Δεν πιστεύουμε πλέον ότι υπάρχει ένας κανόνας ανθρώπινης ζωής στην οποία πρέπει

όλοι να προσπαθούμε να συμμορφωθούμε.

Θεωρούμε ότι ητην τελειότητα του συνόλου ως εξαρτώμενη από τη μοναδική τελειότητα
των του κάθε ατόμου.
Δεν θέλουμε να κάνουμε ό,τι και οι άλλοι.μπορεί να κάνει εξίσου καλά.
Όχι, η συμβολή μας στην ανάπτυξη τουτου κόσμου, όσο ασήμαντη και αν είναι, πρέπει
να είναι κάτι που, λόγω της
της μοναδικότητας της φύσης μας, μόνο εμείς μπορούμε να προσφέρουμε.

Μόνο η αλήθεια μπορεί να μας δώσει αυτοπεποίθηση στην ανάπτυξη των δυνάμεών μας.
Αυτός που βασανίζεται από αμφιβολίες βρίσκει τις δυνάμεις του κουτσουρεμένες.
Σε έναν κόσμο αινίγματος που τον προβληματίζει, δεν μπορεί να βρει στόχο για τη
δραστηριότητά του.

Δεν θέλουμε πλέον να πιστεύουμε- θέλουμε να γνωρίζουμε.

Η πίστη απαιτεί την αποδοχή αληθειών τις οποίες δεν κατανοούμε πλήρως.
Αλλά η ατομικότητα που επιδιώκει να βιώσει τα πάντα στα βάθη της ύπαρξής της,
απωθείται από ό,τι δεν μπορεί να κατανοήσει.
Μόνο εκείνη η γνώση θα μας ικανοποιήσει που πηγάζει από την εσωτερική ζωή της
προσωπικότητας και δεν υποτάσσεται σε κανένα εξωτερικό πρότυπο.

Και πάλι, δεν θέλουμε καμία γνώση που έχει εγκλωβιστεί μια για πάντα σε κρυμμένους
τύπους, και η οποία διατηρείται σε εγκυκλοπαίδειες που ισχύουν για πάντα.
Ο καθένας από εμάς διεκδικεί το δικαίωμα να ξεκινά από τα γεγονότα που βρίσκονται
πιο κοντά στο χέρι του, από τις δικές του άμεσες εμπειρίες, και από εκεί να
ανεβαίνει σε μια γνώση ολόκληρου του σύμπαντος.
Επιδιώκουμε τη βεβαιότητα στη γνώση, αλλά ο καθένας με τον τρόπο του.

Ο δυτικός κόσμος δεν απαιτεί πλέον ευσεβείς ασκήσεις και ασκητικές πρακτικές ως
προετοιμασία για την επιστήμη, αλλά απαιτεί μια ειλικρινή προθυμία να αποσυρθεί
κανείς για λίγο από τις άμεσες εντυπώσεις της ζωής και να καταφύγει στη σφαίρα της
καθαρής σκέψης.

Το βιβλίο αυτό έχει έναν φιλοσοφικό στόχο: η ίδια η επιστήμη πρέπει να διαποτιστεί
με τη ζωή ενός οργανικού συνόλου.
Οι ειδικές επιστήμες είναι στάδια στην πορεία προς αυτή την ολοκληρωμένη επιστήμη.
Μια παρόμοια σχέση εντοπίζεται και στις τέχνες.
Ο συνθέτης στο έργο του χρησιμοποιεί τους κανόνες της θεωρίας της σύνθεσης.
Αυτή η τελευταία είναι μια συσσώρευση αρχών, η γνώση των οποίων αποτελεί απαραίτητη
προϋπόθεση για τη σύνθεση.
Στην πράξη της σύνθεσης, οι κανόνες της θεωρίας γίνονται υπηρέτες της ζωής, της
πραγματικότητας.

Με την ίδια ακριβώς έννοια η φιλοσοφία είναι τέχνη.

Όλοι οι γνήσιοι φιλόσοφοι υπήρξαν καλλιτέχνες των εννοιών.
Οι ανθρώπινες ιδέες υπήρξαν το μέσο της τέχνης τους και η επιστημονική μέθοδος η
καλλιτεχνική τεχνική τους.
Η αφηρημένη σκέψη αποκτά έτσι συγκεκριμένη ατομική ζωή.
Οι ιδέες μετατρέπονται σε δυνάμεις ζωής.
Δεν έχουμε πλέον απλώς μια γνώση για τα πράγματα, αλλά έχουμε πλέον καταστήσει τη
γνώση έναν πραγματικό, αυτοκαθοριζόμενο οργανισμό.

