Ekologie część I
Po dwóch miesiącach spędzonych
na tym uroczym śmietniku Faeru-
nu, będącym nagromadzeniem nie-
przystosowanych społecznie osob-
ników wszystkich mniej więcej cy-
wilizowanych ras i języków, za-
uważyłem trzy rzeczy. A przy-
najmniej trzy zasługują na po-
pularyzację. Po pierwsze, nazwa
„poszukiwacz przygód” to jedyny
eufemizm „natarczywego nieroba”
obecny we wszystkich językach.
Po drugie, nie da się grać z pija-
nym krasnoludem w kubki, zawsze
będzie próbował nalać wódki przez
denko. Trzecia rzecz jest bardziej
specyficzna, gdyż niejako wystę-
puje tutaj, na Aeris. Pijane krasno-
ludy znajdą się natomiast przy każ-
dym szynkwasie, często będąc też
poszukiwaczami przygód...
Otóż wśród zamieszkujących wy-
spę stworzeń da się zauważyć da-
leko posunięte samotnictwo i brak
przywiązania do miejsc bytowania.
Dlaczego orkowie, gobliny, gnolle,
czy nawet żywiołaki tak często po-
jawiają się samotnie w różnych re-
jonach wyspy? Mają w tym jakiś
cel? Mam kilka hipotez na ten te-
mat.
Gobliny to małe, uporczywe
i uciążliwe szkodniki. Ich niszczy-
cielskie metody nie są jednak bar-
dzo wysublimowane, gdyż w od-
różnieniu od na przykład gnomów
nie udają miłych i cywilizowanych,
aby zdobyć zaufanie naiwnych. Na
Aeris występują samotnie i w zde-
cydowanej przewadze daleko od
swoich pierwotnych miejsc osie-
dlenia - Fortu Goblinów i jaskini
o równie zaskakującym przydom-
ku. Rozwiązanie zagadki samot-
nictwa tych stworzeń raczej ple-
miennych jest zdumiewająco pro-
ste, choć wymagało wnikliwych
obserwacji. Gobliny śmierdzą.
Biorąc pod uwagę ich tryb życia
nie ma się temu co dziwić. Brud-
ne jaskinie czy przegniłe budowle
nie wspierają utrzymaniu higieny
osobistej. Nie wpuszcza się ich
też do łaźni, a goblin kąpiący się
w jeziorze skończyłby bezsprzecz-
nie jako gustowny jeżyk wodny
naszpikowany strzałami przez ta-
kiego lub innego ”natarczywego”.
Stąd rodzi się ciągły i niemożli-
wy do usunięcia swąd tej rasy na
Aeris.
Nie tłumaczy to jednak samotnic-
twa. Jednak każdy dobry alchemik
wie, że pewne gatunki grzybów
i porostów są nie tylko dosko-
nałymi ingrediencjami, ale i same
w sobie posiadają nawet halucy-
nogenne właściwości. Odpowiedź
staje się jasna. Biedne śmierdzie-
le bezwiednie hodują grzybnie na
własnym, parchatym ciele. Trwałe
otumanienie skutkuje dziwaczny-
mi zachowaniami i na dłuższą me-
tę niekontrolowanym zachowaniem
z samotnymi wędrówkami i ata-
kami na przeważające grupy prze-
chodniów włącznie.
Prawdopodobnie doprowadzi to
do wygięcia goblinów na Aeris
w przeciągu paru pokoleń. Moż-
na temu zapobiec kąpiąc i izolując
schwytanych przedstawicieli tej ra-
sy.
Orkowie to natomiast rasa więk-
szych, niemiłych, lecz czasem dość
inteligentnych humanoidów. Z mo-
ich osobistych obserwacji nie ist-
nieją osobnicy tego gatunku posia-
dający poczucie humoru. Na Aeris
zamieszkują jaskinie. To właśnie
one są pośrednio przyczyną ich
exodusów. W ciągu ostatnich mie-
sięcy drastyczny napływ „natarczy-
wych” na wyspę doprowadził do
zapaści zwyczajów społecznych or-
ków. Typowy mieszkaniec jaski-
ni nie może liczyć na chwilę pry-
watności i wytchnienia we wła-
snej wnęce wilgotnej pieczary. Nie
wie bowiem kiedy grupa „natar-
czywych” po raz kolejny dla za-
bawy postanowi zbadać jego orga-
ny wewnętrzne. To też orkowie po-
szukujący samotności i zrozumie-
Przyczajony nekromanta, ukryty
demonolog.
