‫به نام او‪...

‬‬
 ‫دلنوشته های من و تنهایی‬
‫‪------------------------------------------‬‬

‫تجربه ای از اسد رضایی‬

‫چاپ اول زمستان ‪96‬‬
‫تیراژ ‪ 300‬نسخه‬
‫شابک‪978-600-04-9197-0:‬‬

‫قیمت ‪ 7000 :‬تومان‬

‫‪------------------------------------------‬‬
‫‪---------------------------------‬‬
‫‪asadrezaee46@gmail.com‬‬
 ‫فهرست‬

‫‪................................................................................................................................................................................................. ........................‬‬ ‫سرآغاز‬

‫‪.................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫استاد و شاگرد‬
‫‪................................................................................................. ....................................................................................................‬‬ ‫گنجشک و باد‬
‫‪................................................................................................................................................................‬‬ ‫باد سبکسار و ساحل تنها‬
‫‪....................................................................................................................................... .......................‬‬ ‫مسکین و خلوت خاصان‬
‫‪................................................................................................................... ................................................................... .......................‬‬ ‫ماه و ماهی‬
‫‪............................................................................................................................................................................................... .......................‬‬ ‫ماه و رود‬
‫‪............................................................................................................................................................... .......................‬‬ ‫نهنگ و بچه انسان‬
‫‪..........................................................................................................................................................................‬‬ ‫پری دریایی و شاهزاده‬
‫‪.............................................................................................................................................................................................‬‬ ‫یتیم و مرغ روزگار‬
‫‪......................................................................................................................................... ........................................................................‬‬ ‫پسر و دریا‪.‬‬
‫‪....................................................................................................................................................................... ..................‬‬ ‫پسر و صدای درون‬
‫‪......................................................................................................................................................................... ................‬‬ ‫پیر و شعله آتش‬
‫‪..................................................................................................................................... .........................................................‬‬ ‫پسر‪ ،‬دختر و دریا‪.‬‬
‫‪...............................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫برای او‬
‫‪............................................................................................................................................................ .............................‬‬ ‫ایستگاه‪.‬‬
‫‪........................................................................................................................................ ...............................................................‬‬ ‫درخت و جوانه‬
‫‪................................................................................................................................................... ..............................................‬‬ ‫درخت بی ریشه‬
‫‪..................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫درخت سبز‬
‫‪....................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫درخت تنها‬
‫‪..............................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫گل تنها‬
‫‪......................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫گل سرخ و کرم‬
‫‪............................................................................................................................................................... .....................‬‬ ‫غنچه گل رز و عشق‬
‫‪....................................................................................................................................... ................................................................‬‬ ‫سمندر و صحرا‬
‫‪.................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫مام و کودک‬
‫‪....................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫مادر و نوزاد‬
‫‪.......................................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫پسر و ماه‬
‫‪....................................................................................................................................................................................................‬‬ ‫مجنون و مردمان‬
‫‪........................................................................................................................................................................................‬‬ ‫مرغ عشق و خفاش‬
‫‪...........................................................................................................................................................................................‬‬ ‫پیروزی قول افسانه‬
 ‫‪ ...‬اما سرآغاز‬

‫تو بگو؛ به کجا تعلق دارم‬

‫چرا اینقدر دورند‪ ،‬نوشته هایم؟‬
‫نکند من یک مسافرم‬
‫آری‪ ،‬یک مسافرم و نوشته هایم خاطرات سفرم‬
‫به امید خنده ای که بر لبی بنشیند‬
‫فریاد می زنم‪ ،‬بی صدا‬
‫و می نویسم خاطرات سفرم‪ ،‬به امید خنده ای که بر لبی بنشیند‬
‫بر سطر سطر نوشته هایم‪ ،‬قطرات اشک را خواهی دید‬
‫آری من یک مسافرم و نوشته هایم خاطرات سفرم‬

‫پ‪.‬ن‪:‬‬
‫پس بخند ‪):‬‬

‫اسد ر‬
 ‫استاد و شاگرد‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫استادی بود‪ ،‬دشتی بود‪ ،‬رودی بود و پسری که شاگردی را میآموخت‬

‫استاد بار دیگر پرسید‪:‬‬

‫"چه میبینی؟‬

‫وصفش کن"‬

‫فصل بهار بود و دشت پوشیده از گلهای الله وحشی‬

‫و عطر گلها‬

‫و صدای پرندگان‬

‫و صدای رود که از میان دشت میگذشت‬

‫تمام فضا را پرکرده بود‬

‫پسر که شاگردی را میآموخت گفت‪:‬‬

‫"زیبایی‪ ،‬طراوت‪ ،‬سرزندگی‪ ،‬عشق‪"...‬‬

‫"با چشمبسته چه؟‬

‫چه میبینی؟"‬

‫پسر چشمانش را بست‪ ،‬مکثی کرد و گفت‪:‬‬

 ‫"دشتی مملو از گلهای وحشی؛‬

‫پرندگان شاداب به هر سو سرک میکشند؛‬

‫رودخانهای از دشت میگذرد؛‬

‫نسیمی مالیم تاللو آفتاب را میشکند و‪"...‬‬

‫استاد به آرامی راه بازگشت در پیش گرفت و به پسر گفت‪:‬‬

‫"هنر یعنی این‬

‫هنر تمام واقعیت نیست‬

‫هنر تکهای از هزاران تکه واقعیت است آمیخته با تخیل و‪...‬‬

‫پس مباد که‬

‫هنرمند را از روی هنرش قضاوت کنی"‬

‫***‬
 ‫گنجشک و باد‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫گنجشکی کنجکاو و جسور از بیابان میگذشت‬

