti na ring nagsasayaw roon dahil marami na ang nasa dancefloor ng first
floor kaya nahirapan akong dumaan.

"Is that Relani de Alba?" I heard someone said.

Nilingon ko kung saan galing iyon at napansin ang pamilyar na nakatingin. It's just
family friends. May iilan ding bumati na kilala pero dahil hilong-hilo na ako,
hindi ko na pinansin.

Someone blocked my way as he danced provocatively. Lumiko ako at sinubukan pa rin

akong sayawan. Wanting to push the man away but at the same time, too tipsy and
dizzy to do it, liko lang talaga ang nagawa ko.

"Crush ko 'to no'ng high school! Hi, Relani!" I heard someone but I tried to evade
again.

The dancing man found me again. Bago ko pa siya maitulak, may humila na sa braso
ko. Kabado at bigla akong nagpanic dahil sa nangyari. I pulled my arm out of that
someone's hold but his grip was tight.

"Let me go!" I ordered but he only let me go when we reached the corner bannister
of the second floor. Wala masyadong tao sa parteng iyon at kung mayroon man,
natanaw kong naghahalikan sa gilid.

Ares' dark eyes was darker in the dark... or maybe he is mad. Based on experience,
his eyes turn as dark as the storm whenever he's angry. At bakit nga ba siya
narito? Bigla biglang sumulpot!

Nahihilo na ako pero tinatagan ko ang sarili ko, naalala ang pinagdaanan sa buong
araw.

"Oh, why are you here, Ares?" I wanted to sound angry but my voice didn't permit
it.

Lasing na yata ako. His jaw clenched. He tried to hold my elbow but I pulled my arm
out of his touch.
"Let's go home," sa baritonong boses niya.

"Nasaan na 'yong kasama mong si Layla Young?" Luminga-linga ako sa paligid at

natanaw na may babaeng nasa dilim.

Titingnan ko sana kung si Layla Young ba iyon pero hinigit niya ako at pinabalik sa
kinatatayuan.

"Damn it! You're drunk!" he said it like a curse.

"I'm not!"

His eyes were red and he looked frustrated.

"Ayaw mo lang na makita ko na kasama mo si Layla Young, e!" I tried again but this
time he blocked my way with his body.

Humakbang siya palapit sa akin at isang atras ko lang, tumama ang likod ko sa
railing. Tiningnan niya ang gilid ko. Hinawakan niya ang railing para maikulong ako
roon. Dinudungaw na niya ako dahil sa lapit naming dalawa.

"If you don't want to go home yet, then you're not going anywhere this club."

Iritado na pinapangunahan niya ako bigla, walang lakas na tinulak ko ang dibdib
niya.

"Hoy, Ares. Huwag kang feeling na susundin kita! Hindi na ako gaya ng dati na patay
na patay sa'yo!"

He snorted a bit. His eyes grew darker and imposing. "Shut up, Relani. Hindi ka
kailanman naging patay na patay sa akin."

I tiptoed in the hopes to have our eyes leveled but I am just too short for that!
Hindi nga lang ako tumigil dahil gusto kong magkasingtangkad kami.

Bumagsak ang mata niya sa baywang ko. Hinawakan niya iyon para pigilan ako sa
pagtingkayad.

"Stop that. It's not safe," he said as he pulled me closer, away from the railing.

"Well, guess what? You genius, all-knowing, and arrogant Ares Riego. You're wrong!"
I desperately wanted to say those words all week. Hindi ko nga lang alam kung sa
ganitong premise ko ba gustong sabihin iyon.

Mas lalo siyang sumeryoso at inabala na lang ang sarili sa pagpipigil sa

pagtingkayad ko.

"I liked you! So you're very wrong! It's sad... you're disappointing." I giggled.
"My stupid sisters and your ex fling wanted to get even, they used me. I let them
use me-"

"In exchange of your crush's attention-"

"In exchange of my crush's attention! Dahil malay ko ba na magugustuhan kita? Eh,

hindi kita puwedeng magustuhan dahil gaya ng sabi nila, ang dami mong babae! I
don't like men like that. I don't like you. I even hate you!"

"Stop it. You're just drunk. Let's go..." he hissed and tried to pull me again.
I pushed him away, hindi pa tapos sa mga sinasabi ko.

"How about you, Ares?" mas marahan ang boses ko, ayaw maging madrama sa puntong
ito. "Inuwian mo 'ko sa birthday ko, kahit nag-aaral ka. Gusto mo rin ako, 'di ba?"

Humakbang siya at palapit sa akin. Napaatras ako at muling tumama sa railing.

Dalawang kamay niya na ang nagkukulong sa akin doon. Dinungaw niya ako.

"Let's stop this and talk about it tomorrow. You're drunk," napapaos niyang sinabi.

"Hmm..." I giggled. "Why don't we talk about it today? Unprepared?"

Hindi siya sumagot. Iniwas niya pa ang tingin sa akin at inabala ang sarili sa
pagpipigil sa mga galaw ko.

"Did you like me before? Kasi ako, gustong-gusto rin kita."

Inangat niya ang seryosong tingin sa akin.

"Let's talk about this-"

"Hindi. Ngayon na natin pag-usapan. Nandito ka na rin naman! Bakit ka ba nandito?

At nasaan si Layla Young?" bahagyang tumaas ang hindi ko na makontrol na boses.

"I have a project with Layla. Now, let's not talk about her-"

"What project is it and why do you have to talk to her in that restaurant
yesterday?"

His eyes narrowed and he licked his lips. I giggled again. My head feels fuzzy and
weird.

"Oh yes! Ang dami mo nga palang babae kaya ba't pa ako magtataka?"

"Stop acting like you're jealous..." he said slowly, as if convincing himself.

I cocked my head to the other side. "May dapat ba akong pagselosan?"

Umiling siya at huling-huli ang salita. "Wala," paos na paos na ang boses niya
ngayon.

Hinuli ko ang mga mata niya. Pumikit siya at umiling.

"Let's get you home, please, baby, you're very drunk..."

"You still like me, don't you?"

Seryoso niya lang akong tiningnan, problemadong problemado. He licked his lips
repeatedly as he watched me. I tried to get away even when I don't know where I'm
going but his arms were like steel. I couldn't go anywhere.

Tumawa ulit ako, nababaliw na talaga yata. "Kaunting halik lang 'yon, Ares, hindi
ka na makalimot sa akin. Walang bang panama ang mga naging babae mo?"

He shook his head miserably.

I smirked. Niyakap ko siya sa leeg. I heard his curses but I was too weak to stop
myself from anything. "Baka binobola mo 'ko. Malay ko paano pumorma ang mga kaedad
mo? Sa dami ng naikama mo, madali na lang sa'yo ang lahat ng 'to."

He sighed and tried to put me down but I hugged him tighter, losing all of my
sanity. Thinking that this is just a dream.

"The moment I get over you, you'd cry a fucking river," I whispered to him with a
warning. "I promise you that."

"I already did," he whispered back before everything went dark.

Kabanata 17
Kabanata 17

Hot

Sobrang sakit ng ulo ko paggising. Memories of last night were a blur when I woke
up. My head won't stop throbbing as I tried my best to go to the bathroom. Naligo
ako at medyo umayos ang pakiramdam. Masyado kasing mainit ang katawan ko kanina at
siguro dahil na rin sa ininom.

"Excuse me. I'd like to go to the toilet-"

"Samahan na kita," si Rina ang nagpakita bigla sa utak ko.

I jumped when I realized that part was a blur. Nangyari nga iyon at talagang lasing
na ako na hindi ko na gaanong maalala. Kaunting mga alaala na lang ang dumalaw sa
akin.

So... I went to the toilet, right? Why can't I remember going to the toilet?

"Let me go!"

I turned off the shower when I remembered another fragment of memory. Si Ares? Nasa
Club? Hindi ko maalala. Hindi ako sigurado.

Hindi ko pa naman ma-text ang mga kasama ko dahil wala akong numero nila. I guess I
can email Abel or Carol?

Nagpatuloy ako sa araw. It was a bad hang over but I did my best to work out. Sweat
is a good cure for hang over.

"Paano kaya ako umuwi rito?"

Habang nags-stretching, may bagong alaala ulit na pumasok sa utak ko.

"Ares was there? I remember him carrying me out of the club? What the hell?"

Natigilan ako ng ilang sandali bago ipinilig ang ulo ko. Bakit naman siya nandoon?
Anong gagawin niya sa club? Mambababae? I snorted and continued working out.

Nasa gitna na ako ng mahirap na work out. Pawis na pawis na ako nang muntik na
akong madapa dahil bumulusok ang mga alaala sa utak ko!

"Hoy, Ares. Huwag kang feeling na susundin kita! Hindi na ako gaya ng dati na patay
na patay sa'yo!"

"I liked you! So you're very wrong! It's sad... you're disappointing. My stupid
sisters and your ex fling wanted to get even, they used me. I let them use me..."

I groaned so loud and covered my eyes as if I could unsee it all. Sinubukan ko ring
takpan ang tainga ko, as if kaya noong pigilan ang mga sinabi ko!

"It was just a dream, right? Nothing of that sort happened, right? He's in his
office with Layla... Young."

Natigilan ako nang may naalala sa pangalan ng babaeng iyon!

"Hindi. Ngayon na natin pag-usapan. Nandito ka na rin naman! Bakit ka ba nandito?

At nasaan si Layla Young?"

"I have a project with Layla. Now, let's not talk about her-"

"What project is it and why do you have to talk to her in that restaurant
yesterday?"

"Oh yes! Ang dami mo nga palang babae kaya ba't pa ako magtataka?"

"Stop acting like you're jealous..."

Patuloy ang pagtabon ko sa mukha na para bang kaya kong takpan ang kahihiyan sa
alaalang nagbabalik. Did that really happen? It was just a dream, right?

Maniniwala na sana ako na panaginip lang iyon, kaya lang unti-unting bumalik sa
akin ang buo. Kung paano ako pinagtatanong ni Rina ng mga below the belt questions,
at paano ako nairita sa kanya. Iyon ang dahilan kung bakit pinili kong umalis na
muna sa lamesa namin pero natagpuan ako ni Ares!

Bumuhos ang lahat sa akin hanggang sa nanlamig at nanginig ako sa nagawa. I

confessed to him! Ano na kaya ang iniisip niya ngayon? He's out there plotting his
revenge for me! I should do my best to deny my feelings, para hindi siya
magtagumpay, pero ano 'tong nagawa ko ngayon?!

I need to be reassigned! I should go back to de Alba Scapes and have someone else
attend my post. Isang linggo lang, anong sasabihin ko kay Mommy at bakit ako aalis
doon? She won't question it if I strongly want it, right? Pero hindi ba mas kapani-
paniwalang totoo nga ang inamin ko kung gagawin ko iyon? May ibang paraan pa ba
para pabulaanan iyon?

I didn't even sort my feelings out yet for him! I suppressed whatever it was
because I know I shouldn't feel anything for him! At sa araw na nagdesisyon akong
magseryoso, may trahedya pang nangyari sa pamilya namin! All these years, I didn't
allow myself to think about him because I blamed myself for everything! And now...
suddenly... after a drunken night? Walang kahirap-hirap kong inamin? Hindi sa
sarili ko, kundi sa kanya mismo?!

Napakawalang hiya talaga ng panahon. Kung kailan ako naduduwag, 'tsaka naman
bumibilis. Isang iglap lang, muli kong namataan ang paggising sa panibagong Lunes.

The weekend I stayed home thinking of any remedy for the situation and I've come to
realize the most effective one: Act like nothing happened.

I was drunk so it's understandable if I don't remember anything.

Imbes na magmaaga para makapag yoga, masyadong mabagal ang bawat kilos ko dahil sa
takot at pangamba. Parang ayaw kong pumasok pero kailangan! Baka isipin niyang
totoo iyon kapag nagpare-assign ako! Baka isipin niyang nagtagumpay siya sa pambu-
bwisit sa akin sa opisina! No way!

Anyway, he may be busy again like last week. Maraming meeting at halos hindi ko
makita kaya ayos lang 'yan! The hell I care if he'll disappear again with Layla
Young? That will be better!

Nakalugay ang straight na straight kong buhok, at may malaking sun glasses, dire-
diretso ang lakad ko sa lobby ng VHRV. Wearing a sleeveless button down striped
top, a pencil skirt, and black stilettos, hindi halata pero gustong-gusto ko nang
kumaripas ng takbo pabalik sa sasakyan ko.

I'm three minutes late but that's least of my concern now. I need to look confident
and feel confident. Huli na tuloy nang namalayan ko si Hera Riego na naghihintay sa
kabilang elevator. Her bodyguards were behind her and I caught her watching me.
Nakataas ang isang kilay habang nasa skirt ko ang mga mata. Nang nahuli niyang
nakatingin ako, malamig niya lang akong tinitigan bago pumasok sa dumating na
niyang elevator.

Dinagdagan lang noon ang kaba ko. But if I was nervous, it didn't reflect on my
face. Nang sumakay na sa elevator, binaba ko ang sunglasses ko. The reflection of
some employees looked intimidated. Someone tried to smile at me and I only lifted
the corners of my lips as a response.

"Good morning, Miss de Alba..." sunod-sunod agad ang bati ng sumalubong na

empleyado.

Dahil late ako, naroon na halos ang lahat. I even saw Rina on my team's table.
Nakatayo siya at tinatanaw akong dire-diretso ang lakad.

"Good morning, Miss!" si Carol. "Umuwi ka kaagad noong Friday."

"Yeah, I got tired," I said languidly like it's a normal occurence.

"Good morning, Miss de Alba!" isa-isang bati nina Abel.

"Mornin!" sabi ko at walang pag-aalinlangan na pumasok sa opisina ko.

Pagkatapos ng ilang sandaling routine sa opisina, naupo na ako sa aking swivel

chair at tahimik na binuhay ang laptop ko. Unti-unting tumindi ang bayo ng puso ko,
pero pinilit ko pa ring magmukhang normal.

My door opened and I almost fainted but I didn't look like it. Malamig kong
tinitigan iyon at natanaw ang nakangising si Rina.

"May I come in?"

Gusto ko siyang barahin. Hindi ko nakakalimutan ang mga tanong niya noong Biyernes
pero dadami lang ang problema ko kung hindi ko 'to palalampasin.

"Sure," I said and typed in my password on my laptop.

Inabala ko ang sarili ko sa pagtitipa kahit na palapit na si Rina sa lamesa ko.

"Look, I'm sorry last Friday."

Matagal bago ako nag-angat ng tingin sa kanya. She looked apologetic. Nanatiling
nakatayo sa harap ko at hinihintay ang reaksiyon ko. Nang 'di dumating ay
nagpatuloy siya.
"I was overly curious and I think I crossed the line. I was just eager to know...
things about you."

"It's alright. I get it," sabay balik sa laptop ang mga mata.

Oo dahil marami na rin akong nakasalamuhang babae na may gusto kay Ares. Agresibong
agresibo madalas kaya hindi na ako nagtataka sa isang 'to.

"You get... what?" she said a bit nervously.

Nilingon ko ulit siya. Bahagya kong nakita ang alaala ko sa kanya. The shy, clumsy,
and timid Rina. She looked nervous and about to throw up.

Nagtaas ako ng kilay, mas lalo siyang ninerbiyos.

"It's normal..." I trailed off.

"It's normal what?" medyo nanginig ang labi niya.

Napapikit siya nang narinig naming bumukas ang pintuan ko. Muntik na akong mabuwal
sa kinauupuan pero alam kong hindi halata sa lamig ng tingin ko kay Ares. What the
heck is he doing here? Nariyan na si Jerson at Amelia, kaya bakit hindi sila ang
utusan niya kung may kailangan siya sa opisina ko?!

Is it that important?

I need to act like nothing happened...

"Good morning, Engineer Riego..." si Rina.

Ares looked at me then Rina. Natanaw kong sinarado niya ang pintuan ko.

"Morning, Rina."

"Uh, may pinag-usapan lang kami ni Miss de Alba. I-I should go now..." Nilingon ako
ni Rina.

Pipigilan ko sana si Rina para hindi kami maiwang mag-isa ni Ares pero ayaw ko rin
sa kanya. And Ares is here for work. May papel sa kanyang kamay kaya siguro... ayos
lang 'to.

Mabagal na umalis si Rina, sumulyap pa muna sa akin bago tuluyang nawala. Nang
naiwan kami ni Ares, nagpatuloy ako sa pagtitipa sa laptop kahit na dating report
lang iyong chini-check ko.

Bigla akong nakaramdam ng init. The stupid aircon's talent is more profound now
that I'm stressed.

"Yes?" matagal bago ko siya tuluyang nilingon.

Nakalapit na siya sa lamesa ko. Nilapag ang kaunting dokumento roon. Pinulot ko at
pormal na tiningnan. Hindi ko hinintay ang utos niya.

"Okay. I'll do this," I said in a dismissive tone.

Nagtipa ulit ako sa laptop pero hindi siya umalis. Nanatili siyang nakatayo sa
harap ko. I can smell his fresh shower scent, and some shaving cream somewhere. I'm
sure it's him. I cleared my throat when I realized he smells so good. I still need
an expensive perfume to keep up with that.
"Let's have lunch later," he said.

"Busy ako," sulyap sa kanya.

Kumunot ang noo niya. "Anong pagkakaabalahan mo?"

"Itong bigay mo."

"It's due next week, so no need to rush."

"Uh... My mom sent me some financial reports I need to review so... I'll be busy."

"Dinner, then..." he said.

"May ka dinner ako."

"Sino?"

Natigil ako sa pagkukunwaring magtipa.

"Why do you want us to have dinner? Is it for work?" ibinigay ko sa kanya ang buong
atensiyon.

Malamig niya akong tiningnan, ayaw sumagot.

"If it's for work, then we don't have to have dinner. We can talk about it now."

"About what happened last Friday..."

Kinalma ko ang sarili ko. Imbes na tingnan ang mga condo namin noong weekend,
inalay ko ang oras ko para mag-ensayo nito kaya walang problema.

"Oh!" Madrama kong kinunot ang noo ko. "I can barely remember what happened. I was
so drunk."

"Yes, you were."

I wrinkled my nose and looked at Ares. "Based on experience, sa miminsan kong pag-
inom sa US, I really forget what usually happened. At kung ano ano na lang ang
sinasabi kong mga kasinungalingan," with emphasis on the last word.

"So you don't remember anything?" he asked in a monotone.

"Yes, I don't. At kung ano man ang nasabi ko, huwag ka nang maniwala roon dahil
puro kasinungalingan 'yon..."

His brow shot up and he shifted his weight.

"You said you don't remember. How sure are you that those were lies?"

Bigla akong kinabahan sa logic niya. Napakurap-kurap ako at saglit na nawala ang
composure.

"Because like I said, it happens all the time. Nakakapagsinungaling ako kapag
lasing."

He nodded slowly and moved closer to my table. "All of it?"

"All of it!" agap ko.

"Not one bit is true then?" he asked languidly.

"Not one bit!"

"You said you hate me, that was a lie then?"

Natigilan ako. I said that? May hindi ba ako maalala?

"Except for that!"

His lips pursed. May multo ng ngiti ang dumaan doon.

"You said all of it were lies. Hmm. You told me you don't like me... was that a
lie, too?"

"Except for that, too!"

Sumilay na talaga ang ngiti sa labi niya.

"How about..."

I anticipated something but he trailed off for too long. Kabadong kabado na ako
tapos nagawa niya pang magpabitin?! He smirked.

"You said you were so in love with me?"

"I didn't say that!" iritado kong sinabi.

Natutop ko ang labi ko nang natanaw ang pagtaas ng kilay niya! I just said I don't
remember anything! Tapos ngayon?!

"I mean... I don't remember saying that! That's a lie."

"Nice try, Relani. I'll come back here for lunch. I have a meeting in thirty
minutes," he said and went out with a smirk on his face.

Bago pa ako makapagprotesta, nakaalis na siya.

Pumikit ako ng mariin at halos suntukin ang sentido ko sa katangahang nagawa. I

memorized everything and yet, this is the result?

Nagpasya ako na ipagpatuloy at manindigan sa naunang sinabi. Na wala talaga akong

maalala. Wala na rin naman akong magagawa at hindi ko kayang bawiin iyon! I'll just
act like I really don't know what I said... all of them were lies!

Nahihirapan akong magconcentrate sa mga s-in-end sa aking mga financial reports ng

Accounts Clerk sa kompanya namin. I even emailed Mommy to ask her about the
discrepancies because I couldn't think straight.

Madali lang ang ibinigay na trabaho ni Ares at kaya ko iyong gawin ng half day. May
palagay tuloy akong palusot niya lang iyon para lang makapasok sa opisina ko.

How the hell do I stop what will happen this lunch? Bago pa ako makaisip ng paraan,
kumatok na si Amelia at sumungaw galing sa labas.

"Miss de Alba, I was told that Engineer Riego will have his lunch here-"
"Wala akong space, e..." agap ko.

Sabay kaming lumingon ni Amelia sa two seater na round dining table malapit sa
cabinet ko. Walang anumang nakapatong sa lamesa at sising sisi ako na hindi ko
ipinatong ang yoga mat ko roon para makita niyang wala talagang lugar.

"Uh... the round table, Miss."

I sighed.

"I'm sorry, Miss de Alba. Napag-utusan lang po ako. Do you have any request for
your meal?"

Umirap ako at umiling. "I can take care of my own."

Tumango si Amelia. "Okay, Miss," medyo nag-alinlangan pang umalis.

Alas onse pa lang, labas pasok na si Amelia para pagkain ni Ares. Tinatanaw ko lang
iyon habang nilalapag ang inumin. Patuloy ang pagpipirma ko sa ilang papel doon.

"His meeting is over, Miss de Alba. So... parating na po si Engineer."

I sighed and nodded.

"Ah, he's here!" si Amelia nang nakita na palapit na si Ares.

Nakabukas pa kasi ang pintuan ng opisina ko dahil sa mga nilalatag na pagkain.

Pumasok kaagad si Ares. Nakatingin ako sa mga papel sa kandungan ko nang sinipat
siya. Nagkatinginan kaming dalawa.

"Thank you, Amelia," he said politely.

Nagtaas ako ng kilay at nagpatuloy sa ginagawa. He's removed his coat and is
wearing his slacks and a white dress shirt. Akala ko didiretso na siya sa lamesa
kung saan ang pagkain niya pero suminghap siya at lumapit sa akin.

Nag-aalinlangang umalis si Amelia. Medyo kuryoso ang tingin sa amin.

"Lunch," aniya habang tinutupi ang longsleeve hanggang siko.

"Mauna ka na."

"No, we'll eat together," sabay sulyap niya sa lamesa. "Where's yours? Hindi ka
nagsabi kay Amelia?"

Umiling ako. Bago makasagot ay biglang sumungaw si Abel. Napatalon pa siya ng

kaunti nang natanaw si Ares kahit na alam kong alam ng lahat ng tao sa labas na
pumasok nga siya rito sa opisina ko.

"Good noon, Engineer! Hehe. Pasensiya na po. Excuse me. Uh... Miss de Alba, hinatid
na po ang lunch mo. Nasa lobby."

"Okay. Thanks, Abel."

Tumayo ako at bumaling si Ares sa akin, nakapamaywang.

"Someone is sending your lunch?"

I only glared at him and continued walking. Sabay-sabay ang angat ng ulo ng lahat
ng nasa mga cubicle dahil sa paglabas ko. Nakita ko ang pag-angat muli ng ulo nila
at nasisiguro kong lumabas din si Ares.

I went to the lobby. Naroon na ang delivery boy ng meal plan ko. Pinirmahan ko ang
received by. Kalagitnaan ng pirma ko, nasa tabi ko na si Ares at nakatingin sa
papel.

"Who's this from?" he asked me but it was heard by everyone.

Kinuha niya pa ang naka plastic container kong pagkain. May post it doon na "Have a
nice day!" galing sa meal plan ko. Hindi ako sumagot at hinayaan lang si Ares sa
tanong niya. The delivery boy was hesitant to answer him and he seems relieved that
I'm done signing it.

Kinuha ko kay Ares ang mga plastic container. Lumakad ako pabalik sa opisina ko at
kitang-kita ko ang sabay-sabay na sunod ng tingin ng mga taong naroon.

Nilalapag ko sa lamesa ang tatlong plastic container. Nakapasok na si Ares at

dumiretso na rin sa lamesa. Kumuha ako ng kubyertos sa malapit.

Akala ko kukulitin niya ako pero tahimik siya. Naupo siya at tiningnan ang
pagbubukas ko sa tatlong container sa harap. Kung makatitig siya rito'y parang may
kasalanan ang mga ito sa kanya.

Naupo ako sa harap niya at uminom na ng tubig.

"Let's eat."

He sighed. Matagal pa bago siya nagsimula. Kumain na agad ako para matapos na iyon.

Ilang subo pa lang sa pagkain niya, tinuro niya na ang pagkain ko.

"Let me try."

I glared at him but I let him have it.

Marami iyon at minsan hindi nagkakalahati ang nakakain ko. May fruits pa kasi at
first meal of the day ang diet kaya ganoon. Tiningnan ko siyang tinikman ang ulam.

"How was it?"

"It's bland."

Ngumuso ako. "Masarap kaya..."

"It's really bland. I can cook that dish better."

Napasinghap ako at napairap. Here we go again with his arrogance.

"Sino bang nagbigay?"

Sinimangutan ko siya. "Anong nagbigay? This is a meal plan. I subscribed to it."

Napatingin siya sa pagkain at biglang gumaan ang mukha. Umiling ako at nagpatuloy
sa pagkain. Patuloy naman ang pagkain niya sa ulam ko. Napasulyap tuloy ako sa ulam
niya.

I didn't expect this to be this normal. Nang napansin niyang nakatingin ako, siya
na ang kumuha para sa akin.
"That's too much!" I protested when I saw a big portion on mine.

Nagkatinginan kaming dalawa. He sighed and sliced a small portion of my portion.

Kinain niya iyon. Ngumuso ako dahil sa kilos niya.

"It's still too much. Ang liit ng kinuha mo," I protested more.

His eyes narrowed. "Eat it. You're still skin and bones. You didn't grow at all."

Napaahon ako sa sinabi niya. May nakakainsultong kahulugan iyon para sa akin!

"For your information, I grew!"

Napasinghap siya, tumingin sa akin na parang ayaw nang makipagtalo, at nagpatuloy

sa pagkain. Humigpit ang hawak ko sa kubyertos ko at gigil na tinusok ang bigay
niyang ulam.

"You just don't see it!"

He chuckled a bit.

"Hindi ka talaga natatahimik 'no, kapag hindi mo ako ininsulto?"

"Let's just eat, Relani," aniya.

Nagpupuyos dahil naalala ang pang-iinsulto niya noon sa akin. I remember him
looking at my body and declaring that I was fourteen! It was one of the most
humiliating thing for me! At tuwing naaalala ko na ang mga ex niya ay pare-parehong
magaganda ang katawan, iyong malulunod siya sa dibdib, naiirita ako lalo!

Nagpatuloy ako sa pagkain kahit naiirita sa kanya. Tuwing nagkakatinginan kami,

matalim na tingin ang ipinupukol niya sa akin.

"Fine, you grew," bawi niya nang nakitang siya na ang susunod na sasaksakin ko
kapag hindi niya binawi iyon. "A bit."

Umirap ako. "Kaunti nga lang 'yan para sa'yo, kasi kakaiba ang gusto mo. You like
it bouncing all over your face or something?"

His lips were curled but his thick brows touched as he listened. Uminom siya ng
tubig at nagpatuloy ako sa pang-iinsulto naman sa kanya.

"Iyong nalulunod ka na sa laki? Hindi ba ganoon ang gusto?" diin ko.

"What are you talking about?"

Inirapan ko siya at nagpatuloy na lang sa pagkain. He looked at me with so much

amusement. Tumahimik na ako at baka pa marami akong masabi.

"What are you going to do this afternoon?"

"Financial reports," medyo iritado ko pang sagot.

He nodded. "I have a meeting later but it should be done by three."

Hindi na ako sumagot. I'm not interested so why are telling me that.

"Don't worry, it's not with Layla Young."

Pairap ko siyang tiningnan. "Anong pakialam ko kung kay Layla Young nga?"

He's smirking now but he didn't say a word for a while. Nagpatuloy ako sa pagkain.

"She interviewed me for an article. Gusto niya sa restaurant kaya doon kami. She
went to my office to shoot. Her team was with us the whole time."

Tinapos ko ang pagkain na parang walang narinig galing sa kanya. He's very amused
and everytime I glare at him, I feel like he's smirking more. Natutuwa siya lalo
tuwing naiirita ako. Siguro iyon talaga ang pakay niya, ang gawing impiyerno sa
akin ang lahat ng 'to. Not to mention the already hell aircon...

Ganoon ang ayos sa mga sumunod pang araw. Kung may meeting siya na nag-eextend,
mag-isa akong kumaian sa office pero bumibisita naman siya. Nagtatrabaho na ako
minsan at 'tsaka pa lang siya kumakain doon. O minsan, nakaupo sa sofa at hinihilig
ang ulo habang nagtitipa ako sa laptop ko.

"What is it?" Mommy asked.

Nitong nakaraan ko pa kasi na-review ang tatlong taong record ng project at may
napansin ako roon. Hindi ko napigilan kaya personal ko nang itatanong ngayon.

Tito Bernardo and Kuya Bernard are talking on the long table. Nilingon nila ako
nang natanaw na pumasok. Dumiretso naman ako kay Mommy, dala ang ilang papel na
summary ng financial reports.

"Mom, about the thing I emailed you."

"Yes? What about it?"

"May discrepancy kasi sa nakalagay at nakikita ko na masyadong maraming human and

machine error on our part. Is this really normal? I thought the Riegos are behind
the construction?"

"It's a collaborative project, Relani. You can't expect the Riegos to have it all.
Tayo ang nangunguna sa proyekto na iyan at tama naman ang mga nariyan. Normal 'yan
sa construction."

"But... uh... is it really normal? The residential project is short of a hundred

million. Mag-iisang taon pa. The high rise... needs... five billion more and it's
still fifteen percent?"

"Ah, Relani. Baguhan ka pa nga sa negosyong ito. Ganyan talaga, hija," si tito
Bernardo na nakikinig pala.

Si Kuya Bernard ay nakahalukipkip sa likod ni Tito.

"If you check all the other projects, it's really like that."

Tumahimik ako at naalala na bumili ng shares si Mommy sa mga Larrazabal dahil

bumagsak sila. Bumili rin siya ng stocks sa isa pang realty corporation, at marami
kaming newly acquired shares, ayon sa nabasa ko. I wonder if it's related? Maybe
not. Hahayaan ba ni Mommy na mabaliwala ang malaking project na ito dahil lang sa
mga new assets?

"B-But..." lito kong sinabi.

"Relani..." si Mommy sabay buntonghininga.

"If the projects cost like these, sa dalawa lang na 'to, at marami pa tayong
project na hindi pa tapos... and you're buying new assets, hindi ba parang hindi
balanse? We should focus more in our income generating projects, compared to the
undeveloped assets. They will be liabilities in the long run, and we won't have any
more money to pay for it."

"Relani, matagal ko nang ginagawa 'to, hija. You really take risks in this
business." She smiled. "Marami ka pang matututunan, anak. It's good that you're
thinking critically now."

"The Riegos are considerate, Relani. They know that it's hard in this business.
Don't worry," si Kuya Bernard.

Napabaling ako sa kanya.

"But like what you said, this is business. Hindi nila puwedeng i-consider na lang
'to at hayaan tayo."

"Is that what they think? Nasa meeting n'yo?" si Kuya Bernard ulit.

Umiling ako. "Hindi naman pero..."

"Try to listen to your meetings, Relani. I'm surprised until now, hindi ka pa
nakakasali sa meetings."

"I... I have schedule. Wala pa naman, Mom."

Nasa opisina ako at nag-aayos ng reports. Hapon na at buong araw na nasa meeting si
Ares kaya hindi kami nagkasabay na kumain kanina.

"Miss de Alba, excuse me..." si Abel.

I smiled. "I thought it's Anjo. Pasok kayo..." sabi ko nang nakita ang mga lalaki
sa team.

Nitong nakaraan, tahimik sila at sina Joey. Nagmamasid lang at tinatanaw ako kapag
lumalabas sa opisina. Ngayon lang ulit sila medyo sumigla.

"Ah... hinihintay mo si Anjo, Miss?"

"Nag-offer kasi ulit sila na timplahan ako ng kape at 'yong tubig ko. Nasa pantry
kaya akala ko sila na 'yong papasok."

"Ah! Ganoon po ba..." sabay kamot ng ulo ni Abel at lapag ng iilang papel.

Lima sila ngayon ang pumasok, magpapa-check yata ng mga papel nila at magpapapirma.

"Upo muna kayo..." sabi ko sabay turo sa malayong sofa.

"Hindi na, Miss. Ayos lang kami rito..."

"Babasahin ko pa, e. Makakapaghintay ba kayo?" tanong ko, medyo nahihiya.

"Oo naman!"

Tahimik silang nagkuwentuhan sa harap ko. Komportable naman ako kahit paano.
Tinawanan ko pa nang dahil sa boredom ni Abel ay nagwalis walis pa siya sa opisina
ko.
"Medyo mainit po pala sa opisina n'yo, Miss, no?" puna ng isa.

"Oo. Sira yata ang aircon ko..."

Sabay tingin ko sa damit ko.

"Kaya nga pag nasa loob ako, hinuhubad ko ang coat ko."

Naka tube top lang kasi ako ngayon. Kita itim na shorts ang ipinares ko, pares din
iyon sa itim na coat. Revealing my belly button a bit, I was corporate but also
prepared for a shopping night with Lana. It's Friday and I looked forward to it all
week. Tinanggihan ko pa si Joey nang nagyaya na mag club dahil doon tapos malalaman
ko na bigla ulit na aalis si Lana papuntang Batangas?!

Lana:

Sorry. Short notice 'tong alis ko. Nag half day pa ako para mag impake!

Ako:

Ilang araw ka ba roon? I prepared us a shopping day! At bukas din! I reserved

everything. Now... I'm going alone!

Lana:

I'm really sorry! Babawi ako! Ililibre kita pagbalik ko pero sa fastfood lang!
Haha!

I rolled my eyes at her text and let her be.

"Okay lang din naman, Miss. Bagay sa'yo ang damit mo ngayon."

I smiled. "Thank you! Oh. Wait... I have to read this..." sabi ko sabay baling ulit
sa binabasa.

Hindi ako nakapagpatuloy dahil pumasok na ang iilang taga right wing. Si Anjo at
iyong kasama niyang nag volunteer na kukuha ng kape at tubig ko, nadagdagan pa nina
Joey dahil may pagkaing dala. Ang dami tuloy nila sa office ko.

"Wow! Thank you!" nagagalak kong sabi nang nakita.

Pumarte sina Abel para ipadaan sina Joey na may dalang snack at inumin para sa
akin.

Nagbiruan sila tungkol doon. May nagdala pala ng pagkain at nagyayaan pa sila na
kumain sa pantry pero wala ni isang lumabas. They remained in my office even if it
was hot. Nakatube ako pero bigla na akong pinagpawisan dahil sa init at sa dami
nila roon.

Hindi na nakapagconcentrate sa report, nakipagtawanan ako sa usapan nila. Nabaling

lang ang mga mata ko nang pumasok bigla si Ares sa sa opisina ko. He surveyed the
boy-infested room. Unti-unting natahimik ang mga bisita ko at ang huling narinig ko
ay si Abel.

"Sabi ni Amelia, hanggang alas kuatro pa raw ang meeting..."

"Good afternoon, Engineer! Nagpasa lang po ng plan!"

"Good afternoon, Engineer... Good afternoon, Engineer," isa-isa silang bumati.

Hindi nagsalita si Ares. Ang iilang biglang nagsialisan at ay sinusundan niya ng

tingin.

"Naghatid lang po ng kape, Engineer," paalam nong isa sa kanya.

"Relani, masarap 'yan..." bilin ni Joey sa marahang boses bago tumulak.

Ares eyed them coldly. Mabilis ko namang pinirmahan ang iilang plano.

"Sige, Miss de Alba. Uh... hintayin na lang namin sa labas ang mga papel," grupo
nina Abel ang huling umalis.

Ares was already crossing his arms. Hinatid ng tingin niya ang grupo hanggang sa
nakalabas ang mga ito He turned to me, his jaw moving a bit. His eyes went to my
tube top and surveyed me for a while. Nagpatuloy ako sa pagpipirma. Hindi kami
nagkita kaninang umaga dahil may meeting kaagad siya.

"Do you have coat?" he said and slowly went to the stupid aircon.

Sinundan ko siya ng tingin. Nilagay niya ang kamay niya sa buga ng aircon.

"Yeah kaso ang init."

"Paano hindi iinit? Ang dami mong bisita." His annoyance was blatantly evident.

"Kahit naman wala sila, mainit talaga. Sira ang aircon mo rito!"

Kunot noo niyang pinagmasdan ang aircon habang dinadama pa rin ang buga nito.
Nagkatinginan kami. His eyes drifted on my body before his jaw clenched. He took
his phone out. Hinintay kong may sasabihin siya pero wala na.

Narinig ko na lang na nakipag-usap siya.

"I need a new aircon on the twelfth floor. Relani's office. Two horse power. Thank
you."

Mabilis niyang binaba ang cellphone niya.

"Go to my office. The maintenance team will install your new aircon."

"It's almost three. Bukas na lang? O baka puwedeng maagang umalis? May mga bibilhin
pa ako," sabi ko ng wala sa sarili at pinirmahan ang huling papel. "Tapos na rin
naman ako sa mga plano."

"Where are you going?" he said curiously.

Nagkatinginan kami at may natanto...

"I'll go shopping..." I said and tried to sound bored.

Bukas, magsho-sopping din ako ng ilang gamit. Pagkatapos tingnan ang condo.

"I'll go with you," sabay tingin sa relo na para bang hindi niya kailangan ang
opinyon ko.

Niluwangan niya pa ang necktie niya.

"I'll call for the valet."

Bago pa ako makapagprotesta, tinalikuran niya na ako dahil may katawagan agad!
Namamangha kung gaano siya ka control freak, natagalan tuloy ako bago makapag
react.

"Hey! I didn't agree yet! And I have a car!"

Hindi niya ako nilingon. Abala pa sa tawag.

"Ares!"
Kabanata 18
Kabanata 18

Couple

"You can just contact your driver and bodyguards for that," patuloy niya sa
argumento.

Pababa na kami sa lobby ng building at tuwing may nakakasalubong na empleyado,

nagtatagal ang tingin sa amin. Gusto kong isipin ang mga nakatingin pero abala rin
naman ako sa pagtatalo.

"No, I'm taking my car!" giit ko.

"Tss."

Lumabas kami sa elevator at nakasunod siya sa akin sa lobby. Maraming ulo ang halos
mabali katitingin sa amin. Naglalakad lang naman kami. Nagmamadali ako palabas at
si Ares, walang kahirap-hirap na nakasunod malapit sa akin.

"It's a waste of money and space."

"I don't think that's your concern. Don't be so controlling. I want my car."

"Tss. I was just suggesting..."

Nakalabas na kami ngayon. Natanaw ko na ang sasakyan ko na palabas sa parking. I

suddenly regret calling for the valet. Nahawa ako sa kanya kanina. Next time,
bababa na ako sa parking.

A fancy and luxurious car is parked in front of us. Galing doon ang tingin ko nang
titigan ko siya. I know his car before but for sure it's changed now. Kinabahan ako
bigla nang naisip na baka itong nasa harap ang kanya.

Pagkapark ng sasakyan ko sa likod ng naunang sasakyan, tinanggap ko kaagad ang susi

at sumakay doon. Nang sumakay na ako, nakita ko siyang umiling sa akin bago
dumiretso sa sasakyang nasa harap!

I rolled my eyes. "Yabang!"

I bit my lower lip when I noticed his luxurious black car isn't moving. Nang
tumulak ako ay agad namang nakabuntot.

I don't even remember agreeing to this! Basta't nagtalo lang kami tungkol sa
sasakyan ko, tapos ngayon, nakasunod na siya! I can't believe this!

Dumiretso ako sa parking ng mall. Tinanaw ko siya sa salamin at inisip kong bababa
siya sa valet pero sumunod siya sa akin sa parking!

Sa tabi ng sasakyan ko siya nagparking kaya sabay ulit kami sa elevator.

Nakahalukipkip ako habang nakatayo naman siya sa tabi ko, stoic, serious, and
stiff. It's as if he's a robot or an android of some sort... all of his actions,
calculated and logical. He's also very imposing even with just his dress shirt,
slacks, and black leather shoes.

"Which restaurant has your reservation?" baling niya sa akin.

"Mamaya na. May titingnan akong bagong open na brand."

Tumunog ang elevator at lumabas ako. Sumunod siya agad.

Dire-diretso ang lakad ko. Matagal bago ko natanto na pinagtitinginan kami ng ilang
nandoon. Muntik nang mabunggo sa akin ang isang babae. When she noticed me, she
gasped and stepped back.

Ares' arm touched my waist and pulled me. Napayuko ang babae at humingi ng
paumanhin. Bago pa ako makapagsalita, nauna na si Ares, sa ibang topic nga lang.

"Do you know where we're going?"

I turned to him and shook my head. "But I know it's here somewhere."

Nagtaas siya ng kilay sa akin. Tinanggal ang hawak sa baywang ko at kinuha ang
kamay ko. Before I could protest, he already pulled me.

I walked poorly behind him. I tried hard not to let him pull too much o mahuhulog
ang coat kong ipinatong ko lang sa balikat ko.

"Hey, my coat," sabi ko.

Pinigilan ko na ang pagkahulog ng coat ko gamit ang kabilang kamay. I turned to me

a bit and slowed down when he realized it. Ngayong nasa likod niya ako, maliit at
hindi yata kita ng mga nasasalubong niya, mas lalong nadepina ang titig ng maraming
tao.

Whenever they see me behind him, they talk in whispers. I watched Ares' back and I
know the reputation of their family. They are popular even when they try hard to be
lowkey. At isa pa, imposible mo nga namang maignora ang mukhang 'yan.

Plus he's tall, even when he's stoic and trying hard not to be noticed and stay
lowkey, he'd always fail. Walang hindi mapapansin ang matangkad at guwapong Riego.
Idagdag pa na mayaman at popular ang angkan nila.

He stopped in an electronic map. Sumilay ang ngiti sa labi ko. I didn't even think
about this.

"Which shop is it?"

Tumabi ako sa kanya. Binitiwan niya ang kamay ko para mapindot ang gusto kong
store. Bagong bukas iyon sa mall na ito. I wasn't a fan of this brand before but
lately I liked their style. Lalo na nang nakita ko na minodelo ng isang half-
Filipina ang jewelry line nila.
"Here," sabi ko sabay turo sa itinuro ng mapa.

Kahit na may mapa na at may steps na paano pumunta, luminga-linga pa rin ako. Ares
only glanced at one way.

"Let's go..."

"Teka lang, hindi ko pa saulo."

Nakatingin pa ako sa mapa nang hinawakan niya ulit ang kamay ko at hinila na sa
napiling daan niya.

"Did you memorize it?"

"Yeah," he said with indulgence.

"That fast?" nakasunod ako sa kanya.

"I think I've been there before."

Nagtaas ako ng kilay. May panlalaki nga naman doon pero I didn't think he was the
type! "You shop there?"

"No."

"Ba't ka nakapunta, kung gaanon? Sinamahan mo ang girlfriend mo?"

He glanced at me with eyes like daggers. He shook his head. "We really need to do
something about your jealousy."

I gasped. "Excuse me! I'm not jealous!"

Bago ko pa mapalaki ang away namin, may nakasalubong kaming mga matatandang bumati
sa kanya. Nakita ko rin iyong brand na nasa malapit na. I pulled my hand away from
him as he exchanged some pleasantries to the lot.

Matalim siyang sumulyap sa akin pero nakalayo na ako. Maraming tanong at

pangungumusta kaya nasisiguro kong medyo matatagalan siya.

Nakapasok na ako sa store. Maliwanag at maganda iyon. Namamangha ako sa mga bags
nila kaya mabilis kong sinuyod lahat. Nakasunod ang isa sa attendant nila. I picked
up two bags but I didn't find what I like.

"Is this all?" I asked the attendant.

"Yes, Ma'am."

Tumango ako at natigilan nang nakitang may isang magarang pintuan. May salamin iyon
at nakita kong may bags pa roon sa loob.

"What about that part?"

"Are you an elite member, Ma'am?" she asked politely. "You can access that part if
you're a member."

Marahan akong tumango at natanto na gaya sa ibang designer brands namin, ganito rin
pala sila rito. Medyo nagulat pa nga ako dahil may exclusive room sila. Some luxury
brands here don't have those. You can only find it bigger cities.
"Ah, no. Thank you."

I don't even have anything from their brand yet. Ngayon lang talaga ako naging
interesado pero baka si Mommy meron.

Nagpatuloy na lang ako sa pagtitingin sa ilang bag na nasa harap ko. Maybe I should
buy some to start a collection? I'm not sure. Is it wise?

Inangat ko ang bag na tinitingnan ko. Napabaling ng kaunti sa attendant nang

ngumisi siya sa likod ko.

"Good evening, Engineer Riego. It's nice to see you again," aniya.

Lumingon ako at nakita si Ares na nakatayo na sa likod ko.

"Oh! Uhm..." Nagpabalik balik ang tingin ng attendant sa akin at kay Ares. "Y-Your
girlfriend, Sir?"

"Yes. Is she done?"

I opened my mouth to protest but the attendant was suddenly busy and panicking!

"Oh! Uhm... Ma'am, you can access the closet. I'll just get the keys..."

"But... I'm not-" bago pa ako nakapagsalita ay nagmamadali nang umalis ang babae.

I turned to Ares angrily. Nakaupo na siya sa isang velvet sofa. Kahit nakaupo siya,
halos lebel pa rin ang tingin namin.

"Huling huli ako sa balita, ah? Kailan pa kita naging boyfriend?!"

"She said you can access the closet. Don't you like that?"

"O-Of course, I'd like that but don't go on spreading lies!"

He smirked. Inilahad niya ang papunta sa closet. "There you go."

Napabaling ako roon at parang nanghahalina iyon. Kumikinang ang mga bag at
nakakalimutan ko na ang kamalian niya kanina.

"Come here," sabay tayo niya at hawak sa kamay ko.

Hindi kasi ako makagalaw. Hindi ko alam kung tama bang pagsamantalahan ko ang
kasinungalingan niya. 'Tsaka lang ako nakagalaw nang hilahin niya ako papasok.

Tuluyan ko nga'ng nakalimutan noong nasa loob ako ng closet. The designs that I
like were there. Ang disenyo na nasa labas ay purong mga luma pero nasisiguro kong
marami pa ring bibili. Ang narito ay ang mga classic, hard to find, at iilang
seasonal na limited edition!

"How's Ma'am Hera, Sir?"

"She's fine," Ares answered the attendant's polite question.

Tatlo na silang naroon at mukhang naroon pa ang manager. Naglilibot ako. May upuan
naman at puwedeng maupo si Ares pero nakasunod siya sa akin, nakahalukipkip at
tinatamad na siguro.

"You come here with your Mom?" tanong ko nang natantong hindi ibang babae ang
kasama niya rito.

He sighed. "Sinamahan namin ni Kuya noong opening."

That's why he's popular here. Not that being a Riego isn't enough... but if Hera
Riego is a regular customer, then he sure is considered an elite member.

"How's Hades?"

"Fine."

Nilingon ko siya. He waited for more from me but I only raised a brow. It was as if
any questions about his brother is not welcome. My eyes drifted on the bags.

Alam kong may bago ako umalis, may nangyaring problema sa mga Riego. I know a bit
about it... and how is it related to Felicia Valerio's death. Bahagya akong
nakaramdam ng lamig. It feels... weird. To know someone and then hear about their
sudden horrific death. It feels... not right.

I saw Hades one time abroad. It was a short and unintentional meeting and I noticed
that something has changed. Or maybe, I was just thinking too much. I was so used
to him being friendly and easy to be with that it shocked me to see him serious.

May palagay ako sa dahilan noon pero dahil sa pag-alis, hindi ko na rin napalawak
ang pang-unawa sa lahat.

"So... your Mom has a collection of these bags?"

"I think so..."

I smirked when I realized it's wrong to ask him. Paano niya malalaman? Mukha namang
wala siyang pakialam sa mga ganito.

Nagtagal ang tingin ko sa isang seasonal limited edition na handbag. It wasn't for
me but I wonder if his Mom would like it?

Bakit ko naman siya bibigyan? Baka pa mayroon na siyang ganito? Maybe the jewelry I
liked from this brand would pass?

Naalala ko ulit ang tingin niya sa akin. She seems distant but then again, women
like her are probably distant to all those she doesn't know well. Why would I give
her something? Wala lang?

"Do you like that?" Ares asked.

"Uh-huh. It's nice," wala sa sarili kong sinabi.

Ilang sandali pa akong nakatitig sa bag na iyon bago ko binaba. I've decided to buy
it. Nilingon ko ang attendant para sana sabihing bibilhin ko na nang nakita kong
may hawak na itong paperbag.

"What else?" Ares asked.

"Ito lang," sabi ko sabay pakita sa attendant, hindi naiintindihan ang ngiti nito.

"It's already here, Ma'am."

"Wh-What?!" nalilito akong tumingin sa paper bag. "What do you mean?"

Nahihiyang bumaling ang babae kay Ares. Ares looked at me boredly and pointed at a
hideous looking bag.

"What about that one?"

Parang alam ko na ang nangyari. Sinimangutan ko si Ares at dali-daling kinuha ang

cards ko sa wallet. But before I could say something, he already instructed the
attendant that we're leaving!

"Nakakainis ka! I am paying for that!"

Dala niya na ngayon ang paperbag. Awkward na nangiti ang mga attendant. Sinubukan
ko pang maging discreet sa iritasyon ko sa kanya dahil may nakatingin kanina.
Ngayong nakalayo na kami, 'tsaka pa lang ako sumabog.

"It's already paid. Don't make a big deal out of this."

"Don't make a big deal out of that? That's my bag!"

He chuckled. "Of course, this is yours."

Nanggigigil na nagawa niya pang hanapan ng lusot iyon, "Then why the hell did you
pay for it? At higit sa lahat, ipinakalat mo pa roon na boyfriend kita!"

"Tss... Nakapasok ka sa-"

"That's it! I am paying for my bag! I'll transfer the full amount! Give me your
account number!"

He only looked at me like I'm ridiculous. I maneuvered my phone to make some calls.
Muntikan pa tuloy akong nahulog sa escalator! If he hadn't pulled me and put me in
place, baka gumulong na ako!

Napansin ko agad ang tinginan ng mga tao dahil sa nangyari. His hand is on my waist
as support. He pulled me closer and whispered on my ear.

"Calm down. Which restaurant is it? I'm hungry."

Hindi pa rin ako tapos sa pag-aalburoto kahit nakapasok na kami sa restaurant. Ares
isn't listening while he's reading the menu.

"Give me your account. Kung ayaw mo, I'll get it from the documents in your
office!" pagbabanta ko.

He smirked and looked at me for a while, bago nagdesisyon sa order niya. Kaunti na
lang at sasaksakin ko na siya sa bread knife na nasa harap ko.

"Don't be so sentimental. It's not a big deal," pampalubag loob niya sa akin.

Mag-iisang oras na akong nag-aalburoto. Kung hindi lang kami mapapahiya, ibinalik
ko na itong bag sa tindahan.

"What do you mean 'don't be so sentimental'? I am not! This is my bag so I am going

to pay for it! What's this for, then? Ba't mo binayaran? A gift? For what? Dahil
girlfriend mo ako?"

"See? You're being so sentimental-"

"Paanong hindi? This is expensive. Not the type you give to... uh... your
employee-"

"You're not my employee."

Natigilan ako. Kalmadong kalmado siya at may painom inom pa ng tubig habang
problemadong problemado ako sa ginawa niya.

"That's it! Fine! I'll find your bank account!"

He sighed and remained calm. Matagal pa bago ako kumalma. Kumain muna kami at
siguro nahaluan na rin ng gutom ko ang iritasyon kanina.

"Where are you going tomorrow?"

"Maghahanap lang ng condo." Then I gave him a glare.

"I'll pick you up-"

"Hindi ka sasama!" putol ko sa ano mang iniisip niya.

"I'm bored. I have nothing to do tomorrow."

"Then do something else that doesn't concern me."

"I can help you find one. Saan ka maghahanap?"

"I can do it myself."

"Alright. Where?"

Suminghap ako. "Sa properties namin malapit sa VHRV."

Bigla kong naisip ang ilang reservation ko sa hapon. Ang mga spa reservation at
nail salon. Pang dalawahan iyon lahat kahit ang lunch a dinner. Tapos wala si
Lana...

"I'll be in VHRV tomorrow so..."

"Ang sabi mo wala kang gagawin? Bored ka?" bara ko.

"Well, now I have something to do."

I looked at him with a glare that screams "fight!"

"Why don't you just let me come with you? Fine, you can have your car. Hindi kita
susunduin."

At talagang hindi dahil hindi ko alam anong sasabihin ko sa oras na makita ni Mommy
ang pagsundo ni Ares sa akin sa bahay!

"And... I won't pay for things..." he negotiated.

My eyes turned into slits and remembered something. "Sige. Sasama ka. Pero ibigay
mo sa akin ang account number mo."

Nagtitigan kaming dalawa. Nanlalaban pa siya kahit alam kong bibigay rin.

"Fine."
I smiled and felt contented. He looked serious. I bet he's miserable.

Pagkatapos naming kumain, pumunta na rin ako sa ilan pang gustong mga brands.
Nakasunod siya dala-dala ang binili niyang bag. He looked awkward, standing so
tall, in women-infested brands.

Habang namimili, kapag walang upuan, nakatayo lang siya sa gilid mukhang bored na
bored. 'Tsaka lang sumisigla kapag natatanaw akong nakatingin sa kanya.

Thinking about funny things while he's with me, I took him to a lingerie store.
Namimili ako ng bra nang tinatanaw siyang tahimik na nakaupo sa sofa. Sana pala sa
walang sofa ko siya dinala para mas awkward!

I giggled. Lalo na nang may iilang babae ang nagugulat sa kanya. May ibang namimili
ng seryoso at tuwing natatanaw siya ay parang nahihiya sa kanilang binibili.

He saw me giggling. He sighed and stood up. Tumikhim ako at kinuha na ang ilang
napili. Wala naman talaga sa plano ko ito pero parang gusto ko siyang pagmasdang
ganito.

Nilapitan niya ako at nagkunwari na lang akong abala.

"What are you giggling about?"

"Nothing..." kahit natatawa pa.

Nagkatinginan kami. Nag-eeskrima ang kilay niya. Ibinagsak niya ang mga mata sa
basket, kung saan ang mga bibilhin ko.

Tiningnan niya ang binili ko. Then his eyes drifted to a larger push up bra.

"You should buy that one," he suggested, obviously teasing.

I immediately fumed. Alam kong matagal niya nang iniinsulto ang boobs ko. Dati pa
man. At naiirita ako kasi tama siya, hindi nga naman iyon tumubo kahit kaunti!

Muntik ko na siyang hampasin ng basket sa iritasyon. He chuckled.

"Huwag mo 'kong igagaya sa mga babae mo," pabulong iyon dahil ayaw ko namang
maeskandalo ang ibang customer.

He pulled me closer to whisper back. "You should stop hallucinating about my

women."

"How can I? Dati pa lang may common denominator na ang mga tipo mo..." kalagitnaan
pa lang ng sinasabi ko, nakangisi na siya. "Hourglass body. And you particularly
like the boobs really big! Iyong nalulunod ka na!"

He chuckled more. "I can swim, though."

Kaunti na lang at hahampasin ko na siya nang kumunot ang noo niya sa basket ko.

"All bra? How about panties?"

"I don't need that," wala sa sarili kong sinabi at nilapitan ang isa nga'ng push-up
bra. Lintik na Ares 'to!

"What do you mean by that?" now he sounded offended.

Nilingon ko siya. "I have enough?"

Nagkatinginan kami. Parang hindi siya kuntento sa sagot ko.

"I sometimes don't wear one."

That's when I realized we talked too much about intimate things. Tumitig siya sa
akin at mukhang mas lalong nairita lang.

"Buy some," utos niya.

"Kabibili ko lang bago umuwi rito-"

He groaned and put a random set on my basket. Kinuha ko iyon at ibinalik sa kung
saan niya kinuha.

"Fine! I'll buy. Upo ka na roon..." naaalibadbaran na ako sa kanyang pagsunod at

pagiging bossy.

The brute didn't listen. He remained behind me stalking. Kumuha ako ng mga hilig
kong panties. I like it strings or laces sometimes. Nilingon ko siyang medyo
iritado sa mga pinipili ko pero walang nagagawa.

"Kaysa wala?" eksplenasyon ko sa hindi niya masabing opinyon.

That was our last stop for that night. He stalked me like a bodyguard until our
village gates. Tinanaw ko siyang naka hazard ang sasakyan sa labas ng gate habang
papasok ako.

Umiling ako habang nagpatuloy sa pagda-drive. Paliko pa lang ako sa tamang street
nang tumunog ang cellphone ko galing sa isang unknown number.

Unknown Number:

Text me when you're home so I can go home, too.

Hindi ko na kailangang magtanong kung sino iyon.

I am so torn. Gusto kong isipin ang sitwasyon at bigyan ng kahulugan ang lahat pero
tama ba iyon? Hindi kaya masyado nga akong sentimental?

But what else could all of these mean, anyway? Friendship? Friendship, my ass!

Now that these things are happening, pakiramdam ko tuloy tama nga ang hinala ko na
hindi pa siya nakaka-move on sa akin. If that is the case, then does it mean he
seriously liked me years ago? If yes, then what do we do now?

Bakit ba siya ang iniisip ko?

Bakit hindi ang sarili ko? At sariling nararamdaman ko?

What really happened that year? I liked Lukas, right?

Thinking about Lukas all these years feels normal. Hindi gaya kay Ares na parang
pinipigilan ko ang sarili ko... parang... bawal. Mali.

I barely know Ares when I met him that day. Ang mga alam ko sa kanya ay ang mga
sinabi lang din ng kambal at ni Jane noon. Kung may ibang alam man ako, hindi na
naging mahalaga iyon. I believed them when they said he's fooled many girls. I
wasn't sure if it was true but I didn't really care if it was or not. Sa ngayon,
siguro nga ganoon... o siguro marami lang ang nag-a-assume na gusto sila ni Ares.
After all, he's a gentleman. He may be serious and stoice that sometimes it comes
out rude, but he's actually polite. At ako lang naman talaga yata ang nakatikim ng
kalupitan niya. Palagi naman kasi siyang... mabait sa lahat.

I remember how miserable I felt that day in Tagaytay. When he chose to believe
Regine and ignored my explanation. It broke my heart into pieces. Hindi ko
ipinakita iyon dahil sa pride ko at dahil ipinipilit ko na hindi mahalaga sa akin
ang opinyon niya pero alam ko ang naramdaman ko sa araw na iyon.

Did I really fool him?

I refused many things from my sisters. I didn't show them our private messages.
Lahat ng kilos ko noong magkasama kami noon, hindi ako sigurado kung pagpapanggap
nga o hindi.

Wala naman kasing nag-utos sa akin na pakialaman ang mga babae niya. It was my
feelings that drove me and pushed me to ask about his status and all the other
things. Wala akong handbook na sinunod para lang maloko siya... dahil ang totoo...
hindi ko naman talaga siya niloko... sa lahat ng iyon.

Nakahiga ako sa kama at hinayaan ang labing umawang ngayong medyo nanikip ang
dibdib. I just know that I shouldn't feel it that way because I am... supposed to
fool him. And I believed that I am fooling him when the truth is... none of it were
lies.

Except for my confession the first time, may be? I said that to save face and out
of frustration.

Pero posible kaya na magkatotoo ang kasinungalingan?

I sighed and settled in for the real truth. I fooled him. There's no sugarcoating
it. Para matigil na ang lahat ng iniisip ko. At kagaya ng laging ending tuwing
iniisip ko ang nakaraan, mas mabuting ganito... ang tuluyang maniwala na nanloko
nga ako. Niloko ko siya.

My lips parted and gave a simple sigh, trying hard to suppress my fascination when
I saw Ares waiting for me. Maaga siya sa pinag-usapan. Nakahilig sa gilid ng
sasakyan at tumuwid lang sa pagkakatayo nang nakita akong palapit.

Kadarating ko lang at kapa-park ko lang sa basement ng unang property na titingnan

ko.

He's wearing a dark blue jeans, black boots, and a polo shirt. Even in casual
attire, he looked immaculately gorgeous. With that perpetual scowl, thick brows and
lashes, and angled jaw, hindi ko tuloy mapigilang maisip na... baka nga maraming
umasa sa kanya. Guwapo, mayaman, suplado, pero mabait at gentleman... anyone would
be broken hearted when they see him suddenly being nice with someone.

"I hope you're wearing one," salubong niya sa akin.

Muntik ko nang hindi makuha iyon. Kung hindi siya sumulyap sa maiksi kong damit ay
hindi ko pa naintindihan. I'm wearing a green longsleeve silky short dress.

"Hindi ka ba nakatulog sa problemang 'yan?"

"Tss..." he glared at me for a while.

"Let's go," marahan kong sinabi at sumunod na siya sa akin.

Ang unang dalawang condo na tiningnan namin ay pareho rin naming hindi nagustuhan.
Ang nauna ay masyadong maliit. Iniisip ko kung magdadala ako ng tatlong kasambahay,
maliit nga iyon. Ang pangalawa naman ay may second floor. Okay naman pero
nalalakihan ako samantalang naliliitan naman siya.

"You'll move out of your house?" nagtaas siya ng kilay.

"Yeah. I'd like to be independent. I never had a chance to do that... in the US."

Nagkatinginan kami. Tumango siya.

"How's your Mom?"

I stretched my lips. "She's better. She's... normal now."

Dumaan sa utak ko ang alaala ng dahilan ng stroke ni Mommy.

"It's good that you immediately got her a good therapy."

Napabaling ako sa kanya. Alam kong inilihim nga naman ang nangyari kay Mommy para
hindi mangamba ang mga empleyado. Paglipas pa ng anim na buwan nang nagpasya kaming
magpa therapy sa ibang bansa nang nasabi namin ang totoong kalagayan niya.

"She did it here for months but nothing happened," wala sa sarili kong sinabi
habang kinakatok ang foundation ng condo unit na tinitingnan namin.

"Months?"

Tumango ako. "Wala kasing epekto iyong rehab niya rito. And she was so irritable
and frustrated so we decided to... take her abroad."

Nagkatinginan kami. Matagal bago siya tumango. I realized we're talking about my
family now. Naaalala niya kaya ang ginawa namin, kasama ang kambal at ni Jane. Oo
naman. Kaya nga galit siya sa akin, e.

"It's good that you studied while waiting for her rehab to finish."

"Boring at sayang ang oras ko kung hihintayin ko lang 'yong mga sessions niya."

"Eskuwela at... pagba-bar ang libangan mo... kung ganoon?" his brow shot up.

Ngumuso ako. "Just school. I don't go to bars."

Nanatiling nakataas ang kilay niya.

"Occassionally?"

"No. I think... I went to a bar just once or twice."

He looked amused now and I don't get it.

"And you drink every now and then?"

"No, I don't."

Mas lalo lang siyang ngumisi. My eyes turned into daggers and I realized what he
meant. Sinabi ko nga palang tuwing nalalasing ako, nakakapagsinungaling ako! He's
still at it!

Nilapitan ko siya at agresibong tumingkayad para maglebel ang tingin namin kahit
alam kong laging kulang ang heels ko. His eyes turned slits and his lips pursed as
he watch me near his face.

"Don't you use your genius on me!"

"I don't know what you're talking about. I was just curious..." he said innocently.

Isang matagal na irap ang iginawad ko sa kanya. He smiled.

"This is fine. You should take this condo," he said trying to change the topic.

Nasa pang lima na kami. Isa ito sa pinakamalapit sa VHRV na property namin. Hindi
high rise pero may ilang bedroom na. Malaki ang masters bedroom at may modified
bath na may maliit na walk in closet. Isang floor lang at hindi gaanong malaki.
Tama lang sa akin. Kaya tama siya.

Humalukipkip ako at tumango kay Ares.

"We'll buy some things after lunch?" he asked.

Nagkibit ako ng balikat. "Iyong iba, next week na. May appointment ako sa spa. I
don't want you here but... thanks for coming." Nag-iwas ako ng tingin.

"I'm coming with you on your spa appointments."

"Anong gagawin mo roon?" nanlalaki ang mga mata sa gulat. "Magpapa spa rin?!"

"I can wait-"

"No! Ang tagal noon kaya huwag na!"

"Then, I'll join your spa!" pilit niya para lang makasama.

Noong una akala ko maiisahan ko siya. He'd be bored to death by all these girly
things. Mauuna pa ang body scrub at massage ko. Hinayaan ko siyang sumama para sa
huli umayaw at tigilan na ako.

"Your reservation is the couple room, Miss de Alba."

I can't believe Lana is doing this to me!

Nilingon ko si Ares na inosenteng nakatanaw sa akin, naghihintay sa mangyayari sa

amin sa spa na 'yon.

"Uh, Miss... hindi po ba puwedeng i-change na lang?"

Sumulyap ang attendant kay Ares, siguro nagtataka kung bakit biglang ayaw kong
sumama sa boyfriend ko!

"I'll check, Miss de Alba, for available rooms. Body scrub and massage po for you
and... Sir, right?"

The thought of him being massaged in an enclosed space, by a woman, alone, dark...
and silent... I realized something very crude! Maganda at conserbatibo naman ang
salon na ito. Kilala ko ang may-ari pero nakokontrol nga ba talaga nila ang
nagtatrabaho? And with Ares' effect with girls... his women desperate, thirsty,
assuming, and aggressive... I don't think so!

Napailing ako at naisip ang magmamasahe kay Ares at ano mang kababalaghang puwedeng
mangyari sa kanila sa loob ng kuwarto... na hindi ko nalalaman!!!

"Uh. May available po kaming separate rooms-"

"Huwag na! I'll go for the couple room!"

"Are you s-sure, Ma'am? We have an available-"

"Couple room," ulit ko, iritado na.

Nilingon ko si Ares. Nakaupo lang doon, naghihintay sa desisyon ko, at hindi

naiintindihan ang problemang naiisip ko. His brow shot up as a question. I rolled
my eyes at him and looked at the attendant again.

"Couple room," ulit ko para mas malinaw.

Kabanata 19
Kabanata 19

Work

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko habang pinagmamasdan siyang nilalagyan ng facial

scrub sa mukha. Nagpahuli talaga ako para lang mapanood iyon. Katatapos lang namin
sa naunang ginawa at aliw na aliw ako.

I giggled when I realize he's very stiff. Nakahiga siya sa katabing kama ko habang
minamasahe ng babae ang isang itim na mask sa kanyang mukha. Simula pa lang iyon at
nalilibang na ako.

Tuwing nag gaganito kami noon ni Lana, minsan nakakatulog ako. Ngayon yata parang
buong oras akong dilat na dilat kakasulyap sa banda niya.

I obliged for my turn but the smile on my face remained. Sa lahat ng lalaking
nakilala ko, siya ang pinaka hindi ko maimagine na makakasama ko sa ganitong lugar,
tapos ngayon nandito nga siya. He looks so out of place here. Even the bed looked
small for him. At ang nakatabong tuwalya sa katawan niya ganoon din.

Napawi ang ngiti ko nang nagsimula na ang body scrub. I had to lift the cucumber
out of my eyes just to check if the lady attending him is doing her job. Hinihimas
na kasi ang legs ko ngayon at ganoon din ang ginagawa sa kanya.

I am not comfortable. I glanced at Ares and he's not moving. Is he asleep?

Hindi ko gusto ang masahe ng babae sa hita kaya nanood ako sa ginagawa niya. Nang
nasa paa na ay 'tsaka pa lang ako medyo nagrelax.

Hindi ko tuloy sigurado kung na relax ba ako. Nang tinanggal ang facial mask namin
at pinatalikod kami para sa massage at scrub sa likod, panay pa rin ang lingon ko
sa banda niya. He seems relaxed, though. He didn't mind that someone's hands is all
over him.

I wanted a guy for his attendant. Magrerequest na sana ako nang tinitigan niya ako
at sinabi niyang babae na lang daw kasi couple room kami. Siya pa talaga ang
nagrequest! Luckily for him, walang available na lalaking attendant kaya babae nga
ang ibinigay sa kanya!

Nang natapos kami sa roon, pagod na pagod ako dahil hindi nakapagrelax sa buong
session. I glared at him. He looked refreshed even when it's obvious that it's his
first time. Dumoble yata ang eye bags ko pagkatapos. It was wrong to let him come
with me. Dapat pumayag na lang ako na maghintay siya. Pakialam ko ba kung ma bored
siya?

"Huwag na. He'll just wait!" utos ko nang napansin na lalapitan na rin ng attendant
si Ares para sa manicure at pedicure namin.

He raised a brow in question but I just closed my eyes. Ang sakit ng ulo ko
kalilingon sa kanya ng paulit-ulit kanina! Ngayon lang ako makakapagrelax sa
manicure at pedicure tapos ipagdadamot pa niya?

"Alright. I'll just wait here," he said.

Dumilat ako ng bahagya at pinanood siyang naupo lang sa sofa ng nail spa.

"Do you want any particular restaurant for our dinner?"

"Naka reserve na ako para sa amin ni Lana. But she won't be coming... so..."

"That's okay. I'll be with you. Which restaurant is it? I'll order for us."

Ibinigay ko sa kanya ang restaurant. Lana should know that it isn't funny ditching
me week after week.

Sumulyap ako kay Ares na kababalik lang sa upuan niya galing sa isang tawag.
Nakatitig na siya ngayon sa akin.

"Done?" I asked.

"Uh-huh."

Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at nilapag na lang ang isang magazine sa kandungan
ko para malibang kahit paano.

The gay salon head went to me. Nakangiti at pasimpleng sulyap kay Ares bago
hinawakan ang buhok ko.

"Reschedule ba ang treatment, Miss de Alba?"

"Yeah. 'Tsaka na lang kapag kasama ko si Lana."

Sumulyap ulit siya kay Ares. Halatang may tanong sa utak. Gusto ko mang unahan,
pero hinihintay ko kung kaya niya ba talagang itanong sa akin iyon.

"I think it's alright. Do you iron your hair straight always?"

Umiling ako. "Not really. Minsan lang kung gusto ko."

"Ayos pa naman 'to. Why do you iron your hair straight ba? It looks gorgeous in
waves!" sulyap ulit kay Ares.

My eyes turned into slits. Now I'm not sure if he wants to ask if Ares is my
boyfriend. He probably wants him for himself. Sumulyap ako kay Ares at nakitang
nakatitig sa akin.
"Kung bagay lang sa suot ko."

"Oh! May susuotin ka na ba sa gala? You were invited, right?" usisa ng bading. "I
heard you were invited last year, too, but you didn't come. Ang iba'y
pinagsisikapang maimbita sa Gala tapos ikaw..." he giggled. "You ditched it."

I cleared my throat. Hindi ko nga rin alam kung bakit kahit alam ng mga tao na sa
US na ako based years ago, madalas ang imbita sa akin sa social functions.
Naintindihan ko iyong mga imbitasyon sa akin noong nasa Pilipinas pa ako. Dumami
pagkatapos ng highly commended na debut ko. At siguro na rin dahil eighteen na ako,
they think I will have the power to decide if I will join social functions or not.
Sa kasamaang palad, sa mga panahon ding iyon wala akong ganang dumalo sa kahit ano.
My mom's stroke affected me so much and then eventually we had to leave for her
therapy.

"I don't know why they are still inviting me. I was abroad last year so..."

"S'yempre naman, Miss de Alba! That function is attended by the future leaders of
the largest companies and corporations of the country. They wouldn't miss inviting
you. Kahit pa alam nilang hindi ka makadadalo."

I smiled at bit and took that as a compliment.

Hindi ko naman talaga naiisip iyon. Alam kong magmamana ako ng kompanya. I also
know that having Kuya Bernard, Vickie, and Ava means we have to then share the
company so I am already expecting to work beside them in the future. Kahit pa ayaw
ko sa kambal.

"May suot ka na ba? You know I can introduce you to a designer friend. But for sure
you have already your own. Just in case you want a fresh designer."

I smiled. "Titingnan ko pa. You can just give me the calling card of your designer
friend. Hindi ko pa kasi iniisip ang tungkol sa gala. I don't even know if I'd go."

"Sure! Naku, pag-isipan mong mabuti. It's for a good cause naman and you've been
invited for years!" aniya sabay kuha ng calling card sa kanyang wallet.

Binasa ko ang calling card na ibinigay niya. I know the designer but I didn't have
any of his designs yet. Ganoon din yata kay Mommy. Kaya maganda rin namang subukan
ito. Hindi ko nga lang alam kung dadalo ba ako roon. Ni wala iyon sa isipan ko.

"Thanks. I'll check his portfolio."

Napatingin ako sa repleksyon ng bading sa salamin. Tumango siya at ngumisi sabay

sulyap ulit kay Ares. I glanced at Ares. Nakahawak ng magazine pero nakatingin sa
akin. I sighed.

Kalaunan, nilubayan din naman niya ako. Hindi niya na itinanong ang tungkol kay
Ares. Maybe Ares' stare wasn't very welcoming to any nosy questions about us. Sana
nga lang walang konklusyon sa utak ng bading.

Patapos na ako sa appointment ko nang inilapag ko ang card ko sa counter. Nanatili

na muna si Ares sa upuan niya pero ibinaba na ang magazine at hinihintay akong
tuluyan nang makatapos.

The attendant pointed at a signage on her desk. "Cash payments only." Binasa ko
iyon at agad hinalughog ang wallet para sa cash.

"Sorry, Miss de Alba. Sira po ang mga machine namin ngayon."

I sighed and looked at the two thousand bill on my wallet. Seriously?

"May ATM naman po sa labas. We can wait po. Sorry for the inconvenience."

Sa gilid ko tiningnan na ni Ares ang resibo ng babayaran ko. Nilagay ko sa bag ko

ang wallet at nilingon siya para makapagpaalam na lalabas na muna ako. Kinuha niya
agad ang wallet sa bulsa at kumuha roon ng pera.

"No... Kukuha na lang ako sa ATM."

"It's faster this way," sabay lapag niya ng pera sa lalagyanan.

Mag-eexplain pa sana ako sa attendant pero hinawakan na ni Ares ang palapulsuhan

ko.

"Let's go."

"Thank you, Ma'am. Thank you, Sir!" masiglang sinabi ng babae lalo na't malaki ang
sukli noong iniwang pera ni Ares.

Makikipagtalo sana ako sa kanya kaso useless na iyon. May utang pa ako sa kanya at
puwede ko na ring sabay nang bayaran.

"Give me your bank account."

Binitiwan niya ang kamay ko dahil nakalapit na sa sasakyan. He only glared at me

for a moment.

"You promised you'd give me your account number!" giit ko dahil alam ko ang titig
niya.

"I will. After our dinner," aniya hawak ang pintuan ng sasakyan ko.

Nagtinginan kami bago ako tuluyang pumasok. Sinarado niya iyon at umikot na para
naman sa sasakyan niya.

Magkasabay kaming dumating sa restaurant. Papunta kami sa lamesa namin nang tumawag
si Mommy sa akin.

"Where are you? Dito ka ba sa bahay mag di-dinner?"

"Hindi na muna, Mom. Uuwi rin ako after dinner. Why?"

"Oh. Wala lang naman. Nag me-meeting kami rito ng Tito Bernardo at Kuya Bernard mo.
I was hoping we would get any output from you."

I don't know what output that is.

"Pagkauwi ko na lang po mamaya."

"Alright. Sure! No problem, hija."

Naupo na ako at pinagmasdan si Ares na naupo na rin sa harap. May pagkain na sa

hapag namin, tamang tama dahil medyo gutom na ako. Mabuti na lang din talaga
nakapag order na siya habang nagpapaayos ako kanina.

Binaba ko ang cellphone at uminom na ng tubig. Bago pa kami makapagsimulang kumain

ay siningil ko ulit siya ng bank account niya.
"Let's eat first, Relani."

Malagkit ang irap ko sa kanya. Hindi na ako nakipagtalo dahil gutom na rin naman
ako. The waiter opened our food. Agad akong nagutom dahil nakakatakam ang lahat ng
iyon! There's baked mussels, king crab in garlic butter, and baked salmon with
tomatoes and olive!

Mas lalo akong nagutom! At sa itsura ng mga pagkaing ito, mukhang medyo mahabang
dinner ito!

I bit my lower lip, watching at the food on our table. I didn't miss the smug look
in Ares' eyes when he noticed that I'm pleased.

"So you like seafood, huh?"

Gusto ko siyang irapan pero totoo naman kaya tumango na lang ako. Una niyang
nilagyan ng pagkain ang pinggan ko bago ang kanya. My eyes feasted on the food's
presentation, I'm sure my mouth will feast on its taste!

Tama nga iyon! Unang tikim ko pa lang, sarap na sarap na ako!

"This is my first time here. B-in-ook ko lang kasi malapit sa spa appointments. I
didn't know their seafood were delicious. Madalas kang kumain dito?"

"Well, I've been here a few times."

"Sinong kasama mo?"

Nagkatinginan ulit kami. It was as if he knew what I was thinking.

"Family, friends, business acquaintances."

I shrugged and didn't bring up whatever he's thinking.

"Isasama ko si Lana dito next time!" I declared.

"Siya ba ang dapat na kasama mo ngayon?"

"Yes. Pero busy sa trabaho kaya wala ulit."

"Where is she working?"

"Vista Grande. Kaya ka niya nakita noong nasa restaurant ka malapit lang sa office
nila. Kasama si Layla Young?" nagtaas ako ng kilay sa kanya.

He's busy opening the king crab leg for me. Nilapag niya sa pinggan ko iyon. Kinuha
ko gamit ang tinidor at kinain agad.

"You keep on insinuating that something's going on with me and Layla. She's just a
family friend... and of course a journalist. Thus the interview and the shoot in my
office."

I gave him a face. "I didn't say anything? May sinabi ba ako na kayo ni Layla? So
defensive..." bulong bulong ko habang inaabangan ang muli niyang pagbubukas ng king
crab leg at lagay sa pinggan ko.

Kuryoso kung kaya ko ba iyon, kinuha ko iyong pambukas. Natigilan siya sa pagkain
at pinagmasdan ako sa gagawin. It was a fail! Nahulog ang leg sa pinggan. Dali-dali
kong pinulot iyon gamit ang kutsara at suminghap na. Hindi alam kung susubukan ko
pa ulit.

"Do it again," Ares ordered.

Sinimangutan ko siya.

"Ikaw na lang. Hindi ako marunong."

"Try it again. You can do it," ulit niya.

Ibibigay ko na sana iyong cracker sa kanya pero dahil sa utos niya, mapipilitan
akong subukan ulit. Dumulas ulit iyon kaya nahulog ulit sa pinggan. Si Ares na ang
nagbalik sa king crab sa pinggan.

"Do it again," he commanded and this time, he gently guided my hand. "Here."

Hindi na ako nagprotesta dahil gusto ko rin namang matuto. Hinaayan ko siya.
Pumikit pa ako sa takot na biglang lumipad iyon at mapahiya pa kami sa mga tao sa
paligid.

"There..." he said gently when I successfully opened one.

I smiled widely. Kinuha ko agad ang laman at sinawsaw sa sauce bago kinain.

He smiled at my enthusiasm but proceeded to opening a new one for me.

"What are you going to do tomorrow?" he asked.

Tiningnan ko ang pinggan ko. Kumuha ako ng mussels at iyon naman ang inunti-unti.

"Just at home. How about you?" I sipped on my Pinot Grigio before I continued
eating.

"I have a family dinner, too. I might visit our home... Hindi pa tayo mamimili ng
kailangan sa condo?"

"Ako lang naman ang bibili," puna ko sa tanong niya. "At baka hindi pa bukas. I'll
try next week. After work or... maybe the weekend."

"It's Mama's birthday next weekend," he said flatly.

Halos matigil ako sa pagkain. Hindi ko alam iyon.

"Your family is invited," napapaos niyang sinabi.

Napaisip ako bigla sa biniling bag. Gusto ko nga'ng ibigay sa kanya iyon pero hindi
ko pa nababayaran si Ares. I like that bag too but I guess I can buy more the next
time I go to that store. For myself!

Sa ibang mas exclusive na parties ng mga Riego noon, hindi na kami imbitado. Hindi
rin naman kasi ganoon ka-close ang mga pamilya. Lalong lalo na noong namatay si
Daddy. Now that there are collaborative projects from the two companies, they are
inviting us again. Naisip ko tuloy ang kambal. Sasama ba sila? At si Ares naman...
ano ang magiging reaksiyon niya kung makita ang pamilya ko? Lalo na si Ate Vickie
at Ate Ava?

We haven't talked about the past, specifically that part. Hindi ko rin alam kung
dapat pa ba naming pag-usapan iyon? Para saan naman? To clear my name and say sorry
to him? Those thoughts flew out the window the first day I met Ares again. Iniisip
kong pinapahirapan niya ako dahil gusto niyang maghiganti. Ngayon... pagkatapos ng
ilang linggo... nandito ako kaharap siya at nag di-dinner kaming dalawa? Ridiculous
and unbelievable!

"Oh! Uhm... Sige, pupunta kami!" sabi ko agad kahit hindi pa sigurado sa schedule
ni Mommy at ng buong pamilya.

Iniisip kong kung hindi naman sila available, puwede namang ako na lang.

"I mean... I'm not sure yet about my family b-but... I'm free so... I'll go,"
interesado kong sinabi.

"Invites will be sent this Monday. There will be a company party next week."

Tumango ako at lumipad na ang utak sa bag na nabili ko. "Give me your bank account.
I need to pay for the bag and my spa appointment."

Wala siyang nagawa. Iyon ang pangako niya kaya sa huli, ibinigay niya nga iyon.

Wala ako sa sarili nang umuwi ako. Una kong inisip ang birthday ni Hera Riego sa
weekend. Gusto kong hintayin namin ang invitations pero gusto ko ring malaman kung
puwede nga ba si Mommy sa araw na iyon.

My mind drifted to the gala, too. I need to contact that Dubai-based designer for
his portfolio. Or I'll check it myself. Do I have enough time for the design? I'm
not sure but maybe he has some ready-to-wear gowns?

On top of everything that I'm thinking, here is Lana calling me obsessively for the
past thirty minutes!

"Lana..." sagot ko nang nakapark na sa bahay.

Lumabas ako sa sasakyan at natanaw ang nakaabang na kasambahay sa pintuan at iilang

bodyguard.

"Oh my goodness! Ano 'tong naririnig kong tsismis tungkol sa'yo?!"

"What?" umakyat ako sa hagdanan at sinalubong ng mga kasambahay.

Kinuha ang bag ko at ang isa'y yumuko.

"Excuse me, Miss Relani. Naghihintay si Ma'am at Sir sa study."

Tumango ako at itinuon ang pansin kay Lana. "Ang daming nagtatanong sa akin kung
totoo ba na boyfriend mo si Ares Riego!"

"What?!"

Bakit pa ba ako nasorpresa? Pagkatapos ng ipinakalat niya noong Lunes sa Greenbelt,

nagulat pa nga ako na inabot pa ng limang araw bago naakarating kay Lana ang
balita!

"Nandito ako sa Batangas. Ang layo ko sa kabihasnan kasi may ch-in-eck kaming
property dito tapos nasagap pa rin ng radar ko ang tsismis! Ano 'yon?! Ang sabi ko
boss mo siya sa trabaho?! Bakit iba ang naririnig ko? Hindi naman boss? Boyfriend!"

"Lana, it's a long story. You should just hurry up with your work so we can talk in
person."
"But is it true?" She laughed a bit.

"No, it's not."

"Of course, right? Eh, hindi mo naman gusto 'yon! Isa pa... kung pinopormahan ka
no'n, maniwala ka naman? Eh, for sure after what you did, all he thinks about is
revenge!"

Natahimik ako at natigil sa paglapit sa pintuan ng study.

"A Riego? Hurt and dumped? I've never heard of that before. Kaya nasisiguro kong
may galit 'yan sa'yo at baka pa pinopormahan ka lang para makapaghiganti! Kaya mag-
iingat ka!"

"Yeah..." nanghihina kong sinabi.

Iyan nga ang naisip ko noong una... at siguro hanggang ngayon. Isinantabi ko lang
dahil wala naman ding masama sa nangyari nitong nakaraan. Lana is like my talking
subconscious now, highlighting what I really think about.

"Hay naku! Sisiguraduhin ko na talaga na magkikita tayo. Kahit after work na lang
next week. E, lagi akong overtime! Pero susubukan ko, okay? Para makapa-usap tayo
ng maayos tungkol sa Ares na 'yan!" medyo pumutol-putol ang boses niya.

"Okay, Lana. You're choppy, by the way."

"Oo kasi umakyat lang ako sa isang puno para makatawag sa'yo!"

I smiled. "Bumaba ka na. Ibababa ko na rin 'to. Pinatawag ako ni Mommy sa study."

She giggled. "Alright! I'm okay here, by the way. Thanks for asking!" sarkastiko
niyang balik sa akin.

Tumawa ako. "I'm sorry! I'll call you when you get back and when your line isn't
choppy. At baka pa mahulog ka riyan, ako ang sisisihin mo."

She laughed. "Okay. Sige na!"

I sighed and cut the line off. Ilang sandali pa akong nagtagal doon bago tuluyang
binuksan ang pintuan.

Mommy, Tito Bernardo, and Kuya Bernard are in a meeting. Naabutan ko silang
nagrereview ng maraming financial reports. Pare-pareho silang may laptop at nasa
long table na. Si Mommy ang nasa kabisera.

"Dito ka, hija," Tito Bernardo wanted me to sit beside him.

"Dito na ako," sabi ko sabay hila sa upuan sa gilid ni Kuya Bernard.

Nagtagal ang tingin ni Tito Bernardo sa akin kahit pa ipanikita ko ang iritasyon at
pandidiri sa mukha.

"Dinner, Relani?" si Mommy.

"Tapos na ako, Mom."

Nilingon ako ni Kuya Bernard. "Where have you been?"

"Spa appointments," sagot ko.

"I heard you visited Casseopeia and Andromeda," si Mommy, tinutukoy ang pangalan ng
mga condo na nabisita ko kanina.

"Opo. Nagchi-check lang ng condo, Mom."

"Lilipat, hija?" si Tito Bernardo.

I glared at him. Natigil lang nang napalingon sa sinabi ni Mommy. "Bakit pa? Ang
laki ng mansiyon natin. Ayaw nga'ng lumipat ng kambal tapos ikaw, lilipat agad?
Hindi pa tayo nag-iisang buwan dito, Relani."

"I just wanna feel safe and... independent."

Mommy sighed. "You're going to leave me here?" Malungkot at dismayado siya sa

narinig. "Relani..."

"Hindi pa naman sa ngayon, Mom. I'm twenty one and old enough to have my own place.
I want to be independent-"

"You can be independent even when you're living here. Plus you have yayas. You
don't know how to cook, do your laundry, or even wash the dishes. How can you be
independent this way?"

"Mom, kaya nga nagsisikap akong subukan para matuto?"

"So you're gonna leave me here?" mas dismayado ang tono niya.

Kinagat ko ang labi ko. "Mom-"

"Beatrice, tama na. Hindi pa naman yata lilipat si Relani agad. Hindi niya
hahayaang maiwan ka rito. Tama ba, Relani?" si Tito Bernardo sabay tingin sa akin.

I gritted my teeth and hated every moment of it.

"Mag... hahanap pa po ako ng mga gamit para sa condo kaya... hindi pa naman agad,
Mom."

"But you really are pushing through this?!" tumaas ng kaunti ang boses ni Mommy.

"Beatrice... Calm down. This isn't good for you..." si Tito Bernardo.

Yumuko ako at mas lalong naramdaman ang guilt. Tumayo si Kuya Bernard at nagsalin
ng tubig sa pitsel sa kabilang lamesa. Naglagay siya ng coaster sa gilid ni Mommy
at nilapag ang isang basong tubig doon.

"Tita... Calm down."

"I can't believe this, Relani! Hindi mo man lang ako tinanong? Nalalaman ko na lang
bigla na nag hahanap ka na ng condo?!"

"Mom, I'm sorry..." napapaos kong sinabi, hindi makatingin sa kanya.

"Hindi pa naman agad iyan, Beatrice. Baka magbago pa ang isip ni Relani kaya huwag
mo munang dibdibin. We should just focus on the matters at hand right now," si Tito
Bernardo.

Bumuhol ang lahat ng iniisip sa utak ko. Gusto ko nang bumukod, hindi lang dahil
gusto kong maging independent, pero gusto ko ring layuan si Tito Bernardo. Gusto ko
nang sabihin kay Mommy iyon pero hindi ko pa alam kung ano ang magiging dulot noon
sa kanya. Inatake siya noong nakitang nag-aaway kami ng kambal, paano pa ito? I'm
her daughter and I know she'd understand me... and side with me... but... who am I
kidding?

When Daddy died, she didn't care if I was burdened with everything. The stocks fell
and she remained in her room, suicidal. Masakit sa kanya iyon pero hindi niya ako
nilingon. Masakit din naman sa akin iyon, ah? Pero ako ang tumayo at nag-aral para
lang mapunan ang pagkawala ni Daddy. I didn't blame her for anything but I guess I
can't help but think about it right now. Ngayong ako naman ang mangangailangan,
magbibigay ba siya?

Isa pa, wala akong sapat na ebidensiya laban kay Tito Bernardo. Paano ko ilalahad
kay Mommy iyon? Will she believe me?

I suddenly feel guilty for thinking about those things. Ibinaon ko na iyon sa limot
ang lahat. Hindi ko naman kasi alam kung ano ang nararamdaman ng isang asawang
namatayan. She had every right to grieve her way. I shouldn't think about it this
way. I have no right to question how she grieved for my Dad's death.

Kung ano man iyong pinagdaanan ko sa mga oras na iyon, baliwala iyon lahat dahil
ang mahalaga... sumaya siya kalaunan. My sacrifices were worth it.

"Alright. We'll talk about this, Relani. Hindi ka lilipat nang hindi tayo nag-uusap
tungkol dito."

I nodded but didn't look at her. Natahimik ng ilang sandali.

Bumalik sa upuan si Kuya Bernard. Suminghap si Mommy at unti-unting ibinalik ang

tingin sa laptop.

"Continue Bernard. Sorry for that interruption..."

Kuya Bernard cleared his throat. "It's okay, Tita." Sumlyap si Kuya sa akin at
ngumiti bago nagpatuloy. "The stocks dropped significantly today so the projects
will be compromised. If this will continue, the stocks will continue to drop."

"What is it?" bigla akong naging kuryoso sa pinag-uusapan.

"Kung malaman pa natin kung ano ang project na 'yon, maaagapan natin at mas lalong
bababa ang stocks. We can then buy some shares."

"What is it, Kuya Bernard?"

Nilingon niya ako. "The Ledesma and Larrazabal projects we bought aren't doing
well. Mukhang ganoon din ang resulta sa project noong sa mga Lagdameo."

"That's bad news! That means... the assets weren't worth it?!"

Sinasabi ko na nga ba!

"Kaya ba naapektuhan ang project natin sa VHRV?!"

"Relani, hija... hindi tayo ang nagpapabagsak sa mga proyektong 'yan," si Tito
Bernardo. "These projects we acquired from these developers are in collaboration
with the Vesarius Industries. Hindi lang tayo ang mawawalan sa proyektong ito,
kundi pati ang mga Riego."
"Impossible..." I uttered because it is!

"The stocks dropped, Relani. Sa kompanya nila. I guess Hades' company spree didn't
help their real estate arm. I personally say they should focus more on it. Imbes na
unahin ang mining at power plants, napapabaayaan nila ang VHRV."

"Nakapag meeting ka na ba?" si Mommy sa akin.

Umiling ako.

"Hindi ba naririnig sa pinagtatrabahuan mo ang nangyayari?"

"It dropped significantly low just today, Tita. So I doubt it. Baka next week pa
mararamdaman ni Relani ang problema sa trabaho."

"Hades should stop his aggressive stance on acquiring power plants and coal mines.
Mukhang nagiging pabigat lang sa trabaho ni Ares. I heard Vesarius wants to step
down and let his sons lead. Paano pa 'yon mangyayari ngayong ganito ang nangyayari
sa kompanya nila?"

Hindi ako makapaniwala sa pinag-uusapan. Hindi ako makasagot. Wala namang sinabi si
Ares sa akin pero hindi rin naman kami nag-uusap tungkol sa kompanya nila.

"Kung malaman natin ang proyekto nilang isa, and we declare our own project along
with it. Their stocks will drop more," si Kuya Bernard.

"Huh?" medyo nairita ako sa sinabi niya.

Bakit parang...

"Yes, Relani," he said. "Siguro dapat mo ring subukang alamin iyon."

"Are we happy that their stocks are dropping?" lito kong tanong. "Hindi ba
maapektuhan din tayo dahil binili n'yo ang mga collaborative projects nila. That
means half or a third of our projects today are from the Riegos? E 'di maapektuhan
din tayo roon?"

"Relani..." hinilot ni Mommy ang kanyang sentido, para bang naiirita na hindi ko
makuha ang sinasabi nila. "If their stocks drop more, I will acquire shares from
their company. From there... we can help them rebuild their real estate."

My jaw dropped a bit. Tama ba 'tong naririnig ko? Gustong bumili ni Mommy ng share
sa mga Riego? At doon lang sila tutulungan?

"Can't we help out without doing that?"

"Relani, ganoon talaga sa negosyo. Their projects are failure so their stocks drop.
When it is significantly low, kailangan na nilang magbenta. At bibilhin ko 'yon."

"Don't worry, Relani. It's not that low yet. But let's just say... it's never been
this low since the Valerio scandal," si Kuya Bernard.

"Makaka... ahon din sila. I'm sure."

"Of course."

Sinulyapan ko si Mommy. Tumitig lang ito sa kanyang laptop at nagbasa.

"By the way... we are invited sa birthday ni... uh... Hera Riego."

"Ah. That's on Saturday, right," si Mommy.

"Yes, Mom."

"May invitation na?" si Kuya Bernard.

I cleared my throat when I realized that I don't have one yet.

"May meeting kami ni Bernardo niyan kaya wala kami," si Mommy.

"Ikaw na lang ang pumunta, Relani. Just represent the whole family. I have
appointments too," si Kuya Bernard.

Natahimik ako at inisip na lang muna ang lahat.

Hindi naging madali ang Linggo ko. Marami akong inisip at hindi nakakatulong na
alam kong may meeting ulit sila sa study. They invited me but didn't force me to
join it anymore.

Parang ayaw ko rin.

Ayaw kong marinig na medyo tagilid ang mga Riego ngayon. I also refuse to believe
that they will fail. Wala pa akong narinig na kompanya ng Riego na bumagsak, kaya
imposibleng ang pinakamalaki nilang kompanya ngayon ang mawawalan.

They have a lot of company these days but they were known because they are one of
the top developers of the country. Their flagship company, the VHRV is an arm of
VHRV Holdings. It is impossible to fail that giant company with a giant name. Gusto
kong matawa.

Kung ano man ang pinag-uusapan nina Mommy, pakiramdam ko nagkakamali sila.

Iniisip ko si Ares. He doesn't seem bothered. With Hades busy with whatever he's
doing, I think the pressure will be on him. Magkasama kami kahapon at hindi ko
naman naramdaman sa kanya iyon.

Naisip ko rin bigla ang sinabi ni Lana sa akin sa tawag. I stopped working out.
Nakakapagod bigla. Hindi sa ginawa kong exercise kundi sa dami ng iniisip at
aalalahanin ko.

Kung totoo nga na naghihiganti si Ares sa akin, nakakapagod bantayan ang sarili.
I've fooled him before and it was tiring on my part. If he is fooling me now and I
have to look after myself again, it's all so tiring. Lagi na lang akong nag-iingat.
Laging binabantayan ang kilos ko para pigilan ang sarili sa lahat. Dahil noong una,
niloloko ko lang siya. At ngayon naman... maaaring ako naman ang lokohin niya.

Lunes nang maaga ako sa office. Nakapag gym ako sa bahay kahapon halos buong araw
kaya hindi ko na inisip na mag yoga.

Wearing a black bustier top and a black slacks, I strutted the VHRV lobby
confidently. Hinayaan ko ang medyo inayos na umaalong buhok habang diretso na ang
lakad sa elevator.

My eyes widened a bit when I realized that Hera Riego is inside the elevator. Huli
na ang lahat dahil nakalakad pa ako papasok. I saw her eyes drift on the sweetheart
neckline of my bustier, and then on the tiny skin showing on my stomach.
"Good morning... Ma'am..." I greeted.

"Morning," malamig niyang sinabi.

Sumarado ang elevator. Hindi ko tuloy alam kung tama ba iyon. Siya lang at ang
kanyang sekretarya at ilang bodyguard ang nandoon. I feel like I'm an intruder.

Natatanaw ko ang itsura ko sa harap. May salamin kasi roon at nakita kong nakatanaw
siya sa akin. She's a tall and sophisticated woman. She's wearing a lacy dress in
pastel pink. Her hair is in a twist today and her arms are crossed while a designer
bag hung on it.

"So you have a party today?" she asked.

Gusto kong luminga-linga. Diretso lang kasi ang tingin niya at hindi ko sigurado
kung ako ang tinanong kaso ayaw ko namang magmukhang tanga. Malamang ako iyon. Wala
namang kinausap sa mga kasama niya, e.

"Uh... no... just work, Ma'am."

Her eyes glanced on my bustier top again. May coat naman akong dala. Alam ko kasing
nagpalagay ng aircon si Ares sa office ko kaso hindi ko pa sigurado kung meron na
nga iyon. If in case the aircon is installed, I have a terno black coat with me to
match my black trousers and bustier top.

"You look like you're going to a party, Miss de Alba." Nagtaas siya ng isang kilay.
"You show too much skin."

Mas lalo akong kinabahan dahil nilingon niya na ako!

"Uh... Uhm..." I cleared my throat. "May coat naman po ako, Ma'am. Mainit po kasi
sa office ko. Sira ang aircon kaya ganito. P-Pero pinaayos ni Ares iyon. Uh...
nagpalagay siya ng bago. Hindi ko pa na-check kung malamig na ba kaya... n-naghanda
na lang po ako," hindi magkanda ugaga ang paliwanag ko.

Hindi niya ako sinagot. Ibinalik niya lang ang tingin niya sa harap. Tumingin din
ako at nakita siyang isang beses lang na sinulyapan ang damit ko.

The door opened and it's my floor.

"Dito na po ako," sabi ko.

"It's work you're after here... not a party. You should know that," nang lumabas
ako.

Mabilis kong inayos ang coat ko pero bago niya pa makita iyon, sumarado na ang
pintuan ng elevator at umakyat na iyon.
Kabanata 20
Kabanata 20

Past

Tahimik ako sa office ko. Nakacoat na ako ngayon at naka-on na ang malakas at
bagong aircon.

Nakakahiya. I am comfortable with what I was wearing a while ago but I suddenly
felt so embarrassed early in the morning. Hindi ko naman kasi ako sigurado kung
malamig na. Nang umalis kami ni Ares noong Biyernes, wala pa roon ang Maintenance
team kaya hindi ko nakita kung talaga bang nilagay ang aircon.

Kinagat ko ang labi ko at inalala ang nakakapanliit na tingin ni Hera Riego sa

akin. She didn't like what I was wearing and the way she looks at me, I feel like
she hates me.

I gave out a bad impression, huh? Babawi na lang ako sa birthday niya. I will find
a nice dress to wear on her birthday and I'll wrap her gift nicely. Maglalagay rin
ako ng birthday message.

Nakapangalumbaba ako habang binubuhay ang laptop. Hindi pa rin matanggal sa isipan
ko ang nangyari kahit na kinukumbinsi ko ang sarili ko na ayos lang iyon. Babawi
ako.

My eyes darted on my door when it opened. Pumasok si Ares doon, preskong presko sa
umaga, maayos at plantsado ang suit at slacks, pormado ang neck tie.

"Good morning," he greeted and went straight to my table.

"Good morning," I greeted back hesitantly.

Pilit kong inisip ang sinabi ni Lana at ang subconscious ko. It may be true. After
all, who would like to get acquainted again to the girl who fooled them? No one.
Why Ares wants to get acquainted with me again, surely there's a reason. That can't
be a good reason, right? Unless he still likes me. But does men like him really
stay devoted for a long time? Hindi ba parang mas kapani-paniwala na may iba na nga
siyang nagugustuhan? Sa ilang taong nagdaan, at sa ginawa kong panloloko sa kanya,
hindi naman siguro siya baliw para gustuhin pa rin ako hanggang ngayon.

"I have a site visit today. I can't have my lunch here."

"Okay..."

Binalot kami ng katahimikan. Tanging ang yapak niya patungo sa lamesa ko ang
narinig ko habang tinitingnan ang laptop.

"May lakad ka mamaya?"

Umiling lang ako.

"I have a meeting this afternoon, too."

Bago pa niya madagdagan ay kumatok at sumungaw si Amelia.

"Pasensiya na po. Good morning, Miss de Alba. Uh... Engineer Riego, your Mom is
waiting for you in your office. Inutusan niya po ako na tawagin ka kaya...
pasensiya na," si Amelia.

Nagkatinginan kami ni Ares bago siya tuluyang tumulak palabas.

Everything frustrated me. From our business problems to our family problems.
Dinagdagan pa ngayon ang marami kong iniisip tungkol kay Ares.

Do I really believe that these are all innocent things? Inalala ko ang paghawak
niya sa kamay ko noong namili ako sa Greenbelt. At ang maraming beses pa na ganoon.
I know it's too early to judge but with my problems, I don't think I can let
another problem complicate. Lalo na ito.
The first day I came here, I suspected that he was out for revenge. He was always
mad at me and he gave me an ugly office. Pinasadahan ko ng tingin ang buong opisina
ko ngayon, bago at nasunod ang lahat ng gusto ko. Except for the shower but this is
just way better than the first time I came here.

Iyon ay dahil pinagbigyan niya na ako. In just a span of three days or a week, he
gave me what I wanted. After two weeks, he comes with me wherever I go. Kung parte
pa rin ang lahat ito sa kanyang paghihiganti, ayaw ko nang ipagpatuloy pa. I want
to get it over with and clear things up. I have more problems waiting to be solved.

"Hi!" si Rina ang biglang sumungaw sa pintuan ko.

Tapos na ang ipinagawa ni Ares sa akin. Kaya wala na akong ginagawa simula pa
kaninang alas nuebe.

"Hello," I said coldly.

"Uh... nasa meeting si Engineer Riego..."

Tinitigan ko siya. I really don't know what she's up to. She likes Ares, right?

"So... I guess you'll eat alone for lunch?"

"Uh-hmm," sabi ko sabay lagay ng lotion sa kamay.

I languidly put some on the back of my hand. It's a habit of mine back when I was
in school. Ngayon, nasa opisina ganoon pa rin.

"Uhmm... Gusto mo sabay tayong mag-lunch sa baba? I know a nice place."

"I am subscribed to a meal plan so... dito lang ako mag la-lunch."

"Oh! Uhmm... Right! Uh..." tumingin siya sa round table. "Dito nagla-lunch si
Engineer Riego, 'di ba?"

"Sometimes."

"'Yon nga raw ang usap-usapan nina Joey." Humagikhik siya at bahagyang naging
komportable.

Lumapit siya sa lamesa ko. Tiningnan ko ang nawawalang distansiya namin.

"Alam mo bang nahihiya na sila na lumapit dito kasi pakiramdam nila... may kung ano
sa inyo ni Engineer Riego."

Oh, she's fishing for information. Hay naku, what's new? Ares' women are very
aggressive, to the point of desperation.

"Don't worry. Wala."

"Don't worry?" she giggled nervously. "I mean... Yeah. I b-believe you. Tingin ko
naman wala. You're very beautiful and I think you're also smart. You know men like
him... don't really deserve you. At... At isa pa... kung gusto mo naman siya, dapat
dati pa naging kayo, 'di ba?"

I really don't know what to say to her. She's fishing for information and praising
me a bit at the same time.
"You deserve someone who won't play with you. I find you... uhm..."

Namumula na siya. Ang dami ko nang problema, dumagdag pa 'to.

"Like an alpha woman so..."

Natigil ako sa paglalagay ng lotion sa siko dahil sa sinabi niya.

"Thanks for that, Rina."

Hindi ko alam kung bakit niya sinasabi sa akin 'to o kung binobola niya ba ako para
makakuha ng impormasyon kay Ares? Hindi na kailangan. I can tell her honestly about
it.

"Don't worry, I have no relationship with Ares. If that's what you want to know."

She smiled a bit and looked at me. "Pinopormahan ka ba niya?"

You're in luck! "I'll tell him to stop."

"Really? F-For me?"

The heck is this girls problem? Of course, I have my reasons! Tingin niya ba
itutulak ko si Ares palayo para maging sila? Ang suwerte niya naman!

