Ascu

Ascu ye la denominación de la emoción de

fuerte ofiendo y disgustu escontra sustances y Ascu
oxetos como la orina, como determinaos emoción negativa (es) y emoción básica (es)
alimento, escrementos, materiales orgánicos
apodrellaos o los sos olor, que nos produz la
necesidá d'espulsar violentamente'l conteníu del
estómagu al traviés de la boca. A diferencia
d'otres formes menores de refuga, l'ascu
espresar por aciu violentes reacciones
corporales como estomagaes, vultures, sudos,
descensu de la presión sanguínea ya inclusive
l'esmorecimientu.

L'ascu desempeña un papel en delles fobias,

pero la carauterística esencial d'una fobia ye'l
mieu, non l'ascu. La sensibilidá estrema al ascu
considérase parte de la idiosincrasia.

Orixe del ascu

L'ascu aniciar nel celebru, nes amígdalas
cerebrales, que pertenecen al sistema límbico,
onde se procesen tamién otres emociones. L'activación d'estes árees pol ascu foi demostrada
esperimentalmente. La capacidá de sentir ascu ye innata. Comprobóse que los neños pequeños nun sienten
ascu escontra sustances, oxetos o golores; pueden metese por casu escrementos, inseutos o merucos na
boca. Dacuando, los neonatos reaccionen con xestos faciales a los líquidos de sabor amargosu, anque la
mayoría de los científicos nun interpreten esta reacción como ascu, sinón como iñerizu gustativu innata,
según la preferencia pol sabor duce ye tamién innata. A diferencia de los adultos, que reaccionen con ascu
frente a golores como los d'escrementos o'l sudu, los neños nun manifiesten esta reacción hasta los trés
años. [1]

Una corriente d'investigación basar en que la capacidá de sentir ascu ye xenética, sicasí l'oxetu del ascu ye
variable y vien determináu pola cultura. La bioloxía evolutiva considera que tien sentíu sobremanera con al
respective de l'alimentación, pos les fontes d'alimentos nun son idéntiques en cada cultura y col intre de la
evolución camuden darréu. Los productos animales son los que tienen mayor potencial de provocar ascu en
tol mundu, a diferencia de les plantes y los oxetos inanimaos. [2]

Puede considerase qu'hai tres entidaes que son determinantes pa definir qué coses se consideren
repugnantes pa una persona sobremanera na epoca d'infancia , la primera ye la familia la segunda la sociedá
y en tercer llugar tán los institutos d'educación.
La repunancia ye un sentimientu que puede adquirise dende la infancia un exemplu d'esto ye'l momentu en
que'l neñu fai les sos necesidaes , pero'l sentíu que se-y da a esta pallabra ye mayormente influyíu pola
sociedá.

La repunancia ye altamente amestada cola contaminación (fieces, cadáver excrecencia del cuerpu, ente
otres) y l'impureza , estos dos anteriores recuérdennos que somos animales y mortales polo tanto
xenérennos mieos, asina lo comprueben especialistes en psicoloxía esperimental "La repunancia representa
un refugu a la contaminación que producen los oxetos que evidencian el nuesu propiu animal y mortal y,
polo tanto , la nuesa importancia ante los asuntos clave de la vida". [3] n'efeutu dichos especialistes
coinciden en que, al alloñanos d'esos productos, en realidá tamos tramitando la congoxa que nos xenera
tener o ser productos de refugaya, ye dicir animales y mortales. [4]

Los padres de familia quieren rellacionar primeramente'l conceutu de repunancia a daqué peligrosu pero
non necesariamente toles coses peligroses son repugnantes , asina que cuando al neñu créase-y con esti
conceutu inicial ensin una esplicación fayadiza o crez so un réxime de superioridá o inferioridá'l termino de
repunancia puede variar. [5]

Gracies a la sociedá adulta qu'arrodia a los neños, el narcisismu empieza a crecer nos neños cuando'l mal
golor , la suciedá y mafa rellacionar con un grupu de persones o sobre un grupu social especifico dándo-
yos un rangu d'inferioridá como s'hai evidenciado a lo llargo de la historia en grupos como los xudíos,
afroamericanos , muyeres, homosexuales, probes, ente otros y la primer reacción de los neños frente a estos
comportamientos narcisistes que tien la sociedá ye evitar el contautu con cualesquier d'estos grupos o coles
coses que toquen yá que el conceutu que desenvolvieron nes sos mentes ye qu'estes coses o persones tán
contaminaes. [4]

