Diagnoza pielęgniarska wyznacznikiem interwencji

pielęgniarskich.
Zakres opieki pielęgniarskiej i interwencji
pielęgniarskich w wybranych diagnozach
pielęgniarskich.
Udział pielęgniarki/rza w zespole
interdyscyplinarnym w procesie promowania
zdrowia, profilaktyki, diagnozowania, leczenia
i rehabilitacji.

Dr n. med. Hanna Rolka

 Diagnoza pielęgniarska
wyznacznikiem interwencji
pielęgniarskich
Diagnoza to rozpoznanie jakiegoś stanu rzeczy
na podstawie jego cech (objawów) w oparciu
o znajomość ogólnych prawidłowości
panujących w danej dziedzinie.
Obecnie we wszystkich naukach diagnoza
określa nie tylko stany patologiczne –
niezgodne z przyjętą normą, odchylenia od
dobrostanu oraz ich przyczyny i możliwości
eliminacji (diagnoza stanu negatywnego).
Skupia się również na określeniu potencjału i
możliwości chorego w samodzielnym radzeniu
sobie z chorobą, zapobieganiu jej, świadczeniu
samoopieki i potęgowaniu zdrowia –
podkreślaniu tych aspektów stanu, które
mogą być lub wymagają wzmocnienia
(diagnoza stanów pozytywnych).
Diagnoza opiera się na rozpoznaniu aktualnego
stanu rzeczy i możliwościach jego poprawy,
udoskonalenia i podniesienia na wyższy
poziom, poprzez znajdowanie możliwie
najskuteczniejszych dróg osiągania celów.
 Tak szeroki zakres całościowej diagnozy
pielęgniarskiej i zróżnicowane znaczenie
poszczególnych jej elementów (w odniesieniu do
danego chorego, w określonym czasie i miejscu)
nasuwa konieczność wyodrębnienia celów diagnozy
ukierunkowanej na:
• czynniki ryzyka
• potencjał zdrowotny (diagnoza na potrzeby promocji
zdrowia oraz profilaktyki chorób i zaburzeń)
• wczesne objawy
• różne stany funkcjonalne i czynnościowe (diagnoza na
potrzeby pielęgniarstwa klinicznego, pielęgnowania w
sytuacji choroby i współuczestnictwa w terapii oraz
opiece terminalnej)
• zaburzenia i stany funkcjonalne (diagnoza na potrzeby
działań rehabilitacyjnych i wspierających, opieki nad
osobami niepełnosprawnymi)
 Trafnie postawiona diagnoza pielęgniarska
pozwala rozpoznać problemy zdrowotne
podmiotu opieki, podjąć interwencje
dostosowane do potrzeb i oczekiwań
jednostki/grupy oraz osiągnąć zamierzone
cele pielęgnowania.
 Etymologia terminu diagnoza ma rodowód
grecki (gr. diagnosis) i oznacza rozpoznanie,
wyróżnienie, osądzanie.

Ewolucja pierwotnej definicji doprowadziła do

ujednolicenia współczesnej interpretacji, która
obejmuje dwa powiązane ze sobą składniki:
gromadzenie danych, a następnie ich krytyczną
analizę dokonaną na drodze rozumowania.
 Jak się określa
diagnozę w
pielęgniarstwie ?

Diagnoza pielęgniarska to rozpoznanie

potrzeb pielęgnacyjnych i zdrowotnych
pacjenta lub rozpoznanie stanu bio-psycho-
społecznego człowieka z uwzględnieniem jego
genezy i skutków w celu opracowania
indywidualnego programu pielęgnowania.
 Wnikliwa analiza badań nad diagnozą
pielęgniarską pozwala :

1. Przyjąć, że są to „wnioski z danych o pacjencie,

wskazujące stan biopsychospołeczny człowieka
wymagający (lub niewymagający) pielęgnowania z
uwzględnieniem genezy i prognozy tego stanu"
(Butrym Z).