Niezły gagatek ten nasz Terian. To
zapewne wszyscy już zdążyli za-
uważyć. Pojawia się zupełnie nie
wiadomo skąd, biega non-stop po
kryptach i jaskiniach, by potem na-
gle zdobyć pozycję i władzę. Roz-
wój jego był bardzo szybki i... po-
dejrzany. Od dawna podejrzewany
był o nekromancję jednak w świe-
tle ostatnich wydarzeń te podejrze-
nia przerodziły się w fakt. War-
to również dodać, że dał się jak
skończony idiota podejść demono-
wi i omamić. Wielki i potężny
mag, a tak głupio się podejść, ża-
łosne.
Wróćmy jednak do kwestii prak-
tykowania nekromancji. Krypty na
Aeris nieustannie są zanieumarlo-
ne i zabandycione. Co ciekawe,
Pierwsza podróżniczka Aeris
Tym razem zabiorę was w dość po-
dejrzaną podróż. Towarzyszyć nam
będą zbiry i inne typu spod ciem-
nia wyruszają na piesze spacery po
Aeris. Jak już wspomniano rasa ta
nie cechuje się poczuciem humo-
ru, to też ma trudność ze zrozu-
mieniem zabaw obejmujących na-
padanie na ich legowiska i mordo-
wanie bliskich. Napotkawszy prze-
chodnia, czy też grupę przechod-
niów typowy ork chce przedstawić
swoje pretensje. Niestety, jego wy-
raz twarzy i dzierżony dla obro-
ny przed dzikimi zwierzętami lek-
ki oręż jest brany za oznakę wro-
gości. Spotkania takie kończą się
najczęściej obrażeniami ciała lub
śmiercią którejś ze stron. W skraj-
nych wypadkach obu.
odkąd pojawił się Terian jest tam
jeszcze bardziej niespokojnie niż
wcześniej, a sami nieumarli jakby
się rozjuszyli, bo nawet zaczęli ata-
kować miasta i trakty.
Całkiem możliwe, że to właśnie
on jest przyczyną wzrostu ich li-
czebności. Bo kto może zaprze-
czyć, iż to nie on ich przywoływał
nej gwiazdy. Czasem trzeba sobie
zadać pytanie — skąd biorą się
bandyci na drogach? Czy to wciąż
Zalecam utworzenie w rejonach
bytowania orków rezerwatów, a dla
już uprzedzonych, popadających
w depresję osobników dostarczyć
niemytego goblina w charakterze
towarzysza izolacji. Opary powin-
ny poprawić humor i ogólne samo-
poczucie.
W następnym odcinku przybli-
żę problemy ortopedyczne gnolli
i kwestię żywiołaków wody, będą-
cych objawem błędnej gospodarki
wodnej.
Elminster z Latryny..
do nieżycia? Nikt. A kto może po-
twierdzić? Wielu go tam widziało,
szwędającego się samotnie pośród
murszejących kości i wyjących po
korytarzach wiatrach.
Teraz zaś jest przestępcą ściganym
przez prawo, który musi zostać zła-
pany i unicestwiony za wszelką
cenę. Jest zbyt niebezpieczny, by
mógł sobie spokojnie istnieć i ba-
wić się dalej w te swoje zboczone
(myślicie, że termin „Harem Teria-
na” to się wziął z kosmosu?) i wy-
naturzone praktyki.
Ale czy tak skończą się jego lo-
sy? Miejmy nadzieję. Póki co jed-
nak czas pokaże, czy ten przeklęty
człowiek coś jeszcze wymyśli...
Kyrus.
ci sami nas atakują czy Aeris padło
ofiarą nieustannego nalotu bandy-
tów? Jako, ze druga opcja wydaje
się być wysoko nieprawdopodobna
zadajmy sobie inne pytanie, gdzie
bandyci odpoczywają. Dzięki spry-
tu i wdziękowi dotarłam do tego
miejsca.
