Updated Version of Me

Please do not redistribute in any form without the consent of

the author. Any name and instances that are similar to any
person, dead or alive, are purely coincidental. This is made
through the imagination of the author alone.

raice03
5/29/2010

Updated Version of Me
Someday there's gonna be
An updated version of me
And somehow you're gonna see
An udpated version of me
And there would be no reasons then
To tell me that I'm just a friend
I'll be a much better person, you'll see
An updated version of me
Maybe I should grow a much nicer nose
A much prettier set of eyes
Maybe I should wear more colorful clothes
If it'd help you to realize
I've never been this in love before
Never wanted to change at all
Now I'm willing to try...
I liked erase that...I loved him since we
first met...
I like her but I just dont love her...
He said he likes someone whose characteristics
are the opposite of mine...
I dont like the way she dresses and *gulp* even
the way she looks...
And because of that, it made me realize that I
need to change...
I think that even if she changes everything in
the way she looks, I would never love her...
Lets just see what happens if there would be an updated version of me..
Characters
Princess Aisha Mikaela Rodriguez (Pam/Aish)
Miguel Mendoza (Migs)
Kelly Zaraga
Joseph Chua
friends of Kelly
Richard Christianson
extra characters

Chapter One
Hey there! I'm Princess Aisha Mikaela Rodriguez. Oo alam ko ang haba ng pangalan ko kaya ang tawag
sakin Pam o kaya naman Aish. College student na ako pero hanggang ngayon bumabalik pa rin yung mga
alaala nung high school pa ako. Kung bakit, ganito kasi yun.
Mag-sesecond year high school na ako nung kinailangang lumipat ng family ko ng house so kasama na
din dun ang paglipat ko ng school. Ayun so sa coed na school nila ako ipinasok. Ang ikinakatakot ko lang
ay kung merong mga bully or mean girls dun. Kasi naman aaminin ko na -I'm the nerdy, ugly duckling,
baduy, losyang type of person. Kaya alam ko na lolokohin at aasarin lang ako ng mga mean girls. E wala
pa naman daw kaming school uniform dun. Paano na ako?
First day of classes...
"Hey girls! Nabalitaan niyo ba na may new girl daw ngayon dito sa school?"
"Yeah. At sa pagkakarinig ko she's so baduy daw tapos geek pa yata. As in like eewww. Di na lang
dapat siya pinasok dito. She's not meant to be here."
"Yeah. I totally agree with you. Do do you know what I'm thinking?"
"Absolutely. Let's get started then."
"Good morning class!"
"Good morning miss!"
"Ok. So you have a new classmate. Pam come here."
As I stepped my foot inside the room...
"Aah!"
"Wahahaha."
"Class hindi nakakatawa yun. At Kelly please stop making this kind of pranks or else."
"Or else you'll lose your job miss. Have you forgotten that my dad's the president of this school? So
I'll do whatever I want to do and that includes making pranks on that ugly duckling. Ok?"
"Kelly just knock it off will you?"
"Migs? You're here !Come and seat here. I reserved this seat for you."
"No Kelly, I won't seat there unless you stop those pranks and you say sorry to this girl."
"Hmp! Fine. I'll stop and ugly duckling I'm sorry. Ok? Now Migs, will you seat here already?"

"Hey. Ok ka lang ba?"

"Ha? Uhm. Yeah. Thanks."
"Ok class your new classmate will now introduce herself. Go ahead Pam."
"Uhm. Hi! Uhm. I'm Princess Aisha Mikaela Rodriguez. Uhm. You can call me Pam. Uhm. Uhm."
"That would be enough Pam. You may now take your seat."
Obviously, my first day was a disaster. Di ko naman kasalanan kung bakit ganito ang itsura ko e. Sa
ganito na talaga ako magayos e. Bakit ba? Di ba nila ako kayang tanggapin sa ganitong itsura ko? Pero sa
tingin ko may isa namang kakaiba sa kanila e. Si Migs. Love at first sight yata ito. Pero alam ko naman
na malabong magkagusto sakin yun e. Hay.
Migs' POV
"Hoy Migs! Ano yung nabalitaan kong may sinagip ka daw na babae sa mga kamay ni Kelly. Totoo ba
yun ha? Baka naman tinamaan ka dun sa babae ah."
"Ano ba pare? Kulang naman yung nasagap mong balita. Ang panget kaya nung babaeng yun kaya
imposibleng magkagusto ako dun noh."
Pero bakit ganun? Parang gusto ko pa siyang makilala pero as a friend. Parang may kakaiba sa kanya e.
Well bukod sa pananamit at itsura niya ah. Hmm. This starts to be interesting.

Chapter Two
"Hoy Migs! Ano ba yang iniisip mo? Wag mong sabihing yung babae na naman ah?"
"Hindi ah! Bakit ko naman iisipin yun?"
"Mabuti naman. At pare, alis na ko. Nandiyan na si Madam Kelly."
"Ha? Asan? Wag ka ng umalis para naman di na magtagal yun dito."
"Ay sus! gamitin daw ba ako?"
"Uy pare ano ba naman yang term mo? Nakakadiri naman. Haha."
"Wahaha. Ewan ko sa'yo. Kung ano anong iniisip mo diyan."
"Hi Migs!"
"Ah e. Hello?!"

"Bakit naman ganyan yung bati mo sa akin? Ayaw mo ba akong makita?"

"Ha? Hindi naman sa ganun. Pero may gagawin pa kasi kami ni Joseph e. Di ba pare?"
"Ha? Oo nga e. Sige Kelly mauna na kami ni Migs. Kitakits na lang."
"Hmp! Sige na nga."
"Whew. Pare salamat ha. Naki-ride ka ngayon."
"Salamat ka diyan? May bayad yun ah!"
"Huh?! Ano naman?"
"Patingin nung babaeng niligtas mo sa mga kamay ni Kelly. Haha."
"Uhm. Siguro ka ba pare?"
"Hmm. Oo? Haha."
"Bahala ka. Wag mo kong aawayin pagkatapos ah."
Ayun. Hinanap naming dalawa ni Joseph si Pam. Nakita namin siya alam niyo ba kung saan?

sa LIBRARY lang naman. Di rin talaga siya studious e? Anyways. Nilapitan na namin siya. Take note:
nakatingin yung mga tao sa amin nung palapit kami sa kanya. Wala kasing tumatabi sa kanya e.
"Uhm. Excuse me."

"Hmm?"
"Pwede ba tayong magusap?"
"Ok lang sa akin. E sa inyo?"
"Teka. Pa-epal lang ah. Kasi di namin kami lalapit sa'yo in the first place kung hindi ok sa amin e."
"Uy pare. Sira ka talaga."
"No. It's okay. May point naman yung kaibigan mo e."
"Uhm. Ok. Pero ako na yung magaapologize para sa kanya."
"Tss. Lumabas na nga tayo dito."
"Ok."
So ayun. Pinakilala ko si Joseph kay Pam. Pagkatapos nun umalis na rin siya kaya naiwan kaming dalawa
ni Pam.
"Uhm. Sorry talaga ah."
"Bakit ka naman nagsosorry?"
"Ang pangit kasi ng inasta ni Joseph kanina e."
"Ok lang yun. Sanay naman na ako sa ganun e."
"So you mean-"
"Oo. Dati pang ganun ang pakikitungo ng mga tao sa'kin. Actually di ko nga lubos maisip kung bakit
kinakausap mo pa ako e. Tignan mo sikat ka dito sa school tapos kinakausap at kasama mo ngayon
ang taong pinaka-ayaw ng mga students dito."
"Alam mo, sa totoo lang hindi ko nga rin alam kung bakit ako nandito at kinakausap ka. Pero may
something kasi na kakaiba sa'yo e."
"Hulaan ko-"
"Ok. Mali yang iniisip mo. Alam ko kakaiba yung itsura mo pero may something kasi sa'yo na parang
gusto ko kasi feeling ko pwede akong maging ako pag kausap kita. Gets mo ba?"
"I think so."
The next thing I knew madalas na kaming magusap ni Pam sa exact place na nagusap kami dati.

Chapter Three
Bakit ba ganun? Lagi na lang kaming naguusap ni Migs. E di naman kami close nun e. Saka lalo lang
akong aawayin ni Kelly pag nalaman niya yun. Pero sa totoo lang, gustung gusto ko yung feeling na
magkausap kaming dalawa ni Migs sa aming "special spot". Hindi man niya ituring na special yun, special
pa din yun para sa akin. Haha.
One time, papunta na ako sa aming "special spot" ng mapansin ko na parang may sumusunod sa akin.
Pero ako naman si tanga tuloy pa din sa paglakad hanggang sa makarating na ako sa place. Mayamaya
dumating na din si Migs.
"Uy. Sorry na-late ako. Kanina ka pa ba?"
"Ha? Hindi. Halos kararating ko pa lang din."
"Ah. Mabuti naman. Akala ko kasi kanina ka pa naghihintay. Ayaw ko naman na magmukha kang
ewan dito na naghihintay ng nuknukan ng tagal. Haha."
"Haha. May ginawa pa din kasi ako sa library kaya natagalan din ako. Actually akala ko nga ikaw ang
mauuna dito e. Haha."
Tawa kami ng tawa ni Migs ng biglang...
"Migs! What are you doing with this ugly duckling?"
"Kinakausap siya. Bakit?"
"O-M-G! You just didn't say that!"
"Kinakausap ko siya. Kinakausap ko siya. Kinakausap ko siya. Kinakausap ko siya. Kinakausap ko
siya. Ano? Di ko pa rin ba sinabi yun?"
"What?! As in like eeww. Of all people bakit siya pa yung kinakausap mo? Madami namang ibang tao
diyan e. You're way too popular and good looking for that ugly duckling. Pwede naman niyang
kausapin yung librarian e. Pero bakit ikaw pa? Kaya naman pala di ka pumupunta kapag tinetext
kita na puntahan ako dahil lang sa ugly duckling na yan?! Oh come on Migs! Gumising ka nga sa
katotohan! "
"You know what Kelly, ikaw ang dapat magising sa katotohanan. Kahit na ganyan ang itsura ni Pam
at least siya masaya at may sense kausap. Hindi katulad mo, self-centered. Wala akong obligasyon
na puntahan ka pag tinetext mo ko ok? At one more thing. Kinakausap ko din yung librarian kaya
wag mo yun idamay."
"Huh?! What?! Bakit ganyan mo ko kausapin ha?"
"Just accept the truth Kelly even if the truth hurts. Pam tara na nga."

"Ha? Ah e."
"Ay sus! Tara na sabi e."
Ok. Hatak hatak niya ako ngayon. Kung tutuusin dapat natatakot na ko ngayon kasi alam kong may
gagawin na naman sina Kelly sa akin. Pero sa loob loob ko masaya ako kasi kasama ko pa rin si Migs at
ipinagtanggol na naman niya ako kay Kelly.
So pinasakay ako ni Migs sa sasakyan niya hanggang sa umabot na kami sa isang park. As usual tahimik
na naman ako - as in super.
"Ok ka lang ba?"
"Ha? Oo. Bakit?"
"Sorry ah. Nadadamay ka pa tuloy sa kapraningan ni Kelly. Ako na mismo ang humihingi ng sorry sa
mga pinagsasasabi niya kanina. Masyado lang talagang obsessed yung spoiled brat na yun e. Pero
don't worry friends pa din tayo. Hehe."
"Huh?! Akala ko you just needed someone to talk to. I didn't expect that you'd treat me as a
friend." Ok. That's so not true. Kung pwede nga lang more than friends e. Ok Pam. Dream on!
Hanggang dream lang yun.
"Ha? Bakit mo naman nasabi yun? Kasi sa totoo lang wala pa akong kinakausap ng katulad ng
paguusap natin simula nung nagaral ako sa school na yan."
"Ah e. Kasi."
"Ah. Alam ko na. Dahil sa itsura mo o dahil sa mga sinabi ni Kelly at naapektuhan ka dun?"
"Uhm. Actually, both. Hehe."
"Ano ba? Wala yun. Di ko naman binibase sa itsura yung mga kaibigan ko e. At yung mga sinabi ni
Kelly wag mo ng pansinin yun."
"Ah. Ok. Uhm. May tanong ako. Kaso medyo personal e. Baka sabihin mo naman FC ako."
"Ha? Ano naman yun?"
"E. Nakakahiya e."
"Ok lang yun. Itanong mo na."
"Napansin ko lang kasi bukod kay Kelly wala ng malapit na babae sa'yo. So kayo ba ni Kelly?"
"Ah. Yun ba? Hindi kami ni Kelly pero feeling lang niya kami. Haha."
"Pero halos perfect naman na si Kelly ah. So kung ayaw mo sa kanya anong gusto mo?"

"Halos perfect na nga siya. Kung tutuusin lahat na ng characteristics ng gusto ko nasa kanya maganda, matalino, elegante, confident at madami pang iba. Pero yung puso wala siya e."
Sa mga sinabi ni Migs di ko alam kung matutuwa ba ko dahil sa hindi sila ni Kelly o malulungkot ako
dahil kabaligtaran ko lahat ng mga sinabi ni Migs. Maliban lang yata dun sa may puso.

Chapter Four
"Uhm. Natahimik ka yata?"
"Ha? Tahimik naman talaga ako ah."
"Ay. Oo nga pala. Sorry nakalimutan ko. Hehe. Saan ka nga pala nakatira? Hatid na kita. Baka
inaabangan ka pa ni Kelly sa tabi-tabi e."
"Ha? Hindi na. Ok na ko dito. Malapit naman na yung bahay ko dito e."
"So you mean dito ka din sa village na to nakatira?"
"Oo. Bakit dito ka din?"
"Oo e. Haha. Dahil dun hatid na talaga kita. Haha."
"Ha? Ah e. Okay." Woo! Kinikilig naman ako. Haha. Ipinagtanggol na nga niya ako kay Kelly ihahatid
niya pa ako sa bahay. Wee.
So ayun. Tinuro ko na yung way papunta ng bahay namin. Nung malapit na kami sa bahay...
"Diyan na lang sa tapat nung blue na gate."
"E?"
"O. Bakit ganyan yung reaction mo?"
"Diyan pala kayo? Magkatabi lang pala yung mga bahay natin e. Haha."
"O? Hindi nga?"
"Seryoso! Akalain mo yun? Haha."
"Ha? Oo nga e. Small world. Hehe."
"Tutal tinuturing naman na kitang friend ko sabay na lang tayo pumasok at umuwi. Haha. Ok lang
ba?"
Kunwari nagiisip ako kahit na gustong gusto ko ng pumayag agad. Haha.

"Ha? Ok. Sige. Salamat ha."

"Wala yun. Alam mo Pam."
"Ano yun?"
"Sa tingin ko, ikaw na yung magiging best friend ko na babae. Hehe."
"Ah. Ganun ba? Bakit mo naman nasabi?" Ang sakit naman nito oh. Nung una friend. Ngayon best
friend na. Baka sa susunod kapatid na turing nito sa akin e. Di ba talaga pwedeng girlfriend? Ok. Ang
taas ko talagang mangarap o. Ang feeling ko naman e.
"E kasi sa'yo lang ako nakakapag-act ng normal. Sa'yo din ako nakakapag-open up. Kaya ganun.
Alam mo yun, iba yung bond natin e. Haha."
"Paanong normal? Hindi ka ba ganyan sa iba mong kaibigan?"
"Hindi e. Kailangan ko kasing maging the COOL and PERFECT guy sa harap nila. Yung tipong
magiging idol ng lahat. Parang lahat ng ginagawa tama. Ganun. E kahit minsan man lang gusto kong
maranasan yung pagiging normal ulit at salamat sa'yo kasi nararanasan ko na yun."
Potek naman o. Natutunaw ako sa ngiti niya. Bakit ba kasi na-love at first sight pa ko sa lalaking to e?
Tapos di naman yata kami pwede. Hay. Bahala na nga si batman.
Kinabukasan pagpasok ko sa school...
"Hoy ugly duckling!"
"

"

"Ha! Ang kapal din naman ng mukha mo noh? Una feeling close ka kay Migs tapos umeeksena ka pa
sa kanila ni Kelly. Ngayon naman ang lakas ng loob mo na taasan kami ng kilay. Halika ka nga dito."
"Aaah! Ano ba? Bitawan niyo nga ako!"
"Pare. Wait lang ah."
"Hoy! Ano bang ginagawa niyo diyan? Bitawan niyo nga si Pam."
"Bakit ka ba nakikialam? Pati ba naman ikaw kakampi dito sa ugly duckling na to?"
"Hindi naman sa kumakampi ako sa kanya. Pero grabe naman na kayo e. Tigilan niyo na nga yan.
Panget na siya kung panget pero wala kayong karapatan na gawin yan sa kanya."
"Hmp! Diyan ka na nga!"
"Uhm. Salamat ah."

"Wag kang magpasalamat sakin kasi balang araw babayaran mo rin sakin ito. Sige alis na ako."
Ano naman kayang ibig sabihin nun? Pero salamat pa rin sa kanya kasi tinulungan niya ako.

Chapter Five
Basically naging normal na para sa akin ang mga bagay bagay sa school. Normal na sa akin yung
paghatid at pagsundo sa akin ni bestfriend Migs. Normal na rin sa akin yung pinagtitinginan kami ng mga
tao tuwing papasok at uuwi kami. Normal na rin sa akin yung panloloko sa amin ng iba na kami na raw.
(How i wish totoo na lang yun.) Normal na rin sa akin yung pagsusungit ni Joseph sa akin, yung kaibigan
ni Migs. Ewan ko nga ba pero ang init ng dugo nun sa akin pero kay Kelly ang bait niya. (The nerve!
Dapat nga sa akin siya maging mabait e. Ang sama sama ni Kelly. Hmp!) Pero ang pinakamalupit diyan,
normal na rin sa akin yung mga pranks na ginagawa ng trio ni Kelly para lang inisin ako.
Simula nung nagsabay kami ni Migs sa pagpasok at paguwi, di na lumipas ang isang araw na walang
gagawing kalokohan sina Kelly sa akin. Kung bakit, obviosuly di niya matanggap yung fact na magkatabi
lang yung mga bahay namin ni Migs at sabay pa kami palagi. (Buti nga sa kanya. Haha. Ok nagiging
mean na ako. Erase. Erase.) Basta ganun yun. Umaasta pa rin nga si Kelly na sila ni Migs e. Lalo na nung
birthday niya..
"Oh Kelly! Look who's here. A not so pleasant surprise. The one and only ugly duckling!"
"Hey you!"
"Ano?"
"Pwede ba wag kang magpapakita sa akin ngayon! You are so ruining my day! Birthday ko pa man
din tapos ikaw agad yung makikita ko! Di maaari ito!"
"Uhm. Excuse me lang ah. FYI hindi ako yung una mong nakita kaya please lang choose the
appropriate words before you say something kasi in the end, ikaw lang yung mapapahiya e. And
one more thing, imposibleng hindi tayo magkita ngayon. Magkaklase tayo, remember?"
"Aba! Sumasagot ka na ngayon ah! Humanda ka sakin. Girls!"
"Yes Kelly?"
"Ano pang tinatanga niyo diyan? Sugurin niyo na yung babaeng yan!"
"Hep Hep! Awat na!"
"Migs you're here!"
"Malamang magkaklase tayo e. Di ba Pam?"
"Ha? Oo na lang."

"Ikaw naman o. Nilalaglag mo pa ako e."

"Di naman. Sige upo na ako."
"Mabuti pa nga. Migs, wala ka bang naaalala?"
"Huh?! Natural meron. Wala naman akong amnesia e."
"I mean sa araw na ito."
"Hmm. Ah! Di ko pa pala nagagawa yung project ko sa TLE. Di ba ngayon ang pasahan nun?"
"Migs naman e! If I know may hinanda ka ng surprise for me e."
"Surprise? Bakit naman? Birthday mo ba?"
"Bakit ka ba nakikisingit sa usapan ha? At OO BIRTHDAY KO NGAYON!"
"Ay Kelly. May iniwan pala ako dun sa guard. Kunin mo na lang dun mamaya. Sige gagawa na ako ng
project ko. Pam patulong naman o."
"OMG! Sabi ko na nga ba may gift siya sa akin e. Wee! Kinikilig naman ako."
O di ba? Ang feeling feeling niya! Kung alam lang niya ang pangit nung iniwan ni Migs sa guard.(Insert
evil luagh here.) Kung tatanungin niyo kung ano yung iniwan ni Migs secret ko na yun baka maloka lang
kayo e. Haha.
Sige. Isusuper fast forward ko na. Masyado na tayong natutuon sa imaginary love story nina Kelly at
Migs e. Dapat yung love story ko ang binibigyan ng pansin. Di ba? Di ba? Hehe.
So nakatagal na rin ako ng two years sa school na yun. Akalain mong natagalan ko yung ugali ni Kelly?
Well siyempre naman kasama ko pa rin si Migs e. Ayun. 4th year na nga kami at ibig sabihin may prom.
Di naman ako umaasa na may magyayaya sa akin kasi nga nerdy at baduy ako at alam na rin ng buong
school na magkadate sina Migs at Kelly. Kung bakit ba kasi hindi na lang ako yung date ni Migs e! Pero
alam niyo ba, nagulat ako e. Kasi ganito yun.
Nasa library ako nung free time namin. Oo alam ko lagi naman akong nasa library pero may practice
kasi ng basketball sina Migs kaya di kami magkasama. Basta ayun. Nasa isang sulok ako sa library
nagbabasa ng libro ng biglang...
"Excuse me."
"Huh? Ako ba kausap mo?"
"Malamang! May iba pa bang tao dito bukod sa ating dalawa?"
"Sorry naman ah."

"Ok lang yun. Sorry kung ang sungit ko. Pero naaalala mo pa ba nung tinulungan kita dati?"
"Oo. Bakit?"
"Maninigil na ako ng bayad mo."
"Ha? Paano naman?"
"Go with me to the prom."
"What?! Sigurado ka ba diyan?"
"Pupuntahan ba kita dito kung hindi? Pero may isa akong condition."
"Hmm. Ano naman yung condition?"
"Ipapamake-over kita. So, deal?"
"Ha? Ah e. Ok."
Ano ba naman tong napasukan ko oh?

Chapter Six
So ayun. Pinapunta ako ni Jospeh sa isang mall para ipamake-over ako. TAKE NOTE mismong araw ng
prom niya ako ipinamake-over. Parang ewan lang e. Sana man lang mas maaga ng onti di ba? Basta
ganito yung nangyari...
"Uhm. Excuse me."
"Ano po yun ma'am?"
"Uhm. Hinahanap ko po si Joseph."
"Ah. You must be Ma'am Pam. Ibinilin po kayo ni Sir Joseph sa akin. Ako nga po pala si Jenny. So
shall we get started na po?"
"Ha? Ok. Sige."
Ang first stop namin sa salon. Tapos sa botique para sa sapatos at dress na isusuot ko. Pagkatapos
naming mamili ng 5 set ng damit at sapatos, bumalik na kami sa salon.
"Good afternoon Sir Joseph."
"Good afternoon din at good afternoon Pam."

