Boekverslag 1 Havo 5 Cas Minderhoud

Weerwater
Samenvatting:
Deel I: De mistbank
De roman begint rustig. In het eerste hoofdstuk vertelt het hoofdpersonage Renate
Dorrestein aan haar naaste familieleden (ongetrouwde partner Maarten en stiefkind
Noor) dat zij een schrijfopdracht heeft gekregen. Zij gaat een roman schrijven over de
als slecht bekendstaande stad Almere, ['Een stad waar menigeen nog niet dood
gevonden zou willen worden"]. Maar Dorrestein grijpt de opdracht aan, in de hoop
zo van haar al twee jaar durende writers block af te komen.
Op een zomerdag in augustus neemt ze haar intrek in een glazen huisje in de wijk De
Fantasie, in het centrum van Almere. Daarna volgen de rampzalige gebeurtenissen
elkaar snel op. Eerst is er een verschrikkelijk noodweer, daarna een explosie en
vervolgens is alles en iedereen weg. Alleen Almere bestaat nog en alle mensen die op
de dag van de ramp in Almere waren. ‘(Het was alsof een reuzenhand een kolossale
vuilnisemmer over de stad had uitgestort’).
Het is verwijzing naar het Bijbelse motief van de Apocalyps (boek Openbaring) De
ontreddering is groot, want niets (telefoon, spoorlijnen e.d.) werkt meer en iedereen
mist minstens de helft van zijn familie, als hij of zij al niet wees is geworden. Een
zwavelachtige mistbank omgeeft Almere. Wie die damp probeert te trotseren en
door de mistbank probeert weg te komen, komt om het leven. Dat gebeurt in het
begin nogal eens met jonge mannen. Niemand van de ongeveer vijfduizend
overlevenden kan dus nog weg uit de stad. Er zijn daar nu veel meer vrouwen dan
mannen in Almere. Bovendien zijn er ruwe criminelen vrijgekomen die er in de
gevangenis zaten en de ergste exemplaren hebben zich teruggetrokken in een kasteel
van waaruit ze leven als wilden: ze roven en plunderen en op zijn tijd komen ze naar
de stad komen om vrouwen te verkrachten. De mannen hebben overigens een prima
leven. Omdat er zo weinig zijn, mogen de vrouwen in de stad seks hebben met de
weinige mannen die er leven. De hoop is namelijk dat er kinderen geboren worden,
maar dat gebeurt niet.

Ook maken we als lezer nader kennis met de volgende personages.

Dennis Kardoen, een ruige jongeling, die met zijn vriendin Mila wilde gaan zeilen, in
het noodweer is omgeslagen en aan de kant kon kruipen zonder zijn vriendin die al
in het begin van de tocht in het water is gevallen. Hij krijgt in Almere een lift van
Jacob Kribbe die hem wel ziet zitten. Hij houdt zich later schuil in een kraakpand in
Almere.
Op de reünie van zijn middelbare school heeft hij een dag eerder gehoord dat zijn
vader zelfmoord had gepleegd. Dennis was zelf in paniek geraakt, toen Mila hem
verteld had dat ze zelf ook zwanger was. Had hij de genen van zijn vader geërfd?
Hij was niet zo blij met het bericht geweest.