Zasłyszane na rynku
Żywe spodnie w Aulos!
Nikt do końca nie wie jakim cu-
dem żywe spodnie latały (tak, do-
słownie latały!) po całym Aulos.
Jednak Czym byłoby nasze miasto
bez wspaniałych bohaterów? Ta-
kich jak Khalum, Kyrus, Hagef,
Sinzyne, Marina i Zarinell, którzy
uganiali się za nimi próbując je
złapać!
Czyżby Alana podniosła ceny?
Warto też wspomnieć o dzielnej
Jeśli wybierasz się tam pierwszy
raz trzeba mieć przewodnika. Ko-
goś kto odnajdzie się w koryta-
rzach, odnajdzie „zamek” i wło-
ży „klucz” a potem porozmawia
ze strażnikiem. Dbanie o swoja
prywatność w przypadku przestęp-
ców nie jest rzeczą dziwną, dlatego
trzeba jasno określić kim się jest
i po co się tam jest. Oczywiście
zawsze można się posłużyć złotem
by przejść spokojnie, jest to rada
dla tych co samotnie spróbują od-
kryć to miejsce.
Kiedy już wejdziemy do środka
powita nas widok niedużego stołu
i krzeseł. Tutaj nie ma luksusów.
Różne istoty przychodzą tutaj by
się ukryć, podzielić łupy ze sprze-
daży lub po prostu zyskać jakąś in-
formację.
postawie strażnika Kyrusa. Nasz
genasi lewitował w całym Aulos
próbując je pochwycić. Spodnie
uciekały po dachach, chciały uto-
pić naszego szlachetnego bohate-
ra, jednak ten — jak przystało
na prawdziwego herosa nie poddał
się. Zalewitował nad nimi i jednym
szybkim ruchem ręki pochwycił je.
Redakcja z całego serca gratulu-
je nowych spodni Kyrusowi (mo-
że zamiast różowej kiecki zacznie
nosić spodnie? Kto wie...)
Zakłócanie ciszy nocnej!
Czyż to nie jest oburzające? Ka-
płan Corellona — Alaverl, poma-
gający, staruszkom przejść na dru-
gą stronę mostu i najbardziej zna-
ne w Silwood diabelstwo — Sa-
erie zakłócają cisze nocną w Księ-
życowym Sierpie. Redakcja dosko-
nale rozumie iż każdy może ha-
łasować, ale żeby wydawać takie
okrzyki w środku nocy? Nieste-
ty nie udało nam się poznać do-
kładniejszych szczegółów (a szko-
Jeśli już mówimy o informa-
cjach, od dawna wiadomo, że źró-
dłem wieści jest zawsze karczmarz.
W tym przypadku jest tak samo.
Owszem, o wiele trudniej z nim się
negocjuje ale jeśli już się czegoś
dowiemy to będzie to coś bardzo
wartościowego.
Podziemna karczma nie jest miej-
scem dla osoby, która lubi wy-
cieczki. Tutaj się przychodzi jeśli
chce się ukryć, albo zdobyć infor-
mację.
Jeśli odnajdziecie ją — uważajcie.
Ciężkozbrojna.
da, jednak myślę, że nasi czytel-
nicy doskonale wiedzą co mogło
dziać się potem) gdyż byli oni nie-
uchwytni, serdeczne pozdrowienia
od redakcji.
Chwila grozy Rune’a!
Nasz mistrz przeszedł prawdziwą
chwilę grozy na balkonie siedzi-
by Aerisowego konwentu! Wieczo-
rem podziwiając piękno gwiazd
w szlafmycy i papuciach (mago-
wie konwentu powiedzieli redak-
cji, iż były one w odcieniu różu,
nie udało nam się ich jednak odna-
leźć) niespodziewanie zatrzasnęły
się drzwi. Nasz mag musiał przejść
straszliwą chwilę grozy, spędzając
samotnie kilka gnomich godzin by
się stamtąd wydostać!
Jednak nie martwcie się! Naszemu
szlachetnemu Rune’owi udało się
wydostać, tym samym udowadnia-
jąc wszystkim iż nie tylko potrafi
świetnie czarować, ale i otwierać
zatrzaśnięte drzwi! Gratulujemy!
