Άν αποθάνω εσύ, μη κλαϊς και μη μοιρολογάς με

ζωντανόν μόνον τζίξο με και μη κακολογάς με

Βαθύν ποτάμ ομοίασεν αγάπη μ’ για τ εσένα,
ντο κσύεται ση Θάλασσαν με κύματ αρισμένα!
"ιατί η αγάπη μ’ για τ εσέν να ζ# πο$λί μ’ ακόμαν
αού εσέν εσκέπασεν το έρημον το %&μαν'
(ύναμιν )όσ’ μ εσύ Θεέ, %αράν )όσ’ σο καρ)όπο μ’
εγ& πολλά επόνεσα, μη γονατίεις το *όπο μ’
+ω# όντ’ εί%α ε)&κ’ άτο σα πόνια σ’ και σά )άκρας
ντό ειν α σην %αράς πολλά και πλέα α σα μο$ράτα σ’
, Θάλασσα όντες -οά και κρούει σα Θαλασσάκρα
σο νού μ’ όνερα έρ%ο$νταν σ’ ομάτια μ’ μα.ρα )άκρα
Θά*ον καρ)όπο μ’ τη %αρά σ’ και Θά*ον τα μο$ράτα σ’
όνειρον έτον η %αρά σ’ %αρά σαν τα )άκρα σ’
/σκιά τ εσόν εγ& είμαι, εσύ, τ’ εμόν ο #λεν
τ’ ομμάτια σ’ τα παντέμορα τ’ εμόν ο 0αρα#λεν
1αρ)ίαν, *ύν και )ύναμιν, ούλια εσέν’ ε)&κα
και την %αράν κ επέντεσα σ’ όσα πόρτας εντόκα
2έγνε σον πόνον γιατρικόν είναι πάντα τα %ρόνια
ατό πο$ λέει, κ’ εγάπεσεν και κ’ έσ$ρεν ξάϊ πόνια
3η λέτε με να τραγο$)&, τ’ εμόν η τραγω)ία
)ακρά και πόνος γίνεται ντό κ’ ε%’ παρηγορίαν
4αϊλοί σε κείνοναν πο$ ζ# πέραν ασά μο$ράτα τα’
ατός άλλο το &ς κ’ ελέπ με τ’ άνοι%τά τ’ ομμάτια τα’
5ερόν κλα)ίν ντό κι σο$μ&ν’ πο$λίν να %τίζ’ ωλέαν
ομοιάζ’ τ’ εμόν το κάρ)οπον %ωρίς εσέν στερέαν μ’
6λίγον άνοιξιν θεέμ’, ας λείο$νταν τα %ιόνια
το *όπο μ’ ντ’ εκαπάτε*αν ατ&ρ’ ατόσα %ρόνια!
7άντα το γέλος κ’ ν’ %αρά, τα )άκρα κ’ είναι πόνια
είν’ γέλτα ντο σκοτ&νε *#ν, )άκρα ντο )ίγνε %ρόνια
8ακίν εμέν μη )ίτε με, έγ’ όντες πίνω κλαίγω
έγ’ όντες κλαίγω τραγω)& και μοιρολόγια λέγω!
9$ρίζ’ αγέρας, -ρέ%’, -ροντά, εξ’ νύ%τα και σκοτία
τα ύλλα ρούζ’νε κίτρινα και κλαίγνε τα κλα)ία
0’ ομματοτέρεμα σ’ πο$λί μ’, ατά τ’ εσά τ’ ομμάτα
τ’ εμόν εν’ ο 7αρά)εισον, τ’ εμά είν’ τα μο$ράτα