TOL I LOVE YOU STORY SERIES

Masasabing matalik na magkaibigan kami ni Lito. Nagsimula ang pagkakaibigan namin sa first year high school, noong lumipat ang pamilya nila sa probinsya at doon na mag-aral sa eskwelahan kung saan din ako nag-aaral. Nag-iisang anak lang si Lito at dahil ayaw ng mga magulang niya na malulung ito sa ibatibang bisyo sa Maynila kayat napagdesisyonan nilang sa probinsya na ito mag-aaral, sa isang private sectarian na eskwelahan. Kahit kasi nasa probinsya ang school namin, state-of-theart din naman ang mga facilities dito at mataas pati ang standard, bilang sister school ng isang sikat at prestehiyosong paaralan dito sa Pilipinas. Halos pareho kami ng gusto at di gusto ni Lito. Pati sa pananamit, pag-ayos ng buhok, hilig, sport. Pati nga tangkad, kulay ng balat, frame at kinis ng mukha, halos magkahawig din. Sabi nga ng maraming hindi pa nakakakilala sa amin at napagmasdan kami ang itatanong kaagad ay kung kambal ba kami. Tawa lang ang igaganti namin kapag naririnig ang ganoong mga tanong sabay sagot ng, Kambal sa kalokohan! Halos walang oras na hindi kami magkakasama ni Lito sa school. Kahit pagkatapus ng klase, kami pa rin ang magkakatropa, namamasyal, gumigimik, at kapag trip namin, doon ako matutulog sa bahay nila. In fairness, sobrang mabait si Lito; mapagbigay, at kapatid talaga ang turing niya sa akin. Higit sa lahat, may agreement kaming bilang magkaibigan, wala kaming sikretong itatago sa isat-isa. Kagaya ng isang normal na magkakaibigan, wala kaming malisya I mean, sa pagkakaalam ko. Kahit minsan kapag doon ako makatulog sa kanila, magkatabi kami nyan sa kama. At wala kaming itinatago sa isat-isa. Kahit pinakamalaswa at nakakahiyang karanasan at gawain ay malaya naming nasasabi sa isat-isa at nagagawa ng walang kiyemi-an, at tinatawanan at ginagawa na lang naming biro. Minsan nga kapag inaatake

kaming pareho ng libog sa kapapanood ng bold, sabay kaming magpaparaos niyan kanya-kanya, syempre, walang body contact kumbaga. Para sa akin, normal lang ang ganoon sa mga lalaki, walang dumi sa utak, walang ibang motibo; as in wala talaga. Nasa second year College na kami noon, parehong 18 at pareho din ang kursong kinuha. Pareho na rin kaming may girlfriend at pareho naman kaming masaya sa tingin ko.

Mga alas 5:30 iyon ng hapon noong maisipan naming umakyat sa paborito naming hangout sa roof top ng school kung saan naroon din ang malaking tangke ng tubig nag nagbibigay ng supply sa buong building. May 4 na palapag ang school namin at kami lang ang nakakaalam kung paano umakyat doon, maliban na lang sa mga technician ng school na paminsan-minsang pumupunta din doon kapag may kukumpunihing sira. Nakasanayan na naming kung sino ang aakyat, itatali niya ang kanyang handkerchief sa hagdanan upang malaman ng isa na nandoon siya sa itaas. At kung sino man ang susunod ay siyang magtanggal ng handkerchief at dadalhin sa itaas, isoli sa naunang naakyat. Alam mo, Tol, ang taong dadalhin ko dito, ay syang mahal ko ang sabi niya pahiwatig sa hangout naming iyon sa roof top. Tange! Ang pag react ko. E, nandyan ang girlfriend mo, bakit di mo siya dalhin dito? Binitiwan lang niya ang isang nakakaintrigang ngiti. Parang hindi ko siya talagang mahal eh. Parang may kulang? Sabi niya sabay tingin sa akin. Tado! Ginagalaw mo ang girlfriend mo tapus di mo pala siya mahal? Ano iyon? M-may iba akong mahal tol eh sabi niyang tila nagdadalawang-isip sabihin ang mga katagang lumabas sa bibig. Shiiiit! Tangina! May itinatago ka sa akin? Sino? Sino yang babaeng iyan? Sambit kong

may halong excitement sa nalaman ko. Huwag muna, mahirap ipaliwanag eh. Ganoon?! Mahirap ipaliwanag? Ang sarcastic kong sagot. Sino ba iyan at mahirap ipaliwanag? Madre ba siya? O may asawa? Teka teacher sa theology? dugtong ko sabay bitiw ng malutong na tawa. Basta, huwag muna ngayon. Ah, di ako papayag sa sagot nay an ah! Dapat sabihin mo na ngayon. Pag hindi mo sasabihin sa akin ngayon, hindi ako bababa ditto sa roof deck. pabiro kong pananakot sa kanya. S-sigurado kang gusto mong malaman? tanong ulit niya. Oo naman! Wala tayong sikreto sa isat-isa, diba? O sige, sasabihin ko na Talaga? Sino? Ang sagot kong excited na naghintay sa sasabihin niya. Ngunit imbes na sagutin ako ng seryoso, biro ang isinagot niya, E, di ikaw? Sabay tawa ng malakas at takbo palayo. Tarantado! Ang bigla kong sagot sabay sugod sa kanya. Noong ma-corner ko siya, nangpangbuno kami hanggang sa nagpagulong-gulong sa semento. Tado ka ha? Ako ang love mo? Bakla ka ba tol? Bakla! Bakl! Ang biro ko. Bakla pala ha ang sambit nya, ang boses ay may bahid na pagkapikon. At pinuwersa niyang itihaya ako, inupuan ang tyan, at ang siko ay itinukod sa leeg ko. Mas malakas kasi si Lito sa akin, mas malaki ang katawan. Ano bakla ako? Urrkkkk! Ayoko na tol! Give up na ako, give up na Eto naman din a mabiro o At pinakawalan niya ako. Tumayo siya, iniabot ang kamay upang alalayan akong tumayo.

Naupo kami sa bench sa gilid ng tangke. Sino ba talaga iyang babaeng mahal mo, tol? Bat ayaw mong sabihin. Hwag muna ngayon, tol Sasabihin ko rin ito sa iyo, pero huwag muna ngayon. Kakabad-trip ka naman tol. Sige na nga, wala akong magagawa kung ayaw mong sabihin. Pero araw-araw, kukulitin kita dyan, tandaan mo. Ang pananakot ko pa rin. Hindi ko pa kasi nasabi sa kanya na mahal ko siya eh. E, di ligawan mo, problema ba iyan? Yan nga ang mahirap eh takot akong mabigo ang malungkot niyang sabi. Tangina. Ikaw pa! Ang dami ngang nagkacrush sa iyo dyan, tapus mabibigo ka? Ah basta. Kapag nilagawan ko siya at bibiguin niya ako tatalon ako sa tangke na to. Promise! turo niya sa tangke ng tubig At lulunurin ko ang sarili dyan. Hahaha! ang tawa ko. Wag ka ngang magbiro ng ganyan? Gaano ba ka espesyal ng taong iyan at magpakamatay ka talaga? Basta Iyon ang mga katagang sinabi niya na hndi ko naman sineryoso. Ganyan kami ka-close ni Lito. Akala ko hindi na magbabago ang pagiging close namin. Isang araw, lumuwas ang mga magulang niya papuntang Maynila at doon mamalagi ng mga apat na araw. Hinikayat nila akong samahan si Lito sa bahay nila at dahil kilala naman sila ng mga magulang ko, pinayagan din akong samahan si Lito sa bahay nila sa apat na aaw na wala ang mga magulang niya. Unang gabi iyon na kaming dalawa na lang sa bahay nila. Nag-inuman kami. Isang malaking bote ng gin ang tinira namin. Noong lagpas

kalahati na ng bote, nagsimula na akong malasing. Ang ipinagtataka ko ay parang wala lang nangyari kay Lito. Ewan kung pinaglalaruan lang niya ako dahil siya naman ang taga-tagay. Pero, wala lang sa akin iyon dahil nag-eenjoy naman ako. Hindi na naubos pa ang isang bote ng gin noong lagpak na ang katawan ko sa sofa. At kahit ganoon na ako kalasing pansin kong hindi talaga tinablan si Lito ng kalasingan. Andayadaya mo, tol! Pinagtripan mo akong lasingin! ang nasabi ko na lang habang nanatili akong nakahiga sa sofa. Hehehe! Tawa lang ang narinig kong sagot niy sa akin. Maya-maya, tinangka ni Litong hilahin ako sa sofa at buhatin patungong kwarto. Tol wag! ang biglang sigaw ko. Ako kasi kapag nasa ganoong sobrang kalasingan, pakiramdam ko ay umiikot ang buong paligid. Kaya dapat hindi ako gagalaw kung ano ang pwesto ko sa paghiga kasi kapag gumalaw ako niyan o kayay ginalaw, magsusukat magsusuka na ako hanggang sa mawalan ng lakas. Pero kahit nasa ganoon akong sitwasyon, conscious pa rin ako. Nauukit pa rin sa isipan ko ang mga pangyayari. Ngunit pilit pa rin akong kinarga ni Lito at pinahiga sa kama niya. Pagkalatag ng pagkalatag niya sa akin ay agad akong nagsusuka at nasukahan ko pa ang damit at pantalon niya dahil nakaharang siya noong hindi ko mapigilan ang sarili at bumalikwas upang sumuka sa sahig. Gwarkkk! Gwarkkkkk! Habol-habol ang paghinga, pilit kong hinubad ang t-shirt upang madaliang ipahid sa bibig, at pagkatapus ay nahiga ulit. Maya-maya lang, sumuka ulit ako, at sumuka ulit hanggang sa pakiramdam ko ay wala na akong isusuka pa at naubos na ang lakas upang makabalikwas pa, habang pakiramdam ko naman na ang buong paligid ay walang humpay sa pag-iikot. Tawa nang tawa lang si Lito habang pinapahid ang suka kong dumikit sa damit niya at sa

sahig. Ako naman ay nakahiga lang, nakatihaya pilit na huwag gumalaw, ipinikit ang mga mata, pakiramdam ay tila malalagutan na ng hininga sa tindi ng hilo at panlalanta. Napansin ko ring nawala sandali si Lito at noong may narinig akong mga yapak, ibinuka ko ang mga mata ko. Bumalik na siya sa kwarto nakatapis lang ng tuwalya. Naligo pala siya. Tinanggal niya ang tuwalya, isinabit ito sa silya at sumampa na sa kama, sa tabi ko sa kabilang gilid. OK ka lang ba? Tanong niya. Hindi ko sinagot ang tanong niya. Ipinikit ko ulit ang mga mata, pakiramdam ay wala na akong lakas na gumalaw pa o sumagot sa tanong niya. Ngunit laking gulat ko noong bigla niyang isinampa ang hubad niyang katawan sa ibabaw ng katawan ko. Uhhhmmmmp! ang mahinang tinig na lumabas sa bibig ko dahil sa bigat niya. Tol I love you! Iyon ang narinig kong sinabi niya sabay lapat ng bibig niya sa bibig ko. (Itutuloy) -------------------------------------------------Tol I Love You! [2] Email: getmybox@hotmail.com Fb: getmybox@yahoo.com Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.co m Napadilat ako noong lumapat ang mga labi niya sa labi ko. Uhhhhmmmmp! Ang tinig na lumabas sa bibig ko, umaalipin sa utak ang kumalas sa mga yakap at halik niya. Ngunit sa tindi ng hilo at panlalanta ay hindi ko magawa ito. Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginawa habang pilit kong ipinikit ang aking mga mata, pinakiramdaman ang bawat dantay ng kalamnan niya sa balat ko. Tila puno ng kasabikan ang mga halik ni Lito.

Naririnig ko pa ang malalalim at mabibilis niyang paghinga. May ilang minuto din niya akong hinalikan sa bibig. Maya-maya, bumaba ang mga labi niya sa leeg ko at sa dibdib. Pansamantalang nilaru-laro ng mga dila niya ang magkabilang utong dito. Kinagat-kagat ang mga iyon na para bang gigil na gigil. Maya-maya din lang, bumaba ulit ang mga labi niya patungo sa pusod ko, nilalaro ang butas noon ng dila nya hanggang sa bumaba ulit ito, ipinagapang sa pinong mga balahibong patungo sa umbok ng aking pagkalalaki sa ilalim ng aking pantalon. Dahil naka-jeans pa ako noon, dali-dali niyang hinubad iyon at noong sumampa ulet, naramdaman ko na lang ang ari ko sa ilalim ng bibig niya. Ahhhhhhhh Shiiiiiiiitttttttt ang mahinang daing ko. Kahit nasa ganoong kalasingan at hilo ako, ramdam ko pa rin ang init ng kanyang mga bibig na bumalot sa ari ko at ang sarap na dulot nito lalo na noong itinaas-baba niya ang ulo niya. At noong binilisan niya ang pag taas-baba ng ulo niya nagdulot naman ito ng ibayong sarap. Ngunit, gaano man kasarap ang sensasyon na dulot ng ginawa niya sa akin, hindi ko pa rin magawang marating ang ruruk dahil sa sobrang pagod at hilo. Maya-maya, itinaas ni Lito ang dalawa kong paa at isinandal ang mga ito sa balikat niya. Napaigting ako noong maramdamang bumubundol-bundol sa may butas ng puwet ko ang ari niya. Tinangka kong iharang ang mga kamay ko ngunit sadyang wala na akong lakas upang labanan ang kahayukan ng kaibigan ko. Ahhhhhh! Isang mahinang ungol ang naipalabas ko noong nakapasok ang matigas niyang pagkalalaki sa butas ng likuran ko. Sobrang sakit ang naramdaman ko lalo na noong simulan na niya ang pag-ulos. Ngunit mas nanaig pa rin sa akin ang sobrang hilo at pagod. Ewan kung ano ang nasa isip ni Lito habang ginagawa niya iyon sa akin. Marahil ay inisip niya na wala akong malay at hindi ko alam ang ginawa niyang iyon. O sadya lang talagang

