Кимитакe Хираокa (јапонски: 平岡 公威, Токио, 14 јануари 1925 - Токио, 25 ноември 1970),

подобро познат под книжевниот псевдоним Јукио Мишима (јапонски: 三島 由紀夫),

бил јапонски писател, поет, драматург, националист, глумец, модел, режисер и основач на
паравоената организација Татенај. Трипати бил номиниран за Нобеловата награда за
литература и се смета за еден од највлијателните јапонски писатели на 20 век.
Неговите авангардни дела ја отсликуваат комбинацијата на современа и
традиционална естетика, поттикнување на културни и политички промени.

Мишима е роден во Јокохама (денес Шинџуку) од регионот Токио. Неговиот татко (Азуса
Хираока) бил владин претставник; и неговата мајка, Шиџо, ќерка на директорот на
училиштето во Токио . Имал помлада сестра Мицуко, која починала од тифус и помлад
брат Чуки. Неговата баба Нацу го оставила најголемо влијание на неговото детство, каде
што поминал неколку години одвоено од своето семејство. Таа го задржува значителниот
дел од аристократското наследство, дури и по бракот со Јотаро Хираока (дедо Јукио
Мишима); бирократ кој создал големо богатство за време на новиот колонијализам и се
преправал дека е генерален градоначалник на Карафуто. Таа му забранувала да излегува,
да се дружи со своите врсници и да тренира некаков спорт.

Мишима се враќа во неговото семејства на дванаесет години. Неговиот татко,

дисциплиниран во воен дух, ја употреби суровата тактика на предавање на младиот
Мишима.

Мишима пишувал романи , популарни сериски романи , раскази, есеи , како и познати дела
за театарот Кабуки и модерна драма . Исто така, во 1945 година, расказот за Мисаки не е
моногатари (Приказна за Кејп - 岬 に て の 物語) и продолжил да пишува до крајот
на Втората светска војна . Веќе во 1946 година, во посета на познатиот јапонски
писател Јсунари Кавабата во Камакура. На препорака на Кавабат, 1946 година. Табако е
објавен во новиот литературен магазин Нинген (Човечност - 人間).

Зоран Маџиров пораснал во музичкото семејство и првото знаење за џез-тапаните ги

добил од својот татко. Потоа започал да учи пијано, труби и удиралки. Заминува
за Германија, каде што студиите по музика ги продолжил во Минхен и на Универзитетот во
Келн. Во Европа настапувал заедно со триото Les Barons Karamazoff, со кое реализирал
два проекта: Historical recordings и Pytagora’s glasess and lute.

Го револуционаризирал концептот на соло-перкусионист, свирејќи ги делата на класични

композитори, од калибарот на Игор Стравински и на Моцарт. Со триото Les Barons
Karamazoff настапил на Скопскиот фестивал 2000 година, каде ја воодушевил домашната
публика со своето виртуозно свирење на шишиња, чаши и останати необични
инструменти. На 25 август 2000 година со својот квартет настапил на кумановскиот Летен
џез фестивал.

За Музичката и касетна продукција при Македонска радио-телевизија кон крајот на 2000

година го објавува својот прв домашен компакт диск Home[1].