Bianca en Rudi Ruwiel die direct na de ramp een kind baren: Dex een jongen die als
enige al die jaren de enig geboren nieuwe inwoner is.
(Kleine Dex, die het rossige haar van zijn vader had en zijn moeders sterke
stembanden, was vermoedelijk de eerste Nederlandse baby uit de eenentwintigste
eeuw van wie niet ieder lachje en iedere boze bui werd gefilmd of gefotografeerd. Hij
zou later geen enkel vertederend of genant beeld van zichzelf hebben. Hij zou zijn
ouders al snel de status van Bekende Almeerders bezorgen, maar zijn geschiedenis
verdween waar hij zelf bij stond,) In de keuken van de gevangenis gaan Bianca en
Rudi een restaurant-bistro beginnen. Het is het enige goed lopende commerciële
product.
Jakob Kribbe, de directeur van de gevangenis in Almere, die als een nieuw soort
burgemeester van de stad zal fungeren. De vorige burgemeester zelf was op
vakantie. (Annemarie Jorritsma).
Safae Lazaar (een gesluierde multiculti) heeft een kebab-restaurant met haar man
Lazaar. De laatste wil dapper zijn en loopt de mistbank in om nooit meer terug te
komen. Safae is meteen de jongste weduwe (19) van Almere. Wat moet ze nu nog
met haar jonge leven?
Sydney Blijtschap is een crimineel die zich niet bij de andere gevangenen in het
Kasteel heeft aangesloten. Er valt immers verder niet zo veel meer rottigheid uit te
halen: geld had geen waarde meer; er waren geen pinautomaten meer. Hij heeft
overigens wel hersens.

Jacob Kribbe die net als Renate deel uitmaakt van het voorlopige stadsbestuur (ook
met drie overgebleven leden van de PVV) heeft een idee om de sociale structuur in
Almere te herstellen. Er worden Naaste Families samengesteld (er wordt geloot) met
namen van natuurproducten (bijv. Braam, Aalbes, Koolzaad, Boterbloem) en de
misdadigers worden als clanhoofd aangesteld. Die moeten hun clanleden
beschermen.

Deel II: De komst van het kind

We zijn drie jaar verder. De Naaste Families zijn samengesteld door loting. Jacob
(Koolzaad) en Renate (Braam) voelen veel voor een herdenkingsbijeenkomst in het
centrum van de stad: de Esplanade.

Safae -Boterbloem- Lazaar is nog jong en zou eigenlijk een kind willen hebben.
Wanneer ze een keer 's avonds een loods binnengaat, ziet ze een altaartje voor een
mooie, jonge vrouw. Later blijkt dat Dennis dit gedenkteken voor Mila heeft
gemaakt. Hij komt er tijdens het verblijf ook achter dat zelfmoord niet in je genen
hoeft te zitten, maar dat de omstandigheden (de wereld) je tot een zelfmoord kunnen
drijven.
In het centrum worden er toespraken gehouden door Jacob Koolzaad Kribbe en
Rudi, maar ineens komen de criminelen uit het kasteel om de vrouwen te roven.
Bianca Ruwiel wordt meegenomen door de mannen en ook Safae, maar die wordt
gered door een woedend ontketende Rudi. Haar sluier gaat af en hij ziet dat ze
bloedmooi is. De herdenking is daardoor eigenlijk mislukt: Kribbe krijgt de schuld
ervan, maar kort daarna gebeurt er iets positiefs in de verdoemde (of juist
uitverkoren) stad.

In een mandje aan de rand van het Weerwater wordt een baby aangetroffen. (Bijbels
motief: vgl. Mozes in zijn biezenmandje) Renate neemt de baby over van een jongen.
Van wie is het kind? Vrouwen in Almere komen het kind opeisen: ze hebben het
verborgen gehouden (zeggen ze), maar als ze door het stadsbestuur nader aan de
tand worden gevoeld, kunnen ze niets herkenbaars over het kind zeggen. Er moet
iets ander middel worden gevonden om een moeder aan te wijzen. Er komt een
tweede loting: alle clanhoofden moeten een lot trekken; wie nummer 1 trekt, krijgt
het kind. Het wordt de familie Koolzaad: toevallig de clan van Jacob Kribbe, waartoe
ook Dennis Kardoen behoort. Het kind wordt Ally genoemd.

Deel III De derde loterij

Rudi Ruwiel gaat een monument voor zijn verdwenen Bianca maken op de
Esplanade. Sommigen zien het met lede ogen aan, maar Rudi werkt onverdroten
door: het wordt een kasteel met torens. Dex wordt min of meer door hem
verwaarloosd en daarom ontfermt de jonge Safae zich over hem. Ze is de ideale
oppas. Iedereen denkt dat ze iets met zijn vader zal beginnen, maar Safae wordt juist
verliefd op Dennis van wie ze het altaar van Mila al eens heeft gezien.