naalipin na siya sa matinding pagnanasa. Ewan ko rn kung napapansin niya ang pagngiwi ng aking mukha. Ilang minuto din ang ginawa niyang pagbayo hanggang sa naging manhid na ang katawan ko. Pakiramdam ko ay lumulutang na lang ako sa kawalan. Iyon na ang huli kong natandaan. Mag-aalas 10 na ng umaga kinabukasan noong magising ako. Sobrang sakit ng ulo ko, disoriented, at mahapdi ang sikmura. Wala akong damit at noong tiningnan ko ang nasa tabi, nandoon si Lito, himbing na himbig pa rin sa pagtulog at hubot-hubad. Pilit kong binalikan sa isip ang mga pangyayari sa gabing iyon. At pumasok ang eksena kung saan nilapastangan at pinagsamantalahan ng kaibigan ko ang lupaypay kong katawan. Matinding galit ang umalipin sa buong katauhan ko sa sandaling iyon. Tinangka kong bumangon ngunit naduwal ako at bumagsak sa sahig. Ahhhhh! Ang daing ko noong maramdaman ang sakit ng katawan at kirot sa may parteng likuran. Nagising siya. T-tol, gising ka na pala? Tanong niya habang ikinuskos ang isang kamay sa kanyang mga mata, tila wala lang nangyari. Hindi ko siya sinagot. Hubot-hubad. tumayo uli ako at dumeretso sa loob ng bathroom na nasa loob lang ng kanyang kwarto. Bago ko naisara ang pinto ng paliguan, nagsalita siya. Magluluto lang ako ng almusal sandali, tol. Maligo ka lang dyan. sabay balikwas sa higaan, pinulot ang brief at pantalon na nakakalat sa sahig, isinuot ang mga iyon, at dali-daling tinumbok ang kusina. Dali-dali ko ring isinara ang pinto ng shower room. Dahil sa naramdamang asiwa sa magkahalong kirot at dulas ng kung anong dumi ang mayroon sa loob ng puwet, tinungo ko ang kubeta at dumumi. Sa pag-iri ko, pumatak ang naghalong dagta, dumi, at dugo. Masakit. Mahapdi. TANGINAAAAAAAAAAA!!! ang sigaw ko na lang, tinitimpi sa sarili ang matinding galit sa loob ko.

Mabilis akong nag-shower at pagkatapus ay mabilis ko ring pinulot ang mga nagkalat kong damit sa sahig ng kwarto. Kahit nabalot sa basa pang suka ang t-shirt, isinuot ko pa rin ito at simbilis ng kidlat na lumisan, hindi na hinintay pa ang inihanda niyang almusal. Para pa rin akong lumulutang sa di maipaliwanag na tindi ng kalbaryo habang naglalakad pauwi, hindi alintanang sa pagmamadali, naiwanan ko pala ang sapatos ko at nakapaa lang na naglakad sa mainit na semento ng kalsada. Naglalaro sa utak ko ang mga eksena ng karahasang ginawa ng kaibigan ko sa akin. Naamoy ko pa rin ang sariling suka sa isinuot na t-shirt. Nararamdaman ko pa rin ang hilo, ang sakit ng ulo, at higit sa lahat, ang hapdi ng sugat na dulot ng pwersahang pagpasok ng ari ng kaibigan ko sa aking likuran. Malinaw na malinaw pa sa isipan ko ang paghawak niya sa mga paa kong nakataas at nakasandal sa mga balikat niya habang siya ay tila walang humapy na umuulos. Nakikinita ko pa sa isipan ang nagdideliryo niyang mukha na tila abot-langit ang nadaramang sarap habang ako naman ay halos mamamatay na sa magkahalong hilo, panlalanta, sakit, at sama ng loob sa ginawa niyang kahayokan sa akin. Paulit-ulit na naglalaro sa isipan ko ang eksenang iyon. At naramdaman ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga pisngi ko. Isang araw mas matindi ang igaganti ko sa iyo! Hindi ako papayag na hindi ako makaganti sa ginawa mong pambababoy sa akin Ang nabitiwan kong pangako sa sarili. Noong makarating na ako ng bahay tulala pa rin ako, hindi alam kung ano ang gagawin. Buong maghapon akong nakakulong sa kwarto at noong dumating ang gabi, buong magdamag naman na hindi makatulog. Nagkaroon ako ng matinding guilt sa sarili, at galit sa ginawang iyon ni Lito sa akin. Kinabukasan sa eskwela, hindi ko na siya pinansin. Sinadya kong umupo sa may likuran ng klase. Noong maglabasan na kami, tinawag niya ako. Tol!

Ngunit hindi ko siya nilingon. Nagmamadali akong umalis patungo sa likod ng campus kung saan nandoon ang mga malalaking puno at mga upuan. Noong maupo na ako, hindi ko akalaing sumunod pala siya sa akin at naupo sa tabi ko. Hinayaan ko na lang siya. Tol m-may nagawa ako sa iyo ang sabi niya, ang boses ay may halong lungkot. Binitiwan ko lang ang matalim na titig sa kanya. P-patawarin mo ako, Tol Ganun na lang? Hindi ko akalain bakla ka pala. Tangina mo, binaboy mo ako. Ang kalmante kong sabi. Tila nabigla naman ako noong bigla na lang siyang humagulgol. Patawarin mo ako Tol. Alam ko kung gaano kalaki ang pagkakasala ko sa iyo. Di ko lang napigilan ang sarili ko, maniwala ka. Sabihin mo nga sa akin, narinig ko ang sinabi mong I love you totoo ba iyon? Tumingin ka sa akin? Tangina! Patuloy pa rin siya sa pag-iyak. T-too iyon, Tol matagal ko ng itinatago ang lahat. Hirap na hirap na nga ako Tol eh. Ang pagaalangang pag-amin niya. Pakiwari ko ay may pumutok na bomba sa kinauupuan ko. Put*** ***! Ang sigaw ko, di alintana ang ilang mga estudyante na naupo sa di kalayuan, ang iba ay nagbabasa ng kanilang mga notes, ang iba ay nagku-kwentuhan at biglang napalingon sa kinaroroonan naming. Binabaan ko ang tono ng pagsasalita ko. Hinablot ng isang kamay ko ang buhok niya at idinikit ang kanang kamao sa mukha, handang asintahin siya. Mahal mo ako? Tarantado ka? S-sige Tol, bugbugin mo ako, hindi ako lalaban. Naunawaan kita. Ngunit sana tandaan mo rin na hindi ko kasalanan kung bakit ganito

ang naramdaman ko. Kung kayak o nga lang sanang i-control ito, e di ko sana nagawa ang bagay na iyon. Sige suntukin mo ang mukha ko! Ngunit hindi ko na itinuloy pa ang pagsuntok sa kanya. Pinigilan ko ang sarili gawa nang nasa loob kami ng campus at kung nagkataon, siguradong suspended ako sa gagawin ko. Ang galing mo namang umarte, Tol. Nakuha mo na ang gusto mo, heto, ikaw pa ang madrama. Ganun na lang ba iyon? ang nasabi ko na lang. Sabihin mo sa akin, Tol kung ano ang gagawin ko upang mapatawad mo. Kahit magpaalipin pa ako sa iyo, gagawin ko, mapatawad mo lang ako. Patuloy pa rin siya sa pagpahid ng luha niya. At sa pagkarinig sa sinabi niyang iyon, may pumasok biglang kademonyohan sa utak ko. OK Simula ngayon, alipin na kita S-sige, Tol Basta mapatawad mo lang ako, gagawin ko ang lahat. Ang mabilis din niyang sagot, tila nasiyahan sa narinig At dahil sa nangingibabaw pa rn sa akin ang matinding galit at pagnanasa na makaganti, naisip kong matulog ulet sa bahay nila at doon ko gagawin ang maitim kong balak. Hindi pa ba dumating ang mga magulang mo? Hindi pa, Tol. Matagal-tagalan pa daw Good. Mamayang gabi, doon ako matulog. Sige Tol. Ang masaya niyang sagot. Mga alas otso noong dumating ako sa bahay ni Lito. Pagkapasok na pagkapasok ko kaagad ay nakahain na ang pagkain sa mesa. Kain na tayo, Tol! Hinitay talaga kita. Ang sabi niya, kitang-kita ko sa mga mata niya ang saya noong makita ako. Ikaw na lang ang kumain. Tapos na ako. At dalian mo lang. May ipagagawa ako sa iyo. Nandito lang ako sa kwarto mo Ang sabi ko.

Pansin kong gumuho bigla ang saya sa mukha niya. S-sige Pagkatapus niyang kumain, pasok kaagad siya sa kwarto. Lingid sa kaalaman ni Lito, may itinago akong paddle, iyong ginagamit na pamalo sa mga initiations ng fraternity. Nagdala din ako ng blindfold at pantali. Magblind-fold ka ang utos ko kaagad sa kanya. Alam ko, kinabahan siya sa ipinagawa ko kahit na ang paddle ay itinago ko pa rin sa ilalim ng kama niya. Hubarin mo ang lahat ng damit mo at sumampa ka sa gitna ng kama, naka-dapa. Hinubad nga niya ang lahat ng damit niya at sumampa na ng kama. Agad ko namang itinali ang dalawang kamay niya sa baranda ng ulohan ng kama. A-ano ang gagawin mo sa akin, Tol ang may halong pag-alala niyang tanong noong matapos ko na siyang italai. Huwag kang mag-alala. Di ko kayang pumatay ng tao. Ang matigas kong sabi. Hindi na siya kumibo. Agad kong hinugot ang paddle sa ilalim ng kama at habang hawakhawak ko sa kamay ko iyon, pinagmasdan ko ang kabuuan ni Lito na may piriong ang mata at nakatali ang mga kamay, nakadapa sa gitna ng kama, at hubot-hubad. Shittt! Ang ganda pala ng umbok ng puwet nito, ang kinis pati! Sa isip ko lang. Tol ang sarap palang pagtripan nitong puwet mo! Ang sambit ko sabay tawa ng malakas. Sa totoo lang din, tila may kakaibang kiliti ding sumundot sa katawan ko noong makita ang kabuuan ng katawan niya. Maganda ang katawan ni Lito. Palibhasa maalaga, healthconscious, palaging nagja-jogging at nagbubuhat sa mini-gym niya, workout. At ang isa sa naka-excite sa akin any ang pagiging helpless niya sa sitwasyon na iyon - nakatali, blindfolded, kinakabahan, at sunod-sunuran sa

kung ano man ang ipapagawa ko. K-kung gusto mo Tol gawin mo. O-ok lang sa akin Ang pag-aalangang sabi niya, marahil ay iniisip na ang ginawa niya sa akin ay siya ko ring gagawin sa kanya. Hahaha! Ayos ah. Gusto mo ring maranasan ang sakit na naranasan ko no? Huwag kang mag-alala Tol, darating tayo dyan. Pero mas exciting ang gagawin ko sa iyo. At magpainit muna tayo. Hindi siya umimik, nakahalata sa sarcastic kong panalita. Ano? Gusto mo nang matikman ang gagawin ko sa iyo? B-bahala ka, Tol! OK Relax ka lang ha? Simulan ko naaaaaa. Inangat ko ang paddle at kumuha ng lakas, bumuwelo. At... Heto na Tollllll!!! Ang buong pakawala ko sa paghambalos ng paddle sa umbok ng puwet niya. SPLAKKKK!!!

na ang paddle, at tinungo ang VCD player at nagpalabas ng bold. Tapus, hinubad ko ang tshirt, ang pantalon at pagkatapus, ang brief. Finorward ko ang palabas upang dumeretso sa mga nag-uungulang mga nagtatalik na pornstars. Nilakasan ko ang sound upang marinig ni Lito. Sinalsal ko naman ang sarili kong ari upang tumigas. Noong tumigas na ito, sumampa na ako sa taas ni Lito at ikinakanyod-kanyod ang ari sa umbok ng pwet niya, ang isang kamay ay isinambunot sa buhok niya. Gusto mo ito, ano?! Anooo!!!! Sigaw ko. Hindi kumibo ni Lito. Kitang-kita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Noong libog na libog na ako, sa naririnig na mga ungol mula sa VCD, itinutok ko na ang matigas kong ari ko sa bukana ng puwet ni Lito at biglang umulos. Hindi ko na nilagyan ng pampadulas ito, gusto ko talagang maranasan niya ang sakit. Arrggggghhhh! Ang sigaw niya noong pumasok na ang pagkalalaki ko sa loob ng lkuran niya. Masakit ba? Masakit ba?! Sigaw ko uli habang patuloy na umuulos, hindi na ininda kung masasaktan man siya.