"If that's what you want to think." Nag-iwas ako ng tingin dahil nairita sa
kakapalan ng mukha niya.

"Uh... Engineer, the meeting will start in five," si Joey na kumatok at sumungaw na
rin sa pintuan ko.

"I'll be there," Rina said happily before she turned to me. "Aalis na muna ako.
Uh... Can I text you? I have your number."

"Sure."

Masaya siyang umalis samantalang umirap naman ako nang mapag-isa. What's the
problem of that girl? Ang dami niya pang bola sa akin at gusto niya lang palang
layuan ko si Ares. Now, she wants to text me. For what? To check if I really did
push Ares away? Sinisiraan niya pa si Ares. Actually, noong inuman pa lang
sinisiraan niya na si Ares sa akin. As if I don't know that man's reputation.

Wala akong ginawa nang naghapon kaya lumabas ako ng opisina sa break. Inisa isa ko
ang team ko at kalaunan, nagpasya kami na mag meeting na muna tungkol sa ilang
discrepancies sa accounting at procurement plans.

Alas tres nang natapos ang short meeting namin sa opisina ko. At isang oras akong
walang ginawa dahil hindi pa naman tapos ang reports nila at tapos na ako sa ilang
pinagawa ni Ares last week.

Alas kuwatro nang nag-ayos na ako para maghanda na sa pag-uwi nang biglang kumatok
si Amelia sa office ko. Pumasok siya at may dalang maraming papel. Binaba ko tuloy
ang powder ko para matingnan kung ano iyon.

"Pasensiya na, Miss de Alba. Ngayon lang po kasi binigay ni Engineer Riego 'to at
bukas daw po ang due."

"Ano?!"
Maraming papel iyon at may palagay akong makakapag overtime ako nito! Gusto kong
kunin ang cellphone ko at mag-text kay Ares pero parang mas gusto ko rin na harap-
harapan na siyang kausapin. Why is he giving me all this work at four in the
afternoon?! Nakakainis!

Dumaan ulit sa isipan ko ang first day ko rito. Ganito rin ang ginawa niya noon! Is
he done with his gentleman facade and back to his rudeness?!

"Okay, ilapag mo lang diyan. Iche-check ko."

"Kung may tanong ka raw po, mamaya niya na sasagutin. Nasa meeting pa kasi siya at
baka late iyon matapos."

Hindi na ako nakasagot. Naiinis na ako lalo. Ano bang laro 'tong ginagawa niya?

Okay, let's say these documents were sent to him late and it's needed urgently.
Siguro naman hindi niya sinadya, 'di ba?

Hindi nakakatulong na marami akong iniisip na problema sa araw na iyon habang

ginagawa ko ang utos ni Ares. It was a good thing that the right wing people were
sweet. Binigyan nila ako ng kaldereta. May kanin paa roon at minatamis.

"Tamang tama at mukhang mag o-overtime na naman ako," sabi ko nang pumasok sila sa
opisina ko at nilapag ang pagkain sa malaking lamesa.

"Ano po 'yan? Back log na trabaho, Miss?"

"Baka may maitulong ako."

"Ayos lang, Joey. Uh... late lang ibinigay ni Ares kaya ganito."

Nagtinginan silang mga naroon.

"Naku! Magsabi ka lang, Miss, kung may problema ka. Mag oovertime din sina Anjo
dahil field bukas."

"Sayang at hindi ako makakapagtagal kasi maaga kami bukas para sa meeting sa
seventeenth."

"Okay lang. I can do this. Thank you for the concern. At salamat na rin sa ibinigay
n'yong pagkain."

"Sige, enjoy ka, Miss! Maiwan ka na namin para makapagtrabaho ka na at maagang

makauwi."

Naghagikhikan sila. I smiled at them until they went outside. Tiningnan ko ang
patong patong na plastic container sa gilid ng lotion ko sa desk. May bamboo na
kutsara, tinidor, at kutsilyo rin doon. They are so thoughtful.

Nagpatuloy ako sa trabaho. Masasabi kong mas mabilis ko itong natapos kung hindi
lang sobrang dami ang ibang iniisip ko.

It was quarter to six when my door slightly opened. Napatingin ako roon. Dim na ang
lights sa labas at narinig ko si Jerson na kausap si Ares. Nakahawak si Ares sa
pintuan ko at may ibinilin pa kay Jerson kaya hindi pa tuluyang nakapasok.

I rolled my eyes and continued typing. Kanina ko pa iniisip na komprontahin siya

pero inasahan kong hindi na kami magkikita sa araw na iyon dahil sa schedule niya.
Ngayong nandito siya, naaduduwag tuloy ako. Nagpatuloy na lang ako sa trabaho.
Tuluyan na siyang pumasok kalaunan. Tanggal na ang coat at necktie niya. Naka
puting dress shirt na lang nang lumapit siya sa lamesa ko. I glanced at him with a
glare. Gusto kong magtanong kung ba't late na 'to naibigay pero hindi ko ginawa.
Nagpatuloy na lang ako sa trabaho.

Nakalapit na siya sa lamesa ko. He slowly removed the cufflinks and put it on my
desk. Sumulyap ako sa kanya at nakita niya ang mga ulam na ibinigay sa akin. His
brows furrowed as he slowly folded the hem of his cuffs to his forearm.

"Meal plan pa rin ba 'tong dinner mo?"

"Bigay ng right wing."

He sighed and looked at me for a moment. Using his feet, he drag a swivel chair in
front and pulled it towards mine. Nasa lamesa ko na siya ngayon, katabi ko at
tinitingnan ang gawa ko.

"Sorry for the late documents. Matagal bago ko na pirmahan kaya matagal ding
naibigay sa'yo..."

He then sat on the small swivel chair he dragged. Lumapit pa siya sa akin. Ang
binti niya halos lumapat na saa binti ko. Pagilid ssiyang lumapit, nakaharap ang
buong katawan sa akin. He cocked his head to the other side and stared at me. I
glanced at him with a glare again before I continued typing.

"Are you mad at me?"

Pumikit ako at unti-unting tumigil sa pagtitipa para maibigay sa kanya ang buong
atensiyon. Nagkatinginan kami. He waited for my words but I couldn't say it
immediately.

"Bakit ka nandito?"

Nagtaas siya ng kilay. Tila ba hindi kapanipaniwala na iyon ang tanong ko.
"Checking if you're still around so we can have dinner together and go home
together."

"Pwede ba? I've got a lot of problems already. Let's set everything straight."

He breathed heavily. Mas lalong dumilim ang tingin niya.

"What do you mean?"

I rolled my eyes at him. "What are you doing?"

Hindi siya sumagot. Parang may nagbabara sa lalamunan ko at siguro iyon na ang
resulta ng maraming problema at maraming iniisip. My tears are shallow and no
matter how hard I try to be brave and strong, tears always find a way to fall on my
cheeks! Making me appear weak.

"What are you up to? Because I've got a feeling what's this all about!"

"What's this all about, then?" may hamon sa tono niya.

"You're still not over what happened years ago, right? Is this the reason why
you're here? Do you wanna get even and fool me, too? Kasi galit ka sa akin at gusto
mong maghiganti?"
Pumikit siya. He licked his lower lip and when he opened his eyes again, it was
pitch black, like the dark night with a brewing storm.

"Hindi ba ganoon? Kaya ka sunod nang sunod sa akin at bisita nang bisita sa akin
para maloko mo rin ako? Para makaganti?"

"If you want to talk about this, Relani. Then let's talk about it properly. Not
like that." He licked his lower lips again.

Bahagyang gumalaw ang swivel chair ko palayo ng kaunti sa kanya pero pinigilan iyon
ng paa niya at hinila pa palapit. His breathe is already on my cheek and his hand,
staying on my desk, in front of me, his other hand, behind my chair to stop it from
moving away from him.

"Yes, I want revenge," he whispered on my ear.

Kinagat ko ang labi ko at pinipigilan ang mga luhang bumuhos. Nanlalabo na ang mga
mata ko. My problems are piling up and this is just another problem!

"I left the Philippines that night and continued my studies for almost six months
more. Within those months, I fantasized vividly about taking my revenge on you,"
malamig niyang sinabi.

"Well, then this is it, right?" isa-isang pumatak ang mga luha ko.

"I could buy your company and bankcrupt the princess that you are. Let's see if you
can take the poor life. But that wasn't the case... I knew then your mother isn't
well and you will need money more than ever. Kaya kinalimutan ko na lang iyon... at
kinalimutan na rin kita. Why would I waste my time on someone who only fooled me,
anyway."

Isa-isa kong pinalis ang mga luha ko. Yumuko ako at nakita ang pagpatak ng bawat
isa.

"Maraming ibang babae, Relani. Talaga bang iniisip mong paglalaanan ko ng oras ang
paghihiganti sa'yo?"

Kinagat ko ang labi ko at bahagyang nanliit sa sarili. Mas lalo akong nairita kay
Ares. I glared at my perfectly manicured nails as my tears fell on it.

"Maybe I did a bit of revenge on your first days here. But if you think all of
these now are part of it, then I'm sorry but I'm not that petty. Paglalaanan ko
talaga ng panahon ito para lang maloko ka at makaganti ako?" He chuckled without
humor. "Now, let's talk about your opinion of the past."

Nilingon ko siya. His eyes were glistening with anger and gentleness aall at the
same time. Bahagya niyang pinunasan ang luha ko. Sa titig niya roon ay para bang
iyon ang ikinagagalit niya.

"I didn't have the chance to listen to your explanations because you're putting
such a show with your prince charming."

Namilog ang mga mata ko. Mas lalo lang dumilim ang tingin niya nang natanaw ang
gulat.

"Niloko mo ako, hindi ba?"

Kinagat ko ang labi ko at unti-unting tumango. Siguro nga ito na ang tamang panahon
na pag-usapan namin ang nakaraan. It's been years and I always thought I could live
without closure from it all. Ngayon, natanto kong hindi. At ganoon din siguro siya.

"Inutusan ako ng mga k-kapatid ko na sundan ka at sirain kayo noong... Regine," I

said miserably.

"You play your lovesick teen role so good, huh?" may sarkasmo sa tono niya.

Kumunot ang noo ko at yumuko. "Akala ko matatapos na kapag naitaboy ko na si Regine

kaso nalaman namin na marami at iba iba ang mga babae mo kaya tuloy tuloy ang mga
utos nila."

I glanced at him. I shivered when I saw how cold his stare at me was.

"You have that engineer who did you good in her office, and you have-"

"What?" putol niya sa akin.

I glared at him. Namumuo ang luha sa mga mata ko. Hindi ko nakakalimutan iyong
natanaw ko sa opisina noong si Auntie Tyra.

"Nakita ko kayo!" tumaas ang boses ko.

Dati ko nang gustong ipamukha sa kanya ang lahat ng ito at ngayon lang nagkaroon ng
pagkakataon.

"You can't deny it because I saw it with my own eyes! Sinundan kita sa site at
nahanap ko kayo sa office! Pumasok ka kasama siya at sinilip ko kayo! She was
giving you a head in her office!"

"She wasn't. I don't know what you're talking about-"

"She was! Kita ko 'yon kaya hindi ko makakalimutan! Sa sobrang sarap ba,
nakalimutan mo na?!"

"I don't know what you're talking about. I don't mix things like that with work-"

"E, nakita ko na, 'di ba?"

He shook his head. "You're making up stories in your sweet little head. Wala akong
ginawang gan-"

"Nakita ko nga, Ares!"

"Really? Did you see it hanging while she's eating it?" iritado niyang balik.

I gritted my teeth. A vivid image of him liking the deed made my face heat and my
blood boil!

"Ano bang nakita mo-"

"Nakatalikod ka sa akin kaya malay ko kung kita ba 'yong sa'yo? At umalis na ako
agad at baka pa marumihan mo ang inosente kong utak!"

He groaned. "She probably just picked something up!"

"I don't think so-"

"That's what you get from being so nosy. Utos din ba 'yon sa'yo?"
"No! That was my idea to stalk you because I've got a feeling something's weird
going on with Auntie Tyra and you! Tama nga ako!"

He groaned and closed his eyes. He shook his head. "Wala nga'ng ganoon na
nangyari!" He grunted. "Let's go back to the important things we are talking
about-"

"Ayaw mo lang usisain ka tungkol sa nangyaring 'yon, e! 'Yon siguro ang hilig mo,
'yong nakaluhod ang babae sa'yo sa kaka blowjob!"

He stared at me for a long while. Basa pa ang mga mata sa luha, nilakihan ko siya
ng mga mata para manukso sa mga alaala naming dalawa.

"We're straying far from our topic-"

"This is part of it! Ayaw mo lang pag-usapan 'yon kasi nahihiya ka kasi tama ako?!
Nahuli kita!"

"I said she wasn't giving me a head. You really think I'd let that happen when I
know you're around the premises? Think harder, Relani-"

"So sa mga araw na wala ako sa site, ginagawa n'yo 'yon? Ganoon?!"

Tinuko niya ang kamay sa noo at hinilot ang sentido habang nanghihinang tumingin sa
akin. I rolled my eyes at him.

"I said I don't mix that up with work-"

"Pero nakita ko nga-"

"You judged too quickly! Unless you saw me naked, then you're allowed to put your
dirty mind to work!"

Inirapan ko lang ulit siya. Humalukipkip ako.

"Let's go back to our topic. We've strayed so far."

Ngumuso ako at hindi na rin alam paano pa ibalik ang isipan sa topic namin.
Pinagharian na ang kokote ko noong imahe niyang nakatayo samantalang nakaluhod ang
babae. His cheap slutty girls!

"You texted me you were in love with me. Was that true?" napapaos niyang tanong
pagkatapos ng ilang sandaling katahimikan.

Kinagat ko ang labi ko. Naaalala ko ang text ni Ate Vickie sa kanya.

"I delete our text messages then. Gusto kasi nilang malaman kung nagrereply ka ba
at... ayaw ko..." medyo nahiya kong amin. "Kaso... nabuking ako isang araw. Ate
Vickie texted you that and you replied so..."

"So it wasn't true that you were in love with me, hmm?"

I licked my lowerlip. Hindi ko alam kung anong isasagot.

"Of course, it's not. May boyfriend kang pinaghirapan. Paano ka magkakagusto sa
akin, hindi ba?"

Kunot noo kong tiningnan si Ares. He looked pissed even when he's teasing me.
"Totoong ang kapalit ng pagpayag mo na lokohin ako ay 'yong boyfriend mo?"

"Hindi ko boyfriend si Lukas."

"Tss..." He scoffed.

Gusto kong pabulaanan ang sinabi pero alam kong mas mabuting sabihin ang totoo.
"Totoo. Pero mas gusto kong tumulong no'n dahil gusto ni Mommy na... magkasundo
kami ng mga step-sisters ko. Ang ireto kay Lukas ay... parang bonus na lang."

He scoffed. "Bonus, huh?"

"Noon..." I croaked.

"So you fooled me for him?"

Umiling ako. Pagkatapos tumango. Nalilito na kaya pumikit na lang ng mariin. "Hindi
nga... pero... medyo."

Dumilat ako. Madilim pa rin ang titig niya sa akin.

"Your kiss was lousy, by the way. Iyon ba ang turo niya sa'yo?" buwelta niya.

Umawang ang labi ko. Hindi ko nga lang alam anong idudugtong dahil pagkatapos ng
araw na iyon, na upload ang pictures namin sa debut at iilan doon ay hinalikan ako
ni Lukas. May kaunting tsismis pa at ilan sa pictures ng date namin, naupload din
ni Lukas. Maybe he thinks because I'm eighteen and allowed to have a boyfriend, we
can now be official through uploading our pictures!

"I saw your pictures with your boyfriend. Movies and dates, huh? I even saw a
picture of you with him, parehong damit lang ang suot mo sa date natin at date
n'yo!"

"Inutusan ako-"

"Two timer," he whispered angrily.

"I'm not! Hindi naman kita boyfriend no'n at hindi rin si Lukas!"

"Hindi boyfriend? What are those kissing pictures then? We agreed to talk about
this now, why don't we talk about all of it honestly?"

"I am honest!"

"Then it's true, you dated us at the same time?"

Kumunot ang noo ko at bahagyang ngumuso, ayaw pa aminin dahil mali naman ang
iniisip niya. Iba ang iniisip ko sa iniisip niya.

"Oo," I croaked.

He scoffed again and pulled my swivel chair closer to him. "Where is he now?"

"I don't know."

"Are you still dating him?"

I sighed. "I said I don't know where he is! Tapos nakakadate ko?"
"Wala na kayo?"

Nilingon ko siya. Iritadong iritado na. Tingin niya ba papayag ako sa ganitong ayos
namin kung may boyfriend ako?! Sino naman ako para masumbat iyon e niloko ko nga
siya noon!

"Ilang taon lang ang tinagal n'yo?" the slight mocking in his tone didn't escape my
ear.

"Hindi nga naging kami!"

"Then your dates and kisses were just because he's a suitor and you like him so
much, huh?"

Bakit kapag siya ang nagsasabi'y parang may mali?

He pulled my swivel chair again. Iniwas ko ang tingin ko sa kanya. His arm snaked
at the small of my back, keeping me in place. His hand rested on my thigh, near my
hands. His large hand could span my thighs easily. I swallowed hard.

"You still like him," hindi iyon tanong pero sasagutin ko.

"No..."

Kinabahan ako bigla. Alam kong kaya hindi ko siya masagot sagot noon dahil
binabagabag ako ng nararamdaman ko para kay Ares. Hindi ko alam kung gusto ko ba
talaga siya noon. O kung naglaho ba bigla dahil may ibang nagugustuhan.

"W-We strayed far from our topic," I tried because I didn't like the course of our
conversation now.

"What was our topic again?"

Yumuko ako at tiningnan ang laptop kong patay naka sleep. Sa tagal ng usapan namin,
hindi ko alam kung matatapos ko pa ba 'tong ginagawa ko.

"Th-That maybe you're fooling me right now so you could get even. You're trying to
get close to me-"

He chuckled. "You have the guts to accuse me of fooling you now? Ikaw naman ang
manloloko sa ating dalawa."

Ngumuso ako at yumuko.

"If you try to fool me again, I promise I won't hold back anymore," he whispered
the threat huskily.

"Hindi na naman ako manloloko," sa maliit na boses

"Hmm. I won't go easy on you next time."

Naiiyak ko siyang tiningnan. Hindi naman talaga ako manloloko pero kahit na ganoon,
nakaramdam pa rin ako ng takot sa banta niya.

"Your shallow tears and innocent eyes won't work on me."

"Hindi nga ako manloloko!"

His eyes fell on my lips. Binalik niya nga lang ang madilim at iritadong titig sa
aking mga mata.

"You two timed me so good, baby. You kissed me that night after kissing your damn
boyfriend."

"H-Hindi ko nga boyfriend si Lukas!"

"But you still kissed me after you kissed him?" tanong pero alam kong hindi niya
kailangan ng sagot.

Nanginig ang labi ko, hindi alam kung anong sunod na sasabihin. He lifted my chin
and without ado he crouched. Humigpit din ang hawak niya sa akin para mas mailapit
ako sa kanya para sa halik.

I've kissed Lukas... and Ares years ago. But those where shallow kisses!

Kaya naman nang hinalikan ako ni Ares ngayon, nagulat ako. His lips and tongue
worked to open my mouth. He flicked his tongue inside once and immediately stopped.
Nakaawang pa ang labi ko at nakapikit ang mga mata. I anticipated for more because
when he started, it felt like it won't end.

Uminit ang pisngi at batok ko. I suddenly felt so exposed being kissed that way.
Ibang-iba sa mga naunang halik na naranasan ko. Puro labi lang at mararahang halik.
His move tonight was something different... something a bit obscene and sensual.

Unti-unti akong dumilat dahil hindi niya na sinundan ang halik. The corners of his
mouth rose for a smirk. He licked his lips and shook his head.

"Still the same," dismayado niyang sinabi.

Hindi ko namalayang nakahawak na ako sa dibdib niya at halos magusot ang suot niya
sa anticipation. Tinikom ko ang bibig ko at unti-unting binitiwan ang kamay niya.

"That's all you've learned from your serious relationship with your prince
charming?" punong-puno iyon ng insulto. May emphasis pa sa "serious relationship".

"Hindi ko nga siya boyfriend!"

He smirked but it immediately faded. Nagseryoso siya. "I never thought I'd say this
but... I'd rather you play around than get serious with someone else."

"Hindi nga naging kami..."

Nobody then dared to break the silence between us. Nilagay niya ang noo niya sa
aking balikat pagkatapos ng ilang sandali.

Pianglaruan ko ang mga daliri ko habang nanatili siyang nakasandal sa akin ng

ganoon. His arms were all around me.

"Are you almost done?" he whispered after a while.

"Yeah..."

"Alright. Continue with your work," aniya at inabot niya ang laptop ko para
mapalapit sa akin.

Nang natapos ay bumalik siya sa ayos niyang nakayakap sa akin.

Kabanata 21
Kabanata 21

Problem

Tulala ako pagkauwi dahil sa pinag-usapan namin ni Ares. My feelings for today felt
like a roller coaster ride. May bakas ng kaunting luha sa aking pisngi pero ang
gaan ng pakiramdam ko. Siguro dahil kahit paano, nasabi ko kay Ares ang mga
pangamba ko. At higit sa lahat, nalaman ko rin ang mga iniisip niya.

He stayed with me as I finished my work. Kinain din namin ang pagkaing ibinigay ng
right wing. Nagkasya naman sa aming dalawa iyon dahil tatlong klaseng ulam ang
naroon at marami ang ipinabaong kanin.

Hinatid niya ulit ako sa gate ng village at ngayong nakauwi na ako, tulala ako
habang palapit sa study. Sinalubong kasi ako ng kasambahay at ipinatawag na naman
daw ni Mommy sa study.

I opened the door and saw Mommy, Tito Bernardo, and Kuya Bernard. Nakatayo si Kuya
Bernard sa gilid ng cabinet, nakahalukipkip at tanaw kay Mommy. Mommy is sitting on
the swivel chair while Tito Bernardo is behind her, reading whatever's on her
laptop.

"Good evening," I greeted and went straight to Mommy for a kiss.

"Good evening, Relani," si Mommy.

"Kumain ka na ba, hija?" si Tito Bernardo.

I ignored his question and proceeded in front to ask more questions about being
called here.

"Nag overtime ulit ako, Mom. Is there a problem?"

"I just want to know if you've been to any meeting?"

I sighed. "Yes."

"You did?" bahagyang napaahon si Mommy sa sagot ko.

"Nagmeeting kami ng team ko about sa mga procurement plans at dating records."

"But you didn't join a meeting yet with the Riego executives?"

"Hindi pa, Mom."

"May usapan na ba tungkol sa mga real estate projects nila? Nagkaroon ba ng

recession?"

"Hindi ko pa po alam."

"Their corporate finances is now affected because of their failed projects. Dapat
kita na iyon sa kanilang extensive real estate company. Talaga bang wala ka pang
naririnig sa mga kasama mo sa trabaho? May I see your meeting schedule?"
"I'll send it to you later. Wala naman po akong naririnig na problema at wala naman
ding recession, so far. Mom, what's the problem? Is it really that big?" medyo lito
kong tanong.

Kumalma siya at humilig muli sa upuan. "Yes, it is. I just don't know why they
aren't fazed yet. Or maybe it's because the new projects head is the youngest son.
His projects are failing and it will only be a matter of time now before he will
need to sell a bit of his shares, to recover."

"Si Ares... Wala naman po akong narinig na ganoon. Baka nagkakamali ka, Mommy."

Tiningnan lang ako ni Mommy at muli'y umahon ng kaunti sa upuan.

"Yes. You may be right." She sighed. "Anyway, kumain ka na ba?"

"Opo. Kumain na ako sa opisina."

"Okay. You must be tired. You may go now, Relani."

"Thanks, Mom. Good night," lumapit ulit ako para humalik.

I glanced at Tito Bernardo who smiled creepily at me.

"I'm happy you're choosing to still come home here, hija. Hindi nga naman magandang
bumukod ka at mami-miss ka namin ng Mommy mo."

"Bernardo, huwag mo nang ipaalala sa kanya at mabuti nang hindi siya aalis."

"Saan ka ba dapat lilipat, hija? Sana huwag mo nang ituloy iyon," he smiled.

"Tama ang Tito mo, hija. Mas makakapagpahinga ka rito sa mansiyon kumpara sa maliit
na condo unit."

I sighed. I'm tired and I didn't want to argue.

"Magpapahinga na po ako."

Palabas ako ng study nang sumunod si Kuya Bernard sa akin. Nilingon ko siya nang
sinarado niya na ang pintuan.

"Alam kong nakukulitan ka na kay Tita at kay Dad, Relani," panimula niya.

Tahimik siya kanina at nanonood lang sa amin. I sighed. Mahirap aminin pero tama
siya. Hinarap ko siya at humalikipkip habang tinatanaw.

"But I hope you try to understand. Especially Tita Beatrice... she's worked so hard
for the company. Masaya siya na nakabalik na siya ngayon at gusto niyang
ipagpatuloy ang naantalang plano. I did my best to push through what she wanted,
like promised, but it's really difficult to reach the Riego's level of real estate
company. Kaya ngayong nakabalik na si Tita, naiintindihan ko kung bakit ginagawa
niya ang lahat. She's risking everything, even the health of the de Alba Scapes."

"Alam ko naman 'yon, Kuya. But there are just things I don't agree with. Isa na
roon ang pagbibili ni Mommy sa mga new projects ng mga Riego. If she knows these
projects are failing, why the need the need to buy them?"

"She hopes she can recover it, that's all." Kumunot ang noo ko, hindi gaanong
maintindihan iyon.
Maiintindihan ko kung marami din kaming ibang projects na babawi sa gastos na iyon.
Pero sa ngayon, wala at puro na lang liabilities ang lahat.

"Now that you're here, I'm glad that you can help. That's why I am hopeful, Relani.
Having you in the VHRV office means we can now know what are the plans of the
Riegos. Lalo na tungkol doon sa naantalang project ng Daddy mo. Iyon ang tututukan
ni Tita Beatrice sa taong ito."

Hindi ako nagsalita.

"I heard... you... uh... went out with Ares last weekend. Totoo ba 'yon?"

My eyes darted at Kuya Bernard's. Hindi na dapat ako nagtataka kung paano niya
nalaman iyon pero bakit niya biglang isasali iyon sa topic ngayon. Bahagya akong
kinabahan. Sa mga Cortez, I've learned all these years that Kuya Bernard is the
only person that I could trust. Wala pa man siyang sinabi at wala pa man siyang
kamalian, may naramdaman akong pagdududa sa tanong niya. I feel uneasy... and then
dismayed... that maybe... maybe... I couldn't trust anyone... after all.

It hurt thinking about it but I would be too mean to not give him the benefit of
the doubt.

"What about it, Kuya? It was nothing. May kasunduan lang kami kaya magkasama. Iyon
lang naman."

He laughed. "Ah. Wala lang naman. I'm just saying that... it's good that you're
friends with him. Do you think he trusts you?"

Hindi ko na naman masagot. I don't even think about these things and yet I get
asked this way.

"I mean... you know... hindi ba siya minsang nagtanong tungkol sa discrepancies sa
plans at mga problema sa collaborative projects?"

"That's good," tumango-tango si Kuya Bernard at wala nang nasabi.

I have so many questions. Marami ring biglang gumulo sa isipan ko pero sa huli,
pinili kong tumahimik. I will give him the benefit of the doubt but that doesn't
change the fact that... I may not trust him with business things anymore.

"Sorry for stalling you. You must be tired."

I nodded.

"Kung may problema ka sa trabaho o pinapahirapan ka ng mga Riego, magsabi ka lang.

Napapansin ko ang madalas mong over time, hindi ka pa nag-iisang buwan."

"Trabaho lang naman, Kuya. At... bakit naman ako pahihirapan ng mga Riego?"

He shrugged and sighed. "Like I said, Relani. De Alba Scapes are their greatest
competitor as of the moment, when it comes to condo towers and buildings. Tita
Beatrice's businesses decisions isn't a secret. Alam mo namang gusto ng Mommy mo na
maging numero uno sa buong bansa. At ngayong pabagsak ang mga Riego, baka mainis
sila sa'yo."

"Hindi naman yata sila ganyan, Kuya."

He laughed again. "Let's just hope so. If you feel any injustice in your office,
that might be it. Kahit sino naman siguro, matatakot at maiinis. In this case, Tita
Beatrice also expressed her interest to buy shares from the VHRV once Ares Riego's
projects fail."

I gritted my teeth. Ares, failing? Sounds next to impossible. I can imagine Hades
failing more than Ares. Sa kanilang dalawa, si Hades yata ang mas napapangunahan ng
emosyon. Ares is stoic and like a robot. He would never waiver to anything.

"Anyway. Sige na. I guess I just want to remind you that your Mom is working hard.
It would be nice if you could help us for her cause."

I nodded even though I really am not up for this. I doubt so many things. I have so
many questions but I can't trust them with it.

"Magpapahinga na muna ako, Kuya," tanging nasabi ko bago umalis.

Ano ba talaga ang gustong mangyari ng pamilya ko? Naiintindihan ko na gusto ni Kuya
Bernard na tumulong ako sa gustong mangyari ni Mommy pero... ano ba ang gustong
mangyari ni Mommy?

To be the number one real estate developer of the country. We are far away from the
Riego's real estates especially that they are backed with many subsidiary companies
and their corporate finances but if they really are indeed having failing projects,
then we might not be that far away from Mom's dream.

Pero wala ba talagang paraan na makuha ni Mommy ang gusto niya nang hindi
nansasagasa ng iba? Bakit pa kailangang maging masaya sa proyektong bumabagsak ng
mga Riego? Can't our company be successful without pulling another company down?

Hindi ako makatulog kahit pagod na. Kaya naman imbes na pilitin ang sarili, nasa
kama na ako at nag interior design na lang ng aking condo unit.

Hindi pa nag-iisang oras ay napaahon ako nang narinig ang tunog ng pagkakagalaw ng
door handle ko. I froze to watch it and saw it really move. Hindi iyon guni-guni
lang!

Mabilis kong nilapag ang laptop sa kama at kinuha agad ang swiss knife sa drawer
ko. My heart pounded fast and imagined Tito Bernaro's creepy smile. Dumaan din sa
isipan ko ang tanong niya kanina tungkol sa paglipat ko. He didn't want me to go
somewhere else that's why he's always asking that question. At ang totoo, hindi
iyon para kay Mommy... kundi para sa sarili niya.

I gritted my teeth and suddenly thought about putting up a CCTV camera inside my
room... or maybe on the hallway? Magtatanong si Mommy kung bakit ako magpapalagay
pero alam kong hindi niya naman ako pipigilan.

Should I do that or just push through with the condo unit? Nagtatampo si Mommy at
alam kong hindi ko siya makukumbinsi pero kung sasabihin ko sa kanya ang problema
ko, maiintindihan niya naman siguro? Kahit walang ebidensiya? O mas mabuti bang may
ebidensiya ako?

A bone chilling slow knock was suddenly heard. Natigilan ako sa paglapit sa
pintuan. Nakahanda na ang swiss knife ko. Hindi ko iyon bubuksan pero inaamin kong
nagulat ako na kumatok ang kung sino mang nasa likod noong pintuan.

"Hija?" I heard Tito Bernardo's voice.

Iritado kong tiningnan ang pintuan. Nagdilim bigla ang paningin ko. Gusto ko iyong
buksan at agad ibigay sa kanya ang nararapat pero alam kong mali iyon. At may
tsansa pang mapahamak lang din ako.

I hated it. I hate all of these. I will surely tell Mommy one of these days but I
wonder what her reaction will be? With all the problems in the company, I don't
think she will take this immediately!

"Hija, I just wanna check on you. Nag-aalala kami ng Mommy mo sa'yo dahil lagi kang
nag-oovertime."

Hindi halos marinig ang boses niya pero dahil nakalapit na ako sa pintuan, medyo
malinaw iyon. I covered my mouth with my palm.

"Can you open the door, Relani?" biglang lumamig ang boses niya.

Kinilabutan ako. Pumikit ako ng mariin. Kaunting kaunti na lang, pagbubuksan ko na

ang pintuan at baka pa masaktan ko si Tito Bernardo!

"Sana huwag ka nang umalis dito, hija. Hindi mo kaya ang mag-isa at... mahal na
mahal ka namin ng Mommy mo. Ayaw naming mapabayaan ka."

Mas lalong nagdilim ang paningin ko.

"I hope you think this through, hija. Ayaw ko lang na may masamang mangyari sa'yo.
Nag-aalala ako sa'yo, hija."

Disgusted with him so much, I couldn't take it! Tumigil din siya pero lumipas na
ang ilang minuto, nanatili akong nakatayo, nagdidilim ang tingin sa pintuan ko.
Hawak hawak ko ang swiss knife, handang handa sa lahat ng gagawin.

I was up all night. I couldn't sleep a bit. I didn't want to. Tinapos ko ang
interior design ng condo unit ko at buo ang loob na kinabukasan ang kokomprontahin
ko si Tito Bernardo sa harap ni Mommy para hindi siya makatanggi!

Hindi na ako nagbebreakfast at umaalis na agad tuwing umaga pero sa araw na iyon,
hinintay ko talaga silang bumaba. Nasa hapag na ako, hindi pa kumakain para lang
hintayin si Mommy at Tito Bernardo.

Nakapagbihis na ako at handa na sanang umalis. Natanaw ko si Mommy na sinusundan ng

isa sa mga sekretarya niya. May ipinapakita ito sa iPad. Nakasunod si Tito Bernardo
na bahagyang nagulat nang natanaw ako sa kabisera ng mahabang lamesa.

I glared at him. He only smiled a bit and proceeded to sitting beside Mommy's
chair. Nagulat pa si Mommy ng natanaw ako. Iniwan niya muna ang sekretarya at
humalik sa akin.

"Good morning! You never eat breakfast. I'm surprised you're here this morning."

"I have something to tell you," seryoso kong sinabi kahit na lumingon si Mommy sa
kanyang sekretarya at mukhang may importanteng pinag-uusapan.

Medyo nagulat siya sa diretso kong sinabi. Natanaw ko si Tito Bernardo na umiinom
ng tubig at medyo kabado. Naupo si Mommy sa kabilang kabisera at ibinigay sa akin
ang buong atensiyon.

"What is it?"

"Last night... Tito Bernardo went to my room."

Mommy's eyes narrowed as she waited for anything else. Pero iniisip ko sa sinabi ko
lang na iyon, dapat na siyang maalarma.

"He tried to open my door but he wasn't successful because I have multiple locks.
At alam kong siya iyon dahil nagsalita siya. Hindi ba, Tito."

Tito Bernardo sighed boredly. Ang kulubot sa mukha niya ay mas lalong dumami. "Yes,
Relani. At alam iyan ng Mommy mo."

I gritted my teeth and I realized something. Napatingin ako kay Mommy na mas
interesado pa yata sa financial reports sa iPad kaysa sa sasabihin ko.

"Nagpaalam ako sa kanya kagabi na bibisitahin kita dahil gusto kong kumbinsihin ka
na huwag umalis dito," si Tito Bernardo.

"Mommy," I called my Mom's attention.

"Yes, Relani. I don't tell you things but I tell your Tito about my opinions. Sa
mga desisyon mo. At siguro nakita niya na malungkot ako na iniisip mong bumukod-"

"I wanted to get out of here precisely because of that, Mommy! It's creepy
everytime he tries to open my door in the middle of the night! I feel unsafe!"

Tumawa si Tito Bernardo. "Why would you feel unsafe, hija? That's ridiculous!"

"Oo nga, Relani. Bernardo is like your Dad."

Napatayo ako sa huling sinabi ni Mommy. lalo na dahil napapansin ko na hindi talaga
niya maibigay ng buo ang atensiyon niya dahil sa iPad ng sekretarya! Ngayon lang
siya bumaling nang nakitang tumayo ako at galit na!

"No he isn't! He's creepy! I don't wanna live in a household with a person like
him, trying to get in my room every chance he can get!"

"Ano naman ang gagawin ko sa kuwarto mo, hija?" natatawang tanong ni Tito Bernardo.
"You're imagining things, Relani. You are indeed now a grown up-"

"Shut up! You're disgusting!"

"Relani!" umalingawngaw ang boses ni Mommy sa buong silid.

Nangilid ang mga luha ko habang tinitingnan siya.

"Ano ba 'yang karumihang iniisip mo sa Tito Bernardo mo?! Anong klasing pag-iisip
'yan?! Bumisita lang naman siya sa'yo kasi nag-aalala siya sa mga desisyon mo!
Hindi mo dapat siya pinagsasalitaan ng ganyan-"

"And what about those night visits all these years? What was that about, Mom?"

"Ganoon din 'yon! If he had evil thoughts about you, then he could've done
something so evil all these years, hija!" Unti-unting pumikit si Mommy at hinawakan
ang kanyang ulo.

Napatayo si Tito Bernardo. Sumulyap sa akin at umiling muna bago dinaluhan si Mommy
at nagtawag ng nurse at iba pang kasambahay.

"M-Mom..." nanginig ang labi ko at mabilis na dumalo na rin, bahagyang nagsisisi sa

biglaan kong pagsabog.

Tulala ako sa opisina habang inaalala ko ang nangyari. Mabuti na lang at ilang
sandali lang, kumalma rin si Mommy at umayos din ang vital signs niya. Para umayos
siya, sumang-ayon na lang ako sa lahat ng sinabi niyang pagtatanggol kay Tito
Bernardo kahit na sa isipan ko, hinding-hindi magbabago ang tingin ko roon.

Pumasok si Mommy pagkatapos kumalma at kumain. Tito Bernardo assured her that it's
normal for me to think ill of him. Dahil hindi naman siya ang totoong tatay ko at
siguro raw hinding-hindi ko siya matutunang mahalin sa ganoong paraan.

I am so disgusted but I didn't want to make it worse for Mommy. I shut my mouth but
my head wants to explode.

The door opened and I saw Ares went inside my office. I sighed and just opened my
laptop to see the interiors I designed last night.

"Good morning," he greeted.

"Morning..."

Nagpatuloy ako sa pagtipa. Tumigil naman siya sa harap ko. His usual scent of musk,
expensive perfume, and after shave attacked my nose. Bagong ligo at may coat and
tie pa nang pumasok, gaya ng madalas niyang itsura sa umaga.

"Are you alright?" he asked.

Napabaling ako sa kanya. Sometimes, it amazes me how he... knows me too much.

"I'm fine. Why?"

His brow shot up. Hindi siya sumagot pero isang sipa niya lang sa swivel chair sa
harap at lipat nito sa gilid ko, alam ko na rin kung ano ang iniisip niya. Or maybe
I am just too transparent? Kung ganoon, masyado bang manhid si Mommy?

Tumabi siya gaya sa ayos namin kagabi pero may kalayuan lang ngayon. Nilingon ko
siya at seryoso niya akong tiningnan.

"What?"

"Your... dressed up too perfectly whenever you're... upset. May problema ba?"

Parang nakalimutan ko ang problema ko sa pagkakamangha sa kanya. Hindi ko alam kung

kailan niya iyon napansin at ni hindi ko rin iyon naisip. Now that he mentioned it,
I realized that he's right. Tuwing may bumabagabag nga sa akin, sinisikap kong
magmukhang walang problema.

Today, I'm dressed in a longsleeve light rosewood pink, with a pencil skirt in midi
length. It's formal and very stiff for my real style but I chose it to feel better.

"Wala naman," sabi ko at nag-iwas ng tingin.

Hindi siya nagsalita kaya naibalik ko ulit sa kanya ang tingin ko. Tumitig lang
siya. Seryoso at medyo nadedepina ang kapal ng kilay at itim na itim na mga mata.
My heart suddenly raced in a manner that only he could make me feel. Matapang ko
siyang tinitigan, gustong patunayan sa sarili ko na wala lang 'to pero habang
tumatagal lalong naghuhuramentado ang puso ko.

"Alright. Hmm. What's comfort food?"

Akala ko naniniwala siya na wala akong problema? Bakit siya magtatanong ng comfort
food? I sighed and stopped thinking too much about Ares' actions.
"Anything sinful... like... uh... cake or pizza. But I'm on a diet."

He sighed. "You shouldn't. You're thinner right now that years ago."

I rolled my eyes at him. "I shed some baby fats. Iyon lang 'yon."

Nagtaas siya ng kilay pero seryoso pa rin, naninimbang, tahimik pero parang
nagbibiro.

"I have to go to the sites this morning. Dadaan ako para sa pizza. I'll send you
the cake later. Don't eat your meal plan and wait for me."

"Tataba ako," wala sa sarili kong sinabi.

He sighed and tilted his head. "Anong cake ang gusto mong kainin? Ibibilin ko kay
Amelia."

Ngumuso ako at nag-isip ng chocolate cake kaso... "Cavasa cake? Meron ka ba no'n?"

Madrama siyang yumuko na para bang bigong-bigo. Pumikit siya ng mariin at bahagyang
humalakhak.

"What?" lito ko siyang nilingon at sinimangutan.

He licked his lower lips. Kinagat niya rin iyon at inangat ulit ang tingin sa akin.
He looked so amused while I am confused.

"Wala ka no'n?"

Umiling siya. "I can let Amelia buy some. Mayroon sa baba."

"Saan ba makakabili ng cavasa cake sa baba?"

He chuckled again. "But baby..." he slightly put some strands of my hair at the
back of my ear.

Nagtaas ako ng kilay, nalilito sa kung anong nakakatawa.

"It's cassava cake. Not cavasa cake."

Namilog ang mga mata ko at unti-unting uminit ang pisngi. "W-What? Hindi, ah!
Cavasa cake 'yon!"

Ngumuso siya at tinitigan lang ako. Halatang natatawa pa rin bago umiling. "It's
cassava cake."

Itinulak ko siya palayo sa akin at gumalaw ang swivel chair ko para makaharap siya.
"No, it's not! Magtatanong ako sa right wing!"

"They are in field work. You can ask Amelia, though."

"Hindi alam ni Amelia 'yon. Binigyan lang ako ni Joey!"

"It's a popular dessert so, yes, Amelia knows that."

"No, it's not!" my last attempt to insist that Ares Riego doesn't know a thing
about these commoner's dessert! For sure! He's a Riego! Mas mayaman sila sa amin!
Hindi niya alam 'to!
"But... hmm... my baby can call it however she wants," he said indulgently even
when he's already so amused.

"It's cavasa cake, Ares!" pilit ko pa rin!

He chuckled. "Yes, Relani. Cavasa cake."

Ngayong pinagbigyan niya ako parang mas nakaramdam ako ng kahihiyan at pagkakamali!

Yumuko ako at inisip nang mabuti ang totoong tawag doon pero dahil kumbinsido ako
na tama ako, wala akong magawa. But does Ares Riego really make mistakes? Kung
ganoon, tama siya at mali nga ako?! He makes mistakes... he believed my lies and I
fooled him... but then again... were those really lies?

"Hey," he chuckled and pulled me when he noticed my silence. "I said you can call
it however you want it called-"

"No! Pinapahiya mo ako, e!"

He gave a harsh bark of laughter. Mas lalo akong sumimangot at napahiya sa kanya!
He pulled my chair closer in place. His thigh now in front of my knees, lording
over them.

"Then you can call it that way when you're with me. Huwag sa ibang tao, Relani."

I sighed harshly and got angrier. Parang may pakiramdam nga akong tama siya. Kailan
nga ba siya nagkamali ulit? At lalo na sa mga ganitong bagay!

"What else do you want for our lunch?"

"Wala na!"

He chuckled again. "What are you going to do today?"

I glared at him for a while. "Work. At huwag mong ibibigay sa akin ang trabaho ko
ng alas kuwatro! May lakad ako kaya hindi ako puwedeng mag overtime!"

"Oh. Where?"

"I'll buy some... stuff for my condo!"

"Hmm. I have a meeting this afternoon but it will be done before three. After that,
I have no appointment. Samahan na kita."

"Ako na!" giit ko kahit na medyo... ayos lang din na kasama ko siya.

"I won't pay for your things. Please?"

Tinuro niya ang nasa laptop ko. Natanaw niya ang interior design na gawa ko.

"Is that your design?"

"Yeah."

"I like it," puri niya.

I rolled my eyes and smiled a bit because I've got a feeling. Ang tagal niya na sa
trabahong ito at nasisiguro kong mahirap na siyang paluguran. Maniwala naman ako na
maganda nga ang gawa ko e hindi naman ako nag-aral ng interior design?
Nagpapasipsip na naman para magustuhan ko!

"Shut up."

"It's true. It's nice." He chuckled again. "I'll come with you later so I can help
you choose. I know a premium showroom of the Samaniegos."

Nilingon ko siya at naisip na minsan ko ring nagustuhan ang ilang disenyo ng mga
Samaniego. Hindi kami kailan nagkaroon ng business sa kanila kaya hindi kami
associates. Lalo na dahil may subsidiary company sina Tito Bernardo na mga
furniture, kaya lalong hindi ako puwede sa mga Samaniego. Kahit pa gusto ko ang mga
premium designs nila.

"But we should search for other designers. The more designers, the better. What do
you think?"

I sighed. "Alright."

Makakatulong nga siya. I have to contact our family's atelier to give me a gown for
Hera Riego's birthday. Bukas na lang ako mag fi-fitting. At hinihintay ko pa ang
sagot ng Dubai-based designer na inirekomenda sa akin. Hindi ko alam kung
makakapagdesign pa ba ako ng gown para sa gala o hahanap na lang din ng RTW.

He smiled and slowly tilted his head and found my lips. My lips parted a bit before
he could even come close. Marahan akong pumikit at dinama ang marahan niyang halik.

"I'll be back before lunch," he whispered.

My sleepy eyes wanted to stay shut for his kisses but he's done. Tumayo siya.
Umayos ako sa pagkakaupo kahit na nanghihina pa. He smirked and looked at me.

"Hintayin mo ako sa lunch."

Marahan akong tumango, hindi siya nililingon. He chuckled again before leaving.

I can't help but notice how I felt a lot better. Mayroon akong kaunting trabaho na
ire-review galing sa team ko pero confident naman ako na matatapos ko iyon sa araw
na iyon. Pagkatapos bumisita ni Ares, bahagya akong nakaramdam ng ginhawa. I know
my problems are not yet solved. Ni hindi ko maamin sa kanya ano ang mga problema ko
at mukha ring hindi siya kumbinsido sa mga sagot ko. Hindi niya nga lang ako
pinipilit na magsalita at hindi pa rin naman ako komportableng sabihin kahit kanino
iyon.

I just feel... lighter after that. The reason why after a few hours of working, I
couldn't help but doze off in my large swivel chair. Hindi ako nakatulog buong gabi
at ngayon lang ako kumalma. It's sad to say that I feel safer in this office than
our house.

Nagising nga lang ako. Hindi ko alam kung ilang minuto o umabot ba ako ng isang
oras na tulog. Nagising ako nang narinig ang kaunting ingay sa pagpasok ng kung
sino. At nang inaantok pang natanaw na si Hera Riego iyon, halos napatalon ako sa
kinauupuan ko at agad na nag-ayos!

Nakakahiya! She caught me slacking off and sleeping while working! Sinulyapan ko
ang orasan at kahit na break time na naman ay alam kong walang magandang
eksplenasyon sa pagtulog ko sa trabaho!

Napatayo ako at napatikhim.

"G-Good noon, Ma'am. Uhm... I-I'm sorry... Nakatulog po ako ng kaunti."

Nagtaas siya ng kilay sa akin at pinasada ang mga mata sa buong opisina. Mukha
namang wala siyang pakialam sa naabutang ayos ko pero alam kong hindi maganda iyon.
She stopped on my bookshelf and looked at the book titles. Hindi na ako makahagilap
ng salita habang lumalapit ako.

Natigil ako sa paglalakad nang nilingon niya na ako.

"So this is your office..."

"Uh... Yes, Ma'am."

"Where's Ares?"

"Uh..." Hindi ko alam ang sagot! Hindi ko rin alam nasaan siya!

Mabuti na lang at pagkatapos ng ilang sandali, pumasok si Ares na may dalang pizza.
Tumikhim ako at itinuro siya kahit na napalingon na naman si Hera Riego sa kanya. I
saw how the older woman looked at her son's pizza box.

"Mama," si Ares.

"Ares. I came to visit since I heard pabalik ka na." Hindi natanggal ang tingin
niya sa dala nitong pizza box.

Nilingon ako ni Hera pagkatapos.

"Yeah. Bumili lang ako nito kaya medyo natagalan, Mama. Did you have your lunch?"

She sighed. "Aakyat ako papunta sa Papa mo. I just want to remind you of our
meeting this one o'clock."

"Yes. I know. I'll be there."

Tumango si Hera at muling tiningnan ang mga dala ni Ares. Nilingon niya naman ulit
ako. Uminit ang pisngi ko, hindi alam kung anong sasabihin o kung may dapat pa ba
akong sabihin.

"I'll go now and have my lunch. How about you? Do you wanna join us?"

Ares slightly chuckled and shook his head. "No, Mama. I'll eat my lunch here."

"Oh." Nilingon ulit ako ni Hera Riego. "Well, then..."

Lumapit siya sa anak at marahang hinaplos ang pisngi bago tumulak. Naglakad siya
patungo sa pintuan at sinundan naman agad ni Ares para pagbuksan. Tiningnan ni Hera
ang anak bago sumulyap muli sa akin. Seryoso siya kaya hindi ko alam kung ano ang
nasa isip niya. Bago tuluyang lumabas.

Nilingon ako ni Ares nang kaming dalawa na lang. Nilapag niya ang pizza sa lamesa
at tinanaw akong tahimik lang at naestatwa roon.

"Are you alright? What's wrong?"

Unti-unti siyang lumapit sa akin. Umiling naman ako.

"Your mom is scary," sagot ko.

He chuckled. "Bakit? Anong sinabi sa'yo?"

"W-Wala naman. Pero... uh... naabutan niya akong natutulog kaya... nakakahiya. At
baka... nagalit siya dahil hindi ako... uh... propesyunal."

Umiling siya. "Don't worry about it."

Nagkatinginan kami. His head tilted.

"But why are you sleeping, anyway? Are you so bored?"

Umiling ako. "Hindi ako nakatulog kagabi, e."

Tinitigan niya ako, ngayon medyo sumeryoso na. Doon ko lang namalayan na masyado
akong maraming sinasabi sa kanya. Hindi na dapat ako nagsasalita. Hindi ko nga lang
din alam kung bakit ang dali kong umamin basta siya ang kausap ko.

"What's wrong?"

I laughed awkwardly a bit. "Uh... nag design ng sa condo kaya hindi ako nakatulog."

His eyes narrowed. "You did that all night?"

Nagtaas ako ng kilay. "Bakit? Hindi ba mukhang pinaghirapan ang disenyo ko?" biro
ko.

Nanatili nga lang siyang seryoso at mukhang hindi binibili ang biro ko. "Are you
okay?"

"Yeah, I'm okay," sabi ko at dumiretso na lang sa lamesa, kung nasaan ang pizza na
nilapag niya.

Sinundan niya ako ng tingin at sa huli, sinamahan na sa pag-upo roon. I opened the
pizza box and clapped my hands. It's been a while since I last ate pizza. Kahit na
natutuwa na ako, nanatiling seryoso ang tingin ni Ares sa akin.

"Nag-away ba kayo ng Mommy mo?"

Ngumuso ako at tumigil sa marahang palakpak dahil sa tanong niya. Somehow, I felt
lighter the moment those words touched his lips. Ayaw kong sabihin pero alam kong
kahit paano, hindi puwedeng sinasarili ko ang mga ganitong problema. I still don't
want to tell him everything. I'm not ready but I guess... it will help if I tell
him some things.

Nagbuntonghininga ako.

"Ayaw niyang lumipat ako."

Tumitig si Ares sa akin ng ilang sandali ulit. Nagkatinginan kami. Tumango lang
siya at wala nang sinabi.
Kabanata 22
Kabanata 22

Party
"These are the new designs we released," si Wesley Samaniego habang naglalakad at
nadadaanan namin sa isang exclusive showroom nila ang mga furniture na binibenta.

Sinamahan nga ako ni Ares pagkatapos ng trabaho. I wanted to take a look at the
Samaniegos exclusive showroom but it's usually closed after five in the afternoon.
Siya na ang tumawag kay Wesley para sabihin na titingin kami ng furniture at agad
nitong dinaluhan ang request ni Ares.

Tumigil si Wesley sa bed section at hinarap si Ares. Sumulyap siya sa akin. A small
smile crawl on Wesley's lips but I was too drawn to the nice-looking beds that
would suit my design to even bother.

"What is this? Change furniture for your penthouse, Ares? O lilipat ka?"

Umiling si Ares at nilingon ako. "Her condo."

Napaangat ako ng tingin sa dalawa. Mas lalong lumapad ang ngisi ni Wesley at
humalukipkip.

"May titingnan lang ako roon," paalam ko sabay turo sa gusto kong puntahan.

Hindi naman iyon kalayuan at walang ibang tao roon bukod sa attendants nila. Nang
tumulak ako, marahan ding sumunod si Ares na sinundan naman din ni Wesley. I
couldn't hear what they are talking about now because they were too slow to keep up
with me.

Because our mansion is a very traditional italian design, sa labas man at sa loob,
gusto ko namang subukan ang modern design para sa condo na gagawin ko. I'd like a
modern industrial condo unit with whites, beiges, and wooden colors in it.

Nakapili na ako ng gustong kama. It's a queen size bed. King size ang bed ko sa
bahay pero alam kong kahit malaki ang nakuhang condo, mas maganda kung magtipid pa
rin ng space. After all, it's not as huge as our mansion.

Nakakita rin ako ng maganda at babagay na lights. Sumusulyap ako sa dalawa na nag-
uusap lang. Paminsan-minsan din ang sulyap ni Ares sa akin. The menacing and
teasing look on Wesley Samaniegos face everytime he watches Ares looking
possessively at me didn't go unnoticed.

May nagustuhan din akong dining table at sinali iyon. I want to proceed to the
sofas but I remember Ares told me that we should also check out other designers.
Kahit na may gusto na sa sofa, ini-reserve ko na lang muna iyon sa susunod na
pupuntahan namin.

Although, I took so much time here that I don't think we can do it tonight.
Pagkatapos nito, magdi-dinner na at yayayain ko na siyang umuwi. Puwede pa namang
next time ang iba.

I paused for a while and thought about going home. I sighed. Parang baliktad na
ngayon. Ayaw ko nang umuwi at gustong-gusto ko nang magtrabaho. Kung puwede lang sa
VHRV na lang ako tumira, mas maganda pa ang pakiramdam ko roon. I felt guilty
thinking about Mommy. Ano ba ang ibig kong sabihin doon? Na ayos lang sa akin na
wala si Mommy? Hindi dapat ako nag-iisip ng ganito.

"That's what I heard. I didn't realize it was true," si Wesley.

May sinusulatan na akong dokumento ngayon para sa delivery at sa pagbabayad. Nag-

uusap pa rin ang dalawa hindi kalayuan pero naririnig ko na ng kaunti ang pinag-
uusapan nila.
"Hindi ba tumutulong si Hades?"

"I don't need his help."

Sumulyap ako sa dalawa. Seryoso si Ares.

"Hm. At mukha ring wala na talaga siya gaanong interes sa kompanya n'yo. The last
time we saw each other was in a triathlon. I may be adventurous, too, but damn I am
not reckless like him. Kaya ikaw na nga lang talaga ang maaasahan sa kompanya."

I continued with some papers while overhearing Wesley's remarks.

"With Vince gone, don't you think it's also a bit reckless on your part to let all
of these happen? Nakadagdag pa 'yon sa strain sa corporate finances n'yo."

"I can handle it," Ares said flatly.

Kumunot ang noo ko. So it's really true that their company is not in a good
condition? Kung sa bagay ay alam kong hindi nga masyadong aktibo si Hades. Marami
siyang ibang pinagkakaabalahan at hindi ang real estate iyon. I know he buys so
many company and he's been successful for it. It added to their many companies but
then it will be a shame to know that their gains meant losses for their flagship
company, the VHRV.

"Most of our clients these days prefer de Alba Scapes and Vista Grande." Sumulyap
si Wesley sa akin.

Mabilis kong ibinalik ang tingin sa papel. Hindi ko alam kung bakit bahagya akong
nakakaramdam ng guilt. I did nothing but I feel like it's a sin to somehow be here,
the de Alba heiress, with a Riego. Lalo na dahil alam ko na gusto ni Mommy na
bumagsak sila para kami na ang maging numero uno sa larangan na ito.

Gusto kong magtanong, kahit paano. Kung ayos lang ba siya o may problema ba sa
trabaho? O sa kompanya. Pero ayaw ko ring malaman. Takot ako na sabihin niyang
mayroon. Takot ako na mas lalong ma guilty. Takot din ako sa itatanong ni Mommy at
Kuya Bernard sa akin. But will Ares share to me his problems, anyway? Maybe not.
He's arrogance and pride would never let him do that. Or maybe... he doesn't trust
me with their business secrets.

I sighed. Hindi na ako magtatanong. I want to console him, if he had problems but
this will only complicate things.

Dumaan kami sa isang malapit na restaurant para magdinner. He checked what I bought
and he agreed with me so far. Babagay naman daw sa disenyo ko.

"Are you satisfied with everything you bought?" he asked.

I nodded. "Marami pang kulang pero ayos lang."

"We can go to another showroom tomorrow."

Umiling ako. "I'll find a dress tomorrow for your Mom's birthday."

"I'll come with you."

Sinimangutan ko siya.

But when I think of it, I kind of need a friend these days. Lana is too busy. She
texted me last night, hindi raw siya makakasama sa mga lakad ko this week. Sa
Sabado na lang daw kami magkita. Kaso sa Sabado naman 'yong birthday ni Hera Riego.
So I don't really know if we could see each other somehow this week.

Being with Ares isn't that bad. Gusto kong mag-isip ng masama sa kanya pero dati pa
man, hindi niya ako binigo. If he hates me around, he would always tell me. He
doesn't sugarcoat his words from the very beginning.

"You'll just get bored. Matagal akong makapili at baka marami akong puntahang
designer kaya huwag na."

"Let's check if I will really get bored tomorrow, then?"

My eyes narrowed. Mga palusot talaga nito. "Fine. Huwag kang magrereklamo kung
matatagalan ako, ah!"

I went home exhausted that night. Pero ganoon pa man, hindi pa rin ako inantok.
Puyat na nga ako kagabi, hindi ko pa rin gumawang kumalma sa bahay. I feel like
when I sleep, I'll wake up to Tito Bernardo's face in front of me. It's scary.

Napatalon ako nang may kumatok. Mabilis kong kinuha ang swiss knife sa drawer at
lumapit ulit sa pintuan.

"Relani," I heard Mom's voice.

Parang nawala ang takot na nakadagan sa puso ko.

"Mom?"

"Hija, can we talk? Saglit lang..."

I sighed and put the swiss knife away first. Binalikan ko ang pintuan at binuksan
iyon sa maliit na paraan. When i saw that it's her, I then opened the remaining
lock so the door could be opened wider.

Umiling siya nang nilingon ang mga locks sa pintuan ko. Nakapasok na siya sa loob.
Her silver robe is tailing her as she stalked me towards my bed.

"I'm sorry about what happened earlier today. I'm just shocked with your opinion
for Bernardo."

I swallowed hard. Nalilito na ako kung uulitin ko pa ba ang mga sinabi ko o

hahayaan na lang muna siya sa ngayon. Magtatalo ba kami kapag ipinilit ko iyon?
Magkakasakit ba ulit siya? The thought of my mother weak again scared me the most.

"You are misunderstanding him. Medyo nagtatampo ngayon sa'yo at nagse-self pity."

That did it. I know that all these years he hasn't done anything more than creepy
actions and trying to open my room's door pero maghihintay pa ba ako na may
mangyaring ganoon?

"I stand by my opinion of him, Mommy," sabi ko nang hindi siya nililingon.

She sighed. "Hija. Nagkakamali ka. He's just really sweet. He treats you like his
daughter. Walang malisya ang mga ganyan sa gitna ng ama at anak."

Umiling ako at hindi na nagsalita.

"You know you are also making me sad, right? This isn't good, Relani. Tingin mo ba
talaga ipapahamak kita? Anak kita, hija."

My eyes darted at Mommy's. Nangingilid na ang luha ko at gusto pang igiit ang lahat
pero natatakot na ako. I don't want to upset her again. Ako ang rason sa nangyari
sa kanya ilang taon na ang lumipas. Ayaw ko nang maulit pa 'yon.

"I hope you find it in your heart to understand your Tito Bernardo. He's very kind,
sweet, and soft-spoken, hija. Ang pagsalitaan siya ng ganoon, hindi maganda."

Pinikit ko ang mga mata ko. Thoughts trailed on my mind, something I never thought
would ever surface in it.

"Mom, payagan n'yo na po ako na bumukod-"

"All the more I can't let you do that, hija! I want you to fix that rift with your
Tito Bernardo. Kung bubukod ka, lalo lang lalayo ang loob mo sa kanya. And... what
about me? Will you really leave me?"

"Mom, you have Tito Bernardo. You will happy with him," I said bitterly.

"But you're my daughter!" Hinagod niya ang dibdib niya at pumikit. "Relani, you're
the only one who could make me stressed like this."

I gritted my teeth.

"Kung hindi mo sila inaakusahan na aagawin ang kompanya, ito naman? Alin ba talaga
ang rason mo? O gumagawa ka lang ba ng rason dahil ayaw mo sa kanila?"

My lips parted and my tears flowed more. I feel like I'm cornered or something. It
feels like everything is my fault or something like that. Sobrang sakit ng puso ko
at parang gusto ko na lang tumakbo at mapag-isa.

"Hija, I'm sorry but that's what I think. Are you jealous of your sisters and
brother? Kaya ba marami ka nang sinasabing rason? Para mapaalis sila? Tell me."

Pinalis ko ang mga luha ko. Noon pa man, sinabi ko na ang lahat ng rason ko pero
ngayon... ito ang tingin ni Mommy?

"Don't you know? To stop your doubts, your Tito will merge his company with ours?
At ikaw ang magmamana sa pinakamalaking share sa kompanya nila! His share, Relani.
He wanted to keep this a secret to surprise you but I can't keep quiet anymore.
You're too rebellious."

"I don't need his shares or their company!"

"I know because we have ours. Siya pa nga ang nag suggest na ipangalan na rin sa'yo
ang shares ko at shares niya. Magtatampo ang mga anak niya sa kanya pero ang sabi
niya'y maiintindihan ng mga ito kung ipangalan niya rin sayo ang forty percent
share niya sa kompanya nila! Imagine that? And yet you judge him."

Hindi na ako nagsalita. Iyan na ba ang patunay kung dapat kong pagkatiwalaan ang
isang tao? Dahil ipapamana ni Tito Bernardo ang kompanya niya sa akin, dapat ko na
siyang pagkatiwalaan?

"It was also his initiative to not give Bernard and the twins any share from the de
Alba Scapes. Aniya'y sa'yo lang dapat 'yon. It breaks my heart everytime I remember
that you have a big share on their company, and yet he won't accept the five
percent I wanted to give Bernard."
Tulala na lang ako. Pakiramdam ko, wala na akong puwedeng sabihin na
makakapagpabago sa isipan ni Mommy.

"Think about it, Relani. At huwag mo munang sabihin sa mga kapatid mo ito. Hindi pa
namin nakakausap sila. Lalo na si Bernard. He's working really hard for the company
and he expects you to do the same. Kung malaman niya ito, baka magtampo sa amin."

"Hindi ko kailangan ng shares sa kompanya nila. Give it to Kuya-"

"Masasabi mo lang 'yan ngayon dahil hindi mo pa alam kung ano talaga ang maidudulot
ng shares na 'yon para sa'yo."

It was exhausting to listen to Mommy's words. If I say anything, I feel like she
will think I am ungrateful for everything Tito Bernardo is giving me.

Maaga ako kinabukasan. Nakatulog ako ng madaling araw pero puyat pa rin ako. Maaga
akong papasok dahil mas gusto kong manatili sa opisina kaysa rito.

Habang hinihintay ang sasakyan ko, naabutan ko si Kuya Bernard sa sala. May kausap
siya sa phone at nang nakita ako, binaba na at binati ako.

"Good morning, Relani. You're early to work."

"Yes, Kuya."

"Meeting?"

Umiling ako. "Baka mayroon mamaya pero within my team lang."

"I see."

Sumulyap ako sa labas. Naroon na ang sasakyan nina Mommy. Wala pa ang akin.
Kinukuha pa sa garahe dahil hindi ako nakapagsabi agad kanina. I waited a bit and
Kuya Bernard remained, drinking his coffee.

"By the way, someone asked me if you and Ares are a thing. They said you're
recently seen together anywhere. Totoo ba? May nagtanong din kay Vickie."

Sumulyap ako kay Kuya. "May kasunduan lang kami kaya magkasama. We're not a thing."

"Hmm. I see. Nasabi nga noong kaibigan ko na dati pa mang hindi mo na gusto si
Ares. You have another boy in mind, right?"

Tumitig ako kay Kuya Bernard. I feel dismayed each passing day. Isa siya sa dahilan
kung bakit nagsikap akong magpatuloy sa pag-aaral. His encouragements comforted me
when I had nothing. But now... I can't help but think that maybe he had other
agendas in mind.

"What was your ex's name? Lukas? He freelances on our company. Magaling na
engineer. Kinumusta ka niya sa akin minsan."

Napabaling ako ng tuluyan kay Kuya. I feel guilty on that part. Pakiramdam ko
nasaktan ko si Lukas at masyado akong naging makasarili sa mga panahong iyon.

Kuya Bernard smirked. "Nahihiya pa siyang i-contact ka. Iniisip niyang kauuwi mo
lang at busy pa. But maybe one of these days, he will contact you, huh?"

Hindi ako nagsalita.

"It's good that you're also close with Ares. I don't know what happened between you
two that night. Hindi rin kasi masyadong nagsasabi ang kambal pero kung iisipin ang
mga sinasabi ng ilang kaibigan, may gusto nga yata si Ares sa'yo dati pa."

I saw my car parking in front pero nagsasalita pa si Kuya Bernard.

"Hindi nga lang natin alam kung may gusto pa 'yan sa'yo ngayon o ginagamit ka na
lang para malaman din ang mga ginagawa natin sa kompanya. You might be giving him
some information. Tinatanong ka ba?"

"Hindi naman, Kuya."

"I hope so. Kaya mas mabuting unahan mo siya. Get some information, Relani." He
sipped on his coffee. "You want to support your Mom's cause, right? You should
check out their plans and the real estate company's real status."

Yumuko ako at nilingon siya. "Aalis na ako."

Hindi pa ako nag-iilang minuto sa opisina, nakaidlip na ako sa puyat. It's only
here that I feel safe and at peace. Nakakahiyang aminin iyon.

"Good... morning?"

Unti-unti akong dumilat at natanaw si Rina na sumungaw ang ulo sa pintuan ko. Unti-
unti akong umahon sa pagkakaupo.

"Morning."

"Ang aga mo ba? Inaantok ka pa," she smiled.

Tumango ako. "Yup."

Nag-ayos ako ng mga papel sa harap, medyo nahiya ng kaunti dahil naabutan na naman
akong nakatulog. At least it's Rina this time. Pumasok na siya at humalukipkip,
palapit sa lamesa ko.

"I texted you last night. Did you receive it?"

Ilang saglit ko siyang tiningnan bago tumango. Yes, she did text me. May ilan pa
siyang text noong nakaraan kaya nai-save ko na ang numero niya.

Rina:

Did you have your dinner?

"Yup. Medyo busy lang ako kaya... 'di na naka-reply."

"And I'm guessing you aren't an active texter."

I smiled and shook my head. Tumayo ako.

"Where are you going?"

"Sa pantry. I'll get my coffee."

"Ako na."

"Hindi na. Ako na. Para magising din ako."

"Hmm. O sabay na tayo."

I nodded and started walking towards the door. Sumunod si Rina. Wala pa gaanong
tao. Maaga rin siya kaya ganoon. Sa right wing, hindi ko sigurado kung wala pa ba
talaga sila o nasa field ulit kaya kaunti pa ang naroon.

"Coffee maker?" si Rina na agad lumapit doon.

Tumango ako. Kumuha siya ng powder at naglagay. Nilapag ko ang lalagyanan ko.
Kumuha naman si Rina ng available na mug doon.

Tiningnan ko ang coffee maker habang nasa tabi naman si Rina roon, nakatingin sa
akin.

"Nagbe-breakfast ka ba?"

"No."

"Oh? You're already thin plus you don't eat breakfast. You're thinner these days
than the last time I saw you years ago."

Napabaling ako sa kanya. She sounds like Ares. Resulta na ba 'yan ng pagkaka-crush
niya rito?

I suddenly wonder if Ares never looked at her more than an employee. Maganda naman
siya at pasok sa tipo ni Ares. Hindi na rin malayo sa mga naging babae niya noon.
But then again, he has many options. Maybe Rina pales in comparison to all those
other girls. Bukod pa sa... hindi siya makalimot sa akin.

"Sanay naman ako," sabi ko at kumuha ng available na almond milk sa cupboard.

Binasa ko muna ang nutritional facts at best before bago nagpasya. Binuksan ko
iyon. Droplets of milk drizzled a bit on my face. Napapikit ako. Rina chuckled.
Uminit ang pisngi ko sa pagkapahiya ulit. Bahagya kong pinalis ang kaunting
naramdaman sa pisngi.

Nilagyan ko ng kaunti ang lalagyanan ko. Natatawa pa rin si Rina sa nangyari at

lumapit pa sa akin. Natigilan tuloy ako nang may pinahid siya ng kaunti sa gilid ng
labi ko.

"Mayroon pang konti," she whispered.

She's tall. Nakatingala ako sa kanya habang marahan niyang tinatanggal ang kaunting
gatas sa mukha ko.

"Meron din dito," aniya at bahagyang dinaanan ng kanyang daliri ang baba ng aking
labi.

"Rina..." I heard Ares' voice.

Napatingin ako sa kanya. Napatalon naman si Rina, mukhang gulat na gulat. Nasa
pintuan si Ares ngayon at mukhang kadarating lang. His brows furrowed as he looked
at Rina.

"G-Good morning, Engineer Riego!" she greeted hesitantly.

Tapos na ang kape kaya nagsalin na ako sa lalagyanan ko. Nilagyan ko na rin ng
asukal. Nakalapit na si Ares sa akin at may tahimik na tension sa kanila ni Rina.
Rina continued making her coffee but Ares' eyes never left her.
Sumimsim ako sa kape ko at napansin ang tensiyon sa dalawa. The heck is their
problem? May kung ano ba sa kanila?

"Excuse me. Maiwan ko na kayo," marahan kong sinabi.

"Relani," Rina called but I continued walking.

Hindi naman ako pinigilan ni Ares at nagpaiwan pa nga roon. Saglit lang. Dahil nang
palapit na ako sa opisina, natanaw ko na siyang nakasunod na rin sa akin. Eyes
fiery early in the morning, all of the employees who saw him immediately ducked and
minded their own business.

Paupo na ako sa swivel chair ko nang pumasok siya sa opisina. He looked pissed but
he's containing it. Sumulyap ako sa bintana kahit na sarado naman ang blinds.

"Si Rina?"

"What was she doing, touching your lips?" diretso niyang tanong.

"May gatas daw kaya..."

Nagkatinginan kami. He looked concerned but more than that, really pissed.

"Galit ka?" tanong ko. "Don't be so harsh on her. She likes you very much."

Hindi siya nagsalita. Nanliit lang ang mga mata niya na para bang hindi siya
makapaniwala sa narinig sa akin. I rolled my eyes at him.

"Oh please! She's been your employee for years and you didn't know? Ako? Unang kita
ko pa lang sa kanya, sigurado na ako sa hinala ko. She likes you."

He chuckled a bit. Kunot noo ko siyang tiningnan na parang natatawa sa sarili bago
umiling at madilim ulit na tumingin sa akin.

"You don't believe it? You're still very oblivious to the girls who like you, until
now."

Umiling ulit siya. Hindi niya na dinagdagan pa iyon. Wala na siyang sinabi.

Sinipa niya na naman ang swivel chair at tumabi ulit sa akin. I opened my laptop
and sipped on my coffee. Muntik ko nang matapon ang kape ko nang hinigit niya ang
upuan ko dahil hindi na naman kuntento sa lapit namin.

"How about you? You aren't oblivious to the people who like you?"

Sumimangot ako. Ba't napunta sa akin ang tanong na 'yan, e, siya ang pinag-uusapan?

Nilapag ko ang kape sa lamesa at tumingala sa pag-iisip. He took that opportunity

to let his nose graze on my neck, his lips slightly and innocently traced my skin.

"No, I'm not. Lagi kong alam kung may gusto sa akin o wala. Magaling ako diyan!"

He chuckled. "Talaga?"

"Oo!"

"How about me? Do you think I like you?"

Natigilan ako. Ibang usapan naman ang sa kanya. Minsan, pakiramdam ko baliw nga
siya sa akin. Minsan naman, hindi ko maiwasang magduda. I actually don't know. I'm
not sure. Is he fooling me or something?

"No. I don't think so," napapaos kong sinabi.

"At ang sinabi mo magaling ka diyan?"

"I don't know with you. I'm not sure..." I croaked without looking at him.

"Really? Even after we talked about the past, it's still so unclear for you? Ang
sabi mo magaling ka?"

"Well, I said I don't know with you. You're shady so how would I know."

"Between us, you're the shady one. Nakalimutan mo na naman na niloko mo ako noon?"
Nagtaas siya ng kilay.

Here we go again. I rolled my eyes at him and looked at him. Nagkatinginan kami.
Kunot na kunot ang noo at mukhang iritado pa rin. His angry eyes then slowly fell
on my lips. Pairap niyang ibinalik sa aking mga mata ang tingin pero sa huli,
bumagsak ulit ito sa aking labi. He licked his lower lip.

"Part your lips," he whispered.

"Hmm?"

Uminit ang pisngi ko. My heart raced more and I feel weak. My legs were numb and
I'm sure if I was standing, they'd feel like jelly.

"I wanna kiss you. Part your lips," he said huskily.

Hindi ko man siya sinunod, napaawang pa rin ang labi ko sa pagkakamangha sa sinabi
niya. Even when he wants a kiss, his imposing attitude shows.

His lips urged mine to part it more. He sucked my lips and sensually kissed me.
Nanghina ako agad. Mabilis ang pagkawala ng lakas dahil sa agresibo niyang mga
halik. He stopped and gave me a quick kiss. I thought it's over but he only tilted
his head and continued kissing me softly and sensually. Only his lips suckinng mine
is what I've heard the whole time we were kissing.

Nang tumigil siya ay namumungay na ang mga mata ko. Halos ayaw kong dumilat. He
kissed my cheek and I heard his chuckle on my ear.

"How 'bout that?" he whispered.

Ngumuso ako. Batayan ba ang halik kung gusto niya nga ako? Kung ganoon, maloloko
niya nga ako nito. "Gusto mo rin ba ako noon?"

He sighed, dismayed that I'm still asking that.

"You didn't kiss me before... You weren't touchy, too."

He groaned and kissed my cheek again. "Why would I be? You're just seventeen!"

I rolled my sleepy eyes and let my hand rest on his forearm. Nasa hita ko na iyon
ngayon. He's hugging me loosely.

"Oh, please! It's not like I was then fourteen!"

His eyes narrowed. "Bakit? Hindi ba hindi mo ako gusto no'n? Magpapahalik ka ba?"

Hindi ko naiisip iyan noon pero... hindi ko alam kung may pagbabago ba kaya kung
sakaling... He made me so confused even without his kisses and touch, then!

"I'm older than you, Relani. It's not a good example if-"

"Tss. Ba't si Lukas? Matanda rin naman siya sa akin, wala naman siyang reklamo
noong hinalikan niya ako?" Natutop ko ang labi ko pero huli na ang lahat.

I felt his hug loosened more. Nagtaas siya ng kilay sa akin. Kung nakasimangot na
siya kanina, mas lalo lang siyang nairita ngayon. He's so pissed now!

"So you're thinking about your ex while we're talking here, huh?"

"It's because you make up your damn excuses!"

"It's not good to talk about your ex in front of your boyfriend, Relani."

"What ex? I told you hindi ko naging boyfriend si Lukas!"

Isang katok at sumungaw kaagad si Amelia. Muntik niya pang maisarado muli ang
pintuan nang natanaw ang ayos pero sa huli, sa kaunting siwang niya sinabi kay
Ares.

"E-Engineer, I'm really s-sorry. B-But you're ten minutes late na po sa meeting
mo."

Namilog ang mga mata ko at napabaling kay Ares sa gulat. He sighed and then gave me
another of his glare. Tinulak ko siya!

"'Yong meeting mo!"

"We'll eat our lunch together," suplado niyang bilin bago tuluyang umalis.

The day went smoothly like usual. At pagkatapos ng trabaho, sumama na naman si Ares
sa designer na pupuntahan ko. Nasabi ko sa kanya ang gala night kaya naman mukhang
doon na lang din ako magpapadisenyo. Hindi kasi nagreply pa ang inirekomenda na
designer sa akin at nang tiningnan ko ang social media accounts, wala siyang recent
updates.

I don't have much time if I wanted a nice one so I had to decide.

Nakaupo si Ares sa isang sofa habang paulit-ulit kong sinusukat ang iilang napiling
gown para naman sa birthday ni Hera Riego. Ares looked bored. 'Tsaka lang siya
sumisigla at nagiging attentive kapag lumalabas ako sa fitting room at tinitingnan
ng designer ang gown sa akin. He would stare at me for long and when I go back in,
he back to his bored look. Sinisilip ko kasi siya habang inaayusan ako.

"First time mo bang ma-meet 'yong parents niya sa party na 'yan? Dapat pala nagpa
design ka!"

Umiling ako sa designer habang inaayos ang sinusuot kong pang anim na gown.

"It's not my first time."

"Oh! Hmm. Pero bago pa lang kayo, tama ba?"

"Uh... Uhm... He's not my boyfriend," medyo nahihiya kong amin.

Kumunot lang ang noo ng designer sa akin, para bang niloloko ko siya pero hindi na
nang usisa.

The days were getting slower and slower. Lalo na tuwing umuuwi ako sa bahay. Hindi
ako nakakatulog ng maayos at wala akong gana tuwing pinapatawag ako sa study. Homes
feels like hell and I feel relieved everytime I go out for work.

At wala na rin akong hihingin pa nang dumating na nga ang Sabado dahil sa event.
Aalis na naman ako ng bahay at ayaw kong aminin pero gusto ko iyon.

Puwede namang sa bahay ako magpaayos kaya lang pinili ko'ng sa spa. Like I said, I
feel like our house is hell. Dinala ko na lang ang mga kailangan ko at tumulak na.

Mommy and Tito Bernardo sent me off. But I know why they wanted me to go there and
"do well". Hindi ko na lang sinagot ang mga tanong nila tungkol sa mga Riego. Bukod
sa wala akong alam, hindi ko rin namang gustong tumulong sa ganoong paraan.

Sa isang magarang hotel gaganapin ang birthday ni Hera Riego. It was an intimate
and formal party for their family friends and business associates. Sa Lunes pa ang
para sa kompanya at doon lang din gaganapin sa building.

I chose the longsleeved beige down. It's a plain gown with no ruffles, sequins, or
any extra design. Tatlong beses kaming bumalik ni Ares sa designer na iyon.
Kinabukasan pa ako nakapili ng tuluyan at sa sunod na balik namin, ay ang
adjustment na noon sa sukat ko.

I chose a simple but elegant gown to play safe. I remember Hera Riego commented on
my office outfit and I felt like I gave her a bad impression. Kaya naman makakabawi
ako sa simple, elegante, at konserbatibong suot ko.

Lumabas ako sa sasakyan ko at sinalubong ng valet. It was star studded. Kahit

sinabing intimate naman, may kaunting media coverage at may pumasok na mga kilalang
tao. Ares was waiting for me, surrounded by bodyguards so the media or anyone won't
come near him.

Nang natanaw ako, mabilis siyang lumapit.

Wearing a tux and very formal, I suddenly have second thoughts if my gown is
alright. Bongga ang nakita kong iilang pumasok. But then again, I don't want to
draw attention too much.

Kinuha ni Ares ang dala kong paperbag. Inilipat ko sa isang magandang paper bag ang
box ng bag na binili ko. I put on some nice paper so it would be a surprise. Ayaw
ko sanang ibigay dahil gusto kong personal kong ibigay iyon. Nang ibinigay ni Ares
sa isang bodyguard, nanatili ang tingin ko sa paper bag.

"A-Ako na ang magbibigay," sambit ko.

Mukha pang hindi siya sang-ayon. O siguro, hindi ganoon madalas ang paraan nila
kaya nanahimik ako. But then he nodded.

"But for now, he'll hold it for you," Ares explained.

"Okay."
Ares looked more imposing in a very formal attire. Nang dumaan kami sa red carpet,
kung saan may media, natahimik ang iilan at puro picture lang ang ginawa. Ares
escorted me inside the lobby. Agad siyang sinalubong ng iilang kakilala. I can
sense how much of a VVIP he is. It was like everyone were waiting for a chance to
talk to him but he's too busy to find a way for me to settle down.

"Ares, ngayon ka lang dumating?"

Umiling siya. "Kanina pa."

"Ares, si Hades, hindi ba pupunta?"

Ares shook his head. I watched his nape silently. I am curious but I know I
shouldn't ask more questions. Bigla kong naaalala ang mga bilin ni Mommy bago ako
pumunta rito.

"Magtanong ka. Mga close family friends ang mga nariyan. Nasisiguro kong may alam
ang mga iyan."

"Try talking to Solene Villegas. I heard she's Hades' girlfriend. Or maybe, the
Cordovas and also Ardientes."

Ang daming bilin ni Mommy. Binaliwala ko ang lahat ng iyon. It's not like I know
these people, anyway.

I was seated in one of the front round tables. Kasama ko sa lamesa ang iilang
matatandang kasosyo nila. Hindi ako nakahalo sa mga nakitang iilang kilala sa
malayo. I saw Geoffrey Leviste. He tried to strike a conversation with us but Ares
just dismissed him. He wants me to settle down immediately since he will be sitting
on their family's table.

Hindi kalaunan, nagsimula rin ang pormal na pormal na party. I remember the last
time we partied this big. Buhay pa si Daddy noon. I smiled when I remembered it.
Mas pormal nga lang itong sa mga Riego at mas maraming dignitaries. I even saw the
President of the country and some other high officials.

Nakaupo si Ares sa lamesa nila at napansin kong wala nga si Hades doon. And in his
Dad's speech, it's as if Hades is busy about something important. I small chatter
enveloped the far tables after talking about Hades. Pero nawala rin kalaunan.

Mabilis lang ang programme. Nang naiserve na ang main course, tapos na iyon.
Sayawan at batian, at socialization na lang ang sunod.

Ares was busy talking to some of their higher dignitaries. I saw him glancing my
way every now and then. I even got a feeling that he's trying to end conversations
fast but the people keep on coming to him, like magnets.

Sa gilid ng stage, naroon si Hera. Kanina sa programme, it was a formal thing. Now
that it's done, her socialite friends went there happily for pictures and
greetings. Natatanaw ko pa ang iilang pamilya na ipinapakilala ang mga anak. I saw
the Ocampo family introducing their bachelorettes. Unfortunately, Ares is far and
busy with older men.

May isang dignitary ang masyadong excited. Gusto niyang buksan na ni Hera ang
regalo niya. At nang nakita kung ano 'yon, namangha ang mga naroong nakatingin. I
don't know what it was but everyone suddenly want their gifts to be opened.

Natanaw ko sa gilid ang pinaghirapan kong paperbag. Tumayo ako at nagpasyang

tuluyan nang ibigay sa kanya iyon ng personal para magkaroon naman siya ng
magandang impression.

Kinuha ko iyon. Hindi ko na makita si Ares dahil sa dami ng tao sa banda rito,
crowding Hera Riego. Some are now dancing on the dancefloor but most of the girls
and older people are crowding here.

Iilang bulungan ang narinig ko nang nakita ako roon sa likod. Kumalat agad iyon at
napabaling ang iilang nakarinig. May natanaw pa akong kinalabit ang kasama at sabay
nila akong nilingon.

I don't know now if it was because I'm a de Alba or what. I smiled a bit but walked
slowly. Kaya lang, parang dagat na nahati ang crowd nang natanaw nila ako. It was
as if they urged me to go first... curious about me and the next thing.

Pag-alis ng pinakilalang tatlong babae, ako na ang nakaharap ni Hera. The opened
gifts beside her were all designer and expensive.

"Happy birthday, Ma'am," I bowed a bit and put my paper bag in front of her.

She smiled. "Thank you."

Itinabi niya ang paperbag ko na para bang ayaw niyang buksan. It's okay, though. As
long as I gave it to her personally and I greeted her. That's enough for me.

Tumabi na ako kahit na may kumausap, isa yata sa mga kaibigan niya.

"Are you alone, Relani? Where's your mother?"

"Uh, may important meeting si Mommy tonight. Kaya ako lang po."

Tumango ang nagtanong. May iba nang naglahad ng regalo. The woman requested for her
gift to be opened and Hera Riego obliged. Hera looked grateful for anything she
received. From a personal painting, wallet, and almost anything.

"How about this one! Wrapped nicely!" someone urged her to open my gift.

Nandoon pa rin ako, nakatanaw. Uminit ang pisngi ko at gusto ko sanang sabihin na
huwag na kaso nakakahiya.

"It's from..." Hera Riego paused to read my card. "Miss de Alba."

Nanuyo ang lalamunan ko. She opened it immediately. Kinuha niya ang box. Namangha
ang iilang naroon. May nagsabi pa na paboritong brand niya iyon.

She opened it. Her eyes were wide when she saw what's inside. I smiled. Ipinakita
niya iyon sa lahat.

"This is a nice bag, indeed. But unfortunately, I have this piece already."

"You bought it immediately? Hindi ba bago 'yan?" usisa ng kung sino.

"No, but Blakely bought it for me, the last time she visited."

"Aw. Wala ba siya, Madame? Hindi umuwi ngayon, ah?"

Mabilis na kumalat ang kahihiyan sa akin.

"But thank you," sabay tingin niya sa crowd para hanapin ako pero umatras na ako at
mabilis na naglakad palayo.
Muntik pa akong nabangga kay Ares sa pagmamadali ko. He sighed heavily when he
found me.

"Where have you been?" he whispered. "Hinanap kita sa dancefloor. I thought you
went home."

Nataranta akong ngumiti pero hindi ko maitago ang bara sa lalamunan ko. "Ah. Uhm...
I greeted your Mom. That's all."

Tumingin siya sa likod ko, kung saan ako nanggaling bago ibinalik ang tingin sa
akin.
Kabanata 23
Kabanata 23

Meeting

Maraming nagtatangkang lumapit kay Ares, pero tuwing natatanaw nila na kasama niya
ako, parang pinipigilan na ang sarili. Some who didn't see me were able to greet
him. At tuwing nakikita nga ako, natatahimik at bumabati naman.

"Let's go," si Ares pagkatapos ng pang ilang bumati sa kanya.

Slowly, he found my hand and pulled me towards the exit of the hotel building from
the back. May iilang bodyguards ang nag-aabang doon at tahimik lang kaming tinanaw
habang nilalagpasan ang pintuan at pasilyo.

"What about the party?"

Bumagal ang lakad niya at unti-unti akong nilingon. "Do you want us to stay a
little bit more? You looked bored on your table."

I smiled awkwardly. Hindi pa matanggal sa isipan ko ang sinabi ni Hera Riego

tungkol sa regalo ko. Nakakahiya. In an attempt to please her, I felt more and more
embarrassed. I wonder if it is alright to be with Ares, then.

Tuluyan na siyang tumigil at sumulyap sa pinanggalingan naming pintuan.

"Do you want us to go back?"

I smiled and looked at the opposite side, kung saan siya papunta kanina. "Saan mo
ba ako dadalhin kung umalis tayo? At... 'yong mga bisita mo."

"I've greeted some and the party is done so..." he watched me closely, naninimbang.

Hindi naman ako makatingin ng diretso kaya nilingon ko na lang ulit ang pupuntahan
namin.

"Gusto mo bang bumalik?"

Ngumiti ulit ako at unti-unting umiling. Hindi na naghintay, muli niya akong
hinigit sa kung saan kami papunta.

I honestly felt so relieved. I secretly didn't want to go back to their party.

Nahihiya ako. Pakiramdam ko, sa dami ng kuryoso sa akin, kumalat na ang usap-usapan
tungkol sa ibinigay ko. I could go home now, but I also don't want to go home so...
Ares' idea is perfect.

For some reason, the hotel's backyard reminded me of a familiar event. Humanap si
Ares ng bench para maupuan namin. The lamp posts in every corner of the bushes
weren't lit enough to light the dark parts of the garden. Siguro para na rin
mabigyan ng drama ang medyo madilim na hardin na iyon.

Hinigit niya ako sa isang bench. Walang tao sa paligid. Kahit bodyguard o empleyado
ng hotel, wala akong natatanaw. The garden is big, enough to hold a crowd of an
outdoor event.

Hawak niya ang kamay ko nang naupo siya sa bench. He expected me to sit beside him
but I was slow to do it. Somehow, I am reminded of that night. The moment I saw him
sitting on a bench, in the dark, I realized something. Nang tumakbo ako palapit sa
kanya, may namuo nang desisyon sa isipan ko.

"What's wrong?" he asked as I sat beside him.

Umiling ako kahit na marami naman talagang gumugulo sa isipan ko. I glanced at him
and saw his dark eyes piercing through me. His frustration and impatience was
etched on his expression, but it disappeared in a split second and tried to pull me
close to him.

Medyo nabigla sa gusto niyang mangyari, siya na mismo ang lumapit at dumikit sa
akin. I sighed and realized I should relax.

His arms snaked on my waist. Tiningnan ko ang kaliwang kamay niya na dumaan sa
aking tiyan at nagsalikop sa tagiliran ko. Ipinatong ko ang kamay ko sa kanyang
braso. I played with the thin hair of his arm and slowly calmed my racing heart.

"Ang sakit ng paa ko," wala sa sarili kong sinabi.

I just want another topic. I don't think I am ready to talk about the party, or all
the other problems I have in mind. Tinagilid niya ang ulo para sulyapan ang paa ko.
It was covered with the a-line skirt of my gown. Bahagya kong inangat ang paa ko
para makita niya. I'm wearing beige stilettos.

"Put it here. I'm gonna massage it," he whispered and touched the space beside him.

Sandali akong nagulat pero nang natanaw na wala nga'ng tao at medyo madilim sa
banda roon, unti-unti ko na nga'ng tinanggal ang stilletos.

Tahimik kaming dalawa. Inangat ko ang dalawang paa ko kahit na may pag-aalinlangang
ipatong iyon sa tabi niya. Nagkatinginan kami. He probably noticed my hesitation so
he lifted my legs, along with my skirt.

I locked him with my bent knees on the bench. Ang kanang kamay niya, nasa likod ko
nakasuporta. Ang kaliwang kamay niya'y marahang pinipisil ang kaliwang paa ko.

"Why do you wear heels everyday, anyway?"

Sinimangutan ko siya. His face in the shadow looked so appealing. He looked like a
dark lord. Lalo pa dahil hindi siya palangiti at malalim ang madidilim niyang mga
mata. The light did justice to the shape of his face, too. It was like it's meant
to make him look like a medieval warrior, in the dark of the night.

"Kung hindi mo napapansin, maliit ako," sarkastiko kong sinabi.

He smirked. "That's the first thing I noticed."

I rolled my eyes at him when I remember our first meeting. He teased me about my
age and he even said... he has no plans to "babysit" as an insult.
"I don't think so. Ibang maliit ang natatanaw mo, sa pagkakaalala ko."

He chuckled this time. I smiled, too. I remember it clearly like it was yesterday.
He pulled me closer, as if guilty of what I said. Umiling ako. Hinalikan niya ang
pisngi ko at hinayaang magpahinga ang labi malapit sa aking tainga. Tinanaw ko
naman ang kamay niyang abala sa pagpipisil sa kabilang paa ko naman. I smiled
until... I felt the slight hurt in my heart.

Masaya naman ako. Kumunot ang noo ko. Hindi ko alam na puwede palang sumakit ang
puso sa sobrang saya.

We stayed silent. The more the silence stretched, the more it hurt. The more he
stayed quiet, the more I felt the rawness and the pureness of... everything.

"This kind of reminds me of my debut."

Alam kong napaisip siya dahil tumigil ang pagmamasahe niya sa kanang paa ko saglit.
Nagpatuloy siya pagkatapos.

"Noong lumabas din ako sa garden at... nakita kang nakaupo sa bench, naghihintay
sakin."

He sighed. Hindi siya nagsalita. Para bang ayaw niyang pag-usapan ang parteng ito
pero sa lahat ng bumabagabag sa akin, ito lang ang nakakapagpagaan sa loob ko.

"I didn't expect you'd go home for my debut. Lalo na dahil... hindi kita halos
kinakausap."

"I planned on coming home for your birthday. Pero lalo lang akong nakumbinsi na
umuwi nang hindi mo na ako kinakausap."

I swallowed hard and remembered everything he said.

"You even said... you'd stop your masters a bit-"

"Of course, I didn't do that," he said icily.

Ngumuso ako at tumango. "Kahit naman... totoo 'yon lahat, ayaw ko pa rin namang
tumigil ka kahit saglit. I'd support your studies and your career."

"But it's not."

Suminghap ako at sinubukan ko siyang tingnan pero iniwas niya ang mukha niya. He
wanted me to stay still. I sighed again and just remained watching his hand on my
feet. Madalas na ang pagtigil niya sa pagmamasahe, para bang distracted na siya sa
maraming iniisip.

"You fooled me so good. You can even cry when you want to. And you would let me
kiss you just to prove a point."

"That's not true!" giit ko sa below the belt niyang puna.

"Then, how do you explain that?"

Hindi ako nakapagsalita. Nakakalimutan kong may hinanakit pa rin siya sa nangyari
sa amin noon. Ang hirap nga namang ipaliwanag kung alin doon ang totoo at alin doon
ang hindi. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.
"You were so submissive to my kiss, I thought it's your first time."

"I cry easily. If you think all the tears I shed were just part of the drama, then
you're wrong!"

He tilted his head to take a look at me. I glared at him. His lips protruded and
his eyes drifted on my lips for a while. Ibinalik niya pa rin sa mga mata ko ang
tingin. My eyes watered a bit but it was still a bit far for a full blown cry.

"Cry baby," he teased.

Inirapan ko siya.

"How about our kiss? Is it part of the plan?" Nagtaas siya ng isang kilay, parang
nanghuhuli.

"Sinabi nga ng kambal at ni Jane na titigil na sila pagkatapos ng gabing 'yon! Just
as long as I lent them my phone and let them text you. I agreed! So there was no
plan anymore from then on!"

"When you confessed that you were in love with me, is it part of the plan?"

"Yes." Then I realized how wrong it was. Bahagya rin akong nakaramdam ng hiya. "I
mean... s-si Ate Vickie ang nagtext no'n!"

Nanatili ang panliliit ng kanyang mga mata. "So you weren't really in love with
me?"

Uminit ang pisngi ko at iniwas ang tingin sa kanya. Hindi ko alam kung paano ko
tatakasan ito.

"Hindi ka na nga naman nagre-reply pagkatapos ng gabing 'yon... So that was your
true feelings for me? You we're snob and you ignored me."

"That's not true!" giit ko.

Iniisip ko pa kung alin sa mga naunang interaksyon ko sa kanya ang totoo o hindi.
Totoong pinipilit ako ng mga kapatid kong maging malapit kay Ares pero tuwing
magkasama kami, halos lahat ng reaksiyon at sinasabi ko sa kanya, totoo. Ugh! I
don't know how to explain it!

"Then what is it?"

Napasulyap ako sa kanya at nakitang naghihintay talaga siya sa sasabihin ko.

Bumuntonghininga ako.

"W-Well, uhm..." Hindi ko madugtungan kahit na naghihintay siya.

"Just tell the truth. You don't really like me. Matagal ko na namang natanggap
iyan."

Inirapan ko siya at sinubukang magsalita ulit pero hindi ko talaga alam paano.

"Besides that, you allowed that bastard to kiss you. There were so many pictures of
you kissing. Do you really allow your picture taken while making out?"

Uminit ang pisngi ko nang naalala ang mga kumalat na picture sa amin ni Lukas. Siya
halos ang kumuha ng lahat ng iyon. Hindi ko inakala na nakita pa rin iyon ni Ares!
"N-No! Of course, not!"

"Really? There's even a photoshoot for your debut with you kissing. What was that?
A wedding?"

Natahimik ako dahil tama nga naman siya. Kinagat ko ang labi ko at hindi na
nakipagtalo.

"Kaya hindi mo naman talaga ako gusto no'n. Iyon ang totoo, hindi ba?" he whispered
at me menacingly.

Pumikit ako ng mariin. Hindi na alam anong sasabihin ko sa kanya. I remained

pouting and watching his hand resting on my feet. Nakatagilid naman ang ulo niya,
hinuhuli at nagbabaskasakali na susulyapan ko siya.

"W-Well, I kinda like you..." I croaked.

"Hmm. No, you don't."

"I didn't know much about feelings. Hindi pa ako nagkaboyfriend at crush lang ang
mayroon kaya hindi ko agad na... uh... ramdaman."

"Uh-huh. And then?" he probed as he kissed the side of my ear.

His breathing is tickling my neck and my ear. I can't stop biting my lip, trying to
stifle a crooked smile.

"W-Well, I always think that I-I was just fooling you so I never thought much about
my feelings at all."

Sinulyapan ko siya pero tumitig lang at naghihintay ng dagdag na sasabihin ko.

"I felt guilty for everything that's why I did my best to stop communicating. Lalo
na dahil ipinangako ng mga kapatid ko na tapos na ang plano nila. Naniwala ako at
umasa ako na titigil na ako sa panloloko." I sighed. "B-But... in the end... when
you went to my birthday... I thought... I can't stay away from you anymore."

Nilingon ko siya at nakanguso na ngayon, busangot pa rin ang mukha. Mukhang hindi
naniniwala sa akin, o pinipilit na huwag maniwala. Nagkibit na lang ako ng balikat,
ayaw na sanang dagdagan pa pero ramdam na ramdam ko na naghihintay siya.

"What I said that night... I meant it. Noong sinabi ko na bumalik ka na lang, mag-
aral, at magre-reply na ako, totoo 'yon. Gagawin ko na. In my own free will. Nang
hindi inuutusan ng mga kapatid ko."

He closed his eyes and slowly crouched his head to rest his forehead on my ear.

"I wanted to start again with you then. Without the guilt."

He kissed my cheek so softly. Para akong matutunaw sa sobrang rahan noon. Kaunting
dapo lang ng labi niya sa babang parte ng tainga ko at sumunod sa panga pababa.

"Kaya 'yong mga pagseselos mo noon, hindi ka naman talaga nagseselos? Inutusan ka
lang?" he whispered.

"Hindi naman talaga ako nagseselos!"

"Hmm." He proceeded to small and feathery kisses on my neck.

Unti-unti kong nararamdaman ang pagkawala ng lakas ko. His left hand is now resting
on my legs. The other hand is still snaking around me, supporting my back.

"Come here," as if I wasn't already so close to him.

Iginiya niya ang baba ko paharap sa kanya at marahan akong hinalikan sa labi.
Napapikit ako, hinang-hina na.

"I couldn't stop thinking about you and my anger because of what you did to me."

I nodded slowly. He kissed me again and I let him. The longer we kiss, the more I
want it to last. The softer he kisses me, the more I want him to kiss me harder. I
couldn't stop.

Tumigil lang ako nang binawi niya saglit ang halik na malalalim at pinalitan ng
mababaw. A small astonished smile crept on his lips.

"Why are you stopping?" malambing kong tanong.

He groaned. "Baby, this is not a good place to make out."

Nilingon ko ang paligid. Ngayon ko lang naalala na nasa open space nga pala kami.

"Pero wala namang tao."

"I might be thirsty for you but I wouldn't want anyone to see your turned on face."

Nagising ang diwa ko sa sinabi niya. Kunot noo ko siyang tinitigan habang nakangisi
siya at namumungay ang mga mata. He gave me another quick peck on the lips.

Humilig ako sa kanyang dibdib. Ilang sandali kaming nanatiling ganoon hanggang sa
bumuntonghininga ako.

"You know... that night, nag-away kami ng kambal."

Humigpit ang hawak niya sa akin. He was brushing away the strands of hair near my
face. Natigil siya dahil sa sinabi ko.

"Pagkaalis mo, inaway ko ang dalawa. It escalated to a physical fight."

"What..." his voice was almost a whisper.

"I was mad at them for revealing that to you that way. Niloko rin nila ako.
Ipinangako nila na titigil sila tapos sa huli, sasabihin nila sa'yo na parte iyon
ng plano."

Hindi siya nagsalita. Humigpit lang ang yakap niya.

"Naabutan kami ni Mommy na nag-aaway. She collapsed and was rushed to he hospital."

"I didn't know."

"We purposely kept it a secret for the company. Baka bumaba ang stocks kapag
nalaman na ganoon. Kaya siya nagkasakit dahil sa gabing 'yon..."

Hindi na siya nagsalita. Niyakap niya na lang ako ng mahigpit. Nanatili naman ako
sa ganoong ayos, never wanting to hear anything too. I'm just relieved that
somehow, I told him everything about that night. That the missing pieces I tried so
much to keep a secret were now said. My heart felt lighter.
Matagal bago siya nagsalita.

"I'm sorry," he whispered.

"I'm sorry, too," ulit ko para naman sa kanya. "Kasalanan ko ang lahat-"

"No. Don't blame yourself for that!" putol niya sa akin.

Tumahimik ako. He sighed. Somehow, the silence between us feels so comforting.

Pakiramdam ko wala na akong hihingin pa kundi ang kapayapaang iyon.

"I'm sorry, Engineer Riego. Your mother is looking for you," someone said.

Isa sa mga unipormadong bodyguards nila ang nakalapit. Ako lang ang lumingon dito.
Ares remained embracing me.

"Let's go back," anyaya ko habang nakatingin sa bodyguard na nakatayo, hindi

kalayuan.

Ares sighed and pulled me closer for a small kiss. We remained that way until I
tapped his forearm.

"Ares..."

Hindi naman nagtagal iyon. Bumalik si Ares para sa ilang photo op. Nakipag-usap din
sa ilang dignitaries nila. Pero agad din akong binalikan sa lamesa ko nang natanaw
ang dalawang beses na paghikab ko.

"Let's go home," yaya niya.

I nodded. I'm tired. Kahit pa ayaw kong umuwi sa bahay... gusto ko nang matulog.
These days, hindi ako dinadalaw ng antok kaya malaking bagay na iyon sa akin.

Umuwi na ako at gaya ng ginagawa niya lagi, sinundan niya ako hanggang village.
Hindi na niya ako sinasabihan na susunod siya. I mentally noted that I should tell
him that I'll be okay the next time.

"Kumusta ang party? Maaga kang umuwi, ah?"

It's still ten. They probably expected me to stay later than this. Sinalubong ako
ni Mommy noon. Naroon din si Tito Bernardo at Kuya Bernard.

"Fine."

"How were the speeches? Walang sinabi tungkol sa paghihirap ng kompanya?" Ngumiti
si Mommy.

Mayroon nga'ng sinabi na nasa krisis ang real estate developer side nila pero iyon
lang naman.

"Imposibleng wala. Their stocks are down today. Hindi pa bumagsak ng ganito ang
kompanya nila sa loob ng tatlumpong taon, Relani," si Kuya Bernard.

"Why do you need to know about their speeches when you know their financial
situation?" medyo naiirita ko nang sinabi. "Oo! They mentioned that they are in
crisis, okay?"

Mommy smiled widely. "You might want to welcome me in their next board meeting,
hija."

Natigilan ako at napatingin kay Mommy. Ganoon ka lala ba na bibili na si Mommy ng

stocks nila?

"Let's go and have a meeting, Bernard. Relani, hija, magpahinga ka na at mukhang

pagod ka," aniya at hindi na hinintay na makapagreact ako.

Tumulak na sila. Nagpahuli si Kuya Bernard.

"Did you ask Ares already? About their new project near our lot?"

Pagod akong umiling at dumiretso na sa kuwarto.

Hindi ko maipagkakaila, nag-aalala ako. Hindi na ako makapaghintay na mag Lunes na

at titingnan ko ang financial reports ng projects ng VHRV samin. May iilang wala
akong access pero sapat na sigurong i-check ang financial reports sa last three
years para maintindihan kung ano ang nangyayari.

Gusto kong tanungin si Ares dahil nag-aalala ako pero ayaw kong sa huli, masisi pa
iyon sa akin. That maybe I asked him because I was spying on them. I suddenly felt
guilty... even though I am not really doing anything.

Siguro dahil alam ko? Kung ganoon... dapat ko bang sabihin sa kanya ito?

But he's not telling me anything. What if he will think ill of me more when I tell
him about these? Baka isipin niya na may kinalaman na naman ako? My record with him
is not clean and it's understandable if he'll doubt me from then on.