Renate heeft er over nagedacht waar baby Ally vandaan moet zijn gekomen en zij is
van mening dat het kind over het Gooimeer is komen aandrijven en dat er dus leven
naast dat van Almere moet zijn: ALL is van de andere kant door de mistbank
gekomen en dat zou kunnen betekenen dat er een doorgang is. Meer mensen gaan
die opvatting aanhangen. Maar het zou ook slecht nieuws kunnen betekenen, dat het
Gooimeer bijvoorbeeld een zondvloed teweeg zou kunnen brengen.
Er is ook ander (beter) nieuws: de criminelen die zich op het kasteel hadden
verschanst zijn één voor één uitgestorven: het gevaar kan niet meer van die kant
komen. De mannen komen tot een nieuw voorstel: als de baby van de ene kant is
gekomen, zou er ook een gat aan de andere kant moeten zitten. Iemand zou zich
moeten opofferen of er leven aan de andere kant is. Maar wie wil dit doen? Er moet
daarom een derde loterij komen. Alle mannelijke leden van de families komen in
aanmerking om als verspieder dienst te doen. Maar als het erop aankomt, meldt
Jacob zich als vrijwilliger aan. Hij stapt de mistbank in en verdwijnt.

Deel IV: Er gaat een gerucht

Alice, een Braam-nichtje van Renate, voelt zich wel aangetrokken tot Rudi Ruwiel.
Het lijkt erop dat er weer echte liefde in Almere komt en dat er mogelijkerwijs ook
baby's geboren zullen worden, want ook Safae en Dennis lijken een paartje te
worden. Renate gaat al die bijzonderheden nog even noteren: ze is immers de
stadsschrijfster.
(Thuis pakte ik mijn pen. Zonder lang na te denken schreef ik iets op wat ik aanzag
voor mijn afsluitende alinea. ‘Er is ons in Almere een kind geschonken en we weten
niet hoe, net zomin als mensen in de prehistorie wisten hoe de natuur te werk ging,
toen zelfs het wassen van de maan en het rollen van de donder nog als wonderen
golden. Meer moeten we er ook nu niet achter willen zoeken: het is alleen maar een
wonder.)

Ze zal het hele verhaal van Almere opschrijven en de papieren in een petfles
stoppen, opdat de hele wereld zal weten wat er in Almere is gebeurd. Die flessen zal
ze namelijk in het Weerwater gooien in de hoop dat ze ergens terecht zullen komen
en dat er voor Almere een toekomst zal komen.
Bron: https://www.scholieren.com/verslag/zekerwetengoed/weerwater-renate-
dorrestein

Auteur:
Haar leven
Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 in Amsterdam geboren. Ze groeide op in
een rooms-katholiek gezin. Haar vader was advocaat, haar moeder voor haar
huwelijk onderwijzeres. Al op de lagere school begon ze met schrijven.

In 1972 behaalde Renate haar gymnasiumdiploma aan het Keizer Karel College in
Amstelveen, waarna ze besloot niet te gaan studeren, maar te gaan werken. Ze werd
verslaggeefster bij het weekblad Panorama en reisde daarvoor de hele wereld af. In
1977 verliet ze dit tijdschrift en werkte in de daaropvolgende jaren voor
verschillende andere bladen, waaronder Opzij, Viva en De Tijd. In deze periode was
de Tweede Feministische Golf in Nederland op z’n hoogtepunt. Met haar columns en
artikelen beoogde Dorrestein de wereld wakker te schudden en te provoceren. Ook
hielp zij in 1986 de Anna Bijns Stichting op te richten, die elke twee jaar een speciale
prijs uitlooft voor ‘de vrouwelijke stem in de letteren’.

De zelfmoord van haar zusje in 1981 heeft op haar persoonlijkheid en haar

schrijverschap een enorme invloed gehad, net als later de ziekte ME, die haar ruim
tien jaar lang het leven moeilijk maakte.