Aba ang mokong naka-suit na. Samantalang ako wala pa ring improvement maliban sa nagstraighten
kong buhok.
"Good afternoon din."
"Jenny ano na palang improvements?"
"Nakabili na po kami ng 5 sets ng damit at sapatos tapos nastraighten na din po yung buhok niya.
Aayusan na po siya ng mga stylist tapos pipili na din po kung ano na talaga yung isusuot niya for the
prom."
"Ok. Just make sure na we'll make it there on time. Ok?"
"Sige po sir."
So ayun. Nagsimula na sila sa pagaayos sa akin. Yung unang ipinasuot sa akin ito. click! Kaso sabi ni
Joseph medyo exaggerated naman daw yung ayos ng buhok ko tapos di niya gusto yung dress kaya wag
daw yun.
Yung pangalawa naman ito. click! Kaso sabi ni Joseph di daw masyadong maganda yung dress. Parang
ewan lang daw. Tapos parang ang pormal naman ng ayos ng buhok ko saka di daw niya feel pag ganun
yung ayos ko.
Yung pangatlo ito. click! Kaso ang sabi ni Joseph di na naman niya feel yung damit at ayos ko.
Nakakaloka na ito ah. Nakakailang palit na ako ng damit pati ayos ng buhok. Ang choosy naman ng
mokong na ito e.
Yung pang-apat ito. click! Ok. Ang sabi ni Joseph ok lang naman daw yung damit pero yung ayos ko
parang wala lang daw. Nakakainis na talaga ito e. Kanina pa ito e. Siya kaya ang lumagay sa posisyon
ko? Ang hirap hirap na ah!
"O. Bakit ganyan ka makatingin?"
"Alam mo nakakapagod na ah. Isang damit na lang yung natitira. Pag ito di mo pa rin gusto. Di na
ako sasama sa prom. At kahit na di ako sasama bayad pa rin ako sa utang ko. Ok?"
"Oo na. Sige na. Tignan muna natin."
Urgh! Last na talaga ito. Sana di niya magustuhan para makauwi na ako.
"Sir."
Tapos lumabas na ako dun sa maliit na room dun sa salon. Paglabas ko biglang nagulat si Joseph. Ewan
ko kung bakit. E sa lahat naman ng pinasuot at ginawang ayos sa akin ito na yung pinakasimple.
"Woah! Yan! Perfect!"
"Ano?! Ito perfect? Paano mo nasabi?"

"E kasi simple lang siya pero mukha ka pa ring elegante. Kaya perfect siya! So ibig sabihin sasama
ka pa rin sa akin sa prom."
"Hay. Ano pa nga ba?"
Pagdating namin dun sa hotel kung saan ginawa yung prom kinakabahan na ako kasi ngayon pa lang ako
haharap sa kanila na ganito yung itsura ko. Pagdating namin dun sa may entrance ng mismong venue...
"Pam. Ok ka lang ba?"
"Ha? Ah e."
"Ok. Ganito. Relax. Inhale. Exhale. Ano? Are you feeling better?
"Yeah. Thanks."
"Yan. Tama yan. Ngumiti ka lang. Bagay na bagay yan sa new look mo. So, shall we?"
"Ok."
Pagpasok namin sa venue tumigil lahat ng tao sa mga usapan nila. Nakatingin silang lahat sa amin. Ay
mali. Sa akin pala. Nagtataka kung sino ako or something. Basta parang ganun. Hanggang sa...
"Pam is that you?"
"Uy pare! Ayos ng porma mo ah!"
"Ah. So ikaw pala ang kadate ni Pam. Pam di mo man lang sinabi sa akin. At you know what, you
really look good tonight."
"Ah e. Kasi di rin naman tayo nagkikita masyado this past few days. Saka salamat kay Joseph kasi
siya ang may gawa nito e."
"Ah. Is that so?"
"Hey Migs. Wait. O-M-G! Ugly Duckling ikaw ba yan?"
"Hep! Correction! Di na siya ugly duckling. Ok?"
"But how come?"
"Ipinamake-over ko siya. Bakit may angal?"
"Ha? Ah e. Wala. Hmp! Migs tara na nga!"
Siguro kanina pa kayo nagiisip kung ano na ba talaga ang itsura ko nun. Sige. Ito na nga. click! At ang
sarap pala ng feeling ng ganito. Yung tipong ikaw yung center of attention hindi center of distraction.

Pero ang iniisip ko ngayon ano naman kaya ang iniisip ni Kelly at ang mas importante, ano naman kaya
ang iniisip ni Migs lalo pa't narinig ko sa usapan nila dati ng iba niyang kaibigan noon na never siyang
maiinlove sa isang katulad ko na panget.

Chapter Seven
Hanggang ngayon tintignan pa din kami este ako ng mga tao. Nakakailang na nga e. Alam mo yung
tipong kahit saan kami magpunta ni Joseph may nakatingin pa rin sa amin. Halos di na nga ako
makakain dahil sa mga nakatingin e. Kaloka naman pala ito o.
Tapos dumating na yung point na may sayawan na.
"Ladies and gentlemen, let us now start our free dancing. Please enjoy!"
"Pam, ok lang ba kung Aish na lang ang itatawag ko sa'yo?"
"Ha? Ok."
"So Aish, can I have this dance?"
"Ok."
So ayun. Nagpunta na kami sa dancefloor at as usual, nakatingin na naman yung mga tao. Di ko na
talaga carry to ah. Kaloka na sila. Mabuti sana kung si Migs lang yung nakatingin e. Wahaha.
Pagkatapos nung sayaw namin ni Joseph ay take note slow dance yun ah. Bumalik na kami ni Joseph sa
table namin pero bigla namang lumapit si Migs.
"Uhm. Excuse me."
"O pare! Bakit?"
"Uhm. Tatanungin ko lang sana si Pam kung pwede ko siyang maisayaw. So Pam, pwede ba?"
"Ha? Baka naman awayin ako ni Kelly niyan e."
"Don't worry. Akong bahala."
"Ah. Ok."
"Salamat."
"Uhm. Pam."
"Hmm?"
"Ang laki ng pinagbago mo ah."

"Physically oo pero mentally and emotionally wala."

"Wow naman. Yan ang gusto ko sa'yo bestfriend e."
"Haha."
"Ay bestfriend."
"Ano yun?"
"Kung sabihin ko bang kami na ni Kelly anong gagawin mo?"
"Uhm. Magiging masaya ako para sa'yo kasi gusto mo naman siya di ba?"
Ok. Eto na naman ako niloloko ang sarili ko at pilit na pinapaniwala ang mga tao sa paligid ko na
masaya ako kahit na ang totoo nasasaktan ako.
"Ganun ba?"
"Bakit? Ayaw mo bang maging masaya ako para sa'yo?"
"Hindi naman sa ganun. Pero."
"Pero ano?"
"Ok. We've come down to the most important part of the evening, the announcement of our Prom
King and Queen. So may I ask everyone to go back to your seats."
"Sige. Mamaya na lang."
"Ok."
"So based from the voting that we had earlier, this year's Prom King is Miguel Menodza! Mr.
Mendoza, come up the stage please."
"Congrats Migs!"
"Thanks."
"Girls, nafifeel ko na talaga. Ako na yung tatawagin as Prom Queen!"
"Oo nga Kelly! Eto na! This is your moment Kelly!"
"Now for our Prom Queen. This year's Prom Queen is...

Princess Aisha Mikaela Rodriguez!"

"What?!"

Chapter Eight
"Kelly! Calm down."
"Tell me. How on earth am I supposed to calm down?! This can't be happening to me!"
"O bakit ka nagngingitngit sa galit Kelly? Ah. Hulaan ko. Di mo matanggap na hindi ikaw ang Prom
Queen noh? Alam mo ganyan talaga ang buhay e. Hindi ka laging nasa itaas. Tapos yung inaakala
mong laging nasa ibaba ang makakatalo sa iyo. Better luck next time."
"Will you shut the fvck up Joseph! Mind your own business will you?"
"Well I am minding my own business. Kasi kadate ko si Pam at she's a part of your misery business
isn't it?"
"How dare you?!"
"Bakit anong gagawin mo ha? Papatalsikin ako sa school? You know what Kelly kahit president ng
school yung dad mo hinding hindi mo ko mapapaalis sa school at yan ang tatandaan mo!"
"Ha! Tignan lang natin!"
"Bahala ka. Ikaw din naman ang mapapahiya."
"Mr. Chua and Ms. Zaraga, if you will continue acting in that manner we'll be forced to let you
leave the venue."
"Sorry sir! It won't happen again. Right Kelly?"
"Uhm. Yeah! Right! Won't happen again! "
"Ok. So may I ask the Prom King and Queen to have their dance."
"Pam, shall we?"
"Uhm. Yeah."
Pagkatapos nung sayaw namin free dancing na ulit. I opted to go back to my seat and rest. Tapos
nagusap na lang kami ni Joseph...
"Aish."
"Yes?"
"Sorry ha."

"Para saan naman yang sorry mo?"

"Sorry kasi I've caused you much trouble tonight. Sorry din kasi we've had a rough start."
"Ah. Yun ba? Ano ba? Wala yun. Kung tutuusin nga ang laki ng pasasalamat ko sa iyo e."
"You're very much welcome Aish. Pero there's one thing that I would like to ask of you."
"Ano yun?"
"Uhm. Could we start all over again?"
"Sure! I'd love to. Para naman maliwanagan tayo sa ugali at katauhan ng bawat isa di ba?"
"Thanks Aish."
"No problem."
Tapos ayun. Naguusap na nga lang kaming dalawa hanggang sa matapos yung prom. And you know
what, di ko mapigilan mapansin na nakatingin sa amin si Migs the whole time that Joseph and I were
talking. Nung paalis na kami...
"Uhm. Pam, paano ka pala uuwi?"
"Ihahatid ko na siya Migs. Kaya don't worry. Ok? Iingatan ko yung BESTFRIEND mo."
"Ah. Ok. Salamat Joseph. Sige. Ingat kayo ah."
"Ok. Sige. Kayo rin ni Kelly."
"Uhm. Pam."
"Ano yun?"
"I'll call you later ah."
"Ah. Ok sige. Kaw bahala."
Migs' POV
Bakit kaya ganun? Parang nagiging cold na si Pam sa akin? Ako lang ba yun o sadyang ganun na siya? At
bakit parang nagselos ako nung nakita ko silang dalawa ni Joseph na magkasama? Bakit ba hindi ko
napansin nung una pa na pwede palang siya yung babae na hinahanap ko? Bakit ba ganito?

Chapter Nine
Hinatid ko na si Kelly sa kanila. Tapos umuwi na ako sa bahay. Hanggang ngayon di ko pa rin maalis sa

utak ko si Pam. Bakit ba kasi naging bulag ako e? Ang masama pa dun mukhang nahuli na ako e. Kasi
just before the prom started, naging kami na ni Kelly. Kung paano nangyari yun ewan ko din e. Basta
nangyari na lang. Bakit ba ngayon pa nangyari to? Kung kailan maghihiwa-hiwalay na kami in a few
weeks time.
Ang daming tanong na gumugulo sa utak ko. At lahat ng yun may koneksyon kay Pam. Kaya tinawagan
ko na siya.
"Uhm. Hello?"
"Yeah?"
"Uhm. Pam, si Migs to."
"Alam ko."
"Uhm. Matutulog ka na ba?"
"Hindi pa. Bakit?"
"Pwede ba tayong magusap?"
"Di ba naguusap naman na tayo ngayon?"
"What I'm trying to say is magusap tayo ng personal."
"Ah. Ok."
"Ok. Hintayin kita sa labas ng bahay niyo."

"O Migs. Tungkol ba saan yung gusto mong pagusapan?"

"Uhm. Sorry kung naglihim ako sa'yo ah."
"Huh?!"
"Naalala mo ba nung tinanong kita kanina sa prom na anong magiging reaksyon mo kung sabihin ko
sa'yo na kami na ni Kelly?"
"Yeah. Naaalala ko pa. E ano naman ngayon kung naalala ko pa?"
"E kasi, Kami na talaga ni Kelly."
"Ok. Uulitin ko na rin yung sinabi ko kanina. Masaya ako para sa inyo. Kasi gusto mo naman talaga si
Kelly di ba?"

"Alam ko sinabi ko yan sa'yo dati pero parang may nagbago na e."
"Alam mo BESTFRIEND, itsura ko lang yung nagbago e. Pero yung itsura, ugali at feelings ng mga tao
sa paligid mo ganun pa rin kaya wag kang magisip ng kung anu-ano ok?"
"Pero-"
"Wala ng pero pero. Kung yun lang yung sasabihin mo pasok na ako."
"Pam, one more thing. Bakit parang nagiging cold ka na?"
"Ako nagiging cold? Hindi naman ah. Akala mo lang yun. I'm still the same old Pam that you once
knew. Ok? Ikaw talaga kung anu ano ng naiisip mo. Itulog mo na lang yan. Baka pagod ka na e. Sige
good night Migs." Then I kissed him good night. Kung bakit ko ginawa yun di ko alam. Basta ginawa ko
na lang e.
"Ok. Good night din Pam."
Pagpasok ko ng bahay dumiretso na ako sa room ko. Di ko na kasi kayang pigilan yung luha ko e. Aamin
ko masakit. Masakit kasi akala ko sooner or later marerealize ni Migs na kahit na panget ako noon na
pwedeng ako yung maging girlfriend niya. Kasi nga meron ako nung sinasabi niyang puso. Pero ano?
Wala e. Kung bakit ba kasi ang taas kong mangarap? Tapos ngayon iiyak iyak ako. Pero sige. Kahit na
ganito ang nangyari, I'll continue acting like a good BESTFRIEND to him tutal hanggang dun lang naman
yata kami e.
Dumating na ang Monday meaning may pasok na ulit.
"Good morning tita. Si Pam po?"
"Ay. Di ba nagsabi sa'yo? Maaga kasi siyang pumasok e. May gagawin pa daw siya e."
"Ah. Ganun po ba? Ok sige po. Pasok na din po ako."
"Sige ingat ka."
"Sige po. Salamat po tita."
Nasa classroom lang ako nung dumating si Migs. Nagulat ako kasi parang wala siya sa sarili niya kaya
nilapitan ko na.
"Migs. Ok ka lang ba?"
"Ha? Oo. Pero bakit di ka sumabay sa akin kanina?"
"Uhm. Excuse me lang Migs ah. Wala namang obligation si ex-ugly duckling na sumabay sa'yo e. Di
ba Pam?"

"Ha? Ewan ko. Sorry ha kung di na ako nakapagsabi na di ako sasabay."

"Wag mo ng uulitin yun ah?"
"Ok."
"Good morning Aish!"
"Good morning din Joseph."
"Aish na pala ang tawag mo kay ex-ugly duckling? How sweet naman. Pero bakit pala nandito ka pa?
Pinatalsik na kita sa daddy ko ah!"
"Katulad ng sinabi ko sa'yo di mo ko mapapaalis. Actually kahit sino na malapit sa akin di mo
mapapaalis dito. Alam mo ba kung bakit? Siyempre hindi. Pero para maliwanagan ka, sige sasabihin
ko na yung reason. Naalala mo nung sinabi nung principal natin na dito magaaral yung anak ng may
ari ng school?"
"Oo naman. I was dying to meet him pero I didn't have the chance to meet him."
"Well you know what? You met him already."
"What?! Sino? Bakit mo siya kilala? Kaibigan mo ba siya? Pakilala mo naman ako o."
"Kelly wag mong sabihing kekerengkeng ka pa dun ah. Baka nakakalimutan mong kayo na ni Migs."
"E? Kayo na ni Migs?"
"Oo! Teka. Sino nga yung anak ng may ari ng school?"
"Uhm. Hulaan ko ah. Joseph, ikaw yun noh?"
"Dahil diyan tara na Aish!"
"Uy wait! Saan tayo pupunta?"
"Uy pare saan mo dadalin si Pam?"
"Don't worry! Akong bahala sa bestfriend mo!"
The next thing I knew tumatakbo na sina Pam at Joseph hand in hand and it somehow crushed my
heart.

Chapter Ten
Ok. Aamin ko. Kasalanan ko naman kung bakit ganito yung nararamdaman ko e. Di ko kasi
pinahalagahan ng mabuti si Pam. Tapos sinabi-sabi ko pa sa mga kaibigan ko na hinding hindi ako

magkakagusto sa katulad niyang panget kaya hanggang magkaibigan lang talaga kami. Pinagsisisihan ko
na tuloy kung bakit ko naisip at nasabi yung mga bagay na yon e. Kaso sa tingin ko parang huli na yata
ang lahat. Kasi parang may something na sa kanila ni Joseph at ako naman may something na rin kay
Kelly. Hay. Wala na ba talaga kaming pag-asa?
Nagbell na wala pa rin sina Pam at Joseph. Saan kaya sila nagpunta?
Pam's POV
Ok. Tumatakbo pa rin kami ni Joseph. Kaloka naman tong tao na ito oh. Saan niya ba ako dadalin?
Nakakapagod na e.
"Hoy Joseph! Saan mo ba ako dadalin?"
"Malalaman mo din ok?"
"E! Saan nga kasi?"
"Basta. Malapit na tayo."
"Malapit ng magbell ano ba?"
"Nandito na tayo."
"E?"
"O bakit ganyan yang reaksyon mo?"
"Nasa school pa rin ba tayo?"
"Oo naman!"
"E bakit ngayon ko lang nakita to?"
"Kasi po off limits ito sa students."
"Ano ba naman yan? Dinala mo ako dito tapos off limits pala tayo."
"Sira! Nandito naman ako e. Saka may ipapakilala lang ako sa'yo. Ok?"
"Sino naman?"
"Daddy ko."
"Sira ka talaga! Di mo man lang sinabi! Basta basta mo na lang akong hinatak dito!"
"Ano ba? Ok lang yan. Relax lang ok?"
"Ok."
"Dad."
"O. Ikaw pala yan."
"Remember may ipapakilala ako sa'yo."

"Oo. Kasama mo ba siya?"

"Yes dad."
"Aish. Pasok ka na."
"Good morning po sir."
"Good morning din iha. At saka wag mo na akong tawaging sir. Tito na lang."
"Sige po tito."
"I've heard so many things about you. Lagi kang nakukwento nitong si Joseph e."
"Dad naman."
"Ah e. Ganun po ba?"
"Oo naman."
"Sige dad, una na kami. May class pa kami e. Balik na lang ako mamaya."
"Ok sige. Isama mo ulit si Aish ah. Nice meeting you iha."
"Nice meeting you rin po."
Paglabas namin nung office ng dad ni Joseph
"Nakakainis ka!"
"O. Bakit naman ako nakakainis?"
"E bakit mo ko kinukwento sa dad mo?"
"Ah. Yun ba? Wag mo na lang isipin yun. Hehe. Tara na nga. Late na tayo oh!"
"Ikaw kasi e!"
"Good morning ma'am."
"Good morning Mr.Chua and Ms.Rodriguez. Would you like to explain to the class why you were
late?"
"Uhm. Kasi po."
"Kasi po pumunta pa kami sa office ng dad ko."
"Ano naman ngayon kung pumunta kayo sa office ng dad mo Mr.Chua? That is not a valid excuse for
your tardiness."
"Excuse me ma'am."
"Ano yun Kelly?"

"I think that's a valid excuse."

"At bakit mo naman nasabi yun?"
"Dad po kasi ni Joseph yung may ari ng school."
"Ok. Mr.Chua and Ms.Rodriguez you make now take your seats."
"Thank you ma'am."
Wow ah. Ang lakas talaga ng impluwensya ni Joseph sa school. Wala ng nasabi yung teacher namin e.
Pag-upo ko sa seat ko which is directly in front of Migs' seat, may bumagsak na papel sa desk ko.
Tinignan ko kung kanino galing. Wala namang nakatingin. Pero feeling ko kay Migs galing e. So binuksan
ko na lang yung paper. Tapos ang nakasulat...
usap tayo mamaya sa "spot" natin...
-Migs
Ano naman kaya ang paguusapan namin? Pero di na ako nagtanong sa kanya. Tumalikod na lang ako ang
mouthed him OK.

Chapter Eleven
Pagkatapos ng class namin inayos ko na yung mga gamit ko. Tapos pupunta na ako sa "spot" namin ni
Migs kahit na di ako sure kung dapat ba akong pumunta dun. Kasi naman di ko alam kung anong
sasabihin ni Migs sa akin. Natatakot tuloy ako na kinakabahan.
Palabas na ako ng room ng hinarang ako ni Joseph...
"Aish. Ano, punta na ulit tayo sa office ni Dad?"
"Ay! Oo nga pala. Babalik nga pala tayo dun. Sorry nakalimutan ko agad. Saka maguusap pa daw
kami ni Migs e. Sunod na lang ako dun. Ok lang ba?"
"Ok lang sige. Mas importante naman yung sa inyo ni Migs e. Mukha kasing seryoso yung paguusapan
niyo."
"Promise susunod ako dun."
"Sige. Asahan ko yan ah."

"Migs."
"Dumating ka din sa wakas."
"Ano ba yung pag-uusapan natin?"

"Ano. Kasi feeling ko di na tayo kapareho ng dati. Alam mo yun? Parang hindi na tayo yung dating
magbestfriend e. Mas close na yata kayo ni Joseph e. Hindi naman sa gusto kong tayong dalawa
yung close pero parang mas madami na siyang alam tungkol sa'yo. E di ba ako yung bestfriend mo?"
"Alam mo Migs, hindi naman kita masisisi kung ganyan ang iisipin mo. Pero sana isipin mo rin naman
na pati ikaw wala ng time para sa bonding natin. Una, ang lagi mo ng kasama si Kelly. Pero di
naman kita masisisi kasi kayo na nga. Pangalawa, lagi ka ring may practice ng basketball. Ayoko
namang manood na lang sa'yo forever. May sarili rin naman akong buhay. Don't get me wrong here
pero hindi dahil sa magbestfriend tayo dapat sa lahat ng panahon magkasama tayo at hindi rin
naman natin obligasyon na sabihin ang lahat ng nangyayari sa atin. Kung tutuusin ikaw pa nga 'tong
hindi nagsasabi sa akin e. Kaya wag mo namang isipin na wala na akong pakialam sa friendship
natin."
"Look. I'm sorry kung hindi ko sinabi agad sa'yo na kami na ni Kelly."
"Alam mo, kung hanggang ngayon iniisip mo na yan ang dahilan kung bakit nawala yung closeness
natin, Migs hindi. Kasi ang gusto ko lang naman yung maging masaya ka e. At alam ko naman na
hindi ka magiging fully happy kung palaging ako yung kasama mo."
"Pam naman."
"Anong Pam naman? Totoo naman di ba? Kasi nung mga panahong hindi pa kayo ni Kelly hindi ko
alam kung magiging masaya ba ako dahil naging kaibigan kita o magiging malungkot at galit ako
dahil sa mga sinabi mo sa mga kaibigan mo e."
"What do you mean?"
"Oh come on Migs! Rinig na rinig ko nung sinabi mo sa mga kaibigan mo na ayaw mo sa panget na
katulad ko. Pero ano? Nung pinamake-over ako ni Joseph bakit ganyan ka na kung umasta? Bakit
kung umasta ka dapat ikaw lang ang lalaking kinakausap ko at kaclose ko? Nung panget pa naman
ako hindi ka ganyan e. Ngayon sabihin mong ako yung nagbago where in fact ikaw talaga yung
nagbago."
"Fine! Aaminin ko. Sinabi ko na ayaw ko sa panget at aaminin ko na rin kaya ako nagkakaganito
feeling ko nagkakagusto na ako sa'yo simula nung nagbago ka. Ano? Masaya ka na ba sa narinig mo
ha?"
"You know what Migs, you gave me more reasons to hate you. Kasi sa sinabi mong yan parang
sinasabi mo na it's just the looks that matter. Kung wala ka ng sasabihin I have to go. Hinihintay pa
ako ni Joseph."
Pag-alis ko dun sa itinuturing kong "special spot" dati hindi ko na mapigilang umiyak. Ang sakit sakit kasi
e. Kung hindi ba ako nagkagusto kay Migs dati hindi ako nasasaktan ng ganito?
Pagdating ko sa office ng dad ni Joseph...
"Joseph. *sob. sob.*"

"O. Bakit ka uniiyak? Dad wait lang ah."

