Holy Wednesday

A few key things happened to Jesus on the Wednesday before his death. One of those
things was the anointing of his feet by a woman named Mary who broke open her
valuable alabaster oil box for him.
She wiped his feet with nothing more than her hair and tears.
“And behold, a woman of the city, who was a sinner, when she learned that he was
reclining at table in the Pharisee’s house, brought an alabaster flask of ointment,”
Luke 7:37 states.
Pastor Troy Brewer of Troy Brewer ministries dives deep into the story of this
woman, offering a unique teaching.
“I’ve done a lot of studying of what an alabaster box is. An alabaster box was
typically something that identified a prostitute,” Brewer revealed, digging deep into
the study. “..She broke the alabaster box. Why? She’s showing him you gave me a
new identity.”

The Feet of Christ

Luke 7:36-50

First Sunday in Lent

March 5, 2006

Feet. We don’t think too much about our feet, do we? We pretty much take them for
granted…that is unless they start to cause us trouble…blister on our heel, a corn on our
little toe, an ingrown toenail. Pretty much though, we don’t think about our feet. They are
just there, doing their job, helping us get through the day. We’re glad we’ve got them, but
we just don’t think too much about them.

I’ve been trying for awhile to think about the feet of Jesus. That’s been hard for me. You
see, it is difficult to imagine the Lord of the universe having feet like mine. It is easier for
me to think about the disciples’ feet…Peter’s feet which walked back and forth across rough
planks of his fishing boat, Matthew’s feet which he tucked under himself as he was
collecting the taxes from his fellow citizens, Simon the Zealot’s feet which were in constant
motion as he tried to mobilize popular resistance to the Roman occupation.

Still, Jesus had feet as well. These were the feet which Mary played with while he was still in
diapers. I don’t know if she knew the rhyme that we all say to our children… ”This little
piggy went to market, this little piggy stayed home. This little piggy had roast beef. This little
piggy had none. And this little piggy went wee wee wee all the way home.” There was no
doubt some first century equivalent.

These were the feet on which he ran and played with his friends as a young boy from
Nazareth. These were the feet that carried him to the synagogue each Sabbath to worship
God. These were the feet that stood among the sawdust and wood shavings in his father’s
workshop. These were the feet that stepped into the Jordan River at his baptism. These
were the feet that walked the dusty roads of Galilee and Judea as he ministered to his
people. These were the feet that even walked on the surface of the water of the Sea of
Galilee. These were feet that were used to walking. They were tough feet. They were
calloused feet. They were busy feet. They were dirty feet.
These were the feet that took him to the home of Simon the Pharisee one day for dinner.
They were all there, reclining at the table, an elbow resting on a pillow with their feet
stretched out behind them.

And then entered the woman…the sinful woman…by implication, a harlot. Private dinner
parties in that day and age were different than private parties with which we are familiar. It
would not have been unusual at all to have uninvited townsfolk out on the fringes of the
dinner party in order to stare and gawk at all of the important citizens of the city gathered
in one place.

For some reason, celebrities attract gawkers. I think that is what was going on at Simon the
Pharisee’s house that day, at least for many of the people. They wanted to get close to the
town’s elite. In that culture, it wouldn’t have been all that unusual to have lookers-on.

Back in chapter 7, verse 34, Jesus declared himself to be a friend of tax collectors and
sinners, which sets up the scene which is about to unfold. In the crowd of lookers and
celebrity seekers that day was a woman…a sinner…a harlot. She had obviously gotten an
advance look at the guest list somehow and knew beforehand that Jesus was going to be
there. This was not just a chance encounter.

She came prepared. In her hand was a jar of ointment. Somehow, she made her way
through the crowd and into the house. Suddenly she found herself standing and weeping
at the feet of Jesus. She came to anoint him, but aware of the state of her life she wept at
missed opportunities, at her sinful past, and at the thought of what he must think of her.
Her tears flowed and washed the dust and grime from his feet. Seeing nothing else, she let
down her hair and dried his feet with her flowing locks. If that is not a great enough sign of
devotion, she began kissing his feet and then proceeded to anoint them with the oil which
she had brought.

