Professional Documents
Culture Documents
Eam B
Eam B
Σύριζα
και ΚΚΕ.
Οι "ευνούχοι" της Αριστεράς
είναι οι κύριοι υπεύθυνοι
του φασισμού της μεταπολίτευσης.
Ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα "φλύαρο" ον. Πολλές φορές πιο φλύαρο κι
απ' ό,τι τον συμφέρει να είναι. Γιατί; Γιατί δεν μιλάει μόνον με το στόμα.
"Μιλάει" ολόκληρος και αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Η γλώσσα του
σώματος είναι "μαρτυριάρα" ακόμα κι όταν η σκέψη είναι απόλυτα εχέμυθη. Η
γλώσσα του σώματος αποκαλύπτει απώτατες ή απόκρυφες σκέψεις, οι
οποίες δεν εξωτερικεύονται, είτε γιατί δεν πρέπει είτε γιατί δεν συμφέρει. Αυτό
το χαρακτηριστικό του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να ξεφύγει της
"προσοχής" της λαϊκής σοφίας και από εκεί προέρχεται και το γνωστό
…"θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει".
Όλοι μας είδαμε τον Τσίπρα στις ανακοινώσεις του μετά το
πέρας των εκλογών. Ο άνθρωπος ήταν απόλυτα ευτυχής και το "φώναζε" με
όλο του το σώμα. Δεν υπήρχε στο βλέμμα του η "σκιά", που συνήθως
υπάρχει σε μια χαρά, όποια κι αν είναι αυτή. Η "σκιά" μιας απώτατης σκέψης,
που, ακόμα και μέσα στη χαρά, "βλέπει" δυσάρεστα πράγματα. Η "σκιά"
αυτού που νίκησε στιγμιαία και γνωρίζει ότι την επόμενη μέρα θα έρθει
αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις. Η "σκιά" αυτού, που επιβίωσε σήμερα,
αλλά δεν έχει εξασφαλίσει την επόμενη μέρα. Η "σκιά" του οποιουδήποτε
κερδίζει μια μάχη, αλλά που συνεχίζει να συμμετέχει σε έναν πόλεμο, που
γνωρίζει ότι δεν έχει τελειώσει.
Η χαρά του Τσίπρα ήταν τέλεια και το έδειχνε. Ήταν η χαρά αυτού, που δεν
είχε δεύτερες και δυσάρεστες σκέψεις. Ήταν η χαρά αυτού, που κέρδισε τον
"πόλεμο". Ήταν η χαρά αυτού, που πέτυχε τον απόλυτο στόχο του. Αυτού,
που δεν έχει ανώτερο στόχο να πετύχει. Αυτή η "σκιά" έλλειπε από το βλέμμα
του Τσίπρα. Η "σκιά", που υπήρχε στους άλλους πανηγυρίζοντες. Η "σκιά",
που υπήρχε στη χαρά του Παπανδρέου, η οποία είχε σχέση με την επόμενη
μέρα της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών. Η "σκιά", που υπήρχε στη
χαρά του Καρατζαφέρη, η οποία είχε σχέση με την αποτυχία του στην
κατάκτηση του απόλυτου στόχου.
Στη χαρά του Τσίπρα δεν υπήρχε καμία "σκιά". Αυτό ακριβώς αποκάλυψε το
"φλύαρο" σώμα του Τσίπρα. Αποκάλυψε τον πραγματικό του στόχο.
Τον στόχο της ζωής του μέσα από την επιλογή
της πολιτικής που ακολούθησε. Στόχος του ήταν να "διοριστεί" στο δημόσιο. Η
γνήσια και "ανόθευτη" χαρά του μπορεί να συγκριθεί μόνον με τη χαρά ενός
φουκαρά, που διορίζεται στο δημόσιο. Αυτού, που πεινούσε και ονειρευόταν
κάποτε να μην πεινάει και στην ιδανικότερη περίπτωση να το πετυχαίνει με
αργομισθία.
Αυτό πέτυχε ο Τσίπρας. Γι' αυτό χαιρόταν. Στις τελευταίες εκλογές κατάφερε
και αποκαταστάθηκε. Έλυσε το βιοποριστικό του πρόβλημα. Δεν θα
τον απασχολήσει ξανά το οικονομικό. Έγινε βουλευτής και άρα ένας
υψηλόμισθος δημόσιος "υπάλληλος" των χιλιάδων ευρώ. Όνειρό του ήταν να
ζήσει κι αυτός με τη σειρά του την εύκολη ζωή του προκατόχου του. Να γίνει
Αλαβάνος στη θέση του Αλαβάνου. Να γίνει παράσιτο στη θέση του
παρασίτου. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα "φορτία", που τον περιμένουν ως
πολιτικές "υποχρεώσεις", είναι τα καθήκοντα της καθημερινότητας ενός
υπαλλήλου.
Οι πολιτικές του βλέψεις περιορίζονται στην "αυλή" του Σύριζα. Δεν θα
ξεφύγει ποτέ από αυτήν και δεν θέλει να ξεφύγει. Δεν έχει άγχος για τη
πολιτική του "παραγωγή" και άρα για την απόδοσή του, γιατί απλούστατα δεν
θα κληθεί να κυβερνήσει ποτέ. Δεν θα στοχεύσει ποτέ εκεί. Γι' αυτόν τον λόγο
ανακοίνωνε με ιδιαίτερη χαρά αυτά τα οποία έπρεπε να τον θλίβουν ως
αρχηγό ενός κόμματος, το οποίο για μια ακόμα φορά υπέστη συντριπτική
ήττα.
Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα —με μόνιμη παρουσία στο πολιτικό
σκηνικό— ν' αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Είναι λόγος θλίψης για ένα
κόμμα με "ευκαιρίες" δεκαετιών, δημόσιο χρήμα, κρατικές θέσεις και όλα τα
ΜΜΕ στη διάθεσή του, να περιμένει να μάθει το αποτέλεσμα των εκλογών,
για να δει όχι αν νίκησε, αλλά αν επιβίωσε. Αυτού του κόμματος αρχηγός είναι
ο ανόθευτα χαρούμενος Τσίπρας. Ο Τσίπρας, ο μέγας "700πατερούλης".
Ο Αλέξης και βέβαια και η οικογένειά του δικαιούνται να είναι τα απόλυτα
πρότυπα της εποχής μας. Ο καθένας από αυτούς —στο επίπεδό του—
μπορεί να γίνει πρότυπο για τους υπόλοιπους Έλληνες. Ο Αλέξης μπορεί να
γίνει πρότυπο για τα εκατομμύρια νέων, οι οποίοι σήμερα ταλαιπωρούνται
από την ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Η οικογένειά του μπορεί να
γίνει πρότυπο για τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες έχουν μικρά
παιδιά και πρέπει να τους προσφέρουν έναν "βατό" δρόμο προς την
επιβίωση. Πρότυπο "επιτυχίας" για τη σύγχρονη εποχή. Η τρανταχτή
απόδειξη όλων όσων ο Αλέξης ισχυρίζεται και προτείνει στη γενιά των 700.
Στην άνεργη γενιά των νέων, που θέλει να πετύχει και δεν γνωρίζει πώς να το
κάνει.
Θα ξεκινήσουμε με την οικογένειά του, για να καταλάβει ο αναγνώστης —και
κυρίως ο φτωχός και χωρίς "μέσα" αναγνώστης— τι σημαίνει "σωστός"
οικογενειακός προγραμματισμός. Μια μέση ελληνική οικογένεια χρησιμοποιεί
τα μέσα και τις "άκρες" της, για να δώσει ένα αρχικό κεφάλαιό στο παιδί της,
ώστε να ξεκινήσει την πορεία του. Του δίνει "μαγιά", ώστε να ξεκινήσει τη δική
του επιχείρηση. Τι είχε ως δυνατότητα η οικογένεια του Τσίπρα; Επαφές με τη
διαπλοκή των εργολάβων, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και καναλάρχες.
Υποχρεώσεις, συνεργασίες και φιλίες δεκαετιών "εξαργυρώθηκαν", για να
βοηθηθεί το "παιδί". Από εκεί και πέρα με λίγα καδρόνια, λίγες πέτρες και
μερικές σπασμένες τζαμαρίες κατόρθωσε και έβαλε τον Τσίπρα μέσα στα
σπίτια μας.