En tol mundu da una mesma manifestación del ascu: la ñariz engúrriase y los llabios cimeros álcense, ente
que les comisuras baxen. Cuando l'ascu ye bien fuerte, la llingua sale de la boca llixeramente. [1] Dende'l
puntu de vista fisiolóxicu produzse un reflexu facial, salivación, estomagada y en casos estremos cayida de
la presión sanguínea y esmorecimientos. La sensación d'ascu ye distinta pa cada individuu. Ye posible
reprimir o superar l'ascu. Por casu nel exerciciu de la medicina o nel sector aciagu esta superación xuega un
papel importante, anque hai grandes diferencies ente individuos.

Nun se sabe con seguridá qué función evolutiva cumple l'ascu. Dellos científicos como Paul Rozin
sostienen que l'orixe de la emoción anicia nuna reacción defensiva contra determinaes sustances
incomestibles. La psicóloga Anne Schienle supón que l'ascu xunto a los reflexos faciales, aníciense, y polo
tanto sirven, pa evitar l'aceptación d'alimentos non comestibles o nocivos.

En tol mundu, les coses consideraes más asqueroses son los cadabres, les ferides abiertes, los desfechos
corporales como les fieces, la orina o'l aguadía, el golor de los alimentos podre y determináu animales como
viermes, cucaraches o formes en desarrollu como les bárabos y guxanos. Les peculiaridaes de la sensación
pa cada cosa difieren en distintes cultures y d'acordies colos espertos en ciencies sociales n'Europa en
dómines anteriores yera menos pronunciada qu'anguaño. [6]

La reacción d'ascu ta presente nos animales, reaccionen considerablemente ante experiencia gustatives
desagradables, y la mayoría d'especies facer por aciu reflexos faciales o inclusive por aciu vultures, como
los humanos. Como munchos humanos, tamién si tienen estomagaes en probando determinaos alimentos
pueden desenvolver un iñerizu permanente a esi alimentu. Reparóse un efeutu similar en llobos: nél un
home preparó una carne de corderu que los provocó fuertes estomagaes. A partir d'entós esos llobos fuxíen
a la vista de les oveyes o amosaben actitú de sometimientu. [7] Los investigadores interpretaron estes señales
como síntomes d'ascu.

Ver tamién
Valle esmolecedor
Alejandro Lobato

Referencies
1. Testu de von Bernd Reuschenbach (http://www.emotionspsychologie.uni-hd.de/emotio2002/
pdf_files/kapitel12.pdf)
2. Tom Simpson: The Development of Food Preferences and Disgust, 1994
3. venase en hiding from humanity,op.cit.les referencies a los trabayos esperimentales de Paul
Rozin, Jonathan Haidt y otros
4. ensin fines d'arriquecimientu,2010[1] (https://docs.google.com/file/d/0B0-KNb2QfJ9eTEJLTE
FBRF9LV2s/edit)
5. los estudios de Paul Rozin ponen de manifiestu la diferencia ente la repunancia y el sentíu
del peligru
6. [2] (http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1749-6632.2011.06369.x/pdf)
7. Rolf Degen: Wenn das Essen hochkommt, in: Tabula 02/2005 (http://web.archive.org/web/htt
p://www.sge-ssn.ch/d/printmedien/zeitschrift_tabula/jahrgang_2005/2_2005/spezial_tabula_
2-2005.pdf)

Proyeutos Wikimedia · Datos: Q208351 · Multimedia:

Disgust (https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Disgust) ·
Cites famoses: Disgusto
Control d'autoridaes
Identificadores · GND: 4151660-6 (https://d-nb.info/gnd/4151660-6) ·
Identificadores médicos · MeSH:
D000078382 (https://meshb.nlm.nih.gov/record/ui?ui=D000078382)

Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Ascu&oldid=3842027»