"Ok sige."
"Tell me, what's wrong?"
"..."
"Ok. Alam ko na. Si Migs ang dahilan?" I just nodded. I didn't have enough strength and courage to
speak.
"Sige. Iiyak mo lang yan 'til you get better. Nandito lang ako for you." At ayun. Umiyak nga lang ako
ng umiyak. Buti na lang nandiyan pa si Joseph para sa akin.

Chapter Twelve
After crying for too long, I finally had the strength to speak.
"Joseph. Thanks ha."
"Para saan naman?"
"Sa lahat. Kasi kahit na ang sama ng start natin ikaw yung nandiyan para sa akin. Ikaw yung
nagpapagaan ng loob ko. Ikaw yung nagpapasaya sa akin. Kaya salamat."
"Wala yun. Para saan pa't naging kaibigan mo ako kung papabayaan lang kita."
"Salamat talaga."
"Yun naman o! Ngumingiti ka na ulit! Haha. Wag ka ng iiyak ulit ha. Pero if ever na paiyakin ka ulit
ni Migs sabihin mo lang sa akin. Ako ng bahala dun sa mokong na 'yun!"
"Haha. Ok lang. Di rin naman magtatagal at maghihiwalay na rin kami ng landas."
"What do you mean?"
"Uhm. Natanggap kasi ako dun sa inapplyan kong scholarship sa States. Kaya ayun. Pagkagraduate
natin dun na muna ako."
"Weh?! Bakit di mo man lang sinabi agad sa akin?"
"E ano bang tawag mo dun sa ginawa ko ha? Sinabi ko naman na di ba? Pero eto lang ang hihilingin
ko sa'yo. Wag mong sasabihin kahit na kanino yun ok?"
"Ok. My mouth is sealed."

"Salamat talaga."
Dahil sa nahimasmasan na ako, pumasok na kami ni Joseph sa office ng dad niya. At ayun. Pinasaya din
ako ng dad niya. Kasi sabi niya ako daw yung valedictorian ng batch namin. Pero wag ko daw munang
sasabihin na alam ko na.
Pagkatapos naming magusap ininvite ako ng dad niya na mag-dinner kasama nila. Pumayag naman ako.
After nung dinner hinatid na ako ni Joseph sa amin.
"Salamat sa paghatid at sa dinner."
"You're very much welcome. Haha. Sige pasok ka na sa inyo. Good night."
"Good night din. Ingat ka sa pagdrive pauwi."
Kinabukasan sa school di ko pinapansin o tintignan si Migs. Yung tipong di siya nageexist sa earth.
Ganun muna ako sa kanya. Dumating na yung adviser namin tapos ang sabi niya...
"Good morning class. Dahil tapos na lahat ng exams niyo puro practices na lang for 3 weeks. Pero
bago yun may program muna para sa inyong graduating students. Parang talent showcase. So
kailangan ko ng 2 students - 1 boy and 1 girl na magiging representative ng class niyo. Any
volunteers?"
"Ma'am si Aish po!"
"Ma'am si Migs po!"
"Ms. Rodriguez and Mr. Mendoza, ok lang ba sa inyo?"
"Ok lang po sa akin. Ewan ko lang kay Migs."
"Ha? Ok lang din po."
"Ok. So kayo na ang representative ng class. Kung pwede sana kumanta na lang kayong dalawa. Tigisa kayo ng solo tapos isang duet. Ok? Sa makalawa na ito so galingan niyo."
"Sige po."
"Pam. Anong iduduet natin?"
"I Gotta Go My Own Way na lang. Unless ayaw mo nun."
"Ha? Ok lang ba kung Lucky?"
"Sige. Bahala ka na lang."
Dumating na yung time para sa presentation namin. Nanonood yung buong high school unit ng school.
At di kami nagpractice ni Migs para dun sa duet namin. Bahala na yun. Yung solo na lang ang inintindi

ko e. Yung kinanta niya I Drive Myself Crazy.

Lying in your arms, so close together,
Didn't know just what I had.
Now I toss and turn, cause I'm without you,
How I'm missing you so bad.
Where was my head?
Where was my heart?
Now I cry alone in the dark
I lie awake I drive myself crazy,
Drive myself crazy, thinking of you.
Made a mistake when I let you go baby.
I drive myself crazy
Wanting you the way that I do. (Wanting you the way that I do)
I was such a fool, I couldn't see it.
Just how good you were to me
You confessed your love, undying devotion.
I confessed my need to be free.
And now I'm left with all this pain,
I've only got my self to blame.
I lie awake I drive myself crazy,
Drive myself crazy, thinking of you.
Made a mistake when I let you go baby.
I drive myself crazy
Wanting you the way that I do. (Wanting you the way that I do)
Why didn't I know how much I loved you baby?
Why didn't I show it? If I had only showed you
Oh I had a chance!
Oh I had a chance!
La La La La La La La La La La La La
I Drive myself Crazy Ohhhhhhhh
Oh so crazy La La La La
Oh Oh Oh Oh...
I lie awake I drive myself crazy,
Drive myself crazy, thinkin' of you
Made a mistake when I let you go baby
I drive myself crazy
Wanting you the way that I do
I drive myself (CRAZY,CRAZY,CRAZY,YEAH)
Made a mistake when I let you go baby I drive myself crazy,
Wanting you the way that I do,

Wanting you the way that I do.

Drive myself Crazy wanting you the way that I do
Yung kinanta ko naman Di Na Ganun. At sa tingin ko yung talaga yung kantang naaakma para sa aming
dalawa ni Migs e.
Paano na lang kung ako ang iiyak sa iyo
Paano na yan buti kung may magawa pa ako
E paano na kung ako na ang nahihirapan
Magagawa ko ba sayo na bigla kang talikuran
Wala na ang dating tamis
At sa tingin koy di ko na maibabalik
Bakit di ko maaming wala na ang dating damdamin
Di na ganun
At hindi ko na kayang piliting muli mong angkinin
Di na ganun
Paano na lang kung biglang masabi ko sa iyo
Buti kung intindihin mo ako
Paano kaya kung ikaw ay akin nang iwasan o iwanan
Wala na ang dating tamis
At sa tingin koy di ko na maibabalik
Bakit di ko maaming wala na ang dating damdamin
Di na ganun
At hindi ko na kayang piliting muli mong angkinin
Di na ganun
Ibubulong na lang sa hangin ang aking nararamdaman
Nalilito na ako pano mo ba malalaman
Bakit di ko maaming wala na ang dating damdamin
Di na ganun
At hindi ko na kayang piliting muli mong angkinin
Di na ganun
Bakit di ko maaming wala na ang dating damdamin
Di na ganun
At hindi ko na kayang piliting muli mong angkinin
Di na ganun
Pagkatapos nun, naiyak na naman ako.

Chapter Thirteen

Pumunta na akong backstage para ayusin ang sarili ko at itigil ang pag-iyak ko. Nakita kong papalapit si
Migs pero di ko na lang siya pinansin. Basta pinigil ko na yung luha ko. Tapos dumating naman si
Joseph. Mukhang nagaalalang ewan.
"Aish. Ok ka lang ba?"
"Ha? Oo naman."
"E bakit ka umiyak?"
"Ha? Ano ba? Wala yun. Nasobrahan lang yung paginternalize ko sa kanta."
"Ay sus! Akala ko naman kung ano na."
"Ikaw naman kasi. Kung anu-anong iniisip mo. Bumalik ka na nga dun sa upuan mo."
"Opo. Haha."
"Ok."
"Pam, ano? Ok ka na?"
"Kanina pa naman ako ok ah. Isa ka pa e. Kung anu-ano ding iniisip mo. Tara na nga ng matapos na
'to."
"Ladies and gentlemen, for the final number this morning. Here's Mr. Mendoza and Ms. Rodriguez
with their song Lucky!
Do you hear me,
I'm talking to you
Across the water across the deep blue ocean
Under the open sky, oh my, baby I'm trying
Boy I hear you in my dreams
I feel your whisper across the sea
I keep you with me in my heart
You make it easier when life gets hard
I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again
Ooohh ooooh oooh oooh ooh ooh ooh ooh
They don't know how long it takes
They don't know how long it takes
Waiting for a love like this
Every time we say goodbye
Every time we say goodbye

I wish we had one more kiss

I'll wait for you I promise you, I will
I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again
Lucky we're in love every way
Lucky to have stayed where we have stayed
Lucky to be coming home someday
And so I'm sailing through the sea
To an island where we'll meet
You'll hear the music fill the air
I'll put a flower in your hair
Though the breezes through trees
Move so pretty you're all I see
As the world keeps spinning round
You hold me right here right now
I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again
I'm lucky we're in love every way
Lucky to have stayed where we have stayed
Lucky to be coming home someday
Ooohh ooooh oooh oooh ooh ooh ooh ooh
Ooooh ooooh oooh oooh ooh ooh ooh ooh
"Ok. So that concludes our program for this morning. Thank you to all the participants and the
undergrads can now go back to their classes. As for the seniors, you will start your graduation
practices in a short while."
"Pam."
"Hmm?"
"Sorry ah."
"Sorry saan?"
"Sa mga sinabi at ginawa ko na alam kong mali."
"Ah. Ok."
"Look. Alam ko hindi mo ako mapapatawad agad pero sana naman bago mag-graduation maayos na
natin 'to o."

"Migs hindi natin pwedeng madaliin ang mga bagay-bagay sa mundo. Kasi kapag minadali at ipinilit
natin ang isang bagay, baka lalo lang mapasama. Kaya sana hintayin mo na lang yung time kung
saan magiging normal na ulit ang takbo ng mga bagay between us."
"Ok. Sige. I'm willing to wait."
"Ok."
Ayun. Nagpractice lang kami. Tapos parang ewan lang kasi di talaga sinasabi sa practice kung sino yung
mga may award. Para daw may element of surprise. Puro kalokohan talaga 'tong school na 'to o.
After 3 weeks of practice, dumating din ang araw na matagal kong hinintay at siguro para sa iba, ang
araw na ayaw nilang dumatin. Ang graduation namin.
"Good evening ladies and gentlemen. Welcome to the 25th Commencement Exercises -- blah. blah."
"And now for our awardees -- blah. blah. -- Salutatorian, Best in Science - Joseph Chua.
Valedictorian, Best in Math, Best in Filipino, Best in Social Studies, Best in English - Princess Aisha
Mikaela Rodriguez."
"And now here's our Batch Valedictorian, Princess Aisha Mikaela Rodriguez."
"A pleasant evening to all. First of all, I would like to thank all the people who took part in making
the person that I am right now. Thank you to my parents, my family, the administration, the
faculty and the whole student body.
Even if not everyone brought good things in my life, I would like to tell each and everyone of you
who are present here today that without you and your contributions in my life, I would not be the
Pam that I am today. Things do come and go and now we reached the point wherein we have to bid
our goodbyes to our Alma Matter, to our teachers, to our classmates and most specially, to our
friends.
I know for sure, that everyone knows I had a rough start in this school but with the help of the
people who kept on supporting and cheering me on, I overcame all those obstacles and I became a
successful student and person. Indeed, many things have changed when I entered this school. I
experienced a lot of pranks that I will never forget. I had my bestfriend of which I'm thankful for.
My physical appearance changed thanks to the help of Joseph.
And with all the opportunities that this school have gave me, I'm now standing here in front of you,
telling how happy I am that I became a part of this institution. This school has opened so many
doors for me and I'm glad to tell you, batchmates, that I'm leaving tomorrow to study in the US
because I got accepted in the scholarship that I applied for.
I'm happy because I got to chance to be with awesome people like you. All the memories that I had
with each and everyone of you will stay in my heart no matter what happens. Congratulations and
good evening."
Pagbaba ko ng stage nagpalakpakan yung mga tao. Pero nakita ko yung itsura ni Migs na malungkot na

confused na ewan. Pagkatapos nung graduation...

"Congrats Aish!"
"Congrats din!"
"May plano na ba kayo ng family mo kung saan kayo pupunta after nito?"
"Wala pa nga e."
"Sama na lang kayo sa amin. Actually iniinvite talaga kayo ni daddy."
"Ha? Ok. Sige."
Migs' POV
Nagulat ako sa mga sinabi ni Pam kanina. Nagulat din ako kasi magkasama yung family niya at family ni
Joseph. Bigla ko tuloy natanong yung kapatid ko...
"Kuya, bakit ba ganito yung nararamdaman ko para kay Pam? Ang gulo e. Nung magbestfriend kami
ok naman ang lahat pero ngayon, ang gulo na e."
"Hmm. Ganito lang yan. Sometimes, the best way to stay close with someone you love is by being
just a friend. Pero kung alam mo sa sarili mo na mahal mo talaga si Pam at kaya mong panindigan
yun, e di ipaglaban mo."
Napaisip ako sa mga sinabi ni kuya. Ano nga ba ang dapat kong gawin?

Chapter Fourteen
"Hoy! Tara na! Kung anu-ano pang iniisip mo diyan e! Naghihintay na sina Mommy."
"Ha? Ok sige. Sunod na ako."
Pagdating sa restuarant...
"Migs. Siguro naman nakapag-isip ka na kung saan ka papasok for college."
"Ah e. Kasama ko po sina Joseph at Kelly."
"Ayaw niyo rin talagang maghiwa-hiwalay e?"
"Oo na lang kuya."
"Hay. Sayang lang talaga at di niyo makakasama si Pam."
"Ma. Kailangan niyo pa bang ipaalala kay Migs?"

"Ay. Sorry Migs."

"Ok lang po yun. " Then I faked a smile. Kasi di naman talaga ok yun e.
"Ay Ma. Pwede po bang bilisan na natin?"
"Bakit?"
"Kailangan ko pa pong kausapin si Pam e."
"Ok sige. Magbabayad lang ako. Mauna na kayo sa sasakyan."
Pam's POV
"Aish. Congrats pala at natanggap ka dun sa inapplyan mong scholarship. Kung pumasa sana si
Joseph e di sana magkasama kayong pupunta ng States."
"Dad naman."
"Oo nga po e. Pero di ko rin naman po sigurado kung gaano ako katagal dun. Alam niyo naman po,
ibang usapan na yung education sa States kaysa dito."
"May point ka nga naman. Pero kung babalik ka man dito wag kang mahihiyang lumapit sa akin at
ipapasok agad kita sa college department ng school. Isang malaking karangalan na magkaroon ng
estudyanteng katulad mo sa school namin."
"Thank you po tito."
"Wala yun iha."
"Ay Aish. Anong oras pala yung flight mo bukas?"
"7 am. Bakit?"
"Sasama sana ako sa paghatid sa'yo. Dad ok lang ba?"
"Oo naman."
"Thanks dad."
"Kaso didiretso na kami sa airport ngayon."
"Paano yung mga gamit mo?"
"Nasa sasakyan na. Pagkatapos ng dinner pupunta na kami sa airport."
"Ok sige. Sa sasakyan ko na lang ikaw sumabay."

"Okie."
"Tito mauna na po kami. Thanks for the dinner pala."
"Wala yun Aish. Alam mo naman na welcome ka sa family namin e."
"Dad?"
"Kasi kaibigan ka ni Joseph. At lahat ng mga kaibigan niya welcome sa pamilya namin."
"Ah. Ok po. Salamat po ulit."
"Sige. Magiingat ka. Joseph hinay hinay lang sa pagmamaneho ha."
"Sige po."
Migs' POV
"Tao po! Tao po!"
"O ikaw pala yan Migs. Ano yun?"
"Ate Josie. Sina Pam po asan?"
"Ay hindi sila uuwi ngayon. Didiretso na daw sila sa airport e. Maaga daw kasi yung flight ni Pam."
"Alam niyo po ba kung saang airport ihahatid si Pam? "
"Hindi e. Pasensya na ah."
"Ok lang po. Sige po salamat."
"Ok. Sige."
Argh. Paano ko mahahabol si Pam kung di ko naman alam kung saan siya hahabulin? Ano ba naman yan
o? Migs, mag-isip ka nga!
"Ah! Alam ko na!"
"Hello Tita. Si Migs po ito."
"O. Napatawag ka."
"Asan po ba kayo ngayon?"
"On the way na sa airport. Bakit?"
"Saang airport po ba? Kailangang kailangan ko pong makausap si Pam e."

"Sa NAIA Terminal 2. Bilisan mo lang at sandali lang ang itatagal ni Pam sa labas ng airport at
papasok na agad siya."
"Ok sige po. Papunta na po ako diyan."
"Kuya! Aalis ako ah!"
"Hoy! Saan ka pupunta? Magaalas-dose na ah!"
"Gagawin ko kung ano sa tingin ko ang tama!"
"Hoy! Saan pupunta yung kapatid mo ha?"
"Ah. Gagawin daw kung ano sa tingin niya ang tama."
"Pag hindi mo pinaliwanag, ikaw ang tatamaan sa akin!"
"Hahabulin po si Pam. Magtatapat na yata."
"Mabuti naman at natauhan na yung kapatid mo."
"Ikaw Ma ah. Gumaganyan ka na. Haha."
"Ewan ko sa'yo! Matulog ka na nga!"
Sana maabutan ko si Pam. Kailangan kong maipagtapat sa kanya kung ano man talaga ang
nararamdaman ko. Kahit na hindi ako sigurado kung maniniwala pa siya sa akin. Ang importante masabi
ko kung ano ang gusto kong iparating. At yun ay MAHAL KO SIYA.

Chapter Fifteen
Pinilit kong mag-drive as fast as I could. Di ko na pinansin kung lalagpas man ako sa speed limit. Ang
importante sa akin ay maabutan ko si Pam. Kaso ang problema...
"Pucha naman o! Bakit ngayon pa nag-traffic dito? Madaling araw na pero traffic pa rin? Lang'ya
naman o!"
Beep! Beep!
"Putek! Bilisan niyo naman!"
Pagkatapos ng nakakainis at nakakabwisit na traffic, binilisan ko na ulit ang pagmamaneho ko
papuntang airport. Pagdating ko dun...
"O. Migs."

"Tita, si Pam po asan?"

"Uhm. Migs, wala na siya e. Nakapag-check in na siya. Di na siya makakalabas."
"Ho? Ganun po ba?"
"Ano ba dapat yung pag-uusapan niyo?"
"Wala po 'yun. Kalimutan niyo na lang po. Sige po. Uwi na rin po ako."
"Ok. Sige. Mag-iingat ka pauwi ah."
"Sige po."
Nung nagdidrive ako pauwi, pakiramdam ko binagsakan ako ng langit. Kasi kung kailan na-realize ko na
dapat kong ipaglaban yung pagmamahal ko kay Pam, huli na ang lahat. Di ko na kasi siya naabutan.
Pag-uwi ko ng bahay...
"Nandito na po ako."
"O. Migs, anong nangyari? Nasabi mo na ba?"
"Kuya, wala e. Di ko na siya naabutan."
"Ok lang yan Migs. Kung kaya mo namang hintayin e."
"Ewan ko kuya. Ewan ko. Sige pahinga na muna ako."
"Ok sige."
Bakit ba kailangang magkaganito ang lahat? Kaya ko nga bang maghintay para sa isang taong mahal ko
kahit na hindi ko alam kung gaano katagal ako maghihintay?
After one year...
One year has passed. So second year college na kami nina Joseph. At one year na rin akong walang
communication with Pam. Kamusta na kaya siya? Aaminin ko. Mahal ko pa rin siya. So I'm still waiting
for her.
POV ng mga kaibigan ni Kelly
"Hey. Wait lang. Is that Pam?"
"Ha? Asan?"
"Ayun o."

"Oo nga noh. Tara lapitan natin."

"Pam, ikaw ba yan?"
"O. Kayo pala yan. Kamusta na kayo?"
"Ok naman kami. Pero wait lang. Bakit pala nandito ka na? Tapos na ba yung scholarship mo sa
States?"
"Ha? Yun ba? Di pa tapos."
"E bakit nandito ka na?"
"Ah. May inaasikaso lang akong papers. Para sa akin at sa kapatid ko. Saka vacation pa naman
namin dun e. So ako na yung nagaasikaso."
"Ah. Ok. Teka. Nakita mo na ba sina Joseph? Tara. Sama ka sa amin. Para naman magkausap-usap
tayo."
"Ha? Hindi na. May gagawin pa kasi ako e. Maybe some other time. Ok? Sige. I have to go na."
"Ah. Ok. Sige. Ingat ka."

"Ay sus! Dumating din kayo sa wakas! Saan ba kayo nagpupupunta?"

"May kinausap lang kami."
"Yeah. And you wouldn't believe na nakausap namin yung nakausap namin."
"Ha? Wait. Sino ba yung nakausap niyo?"
"Oo nga. Sino ba yun?"
"Si Pam lang naman!"
"Ano? Si Pam? Asan?"
"Wow ah. Kailangan ba talagang sabay-sabay kayong tatlo sa pagsabi nun?"
"Asan na nga kasi?"
"Wala na e. Umalis na."
"Ngek. Pasuspense lang kayong dalawa e."

Ngayong nandito na si Pam, will I finally have the chance to tell her how much I love her?

Chapter Sixteen
Pams POV
Bakit ba ako ganito? Bakit hindi ako nagpakita sa kanila kahit sandali lang? Ayaw ko ba silang makita o
sadyang hindi pa ako ready para makita SIYAng muli? Hay. Tignan na lang natin kung anong mangyayari.
Kung iisipin, aakalain niya na magkikita kami agad, pero hindi e.
Migs' POV
"Guys, una na ako ah."
"Ok."
"Sige. Ingat."
Pag-uwi ko ng bahay, dumiretso agad ako sa bahay nina Pam. Nagbabaka-sakaling nandun na siya.
Kaso...
"Tao po!
"O. Migs, ikaw pala 'yan. Bakit?"
"Uhm. Nandiyan po ba si Pam?"
"Ah. Siguro nakita niyo na siya kanina."
"Actually, hindi nga po e. Yung mga kaibigan lang po ni Kelly yung nakakita sa kanya."
"Ah. Ganun ba? Di na kasi dito tumutuloy si Pam e."
"Ano pong ibig niyong sabihin?"
"Dun na siya nakatira sa condo na binigay sa kanya nung nagbigay ng scholarship sa kanya.
Hanggang ngayon nga di pa ako nakakapunta dun e. Di ko rin kasi alam kung saan."
"Ay. Ganun po ba? Sige po. Salamat."
"Ok. Sige."
Bakit kaya di man lang siya dumaan sa bahay nila? Iniiwasan niya kaya ako?
After a week...