Tooool, ansakitttt! ARRRRRRRRGGGGGGHHHHHHHH! Tolllll!! Ansakitttt!! Sigaw ni Lito. Masakit pala ha?! Mas masakit pa dyan ang naramdaman ko, tangina mo! Binaboy mo ako, walnghiya kaaa! Heto pa! Ummmm! Tollll! Sakittttt! Tama na Tollll! Sigaw uli ni Lito. Sige, magmakaawa ka, tarantado! Heto paaaa! Umm! Naka-ilang palo din ako sap wet ni Lito hanggang sa pulang-pula na ito at umiiyak na sya. Tol patawarin mo na ako, please Hindi! At hindi kita patatawarin. Ibinaba ko Hindi pa iya, tangina mo! Heto pa! At kinagat ko ng malakas ang kaliwang balikat niya habang walang humpay ang pag-ulos ko. ARRRRGGGGGHHHH! Hindi ko binitawan ang pagkagat ng balikat niya. Noong tinanggal ko ang bibig ko doon, nakita kong may umagos na dugo sa nakagat kong parte. Ngunit galit pa rin ang nanaig sa akin. Heto pa tollll! Kabilang balikat naman ang kinagat ko habang patuloy pa rin ang pagkanyod ko. ARRGGGGGHHHHHH! Ganoon din ang nangyari. Dumugo din ang parte na iyon. Nakadaming kagat din ako sa

likod niya noong sa wakas ay naramdaman kong lalabasan na ako. Dali-dali kong hingot ang sarili at itinuon ang pagkalalaki sa mukha ni Lito. Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh! ang ungol ko habang pumulandit naman ang katas ko sa ulo at sa mukha niya. Tila nakilaro naman si Lito. Marahil ay dahil sa takot na kung ano pa ang maisipan kong gawin sa kanya. Kahit kitang-kita ko pa ang mga luhang dumaloy sa mukha niya, pilit na inangat niya ang mukha upang harapin ang pumulandit kong dagta. Tangina mo tol! Kaya pala tinira mo ko sa pwet, ansarap pala, lalo na dyan sa pwet mo. Ilang lalaki na ba ang nakatira sa iyo? Ha?! Sigaw ko, habang ipinahid sa mukha niya ang natitirang likido sa dulo ng ari ko at isinasampal-sampal pa ito. Hindi kumibo si Lito. Noong humupa na ang sarap, hinablot ko naman ang buhok niya at sinampal ng malakas ang magkabilang pisngi. Bakla! ang sigaw ko sabay talikod, pinulot ang nagkalat na mga damit sa sahig at dalidali ding lumisan, iniwanan siya sa ganoong ayos. Kinabukasan, parang wala lang nangyari. Pareho kaming pumasok sa klase. Masakit ang katawan ko pero alam ko, mas masakit ang katawan ni niya, puno ng latay sa bugbog at sugat sa kagat. At di lang iyan, sigurado ako, masakit at mahapdi pati ang likuran niya. Napansin kong paika-ika siya at tila hirap sa pag-upo dahil sa mga palo ko ng paddle doon. Kulang pa yan! bulong ko sa sarili. Pero sa kabila ng ginawa ko sa kanya, hindi pa rin naibsan ang tindi ng galit ko sa kaibigan ko. Pakiramdam ko ay kumukulo ang dugo ko at bumabalik-balik sa isipan ang ginawang karahasan at pambababoy niya sa akin. Lalo na kapag nakikita ko siyang tumatawa, nakaukit pa rin sa isip ko ang saya sa mukha niya nong ginawa niya sa akin iyon. Kaya iniiwasan ko siya. Ngunit dahil sa magkakalase pa rin kami, hindi rin maiwasang maglapit pa

rin ang aming landas. Pareho kaming myembro ng isang social club ng campus at isang araw ay may deepening activity kami na gaganapin sa isang beach resort sa isla na di kalayuan sa lugar namin. Tatawirin lang ito nang may dalawang oras. Sleepover, kumbaga at ang purpose ay upang mas magiging close daw ang mga miyembro sa isat-isa. Tangina! Paano ako maging close dyan bulong ko sa sarili noong maisip ang kaibigang kasali din sa club. Ayaw ko na sanang dumalo dahil alam ko nandoon si Lito. Ngunit ewan ko din ba, malakas ang udyok sa akin na sumali. Syempre, isang beach resort ang venue na kung saan ay hindi ko pa napuntahan. At sleepover pa! At ang isa pa, hindi ko pa rin naexperience ang sinasabi nilang deepening activity na iyan. Magtatakip-silim na noong makarating kami sa isla. Napakaganda ng isla. Pansin ko kaagad ang kagandahan niyon noong dumaong ang bangkang sinakyan namin sa mismong beach. Maputi ang buhangin, mapayapa ang dagat, preskong-presko ang hangin. Malapad din ang dalampasigan kung saan purong puting buhangin ang matatapakan ng iyong mga paa. Mga 30 metro galing sa dagat ay nandoon na ang ilang cottages na gawa ng kawayan at nipa. At ang isang plus factor pa sa lugar ay halos kami lang ang tao sa paligid gawa ng ito pala ay isang sanctuary na pinoprotektahan ng mga taga DENR at walang pwedeng pumunta doon kungdi mga piling beach-goers lang na may mga environmental at educational-related na hangarin. Pagkakita ko sa mga tanawin pakiramdam ko nawala din lahat ang stress at ang bigat na dinadala ng kalooban. May mga 30 kaming myembrong sumama. At expected, nandoon din si Lito. Pero, para lang hindi kami magkakilala. Ibang mga myembro ang sinamahan ko. Pagkatapus naming mag settle down sa tatlong cottage na tig-sasampu ang naka-occupy, nag-dinner kami, sabaysabay at doon na sa mismong beach at

pagkatapus magpahinga ng sandali, naglaro. Dahil tatlo kaming grupo, iyon na rin ang grouping namin na mag-compete sa ibat-ibang impromptu na mga palaro. May tug-of-war, may obstacle relay, may impromptu cheering at talent contest, at ang culmination ay ang search for Mr. Prince Charming and Miss Princess of the night na ang mga judges ay kami-kami din lang. Sobrang saya at enjoy ang lahat. Pero syempre, nandoon pa rin ang pagsisimangot ko at pang-iisnub kay Lito kapag pareho kaming kasali sa laro. Pareho kaming contestant Lito sa search for Prince Charming of the night. Sa pag-introduce ko pa lang sa sarili, binanatan ko kaagad siya, Ako ang piliin ninyo dahil sigurado ako sa aking seksuwalidad! sabay tingin ng patama sa kanya. Tawanan at palakpakan ang lahat. At noong ibinaba na ang hatol, ako ang nanalo at si Lito ay pangalawa lamang. Noong nilapitan niya ako at kakamayan sana, bigla ko naman siyang tinalikuran. Pagkatapus ng palaro, binigyan kami ng 30 minutes na break upang makapagpahinga o kayay kumain. Susunod na daw ang deepening. Alas dose na ng gabi noong pinalabas kami sa mga cottages namin. Pina-upo kaming lahat ng paikot upang pumorma ng isang bilog. Ilang araw na lang bago mag full moon noon kaya may sinag pa rin ang buwan na siyang nagsilbing liwanag sa paligid. Sinadya daw na sa ganoong oras at set-up na medyo madilimdilim ang activity. Syempre, nagtatanong ang aking isipan. Ano kayang mayroon? Nagsalita ang aming moderator. Mga buddies ang pag-greet ng moderator namin sa tawagan namin sa kapwa myembro. Ang tawag natin sa activity na ito ay Deepening the main objective of which is to enable us to know deeper the person we call buddy. I wont expound on the subject. But let me just begin the activity by saying that what we say or do here, let it stay here. Let us open our minds and our hearts and Let the white sands

and the wind in this island bear witness to everything we do or say. Let this activity help each one of us to know each other better, to learn lessons, appreciate the values and meaning of life, to find our true selves and become better persons. Lahat tayo any may kanya-kanyang kwento at drama sa buhay. Mayroon tayong little secrets, big secrets, skeletons in the closets, struggles, pains, whatever. Minsan, tayo lang ang nakaakalam sa mga ito. Minsan din, naitatanong natin sa sarili kung normal pa ba ang mga nangyayari sa atin o, we deserve to have all these Pero, patuloy pa rin tayong bumabangon, lumalaban. Because that is life full of challenges, full of struggles, full of pains at dahil sa kabila ng lahat. patuloy ding umiikot ang mundo, ang mundo natin. Kaya let our story unfold so that it may serve as an inspiration to our fellow buddies; to give your buddies the chance to accept and embrace you for what you are, in spite of what youve gone through. This is your chance now. Lahat tayo ay magsasalita and I encourage you to speak from the heart. Whatever emotions come out, let it flow freely - walang takot, walang pangamba, walang pagdadalawang-isip. Let there be trust among us. Let there be compassion. Let there be acceptance and understanding. Set yourself free Ramdam ko naman ang pagkabog ng dibdib ko sa sinabi na iyon ng moderator. Sa mga laro natin kanina, napakasaya natin. Pero may halo din itong downside lalo na kapag natalo tayo. Sa totoong buhay ba masasabi nating ganoon din? Ano ang pinakalowest part ng buhay mo? Ang pinakapuntong nasabi mo sa sarili na sana di na lang ako ipinanganak pa sa mundong ito? O kayay nagisip ka na magpakamatay na lang? Nalampasan mo ba ito? O hanggang ngayon ay tuloy pa rin ang laban? At ano ang mga aral na natutunan mo, kung mayroon man? Kailan mo naman naranasan ang sobrang saya? Mas marami bang masasayang parte ang buhay mo kaysa malungkot at mahirap? Iyan ang mga tanong na dapat mong sagutin sa sharing nating ito. Pero bago iyan, bibigyan ko kayo ng ilang minuto upang i-examine ang mga sarili

ninyo at masagot ang mga katanungang iyan. Noong gumitara na at kumanta ang aming singer na kasama, lahat kami ay natahimik, ang karamihan ay nagsimulang mag-iyakan. Hindi ko naman lubos maintindihan ang naramdaman sa pagkakataong iyon. Hinayaan ko na lang dumaloy ang kung ano mang emosyon ang lalabas habang pinakinggan ko nang maigi at hinimay ang kahulugan ng bawat salita ng kanta. Lead me Lord, lead me by the hand and make me face the rising sun. Comfort me through all the pain that life may bring. There's no other hope that I can lean upon. Lead me Lord, lead me all my life. Walk by me, walk by me across the lonely road of every day. Take my arms and let your hand show me the way (Itutuloy) ---------------------------------------------------Tol I Love You! [4] Email: getmybox@hotmail.com Fb: getmybox@yahoo.com Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.co m Mistulang tutulo na rin ang mga luha ko habang kinakanta ng kasama naming singer ang kantang Lead Me Lord. Ang bawat kataga noon ay tila mga sibat na tumatama sa bawat puso naming mga participants. Ewan ko kung ano ang mga nasa isip ng mga kapwa kong buddies pero sa kanta pa lang ay tila nanumbalik ang katinuan ng pag-iisip ko, pakiwari ko ay may gumagapang na lungkot sa buong katawan, may hinahanap na kung ano sa kaibuturan ng aking pagkatao. Bakit nga pala narito ako sa mundong ito na ni minsan hindi ko naman pinili o ginusto ang ipanganak dito? Sino ba ang nagdesisyon nito para sa akin? At bakit? Bakit sa parte pa ng mundong ito, at sino ang pumili para sa akin ng mga magulang ko, ng ganitong klaseng buhay ko? Ano purpose ko dito sa mundo?

Shiiiiiittttt! Bakit ba ako napasali pa dito! Sigaw ko sa sarili, di makapaniwalang masadlak ako sa ganoong klaseng activity. Naramdaman ko na maraming tuwalyang mapipiga sa dami ng luhang expected kong aagos sa activity na iyon. Ako kasi, ayaw ng iyakan o sobrang drama. Gusto ko masaya, katatawanan, kantyawan, bangkaan ng kung anu-anong kabulastugang experiences. Nagsalita ang aming moderator. Gawin muna nating semi-circle ang arrangement ng pagupo natin Tumayo kami at nag-adjust sa pag-upo sa mabuhanging beach upang ma-porma ang semi-circle, karamihan ay naka-upong naka cross-leg. Noong makapwesto na ang lahat, pumwesto naman sa bakanteng space paharap sa amin ang moderator at naupo sa sentro nito. Itong lugar na inuupuan ko paharap sa inyo ay tatawagin nating hot seat. Kung sino ang magsasalita o magsi-share ay lilipat dito at dito uupo. Ang sequence naman ng pagsishare ay through lottery. Kung sino iyong nagsasalita ay pagkatapus niya, siya ang bubunot ng pangalan ng susunod na magshare. Dito bubunutin ang pangalan. At inangat niya ang garapun kung saan nakalagay ang mga pangalan namin. Wala bang tanong? Walang sumagot. At oo nga pala, libre kayong magbigay ng katanungan, kumento o payo. Ngunit bawal ang criticism o ang makikipag-argumento. OK, ako ang bubunot sa pangalan ng unang magsasalita At dinukot na ng moderator ang pangalan ng unang magsasalita. Nong binasa na ang pangalan, pangalan ng isang babaeng kasama namin. Siya iyong baguhan sa school na galing ng Maynila at bagamat nakikita namin sa panlabas niyang anyo na isa siyang magandang babae, sexy, magandang magdamit, pang beauty queen o model material, masayahing kaibigan, palabiro at sweet sa lahat ng mga myembro, hindi pa namin talaga siya masyadong kilala. Tumayo siya at pumwesto na sa lugar kung saan unang

nakaupo ang moderator habang ang moderator naman ay umupo sa inuupuan noong babaeng magsi-share. Noong maupo na ang babaeng buddy naming iyon, sobrang tahimik ang lahat animoy nagpipigil ang bawat isa sa kung ano mang emosyon ang pweding umapaw. Sabi ko naman sa sarili, Ah, ano naman kayang ishare nito, e, kung titingnan mo sa panlabas na anyo, ay tila wala na itong mahihiling pa sa buhay. Magandang gabi Magandang umaga! ang pagbutt-in naman ng moderator namin, pansin ang alertness niya at kasanayan sa pag-handle ng ganoong klaseng activity. Ay umaga na pala. Good morning! sambit niya, napangiti sa pagkakamali, at natawa naman ang lahat, bagay na nagpapagaan sa mabigat na emosyon sa tagpong iyon. Ok ang pagsimula uli ng buddy naming nasa hotseat na tila ay humugot ng lakas ng loob na magsalita. Ang pinaka-low na parte ng buhay ko na hanggang ngayon ay nandyan pa rin ang bakas ay iyong napahinto siya ng sandali, pilit na pinigilan ang pag-crack ng boses Pigil-hininga naman kaming mga nakikinig. naanakan ako. Aaminin ko sa inyo, na kaya ako lumipat ng school ay dahil gusto kong iwasan ang mga masasakit na alaala sa parte ng buhay ko na iyon. Noong malaman ng boyfriend na buntis ako, gusto niyang ipalaglag ang bata. Hindi ko sinunod ang gusto niya. At noong malaman niyang hindi ko siya sinunod, iniwanan niya ako. Ang masaklap, nadiskubre kong may asawa pala siya at sumugod sa eskwelahan ko ang asawa niya. Nag-iskandalo ang babae at tuloy, nalaman ng buong campus na naging kasintahan ko ang isang may pamilyang tao, at na buntis ako. Sa hiya, hindi ko na tinapus pa ang semester. Galit na galit sa akin ang papa ko at pinalayas ako sa bahay. Lumayas ako. Iyon ang panahon na

pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko. Hindi ko na naramdaman pang may pag-asa at pakiwari ko ay lahat ng tao ay galit sa akin, pinagtatawanan ako, pinagkaisahan. Sa totoo lang, ilang beses ko ring pinag-isipan ang magpkamatay. Mabuti na lang at kahit papaano, nandoon ang mama ko at patuloy na sumusuporta. Naramdaman ko ang pagmamahal niya at pagdepensa niya sa mga paninira sa akin. Kinausap niya ang tita na doon muna ako pansamantalang titira sa kanila hanggang sa panganganak ko Pinilit kong itago sa mga kaibigan ko ang mapait na kalagayan at masakit karanasan sa takot na di nila ako maintindihan o matanggap. Kaya lumipat ako ng paaralan dito sa probinsya. Ngunit ang hirap pala kapag may itinatago ka sobrang bigat ng kalooban. Huminto siya ng sandali, pinahid ang mga luha sa kanyang mga mata at noong tila nahimasmasan, binitiwan ang isang pilit na ngiti. Ngunit hindi ko pinagsisihan ang pagsuway sa boyfriend ko na ipalaglag ang bata. Isang taon na ang baby ko ngayon. Malusog na batang lalaki, bibo, makulit... Siya ang inspirasyon ko ngayon at bubuhayin ko siya kahit ano man ang mangyari Iyon ang kwento ng unang kasama namin sa nag-share. Napa Shit! naman ako sa sarili sa pakiramdam na tila may sumundot-sundot na kung ano sa puso. May sumunod na mga tanong sa kanya kagaya ng natanggap na ba niya ang kalagayan, ano ang naramdaman niya ngayon para sa ama na hindi nakapagbigay ng suporta, ano ang dulot at impact ng karanasan niya na iyon sa pananaw niya sa buhay, kung wala ba siyang pinagsisihan o gusting ituwid sa sarili kung mayroon man, at ano ang naramdaman niya ngayong nabunyag niya sa amin ang sikreto niya. Ang huling tanong na iyon at ang sagot niya noong sinabi niyang gumaan ang pakiramdam niya sa pag-unload niya sa amin ng kanyang saloobin ang nagpaisip sa akin ng malalim dahil naranasan ko ang sinabi niya na sobrang hirap kapag may itinatagong sikreto. Noong wala nang nagtanong, group hug.

Lito. Ah bahala na! sigaw ng utak ko. Ang sunod na pangalang nabunot ay sa isang lalaki. At sa hotseat isiniwalat niya ang mga hinanakit sa mga magulang noong naghiwalay ang mga ito. Syempre, umiiyak dahil sa mga emotional at financial na kahirapang naranasan. Noong una, sobrang sakit at hirap tanggapin na ang papa ko ay nasa ibang bahay, sa ibang pamilya at kaming apat magkakapatid ay nagkahiwa-hiwalay din. Yun bang pagbabago ng nakasanayan, iyong pamilyang buo, iyong pagmamahalan na nasira, iyong saya na biglang naglaho. Syempre, iyong pagmamahal ng magulang, iyong psychological na hirap, at dagdag pa dyan iyong finances, hindi na kami regular na binibigyan ng suporta. Minsan walang pera, walang baon, nangungutang para lang makaattend sa test, iyong mangungutang ang mama ko uli at hindi pauutangin dahil may utang pang hindi nabayaran Hirap! Kahit anu na lang ang naiisip ng mama ko. At dahil sa ako ang panganay, di ko na rin alam ang gagawin upang makahanap ng paraan para makatulong. Hindi ko alam kung hanggang saan ang paghihirap naming. Pero, para sa akin, habang buhay, lalaban ako. Pipilitin ko pa ring makatapus ng pag-aaral upang makatulong at maipakita sa papa ko na mabubuhay kami kahit wala siya Iyan ang kwento ng pangalawang buddy. At pagkatapus, tanungan naman, advice, at ang group hug noong wala nang nagtanong. Sa kabuuan, nagustuhan ko ang takbo ng activity dahil kitang-kita ko sa mga nagsi-share ang sincerity nila at kawalang-takot na ihayag ang mga saloobin. Pansin ko rin ang dulot na saya sa mga mukha nila ang pag-open up, pag-unload ng mga saloobin at ang relief na maramdamang may mga taong nakakaintindi, nakikiramay, nakikiiyak. At doon ko rin narealize na ibat-ibang tao, ibat-ibang drama sa buhay. Minsan, akala mo ay walang problema o matinding karanasan, iyon pala ay masasabi mong kung hindi kasing-tindi, mas matindi pa ang mga pagsubok na naranasan. Ngunit may dulot din itong kaba sa akin, syempre, dahil sa nangyari sa akin, sa amin ni Ang sunod na tinawag ay si Lito. Sa pagbigkas pa lang sa pangalan niya, pakiramdam ko ay may biglang kumalampag sa dibdib ko at nagpalakas sa kabog nito. Sinundan ng mga mata ko ang pagtayo niya, paglalakad patungo sa hotseat, hanggang sa pag-upo niya. Nakacross leg siya at seryosong nakatingin sa harap. Tinitigan ko siya, nagbakasakaling titingin din siya sa kinauupuan ko at makuha niya ang ibig kong ipahiwating na huwag buksan ang issue tungkol sa amin. Ngunit hindi siya tumingin sa akin. Mixed emotions ang naramdaman ko sa activity natin na ito ang pambungad niyang salita. Marahil ay sa panalabas kong anyo, masasabi ninyong wala akong problema dahil heto, may kaya ang mga magulang ko, ako naman ay kahit papaano, nasa top 5 palagi ang pangalan sa honors list, at kung sa postura ang pag-uusapan, nakakalamang naman siguro ako sa marami. Ang pagdescribe niya sa sarili. Napatango naman ang lahat dahil sa totoo lang din, gwapo si Lito, matangkad, matalino, neat at proportioned ang katawan, magandang magdala ng damit, at maraming tagahanga. Kung tutuusin, nga di hamak na maihahanay siya sa mga batang sikat na mga artista at modelo sa kasalukuyan. Walang dudang mahal na mahal ako ng mga magulang ko. Simula noong bata pa lamang, ramdam ko na ang lubos na pagmamahal nila sa akin. Akala ko normal talaga ang lahat sa amin. Ngunit noong magha-high school na ako hindi naipagpatuloy ni Lito ang sasabihin noong mag-crack ang boses niya at humagulgol na lang na parang bata, halos nahirapan sa paghinga. Nilapitan siya ng moderator. Nagsunuran na rin ang iba pa naming mga kasamahan. Nag group hug. OK ka lang ba? Ituloy pa natin? O kailangan mong magbreak muna, tatawag tayo ng iba? Pinahid ni Lito ang mga luha sa pisngi, ininum

ang tubig na ibinigay ng moderator. Ok lang buds, ituloy ko sagot niya. At nagsibalikan kami sa mga pwesto namin. Nagpatuloy siya. Iyon nga, noong maghighschool na ako, aksidente kong nabuksan ang drawer sa kwarto ng mga magulang ko at doon nakita ko ang isang dokumento adoption papers. Doon ko nadiskubre na ampon lang pala ako Huminto muli si Lito ng sandali at pinahid ang mga luha sa mukha, halatang pinigilan ang sarili na huwag humikbi. Kinulit ko ang mga magulang ko tungkol dito at umamin sila. Ipinaampon daw ako ako ng tunay kong mga magulang. Noong malaman ko iyon, naglayas ako ng isang lingo dahil hindi ko matanggap-tanggap na ang mga taong nagpalaki at umaruga sa akin simula noong bata pa ako ay hindi ko pala tunay na mga magulang. Ansakit sobra. Iyon bang feeling na parang pinaglalaruan ka lang ng mga tao at tadhana, na ipinasa-pasa lang na parang tuta. Sobrang galit ang naramdaman ko sa kanila, sa mundo. Wala namang nagbago sa pakikitungo at pagmamahal ng mga itinuring ko ngayong tunay kong mga magulang. Ngunit ang sakit na nadarama kong ipinamigay lang ako grabe. Hanggang ngayon, puno pa rin ng galit ang puso ko para sa kanila kaya noong kausapin ako ng mga magulang ko na lilipat kami dito at dito na rin ako mag-aaral, pumayag na rin ako. Ayokong baka isang araw ay makilala ko pa ang tunay kong mga magulang doon sa malaking syudad Tahimik. Hindi ko lubos maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagkarinig sa kwento niya. Noon ko lang nalaman na ampon lang pala siya. Dahit dito, ang galit na nadarama ko sa pambababoy na ginawa niya sa akin ay parang unti-unting humupa at parang may kung anong awa ang gumapang sa buo kong katauhan. Biglang sumiksik sa isipan ang eksena kung saan nag-iiyak siyang amining mahal niya ako, ang pag pakumbaba, pagtiis, at pagtanggap niya sa ginawa kong pananakit sa kanya. Noon ko lang na-realize na sobrasobra pala ang paghihirap niya at

nadaragdagan ko pa pala iyon. Kampante na ang isip ko na iyon lang ang ikikwento ni Lito sa grupo. Akala ko ay wala na akong alalahanin pa sa mga isiniwalat niya ngunit noong may magsitanungan na, nagsalita na naman ulit siya, May isa pa akong sasabihin Biglang natahimik uli ang lahat. Nitong bago lang, may isang bagay din akong nadiskubre sa sarili ko Huminto si Lito sa pagsasalita, yumuko na parang humugot ng lakas at bwelo. Kinabahan naman ako at muling kumabog ng malakas ang dibdib. Tangina! Wag mong buksan!!! sigaw ng tuliro kong isip. Ewan ko ba ngunit may nararamdaman ako para sa isang kaibigan Napayuko na lang ako, itinakip ang dalawang kamay sa mukha, inihanda ang sarili sa sasabihin niya. Arrgggghhh! sigaw ng utak ko. ARRRGGH! sigaw kong bigla upang maputol ang pagsasalita ni Lito at mabaling ang atensiyon ng grupo sa akin. Hinawakan ko naman ang isa kong paa, nagkunyaring may masakit sa parte na iyon at pasikretong kinurot ito ng malakas. Kinagat ako! Shiit! Ahhhhh! Nagulat at nagkagulo ang mga kasama namin. Ngunit nanatili si Lito na nakaupo sa hotseat, nahalata ang pag-arte kong iyon. Pasikreto ko naman siyang dinilatan, pahiwatig na ayaw kong ituloy pa niya ang sasabihin. Ano bang kumagat sa iyo? Tanong ng moderator sa akin, halatang kinabahan sa nangyari. Ewan ko ba, buds Tingnan ko nga Sinuri niyang maigi ang paa kong inireklamo. Parang wala namang kagat, namumula nga lang na parang nakurot.

Ramdam ko naman ang pagkahiya sa sinabing iyon ng moderator. K-kaya nga eh... Sobrang sakit ba buds? tanong ulit niya, tiningnan ang mukha ko. Hindi na hindi na buds. Medyo OK na sya. Ang pagdadahilan ko na lang upang hindi na sila magwo-worry at baka mahalata na ang pag-arte ko. Ah, sige. Obserbahan na lang muna natin at kapag in a few minutes ay masakit pa rin siya o lalong titindi ang sakit o kaya may iba kang naramdaman sa katawan, tatawag na tayo ng first aid. S-sige buds. Iyan na lang ang gagawin natin. Sagot ko. Napalagay naman ang sarili ko sa narinig. Binitawan ng moderator ang tatlong mabilis na sunod-sunod na palakpak, pahiwatig ng attention. OK mga buddies, tuloy natin ang activity! sigaw niya sa grupo na sumunod din kaagad sa utos niya at kanya-kanyang nagsibalikan sa kinauupuan. Ibinaling niya ang tingin kay Lito na nanatili pa ring nakaupo sa hotseat. Ituloy mo na buds! S-saan na pala akong parte? Tanong ni Lito sa kanila. Doon buds sa may parang nadiskubre ka sa sarili ba iyon? sigaw ng isang buddy. Ah Napahinto si Lito ng sandali. Palihim na tumingin sa akin. M-may nagawa akong kasalanan sa isang tao...

nagawa akong pang-aabuso sa kanya Hanggang ngayon, hindi ko maiwaglit ang pagkakasalang iyon, lalo na kapag nakikita ko ang taong ito at ipinapakita niya sa akin ang galit niya sa ginawa ko. Natahimik ang lahat. Ramdam kong maraming naglalarong katanungan sa kanilang mga isipan ngunit hindi lang nila kayang diretsahang maitanong ang mga ito, marahil ay sa hiya o takot na baka mapahiya si Lito. Ngunit may isang buddy ring hindi nakatiis, E B-babae ba tong tao na to, buds? Lalaki, buds and deretsahang sagot ni Lito. Tumango-tango naman ang buddy na nagtanong, tila kinumpirma ang naglalarong hinala sa kanyang utak. Underage? Tanong naman ng isang buddy. Hindi. Ah hindi naman pala eh. OK lang iyan buds. Walang mawawala sa lalaking nasa edad na. patawa naman ng isa. Tawanan ang lahat. Yumuko na lang ako, ang isip ay sumisigaw ng, Anong walang mawawala? Labag sa kagustuhan, binaboy, tas walang mawawala? Ngunit sinasarili ko na lang ito sa takot na baka mag-isip silang ako ang lalaking tinutukoy. Maya-maya, may nagtanong pa uli, tila nahihiya ang tono. B-bakla ka buds? Hindi kaagad nakasagot ni Lito. Mistulang may bumara sa kanyang lalamunan at pansin ko ring umiyak na naman siya. Hindi ko alam buds eh. Kaya nga akoy nalilito at nagagalit sa sarili, mahirap tanggapin, at lalo na, may nasaktan akong tao ang sagot niya habang pinapahid ng isang kamay ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Patuloy mang kinabahan, wala na akong nagawa pa kungdi ang ipaubaya ang lahat kay Lito. Bahala na pero lalo kang makatikim sa