Wala na talagang pahinga sa bahay namin. Hindi ulit ako nakatulog agad nang nakauwi
dahil sa maraming iniisip. I just stayed awake and checked the other financial
reports I have been working on. There were losses from our company but VHRV is
equally losing as well.

Hades is buying things. Is he using the VHRV's money to do that, putting a strain
on Ares' shares? And with them losing their finest architect, that has also a
negative effect on their projects.

Bakit hindi ko nararamdaman kay Ares ang takot para sa kompanya nila? But then he
is always like that, stoic like a robot... You'll never know what his real feelings
are just by looking at him. He's also arrogant, he would never tell anyone he's
losing control.

Gaya ng sabi niya kay Wesley Samaniego, he can handle it.

But what is he really doing???

Linggo nang ibinalita na nga sa iilang business magazines at kaunti sa telebisyon

ang tungkol sa pagbagsak ng ekonomiya at pagbaba ng iilang kompanya. Most of them
are owned by the Riegos and with their flagship company, the VHRV, on top!

Paulit-ulit kong tiningnan ang cellphone ko para sana i-text siya. He texted me
last night, asking if I was home. I replied. Nag-text kami pero hindi ako nagkaroon
ng lakas ng loob na magtanong.

Bago pa ako magkaroon ng lakas ng loob ngayon, nakatanggap ako ng message galing
kay Lana.

Lana:
Is it true? May recession sa Vesarius Industries? Narinig ko sa mga kasama ko sa
trabaho. Gusto sana nilang lumipat doon kaso it's not looking good these days!

I gave Mommy my schedule. Kaya naman, pinatawag niya ako gabi ng Linggo para sa
parating sa first schedule ng meeting ko sa project. I am spacing out. Kahit anong
sabihin ni Mommy, hindi na pumapasok sa utak ko.

"Report to me the design immediately. And better if you suggest a complicated one
because we don't want their second rate, ugly designs."

Hindi ramdam sa office ang nangyayari. Hindi ko rin talaga kayang itanong ng
tuluyan kay Ares ang tungkol doon, kahit pa magkasama kami hanggang gabi. He
accompanied me for a gown fitting para sa gala.

"I have meetings the whole day tomorrow, are you going back here for a fitting? Or
maybe you'll search for more furniture?"

I smiled and shook my head. Alam kong kapag sinabi kong oo, susubukan niyang
makasama kahit pa hectic na ang schedule niya.

"Uuwi na ako agad bukas."

He nodded and kissed my cheek. "Text me, then."

Ngumuso ako at naisip na makakaistorbo lang iyon sa meetings niya. Pero kung mas
mapapanatag siya, gagawin ko rin.

The next day, the office seems
Nagpameeting ako sa team ko at
reports sa project lang namin.
hindi ko pa alam kung paano ko
ko.
quiet. The employees were out again for field.
kinuha ko ang at least five years na financial
Gusto ko sanang kunin ang mga newly acquired kaso
sasabihin iyon gayong hindi na iyon sakop ng trabaho

I went home early that day. Nasa meeting nga si Ares buong araw kaya sinamantala ko
sa gabi ang pag-aaral sa graphs ng five-year financial reports, plans, and
statements. Bumababa nga iyon. At naiintindihan ko kung bakit mas lalo na sa taong
ito dahil sa problemang kinakaharap mismo ng mga executives nila.

I thought of ways to help them. I thought of solutions but then one night is not
enough to think about that. This is a large company. At nang tiningnan ko ang ibang
data, the number one these days are either Vista Grande or de Alba Scapes. At sa
buwang ito, de Alba Scapes nga ang mas nangunguna.

Iniisip ko na sa pagbabalik lang iyon ni Mommy. Pero malaki talaga ang tsansa na
dahil sa kahinaan din ng mga Riego.

Ares is in another meeting again on a Wednesday morning. I heard from my team that
there will be recession if the executives will not find a way to recover from the
previous losses. Kinabahan ako roon.

Ito na kasi ang hinihintay ni Mommy. Kapag bumaba na, bibili na sila ng shares para
maka recover ang VHRV. That will mean Mommy will be then one of the executives of
VHRV. Mas lalakas ang kompanya namin. Then I don't know if Mommy's plans is to
rebuild the VHRV or to make them lose more so she could gain more shares!

Hahayaan ba ito ni Hades? But Hades is nowhere to be found. He's in some vacation
of some sort that even the President knows he can't be tapped. Ni wala nga siya sa
kaarawan ni Hera Riego. Hahayaan ba ito ni Ares? Hindi ko alam.
I don't know much about their business prowess but based on other people, mas
padalos dalos si Hades kaysa kay Ares. Ares is more rational and logical, like the
way I've known him. He couldn't be driven with his emotions. Years ago, he wanted
to bancrupt the de Alba Scapes because of his anger for me, he didn't. Napangunahan
pa rin siya ng isipan niya. Pero ano ang nangyayari ngayon?

"Miss de Alba, just a reminder po. Your meeting with the executives will start in
five minutes," si Amelia.

It's three in the afternoon. Sa dami yata ng meeting nina Ares at ng ibang
executives, huli na ang meeting para sa project namin. It's a presentation of the
design for the collaborative residential building of the de Alba Scapes and the
VHRV.

Ang alam ko, si Rina ang naatasang mag screen ng design noon. Iyon ang rason kung
bakit abala siya nitong nakaraang araw. Ares has the final say for that but it will
be presented by the company's prized architect-interior designer.

Dala ang laptop ko, diretso ang lakad ko palabas ng lobby para makapunta na sa
tamang palapag ng meeting. It's my first time to have a meeting with the executives
and I'm kind of nervous.

Hindi ko na kailangang magsalita sa meeting na iyon. Makikinig lang ako, taliwas sa

gustong mangyari ni Mommy.

I went inside the board room. Ang team pa lang ni Rina ang naroon, at iilang nagse-
set up na empleyado ng VHRV. I understand. The executives are busy.

Rina smiled at me. "Wish me luck!"

I smiled back at her and nodded. Naupo ako sa gitnang upuan, malayo sa kabisera. Si
Rina naman ay nasa tapat ko na abala sa pagtulong sa mga empleyado roon. Panay ang
sulyap niya sa akin every now and then while I'm busy turning my laptop on.

Hindi kalaunan, dumating na ang ilang engineers ng company. I saw Engineer Torres
sitting near Rina. He greeted me so I greeted him back politely. Pero kinausap niya
kaagad si Rina sa kung ano kaya naging abala rin.

More of them poured. I was shocked when everyone suddenly stood up. Nanatili akong
nakaupo, hindi naiintindihan ang reaksiyon ng lahat. Nang napabaling ako sa
pintuan, nakuha ko agad. Papasok si Hera Riego. Nataranta akong tumayo at tahimik
na yumuko. She glanced at me once. Natanaw ko na kasunod ng pagpasok niya ay si
Blakely Ardiente.

Hera Riego is wearing a lemon yellow Dolce and Gabbana dress. At ang nakasunod sa
kanyang si Blakely Ardiente ay naka itim namang Dolce and Gabbana rin. Blakely let
her straight hair down. Her dress is a turtle neck with longsleeves, very
conservative and formal.

Sa totoo lang, nagulat ako na nandito si Blakely. Pero nang nilagpasan niya ang
upuan ko at dumiretso siya sa harap, natanto ko kung para saan ang punta niya rito.
She is one of the company's interior designer and maybe she is presenting today!

Narinig ko sa birthday ni Hera Riego na wala raw siya rito. That means, she just
got back in the Philippines?

Her natural straight hair looked so good on her, and her make up is on point.
Meanwhile, I have to iron my hair straight to achieve that. Ang natural na umaalong
buhok ko ay bahagya kong hinawakan at kinumbinsi ang sarili na mas maganda naman
iyon.

Nauna na akong umupo kaya nagsiupuan na rin ang mga bumati at nagbigay pugay.

"Ares isn't here yet?" si Hera Riego.

Napasulyap ako sa kanya at naabutan kong nakatingin siya sa banda ko. Bigla ko
tuloy naalala ang kumento niya sa regalo ko. Uminit ang pisngi ko nang natantong si
Blakely nga pala ang naunang nagbigay ng regalong iyon sa kanya. How awkward that
she's here and I'm also here.

Nagtaas ako ng kilay at binuhay na lang ang laptop.

"Parating na po siya, Madame," si Amelia na nasa tabi ni Hera Riego.

Snacks and coffee were immediately served. Magtitipa na sana ako sa laptop ko nang
nagsitayuan ulit ang mga naroon. Pagod akong tumayo, huli sa lahat nang natanaw si
Ares na pumasok sa board room.

Siya ang umupo sa kabisera. Nakita ko kaagad na tumingin siya sa akin. But then I
couldn't look at him for long. Sa tabi niya kasi naroon si Hera Riego at halatang
halata ang baling niya galing kay Ares patungo sa akin, tila ba alam niya na
nagkatinginan kami.

Nilingon ko si Blakely Ardiente na nasa harap, handa na sa presentation niya. She

smiled at Ares and they greeted each other in a very friendly way. Yumuko ako at
nagpatuloy sa pagtitipa sa laptop.

"Ang tagal ba natapos ng huling meeting?"

"Yes, but it's alright."

They were formal to each other. Nakuha ko kaagad kung bakit halatang gusto siya ni
Hera Riego para kay Ares.

Ares demanded for their usual meeting protocol. I can't deny it. I find it hot when
he sounded so formal, strict, and demanding. Napabaling ako sa kanya nang hiningi
niya ang minutes ng huling meeting. He listened to it intently but his eyes rested
on me. Nagtagal talaga sa akin ang tingin niya kaya ngumiti ako ng kaunti.

Unfortunately, though, it didn't escape Hera Riego's eyes. She moved a bit that's
why my eyes drifted her way. Agad akong nag-iwas ng tingin at inabala ang sarili sa
laptop.

Blakely started with her presentation. Sa paraan ng pagpe-presinta niya, nasisiguro

kong hindi ito ang unang pagkakataon. Halata ring napakagaling niya sa larangang
ito. Hindi ko mapigilang mamangha. My mouth dropped open as she pointed out the
reasons and the convenience of her design!

Wala akong masabi. I am overall very impressed. She is indeed one of the VHRVs
interior designer. As expected with the top company for this, they have the best. I
was once invited to listen to presentations before, when my Dad was alive. At hindi
naman ganito ka galing ang mga presentors nila. In fact, it wasn't even this formal
and also informative. There is also a healthy discussion among the employees. At
iilang papuri ang natanggap ni Blakely Ardiente sa kanila.

Kinailangan ko pang matulala bago mag sink in sa akin ang lahat. I understand now
why Hera Riego liked and favored her so much. She seems to be very competent.
Nilingon ko si Hera nang nauna itong pumalakpak nang natapos ang presentation ni
Blakely.

She's not just rich, beautiful, socially and environmentally active, she's also
smart and the best in her field. Sumali ako sa palakpakang maiksi lang naman.
Nagulat pa ako dahil nagtaas ng kamay si Rina sa harap ko.

My eyes almost went out of my eyeballs. Bigla kong naalala na may gusto nga pala si
Rina kay Ares. Gusto rin kaya ni Blakely si Ares? May nakaraan sila, hindi ba?

"Yes, Engineer?"

"I just have one, uh, comment," si Rina sabay tingin sa kanyang laptop.

Napatingin din tuloy ako sa laptop ko para tingnan ang disenyo roon.

"It says here that the storage and service area of the units are inside, right?"

"Yes. Like the usual."

My eyes narrowed and looked at Rina. I wonder if she's doing this because she's
jealous or what? I don't see any problem with the design. Kaya ano pa ang problema
niya?

"There's a new way to give out the service areas these days. Some of our
competitors are already doing it since then. I noticed that we don't do it yet so I
wonder if we can apply it to one of our midrise condominiums."

"What is it?" si Blakely na kuryoso sa sasabihin ni Rina.

"The service area should be on the roofdeck. We will alot at least five square
meters for each unit. Pinag-aralan ko na 'to and I've revised the design. It can be
applied and we could save space for the units. Also, this way the unit won't be too
messy."

"Oh, that! That's actually a good idea but I never considered that because the
design is a bit... for a lack of a better word, cheap."

"Well, I personally think that the units will look cheaper if their storage area
and service area is inside their home. Isa pa, when they have their storage room in
the roofdeck, they can also put their laundry there. Karamihan kasi sa dating
turned over na projects natin, okay lang kapag tayo pa ang namamahala. After the
turn over, some of the unit owners dry their laundry on the balcony and it looks so
ugly. So this is a way to prevent that from happening. Giving them the space in the
roofdeck will-"

"But it will look cheap."

"It won't. Hindi rin naman kita ang roofdeck, if that's your concern."

Bigla akong natauhan. Parang may naalala nga akong ganyan na project namin noon.
Hindi ko naisip iyon.

"It's practical that way. I know the Vista Grande's new projects, especially their
few midrise condos are that way. At maganda naman ang feedback."

"You can't rely on a company with only a few condo building projects. They are good
with their subdivisions, but still new to residential buildings."
I raised a hand to defend Rina. Napasulyap si Blakely sa akin.

"Uhm, I'd like to add-"

"Ares?" si Blakely na pinutol ako para kumuha ng approval kay Ares na magsalita
ako.

Uminit ang pisngi ko. Hindi ko alam na may protocol na ganoon. Natanto kong hindi
nga pala ako engineer kaya bakit ako makikialam? But it's too late. Napatingin ako
kay Ares.

"Go on," he commanded me.

"Uhm... I am from the de Alba Scapes and most of our mid rise condos have their
storage areas on the roofdeck. I agree with Rina that it is more convenient and
less costly. Isa pa, I've seen our turned over buildings and saw that they are even
using the small space for furniture storage. Mas mabuti iyon kasi masikip kapag
inilalagay ang gamit sa unit. They find it more convenient."

Kumunot ang noo ni Blakely sa akin at bumaling kay Rina. Para bang hindi niya naman
ako kilala kaya hindi niya iisipin ang sinabi ko.

"Thank you for that, Miss de Alba," sabay ngiti ni Rina.

I smiled back at her and mouthed a 'no problem'.

"But how is this not costly?"

"I can send everyone the copy of my revised design for it so you could all see.
Permission, Engineer Riego."

Napatingin ako kay Ares. Madilim ang tingin niya sa akin bago kay Rina.

"Go ahead."

"Ares, you might want to think about the quality of the building if we pursue this.
This is a VHRV project and we don't want it compromised," si Hera Riego.

Kinagat ko ang labi ko. Nakatingin si Ares sa akin. Gusto kong magsalita.

"Yes, Relani?" he said.

Sabay-sabay ang baling ng tingin sa akin ng lahat. Uminit ang pisngi ko at lalong
kinabahan pero kailangan ko nang magsalita.

"This is... also a de Alba Scapes project. All our projects have this kind of
design so... it will be understandable to adapt it here."

Shit! Kitang kita ko ang pag asim ng mukha ni Blakely sa akin.

"Are you an engineer?" she asked me.

Umiling agad ako. Kumalat agad ang kahihiyan sa kalamnan ko. Nakita ko ang pagngisi
ni Engineer Torres, para bang nakakatawa na iyon ang tanong sa akin. Some even
sighed and probably got embarrassed for me.

"Architect or Interior Designer?" she said it in a malicious tone. Para bang wala
akong karapatang magsalita dahil wala naman akong alam sa area na iyon.
I shook my head. Yumuko ako at nangako sa sarili na hindi na magsasalita.

"Blake, she's the de Alba Scapes finance, and also the heiress. Her opinion is also
logical so we should consider it."

"Ares, maybe what Blakely wants is a good opinion from the people who knows the job
well. Someone credible," si Hera Riego.

"She is credible enough to give an opinion. Also, this is Engineer Rina's opinion
and design. We should proceed through that. Rina."

"Engineer Riego!" si Rina na nataranta.

"Send out your new design. I'd like to see it."

Rina discussed her design. Nanatili akong nakatitig sa laptop, hindi na inintindi
ang disenyo ni Rina dahil may bumabagabag nang sakit at insulto sa akin. Hindi ko
na rin nilingon si Blakely. At bahagya man silang nagtalo ni Rina, hindi na ako
nakialam.

The embarrassment I felt was cold and it spread on my veins quickly. I felt naked.
At ayaw kong tingnan ang mga tao sa meeting dahil sa kahihiyan. Pakiramdam ko
tatatak sa isipan nila ang pagiging wala sa hulog ng opinion ko. I am not an
engineer, or an architect, or even an interior designer. My comment doesn't matter.

It hurt. Dinibdib ko iyon ng mabuti kaya naman nang natapos ang meeting, isa ako sa
naunang lumabas.

"Ares," I heard Blakely calling him.

"Son, I'd like to talk to you about our last meeting," si Hera Riego naman.

Rina called me but I was fast to go to the elevator. Tulala ako roon at nang bumaba
na sa tamang palapag, nang nasa lobby ay nagsimula nang pumatak ang mga luha ko.

I feel exhausted. Wala naman akong ginawa na kahit ano pero parang pagod na pagod
ako. Hindi lang sa trabaho...

Ang isiping uuwi ako ngayon sa amin pagkatapos ng meeting na ito, at naroon si
Mommy na naghihintay sa ibabalita ko, nakakapagod. And the meeting probably went
well. I don't know. I didn't listen to the other half of it.

At siguro masyado nga akong nainsulto sa tanong ni Blakely sa akin. It was an

innocent question. I was just offended because it was true. I am not a credible
person so what right do I have to give out any of my opinion?
Kabanata 24
Kabanata 24

Motive

Maybe I was just overreacting. Iyon ang naisip ko habang nagdadrive paalis sa VHRV.
Ni hindi pauwing bahay ang tinahak kong daan. I didn't want to go home. I know what
will happen if I did so I'd rather just drive anywhere else.

Kaya lang nakakapagod at nakakapanghina ang dami ng bumabagabag sa isipan ko.

Nakaliko na ako sa basement parking nang naisip na puwede naman siguro akong
pumunta sa isang hotel. Tutal at wala rin namang sapat na ka-kailanganin sa condo
ko. May aircon, bed, dining table, at built in cabinets, kitchen, at aircon pero
wala akong pagkain doon. It would be better then to stay in a hotel with all the
amenities.

I sighed. Sana pala pinadisenyo ko na lang agad ito nang hindi na ako mahirapan pa.
Yumuko ako pagkatapos mag parking. Nasa loob pa ako ng sasakyan at hawak pa ang
manibela.

It hurt but I should endure it. This is the corporate world. Hera Riego and Blakely
were right. I didn't have the proper credentials to comment on their work. Nag-
angat ako ng tingin. Ayos lang sana kung alam ko na iyon nga lang ang dahilan noon.
I grew up trusting people and then failing. At dahil sa mga experiences na ganoon,
mabilis na akong magduda.

Hera Riego pointed out my lack of credentials to defend Blakely's subtle insults.
This isn't the first time I felt that she dislikes me.

I sighed and decided to just go out of my car and rest in my condo. Lumabas ako at
natigilan nang nakita kung sino ang katabi ko sa parking lot. Ares is leaning on
his car door, nakahalukipkip, at madilim ang tingin sa akin.

"A-Ares?" I couldn't hide my shock. Mabilis kong pinalis ang tirang luha. Umiiyak
ako kanina habang nag da-drive.

"Umalis ka kaagad sa opisina, hindi mo na ako hinintay. Mabuti na lang naabutan

kita."

"Uh, akala ko may meeting pa kayo," sabi ko at nag-iwas ng tingin.

Sinarado ko ang sasakyan ko at dumiretso na sa elevator. Sinundan niya ako roon.

Tahimik ako sa elevator at diretso ang tingin. Ayaw kong magsalita. Ayaw ko rin
namang ipaalam sa kanya ang mga naiisip. It's embarrassing. He had been in this
business for years and he'd probably look down on my sensitivity. Normal naman
talaga iyon. Talagang masyado lang akong sensitibo.

Lumabas ako ng elevator at sumunod siya. Hindi ko alam anong sasabihin ko pa sa

kanya. Tahimik lang naman siya at kanina'y panay ang sulyap. Ngayon, nakasunod
lang. I should stop this. Nabuksan ko na ang pintuan nang nilingon ko siya.

"Uh... Uhm... Hindi pa kompleto ang condo..."

Nagsisimula pa lang ako sa sasabihin ko, may kung ano na sa titig niya. As if he
knows I'm bullshitting even before I start to.

"Nakakahiya... Dito lang naman ako kakain at... magpapadeliver na lang kaya..."
Naghanap pa ako ng idadagdag pero wala nang salita.

He nodded. "I'll call for the delivery. What food do you want? We'll eat our dinner
together."

"Uhm, walang sofa kaya..."

"You have a dining table and chairs. I'll sit there."

Sabi na nga bang hindi epektibo iyon! May pag-aalinlangan kong binuksan ang
pintuan. I opened the lights and the aircondition. Dire-diretso naman ako sa living
area dala ang duffel bag. May damit doon na dala ko na dati at nakalagay lang sa
opisina. Dinala ko iyon ngayon dahil naisip na rin naman ito kanina, bago ako
umalis.

I pulled out a chair for Ares. Nang nakalapit siya ay sinulyapan niya lang iyon at
tumitig ulit sa akin.

"Uhm... I'll just wash up," sabi ko iniisip ang mahapdi kong mga mata at ang
natuyong luha sa mukha.

He nodded and sat on the chair I pulled out.

Dumiretso na ako sa kuwarto. Nilapag ko ang duffel bag sa built in cabinet at naupo
muna saglit sa bagong kama.

Pumikit ako ng mariin at tinabunan ng palad ang mukha. I know I wanted to be alone.
All my life, I'd like to be alone when I have problems. Hindi ko inasahan na sa
puntong ito, mas gusto ko nga na makasama siya kaysa sa mapag-isa.

Matagal bago ako kumilos at nagpasya na maligo. Dalawang klase ng damit sa duffel
bag ko ang dala. Pang yoga at ang pamalit ko sana. Kung dito nga ako matutulog,
bukas ko na susuotin iyong pamalit. That's why I wore my gym clothes instead.

Tulala ako habang nakaupo sa kama, iniisip pa rin ang mga nangyari sa araw na
iyon... at sa mga nakaraang araw pa. I was startled when I heard a knock.

"Relani," I heard Ares.

"Yes?"

There was a long pause. "May I come in?"

"Uhm... Uh... Okay," medyo nagpanic ako at napatayo galing sa kama. Inayos ko ang
buhok ko na kinalimutan ko saglit dahil sa dami ng iniisip.

Nakatingin ako sa salamin ng built in dresser at natanaw kong pumasok na siya at

nakatayo na ngayon hindi kalayuan sa kama.

"May gusto ka bang pagkain? Magpapahatid ako." His eyes drifted on my clothes.

Nilingon ko siya at ano mang pilit niya na tumingin sa mukha ko, napapadpad pa rin
ang mga mata niya sa suot ko. Kinabahan ako. Pakiramdam ko tatanungin niya na ako
kung bakit ganito ang suot ko. I didn't want to tell him that I'm planning to sleep
here.

Naupo ako sa kama at nagpatuloy sa pagsusuklay ng buhok. I brought my blower too in

the hopes that a shower will be installed in my office. Tinabi ko muna iyon habang
nagsusuklay ako.

The bed sank when he sat beside me. Napakurapkurap ako at napabaling sa kanya pero
bago ko siya tuluyang natingnan, pumalupot na ang braso niya sa baywang ko. His
head rested on my shoulder and he kissed it lightly.

"I'm sorry," he whispered.

I swallowed hard. Tears formed in my eyes. I wanted to speak and tell him that it's
okay but I know my voice will give it away. Manginginig ang labi ko unang salita pa
lang at alam kong hindi niya patatakasin ang mga luha ko.

"I talked to them a bit after the meeting. Don't worry about it."
"D-Dapat hindi mo na ginawa 'yon," bumigay na ang boses ko.

Tumigil muna ako at hinayaang pakalmahin ang sarili ko kahit ang hirap-hirap. Mas
lalo lang humigpit ang yakap niya dahil sa narinig.

Hindi na ako nagsalita. We stayed there silent. He remained hugging me until the
tears subsided. Nagbuntonghininga ako.

"It's the corporate world. Things like that happen all the time."

"No, it doesn't."

I sighed. "You're just being too nice because it's me."

Inangat niya ang tingin niya. Kunot ang noo at nakanguso siya habang tinitingnan
ako.

"Your girlfriend is also good. Rina's idea isn't very pleasing to the eyes, yes,
but it's just practical kaya ginagamit din namin sa kompanya."

"What girlfriend?" madilim pa rin ang tingin niya at para bang iyon lang ang
narinig.

"Si Blakely."

He looked at me with the ridiculous gaze. Para bang hindi siya makapaniwala sa
kalokohang sinasabi ko.

"Ikaw ang girlfriend ko, Relani."

Ako naman ngayon ang hindi makapaniwala sa sinabi niya. Bahagya akong umatras kahit
pa hindi naman ako makakalayo sa yakap niya.

"Are you kidding me? Nanligaw ka ba?" Sabay tingin sa paligid para ipakitang wala
akong napapansin na kahit ano. "Ba't di ko alam? Hindi mo sinabi at hindi ko
napansin!"

Gusto kong matawa. Nakanguso siya pero may multo ng ngiti sa labi.

"And you claim to have sharp eyes when it comes to the people who like you?"

"Well, maybe I know that you like me but I didn't know that you're my boyfriend!"

"You didn't? You bought that bag at Greenbelt because I was your boyfriend!" giit
niya, hindi ko alam kung sinasakyan lang ang iritasyon ko at pinipikon na naman
ako.

"You were just pretending to be my boyfriend so I could go in!"

"No, I wasn't! I was serious. You confessed your ardent love for me and I feel the
same so I was then you're boyfriend."

Muntik na akong masamid sa tawa. My ardent love for him!

He kissed my cheek and my ears. Muntik na akong napapikit sa rahan ng halik at sa

panghihina ko dahil sa ginawa niya. His hand covered mine. Pinagsalikop niya ang
mga daliri namin.
"Ares Vesarius, alam kong habulin ka ng babae pero sinasabi ko sa'yo, hindi ganoon
iyon! It doesn't work that way! Manliligaw tapos maghihintay ka pa na sasagutin
kita! Hindi puwedeng dahil gusto kita at gusto mo 'ko, magboyfriend at girlfriend
na agad tayo!"

He sighed and his lips protruded more. "Then fine... I'll court you."

Umiling ako, hindi makapaniwala na ganoon ang iniisip niya. Tumitig lang siya sa
akin kaya napatingin ulit ako. Nagtaas naman siya ng kilay kaya kumunot ang noo ko.

"What?"

"You said I'll wait. I'm waiting now for your answer."

Umiling ako, hindi ulit makapaniwala na ganito ang iniisip niya. I know he probably
had experience. Nasisiguro ko rin na alam niya ang paraan ng panliligaw at na hindi
naman agad ibinibigay ang sagot. Talagang atat lang siya sa sagot kaya ganito siya
ngayon.

I can't believe him. I watched his sleepy eyes. He's trying his best to look at me
in the eyes but he can't stop gazing at my lips. I smiled and shook my head again.

"What?" he whispered when he noticed my smile.

Naghihintay talaga siya sa isasagot ko! Minamadali pa!

He licked his lower lips and his eyes dropped again on my smile. His lips parted,
parang gutom na gutom at nakatingin sa pagkain.

Ngumiti ulit ako at lumapit sa kanya. Hinawakan ko ang kanyang panga at marahan
siyang hinalikan sa labi. He closed his eyes for a while and opened it when the
kiss was over. He smirked.

"I'll take that as a yes."

He pulled me closer. Para bang kahit na magkadikit na kami, hindi iyon sapat sa
kanya. He crouched lower and his kisses became more aggressive.

Sa kagustuhan niyang mapalapit pa lalo sa akin, hinawakan niya ako. His hand grazed
a part of my boob. I shivered immediately when I felt his finger. Mabilis niya
naman iyong tinanggal at natigilan sa halik namin. Feverish and still thrilled of
his touch, matagal bago ko naidilat ang namumungay kong mga mata. He was watching
me, amused and curious of my reaction to his touch. Embarrassed, I looked down. I
couldn't look at him straight.

"Bagay kayo ni blakely. Bagay din siya sa kompanya n'yo. Paborito pa siya ng mama
mo."

He smirked. "Don't worry about my mom. Are you jealous of Blakely?"

Hindi ako nakasagot. He chuckled when our eyes met.

"You look so cute when you're jealous and pouting. Like a little angry devil with
short horns and a pitchfork. Come here."

He pulled me. Reluctant because of his words, I pouted more at him.

"Hindi ako nagseselos 'no!"

Nagtaas siya ng kilay at marahan akong inangat at tuluyan nang pinaupo sa gitna ng
hita niya. He kissed my nape and I almost closed my eyes at the feel of it. It
tickles and it's making me so weak.

"Hmm. Really, relani? We've been at this for years and you keep on saying that."

Bumagsak ang tingin ko sa kamay niyang nasa dibdib ko na. My eyelids were heavy
when I saw him teasing my boob alternately. Parang hindi sapat iyon. Parang naiinis
pa ako na hindi kami naghahalikan kahit pakiramdam ko, halikan ko man siya, hindi
mapapawi ang nararamdaman ko ngayon.

Mas lalo lang lumala ang nararamdaman ko nang pag-angat ko ng tingin ay natanaw ko
ang repleksiyon namin sa salamin ng dresser. It looked so hot how I squirmed and
shivered on him. He was large behind me, owning and possessing every corner of my
body. Kitang-kita ko ang bakat ng dibdib ko sa sports bra na suot ko. It only
worsened when he chose to touch the swelling spot, his index fingers in circles on
it.

"Kasi hindi naman talaga. Bakit ako magseselos pa, e, alam ko naman na baliw ka sa
akin," I said drunkenly, trying hard to maintain my level head and this
conversation.

He opened his eyes. Kitang-kita ko ang ngisi niya sa salamin.

"We both wish you have that confidence and trust for me. But then, I'll miss the
cry baby angry and jealous devil... so... no. I like you the way you are. No need
to pretend that you aren't jealous.

I groaned and tried my best to twist so I could kiss him. He licked his lower lips
and looked down on my body before lifting me again. Pinaharap niya na ako ngayon.

My legs were on the bed and my throbbing spot right in front of him. Nararamdaman
ang pagdiin sa katawan niya. Hinalikan niya ako. Nagtagal na ang tunog lang ang
labi niya ang naririnig at ang mga hingal ko. Everytime his kisses reach my neck, I
would groan and want more of it.

"Why are you wearing this?" he inquired even at a time like this.

"Wala akong ibang damit. Dala ko 'yan galing sa opisina." Gusto ko pa sanang mag
explain tungkol sa shower kaso naiirita na ako sa mga tanong niya!

Why can't we just kiss and... something.

"Hmm. Doing yoga again in the office? I'll prohibit that some time."

I rolled my eyes weakly. He halted kissing me and stopped touching me. Namumungay
ang mga mata ko kaya hindi ko siya kayang simangutan.

"I don't turn you on enough, huh?" bigo kong sinabi sabay yuko.

Kumunot ang noo niya at muling naglaro ang ngiti sa labi. "What are you talking
about?"

Uminit ang pisngi ko at mas lalo lang nasaktan. Hindi niya pa alam kung bakit iyon
ang tanong ko. I tried to get up but he pulled me.

"No, baby. What's wrong?"

Nanatili ako sa kanya at hindi na makatingin dahil sa pagtatampo. I'm throbbing so

bad. I am a virgin and I have no experience with boys except for some kissing with
Lucas but there's always a voice in my head. Ngayon lang ako nawala sa katinuan.
Blanko ang utak at walang ibang maisip kundi ang makakapagpapawi sa nararamdaman.

He chuckled. "We need to stop a bit-"

"You're not turned on by my body!" my voice full of frustration and insecurity.

Nathimik si Ares, para bang hindi siya makapaniwala na sinabi ko 'yon.

"Of course, you make me so horny."

Kinuha niya ang kamay ko at iginiya sa umbok na kanina ko pa nararamdaman sa gitna

namin. I am very inexperienced, I realized. Because I never thought that the
painful poking on my sex was his. It was the reason why I'm throbbing. It was
unintentionally rubbing mine and I can't help but feel so turned on!

Startled at his action and the evil grin he has, mabilis kong binawi ang kamay ko
sa kanya. Namimilog ang mga mata ko.

"Pervert!" I shouted at him.

"You were sad because you think I am not horny enough to make love to you, and now
you have that reaction?"

Nag-iinit ang pisngi at katawan, hindi ko siya matingnan sa kahihiyan!

"Okay. It's probably best that you sit somewhere else or I'll cum from this
position."

Mas lalo lang uminit ang pisngi ko. I looked down at his huge member. It looks like
his fly would burst open any moment.

Tinapik niya ang tabi niya pero hindi ako umalis doon. I think I was going really
crazy but I wanted to do it. I swallowed hard and I shook my head.

"Baby," he called to try and convince me to just sit beside him.

"Ayoko," I said grimly.

"But if you remain here, I'll be too horny-"

"I'm horny, too..." I croaked.

Binalot kami bigla ng katahimikan. Matagal bago siya gumalaw at tuluyang niyakap
ako at hinalikan ulit. This time, his kisses were more aggressive and hungry. I was
so crazy that all I think about is him and his touch. Na kung paano ko siya
maaangkin at mga paraan para ako lang ang maging babae niya. Nababaliw na nga yata
ako!

I thought of marrying him to seal this. I thought of owning him and possessing him
so bad.

"Let me see if you are?" he whispered darkly.

His hand crawled on my gray cotton leggings and even from there, I felt how soaked
I was. At nagtagal ang tingin niya nang naramdaman iyon. It worsened when he
wiggled his fingers on it, trying to feel the wetness against the cloth, and also
teasing me.
Hindi na nagtagal, wala na akong ibang marinig kundi ang mga halinghing ko. I was
moaning like a mad woman being possessed by him. It wasn't long when I felt my
insides convulsed into a major quake. Napayakap ako ng mahigpit sa kanya at wala
nang ibang inisip kundi ang nangyayari sa katawan ko.

"Fuck. Damn it." I heard him curse a little on my ear as I hugged him tightly. Para
bang siya lang ang lifeline ko habang nangyayari iyon sa akin at kailangang
kailangan ko siya.

"Ares, I think I'm..." hindi ko matuloy-tuloy.

He groaned. Pagkatapos ng ilang sandali, nang kumalma ako ay mabilis niya akong
ihiniga. Mainit pa ang katawan sa nangyari at medyo nahiya na hindi man lang niya
ako nahubaran, narating ko na ang sukdulan, I couldn't look at him straight.

He freed my boobs first. Kinagat ko ang labi ko at naintindihan ang gusto niyang
mangyari. His face was dark, like he was consummed by something. Parang naputol na
ang litid niya at hindi niya palalagpasin ito.

Tinulungan ko siya sa paghuhubad sa sports bra ko. Habang nilalapag naman iyon sa
tabi'y siya na ang mabilis na nagbaba sa leggings ko. Uminit ang pisngi ko nang
natanaw ang bahaging basa roon. Gusto kong magtabon ng mukha pero inunahan ako ni
Ares sa halik.

I wanted so bad for him to remove his dress shirt that my fingers frantically
reached for each button while we were kissing. Hinubad niya ang damit pang itaas at
saglit akong namangha sa katawan niya. Thoughts of marrying him surfaced again. I
watched him with greedy eyes as abruptly remove his belt.

Parang gusto kong maiyak at magmakaawa na pakasalan niya na ako. I don't understand
why i was feeling that way but I was just. When he freed himself and then plunged
in on me for a kiss, I was lost.

He sucked on my lips as his other hand reached in between my folds. At kung

kaninang nababaliw na ako, hindi niya pa man nahahawakan iyon, ngayon parang
mahihimatay na ako.

He seems angry at my string panties. Isang hatak niya lang at halos hanggang hita
lang iyon, ibinalik niya ulit ang kamay sa akin. I was moaning so loud with his
every graze, touch, and teasing. I was soaking wet. Gusto kong mahiya pero
napangunahan na ako ngayon ng sensasyon.

He stopped kissing me and he brought his lips on my neck down. Namilog ang mga mata
ko nang natanaw ang unti-unting pagdikit ng labi niya sa aking dibdib. He sucked on
my nipple hard. He stopped and licked it then suckled it again.

I was on the brink for another convulsion. Abala na ang kamay niya sa paghawak sa
dibdib ko. His member kept on rubbing mine, causing me to almost reach the edge.

I heard him curse a bit when I shivered.

"Ares," I said.

I grinded on his member, savouring the feel of me rubbing against his huge manhood.
Huli na nang naisip ko kung ano ang mangyayari sa akin kung ipinasok niya iyon. I
felt the tip of him on my soaking entrance and I can't help but moan loud.

But when he slowly entered me more, that's when I realized everything. This hurt.
And with that huge, bakit hindi ko naisip kung kakayanin ko ba iyon? Was I too
horny to think about it?

Kinagat ko ang labi ko at mariing pinikit ang mga mata. Ares kissed my neck causing
me to relax a bit. Hinalikan niya na rin ako sa labi pagkatapos ng ilang sandali at
tuluyan muli akong nagpaubaya. I moved a bit feeling the sensations now but then I
realized he tried it again!

Natigil ako sa paghalik sa kanya, hindi kaya noon ang magdivert sa atensiyon ko at
sa sakit na nararamdaman. He started kissing my neck again because I was biting my
lips hard.

"Baby," he whispered huskily.

He tried it again gently but it really hurt.

"Do you wanna continue-"

"Damn it, Ares! Of course, I want to!" iritado kong sigaw sa kanya.

He grunted and tried again, this time more fervently. I tried to hide the pain on
my face but it hurt a lot. He was kissing me on my neck and then back on my ear and
lips when I started to get the rhythm. At nang sinubukan ko nang gumalaw, he took
that as an opportunity to finally fill me to the bring.

My loud scream wasn't even a moan. He hugged me tightly and settled in for a few
moments. Tears fell on the sides of my eyes. Mabilis kong pinalis ito sa takot na
tumigil siya kapag umiyak ako. Nang tiningnan niya ako, namumungay ang mga mata
niya at siniil ako ng halik.

"I'm still in love with you so much," he whispered.

Still. So he really was then in love with me. Ilang taon na ang lumipas at niloko
ko pa siya. If I were on his shoes, I'd think I'm being fooled again. Bakit
minamahal mo na naman, nagpapaloko ka na naman ba?

But I realize I didn't really fool him. And now, I will never fool him.

"Ares," I whispered and move a bit to show that I'm ready.

He kissed me sweetly and touched my cheek with the back of his fingers before he
started moving. It hurt alright but all I think about are my feelings for him. Ang
dami noon pero isa lang ang nangingibabaw.

I thought I liked Lukas then. He was perfect and always kind. He was ideal. I
didn't like Ares. He was arrogant, blunt, ruthless, and stoic. He was the opposite.
At siguro dahil doon, ayaw kong aminin o isipin man lang na unti-unti na nga akong
nagkakagusto sa kanya.

I wanted his approval. I wanted his time and his attention. I wanted everything of
him. I am greedy, and selfish when it comes to him. But then also, if he ever need
to be freed, I know I would stop and give him whatever he wanted.

Oh my goodness, I am in love with him, too!

I felt him pour inside me after a long pounding. He looked at me with sleepy dark
eyes full of adoration. It was as if he think I'd disappear so he did his best to
watch me as his pushed himself on and on inside me. Pumi pikit pikit ako ng mariin.
It hurt a lot but I endured it. I wanted him to feel me. I wanted so bad to make
him feel pleasured... and loved... by me.

Covered in sheets as he embraced me tightly after that, I groaned and realized

what've we done.

"Bago pa 'tong bedsheet ko. Buti na lang may pamalit ako agad!"

He kissed my forehead. Patuloy ang haplos niya sa buhok ko.

"How about our food?"

"Hmm. What do you want?"

I giggled. Iyon lang ang dahilan na pumasok siya kanina at ngayon ko pa lang yata
masasagot iyon ng maayos.

"May pamalit ka ba para sa pag uwi o magpapabili na rin ako?"

Nilingon ko siya. He looked so at peace as he watched me. I smiled shyly.

"Baka... uh... dito na lang muna ako magpalipas ng gabi."

Natigilan siya. He stopped caressing me, too. I thought he won't agree and tell me
to go home. I know I'd follow him if he says that.

"Dito na rin ako matutulog kung ganoon."

"H-Huh? May trabaho pa tayo bukas! P-Paano ang damit mo?"

"Ipapakuha ko na lang. How about you? Do you have work clothes for tomorrow?"

"Well, I have an extra dress in my duffel bag."

He nodded. "Panties?"

Umiling ako. Pumikit siya ng marahan, parang naiirita bigla bago dumilat at
tumango. "I'll get someone to buy some of your things, too."

I giggled. "Okay."

We could lay there the whole time and I won't care. Kung sana lang puwedeng tigilan
ang oras sa pagtakbo, ginawa ko na. The fire he awakens deep within me is like no
other. It was like self discovery, urged and guided by him.

I smiled as I watched his dark eyes gaze at me. Nakahiga kami sa kama at ang
marahang ilaw lang ang tanging tanglaw.

He kissed me softly again. I closed my eyes and opened when he withdrew.

"I'm sorry if the meeting made you upset."

I smiled. "It's okay... Hmm... Bawing bawi naman..." bulong ang huli kong sinabi.

"Bakit ayaw mong umuwi?"

Napakurapkurap ako at iwas ng tingin. "Uh... may mga hindi pagkakaintindihan lang
kami ni Mommy."

"About you leaving your house?"

I nodded guiltily dahil alam kong naglilihim pa rin ako. Hindi siya nagsalita. It
was as if he didn't want to intrude or to force me to tell him all of my problems,
kahit pa gustong-gusto niyang malaman iyon. Hinalikan niya na lang ulit ako sa
labi.

"I'll stay with you, then."

I groaned and realized something. "I wish I had this dressed up instead. Wala tuloy
tayong sofa at kung ano ano pa."

"I'll do it. I'll have this dressed up little by little."

I can do it too so I glared at him. "Baka nakakalimutan mo na de Alba Scapes

heiress ako?"

He smirked and kissed me again.

It was the most peaceful night I've known ever since I had these problems. Hindi ko
gustong dito siya matulog pero dahil lang iyon sa pag-aalala para sa kanya. We'll
work tomorrow, my condo doesn't have the right facilities, and I feel like I'm such
a burden. Kung wala ang mga kaisipang iyon, gusto ko ngang manatili siya rito
kasama ko.

We had dinner when our food was delivered. Dumating na rin ang mga pinamili niya at
natanto kong ilalagay na lang sa cabinet doon para may stock na akong damit. I was
covered with the comforter while we ate our dinner on our dining table. Siya naman
ay nakaboxers. Hindi ko tuloy mapigilang sumulyap at natantong kahit hindi naman
gising ay bakat pa rin.

His brows shot up and the corners of his mouth stretched when he notice where my
eyes were. I smiled and just continued eating.

Kung puwede lang talaga pigilan ang pag-ikot ng oras at ang pagtakbo ng panahon,
matagal ko nang ginawa. It was easily my happiest day even when earlier it wasn't
easy...

Matagal kaming natulog. Even in the silence and at peace, I didn't want to close my
eyes and sleep. Dahil paano kung nananaginip lang ako? Paano kung mawala ang lahat
ng ito.

Sa mga isinantabi kong takot, binisita ako ng naisip sa araw na iyon. His mom
didn't want me for him. He wants Blakely for him. Hindi ko alam ang rason niya at
kung tungkol iyon sa panloloko ko kay Ares noon, I would understand. If I had a son
like him, I'd probably do worse. I'd drive the girl off just so my son wouldn't
know pain.

Nagpa-alarm naman kami para sa trabaho kinabukasan. Nakapagtext na ako kay Mommy na
sa condo na muna uuwi dahil may aasikasuhin pa. Hindi ko na natingnan kung may
reply ba siya kaya lang nagising kami sa paulit-ulit na doorbell.

Umahon si Ares pero ako ang naunang tumayo galing sa kama. This is my condo after
all and whoever is the visitor, it's mine. Lumabas ako ng kuwarto. It's still three
in the morning, kaya hindi pa nag-aalarm.

Ares stalked me, though. Hinayaan ko siya sa likod ko, antok pa pero nakasunod. I
looked at the peep hole and saw my Mom and Tito Bernardo outside!

What the hell are they doing here? Mabilis kong nilingon si Ares at itinulak palayo
roon.

"Go and hide on my room!" sabi ko.

Kumunot ang noo niya. "Bakit? Sino ang bisita mo?"

"It's my Mom and Tito Bernardo. Sige na!"

"I'll greet them-"

"No, Ares!"

The horror of my Mom knowing that I'm with Ares here made me cold. Ano pa ang
maiisipan niya na gawin kong panloloko kay Ares?

"Are you ashamed of me?" tanong niya nang tuluyan ko na siyang naitulak papasok sa
kuwarto.

"No, I'm not! Just... stay here! we'll talk after, okay?"

Naka terno pajama na ako, isa sa pinabili ni Ares kagabi. Inayos ko ang sarili ko
at inamoy pa kung may bakas bang kung ano bago unti-unting bumalik sa pintuan.

I opened it a bit, hindi na muna binuksan ang lock.

"Mom?"

"Relani!" gulantang na sinabi ni Mommy. "Nandito ka lang pala talaga!"

"I texted you that I'm sleeping here. Hindi mo po ba na-receive?"

I half-heartedly opened the door and prayed they won't stay for long.

"I received it, pero s'yempre hija, nag-aalala kami ni Tito Bernardo mo."

I glanced at Tito Bernardo who looked around. Nasa foyer pa lang kami at wala akong
balak na tuluyan silang papasukin. Isa pa, may dahilan ako.

"Wala pa po akong sofa kaya hindi ko kayo maiimbitihan sa loob. I was just tired
from work and our house is far. Dito na lang po ako natulog."

"Over time ba ulit? Hm!" Mommy smiled. It was as if she's happy that VHRV is
panicking over their loss that's why I'm over timing every night. Hindi niya alam,
ayaw ko lang talagang umuwi.

"Yeah," I answered to stop any more questions. "Mom, madaling araw. Hindi po ba
kayo natulog? Inaantok pa ako at may trabaho pa ako bukas."

"Yes, yes. I know. Hindi lang ako makatulog dahil sa text me. I replied and called
you but you didn't answer. At bukas naman ay break ko muna. Work has been so busy
these days but it's worth it."

She had that knowing smile again. Sa ibang pagkakataon, tatanungin ko siya at
kakalabanin pero dahil ayaw kong pahabain pa... "Mom, now you see I'm safe, you
should rest now, too. Inaantok pa po ako."

"Yes, I'm sorry. I just want to check on you. I will allow this today since I'm
sure it's been so hard for the VHRV employees the past days but... you are not
moving out of our house, hija."
I sighed. This is not the time to have this conversation. I'm tired and I have this
nagging feeling that Ares isn't very happy. Matutulog pa kaya ulit iyon? He looked
offended when I pushed him back our room!

"Let's just talk about his some other time, Mommy. Sige na po at inaantok na talaga
ako."

Hindi ko alam paano ko tuluyang nakumbinsi si Mommy. Sunod nang sunod naman si Tito
Bernardo na hindi ko na gaanong pinagtuonan ng pansin. I locked my doors before I
went back to my room. Naroon nga si Ares, nakaupo sa kama at mariin ang titig sa
akin. It was as if he really waited so he could take it on me.

"I'm sorry. Hindi ko lang talaga-"

"It's alright," he said bitterly but I know he feels otherwise.

Naupo ako sa tabi niya. I let my hand rest on his thighs, feeling the carpet of
thin hair on it. His eyes dropped on my hand before he glared at me.

"I'll introduce you to my Mom when I'm ready," I said. "And... when... well..."
It's not a secret so maybe it's okay. "The chaos of our companies subsides."

Matagal bago siya bumuntonghininga at tumango.

Tinanggap ni Ares iyon. Wala naman akong ibang hiling kundi ang katapusan ng lahat
ng ito. But then again, with Mommy determined to have a seat on the Riego
executives and the permanency of the Cortez family in our household, I wonder if it
will ever end?

Maaga kami ni Ares sa VHRV at sabay kaming pumasok. Napapabaling ng dalawang beses
ang lahat ng nakakakita sa amin. Lalo na dahil kung walang katawagan si Ares,
hinahawakan niya ang kamay ko.

Ares is busy with his meetings. At dahil may revision si Rina para sa project namin
at mukhang maghahanda pa siya dahil ipepresinta niya iyon, na-reschedule ang ibang
meetings namin.

Sabay pa rin naman kaming nag-dinner sa araw na iyon bago ako umuwi. He said he'll
have a meeting tomorrow afternoon at mukhang hindi kami makakapagsabay na kumain. I
told him that it's alright. Isa pa, bibisita rin ako sa designer para sa dress ko
sa gala. So he decided that we'll meet after the appointment with my designer.

Hindi pa rin ako makapaniwala. Buong araw yata akong tulala tuwing naiisip ang
nangyari kagabi. I never thought above the sensuality, I will also find deep
happiness doing it with him. It felt so intimate. His dark eyes would flash on my
mind every now and then and I can't help but smile.

Ares:

Are you home?

Ako:

Yes, thank you. Drive safely.

Hindi matanggal ang ngiti ko kahit pa nakauwi na ako. Naglaho lang ito nang natanaw
ang kambal na parehong nakahalukipkip. They're here. I didn't slow down. Patuloy
ang lakad ko patungo sa kuwarto at itinago ang cellphone.
"Hi, Relani..." patiuna ni Ate Vickie.

Pareho silang nakasimangot at mukhang galit. Tumigil ako para mabati sila.

"Hello, Ate Vickie... and Ate Ava. I'm exhausted so... excuse me-"

"I overheard something from Daddy and Tita Beatrice."

Ano na naman ba ito? Gustuhin ko mang umalis na, humalukipkip na lang ako at
nilingon ang dalawa.

"With the Riegos stocks down, and your Mom acquiring some of their shares... Do you
think it's a bit greedy to also include our company as your property?"

I stared blankly at Ate Vickie at inisip kung ano ang narinig nila sa usapan ni
Tito Bernardo at Mommy.

"Alam mo, hindi ba? Huwag ka nang magkunwari," si Ate Ava.

Hindi ako sumagot. Hindi sigurado sa sinasabi nila. Kung tama ang hinala ko, wala
naman silang problema dahil ako na mismo ang tatanggi roon.

"You poisoned our Dad's mind! How did you do it?" si Ate Ava ulit.

"Totoo ba na sa'yo ibibigay ang forty percent shares, Relani? Sagutin mo ako!"
medyo naging agresibo na si Ate Vickie.

"I don't know the whole story and don't worry, I'm not after that. That's all
yours. You can choke on it," I said cooly.

"How dare you? What do you think will happen if Kuya Bernard knows about this? He
worked so hard for our company and having that big of a share given to you, I don't
think he'll let this pass!"

Hindi na ako nakipagtalo. Hahaba lang ang usapan at nasabi ko na namang hindi ako
interesado roon. Kung hindi niya makuha iyon, hindi ko na kasalanan iyon.

Lumala ang estado ng VHRV sa sumunod na linggo. It was the news' headlines in all
stations. I felt bad. Lalo na dahil hindi namin napag-uusapan ni Ares iyon. Inisip
ko na kung paano siya kakausapin ngayon tungkol doon. Lalo na dahil abalang abala
na siya sa mga meetings niya. He'd only rest on my office for a few minutes.
Minsan, nakayakap pang nakatulog sa balikat ko habang nasa sofa kami.

I did my best to do my work seamlessly. Lalo na dahil nakikita ko siyang

nagtatrabaho ng mabuti at pagod na pagod na.

"There is no recession and it strained the company more because of that decision,"
ayon sa balita. At galing pa iyon kay Ares na desisyon, na huwag magtanggal ng
empleyado.

"Why are you not doing anything?" I asked frustratingly after watching some news
about it.

Walang kumento si Vesarius Riego at Hera Riego. Ni hindi sila malapitan ng media.
May in-interview na empleyado at sinabing wala namang delay sa sahod. Talagang busy
lang sila dahil sa dami na ng trabaho ngayong bumabagsak ang kompanya.

I get summoned to our study almost everyday these days. Wala akong masabi kay Mommy
pero ganunpaman, tuwang tuwa siya lalo na't bukas ang release ng statement niya
tungkol sa proposal niya sa pagbili ng shares sa VHRV.

I should ask Ares. Wala na akong pakialam kung magdududa siya at iisipin niyang
niloloko ko ulit siya! I want to know what's up!

"I heard Hades is set to return. I bet for the company? Hindi kaya ni Ares Riego na
mag-isa iyon. Even with the guidance of Vesarius," si Mommy.

Kuya Bernard is just on the side, watching me like he's waiting for any reaction.

"Hindi pa nagpapa interview kahit na kitang-kita na naman na bumabagsak sila. Maybe

they are ashamed of failing. Anyway, do you know anything about Hades' come back,
hija?" sabay baling sa akin.

Umiling ako. "No, Mom."

"Really? You're now close with Ares, right?" singit ni Kuya Bernard. "May nakakita
sa inyo palabas sa opisina ng isang designer."

"But I don't know anything about Hades."

"Oh... You're doing your homework, hija. So nahuli mo nga ang loob ni Ares Riego?"
sabay ngisi ni Mommy.

I sighed. "Mom, I don't have any motive. It's not for you or the company."

"Then for what?" si Mommy na napawi ang ngiti pero agad ding nakabawi. "Even when
Hades comes back, wala na siyang magagawa sa mga stupid decisions ni Ares Riego.
Ibebenta na ang shares niya dahil sobrang baba na at kung tutulungan siya ni Hades,
sa laking pera ng nawala sa kompanya nila, Hades will also sacrifice his own shares
to do it."

Yumuko ako, hindi na kayang pakinggan ang lahat ng ito.

"So what is your motive with Ares, Relani?" si Kuya Bernard. "I don't think you're
teaming up with him so... what's your purpose?"

"Tingnan mo anong kahinaan ng lalaking iyon, hija," si Tito Bernardo.

"Oo nga, anak. Ano kaya ang gagawin natin sa kanya, though, this is already perfect
since his stupid decisions gave me a seat on their company-"

"That's enough!" sigaw ko, hindi na nakayanan. "Wala kayong makukuha sa akin
tungkol kay Ares at ayaw ko sa ginagawa ninyo, Mommy. We also have a company so of
all people, you must know how it feels to have irrevocable losses-"

"We're in the corporate world and this is business, hija. You also must know too
that it's normal here. If you're weak, you would never thrive for long. So if you
think that I'm doing something harsh for the Riegos, then you're wrong. This is the
reality and the circle of life in this business."

Hindi na nakayanan, nagwalk out na ako sa study at dumiretso sa kuwarto. And I know
it's only a little time now before I finally decide to pursue a plan that's playing
on my head for weeks now.
Kabanata 25
Kabanata 25

Vacation
The time passed by like a whirlwind. Abala si Ares sa mga meetings. At kahit
naiintindihan ko iyon at lagi ko siyang pinaaalalahanan na ayos lang na huwag
kaming magkita, araw-araw pa rin kaming nakakapag-usap kahit saglit. He visits me
in my office everyday in between meetings and it breaks my heart.

I wanted to ask him about how the company's going. Maiintindihan niya na ang tanong
ko dahil laman na nga sila ng balita. But then I realized he's battling it everyday
in their meetings. If we talk about it whenever he's with me, he won't have any
escape for everything. He has given me solace from my problems and I wanted to do
the same for him. I want him to feel like he's safe with me. Na hindi namin
kailangang alalahanin ang problema niya, at least kapag magkasama kami.

Mom has released her statement. Mas lalong bumagsak ang VHRV at hindi na ako
makapaniwala na umabot na sa ganoon.

I hoped that everything will be fine. Kahit pa habang tumatagal, lalong lumalala.

"Are you ready tomorrow?" he asked.

Katatapos lang ng pangatlong meeting niya sa araw at may susunod pa. His meetings
these days usually lasts for three to four hours. Nakapatong ang baba niya sa
balikat ko. Akala ko tulog siya kaya hindi ako gumalaw at nagre-reply na lang sa
mga emails gamit ang cellphone.

"Are you sure we're going?" I asked him again.

Nitong nakaraan kasi may trabaho siya kahit Sabado. Tomorrow is Saturday and it's
the gala. He didn't really have to go. Puwede namang ipagpaliban lalo na't may
emergency sa kompanya niya. Palusot niya na nakapag commit daw siya sa event pero
pakiramdam ko, dadalo lang talaga siya kasi nandoon ako.

"You don't want to go?"

"It's alright. Puwede namang ako na lang para makapagpahinga ka muna o... kung may
trabaho ka."

Inangat niya ang tingin sa akin. "I cleared my day tomorrow. I have no
appointments."

Malungkot akong ngumiti. Alam kong marami pa siyang kailangang gawin pero mas
inuuna niya pa ito.

"Ares..."

He kissed my cheek but I can only sigh.

"I know you're busy with the company and if you're only thinking about me for the
gala, then please, no. I don't wanna be a bother. You can always support the
activity even if you don't appear on the event."

Umiling siya. "We're too busy the past few days I want to make time for you. I miss
you."

Kinagat ko ang labi ko. I agree with him but it's just not the time to do this.
Obviously, there are more important matters.
Nagkatinginan kami. His eyes were determined and I'm sure, no matter how I convince
him, he would never give this up. His mind is made up and nothing could ever keep
him from that. Umiling ako habang tinitingnan siya.

What's more important for you, Ares? Your work or me? His work is demanding and he
has a lot of responsibilities, not just for their stocks, but also for the
thousands of employees of the VHRV. I hope he knows his priorities because I would
never make him choose. I will always understand.

I know because I've been there. Noong namatay si Daddy at nagkulong si Mommy sa
kuwarto, ako ang tumayo sa kompanya. Maaga kong natanto kung gaano kahalaga ang
trabahong iyon. Kaya naman kahit wala naman talaga akong alam, nagsikap ako. I
seeked for advisers, I had sleepless nights just to educate myself with all of it.
And yet, it wasn't enough. Should I be more thankful to the Cortez Family for being
there and for making Mommy okay again?

"But... you have more important things, Ares. If you are worried about me, I-I can
always bring Lana or something."

Not that that girl is available. Her plans were always hopeless. Noong nakaraan ay
nagpuntang Hong Kong para sa conference daw kaya hindi na naman natuloy ang
ipinangako niyang lakad. I understand, though. She has a family to feed. Siya ang
breadwinner nila. Hindi na rin ako nagpumilit pa at nakuntento sa mga nakakatuwang
text at chat namin.

Kumunot ang noo niya. "I want to spend time with you, Relani. And it's okay,
alright? I don't have any meeting scheduled for tomorrow."

Malungkot ko lang siyang tiningnan.

I don't know if I can be happy or excited, though. Masaya ako na magkasama kami
buong araw ngayon pero talaga bang tama lang na hinayaan ko siya?

Wearing an Annie Schiffer high slit, light old rose gown, I grazed the halls of the
venue. Nagkasundo kami ni Ares na sususnduin niya na lang ako sa condo at doon ko
iiwan ang sasakyan ko para makapagsabay na kami sa venue.

It's a fundraising event to multiple charities. It's attended by the high society
and many business tycoons. Mistulang venue na rin ito para magkita ang iba't-ibang
conglomerate directors and chairpersons.

Ares looked dashing in his tux. I realized he looked dashing with anything but he
looks his best in formal. His imposing aura would always be highlighted. He looked
more powerful on it.

"You're really beautiful," he whispered when I got out of the car.

Ngumiti ako dahil ilang beses niya nang nasabi sa akin iyon buong araw.

Papasok pa lang kami, may media coverage na. Ares didn't stop for any media
interviews. I can almost hear the questions from the media around. Tungkol iyon
lahat sa bagsak na stocks ng VHRV. I glanced at him but he looked stoic as usual.
It was as if he didn't hear anything or... he tries to pretend that it doesn't
matter.

I sighed. Gustong gusto ko na siyang tanungin tungkol doon pero hindi ako
makatiyempo. At ayaw ko rin nang marami siyang iniisip kapag kasama ako.
"Ares Riego with... Relani de Alba?" papasok na kami ng tuluyan nang narinig ang
sinabi ng isang media reporter.

I heard her recording her piece immediately. Dahil doon, sunod-sunod agad ang
tanong tungkol sa amin.

"Relani de Alba, right?" someone wanted to confirm.

Besides, I never went to events like these and I'm invisible on the social realm,
despite being at the top of the pyramid.

"Is this a sign for a possible merging, Miss de Alba?"

"Engineer Riego, the VHRV is losing these days, ano po ang koneksiyon sa
pakikipagdate mo kay Miss de Alba?"

Napakurap-kurap ako at napabaling sa huling narinig na tanong.

What?

I never thought anyone would ask or even suspect that! Ni hindi ko naisip iyon.
Gusto ko tuloy balikan pero hinawakan ako ni Ares sa baywang.

"Let's go," he urged me.

"I didn't like that question!" giit ko.

Hindi ko kailanman naisip na puwedeng mangyari iyon. It's obvious that they are
insinuating that I'm dating Ares so he could merge our companies to save his
failing VHRV!

"That's alright, Relani," aniya.

"P-Pero Ares!"

Natigilan kami nang nilapitan siya ni Arturo Lopez. Arturo glanced at me for a
while before greeting Ares and whispered something to him. Ares nodded and looked
at me. Iginiya niya ulit ako papasok pero dumating naman ang mga Leviste.

Wesley went to Ares but Nathaniel and Geoffrey went to me to greet me. Nawala man
saglit sa isipan ko ang tanong na iyon dahil sa batian, alam kong iisipin ko iyon
buong Gala.

Iilang kilala ang bumati sa akin. Dinumog kami ng maraming kakilala at maraming
dating kaibigan ko pa.

"Nakabalik ka na pala!" sabay sulyap kay Ares na kausap ang mga lalaki.

"Ah. Oo."

"I've meet your Kuya Bernard. Nasa loob na siya. Where are your sisters?"

Unfortunately the invites are given differently. The bigger the company, the more
invites there is. Pareho kaming imbitado ni Mommy pero dahil ayaw naman ni Mommy,
tinanggihan niya ang invitation para sa kanya. The Cortez family has only one
invitation for Tito Bernardo and Kuya Bernard comes for him.

They run the Cortez Construction Philippines that partners with big companies for
the electrical services. Malaki rin ang tulong nila sa kompanya namin at marami
naman silang naglalakihang kliyente, it's just the Gala has better ideas for
guests.

"Ah, hindi sila makakapunta," tanging nasabi ko.

We were on the lobby for almost thirty minutes dahil sa maraming nakausap. I even
saw Regine, Ares' ex or something. Lumapit siya kay Ares kasama ang iilang kaibigan
at kaswal na bumati. Nang natanaw ako'y tiningnan lang ako mula ulo hanggang paa at
hindi na nagtagal pa.

Dahil sa tanong ng media, tuwing sinusulyapan tuloy kami ng iilang kilala

napapaisip ako sa iniisip nila. Kinakabahan ako at hindi komportable.

Lalo na tuwing natatanaw ko na pagkatapos tumingin sa amin, may bulungan agad. I

wonder if people think Ares is using me to save his company or something. At kahit
hindi naman iyon totoo, baka pa mas piliin nilang isipin iyon. Anything to please
themselves.

Mas mabuti kasing isipin na hindi naman talaga mahal ni Ares ang kasama niya at
ginagamit lang kaysa sa isiping gustong-gusto ako ni Ares. Lalo na sa iilang mga
minsan nang na-link sa kanya.

Ares was busy talking to more dignitaries inside when I heard someone. Hindi
kalayuan kahit pa nasa harap ko ang mga Angeles at kinakausap ako.

"Blakely Ardiente is near the Mercadejas table. Kapag nagkita sila ni Ares, naku.
You'd probably see sparks! Nobody can deny it. He's probably just dating the de
Alba heiress for the company."

"Oo nga! Forbidden love na ba sila ni Blakely ngayon? Dahil sa de Alba na 'yan!"

"I heard Beatrice de Alba is like a witch in the business. For sure this is her
plan to climb up to the Riego empire."

I'd like to think that none of it were true but the last one is kind of...

Nilingon ko si Ares at natanaw ang pakikinig niya sa kausap. Today, I'm determined
to finally talk about the business. Alam kong sinusubukan ni Ares na huwag kaming
mag-usap tungkol doon pero hindi ko na kakayanin ito.

Yumuko ako at bahagya ring naapektuhan doon. They think I am keeping Ares away from
Blakely. Sinuyod ko ang buong lugar para mahanap si Blakely o kahit ang Mama at
Papa ni Ares pero natigil ang tingin ko nang si Kuya Bernard ang nakita ko.

Nakalapit na siya sa akin at tumango. Sumulyap muna siya kay Ares bago ibinalik
muna sa akin ang tingin.

"Nice job," he said and smirked.

Narinig iyon ng ilang naroon. He wasn't discreet with it. I gritted my teeth. Bago
pa ako makapagsalita, umamba na siyang aalis at may bilin pa.

"By the way, we need to talk about the shares you're stealing from me."

"Kuya, hindi ko naman-" hindi ko na naipagpatuloy dahil si Paul Angeles naman ang
kausap niya at lumayo na sila.

"Are you okay?" Dencio asked.

Nagpapanic na ako at hindi ko na alam anong susunod na gagawin pero nagsikap akong
ngumiti para kay Dencio.

"I'm fine."

He smiled back and nodded, as if not really convinced about what I said. I smiled
more to convince him but he only smiled a little.

"I'm glad you're back."

"T-Thank you."

"I hope you're not too stressed with everything."

"Ah, hindi naman."

"If you need help, you can call me."

"Uh. Sure."

He chuckled. Wearing his tux and with his hair in a clean style, hindi
maipagkakaila na marami ring nagkakandarapa sa kanya.

"But you don't have my number?"

"Ah! Oo. Wala nga..." sabi ko sabay angat sa dalang purse para sa cellphone.

He took his phone out as well. Sumali pa ang iilang kaibigan pero nauna si Dencio
na magbigay ng number niya at kumuha ng number ko. I was looking at his phone and
typing his number on mine when Hera Riego appeared in front of us.

Nakataas ang isang kilay niya at dala ang purse gamit ang dalawang kamay. She
looked at me from head to foot and then Dencio. Kinabahan ako. Nakasunod sa kanya
si Vesarius Riego na may ilang kausap na nakasunod din sa ginang.

Ang akala ko didiretso siya papunta kay Ares pero tumigil siya sa harap namin ni
Dencio, at sa iilang kakilala na naroon.

"Where's Ares?" she asked.

"Uhm... He's there, Ma'am," I said and pointed at Ares talking to more people.

Ni hindi nilingon ni Hera ang itinuro ko. Tumingin lang siya sa akin ng matagal
bago lumiko at dumiretso na sa anak.

I cleared my throat and withdrew a bit.

"So... finally, huh? You and Ares?" si Dencio.

I smiled awkwardly and I realized it was such an awkward moment. Yumuko ako kay
Dencio at humingi ng paumanhin.

"I'll sit on our table, Dencio. Pasensiya na."

He smiled. "Not a problem."

Nauna na ako sa lamesa. Naroon na si Nikolai dela Vega na supladong nakaupo.

Tahimik lang ako at tahimik din siya pero madalas ang sulyap niya sa akin.
I am not very friendly and I don't talk first. Isa pa, sa dami ng iniisip ko, hindi
ako handa sa isa pa ulit na conversation.

"Are you bored?" Nikolai suddenly asked.

I cleared my throat. I'm not sure if I was. "Hindi naman."

"Man, this is boring. I hope this ends immediately."

I felt a hand on my back. Mabilis akong lumingon at natanaw na mauupo na si Ares.

"I'm sorry, there were too many greetings. Are you alright?" napatingin siya kay
Nikolai.

Napatingin din ako kay Nikolai na nakasimangot, nakatingin sa amin, at nakikinig sa

usapan.

"Yup. I'm fine."

"She might be bored, Ares. If you keep on socializing, I might steal her away from
you," alam kong biro lang iyon pero wala kasi sa itsura ni Nikolai ang pagbibiro.

Ares only looked at him smugly. Hindi na pinatulan at naupo na lang sa tabi ko.
Hindi niya tinanggal ang kamay na nakaakbay sa likod ko. He even pulled his chair
closer to me. At halos sa akin nakaharap ang katawan kahit na nasa ibang dako ang
stage.

"Are you alright? Bored?" he whispered so Nikolai won't hear anything.

"I'm not. I'm just fine," I whispered back.

He leaned closer.

"Binastos ka ba?"

Kumunot ang noo ko kay Ares at napasulyap kay Nikolai na umiinom na lang sa inumin
niya. Nakatingin na sa stage.

I shook my head at Ares.

"Are you sure? Let's exchange seats."

"Ares!"

"Tss. Or just come closer."

"But we're already so close."

"Sit on my lap, then."

Uminit ang pisngi ko at nasisiguro kong pinamulahan na ako ngayon. He smirked and
pushed his chair back, then pulled mine closer to him, para lang mapalayo kay
Nikolai. Buti na lang at hindi naman napansin ni Nikolai ang ginawa ni Ares. He'd
be offended by that!

"Ares..." I rested my hand on his chest because he's moving closer and closer to
me.

Nagtaas siya ng kilay at tiningnan ang kamay ko sa kanyang dibdib. Hinawakan niya
iyon at bigla akong natigilan. The smug look on his face made me realize what he's
thinking!

"Stop that!" mariin kahit na bulong.

He chuckled. "What?"

I got a feeling he'd pull my hand down to his fly and do that move again. Damn him!
We're in a formal event, for Pete's sake!

"Hindi yata ako ang bastos sa ating dalawa. Mukhang ikaw," he whispered.

The programme started. It lasted for two hours and thirty minutes pero kahit na
tapos na'y nanatili ang mga tao para sa isang gabi ng pagtitipon at pakikipag-usap.

Marami ang lumapit kay Ares kaya kinailangan niyang tumayo. Hindi naman siya lumayo
at naramdaman kong sinusubkan niyang patayin ang usapan.

"Let's go?" he said after five minutes of talk with some dignitaries.

I saw Vesarius coming to him with more tycoons. Dahilan kung bakit nakuha ulit ang
atensiyon ni Ares. I sighed and looked at him. Ares glanced at me in between their
talk.

"I'll just go to the restroom, okay?"

He nodded and watched me go.

Matagal bago ako tuluyang nakapunta sa restroom. Marami pang bumati at maraming
nagtatanong kung nasaan si Mommy. I politely answered and greeted. Kaya naman nang
nakapasok na ako sa isang private restroom nila sa ibang palapag, nagbuntonghininga
ako.

"For sure you donated a lot this year. The de Alba Scapes is looking so good!" bati
noong isa kanina.

The Riegos donated more, though. That says a lot.

Mag-isa ako sa restroom na iyon. Madalas kasing pumupunta sa banda roon ay iyong
saulo ang hotel at siguro iyong super high profiled na kailangan ng mas pribadong
restroom.

Nagtagal ako roon. I realized that it's an escape from the chaos outside.

Nang natapos ako'y lumabas na. The first thing I noticed is Hera Riego standing on
the corridor. Mukhang papunta rin sana siya sa restroom. Kinabahan ako at bahagyang
nagpasalamat na hindi na kami nagpang-abot sa loob. Tapos na ako kaya aalis na.

Nakahalukipkip siya. Her bodyguards are on the corners and she's talking to someone
on her cellphone. Binaba niya iyon at humarap na sa restroom para magpatuloy sa
paglalakad patungo roon.

Nang nakita ako, bumagal ang paglalakad niya. Bumagal din ang lakad ko at nagpasya
na bumati. It would be weird if I don't greet her, anyway.

"Good evening, Ma'am." I chuckled awkwardly. "Hindi ako naka greet kanina."

That's because I'm very thoughtless. I never really care much about social nicities
and had always been a snob. I regret now why I'm this way. Kung sana ay mas
magalang at mas friendly lang ako...

"Good evening."

She stopped and I realized it would be rude if I remained walking so I stopped too.

Humalukipkip siya at hinarap ako. "This is a good timing."

"Ma'am?" hindi ko naitago ang gulat.

She smiled without humor. "Katatapos ko lang kausapin ang kapatid mo. I noticed
something."

Si Kuya Bernard. I smiled a bit to hide my nervousness. "Uhm... I'm sorry, Ma'am. I
don't know what you're talking about."

She smiled, too. "I'm sorry, hija. I know what's up with you and Ares in the past.
That's why I have these doubts with you. I always think people never really change
but I'd like to give you the benefit of the doubt. But it just didn't work."

"P-Po?"

This time, my heart was pounding fast. Parang alam ko na ang mga susunod na
sasabihin niya at wala pa man siyang sinasabi, naninikip na ang dibdib ko.

"I know what your family is up to. I know that your mother planned all of these
out. I know that your finances are purposely reported to be short. You're the
officer for that, you must've seen it. At hindi ko alam kung bakit hinahayaan iyon
ng anak ko." She shook her head. "All your company's financial reports go through
him. Pinalagpas niya ang lahat kahit anong reklamo ko."

She paused. I have nothing to say. When I tried to say something, she continued.

"So obviously, you know this plan. Am I right?"

Nanikip lalo ang dibdib ko. Hindi ko kayang magdeny. Lalo na dahil tama naman siya.
Yumuko ako at kinagat ang labi.

"Am I right?" she urged.

"Ma'am, I know that my Mom wants a seat at the VHRV executives. I never agreed to
her plans."

"Never agreed to her plans? Your works for the recent weeks obviously saw the
discrepancies."

"I-I thought it's normal since-"

"Just tell the truth!" putol niya sa akin. "My son is not a toy you can play with!"

My lips parted to breathe better. Nagbabara na ang lalamunan ko at may sasabihin

man, pinigilan ko ang sarili ko dahil ayaw ko nang umiyak pa.

"Your brother talked to me to fish for information about the company. Your family
has no shame. This is business, yes, and my son probably made some mistakes. He
never had mistakes until you came. Kaya tingin ko... na sa'yo ang problema."

Isa-isang pumatak ang mga luha ko. Pinigilan ko na nga'ng magsalita para hindi na
maiyak pero hindi pa rin ako nagtagumpay.
Mabilis kong pinunasan iyon. Bahagyang natigilan si Hera Riego at alam kong nagulat
siya sa mga luha ko.

"Yes, Ma'am. I know my family's plans and... they are planning to have a seat on
the Riego executives. A-At... gusto ko sanang sabihin ito kay Ares pero ayaw
kong... p-pag-usapan namin ang trabaho. I-I wanted out relationship to remain as it
is, no work involved and-"

"I'd like to believe that but can you really stand it? His company failing because
of your company? I don't think so!"

I tried to talk again but my chest was heaving. I was busy catching my breath.

"I think you're using my son. Pinatunayan lang iyon ng kapatid mong nagtatanong sa
akin kanina. Now tell me, did your family convinced you to ask Ares about our
latest big project?"

Hindi ako makapagsalita. Tumango lang ako.

"See?"

"Pero, Ma'am. Hindi ko naman po siya tinanong-"

"As if that will change anything. His records was clean, always successful and an
achiever in anything. He was never rash and he always worked using his head. What
did you do to him?" kitang-kita ko ang pamumula ng mga mata niya at may luha na
ring nagbabadya roon.

Tumango ako at napapikit. Pilit kong inilagay ang sarili sa sitwasyon niya at agad
na naintindihan iyon. I know because I am very possessive. I will never forgive
anyone who would try to fool a loved one.

"And after this, appearing with him in an event like this, do you really think it
will do him good? Hindi lang sa business ang magiging problema niya. You will put
him in so many controversies, something that he isn't used of. Now... do you really
think I'd believe you if you tell me that you love him?"

Parang tinarakan ng punyal ang puso ko sa sinabi niya. I looked at her, almost
begging her to stop it but I understand. Tumango ako at pilit na kinalma ang
sarili.

"I understand, Ma'am. I'm sorry."

"You understand what?" her eyes narrowed.

"Why you're feeling this way and why you're doing this. I know." I nodded. "I
fooled him before and you think I'll fool him again. No explanation will convince
you otherwise."

Humikbi ako. Nanatili siyang nakatingin, namumula ang mga mata at determinado pa
ring ipagdiinan sa akin ang kasalanan ko.

I smiled weakly.

"If I were in your shoes, I'd probably do worse. If I had a son like him, an
achiever, and very successful, I-I'd look out for him... and do worse for any woman
who will try to fool him. So..." I nodded. "I understand."
She shifted a bit and tilted her head.

I smiled more even through the tears. "Don't worry, Ma'am. I'll end it with Ares
tonight. Excuse me."

She called me but I was determined to go. Mabilis kong pinalis ang mga luha at
pinilit na umayos. Hindi ko gustong magkaroon pa ng kumusyon kung pumunta ako sa
hall nang luhaan, hinahanap si Ares.

I was about to enter when I saw him talking to Blakely from where I was standing.
Natigilan ako at mas lalong naramdaman ang sakit.

I realized I've been so selfish. Na ang totoo, hindi ko siya gustong kausapin
tungkol sa trabaho dahil natatakot akong magkaproblema kaming dalawa. I am siding
with him but can I really deny my Mommy? I want to tell him about my Mom's plans
but he'd always assure me that he's alright.

I convinced myself that I shouldn't talk about work with him because our
relationship must be out of that. Hindi rin naman siya nagtanong pero tama ba
talaga ang mga ginawa ko?

Umatras ko at naglakad palayo. I plan to exit on the back door instead to not cause
any commotion. Natigil ako nang natanaw si Hera. Sumunod pala siya sa akin.

I smiled a bit and wiped away the fresh tears on my cheeks.

"M-Ma'am, he's with Blakely Ardiente. I don't want to bother them... so... I'm
sorry. Pakisabi na lang po na umuwi na ako. At... At... ang tungkol sa pinag-usapan
natin. Na may plano nga ang pamilya ko na kunin ang kompanya n'yo."

Napasinghap siya.

"And that I know about the plan... I just didn't tell him."

Hindi siya nakapagsalita.

"I'm sorry for asking this, too, Ma'am... but I don't think I can face him again.
So... please tell him that I'm breaking up with him." My voice broke on the last
words.

Alam kong nakakahiya at binigyan ko pa siya ng trabaho pero alam ko rin na masaya
siya roon. She'd be willing to pass Ares that message. And she would agree that I
shouldn't bother Ares and Blakely. She wanted Blakely for Ares, anyway.

"Thank you."

Nagmadali na ako palabas. Nanginginig ang kamay kong magtext sa driver namin pero
alam kong matatagalan pa iyon. I took a cab. Iyon kasi ang madali at mayroon na sa
labas mismo ng hotel.

I only transfered halfway. Nakasakay na ako sa SUV namin at tuluyan nang nakauwi.

It's already ten. Nakadim na ang ilaw sa bahay. Ibig sabihin walang meeting sa
study at conference room.

I'm glad, though. I don't think I can face Mommy in this condition. I wiped away my
tears and slowly climbed the stairs.

Gusto kong matawa. Kahit pa gaano ako ka possessive at mapang-angkin kay Ares,
kayang kaya ko nga siyang bitiwan kung kailangan.

Then I slowly realized that as of now, he's the only good thing in my life. I'm
tired. It would be nice to have him. He always picks me up... but now... I have to
deal with everything myself.

Binuksan ko ang pintuan ng kuwarto ko at pagod na nilapag ang bag sa kama. Naupo
ako roon at unti-unting hinubad ang stilettos. I turned off my phone while I was
inside the taxi. I didn't want to talk to anyone... but Ares.

I started to pull the zipper of my gown. Nahihirapan pero kaya ko namang gawin iyon
mag-isa. I was about to remove my top when I heard a movement near my walk in
closet.

"What the hell?" I screamed when I saw Tito Bernardo in the dark!

Mabilis akong umatras. Ibinalik ko rin ang suot pero tumakbo siya palapit sa akin
at sinubukan akong pakalmahin.

"Hija, calm down okay! I'm just..." he raised his hands, like a surrender.

Mabilis kong nakuha ang naiwang swiss knife sa cabinet malapit sa pintuan. My door
was locked. The multiple locks didn't help me this time!

"Lumapit ka pa! Sasaksakin kita! Walang hiya ka!" I screamed.

"Hija, what are you talking about. I'm just visiting..." sabay tawa tawa niya.

I frantically removed my locks. Nakatutok sa kanya ang swiss knife habang ginagawa
iyon. Sinusubukan niyang lumapit.

"Hija, alam ni Beatrice na pupunta ako rito. Hinihintay kita para masabi sa'yo ang
tungkol sa shares na kahapon lang ay ipinangalan ko na sa'yo-"

"I don't care about your damn shares!" I screamed and immediately got out after
unlocking the door.

Naka gown pa ako nang tumakbo ako patungo sa kuwarto ni Mommy. I saw Tito Bernardo
behind me, walking fast. Nakita kong wala si Mommy sa kuwarto at kinabahan ako
lalo.

Dumiretso ako sa study at laking pasasalamat na naroon si Mommy.

Mommy only bowed and looked at me through her glasses.

"The party's done? Nakauwi na si Bernard-"

"Mommy! Tito Bernardo is in my room! It's the middle of the night and I'm trying to
remove my gown!"

Pumasok si Tito Bernardo at agad kong itinutok kay Tito ang swiss knife na dala.

"Huwag kang lalapit sa akin!" I screamed at him.

"Hija, what the hell are you doing?"

"I explained to her that I waited. Para makausap siya tungkol sa-"

"Shut up! I don't believe you! Mommy, do you really believe him? Nakatago siya sa
dilim! Tahimik lang! Hindi man lang ako binati para ipaalam na naroon siya!
Nagtatago siya Mommy at kung hindi ko pa narinig ng kaunti'y makikita niya akong
naghuhubad!"

"Well, I was shocked. Nakatulog na ako ng kaunti tapos hindi ko alam na dumating
ka-"

"Nakatulog ng nakatayo?! Fuck you! I don't believe you! And why do you think is it
okay to stay in my room! I'm just your step daughter, damn it! You're not my real
father-"

"Relani!" si Mommy na umalingawngaw ang boses.

Nilingon ko si Mommy at halos magmakaawa na paniwalaan niya ako. It was precisely

then when I realized how hopeless my life has been.

Everyone would probably think that I have a perfect life. I have family and we're
rich. I am dating or I dated Ares Riego... but this is the truth. I am not for
Ares. My family sucks. And my life... is hell.

"How dare you talk to your Tito Bernardo that way! Nababaliw ka na! Huwag kang mang
aakusa ng ganyan nang walang basehan! At isa pa, hija, mahal na mahal ka ng Tito
Bernardo mo!"

Naibaba ko ang swiss knife na dala sa pagkakadismaya sa narinig sa kanya.

"Mom, I told you someone is trying to open my door back in the US. And then now
we're here, ganoon pa rin. It's the reason w-why I have so many locks. And now...
Mom-"

"At bakit? Hinawakan ka ba niya? Hinalikan? O ginalaw?"

Namilog ang mga mata ko. Mabilis ang buhos ng luha ko.

"Hindi, hindi ba? He's your step father for God's sake! And he has transferred the
forty percent of his shares to your name! Your name, Relani! Not his son or his
daughters! That's how much he loves you!"

Nanghihina akong tumingin kay Mommy. Lumapit si Tito Bernardo sa kanya at hinalikan
siya. Tito Bernardo smirked and looked at me.

"Hija, tama ang Mommy mo. Please, calm down. I love you so much, see? What else do
you need, I can give everything to you."

This is fucking hopeless.

"Bakit hindi ka maupo na lang muna at mag-usap tayo. Hindi maganda ang reaksiyon ni
Bernard tungkol sa shares. He'll retaliate. Sinagot niya ang Tito mo kanina at
ganoon din ang kambal. We must do something-"

"I can't take this. I need a vacation," I said, convinced now that I have no other
way to do this.

"What? At this time? Hija, huwag muna. You have a lot of future-"

"I don't need your approval. I'm leaving!" sabi ko at mabilis na umalis.

"Relani, I said no! Don't do this!"

Those were the last words I heard from Mommy. Dahil hindi na ako nagtagal.
Pagkatapos hubarin ang gown, nagsuot lang ng kahit anong jeans, isang t-shirt, at
sapatos, kinuha na ang purse ko at umalis na sa bahay.

I took my car out of the village and continued driving, with no tears, and no
regrets.

Palapit na sa Quezon City nang napansin ko ang napakaraming SUV na sumusunod. I saw
Kuya Bernard's car on the side. Kinabahan ako. Mabilis kong pinaharurot ang
sasakyan. Naalala ko na race car driver si Kuya at siya nga ang nakahabol sa akin!

He almost blocked me so I turned. Naiwala ko siya ng isang beses pero agad ding
nahanap. Sa huling beses kong naiwala siya, muntik na akong nabangga sa itim na SUV
sa isang eskinita.

I stopped my car and left it there. I ran away but I saw another SUV parking.
Bumaba ang iilang nakaitim na lalaki at ang iilan doon ang bodyguard ng mga Cortez.

Nagtago ako sa sulok at kadiliman. I'm petite so it's easier hiding.

"I repeat, dukutin lang at huwag patayin. Nagbago ang order ni Mr. Cortez. Dukutin
lang daw."

"Ano?! Puta! Pero puwedeng saktan? Baka magpumiglas iyon."

My eyes widened when I realized that. Kuya Bernard wants me kidnapped! Or dead!
What the hell?

My tears pooled when I realized more. Napaupo ako sa pinagtataguan habang naririnig
ang paglayo ng mga tauhan ni Kuya Bernard.

My family wants me dead. My mother doesn't believe me. My step-father wants to

harrass me. Everyone probably wants me gone for their sake, Hera Riego, Blakely...
Ares needs me gone.

Matagal bago ako umahon. I wiped away my tears. Despite everything, I am still
determined to do the next steps of my plan. I can't give up. So what if they think
that way of me? So what if everything seems hopeless?

I will rebuild my life. This time, for myself.

Kabanata 26
Kabanata 26

Plan

Originally, my plan was to take a vacation by myself and do it. When I imagined it
then, I have all the resources that I will need. May pagkain, may pera, may damit,
at hindi hinahabol ng ganito. Hindi pinaghahanap at lalong hindi tumatakbo.

I didn't have a plan B. At siguro dahil umasa ako na hindi na hahantong sa ganito.
Umasa ako na makakabawi ang VHRV. I hoped Mommy would then be humbled and remember
her place, realize everything, eventually. I thought Ares can fix the company's
problem and put back our company in place. For sure he knows what he's doing. He is
Hades' adviser, their company's brain, a strategist... for sure he has a plan to
stop Mommy from her plans. But know it's getting out of hand. Ares has no plans and
my family has no hope.
I was about to insert my card to a machine. Kukuha ako ng pera para may
ipanggagastos ako sa lahat pero agad sumagi sa isipan ko ang mga tauhan ni Kuya
Bernard.

Siguro hindi ako hahanapin ni Mommy o ni Tito Bernardo. Nagpaalam ako na

magbabakasyon at iisipin nila na pumunta nga ako kung saan para magbakasyon. I was
rebelling but what if Kuya Bernard will find a way to find me through transactions
like these?

If I ever get a bank transaction, I want to mislead them.

On my party purse, I checked my wallet. I only have a few thousand pesos. I can't
turn on my phone to check but I can ask around.

It was a gripping night. Nang nakatakas ako sa mga tauhan, pumara agad ako ng taxi
para makapunta sa pinakamalapit na bangko sa Quezon City. I withdrew fifty thousand
on my account. Pagkatapos ay nagmamadali akong pumunta sa bus terminal at nagtanong
tanong.

Hindi pa ako kailanman nakapagtaxi ng sunod-sunod. I don't commute here in the

country and this is the first time I will ride a bus here. Natatakot ako lalo na
dahil wala akong alam pero tuwing iniisip ko na nakakaya ng iba, pakiramdam ko kaya
ko rin naman.

Komportable akong nakasakay sa bus patungong Pangasinan. Kahit pagod at namumugto

ang mga mata, hindi ako makatulog. I quickly mapped out my plan, tweaking almost
everything just so I could do it better. Hindi ko inasahan na ganito ang mangyayari
kaya mas mahirap ito ngayon.

If Kuya Bernard will notice my withdrawal at Quezon City, he'd probably think I'd
go east by then so I'll be safe here in the west. Dito ako maghihintay ng ilang
araw hanggang sa makumpirma nila na wala ako sa pinaghanapan nila.

Hindi ko lang sigurado kung hahanapin nga ako ng mabuti ni Kuya Bernard pero mas
mabuti nang nakakasiguro at may plano, kaysa wala. Anyway, I've got time to spare
for now.

"Excuse me," sambit ko sa isang matandang nagtitinda sa terminal na pinagbabaan ko.

Tumingin siya sa akin pero hindi naman sumagot. Nagkakape na siya. Nakakuha ako ng
isang leaflet kanina sa terminal kaya itinuro ko sa matanda ang gusto.

"I want to go here, po. Which bus do I ride?"

Hindi siya sumagot. Nagpatuloy lang sa pagsimsim ng kape.

"Uh, lolo. Pupunta ako rito. Ano pong sasakyan?" ulit ko sa ibang paraan.

This time, he pointed at a group of bus. I sighed.

"Thank you po!"

Nakatulog na ako sa sunod na sinakyan. Siguro sa pagod at sa bahagyang pagkalma.

Nasisiguro kong hindi na ako nasusundan ngayon dahil walang mag-iisip na dito ang
tungo ko.

I wonder though if Mommy realized that I was gone. Not just on a vacation, but
really untraceable. But if she looks at my bank account, she'll see a registered
transaction at quezon city.

Kasya kaya itong pera ko? Hindi ako sigurado pero kung magkakaroon ulit ako ng isa
pang transaction, kailangan iyong paalis na ako rito.

Hindi ko na sigurado kung ano ang itsura ko. At huli ko na naisip na nakakatuwang
tingnan na ang maliit na purse ko lang ang dala. Medyo mataba na iyon dahil sa
perang dala. Sa liit at tingkad ng pagiging rose gold ay aakalain mo talagang may
party pa na pupuntahan, kung hindi lang sa suot ko.

I immediately had an idea from my bag. An alibi that I could use the moment I
stepped in a grand Beach Club in Bolinao, Pangasinan.

Isang babae ang sumalubong sa akin sa reception.

"I'd like a room," I said proudly as my eyes roamed around the hotel.

It's not as fancy like what was claimed on the leaflet pero puwede na. At kung
sinabing ito ang pinakamaganda sa lugar, ibig sabihin mas malala pa ang iba.

"Here is our room rates, Ma'am," sabay bigay ng isang page ng room rates nila.
"Alin po riyan ang kukunin mo?"

Namilog ang mga mata ko nang nakita ang presyo. I was rich my entire life. I never
had money problems until now! I only have fifty thousand pesos cash and if I use it
all here, without food and clothes, I won't survive!

Hindi ako puwedeng mag-aksaya ng pera sa lagay na ito!

"This... uh... Standard... one." Damn it!

Uminit ang pisngi ko nang tiningnan ako ng babae. Hindi ako sigurado kung guni-guni
ko lang iyon pero pakiramdam ko hinuhusgahan niya ako sa pinili ko at sa naunang
pagiging arogante.

"How many nights, Ma'am?"

"One," I croaked.

"Alright. Do you have an I.D.?"

"Uhm..." Here goes nothing! "Nawala ko kasi ang I.D. ko kaya wala akong I.D. as of
the moment. Puwede po ba na walang I.D.?"

Unang mga salita ko pa lang, umiiling na siya at mukhang buo na ang loob sa
isasagot. "I'm sorry, Ma'am. Standard protocol namin na dapat may identification.
Wala po ba kayong passport or kahit iba na lang na puwedeng makakapagpatunay sa
identity n'yo?"

Well, I have an I.D. alright but that would ruin everything! Paano kung ma trace
ako sa hotel na ito?

"Oh alright. I'll just try the next hotel," I said arrogantly and left the beach
club with a bit of embarrassment.

Lumipat ako sa sunod na hotel. Mas mura roon, halos kalahati lang ng presyo sa
naunang hotel, at mukhang mas maganda pa ang tanawin. It's also pretty laid back so
I hope my alibi works there.
Lalaki ang nasa reception ngayon. Ngumiti siya at agad kong nilapitan.

"I'd like a room."

"Which room, Ma'am? And may I have your I.D.?"

"Standard sana pero my problem is... I lost my I.D. I only have this purse now and
my money." Malungkot kong sinabi.

Ngumuso siya at tumingin sa computer bago tumango. "Nasa protocol kasi, Ma'am, na
kailangan ng kahit anong identification card or passport para mag check in."

I nodded.

Doon lang tuluyang nanuot sa akin ang pagod at antok na nararamdaman. Kanina pa
iyon pero tinulak ko lang ang sarili ko na gawin ang lahat ng ito dahil kailangan.
Now, if all the hotels react this way, I might need to find a hostel who isn't that
strict with hotel protocols.

"Hmm. But... Maybe we can just explain your case. Nasaan po ba ang I.D. n'yo?" ang
lalaking nag-aabang sa sunod na gagawin ko.

"Ah, nawala ko." Wala sa sarili kong sinabi. "This is the only thing I have now."

"Ang maliit na bag na 'yan?" medyo gulantang niyang tanong.

I smiled shyly at him. "Oo. Lalabas pa sana ako para bumili rin ng damit kaso pagod
ako sa biyahe. Inuna ko na lang maghanap ng hotel. Hmm. But... anyway, thank you-"

"We have robes available, Ma'am, if you check in. At may kaunting store din sa
hotel, puwede kang mamili roon."

"But I can't check in because I don't have an I.D."

"Ipapaliwanag na lang natin sa form mo kung bakit hindi ka makakapagprovide ng

I.D."

"Talaga? Puwede 'yon?"

"Yes, Ma'am!" he said enthusiastically and typed on his computer.

"Naku! Thank you!"

"Ano pa po bang kailangan n'yo? May service din po kami kung kailangan n'yong
pumunta sa market para makahanap pa ng damit. There's a fee for that but I can give
you a discount!"

Damn, I never ask for discount but I realize how small fifty thousand is. Ilang
araw ba ako rito? Mauubos ang pera ko kung aabot ako rito ng isang buwan! Hindi pa
kasali ang pagkain ko riyan.

"Sure. Thank you!"

I filled out a form. I can't use Ynessa. It's not very usual for a name. Madaling
ma trace kung iisiping mabuti kaya nag-isip ako ng ipapangalan sa sarili. At least
for the form.

Raileigh...
Ang hirap mag-isip ng apelyido. De Alba is a famous name and I can't use my
mother's surname because they will think I'd use it instead of de Alba. Naisip ko
tuloy si Lana.

Raileigh Monserrate. Nobody would suspect for sure.

"Here's your room card, Miss... uhh.... Raileigh?" sabay matamis na ngiti ng
receptionist.

Parang nawala ang nakadagang pagod sa akin pagkatanggap noong keycard.

"Thank you!" sabi ko at agad nang naglakad palayo.

"Uh, Miss!" tawag niya ulit.

Kinabahan ako. Akala ko may problema o hindi tatanggapin ang alibi ko.

"Y-Yes?"

Pinamulahan ng mukha ang receptionist. Isang payat at morenong lalaki. Kahit na

moreno'y kitang-kita ang pamumula. He scratched his nape and bowed a bit, as if
embarrassed.

"Ako si Michael."

My mouth dropped open. Sa takot ko'y pakiramdam ko mahihimatay ako tapos ito lang
pala ang sasabihin niya. Then I realized he used my name to call me and he probably
thought I'd ask his name... or even... tiningnan ko ang nametag niya... just take
note of his name tag.

I'm such a snob and it doesn't help me get through times like this!

"Uh... Thank you, Michael. I'll just rest. Baka mamaya kakailanganin ko nga ng
service. Okay lang na puntahan kita rito to inquire for it?"

"Sige, Miss. No problem. Maghihintay ako."

I smiled and continued walking.

Hindi ko maipagkakaila. Ang tulog ko sa araw na iyon ay mas payapa pa sa maraming

gabing natulog ako sa sarili kong bahay.

Michael gave me a nice room. It has a large window facing the sea and their pool.
May isang lock ang pintuan at napangiti ako nang naisip na hindi ko kailangang
alalahanin iyon. Isang bagay na ngayon ko lang na appreciate.

My bed is facing the large window, the reason why I immediately slept soundly. The
serene view of the sky made my eyelids heavy until I dozed off.

Gabi na nang nagising ako. Naisip ko tuloy ang tungkol sa service. Lumabas ako ng
kuwarto, nakaroba lang para pumunta sa receptionist at naroon nga si Michael.

Dalawa na silang naroon. Inaantok siya nang naabutan ko pero agad bumawi at
ngumiti.

"Hello! Uh... about the service."

"Miss Raileigh, na arrange ko na po."

"Yeah. Thank you. Pero I wonder kung bukas ba ang mall?"

"M-Mall?" medyo nagulat siya sa tanong ko.

I realized then why he was so shocked. There was no mall near the place. May
palengke at iyon lang ang tinutukoy niyang bilihan ng damit.

Hindi ko gusto ang tela nitong binibenta rito. Pero may magagawa ba ako? If I
insist on the mall, babiyahe pa at dahil ginabi na ako, baka pagdating ay sarado
na. My tummy is also aching and I need food. Pag-uwi sa hotel doon na lang ako
kakain.

Bumili na lang ako ng ilang pirasong plain dresses, shirts, and skirts. I also
bought three pieces of swim wear, mga bra, at siyempre panties na rin. I bought a
backpack where I should put my things, sandals, a hat, and a scarf. Napasarap ang
pamimili ko kaya kinabahan ako at baka umabot ng twenty thousand iyon!

Matagal bago ako nakakuha ng pera. Masyado akong mangha na murang-mura lang ang mga
nabili ko!

This is out of the world! For just three thousand pesos, I have all of these?!
Amazing!!!

Alam kong hindi naman iyon designer things pero inakala ko pa ring aabot ako ng
twenty thousand! Now that I still have money, I guess I can feast for tonight. At
puwede ring pahabain ko pa ang stay ko habang chini-check kung ano nang nangyayari
sa Manila!

"Huy, Michael! Sobrang OT ka na! Umuwi ka na!" narinig ko pagkababa ng service ng

hotel.

"Kakain pa 'yon, ako na ang mag se-serve!" sabay tawa ni Michael.

Pumasok na ako sa lobby. Napansin niya ang pagdating ko at agad niya akong hinabol.

"Kumain ka na, Miss Raileigh?"

"Uh, hindi pa. Kakain pa lang."

"Sige po, tulungan na kita sa restaurant!" he said happily.

Tumango ako at hinayaan siyang samahan ako sa restaurant.

Siya ang kumuha ng order ko. Siya rin ang nagserve nito. Naghintay siya sa malayo
habang kumakain ako. I ate slow, even when I was hungry. Dahil ngayon lang tuluyang
nagsink in sa akin ang lahat.

Nobody knows I'm here. Ni hindi ko alam kung hinahanap nga ako. At kung hinahanap
man ako, si Kuya Bernard ang naghahanap sa akin. He wants me kidnapped. Maybe he
thinks if he did that, he'd make Tito Bernardo change his mind. Or my Mommy. Paano
ko sasabihin kay Kuya na wala naman akong plano sa kompanya nila? Na ibabalik ko sa
kanya iyon?

Will I trust him to change his mind about hurting me, if I till him that? What if
he won't? What if I'm being too trustful again?

Natulala ako habang naiisip si Mommy. Originally this plan was for her. I wanted to
rebuild my life but I can't deny that her influence with my life is inevitable.
Kaya mas mabuti nga'ng ito ang gawin ko. Kailangan kong makausap si Tito. Siya lang
ang puwede kong kausapin sa ngayon.

My mind flew to another... problem I left. Ngumiti ako at nagpatuloy sa pagkain.

Hindi naman siguro problema iyon. Hera Riego wanted me to break up with him because
she wants Blakely Ardiente, instead. Blakely is good for him and their company.
Ares will realize what I've done. Nasisiguro kong hindi rin naman palalagpasin ni
Hera Riego na ikuwento na sa anak niya ang nangyari. Na alam ko ang plano ng mga
magulang ko. Na sadya ko iyong hindi sinabi sa kanya. And then it will follow that
I am with my family. That I fooled him, made him my boyfriend, earned his trust,
just to spy on the VHRV.

Kaya ngayon, bumagsak na ang VHRV at kailangan niyang magbenta ng shares. He might
be angry with me now. I remember him saying he'd take his revenge if I fool him
again. That means... I also might need to look out for him, huh?

I didn't have a way to know more about what's going on back in Manila. I don't
wanna risk turning my phone on so I guess I'll need to buy a cheap one. Walang mall
dito sa malapit kaya kailangan ko nga sigurong lumipat na rin sa Alaminos, kung
saan may pinakamalapit na bilihan.

I stayed there for two days with my mood shifting from being at peace, to being too
worried.

I feel guilty for leaving. Ano na kaya
magbabakasyon ako kaya baka kalmado pa
to swim. But then each time I float, I
and see another world, I forget. At sa
gaano kadali at kasarap tumakbo.
ang nangyari kay Mommy? Alam niyang
siya ngayon. To take my mind off it, I tried
remember all my problems. Each time I sink
ginawang iyon, minsan ko nang naisip kung

I would feel better here, alone, and at peace. I have no fears, no problems. I can
start a new life. I can just take on a new identity, and work meager jobs to
provide for myself.

Agad akong umahon at natanto kung paano ka selfish iyon. It's an enchanting thought
but I know I can't do it. I have to fix my life. I can't just run away. Someday,
I'll be found and my illusion of peace will vanish. Hindi ko puwedeng hintayin
iyon.

Nasa Alaminos na ako sa ikatlong araw. Sa pangalawang hotel na pinuntahan ako nag
check in. Mas mura roon at napansin kong kapag lalaki ang nasa reception, mas
mabilis akong natatanggap. Maybe next time, I should choose a hotel with a male
receptionist.

I bought a phone. It was cheap but then I realized I'm running out of money. I need
to know if I can now move.

Gamit ang wifi ng hotel, gumawa ako ng mga bagong accounts. Nagsearch din ako sa
mga recent events. I wasn't reported missing or whatsoever. My family hasn't
released any statement so maybe they really believed that I'm on a vacation. O baka
rin hindi na ipinalabas ni Mommy. Kung totoong naipangalan na sa akin ang shares ni
Tito Bernardo, that would be horrifying for the investors. Lalo pa kapag nalamang
nawawala ako.

Kung may naghahanap man sa akin, si Kuya Bernard iyon.

I stalked his social media accounts. Pati na rin ang kambal pero wala silang mga
recent na posts. Mas lalo tuloy akong kinabahan.
I waited for another three days. I think they are waiting for me to contact the
household somehow. At kung limang araw na akong nawawala, at hindi nagpapaalam,
matatakot na siguro si Mommy. Kahit pa hindi niya ipapaalam sa media ang
nangyayari, somehow the police will be alerted and a private and lowe key
investigation and search will commence.

Kung magkukulong sa kuwarto'y marami akong naiisip. Umiiyak ako at hindi kumakalma
kaya nang nabawi na ang lakas, nagpasya akong magliwaliw. And I quickly realized
that it is the only way I can live these days.

Nanlalabo ang mga mata ko habang tinitingnan ang maraming isla sa harap. Nakasakay
ako sa isang bangka. My lips were apart as I try to catch my breath. Ayaw ko nang
bumalik, bulong ng boses sa tainga ko. Too awed with the beauty in front of me, and
the peace it gives my soul.

I don't want to go back. I want to live here and rebuild my life without any
responsibility as a de Alba heiress.

Mas lalo akong naiyak sa naiisip. Nakakalungkot isiping nasa akin na ang lahat pero
halos isuka ko iyon dahil wala namang idinulot iyon sa akin kundi sakit. Now, I
have no money and in a foreign place, but my heart is at peace and a bit happy.

A bit happy. Parang ikinakahiya ko pang aminin na masaya ako. Masayang masaya sa
kapayapaan.

Parang ayaw kong hayaan ang sarili ko na tanggapin na masaya nga ako na wala silang
lahat. Na wala akong alalahanin sa kanila.

Humalo agad ang mga luha ko sa dagat. When I started crying, I ordered the boat to
stop so I could swim and I did. My heart hurt so much and even when I am happy
right now, I wanted him to appear here.

Na alam kong hindi mangyayari dahil ngayon, galit na iyon sa akin. At gagantihan
ako noon. His company is failing and his girlfriend was the spy who ruined his
company. Gusto kong matawa habang iniisip ang matinding galit niya sa akin. Hindi
na ako magpapakita sa'yo, sasaktan mo lang ako.

His mom will support him. I'm sure.

Mommy acquired a seat at the Riegos executives after buying ten percent shares. Kay
Ares iyon. Parte iyon sa shares ni Ares na kinailangan nga niyang ibenta para
makabawi. At si Mommy ang bumili.

It was the headline of the business insider magazine. De Alba Scapes acquires
shares from the failing VHRV. Iyon ang nakita kong article bago ako nagpasyang
umalis ng Alaminos.