From: Kelly
Migs..kita-kita daw tayo sa mall..
sabi ni Joseph..
pwede ka ba??
To: Kelly
ok lang..
sige..what time ba??
From: Kelly
3 pm daw..
sige..kita-kits na lang..
To: Kelly
ok..sige..
POV ng mga kaibigan ni Kelly
"Guys! Si Pam yun di ba?"
"Ha? Asan?"
Ayun o! Yung papasok ng restaurant!"
"Puntahan natin. Bilis!"
"Pam!"
"O. Kayo pala!"
"Anong ginagawa mo dito?"
"Ha? Kakain. Bakit?
"Wow ah. Ang soyal naman. Dito ka pa kakain. Ang mahal kaya dito!"
"Ha? Imimeet ko din kasi yung in charge sa scholarship ko sa States. E sabi niya dito daw kami
magmeet."
"Ah. Kaya naman pala e."
"Joseph?"
"O. Bakit parang nagulat ka pa? Ako nga ang dapat magulat kasi ang laki na ng pinagbago mo e kahit
na one year ka pa lang sa States."
"Oo nga. I have to say na mas gumanda ka."

"Kelly?"
"Ano ba? Gulat effect ka naman palagi."
"Sorry naman. Kamusta naman na pala kayo ng bestfriend ko?"
"Ha? Ayun. Friends na lang kami."
"Ha? Bakit naman?"
"Ay nako. Wag na nating pag-usapan yun. Ok?"
"Ah. Ok."
"Huy. Baka naghihintay ng parang tanga si Migs sa meeting place natin. Lumayas tayong lahat e."
"Ay! Oo nga. Tara na nga! Welcome back pala Pam."
"Sige. Una na muna kayo. Sunod na lang ako."

"So, kamusta ka naman na?"

"Ok lang. Ikaw?
"Ok lang din. Namiss kita."
"Ha?"
"Sabi ko namiss kita. One year din tayong walang communication ah."
"Ay. Sorry naman. Busy lang sa studies e pero namiss din kita."
Migs' POV
"Huy! Saan ba kayo galing? Parang ewan na ako dito kakahanap sa inyo!"
"Ay. Sorry. Kinausap pa kasi namin si Pam e."
"Ha? Andito siya? Asan?"
"Chill ka lang naman! Nandun siya sa loob ng restaurant na yun kausap si Joseph."
"Ah. Ok. Punta lang ako dun ah."
"Balik na nga lang tayong lahat dun!"

"Wait lang! Parang di na natin kailangang pumunta dun. Kasi tignan niyo o, palabas na sina Pam at
Joseph."
"Pam!"
"Hmm?"
"Pwede ba tayong mag-usap?"
"Nag-uusap naman na tayo ah."
"I mean tayong dalawa lang."
"Ah. Ok. Paalis na din kasi ako. Ganito na lang. Eto yung address ng condo unit ko. Punta ka na lang
dun. Nandiyan na rin yung number ko. Ok? Sige. Una na ako."
"Hatid na lang kita."
"Ha? Hindi na. Dala ko kasi yung sasakyan ko e."
"May sasakyan ka na? Tapos akala ko ba kakausapin mo pa yung sa scholarship mo?"
"Yeah. Yung half kasi ng pinambayad sagot nung sa schoalrship ko. Yung half naman mula dun sa
kinita ko sa part-time job ko sa States. Tapos yung sa scholarship person naman, re-sched na lang
daw. May gagawin pa daw kasi siya e."
"Wala ka naman na palang gagawin e. E di sumama ka na lang sa amin."
"Oo nga! Baka kasi di na ulit tayo magkita-kita after nito e. Sige na Aish. Please?"
"Ha? Ok. Sige."
Magawa ko na kaya ang dati ko pa dapat ginawa? Sana magawa ko na. Kaso, kasama ko pa sina Joseph
e. Pag punta ko na lang kaya sa condo niya? Sige. Dun na lang. Dun na nga lang ba?

Chapter Seventeen
"Guys! Tara na bilis!"
"Saan ba tayo pupunta ha?"
"Sa Timezone! Haha."
"Ngek! Akala ko naman kung saan! Dun lang pala e."
"Wahaha. Sorry naman. Excited lang."

"Grabe Jospeh. Hindi nga halata e. Ang bilis mong tumakbo! Wait lang naman kasi! Nakitang nakaheels yung tao e!"
"Ay. Sorry naman! Ikaw kasi e. Heels ka ng heels. Tara na nga. Sakay ka na lang sa likod ko.
Kawawa ka naman e."
"Ha? Hindi na noh! Nakakahiya kaya!"
"Ganito na lang. Mauna na kayo dun. Alalayan ko na lang muna si Kelly."
"Sure ka?"
"Oo naman. Sunod na lang kami dun."
"Ok. Sige. Bilisan niyo ah!"
"Samahan ko na rin kayo."
"Wag na. Kaya ko na to."
"Pucha naman Pam! Bakit ba iwas ka ng iwas sa akin ha? Kung ayaw mo akong makita at kausapin,
sabihin mo na sa akin. Mas ok naman kung didiretsuhin mo ako kaysa ganito."
"You know what, ikaw naman ang may kasalanan kung bakit nagkanda-leche leche yung
pagkakaibigan natin e! Ikaw yung sumira nun! Kaya wag mo kong sisisihin kung bakit ganito na tayo
ngayon!"
"Guys, calm down. Please naman o! Nakakahiya na sa mga tao e. Iwan ko na muna kayo para
makapagusap kayong dalawa. Pero ito lang ang hiling ko, please lang wag kayong magsisigawan.
Magusap kayo in a calm and relaxed manner. Please lang."
"No need for that Kelly. Tara na nga."
"Pam, I insist. Kailangan niyo na talagang mag-usap e."
"Okay. Para matapos na ito."
"Good. Sige. Alis na ako."
Pagkaalis ni Kelly ang lupit ng mga pangyayari. Wala kang ibang maririnig kung hindi ang mga ingay ng
ibang tao. Kami ni Migs, ayun kinakain na ng katahimikan. Nakakainis na nga e. Pumayag ako na
makapag-usap kami pero ano? Wala namang nangyayari.
"May sasabihin ka ba o wala? Kasi kung mananahimik ka lang diyan, sinasabi ko sa'yo, you're just
wasting my time."
Ayun. Wala pa rin siyang imik. Tumingin lang siya sa akin tapos yumuko na naman. Nakakabadtrip na

talaga to ah. Dahil sa feeling ko wala namang mangyayari sa usapang ito, I decided to leave na lang.
Kaso nung pagkatayo ko...
"Wait lang." He said that while holding me in the arm.
"What?"
Ayun na naman ang mahiwagang SILENCE. Naputulan ba ito ng dila o sadyang nasiraan lang ng ulo?
Kanina kung makasigaw akala mo wala ng bukas tapos hindi na nahiya sa mga taong tumitingin sa amin.
Ngayon na kaming dalawa na lang ang magkaharap wala namang sinasabi.
"Tss. Isang tanong na lang ha. May sasabihin ka ba o wala?"
He looked at me again tapos nagbuntong-hininga siya. After that gusto ko na talagang umalis kaso nga
lang...
"Ok. Look I'm sorry. I'm sorry kasi pinabayaan ko yung friendship natin. I'm sorry kasi hindi ko agad
nakita yung importance mo sa buhay ko. I'm sorry kasi nabulag ako. I'm sorry kasi nagpakatanga ako
at late ko na narealize na mahal na pala kita kahit na di ka pa maganda. At I'm sorry kasi di ko agad
naipagtapat sa'yo na hanggang ngayon mahal pa rin kita."
Sa lahat ng mga sinabi niya, isa lang ang naging reaction ko. Ito yun.
Hindi ko alam kung magagalit,
malulungkot o matutuwa sa mga sinabi niya. Pero ewan ko ba, parang ako na yata yung naputulan ng
dila e.
"Wala ka man lang bang sasabihin?"
"Anong gusto mong sabihin ko ha? Na napatawad na agad kita? Migs, mahirap gawin yun e. Mahirap
kasi ilang taon kong kinimkim sa sarili ko yung sakit na nararamdaman ko. Sa tingin ko nga kung
wala si Joseph, baka di ko kinaya yung sakit na dinulot mo e. Kaya sinasabi ko sa'yo, hindi ko alam
kung kailan kita mapapatawad ng tuluyan."
"Wala na ba akong chance para maipakita sa'yo na totoo talaga yung nararamdaman ko para sa'yo?"
"Ewan ko Migs. Ewan ko."
"Si Joseph ba ang dahilan? Mahal mo na ba siya?"
Hindi ko alam kung bakit hindi ako makasagot sa tanong niyang iyon. Siguro dahil sa hindi ko alam kung
anong isasagot. Mahal ko na nga ba si Joseph o nalilito lang ako dahil sa naging close kaming dalawa
nung mga panahong hindi kami nagpapansinan ni Migs. Ano nga ba talaga yung nararamdaman ko?
"O. Bakit di ka makasagot? Mahal mo nga siya noh? Hay. Di naman kita masisisi kung ganyan na yung
nararamdaman mo e. Kasalanan ko naman kasi e. Nagpakatanga pa kasi ako kay Kelly."
"Alam mo, kung tutuusin dapat nga nagpapasalamat pa ako sa'yo e. Kasi dahil sa'yo nakilala ko si
Joesph. Naging malapit ko siyang kaibigan. Tapos dahil din sa'yo nagbago na si Kelly. Pero kung

tatanungin kung mahal ko nga ba si Joseph, hindi ko yun masasagot. Kasi hindi ko alam kung anong
isasagot."

Chapter Eighteen
Migs POV
Nung narinig kong sabihin niya yun, aaminin ko. Nasaktan ako. Kahit na alam kong kasalanan ko naman
kung bakit nagkaganun ang sitwasyon naming dalawa, masakit pa rin talaga e. Kasi kung kailan handang
handa na akong ipaglaban yung pagmamahal ko sa kanya, dun ko pa malalaman na hindi siya sigurado
sa nararamdaman niya.
"Ah. Ganun ba? Pam, tanong, ni minsan ba minahal mo ako na higit pa sa isang kaibigan?"
Ok. Sige. Kakapalan ko na yung mukha ko. Pero feeling ko minahal niya ako e. Kaya nga lang ako si
Mr.Tanga at Mr.Manhid kaya di ko agad naramdaman yun para sa kanya.
"Ok. Sige. Aaminin ko, minahal kita ng higit sa kaibigan. Sa totoo lang, nung unang beses na niligtas
mo ako kay Kelly, minahal na kita. Alam ko napakatangang bagay yun, pero anong magagawa ko?
Yun ang naramdaman ko e. Nagtiis ako na maging kaibigan mo. Bestfriend mo. Pinigil ko yung
nararamdaman ko para sa'yo kasi alam ko naman na wala akong lugar diyan sa puso mo. Pero ano?
Nagpakatanga pa rin ako. Hindi ko nagawang pigilan kaya ang naisip ko na lang na paraan ay ang
iwasan ka. Aaminin ko, masakit. Masakit kasi hindi ko pwedeng sabihin sa'yo yung nararamdaman
ko. Masakit kasi tuwing nakikita ko kayong dalawa ni Kelly na magkasama, nadudurog yung puso ko.
Pero di naman kita pwedeng sisihin kasi ako yung nagkaganun e. Ako yung nakaramdam nun. Ano,
nasagot ko na ba yung tanong mo?"
Hindi ako nakasagot kay Pam. Ngayon ko lang nalaman lahat ng mag sinabi niya e. Matagal ko na pala
siyang sinasaktan at ngayon ko lang yun nalaman. Parang biglang nadurog yung puso ko sa sinabi niyang
yun. Akala ko kasi ok kami. Hindi pala.
"Pam, sorry. Hindi ko alam."
"Ok lang yun. Hindi mo naman alam e at saka pinili ko naman na hindi mo malaman. Kaya kung
tutuusin, ako ang may kasalanan kung bakit ako nasaktan."
"Pam, hindi ba pwedeng magsimula ulit tayo? Kasi hindi ko na alam ang gagawin ko pag nawala ka
sa akin e. Promise, hindi ka na masasaktan ulit. Bigyan mo lang ako ng chance para mapakita ko
sa'yo kung gaano kita kamahal."
"Ewan ko Migs. Kahit naman bigyan kita ng chance aalis at aalis pa rin ako e. Hindi naman ako
pwedeng magstay dito dahil sa scholarship ko."
"Pam, alam kong alam mo na hindi yan ang ibig kong sabihin. Please naman o. Just give me one
more chance."
"Ok. I'm giving you the chance. Your last chance. Pero katulad ng sinabi mo, we'll start all over

again. So lahat ng nangyari sa atin before, did not happen. I want to start in a clean slate.
Naiintindihan mo ba?"
"Ok. Naiintindihan ko. Thank you Pam. It means a lot to me. Actually, feeling ko it means
everything to me. So thank you. I'll prove to you na hindi ka magsisisi sa pagbigay sa aking ng
chance."
Pagkatapos nun hindi ko na napigilan ang sarili ko. Niyakap ko na siya kahit na feeling ko against yun sa
pinagusapan namin kasi nga magsisimula ulit kami sa umpisa. Kaso wala e. Gustong gusto ko na talaga
siyang yakapin.
Joseph's POV
"O Kelly. Bakit nandito ka na? Nasaan na sina Aish?"
"Ha? Iniwan ko na muna. Hinayaan kong mag-kausap na yung dalawa."
"Saan mo sila iniwan? Baka kung anong gawin ni Migs dun e."
"Doon sa restaurant sa tapat nung escalator kanina."
"Sige. Puntahan ko muna yung dalawa."
Tumakbo na ako papunta dun sa sinabing lugar ni Kelly. Hinahanap ko sila pero di ko sila makita.
Pumasok ako dun sa restaurant. Nakita ko nga sila pero hindi ko naman gusto yung nakita ko. Kasi
yakap ni Migs si Aish. Does that mean na nahuli na ako?

Chapter Nineteen
"Joseph? Anong ginagawa mo dito?"
Bumitaw na si Migs sa pagkakayakap niya kay Aish. Na-conscious na siguro dahil sa dumating ako.
"Ha? Chinecheck ko lang kung ok ka. Di ka na kasi nakasunod sa taas e."
Ano ba yan? Di ko masabi yung totoo. Wrong timing naman kasi e. Pahamak naman kasi tong sina Migs
at Kelly e. Humahanap na ako ng timing para magtapat na kay Aish kaso hay ewan!
"Ah. Ganun ba? Actually, papunta na rin naman kami ni Migs dun e."
"Ok. Sige. Sabay sabay na tayong umakyat. Ay teka lang. Mukhang nagkaayos na kayong dalawa ah."
"Ha? Oo e. Magsisimula kami mula sa simula. Nakakasawa na rin kasi yung madalas na pag-iwas ko
sa issue na dapat noon pa namin inayos."
"Ah. Ok."

"O. Joseph, bakit parang di ka masaya para sa amin ni Pam?"

"Ha? Hindi naman sa ganun. Masaya naman ako e. Lalo pa't matagal tagal na rin yung alitan niyo na
'to."
"Ah. Ok. Parang di kasi obvious sa mukha mo e. Anyways. Tara na nga sa taas! Sayang yung nilalaro
mo dun e! Haha."
"Wait. Oo nga noh. Sino naglalaro dun para sa'yo?"
"Ay! Potek! Kayo kasi e. Bilisan na nga natin. Baka sakaling naisasalba pa nina Kelly yung laro ko
dun."
Hay. Ang hirap namang magpanggap na masaya ka para sa taong malapit sa puso mo lalo pa't alam mo
sa sarili mo na may nararamdaman ka para sa kanya. Bakit ba ang complicated ng love na 'to ha? Pwede
namang magexist sa mundong ibabaw ng masaya at kasama yung mahal mo ng wala kang kaagaw di ba?
Pero bakit ganito pa yung love na pumasok sa buhay ko? May kalaban pa ako. Ang masama pa dun,
bestfriend ko pa e. Badtrip naman talaga 'to o.
Anyways, tinuloy ko na lang muna ang pagpapanggap na nagfofocus muna ako sa nilalaro ko. Aaminin
ko. Mahirap siyang gawin kasi nakikita ko SILANG DALAWA na magkasundo at masaya. Ang sama mang
pakinggan at isipin, pero sana hindi na lang sila nagkasundo para naman mas malaki yung chance na
maging KAMI. Pero I have to play fair naman di ba? At least ngayon, malalaman ko kung may space ba
talaga ako sa puso ni Aish kahit na nagkasundo na sila ni Migs.
Pagkatapos naming manood ng sine at kumain ng dinner, nagsimula ng magsialisan sina Kelly. Kaming
tatlo na lang nina Aish at Migs ang natira. Gusto ko pa sanang makausap si Aish, kaso nandun nga is Migs
e.
"Uy. Sige. Mauna na ako. Baka mahirapan pa akong magdrive pag lalo pang gumabi e."
"Ah. Ok. Sige. Ingat ka ah. Try ko na lang pumunta sa condo mo bukas."
"Ha? Wag na. Pupunta ako kina Mommy bukas e. Di pa kasi ako nakakapunta dun simula nung
dumating ako."
"Ah. Ganun ba? Sige. Antabayanan na lang kita. Haha."
"Yuck naman Migs! Ang pangit nung term mo!"
"Ewan ko sa'yo. Una na nga ako. Sige. Ingat kayo sa pag-uwi."
"Aish. Pwedeng magtanong?"
"Go ahead. Kahit na nagtanong ka na."
"Uhm. Pwedeng malaman yung address mo sa condo mo?"

"Ah. Yun lang pala e. Ito o. Bakit mo pala gustong malaman?"

"Malalaman mo din pag nagpunta na ako dun. Sige. Uwi na tayo."
"Ok. Sige."
Malapit ko ng sabihin sa kanya. Sana maganda yung magiging resulta pag nasabi ko na.

Chapter Twenty
Nagpaalam na nga kami sa isa't isa. Pero hinintay ko muna na makaalis siya ng parking lot bago ako
umalis. Paguwi ko ng bahay, nagisip agad ako ng paraan kung paano ko sasabihin sa kanya ang
nararamdaman ko. Aaminin ko, kinakabahan ako. Kasi naman kahit na ang tagal na naming magkakilala
at kahit na ang dami na naming pinagsamahan, ang sama pa rin nung simula namin e. Kung bakit ba
kasi nagsuplado pa ako nun e? Pero at least, nabago ko naman yun di ba?
Isip ako ng isip at sa bawat idea na naiisip ko, laging may flaw. Kailangan ko talagang makaisip ng
pakulo na pwede kong tawaging "perfect". Pero ano nga kaya yun? Hay. Kung wala lang sana akong
karibal e di sana mas napadali ang pagiisip ko.
Pam's POV
Kinabukasan, pumunta nga ako sa bahay namin as planned. Nakakapagtaka lang kasi parang walang tao
sa loob nung bahay. Hindi naman mukhang inabandona ah. Sadyang mukha lang walang tao. Gets niyo
naman yun di ba? Haha. So, ayun, pinark ko na lang muna yung sasakyan ko sa labas nung gate.
Pagbaba ko nung car, may problema akong napansin - NAKA-PADLOCK YUNG GATE. So does that mean
na wala nga talagang tao sa loob?
Dahil ako si pasaway, inakyat ko yung gate. Oo, nagpaka-akyat bahay gang member ako. Umakyat ako
sa gate namin na medyo mataas. Buti nga walang nakakita sa aking kapitbahay e. Haha. So pagbaba ko
nung gate, yung pinto naman ang mukhang problema. Naka-lock siya e. O well, tama nga namang i-lock
ang pinto ng bahay kung naka-padlock ang gate. Di ba, di ba? Buti na lang girl scout ako at dala ko yung
susi ng door knob ng front door ng bahay namin. Whew! Ang haba nun ah.
So, ayun nga. Pinasok ko yung susi sa butas ng door knob. Kaso nakabukas pala yung pinto. Teka. Akala
ko naka-lock yun? Anywho, sayang lang ang effort ko sa paglagay ng susi. Pero mukha talagang walang
tao e. Kaso dahil sa nakabukas ang pinto, may tao. Haha. Nung pagpasok ko ng bahay, wala namang
tao. So I decided to go straight to my room. Pagbukas ko ng pinto nung room ko...
"Surprise!"
"Welcome back Pam!"
"Ay potek! Ano ba naman yan o?!"
"Bakit anak, di ka man lang ba natuwa? Pinag-isipan pa naman namin 'to nina Migs."

"Hindi naman po sa hindi ko nagustuhan. Pero kung kayo po kaya ang umakyat ng gate dahil nakapadlock yun, matutuwa kaya kayo?"
"Ay. Sorry anak ah. Ito naman kasing si Manang e, hindi pala tinanggal yung padlock nung gate.
Masyadong na-excite sa pagdating mo."
"Hay. Ano pa nga ba? Nandito na ako sa loob e."
"O siya. Labas na tayo ng makakain na tayo."
"Pam, usap muna tayo o."
"Ok."
"Uhm. Di ba, nagsimula na tayo sa umpisa?"
"Oo. Bakit, ayaw mo?"
"Hindi ah! Ano lang, may itatanong sana ako sa'yo."
"Ano yun?"
"Wag kang magagalit ah."
"Oo na. Kahit na ano pa yan, di ako magagalit. So, ano nga yung tanong mo?"
"Uhm. Ano. Pam. Ano kasi."
"Huy! Ano na nga?"
"Pwede bang manligaw?"
"O. Bakit di ka sumsagot? Does that mean no?"
"Wag ka na lang magtanong. Just do it."

Chapter Twenty One

Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit ganun ang isinagot ko kay Migs. Basta yun na lang ang lumabas
sa aking mouth e. Nagulat tuloy si Migs dahil dun. Pero siyempre, after a while, lumabas ang pagkalakilaking ngiti mula sa kanyang labi. Kung bakit, obviously, natuwa sa sagot ko. Sino ba namang hindi
matutuwa dun di ba? Haha.
Sa sobrang katuwaan ni Migs, bigla na lang niya akong niyakap. Di ko alam kung matutuwa ba ako o
ewan. Basta ang tinulak ko siya ng onti sabay sabi ng "Hoy! Chancing ka ah! Manliligaw ka pa lang uy!
Grabe ka maka-react e."

Natawa naman siya sa sinabi kong yun. At natawa na rin ako. Parang timang naman kasi e. Gumaganun
agad. Anyways, sumunod na rin kami sa dining hall. Kumain tapos nagyaya sina Mommy na magvideoke. Hulaan niyo kung sino ang pinagkaisahan nila? Siyempre kami ni Migs. Wala naman ng iba di
ba? Alangan naman si Manang? Jusko naman kung siya noh! So ako yung pumili ng kanta at eto na ang
napili ko.
(When I Fall In Love yung song)
When I fall in love
It will be forever
Or I'll never fall in love
In a restless world
Like this is
Love is ended before it's begun
And too many
Moonlight kisses
Seem to cool in the warmth of the sun
When I give my heart
I give it completely
Or I'll never give my heart (I'll never give my heart)
And the moment I can feel that you feel that way too (I feel that way too)
Is when I fall in love (I fall in love) with you
When I fall in love
It will be forever
Or I'll never fall in love (Or I never never fall in love)
In a restless world
Like this is
Love is ended before it's begun
And too many
Moonlight kisses
Seem to cool in the warmth of the sun
When I give my heart
I give it completely
Or I'll never give my heart (Or I'll never give my heart)
And the moment I can feel that you feel that way too
Is when I fall in love (when I fall in love) (when I fall in love) with you
"Wow naman! Nakakakilig naman ang pagkanta ng alaga ko!"
"Ay nako manang. Ikaw talaga o!"
"E bakit ka nagbublush diyan ha? Haha."
"Hmp! Diyan na nga kayo!"

