Ο ΤΕΛΩΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ

Ο ΤΕΛΩΝΗΣ: Μετανοημένος, αλλαγμένος, συνειδητοποιημένος(=κατάλαβε ποιός είναι και τι θέλει,

κατάλαβε τα λάθη του). Απλός και αληθινός στην μετάνοιά του, κρίνει μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλο.
Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ: αλοντυμένος, μορ!"μένος, υ#ηλ$ς κοιν"νικ$ς τά%ης, ά#ογος στα προστάγματα της
θρησκείας του, αλλά και... εγ"ιστ$ς, κρίνει τους άλλους και ό&ι τον εαυτό του, βρίσκει τον εαυτό του ά#ογο
και τους άλλους σκάρτους. 'ελικά, δεν διορθ(νει ποτέ τίποτα γιατί αυτοθε"ρείται...τέλειος)))
ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ;
* τελ(νης, ο ταπεινός και αληθινός. * !αρισαίος συνε&ί+ει τα λάθη του. * τελ(νης ελκ,ει τη συμπάθεια και
τη βο$θεια του -εο, εν( ο !αρισαίος την αποστρο!$ 'ου. .ι/ αυτόν ισ&,ει το 0υποκριτ$, βγάλε πρ(τα το
δοκάρι από το μάτι σου και μετά α!αίρεσε την ακιδο,λα από το μάτι του συνανθρ(που σου1 όπ"ς μας δίδα%ε
ο 2ριστός.
Παρέα με τους γονείς: 3&ετε παρατηρ$σει στον εαυτό σας συμπερι!ορά ανάλογη με του τελ(νη $ του
!αρισαίου4 5ταν καταλάβετε ότι κάνατε λάθος, το παραδέ&εστε, +ητάτε συγν(μη
και το διορθ(νετε $ δικαιολογ$στε και λέτε ότι δεν !ταίτε εσείς αλλά οι άλλοι4
Μην %ε&νάτε ότι το ίδιο έκαναν ο Αδάμ και η 6,α.
Προέ!ουμε: τις παγίδες όταν μας κρίνουν οι άλλοι και μας κατηγορο,ν για τα
λάθη μας. 7 κριτικ$ τους μπορεί να κρ,βει μέσα της ό&ι πάντα δικαιοσ,νη αλλά
και κακεντρέ&εια (= κακία), +$λεια, υπερβολικό θυμό $ αδικία. 8εν δε&όμαστε
κάθε κριτικ$ για τον εαυτό μας σαν σ"στ$ αλλά την ε%ετά+ουμε με κάποιον που
%έρει (με κάποιον ειδικό) αν πρόκειται για ειδικό +$τημα, με κάποιον πνευματικό
αν πρόκειται για πνευματικό +$τημα, με τους γονείς μας οποσδ$ποτε γιατί μας
αγαπο,ν και θέλουν να μας καθοδηγ$σουν και έτσι διορθ"νόμαστε αναλόγ"ς.
Ιτορία α"# το $%εροντ&'#(
άποτε κάποιος ασκητ$ς συνάντησε στο δρόμο κάποιον που εί&ε περασμένα στον
(μο του δ,ο σακο,λια, ένα μπροστά και ένα πίσ", δεμένα στις άκρες ενός %,λου.
'ο μπροστινό $ταν υπερβολικά γεμάτο, εν( το πίσ" σ&εδόν άδειο.
5ταν ο ασκητ$ς τον ρ(τησε γιατί τα έ&ει έτσι τα δ,ο σακο,λια, αυτός του είπε9 αυτό
που έ&" μπροστά μου και το βλέπ", έ&ει τις αμαρτίες τ"ν άλλ"ν εν( αυτό που
είναι πίσ" μου και δεν το βλέπ", έ&ει τις αμαρτίες τις δικές μου.
Συμ"έραμα: τα λάθη τα δικά μας τα ρί&νουμε πίσ" μας και δεν τα βλέπουμε, εν(
τ"ν άλλ"ν τα κοιτάμε, τα ε%ετά+ουμε και τα κρίνουμε συνε&(ς. Αυτό λέγεται
'ατα)α)&* και είναι σοβαρό λάθος. Ας μη το κάνουμε.