Pauline Mission and Missionary journeys and Missionary strategies (you must explain)

The understanding of mission in the context of the Apostle Paul, as derived from his mission journeys
and his writings in the New Testament, is a fundamental aspect of early Christian theology and
practice. Paul's understanding of mission was deeply rooted in his theological convictions and his
experiences as a missionary. Here are some key aspects of Paul's understanding of mission based on
his mission journeys:

1. Universal Salvation: Paul's understanding of mission was characterized by a deep conviction

that the message of Jesus Christ was not limited to a specific group or region. He believed
that salvation was available to all people, regardless of their background or ethnicity. This
universal perspective is evident in passages like Romans 1:16, where he says the Gospel is
the power of God for the salvation of everyone who believes.

2. Proclamation of the Gospel: Paul saw his primary mission as proclaiming the Gospel, which
centered on the life, death, and resurrection of Jesus Christ. He considered this message to
be the means by which people could be reconciled with God and receive salvation. He
considered this message to be the power of God for salvation (Romans 1:16), and he
tirelessly preached about the life, death, and resurrection of Jesus as the means of
reconciliation between humanity and God.

3. Establishment of Christian Communities: Paul's mission journeys were not just about
evangelism but also about establishing Christian communities in the places he visited. He
believed in nurturing these communities and providing them with guidance, support, and
leadership. His letters to various churches, such as the Corinthians, Galatians, and
Thessalonians, demonstrate his concern for the spiritual growth and well-being of these
communities. His letters to various churches served as a means of teaching, guiding, and
addressing issues within these Christian communities. This pastoral care aspect of his
mission was essential for the long-term growth and stability of these early Christian
congregations.

4. Opposition and Perseverance: Paul's mission journeys were marked by significant opposition,
including persecution, imprisonment, and personal hardships. Despite these challenges, he
considered it a privilege to suffer for the sake of Christ (Philippians 1:29). His unwavering
commitment and perseverance in the face of adversity demonstrated his dedication to the
mission

5. Contextualization: Paul understood the importance of adapting his message to the cultural
and religious contexts of his audience. In his famous speech at the Areopagus in Athens (Acts
17:22-31), he engaged with the philosophical and religious ideas of the Athenians, using
their own cultural references to convey the message of Christianity. This approach allowed
him to bridge the gap between the Gospel and the worldviews of the people he
encountered.

6. Emphasis on Faith and Grace: Central to Paul's mission was the theological emphasis on faith
and God's grace. He taught that salvation was a gift from God, received through faith in Jesus
Christ, and not something that could be earned through human efforts or works. This
emphasis on grace was a cornerstone of his mission message, highlighting the unmerited
favor of God toward humanity.
 7. Missionary Team: Paul rarely worked alone but instead formed missionary teams to carry out
his mission. He had close associates like Barnabas, Timothy, Silas, and others who joined him
in spreading the Gospel. Paul not only preached but also mentored and trained others,
equipping them for their own roles in the mission.

In summary, Paul's understanding of mission was shaped by his belief in the universal scope of God's
salvation through Jesus Christ, the proclamation of the Gospel, the establishment of Christian
communities, perseverance in the face of challenges, the importance of teamwork, contextualization,
and the primacy of faith and grace. His missionary journeys and writings have had a profound
influence on Christian theology and practice throughout history.

Context 1 religious fundamentalism in India

Paul's mission strategies, while rooted in a different historical and cultural context, can offer valuable
insights and approaches for addressing religious fundamentalism in India or any other region. Here's
how these strategies can be adapted and applied to evaluate and respond to religious
fundamentalism in the present scenario:

1. Preaching the Gospel of Peace and Reconciliation: In the face of religious fundamentalism,
emphasizing the message of peace, love, and reconciliation, central to Paul's teachings, can
be a powerful counter-narrative. Promoting interfaith dialogue and understanding can help
counter the divisive and extremist rhetoric associated with religious fundamentalism.

2. Establishing Inclusive and Diverse Communities: Fundamentalism often thrives in

environments where communities are isolated and homogeneous. To counter this,
missionaries and religious leaders can work toward establishing and nurturing inclusive and
diverse religious communities that promote dialogue, understanding, and unity among
different religious groups.

3. Working in Diverse Cultural Contexts: India is known for its rich diversity in terms of
languages, religions, and cultures. Missionary efforts should recognize and respect this
diversity. Understanding and adapting to the cultural nuances of different regions and
communities can help build bridges and foster greater acceptance and cooperation.

4. Contextualization and Interfaith Engagement: Contextualization, as employed by Paul, can

be used to engage with different religious and cultural contexts. Missionaries and leaders can
engage in interfaith dialogues that respect and incorporate the beliefs and practices of
others, facilitating a more harmonious coexistence.

5. Forming Collaborative Initiatives: Collaborative initiatives among religious and community

leaders, similar to the missionary teams formed by Paul, can promote peace and tolerance.
Joint efforts by religious leaders from various faiths to address common societal challenges
can help reduce religious tensions and extremism.

6. Tentmaking and Community Engagement: Engaging in community-based activities, such as

education, healthcare, and social services, can foster goodwill and build trust within
communities. Missionaries and religious leaders can use these efforts as a means to connect
with people, regardless of their faith, and promote values of compassion and service.

7. Caring for Vulnerable Communities: Religious fundamentalism often preys on vulnerable

communities. Outreach and support can be directed towards these communities, addressing
their needs and concerns, and helping to counteract the appeal of extremism.
 8. Emphasizing Inclusivity and Respect for Human Dignity: Paul's emphasis on faith and grace
can serve as a basis for promoting inclusivity and respect for the dignity of all individuals,
regardless of their faith. Emphasizing the universal value of every human being can counter
religious fundamentalism's exclusionary ideologies.

In the context of religious fundamentalism in India or any other region, the adaptation of Paul's
mission strategies can serve as a framework for promoting peace, dialogue, and understanding
among religious communities. By emphasizing the common values of compassion, love, and
reconciliation, and by working to build inclusive and diverse religious communities, these strategies
can help mitigate the divisive impact of religious fundamentalism and contribute to a more
harmonious society.

Context: 2 aftermaths of a global pandemic.

The Apostle Paul employed several mission strategies during his missionary journeys in the early
Christian church. These strategies were shaped by his theological beliefs, practical considerations,
and the diverse cultural and religious contexts he encountered. Paul's mission strategies can provide
valuable insights and guidance for evaluating and adapting missionary and outreach efforts in the
post-pandemic context. Here's how his strategies can be relevant in the aftermath of a global
pandemic.

Here are some key mission strategies that Paul employed:

1. Preaching the Gospel: The core mission of proclaiming the Gospel remains essential. In a
post-pandemic world, people may be searching for meaning and hope, and the message of
salvation and redemption in Jesus Christ can be particularly relevant. Missionary efforts
should continue to prioritize sharing the Gospel in clear and compelling ways.

2. Establishing Christian Communities: The pandemic has emphasized the importance of

community and support systems. Missionaries and churches can focus on building strong and
welcoming Christian communities that provide spiritual, emotional, and practical support to
individuals who may be struggling or searching for belonging.

3. Working in Urban Centers: The dynamics of urban areas have changed due to the pandemic.
Mission efforts can adapt to address the unique challenges and opportunities in urban
contexts, where people from diverse backgrounds often congregate. Targeting cities and
urban centers for outreach remains a strategic approach.

4. Contextualization: The pandemic has brought about new social, cultural, and economic
challenges. Missionaries can use the strategy of contextualization to connect the message of
Christ with the specific needs and concerns that have arisen as a result of the pandemic. This
might include addressing issues related to mental health, economic recovery, and social
isolation.

5. Forming Missionary Teams: Collaborative efforts can be vital in a post-pandemic world.

Missionary teams, like those formed by Paul, can provide mutual support and expertise. In a
world that has experienced isolation and disconnection, these teams can model unity and
community.

6. Tentmaking: Economic uncertainties brought about by the pandemic may lead to increased
interest in tentmaking approaches. Missionaries can consider supporting themselves
 financially while engaging in outreach, which can reduce the financial burden on local
communities and provide opportunities for relationship-building in various professional and
vocational settings.

7. Caring for the Churches: Just as Paul maintained strong connections with the churches he
established, post-pandemic mission efforts should focus on ongoing care and support for
existing and new Christian communities. This is especially important as communities recover
from the disruptions caused by the pandemic.

8. Emphasizing Faith and Grace: The message of salvation by grace through faith may be
particularly relevant in a post-pandemic context where people may have experienced
suffering, loss, and uncertainty. Highlighting the unmerited favor of God can offer comfort
and hope to those in need.

In summary, Paul's mission strategies can serve as a foundation for evaluating and adapting
missionary efforts in the post-pandemic context. They emphasize the timeless principles of
proclaiming the Gospel, establishing and nurturing Christian communities, adapting to cultural
contexts, working collaboratively, and providing care and support to believers. These strategies,
when applied with sensitivity to the unique challenges and opportunities of a post-pandemic world,
can help guide and revitalize mission work in the modern era.

Context 3: the marginalized society in India

Paul's mission strategies can also be adapted and applied effectively in the context of mission work
among marginalized communities in India. Here's how these strategies can be helpful in evaluating
and implementing mission efforts among marginalized societies:

1. Proclaiming the Gospel of Hope: Just as Paul preached the Gospel as a message of salvation,
missionaries working with marginalized communities can emphasize the hope and
transformation that the Gospel offers. The message of God's love, care, and provision can be
particularly impactful for those facing economic and social hardships.

2. Establishing Empowering Communities: Mission work should go beyond evangelism to

establish communities that empower marginalized individuals and groups. This can involve
providing education, vocational training, and resources that enable people to improve their
quality of life and self-sufficiency.

3. Working in the Midst of Marginalization: Missionaries can actively seek out marginalized
communities and immerse themselves in these settings to better understand the challenges
and needs. This approach can build trust and credibility, as it demonstrates genuine care and
solidarity with those who are marginalized.

4. Contextualization and Cultural Sensitivity: Understanding the unique cultural and social
contexts of marginalized communities is crucial. Missionaries should adapt their approach to
the specific needs and beliefs of these communities, just as Paul adapted his message to
different cultural contexts.

5. Forming Collaborative Initiatives: Collaboration with local organizations, non-profits, and

government agencies can enhance the impact of mission work among marginalized
communities. By partnering with others, missionaries can tap into existing resources and
expertise to address the complex challenges faced by these communities.
 6. Caring for Vulnerable Communities: Missionary efforts should prioritize caring for the most
vulnerable individuals within marginalized communities, such as children, the elderly, and
those with disabilities. Providing healthcare, nutrition, and educational support can make a
significant difference in their lives.

7. Emphasizing Dignity and Worth: Paul's emphasis on grace and the inherent worth of
individuals can serve as a foundation for mission work among marginalized communities.
Promoting the dignity and value of every person, regardless of their social or economic
status, can be a powerful message.

In summary, Paul's mission strategies, when adapted to the context of marginalized communities in
India, can help guide and evaluate mission efforts in a way that addresses the unique challenges and
needs of these populations. By emphasizing the transformative power of the Gospel, building
empowering communities, and collaborating with local organizations, missionaries can make a
positive impact in the lives of marginalized individuals and help lift them out of the cycle of poverty
and social exclusion.

Describe Paul's understanding of the role of woman in the church

The Apostle Paul's understanding of the role of women in the church is a topic that has been debated
and discussed for centuries. Paul's writings on this subject can be found primarily in his letters to
various early Christian communities. It's important to note that Paul's views on women's roles in the
church are embedded within the cultural and social context of the 1st century, and they have been
interpreted in various ways by scholars and theologians.

Paul's views on the role of women in the church can be summarized as follows:

1. Women as Active Participants: Paul acknowledged the active participation of women in the
early Christian communities. In his letters, he mentions several women who were co-
workers, leaders, and contributors to the growth of the church. Notable women mentioned
in Paul's letters include Phoebe (Romans 16:1-2), Priscilla (often mentioned with her
husband Aquila), and Junia (Romans 16:7).

2. Prophetesses and Praying Women: In 1 Corinthians 11:5, Paul recognizes that women in the
Corinthian church were praying and prophesying. This indicates that women had a role in
spiritual activities and were not entirely excluded from public worship gatherings.

3. Teaching and Learning: While Paul exhorted women to learn in silence with all submission (1
Timothy 2:11), he also acknowledged that women could learn and be taught. This suggests
that women were not barred from learning about the faith or theology.

4. Restrictions on Teaching and Authority: In 1 Timothy 2:12, Paul writes, "I do not permit a
woman to teach or to have authority over a man." This verse has been interpreted in various
ways. Some argue that it reflects a specific cultural and situational concern in Ephesus,
where false teachings and excessive authority may have been issues. Others take it as a more
universal prohibition on women teaching or having authority over men in the church.

5. Submission and Head Coverings: In 1 Corinthians 11, Paul discusses the issue of head
coverings during worship. He emphasizes that the head of every woman is the man and the
head of Christ is God. This passage has been interpreted as an instruction on maintaining
order and authority within the worship context.
It's important to recognize that Paul's views on women in the church are embedded in a particular
historical and cultural context. Scholars and theologians have varying interpretations of these
passages, and different Christian denominations have developed different practices and doctrines
regarding the role of women in the church. Some churches have embraced egalitarian views,
emphasizing equality in leadership roles for both men and women, while others have taken a
complementarian stance, which involves distinct roles for men and women in the church.

In contemporary discussions, Paul's writings on women's roles in the church continue to be a subject
of interpretation, debate, and reevaluation as Christian communities strive to apply biblical principles
in the context of changing societal norms and understandings of gender equality.

1. Women as Active Participants: In several of Paul's letters, he acknowledges the significant

roles that women played in the early Christian communities. For example, he commends
Phoebe as a deacon or servant of the church (Romans 16:1-2) and mentions Priscilla as a
fellow worker in Christ Jesus (Romans 16:3). Junia is referred to as "outstanding among the
apostles" (Romans 16:7), which suggests a prominent leadership role.

2. Prophetesses and Praying Women: In 1 Corinthians 11:5, Paul addresses the practice of
women praying and prophesying in the church. This implies that women were actively
involved in spiritual activities within the community and suggests a level of participation and
leadership.

3. Teaching and Learning: Although Paul exhorts women to learn in silence with all submission
in 1 Timothy 2:11, he does acknowledge the capability of women to learn. This suggests that
women were not discouraged from gaining knowledge and understanding of the faith. Paul's
concern in this passage may have been more about maintaining order during the teaching
and learning process.

4. Restrictions on Teaching and Authority: One of the more controversial passages is 1 Timothy
2:12, where Paul states, "I do not permit a woman to teach or to have authority over a man."
This verse has generated a variety of interpretations. Some argue that it was addressing
specific issues in the church at Ephesus and should be understood in that historical and
cultural context. Others take it as a more universal prohibition on women teaching or having
authority over men in the church. This verse has led to differing views on the eligibility of
women for pastoral or teaching roles.

5. Submission and Head Coverings: In 1 Corinthians 11, Paul discusses head coverings in the
context of worship. He emphasizes the idea that the head of every woman is the man, the
head of the man is Christ, and the head of Christ is God. This passage has been understood
as a teaching about maintaining order and authority during worship gatherings, with head
coverings serving as symbolic expressions of these principles.

In summary, the interpretation of Paul's views on women in the church is a subject of ongoing debate
within Christian theology and practice. While some argue for a more egalitarian interpretation,
emphasizing equal leadership roles for men and women, others take a more complementarian
stance, suggesting distinct roles for each gender in the church.