2. Wskazać, że diagnoza pielęgniarska bezpośrednio

„dotyczy stanu człowieka, wyznacza
pielęgniarce/rzowi zadania wynikające z tego stanu, a
oparta jest na zgromadzonych danych, którymi
pielęgniarka/rz dysponuje" (Kawczyńska-Butrym Z).
 W pielęgniarstwie amerykańskim przyjęto
definicję mówiącą, że diagnoza stanowi
kliniczną ocenę reakcji człowieka na aktualne
lub potencjalne problemy, którymi
pielęgniarki w oparciu o posiadaną wiedzę,
umiejętności i doświadczenie są w stanie się
zająć (American Nurses Association - ANA,
North American Nursing Diagnosis Association
– NANDA)
 Gordon proponuje rozpatrywanie problemu
pielęgnacyjnego pacjenta jako syndromu PES
(problem – etiologia – syndrom) i uwzględnianie
łącznie jego 3 strukturalnych elementów:
• P – problemu zdrowotnego pacjenta
(aktualny/możliwy stan)
• E – etiologii problemu (przyczyny istniejącego
stanu rzeczy)
• S – symptomów problemu (objawy podmiotowe i
przedmiotowe)
Problem pielęgnacyjny może dotyczyć tak
pojedynczych osób, jak i grupy (np. rodzina) czy
społeczność lokalna.
Tak szeroki zakres całościowej diagnozy pielęgniarskiej i
zróżnicowane znaczenie poszczególnych jej elementów (w
odniesieniu do danego chorego, w określonym czasie i miejscu)
nasuwa konieczność wyodrębnienia celów diagnozy
ukierunkowanej na:
• czynniki ryzyka
• potencjał zdrowotny (diagnoza na potrzeby promocji
zdrowia oraz profilaktyki chorób i zaburzeń)
• wczesne objawy
• różne stany funkcjonalne i czynnościowe (diagnoza na
potrzeby pielęgniarstwa klinicznego, pielęgnowania w
sytuacji choroby i współuczestnictwa w terapii oraz
opiece terminalnej)
• zaburzenia i stany funkcjonalne (diagnoza na potrzeby
działań rehabilitacyjnych i wspierających, opieki nad
osobami niepełnosprawnymi)
 W procesie diagnozy gromadzi się dane
pozwalające scharakteryzować:
• stan fizyczny, psychiczny, status społeczny oraz
kulturowo-duchowy
• stopień sprawności
• zakres samodzielności, aktywności życiowej
• poziom radzenia sobie z chorobą
• samoocenę zdrowia pacjenta
• wiedzę i świadomość zdrowotną
• reakcje na istniejące zagrożenie, rozpoznanie,
chorobę
 RODZAJE DIAGNOZ
PRZEDMIOT DIAGNOZOWANY

INDYWIDUALNA GRUPOWA SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ

TREŚĆ DIAGNOZY

klasyfikacyjna przyczynowa prognostyczna fazy znaczenia

Diagnoza pielęgniarska powinna uwzględniać:
•  prognozę (analizę czynników ryzyka i
wynikające z tego zagrożenia dla sprawnego
funkcjonowania w przyszłości)
•  potencjał (określenie aktualnych możliwości
człowieka, istniejących i zachowanych
sprawności oraz potencjału zdrowia)
 CECHY POPRAWNEJ DIAGNOZY

• zwięzła, jasna, czytelna i zrozumiała dla

każdej pielęgniarki i wszystkich członków
zespołu
• uwzględniająca pozytywne i negatywne
elementy oceny pacjenta i sytuacji
• skoncentrowana na człowieku, grupie
• zawierająca uwarunkowania (przyczynę)
stanu
 STRUKTURA DIAGNOZY AKTUALNEJ

składa się z trzech części:

1. z kategorii diagnostycznej,
2. określenia czynników etiologicznych lub
czynników ryzyka;
3. objawów obiektywnych i subiektywnych,
potwierdzających rozpoznanie problemu.
Struktura diagnozy aktualnej – przykłady
• zmniejszona tolerancja wysiłku fizycznego
spowodowana zaburzeniami wymiany
gazowej, objawiająca się dusznością
wysiłkową i dużym zmęczeniem
• lęk z powodu zbiegu operacyjnego objawiany
zdenerwowaniem, płaczem i bezsennością
 STRUKTURA DIAGNOZY POTENCJALNEJ

składa się z dwóch części:

1. z kategorii diagnostycznej,
2. czynników etiologicznych wywołujących
reakcje, które zostały zidentyfikowane w
trakcie zbierania danych i mogą być zmienione
przez interwencje pielęgniarki
Struktura diagnozy potencjalnej - przykłady
• zagrożenie wystąpieniem odleżyn z powodu
unieruchomienia,
• ryzyko infekcji dróg moczowych
spowodowane cewnikowaniem pęcherza
moczowego
Hierarchizacja diagnoz pielęgniarskich

1. zagrażające życiu odbiorcy

2. mogące doprowadzić do ewentualnego zagrożenia
życia pacjenta
3. związane z bólem
4. związane ze złym samopoczuciem
5. niepokojące chorego
6. mogące komplikować lub opóźniać powrót do zdrowia
7. mogące utrudniać sprawowanie samoopieki po wyjściu
ze szpitala
Diagnoza pielęgniarska może być skoncentrowana
na stanie POZYTYWNYM:
• Zdolność do ...
• Zachowanie (czego) ...
• Utrzymanie ...
• Akceptacja ...
• Chęć ...
• Motywacja do ...
• Wiedza …
• Umiejętność …
 Diagnoza pielęgniarska skoncentrowana na stanie
NEGATYWNYM:
• zmiana w ...
• uszkodzenie ....
• zagrożenie ...
• niezdolność do ...
• brak ...
• niemożność ...
• deficyt ...
• ograniczenie
• obniżenie ...
 Ważne:

W określaniu stanu chorego i jego problemów

należy wziąć pod uwagę:
• które czynniki mają wpływ na jakość życia
chorego?
• które funkcje życiowe są zachowane?
• które czynności życiowe chory wykonuje
samodzielnie?
• przy których czynnościach chory wymaga
pomocy innych osób?
 Cechy dobrej diagnozy
• Jasna
• Zwięzła
• Jednoznaczna dla całego
zespołu pielęgniarskiego
• Powinna prowadzić do
jednolitego sposobu
definiowania i radzenia
sobie z problemem, w
dużym stopniu decydując o
jakości opieki pielęgniarskiej
• Czytelność i zrozumienie dla
wszystkich sprawujących
opiekę nad pacjentem
• Uwzględnienie stanu
negatywnego
• Uwzględnienie zagrożenie
zdrowia
• Uwzględnienie stanu
pozytywnego
• Koncentracja na osobie
diagnozowanej
• Określenie stanu pacjenta i
uwarunkowanie tego stanu
 Rodzaje diagnoz

Diagnoza potrzeb
• Jest to najczęściej wykorzystywana w naszym
środowisku diagnoza związana z przyjęciem
przez pielęgniarstwo na własne potrzeby
koncepcji potrzeb Maslowa
Diagnoza problemów
• W pielęgniarstwie oznacza ona diagnozę
problemów opiekuńczych pacjenta,
definiowanych jako trudności napotykane przez
pacjenta lub jego rodzinę
Diagnoza stanu
• Dzięki rozpoznaniu stanu biopsychospołecznego
podmiotu opieki, pielęgniarstwo dołączyło do
nauk, w którym stan diagnozowanego został
uznany za przedmiot szczególnego
zainteresowania
W tym typie diagnozy skupiamy się na
utrzymaniu lub zmianie aktualnego stanu
pacjenta
 Czynności wykonywane podczas procesu
diagnozowania