Haar werk
Hoewel ze zich eerder vooral op journalistiek gebied liet gelden, wilde Renate
Dorrestein het liefst romans schrijven. Nadat ze jaren tevergeefs had geprobeerd haar
boeken gepubliceerd te krijgen, ontdekte een uitgeverij in 1983 eindelijk haar talent
en verscheen haar debuutroman Buitenstaanders. Deze roman werd een succes en
haar naam als schrijfster was gevestigd.

Dorrestein deinst er niet voor terug om in haar romans over maatschappelijke

kwesties te schrijven en dit maakt haar werk vrij uniek. Mede daardoor vinden haar
romans een steeds groter publiek.

Ook in het buitenland is Dorrestein populair. De roman Een hart van steen kwam in
het nieuws door de grote internationale belangstelling. De vertaalrechten van dit
boek werden verkocht aan meer dan tien verschillende landen. Ook andere titels
werden en worden veelvuldig aan het buitenland verkocht. Klik hier voor een
overzicht van de vertalingen.
Van 1986 tot 1987 was zij als writer-in-residence verbonden aan de University of
Michigan in Ann Arbor (VS). In 1991 werd zij uitgenodigd deel te nemen aan het
fameuze International Writers’ Program van de University of Iowa. In 2000 gaf ze
met Het geheim van de schrijver fans en beginnende schrijvers een kijkje in de
keuken van het schrijverschap. Ze baseerde dat boek ondermeer op haar ervaringen
als schrijfdocente. Ze was ook gastschrijver aan de Sorbonne in Parijs (2001) en aan
de Universiteit Leiden (2007). Ook was zij in 2010 gastschrijver aan de Vrije
Universiteit in Amsterdam. Tegenwoordig geeft ze nog altijd regelmatig
masterclasses op universiteiten in Europa en de Verenigde Staten. Vanaf augustus
2013 was zij een jaar gastschrijver in Almere. Dat resulteerde in de
roman Weerwater (2015), waarin de hele wereld vergaat en alleen Almere blijft
bestaan. In de zomer van 2015 bracht de VVV in Almere op verzoek van veel lezers
de Weerwaterroute uit, die langs de locaties uit het boek voert.
Op uitnodiging van schrijversvereniging PEN correspondeerde Renate Dorrestein in
2014 en 2015 langdurig met de dissidente Chinese schrijfster Liu Di. Het doel: laten
zien wat censuur betekent voor het alledaagse leven van de Chinese schrijvers die
erdoor getroffen worden. Daarover publiceerde zij de longread Penvriendin in China,
het verslag van een maanden durend, uiterst wonderlijk gesprek tussen een
Nederlandse schrijfster uit Aerdenhout, ‘een compleet witte en geprivilegieerde
enclave’ en een jonge Chinese sciencefiction auteur die antwoordt ‘als een Chinese
basisscholier die huiswerk maakt: ik wil het niet doen maar het moet’.
In 2004 verfilmde Paula van der Oest Dorresteins roman Verborgen gebreken.
Momenteel is haar werk vooral bij Duitse cineasten gewild. Zo verscheen in 2011 de
Duitse verfilming van Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder
Roodkapje voor.

Stijlkenmerken en thematiek
Al in de jaren tachtig wees Hella S. Haasse erop dat Dorresteins romans veel
kenmerken vertonen van het genre dat ‘gothic novel’ (gotieke roman) of ook wel
‘female gothic’ (vrouwelijke gotiek) wordt genoemd. Dit genre is in de achttiende
eeuw in Engeland ontstaan, toen veel vrouwen ontevreden waren over hun rol in de
maatschappij, maar daar nog niet openlijk over konden schrijven. Dorrestein is de
eerste Nederlandse auteur die in deze traditie te plaatsen is en die er een moderne
draai aan heeft gegeven. Ook bij haar komen typisch gotische thema’s en kenmerken
voor, zoals verdrongen herinneringen, familiegeheimen, geestverschijningen en
bloedstollende gewelddadigheden (of de dreiging daarvan). Haar verhalen spelen
zich vaak op geïsoleerde plaatsen af die veiligheid lijken te bieden, maar ook voor
een verstikkende atmosfeer zorgen. Waan en werkelijkheid lopen soms naadloos in
elkaar over.