Maski i opaski, czyli co jest
modne!
Nasza redakcja nie może pozostać
w tyle za Aerisową modą. Pisali-
śmy już o kobiecie w masce, teraz
czas na kobietę z opaską na oku!
Shea Kelten, kapłanka suczej kró-
lowej ukrywa oko za czarną opa-
ską. Stała się rozpoznawalną osobą
na wyspie, więc nasza redakcja nie
Obywatelska Postawa
Spelunka w kanałach w Aulos.
Brudna, śmierdząca, mieszcząca
najgorsze z odmętów społecznych.
Na nieszczęście (dla marginesu
społecznego) ktoś okazał obywa-
telską postawę. Shea Kelten ka-
płanka Suczej Królowej poinfor-
mowała parę osób o wyżej wymie-
nionej spelunie, dzięki czemu wia-
domości mogły dotrzeć do władz
Aulos. Nie było wiele do zrobie-
nia. Straż od razu zgromadziła od-
działy i ruszyła do kanałów. Bez
trudu pojmała wszystkich, których
tam znalazła.
Każdy z nas dobrze wie, ze Aeris
jest dziwną wyspą. Mimo to nie-
którzy wprost nie mogli uwierzyć
w to, co pojawiło się w Lesie
Elfów. „To po prostu szaleństwo”
„Tych kamieni TUTAJ nie było” —
wołają zrozpaczone elfy i osoby,
które często są widywane w lasach.
Owszem, istnieje zjawisko „rośnię-
cia” kamieni, ale nie tłumaczy ono
nagłego pojawienia się tuzina gła-
zów wielkości smoka! Zresztą by
samemu się o tym przekonać wy-
starczy pójść i zobaczyć na własne
oczy. Ja tak zrobiłam.
Cóż, „problem” jest bardzo wi-
doczny. Dla osoby, podróżnika
zmiany w krajobrazie są ogromne.
może nie wspomnieć o niej choć
słowa.
Pozostaje pytanie, czemu ta ładna
kobieta chowa swe oko za tą szka-
radną przepaską? Redakcja (wraz
ze swoimi źródłami i informatora-
mi na całej wyspie) podejrzewa, iż
powodem jest wypadek z młodo-
ści Shei. Najprawdopodobniej ba-
wiła się ona w łowienie ryb, jed-
Konfiskata narkotyków, alkoholu,
nielegalnych broni, narzędzi tortur,
a nawet sprzętów pewnego pase-
ra, którego ujęto, a który w spelu-
nie miał pracować. Jakie to szczę-
ście, że odebrano te sprzęty, żaden
z drabów na naszej kochanej wy-
spie nie zaopatrzy się już porząd-
nie i mieszkańcy mogą spać spo-
kojnie.
Tak drogi czytelniku, to wszystko
dzięki kapłance Shei Kelten, to ona
wykazała prawdziwą godną podzi-
wu obywatelską postawę. Zapewne
Kamienie?
Ponad to pojawiła się mgła. Czyż-
by ona była skutkiem działalności
kamieni? A może jest na odwrót?
Gdy postanowiłam zbadać nowego
bywalca Lasu Elfów bardzo szyb-
ko zauważyłam, ze zwierzęta nie
czują się zagubione.
Wręcz przeciwnie, zachowują się
nak nie tak jak wszyscy - za pomo-
cą wędki lecz zębami. (czy to jest
element zostanie kapłanką Umber-
lee? Nie wiemy). Jednak w na-
szych wodach nie pływają same
miłe rybki i prawdopodobnie jed-
na z tych niemiłych upatrzyła so-
bie oko Shei. Nie pozostaje nam
nic innego jak zbierać fundusze na
wędkę dla Shei.
wielu się zastanawia czy ona nie
boi się zemsty ze strony Aeriso-
wego półświatka, niestety nie była
osiągalna.
Pamiętajcie przestępcy Aeris, wasz
czas się kończy, gdy porządni oby-
watele jak ta kapłanka wezmą się
za was, strzeżcie się. Teraz bez
swojego sprzętu nic nie możecie
zrobić, a już niedługo zapewne bę-
dziecie mieli także związane ręce
za sprawą dobrych ludzi.