Bumalik na naman ang lakas ng kabog ng dibdib ko sa narinig at ramdam kong may nagbabadyang matinding galit na namang dadaloy sa aking kalamnan. Tangina! Ayaw talaga paawat! Lagot ka sa akin kapag itinuloy mo pa iyan! sigaw ng utak ko. Nagpatuloy si Lito. Noong magkita kami ng taong ito, inimbita ko siya sa bahay at doon, nag-inuman kami. Noong malasing siya, may

akin, tangina mo! sigaw ng utak ko. Kilala ba namin ang taong sinasabi mo? Hindi nakasagot agad si Lito. Halatang nagisip. Maya-maya, ibinaling niya ang paningin sa akin. Yumuko ako. Tangina mooooo! Wag mo akong iturooo! Sigaw ko sa sarili. Hindi na importante iyon mga buds, kung kilala ninyo siya o hindi. Ang sagot niya. OK nirerespeto namin ang sagot mo. Pero heto, sensya ka na sa tanong na to pero alam mo buds napansin namin kanina sa search for prince charming habang naka swimming trunks lang kayo na may bakas ng mga kagat ka sa likod. Paano ka ba nakagat? At bakit? Mistulang naputukan naman ako ng bomba. Tarantado kasi tangina. Naghuhubad-hubad pa, di man lang naisip na hindi pa nawala ang bakat ng kagat! Sige, sabihin mo at makakatikim ka na naman sa akin bulong ko. Ah e pwede ba buds sa akin na lang iyon? ang sagot niya. Natahimik na lang ang lahat. Batid nila na tila hindi pa handa si Lito na ilahad ang lahat ng kuwento niya. Alam ko, lalong dumarami ang mga katanungan sa kanilang isipan tungkol kay Lito. Nagsalita ang moderator. Alam mo, buds, hindi porket nangyari sa iyo ang bagay na iyan ngayon ay masasabi mo na isa kang bakla. Marahil ay kung lilipas ang ilang taon at ganoon pa rin ang naramdaman mo sa kapwa lalaki, marahil iyan na nga. Ngunit ang pinakaimportanteng masasabi ko sa iyo, ay kahit ano ka pa man, tanggap kita at palagi kitang susuportahan. Nilingon niya ang kapwa participants, Kayo ba mga buddies, tatanggapin at susupurtahan pa rin ba ninyo si Lito kung sakaling bakla nga siya? Syempre, buddy natin iyan? sigaw naman ng

mga buddies. So why dont we show him our support! At sabay-sabay naman silang tumayo at naggroup hug. Naki-group hug na rin ako kahit na ang laman ng isip ko ay galit at pagbabanta, Sige ngayon may group hug ka sa grupo. Pero humanda ka at may mas malaking paddle at kagat ka uli sa akin! Tangina, ginagalit mo talaga ako! Noong ako naman ang nasa hotseat, ang binuksang issue ko lang ay ang problema sa pamilya, sa konting hindi namin pagkakaunawaan ng tatay ko na normal lang naman sa mag-ama, at mga malilit na issues lang kumpara sa karamihan sa kanila. Kaso, may nagtanong. Buds, bakit pala parang hindi kayo nagkikibuan ni Buddy Lito? Mag-best friend kayo, diba? Napangiti naman ako ng pilit. Ini-expect ko na kasi na baka may magtanong. Alam ko kasing may mga nakapansin na hindi kami pagkikibuan ni Lito, na siguirado ako, nakadagdag-intriga sa kanila lalo na sa ginawang pagbunyag ng aking kaibigan. Ah normal lang yan sa magkakaibigan buds Sagot ko na lang. Hindi nyo ba pwedeng i-share kung ano man ang di ninyo pagkakaunawaan at upang mareconcile kayo dito mismo? Biglang kumabog na naman ng malakas ang dibdib ko. Ah Tiningnan ko si Lito na nakaupo na kasama sa ibang mga participants. Noong makita niyang tiningnan ko siya, yumuko ito, tila ang mensahe ay, Bahala ka kung sasabihin mo o hindi. Pwede bang sa amin na lang iyon? ang sagot ko na lang. Ah, ok. Nirerespeto namin ang desisyon ninyo. Pero Kasi sayang iyong ipinakitang closeness ninyo eh. Inggit nga kami sa samahan ninyo. Para kayong kambal na hindi

naghihiwalay sa sobrang pagka-malapit sa isat-isa, tapus bigla na lang ganyan. Pero pwede bang kung ano man iyang mga disagreements ninyo ay magpatawaran at mag-reconcile kayo dito mismo? Kasi di ba ang objective natin sa deepening na ito ay ang mag-improve tayo, matutu ng mga leksyon sa buhay... Sumang-ayon naman ang marami. At may sumigaw na. Hug! Hug! Hug! hanggang sa lahat na ng buddies ay sumigaw ng Hug! Hug! Hug! Hindi tumayo si Lito, marahil ay sa takot pa rin na hindi ko tatanggapin kung siya ang unang lalapit sa akin. Kaya upang matapos na ang lahat at dahil ako naman ang nasa hotseat, ako na ang tumayo at lumapit sa kanya. Tumayo siya at nag-hug kami. Tol, patawad ang bulong niya. Ngunit binulungan ko sya ng, Tangina mo. Lalo mo akong ginagalit! Plastikan lang ito ha? Hindi pa ako tapus sa iyo! habang kunyari nakangiti ang mukha ko upang hindi mahalata ng mga kasamahan. Habang nagpalakpan ang mga buddies, ramdam ko naman ang pagkadismaya niya. Bumalik ako sa hotseat at binigyan na ako ng group hug ng grupo. Mag-aalas singko na noong matapus ang deepening. Bumalik na ako sa cottage kung saan ako naka-assign upang magpahinga. Nakahiga na ako noong tinapik ako ng isang buddy at gusto daw akong kausapin ni Lito. Ayaw ko sana ngunit dahil kailangang ipakita kong close na kunyari ulit kami kaya, O Tol! Anong atin? bati ko kunyari sa kanya at nakangiti pa habang tumayo ako palapit sa kanya. Heto gusto kitang makausap sagot niya. O, e di sige doon tayo sa may likod nitong cottage Turo ko sa parteng may malalaking kahoy at medyo malayo-layo na sa mga kasama namin.

Pagkadating namin sa lugar at noong mapansing hindi na kami maririnig at makikita ng mga kasama, agad kong binanatan ng mura si Lito. Tangina mo! Bat ka ba nagdrama! At muntik mo pa akong ibuking? Wala ka nang ginawa kundi sirain ang buhay ko, tarantado ka! sabay din bitiw ng malakas na batok sa kanya. Napahaplos siya sa parting binatukan ko ngunit hindi ito gumanti. Bagkus, buong pagkumbaba pa itong nagsalita. Tol, manghingi lang naman ako ng tawad eh. Ang sagot niya. Gago! Paano kita mapapatawad niyan, e hindi pa nga ako naka-recover sa mga pinaggagawa mo sa akin, heto na naman, gusto mo na naman akong pahamak! G-guilty ako, tol. Di ako makatulog, di ako mapakali. Binubulabog ako palagi ng kusyensya ko. Heto nga, di ko maintindihan ang sarili sa nadiskubre ko sa sarili at sa naramdaman ko para sa iyo, tapus ngayon heto, nasaktan kita at sinira ko ang pagkakaibigan natin. Ang hirap tol. Di ko alam kung ano ang gagawin, kung kanino manghingi ng payo. Pakiramdam ko nag-iisa lang ako sa mundo, walang kakampi, walang nakakaintindi, walang mapagsabihan ng nararamdaman ko. Para akong mababaliw... Bullshit! Sarili mo lang ang inintindi mo! Bakit ako, hindi mo ba sinira ang buhay ko? Hindi mo ba sinira ang sarili kong pagtingin sa sarili? F*** You! sigaw ko. Kaya nga nanghingi ako ng tawad tol eh at lumuhod siya sa harap ko. Pwes, di kita mapapatawad! Kapag may nakakakita sa iyo dyn, ano na naman ang isipin nila? Hindi mo ba naiisip yan? Ha? Ha? Matalino kang tao pero heto, hindi ka nag-iisip! Tumayo ka dyan, tangina! At hindi pa ako tapos sa iyo, tandaan mo. Mas matindi pa ang sunod na gagawin ko sa iyo! T-tatanggapin ko, tol kung ito ang paraan para mapatawad mo ako. Kahit ano Kahit magpapaalipin pa ako sa iyo

Gusto mong madali ang pagpatawad ko sa iyo? Ganito ang gawin mo: magpakamatay ka, mapatawad kita kaagad! sabay walkout. Magtatanghali na iyon noong lumisan na kami sa isla. Dalawang pumpboat ang inarkila namin at ewan ko kung sinadya ni Lito na doon din sumakay sa pumpboat ko. Noong nasa kalagitnaan na kami ng dagat, nagbiruan kami tungkol sa mga girlfriends at boyfriend namin. Kapag sabihin ng mahal mong tatalon ka dyan para patunayan ang pagmamahal mo sa kanya sabay turo sa dagat tatalon ka? tanong ng isang buddy naming lalaki. Oo naman sagot ng isang buddy naming lalaki, walang pagdadalawang-isip. E, kung gusto mo namang may taong tumalon dyan, sino naman iyon? ang biro naman ng isang buddy. Ako ang sumagot sa biro niyang iyon. A, iyong may utang sa akin, na hanggang ngayon ay sinisingil ko pa rin! sabay tawa. Tawanan din ang grupo. Wala naman para sa akin ang biro na iyon. Ngunit maya-maya, may narinig na lang kaming sigaw, Mga Buds! Nalaglag si Buddy Lito sa dagat! habng turoturo niya ang parte kung saannaiwanan na si Lito. Ipahinto ang pumpboat! Ipahinto ang pumpboat! Sigaw ko, bigla akong nataranta. Hindi marunong lumangoy iyon!!! (Itutuloy)

Agad na bumalik ang sinakyan naming pumpboat sa parte na kung saan nhulog si Lito habang taranta naman kaming mga lalaking nagsitalunan sa dagat at ang mga babae ay nanghahagilap ng mga inflatables at inihagis sa amin. Mabuti nalang at may dalawang lifeguards na nakasama naming sumakay sa pumpboat at bihasang-bihasa pagharap sa mga ganoong klaseng situwasyon. Nakailang sisid din kami hanggang ang isa sa mga lifeguards ay sumigaw, Dito na! habang hila-hila niya ang walang malay na si Lito. Kaagad naming pinagtulungang hilahin ang katawan niya upang maiakyat at mailatag sa pumpboat. Habang nakalatag ang katawan niya sa mahabang upuan ng pumpboat, tiningnan ko ang mukha niya. Namumutla na ito. Pinulsuhan ko kaagad siya. Noong wala akong mahagilap na pintig, at idinampi ko ang tenga sa bibig at pagkatapus, sa dibdib niya, inalam naman kung humuhinga siya o pumipintig pa ang puso. Ngunit wala akong makuhang bakas na humihinga pa siya o pumipintig ang puso. Dahil sa ako ang nakasakay na at siyang nagbuhat sa katawan at naglatag nito habang ang mga lifeguards ay naiwan pa sa tubig, ako na ang binigyang-instruction nila. I-CPR mo! Ano iyon? sigaw ko, ramdam ang tensyon sa boses. I-pump ang dibdib at i-mouth to mouth! At iyon ang ginawa ko kaagad. Pump, buga ng hangin sa bibig niya, pump, buga ng hangin Naka-ilang pump din ako at buga ng hangin noong bigla siyang umubo at sumuka ng tubig. Sa pagkakita ng lahat, nagpalakpakan sila sa sobrang tuwa, ang iba ay nag-hug sa iba pang mga buddies. Ngunit imbis na matuwa, kumawala sa akin ang galit na matagal ko nang tinimpi. Tila isang bulkang pumutok ito at naalimpungatan

---------------------------------------------------Tol I Love You! [6] Email: getmybox@hotmail.com Fb: getmybox@yahoo.com Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.co m

ko na lana ang sariling inupakan ng suntok sa mukha si Lito at pagkatapus ay hinablot ang niya buhok upang i-untog ang ulo sa sahig na nilatagan.. Tangina ka! Pauwi na lang tayo, nagdadrama ka pa! Ano ba ang gusto mong mangyari?!! Sigaw ko sa kanya. Alam ko, nabigla din si Lito sa bilis ng mga pangyayari. Disoriented pa iyong tao at kababalik lang ng malay tapus, suntok ang sumalubong sa pagmulat niya ng mata. Hindi makapaniwala ang lahat sa nasaksihan nila. At sa pagkabigla at nakitang hawakhawak ko pa ang buhok niya sa ulo akmang iuntog ito sa sahig, hindi naman sila magkandaugaga sa pagsisigaw, Warren! Warren! Manghunos-dili ka! habang ang mga lalaki ay dali-daling hinawakan ang mga kamay ko. Warren!!! Sumusobra ka na ah! Ano bang akala mo sa sarili mo? Nasalba na nga iyang tao sa pagkalunod at ngayon ay gusto mo namang patayin?!!! ang sigaw ng moderator namin, galit na galit at mistulang handang paulanan na rin ng suntok ang mukha ko. Arrrggggg!!! Sigaw ko habang pumiglas ako sa pagkahawak nila at tumakbo sa may likuran ng pumpboat na pinaandar na patungo sa lugar namin. Hindi nyo lang alam kung gaano katindi ang sakit na dulot ng kahayukang ginawa niyan sa akin! P**** ina niya! Binaboy niya ako! Sinira niya ang pagkatao ko! At doon, napahagulgol na rin ako. Pakiramdam ko na sa kabila ng naramdaman kong sakit ng kalooban at agrabyo, wala akong kakampi, at bagkus, ako pa ang kontrabida. Mistula namang nagulat ang lahat. Alam ko na sa pagtagpi-tagpi ng kuwento simula pa sa deepening kung saan ni Lito ibinunyag ang lahat, sa pagkakatong iyon, nakuha na nila kung sino ang taong tinukoy ni Lito sa kanyang pag-unveil ng kwento niya. Habang patuloy ang pag-iyak ko, hindi naman malaman ng mga kasama namin kung ano ang gagawin nila at kung kaninong side sila papanig. Alam ko, naguguluhan din sila.