Different denominations and individual congregations may have their own interpretations and
policies on the roles of women in leadership, teaching, and other areas of church ministry. As societal
norms and understandings of gender roles continue to evolve, discussions on this topic persist, with
some churches revisiting and reconsidering their positions to align more closely with contemporary
principles of gender equality and justice.

The first point regarding women as active participants in the early Christian communities, as seen in
Paul's writings:

In several of his letters, the Apostle Paul acknowledges and commends the active roles that women
played within the early Christian communities. This recognition is evident in the way he mentions
specific women who were co-workers, leaders, and contributors to the growth of the church. Here
are some key examples:

1. Phoebe (Romans 16:1-2): Paul introduces Phoebe as a deacon or servant of the church in
Cenchreae. He commends her and asks the Roman Christians to receive her in a manner
worthy of the saints and to assist her in whatever matter she may need. This implies that
Phoebe held a significant position within the church and had responsibilities related to her
service.

2. Priscilla and Aquila (various references): Priscilla, often mentioned alongside her husband
Aquila, was known for her partnership in ministry with Paul. They were tentmakers who
worked alongside him and hosted church gatherings in their home (Acts 18:2-3, 18:18-26;
Romans 16:3-5; 1 Corinthians 16:19; 2 Timothy 4:19). Their example highlights the active
participation of women in teaching, leadership, and hospitality within the early Christian
community.

3. Junia (Romans 16:7): Paul refers to Junia as "outstanding among the apostles." This indicates
that she held a highly regarded and influential position within the Christian community. The
term "apostle" implies a significant leadership role, and it has been the subject of scholarly
discussion and interpretation.

These examples from Paul's letters highlight the significant roles that women played in the early
church. They were not passive observers but actively engaged in ministry, leadership, and service
alongside men. Paul's willingness to recognize and commend these women underscores their
importance in the development and growth of early Christianity.

It's important to note that while these examples illustrate the active roles of women in Paul's
writings, his teachings and instructions regarding the role of women in the church are not uniformly
consistent across all his letters. This has led to different interpretations and debates within Christian
theology and practice regarding the specific roles and limitations that should be applied to women in
the church.

Women as Active Participants: In several of Paul's letters, he acknowledges the significant roles that
women played in the early Christian communities. For example, he commends Phoebe as a deacon
or servant of the church (Romans 16:1-2) and mentions Priscilla as a fellow worker in Christ Jesus
(Romans 16:3). Junia is referred to as "outstanding among the apostles" (Romans 16:7), which
suggests a prominent leadership role.

1. Prophetesses and Praying Women: In 1 Corinthians 11:5, Paul addresses the practice of
women praying and prophesying in the church. This implies that women were actively
involved in spiritual activities within the community and suggests a level of participation and
leadership.
 2. Teaching and Learning: Although Paul exhorts women to learn in silence with all submission
in 1 Timothy 2:11, he does acknowledge the capability of women to learn. This suggests that
women were not discouraged from gaining knowledge and understanding of the faith. Paul's
concern in this passage may have been more about maintaining order during the teaching
and learning process.

3. Restrictions on Teaching and Authority: One of the more controversial passages is 1 Timothy
2:12, where Paul states, "I do not permit a woman to teach or to have authority over a man."
This verse has generated a variety of interpretations. Some argue that it was addressing
specific issues in the church at Ephesus and should be understood in that historical and
cultural context. Others take it as a more universal prohibition on women teaching or having
authority over men in the church. This verse has led to differing views on the eligibility of
women for pastoral or teaching roles.

4. Submission and Head Coverings: In 1 Corinthians 11, Paul discusses head coverings in the
context of worship. He emphasizes the idea that the head of every woman is the man, the
head of the man is Christ, and the head of Christ is God. This passage has been understood
as a teaching about maintaining order and authority during worship gatherings, with head
coverings serving as symbolic expressions of these principles.

In summary, the interpretation of Paul's views on women in the church is a subject of ongoing debate
within Christian theology and practice. While some argue for a more egalitarian interpretation,
emphasizing equal leadership roles for men and women, others take a more complementarian
stance, suggesting distinct roles for each gender in the church.

Different denominations and individual congregations may have their own interpretations and
policies on the roles of women in leadership, teaching, and other areas of church ministry. As societal
norms and understandings of gender roles continue to evolve, discussions on this topic persist, with
some churches revisiting and reconsidering their positions to align more closely with contemporary
principles of gender equality and justice.

In several of his letters, the Apostle Paul acknowledges and commends the active roles that women
played within the early Christian communities. This recognition is evident in the way he mentions
specific women who were co-workers, leaders, and contributors to the growth of the church. Here
are some key examples:

1. Phoebe (Romans 16:1-2): Paul introduces Phoebe as a deacon or servant of the church in
Cenchreae. He commends her and asks the Roman Christians to receive her in a manner
worthy of the saints and to assist her in whatever matter she may need. This implies that
Phoebe held a significant position within the church and had responsibilities related to her
service.

2. Priscilla and Aquila (various references): Priscilla, often mentioned alongside her husband
Aquila, was known for her partnership in ministry with Paul. They were tentmakers who
worked alongside him and hosted church gatherings in their home (Acts 18:2-3, 18:18-26;
Romans 16:3-5; 1 Corinthians 16:19; 2 Timothy 4:19). Their example highlights the active
participation of women in teaching, leadership, and hospitality within the early Christian
community.
 3. Junia (Romans 16:7): Paul refers to Junia as "outstanding among the apostles." This indicates
that she held a highly regarded and influential position within the Christian community. The
term "apostle" implies a significant leadership role, and it has been the subject of scholarly
discussion and interpretation.

These examples from Paul's letters highlight the significant roles that women played in the early
church. They were not passive observers but actively engaged in ministry, leadership, and service
alongside men. Paul's willingness to recognize and commend these women underscores their
importance in the development and growth of early Christianity.

It's important to note that while these examples illustrate the active roles of women in Paul's
writings, his teachings and instructions regarding the role of women in the church are not uniformly
consistent across all his letters. This has led to different interpretations and debates within Christian
theology and practice regarding the specific roles and limitations that should be applied to women in
the church.

Certainly, let's elaborate on the second point regarding Priscilla and Aquila, a prominent couple in
the early Christian community as mentioned in various passages in the New Testament:

Priscilla and Aquila were a married couple who played a significant role in the early Christian church.
Their partnership with the Apostle Paul and their contributions to the growth of the Christian
community are highlighted in several New Testament passages:

1. Tentmakers and Ministry Partners: Priscilla and Aquila were tentmakers by trade (Acts 18:3).
Paul, who also had a tentmaking trade, met them in Corinth, and they became close ministry
partners. They worked together to support themselves financially and to contribute to the
spreading of the Gospel. This partnership reflects the idea that they were not only
supportive of Paul's ministry but were also actively involved in their own ministry efforts.

2. Teaching Apollos: In Acts 18:24-26, we see Priscilla and Aquila playing a crucial role in the life
of Apollos, a preacher who had some gaps in his understanding of Christian doctrine. They
took him aside and explained the way of God more accurately. This demonstrates their role
as teachers and guides in matters of faith, ensuring that Apollos' ministry was grounded in
sound theology.

3. Hosts of a Church: Priscilla and Aquila are mentioned as hosting a church in their home. This
practice was common in the early Christian community, and it indicates their leadership
within the local Christian congregation. Their home provided a gathering place for fellow
believers, which was significant in the spread of Christianity and the nurturing of these early
Christian communities.

4. Frequent Mentions in Paul's Letters: Priscilla and Aquila are mentioned multiple times in
Paul's letters, underscoring their significance in his ministry. Their names appear in Romans
16:3-5, 1 Corinthians 16:19, 2 Timothy 4:19, and other passages, reflecting their enduring
and valued partnership with Paul.

The prominence of Priscilla and Aquila within the early Christian community serves as a clear
example of a husband and wife team working together in leadership, teaching, hospitality, and
ministry. Their collaboration with the Apostle Paul and their active participation in the life of the
early church highlight the role that women could play in leadership and teaching positions in the
early Christian context.

These examples also demonstrate the inclusivity of the early Christian community, where individuals,
regardless of their gender, were encouraged to use their talents and gifts to contribute to the growth
and well-being of the church. Priscilla and Aquila continue to be celebrated as models of faithful
partnership and service within Christian tradition.

In 1 Corinthians 11, the Apostle Paul discusses various aspects of worship practices within the
Christian community in Corinth, and this passage provides insight into the roles of prophetesses and
praying women in the church:

1. Prophetesses: In 1 Corinthians 11:5, Paul acknowledges that women were actively involved
as prophetesses in the Corinthian church. A prophet or prophetess in the early Christian
context was someone who spoke forth God's messages, often revealing insights, guidance, or
revelations from the Holy Spirit. The fact that women were recognized as prophetesses
implies that they were not excluded from spiritual leadership roles within the church.

2. Praying Women: The same verse in 1 Corinthians 11 mentions women who were involved in
prayer during the church's gatherings. This indicates that women were actively participating
in the communal prayers of the church, which was a significant aspect of early Christian
worship. Their involvement in prayer suggests that they had a voice in the spiritual life and
activities of the community.

It's important to note that Paul's acknowledgment of prophetesses and praying women in the
Corinthian church implies their active participation and leadership in spiritual and worship-related
activities. This reflects a degree of inclusion and recognition of women's roles in the early Christian
community, particularly in roles related to communication with God and the expression of faith.

However, it's also important to recognize that the role of women in the early church, as understood
through passages like this, varied from one Christian community to another, and practices could be
influenced by the specific cultural and social context of the time. The extent of women's participation
and leadership roles might have differed between local congregations.

These passages offer a glimpse into the diversity and dynamics of early Christian worship, where
women had opportunities to contribute to the spiritual life of the community. The recognition of
prophetesses and praying women in the Corinthian church provides evidence that women had a role
in leadership and worship functions in some early Christian communities.

ആദിമസഭയിൽ സ്ത്രീകൾക്കുണ്ടായിരുന്ന പ്രമുഖസ്ഥാനം ഈ കഥാപാത്രങ്ങളിലൂടെ അനാവരണം

ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. സഭയിൽ സ്ത്രീ നിശബ്ദത പാലിക്കണം എന്ന ഒരു താക്കീതിന്റെ പേരിൽ പൗലോസിനെ സ്ത്രീ
വിരോധിയായി കാണുന്നവരുണ്ട്. നേരേമറിച്ച് സ്ത്രീകൾ സഭയിൽ മിണ്ടാതിരുന്ന് അടിമകളെപ്പോലെ
വേലചെയ്താൽ മതിയെന്ന് ബൈബിൾ വാക്യങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ചും പൗലോസിന്റെ ചില വാക്യങ്ങൾ,
ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് പഠിപ്പിക്കുന്നവരുമുണ്ട്. എന്നാൽ ഇവിടെ ഇതൾവിരിയുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളിലൂടെ കടന്നു
പോകുമ്പോൾ ഈ രണ്ടു നിലപാടുകളും തെറ്റാണെന്നു കാണാൻ കഴിയും. കോറിന്തോസിലെ സഭയുടെ
പ്രത്യേക പശ്ചാത്തലത്തിൽ അപ്പസ്തോലൻ നല്കിയ സ്ഥലകാലബന്ധിയായ ചില നിർദ്ദേശങ്ങൾ,
സാഹചര്യങ്ങളിൽനിന്നുമാറ്റി ശാശ്വതനിയമങ്ങളായി അവതരിപ്പിക്കുന്നത് യേശുവിന്റെ സുവിശേഷത്തെ
വളച്ചൊടിക്കലാണ്; യേശു പ്രഖ്യാപിച്ച സമത്വവും സ്വാതന്ത്ര്യവും സാഹോദര്യവും നിഷേധിക്കലാണ്.
ഇവിടെ ചർച്ചാവിഷയമാകുന്ന സ്ത്രീകളിൽനിന്നു സുവിശേഷത്തെയും സ്ത്രീകളുടെ സുവിശേഷ ദൗത്യങ്ങളെയുംകുറിച്ച്
വിലയേറിയ ഉൾക്കാഴ്ചകൾ ലഭിക്കും. ഓരോ സ്ത്രീയും സുവിശേഷത്തിന്റെ ഓരോ പ്രത്യേക വശത്തിന് ഊന്നൽ
നല്കുന്ന മാതൃകകളാണ്. അവർ ഓരോരുത്തർക്കും ഇന്നത്തെ സമൂഹത്തോടും സഭയോടും പ്രഘോഷിക്കാനുള്ള
ചില പ്രത്യേക സന്ദേശങ്ങളുണ്ട്. അതിനു കാതോർക്കാൻ ഈ വിശകലനങ്ങൾ സഹായകരമാകുമെന്നു
പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.

ആദിമസഭയിൽ, പ്രത്യേകിച്ചും സഭയുടെ പ്രേഷിത പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ, സുപ്രധാനമായ പങ്കുവഹിച്ച ഒരു

പ്രേഷിതയാണ് പൗലോസിന്റെ മൂന്നു ലേഖനങ്ങളിൽ (റോമാ 16,3; 1 കോറി 16,19; 2 തിമോ 4,19) പ്രിസ്കാ
എന്ന പേരിലും അപ്പസ്തോലപ്രവർത്തനങ്ങളിൽ (18,2 - 18.26) പ്രിസില്ലാ എന്ന പേരിലും അറിയപ്പെടുന്ന
വ്യക്തി. ഇതൊരു ലത്തീൻ പേരാണ്. പ്രിസ്കാ എന്ന പേരിനോട് കുട്ടി- കുഞ്ഞ് - കൊച്ച് എന്നൊക്കെ അർത്ഥമുള്ള
ഒരു പ്രത്യയം ചേർത്താണ് പ്രിസില്ലാ. പ്രിസ്കാ കുഞ്ഞ് എന്നർത്ഥം. ഭർത്താവായ അക്വിലായുടെ
പേരിനോടൊപ്പമാണ് അവളുടെ പേരും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്. ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാർ ഒരുമിച്ച്
സുവിശേഷവേലയിൽ ഏപ്പെടുകയും തങ്ങളുടെ ഭവനത്തെ സഭാകൂട്ടായ്മയുടെ ഒരു കേന്ദ്രമാക്കി മാറ്റുകയും
ചെയ്യുന്നതിന്റെ മാതൃകയാണവർ.

തെസലോണിക്കായിൽ നിന്നു പുറത്താക്കപ്പെടുകയും ആഥൻസിലെ അരെയോപ്പാഗസിൽവച്ച്

അവഹേളിതനാവുകയും ചെയ്ത പൗലോസ് കോറിന്തോസിൽ എത്തിയപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ സ്വഭവനത്തിൽ
സ്വീകരിച്ചവരാണ് പ്രിസില്ലായും അക്വിലായും (അപ്പ 18,1-2). കരിങ്കടലിനു തെക്ക്, ഏഷ്യാമൈനറിന്റെ
വടക്കുഭാഗത്തെ ഒരു റോമൻ പ്രവിശ്യയായ പോന്തുസിൽ നിന്നു വന്നവരാണവർ. കൂടാര നിർമ്മാണമായിരുന്നു
അക്വിലായുടെ തൊഴിൽ. "കൂടാരപ്പണി' എന്നു ബൈബിൾ വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന തൊഴിൽ കൂടാരത്തിന്
ആവശ്യമായ തിരശ്ശീലകൾ നിർമ്മിക്കുന്നതാകാം. തുകലും കമ്പിളിയും ഒക്കെ കൂടാരവിരികൾ നിർമ്മിക്കാൻ
ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. ഈ തൊഴിൽ പൗലോസിനും വശമായിരുന്നു. കോറിന്തോസിൽ അക്വിലാ ഒരു പണിശാല
സ്ഥാപിച്ചുവെന്നും പൗലോസ് ആ പണിശാലയിൽ ജോലി ചെയ്ത് ഉപജീവനമാർഗ്ഗം കണ്ടെത്തിക്കൊണ്ടാണ്
സുവിശേഷവേല നടത്തിയിരുന്നതെന്നും അനുമാനിക്കാം.