Η συνείδησή μας, ζωντανή και ενεργή, έχει ανέλθει πέρα από μια απλή παθητική
πρόσληψη αληθειών.

Όλες οι άλλες επιστημονικές συζητήσεις μπαίνουν μόνο και μόνο επειδή τελικά
ρίχνουν φως σε αυτά τα ερωτήματα που είναι, κατά τη γνώμη μου, τα πιο οικεία που
αφορούν την ανθρωπότητα.
Αυτές οι σελίδες προσφέρουν μια "Φιλοσοφία της Ελευθερίας".
Όλη η επιστήμη δεν θα ήταν παρά η ικανοποίηση της άσκοπης περιέργειας, αν δεν
προσπαθούσε να ενισχύσει την υπαρξιακή αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Η πραγματική αξία των επιστημών γίνεται αντιληπτή μόνο όταν έχουμε δείξει τη
σημασία των αποτελεσμάτων τους για την ανθρωπότητα.
Ο τελικός στόχος της ατομικότητας δεν μπορεί ποτέ να είναι η καλλιέργεια κάποιας
μεμονωμένης ικανότητας, αλλά μόνο η ανάπτυξη όλων των ικανοτήτων που κοιμούνται
μέσα μας. Η γνώση έχει αξία μόνο στο βαθμό που συμβάλλει στην ολόπλευρη εκδίπλωση
ολόκληρης της φύσης του ανθρώπου.

Ονομάζω ένα πράγμα ελεύθερο που υπάρχει και ενεργεί από την καθαρή αναγκαιότητα της
φύσης του,
και ονομάζω αυτό το ανελεύθερο, του οποίου η ύπαρξη και η δράση καθορίζονται
ακριβώς και σταθερά από κάτι άλλο.

We no longer believe that there is a norm of humanlife to which we must all strive
to conform.
We regard theperfection of the whole as depending on the unique perfection ofeach
single individual.
We do not want to do what anyone else can do equally well.
No, our contribution to the development ofthe world, however trifling, must be
something which, by reason
of the uniqueness of our nature, we alone can offer.

Truth alone can give us confidence in developing our powers.

He who is tortured by doubts finds his powers lamed.
In a world of riddle of which baffles him, he can find no aim for his activity.

We no longer want to believe; we want to know.

Belief demands the acceptance of truths which we do not wholly comprehend.
But the individuality which seeks to experience everything in the depths of its own
being, is repelled by what it cannot understand.
Only that knowledge will satisfy us which springs from the inner life of the
personality, and submits itself to no external norm.

Again, we do not want any knowledge that has encased itself once and for all in
hide bound formulas, and which is preserved in Encyclopedias valid for all time.
Each of us claims the right to start from the facts that lie nearest to hand, from
his own immediate experiences, and thence to ascend to a knowledge
of the whole universe.
We strive after certainty in knowledge, but each in his own way.

The Western world no longer demands pious exercises and ascetic practices as a
preparation for science, but it does require a sincere willingness to withdraw
oneself awhile from the immediate impressions of life, and to betake oneself into
the realm of pure thought.

This book has a philosophical aim: science itself is to be infused with the life of
an organic whole.
The special sciences are stages on the way to this all-inclusive science.
A similar relationship is found in the arts.
The composer in his work employs the rules of the theory of composition.
This latter is an accumulation of principles, knowledge of which is a necessary
presupposition for composing.
In the act of composing, the rules of theory become the servants of life, of
reality.

In exactly the same sense philosophy is an art.

All genuine philosophers have been artists in concepts.
Human ideas have been the medium of their art, and scientific method their artistic
technique.
Abstract thinking thus gains concrete individual life.
Ideas turn into life forces.
We have no longer merely a knowledge about things, but we have now made knowledge a
real, self-determining organism.

Our consciousness, alive and active, has risen beyond a mere passive reception of
truths.

All other scientific discussions are put in only because they ultimately throw
light on these questions which are, in my opinion, the most intimate that
concern mankind.
These pages offer a "Philosophy of Freedom".
All science would be nothing but the satisfaction of idle curiosity did it not
strive to enhance the existential value of human personality.
The true value of the sciences is seen only when we have shown the importance of
their results for humanity.

The final aim of the individuality can never be the cultivation of any single
faculty, but only the development of all capacities which slumber within us.
Knowledge has value only in so far as it contributes to the all-round unfolding of
the whole nature of man.

I call a thing free which exists and acts from the pure necessity of its nature,
and I call that unfree, of which the being and action are precisely and fixedly
determined by something else.

What does it mean to have knowledge of the motives of one's actions?

===============================================