3 Paraan kung Paano Manalangin sa Diyos

nang Tama
Marso 17, 2021
Cheng Shi
Mga kapatid:

Kapayapaan sa inyo sa Panginoon! Ang pananalangin ay isang mahalagang

paraan para sa ating mga Kristiyano upang magtatag ng isang normal na
kaugnayan sa Diyos. Lalung-lalo na na sa umaga at sa gabi. Kaya ang matuto
kung paano manalangin ay napakahalaga. Gayunpaman, maraming mga
kapatid ang nalilito: Araw-araw, nananalangin kami kapwa sa umaga at sa
gabi; nananalangin din kami bago kumain at pagkatapos kumain gayundin
kapag mayroon kaming mga pagtitipon; bukod diyan, sa bawat pagkakataong
kami ay nananalangin, marami kaming sinasabi sa Panginoon at nananalangin
nang matagal. Gayunpaman, palagi naming nadarama na parang ang Diyos ay
wala roon; para bang nakikipag-usap lamang kami sa aming mga sarili kapag
nananalangin kami, at ang aming espiritu ay hindi nakadadama ng
kapayapaan at kagalakan. Bakit hindi nakikinig ang Diyos sa aming
mga panalangin? Paano kami dapat manalangin para matanggap namin ang
papuri ng Diyos?
Ang totoo, mayroong ilang mga dahilan kung bakit tila hindi nakikinig ang
Diyos sa ating mga panalangin. Ibabahagi ko sa lahat ang aking sariling
pagkaunawa ukol dito.

Una, nananalangin ba tayo sa Diyos na may tapat na

puso?

Sinabi ng Panginoong Jesus: “Na sasambahin ng mga tunay na mananamba

ang Ama sa espiritu at sa katotohanan: sapagka’t hinahanap ng Ama ang
gayon na maging mananamba sa kaniya” (Juan 4:23). Ipinakita sa atin ng
mga salita ng Diyos kung paano tayo dapat manalangin upang sambahin ang
Diyos alinsunod sa Kanyang mga layunin. Ang lubos na pinagtutuunan ng
pansin ng Diyos ay ang kung mayroon tayong tapat na puso kapag tayo ay
nasa harap Niya. Hangga’t mayroon tayong pusong gumagalang sa Diyos at
mayroong isang puso na tapat kapag tayo ay nananalangin sa Diyos, ituturing
ng Diyos na katanggap-tanggap ang ating mga panalangin. Gayunpaman,
kapag tayo ay nananalangin sa Diyos, madalas nating hindi nagagawang
maging payapa sa harap ng Diyos at hindi ginagamit ang isang tunay na puso
upang manalangin sa Diyos. Ang ating mga labi ay gumagalaw ngunit iniisip
ng ating puso ang tungkol sa ating pamilya o sa trabaho at puno ng balisang
mga saloobin.
Ikalawa, nananalangin ba tayo sa Diyos na may
pagkamaykatuwiran?

Kadalasan, kapag nananalangin tayo sa Diyos, basta na lang tayo

humihiling ng mga bagay sa Diyos o mayroong tayo ng lahat ng mga uri
ng maluluhong kahilingan para sa Diyos. Halimbawa: kung wala tayong
trabaho, hinihiling natin sa Diyos na maglaan sa atin ng trabaho. Kung
wala tayong anak, hinihiling natin sa Diyos na pagkalooban tayo ng anak.
Kung may karamdaman tayo, hinihiling natin sa Diyos na lunasan ang ating
karamdaman. Kung ang ating mga pamilya ay nagdadanas ng mga kahirapan,
hinihiling natin sa Diyos na tulungan tayo. Ang mga negosyante ay
nananalangin sa Diyos at hinihiling sa kanya na pagpalain sila upang kumita
sila ng napakaraming salapi. Hinihiling ng mga mag-aaral sa Diyos na
pagpalain sila ng talino at karunungan. Hinihiling ng matatanda sa Diyos na
ingatan sila mula sa karamdaman at mga kalamidad upang magugol nila ang
kanilang natitirang mga taon nang payapa.

“Ang bayang ito'y iginagalang ako ng kanilang mga labi; Datapuwa't ang
kanilang puso ay malayo sa akin” (Mateo 15:8). Kung gayon, ang Diyos ay
hindi nakikinig sa mga panalangin na ginagawa ng mga tao na walang
wastong mga layunin.
Ikatlo, taglay ba ng iglesia natin ang gawain ng Banal
na Espiritu?

