Ημερίδες Εμπειρίας

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, οδοιπόροι και επισκέπτες του Πάρκου Punta de Vacas, θα
ήθελα να αγγίξω το βασικό πυρήνα αυτών των ημερών που δεν είναι άλλος από τη
Συμφιλίωση ως μια βαθιά πνευματική εμπειρία. Ελπίζω να με συγχωρέσετε αν
καθυστερήσω το θέμα για μερικά λεπτά, προκειμένου να δώσω περιεχόμενο γι’ αυτή την
τόσο ασυνήθη κατάσταση στην οποία ζούμε.

Μόνο τέσσερις φορές σε σχεδόν σαράντα χρόνια, έχουμε επικοινωνήσει δημόσια από εδώ,
από αυτό το ερημικό ορεινό σημείο. Την πρώτη φορά το κάναμε το 1969. Και σήμερα
βλέπουμε κάποιες χαραγμένες στήλες (σ.τ.μ. κάποια γραπτά) σε διαφορετικές γλώσσες,
που μας θυμίζουν ό,τι ειπώθηκε σε εκείνη την περίπτωση. Εκεί υπάρχει η σύνθεση ενός
συστήματος σκέψης και δράσης που εκφράστηκε με διαφορετικούς τρόπους, σε
διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διάφορους τόπους στον κόσμο. Εκείνη την εποχή
μιλήσαμε για τις διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στον φυσικό πόνο και το διανοητικό
πόνο. Και είπαμε η Δικαιοσύνη και η Επιστήμη, να τεθούν τελείως στην υπηρεσία της
εξέλιξης των κοινωνιών, θεωρώντας ότι είναι οι μοναδικοί δρόμοι για να ελαφρύνει και
να υποχωρήσει ο πόνος από τα σώματά μας. Όμως, ο διανοητικός πόνος, που είναι
διαφορετικός από το φυσικό πόνο, δεν μπορεί να εξαφανιστεί μόνο με τη συμβολή της
Δικαιοσύνης και της Επιστήμης. Η διαρκής προσπάθεια να προοδεύσουν οι Επιστήμη και η
Δικαιοσύνη υπέρ των ανθρώπινων κοινωνιών έδωσε αξία στους καλύτερους σκοπούς. Με
τον ίδιο τρόπο η προσπάθεια να νικηθεί ο διανοητικός πόνος (οδύνη) ήταν εξίσου
σημαντική με αυτήν για το ξεπέρασμα του φυσικού πόνου. Από τότε, λοιπόν, διακηρύξαμε
ότι η προσπάθεια για το ξεπέρασμα του πόνου και της οδύνης είναι ο πιο άξιος αγώνας
της ανθρωπότητας.

Με εκατοντάδες χιλιάδες αγαπημένους φίλους, δοθήκαμε στο καθήκον να

εξανθρωπίσουμε τη Γη. Τι ήταν για μας το «Να εξανθρωπίσουμε τη Γη»; Ήταν το να
θέσουμε ως μέγιστη αξία την ανθρώπινη ελευθερία και ως μέγιστη κοινωνική πρακτική τη
μη διάκριση και τη μη βία. Στην προσπάθειά μας να εξανθρωπίσουμε τη Γη δεν εξαιρέσαμε
τους εαυτούς μας από τις υποχρεώσεις που διακηρύτταμε για τους άλλους. Δηλαδή,
απαιτούσαμε από μας τους ίδιους να έχουμε ως κανόνα συμπεριφοράς το να
συμπεριφερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται. Έπειτα
προτείναμε να κάνουμε ένα άλμα στο δρόμο της εξανθρώπισης για να συλλογιστούμε
πάνω στο νόημα της ύπαρξής μας και των πράξεών μας. Έχουμε βαδίσει σ’ αυτό το
ερημικό σημείο αναζητώντας τη Δύναμη που τροφοδοτεί τη ζωή μας, αναζητώντας τη
Χαρά της πράξης και αναζητώντας τη διανοητική Ειρήνη, που είναι αναγκαία για να
προοδεύσουμε σ’ αυτό το μεταβλητό και βίαιο κόσμο. Σ’ αυτές τις ημέρες κάνουμε μια
αναθεώρηση της ζωής μας, των ελπίδων μας και επίσης των αποτυχιών μας και τελικά θα
καθαρίσουμε το μυαλό απ’ όλο το ψεύδος και την αντίφαση. Η ευκαιρία να
αναθεωρήσουμε προσδοκίες και απογοητεύσεις είναι μία πρακτική που θα έπρεπε κάθε
άνθρωπος που αναζητά να προχωρήσει στην προσωπική του εξέλιξη και στη δράση μέσα
στον κόσμο, να έχει. Αυτές είναι μέρες έμπνευσης και συλλογισμού. Αυτές είναι μέρες
Συμφιλίωσης. Ειλικρινούς Συμφιλίωσης με μας τους ίδιους και με εκείνους που μας
πλήγωσαν. Σ’ εκείνες τις οδυνηρές σχέσεις που υποφέραμε δεν θα προσπαθήσουμε να
συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε. Η συγχώρεση σημαίνει ότι ένα από τα μέρη
τοποθετείται σε ένα ηθικό ύψος ανώτερο και το άλλο μέρος καταλήγει να ταπεινώνεται
απέναντι σ’ αυτό που συγχωρεί. Και ενώ είναι σαφές ότι η συγχώρεση είναι ένα βήμα
παραπάνω από την εκδίκηση, δεν είναι τόσο όσο η συμφιλίωση.