Obviously, walk out ang drama ko. Papunta na ako sa sasakyan ko nung bigla akong hinablot ni Migs.
Oo. Hinablot talaga ang term. Bigla biglang nanghatak ng ubod ng lakas e. Napaharap tuloy ako sa
kanya tapos nakasubsob na ako sa katawan niya. In fairness, ang bango niya. Ay sus! Ano ba 'tong pinag-iiisip ko? Pam,
umayos ka nga! Ayun. Ilang seconds na ang nakalipas, di pa rin kami umaalis sa posisyon na yun, hanggang sa
humirit na naman si Migs.
"Uy. Baka maubos na yung bango ko niyan. Masyado mo ng nilalanghap."
"Wag ka ngang feeling! Ayaw mo kaya akong bitawan!"
"Ay sus! If I know, gustung gusto mo naman. Haha."
"Yeah right. Makalayas na nga!"
At lumayas na nga ako. Aba! Di man lang ako pinigilan ng loko! Kaloka talaga yun. Ano bang nakain nun
at ang lakas ng trip sa buhay? Pero habang nagmamaneho ako, di maalis ang ngiti ko. Gusto ko yung
nararamdaman ko ngayon e. Kahit na humihirit na ng ganun ngayon si Migs, gusto ko yung ganun. Ang
saya sa pakiramdam. Parang mas open na kasi kami ngayon sa nararamdaman at naiisip namin. Sana
lagi na lang ganito.
Binabaybay ko na ang napakalaking highway nung napansin ko na may pesteng sumusunod sa akin. Sira
ulo yun ah! Bakit ba niya ako sinusundan? Ganun na ba ako kaganda kaya kahit tinted yung salamin ng
kotse ko nasilaw siya sa beauty ko? Ok. Medyo feeling na ako. Haha. Di ko muna pinansin yung sumusunod sa akin.
Binilisan ko na lang yung pag-drive. Kaya lang bumilis din yung pag-drive niya e. Jusko naman o!
Bigla kong tinigil sa tabi ng daan yung kotse ko. Tumigil naman si driver nung sumusunod na sasakyan sa
harap ko. Bumababa ako ng kotse tapos susugurin ko na siya. Sisigaw na sana ako ng biglang nakita ko si
Migs.
"Sira ulo ka ah! Akala ko naman kung sino yung sumusunod sa akin. Ikaw lang pala! Bwiset!"
"Sensya naman. Nilayasan mo kasi ako e. Kaya sinundan na lang kita. Hehe. Alam mo ba,
nakakatuwa yung itsura mo nung papunta ka dito. Haha."
"Argh! Kainis ka talaga! Lagi mo kong pinagdidiskitahan!"
"Ang cute mo kasi pag napipikon ka sa akin e. Haha."
"Hmp! Tara na nga. Mahuli pa ako dito. Ayaw ko pang mawalan ng lisensya."
"Saan tayo pupunta?"
"Uhm. Ako uuwi na sa condo ko. Ikaw, ewan ko. Bahala ka na lang kaya sa buhay mo?"
"Ay. Ganyanan na. Dahil diyan, sasama ako sa'yo!"
"Oo na lang."

At pumunta na nga kami sa condo ko. Naka-convoy si Migs sa sasakyan ko. O ha? Sosyalen. Haha. Nagelevator na kaming dalawa paakyat ng unit ko. Kaya lang nakakapanibago. Bigla kasi kaming
tumahimik. Ewan ko kung bakit. Tapos parang ang weird ng kinikilos ni Migs.
Nung nakaakyat na kami sa floor ng unit ko, nagsalita na ako. Di ko na carry ang silence e. Nakakaloka
na masyado.
"Migs, sabihin mo nga. Takot ka ba sa elevator?"
"Ha? Hindi. Bakit?"
"E bakit ang weird mo sa elevator kanina?"
"Ah. Wala yun. May iniisip lang ako kanina."
"Fine. Kunwari di ko na lang napansin na takot ka. Haha."
"Hindi nga ako takot e!"
Hinabol ako ni Migs pero bigla akong huminto kaya nabangga niya ako at tumumba kaming dalawa.
Nagkatinginan kaming dalawa pero nagmadali na akong tumayo. Baka kasi may biglang lumabas na
kapitcondo ko e. Nakakahiya naman na makita nila kami sa ganung posisyon.
Binuksan ko na yung pinto nung condo ko at tumayo na rin si Migs. Pagpasok namin sa unit ko,
tumahimik na naman siya. Ano kayang problema ng lalaking yun? Di ko siya maintindihan ah. Nagpalit
na lang muna ako ng damit tapos tinabihan ko na siya sa sala. Tumingin lang siya sa akin tapos wala na
naman. Dead air na naman. Ilang minuto na kaming ganun. Kaloka na talaga! Di ko na carry!
"Migs, ano bang problema mo ha? Ang tahi-tahimik mo e. Di ako sanay. Nakakaloka na ang pagiisip
sa kung anong iniisip mo. Di ka pa rin ba nakakaget-over sa elevator? Nasa loob na tayo ng condo
ko! Wala ka na sa eleva-"

Ay potek! Bakit niya ako hinalikan sa lips?!

Chapter Twenty two

1 second.

5 seconds.

10 seconds.

15 seconds.

Potek! Ayaw ba niyang tumigil? Nakakaloka na 'to ah!

20 seconds.

Whew! Sa wakas! Tumigil na siya! Ano bang naisipan nito at bigla-bigla na lang nanghahalik?! Baka
nakakalimutan niyang nanliligaw pa lang siya ah!
Pagkatapos nung halik na yun, tumahimik lang kaming dalawa. Di kami tumitingin sa isa't isa. Kahit
paghinga hindi mo maririnig. Ganun katahimik. Na-break lang yung silence nung tumunog yung phone
ko. May tumatawag e. Tumayo ako at pumunta sa room ko para sagutin yung tawag. Pagtingin ko kung
sino yung tumatawag, si Joseph pala.
"Hello. Bakit ka napatawag Joseph?"
"Uhm. I'm just wondering kung pwede ba akong pumunta diyan sa condo mamaya?"

"Ha? Uhm. Sa bahay kasi ako matutulog ngayon e. Uhm. Bukas na lang kung ok lang sa'yo."
"Ah. Ganun ba? Ok. Sige. Bukas na lang. Bye."
"Okie. Ba-bye." Bakit ba ako nagsinungaling kay Joseph? Dahil ba nandito pa si Migs? E ano naman kung
nandito siya di ba? Dahil kaya dun sa nakaw na halik? Hay. Ewan. Ang labo.
Pagkababa ko nung phone, lumabas na ulit ako papunta sa sala. Nakatayo na si Migs at naglalakad-lakad
ng paikot-ikot. Ako yung nahilo sa kanya e. Kaya umupo na lang ako sa sala. Nung nakita niya ako,
umupo na rin siya. Magsasalita na sana ako nung bigla siyang nagsalita.
"Uhm. Sorry. Di ko napigilan."
"Para saan naman yun?"
"Sorry talaga. Alam mo naman na lab kita e. Kaya lang di talaga ako nakapagpigil. Sorry."
"Hmp! Fine. Magnanakaw ng first kiss." Pagkasabi ko nun, tumalikod ako sa kanya. Tapos bigla niya
akong hinawakan sa balikat at iniharap ulit sa kanya.
"Wait lang. Tama ba yung pagkakarinig ko ha? First kiss mo ko?" Ay. Shocks. Bakit ko pa sinabi yun?
Waa. Lagot na ako. Lolokohin niya lang ako niyan e.
"Bakit di ka sumasagot? Saka bakit ka namumula? Totoo ngang ako yung first kiss mo noh?! Ang
swerte mo naman! Ako ang iyong first and last kiss."
"Aba! Bakit ako swerte aber? Nakaw yung first kiss ko! Hindi pwede yun e! Saka bakit naman ikaw
yung last?"
"Kasi nga ako yung first kiss mo! Ayaw mo ng nakaw? E di ulitin natin. Haha. Siyempre naman.
Tayong dalawa hanggang sa dulo e."
"Ulul. Ulitin mong mag-isa!"
"Ayaw mo talagang ulitin? Sige ka. Baka magbago na yung isip ko."
"E kung palayasin kaya kita dito? Tapos pagbawalan na kitang ligawan ako? Ano? Uulitin mo pa?"
Tumahimik na si Migs. Pero nagpipigil naman ako ng tawa. Haha. Pagkatapos naming kumain, umalis na
rin si Migs. Ano kayang mangyayari bukas? Hay.
Maaga akong gumising kinabukasan. Hindi naman sa gusto kong maghanda ng bongga dahil pupunta si
Joseph. Kaya lang sadyang hindi ko alam kung anong oras siya pupunta e. Alangan namang siya pa ang
manggising sa akin di ba? Kaloka naman kung ganun. Kumain na ako ng breakfast tapos naligo, nagbihis
at ginawa ang mga usual routines. Pagkatapos kong gawin yun, nanood na lang ako ng Spongebob. Alam
ko napaka-childish at inappropriate na para sa age ko yung panonood nun. Pero anong magagawa ko?
Ang cute ni Spongebob e. Haha.

May nag-doorbell nung mga 11 am na. Nagsimula akong manood ng DVD ng Spongebob ng 8:30 am. Ang
tagal ko din palang nanood. Haha. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Joseph na parang may dala sa
likod niya. Hindi na lang ako nagtanong at pinapasok ko na siya sa loob. Pinaupo ko na siya sa sala tapos
kumuha muna ako ng maiinom sa kitchen. Pagbalik ko sala, tumayo ulit siya sabay abot ng flowers.
"Para sa'yo pala."
"Hindi ka na sana nag-abala. Ikaw talaga o. Pero salamat ah."
"Walang anuman. Saka don't worry. Gusto ko rin naman talagang bigyan ka ng flowers e."
"Ay matanong ko lang. Bakit pala gusto mong pumunta kagabi dito? May sasabihin ka ba?" Hindi agad
sumagot si Joseph. Parang nag-iisip siya ng maigi. Nakakapanibago ito ah. Hindi naman siya ganito dati
e. Nagulat na lang ako ng bigla niyang hawakan yung kamay ko sabay sabi ng "Kung sabihin ko sa'yong
mahal kita, anong gagawin mo?"
Nagulat ako sa tanong niyang yun. Hindi ako prepared e. Anak ng tinapa naman e! Ganun na ba kahaba
ang hair ko ngayon?! Dahil sa hindi nga ako prepared para sa tanong niya, ang nasagot ko lang ay "Uhm.
Pwedeng mag-isip muna?" Alam ko, medyo nakaka-hurt yung sagot ko pero utang na loob naman kasi.
Masyadong nakakawindang ang mga happenings e.
"Ok lang. Take your time. Maghihintay ako sa sagot mo."
Potek. Napepressure ako dito ah. Kailangan kong makaisip agad ng isasagot. Ayaw kong saktan si Joseph
pero ayaw ko rin namang pagsabayin silang 2 ni Migs na manligaw. Baka magkagulo pa yung magbestfriend e. Ugh! Ano bang dapat kong gawin?
"Uhm. Ok. May sagot na ako."
"Ano naman yun?"
"Uhm. Joseph, you're really a nice guy and all. Aaminin ko, I like you a lot. Ang dami mong
natulong sa akin kaya ang laki ng pasasalamat ko sa'yo. Thankful din ako kasi naging part ka ng
buhay ko. Kaya lang, Idon'tthinkI'mtherightgirlforyou. Youdeservesomeonebetterthanme. Sorry."
"Wait lang. Di ko na-gets yung huli mong sinabi. Masyadong mabilis e."
"Sabi ko, Idon'tthinkI'mtherightgirlforyou. Youdeservesomeonebetterthanme."
"Aish, please naman paki-bagalan yung pagsabi. Di ko talaga maintindihan e." Ugh! Sinasadya ko
ngang bilisan para di niya maintindihan e. Ang hirap kayang mambasted!
"Ok. Look. I'm so sorry. It's just that I don't think I'm the right girl for you. Joseph, you deserve
someone better than me."
"Wala na ba talagang pag-asa?"
"Joseph, hindi ko kayang suklian yung pagmamahal na binibigay mo sa akin e. Ayaw kong

magpatuloy ka sa pag-alay ng pagmamahal mo sa isang taong kagaya ko na bibitinin ka rin sa

bandang huli. I'm really sorry."
"Uhm. O-kay."
The next thing I knew, he left already. Ayaw ko siyang makitang nasasaktan ng ganito. Ang hirap e.
Napalapit na siya sa akin pero di ba mas masasaktan ko lang siya kung patuloy ko siyang paaasahin sa
isang bagay na wala naman talagang pag-asa? Sana lang di maapektuhan yung friendship namin ng dahil
sa nangyari.

Chapter Twenty three

Nakaupo pa rin ako sa sala. Naiwang nakabukas yung pinto ng condo ko. Hindi ako makagalaw.
Nasaktan din naman ako sa ginawa ko ah. Bakit ganun yung reaction ni Joseph? Hindi ba niya naisip na
mas maraming masasaktan kapag pinayagan ko siya na manligaw? Hindi naman ibig sabihin ng
pambabasted ko sa kanya e sobrang laki na ng chance ni Migs sa akin. Hay. Ang hirap naman nito e.
Pagkatapos ng isang oras, dun pa lang ako gumalaw. OA ba? Hindi naman. Dun lang ako nakabalik sa
normal na takbo ng mundo e. Masyado lang akong na-shock sa mga nangyari. Para mahimasmasan ako,
nagpatugtog na lang ako. Kaso pati ang radyo, nakikisali sa mga pangyayari e.
(Have You ever yung song)
Sometimes, it's wrong to walk away
though you think it's over
Bakit ba kasi umalis ka na lang bigla? Pwede naman nating ayusin muna yun di ba? Bakit ba hindi mo
ako binigyan ng chance na mag-explain?
Knowing, there's so much more to say
Suddenly the moment's gone
And all your dreams are upside down
Oo. Sinira ko yung moment na siguro matagal mo ng iniintay. Pero hindi lang naman ikaw yung nasaktan
e. Ako rin naman nasaktan.
You just want to change the way the world goes round
Tell me,
Have you ever loved and lost somebody
Wished there was a chance to say I'm sorry
Can't you see,
That's the way I feel, about you and me baby
I'm sorry Joseph. Kahit na ilang beses pa akong mag-sorry sa'yo, gagawin ko, mapatawad mo lang ako.
Sana mapatawad mo ako.
Have you ever felt your heart was breaking
Looking down the road you should be taking
I should know
cause I loved and lost the day I let you go

Aaminin ko, mahal naman kita e. Pero hindi pa sapat yung pagmamahal na yun para maging tayo. Ayaw
kong mawala ka sa buhay ko Joseph.
Can't help, but think that this is wrong,
we should be together
Back in, your arms where I belong
Now I've finally realized
It was forever that I've found
I'd give it all to change the way the world goes round
Sana makabalik tayo sa dati. Gagawin ko ang lahat makabalik lang tayo sa dati. Importante ka sa akin
e.
Tell me,
Have you ever loved and lost somebody
Wished there was a chance to say I'm sorry
Can't you see
That's the way I feel, about you and me baby
Have you ever felt your heart was breaking
Looking down the road you should be taking
I should know
cause I loved and lost the day I let you go
I really wanna hear you say that you know just how it feels
To have it all and let it slip away, can't you see
Even though the moment's gone I'm still holding on somehow
Wishing I could change the way the world goes round
Alam kong nasaktan kita. Pero sana man lang, sinabi mo sa akin yung nararamdaman mo di ba? Umaasa
ako na makakabalik pa rin tayo sa dati. Kahit na nasaktan kita, sana bigyan mo pa rin ako ng chance.
Tell me,
Have you ever loved and lost somebody
Wished there was a chance to say I'm sorry
Can't you see (ooooooo)
That's the way I feel, about you and me, baby
Have you ever felt your heart was breaking
Looking down the road you should be taking i should know (I should know)
cause I loved and lost the day I let,
yes i loved and lost the day i let,
yes i loved and lost the day i let you go
I'm really, really sorry Joseph. Sana dumating yung araw na mapapatawad mo ako at makababalik tayo
sa dating tayo. I'm sorry.

---

Kinabukasan, pagkagising ko, maga ang mata ko. Umiyak lang ako ng umiyak hanggang sa makatulog
ako e. Pumunta ako sa bahay para magpaalam. Babalik na lang muna ako sa States. Sana pagbalik ko,
napatawad na ako ni Joseph at makakabalik na kami sa normal.
"Ma, babalik na po ako sa States."

"Ha? Bakit biglaan naman yata?"

"Kailangan po e. Saka yun na rin po ang makabubuti para sa ating lahat."
"O siya. Sige. Di na ako magtatanong. Pero, kailan ka ba aalis?"
"Mamayang gabi na po."
"What?! Di ako payag!"
"Migs, please naman wag ka ng dumagdag o."
"Fine. Pero dapat pagbalik mo itutuloy ko yung panliligaw ko sa'yo."
"Oo na lang."

Chapter Twenty Four

Joseph's POV
Ok. Alam ko naman na mali yung ginawa ko e. Mali kasi iniwan ko na lang si AIsh dun. Di ko man lang
siya pinag-explain. Pero anong magagawa ko? Masyado akong nasaktan e. Akala ko ko kasi may chance
ako sa kanya. Yun pala, wala. Sadyang marami ang namamatay sa maling akala.
Dapat ba nung mga panahong magkagalit sila ni Migs, saka ako pumasok sa eksena? Pero kapag ginawa
ko yun, parang ang sagwa naman ng dating e. Parang rebound lang ang naganap. Ayaw ko naman ng
ganun. I want to play fair lalo pa't naturingan ko pang bestfriend ang kalaban ko.
Kahit kailan ba hindi na ako magkakaroon ng mas malaking space sa puso ni Aish? Hanggang kaibigan
lang ba talaga ang turing niya sa akin? Ang hirap pala talaga ng ganito. First time 'tong mangyari sa akin
e. First time kong manligaw, mainlove at mabasted. So much for first times huh?
Habang nagmamaneho ako, binuksan ko yung radyo. Baka sakaling may kantang aakma sa sitwasyon ko
ngayon. Para naman makapag-emote ako. Paglipat ko ng radio station, bingo! Perfect song ito e.
(Never Had A Dream Come True yung song)
Everybody's got something they had to leave behind
Ako. Bakit kailangan mo akong iwanan? Bakit di na lang ako? Bakit hindi pwedeng ako na lang ulit?
One regret from yesterday that just seems to grow with time
There's no use looking back or wondering (or wondering)
How it could be now or neither been (or neither been)
All this I know but still I can't find ways to let you go
Oo. Di na natin mababago ang mga nangyari. Nangyari na ang nangyari e. Nasaktan na ang nasaktan.
Pero, mahal pa rin talaga kita e.

I never had a dream come true

Till that day that I found you
Even though I pretend that I've moved on
You'll always be my baby
Kahit na sabihin ko sa buong mundo na ok lang, na masaya ako para sa'yo, na makakapag-move on din
ako, hindi pa rin magbabago yung nararamdaman ko e. Ikaw pa rin talaga.
I never found the words to say
You're the one I think about each day
And I know no matter where love takes me to
A part of me will always be with you
Kahit na lumipas ang panahon. Kahit na magbago na ang nararamdaman mo at nararamdaman ko, lagi
ka pa ring nasa puso ko. Di ka mawawala dun e.
Somewhere in my memory I lost all sense of time
Amd tomorrow can never be
'Cause yesterday is all that fills my mind
There's no use looking back or wondering
How it should be now or neither been (or neither been)
Oh this I know but still I can't find ways to let you go
Sana bumalilk na lang tayo sa mga panahong tayong dalawa yung close. Yung tayong dalawa yung
masaya. Yung tayong dalawa yung mas may chance. Alam ko wala namang magagawa yung pagbabalik
tanaw sa mga nangyari dati, pero kung pwede lang, yun at yun na lang sana ang nangyari sa atin.
I never had a dream come true
Till that day that I found you
Even though I pretend that I've moved on
You'll always be my baby
I never found the words to say
You're the one I think about each day
And I know no matter where love takes me to
A part of me will always be with you
You'll always be the dream that fills my head
(Yes you will, say you will, you know you will, baby)
You'll always be the one I know (I'll never forget)
Hinding hindi kita makakalimutan. Ikaw pa lang ang nagparamdam sa akin ng kakaibang klase ng
kasiyahan sa buhay ko e. Ikaw lang talaga. Sana lang talaga ganun din yung naramdaman mo.
There's no use looking back or wondering (or wondering)
Because love is a strange and funny thing
No matter how I try and try
I just can't say goodbye
No no no no
Bakit ba kasi ang labo ng love e? Pwede namang puro happy endings na lang. Bakit ba may kailangan
pang masaktan? Bakit ako pa yung nasaktan?
I never had a dream come true
Till that day that I found you
Even though I pretend that I've moved on

You'll always be my baby

I never found the words to say
You're the one I think about each day
And I know no matter where love takes me to
A part of me will always be with you
A part of me will always be with you
Pasensya ka na Aish. Hindi ko pa kayang harapin ka ngayon e. Pero mag-iipon lang ako ng lakas ng loob
at kakausapin na ulit kita. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko e. Para kang isang jumbo piece na
kailangan ko para mabuo yung puzzle ng buhay ko. Para kang kandila na nagbibigay ng liwanag sa buhay
ko. Para kang tubig na kapag nawala, malaking kawalan talaga sa buhay ko. Ganun ka kaimportante e.
Sana ganun din ako sa'yo.
At hindi ko namalayan, umiiyak na pala ako. Nasobrahan pala ako sa pag-eemote. Siguro nga kailangan
talagang magkahiwalay muna kami para malaman namin kung kami ba talaga. Pero sana nga, ganun.
Sana nga, may chance pa na magkaroon ng "kami". Sana nga.

Chapter Twenty five

Nung nakauwi na ako sa bahay, nag-isip isip ako. Tinatanong ko yung sarili ko kung tama ba yung inasal
ko kanina. Alam kong mali yun e. Pero nagawa ko na e. The damage has been set and done. Kailangan
ko na lang siguro siyang kausapin para naman maayos na rin 'to. Mas di ko kakayanin kung mawawala
siya ng tuluyan sa buhay ko e.
9 pm na. Hindi ako mapakali. Parang gusto ko na talaga siyang kausapin e. Tawagan ko na kaya? Tama.
Tatawagan ko na siya para matapos na ang problemang ito. Dinial ko yung number ni Aish. Nakakailang
subok na ako pero ang laging sagot ay "Sorry. The number you dialed is either unattended or out of
coverage area." Badtrip naman e. Kung kailang handa na akong makipag-usap sa kanya saka naman siya
hindi sumasagot.
Sinubukan kong tumawag kay Migs. Baka sakaling magkasama sila e. Oo. Alam ko na napakatangang
bagay ang paggawa nun. Tatawagan mo yung karibal mo para hanapin yung babaeng pareho niyong
mahal. Pero anong magagawa ko? Siya na lang ang naiisip kong pwede niyang kasama ngayon e. Isang
try ko pa lang, sumagot na siya. Buti na lang sumagot siya!