In 2011 promoveerde Agnes Andeweg op de gotieke elementen in ondermeer

Dorresteins werk. Een handelseditie van haar proefschift Griezelig gewoon verscheen
bij de Amsterdam University Press.
Daarnaast laat Dorrestein als geen ander zien dat ‘het kwaad’ zich meestal dicht bij
huis bevindt, ook in ogenschijnlijk doodgewone en vertrouwde omstandigheden. De
machtsverhoudingen binnen het gezin en de wijze waarop kinderen zijn
overgeleverd aan hun ouders, behoren tot haar favoriete thema’s. Er zijn weinig
auteurs die zich zo goed in kinderen kunnen verplaatsen als zij en die er zo
levensecht over schrijven.

Tot slot is (misplaatst) schuldgevoel een vaak voorkomend thema in Dorresteins

werk. Haar personages achten zich schuldig aan bepaalde fatale gebeurtenissen,
waardoor ze niet zelden volkomen op drift raken. ‘Het is eten of gegeten worden,’
zeggen de zusters Ange en Irthe in de roman Het Hemelse Gerecht, en die waarheid
is zelden ver te zoeken in al Dorresteins boeken.

Al zijn haar onderwerpen meestal aangrijpend, Renate Dorrestein schrijft er

opvallend lichtvoetig over. Een van haar meest uitgesproken stijlkenmerken is haar
humor. Ze gaat absurditeiten niet uit de weg en bedient zich van ironie. De daarbij
behorende elementen als overdrijvingen, tegenstrijdigheden en paradoxen zijn volop
aanwijsbaar in de meeste van haar werken. Opvallend in veel van haar boeken is ook
het suggereren van gebeurtenissen. Deze worden niet expliciet genoemd, maar er
worden voldoende aanwijzingen gegeven om de lezer zijn of haar eigen conclusies te
laten trekken. Dat maakt Dorresteins werk bijzonder spannend.

Bekroningen
Het werk van Dorrestein wordt nationaal en internationaal bejubeld. Zo werd Een
sterke man genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en Zonder genade voor de
AKO Prijs. Verborgen Gebreken, Een hart van steen en Het Duister dat ons scheidt werden
genomineerd voor de Trouw/NS publieksprijs. Ontaarde moeders en Een hart van
steen werden genomineerd voor The International IMPAC Dublin Literary Award.
Omdat haar werk zo eigenzinnig en onweerstaanbaar is, werd haar hele oeuvre in
1993 bekroond met de Annie Romein Prijs. In 1997 kreeg ze de jonge Gouden Uil
voor Verborgen gebreken, en in 2010 de Vlaamse Inclusieve Griffel voor is er hoop. En
eveneens in 1997 werd zij door de CPNB gevraagd het Boekenweekgeschenk te
schrijven, Want dit is mijn lichaam. Bovendien schreef zij in 2008 op verzoek van de
CPNB het boekenweekessay Laat me niet alleen. En in 2014 verzocht de CPNB haar
voor de derde keer om een bijdrage aan een campagne. Voor de Week van het
Luisterboek schreef zij het Luistergeschenk Liever horen we onszelf, dat ook door
haarzelf werd voorgelezen. In 2018 heeft Reddende engel de longlist van de Gouden
Strop gehaald.
Zie ook Prijzen en nominaties
Eind 2016 kreeg Dorrestein de diagnose slokdarmkanker. Op 4 mei 2018 heeft ze het
gevecht tegen haar ziekte verloren. Velen brachten haar nadien een laatste groet.