There were pictures. Mommy and Tito Bernardo were with the Riegos and their
executives, smiling. Wala si Kuya Bernard. My eyes narrowed. Hindi kaya hinahanap
niya nga ako? I should proceed with my plan.

Ares was there on the picture. Suplado pa rin ang itsura, hindi nakangiti. Hindi
rin ako makangiti. Inilipat ko ang tingin sa isa pang picture. It's a candid shot
of the signing event at suminghap ako.

Ares is standing near his mother. Sa gilid niya ay si Blakely Ardiente.

"Hmm. Six days?" Kinagat ko ang labi ko. "Kung sa bagay, ba't patatagalin kung
niloko ka naman, 'di ba?"
Maybe he'll just wait for me to resurface and just commence his revenge from there.
O baka rin magiging masyado na siyang masaya sa buhay na makakalimutan niya na ang
paghihiganti. Sana nga. Dahil sa dami ng problema ko, hindi ako handa na magkaroon
pa ng ibang problema.

Ibabalik ko sana ang tingin ko sa picture ni Mommy nang may napansin ako malapit
kay Ares. I zoomed in on it.

"Felicia Valerio?" bulong ko habang tinitingnang mabuti ang picture.

Hades is back. Nasa tabi ng babaeng tinutukoy ko.

I read the article again in the search for answers pero wala roon. Sino ang kasama
ni Hades Riego? Hindi ba patay na si Felicia Valerio?

I searched for Felicia Valerio and there, I found a small news about her. She was
killed in a fire but it turns out, it was a case of mistaken identity. She was just
hidden by her step mother in order to protect her from the threats to her security.

Natigilan ako at natulala sa kawalan. Tears immediately fell on my cheek when I

realized something. I'm lost, and in danger, but my Mom is here buying some shares
from the Riegos.

Binaba ko ang cellphone ko dinama ang naramdamang sakit sa dibdib. I am the only
one fighting for my dear life... but so what, right? I want to live. I want to
rebuild myself. I want... to take control of it. So what if everyone wants me
gone... or everyone thinks I am a nuisance?

So what if my disappearance didn't bother anyone? So what if nobody cares? I care.

I want my life to take it's real course. I want to be alright. I want to live.

I think I have never cried so hard my entire life than that night. It feels like
I'm hopelessly fighting for something alone... so alone...

"Okay ka lang, hija?" ang matandang may-ari ng hostel na tinirhan ko sa Alaminos.

"O-Okay lang po." Namumugto ang mga mata ko at hindi ako makatingin ng diretso sa
kahihiyan.

Madaling araw nang nagpasya ako na umalis doon.

"Sigurado ka ba?"

Nag-angat ako ng tingin. Somehow, I felt so hurt with her question. It meant so
much to me because right now I feel like nobody really cares if I was okay or not.

Pumatak ang mga luha ko habang umiiling sa matanda. Taliwas naman sa isasagot ko.

"Ayos lang po ako. Salamat po sa pagtatanong..." naiiyak at nanginginig kong sagot.

"Dito ka muna. May problema ka ba? Hindi kita pagbabayarin. Dito ka muna ng isa
pang gabi."

I appreciated it so much. I have no much money left but I gave her some. I promise
to come back here and give her more. It hurt that strangers cared and my loved ones
didn't.

"Hindi na po. Maraming salamat po talaga."

Kumuha ako ng pera sa isang ATM sa Alaminos at nagbook sa pinakamagarang hotel sa
lugar ng isang buwan. I used my card to do it. Para kung hinahanap nga ako ni Kuya
Bernard, dito niya ako hanapin. Lalo na dahil isang buwan ang booking ko roon.

Sa araw ding iyon, umalis na ako. Ilang oras ang biyahe. Hindi ko saulo ang lahat
at nabubuhay lang sa pagtatanong tanong kaya naka tatlong bus ako papuntang Baler.

Then I realized that I have to give this time. I need to make sure that Kuya
Bernard is back in Manila and has moved on before doing this. I have time to spare,
ulit ko sa isipan ko.

Dumiretso ako sa Casiguran at nagpasya na doon na magpalipas bago tumulak sa

Infanta. Kung may pagdududa pa rin sila, sa Baler ako hahanapin. Kaya lumayo ako
roon. Tumuloy ako sa mumurahing tutuluyan para matanggap ulit ang alibi ko. The guy
receptionist was welcoming and didn't question me about anything.

It was peaceful there. And many times I wanted so bad to just live there and get
away with everything again. Hindi na ako puwedeng kumuha ng pera at kaunti lang din
ang na-withdraw ko sa ATM sa Alaminos. I can just work and survive for myself.
Problem is, I don't have any identification card so I can only work meager jobs
that don't pay much.

May kaunting eatery sa hostel na tinutuluyan ko at itinukoy ko sa matandang babaeng

may-ari ang gusto kong mangyari. She wasn't very welcoming at first but then
foreign guests appeared and her helpers couldn't speak very well kaya natanggap
din. Malaking tulong na iyon dahil libre ang pagkain ko at may kaunting kita pa.

Nakapangalumbaba sa harap ng dagat naisip ko kung gaano kahirap ang buhay para sa
iba. And we have different problems. While they can be happy here and live a simple
life, I have a rich and complex life back at home.

Araw-araw tuwing kumukonti ang bisita, iyon ang ginagawa ko pagkatapos tumulong sa
paghahatid ng pagkain at paglilinis ng lamesa.

I sit in front of the sea and look at how peaceful it is. It will always, always
convince me to stop thinking about where I've been... or my past. That I can just
live a new life - one that's happy and peaceful.

I was convinced then that I could live my life here. As Raileigh of Casiguran. Kaya
lang nang tumagal ako roon, may mga tanong na sa nakakapansin.

"Sino 'yang bagong waitress n'yo? Ang ganda ah?"

"Saan ka galing na probinsiya? Anong pangalan mo? Sabi ni Manang, englisera ka

raw?"

"Paano mo binabayaran ang silid mo? Mahal 'yon ah? Kaunti lang suweldo mo."

Trying hard to be friendly, some of the place's men kept on visiting. At hindi ko
mapapalampas ang ilang pagsubok ng panliligaw.

Nauubos ang pera ko at hindi nga matutustusan ng kinikita ko ang silid na kinuha
ko. At higit sa lahat... nakita ko sa balita ang mga pangyayari.

Kuya Bernard started appearing in magazines as my Mom or his dad's replacement. My

Mom now invisible in the social and business scheme Maybe she realizes now that I'm
gone? How is she? What happened?
Kinabahan ako at naisip na mag-isa siya kasama ang mga Cortez na hindi niya naman
talaga pamilya. Oo, hindi namin pamilya. Now, I have the guts to say that. I didn't
want to think about it before. It felt mean. It felt as if I'm a rebellious child
unwelcoming of an unconventional family but I can't help but think about Felicia
Valerio.

Her step-mother cared for her genuinely. Meanwhile, my step family did nothing to
me but inflict pain. Siguro nga malaking tulong sila kay Mommy pero totoo ba ang
pag-aalala at pagmamahal nila sa kanya?

And it hurt to think about Mommy, too. I still regard her as family but did she
really, really care about me? I know she's just greedy sometimes but I'm her
daughter... her only child. Hindi ba dapat mas iniingatan ako dahil kapag nawala ay
wala nang pamalit?

It hurt thinking about home but then again... we are all bound by our roots, no
matter how tall we grow, and how much we change... our identities... our heart...
is bound by our home.

Inalala ko si Daddy at ang masasayang alaala namin kasama si Mommy. I had always
been a Daddy's girl. I just didn't mourn so much for him because I had to stand for
my Mom.

Nang dumalas ang pagpapakita ni Kuya Bernard sa ilang events, doon ako nagpasya na
umalis na sa Casiguran at magpatuloy na papuntang Infanta. Nag-ingat pa rin ako
kahit na nasa Maynila lang si Kuya Bernard. I can't risk it. He might have paid men
to search for me.

Wearing a black cap, my scarf, with my packbag, I traveled through it until I

reached Real. At doon, sumakay ako ng barko patungo sa isla na patutunguhan. Tito
Edgardo might be too old by now, but I have no choice but to come to him. He has a
son who can help me. I don't know where he is but I know that their family can do
something. They are, after all, in-charge of the country's security.

Hopefully, they can help me out with my predicament. Originally, I planned to come
here and ask for help regarding Tito Bernardo. Ngayon, isasali ko na si Kuya
Bernard. At maghahanap na ako ng paraan para tuluyang makumbinsi si Mommy na
hiwalayan na si Tito at lumayo na kami sa pamilya nila.

I smiled bitterly as I thought of my Mom. Hopefully, it's not too late for her. But
if it is, and she choses them over me, then... do I really have a choice?
Kabanata 27
Kabanata 27

Run

I was so scared. There was a chopper encircling Real for about fifteen minutes
before I boarded a ship to Polillo. Guminhawa lang ako nang natanaw na ang malayong
isla dahil sa mabilis na andar ng barko.

Hindi ko alam kung gaano na katanda si Tito Edgardo pero ang huli niyang luwas ng
Maynila ay noong buhay pa si Daddy. He is my Daddy's bestfriend, my mother's
brother.

Mommy would always refer to Tito Edgardo as estranged, because he never wanted to
do anything with the properties from their family. Wala siyang interes sa negosyo.
He once served as the country's National Defense general and undersecretary. He
retired to one of their family's many properties, and remained there for years,
until now.
Mahigit tatlong oras ang biyahe, hindi pa kasali ang hirap na makarating sa mismong
kinaroroonan ng mansiyon. I was so tired and also nervous but when I was faced with
the rustic gate engraved with "Alvarez del Manzano", I then sighed heavily.

Hawak ang magkabilang strap ng backpack ko, nagbuntonghininga ako at unti-unting

binuksan ang tarangkahan. The wind blew as the rustic gate screeched. Maalat ang
hangin. Tanaw na ang mansiyon galing dito pero malayo pa rin iyon. At kung
pagbabasehan sa alat ng amoy ng hangin, mukhang sa likod ng mansiyon ay dagat.

I've never been here before. Even as a young child, we never visited. Si Tito lang
at ang kanyang pamilya ang bumibisita sa amin, hindi pa madalas iyon kaya halos
hindi ko na maalala ang itsura ni Gardo.

Nakapasok na ako at napatingin tingin sa paligid. I expected a tight security but

then I was greeted with not even one guard.

Takot pa rin ako. Hindi ko alam kung sinong sasalubong sa akin. Paano kung nariyan
pala ang mga tauhan ni Kuya Bernard?

I was sure that after knowing that I was in Quezon City, they will eventually think
I'm leaving for Polillo. Dahil hindi naman sekreto na dito nga nakatira ang nag-
iisang kapatid ni Mommy. That was why I chose Pangasinan, to divert their
speculations, and waited until they confirmed that I was not here.

It was a far away walk with no trees, just yellow green grass. Kaya kung sino man
ang nasa loob ng mansiyon na nakatunghay sa labas, lalo na sa bandang tarangkahan,
nasisiguro kong natatanaw na nga ako ngayon.

There was an extreme pounding in my heart. Naglalaro sa isipan ko ang posibilidad

na si Kuya Bernard ang nakatanaw doon. Even so, I hoped that if it is him, he would
show compassion towards me. I didn't like their family but I was civil. I didn't
give them a hard time. I tried to help. He was kind to me. He was just driven by
his desire to acquire the fruit of his labor. Ipinagkait sa kanya iyon pero hindi
sa kanya ibibigay. I am very willing to negotiate and give him what was due of him.
I don't deserve the shares but then I cannot deny that his father, Tito Bernardo,
is the culprit for all of these.

Kung sana lang ay maipapaliwanag ko kay Kuya Bernard iyan ng ganyan kadali, at
hindi siya pangunahan ng galit niya.

If I do that, I want protection. This is why I'm here.

Nakalapit na ako sa mansiyon nang wala ni isang sumalubong sa akin. Hindi ko alam
kung matutuwa ako o mas lalong kakabahan.

Kulay puti ang dalawang palapag na mansiyon at kulay pula naman ang bubong nito,
kita sa malayo. At ngayong nakalapit na, nakita kong bukas ang malawak na bulwagan.
Kita galing doon ang mga antigong muwebles, mula sa mga aparador, piano, banga,
hanggang sa mga paintings. May mga halaman din doon at halatang likas na maaliwalas
dahil bukas lahat ng bintana at walang aircondition.

"Tao po?"

"Anong atin?" isang matandang babae ang sumalubong sa akin.

Napatalon ako sa kaba. Nilingon ko siya. Naka kulay abong daster ang matandang may
katabaan. May dalang spray sa halaman nang natigilan dahil natanaw ako sa bulwagan.
"Sino 'yan, Nay?" I heard a young man from the insides of the house.

He appeared behind her. Isang binatilyo ang nagpakita, madilim ang tingin at
diretso sa akin. Gardo? No. I remember he's way older than me. This young boy is
probably younger.

"Anong kailangan mo?" the boy asked.

"Uhm. Ako po si... Relani de Alba. Pasensiya na, bukas po kasi ang gate. Nandito po
ba si Tito Edgardo? Anak po ako ni Beatrice."

The old woman's eyes widened. She immediately panicked as if she was wearing the
wrong dress. Inayos niya pa ang buhok niya at hindi niya malaman kung aakyat ba
pupunta ba siya sa isang kuwarto o tatalikod para sa kusina.

"Ayos lang po," sabi ko.

Meanwhile, I realize that maybe they are alone here. Ibig sabihin wala pa si Kuya
Bernard.

"Bakit ang dami nating bisita nitong nakaraan?" anang matanda.

"Nay, ako na po ang bahala," ang binatilyo. "Dalhin n'yo na lang po siya kay Lolo."

Napakurap-kurap ako, medyo kinabahan sa naunang sinabi ng matanda.

"Po? M-Maraming bisita nitong nakaraan? Sino po ang bisita n'yo noong nakaraan?"

"Ako nga pala si Maria, Nanay na lang ang itawag mo. Ito naman si Peter. Matagal na
kaming naglilinis dito at... kilala ako ni Beatrice," paliwanag ng matanda.

I smiled and nodded. Nalilito na naman siya kung pauupuin niya ako o aatras ulit
papuntang kusina.

"Halika, maupo ka muna! Naku!" she laughed awkwardly a bit.

"Kakausapin ko nalang si Lolo, Nay," sabi ni Peter.

Tiningnan ko siya. Aligaga na kasi ang matanda kaya hindi ko na gaanong napansin
ang binatilyo.

"Sige, sige. Susunod ako. Ipaghahanda ko lang muna ito ng merienda. Galing ka pang
Maynila?"

Naupo ako sa isang antigong sofa. Hinubad ko ang backpack at tinanguan ang matanda.
Hindi pa rin natatanggal sa isipan ko ang sinabi niya kanina.

"May nauna na po kayong bisita nitong nakaraan?"

"Oo, e. Isang binata na maraming tauhan ang pumunta rito noong nakaraang buwan."

Si Kuya Bernard!

"Ang pakilala'y anak daw ng napangasawa ni Beatrice."

"Bernard po?" kabado kong tanong.

"Oo! Bernard ang pangalan. Teka lang at ihahanda kita ng maiinom."

I didn't want to eat or drink after hearing that but I didn't want to be rude.
Hinayaan ko siyang umalis at naghintay na lang sa susunod. Nilingon ko rin ang
pasilyo kung saan pumasok si Peter. Iniisip na pinuntahan niya si Tito Edgardo.

Hindi kalaunan, nakabalik ang matanda na may dalang kakanin at juice. Hinintay kong
mailapag niya iyon sa harap ko bago muling nagtanong.

"Kailan po iyon at... nagtagal po ba siya? Ano pong sinabi?"

Damn, I need to calm down with my questions.

"Hindi na. Pagkatapos magtanong kung nakabisita ka ba, umalis din naman agad."

"Bakit daw po ako hinahanap?"

"Umalis ka raw nang hindi nagpapaalam. Totoo ba 'yon?"

Pumikit ako ng mariin. It's so easy for him to say that when the truth is, I heard
his men! They want to kidnap me and for sure this is about his shares!

"N-Naglayas po ako," to cut everything short because it's so hard to explain.

"Naku, bakit naman, hija? May kailangan ka ba sa Tito mo? Kailangan mo ba ng

matutuluyan? Hindi ba nag-aalala si Beatrice ngayon? Naku, ang alam namin ay na-
stroke siya, ah? Gaya ng Tito mo."

"Nagtherapy po si Mommy abroad. Halos tatlong buwan na po nang umuwi kami. At...
uh... may problema po ako sa bahay. Gusto ko po sanang makausap si Tito... o si
Gardo, po, kung nandito man siya."

Pinasadahan ko ng tingin ang kabahayan pero sa laki nito, at sa katahimikan, may

palagay talaga akong sila lang ang narito.

"Naku, e, si Gardo... ang Tito mo lang ang nakakaalam kung nasaan siya ngayon. Wala
siya rito at minsanan lang ang uwi noon." Umismid pa si Nanay. "Lalo na ngayong
nagka girlfriend na."

Tumango ako. Marami pa sana akong itatanong pero lumabas ang binatilyo gaing sa
pasilyo at sa harap niya, ang matandang matanda nang si Tito Edgardo na nasa wheel
chair.

Napatayo ako at agad na nagmano sa tiyuhin.

I felt relieved. I can't deny it. Kahit pa nanggaling na rito si Kuya Bernard. He
is my mother's brother but he's more like my father than my mother. Naiiyak ako
pagkatapos ibaba ang kamay niya.

Wearing a white button down short sleeved polo, and a black pajama, Tito Edgardo
looked comfortable. Hindi siya tumaba o pumayat. Pareho pa rin siya sa naaalala ko,
except for the all white hair and the many wrinkles.

"Tito, sana natatandaan n'yo pa ako."

He smiled and nodded. "Paano ko ba kakalimutan ang tanging anak ng kapatid ko... at
ni Rodrigo?"

Ngumiti ako, hindi maitago ang tuwa kahit halata sa boses niya ang hirap. It's the
years of nicotine mixed with his ailments, that was why his voice was abnormally
low and throaty.
Pinaupo niya ako pabalik sa sofa habang itinutulak ni Peter palapit ang wheel chair
doon. He asked me about my journey and he was surprised that I came alone and
without any bodyguards. He said as a child and teen, I never had a chance to roam
alone without my parents getting paranoid with anything.

He recalled my father. I let him. It was my pleasure to hear stories from him. Bago
iyon sa akin at kaya kong magdamag na pakinggan ang lahat ng iyon.

It was only after a story of Mommy and Daddy when he stopped and looked at me.

"Umalis ka nang hindi nagpapaalam sa inyo? Bumisita rito ang kapatid mo."

Suminghap ako at nagpasya na ito na iyon. At hindi ako magpapaliguy-ligoy pa.

"Pinaghahanap po ako ni Kuya Bernard dahil may masamang binabalak siya sa akin."

He only looked at me as if it's ridiculous. Maybe, I'm with Mommy and she would
never let that happen.

"At ang step-father ko po, si Tito Bernardo, madalas po niya akong pagtangkaan. I
mean... sa ilang taon po na magkasama sila ni Mommy, lagi pong may nagtatangkang
bumukas sa pintuan ng kuwarto ko. May mga sinasabi rin po siya sa aking hindi ako
komportable at..."

Habang tumatagal ang kuwento ko, lalong nalulukot ang itsura ni Tito Edgardo.

"Ibinigay niya po sa akin ang forty percent shares sa kompanya nila kaya nagalit si
Kuya Bernard sa akin. Bago ako nakarating dito, hinabol po ako ng mga tauhan ni
Kuya at narinig ko sa kanila na may balak siyang ipa-kidnap ako."

Pagod akong tumingin kay Tito. He listened. Ganoon din si Nanay at Peter. Madalas
pa ang tawag ni Nanay at pag-aalala.

"Sus maryosep, at pinapasok namin iyon dito!"

"Kaya po ako natagalang pumunta rito kasi alam ko na ito ang pagdududahan nilang
pupuntahan ko. Pumunta po muna ako ng Pangasinan at naghintay. Nagpalipas din po
ako sa Casiguran. Nang nakita na nasa Maynila na si Kuya, 'tsaka pa lang ako
nagpasya na tumulak dito. Natatakot po ako," I said the last words desperately.

"Naku!" si Nanay.

"Hindi ba alam ni Beatrice ang lahat ng ito?" Nanliit ang mga mata ni Tito.

I smiled bitterly. "Alam niya, Tito. Pero... hindi ko mapilit sa kanya k-kasi mahal
na mahal niya si Tito Bernardo at... natatakot ako na kung ipipilit ko 'to, baka pa
atakehin ulit siya."

He sighed heavily. Nagtagal ang tingin niya sa akin.

"Pasensiya na po. Wala po akong matakbuhan. Gusto kong resolbahin ang problema na
mag-isa pero nahihirapan po ako. My step-brother might use violence against me.
Wala po akong planong kunin ang kompanya nila at handa po akong ibalik ang shares
na ibinigay ni Tito Bernardo sa akin."

"Bakit binigay ng Tito Bernardo mo ang shares niya?" si Peter.

Napalingon ako sa binatilyo. Ganoon din si Tito Edgardo sa kanya.

"Pinagtatangkaan? Ibig sabihin... may gusto siya sa'yo? May ginagawa siyang hindi
maganda sa'yo" he asked bluntly.

"My experiences are... uh... he tries to open my bedroom door some nights. At
minsan, may malalaswang hawak sa kamay na agad kong binabawi. A-At..." Nagagalit
ako habang iniisip ang lahat. "Bago ako umalis, nasa loob siya ng kuwarto ko,
nagtatago sa dilim. Naghuhubad na ako nang napansin ko siya kaya tumakbo ako.
Tinutukan ko siya ng swiss knife at nagsumbong kay Mommy."

"At walang ginawa si Beatrice sa lahat ng ito?!" medyo galit na diin ni Tito
Edgardo.

Ayaw kong idiin si Mommy. When I put it this way, it was as if she was useless.

"It's Tito Bernardo's fault. He's the culprit," sambit ko.

"But you have your mother on your side and you told her that! Wala siyang ginawa?!"
ulit na tanong ni Tito Edgardo.

"She thinks that Tito Bernardo just cares a lot for me. Na kaya ako binigyan ng
forty percent shares dahil mahal niya raw po ako."

"Tonta!" Sabay iling ni Tito Edgardo sa kawalan. Nang ibinalik niya ang tingin sa
akin tumango siya. "Mabuti at naisip mong pumunta rito."

My heart pounded more as I nodded. He paused for a while, thinking deeply bago
tuluyang nagsalita.

"Tatawag ako kay Gardo. Hindi na siya aktibo sa gobyerno pero may plano pa siyang
bumalik. Hindi ko sigurado kung nasaan siya ngayon pero aalamin ko. He may be in
Masbate or Panay. I will send you to him."

Tumango ako at nakinig nang mabuti.

"I will call Beatrice after you leave. For now, you can stay here. Hanggang sa
malaman ko kung nasaan talaga si Gardo sa ngayon."

I swallowed hard. "She stopped appearing in events, Tito. At kinakabahan ako dahil
bulagbulagan si Mommy sa pamilya na iyon. Natatakot ako na baka pagkaisahan siya.
Kung ako lang ang pagpapasyahin, gusto kong hiwalayan niya si Tito Bernardo at
layuan ang pamilyang iyon."

"Hiwalayan lang?" he asked as if my words weren't deep enough for him.

Napaawang ang labi ko, hindi alam kung anong sasabihin.

He shook his head. "Mana ka sa tatay mo. Hindi sapat sa akin ang hiwalayan lang ng
kapatid ko ang hayop na 'yon."

Hindi ako nakapagsalita.

"Tatawag ako sa iilang kakilala. Huwag kang mag-alala at mapagkakatiwalaan ang mga
iyon. Hindi mababayaran ng pera ang pinagsamahan at integridad. Huwag kang mag-
alala."

Tumango ako. Nagtitiwala sa tanging natitirang kadugo ko.

"And, uhm... Tito, natatakot din po ako na baka may nangyaring masama kay Mommy.
Nag-away kami ng dalawang step-sisters ko noon. We got into a physical fight at
medyo napagtulungan ako kaya lumaban at biglang inatake at na-stroke si Mommy. I
was the reason why she got sick s-so..." nahihiya kong amin.

Umiling si Tito Edgardo, parang hindi makapaniwala.

"Does that mean that the whole family is harassing you, then?"

He shook his head repeatedly, obviously extremely annoyed now.

Our conversation stretched. At kung hindi pa sinaway ni Tito Edgardo si Nanay ay

hindi na ito nakapagluto ng pagkain. Peter was tasked then to escort me to a
guestroom on the second floor of the house.

Malaki ang kabahayan at mukhang dati'y dito sa ikalawang palapag ang mga silid ng
mga nakatira. Hindi na siguro kayang dito ang silid ni Tito Edgardo dahil nakawheel
chair na ito.

Nagtagal ang tingin ko sa iilang painting sa pasilyo habang sumusunod kay Peter. I
saw Tito Edgardo's picture when he was young and his deceased wife. Naroon din ang
larawan ng batang Gardo sa kanyang uniporme, sinundan ng iilan pang miyembro ng
pamilya.

"Dito ang mga silid nila noon pero wala nang gumagamit ngayon," si Peter na hindi
ko napansing nakalingon na sa akin.

I nodded and then quietly just followed him.

Pinagbuksan ako ni Peter ng pintuan sa kuwarto. Pumasok ako at sinuri iyon. Malaki
at gawa sa kahoy ang halos lahat ng muwebles. Halata ring mga antigo ang lahat ng
iyon. Although the room looked old, the scent was fresh. Nahaluan ng alat ang amoy
ng bagong labang mga bulaklaking kurtina.

"Talaga bang uuwi ka pa sa inyo?"

Nakalapag na ang backpack ko sa kama nang mabilis na bumaling. HIndi ko napansin na

nasa pintuan pa pala si Peter. I nodded. His brows furrowed.

Hindi ko alam kung nababaliw na ako o ano pero medyo naaalala ko sa kanya ang
batang Ares. Hindi ko nga lang alam. Nakakita naman ako ng empleyado sa barko na
nakasimangot at naisip bigla si Ares. My mind has been full of weird stuff the past
few days.

"Kahit na ganoon ang ginawa ng pamilya mo sa'yo?"

Natigilan ako at napatingin ulit sa kanya.

"At ang Mama mo, sa kuwento mo'y mukhang isa rin siya sa puwedeng sisihin. Hinayaan
niyang gawin sa'yo iyon ng pamilyang dapat ay sampid lang."

Nakakahiyang sabihin pero naisip ko na rin iyan. I have no business with them
anymore. But I still hoped that I can somehow save Mommy, and live my own life the
way I should be living it.

Because I am not Raileigh Monserrate of Casiguran, I am Relani Ynessa de Alba, only

heiress of the de Alba Scapes. This journey taught me that money is really not
worth sacrificing tranquility and peace of mind. I could easily run away from my
life, live here, and experience the tranquility forever. Kaya hindi ako babalik at
hindi ko aayusin ang buhay ko, para sa pera. Aayusin ko ang buhay ko para sa
kapayapaan nang hindi tinatalikuran ang buong pagkatao ko.

Running away from the people who hurt me may be convenient, but I am not that kind
of person. I may appear weak but I know my roots, I know myself, and I know that I
can do it on my own.

"Mas maayos ang magiging buhay mo kung umalis ka na roon. Kung hindi ka mahal ng
mga tao roon, bakit ka pa babalik?"

Ngumiti ako at nagpatuloy sa pagkuha sa mga damit sa loob ng bag, habang

nagsasalita.

"I love my mom. Like Tito Edgardo, she's my only relative."

"Pero mahal ka ba niya?"

Mas lalo akong napangiti at napatingin kay Peter. "Hindi kailangan ng kapalit ang
pagmamahal."

Natahimik siya.

"Don't get me wrong. I won't forgive my family for doing that to me. They deserve
to pay for it. Hindi ko kalilimutang maningil. And for my Mommy, I don't want to
give up just yet. I want to try again, without the influence of my stupid step-
father."

"At paano kung hindi pa rin siya maniwala? Paano kung pumanig pa rin siya sa
pamilyang iyon?"

I only smiled but in my mind, I know giving up isn't an option. Pero kung talagang
aabot nga sa ganoon, hindi ko siya pipigilang sumama sa kanila kung ganoon.

He shook his head and sighed.

"Kung may iba ka pang kailangan, tawagin mo lang ako. Ang kuwarto ko nasa dulo ng
pasilyong 'to. Huwag kang mag-alala at magpapaalerto na si Lolo Edgardo sa pier,
kung may darating na mga tauhan ulit ng Kuya Bernard mo. Kilala siya sa buong bayan
at nirerespeto kaya maraming tutulong.

I nodded.

"Hindi ka manganganib dito. At... hindi kalayuan sa likod ay ang aplaya. May mga
bangka kami roon para sa pangingisda. Pero puwede ring maligo roon kaya... kung
gusto mo lang."

I nodded again. "Thank you."

Slowly, he closed the door and I continued folding my dresses.

Hindi na masama. Sa unang araw ko lang doon, nakababa na ako sa aplaya at natanaw
ang ganda ng paglubog ng araw. Napangiti ako habang naiisip si Daddy. For some
reason, going back to Manila for me meant choosing to live and not forget about my
memories with him. The company is his legacy, our properties are his. If I chose
this life, it may be peaceful today but will I really be at peace knowing that I am
just fooling myself?

Nakasabay ko sa pagkain ang tatlo at agad na may aksiyon si Tito Edgardo. Umasa at
nagtiwala ako na maaayos ko ang lahat ng ito.
"Susubukan ng asawa ng kaibigan kong bumisita sa inyo. Wala nga raw sa isang party
na inaasahan sila."

"P-Po?" Kinabahan ako. "Tito, baka po napano si Mommy. Kare-recover niya lang sa
stroke."

"Huwag kang mag-alala. Pinatawagan ko rin ang mga doktor ninyo at wala naman daw."

I sighed my relief.

"Pinaghahanap ko pa ang security ng pamilyang Cortez. Nakapag contact na rin ako ng

isa sa family lawyer n'yo."

"Hindi po kaya malalaman ito ni Mommy o ng pamilya niya? Na naghahanap po tayo

rito?"

"Don't worry. These are loyal friends, Relani. Money would never be worth the
loyalty of true friendship. At para naman kay Gardo, hindi pa pumapasok ang tawag
ko."

Bayolenteng suminghap si Nanay Maria kaya napabaling ako sa kanya.

"Huwag kang mag-alala at hindi matatapos ang linggong 'to, nasisiguro kong
matatawagan ko rin siya."

I cleared my throat and nodded hopefully.

"You will have a new security from him once my call gets through. They are the best
of the country, elites. Kaya kahit gaano pa karami ang magiging tauhan ng Kuya mo,
ayos lang. So do you have your own plans for this?"

I nodded again. Tumuwid ako sa pagkakaupo.

"Are you going to sue them? You may sue them, Relani. There's always a way but that
would take time. You're young and you shouldn't waste it," he said meaningfully as
if he has other worst ideas.

Hindi ako nakapagsalita.

"But of course, I am Beatrice's brother. I can take that revenge myself."

"P-Po?"

Lumalim ang iniisip ni Tito at dumilim ang mukha.

There's always a new conversation each passing day at iyon ang gusto ko. I feel
like my plans are moving even though I was just staying here the whole time.

Sa umaga ay inabala ko ang sarili ko sa pagtulong kay Nanay Maria sa gawaing bahay.
Inamin ko sa kanya na hindi ako marunong at hindi na siya nagtaka. Ikinuwento niya
na ganoon din si Mommy noon. Naalala niyang nagpaturo lang daw si Mommy sa kanya
kung paano maglinis nang nakilala si Daddy.

Daddy was a self-made man. True that he was born with an influential name but he
founded the de Alba Scapes all by himself. Marunong daw sa gawaing bahay si Daddy
at magaling magbanat ng buto. Daddy didn't like Mommy because she was spoiled. He
wanted a then girlfriend who, like him, knows the value of hard work.

In the end, Daddy fell in love with Mommy. Wala na sila nang dating girlfriend at
kalaunan naging sila na ni Mommy.

Somehow, Nanay Maria's wonderful stroies about their story feels refreshing. At
nang naghapon, bumaba ulit ako sa aplaya para tingnan ang napakagandang paglubog ng
araw.

"Your mother is not in her mind. Simula nang namatay ang 'yong ama. I also suggest
that you make her retire and take her position," si Tito Edgardo sa sumunod na
gabi.

"P-Po?!" gulantang kong tanong.

"That's what I think," malungkot na kuwento ni Tito.

Humaba ang usapan namin galing doon at ipinaalala niya sa akin ang ginawa ko nang
isang taong nagmukmok si Mommy sa pagkamatay ni Daddy. I can lead the empire.

"And also... this is an unverified news from a friend but... the de Alba Scapes is
involved in a controversy about the fraudulent projects."

"Po?!" mas gulantang na ako ngayon.

"Kakausapin ko pa ulit sila tungkol dito. I want to verify it."

"Y-Yes, please. Thank you, po!" sabi ko kahit na kinabahan at napaisip.

"See? This is why you should be leading by now."

Hindi ako nakapagsalita.

"Kung matawagan ko na si Gardo at malaman natin kung nasaan siya, maihahatid ka ng

bangka pabalik sa Real o ng mas malaking bangka sa isang malapit na isla sa
bandang timog. I do not have the resources here so I can only do that and give you
money."

Money! That would be enough! I can do that.

"From there, you will have this journey alone-"

"Sasama ako, Tito," si Peter na ikinabigla ko.

"Peter, huwag na..." si Nanay.

"Huwag na! Ayos lang ako. Huwag kang mag-alala!" I said a bit flustered by that
idea. "At kailangan ka rito. Paano si Nanay Maria at Tito Edgardo? Kaya huwag na!"

Tito Edgardo was smirking towards Peter. "Do you like my niece, boy?"

Pinamulahan si Peter at agad akong nataranta, nahihiya para kay Peter.

"Naku! Hindi po! Ang tanda ko para kay Peter!" I defended him.

"He's twenty one, Relani."

"Huh?!" Isa pang gulantang na reaksiyon dahil iniisip kong nasa seventeen lang
siya. "I-I'm almost twenty two!"

Tito Edgardo gave out a hearty laugh. Peter grew silent with a red face. Minabuti
ko na lang na ibahin ang topic para hindi na siya mapahiya.
Maaga ako kinabukasan dahil sasama ako kay Peter sa pangingisda. Biniro ko siya
tungkol sa edad niya pagkatapos ng gabing iyon kaya gumaan din ulit ang loob niya
sa akin.

"Ang sarap lumangoy!" sabi ko nang nakita na ang unti-unting pagsikat ng araw.

Pabalik na kami pagkatapos ng ilang oras na pagpalaot at kuwentuhan. Mas lalo ko

siyang nakilala sa nangyaring iyon at mas lalo ring gumaan ang loob niya sa akin.

"Marunong ka ba?"

Nilingon ko siya, hindi ako makapaniwala na tinatanong niya ako noon. But then
again, he doesn't know me. I simply nodded.

"Sige nga?"

Nanginginig man sa lamig ng madaling araw na hangin, lumusob pa rin ako. From the
small boat, my dive was still perfect. Hindi ko nga lang alam kung napansin niya
iyon pero nang umahon ako, pumalakpak siya. I proudly winked and swam more.
Hanggang sa nakarating na sa aplaya.

"Para kang sirena," he teased.

I smiled and slowly went out of the water.

Hindi ganoon ka pino ang buhangin ng aplaya, may kaunting mga bato ito at hindi rin
sobrang puti, pero gustong-gusto ko ang maupo roon at magmuni-muni, pagkatapos ng
mahabang araw sa mansiyon.

I was there for a week when there were new news. I was getting used to my routine
and I expected and prepared to be there longer, just to ensure that my plans will
go well.

"Beatrice is fine," si Tito Edgardo.

I sighed. Very relieved this time.

"Your step brother, I am not sure. A source said that he fired some staff and that
his company is somehow on the rocks. Ito ba ang kompanya na tinutukoy mo na may
share ka?"

Nilapag ni Tito Edgardo sa hapag ang iilang dokumento.

I stared at it and saw the Cortez company's header, and the financial reports.

"These documents shouldn't be released in public, I have ways. It seems that their
company did a sudden dive in just a month."

Tinitigan ko iyon at natanaw ang biglaan nga nitong pagbaba.

"Hindi ko nabasa iyan at hindi ako magaling sa negosyo pero may palagay ako na
umatras ang maraming kliyente nila ng sabay sabay, dahilan sa biglaang baba ng mga
datos."

Nanatili akong nakatingin sa mga papel.

"Hindi pa rin makapasok ang tawag ko kay Gardo pero nasisiguro kong nasa Masbate
iyon," Tito Edgardo said. "But I don't want to send you away with just a hunch.
Pero kung nagmamadali ka..."

"Sige po, aantayin ko si Gardo. Hindi naman po ako nagmamadali. Lalo na ngayong
alam ko na ayos lang si Mommy."

"Yes, when my friends visited, it was Beatrice who faced them. It's your bastard
step-father that's not around. Perhaps, Beatrice has murdered him or something."

"P-Po?!"

Tito Edgardo smirked menacingly.

"Edgardo, huwag mo namang igaya sa pagkabayolente mo si Beatrice," si Nanay Maria.

It was my tenth day in the mansion. Nagising ako sa marahas na tunog ng isang
chopper sa langit.

Kinusot ko ang mga mata ko at nilingon ang malaking bintana sa tabi ng kama at
natanaw ang isang helicopter na lumilipad at bumabalik sa malawak na bakuran ng
buong mansiyon.

"Relani! Relani!" nagmamadaling sigaw ni Peter at mabilis na bumukas ang pintuan

ko.

Kasusuot niya lang ng t-shirt, namimilog ang mga mata. My heart immediately pounded
hard when I realized what was happening.

"Nandito ang mga tauhan ng Kuya mo! Kunin mo ang bag mo! Ihahanda ko ang malaking
bangka!"

"H-Huh?!"

Mablis akong tumayo at pinagpapasok ang mga damit ko sa bag sa kaba. Naririnig ko
ang sigaw ni Nanay sa baba. Si Tito Edgardo ay nag eespanyol na at iilang mura ang
sinabi, mukhang may katawagan at nasa sala.

"Bilisan n'yo, Peter!" sigaw ni Nanay.

Matagal bago ako nakababa. At palabas na ako ng bukana nang pinigilan ni Tito
Edgardo. He seems dismayed or something. He wanted to continue the phone call but
holding me was more important. Nilagay niya sa palad ko ang pera.

"Hindi ako nakapaghanda pero sana maging sapat iyan. Sumama ka kay Peter! Sabihin
mo na bilin kong bumalik siya rito para maibigay ko sa'yo ang lugar kung nasaan si
Gardo!"

"S-Sige po, Tito!" sabi ko kahit kabang kaba na.

I heard the sound of the chopper looming. And it's horrifying to think that maybe,
my brother's men are on the gates by now!

"Umalis ka na! Bilisan n'yo! At magtago ka! Ako na ang bahala rito! Pagkatapos ng
lahat ng 'to, hindi kita pababayaan! Sige na!"

"Opo!"

The chopper loomed. It encircled the mansion as I ran as fast as I could. Bumaba
ako roon at natanaw si Peter na nagmamadaling naglahad ng kamay sa akin, kahit
malayo pa.
Tumakbo ako papunta roon at mag-isang nagsikap na makaakyat sa malaking bangka! May
dalawa pang lalaki roon na sinigawan ni Peter at diretso na ang pag-andar ng
bangka.

Mabilis ito kahit malaki. Nakalayo kami agad. Wala na ang chopper sa langit at
galing sa dagat, natanaw ko ang iilang nakaitim na mga lalaking papasok sa
mansiyon.

I covered my mouth as I thought of my poor old Tito Edgardo, with all those men! I
want to believe that Kuya Bernard wasn't that heartless but my heart just wouldn't
feel peace.

Pumatak ang luha ko habang naisip din si Nanay Maria. Sa kaunting araw na tumira
ako roon, payapa at masaya ako. Now, just because I went there and asked for their
help, they experience this.

Umurong ang sakit at pag-aalalang naramdaman ko nang natanaw ang lalaking nasa
aplaya, nakatanaw sa aming palayo roon.

Masyado na iyong malayo para makita ko nang tuluyan ang mukha niya. Pero hindi
ganoon kalayo para hindi ko makita na naka itim na slacks at sapatos ito, at puting
dress shirt. The violent wind blew through him. Nasa bulsa ang dalawang kamay at
matikas na nakatayo habang tinatanaw ko.

I blinked twice and thought of a familiar man. Tall, lean, and muscular... Ares
Riego?

He stood there watching us moving away. At ilang hakbang na naglakad hanggang sa

tama lang na 'di ma aabot ng alon ang kanyang itim na sapatos. He looked weird in
there, an office attire in a laid back private beach like that.

My lips parted a bit. Nababaliw na ba ako? Bakit naman si Ares ang natatanaw ko?
Isa na naman ba ito sa ilusyon ko? Bakit niya naman ako hahabulin hanggang dito?

I saw the men in their dark uniform nearing him. He only glanced their way once and
they halted. Bumalik ang tingin niya sa palayong bangka.

That's not Ares. Impossible. And if it was Ares, running away is still reasonable.
He may be after his revenge, after all.
Kabanata 28
Kabanata 28

Peace

Hindi ko na namalayan kung ilang oras ang biniyahe namin. Ang tanging laman ng isip
ko lang ay ang nakitang lalaki sa aplaya. The wonderful sceneries, the blue waters,
and the time to time treacherous waves didn't help. I just couldn't stop thinking
about it.

Is he that vengeful to come here, urgently, and in that way?

Ginapangan ako ng kaba nang naisip na hindi kaya konektado ang iilang natuklasang
fraud projects sa nangyaring pag-acquire ni Mommy ng shares sa mga Riego?

Hades is known to have bought failing empires and Ares was his adviser. He is their
company's strategist, right? But impossible. He is already very problematic with
his company, why would he chase ours?
"Maaga pa naman. Galing dito sa Cagbalete, babiyahe tayo papunta sa susunod na
isla. Hindi tayo puwedeng mag Lucena dahil may palagay ako na doon ka susundan ng
mga tauhan ng Kuya mo," si Peter.

I nodded and swallowed hard. Pababa na kami ng bangka at sukat sa sakit ng katawan
ko, mukhang matagal nga ang biniyahe namin.

"Peter," I called when I saw him asking around.

"Huh?" bumaling siya sa akin.

"Salamat sa paghatid sa akin dito. Pero... bilin ni Tito na pauwiin ka."

Natigilan siya at ibinigay na ang buong atensiyon sa akin.

"Pero hindi mo kayang mag-isa rito. Hindi mo alam ang mga lugar na 'to!"

"I can ask around. Don't worry about me."

"Mayaman ka at hindi ka sanay sa mga ganito, Relani."

"Hindi ko rin alam ang Pangasinan noon. Nagtanong tanong lang ako at may natutunan
naman sa mga biyahe ko." I smiled to assure him. "Don't worry about me."

Sa ekspresyon niya, alam kong hindi siya kumbinsido. Lalo na nang nagsimula siyang
umiling.

"I really appreciate all of these, Peter. And I appreciate your care for me but I
can take care of myself-"

"Nakita mo ba kung gaano ka rami ang tauhan noon? At may helicopter pa. Madali kang
masusundan noon, Relani."

"Mag-isa ako kaya mahirap hanapin. Isa pa, it would really help me a lot if you
send my number to Tito Edgardo. Nang sa ganoon, kapag nakatawag na siya kay Gardo,
magkakaroon na ako ng pupuntahan."

Natigilan si Peter sa sinabi ko.

"And also assure him that I will be safe. I will call whenever I can. At habang
wala pang lead kay Gardo, susubukan ko sigurong pumuntang Masbate. O kahit sa
malapit lang, nang sa ganoon, kung sinusundan nga ako, maiwala ko ulit sila."

"Relani-"

I cut him off. He thinks I can't do it. I think I can do it. With all that's
happened, I don't think I am afraid of anything anymore. Not being alone, getting
lost, danger, or anything. What I am most afraid of is only not being able to
control my own life.

I smiled more. "Thank you for caring. In a short time, I think you cared more than
the people who were with me for years, Peter."

Nagulat siya sa sinabi ko. He was a complete stranger to me and we've only known
each other for more than a week. Yet he would exchange his comfort for days of
hiding and escaping with me. That's something.

"Nangako ako kay Tito na babalik ka, at makakatulong iyon sa akin, Peter. So don't
worry about me. I can do it. Okay?"
Hindi ko alam paano ko siya nakumbinsi. Pero siguro nakita niya na hinding-hindi ko
talaga siya isasama sa pagtakas ko. My life is in danger. Ayaw kong madamay ang
tahimik niyang buhay sa Polillo dahil lang sa akin. It's not worth it to sacrifice
a beautiful and peaceful life for anything or anyone.

Pumayag ako nang sinabi niyang ihahatid niya na lang ako sa kakilalang maghahatid
sa akin sa susunod na isla. Halatang nag-aalala pa rin siya nang isinakay na ako sa
bangka. I smiled and waved at him to assure him that I will be fine.

Hindi kalaunan, bumiyahe na kami. Kumain na kami kanina sa bayan kaya handang-handa
na ako sa pag-alis. Hindi ko nga lang mapigilang alalahanin ang tutuluyan para
mamayang gabi. Iyon ang una kong hahanapin pagkadating sa isla.

Mahirap maghanap ng matutuluyan sa Alabat. Lalo na dahil kaunti lang ang motor na
puwedeng masakyan. Mag gagabi na at gustuhin ko mang tumawid sa susunod na isla,
alam kong wala na akong panahon.

The sun was already setting, while I was still trying to find a place to stay. The
embers of fire was reflected on the many rocks on the shore as I rode a motorcycle
to a local-recommended place.

Hindi na ako nakapili at kinuha na agad ang lugar. I freshened up and ordered for
food while I opened my phone and traced my steps from there.

Hindi ko alam kung tutulak ba agad ako bukas. Pagod pa ako pero kung kinakailangan,
wala akong magagawa. Masusundan kaya nila ako rito? Paano kung nakausap nila si
Peter at pinilit siya na magsalita? I trust Peter, though, but this is not the time
to rest.

Tutulak na talaga ako bukas.

I can only admire the sceneries while on the run. Hindi ako tumuloy ng higit sa
isang araw sa bawat stop over ko.

Nakapag text na si Peter sa sumunod na araw at ibinalita niya sa akin na maayos

naman ang lagay nina Tito at Nanay sa Polillo, at na umalis na raw ang naghahanap.

Hindi pa rin na-co-contact si Gardo hanggang ngayon. I thought of going to Masbate,

then and find him myself. I just have to get the details, at least. Kung saan ba
siya sa Masbate sa huling usap nila ni Tito Edgardo noon.

Nasa Camarines ako sa sumunod na araw at nagpasya na doon na magpalipas, bago

tuluyang tumulak sa Masbate. Kaya nga lang, wala pa ring balita tungkol kay Gardo.
May ibinigay nang detalye si Tito Edgardo sa akin at hindi naman na niya ako
pinagmamadali kaya iniisip ko kung puwede na bang magpalipas ng isang araw sa
iisang lugar.

Pagod na ako at mahirap palang palipat-lipat sa bawat araw. Biyahe buong araw at
gabi lang nakakapagpapahinga. Lalo na dahil lagi pa akong alerto at hindi natutulog
sa biyahe sa takot na nariyan sila sa paligid.

One sign of a chopper and I'll run for the hills. Nasa Donsol na ako at isang
biyahe na lang pa-Masbate nang tumingin ako sa dagat. I swallowed hard.

What if they know that Masbate is where I will be going? Kahit na sinabi naman ni
Peter na hindi, paano kung may ibang paraan para malaman nila na si Gardo ang hanap
ko at naroon siya sa Masbate? O Panay?
I thought of going to Panay too but I stopped myself. What if they are also there?

Kung ganito ako ka takot, mas mabuti sigurong humanap ako ng lugar na madali lang
puntahan ang dalawang lugar para sa oras na malaman ko kung nasaan si Gardo, isang
biyahe na lang. At sa lugar na iyon ako magpapahinga.

I didn't stop anywhere. Kahit pagod na pagod na, nagpatuloy pa rin ako at
naghahanap na lang ng hotel sa gabi. Galing Donsol, bumiyahe ako patungong Matnog
at lumipat sa Samar. Nang nakarating doon, bumiyahe ulit papuntang Calbayog at
nagpalipas ulit ng gabi doon.

Madaling araw nang tumulak ako papuntang Ormoc. The bigger the city, the worse I
feel. I feel like within the crowd is my step-brother's men... or maybe Ares' men.
Mas madali akong mahahanap kapag nasa siyudad. Iyon ang dahilan kung bakit kahit
maggagabi na, mas pinili ko pa ring bumiyahe patungong Cebu, at sumakay ulit ng bus
palayo sa siyudad.

I am beat. Halos hatinggabi na nang dumating ako sa resort na napiling

pagpahingahan habang naghihintay sa impormasyon. Kaya naman, wala na akong inisip
kundi ang maka check in na lang. I expected to be there for, at most, two days.

I swallowed hard when I opened my wallet and realized something. Ang pinadalang
pera ni Tito Edgardo ay hindi ganoon ka laki. Tamang tama lang ito halos sa tatlong
araw kong pagpapahinga sa resort na ito.

Naiabot ko na ang pera sa receptionist nang naisip na siguro mas maganda kung
naghanap ako ng mas mura sa hotel na ito. This is four thousand five hundred a
night and I don't have much. Baka sa pangalawang araw ko, wala na akong kakainin.

Namutla ako nang naalala na wala nga lang ito sa kamahalan ng natuluyan sa
Camarines, e. Then I also realized, I should've chosen a cheap one! Wala rin kasi
akong magawa kasi nagmamadali ako kaya ang malaking hotel na nakikita ko iyon na
agad ang pinipili ko!

Ayos lang to. Dalawang araw. Paglipas ng dalawang araw, malalaman ko na kung nasaan
si Gardo. Ayos lang ito! Positibo akong nag-isip.

Nabura nga lang ang lahat ng pagsisisi nang nakita ang napakumportableng kuwarto.

I don't easily get pleased by hotels of this level but since the first time I ran
away, I appreciated little things like this.

The toilet and bath has a tub and I enjoyed myself there on my first night. Alam
kong tumatakbo ako pero siguro naman ayos lang na magpahinga at magbakasyon ng
ganito sa ilang araw kong pagtakbo, hindi ba?

At sino ba ang mag-iisip na narito ako sa Cebu, sa partikular na bayang ito?

Nobody.

Dito na ako maghihintay hanggang sa makapagdesisyon na umalis na. Mahimbing na

mahimbing ang tulog ko sa gabing iyon at halos tanghali na nagising kinabukasan.

Tulala ako kaharap sa in-order na pagkain. It's already one in the afternoon and I
can't believe that this time tomorrow, I should be out of this place. Kung hindi ay
mauubos na ang pera ko at wala na akong gagamitin sa Panay man o sa Masbate!

I realized then quickly that the meal I ordered today was for a feast. Hindi ako
nakakain kagabi at tinanghali ako sa paggising kaya medyo naparami ang in-order ko.
Kinakabahan ako at baka ang budget ko para sa ticket ng mga barko at bus, naubos na
dahil dito. But what do I order to save up the damn money, anyway? Wala akong
choice kasi ito ang nasa menu, right?

I swallowed hard as I watched my food in front of me. Hindi pa ako nakakain at

hindi ko alam kung makakakain pa ba ako sa mga iniisip kong ito.

"This stake is like... only a thousand, right? But how much is left with my money
again? And this fruit shake..."

Shit!

I swallowed hard again. My mouth is watering. I don't remember feeling this hunrgy
my entire life. Halos marinig ko na ang tiyan kong tumutunog sa gutom.

Puwede ba itong ibalik na lang? Maghahanap na lang ba ako ng ibang restaurant sa

labas? Paano kung kasing mahal din naman ng mga ito ang mga iyon? Then, I've got no
choice, right?

If I ask Tito Edgardo to send me money, that would be embarrassing and also not a
good choice. It will require an I.D. Suwerte na nga na lalaki ang receptionist dito
at pumayag naman na walang I.D. Ganoon din sa mga barko na nasakyan. It seems like
boys are so weak for a girl who lost her things, including her I.Ds.

Napatingin ako sa straw ng fruit shake ko at natantong nainuman ko na iyon. Hindi

na ako puwedeng umatras sa pagkain na 'to. Kakain na ako rito. I mentally counted
the money I saw on my wallet yesterday. I held out my fingers, counting the
thousands I remember. Natigil lang ako sa pangatlong daliri bago pumikit ng mariin
at mas lalong naging problemado.

Paano ko babayaran ang pangatlong araw ko rito kung hindi pa rin makontak ni Tito
Edgardo si Gardo? Baka puwedeng magtrabaho? Napatingin ako sa mga magagandang
waitress na nag-aabang sa puwedeng hinaing ng mga nandoon.

Natigil nga lang ang mga mata ko nang natanaw ang isang lalaki hindi kalayuan sa
lamesa ko. Ares Riego is sipping on his coffee while reading a newspaper intently.
Galing sa akin ang mga mata kanina, o baka guni-guni ko lang iyon, dahil ngayon
mukha namang seryoso siya sa binabasa. Mukha ngang hindi ako nakita, eh!

Yes, Ares Riego!

Sa gutom, matagal na rumehistro sa isipan ko na siya nga ang natatanaw ko!

My mouth dropped open after a while. Wala siyang kasama. Napalinga-linga ako at
wala naman iyong nakita kong mga nakaitim na tauhan, kung siya nga iyong nakita ko
sa aplaya.

The heck is he doing here? This is an expensive hotel but this isn't Shangri-la!
Hindi normal na nandito siya sa lugar na ito. Ni hindi ito popular tourist
destination kaya imposibleng bigla bigla na lang niyang naisipang magbakasyon dito.
Siguro maiintindihan ko kung Palawan ito pero hindi, eh. This isn't even the best
spot in Cebu!

Ilang sandali na ang lumipas at hindi siya napatingin man lang sa akin. Hindi ko
alam kung tatakbo ba ako o ano. Nang binalingan ko ulit ang mamahaling pagkain ko
at ang kaisipang limitado ang pera ko, hindi ko na alam ngayon saan pa ako tatakbo!

Maybe I should eat first before running away?

Why is he here, anyway? This is impossible!

Bumaling ulit ako sa kanya at ngayon nahuli na talaga ang sulyap niya sa akin. His
brow shot up. My heart skipped a bit but he continued reading on his paper.
Naglipat pa ng pahina at ikiniling ang ulo sa kabila para magbasa!

Nakita niya ako, hindi ba? At kung siya nga ang nasa aplaya at hinahabol niya ako,
siguro naman pupuntahan niya ako ngayon mismo sa lamesa ko para hulihin ako sa
wakas! Pero hindi!

The heck is his problem?

Not that I want him to chase me but this just doesn't add up!

Kung gusto niya talagang huluhin ako, pwes, subukan niya. Wala siyang tauhan dito.
At kung hinihintay niyang makarating ang tauhan niya, ano naman ang gagawin niya sa
akin para makapaghiganti siya? Sasaktan niya ako? Papatayin?

Galit, kaba, gutom, at pagkakalito ang nararamdaman ko, kaya naman hindi ko na alam
ano ang gagawin ko. Now that he isn't aggressive or anything, maybe it is safe to
just eat for now! Baka mamaya mabaliw na ako sa gutom at sa dami ng iniisip.

Nangigilid ang luha sa kaba at kalituhan, sinubo ko ang pagkain at parang ang sarap
sarap nito! Dapat lang! Gutom na gutom ako at wala na akong pera! Dapat masarap
naman itong pagkain ko!

I ate. I ate a lot. Halos kalimutan ko na naroon si Ares sa dami at sarap ng

pagkain ko. At nang natauhan ako kalaunan, at ubos na ang pagkain ko, nagpasya
akong umalis na sa restaurant.

I wanted to stroll around the resort but then I'm not sure if I'm comfortable to do
that now knowing that he's around. Kahit pa mukha siyang walang interes, baka
mamaya nagkukunwari lang iyan.

"Uh, excuse me, Miss," the waitress approached me just before I could take a third
step away from my table.

"Yes?" I said impatiently.

"Uh, 'yong bill n'yo po."

Shit!

Napaisip pa ako saglit. Hindi ko dala ang pera ko. Nasulyapan ko si Ares na umiinom
ng kape habang nakatanaw sa amin. He looked interested this time. Hindi na nag-iwas
nang tingin at mukhang gusto pang makisali sa usapan.

"Just charge it on my room, please. Thanks."

Tumango ang waitress at pinakawalan naman ako. Panay ang lingon ko sa likod ko nang
nakadiretso sa pasilyo. I was almost quite sure that Ares will be there, running
after me, this time. Wala nang ibang tao at baka pa isipin niya na puwede na siyang
humirit, pero wala.

Papasok na ako sa room ko nang tinanaw muli ang tahimik na pasilyo. What the heck
is he really doing here? Is he taking his time? Perhaps waiting for his men? Ano
naman ang mapapala niya kung paghihigantihan niya ako sa ganitong paraan? Aahon ba
ang Riego Industries kapag ginawa niya ito?

I shook my head and went inside my room.

Gusto ko talaga sanang maglibot kaso kung ganito, mukhang sa kuwarto lang muna ako
maghapon. Hindi ko pa yata mae-enjoy ang pera ko dahil sa kanya.

I can't just suddenly run away. I have no money this time!

Pagkatapos kong magbilang ng kakarampot na pera, tinawagan ko na si Peter. Agresibo

akong nakibalita kahit na ganoon pa rin ang balita niya. Hindi pa rin nila
nahahanap si Gardo.

Hindi ko puwedeng sabihin na wala akong pera na. Nakakahiya at baka pa lumuwas siya
at hanapin ako. Wala rin kasing maitutulong kung ipapadala ang pera dahil ayaw kong
ma-trace.

I sighed after the call. Humilata ako sa malambot na kama at nagmuni-muni hanggang
sa naka idlip.

I woke up because of the orange shade of the sun rays on my face. Umahon ako at
natanto na papalubog na ang araw. Naglakad ako patungo sa malaking salamin ng
kuwarto para ayusin ang kurtina at isarado iyon pero natigilan ako nang natanaw si
Ares sa malayo.

Swimming freestyle on the pool, fast, and sharp. My lips parted as I watched him
majestically take a stop to breathe on the edge. Mag-isa siya sa pool. May ibang
guests naman ang hotel pero kaunti lang at ang iba'y nasa gilid lang. For sure they
are enjoying the view.

When he started swimming again, it was more intense than the first one. He was
cutting through the waters without ado and flipped back flawlessly. I'm a swimmer
myself and pleasing me through that would take much more than the ordinary. Pero sa
nakikita ko ngayon, natanto kong magaling nga rin talaga siya.

So ano nga ang ginagawa niya rito? A holiday, Ares? I don't think so. I'm not naive
to think positively with seeing him here.

Sinadya kong kumain sa restaurant kinagabihan at naroon nga siya. Pinakamura ang
in-order ko. Isang asparagus soup at ceasar salad without the grilled chicken.

Walang pag-aalinlangan ko siyang tinanaw galing sa upuan ko habang sinasabi niya

ang order niya sa waitress na naroon. He didn't glance my way after ordering but I
am really not buying this.

What is this? The Maldives? Na dadayuin niya para lang mag bakasyon?

Nang nagsimula na siyang kumain, pagkatapos maihatid ang pagkain niya, ganoon din
ang ginawa ko sa akin. Naubos na ang pagkain naming dalawa, hindi talaga siya
sumulyap sa banda ko.

Hinihintay ko na sumulyap siya para makita niya na alam kong narito siya. At akala
ko pagkatapos niyang kumain ay aalis na siya. Aabangan ko siya sa pasilyo, o
susundan ko siya saan man ang tungo niya para kausapin siya.

If he thinks I'm scared because I know he'd take his revenge on me, then, he's
wrong!

"Miss, can I offer you some desserts?"

That would be nice but I don't have money to spend for a two hundred pesos slice of
red velvet cake.
"No, thanks," sagot ko.

Natanaw kong um-order pa ng inumin si Ares pagkatapos alisin ng mga pagkain niya.
That means I will be here for a while, then.

"Tubig na lang, please."

Isa at kalahating oras pa siyang naroon. Minsan may katawagan, minsan ay may
binabasa. At nang tumayo siya, tumayo na rin ako.

Nang sinundan ko siya, napansin ko na papunta siya sa pasilyong dinadaanan ko. I

followed him in the shadows and I know he felt it.

Nang dumiretso pa ako at nagpatuloy, tumigil siya at tumingin sa akin. Taken

abacked with his boldness this time, I moved back slowly.

"Wanna talk now?" he said with a smug tone.

"I think we should."

He nodded. Hinarap niya ako at unti-unti siyang lumapit. I moved back. Napatingin
siya sa paa kong umatras kaya tumigil siya sa paglalakad at mas lalong sumimangot
nang tingnan ako.

"I just want you to know that I know why you're here. No need to pretend to be a
vacationer or anything."

He looked at me with his usual scowl. "Sige nga, Relani. Ba't ako nandito?"

"I know you're here to take revenge because of your company's fall."

He licked his lower lips but stayed silent.

"If you're here for revenge, then it was a wrong decision. Don't worry, I won't
run. Bumalik ka na sa Manila at pagbalik ko, doon na natin i-settle ang lahat. Doon
ka na rin maghiganti dahil wala ka namang mapapala sa akin rito."

I saw his adam's apple move, indicating his hard swallow. He shifted his weight.

"Let's settle it through business. Tutal ay iyon naman ang puno't dulo ngayon,
hindi ba? Besides, what can you gain from coming all the way here for that?"

Humalukipkip ako at ipinakita na hindi ako naiintimidate sa kanya. Kahit pa

sumimangot siya, magalit, at kung ano ano pa.

"Hmm. Revenge, huh? So you really did fool me again?" he asked.

Natigilan ako at napakurap-kurap. Of course I didn't fool him but how can I say
that now? Maniniwala naman kaya siya o mapapahiya lang ako dahil buo na ang isipan
niya sa akin?

The corners of his mouth lifted for a humorless smile.

"Well, then, Relani. For my revenge, just know that I don't get contented with just
getting even, I want more. Lalamangan pa kita," he said in a chilly voice.

He stepped forward, closer to me. Gustuhin ko mang umatras, alam kong magiging
indikasyon lang iyon ng takot. If I was scared now, I didn't show it. Mas lalo kong
itinaas ang noo ko.

"Then, try and get ahead of me. Tingnan natin, Ares," hamon ko.

The corners of his mouth lifted again, this time his smile was a bit genuine.
Pareho nga lang kaming napabaling sa isang babaeng lumapit sa isang pintuan. Nag
door bell ito ng ilang beses.

Ibinalik na ni Ares sa akin ang tingin niya, hindi na inisip ang lumapit sa
pintuang iyon pero hindi ko mapapalampas iyon. Dahil pintuan ng kuwarto ko ang
pinagdo-doorbell-an niya.

"Yes? How may I help you?" I asked confidently at the girl.

Iniwan si Ares sa kinatatayuan namin kanina, humakbang ako palapit sa kuwarto ko.

"Uhm, Miss Monserrate, pasensiya na." Sumulyap siya sa likod ko.

I covered her vision with my body and shot my brow up for an inquiry.

"Kanina pa po kasi tumatawag ang reception sa room n'yo at walang sumasagot kaya
nasabihan ako na puntahan ka rito."

"And?" I probed.

"Uhm... Uhm... I-chi-check lang naman po sana kung mag-e-extend po ba kayo bukas?"

Shit! This is the moment of truth. I glanced at my phone and realized there were no
important message from Polillo. Paano na 'to ngayon?

"I'm not sure," medyo nasira ang poise ko sa sagot.

"Okay, Miss. I'll inform the manager."

"Ah!" pinigilan ko siya bago tumalikod. "Your manager is here? Nasa reception?"

"Yes, Miss."

"Kakausapin ko siya," mayabang kong sabi.

This is my last card. I am going to bribe the manager. Palalagpasin niya ito at
pauutangin ako ng hotel kapalit ng tripleng bayad ko rito kapag nakauwi na ako sa
amin.

Sumunod ako sa babae. Sa dami ng iniisip ko, matagal bago ko namalayang nakasunod
na rin pala si Ares sa likod ko. Bago ako makareklamo'y nakaharap ko na ang manager
sa lobby.

"Yes, Miss? I'm sorry for the trouble, Miss Monserrate. We had to call you to know
some details about your stay." She seems apologetic.

Tahimik ang dalawa pang babaeng receptionist na nakikinig sa amin. Sa gilid ng high
table ay isang pamphlet na offer ng spa sa hotel mismo. Kahapon ko pa 'yan nakita
at kung may pera lang ako, in-avail ko na 'yan. Kapag pumayag ang manager sa
kasunduan, talagang kukuha na ako noon. I don't care if Ares is around. Somehow our
little conversation in the hall assured me that he won't kill me somehow. Baka lang
singilin ng pera, siguro.

"Nakita po namin kasing wala kang I.D. Labag po iyon sa protocol namin kaya naman
gusto ko sanang malaman ang detalye ng stay mo."

"I understand," I said humbly. "It is protocol, indeed. However, I lost some of my
things, including my wallet... and uhm... naroon ang I.Ds ko kaya wala akong
maipresinta rito."

"Okay. I'll take note, Miss."

She nodded and she was a bit dismissive. Kaya lang nanatili ako sa harap niya.

"And uhm... about my stay. I think I'm gonna extend for another day or so..."

"Oh! Sige po, ino-note ko rin 'yan," aniya sabay ngiti. "Ilang araw po ba?"

"B-But... I have an offer."

Tumango ang manager at ibinigay sa akin ang buong atensiyon ngayon. Kinagat ko ang
labi ko at tuluyan nang nilunok ang pride para rito.

"Listen... I have money but it's at home..."

Tumango ang manager pero halatang hindi na gusto ang takbo ng sinabi ko. Mas lalo
namang nakinig ang dalawang unipormadong babae sa gilid niya.

"I will pay you double or triple once I get home. The very first day, I'll send you
the money immediately. Basta lang sana... i-consider n'yo ang gusto kong mangyari.

Para bang natatakot ang manager na hayaan akong ipagpatuloy pero wala siyang
nagawa. "Ano po ba ang gusto n'yong mangyari?"

"Let me stay here for the next few days for... uh... free. But... i-it's not
actually free, I mean. Bababayaran ko nga kayo, triple... or... kahit name your
price. Just let me stay here for now. I don't have cash and uhm... like I said I
lost my wallet. I just need to go home to pay you."

Unang pangungusap ko pa lang, tumigil na yata sila sa pakikinig. Sa gitna ng sinabi

ko, umiiling na ang manager at mahiyaing nakangiti.

"Ma'am, sorry po, pero hindi 'yan puwede. Labag po 'yan sa protocol namin."

"Pero-"

"Hindi po kasi talaga puwede at... manager lang po ako rito, Ma'am. Hindi po ako
ang may-ari kaya."

"Nandito ba ang may-"

"Forget it!" Ares behind me roared like thunder. Muntik ko nang makalimutan na
nariyan siya sa likod ko.

Napalingon ako sa kanya at kitang-kita ko ang paghihiganti sa mga mata niya. He

glanced at the manager this time.

"I'm paying for her stay," he said.

"Sir?" gulantang ang manager.

"Huh?" gulantang din ako.

"How many days are we staying here? I'll pay for your room."

"No, thanks..." I said it out of pride but the truth is, I kind of find it a good
idea.

Humakbang na si Ares at tumabi na sa akin.

"Do I need to sign up any agreement for that? I'll pay for her everything, from
here on," parang hindi niya kailangan ng approval ko.

Nakatunganga pa ang manager, hindi makapaniwala. Hindi ko nga lang alam kung saan
sila hindi makapaniwala, na nariyan si Ares sa harap o na babayaran ni Ares ang
tuloy ko rito.

"Sir?" ulit nila isa-isa.

"Fine!" mayabang kong sinabi. "I'll pay you back once I get home, then. Double."

I glanced at Ares who didn't even look at me. He was scowling at the manager now.

Hindi magkandaugaga ang manager sa pagkuha ng mga papel para mag-calculate ng

expenses. Tahimik ko namang binunot ang isang spa pamphlet. This is fine, then,
right? I'm gonna pay him anyway. I already know his bank account. So what?

"Ma'am, iyong pagkain n'yo lunch and dinner din po pala, need i-settle," ang
manager.

"I'll pay for it, too. I'll pay for everything she'll order starting now, including
her room fees," Ares said aggressively.

"Don't worry, I'll pay you back!" singit ko sa kanya.

Nagkatinginan kaming dalawa. Mayabang ko siyang tiningnan tapos siya naman ay

halatang iritado na.

"A-alright, Sir. I'll note it here." Nagmamadaling minanipula ng manager ang

computer noong isang receptionist.

Nilapag ko ang pamphlet ng spa kaya napatingin ulit sila sa akin.

"I'll have this massage and hot stones, too," sabi ko nang walang pag-aalinlangan
saka nilingon si Ares.

"I'll pay for this, too. Don't worry," sabi ko.

Wala ring pag-aalinlangan akong umalis. Hindi naman ako tatakbo sa utang. Kung
gusto niya triplehin ko pa ang bayad ko sa kanya, e.

Nasa spa area na ako ng hotel. Tinatanaw ko ang pamphlet ulit sa reception doon
nang narinig ko ang mababang boses ni Ares sa likod ko. Halos mapatalon ako sa
gulat. He moved like a cat, silent, precise... like a soldier at war, graceful, and
cautios.

"We'll take the couple room," he said.

Naibagsak ko ang pamphlet at napabaling sa kanya. "No, we are not. You're not
coming with me!"

Napatingin ako sa babaeng nalilito na sa reception. The spa area smells like
peppermint and lavender. The instrumental Balinese music was relaxing, at relaxing
din ang tunog ng tubig sa bamboo fountain doon.

"I'm paying for us so what's the problem?" hamon niya.

"Utang 'to. Babayaran kita. So technically, you're not paying for me."

"Then, I'll pay for myself. I'll have my spa."

This brute. He probably fell in love with the spa when I took him and now he wants
to do it again?

"Even if you pay for the both of us, ayaw kong makasama ka sa spa," sabay baling ko
sa babae sa harap para i-settle na ang gusto ko pero nakita kong nakatitig siya kay
Ares at nakangiti rito.

"You can get a single room, Sir. Para hiwalay kayo ni Ma'am."

Sa gulat ko sa offer niya, halos mapasigaw ako.

"No, he isn't!"

Nagulat din ako sa sarili ko kaya naman napatingin ako kay Ares. Nagkatinginan
kami. Ares was still scowling but I think I saw a ghost of a smile.

"I mean, hindi puwede siyang magpamasahe, Miss. Dito lang siya. O uuwi siya sa room
niya."

"May room service din po kami, Ma'am. Baka gusto ni s-sir." She smiled to Ares
again and somehow I can sense the slight teasing.

Shocked and offended. I almost blurted out a loud and hard no! Kung hindi ko lang
napigilan ang biglaang animo'y bagyong galit ay baka kanina ko pa inaway ang
attendant.

Nilingon ko si ares at natanaw na namumungay ang mga matang nakatingin sa akin. The
indulgent smile on his lips was unmistakable. Nag-angat siya ng tingin sa
attendant.

"I won't avail anything, thank you. But can I wait for her here?"

"S-Sure, Sir."

Nilingon ko ulit si Ares. Gusto kong mag protesta dahil ayaw ko ring narito siya
pero sa lahat ng options, iyon na lang ang acceptable para sa akin.

"We'll talk properly after your massage. I'll wait here, okay?" marahan niyang
sinabi.

Imbes na nagpapa spa ako para marelax, hindi ako narelax kahit kaunti. All I think
about is Ares and his presence here. Pati na rin ang hamon niyang mag-uusap kami.
Ano? Tungkol ba sa shares niya? O baka tungkol sa paghihiganti niya? I don't know.

Puyat tuloy ako lalo pagkalabas ng spa. I was yawning and massaging my nape a bit
when I emerged back on the spa area's lobby. Nanatili nga si Ares sa sofa. Dim ang
orange lights doon pero hindi nakatakas sa akin ang pag-angat niya ng tingin.
Lumiwanag ng kaunti ang itsura niya nang natanaw na tapos na ako.

Tumayo siya at tinabihan ako sa reception para ipaalala na i-charge lang sa kanyang
pangalan ang mga serbisyong kinuha ko.

I yawned again. I saw him look at me. His eyes were gentle or was I just too groggy
to look at him clearly.

"You look tired. We'll talk tomorrow instead. On breakfast."

Ayaw ko man, tumango na lang ako dahil pagod na nga ako. Gusto ko nang matulog.

"Come here," he whispered gently. "I'll take you to your room."

Tahimik kaming naglakad pabalik sa kuwarto. Sa gitna ng puyat at pagod na

nararamdaman ko, hindi nakatakas ang kakaiba at pamilyar na nararamdaman tuwing
kasama siya.

I know I can take care of all of my problems myself. I don't need his help or
anything but I can't help but notice... even with all of my prejudice against
him... With all the knowledge that he will take his revenge, not to get even, but
to slaughter me and get an advantage... even with all of that in between us... one
thing is for sure, I feel at peace whenever I'm with him.

Binuksan ko ang pintuan ng kuwarto ko. Tumigil siya sa labas doon. Pumasok ako at
agad na sinubukang isarado.

"Good night," he said huskily.

I nodded and slowly pushed my door shut. At ilang sandali pang nakahawak sa
doorhandle, nag-isip, bago tuluyang nagpasyang matulog.
Kabanata 29
Kabanata 29

Kidnap

It was early in the morning when I went out of my room. Hindi ko alam kung dahil ba
masyado akong na-relax sa spa kagabi o talagang mas payapa ang nararamdaman ko kaya
ako mahimbing na nakatulog.

Muntik ko nang makalimutan ang mga nangyari kagabi. Nandito nga pala si Ares. He's
paying for my room and my other expenses but I will pay him back, I promise that.
But is it really okay and safe to be here when he's also here?

Hindi ako sigurado at wala rin akong gaanong choice ngayong wala akong pera. If I
don't stick here, where there is sure money, where will I be?

Maaga kong tinawagan si Peter para sa balita. Nagising at natuwa ako nang sinabing
nakausap na raw ni Tito Edgardo si Gardo. Iyon nga lang, saglit lang ang pag-uusap
nila at hindi rin nasabi ni Gardo kung nasaan siya.

Hindi ko alam kung ano ang dahilan pero nangako si Gardo na tatawag ulit kapag nasa
mas maayos na lugar na siya.

I sighed as I entered the restaurant for the breakfast. Paliko ako sa napiling
lamesa nang natigilan dahil natanaw doon si Ares. Looking fresh in his white button
down dress shirt, and khaki pants, I immediately tried to evade that side.

Umatras ako at pinili ang kabilang banda at nagsimulang maglakad patungo roon pero
may humarang na waitress sa akin.

Overthinking and a bit stressed with Ares' intense look early in the morning, I
immediately uttered...

"I can pay for my breakfast," agap ko sa pag-aakalang hinaharangan ako dahil
iniisip niyang wala akong pera.

Taas noo kong tiningnan ang waitress.

"Gaya na lang sa... kahapon," I said a bit proudly even when what I meant isn't
something to be proud of.

"Po?" tanong ng waitress na hindi yata naintindihan ang paliguy-ligoy kong sinabi.

Uminit ang pisngi ko pero hindi ko ipinahalata ang pagkapahiya. Ayaw kong inuulit
ito pero wala akong magagawa sa ngayon.

"Hindi ba may sasagot sa hotel fees ko? Paki-charge na lang ng lahat ng gastos ko
sa account niya."

The waitress mouth dropped open and she nodded. "Ah, iyon nga po, Ma'am. Kasi naka
reserve na po 'yong breakfast table mo. Naroon po kay Sir," then she pointed behind
me.

Napatingin ako sa itinuro niya at natanaw si Ares doon na seryosong naghihintay

habang nakatanaw sa amin. Napakurap-kurap ako at natingnan ang waitress. I saw her
smile suggestively at me.

"Naku, Ma'am. Puntahan mo na at naghihintay si Sir. Siya pa naman ang nagbabayad

sa'yo, baka magalit."

Offended at the waitress' words, akala ko kung titingnan ko siyang masama ay

mahahalata niya ang iritasyon ko. Kaya lang, imbes na magulat at matakot ay ngumisi
pa ito sa akin at iginiya ako papunta kay Ares.

I didn't say a word to the waitress. Hindi niya rin naman siguro kasalanan kung
ganyan ang tingin niya sa akin. It was Ares I should blame. Hindi ko alam anong
sinabi niya sa mga tao rito pero mukhang iba yata ang tingin nila sa akin.

Pabagsak akong naupo sa harap niya. Iniwan kaagad kami ng waitress.

"What the hell are you telling these people?"

Nagkasalubong ang kilay niya saglit.

"Stop making a fuss about this. Iniisip tuloy nila na sugar daddy kita!"

He blinked twice. The brute even had the guts to relax after my words. It was as if
he was fine with it.

"I'm not your sugar baby so stop making it look like it."

"I'm not making it look like that..." mataman niyang sinabi.

"Kung ganoon, anong sinasabi mo sa mga staff? Bakit kailangang dito ako kumain-"
natigilan ako dahil inilapag na sa amin ang breakfast.

I shut my mouth so the waitresses attending won't hear a word. I watched them look
at Ares with affectionate eyes, and then to me with suspicious eyes. Para bang may
ginagawa akong masama sa lalaking nasa harap.
Nagtagal ang tingin ko sa dalawang waitress nang palayo na sila sa amin ngayon,
tapos nang ilapag ang mga pagkain sa harap.

"What the hell did you tell them?"

"I didn't tell them anythingl," Ares explained.

Umiling ako, hindi makapaniwala sa paliwanag niya.

"I only wanted us to talk so I reserved this table for us."

"I don't know what is there to talk about. I have said everything I wanted to say,"
I said hastily.

His eyes narrowed. "Really, Relani? You did?"

Natigilan ako at nagkatinginan kami ng matagal. Kumunot ang noo ko dahil nasisiguro
kong sinabi ko nga noon. If he's up for revenge now like what he said last night,
he knows everything by now.

My family brought the VHRV down, my mom earned a seat on their company, his
girlfriend used him to do all of that... hindi man totoo pero may maniniwala pa ba
sa akin, ngayong pangalawang beses ko nang ginawa sa kanya 'to? I don't think so.
The only decent I've done so far was leave him.

I left him so it won't be too hard for us. At bukod doon, hindi rin naman ako gusto
ng Mommy niya para sa kanya kaya wala akong magagawa. Marami akong sariling
problema at wala na akong panahong unahin pa ang pagapapaliwanag sa kanya sa mga
nagawa ko. I left the city to hide and to solve all of my problems.

"Hindi ba narito ka para maningil? Then just concentrate on that. Or just take my
advice and wait in Manila. I won't run or hide, Ares."

Sumimsim ako sa tubig para hindi gaanong kabahan. Lalo na't nang tingnan ko siya'y
ramdam ko ang galit. His dark eyes bore into me like storm in a dark night. I
didn't know how to deal with it so I pretended to be unaffected.

I started eating just to divert my attention and pretend that I am really

unaffected. Sumulyap ako sa kanya at natanaw ang pananatili ng titig niya sa akin.

"You left your boyfriend that night without a word, and now you tell him that you
have nothing to talk about? Is that how you handle a relationship now?"

Naibaba ko ang tinidor at kutsilyo para lang sagutin siya.

"What boyfriend are you talking about?"

Hindi nakatakas sa akin ang mas lalong pagdilim ng tingin niya. He didn't say a
word after my rhetorical question. At kung kaya kong baliwalain ang galit niya
kanina, ngayon hindi na.

"Hindi nakarating sa'yo ang mga pinasabi ko?"

Or is he just pretending that his mom didn't tell him anything? Para ano naman? By
now he must know what happened.

I laughed without humor and looked away. Ibabalik ko na sana ang tingin ko sa kanya
ngayon at dadagdagan pa ang sinabi pero may isang pamilyar na tauhan akong nakita.
It wasn't Ares' men. His men won't be familiar to me since I don't see them often.
Kaya naman naestatwa ako dahil alam ko kung kaninong tauhan ang natanaw.

It was our men... probably Kuya Bernard!

Nilingon ko si Ares at nakita ang iritasyon sa mga mata niya pero sinundan niya ang
tingin ko. To divert his attention, I grunted a bit and held my stomach. Mabilis
siyang bumaling ulit sa akin.

"I have to go, excuse me. My stomach h-hurts," I said.

Tumayo ako at tumayo rin siya kasunod sa akin. Namilog ang mga mata ko at
napatingin sa tauhang nakita kanina. Nawala na siya roon kaya mas lalo akong
kinabahan.

"Let's go to the hospital," Ares said.

"What for? It's j-just a simple stomach ache!"

Lalagpasan ko na sana siya sa pagmamadaling makaalis doon, sa takot na makita ako

ng tauhan ni Kuya bago pa ako makarating kay Gardo. Kaya lang hinawakan niya ng
mahigpit ang braso ko.

"Let's go to the hospital, Relani. We don't know if it's really a stomach ache,"
aniya.

Nagkatinginan kaming dalawa. Ang kaninang galit na mga mata ay unti-unting

lumambot. He licked his lips and glanced at my stomach.

Matagal bago ko naisip kung ano ang iniisip niya. At nang nakuha ko, agad kong
binawi ang braso ko sa pagkakahawak niya.

"Don't worry, I'm not pregnant. I just had my period, kung 'yan ang iniisip mo."

I smirked at him. The darkness in his eyes returned but I didn't give myself time
to get affected. Tuluyan ko na siyang nilagpasan at iniwan doon.

Nang nakarating ako sa pasilyo, nakita ko ulit ang ilan pang tauhan ni Kuya
Bernard. Ngayon, sigurado na ako na mga tauhan niya iyon dahil namumukhaan ko ang
bawat isang nakita.

They made an effort to disguise themselves with a vacationer polo and shorts but I
know... I remember our bodyguards.

Mabilis akong pumasok sa kuwarto ko at nagmadali sa pagdampot ng mga bagay na

nakalabas sa bag.

Pinlano ko mang magtagal doon, nakaugalian ko nang huwag tuluyang ilabas ang mga
gamit sa bag para kung may mangyaring ganito, hindi na ako mahirapan.

Today, it turns out it was a good strategy.

Hindi pa nag-iisang minuto, tumatakbo na ako palabas ng hotel. I checked the time
and I only have five minutes left before the roro leaves.

Kung hindi ako makakaabot, sasakay ako ng kahit anong bus para lang makaalis sa
lugar na ito. I cursed inwardly when I realized how this is gonna change my plans!
And I didn't have money to pay for more hotels!
Mamaya ko na iiisipin ang mga hotel. Ang mahalaga, makaalis ako rito at makatakas
sa mga tauhan ni Kuya Bernard.

Nakakuha ako ng ticket at nakaabot sa pagsakay sa barko. Hindi kalaunan, umalis na

ito. My heart is racing as I watched the ship leaving the port for Estancia.

Kumakalabog pa rin ang puso ko kahit na nakalayo na at nasisiguro kong wala nang
paraang masundan ngayon nino man dahil nasa laot na. Nanatili akong nakatayo roon,
tinatanaw ang malayong Cebu.

Ganunpaman, hindi pa rin ako matahimik. I was already in the middle of the trip
when I decided to settle in a passenger chair.

I sighed when I sat on the passenger chair. Nasa labas pa rin ang mga mata ko.
Umiihip ang malakas na hangin habang tinatanaw ko ang malalapit na islang nadaanan.

Thoughts about Ares, Kuya Bernard's men, and many more bothered me despite the
peaceful wind and the nearing islets around here. Kanina'y nasa laot lang at walang
mga islang natatanaw, ngayon ay siguro nasa Panay na at palapit na sa Estancia
dahil sa nakikitang mga maliliit na isla.

I let my eyes wander at the small fishing boats not very far from our ship. Kaya
lang, mabilis na naputol ang payapang iniisip nang narinig ang kung ano.

"Ano bang problema n'yo?"

Nilingon ko ang babaeng ginugulo ng tatlong lalaki, hindi kalayuan. The girl was
hugging her backpack. At ang gumugulong tatlong lalaki ay ang mga tauhan ni Kuya
Bernard na nakita ko kanina sa Cebu.

May isa pa silang nilapitang babae na nakapackbag din at napansin kong kasing edad
ko ang mga nilalapitan at tinitingnang mabuti.

I swallowed hard and immediately ran to hide. Tiningnan ko ang wrist watch ko at
natantong may halos isang oras pa siguro bago makarating ang barko sa Estancia.
Makakaabot kaya ako nito habang nagtatago?

"Sinong nakakita nitong babaeng 'to?" I heard one men.

Mabilis akong umalis sa pinagtataguan at naghanap pa ng isang sulok. Pero bago ako
nakaalis ay narinig ko ang sinabi ng isang lalaking sumagot.

"Bakit? Nandito 'yon kanina. Nakaupo rito..."

Shit!

I started running towards the other side of the ship! Hindi malaki ang barko at may
tatlong palapag lang para sa mga pasahero. Nasa pangalawang palapag ako. Aakyat
sana ako sa pangatlo kaso pakiramdam ko mahihirapan akong magtago roon kaya
nanatili.

Pinilit kong silipin ang mga tauhan at nakitang papunta na sila sa pinagtaguan ko
kanina. Kapag nagpatuloy iyon, makakaikot sila at matatagpuan nila ako rito!

I ran again. May nakakita na sa akin at sinabihan akong may naghahanap. I ignored
them and immediately went back to the passenger chairs.

"Nandito siya!" may nagsabing babae.

Mabilis akong tumakbo sa pinagtaguan ko kanina at walang pag-aalinlangang tumalon.

Hindi ko maalala kung kailan ako tumalon ng buong lakas. Hindi ko rin alam na
makakaya kong tumalon ng ganoon. Maybe it was the adrenaline rush that pushed me to
jump without thinking, and jump so far from the boat.

I made a far dive after breathing hard once. Gusto kong maiyak nang naisip ang
iniwang backpack. On the last moments, I wanted to drag it with me but it wasn't
water proof. At kahit wala akong takot na tumalon, iniisip kong magiging pabigat
iyon sa akin lalo na't hindi ako nakapagtraining nitong nakaraan. I wouldn't know
how to do it with a wet backpack!

I only saved my phone and some money on my pocket. Kahit pa mababasa ang cellphone
ko, wala na akong choice kundi ang sumugal. Hindi ako papayag na mahuhuli ako bago
ko pa lang maipagpatuloy ang mga plano ko.

I know how different it is to swim in an open water, but I had no choice but to
rely on my skills, kahit pa kulang sa ensayo.

I wanted to cry but I was too busy surviving and swimming for my dear life. Looking
at the islets in front of me, they seem so far but I tried to stay positive despite
the big waves, the cold, the darkness of the sea, and the unknown.

Hindi ako nilulubayan ng takot pero kung paiiralin ko iyon ngayon, mamamatay ako
bago ko pa magawa ang mga kailangan kong gawin.

In the middle of swimming, I started hyperventilating when I remembered something.

My family would probably be at peace when I die. My step-sisters will be happy
without me. Kuya Bernard will finally have the company. Mommy couldn't live without
Tito Bernardo but she can live without me. At masisiyahan si Hera Riego na mawala
ako sa landas ng anak niya, and Ares... this will be more than the revenge he
wanted.

With me gone, I think their world will be a better place.

Pero ano nga ba ang dahilan para mabuhay? Sila ba? Do I let myself die just because
I bother them? Will I choose my death just because they will feel and live better
without me?

Ang sakit sa puso at paghihingal dahil sa mga naiisip ay nagpabagal sa akin pero
pinilit kong ibalik ang lakas.

Angry at the treacherous water, I cut them off sharply, refusing to live or die for
other people. I said and vowed to live for myself. If I bothered anyone for just
existing, then they should deal with that. I am going to exist as long as I can!

At kahit naibalik ko na ang kagustuhang mabuhay sa kalagitnaan ng paglangoy, unti-

unti akong nakaramdam ng pagod. Sa bawat lakas na balik ko, binabalikan ako ng
panghihina.

If ever I die now, then that's alright. I died fighting for my life! I died running
away from the people who wanted me gone.

Hindi ko na binalikan ng tingin ang tinakbuhang barko at nagpatuloy pa rin sa

paglangoy kahit ilang hampas na ng alon ang pumigil sa akin.

Sa malayo, natanaw ko ang isang bangka ng mangingisda... I saw hope from it.
Gustuhin ko mang magsisigaw, alam kong hindi ako maririnig noon sa layo ko. I would
only waste my precious energy! I just have to swim more... swim faster so I could
get to him!

Bigla ulit akong nahabag tuwing naaalala na sa paglalakbay na ito, natanto ko na

minsan mas may pakialam pa ang mga taong hindi mo kilala kaysa sa taong mahal mo.

I tried my best to train my mind to stop thinking about negative things. They won't
help me. If I want to fight for my dear precious life, I must control my feelings.

Natatanaw kong malayo pa talaga ang bangka at hindi ako sigurado kung kakayanin ko
bang languyin ang distansya pero nagpatuloy ako kahit nangangalay na.

I was swimming straight towards the fisherman's boat when I heard an engine. I saw
a yacht nearby but I chose the fisherman's boat. Papunta na ako roon at wala na
akong oras na subukan pang baguhin ang langoy ko para lang sa natanaw na yate.

Palapit na ito nang bumagal ang langoy ko dahil sa pagkakalito kung ipagpapatuloy
ba ang punta sa bangka. I stopped for a while when I saw it stop too.

Huminga ako ng malalim at nagpatuloy sa paglangoy nang may natanaw na nagdive

galing sa yate. It's probably a rich vacationer or something. Mas malapit na ang
yate sa akin at kahit may pag-aalinlangan, sinubukan kong lumangoy papunta roon.

Negative thoughts rushed on my mind. What if it's someone who knows me? What if
Kuya Bernard has alerted his rich friends and then they know he's looking for me?

I stopped swimming again when I saw movement on the yacht. Wala na ang mga mata ko
sa kung sino man ang nagdive kanina dahil hindi na rin naman iyon tanaw sa
kinaroroonan ko. Ang natatanaw ko ay ang pagbaba ng isang rescue boat sa yate.

Bigla akong nakaramdam ng pag-asa. Lumangoy ako ng buong lakas, hindi bale na kung
tuluyan na nga akong mapagod at mawalan ng malay. I have to swim faster before that
happens.

Huminga ako ng malalim at bago pa ako muling makalangoy ng buo at huling lakas ay
nakita ko si Ares, nakatanaw sa akin, bago muling lumangoy ng mabilis.

Hindi ako makapaniwala. Bago pa makapag-isip kung lalangoy ba palayo ay nasa harap
ko na siya, itim na itim sa galit ang mga mata. I probably saw him angry many times
but I've never seen him this dark and mad.

He breathed in a calm way in front of me. Hindi iyon dahil kalmado siya dahil
ramdam ko ang matinding galit at ang pagsusubok niyang pakalmahin ang sarili. Tila
ba napigtas na ang iniingatang pasensiya kaya ngayon tahimik na at kalmado dahil sa
pagkakasagad.

The orange rescue boat from the yacht appeared with two other men on it. Umigting
ang panga ni Ares at nilapitan ako. He pulled me and held me towards the boat.

Gustuhin ko mang kumawala at magpatuloy sa planong paglapit sa bangkang natanaw

kanina, wala na akong nagawa. I can't choose now. I am out of breath and energy.
I'd die if I continued swimming.

Walang kahirap-hirap niya akong sinampa sa rescue boat. It only took him one arm to
put me on the boat. Hindi niya rin kailangan ng tulong para makasampa roon. At nang
nakasampa'y mabilis din itong bumalik sa yate.

The loud roar of the engine didn't give us a moment to utter any word. Akala ko ang
ingay ng makina ang dahilan pero natanto kong hindi. Dahil nang nasa yate na kami,
sinalubong siya ng tuwalya ng isa sa mga tauhan niya pero ibinigay niya lang iyon
sa akin ng walang ibang sinabi.

He took another towel and informed his men to give me a robe and some clothes.
Dire-diretso ang lakad niya sa yate habang iginigiya ako ng tauhan niya papasok
doon.

Halos wala ring sinabi ang mga tauhang nandoon. Binigyan lang ako ng roba at iilang
damit.

"Nasa baba ang kuwarto para makapagbihis ka, Ma'am," anito at iginiya na sa tamang
daan.

May pag-aalinlangan pa ako pero sa pagod at sa lamig, hindi na ako umangal. Tahimik
akong pumasok sa kuwarto.

May kalakihan ito at kumpleto sa gamit. Gustuhin ko mang tumingin-tingin at manuri

muna, nang natanaw ko ang basang iniiwan ng bawat yapak ko, nagpasya akong
dumiretso sa bathroom. I gave myself a hot shower but didn't let myself enjoy it. I
was tired and still in shock.

Mabilis akong nagbihis sa damit na ibinigay. Those were unused clothes with their
brand tags on them. Tinanggal ko iyon bago isinuot, pati ang mga underwear. At sa
huli, itinapis ang roba dahil hindi kaya ng damit ang lamig na nararamdaman.

Ilang sandali akong naupo sa kamang naroon. I brushed my hair with a brush I saw on
the dresser. It was also new. Is this a Riego yacht? Probably. Ares is here.

Gumagalaw na ang yate at hindi ko alam saan iyon patungo.

Kaninong kuwarto naman ito? Sa akin ba? Tumayo ako at nilapitan ang isang closet at
natanaw ang isang sinturon na nakalapag sa side table.

So this is the master's bedroom. Ares' room. Nilingon ko ang pintuan at naisip kung
bakit hindi pa siya pumapasok? Not that I want him to be here but I thought he'd
come here to ask me questions or something?

Pagod man at gulat pa sa lahat ng pangyayari, may lakas pa akong umakyat at pumunta
sa palapag na nakita kanina, kung nasaan ang tanggapan ng mismong yate.

It was empty, though. Walang tao at may pagkain sa isang dining area. I'm hungry
and tired but I'm too curious to do that first.

Lumabas ako sa yate at natanaw ang iilang tauhan na tahimik na nakatingin sa akin.
Magtatanong na sana ako kung nasaan si Ares nang nakita ko ang pag-angat ng tingin
ng isa sa mga tauhan. Sinundan ko ang titig niya at doon nakita si Ares katabi ng
kapitan noong yate.

He's on the next floor, topless, and the white towel on his shoulders. One look at
the bodyguards, one of them immediately guided me back to the living and dining
area.

Hindi na ako umapila nang natanaw ang pagbaba ni Ares galing sa taas. Naupo ako sa
isa sa mga sofa na naroon at sinundan siya ng tingin.

His every move was precise. Basa pa ang dulo ng buhok niya. Napansin ko tuloy ang
haba ng buhok niya sa batok. Hindi siya tumitingin sa akin. Noong nilipat niya ang
pagkain galing sa dining table patungo sa lamesang nasa harap ko, naramdaman ko ang
pagsadya niyang hindi ako tingnan.
Kinuha niya ang baso ng tubig at ang pitsel at inilapag ulit sa harap ko pero hindi
niya ako tiningnan. Palayo na siya at tumitingin sa bintana nang tuluyan akong
nagkaroon ng lakas para magsalita.

"Uhm... Ares..."

Nakita ko ang pagkakatigil niya. Matagal bago niya ako nilingon at hindi na ako
nagtaka kung bakit mariin agad ang titig niya.

I smiled a bit to lighten the situation. For some reason, his piercing eyes made me
nervous. I remember the look he had when he found me swimming. Hindi iyon napawi.
Hanggang ngayon, ganoon pa rin siya kagalit. Kaya naman para medyo gumaan ang
tensiyon sinubukan kong tawanan iyon.

"A-Akala ko mamamatay na ako. Buti na lang..."

I licked my lips. He looked really, really mad. It was as if he was on the verge to
be violent or something but he remained standing there, watching me calmly, with
his eyes very opposite of the calmness of his body.

Hindi na ako makatingin ng diretso sa kanya nang nagtagal ang titig niyang iyon.
Lalo pa noong unti-unti na siyang lumapit sa akin. Hindi ko na tuloy alam kung alin
ang mas gusto ko, ang tahimik siya o ang mapansin ako tulad ngayon.

"Pero... uh... baka mapadaan ka sa Estancia, doon sana ang tungo ko."

Naalala ko ang mga tauhan ni Kuya sa barkong papuntang Estancia kaya agad kong
binawi.

"O baka puwedeng sa Roxas na lang? Kung mapadaan lang 'tong yate-"

"How are you so fucking calm?" he cut me off, his eyes turned into slits, and
obviously very mad and irritated now.

Hindi ako makatingin sa kanya. Ibinagsak ko ang mga mata ko sa pagkain habang
nangangapa ng puwedeng sabihin.

Bumaba ang dalawang kamay niya sa lamesa. He leaned on it calmly but I know he
isn't really calm.

"How the fuck are you so calm after what you fucking did?!" diin na diin ang bawat
salita niya.

Napapikit ako sa lakas ng bawat salita. Yumuko ako at nangapa ulit ng salita para
bigyan ng rason.

"Why the fuck are you so indifferent with your life? Do you know how dangerous that
was?"

"M-Marunong naman akong lumangoy."

He smiled without humor. It was as if my reason was ridiculous. It was ridiculous

but I wanted to fight for it.

"Kaya ko 'yon, Ares. Papunta na ako sa bangka noong mangingisda. P-Pero siyempre,
salamat sa tulong."

Humugot siya ng malalim na hininga habang tinatanaw akong nangangapa ng puwedeng

sabihin.
"Uh... Uhm... g-gaya ng sabi ko, puwedeng sa Roxas na lang ako. Pa Estancia ba
kayo?"

Umigting ang panga niya habang tinitingnan ako.

"If you are going to Estancia-"

"You really think I'd let you go after that?"

Napakurapkurap ako sa gulat. His voice was stone cold, unbreakable, and dangerous.

"I-I have things to do, Ares!"

"Why the fuck are you so indifferent with your life? Wala ka bang pakialam kung may
mangyaring masama sa'yo?" umiling siya.

"K-Kung sa Estancia kayo-"

"Ang sabi ko, hindi ka aalis sa tabi ko, Relani."

My eyes narrowed. I can't help but panic. "Pero m-may gagawin pa nga ako. Marami pa
akong gagawin-"

"Hindi ka aalis sa tabi ko," ulit niya.

"I have things to finish! I have things to do! You can't keep me here! This is...
This is illegal!"

"Do you think I fucking care about anything after that?"

My jaw dropped. "Ares, ibaba mo ako sa Estancia. May kailangan pa akong gawin!
Hindi mo ako masisingil kung hindi mo ako hahayaan ngayon! Magkita na lang tayo sa
Manila."

He smiled without humor, and full of menace. Hindi niya na kailangang ulitin pa ang
sinabi para malaman ko kung ano ang nasa isip niya. My words and explanations are
futile. He's made up his mind. His bloodshot eyes and that menacing smile made sure
that I know... even without his words.

"This is illegal! This is... This is kidnapping!" giit ko, sinusubukan siyang
takutin kahit alam kong hindi ko siya matatakot doon. "Hindi puwede 'to!"

"We'll talk again once I cool down. Right now, I don't think I can talk to you
without raising my voice. Eat and rest. We'll talk later," he said calmly.

"A-Ano? Ares! This is kidnapping!"

"Then so be it!"

"What do you mean? You're kidnapping me?!" natataranta kong tanong.

"I'd do worse just to keep you," he said huskily before leaving.

Kabanata 30
Kabanata 30

Shares
Sinundan ko siya ng tingin at kahit hindi na natatanaw, nanatili ang titig ko sa
kung saan ko siya huling nakita. Umakyat siya sa sunod na palapag, kung saan ko
siya natanaw kanina. He's going to the captain of the yacht.

I waited. I didn't know what else to do anyway. I am hungry but I didn't have the
appetite to eat after that conversation. I am hungry but above all, I was also
tired.

Nakaidlip ako sa kung saan ako nakaupo, sa harap ng pagkain, at basang-basa pa ang
buhok.

I wasn't just physically tired, I was also mentally and emotionally tired.

There were things that I wanted to do but I don't know where to start. I wanted to
contact Tito Edgardo but my phone is wet. Hihintayin ko pa kung kailan iyon
matutuyo at hindi rin ako sigurado kung mabubuksan ko pa ba iyon.

At kung makawala ako rito at tuluyan ko na nga'ng makausap si Tito, hindi ko alam
kung kaya ko ring mamuhay hanggang sa makarating kay Gardo. I didn't have enough
money. Even if I saved them on my pocket, I don't think they will be enough for
another day.

Ares offered help but I am not sure if I can trust him. At lalong hindi ako
sigurado kung pakakawalan niya ba ako rito.

Ares.

At this point, I don't know if I have a choice but to confront him about
everything.

Marami mang takot ang gumugulo sa isipan ko, wala na akong magagawa sa ngayon.
Nandito na ako at hindi ko maipagpapatuloy ang mga gagawin ko kung hindi ko iyon
gagawin.

I really don't want to get entangled with him again. I don't want to trust him, or
try to trust him. I don't want to involve him on my own personal problems. The
thought that he's mad at me for fooling him comforted me. In the end, after I
explain things, maybe he'd let me go and let me deal with my own dilemmas. Sino ba
naman kasi ang may gustong tulungan ang babaeng ilang beses ka nang niloko?

Kung hindi natatamaan ng kaunting kahel na sinag ang aking mata, baka hindi na ako
nagising pa sa araw na iyon.

My body feels so heavy. I'm so tired. I wanted to sleep more. Naalala ko nga lang
na nasa yate ako ni Ares. Nakakarinig ako ng patak ng tubig at napansin ko ring
hindi na umaandar ang yate.

Mabigat man ang katawan, sinubukan kong umahon. Kinusot ko ang mata ko at nilakihan
ang siwang ng kurtina sa bintana para matanaw ang labas. It's the sunset. Umaga pa
nang sumakay ako rito at ngayon lang ako nagising! Ni hindi pa sapat ang tulog na
iyon para sa akin. Ramdam ko pa ang pagod.

Nilingon ko ang lamesa, hindi kalayuan at natanaw ang pagkain. The main course was
covered with a stanless cover.

I cleared my throat and slowly let my feet fall from the bed, expecting for the
cold vinyl tiled floor. Pero hindi ko pa naitutulak ng tuluyan ang sarili ko
palabas ng kama, lumabas na si Ares sa pinanggalingang bathroom.

I stopped moving and looked at him cautiously. Lalo na dahil una niya akong
sinulyapan paglabas, madilim pa rin ang mga mata at malamig pa rin ang tungo.

Hindi ko naalala na gumising ako para bumaba rito kaya siguro siya ang nagbaba sa
akin galing sa nakatulugan kong sofa kanina.

"Hindi na kita ginising dahil tulog na tulog ka. You haven't eaten the whole day so
you must eat now," he uttered without looking at me.

Topless and fresh from the shower, he's standing in front of the cabinet, looking
for a shirt to wear. Tanging itim na shorts lang ang suot niya, and barefoot.

I always think he looked good only in corporate attire but today, I was wrong. He
looked better with a few clothes on. Tama lang ang pagkakadepina ng mga muscles sa
likod niya at tuwing ginagalaw ang braso, kitang-kita kung gaano siya ka physically
active. It reminded me of the way he lifted me up from the ocean and put me on the
rescue boat. Walang kahirap-hirap.

Sumulyap siya sa akin, nakakuha na ng puting t-shirt. Napakurap-kurap ako sa gulat.

Hindi ko sinasadyang tumitig sa kanya ngayon.

Iniwas niya ang tingin niya at kumuha ng bed table. Isa-isa niyang nilapag ang
pagkain ko roon. Ang t-shirt na kinuha ay ipinagpaliban na munang suotin, at
hinayaan sa silyang naroon.

Sinubukan kong tumayo para hindi niya na ilapit ang pagkain sa kama pero mabigat
ang katawan ko. Mabilis din ang kilos niya kaya naunahan niya ako.

"You don't have to get up. Put your feet back on the bed. Dito ka na kumain."

"Pero..."

Isang tingin niya lang sa akin, alam ko na agad na hindi siya puwedeng suwayin.
Unti-unti akong umatras. Ipinatong ang dalawang paa sa kama at hinayaan siyang
ilapag sa kama ang bed table.

Pinagmasdan ko siya habang inilalatag ang kanin sa pinggang nasa harap ko. Now I
realized there's a difference, huh? Lagi siyang malamig at seryoso, parang laging
galit. Ngayon ko lang napansin na mas lalong dumidilim ang mga mata niya at mas
lalong tumitigas ang expresyon tuwing totoong galit na.

He glanced at me. I licked my lower lip and tried my best to give him a smile but
he immediately tore his eyes off me. Binalik sa pagkain at ayaw nang ibalik muli sa
akin ang tingin. Napanis tuloy ang ngiting inihanda ko.

"Eat," he ordered and put the spoon back for me.

"Ikaw?" I croaked.

Umiling siya. "Mamaya na ako."

