Tregim pr veten e te tjer

Nga Julvin Marku

Kisha nj dekade qe kisha lindur, kur sa hap e mbyll syt, nga vajz, mu desh te bhem "gruaja"
e shtpis. Emri im sht Elda, dhe jetoj ne nj fshat te thelle diku ne veriperndim te Shqipris.
Shtpiza ime sht nj karakatine e vjetr, e cila nuk duhej te quhej e banueshme as pr mua, as
pr tim vlla e as pr tim at. Vetm ne te tre jetojm aty. Mamaja ime sht bere banore e
parajss qe para pese vitesh.
Vdekja e saj sht dhimbja qe ther fort zemrn time te vogl, por pa dashur ta fajsoj edhe
arsyeja pse un, nj fmij, punoj pr te mbajtur shtpin time.
Historia ime nis qe me ardhjen time ne jete. Nj foshnje nuk e kupton sa i hidhur sht pushteti i
varfris, por do te ishte ai, qe jetn time ne t ardhmen do e bnte shume ndryshe nga shume
moshatare te mija. Me vdekjen e mamas, mjerimi ne familjen tone rriti shume fort dshprimin
tek te gjith ne. Hera e fundit qe e pashe, mbaj mend se ka qene ne nj shtrat te mbushur me lule,
plot me njerz te veshur me te zeza qe e rrethonin. Qaja vetm se kishte njerz qe qanin, jo se
kuptoja mire se sa te trishtuara do te ishin ditt qe do te vinin pr mua.
Ditt e mia nisin hert ne mngjes, kur dita sht akoma e zymte. Pa dale mire rrezet e para te
dits se re, un dal te marr disa shkarpa jasht dhe nj trung pr te ndezur zjarrin (si ne dimr dhe
ne vere). Ushqimin e mngjesit e prgatis aty. do dite kemi dika pr te ngrn. Lmoshat e
komshinjve dhe te afrmeve na mbajn frymn gjalle. Me pas zgjohet babai e ne fund vellai i
vogl. Pasi ham disa thrrime nisemi pr shkolle. Gjithka qe mbajm me vete e kemi te falur.
Rrobat, antn, librat, fletoret, gjithka.
Babai nuk punon. N moshn e tij askush nuk e ofron pr pune, komuna na jep 2100 leke ne
muaj, sa per te blere mbijetesn tone. Kur mbaroj msimin kthehem e merzitur ne shtepi,
gjithmone. E di se cdo pune me pret qe ta bej une. Buka per tu gatuar, dyshemeja prej dheu per tu
fshire. Fasulet, gjella e cdo darke, pret te gatuhet nga une, cdo fundjave shume rroba per tu lare
nga duart e mia te bera plage nga kjo pune. Ne shtepi nuk kemi fare kushte, as lavatrice, as
televizor, as lavamanas MAMI nuk kemi.
Babai mrzitet shume qe nuk mund te na jape nje jete tjeter me te lumtur, mua dhe vellait.
Shpesh here ,kur flet me ndonje fqinj, thote "Mendoj te vras veten, por jane keto qe me kthejne
mbrapsht. Nj tel korenti me duhet e mbaroj pune, po kujt t'ia le keta?
Un i kuptoj te gjitha, por s'kam force ta ndryshoj fatin tim. Jam me fat te pakten qe ndjek
shkolln, megjithse dhe atje mungoj ndonj dite se lodhem nga puna e rende e nuk jam ne
gjendje te shkoj.

Nj dite u gzova shume, dikush me kamera dhe mikrofon erdhi ne shtpin tone. Flisnin shume
bukur dhe me bene shume pyetje. Kush i bn punet e shtepise? A shkon ne shkolle? A ke festuar
ndonjehere ditelindje? Tek kjo e fundit u pergjigja JO. Un kurre s'kisha pare nje torte nga afer.
Pyeten edhe babain dhe vellain i cili kishte turp te prgjigjej.
Pas disa ditesh erdhen perseri. Te njejtat fytyra. Kishin sjelle me vete shume makina. Gazetarja,
Juli quhej, nxorri nga xhepi nje zarf dhe ia dha babait. Njerz nga vende te ndryshme kishin
degjuar historine tone ne televizor dhe kishin treguar zemrgjersin e tyre duke na sjelle pafund
gjera. Babai i falenderoi me dore ne zemr. Juli na ftoi ti afroheshim makinave te ardhura. I hapi
te gjitha. U habita!!! Makinat ishin plot me ushqime, rroba dhe lodra. Te gjitha ishin pr ne. Me
ndryshoi ajo rutina e prditshme, qe fatkeqsisht e di qe eshte prditshmria edhe e shume
fmijve te tjere. I dua shume ata njerez edhe une i falenderoj shume!