Το παιδί με τα μέσα της οικογένειας πήρε μια καλή "προκαταβολή". Μπήκε
μέσα στα σαλόνια μας και έστησε τον μικρό και ταπεινό του "πάγκο". Αυτό
όμως δεν αρκούσε. Αυτό ήταν το αρχικό κεφάλαιο και η οικογένειά του τον
ήθελε μεγαλοεπιχειρηματία. Ο Τσίπρας τη δικαίωσε, γιατί ήταν "καλό" παιδί.
Δεν θα αρκούνταν στον "πάγκο". Ήταν θέμα χρόνου ν' αγωνιστεί για την
επέκταση. Ο χρόνος επιβεβαίωσε τον οικογενειακό σχεδιασμό και τώρα είναι
"μαγαζάτορας". Είναι αρχηγός ενός κόμματος της Βουλής. Ο μικρός "πάγκος"
μέσα σε λίγα χρόνια έγινε γωνιακό "μαγαζί". Από τους πιο επιτυχημένους
"επιχειρηματίες" κάτω των σαράντα.
Ο Τσίπρας απέδειξε με την προσωπική του πορεία ότι μπορεί να πετύχει
κάποιος με τις "συμβουλές" του. Μπορεί κάποιος να πετύχει με έναν καλό
επαγγελματικό "προσανατολισμό" και την ανάλογη επιλογή των σπουδών,
χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε τη σπουδαιότητα της οικογενειακής
υποστήριξης. Απλά πράγματα. Ο Τσίπρας έχει εξασφαλίσει μια ολόκληρη
ζωή, χωρίς να έχει δουλέψει ούτε μία ολόκληρη ημέρα. Το μόνο που έχει κάνει
στη ζωή του είναι να περιφέρει τη σάρκα του στην περιοχή των Εξαρχείων και
σε κάποια "διαπλεκόμενα" γραφεία. Είναι ίσως ο μόνος Έλληνας πολιτικός, ο
οποίος πραγματικά μερίμνησε για το πολιτικό "προφίλ" κυριολεκτικά.
Χωρίστρα, βλέμμα και "επαναστατική" μαγκιά. Τίποτε άλλο. Απολύτως τίποτε.
Θεωρητικά ο Τσίπρας σπούδασε στο Πολυτεχνείο και ήταν
οργανωμένος στην ΚΝΕ. Πρακτικά "σπούδασε" ΚΝΕ και απλά το έκανε στις
εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου. Θα μπορούσε τις ίδιες "σπουδές" να τις
κάνει και στις εγκαταστάσεις της Παντείου, της Ιατρικής κλπ.. Οι βασικές του
"σπουδές" όμως ήταν η ΚΝΕ. "Σταλινισμός", "γκαγκεμπιτισμός",
"χαφιεδισμός", "προβοκατορισμός" …ήταν μερικά από τα βασικά μαθήματα
"κορμού". Απλά, ως επιλογή, λόγω εγκαταστάσεων, έμαθε και λίγη στατική,
όπως θα μπορούσε να μάθει μακροοικονομία ή ανατομία, αν "σπούδαζε" σε
άλλες εγκαταστάσεις. Όταν οι μηχανικοί συμφοιτητές του μάθαιναν NQM, ο
Τσίπρας μάθαινε KGB. Για την επιτυχία και τους καλούς βαθμούς στα
"δευτερεύοντα" μαθήματα φρόντιζε η Πανσπουδαστική.
Τι σημαίνει στην πραγματικότητα να σπουδάσεις "ΚΝΕ"; Να πάρεις
την εφαρμοσμένη τεχνογνωσία τού να ζεις απροβλημάτιστα μέσα από τη
διαχείριση των προβλημάτων των άλλων. Να ζεις ως επώνυμος και
προπάντων πλούσιος, διαχειριζόμενος τα προβλήματα άσημων και φτωχών.
Να μάθεις να ζεις ως πλούσια "μοιρολογίστρα" στις "κηδείες" των "άλλων". Να
μάθεις να ρεύεσαι στις ντάτσες, όταν απ’ έξω οι οπαδοί σου πεινάνε. Αυτή
είναι η "τεχνογνωσία", που δίνει η ΚΝΕ. Η τεχνογνωσία του "νομπελίστα"
Λένιν. Η τεχνογνωσία του "πρύτανη" Στάλιν.
Από εκεί και πέρα, μετά το πέρας των "σπουδών", ο καθένας επιλέγει
πού θα στήσει το "μαγαζί" του και τι θα χρησιμοποιήσει ως κεφάλαιό του.
Όλοι οι μηχανικοί μαθαίνουν την ίδια στατική και την ίδια αντοχή υλικών, αλλά,
όταν βγαίνουν στην αγορά, δεν κάνουν τα ίδια πράγματα. Με τις ίδιες γνώσεις
από το ίδιο Πολυτεχνείο άλλος φτιάχνει γέφυρες και άλλος σπίτια. Δεν έχει
σημασία αυτό. Η γνώση "μπαίνει" εκεί όπου συμφέρει τον ιδιοκτήτη της να τη
βάλει.
Αυτό έκανε κι ο Τσίπρας. Έμαθε την τεχνογνωσία τού πώς να γίνεσαι
"πατερούλης" εργατών και όταν βγήκε στην αγορά επέλεξε την "εξειδίκευσή"
του. Δεν ήθελε να μπει στην κορεσμένη από το ΚΚΕ αγορά των
"εργατοπατέρων". Διάλεξε νέα κι ακόμα πιο προχωρημένη "αγορά". Διάλεξε
την αγορά της γενιάς των άνεργων και πτυχιούχων των 700 ευρώ.
Προσπάθησε να εμφανιστεί σαν "πατερούλης" της. Με την καλή
"τεχνογνωσία", που πήρε από την ΚΝΕ, ήταν εύκολο να το καταφέρει. Ως
γνήσιος σταλινικός "ξεκαθάρισε" το τοπίο στον ανταγωνισμό και ανέλαβε
επικεφαλής. Ως γνήσιο παιδί του Στάλιν "διορίστηκε" από τον Αλαβάνο στη
θέση του και μετά τον "έφαγε".
Όλα αυτά δεν είναι "τυχαία". Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει κάνει καλές
"σπουδές". "Σπουδές", που δεν θα τον αφήσουν ποτέ να πεινάσει. Ό,τι κι αν
προκύψει στο επαγγελματικό του μέλλον, αυτός τη γνωρίζει τη φάμπρικα.
Ακόμα κι αν αποτύχει στην "αγορά" που επέλεξε, δεν τον "φοβόμαστε". Θα τη
βρει την άκρη. Η "τεχνογνωσία" που πήρε είναι άριστη.
Ακόμα κι να τον διώξουν από τον Σύριζα, θα επιβιώσει. Αρτιμελής είναι,
μπορεί ν' αναλάβει να διαχειριστεί τα συμφέροντα των κουτσών. Πού θα
βρουν οι κουτσοί καλύτερο εκφραστή; Έναν γνήσιο "επαναστάτη", να
προστατεύσει τα συμφέροντά τους; Αν γίνει ποτέ η επανάσταση των φτωχών
κουτσών, τότε ο Τσίπρας θα είναι ο πλούσιος και αρτιμελής "επαναστάτης",
που θα την πυροδοτήσει. Αντί "Τσε", θα έχουμε "Τσι". "Viva κουτσοChi".
Αυτός ο άνθρωπος των παλαιών κατεστημένων και των κομματικών
μέσων έρχεται σήμερα και παριστάνει τον εκφραστή της ανανέωσης και της
αξιοκρατίας. Αυτός ο άνθρωπος, που, ελέω διαπλοκής και εργολαβικών
συμφερόντων, εξασφάλισε το πλούσιο "παντεσπάνι" της εξουσίας, είναι αυτός
ο οποίος φιλοδοξεί σήμερα να οδηγήσει τους φτωχούς νέους εναντίον της
εξουσίας. Ένα νεαρό στη βιολογική ηλικία κορμί, το οποίο περιβάλλει μια
υπέργηρη —σε βαθμό σήψης— σταλινική ψυχή. Αυτό ακριβώς είναι ο
Τσίπρας. Ένας μεταμφιεσμένος "δεινόσαυρος" του παρελθόντος. Ένας
σταλινικός Dorian Gray.
