Zielone wojny. Zielony pokój.
Czy zastanawiali się Państwo kie-
dy to i z kim miało miejsce pierw-
sze starcie na ulicach Silwood?
Cóż niedawno po przepytaniu pa-
ru miejscowych (oraz upiciu pew-
nego krasnoluda) poznałem praw-
dę. Otóż pierwszym przeciwni-
kiem dzielnych obrońców Mia-
steczka Silwood nie były wampi-
ry ani demony, diabły czy zło-
wieszcze osy lecz... gobliny! Ca-
ła kampania wojenna przeciw te-
mu zielonemu paskudztwu roz-
poczęła się gdy pokojowo na-
stawieni, pełni dobra poszukiwa-
cze przygód w przyjaznym geście
ostrzelali z katapulty obóz gobli-
nów. Poczynione zniszczenia oraz
śmierć wielu pobratymców wywo-
łały gniew i zjednoczyły zielo-
ny ludek. Wkrótce horda gobli-
nów w bojowym nastroju ruszyła
na wojnę. Blady strach padł wtedy
na mieszkańców Silwood, w obli-
czu tej zielonej zagłady. Wiele po-
tyczek stoczono, zaś ich kulmina-
cyjnym punktem było wielkie ob-
lężenie Silwood z użyciem ma-
chin wojennych. Dnia tego, gobli-
ny (podobno pod wodzą niejakiego
Z’elarha) niemal zdobyły miasto.
Zdeterminowani poszukiwacze
problemów (czytaj przygód) osta-
tecznie jednak odparli atak. Wtedy
też pełni poczucia triumfu i chwa-
ły po długich przygotowaniach
(tak naprawdę przeprowadzonych
przez władze wyspy, poszukiwa-
cze przygód zazwyczaj najpierw
działają potem myślą) oraz wy-
konaniu podkopu dokonali ataku.
Jakież jednak było ich zdziwienie
gdy zamiast goblinów zastali nie-
umarłych. Szyki atakujących (o ile
można to było nazwać ”szykiem”)
załamały się, a Ci ”bohaterowie”
którzy przeżyli pospiesznie się wy-
cofali woląc uciec niźli polec na
błotnistych polach chwały. Obec-
nie pomijając pomniejsze napady
można rzec, że z goblinami panuje
swoisty zielony pokój.
Tel’quessir.
 Lady Caren i Siedmiu Poszukiwaczy
Przygód
W cichy zimowy wieczór w karcz-
mie „Stodoła” siedział przed ko-
minkiem człowiek, który przegry-
wał już walkę z czasem. Wko-
ło niego zebrały się dzieci opatu-
lone kocami i trzymające w dło-
niach gorące wywary na rozgrzew-
kę. Dziadek wyjął powoli fajkę,
a jedno z dzieci wstało i podpa-
liło starszemu człowiekowi tytoń
w środku. Z ust starca wypłynę-
ło parę obłoczków szarawego dy-
mu w kształcie pierścieni. W izbie
zapachniało tytoniem. Ogień spo-
kojnie huczał w kominku. Oczy
wszystkich dzieci były zwrócone
ku człowiekowi spokojnie pykają-
cemu fajeczkę.
Po chwili spojrzał on po dzieciach,
swych dzieci i rzekł do nich spo-
kojnie:
— Widzę, że chcecie dzisiaj spe-
cjalną historię malcy. Jeśli tak ma
być opowiem wam, tylko mi nie
przerywajcie. — posiwiały czło-
wiek znowu przyłożył fajeczkę do
ust i zaciągnął się. — Było to ja-
kieś osiem miesięcy temu, może
dziewięć — rzekł starzec z na-
mysłem. Byłem wtedy w Silwood,
pogoda była przednia, zaczynało
się lato, ciepłe słońce grzało, lek-
ka bryza wiała od morza. Żyć nie
umierać. Wieczorem po rozładun-
ku towarów mieliśmy udać się do
„Piwnego Oka” na kufelek czegoś
mocniejszego. Gdy słońce akurat
zaszło statek dobił do brzegu przy-
stani, niebo jakby pociemniało,
rozległy się zwykłe krzyki załogi.
Z pokładu jednak nie zeszli zwy-
czajni podróżni. Siedmiu postaw-
nych, wielkich mężczyzn, opatulo-
nych w czarne płaszcze, z kaptu-
rami na głowach. Przypasane przy
ich bokach ogromne miecze dwu-
ręczne napełniły nasze serca trwo-
gą, lecz to nie na widok siedmiu
najbardziej się przeraziliśmy.