Ούτε όμως θα ξεχάσουμε τις αδικίες που έχουν συμβεί. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα
κάνουμε πλαστογραφίες στη μνήμη. Σ’ αυτή την περίπτωση θα προσπαθήσουμε να
κατανοήσουμε τι συνέβη για να μπούμε στο ανώτερο βήμα της συμφιλίωσης. Τίποτε καλό
δεν γίνεται προσωπικά ή κοινωνικά με τη λήθη ή με τη συγγνώμη. Ούτε ξεχνώ ούτε
συγχωρώ! γιατί το μυαλό πρέπει να μείνει καθαρό και προσεχτικό χωρίς υποκρισίες και
πλαστογραφίες. Θα λάβουμε υπόψη τώρα, το πιο σημαντικό σημείο της Συμφιλίωσης που
δεν αφήνει περιθώρια για νοθεύσεις. Αν αναζητούμε την ειλικρινή συμφιλίωση με τους
εαυτούς μας και με εκείνους που μας πλήγωσαν έντονα είναι γιατί θέλουμε μια βαθιά
αλλαγή της ζωής μας. Μία μεταμόρφωση που μας βγάζει από τη μνησικακία στην οποία,
καθοριστικά, κανείς δεν συμφιλιώνεται με κανένα ούτε ακόμη και με τον ίδιο του τον
εαυτό. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι μέσα μας δεν κατοικεί κάποιος εχθρός, αλλά
μία ύπαρξη γεμάτη με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που βλέπουμε σε μικρές
διαδοχικές εικόνες, υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και
μνησικακίας. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι ο εχθρός μας είναι επίσης μία υπάρξη
που έζησε με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που είχε υπέροχες στιγμές πληρότητας
και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας, θα αρχίσουμε να βάζουμε ένα βλέμμα
εξανθρωπιστικό πάνω στο δέρμα του τέρατος.

Αυτός ο δρόμος προς τη συμφιλίωση δε γεννιέται αυθόρμητα, με τον ίδιο τρόπο που δεν
γεννιέται αυθόρμητα ο δρόμος προς τη μη βία. Γιατί και οι δύο χρειάζονται μία μεγάλη
κατανόηση και το σχηματισμό μιας φυσικής απέχθειας για τη βία.

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα δικάσουμε τα λάθη, δικά μας ή ξένα. Θα είναι η
ανθρώπινη ανταμοιβή και η δικαιοσύνη, καθώς και το ανάστημα των καιρών που θα δείξει
την κυριαρχία του, γιατί εγώ δεν θέλω ούτε να δικαστώ ούτε να δικάζω... θέλω να
κατανοήσω σε βάθος για να καθαρίσω το μυαλό μου από κάθε μνησικακία.

Η συμφιλίωση δεν είναι λήθη ούτε συγχώρεση, είναι η αναγνώριση αυτού που έχει συμβεί
και είναι η πρόθεση να βγούμε από τον κύκλο της μνησικακίας. Είναι να αφήσουμε το
βλέμμα να τρέξει αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και των άλλων. Συμφιλίωση με τον εαυτό
μας είναι η πρόθεση να μην περάσουμε από τον ίδιο δρόμο δύο φορές, αλλά να είμαστε
διατεθειμένοι να επανορθώσουμε διπλά ό,τι βλάψαμε. Είναι σαφές όμως, ότι από εκείνους
που μας αδίκισαν δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε να επιδιορθώσουν διπλά τη βλάβη που
μας προξένησαν. Αναμφισβήτητα, είναι ένα καλό έργο το να τους κάνουμε να δουν την
αλυσίδα των ζημιών που σύρουν στη ζωή τους. Κάνοντας έτσι συμφιλιωνόμαστε με
εκείνους που πριν τους είχαμε νιώσει εχθρούς, ακόμη κι αν αυτό δεν φτάνει να τους κάνει
να συμφιλιωθούν μαζί μας, όμως αυτό είναι μέρος του πεπρωμένου των δικών τους
πράξεων για τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε.