‫بادی سبک سار به او رسید سالم کرد و گفت‪:‬‬

‫"بیش نرو‪ ،‬که هیچ آباد نیست"‬

‫گنجشک خسته از گرمای بیابان خود را به باد سپرد‬

‫و آرام آرام در گوش باد زمزمه کرد‪:‬‬

‫"از کجا میدانی؟"‬

‫"چون از آن سو باز میگردم"‬

‫باد سبک سار این بگفت و مسیری دیگر در پیش گرفت‬

‫و گنجشک را با نجوای صدا تنها گذاشت‪:‬‬

‫"من آنچه دیدم گفتم‪ ،‬تو نیز خواهی دید‬

‫تا آن روز‬

‫بدرود"‬

‫***‬
 ‫باد سبکسار و ساحل تنها‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫بادی بود سبکسار و دریایی بود بیکران و ساحلی تنها‬

‫که پذیرا بود هر مسافری را که میآمد‬

‫پا میگذاشت‬

‫و عاشق میشد آن ساحل داغ عریان را‬

‫هر بار که مسافری لخت‬

‫ساحل را در آغوش میکشید‬

‫تنهاییاش را فراموش میکرد‬

‫چشمانش را میبست‬

‫و امیدوارتر از قبل به روزهایی میاندیشید‬

‫که با او سپری خواهد شد‬

‫اما افسوس که مسافران میآمدند‬

‫عشق میکردند‬

‫و میرفتند‪...‬‬

‫‪...‬و میرفتند تا ساحل تنهاتر از قبل‬

‫به صدای آرام و مواج دریا گوش بسپارد‬

‫در انتظار آن مسافری که دیگر مسافر نباشد‬

 ‫اما باد آن مسافر سبکسار‬

‫که عاشق بود و دوست میداشت‪،‬‬

‫ساحل را‬

‫برایش هر صبح هدیهای میآورد‬

‫نوازشش میکرد‬

‫و آرام زمزمه میکرد‪:‬‬

‫"به درون خود فرو بر‪...‬‬

‫‪...‬و گرمایت را نثارش کن"‬

‫باد سبکسار مطمئن بود که روزی هدیهاش‬

‫درختی خواهد شد‬

‫و خواهد ماند برای همیشه‬

‫آنجا‬

‫در کنار ساحل‬

‫***‬
 ‫مسکین و خلوت خاصان‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫در جمعی کوچک‪ ،‬خاص بزرگان شهر‬

‫مسکینی پا نهاد و آرام در گوشهای نشست‬

‫بی سالم‬

‫میهمانان یک به یک از خود گفتند‬

‫سرفراز‪ ،‬محکم‪ ،‬راست قامت چو سرو‬

‫و او هیچ نگفت‬

‫تا اینکه آن سرشناس مجلس روبه او گفت‪:‬‬

‫"ظاهرت ای مرد‪ ،‬تعریفی ندارد‬

‫ما را هم که نمیشناسی‪،‬‬

‫ن از ما بهتران است"‬
‫سکوت را بشکن‪ ،‬از خود بگو که این سکوت نشا ِ‬

‫مسکین شرمسار و نحیف زبان گشود‪:‬‬

‫ِ‬ ‫آن‬

‫"سکوتم نه از سر غرور که از نادانی است‬

‫به صورت با شما و در درون جویای خویشم‬

‫روزی اینجا‬

‫و زمانی در خلوت صحرا"‬

‫***‬
 ‫ماه و ماهی‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫شب بود و آسمان صاف‬

‫و ماه بیآنکه بداند چرا‬

‫دلتنگ ماهی بود‬

‫آرام صدایش کرد‪:‬‬

‫"ماهی کوچولو‬

‫ماهی کوچولو"‬

‫ماهی هر شب به سطح آب میآمد‬

‫به آن امید که ماه او را ببیند و‪...‬‬

‫ماه نزدیک شد‬

‫برقعش را کنار زد‬

‫تا تمام رودخانه‪ ،‬او را ببیند‬

‫"ماهی کوچولو"‬

‫ماهی در زیر آب‬

‫اشک میریخت و فریاد میزد‪:‬‬

‫"من اینجام‪ ،‬این پایین"‬

 ‫اما ماه بیآنکه بشنود دلگیر و ناراحت‬

‫از رودخانه فاصله گرفت‬

‫و ماهی کوچولو همانجا در تور صیاد باقی ماند‬

‫در سکوت‬

‫و اشک ریخت‬

‫***‬
 ‫ماه و رود‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫ماهی بود و چمنزاری بود و رودی باریک چون موی‬