അക്വിലാ യഹൂദനായിരുന്നു. എന്നാൽ പ്രിസില്ലാ യഹൂദമതം സ്വീകരിച്ച ഒരു വിജാതി ആയിരുന്നു എന്നാണ്
പേരിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ വ്യാഖ്യാതാക്കൾ കരുതുന്നത്. തന്നെയുമല്ല, അവൾ സ്വതന്ത്രയും ഒരു സമ്പന്ന
കുടുംബാംഗവും ആയിരുന്നുവെന്നും അനുമാനിക്കാൻ ന്യായമുണ്ട്. അവർ എന്നാണ് യേശുക്രിസ്തുവിനെ നാഥനും
രക്ഷകനുമായി സ്വീകരിച്ചത് എന്നു വ്യക്തമല്ല. എന്നാൽ തീക്ഷ്ണമതികളും വിശ്വാസത്തിൽ ആഴപ്പെട്ടവരുമായ
ക്രിസ്ത്യാനികളായിരുന്നു അവർ എന്നതിൽ സംശയമില്ല.

കോറിന്തോസിലാണ് അവർ ബൈബിളിൽ ആദ്യമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നതെങ്കിലും അതിനുമുമ്പേ അവർ

റോമിലായിരുവെന്ന് ലൂക്കാ എടുത്തു പറയുന്നുണ്ട്. എ.ഡി. 49 ൽ ക്ലാവുദിയൂസ് ചക്രവർത്തി അവരെ
റോമിൽനിന്നു നാടുകടത്തിയതിനാലാണ് കോറിന്തോസിൽ വന്നെത്തിയത്. യഹൂദരും ക്രിസ്ത്യാനികളും
തമ്മിലുണ്ടായ തർക്കം സമൂഹത്തിൽ അസ്വസ്ഥതയുണ്ടാക്കിയതാണ് ഈ നാടുകടത്തലിനു കാരണം. അതിനാൽ
പ്രിസില്ലായും ഭർത്താവും റോമിലെ ഒരു യഹൂദസിനഗോഗിലെ അംഗങ്ങളായിരുന്നുവെന്നും സിനഗോഗിൽ വച്ച്
യേശുവിനെ പ്രഘോഷിച്ചതാണ് തർക്കത്തിനു കാരണമായതെന്നും ഭൂരിഭാഗം വ്യാഖ്യാതാക്കളും
അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു. അവരെക്കുറിച്ച് ബൈബിളിൽ കാണുന്ന പരാമർശങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ ഈ നിഗമനത്തെ
പിന്താതാങ്ങുന്നുണ്ട്.

കോറിന്തോസിൽ സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ചുകൊണ്ട് ഒന്നര വർഷം താമസിച്ച പൗലോസിന് ആതിഥ്യം

ഒരുക്കുകയും തങ്ങളുടെ ഭവനത്തെ ഒരു പ്രേഷിത തലസ്ഥാനം (mission headquarters) ആക്കുകയും ചെയ്ത
പ്രിസില്ലായും അക്വിലായും ലീദിയായെപ്പോലെ തന്നെ സഭാസമൂഹത്തിൽ ഉന്നതസ്ഥാനം നേടിയിരുന്നു.
കോറിന്തോസിലെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ അവസാനിപ്പിച്ച് പൗലോസ് എഫേസൂസിലേക്കു പോയപ്പോൾ അവരും
അപ്പസ്തോലനെ അനുഗമിച്ചു (അപ്പ 18, 18). തുടർന്ന് കുറെക്കാലം അവർ ഏഷ്യാമൈനറിന്റെ തലസ്ഥാനമായ
ഏഫേസൂസിൽവസിച്ച് സുവിശേഷ പ്രഘോഷണം തുടർന്നു. പ്രഗത്ഭ വാഗ്മിയും തീക്ഷ്ണമതിയായ
സുവിശേഷപ്രഘോഷകനുമായ അലക്സാണ്ടറിയാക്കാരൻ അപ്പോളോസിനെ ക്രിസ്തു മാർഗ്ഗത്തെക്കുറിച്ച്
ആഴമേറിയ ഉൾക്കാഴ്ചകൾ നൽകി വിശ്വാസത്തിൽ വളർത്തിയത് പ്രിസില്ലായാണ് (അപ്പ 18,26).
എഫേസൂസിലും അവരുടെ ഭവനം സുവിശേഷപ്രഘോഷണകേന്ദ്രവും പ്രേഷിതരുടെ അഭയസ്ഥാനവുമായിരുന്നു.
എഫേസൂസിൽവച്ച് കോറിന്തോസിലെ സഭയ്ക്ക് എഴുതിയ ഒന്നാം ലേഖനത്തിൽ പൗലോസ് ഇവരെക്കുറിച്ചു
പരാമർശിക്കുന്നുണ്ട്. “അക്വീലായും പ്രിസ്കായും അവരുടെ വീട്ടിലുള്ള സഭയും നിങ്ങളെ ഹൃദയപൂവ്വം അഭിവാദനം
ചെയ്യുന്നു" (1 കോറി 16,19). തന്റെ മൂന്നാം പ്രേഷിതയാത്രയുടെ അവസാനം (എ.ഡി 57/58)
കോറിന്തോസിൽവച്ച് റോമായിലെ സഭയ്ക്കെഴുതിയ ലേഖനത്തിൽ ആശംസകളുടെ തുടക്കത്തിൽത്തന്നെ (റോമാ
16,3-5) പൗലോസ് ഇരുവരുടെയും പേരെടുത്തു പറഞ്ഞ് അഭിവാദനം അർപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനാൽ അവർ
വീണ്ടും റോമിൽ തിരിച്ചെത്തി എന്നതിൽ സംശയമില്ല. എ.ഡി. 54 ൽ ക്ലാവുദിയൂസ് ചക്രവർത്തി മരിച്ചപ്പോൾ
യഹൂദർക്കുണ്ടായിരുന്ന വിലക്ക് തീരുകയും റോമിലേക്കു തിരിച്ചുവരാൻ സാഹചര്യം ഒരുങ്ങുകയും ചെയ്തു.
ഒരുപക്ഷേ തന്റെ റോമാസന്ദർശനത്തിനു വഴിയൊരുക്കാനായി പൗലോസ് തന്നെ അവരെ റോമിലേക്കു
പോകാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചതുമാകാം.

മതപീഡനങ്ങളും മുടക്കുകളും നാടുകടത്തലും ഒന്നും പ്രിസില്ലായുടെ വിശ്വാസത്തിനോ

സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തിനോ പ്രതിബന്ധമായില്ല. നേരേമറിച്ച്, ഇവയൊക്കെ പുതിയ സ്ഥലങ്ങളിൽ
യേശുവിനെ പ്രഘോഷിക്കാൻ സാഹചര്യം ഒരുക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്നതിനോടൊപ്പം
ഉപജീവനത്തിനായി സ്വന്തം കൈകൊണ്ട് അധ്വാനിച്ച പ്രിസില്ലായും അക്വിലായും സുവിശേഷപ്രഘോഷകർ
എന്നും അനുകരിക്കേണ്ട ഒരു മാതൃകയായി നിലകൊള്ളുന്നു, പൗലോസിനെപ്പോലെ (1 കോറി 9, 3-18; 4,12).
തങ്ങൾക്കു വേണ്ടി മാത്രമല്ല മറ്റു പ്രേഷിതർക്കും ആവശ്യമായത് ഉദാരമായി നല്കാൻ വേണ്ടിയും അവർ
അധ്വാനിച്ചു. തങ്ങളുടെ വീട് സഭാസമ്മേളനങ്ങൾക്കും പ്രേഷിതർക്കുമായി തുറന്നിടാൻ അവർ തയ്യാറായി.

“യേശുക്രിസ്തുവിൽ എന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ" (റോമാ 16,3) എന്നാണ് അപ്പസ്തോലൻ അവരെ

വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. “സുനേർഗോസ്" എന്ന ഗ്രീക്കുപദമാണ് ഇവിടെ സഹപ്രവർത്തകർ എന്നു വിവർത്തനം
ചെയ്യുന്നത്. തന്നോടൊപ്പം സുവിശേഷവേലയിൽ പങ്കുചേർന്നവർ എന്നതിനു പുറമേ, ഇത് സഭാശുശ്രൂഷയിലെ
ഒരു സാങ്കേതികപദം പോലെ ഉപയോഗിക്കാറുണ്ട്. “ദിയാക്കൊണോസ്" എന്ന പദത്തിനു തുല്യമായൊരർത്ഥം
ഇതിനുമുണ്ട്. പ്രിസില്ലായും അക്വിലായും ചുരുങ്ങിയപക്ഷം സഭയിൽ ഡീക്കൻസ്ഥാനം അലങ്കരിച്ചിരുന്നു എന്ന്
ഇതിൽനിന്നനുമാനിക്കാം; ഒരുപക്ഷേ അതിലും ഉയർന്ന ഒരു സ്ഥാനവും അവർക്ക് അപ്പസ്തോലൻ
നല്കിയിരിക്കാം.

സ്വന്തം വിശ്വാസം കാത്തുസൂക്ഷിക്കാനും യേശുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന സഹോദരനെ സംരക്ഷിക്കാനും വേണ്ടി

ജീവൻ പോലും അപകടപ്പെടുത്താൻ അവർ തയ്യാറായെന്ന് പൗലോസ് തന്നെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു: “അവർ
എന്റെ ജീവനുവേണ്ടി തങ്ങളുടെ ജീവൻ പണയപ്പെടുത്തിയവരാണ്. ഞാൻ മാത്രമല്ല, വിജാതീയരുടെ സകല
സഭകളും അവർക്കു നന്ദിപറയുന്നു. അവരുടെ ഭവനത്തിൽ സമ്മേളിക്കുന്ന സഭയ്ക്കും വന്ദനം പറയുവിൻ" (റോമാ
16,4-5). ഇവിടെ പരാമർശിക്കുന്ന സംഭവം എവിടെവച്ചാണുണ്ടായതെന്നു വ്യക്തമല്ല. കോറിന്തോസിൽ
പൗലോസിനെതിരേ ആക്രമണമുണ്ടായപ്പോൾ (അപ്പ 18, 12 -17) ആകാം. അല്ലെങ്കിൽ എഫേസൂസിൽ
വച്ചാകാം (അപ്പ 19,23-40; 1 കോറി 15, 32). ഫിലിപ്പിയിൽ ലീദിയാ എന്നതുപോലെ കോറിന്തോസിലും
എഫേസൂസിലും റോമിലും സഭയുടെ ഏറ്റം അടുത്ത ശുശ്രൂഷകരും പ്രചാരകരുമായിരുന്നു പ്രസില്ലായും ഭർത്താവ്
അക്വിലായും. മാന്യമായ തൊഴിൽ ചെയ്ത് ഉപജീവനം നടത്തുകയും അതേ സമയം സുവിശേഷവേലയ്ക്കു സമയം
കണ്ടെത്തുകയും ക്രിസ്തുവിനും അവിടുത്തെ സഭക്കും വേണ്ടി ജീവിതം സമർപ്പിക്കുകയും ചെയ്ത ഒരു പ്രേഷിതയാണ്
പ്രിസില്ലാ. സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തെ ഉപജീവന മാർഗ്ഗമോ സ്വത്തു ശേഖരിക്കാനുള്ള കുറുക്കുവഴിയോ ആയി
കാണുന്നവർക്കുമുമ്പിൽ പ്രിസില്ലായും അക്വിലായും വലിയൊരു വഴികാട്ടിയും അതേസമയം
ആത്മവിമർശനത്തിനു പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചോദ്യചിഹ്നവുമായി നിലകൊള്ളുന്നു.

പില്ക്കാലത്ത് സഭയിൽ പ്രിസില്ലായ്ക്ക് ആദരണീയമായ വലിയസ്ഥാനം നല്കപ്പെട്ടു. ഹെബ്രായർക്കുള്ള ലേഖനം

പ്രിസില്ലായാണ് രചിച്ചതെന്ന് കരുതുന്ന ചില സഭാപാരമ്പര്യങ്ങളുണ്ട്, അവയുടെ ആധികാരികത വിവാദ
വിഷയമാണെങ്കിലും. റോമിൽ പ്രിസില്ലായുടെ പേരിൽ ഒരു ദേവാലയവും ഭൂഗർഭാലയവും (catacomb) ഉണ്ട്.
പ്രിസില്ലാ വസിച്ചിരുന്ന ഭവനത്തിന്റെ സ്ഥാനത്താണ് ഇന്ന് ദേവാലയം നില്ക്കുന്നതെന്നും പ്രിസില്ലായെയും
ഭർത്താവിനെയും സംസ്ക്കരിച്ച ഭൂഗർഭ ശവക്കല്ലറയാണ് ഇന്ന് ആ പേരിൽത്തന്നെ അറിയപ്പെടുന്നത് എന്നും
കരുതപ്പെടുന്നു

പല കാരണങ്ങളാലും സവിശേഷ ശ്രദ്ധയർഹിക്കുന്ന ഒരു കഥാപാത്രമാണ് ലീദിയാ. അവൾക്കു സ്വന്തമായി ഒരു

പേരുണ്ട്. മാന്യമായ ഒരു തൊഴിലുണ്ട്; സമൂഹത്തിൽ ഉന്നതമായ സ്ഥാനവുമുണ്ട്. രണ്ടുതവണ മാത്രമേ അവളുടെ
പേര് ബൈബിളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നുള്ളൂ എങ്കിലും അവളുടെ വ്യക്തിത്വത്തിലേക്ക് സുപ്രധാനമായ ചില
ഉൾക്കാഴ്ചകൾ അപ്പസ്തോലപ്രവർത്തനങ്ങളുടെ കർത്താവായ ലൂക്കാ നല്കുന്നുണ്ട് (അപ്പ 16,11-15. 35-40).
“തിയത്തീറാ പട്ടണത്തിൽനിന്നു വന്ന പട്ടു വില്പനക്കാരിയും ദൈവഭക്തയുമായ ലീദിയാ" (അപ്പ 16,14) എന്ന
അവതരണം തന്നെ ഏറെ ശ്രദ്ധേയമാണ്. രണ്ടാം പ്രേഷിതയാത്രയിൽ പല സ്ഥലത്തും സുവിശേഷം
പ്രസംഗിക്കുന്നതിൽ നിന്നു പരിശുദ്ധാത്മാവു വിലക്കി; അവസാനം ത്രോവാസിൽവച്ച് ദർശനത്തിലൂടെ ലഭിച്ച
ആത്മാവിന്റെ അരുളപ്പാടനുസരിച്ചാണ് പൗലോസ് ഫിലിപ്പിയിൽ എത്തിയത്. യൂറോപ്പിൽ പൗലോസ്
ആദ്യമായി സുവിശേഷം പ്രസംഗിച്ച പട്ടണമാണ് ഫിലിപ്പി.