Habang ang karamihan ay tinulungan si Lito sa nangyari sa kanya, may ilang kababaihang myembro naman ang lumapit at nagpakalma sa akin. Buds pwedeng i-hug ka namin? Tila may sumundot naman na nagpalambot sa puso ko sa sinabi ng mga babaeng buddies namin na iyon. At noong nag-group hug kami, lalong tumindi ang pagnanais kong i-unload ang sakit at bigat ng kaloobang dinadala. Napahagulgol uli ako sa harap nila, hindi makatingin sa kanila at patuloy na nagpapahid ng luha. Ok lang iyan buds. Sige, ipalabas mo ang lahat ng bigat ng saloobin. ang sabi ng isang buddy sa akin. Hindi ko alam kung bakit niya ginawa sa akin iyon buds, eh. Akala niya siguro, bakla ako. Hindi ako bakla, tangina niya ang mahinahon kong pagpalabas ng hinanakit. Naintindihan namin buds masakit talaga ang naranasan mo. Sa pagkuwento at pag-unlaod ko na iyon, naramdaman kong unti-unting humupa ang tension sa sarili. Tiningnan ko si Lito sa kinauupuan niya, nakayuko lang, tila tulala pa rin bagamat safe na. At bakat pa rin sa mukha niya ang matinding kalungkutan. Ngunit sa sarili ko, nandoon pa rin ang galit... Lunes, balik-eskwela na naman. Gustuhin ko mang maging normal ang lahat ngunit pakiwari ko ay pabigat ng pabigat ang naramdam. Sa nangyari sa pumpboat ay parang nag-iba ang tingin ng mga tao sa akin. Parang pinaguusapan nila ako. Alam ko kasi na kahit aminamin lang iyong mga sikretong nabunyag sa deepening activity namin, hindi rin maiwasang may hindi makapagpigil na sikretong magsalita, intentional man o pahapyaw. Sa araw ding iyon nalaman kong hiniwalayan na daw si Lito ng girlfriend niya. Ngunit parang wala lang din epekto sa akin iyon. Minsan na rin kasing inamin sa akin ni Lito na di niya mahal ang girlfriend niyang iyon. Ang masaklap lang dahil naramdaman

kong ang girlfriend ko ay dry na ang pakikitungo sa akin. Nandyan iyong kapag inofferan ko siyang ihatid, marami na siyang alibi, kesyo dadaan pa sa kung saan-saan, kesyo kasama niya ang mga barkada, etc. etc. Kapag sabihin kong bisitahin ko sa kanila ay sasabihing may lakad, may ipapagawa ang mama, mag-aaral, etc. At kapag sa school naman, kapag nakita niyang nasa isang lugar ako, kusa itong iiwas sa lugar kung saan ako naroon. Hindi ko maintindihan kung ang inasta niya ay dahil ba sa mga naririnig niya o may ibang dahilan. Pero malakas ang kutob ko na dahil iyon sa mga naririnig niya tugkol sa nangyari sa amin nio Lito. Andaming bumabagabag sa isip ko. Tuliro, hindi makapagconcentrate ng maigi, at bwesit na bwesit na sa buhay. At ang dahilan ng lahat? Si Lito. Sa nagdaang mga araw, hindi ko na pinapansin si Lito. Bagamat alam kong gusto niyang makipagbati, ngunit matigas ang paninidigan ko. Napansin ko rin ang pananamlay niya, at ang pagpayat. At hindi na siya palaimik, nakaupo na lang sa isang sulok. Pati grades niya ay naapektuhan din. May mga tests na wala siyang sagot at palaging nag-aabsent. Dahil dito ay nagworry ang mga professor, mga kaklase at mga kaibigan na rin namin. Isang araw, bigla na lang akong ipinatawag ng Guidance counselor. Pagpasok ko sa room, nakita ko ang mga magulang ni Lito, kausap ang madreng Guidance counselor ng school. Please take your seat, Warren ang sabi kaagad ng counselor. Kumuha ako ng isang silya at naupo sa tabi ng mga magulang ni Lito. Ang inaasahan ko ay pagagalitan nila ako. Ngunit noong tingnan ko ang mga mukha nila, wala akong nakikitang galit bagamat pansin ko ang lungkot sa kanilang mga mata. Kinumusta ako at niyakap pa nila. Warren, we need your help. Ang seryosong sabi sa akin ni Sister. Sana, you are willing to do it... A-ano po iyon, Sister? ang tanong ko, nag-

aalangan kung anong tulong ang gusto nilang gagawin ko. Warren, alam kong may problema kayo ni Lito. May alam kaming kaunti. Ano man iyon, sa inyo na lang iyan. I am not blaming you. Pero alam mo, I am very much worried para kay Lito. I feel na hindi na siya ang dati kong anak. Iba na siya, Warren. Palaging wala sa sarili, tulala, hindi kumakain, hindi makatulog. At minsan hindi na nag-aayos sa sarili. Ang kinatatakutan ko ay kung hindi siya maagapan, ay baka masiraan siya ng bait o kaya napahinto siya ng sandal gawa ng pag-crack ng boses. magpakamatay at tuluyan na siyang umiyak. Bilang isang ina, napakasakit pagmasdan na ang anak mo na dating puno ng sigla, puno ng pangarap, puno ng pagmamahal, ng mga pangarap ay biglang magbago at mawalan ng sigla. Napakabata pa ng anak ko, Warren para masira ang buhay niya. Ikaw lang ang makatulong sa kanya Warren, nagmamakaawa ako dugtong ng mama niya. Tila tinusok naman ang puso ko sa awa. Simula kasi noong magkaibigan pa kami ni Warren, napakabait ng mama at papa niya sa akin. Kapag doon ako natutulog sa kanila, nakakasama naming sila ni Lito sala, nagkukwentuhan, tawanan, sabay nanonood ng palabas sa TV. At kapag may importanteng okasyon sa kanila, hindi pwedeng wala ako dahil pinapatawag nila ako at pinapadlo. Alam ko, napamahal na rin ako sa kanila, lalo nat nag-iisang anak lang si Lito at ako ay itinuturing niyang kapatid. Turing nila sa akin ay talagang bahagi na ng pamilya nila. Mayaman ang pamilya nila. At kahit ako ay anak-mahirap lang, napakabait nila sa akin at marami nang naitulong lalo na kapag kapus ang mga magulang ko sa pang-tuition. Ang totoo nga niyan, sila mismo ang nagpumilit na mama at papa na rin ang itawag ko sa kanila. A-ano po ba ang maitutulong ko, Ma? tanong ko. Puntahan mo si Lito Warren. Kausapin mo siya. Patawarin mo siya kung ano man ang nagawa niya sa iyo. Ibalik mo ang dating

pagkakaibigan ninyo Tatanawin kong malaking utang na loob sa iyo kapag napagbigyan mo kami, Warren, sana maawa ka kay Lito. Mahirap para sa akin ang hiniling nilang iyon. Para bang heto, ako ang agrabyado, pero ako pa ngayon ang lumalabas na may kasalanan. Pero dahil sa awa ko sa mga magulang ni Lito, ang nasabi ko na lang ay, S-sige po, Ma pupuntahan ko siya, ngayon din. At sa gabi ng araw na iyon, doon pinuntahan ko si Lito sa bahay nila. At dahil napagkasunduan naming ng mga magulang niyang doon muna ako titira sa kanila ng at least isang linggo, nagdala na rin ako ng kaunting mga personal na gamit. Noong makarating na ako sa bahay nina Lito, pinaderetso na ako ng mga magulang niya sa kwarto ni niya at hindi pa raw ito kumain at hindi lumalabas ng kwarto. Umakyat ako ng second floor kung saanang kwarto niya. Noong nasa harap na ako ng pintuan, hinwakan ko ang door knob at tinangkang buksan ito. Ngunit naka-lock ito. Kumatok ako. Walang sumagot. Kumatok uli ako, mas malakas-lakas. Wala pa ring sumagot. Tol! sigaw ko, habang kumakatok anko ng mas malakas pa. Wala pa ring sagot. Sumigaw na ako, Tol!!! Si Warren to, buksan mo ang pinto!!! Wala pa ring sumagot. Dahil sa hindi pagsagot na iyon ni Lito, bigla akong kinabaha. Tumakbo na ako pababa, sa sala kung saan nandoon ang mama at papa ni Lito. Ma, pa! Walang sumagot sa kwarto ni Lito! Buksan natin! Nataranta naman ang papa ni Lito. Dali-dali niyang kinuha ang master key at tinumbok ang kwarto ng anak. Agad din kaming sumunod. Noong nabuksan na ang kwarto, malakas na tili ang kumawala. LITOOOOOOOOO!!!

LITOOOOOOOO! Walang humpay ang pagsisigaw ng mama ni Lito noong makitang habang nakatihaya ito sa kama na walang malay, ang kaliwang pulso nito ay laslas at maraming dugo ang nagkalat. Tumagos ang iba sa bedsheet, sa sahig, at patuloy pang umaagos at pumapatak ang mga ito sa sahig. Taranta ang lahat at nagkagulo pati na ang mga katulong. Hindi malaman kung ano ang gagawin. Kahit gumapag din sa akin ang matinding pagkataranta sa nakitang nagkalat na dugo, pinilit kong pakalmahin ang sarili at magconcentrate sa tamang gagawin. Agad kong inagapan ang sugat niya, hinablot ang bedsheet, puwersahan itong pinunit at inaplayan ng tourniquet ang parte ng braso kung nasaan ang nilaslas niyang pulso. Ihanda po ninyo ang sasakyan! sigaw ko sa papa ni Lito na dali-dali namang bumaba at hinagilap ang driver. Nagkandaugaga naman akong buhatin si Lito palabas ng bahay kung saan naghintay na ang van nila. Noong makitang nahirapan ako sa pagbuhat, tinulungan ako ng papa ni Lito hanggang sa maipasok namin ito sa passengers seat. Sumama na rin ako sa hospital. Ako ang katabi ni Lito sa upuan, nakasandal siya sa akin, hawak-hawak ko ang kamay na may sugat at inangat upang ang dugo ay hindi lalabas sa sugat. Sa kabilang side naman ni Lito ay nakaupo ang mama at papa niya. Na-admit naman siya kaagad. Ang problema, kailangang masalinan siya kaaagad ng dugo at walang mahagilap na kaparehong type ng dugo niya. Mahirap daw kasing hanapin ang type na iyon. Kahit ang type ng dugo ng mama at papa niya ay hindi tugma. Nag-volunteer akong magpacheck at ako man ay namangha dahil sa magkapareho ang type ng dugo namin. Kaya agad-agad akong pinahanda upang kunan ng dugo upang isalin kay Lito.

Dahil sa mabilis na pagsalin ng dugo sa kanya,

idineklarang ligtas na si Lito sa kapahamakan. Laking pasalamat naman ng mga magulang ni Lito sa akin na kahit papaano, hindi ko iniwan ang anak nila. Hindi rin ako umalis sa tabi ni Lito. Doon na ako nakatulog sa private ward niya. Umaga, gising na ako. Umuwi muna ang mga magulang ni Lito upang magpahinga, pansamantala namang inihabilin sa akin ang pagbanatay. Tulog pa rin si Lito. Bagamat hindi pa siya nagkamalay simula noong gabing na-confine siya, ramdam kong ligtas na siya. Pinangmasdan ko ang anyo niya habang natutulog. Pansin ko ang pagpayat, ang mukhang dati ay punong-puno ng sigla ay nagbago; mistulang mukha ito ng kawalang pag-asa, ng paghihirap ng kalooban, ng kalungkutan. Nakakaawa Naalala ko pa noong sobrang close pa namin sa isat-isa, isang beses nag-inuman kami doon. Trip lang namin, at kaming dalawa lang. Isang lingo iyon matapus ang test. Masayangmasaya siya sa araw na iyon dahil sa siya ang nagta-top sa karamihan ng subjects niya. As usual syempre, siya ang taya. Paano, eh, wala naman akong pera. Noong medyo nag-iinit na kami sa nainum, bigla na lang itong nagtatakbo sa aplaya. At habang nagtatakbo, isa-isang hinubad nito ang mga damit niya ikinalat angmga ito sa buhanginan hanggang sa ang puting brief na lang ang natira sa katawan. Syempre, di nawawala ang paghanga ko sa magandang hubog na katawan niya. Proportioned ito, matipuno, may six-pack abs at hunk na hunk ang dating. Pero, hanggang sa paghanga lang ito, wala nang iba pa. Ligo tayo Tol! Woooohhhhh! Sarap maligo! sigaw niya. Tawa nang tawa ako sa nakitang tila batang nagwawala na kaibigan. Ngunit nanatili lang ako sa harap ng cottage namin at pinagmasdan siyang lumusong sa tubig. Maya-maya, bumalik, may dalang kabibi, iyong giant clam, halos kasing laki ito ng bungo ng