‫ماه هر شب هر شب‬

‫چارقد سیاهش را کنار میزد‬

‫تا تمام چمنزار مست و دیوانهاش شود‬

‫مسخش شود‬

‫اما رود که آرام بود و در حال گذر‬

‫و ماه را در خود میدید‬

‫هر لحظه‬

‫همانطور که از چمنزار عبور میکرد‬

‫آرام آرام‬

‫اینچنین زمزمه کرد‪:‬‬

‫"ماه مینگرد‬

‫بدان سو‬

‫آنجا در افق‬

‫او در پی خورشید است‬

‫نه ما"‬

‫***‬
 ‫نهنگ و بچه انسان‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫ساحلی بود‪ ،‬بچه انسانی بود و نهنگی که در اعماق به پیش میرفت‬

‫در جستجوی آنچه روزگار انبار کرده بود‬

‫اما بچه انسان‪ ،‬که روبه دریا ایستاده بود‬

‫اشک میریخت و فُلوت میزد‬

‫و رها میکرد‬

‫و رها میکرد آن توسن رام نشده‬

‫آن تیزپا را‬

‫که به اعماق رفت و نهنگ را یافت‬

‫تا زیباترین ترانه عاشقانه زندگیاش را به او نشان دهد‬

‫آنجا بر ساحل‬

‫که همیشه گرم بود و کم عمق‬

‫و نهنگ که بیش از این رفتن را‪،‬‬

‫از خاطر برده بود‬

‫رها از همه دانستگی‬

‫خود را به شنهای داغ‬

‫آن آب لجن مال‪...‬‬

‫‪...‬او خود را به مرگ سپرد‬

‫تا زیباترین ترانه عاشقانه زندگیاش‪...‬‬

 ‫‪...‬اما افسوس‬

‫افسوس‬

‫که بچه انسان فلوت را رها کرد‬

‫گریخت‬

‫بیآنکه اشکهای غلتان نهنگ را ببیند‬

‫***‬
 ‫پری دریایی و شاهزاده‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫پری دریایی دلگیر از رفتن شاهزاده‬

‫به نزدیک ساحل آمد‬

‫آنقدر نزدیک که میتوانست از زیر امواج گذرا‬

‫با شاهزاده سخن بگوید‬

‫بیآنکه دیده شود‬

‫و شاهزاده تنها‪ ،‬در نبود ماه‬

‫به دریا چشم دوخته بود‬

‫پری دریایی از آنسوی امواج به شاهزاده نگریست و زمزمه کرد‪:‬‬

‫"به دنبالش برو‬

‫دلت‬

‫براش تنگ نشده؟"‬

‫شاهزاده به امواج نگاهی انداخت‬

‫درست همانجا که چشمان پری دریایی پنهان بود‬

‫خواست چیزی بگوید‬

‫اما تصمیم گرفت‬

‫بیهیچ کالم به قصر خود بازگردد‬

‫شاهزاده تمام شب از پنجره به دریا نگریست‬

 ‫یتیم و مرغ روزگار‬

‫یکی بو یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫یتیمی بود‪ ،‬مرغی بود و زندگیای سخت‬

‫که آموزگار بود برای یتیم‬

‫یتیمی که همه چیزش‬

‫یک مرغ بود و یک دل‪ ،‬که دیگر دل نبود از سختی روزگار‬

‫تمامش آه بود و آه‬

‫اما زندگی‬

‫آن آموزگار سختگیر‬

‫یتیم را رها نمیکرد‬

‫(باید درس را فرا میگرفت)‬

‫پس‬

‫کارد تیز کرد‬

‫و شکم مرغ را درید‬

‫درونش پر بود از تخم‬

‫تخمها را در مقابل چشمان یتیم گرفت و آرام گفت‪:‬‬

‫"خوب نگاه کن‬

‫مردمان نیز مانند این مرغ‪ ،‬تخم در دل دارند‬

 ‫تخم حسرتها‪ ،‬کینهها‪ ،‬آرزوها‪...‬‬

‫‪ ...‬یک عمر حمل میکنند‬

‫و زجر میکشند"‬

‫یتیم بیآنکه سخنان آموزگار را بشنود‬

‫به مرغ نگاه میکرد‬

‫و بیشتر از قبل میترسید برای دل‬

‫ولی زندگی این معلم سختگیر که مطمئن بود‬

‫یتیم روزی صدایش را خواهد شنید ادامه داد‪:‬‬

‫"تو خروس باش‬

‫زندگی کن‬

‫غمها‪ ،‬حسرتها و آرزوهایت را به باد ببخش‬

‫دلت را خالی کن‬

‫به خدا ببخش"‬

‫***‬
 ‫پسر و دریا‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫دریایی بود و پسری که آرام و بیهیچ صدا‬