Αυτό που λέμε είναι ότι η συμφιλίωση δεν είναι αμοιβαία ανάμεσα στα άτομα και ακόμη
ότι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας δεν έχει καμία συνέπεια σε άλλους ώστε να βγουν από
το βιτσιόζικο κύκλο τους αν και μπορεί να αναγνωρίσουν τα κοινωνικά οφέλη από μια
όμοια προσωπική συμπεριφορά.

Το θέμα της συμφιλίωσης ήταν κεντρικό στις ημερίδες μας όμως σίγουρα άλλοι πρόοδοι
θα έχουν επιτευχθεί με τη φυσική πεζοπορία σε ένα τοπίο άγνωστο που θα έχει ξυπνήσει
βαθύτερα τοπία. Κι αυτό πάντα θα είναι δυνατό αν ο Σκοπός που μας κινεί να οδοιπορούμε
είναι μία διαθεσιμότητα για ανανέωση, ή ακόμη καλύτερα, μία διαθεσιμότητα για αλλαγή
της ζωής μας.

Αυτές τις μέρες ξαναείδαμε τις καταστάσεις που θεωρούμε πιο σημαντικές στη ζωή μας.
Αν έχουμε εντοπίσει εκείνες τις στιγμές και έχουμε περάσει από κει τη συμφιλίωση,
καθαρίζοντας τις μνησικακίες που μας δένουν στο παρελθόν, θα έχουμε κάνει ένα ωραίο
οδοιπορικό μέχρι την πηγή της ανανέωσης και της αλλαγής.

Ας μην ξεχάσουμε τις μικρές φράσεις που γεννήθηκαν μέσα μας, ας μην ξεχάσουμε τις
συμπτώσεις που μας συνέβησαν ξαφνικά, να σημειώσουμε κάποιες αλήθειες που
καταφέραμε να προβλέψουμε γιατί τις είδαμε να χορεύουν για λίγο στο δρόμο μας ή γιατί
τις είδαμε στα επανορθωτικά όνειρά μας έπειτα από το οδοιπορικό μας. Αυτές οι φράσεις,
αυτές οι συμπτώσεις και αυτές οι «χορευτικές» αλήθειες είναι εμπνεύσεις, για τις οποίες
είμαστε έτοιμοι να ευγνωμονήσουμε και είναι εμπνεύσεις που μας προσκαλούν να πάμε πιο
πέρα από τις εμπειρίες μας όχι μόνο της συμφιλίωσης αλλά και του ξεπεράσματος των
αντιφάσεων, των αδυναμιών και των φόβων.

Ορκίζομαι ότι οι αναζητήσεις και οι συναντήσεις μας θα μας φλέγουν και θα μας κινούν
πολύ βαθιά.
Τελειώνοντας θα πρέπει να πω ότι αναγνωρίζω και θέλω να μοιραστώ με όλους αυτή την
κατάσταση που είναι παρόμοια μ’ αυτή που έχουμε περιγράψει σε μία από τις
Καθοδηγούμενες Εμπειρίες μας... «Γυρίζω στον κόσμο με το μέτωπο και τα χέρια
φωτισμένα. Έτσι, αποδέχομαι τη μοίρα μου. Εκεί βρίσκονται ο δρόμος κι εγώ, ταπεινός
οδοιπόρος που γυρίζει στον κόσμο του. Εγώ που φωτισμένος γυρίζω στις ώρες της
καθημερινότητας, στον πόνο του ανθρώπου, στην απλή χαρά του. Εγώ που δίνω με τα
χέρια μου αυτό που μπορώ, που λαμβάνω από την προσβολή μέχρι τον αδερφικό
χαιρετισμό, τραγουδώ την καρδιά που από τη σκοτεινή άβυσσο ξαναγεννιέται στο φως
του πολυπόθητου Νοήματος».

Silo Punta de Vacas 2007

www.silo.net

www.kosmosxorispolemous.gr