PANGKAT 1

True Wealth

One day a father of a very wealthy family took his son on a trip to the country with the purpose of
showing his son how the poor people live so he could be thankful for his wealth.

They spent a couple of days and nights on the farm of what would be considered a very poor family.

On their return from their trip, the father asked his son, “How was the trip?"

“It was great, Dad."

“Did you see how poor people can be?" the father asked.

“Oh yeah,” said the son. “So, what did you learn from the trip?" asked the father.

The son answered, “I saw that we have one dog and they had four. We have a pool that reaches to the
middle of our garden and they have a creek that has no end. We have imported lanterns in our garden
and they have the stars at night. Our patio reaches to the front yard and they have the whole horizon.
We have a small piece of land to live on and they have fields that go beyond our sight. We have servants
who serve us. But they serve others. We buy our food. But they grow theirs. We have walls around our
property to protect us. They have friends to protect them."

With this the boy’s father was speechless. Then his son added, “Thanks dad for showing me how poor
we are."

Tunay na Kayamanan

Isang araw, dinala ng isang ama mula sa napakayamang pamilya ang kanyang anak sa isang
biyahe sa probinsya na layuning ipakita sa kanyang anak kung paano nabubuhay ang mga
mahihirap upang siya ay magpasalamat sa kanyang kayamanan.

Naglaan sila ng ilang araw at gabi sa bukid ng isang pamilyang maituturing na napakahirap.

Pagbalik nila mula sa kanilang biyahe, tinanong ng ama ang kanyang anak, “Ano ang naging pakiramdam
ng biyahe?"

“Ang saya po, Itay."

“Nakita mo ba kung gaano kahirap ang mga tao doon?" tanong ng ama.

“Oo nga po," sagot ng anak. “Ano ang natutunan mo sa biyahe?" tanong ng ama.

Sumagot ang anak, “Nakita ko na mayroon tayong isang aso at sila'y may apat. Mayroon tayong pool na
umaabot sa gitna ng ating hardin at sila'y may ilog na walang katapusan. Mayroon tayong mga de-
koryenteng ilaw sa ating hardin at sila'y may mga bituin sa gabi. Ang aming patio ay umaabot sa
harapang hardin at sila'y may buong hangganan. Mayroon tayong maliit na piraso ng lupa na tirahan at
sila'y may mga taniman na umaabot sa labas ng aming paningin. Mayroon tayong mga alipin na
naglilingkod sa atin. Ngunit sila'y naglilingkod sa iba. Bumibili tayo ng ating pagkain. Ngunit sila'y
nagtatanim. May mga pader sa paligid ng aming ari-arian upang protektahan kami. Sila'y may mga
kaibigan na nagtatanggol sa kanila."Sa ganitong sitwasyon, walang maipahayag ang ama ng batang lalaki.
Pagkatapos, idinagdag ng kanyang anak, “Salamat po, Itay, sa pagpapakita sa akin kung gaano tayo
kahirap."

PANGKAT 2

The Proud Rose

By: Jolanda Colombini

Once upon a time, there lived a rose flower that was incredibly proud of its beautiful looks. The
only disappointment the rose had was that it grew alongside an ugly cactus.

Every day, the rose would be ready with an insult that it would pour upon the cactus for his
looks, but the cactus would remain silent and not react. No matter how hard every other plant in the
garden tried to make the flower understand and discourage it from insulting the cactus, the rose was
adamant and swayed by her good looks

One day, a pine tree, growing next to the blossomed rose said that it wished it was a beautiful
flower and hoped it could also be as appealing one day. Another tree said to the pine tree that there was
no need to be sad as no one can have everything. Hearing the conversation, the rose replied to the trees
and that it seemed like she was the most beautiful flower in the whole forest.

Listening this, the sunflower raised its yellow head and said, “Why do you say that? In the whole
forest, there are many beautiful flowers, and you are just one of them.” To this, the rose replied that it
saw everyone looking at her and admiring her. The next moment, the rose used her cunning wit by
humiliating the cactus by calling it ugly and full of thorns. The other trees quickly replied that this was
shameful talk by the rose as no one can decide what exactly is beautiful, and the rose flower itself had so
many thorns.