‫ایستاده بود‬

‫در مقابل دریا‬

‫که با هر موج هزاران هزار بطری به ساحل میآورد‬

‫تمام شب آنجا بود‬

‫مد‪ ،‬جزر و خروش دریا‪...‬؛‬

‫پسر بار دیگر بطریهای درون سبد را نگاه کرد‬

‫انگشتان سر ِد بیاحساسش را بر ماسهها کشید‬

‫کنار زد‬

‫کنار زد‬

‫و تمام بطریها را آنجا کنار قلبش دفن کرد‬

‫در جایی دور از دریا و هجوم امواج خروشان‬

‫***‬
 ‫پسر و صدای درون‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫پسری بود‪ ،‬روزگاری بود و صدایی که از درون فرمان میراند‬

‫پسر هرروز قدم برمیداشت‬

‫میسرود‬

‫و فریاد میزد‬

‫تا روزگار‪ ،‬آن پیر بد پیله‪ ،‬بچرخد‬

‫و میچرخید‬

‫و میچرخاند پسر را که گام بر میداشت‪،‬‬

‫و میشنید آن فرمان را که از درون بر میخواست‬

‫"ساکت باش‪،‬‬

‫هیچ مگوی"‪...‬‬

‫‪ ..........‬اه ه ه‬

‫میشنید و با هر گام که برمیداشت‬

‫درد میکشید‬

‫درد‬

‫***‬
 ‫پیر و شعله آتش‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫پیری بود‪َ ،‬دلوی بود له شد و شعلهای آتش که در میانشان شراره میکشید‬

‫در تاریکی صحرا‬

‫آتش میسوزاند و نور و گرما میبخشید‬

‫و َدلو که له شده بود در گوش پیر نجوا میکرد‪:‬‬

‫"آه ه ه‪،...‬‬

‫‪...‬دیدی دلت را سوزاند‬

‫شکست‪ ،‬له کرد‪،‬‬

‫هرگز او را نخواهی بخشید‬

‫هرگز‪"...‬‬

‫اما پیر آرامتر از قبل به آتش نگریست‬

‫و به یاد آورد که‪:‬‬

‫"قلب جایگاه خداست و دل ُملک اوست"‬

‫بلند شد دلو را در آغوش کشید‬

‫نگاهش کرد‬

‫نگاهش کرد و گفت‪:‬‬

‫"آنچه شکست َدلوی بود‬

‫که مردمان او را با دل اشتباه گرفتهاند"‬

 ‫پسر‪ ،‬دختر و دریا‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫پسری بود‪ ،‬دختری بود و دریایی عمیق که تمام زمین را در بر گرفته بود‪.‬‬

‫هر روز دختر در انتظار پیغامی‬

‫به دریا و هزاران هزار بطری مینگریست‬

‫بیهیچ ثمر‬

‫و پسر سوار بر قایق‬

‫دختر را نگاه میکرد‬

‫تا شاید سر از دریا بلند کند‬

‫و او را ببیند‬

‫آن طور که هست‬

‫***‬
 ‫برای او‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫دختری بود‪ ،‬پسری بود و دلی که هر بار به شماره میافتاد‬

‫بودنش را‬

‫که البته نمیبود‪ ،‬نمیخواست که بوده باشد دختر‬

‫و پسر خستهی خسته از "دل"‬

‫به یاد دختر قلم برداشت‬

‫نوشت‬

‫و نوشت "برای او"‬

‫تا شاید‪...‬‬

‫اما دختر که نمیخواست بوده باشد‬

‫بیصبرانه در انتظار خرید کتابی بود‬

‫با عنوان‪" :‬برای او"‬

‫***‬
 ‫ایستگاه‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫ایستگاهی بود‪ ،‬دختری بود‪ ،‬پسری بود و مسافرانی که میآمدند‬

‫نگاه میکردند دختر را‪ ،‬پسر را‪...‬‬

‫‪...‬آرام در کنار هم‬

‫و میرفتند تا زودتر رفته باشند‬

‫مسافران میآمدند‪ ،‬میرفتند‬

‫قطارها میآمدند‪ ،‬میرفتند‬

‫اما دختر‪ ،‬اما پسر همانجا ایستاده بودند‬

‫در کنار هم‬

‫بیآنکه به یاد بیاورند ایستگاه را‬

‫مسافران را‬

‫انگار رسمشان همین بود‬

‫که بیایند‪ ،‬نگاه کنند و بروند تا زودتر رفته باشند‬

‫ولی یک مسافر آمد‪ ،‬نگاه کرد‬

‫دختر را‪ ،‬پسر را‬

‫و نرفت‬

‫ایستاد و آرام گفت‪:‬‬

‫"به هیچکدامشان توجه نکنید‬

 ‫شما بیشترین تناسب را دارید برای همدیگر‬

‫شک نکنید"‬

‫و رفت‬

‫تا دختر‪ ،‬تا پسر به خود نگاهی بیندازند‬

‫هم دیگر را برانداز کنند‬

‫و مسافران را ببینند که میآمدند‪ ،‬نگاه میکردند و میرفتند تا زودتر رفته باشند‪...‬‬