Recensie 1:
Alleen Almere overleeft de Apocalyps

Marcia11 oktober 2016

"De wereld vergaat. Alleen Almere blijft bestaan." Met deze twee zinnen op de
achterflap wist Renate Dorrestein mij meteen te overtuigen dit boek mee te nemen
uit de bibliotheek. Een apocalyptisch verhaal van eigen bodem dat zich afspeelt
in Almere of all places.

Voornamelijk vrouwen blijven over

De wereld is vergaan. Alleen Almere is nog over. Wanneer de stofwolken
opgetrokken zijn, blijken er nog maar een paar duizend inwoners over,
voornamelijke vrouwen. Gastschrijfster Renate Dorrestein is één van hen. Het
grootste deel van de overlevende mannen zijn ontsnapte gevangenen - wat de
situatie er niet echt beter op maakt.

Langzaam weet de gemeenschap op te krabbelen in een wereld zonder elektriciteit

en zonder hun geliefden. Maar na een aantal jaar zijn er nog steeds geen kinderen
geboren. Hoe moet de mensheid voortbestaan zonder baby's?

Een onheilspellend verhaal

Weerwater is vanaf pagina één een onheilspellend verhaal. Het hoofdpersonage kijkt
terug op haar laatste weekend in de 'gewone wereld'. Op het moment van schrijven
weet ze al dat ze haar nepfamilie nooit meer zal zien. Hierdoor voel je de dreiging
van de apocalyps en zit je meteen in de donkere sfeer van het verhaal. Ik vond het
trouwens erg tof dat Renate Dorrestein zichzelf als ik-personage heeft genomen. Dit
maakt Weerwater tot een heel eerlijk gedachte-experiment. Hoe zou Renate
Dorrestein zelf omgaan met het gegeven van een apocalyps?
Het intrigerende verhaal van Weerwater doet denken aan tv-serie Under the Dome en
boeken als Alles wat er was en The Children of Men. Toch heeft het boek zeker
bestaansrecht. De unieke locatie van Almere maakt het verhaal niet alleen erg
origineel, maar ook herkenbaar voor de Nederlandse lezers. De inwoners van
Almere voelen zich soms wat minderwaardig in dit 'afvalputje' van Nederland, maar
dit boek bewijst maar mooi dat zij de apocalyps aan zullen kunnen!

Almere door de jaren heen

Weerwater schetst het leven in Almere in de loop der jaren. Er gaan jaren voorbij,
maar toch blijft het verhaal je meeslepen en voelt het allesbehalve afstandelijk aan.
Tijdens het lezen wist Dorrestein me echt te raken. Het verhaal is pijnlijk realistisch
geschreven, waardoor er af en toe rillingen over mijn rug liepen. Hoe zal het voelen
om onderdeel uit te maken van de laatste 'beschaving' op aarde? En wat moet je
opgeven om te kunnen overleven? Hopelijk hoef ik dit nooit in levenden lijve te
ondervinden!
Mijn enige kritiekpuntje op dit boek is het gebrek aan antwoorden. Hoe heeft dit
kunnen gebeuren? Wat is er aan de hand met de rest van de wereld? Tegelijkertijd is
het juist dit niet-weten de kracht van het boek. Samen met de personages zit je in een
uitzichtloze situatie, waar slechts bij vlagen plek is voor een sprankje hoop.
Weerwater is een onwaarschijnlijk verhaal waarin alleen Almere de apocalyps
overleeft. Toch voelt het verhaal pijnlijk realistisch aan - waar ik op voorhand nog
wat lacherig deed over de premisse, ben ik nu helemaal overtuigd dat Almere een
stad is die de apocalyps kan weerstaan. Een onheilspellend en lichtelijk luguber
verhaal dat je in je handen laat knijpen van geluk. Wij mogen nog in een wereld
vol van technologische gemakken leven. Ik ben fan van dit boek!

Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst.