As the days passed by, the rose looked at the cactus and continued insulting him. The cactus
never replied or even got upset and instead, advised the rose that God did not create any form of life
without a purpose. Spring passed by and the weather turned hot. Life in the forest became difficult
without the rain. The rose began to wilt.

One day the rose saw a sparrow stick its beak into the cactus and fly away. The rose was amazed
by this and asked the pine tree what the sparrow was doing? The pine tree replied that the bird was
getting water from the cactus, which was hurting the cactus due to the holes created inside it, but it
could not see the bird suffer, and therefore, it was helping them. The rose felt ashamed to ask the cactus
for water. But finally, when she did ask for help, the cactus kindly agreed. The sparrows filled their beaks
with water and watered the roses’ roots.
 Ang Mayabang na Rosas

Ni: Jolanda Colombini

Isang araw, may isang bulaklak na rosas na lubos na mayabang sa kanyang magandang anyo. Ang tanging
panghihinayang ng rosas ay ang lumaki ito sa tabi ng isang pangit na kaktus.

Araw-araw, handang magbitaw ng pang-insulto ang rosas sa kaktus dahil sa itsura nito, ngunit
mananatiling tahimik at hindi nagre-react ang kaktus. Kahit gaano pa kaigting ang pagpapaliwanag ng iba
pang halaman sa hardin para maturuan ang bulaklak na itigil ang pang-iinsulto sa kaktus, matigas pa rin
ang ulo ng rosas at napaakit sa kanyang magandang anyo.

Isang araw, ang isang puno ng pino na lumalaki sa tabi ng namumukadkad na rosas ay nagsabi na nais
nitong maging isang magandang bulaklak at umaasang magiging kawili-wili rin siya balang araw. Sinabi
ng isa pang puno sa puno ng pino na wala naman daw dapat ikalungkot dahil walang sino mang
mayroong lahat. Sa pagdinig sa usapan, sumagot ang rosas sa mga puno at tila ba siya ang
pinakamagandang bulaklak sa buong gubat.

Sa pagtugon nito, itinaas ng Mirasol ang kanyang dilaw na ulo at sinabi, “Bakit mo nasabi 'yan? Sa buong
gubat, maraming magagandang bulaklak, at isa ka lang sa kanila.” Sa sagot na ito, sinabi ng rosas na
nakikita niya ang lahat na tumitingin sa kanya at humahanga sa kanya. Sa susunod na sandali, ginamit ng
rosas ang kanyang pandaraya sa pamamagitan ng pang-aapi sa kaktus sa pamamagitan ng pagtawag dito
na pangit at puno ng tinik. Agad na sumagot ang iba pang mga puno na ito ay nakakahiya na salitaan ng
rosas dahil walang sino man ang makapagdedesisyon kung ano ang talagang maganda, at ang bulaklak
na rosas mismo ay mayroong maraming tinik.

Sa paglipas ng mga araw, tinitingnan ng rosas ang kaktus at patuloy itong iniinsulto. Hindi sumasagot o
nagagalit kailanman ang kaktus at sa halip, ipinapayo ito sa rosas na hindi nilikha ng Diyos ang anumang
anyo ng buhay nang walang layunin. Lumipas ang tagsibol at uminit ang panahon. Naging mahirap ang
buhay sa gubat nang wala ang ulan. Nagsimulang malanta ang rosas.