‫‪ ...‬با قطاری که از راه رسید و همه را با خود برد‬

‫تا بار دیگر خالی شود آن ایستگاه‬

‫و دختر‪ ،‬و پسر بتوانند از دور دست ها‬

‫به تناسب خود نگاه کنند‬

‫***‬
 ‫جنگ و دختر‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫جنگی بود‪ ،‬سنگری بود و دختری که رمزگشایی میکرد پیام دشمن را‬

‫دشمنی که هر روز سالم میکرد‬

‫از زیبایی آن روز میگفت‬

‫و از انتظار که حلزونی بود گم شده در هزار توی لحظات‬

‫اما دختر اطمینان داشت که پیام حاوی رازی است‬

‫رمز گشایی میکرد‬

‫رمز گشایی میکرد تا پایان جنگ‬

‫که دشمن شکست خورد‬

‫و بازگشت‬

‫باالخره جنگ تمام شد‬

‫و دختر از سنگر بیرون آمد‬

‫نگاه کرد‬

‫به سنگرهای خالی از دشمن‬

‫بر روی تکتک آنها نوشته شده بود‪:‬‬

‫"دوستت بودم‪،‬‬

‫دوستت داشتم و تو نفهمیدی"‬

‫***‬
 ‫درخت و جوانه‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫درختی بود‪ ،‬رودخانهای بود و تنهای قطع شده‬

‫در گردش مدام روزگار همدیگر را نظاره میکردند‬

‫درخت قد میکشید‪ ،‬شکوفه میکرد و َفخر میفروخت‬

‫و تبر میخورد و تبر میخورد‬

‫تنه قطعشده از تعمقش سر بیرون آورد‬

‫جوانه زد و شکوفا شد‬

‫به اطراف نگاهی انداخت‪ ،‬درخت را دید‬

‫تبر خورده‬

‫خواست جای زخمهای درخت را مرهم بگذارد‬

‫نتوانست‪ ،‬هر چه کرد نتوانست‬

‫یک سال گذشت و هنوز فاصله بسیار بود بینشان‬

‫اما رودخانه‬

‫رودخانه که همیشه آنجا بود و هرگز توقف نمیکرد‬

‫تنهایی درخت را دیده بود‬

‫و تالش جوانه را‬

‫ریشریشهای لطیف جوانه را به آرامی با خود میکشید‬

‫آنقدر کشید تا به ریشههای رهاشده درخت رسید‬

 ‫درخت تکانی خورد‬

‫اما نفهمید که او را چه شده‬

‫مدتها بود که او ریشههای رهایش را فراموش کرده بود‬

‫جوانه کوچک خوشحال از این اتفاق‬

‫به درخت سالم کرد‬

‫تمام جوانی و طراوت خود را در ریشههایش قرار داد‪ ،‬تا به درخت هدیه کند‬

‫اما نمیدانست که درخت تمام آن جوانی و طراوت را خواهد خورد‬

‫این عادت درخت بود‬

‫"که با ریشههایش‪ ،‬به دنبال غذا بگردد نه محبت"‬

‫جوانه کوچک آنجا ُمرد بیآنکه درخت او را ببیند‬

‫و رودخانه که شاهد تمام این اتفاقات بود‬

‫عبور کرد و به آرامی با خود گفت‪:‬‬

‫"این هم پایان بهاری دیگر"‬

‫***‬
 ‫درخت بیریشه‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫رودی بود خروشان و درختی که کهنسال بود و بیریشه‬

‫رود‪ ،‬ریشههای درخت را با خود میبرد‬

‫به اعماق‬

‫و رها میکرد در تاریکی‬

‫هرسال که میگذشت درخت با قامتی خمیدهتر از قبل‬

‫در برابر تندبادها ایستادگی میکرد‬

‫و سقوط خود را میدید‬

‫اما خاک آن تیره پوش مرغوب‬

‫که همیشه آنجا بود و نظاره میکرد‬

‫درخت را‬

‫نگران بود که مبادا بیریشهای بر سرش خراب شود‬

‫و درخت که این را میدانست‬

‫هر بار سر به زیرتر از قبل به خاک مینگریست و آرام زمزمه میکرد‪:‬‬

‫"ای کاش میگذاشتی‪...‬‬

‫‪ ،...‬تا ریشههایم را در تو بیابم"‬

‫***‬
 ‫درخت سبز‬

‫یکی بود و یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫کودکی بود و درختی بود سبز و مردمانی سرخپوش‪،‬‬