I swallowed hard and started eating. Hindi ko nga lang tinigilan ang pagtitig sa
kanya. Looking annoyed now as he put some water on my glass, hindi pa rin siya
makatingin sa akin.

Napasulyap siya sa akin, siguro dahil alam niyang nakatitig pa rin ako habang
kumakain. His brow furrowed as we gazed at each other, pero agad din naman niyang
binawi ang tingin.

"W-We're talking now so... you're not mad anymore, right?"

He looked at me coldly as he gets my knife and my fork. Hiniwa niya sa maliliit na

piraso ang roasted chicken sa pinggan ko. Hindi siya sumagot sa sinabi ko kaya...

"Uh... or you're still mad?"

He sighed. "Yes."

Ngumuso ako. "So you haven't cooled down?"

Nagtaas siya ng kilay, para bang iritado na sasagutin niya ang tanong ko. "I don't
think I could cool down from that."

Napatingin-tingin tuloy ako sa paligid habang iniisip kung ano ang ibig sabihin
noon.

"Then... does that mean we can't talk anymore? Uh... forever?"

Ngayon, tumitig na siya sa akin. Sa akin na nakadirekta ang iritasyon niya.

"Eat, Relani," he said, refusing to answer my last question.

"I am eating," sabay subo ng kahahati niya lang na roasted chicken at iilang corn
and carrot sa tabi.

He stared at me for a while as I chew my food, his cold eyes drifting on my lips
then back to my eyes again. Kalaunan ay nagsalita ulit ako.

"You will be mad at me... uh... forever?"

Marahang pumikit ang mga mata niya kasabay ng pag-igting ng panga. It was as if
he's losing his hard-earned patience again. Parang lahat ng ginagawa at sinasabi
ko'y nagiging dahilan ng pagkakaubos ng pasensiya niya.

"Let's see..." humugot siya ng malalim na hininga at ikiniling ang ulo sa kabila.

His eyes narrowed for a while, as if thinking of many things before he settled and
licked his lips.

"You left the party without telling me..."

Namilog ang mga mata ko, gustong umapila pero hindi nagawa dahil nagpatuloy siya.

"You didn't contact me that night and the days after. Umalis ka sa inyo nang hindi
nalalaman nino man, at huli kang nakita sa Quezon City. I reached out to you in
Polillo and then saw you leaving, in a boat, with another man. Saw you again in
Cebu, I did my best to take it slow and give you time to calm down and explain
yourself but... here we are..." he hissed the last three words coldly.

Bumagsak ang balikat ko. Kung iyan nga ang iisipin ay parang ang dami kong nagawang
hindi maipaliwanag.

"After months of tracking you... after months of getting worried each fucking day
and night... I catch you..." marahan at malamig ang huling mga salita niya.

"Uh..." sinubukan kong magsalita pero hindi pa ako makahanap ng sasabihin.

"Jumping off a ship, indifferent of your life... that was like suicide."

Natigilan ako sa sinabi niya. Nagkatinginan kaming dalawa.

Kitang-kita ko ang sakit sa mga mata niya. His bloodshot eyes remained on me, no
holds barred. Hindi inalintana kung makitaan ko man siya ng poot at galit para sa
akin.

"But I... I'm safe so..."

Hindi pa rin nagbago ang tingin niya.

"I won't be safe inside that ship, Ares," sinisimulan na ngayon ang pagpapaliwanag
pero hindi ko inaasahan na may masasabi agad siya.

"You will be. I have men on that ship. I figured you will board that to Estancia."

Nanlaki ang mga mata ko, hindi inasahan iyon.

"Tauhan? I saw my brother's men! Hinahanap nila ako!"

"But once they lay a finger on you, I ordered my men to protect you. Hindi mo alam
iyon at siguro dapat sinabi ko kaagad iyon." Pumikit siya ng mariin at ilang
sandaling nanatiling ganoon.

Nalilito ako, hindi naiintindihan kung bakit may tauhan siya sa barko at bakit din
parang hindi ko na kailangang magpaliwanag tungkol sa mga tauhan ni Kuya Bernard.

"Sa ngayon, nahuli na nila ang mga iyon kaya..." patuloy niya.

His bloodshot eyes opened and looked at me again.

"Y-You know that my brother's men are looking for me?"

Nanatili ang titig niya, ngayon namumungay na pero frustrated pa rin.

"A-Akala ko si Kuya Bernard ang pumunta sa Polillo noong nagpunta ka kaya...

nagmadali rin akong umalis. But then if I had known that it was you, I'd still
leave."

Hindi niya naitago ang sakit habang nakikinig. Hindi nga lang siya nagsalita o
umapila.

"You should know by now what my family has done to your company. Kaya ka narito at
gusto mong maghiganti, 'di ba?"

Hindi siya nagsalita. His expression didn't change.

"My mom sabotaged your company to earn a seat on the VHRV. She failed the projects
and played dirty to get to where she is now."

Naghihintay na ako ng sasabihin niya pero nagkatitigan na lang kami, wala pa rin
siyang idinugtong. Hindi ba niya ako aakusahan? Hera Riego thinks I was a spy or I
was using Ares to fail the VHRV.

"Can't you see?"

I probed but his eyes only became more bloodshot.

I sighed heavily. "I was your girlfriend. I reviewed the finances of some
collaborative projects-"

"And I approved them all."

"Well, you approved them all because I was your girlfriend!"

"What's with the past tense? You are my girlfriend."

Nalaglag ang panga ko. May sasabihin pa sana ako pero nabitin sa ere, hindi
makapaniwala na sa lahat ng sinabi ko, iyon lang ang napansin niya!

I looked at him frustratingly as he looked at me, still irritated and angry.

"Who was that boy you're with? Do you like him?"

Naibuka ko ang bibig ko para magsalita pero litong-lito na ako sa pinag-uusapan

namin.

"Your uncle didn't tell me a damn thing but he's insinuating that that boy has a
thing for you. At na magkasama kayong aalis simula sa araw na iyon."

I cannot believe you, Ares Vesarius!

Pumikit ako at nagsalita. "Can we stick to our original topic? We're straying far
from it."

"Why are you uneasy if we talk about it?"

"I am not! I just think it's all nonsense!"

"Kung ganoon, kailan ka nagdesisyon na hiwalayan ako?"

Irked at his persistence with this topic, I stared frustratingly at him.

"Stop using the past tense because I don't think we have broken up."

I groaned. "Hindi pa ba tayo maghihiwalay? Hindi ba maghihiganti ka nga dahil sa

ginawa ni Mommy sa kompanya n'yo? Didn't you want revenge because you think I'm
involved? That I helped her out?"

"Did you help her out?" he asked coldly.

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanyang mga mata, hinahanap at nagbabakasakali na

mabasa ko ang iniisip niya. But his eyes were unreadable, like a dark stormy night
we are all uncertain of.

"No, but... I don't think you will believe me. I've fooled you once."

He chuckled without humor. "You fooled me in the past, but then I still pursued you
years after. Did you honestly believe that if you fooled me again, I will stop
crawling back to you?"

Nagdilim ang tingin niya pagkatapos sabihin iyon. Kanina pa ako nagugulat sa mga
sagot niya pero ito ang pinakanakakagulat. Did he really say that?

I can't believe it!

Did he really say that even if I fooled him... he would still...

Umiling ako, hindi maipaliwanag ang galit na nararamdaman para sa sinabi niya.
Hindi puwede iyon! How can someone love crazily that way? I don't think that's a
smart way to adore someone! Agad kong naisip si Hera Riego at mas lalo kong
naintindihan ang disgusto niya sa akin, at ang pangamba para sa anak.

If I have a son like him, who would come to love this way, I would do everything in
my power to make sure that he is with the right woman! I don't care if I became the
villain.

"Ares... that's not-"

"Did you fool me this time?" walang pag-aalinlangan niyang tanong, para bang alam
niya ang sagot pero kailangan niyang marinig ulit sa akin.

"I... didn't... but..."

"I also know you didn't."

Nakaawang pa rin ang bibig ko, maraming gustong sabihin tungkol sa naunang sinabi
niya pero hindi talaga makahanap ng mga salita. That was definitely not right. Kung
gaano siya katalino sa negosyo, ganoon ba siya ka bobo sa pag-ibig?

"My love for you isn't weak to believe anything easily, Relani."

I swallowed hard and realized more things. His love isn't weak to believe anything
easily? Hindi ba isang malaking sampal iyon sa akin na lagi na lang ay
pinagdududahan ko siya?

"As for my revenge, it's all for myself... and for all the burning headaches you
gave me the past tormenting years."

Parang natigil ang paghinga ko sa sinabi niya. Kumalabog ang puso ko, lalo na nang
unti-unti niyang itinulak palayo ang bed table sa gitna namin. Kung may iaatras pa
ako, ginawa ko na. Kaya lang, headboard at unan na ang nasa likod ko.

Lumubog ang gilid ko dahil sa paglapit niya. His thigh now brushing mine and his
hand resting on the pillow on my left, to lock me unto him, preventing me from
moving.

"The boy went back to Polillo, right?"

I groaned. "Let's stop talking about Peter, please. Wala itong kuwenta, Ares!"

Nagtaas siya ng kilay.

"Why don't you tell me what you know about Kuya Bernard and his men?"

"I already took care of that so..."

"HInabol nila ako sa barko, kaya nga ako tumakas, hindi ba? And how did you know?
What do you know about what's happening with my family?"

"I just know that he wants you gone because their company is now named after you,
tama ba?"

I anticipated for more. Pero hindi niya nga naman malalaman ang tungkol naman kay
Tito Bernardo dahil kami ni Mommy lang ang nakakaalam noon. Mommy would never tell
anyone anything.

"What else do you know about my family?" I asked, expecting more.

"That you don't get along with your sisters. And now your brother is angry because
of the company."

Nagtaas ako ng kilay. Sabi na nga ba, walang paraan na malaman niya ang tungkol kay
Bernardo.

"Your step-father is also ill. Your mother wanted to keep it a secret, para huwag
mawalan ng tiwala ang mga board."

"T-That bastard is ill? Anong sakit niya?"

Natigilan si Ares, at ilang sandaling tumitig sa akin. He licked his lips,

hesitating a bit.

"Massive stroke. He's paralyzed and confined in your home."

He licked his lips again as he watched me space out. Nang inangat ko ang tingin ko
sa kanya, sinubukan kong kumawala para makapag-isip ng mabuti sa susunod na gagawin
pero bumigat lalo ang braso niya. Hindi ako makagalaw at makawala sa harap niya.

"What was that all about? You hate your Tito Bernardo?"

Muntik ko nang makalimutan na hindi niya nga pala alam. Hindi na rin ako nagtaka
kung bakit kahit paimbestigahan niya ang buong pamilya, hindi niya iyon malalaman.
Mommy would never tell anyone about it. She would save our name. Dahil doon,
bahagya akong nalungkot. Mas importante pa ang maniwala kay Tito Bernardo at
manahimik para sa kanya kaysa sa kaligtasan ko.

"Anong ginawa niya sa'yo?" malamig niyang tanong, hindi nilulubayan ang topic.

"H-How about Mommy? Do you have news about her? Is she alright?"

"She's fine. There's an application for divorce on your family's lawyer. Iniisip
kong dahil iyon sa ginawa ni Bernard."

Nagtagal ulit ang tingin niya bago nagpatuloy.

"Now, tell me what your Tito Bernardo is doing to you?"

"S-She... what?" gulantang kong tanong, hindi agad naproseso iyon dahil akala mo'y
milagro. "Filed for a divorce?!"

Hindi nagsalita si Ares.

"A-Are you serious? Did you have them investigated thoroughly, Ares? Totoo ba
'yan?" hindi ko maitago ang tuwa.

"Sagutin mo muna ako. Anong ginawa niya sa'yo?"

Napawi ang nararamdaman ko nang tiningnan ko siya. Seryoso at determinado na

malaman galing sa akin kung ano ang mayroon, naghihintay siya sa sasabihin ko.

Bigla akong kinabahan... at naging hindi komportable. I have only said this to my
mother, and then to Tito Edgardo. Ni kay Lana, hindi ko iyon nasabi. Hindi ko alam
kung kaya kong sabihin iyon kay Ares pero sa itsura niya, mukhang hindi niya
palalagpasing malaman ito.

I'm not sure if I wanted to tell him this but I want to try my best. Sa dami ng
impormasyong ibinigay niya sa akin ngayon, at sa relief na malamang hihiwalayan ni
Mommy si Tito Bernardo, mas lumakas ang loob kong magsabi ng totoo.

"W-Well... uhm... I ran away from home that night, initially because I got so mad
at my Mom."

Kumunot ang noo ni Ares habang nakikinig.

"Dati ko pa kasing sinasabi sa kanya na ayaw ko kay Tito Bernardo. I find him
creepy and dirty. He would look at me while he's kissing Mommy. Back in the U.S. he
would try to open my bedroom door in the middle of the night-"

"What..." he hissed.

I nodded at Ares. "Ayaw kong hinahawakan niya ako, dahil laging parang may
kakaibang kahulugan iyon. At sa ilang taon ko sa U.S., at ilang beses kong
kompronta tungkol sa kanya, hindi pa rin siya tumitigil-"

"He... tried to open your bedroom door?" he echoed my words.

"Yes. Always. Tuwing bumibisita siya every month sa U.S. I would put on so many
locks on my door just to keep him out of it. Ganoon din ang unang ginawa ko nang
umuwi ako rito sa Pilipinas. I had to put on locks on my door. He also tried
recently but the worst was that night."

Hindi na nagsalita si Ares ngayon, nakikinig na lang.

"Exhausted from the party, I went home. Madilim pa ang kuwarto ko noong naghuhubad
ako-"

"What the fuck?" marahan ngunit malutong niyang sinabi.

"Kung hindi lang siya gumalaw ng kaunti, baka nakita niya na akong nakahubad at
napagtangkaan niya na ako. Napansin ko siya at agad akong nagsisigaw. I ran to my
mom's study and told her... again, about it. But she didn't believe me. She said
he's given me forty percent share of their company. That he chose me, not the
twins, or Kuya Bernard. Kaya dapat respetuin ko siya at huwag pag-isipan ng masama
dahil mahal niya ako-"

"Why the fucking hell didn't you tell me anything?!"

Nagulat ako sa reaksiyon niya. Natigil tuloy ako sa pagsasalita.

Umawang ang labi niya, parang marami pang sasabihing malulutong na mura pero sa
huli tinikom niya iyon. Hindi niya maitago ang muhi at sakit sa tingin niya sa
akin.

"G-Gusto ko na ring bumukod hindi lang para maging independent... kundi para na
rin... uh... maging safe. I-I feel unsafe in our home."

Pumikit siya at nanatiling nakapikit ang mga mata niya habang nakikinig sa akin.
Dumidiin ang pikit habang nagsasalita ako.

"But... well, now I know it's wrong to feel good thinking that he's ill but... I'm
just happy that Mom wants a divorce."
Unti-unti siyang dumilat, his eyes still bloodshot.

"Umalis ako para humingi ng tulong kay Tito Edgardo. His son, Gardo, knows what to
do for sure. Kaya lang, natagalan ako papuntang Polillo kasi hinabol ako ng mga
tauhan ni Kuya Bernard-" natigilan ako dahil sa paghila niya sa akin.

He hugged me tight and buried his face on my neck. He crouched so low just to hug
me tighter. Hindi ako nakapagpatuloy sa sinasabi dahil sa ginawa niya.

Naramdaman ko sa yakap niya ang matinding pag-aalala, galit, at panghihinayang. His

embrace was very tight, as if I would leave him it was loose. It was also very
strong and comforting, hudyat ng pag-aalala at galit. And the way he buried his
face on my neck felt like he's regretting so many things.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng sakit sa yakap niyang iyon.

Siguro dahil pagkatapos ng lahat, ngayon ko lang iyon nasabi ng diretso, at ngayon
lang din ako tuluyang nakaramdam ng kaligtasan. Ngayon lang ako nakaramdam na
magiging maayos ang lahat. Hindi ko inasahan na sa simpleng pagpapaliwanag, at sa
yakap niyang ito, makakaramdam ako ng ginhawa.

My lips trembled when I realized how ironic this is. Hindi ko maipagkakaila na sa
kanya ko lang talaga nararamdaman ang kapayapaan. And it makes me sad everytime I
think about what's in between us. Bakit sa kanya ko pa talaga nararamdaman ito? Sa
dami ng lalaki, bakit sa kanya pa? I don't think we're meant to be. With our family
conflicting, our rivalry in the business world, his mom hating me, and all the
other things in between us, I don't think we should be together.

Pero siguro, hindi naman masama kung hayaan ko ang sarili ko sa ngayon. I want to
indulge myself... even just for today. I feel at peace... and very comfortable with
him. I feel very safe... with him. Can I... just for now... hug him back and let
myself be at peace with him?

Sa layo ng inabot ko, sa pagtakbo, at sa bawat gabing natatakot ako, hindi naman
siguro ako sisingilin ng mahal sa pagpayag lang sa sarili kong manghina ngayon,
hindi ba?

I almost laughed at my thoughts. May isisingil pa ba sa akin? Ang dami ko nang

sakit na naramdaman, may isasagad pa ba ang lahat ng iyon?

I almost died today. I jumped from a moving ship, not knowing if the waves will
consume me, or if I'd be able to breathe and stay alive. I risked my life today and
I think I deserve a little indulgence.

I hugged him back and started crying on his shoulder.

"I'm scared... I... I don't know if I can do the things... I want to d-do..."

He cursed softly and hugged me tighter.

"My whole family hates me... my Mom... d-doesn't care. Sometimes..."

Humagulhol ako pero nagpatuloy. Sa wakas, hinahayaan ang sariling sabihin ang mga
sakit na dati pang naiisip.

"I feel like it's okay if I die. T-That way, my family would be at peace-"

"Damn it!" he cursed softly. "Don't you fucking say that!"

Tumigil ako saglit at nagpatuloy sa pag-iyak.

"You have friends. You have Lana. And what about me? Hm?" pilit niyang kinalas ang
yakap para matingnan ako pero ikinulong ko ang leeg niya sa yakap ko kaya hindi
niya naipilit iyon.

I want us to stay in this embrace. I feel like once I let go, this moment will
disappear too.

"I'm in love with you. I won't know what to do... if you're gone," napapaos niyang
sinabi.

Kinagat ko ang labi ko at mas lalo pang hinigpitan ang yakap sa kanya.

"I'll be lost," he whispered.

Pumatak ang panibagong luha sa aking mga mata. He hugged me tighter, hindi na
ipinilit na harapin ako at hanapin ang mga mata ko.

"I'll be so lost without you," ulit niya.

Nanghihina ako pero nanatili ang higpit ng yakap ko sa kanya.

"Don't you ever think about death again."

Huminga ako ng malalim at unti-unting kinalma ang sarili.

"You have me. All of me. I can be your family, if you let me. I... promise, you
would never feel neglected, and unsafe."

Nagtiim-bagang ako habang nakikinig sa bawat salita niya.

"I'll do my best to make you happy everyday. You would never think that it's okay
to die."

Unti-unting sumilay ang masakit na ngiti sa aking labi. Now I realized something
else, too. I love him. So much. I'm in love with him so much. I'm dangerously in
love with him.

I don't think I could ever get over him. I don't think someone out there would ever
be a match to him. I am all his. My heart... my soul.

Suddenly, the revenge he'd promise isn't that painful anymore. He is the only
person who could hurt me so much but I know... I know that he will never do it. The
flames he promised me weren't burning with anger and resentment... they were sweet.

I wonder then what he meant by it. Now that I am sure he could never do me wrong.

"G-Gusto kong puntahan si Gardo. P-Para matulungan niya ako. He'd have the right
resources. His men will protect me. I'll go back to Manila and talk to Mommy."

"I know Gardo. And you don't really need him to protect you. You have me."

Nanghihina kong unti-unting kinalas ang yakap ko sa kanya. Unti-unti niya ring
hinayaan iyon at hinarap ako.

Nanghihina at namumungay ang mga mata niya habang tinitingnan ako. They were so
gentle, yet also so strong and dark. His lips were so red and a bit half opened as
his attention was all on me.
"I can do it. Gardo is family and Tito Edgardo promised to help me. Hindi mo na
kailangang abalahin pa ang sarili mo sa problema ko."

Umiling siya. "You're my girlfriend. Your problem is mine."

"No. We both have our own problems, Ares. Ako, eto."

"But that doesn't mean that I can't help you when I want to... and I can."

I sighed and stared at him. Hindi alam kung paano pa ito gagawin.

Umiling ulit siya. "You have me. You don't need Gardo, but if you're comfortable
having him, then... I also know him. I can help you."

"I don't want you tangled in this problem, Ares. May problema ka rin sa kompanya
n'yo..."

His eyes narrowed and he shook his head. "I don't have a problem with my company."

My eyes narrowed, too. "Don't lie to me just to convince me that you can help."

Nagtaas siya ng kilay. Kinabahan ako bigla dahil may pagdududa na rin sa sinabi ko.

"I saw the news about your company. And Mommy bought your shares. Hindi na natin
kailangang pag-usapan pa kung bakit niya nagawa iyon. That only means there is a
problem in your company!"

He licked his lips and didn't say a word.

"Right? Numbers don't lie. I know there's a problem, Ares. At hindi magagalit ng
ganoon sa akin ang Mommy mo kung wala."

"Anong kinalaman ni Mama rito?"

Naitikom ko ang bibig ko at napaisip bigla. Hindi ba sinabi ni Hera Riego kay Ares
ang lahat ng sinabi ko sa gabing iyon?

This is shocking!

Wait a minute, I must be wrong. Maybe Ares is pretending that his mother didn't say
anything about me.

"Ibinalita iyon. At gaya ng sabi ko, hindi nga makakakuha si Mommy ng seat sa board
n'yo kung walang problema. Lalo na sa mga projects na handled mo!"

He only stared at me ridiculously.

"Ares!"

"Well, yes. There's a problem with my company."

Natahimik kami habang nagtitigan.

"Kaya nga?" I broke the silence. "You don't have to help me because you have your
own problems. What's the matter with you slacking off and coming here when your
company is in chaos!"

"But I orchestrated and made that problem, baby. So it's not really a problem."
Noong una, hindi ko maintindihan ang sinabi niya. Sunod ay hindi ako makapaniwala.
At sa huli, nalaglag ang panga ko.

"So don't worry about it-"

"What do you mean you made that problem? Ares! That's ten percent of the VHRV!
That's ridiculous! You're crazy! You could've... failed your shares altogether!"

"Don't worry about it-"

"What do you mean don't worry about it?! May kompanya kaming kasing laki sa inyo,
kaya alam kong hindi iyon biro!"

He bit his lower lip and looked down before his eyes met mine again. "I bought the
twenty percent shares of the de Alba Scapes, Relani."

This time... I have nothing else to say.

"I already know your Mom's plan from the very beginning. I can stop it from
happening but... I have another option so... I gambled."

That was a dangerous gamble but... I really have nothing else to say.
Napabuntonghininga ako sa ginhawa. Na hindi tama dahil kompanya naman namin ang
paghaharian niya!

Is this serious?

Is he serious?

I stared at him for long to check if it is but he doesn't really lie... lalo na sa
mga ganitong bagay.

Paano ko ba namaliit ang kakayahan niya?

"You... gambled? Really?"

He swallowed hard. "Well, I let it happen to the VHRV so your mom won't notice what
I'm doing to the de Alba Scapes... so..."

He didn't fucking gamble! I think he was sure he can pull it off!

Tinagilid ko ang ulo ko habang tinitingnan siya.

"What are you going to do with our company?" I said, doubtful.

Baka naman mali ako sa iniisip ko? Baka mamaya ito na ang paghihiganti niya sa
akin? Or is he doing this to get to me?!

Ares sitting as a board member in our company will mean I'd see him often. And with
that ghost of a smile on his face, I got a feeling that I might be right.

"Nothing. Just sit as a board member, too?" he said innocently.

Nakatitig akong umiling sa kanya. Bakit parang may pakiramdam ako kung bakit niya
ginagawa ito?
Kabanata 31
Kabanata 31
Promise

Tinanaw ko ang unti-unting pagkawala ng ilaw ng araw sa dagat. The sky is turning
darker each passing moment, from its blue and purple hues. The darkness after the
sun sets reminded me of Ares' dark and gentle eyes. Remnants of the light
everywhere, sparkling stars starting to shine, and its mysterious pitch black.

I sighed as I felt his arms around me. Watching the dark horizon, along with the
crashing of the waves, and the feel of home, even when I am in a foreign place,
comforted me. Parang tinatarakan ng punyal ang puso ko tuwing naiisip ko na sa
kanya ko lang nararamdaman ito. I never thought comfort, hope, and happiness could
also make me feel sad.

Ever since, I always think that I was dependent to my mother, my family. I always
thought I was never independent, but this journey alone was the proof that I was
always independent. I rely on my self. I rely on my own motivation to live and to
fight.

At sa aspetong ito... binagsak ko ang mga mata ko sa kamay ni Ares na nakapatong sa

kamay kong may hawak sa barandilya... hahayaan ko ba talagang ipaubaya ang lahat sa
tadhana, sa opinyon ng ibang tao? Hindi ko ba talaga 'to ipaglalaban? Hindi ba ito
kasali sa lahat ng bagay na kaya kong subukan, mag-isa man, at walang pag-asa?

I think it's something that I can't fight for. I think that being with Ares is not
an option for me because I might affect his life. It is not one of those things
that I could fix eventually so I shouldn't fight for it. His family hates me. My
company is the rival of theirs... pero talaga bang walang sulusyon iyon?

Kung mayroon, ano?

"Kapag bumukas na ang pinatuyong cellphone ko at ma-contact ko na si Gardo, babalik

na akong Manila," sabi ko.

"Hmm..." he breathed on my neck.

"O baka puwede mo naman akong pahiramin ng cellphone. Sinaulo ko ang numero ni Tito
Edgardo kaya-"

"I just want to remind you that you're kidnapped. May na-kidnap bang pinapayagan sa
mga ganyan?" he whispered indulgently.

"Please, Ares..."

"I can contact Gardo if you need him, Relani. I know the company he's working for
and even without him, I can provide you the security and legal counsel you will
need. We can take our time for now. Bukas ay ipapalakad ko na ang lahat ng
kailangan mo."

So if I want to fight for this... if I want to fix it... what is the solution?

Kinalas ko ang kamay niya sa kamay ko. Hinayaan niya iyon at mabilis na ikinulong
ako sa barandilya. I faced him and didn't mind that his hands were holding the
yachts bannisters, jailing me on that position.

Seryoso niya akong tinitigan. Hindi ko nga lang matagalan ang titig niya. Panay ang
bagsak ng tingin ko sa kamay ko. Umiilaw na ang nakapalibot na ilaw sa yate at ang
looban. Kanina ko pa napansing walang ibang tao roon. Maybe he let the men go or
something. Malapit na ang yate sa daungan at natatanaw ko ang isang mansiyon sa
timog na bahagi nitong yate. Siguro ay naroon na ang mga tauhan at siguro rin...
kanilang mansiyon iyon. It was a large mansion, and that's something because we're
far from it and it's also far from the coastline.

"Kaya kong gawin 'tong mag-isa, Ares."

"And risk your life again?" may bahid ng pait, sakit, at galit sa tono niya.

I sighed and finally looked at him. Pinilit kong magtagal ang titig naming dalawa
kahit na nanghihina ako kapag ganoon.

Tama nga ako. Nakakapanghina tuwing ganito. Looking at his eyes, staring at him, I
can hear some possessive screams inside my head. He's mine. Whatever happens, I'm
gonna fight for him. Ang tanging makakapigil lang sa akin ay ang pag-ayaw niya. And
I will pray damn hard that that day would never come! Like him, I will also be so
lost when he's gone.

"I'd rather you hate me for doing this with you than let you risk your life again,"
napapaos niyang sinabi.

Umiling ako. "Hindi ko na gagawin ulit 'yon."

Hinawakan ko ang panga niya at kaunting iniwas niya iyon.

"Tss."

"Ares."

"What's wrong with me helping you out? It's all the same. You want Gardo to help
you. I can do it, Relani. At abala si Gardo sa personal na bagay kaya puwedeng ako
na."

Ngumuso ako at hindi kayang aminin na may punto siya roon.

"This is a family problem and I don't want you to meddle with it. Si Gardo ay
pamilya ko kaya... in a way... he will also be concerned in helping me out."

"It doesn't matter. I am your family so I can help you, too."

Unti-unting sumilay ang ngisi sa nguso ko.

"Talaga? Pinsan kita, kung ganoon?"

He glared at me, annoyed with my stupid logic. I know what he meant but I can't
help but tease him.

"Alvarez del Manzano ka?"

His jaw clenched this time. Hindi pa rin makapagsalita pero alam kong marami siyang
naiisip na pambara sa akin. Pinili niyang manahimik at patayin na lang ako sa
madilim na titig.

"I get your point, alright. But this is something I'd like to fix alone... or with
my family... because it's a family problem. Besides that, pagkabalik natin tatayo
ka pa sa kompanyang iniwan mo. Nasisiguro kong iritado na si Hades-"

"Kuya isn't helping out. He's busy with his wife and that's okay because I don't
need his help. Our company is under control, Relani, despite the news. Don't you
have faith in me?" agresibo niyang sinabi.

Kinagat ko ang labi ko. Ang totoo, naniniwala ako sa sinasabi niya. Alam kong
kayang kaya niya nga iyon pero gusto ko lang maghanap ng dahilan para mag-isang
resolbahin ang problemang pampamilya. Not because I don't need his help or because
I'm ungrateful.... but because I think...

I couldn't even admit it. I hate to admit it.

I sighed. "I have faith in you alright? How about you? Do you have faith in me?
That I can fix my problems?"

"I do. I believe in you. I just don't think I can let you go and risk your life
again. Hindi mo mababago ang isipan ko, Relani, kaya huwag mo nang subukan."

Namungay ang mga mata ko. Kitang-kita kung gaano kasigurado ang mga mata niya.
Hindi ko alam bakit. But then I realized he wasn't this way back in Manila. He was
controlling but he lets me go all the time. Kahit pa halatang ayaw niyang gawin
iyon, pilit niyang iniintindi na ayaw kong pinapangunahan ako. Even to the last
moments in Cebu, when I was already so near him. He could've easily claimed me and
jail me in his arms but he didn't. He respects my choices and my free will.

Ngayon lang ganito. At hindi ko siya masisisi. He caught me jumping off a ship.
That was very dangerous. Pagkagising ko lang natanto kung gaano ka bobo ang ginawa
ko. Talaga bang ganoon ako ka desperada para ipagpalit ang kaligtasan ko? I don't
think those men would kill me on that moving ship. Siguro huhulihin lang ako. Bakit
hindi ko na lang sana pinlano ang pagtakas kapag nahuli ako? Talagang pinili ko ang
pinakanakakatakot na option - nang hindi iniisip ang buhay ko.

He's right. I was indifferent with my life. I thought I was going to die and it
didn't matter to me. I expected to die and I didn't care. That was what bothered
him the most and this is why he won't allow me to do this alone.

I didn't care for my life because even though I kept on fighting, I was losing all
hope. I was tired and dying was a more convenient option. I said I was fighting to
live but if there was a chance to die, I won't mind.

Nangilid ang mga luha sa mata ko at iniwas ang tingin sa kanya.

"I'm s-sorry," I whispered.

Hindi siya nagsalita.

"Alam kong... mali 'yong nagawa ko. Na tumalon ako sa barko nang hindi nag-iisip."

Hinihintay kong magsalita siya at aluin ako. At bawiin 'yong iniisip niya sa akin
pero hindi dumating. Siguro hindi magiging sapat iyon sa kanya. Kahit pa sa ngayon,
ang dami niyang pinaalala sa akin. Binuksan niya ng husto ang isipan ko, nang hindi
sinasadya. Nag-alala lang naman siya pero sa isipan ko, ang dami ko nang natanto.

"I promise, I won't do it again. I won't risk my life again, Ares. I will...
cherish it and... fight for it."

Naiiyak akong nag-angat ng tingin sa kanya, hoping he would see my sincerity. Pero
kung nakita niya iyon, hindi pa rin nagbago ang tingin niya sa akin. His decision
was absolute. He won't let me go no matter what. He will meddle with my life and my
family problems.
"Hindi na ako basta-bastang... susugal. If it's dangerous, then I won't do it. I
promise."

Hindi pa rin nagbabago ang tingin niya. Tumango ako at pumikit ng mariin, yumuko,
dahil naiintindihan na wala nang makakapagpabago sa isipan niya. Like what he said,
even if I will hate him, he will still do it. Hindi na rin siya susugal. Hindi niya
ako pakakawalan dahil alam niya ang mga posibilidad sa oras na ginawa niya iyon.

"Please..." I begged. "I-I promise, I will fight for my life more than anything
else. Wala akong pakialam sa mga problema ko kung ang kapalit ay ang safety ko.
Believe me."

He sighed but his eyes remained. "I believe you."

Inangat ko ang tingin sa kanya at hinintay ang maaaring isunod niya pero hanggang
doon lang iyon. He believes me but that doesn't mean he'll let me go!

"Please, baby," I whispered softly.

His thick brows furrowed more. Doon ko lang naramdaman na may kaunting epekto ang
mga sinasabi ko sa kanya. But then he shook his head again. It's still a hard no
for him.

I know that his family, especially his mother will hate me for making him meddle
with my own problems when he has a company to take care of. Naiintindihan ko iyon.
Hindi niya ako gusto para kay Ares at marami ang umaasang empleyado kay Ares. Alam
ko rin naman na hindi pababayaan ni Ares ang kompanya nila habang tumutulong sa
akin pero... hindi iyon ang maiisip ni Hera Riego. She would hate me more even when
Ares would be successful in helping me out, and in maintaining the VHRV.

Yes, this is my way to fight for him. If I stop him from meddling with my family,
maybe Hera Riego will change her mind about me. Malabo at mukhang imposible pero
iyon na lang ang tanging paraan ko. I want Ares and to win him, I must also win the
approval of his mother.

"May plano naman ako, e. Hindi mo man lang ba pakikinggan para mapanatag ka?"

Umiling siya. "Pakikinggan ko pero hindi pa rin magbabago ang isipan ko."

I twisted my lips and shook my head. I paused for a bit and realized that he's just
done with letting go of me.

Maybe he will hate himself if something bad happens to me again, after he lets me
go. He could never forgive himself so he won't risk it. Kahit pa magalit ako sa
kanya.

"Alright then... my plan is to go home with Gardo's men. Kakausapin ko si Mommy at

kukumpirmahin ang lahat. Kung talagang-"

"You're not going home in your mansion," putol niya sa akin at mas lalong dumilim
ang tingin niya.

Hindi ko na naisip iyon pero may punto siya. But Tito Bernardo is paralyzed, right?
However... what if Kuya Bernard is there?

"Kung talagang gusto niya na ng divorce, we will seek help on our family's legal
counsel. As for Kuya Bernard, I'll find his men and make them confess about his
plans. I will consult our legal counsel for that too. Kapag napatunayan ang mga
paratang ko at kapag may paraan na makausap ko siya ng maayos..."
Ares tilted his head, as if unconvinced with my words.

"Kakausapin ko siya."

"But you'll push through and make him pay in jail."

I nodded. Hindi ko pa naisip iyon pero para paluguran siya, tumango na lang ako. "I
will give them what's due to them, I will give their shares back-"

"But it's useless. They are bankrupt."

My eyes narrowed. Alam kong nasabi niya na ito at may nabalitaan na rin ako pero...
is he just informing me or does he have anything to do with that?

"Yes, but I will still give them what's due to them. Bankrupt or not. Pati sa
kambal. Wala akong interes sa kompanya nila at hindi ko rin naman pinaghirapan
iyon."

"Bernard is also facing many lawsuits from clients and investors so by now he's
probably on his way to jail."

My eyes narrowed again. "May kinalaman ka ba do'n?"

The pause after my question and the licking of his lips told me something. "Wala."

Hindi agad natanggal ang duda ko doon pero marami pa kaming pag-uusapan kaya
nagpatuloy ako.

"Ayaw ko sa kompanya nila kaya ibabalik ko ang shares nilang pinangalan sa akin. I
will have Gardo's help."

His lips parted and I know what he'd say next kaya inunahan ko siya.

"I know you can help me as well, but I can do it. Tito Edgardo promised he'd help,
too. He cares for Mommy a lot, hindi niya kami pababayaaan. At si Gardo, ganoon
din. As for you, you can help me, I have no doubt about that but it would be nice
if you just focus on your company."

"My company doesn't have a problem-"

"Then just work?"

He looked at me with a ridiculous cold stare na para bang walang interes sa iniisip
kong puwede niyang gawin.

"That doesn't mean you'll stay away from me, okay? We can... uh... meet from time
to time when I'm not busy."

Hindi siya nagsalita. Hindi rin nagbago ang tingin niya. It was as if my offer
wasn't appealing to him.

"We can have our dates kapag hindi tayo busy pareho."

I let my hand rest on his forearm. Hindi niya sinulyapan iyon at hindi pa rin
nagbago ang reaksiyon niya.

"That's normal. You're my girlfriend so we will see each other always. And we will
have our dates, too."
I sighed.

Paano ba 'to? I don't think I can convince him.

"Sige, kung pipilitin mo 'ko, break na tayo!" I didn't mean that but there was no
other way.

Nagtaas siya ng kilay. "Give me a good reason why."

"Because I said I can do it myself but you keep on meddling with my life!"

I didn't mean a damn thing but I need to try!

"I'm not meddling. I am just helping you out," mataman niyang sinabi.

"Ganoon pa rin iyon. You don't trust me to keep a promise or to take care of
myself! Ayaw ko nang ganoon kaya hihiwalayan na kita!" suplada kong sinabi.

He closed that bit of a distance between us. He tilted his head to watch me
throwing a fit.

"Then let's just break up," seryoso niyang sinabi.

Fuck!

Nanginig ang labi ko habang tinitingnan siya. He equalled my glare mercilessly.

"You're my ex-girlfriend now."

"Ares!" I called him frustratingly.

I can't believe it! He would really let go of our relationship just so he can offer
his help!

"Would you really exchange our relationship just to prove a point?!"

"It's more than proving a point, Relani. I don't fucking care if you understand
what I'm doing or not. It's your safety! I don't give a rat's ass about our
relationship when it means you will be in danger!"

I bit my lower lip. How will Hera Riego like me now with her son so persistent to
meddle with my life? If I were her, I'd think I made Ares help me. At mas lalo
akong magagalit dahil manggagamit ang girlfriend ng anak ko!

Maaring mali ako sa iniisip ko kkay Hera Riego pero pareho kami ng opinyon. May
pakiramdam akong pareho rin ang iisipin namin kapag ginawa ito ni Ares!

"Talaga? Edi pagbalik natin, wala na tayong date, ah? Hindi tayo magkikita na?"

"In the office, we'll see each other."

"No, we won't! Sabi mo wala na tayo!"

"Magtatrabaho tayong dalawa sa opisina. I will be in de Alba Scapes, Relani, so

we'll see each other then."

"As colleagues!" iritado kong sinabi.

"As colleagues," hamon niya pa.

"Talaga? Tapos wala kang pakialam kung mag boyfriend ako ng iba, ah?!"

Mas dumilim pa ang tingin niya sa akin.

"Bakit wala?"

"Eh, wala na nga tayo, 'di ba?!"

"Yes, you're my ex but why won't I care about your suitors?"

"Kasi ex na nga kita!" iritado kong sinabi.

"Then I'm your ex but I still have feelings for you so I will care about your
suitors!"

Napapikit ako, hindi alam kung saan na napunta ang usapan naming dalawa. Parang ang
layo na sa totoong topic at sa totoong kahulugan ng pinaglalaban ko!

"Mag move on ka na! Get a new girlfriend!"

"That's not for you to decide."

"O sige. May feelings ka pa sa akin pero manahimik ka na lang dahil wala kang
karapatang pagbawalan ako. That's not for you to decide too if I get suitors or a
new boyfriend!"

"I didn't say I will stop you from having suitors. That's your fucking choice! I
will care about you but I won't stop you from getting a new damn boyfriend!"

"Really?" nagtaas ako ng kilay dahil halata sa itsura niya na talagang makikialam
siya.

"Really."

Inirapan ko siya. Palayo na talaga kami ng palayo at wala akong magawa kundi mas
lumayo pa sa totoong topic.

"Do whatever you want, I will provide help for you now. You can't change my mind,"
iritado niya nang sinabi.

Patay ako kay Hera Riego!

"And..." he looked away and swallowed hard. "I'll take you back so I will be one of
your damn suitors."

Sinapo ko na ang noo ko. Bwiset na walang kuwentang break up 'to!

"Tito Edgardo will help me. Luluwas siyang Manila. By now Gardo probably knows and
he will help me. This is a family problem, Ares."

Hindi siya nagsalita.

"I don't want our relationship to be affected by this problem."

"Then don't break up with me," he whispered.

"But I don't want you to do all of these for me when I know... I can do it myself.
With my family. Ayaw kong madamay ka sa problema ng pamilya ko. At ayaw ko rin na
makita ni Mommy ang impluwensiya mo. She will either hate you and antagonize us or
maybe use you! Lalo na kapag nakita niya na gagawin mo ang lahat para sa akin. Ayaw
ko ng ganoon! Kapag nangyari iyon, ano na ang iisipin ni... I mean... ng pamilya
mo?!"

Hindi siya nagsalita pero ganoon pa rin ang titig niya. Tingin ko kahit anong
pagmamakaawa ko at kahit pa hiwalayan ko siya ngayon, hindi magbabago ang isipan
niya sa gagawin.

"Tito Edgardo has already done things. Gardo will provide more. Kung hindi ka
mapanatag, then have your men ready if I need them. Or provide security for me, you
don't have to actively help me even with my legal cases against them! And keep your
profile low, and stop meddling with the Cortez's company!"

I sighed. Wala na talaga akong puwedeng sabihin na makapagpapabago sa isipan niya!

"Gaya ng sabi mo, magkikita pa naman tayo sa opisina. If you're so concerned with
my safety, then guard the VHRV heavily. That's what you can do. No need to etch
your name in every step of the way for me. Marami ang magtatanong kung bakit ba
nakikialam ka-"

"Because I'm your boyfriend?" he answered.

I looked at him with annoyed eyes. Finally coming to terms with my last and most
powerful card.

"Kapag pumayag ka, pakakasalan kita."

Hindi pa rin nagbago ang tingin niya pero kakaiba ang katahimikan niya.

"When everything is done, I'll marry you immediately."

"Marriage is not something you can take lightly. It's not good to involve it in a
stupid bets like this," seryoso niyang sinabi.

Ngumuso ako at natahimik naman ngayon.

"That's a commitment and responsibility. Ayaw kong wala sa sarili mo lang na

isasali iyon sa usapan nang hindi iniisip ang totoong ibig sabihin noon."

"How can you say that I don't know its meaning?"

"Because I don't think you will use it right now if you knew its meaning, Relani."

"Then what does it mean to you?"

He licked his lower lip and paused a bit before answering.

"It's a commitment to choose each other everyday, despite the problems, and the
things in between. It's more than an emotion, it's devotion... A responsibility."

"Alam ko. Hindi mo pa kaya? Kaya ayaw mong magpakasal?"

His jaw clenched repeatedly. "Gusto ko nang magpakasal sa'yo."

Kumalabog ang puso ko at medyo napaawang ang labi. Siguro nga masyadong mababaw ang
tingin ko sa pag-aasawa at kasal at ngayon ko lang naintindihan iyon. Nang sabihin
niya iyon. Kaya naman manghang mangha ako sa huling inamin niya.
"But I don't think you're ready for that. You don't understand what marriage
entails yet."

"It's love in its purest form. Passion that burns a lot, with flames that you will
need to take care of. Flames that will blaze so much but might be put out if
neglected so you must devote yourself in keeping it burning. I know. It's more than
work, Ares. It's a calling... to take care of each other and to keep on taking care
of each other no matter what. I know."

Natahimik siya at tumitig sa akin. Hindi ko na naisip kung ano ang pinag-usapan
namin. Kinain na ako ng mga huling sinabi. Iniwas ko ang tingin ko, bahagyang
nahiya sa sinabi. Alam kong naramdaman niya na seryoso ako... at nahihiya ako na
malaman niyang ganoon ko rin siya kamahal.

"I know what marriage means, Ares. If you find me reckless to involve it now, then
you're wrong. Solving this problem, and keeping your name out of it means a lot to
me that I would marry you if everything falls into place."

Hindi pa rin siya nagsalita. Pareho ang titig niya, walang nagbago, pero
nararamdaman ko na nagulat siya sa mga sinabi ko kanina.

"I may be younger than you but I've lived so well in the past years that I
understand every responsibility there is."

Nakalimutan ko na talaga kung paano kami napunta sa usapan dito. He swallowed hard.

"And you're saying this because you just want me out of the picture? Is that
correct?"

Kinagat ko ang labi ko at naalala na iyon nga pala ang dahilan. Talagang nalimutan
ko bigla.

"I just don't want complications between us. My mom might either hate you or use
you. Your family might hate me for involving you in a scandal like this. Being my
boyfriend doesn't mean I can drag your name in the mud with me."

He sighed. Inangat ko ang tingin ko at naramdaman ang labi niya sa noo ko.
Napapikit ako sa rahan ng halik niya.

"You're damn giving me a hard time."

Unti-unti niya akong niyakap at isiniksik niya ang mukha sa aking leeg. Bigla akong
nakaramdam ng ginhawa. Nakalimutan ko ang mga ipinaglalaban ko at ang lahat lahat.
Nakalimutan ko ang sadya ko sa gustong mangyari. Pumikit ako at inisip na sana
ganoon kadali ang lahat.

"You're doing this because you know I want to marry you so bad, that I can't say
no," he whispered.

Nanghina ako. Mali siya. Hindi ko alam. Kaya nang narinig ko iyon parang nawala ang
lakas ko. Nangangatog ang binti ko hanggang sa namanhid ito. Kung hindi niya ako
yakap ay baka nahimatay na ako.

"I-I didn't know... I don't think you wanted marriage or w-what..."

Gusto kong maiyak sa saya. Hindi pa nga nawawala ang problema ko pero wala na akong
mas isasaya pa ngayon. Nababaliw na yata ako.
"Hmm. Alright, I'll agree," he whispered after a long while.

Mahihimatay na talaga yata ako. Sa sobrang bilis ng kabog ng puso ko namamanhid na

ako. If it was a heart attack, I'd still say I'm fine. This is the best state and
feeling I ever had!

"Will there be a difference if we marry first now before we go on with your plans?"

"Tss..." I laughed weakly.

I can't believe him! That's a wonderful idea but I'm still grounded to my
decisions!

"Are you kidding me? That would only involve you more!"

Hindi siya nagsalita. Umiling ako at tinulak siya para kumalas sa yakap. Nabuhayan
ako sa matinding interes niya sa pagpapakasal. Mabubuwal ako sa kinatatayuan ko,
buti na lang at hawak niya pa rin ang baywang ko kahit na lumayo na ng kaunti.

Namumungay na ang mga mata niya ngayon, parang gusto pa rin ang ideya niya.

"I won't."

"No, Ares. If we marry now, you might not keep your promise. At may ipaglalaban ka
na sa akin. Baka sabihin mong asawa kita kaya makikialam ka!"

"You think so low of me, tingin mo hindi ako tutupad sa usapan?" naningkit ang mga
mata niya.

I groaned and thought of more reasons. "At lalo ka ring may dahilan para tumira sa
condo ko!"

"Sa akin ka titira, Relani."

"See?!" sigaw ko sa kanya. "Hindi puwede 'yon! 'Tsaka hindi alam ng... ng pamilya
mo at baka magalit pa sa akin ang mga iyon!"

"That won't happen."

Naaattract ako sa gusto niyang mangyari, sa totoo lang. Pero kung gagawin ko ito
para makita ni Hera Riego na hindi ko gagamitin ang anak niya, sa oras na malaman
niyang umuwi kaming kasal na, baka mas lalo lang siyang magalit sa akin. I might
not be a people pleaser but Hera Riego is an exception. I feel like she is the
standard that I need to reach in order to deserve Ares. It might be a ridiculous
thing to other people but somehow, doing this will make me feel better. It may look
selfish but if I were her, I'd want it done that way.

"Fine, we'll pretend we're not married. We won't live in the same place and I won't
meddle with your business," aniya.

"Anong pagkakaiba noon sa pagpapakasal natin eventually? Pareho lang, 'di ba? Kaya
saka na lang tayo magpakasal."

He glared at me. The glaring difference is now etched on his face. Malaki ang
pinagkaiba, Relani. Iyong gusto mo, saka mo pa lang siya pakakasalan. Matagal pa
siguro iyon sa isip niya. At sa offer niya, magpapakasal na kayo agad kaya iyon ang
pinakamalaking pagkakaiba!

"You think I won't do it and chicken out eventually? Na magbabago ang isip ko kaya
gusto mong magpakasal tayo ngayon?!"

He shook his head simply. "I may look crazy over you but I will give you a chance
to decide for yourself, and not pressure you on marrying me so..."

I smiled sheepishly. "Iyon naman pala. Then it's a done deal?"

"We're not on a deal," iritado niyang sinabi.

"Then... a promise?"

Ngumuso siya, parang mas nagustuhan ang tunog ng sinabi ko pero ayaw pang umamin.

"I have limitations," aniya.

"What is it?"

"I'll call Gardo. You can decide what to do with him but you will tell me
everything."

"Uh-huh." That seems reasonable.

"You will tell me every detail of your plan. Pati na rin ang mga ginagawa mo kapag
nakabalik na tayo."

"That's easy. You're my boyfriend so you will know-"

"I am your boyfriend but I didn't know about your bastard step-father."

Umirap ako. Fine, Ares. You win!

"We will constantly communicate. I will go to you whenever I want to as your

boyfriend."

Medyo duda ako riyan pero puwede na rin kaya tumango ako.

"I will secretly provide you more security. I will also talk to Gardo or your uncle
from time to time."

"Hmm. Okay."

"You won't deny our relationship."

Edi sana nagpakasal na lang pala tayo! Parang ganoon din naman pala 'to!

"Baka kulitin ka at tanungin ka kung may masasabi ka ba sa nangyayari sa buhay ko?"

"I won't answer stupid questions."

Pero napapaisip talaga ako sa offer niyang magpakasal kami at magpanggap na hindi.
Para kasing mas okay iyon! I can't believe I'm thinking about marrying him right
now!

Stop it, Relani. If Hera Riego finds out, she will only hate you more.

"Fine!" sabi ko.

He nodded and paused. Nagkatinginan kaming dalawa. His eyes dropped on my lips then
back again. Sa huli, unti-unti muli itong bumagsak sa labi ko, namumungay ang mga
mata at nakaawang na rin ang labi niya.

He swallowed hard to interrupt that moment.

"Let's go to our ancestral house for our engagement ring."

"H-Huh? Saan iyon?" napatingin ako sa malayong mansiyon na natatanaw.

Nanatili ang mga mata niya sa akin.

"Doon? Pero hindi ba mas okay na dito na tayo magpalipas ng gabi sa yate? May
privacy."

"We will have our privacy in our ancestral house, too. Only our househelps are
there."

Kinagat ko ang labi ko at naisip na gusto ko pa rin dito pero sa tono niya, mukhang
gustong-gusto niya na akong bigyan ng singsing.

"Your househelps will alert your parents."

"All our employees answer to me so they won't."

Natigilan ako sa sinabi niya.

"I want you to wear our engagement ring," he whispered before he finally kissed me.

The more he kissed me, the more I forget what he just said. Ayaw ko nang dumaong.
Gusto ko na lang dito, kasama siya, at ang mga halik niya.

Tumagal ang aming halikan hanggang sa nawala na ang lahat ng iniisip at pangamba
ko. His hand is carressing my stomach down my thighs. My thoughts got reduce to the
tickles of his hungry kisses and his teasing touch.

"Ares," I whispered after the long delicious making out.

"Let's go get your engagement ring," napapaos niyang sinabi, tila ayaw gawin pero
alam niyang importante sa kanya iyon.

"Mamaya na. Gusto ko pa rito," I whispered back sensually.

Tinitigan niya ako. Sa sobrang pungay ng mga mata ko, hindi ko na siya matingnan ng
diretso. At nang sinubukan ko naman ay mas lalo lang akong nanghina nang natanaw
ang ngiting sumilay sa labi niya.

"What will we do here?" he whispered meaningfully.

Kinagat ko ang labi ko, nahihirapang sagutin siya. Kahit pa lakasan ko ang loob ko,
pagdating sa ganito at sa kanya, nanghihina talaga ako.

"What?" he urged me to say it even when he sounded like he knew the answer.

Dudugo na yata ang labi ko sa kakakagat. Nag-angat ako ng tingin sa kanya at

nakitang namumungay na rin ang mga mata niya. He groaned when he realized I won't
tell him what I want.

He kissed me again and this time, I was lost. Napayakap ako nang naramdaman ko ang
kamay niyang mabilis na gumapang sa ilalim ng saya ko. I was wearing a black sporty
dress that he provided along with the other clothes and underwear in the cabin.
Nahihiya, hinawakan ko ang braso niya para pigilan siya. Pareho kaming tumigil sa
halikan nang naramdaman ang ginawa niya.

"Ares," malambing kong sinabi para sawayin siya pero huli na ang lahat.

He groaned when he felt me wet under my panties. He reached me with his finger and
it stayed there for a while, slightly tickling me before he decided to lift me up.

Yumakap ako ng sobrang higpit kahit na nanghihina na at nawawala na sa sarili. At

mabilis na siyang naglakad patungo sa loob ng yate ng wala nang ibang sinabi.
Kabanata 32
Kabanata 32

Ring

My sensuality gave me away. Not that I was convincing him that I wasn't turned on
but I wanted to at least look modest. Kaya lang, hindi na kami nakaabot sa bedroom.
His hard on brushed on mine as he tried to walk to the stairs.

I heard him curse. Naupos na parang kandila ang pasensiya niya at imbes na bumaba
kami, ipinatong niya na ako sa isa sa mga kabinet doon. I was intensely so into the
way he feels against me. I rubbed myself on his hard on, with both our clothes on.
Iyon ang nagpaubos sa pasensiya niya, at iyon din ang nagtulak sa kanya para ibaba
na ako roon, hindi na umabot pa sa bedroom!

We were both too lost. Or maybe, we missed each other so much. The frustration and
yearning for each other was too much to handle that we both even hardly removed our
clothes!

He didn't even need to touch me so much. He only touched me against my panties

before he pulled it out. Touched me more while he tried to open his fly and let his
thickness free.

When he entered me, I was immediately on the edge. Kahit pa ramdam ko pa rin ang
sakit na halos pareho noong unang beses. He didn't hold back, though. That was why
on his fourth or fifth pump, despite the pain, my insides throbbed and convulsed
with pleasure.

Nanghihina akong yumayakap at kumakapit sa kanya. My pleasure didn't stop there, it

stayed for a while that I couldn't even feel any pain.

It was a long night. I was still so turned on even after he finished. Ni hindi ko
alam naa ganoon din ang nararamdaman niya kaya naipagpatuloy pa sa baba.

"Hindi ka pa ba nagugutom?" I asked.

He's behind me, sitting, and we're covered with white sheets. Hugging me from the
back, his head rested on my shoulder, and his lips slightly touching my neck. It's
already nine in the evening and I don't remember him eating dinner.

"I'm very full," he whispered meaningfully.

Umirap ako at umiling dahil sa ibig niyang sabihin.

"I'm serious, Ares!"

He chuckled. Siniksik niya lalo ang mukha sa aking buhok. "I'll cook us our dinner
later. Let's stay like this for a little while."

I looked at my fingernails. Funny how I realized now the small changes my decisions
has done. Hindi ko na maalala ang huling mga pagkakataon na walang manicure ang
kuko ko. I always had it back in the U.S. Right now, my fingernails are bare.

"My nails don't look pretty," I whispered nonchalantly.

"Hmm. They are."

Ngayon hinawakan niya ang kamay ko at gamit ang hinlalaki'y hinaplos ang ilang
kuko.

"No, they're not."

"Why? What's wrong with it? They are perfectly fine."

"They are not manicured anymore. Magpapagawa sana ako noon sa Camarines kaso
nagmamadali na ako sa takot na mahuli mo ako roon."

He sighed. "You can't afford it."

Nilingon ko siya. Nakita kong namumungay ang mga mata niya. He also looked amused.
"I can. Mura lang 'yon."

"How much money did you have? You booked in four star hotels and more expensive
ones."

"Well, I can afford it! Binigyan ako ni Tito ng pera!"

"Bakit naubos agad? Ilang araw pa lang simula noong nadatnan kita sa Polillo, ah?
If I wasn't there in Cebu, you'd be working as a cleaner in that hotel by now."

"What's wrong with that? I worked as a waitress in Casiguran and entertained

foreigners to earn money and afford my stay!"

"You... what?" he sounded so offended by that.

"Waitress, Ares. Kaya kaya kong mabuhay kahit walang pera, 'no!"

"In the inn where you stayed?" he confirmed.

Nilingon ko siya, nakahawak pa rin sa mga daliri ko, habang seryoso naman ang titig
niya sa akin.

"Alam mo kung saan?"

Hindi siya nagsalita. Umikot ang mga mata ko at muling ibinaling sa mga daliring
hinahaplos niya na ngayon.

"You knew all this time where I was but you waited until I get to Polillo before
you took any action? Hindi naman kita gusto nga'ng makita, e. Pero nakapagtataka
lang... masyado ka bang abala kay Blakely na pansamantala mo munang inantala ang
paghahanap sa akin?"

"What are you talking about? It was hard to keep track of you. I hired some men to
do it but Bernard noticed so he had those men investigated. Matagal bago ko nalaman
at naging sapat naman ang panahon para maipagpatuloy ko ang mga plano ko.
Though..." he paused. "I wasn't exactly effective when you left. I've done one
meeting thrice because I couldn't pay attention, thinking about your whereabouts."

Ngumuso ako at patuloy na sinusuri ang kuko ko, kunwari hindi naririnig ang mga
sinasabi niya at ayaw maniwala sa lahat.

"Probably fired a dozen staff for incompetence and..."

"Tss." Umirap ulit ako.

"You really think I have the time to play around?"

"I don't know with you. Maybe? You meet up with Blakely every now and then and
she's close to your Mom so..."

"I don't meet up with her every now and then-"

"Sa trabaho!"

"Sa trabaho lang, Relani. If I had a free time, I go to your office so I don't know
what you're talking about."

"Noong naglayas ako, saan ka na pumupunta sa free time mo, kung ganoon? Kay Blakely
na?!"

He chuckled. "The little devil with a pitchfork is very delusional."

Hinampas ko ang kamay niya hinahawakan ang daliri ko. He chuckled but he caught my
hand again and pinned it down. Isang kamay niya lang para sa dalawang kamay ko,
hindi na agad makawala!

"My captive is violent," aniya, hindi sinasagot ang mga tanong ko kanina!

"Why don't you just handcuff me then?" matapang kong hamon dahil parang ganoon na
rin naman sa kamay niyang matigas na nakahawak sa akin.

"That's a good idea but I will find you too sensual with the handcuffs on so."

Uminit ang pisngi ko at napayuko. Maaaring napukaw niya ang natutulog kong
sekswalidad pero alam kong baguhan pa ako! Hindi ko kayang hindi mahiya!

"Hmm. You'll get too tired. I won't let you sleep."

"Damn you..." nahihiya kong iniisip lahat iyon.

"If you get violent again, I'm gonna do that," he whispered indulgently.

Natahimik ako at ngayon nakanguso nang nakatingin sa mga kamay kong nakagapos sa
kanya. Hindi ko tuloy alam kung alin ang parusa ko roon. Ang i-handcuff ako o
ang... buong gabi akong... or maybe... damn both!

"We're going to our mansion early morning tomorrow. I'm gonna contact Gardo from
there so you can talk to him."

Tahimik pa rin ako, hindi nawawala sa isipan ko ang mga sinabi niya kanina. It's
not helping that he's always very imposing. I feel like a schoolgirl being scolded
again.
"You will carefully plan out whatever you need to do but with supervision from me."

I sighed.

"And we will stay in the mansion until I confirm that it is safe for you to come
back in Manila."

"And how will you do that?"

"The men who ran after you on that ship were the last of his men. At kung may
maghahanap man sa'yo ngayon, galing na iyon sa Mommy mo. Bernard is on his way to
jail for some cases filed by his investors and clients. After that, I have to
confirm if the twins are not plotting anything against you. Saka ka lang luluwas ng
Manila."

"Matagal pa 'yon? Maghihintay pa tayo na mahuli si Kuya? E, paano si Mommy?"

"She's sitting on the board meetings now so she's doing fine."

Umiling ako dahil hindi mapanatag. "Ares, I need to go immediately! Kapag nakausap
ko na si Gardo, tauhan niya na lang ang hihintayin ko at baka sa makalawa makauwi
na ako!"

"I have men to protect you, ganoon din kay Gardo, pero hindi ibig sabihin noon na
hahayaan kitang bumalik nang hindi nakasisiguro na wala ngang pagtatangka sa buhay
mo. So... no. You are not leaving until I say so."

"Ares..."

"If you try to run away from me, I promise I won't be easy on you."

"But Ares!"

Alam kong nakipagkasundo na ako sa kanya pero hindi ko inasahang mag-aantay pa pala
ako ng ilang araw o linggo pa bago niya ako pababalikin sa Manila. I expected that
if I talk to Gardo tomorrow, I can also leave for Manila tomorrow or maybe the next
day! Iyon lang naman ang kailangan ko, e!

"Then at least find me a hotel near here so I can get my spa sessions. At magpapa
ayos na rin ako ng nails ko, and also my hair. I'm not going back with a dry hair
and bare fingernails!"

Hindi siya nagsalita.

"May hotel ba sa malapit? Book me an appointment and give me your card so I can pay
for it."

"I'll get the professionals and have them do it at home. You're not leaving the
premises with those excuses."

I groaned and I realized I can't escape him if it's like this!

Nag-isip pa ako bago nagpatuloy.

"Then just give me your card and have your men follow me while I shop for new
clothes. Naiwan ko sa barko ang mga damit ko-"

"I have clothes for you here."

"Well, I need clothes for my come back! May mall ba sa malapit?"

"There's no fancy mall here, if that's what you want. I can just get a designer or
a stylist for you. Everything will be done inside the mansion, Relani."

I groaned again. Ares is very strict. It's almost as if there is no room for errors
for him.

"Hindi naman ako tatakas, ah!" giit ko.

"Sure you won't," he said it easily. "But you're also not going out of our
premises."

Hindi ko talaga yata siya mapapapayag. At kahit pa siguro pagkatiwalaan niya ako,
mangunguna pa rin siguro ang pangamba niya para sa akin.

Pagkatapos niyang magluto, kumain na kami ng dinner. Nagpatuloy pa ako sa

pangungumbinsi sa kanya pero naghatinggabi na lang at nakatulog na kaming pareho sa
kuwarto, hindi pa rin nangyari.

We woke up early that morning to ride a smaller boat. Palapit kami ng palapit sa
dalampasigan, namamangha ako lalo sa laki ng masion. It was an all white italian
architectural structure with massive pillars. At hula ko'y mas marami pa noon ang
nasa harap.

Papasok ako at agad napansin ang marmol na dingding at sahig, ang mga muwebles ay
halong puti, beige, at gold, at may iilan akong nakitang ginagawa, hula ko'y
nirerenovate.

This is the Riegos ancestral home. This is just one of their mansion but I bet some
of their mansions are bigger than this. Pero dito pa lang, tingin ko wala kaming
mansiyon na kasing laki nito! This is just huge and with so much intricate details
in every corner. There were paintings and sculptures of their ancestors and the
staircase was very grand, like that of royalty.

Doon kami nagbreakfast sa dining room nila. May isang napakahabang lamesa roon at
kami lang ni Ares ang nandoon. Wala nga ang kamag-anak niya at kahit mukhang marami
silang kasambahay, sa laki ng mansiyon ay halos hindi ko mapansin ang mga iyon.

Walking on their large living area, I feel like I was alone in a huge castle. Ares
seems so used to it. Sa kanila nga naman iyon at baka pa rito siya lumaki kasama
ang Lolo at Lola niya. The oppulence is just amazing and to see that he wasn't
taken aback was still a surprise.

"Let's go," aniya at inilahad ang kamay sa akin, nasa unang baitan na ng hagdanan.

Tumano ako at napatingin sa damit. Hindi ako nababagay dito. Sa ganitong damit,
pakiramdam ko basahan akong tingnan sa malaking bahay na 'to. Ares, even with his
casual white button down shirt, khaki pants, and boat shoes, he looked natural
here.

"I wanna go shopping or something," I said as I climbed the stairs with him.

"I have prepared clothes for you in my room."

"Well, ganito rin ba? I think I need a Dior or something!"

Nagtaas siya ng kilay at sumulyap sa akin.

"Then we'll get you a Dior. Let's see some brochures or something and have them
shipped here. I'll get you a stylist if you want."

"Pero ang tagal pa noon, Ares. Bukas pa? Bababa ako rito mamaya ng naka ganito?"

Nakaakyat na kami sa sumunod na palapag at natanaw ko ang maraming chandelier. I

really can't take it. Is he serious that I'm strutting this huge mansion in an
Adidas dress?

"Then I'll get our chopper so the clothes you'd like will be shipped this
afternoon."

Namilog ang mga mata ko. I never thought that it's possible!

"Talaga?"

"Yes. Let's go to our room so you can browse for clothes and have them shipped
today."

Ares ordered something to the househelps. Pagkapasok namin sa kuwarto niya, muli
akong namangha sa laki. I went to his walk in closet and realized that he didn't
have much clothes. Kaunti lang at nasa dalawa o tatlong piraso lang sa iilang
kulay. Ang puti ang pinakamarami.

"You have a huge walk in closet but you didn't maximize it," puna ko.

Tinanggap niya ang binigay ng kasambahay bago ako binalikan sa walk in closet niya.
I saw exclusive magazines from designer brands on his hand. I turned to him to get
it. Naupo siya sa rounded sofa sa gitna ng malaki niyang walk in closet.

"I don't need much clothes."

"At minsan ka lang dito? Sa condo mo sa Manila, may walk in closet ka rin?"

Nakatingala siya sa akin, may kung ano sa ekspresyon.

"Uh-huh."

"Malaki rin?"

"Yes."

Isa-isa ko nang tinginan ang bawat pahina ng ipinakita niya.

"I don't think you can fill them up. It's huge."

"Hmm. Try me. I can fill your closet up in no time, Ares."

"I don't think so..."

Binalik ko ang tingin ko sa kanya at binaba ang magazine. "I shop so much."

"Sige nga? Subukan mong punuin ang walk in closet ko?" sumilay na ang ngiti sa labi
niya.

Slowly, my eyes narrowed as I realized what he's up to. "Stop it. I'm going home,
not on your condo. I have my own condo."
"But your condo is too small. Your walk in closet won't be enough."

Natigilan agad ako nang natanaw ang pagbubukas niya sa isang malaking pulang box.
In didn't notice him getting it somewhere but I figured the table near the sofa is
full of designer watches. Baka galing iyon doon!

"Ares!" mabilis kong sigaw dahil naiisip na sobrang dungis ko at ngayon niya
napiling ibigay iyon!

He held out his hand and looked at me.

The ring was a large princess cut halo diamond ring. Malaki iyon at napapalibutan
pa ng maliliit ang malaking diamond sa gitna kaya mas lalong agaw pansin. I give
anyone five seconds to notice it when I'm out in public, I'm sure of it! He isn't
even trying to stay lowkey about our damn relationship.

Pinapasok niya na sa daliri ko iyon nang nagreklamo ako.

"Ares, it's so big! Agaw pansin! At talagang ngayon mo ibibigay na ang dungis ko!
Sana inantay mo ang susuotin ko mamayang gabi!"

He glared at me a bit. "Doesn't matter. You're still beautiful."

Tinitingnan ko na ang daliri ko. He pulled me closer. Nakaupo pa rin siya at ako,
nakatayo sa harap niya nang yakapin niya ako. His head rested on my stomach as I
watch the diamond reflecting every light it gets.

"This is too big! Everyone will notice it!"

"Uh-huh..." he said sensually.

"Ares!"

"Is that a problem?"

Kinagat ko ang labi ko at dinungaw siya. Nagtaas siya ng kilay habang naghihintay
sa sagot ko.

"Malalaman 'to ng lahat. We should stay lowkey."

"What for?"

Hera Riego will be devastated. I haven't even earned her approval and now I'm
sporting this huge engagement ring from her son!

"We're not going to keep our relationship a secret."

"Y-Yeah... We're not but... I think we shouldn't announce it too much, too! We
should stay lowkey."

Parang dumadaan lang sa tainga niya ang lahat ng sinasabi ko. "What for? May ayaw
ka bang makaalam na fiancee kita?"

Napakurapkurap ako. Naiisip ko si Hera. He shifted a bit and now he looked pissed.

"A suitor, perhaps?"

"N-No!"
"Magpapakasal tayong dalawa kalaunan. Malalaman din iyan ng mga tao kaya anong
problema kung malaman nila ngayon pa lang?"

"Are you serious?! I might give your... I mean my Mom a heart attack!"

He smirked. "Really? She won't be happy about it?"

Natigilan ako dahil alam ko ang ibig niyang sabihin. Mas lalo pa siyang nangiti.

"Don't you tell me that you will use my mother's greed to win her!"

Kumunot ang noo niya pero may ngiti pa rin sa labi. "I don't need to do that."

"Damn you!" sabay tulak ko sa kanya pero mas lalo lang humigpit ang yakap niya
habang natatawa.

I was browsing for designer dresses while he was busy calling his men. I already
had a few choices that I sent to his newly hired personal shopper when I heard him
talking to his phone.

"That's good to hear, Gardo."

Napatingin ako kay Ares. Sumulyap din siya sa akin. Binaba ko ang magazine para
maibigay ang buong atensiyon kay Ares. Hindi ko na natiis kalaunan at tumayo na ako
para lumapit sa kanya.

"Yes, she's here. Yes..."

Nakalapit na ako ng tuluyan at halos marinig ko na ang pinag-uusapan nila. Titig na

titig si Ares sa akin habang nakikipag-usap pa rin si Gardo.

"Alright," Ares last words before he gave me the phone.

Pinindot niya ang loudspeaker bago pa ako makaalma.

"Gardo?"

"Relani, narinig ko ang nangyari."

His voice wasn't familiar to me even when we're relatives. Inasahan ko na iyon
dahil sa paglaki'y hindi nga naman kami gaanong nagkikita. Kahit na ganoon, bahagya
pa rin akong nakaramdam ng ginhawa.

"Nakatawag na rin sa akin si Papa. Pasensiya na at hindi ako agad nakatugon. Marami
lang akong inasikaso."

"It's okay! I know you have your own important things to do."

"Nakausap ko na rin si Engineer Riego at nasabi niya ang gusto mong mangyari. You
need protection, am I right?"

"Yes," I said breathily as I looked at Ares.

"Naitawag na ni Papa ang lahat ng kailangan mo sa Manila. At sa ngayon, naghahanda

na silang lumuwas. Natawagan na rin si Tita Beatrice kaya alam na noon na luluwas
kami."

"O-Okay..."
"Engineer Riego says your step brother tried to kill you? But he's already busy
with many cases now, is that correct?"

"Y-Yes. Uh. Tumakbo ako galing sa amin dahil sa hindi pagkakaunawaan ni Mommy at
hinabol ako ng mga tauhan ni Kuya Bernard. I heard them say that he wanted me
kidnapped or something. He was mad at me because Tito Bernardo gave me the forty
percent shares of their company."

"At ang Tito Bernardo mo?" he probed.

"He was harrassing me for years now."

"Do you also want to press charges to him?"

"Yes, Gardo," sagot ni Ares.

Napatingin ako sa kanya. Hindi niya na kailangan ng approval ko. Mariin ang tingin
niya sa cellphone pagkatapos niyang sinagot iyon.

"Uh... Yes."

"The lawyers will look into that. Habang tinitingnan din ang gusto ni Tita Beatrice
na divorce. However, I am not sure if they had a prenuptial agreement so we'll see
if we have a way around it."

Kinagat ko ang labi ko. Sa kabaliwan ni mommy kay Tito Bernardo, hindi ko na alam
kung nagkaroon ba sila ng pre-nuptial agreement. Baka pa mahati nila ang ari-arian
namin kung maghiwalay sila!

"M-Mukhang wala," malungkot kong sinabi.

"We'll look into that, Relani. Once you're back in Manila, you will have all the
information you need. Your step-brother is on his way to jail at nasigurado na ni
Ares na wala na siyang kakayahang magbayad ng tauhan. Your step-sisters are also
heavily guarded and investigated. Ganoon pa man, kailangan pa ring mag-ingat kaya
magkakaroon ka nga ng maraming bodyguard. At siguro mas mabuting makinig ka kay
Ares."

"Okay."

"He is waiting for your step-brother to be completely cleared and he will double
check the other things. Ganoon din ang gagawin ko."

I nodded obediently.

"Kapag nakauwi ka na, sa mansiyon ka ba titira?"

"S-Sana, Gardo. Kasi paano si Mommy?"

"You should live with your fiancee."

Are you kidding me? Ares smirked.

"N-No... I mean... Maybe-"

"Kapag nakaluwas na si Papa, sa inyo siya titira. Isasama niya si Peter at si

Nanay. Kaya sapat na iyon para mabantayan si Tita Beatrice. You, on the otherhand,
won't be comfortable with your step father, and I guess your step-sisters around."
"My step-sisters are at home? May kanya kanyang condo na sila."

"Binawi ni Tita Beatrice ang lahat ng iyon, Relani. Kaya bumalik sila sa mansiyon.
That's from my sources."

My jaw dropped. I know Mom's mind has changed but I never thought on what extent.

"Kaya mas mabuting kay Ares ka tumira."

"May condo ako, Gardo!"

"O-Oh! You have one?"

Ares' brows furrowed as he looked at his phone.

"Yes, I have!"

"Well, then. It's better. Doon ka na lang muna sa condo mo."

I smirked and looked at the unsuccessful businessman in front of me. Damn, damn
you! Mukha yatang hindi niya naikuwento kay Gardo ang tungkol sa condo ko kaya
naman panay ang promote nito na tumira ako kay Ares! And I noticed how Gardo knew
that I'm his fiancee! Baka iyon pa ang unang sinabi ni Ares bago sila nag-usap
kanina!

"Uh, by the way. Sorry... I just received this right now."

"What is it?" Ares' stone cold voice echoed.

"Hmm..." Nagtagal ang katahimikan ni Gardo, mukhang may binabasa. "It's not yet
confirmed pero ang sabi ni Papa ay katatapos lang nila mag-usap ni Tita Beatrice.

"At?" ako naman. "Kumusta na raw si Mommy."

"She's doing fine. She even now has a solution."

"Huh? What?"

"Ipapangalan niya lahat lahat ng ari-arian niya sa'yo."

My jaw dropped this time.

"I still don't know its implications about the divorce but it might help. Pag-
aaralan ko. Lahat lahat na ng ari-arian, sabi ni Papa. Walang ititira sa pangalan
niya. Kahit ang mansiyon, ipapangalan na sa'yo."

I was left speechless. Alam kong sa akin din naman ang lahat ng iyon pero siguro
hindi ko lang inasahan na ngayon agad ibibigay ni Mama sa akin.

"After confirming that you're safe, she immediately proceeded to signing the
documents for the transfer of all her assets. Including the new ones. Ang mga
nabili niyang shares sa kung ano-anong kompanya."

I heard a heavy sigh from Ares. Napasulyap ako sa kanya at nakita kong naupo siya
sa sofa, nakataas ang kilay, at nakaangat ang gilid ng labi. And slowly, he tried
to caress my thigh and pulled me to him.

"Ares..." I whispered to stop him.

"Hindi pa ito sinasabi kahit kanino. Kay Papa lang, Relani. So we better not
announce this yet. We won't know its impact on the company."

"Okay."

Ares is now pulling me to him. I was too weak to stay. Kaya mabilis niya akong
napaupo sa kanyang kandungan, kahit pa nagpupumiglas. Hindi ko nga lang siya
masigawan dahil tumatawag pa si Gardo.

"Hmm. Tatawag na lang ulit ako mamayang gabi. I will be out of coverage until then.
But don't worry, I will actively help you. And the Riegos will do their best so
don't worry, Relani."

"A-Alright. Thank you so much, Gardo!"

"You're always welcome. Get enough rest. Marami kang gagawin pagkauwi mo."

"Yes," masaya kong sinabi.

"Good bye for now."

"Bye."

When the line was cut off, I immediately wriggled in Ares' arms so I could get out
of his hold. Kaya lang parang bakal ang kamay niyang pumipirmi sa akin.

"So that will mean you will have to go to the VHRV meetings, as the owner of the
shares, huh?"

"Of course, I will!"

He smirked more. "I'll immediately call for a meeting once we're both back."

"At gagamitin mo pa talaga ang pagkakataong ito para lumandi!"

His eyes widened and gave out a harsh bark of laughter. Sinimangutan ko siya lalo.

"I'll just send a representative!"

Dumilim ang tingin niya, ayaw sa plano ko. May ngiti pa rin nga lang nakasilay sa
labi. "Try," may banta pa sa hamon niya.

"Oh, I will try!" hamon ko rin pabalik.

He smiled and put his lips on my neck.

"I'm not scared of you! Kahit pa ikaw ang chairman of the board!"

"Uh-huh..." he chuckled.

Kinagat ko ang labi ko at unti-unting nagrelax, nakaupo sa kandungan niya at angkin

niya ng buong buo.

"I won't go easy on you, baby" he whispered.

His words and tone sent shivers down my spine. Namungay ang mga mata ko. Alam kong
banta iyon pero bakit parang... gusto kong hamunin iyon at subukan.
Kabanata 33
Kabanata 33

Fool

Pagkatapos ng noon, mabilis ang aksiyon sa lahat. I would recieve calls from
Gardo's men confirming the movements. Abala rin si Ares doon. He even stayed up
late just for an online meeting with his men as they traced Kuya Bernard's cases.

Nakatulog ako sa kuwarto niya. Nagising na lang sa mga halik sa aking batok.
Nakayakap siya sa akin habang ako'y nakatagilid na nakahiga sa kama niya, patay sa
tulog kanina pero ngayon ay gising na.

"A-Ares..." I whispered as I tried my best to take a seat.

Pero dahil sa nakadagan niyang braso hindi ko magawa. "Let's cuddle more."

Para akong nahulog sa kumunoy ng mainit niyang yakap. Pansamantala akong nanahimik.
Hinayaan ko ang sariling maging komportable sa yakap niya.

"How was your meeting last night? At... nakatawag ba si Gardo kagabi? O ang mga
tauhan niya?" kalaunan, hindi na napigilan.

"Hmm..."

"Ares..."

He sighed and kissed my nape. Tumihaya ako para matanaw siya. Namumungay man ang
mga mata niya, halatang kanina pa siya gising at sinasadya na lang ang mga yakap.
"Let's have our breakfast here?"

My eyes narrowed. I saw the amused glint on his eyes. "And what kind of breakfast
is that?"

He smirked and shook his head. "Pagkain, Relani. You think too much of worldly
things."

Umahon siya at naging full ang view ko ng kanyang hubad na pang-itaas. Sa gitna ng
protesta ay napapasinghap at napapatitig ako roon.

"You think too much of worldly things! Halata naman sa sinabi mo, e!"

He chuckled and pulled me close. Nakaupo na kaming pareho sa kama. Galing sa likod
ko, pinadausdos niya ang kamay sa aking tiyan at hinila pa palapit sa kanya. My
hand rested on his forearm as I let myself go to him.

"Ares..."

He sighed on my hair. "Your Uncle is in your mansion as of yesterday."

"T-Talaga? Si Tito Edgardo!" bigla akong na-excite.

"Yes. Bernard is also under the custody now of the police for some estafa cases.
There are no threats from his men at ang iba'y nahuli na rin nina Gardo."

"S-So... when can I go home? Tomorrow, may be?!"

Ares sighed and paused. He kissed my hair again before proceeding. "Kakausapin ng
Tito Edgardo mo ang Mommy mo ngayon, ayon kay Gardo. So we will be expecting a call
from your Mom."

"T-Talaga?!" napalingon na ang buong katawan ko kay Ares.

Hindi ko na inalintana ang posisyon ko roon. Nakatuko ang dalawang kamay sa gitna
ng hita ko, napaangat ako ng kaunti sa excitement habang kinukumpirma kay Ares ang
sinabi niya. I only noticed how bothering it might be for him when his eyes strayed
on the position of my legs with the sheets all over, and the thin silky night dress
he gave me for that night.

"Kung ganoon, totoong ayaw na talaga ni Mommy kay Tito Bernardo?"

Nag-angat siya ng tingin sa akin, na distract sa sinabi ko. "You don't believe it?"

Natahimik ako. Ngayon tinanong niya iyon, natanto kong may parte nga sa aking hindi
naniniwala. Sa ilang taon kong paulit-ulit na sinabi kay Mommy iyon, ilang taon
niya ring hindi ako pinaniwalaan. Kaya nakakagulat na ngayon ay totoo na ang lahat
ng ito.

"I'll call Gardo after breakfast. Ganoon din sa mga tauhan ko para matingnan kung
handa na bang tawagan ang Mommy mo."

Tumango ako at mabilis na umahon ng tuluyan. "Maliligo na ako. Dito na lang tayo
magbreakfast at sana makatawag nga ako kay Mommy pagkatapos noon."

Ares nodded, and I'm sure he will do everything to make it happen.

Naligo na ako at nagbihis na. My feelings were mixed. I'm excited, a bit scared,
thrilled, and relieved all at the same time. Hindi ako sigurado kung kumusta na si
Mommy o nagbago nga ba ang isipan niya pero masaya ako na naroon na si Tito
Edgardo.

We were in the middle of our breakfast when Ares received a call he couldn't
ignore. Mabilis akong nagpunas at napainom ng tubig nang sulyapan niya ako
pagkatapos sagutin iyon.

"Gardo is in Manila."

Tumango ako at mas lalong nabuhayan. Ibinigay ni Ares sa akin ang kanyang cellphone
at tinanggap ko iyon.

"Relani," si Gardo.

"Gardo... K-Kumusta si Mommy?"

"Pinapakalma pa nina Nanay. Makakausap mo na siya ngayon. Ayos lang ba?"

"O-Oo naman!"

"Nandito kami ni Papa sa mansiyon n'yo. Hindi ako magtatagal pero pansamantalang
dito muna sina Papa, Nanay, at Peter. Para na rin may kasama ang Tita Beatrice."

"Thank you!" Hindi ko alam kung kailan ko huling nasabi iyon ng buong puso. "Thank
you so much, Gardo."

He chuckled. "No problem."

"At pasensiya na sa abala. Alam kong... nasa gitna ka ng trabaho."

"Ako dapat ang humihingi niyan. Hindi ako agad nakatugon." He paused a bit. "Tita
Beatrice is asking for you. I will give her the phone now."

"Alright. Thank you!" pahabol ko.

Palapit pa lang yata kay Mommy ang cellphone, naririnig ko na ang reklamo niya.

"Why call? No video? Gardo?!"

"Sige na po, Tita. Ganyan na lang muna sa ngayon-"

"Why is this shady? Is she alright? I thought she's with your men why does it look
like she's kidnapped?"

"Mommy!" I called to stop her from talking to them and concentrate to me.

Nagkatinginan kami ni Ares. Hindi niya na pinilit na i-loudspeaker iyon. It's

alright but I kind of appreciated that he respected my relationship with my mother.
Lalo na dahil sa ngayo'y dapat may hinanakit siya rito. O sa amin.

"Hija!" then her voice broke and she cried.

Ilang minuto kong hindi maintindihan ang sinasabi niya dahil sa hagulhol at iyak.

"I am sorry," then she continued with her indistinct words and sounds.

Iyon lang ang narinig ko sa sumunod pang minuto pero parang nawawala ang
nakkadagang bigat sa aking puso. I feel lighter and lighter each passing moment.

"Are you alright? Where are you?" kalaunan nang napakalma niya na ng kaunti ang
sarili.

Marami akong tanong sa kanya. Marami ring gustong sabihin ngayong naliwanagan na
siya. Pero siguro sa ngayon, sapat na na narinig ko ang mga salitang iyon.

"I'm fine, Mom. Ikaw? Kumusta po?"

"Why the hell did you ran away?! At first I thought you were just rebelling and you
will call eventually but really?! Inabot ka ng ilang buwan?! Don't you know how
hard it is from me? I lost your father and now, you!"

Kinagat ko ang labi ko. On my journey, I almost believed that she forgot about me.
Mabuti na lang at hindi ako sumusuko agad. Mabuti na lang at hindi ko siya agad
sinukuan kahit na ang sakit-sakit na. We're family and she's my only mother, how
can I ever give up on us?

"Nag-alala ako!" sumbat niya.

Bahagya akong nangiti. I always think she's selfish but putting her selfishness
this way, it's kind of funny. Nag-alala siya pero kasalanan ko pa dahil pinag-alala
ko siya. Nga naman, Mommy.

"You didn't contact me!"

"It was your fault, Beatrice! Stop whining!" I heard Tito Edgardo's voice on the
background.
I chuckled when I heard Mommy stop. "I'm sorry, hija. I really am..." then she
cried again.

Hindi na ako nagsalita at muling pinakinggan na lang muna ang mga hagulhol ni
Mommy. Matagal bago siya muling nakapagsalita ng maayos.

"Umuwi ka na. Nasaan ka na? Umuwi ka na rito, hija. Please, umuwi ka na. Miss na
miss na kita. Umuwi ka na at panatagin mo na ako. I promise, I will hear you this
time. We'll talk. Please... come home, Relani."

I sighed. "Yes, Mommy. Uuwi na ako riyan ngayon."

Nagkatinginan kami ni Ares. His dark eyes stayed on mine as I struggled for
reassuring words for my Mom.

"Wait for me. I'll come home today so we can talk more, Mommy."

"Thank you, Relani. I'll wait for you... I'll wait for you..." nagpatuloy pa ang
pag-iyak niya.

Inabot ng halos dalawang oras ang tawag. Nang sa wakas ay naibaba ko na, hinarap
nang muli ako ni Ares. He was watching the sceneries on their window as he listened
to everything I said. Lumapit siya sa akin habang nilalapag ko ang cellphone sa
lamesa at niyakap niya ako.

"I'll get the Bell ready. We should get ready, too."

Ngumuso ako. "I'll come back alone."

He groaned. He didn't seem surprised. Parang alam niya na iyon nga ang sasabihin ko
pero sinubukan niya pa ring sumama.

"Nagkasundo na tayo, 'di ba? Ayaw kong isali ka sa problema na 'to. I will be safe.
Gardo is there."

Hindi siya nagsalita. Nanatili lang siyang nakayakap. Hinawakan ko ang kamay niyang
nakayakap pa rin sa akin.

"If I ride the chopper, it will land on the helipad of our village. Mag-aabang daw
sina Gardo roon pero may pakiramdam akong sasama si Mommy. I'm going home to them
and you're going home to your family, too."

Hindi pa rin nagsalita si Ares.

"Nasabi ni Gardo na may family affair kayo, hindi ba?"

"Hindi naman iyon ngayon." He paused. "I just want you to be safe."

I sighed. "I know. And I will be. You'll make sure, right? You have men, Ares."

Nilingon ko siya. He looked hesitant but he didn't shook his head or nod in
agreement. He just gazed at me darkly.

"Thank you for letting me stay here... and for all the help. I appreciate it so
much. I know you're worried but I can take care of myself. Gardo is at home. Naroon
din si Tito Edgardo. Nasisiguro ko rin na may tauhan kang nakahanda. So please...
Ares."

Sa huli, suminghap siya at tumango. "Alright. I'll prepare your chopper," napapaos
niyang sinabi.

Tumayo ako at unti-unti siyang nilapitan para siilin ng halik.

Siguro masyado kong inisip ang pag-uwi na matagal bago ko natanto ang matinding
pag-aalala sa titig niya habang umaalis ang sinasakyang helicopter. He looked
darkly handsome as he stared at me going away from him. Hindi ko alam kung bakit
kahit kinakawayan ko siya at malapad ang ngisi ko'y naaalala ko pa rin ang dilim ng
tingin niya noong natanaw akong umalis sa aplaya.

Napawi ang ngiti ko at bumagal ang kaway nang sumagi sa isip ko. He stepped once,
trying to take a closer look as I ascended but we both know it won't be enough. I'd
be gone from his sight. And he... will let me go.

Kanina nang iniisip ang pag-alis, naghahari sa isipan ko si Mommy at ang maraming
tanong at sasabihin. Ngayong pauwi na, si Ares naman ang iniisip ko.

Tiningnan ko ang malaking singsing sa daliri ko. Slowly, I turned it. Habang
ginagawa iyon ay parang may punyal na tumatarak sa puso ko. Alam kong siguro may
pagbabago kay Mommy pero sa ngayon, gusto ko munang harapin ang problema na ito.
Telling her about Ares is another story. I don't want it to hinder whatever I want
to clear up with our family problems.

Nakawheelchair si Tito Edgardo sa tabi ni Mommy. Si Gardo at may lima pang

kasamahang tauhan ay naroon din, nag-aabang. Sa likod ni Tito Edgardo ay si Nanay
at Peter. Iyon ang nakita ko habang unti-unting bumababa sa malayo ang chopper na
sinasakyan.

When we landed and my feet landed on the grassy helipad of the village, I
immediately ran towards my Mommy. Sinalubong niya ako, nag-aalala at umiiyak.

"Relani!"

I hugged her tightly. Saglit lang iyon dahil lumapit sila at nginitian kong
tinanaw. Tito Edgardo is smiling. Si Gardo naman ay may sinasabi sa mga bumabang
tauhan sa chopper at sa mga tauhang naroon na sa amin.

"Mabuti naman at ligtas ka," si Nanay.

Itinulak ni Peter ang wheelchair ni Tito at ngumiti sa akin. Naagaw nga lang agad
ni Mommy ang atensiyon ko nang muli siyang humagulhol at yumakap.

"Anak, I'm really sorry..."

Hinagod ko ang likod niya habang hinahayaang umiyak.

"I have been so selfish all this time. I never saw him as the monster you are
talking about. I was blinded by greed and... and... loneliness..."

My lips parted to speak but I realized I should let Mommy speak for now.

"Sobrang nag-alala ako, Relani. Sa totoo lang, I expected you to call. That you
were only rebelling for a few days or a week but when you didn't... that's when I
realized something."

Mas lalo kong hinigpitan ang yakap sa kanya.

"You were always by my side. Kahit pa ayaw mo sa mga Cortez, kahit pa pinipilit
kita. Tiniis mo ang lahat. You even sacrificed your life here for a lonely life
abroad with me... while I was sick and grumpy to everyone. Kaya bakit ngayon...
kaya mo na akong layasan."

Tito Edgardo almost rolled his eyes and looked away. It was as if he's not buying
Mommy's drama.

"Hindi ko matanggap. Noong una, inaamin ko na nagalit lang ako sa'yo. Suwail ang
tingin ko sa'yo. And then I thought Bernard is looking for you, dahil nag-aalala
siya pero nagkamali ako." She cried hard again.

Hinagod ko ulit ang likod ni Mommy. Tumikhim si Tito Edgardo at pinutol ang lahat
ng iyon.

"Doon na kayo mag-usap sa mansiyon."

Umiling si Mommy at pinilit na magpatuloy kahit umiiyak at nanginginig ang boses.

"When I heard about the anomalies of their company, I suddenly doubted him. I hired
an investigator and he reported that Bernard hired men to kidnap you."

Pumikit ako habang pinakikinggan siya.

"I was so worried. Sinabi ko sa Tito mo and that's when I also realized something!
He's stripped Bernard everything! I convinced myself that he only wanted to protect
you pero bumisita sa akin ang lahat ng sinabi mo. At sa huli, nang nag-away ang
mag-ama, the way Bernardo announced how much he loved you made me cringe! Your
words haunted me! Naisip ko na baka ako ang nagkamali. Na baka... lahat lahat ng
ito, dahil sa akin."

"When you realized that, you should've pulled out Rodrigo's gun and kill your
husband, instead," sabay tawa ni Tito Edgardo.

Bumaling si Mommy sa kanya. "Yes, I did!"

Natahimik si Tito Edgardo hindi lang dahil sa sigaw ni Mommy kundi dahil sa ginawa
nito.

"I pulled out Rodrigo's gun habang nag-aaway ang mag-ama at pinagbantaan ko silang
dalawang babarilin! I lost my mind but I think it was better that way than to lose
you, Relani. My protection was long overdue but I can't stop myself from taking a
revenge."

Namimilog na ang mga mata ko habang nakikinig kay Mommy. Umihip ang panghapong
hangin sa parkeng iyon. Hindi kalayuan sa labas rito'y ang ingay na ng traffic sa
buong siyudad. Here we are solemnly hearing my Mommy's story about the family she
chose... and on realizing that she has choosen wrong.

It's almost so surreal. Na ngayo'y tuluyan na nga niyang nakita ang totoong motibo
ng mga Cortez sa amin. Akala ko habambuhay siyang malululong sa pagmamahal niya kay
Tito Bernardo. But then again, I was her only daughter. And all the time, we only
realize the importance of someone when they are gone. Or maybe, we knew, we just
never thought we'd lose it.

"Inawat ako ni Bernardo. I told him again about my plan for divorce, habang
nakatutok ang baril sa kanya, at sa kalagitnaan noon, inatake siya. Bernard took
that opportunity to run away."

Yumakap muli si Mommy sa akin.

"I am so, so sorry. I'm so sorry..." she cried.

Matagal pa bago siya kumalma. Nagpasya kaming umuwi na sa mansiyon. She repeatedly
said she's sorry. Lalo na dahil naka confine si Tito Bernardo sa isa sa mga
guestrooms namin.

Natigilan ako nang pagdating sa mansiyon ay natanaw ko ang kambal, tahimik na

sumalubong sa amin. The last time I saw them, they were dressed in designer
clothing. Today, they are both dressed in plain clothes, at nakahilera pa sa mga
kasambahay na sumasalubong din.

Ang akala ko ay pupunahin iyon ni Mommy pero nagpatuloy siya sa pagsasalita.

"I wanted to move him to the hospital but I never had the chance too. Bukas na
bukas, I will arrange him to be put on a facility. At hindi na rin naman kaya rito
dahil kritikal ang kondisyon niya. He's paralyzed and unconscious."

Nagpatuloy si Mommy habang tinatanaw ko ang kambal. I expected them to say

something at least but they were mum. Nakayuko at para bang inaalipin dito.
Nilingon ko si Mommy at hindi ko maiwasang maisip.

She's my Mom but I know how inhumane she is at times. Kahit sa akin. Paano pa sa
ibang tao?

"At ikaw ang gagastos sa magiging bill niya sa ospital?" pahiwatig ni Tito Edgardo
na nakasunod sa amin.

Nanatili pa rin ang tingin ko sa kambal na nakayuko ngayon.

"Kahit na naghihirap ang kompanya nila, may pera pa rin naman doon at iyon ang
ipanggagastos ko sa kanya hanggang sa libing niya."

I have no sympathy for Tito Bernardo. He was my monster growing up. I may be lucky
that I am mentally strong to hold on to my sanity pero sa anyo ng kambal, at sa
naririnig nila galing sa amin, I suddenly feel a bit down.

"You will pursue the case against him, right?" si Gardo.

Tumango ako dahil iyon nga ang gusto ko. Gusto ko siyang managot kahit pa ganyan na
ang kinahinatnan niya.

"Kumakaway na ang mga uod sa lupa at tinatawag na siya, Gardo. Hintayin na lang
natin iyon at mukhang mas mapapadali iyon kaysa sa hearing ng kaso ni Relani."

Nilingon ko si Mommy, expecting that there's sympathy from her for a bit but he
only called for one of our househelps.

"Handa na po, Madame."

"Let's continue talking on the dining area. Nay..."

Hinawakan ni Mommy ang kamay ko at pilit na iginiya roon pero nag-ugat ako sa
kinatatayuan. Nilingon ako ni Peter, nagtataka.

"Mom, can I stay for a bit. I want to talk to Ate Vickie, and Ate Ava."

Walang simpatya sa mukha ni Mommy. Para bang ayaw niya pang gawin ko iyon pero nang
sinabihan siya ni Gardo na sila na ng mga bodyguards ang maghihintay sa akin, ay
'tsaka pa lang siya tumango at kumawala.
I watched Mom as she lagged behind Tito Edgardo's wheelchair. Kanina, nang dumating
ako, kahit na umiiyak siya at nag-aalala, may kung ano sa itsura niyang magaan at
maaliwalas. Watching her move this time told me that maybe it was relief... that
I'm finally home.

Nawala na sila sa paningin ko nang unti-unting lumapit sa kambal. Habang palapit

ako mas lalong yumuko at naiiyak ang dalawa. At nang ilang metro na lang ay tumulo
na ang mga luha ni Ate Ava, samantalang si Ate Vicki'y kunot noong nakatanaw sa
sahig.

"Ate Vickie... Ate Ava. I don't know if you both know what happened... o kung may
kaunting kinalaman man kayo-"

"How dare you accuse us of that!" sabay angat ng tingin ni Ate Vickie sa akin.
"Wala kaming kinalaman. Alam naming galit si Kuya kay Dad at sa'yo dahil inagaw mo
ang shares namin. Pero hindi namin inasahan na may planong ganoon si Kuya sa'yo!"

I smiled bitterly. "Believe me, I want so bad to believe you. Pero mahirap at
sana... alam n'yo kung bakit nahihirapan akong magtiwala sa inyo-"

"Why? B-Because of what we did to you years ago?" si Ate Vickie ulit samantalang
humahagulhol na si Ate Ava. "Oh please, Relani. That was a child's problem. Hindi
iyon seryoso. Hindi iyon ganaito-"

"Hindi seryoso para sa inyo pero malaki ang epekto noon sa akin."

Natahimik na si Ate Vickie ngayon, nangingilid na rin ang luha.

"I wanted you both as sisters. I didn't like Tito Bernardo but I wanted friends...
sisters... family. Pero alam ko na hindi iyon mangyayari. I will always be an
outsider to you. And maybe it was fine. Thank you for treating me badly. Dahil
dahil do'n, nalaman ko na hindi ko kayo mapapagkatiwalaan."

Kumunot ang noo ni Ate Vickie at parang kay hirap bigkasin ang sumunod na mga
salita. "I'm sorry." Her tears fell.

Yumuko ako at ilang sandali pa bago nagsalita.

"Thank you for the apology. I really hope that I can trust you. I really hope that
what you said was true. Na hindi kayo kasabwat ni kuya Bernard. At sana rin, alam
n'yo na ngayon ang ginagawa ni Tito Bernardo sa akin. I didn't tell you any of it
because I didn't trust any of you. But as you can see, Mommy believed him more. She
loved him so much she would choose to call me a liar. Or at least then."

Pinalis ni Ate Vickie ang luha niya. Nanatili namang umiiyak si Ate Ava.

"I know that he's your dad and it must be hard to hear someone say this but... I
hate him for preying on me. I hate him for harrassing me."

"I believe you," sa wakas nagsalita si Ate Ava.

Natahimik ako. Napabaling din si Ate Vickie sa kanya, nagulat.

"I once... saw him trying to open your door in the middle of the night."

"Y-You did?!" si Ate Vickie.

"I just didn't say anything... because I didn't understand... and I couldn't
believe it."
Hindi masabi ni Ate Vickie ang nararamdaman niya. She only looked at Ate Ava with
rage an remorse.

"He did it for years. Not every night but there were just nights... It scared me so
much more than anything."

Umiiling si Ate Vickie habang tinitingnan ako.

"I wish i can trust you both but a lot has happened. We can just be civil to each
other but I dont think I am willing to rebuild anything. I hope that works for
you."

Pumikit si Ate Vickie samantalang tumango na si Ate Ava.

"Wala rin akong intensiyon na agawin sa inyo ang kompanya n'yo. Kahit pa maghirap
ako, hinding hindi ako mang aagaw ng alam kong hindi ko pinaghirapan at hindi para
sa akin."

Sabay sila ngayong napatingin sa akin, may mangha sa mga mata.

"I will put the shares back to your name. Hahatiin ko sa inyo ni Kuya Bernard.
Bibisitahin ko siya sa kulungan at iyon ang ibabalita ko sa kanya. If only he tried
to talk to me instead of resulting to violence, we wouldn't be in this problem
now."

Tumango si Ate Vickie at mas lalong nangilid ang mga luha.

"Wala akong pakialam sa kompanya n'yo. Hindi ako gahaman sa materyal na bagay. Wala
akong interes sa pera n'yo. Iyon ang una kong gagawin sa oras na bumalik ako sa
trabaho, kaya asahan n'yo 'yon."

"Thank you," Ate Vickie's hearfelt words were almost a whisper. "I'm so sorry,
Relani."

I smiled through the pain and nodded.

"I don't know how Mommy is treating you here but don't worry, I'll talk to her
about it."

"We're willing to move out in a humble home if that will make you at peace. At si
Dad, alam kong nagpapa arrange na si Tita Beatrice sa ospital kaya..."

"It's alright. I'll let Mommy deal with that."

"Thank you, Relani," matamang sinabi ni Ate Ava at niyakap ako.

I didn't move an inch. At si Ate Vickie'y hinila ang kambal, alam na hindi ako
gaanong willing na yakapin ng sino man sa kanila. But still, I held her a bit
before saying good bye for the dining area.

I was still spacing out while sitting in our dining table when Mommy started with
her lament again. Muli siyang humingi ng tawad sa akin at inaamin na tingin niya'y
hindi siya mapapagod na humingi ng tawad.

She said she was so guilty. She struggled with loneliness. She was obsessed with my
father that she couldn't stand alone when he died. Inamin din niya na maaaring ang
pakiramdam lang na may asawa ang talagang hinabol niya kay Tito Bernardo. She
couldn't deal with being a widow that she settled for him.
Tito Edgardo teased her, though. At nagagalit si Mommy tuwing sinasabi nito na
totoong nagustuhan niya si Bernardo at hindi niya na kailangang ideny iyon.

I don't know now if Mommy loved tito Bernardo or not. But one thing's for sure to
me, I will only love once. If I get married, I want to be sure of him. And I will
promise to myself, that I will be strong enough to stand alone when there is a need
to. I will not be dependent. Losing a man will not be the end of my world. Losing a
husband, no matter how, will never be the end for me.

"Relani," si Gardo pagkatapos ng mahabang usapan sa hapag.

Ilang oras na kami rito at nagsisimula nang maglapag ng meryenda. I asked the
househelps if Ate Ava and Ate Vickie has eaten. They assured me that they have.

"Alam na ng mga tauhan ko kung anong gagawin nila. Huwag kang mag-alala at mga
propesyunal at magagaling sila."

I nodded. "Thank you. I trust you, Gardo."

He smiled. "And also, don't worry much about their food and shelter, they have
protocols for that. At mamaya, pupunta na rito ang abogado ninyo, at ang financial
adviser ni Tita."

"Sige."

"Bukas, sasamahan kita kung gusto mong bisitahin si Bernard. And you won't be
staying here tonight, am I right? You will stay in your condo?"

"Yes."

"I will be with you, too. I have the blueprint of your condo but I want to
personally check it. Kasama ang mga bodyguards mo."

"Alright. No problem."

It was a long day. Lalo na nang nalaman ni Mommy na hindi ako doon matutulog. At
first, she put up a fight but eventually, maybe she realized that the mansion isn't
a good place for me.

Suminghap siya at pinasadahan ng tingin ang buong mansiyon.

"Siguro mas mabuting ibenta na natin ito at bumili na lang ng bago?" si Mommy sa
mansiyon.

"M-Mom? How about your memories with Daddy here?"

She smiled. "My memories of him will stay in my heart, Relani."

I told her about my plan with Kuya Bernard. At pagkatapos ay sinabi ko rin sa kanya
ang napag-usapan namin ng kambal. Naputol lang iyon dahil dumating ang mga lawyer
at financial advisers.

It was also a long night of discussions. Mommy scheduled a press conference for the
sudden change of positions. Hindi ako makapaniwala na ibibigay niya na talaga sa
akin ngayon ang lahat.

Halos madaling araw na nang nakarating kami nina Gardo sa condo. Pagod na pagod ako
at inaantok na. Mabuti na lang at sinabi niya namang siya na ang bahala sa mga
gagawin at puwede na akong magpahinga.

Ares crossed my mind but I fell asleep so I didn't have time to think more. The
next day, I got ready for the meeting I wanted. Pupuntahan namin si Kuya Bernard.
Ani Gardo, baka raw may media na magco-cover. Hindi man madalas ang paparazzi sa
amin pero simula noong nakakuha ng shares si Mommy sa mga Riego, para na ring
naging kuryoso ang mga tao sa buhay namin.

"The media will be more interested because it's you, you're a socialite. Hindi ka
man ibinalitang nawawala pero marami ang nakakaalam noon. At isa pa, siguro
naririnig na nila na ikaw na ang papalit kay Tita Beatrice kaya mas lalong maraming
curious."

"I understand," sabi ko dahil sa ginawang ingay ni Mommy sa nakaraang buwan, tingin
ko hindi talaga tatantanan iyon ng mga tao.