Tu starzec urwał i znowu pocią-
gnął z fajki, dzieci wpatrywały się
z niego z napięciem. Niektóre lek-
ko pociągały noskami. Nagle sta-
rzec począł mówić dalej. — Na
przedzie szła ona, kobieta opatulo-
na w szkarłatny, uwydatniający jej
kształty strój. Także miała kaptur
na głowie, wydawała nam się za-
razem piękna i przerażająca. Za-
pewniam, że każdy z nas chciał-
by dotknąć jej nienaturalnie pięk-
nych kształtów o ile by miał pew-
ność, że nie straci przy tym ręki,
lub czegoś więcej. Tak szybko jak
tylko zdołaliśmy, usunęliśmy się na
bok. Przechodząc koło nas, męż-
czyźni zwrócili ku nas swe blade
oblicza. Każdy z nich nie wyglą-
dał na więcej niż 30 lat, piękni,
postawni i potwornie przerażający.
Dziwiliśmy się, że na nasz widok
lekko zwilżyli usta swymi długimi
językami, jakby patrzyli na nas jak
na najprzedniejsze z potraw kró-
lewskich stołów.
Nagle mina starca przybrała mil-
szy wyraz twarzy, człowiek zwró-
cił się do jednego z malców: —
Mikkulku podaj no dziadkowi ku-
felek z grzanym piwem jeśliś łaska.
— Maluch szybko wstał i popę-
dził do baru gdzie odebrał czeka-
jący na starca kufelek trunku. Sta-
ruszek podziękował gestem, gdy
otrzymał napitek, zasmakował lek-
ko, po czym obtarł pianę z wąsa,
która na chwilę wprawiła wszyst-
kie maluchy w śmiech. Starzec od-
stawił spokojnie kufel i w sku-
pieniu zaczął opowiadać dalej. —
Czerwony Diabeł, tak ją na począt-
ku nazwaliśmy, nawet nie wiecie
maluchy jak się myliliśmy, nie by-
ła diabłem... za to była wampirem!
Tak, podobno ją sprowadzono by
pozbyła się goblinów z fortu, wie-
cie tego koło Aulos. Cóż, niestety
poszukiwacze przygód byli szybsi,
rzucili się na gobliny, później one
na Silwood, to były wielkie batalie,
niepotrzebne o! Ale, cóż wresz-
cie władze pomyślały i postanowiły
zarządzać akcją, podobno zrobio-
no podkop pod fort, no i poszuki-
wacze się tam wpie... — staruszek
zająknął się i po chwili dokończył
— wpakowali! Jakie ich zdziwie-
nie było jak nie zastali goblinów,
a Lady Caren i jej siedmiu wspa-
niałych. To była batalia! Poszuki-
wacze uciekali aż się kurzyło mó-
wię wam. Tak szybko biegających
ludzi nie widziałem! — tu starzec
zaczął się śmiać na wspomnienia,
po czym zaczął dalej mówić.
— Cóż Czerwona Wampirzyca i jej
przyboczni, to była siła, z którą nie
mógł sobie nikt poradzić, nawet
zdołali zaatakować Silwood, wszy-
scy padali jak muchy powiadam
wam. To cud, żem się uratował
malcy i że wam to opowiadam...
Hej Mikkulku dolej dziadkowi pi-
wa! — krzyknął wesoło na malca,
który błyskawicznie wykonał zle-
cone mu zadanie.
— No cóż, później jakoś to się
wszystko uciszyło, wampiry poja-
wiały się od czasu do czasu, co
tu dużo mówić, poszukiwacze je
zasiekali. Ale jak wiecie malutcy
ostatnio była najdłuższa noc w
roku nie? No cóż, to się dopiero
działo, cholera jasna... wampiry
były wszędzie! Wiecie na drugi
dzień ile było pogrzebów? — tu
jedna z dziewczynek zaczęła pła-
kać, starszy człowiek wziął ją na
Jedność buduje
Przy okazji zbliżających się uro-
czystości pojawiają się chwile za-
dumy, wspomnień oraz rozmyślań.
Za niedługo upłynie rok od me-
go przybycia na wyspę Aeris. Wie-
le wielkich wydarzeń miało miej-
sce w tym czasie — utworze-
nie Konwentu Wiedzy Mistycznej,
uzyskanie tytułu ambasadora oraz
inne równie istotne. Jednak jednym
z największych momentów w ży-
ciu zarówno mym jak i całego Lu-
du była odbudowa Świątyni Sel-
darine. Po setkach lat, miejsce to
odzyskało swą chwałę staraniami
niemal całego Ludu zjednoczone-
go pod ojcowskim przywództwem
Faernsuora Alaverla.
