Herb Śląska – znak rozpoznawczy, wywodzący się z rodowych herbów Piastów śląskich.

Po raz
pierwszy wizerunku orła użył na swej pieczęci książę opolski Kazimierz I w 1222 roku. Jest to też
najstarszy wizerunek orła jako godła książęcego na ziemiach polskich.
Na ziemiach Dolnego Śląska używano w herbie czarnego orła w złotym polu ze srebrną
przepaską na skrzydłach często dodatkowo z białym krzyżem pośrodku (jest to rodowy
znak Henryka Brodatego tzw. zgorzelec), natomiast ziemie Górnego Śląska przyjmowały na ogół
orła złotego w błękitnym polu. W części niemieckiej Górnego Śląska w latach 1919-1945 tarcza
na herbie pruskiej prowincji Górnego Śląska przegrodzona została w połowie ostrzem kosy,
poniżej którego znajdowało się godło górnicze. W polskiej tradycji zazwyczaj orzeł śląski nie jest
ukoronowany (z wyjątkiem Śląska Cieszyńskiego), w czeskiej (vide: wielki herb Czech oraz
herb Śląska Austriackiego) i niemieckiej na ogół przeciwnie (patrz: ikonografia poniżej), choć np.
orzeł na herbie pruskiej prowincji Górny Śląsk nie posiadał korony.
Barwy ziem powiązane są z kolorystyką ich tarcz herbowych. Dolny Śląsk używa koloru
srebrnego — od przepaski na piersi orła, godła księcia Henryka Brodatego — i złotego od pola
tarczy herbowej. Z kolei Śląsk Górny odpowiednio złotego i błękitnego. W czasach pruskich
jednolita prowincja śląska (a później dolnośląska) używała flagi z dwoma pasami (poziomymi)
równej szerokości: srebrnym u góry i złotym u dołu, natomiast górnośląska flagi z pasem żółtym u
góry i błękitnym u dołu[1]. W tradycji przyjęło się, że herb i barwy dolnośląskie używane są
jednocześnie jako symbole Śląska jako całości.[potrzebny przypis] Obecnie tradycyjny herb Piastów
dolnośląskich