Recensie 2:

‘Weerwater’ door Renate

Dorrestein
Renate Dorrestein schreef Weerwater als gastschrijver in Almere. Zij kreeg de
opdracht een roman te schrijven in de reeks ‘Almere Verhalen.’
Het is haar eerste roman na een schrijversblokkade waar zij in 2012 en 2013 onder
leed. De schrijfster verbleef voor het schrijven van deze roman enkele maanden in
Almere.
Dit verhaal speelt zich ook af in Almere. De hoofdrolspeelster woont er tijdelijk in
opdracht van deze gemeente. Nog voor dat zij goed en wel geïnstalleerd is, en net
nadat ze afscheid heeft genomen van haar vriend, gebeurt er iets heel raars.
Heftige regenbuien en stormen teisteren de stad en om onduidelijke redenen ligt er
na het wegtrekken van het noodweer een mistbank om de hele stad heen, waar
niemand doorheen kan. De mensen die er toch doorheen proberen te breken, keren
nooit meer terug.
Alles waaraan ze gewend zijn in de moderne tijd valt weg: elektriciteit, stromend
water, internet, radio en televisie. Almere lijkt de enige stad die het natuurgeweld
heeft overleefd. Contact met andere steden is niet mogelijk, telefoons doen het ook
niet meer.
Elke overlevende van de stad heeft familie verloren. Voornamelijk vrouwen en
kinderen blijven over na de ramp. Veel mannen waren aan het werk buiten de stad
op het moment van de ramp. De mannen die zijn overgebleven, zijn voornamelijk
gevangenen uit de gevangenis in de stad. Deze breken uit na de ramp en bedreigen
de overige inwoners.
Verschillende personages worden gevolgd in dit boek. Hun strijd in een stad, waarin
alles is weggevallen, wordt nauwkeurig beschreven. Er ontstaan nieuwe leefvormen.
Er worden families samengesteld van totaal verschillende mensen, zodat mensen een
houvast hebben.
In de loop van de jaren lijkt er plotseling hoop op een uitgang ergens in de mistbank
om de stad heen. Vrouwen kunnen al jaren geen baby’s meer krijgen, maar ineens
wordt er een zuigeling gevonden, in een mandje op het water. Is de baby misschien
naar binnen gekomen door een gat in de mistbank? Komt de baby van buiten
Almere? De bewoners gaan op zoek naar antwoorden.
Na het lezen van de roman besef je weer hoe wij mensen elkaar nodig hebben in het
leven. Hoe belangrijk liefde en samenwerking is, voor ons allemaal. De lezer wordt
ook geconfronteerd met het feit dat we gewend zijn geraakt aan de luxe van alledag
en dat we ons niet zomaar staande kunnen houden als ons comfort wegvalt.
Je staat er niet dagelijks bij stil dat de supermarkten vol liggen met eten. Dat we onze
kleding makkelijk schoonwassen en dat wij ons zelf zonder stromend water, zeep en
tandpasta niet makkelijk schoon en fris houden. Dit alles benadrukt de schrijfster op
verschillende manieren.
Zoals de meeste romans van Renate Dorrestein leest dit boek makkelijk weg door de
vlotte stijl die zij hanteert. Door de verschillende spannende verhaallijnen, was het
lastig om het boek weg te leggen. Ik las het daarom binnen enkele dagen uit.
Uit dit boek blijkt wel dat de schrijversblokkade van de auteur geheel is verdwenen
na de opdracht die zij van de gemeente Almere kreeg.
Het enige minpuntje dat ik kan noemen, is dat ik na het lezen van dit boek
achterbleef met een paar onbeantwoorde vragen. Want is Almere wel de enige
overlevende stad? Of zouden er meerdere steden zijn die in deze mist gehuld
worden, waardoor contact met elkaar niet meer mogelijk is?
Almere was voor mij een stad waar ik nooit naar toe hoefde. ‘Een saaie, lelijke stad
zonder geschiedenis’, zoals Renate Dorrestein het zelf omschrijft. En ik moet toegeven
dat ik, tijdens het lezen van deze roman, eens ben gaan zoeken op internet. Ik ben
nieuwsgierig geworden naar het ruim opgezette Almere met het vele groen, gelegen
aan het IJmeer. Ik ga hier binnenkort zeker een keer een dagje naar toe!
Missie geslaagd zou ik zeggen.
Begrippen:

Setting:
De setting van Weerwater is essentieel voor het verhaal. Almere, een stad die is
ontstaan uit polders, symboliseert een nieuw begin, een kunstmatig gecreëerde
omgeving die probeert te voldoen aan de behoeften van haar inwoners. Het idee van
een stad gebouwd op land dat ooit water was, dient als een metafoor voor de
zoektocht naar identiteit en hergeboorte die veel personages in het verhaal
doormaken.

Thema:
Het thema van "Weerwater" omvat onder andere eenzaamheid, verlies, en de
zoektocht naar verbinding in een moderne samenleving. Dorrestein verkent de
psychologische en emotionele gevolgen van isolatie en de behoefte aan menselijke
connectie. Daarnaast behandelt ze thema's als verandering, veerkracht en de kracht
van de natuur.

Engagement:
Het engagement in "Weerwater" komt voort uit de manier waarop Dorrestein de
lezers betrekt bij de emotionele reis van haar personages. Door complexe menselijke
relaties en persoonlijke worstelingen te verkennen, roept ze empathie op en dwingt
ze de lezers na te denken over hun eigen ervaringen en relaties. Het boek nodigt uit
tot reflectie over maatschappelijke kwesties zoals eenzaamheid, isolatie en de rol van
gemeenschap.

A-chronologie:
Dorrestein maakt gebruik van een niet-lineaire vertelstructuur in "Weerwater". Ze
springt tussen verschillende tijdstippen en perspectieven, waardoor de lezer
langzaam maar zeker inzicht krijgt in de levens van de personages en de
gebeurtenissen die hen hebben gevormd. Deze techniek draagt bij aan de
gelaagdheid van het verhaal en benadrukt de onderlinge verbondenheid van de
personages, ondanks hun ogenschijnlijke afzondering.

Round Character:
In "Weerwater" zijn de personages complex en veelzijdig, wat hen tot ronde
personages maakt. Ze worden geconfronteerd met innerlijke conflicten, groeien
gedurende het verhaal en tonen verschillende facetten van hun persoonlijkheden
naarmate ze reageren op de gebeurtenissen om hen heen. Dorrestein presenteert haar
personages als echte mensen, met al hun gebreken en dieptepunten, wat hun
geloofwaardigheid versterkt en de lezers aanmoedigt om zich met hen te
identificeren.

Mening:

Een beoordelingswoord dat ik zou gebruiken om dit boek te beschrijven is

benauwend. Dorrestein creëert een atmosfeer van onderdrukking en isolatie in het
fictieve stadje Weerwater, waarin de personages gevangen zitten in hun eigen
angsten en trauma's. Deze beklemmende sfeer wordt versterkt door de manier
waarop Dorrestein thema's als eenzaamheid, verlies en verlangen verkent, waardoor
de lezer zich op een emotioneel niveau met de personages kan verbinden.

Een ander beoordelingswoord dat ik zou gebruiken is gering. Dorrestein gebruikt

verschillende literaire elementen en symbolen om diepere lagen van betekenis te
creëren. Bijvoorbeeld, het stadje Weerwater zelf kan worden gezien als een allegorie
voor de menselijke geest, waarin de personages geconfronteerd worden met hun
eigen innerlijke demonen en worstelingen. Daarnaast gebruikt Dorrestein ook
symbolen zoals water en de natuur om thema's van vernieuwing en wedergeboorte
te verkennen, waardoor het verhaal een gelaagdheid krijgt die verder gaat dan het
oppervlakkige plot.

Door deze benauwende en geringe elementen te combineren, slaagt Dorrestein erin

een diepgaand en meeslepend verhaal te creëren dat de lezer uitdaagt om na te
denken over de menselijke natuur en de complexiteit van de menselijke ervaring.