‫که بیزار بودند از آن همه سبزی که بر درخت میدیدند؛‬

‫مردمان نمیخواستند به یاد آورند آن رهگذر سبز پوش را که آمد‬

‫درخت را کاشت و زود گذشت‬

‫اما کودک که عاشق آن همه شیرینی بادامها بود‬

‫هر روز درخت را بر آغوش میکشید و نوازش میکرد‬

‫نوازش میکرد‬

‫آن شاخهای تشنهی تشنه را‬

‫که شکسته بودند تا به یاد نیاورند‬

‫آن رهگذر سبز پوش مهربان را‬

‫***‬
 ‫درخت تنها‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫چمن زاری بود‪ ،‬خورشیدی بود و درختی که درخت ندیده بود‬

‫هرگز‬

‫و باور نداشت درخت بودن را؛‬

‫درخت که از همان خوردیش سبزه دیده بود و سبزه را میشناخت‬

‫قد میکشید و بزرگ میشد‬

‫بیآنکه بداند؛‬

‫اما خورشید آن مهربان بیادعا‬

‫هر روز نور را نثارش میکرد‬

‫تا درخت به چمن زار که در زیر سایهاش بود نگاهی کند‬

‫خورشید مطمئن بود‬

‫که عاقبت‪ ،‬روزی‬

‫درخت سرش را بلند خواهد کرد و به افق چشم خواهد دوخت‬

‫***‬
 ‫گل تنها‬

‫یکی بود و یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫ماهی بود‪ ،‬صحرایی بود و گلی که شکوفه باز کرده بود‬

‫در شب صحرا‬

‫گل که به سختی خو کرده و همنشین خاران بود‬

‫هر شب به انتظار مینشست‬

‫تا ماه برقع سیاه را کنار بزند و نگاه کند‬

‫گل که به نیمه عمرش رسید بود‬

‫تنها به دیدار آن رخ زیبا دلبسته بود‬

‫اما آن ابر که سیاه بود و بزرگ‬

‫ماه زیبا را در خود فرو برد‬

‫پیش از آنکه گل او را دیده باشد‬

‫بی برقع سیاه‬

‫گل تمام خوارهایش را به باد نشان داد‬

‫فریاد زد‬

‫فریاد زد‬

‫تمام عمر سختی صحرا را تحمل کرده بود‬

‫با خارها نشسته بود‬

 ‫به عشق دیدار آن ماه رخ‬

‫آن بینقاب‬

‫در آن همه تاریکی‪،‬‬

‫بی حضور ماه‬

‫گل اشک ریخت و‬

‫اشک ریخت‬

‫و اش‪...‬‬

‫اما صحرا که از آن همه اشک لبریز شده بود‬

‫به یاد گل جوانه زد‬

‫و سبز شد‬

‫سبز سبز‬

‫***‬
 ‫گل سرخ و کرم‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫در دشتی بزرگ‪ ،‬گلی سرخ‬

‫تنها و یگانه‬

‫شکوفه زد با آغاز بهار‬

‫دشت پهناور بود و باز‬

‫بادی تند وزیدن گرفت‬

‫و کرم آن مسافر کوچک را با خود آورد‬

‫چاق بود و تنبل‬

‫گل سرخ آن یگانه تنها‬

‫رنجیده از باد‬

‫برگهایش را‪ ،‬ساقهاش را‪ ،‬همهاش را تکانی داد‬

‫اما کرم از جایش تکان نخورد‬

‫گل سرخ تیغهایش را به آن میهمان ناخوانده نشان داد‬

‫و گفت‪" :‬بیخود نایست‬

‫با باد برو‪ ،‬تا وقت هست‬

‫برو و زندگی کن"‬

‫کرم آرام پتوی سفیدی به دور خود کشید‬

 ‫و همانطور که به خواب میرفت گفت‪:‬‬

‫"زندگی همین اس ت ت‪"...‬‬

‫تمام آن روز گل سرخ تالش کرد‪ ،‬تکان خورد‬

‫اما فایدهای نداشت‪...‬؛‬

‫کرم که بیدار شد‬

‫دیگر پروانهای بود‬

‫بالهایش را گشود و همانطور که دور میشد گفت‪:‬‬

‫"دوست من زندگی همین است‬

‫گشتن‪ ،‬به دور گل"‬

‫***‬
 ‫غنچه گل رز و عشق‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫غنچه رزی بود‪ ،‬زمینی بود و آفتی به نام عشق‬