• Gromadzenie danych odzwierciedlających

sytuację zdrowotną pacjenta/grupy osób
• Ustalenie źródeł informacji (pacjent, rodzina,
opiekun, inni)
• Określenie metod gromadzenia danych
(obserwacja, wywiad, obserwacja, lustracja
terenowa, analiza dokumentów, pomiary)
• Wyodrębnienie obszaru gromadzenia informacji
dotyczących odbiorcy usług (wymiary:
biologiczny, psychiczny, społeczny, kulturowy,
duchowy)
• Udokumentowanie zgromadzonych informacji
zgodnie z obowiązującymi zasadami
• Analizowanie danych w zakresie ich kompletności
i użyteczności dla celów diagnozowania stanu
pacjenta, jego rodziny
• Syntetyzowanie zgromadzonych informacji w
oparciu o wiedzę zawodową w grupy na
podstawie ich podobieństwa ze względu na istotę
której dotyczą, bądź ich przyczynę
• Sformułowanie i zapisanie wspólnego wniosku -
stanu pacjenta dla wyodrębnionych grup danych
• Sformułowanie i zapisanie wspólnego wniosku -
stanu pacjenta dla wyodrębnionych grup danych
• Ustalanie hierarchii stanów pacjenta ze względu
na ich znaczenie w utrzymaniu optymalnego
stanu zdrowia pacjenta, zgodnie z jego akceptacją
• Określenie genezy i prognozy rozpoznanego stanu
(np.: przyczyn zaparć - błędy dietetyczne,
następstw odczucia drętwienia kończyn dolnych -
narażenie na urazy)
• Zapisywanie wyników procesu diagnozowania w
formie sformułowanej diagnozy pielęgniarskiej
 W procesie diagnozy gromadzi się dane
pozwalające scharakteryzować:
• stan fizyczny, psychiczny, status społeczny
oraz kulturowo-duchowy podmiotu opieki,
• stopień sprawności,
• zakres samodzielności, aktywności życiowej
• poziom radzenia sobie z chorobą,
• samoocenę zdrowia pacjenta,
• wiedzę i świadomość zdrowotną,
• reakcje na istniejące zagrożenie, rozpoznanie,
chorobę, zaproponowaną terapię.
Cechy dobrej diagnozy
►    jasna,
►    zwięzła,
►    jednoznaczna dla całego zespołu pielęgniarskiego,
►   powinna prowadzić do jednolitego sposobu
definiowania i radzenia sobie z problemem, w dużym
stopniu decydując o jakości opieki pielęgniarskiej,
►  czytelna i zrozumiała dla wszystkich sprawujących
opiekę nad pacjentem,
► uwzględniająca stan negatywny, zagrożenie zdrowia,
stan pozytywny,
►  skoncentrowana na osobie diagnozowanej.
Powinna wyraźnie wskazywać na określenie stanu
pacjenta i uwarunkowanie tego stanu.
 Pamiętajmy ….

Diagnoza pielęgniarska powinna uwzględniać:

• prognozę (analizę czynników ryzyka i
wynikające z tego zagrożenia dla sprawnego
funkcjonowania w przyszłości),
• potencjał (określenie aktualnych możliwości
człowieka, istniejących i zachowanych
sprawności oraz potencjału zdrowia).
ZAKRES OPIEKI PIELĘGNIARSKIEJ
I INTERWENCJI PIELĘGNIARSKICH
W WYBRANYCH DIAGNOZACH
PIELĘGNIARSKICH
INTERWENCJE PIELĘGNIARSKIE są to niezależne
(autonomiczne) działania, które podejmuje
pielęgniarska/rz w reakcji na rozpoznanie pielęgniarskie
lub wynikające ze współpracy (działania, które
podejmuje pielegniarka/rz we współpracy z innymi
pracownikami ochrony zdrowia).