Δυστυχώς όμως γι' αυτόν το "σώμα" του ήταν "φλύαρο". Τον αποκάλυψε,
γιατί δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του. Δεν μπορούσε να μην "φωνάξει"
δυνατά. "Μαμά, μπαμπά, σώθηκα, βολεύτηκα, τα καταφέραμε". Ζήτω ο Στάλιν
και οι "πατέντες" του. Αν η επιτυχία της βουλευτικής έδρας έμοιαζε με την
τελετή των Όσκαρ, θα μαθαίναμε και ποιους θα ευχαριστούσε. Θα
ευχαριστούσε την οικογένειά του και όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία
του. Σίγουρα τον κύριο Μπόμπολα, τον κύριο Λαμπράκη, τους
γνωστούς-"αγνώστους", τους παρακρατικούς, τον Λαζόπουλο, αλλά και τους
φίλους Αμερικανούς για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.
Από εδώ και στο εξής ο Τσίπρας θα πρέπει να δείξει "έμπρακτα"
την ευγνωμοσύνη του σε όλους αυτούς. Θα πρέπει να δώσει τις
"αντιπαροχές" του. Τον Δεκέμβριο ο Τσίπρας έχει υποχρέωση απέναντι
στους "εργοδότες" του. Ανειλημμένες υποχρεώσεις, όπως θα μας έλεγε η
κρατικοδίαιτη αποσπασμένη γραμματέας του. Θα πρέπει να οργανώσει
ταραχές για την "επέτειο" των Δεκεμβριανών και άρα θα πρέπει να
μεταμφιεστεί εκ νέου και σε φτωχό, θλιμμένο και συμπάσχοντα "επαναστάτη",
προκειμένου ν' αποκτήσει γραμμή επικοινωνίας με τους φτωχούς και τους
αδύναμους, οι οποίοι θα θελήσουν ν' αντιδράσουν.
Γι' αυτόν τον λόγο ο κύριος Αλέξης με τον
μισθό των δύο περίπου εκατομμυρίων δραχμών τον μήνα θα ξανανοίξει τα
σεντούκια του, για να βγάλει από μέσα τα ρούχα της δουλειάς. Τα ρούχα, που
φορούσε στο Πανεπιστήμιο, όταν ήταν μέλος της Πανσπουδαστικής. Τα
ρούχα, που φορούσε όταν "σερνόταν" στα Εξάρχεια, κάνοντας τη σταλινική
"διατριβή" του. Τα Armani και τα Versace θα τα αφήσει στην άκρη για τα
Debate, τις προεδρικές δεξιώσεις και τα "γαμπρίσματα". Λογικό είναι. Άλλα τα
ρούχα της δουλειάς, που αποτυπώνουν την "ιδεολογία" μας και άλλα τα
ρούχα της προσωπικής μας ζωής, που αποτυπώνουν το "πορτοφόλι" μας. Με
άλλα ρούχα ψάχνουμε συνοδοιπόρους οπαδούς και με άλλα ψάχνουμε
γκόμενες.
Με αυτά τα ρούχα της διάσημης "γραμμής"-Παπαρήγα θα προσπαθήσει να
εμφανιστεί σαν όμοιος με τους εξεγερμένους ανέργους όλων των ειδών.
Όλους αυτούς, οι οποίοι θα κουβαλήσουν με το ταπεινό
και μικρό προσωπικό τους "κουβαδάκι" το "νερό" που χρειάζεται, για να
γυρίσει ο "μύλος" της εξουσίας. Ο "μύλος" των αφεντικών του Τσίπρα, οι
οποίοι έχουν συμφέρον από νέες ταραχές τον Δεκέμβριο. Να κάνουν και
απόσβεση εξόδων τα αμερικανοβρετανικά τηλεοπτικά συνεργεία, που θα
σπεύσουν στην Αθήνα εκείνη την εποχή.
Όλοι αυτοί οι δικαίως εξοργισμένοι νέοι ας σκεφτούν το εξής απλό.
Ο Τσίπρας, που θα τους "αγκαλιάσει" σαν συναγωνιστές και συνοδοιπόρους
στα μελλοντικά Δεκεμβριανά, τα έχει λυμένα τα προβλήματά του. Ακόμα κι
αυτά που δεν μπορεί να τα λύσει μόνος του, έχει εξασφαλίσει την επιλογή να
του τα λύνουν άλλοι. Μετά την "αντιεξουσιαστική" του δράση θα πάει στο
γκισέ της εξουσίας να πάρει κάποιες χιλιάδες ευρώ ως μισθό.
Ποσό, το οποίο θα διπλασιαστεί εκείνη την εποχή, λόγω των εορτών. Ποσό,
το οποίο ο μέσος Έλληνας δεν διαθέτει ούτε ως καταθέσεις των κόπων της
ζωής του. Ποσό, το οποίο διαχωρίζει τους "εκλεκτούς" Έλληνες —όπως είναι
ο Τσίπρας— από τους "κοινούς" —όπως είναι αυτοί που βγαίνουν στους
δρόμους, για να διαμαρτυρηθούν—. Τους "εκλεκτούς", που διορίζονται σε
θέσεις τέτοιες, οι οποίες για τους υπόλοιπους είναι απλά απρόσιτες. Να μην
πάρει ο φουκαράς δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ να κάνει καλά Χριστούγεννα;
Ποσό, το οποίο μπορεί μέχρι τότε και να έχει αυξηθεί με υπογραφή και
του ιδίου του Τσίπρα, εφόσον ηγείται ενός κόμματος, το οποίο αποδεδειγμένα
ψηφίζει θετικά για οτιδήποτε αφορά τις αυξήσεις των μισθών και των
προνομίων των βουλευτών. Έχει άλλωστε και ιδεολογικό "άλλοθι" για ό,τι
κάνει. Οι εργαζόμενοι πάντα πρέπει να παίρνουν όσα περισσότερα μπορούν.
Τι φταίνε αυτοί που μπορούν; Θα πάρουν αυτοί πρώτα για τους εαυτούς τους
και μετά θα "φροντίσουν" να πάρουν και οι άλλοι. "Όσα περισσότερα
μπορούν". Θεμιτό είναι για τους εργαζόμενους. Αν τώρα οι υπόλοιποι δεν τα
καταφέρνουν εξίσου καλά με τα μέλη της "φυλής" του Σύριζα, δεν πειράζει.
Την άλλη φορά. Στα επόμενα "Δεκεμβριανά".
Οι νέοι, που σήμερα αντιδρούν, πρέπει ν' ανοίξουν τα μάτια τους. Είναι
υποχρεωτικό, πριν πάρεις την απόφαση να "πολεμήσεις", να έχεις μια
εικόνα του πεδίου της μάχης. Πρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι όμοιοί τους και
ποιοι όχι. Πρέπει να γνωρίζουν ποιοι έχουν κοινά προβλήματα με τους ίδιους
και ποιοι δεν έχουν καθόλου προβλήματα, όπως ο Τσίπρας. Ποιοι είναι αυτοί
οι οποίοι τρώνε και πίνουν με τους "άλλους" και κάθε φορά που τους βολεύει
αλλάζουν "στρατόπεδο". Όλοι αυτοί, που στις τσέπες τους δεν θα έχουν ούτε
κέρμα για το μετρό, ας σκεφτούν με ποιον θα "βαδίσουν" προς το μέλλον. Ας
σκεφτούν σε ποιον δίνουν τη δυνατότητα να τους εκφράσει. Ας σκεφτούν σε
ποιον δίνουν τη δυνατότητα να "τρυπώσει" ανάμεσά τους.