He was right. Marami ang nag-aabang nang bumisita kami kay Kuya Bernard. My
security was just tight that they didn't get to talk to me.

Pagod kong tiningnan si Kuya Bernard habang nag-iiwas siya ng tingin sa harap ko.
Pumayat siya ng husto at may kaunting gasgas sa mukha. I suddenly wonder if he was
treated fine here.

"Kumusta, Kuya?"

Hindi siya sumagot. I sighed.

"I know you wanted me killed or kidnapped."

"I wanted you kidnapped to force you to give me the shares back, Relani," putol
niya sa akin.

Gusto kong matawa. "I know but you didn't talk to me about it. You resulted to
violence, really? Ni hindi mo alam kung gusto ko ba ang kompanya n'yo? Ni hindi mo
alam kung natuwa ba ako na ibinigay ni Tito Bernardo ang kompanya n'yo?!" tumaas
ang boses ko. "Agad mo akong hinusgahan at agad na gusto mo akong ipahamak? Naging
kapatid ba talaga kita? Kasi sa ilang taon, ako, oo, tinuring kitang kapatid!"

I stopped when I realized my tears pooled on my eyes and my breath is hitching.

Yumuko ako at kinalma ang sarili.

"I'm so disappointed of you. I trusted you more than anyone in the family but you
failed me."

Hindi siya makatingin sa akin. Namumula ang kanyang mga mata.

"I just want you to know that if only you talked it out with me, malalaman mo
kaagad na isusuka ko ang kompanya n'yo at ibibigay ko sa'yo 'yon ng buong buo.
Walang kulang, Kuya. Dahil hindi ako ganid. Hindi iyon para sa akin. Hindi ko iyon
pinaghirapan. At lalong hindi ako tumatanggap ng regalo galing kay Tito Bernardo."

His eyes darted on me. I sensed guilt and misery but I continued. Tired of it all.

"I wanted to be your family even when I didn't like Tito for Mommy. At tama nga ang
hinala ko sa kanya. Pero sa inyong magkapatid..." umiling ako, dismayado sa minsan
ko nang pinagkatiwalaang mga tao. Minsan kong itinuring na kapatid. "I'll transfer
the shares that I have back to you. Hahatiin ko sa inyong tatlo. At para sa'yo, I
will pay you the right amount you deserve for helping out the de Alba Scapes all
these years."
Kitang-kita ang pagkakamangha niya. Hindi ko na kailangan ng sasabihin niya kaya
nagpatuloy ako.

"I hope you understand if I say this... but I don't trust you anymore. You tried to
kill me-"

"I wanted you to give up the shares, Relani!"

"Edi sana kinausap mo ako pero hindi, hindi ba? Hinusgahan mo ako at ginawan agad
ng masama. This is also hard for me but I always believe in justice."

Pumikit siya at yumuko. Kalaunan tumango siya at nanatiling nakapikit ng mariin.

"I have one favor to ask you, then."

Hindi ako sumagot at hinintay ang sasabihin niya.

"Transfer the shares to both Ava and Vickie. Huwag mo nang ipangalan sa akin," he
said a bit miserably.

Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko na rin inalam kung bakit ganoon. I concluded it
immediately. Hindi rin naman makakapagtagal doon.

Bumalik kami ni Gardo sa mansiyon para sa iilang meetings. Nagkakagulo nang

dumating kami. They attempted to transfer Tito Bernardo to a near hospital, kaya
lang nag-agaw buhay siya at hindi raw kakayanin ang biyahe.

Mommy wanted to ask a professional if I should be debriefed but Tito Edgardo told
her to just wait for me. Napaisip tuloy ako kung makakatulong ba sa akin iyon. O
kung kakausapin ko ba si Tito Bernardo habang nakaratay ay makakatulong din. I
don't know about that but one thing is for sure... I would rather not see him.

Another day went by that way. At isang araw lang namin d-in-iscuss lahat ng mga
problema sa kompanya at lahat ng mga nakapangalan sa akin. Inilahad na rin ang mga
schedule ko at ang iilang conference na inihanda ni Mommy.

"I'm so sorry for such a responsibility after your long absence," si Mommy
pagkatapos ng napakahabang pag-aaral ko tungkol doon.

"It's alright, Mom. I guess I prepared myself for this all this time. So... I know
this is going to happen one day."

"Pasensiya na rin sa maraming problemang ikinakaharap ng kompanya. Sa'yo ko pa

talaga iniwan iyon. I guess I got the karma for my greed. Pero alam kong kaya mo
'yan. The Riego empire just looks big but truth is... their sons, the leaders right
now, are fools. Kayang kaya mong pataubin iyon, anak. Kaya ipagpatuloy mo... sa mas
matalinong paraan... ang nasimulan ko. Lalo na dahil mukhang galit sila at
nasisiguro kong paghihigantihan tayo."

Kinagat ko aang labi ko at unti-unti siyang tiningnan.

"Tita Beatrice," Gardo interrupted us.

I sighed and realized that he may be leaving. Nasabi niya nang tutulungan niya lang
akong mag settle dito. Marami pa siyang trabaho at naiintindihan ko iyon. Siguro
magpapaalam na siya ngayon.
Kabanata 34
Kabanata 34
Pressured

Gardo left but he assured us that he will keep in touch. He will oversee
everything. Mas lalo akong napanatag nang iilang kakilala at pinagkakatiwalaan ni
Tito Edgardo ang bumisita sa mansiyon para i-settle legally ang lahat. Nakausap na
rin namin ang kambal. Ate Ava even volunteered to be a witness if there will be a
case against Tito Bernardo but the doctor has given us a heads up about his
unstable health.

Hindi ko pa rin naman sigurado ang desisyon ko. I wanted justice to prevail for me.
After all, that was what I needed all these years. Hindi rin naman ako pinipigilan
ni Mommy kahit pa inakala kong gagawin niya nga iyon.

I realized I still don't trust her enough. I feel guilty but I think it's alright.
Trust isn't easily mended after forgiveness. It is earned and if I don't let myself
heal slowly, I would never heal at all.

"Pasensiya na, Peter. I can't invite you home."

"Ayos lang. Gusto ko lang naman talagang sumama sa paghatid para masiguro na ayos
ka lang. At alam ko naman na maaga ka pa bukas kaya magpahinga ka na, Relani."

I smiled at him. May sasakyan naman ako pero sa ngayon may driver na. Nang umuwi
ako sa gabing iyon galing sa mansiyon, hinatid ako ng SUV ni Mommy kaya sumama si
Peter.

"Thank you, Peter."

Hindi pa dapat ako bukas papasok pero dahil pinilit ko, iyon ang magiging unang
araw ko sa trabaho. The board meeting is not yet scheduled tomorrow. Mommy wanted
to meet my first day with a board meeting, samantalang ayaw ko naman. I feel
unarmed with an immediate board meeting on my first day. I want to lowkey read and
understand every little problem in the company before facing the board members.

Kaya naman, bukas, magbabasa lang ako buong araw sa opisina ni Mommy sa de Alba
Scapes. She said she arranged everything. She wanted a grand celebration for it but
I refused again. Kahit pa masama ang loob, hindi na rin siya nagpumilit pa.

Maaga ako dumating sa opisina namin. Employees were shocked to see me but I didn't
make such a big deal about it. Iilang mabilis na humilera para bumati pero hindi na
ako nagtagal. Hindi ko na pinaramdam na malaking bagay ang pagbabalik ko dahil
gusto ko lang namang magtrabaho.

"It's nice to see you again, Miss de Alba."

Hindi nga lang maiiwasan ang mgaa bumabati.

"We're relieved to see you here, Miss de Alba."

Wala nang nagtanong kung ako nga ba ang papalit kay Mommy. It was already confirmed
and even brought up in the news. Hindi na nga ako nagtataka kung may iilang media
pa ang gustong i-cover ang unang araw ko o kahit ang pagpapalit lang namin ni
Mommy.

"Good morning, Miss de Alba," bati ng limang direct employees ni Mommy nang
nakapasok na ako sa office.

Dalawa lang sa kanila ang sekretarya ko.

"Good morning. I've seen all the reports before coming here. I'd like to go into
the details of the company problems first, not the newly acquired assets and
financial reports. Thank you."

Bahagya silang nagpanic. Siguro inisip nilang sa unang araw ko ay hindi pa muna ako
gaanong magtatrabaho.

"Sige po, Miss de Alba. Nakahanda na po ang reports at graphs."

Hindi pa ako nagdadalawang oras sa in-depth na pag-aaral, nakita ko na ang maraming

problemang kinakaharap ng kompanya. Wala mang traces na may ginawa nga si Ares
doon, may pakiramdam akong masyado lang siyang magaling na kaya niyang itago ang
mga iyon.

He isn't at fault, though. It was my mom's decision that caused the losses. Masyado
nga siyang nag focus na makakuha ng shares sa mga Riego na hindi niya namalayan ang
nangyayari sa sariling kompanya.

As a result, I decided to abandon the three halted projects that were affected.
Kung gagawin ko iyon, mapuputol ko ang iilang pending losses. Pero nagtagal ulit
ako roon sa pag-iisip kung makakabawi ba ako kung sumugal ako roon? I'm not sure.

"Miss de Alba."

"Yes," binaba ko ang iilang dokumentong binabasa.

Kanina pa labas pasok sa opisina ko ang babaeng sekretarya para paalalahanan ako sa
lunch ko. I was about to tell her off when I realized it's not about my lunch this
time.

"Pasensiya na po but I received a call from... the VHRV. There will be a sudden
brief board meeting later this afternoon."

Kinagat ko ang labi ko at tuluyan nang binitiwan ang binabasa.

I can certainly opt not to go there. It's my first day. Hindi ko alam kung alam ba
ng mga Riego na nagtatrabaho na ako pero kung may biglang meeting ngayon, baka nga.
At hindi naman talaga ako obligadong pumunta lalo na dahil unang araw ko iyon.

"Kumusta pala ang project ni hina-handle ko sa mga Riego noon?" tanong ko sa

sekretarya.

"Nakarecover naman po. Wala po siya riyan sa binabasa n'yo kasi nasa assets na po
siya. Starting last month, umayos na naman po ang procurement. At kumuha ng bagong
affiliates para maipagpatuloy iyon, Ma'am."

Tumango ako at saglit pang nag-isip. After a while, I stood up and decided to eat
my lunch.

"Sige, pupunta ako."

"Alright, Miss de Alba. Ihahanda ko po ang mga kailangan mo."

"Sumunod na lang kayo mamaya. I want to check on our employees there kaya maaga na
akong pupunta."
"Ah, sige po."

Kung pupunta na lang din naman ako sa VHRV towers, lulubos lubusin ko na. I'll
check on the work I left and our employees in there, too.

Pagkatapos kong mag lunch, nag-ayos na ako. Paalis na ako ng opisina nang tumawag
si Mommy para kumustahin ang mga empleyado niya sa opisina. I assured her that they
are all functioning well.

Binaba ko ang tawag at tiningnan ang cellphone. Kaninang umaga ko pa 'to in-update.
Nagpabili ako ng bago at unti-unti pang sini-set up para maging epektibong kaakibat
sa trabaho. Si Peter pa ang bumili noon habang abala kami sa mga meeting sa
mansiyon kaya kina Mommy, Tito Edgardo, at Peter lang din ang naroong cellphone
numbers.

Inisip ko si Ares pero agad ding naputol ang pag-iisip ko.

"Good morning, Relani."

It was Lukas. Natigilan ako sa paglalakad. Nasa lobby na ako at nakikita na ang
sasakyan kong naghihintay sa akin sa labas. Napasulyap siya sa tinanaw kong
sasakyan. Hindi kasi ako agad nakapagsalita sa gulat.

"Oh, you're in a hurry?"

"Y-Yeah, Lukas..." I stammered.

He looked neat. Matangkad pa rin at payat gaya ng pagkakakilala ko sa kanya. He's

in his corporate attire but it registered on my mind too late. Mabuti na lang at
inunahan niya ako.

"I'm pleased to know that you're now working under de Alba scapes as a director and
officer."

"Ah. Oo nga, e."

Hindi pa rin matanggal sa isipan ko na ngayon ko lang siya ulit nakita. Hindi ko
inasahan iyon, ah! Hindi ko alam bakit siya nandito pero siguro sa trabaho.

"Nandito lang ako para magpasa ng site progress."

Napakurap-kurap ako. "Site progress? You work here?"

He laughed a bit and noticed his boyish charm that I remember back then. "Ah. Hindi
mo pala alam. We... uh... provide the outsource for your construction."

"Oh! Uh... Hindi ko alam, sorry."

"Ah. Iyon nga. Hindi ka nga raw madalas dito sa opisina noong umuwi ka galing ibang
bansa. Kaya tuwing bumibisita ako, wala ka lagi."

My lips parted and I realized I haven't run through our affiliates yet. That's a
red flag! I am not a directress and yet I don't know anything! Napahilot ako sa
sentido ko nang bahagya ulit siyang humalakhak.

"Now that you're a director, I assume you'd be here more. Am I right?"

"Yeah. Sure, Lukas. I-It's nice to see you here after years."
He smiled again. "Sige na. Mukhang nagmamadali ka. Meeting?"

Natawa ako bahagya. "Ah. Oo. S-Sige... Uhm..."

"Busy ka ba mamaya?"

"I... I think so? I'm not sure. Marami akong kailangang tingnan sa mga reports."

"Ah... But you're not yet sure, right? Kung okay lang baka puwedeng kahit dinner
lang? You know... to catch up?"

"Sure... I'll check my sched, Lukas."

"That's great!" masaya niyang sinabi.

"I gotta go. See you around, Lukas!"

Nasa loob ako ng sasakyan nang binasa ang kabuuan ng affiliates. I know some but I
never thought Lukas has built his own company. Maliit pa iyon at nakita kong nasa
Vista Grande rin siya. Naalala ko ang kuwento ni Lana tungkol sa kanya. Nagulo
naman agad ang utak ko nang naalala si Lana!

Where the hell is she? Well, she has her own life problems but I can't believe we
havn't kept in touch.

Magulo ang utak ko nang lumabas ng sasakyan at dire-diretsong pumasok sa lobby ng

VHRV. Hindi ko na inisip ang iilang media na nag-aabang. I have bodyguards so they
couldn't get past them.

Naka all white na suit at slacks ako. Sa ilalim ng white suit ay isang itim na
cropped lacey spaghetti strap top. A Dior bag is on my forearm as I continued to
strut my way towards the elevator.

Marami ang bumaling sa akin. Ang receptionist sa lobby ay nakitaan ko pa ng gulat

nang nahagip yata ng tingin niya ang malaking engagement ring sa ring finger ko.
Itatago ko lang sana ang kamay ko para hindi na gaanong tanungin nang natanaw ko si
Hera Riego kalalabas lang sa pupuntahan kong elevator!

Nagmadali agad akong naghubad ng engagement ring. I know it wasn't right but I
wanted to earn her trust before finally pursuing Ares. Maliit na bagay para sa iba
pero para sa akin, at sa lahat ng sinabi niya sa akin noon, malaking bagay na.
Mabilis kong nilagay iyon sa Dior bag ko.

I felt relieved. Pakiramdam ko
unang bumaba ang kamay niya sa
She also stopped. I don't want
at pakiramdam ko pagsasalitaan
nakaraan.
tama ang ginawa lp. Lalo na nang nakita niya ako at
kamay ko bago ibinalik sa aking mukha ang mga mata.
to be rude so I stopped, too. Kahit pa natakot ako
niya ako ng masama dahil sa lahat ng nangyari nitong

"Good afternoon. First day?"

"Yes, Ma'am."

Bahagya siyang tumango at muling bumaba ang tingin sa aking kamay bago ibinalik sa
akin ang mga mata.

She's wearing an all black dress and her bodyguards are behind her. Kung titingnan
ay pareho kaming dalawang may bagong bodyguards at nagkaharapan sa lobby ng kanyang
kompanya.

Alam kong galit siya sa akin. Hindi lang sa nagawa ko pero dahil na rin sa nagawa
ni Mommy sa kompanya nila. I expected her to be rude but then she is polite right
now.

"Where's Ares?"

"Hindi ko po alam, Ma'am. I'm sorry."

"You're here for the meeting? It's too early and Ares isn't in his office."

"Yes, Ma'am. I came here early to check on the work I left and the employees we
have here."

Napasulyap siya sa likod ko bago tumango sa akin. Kaya lang bumalik ulit ang tingin
niya sa likod ko. Hindi ko tuloy maiwasan ang bumaling din doon.

I saw Blakely on her way to the entrance. I cleared my throat and looked at Hera
Riego.

"I-I have to go, Ma'am. Excuse me."

Nagmadali kaagad akong umalis. Hindi ko na hinintay ang sasabihin ni Hera Riego.
Sumunod ang mga bodyguard ko at saka lang ako natahimik nang sumarado ang pintuan
ng elevator at umakyat na papunta sa tamang palapag.

I looked at my ring finger and felt guilty for removing it. I expected her to lash
out on me that was why I panicked. I never thought she'd still be civil. Kung sa
bagay, she's an elegant woman. You can't possibly see her throwing a fit in a
public place.

Papasok pa lang ako sa lobby, may nakita na akong nahulugan ng mga papel sa gulat
nang makita ako. Someone also spilled his drink when they noticed I was fast
approaching.

"Good morning, Good afternoon pala, Miss de Alba!"

"Good afternoon, Miss!"

"It's nice to see you again, Miss de Alba!"

Mabilis na kumalat iyon. Nagsulputan ang mga ulo galing sa kani kanilang cubicle.
May iilan pang tumawag kay Joey. Mabilis namang humilera ang team ko na siyang
empleyado talaga ng kompanya naming nasa VHRV lang para sa collaborative projects.

"M-Miss de Alba!"

"How are you, Miss? It's nice to see you again!"

Nag-unahan sa bati sina Carol at Abel. Mabilis ding lumapit si Joey galing sa right
wing.

"Relani!"

I smiled at everyone. Parang tumigil ang mundo nila dahil sa pagdating ko. Ayaw ko
sanang gumawa ng eksena pero siguro hindi maiiwasan. Umalis nga naman ako ng walang
paalam at siguro wala silang alam sa tunay na nangyari. Nakakagulat nga naman na
nandito ako ngayon ng walang pasabi.
"Wow! You're back! Where have you been?! Nagulat na lang kami na isang araw, hindi
ka na pumasok!" si Joey.

Sasagot na sana ako pero umigting ang bulungan at nahati ng kaunti ang mga tauhan
sa likod ko dahil sa pagdating ng kung sino. I almost had a mini heart attack. Kung
hindi ko lang agad nakita si Rina at ang yakap nito ay baka hinimatay na ako sa
pag-aakalang si Ares na iyon!

I sighed when I felt Rina's embrace. Hindi dahil relieved ako na niyakap niya ako,
relieved ako na hindi naman si Ares iyon.

"Where have you been? I was so worried!" si Rina na halata sa itsura ang pag-
aalala.

I smiled shyly. Nakahawak pa siya sa magkabilang balikat ko, sobrang nag-aalala.

"Just... a vacation."

"Huh? Saan? At bakit hindi ka nagpaalam? Plus your family's company is not in good
shape. Akala tuloy namin bumalik ka ng ibang bansa nang hindi sinasabi kahit
kanino."

"Ah... hindi naman-"

"Saan ka nagbakasyon? Sino ang kasama mo? At ilang buwan kang nagbakasyon bakit ang
tagal mong bumalik?!"

"Wow, Rina! Akala mo boyfriend kung makapagtanong, ah?!" Bara ni Joey.

Nagulat si Rina sa sinabi ni Joey. Mabilis niyang tinanggal ang kamay niya sa
balikat ko at bahagyang kumalma. Nagtawanan ang iilang mga nakarinig noon.

"Kayo naman. Nag-aalala lang naman si Engineer kay Miss de Alba," si Carol para
pigilan ang kantiyaw.

I smiled awkwardly at everyone. Nakatingin ang lahat sa akin kahit pa sa gitna ng

tawanan. Medyo na awkward din si Rina dahil sa tawanan at reaksiyon niya.

"Thanks for asking everyone. And I'm sorry if I made you worry. Uh... nagbakasyon
lang ako and... as you've noticed I have family problems as well. I am now a
director of the de Alba Scape, slowly replacing my retired mother. I don't want to
cause any commotion here because we are all working but I appreciate the greetings
and the time you gave me to check if I was doing okay."

Kay Rina naman ako ngumiti ngayon. Who would've thought that in the sea of many
many fake people, I will find someone who cares for me genuinely... in the most
unexpected people.

Hindi na dapat ako nagtataka? Hindi ba iyon ang pinakauna kong natutunan sa pag-
alis dito? Na minsan, mas nag-aalala pa ang ibang taong hindi mo kilala kaysa sa
mga kilala mo.

"Mag-isa akong nagbakasyon at hindi na ako nakapagpaalam. I was... so stressed so I

had to do it immediately. Pasensiya na kung hindi na ako nakapagpaalam."

"Naku, ayos lang, Miss de Alba. Nag-alala lang kami pero kung kinailangan mo naman
ang bakasyon na iyon..." si Carol.
"I have a meeting later at three. I'm hoping to have a brief meeting with my team
before that. I want to check the financial reports and site progress."

Mabilis na nagsigalawan ang team ko. Nanatili namang nang-usisa sina Joey at ang
iba pang engineer na naroon.

"I know you would all like to catch up but for now, I want to check on the status
of our company. Huwag kayong mag-alala at mag a-alot naman ako ng time para
magkausap tayo ulit."

"M-Mag oopisina ka pa ba rito?" si Rina na ngayon lang ulit nagsalita pagkatapos

nahiya kanina.

"Kung may meeting lang. Pero kung araw-araw, hindi. My company needs me so I can't
be here all the time."

Tumango si Rina. Halatang may sasabihin pa pero natigilan dahil sa pagdagsa ng

tanong ng team ko.

Kung hindi pa ako nagpasyang pumasok na sa opisina ko, hindi pa siguro

magsisibalikan ang mga empleyado sa kani-kanilang mga ginagawa. Kalaunan, pumasok
na rin ang mga empleyado ng kompanya namin at nagsimula na ang meeting.

The more we progress, the more I couldn't understand how my Mommy thinks acquiring
a spot on the VRHV seat would do us good. It's not even a fourth of their whole
companies. Ngayong nasa tuktok na ako at mas marami nang nababasa at nakikitang
impormasyon, natanaw ko na isa lang iyon sa maraming kompanya nila sa dami ng VHRV.
It was a big loss for them, yes, but all in all it's obvious they can manage.

Hinilot ko ang sentido ko habang iniisip na si Daddy nga naman kasi ang negosyante
sa kanilang dalawa. Mommy was a socialite. She only learned business when she
married Tito Bernardo at ngayon nakikita kong hindi pa rin niya gamay iyon.

Kung ipipilit kong ayusin ang lahat ng nasa kompanya, malaki ang chance na babagsak
iyon ng tuluyan. I really have to cut some projects and admit defeat to at least
save it. Pero paano naman ang mga empleyado? Nagkaroon na ng recession nitong
nakaraan dahil sa nangyayaring ito, magkakaroon pa ba ulit para lang mabawi ko ang
mga lugi? Siguro nga.

Panay ang sulyap ko sa relo habang nagme-meeting kami. It was fifteen minutes
before three in the afternoon when I decided to dismiss it to get ready for the
meeting. Nang naglabasan ang mga empleyado ko, nag-ayos na ako sa loob ng opisina.

Pinasadahan ko ng tingin iyon. Mabuti na lang at hindi naman ito binago o pinagiba
simula nang umalis ako. I can imagine Hera Riego ordering to dismantle everything
because she hates me. At si Ares naman walang magawa dahil utos naman iyon ng
kanyang ina.

"Ako na," sabi ko kay Janet, iyong sekretaryang dala ko rito.

Dala niya ang laptop ko kaya kinuha ko iyon sa kanya. I can carry it. Ayaw ko na
sanang kasama siya sa mismong meeting pero sa kaba kong may makaligtaan sa pag-
uusapan, tingin ko kailangan ko nga siyang isama.

I made sure I was early on the right conference room. Naroon na rin ang iilang
importanteng mga panauhin. Iilan ang tumayo para batiin ako at makipagkamayan.
Nakikihalubilo ako nang pumasok si Hera Riego. Biglang tumabang ang timpla ko aat
minabuting huwag nang pahabain ang usapan sa mga kausap.
Hera Riego is with the president, Vesarius Riego, Ares' father. The president took
a seat on the center swivel chair, pero sa kabilang side iyon. Ibig sabihin, si
Ares ang uupo sa mismong kabisera. Hera didn't sit with her husband. She opted to
seat near Ares' chair. Pumili naman ako ng upuan sa gitna at naupo na roon.

Tahimik akong nakaupo at binubuksan na ang laptop nang napabaling ako sa mga
sumunod na pumasok. I was so shocked to see Felicia Valerio, Hades' wife. Kausap
siya ni Blakely at hindi na nagtaka nang naupo sa tabi ni Hera Riego ang dalawa.

Nahanap ni Felicia ang mga mata ko. Saglit akong namangha. Ilang taon ko kasing
pinaniwalang patay na siya at ngayon hindi ako makapaniwalang nandito siya. Blakely
is busy chatting with her while she was silent, with eyes watchful.

Hades kissed his Mom's cheek before he whispered something to his wife. Saglit na
natigilan ang usapan ni Felicia at Blakely pero nanatili ang mga mata ni Felicia sa
akin. I realized then that I was staring too much at her. Ibinalik ko na lang ang
mga mata sa laptop. Naka pirme iyon sa huli kong ch-in-eck na mga impormasyon
tungkol sa marami nilang kompanya.

Hindi makapasok sa isipan ko kung ano ang gagawin ko sa mga impormasyong iyon.

"Nice to see you, Relani," Hades announced.

Napasulyap ako kay Felicia at nakitang nakangiti siya sa akin. I didn't know how to
react. I didn't want to look like a snob but I guess I did. Hindi ako makangiti sa
gulat at kaba. Kahit pa ngumisi naman si Hades sa akin.

"Nice to see you, too," tanging nasabi ko.

Naupo siya sa tabi ng ama at agad na nag-usap ang dalawa. Ibinalik kong muli ang
mga mata ko sa laptop. Ngayon, ang iilang naroon ay nakatingin na sa akin.

They all suddenly stood up. Alam ko na iyon at hindi naman ito ang unang meeting na
pinuntahan ko rito sa VHRV. Tumayo rin ako. Hades lazily stood up and looked at
Ares entering the conference room.

Paupo kami nang nasulyapan ko si Felicia Valerio na nakatanaw sa kamay kong

nakapatong sa ngayong nakasarado nang laptop. Nang nakita niyang nakatingin ako ay
ibinalik niya ang tingin sa mga mata ko. She smiled again while Jerson, Ares'
secretary read the minutes of the previous meeting.

Kahit na minsan na nga akong nakapunta sa meeting sa VHRV, ngayon ko lang natanto
na iba ang meeting ngayon. It's a director's meeting. I am in awe everytime the
President talks and Ares concludes.

"Let's welcome Miss Relani de Alba, of the de Alba Scapes, replacing Mrs. Beatrice
de Alba-Cortez as one of our directors," pormal na sinabi ni Ares.

"Welcome!" si Felicia at bahagyang pumalakpak.

Pumalakpak din ang iba, maging si President. Tumayo ako kahit na kabado at medyo
nahihiya. Pakiramdam ko tinitingnan ako ng lahat. Ares' dark eyes bore into mine.
Iyon nga lang nakita ko ang baling ni Hera Riego sa anak na titig na titig sa akin.

Hades clapped loudly. I smiled at him before bowing a bit.

"Thank you. It's my first day so I'm kind of nervous. Hope to work smoothly with
you all."
Iilang tawanan at batian muli sa akin nang naupo ako bago tumahimik at nagpatuloy
ang meeting.

Sa meeting na iyon, detalyadong diniscuss ang iilang upcoming projects. Isa roon
ang tungkol sa matagal na nilang property na malapit sa property namin. Iyon ang
tinutukoy ni Mommy at Kuya Bernard noon na aalamin ko dapat. They revealed that
they are now looking into making it a mini city with some of their best collective
towers.

Kaya pala natagalan iyon dahil hinintay nila na ma acquire ang mga katabi nitong
properties para mas mapalaki pa ang magagawa. Hindi naman nila pinag-usapan ang
malaking parte ng lupa namin doon pero namangha ako na ngayon, nalaman ko na kung
ano ang plano nila roon.

While an engineer was proposing that project, napasulyap ako kay Ares. Naabutan
kong nakataas ang kilay niya at nakatingin sa daliri sa kanang kamay ko.

I cleared my throat and slowly let my hand slide on my thighs. Ngayon ko lang
natanto na hindi ko nga pala suot ang singsing.

Dahil sa ginawa ko, hindi siya nahiyang mag-angat ng tingin sa akin. The look on
his eyes were cold but he wasn't angry or anything. Slowly, I pulled my Dior bag.

Nakikinig sa nagpe-presinta, nanghahalughog naman ang kamay ko sa bag para hanapin

ang singsing na kanina'y ipinasok ko roon. Nasa loob ng bag ko ang cellphone, make
up kit, perfume, wallet, susi, at kung ano ano pa. Nang akssidente kong nahawakan
ang susi ay tumama yata sa glass na perfume bottle kaya saglit na nagkaroon ng
tunog.

I saw Hades turn to me. Natanto kong ganoon kaingay iyon para bumaling siya sa akin
kahit na may nagsasalita naman sa harap niya.

Hera Riego cleared her throat because of that. I didn't move my hand inside my bag.
I swallowed hard and glanced at Ares but his eyes were all on the presentor this
time. At sa itsura niya, mukhang marami siyang correction o itatanong dito.

Tama nga ako. Pagkatapos na pagkatapos noon, marami siyang itinanong. Hades tried
to defend but after more follow up questions from him, he shrugged and nodded
before he announce.

"We will revise it and look into all your comments."

Dumami pa ang tanong niya. Siguro dahil unang meeting ko pa lang at wala naman
talaga akong masabi, tahimik lang ako doon at hindi makasabay sa pinag-uusapan.
Sinamantala ko ang tanungan nila sa paghahanap ko ulit ng singsing pero muli kong
natamaan ang bottle ng perfume ko, this time ng bracelets.

Hades was talking when it happened. Ares glanced at me with his cold eyes so I
didn't move. Hera Riego cleared her throat again. Mataman niya akong tiningnan na
para bang malaking problema ako.

Tinanggal ko ang kamay ko sa bag at tinitigilan na muna ang paghahanap ng singsing.

Para kunwari'y wala lang iyon, pinagdiskitahan ko ang bottled water sa harap. For
some stupid reason, o siguro sa lamig at kaba, nabitiwan ko ang bottled water
habang dinadala ko na iyon sa labi ko.

It spilled on my laptop and on my lap. Buti na lang at lumayo ako ng kaunti through
instinct, at ngayon nakatayo na. Pero hindi ko nga lang napigilan ang kaunting tili
ko sa gulat!
Ares' eyes were all on me now while Hades was talking. Mabilis na dumalo si Janet
at pinunasan ang tubig sa bag at braso ko.

"Jerson," I heard Ares.

Lumapit si Jerson sa amin at kinuha na ang laptop ko para punasan na rin. Hindi ko
na alam ang pinag-uusapan pero napaangat lang ako ng tingin nang narinig si Hades.

"Are you listening, Engineer Riego?" he addressed Ares in a formal but playful
tone.

"Yes," Ares said breathily but it doesn't seem like it.

Nakatanaw siya sa akin at galit na tiningnan ang pagpupunas sa slacks ko. I heard a
loud sigh from Hera Riego. Pinilit kong bumalik sa normal ang lahat. Nanahimik at
naupo ako pagkatapos ng kaunting kumosyon pero hindi na gaano maka comment si Ares.
He was now preoccupied and was always watching my every move.

Nanlamig ako sa hiya. Lalo na nang madalas na rin akong tingnan ng mga naroon dahil
doon. The meeting was dismissed after an hour. At sa kahihiyan, ayaw ko nang
manatili roon.

Binati ulit ako ng iilang kasama roon kahit pa nagmamadali na akong umalis. I heard
the president's call for Ares. Nakatingin sa akin si Ares nang sumang-ayon siya sa
pagsunod sa ama. Nauna na silang dalawang lumabas samantalang si Hades naman ay
lumapit sa ina at kay Felicia Valerio.

Pagkalabas ko, wala na si Ares at President doon. Siguro ay may kaunting meeting
din sila.

Truly embarrassed, I decided to just leave the building and go back to the de Alba
Scapes. Bumalik nga lang muna ako sa office ko roon para iinform naman ang team ko.
Baka umasa sila na babalik pa ako.

Naintindihan naman nila iyon kaya nagmadali na akong bumaba. Nasa lobby na ako nang
natigilan sa paglalakad dahil natanaw si Felicia na may kausap doon. Nakatanaw din
siya sa akin kahit na may kausap. At sa paraan ng paghawak niya sa kamay ng kausap,
mukhang nagpaalam siya rito.

Alam ko kaagad na sa akin ang tungo niya. Dahil kahit mabilis ang lakad ko patungo
sa pintuan ay mas mabilis naman ang lakad niya patungo sa akin. Hera suddenly
appeared behind her. She was among the people on the lobby. Ngayon lang nakita
dahil nagsialisan ang ibang kausap ni Felicia Valerio kanina.

"Hi! I think we've met before in some parties but I'd introduce myself again.
Felicia. Relani, right?"

"Yes, I know you. I'm Relani de Alba."

Lumapad lalo ang ngisi ni Felicia Valerio. Palapit si Hera Riego dahil kuryoso sa
kanyang daughter-in-law. Kinabahan agad ako.

"Will you be joining us sa birthday ng Lolo?"

"Uh... No..." agap ko.

"Oh! You won't?"

I didn't know what was that all about. Kaninong event iyon? Kay Felicia? Pero bakit
naman siya magtatanong sa akin noon? Sa mga Riego ba iyon?

She laughed. Nasa likod niya na si Hera Riego ngayon.

"I thought you'd announce your engagement on their Lolo's birthday celebration?"

Nanigas ako sa kinatatayuan. Ganoon din yata si Hera Riego nang narinig ang
salitang iyon. She looked so offended and I know it's because she doesn't like me.
At hindi ko alam kung ano ang tinutukoy ni Felicia pero wala naman kaming plano na
ganoon ni Ares.

"Ah, h-hindi naman. Hindi..." agap ko bago pa sila magkaroon ng maling iniisip.

"Oh!" Natutop ni Felicia ang labi niya. "Oh my gosh, I'm sorry! Akala ko... Akala
ko..." namula siya.

Kinagat ko ang labi ko.

"Pasensiya na. Masyado akong madaldal. Wala pa ba? Hindi kayo..." hindi niya
pinagpatuloy pero sumulyap siya sa kamay ko. "I'm so sorry, Relani. I'm sorry."

"It's okay," I said almost breathily. So nervous.

Hera looked relieved behind Felicia. Nasulyapan ni Felicia ang ginang.

"Mama, uhm..." nahihiyang magpatuloy si Felicia.

"Tita! Fely!" I heard Blakely behind me.

Isang sulyap lang ang ginawa ko at nagpasya ullit akong umalis na roon.

"Excuse me. I have to go." I said and immediately went out of their building
without saying anything.

Gulong gulo ang isipan ko nang nakarating sa opisina. Traffic kaya medyo mahaba ang
naging biyahe kahit na malapit lang naman dapat iyon.

Marami ang bumagabag sa isipan ko mula trabaho, hanggang sa mga sinabi ni Felicia
Valerio, at pati na rin ang mga reaksiyon ni Hera Riego. Kaya hindi ako natahimik
sa opisina. Nang tumawag pa si Mommy at kinumusta ang meeting ko, mas lalo lang
akong nakaramdam ng pagkakahapo.

"Did they talk about the project?" she asked curious about that piece of our land.

Sa punto ring iyon, muli kong naalala ang singsing na hindi ko makapa sa bag ko
kanina. Kinuha ko ang bag ko at sa nanginginig na kamay, hinalughog ulit iyon.

"Ano, hija? Did they talk about it?"

"M-Mom. Can we talk about this some other time? I have s-so many things to think
about right now."

"Oh? O sige. Pero sabihin mo, ah?"

"Bye, Mom," sabi ko at buong atensiyon nang hinalughog ang bag ko.

Habang tumatagal, lalo akong kinakabahan. It was the pressure that really drove me
to the edge. My tears fell and I cursed it for falling. Hanggang ngayon ba, iyakin
ka pa rin. Ang dami ng nangyari, pero ganito pa rin?!

Mas lalo lang akong naiyak dahil sa frustration sa mga luha. I feel so weak for
crying at a time like this. Lalo na nang naubos ang compartment sa bag at hindi
nahanap doon ang engagement ring.

Mabilis kong pinalis ang mga luha nang nakarinig ng isang katok at sumungaw roon si
Lukas.

"Hi! Sorry, did I disturb something? Nasabi ng sekretarya mo na wala ka na naman

meeting at alas singko y media na kaya..." then he noticed that I was wiping my
tears, kahit pa tinalikuran ko siya.

"Relani? Are you alright?"

Mabilis ang lakad ni Lukas patungo sa akin. At kahit hindi na ako halos huminga
para mapigilan ang mga luha, patuloy ang tulo nito. I wiped away my tears until I
realized it was futile. I covered my face because I was too embarrassed. Paaalisin
ko na muna sana siya pero niyakap niya ako.

Narinig kong bumukas ang pintuan. Mabilis kong pinalis ulit ang mga luha ko at
bahagyang itinulak si Lukas para makawala para makita kung may report bang ibibigay
si Janet pero narinig ko na ang boses ng pumasok.

"What are you doing?" Ares' cold but calm voice echoed.

Mabilis akong lumayo kay Lukas. Napabaling din siya kay Ares. Ares looked at Lukas,
this time, there was no mistaking that the pitch black darkness in his eyes was
anger and resentment. His jaw clenched repeatedly. His hand turned into fist but he
put it on his pocket before he continued walking.

"A-Ares-"

He cut me off. "Leave us alone," aniya nakatingin kay Lukas.

Sumulyap si Lukas sa akin, parang ayaw pakinggan ang sinabi ni Ares at kinailangan
pa ng approval ko.

"Lukas, I'm sorry."

He nodded. "Don't worry. I'll wait outside, Relani," bago sumulyap kay Ares na
mariin pa rin ang titig sa kanya.

Kinagat ko ang labi ko at pinanatili ang tingin kay Ares. Sinundan ni Ares ng
tingin si Lukas. Tumigil saglit sa pintuan si Lukas pero nang nakitang nag-aabang
si Ares sa pag-alis niya, tuluyan din siyang umalis.

Ares turned to me. Kinabahan ako lalo. Lalo na dahil hindi ko mahanap ang
engagement ring. Hindi ko alam ano ang sasabihin ko sa kanya. Ayaw kong aminin na
nawala ko iyon. That would only mean I didn't care much about it!

Palapit si Ares at nakatanaw sa kamay ko. Nang sinubukan kong itago iyon, ibinalik
niya ang madilim na titig sa mga mata ko.

"Why are you crying? Why are you with him?" he asked huskily.

Nanginig ang labi ko. Maraming mga salita sa utak ko pero wala sa kanila ang gusto
kong isagot. Na umiiyak ako kasi natatakot ako kay Hera Riego. Umiiyak ako dahil
magulo ang isipan ko. O na umiiyak ako dahil hindi ko alam ang gagawin ko.
The silence stretched. Nanatili siya sa gitna ng opisina ko. He was just standing
there intensely, waiting for my answer until he sighed.

"I understand why you still can't tell anyone about us but... I hope you tell me
first."

"H-Huh?"

"Mama told me that you denied us. Nagkausap daw kayo ni Felicia kanina."

Inisip ko pang mabuti kung alin sa pinag-usapan namin ni Felicia iyon. Inisip ko
rin si Hera. Sinabi niya kay Ares iyon? Was she that desperate to get rid of me
that she would willingly misunderstand my words!

"And where is your engagement ring? I noticed you aren't wearing it on our
meeting?"

"Uhm... Uh..."

I can't tell him that I lost it! I can't tell him that I lost it! It would only
seem that I don't care about it!

"N-Nandito sa bag k-ko..." shit! I compromised. "Uh... m-masyadong malaki sa daliri

ko, e..."

What a poor answer!

He nodded and bowed a bit. He licked his lips before he leveled his gaze on me.

"Are you pressured?" he asked huskily.

Yumuko ako, naiiyak na naman. "M-Maybe. I don't know. I-I think I am."

He shook his head a bit and shut his eyes before he nodded. Nagkatinginan na kami
ngayon at nakita kong namumula ang mga mata niya. Patuloy siya sa pagtango.

"You don't have to be."

Tumango ako at nag-iwas ng tingin sa kanya.

"I'm sorry," it was almost a whisper.

My eyes darted at his last words. Lalo na nang tinalikuran niya ako at mabilis na
naglakad sa pintuan.

Binuksan niya iyon at natigilan siya sa nakita niya. Nakita ko ang paggalaw ng
panga niya bago siya tuluyang nagpasyang umalis.
Kabanata 35
Kabanata 35

Ring

Hindi ako nakagalaw. Umalis na si Ares at pumasok naman si Lukas pero nanatili
akong nakatayo at walang kibo.
"Relani?" Lukas said worriedly because he has been calling me for a couple of
minutes and I remained zoning out.

Matagal bago ko siya natingnan. New tears formed on my eyes and it's not very
helpful with the extreme frustration I was feeling.

"Are you alright?" Lukas moved when he noticed that I moved.

Naupo ako sa swivel chair at tinabunan ng mga palad ang mukha. My tears won't dare
fall because I am too mad at myself, and too angry at my weaknesses.

"Relani?"

"Lukas, I'm sorry. Can you please leave me alone?" hindi ko na napigilan.

Instantly, I regretted it. Marami akong problema at maaaring sinisisi ko ang sarili
ko pero wala namang kasalanan si Lukas. I don't need to be rude.

Binaba ko ang kamay ko at tiningnan siya sa harap. Nakita ko ang pamumutla niya,
medyo nagulat sa diretsahan kong sinabi. I looked at him sadly, my tears halted,
and only nothing but emptiness in my heart.

"I'm sorry for that but... I really j-just want to be alone right now."

"I always think that people who are sad... people who want to be alone... shouldn't
be left alone, Relani."

Slightly irked at his words, I looked at him in awe. Lalo siyang lumapit.

"Hindi ko alam kung anong mayroon o anong nangyari. Ngayon lang ulit tayo nagkita
simula noon at nakikita kong maraming nagbago sa'yo. But although you've changed, I
still see the girl I fell in love with years ago in your eyes."

I liked Lukas when I was a kid. He was perfect, a true gentleman, and a good
friend. Ares was arrogant, snob, and ruthless. Kung ikukumpara ang dalawa, malinaw
kung bakit si Lukas ang gusto ko noon. But then you don't get to choose who you
fall in love with, and most of the time it always chooses the most unexpected. Your
responsibility starts when you start to love them, and that responsibility is to
choose them no matter how difficult the time is. You choose them no matter how
blurry the lines are or how the obstacles are too much to handle. At habang iniisip
ko ang lahat ng ito, alam ko sa sarili ko na walang kahirap-hirap ko nga siyang
pipiliin. Palagi.

"Thank you, Lukas. I appreciate it. Maybe you're right, I've grown up but I'm the
same silly girl you know." I smiled sadly at him.

The pause stretched. He's letting me talk. Hindi ko alam kung anong iniisip niya
pero sigurado ako sa sasabihin ko.

"We parted ways as friends in a very difficult time for me. It would be nice to
reconnect with you, just like the old times, as friends. But I don't think this is
the right time. I want to deal with something alone."

"Noon, tinanggap ko na gusto mo ring mag-isa na harapin ang sakit ng Mommy mo.
Relani we're both grown ups now. Matagal nang huli tayong nagkita pero... gaya
mo... ako pa rin 'to."

My lips twisted. I want to forget about what he said but for some reason, I think I
know what he meant. Sa paraan ng pagkakataranta niya pagkatapos sabihin iyon,
ramdam ko.

"Gaya mo, ako rin 'to. I was the girl who rejected you, not only because of the
many problems I had but also because my heart was stolen by someone else," diretso
kong sinabi.

His lips parted and his eyes widened. I find it hard to believe that we just met
again but here we are talking immediately about our feelings. Siguro kasalanan ko
rin. I clearly told him how I feel about us but I played safe. I was too young to
realize it then.

"I've fallen with Ares Riego years ago, and right now I'm still in love with him.
He's my boyfriend... and uhm... my fiancee. We had a fight and I'd like to be alone
for now. I'm sorry."

Laglag ang panga niya at natagalan pa bago siya unti-unting tumango. He sighed. It
took him a long time before he nodded again and smiled.

"That was why."

He sighed again.

"All this years, I was so hung up with
malayo lagi ang tingin, parang malalim
ako ni Ate na may gusto ka sa akin, at
tayo at naabutan kita... na marami ang
soul is somewhere else."
you. Lagi kong naaalala ang mga mata mong
lagi ang iniisip. Kahit pa tinutukso naman
naniniwala naman ako, pero tuwing magkasama
iniisip. I always feel like your hear and

Parang pinipiga ang puso ko. To hear that from someone hurt. Because all those
times, I never really realized that I was falling for someone else.

"I guess that mystery fueled my feelings for you. You were unreachable so I wanted
to reach you."

He laughed a bit but it didn't last.

"Pasensiya na. Siguro nagulat ka sa biglaang mga sinabi ko. I was just alarmed to
see you sad. And with that man here, a Riego, I felt threatened. I had to say how I
feel even when it's too early."

Hindi na ako nagsalita. I can't believe that I'm dealing with so much right now. I
don't want to take his feelings for granted but I also can't take any more.

"If you need a friend, Relani. I'll be here. Pasensiya na kung nabigla kita at mas
lalo ko pang pinalala ang sitwasyon para sa'yo."

He turned to walk away. Nang hinawakan niya ang door handle, saka pa lang ako
nagsalitang muli.

"Lukas..."

He turned to me. A glint of hope is in his sad eyes. "I appreciate your feelings
for me and... thank you for being honest... and for respecting my feelings, too."

Bumuntonghininga siya at tumango bago tuluyang lumabas.

I stayed in my office until I realized that the secretaries were also miserable.
Halatang gusto na nilang umuwi at kahit anong sabi ko na umuwi na sila, mukhang
sanay sila kay Mommy na hindi umuwi hanggat hindi uuwi ang boss.

I went home to my condo unit. I feel like my tears were done or maybe I realized
that crying won't help me. Siguro para ibsan ang bigat ng nararamdaman pero sa
ngayon, wala na akong iiiyak pa.

Ano ang ibig sabihin ni Ares sa sinabi niya? I was pressured, alright. But I didn't
want us to turn that way. My heart hurt remembering his sadness as he turned and
walked away.

"Mommy, the company isn't in good shape. It's natural that I have nothing to say
right now because it's too early for anything," hindi ko na napigilan.

Tumawag na naman kasi siya para kumustahin ang kompanya. Una niya akong kinumusta
at dahil wala rin naman akong gustong ibahagi sa kanya, kaya ang kompanya naman.

"Alright, hija. Pero sa meeting ng VHRV, may sinabi ba sila-"

"Mommy, will you stop it?" Hinilot ko ang sentido ko habang sinasagot siya.
"Nagsisi ka na po, hindi ba? Na pinilit mong bumili ng shares sa mga Riego. I don't
want to pursue your ways. It is not our concern anymore whatever they will do to
that piece of land."

"Relani!" she sounds offended. "Nagtatanong lang naman ako. May sinabi ba ako na
isasabotahe natin 'yong gagawin nila?

Tumawa pa siya at halatang dinaan niya na lang iyon sa biro. Mommy is delusional. I
can't believe her husband is bedridden at this very moment. Alam ko naman na
nagalit siya rito pero hanggang ngayon hindi ako makapaniwala na ganito ko siya
makasalamuha sa ngayon.

At least she's normal, right? I don't think I can handle it if she's miserable and
suicidal just because of that bastard. Ayaw kong pag-isipan pa ng masama kaya
tumigil ako roon.

"Wala po, dahil wala naman din tayong kakayahang gawin iyan sa ngayon. I'll focus
on recovering what can be recovered for now."

If I was awake that night, it's a different monster that's keeping me awake. My
thoughts and problems are running through my head. Tiningnan ko ang cellphone at
ilang beses na t-in-ype at d-in-elete ang mensahe para kay Gardo. I didn't have
Ares' number but maybe I can get it through Gardo?

May bodyguard si Ares sa mga bodyguards ko, hindi ba? Doon ko kaya hingin?

O mayroon kaya sa list ng board members?

Hinanap ko iyon sa files at nakitang numero lang ni Jerson at Amelia ang naroon.
Surely, I can get a hold of his cellphone number somehow. Kaming dalawa ang
parehong may malaking shares sa de Alba Scapes. Or then at least because I have
9.67% shares on VHRV?

Ano naman ang sasabihin ko kung may numero nga niya ako?

Imbes na maghanap ng numero niya, ang mga texts naman ang inisip ko.

Hi! How are you?

Hi. This is Relani. Can we talk?

Hi. Puwede ka bang bumisita sa condo ko?

I groaned thinking at my ridiculous texts. Iyon ang nakatulugan ko.

Kinabukasan, kinakaharap ko ulit ang maraming maraming problema sa kompanya. Walang

schedule ng kahit anong brief meeting sa VHRV. Kung mayroon man ay 'yong end of the
month lang ang pinaka malapit.

"Janet, may tumawag ba?" tanong ko pagkatapos ng half day na pagtatrabaho.

"Uhm," she then checked her notes.

Kinabahan ako at bahagyang na excite.

"Iyong sa Rest and Recreation center noong project po sa Cavite, completed na po.
Iyon lang naman ang tumawag kanina."

Annoyed and already weary from overthinking, I thought of doing it myself.

"Magpapatawag ako ng brief meeting sa board members ngayon."

"P-Po? A-Anong oras po? Agad agad po o bukas?"

"Ngayon sana," mataman kong sinabi.

"Okay po, Miss de Alba pero kasi... It's already lunch time at baka may schedules
na ang mga members. Baka po marami ang hindi makakapunta."

Doon ko naramdaman kung gaano ako ka immature para sa trabaho na ito. I shook my
head at myself.

"Sige, bukas na lang."

"Anong oras po at ano ang agenda?"

Mabuti na lang at marami naman talagang kailangang pag-usapan ngayon. I have to

first introduce myself as the new director and quickly ask for their opinion about
the company's impending recession. Baka may mas magandang ideya roon na makukuha ko
sa opinyon nila.

Iniisip ko si Ares at ang puwede niyang maitulong. Ano ang gagawin niya kung siya
ang nasa posisyon ko? He is a good strategist so maybe he can offer solutions.

Sinabi ko kay Janet ang detalye. Alas tres nang napagod ako sa kababasa nga mga
dokumento roon. Dahil pangalawang araw ko pa lang, at halos isang linggo pa lang
talaga mula noong nagbago ang leadership, ang iilang papel doon ay pending pa sa
revision para palitan ang signatory. It's still under my mother's name. Imbes na
hintayin na palitan nila, I offered to review it first. Nang sa ganoon, kung
ibabalik sa akin ay may revisions na at mas madali iyon.

"Kung pumunta kaya ako sa VHRV?"

I groaned.

"Ano naman ang ipinunta ko roon? Para sa team ko? Mas kailangan ako rito. And I
don't want to see Hera Riego again."

Natanaw ko ang bag ko at pinagdiskitahan iyon.

I took out every little thing inside of my Dior bag to check if the engagement ring
was there. I did it last night but I just don't get satisfied.

Wala talaga roon. Sobrang laki iyon kaya imposibleng nakaligtaan ko lang talaga sa
mga bulsa. At paulit-ulit ko mang ch-in-eck, pati ang mga posibilidad na nasa
kailaliman iyon, talagang wala roon.

Hindi kaya nasa opisina ko sa VHRV?

I groaned again. You'd do anything just to have an excuse to go there, wouldn't

you?

Nilapag ko lang naman ang bag ko sa lamesa ko roon bago nagsimula ang meeting ko sa
team. Wala akong kinuha roon. Kinalkal ko lang naman iyon sa conference room at
doon, wala rin akong nahanap.

Nahulog kaya iyon?

Saan naman? Wala namang butas ang Dior. Kung nahulog nga, ang tanging posibleng
pagkakataong nahulog ko nga iyon ay sa mismong pagtanggal ko at noong kinalkal ko
ang bag ko sa conference room.

If I go to the VHRV, I need to check the lobby. Pero hindi ba lagi iyong nililinis?
Kung ganoon, pupunta ako sa maintenance? I diamond that big, the one who got it is
probably a millionaire by now? Unless he or she thinks that it's not real? But the
first you'd hope it is so maybe he or she has tried it in a pawnshop?

Oh no!

Anong sasabihin ko kay Ares? Siguro kailangan ko munang hanapin iyon bago siya
pakiharapan. It was a huge diamond. I don't think I've seen any of my mom's jewelry
that big. Hindi ako patatawarin ni Ares kung nawala ko iyon. Hindi lang dahil mahal
iyon, kundi dahil bigay niyang engagement ring iyon!

Morbid thoughts ruled my mind after that. Thinking about Ares and his family
slightly told me that this would only cause a larger rift for us. Dati nang may
problema at sinisikap ko lang na ayusin, ngayon dinagdagan ko pa.

Umuwi akong talunan sa negatibong mga iniisip at matamlay sa dami ng problema sa

kompanya.

The next day I did my best to look good. May meeting board meeting mamayang ala
una. I'm not sure if all the board members will come since it's a short notice but
I hoped Ares will.

Wearing a terno light pink suit and a mini length skirt of the same color, and a
gray inner shirt, I graced the halls of our building confidently. I did my make up
and dressed up perfectly that day. I let my natural waves down with a bit of
styling. The hair spa I did back in Costa Leona was of premium quality that my hair
looked perfect even with minimum styling.

Unang dalawang oras pa lang, problema agad ang kinaharap ko. Nagpatawag ako ng
emergency meeting sa isang department pero sinigurado kong hindi ko gaanong
dinibdib ang lahat. Ayaw kong pumangit ang timpla ko para sa araw na iyon.

Hindi na ako nagutom para sa lunch. O dahil nauunahan na ng maatinding kaba ang
kalam ng sikmura ko.
Paulit ulit ko na lang na binasa ang agenda ng meeting ko at ang iilang mga
impormasyon. I don't want to look stupid in front of Ares.

Sobrang aga ko sa conference room. Medyo nahiya ang iilang matatandang board nang
nakitang nauna pa ako sa kanila. I welcomed them and we chatted for a while. They
also welcomed me at the company.

"I know these are hard times for the company but I'm surprised your mother didn't
stage a celebration for the transfer of leadership."

Ngumiti ako sa matandang kausap. "It was my idea, Ma'am. I didn't want a grand
celebration. I just really want to work immediately and see what I can do."

"Pero hija, you leading the company is a big thing," singit ng isa.

"I expected it since I was a child so I don't think my mom should make a big deal
about it. At isa pa po, gusto ko lang talagang maayos na muna ang kompanya bago
magkaroon ng selebrasyon."

"Iyon nga rin, e. I am very hopeful for the new projects. I hope it can manage,
hija. Also I think we really need the recession."

Hindi ako nakasagot. Lalo na nang sinang-ayunan pa iyon ng isang matandang lalaki
na isa sa malaking contractors namin.

The problem is, I don't want another recession. The first wave was fine because the
company is suffering. The next, it will mean we will be shedding even our oldest
employees and I don't want it. Hindi na muna ako nagsalita. After all, it was the
meeting's agenda.

Malapit nang magsimula ang meeting, hindi pa rin dumadating si Ares.

"Janet, nandiyan na ba anag lahat?" tanong ko kahit obvious na wala pa. Lalo na si
Ares.

"The employees representative, the stakeholders representative are here, Miss de

Alba. Uh... si Engineer Riego po, wala pa."

I cleared my throat. "Any signs of him?"

Nagkatinginan kami ni Janet. Siya nagtataka at ako nagtutulak na alamin niya iyon.

"Tatawag po ako sa lobby at valet, Miss."

Naupo ako at tiningnan na muna ang mga nag-uusap-usap na members. Sa tapat na

kabisera mauupo si Ares. Hindi na kailangang pagdesisyunan iyon gayong hindi
nagkakalayo ang bilang ng shares naming dalawa.

"Uh, Miss de Alba," balik ni Janet sa akin. "Kapapark lang po raw ng sasakyan ni
Engineer."

"Siya ba ang nandoon o sekretarya niya?" I asked, doubtful.

Mabilis na bumalik si Janet para sa isang tawag. I sighed and opened my laptop. My
heart is pounding so hard, thinking about the meeting. Hindi na ako mapakali. Ang
iilang bati muli sa akin ay hindi na pumapasok sa utak ko.

Damn it! I can't be this distracted! Baka pa ito ang dahilan ng pagpalpak ng
meeting na ito?
"Miss de Alba, andiyan na po si Engineer," siwalat ni Janet, nagmamadali.

Walang pag-aatubili akong tumayo, hindi para kay Ares, kundi para simulan na ang
meeting.

"Good afternoon, everyone," I started calmly.

Natahimik ang lahat. Isa-isa ko silang tiningnan at natantong matatanda na halos

ang mga board members namin. Kasing edad na halos ni Mommy. Kahit ang mga
representative ay ganoon din. The only young one is in his fortys. Hindi na rin
naman iba siguro sa kanila na mas bata ang namamahala at sinisigurado ko rin namang
makikinig ako sa mga sasabihin ng nakatatanda. But I was so nervous right now, I'd
easily choke to death on the spot.

"It's one o'clock. I'd like to call the executive meeting to order."

Iyon ang siyang pagpasok ni Ares. Nagkatinginan kami saglit pero diretso din naman
ang pasok niya patungo sa kanyang upuan. I cleared my throat. When he faced me, he
didn't look at me. Instead, he looked at his wrist watch.

Napasulyap tuloy ako sa laptop ko at nakitang 12:58pm pa iyon. Does it matter? I

wanted to start it now.

Nagsimula si Janet sa roll call hanggang sa idineklara ang quorum.

Naupo kami at nagsimula na ako sa paglalahad ng mga pag-uusapan sa araw na iyon. I

felt ridiculous after saying the three main points of that meeting. Lalo na nang
unang angat ko ng tingin pagkatapos magbasa ay si Ares, sa harap ko.

Parang nasa lalamunan ko ang puso sa kaba. Mabuti na lang nagsimula na rin ang
discussion. Lumayo naman iyon at naging makabuluhan ang discussion. However, I
nooticed that Ares wasn't participating. Halos magdebate na ang iilang board
members habang pinag-uusapan ang mangyayari sa kompanya pero wala siyang nasasabi.

Jerson whispered to him. Sumulyap si Ares sa relo at napakurapkurap ako.

Nagmamadali ba siya? Mag-iisang oras na nasa pangalawang point pa lang kami.

I immediately concluded the second point and proceeded to the third to make the
meeting faster. I asked for any advice about the company's current state and as
usual, Ares didn't give his. Patuloy ang pagtatalo ulit ng mga matatandang board
member hanggang sa nagsalita ako at nagsabi ng saloobin.

"You're not a businessman without taking the risk..." sabi ng isa.

"If turning my back on the employees means being a true businessman, then I don't
want to be a businessman. I want to be a leader. The employees are the very heart
of this company. If I don't try to help them, then this company is done for. If
there is a way to help them and also to retain the company's status, then I'd like
to explore it before doing such a rash decision."

Iyon yata ang pinakamahaba kong sinabi. At doon lang din napatingin si Ares sa akin
sa hinabahaba ng meeting. Frustrated now that the meeting is a mess and he isn't
responsive, I added...

"A-am I right, Engineer Riego?"

Gumalaw ang makapal niyang kilay. He looked dashing, as usual, in his corporate
dark suit. At kanina ko pa siya tinititigan habang nagtatalo ang mga kasamahan pero
sila ang tinitingnan niya. Hindi siya kailanman sumulyap sa akin.

"I don't want to make such a rash decision too. But I also don't think we should
decide now. I will study it first. Until then, I don't want to make a comment."

Nagbago bigla ang ihip ng hangin. Naiintindihan ko rin naman ang mga kasamahan.
They have high regard for the Riegos. Kaya pagkatapos ng sinabi ni Ares, nagtanguan
ang kanina'y nagtatalong mga members.

Pinagbigyan ko sila saglit sa iilang diskusyon bago ko tinapos ang meeting. Tumayo
ako at kinamayan ng iilang mga members. Ares did it too and shook hands with those
who are near him.

Nagmamadali yata siyang umalis. Kaya habang paalis siya, kinakamayan niya ang lahat
ng kumakausap. I tried to escape the group in front of me. Nakita kong natigilan
siya dahil may kumausap na matandang babae. Sasamantalahin ko sana ang pagkakataong
iyon para daluhan siya kahit hindi pa sigurado sa gagawin. Kaya lang, may tumawag
sa kanya galing sa labas at nakuha na ang buong atensiyon niya.

Nang nakawala sa mga kumakausap sa akin, lumabas na ako. Wala na siya roon.

It was very frustrating. I am facing problems in my company and then my head is

preoccupied with Ares and my lost engagement ring.

Pagkatapos ng dalawang tahimik na araw, nagkaroon na rin ako sa wakas ng excuse na

pumunta sa VHRV. Saglit lang iyon pero plano kong half day na manatili roon para
hanapin ang nawawala kong engagement ring.

I don't mind if I don't see Ares. And I made sure that I will never see or talk to
Hera Riego and Felicia Valerio-Riego.

"Get it?" ulit ko sa mga bodyguards ko.

Malalaki ang mga katawan nila, animo'y mga bouncer. The other two though were lean
and fit. Mukhang mas gusto ko iyon kaso ewan ko kay Gardo at bakit itong dalawang
bakulaw ang laging naka sunod sa magkabilang gilid ko.

"Yes, Ma'am."

"If I look at you or try to look at you, you come very, very close to me."

"Yes, Ma'am!" ulit ng dalawa.

Gusto ko sanang magpalit sila noong dalawa pa sa likod pero wala naman akong
matinong dahilan para gawin iyon. They aren't the only once, though. I have an
entourage of bodyguards but it's only these four that are always visible when I'm
walking.

Wearing a cropped sweetheart bustier in powder pink, and white suit and skirt
terno, I graced the VHRV lobby fashionably. Pinanatili ko ang flat lens sunglasses
kahit pa nasa loob na ako ng building.

Tumigil ako nang natanaw ang isang janitor na nagmo-mop. Nilapitan ko siya.

Palapit pa lang ako, kitang-kita ko ang unti-unting pamumula niya. He was young,
probably younger than me. Bahagya pa siyang napaatras, siguro dahil nasa likod ko
ang mga bodyguard ko. I smiled so he won't get too scared but he blushed more.
"I'm Relani de Alba. You are?"

"J-Junjun, M-Ma'am."

Naglahad ako ng kamay at ngumiti ulit. Nanginginig ang kamay niyang tinanggap iyon.
I shook his hand briefly before proceeding.

"Ikaw ba ang janitor dito?"

"Y-Yes, Ma'am."

"Ikaw ba ang naglinis dito whole week? Last week din?"

"Yes, Ma'am."

"May nawala kasi ako at mukhang dito iyon. May nakita ka ba?"

I don't think I can tell him what I lost.

"O... may lost and found area ba rito... Junjun?"

"Uhm..." Malikot ang mga mata ni Junjun. Nahihirapan siyang sumagot. "Wala naman po
akong nakitang gamit. Lagi po kasi malinis itong lobby, pero may lost and found
area po sa... Maintenance, Ma'am."

"Where is it?"

"A-Ah! Ihatid ko na po kayo!"

Nang umalis kami roon, 'tsaka ko pa lang napansin na ang daming nakatingin sa amin.
Buti na lang at paalis na kami roon.

"Eto lang ang lost and found so far sa buong taon, Miss de Alba."

Tinatanaw ko ang isang box na punong-puno walang kuwentang bagay. Isang sapatos,
manika, ribbon, suklay, isang earring, at iba pa.

Nakahalukipkip ako habang tinatanaw iyon. Umiling ako nang natantong wala roon ang
hinahanap ko.

"Then, I'll go to the conference room. Is it vacant?"

"Iche-check po namin agad, Ma'am!" mabilis na tumawag sa lobby ng palapag na iyon

ang humarap sa akin sa maintenance team.

At sa huli, nagpresinta pa siya na sumama sa akin doon para siya na ang magbukas ng
pintuan. I used my two bodyguards to help me in finding it. Ako naman ang dumiretso
sa inuupuan ko para roon maghanap.

"Ano po ba ang hinahanap n'yo, Ma'am? At nang mareport ko agad kung sakaling may
makahanap?"

I laughed a bit, shadily thinking that I can't reveal it. "Ah. It's personal so
it's okay. Hahanapin ko na lang."

Iniwan ko ang bodyguards ko sa lobby at binuksan ko ang blinds ko habang

hinahalughog ang opisina. Panay ang silip ng mga empleyado, maging ang team ko.
Nakapatong na ang suit ko sa likod ng swivel chair at nangangapa na ako sa ilalim
ng lamesa pero wala pa rin akong makita.
Tumayo ako nang sobrang pagod na nang natanaw ko ang mabilis na pagdating ni Ares
at ang iilan niyang nakasunod na kasama.

I slightly straightened up my clothes and myself. Bakit ko ba kasi binuksan ang

blinds! Well, for that exact reason. I want to know if he'll report to his office!

Nang pumasok na siya sa kanyang opisina, sinarado ko na ang blinds at nagmadaling

mag-ayos. Naghilamos ako at nagpatuyo ng kaunting pawis bago nag-ayos ng make up.
It took me a while to get ready and when I went out, nilingon ko ang lamesa ni
Jerson at Amelia at natanaw na wala ang dalawa roon.

Napabaling ako sa mga empleyadong kanina pa ako tinitingnan na parang may

interesanteng serye sa mukha ko.

I cleared my throat and walked calmly to Carol's cubicle. Nakatingin siya sa akin.

"Sina Jerson at Amelia?" I asked.

"Ah, Miss de Alba. Umalis po kasama si Engineer Riego. May meeting yata sa kabilang
tower."

Paubos na ang oras ko at may meeting ako mamayang hapon. Hindi ko pa rin nahahanap
ang singsing!

Mabilis akong nagpasya na umalis na. I can't let my feelings get in the way, I have
a company to rebuild. Nag-ayos ako muli at binaba na ang sun glasses bago
nagpapsyang umalis. Kasama ko kaagad ang apat na bodyguards sa elevator.

Unang dalawang hakbang ko pa lang palabas sa elevator sa lobby ay natanaw ko na

kaagad ang maraming tao roon. And I also immediately saw Felicia Valerio. Nakita ko
pang hinawakan siya ni Hera Riego at sabay silang tumingin sa akin.

Nilingon ko ang isang bodyguard at mabilis nilang nakuha iyon. I almost smirked
thinking that Gardo really did hire the best. Nasa tabi ko ang dalawang dambuhalang
bodyguard habang naglalakad sa gitna ng lobby. Hindi makalapit pareho ang mga Riego
at sa huli, nakapasok ako sa SUV ng walang kahirap-hirap.

The weekend passed by and I got more and more stressed. Sa dami ng iniisip at sa
lahat ng responsibilidad na kinakaharap. Sabado ay abala ako sa pakikipag-usap sa
lawyers. Gabi ng Linggo lang ako nakapagpahinga and I couldn't stand staying in my
condo alone anymore.

Binabagabag ako ng maraming iniisip, at lalo na ang lamig ni Ares sa akin. I can't
stop thinking about his last words. What does it mean? Was he... breaking up with
me?

Are we done now? Probably! He ignores me in meetings. Ano pa ba ang ibig sabihin
noon?

Umiling ako, ayaw isipin ang negatibong mga bagay. Imbes na magmukmok ay nagpasya
akong mamasyal na lang muna sa malapit na mall.

Nag-ayos ako. I did it to perfection as if I don't have one hour left to walk
around the mall. I didn't care. Kaysa naman manatili ako sa bahay at buong gabing
guluhin ng mga nasa isipan.

Kumain akong mag-isa sa labas. My bodyguards are around the corner when I was done
and decided to just go home. Sarado na ang mall at naubos ko ang oras ko sa pag-
iinom ng tsaa. Maybe one long walk at the high street then I can go home.

Hindi ko naman inasahan na magsasarado na ang mall nang siyang pumasok si Felicia
Valerio at Hera Riego. The restaurant was located at the very entrance of the mall
so when I tried to exit, sila kaagad ang nakasalubong ko!

Hindi pa naman nila ako nakita. Aatras na sana ako nang pagtalikod ay nakita ko si
Lukas!

"Relani?" he was also shocked.

Ngumiti siya.

"Saan ka galing at... mag-isa ka?" sabay pasada niya ng tingin sa bodyguards.

My heart pounded so hard thinking of the worse. I wanted to run away but I also
wanted to make sure that my thoughts won't happen. Kaya naman sinulyapan ko muna si
Hera at Felicia bago nagpasyang umalis. Kaya lang... pagkatingin ko'y itinuro ako
ni Felicia sa mother-in-law.

I didn't dare look at Hera Riego. Titingin na siya sa akin nang ibinalik ko ang
tingin ko sa dadaanan at diretsong kumaripas na ng lakad.

"Relani? Hey! Are you mad at me for what happened that day?"

Nakalayo na ako pero sumusunod pa rin si Lukas, kumbinsido siya na galit ako kaya
nagmamadali. My bodyguards didn't know what to do but they didn't let him come near
me.

"Lukas!" harap ko sa kanya.

Hinihingal ako sa pagmamadali at nangigigil sa galit para sa nangyari, hindi para

kanino man!

"No, I'm not mad. Yes, I was all alone. Nagmamadali ako kasi may gusto akong
iwasan."

"A-Ako ba?"

Halos matawa ako. Then I realized I'm starting to be rude. Just because I'm in this
situation, I shouldn't be. Wala naman siyang kasalanan. It's just a case of bad
timing. Just like everything else in my situation!

Kinagat ko ang labi ko at sa huli tiningnan siya.

"Hindi. Ibang tao ang iniwasan ko, hindi ikaw. Sorry. You should go now and
continue what you want to do. Uuwi na ako," my words were marked with finality.

Nagkatinginan kami at nakaramdam ako ng kagustuhan niyang lumabas pa kasama ko pero

wala na talaga ako sa mood.

"I'm sorry if I sound rude. I didn't mean to. I'm just really pressured and tired.
Uuwi na ako. Enjoy the night."

That night, I went home feeling hallow... empty. I am confused about my

relationship with Ares. Knowing him, he would do anything to talk to me whenever we
have problems. Sa gabing iyon ko lang unti-unting tinanggap ang posibilidad na sa
huling pag-uusap nga naming iyon, ay tinapos niya na ang relasyon namin.
I didn't cry. I was numb. I feel empty. I didn't feel the pain at all. I thought I
was stronger, until Tuesday morning came, another schedule of our Executive
meeting.

"Engineer Riego be around, Miss de Alba. Notice na po 'yon kahapon kasi may family
affair sila," si Janet na ibinalita sa akin pagkatapos ng mahigit isang oras na
meeting na hindi dumating si Ares.

I was so mad and silent while the meeting is going on. I thought I was numb and
empty. That I didn't feel the pain anymore but then, while the meeting is going on,
and with his seat empty, para akong unti-unting pinapaso ng sakit.

How dare him not show up?! This isn't about our relationship! This is about the
company, our company! He has shares in it kaya bakit parang binabalewala niya ang
meeting na ito?!

Hindi ko alam saan nanggaling ang galit na iyon pero nanginginig ako sa galit.
Padarag akong naupo sa swivel chair nang nag pop up sa akin ang isang email galing
kay Mommy!

"Is this true? This was published this morning." That was the title of my Mom's
email.

I clicked on the title and the image of an article loaded immediately. Ares was on
the background photo, dashing in his formal tuxedo, while Blakely Ardiente was
laughing radiantly at someone as she shows off... the engagement ring... that I
lost.

My lips parted. After all of my problems with Ares this past few days, and after
thinking that my tears were done, this is the first time I cried with no effort.
Nagpanic agad si Janet nang nakita ang mga luha kong parang gripong tumutulo habang
tinatanaw ang imahe na iyon.
Kabanata 36
Kabanata 36

Meeting

"I'd call the... I'd call your b-bodyguard... Or your..." hindi magkaugagang sinabi
ni Janet habang pabalik balik ang takbo.

"No, Janet. I-I'm fine," I said with shaking voice and tears unstoppable. "Just
give me an hour. Thank you."

Sa sakit, hindi ko na inisip pa kung ano ang iisipin ng sekretarya habang nakatanaw
sa akin na umiiyak, halos humahagulhol. She hesitated on going out but in the end,
she did it silently and I thank her for that. I really wanna be alone even just for
an hour.

Gusto kong umalis, magpakalayo-layo muna at itigil
mapag-isa at kalimutan muna ang lahat ng problema,
ngayon... eto. Pero alam ko na hindi iyon posible.
Alba Scapes, I can't just run away whenever I like
run away.
muna ang mundo. Gusto kong
mula sa pamilya, trabaho, at
I am now the leader of the de
it. Even if I need it, I can't

The article Mommy gave me wasn't published yet. It was a draft with a big headline.
Nakita kong isinulat iyon ng isang insider na kaibigan ni Mommy at minsan niya nang
hiningan ng tulong noon. I don't know how true it was but then the picture just
says it all.

Is Blakely Ardiente engaged to Ares Riego? She's spotted with the Riego heirloom
ring in a three-day family party of the Riegos in Palawan.

Heirloom ring? I didn't know that it was an heirloom ring! Kahit sa nanlalabong mga
mata, tinitigan kong mabuti ang singsing sa daliri niya at muling nakumpirma na
iyon nga iyong bigay ni Ares!

Paano nakuha ni Ares iyon? Nahanap niya? Nahulog ko ba? At sa galit niya ba sa
pagkakawala ko sa heirloom ring ay ibinigay niya na sa iba?!

Hindi iyon sinagot ng article. Maiksi lang iyon pero ang tagal kong nabasa ng buo.
At nang nabasa na, paulit-ulit ko pang binasa ulit sa takot na may makaligtaan.

The article only questioned if Blakely Ardiente was engaged to Ares dahil nasa
kanya ang heirloom ring ng mga Riego. At may sinabi rin doon na kalaunan sa party
ay nilapitan ni Ares si Blakely at umalis na sila sa mismong hall, hindi na alam
kung saan nagpunta.

I closed my eyes and let my tears flow. My heart hurt so much and I don't know how
to go on with my day.

Gusto kong pabulaanan ang lahat ng iyon. Maybe it isn't true. Ares loves me. He did
everything to find me. He forgave me for every little problem I caused. Pero may
hangganan nga ba ang lahat? At hindi rin naman magsisinungaling ang picture.
Blakely is wearing the engagement ring, what explanation do I need for that?

Did he give her that? Did he change his mind on me and chose Blakely instead? At
minaliit ko ba ang pag-uusap namin dito sa opisina? Hindi ko ba naintindihan na ang
ibig niya palang sabihin ay maghiwalay na kami? At na pagkatapos naming maghiwalay,
magpapakasal na siya kay Blakely?

Hera Riego must be so happy that Ares chose Blakely now. But what is this for,
Ares? Did you really change your mind or you just want to humiliate me? Hindi naman
siguro. Wala namang nakakaalam na kami talaga iyong engaged, e. Then is he just
mocking me? Showing me how replaceable I was?

Sa galit ko, halos magulo ko ang mga papeles sa harap ng lamesa ko. I didn't want
to think about any of his promised revenge but at this point, I have no rational
explanation anymore.

Hindi nga kaya ipinapakita niya sa akin na madali lang nga akong palitan? To spite
me?! And tell me that I was not a great loss?!

Kinain ng galit, mabilis na bumuhos sa utak ko ang galit para kay Ares. Nadaganan
noon ang matinong pag-iisip at wala sa sarili na d-in-ial ang numero ni Gardo sa
cellphone ko.

"Yes, Relani," he greeted.

"Gardo," kalmado at sobrang seryoso kong salubong. "The bodyguards I have right
now, etong apat, sa'yo 'to galing, hindi ba?"

"Oo. Bakit?"

"We are the ones paying them, right?"

"Yes. Uh... may problema ba sa kanila?"

"May iba pa bang bodyguard na... hindi ko nakikita? Bukod sa apat na 'to?"

"Mayroon. I hired a total seven per shift, Relani. Iyan lang ang alam kong
bodyguards mo sa ngayon."

Napaupo ako ng maayos at naiisip na tama ang hinala ko. After that call and without
any explanation for Gardo, ipinatawag ko na ang tinukoy niyang pitong bodyguard.
Ang tatlo roon ay invisible madalas at ngayon ko lang tuluyang nakaharap.

Humilera sila sa harap ko, nasa loob kami ng opisina ko ngayon. Kani kanina lang ay
umiiyak ako at ni hindi ko pa naayos ang itsura ko ng ipinatawag sila. I am so mad.
So, so mad at Ares.

If he did this to get back at me and to spite me, then he should think again. Kung
akala niya siya lang ang marunong maghiganti ng ganito, nagkakamali siya! How dare
him!

Kalahati sa aking isipan ang bumubulong na tigilan na lang ito, hayaan siya, at
magpatuloy sa tahimik na buhay. Pero kalahati rin sa akin ang nagngitngit sa galit.
Gusto kong isumbat sa kanya kung bakit hindi na lang muna kami mag-usap? Bakit
ganito kaagad? Ganoon ba kadali akong palitan? Matagal niya na bang gusto si
Blakely at hinintay niya lang na mag-away kami para piliin niya ito? How fucking
dare him?!

Tahimik ako habang pabalik-balik na naglalakad sa harap ng mga bodyguards. Wala pa

akong sinasabi dahil sa internal struggles. Talagang matindi ang galit ko na hindi
ko tuluyang maorganisa ang pag-iisip.

Half of me wanted a peaceful talk with Ares. If he wants us to end this, then I
need closure! I said, I'll only love once. I said... I will never give up even
after a heartbreak. Losing a man won't end me! Pero para hindi nga mangyari iyon,
gusto kong matapos kami ng matiwasay at nagkakaliwanagan!!!

Habang iniisip iyon, mas lalo pang nagbaga ang galit ko!

He could've bought a new ring for another girl but he didn't! Talagang ginawa niya
ito para makita ko! Talagang iyong singsing na ibinigay niya sa akin ang ibinigay
niya rin kay Blakely!

Nanginginig ang kamay ko sa galit. Napasulyap ako sa nakahilerang bodyguard na

kanina pa pala ako tinitingnan pero agad ding iniwas ang tingin nang nakitang
napansin ko sila. I stopped my angry thoughts and calmed myself down, even when I
was on the verge of my angry tears.

"I want to talk to someone..." I declared with my voice hoarse.

Ang isa sa mga bakulaw ang humugot ng malalim na hininga at matapang na tumingin sa
akin kaya kaming dalawa ang nagkatinginan.

"Sino po, Miss de Alba?"

"But I don't think he will come with me peacefully."

Natahimik sila. Nagkatinginan.

"I know your duty is just to protect me and this shouldn't be included but... I'll
give you a raise for this."
I gritted my teeth as the whole plan unfolded on my mind.

Isang beses lang naman na pag-uusap. Wala na akong pakialam. I can't approach him
in public anymore. Ayaw kong makaabot kay Hera Riego iyon at baka ano pa ang isipin
niya. Ayaw ko rin nang may nakakakita sa aming dalawa. Now that he's engaged to
Blakely Ardiente, do I really think that people would forgive me for being with
him?

Baka pa sabihin na sinusulot ko siya. Or worse, just because our company is in

chaos right now, maybe people will think I'm pushing my luck to be with him so he
could save us! Na hindi ko na nirespeto ang engagement niya kay Blakely dahil lang
sa pansariling interes.

Nahalinhinan ang sakit ng poot. Ang mga luha ko'y hindi lang dahil sa lungkot, pati
na rin sa galit.

I was being incompetent. I used that whole day to plan out whatever I have in mind,
in the middle of my anger and resentment towards everyone.

Kung sana ay puwedeng tumigil na lang ako, magmukmok, o magpakalayo-layo kasi hindi
iyon kasali sa option ko. I will see him every meeting and if we ignore all of
these, I don't think I can function very well as a director to both companies!

Inubos ko ang araw na iyon sa pagluluksa, pagpapalago sa galit, pagkakalungkot, at

pagmumukmok, sa opisina man o sa condo. I turned to social media, thinking of
reviving my accounts now to hear more news about the engagement.

Hindi ko na-replyan si Mommy sa email niya at wala rin namang lumabas pa na

balitang ganoon. Kaya noong tumawag si Mommy, napadpad na ulit kami sa topic na
iyon. After talking about Tito Bernardo's stable condition and Tito Edgardo getting
mad at the nurses for taking care of the man, she started questioning about the
Riego gossip.

"W-Wala naman, Mommy," sagot ko.

"Talaga? Baka bagong balita iyon."

"I don't know Mommy. Ares didn't show up on our board meeting. I guess the Riegos
are still on vacation kaya... hindi ko alam."

"Hmm. The Riegos think their lives are very interesting para ilihim pa."

"Talaga bang galing iyon kay Gellie na article, Mom? Bakit hindi niya p-in-ublish?
Hindi mahanap sa internet."

"Because the Riegos paid him a large sum to keep quiet about it! Sus! Nililihim pa!
Akala mo naman interesado ang mga tao."

Parang kumalat ang pait sa kalamnan ko pagkatapos sabihin ni Mommy iyon. I don't
trust Mommy but she doesn't know about my relationship with Ares. Ano ang mapapala
niya kung ibabalita niya ito sa akin? Kaya nasisiguro kong totoo nga iyon at
kapani-paniwala rin na binayaran nga si Gellie para pigilan ang article.

My tears formed as I completed my search on last night's events. Pareho sa picture

na nasa email ko ang suot ni Ares at suot ni Blakely. Ganoon din ang event styling
ng venue kaya nasisiguro kong kagabi nga nakuhanan iyon at... suot nga ni Blakely
ang heirloom ring!
I jumped when a box popped. Nakita ko na si Lana iyon at naroon ang kanyang
mensahe.

Lana: Hey! Where are you?! We haven't seen each other in a while! Nakikibalita lang
ako sa'yo pero wala akong cellphone number mo. I tried to message your accounts but
I don't think you read them! How are you!?

"Mom, sige po. I need to sleep now," paalam ko.

"Alright, hija. Tatawag ulit ako bukas. Take care, alright?"

Pagkatapos ng pagpapaalam kay Mommy ay mabilis na akong nagtipa sa laptop para kay
Lana.

Ako: I'm fine. We're both too busy to check on each other. At nadala na ako sa mga
pangako mong hindi tinutupad.

Lana: I'm worried about you! I'm sorry. Talagang busy lang ako noon. Pero this
week, hindi ako busy kasi 'yong boss ko on vacation. Ano? Magkita naman tayo!

Before I could type my answer, Lana already bombarded me with her messages.

Lana: what happened to you? Where have you been?

Lana: May mga narinig ako na balita pero ewan ko kung totoo or tsismis lang.

Lana: Kumusta si Tita Beatrice? Totoo ba 'yong nangyari sa Kuya Bernard mo? At
totoo na muntik na na niyang ipa-kidnap?

Lana: Ang lapit na ng birthday mo!

I paused and realized that we have a lot of catching up to do. Magulo ang isipan ko
at kahit na gusto ko rin namang sagutin ang mga tanong niya, parang wala akong gana
sa kahit ano. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari sa amin ni Ares sa
ngayon. Na sa dami ng pinagdaanan, mauuwi lang sa ganito.

And then I realized too that I haven't been attentive with the days. I'm
preoccupied with a lot of things that I forget even my own birthday.

After my tears fell, I started getting angry at him again. How petty of him to get
back at me like that!

Ako:

Magkita na lang tayo. Give me your digits.

Iyon na lang ang tanging nasagot ko bago sinarado ang laptop, dahil sa sakit na
nararamdaman.

It would be nice to just lock myself in our condo for the meantime. Iyon ang naisip
ko sa paggising kinabukasan pero alam ko na marami akong responsibilidad. I can't
even afford to dedicate a day for my heartbreak and mourning.

I dressed up perfectly and decided to go to work. As if I have any other choice.

Nabalitaan ko na nasa bakasyon pa rin ang mga Riego kaya sinamantala ko iyon para
pumunta sa VHRV. I have to settle some meetings with my team in there. It's
horrifying to think of coming here again, kapag nandito na sila, pagkatapos kong
marinig ang balitang engagement ni Ares at Blakely. Baka masuka ako kung makita ko
silang magkasama rito, at baka hindi ko mapigilan ang sarili ko kapag makita ko ang
ngiti ni Hera Riego.

I know I am becoming bitter in thoughts but I'll make sure that it won't reflect on
my face and actions. Kahit pa gaano man ako kagigil.

Nilingon ko ang bodyguards ko. Wala man akong natanaw na Riego, mabuti nang
maingat. Lalo na ngayong nasa lobby na at naglalakad.

Everyone looked at me like a queen was strutting the center of their lobby. Diretso
naman at taas-noo ang tingin ko patungong elevator.

Pagdating ko, agad akong nagpahayag na gusto ko ng meeting sa ka team ko. Panay ang
silip nina Joey sa opisina ko habang nagme-meeting ang team.

Nagpahayag ako na marami akong ipapagawa sa kanila dahil baka huli ko munang bisita
iyon sa ngayon. I need to focus on the de Alba Scapes problem. I am always needed
in the office so I need their full cooperation on this. Naintindihan naman nila
iyon.

I adjourned the three-hour meeting. At pagkatapos ng ilang sandali, umalis na ako

sa ganoong ayos ulit at dumiretso na sa de Alba Scapes.

I felt relieved thinking that I won't be coming back yet to the VHRV now that I
gave my team a month-long work. Ngayong matindi pa ang nararamdaman ko at sariwa pa
ang lahat, ayaw ko munang magpakita sa teritoryo nila, lalo na't kahapon lang ay
may naisip na gagawin.

I went home early to let myself sulk. Hindi na naman kasi pumapasok sa isipan ko
ang mga binabasa sa de Alba Scapes. Mas lalo lang akong nagalit sa sarili ko at
para sa mga taong naging dahilan ng maraming iniisip.

I really wanted to stay at home and close my doors to people but I remember Mommy.
I don't want to be like her. I know I can stand on my own even with all of that's
happened. Sa pagpupumilit ko na tumayo, at baliwalain ang sakit at kagustuhang
mapag-isa at magluksa, parang mas lumalala lang ang galit ko. Para sa sarili...
para sa lahat!

Everyday, my outfit and make up progressed to perfection. It was Thursday morning

and I was so early in the office. Kapag kasi hinayaan ko ang sarili kong magbagal,
mas lalo lang akong nae-encourge magmukmok kaya maaga ako. At maaga rin ang
schedule ng isang meeting ko tungkol sa isang on-going project.

Lukas was part of the presentors of that meeting. Sila kasi ang magiging resource
namin sa pipe lines kaya kasali siya sa magpapahayag ng plano. He was already
speaking after thirty minutes in the meeting when Janet went inside. Ang isang
sekretarya ko ang kumukuha ng notes para sa minutes.

Yumuko si Janet para mabulungan ako. Madilim sa conference room dahil

pansamantalang ipinapakita ni Lukas ang plano niya.

"Miss de Alba, uh, nagpatawag po ng brief meeting ang VHRV."

I was holding my pen when I heard Janet's words. Naibaba ko ang ballpen ko, nairita
agad, umagang umaga.

"What time?"

Inubos ko ang oras ko kahapon sa team ko sa VHRV para hindi na ako bumisita roon.
Ayon sa schedule ko, wala namang upcoming board meeting kaya kampante ako. Tapos
ganito ang sasalubong sa akin?

"An hour from now, Miss."

My lips parted as I looked at Janet. Napansin niya ang iritasyon ko kaya bahagya
siyang nagpanic.

"I'm in a meeting right now so I can't go. Ikaw na lang ang pumunta," sabi ko.

Pagkatapos na pagkatapos kong sabihin iyon, sabay naman kami ni Janet na nakarinig
ng pagtatapos sa mga sinasabi ni Lukas.

"That's all about our plans. Let me know if you have questions and suggestions,"
nakatingin si Lukas sa akin.

Iilang palakpak ang nanggaling sa engineers ng aming kompanya. I wanted to prolong

the meeting to have an excuse but I don't have proper knowledge about this. At
dahil pinalakpakan at pinuri ng mga engineers, magtitiwala na muna ako sa kanila.

The dimmed lights open, marking the end of the presentation, and also the zooming
end of the meeting.

"P-Patapos na po, Miss de Alba?" si Janet na tinukoy pa ang obvious.

Naiirita ako. Hindi ko alam na nariyan na ang mga Riego. At kung nariyan na nga
sila, tapos na ang bakasyon, hindi ko rin naman inasahan na may meeting kaagad! At
nang ganito ka aga!

I could just send Janet to the VHRV but I know I was being unreasonable and
irresponsible. Baka naman wala ang mga Riego at talagang may kailangan lang pag-
usapan? At kung nariyan nga sila, ano naman ngayon? I have my bodyguards to keep
them away from me.

"Pupunta ako," sambit ko nang palabas na sa conference room namin.

I watched myself as I walked towards the corridor's mirrors. I'm wearing a bustier
gray dress with black ribbon spaghetti straps. Hapit na hapit sa katawan ko ang
pencil cut nito na bumagay naman sa manipis at itim na stilettos. I didn't bring my
terno coat because I plan to be in my office the whole day. Kapag kasi pupunta ako
ng VHRV, gusto kong mas pormal dahil baka ano na naman ang sabihin ni Hera Riego sa
akin.

Not thatg she has a say about me right now! Wala na siyang pakialam kung gusto kong
ganito ang suotin kapag nagtatrabaho. And to hell with pleasing her. I respect her
but I'm done with pleasing her! I screamed inside my head half-heartedly. Nalilito
kung lumalaban ba roon o sa kailaliman ay gusto pa ring matanggap ng matandang
ginang kahit paano.

Tumulak na kami pagkatapos ng ilang minuto. My hair was blowdried straight and I
kept on brushing it with my fingers as my SUV neared the VHRV premises.

Sinuot ko ang flat sunglasses ko at lumabas sa SUV. Pinayungan ng isa sa mga

bakulaw bago tinupi nang nasa loob na ng revolving door.

Papasok pa lang ako, natanaw ko na ang maraming tao sa lobby. I don't know what's
up but I know there were days when their large lobby is packed. Isang baling sa
gilid, mabilis na tumayo ang mga bodyguards sa magkabilang gilid ko.
I know that having them beside me will get everyone's attention but I have no
choice. I'd rather be the subject to everyone's attention than let Hera Riego or
Felicia Valerio near me.

Tama nga ako. Naroon si Hera Riego. She shifted her weight when she saw me. May
kausap siya at naroon ang president sa tabi niya pero ibinaling niya ang buong
katawan sa banda ko. My eyes widened a bit when I saw her bag, that was my birthday
gift for her but then again... Blakely gave her that same bag so I'm sure it wasn't
mine.

Hindi niya naman nakita ang gulat ko dahil hindi ko tinanggal ang sunglasses ko. Sa
kaba ko ay ipinasada ko na lang ang mga daliri sa buhok. Nagpatuloy ako sa
paglalakad ng diretso at taas-noo.

Nakita ko si Rina. Her jaw was dropped as she looked at me with a take out coffee
in her hand. Lalapitan ko sana siya nang nakita ko ang agresibong paglapit ni
Felicia Valerio kaya dumiretso ako sa paglalakad, hindi na isinugal ang pakikipag-
usap kay Rina.

Halos masagasaan si Felicia Valerio ng dambuhala kong bodyguard dahil diretso ang
lakad niya sa akin at hindi na pinansin ang kasama ko. I ignored her, trying hard
not to let her know that I noticed how she turned into a statue when she almost hit
one of them.

Kumaway pa si Felicia na para bang nakikita ko pero diretso pa rin ang tingin ko
hanggang sa nasa elevator na. Pumasok at mabilis ding sinarado.

If there's a meeting. Let's just get it over with and do it so I can fucking go
back to the de Alba Scapes. Napaka hassle naman nito! Kudos to my mother for buying
shares and making work hell for me.

Nasa loob na ako ng conference room at binati ang iilang kasama ko roon. Hindi ko
na pinahaba ang mga sinabi at ang matindi, bukod kay Janet, pinapasok ko pa sa
conference room ang dalawang main bodyguards ko.

I'm not taking any chances.

Hindi pa nag-iisang minuto pagdating ko, dumagsa na ang mga Riego. Kasunod agad
nila si Ares. Tumayo ako gaya sa protocol pero hindi ko na siya tiningnan. I heard
his low and powerful voice as he started the meeting while my eyes remained on my
phone for the emails I need to address.

Ang pag-uusapan ay ang iilang changes sa ginawa ni Hades noong nakaraan. Ares
didn't question a thing as Hades started it but their father did.

"This is fine but we can also use Ares' idea last time. The modern times will call
for it. What do you think, Ares?" Vesarius Riego's eyes darted at his son on the
other end.

Napasulyap tuloy ako kay Ares. Wala na sa sarili dahil sa pakikinig sa nangyayari.
I saw his eyes watching me. Hera Riego even had to nudge him just so he could
answer to his father. Nag-iwas ako ng tingin, nakataas ang kilay at nagtipa na lang
sa cellphone para mag reply sa emails.

My anger and sadness slowly crept in after that one glance. After catching him
looking at me. Ano?! Wala lang 'yong fiancee mo, ang lagkit na agad makatingin sa
akin?! Yes, for some reason Blakely isn't here. I expected to see her here, proud
of the heirloom ring but she isn't.
Ares commented. Kaunti lang ang sinabi niya at nagpatuloy naman ang team ni Hades.
Hades sat and looked at me. When I say I hate the Riegos, I meant it. I tore my
eyess off his gaze and started minding my own business.

Aress adjourned the meeting after two fucking hours! Ang haba! Well, productive
naman ako. Wala akong pakialam kung ilang beses ko siyang natanaw na nakasulyap sa
akin. Suplado ang itsura at parang ako pa ang may atraso.

Hindi pa siya nakatatayo ay tumayo na ako at naglakad palabas, kasama ang mga
bodyguard. I saw Hera Riego gasped at my sudden fast walk but the hell I care if
she doesn't approve of my bold exit!

Hindi ko na tingingnan ulit si Ares kaya kung nakatingin man siya, hindi ko na
alam. Diretso ang lakad ko sa lobby at sa huli, muling nasa SUV na.

I was angry and crying. Hindi halata iyon kanina nang palabas ako sa VHRV pero
ilang minuto pa ako sa SUV, nagngingitngit agad ako sa galit at inatake agad ng mga
luha.

Tahimik ang bodyguards ko. Ang isa'y pinahinaan pa ang tugtog dahil sa pag-iyak ko.
Panay ang sulyap nila sa rearview mirror para tingnan ako.

My plans weren't very clear yet. At iniisip ko siguro nadala lang ako sa galit ko
sa araw na iyon kaya naging desperada. Kaya lang naalala ko ulit iyon dahil sa
nangyari ngayon. At dinagdagan pa ng isa sa mga bakulaw.

"Kailan po gagawin ang plano, Miss de Alba?"

I glared at him for turning to me.

"Just you wait fo rmy fucking orders."

Sa dami ng trabaho, wala talaga akong panahong magmukmok sa opisina. Sa SUV at sa

biyahe lang dahil pagdating sa opisina, agad kong kinaharap ang mga problema. I
even had to schedule an emergency meeting.

I was again in the middle of an emergency meeting with my engineers when Janet went
inside again.

"Miss de Alba."

"Yes?" I said without looking at her.

"May invitation ka po sa... VHRV."

Halos padabog kong naibaba ang ballpen ko nang pinakita niya sa akin ang Wine and
Cocktail party na gaganapin sa VHRV, para sa mga "hindi nakapunta" sa birthday ng
Lolo nila.

The heck is their problem? My family isn't close to their family so they shouldn't
invite me. Pero kung sa bagay, mahiya naman sila. May shares ako sa kompanya nila!

"RSVP po kasi-"

"Tell them I'm busy. I'm not coming," i said with finality.

Tumango naman si Janet at lumabas para siguro ibalita iyon sa nanghihingi ng RSVP.
Hindi pa nag iisang minuto, pumasok ulit siya.
I glared at her knowing that it's another... Riego news.

"Miss de Alba, nasabi ko na po na hindi ka pupunta kaso... may emergency meeting

daw kasi before that."

"Aba? Kaka-emergency meeting lang namin kanina, ah?!"

Napabaling ang mga ka-meeting ko sa bayolente kong reaksiyon. Kinagat ni Janet ang
labi niya, nahihirapan ding i-explain ang reklamo ko. Sinapo ko ang noo ko at
pinikit ang mga mata bago huminga ng malalim at kinalma ang sarili.

"What time?"

Dahil pa yata doon, kinailangan kong sa SUV na magbasa ng iilang trabaho para
bukas. Kinain na ang oras ko sa biyahe kakabalik ko sa VHRV!

Hindi ko alam kung pinaglalaruan ba ako, sinasadya ba ito, o talagang walang

kuwentang lider si Ares. Calling an emergency board meeting twice in a day screams
dictator to me.

Nasa loob na siya ng conference room nang pumasok ako. Nakatayo pa silang lahat at
magsisimula pa lang yata ang meeting. Naupo ako agad, hindi na gaanong
nakihalubilo. Nang natanaw ng iba na nakaupo ako ay nagsiupuan naman sila.

Ares did his usual protocols and roll calls. The agenda was the same this morning,
only that he has formulated a better comment on everything. Para bang hindi siya
nakapag-isip ng mabuti sa naunang meeting at ngayon lang bumuhos ang ideya niya.

Humingi siya ng paumanhin sa dalawang emergency meeting sa isang araw pero tumawa
ang isang matanda at nagdeklara na ayos lang iyon dahil nandito naman daw kaming
lahat para sa party.

I rolled my eyes at that. I wasn't here for the party, damn it! I didn't want to
come here for anything but because of this stupid meeting, nandito na naman ako!
Pagkatapos ng isang irap ay nakita ko ang tingin ni Hera Riego sa akin.

I cleared my throat and sat properly. Medyo kinabahan ako na nahuli niya akong
umiirap pero pake niya ba? Ayaw niya naman sa akin. May iaayaw pa ba siya sa akin?
May lalala pa ba sa opinyon niya sa akin?

I decided to join the Wine and Cocktail party for socialization. Lalo na dahil
marami ang nangumusta kay Mommy at nagkuwento sa akin tungkol sa magagandang plano
ng de Alba Scapes. Naghihirap ang kompanya kaya hindi ito ang oras para maging snob
sa mga possible investors and clients.

Dahil nakakahiya na nasa tabi ko lagi ang bodyguards ko maging sa Wine and Cocktail
party, pansamantala ko silang dinestino sa gilid para lapitan ako ng iilang
kliyente at malalaking kompanya. I was talking to some old woman about my Mommy
when I saw Ares from afar.

May kausap siya pero panay ang sulyap niya sa akin. At noong nasulyapan ko siya,
'tsaka naman nagtagal ang titig niya sa akin. The heck is this brute's problem?
Also, I'm waiting for Blakely to show up and perhaps announce her engagement to him
but she's not here.

The old woman in front of me shared her piece about my mother's wrong decisions.
Nang ako naman ang nagsalita at saglit na nawala ang tingin kay Ares, ang sunod ko
na lang na nakita ay nasa malapit na siya.
I cleared my throat and excused myself on their crowd and went to another para
makalayo. Sinulyapan ko siya at nakita kong umigting ang panga niya habang mataman
akong tinatanaw. Hindi na nag-iiwas ng tingin o nahihiya man lang na ipakita na
mukhang interesado pa rin... pagkatapos ng lahat!

I took a champagne glass and rolled my eyes. I saw Felicia Valerio after rolling my
eyes. She looked at me, a bit amused or something. Iniwas ko ang tingin sa kanya at
uminom ng champagne. My eyes rested on another corner and saw Hera Riego, with her
bag, watching me like a hawk.

I could just throw my own party and invite all the people here than stay and have
all these judgemental eyes.

Kumuha ako ng table napkin at nagpasyang umalis na kapag naubos ang champagne nang
halos napatalon. Ares is beside me, looking straight at me, a bit intense and dark.
His hand reached on my waist. Muntik na akong mapatalon sa kaba at mabuwal sa
kinatatayuan ko!

Akala ko hihigitin niya ako o aangkinin pero may kinuha lang siyang champagne glass
sa likod ko! My face heated when his lips parted, a bit affected at my sudden jump
and obvious tension. At sa itsura niya, mukhang pati malakas na kabog ng puso ay
naririnig!

I gritted my teeth, angry that the brute is probably having a time of his life
knowing that he's engaged to another... and still affecting his damn ex! Puwede ko
siyang sabuyan nitong champagne ko ngayon pero ayaw kong magkaroon ng kumosyon. At
hindi rin ako pinalaking ganoon, kahit pa iyon ang usap-usapan noon. That I was
violent, like an Alvarez del Manzano.

Nahulog ang dalang table napkin malapit sa kanyang brown leather shoes. He licked
his lips and motioned to get it for me, pero inunahan ko siya. I bowed down, on my
knees, very slowly to get the napkin.

Habang pinupulot iyon, napansin ko ang mabilis na lingon ni Hera Riego sa

nangyayari at ang sunod ng ulo ni Felicia Valerio at Hades Riego sa pagbaba ko.

Nagtiim-bagang ako nang may naalalang nangyari noon. I saw him being pleasured by a
woman when I was younger. At kung noon, nandidiri lang ako, ngayon, naiirita. Kahit
pa sinabi niya namang hindi totoo iyon, hindi ko pa rin makalimutan iyon.

Because of that incident, I always viewed him as someone imposing. Needing a

submissive lover to fulfill his needs.

Pairap kong inangat ang tingin sa kanya. I saw him shifting his weight, lips apart,
as he looked at me on the center of him, picking up the napkin. Unti-unti akong
tumayo, wala nang pakialam kung medyo scandalous iyon sa nakatingin. I sensually
picked the napkin up and sensually stood in front of Ares Riego. Namumungay ang mga
mata niya, lips apart, a bit tensed but it was as if his patience was held together
by a tiny, tiny thread.

Akala mo ikaw lang ang marunong, ah? Sino mas nakakahiya sa atin ngayon? Ako na
gusto ka pa rin kahit may iba ka na? O ikaw, na mukhang uhaw na uhaw sa akin kahit
na engaged na sa iba?

I saw his eyes turned bloodshot as he licked his lips and let his hand rest on my
waist, in a subtle way. I smirked knowing that the brute gave in.

"Miss me, Ares?"

I looked at my bodyguards from behind. They immediately came to my aid. He
swallowed hard. I thought he was about to tell me off but he only nodded and
swallowed hard again. He looked helpless, and weak as he looked at his hand softly
resting on my waist.

Kumalabog lalo ang puso ko pero may pait na naramdaman.

Nabitiwan niya ako nang umatras ako at pinalibutan na ng mga dambuhalang

bodyguards. He tried to step once but my bodyguards boldly blocked his way to me.

Umatras ako at tinalikuran siya. Nang nakita ang tingin sa akin ng iilang mga
naroon, natanto ko kung gaano nga iyon ka laking eskandalo. I said I'll stay
lowkey... but now what happened?!

Kahit nahihiya at alam ang eksenang nagawa ko, taas noo pa rin akong naglakad
papuntang pintuan. Wala nang pakialam sa opinyon ng iba, tutal ay dati na namang
pangit ang opinyon nila sa akin. I walked back to my SUV with all my bodyguards to
my aid.

Dahan-dahang naging konkreto at pinal ang mga naunang plano sa isipan ko. Iyon lang
ang tanging naisip dahil muli akong binisita ng luha, kahit pa talong talo ko siya
kanina.

"Proceed... with my plan," I said hoarsely in between tears.

Kabanata 37
Kabanata 37

Talk

I looked at the horizon as the cold wind blows. The night in the city felt very
familiar to me, but the cold wind reminded me of the few memorable days of being
alone, fighting for my life.

Humalukipkip ako at pansamantalang hinayaan ang sariling mag-enjoy sa natatanaw na

nakalatag na mga ilaw ng mabababang residential houses, at ang towers na natatanaw
sa malayong harap. The VHRVs and then our lonely tower near it.

Natatangi ang kinatatayuan kong ito sa mismong lugar dahil hindi wala pa gaanong
skyscrapers ang bahaging iyon ng Metro Manila. Residential pa madalas at wala
gaanong condominium o kahit anong business center. Probably the main reason why
this project was a failure, and also, because Mommy was too greedy.

Sinulyapan ko ang kalansay pang poste ng building, narito pa ang mechanical

elevator na gamit ng mga trabahante noon, ang iilang steel bars at mga tubo ay
nagkakalat pa. Abandonado na ang lugar. Ito ay isa sa mga project namin na hindi na
maipagpatuloy dahil lugi. Sayang. Malaki na ang nagastos. It is still standing but
nobody is working on it anymore.

