တရားမင္းသခင္

၁။ ရဟန္းနိမိတ္

သာ၀တၱိ ေဆာင္းရာသီ ျဖစ္၏။ AေAးဒဏ္ကား မခံသာေAာင္ ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။

၀န္းက်င္ေလာက၌ လႈပ္ရွားသြားလာသူ ကင္းဆိတ္ေန၏။ တစ္ေန႔တာလံုး ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္
ခဏေလးမွာသာ ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ျခည္ကို ရရွိသည္။ Aျပင္မွာ ေAးလြန္းလွ
ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား Aိမ္တြင္းမွာသာ Aတတ္ႏိုင္ဆံုး ကုတ္ကပ္ေနၾက၏။
မိုးလင္းေသာ္လည္း Aိပ္ယာေပၚမွာ Aခ်ိန္ဆြဲ၍ လွဲေကြး ေနတတ္ၾက၏။
ေဆာင္းတြင္းကာလ၌ Aေစာဆံုး ႏိုးထသည္ကား ေAးစိမ့္ေAာင္ သုတ္ျဖန္းသည့္
ေလသရမ္းတို႔သာ ျဖစ္ေပသည္။ ေလသရမ္းတို႔သည္ ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္တန္းမွ ႏွင္းAထြတ္
တို႔ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေပြ႔ဖက္ နမ္း႐ိႈက္ခဲ့ၿပီး AေAးေၾကာက္သူ Aိမ္တြင္းပုန္းတို႔ကို
Aိမ္Aျပင္မွ ခပ္ရဲရဲ စိန္ေခၚလ်က္ ရွိေနသည္။ Aိမ္ၾကား လမ္းၾကား သစ္ကိုင္းၾကားတို႔၌
တ၀ူး၀ူး တ႐ွဴး႐ွဴး တိုးေ၀ွ႔ေဆာ့ျမဴးလ်က္ ရွိေနသည္။ ေလသရမ္း တစ္သုတ္ၿပီးတစ္သုတ္
ဆြဲေမႊ႔ခံရေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ေနရာAႏွံ႔ ၾကဲျပန္႔လ်က္ ရွိေနသည္။
ေလတစ္သုတ္က ေျမျပင္ေပၚမွ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကို လွဲက်င္းသြားၿပီး မၾကာမီပင္
ေနာက္ေလတစ္သုတ္က သစ္ရြက္ေရာ္မ်ားကို ပင္Aို ပင္ပ်ိဳတို႔ Aေပၚမွ
လႈပ္ေႁခြခ်လိုက္ျပန္ရာ ေျမျပင္မွာ မရွင္းႏိုင္ေAာင္ ရွိေတာ့သည္။

ေဆာင္းတြင္း နံနက္ခင္း တစ္ခုျဖစ္၏။ လူေနေ၀းသည့္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ရွိ ေျမျပင္ႏွင့္

ျမက္ခင္းျပင္တို႔ကို ႏွင္းထုက ဖံုးAုပ္လႊမ္းျခံဳထားသည္။ ထိုစU္ သစ္နက္ေရ ၀တ္ဆင္သူ
ကာဠာမ ရေသ့သည္ ေက်ာင္းသခၤမ္းမွ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္သာ၀တၱိသို႔ ဆြမ္းခံႂကြရန္
ႏွင္းထုၾကားမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ေလွ်ာက္လွမ္းေန၏။ ဆြမ္းရွာရန္ ထြက္လာေသာ္လည္း Aိုး
ခြက္ သပိတ္ သည္ေဆာင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေပ။ ဗလာက်င္းသည့္
လက္ႏွစ္ဘက္တို႔သည္သာ ရေသ့၏ ကိုယ္ေပၚမွာ Aသက္မဲ့စြာ တြဲေလာင္းခိုလ်က္
လိုက္ပါေနသည္။ ရေသ့သည္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ဖံုးလႊမ္းထားသည့္ သဲထူထူ
ႏွင္းစိုလမ္းေပၚမွာ ျဖည္းေလးညင္သာစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေန၏။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်ထားၿပီး
ေရွ႕ကို ႏွစ္ေတာင္ခန္႔သာ ၾကည့္၍ ေလွ်ာက္ေန၏။ သာ၀တၱိနန္းေတာ္ ဗဟိုနန္းမေဆာင္
Aနီးရွိ သိဒၶတၱမင္းသား စံေပ်ာ္ရာ သုရမၼနန္းေဆာင္ဆီ Uီးတည္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနျခင္း
ျဖစ္၏။ ရေသ့သည္ နန္းေတာ္မုခ္Uီး၀မွာ ရပ္တံ့လိုက္ၿပီး မတုန္မလႈပ္ ဆက္လက္
ရပ္ေနသည္။ သူသည္ မည္သည့္Aိမ္တြင္းမွ ၀င္သူမဟုတ္။ Aိမ္တံခါး၀မွာသာ
တိတ္တိတ္ရပ္၍ ဆြမ္းရွားမွီးေလ့ ရွိသူတည္း။