‫غنچه ُرز که آراسته بود و چادر سیاه بر تن داشت‬

‫رشد میکرد‪ ،‬قد میکشید و باریشههایش زمین را رضا میکرد‬

‫زمین سالها آنجا بود و برایش فرقی نمیکرد‬

‫گل‪ ،‬گل زار‪ ،‬چمنزار یا درخت‬

‫میپروراند‪ ،‬غذا میداد و نگه میداشت‬

‫ریشهها را؛‬

‫زمین آنها را به دل خود میبست‬

‫تا گمشان نکند‬

‫غنچه رز سیاه هر روز تیغش تیزتر‬

‫برگش پهنتر و رنگش سیاهتر میشد‬

‫دیگر وقت شکفتن بود و زمین میترسید‬

‫میترسید از آن آفت هر ساله‬

‫که چون باد میآمد‪ ،‬ریشه نمیدواند و همه چیز را با خود میبرد‬

‫زمین که تمام زمستان غنچه رز سیاه را تغذیه کرده بود‬

 ‫از عشق بیزار بود‪...‬؛‬

‫***‬

‫غنچه رز سیاه تکانی خورد و تیغهایش را به آن آفت هر ساله نشان داد‬

‫از هفت روز عمر گفت‬

‫و عشق آن مسافر پیر از "آن"‬

‫زمین به مانند هر سال نظاره میکرد و متنفر میشد‬

‫و آن آفت آرام آرام تمام غنچه را در برگرفت‬

‫از ساقهها‪ ،‬تیغها‪ ،‬برگهای پهن گذشت‬

‫و غنچه رز سیاه را در آغوش کشید‬

‫***‬
 ‫سمندر و صحرا‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫صحرایی بود پر از سرابهای تشنه و هوسباز‬

‫و سمندری تنها که هر روز‬

‫تشنهتر از قبل‬

‫به امید یافتن "آب" گامهای خستهاش را‬

‫بر سینه صحرا میکوفت‬

‫و پیش میرفت‬

‫بیآنکه سرابهای تشنه و هوسباز را ببیند‬

‫که هر روز‬

‫در زیر بارانی از تیغهای آتشین خورشید‬

‫چینچینهای دامنشان را برایش به باد میسپردند؛‬

‫اما خورشید آن عاشق بیرحم‬

‫که هر روز با تیغهای آتشینش‬

‫سرابهای تشنه و هوسباز را به رقص میآورد‬

‫خوب میدانست که دیگر‬

‫سمندر همبستر هیچ سرابی نخواهد بود‬

‫او به آب که در گوشهای از صحرا‬

‫آرام و بیصدا‬
 ‫در انتظار سمندر به سر میبرد‬

‫مینگریست‬

‫و مطمئن بود که سمندر آب را خواهد یافت‬

‫***‬
 ‫مام و کودک‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫ماهی بود و مامی بود و کودکی‬

‫مامی که مهربان بود و همیشه سبز‬

‫و در آغوش کشیده بود کودک را‬

‫خورانده بود‬

‫و رشد داده بودش‬

‫و رشد کرده بود‬

‫آنقدر که از مام خود باال رفت‬

‫از جنگلها گذشت‬

‫به قله رسید و ماه را دید‬

‫کودک هیچگاه ماه را آنگونه ندیده بود‬

‫اما آن ماه فریبنده‬

‫که همیشه کودک را دیده بود‬

‫برقعش را کنار زد‬

‫و آرام گفت‪:‬‬

‫"آنجا نه ایست‬

‫آغوش من در انتظار توست"‬

 ‫مهربان مام همیشه سبز تالش زیادی کرد‬

‫ولی کودک نمیفهمید‬

‫محبت را‪ ،‬سبزی را‬

‫عشق را‬

‫نفهمید و سینه آن مهربان مام همیشه سبز را شکافت‬

‫درختانش را قطع کرد‬

‫حیات را خشکاند‬

‫سوزاند‬

‫و سوزاند تا اوج گرفت و به سوی ماه رفت‬

‫کودک هرگز نیاموخته بود‬

‫دیدن را‬

‫او به پشت سر خود نگاهی نکرد و رفت‬

‫و رفت‬

‫تا ماه سرد فریبنده را در آغوش بگیرد‬

‫و هرگز نفهمید که آن مهربان مام همیشه سبزش‬

‫دیگر سبز نبود‬

‫***‬
 ‫مادر و نوزاد‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫مادری بود‪ ،‬قصهای بود و بچهای که بیتابی میکرد‬

‫برای پدر‬

‫مادر بچه را در آغوش گرفته بود‬

‫آرام آرام‬

‫و زمزمه میکرد‪:‬‬

‫"‪...‬ماهی خانم سرش را از حوض بیرون کرد‬

‫تا به بچه ماهی‪ ،‬که هنوز توی دلش بود‬

‫ماه را نشان بدهد‪"...‬‬

‫این قرارشان بود از همان آغاز‬

‫از همان نگاه اول‬

‫ماه پدرش را مییافت‬

‫خندان‬

‫خوشحال‬

‫و بچه به خواب میرفت‬

‫آرام آرام‬

‫***‬
 ‫پسر و ماه‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫پسری بود‪ ،‬روزگاری بود و آسمانی پر از ستاره‬