Όλοι αυτοί οι νέοι, που εργάζονται χωρίς ασφάλεια, ας σκεφτούν
ότι ο Τσίπρας με άλλη μια θητεία —που θα του προσφέρουν οι ίδιοι— θα έχει
εξασφαλίσει ακόμα και τη σύνταξή του. Από τώρα γνωρίζει ότι όχι απλά θα
εξασφαλίσει σύνταξη, αλλά θα εξασφαλίσει την πλούσια σύνταξή του. Θα
εξασφαλίσει την άνεση του Αλαβάνου, που βλέπει από την Πεντέλη το
"ποίμνιό" του. Θα εξασφαλίσει την άνεση των σταλινικών "επαναστατών" να
βλέπουν τα "ποίμνια" ν' αγωνίζονται, πίνοντας το παλιό κρασί τους,
τρώγοντας το ρώσικο χαβιάρι τους και καπνίζοντας το κουβανικό πούρο τους.
Λίγο "σπρώξιμο" ρε παιδιά. Τι ζητάει ο φουκαράς ο Τσίπρας; Λίγες φασαρίες
τον Δεκέμβρη, για να τον "ξανασπρώξουν" τα αφεντικά του και στις επόμενες
εκλογές, ώστε να εξασφαλίσει το παιδί από τώρα τη σύνταξή του. Να μην
κακοπέσει στα γεράματά του. Να μπορούν, παρέα με τον Παπαδημούλη ή τον
Ψαρριανό, ν' ασχοληθούν απερίσπαστοι με τα προβλήματα των φτωχών, της
οικολογίας και των Σκοπιανών. Να μπορούν αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι …
είναι καλύτερα να είσαι πλούσιος και επαναστάτης, παρά φτωχός και
μαλάκας, να εξασφαλίσουν πολλούς από τους δεύτερους, ώστε να έχει
απόδοση η δική τους πλουσιοπάροχη "επαναστατική" επιλογή.
Αυτοί οι νέοι πρέπει να δούνε ποιοι θα σπεύσουν να τους "αγκαλιάσουν" στα
"Δεκεμβριανά", τα οποία από τώρα προετοιμάζονται από ξένες μυστικές
υπηρεσίες και το τοπικό παρακράτος. Πριν αρχίσουν αυθόρμητα ν'
"αγκαλιάζουν" τον σύντροφο Τσίπρα, καλό είναι να του ρίξουν μια δεύτερη
"ματιά". Ας ξεκινήσουν από τα βασικά. Ας δούνε με ποιους θα είναι "παρέα",
όταν θα επιχειρήσει να τους ξαναπλησιάσει, γιατί το πιο πιθανό είναι να
συνοδεύεται από παρακρατικούς και ασφαλίτες στην αντιεξουσιαστική του
"πάλη".
Επειδή οι καιροί είναι ύποπτοι, τα όσα προτείνουμε στους νέους τα
προτείνουμε και στον ίδιο τον Τσίπρα. Καλό είναι κι αυτός να ρίχνει μια
δεύτερη "ματιά". Πριν πέσει σε "αγκαλιές", καλό είναι να δει ποιοι σηκώνουν
τα χέρια. Απλά πράγματα. Τα χέρια πάντα σηκώνονται με τον ίδιο τρόπο, είτε
για ν' αγκαλιάσουν είτε για να καρπαζώσουν. Στο τέλος μόνον καταλαβαίνεις
για τι ακριβώς σηκώθηκαν. Ο Τσίπρας ας γνωρίζει ότι το έργο, το οποίο θα
"ανεβάσουν" σε έναν περίπου μήνα, δεν θα έχει το τέλος που είχε η περσινή
"παράσταση". Η νέα έκδοση των "Δεκεμβριανών" μπορεί να έχει εκπλήξεις
και ανατροπές. Όπως όλες οι μεγάλες "επιτυχίες" άλλωστε.
Σύριζα.
Ο "ευνούχος" της πολιτικής ζωής.
Μετά από κάθε εκλογική διαδικασία —και βλέποντας το
πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού και νυν Σύριζα να πανηγυρίζει έξαλλα την κάθε
νέα αποτυχία του— μας έρχεται στο μυαλό ένα παλιό ανέκδοτο με τους
Ποντίους. Τι μας έλεγε εκείνο το ανέκδοτο; Μας έλεγε για έναν αγώνα πόλο
μεταξύ Ποντίων και μιας άλλης ομάδας. Ο αγώνας εκείνος είχε εξελιχθεί σε
μια πραγματική πανωλεθρία για τους Πόντιους, εφόσον είχαν χάσει με ένα
σκορ 50-0.
Το παράδοξο όμως ήταν ότι μετά τη λήξη εκείνου του αγώνα, βγήκαν οι
Πόντιοι από την πισίνα και πανηγύριζαν έξαλα. Πιο έξαλα ακόμα κι απ' τους
ίδιους τους νικητές. Κάποιος άσχετος, που έτυχε να παρακολουθεί εκείνον τον
αγώνα, παραξενεύτηκε από αυτά που έβλεπε. Ρωτάει λοιπόν τον διπλανό του
να του εξηγήσει τον ανεξήγητο αυτόν πανηγυρισμό. Η εξήγηση ήταν απλή. Οι
Πόντιοι πολίστες πανηγύριζαν, γιατί απλά κατόρθωσαν και ολοκλήρωσαν το
παιχνίδι τους χωρίς απώλειες. Δεν είχε πνιγεί κανένας από αυτούς.
Το ανάλογο συμβαίνει και με τον Σύριζα. Ως κόμμα μπαίνει στον αγώνα των
εκλογών, όπως μπαίνει μια ομάδα πόλο στην πισίνα. Η ομάδα πόλο δεν
μπαίνει εκεί μέσα ούτε για να κολυμπήσουν ούτε για να επιπλεύσουν τα μέλη
της. Μπαίνει για να κερδίσει τον αντίπαλό της σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι
με πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Αυτός είναι ο μόνος αντικειμενικός της
στόχος. Δεν έχει άλλο στόχο μέσα στην πισίνα μια ομάδα πόλο. Αν χάνει
διαρκώς, δεν έχει κανένα νόημα να μπαίνει μέσα σ' αυτήν. Πολίστες είναι τα
μέλη της και όχι αμέριμνοι κολυμβητές.
Το γεγονός ότι, για να είσαι πολίστας, απαιτείται να γνωρίζεις κολύμπι, δεν
σημαίνει τίποτε απολύτως. Γνωρίζεις κολύμπι, για να σε βοηθήσει αυτό να
επιτύχεις τον στόχο του πολίστα. Και ένας ποδοσφαιριστής στην
πραγματικότητα ένας γρήγορος περιπατητής είναι, αλλά δεν παίζουν στις
ομάδες όλοι όσοι μπορούν να περπατάνε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα
κόμματα και τους πολιτικούς που τα στελεχώνουν. Το γεγονός ότι το κάθε
κόμμα ή τα στελέχη του μπορεί να έχουν κατασταλάξει σε μια κάποια
ιδεολογία, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Σημασία έχει με αυτήν την ιδεολογία
σε τι προτάσεις καταλήγεις για τα τρέχοντα προβλήματα. Τι προτάσεις
καταθέτεις, για να σε επιλέξει ο λαός να τον κυβερνήσεις. Αυτές τις προτάσεις
εκφράζεις και αυτές αντιπροσωπεύεις.
Τα κόμματα, δηλαδή, δεν αντιπροσωπεύουν ιδεολογίες, όπως οι ομάδες
πόλο δεν αντιπροσωπεύουν στυλ κολύμβησης. Ιδεολογίες μπορούν ν'
αντιπροσωπεύουν οι σύλλογοι, τα πνευματικά "εργαστήρια", οι λέσχες ή
ακόμα και τα καφενεία. Τα κόμματα αντιπροσωπεύουν απόψεις κυβερνητικής.
Συγκεκριμένες απόψεις κυβερνητικής, οι οποίες καταγράφονται στο
κυβερνητικό του πρόγραμμα και κατατίθενται στον λαό, προκειμένου να τις
επιλέξει. Αυτό από μόνο του καθορίζει το σύνολο των όσων τα αφορούν.