သုရမၼနန္းေဆာင္ Aတြင္း၌ သိဒၶတၱမင္းသားသည္ နံနက္စာ ပြဲေတာ္တည္လ်က္ ရွိေန၏။

နန္းေဆာင္Aတြင္း၌ ေစာင္းသံသဲ့သဲ့ ျပန္႔ထြက္ေနသည္။ ယေသာဓရာသည္
မင္းသားAနီးမွာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြး ခစားလ်က္ ရွိ၏။ တိတ္ဆိတ္ညင္သာစြာ
ပြဲေတာ္တည္ေနေသာ မင္းသားသည္ ႐ုတ္တရက္ ေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး ယေသာဓရာကို
ေျပာ၏။

“ယေသာဓရာ။ AတီးAမႈတ္ေတြ ရပ္ခိုင္းလိုက္ပါကြယ္။”

“ေမာင္ေတာ္ ႏွစ္သက္တ့ဲ ေမဃမဟာတီးကြက္ Aေျပာင္းခိုင္းလိုက္ ရမလား။”

“မေျပာင္းပါနဲ႔။ Aရပ္ခိုင္းလိုက္ပါ။ ပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ ေတြလည္း ဖြင့္လိုက္ပါ။ ဟို

Aျပင္ဘက္ သစ္ကိုင္းေတြ သစ္ရက
ြ ္ေတြၾကားက ေလတိုးသံ ဂီတကို နားေထာင္ခ်င္တယ္။
ငွက္ေတြရ့ဲ သီက်ဴးသံကို နားေထာင္ခ်င္တယ္။ ဟိုကိုင္းဒီကိုင္း ခုန္ကူး ေပ်ာ္ရင
ြ ္ေနတဲ့
ငွက္ေတြကို ၾကည့္မယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က သဘာ၀ေလာက Aစစ္ကို ၾကည့္မယ္။”

ေစာင္းသံ ရပ္သာြ းသည္ႏွင့္ ငွက္တို႔၏ က်ဴက်ဴၾကာၾကာ ျမည္ဟစ္သံမ်ား တိုးတိုးညင္းညင္း

ေပၚထြက္လာ၏။ ေလးတိုးသံ သဲ့သဲ့လည္း ၾကားရေလသည္။

“ယေသာဓရာ။ ျပတင္းေပါက္ေတြလည္း ဖြင့္လိုက္ပါAံုး။”

“ေAးတယ္ ေမာင္ေတာ္ရ့ဲ။ ေလက ၾကမ္းတယ္။ ဒီ နန္းေဆာင္ထဲ မီးဖိုေဘးမွာပဲ ေနမွ

ျဖစ္မယ္။ AေAးဒဏ္ ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ေမာင္ေတာ္။”

“သေသာဓရာရယ္။ တဲကုတ္မွာေနတဲ့ စ႑ာလေတြ ယာစကာေတြမွာ ပိတ္စရာ

ျပတင္းေတြ တံခါးေတြ ရွိလို႔လား။ ေႏြးေထြးလံုျခံဖို႔ A၀တ္Aထည္ေရာ ရွိလို႔လားကြယ္။”

“သူတို႔က က်င့္သားရေနၿပီ ေမာင္ေတာ္ရဲ့။”

“ငါတို႔ေရာ က်င့္သားမရႏိုင္ဘူးလား။”

“ရႏိုင္တယ္ပါတယ္ ေမာင္ေတာ္။”

“Aဲဒီလို ဘ၀မ်ိဳးနဲ႔ Aသားက်ရတာ လူသားဆန္ပါတယ္ ယေသာဓရာ။

ျပတင္းေပါက္ေတြသာ ဖြင့္လိုက္ပါ။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ငါကိုယ္တိုင္ပဲ
ဖြင့္လိုက္ေတာ့မယ္။”

ယေသာဓရာသည္ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုကို တံု႔ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ ဖြင့္လိုက္သည္။ ေAးစိမ့္သည့္