Wiele zawdzięczamy Jego uporowi
oraz wskazówką i w tym miejscu
ponownie pragnę podziękować za
Kocia Mas(a)k(r)a?
Jak donosiliśmy w poprzednim
wydaniu, wreszcie swoje wrota dla
wszystkich otworzyła Kocia Ma-
kolana i przytulił. — Cii Karolin-
ko, cii Twoi rodzice na pewno są
gdzieś tam i dobrze im i dziękują
bogom, że ocalili Cię. Bądź spo-
kojna. — nastało długie milczenie,
dziadek pociągnął znowu z fajki,
rozejrzał się po maluchach i rzekł.
— No to teraz do łóżek huncwoty,
rolę jaką odegrał. Jednak jak już
wspomniałem w pracę zaangażo-
wali się niemal wszyscy. Szczegól-
nego wsparcia udzieliła nam sio-
stra Leiana, która już uprzednio
podjęła próbę odbudowy przybyt-
ku lecz smutne wydarzenia prze-
szkodziły jej w tym szlachetnym
dziele. Łaska Seldarine pozwoliła
ją odnaleźć i w pełni wykorzystać
niezwykłe talenty architektonicz-
ne Leiany. Bez Jej pomocy nigdy
nie udałoby nam się przywrócić
pierwotny kształt świątyni. Pojawił
się jednak problem z budulcem.
Problem ten choć znaczny szybko
przeminął dzięki wspaniałomyśl-
ności członków Klanu Młoty Bia-
łej Kuźni. Zacne krasnoludy, sa-
me pamiętające problemy z odzy-
skaniem swej siedziby za niewiel-
ką opłatą nie tylko chętnie dostar-
czyły zarówno kamień, ale również
wsparły pracą swych rąk samą bu-
dowę. Za ten gest winni jesteśmy
im ogromną wdzięczność.
Sam Lud jak również zacna Na-
thea chętnie dostarczył pieniądze
na szczytny cel odbudowy. Co wię-
cej wielu spośród Ludu na tyle
na ile starczyło im umiejętności
ska, przybytek poświęcony Sha-
ress. Zanim to się stało, już słysza-
łam ciche, nerwowe głosy o tym
jak chcecie kiedyś być silni i umieć
obronić rodzinę to musicie się do-
brze wysypiać! No już do łóżek.
— Starszy człowiek odniósł ma-
leńką dziewczynę do łóżka i usiadł
obok, zasypiając na krześle opatu-
liwszy się wcześniej kocem...
Redaktor Naczelny.
bezpośrednio uczestniczyło w sa-
mych pracach. W tym miejscu war-
to wspomnieć samego Faernsuora
Alaverla który chętnie dźwigał gła-
zy czy też brata Yele. Na placu bu-
dowy pojawił się także tajemniczy,
pomocny troll jak również rozma-
ite istoty, przy czym przyznaje że
miałem pewien udział w uzyska-
niu tej pomocy, starając się na
miarę swych skromnych talentów
wesprzeć szlachetne dzieło. Dzięki
wysiłkowi wielu, i mimo licznych
przeszkód, cel swój uzyskaliśmy.
Dnia 18 Utkara 1376 roku odbyło
się wielkie święto otwarcia, na któ-
re przybyli wszyscy Ci dzięki któ-
rym miejsce odzyskało swój blask.
Święto radośnie upłynęło pod zna-
kiem wzajemnej przyjaźni. Czas
ten pokazał jak wiele dzięki odbu-
dowie wzajemnie się nauczyliśmy.
Choć późniejsze smutne wydarze-
nia momentami przesłaniały pa-
mięć tego momentu, to ona wciąż
trwa, rodząc wiarę oraz nadzieję na
zjednoczenie Ludu.
Ambasador Królestwa Evermeet
Lord Saeval z domu Noirwen.
przybytku rozpusty i źródle zgnili-
zny (w domyśle chyba moralnej?)
i o planach jak krótko trzymać
swoich mężczyzn, żeby nawet nie
przyszło im do głowy spojrzeć na
wrota Maski. Trochę to smutne.
Ale Sharess chyba nigdy nie bę-
dzie miała dobrej opinii. Bo kiedy
w grę wchodzą przyjemności, od-
zywają się w nas dzikie instynkty.