I chose this place because it's near the city, and I have no time to find an
available dark warehouse.

Mabuti pa rito at bukod sa pag-aari namin, dahil nasa pang sampung palapag ako,
walang makakakita sa ano mang gagawin. Not that I'd do anything bad or illegal. I
just really want to talk to him, without anyone knowing, and in private.

I already wiped away my tears, and retouched my make up on the way here. Hindi na
nagreklamo ang mga bodyguards ko sa pinagawa. Lalo na dahil wala namang dahas na
mangyayari, at tahimik lang namang kukunin si Ares at papapuntahin dito. It is very
essential for them to do this without violence or drugs, I told them that.

They were the once who really encouraged me to do it, too. I even asked if Ares has
any known bodyguards but they assured me that it's their expertise. That they can
get him anyway.

I gritted my teeth as I watched the city lights. Nakakalungkot isipin na ito ang
kinahinatnan naming dalawa ngayon. He's taught me many things, and above all he's
taught me how to love properly. To love, I realized from him, is to communicate and
compromise. We're both different people. No matter how much we love each other, we
will still be caught up with our differences. That is why we need to communicate,
as much as possible.

Masyado nga akong naging abala nitong nakaraang mga araw. I was pressured as the
leader of the company, and as a girlfriend of a Riego. I am at fault for removing
the engagement ring but he was being petty and immature for giving it to Blakely...
to spite me. At kung totohanan man ang pagbigay niya kay Blakely noon at
kasinungalingan ang lahat ng "pagmamahal" niya sa akin, then I want to know.

If we are ending our relationship, or if it has end, then I want to know. Pero alam
ko rin sa sarili ko na sa oras na makaharap ko siya rito, hindi magiging sapat sa
akin ang eksplenasyon at pag-uusap namin.

This is more than our feelings. This is about the company, the business, and
family.

Naisip ko si Hera Riego at ang matinding disgusto niya sa akin. She thinks I'd be
the leech who will prey on Ares' money to save my own failing company. And it won't
helo that Mommy will gladly be a parasite to the Riegos, as of the moment.

I sighed. I knew from the very beginning that playing with fire with him is bad
news. Bakit hindi ko inapula 'to noong kaya pa. Bakit hinayaan kong umabot sa
ganito? We would never work. Our companies are rivals, even our families are. His
mother hates me, his family wanted someone else for him.

"Nakuha na raw nila, Miss de Alba, at papunta na sila rito," ang isa sa natirang
bodyguard ang nagsabi sa akin.

I nodded. Sabay naman naming nilingon ang pansamantalang ilaw na kani-kanina lang
in-install ng mga bodyguards para sa pangyayaring ito. Bahagya kasi iyong nag
fluctuate at natanaw naming may insektong nababaliw sa kakalapit kahit maaring
napapaso o nakukuryente naman.

"Maghanda na kayo."

I'll say everything that I feel. After this, I'll let him go and never bother him
again. If possible, I'd even like to offer for an exchange. I'll give him back my
ten percent shares, and he'll give me back his shares. I don't know how will that
work or will my shares be enough but surely, I can pay him the difference.
Including the interests.

I heard the elevator move. The other remaining bodyguards quickly moved to an
attention stance. Nasa gitna nila ako at hinintay na ang tuluyang pag-angat ng
elevator.

I cannot contain the anticipation I'm feeling as I watched the mechanical elevator.
At napabuntonghininga ako nang natanaw sa dilim ang grupo, nasa gitna, si Ares na
may blindfold pa.

Nakahawak sa braso niya ang dalawang bakulaw. It looks like they cuffed him. His
hands were behind him. They urged him to walk and that's when I saw the gun pointed
at him.

"What the hell?!" My voice echoed.

Hindi ko planong magsalita bago siya mapakawalan pero hindi ko napigilan nang
nakitang nakatutok ang baril ng mga bodyguards! My plan was to remove his blindfold
and probably his cuffs, so he could see me and we could talk properly.

"Ibaba n'yo ang mga baril n'yo!" I said, without thinking.

Ares remained calm. He didn't move. Not until he heard my bodyguards keeping their
guns when he advanced. Kinain ng malalaking hakbang niya ang distansiya namin. At
dahil diretso lang iyon at malalapitan niya na ako, wala niyang kahirap-hirap na
ginawa iyon.

"W-What the..." I panicked.

I wanted to run but before I could think about running, I already pulled the gun
out of the bodyguard near me. Itinutok ko lang sa kanya, sa pagkakataranta, hindi
na kinasa dahil wala naman ding planong magpaputok.

"Sige, lumapit ka! Babarilin k-kita!" I screamed with shaking voice.

The bodyguards behind him only watched. Inisip ko na sana tinulungan nila ako pero
siguro dahil tumigil naman sa paglalakad si Ares, hindi na rin kailangan. Ares
licked his lips and tilted his head.

Even with a blindfold, handcuffs, and helpless, he still looked imposing. Tila ba
isang malaking kasalanan na narito ako ngayon, tinututukan siya ng baril at
binabantaan. He is not the kind to just receive any threats, nor is he the kind
that obeys. He gave off that impression that he was trained to give orders, and not
to take.

Kaya naman, mas lalong nanginig ang kamay ko nang nagpatuloy siya sa paglalakad. My
stupid bodyguards didn't move an inch. Before I could scream for them, Ares was
already in front of me. Hindi man ako nakikita ay dumudungaw siya, para bang amoy
na amoy niya na nasa harap niya na ako.

I let him feel the muzzle on his side, kahit pa nanginginig ang mga kamay ko. Para
lang matakot siya.

"S-Sige!" banta ko.

He bit his lower lip and stopped moving in front of me.

"H-Huwag ka nang lalapit!" As if may ilalapit pa siya gayong nasa harap ko na siya.

"So this is your genius solution to our problem, huh?" he asked huskily.

Nagulat ako na may gana pa siyang mang-inis sa ganitong sitwasyon. Yes, I am not
going to inflict violence and I just want him to behave properly but I never
thought he won't take it seriously. May gana pa siyang mang-insulto sa paraan ko.

"Stop mocking me as if you're a good leader yourself! Umatras-"

Natigilan ako sa sasabihin nang idiin niya pa ang sarili sa akin. Nadiin din ang
baril na inilipat ko sa kanyang dibdib.

He bowed a bit, looking at his chest even when he has blindfolds. Ramdam niya ang
baril na itinutok ko roon.

"Shoot me, then."

"Shut up!" I shouted angrily.

"I'd gladly take a bullet from you," he whispered.

"I said shut up, Ares!" nanginginig na ang kamay ko sa kaba at halo-halo nang
nararamdaman. "I hate you!"

His jaw clenched and this time, he really did shut his mouth up. His lips twisted
after a while. Samantalang ako, pagkatapos sabihin ang huling mga salita ay hindi
na makahinga sa sikip ng dibdib.

"I want to give you back your ten percent shares, in exchange, give me back your
shares under the de Alba Scapes! Mas malaki ang shares mo roon pero sa assets, alam
kong kukulangin ako pero magbabayad ako sa'yo! Including the interests! And the
difference! Name it!"

Hiningal ako sa sinabi. Hindi alam paano pa i-eexplain sa kanya ang gusto kong
mangyari.

"I don't want to have anything to do with you or your business so I'll give you
back my shares! In exchange, give me back the shares you have under our company!"

"No," namamaos niyang sagot.

Halos tumingkayad ako sa inis. Sa haba ng sinabi ko, isang simpleng sagot lang ang
ibinigay niya.

"I said give it back, Riego! Pareho lang tayong makikinabang doon! Our lives will
be easier if we just did this so-"

"How so?" he asked calmly.

Kinagat ko ang labi ko at mariin siyang tinitigan. "I don't want to be around in
your stupid meetings! I don't want you around mine, too, so just do it!"

"Baby, you can just shoot me right now," he said with a ghost of a smile on his
lips.

Naalala ko tuloy na nakatutok pa ang baril na hawak ko sa kanya kaya inayos ko

iyon.

"I hate you," I whispered.

His jaw clenched again. Hindi na siya nakapagsalita.

Pinalis ko ang luhang nagbabadyang lumandas sa mga mata ko. Kanina nang binuo ko
ang plano, hindi ko inasahan na ganito ang magiging resulta. It was clear as the
day that we would talk properly but right now, even I can't control my feelings
anymore.

"I hate you! If you wanted us to end, you could've said it properly! And not give
me your fucking vague goodbyes!"

He opened his mouth to speak but because I continued, he calmed down and just
licked his lips.

"I hate you so much! I hate you, Ares!" Pati ang kamay na nakahawak sa baril ay
pinangpunas ko na ng luha.

I punched his chest with my other hand. Gusto kong lakasan iyon pero nanghihina
ako. Hindi man lang siya natinag. Kahit pa inulit ulit ko iyon.

"How am I in love with a man as petty as you?! I hate you!"

He moved closer a bit, licked his lips again, and left it half opened.

"Ibalik mo na sa akin ang shares ko! Para pareho na tayong matahimik! At maging
masaya ka na, hindi ako manggugulo!"

"I thought you're pressured with being engaged to me," he said huskily again.

"Oh yes! Let's talk about your fucking stupid engagement! You asshole! Kung
magbibigay ka rin ng engagement ring kay Blakely Ardiente, sana bumili ka naman ng
iba at hindi 'yong engagement ring ko!"

"Remove my blindfolds and my cuffs," aniya.

"No!" sigaw ko, naduduwag na dahil sa mga luha at kaba.

He sighed. "Remove it, Relani."

"I said no!" sabi ko at muling pinaramdam sa kanya ang baril.

"Tell me honestly, did you remove your ring and lost it somewhere?"

Napaangat ako ng tingin sa kanya. His lips sensual even when he's not trying to be.
Tinitigan ko ang kanyang ilong at mga labi na minsan ko lang diretsong matingnan.
Sinamantala ko iyon. He was always intense, serious, and imposing. The reason it's
hard to keep my eye contact with him.

"You lied when you said it's in your bag."

"Eh nilagay ko naman talaga sa bag ko 'yon, eh!" I defended until I realized that
there is no point in this. "Then maybe you found it and realized that you should
give it to Blakely Ardiente!"

"At bakit ko ibibigay sa kanya? Siya ba ang gusto kong pakasalan?" mataman niyang
sinabi.

"I don't know with you but surely you know your family's preference!"

"My family is out of this conversation."

"No, Ares!" tuloy ko. "Our families, our companies are all in this conversation and
you know it!"

His jaw clenched again. "Is that what you think? Did you consider your family and
our businesses when you entered this relationship with me?"

Natigilan ako. It was too late when I thought about it. Alam ko na noon pa na
magiging komplikado ito pero pinili kong hindi isipin iyon dahil... dahil mahal ko
siya. At sa maraming beses na kasama ko siya, lagi akong nawawala sa isipan ko...
sa mga problema ko.

"I didn't, Relani. I don't care about our companies. If you want your shares back,
so be it."

My lips parted thinking about his words. Pero bakit ang sakit din kahit na
pinagbigyan niya na ako?

"But I will still pursue you, nothing will change."

"Pursue me? Oh, shut up-"

"Blakely found the heirloom ring in the VHRV lobby. Sinabi niyang hindi niya
nakilala ang singsing na iyon kaya sinuot niya sa party."

Matagal bago tuluyang nag sink-in sa akin ang sinabi ni Ares. Matagal bago ko
narealize na mali ako sa iniisip ko sa kanya. At siguro dahil nasa sitwasyon na,
hindi ko kaagad mabawi ang lahat ng iniisip ko kanina.

"Shut up, y-you're... you're just fooling me!"

He chuckled without humor. "Sino sa ating dalawa ang manloloko?"

Umiling ako habang tinitingnan siya. I couldn't undo all my thoughts. They are
eating me up.

"I gave you space to think about our relationship. I wanted to marry you but it
seems like you're just pressured to marry me. I don't want that. Pakakasalan mo ako
dahil gusto mong magpakasal sa akin. Hindi para sa kompanya, hindi para sa kahit
ano."

"Who wouldn't be pressured with a family like yours?!"

He bit his lip and crouched. Parang kanina pa niya gustong gustong tanggalin ang
nakagapos sa kanya pero hindi niya magawa.

"Ares! Your family likes Blakely Ardiente for you! Kung hindi mo nakikita iyon,
pwes ako, matagal na! Bata pa lang ako, alam ko nang si Blakely ang gusto nila para
sa'yo! Bata pa ako alam kong kayong dalawa na!!!"

"Did I marry her, though?"

I groaned and pushed him a bit because he was getting closer again.

"Hindi mo ba nakikita? Nahihirapan ang kompanya namin ngayon! Kaya naiintindihan ko

kung bakit ayaw ng pamilya mo na ako ang pakasalan mo! I will only drag you down
with me! Besides that, it seems like everyone knows about our story from the past!
Kaya mabuti na rin 'to-"

"The fuck I care about the companies or my family's preference? I didn't even ask
for their opinion."

Umiling ako dahil hindi niya naiintindihan iyon.

"I tried my best to give you space so you could think. I attended my grandfather's
party because I thought that would be healthy for you. I don't want you pressured.
I don't want to impose our marriage to you-"
"Sino ba sa atin ang naghamon ng magpakasal? Hindi ba ako naman?!" balik ko sa
kanya. "I was the one who brought it up! Not you!"

"You brought it up to bargain, not because you want to marry me," balik niya at
agad na tumigil.

Yumuko siya saglit. He swallowed hard and licked his lips.

"I want to marry you so bad! Kung hindi lang talaga dahil sa pamilya, sa trabaho,
at ngayon sa... sa..." hindi ko maipagpatuloy habang naiisip si Blakely.

I know he already explained that part but I believed the opposite for days. Mahirap
pang matanggal sa isipan ko iyon.

"So you really want to marry me?"

Pinalis ko ang mga luha ko at kinunot ang noo. Nakita kong humakbang ulit siya
palapit sa akin, dahilan kung bakit umatras ulit ako.

"Stop that! I'll shoot!" banta ko ulit.

Kahit na binantaan niya, idiniin niya lalo sa baril ang katawan niya at muli siyang
humakbang. Umihip ang mas malamig na hangin dahilan kung bakit bahagya akong
nanginig.

"And you chose this place because?"

Napalinga-linga ako. Natanaw ko ang mga bodyguards ko na gumagalaw. At narinig ko

rin ang pamilyar na tunog ng chopper. It slightly brought me back on that fateful
day in Polillo, when he came.

"A-Ano..."

Napatingin ako sa labas. Ganoon din ang mga bodyguards ko. At dahil na distract ako
sa chopper, huli na nang nakita kong nagtatanggal si Ares ng blindfold!

Natanggal ang cuffs niya! Kasi paano niya tinanggal ang blindfolds!

Bago ako makasigaw sa mga bodyguard, hinablot na ng isa ang baril na dala ko.
Hinuli ni Ares ang kamay ko pero mabilis akong nakagalaw at nakalayo!

What the hell is happening?! Why are my bodyguards not cooperating! At imbes ay
mukhang pinagkakaisahan pa ako!

Nakumpirma ko iyon nang narinig kong inutusan ni Ares ang isa sa dambuhalang
bodyguard ko.

"Don't cuff her!"

"What the hell?!" I blurted out when I realized that each one answered to him!

Tumakbo ako at kahit na alam na napaliligiran nila, sinubukan kong pumunta sa

hagdanan!

"Relani, let's just go home and talk there. It's cold out- Damn it!" Ares cursed
when he realized I wasn't playing.

Nadapa na ako at agad pa ring tumayo, hindi inalintana ang sakit dahil gusto na
talagang makatakas! Ilang baitan sa hagdanan ay nahuli niya ang baywang ko.

"Bitiwan mo 'ko! Bitiwan mo ako!" sigaw ko.

"Calm down, damn it!"

"What the hell are you doing?! Bitiwan mo ako!"

"Look who's talking? Hindi ba ideya mo ito? Kidnap-in ako?"

Sinuyod niya ang buong lugar habang patuloy ako sa pagpupumiglas. Walang kahirap-
hirap niya akong hinuli at inangat pabalik sa palapag na iyon. Mas lalong lumakas
ang ingay ng chopper kaya muntik ko nang 'di marinig ang sinabi niya.

"When I kidnapped you, I brought you to a yacht. Now, you kidnapped me... dinala mo
ako rito? Sa abandonadong building n'yo?" he chuckled. "Baby, this is tasteless.
You're like a fucking syndicate."

Hinawakan ko ang kamay niya at pilit na tinanggal ang hawak ng buong lakas.

"Engineer, puwede namang i-handcuffs na lang si Miss de Alba," suggestion pa ng isa

sa mga bakulaw!

"H-How dare you! I gave you a fucking raise!" sigaw ko naman sa bakulaw.

Ares chuckled and put me down but immediately cuffed me. Imbes na tingnan at
sigawan ang bakulaw, si Ares naman ang tiningnan ko.

"What are you doing? Are you kidnapping me again? Please... no... I need to work
tomorrow!"

His lips stretched for a sensual smile. His eyesn narrowed, parang hindi
makapaniwala.

"Let's go..." sabay hila niya sa akin.

"I said no, Ares! Please... Please..." pagmamakaawa ko.

Hindi ako halos makalakad. Gusto ko na lang mag-ugat sa kinatatayuan ko kaya kahit
naka handcuff na, pinili pa rin niyang muli akong iangat.

"Ares, please... P-Put me down. I need to go home. I have work tomorrow!"

"We'll go home and yes, we'll work tomorrow."

"Ibaba mo ako kung ganoon."

"No, we have many things to talk about. I don't want to talk about it in this
stupid abandoned place."

"Ares!"

My voice was drowned by the chopper. Napakapit ako sa kanya nang naramdaman ang
malakas na hangin. It was the rooftop of our building. Like all our other taller
buildings, it was supposed to be a rooftop and helipad but since it's abandoned,
it's not very reliable.

Ang dami ko pang sinabi kahit na hindi naman ako naririnig. Sumakay din ang mga
traydor kong bodyguard doon na para bang isang normal na araw lang sa kanilang
trabaho.

"How dare you! And you!" sigaw ako ng sigaw habang nasa chopper kami.

Kahit pa nang umangat na ito. Ares only looked at me the whole time. Habang naiiyak
na ako sa inis sa nangyayari. Iniisip ko si Gardo at natatakot na may kinalaman
siya rito.

"Humanda kayong lahat kay Gardo kung malaman niya 'to!" banta ko kahit wala ni
isang natatakot o nakikinig man lang sa akin!

Gusto kong maiyak. Mabilis pa rin ang kabog ng puso ko. Hindi ako makapaniwala na
sa isang iglap, nabago ang lahat. At paano ginawa ni Ares iyon. Hindi ba wala
siyang bodyguard sa akin? Don't tell me all of these are his men! Gardo then lied
to me?!

"Ares! Please!"

Natanaw ko ang isa sa mga bagong towers ng Riego. Their rooftop was a helipad and I
saw four people waiting for the chopper to land.

"Ares!"

Doon nga bumaba. Pababa na ito at pabagal na ang ingay ng chopper nang muli akong
nagmakaawa.

"Ares, please..."

Then I saw the other bodyguard glancing at me. Kaya sa kanya ulit ang baling ko.

"Walang hiya kayo! Ako nagpapasuweldo sa inyo tapos ngayon, ganito ang gagawin
n'yo!"

Ares ordered them something. Nagmadali akong bumaba sa chopper nang nakaland na at
unti-unti na ngang nawala ang ingay.

"I hate all of you! Makakarating ito kay Tito Edgardo!" I announced.

"Hey, let's remove your cuffs first," Ares called but I slipped away from his hold.

Tinulungan ako ng isang bodyguard pababa. Pagkatapos niya akong tanggapin ay

tinampal ko kaagad ang kamay niya. Ares was behind me, holding me a bit for my own
balance.

"I hate you!"

"Ares?! Where have you been? What's wrong? I heard you were..."

Natigilan ang nagsalita. Natigilan din ako. Naunahan na ako ni Ares ngayon. Nasa
harap ko na siya at ako naman, nasa likod niya halos nagtatago.

Unti-unti kong sinilip kung sino iyon. My eyes widened when I realized who the four
people who waited. I saw Vesarius and Hades Riego, naroon din si Felicia. At ang
dumalo kaagad sa amin... ang nagsalita... ay si Hera Riego.

"U-Uhmm..." My voice shook when I realized everything I've done.

Hindi ko alam kung alam ba nila na k-in-idnap ko si Ares at ayaw ko nang alamin pa
iyon. Alam ko na nasa roofdeck kami ng skyscraper at nasa harap namin ngayon ang
exit pero sa takot at kaba ko, hindi na ako nakapag-isip ng diretso.

Thoughts of Hera Riegos wrath after knowing that I was there, with Ares, after
kidnapping him scared the shit out of me. Ang sabi ko noon, wala na akong pakialam
sa sasabihin niya sa akin. That I could never please her enough. She would never
like me. But kidnapping her son didn't sound good, she would not only hate me...
she would resent me forever!

Nagkatinginan kami saglit ni Hera, at iyon ang nakapagtulak sa akin.

"Ares," I called softly. "Uuwi na ako. Bukas na lang ulit."

I turned around, neverminding my handcuffs.

Natanaw ko ang likod ng chopper, ang city lights ng kalakhang Manila at ang
nagtatayuganng Skyscraper sa tabi. I know it's a dead end but my fear got the best
of me.

Mabilis akong naglakad patungo sa kawalan. Diretso ang tingin sa mga skyscraper at
hindi na gaanong naisip na mahuhulog ako sa roofdeck na ito kapag ipinagpatuloy ko
iyon.

Nakailang hakbang pa lang ako, narinig ko na ang malulutong na mura ni Ares sabay
ang marahas na pag hila sa akin pabalik.

"Baby, that's a dead end," he said softly and pulled me closer to him.

Umiling ako at parang doon lang natauhan na tama siya. Tumango naman ako at
sumulyap sa likod niya, kung nasaan ang pamilya niya, at ang exit.

"Saan ka pupunta riyan?" he asked softly and looked at the path I was going to
take.

Tuliro ako samantalang hinuhuli niya ang mga mata ko. When our eyes locked, that's
when I realized I was being stupid. I was panicking so much. Nakalma lang ako nang
nagkatinginan kami. Isa-isang pumatak ang mga luha ko at unti-unting sumakit ang
puso ko.

I have so many words inside my head but I couldn't say anything. Naunahan na lang
sila ng mga luha. Ares looked at me with sad eyes as he pulled me closer and hugged
me tight.

"We'll go home, okay?" he assured me.

I closed my eyes. I felt my heartbeat run a marathon as I slowly caught up with my

breath.

"Ares, what's happening here?" si Hera Riego. "A-And where is she going?"

Unti-unti akong kumalas sa yakap ko kay Ares. She noticed my excuse! Kinabahan lalo
ako. Napansin agad ni Ares iyon. Tiningnan niya ako saglit bago hinawakan ang mga
kamay, para bang pilit na tinitimbang ang nakikita sa mga mata ko bago kinuha ang
susi ng handcuffs.

"Uwi na ako," I said softly to Ares.

Nasa harap na namin si Hera Riego. Alam kong nakikita niya na ako ngayon ng buong
buo. Alam niya nang nandito ako at hindi na ako makapagtago. Kaya yumuko na lang
ako, kahit gustong magmakaawa kay Ares, hindi na ginawa. Ares slowly unlocked my
cuffs.

"What the hell are those cuffs for, Ares?!" I heard Hera's voice like thunder.

Hindi nagsalita si Ares. Hinawakan niya lang ang palapulsuhan ko, parang dinadama
ang kaunting marka roon.

"Did you kidnap her? Tell me?! I thought you were the one who's... what is
happening here?"

Nakalapit na rin si Vesarius Riego. Hindi pa rin ako tumitingin sa kahit isa sa
kanila.

"We had a fight about our engagement so..."

Napatingin si Hera Riego sa akin. Nanatili naman akong nakayuko, ayaw salubungin
ang mga mata ng kahit sino.

"Totoo ba 'yan? Akala ko may masamang nangyari sa'yo. The guard said you were seen
boarding an unknown van, that's very unusual. I thought you got kidnapped!"

"Yes, I kidnapped him. I'm sorry. Please let me go," sambit ko nang hindi
tinitingnan ang sino man.

"Huh?"

"No, she didn't. I kidnapped her. It was my plan."

I shivered a bit. It's colder in this roofdeck compared to our abandoned building.

"So we can talk about our relationship and continue our engagement."

Pinagsalikop niya ang mga kamay namin. Nakayuko ako kaya kitang kita ko ang higpit
ng hawak niya sa akin. His long fingers devouring my thin ones.

"Ano b-ba talaga ang nangyari-"

"Marami pa kaming pag-uusapan ni Relani. If you have questions, let's just talk
about it downstairs. My girlfriend is cold, Mama."

"W-We were worried..." Hera Riego's voice trailed off. "A-Alright."

Hinila ako ni Ares. Nakaharap ko na sina Hades at Felicia pero hindi pa rin ako
tumingin sa kahit sino sa kanila. Nagpatuloy lang si Ares sa paghila sa akin
patungo sa exit.

Isang maliit na hagdanan ang tinahak namin pababa. Sumunod ang iilang bodyguards na
naroon at may nakaabang din sa sunod na palapag.

Ares pushed the button for the lift. Nang bumukas, pumasok kaming dalawa. Sumunod
sina Hades at Felicia Riego. Ganoon din si Vesarius at Hera Riego. Ares pulled my
hand close to him and slightly rubbed my cold palm with his thumb.

Napaangat ako ng tingin sa kanya. He was just busy doing it. He watched my palms
get back its color. Napasulyap tuloy ako sa mga kasama namin. Nakatanaw si Hades at
Felicia sa gilid niya at si Hera Riego. The bag Blakely gave her dangling on her
forearm while her arms were crossed.

Uminit ang pisngi ko nang natantong silang lahat ang nakatingin sa ginagawa ni Ares
sa akin. Naggalawan lang nang nasa tamang palapag na kami.

Nagdalawang isip pa akong lumabas. Lalo na nang natantong hindi pa iyon ground
floor. It was still the top of the building. And that's when I realized that it's a
penthouse. Their guards opened the door, Hera Riego entered. Followed by the other
three.

"It's my penthouse," he whispered.

"B-But..."

His lips twisted. "I'm not satisfied with our conversation. We'll have to talk
more."

"B-But..." I said softly.

"Hindi sila magtatagal," paliwanag niya na para bang alam ang iniisip ko.
Kabanata 38
Kabanata 38

Calm

Nakaupo ako sa isa sa mga sofa ng tanggapan. Ares was called by his parents to the
office of his penthouse. Sumunod naman si Hades doon, kaya naiwan kaming dalawa ni
Felicia.

The penthouse was large. Nasa tanggapan pa lang ako pero natanaw ko na ang
pangalawang palapag. It has a high ceiling for the whole huge living area. The
second floor also had multiple rooms, kung pagbabasehan sa natanaw ko nngayon.

The penthouse is a combination of black, white, and gray. The walls in front of me
were glass windows overlooking the city. Naglalakihang frame na kulay puti ang
humahati sa bawat bahagi. The wall near the white floating stairs were accented
with dim yellow lights, making them look brown and wooden. In front of me is a huge
television in a big marble wall. At iilang sofa naman, kasama itong inuupuan ko ang
kulay itim. Ang coffee table sa harap ay kulay puti.

"Hot chocolate?" Felicia offered.

Hindi ko na inisip kung kailangan ko ba iyon. Gusto ko sanang umiling at tanggihan

pero hindi niya na kailangan ng approval. She put the mug on my hand. I immediately
noticed how it warmed my cold hands.

"Pasensiya na. I haven't been to the kitchen here so I didn't know where to find
stuff. Iyan lang ang nakita ko na accessible kaya..." She smiled and sat in front
of me, sipping her own hot chocolate.

Nanatili akong nakatingin sa bigay niya.

"Thanks," I croaked.

"We live in Tagaytay but we... we have a condo nearby," sabay ngiti niya ulit.

I don't know what she meant by that so I kept silent. Tinititigan lang ang hot
chocolate.
"Uhm... Saan ba kayo galing? Uh... may LQ kayo?"

Unti-unti akong nag-angat ng tingin ulit kay Felicia.

"Mama thinks you're mad at Ares. She encouraged him to talk to you but he wouldn't
say anything."

Hera Riego encouraged Ares to talk to me? Hindi ko na hinayaang gumulo pa ang
isipan ko sa sinabi niyang iyon. I only sighed.

She smiled awkwardly when I still didn't say anything.

"Akala ko nga kasama ka sa party. Nag-away pala kayo. Pasensiya na. Oh! If you
think I'm nosy, I'm sorry, too!" She chuckled awkwardly lalo na nang nagkatinginan
kami.

Binagsak ko ulit ang tingin ko sa hot chocolate na ibinigay niya.

"By the way, I like your fashion sense. It's very trendy and youthful at the same
time. Alam mo, in-interview kami ni Hades... sa magazine? Tapos nang tinanong ako
kung sino ba ang gusto kong fashion icon, I don't know if you've read but I put
your name on it! It's published..."

Napatingin ulit ako sa kanya. I can't believe those words came out of her mouth in
such a short span of time.

"I like your shots on magazines sometimes. Wala kang social media, masyado, 'di ba?
O 'di ka active pero ang dami mong shots lagi. Some people try too hard to be
noticed by magazines, tapos ikaw hindi mo siguro alam 'yon?"

"I'm busy working," I said para may maiambag naman sa conversation namin.

Para siyang naexcite na nagsalita ako. Napatuwid siya sa pagkakaupo at ngumisi.

"Ako rin! I'm busy! Uhm..." parang naghanap pa siya ng pinagkakaabalahan niya.
"Studying! Engineering!"

Natigilan ako at naisip na hindi pa huli ang lahat... kung mag-aaral ako noon. Gaya
niya.

That's when I realized that... I don't know where she's been, too.

Ngumisi siya at nagpatuloy sa maraming kuwento at sasabihin pero naghari na sa

isipan ko ang tungkol sa kanya.

We believed she died. She came back married to Hades Riego. Does that mean, they've
been boyfriend and girlfriend long before her death? I remember seeing Hades Riego
abroad, he seems different then, less happy. Hindi siya ganoon sa pagkakakilala ko.
I wonder if he, too, believed that Felicia was dead. And how did he cope up with it
all these time?

Natigilan si Felicia nang narinig naming pareho na may pababa. Sabay kaming
lumingon sa hagdanan at nakita na si Hades iyon. He looked at me with a smirk on
his lips.

Then I realized he was very different then... when I saw him abroad. Right now, it
feels like... he's on his normal self. I wonder if... napatingin ulit ako kay
Felicia Valerio.
"By the way, kuwento ni Mama na ikaw daw ang nagbigay noong gamit niyang bag.
Gustong-gusto ko rin 'yon!"

I shook my head immediately knowing that Blakely gave her that bag. Oo, at binigyan
ko rin siya noon pero bakit niya sasabihin kay Felicia na ako ang nagbigay noon sa
kanya?

"No, I think she's u-using Blakely's gift, not mine."

"Oh? I mean the bag she's using right now. Last month kasi napansin ko iyon kaya
naitanong ko kung saan niya nabili. Sabi niya bigay mo raw? Hindi ako puwedeng
magkamali kasi nagustuhan ko 'yon kaya saulo ko ang itsura ng bag. I even searched
for it."

Napaangat kami ng tingin pareho nang nakitang pababa na rin ang mga magulang nila.
Hades is now nearing us. Mabilis na nilapitan ni Felicia ang asawa. Hades held
Felicia but his smirk was on me.

"Are you alright?" he asked.

I nodded.

"She's fine now coz I gave her a hot chocolate!" si Felicia.

Hades chuckled at his wife before they both glanced my way again.

Napaptingin naman ako sa palapait na mga magulang nila. Ares was still on the
stairs when he checked on me. Nakatingin ako sa kanya nang kinailangan kong ilipat
ang tingin sa mga magulang niyang nasa harap ko na. I put my hot chocolate on the
coffee table and stood.

"I arranged your dinner. It will be sent in your places. Hades, huwag na kayong
umuwi ng Tagaytay, it's already late."

Hades nodded. Felicia smiled widely.

Nilingon ako ni Hera. I can't stop myself from glancing at the dangling bag on her
forearm.

"You should stay here for the night, as well. I can't allow you to go home anymore
at this time. It's already late."

"I have bodyguards..." Huli na nang naalala kong nagtraydor nga pala ang lahat ng
mga iyon. "A-At puwede po akong tumawag sa amin para magpasundo na lang. My condo
isn't that far."

"You're living in a condo? Not in your house? And... alone?" Hera Riego asked me
but I didn't look at her. Si Ares ang kinakausap at kinukumbinsi ko.

"Kami na po ang magdedesisyon tungkol dito, Mama," Ares said.

Nakalapit na siya sa akin at agad pinadausdos ang kamay sa baywang ko. The other
two Riegos in front of us looked at his hand on my waist.

"Alright," Hera answered and looked at me. "I'm just advicing. Mapapanatag ako kung
dito na lang muna siya, Ares. Lalo na at mag-isa pa yata siya sa... tinitirhan
niya."

"They can both decide about that by themselves, Hera. Pagpahingahin na lang muna
natin sila sa ngayon." Vesarius Riego said and smiled at me.

"O-Of course, you two... should... uh... rest... and talk it out... and sort out
your problems."

"We should go, then?" si Hades na nakatingin sa ina.

"Yes, we should. Though it would be nice to talk about it through dinner-"

"Hera," Vesarius Riego cut her off.

Hades chuckled.

"But, yes, maybe next time..." sabay baling ni Hera Riego kay Ares. "W-We're
going."

Hades groaned and pulled Felicia out of there. Hindi naman agad nagpaanod si
Felicia at kumaway pa sa akin.

"Bye! Rest well! See you again! Tomorrow?"

Sasabihin ko sana na magtatrabaho ako bukas kaya hindi ako puwede kaso hindi niya
na hinintay iyon. Vesarius Riego is now trying to stalk the two but Hera remained
in front of us. Nagtagal ang tingin niya sa akin samantalang nanatili naman ang
tingin ko sa kinatgatayuan ni Felicia kanina.

She moved and took a step nearer. Hinaplos niya ang pisngi ni Ares ng ilang
sandali. I watched her eyes glimmer with love, complete surrender, or controlled
worry, or a mix of all. Nang bumaling siya sa akin sa ganoon ding mga mata, yumuko
ako. I didn't want to look at her with those eyes that I don't think were meant for
me.

"You should rest. You'll be safer here," she said.

Matagal niya pa akong tiningnan bago muling bumaling kay Ares. At bago rin tuluyan
nang naglakad paalis.

Sinamantala ko iyon para tingnan silang umaalis. Ares kissed the side of my
forehead bago kumalas para sundan sila patungo sa pintuan. I moved a bit, thinking
of going with him but in the end, I didn't.

Kasabay ng pag-alis niya, may tinanggap siyang pagkain sa kung sinong nasa labas. I
didn't move from where I was. I didn't know what to do. Kanina'y masyadong marami
akong iniisip at ngayon naman, wala nang maisip pa.

Ares took me to the kitchen where we ate the delivered food. He arranged the food
while I waited with a blank stare. At sa miminsan kong sulyap sa kanya, nahuhuli ko
siyang nakatingin sa akin. It seems like he had a lot of things to say but all
throughout the dinner, he was silent and only looked at me every now and then.

"Nagpabili na rin ako ng damit mo. I also... brought some of the clothes you left
in Casa Riego."

Sumulyap ako kay Ares. Uminom ako ng tubig at ilang saglit pa bago nagsalita.

"Uuwi ako. Magtatrabaho pa ako bukas."

"We'll work tomorrow. But if you really want to go home to your condo, then I'll
pack some of my clothes. I want to stay with you."
I swallowed hard and stared at him. Nag-iwas siya ng tingin at sinalinan pa ng
tubig ang aking baso.

"You can use the bathroom if you want to wash up. I'll prepare a bath."

Hindi ko alam kung bakit kahit hindi pa ako nakapagsalita ay parang may sariling
plano na siya. Natahimik na lang ako. Sa dami ng kailangang isipin, hindi na ako
makapagdesisyon kung ano nga ang gagawin.

Talking seems a good idea for the both of us. At least now that I've calmed down
and his family already left. Pero puwede rin naman iyong ipagpaliban muna at bukas
na lang, nang sa ganoon ay makauwi na ako. However, Ares seems to have made up his
mind about going home. He will come with me.

"You'll be safer here," Hera's words echoed on my ears.

She wanted me to stay here. She didn't like me for her son but she encouraged me to
stay here. Hindi ko alam kung ano ang nasa isipan niya talaga at parang ayaw ko
nang alamin. Or maybe, I'm scared to know that she really didn't mean it. And if
she meant it, what does it mean for me?

Maybe she's just concerned. After all, even if she didn't like me for her son, I
own a share to their company. I am de Alba and endangering my life on their
premises would mean bad news to them. Somehow, thinking about that comforted me.
Hindi ko alam bakit mas napapatanag akong pag-isipan na lang ng masama ang ibang
tao kaysa sa magtiwala at sa huli, mabibigo rin naman.

It felt as if my doubts are comforting, and trusting wouldn't calm my heart. How
ironic.

Using the furry slippers Ares made me wear, I slowly stalked him like his bidding.
Nagdadalawang-isip akong sumunod sa kanya sa pangalawang palapag. Nagdadalawang-
isip din akong pumasok sa isang malaking silid.

The bedroom he provided was huge. It was almost as big as the master's bedroom in
our mansion. The wall on its right side provided a perfect view of the city and the
sky. Thin sheer drapes covered the scenery and there was a thick black out curtain
on the sides.

Pumunta si Ares sa mas madilim na bahagi ng silid, beyond the wall of his bed.
Nakatayo naman ako malapit sa isang king bed. Madilim ang silid at ang tanging ilaw
na naroon ay ang bedside wall lamp.

I waited for him to appear again on the hallway in front of me. But when he did, he
turned some lights on first on that particular hallway and I realized... it was
probably his bathroom.

"Come here," he said.

With tiny steps, I obeyed his command. Nang nakalapit ay hinawakan niya kaagad ang
kamay ko at iginiya papasok sa malaking bathroom.

It was a huge bathroom for a condo, even for a penthouse. Ang kanang dingding ay
isang malaking salamin, sa kabila naman ay ang dalawang sink at ang mga tuwalya sa
ilalim. May salamin din doon. There was a shower room behind me and then the
toilet. But in front of me, facing the huge continuation of his large glass wall
was an extravagant king size bathtub. Nakatunghay iyon sa buong siyudad.
"I'll close the curtains and dim the lights," aniya.

He clicked something on the wall and went out. I am exhausted and seeing this place
made me feel so calm. Ang tunog ng tubig at ang bula nito ay parang nanghahalina.

Indulging myself, I slowly removed my clothes. Lumapit ako sa tub at dinama ang
tubig. Nang naramdaman ko na nasa tamang timpla iyon, mas lalo lang akong
naengganyo. I removed my underwear and put it on a basket nelow the sink before I
plunged in.

Nilingon ko ang kurtina na nakatabon na sa magandang view kanina. I wanted to open

it. I think watching the city in this tub would calm me more. Nilingon ko ang
pinindot ni Ares na buton kanina pero ang nakita ko'y ang pagpasok niya.

I gasped and immediately tried to sink more. Kahit na halos balikat at ulo ko lang
ang kita ay parang hindi sapat sa akin iyon. Isang maliit na tuwalya lang ang
nakatapis sa kanyang baywang, wala nang suot sa katawan. Sumulyap siya sa akin at
saglit lang na may pinindot ulit.

"I'll join you," he said and put his small towel on the basket.

Mabilis akong nag-iwas ng tingin pero hindi ko maipagkakaila na may nakita na ako!
He didn't even flinch or look nervous when he removed the damn towel around his
waist! Ako pa ang nahiya!

"I'll open the curtains for a better view," aniya kaya hindi pa siya pumupunta sa
tub, at nakatayo pa roon nang hubo't hubad!

Damn him!

He dimmed the lights more but I was still nervous. He wasn't hard or ready but it
was still massively dangling on him!

Nakatingin na ako sa mga bula, ayaw na siyang tingnan. At nang unti-unting bumukas
ang kurtina, doon ko ibinaling ang mga mata ko. I realized then that he must've
taken a bath many times here with his window open. At paano kung sa malayong
skyscraper ay may naninilip sa kanya? A scope would do! How reckless! Or maybe it
never bothered him! With a body like that, he could go to work naked... and proud!

Bumuhos ang tubig nang naupo siya sa harap ko. Mas lalo ko tuloy inilubog ang
katawan ko dahil sa pagkakabawas sa tubig kahit pa madilim naman. Tama lang para
makita namin ang ekspresyon sa mga mata at mukha. The dimmed yellow lights provided
us a dramatic hard light.

Nanigas ako sa kinauupuan ko. Ang mga kamay ko parehong nakahawak sa binti ko
habang pinipilit kong idikit ang tuhod sa katawan.

He sighed heavily and moved closer to me. His knees showing on my sides. Ang
kanyang mga paa, nasa likod ko na. Hindi siya nakuntento, he even caught my heels.

"Ares," I protested a bit but he only put it behind him, wanting me to strangle him
or something.

I didn't. Nanatili lang ako sa kinauupuan at hinayaan siyang gawin iyon. At first I
was slightly uncomfortable. Even with the water around us, the dimmed lights, I
felt very exposed. My thighs were apart and he's in front of me, watching me in
that awkward position. Kalaunan, napanatag ako. Lalo na nang nilagay niya ang braso
sa gilid ng tub at ang isa'y humuli sa kamay ko.
I looked at him. He looked calm and gentle.

"Is this fine?" he whispered.

Hindi ako agad nakasagot. Tiningnan ko pa ang kamay naming ngayon ay unti-unti nang
lumulubog sa tub. It rested on his thigh. I slowly nodded and gave out a sigh.

He tilted his head. Dahan-dahan akong sumulyap sa labi niya at sinimangutan ito. He
pursed his lips.

"I'm sorry..."

My lips parted. Hindi ko alam kung bakit parang ang sakit marinig ang dalawang
salitang iyon. I held back my tears. He lifted my chin a bit but he never urged me
to look at him when I couldn't.

"I know you have a lot of problems and if... our relationship is one of your
burdens, I'm sorry if I failed to see it that way."

Marahan akong umiling, hindi pa rin siya matingnan.

"Nasabi ni Mama na may nasabi siya sa'yo noon. I don't want any of my family
meddling with us-"

"It was reasonable. I understand her."

"Our problems are between us, Relani."

"Let's not sugarcoat it. I'm not really a good catch for you. I'm the heiress of
your rival company. My mother took away some of your shares. And I have fooled you
years ago, it's reasonable to think that I'd fool you again now."

"If you fooled me, then it's my problem, Relani. Hindi sa pamilya ko..."

"It's your family's company, Ares."

He sighed and paused a bit. Nagkatinginan kami. "I would go broke, solve that
problem, and step down first before I'd mend a broken heart. I know what my
responsibilities are for the people... and also as your man."

Slightly dazed by his words, I slowly looked at him. He looked so serious. Ngayon,
dalawang kamay niya na ang nakahawak sa mga gamay ko. Bumagsak ang mga mata ko roon
sa pinagsasalikop niyang mga daliri namin, hindi malaman kung paano hahawakan ang
isa't-isa.

"If my mother's opinions have strained you, I'm sorry. She wanted to talk to you
tonight about it but I didn't let her. I want us to talk first because this is our
relationship. You don't have to deal with her right now. And it's alright if you
want more time, I'm sure she will respect us. She will respect you."

Yumuko ako lalo, unti-unting pumatak ang mga luha ko. Somehow, the way he is
handling things is breaking my heart. It felt so reassuring...

"I want you to know that I don't listen to other people's opinions when it comes to
you. Because... I've known you for years. I know you better. They don't know
anything about us. This relationship is something that we own, something that
nobody can take away from us, and something that only the two of us can
understand."
Humikbi ako at tumango. He wiped away my tears with his thumb and the hot water.

"When I wanted you, I didn't think about the companies, or what my family will
think about us. I think about you... and if you wanted me back. And if you want
us."

He brought my hand on his lips. He kissed my palm softly. Namungay ang mga mata ko
habang tinitingnan siya. Parang kinukurot ang puso ko.

He put it down and rubbed the center of my palm, where he kissed me, slowly.

"I wanted to give you space after our last conversation because I thought I was
pressuring you into marriage."

I shook my head.

"I guess jealousy got the best of me, too." He smiled but there was no humor in it.
"To see you in your ex's arms, and then hear that you got pressured..." he trailed
off.

Nagkatinginan kaming dalawa.

"At hindi mo rin suot na ang singsing. Even if your excuse was true, I don't think
it would be enough to console me."

"I wasn't pressured about marrying you," sambit ko sabay iling. "I am pressured of
my responsibilities in the company, it's failing and if... if I marry you... what
would your family think of me?"

He sighed. Namungay lalo ang mga mata niya. He licked his lower lips and tilted his
head. It was as if it's a sight to see me this way.

"Your family doesn't like me, Ares. They want Blakely for you. They think that
you're choosing the wrong girl. No matter how much we convince ourselves that it
doesn't matter, they are your family. I convinced myself that my family doesn't
matter... because they hurt me... but in the end..." bumuhos ang mga luha ko. "In
the end... Ares, they are still my family. They still matter to me."

He gently wiped my tears again. I paused because I was shaking and crying. Nang
unti-unting muling napanatag ang loob ay huminga ako ng malalim.

"Hindi mo pa ako naipapakilala sa pamilya mo. Kung hindi ba papayag ang Mama mo na
maging tayo, lalayo ka ba?"

I shook my head immediately.

"That's the same for me. And my family... they like you. Blakely is a family
friend. Mama has some businesses with her family but I never paid enough attention
to her. She found our engagement ring on the VHRV lobby. Sa party ko lang napansin
kaya kinausap ko siya tungkol doon."

Namilog ang mga mata ko. Naalala ko iyong article!

"K-Kaya ka umalis kasama siya? I-I thought you went to your villa or suite or
something."

Madilim akong tiningnan ni Ares. He licked his lips.

"Yes, I talked to her in the corridor of the venue. Naabutan kami ni Mama roon at
nang natapos ang usapan, mag-isa akong bumalik sa villa ko."

I nodded slowly as realization dawned on me. But... wait? Hera was there?

"How did you know about it?"

"Uhm... Mommy sent me an article. Ipupublish na yata o na publish ba? Kaso hindi na
tinuloy kasi... binayaran daw."

Ares looked at me confused. Maybe he paid for it so it won't blow up. Iniisip niya
sigurong mali ang iisipin ko at tama siya roon!

"What happened then? Did you get the engagement ring back?"

Matagal bago siya nagpatuloy. "Nagalit ako na suot niya iyon pero hindi ko na
ipinilit ang ibang dahilan. I told her that it was your engagement ring and that
you lost it. It was Mama who insinuated that Blakely wanted to show off the Riego
heirloom ring. It was highly celebrated on their time so she insisted that Blakely
was familiar of the ring, even if Blakely denied that she didn't know. Some of
Mama's friends went to her aid. After I stopped the commotion, iniwan ko na sila. I
was exhausted, angry, and mad at you for losing it."

Nagdilim lalo ang mga mata niya.

"Bakit mo nga ba nawala? It fits you perfectly. You removed it."

"I-I... well... yeah. I removed it-"

"And not because the diamond was big. Tell me the truth, Relani."

"Ano..." medyo iritado kong sabi.

He closed our distance. His hand rested again on the side of the tub and pushed me
towards him.

"You removed it... because?"

"Malaki nga!"

"You were happy when you first saw it. Baka naman..." Nagtaas siya ng isang kilay.
"Para hindi makita noong ex mo na engaged ka na nga?"

"Of course, not! Lukas is just a friend, then and now. Stop calling him my ex!"

"Tss. It always feels like I'm in a competition with that bastard-"

"No, you're not! If anything, he's just a friend! Umiiyak lang ako k-kasi...
pressured ako sa trabaho at sa... sa pamilya mo nga! Nagkataon na pumasok siya. I
asked him to leave me because it's embarrassing that I was crying but instead, he
hugged me!"

Ares eyes narrowed. "That bastard."

"Stop it! He's a good friend, Ares! And he knows about you, kaya huwag mo na siyang
pag-isipan ng masama. I told him you're my fiancee."

Nanatiling kunot ang noo ni Ares habang tinitingnan ako.

Naalala ko tuloy na nakita ako ni Hera at Felicia sa mall. Nagkataon pa na nagkita

kami ni Lukas. I wonder if that reached Ares? For sure she told him that.

"And how did you come up with your genius idea of kidnapping me for a peaceful
talk? At sa abandonadong building n'yo pa talaga?"

"I was mad at you, too, for ignoring me! For not showing up in meetings-"

"I was in my grandfather's party-"

"Well, I didn't know!"

"I informed your secretary about it!"

"You didn't tell me!"

"I gave you the space I think you needed. I convinced myself that I was being noble
for giving you that even when I'm also desperate to talk to you."

Marami pa sana akong sasabihin pero sa huli, nagbuntonghininga ako.

"I don't want to be a burden to you, when you are my peace..." he whispered.

"You... you're not a burden to me, Ares. And... you are also... my only peace."

I looked at his hopeless eyes, looking back at me. Ibang-iba sa nararamdaman ko

ngayon. I feel light... and very hopeful. Because of him. Only him.

I always aspired to be independent. I convinced myself that I don't need anyone and
I can be on my own. My lonely journey ws a proof of that. I was right. I can do it
by myself. I didn't need anything else or anyone else... but one thing is for
sure... I want him. I wholeheartedly want him. The warmth in the cold, the peace in
my chaos... a hand to hold.

So maybe, in a way... I needed him. Because sure, I can stand alone. But I want to
stand strong... with him.

"I-I'm sorry..." tears fell on my cheek.

His warm hand held my left cheek and wiped my tears gently.

"I'm sorry for... not trusting you. Or for being difficult."

He nodded and smiled.

"I-I was just really so pressured with work... and I'm scared that I won't be good
enough to marry you."

"I'd decide if your good enough for me, Relani," he said and smirked.

Sinimangutan ko siya at iniwasan ng tingin.

"I still can't get over how you came up with your kidnapping idea, you sweet little
mafia."

He tilted his head to find my eyes but I only glared at him.

"My bodyguards encouraged me to do it! Now I realized it was your plan, not mine!"

He chuckled. "No. It was your plan. Sinabayan lang kita para tingnan kung ano
talaga ang plano mo. That wasn't very wise, baby. That was dangerous!"

"Well, it worked?! Right?"

He chuckled and looked at me gently again.

His head cocked to the other side. We remained silent and gazing at each other's
eyes. Ako ang madalas na mag-iwas ng tingin at magkunwaring abala sa mga bubbles.
Tuwing inaangat ang tingin sa kanya, at nakikita ko ang seryoso niyang titig,
parang sasabog ang puso ko sa lakas ng kabog.

"I'd do everything to make us work," he whispered.

"I... will, too," I said guiltily and bit my lower lip.

"Don't be pressured and scared with Mama. She knows that I'm in love with you."

Natahimik ako at muling ibinagsak ang tingin sa mga bula.

"She knows that we both love each other."

Kumunot ang noo ko, hindi matanggal sa isipan kung naniniwala nga ba si Hera Riego
roon.

"And that you'll marry me because you've gone crazy over me."

Ngumuso ako at sumulyap sa kanya.

"We're not engaged anymore," I whispered and looked at my ring finger.

I know it's my fault that I lost it but I didn't want to lose it in the first
place. Hindi nagsalita si Ares kaya sumulyap ulit ako. I was pouting when I saw his
narrowed cunning eyes directed at me.

"Wala akong engagement ring," I croaked, guilty because it's my fault.

"You removed it on your finger so whose fault was that?" he said in a playful tone.

Kinagat ko ang labi ko. This time, he was smirking.

"We're staying together from now on until we get married. I'll come with you in
your errands, and we'll see each other always at work. That will be enough proof of
our relationship. We'd tell everyone we're engaged."

"B-But... I have no ring?"

He smirked more. "If you want one, let's start the wedding preparations then. I'll
give you another one on our wedding day."

Napasinghap ako sa gulat. I can't believe him! His lips twisted.

"I didn't want to lose that ring!" sambit ko kahit pa niyakap niya na ako.

Umatras siya. Nagpumiglas ako. Because of our movements, I turned away from him.
Gusto kong kumawala at makipagtalo sa kanya pero humalakhak siya at lalo lang
hinigpitan ang yakap. His arm snaked on my underboob while I can feel his throbbing
member against my back. Pilit kong tinutulak ang hita niya para makalayo ako pero
wala akong kawala.
He rested his chin on my shoulders.

"I'd be your walking engagement ring. Anywhere you go, I'd be there. Your fiancee."

"Shut up!" iritado kong sinabi. "Give me back that engagement ring!"

He chuckled. "I'd rather not. I find it unholy because someone else has worn it,
other than you."

"Ares!"

"I can buy you another engagement ring but what's wrong with me being with you all
the time? Don't you like that?" he teased.

I groaned. I can't imagine him being anywhere I go! "That heirloom ring is fine!"

"I want you to stay for the night but if you want to go home to your condo, I'd
stay there for the night."

"Ugh! Ares!"

"I personally like this better than have you wear a cursed engagement ring."

I groaned again. Lalo niyang hinigpitan ang yakap sa akin. Dahil sa kaunting
pagpupumiglas at galaw namin, umapaw muli ang tubig sa tub.

We stopped after a while, feeling the peace in each other's arms. Bahagya rin akong
nakuntento kahit pareho kaming tahimik. Even with his hand slightly tickling me as
it rested on my underboob, and him aching as I rest against his body.

Narinig ko ang buntonghininga niya habang nakatunghay ako sa siyudad. Sa tayog ng

tower na 'to, sobrang ganda ang tanawin dito.

"I won't know what to do without you," he whispered gently.

I licked my lips and let him hug me more. I rested my hand on his knee and on his
forearm. Somehow, his words soothed me. Dati pa namang ganoon pero... mas lalo na
ngayon. It felt like... it was definite. It was as if I could almost touch faith.
Like a future... like a life with him is guaranteed.

Slowly, I craned my neck to reach his ear. I closed my eyes.

"I'm in love with you, Ares," I whispered with my voice shaking.

Kabanata 39
Kabanata 39

Embarrassing

I agreed to stay with him that night. At sa nangyari pagkatapos ng usapan namin at
ilang sandaling katahimikan ay parang nagdulot pa sa akin ng kahihiyan. I had to
immediately climb up to bed after reaching for this silk dress, not caring to find
a pajama because of what happened a while ago.

Mabilis kong tinabunan ang katawan ko ng comforter at ipinikit ang mga mata ko
habang nasa loob pa si Ares sa banyo. I am one shameless horny bitch. Damn it!
I know he's trying to soothe me through our sweet talks and the silence. I know
that he's worried and he was right. I needed that. I needed everything he's given
me. I was so soothed. I always feel so safe with him. His words and even just his
voice always feels like home.

I am not sure if it was the darkness, or the silence, or the way he's possessively
resting his hand on me but I couldn't take the sudden worldly things on my mind.
Each time his member rubs my skin, I cannot think of anything else.

"Let's get you dried up," he whispered after a long while.

Hesitantly, I nodded and obliged. Unti-unti akong tumayo. Sumunod naman siya,
nakahawak sa balikat ko. Warm water dripped on our bodies. Mabilis siyang naglagay
ng malinis na tuwalya sa katawan. He got a towel for me and pushed a button to
close the curtains.

Lumapit muli siya sa tub at naglahad ng kamay para matulungan akong makaalis doon.
I obliged again but my eyes were elsewhere. I noticed the bulging in between his
thighs, even now that his towel is around his waist.

"I'll get our robe," he whispered after he gave me the towel.

Mabagal kong inabot ang tuwalya pero sa huli naupo siya sa marble ledge ng tub. He
pulled me closer and looked at my body while wiping the dripping bath water.

I am not complaining. I even rested my hand on his shoulder as support while he

slowly let the towel trace my body. Pero habang tumatagal, lalo lang namungay ang
mga mata ko. Everytime his touch would escape and is felt on my skin, I shiver in
the little pleasure.

I bit my lower lip. I could help him wipe me up but I'm shivery and weak from the
anticipation of his touch. Lalo na nang bumaba iyon. I watched him slowly wiping my
stomach then down my waist and thighs. Naka ekis ang kamay ko, bahagyang
tinatabunan ang dibdib.

I slightly parted my legs so he could wipe me better. My head is already spinning

from the tension I am feeling. Dinagdagan pa nang natatanaw ko sa tuwalya niya. He
was completely erect, even when he's covered with a towel, it can be seen.

I gasped. I was about to say something but he spoke first.

"Turn around."

I sighed heavily.

"'kay," I whispered and slowly turned.

He looked at my body as I gently turned. Kaya lang, hindi ko matanggal ang tingin
ko sa kanya. My face heated as I saw him look at my waist down and he glared at me
for a second. He shook his head a bit before he continued wiping from the small of
my back down.

I cleared my throat and bitterly obliged, needing the to control my mind and the
carnal desires.

When I felt him wipe in between my thighs, I moaned softly. Kinagat ko ang labi ko
bago ko pa mapalala. He stopped a bit. I thought he'd stop it altogether. After
all, he was trying to control the situation. Kaya lang, pareho yata kami. He
slightly rubbed me, this time with his finger. My lips parted.
After a while, I couldn't take it anymore. Hinarap ko siya at walang pagdadalawang-
isip na tinanggal ang tuwalya niya. I was right, he was so hard. I felt him while
we were bathing but I guess it's just different when right now, it's a full blown
hard on.

HIs hand cupped my buttocks as he aggressively showered me kisses on my neck down

my chest.

Hindi na rin ako makapag-isip ng maayos at hindi alam ang gagawin. Ang parehong
tuhod ay nakaluhod sa magkabilang ledge ng bathtub. I tried to sit but his manhood
only rubbed mine. It ignited the fire I am trying to control within myself.

Ares grunted. I heard a soft curse before he slid a finger in between my folds. I
moaned harder when I felt his finger being soaked. It wasn't bath water and I was
sure of it. Ganoon din siguro ang iniisip niya kaya mas lalong naging agresibo ang
mga halik.

I gave in to his aggressive kisses. I don't know how to accommodate his hungry
kisses. I was also so turned on but I felt weak from the pleasure I'm feeling.

He continued rubbing me softly and when I started moaning uncontrollably, even in

between his kisses, he pushed himself to me. Parang dudugo ang labi ko sa
kakakagat. I didn't want to scream from pain. I was sure that if I did, it would be
a loud moan. Because the pain was immediately devoured by pleasure.

He was also grunting as he maneuvered me to move up and down. I would gladly do so

because I was too occupied by the intense pleasure it's giving me.

His lips caught mine but we were both catching our breath that he had to kiss my
neck instead. Too distracted by the pleasure, he stopped kissing and let his lips
and nose just graze my neck.

"Ares," I whispered in between moans because I was already too lost... too gone.

He held my buttocks and pulled me up and down harder. It was like the trigger that
I was waiting. Or maybe he knew, because after what he did, I moaned so loud from
the intense lightning that speared through my body. The force of my release made me
hug him tighter.

I was barely finished and still shuddering when he held my waist firmly. He set me
properly as he continued what he was doing to my body, this time the pumping was in
rhythm. He shook and pulsed inside of me as his harsh groan roared with my own
moans.

Matagal bago siya tumigil. Samantalang ang tanging nagawa ko ay ang yumakap ng
mahigpit dahil sa panghihina.

"I love you," he whispered.

I couldn't let those words go unnoticed so I did my best.

"I love you, Ares."

Iyon ang huling mga salita namin. We stayed for long until I felt the coldness of
the room. Tahimik niyang inabot ang roba pagkatapos akong iangat at ilapag sa sink.
I washed myself a bit but I immediately went out before he could open the lights
more.
Bahagya akong nakaramdam ng kahihiyan. I know he didn't plan on that. He wanted a
peaceful night with me. Ako pa talaga iyong maraming iniisip sa gitna ng maraming
nangyari sa araw na iyon.

Narinig ko ang paglabas niya. Nanatili akong nakapikit, sinusubukang magkunwari na

tulog na.

Binabaan niya pa lalo ang ilaw bago siya tumabi. At nang tumabi siya, hindi na ako
huminga sa takot na mapansin niyang nasa tabi niya ako.

Mas lalo akong nanigas nang niyakap niya ako. He sighed and kissed my cheek. I
didn't move a bit, embarrassed of myself.

"Hmm..."

Kanina pa pala ako hindi humihinga kaya malalim akong huminga. Hindi pa rin
gumagalaw at nakapikit pa rin ang mga mata.

He chuckled.

"You slept so fast, huh?"

Muli akong hindi huminga. Uminit din ang pisngi dahil mas lalo lang nahiya.
Pinanindigan ko pa rin ang pagiging tulog.

"My poor baby," he chuckled and kissed my cheek.

Sa pagod, natuluyan na yata ako sa pagpapanggap na tulog. Or maybe it's his embrace
that comforts me a lot. I never have to worry about anything whenever he's there.
Kaya naman sa unang galaw niya ay nagising agad ako.

"Ares," I whispered when I realized he moved away from me.

Hindi ko alam kung ilang oras na kaming natutulog pero inaantok pa ako.

"W-What time is it?"

He kissed my cheek. "It's still early. I'll prepare our breakfast. You can still
sleep."

I nodded. Dumilat ako at pinagmasdan siyang nagsuot ng t-shirt. His glorious butt,
even in his boxers, looked round. Ngumuso ako at imbes na pagbigyan ang antok,
nabuhayan pa yata.

Kaya naman kahit lumabas na siya ng kuwarto para gawin ang pinagpaalam niya, hindi
na ako nakatulog pa. Nanatili akong nakahiga, tinitingnan ang kisame ng kuwarto. Sa
huli, natanto kong hindi na talaga yata ako makakatulog pa. Bumangon na ako.

Hindi pa rin nawawala ang hiya ko sa umaga. Nang hinanap ko siya sa kusina at
kumain kami ng breakfast, nanatili akong tahimik. Lalo na dahil panay ang tingin
niya sa akin. Everytime he notices how I'm avoiding his stares, he would smirk. He
won't say anything, though. He's indulging me whatever my reaction is.

Kahit na gusto ko nga'ng lumiban sa araw na iyon, alam ko ang mga responsibilidad
ko. Alam niya rin yata na iyon ang gusto ko kaya hindi na siya nagpumilit pang
manatili kami sa condo. Kaya lang, nasa sasakyan niya kami nang natanto ko kung ano
ang mangyayari sa araw na iyon.

"de Alba Scapes," ulit niya sa katawagan.

Nasa front seat ako ng sasakyan niya habang nagmamaneho siya. Hindi ko alam kung
may bodyguards ba siya o nariyan ba ang bodyguards ko sa paligid pero baka nga. He
probably asked them to be around us. Nakumpirma ko naman iyon nang lumabas kami sa
building namin. Naroon agad ang bodyguard.

"H-Hindi ka papasok?" tanong ko nang ibinigay niya sa valet ang sasakyan.

"I can work in your office. I ordered Jerson to just send the paperworks here.
Let's go..."

Napakurapkurap ako habang sumasama sa kanya papasok sa building namin. Sunod sunod
ang bati ng mga empleyado sa akin at natitigilan tuwing nakikita si Ares sa tabi
ko. O ang iba'y si Ares yata ang unang nakita kaya mabilis na lumapit para makabati
sa akin... at sa kanya.

"Don't you have meetings?"

"I can deal with that," he answered like it wasn't a big problem. "We'll go to the
VHRV together later for the meeting. For now, I can work here."

"I also have my own meetings so you can just go to your office to do yours. Magkita
na lang tayo mamaya sa meeting, kung ganoon."

His eyes narrowed as he looked at me.

"I can work this way, Relani. You don't have to worry about it."

Gusto kong umalma pero sa itsura niya, mukhang wala na akong magagawa. He was so
sure he'll do it. Nasa elevator na kami nang sinubukan kong kumbinsihin siya pero
nilingon niya lang ako, nakinig sa mga sinabi ko, at sa huli pareho lang din ang
isasagot.

"I can set up an office for you or something."

"I'm fine in your office."

Namilog ang mga mata ko. Nagtaas siya ng kilay.

"Fine, I'll get you a table."

"I'm fine in your coffee table, Relani."

The thought of him working on my sofa bewildered me. Isang Riego, hinayaan kong
magtrabaho roon! Hera Riego would faint for her son's demise!

"I'll get you a table, Ares!" I insisted.

Naiisip ko na nagkabaliktad kami ngayon. Siya ang nag-aayos ng opisina ko noon,

ngayon ako naman ang gumagawa noon sa kanya. The only difference is I wasn't
willing to be in the VHRV. Meanwhile, he's imposing this for himself.

Unang oras sa trabaho, iyon ang pinagkaabalahan namin. Marami ang tumulong at sa
bulung-bulungan nila, alam kong pinag-uusapan na kami sa buong building!

Hindi na ako nagtaka nang kalaunan ay tumunog na ang cellphone ko sa tawag ni

Mommy.

Nasa harap ko si Ares, may lamesa na. Hindi talaga nagpatalo at sa loob ng opisina
ko nag-oopisina. He has both Amelia and Jerson near him. At kung titingnan kaming
pareho, mukhang mas marami pa silang ginagawa kaysa sa ginagawa ko rito sa lamesa
ko. I even have the time to answer Mommy's call.

"Mom-"

"Relani! Ano 'tong ibinalita sa akin galing diyan sa opisina? May tsismis na diyan
nag-oopisina si Ares Riego?"

"Mom-"

"Seems impossible but most of the employees are talking about it daw! Anong
kalokohan 'to? Anong nangyari?!"

Hinihilot ko ang sentido ko habang iniisip ang mga gagawin sa araw na iyon. It's
Friday. Mas mabuti pala yatang lumiban na muna kami ni Ares sa trabaho at inuna na
lang si Mommy pero narito na kami sa trabaho ngayon.

"Mom, well... yeah. Ares is... here."

"Huh? What is it? You called for a meeting? If this is just a meeting then it's
normal. Sisantehin ko 'yong nagbalita sa akin na parang ang laki laking balita ng
pagbisita ni Ares diyan! Of course, he'd work there if you called for a meeting!
Boba!" patuloy ni Mommy.

Mas lalo kong hinilot ang sentido ko. Medyo kinabahan ako dahil alam kong mahirap
biglain si Mommy dahil sa kalusugan niya. I don't know what her reaction will be
but I am betting she'd be euphoric with this news! Baka pa buong araw niya nang
isipin ang kayamanan ng mga Riego pagkatapos kong ibalita 'to sa kanya.

"Mom..."

"They insinuating that something is going on with you two. Well, noon pa naman
nasabi nga ni Bernard sa akin na may gusto 'yang si Ares Riego sa'yo. But now I
don't know if he lied to me to manipulate me or something. But last Tuesday, you
remember Gellie's article about-"

"Mommy!" iritado kong pigil ngayong tuloy-tuloy ang kuwento niya.

"Yes? What?" mas iritado pa siya sa akin dahil pinutol ko ang mga kuwento niya.

"How are you there? Si Tito Edgardo? The twins?"

"They're fine. Bernardo is the same. Pupunta pa ang doktor dito mamaya para tingnan
ulit siya. We're fine here..." she trailed off.

Sinamantala ko naman iyon. "That's good. Uhm... I have something to tell you but
I'm working right now-"

"Oh my God, Relani! Don't give me that crap and tell me what is it immediately! Say
it! I don't have the patience to wait for a news that will start that way! Say it!"

Umirap ako. Plano ko sanang pormal nga'ng dalhin si Ares sa amin pero dahil sa
tawag na ito, malalaman na ni Mommy iyon.

Napatayo ako. Nagkatinginan kami ni Ares at nagpasya akong lumabas muna sa opisina
para masagot ng maayos ang tawag. Sinundan ako ng tingin ni Ares hanggang sa
nakalabas na nga ako roon. Pagkasarado ko ng pinto, agad ko nang ssinabi.
"I'm in a relationship with Ares Riego. I'm engaged to him and he's... uh... here
in my office working right now."

Hindi agad nakasagot si Mommy. Kinabahan ako bigla dahil wala na siyang sinabi.
Thinking she's choking from happiness, I immediately called for her again.

"Mom?"

Wala pa rin siyang sinabi kaya kinabahan na ako.

"Mommy? Mommy!"

Nasapo ko ang noo ko sa kaba. Lumabas si Ares, siguro para tingnan kung saan ako
nagpunta. Nagkatinginan kami.

"Mommy?! Answer me! Are you alright?!"

"Are you serious, hija?" a smile was laced on her words.

Napasinghap ako at napairap na rin. Hindi na lumapit si Ares, siguro para bigyan
ako ng space. Nagkatinginan ulit kami. He opened the door again and went inside.
Talagang tiningnan niya lang kung ano ang ginagawa ko sa labas. Umalis lang para
bigyan ako ng privacy sa katawagan ko.

"Or are you hallucinating?" paratang niya. "Sa article ni Gellie, engaged na iyon
kay Blakely Ardiente. It's the famous Riego heirloom ring that girl is wearing!"

"Sa akin 'yon, Mommy. Naiwala ko at napulot niya. Sinuot niya kaya kumalat ang
balita. Nag-away kami ni Ares dahil na rin sa nangyari pero okay na naman po kami
ngayon-"

"Are you okay, anak? Or is the pressure from the company taking a toll on your
health?" she sounded doubtful this time, as if I was losing my mind.

Gusto kong matawa sa iniisip ni Mommy. Una, masaya siya sa narinig. Kalaunan,
tingin niya nababaliw na ako? Kung sa bagay, parang hindi kapanipaniwala ang huling
sinabi ko.

"Mommy," I sighed. "Let's just talk about it at home, okay? Baka po mamaya o...
bukas, pupunta kami ni Ares diyan."

Napapikit ako nang may naalalang commitment kay Lana mamaya. But this is more
important, especially now that I don't think Mommy would wait for another day to
confirm my hallucinations.

"Totoo ba 'yan, hija?" may pagdududa sa kanyang boses.

"Yes, Mom. I'll call again later. Marami pa po akong trabaho kaya sige na po."

"Huh? Paano nangyari? I mean... I know Ares likes you but what about the heirloom
ring? The Ardiente girl is wearing it-"

"I already told you, Mommy! Naiwala ko nga at nakuha ni Blakely."

"You expect me to buy that excuse? If I see a ring on the floor, I'd step on it,
Relani. Not pick it up and wear it!"

"Well, like what you said... it's a Riego heirloom so it's hard to just step on it
and ignore it, Mommy. Mom, sige na po. Tatawag ulit ako mamaya sa'yo para i-explain
pa ito."

"Pero hija..."

"Mom, we'll talk later."

Which apparently isn't effective for my Mom. Bakit ko pa nga ba pinagtatakhan iyon?
It's obvious that she won't sit still knowing that more and more money and
investments is at the tip of mmy fingers. Hindi ko man iniisip ang bagay na iyon
pero si Mommy, oo. Hindi yata siya matahimik kaiisip noon.

Nakapangalumbaba ako habang binabasa ang mga financial reports sa laptop ko. Ares
is already on a break. He pulled a swivel chair behind me. Naupo siya roon gaya sa
ginagawa niya sa opisina ko sa VHRV.

He tried his best to snake his arm on my waist as I continued reading my

problematic financial reports. I don't want a recession. The stocks are low and for
sure many will offer to buy it. I won't have any choice but to let them, and hope
that it could save my company from its doom.

"Hmm..." he whispered beside me.

"I don't want another recession," I said weakly.

I know that he won't allow it in his company, too. Naaalala ko ilang buwan na ang
lumipas nang binabalita na ang posibleng pagtatanggal nila ng mga empleyado dahil
sa nangyayari sa kompanya nila. He didn't let it happen. Yes, he may have his
strategies but it's a big thing to just sell his own shares than lose the
employees. Karaniwan sa ibang businessman, gaya sa desisyon ni Mommy, mas uunahin
pa na sisantehin ang mga empleyado kaysa sa ibenta ang ano mang shares sa kompanya.

"Hmm. What do you think are your options?" he asked beside me.

Kinagat ko ang labi ko. "They will sell their shares, probably... If I don't do
anything now."

"Uh-huh..." he said and hugged me tightly.

Suminghap ako. "Mahihirapan pa sila. They might think the company will go bancrupt
so nobody would buy it..."

"Hmm... I can-"

"Don't even think about it, Ares!" iritado kong sinabi sa kanya kahit na alam kong
hindi dapat pride ang pinaiiral ko sa sitwasyong ito.

"Baby, I'm interested."

I rolled my eyes. "It's because it's my company. I don't see you buying shares from
Blakely Ardiente's company?"

He smirked. "I buy shares from failing companies. If it has potential then
eventually I'll earn more. It's the same for this. Hindi lang dahil kompanya mo nga
'yan."

I glared at him. His indulgent smirk is telling me otherwise.

"Maybe I could cost cut or something," I mumbled. "It will help a bit."
"Hmm." He let his nose trace my neck.

Ngumuso ako, bahagyang nadi-distract sa ginagawa niya. "Puwede. You know our towers
have vacant floors, right?"

Nilingon ko siya, kunot-noo na ngayon.

"We can transfer some of your offices in our towers. Mas malaki iyon kaya kayang
iaccommodate ang lahat ng empleyado n'yo. You can have this building leas-"

"No way, Ares-"

Nangingiti na siya, alam ang magiging bayolenteng reaksiyon ko. "I'd let you pay!
It's not for free, and it's not for you!"

Ngumuso ako at nakasimangot na tiningnan siya. He licked his lips and shrugged. A
ghost of a smile is clearly plastered on his lips.

"I'm not favoring you or anything, alright? It's a good business deal. Besides, I
have shares on your company so it's only normal that I can offer you that
solution."

Mas malaki nga naman ang VHRV dito pero parang nahihirapan akong isipin na roon ako
mag-oopisina. I had my office there, alright, but this one is different. Pero
magbabayad naman ako, hindi ba? Hindi iyon libre kaya parehong negosyo lang pero...

I sighed. At this point, if I wanted to save my employees, that solution will help.
And if the shares are sold to other people, why can't a Riego have it?

Hindi ba iyon ang iniiwasan ko? Ang magkaroon ng ugnayan ang negosyo at relasyon
namin? Hindi ba iyon ang ayaw ko? Baka mas lalo lang maisip ng pamilya niya na iyon
nga ang ginagawa ko.

He kissed me on my cheek when he noticed that I am now thinking deeper. "Let's find
another way, okay? Don't lose hope."

I smiled and looked at him. I should calm down and find another way. Hindi
makakatulong kung ngayon pa lang, gugulo na ang utak ko.

We had our lunch peacefully in the office. Ayaw ko nang bumaba para maghanap ng
restaurant. Ngayong mukhang kumakalat na nga ang tsismis tungkol sa amin, dumadami
na ang nangungumusta lalo na sa mga inabandona ko noong accounts.

Lana: Ano 'tong kuwento sa company namin? Engaged ka kay Ares Riego?! Bakit?! Kayo
ba no'n?!

Hindi nga lang siya ang may ganoong mensahe. Dumoble ang mga nangumusta at isa na
si Gellie, ang kilala ni Mommy na insider. For sure Mommy would gladly provide the
details but because she doesn't know a thing yet, she's not saying anything.

Tumulak na kami sa VHRV para sa meeting sa para ngayong hapon. Kabado ako lalo na't
papasok akong kasama si Ares. For sure, the news spread like wildfire especially to
the VHRV. Everyone anticipated our arrival and I was right.

May bodyguards kami pero kahit wala noon, mukhang walang mangangahas na lumapit
para magtanong. Ares is known for his stern attitude so I'm sure everyone thinks
they will get fired if they are nosy.

At hindi na rin naman kailangang itanong iyon. Dahil kahit wala nga akong
engagement ring, Ares is holding me possessively. Ang kanyang kamay ay nasa baywang
ko at tuwing nakatayo para maghintay sa iilang dokumento ay pinapagsalikop niya ang
aming mga kamay at niyayakap ako.

"Here it is, Engineer," si Jerson.

Hinintay namin ang isang dokumento na naiwan sa SUV. Everyone was watching us while
Ares is hugging me from the back. Binasa niya ang natanggap nang nakayakap pa rin
sa akin. Nasa harap ko ang papel.

The brute has proved his point to all these people. Now who needs an engagement
ring? Damn it.

"Let's go," Ares whispered.

Hawak ang kamay ko, sumunod ako sa kanya papuntang elevator. Pinapalibutan kami ng
bodyguards kaya kung kaswal ka lang na bisita'y talagang mapapansin mo ang
presensiya naming dalawa.

My decision to answer Mommy's questions when she called backfired big time. Muntik
na akong mabuwal sa kinatatayuan ko nang natanaw ko siya sa conference room na
pagdadausan ng meeting ng mga board members! Nauna pa siya sa amin at ni hindi ko
alam na alam niya na may meeting ngayon?!

Nilingon ko si Janet. She was smiling at my Mom. Napawi nang natanaw ang iritasyon
sa mga mata ko.

"You told her I have a meeting here?"

"Uh, Miss de Alba, nagtanong po si Madame kailan ang sunod na meeting mo sa VHRV."

I gritted my teeth. Nanatili ang titig ko sa kanya. Ares called me. Maybe he
noticed that I was pissed.

"I-I'm sorry po. Hindi ko po alam..."

"You should sit here but you may sit with your Mom," Ares whispered pointing at the
seat beside his swivel chair.

Magulo pa ang board room noong papasok kami at ngayong narito na ay sabay-sabay
nang tumayo. Yumuko ako at tahimik na lumapit kay Mommy.

The Riegos are complete. I even saw the Hidalgos from the other side, probably
sitting to represent a small part or just trying to hear the final decisions of the
project. Hindi ko alam. Ang alam ko ngayon na pagdedesisyonan at gagawing pinal ang
isang proyekto kaya. Siguro kaya rin narito sila. But then how embarrassing that
just when they are all here, my Mom is also here.

I suddenly feel guilty for thinking that way. Wala namang ginagawang masama si
Mommy pero bakit nahihiya ako na narito siya?

I kissed her cheek weakly. She was all smiles when she looked at me.

"I'm here!" masaya niyang sinabi. "Surprise!"

Napasulyap ako kay Hera Riego na nasa tabi pa rin ni Ares, sinusundan ako ng
tingin. Hindi na ako nakasagot sa sinabi ni Mommy dahil sa dami ng iniisip. Naupo
kami at nag roll call na. It was announced that it's in quorum and then they
started.
Mommy was a bit uneasy on her chair. She looked well and is dressed up well. Kahit
naka aircon ay nakabalandra pa rin ang mamahaling pamaypay niya. Tuwing
pinapamaypay niya iyon, naririnig ng lahat ang kalansing ng mga mamahaling
bracelets niya.

Ilang beses kong hinawakan ang kamay niya para tigilan ang pagpapaypay dahil
maingay iyon. Minsan habang nagpe-prisenta, napapatingin sina Hera Riego at Felicia
Valerio sa amin dahil sa ingay ni Mommy.

Nagsisimula pa lang ang meeting, gusto ko na iyong matapos.

She even tried to interrupt the presentation for her own idea. Hinawakan ko si
Mommy, totoong nahihiya na. Hindi dapat ako nakakaramdam nito.

"Mom, this has been presented and defended the past meetings. Kung ano man ang
desisyon, that's already the best decision," putol ko sa ano mang attempt niya na
magsalita.

"My... so you didn't say anything the past meetings?!" she said it loudly, the
reason why all the other board members looked at us.

Uminit ang pisngi ko at parang gusto ko na lang mahimatay sa puntong iyon. Hindi ko
kakayanin ang kahihiyan. I tried my best to look invisible on this table and now,
here is my mother trying her best to get noticed by everyone.

"Yes, Madame," Ares called, trying to let my Mom speak.

Magsasalita na sana si Mommy nang sinapawan ko siya.

"No." I shook my head. "It's nothing. Her idea was already been discussed the
previous meetings. I'm sorry," sabi ko sabay lingon kay Mommy. "Mom, I'm sorry. I
was on the previous meetings so I know that everything was already discussed. Their
decisions are already the best offer ther is."

Tumango si Mommy sa akin. She shrugged on Ares and noticed that Hera was watching
us. She laughed at Hera Riego, thinking that she's funny. Pumikit ako ng mariin at
yumuko. Mas lalong nanliit sa kinauupuan ko.

Mabuti na lang at hindi na nagtanong pa si Ares, dahilan kung bakit maaga na

natapos ang meeting. I wanted to remove Mommy from the conference room and talk to
her somewhere private. Siguro sa opisina ko rito, puwede na. Kaya lang ay abala
siya sa pakikipag-usap sa isang board member. Hindi ko siya mahila palabas.

I waited for the other Riegos to just walk out. Iyon na lang ang pag-asa ko pero
natanaw ko na kausap na ni Hera Riego si Ares ngayon. At sa pag-upong muli ni
Hades, natanto kong hindi sila aalis dito!

Lumapit si Ares sa amin. Nagpaalam ang kausap ni Mommy lalo na dahil hindi na
gaanong nakikinig si Mommy. Pinapansin niya na ang paglapit ni Ares sa amin.

I seriously want to just run or hide from this. I know I shouldn't be feeling this
way but I am afraid that these people won't understand Mommy. I don't understand
her sometimes but I accept her. Hindi pa ako handa na narito siya pero wala na
akong magawa dahil nangyayari na ito.

"Are you alright?" Ares asked me.

Mommy was in front of us. Sumulyap ako kay Mommy, hindi na makasagot kay Ares.
"So it's true then?"

"Good afternoon, Madame," si Ares na hinarap na si Mommy ngayon.

Nag-aantay pa rin ako na umalis ang mga Riego pero nanatili sila roon. Even the
Hidalgos remained there. Juanda Hidalgo went to Felicia Valerio. Nagkabulungan at
tawanan paa ang dalawa at mukhang walang planong umalis nga roon.

"Beatrice," si Vesarius Riego, pumuna sa sinabi ni Mommy.

The patriarch was smiling at my Mom. My mom was smiling too but I know it's for
another thing. Not a greeting.

"Nandito na lang naman tayong lahat, can someone tell me what's this all about? I
heard the news and my good daughter..." sabay sulyap sa akin. "Didn't tell me
anything about it. I'm shocked that they are engaged! Ni hindi ko alam na boyfriend
nito si Ares! I thought your girlfriend is Blakely Ardiente!"

I might choke to death right now. Hindi na maistura ang mukha ko sa kahihiyan.

"No, Ma'am. Relani is my girlfriend, now my fiancee."

"Blakely isn't my son's girlfriend, Beatrice," si Hera Riego.

Well, whatever they are talking about, I don't care now. I can just faint right
here, please. This is so embarrassing.

Mas lalo pa akong nahiya nang tumawa si Mommy. Mag-isa lang siyang tumawa, parang
naghihisterya. Napapikit ako. Ares caught my hand, Mommy laughed more.

"Who would have thought?! This is amazing! I mean! A Riego! My God, if I have
known, I wouldn't sacrifice a lot of projects in our company to earn a seat here."

Nasisiguro kong pulang-pula na ako. I can almost feel my face burn with so much
heat and embarrassment. Hades chuckled from somewhere. Ares hand squeezed mine.

"I'm sorry to inform you so late about our relationship, Ma'am. I hope you won't
take it the wrong way."

"Oh no no no no, Ares. And call me Tita! Kailan ang kasal at baka puwede nang Mommy
rin?" Mommy laughed again.

At this point, I've grown so numb from the embarrassment. Pakiramdam ko pati
paningin ko, madilim na dahil sa matinding kahihiyan.

"Hayaan na natin sila na magdesisyon, Beatrice. I think my son is ready anytime

Relani is ready," Vesarius Riego is making it a bit better but Mommy is just too
much!

"Well, I won't complain! We should do it immediately! Ano? Next week agad, Ares?!"

"M-Mom..." nanginginig na ang boses ko sa pagmamakaawa. "C-Can we talk in private,

please? I'm not comfortable."

"Relani, ano ka ba! If it's a wedding then yes, it involves the family! Us!"

"Ma'am, I'd like to indulge my fiancee. Let's talk about this in private. I will
just arrange another time for our family to meet again. For sure my parents have
their own appointments to do-"

"We can talk about it now, Ares," si Hera Riego.

My eyes widened. I don't want to t alk about it right now!

"I want to wait for Relani's decision, Mama. Let's talk about this in a better
place, and some other time."

Nilingon ako ni Mommy. She even had the guts to tickle me as if it's funny that I'm
shy! Damn her!

"Nahihiya pa 'tong si Relani. Anak, nasa tamang edad ka na naman. Sus!"

I don't want to look at anyone. Kahit pa si Mommy na binibiro na ako.

"Anyway, that's fine with me. Just inform me when that talk will be, I'll be there.
My brother is waiting downstairs because so-"

"Edgardo is downstairs?" Vesarius Riego asked.

"Yes, well, gusto niyang mamasyal at mag casino. I will indulge him for today since
my daughter is getting married!" She laughed hysterically again, parang tumama sa
jackpot ng casino!

"Let's go to him, then? I want to greet him. It's been a long time," si Vesarius
Riego muli.

Bago pa ako mamatay sa kahihiyan, agad silang nagdesisyon na bumaba. Patuloy pa rin
akong biniro ni Mommy kung saan patuloy naman ang pag-ignora ko. The Hidalgos and
the Riegos decided to go and greet Tito Edgardo downstairs while I couldn't move.

Matagal bago ako nakumbinsi ni Ares na maghintay na lang muna ako saglit sa opisina
niya. He is going downstairs to to greet Tito Edgardo on the lobby. At hindi ko
ipagkakaila kong gaano ko ka ayaw na sumama dahil mas lalo lang akong mapapahiya sa
mga sasabihin ni Mommy doon.

Ares told me to wait on his office but I didn't. Instead, sa opisina ko ako
pumunta. I didn't want to abuse any power he gives me. Lalo na dahil sa mga tsismis
ngayon, nasisiguro kong lahat ng nandoon sa VHRV alam na ang tungkol sa amin.

Everyone greeted me on the hall but nobody dared to come near me. Ni si Joey na
madalas lumalapit, hindi na nakalapit sa akin.

Nakapangalumbaba ako sa loob ng opisina habang iniisip ang kahihiyang nangyari

kanina sa board room. Ano pa kaya ang sasabihin ni Mommy sa baba? So much for
wanting to look decent and unassuming about the Riego's properties! Ito ang pinaka
ayaw ko at ito pa talaga ang nangyayari ngayon?!

Tinabunan ko ng mga palad ang aking mukha. Napaangat lang ng tingin nang may
kumatok at bumukas ang pintuan ko.

"R-Rina?" nagulat ako.

Sure, I once hated her for liking Ares but so far, she was never cruel to me. At
minsan ko na ring nagustuhan ang pagiging palakaibigan niya sa akin, kahit pa gusto
niya si Ares. Ngayon, nasisiguro kong alam niya na ang tungkol sa amin ni Ares.

I stood up wanting to answer whatever her questions will be. I was always jealous
with the girls who liked Ares. Bata pa lang ako, marami na akong tiniris sa utak ko
dahil lang sa akala ko'y gusto rin sila ni Ares. But just this once, for Rina who
had been good to me, I want to be polite.

"H-Hi... Uhm..."

Hinilot ko ang mga daliri ko, hindi nakapaghanda na bibisita siya at na sasabihin
ko sa kanya ang balita tungkol sa amin ni Ares.

"I heard about the news... tungkol sa inyo ni Ares," she looked at me with obvious
gap.

Kinagat ko ang labi ko at tumango. Naglakad ako palapit sa kanya. She looked
nervous as she watched me nearing her.

"Yeah, uhm... I'm engaged to him now."

Ngumiti siya at tumango. "Yup. T-That's what I heard. I guess... I just thought..."

"I know you like him, too."

Namilog ang mga mata niyang napatingin sa akin. Baka inisip niya na nakalimutan ko
ang pag-amin niya sa akin noon? Baka akala niya lasing na ako at hindi ko na
matandaan iyon.

"Well, I like him as well." I smiled. "Selosa ako at ayaw ko sa mga may gusto kay
Ares, kahit sa'yo, noon, pero... I've learned to like you as a friend. You've been
good to me despite you liking Ares-"

She laughed a bit but I saw her eyes sparkle with unshed tears.

Mabilis akong lumapit sa kanya. Matangkad siya kaya kinailangan ko pang bahagyang
tumingkayad. Umiwas siya sa kagustuhan kong pawiin ang luha niya. Hindi na rin
naman ako nagpumilit pa lalo na dahil tumawa ulit siya at umiling.

"How stupid of me..." she hissed and shook her head.

Kinagat ko ang labi ko, hindi alam kung paano siya aluin.

She smiled again. "It's not Ares that I like, Relani. It's you."

Kung bumagsak man ang panga ko, hindi ko na namalayan iyon. I feel like my world
paused at what she said.

Huh? Ano 'yon?

She laughed again. "It's my fault. Sinabi ko nga pala sa'yo na gusto ko si Ares
noong nagkainuman tayo. I wanted to stain his name for you... para... makalimutan
mo na siya."

Ano... 'yon?

"Hindi tuloy tayo nagkaintindihan," she shook her head. "Now you think I want him
for myself when I liked you... from the very beginning."

The heck is going on? From the very beginning?!

Nagkibit siya ng balikat.

"I always think you two are not compatible. You're both the same, both alpha. I
thought y-you need a submissive partner and..." natawa ulit siya.

Is this for real?! I can't believe it!

Mas lalo lang akong nasampal nang katotohanan nang nakita ko ang pagpalis ni Rina
sa kanyang mga luha. My door opened and I was sure who it was. Sino pa ba ang
papasok nang hindi nagpapaalam o kumakatok kundi si Ares lang?!

Bago pa siya makapagtanong kung ano ang nangyayari, mabilis na akong nagsalita.

"Ares, please wait outside. I want to be left alone with Rina."

Shocked at my thundering order, he looked at us first. His jaw clenched. He paused

right there, nakabukas ang pinto at parang ayaw pa akong sundin pero sa huli,
nirespeto ang sinabi ko at umatras na.

"I-I'm sorry, Rina. I didn't know," panimula ko nang nakalabas na si Ares.

Tumango siya. "I didn't know that you didn't know..." tinawanan niya ang sarili
niya.

Kinagat ko ang labi ko.

"I should go now. I'll get fired for this."

Umiling ako. "H-Hindi naman alam ni Ares. I'll protect you, don't worry."

"He knows, Relani. Ikaw lang yata ang hindi nakakaalam."

"What? Uhm... B-But... I'll tell him not to fire you. You're a good employee.
You're a great engineer so for sure he won't do it!"

"Thank you," she said and smiled.

Ilang sandali kaming nagkatinginan. Hindi ako makapaniwala na nasabi niya nga ang
lahat ng mga sinabi niya sa akin kanina. She laughed, maybe she knows that I still
can't believe it. I laughed, too. Because I just really couldn't believe it!

"Thank you, Rina. I appreciate it. You're a good friend and a good colleague. I
hope we can still remain that."

"Of course," she smiled again.

The door moved. I think Ares is leaning on it now. Sabay kaming napatingin doon.

"Alis na ako," aniya.

Tumango ako at nauna nang maglakad sa kanya para pagbuksan siya ng pinto.

Ares was standing in front of the door, darkly watching me. When Rina appeared he
looked at her with hawklike eyes. I sighed and pushed him. Nanatili akong nakahawak
sa dibdib niya nakatunghay ang mga empleyado. Para ring natigil ang mundo nila nang
nakita kaming dalawa na magkalapit.

"Congratulations on your engagement, Miss de Alba and... Engineer Riego," sabi ni

Rina.

Mabilis na nagsitayuan ang nakatanaw na mga empleyado at ang iba'y nagpalakpakan at

nagpahayag na rin ng pagbati. Ares received the greetings of the employees while
Rina blended in on the crowd. But then I already know what he is thinking right
now, and for sure, later when we're alone, we will talk about it.

Nakumpirma ko iyon nang habang tumatanggap kami ng bati'y, nakahawak siya sa aking
baywang. At mabilis na bumulong.

"I don't think the competition will end once we get married."

"Oh shut up, Ares." I whispered back.

There was no competition, even from the very beginning.

Kabanata 40
This is the final chapter. I will post the epilogue soon. Thank you for reading and
being with me in this journey. I always believe in the power of words and I will
continue to have faith in it despite the many challenges i face everytime. Enjoy
reading and always keep safe!!!

---

Kabanata 40

Home

I can cancel my night out with Lana. Kahit pa magtatampo siya kung ginawa ko iyon,
maiintindihan niya kalaunan kung may maganda naman akong dahilan. I wanted to go
home and talk to Mommy. Isasama ko na si Ares this time. It's about time that I
formally introduce him as my boyfriend and fiancee. Kaya lang, tumanggi si Mommy.

"I told you we're in a casino with your Tito Edgardo! Bukas na lang kayong
pumunta!" aniya.

I sighed. "Mom, the company is not doing well and we have cases to pursue. Huwag
kayo masyadong magwaldas ng pera ni-"

"You think walang pera itong Tito Edgardo mo? May kaban ito ng pera, Relani.
Itinatago lang sa baul na para bang madadala niya sa hukay!"

Honestly, Mommy is just another problem to me. I love her and she's my family but I
know how greedy she is. Nakakahiya na ipangalandakan niya sa mga Riego kung gaano
ako ka suwerte na mapapangasawa ko si Ares dahil sa pera. Hindi pa rin ako
nagtitiwala sa mga sinasabi at ginagawa niya.

"At ikaw naman, kung makapamroblema ka riyan e si Ares Riego pala ang mapapangasawa
mo! Kahit na magliwaliw ka buong buhay mo, Relani, wala kang problema-"

"Mom, listen." Hindi ko na napigilan. "I'm not marrying Ares for money. I love him
that's why I'm marrying him. Please stop insinuating that I am marrying him for
that. I don't want anyone to think that way-"

"Aba, e, ganoon talaga! Hindi lang naman si Ares ang mapapangasawa mo, pati ang
pera niya! Let's be real, Relani. Once you become a Riego, that's not only about
the family name-"

"That's the problem, Mommy! I don't think about their money! I think about Ares and
our relationship and that's all!" halos tumaas ang boses ko sa usapan naming iyon.

Her next excuse was that she's told by the security guard to put the phone down,
kasi nasa casino na sila. Kaya hindi na namin naipagpatuloy ang pag-uusap.
Nakauwi na kami ni Ares nang tumawag ako kay Mommy. He was busy cooking us our
dinner while I arranged some of my things in his room. Katatapos ko lang maligo at
magbihis nang sa huli ay natanto kong hindi nga kami makakabisita saglit sa bahay
ngayon.

I paused and thought about Mommy's stand on this. I know I can't change her mind
but can she at least keep quiet and respect my own stand? Hindi ko gustong
magkaroon ng kaugnayan sa yaman ng mga Riego. Wala iyon sa iniisip ko pero kung
iyon lang talaga ang iniisip niya, at hindi ko mababago iyon, makakatulong siguro
kung manahimik na lang siya at huwag na akong pangunahan pa.

Namomroblema roon, naputol ang maraming iniisip sa message ni Lana sa akin. This
time, she texted me. I realized then I didn't cancel our night out.

Lana:

See you later. Nine ang reservation ko under your name!

I sighed and realized that this may help. Bukod sa matagal na kaming hindi
nagkikita ni Lana, magulo rin ang isipan ko ngayon. I would need a break. I am
dealing with a lot of problems and ever since then, I haven't given myself a break.

Kahit na duda sa desisyon ay pinili ko pa rin iyon. Pumili ako ng susuotin at sa

huli nagpasya na magbihis at mag-ayos.

Hindi pa ako nakakababa para tingnan ang ginagawa ni Ares. I just immediately
changed and prepared. Kaya naman nang nagpasya na akong bumaba para sa dinner,
nagtagal ang tingin niya sa akin.

He was already putting the plates on the table. Ang sabi niya'y kukuha siya ng chef
para sa gusto kong diet. Pero sa ngayon, gusto niya munang i-enjoy na kaming dalawa
muna. I agreed. It would be a good time for me to learn how to cook. But
definitely, that's not tonight.

Wala akong gaanong damit dito at hanggang ngayon, hindi pa namin napapagplanuhan
kung ililipat ko ba ang mga gamit ko o uuwi rin ako sa condo ko habang nagpaplano
sa kasal. However, based on Ares' ideas, I don't think he'd let us be apart.

Isang itim na short laced dress na may sheer sleves ang suot ko. I let my hair down
because I have no time to style them. Bumawi na lang sa accessories at stilettos.
Ares is just wearing his white t-shirt and black shorts while preparing the table.

Nagtaas siya ng kilay pagkatapos akong pasadahan muli ng tingin. I smiled a bit and
put my purse on a cabinet.

"Are we going to your house?" he asked and walked towards me.

Ngumuso ako at hinayaan siyang yumuko para salubungin ang labi ko ng halik. I
didn't put lipstick on because we will still eat dinner.

"No. Nasa casino pa si Mommy at Tito Edgardo."

Ares nodded and eyes my clothes again.

"You can just rest here. I'm going out with Lana. Matagal na kaming hindi nagkikita
at nagyaya siya sa akin noong nakaraan. I said yes and I didn't want to fail her
so..."
Habang nagsasalita ako, nanliliit ang mga mata niya. Hindi tuloy ako makatingin ng
diretso.

"Kayong dalawa lang? No boyfriends allowed then, huh?"

I twisted my lips, a bit guilty that I decided on my own. Puwede ko naman siyang
isama at ipakilala na rin kay Lana pero iniisip ko kung matutuwa ba si Lana na may
kasama ako samantalang wala siyang boyfriend.

"Hindi naman ako magtatagal. Hindi rin magsasayaw. Uuwi ako agad," I tried to
convince him.

His eyes turned into slits. I then sure that he won't allow me.

"Kaming dalawa lang naman, walang ibang kaibigan. We'll just talk and I'll tell her
about you. Iyon lang. H-Hindi ka ba papayag?"

Nagtaas siya ng isang kilay sa tanong ko at kalaunan, may munting ngisi sa labi.
His lips twisted. May paninimbang sa mga mata, kumunot ang noo at sa huli
nagsalita.

"Saan? Ihahatid kita, kung ganoon."

Nagulat ako. Akala ko hindi siya papayag.

"No, you can just stay home and rest."

"It's alright. Ihahatid na kita. Pagkatapos nating kumain."

"O-Okay," at iginiya niya na sa pag-upo.

Sa kalagitnaan ng dinner namin, dumating ang ilang inaasahan niyang housekeeping.

Akala ko bukas niya pa papupuntahin, kapag umalis kami at bumisita ng bahay. I
didn't ask him about it since I'm new here and I don't know his usual schedule.

I told him about my plan for that night with Lana. I even hinted that the next
time, it should only be dinner, not a night out. Hindi rin naman kasi ako mahilig
doon. O dahil hindi ako nagkaroon ng chance na ma-enjoy iyon sa dami ng problema na
kinaharap ko sa murang edad.

"No, it's fine. You can go and enjoy yourself," nagulat ako sa pagpayag niya.

Ang akala ko talaga pagbabawalan niya ako. Lalo na sa huling night out ko'y siya pa
yata ang naghatid sa akin dahil wala na akong maalala. Wala rin naman iyong
problema sa akin. I have my ways and I can decide for myself but a night out just
don't bother me so... he can just tell me to stop it and I would gladly oblige.

Namamangha habang tinitingnan siya, hindi ako nakapagsalita. He was always stern
and old-fashioned. I really never thought he'd be this lenient.

"It's alright. You don't go out frequently and you should enjoy your time with your
friend. Just don't drink too much."

Ngumiti ako at tumango.

Pagkatapos naming kumain, umakyat ulit para matapos ko ang pag-aayos. He took a
bath while I continued my make up and brushed my hair. At kalaunan, nakapagbihis na
rin siya. Pinapanood ko ang sarili ko sa dresser habang sinusulyapan siya sa
salamin.
I noticed that he's dressing up. He's just driving me to the club. Ipinagkibit-
balikat ko na lang iyon at nagpatuloy na.

Kalaunan, iniwan na namin ang penthouse sa ilang kasambahay na nagsisimula nang

maglinis. We went downstairs for his car and eventually arrived at the club. Hindi
naman din kalayuan sa tinitirhan niya.

Nilingon ko siya nang nagpark na ang sasakyan sa tapat. Ihahatid niya lang ako at
hindi na siya lalabas pero parang bahagya akong nakaramdam ng lungkot.

"So... uh... baba na ako."

He nodded and leaned closer to me for a swift kiss. I closed my eyes to brace it. I
was a bit disappointed that it was quick. I licked my lips.

"Take care."

I nodded. Pinagbuksan na ng isa sa mga bodyguard ang sasakyan at sa huli, lumabas

na ako.

Naglalakad na ako palayo sa sasakyan nang mas lalong naramdaman ang kalungkutan. I
know I was always particular with independence but why do I feel sad just because
we'll be apart. Tonight. Uuwi naman ako sa kanya. Ilang oras lang naman ito sa bar
at kasama ko naman si Lana.

The hell is my problem? Have I gone truly crazy over Ares Riego?

Buo ang loob kong pumasok sa bar at kinalimutan na lang muna ang nararamdaman. Agad
din namang nawala iyon sa isipan ko nang ilang hakbang pa lang papasok sa bar ay
nakakita na ako ng mga kakilala.

The last time I went to a bar, it wasn't this exclusive. I never thought that being
in an exclusive bar these days meant that I'd see a few faces! Isa na roon ang
kakilala ni Mommy na insider, si Gellie!

"Hija! Kumusta na? And how's your mom?!"

Nagbeso kaming dalawa. Kahit maingay ang loob, malakas naman ang boses ni Gellie sa
pagbati. Ang dami na ngang nakatanaw sa amin, mas dumami pa dahil sa ingay niya.

"I'm fine and Mom's fine," I said coldly, not wanting to stretch the conversation.

Where the hell is Lana?

"Are you alone?" sabay lingon sa likod ko.

"Uh, yeah. But I'm meeting up with Lana."

"Sinong Lana?"

"Lana Monserr-"

"By the way, I have questions for you..." he trailed off pero may humawak sa kanya
dahilan kung bakit nabaling doon ang atensiyon niya.

Nagulat ako nang nakita kung sino ang papasok sa club at ang humawak kay Gellie.
Nagbeso ang dalawa at bago pa makapagpatuloy si Gellie, nagpaalam na ako at mabilis
na lumakad papasok.

It was Blakely Ardiente. Kadarating niya lang din kagaya ko. It didn't help that I
saw Regine somewhere on the crowd. Oo, si Auntie Regine.

Hindi ko alam na dito pala nagha-hang out ang marami sa kakilala ko. Dumami pa ang
namukhaan ko habang lumalayo sa club.

"Oh, Relani! You're here!" someone greeted me.

I smiled and nodded. I greeted them back but I continued walking, following the
waiter. Iginigiya niya ako sa VIP section. Natatagalan lang dahil sa dami ng
nadaanang kakilala. I even saw the Lopezes. Sabay sabay silang tumayo para kausapin
at batiin ako.

"You're alone?" singit ni Dencio na kasama rin yata nila.

"U-Uhm... I'm meeting up with Lana. I'm sure she's here already."

I saw Nikolai dela Vega on another table. Tumayo siya, nakatingin na sa akin.
Dumagsa ang mga pagbati sa akin. Iilang naging schoolmates ko noon at ilan pang
family friend ang tumawag sa akin. Slowly, I am building a crowd that were curious
and shocked that I am in the same club.

"Relani!" si Lana na katatayo lang sa isang malapit na sofa.

Napakurapkurap ako nang nakitang punong puno ang sofa na inuupuan niya! May
tumatawag pa sa kanyang lalaki at sa itsura niya'y mukhang galing pa sa kuwentuhan
at tawanan.

I swallowed hard. Nahati ng kaunti ang mga lumapit sa akin dahil sa tawag ni Lana
at sa paglapit sa akin.

"I'm with my officemates, pasensiya na."

Nanatili ang mga mata ko sa sofa. Maingay ang mga kasama niya at sa dami nila,
hindi ko na alam kung saan pa ako uupo roon.

"Uh, don't worry! Hindi tayo diyan. I reserved a better place for us!"

I sighed. Hinila agad ako ni Lana palayo sa mga nagtitipon-tipong kilala ko. Hindi
kalayuan sa mga officemates niya ay isang malaking sofa na walang katao-tao. It
could house ten to fifteen guests, gaya sa mga officemates niya. Pero dahil kaming
dalawa lang, naupo kami sa gitna at tinatanaw na lang ng mga nasa kabilang lamesa.

Lana eyed me from head to foot. Ngumisi siya. Naupo ako at tinanggap na lang ang
menu ng naghihintay na waiter.

"Ang ganda mo, ah? Akala mo hindi nalulugi ang kompanya!" she noted.

I sighed at her. Nag-order na ako. Hindi gusto ang in-order kong wine, she replaced
it with a stronger liquor. Aapila na sana ako pero hindi na rin naman masama ang
cocktail drink.

"I'm fine, Lana. Thanks for asking," I said with so much sarcasm for her greeting.