മഹാനായ അലക്സാണ്ടറിന്റെ പിതാവ് ഫിലിപ്പ് രണ്ടാമൻ ബി. സി. 356 ൽ പുതുക്കിപ്പണിത് തന്റെതന്നെ
പേരുനല്കിയ ഫിലിപ്പിപട്ടണം പുതിയ നിയമകാലത്ത് റോമാക്കാരുടെ ഒരു സൈനികനഗരമായിരുന്നു.
അവിടെവച്ചാണ് ബി.സി. 42-ൽ ജൂലിയസ് സീസറിന്റെ ഘാതകനായ ബ്രൂട്ടസിന്റെയും കാഷ്യസിന്റെയും
സൈന്യത്തെ മാർക്ക് ആന്റണിയുടെയും ഒക്ടേവിയന്റെയും സൈന്യം തോല്പിച്ച് റോമാ സാമ്രാജ്യത്തിൽ
സമാധാനം പുനഃസ്ഥാപിച്ചത്. സമ്പന്നമായ ഒരു നഗരമായിരുന്നു ഫിലിപ്പി. ആ പട്ടണത്തിലേക്കാണ്
പരിശുദ്ധാത്മാവ് സുവിശേഷ പ്രഘോഷണത്തിനായി പൗലോസിനെയും സഹചാരികളെയും നയിച്ചത്.
ഏതെങ്കിലും ഒരു പട്ടണത്തിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെയുള്ള യഹൂദരുടെ സിനഗോഗിലാണ് പൗലോസ് ആദ്യം
പ്രസംഗിക്കുക. എന്നാൽ ഫിലിപ്പിയിൽ ഒരു സിനഗോഗുണ്ടായിരുന്നില്ല. പകരം പട്ടണത്തിനടുത്തുകൂടി ഒഴുകുന്ന
ഗംഗാ എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന പുഴയുടെ തീരത്താണ് യഹൂദർ പ്രാർത്ഥനയ്ക്കായി സമ്മേളിച്ചിരുന്നത്.

പ്രാർത്ഥനാ സമ്മേളനത്തിനുവന്ന സ്ത്രീകളുടെ കൂടെ ലിദിയായും ഉണ്ടായിരുന്നു. മൂന്നു വിശേഷണങ്ങളാണ്

ലീദിയായ്ക്കു നല്കിയിരിക്കുന്നത്. 1. തിയത്തിറായിൽ നിന്നു വന്നവൾ. റോമാക്കാർ ആസിയാ എന്നു വിളിച്ചിരുന്ന
(ഇന്ന് ഏഷ്യ മൈനർ എന്നറിയപ്പെടുന്ന) പ്രവിശ്യയിലെ ഒരു സുപ്രധാന നഗരമായിരുന്നു തിയത്തീറാ.
വിലകൂടിയ പട്ടും കമ്പിളിയും പലതരം ചായങ്ങൾ മുക്കി വിപണനം ചെയ്തിരുന്ന വലിയൊരു
വ്യവസായകേന്ദ്രമായിരുന്നു തിയത്തീറാ. ലീദിയായുടെ ജന്മസ്ഥലം ആ നഗരമാണെന്ന പ്രതീതിയാണ് ലൂക്കാ
നല്കുന്നത്. അവൾ വിവാഹിതയോ, വിധവയോ, അവിവാഹിതയോ എന്നു പറയുന്നില്ല. ഭർത്താവിന്റെ പേരു
പറയാതിരിക്കുകയും കുടുംബത്തെക്കുറിച്ചു പറയാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ അവൾ ഒരു വിധവയായിരുന്നു
എന്ന് അനുമാനിക്കാം.

2. പട്ടുവില്പനക്കാരി എന്ന വിശേഷണം അവളുടെ തൊഴിലിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അസിയായിലെ

തിയത്തീറായിൽനിന്ന് ഏകദേശം 300 കിലോമീറ്റർ പടിഞ്ഞാറ് മക്കെദോനിയിലെ ഫിലിപ്പിയിൽ വന്നു
വ്യാപാരം നടത്തുന്ന ലീദിയാ യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു വർത്തക പ്രമാണിയാണ്. അവൾ കച്ചവടം ചെയ്തിരുന്നത്
സാധാരണക്കാർ ഉപയോഗിക്കുന്ന വില കുറഞ്ഞവസ്ത്രമല്ല. "പട്ട്" എന്നു വിവർത്തനം ചെയ്യുന്ന
“പ്രൊഫുലോപോളിസ്" എന്ന ഗ്രീക്കുവാക്കിന് "ധൂമ്രവസ്ത്രവില്പനക്കാരി" എന്നാണർത്ഥം. രാജകീയ നിറമാണ്
ധൂമ്രം. രാജാക്കന്മാരും പ്രഭുക്കന്മാരും വലിയ സമ്പന്നരും മാത്രം ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന വില കൂടിയ വസ്ത്രമാണ്
വിവക്ഷ. അത് പട്ടോ കമ്പിളിയോ ആകാം. ഇപ്രകാരം ഒരു വാണിജ്യം നടത്താൻ വലിയ മൂലധനം
ആവശ്യമായിരുന്നു. അതിനാൽ വലിയൊരു വാണിജ്യശൃംഖല നേരിട്ട് നയിക്കുന്ന സമ്പന്നയും ധീരയുമായ ഒരു
വനിതയാണ് ലീദിയാ.

3. "ദൈവഭക്ത" എന്ന വിശേഷണം മതപരമായ അവളുടെ കാഴ്ചപാടു മാത്രമല്ല, അവസ്ഥയും വ്യക്തമാക്കുന്നു.

യഹൂദരുടെ പ്രാർത്ഥനാസമ്മേളനത്തിൽ പങ്കെടുക്കുന്ന അവൾ യഹൂദയല്ല; യഹൂദമതം സ്വീകരിക്കാൻ പ്രാഥമിക
കർമ്മങ്ങൾ നിർവ്വഹിച്ചു കഴിഞ്ഞ (prosolyte) വളുമല്ല. മറിച്ച് യഹൂദമതത്തോടു താല്പര്യമുള്ള ഒരു വിജാതിയാണ്.
യഹൂദരുടെ വിശ്വാസവും അനുഷ്ഠാനങ്ങളും അടുത്തറിയാൻ താൽപര്യപൂർവ്വം വന്നിരുന്ന, സത്യത്തോടു
തുറവിയുള്ള ഒരു ദൈവഭക്ത.

"പൗലോസ് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ സ്വീകരിക്കാൻ കർത്താവ് അവളുടെ ഹൃദയം തുറന്നു" (അപ്പ 16,14).
യേശുക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ചാണ് പൗലോസ് പ്രസംഗിച്ചത്. യേശുവിനെ തന്റെ നാഥനായി സ്വീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ
യൂറോപ്പിലെ ആദ്യവ്യക്തിയാണ് ലീദിയാ. പരിശുദ്ധാന്മാവ് അവളുടെ ഹൃദയം തുറന്നു. ആത്മാവിന്റെ
പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കു സ്വയം വിട്ടുകൊടുക്കാൻ തയ്യാറായ അവൾ ഒരു യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തുവിശ്വാസിയുടെ
മാതൃകയാണ്. സത്യമെന്നു ബോധ്യപ്പെടുന്ന കാര്യം മുഴുഹൃദയത്തോടെ സ്വീകരിക്കാനും അതനുസരിച്ച് ജീവിതം
ക്രമീകരിക്കാനും അവൾ തയ്യാറായി.

അവൾ കുടുംബസമേതം ജ്ഞാനസ്നാനം സ്വീകരിച്ചു. "കുടുംബം" എന്ന പദത്തിന് വ്യാപകമായ അർത്ഥമുണ്ട്.

മാതാപിതാക്കളും മക്കളും ആശ്രിതരും ദാസീദാസന്മാരും എല്ലാം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ഒരു സമൂഹമാണ് "കുടുംബം"
എന്ന പേരിൽ വിവക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത്. കുടുംബനാഥനെക്കുറിച്ച് ഇവിടെ പറയുന്നില്ല. വലിയൊരു
സമ്പന്നകുടുംബത്തിന്റെ അധിപ (matriarch) ആണവൾ. ജീവിതത്തെ സമൂലം മാറ്റിമറിക്കുന്ന
മതപരിവർത്തനത്തിന് അവൾ തയ്യാറായി; തന്റെ മുഴുവൻ കുടുംബത്തേയും ക്രിസ്തുവിന്റെ അനുയായികളാക്കി.
ലീദിയായുടെ ധീരമായ ഈ തീരുമാനമാണ് ഫിലിപ്പിയിലെ സഭയുടെ സ്ഥാപനമുഹൂർത്തം. യൂറോപ്പിലെ തന്നെ
സഭയുടെ തുടക്കം ഇവിടെ കാണാം.

സ്നാനം സ്വീകരിച്ച് ക്രിസ്ത്യാനിയായ ലീദിയാ വീണ്ടും മുൻകൈ എടുക്കുന്നു. "കർത്താവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവളായി

എന്നെ നിങ്ങൾ പരിഗണിക്കുന്നുവെങ്കിൽ ഇന്ന് എന്റെ ഭവനത്തിൽ വന്നു താമസിക്കാൻ ഞാൻ നിങ്ങളോട്
അപേക്ഷിക്കുന്നു" (അപ്പ 16, 15). പൗലോസും സംഘവും അവളുടെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു. അതോടെ ലീദിയായുടെ
ഭവനം ഒരു ഗാർഹികസഭയായി, ഫിലിപ്പിയുടെ സുവിശേഷക്കരണത്തിനുള്ള താവളവും. സുവിശേഷകർക്കായി
തന്റെ വീട് തുറന്നു കൊടുക്കുന്നതിലൂടെ ലീദിയ സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തിന്റെ ഒരു
മുന്നണിപ്പോരാളിയാവുകയായിരുന്നു.

താൻ സ്ഥാപിച്ച അനേകം പ്രാദേശിക സഭകളിൽ പൗലോസ് ഏറ്റം കൂടുതൽ സ്നേഹിച്ച സഭ

ഫിലിപ്പിയിലേതായിരുന്നു. പൗലോസിന്റെ എല്ലാ ഉദ്യമങ്ങളിലും പൂർണ്ണ പിന്തുണ നല്കുകയും
തടവിലായിരിക്കുമ്പോൾ പോലും ഉദാരമായ സഹായങ്ങളോടെ അപ്പസ്തോലനെ തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്തത്
ഫിലിപ്പിയിലെ സഭയാണ്. ഇക്കാര്യം പൗലോസ് തന്നെ ഹൃദയം തുറന്ന് എഴുതുന്നുമുണ്ട് (ഫിലി 4,15-20).
സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തിലുള്ള ഈ ഔത്സുക്യത്തിന്റെയും ഔദാര്യത്തിന്റെയും എല്ലാം പിന്നിൽ നില്ക്കുന്നത്
ലീദിയാ ആണെന്നു നിസംശയം പറയാം. ലീദിയാ തുടങ്ങിവച്ച അടിത്തറയിലാണു ഫിലിപ്പിയിലെ സഭ
പണിയപ്പെട്ടത്.

ഫിലിപ്പിയിലെ പ്രവർത്തനകാലം മുഴുവൻ പൗലോസും സംഘവും ലീദിയായുടെ വീട്ടിലാണ് വസിച്ചിരുന്നത്.

അകാരണമായി മർദ്ദനമേല്ക്കുകയും തടവറയിൽ അടയ്ക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തതിനു ശേഷം അത്ഭുതകരമായി
മോചിപ്പിക്കപ്പെട്ട പൗലോസും സീലാസും ലീദിയായുടെ വീട്ടിൽ വന്നു വിശ്രമിക്കുകയും ആവശ്യമായ
നിർദ്ദേശങ്ങൾ നല്കുകയും ചെയ്തതിനുശേഷമാണ് പ്രേഷിതയാത്ര തുടർന്നത് (അപ്പ 16,40).

പൗലോസ് അപ്പസ്തോലന്റെ ഫിലിപ്പിയിലെ പ്രേഷിതപ്രവർത്തനങ്ങളുമായി ഇത്രമാത്രം അടുത്തു

ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കിലും ഫിലിപ്പിയിലെ സഭയ്ഴുതിയ ലേഖനത്തിൽ ലീദിയായുടെ പേരില്ല എന്നത്
ശ്രദ്ധയർഹിക്കുന്നു. ഇതിനു പല വിശദീകരണങ്ങൾ നല്കപ്പെടാറുണ്ട്. വ്യാപാരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഫിലിപ്പിയിൽ
നിന്നു തീയത്തീറായിലേക്കോ മറ്റേതെങ്കിലും നഗരത്തിലേക്കോ അവൾ താമസം മാറ്റിയിരിക്കാം. അല്ലെങ്കിൽ
പൗലോസ് ലേഖനമെഴുതുന്ന കാലത്ത് അവൾ മരിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കാം. ഇതിൽനിന്നെല്ലാം വ്യത്യസ്തമായി മറ്റൊരു
വ്യഖ്യാനസാധ്യത ചിലർ എടുത്തു കാട്ടാറുണ്ട്.

ലീദിയാ എന്നത് വ്യക്തിഗതമായ പേരല്ല, ഒരു പ്രദേശത്തെ സൂചിപ്പിക്കുക മാത്രമേ ചെയ്യുന്നുള്ളൂ. ആസിയാ എന്ന
റോമൻ പ്രവിശ്യയുടെ ഭാഗമായിരുന്നു ലീദിയാ തീയത്തീറായിൽ നിന്നു വന്ന പട്ടു വില്പനക്കാരിയായ
ലീദിയാക്കാരി എന്നുവേണമെങ്കിൽ പറയാം. അപ്പോൾ ലീദിയായുടെ യഥാർത്ഥ പേര് വേറൊന്നായിരിക്കും.
ഫിലിപ്പിയർക്കെഴുതിയ ലേഖനത്തിൽ, ഉപദേശങ്ങൾ നല്കുമ്പോൾ തുടക്കത്തിൽത്തന്നെ രണ്ടു സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ചു
പ്രതിപാദിക്കുന്നുണ്ട്. “കർത്താവിൽ ഏകമനസ്സായിരിക്കാൻ എവോദിയായോടും സിന്തിക്കെയോടും
അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു.... സുവിശേഷത്തിനുവേണ്ടി എന്നോടൊപ്പം പ്രയത്നിച്ച ആ സ്ത്രീകളെ സഹായിക്കണമെന്ന്
ഞാൻ നിന്നോട് അഭ്യർത്ഥിക്കുന്നു" (ഫിലി 4,2-3). ഇതിൽ ആദ്യമേ പേരെടുത്തു പറയുന്ന എവോദിയാ
തന്നെയാണ് ലീദിയാ എന്നു കരുതുന്നവരുണ്ട്. ഫിലിപ്പിയിലെ സഭയിൽ വളരെ പ്രാധാന്യമുള്ള രണ്ടു സ്ത്രീകൾ -
എവോദിയായും സിന്തിക്കെയും തമ്മിൽ ഏതോ വിഷയത്തിൽ തർക്കമുണ്ടായെന്നും അതു പരിഹരിക്കാൻ
അപ്പസ്തോലൻ ഉപദേശിക്കുന്നു എന്നും വ്യക്തം. എന്താണ് തർക്കകാരണമെന്ന് വ്യക്തമല്ല - പ്രമുഖ
സ്ഥാനത്തെച്ചൊല്ലിയാവാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. എവോദിയാ എന്ന ലീദിയായുടെ പ്രമുഖ സ്ഥാനം അംഗീകരിക്കാൻ
സിന്തിക്കെ കൂട്ടാക്കാത്തതാവാം തർക്കത്തിനു കാരണം എന്നു കരുതുന്നവരുണ്ട്.