‫پسر که هر شب به ماه مینگریست‬

‫هیچ گاه‬

‫آسمان را پر از ستاره ندیده بود؛‬

‫تا آن شب که ماه پرده سیاهی را به خود پیچید؛‬

‫***‬

‫پسر که ماه را دیده بود هر شب؛‬

‫برایش فرقی نداشت کامل باشد یا حالل‬

‫او ماه را دوست میداشت‬

‫آنطور که بود؛‬

‫اما ماه جور دیگری میخواست‪،‬‬

‫پسر را‬

‫پس پرده سیاهی را به خود پیچید‬

‫آن شب‬

‫آنجا‬

‫و پسر برای اولین بار در آسمان چشمان زیادی را دید‬

‫که نظارهاش میکردند‬

‫همانطور که او ماه را مینگریست‬

 ‫مجنون و مردمان‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫مجنونی بود‪ ،‬لیلیای بود و مردمانی که نگاه میکردند‬

‫مجنون را‬

‫که لب بسته بود به غذا و انتظار میکشید‬

‫مردمان که نیافته بودند لیلی را‬

‫نگاهش میکردند و‬

‫زیر لب زمزمه میکردند‪:‬‬

‫"فالن تاجر‪ ،‬دنیایی گرسنه را سیر کرد و او‪"...‬‬

‫اما مجنون‬

‫که جز لیال نمیدید‬

‫برایش اینگونه خواند‪:‬‬

‫"‪...‬تاجر به دنیای خود نگرد‬

‫و من به لیالیم‪"...‬‬

‫لیالی من‬

‫تو لب ببستی و من هم‬

‫غنچه بگشای‬

‫که غروبم به انتظار افطار است‬

 ‫مرغ عشق و خفاش‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫خراباتی بود‪ ،‬خفاشی بود و مرغ عشقی که دستی ناپیدا‬

‫پایبستش کرده بود‬

‫بر تنها درخت خرابات‬

‫النه داشت‬

‫و عادت کرده بود‬

‫به تنهایی‬

‫روزها و سالها میگذشت‬

‫تا اینکه‬

‫در یک شب مهتابی‬

‫خفاش روی به خرابات آورد‬

‫خسته از راه‬

‫و مغرور‬

‫در گوشهای تاریک به خواب رفت‬

‫اما مرغ عشق که تنهایش را خفاش شکسته بود‬

‫تمام شب را بیدار ماند‬

‫نگاه کرد‬

‫نگاه کرد تا صبح‬

 ‫ولی خفاش سر از خواب برنداشت‬

‫خفاش هیچ وقت تنها نمانده بود و نمیفهمید‬

‫مرغ عشق را‬

‫که سر از پا نمیشناخت‬

‫و نگاه میکرد‬

‫و میخواند‬

‫از تنهایش‪ ،‬از پابندیاش‬

‫خفاش که بر لبهای تاریک‪ ،‬دور از نور آویزان بود‬

‫بالهایش را گشود‬

‫به مرغ عشق نگاهی کرد و آرام گفت‪:‬‬

‫"کدام بند؟‬

‫تو که در قفس نیستی!!!‬

‫بالت را بگشای‪ ،‬پرواز کن‬

‫برو"‬

‫و دوباره به خواب رفت‬

‫و مرغ عشق را آنجا در سکوت خرابات تنها گذاشت‬

‫***‬
 ‫پیروزی‪ ،‬غول و افسانه‬

‫یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود غیر از خدای مهربان هیچکس نبود‬

‫پیروزیای بود‪ ،‬غولی بود شکست خورده و افسانهای که به هر جا سرک میکشید‬

‫و پیروزی را فریاد میزد مغرورانه‬

‫افسانه مینشست‬

‫و گوش میدادند؛‬

‫"که پیروزی‪ ،‬غول را در ُغل کرد‬

‫و به زنجیر کشید‬

‫آنجا در کوه‬

‫و همه چیز پایان یافت‬

‫خوب‪ ،‬خوش‪"...‬‬

‫سالها گذشت و هنوز غول در بند بود‬

‫آنجا در کوه‬

‫اما افسانه که هنوز میرفت و از پیروزیای میسرود که دیگر پیروزی نبود‪،‬‬

‫نمیفهمید حال کودکان را‬

‫که مشتاق دیدار غول بودند‬

‫آنها غول خود را میخواستند‬

‫افسانه خود را‬

 ‫پیروزی خود را‬

‫پس به کوه رفتند‬

‫غول آزاد شد‪ ،‬نعرهای زد‬

‫و زمین دوباره لرزید‬

‫***‬
 ‫‪...‬اما سخن پایان‬

‫در داستان به دنبال خودت باش؛‬

‫🙏🙏🙏‬
‫نویسنده‬
‫مدتهاست که از آن سفر کرده‪...‬‬

‫بدرود🌹‬
 ‫این کتاب شامل بیست و نه دل نوشته کوتاه‬
‫است که در تمام آنها سعی شده به‬
‫سادهترین شکل ممکن و تنها با کمک از سه‬
‫کاراکتر بیرونی احساس هم ذات پنداری‬
‫دنیای مفاهیم درون‬ ‫مخاطب را بیدار و‬
‫داستان را برایش ملموس و قابل حل کند‬

‫اسد ‪ -‬ر‬

‫‪ISBN: 978-600-04-9197-0‬‬