Działania te mogą wspomagać lekarza lub być

podejmowane samodzielnie przez pielęgniarkę/rza w
ramach posiadanych kompetencji.
Podejmując interwencje pielęgniarskie na rzecz
podmiotu opieki pielegniarka/rz realizuje zadania
wynikające z pełnionych funkcji zawodowych.
 RODZAJE INTERWENCJI
PIELEGNIARSKICH WYNIKAJACE Z
FUNKCJI OPIEKUŃCZEJ
• Stwarzanie optymalnych warunków do
podtrzymywania biologicznych funkcji
życiowych organizmu (oddychania, krążenia,
odżywiania, wydalania zabezpieczania funkcji
obronnych skóry i błon śluzowych, odbierania
bodźców przez narządy zmysłów itp.)
• Pomaganie w wykonywaniu (albo wykonanie
za chorego) tych czynności życia codziennego,
które gwarantują komfort w życiu codziennym
w sferze biologicznej, psychicznej i społecznej.
• Rozpoznawanie stanu zapotrzebowania na
opiekę i jej rodzaj (opieka profesjonalna,
nieprofesjonalna) z uwzględnieniem jej
zakresu i charakteru.
• Pomaganiu w wejściu w rolę pacjenta i pomoc
w rozwiązywaniu problemów wynikających z
zastosowanej metody diagnozowania, terapii i
rehabilitacji stosownie do potrzeb pacjenta
(niwelowanie poczucia skrępowania,
minimalizowanie leku, strachu itp.)
• Ułatwienie choremu dostępu do informacji o
stanie zdrowia, planowanych działaniach
opiekuńczych.
• Ułatwienie choremu i jego rodzinie wejście do
grup wsparcia/korzystania z pomocy
stowarzyszeń
• Wspieranie i tworzenie warunków do
uczestniczenia w procesie pielęgnowania
innym osobom wskazanym przez chorego
(rodzina, osoby bliskie).
 RODZAJE INTERWENCJI
PIELEGNIARSKICH WYNIKAJACE Z
FUNKCJI WYCHOWAWCZEJ
• Kształtowanie u chorego poczucia
odpowiedzialności za własne zdrowie i
podejmowanie działań prozdrowotnych w
odniesieniu do swojej osoby, osób najbliższych
i środowiska z uwzględnienie:
- poznania motywów postępowania
- poznanie postawy wobec zdrowia
- poznanie systemu wartości
- wpływanie na emocje i uczucia
- kształtowanie właściwych przekonań,
motywów działania.
• Przygotowanie chorego i jego najbliższych do
współpracy w procesie pielęgnowania z
uwzględnieniem przedstawienia celów opieki i
wyjaśnieniu zaleceń i nauce zachowań ,
których przestrzeganie przez pacjenta jest
istotne do osiągnięcia założonych rezultatów
opieki.
• Przygotowanie pacjenta do samoopieki
uwzględniając:
- Ocenę przygotowania do samoopieki
- Przekazanie wiedzy i/lub kształtowanie
umiejętności:
 oceny własnego stanu zdrowia
 poprawnego reagowania w sytuacji wystąpienia
powikłań w stanie zdrowia
 podtrzymywania biologicznych funkcji życiowych
organizmu na optymalnym poziomie
• Kształtowanie umiejętności zapewnienia sobie
komfortu w sferze biologicznej, psychicznej,
społecznej w tym przygotowanie do
stosowania zalecanych metod terapii:
- farmakologicznej
- dietetycznej
- usprawniającej
 Przygotowanie osób do realizowania opieki
nieprofesjonalnej:
• ocena przygotowania do świadczenia opieki
• wzbudzenie motywacji do świadczenia opieki
- kształtowanie umiejętności realizowania
samodzielnej opieki w warunkach domowych
- uświadomienie konieczności i kształtowanie
umiejętności do współpracy w procesie
pielęgnowania realizowanego w placówkach
ochrony zdrowia.
 RODZAJE INTERWENCJI
PIELEGNIARSKICH WYNIKAJACE Z
FUNKCJI PROMOWANIA ZDROWIA
• Propagowanie zachowań prozdrowotnych i
stylu życia wspierającego zdrowie
• Współdziałanie z indywidualnymi osobami,
grupami wsparcia, instytucjami pracującymi
na rzecz wzmacniania zdrowia społeczeństwa.
• Tworzenie warunków podopiecznym/chorym
do realizowania stylu życia służącemu zdrowiu
• Przygotowanie chorego do zwiększenia
kontroli nad stanem własnego zdrowia
• Kształtowanie postaw prozdrowotnych
• Pomaganie w kształtowaniu zachowań
sprzyjających zdrowiu
RODZAJE INTERWENCJI PIELEGNIARSKICH
WYNIKAJACE Z FUNKCJI PROFILAKTYCZNEJ
• Rozpoznanie stanu zagrożenia zdrowia
indywidualnych osób, grup, społeczności:
- wynikających z prowadzonego stylu życia
- spowodowanych chorobami uznanymi jako
społeczne
- chorobami zawodowymi lub spowodowanymi
przez miejsce zamieszkania
• Planowanie i realizowanie działań
profilaktycznych w odniesieniu do
indywidualnej osoby lub grup w ramach
ustalonego planu profilaktycznego.
• Realizowanie planu działań zapobiegawczych
lub ograniczających ryzyko wystąpienia
powikłań w czasie stosowania metod
diagnozowania, leczenia, pielęgnowania i
rehabilitacji.
 RODZAJE INTERWENCJI
PIELEGNIARSKICH WYNIKAJACE Z
FUNKCJI TERAPEUTYCZNEJ
• Wykonywanie zadań i zabiegów w ramach
udzielania pierwszej pomocy przedlekarskiej
• Współudział w procesie diagnozowania
pacjenta w ramach posiadanych kompetencji
• Wykonywanie zabiegów zleconych w planie
terapii w tym udział aktywny w farmakoterapii
 RODZAJE INTERWENCJI
PIELEGNIARSKICH WYNIKAJACE Z
FUNKCJI REHABILITACYJNEJ
• Pomaganie pacjentowi w uzyskaniu
niezależności i umiejętności radzenia sobie w
zmienionej sytuacji życiowej, która powstała
w wyniku wady rozwojowej, choroby lub
przebytego urazu bądź zastosowanej metody
leczenia.
• Współpraca z rodzina chorego w zakresie
przygotowania do współudziału w usprawnianiu
chorego w czasie pobytu w szpitalu i
kontynuowania warunkach domowych.
• Pomaganie w przygotowaniu środowiska
domowego na przyjęcie osoby niepełnosprawnej
czasowo lub stale (pomoc w przygotowaniu do
wymagań życia codziennego).
 REZULTATY OPIEKI to indywidualne lub
grupowe stany, zachowania lub spostrzeżenia,
które można zmierzyć w pewnym kontinuum
czasowym jako reakcje na zastosowane
interwencje pielęgniarskie.
 Opisując rezultaty opieki można w praktyce
skorzystać z akronimu SMART, który oznacza,
że stwierdzenia dotyczące oceny podjętych
działań muszą być:

• Specyfic – konkretne
• Measurable – możliwe do zmierzenia
• Attainable – możliwe do osiągnięcia
• Realistic – realistyczne
• Timed – dokonywane w odpowiednim czasie
FORMY OCENY INTERWENCJI PIELĘGNIARSKICH
 Ocena bieżąca – ocena na każdym z etapów
procesu
• Ocena końcowa – porównanie osiągniętych
rezultatów z założonymi celami
 Może być ona wyrażona w sposób opisowy,
procentowy (cel został osiągnięty w całości-
100%, częściowo-50%, nie zostało osiągnięty-
0%). Należy dochodzić przyczyn uzyskanego
wyniku (np. cel zbyt trudny lub zbyt łatwy do
osiągnięcia).
 Racjonalna ocena odzwierciedla to, co w
zakresie opieki zostało dokonane. Jest
pomostem, pomiędzy tym co miało miejsce a
tym co może i powinno jeszcze nastąpić w
ramach świadczenia zindywidualizowanego,
całościowego, ciągłego pielęgnowania.
Dzięki ocenie możliwe staje się:
• - dokonanie ponownego rozpoznania stanu
pacjenta i/lub środowiska,
• - określenie nowych celów opiekuńczych
współbrzmiących z nową, aktualną diagnozą
pielęgniarską.
 PRZYKŁAD PLANOWANIA
INTERWENCJI PIELEGNIARSKICH I
DOKONANIA OCENY ICH
SKUTECZNOŚCI PO ICH
ZASTOSOWANIU
 Problem pielęgnacyjny : Deficyt w zakresie
samoopieki i samopielęgnacji.
Cel działania: Zmniejszenie deficytu
samoopieki i samopielęgnacji
Interwencje pielęgniarskie:
• - Ocenienie jaki jest zakres deficytu,
• - Każdorazowe informowanie o czynnościach
jakie będą wykonywane przy pacjentce,
• - Pomoc podczas tych czynności, których
pacjentka nie potrafi wykonać sama, np.
toaleta ciała,
• - Umożliwienie przyjęcia dogodnej pozycji w
łóżku,
• - Poinformowanie oraz wytłumaczenie
pacjentce o konieczności częstej zmiany
pozycji ciała podczas leżenia w łóżku,
• - Informowanie pacjentki o swojej obecności i
niesienia pomocy,
• - Edukacja rodziny chorej, co do zakresu
udzielenia pomocy pacjentce (ukazanie
technik podnoszenia i przytrzymywania
pacjentki, wykonywania toalety ciała).
 Uzyskany efekt: Pacjentka nadal wymaga
pomocy w czynnościach dnia codziennego.
Rodzina potrafi chorą prawidłowo podnosić,
przemieszczać, a także wie w jaki sposób
wykonać toaletę całego ciała.
 Zespół