tao. Ano yan, tol? tanong ko. Akala ko talaga ay buhay at may laman pa, habang bitbit-bitbit niya ito patungo sa akin. Wahhhh! Anlaki! sabi ko, di makapaniwalang sa dagat na iyon may ganoon pa kalaking buhay na kabibi. Noong makalapit na siya sa akin at akmang hihipuin ko na sana ito sa pag-aakalang buhay nga, bigla naman niyang tinanggal ang nakapatong na shell at ang tubig na laman ng kalahating shell ay inihagis sa akin sabay karipas ng takbo. Arggggh! Tangina! Sigaw ko sa pagkabigla at pagkabasa ng damit. Dali-dali ko namang hinubad ang t-shirt at pantaloon, natira na lang ang brief at sinugod siya. Tol grabe ka pala kapag nabigla, anlaki-laki ng butas ng ilong mo! pang-aasar niya habang nagtatakbo at tumatawa. Sige, tawa ka pa dyan. Kapag naabutan kita, dila lang ang walang latay sa iyo! Para kaming mga batang musmos na naghabulan sa dalampasigan hanggang sa maabutan ko na sya, nagpambuno kami, pagiling-giling sa buhanginan. At noong na pin down ko siya at nasa ilalim ko, inupuan ko ang tiyan niya, hinablot ang buhok niya at iminudmod ang ulo sa buhangin. Um! Um! Um! Arayyyy! Tado ka sigaw niya habang sinikap naman niyang pwersahin akong itihaya. At dahil sa mas malakas siya kaysa sa akin, agad din niya akong napatumba at ako naman ang napatihaya. Dali-dali niyang dinaganan ang katawan ko. Inilock niya ang mga paa niya sa paa ko, at ang dalawang kamay niya sa kamay kong nakalapat sa buhangin sa may uluhan ko. Napako ako sa posisyon na iyon habang ang mga mukha namin ay halos maglapat na, dinig na dinig at naaamoy naming pareho ang hangin na lumalabas sa mga bibig naming habol-habol ang hininga. Inaakala kong mayroon siyang gagawin sa akin na kagaya ng sasakalin ako, o hihilahin ang

paa o braso o hahablutin ang buhok, ngunit nanatili lang siya sa ganoong posisyon, nakatitig sa akin. Noong mapansing nakatitig lang siya sa akin sa posisyon na iyon, nagsalubong kaagad ang kilay ko, nagtatanong ang isip kong anong kabulastugan na naman ang nasa utak niya. Ano? Bat ganyan ka kung makatitig? ang sumbat ko, habang naka-lock ang katawan ko sa pagdagan niya. Tila natuhan naman siya sa tanong ko sabay sabing, Ano, lalaban ka pa? Paano ako makalaban, e nilock mo ako? E, di talo ka. Oo na, talo ako. May parusa ka. Ano? Iki-kiss kita. Tangina ka Tol! Nababakla ka na yata sa akin! Bakla! biro ko sa kanya. Iyon naman ang palagi kong biro sa kanya eh. Paano maraming beses ko na siyang nahuling parang iba kung makatitig. At madaling napipikon pati kapag tinawag na bakla. Pero, walang malisya sa akin iyon. Pati iyong pagbibiro ko sa kanyang "bakla", walang laman iyon. Kaya noong mapikon na naman siya, bigla din niyang hinablot ang buhok ko at iminudmod ang ulo sa buhangin. Bakla pala ha Um! Um! Um! Pumiglas ako at humarurot na ng takbo. Bakla! Bakla! Bakla! pang-aasar ko habang tumatawa ng malakas. Habol ulit siya. Tawanan. Noong mapagod na kami, inum uli ng beer habang nakaupo sa buhanginan. At may naiibang klaseng posisyon kami kapag ganoong umuupo sa buhanginan o damuhan.

Nakaangat ang kanan kong tuhod at si Lito naman na nakaupo sa kanan ko ay doon sasandal, paharap sa akin. Ang kanan naman niyang tuhod ay iangat din niya at siya ko namang sasandalan ito. Sa posisyong iyon, para kaming magkasintahan, halos magyayakapan na. Minsan habang nasa ganoong ayos, nagbibiruan kami, at ang palaging ginagawa ni Lito ay iyong mga daliri niya na pabirong igagapang sa dibdib ko, sa tyan, at pababa minsan sa umbok ko ng pagkalalaki. Wala lang naman sa akin iyon. Tatawa lang ako. Pati siya, tatawa din. Ako nga din, kinikiliti ko siya sa tyan, sa kil-kili. Wala din naman kasi siyang ginagawa na iba pa. At lalong hindi ko alam na iba pala ang naramdaman niya. At syempre, pareho lang kaming naka-brief kaya kung may ibang taong makakakita sa ginagawa namin, iisipin talagang may relasyon kami. Pero, wala kaming pakialam. At sa panahong iyon, hindi ako naaasiwa sa ginagawa namin. Pauwi na kami at nagbibihis na ako noong pinulot ni Lito ang kabibi sa buhanginan kung saan niya ito nailaglag noong binuhusan niya akong tubig-dagat. Ewan kung ano ang napasok sa utak niya, o baka dala na rin ng kalasingan, kinuha niya ang dalawang biyak, nilinis at pinunasan ang loob ng mga ito. Ano ang gagawin mo dyan? Tanong ko. Lagyan natin ng pangalan, tol, at Buo-in natin sabay kuha ng pentel pen niya sa bag at isinulat ang pangalan niya, pirma at petsa ng araw na iyon sa isang hati. Iniabot naman niya ang pentel pen at ang isang kahati noong kabibe. O, yan, isulat mo ang pangalan mo sa hati na iyan. Sabi niya. Kinuha ko ang iniabot niyang kahati at ang pentel pen. Bagamat nalito, isinulat ko pa rin ang pangalan ko, pinirmahan at nilagyan ng petsa. Bakit? tanong ko pagkatapus kong magsulat doon. Wala lang. Trip ko lang. sagot niya. Buo-in natin ito sabay kuha naman ng pantali at binuo an dalawang pares na parang buo pa rin iyong kabibi.

Mapapatawad mo kaya ako? tanong uli niya. Noong matapos niyang talian, Anong gagawin mo dyan? tanong ko ulit. Patunay ito, Tol, na di tayo maghiwalay, na di tayo magbabago sa isat-isa tiningnan niya ako. OK ba? dugtong niya. Medyo na-cornihan pero napa- O-oo. Ok. Ok yan. din ako. Kahit kasi corny, pero dahil mahal ko naman talaga ang kaibigan ko bilang kaibigan natuwa na rin ako, lalo na napakabait sa akin ni Lito, mayaman, at malaki ang naitutulong sa akin. Maipangako mo kaya tol na di ka magbabago? At na hindi tayo maghihiwalay ano man ang mangyayari? N magtutulungan tayo habambuhay? Promise! Cross my heart! ang binitiwan kong pangako. Itaas mo ang kanang kamay mo pag nagpromise ka dugtong niya. Putsa naman o. O sige na nga ang pagprotesta ko. At itinaas ko ang kanang kamay, Promise! Eh.. paano kung may mali akong magawa o kayay may isang bagay akong itinatago na di mo magustuhan, magiging buo pa rin kaya ang pagiging magkaibigan natin? Hahaha! Tado ka talaga! sagot ko naman. Ano pa bang pwede kong malaman sa iyo? E kahit nunal sa titi mo at titi ko alam nating pareho ang pagparinig ko. May mga time kasi na minsan sabay kaming nagpaparaos, kanyakanyang diskarte, at pagkatapus, kinukumpara namin ang titi ng isat-isa. Normal lang naman iyon sa mga close na mga lalaking magbarkada. Hindi nga, mag-promise ka! giit niya. O sige at itinaas ko uli ang kanan kong kamay Promise! E paano kung magalit ka sa akin? Napakamot na ako sa ulo. Bakit ba ako magagalit sa iyo? Di mangyayari iyon Tol, ano ka ba? Ako magagalit sa iyo? Baka ikaw pa ang magagalit sa akin, makukulitan o maiinis sa palagi kong pagpapalibre biro ko sabay tawa ng malakas. Basta, sagutin mo ang tanong ko. Mapapatawad mo kaya ako kapag may nagawa ako o may di mo magustuhang malamang sikreto ko? Ano ba yan! Sigaw ko sa sarili. Oo patatawarin kita, promise! ang nasambit ko dahil sa nakukulitan na ako at gusto ko na ring umuwi. E, paano ko naman malalaman na pinapatawad mo na ako? Nainis na talaga ako sa tanong niya kaya, Letse na yan! E di mag sorry eh! Ngunit sa sagot kong iyon ay napansin kong nasaktan siya at sumimangot ang mukha kaya binawi ko rin at naghanap ng magandang isasagot. Hehehe! Biro lang po sabi ko. E di hanapin ko ang kabibi na yan at ibibigay ko sa iyo Napangiti naman si Lito sa sinabi ko. Talaga tol? Gawin mo iyan? Oo naman ang sagot ko nalang upang huwag na siyang magtampo. O sige, alis na tayo mungkahi ko. Sandali! Ibaon ko muna itong kabibi dito sa ilalim ng hagdanan nitong cottage natin At nagsimula siyang maghukay gamit ang mga kamay. At dahil gusto ko na rin talagang umuwi, tinulungan ko na rin siyang maghukay upang mapabilis. Siguro ay may 3 talapakan na ang lalim noong sinabi ko nang Tama na yan, malalim na iyan! At saka pa inililatag ni Lito ang kabibi at pagkatapus ay pinagtulungan din naming itong tabunan ng buhangin. Sa parte ko naman, hindi ko na binigyang

pansin iyon. Di ko naman kasi iniisip na hahantong sa ganoong sitwasyon na maranasan ko ang matinding galit sa kanya o manganganib ang pagkakaibigan namin. Tulog pa rin si Lito habang naglalaro sa isip ko ang mga eksenang iyon sa beach. At namalayan ko na lang na tumulo ang luha ko. Hindi ko alam kung bakit ngunit bigla namang sumingit ang isang eksena doon sa deepening namin kung saan ang isang buddy namin, si Buddy Rofil ay nag unveil sa mga problema niya sa buhay. Ang buddy na iyon ay may kapansanan. Noong maliit pa siya ay nagkapolio ito at kailangang gumamit ng crutches upang makalakad ng maayos. Ngunit hindi lang diyan nagtapus ang kanyang kalbaryo; may mukha siyang masasabi mong talagang pangit. Malalaki at luwa ang mga mata, malalaki ang pisngi, malaki ang ulo, pango ang ilong, at maitim. Ngunit ang nagustuhan namin sa kanya ay ang pagkamasayahin niya, palabiro, maalalahanin, matulungin, mother-figure sa grupo kumbaga. At kapag may problema ang mga kaibigan niya, sa kanya nanghihingi ng payo. Sa kabila ng hitsura at kapansanan niya, hindi mo makikita sa mukha niya na may hinanakit siya sa mundo. Ngunit noong siya na ang nasa hotseat, ang mga sinabi niya ay nakaukit sa isipan ko. Marahil ay iniisip ninyo wala akong problema mayroon din. Syempre, alam nyo na. Hindi ko man sasabihin, nakikita naman eh, di ba? Alam ko kung ano ang iniisip ng mga tao kapag nakita nila ako, ang iba ay naaawa, ang iba naman ay may bahid panlalait. Simula noong bata pa lang ako, inaaway na sa school, walang gustong makikipagkaibigan at kahit may mga tao ding sa harap ay nakikisalamuha pero nararamdaman kong ang iba sa kanila ay nandidiri o kayay pinag-uusapan nila kapag nakatalikod na ako. Masakit. Ngunit natutunan ko pa ring lumaban. Na hanapin ang lakas na mabuhay at humarap sa mga pagsubok sa kabila ng lahat. Lahat tayo ay may kanyakanyang pagsubok. Napakaraming taong sa kabila ng nasa kanila na ang lahat ngunit hindi pa rin sila maligaya o kuntento. May mga

taong napakayaman na ngunit sa konting problema lang ay nagda-drugs na o kayay nagpapakamatay, sinasayang ang buhay. Kahit ganito lang ako, pero natutunan ko ang halaga ng buhay, at lalaban ako hanggang sa kaya ko. Hindi ko man alam kung bakit ibinigay sa akin ng maykapal ang ganitong klaseng buhay, ngunit alam ko, may silbi pa rin ako sa mundo, I have a place under the sun, at gagawin ko ang makakaya ko upang maraming tao ang mapapaligaya ko at matulungan. Napakasarap mabuhay sa mundo. At lalo itong mas masarp kapag wala kang galit sa puso, kapag marunong kang magpatawad, marunong magmahal... Tulog pa rin si Lito. Dali-dali akong lumabas ng ospital at pinuntahan ko ang beach Agad din akong bumalik. Sa pagbalik ko, tulog pa rin siya. Maya-maya, nagising siya. Noong iminulat niya ang mga mata, tila disoriented at inaaninag ang kisame ng kwarto. Noong ibaling niya ang paningin sa paligaid, ako ang una niyang nakita. Nginitian ko siya. Ngumiti din siya. Ngunit bahagya lang at agad napako ang mga tingin niya sa kawalan. Mayamaya, napansin ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Tol ligtas ka na. Sabi ko. Hindi kaagad siya sumagot. S-sana namatay na lang ako Tol. Ayoko nang mabuhay pa. Huwag kang magsalita ng ganyan, Tol. Hindi ako papayag na mamatay ka. Kailangan ka namin, Tol Kailangan ka ng mga magulang mo, ng mga taong nagmamahal sa iyo. Napakasarap mabuhay. Lumaban ka. Naalala mo ang sinabi ni Buddy Rofil? May halaga ka sa mundo May silbi ang buhay mo. May dahilan kung bakit nandito ka. Tiningnan niya ako. N-napatawad mo na ba ako Tol?