"Hello Migs, si Joseph 'to."

"O. Napatawag ka?"
"Ah. Itatanong ko lang sana kung kasama mo si Aish e."
"Ah. Yun lang pala. Kanina kasama ko siya pero ngayon hindi na."
"Ganun? E bakit di niya sinasagot yung phone niya? Kanina pa ako tumatawag sa kanya e."
"Di ka talaga masasagot nun. Nasa eroplano na yun e. Di ba bawal mag-cellphone sa eroplano?

Kaya naka-off yung phone niya ngayon."

"Ha? Bakit naman siya nasa eroplano? Magbabakasyon ba siya sa probinsya?"
"Hindi a. Hindi ka ba niya nasabihan na ngayon siya babalik sa States? Well, obviously, hindi ka
nga nasabihan. Ayan ah. Alam mo na na pabalik na siya ng States ngayon. Yun lang ba yung
tinawag mo? Nagmamaneho kasi ako ngayon e. Kung may sasabihin ka pa, tawag ka na lang ulit
mamaya."
"Ah. Ok. Sige. Salamat." Binaba ko na yung phone ko. Nabigla ako sa sinabi ni Migs. Dahil ba sa akin
kaya siya umalis ng walang paalam at biglaan? Sh!t naman e. Paano ko na siya kakausapin ngayon?

Pam's POV
Oo. Alam ko na medyo mali yung desisyon ko na umalis ng biglaan at di ko man lang hinayaang
makapagexplain si Joseph. Pero sa tingin ko kasi, eto na rin ytung makabubuti para sa aming dalawa.
Well, siguro sa ngayon yun muna.
Nakarating na rin ako sa wakas sa bahay ko dito sa States. Kapagod yung biyahe. Kahit na natulog lang
ako dun. Haha. Three weeks na lang at pasukan na ulit namin kaya di na ako nagpahinga. Didiretso na
ako sa school para ayusin yung mga dapat ayusin.
Paalis na sana ako ng bahay ng biglang may nag-doorbell. Wait lang. Wala namang nakakalam sa mga
kakilala ko rito na ngayon ako dadating ah. Sino naman kaya 'to? Dahil na-curios ako, binuksan ko yung
pinto. Pagbukas ko, nagulat ako.
"Surprise! You didn't expect to see me huh? If you're wondering how I knew that you are here, let's
just say that I have my sources. Haha. Oh, by the way, these are for you."
"Yeah right. As if I'm going to believe your lame excuse. Just go straight to the point and admit it.
You're a stalker."
"No. I'm not. Wouldn't you thank me for those?"
"Yes you are. Fine. Thanks!"
"You're always welcome. Are you going somewhere today?"
"And why would you like to know?"
"Obviously, I'll be going with you. Let's go!"

Chapter Twenty six

Wala na akong nagawa kung hindi sumunod kay Richard. Paano naman ako papalag kung hawak hawak

niya yung kamay ko at hinahatak ako papunta sa kotse niya? Alam ko naman na palaisipan na sa inyo
kung sino ba talaga si Richard e. Kaya sasabihin ko na kung sino ba talaga siya sa buhay ko.
Nung bagong dating ako dito sa US, wala akong kakilala. Wala akong kaibigan. Parang may sarili akong
mundo. Walang lumalapit sa akin o kumakausap. Kung iniisip niyo na si Richard yung unang tao na
nakipagkaibgan sa akin, nagkakamali kayo. Siya lang naman kasi yung unang tao na nantrip sa akin.
Di lumipas ang isang araw na hindi nya ako bubuwisitin. In one way or another, sinisira niya yung araw
ko. Wala man lang lumalaban sa kanya. Wala ring tumutulong sa akin. Pero ewan ko nga ba at isang
araw, biglang nagbago ang ihip ng hangin. Bumait siya bigla sa akin. Naging kaibigan ko siya hanggang
sa umabot na sa point na sinabi niya na sa tingin niya, mahal na niya ako.
Oo. Alam ko sasabihin niyo ang ba naman ng hair ko. 2 lalaki yung may gusto sa akin sa Pilinas tapos
may 1 pa dito sa States. Pero eto kasi yun e. Hindi ko naman alam kung ano ba ang dapat kong gawin
kay Richard. One year pa lang kaming magkakilala tapos biglang poof! Mahal na niya ako. Ewan ko nga
ba kung bakit ganun.
Nung bumalik ako sa Pinas, inakala ko na mawawala na yung feelings ng mokong na yun sa akin. Pero sa
ginawa niya kanina, mukhang hindi pa rin e. Hay. Ang hirap naman pala ng ganito o.
"Hey. What's running on your mind right now? Lemme guess. It's me right?" Siyet. Yung hangin,
tinatangay ako.
"Dream on dude!"
"It's alright with me if you say the truth that you're thinking of me. I'm used to it already. Haha. "
"You know what, if you continue acting as if I'm really into you, better prepare yourself for the
end. You won't be able to talk to me ever!"
"A-are you s-serious?"
"Wahaha. Gotcha! I knew it. You can't live without me. Haha."
"Ugh! I hate you! Oh, wait. I think I can't handle it. I don't hate you. So where are we going?"
"Oh. Ok. Haha. We're going to school. I'm going to fix my papers there. Ok?"
"Aryt." Pumunta na nga kami sa school. Pinagtitinginan kami ng mga tao. Kasi yung mga malisyosang
nilalang, iniisip na "kami" kahit hindi naman. Bahala sila. Inggit lang sila. Hehe.
Pagkatapos kong ayusin ang mga dapat ayusin, gusto ko na sanang umuwi. Kaya nga lang si Richard e.
Nangungulit. May pupuntahan daw kami. Surprise daw niya sa akin. Hay. Nagguiguilty na ako dahil sa
mga pinagagagagawa niya e. Dapat di ko na siya pinapaasa e. >_<
Ang balak ko sana, pagkatapos naming pumunta sa puputahan namin, sasabihin ko na na wala siyang
aasahan sa akin. Pero, pagdating namin dun, parang wrong timing kung sasabihin ko yun e. May
romantic dinner setup siya e. Yung maraming rose petals sa lapag. May candlelit dinner, romantic

music at smoke effect pa.

"So, what can you say?"
"Ugh! Huwag mo nga akong sanayin sa mga paganyan ganyan mo. Baka mahulog ako sa'yo niyan e."

"Were you saying something?"

"Uhm. I said I liked it."
"Ooh. I thought you said something else." Siyet. Naintindihan ba niya yung sinabi ko kanina?
"Wait. Tell me, what did you hear?"
"I thought you said 'Ugh! Huwag mo nga akong sanayin sa mga paganyan ganyan mo. Baka mahuulog
ako sa'yo niyan e.'. Am I right or am I wrong?"
"How come you could speak in Filipino?"
"Oh. I guess I forgot to mention to you that I'm 1/4 Filipino. So, was I able to hear the correct thing
or not?"
"Uhm. Secret." Tae naman o. Feeling ko tuloy umakyat na yung dugo sa pagmumukha ko. Hindi ko
naman alam na maiintndihan niya yung sinabi ko e. Ugh! Kainis naman e!

Chapter Twenty seven

"Hey! Why are you blushing? It seems that I've said the right thing huh?" Oo na. Tama ka na.
Nakakahiya na nga e. Di mo naman na kailangan ipamukha sa akin di ba? Dyahe naman 'to o.
"Whatever. I wanna go home." Hindi naman sa galit ako ah. Pero masyado na kasing nakakahiya e.
Bakit ba kasi di ko man lang naisip na pwede pala siyang maging Pinoy? I should have trusted my
instincts. Unang kita ko pa lang sa kanya noon feeling ko may lahing Pinoy na siya e. Kaso insip ko na
baka Asian lang siya at hindi Pinoy. Ugh! I feel so dumb right now.
"Are you mad at me? I didn't mean to offend or humiliate you. I swear! I'm really sorry. Forgive me,
please?" Ok. With matching pa-cute effect pa yung pagkasabi niya nun. Bakit ba di ko siya matiis? Hay.
"I'm not mad. It's just that, ugh. Never mind. Apology accepted but I really want to go home. I'm
really tired, you know."
"Okay. But can I ask you a question first?"
"Go ahead."
"Uhm. Totoo ba yung sinabi mo kanina?" Sh!t naman o. Bakit mo pa tinanong yan? Akala ko pa naman
abswelto na ako sa krimen na nagawa ko e.

"Ah, e. Maybe?"
"So does that mean I have a chance on you?"
"Uhm. That I can't assure. I'm really confused right now. I have to sort things out and I need to
make sure of what I am feeling for whom." You heard it right folks. Naguguluhan na talaga ako. Kasi
naman e, ang gulo gulo ng heart ko ngayon. Di na niya alam kung kanino ba talaga siya tumitibok. Sino
ba talaga kasi?
"*sigh* Okay then. I'll just wait for your final answer."
"Thank you so much. I appreciated every thing that you have done for me all this time. You're not
just a someone in my life right now because you have a special place in my life. Even if many years
will pass, you'd still have that special place, okay?"
"Aww. Totoo ba yan?"
"Yes and that will never change."
"Ayiee. Kinikilig naman ako. Haha."
"Ew! That's so gay of you! Kadiri ka ah! Tara na nga. Hatid mo na lang ako baka biglang magbago
isip ko e."
Ayun. Hinatid na nga niya ako sa tinitiran ko. I checked my phone kung may tumawag ba, iniwan ko kasi
nung umalis kami ni Richard kanina e. Pagtingin ko, 15 missed calls at 25 messages lang naman. Nung
tinignan ko kung kanino galing yung mga tawag, 3 galing kay Migs, 2 galing kay Mommy at tumataginting
na 10 kay *drumroll please* Joseph. Di rin naman siya masyadong adik e? Pero bakit kaya gusto niya
akong makausap?
Habang iniisip ko yung reason, tinignan ko muna kung sino yung mga nag-text. 10 galing sa mga kaklase
ko dito sa States, 1 galing kay Migs, 1 galing kay Mommy at tumataginting na 13 kay Joseph na naman.
Kawindang-windang naman 'to o. Di porket mayaman sila, ganun ganun na lang siya kung makagastos
ah. Di napupulot ang pera sa kung saan lang. Pero imbis na manermon ako tungkol sa paggastos niya,
nag-isip na lang ako kung sasagutin ko ba yung mga text at tawag niya o hindi. Feeling ko kasi di pa ako
ready na makausap siya e.
Natulog na lang muna ako. Feeling ko sandali pa lang ako nakakatulog e. Kaso biglang may
nambubulabog sa labas ng pintuan ng bahay ko. Sino ba yun? Tinignan ko yung orasan, ang sabi nun, 7
am pa lang. Anak ng tinapa naman o! Ang agang mambwisit ah! Pag ako di nakapagpigil, uupakan ko
kung sino man yung nasa labas.
Binuksan ko yung pinto kahit na di pa nakadilat ng maayos yung mga mata ko. Pagbukas ko nung pinto,
sabay na sabay dun ang pagbukas ng mga mata ko. Tae naman o. Ang aga aga may magnanakaw na!
Bakit ba ganito ang buhay ko ha? Kung iniisip niyo kung ano yung ninakaw nung magnanakaw, sige
sasabihin ko na. Magnanakaw siya ng

HALIK. Waa.

Chapter Twenty eight

Teka lang. Kilala ko 'tong asungot na 'to ah. Kilalang kilala ko 'to. Bwiset naman o! Bakit siya nagnakaw
ng halik? Bakit ba kasi nandito siya? Ok. Kailangan ng mahabang paliwanagan dito. At magsisimula na
ito in three, two, one. Boom!
"Hoy! Bakit ka nandito? Bakit ka nagnakaw ng halik? Bakit ang aga mong mambulabog? Bakit?!"
"Good morning. Ayaw mo ba akong makita? Ang ganda ng salubong mo sa akin e." Tama ang
nababasa ninyo. Si Migs ang bwiset na nambulabog sa akin. Siya rin ang bwiset na magnanakaw ng
halik. Strike two na 'to ah!
"Good morning mo mukha mo! Nakaka-dalawang nakaw na halik ka na sa akin ah. Saka utang na
loob naman. Di pa ako nagtutoothbrush e."
"Ay sus! Yun lang ba ang pinoproblema mo? Ayos lang yan. Sa future naman lagi akong sasalubingin
ng hininga mo kahit na di ka pa nagtutoothbrush. Ikaw lagi yung manggigising sa akin. Tapos
pagsisilbihan mo ako. Tapos-"
"Hep! Anong future ba yang pinagsasasabi mo ha? Ayaw kong maging katulong mo noh! Para saan pa
ang pagaaral ko dito kung magiging katulong mo lang naman pala ako? Di ako papayag dun!"
"Sabihin mo nga, may jet lag ka pa ba? Parang nasa paa mo pa rin yung utak mo e. Hindi kita
gagawing katulong noh! Gagawin kitang reyna ng buhay ko." Ay. Gumaganun? Kikiligin ba ako? Oo
naman! Kinikilig na ako ng bonggang bongga! Kilig raised to infinity na ito!
"Huy! Di ka na nagsalita diyan. Kinikilig ka noh? Wag mo naman masyadong ipahalata. Baka ma-turn
off ako sa'yo niyan e."

"Ang kapal din naman ng face mo e? Humangin ng bonggang bongga dito e. Parang may tornado lang
na dumaan. Umalis ka na nga lang! Hmp!"
"Eto naman o. Di mabiro. Sorry na. Pagluto na lang kita ng breakfast. Maligo ka na ah. Ako ng
bahala dito."
"Opo master. Maliligo na. Siguraduhin mo lang na masarap yung iluluto mo ah!"
"Oo naman! Saan ba ang Racumin dito?"
"Racumin pala ah. Wala ka ng future na aasahan!" Pagkasabi ko nun, pumasok na ako sa kwarto ko at
ni-lock ko ang pinto. Peste talaga 'tong si Migs e. Gawin daw ba akong daga! Badtrip naman o.
Kumakatok ng kumakatok si Migs sa pinto ng kwarto. Hindi ko pinapansin. Manigas siya! Baka pag di ako
makapagpigil siya ang pakainin ko ng Racumin e. Naligo na lang ako para mahimasmasan ako kahit
papaano. Pagkatapos kong maligo, napansin ko na tumahimik bigla sa labas ng kwarto ko. Ano kayang
nangyari dun sa mokong na yun?
Di ako lumabas ng kwarto. Pero tinignan ko kung nasaan ang mokong. Kung paano ko nagawa yun, may
mga hidden camera dito sa bahay ko e. Sosyalens kasi yung nagbigay. Saka para na rin daw yun sa
ikabubuti ko. Para daw if ever, malalaman agad kung sino ang mga gumawa ng krimen sa loob ng bahay
na ito.
Pagtingin ko dun sa mga videos, nakita ko na nandun lang pala si Migs sa kusina at nagluluto nga talaga
ng almusal. Hanep ah. Kinarir talaga ng mokong yung pagluluto e. Dahil diyan, di muna ako lalabas ng
kwarto. Tatanggalin ko na lang sa pagkakalock yung pinto tapos hihintayin kong tawagin niya ako para
naman masaya. Hehe.
"Pam. Papasok ako ah."
"Hala! Anong nangyari sa'yo? Pam! Pam!"

"Anak ng tinapa naman o! Ang sakit mong manampal ah! Nakitang natutulog yung tao e. Istorbo ka
talaga kahit kailan e!"

Chapter Twenty nine

Anak ng tinapa naman Pam e! Akala ko kung napano ka na. Kainis naman o!
Ay nako. Kung anu-ano kasing pinag-iiisip mo e. Tss.
Aba, aba! At ikaw pa tong may ganang mainis.
At bakit hindi ah? Ang sarap sarap ng tulog ko tapos mananampal ka bigla!
Waa! Bahala ka nga sa buhay mo! Sinabi niya yung tapos lumabas siya ng room ko. Binalibag pa niya
yung pinto. Galit ba talaga yun? Grabe naman pag nagalit yun. Ang babaw ah. Ang sakit kaya nung
sampal niya kanina. Hanggang ngayon sumasakit pa yung pisngi ko e. >.<
Hindi ako lumabas ng kwarto ko. Bahala siya. Kung inaakala niya na ako ang gagawa ng first move para
magkabati kami puwes, manigas siya. Hindi ako lalabas kahit na anong mangyari. Ay wait. Let me
change that. Lalabas ako ng room ko pero sa ibang way. Palabas na lang talaga ng bahay. Baka magaway lang ulit kami pag nakita ko yung pagmumukha niya e. Tss.
Ugh. Kumakalam na simura ko. Makalabas na nga. At lumabas ako ng bahay gamit ang pinto
palabas ng room ko. Kumain ako sa labas at namasyal na rin. Pampalamig na rin ng ulo. Baka kasi
mabadtrip lang ako pag-uwi e.
Kung saan saan ako nagpunta. Di lang ako namasyal. Nag-shopping ako tapos nung manonood na sana
ako ng sine, may biglang humatak sa braso ko. Pagtingin ko kung sino, si Richard pala.
Hey. What are you doing here?

Im gonna watch a movie. Duh?! Napaka talaga nito. Nakitang nasa labas kami ng movie house tapos
itatanong kung anong ginagawa ko dun. Saan ba napunta utak nito ha?
Oh yeah. My questions too stupid. Sorry. Buti inamin niya. Haha.
Its alright. Im used to it anyway
What?! Ugh. Never mind. Are you with someone or are you alone? Ay. Napikon din? Change topic
tuloy. Haha.
Im alone. Why?
Well, if its alright with you, lets watch a movie together. Ay. May hidden agenda pala to. Ito
talaga. Kahit kailan talaga o.
Fine. Fine. Theres nothing else that I could do right? He acted in a way as if he was thinking.
Yeah. You cant do anything because if you wont agree, Ill force you to come with me. Haha.
Yeah right. Lets go! And I pulled him to the ticket booth.
We watched a movie. Obviously. Well its a love story. The movie's nice and all but I cant focus well
on the movie. Nakakailang si Richard e! Di siya nanonood ng movie. Ako yung pinapanood niya. Grabe.
Kung chocolate lang ako, matagal na akong tunaw.
Hoy! Di ka ba titigil sa kakatitig mo ha?
Paano kung sabihin kong hindi?
Waa. Itigil mo na kasi! Naiilang na ako e.
Ayiee. Nagbublush ka na o! Haha. Ay. Potek. Seryoso ba yun? Nakakahiya na talaga to o.
Uy! Magsalita ka naman diyan! Di ka nagbublsuh. Niloloko lang kita. Haha.
Adik ka talaga! Kain na nga lang tayo. Kumain kami ng dinner. Yeah. Dinner na. So ibig sabihin, ang
tagal ko ng di bumabalik sa bahay. Ano kayang ginagawa ni Migs dun? Naguiguilty tuloy ako kasi umalis
ako ng walang paalam. >.<

Migs POV
Ay nako. Nakakainis talaga tong si Pam. Nag-alala lang naman ako sa kanya e tapos may gana pa siyang
magalit. Oo. Alam kong mali yung ginawa kong pagtaas ng boses sa kanya. Pero wala din naman siya sa
lugar e. Magsosorry ba ako sa kanya? Ugh. Mamaya na lang. Siya muna dapat. Siya tong unang nagalit
e. Dito na lang ako sa sala. Bahala siya sa buhay niya.

Teka lang. Lagpas ala-una na ah. Di ba yun nagugutom? Ay. Bahala siya. Di ko siya dadalan ng
pagkain. Sino ba siya ha? Prinsesa ba siya? Hindi naman ah!
*Di nga siya prinsesa, pero siya ang prinsesa sa puso mo di ba?*
Wait lang. Sino nagsabi nun? Sapul na sapul e! Grabe lang e. Sige na nga. Pag nag-2 na, pupuntahan ko
na siya sa kwarto niya. Magsosorry na ako at dadalan na ko na siya ng pagkain.
Nagluto ako ng pagkain. Inayos ko sa tray at nag-isip na ako ng speech ko. Kakatok na ako sa pinto ng
kwarto niya. This is it! Wala ng atrasan. Its now or never.
Pam, papasok ako ah. Aba. Walang sumasagot ah. Wag mong sabihing tulog na naman yun?
Pam, sabi ko papasok ako. Wala pa ring sagot. Talaga naman o! Makapasok na nga lang.
Pagpasok ko ng kwarto ni Pam, ang ayos nung kama. Walang bakas ng tao. Saan nagpunta yun? Bakit di
ko man lang namalayan na umalis siya? Hindi naman ako nakatulog kanina para makasalisi siya sa akin
e! Matawagan na nga lang yun!

The number you dialed is either unattended or out of coverage area.

The number you dialed is either unattended or out of coverage area.

The number you dialed is either unattended or out of coverage area.

The number you dialed is either unattended or out of coverage area.

The number you dialed is either unattended or out of coverage area.

Sh!t. Nasaan ba kasi yung babaeng yun ha?! Tinawagan ko siya ng tinawagan pero puro operator
lang ang sumasagot. Tae naman o. Nag-gabi nat lahat, wala pa rin siya! Pam! Nasaan ka ba? Ito na ba
ang parusa ko sa pang-aaway ko sayo? Bumalik ka na please? Kung ayaw mo pang bumalik, magtext ka
naman. Nag-aalala na ako e.
Nine pm na. Wala pa rin siya. Waa. Nasaan na ba kasi yun? Ang hirap pa namang maghanap dito sa
States. Ang dami niyang pwedeng puntahan e. Maghihintay na nga lang ako sa labas ng bahay. Para
alam ko kung dumating na siya.

Time check: 9:15 pm

Time check: 9:30 pm

Time check: 9:45 pm

Time check: 10 pm

Time check: 10:15 pm

Time check: 10:30 pm

Shet. Lagpas isang oras na ako dito ah. Nasaan na ba kasi siya? Ang lamig lamig dito sa labas e! Waa.

Time check: 11 pm

May paparating na sasakyan. Siya na kaya yun? Siya na nga yata. May sasakyan din pala siya dito? Di
man lang niya sinabi. Wait. Bakit iba yung bumaba mula sa drivers seat? Bakit lalaki? Pinagbuksan pa
siya ng pinto tapos nakangiti pa siya. Bakit ganito?
Salamat ah. I really had fun a while ago. See you on the fifth. Good night.
Wait. Magkikita pa ulit sila? Boyfriend ba niya to? Ang sakit naman nito. Pinapaasa niya lang ba ako sa
wala? Sana naman sa simula pa lang sinabi na niya di ba? Pam, bakit mo ako ginaganito?
Bakit nandito ka sa labas?
Nagpapahangin lang.
Ah. Okay. Sige. Pasok na ako. I-lock mo na lang yung pinto pagpasok mo. Pumasok na nga siya.
Mayamaya sumunod agad ako. Naabutan ko siyang nag-aayos ng gamit sa kusina. Nung papasok na siya
sa kwarto niya, hinablot ko yung kamay niya. Napaharap siya sa akin and I kissed her passionately.