Muling balikan ang paunang yugto ng Kapanahunan ng Kautusan nang

nilalaman ng templo ang gawain ng Banal na Espiritu. Kapag nagkakasala ang
mga tao, tinatanggap nila ang pagdidisiplina ng Banal na Espiritu. Kapag
nilabag ng mga pari na naglilingkod sa Diyos ang kautusan, isang apoy ang
bumababa mula sa langit at susunugin sila hanggang sa mamatay. Takut na
takot ang mga tao at mayroon silang mga puso na gumagalang sa Diyos.
Gayunpaman, sa huling yugto ng Kapanahunan ng Kautusan nang si Jesus ay
nagpakita at gumawa, hindi napanatili ng mga Hudyo ang kautusan, ginamit
ang templo bilang isang lugar ng palitan ng salapi at bentahan ng mga baka.
Ang templo ay ginawa nilang isang lungga ng mga magnanakaw. Hindi na
nito nilalaman ang pagdidisiplina ng Banal na Espiritu. Dahil iniwan na ng
Banal na Espiritu ang templo upang ipagsanggalang ang gawain ni Jesus, ang
mga taong namalagi sa templo na tumangging tanggapin ang pagliligtas ni
Jesus ay inalis ng gawain ng Diyos, nahulog sa kadiliman. Bagamat nanalangin
sila sa pangalan ni Jehovah, hindi nakinig ang Diyos. Lalo pang, hindi nila
natamo ang gawain ng Banal na Espiritu.

“At akin namang pinigil ang ulan sa inyo, nang tatlong buwan na lamang
at pagaani na: at aking pinaulan sa isang bayan, at hindi ko pinaulan sa
kabilang bayan: isang bahagi ay inulanan, at ang bahagi na hindi
inulanan ay natuyo. Sa gayo’y dalawa o tatlong bayan ay nagsigala sa
ibang bayan upang magsiinom ng tubig, ngunit hindi nangapawi ang
uhaw: gayon ma’y hindi kayo nanganumbalik sa akin, sabi ni Jehova”
(Amos 4:7–8). Ang totoo, iniwan ng Diyos ang iglesia ng Kapanahunan ng
Biyaya. Maraming mga kapatid ang malinaw na nakadadama na hindi na
taglay ng iglesia ang gawain ng Banal na Espiritu at ikinubli na ng Diyos ang
Kanyang mukha sa atin. Kaya paanong naging posible na ang ating mga
espiritu ay hindi pa nalanta? Paano makikinig ang Diyos sa ating mga
panalangin?

Ang tatlong mga pangyayari na binaggit sa itaas ay ang pangunahing mga

dahilan kung bakit hindi nakikinig ang Panginoon sa ating mga panalangin.
Ang tangi nating magagawa ay ang lumapit sa harap ng Panginoon, hangarin
ang Kanyang mga layunin at bulayin ang mga usaping ito. Dapat din nating
hangarin kung paano manalangin sa Panginoon upang Siya ay makinig. Ito ay
isang katotohanan na dapat nating pasukin kaagad. Ngayon, ibabahagi ko sa
lahat ang tatlong mga pamamaraan ng pagpapatupad upang malaman ninyo
kung paano manalangin alinsunod sa mga layunin ng Diyos. Hangga’t
naisasakatuparan natin ang mga ito at naisasagawa araw-araw gamit ang
ating puso, naniniwala ako na ang Panginoon ay makikinig sa ating mga
panalangin.

Una, dapat tayong manalangin sa espiritu, manalangin nang taimtim at

magsabi ng tunay na mga bagay na galing sa ating mga puso.

Bukod diyan, kapag tayo ay nananalangin, dapat nating payapain ang ating
mga sarili sa harap ng Diyos. Dapat tayong manalangin sa Diyos gamit ang
pusong tiwasay. Hindi tayo dapat mag-alinlangan o magkaroon ng mga
salitang walang puso. Kapag nakikipag-usap tayo sa ating mga magulang,
nagagawa nating igalang sila. Ang ating asal tungo sa kanila ay tapat. Hindi ba
dahil sa sila ay nakakatandaat nagpalaki sa atin? Nilalang tayo ng Diyos,
ipinagkaloob ang buhay sa atin, inilaan sa atin ang lahat ng ating kailangan
upang mabuhay at ipinagkaloob Niya ang katotohanan sa atin. Hindi ba dapat
lalong mas mahalaga kung gayon na manalangin tayo sa Diyos gamit ang
isang pusong gumagalang? Maging anuman ang ating idinadalangin sa Diyos,
dapat magkaroon ng isang pusong nakatalaga at hangarin ang mga layunin
ng Diyos at sabihin sa Kanya nang tapatan ang tungkol sa ating sariling mga
saloobin, mga kahirapan at dapat tayong matiyagang maghintay para sa oras
ng Diyos. Sa paraan lamang na ito natin matatamo ang pagliliwanag at
paggabay ng Diyos, at mauunawaan ang Kanyang mga layunin. Sa gayon ang
ating mga kahirapan ay malulutas sa lalong madaling panahon.
Ikalawa, dapat tayong tumayo sa lugar ng isang nilalang at huwag
magkaroon ng mga kahilingan para sa Diyos; dapat tayong manalangin
gamit ang isang puso na nagpapasakop sa Diyos.