Ένα κόμμα ιδρύεται, λειτουργεί και υπάρχει μόνον για να κυβερνήσει. Για
κανέναν άλλο λόγο. Ένα κόμμα αντιπροσωπεύει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα
και τίποτε άλλο. Αγωνίζεται και λειτουργεί μόνον με έναν στόχο. Να γίνει
γνωστό αυτό το πρόγραμμά του, προκειμένου να προσφερθεί ως επιλογή στο
σύνολο του λαού. Από τη στιγμή που το πρόγραμμα αυτό τύχει της
πανελλήνιας δημοσιότητας και απορριφθεί από τον λαό, δεν έχει νόημα να
υπάρχει ο εκφραστής του και άρα το κόμμα. Δεν έχει νόημα να υπάρχει ένα
κόμμα με γνωστές τις θέσεις του και έχοντας απορριφθεί επανειλημμένως
από τους ψηφοφόρους.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Σύριζα. Συμμετέχει στις
εκλογικές διαδικασίες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Για περισσότερα από τριάντα χρόνια γεύεται διαρκώς την ήττα. Έχει
υποστεί συντριπτικές ήττες. Ο λαός το έχει ταπεινώσει επανειλημμένως και
με τον πιο απόλυτο τρόπο. Ο λαός το έχει απορρίψει επανειλημμένως με τον
πιο κατηγορηματικό τρόπο. Με όλα τα μέσα στη διάθεσή του δεν κατορθώνει
ποτέ να κάνει τίποτε παραπάνω από το να εισέλθει στη Βουλή, εξαιτίας του
εκλογικού νόμου.
Αυτό το κόμμα είναι που μας θυμίζει το ανέκδοτο με τους Ποντίους.
Συμμετέχει σε όλους τους αγώνες και πανηγυρίζει έξαλα τις ήττες του. Γιατί;
Γιατί έχει βρει τον τρόπο να συνεχίσει την παρουσία του στο "πρωτάθλημα".
Γιατί, χωρίς να απειλεί κανέναν, εξασφαλίζει κρατικές επιχορηγήσεις ομάδων
"πόλο". Γιατί, χωρίς να διαθέτει ικανούς "παίκτες", τα στελέχη του
πληρώνονται σαν τέτοιοι. Αυτός είναι ο μοναδικός του στόχος και αυτόν
επιτυγχάνει μετά από κάθε επιτυχή επιβίωση. Διατηρεί την επαφή με το
κρατικό χρήμα. Διατηρεί χρηματοδότηση "ομάδας", άσχετα αν δεν "παίζει" ως
τέτοια.
Πώς δικαιολογεί τη θλιβερή αγωνιστική εικόνα του; Όπως ένας
κακός αθλητής. Παριστάνοντας τον "τραυματία". Παραμονή κάθε μεγάλης
αθλητικής αναμέτρησης ο Σύριζα παριστάνει τον "τραυματία". Θα νικούσε,
αλλά δυστυχώς ήταν "τραυματίας". Δεν τα παρατάει, γιατί θεωρεί ότι μπορεί
να ξεπεράσει τον "τραυματισμό" του.
Αυτό κάνουν εκεί στην Κουμουνδούρου. Έχουν βρει τη "φάμπρικα"
και την έχουν ξεζουμίσει. Οι συνεχείς εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ
των συνιστωσών του Σύριζα είναι "στημένες". Γιατί; Για να παριστάνουν τους
"τραυματίες". Για να δικαιολογούν την εικόνα τους. Η θυσία του Αλαβάνου υπό
αυτό το πρίσμα δεν είναι αυτή που φαίνεται. Ήταν θυσία υπέρ του κόμματος
και όχι εναντίον του. Δικαιολογεί θριαμβευτική "ήττα". Ήταν μια "θλάση", που
δικαιολογούσε την για πολλοστή φορά αποτυχία του "αθλητή".
Από τη στιγμή που δικαιολογούν την "εικόνα" τους, είναι εύκολη η επιβίωσή
τους. Γιατί; Γιατί το όριο εισόδου στη Βουλή είναι κομμένο και ραμμένο
στα μέτρα τους. Κάποιοι φρόντισαν να είναι αρκετά χαμηλό, για να μπαίνει
εύκολα ο Σύριζα στο "πρωτάθλημα" των κρατικών επιχορηγήσεων, αλλά
αρκετά υψηλό, για το οποιοδήποτε νεοεμφανιζόμενο κόμμα. Αυτή η σχέση
τους με τον εκλογικό "πήχη" είναι το όλο μυστικό της "αγάπης" που
απολαμβάνουν από τους "δημοκράτες" του δικομματισμού. Μια "αγάπη", την
οποία θα ερμηνεύσουμε παρακάτω, για να δει ο αναγνώστης τι ακριβώς
"παράγει".
Πριν δούμε αυτό καθ’ αυτό το θέμα "πήχη", καλό είναι να δούμε πρώτα τον
λόγο που είναι εύκολο να τον υπερβεί ο Σύριζα. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης με
τον πιο απλοϊκό τρόπο. Ο Σύριζα σε όλες τις εκδοχές του συμμετέχει σε όλες
τις διαδικασίες νομής της εξουσίας από το 1974 και μετά. Στηρίζεται από τα
υπόλοιπα κόμματα, προκειμένου να συμμετέχει. Στη νομή της εξουσίας,
δηλαδή, παίρνει μερίδιο μεγάλου κόμματος. Διεκδικεί και παίρνει για τα
στελέχη του μερίδιο από κρατικές θέσεις, συνδικαλιστικές θέσεις, κομματικές
προαγωγές υπαλλήλων κλπ.. Ό,τι δηλαδή προσφέρει ο άθλιος κομματισμός
στους γίγαντες του δικομματισμού, τα απολαμβάνει και ο Σύριζα.
Εμείς σκεφτόμαστε το εξής απλό. Συμμετέχει κάθε χρόνο σε
μια κατάσταση νομής βολεμάτων. Ένας χρόνος έχει τριακόσιες εξήντα
πέντε ημέρες. Χωρίς καμία υπερβολή δεν μπορεί κάποιος να υποθέσει
ότι ο Σύριζα για κάθε έτος συμμετοχής του σ' αυτήν τη νομή βολεύει στο
ελάχιστο κάποιους χίλιους ανθρώπους; Μιλάμε για το σύνολο ενός έτους και
για το σύνολο της επικράτειας στο σύνολο των πλατών και των βαθών του
κρατικού μηχανισμού. Κάποιοι θα προσληφθούν στο δημόσιο εξαιτίας του
Σύριζα, κάποιοι άλλοι θα προαχθούν, κάποιοι άλλοι θα μετατεθούν ευνοϊκά
και κάποιοι άλλοι μπορεί να πάρουν ένα δημόσιο έργο ή μια κρατική
επιχορήγηση. Απλά πράγματα. Ολόκληρος Σύριζα δεν μπορεί καθημερινά να
"βολεύει" τρεις ανθρώπους σε ολόκληρη την Ελλάδα; Τρεις …όχι παραπάνω.
Χίλιοι άνθρωποι τον χρόνο επί τριάντα τρία χρόνια πολιτικής παρουσίας
του κόμματος, μας κάνουν τριαντατρείς χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί οι
άνθρωποι, που "ευγνωμονούν" τον Σύριζα, γιατί χάρη σ' αυτόν τρώνε
"ψωμάκι", δεν έχουν συγγενείς; Δεν έχουν γονείς, που απαλλάχθηκαν από τις
αγωνίες τους, εξαιτίας του Σύριζα; Δεν έχουν παιδιά, που επιβίωσαν εύκολα,
εξαιτίας του Σύριζα και μπορούν να ελπίζουν και τα ίδια σ' αυτόν; Κάθε
βολεμένος, δηλαδή, κατ’ ελάχιστο δεν έχει άλλους πέντε-έξι ανθρώπους, που
να επηρεάζει άμεσα, όχι πνευματικά, αλλά υλικά με την επιτυχία του; Έξι,
δηλαδή, επί τριάντα τρεις χιλιάδες, πόσο μας κάνουν; Εκατονενενήντα οχτώ
χιλιάδες. Αν σ' αυτούς προσθέσει κάποιους καιροσκόπους, που ζηλεύουν τα
βολέματα των προηγούμενων και κάποιους αφελείς, που νομίζουν ότι ο
Σύριζα είναι προοδευτικός, εύκολα βγάζει κάποιος το τελικό αποτέλεσμα.