ေလတစ္လံုး နန္းေဆာင္Aတြင္းသို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုး၀င္လာ၏။ မင္းသမီးသည္
AေAးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရန္ နားႏွစ္ဘက္ကို Aေပၚ႐ံု A၀တ္စြန္းႏွင့္ ဖံုးဖိေန၏။
မင္းသားသည္ စားလက္စ ပြဲေတာ္ကို ဖယ္လိုက္၍ လက္ေဆးၿပီး မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။
ႏႈတ္ခမ္းAစံုကို တြန္႔ေကြး၍ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးရင္း ျပတင္းေပါက္မွ Aျပင္သို႔
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။
မင္းသားသည္ နန္းေတာ္မုခ္Uီး၌ မလႈပ္မရွား ရပ္ေနေသာ ကာဠာမ ရေသ့၏
ကိုယ္တစ္ပိုင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္၏။ ရေသ့သည္ Aရွက္လံု႐ံု သစ္နက္ေရ
၀တ္ထားသည္မွAပ ကိုယ္လံုးတီး ျဖစ္၏။ မုခ္၀၌ ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ ရပ္ေန၏။
AေAးဒဏ္ကို မမႈဘဲ ရပ္ေနပံုမွာ သက္မဲ့ ႐ုပ္တုတစ္ခုႏွင့္ တူလွ၏။ ရေသ့ကို
ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သိဒၶတၳ၏ ရင္ထဲ၌ ၾကည္ႏူးမႈ လႈိင္းတံပိုးတစ္ခု လႈပ္ခပ္သြားသည္။
သိဒၶတၳသည္ ရေသ့ကို ရည္ရယ
ြ ္၍ Uီးညြတ္ကာ A႐ိုAေသ ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္
ယေသာဓရာကို ေခၚ၍ ေျပာ၏။

“ရေသ့ကို ၾကည့္စမ္း။ AေAးဒက္ကို ၾကံ့ၾကံ့ခံၿပီး မလႈပ္မရွား ရပ္ေနလိုက္တာ။ တကယ့္

သူေတာ္စင္ပါပဲ။”

“ကာဠာမ ရေသ့ပါ ေမာင္ေတာ္။ နန္းေတာ္မွာ ဆြမ္းလာလာရပ္တာ ခဏခဏ

ေတြ႔ဖူးတယ္။”

“ဟုတ္တယ္ ေတြ႔ဖူးတယ္။ သူ႔ကို ဒီနန္းေဆာင္ထဲ ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆြမ္းလွဴရေAာင္။

သူ႔Aတြက္ ေနရာျပင္ပါလား။”

“ေမာင္ေတာ္။ သူက ဘယ္သူ႔Aိမ္ထဲမွ မ၀င္ဘူး။ ဆြမ္းလွဴရင္ လက္ခုပ္နဲ႔ ခံယူတယ္။ ေရနဲ႔

Aေဖ်ာ္ဆိုရင္လည္း သူ႔လက္ခုပ္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး လွဴရတာ။ ၿပီးရင္း သူလွည့္ျပန္
သြားေတာ့တာပဲ။”

“ဒါဆို ငါ ဒီကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္။ သူ႔ဆီသြားၿပီး ဆြမ္းေလာင္းလွဴလိုက္ပါ။”

ယေသာဓရာသည္ လွဴဖြယ္ ဆြမ္းAာဟာရမ်ားကို ေငြဆြဲျခင္းမွာ ထည့္သြင္းျပင္ဆင္ၿပီး

ကၽြန္မခုဇၨဳတၱရာကို ေခၚလိုက္၏။ မင္းသမီးသည္ Aဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေသာ ခုဇၨဳတၱရာကို
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ျပံဳးျပရင္း Aေပၚ႐ံုျခံဳထည္ကို သပ္ရပ္ေAာင္ ျပင္ျခံဳလိုက္သည္။
ခုဇၨတၱရာကို ေရကရား ကူသယ္ေပးရန္ ေမးေငါ့ရင္း မ်က္စပစ္၍ Aခ်က္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဆြျဲ ခင္းကို ေကာက္ယူၿပီး ခုဇၨဳတၱရာႏွင့္Aတူ နန္းေဆာင္ေAာက္သို႔
ဆင္းသြားေလ၏။

သိဒၶတၳသည္ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ Eကစာရီ ရေသ့ျမတ္ကို ႏွစ္ေထာင္းAားရစြာ

ေငးေမာၾကည့္႐ႈရင္း ရေသ့၏ ေရာင့္ရဲေသာဘ၀ ႐ိုးရွင္းျမင့္ျမတ္ စင္ၾကယ္ပံုကို စိတ္ကူးျဖင့္
ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနေလ၏။