Isang araw, nakita ng rosas na isinaksak ng isang maya ang kanyang tuka sa kaktus at lumipad palayo.
Nagulat ang rosas sa ganitong pangyayari at nagtanong sa puno ng pino kung ano ang ginagawa ng
maya? Sinabi ng puno ng pino na kumukuha ang ibon ng tubig mula sa kaktus, na nagdudulot ng sakit sa
kaktus dahil sa mga butas na ginawa dito, ngunit hindi niya makita ang hirap ng ibon, kaya't tinutulungan
niya ito. Nahiya ang rosas na humingi ng tulong sa kaktus. Ngunit sa wakas, nang humiling siya ng tulong,
pumayag nang may kabaitan ang kaktus. Nagpunuan ng tubig ang mga maya at binasa ang mga ugat ng
rosas.
PANGKAT 3

Elijah and the Priests of Baal:

The Lord’s prophet versus false priests

The kingdom of Israel continued to suffer from having no water. King Ahab told the people to follow a
false god named Baal. The Lord sent Elijah the prophet to meet Ahab. Elijah invited all the people to the
top of a mountain. He invited the king and his priests to a challenge to see whether the Lord or Baal was
the true God.

Elijah explained the challenge. He and the priests would sacrifice a bull on an altar, but they would not
light a fire themselves. Instead, the priests would pray to Baal to start a fire. Then Elijah would pray to
the Lord to start a fire. Elijah knew that only the true God would start the fire.

The priests of Baal prayed to their god from morning until noon, but nothing happened. Elijah
joked with them and said their god Baal must be asleep. The priests grew angry, jumped on the altar, and
shouted into the evening. They hoped their god would answer, but there was still no fire.

Then it was Elijah’s turn. He built an altar to the Lord, dug a trench around the altar, and
prepared the sacrifice. Elijah asked the people to fill four barrels of water and pour them onto the wood
of his altar three times. Water soaked the wood and the altar. It filled the whole trench. Elijah prayed to
the Lord to show the true God’s power. The Lord’s fire came down and consumed the sacrifice, wood,
stones, and water. The people knew that Elijah’s God was the true God. Elijah prayed that the drought
would end, and the Lord sent rain.

Si Elias at ang mga Pari ng Baal: Ang Propeta ng Panginoon laban sa mga huwad na pari

Patuloy ang kaharian ng Israel sa paghihirap dahil sa kakulangan ng tubig. Sinabi ni Haring Ahab sa mga
tao na sumunod sa isang huwad na diyos na tinatawag na Baal. Nagpadala ang Panginoon ng propetang
si Elias upang makipagtagpo kay Ahab. Inanyayahan ni Elias ang lahat ng tao sa tuktok ng isang bundok.
Inanyayahan niya ang hari at ang kanyang mga pari sa isang hamon upang makita kung sino ang tunay na
Diyos, ang Panginoon o si Baal.

Ipinaliwanag ni Elias ang hamon. Sila at ang mga pari ay mag-aalay ng isang baka sa isang dambana,
ngunit hindi sila magliliyab ng apoy sa kanilang sarili. Sa halip, idaragdag ng mga pari ang dasal sa Baal
upang magliyab ng apoy. Pagkatapos, idaragdag ni Elias ang dasal sa Panginoon upang magliyab ng apoy.
Alam ni Elias na tanging ang tunay na Diyos ang magpapalit ng apoy.

Nagdasal ang mga pari ng Baal sa kanilang diyos mula umaga hanggang tanghali, ngunit walang nangyari.
Pinaglaruan ni Elias ang kanilang mga pari at sinabi na ang kanilang diyos na si Baal ay marahil ay
natutulog. Nagalit ang mga pari, tumalon sa dambana, at sumigaw hanggang gabi. Umaasa sila na
sasagot ang kanilang diyos, ngunit wala pa ring apoy.
Pagkatapos, ang pagkakataon ni Elias. Itinayo niya ang isang dambana sa Panginoon, binungkal ang isang
kanyang paligid ng dambana, at ihanda ang alay. Hiniling ni Elias sa mga tao na punuin ng apat na barriles
ng tubig at itapon ang mga ito sa kahoy ng kanyang dambana ng tatlong beses. Binasa ng tubig ang
kahoy at ang dambana. Puno na ang buong paligid. Nagdasal si Elias sa Panginoon upang ipakita ang
kapangyarihan ng tunay na Diyos. Dumating ang apoy ng Panginoon at sinunog ang alay, kahoy, bato, at
tubig. Alam ng mga tao na ang Diyos ni Elias ang tunay na Diyos. Nagdasal si Elias na matapos ang
tagtuyot, at nagpadala ang Panginoon ng ulan.