terapeutyczny/interdyscyplinarn
y
 Zespół interdyscyplinarny
 to grupa ludzi o różnym przygotowaniu
zawodowym, reprezentująca różne zawody,
świadcząca usługi (diagnostyczno – leczniczo -
usprawniające) w zakresie opieki zdrowotnej na
rzecz pacjentów i ich rodzin.
 Cechy zespołu interdyscyplinarnego:

 każdy z członków grupy wykonuje szczegółowe

czynności i zadania na rzecz osiągnięcia wspólnego
celu, wykorzystując swoje specjalistyczne
umiejętności, wiedzę i doświadczenie.

 istotne jest postrzeganie każdego z profesjonalistów

jako samodzielnego i niezależnego praktyka
mającego określone kompetencje.
Cechy zespołu interdyscyplinarnego:
 współpraca zespołu może doprowadzić do
osiągnięcia najskuteczniejszych działań, ponieważ
każdy członek zespołu jest źródłem informacji o
manifestowanych objawach, zachowaniu,
potrzebach

 trzon zespołu stanowi lekarz i pielęgniarka oraz

specjaliści w zakresie m.in.: psychologii, dietetyki,
rehabilitacji, pracownik socjalny oraz rodzina
chorego
 Cechy zespołu interdyscyplinarnego
 praca zespołowa wymaga, aby jeden z członków
zespołu przyjął na siebie rolę koordynatora i osoby
podejmującej ostateczną decyzję wypracowaną przez
grupę

 dużym utrudnieniem w pracy zespołowej może być

wyraźna dominacja koordynatora, nieliczenie się ze
zdaniem innych, wymóg wykonywania przez
członków zespołu tylko zleceń koordynatora.
Jest to zaprzeczeniem idei pracy zespołowej
Skład zespołu interdyscyplinarnego może
być różny, zależy przede wszystkim od
problemów pacjenta, a także od
miejsca, w którym opieka jest
świadczona
Cel działań zespołu terapeutycznego

Celem nadrzędnym działań zespołu

terapeutycznego / interdyscyplinarnego jest
zatrzymanie procesu chorobowego, usunięcie
lub zmniejszenie objawów chorobowych,
poprawa jakości życia, zapobieganie
nawrotom choroby, zniwelowanie skutków
niepełnosprawności do której doprowadziło
schorzenie lub pomoc w .funkcjonowaniu z
niepełnosprawnością.
 Jest to uzależnione od właściwego
rozpoznania jednostki chorobowej,
współdziałania wszystkich członków zespołu
terapeutycznego, terminowego
wprowadzenia farmakoterapii, dostosowania
intensywności leczenia do planowanych
korzyści, współpracy pacjenta i jego rodziny.
 Jest to uzależnione od właściwego rozpoznania
jednostki chorobowej, terminowego
wprowadzenia farmakoterapii, dostosowania
intensywności leczenia do planowanych korzyści,
współpracy pacjenta i jego rodziny.

PAMIĘTAJMY ….

• Różny profil zawodowy członków zespołu

terapeutycznego pozwala wzajemnie się
konsultować oraz przekazywać wiedzę i
doświadczenie.