မင္းသားသည္ ရေသ့ဆီသာြ းေနေသာ မင္းသမီးဆီ Aၾကည့္ေျပာင္းလိုက္သည္။ ေနာက္မွ

လိုက္လာေသာ ခုဇၨဳတၱရာသည္ မင္းသမီးကို ခပ္သုတ္သုတ္ ေက်ာ္တက္လိုက္ၿပီး
နန္းေတာ္၀င္းတံခါး ဖြင့္ေပးေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ယေသာဓရာ ႏွင့္ ခုဇၨဳတၱရာတို႔သည္
ရေသ့၏ေရွ႕မွာ ေျခစံုရပ္ရင္း ကိုယ္ကို ညြတ္ကိုင္း၍ A႐ိုAေသ ေပးလိုက္ၾကသည္။
ရေသ့က လက္ႏွစ္ဘက္ ဆန္႔တန္းလိုက္ေသာAခါ ယေသာဓရာသည္ ရေသ့၏
လက္ထဲသို႔ ငွက္ေျပာရြက္ ျဖတ္ပိုင္းစတစ္ခု ထည့္ေပးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္
ဆြမ္းAာဟာရမ်ား ျခင္းမွထုတ္ယူၿပီး ငွက္ေျပာရြက္ေပၚ တင္လွဴလိုက္သည္။

ရေသ့သည္ မ်က္လံုးAစံုကို ေစ့ေစ့ပိတ္ထား၏။ မူရင္း ရပ္လ်က္AေနAထားကို

မေျပာင္းမျပင္ဘဲ ဆန္႔တန္း၍ ဆြမ္းခံထူထားသည့္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို
ေကြးညြတ္႐ုပ္သိမ္းကာ ဆြမ္းAာဟာရတို႔ကို ပါးစပ္ဆီသို႔ သယ္ယူ၏။ ငွက္ေျပာရြက္ေပၚ
တင္လွဴထားသမွ်ကို စားသံုး၏။ ရေသ့၏ ပါးစပ္သည္ ငွက္ေျပာရြက္ေပၚ ေနရာAႏွံ႔
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႕လ်ားေနသည္။ တစ္ခဏAတြင္းမွာ စားစရာAားလံုး ကုန္သြားသည္။
ေနာက္ဆံုး၌ ရေသ့သည္ ငွက္ေျပာရြက္ကိုပါ စားသံုးပစ္လိုက္၏။ ရေသ့၏
မ်က္လံုးမ်ားကား ပိတ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။ ရေသ့သည္ စကားတစ္ခြန္းမွ ႁမြက္ၾကားျခင္း
မရွိေပ။ ထို႔ေနာက္ ေရကို ခံယူရန္ လက္ခုပ္ျပဳထားေသာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို
ဆန္႔တန္းေပး၏။ ရေသ့ေဘးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနေသာ ယေသာဓရာသည္
ခုဇၨဳတၱရာထံမွ ေရကရားကို ယူ၍ ရေသ့၏ လက္ခုပ္ထဲသို႔ AသာAယာ ေရေလာင္းထည့္
ေပးလိုက္သည္။ ရေသ့သည္ လက္ခုပ္ကို ႐ုတ္ယူၿပီး ေရေသာက္၏။ ထို႔ေနာက္
မ်က္လံုးမ်ား ခပ္စင္းစင္း ဖြင့္၍ ယေသာဓရာကို ၾကည့္၏။ သူ၏ ညာဘက္လက္ကို
ယေသာဓရာ၏ Uီးေခါင္းႏွင့္ Aျမင့္ညီေAာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပင့္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး
ညင္ညင္သာသာ ျပန္ခ်ကာ ႏႈတ္ဆက္ဟန္ ျပဳၿပီး ထြက္ခြာရန္ ကိုယ္ကုိ လွည့္လိုက္၏။
ထို႔ေနာက္ ေလးေလးကန္ကန္ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။

ယေသာဓရာသည္ တံခါး၀မွာ ရပ္လ်က္ပင္ ရွိေသး၏။ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားေနေသာ

ရေသ့ကို ၾကည္ညိဳေလးျမတ္စာြ ေငးၾကည့္ေန၏။ ခုဇၨဳတၱရာက ညင္သာစြာ ထိတို႔
သတိေပးလိုက္ရာ ရေသ့ထံမွ Aၾကည့္ကို ႐ုတ္လိုက္၏။ နန္းေဆာင္ေပၚ က်န္ေနခဲ့သည့္
သိဒၶတၱကို သတိရ၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သိဒၶတၱ မလႈပ္မယွက္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။
သိဒၶတၱလည္း ျပန္ႂကြသာြ းသည့္ ရေသ့ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေန၏။ ျဖည္းေလးညင္သာစြာ
ထြက္ခာြ သြားသည့္ ကာဠာမ ရေသ့၏ ပံုပန္းသ႑ာန္သည္ သိဒၶတၱ၏ စိတ္ႏွလံုးကို
သိမ္းၾကံဳးယူငင္သာြ းေၾကာင္း ယေသာဓရာ နားလည္ လိုက္ေလသည္။

(ဆက္ရန္ . . . . .)

ရွင္Aာစာရ

http://mrmrt.blogspot.com/2010/12/blog-
http://mrmrt.blogspot.com/2010/12/blog-post.html