Chapter Thirty
Alam ko, mali yung ginawa ko. Masyado akong nagpadala sa emosyon ko. Pero anong magagawa ko?
Parang sasabog na yung puso ko e. Hindi ko na mapigilan pa. Masyado akong naguluhan sa mga
pangyayari. Wala na sa katinuan ang pagiisip ko dahil sa mga nakita at narinig ko. Ano ba talaga ang
totoo? Ang alam ko lang kasi na totoo ay MAHAL KO SIYA.
Tumigil kami sa pagkiss nung bigla siyang humiwalay. Nakatingin siya sa akin tapos parang galit na
ewan. Kung aawayin man niya ako ngayon, tatanggapin ko ng maluwag sa puso. Kasalanan ko naman e.
Masyado akong OA. Dapat kumilos ako ng tama e. Kaso hindi ko ginawa yun. Nagpakatanga ako at

pinagsisisihan ko yun.
Okay. Look. Im sorry. Di dapat ganun yung nagging reaction ko kanina. Di siya nagsasalita.
Nakatingin pa rin siya sa akin.
Uy. Sorry na kasi. Di na ako uulit. Promise! With matching pout na yun ah. Sana umepekto. >.<
Hahahahaha! Potek. Nadali ako dun ah.
Oo na. Ikaw na ang best actress! Grr. For that, humanda ka sa akin! At binuhat ko siya papasok ng
room ko at inilagay sa kama ko.
Nagulat siya sa ginawa ko. Nagulat din ako e. Bakit ko nga ba ginawa yun? Di na ba ako makapagpigil?
At ang malupit pa dun, biglang sumara yung pinto ng kwarto. Tae. Nakikisama pa yung pinto sa mga
happenings.
Umupo ako sa side ng kama. Ayaw ko munang tumabi sa kanya. Im trying to control my feelings. Kaso
ang pasaway na bata, umupo sa tabi ko. Kainis naman o! Lumayo ka muna sa akin, Pam! Baka di na
talaga ako makapagpigil e. Please lang! >.<
Okay. Walang effect. Lalo pa siyang lumapit sa akin. Humiga siya sa lap ko tapos tinitignan niya ako.
Walang nagsasalita. Technically, di talaga ako magsasalita kasi baka kung ano pang lumabas sa bibig
ko. Baka magkaloko-loko pa. After a while, nagsalita na siya.
Ang cute mo pala pag nagbublush. Haha. Wait. Ako nagbublush? No way!
O! Ang cute cute talaga! Haha.
Ay nako. Tigil-tigilan mo ako Pam ah!
Bakit? Anong gagawin mo ha? Hahalikan mo ulit ako? Gusto mo ako pang mag-initiate e! Napatayo
ako sa sinabi niya. Parang hindi siya yung Pam na kilala ko. Tumayo din siya. Tapos naglakad siya
papalapit sa akin. Siyet. Ano ba to? Kinakabahan na ako ah. Papalapit siya ng papalapit habang ako
paatras ng paatras. Bakit ba ako naduduwag ngayon ha? Di pwede to. Kailangan kong gumawa ng move.
Kaso bago pa man ako makagawa ng move ko, I was trapped. Nakasandal na ako sa pader.
Oo. Alam kong baliktad ang sitwasyon. Sa normal na pangyayari, babae ang natatrap sa may pader.
Pero ngayon, ako ang natrap. Kahiya-hiya naman to o.
Hoy. Bakit ganyan ang itsura mo ha? Pinagpapawisan ka ata. Tsk. Tsk. Mainit ba? Hindi naman ah.
Shoot. Ano ba to? Kinakabahan na talaga ako. Tae.
H-ha? Hi-hindi naman ah!
Yeah right. Wag kang mag-alala. Di naman kakaba-kaba yung gagawin natin e. And then she
pushed me hard against the wall and started kissing me like crazy. Nakainom ba to o ano? Manyak na
kung manyak pero I think Im loving it! Woo!
Sobrang nadadala na kami sa halikan naming hanggang sa kinakapos na kami ng hininga. Pero sa bawat
putol, sadyang naglalapat ulit yung mga labi namin. Alam mo yung parang may magnet na hinihila kami
ng hinihila palapit sa isat isa? Ganun yung feeling e. Tapos nararamdaman ko na na umiinit na yung
katawan ko. Shoot. Mukhang na-trigger na ni Pam. Aabot ba kami dun? Sabihin niyo nga sa akin!
Hindi ko namalayan pero niyakap ko na si Pam. Niyakap na rin niya ako. Tapos kung saan saan na
napapadpad yung mga kamay ko. Hindi niya ako pinpigilan. Ang alam ko lang ngayon ay patindi ng

patindi yung bawat halik na pinapakawalan namin. Binuhat ko na si Pam at naglakad na ako papunta sa
kama. Dahan-dahan ko siyang ibinababa tapos pumatong na ako sa kanya. Tuloy pa rin ang
paghahalikan naming dalawa. Parang wala ng bukas pa kung maghalikan kami. Iba talaga yung feeling.
Mayamaya tintanggalan na ako ni Pam ng shirt. Pagkatanggal niya nung shirt ko, siya naman ang
tinanggalan ko. Hanggang sa umabot sa point na underwear na lang ang suot naming dalawa. Nung narealize naming na ganun na ang nangyari, tumigil ako sa paghalik sa kanya. Gusto ko munang malaman
kung willing ba si Pam na gawin yung ano.
O. Bakit ka tumigil?
Pam, sigurado ka ba dito?
Mukha ba akong hindi sigurado ha? Baka nakakalimutan mong ako ang nag-initiate nito. Tae. Ano
bang meron sayo ngayon Pam? Hindi ikaw to e!
Seryoso ka ba talaga ha? Teka nga. Nakainom ka ba o ano?
Tae naman Migs. Hindi ako umiinom okay? Kung ayaw mo na--- Bago pa niya naituloy yung
sasabihin niya, may tumulak na sa akin para ituloy ang naputol naming eksena.
Dahan dahan kong tinanggal yung mga nalalabing takip ng katawan niya. Iba na talaga to. Tae. Mukhang
di ako makakatulog ng ilang araw nito ah. Pagkatapos nun bumalik na kami sa paghahalikan na walang
humpay. Palalim na ng palalim ang paghinga naming dalawa. Hanggang sa nangyari na talaga ang kung
ano mang patutunguhan ng kanina pa naming ginagawa.

Chapter Thirty one

Pams POV
Ang tagal na naming magkasama ni Richard. Di ko man lang namalayan ang oras. Ang saya niya kasing
kasama e. Parang wala akong problema sa buhay pag siya ang kasama ko. Pero sa totoo lang, alam ko
na may problema ako e. At yun ay iniwanan ko sa bahay. Hindi ko pinansin. Pinabayaan ko lang.
Maaayos ko kaya yun pag-uwi ko? Yan ay kung uuwi nga ba ako ngayon.
Naglalakad-lakad kami ni Richard sa isang park ngayon. Ang daming couples dito. Hindi ko maiwasang
mainggit. Ang sweet nilang lahat e. Ewan ko ba pero naiisip ko si Migs ngayon. Kamusta na kaya yun?
Baka nagaalala na yun ah. Na-lowbatt pa naman yung phone ko. Hay. Patay na. :|
Lakad kami ng lakad ni Richard hanggang sa biglang nagkabanggaan yung mga kamay namin. Parang
nakuryente ako na ewan. Tapos biglang hinawakan na talaga niya yung kamay ko. E ako naman si pademure effect, hinatak ko yung kamay ko mula sa kamay niya. Nagulat siya sa ginawa ko. Pero mas
nagulat naman ako sa ginawa niya e.
Uhm. Im sorry. Sabi niya.
Ok lang. Sorry din kasi hinatak ko na lang ng basta basta yung kamay ko.
Its okay. Kasalanan ko naman e. Bigla bigla ko kasing hinahawakan yung kamay mo.

Okay. Lets move on na. Baka malunod lang tayo sa sorry ng isat isa e. Haha.
Oo nga. Hehe. So. Saan mo balak pumunta ngayon? Saan nga ba? Wala na akong maisip e. Gabi na
rin kasi. Di naman ako sanay na maggala pag gabi. Uwi na lang kaya ako?
Uhm. Uuwi na lang siguro ako. Gabi na rin kasi e.
Okay sige. Hatid na kita.
Ha? Wag na! Di pwede. Baka makita mo pa si Migs. :|
Ay sus! Ok lang yun noh! Delikado na kaya pag gabi. Mas safe na kung ako ang maghahatid sayo.
At dahil sa wala akong magawa
Fine. Fine. Kung di lang ako natakot sa sinabi mo di naman ako papayag e.
Tara. Punta na tayo sa sasakyan. Pagpunta naming sa sasakyan niya, may nakita akong beer. Kahit
na di ako umiinom, I took a small gulp. Gusto kong ma-try yun e at gusto ko rin ng pampalakas ng loob
para maharap ko si Migs.
Pagdating namin malapit sa bahay nakita ko si Migs sa labas ng bahay. I pretended na di ko siya nakita.
Pinagbuksan ako ng pinto ng kotse ni Richard. Bumaba naman ako.
Salamat ah. I really had fun a while ago. See you on the fifth. Good night.
Okay. Good night. And he left. Ako naman naglakad na papalapit ng bahay. Papalapit kay Migs.
Bakit nandito ka sa labas? Tanong ko sa kanya with a cold tone.
Nagpapahangin lang.
Ah. Okay. Sige. Pasok na ako. I-lock mo na lang yung pinto pagpasok mo. After that, pumasok na
nga ako sa bahay. Ano ako? Magpapadala sa palusot niyang style bulok? Di ako old fashioned noh.

Pagpasok ko ng bahay, inayos ko na yung mga dala ko sa kusina. Di ko pa rin pinapansin si Migs. Wala pa
yung tama na kailangan ko e. Mayamaya na lang siguro. At dahil sa wala pa nga yung tama, I
decided to go inside my room first. Para naman makapagpalit ng damit. Maghapon din akong nasa
lansangan ah.
Kaso papasok pa lang ako ng room ko, biglang hinablot ni Migs yung braso ko. Dahil sa payat ko, ayun.
Napaharap ako sa kanya ng walang kaeffort-effort. To my surprise, bigla niya akong hinalikan. That kiss
is way different from our kiss before. Masyadong passionate e. Sobrang tagal na naming naghahalikan
hanggang sa humiwalay ako sa kanya.

Tinignan ko lang siya. Siya naman mukhang kinakabahan na ewan. Di yata siya sanay sa itsura ko kapag
ganitong sitwasyon. Haha.
Okay. Look. Im sorry. Di dapat ganun yung nagging reaction ko kanina. Di pa rin ako nagsasalita.
Nakatingin pa rin ako sa kanya.
Uy. Sorry na kasi. Di na ako uulit. Promise! At nagpout pa ang loko. Haha. Okay. Di ko na kayang
pigilan pa. Matatawa na talaga ako.
Hahahahaha! Wahaha. Nadali siya dun! Best Actress award goes to ME!
Oo na. Ikaw na ang best actress! Grr. For that, humanda ka sa akin! At binuhat niya ako papasok
ng room niya at inilagay sa kama niya.
Nagulat ako sa ginawa niya. Mukhang nagulat din siya dun e. Nagtitinginan lang kami sa isat isa nung
biglang sumara yung pinto. Oh. Oh. Pinto! Bakit ka sumara? O hinde~
Mayamaya, umayos si Migs. Umupo siya sa side ng kama niya. Ako naman si pasaway, tumabi kay Migs.
Curious ako e. Hehe. Dahil sa curiosity ko, lalo akong lumapit sa kanya. Mukha siyang ewan. Kaya I
decided to lie down sa lap niya. Para naman mas makita ko yung face niya. Haha.
Ang cute mo pala pag nagbublush. Haha. Di siya nagsasalita. Wahaha.
O! Ang cute cute talaga! Haha. Ang kulit ng itsura niya! As in! Haha.
Ay nako. Tigil-tigilan mo ako Pam ah!
Bakit? Anong gagawin mo ha? Hahalikan mo ulit ako? Gusto mo ako pang mag-initiate e! Okay.
Napatayo siya dun. Ito na ba yung tama na hinahanap ko? Waa~
Dahil sa tumayo siya, tumayo din ako. Bakit ba kasi siya lumalayo sa akin? Di naman ako nangangain ah!
Palayo siya ng palayo habang ako papalapit ng papalapit sa kanya. Tumigil siya sa paglayo nung natrap
na siya sa pader.
Hoy. Bakit ganyan ang itsura mo ha? Pinagpapawisan ka ata. Tsk. Tsk. Mainit ba? Hindi naman ah.
H-ha? Hi-hindi naman ah!
Yeah right. Wag kang mag-alala. Di naman kakaba-kaba yung gagawin natin e. Tae. Ano ba tong
pinagsasasabi ko?
After saying those words, I kissed him like crazy. As in LIKE CRAZY. Sobra sobra yata yung tama ko kaya
grabe na lang kung maghalikan kaming dalawa. After a while, kinakapos na kami ng hininga. Kaso
tuwing napuputol yung mga halik namin, parang may magnet na humahatak sa mga labi namin para
maglapat muli.
Mayamaya, niyakap na ako ni Migs. Di ko na maexplain yung feeling ko. Grabe lang. Mainit na yung

pakiramdam ko e. Pero niyakap ko na lang din siya. Kung anu-ano na yung hinahawakan ni Migs sa
katawan ko. Ako naman si chorvaloo, pinayagan lang siya. Ewan ko kung bakit. Basta pinayagan ko siya.
Tumitindi na yung mga halik na binabato namin sa isat isa. Binuhat na ako ni Migs papunta sa kama
niya. Dahan dahan niya akong ibinaba tapos pumatong siya sa akin. Alam ko. Iisa lang ang kahihinatnan
nito e. Alam ko na yun. Pero kahit na ganun, tuloy pa rin kami sa paghahalikan.
Tapos, di ko namalayan, tinatanggalan na ako ng shirt ni Migs. Tapos tinanggalan ko rin siya ng shirt.
Nagpatuloy yung pagtanggal naming ng mga damit naming hanggang sa underwear na lang yung suot
namin. Naghahalikan pa rin kaming dalawa ng biglang tumigil si Migs.
O. Bakit ka tumigil? Tanong ko sa kanya.
Pam, sigurado ka ba dito?
Mukha ba akong hindi sigurado ha? Baka nakakalimutan mong ako ang nag-initiate nito.
Seryoso ka ba talaga ha? Teka nga. Nakainom ka ba o ano?
Tae naman Migs. Hindi ako umiinom okay? Kung ayaw mo na--- Okay. Liar. Nakainom ako. Pero
super onti lang naman di ba? Kaso di ko man lang natapos yung sasabihin ko e. Hinalikan na kasi ako ulit
ni Migs.
At ayun. Nangyari na nga yung alam kong patutunguhan ng kanina pa naming ginagawa. Grabe lang.
Sobra sobra ba ang tama ko o gusto ko talaga ang ginagawa ko? I think

I like it.

Chapter Thirty two

Days have passed mula nung ginawa naming yung you know. Kung tutuusin, dapat nga medyo naiilang
kami sa isat isa kasi biglaan yung nangyari pero wala e sadyang di kami mapaghiwalay ng kahit na ano.
Alam niyo yung parang ang kapal kapal ng mukha namin kasi kung umasta kami parang walang nangyari?
Ganun kaming dalawa e. Grabe lang di ba?
Pero sa totoo lang, di pa namin napag-uusapan yung tungkol sa nangyari. Di ko nga alam kung bakit e.
Pero deep inside, gusto kong linawin yung mga bagay bagay. Kasi naman paano kung may mabuo ng
dahil sa nangyari di ba? Anong gagawin niya pag nagkataon? So I decided to talk to Migs about it.
Migs.
Hmm?
Can we talk?
Tungkol naman saan?
Tungkol sa nangyari sa atin. Di siya nakakibo dun. Di niya siguro ineexpect na gusto kong pagusapan yung tungkol dun.
Uhm. If you dont want to talk about it, its alright. Ill go ahead. Pupunta pa ako sa school e.
Nung palabas na ako ng door, biglang nagsalita si Migs.
Okay. Lets talk. Umupo ako sa sofa. Umupo na rin dun si Migs. Biglang napuno ng katahimikan yung
buong bahay. Ewan ko ba kung bakit nagkaganun. Sabi ko mag-uusap kami pero di naman kami
nagsasalita pareho.
Uhm. Alam ko namang mali yung nangyari e. Wala tayong pinanghahawakan sa isat isa. Migs,
natatakot ako. Lumapit siya sa akin at niyakap ako.
Ssh. Wag kang mag-alala. Di kita iiwan kahit na anong mangyari. Nandito lang ako para sayo. Wag
kang matakot okay?
Pero paano kung mabuntis ako? Migs, nag-aaral pa ako e. Nag-aaral ka pa rin. Kaya ba natin to?
Kahit na mabuntis ka pa, di kita iiwan. Di ko tatakasan yung responsibilidad ko sayo. Ganun kita
kamahal Pam. Kakayanin natin to promise. Di ko namamalayan, umiiyak na pala ako.
Wag kang umiyak please? Kakayanin natin to.
Pero-

Wala ng pero pero. Gusto mo samahan kita sa school mo?

Di na. Susunduin ako ni Richard.
Okay. Ganito na lang. Akong bahala sa dinner. Gusto ko sabay tayong kakain okay?
Okay.
*Beep Beep*
Nandiyan na si Richard. Sige, una na ako.
Wait lang. May tanong ako. Sino ba talaga yang Richard na yan ha?
Believe it or not, pinagtripan niya ako nung bagong salta ako dito. But eventually, naging friends
kami. Sa totoo lang, nanligaw din siya sa akin pero alam niya naman na wala siyang aasahan sa akin
so hes my closest friend here.
Seryoso?
Yeah. Wag mong maliitin yan ha. Nakakaintindi yan ng Filipino. Kaya be careful with your words.
O siya. Got to go. See you later. Hinug ko si Migs at lumabas na ng bahay.

Good afternoon!
Good afternoon din. Lets go? Sabi ko sabay sakay sa sasakyan niya.
Okay. Kumain ka na?
Yep. You?
Di pa e. Daan muna tayo sa drive thru ah?
Okay. Kaw bahala. Tapos nagdrive na si Richard. Bumili siya ng food at dinamay pa rin niya ako.
Ayaw niya naman akong patabain e?
Eto o.

Ay nako. Sinabi namang kumain na ako e. Ikaw talaga o.

Ok lang yan. Madami kaya tayong aayusin sa school kailangan mo ng energy.
Fine. Fine. Salamat ah?
Youre welcome.

Pagdating namin ng school, as usual, pinagtitinginan pa rin kaming dalawa. Lagi na lang. Wala na bang
magbabago rito ha?
Oh my gosh! Richards here!
Richard!!!!!!
Good afternoon!
Oh.My.Gosh. He winked at me! Waa~ Ay grabe lang. Parang ewan lang talaga. Haha.
Dont worry Pam, ikaw pa rin ang pinaka-special sa akin. Hehe.
Nge. Whatever! Tara na nga. Puro ka kalokohan. Haha.
5 hours na kami ni Richard dito. Grabe lang. Napabilis pa yun sa lagay na yun ha? Crush din kasi siya
nung ibang secretaries dito kaya napapasingit kami sa pila. Di naman makaangal yung ibang girls kung
bakit ako damay dun sa pagsingit kasi masyado nilang mahal si Richard. Haha. Buti na lang talaga friend
ko tong mokong na to. Haha.
Whew. Sa wakas tapos na tayo.
Thanks to me!
Oo na. Salamat na. Uy. Uwi na ako ah. Sabay kaming magdidinner ni Migs e.
Okay. Hatid na kita. Teka. Kaano-ano mo ba si Migs?
Bestfriend.
Bestfriend nga lang ba?

Fine. Nanliligaw siya sa akin. Okay na?

Alam mo, bagay kayo.
I know right. Haha.
Grabe ka! Bumaba ka na nga. Hinihintay ka na ng prince charming mo. Good night.
Okay. Salamat ulit. Good night din. Ingat sa pagdrive ah?
Salamat.

Pagpasok ko ng bahay, nakasara lahat ng ilaw. Pagpunta ko sa dining area, may mga nakasinding
kandila. Aww. Nag-effort talaga siya para sa dinner na ito. Touched naman ako.
Migs.
Pam. Nagustuhan mo ba?
Yeah. Gustung gusto ko.
Tara na. Kain na tayo. Hinatak niya yung chair ko tapos pinaupo ako. How sweet. Aww.
Pagkatapos naming kumain, sumayaw kami. Tapos nung umupo ulit kami, ang tagal naming nagtititigan.
After a while, tumayo si Migs. Lumuhod siya sa harap ko. Nagulat ako kung bakit niya ginawa yun.
Migs?
Pam, alam kong wala pa talaga tayong relasyon pero gusto kong gawing formal na ang lahat. Gusto
kong patunayan na kahit na anong mangyari nandito na lang ako. Mahal na mahal kita Pam. Alam
kong alam mo yan. Now, will you marry me? Nagulat ako sa sinabi niya. Di ko ineexpect yun e. Pero
natutuwa ako sa ginawa niya. Kaya naman.
Yes Migs. I would love to marry you.

Chapter Thirty three

Weeks have passed. Nagpasukan na sa school ko. Kailangan na ring bumalik ni Migs sa Pinas. Masyado na
rin siyang nagtagal dito e. Baka mapabayaan na niya yung studies niya. Ayaw ko namang mangyari yun.
Kahit na mamimiss ko siya ng todo, gusto ko pa rin naman na makatapos siya. Kaya pinabalik ko na
talaga siya. Magkikita at magkikita rin naman kami e.
Matagal na rin simula nung nangyari yung alam niyo na. At mukhang

DI AKO BUNTIS. Whew! Buti na lang. Pero kahit na ganun, natutuwa ako kasi di binawi ni Migs yung
proposal niya sa akin. Natakot kasi ako nung una. Kasi baka pag di naman talaga ako buntis, iwan niya
na ako. Buti na lang at di siya ganun. Kaya love na love ko yang si Migs e.

Ganito pa nga yung naging usapan namin e:

/*Flashback*/

Migs. May tanong ako.

Ano yun?
Paano kung di naman talaga ako nabuntis?
E di nandito pa rin ako para sayo.
E paano yung sa ano?
Ha? Anong paano yung sa ano?
Ano ng mangyayari sa ano?
Pam, diretsuhin mo na kasi. Palabo ng palabo yung usapan e. Puro ano na lang ang naintindihan
ko.
Yumuko ako sabay sabi ng Paano na yung sa proposal mo? Ginawa mo yun nung mga panahong takot
na takot ako kasi baka mabuntis ako. Paano na kung di talaga ako nabuntis?
Naiyak ako habang sinasabi ang mga salitang yun. Di ko alam kung bakit ko natanong yun pero hanggat
maaga gusto ko ng malaman yung sagot niya. Para if ever, makapagmove on naman ako.