Αυτοί είναι οι ψήφοι του "τραυματία". Οι μόνιμοι ψήφοι.
Αυτοί όμως δεν είναι ψηφοφόροι. Αυτοί είναι επαγγελματίες οπαδοί. Έχουν
σχέση οικονομική με το κόμμα. Έχουν σχέση εργασιακής εξάρτησης μ' αυτό.
Το κόμμα γι' αυτούς δεν είναι πολιτική επιλογή. Το κόμμα γι' αυτούς είναι
πολιτική επιχείρηση. Είναι επαγγελματική "στέγη". Αν οι απλοί Έλληνες
πηγαίνουν στις εκλογές να ψηφίσουν από καθήκον προς τη Δημοκρατία, οι
περισσότεροι ψηφοφόροι του Σύριζα πηγαίνουν να ψηφίσουν από
επαγγελματική υποχρέωση προς τους εργοδότες τους. Ψηφίζουν, για να
πάρουν "αντιπαροχή", είτε σε καριέρα είτε σε χρήμα.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι θλιβερή κατάσταση μιλάμε, αρκεί να
σκεφτεί το εξής. Ένα αριστερό, προοδευτικό και δήθεν φιλεργατικό κόμμα, με
έντονη "δραστηριότητα", πακτωλό δημοσίου χρήματος, άπειρη πρόσβαση στα
τηλεοπτικά μέσα και τριαντατρία χρόνια συνεχούς παρουσίας στο πολιτικό
προσκήνιο, πήρε ένα 4,6%. Μιλάμε για θλίψη και αθλιότητα. Ακόμα κι αυτό το
ποσοστό του είναι Virtual. Ένα κόμμα επαγγελματικά "στρατευμένων"
οπαδών —και άρα με πλήρη συμμετοχή των δυνάμεών του στις εκλογές—
πήρε 4,6%, με 30% αποχή του εκλογικού σώματος.
Μιλάμε ότι βρίσκεται πραγματικά στα όρια που έχουν κοπεί και ραφτεί στα
μέτρα του. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, η αποχή έβαλε τον Σύριζα στη
Βουλή. Αυτό το λέμε για όσους θεωρούν ότι η αποχή δεν είναι πολιτική
πράξη. Στις τελευταίες εκλογές η αποχή ήταν η κορυφαία πολιτική πράξη,
εφόσον αυτή έδωσε την αυτοδυναμία στο ΠΑΣΟΚ και η ίδια ήταν αυτή που
έβαλε το θλιβερό Σύριζα στη Βουλή. Αυτήν τη "νίκη" γιόρταζε ο Τσίπρας με το
στόμα και σώμα του.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ο λαός τιμωρεί αυτό το κόμμα. Από ένστικτο
γνωρίζει τι ρόλο έχει. Δεν μπορεί να ταυτιστεί με τους βολεμένους
"προοδευτικούς" για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να συμπάσχει ένας
πεινασμένος με κάποιον που αντιμετωπίζει πρόβλημα χοληστερίνης. Δεν είναι
ίδιος αυτός ο οποίος πεινάει μ' αυτόν που κάνει δίαιτα, άσχετα αν φαινομενικά
τρώνε τα ίδια πράγματα. Δεν μπορεί να είναι συνοδοιπόρος αντιεξουσιαστής
κάποιος, που είναι άνεργος εξαιτίας του συστήματος, με κάποιον, που
πληρώνεται αδρά από το ίδιο το σύστημα.
Ο λαός τιμωρεί αυτόν τον άθλιο, αλλά δεν μπορεί να τον εξαλείψει, γιατί
απλούστατα βολεύει το σύστημα. Βολεύει αυτούς, που σχεδιάζουν τους
εκλογικούς νόμους πάνω στις δυνατότητες εκείνων, που τους χρειάζονται για
να "επιβιώσουν". Από τη στιγμή που ο Σύριζα έχει μια συγκεκριμένη δύναμη
επαγγελματιών οπαδών, ο "νομοθέτης" θα φροντίζει να μπαίνει η επιλογή
τους στη Βουλή και άρα στα κρατικά ταμεία. Ο λαός, ό,τι και να κάνει, δεν θα
μπορεί να ακυρώσει την πολιτική του συστήματος. Για όσο διάστημα ο
φασισμός έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του Σύριζα, θα φροντίζει να τον βάζει στη
Βουλή.
Όταν λέμε …να τον βάζει ο ίδιος, κυριολεκτούμε. Ακόμα δηλαδή και η
επιβίωσή του μετά από κάθε εκλογική διαδικασία είναι το τελικό αποτέλεσμα
μιας σειράς παραδοξοτήτων. Αρκεί ο αναγνώστης να θυμηθεί αυτά τα οποία
είπαμε για τα κόμματα και τον ρόλο τους και θα το καταλάβει. Τι είπαμε ότι
είναι το ζητούμενο για να υπάρχει και να λειτουργεί ένα κόμμα; Να
προβληθούν οι πολιτικές του θέσεις, προκειμένου ν' αποκτήσει ένα
πανελλήνιο ακροατήριο και να κριθεί από το σύνολο του εκλογικού σώματος.
Το φυσικό λοιπόν είναι, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας κάθε
κόμματος, να κατατεθεί στη δημοσιότητα το πλήρες "πακέτο" των προτάσεών
του.
Αυτά, δηλαδή, που κατά καιρούς καταθέτει ως προτάσεις, να γίνουν ένα
"πακέτο" και να προσφερθούν στην κρίση του λαού. Με τον Σύριζα
συμβαίνει το εξής παράδοξο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βουλευτικής "θητείας"
του έχει έντονη πολιτική δραστηριότητα. Ενοχλητικά έντονη. Συνεχώς
καταθέτει προτάσεις επί παντός του επιστητού. Παραμονές εκλογών το πιάνει
"βουβαμάρα". Παραμονές εκλογών "εξάγει" τις εσωτερικές του διαμάχες. Γιατί;
Γιατί ακριβώς αυτό επιθυμεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της κρατικοδίαιτης θητείας
του ενοχλεί τον λαό με τις προτάσεις του. Παραμονές των εκλογών επιλέγει με
τη "σιωπή" του προφανώς να μην ενοχλεί το κορόιδο που πληρώνει.
Μέλη του Σύριζα πήγαν και διαδήλωσαν στα Σκόπια υπέρ των "δικαίων" των
Σκοπιανών. Άρα; Άρα αυτή είναι η πρότασή τους για το συγκεκριμένο εθνικό
θέμα. Το κατέθεσαν στις τελευταίες εκλογές; Όχι βέβαια. Μέλη του Σύριζα
πήγαν και διαδήλωσαν έξω από στρατόπεδα για το δικαίωμα του φαντάρου
στην ανυπακοή. Άρα; Άρα αυτή είναι η πρότασή τους για την εύρυθμη
λειτουργία του στρατεύματος και άρα για την εθνική μας άμυνα. Το κατέθεσαν
στις τελευταίες εκλογές; Όχι βέβαια. Μέλη του Σύριζα πήγαν και διαδήλωσαν
στις υποβαθμισμένες —εξαιτίας των λαθρομεταναστών— περιοχές της
Αθήνας υπέρ των λαθρομεταναστών. Άρα; Άρα αυτή είναι η πρότασή τους για
το θέμα της λαθρομετανάστευσης, το οποίο εξελίσσεται σε μείζον εθνικό
πρόβλημα. Το κατέθεσαν στις τελευταίες εκλογές; Όχι βέβαια.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο βολική ήταν η προεκλογική σύγκρουση του
Αλαβάνου με τον Τσίπρα; Ο Σύριζα πήγε στις εκλογές απαλλαγμένος από την
υποχρέωση να δημοσιοποιήσει και άρα να κριθεί για τις πολιτικές του θέσεις.
Πήγε με κύριο θέμα τα δήθεν κλωτσομπουνίδια του Αλέξη και του Αλέκου.