Redaktor Naczelny.
jakby głazy były tu od zawsze!
Widać zmieszane na twarzach el-
fów, ale i oni próbują przejść nad
tym do porządku dziennego. Dal-
sze oględziny powiedziały mi ze
kamienie nie wpływają na zdrowie
istot w pobliżu.
Istnieje kilka hipotez, które tłuma-
czą nagłe pojawienie się głazów.
Jedna z nich mówi o masowym
bombardowaniu przez smoki. In-
na zakłada, ze krasnoludy z pobli-
skiego podziemnego miasta miały
„zabawę” i postanowiły (po ówcze-
snym upiciu się) „pszyniesc pare
kamykow dla ylfikuf”.
Inne teorie zakładają udział el-
fów w całym zamieszaniu. Mó-
wi się, że kamienie przywołał po-
tężny czarodziej (czyżby ambasa-
dor Evermeet?) z powodu estetycz-
nych. Tutaj jedna skałka tutaj dru-
ga. Wszystko by zrobić ładne wi-
doczki.
Źle się dzieje.
Źle się dzieje na Aeris. A na pewno
w Silwood, gdzie częściej przeby-
wam. W jakiś tajemniczy sposób,
niektórym dzielnym wojom i mą-
drym magom usunięto z pamięci
podstawowe zasady kindersztuby.
Nie chce mi się wierzyć, że wycho-
wali się gdzieś w leśnej głuszy (el-
fy proszę bez urazy, „leśna głusza”
jest tu użyta jako metafora) gdzie
nikt nie miał chwili czasu ni chęci
by wytłumaczyć im parę podstawo-
wych zasad. Tym bardziej, że oni
te zasady znają, tylko stosują kiedy
im wygodniej.
Albo kiedy mogą mieć z tego do-
raźną korzyść.
Ostatnio widziałam ciekawą scen-
kę. Do grupy poszukiwaczy przy-
gód podszedł dość znany na wy-
spie jegomość. Wszyscy w grupie
(akurat tak się złożyło, że to by-
li sami mężczyźni), czapki z głów
niemalże zdjęli i zaczęli głośno
a serdecznie przybysza witać.
Oczywiście są kamienie musi być
też mowa o czarowniku Sotharze.
Plotka głosi, że zabawiał się z ol-
brzymami w „Zamienianie ciała
w kamień”.
Kamienie pozostaną kolejną tajem-
Zapytacie Szanowni Czytelnicy co
w tym dziwnego?
To, że ten mężczyzna, witany z ho-
norami przyszedł z towarzyszką.
Dziewczyna może i niepozorna,
zapewne nie jest zasłużona tak bar-
dzo dla społeczności jak jej kom-
pan, ale przecież wciąż dziewczy-
na, prawda? Nawet jeśli nie musieli
już tak czołobitnie się przed nią za-
nicą Aeris, czy może coś się wyja-
śni? Niestety, na razie nie możemy
odpowiedzieć na to pytanie.
Ciężkozbrojna.
chowywać, to pozdrowić ją jednak
wypadało? Oni tak nie sądzili.
Ale to nie koniec.
Szanowany jegomość pozdrowie-
nia przyjął i ... tyle. Widziałam jak
po twarzy dziewczyny przemknął
zimny uśmieszek. Akurat spojrza-
ła na mnie, „Widzisz, jak tak to
jestem jedna jedyna i świata po-
za mną nie widzi, ale nikomu nie
zwróci uwagi, że nie jest sam”, jej
spojrzenie zawało się mówić.
Postanowiłam, że posiedzę i popa-
trzę jak zachowują się inni. Gdy
pojawia się mężczyzna przy grup-
ce innych osób, najczęściej pozdra-
wia najpierw mężczyzn (pewnie
swoich znajomych) zamiast zacząć
od kobiet, choćby i obcych. Wyją-
tek stanowią kapłanki, ale ciekawe
jak długo by to trwało gdyby na
znak protestu zaprzestały leczenia?
I tym pytaniem...kończę na dziś.
Szpila.