Naghihintay ako sa sagot ni Migs. Nakayuko pa rin ako. Ayaw ko munang makita yung reaksyon sa mukha
niya. Imbis na salita ang marinig ko para sa sagot ni Migs, isang mahigpit na yakap ang binigay niya.
Migs?
Ssh. At patuloy pa rin ang pagyakap niya sa akin.
A-anong sagot mo?
Mahal na mahal kita. Alam mo yan. May baby man o wala, nandito lang ako. Di ko babawiin yung
proposal ko kasi di ganun kakitid yung pagmamahal ko sayo. After he said that, he kissed me on
the lips. Aaminin ko. Natuwa ako sa narinig ko. At least alam ko na nagpropose siya kasi mahal niya ako
hindi lang dahil sa buntis ako.

/*End of Flashback*/

Hay. Namimiss ko na si Migs. Kahit na ilang linggo pa lang kaming naghihiwalay, miss ko na siya. Kahit
na kakasimula pa lang ng school, gusto ko ng matapos yun. Gusto ko ng bumalik ng Pinas. Wait. What if
dun na lang ako mag-aral? Nah. Sayang yung scholarship ko e.
Pumasok ako ng school na iniisip pa rin kung anong mangyayari kung sa Pinas na ako mag-aaral. Bakit
ba naisip ko bigla yun? Hay.
Huy!
Anak ng tinapa!
Haha! Grabe. Nakakatawa ka! Haha.
Ay nako Richard. Nakakainis ka!

Bakit ba kasi parang ang lalim lalim ng iniisip mo ha?

Iniisip ko lang kasi kung sa Pilipinas na lang kaya ako mag-aral?
Ay nako! Sira ka ba? Sayang scholarship mo dito. Saka bahala ka. Wala ako dun. Mamimiss mo ko
ng todo.
Ay. Grabe ang confidence e? Iniisip ko lang naman e. Wala pa akong balak.
Sira. Pareho lang yung iniisip sa may balak. Umayos ka nga!
Sa sinabi ni Richard, naisip ko na tama nga siya. Pareho nga lang yung dalawa. Kaya napagdesisyunan ko
na

Chapter Thirty four

Ipagpatuloy ang pag-aaral ko dito sa States. Sayang naman yung nasimulan ko dito e. Sayang din talaga
yung scholarship. Malaki na rin ang naitulong nun sa akin e. So titiisin ko na lang muna ang distance
between us. Kahit na mahirap, para rin naman sa future namin yun di ba?
Huy! Ang lalim na naman ng iniisip mo. Tss.
Alam mo, kung naiinis ka na ganito ako, e di umalis ka!
A-ano?!
Bingi ka ba para di marinig yung sinabi ko ha?
Pam, anong nangyayari sayo?
Nakita na ngang problemado yung tao ganyan ka pang umasta.
Sorry naman. I didnt mean to. Gusto ko lang naman na kahit papaano wag mo munang isipin yung
mga problema mo e. Pam, look at the brighter side of things. Theres a lot more to discover. At
habang nandito ka, hayaan mong samahan kita sa journey na yun. Aba. Gumaganon ang loko. Haha.
Alam ko naman yun e. Kaya lang-
Kaya lang miss mo na agad si Migs? Pam, nakaya mo nga ng 1 taon dati di ba? Ibig sabihin,
kakayanin mo to. Di ako nakasagot sa sinabi ni Richard. Talo kasi ako e. Tama naman talaga kasi
yung mga sinabi niya.
Alam ko na. Tara, may pupuntahan tayo. Hinatak ako ni Richard papunta sa kotse niya. Saan ba ako
balik dalhin nito?
Ilang oras na rin kaming bumabiyahe at wala pa rin akong clue kung saan kami pupuntang dalawa.

Kainis naman e. Dapat kasi sinasabi na lang agad kung saan pupunta di ba?
Nandito na tayo.
Ha?
Sabi ko nandito na tayo. Binababa ko yung bintana ng kotse niya. Tinignan ko kung nasaan kaming
dalawa.
Disneyland?!
Oo. Bakit?
Dapat ako ang nagtatanong niyan e! Bakit mo ako dinala dito?!
Para naman mag-enjoy ka at makalimutan ang problema mo kahit sandali lang. Aww. Nakakatouch naman. Talagang ako pa rin ang iniisip niya e. Kahit na alam niyang wala namang pag-asa na
maging kami, nandyan pa rin siya para pasiyahin ako.
Uy. Di ka na nakapagsalita diyan? Speechless? Di bagay! Haha.
Thank you ah.
Wala yun. Ano? Tara na?
Sige! At ayun. Nilibot na namin ang Disneyland.
Lahat ng pwedeng puntahan dun, pinuntahan na namin. Para kaming mga batang yagit. Walang
pakialam sa mundo. Ang gusto lang mangyari ang magsaya. Nakakahiya nga e. Pinagtitinginan kami ng
mga tao. Tapos yung iba kinukunan pa kami ng picture. Ano kami, artista?
Sa sobrang pag-eenjoy naming dalawa ni Richard, di ko namalayan na gabi na pala. Kumakalam na ang
sikmura ko at may exam pa ako bukas. Oh no. Im dead. :|
Uhm. Richard.
Ano yun?
Pwede uwi na tayo? May exam pa ako bukas e.
Ok sige. Pero kain muna tayo. Nasesense kong gutom ka na e. Haha.
Buti alam mo! Haha.
Kumain kami sandali tapos nagdrive na si Richard. Inihatid niya ako sa bahay. Pagpasok na pagpasok ko
ng bahay, dumiretso agad ako sa room ko. Nag-aral na agad ako. Di ko kayang magaksaya ng oras.
Importanteng exam ang kukunin ko bukas e.

Ilang oras na rin ako nag-aaral. Di ko man lang namalayan na umaga na pala.
Sh!t. Di na ako nakatulog. Kainis naman o.
*Beep. Beep.*
Sino ba yun? Tinignan ko sa window ko kung sino yung bumubusina. Si Richard pala. Nagmadali
akong lumabas ng bahay.
Uy. Sorry. Di ako makakasabay.
Di ka pa nagpapalit ng damit?
Actually, di pa ako nakakatulog. Nag-aral ako magdamag e.
Ganito. Maligo ka na. Bilisan mo. Ako naman aayusin ko na yung gamit mo. Dali. Kilos na! Ginawa
ko naman yung sinabi ni Richard. Nagmadali akong maligo at magbihis.
Paglabas ko ng cr, nakaayos na yung gamit ko. Dala dala na rin yun ni Richard.
Tara na. Game. Daan na lang tayo sa drive thru para makakain ka man lang.
Wait lang.
Bakit? May nakalimutan ka ba?
Wala naman. Pero gusto ko lang magpasalamat. Di ko alam ang gagawin ko kung di mo ako
tinulungan. Thank you ah.
Ay sus. Mamaya ka na magdrama. Malalate ka na sa exam mo!
Ay. Oo nga. Sorry. Tara na. At nagdrive na ng mabilis si Richard.

Nasagutan ko ng maayos yung exam. Naging maayos yung araw ko. Buti na lang at tinulungan ako ni
Richard. Grabe lang e. Nakakawindang lang yung mga pangyayari. Masyado kasi akong nageemo e. Ayan
tuloy. Di ko nagawa ng maayos yung ibang bagay. Hay.
Pero ngayon, di na ako magpapaka-emo. Aayusin ko na talaga ang lahat. Magfofocus ako ng todo sa
studies ko para pagbalik ko ng Pinas, maging proud sa akin sina Mama pati na rin si Migs.

After 6 months
Naglalakad ako papuntang library para humiram ng libro. Napansin ko na may pinagkakaguluhan dun sa
isang side ng building. Di na ako nakiepal kasi feeling ko si Richard lang yun. Wala naman ng pinagbago
ang mga tao dito e. So naglakad na lang talaga ako. Kaso papasok na sana ako ng library ng may
tumawag sa akin.
Aish! Wait. Familiar yung boses na yun ah.
Aish! Isang tao lang ang tumatawag sa akin ng Aish.

Nandito na si Joseph?!

Chapter Thirty five

Aish! Wait! Hinawakan niya ako sa braso ko.
Oh!My!Gosh!
They know each other?!
Hes so close with Richard and now him?!

Waa! I envy her!

J-joseph?
Its been a while huh?
Oo nga e.
May gagawin ka ba?
Hihiram ako ng libro sa library e. Bakit?
Sige. Hintayin kita. Tapos usap tayo. Pwede ba?
Okay. Tapos pumasok na ako sa loob ng library.

Pagkahiram ko ng mga libro na kailangan ko, lumabas na ako ng library. Pinagkakaguluhan pa rin si
Joseph ng mga sira ulo kong schoolmates. Pero dedma lang si Joseph. Nung nakita niya na lumabas na
ako, lumapit siya sa akin at kinuha yung mga dala kong libro.
Wait lang. Ako na lang.
Di na. Ako na.
Aaminin ko. Nakakailang. Di man lang kasi nakapag-usap bago ako bumalik dito e. Tapos di ko rin
sinasagot yung mga tawag at text niya. Nahihiya ako sa kanya. Dapat pala inayos ko muna yung sa amin
bago ako umalis.

Pumunta kami sa isang restaurant. Tahimik lang kaming dalawa. Walang umiimik. Dead air kung dead
air. Ayaw ko namang mag-initiate ng conversation.
Aish. Sorry.
Ha?
I said Im sorry.
Bakit naman? Ako nga dapat ang mag-sorry e.

No. You dont have to be sorry. I should be the one. Mali yung naging reaction ko nung huli tayong
nag-usap. I should have reacted in a manlier manner. Dapat tinanggap ko na lang agad yun kasi
alam ko naman na si Migs talaga yung mahal mo e. Sorry ah. Nadamay pa uloy yung friendship natin
ng dahil sa katangahan ko.
Ok lang yan. Nangyari na ang nangyari. Saka sorry pala kung di ko man lang sinasagot yung mga
text at tawag mo ah.
Ayos lang. Naisip ko rin naman na mas ok kung magkausap tayo ng personal e. Mas ok kung ganun.
So, friends?
Friend naman talaga kita e. At walang magbabago dun. Tumayo si Joseph at niyakap ako. Niyakap
ko rin siya. Pero biglang may umepal.
Hoy! Anong ginagawa mo kay Pam?! Sabi sabay suntok kay Joseph.
Joseph!
Sino ba yan Pam ha? Binabastos ka ba niyan?
Richard. Utang na loob. Kaibigan ko si Joseph. Umayos ka nga!
Oops. Sorry. My bad. Di pa rin nakakaayos ng upo si Joseph. Argh. Bwiset ka Richard!
Kasi naman e! Napakamalisyoso mo.
Sorry na. Di na mauulit. Promise!
Wait lang. Aish, kilala mo siya?
Yeah. Bakit?
Richard! Long time no see!
Wait. Ikaw na ba yan insan?
Oo. Grabe! Di ka pa rin nagbabago! Haha.
Wait lang! Tama ba yung narinig ko?
Ha?
Magpinsan kayo?!
Oo. Haha.
Uy. Sorry ah. Medyo protective lang talaga ako dito kay Pam e. Di kasi kita namukhaan agad e.

Okay lang yun! Kumain kaming tatlo at nag-usap. Di pa rin ako makaget-over. Di ko akalaing
magkakilala ang 2 mokong. Ang masama pa dun, magpinsan pa sila. Grabe lang e. Ang liit na talaga ng
mundo. Pero kahit na ganun, masaya pa rin ako. Kasi nagkaayos na kami ni Joseph. Buti na lang talaga.

Chapter Thirty six

Dahil sa mas naging maayos na ang buhay ko, lalo akong nagpursigi sa pag-aaral. Top na ako sa deans
list. Career na kung career. Lalo kasi akong nainspire nung nalaman ko na ok sina Migs at Joseph. Tapos
nasabi pa ni Joseph na deans lister na rin daw si Migs. Ayaw nga lang ipasabi sa akin. Ano siya? Shy
type? Di bagay. Haha.
Pagkatapos ng lahat lahat, dumating na rin ang time para grumaduate ako. O yeah! Tapos na ako sa
college! Woot! Woot! Ang saya saya! Its time to celebrate! Makakauwi na rin ako sa wakas!
By the way, ako pala ang top sa batch namin. So ibig sabihin may speech na naman ako. Hay. Pero ok
lang. Nandito naman sina Mama at Papa para sumportahan ako e. Kaso bakit wala si Migs? Sinabihan ko
naman siya ah.

Nagsimula na yung graduation. Di pa rin ako tinatawagan ni Migs. Asan ba siya? Nakakainis naman e.
Good evening once again. Let us now hear the speech of this years Batch Valedictorian, Princess
Aisha Mikaela Rodriguez. Nagpalakpakan yung mga tao at umakyat na ako sa stage.
Good evening ladies and gentlemen. I am very much honored to stand here and deliver a speech
in front of each and every one of you. But before I start, I want to thank ESOM Inc. for granting me
the scholarship and giving me all the support that I need. Without you, I wont be the one whos
standing here and delivering this speech. So thank you very much. You helped me a lot and Ill
never forget that.
I would like to thank the administration, faculty and staff of this school for accepting me wholeheartedly. Thank you for treating me as a normal student and for giving me all the opportunities
that a student could wish for. Also, I want to thank the whole student body for being good people. I
know that I only have a few friends among you but still, you didnt do anything that could harm me
in any way. So thank you.
Richard, I want to thank you from the bottom of my heart. You have been my greatest friend in
here. Even if you did some pranks on me when I was just new in here, for some reason, you
changed and became my closest friend. Thank you for being there when I need someone to talk to.
Thank you for helping me and guiding me all throughout my stay in here. Without you, I dont
know what could have happened to my life. I really appreciate everything that you have done for
me. Thank you so much.

I would also like to thank my family for supporting me all the way. Even if I had to stay away from
them for years, they allowed me to study here. Without you, I wont be here today. Thank you for
your love, guidance and help. Thank you for sacrificing your happiness in exchange of my
happiness. I love you Ma and Pa.
Im sorry if I have done anything wrong during my stay in here. Im just a normal person. I commit
mistakes and I learn from them. But I guess if I werent able to commit those mistakes, I would
never meet all of you. Life isnt that bad after all. And I am thankful for that.
I wish everyone luck and I hope that all of us would find happiness in our chosen careers.
Congratulations and have a great evening.
Nagpalakpakan ulit yung mga tao. Yung iba medyo teary-eyed pa. Aamin ko. Teary-eyed din ako.
Mamimiss ko kasi silang lahat e. Lalo na si Richard. Ang dami na naming pinagsamahan e.

Pagkatapos ng graduation
Pam!
Richard!
Congratulations and youre very much welcome.
Aww. Im gonna miss you!
Ill miss you too. But Ill go for a visit in the Philippines in the mere future. Okay?
Yey! Ill wait for that. If you break that promise Im going to hunt you!
That wont happen. Im a stalker remember?
Haha. Tawa kami ng tawang dalawa nung lumapit sina Mama at Papa sa amin.
Pam, congrats!
Thanks Ma. Ay. Si Richard nga po pala.
Good evening po.
Good evening din iho.
Tara na?

Saan po tayo pupunta?

Basta.
Saan nga Ma?
Malalaman mo rin.
Pakasaya ka Pam. Sige. Una na ako.
Wait lang! May alam ka ba dito?
Secret!
Sumakay kami sa sasakyan. Nag-rent sina Papa e. Si Papa yung nagdrive. Ilang beses ko na rin siyang
tinanong kung saan kami pupunta pero di talaga ako sinasagot. Kainis naman o. Ayaw ko na talaga sa
guessing game! Ugh.
After an hour, tumigil si Papa sa tapat ng isang park. Nagtataka ako kasi ang dilim dilim naman dun sa
park. Bakit dito kami pumunta?
Punta ka na dun Pam.
Ha? Bakit po?
Basta. Nandito lang kami. Promise.
Pero-
Wala ng pero pero. Punta ka na dun! Di na ako nakasabat pa. Pumunta na nga ako dun sa park na
napakadilim. Iba yung feeling ko e. Parang may something e. Kung ano man yun, di ko alam. Pero iba
talaga yung pakiramdam ko e.
Mayamaya, may natapakan ako. Ako naman si tanga nag-panic agad at nagsisisigaw.
Aaah! Pagsigaw ko, biglang lumiwanag yung lugar. Ang daming ilaw. Ang daming bulaklak. May
lamesa. May pagakin. May tumutugtog ng romantic music. MAY GUMAWA NG PAKULO DITO.
Pam.
Migs.
Congratulations!
Thank you.
Nagustuhan mo ba yung surprise ko?

Oo naman. Pero sana di ka na nag-abala.

Actually, hindi lang naman to para sa graduation mo e. I want to formalize things. Huh?! Anong
ibig niyang sabihin?
Okay. Lilinawin ko na. Pam, I want to propose to you again.
You dont have to.
But I want to. Pam, would you like to spend forever with me?
Yes. At ayun. 2 na tuloy ang singsing na suot ko. Haba ng hair e.
Nag-dinner kami ni Migs tapos nagmoment. After that, umuwi na kami sa bahay. Tulog na nga sina
Mama at Papa nung nakauwi kaming dalawa e. Grabe lang talaga. Ang saya saya ko. Best day ever!

Epilogue
Nagbakasyon kami sandali nina Mama, Papa at Migs sa States tutal graduate na rin naman si Migs.
Nakakatuwang isipin na ito kami ngayon. Magkakasama at masaya. Sa dinamirami ng mga problemang
hinarap ko, naisip ko na kahit kailan pala, di ako lumaban mag-isa. Lagi pala akong may karamay. May
sumusuporta sa akin sa lahat ng bagay. Mabuti na lang at nakilala at nakasama ko ang mga taong yun
kasi kung hindi, hindi ako ang Pam na kilala ng maraming tao ngayon.
Pagbalik namin sa Pilipinas, inasikaso na agad ni Migs yung preparations para sa kasal namin. Tinawagan
at pinuntahan na namin ang lahat ng dapat tawagan at puntahan. Aaminin ko, nahihirapan ako sa pagaasikaso ng kasal naming dalawa. Parang mas mahirap pa yata to kaysa pag-aaral e. Wala bang crash
course dito?
Pam, ok ka lang ba?
Oo.
Gusto mo pahinga ka na lang muna? Ako na lang munang mag-aasikaso sa kasal.
Hindi. Ok lang ako. Gusto ko kasama ako sa pag-aayos ng kasal. Hindi lang ikaw ang ikakasal noh.
Kasama ako. Kaya dapat asikasuhin ko rin to.
Sabagay. Tama ka nga naman. Basta wag mo masyadong pagurin yung sarili mo ah.
Ok sige.

After 5 months
This is the day! Kasal ko na! Waa! Di ko ma-explain yung feeling ko. Kinakabahan ako na ewan. Bakit
ganito yung pakiramdam ko?
Pam. Ready ka na?
Kelly, kinakabahan ako.
Ano ba? Wag kang kabahan. Nandito lang ako. Kapit ka lang sa akin. Saka mahal mo naman si Migs
at mahal ka rin niya. Kaya dapat smile ka lang. Ok?
*sigh* Salamat ah?
Wala yun. Para saan pat ako ang maid of honor mo? Haha.
Salamat talaga.
Ay sus. Tama na yang drama mo. Baka masira pa make-up mo ako pa sisihin ng groom. Tara na
nga!
Ok sige. At lumabas na kami ng hotel ni Kelly at dumiretso sa simbahan.

Pagdating namin ng simbahan, ang dami na ng tao. Ako na lang talaga ang hinihintay. Nung nakita nila
na dumating na yung sasakyan ko, nagsiayusan na silang lahat. This is it na talaga. Wala ng atrasan to.
All throughout the wedding, naiiyak ako. Pinupunasan lagi ni Migs yung mga luha ko. Nakikita ko na
naiiyak din sina Mama at Papa. Siyempre, unica hija ba naman ako. Di ko sila masisisi kung iiyak sila ng
todo.
Si Joseph pala ang Best Man ni Migs. Bridesmaids yung mga kaibigan ni Kelly. Isa sa Groomsmen si
Richard. In short, kami kami ring magkakaibigan ang nandun. Sino pa nga ba ang aasahan namin kung
hindi ang isat isa di ba?
Teka, masyado na akong nadadaldal. Matatapos na yung kasal e.
By the power vested in me, I now pronounce you as man and wife. In the name of the Father, and
of the Son, and of the Holy Spirit, Amen. You may now kiss the bride. Nagpalakpakan yung mga
tao. Inangat ni Migs yung veil ko at hinalikan ako sa lips. Iyak pa rin ako ng iyak. Grabe lang. Wala na
akong ginawa sa kasal ko kung hindi umiyak. Nakakaloka naman to o.
Pagdating sa reception, di na ako umiyak. Party time na e. Haha. Ang saya saya ko lang. Ang sarap sa
feeling e. Lalo nat alam ko na di na kami maghihiwalay ng taong mahal ko. Buti na lang minahal niya

rin ako.

After 1 year
Nanganak na ako. Babae yung naging unang anak namin. Kaso may problema.
Migs.
Ano yun?
Tinawagan ako nung pinasukan kong school sa States. They want me to go back there ASAP.
Bakit naman daw?
Gusto daw nila na magtraining ako dun for 5 years.
O. Ok naman pala e. Pumayag ka na.
Pero kapapanganak ko pa lang e. Sinong mag-aalaga kay Janine?
Nandito naman ako pati sina Mama at Papa. Pumayag ka na dun sa offer. Sayang naman yun e.
Pero-
Ako ng bahala dito. Wag ka masyadong mag-alala okay?
Ok sige. I love you Migs.
I love you too. With that, inasikaso ko agad yung mga papers ko. Within 2 weeks nakaalis na ako
papuntang States.
Nag-training ako dun. Sa cellphone ko lang nakakausap sina Migs at Janine. Miss ko na sila agad. Pero
para sa kanila rin naman tong ginagawa ko e. Magtitiis na lang ako kahit mahirap.

After 5 years
Tapos na yung training ko. Makakabalik na ako sa Pilipinas. Makakasama ko na ulit sina Migs at Janine.
Miss na miss ko na silang dalawa. Ano na kayang itsura ni Janine? Cute pa rin kaya siya katulad nung
bagong panganak siya? Excited na akong umuwi!
Umuwi ako ng Pilipinas ng di man lang nagsasabi kina Migs. Gusto ko kasi silang surpresahin. Kaya
dumiretso agad ako sa condo ko. Dun kasi sila tumira e.
*katok. katok.*
Sino yan?
*katok. katok.*
Teka lang.
Surprise!
Pam! Bumalik ka na! Sabi ni Migs sabay halik sa akin.
Kailan ka dumating?
Kanina lang.
Bakit di mo man lang sinabi? Sinundo sana kita.
Kaya nga surprise e. Ikaw naman o. Nasaan pala si Janine?
Wait lang. Tawagin ko. Janine punta ka dito!
Opo!
Janine? Ikaw na ba yan?
Mama? Mama! Tumakbo siya papunta sa akin at niyakap ako ng mahigpit na mahigpit. Niyakap ko rin
siya.
Tinignan ko ulit si Janine. Hindi na siya yung cute na bata na pinanganak ko. Iba na ang itsura niya.

BAKIT SA AKIN SIYA NAGMANA?! WAA!

The End