Z tego co jeszcze podsłuchałam,
w Masce mają występować kusi-
cielki, które porządnych obywate-
li będą zwodziły na manowce. Je-
śli obywatel naprawdę jest taki po-
rządny, to gdy poczuje, że jest zbyt
mocno kuszony, może wyjść. Bo
chyba nikt go tam na siłę nie trzy-
ma, albo co ważniejsze, na siłę nie
wepchnął?
Nie jestem orędowniczką Sharess,
po prostu drażni mnie czasem po-
wtarzanie sądów innych bez chwili
zastanowienia się „a co ja tak na-
prawdę myślę?”.
Zasłyszane na rynku
Kobieta w Masce!
Na wyspie od jakiegoś czasu spo-
tykana jest kobieta w Masce? Co
kryje się pod nią? Złośliwi twier-
dzą, że ma liczne pryszcze, stąd to
okrycie. Czy aby na pewno? Może
jest aż tak piękna iż boi się od-
słonić twarz przed natarczywymi
wielbicielami? Nie wiadomo.
Nieliczni, którym udało się zoba-
czyć jej twarz mówią, iż kobieta
Nie przeraża mnie pojawienie się
Maski bo ufam temu z kim jestem.
Jeśli miałoby się okazać, że się po-
myliłam to wciąż będę winić tylko
osobę a nie instytucję, nawet jeśli
mają tam być kusicielki i bogowie
tylko wiedzą co jeszcze. Współ-
czuję dziewczynie, nomen omen,
kapłance, która głośno psioczyła,
że jak tylko zauważy swojego uko-
chanego w pobliżu Maski to już to
on popamięta. To może lepiej od
razu się z nim rozstać, jeśli nie je-
steś pewna czy jest godny zaufa-
nia?
W pogoni za swoimi sprawami
posiada bliznę na twarzy. Czy to
jednak prawda? Z pewnością wie
to tylko nasza ”kobieta z maską”Ě
Coria i Creyn zaręczeni!
Nasze dwa gołąbki Creyn i Co-
ria są zaręczeni! Jednak czy aby
na pewno są całkiem szczęśli-
wi? Nasi informatorzy donoszą iż
ostatnio doszło między nimi do
sprzeczki (niestety nie znamy bliż-
szych szczegółów). Czy ich zarę-
czyny wiszą na włosku? Co o tym
wszystkim myśli Coria? Przyjacie-
le naszej redakcji donoszą iż Co-
ria wybaczyła naszemu rycerzowi.
Nie pozostaje nam nic innego jak
życzyć im szczęścia!
Zarinell i Valin parą!
Czyżby na naszej wyspie był kolej-
ny romans? Ależ tak! Valin i Zari-
nell są parą!Czyżby skończyło się
to rychłem ślubem? Nic tego nie
wyklucza! Zwłaszcza iż ostatnio
Zarinell była widziana z Valinem
często nie mamy czasu by otwo-
rzyć się na naszą drugą połówkę
i wsłuchać się w jej potrzeby. Bo
one nigdy nie są wyrażane głośno
tylko cichutko, niczym szum ma-
łego strumyczka, który przeciska
się między świeżym listowiem. Ni-
by coś słychać, ale wystarczy byle
głośniejszy trzask, by rozproszyć
ten delikatny dźwięk.
Czy ktoś miałby wtedy pretensję
do drzew, że szumią zbyt głośno,
albo przelatujących ptaków, że nie-
potrzebnie śpiewają? Nie wydaje
mi się.
Zatem niech sobie Kocia Maska
działa, bo ci, co mają być ze so-
bą, i tak będą a reszta... reszta
niech szuka dalej i z większą poko-
rą podchodzi do błędów własnego
zaniedbania.
Szpila.
wśród drzew i krzaków. Cóż w tym
dziwnego? Nasza redakcja nigdy
nie zbierała ziół w nocy i nie wy-
dawała przy tym takich dźwięków
jak ta para! Być może marzeniem
Valina jest zostanie ojcem? Nie po-
zostaje nam nic innego jak zapytać
o to samego Valina...
Lindar , Marina i... Toncis?
Oto co donoszą nasi niezawodni
jak zawsze przyjaciele naszej re-
dakcji! Marina i Toncis byli wi-
dziani w okolicach latarni, w ka-
nionie! Jednak co tam robiła o wie-
czornej porze Marina i Toncis?!
Jak dobrze wiemy, Marina od ja-
kiegoś czasu spotyka się z bar-
dem, niejakim Lindarem! Co na to
nasz młodzieniec? Czy to już ko-
niec Mariny i Lindara? Czy zdołają
przetrwać kryzys?
Na pewno będzie to trudny wybór,
lecz którego z nich wybierze Ma-
rina?