ഈ നിഗമനം ശരിയോ തെറ്റോ ആവട്ടെ, ആദിമക്രൈസ്തവ സഭയിലെ തിളങ്ങുന്ന ഒരു വ്യക്തിത്വമാണ് ലീദിയാ.
സഭയിലും സമൂഹത്തിലും സ്ത്രീകൾക്കുണ്ടായിരുന്നതും ഇനിയും വീണ്ടെടുക്കപ്പെടുകയും അംഗീകരിക്കപ്പെടുകയും
ചെയ്യേണ്ടതുമായ സ്ഥാനത്തിന്റെ ഉദാഹരണമാണവൾ. സ്ത്രീകൾക്കു സമൂഹത്തിൽ ലഭിക്കേണ്ട തുല്യതയെയും സ്ത്രീ
ശാക്തീകരണത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളിൽ ലീദിയായുടെ വ്യക്തിത്വം വെളിച്ചം പകരും. ഒരു
വ്യാപാരശൃംഖലയുടെ അധിപയെന്ന നിലയിൽ പുരുഷന്മാരോടു തുല്യമായ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും അവസരങ്ങളും
അവകാശങ്ങളും അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു. തനിച്ചു നില്ക്കാനും സ്വതന്ത്രമായി തീരുമാനമെടുക്കാനും
അവൾക്കു മടിയില്ല.

യേശുക്രിസ്തുവിനെ കർത്താവും രക്ഷകനുമായി സ്വീകരിച്ച് അവളും കുടുംബവും രക്ഷപ്രാപിച്ചു. സ്വന്തം ഭവനത്തെ

സുവിശേഷ പ്രഘോഷണത്തിനുള്ള കേന്ദ്രമാക്കി; ആളും അർത്ഥവും കൊണ്ട് സുവിശേഷവേലകളെ സഹായിച്ചു.
മാത്രമല്ല, ഒരു സഭാസമൂഹത്തിന്റെ തന്നെ നേതൃസ്ഥാനം അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇപ്രകാരം സഭാ
നേതൃത്വത്തിലേക്കുവന്നവരാണ് കാലക്രമത്തിൽ “മേൽനോട്ടക്കാരൻ" എന്ന അർത്ഥത്തിൽ എപ്പിസ്കോപ്പാസ്
(episcopos) എന്നു വിളിക്കപ്പെട്ടത്. ആ പദത്തിന്റെ വിവർത്തനമാണല്ലോ “മെത്രാൻ." ഫിലിപ്പിയിലെ
സഭയിൽ ലീദിയായ്ക്ക് മെത്രാൻ സ്ഥാനം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നു വാദിക്കുന്നവരുണ്ട്. അതിനു തക്കതായ
തെളിവുകളില്ലെങ്കിലും സമുന്നതമായ ഒരു സ്ഥാനം അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു എന്നതിൽ സംശയമില്ല.

സഭയിലും സമൂഹത്തിലും ഉള്ള സ്ഥാനത്തേക്കാൾ ഉപരി ക്രിസ്തുശിഷ്യർക്ക് അവശ്യം ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ട

വിശ്വാസം, ത്യാഗസന്നദ്ധത, സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തിനുള്ള താൽപര്യം, ആതിഥ്യ മര്യാദ, ഔദാര്യം
എന്നിങ്ങനെ നിരവധി ഗുണങ്ങളുടെ വിളിനിലമായ ലീദിയാ വലിയൊരു പ്രകാശഗോപുരമായി നിലകൊള്ളുന്നു.

പൗലോസിന്‍റെ ലേഖനങ്ങളിലെ ദൈവശാസ്ത്ര പ്രമേയങ്ങള്‍

പുതിയനിയമദൈവശാസ്ത്രത്തിന്‍റെ ഉപജ്ഞോതാവായി അറിയപ്പെടുന്ന വി. പൗലോസിന്‍റെ ലേഖനങ്ങളില്‍

ഇതള്‍വിടര്‍ത്തുന്ന ദൈവശാസ്ത്രപ്രമേയങ്ങളെ സംക്ഷിപ്തമായി വിവരിക്കാനേ ഈ പഠനത്തിന്‍റെ പരിമിതമായ
പരിപ്രേക്ഷ്യത്തില്‍സാധിക്കുകയുള്ളു.

വിശ്വാസംവഴിയുള്ള നീതീകരണം

ഹീബ്രുഭാഷയിലെ സാദക്, സദ്ദിക്, സെദെക്, സെദാക്കാ (sadaq, saddiq, sedaqa) എന്നീ പദങ്ങള്‍ക്കു
സമാനമായി ഗ്രീക്കുഭാഷയിലുള്ള ദികായിയോസ് (dikaios), ദികായി യോസ്യുനേ (dikaiosyne), ദികായിയോമ
(dikaioma) എന്നീ പദങ്ങളാണ് ഈ ആശയത്തെ സൂചിപ്പിക്കാനായി പൗലോസ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. നിര്‍
ഭാഗ്യവശാല്‍മേല്‍പ്പറഞ്ഞ മൂലഭാഷകളിലെ ആന്തരികാര്‍ത്ഥം തൃപ്തികരമാം വിധം ഉള്‍കൊണ്ട് പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍
ഇംഗ്ലീഷില്‍ഉപയോഗിക്കുന്ന Justification, righteousness മുതലായ വാക്കുകള്‍ക്കോ മലയാളത്തിലെ
നീതീകരണം എന്ന വാക്കിനോ ആവില്ല. കാരണം, ഇവയൊക്കെ നിയമത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന പദങ്ങളാണ്.
എന്നാല്‍, റോമ 5:16 ല്‍സൂചിപ്പിക്കുംപോലെ, ദൈവികദാനമായ രക്ഷയെ ദ്യോതിപ്പിക്കാനാണ് ഈ പദം
പൗലോസ് ഉപയോഗിക്കുന്നത്. ഉപയോഗിക്കുന്ന പദമാണിത്. ആദിമാതാപിതാക്കളുടെ
(ദൈവത്തെപ്പോലെയാകാനുള്ള) ദുരാഗ്രഹത്തിന്‍റെ ഫലമായുണ്ടായ വിധി മനുഷ്യവര്‍ഗ്ഗത്തിന് ശിക്ഷയ്ക്കു
കാരണമായി. എന്നാല്‍, യേശുക്രിസ്തുവിലൂടെ അനുഭവവേദ്യമായ കൃപാദാനം എല്ലാ മനുഷ്യരുടെയും
നീതീകരണത്തിനു വഴിതെളിച്ചു (റോമാ 5:15-16). അങ്ങനെ ദൈവവവും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള യഥാര്‍ത്ഥ
ബന്ധം പുന:സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടു. ഇപ്രകാരം സാധിതമായ അനുരഞ്ജനം - നീതികരണം ദൈവത്തിന്‍റെ കൃപാദാനം
മാത്രമാണ്.

നീതീകരണം പഴയനിയത്തില്‍ഒരു അമൂര്‍ത്തസങ്കല്‍പ്പമല്ല, മറിച്ച്, ദൈവ - മനുഷ്യ ഉടമ്പടിബന്ധത്തിന്‍റെ

വിവിധ മാനങ്ങളെ ഉള്‍കൊള്ളുന്നതാണ്. ഈ ബന്ധത്തെ ഹനിക്കുന്നതെന്തും നീതിക്കെതിരാണ്. അതിനാല്‍,
അളവിലും തൂക്കത്തിലും (ലേവ്യ 19:36) സംസാരത്തിലും (സുഭ 8:8) സാമൂഹികവും കുടുംബപരവുമായ
ബന്ധങ്ങളിലും (ഉല്‍പ 38:26) നീതിപൂര്‍വ്വകമായ സമീപനം നിഷ്കര്‍ഷിച്ചിരുന്നു. നീതിപാലനം
രാജാക്കന്മാരുടെയും ന്യായാധിപന്മാരുടെയും ധര്‍മ്മമായിരുന്നു (നിയ 16:18-19; 1 രാജാ 10:9).

ഉടമ്പടിയില്‍ വിശ്വസ്തനായ ദൈവമാണ് യഥാര്‍ത്ഥ നീതിമാന്‍(ഏശ 24:16). കാരണം, അവിടുന്നു തന്‍റെ

രക്ഷാകര പ്രവൃത്തികളിലൂടെ (മിക്കാ 6) ഉടമ്പടി ബന്ധം മുന്നോട്ടുനയിക്കുന്നു; അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെടുന്നവനും (സങ്കീ
9:7-12; 103:6; സുഭാ 22:22-23). നീതിനിഷേധിക്കപ്പെടുന്ന നിഷ്കളങ്കനും (1 രാജ 8:32) ദൈവം നീതി
നടത്തിക്കൊടുക്കുന്നു. ദൈവം ഇസ്രായേലിനെ ന്യായം വിധിക്കുകയും (ഏശ 3:13-15; ജറെ 2:9; ഹോസി 4:1)
സൃഷ്ടികളെയെല്ലാം അതിനുസാക്ഷികളാകാന്‍ക്ഷണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. (സങ്കീ 50:6; 98:7-9; മിക്കാ 6:1-2)
നിയമം അനുസരിച്ചുകൊണ്ട് തന്നോട് നീതിപൂര്‍വ്വം പ്രത്യുത്തരിക്കാന്‍നീതിമാനായ ദൈവം തന്‍റെ
ജനത്തോടാവശ്യപ്പെടുന്നുണ്ട്. (നിയ 6:25; 24:10-13; ജോബ് 29:14-17). നീതി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതിലൂടെ
ഒരുവന്‍ജീവിക്കുമെന്ന് യഹൂദര്‍വിശ്വസിച്ചിരുന്നു (എസെ 18:5-9; ഹബ 2:4).
പൗലോസിന്‍റെ ദൈവശാസ്ത്ര വീക്ഷണത്തില്‍യേശുക്രിസ്തുവാണ് മനുഷ്യകുലത്തിന്‍റെ നീതിയും
വിശുദ്ധീകരണവും (1 കോറി 1:30). ദൈവത്തിന്‍റെ നീതിയും മനുഷ്യന്‍റെ നീതിയും വ്യത്യസ്തമാണ് (റോമ
10:3). ദൈവനീതിയെക്കുറിച്ച് പ്രധാനമായും അഞ്ച് ആശയങ്ങളാണ് പൗലോസ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

a. നീതികരണം ദൈവത്തിന്‍റെ ദാനമാണ് (റോമ 3:21-5:21). ഈ നീതീകരണത്തിന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണത

യേശുക്രിസ്തുവാണ്. യേശുവിന്‍റെ സുവിശേഷത്തിലൂടെയാണ് 'വിശ്വാസത്തില്‍നിന്നു രക്ഷയിലേക്കു
നയിക്കുന്ന' നീതി വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ടത്. (റോമ 1:16-17). ഇപ്രകാരം വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട യേശുവില്‍
വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍ക്കാണ് പിതാവായ ദൈവം രക്ഷ ദാനമായി നല്‍കുന്നത് (റോമ 3:25-26).

b. നീതീകരണം ദൈവവുമായുള്ള ബന്ധത്തിലേക്കു നയിക്കുന്നു. നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നവര്‍ദൈവത്തിന്‍റെ

ദത്തുപുത്രരായിത്തീരുന്നു.

c. നീതീകരണം പുതുജീവിതത്തിന്‍റെ കര്‍മ്മോത്സുകമായ പ്രകാശനമാണ്. ഈ പുതുജീവിതം

പരിശുദ്ധാത്മാവിലുള്ളതും നീതീകരിക്കപ്പെട്ടവര്‍ക്കുള്ള ദൈവത്തിന്‍റെ സമ്മാനവുമാണ് (റോമ 8:9-11).
ഈ പുതുജീവിതം സ്നേഹത്തിലേക്കു വഴിതുറക്കുന്നതാണ് (ഗല 5:22-26).

d. നീതീകരണം പ്രത്യാശയുടെ അടയാളം കൂടിയാണ്. കാരണം, നീതീകരണത്തിന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണത

യേശുവിന്‍റെ രണ്ടാമത്തെ ആഗമനത്തിലാണ് പൂര്‍ണ്ണമാകുന്നത്. അവിടുത്തെ ആഗമനത്തില്‍
നീതീകരിക്കപ്പെട്ടവര്‍മഹത്ത്വീകരിക്കപ്പെടും (റോമ 8:30). ദൈവരാജ്യം പൂര്‍ണ്ണമഹത്ത്വത്തില്‍
പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്ന യുഗത്തിലേക്കാണ് രക്ഷാകരചരിത്രം നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. ഇത്
സാധ്യമാകുന്നത് എല്ലാ സൃഷ്ടികളും യേശുക്രിസ്തുവിലുള്ള ദൈവത്തിന്‍റെ പദ്ധതിയോട്
അനുരൂപപ്പെടുമ്പോഴാണ്. മറ്റൊരു വാക്കില്‍പറഞ്ഞാല്‍, എല്ലാ സൃഷ്ടികളും
നീതീകരിക്കപ്പെടുമ്പോഴാണ്.

e. നീതീകരണം ദാനമാണെങ്കിലും അത് നൈയാമികം കൂടിയാണ്. കാരണം നീതീകരണത്തിലൂടെ

ഒരുവന്‍യേശുവിന്‍റെ നീതിയിലും വിശുദ്ധിയിലുമാണ് പങ്കുപറ്റുന്നത് (1 കോറി 1:30). ഒരുവന്‍
നീതീകരിക്കപ്പെടുവാന്‍വേണ്ടി നന്മചെയ്യുകയല്ല മറിച്ച് നീതീകരിക്കപ്പെട്ടതിനാല്‍നന്മ ചെയ്യുകയാണ്.
അതായത് സുകൃത ജീവിതം നീതീകരണത്തിന്‍റെ അനന്തരഫലമാണ് (ഫിലി 1:11).

പൗലോസ് ശ്ലീഹാ റോമക്കാര്‍ക്കും ഗലാത്തിയാക്കാര്‍ക്കും എഴുതിയ ലേഖനങ്ങളുടെ അന്തസ്സത്ത വിശ്വാസം

വഴിയുള്ള നീതീകരണമാണ്.പൗലോസിന്‍റെ വീക്ഷണമനുസരിച്ച് യേശുക്രിസ്തു മനുഷ്യന്‍റെ നീതീകരണമാണ്.
നിയമം അനുശാസിക്കുന്ന പ്രവൃത്തികള്‍അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിലൂടെയോ സ്വന്തം കഴിവിലൂടെയോ ആരും
നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നില്ല (ഗലാ 2:6-9) നീതീകരണം ദൈവത്തിന്‍റെ ദാനമാണെങ്കിലും ഇതിനു തടസ്സമായി
നില്‍ക്കുന്നത് മനുഷ്യന്‍റെ പാപാവസ്ഥയാണ്. ഈ പാപാവസ്ഥയ്ക്കുള്ള പരിഹാരം യേശുക്രിസ്തുവാണ്.
യേശുക്രിസ്തുവിലൂടെ ദൈവം മനുഷ്യനു സൗജന്യമായി നല്‍കുന്ന നീതീകരണത്തെ മനുഷ്യന്‍
അംഗീകരിക്കുന്നതാണ് വിശ്വാസം. തന്മൂലം 'ദൈവത്തിന്‍റെ നീതി' (റോമ 10:3) എന്നത് ദൈവത്തിന്‍റെ ഒരു
ഗുണത്തെയല്ല ദൈവത്തിന്‍റെ രക്ഷാകര പദ്ധതിയെ മുഴുവനുമാണ് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്. മനുഷ്യനുമായുള്ള ബന്ധം
പുനസ്ഥാപിക്കുക എന്നത് ഈ രക്ഷാകര പദ്ധതിയുടെ അന്തസത്ത തന്നെയാണ്. ഈ ബന്ധം
നിയമാനുഷ്ഠാനത്തിലൂടെ നേടാനാവുകയില്ല (ഗലാ 3:15-25). വിശ്വാസം വെളിപ്പെടുന്നതുവരെ മാത്രമേ
നിയമത്തിനു പ്രാധാന്യമുണ്ടായിരുന്നുള്ളു (3:23). പഴയ നിയമകാലത്ത് നിയമത്തിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ട
ദൈവനീതി ഇപ്പോള്‍യേശുക്രിസ്തുവിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു (റോമ 3:21-26). ഈ വെളിപാടിനെ
അംഗീകരിക്കുന്നതാണ് വിശ്വാസം. ഈ വിശ്വാസം വഴിയാണ് നാം നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നത്, അല്ലാതെ
നിയമാനുഷ്ഠാനത്തിലൂടെയല്ല.