Έκανε αυτό το οποίο κάνει πάντα. Τον "κακομοίρη", ο οποίος πρέπει να
επιβιώσει για το "καλό" της Δημοκρατίας. Έτσι ακριβώς βγαίνει.
Παριστάνοντας τον κακομοίρη. Ψηφίστε με καλέ κύριε για το "καλό" της
Δημοκρατίας. Για να υπάρχει άλλη μια "φωνή" μέσα σ' αυτήν. Άλλη μια
"φωνή" …αλλά, που εκείνη την εποχή δεν μας λέει αυτά που "φωνάζει" και
ενοχλεί τους πάντες για μια ολόκληρη θητεία.
Από εκεί και πέρα οι πάντες το στηρίζουν στο ίδιο μήκος κύματος. Λέγοντας
οι πάντες, εννοούμε …οι φασίστες. Μιλάμε για τα μεγάλα κόμματα και βέβαια
για τα ΜΜΕ της διαπλοκής. Όλοι αυτοί μάς λένε το δικό τους κομματικό
"τραγούδι", αλλά με το ίδιο φιλοπρόοδο "ρεφρέν". Όλοι "παπαγαλάκια" με το
ίδιο ποίημα. Ψηφίστε εμάς τα μεγάλα κόμματα, αλλά "καλό" για τη Δημοκρατία
θα είναι να μπει και ο Σύριζα στη Βουλή. Όχι γι' αυτά που λέει, αλλά έτσι …για
να υπάρχει. Κάτι σαν "έπιπλο" της Βουλής. Αυτό μας λένε όλοι οι φασίστες,
που ανησυχούν για την ποιότητα της "Δημοκρατίας" μας. Σε ποιους
απευθύνονται; Σε ό,τι "περισσεύει" και δεν μπορούν να το διεκδικήσουν για
τους εαυτούς τους.
"Στρατευμένοι" δημοσιογράφοι ή ακόμα και
υποψήφιοι βουλευτές των μεγάλων κομμάτων "σπρώχνουν" κόσμο
προς τον Σύριζα. Τον αδιάφορο για τα δικά τους κόμματα
κόσμο, ο οποίος όμως δεν αδιαφορεί για τη Δημοκρατία και για την ποιότητά
της. Αν δεν είσαι νεοδημοκράτης ή πασόκος, που να σε χρειάζονται, σε
"σπρώχνουν" προς τον Σύριζα. Αν δεν έχεις να κάνεις τίποτε καλύτερο την
Κυριακή των εκλογών, πήγαινε και δώσε την ψήφο σου στο "έπιπλο" της
Βουλής. Στο "βουβό" μόνον για την προεκλογική περίοδο έπιπλο. Αν μετά
τους δεις στα Σκόπια να διαδηλώνουν, δεν πειράζει. Μην τους ξαναψηφίζεις,
εκτός κι αν το "ξεχάσεις" και πάλι προεκλογικά.
Αυτός θα γίνει έτσι κι αλλιώς ο στόχος τους στην
επόμενη προεκλογική περίοδο. Θα φροντίσουν να το "ξεχάσεις" με νέα
επεισόδια κομματικής "εσωστρέφειας". Μπορεί ο Τσίπρας στις επόμενες
εκλογές να μαλώσει με την πόρτα του γραφείου του. Είναι θέμα ιδεολογικής
σημειολογίας αν ανοίγει προς τα "αριστερά" ή προς τα "δεξιά". Ποια
"συνιστώσα" είναι υπεύθυνη γι' αυτήν την άνευ προηγουμένου προβοκάτσια;
Ο λαός δεν πρέπει να γνωρίζει τι συμβαίνει στα άδυτα αυτού του
δημοκρατικού κόμματος; Αν ο λαός ασχοληθεί με την "πόρτα", θα ξεχάσει τη
θέση του κόμματος για τα Σκόπια.
Αυτή είναι η τακτική του Σύριζα και δεν αλλάζει ποτέ. Ενοχλεί με την
παρουσία του τον λαό και όταν έρχεται στην κρίση του κάνει τον χαζό.
Εξυπηρετεί με την πολιτική του τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων
αφεντικών του και όταν έρχεται η ώρα των εκλογών κάνει τον χαζό.
Αυτήν την τακτική επαναλαμβάνει ακόμα και σήμερα. Δεν πέρασαν μερικές
μέρες από τον "θρίαμβο" του Τσίπρα και ξανάρχισαν τα "όργανα". Μέχρι να
ψηφίσει ο λαός, "χαμένοι" ήταν όλοι οι προβοκάτορες. Από τη στιγμή που
εξασφάλισαν την είσοδό τους στη Βουλή και άρα την πρόσβασή τους στο
κρατικό χρήμα, ξανάρχισαν τα ίδια. Η Αυγή ξανάρχισε την προκλητική της
αρθρογραφία. Με αφορμή το θέμα της κατάργησης του υπουργείου
Μακεδονίας και Θράκης μίλησε πάλι για φασίστες και εθνικιστές.
Αναρωτιόμαστε αν θα έκανε το ίδιο παραμονές των εκλογών και με τον Ζύριζα
στα "γόνατα" να παρακαλάει για ψιφουλάκια. Τα ίδια συνέβησαν και με τους
"γνωστούς-αγνώστους". Ζυρίχη θύμιζε η Αθήνα παραμονές των εκλογών.
Απόλυτη τάξη και ησυχία. Δύο μέρες μετά τις εκλογές ξαναβγήκαν οι
"επαναστάτες" να σπάνε και να ρημάζουν. "Ησυχία" μέχρι να εξασφαλιστεί ο
κρατικός μισθός και μετά "δουλειά". Να αρχίσουν να προετοιμάζουν το "κλίμα"
για τον Δεκέμβρη.
Λεωνίδας Κύρκος.
Πρώην μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ. Δηλαδή σταλινικός και άρα φασίστας. Είδε
"φως" στη δημοκρατική παράταξη και "μπήκε". Θεώρησε ότι ο δημοκρατικός
κόσμος είχε ανάγκη από την ηγετική παρουσία του και "θυσιάστηκε" για να
τον σώσει. Κρίνοντας από την ηλικία του, συμπεραίνουμε ότι για μεγάλο
διάστημα της ζωής του μπορεί να ζούσε με "φυλακτό" κάποιο από τα
σώβρακα του Ζαχαριάδη. Κρίνοντας από την κομματική πορεία του,
συμπεραίνουμε ότι για μεγάλο διάστημα της ζωής του ζούσε σαν γνήσιος
Έλληνας "πατριώτης", ξοδεύοντας γνήσια ρωσικά ρούβλια.
Αγωνίστηκε κι αυτός εναντίον της δικτατορίας των Συνταγματαρχών, αλλά
ξεχνάει να μας πει τα "πώς" και τα "γιατί" του αγώνα του. Ξεχνάει να μας πει
ότι δεν αγωνίστηκε ως εχθρός της υπέρ της Δημοκρατίας, αλλά αγωνίστηκε
ως ανταγωνιστής της υπέρ της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ξεχνάει να
μας πει ότι πολέμησε τη δικτατορία με τα μέσα άλλων δικτατόρων. Εκ των
υστέρων, κρίνοντας την κατάσταση, διαπιστώνουμε ότι εξαιτίας της
"αποτυχίας" του ήμασταν τυχεροί τόσο εμείς όσο κι αυτός.
Εμείς ήμασταν τυχεροί, γιατί γλιτώσαμε τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Μπροστά σ' αυτούς μια χαρά "ανθρωπιστές" ήταν οι Συνταγματάρχες.
Μπροστά στα αγράμματα "στίφη" των Ζαχαριάδηδων, των Σιάντων και των
Φλωράκηδων, μια χαρά θα ήταν ακόμα και τα κτήνη της ζούγκλας. Τυχερός
ήταν κι αυτός, γιατί, αν πετύχαινε ο αγώνας του, σήμερα αυτός και πολλοί
άλλοι σύντροφοί του θα είχαν την τύχη του Τσαουσέσκου. Σε κάποιον
σκουπιδότοπο θα ήταν παραχωμένοι. Προς το παρόν εμείς φορολογούμαστε,
για να ταΐζει πλούσια η Δημοκρατία τον Κύρκο. Εξακολουθεί να τον ταΐζει,
γιατί κάποιοι δεν "ψάχνουν" να βρουν πώς είναι δυνατόν ένας δούλος του
σταλινισμού να εμφανίζεται ανάμεσα στους "Νέστορες" της Δημοκρατίας.