Kapag tayo ay nananalangin, dapat na maging malinaw sa atin na tayo ay mga

nilalang at ang Diyos ay ang ating Maylalang. Hawak ng Diyos ang lahat ng
mga bagay at mga pangyayari sa Kanyang mga kamay. Ang lahat sa atin ay
kontrolado ng Diyos. Anuman ang ating masagupa sa araw-araw, maging ito
man ay isang malaking bagay o isang maliit na bagay, ang lahat ng ito ay
dahil sa mga pagsasaayos ng Diyos. Kapag tayo ay nananalangin sa Diyos,
dapat tayong manindigan sa ating kalagayan bilang mga nilalang, at hangarin
ang kalooban ng Diyos gamit ang isang nakatalagang puso at mapagpasakop
na pag-uugali sa harap ng Diyos. Hindi tayo dapat magkaroon ng anumang
mga kahilingan para sa Diyos. Halimbawa, kapag nakasasagupa tayo ng mga
kahirapan at hindi natin alam kung ano ang gagawin, nananalangin tayo
kagaya nito: “O Diyos! Hindi ko nauunawaan ang katotohanan tungkol sa
bagay na ito. Hindi ko alam kung paano ko dapat gawin ang mga bagay
alinsunod sa Iyong mga layunin. Gayunpaman, nakahanda akong maghangad
sa Iyong mga salita at gagawin ang mga bagay alinsunod sa Iyong mga
kahilingan at upang mapalugod ang Iyong mga layunin. Pakiusap liwanagan
at gabayan ako. Amen!” Kapag mayroong lugar ang Diyos sa ating mga puso
at makatatayo tayo sa lugar ng isang nilalang at nananalangin, nagpapatirapa,
sumasamba sa ating Maylalang, at kapag nasusunod natin ang Kanyang
gawain at isinasakatuparan ang Kanyang mga salita, saka lamang tayo
makapagtatayo ng isang normal na kaugnayan sa Diyos at matatamo ang
gawain ng Banal na Espiritu. Alam nating lahat na si Job ay isang taong takot
sa Diyos at nilayuan ang kasamaan. Nang mawala niya ang lahat ng kanyang
mga alagang hayop, mga anak, napuno ng mga sugat mula ulo hanggang paa
at nagdaranas ng matinding kapighatian, naniwala siya na ang Diyos ang
namamahala sa lahat ng bagay at na kung walang pahintulot ng Diyos, ang
mga bagay na ito ay hindi sasapit sa kanya. Dagdag pa rito, nalalaman din
niya na ang lahat ng mayroon siya kabilang ang kanyang buhay ay ibinigay sa
kanya ng Diyos. Anumang oras bawiin ng Diyos, ito ay likas at wasto. Kung
gayon, hindi siya nagreklamo sa Diyos ni nagkaroon siya ng mga kahilingan
para sa Diyos. Bilang resulta, siya ay yumukod at sumamba at gamit ang isang
pusong nagpapasakop siya ay nanalangin sa Diyos. Sinabi niya ang mga
salitang ito: “Ang Panginoon ang nagbigay, at ang Panginoon ang nagalis;
purihin ang pangalan ng Panginoon” (Job 1:21). “Tatanggap ba tayo ng
mabuti sa kamay ng Dios, at hindi tayo tatanggap ng masama?” (Job 2:10). Si
Job ay nanindigan at sumaksi para sa Diyos. Ang kanyang diwa at ang
kanyang pagpapasakop sa Diyos ay nagtamo ng papuri ng Diyos. Kung
nagagawa rin nating tawagin ang Diyos sa paraang ginawa ni Job, kung
mayroon tayong isang dako para sa Diyos sa ating mga puso at kung
nagagawa nating manalangin sa Diyos gamit ang isang pusong nagpapasakop
sa Diyos maging anumang pagsubok ang nasasagupa natin, gagabayan at
liliwanagan tayo ng Diyos upang maunawaan natin ang katotohanan. Ang
ating mga espiritu ay lalong mas magiging matalas at ang ating mga saloobin
ay lalong mas magiging malinaw. Kapag inihahayag natin ang ilang kasamaan
o taglay ang ilang masasamang sitwasyon, mas magiging madali pa sa atin na
maging mulat tungkol dito at lutasin ito sa oras. Kung gayon, ang ating
kaugnayan sa Diyos ay lalong magiging mas malapit at ang ating buhay ay
uunlad nang mabilis na mabilis.