പാപാവസ്ഥയിലുള്ള മനുഷ്യന്‍റെ നീതീകരണം ദൈവത്തിന്‍റെ കൃപാവരത്തെ മാത്രം ആശ്രയിച്ചാണിരിക്കുന്നത്.

ഈ കൃപാവരമാണ് യേശുക്രിസ്തുവിലൂടെ വെളിപ്പെടുത്തപ്പെട്ടത്. തന്മൂലം, യേശുക്രിസ്തുവിലുള്ള വിശ്വാസം
മാത്രമാണ് രക്ഷയുടെ ആധാരം (റോമാ 3:22; 5:1). വിശ്വാസം എന്നതിലൂടെ പൗലോസ് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത,
യേശുക്രിസ്തു തന്‍റെ രക്ഷാകര പദ്ധതിയിലൂടെ മനുഷ്യകുലത്തെ വീണ്ടെടുത്തു എന്ന അവബോധത്താല്‍
പ്രേരിതനായി ഒരുവന്‍തന്നെതന്നെ യേശുവിനോടും അവിടത്തെ വചനത്തോടും അനുരൂപപ്പെടുത്താനും
ദൈവരാജ്യത്തിന്‍റെ മൂല്യങ്ങള്‍പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കാനും ശ്രമിക്കുന്നതാണ്. ദൈവവുമായി തനിക്കുള്ള ബന്ധം
തന്‍റെ കഴിവുകളുടെയോ പുണ്യപ്രവൃത്തികളുടെയോ ഫലമായി ഉളവായതല്ല; മറിച്ച്, ദൈവത്തിന്‍റെ
കൃപകൊണ്ടുമാത്രമാണ് എന്നതാണ് നീതീകരിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യന്‍റെ ചിന്ത.

വിശ്വാസംവഴിയുള്ള നീതീകരണത്തെ പഴയനിയമത്തിലെ ഉദാഹരണങ്ങളിലൂടെയാണ് പൗലോസ് സമര്‍

ത്ഥിക്കുന്നത്. അബ്രാഹം നീതീകരിക്കപ്പെട്ടതു വിശ്വാസം വഴിയാണ് (റോമ 4: ഗലാ 3:6-9 രളൃ. ഉല്‍പ 15:6).
ഹബ 2:4 നെ ആധാരമാക്കിയാണ് വിശ്വാസം വഴിയുള്ള നീതികരണം എന്ന ആശയം പൗലോസ്
അവതരിപ്പിക്കുന്നത് (റോമ 1:17; ഗലാ 3: 11). സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങളും പൗലോസിന്‍റെ ചിന്തയ്ക്കു പിന്‍
ബലമേകുന്നുണ്ട് (രളൃ. സങ്കീ 9:4; 7-8; 17:1-15; 18:20; 35:22-25; 143:2; റോമാ 3:20; ഗലാ 2:16).
അവസാനകാലങ്ങളില്‍ദൈവം എല്ലാവരെയും നീതീകരിക്കും എന്ന പ്രവാചകദര്‍ശനവും പൗലോസിന്‍റെ
ചിന്തയെ സ്വാധീനിച്ചിട്ടുണ്ട് (രളൃ. ഏശ 46:12-13 ജറെ 31: 31-34).

എന്നാല്‍പൗലോസിന്‍റെ ഈ ദൈവശാസ്ത്ര വിചിന്തനം യാക്കോ 2:18-26 ന് വിരുദ്ധമാണെന്ന്

പ്രത്യക്ഷത്തില്‍തോന്നാം. പ്രവൃത്തി കൂടാതെയുള്ള വിശ്വാസം നിര്‍ജ്ജീവമാണെന്നും വിശ്വാസം വഴിയല്ല
പ്രവൃത്തികള്‍മുഖേനയാണ് ഒരുവന്‍നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നതെന്നും യാക്കോബ് വ്യക്തമാക്കുന്നു. (2:17,26).
എന്നാല്‍സൂക്ഷ്മാപഗ്രഥനത്തില്‍ഇവ രണ്ടും വിരുദ്ധാശയങ്ങളല്ലെന്ന് വ്യക്തമാകും; വിശ്വാസം
പ്രവൃത്തിയിലൂടെയാണ് പൂര്‍ണ്ണമാകുന്നത് എന്നാണ് യാക്കോബ് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത്. നീതീകരണത്തിന്‍റെ
അനന്തരഫലം സുകൃതജീവിതമാണെന്ന പൗലോസിന്‍റെ ആശയവുമായി ഇത് ഒത്തുപോകുന്നുണ്ട്.വിശ്വാസം
വഴിയുള്ള നീതീകരണം എന്ന ആശയം 16-ാം നൂറ്റാണ്ടില്‍മാര്‍ട്ടിന്‍ലൂഥറും കത്തോലിക്കാസഭയും തമ്മില്‍
ശക്തമായ അഭിപ്രായ വ്യത്യാസത്തിനു കാരണമായി.

പൗലോസിന്‍റെ സഭാദര്‍ശനം
വിളിച്ചുകൂട്ടപ്പെട്ടവര്‍എന്നര്‍ത്ഥമുള്ള എക്ളേസിയ എന്ന ഗ്രീക്കുപദമാണു സഭയെ സൂചിപ്പിക്കാനായി പൗലോസ്
ഉപയോഗിക്കുന്നത്. ഈ പദത്തിന് പല അര്‍ത്ഥതലങ്ങളുണ്ട്. (1) യേശുവില്‍വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ പ്രാദേശിക
സമൂഹം. (2) യേശുവില്‍വിശ്വസിക്കുന്ന എല്ലാ മനുഷ്യരെയും പൊതുവായി വിളിക്കുന്ന സംജ്ഞ. (3)
സംഘടിതമായ ഏതാനും വിശ്വാസികളുടെ കൂട്ടായ്മ. പൗലോസിന്‍റെ സഭാദര്‍ശനത്തിലെ സുപ്രധാനമായ
കാഴ്ചപ്പാടുകള്‍താഴെപ്പറയുന്നവയാണ്:

1. പന്തക്കുസ്താ തിരുനാള്‍മുതല്‍യേശുവിന്‍റെ രണ്ടാമത്തെ ആഗമനംവരെയുള്ള കാലഘട്ടത്തില്‍

വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ച് പുതിയ സൃഷ്ടികളായി തീര്‍ന്നവരുടെ സമൂഹത്തെയാണ് പുതിയ നിയമത്തില്‍
സഭ എന്നതുകൊണ്ട് അര്‍ത്ഥമാക്കുന്നത് (1 കോറി 15:52; 1 തെസ 4:13-17). പരിശുദ്ധാത്മാവില്‍
ജ്ഞാനസ്നാനം സ്വീകരിച്ച സഭാംഗങ്ങള്‍ക്രിസ്തുവിനോടും അന്യേന്യവും അഭേദ്യമായി
ഐക്യ പ്പെട്ടി രിക്കു ന്നു (റോമാ 6:3-4; 1 കോറി 12:12-13; ഗലാ 3:27; എഫേ 4:5; കൊളോ 2:10-12).
സഭ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ശരീരവും ക്രിസ്തു സഭയുടെ ശിരസ്സുമാണ് (1 കോറി 12:27). പരിശുദ്ധാത്മാവ്
വസിക്കുന്ന ദൈവാലയമാണ് സഭ (എഫേ 2:21-22). സഭ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ശരീരവും (എഫേ 5:30-31)
ക്രിസ്തുവിന്‍റെ മണവാട്ടിയുമാണ് (2 കോറി 11:2-4).

2. യേശുവിന്‍റെ മരണം, ഉത്ഥാനം, സ്വര്‍ഗ്ഗാരോഹണം എന്നീ രഹസ്യങ്ങളാണു സഭയുടെ അടിസ്ഥാനം.

തന്മൂലം ഈ പെസഹാ രഹസ്യങ്ങളുടെ പൂര്‍ത്തീകരണത്തിനു മുന്‍പു സഭ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല (ഗലാ 3:23-
25).

3. യേശുവിന്‍റെ രക്തത്താല്‍വിലയ്ക്കു വാങ്ങപ്പെടുന്നതിനു മുന്‍പും (എഫെ 5:25-27), അവിടുത്തെ

ഉത്ഥാനത്തിനു മുന്‍പും (കൊളോ 3:1-3), അവിടുന്ന് സൃഷ്ടവസ്തുക്കള്‍മുഴുവന്‍റെയും കര്‍
ത്താവാകുന്നതിനുമുമ്പും (എഫെ 1:20-21), പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ ആഗമനത്തിനു മുന്‍പും സഭ
ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

4. സഭയും ക്രിസ്തുവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധത്തെ സൂചിപ്പിക്കാന്‍പൗലോസ്ശ്ലീഹാ ഉപയോഗിക്കുന്ന ചില

പ്രതീകങ്ങള്‍ഏറെ അര്‍ത്ഥവ്യാപ്തിയുള്ളതാണ്: ഭവനത്തിന്‍റെ മൂലക്കല്ലും മറ്റുകല്ലുകളും (1 കോറി 3:9;
എഫേ 2:19-22), ശിരസ്സും ശരീരത്തിലെ അവയവങ്ങളും (1 കോറി 12:12-13; 27; എഫേ 4:4),
രണ്ടാമത്തെ ആദവും പുതിയ സൃഷ്ടിയും (1 കോറി 15:22,45; 2 കോറി 5:17), വരനും വധുവും (2 കോറി
11:2; എഫേ 5:25-33).
 5. സഭയെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നതിനായി നിരവധി സംജ്ഞകള്‍പൗലോസിന്‍റെ ലേഖനങ്ങളില്‍
ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്.
വിശുദ്ധജനം: യേശുവിന്‍റെ തിരുരക്തത്താല്‍വീണ്ടെടുക്കപ്പെടുകയും നീതീകരിക്കപ്പെടുകയും
വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തവരുടെ സമൂഹമാണ് സഭ (1 കോറി 1:2). പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ പ്രവര്‍
ത്തനത്താലാണ് ദൈവജനം വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നത് (റോമാ 15:16; 1 കോറി 14:33; 2 കോറി 1:1; എഫേ
2:19; 5:26). വിശുദ്ധമാകുന്നതിലൂടെ സഭാംഗങ്ങള്‍ക്രിസ്തുവിന്‍റെ വിശുദ്ധിയില്‍പങ്കുകാരാകുന്നു (1 കോറി 1:30).
സഭ പിതാവിന്‍റെയും (1 തെസ 4:7) പുത്രന്‍റെയും (1 കോറി 1:2; 6:11; എഫേ 5:26) പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍
റെയും (റോമാ 8) പ്രവര്‍ത്തനഫലമായി രൂപം കൊണ്ടതാണ് എന്ന ആശയമാണ് വിശുദ്ധ ജനം എന്ന സങ്കല്‍
പത്തിനു പിന്നിലുള്ളത്. സംഭാംഗങ്ങള്‍ദൈവത്താല്‍നീതീകരിക്കപ്പെട്ടവരാണ്.

വിശ്വാസികളുടെ സമൂഹം: തങ്ങളെ വിശുദ്ധ ജനമായി വിളിച്ചുചേര്‍ത്ത ദൈവത്തോടുള്ള ജനത്തിന്‍റെ

പ്രത്യുത്തരമാണ് വിശ്വാസം. ഇപ്രകാരം വിശ്വസിക്കുന്ന സമൂഹത്തോടു ദൈവം വിശ്വസ്തനായിരിക്കും (1 കോറി
1:9; 10:13; 2 കോറി 1:18; 1 തെസ 5:24; ഹെബ്രാ 2:17; 3:2; 1 യോഹ 1:9). ഈ വിശ്വാസം വഴിയാണ്
ദൈവജനം നീതീകരിക്കപ്പെടുന്നതും വിശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നതും.

ദാസന്‍മാരുടെ സമൂഹം: തന്നെത്തന്നെ ദാസനാക്കിയ ക്രിസ്തുവിനെ (ഫിലി 2:7) പ്രതി വിശ്വാസികള്‍

അന്യോന്യം ദാസന്മാരാണ് (2 കോറി 4:5; ഗലാ 5:13). എല്ലാവരെയും നേടേണ്ടതിനു വിശ്വാസി
എല്ലാവരുടെയും ദാസനാകണം (1 കോറി 9:19). യേശുവിന്‍റെ പ്രബോധനങ്ങളുടെയും മാതൃകയുടെയും
വെളിച്ചത്തിലാണ് ഈ സങ്കല്പം ആദിമസഭയില്‍രൂപപ്പെട്ടുവന്നത് (മത്താ 6:24; 10:24; 20:27; മര്‍ക്കോ 10:44;
ലൂക്കാ 17:10; യോഹ 13:16). തങ്ങളെത്തന്നെ ദൈവത്തിന്‍റെ ദാസന്മാരായി ചിത്രീകരിക്കുക എന്നത് ആദിമ
സഭയിലെ പാരമ്പര്യമായിരുന്നു (റോമാ 1:1; ഫിലി 1:1; യാക്കോ 1:1; 2 പത്രോ 1:1; യൂദാ 1:1; വെളി 1:1).
ഈ മനോഭാവമാണു സഭയിലെ കൂട്ടായ്മയുടെ അടിസ്ഥാനം. എന്നാല്‍ഈ ദാസ്യം ഭയമോ പാരതന്ത്ര്യമോ
ആയിരുന്നില്ല. മറിച്ച് ദൈവമക്കളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ പ്രകടനമായിട്ടാണ് പൗലോസ് വിലയിരുത്തുന്നത്
(റോമാ 6:18; 8:12-15; ഗലാ 4:3; 5:1). സഭയിലെ അധികാരികളെ ശുശ്രൂഷകരായി പരിഗണിച്ചിരുന്നതിന്‍റെ
കാരണവും ഇതുതന്നെയായിരുന്നു (അപ്പ 6:1; 2 കോറി 8:9; 1 കോറി 12:5).