PANGKAT 4

The Boy Who Cried Wolf

There once was a shepherd boy who was bored as he sat on the hillside watching the village sheep. To
amuse himself he took a great breath and sang out, "Wolf! Wolf! The Wolf is chasing the sheep!"

The villagers came running up the hill to help the boy drive the wolf away. But when they arrived at the
top of the hill, they found no wolf. The boy laughed at the sight of their angry faces.

"Don't cry 'wolf', shepherd boy," said the villagers, "when there's no wolf!" They went grumbling back
down the hill.

Later, the boy sang out again, "Wolf! Wolf! The wolf is chasing the sheep!" To his naughty delight, he
watched the villagers run up the hill to help him drive the wolf away.

When the villagers saw no wolf they sternly said, "Save your frightened song for when there is really
something wrong! Don't cry 'wolf' when there is NO wolf!"

But the boy just grinned and watched them go grumbling down the hill once more.

Later, he saw a REAL wolf prowling about his flock. Alarmed, he leaped to his feet and sang out as loudly
as he could, "Wolf! Wolf!"

But the villagers thought he was trying to fool them again, and so they didn't come.

At sunset, everyone wondered why the shepherd boy hadn't returned to the village with their sheep.
They went up the hill to find the boy. They found him weeping.

"There really was a wolf here! The flock has scattered! I cried out, "Wolf!" Why didn't you come?"

An old man tried to comfort the boy as they walked back to the village.

"We'll help you look for the lost sheep in the morning," he said, putting his arm around the youth,
"Nobody believes a liar...even when he is telling the truth!"
 Ang Batang Sumigaw ng Lobo

May isang batang pastol na naiinip habang nakaupo sa gilid ng burol na nagbabantay sa mga tupa ng
nayon. Upang aliwin ang kanyang sarili, kumuha siya ng malalim na hininga at sumigaw, "Lobo! Lobo!
Ang lobo ay humahabol sa mga tupa!"

Dumating ang mga mamamayan na nagmamadali sa burol upang tulungan ang batang pastol na
palayasin ang lobo. Ngunit nang sila ay makarating sa tuktok ng burol, wala silang nakitang lobo. Tumawa
ang batang pastol sa pagtingin sa kanilang galit na mga mukha.

"Huwag kang umiyak ng 'lobo', batang pastol," sabi ng mga mamamayan, "kapag walang lobo!" Bumalik
sila sa kanilang pagbaba sa burol na nagrereklamo.

Sa mga sumunod na sandali, sumigaw muli ang batang pastol, "Lobo! Lobo! Ang lobo ay humahabol sa
mga tupa!" Sa kanyang masasamang pagnanasa, pinanood niya ang mga mamamayan na tumakbo
paakyat sa burol upang tulungan siyang palayasin ang lobo.

Nang makita ng mga mamamayan na walang lobo, mariing nilang sinabi, "Ipagtabi mo ang iyong takot na
awitin para sa tunay na may kasamang masama! Huwag kang umiyak ng 'lobo' kapag walang lobo!"

Ngunit ngumiti lamang ang batang pastol at pinanood silang bumaba ng burol na nagrereklamo muli.

Sa huli, nakita niya ang TUNAY na lobo na gumagala sa kanyang kawan. Nang mabahala, tumalon siya sa
kanyang mga paa at sumigaw nang malakas, "Lobo! Lobo!"

Ngunit inakala ng mga mamamayan na sinusubukan lamang siyang lokohin ulit, kaya hindi sila pumunta.

Sa paglubog ng araw, nagtataka ang lahat kung bakit hindi bumalik sa nayon ang batang pastol kasama
ang kanilang mga tupa. Pumunta sila sa burol upang hanapin ang batang pastol. Natagpuan nila itong
umiiyak.