Ikatlo, kung hindi taglay ng ating iglesia ang gawain ng Banal na Espiritu,
dapat tayong magkaroon ng mga panalangin ng paghahangad.

Alam nating lahat, sa dakong huli ng Kapanahunan ng Kautusan, ang tao ay

lalo pang mas pinasama ni Satanas. Ang tao ay nabuhay sa gitna ng kasalanan
at hinarap niya ang panganib ng pagiging hinatulan ng kautusan at papatayin.
Pagkatapos, ang Diyos, sa ilalim ng pangalan ni Jesus, tinapos ang
Kapanahunan ng Kautusan, sinimulan ang Kapanahunan ng Biyaya at ginawa
ang gawaing pagtubos sa sangkatauhan. Mula noon, ganap na nawala ng
Judaismo ang maluwalhating presensya ng Diyos. Para sa lahat ng mga hindi
tumanggap sa pangalan at gawain ng Panginoong Jesus, maging anumang
mga pangyayari ang kanilang nasagupa at kahit paano man sila nanalangin at
nakiusap sa Diyos na si Jehovah, hindi sa kanila makikinig ang Diyos at hindi
nila matatamo ang gawain ng Banal na Espiritu. Gayunpaman, tatamasahin ng
lahat ng mga tumanggap sa bagong gawain ni Jesus at nananalangin sa
pangalan ni Jesus ang panustos ng bukal ng tubig ng buhay ng Diyos. Kapag
sila ay tumawag sa Panginoon makikita nila ang mga gawa ng Diyos at
tataglayin nila ang pakikisama ng gawain ng Banal na Espiritu.

Sa kasalukuyan, paano man tayo manalangin sa pangalan ng Panginoon, hindi

natin nadarama ang gawain ng Banal na Espiritu, at hindi natin
mararamdaman ang Kanyang presensya. Hindi tayo makapagtatamo ng
panustos para sa ating mga buhay at magkakasala tayo ngunit hindi
tumatanggap ng pagdidisiplina. Lubos na posible na ang gawain ng Banal na
Espiritu ay muling lumihis. Sinasabi ng Biblia, “At kung ang sinomang tao'y
nakikinig sa aking mga pananalita, at hindi ingatan, ay hindi ko siya
hinahatulan: sapagka't hindi ako naparito upang humatol sa sanglibutan,
kundi upang iligtas ang sanglibutan. Ang nagtatakuwil sa akin, at hindi
tumatanggap sa aking mga pananalita, ay mayroong isang hahatol sa
kaniya: ang salitang aking sinalita, ay siyang sa kaniya'y hahatol sa huling
araw” (Juan 12:47–48). “Sapagka't dumating na ang panahon ng pasimula
ng paghuhukom sa bahay ng Dios” (1 Pedro 4:17). Makikita natin mula sa
mga talatang ito na, sa mga huling araw, ang Diyos ay muling babalik upang
gawin ang yugto ng gawaing paghatol. Ang Diyos ay tapat. Ang Kanyang
sinasabi ay mangyayari, magkakatotoo. Para sa atin naman, dapat tayong
maghangad at manalangin, hilingin sa Diyos na gabayan tayo sa bukal ng
buhay upang matamo natin ang pagdidilig at panustos at sundin ang mga
yapak ng ating Panginoon. Naniniwala ako na hangga’t mayroon tayong puso
na nauuhaw at naghahangad, matatamo natin ang paggabay ng Diyos. Ito ay
dahil sa nangako ang Diyos sa atin, “Magsihingi kayo, at kayo'y bibigyan;
magsihanap kayo, at kayo'y mangakasusumpong; magsituktok kayo, at
kayo'y bubuksan” (Mateo 7:7).