ദൈവജനം: സഭയെക്കുറിച്ച് പുതിയനിയമത്തിലുള്ള വിവിധ സങ്കല്‍പ്പങ്ങളില്‍ഏററവും സുന്ദരമായത് സഭ

ദൈവജനമാണ് എന്ന പൗലോസിന്‍റെ ആശയമാണ്. പഴയ നിയമത്തിലെ ദൈവജനത്തിന്‍റെ എല്ലാ
പ്രത്യേകതകളും പുതിയ ദൈവജനമായ സഭയുടെ പേരിലും ആരോപിക്കുന്നുണ്ട്. ഉദാ. പുതിയ ഇസ്രായേലായ
സഭ (ഗലാ 6:16) ദൈവവുമായി പുതിയ ഉടമ്പടിയിലേര്‍പ്പെട്ടവളാണ്. പുതിയ പരിച്ഛേദനവും (റോമാ 2:29),
അബ്രാഹത്തിന്‍റെ സന്താനപരമ്പരയിലെ ഭാഗഭാഗിത്വവുംവഴി (റോമാ 4; ഗലാ 3:29) സഭ പഴയനിയമത്തിലെ
ദൈവജനത്തിന്‍റെ പിന്തുടര്‍ച്ചാവകാശിയാണ്. സഭ ദൈവജനമാണ് എന്ന പ്രസ്താവനയ്ക്ക് പൗലോസ് നല്‍കുന്ന
വിവിധ അര്‍ത്ഥതലങ്ങള്‍ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്നു: (i) ദൈവം തന്‍റെ സ്വന്തമായി തിരഞ്ഞെടുത്ത ജനമാണ് സഭ (2
കോറി 6:16). (ii) ഹൃദയത്തില്‍എഴുതപ്പെട്ട ഉടമ്പടിയിലൂടെ സഭ ദൈവത്തോട് ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തന്മൂലം
കുടുംബ ബന്ധത്തിനു തുല്യമായ ബന്ധമാണു സഭാംഗങ്ങള്‍ക്കു ദൈവത്തോടുള്ളത് (2 കോറി 6:18; ഗലാ 4:24).
(iii) എല്ലാ അംഗങ്ങളും ദൈവജനമാകയാല്‍ആര്‍ക്കും ആരുടെമേലും അധികാരമില്ല (ഗലാ 3:28). (iv) സഭ
ദൈവമക്കളുടെ സമൂഹമാണ് (റോമാ 9:26; 2 കോറി 6:16-18). (v) അതിനാല്‍അംഗങ്ങള്‍അന്യോന്യം
സഹോദരരുമാണ് (1 കോറി 6:5).

6. സഭ ക്രിസ്തുവില്‍ഒരു ശരീരമാണ് (റോമാ 12:5). മാത്രമല്ല, സഭ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ശരീരം കൂടിയാണ്

(എഫേ 1:23). ഇതിന് വളരെ ആഴമേറിയ അര്‍ത്ഥ തലങ്ങളുണ്ട്. (i) ക്രിസ്തു തന്‍റെ ശരീരം ബലിയര്‍
പ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് മനുഷ്യനെ വീണ്ടെടുത്തത്. തന്മൂലം, രക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരെല്ലാം യേശുവിന്‍റെ
ശരീരത്തിന്‍റെ ഭാഗമാണ്. ഈ ഐക്യം പലപ്രയോഗങ്ങളിലൂടെ പ്രകടിപ്പിക്കാറുണ്ട്. (ഉദാ. റോമാ 6:1-
5; 1 കോറി 12:13; ഗലാ 2:19-21; 6:14-17). ഏക ശരീരമാണെന്ന അവബോധമാണു സഭയുടെ
ഐക്യത്തിന് അടിസ്ഥാനം (cfr. റോമാ 5:15-21). (ii) തന്‍റെ ശരീരത്തെ ബഹുമാനിക്കാനും (റോമാ
12:4; 1 കോറി 6:13-19; 2 കോറി 5:10; കൊളോ 2:16-23) അന്യോന്യം സഹായിക്കാനും (റോമാ
12:5; 1 കോറി 12: 14-26; 2 കോറി 4:7-12; എഫേ 4:16; ഫിലി 3:10-21; കൊളോ 1:24) അംഗങ്ങള്‍
തമ്മിലുള്ള വര്‍ണ്ണവര്‍ഗ്ഗ വൈജാത്യങ്ങളെ അതിജീവിക്കാനും (1 കോറി 12:13; എഫേ 2:14-22) ഈ
ആശയം പ്രചോദനമേകുന്നു.
ക്രിസ്തുസംഭവത്തിന്‍റെ രക്ഷാകരമാനത്തെ അവതരിപ്പിക്കാനായി വി. പൗലോസ് ഉപയോഗിക്കുന്ന
ദൈവശാസ്ത്ര സങ്കേതങ്ങളായ അനുരഞ്ജനം, നീതീകരണം, പാപപരിഹാരം, വിമോചനം
തുടങ്ങിയവയെ യഥോചിതം ഗ്രഹിച്ചെങ്കില്‍മാത്രമേ പൗലോസിന്‍റെ രക്ഷാശാസ്ത്രം
മനസ്സിലാക്കാനാകൂ.

അനുരഞ്ജനം

രക്ഷയെ ദൈവമനുഷ്യ അനുരഞ്ജനമായിട്ടാണ് വി. പൗലോസ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത് (റോമ 5:1-15; 2

കോറി 5:11-21). ദൈവം മനുഷ്യരോട് അനുരജ്ഞനപ്പെടുകയല്ല മറിച്ച് മനുഷ്യന്‍ദൈവത്തോടാണ്
അനുരഞ്ജനപ്പെടുന്നത്. ഈ അനുരഞ്ജനമാകട്ടെ മനുഷ്യന്‍റെ പ്രാര്‍ത്ഥനയോ പരിത്യാഗമോ, നന്മപ്രവര്‍
ത്തികളോ വഴിയല്ല മറിച്ച് ദൈവത്തിന്‍റെ കൃപാപൂര്‍ണ്ണമായ സൗജന്യ ദാനമാണ് എന്നും പൗലോസ്
സ്ഥാപിക്കുന്നു.

രക്ഷയെ ദ്യോതിപ്പിക്കാന്‍അനുരഞ്ജനം എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ചു തുടങ്ങിയത് വി. പൗലോസാണ്.

യവന കൃതികളില്‍അനുരഞ്ജനം (കത്തലാഗെ) എന്ന പദം രാഷ്ട്രീയമോ, സൈനികമോ ആയ
ഉടമ്പടിയെ സൂചിപ്പിക്കാനാണ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്. നയതന്ത്രതലത്തിലെ സമാധാന ഉടമ്പടിയുടെ
അര്‍ത്ഥതലത്തിലാണ് പൗലോസ് ഈ പദം ഉപയോഗിക്കുന്നതെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെടുന്നവരുണ്ട്.
എന്നാല്‍അനുരഞ്ജനം (കത്തലാഗെ) എന്ന പദം ദൈവമനുഷ്യ ബന്ധത്തിലെ പുനക്രമീകരണത്തെ
സൂചിപ്പിക്കാന്‍മക്കബായരുടെ ഗ്രന്ഥത്തില്‍ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട് (2 മക്ക 8:29; cf. 5:20; 7:32-33).
"അനുരഞ്ജനപ്പെടുക" (കത്തലാഗെയ്ന്‍) എന്ന ക്രിയാരൂപം ഫിലോ (on the life of Moses; 2:166; on
Joseph 11-8), ജോസേഫൂസ് (JW 5:415; AJ 7:153) എന്നിവരുടെ രചനകളില്‍ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്.
ദൈവം തന്‍റെ ജനവുമായുള്ള ബന്ധം പുനസ്ഥാപിക്കുന്നതിനെ സൂചിപ്പിക്കാനാണ് ഈ ക്രിയാരൂപം
ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്.

രക്ഷയെ സൂചിപ്പിക്കാന്‍"അനുരഞ്ജനം" എന്ന അധികാരസംജ്ഞയെ അവതരിപ്പിച്ചത് വി.

പൗലോസാണെങ്കിലും നിയമാന്തര കാലഘട്ടത്തിലെ (intertamental period) വിവിധ രചനകളില്‍
ദൈവമനുഷ്യ ബന്ധത്തിന്‍റെ പുനക്രമീകരണം എന്ന നിലയില്‍"അനുരജ്ഞനപ്പെടുക" (Katallasein )
എന്ന ക്രിയാരൂപം ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട് (on the life Moses; 2:166; on Joseph 11-8; Jewish
Antiquities 7:153). പഴയനിയമത്തിലെന്നപോലെ മനുഷ്യനുമായുള്ള ദൈവത്തിന്‍റെ അനുരഞ്ജനം
എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലാണ് പൗലോസും ഈ പദം ഉപയോഗിക്കുന്നത്. നീതീകരണം (justification)
ലഭിച്ച മനുഷ്യവ്യക്തി ദൈവവുമായുള്ള ഐക്യത്തിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്നതിനേയാണ് അനുരഞ്ജനം
എന്നു പൗലോസ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. നീതീകരണവും അനുരഞ്ജനവും പരസ്പരബന്ധിയായ
പദങ്ങളാണ്. പാപത്തിലൂടെ ദൈവത്തില്‍നിന്ന് അന്യവത്കരിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യന്‍
ക്രിസ്തുസംഭവത്തിലൂടെ അനുരഞ്ജിതനാകുന്നു എന്നതാണ് വിവക്ഷ. എന്നാല്‍അടിസ്ഥാനപരമായ ചില
ചോദ്യങ്ങള്‍ഇവിടെ അവശേഷിക്കുന്നു. പാപംചെയ്ത് അകന്നു പോയ മനുഷ്യനില്‍നിന്ന് ദൈവം
അകന്നുപോയിട്ടുണ്ടോ? അനുരജ്ഞനപ്പെടേണ്ടത് ദൈവമാണോ മനുഷ്യനാണോ അതോ രണ്ടുപേരും
ആണോ? അനുരജ്ഞനം എന്ന സത്യം മനുഷ്യന്‍റെ വൈയക്തികമായ അനുഭവതലത്തിനധീന
(subjective) മാണോ അതോ അതീത (objective) മാണോ ?

പൗലോസിന്‍റെ വീക്ഷണത്തില്‍അനുരഞ്ജിപ്പിക്കുക എന്ന ക്രിയയുടെ കര്‍ത്താവ് എപ്പോഴും ദൈവവും

കര്‍മ്മം മനുഷ്യനോ ലോകമോ ആണ് (2 കോറി 5:19; റോമ 5:10; കൊളോ 1:21-22; എഫേ 2:15-
16). തന്നില്‍നിന്ന് അകന്ന മനുഷ്യനെ തന്നോട് അനുരഞ്ജനപ്പെടുത്താനുള്ള ദൈവത്തിന്‍റെ
രക്ഷാപദ്ധതി പൂര്‍ത്തിയായത് യേശുക്രിസ്തുവിലാണ്. മനുഷ്യര്‍പാപികളായിരുന്നപ്പോഴും
മനുഷ്യരോടുള്ള തന്‍റെ സ്നേഹം അഭംഗം തുടരുന്നു എന്നു ദൈവം സ്പഷ്ടമാക്കിയത് യേശുവിന്‍റെ
കുരിശു മരണത്തിലൂടെയാണ് (റോമ 5:8). ദൈവത്തോടുള്ള ശത്രുതയില്‍മനുഷ്യന്‍തുടരുമ്പോഴാണ്
ക്രിസ്തു കുരിശില്‍മരിക്കുന്നത്. തന്മൂലം അനുരഞ്ജനം എന്നത് നിയതമായ അര്‍ത്ഥത്തില്‍മനുഷ്യന്‍റെ
വൈയക്തികമായ അനുഭവമല്ല. ദൈവത്തേക്കുറിച്ചുള്ള മനുഷ്യന്‍റെ മനോഭാവത്തില്‍മാറ്റം വരുത്തി
മനുഷ്യന്‍യേശു ക്രിസ്തുവില്‍വിശ്വസിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോള്‍സംഭവിക്കുന്ന വൈയക്തികമായ
അനുഭവമായിട്ടല്ല പൗലോസ് അനുരഞ്ജനത്തേ അവതരിപ്പിക്കുന്നതെന്നു വ്യക്തമാണ്. മനുഷ്യന്‍റെ
രക്ഷയ്ക്കുവേണ്ടി യേശുക്രിസതുവില്‍ദൈവമൊരുക്കിയ രക്ഷയുടെ അവസ്ഥയും സാധ്യതയുമാണ്
അനുരഞ്ജനം. അതിനാല്‍മനുഷ്യപ്രവര്‍ത്തികള്‍മൂലമല്ല ദൈവദാനമായാണ് മനുഷ്യന്‍
അനുരഞ്ജിതരാകുന്നത്. ക്രിസ്തുവില്‍ദൈവം സാധിതമാക്കിയ അനുരഞ്ജനത്തേക്കുറിച്ചു
പ്രഘോഷിക്കാനാണ് ദൈവം അപ്പസ്തോലന്മാരെ നിയോഗിച്ചത്. തന്മൂലം സുവിശേഷം കേള്‍
ക്കുന്നതിനു മുമ്പേ ദൈവം മനുഷ്യനുവേണ്ടി ഒരുക്കിയ രക്ഷാസാധ്യതയാണ് അനുരഞ്ജനം എന്നു
സമ്മതിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ദൈവം മനുഷ്യന്‍റെ പാപത്തെ പരിഗണിക്കുന്ന കാലത്തോളം മനുഷ്യര്‍
പാപികളും ശത്രുക്കളുമാണ്. എന്നാല്‍ക്രിസ്തുവിന്‍റെ മരണം വഴിയായി ദൈവം മനുഷ്യന്‍റെ പാപങ്ങള്‍
പരിഗണിക്കാത്ത അവസ്ഥയാണ് (2 കോറി 5:19) അനുരജ്ഞനം.

എന്നാല്‍, അനുരജ്ഞനത്തിന് വൈയക്തികമായ ഒരു തലം ശേഷിക്കുന്നുണ്ട്. ദൈവം സൗജന്യമായി

ഒരുക്കിയതും അപ്പസ്തോലന്മാരിലൂടെ പ്രഘോഷിക്കപ്പെട്ടതുമായ അനുരജ്ഞനത്തെ മനുഷ്യന്‍
സ്വന്തമാക്കേണ്ടതുണ്ട് (2 കോറി 5:20). ദൈവത്തോടുള്ള ശത്രുത വെടിയാതെ അനുരജ്ഞനത്തിന്‍റെ
രക്ഷാകരഫലമനുഭവിക്കാന്‍മനുഷ്യനു കഴിയില്ല (റോമ 8:7; കൊളോ 1:21).

പാപത്തില്‍നിന്നുള്ള നീതീകരണം

ക്രിസ്തുവിലൂടെ കൈവന്ന രക്ഷാനുഭവത്തെ വിശദീകരിക്കാന്‍പൗലോസ് പ്രധാനമായും

ഉപയോഗിക്കുന്നത് "നീതീകരണം" (dikaiosis) എന്ന പദമാണ്. മുന്‍പ് സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ
യഹൂദപശ്ചാത്തലത്തില്‍നിന്നാണ് പൗലോസ് ഈ പദം കടമെടുക്കുന്നത് എന്ന് അനുമാനിക്കാം.
യഹൂദവീക്ഷണത്തില്‍ഒരു വ്യക്തി നീതിമാന്‍(dikaios) ആകുന്നത്, ദൈവപ്രമാണങ്ങളനുസരിച്ച്
ജീവിക്കുന്നതിനാല്‍ദൈവത്തിന്‍റെ സംപ്രീതിക്ക് അര്‍ഹമാണെന്ന് മതപരമായ കോടതിയുടെ
വിധിനേടുമ്പോഴാണ് (ഉദാ. പുറ 23:7; 1 രാജാ 8:32). സ്വന്തം പാപത്തെയോര്‍ത്ത് അനുതപിക്കുന്നവന്‍
റെ ഹൃദയത്തില്‍ദൈവം നല്‍കുന്ന ആശ്വാസമാണ് നീതീകരണം എന്ന് ഖുംറാന്‍രേഖകള്‍
സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു (1 QS 11:9-12). നീതീകരണം എന്ന ആശയത്തിന് പൗലോസ് നല്‍കുന്ന അര്‍
ത്ഥതലങ്ങളെ സംക്ഷിപ്തീകരിക്കാം:

1. തന്‍റെ പീഢാസഹനവും മരണവും ഉത്ഥാനവുംവഴി ക്രിസ്തു മനുഷ്യകുലത്തിന്‍റെ പാപത്തിന്

പരിഹഹാരമായതിനാല്‍ദൈവനീതിക്കു മുന്നില്‍മനുഷ്യന്‍റെ പാപമല്ല ക്രിസ്തുവിന്‍റെ
പരിഹാരമാണ് നിലനില്‍ക്കുന്നത് (റോമ 4:25).
2. യേശുവില്‍വിശ്വസിക്കുന്ന സകലര്‍ക്കും സൗജന്യ ദാനമായി ദൈവം നീതീകരണം നല്‍കുന്നു
(റോമ 3:26).
3. നീതീകരിക്കുന്നവന്‍ദൈവമാണ് (ഫിലി 3:9) മനുഷ്യനല്ല (റോമ 10:3) എന്നതിനാല്‍
മാനുഷിക പ്രവൃത്തികളിലൂടെ നീതീകരണം സാധ്യമാകില്ല.
4. ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ബലിയിലൂടെ നീതീകരിക്കപ്പെട്ടവരായി മനുഷ്യകുലം
പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഈ നീതീകരണം ഓരോരുത്തരും വ്യക്തിപരമായി
അനുഭവിക്കാന്‍പര്യാപ്തരാകുന്നത് വിശ്വാസം വഴിയാണ്.