"Talagang mayroon ngang lobo dito! Ang kawan ay nagkalat! Sumigaw ako ng 'lobo!' Bakit hindi kayo
pumunta?"

Sinubukan ng isang matandang lalaki na aliwin ang bata habang bumabalik sila sa nayon.

"Tutulungan ka namin na hanapin ang nawawalang mga tupa bukas," sabi niya, isinandal ang kanyang
braso sa kabataan, "Walang naniniwala sa isang sinungaling... kahit na nagsasabi siya ng totoo!"
PANGKAT 5

The Milkmaid and her Pail

Orginial written by: Aesop’s Fables (1867)

One day, Molly the milkmaid had filled her pails with milk. Her job was to

milk the cows and then bring the milk to the market to sell. Molly loved to think

about what to spend her money on.

As she filled the pails with milk and went to market, she again thought of all

the things she wanted to buy. As she walked along the road, she thought of

buying a cake and a basket full of fresh strawberries.

A little further down the road, she spotted a chicken. She thought, “With the

money I get from today, I’m going to buy my own chicken. That chicken will lay

eggs; then I can sell milk and eggs and get more money!”

She continued, “With more money, I can buy a fancy dress and make all the

other milkmaids jealous.” Out of excitement, Molly started skipping, forgetting

about the milk in her pails. Soon, the milk started spilling over the edges,

covering Molly.

Drenched, Molly said to herself, “Oh no! I will never have enough money to

buy a chicken now.” She went home with her empty pails.

“Oh, my goodness! What happened to you?” Molly’s mother asked.

“I was too busy dreaming about all the things I wanted to buy that I forgot

about the pails,” she answered.

“Oh, Molly, my dear. How many times do I need to say, ‘Don’t count your

chickens until they hatch?’”

 Ang manggagatas at ang kanyang Timba

Orihinal na isinulat ni: Aesop’s Fables (1867)

Isang araw, puno ng gatas ang mga timba ni Molly, ang mangangalakal ng gatas. Ang trabaho niya ay
gatasan ang mga baka at dalhin ang gatas sa pamilihan upang ipagbili. Iniibig ni Molly na isipin kung saan
gagastahin ang kanyang pera.

Habang nagpupuno siya ng mga timba ng gatas at papunta sa pamilihan, muli niyang iniisip ang lahat ng
bagay na gusto niyang bilhin. Habang naglalakad siya sa daan, iniisip niya ang pagbili ng kakanin at isang
basket na puno ng sariwang strawberries.

Konting layo pa sa daan, nakakita siya ng isang manok. Iniisip niya, "Sa perang makuha ko ngayon, bibili
ako ng sarili kong manok. Ang manok na iyon ay maglalagay ng itlog; pagkatapos, maaari kong ipagbili
ang gatas at itlog at kumita ng mas maraming pera!"

Patuloy niya, "Sa mas maraming pera, maaari akong bumili ng magarbong damit at gawing inggit lahat ng
ibang mangangalakal ng gatas." Sa sobrang tuwa, naglakad si Molly nang may kasabay na paglipad,
nakalimutan ang gatas sa kanyang mga timba. Sa sandaling maganda, ang gatas ay nagsimulang
magtapon sa mga gilid, bumabalot kay Molly.

Basang-basa, sinabi ni Molly sa kanyang sarili, "Ay, hindi! Hindi ko na kailanman magkakaroon ng sapat
na pera upang bumili ng manok ngayon." Umuwi siya na may kanyang mga walang laman na timba.

"Oh, Diyos ko! Anong nangyari sa iyo?" tanong ng ina ni Molly.

"Napaka-abala ko kasing nangarap tungkol sa lahat ng mga bagay na gusto kong bilhin na nakalimutan ko
ang mga timba," sagot niya.

"Oh, Molly, anak ko. Gaano pa ba kailangan kong sabihin, 'Huwag mong bilangin ang mga manok
hanggang hindi pa sila nanganganak?'"