Μαρία Δαμανάκη.
Πρώην μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ. Δηλαδή σταλινική και άρα φασίστρια. Η all
time πιο προβεβλημένη "πριγκίπισσα" του ΚΚΕ. Και αυτή, όπως
και ο προκάτοχός της, δέχτηκε "επιφοίτηση" του Πνεύματος και αποφάσισε να
εγκαταλείψει τον σταλινισμό, για να "σώσει" τον δημοκρατικό χώρο. Κρίνοντας
από τη δική της ιστορία, συμπεραίνουμε ότι μόνον η CIA, η Μοσάντ και το
παρακράτος γνωρίζουν με ποια κριτήρια επιλέχθηκε να γίνει η "φωνή" του
Πολυτεχνείου.
Η Δαμανάκη υπήρξε η πρώτη εκδοχή του φαινομένου "Τσίπρα". Δημοκρατικό
"προϊόν" με γνήσια σταλινική πρώτη "ύλη". Νεανική σάρκα, που περιέβαλε
μια υπέργηρη σταλινική ψυχή. Σπούδασε κι αυτή ΚΝΕ και με εφόδιο την
τεχνογνωσία που έλαβε μπορούσε να μετακινείται σε όλους τους χώρους της
Αριστεράς. Ακόμα και σήμερα πουλάει την τεχνογνωσία της σε όποιον μπορεί
να την πληρώνει. Από τους πιο επιφανείς τεχνικούς "συμβούλους" του
δικομματισμού. Έκανε πολιτική καριέρα και έζησε κι αυτή πλούσια με
λιγότερα λόγια απ' όσα απαιτούσε ακόμα και η καριέρα της Καλομοίρας.
Αλέκος Αλαβάνος.
Πρώην μεγαλοστέλεχος του ΚΚΕ. Δηλαδή σταλινικός και άρα φασίστας.
Από τους πιο "εκλεκτούς" του σταλινικού "φυτωρίου", εφόσον σε ηλικία 31
ετών υπήρξε ευρωβουλευτής του ΚΚΕ. Σε ένα κόμμα, όπου βασιλεύουν οι
υπέργηροι "δεινόσαυροι" και οι "καρεκλοκένταυροι", ήταν ένα "θαύμα" που ο
Αλαβάνος υπήρξε Ευρωβουλευτής σε μια ηλικία που ο μέσος "κουτός"
Έλληνας το καλύτερο που επιτυγχάνει είναι να γίνει ντελιβεράς. "Άνωθεν"
εντολή πρέπει να δόθηκε, προκειμένου οι γέροι της "επανάστασης" να
δώσουν την πολύτιμη και βέβαια υψηλόμισθη θέση στον Αλέκο.
Στον Αλέκο, που, όταν μιλάει για τη Χούντα, νομίζεις ότι περίπου την "έριξε"
μόνος του. Ο Αλέκος, ο οποίος ήταν δεκαεφτά χρονών όταν η Χούντα πήρε
την εξουσία και εικοσιτέσσερα όταν αυτή "έπεσε". Ο νεαρός Αλέκος, που,
πέρα από το να προσφέρει έναν σβέρκο για καμιά καρπαζιά, δεν θα
μπορούσε για αντικειμενικούς λόγους να κάνει κάτι παραπάνω εναντίον της.
Δεν θα μπορούσε για λόγους οικογενειακούς να κάνει κάτι παραπάνω. Ο
Αλέκος είναι γόνος πλούσιας δεξιάς και διαπλεκόμενης με την εκκλησία
οικογένειας.
Αυτός ο με τη "βούλα" της εκκλησίας "δεξιογεννημένος" Αλέκος στη
συνέχεια έκανε "άλμα" στο απέναντι άκρο. Εντάχθηκε στο σταλινικό ΚΚΕ.
Εκεί πέτυχε το θαύμα. Αυτός, που μεγάλωσε πλούσια εξαιτίας της Δεξιάς,
έζησε ακόμα πιο πλούσια εξαιτίας της Αριστεράς. Επειδή όμως θαύματα δεν
γίνονται, αναζητούμε τη λογική εξήγηση. Γνωρίζοντας κάποιος τη λειτουργία
του ΚΚΕ, την καμαρίλα του, την αρτηριοσκλήρωσή του και ό,τι μπορεί να
χαρακτηρίζει έναν φασιστικό μηχανισμό, εύκολα καταλαβαίνει μερικά
πράγματα. Δύο εξηγήσεις υπάρχουν γι' αυτήν την κολοσσιαία "επιτυχία" του.
Είτε ήταν ένας υπερβολικά χαρισματικός άνθρωπος είτε ήταν ένας
υπερβολικά "χρήσιμος" για κάποιους άνθρωπος.
Το πρώτο είναι αδύνατον να συμβαίνει. Ο Αλέκος δεν είναι ο πιο
χαρισματικός άνθρωπος στον χώρο του ούτε όταν βρίσκεται μέσα σε έναν
τηλεφωνικό θάλαμο. Έχει και το τηλέφωνο τα χαρίσματά του. Άρα απομένει
το δεύτερο. Ήταν "χρήσιμος" σε κάποιους πολύ ισχυρούς ανθρώπους, οι
οποίοι επένδυσαν σ' αυτόν. Τόσο ισχυρούς, που μπορούσαν να διατάξουν
τους σταλινικούς να δώσουν το "φιλέτο" της Ευρωβουλής σε ένα ξένο γι'
αυτούς σώμα. Στην ταυτότητα αυτών των ισχυρών αναζητά κάποιος την
"επιτυχία" του Αλέκου. Του Αλέκου του θαυματοποιού, εφόσον, χωρίς να πιει,
μιλάει σαν μεθυσμένος και αυτά που συνήθως λέει είναι λόγια μεθυσμένων.
Μεγάλη η "πορεία" του στις Βρυξέλες. Στην κυριολεξία δεν πρέπει να
άφησε καφετέρια για καφετέρια, που να μην έχει κάνει τον "αγώνα" του. Τις
έσπασε στην κυριολεξία τις καρέκλες από το σταυροπόδι. Το "πολυτελές"
ελέω κράτους σταυροπόδι. Οι μόνοι, που πρέπει να τον θυμούνται ακόμα και
σήμερα, πρέπει να είναι οι σερβιτόροι στις Βρυξέλες. Ο απόλυτος ορισμός
του πολιτικού παράσιτου και όχι μόνον. All time classic πρότυπο για τους
κηφήνες-γόνους, οι οποίοι προετοιμάζονται για πολιτική σταδιοδρομία με
ξένες πλάτες.
Αλέξης Τσίπρας.
Πρώην μεγαλοστέλεχος της ΚΝΕ του ΚΚΕ. Δηλαδή στανικός
και άρα φασίστας. Από τους πιο "εκλεκτούς" των σταλινικών, εφόσον σε
σχολική ακόμα ηλικία είχε επιλεγεί από το "πολίτμπιρο" του Περισσού να μπει
στα σπίτια μας μέσω της τηλεόρασης. "Προσπέρασε" σχεδόν ολόκληρη τη
γενιά του με εκείνο το γκαγκεμπίτικο τηλεοπτικό "ντεμαράζ". Όπως και στην
περίπτωση της Δαμανάκη μόνον η CIA, η Μοσάντ και η "μπομπολική"
διαπλοκή γνωρίζει τον λόγο και με ποια κριτήρια επιλέχθηκε να "προωθηθεί".
Το έργο του είναι επίσης στο επίπεδο "Καλομοίρα" και αυτό του εξασφάλισε
την ηγεσία του "Συνασπισμού". Ο μόνος στην Ελλάδα, ο οποίος, λόγω
ηλικίας, θέσεως και προστατών, μπορεί να απειλήσει τα δυσθεώρητα ρεκόρ
του Αλέκου.
Τραϊανού Παναγιώτης