നീതീകരണം എന്ന ആശയത്തെ ഒരു ദൃഷ്ടാന്ത സഹായത്താല്‍സ്പഷ്ടമാക്കാം. തന്‍റെ വീടും പറമ്പും

സകല ആസ്തികളും വിറ്റാലും കടം വീട്ടാന്‍കഴിയാത്ത ഒരു മനുഷ്യന്‍റെ ഗതികേട് സങ്കല്‍പ്പിക്കുക.
സകലതും നഷ്ടമാക്കിയാലും കടം ശേഷിക്കുകയേയുള്ളു എന്ന സങ്കടകരമായ
വിഷമവൃത്തത്തിലാണയാള്‍. മറ്റൊരു ഭാഷയില്‍പറഞ്ഞാല്‍കടം വീട്ടല്‍എന്നത് അയാളുടെ കഴിവിന്
അതീതമായ സത്യമാണ്. എന്നാല്‍സര്‍ക്കാര്‍സകല കടങ്ങളും എഴുതിത്തള്ളാന്‍തീരുമാനിച്ചപ്പോള്‍
അയാളുടെ കടവും പരിഹരിക്കപ്പെട്ടു. അയാളുടെ നിസ്സാഹായതയില്‍അലിവു തോന്നിയ സര്‍ക്കാര്‍
അയാള്‍ക്കുവേണ്ടി കടംവീട്ടിയതിനാല്‍അയാള്‍കടബാദ്ധ്യതയില്ലാത്തവനായി. പാപത്തിന്‍റെ
ബാധ്യത (കടബാധ്യത) യില്‍നിന്നുള്ള മോചനം മാനുഷിക കഴിവിനാല്‍അസാധ്യമാണെന്നു കണ്ട്
കരുണതോന്നിയ ദൈവം ക്രിസ്തുവില്‍മനുഷ്യകുലത്തിന്‍റെ പാപം ഇല്ലാതാക്കി. വീട്ടാനാകാത്ത
കടംവീട്ടിയ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ബലി പാപപരിഹാരാര്‍ത്ഥമായിരുന്നു.

പാപപരിഹാരം (Expiation)

പാപപരിഹാരം (Hilasterion) ക്രിസ്തു സംഭവത്തിന്‍റെ വെളിച്ചമായിരുന്നു. പാപപരിഹാരത്തെ

സൂചിപ്പിക്കുന്ന ഗ്രീക്കുപദം (Hilasterion) "കപ്പോറെത്" (Kaporeth) എന്ന ഗ്രീക്കുപദത്തിന്‍റെ
ഭാഷാന്തരമാണ്. വാഗ്ദാനപേടകത്തിനു മൂടിയായി നിര്‍മ്മിച്ചിരുന്ന സ്വര്‍ണ്ണ നിര്‍മ്മിതമായ
കൃപാസനത്തേയാണ് ഹീബ്രുവില്‍"കപ്പോറെത്" എന്നു വിളിച്ചിരുന്നത് (പുറ 25:17).
ആണ്ടിലൊരിക്കല്‍പാപപരിഹാരത്തിരുനാളില്‍വിശുദ്ധിയുടെ അതിവിശുദ്ധ സ്ഥലത്ത്
പ്രവേശിക്കുന്ന പ്രധാനപുരോഹിതന്‍പരിഹാരബലിയുടെ രക്തം തളിച്ചിരുന്നത് ഇതിന്മേലായിരുന്നു
(ലേവ്യ 16:14-20). ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ബലിയിലൂടെ, പാപപരിഹാരദിനത്തില്‍(yom ha k) യഹൂദര്‍
പ്രതീകാത്മമായി നേടിയിരുന്ന വാര്‍ഷിക പാപമോചനം ക്രിസ്തുവില്‍വിശ്വസിക്കുന്നവര്‍നിത്യമായും
സത്യമായും നേടുന്നതായി പൗലോസ് സ്ഥാപിക്കുന്നു (റോമ 3:25). അപ്രകാരം പുതിയ കൃപാസനമായി
ക്രിസ്തു മാറുന്നു.

മനുഷ്യപാപം മൂലം കോപിഷ്ഠനായിരുന്ന പിതാവായ ദൈവത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കുക (placate or

propitate = hilaskethal) എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ക്രിസ്തുവിന്‍റെ പരിഹാരക്രിയയെ കാണാനാവില്ല.
ദൈവകോപം എന്നത് തിന്മയോടുള്ള ദൈവത്തിന്‍റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണ വൈപരീത്യത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന
സംജ്ഞയാണ്. പാപികളായവരോട് ദൈവത്തിനുള്ള വൈയക്തികവും വൈകാരികവുമായ രോഷമോ
പ്രതികാരമോ ആയിട്ടല്ല ദൈവകോപത്തെ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. ക്രിസ്തുവിന്‍റെ മരണം
മാറ്റമുണ്ടാക്കുന്നത് ദൈവത്തിന്‍റെ മനോഭാവത്തിലും വൈകാരികതയിലുമല്ല മറിച്ച് മനുഷ്യന്‍റെ
പാപാഭിമുഖ്യത്തിലാണ്. ക്രിസ്തുസംഭവത്തിലൂടെ മനുഷ്യന്‍റെ പാപം സമ്പൂര്‍ണ്ണമായി കഴുകി
ഇല്ലാതാക്കപ്പെടുന്നു എന്ന അര്‍ത്ഥത്തിലാണ് പലോസ് ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ബലിയെ
പാപപരിഹാരബലിയായി വിവരിക്കുന്നത് (1 തെസ 1:10; റോമ 5:9). രക്തം ചിന്താതെ
പാപമോചനമില്ല എന്ന ചിന്ത യഹൂദര്‍ക്കുണ്ടായിരുന്നു (ഹെബ്ര 9:21). മൃഗബലികളില്‍മനുഷ്യന്‍റെ
പാപത്തില്‍കോപിഷ്ഠനായ ദൈവ ത്തെ മൃഗരക്തംകൊണ്ടു പ്രസാദിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമമല്ല നടത്തുന്നത്;
മറിച്ച് രക്തം ജീവന്‍റെ ഇരിപ്പിടമാകയാലും വിശുദ്ധീകരണ ശക്തിയുള്ളതായതിനാലും
പ്രതീകാത്മകമായി രക്തബലി പാപമോചനം നല്‍കുന്നു. കൂടാതെ പാപിയായ മനുഷ്യനെ ദൈവത്തിനു
സമ്പൂര്‍ണ്ണമായി സമര്‍പ്പിക്കുന്നതിന്‍റെ അടയാളമായി മൃഗത്തെ ദൈവത്തിനു സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.
പാപപരിഹാര ബലികളൊന്നും ദൈവത്തിന്‍റെ കോപം അണയ്ക്കാനുള്ള വഴികളായിരുന്നില്ല എന്നു
സ്പഷ്ടം.

പാപവിമോചനം

രക്ഷയെ സൂചിപ്പിക്കാന്‍വിമോചനം (മുീഹ്യൃീശേെെ) എന്ന പദം പൗലോസ് ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്.

അടിമകളെ മോചനദ്രവ്യം നല്‍കി വീണ്ടെടുക്കുന്ന പ്രക്രിയയെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നതാണ് ഈ സംജ്ഞ
(apolytrosis 4:34). ദൈവം ഇസ്രായേലിന്‍റെ വിമോചകന്‍-ഗോയേല്‍- (goel) ആണ് എന്ന
പഴയനിയമ സങ്കല്‍പ്പവും ഈ ആശയത്തിനു പിന്നിലുണ്ട്. സ്വന്തം കുടുംബാംഗങ്ങളിലോ ചാര്‍
ച്ചക്കാരിലോ ഉള്‍പ്പെടുന്ന ആരെങ്കിലും അടിമകളായിതീര്‍ന്നിട്ടുണ്ടെങ്കില്‍അവരെ മോചനദ്രവ്യം നല്‍കി
വീണ്ടെടുത്തു രക്ഷിക്കാന്‍ചുമതലപ്പെടുത്തിയ വ്യക്തിയെയാണ്ഗോ "യേല്" (goel) എന്നു
വിളിച്ചിരുന്നത്. (ഏശ 41:14). അടിമകളായിത്തീര്‍ന്ന ഇസ്രായേലിന്‍റെ വിമോചകന്‍(goel)
ദൈവമാണ്. ഈ ദൈവിക വിമോചന പ്രക്രിയ മാനവകുലത്തിനാകെ പ്രദാനം ചെയ്ത ദൈവപുത്രനാണ്
ക്രിസ്തു എന്നാണ് വി. പൗലോസ് വിവക്ഷിക്കുന്നത്. പൗലോസ് ക്രിസ്തുവിനെ വിമോചകനെന്നോ
(lytrotes) മോചനദ്രവ്യമെന്നോ (lytron) വിളിക്കുന്നില്ല; മറിച്ച് ക്രിസ്തു നമ്മുടെ മോചനമാണെന്ന്
(apolytrosis) പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു (1 കോറി 1:30). ക്രിസ്തുവിലൂടെ കൈവന്ന വിമോചനത്തിലൂടെ
മനുഷ്യകുലം സ്വതന്ത്രരും നീതീകരിക്കപ്പെട്ടവരുമായി. മനുഷ്യകുലത്തിന്‍റെ അടിമത്തം നീക്കാന്‍നല്‍
കപ്പെട്ട വിലയാണ് ക്രിസ്തുവിന്‍റെ കുരിശുമരണം.

വിമോചനത്തിന് യുഗാന്ത്യമാനമുണ്ടെന്നും ശരീരത്തിന്‍റെ വീണ്ടെടുപ്പ് യുഗാന്ത്യത്തിലാണെന്നും

പൗലോസ് വിശ്വസിക്കുന്നു (റോമ 8:23). സൃഷ്ടപ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ സമ്പൂര്‍ണ്ണ വിമോചനം
യുഗാന്ത്യസംഭവമാണ് (റോമ 8:19-22). ക്രിസ്തുസംഭവത്തിലൂടെ സാധിതമായ വിമോചനം സമ്പൂര്‍
ണ്ണമായി സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെടുന്നത് യുഗാന്ത്യത്തിലാണെന്നും അതിനുള്ള മാര്‍ഗ്ഗം ക്രിസ്തുവിലുള്ള
വിശ്വാസമാണെന്നും പൗലോസ് സ്ഥാപിക്കുന്നു.

രക്ഷയുടെ യുഗാന്ത്യമാനം

ക്രിസ്തുവിന്‍റെ മരണോത്ഥാനങ്ങളിലൂടെ സമാരംഭിച്ച രക്ഷ സമ്പൂര്‍ണ്ണമാകുന്നത് യുഗാന്ത്യത്തില്‍

സംഭവിക്കുന്ന അവന്‍റെ രണ്ടാമത്തെ ആഗമനത്തിലാണ്. 2 കോറി 5:1-10 ന്‍റെ വെളിച്ചത്തില്‍
മരണത്തിനും ഉയര്‍പ്പിനുമിടയില്‍നിശ്ചിത കാലത്തിന്‍റെ ഇടവേള പലോസ് നിരൂപിക്കുന്നതായി
അഭിപ്രായപ്പെടുന്നവരുണ്ട്. "ഇന്നു നീ എന്നോടുകൂടി പറുദീസായിലായിരിക്കും" (ലൂക്കാ 23:46) എന്ന്
നല്ല കള്ളനോടു ക്രിസ്തു പറയുന്ന വചനം മരണത്തിനും ഉയര്‍പ്പിനുമിടയിലുള്ള ഇടവേളയെ
നിഷേധിക്കുന്നതിനാല്‍പൗലോസിന്‍റെ രക്ഷാവീക്ഷണവും സുവിശേഷങ്ങളിലെ രക്ഷാവീക്ഷണവും
സുവിശേഷങ്ങളിലെ രക്ഷാദര്‍ശനവും തമ്മില്‍വൈരുദ്ധ്യമുണ്ടെന്ന് ഇക്കൂട്ടര്‍ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്നു. എന്നാല്‍
മരണത്തോടെ ദൈവത്തോട് ചേരാന്‍ഭാഗ്യം ലഭിക്കുന്ന മനുഷ്യാത്മാവിനേക്കുറിച്ച് പൗലോസ് പരാമര്‍
ശിക്കുന്നുണ്ട്. മരണത്തിലും അഭേദ്യമായ ബന്ധമാണ് ക്രിസ്തുവും സഭയും തമ്മിലുള്ളതെന്ന് പൗലോസ്
സമര്‍ത്ഥിക്കുന്നു (റോമ 8:38). തന്മൂലം പൗലോസിന്‍റെ രക്ഷാശാസ്ത്രം തികച്ചും യുഗാന്ത്യപരമാണെന്ന
വാദത്തില്‍കഴമ്പില്ല. മരണത്തിലൂടെ ആത്മാവ് ദൈവസന്നിധിയിലെത്തുമ്പോള്‍ശരീരം യുഗാന്ത്യം
വരെ മഹത്വീകരണത്തിനായി കാത്തിരിക്കുന്നു എന്നതാണ് പൗലോസ് വിവക്ഷിക്കുന്നത്. മരിച്ചവര്‍
നിദ്ര ചെയ്യുന്നു എന്ന പദപ്രയോഗമാണ് (1 തെസ്സ 4:13; 1 കോറി 15:16) ഇടവേളയേക്കുറിച്ചുള്ള
ചിന്തയ്ക്ക് ആധാരം. പക്ഷെ മരണത്തെ നിദ്രയായി കരുതുന്നു എന്നത് ഭാഷാപരമായ ഒരു ശൈലി
എന്നതിനപ്പുറം അതിനു ദൈവശാസ്ത്രപരമായ അര്‍ത്ഥസാന്ദ്രത കല്‍പ്പിക്കേണ്ടതില്ല. യുഗാന്ത്യത്തില്‍
ക്രിസ്തു "തന്‍റെ വിശുദ്ധരോടൊത്തു വരും" (1 തെസ്സ 3:13) എന്ന വിശ്വാസവും മരണമടഞ്ഞ
നീതിമാന്മാരുടെ ആത്മാവ് ദൈവത്തോടൊത്താണെന്ന വസ്തുതയാണ് സ്പഷ്ടമാക്കുന്നത്.