 Kocim okiem — Koncert w Rynnie
Kilka dni temu, w gospodzie
w Aulos odbył się koncert zna-
nej na Aeris bardki imieniem
She’Ahelanna. Koncert ów zgro-
madził tłumy najróżniejszych mi-
łośników sztuki. Na widowni po-
jawiły się elfy, tieflingi, ludzie, ba
nawet drowy! Wśród słuchaczy był
między innymi nasz ulubiony ka-
płan Alaverl, który najwyraźniej
należy do częstych bywalców Ryn-
ny, była diablica Saerie. Drowka
Sinzyne najwyraźniej postanowi-
ła wykorzystać koncert jako oka-
zję do szczerzenia swych śnieżno-
białych zębów. Również wojownik
Hagef dał odpocząć swemu naj-
dłuższemu mieczowi na wyspie, a
łowca Authrom postanowił polu-
zować swą cięciwę. Do kompletu
brakowało na widowni tylko illithi-
da i tyrana oczu.
Kapłanka Suczej Królowej
Jakiś czas temu na Aeris miejsce
miała potężna zawieja. Nadeszła
od strony morza i narobiła sporych
szkód przy brzegach i w głębi wy-
spy. Wielu ucierpiało w skutek po-
łamanych drzew, latających przed-
miotów i tym podobnych, niemi-
łych rzeczy. W tym wszystkim,
a raczej, na tym wszystkim, o dzi-
wo, zarobiła jedna osoba. Zwie się
Shea Kelten. To bardzo dziwne jak
nagle z dnia na dzień pojawia się
potężna wichura (nie żeby mi to
przeszkadzało, acz to zastanawia-
jące) i nagle, zaraz potem zjawia
się także ta właśnie kapłanka Su-
czej Królowej i wspaniałomyślnie
doprowadza wszystko do porząd-
ku. Oczywiście bez słowa sprze-
ciwu! Pojawiły się słowa mówiące
o tym, że powinno się ją wynagro-
dzić za ten, jakże wspaniałomyśl-
nie bohaterski czyn.
Sam koncert był mocno rozczaro-
wujący. Pieśni w większości by-
ły grane poprawnie, ale brakowa-
ło w nich jakiegoś ducha i głębi,
by ich treść była w stanie poru-
szyć słuchaczy. Przyznaję, iż pie-
śni słuchało się przyjemnie, lecz...
nic ponadto. Jak na bardkę tej kla-
sy można było oczekiwać lepsze-
go przedstawienia. Do tego Pani
She’Ahelanna dała się ponieść du-
chowi awangardy i zamiast zacząć
Jednak pośród szepczących dało
się także usłyszeć wielkie zdziwie-
nie. Skąd tak nagle po zupełnie nie
przewidywanej katastrofie pojawia
się właśnie ta kapłanka i właśnie
ona ratuje sytuację? Mimo, że na
wyspie funkcjonuje druidzki krąg,
a także Konwent Magiczny, a te
dwa ugrupowania z pewnością po-
radziłyby sobie.
Nasuwa się pytanie, czy całe te
od pieśni najsłabszych, zaczęła od
najlepszych. A potem było tylko
gorzej. Ostatnia pieśń-kuplet była
poniżej wszelkiej krytyki. Oskar-
żanie szacownych obywateli tej
wyspy o czyny takie, jak przed-
stawione w ostatniej pieśni, mo-
że skończyć się kilkoma pozwami
sądowymi. Nawet, jeśli większość
z nich jest prawdziwa.
Podsumowując — Rynna to od-
powiednie miejsce dla tego kon-
certu. Chociaż bardka ma wielkie
szczęście, iż karczmy nie nazwa-
no Rynsztok. Mam tylko nadzieję,
iż kolejne podobne imprezy dostar-
czą dużo ciekawszych doznań arty-
stycznych.
Kotka.
nieszczęście nie zostało wywołane
umyślnie tylko po to, by wkupić
w łaski mieszkańców wyspy i zy-
skać prestiż? Nie ma na to jedno
znaczniej odpowiedzi, aczkolwiek
wszystko zdaje się właśnie w taką
logiczną całość układać. Przynaj-
mniej zważywszy na fakt jak to się
wszystko niespodziewanie przewa-
liło przez wyspę.
Zastanówmy się zatem, czy do-
mniemana bohaterka tak naprawdę
nie jest oszustką i czy to właśnie
ona nie powinna zapłacić za wy-
rządzone wówczas szkody?
Pozostawiam te kwestie do wasze-
go osobistego rozpatrzenia drodzy
czytelnicy
Kyrus.