Tumawa siya. "I heard about your company. Is it true?"

"Sinisikap kong-"
"Actually I heard so many things! Gossips! At hindi na tayo nakapagkita kaya hindi
ko na alam ang totoo. At ikaw naman, naglayas ka raw? Totoo ba 'yon?"

Napatingin ako kay Lana. She looked so interested. At nagpatuloy pa ang pagbuhos ng
mga tanong niya habang nilalapag na sa harap namin ang mga inumin. I don't know
where to start. Natanto kong ang dami kong kailangang sabihin sa kanya.

We finished two glasses of the same cocktail while I narrated the reason for
running away. Hindi siya makapaniwala sa mga sinabi ko. Unang-una, sa pagtatangka
ni Tito Bernardo. At pangalawa, ang masamang balak ni Bernard sa akin.

"I am not comfortable talking about my family problems so... I'm sorry if I didn't
tell you."

"Don't be!" sabay iling ni Lana pagkatapos matulala sa sinabi ko. "You don't really
have to force yourself to say your problems if you aren't comfortable. I'm actually
thankful that you said this, even if it's late. Relani..." umiling ulit siya.
"Hindi ko alam na ang dami mong problema."

I smiled and shrugged.

"It's okay now. Nagsisi naman si Kuya Bernard and as you know... though I want to
pursue a case against Tito Bernardo, and with Ate Ava willing to testify, he's in a
critical condition now."

Umiling ulit si Lana, halatang hindi pa maproseso ang lahat ng mga sinabi ko.

"I heard the gossip about Kuya Bernard. It's horrible pero hindi ko alam na ganito
ang ginagawa sa'yo ng step-father mo."

"Si Mommy lang naman din kasi ang pinagsabihan ko noon. She just wouldn't believe
me."

"Tita Beatrice is out of her mind, Relani! Mommy mo siya tapos hindi naniniwala
sa'yo?" tumataas ang boses niya.

"Ayos na naman kami ni Mommy ngayon, Lana. She believed me eventually-"

"But that was because you were gone! She's worried about you! That means if there
is no life-threat, she wouldn't believe you?!"

Hindi na ako nagsalita at muling sumimsim sa pangatlong cocktail na order namin.

It's delicious, with a slight ting of alcohol. At para ring habang tumatagal, mas
gumagaan ang mga sinasabi ko kay Lana.

Matagal bago kami natanggal sa morbid na usapang iyon. Some friends went to us to
greet but they always end up going away. Nakikita kasi nilang nag-uusap kami ng
masinsinan ni Lana, hindi na namin halos mapansin ang iba.

"Lana! Sayaw tayo!" anyaya ng officemate niya sa kabilang lamesa.

I glanced at them. My eyes widened when I saw Lukas with her officemates. Hindi ko
alam kung kanina pa ba siya roon o ngayon lang.

"Si Lukas," puna ko.

"Ah, oo. May common friend kami sa officemates ko." Kumaway si Lana kay Lukas.
"Lana, ipakilala mo naman kami sa friend mo," biro ng isang lalaki roon.

Habang binibiro si Lana ng kasama, nagulat din ako dahil humalo naman ang isang
pamilyar na mukha sa lamesa ng officemates niya. Rina was there. She was shocked to
see me too! Kumaway ako at ngumiti naman siya pero gulat pa siya na naroon ako.

"Mind your own business! She's still busy with me!" Lana announced.

I saw how Rina's eyes darted at my best friend. Bigla kong naalala ang confession
niya. Napaubo tuloy ako ng kaunti, medyo hindi komportable sa naiisip. Bumaling si
Lana sa akin, ngumingiti.

"At ano naman 'tong tsismis na engaged ka raw kay Ares Riego? Totoo ba 'yon?!"

Kinuha niya pa ang kamay ko, hinahanapan ako ng engagement ring. Unfortunately for
her, there was none. Ngumuso ako, nagugulo na ang isipan sa dami ng nakitang
kakilala.

Nakita ko si Blakely kanina sa pintuan. Nariyan pa si Regine. Marami akong kakilala

mga narito. Nakita ko pa si Nathaniel Leviste na dumaan sa harap ko at papunta yata
sa bar! Tapos ngayon, nandito si Lukas! At si Rina?!

I almost even choked on my drink when I noticed that Nathaniel met up with Meredith
Narvaez and her familiar company of two men. Natanaw ko rin ang paglapit ng
dalawang Lopez na kasama pa ang isang Mercadejas.

So this is where everyone hangs out, huh? Hindi ako makalabas sa opisina at bugbog
sa trabaho at maraming problema, tapos ngayon makikita ko na nandito ang lahat!

"Hindi ba? Where's your engagement ring? Kumalat sa opisina na si Ares Riego at
Blakely Ardiente daw, e. Dahil suot ni Blakely ang heirloom ng mga Riego. So... sa
lahat ng tsismis na nasagap ko, ito ang mali? Na engaged ka kay Ares?"

Magsisimula na sana ako sa kuwento pero napainom muna ako sa inumin. Hindi
makapaniwala na sasabihin sa kanya ang lahat ng ito.

"I'm engaged to Ares, it's true."

Kumunot ang noo niya. Kinuha niya ulit ang kamay ko at inilapit sa mga mata na para
bang may hindi siya nakikita roon. "Asan nga ang engagement ring ng mga Riego?"

"Binigay ni Ares 'yon sa akin, uh, bago ako nagtrabaho. He found me while I was
running away and searching for Gardo. Nagkasundo kami na magpakasal kaso... I know
what marrying him means. I'm scared of his mother judging me so I removed the ring
on my finger. Noong magkakasalubong kami ni Madame."

"S-Seryoso ka?!"

"Akala ko nailagay ko sa bag ko, nahulog ko pala at mukhang napulot ni Blakely."

She burst out a laugh. "Seryoso ba 'yan?!"

"Just keep it a secret. It's not a very good story to tell so... yeah. She wore it
on a Riego affair."

"Bakit hindi ka nga pala invited sa affair na 'yon? My bosses got invited! Kauuwi
nga lang nila kahapon, e."

"Nag-away kami ni Ares. Maraming dahilan pero isa na roon ang pagkawala ng
singsing."

"What the hell? You seriously lost a Riego Heirloom ring?! Are you kidding me,
Relani?"

Umismid ako kay Lana. Hindi ko alam anong isasagot ko sa mga tanong na iyon.

"Ganyan ka kaganda para maiwala mo lang ang singsing na 'yon? Siguradong kilala ni
Blakely ang singsing na iyon kaya sinuot! May nagtanong daw sa kanya sa party, ah?
Na kung engaged na ba sila ni Ares! She just laughed and shrugged! Ang showbiz ng
sagot, akala mo naman totoo!"

Nagtaas ako ng kilay.

"Iyon ang sabi ng boss ko na si Nathaniel. Tumawa lang daw si Blakely at parang
nahihiya pang sagutin! Hay naku! Ang feeling! I mean kung hindi naman totoo, bakit
hindi niya diretsuhin na sabihing hindi, 'di ba? She knows she's wearing the Riego
heirloom kaya tatawa tawa lang! Para kunwari, oo!"

I finished another cocktail because of what she said.

"Uh, are close to Nathaniel now?"

"Hindi naman. Uh, sakto lang!" she smirked. "He's my boss."

"Oh? Hindi pala si Geoffrey ang sa Vista Grande?"

She shrinked a bit.

"Siya ang chairman ngayon at ayaw ko roon! Si Nathaniel at Eugene lang ang okay sa
akin."

Nagtaas ako ng kilay kay Lana. She ordered another cocktail for us and continued.

"Pero totoo ba talaga 'to? Kayo ni Ares? Alam mo, kung hindi lang ako naniniwala
sa'yo, iisipin ko na nagdedeliryo ka."

I rolled my eyes at her.

"Hindi mo naman din ugali. Kung puwede lang ilihim mo lahat kaya medyo naniniwala
naman ako. It's just that... it's so hard to believe that-"

"Lana! Sayaw tayo!" putol ng sigaw ng mga kaibigan niya.

Nilingon sila ni Lana. Umiling si Lana at magpapatuloy sana sa pagkukuwento pero

lumapit ang grupo nila at nangulit pa kay Lana.

"Busy pa nga kami!"

"Ipakilala mo naman kami sa kaibigan mo!" pilit ng isang lalaki.

Lana laughed but she gave in. "Relani de Alba..."

Hindi pa siya nakakapagpatuloy ay nagsinghapan na ang mga nasa harap at isa-isang

naglahad ng kamay. Ang iba'y naupo pa sa sofa namin, at medyo na excite nang
marinig ang pangalan ko.

It's alright. They were friendly and only asked about our company. At kung may
narinig man sila tungkol sa pagiging engaged ko kay Ares Riego, wala namang
nangahas na magtanong. Nagpumilit lang sila na sumayaw kami.

Hindi ko alam paano tanggihan lalo na ang mga taong kakakilala ko lang. Rina
remained on their sofa with three other girls but Lukas tried to mix in to our
crowd. Nginitian ko siya pero hindi makasapaw dahil sa dami ng officemates ni Lana.

"Mamaya na kami sasayaw. May pag-uusapan pa kami. Sige na, mauna na kayo!" sabay
taboy ni Lana.

Umalis din naman sila ng paunti-unti. Lalo na nang umingay pa lalo ang club at
dumami ang mga tao. Hindi na kami halos magkarinigan ni Lana sa kuwentuhan. She
laughed with her friends even when they are on tyhe dancefloor and she's with me.

"Sana sinama mo si Ares?"

"He's pretty old fashioned so I'm not sure if he'd like to come here."

"Sus! Riego ka pa! Hmm." Nagtaas ng kilay si Lana sa akin. "Pero anyway, buti rin!
While you're not yet married, you should enjoy!"

Bago pa ako makapagprotesta sa hawak ni Lana sa akin, nahila niya na ako patayo at
palayo sa sofa.

"Lana, I'm not dancing!"

"Saglit lang naman! Come on!" anyaya niya sabay hila pa sa akin.

I laughed when she started grining at me. Nahagip pa ng tingin ko si Rina na

nakatitig sa aming dalawa ni Lana. Lukas is also trying to come over to us.
Tinawanan ko na lang si Lana na proud pa sa kanyang moves.

"Lana, if you wanna dance then I'll just leave you here. Balik na ako sa upuan."

She laughed and pulled me to her. "That's no fun! While your fiance is not around,
come on!"

Tinawanan ko na lang siya. Nang nakita niya na palapit si Lukas sa amin, mas lalo
siyang humagikhik.

"Pinapaasa mo pa ba 'yan?"

"Of course, not. He knows I'm engaged to Ares," sabi ko.

Lana pulled me when she realized that Lukas is nearing. Nawala kami sa dancefloor,
parehong naghahagikhikan habang nakikidaan. Many tried to dance behind me but we
were fast. Magkahawak kamay naming tinatakhak ang dancefloor.

Iyon nga lang, natagalan kami ng kaunti sa kabilang side dahil sa dami ng tao. It
was so congested, lalo na't hindi lang ang nagsasayaw ang naroon. Marami ring
nakatayo lang at nagku-kuwentuhan. I even heard Gellie asking something. Hinanap ko
iyon at nakita sa hindi kalayuan. He was talking to Blakely Ardiente and her
friends are around her!

"I don't really know what's the truth. Pero kung totoo man na engaged na nga sila
ni Ares, alam naman nating lahat kung ano talaga ang dahilan niya, hindi ba?"

Nagtawanan ang iilang kaibigan niya. Nilingon ako ni Lana. Mabilis na kumunot ang
noo niya. I pulled her because it was as if she'll go there and butt in.
"They're company is failing. She will need a Riego to save it. Halata naman sa mga
sinasabi ng Mommy niya ang plano nila, 'di ba? Pagsasamantalahan niya lang ang
kabutihan ni Ares."

Pinilit ni Lana na makadaan sa mas maraming tao para maiwasan sila. Kaya lang,
malapit sa kanila'y nakakita ako ng mas madaling daanan. I pulled Lana and went
immediately to the path I'm seeing. Hindi ko napansin na may dumaan ding waiter
doon. Nabangga ako sa waiter dahilan kung bakit na bitiwan niya ang tray na dala,
na may maraming inumin!

I could feel the gnawing feeling at the pit of my stomach when I saw Regine's shock
in front of me. Nakasunod siya sa waiter na nabunggo ko at ang mga inumin ay
naibuhos sa grupo nina Gellie, lalo na kay Blakely Ardiente!

"I'm sorry!" agap ko.

Everyone's shocked to see me there. Walang nakapagsalita. Hindi ko alam kung sa

gulat na naroon ako bigla o dahil basang-basa ang mga damit nila ngayon sa inumin.

"I-I'm paying for that. Don't worry," natataranta kong sabi sa waiter. "And I'm
sorry for-"

"Oh shut up, Relani!" si Regine na hindi man kasali sa grupo ni Blakely ay nakita
naman ang nangyari. "I know you and I know that you're violent when you're jealous.
Hindi 'yan ang unang pagkakataon na may tinapunan ka ng tubig sa selos mo. For sure
right now you're jealous of Blakely and Ares!"

I cleared my throat when I realized what she meant. I am honestly sorry that I
caused this commotion. Kayang kaya kong i-defend ang sarili ko ngayon pero alam
kong lalaki ang gulo at mas dadami ang magagalit.

"Shut up, Regine! Nagmamadali kami kaya hindi sinasadya ni Relani 'yon!"

"Kasama mo na naman pala si Lana Palengkera, the social climber of the century!"

Mas galit sa sinabi tungkol kay Lana kaysa sa paratang sa akin, magsasalita na sana
ako. Blakely however went in front of us.

"Don't bother, Regine. For sure she's got a reason why she's jealous of me," sabay
baling ni Blakely sa akin ng may ngiti sa labi.

"I really don't have the time for this. I'm just sorry I ruined your dresses. I'll
send you checks if there are permanent damages."

"Kung makapagsalita ka parang hindi lumulubog ang kompanya n'yo ah? At kaninong
pera naman ang gagamitin mo? Kay Ares?" Regine smirked.

Medyo iritado na akong nakatingin kay Regine. I remember how I hated her so much.
Dagdag pa si Blakely. An arm snaked on my waist. Bahagyang nawatak ang crowd at sa
itsura ni Blakely, alam ko na yata kung sino ang humahawak sa akin.

I only sighed.

"What's wrong?" Ares asked.

"Oh? Saan ka papunta, Regine?!" si Lana pa ang nakapuna sa pag-alis ni Regine.

Blakely flashed a nervous smile on Ares. Ares' hawklike eyes darted on her, wala
man akong sinagot.
"Ares! So it's true na engaged kayo ni Relani?!" si Gellie na natatawang nagtanong
kay Ares.

Lana was like an aggressive cat this time. Dahilan kung bakit hindi ko na hinintay
ang isinagot ni Ares at hinila ko na lang palayo si Lana roon.

"Yes, I'm engaged to her. Is there a problem?" Ares' baritone was cold.

"Nakakainis!" sigaw sigaw naman ni Lana sa tabi ko.

Pumunta pa siya sa lamesa nila para uminom ng maraming inumin. I am slightly tipsy,
I realized. Lalo na nang sinabayan ko siya ng inom.

"Buti dumating si Ares, nasupalpal ang malalanding 'yon!" si Lana.

"Lana, that's enough," I called her.

Naupo na ako sa sofa. I saw Nathaniel Leviste waving at our table. Kumaway din si
Lana at itinuro ako. Kaya lang hindi kalaunan, nawala ang atensiyon niya roon dahil
sa paglapit na ni Ares sa lamesa.

I drank another cocktail when I saw him darkly walking towards us. His imposing
aura was clearly affecting everyone near us. Halos mabali ang mga leeg ng mga
nakakakita sa kanya, kasusunod ng tingin.

Uupo na sana si Lana sa tabi ko nang nakita si Ares.

"Hi, Ares!" Lana greeted and then giggled.

Ares only flashed a small smile but his eyes drifted on me. Umiinom pa ako ng
cocktail.

"Uh..." hindi malaman ni Lana kung saan na uupo ngayon, sa huli nanatili siyang
nakatayo at nag anunsiyo sa lamesa namin. "Punta lang ako roon. Maiwan ko na muna
kayo."

"Lana..." I called but she giddily walked faster out of our sofa.

Umirap ako at huminga ng malalim. Sinulyapan ko ang pinangyarihan ng gulo kanina.

Ares was already looking at me darkly. Sinulyapan ko siya at nakitang iyon pa rin
naman ang suot. Hindi siya umuwi? Sinundan niya ba ako?

"Kanina ka pa dito?"

Hinagilap niya ang kamay ko. Ang kanang braso ay nasa likod na ng backrest ng sofa
at ang buong atensiyon ay nasa akin.

"No, I waited on the parking lot until I got tired and... tried to check on you."
Nagtaas siya ng kilay.

"Puwede ka namang umuwi, ah? So you can rest."

"That would take a lot of practice. I don't think I can rest when you're not
around."

Ngumuso ako. "Then we should practice? Dadalasan ko ba ang pag-alis nang wala ka?"

Sinimangutan niya ako. I giggled.

"It's not funny," he said coldly.

I suppressed my giggles with a small twisted smile. Tinulak niya tuloy ako palapit
sa kanya. Binitiwan niya ang kamay ko at nasa kanang tuhod na ang kamay niya,
pulling both my legs together. Idinidikit sa kanya. Hindi papayag na may kaunting
espasyo sa gitna naming dalawa.

This is a very crowded place. Tanging ang sofa lang namin ang hindi puno sa bandang
ito ng club kaya naman madaling madali kaming makita. His move made me shivery. He
was so close to me, unconscious of everyone watching us. Ako na tuloy ang
napatingin sa paligid at nakita ang iilang nakatanaw. Even the Levistes were
watching us.

I drank another cocktail. Naubos ko kaagad iyon. Ares had to hold the glass for me
to stop me for a while. He sighed.

"Your admirers are haunting me just because I'm engaged to you," I said.

Kahit maingay, sa sobrang lapit naming dalawa, hindi ko na kailangang sumigaw para
marinig niya.

"And as expected, they are all speculating now that I am marrying you for your
money."

Nagtaas siya ng kilay. He opened his mouth to speak but I put a finger on his lips.

Hinuli niya ang kamay ko at dahan-dahang binaba iyon.

"We should draft a pre-nuptial agreement. I think that's the solution."

He groaned. "That won't work. I know you're not marrying me for money and I'll
spoil you anyway."

Unfortunately, this also makes me feel better for my issue with his family. Lalo na
kay Hera Riego. Siguro nga tahimik na siya ngayon at wala na akong narinig na
paratang sa kanya sa intensiyon ko ky Ares pero alam ko rin ang pinanggalingan
niya. I completely understand her so I don't blame her.

"We need it-"

"We don't," his voice thundered and he's eyes darkened more.

I equalled his angry eyes at me.

"Don't get affected by those pathetic people. I will slowly deal with-"

"Do you want to marry me or not?" hamon ko sa kanya.

Natigilan siya. His head tilted and he licked his lips. Bumagsak ang mga mata niya
at mas lalong nagsalubong ang makapal na kilay bago ako tinitigan.

"Are you threatening to call off this engagement again?"

"I just feel comfortable having a pre-nup, Ares."

His jaw clenched. Nanatiling mariin ang titig niya.

"It's not because of them, your admirers... it's for... myself. So I'd feel better.
I'd feel no guilt in marrying you."

Hinawakan ko ang isa pang baso ng cocktail sa harap. He pulled it away from me. My
eyes narrowed and I glared at him. Pareho kaming galit na nagtititigan ngayon.

Sa huli, huminga siya ng malalim at unti-unting ibinigay sa akin ang inumin.

Nakanguso at iritadong iritado habang tinatanaw akong umiinom.

"Ayaw mo ba akong pakasalan?"

Muntik na akong masamid sa ininom dahil sa tanong niya.

"Of course, I want to marry you. But it's my Mom. You heard her in that meeting and
it's embarrassing. Ikinakalat niya kung gaano ako ka suwerte sa kayamanan n'yo."
Ngumuso ako. "Well, yes, I'm lucky to have you. But I'm not thinking about your
money."

Napasulyap ako sa kanya habang nagsasalita at nahuli ko siyang nakaawang ang labi
habang nakatitig sa labi ko.

"Ares!" saway ko.

"Uh-hmm."

"Even the richest of the country will think she's lucky to marry you. Not just
because of the money, but you're... uhm... handsome and..." uminit ang pisngi ko
habang ini-enumerate ang mga katangian niyang gusto ko.

"When did you find me handsome? Ngayon lang o dati pa?" he asked huskily.

Umirap ako. Naiintindihan ba nito ang mga sinabi ko? Nanatili ang tingin niya sa
aking labi.

"Well, I noticed that you were handsome the first time I saw you."

"Then why were you snob?"

Namilog ang mga mata ko. "Excuse me? I wasn't! Nagpapansin ako sa'yo, ah? Sa pool?
Don't you remember?"

Natawa ako sa iritasyon.

"Sa dami ba ng babae mo, pati first meeting natin hindi mo na maalala?"

Ngumuso siya at mas lalong naiirita. "Don't pretend that that was our first
meeting."

I stiffened when I realized something. Sure, that was our first interaction. At oo,
ilang beses ko na siyang na-meet sa ilang parties na nadaluhan pero hindi ko naman
alam na nag-eexist pala ako sa kanya sa mga panahong iyon?!

I feel like I was always invisible to him so all our other meetings in the past
were not counted!

"Sanay na sanay ka ba na nagkakandarapa ang mga babaeng na gu-guwapuhan sa'yo?"

He smirked.

"Ibahin mo ako sa kanila! Hindi ako naghahabol, 'no!" Then I realized I was kinda
aggressive. "Napilitan lang naman akong maghabol dahil inuutusan ako ng mga kapatid
ko. Without them, I'd continue to be a stranger to you!"

Imagine that! I hated my step-sisters but now that I realize it, I didn't know what
will happen if they didn't ask for that favor!

Nangingiti na siya ngayon, kahit sinusubukan niyang magalit.

"We're drafting a pre-nup."

Hindi na kayang magalit, nanatili na lang ang malamlam niyang tingin sa akin.

"I have no problem with you dealing with my properties but I'm not dealing with
yours."

He groaned and pulled me even closer. Ang braso niyang nasa backrest kanina ay
nakapalupot na sa akin ngayon. His lips on grazing my ears now. I realized I've
become too used to him like this. Is this alright? In no time, I'll be so crazy
over him.

Nilagay ko ang kamay ko sa kanyang brso, kulong na kulong na sa kanya.

"I'm all yours," he whispered.

"No, you're not," I said thinking about our pre-nup.

"Hmm. My body and soul, then?"

Nag-isip pa ako. "Body and soul, then."

"And my penthouse?"

"No." Akala niya makakatakas.

"The heirloom ring is yours even when you're not wearing it."

Ngumuso ako. Gusto ko nga ang singsing na iyon pero mukhang ilalagay niya na yata
iyon sa museum ng cursed things.

"I'll buy a property and build a mansion for us so that will be yours, too-"

"No, Ares. Ayaw ko nga ng properties."

Uminom ulit ako. Habang tumatagal lalong sumasarap ang cocktail na ito. At lalo pa
dahil ang guwapo niya tuwing naiirita siya sa pag-inom ko. I smirked. He doesn't
know how he's encouraging this with just his irritated gaze.

"You're all mine," he whispered huskily.

Ngumuso ako. "Yeah, that will be fine for me."

"I don't need your properties, too. Your lips would do..." he whispered and slowly
kissed my lips.

Naliliyo sa marahan niyang halik, napapikit ako. His tongue indulgently grazed my
flavoured lips.

"You licked it so it's all yours," I whispered back to him.

The alcohol hit me all at once. O baka dahil iyon sa halik niya, hindi ko na alam
alin ang dahilan. I tried to stop myself because I know people are watching us but
his kiss was too much to handle.

"Hmm. There's a rule like that?" nagtaas siya ng kilay, namumungay ang mga mata.

Kinagat ko ang labi ko at nakangiting tumango sa kanya.

Natanaw ko saglit ng iilang nakatingin sa amin pero agad namang natabunan ni Ares
ang tingin ko.

He kissed me again and let his tongue glide on my lips.

"There, I own that now."

Uminit ang pisngi ko. I nodded excitedly. He tilted his head and this time, he
licked a small part of my neck.

"This part, too," he whispered and kissed my ear.

Dinala niya sa labi niya ang hawak niyang kamay ko. Like his usual move, he kissed
my palm but this time, I felt the tip of his longue grazing the center. I shivered
when I felt my body tingle.

I felt the liquid heat gush inside of me. Kaming dalawa lang ang nakakaalam sa
ginagawa niya at para akong mahihimatay sa init.

It was always this way with him. We always have our secret world. Kaming dalawa
lang lagi ang nakakaalam at para sa akin, sapat na iyon. But I know that where
there are flames, there is fire. And fire can't be kept a secret. Its smoke will
find a way. And before you know it, every little thing will burn into ashes. This
is the result. I don't care now if everyone is seeing us this way. I'm too far lost
with him to remember that we want to keep it private.

"Let's go home," he whispered huskily.

"H-Huh? Bakit naman?" now I sound disappointed.

Hindi ko na mapigilan. I'm having such a hot good time and he wants to go fucking
home.

"I want to lick you," he whispered softly.

It could mean something else, right. Pero wala nang ibang pumasok sa utak ko kundi
ang kamunduhan. Uminit ang pisngi ko at mas lalong napakapit sa braso niyang nasa
harap ko. Napatuwid ako sa pagkakaupo.

"N-No... way..." nanghihina kong sinabi.

His jaw clenched. I saw him giving out his card to a waiter.

"We're going home," he commanded.

"Ares, ayoko. Nakakahiya," iniisip ang mangyayari pagkauwi pero nababaliw naman sa
init.

Hindi ko pa nakakalimutan ang nangyari kagabi. He was only drying me up but one
simple touch, I'd give in.
"I'd die first before I do that here, baby. We're really going home."

Pagkatanggap niya sa kanyang card ay wala niya nang kahiraphirap na inangat ako.
Napakapit ako sa kanyang leeg. At sa kahihiyan at kaunting alak sa sistema, nagtago
na lang ako sa kanyang leeg.

I heard a call from Lana and some other people. I even heard whispers, giggles, and
squeals but I didn't look back. I couldn't. I'm scared they'd notice the desire on
my face! Na nasisiguro kong naiisip na ng lahat ngayon dahil sa ayos namin ni Ares.

"And you said you won't babysit?" I teased him when we finally got outside and I
had the strength to say a few words.

Malayo na kami sa ingay ng club at uuwi na gaya ng gusto niyang mangyari. At gusto
ko ring mangyari.

"Oh, I would," he whispered back as I hear the car open. "For my baby."

My lips pursed, never knowing which baby is he thinking about. Me... or our child?

"Let's go home," he whispered like it was a promise of protection and eternity.

Wakas
I always have faith in the power of words, even though most of the time it is
misunderstood. This is the epilogue of my sweet Costa Leona 12. I hope you enjoy
reading this as a temporary escape of the dark crisis we are facing today.

—-

Wakas

Yesterday, we went to their mansion. She wanted to introduce me to her family and
also, she wanted to talk to her mom about a few things.

Sa totoo lang, hindi ako komportable. Thinking about her bedridden step-father on
their home is making me uneasy. Her bastard of a step-father. Sa totoo lang, hindi
ko kayang tanggapin ang ginawa nito kay Relani sa nagdaang taon. I always imagine
how hard it was for her dealing with her own problems, including her step-father! I
am beyond resentful. I want her to pursue the case and get her justice but I
know... I know I shouldn't be selfish.

It is her battle. And although I would want to make it my own, I know she can do
it. At isa pa, ayaw ko siyang pangunahan dahil lang sa matinding galit ko para sa
tiyuhin niya, at sa kagustuhan kong makakuha ng hustisya para sa kanya.

I'll wait for her. I'll let her have her own pace. After all, this is what she
taught me. Loving isn't about my own feelings. Loving is considering other people's
feelings. In my case, her feelings.

"How was your... uh... brunch yesterday?" si Mama.

Today is Sunday and we've decided to visit my family. Pagkatapos kong kausapin ang
Tito Edgardo niya at si Tita Beatrice, pumayag naman si Relani na makipagkita sa
pamilya ko.

My parents decided to do it in my brother's new home in Tagaytay. I agreed because

a breath of fresh air would be good for Relani, after that hectic week.

"It's fine," sagot ko.

I can sense Relani's tension. Everytime my mother speaks, she stops eating. Nasa
tabi ko siya at pinapanood ko ang bawat ginagawa niya, kahit pa kinakausap ako ni
Mama.

"Nakapagdesisyon na ba kayo kung kailan ang kasal? When we talked to Beatrice after
that meeting, she says she has no problem in doing it immediately." Mama cleared
her throat and looked at my father, maybe for approval. "Wala rin kaming problema
ng Papa mo. Nasa tamang edad ka na, Ares."

"Hindi na dapat natin sila pinapangunahan, Hera."

We are eating our lunch here on the lanai, facing my brother's pool and the long
line of pine trees in front. It's peaceful. I hope Relani enjoys it here today, at
least after all of these questions from my mother.

"We've decided to do it next week," sagot ko.

Relani's lips pouted and twisted. My lips twisted, too, but to suppress a smile.
Alam naming dalawa kung paano ko siya napapayag diyan at hindi ko makakalimutan.

She was writhing in so much pleasure as I knelt in front of her, licking her down
there. She was sweet as hell that I couldn't stop myself. I couldn't even pause and
listen to her mumbled promises because I was too drawn. Kaya lang, hindi talaga
yata makakatakas sa akin ang mga pangako niya tungkol sa kasal. Doon niya nga
ipinangako sa akin ang lahat ng ito.

I have no problem with her lusting me hard. But that night, I realized that it was
a way to get to her. Even her principles are shaken just because she had wanted
what I did to her so bad. At wala akong reklamo o problema roon. I smirked thinking
of the many other things I can do to her, and what her reactions might be.

Ngayong pareho naming naiisip kung paano ko siya napapayag sa mabilisang kasal
namin, alam kong nahihiya na siya. Not in the brink of reaching heaven so your
senses are back, huh?

I wonder then if she wanted to marry me the very first time we did it? Kung
tinanong ko ba siya noon, baka nakapagpakasal na kami kaagad at hindi na umabot pa
sa paglalayas niya. I cleared my throat thinking about those months.

"Okay. Uhm... Kaya naman 'yan. For sure it's a grand wedding, right? I don't want
another Felicia and Hades wedding, Ares."

"Yes, it's a grand wedding," I said with my voice hoarse because I know exactly how
we really decided on these matters.

Gusto ko nang matawa. Alam kong hindi na ang kaba para kay Mama ang naiisip ni
Relani ngayon. For sure it's what happened that night, when she agreed to all of
these.

"That's great!" sabay ngiti ni Mama at tingin kay Relani. "I know people who can
help us do it. And also, we should start doing it now."

"What do you think?" Nilingon ko si Relani sa aking tabi.

Felicia is waiting for her answer and she looked excited.

"I have no problem with that," Relani said.

Napapalakpak si Felicia.

"Tamang tama! Nagpa-order ako ng mga flowers. Dadating iyon ngayon! I want to
arrange those flowers in our vases but we can also find a good one for your
bouquet!"

"Alright," Relani said breathily but with a poker face.

I smirked. Hindi na matanggal ang tingin ko sa kanya. Her dark and thick eyelashes
hooded her expressive dark eyes.

"This means that we have a lot of work to do! The paperworks, Ares? How is it
going? And by now we must quickly assemble a team for the wedding!" medyo nataranta
si Mama.

"I already started the paperworks. Don't worry about it, Mama."

Relani slightly tugged my shirt. Napabaling ulit ako sa kanya.

"W-We need to review the pre-nup today..."

I sighed and nodded.

"The?" Mama interrupted. Kahit bulong na iyon ni Relani, narinig niya pa rin.
"Review the?"

"Nothing, Mama. It's just between us."

"Pre-nup?!" si Mama na akala ko'y hindi niya narinig ng tuluyan ang buo.

My grandfather is very conservative. He would always tell us to work hard and not
rely on anyone's money. It is the secret to a conscentious success. One of his many
lesson for us is to choose a woman you love and marry her. Kasama na roon ang
pagsisikap para sa minamahal at para sa magiging pamilya. The thought of a pre
nuptial agreement is almost a sin to the Riegos, kaya ayaw kong ipaalam iyon sa
kanila.

"Ares?"

My brother chuckled in front of me. I know what came accross his mind and it's
probably why he finds this funny.

"I'm fine with a pre-nup, Mama."

I've got no choice. She wanted it. I want only to marry her. If I don't agree to
that, she won't marry me. It's that simple.

"Pre-nup?! Hindi na kailangan iyan!" sabay baling niya kay Papa na para bang may
magagawa ito.

My father only sipped on his wine. I know he shares the same sentiments but he
wouldn't voice it out.

"I want a pre-nuptial agreement," Relani said. "I won't marry him without it."

Napakurapkurap si Mama. I felt like my fiancee is making her crazy, too. Gusto kong
matawa.

"O-O sige..." si Mama, medyo nahimasmasan. "But for sure, it's just... simple
conditions, right? Nothing about... uhm..."

"His money and properties will remain his, that's just all I want," walang kahirap
hirap na sinabi ni Relani.

My brother laughed this time. Felicia glared at him. I twisted my lips, wanting to
laugh with him. Hindi ko gusto ito pero natanggap ko na rin kalaunan. Do you really
think I'd take my chances and try to convince her not to do this? No way. Ayaw kong
magbago pa ang isipan niya.

"Ares?!" si Mama nang nakita akong matatawa na kasama ang kapatid.

"I'm fine with that, Mama. She won't marry me if there is no pre-nup."

Kahit pa siguro isang pirasong banga na lang ang pag-aari ni Relani, gagawa pa rin
siya ng pre-nup. Believe me, I tried to think about it. Na kung ipagpaliban muna
namin ang kasal at kalaunan kumbinsihin ko siyang huwag na kaming magkaroon ng pre-
nup. Mukhang malabo iyon. Hindi siya papayag kahit maubos ang kompanya niya at
mawalan sila ng pera. And as for me, I wanted to get married to her as soon as
possible so I'd have to accept this.

"I know I've been protective of you since the beginning but that's just because I
didn't know anything about your relationship yet. Ngayon, alam ko na at alam ko na
pareho naman kayong nagmamahalan. A pre-nup isn't anymore needed!" Mama insisted.

I sighed. I licked my lips and was about to speak. Naunahan lang ni Relani.

"It's okay. I still want a pre-nuptial agreement. I won't marry him without one."

My mom's mouth dropped open. Napabaling siya sa akin. I shrugged and smiled
because... yeah, I know. I've got it so bad, huh?

"If that's what Relani wants, then," si Papa dahil wala nang nasabi pa si Mama.
"Nakapagpaalam na ba kayo sa pamilya niya?"

"Hindi na po kailangan, Sir. It's just about my relationship with Ares so I don't
think they should be involved with it," si Relani ulit.

Papa gave out a hearty laugh. "Ikakasal na kayo ng anak ko, 'Sir' pa rin ang tawag
mo sa akin? Tito would do, and for your mother-in-law, Tita, hija."

Yumuko si Relani. I know she's still uneasy. Masyado pang maaga para maging
komportable agad sa pamilya ko pero masaya ako na hindi na siya takot. And I hope
that eventually, she'd learn to be comfortable. I can't stop watching her solemnity
even in front of these questions.

"It's just Hades for me," sabay halakhak.

Halos mag-angat ng tingin si Relani, medyo nahihiya na naman dahil sa hirit ng

kapatid. He smirked at me while I glared at him.

"Ako, Fely lang din. Ayaw kong may Ate. Isang taon lang naman yata ang agwat
natin," and his wife.

Umiling ako habang humahalakhak naman si Kuya. Ang inosente niyang asawa ay
nakikisabay sa tawanan. I know what my brother is thinking and he probably can't
wait to see our other relatives to talk to them about it.

"Ayusin mo 'yan!" Kuya ordered me playfully.

I remember it vividly. Pareho kaming nagtatrabaho na sa kompanya sa pinakamababang

posisyon. Habang siya ay gustong magtagal sa field noon, ibinilin ko naman kay Papa
na gusto ko maranasan ang tamang proseso ng promotion ng empleyado para mas mapag-
aralan pa ang kompanya.

He remained in the field work for years because that's what he wanted. Meanwhile, I
was also on labor work for the whole duration of my college years. Na-promote lang
nang naging engineer na, ayon sa proseso ng kompanya.

In another project, I was already a field engineer. But wanting to earn more for my
newly discovered hobbies, I tried labor work under one of my brother's project.
Nagkataon na nakabisita siya at ngayon tinutukso ako.

"Why are you here?" I asked.

He smirked. "Nandito si Papa dahil bumisita iyong taga de Alba Scapes. Probably
checking if we are following their rules." Bumaling siya sa katabing building na
pag-aari ng mga de Alba.

I sighed boredly. We always follow rules and we were never deceitful. Hindi pa rin
nasasanay ang mga kompetensiya namin hanggang ngayon.

"Ilipat mo na 'yan doon at baka umakyat ang mga 'yon dito!" utos niya nang nakita
ang iilan pang basura galing sa reinforced concrete at iilang waterproofing na
noong isang buwan pa ginawa.

Kaya niya ako pinalipat dito para lang maglinis dahil may titingin. Nasa ibang
bahagi dapat ako para tapusin ang nagawa kagabi pero nandito ako para gawin ito. He
must be so bored.

Sinubukan niya pang tumulong sa akin pero agad din namang binitiwan nang nakita ang
pag-akyat ng mga bisita.

I sighed wearily and just continued doing my job. Kung sana ay nasabi pa kahapon na
may mangyayaring ganito, hindi na sana manwal na ginagawa ito. But then again,
maybe the de Alba Scapes president wanted a surprise visit to check if we really
are following his guidelines.

Habang yumuyuko at kumukuha ng mga waste materials sa gilid, natanaw ko ang

pagdating ni Papa at ang iilan pang kasamahan. My brother went to them to greet
them. Among these men was a girl wearing a skimpy red dress. Nakatayo sa gilid ng
presidente ng de Alba scapes at minsang hinahawakan ang braso nito.

I sighed and remembered. Relani de Alba, their heiress. Hair in a ponytail, back
very straight and stiff, and lips without any trace of a smile. Like all the other
people I know, I know her from the high society parties. Ganyan lagi ang ayos niya,
nasa tabi lagi ng ama, kaya nakilala ko agad ngayon.

Lumapit pa sila sa kung nasaan ang mga basura. I sighed again and thought that my
brother should've guided them in another floor. Bakit dito pa na may mga basura
pang natitira?

Panay ang pakikisama ni Papa sa tumatango lang na presidente ng de Alba Scapes. I

heard him ask about the modern techniques we use these days, so technical that I
don't think presidents should talk about casually.
Tinutulak ang wheel barrow, dumaan ako sa gilid nila para ipagpatuloy ang ginagawa.
Maybe because I was tired or I was thinking too much, nahulog ang iilang basurang
bakal habang dumadaan ako sa gilid.

I checked their crowd to see if I have caused a problem. So far, nobody noticed...
except for the de Alba princess. May pandidiring bumaling sa akin habang
tinitingnan ang mga bakal na basura.

I sighed boredly again and started picking them up. Yumuko ako para gawin iyon pero
dahil nakatingin nga siya, napapabaling naman ako sa banda niya. Her mouth dropped
open and now she looks so offended! Hindi ko alam kung bakit nairita siya sa akin
pero nang hinawakan niya ang saya ng kanyang damit, alam ko agad kung ano ang
iniisip niya!

Yumuko ako at pumikit. Gusto kong matawa.

Tingin niya sinisilipan ko siya? May pinupulot lang ako sa sahig. The nerve of her
to think that I'd be so perverted and try to look at her panties while working? At
isa pa, she's not even my type. Little girl, you can't seduce a man. In your
dreams...

Patuloy kong pinupulot iyon, kahit pa alam na nakabaling pa rin siya sa akin. Galit
na at may halo pa ring pandidiri sa mga mata. Gusto ko talagang matawa. Akala naman
talaga nito. Ni hindi ko nga sinisilipan ang mga tipo ko, siya pa kaya?

Nang natapos sa ginagawa, bumaling ako sa kanya. Nanatili ang panghuhusga at

pandidiri sa kanyang mga mata. Nagpatuloy na lang ako sa ginagawa. Nagtagal pa ako
sa pagtatapon, iniisip na aalis na ang mga iyon pagbalik ko pero nagtatawanan pa at
nagtagal kaya wala akong nagawa!

"That's enough for now," my brother when he noticed me coming back. "Makinig ka
muna sa pinag-uusapan."

I gritted my teeth. I'm fine doing my labor work, though. Ayaw ko nga lang na
magsalita pa at baka pilitin niya lang ako kaya sumunod na rin ako. Binaba ko ang
wheelbarrow at lumapit sa kanila.

The crowd was talking about modern techniques. It was indeed very informative. I
understand now why my brother wanted me to listen. Kaya lang, hindi pumapasok sa
isipan ko ang mga sinasabi dahil ang babae sa gilid ko ay halos dumikit na sa
kanyang ama, sa tindi ng pandidiri at panghuhusga!

She glared more at me when I looked at her! Punong-puno ng pandidiri ang mga mata
niya na para bang basura akong nakatabi niya. I know I'm a bit sweaty but I wasn't
near her! Bahagya akong lumayo at palihim na inamoy ang sarili. I don't smell bad
or anything. She was just really overreacting and very judgemental! Kahit nakalayo
na ako, nandidiri pa rin siyang nakatingin sa akin.

I should just ignore her.

My brother stood beside me. I would be glad if he stood on the space that's between
me and the de Alba princess. Para matigil na ang takot at pandidiri niya sa akin.

"That's a very good point, don't you think?" my brother said.

The problem is... I couldn't hear anything. Kaiisip ko sa batang nandidiri sa akin,
hindi ko na nasundan ang usapan. My lips parted for a comment but nothing came out.
Nagtaas ng kilay si Kuya na para bang hindi siya makapaniwala na wala akong
komento.

"Nakikinig ka ba?"

"I'm still trying to," sagot ko at pinilit na makinig.

The girl moved again, reason why my eyes darted at her. Pinilit niya ang ama niyang
lumayo sa akin kaya naglakad naman sila palayo. Pumikit ako at umigting ang bagang.
What the heck is her problem? I'm not doing anything and she still thinks I'm shit.

"What did you do?" my brother asked.

"Nothing," sagot ko at sumunod sa grupo para makinig.

Sinigurado ko nang malayo ako sa mga de Alba. Nasa harap ko sila at may malaking
distansiya pa sa kinatatayuan ko. The girl had to turn and look at me, glare, and
then another disgusted look!

The fuck is this little girl's problem?

My brother chuckled. "Anong ginagawa mo?"

"Wala nga," sagot ko, naiirita na dahil ayaw pa yatang maniwala na totoo namang
wala akong ginagawa, ah?!

"Ba't ganyan ang tingin sa'yo niyan?"

"I don't know. Probably because I'm a mere labor worker and I'm sweaty? Who knows?"

Humagalpak sa tawa ang kapatid ko. "Maybe you're right. Princesses like that would
always look at labor workers like you with a disgusted face. Though, I'm surprised
she doesn't know you. Or maybe that's because you really aren't friendly in
parties."

"Tss..." umirap ako at hinayaan siyang bumubulong bulong sa gilid ko.

"O baka naman akala niyan na may gusto ka?"

I chuckled without humor. "May motibo ba akong ipinakita? I didn't even look at
her."

"Mabubutas ang bulsa mo, Ares. Mawawalan ka rin ng hobby kung magkaka girlfriend ka
ng ganyan. Bukod sa mayaman, mukha pang high maintenanced."

Iritado kong binalingan ang kapatid. Parang hindi narinig ang sinabi ko. "Do you
hear yourself? I don't like girls her age, and what more with that attitude. So
thanks for heads up but I don't need it."

He shrugged and stopped talking about it. Iyon nga lang, natapos na lang ang usapan
nila, iritado at mapanghusga pa rin ang titig ng batang de Alba sa akin.

In the end, my guess was she was really judgemental. Just like ninety nine percent
of the rich population. Nandidiri sa mga labor workers at nanghuhusga agad nang
hindi man lang iniisip kung tama ba ang ginagawa. Hindi niya ako nakilala dahil sa
trabaho at ayos ko. If she had known I was a Riego, she probably won't have that
attitude towards me. Is that good news, though? No.

Kaya lang, ilang linggo ang lumipas pagkatapos ng nangyari, nagkita ulit kami sa
isang party. My brother was already looking forward to it. Malayo pa ang mga de
Alba, tinutukso niya na ako. He's that bored to meet the other families that he
finds me entertaining.

"Let's see her reaction kapag nakita niyang Riego pala ang nakita niya sa site!" he
said behind my ears like a demon.

"Shut up. I don't care."

"Uy, ano 'yan?" Juanda interrupted.

I closed my eyes. Sinapo ko ang noo ko, namomroblema na sasabihin ng kapatid ko kay
Juanda ang lahat.

Juanda is very oblivious to her surroundings even when she's nosy. She will believe
every wrong information she hears, not even caring to check if it is true.

"Talaga? May gusto si Ares kay Relani de Alba?"

Natauhan ako sa narinig kay Juanda. Binalingan ko ang dalawa sa likod ko. Nakita
kong nakikinig na rin si Erikson doon. The two are the only representative of the
Hidalgos. Vince is out of the country and would only join us when the party is big
and important.

"That's not true!"

"Wala akong sinabi na may gusto siya. Ang sabi ko, naiirita sa kanya iyong babae."

"Eh, bakit kasi tumititig, Ares? Kaya naiirita? At kaya ko naisip na may gusto
siya!"

Bago pa ako makapagsalita, nakalapit na ang pamilya nila kaya nanahimik na kaming
lahat. Juanda went back to their place. Bumalik si Kuya sa tabi ko at pormal na
bumati sa mga dumating.

"It's nice to see you here, Beatrice, Rodrigo..." si Mama na binati ang mag-asawang
de Alba.

"Nice to see you too, Hera," Beatrice de Alba said.

My mother looked at the girl in between the couple. Madalas sa ibang pamilya,
ipinapakilala nila ang kanilang anak, o ipinapabati. I just notice that they don't
care if their daughter is acknowledged or not. Nakipagkamayan si Rodrigo de Alba
kay Papa.

"This is... Relani, right?" si Mama pa mismo ang pumuna sa tahimik na anak ng mga
de Alba.

The girl only looked at my mother. She didn't even greet her. How arrogant and
snob.

"Ah, yes. Our daughter," si Beatrice de Alba na hindi na ulit dinugtungan pa.
Mukhang wala talagang interes na makilala nino man ang anak.

While other families insist to let their children socialize, here is a family who
don't encourage that.

"This is my son Hades, and then Ares. Hades, Ares, greet her," si Mama pa mismo ang
gumawa ng paraan.
"Hi, Relani," my brother smiled.

Hindi na naglahad ng kamay si Kuya dahil ilang beses na rin naman kaming
naipakilala. Relani only looked at him. I cleared my throat and tried my best to
be... friendlier.

"Hi," I said and put out my hand so she'd remember me, this time.

Her eyes drifted on me, and then on my hand in front of us. Bumalik nga lang ang
mga mata niya sa aking mukha at muli'y unti-unting dinapuan ng pandidiri. Para bang
imbes na maalala niya ang pagkakamali niya noong nakaraan, at itama iyon dahil
Riego ako, naalala niya lang na naiirita at nandidiri nga pala siya sa akin!

"Relani, let's go," her mother and pulled her out in front of us.

Hindi na niya natanggap ang kamay ko. At sa itsura niya, mukha ring wala naman
talaga siyang planong tanggapin iyon! I gritted my teeth and put my hand down. Mama
noticed it but she was now busy greeting another family. I realized then that they
really are rude and snob. Even her parents don't encourage their daughter to
socialize. It was like they expected her to be higher than everyone else, that she
doesn't really need to please anyone... or even be polite to anyone!

My brother chuckled beside me. "Well, at least now we know pareho ang trato niya
sa'yo. Mayaman ka man o mahirap, nandidiri talaga siya sa'yo. Consistent."

"Tss. I don't think so. I think she's just really rude and snob."

"What are you two talking about? That's enough," si Mama nang nagkaroon ng
pagkakataon. "She wasn't rude. The girl is obviously not used to the crowd. That's
all."

Nagkatinginan kami ni Kuya at sa huli, nagpatuloy na lang sa pagbabati sa iilan

pang lumapit. Hindi nga lang ganoon ang iniisip ko. I think she really is snob,
born and raised. The de Alba is a big construction company, so I get why they never
humbled their daughter. Hindi na tinuruang makisama dahil nasisiguro naman silang
siya naman ang pakikisamahan ng lahat.

How selfish. It's not my business so I don't care.

Months passed and we heard about her father's death. Bahagyang tumagilid ang
kompanya nila dahil doon. They were always absent in parties, we heard her mother
was heavily grieving. Ayaw nang lumabas sa kuwarto.

Natawa sa kuwento ang isa sa mga kaibigan ni Mama.

Kunot-noo akong bumaling sa grupo nila. I may find their family too arrogant but I
don't find happiness in what happened to them.

"Saan sila pinulot ng pagiging mayabang nila ngayon? Kung magpapatuloy pa ang
ginagawa ni Beatrice, nasisiguro kong babagsak ang kompanya nila! You should try
and convince your husband to buy shares, Hera!"

"No, I actuallly feel bad about them. Bata pa masyado ang anak nila at kung ganyan
nga ang pagluluksa ni Beatrice, nasisiguro kong ang anak nila ang magdurusa."

"Hmp!" The old woman rolled her eyes. "Isa rin 'yon! Ipinakilala ko sina Geoffrey
at Eugene sa anak nila at baka sakaling... alam mo na... pero naku! Arogante! Hindi
namamansin at akala mo'y sila ang pinakamayaman sa buong bansa!"
I smirked a bit. Hindi ko alam kung bakit bahagya akong natuwa.

Eventually, we heard she's taking over the company. I couldn't imagine it. How old
is she? Sixteen? Seventeen? I'm not sure but she's too young for that!

Ni hindi kami pagkakatiwalaan ni Papa na mamahala sa ganoong edad. Pero alam ko rin
namang wala na siyang magagawa, kung nagkukulong nga ang ina niya sa mansiyon at
nahihirapan na ang kompanya.

Hindi na rin ako nagtaka na siya ang pumupunta sa mga meeting, at maging sa
parties. A girl of her age going to big parties to represent their family...
alone... seems like a heavy burden.

Malayo pa lang siya sa pila ng babati, natatanaw ko na. Malaking gift ang hawak
niya, mag-isa. Nahahati ang mga tao sa paligid habang tinitingnan siya, kuryoso.
This is the first appearance of their family since her father's death and everyone
is just so nosy.

I admit it. I'm kind of nervous for her. She doesn't look nervous at all, though.
Taas noo na hawak ang malaking regalo para kay Papa, naglakad siya at naghintay.
Kahit pa nasisiguro kong alam niyang pinagtitinginan siya ng lahat.

When she finally reached us, I can't stop myself from feeling so proud of her. For
coming here despite the gossips about their family and her leadership.

Mariin kong pinagmasdan ang pag-angat ng regalong dala niya.

"Happy birthday, Mr. President Riego," she said in a very rehearsed tone.

I chuckled a bit. Medyo na-guilty na natawa ako. Kuya turned to me with curious
eyes. Mabilis naman akong nagseryoso.

"Here. Thank you, hija," si Mama na siyang tumanggap sa regalo.

"Are you alone?" si Papa.

"Yes. Thanks for inviting my family. I will enjoy the party," she said in a really
very rehearsed tone.

I smirked. Hindi na siya nag-expect ng usapan dahil agad siyang tumalikod. At mukha
rin namang ayaw niyang makipag-usap.

"Uh, wait..." si Mama na gusto yatang makipag-usap pa pero taas noo nang umalis si
Relani.

I gave out a heavy sigh for her. Relieved that she's done what she's supposed to
do. I hope she really does enjoy the party.

I socialized a bit the whole night. Kung saan saan ako nagtungo hanggang sa
napadpad sa mga Sevilla at Leviste. I was sure that the de Alba's table is here but
I can't find the queer girl anywhere.

"Iyong naiwan ko sa L.A., madalas pa rin nilang isinasali sa race," patuloy ni

Dencio, pinag-uusapan namin ang race car.

"I had my MacLaren modified for the next match," si Geoffrey naman.

Hindi na ako halos nakikinig dahil panay ang suyod ko sa paligid. I was sure her
family should sit here.
"Nakita n'yo ba si Relani de Alba?" Nathaniel asked.

Napabaling ako dahil pareho pa yata kami ng hinahanap. Dencio laughed a bit.

"Kausap ko kanina. Babalik din 'yon dito."

My eyes narrowed and looked at Gaudencio Sevilla.

"Went to the powder room, I think."

"Really? Because when I met her a while ago, she said she wanted some air. Lumabas
ako sa lobby, hindi ko nakita."

"Huh?" si Dencio.

"Baka umuwi na? She seems bored. And doesn't have friends?" si Geoffrey.

"Tumigil ka nga, Geoffrey. Eh, kinakaibigan ko nga, hindi ba?" si Nathaniel naman.

"We're also friends so I don't think she's bored."

My eyes narrowed more and looked at the liquor on my hand.

"Baka nakipagkaibigan sa mga babae. Ano ba kayo? She's pretty, alright, but a bit
too intimidating! She should loosen up and have girl friends," si Geoffrey.

"Gago ka pala. Kaya nga kinakaibigan ko dahil naiirita ang ibang babae sa kanya!"
si Nathaniel. "Anyway, Ares. Saan banda ba ang garden dito?"

"Hmm?" I said after taking a sip on my drink.

"Garden?"

"Try it on the left side of the lobby," I said that's leading to the parking lot.

Maglalakad pa ng medyo malayo bago makarating sa garden.

I sighed and excused myself, wanting for some air, too. Hindi na nagtagal, napadpad
ako sa likod ng pinagdarausan. Sa gitna ng garden at swimming pool na patay ang
ilaw, namili ako ng pupuntahan. I heard the ripples and splashes of the water from
the pool. Kaya imbes na ang hardin ang puntahan, lumiko ako roon at unti-unting
lumapit.

I saw a familiar dress hanging on the chair. It's her laced light pink evening
dress. Naaalala kong suot niya iyon kanina. Napabaling ako sa pool at naisip na
siya ang lumangoy doon?!

For a moment, I thought of running to the pool and diving to save her. Kahit pa
naisip kong sinadya niyang lumangoy kasi naghubad pa talaga siya ng damit!

Muntik ko na nga'ng ginawa, kahit pa naisip naman iyon. Mabuti na lang at mabilis
din siyang umahon. Ang mahabang buhok, basang basa na ngayon. Wearing only a thin
material over her underwear.

Natanaw niya ako habang umaahon. Ang akala ko matatakot siya o magrereklamo pero
tahimik lang siyang dumiretso sa lamesa. I looked away to give her space.

"Sorry, akala ko may nalulunod. Wala kasing ibang tao."

Hindi siya nagsalita. Nagtaas ako ng kilay at nanatiling sa malayo nakatingin.

I heard her move. Siguro nagbibihis. Sa huli, narinig ko ang zipper niya. I took
that as a cue to turn to her because I don't think she'd say anything more.

I watched her as she put on a dangling earring on her ear. Nakatingin din siya sa
akin. She sighed when she realized she needs to explain.

"Nagpapahangin ako. Sinuklay ko ang buhok ko nang nahulog ang hikaw ko. It's my
mother's so I can't afford to lose it here in the pool tonight."

I looked at her dress, now dripping a bit. Basang basa siya nang sinuot iyon.

"I could lend you a towel and... a room so you could dry yourself."

"Hindi na. Uuwi na rin naman ako."

I cleared my throat and realized my... disappointment.

"Don't like the party?"

"I do but I don't think I can still go inside with my dress wet."

Kaya nga... sana magpapatuyo hindi ba? But then that would take time, Ares.
Matutuyo ang damit niyang 'yan pero baka patapos na ang party. At bakit pa siya
mag-aabala?

Hinubad ko ang coat ko at mabilis na lumapit sa kanya. She looked at me, her
attention was a hundred percent mine. Natanto ko roon na mahirap agawin ang
atensiyon niya. It's not that she's snob, it's just that her full attention was
precious. It was as if if she gave you her attention, you're on top of the world.
Because it was rare... expensive.

"Wear this," sabi ko sabay lahad ng coat. Voice husky because I suddenly felt
nervous and conscious with her gaze.

"Hindi na. Uuwi na naman ako-"

"I don't want you to walk to the parking lot in a wet dress, without a coat."

"It's dark. Nobody will see me."

Bahagya akong natigilan. Hindi naman kasi iyon ang iniisip ko. Pero bahagya akong
kinabahan na iyon ang iniisip niya. She thinks I care if someone sees her in wet
clothes? My heart pounded hard. I decided to put the coat on her.

"It's cold. You'll shiver along the way," I said huskily.

She gasped, realizing that her thoughts about my idea was wrong. Hindi na
nagsalita, hinayaan niya na ang coat ko sa balikat niya at agad na kinuha ang
purse.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa natanaw kong halos tumakbo na siya sa

pagmamadaling makalayo. Nagtaas ako ng kilay, napaawang ang labi, hindi
makapaniwala na pagkatapos ng ginawa ko... wala man lang... "Thank you"?!

What a real fucking snob! That was why I don't buy her sudden friendliness that day
in the pool, while I was with an MBA classmate!
"You're handsome. She's too curvy, and more on the heavy side. Also, she's not very
pretty," she said and smiled.

Do you really think a snob like her would suddenly turn into a flirty little girl
in just a short amount of time?

Hindi ako naniniwala. Ayaw kong maniwala!

"No one asked for your opinion. Better keep that to yourself," iritado kong sinabi
sa halo-halong dahilan.

Una, dahil hindi maganda ang sinabi niya sa kaibigan ko. Pangalawa, dahil hindi ko
alam bakit bigla siyang naging palakaibigan sa akin. Pinagpupustahan ba ako? Nino?

But then again, I gave her the benefit of the doubt. Baka naman nagbago na ang
pakikitungo niya ngayon sa mga tao. Mas masiyahin na siya simula nang umayos ang
kanyang Mama at nagkaroon siya ng bagong pamilya.

My brother always said that between the two of us, I was the better strategist.
Dahil hindi ako pinapangunahan ng damdamin sa kahit anong desisyon. Dito pa lang
yata ako pumalpak.

I doubted her at first. Lalo na dahil sa araw na iyon, naiisip ko na isa na lang
ang dahilan kung bakit siya sumusunod sa akin. Kung hindi ako pinagpupustahan, ibig
sabihin may gusto siya sa akin.

This isn't the first time an aggressive girl pursued me but I always know what to
do or how to turn them down. I did it to her early on. Ayaw kong tinutukso ako ni
Juanda na may gusto aki kay Relani at dahil medyo malamya siya, hindi niya
namamalayang naipakakalat niya sa ibang kakilala namin iyon. It could be the reason
why she is trying me these days. Because rumor has it, Ares Riego is crazy over the
de Alba princess.

"Ares, ano 'tong sinasabi ni Juanda na may gusto ka raw kay Relani de Alba?" si
Mama nang nagkita kami ng pamilya.

"That's not true. Don't believe her."

Si Mama talaga. Pareho naman kami ni Kuya na laging may bagong babaeng pinapares
buwan buwan, ng mga kakilala, pero hindi pa rin siya nasanay. O dahil mag-iisang
taon na ring bukambibig ni Juanda iyon tuwing nagkikita kami kaya ngayon, sineryoso
na ni Mama.

"Okay, then. How are you and Blakely?"

"Fine," sagot ko at nagpatuloy sa pagkain.

Napainom siya ng tubig bago nagpatuloy. "How about Regine?"

"Fine."

"Hmm. How about your Tito Ramon's daughter, Patricia?"

"Fine, too."

"And Relani?"

Naibaba ko ang tinidor ko. Oh, now I see what she's doing. She'll compare my
reactions and check which reaction is different. Napatuwid siya sa pagkakaupo medyo
kinabahan dahil sa mariing titig ko.

"I said I don't like her, Mama."

"Oo nga-"

"She's too young. Stop listening to Juanda. Hindi totoo ang mga sinasabi niya."

"Oo naman, anak. I just heard she visits you sa site? Totoo ba 'yon?"

I groaned. "Yes, but she just wants help. Iyon lang-"

"May gusto ba sa'yo 'yon?"

"Wala, Mama."

Kahit na sinabi naman talaga ni Relani na may gusto siya sa akin. I still can't
believe it. I still think it's just a bet or something but a part of me... a part
of me... hoped it. Because a girl like her can't possibly be friendly just for a
bet or anything. She can't be manipulated, that's for sure.

"Oh you don't have to be so humble, hijo. Even Blakely Ardiente likes you and some
of my friend's daughters. They find you more attractive because you're serious and
mysterious."

"Tss..." iyon na lang talaga ang pinagkakaabalahan ni Mama simula noong

nakapagtapos kami ni Kuya.

Looking out for women who might like us and who passed through her own standards.
It was as if she is in a hurry to marry us out even when I am too young for that.

"You should find it normal na may nagkakagusto sa'yo kahit sa edad ni Relani. She's
seventeen, I guess. At ang alam ko, at halata naman, hindi gaanong mahilig sa boys.
I mean... not a playgirl. Between her and Felicia Valerio, I like her better."

Hindi na ako nagsalita, naiirita na na pinag-uusapan namin ito.

"Very aristocratic and expensive, sa galaw niya, hindi lang sa pangalan."

Nilalakad pa sa akin.

"That's enough, Mama. I said I don't like her."

"Then you like Blakely Ardiente?"

"Yeah."

Her eyes narrowed. "And also Regine."

"Ayos lang din."

"Naku, Ares..." nagtaas siya ng kilay at uminom na lang ng inumin. Hindi na tinapos
ang sasabihin.

I don't know what she's thinking and at this point, I don't know if I want to know.

Alam kong paulit-ulit kong itinatanggi na gusto ko nga si Relani. Honestly, I don't
even think about it. She's just seventeen and there are a lot of women my age who I
can freely fancy. Hindi siya. Pero sa bawat paulit-ulit ko ring pagtanggi, mas lalo
pa yata akong nahuhulog.

"Eh, bakit ganoon ang ngiti niya sa akin? Parang nang-iinis?"

Iritadong iritado si Relani sa nangyari kanina sa pool. Juanda did a fucking

experiment without my permission. She wanted to check if Relani "likes me back".
Kaya ngayon, nandito kami sa bar, sinundan pa yata ako ni Relani, para lang dito.

"It was like she knows that I like you and she's out there to make me jealous!"

I swallowed hard. The more she convinces me that she likes me, the more I
believe... and just... fucking fall. Hindi ako nakapagsalita. She's not easily
shaken, always composed and to see her losing her cool because of extreme jealousy
is making me... excited.

"And how about the blonde girl in the club?"

I twisted my lips. I can't stop thinking about how adorable she is angry. Like a
short and small devil with pitchfork.

"I have been watching you for a while and don't tell me she's another relative!"

Hindi ko na mabilang kung ilang beses akong nagpatalo.

"Baby, she's just a friend," I said hoarsely while I tried to catch her eyes.

Tears pooled on her eyes. I find her so cute when mad and jealous but her teary
eyes always break my heart. Namumungay ang mga mata ko habang tinitingnan siya.
Habang napupuno ang mga mata niya ng luha, mas lalo akong nanghihina.

I never thought the day would come when all my logical thoughts are thrown out of
the window. I shouldn't like her but yes, I like her more than I planned to. I
can't court her yet because she's too young. If we would progress into a
relationship, then I want it the right way. That's not going to be today.

"They were wiping the beer."

"They were kneeling in front of you, touching your legs!"

"They were just-"

"I don't like it!" I cut her off, slightly indulging my own feelings.

Medyo sumilip ang totoong nararamdaman ko roon. I never thought I could ever be
possessive with anyone or anything. She looked at me with her teary eyes shocked at
my possessiveness. I smirked slightly. Would you still want me if I tell you that I
am jealous and possessive, too?

At bakit? Kapag ba hindi niya iyon magustuhan, hindi ka ba magbabago? Gusto kong
matawa na lang. It's bad enough that I am a smitten dog. Being a smitted dog with
low expectations is just sad.

I hope she'd like me for who I am. Bata pa siya at marami pang manliligaw, pero
sana... sa huli... kapag nakilala niya na nga ako... ako pa rin ang magugustuhan
niya.

She confessed to me through text. It felt a bit odd because it's out of her
character. Mas naiisip kong aamin siya sa akin pagkatapos umiyak at pagkatapos ng
matinding selos, hindi sa text at lalong hindi sa tahimik na paraan. But then like
what I said, I was too smitten to even think about it.

Baby:

Before you leave, I just want you to know that I'm in love with you.

I want to at least hear her voice but she won't allow me. Nirespeto ko iyon. I find
it really odd but still, I let myself in.

Ako:

It would be nice if I can hear you say that to me.

Hinilot ko ang sentido ko, nababaliw na sa pag-amin niya. Iniisip ko tuloy kung
tutuloy pa ba ako. She doesn't have any experience with a relationship, it will be
hard for her to be away from me. But I am not fucking courting her yet! She's
young! What am I thinking?!

Baby:

Ako na lang ba ang manliligaw sa'yo? Iwan mo na ang mga babae mo.

Kumunot ang noo ko at tumitig saglit doon.

Ako:

I have no other girls. And I won't allow you to court me. I'll court you in time.
Please wait for me.

Ako:

Can I please call?

Baby:

No. Kailan ka manliligaw sa akin?

She wanted me so bad to court her immediately. At ano naman ang mangyayari?
Magiging kami ngayong iiwan ko siya? She's not even eighteen yet so we should wait
until then. Or maybe after my MBA. If she can wait for me, then that means she
really does... love me.

I know it's cheesy to think about those things but I don't want us to start the
wrong way. Gusto ko tama ang lahat. Kahit pa magpupumilit siya ngayon. Kaya lang...
paano naman kung dahil dito'y makahanap siya ng iba?

The next months felt so awful with those thoughts. Ang huling text naming dalawa ay
iyong umamin siya at sinabi niyang gusto niyang manligaw na ako at maging kami na.

Nagalit ba siya kaya hindi na gaanong nagrereply ngayon? I got pissed because she's
petty. If she really likes me, then she could wait! I like her so bad but I choose
to wait for the right time. Pinaalala ko sa sarili ko na bata pa siya at baka hindi
niya maintindihan ito.

Kaya lang habang tumatagal na malamig siya sa akin, mas lalo akong nahihirapan sa
ibang bansa. Until I finally decided to just have my MBA some other time and go
home to see her. On her eighteenth birthday. Alam kong malulungkot si Mama sa
desisyon na iyon pero nagdesisyon na ako. I sent her a message after the plane
landed. Dumiretso na ako sa venue ng debut ni Relani. I was late but still, I
tried.

I never thought that all this time, she was fooling me. I believed in everything
that she said to me. I hoped for us and I trusted her, but in the end, she was
lying. Hindi lang basta bastang pagsisinungaling.

"You really think that Relani likes you. You're disgusting! You're old and yet you
want someone as young as her!"

I have struggled with my thoughts and had doubts with myself. Pero sa huli,
nagpaubaya ako. I never listened to my logic because I was too head over heels
smitten with Relani de Alba.

"What is this, Relani?" I couldn't contain my thundering voice.

When she bit his lower lip, a better part of me realized that this is all true. She
lied to me. Paano ko ba binaliwala ang pagkakakilala ko sa kanya at ang biglaan
niyang pagkakagusto?

A boy went to hug her while she cried. Mas lalo lang naisampal sa akin ang
katotohanan. I wanted to laugh because here I am, trusted by my family to always
think smart, and in the end, I got fooled by a little girl.

"Are you okay? What's wrong?"

"Sorry, Ares. Hindi ikaw ang gusto. At may boyfriend na 'tong pinagpapantasyahan
mo."

A little girl who liked someone else.

"Hindi ka niya type, Ares. Ang tanda mo na para magustuhan ka pa ni Relani! Ew!"

Hindi ko alam kung paano ako naniwala. At this point, I already know the answer to
the questions in my head. The boy in front of me is holding Relani's hand. She is
crying in his arms, without flinching or even hesitation. She was comfortable with
him. She liked him. She was never comfortable with me.

Bakit ako naloko? Paano ako naniwala sa kanya?

"Did you fool me?" Nagtanong pa rin ako kahit alam ko na ang sagot.

I don't even need to hear her answer. She was crying and her eyes looked so guilty.
Gusto niyang magmakaawa, para saan pa? Para mapatawad ko siya sa ginawa niya?
Bakit? Hindi niya ba sinadya ang lokohin ako?

And did she two-time me? Not that she actually liked me. She fooled me. She has a
boyfriend and yet she tried to seduce me, all because her sisters wanted her to.
All because she wanted to date her motherfucking boyfriend now!

I was a tool she used to get to her boyfriend? Did they already kiss?

"Ares, I-I'm sorry... b-but-"

"Shut up!"

Hindi ko na kailangan ng paliwanag niya. She'd only cloud my mind and stir
confusion in me. I like her so any word that comes out of those lips, I will
believe like a love sick puppy. She won't fool me again!
I went back to the airport without ado. Angry at myself for letting such a foolish
girl fool me, I decided to never look back. Nakabalik na ako sa ibang bansa nang
nakausap ang nag-aalalang si Mama.

She received my texts and expected me to be home. They were shocked to know that I
was again abroad. Gusto niyang tingnan ang kalagayan ko. Kahit hindi niya alam ang
nangyari, nag-alala pa rin siya. But I told her that I was fine and that I'm busy
so I can't see her yet.

Truth is, I was angry. I can't forgive myself for letting it happen to me. I was
fooled. If I was fooled that way, that only means incompetence on my part as a
future leader. If I let that petty girl twist my emotions, that means people can
also easily twist my mind! That was what I instilled in my mind, to keep her away
and to stay angry.

At habang tumatagal, mas lalo lang akong nagalit sa kanya. Pictures from her debut
surfaced. Magkahalikan sila ng boyfriend niya. Kasali pa ang iilang date nila bago
iyon. May ilan pang picture doon na pareho ang damit niya sa damit na sinuot sa
date din namin!

She fucking two timed me so hard! She fooled me seamlessly! And I was so blinded
that it fely stupid.

Narinig kong pumunta sila ng ibang bansa nang bumalik ako. The only thing on my
mind was to take my revenge. It didn't help that nobody discouraged me to do it. In
fact, my brother even encouraged me.

"People who wronged us should pay," he said one afternoon.

Tahimik ang aming tanghalian kanina. Mama is already worried about us but she can't
do anything about it. At ngayong kami na lang ni Kuya ang nag-uusap, mas lalo akong
naliwanagan.

"For years our family helped other families whenever they need something. Kaya tayo
naabuso dahil masyado nating pinaiiral ang dangal. When these people don't deserve
any of it, don't you think it's more honorable and just to give them what they
really deserve?" he said seething with anger.

I tried to control my anger. Hindi dapat ako nagpapadala. I am thinking better but
then he's right. Alam kong dahil lang iyon sa galit niya... sa pagkawala ni Felicia
Valerio. O sa pagkamatay. In our house, it is forbidden to say that Felicia Valerio
is dead.

"If you can't do it with me, then it's fine, Ares," aniya.

He wanted to destroy the family names that were involved with Felicia Valerio
tragedy. That was his revenge. And now he is using my burning desire to take my own
revenge to another big company for his own plans. Alam niyang dahil galit ako
ngayon, madali lang akong pakiusapan.

"I'll help you," sa huli ay sinabi ko.

The stagnant de Alba Scapes will go down.

Pero para saan pa? Dahil lang sa galit ko sa kanya? Kanino bang kasalanan iyon?
Hindi ba katangahan ko rin naman ang dahilan doon? Nagpaloko ako kaya naloko niya
ako?
Alam ko na nasa ibang bansa siya para mag-aral at para samahan ang ina niya na
magpagaling. With their company lacking of a true leader, and their visions clouded
only with greed, it didn't take me a long time to finally find a loophole. I don't
even need to lift a finger for their foundation to weaken. Iyon nga lang, habang
tumatagal ay lalo kong naiisip na hindi na naman talaga iyon importante.

Ano ang mangyayari kung bumagsak ang kompanya nila? She will suffer and her sick
mother, too. Will her suffering make me happy?

"Ares, are you listening?" Mama's voice echoed.

I looked at her sad and worried eyes. After what happened three years ago, I
continued my MBA. Hindi ako halos tumawag sa amin. I just concentrated on my
studies and after that, I went home to concentrate on work. Hindi na nakahirit pa
si Mama sa ilang beses niyang gustong kausapin ako. Also, I don't want to add to
her burdens. My brother is already suffering from his own loss and she's worried
about him. Hindi ko na dapat pang dinadagdagan ang pag-aalala niya.

"Yeah."

Lumapit siya at tumingala sa akin. Kanina'y nakatingin ako sa labas iniisip ang
maraming bagay. Ni hindi ko namalayan na kinakausap nga pala ako ni Mama.

"I said I heard from some trusted people that Beatrice de Alba has plans to get
some shares under VHRV. You should be careful in dealing with them on your
collaborative projects. Dapat ay hindi ka na pumayag. If you have seen the
potential, you could've just bought the whole rights to it, not work with them."

"I know what I'm doing, Mama."

"Wala akong duda sa kakayahan mo, Ares... pero..."

"Don't worry," I looked at her to assure her pero mas lalo lang yata siyang nag-
alala.

Kumunot ang noo niya, naghahanap ng sagot sa mga mata ko.

"Anak, alam ko ang nangyari noon."

Nagtaas ako ng kilay, ayaw nang palakihin kung ano man ang naiisip niya.

"Juanda repeatedly said that you fancy Relani de Alba. I know what happened."

"That's not true."

"What's not true? You didn't like her?" may hamon sa tono ni Mama.

I was about to say yes, I didn't like her.

"Wala kang pinagkaiba sa kapatid mo. You don't fall easily, but you fall hard-"

"Tss." Natawa ako. "Don't dream about that so much. I am not that kind of person,
Mama."

"Which I surely hope so. Because if she fooled you then, then maybe I was wrong
about her. She isn't the right woman for you. At ayaw kong nag-aaksaya ka ng
panahon sa kanya o sa kompanya nila, kahit pa para iyan sa paghihiganti!"

Mataman kong tinitigan si Mama. Hindi ko alam saan nanggaling ang sinabi niya o
kanino niya nalaman. But then again, Juanda has a big mouth. Everyone knows now
that I have a thing for the de Alba heiress because of her. At kung alam ni Mama
ang pag-uwi ko at biglaang pagbalik abroad, napagtagpi tagpi niya na ngayon ang mga
nangyari.

"You can find someone else who would deserve you. Someone who'd equally want you.
Ares, you're a Riego. Please, don't waste your time and energy on a woman who
clearly never liked you."

Natawa ako. "I'm not wasting my time on a woman like that, Mama. Please, stop
worrying about me. We already have Kuya to worry about."

"Hades' girlfriend is dead, Ares. I understand his grief and his stubborness to get
his revenge. You were fooled by an undeserving girl, and yet you're as vengeful as
him!"

Mas lalo akong natawa sa sinabi ni Mama. I know what she's talking about. Mama is
just overreacting.

"I am not that morbid, Mama. Please, magkapatid kami pero hindi kami pareho."

"Hindi pareho dahil mas malala ka? Ganoon ba?" nagtaas siya ng isang kilay.

Tinawanan ko na lang ulit. She really is mistaken but then again, I understand that
she's just worried.

"Don't think of revenge. That won't help. You'll only get burned by your own fire."

Her words echoed on my mind like a prayer. Or maybe it was a curse. The more it
echoed, the more it happened. I see her the very first time and immediately
remembered why I liked her in the beginning. Kaya naman mas lalo akong nagalit sa
sarili, at sa kanya.

I found out that her family is trying to use her but I wasn't even sure if she is
again being manipulated. Nagpatuloy ang plano ko sa kompanya niya bilang
paghihiganti, samantalang sa opisina, tuwing nagkikita kami, wala nang bakas ng
galit ang trato ko sa kanya. And just like before, all my logic is thrown out the
window.

"Hindi ka pa rin ba lilipat? Handa na ang opisina mo sa taas. It's already decided
that that office is for the Finance Division? Your Mama wants to remind you," si
Papa nang nagpaiwan sa isang meeting para lang makausap ako.

Noong isang buwan pa pinaalala ni Mama ito sa akin. Ngayong nakita niyang hindi ako
nakikinig, si Papa niya ang pinapakausap sa akin.

"I'm fine in my office, Papa."

He snorted. "Your brother wants to pursue and develop the companies he has on his
sleeves now. Along with his newly acquired islands in Biliran. That will be a long
and big work."

I sighed. Naunahan niya pa ako. Gusto ko rin sanang bumukod at gumawa ng mga
sariling kompanya but because of what happened to Felicia Valerio, my brother
couldn't function as the VHRV leader for a few years. Kaya ngayon, ako ang gumawa
at mukhang hanggang ngayon, ako pa rin.

"Yeah, I know what's out there for me-"

"Then you must know that you need a bigger office! Why are you staying in that
office, anyway? Para kay Relani de Alba iyon-"

I chuckled.. "She will take the old conference room as her office, not the big one,
Papa."

Kumunot ang noo ni Papa, hindi alam kung bakit ko pa ito ginagawa. Ako rin, hindi
ko alam. Basta gusto ko lang na mahirapan siya. The princess isn't a princess here
in VHRV. Let's see where her arrogance will take her.

"But you have a bigger office that's ready? What are you up to?"

I sighed. "Nothing. I'm just really comfortable in that office."

"If you want to mess with the de Alba princess, then put her on the conference room
but please, leave that small office alone and go upstairs. You will need a bigger
office."

Hindi na ako nakipagtalo. At hindi pa rin naman sumunod dahil ang gusto ko, mag-
opisina sa mismong tabi ng maliit na opisina ni Relani. Watching her suffer will be
my pleasure.

Or so I thought?

I feel guilty whenever she's frustrated. At s'yempre, nariyan na naman ang paiyak
iyak niya na epektibong epektibo naman para sa akin! Bentang benta kay Ares Riego
ang nakakaawa niyang mga mata.

This foolish game of revenge I've been trying to play all this time with her was
supposed to hurt her. But also all this time, it burned nothing but my own heart.

I don't know what I'm doing, really. Trying to juggle the hidden plans I have,
keeping the VHRV fine, and then wiping away her stupid cry baby tears. Habang
tumatagal, lalo kong naaalala kung paano ako naloko ng babaeng ito. At heto na
naman yata at naloloko na naman ako. Dahil sa totoo lang, naniniwala na naman ako.

"Ares, I've seen this before," si Mama.

Just when her worries for my brother is over, here she is stalking me. Kahit anong
paalala kong kaya ko ang ginagawa ko, hindi pa rin tumitigil.

"Her family is obviously using her to get to you! And you are letting them! Please,
your mind is so clouded when it comes to her! Can't you see it?"

I can clearly see it, Mama. But if I was in love with Relani de Alba then, then
right now, this is already beyond it. I have a contingency plan for the company,
the reason why I could always indulge myself and... hope that I was right in
believing her.

"Hindi kita naiintindihan! Hindi ka naman ganito mag-isip noon! Ang dami mong
ipinapahamak sa ginagawa mo!" tumataas na ang boses ni Mama.

"Mama, calm down," I said and reached for her elbow.

"I can't calm down! Ngayon pa na alam kong kung gaano ka katalino, ganoon ka naman
ka bobo sa babaeng ito?!"

My eyes widened. Bahagya akong natawa sa mga ginamit niyang salita. Nairita tuloy
lalo si Mama at binawi ang mga braso niya, sinasaktan ako.
"Akala ko iba ka sa kapatid mo at sa Papa mo! Pare-pareho kayong lahat! Sakit sa
ulo lalo na pag babae ang pinag-uusapan!" she said and stormed out of my office.

But of course, she comes back the next day. This time pleading.

"Blakely will come back, hijo. Ayaw mo pa rin ba sa kanya? You know, you can date
once or twice. If you like her, then-"

"I don't like her. Mama, please trust me, okay?"

She sighed weakly and looked at me with dismay in her eyes. Those same eyes looked
at me that night, when Relani ran away.

Hindi ko pa alam na umuwi siya o na tumakbo siya. Nagdadalawang-isip si Mama na

lumapit sa akin pero dahil panay ang tingin ko sa banda niya, kung saan ko
inaabangan si Relani, tuluyan na rin siyang lumapit.

"Tita! Nag-usap kami ni Ares tungkol sa project-"

"Blakely, sorry. I need to talk to my son for a while," si Mama bago sinabi sa akin
ang alam niya.

Kaming dalawa na lang ngayon sa labas. Panay pa rin ang baling ko sa loob, iniisip
si Relani. What's taking her so long?

"Uhm... About Relani."

Napabaling ako kay Mama.

"What about her?" agap ko.

"Nagkita kasi kami sa... bathroom and I've confronted her about her family's
plans."

My lips parted. She... what?!

"And... uhm... I think I offended her. Uh baka puwede mong sundan at mukhang...
umuwi. I'm sorry."

"Mama!" I groaned.

Hinilamos ko ang aking palad at mabilis nang umalis. Pumunta ako sa kanyang condo,
wala siya roon. I waited because I thought she just wouldn't open me. I then called
for my bodyguards to check if she was home in their mansion and they confirmed that
she went home. Kalaunan, nalaman ko na umalis din siya sa parehong gabing iyon. At
natagpuan ang sasakyan niya sa isang eskinita sa Quezon City.

Honestly, it was... dreadful!

She's missing and yet her family isn't declaring it. Sinabi lang na naglayas pero
hindi ko gusto ang ayos ng lahat. Natagpuan ang sasakyan niya sa isang eskinita?!
Why would she park it there? If she wanted to mislead her family, why do I sense
urgency in the way it was parked and the place?!

Ni hindi man lang sa labas ng mall o sa isang mas safe na lugar! She went out of
her car in that small and dark street! In the middle of the fucking night! And her
family only declared that she is rebelling?!
Are you fucking kidding me?!

Hindi na ako makatulog at walang magawa dahil hindi ko siya mahanap. I hired
people. And my father already shared his idea about it. Na kung sakaling mahanap ko
siya, bibigyan ko na ng seguridad dahil mukhang mismong ang pamilya niya, hindi
maaasahan!

Eventually, I traced her steps. But because she was smart, didn't use her cards, or
used them only to fool the investigators... she got away from me. Ayos na rin.
Dahil kung ang pamilya niya ang iniiwasan at pinagtataguan niya, hindi rin nila
siya mahahanap. Pero sana naman... lumapit siya sa akin. I would gladly help her.

It was with full force when I decided to
Bagsak na ang kompanya ng mga Cortez, at
Alba sa VHRV, ganoon din ako sa kompanya
assets in the hopes that it would weaken
mismong ang pamilya niya ang nagtatangka
finally go to her in Polillo Island.
nakakuha man ng puwesto si Beatrice de
nila. I have successfully won her family's
their power. Dahil napag-alaman ko na
sa kanya, si Bernard.

That was why it hurt watching her run away from me that morning. May kasama pang
lalaki habang nakatayo sa bangka at palayo sa akin. I looked at her and clenched my
jaw. This woman did nothing but fool me and run away. My revenge is always futile
because I'd always give in. And while I trust her so easily, here she is running
away from me like I was the biggest villain of her life.

"Wala kang makukuha sa akin," Edgardo Alvarez del Manzano said when I asked him
where are they going.

"General, I'm Ares Riego. I'm her boyfriend. I know what happened back in Manila.
Naglayas siya at mukhang pinagtatangkaan ni Bernard, ang kapatid niya, dahil sa
away-kompanya. I want to help her. I'm trying to save her."

He laughed with utter annoyance. "Who says she needs the help, young man?"

I gritted my teeth and bowed a bit.

"At boyfriend? Ka niya? Riego?" tumawa pa ulit si General.

"Yes, Sir."

"Bakit ayaw niyang tumakbo sa'yo, kung ganoon? That only means she doesn't trust
you too. Umuwi ka na lang. She has all the help that she needs. Iyong kasama niya?
Si Peter? May gusto iyon sa kanya at iyon na ang tutulong. Pagkatapos ng lahat ng
ito, baka iyon na ang piliin niya kaysa sa'yo. Mapagkakatiwalaan, hindi tulad mo."

I gritted my teeth again and bowed. I didn't want to hear these words from her
family. Mas lalo lang tuloy akong nabagabag sa mga dinagdag niyang impormasyon.

"We had a little misunderstanding the night before she ran away-"

"You think I would believe your claim as her boyfriend? Ni hindi ka niya nabanggit.
Siguro naman kung magbo-boyfriend siya ng Riego, na ikuwento niya na rito sa
sampung araw na panunuluyan niya, pero wala naman kaya baka nagdedeliryo ka lang."
He laughed.

I licked my lower lip and looked away. This is fucking encouraging!

"Maganda ang pamangkin ko kaya maraming mga asong ulol na tulad mong mahilig mag
deliryo." He giggled.
"General, I am really her boyfriend. But if you don't believe me, that's alright. I
just want to help her in my own way. I understand if you don't trust me because you
don't know me. Thank you," sabi ko at tumayo na. Napuno na sa mga sinabi niya.

"Ha! Kumusta ang Papa mo?"

Nakatalikod na ako nang tinanong niya ako noon. I turned.

"He's very fine."

"Malusog pa? Hindi pa nagwhe-wheelchair?" aniya habang tinitingnan ang sariling

wheel chair.

"Hindi pa, po."

Tumango siya.

"Aalis na po ako."

He sighed. "You can contact Gardo for more details. That's all I can say to you."

I nodded. "Thank you, Sir."

"At huwag mong pangunahan. She's not the type who would submit even to the man she
loves. Iiwan ka noon sa oras na maramdaman niyang kinukulong mo siya."

The only thing I truly regret was being too satisfied with finding her and gaining
her trust back. I found her again in Cebu, ipinagkakasya ang natitirang kaunting
pera habang nasa isang magarang hotel. Ang mga hotel na tinutuluyan niya gamit ang
pangalang Raileigh Monserrate sa bawat probinsiyang nadaanan ay madali nang
hanapin. I'm still smarter than you, baby. You should've changed your fake name the
moment you realized that I was looking for you.

Hindi ako makapaniwala. Hindi ko mailarawan ang nararamdaman ko nang nakita ang
pagtalon niya sa barkong iyon. I was convinced that I will have a heart attack that
moment.

I stared at her dark eyes. It was as vast as the universe.

Ayaw ko pa siyang kausapin. I am seething with anger after saving her from that
fucking suicide! I know she is a swimmer but that was a long time ago. Hindi siya
nakapagtrain! At lalong hindi sa dagat! What the hell is she thinking?

Why is she indifferent with her life? Here I am trying so hard to keep her safe,
and then here she is... slightly sounding disappointed that I she is fucking alive!

In that very moment, I vividly remember the struggles of my brother. Imagining

losing Relani would break me beyond repair. I cannot afford that. My brother was
strong for holding on, I would never last a day.

"A-Akala ko mamamatay na ako. Buti na lang..."

Furious, I stepped closer to her. Nag-iwas pa siya ng tingin, alam na alam ang
pagkakamali niya. Alam na alam kung ano ang ikinagagalit ko.

Medyo natatawa pa siya sa huling sinabi. She treated it so light while to me, this
is a shadow so big I was sure it'll haunt me for the rest of my life. I cannot lose
her. Losing her means losing myself.
"Pero... uh... baka mapadaan ka sa Estancia, doon sana ang tungo ko. O baka
puwedeng sa Roxas na lang? Kung mapadaan lang 'tong yate-"

You really think I'd let you go after your blatant display of willingness to die?
Sa gitna ng galit ko, bigla akong nakaramdam ng lungkot para sa kanya.

How is she so fine about it? Bakit parang walang halaga sa kanya ang buhay niya?

This woman fooled me, disappointed me, hurt me, and now... she's finally hit the
Riego jackpot! She could kill me. I want so bad to put her to a prison. If she
wanted to call it revenge, then so be it. If she will despise me for it... and
leave me for it... like what her uncle said... then so be it!

I'd rather her leave me, then lose her in a stupid way! I would rather her resent
me for everything I will do!

Ang akala ko iyon na ang huli. Nagkakamali ako.

But unlike the first one, this time, I tried to understand. She had been through a
lot. Her family terrorized her and she kept it all to herself. Gusto ko ako ang
maging karamay niya simula ngayon, sa lahat ng sakit.

She was tormented by her very own family. She couldn't trust anyone because the
people she loved couldn't be trusted. She thinks she doesn't deserve to be chosen
because her mother didn't choose her in the end.

Kung may bagay man na ayaw kong mangyari, iyon ay ang maging isa sa pabigat sa
buhay niya. I was selfish for wanting to marry her without checking if she had
really wanted to marry me in the first place. I was beginning to be one of her very
burdens. Hindi ko matanggap iyon.

That was the reason why I gave her space. And maybe it did us good, because right
now I realized many things.

"Ares, uuwi na ako. Bukas na lang ulit," marahan niyang sinabi bago ako
tinalikuran.

Wearing her handcuffs, she walked straight. In front of us is the vast city lights
from the towers. At kung ipagpapatuloy niya ang paglalakad, mahuhulog siya.

I felt my heart break at each step she makes. She couldn't think straight and it
seems like... she was too scared to think.

"Baby, that's a dead end."

Mabilis kong hinila ang braso niya, buong lakas. Nang naiharap ko siya, nanghina
naman ako. Unlike the first time, I wasn't mad at her this time.

Takot siya sa pamilya ko dahil tingin niya, hindi siya ang pipiliin ng mga ito. I
can say their preference doesn't matter because in the end, I get to choose who I
want to marry but I guess... that's just one of the things I like about her. She
valued family. She wanted to be accepted by my family that it hurt her.

Maybe it was because the past years, her family never accepted her. She did her
best but she remained the last option. It broke my heart but it also made me
determined. I will be her family. My family will be hers, like how my heart is her
property.

"Saan ka pupunta riyan?" I asked softly.

Tuliro siya noong una pero nang nahuli ko ang mga mata niya, unti-unti siyang
nanghina at umiyak. I smiled bitterly, trying hard to suppress my own tears. I
couldn't afford to look weak when she thinks I am her hero.

"We'll go home, okay?" I assured her softly.

After that night of my grandfather's birthday, Mama was finally able to talk to me
about everything. Umagang umaga at nasa dalampasigan ako. Nasa isipan ko na ang
umuwi ng Maynila at tingnan kung tama na ba ang isa o dalawang araw na paglayo kong
iyon. I couldn't sleep thinking about us being apart.

"Ares," si Mama.

Hindi na ako bumaling. Alam kong magpapatuloy siya.

"I want you to know that I filed a police report for the engagement ring. Hindi ko
talaga alam kung paano napunta iyon kay Blakely. I swear, son."

Naghintay siya sa sagot ko pero nagbuntonghininga lang ako.

"Ang sabi niya'y hindi niya naman nakilala ang singsing. I don't buy it. If she
doesn't know that ring, then why did she just suddenly wear it? Napulot niya tapos
sinuot niya? I don't think so. I got a feeling that she knows it's the heirloom
ring. At baka pa sinuot niya para magkagulo at mabalita siya sa media."

Blakely is really just a friend to me. Alam ko kung bakit ipinipilit siya ni Mama
sa akin pero sa puntong ito, hindi yata maganda na magkaroon pa ako ng ugnayan sa
kanya.

"Don't worry about the media, though. Walang makakaalam. I promise," she assured
me. "But please, I hope you believe me when I say I really didn't know that Blakely
is wearing it. Alam kong ipinapares kita sa kanya pero hindi naman sa ganitong
paraan! Hindi ako ang nagbigay noon kay Blakely, Ares."

"Yeah. Don't worry, Mama. My girlfriend removed it on her finger," sagot ko para
hindi niya na isipin pang paparatangan ko siya.

Siya naman ang natigilan ngayon.

"S-She removed it? Uh... Relani? B-Bakit?" Halatang halata ang gulat at pagtataka
sa mga mata ni Mama.

Para bang hindi siya makapaniwala na ang singsing ng mga Riego ay tinanggal at
winala lang ni Relani Ynessa de Alba.

"Yeah. Maybe she didn't want to marry me," I said hoarsely.

"Anak," lumipat si Mama sa harapan ko.

Her eyes full of wisdom and mystery is staring back at me. Her wrinkles are
showing, probably from her sons stupid problems. Bumuntonghininga ako at umiling sa
kanya.

"Don't worry about it, Mama. I can handle it," I assured her.

Umiling siya at unti-unting bumuhos ang mga luha niya. Shocked at her sudden
meltdown, I hugged her and rubbed her back.
"Mama, it's okay."

"It's not okay!"

"Kaya ko ang sarili ko."

"Hindi mo naiintindihan! I... Son... I pushed Relani away from you. Baka iyon ang
dahilan bakit ayaw niya nang magpakasal sa'yo?"

I only sighed. Kumalas si Mama sa pagkakayakap sa akin. Nag-iwas ako ng tingin sa

kanya. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at iginiya sa mga mata niya ang mga
mata ko.

"I told her to stay away from you. I insinuated that I liked Blakely for you. I
think I did something so horrible to her and now she doesn't want to marry you!"

I can't believe it.

"I'm sorry! I was mad at her for dumping you and fooling you years ago kaya iniisip
ko gagawin niya ulit iyon sa'yo! Hindi ko matanggap iyon kaya gumawa ako ng paraan.
Now, I think I'm mistaken!"

I swallowed hard at her words.

"Anak, umuwi ka na at mag usap kayo! I saw her at the mall with her ex!"

Pumikit ako ng mariin. My patience is hanging by a thread. That bastard has been
competing with me all these years.

"Baka makahanap siya ng iba! Mag usap na kayo! G-Gagawa ako ng paraan din na-"

"Ako na ang bahala, Mama!"

"No, please talk to her. I really think I did something awful. I will find a way
to-"

"I said leave it all to me!" Iritado na. "Stop meddling with my relationship with
her. We can both solve our problems on our own!"

Nagtagal ang tingin ko sa kanya. Kinagat niya ang labi niya.

"But please know that I'm only doing this because I want to protect you. Ares..."

Hinilot ko ang sentido ko. Hindi ako makapaniwala.

"Please. Please do everything to take her back. Do everything, Ares. Win her back!
I promise, I won't meddle with you two anymore."

I laughed a bit. "Hindi mo na kailangang magmakaawa sa akin niyan dahil iyan naman
talaga ang gagawin ko."

It's just that the bodyguards I hired for her still answer to Gardo. Iyon ang
mariing bilin ni Gardo sa akin bago niya ako hinayaang makialam.

"Boyfriend ka lang, pamilya niya ako. Huwag mo iisiping boto na ako sa'yo." It
feels like the General Edgardo Alvarez del Manzano again.

Kaya naman kahit anong tanong ko kung kumusta ang binabantayan, walang maisagot na
matino dahil ayaw din ni Gardo na gamitin ko pa ang mga bodyguards para sa
"pansarili kong interes": Relani.

Her stupid plan was the blessing in disguise, though. Gardo couldn't take it so he
had to call me.

"Hindi ko sasabihin sa'yo ito kung tingin ko'y nasa tamang pag-iisip pa itong
pinsan ko," si Gardo sa kabilang linya.

"What happened to her?!" I asked worriedly.

"She's fine but the bodyguards are saying that she wants to kidnap you."

I paused for a while. Hindi agad nakuha ang sinabi niya.

"H-Huh?!" sa lakas ng tanong kong iyon, pakiramdam ko naistorbo ko ang buong isla.

"Yes, Ares. Pinasok na naman yata ng talangka ang utak kaya may ganitong plano.
Ayusin mo 'yan. Hindi na ako makikialam sa inyo. Sinasabi ko lang ito ngayon at
baka kung ano pang ibang malagim na iniisip ang gagawin ng isang ito."

"Alright. I-I can find a way around it."

"I assure you she isn't planning to kill you or anything. Lagi daw umiiyak sa loob
ng sasakyan at sa opisina. It seems like she has it so bad with you."

Bahagya akong natawa.

"Kidnap lang. Maybe kidnap for ransom so she could take back what's hers. Maybe
break up with you for real. I don't know and honestly, wala akong pakialam. Hindi
ko balak na tulungan ka pero ayaw ko namang maging kriminal ang pinsan ko dahil
lang sa relasyon niyo."

Ngumuso ko at marami nang naiisip sa posibleng dahilan niya sa pagpapakidnap sa

akin. Break up, huh? A small smile crept on my lips. I was very miserable the past
week and here I am, hearing about a kidnapping plan for me, smiling and thrilled?

Unahan ko kaya siya? But I should take the noble way and give her space. Hindi ko
dapat siya pinipilit na makipag-usap kung ayaw niya.

Kung ganoon, maghihintay na lang ako kung kailan niya ako kakausapin? I smirked
more thinking about many things.

"Who was it?" Mama appeared curiously.

Pangatlong araw na namin sa isla. Uuwi na ako ngayon. Hindi na ako magpapagabi gaya
nila. I shook my head at my mother.

"Is it a good news?" she asked when she noticed my smirk.

Natigilan ako at naisip ang isasagot. Good news, ki-kidnap-in ako ng girlfriend ko.

"Yeah."

It seems like a long time ago now.

Bumaling ako sa loob ng bahay. Katatapos lang namin kumain ng lunch ngayon at
nagyaya si Papa na mag golf sa labas kasama si Kuya. Sa bakuran hindi kalayuan sa
pool ay naroon kami. I can't stop looking at my mother, Felicia, and Relani on the
lanai though.

Napalitan na ng maraming bulaklak ang hapag. Inaayos ni Mama ang iilang bulaklak sa
vase samantalang madalas namang pumapasok sa bahay si Fely para kuhanin pa ang
ibang delivery na bulaklak.

Mama is talking to Relani. Relani's few words made my mother talk more. I saw how
my mother struggled to talk more and to keep Relani entertained somehow. I can't
help but be curious about it.

"Ikaw na!" si Kuya na napuna ang panay kong baling.

I cleared my throat and did bad on the competition. Tuwing pumapalpak ay bumabaling
ang kapatid ko sa akin na para bang maghahamon na ng ibang mas bayolenteng gawain.

"You're doing it on purpose," he said.

I shook my head. "I'm not. Probably bad luck."

Muli niyang nakita ang isa pang pinalpak ko. Hindi ko na siya pinagbigyan pang mag
protesta.

"Tapos na ako. I'm thirsty."

I heard my brother's curses for me while I walked back to his house. Narinig ko rin
ang tawa ni Papa at na magpahinga raw muna para sa merienda.

Nakabalik na si Felicia. Abala na si Mama sa pag-aayos ng merienda samantalang si

Felicia naman ay gumagawa ng kung ano sa mga bulaklak. Relani remained sitting in
front of the table and arranging her own flowers.

I smiled when I realized that Felicia is overwhelming her at times. Very energetic
and always talking, nilapitan niya si Relani at inilagay sa ulo ang ginawang flower
crown.

"Ayan! It looks good on you! Gagawa rin ako ng akin tapos mag picture tayo!"
Felicia announced.

Relani didn't say anything. She wanted to look at the crown but Felicia stopped
her.

"Huwag mo munang tanggalin! Mabilis lang akong gumawa!" anito at agad kumuha ng mga
bulaklak para sa kanya.

Palapit na ako nang narinig ko ang pagsunod ni Papa at Kuya sa akin. Mama was
calling them for the snacks.

Relani is wearing the pink flower crown. Nanatiling nakaupo sa sofa at nag-aayos pa
ng kanyang maliit na vase. Hindi niya namalayan na palapit na ako. She was too busy
with the flowers.

Nang nasa tabi na ako, tumingala siya. The innocent face she candidly showed me
made my face heat. Mabilis naman siyang nataranta nang nakita ako.

"I-I'm arranging flowers."

"Uh-huh." I said and my lips remained parted.

She smiled and showed to me her flower vase. May ipinakita pa siyang mga dokumento
sa tabi niya.

"Naiprint na ang pre-nup. You want to review it?"

I chuckled. Really now, baby? Tumango naman ako at tumabi sa kanya.

I sat on her left side. I hugged her. I let my right arm hug the right side of her
body, my left on her left. My chin resting on her left shoulder.

"Let me check your flower vase first," I whispered.

Naririnig ko si Mama na tinatawag si Papa. Samantalang si Kuya, naupo na sa harap

namin, sa tabi ng kanyang asawang abala sa pag gawa ng sariling flower crown.

"I put on more greens. Mas maganda kasi," Relani said.

"Yeah," I whispered and kissed her cheek. Wala naman talagang pakialam sa mga
halaman.

"Do you think this one would fit?" may kinuha pang isang stalk ng bulaklak.

"Hmm..." Pinatagal ko kahit wala naman talagang alam. "Maybe?"

Ipinasok niya iyon sa vase at tinitigan ng ilang sandali. Napatingin naman ako sa
harap namin. Nakaupo na si Kuya roon at si Felicia, natigilan sa ginagawa
kangingiti at katitingin sa amin.

I smirked. Kuya shook his head, knowing that I'm just creating my own excuses.
Tumayo si Kuya.

"Ares, come on. Let's go back. That's enough water for your thirst."

Papa was already on Mama's snack table. Nakatingin sa amin.

"Tawag ka ni Hades," bulong ni Relani sa akin habang inaayos ang mga bulaklak sa
kandungan niya.

"Pagod pa ako," sagot ko.

Tumawa si Kuya at umiling. Nanatili siyang nakatayo sa likod ng kanyang upuan, ayaw
umalis. Nagtaas ako ng kilay habang nananatiling nakayakap kay Relani. Masyado
namang abala ang yakap ko sa pag-aayos ng mga bulaklak niya. Hindi niya
namamalayang pinapanood na kami ng mag-asawa sa harap, at ni Mama at Papa sa
kabilang lamesa.

Mama rolled her eyes at my brother. "Hades," she called to stop him from bugging
us.

Kuya ignored the call though. At hindi niya naman din ako tinawag pa ulit. Nanatili
siyang may naghahamong titig sa akin, nakatayo at pinapanood pa rin kami.

"I'm done," Relani said.

I closed my eyes and hugged her tighter so I can relax. Kaya lang tumayo siya
bigla. I tried to pull her back but I also couldn't because she's busy with her
flower vase.

"Saan 'to ilalagay?" tanong niya kay Felicia.

"Ah, diyan sa may cabinet 'yan!" Felicia said merrily.

Relani nodded and left me on the sofa to put her vase on the cabinet. Mabagal akong
tumayo.

"Ares, let's go!" hamon ni Kuya.

"Hades!" Mama called him again.

Ignoring all of them, I stalked Relani inside the house. Nilapag niya na sa cabinet
ang vase at inaayos ayos pa ang mga bulaklak. Niyakap ko ulit siya galing sa likod
at isiniksik ang ulo sa kanyang leeg.

"Maganda ba?"

"Yeah," I murmurred on her neck kahit hindi na nakita.

"Hmm. Parang mas maganda kung mas marami ito?" she asked but I know she didn't need
my answer.

I lifted my head to check her pretty flowers. Nahagip ng tingin ko ang buong
pamilya na nanatiling nakasunod ang tingin sa amin. Felicia was smiling, hindi pa
rin natatapos ang sariling flower crown. My brother had that funny disappointed
look. Papa laughed as he glanced at my mother's curious eyes. I smirked at her.
Mama rolled her eyes and shook her head.

"Hades! Mamaya na at magpahinga na muna kayo."

My brother only groaned. Naupo muli sa tabi ng asawa.

Humarap si Relani sa akin. Nagkatinginan kami. May pagtataka sa mga mata niya, at
naalala kong may tanong nga pala siya para sa mga bulaklak.

"Ayos na ba 'to?"

"Yeah, it's perfect," I said looking at her cute face and the large flower crown on
her head.

The devil with a pitchfork is calm today. And she's wearing a cute flower crown.

I smiled. She smiled back. Slowly, my smile faded. I never knew that seeing her
genuinely happy and calm would tug my heart.

"Hmm?" she noticed my sudden change of mood.

Umiling ako para hindi na siya mag-alala. Instead of answering more, I just kissed
her lips.

"I love you, Ares," she whispered after our soft kiss.

My brother cleared his throat. Hahalikan ko pa sana si Relani pero nalingunan niya
ang grupo nila. That's when she realized that my whole family is watching us!
KItang-kita ko ang pagpula ng pisngi niya at pagkakataranta.

I glared at my family. My brother immediately went out of my sight and called my

father instead. Tumalikod si Mama at nagpatuloy sa ginagawa samantalang si Felicia
ay sinukat na lang ang flower crown, may ngiti sa labi.

"Umuwi na tayo," yaya ko kay Relani.

Still embarrassed, she bit her lower lip and shook her head. "Your Mama wants us to
eat our dinner here. At mag... pi-picture pa kami ni Felicia."

My lips twitched. I'm glad she's getting along with them but... hmm... I want us to
go home.

"Alright," labag sa loob kong sinabi bago tumango.

She smiled. I crouched for another sweet kiss.