Tumango lang ako. Ngunit tila hindi siya kumbinsido sa pagtango ko. Paano ko malalaman na tunay mo nga akong pinapatawad? At inabot ko sa ilalim ng kama niya ang dala ko at ipinakita iyon sa kanya. Ito tol patunay na napatawad nakita. Nakita mo, buo pa rin ito. Kitang-kita ko naman ang matinding tuwa sa mukha ni Lito nang makita ang dala ko para sa kanya. A-ang kabibe! Natatandaan mo pa pala iyan, tol! (Itutuloy)

sa akin. Ang kasalanan lang naman niya siguro ay minahal niya ako, at hindi niya kayang ma-kontrol ang sarili sabi ko na lang sa sarili. So, balik-close at magkaibigan uli kami; may kaibahan na nga lang. Sa pagkakataong iyon ay sa side ko, may kaunting pagkailang dahil sumisiksik sa utak kong may kakaibang naramdaman siya para sa akin. Kahit mahal ko naman talaga ang kaibigan bilang isang kaibigan at bilang turing-kapatid na rin, ang nangigibabaw sa akin ay awa na lang para sa kanya. Ngunit hindi ko ipinahalata ang lahat. Ayokong isipin niya na may nagbago sa akin at masaktan uli siya. Kaya, balik uli kami sa laging pagsasama sa school, sa mga gimmick, ang harutan, ang kantyawan, biruan. Ngunit, may napansin din akong iba sa mga galaw niya. Hindi ko na nakita pa ang dating natural na saya sa mukha niya. Parang may kulang ito, may pagkukunwari. Oo, nagtatawanan kami, naghaharutan, nagbibiruan, ngunit may mga pagkakataon ding bigla na lamang itong umiiwas, nawawala sa samahan, at makikita ko na lang na nag-iisa ito, nagmumukmok sa isang sulok, malungkot, at malalim ang iniisip. Isang araw, noong mapansin kong bigla na lamang itong nawala sa umpukan naming magkaklase, hinanap ko siya; nahanap ko sa likod ng building ng campus, sa may mini-park nito, nakaupo sa damuhan sa ilalim ng malaking puno ng akasya, nag-iisa, nakaearphone. Nakatalikod siya sa akin at sa kagustuhang sorpresahin sana siya, dahandahan akong umupo sa tabi niya. Nagulat siya noong nakita niyang nakaupo na ako sa tabi niya. Excited pa naman ako na nahanap ko siya. Ngunit noong magkasalubong ang aming mga tingin, pansin ko ang malungkot niyang mukha at ang mga namumuong mga luha sa gilid ng mga mata niya. Ngumiti siya ng bahagya, Ikaw pala, tol ginulat mo ako ah. ang sambit niya sabay lingon sa malayo at dali-daling hindi

------------------------------------------------------Tol I Love You! [8]: Email: getmybox@hotmail.com Fb: getmybox@yahoo.com Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.co m Simula noon, balik na naman ang pagiging close namin ni Lito. Ang kinikimkim kong galit sa kanya ay nadaig ng matinding awa. Sino ba ako upang hindi magpatawad Tanong ko sa sarili, lalo na kung nakikita mo naman na ang taong nagkasala sa iyo ay taos-puso at tapat na nanghingi nito. Alam ko, abot-langit ang pagsisisi niya sa nagawa niyang kasalanan sa akin. Alam ko rin na sobrang bigat ang pinapasan niya sa buhay hindi lang dahil sa guilt na nadarama, nadyan din ang problemang ng hirap ng pagtanggap sa sarili sa pagkatuklas sa naiiba niyang pagkatao, at nadyan pa iyong sama ng loob niya sa pagkadiskubreng ampon lang siya. At isa pa, ayokong magiging isa sa dahilan kung sakaling maisipan man niyang muli ang kitilin ang sariling buhay. At syempre, ayoko ring masira ang respeto ng mga magulang niya sa akin na kung saan ay tunay na anak na rin ang turing sa akin, sa laki rin ba naman ng na utang loob ko sa kanila. Kaya, minabuti kong kalimutan na lang ang kasalanang nagawa ng kaibigan ko

pinapahalata ang pagpahid ng mga kamay niya sa mga luhang pinipigilan niyang huwag dumaloy sa kanyang mukha. Kunyari hindi ko napansin iyon. Bat iniwanan mo ako sa umpukan natin? ang tanong ko. Yumuko siya, tila nahihiyang mapansin ko ang pamumula ng kanyang mga mata. W-wala may naisip lang ako, at gusto ko ring magmusic tripping. ang sagot niya. Ngunit naramdaman kong hindi siya nagsabi ng totoo. Hinawakan ko ang panga niya at iniharap ang mukha niya sa akin. Tingnan mo nga ako tol? sabi ko. Hindi ka nagsabi ng totoo e. Ano ba talaga ang dahilan? pangungulit ko. Kinabig niya ang kamay ko sa panga niya at yumuko uli. Natahimik siya sandali. Wala naman din akong interest sa mga bangkaan. Nag-uusap kayo, mga babae, mga magagandang babaeng trip ninyo dito sa campus, nagkakatyawan na baka bakla si ganire, si ganito Pakiramdam ko, ako ang pinapatamaan nila e Bahagyang nagulat naman ako sa sinabi niya. Ito naman o Huwag mo namang bigyan ng masamang kahulugan ang mga sinasabi nila. Walang bahid patama ang mga bangkaan namin, alam ko yan. Ganoon naman talaga ang mga kaklase nating iyon dati pa, di ba? Malakas mang-asar ang pag-takip ko na lang. Hindi tol sa tingin ko, ako ang pinapatamaan nila e. Huwag kang magsalita ng ganyan, tol Ito naman, o. Sobrang sensitive mo naman. Ang nasabi ko na lang. Pero sa loob-loob ko lang, pakiwari ko ay naramdaman ko rin ang kahirap ng katayuan niya. Malalampasan mo rin iyan tol. Either mawala din sa iyo iyan, o matatanggap mo rin ang lahat ng iyan dugtong ko. Hindi na siya kumibo. Binitiwan lang niya ang isang malalim na buntong-hininga at tumingin

na sa malayo. Marahil ay nasabi na lang niya sa sarili na, Nasabi mo lang iyan dahil hindi ikaw ang nasa kalagayan ko Sa kagustuhan kong sumaya ang mood niya, iniba ko ang usapan. Hey ano bang kanta iyang pinapakinggan mo, tol Ang naitanong ko, tukoy sa pinakinggang sound sa earphone niya. Pakinig mo naman sa akin. Pansin kong nag-aalangan siya, ngunit tinanggal din niya ang earphones sa tenga niya at iniabot ang mga ito sa akin. Paborito kong music iyan, Tol sabi niya. tinanggap ko ang mga ito at inilagay sa aking mga tenga. At habang pinakinggan ang tugtog, yumuko naman siya, tila nahihiya sa magiging reaksyon ko Do you hear me? I'm talking to you Across the water across the deep blue ocean Under the open sky, oh my, baby I'm trying Boy I hear you in my dreams I feel your whisper across the sea I keep you with me in my heart You make it easier when life gets hard I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again Ooh ooh ooh They don't know how long it takes Waiting for a love like this Every time we say goodbye I wish we had one more kiss I'll wait for you I promise you, I will I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again Lucky we're in love in every way Lucky to have stayed where we have stayed Lucky to be coming home someday And so I'm sailing through the sea To an island where we'll meet You'll hear the music fill the air

I'll put a flower in your hair Though the breezes through trees Move so pretty you're all I see As the world keeps spinning 'round You hold me right here, right now I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again I'm lucky we're in love in every way Lucky to have stayed where we have stayed Lucky to be coming home someday At nakita ko na lang ang sariling imbes na ako ang magpapasaya sa kanya, naramdaman kong gumapang sa katawan ko ang lungkot, o awa sa kanya. Pakiwari ko ay kinurot ang puso ko sa narinig. Noong matapos kong pakinggan ang kanta, tinanggal ko ang earphones sa tenga ko at iniabot ko uli iyon sa kanya. Pinakawalan ko ang isang malalim na buntonghininga. Tinitigan ko siya, may bahid na pagkaawa ang aking mga mata, nakikisimpatiya sa kanyang naramdaman. Hindi mo pa rin ba ako kayang malimutan? Nanatili pa rin siyang nakayuko, ang mga tingin ay napakalalim, at ang mga kamay ay wala sa isip na inilalaro sa mga damong nakausli sa may harapan ng inuupuan niya. At napansin ko na lang ang mga luhang pumatak sa damuhan ding iyon. Kung kaya ko pa lang sana tol wala na sanang problema ang maikling sagot niya. Hindi na ako sumagot. Ibinaling ko na lang ang paningin sa malayo, nag-iisip kung paano ko siya matutulungan sa kanyang kalagayan. Ngunit huwag kang mag-alala, tol dahil tanggap ko naman na hindi mo ako pweding mahalin eh. Kaya, kaya hindi niya naipagpatuloy ang sasabihin dahil sa tuluyan nang nag crack ang boses niya. Nanatili pa rin akong nakayuko, hinayaan siyang ipalabas niya angkanyang saloobin. Pilit niyang ipinagpatuloy ang mga salitang

gustong kumawala sa bibig niya. kaya hayaan mo na lang akong sa kantang iyan ko damhin ang pagmamahal ko sa iyo. Sa kantang iyan, ramdam kong mahal mo din ako, na masaya tayo, na kaya mong gawin ang lahat para sa akin. Dyan ko na lang naipapalabas ang lahat, ini-imagine na nandyn ka, aking-akin, na mahal mo rin ako at napaka-swerte ko dahil ikaw ang pinili at tinibok ng puso kahit pa man alam kong hindi pwedeng mangyari ito. At humagulgol na siya. Para akong baliw, tol nagpapantasya, nangangarap, na sana nasa ibang mundo ako at totoong nangyari ang mga sinasabi ng kantang iyan sa akin; na doon Lucky nga ako. Tukoy niya sa pamagat din ng kanta. Hindi ko lubusang maintindihan ang tunay na naramdaman sa tagpong iyon at kung ano ang gagawin upang maibsan ang paghihirap niya. Ang alam ko lang ay matinding pagkaawa ang bumalot sa pagkatao ko sa mga sandaling iyon. Yakapin mo ako, tol kung iyan ang magpapagaan ng kalooban mo. Ang nasabi ko na lang. Ngunit hindi siya yumakap sa akin. Ang ginawa ko, umusog ako sa kanya at ako na ang yumakap dito. Bagamat naramdaman kong sumandal siya sa akin, dali-dali din siyang kumalas. Huwag tol ok na ako ang sambit niya. B-bakit? tanong ko ng naguluhan. May mga taong nakakakita. Ayokong lalo kang madamay sa mga problema ko, tol. Alam kong nagsakripisyo ka rin sa nangyari. Pati girlfriend mo, hiniwalayan ka na rin. Naawa ako sa iyo. Kaya OK lang ako, huwag mo akong intindihin. Ang paliwanag niya. Doon nagsimula ang pagkahabag ko sa kaibigan. At ito rin ang nagpatuliro sa isip ko dahil alam ko na isa ako sa solusyon sa dinadala niyang bigat na saloobin. Bagamat gusto kong tulungan siya, nahirapan din ako sa kalagayang hayan siya, hinahangad ang pagibig ko ngunit hindi ko naman matanggap na magkunyari sa kanya dahil babae ang hinahanap ko, babae ang gusto kong

makarelasyon. Paano naman ang kaligayahan ko? tanong ko sa sarili. Ngunit habang tumatagal ang ganoong set-up at nakikita ko ang kanyang paghihinagpis, lalo din akong tila nato-torture. Kaya naisipan ko na lang na kausapin si Lito. Tol total Friday ngayon, pwedeng doon ako matulog sa inyo? Kitang-kita ko naman ang bakas ng tuwa sa mukha niya. Oo ba? Sure! Inuman din tayo ha? Iyon lang pala, sige! Alas syete ng gabi noong dumating ako sa bahay nila. Syempre, kasali ako sa dinner ng pamilya dahil noong malaman ng mga magulang ni Lito na aakyat ako ng dalaw, hinintay nila talagang makasali ako sa dinner. Kumustahan, kwentuhan. Wala namang nagbago sa pakikitungo ng mga magulang ni Lito sa akin. Bagkus pakiramdam ko ay lalo pa akong napamahal sa kanila. Kumusta ang pag-aaral, Warren? tanong ng papa ni Lito sa akin. OK naman po ang maiksi kong sagot. Alam mo, Warren, madyo bumalik na rin ang magandang performance nitong kaibigan mo sa school. Sana tuloy-tuloy na ito. At sana huwag kang magbago ang pakikitungo mo kay Lito, Warren. Ikaw lang ang nagpapalakas ng loob niyan. Sana Uhum! ang pag butt-in naman ni Lito, halatang hindi nagustuhan ni Lito ang sinasabi ng ina. Tiningnan lang si Lito ng mama niya at nagpatuloy ito. Sana patuloy mo siyang intindihin, aalalayan, suportahan Ma, it is not Warrens responsibility to look after me. He has his own life and he can do whatever he wants with it. Huwag po ninyo siyang i-pressure sa akin. At huwag ninyong gawing kaawa-awa ang anak ninyo sa mata ng

ibang tao! ang mataas niyang boses, sabay tayo at alis sa hapag-kainan, hindi na magawang uminom. Tinumbok niya ang hagdanan patungo sa second floor kung saan nandoon ang kwarto niya. Bigala namang natulala kaming lahat, at hindi nakakibo. Ah Ma, Pa, excuse me po, susundan ko lang po si Lito sa kuwarto niya. Ang nasambit ko naman. S-sige hijo. Pasenya ka na ha? At ikaw na sana ang bahalang umintindi sa kaibigan mo. Sagot naman ng mama ni Lito. Hindi naka-lock ang kwarto ni Lito kaya direderetso akong pumasok. Nakahiga siya sa kama at nakatutuk ang mga mata sa kisame. Tol bat ka naman nag-walk out? Ikaw talaga o Nasasaktan ang mga magulang mo. Yun na nga tol eh. Sila nasasaktan. Paano naman ako? Hindi ba nila alam na nasasakal na rin ako? Sabagay, di naman talaga nila ako anak... ang may halong pagdaramdam na sabi niya. Ano ka ba, tol? Wala ka dapat problemahin sa kanila. Dapat nga masaya ka eh dahil nandyan sila. Huwag kang maag-isip ng ganyan, napakabait nila Ayaw ko lang kasi tol na kaawaan ako. At lalo nang ayaw kong ididiin nila sa iyo na kailangan mong ganito ang gagawin mo sa akin. Kung may gagawin ka man para sa akin, iyan ay hindi dahil sa utang na loob mo sa amin, o dahil sinabi iyan ng mama ko, o ano pa man. Ayoko nang ganoon. Gusto ko ay iyong kusa, o bukas sa kalooban mong gagawin para sa akin ang isang bagay. Ok lang sa akin kahit hindi mo ako puntahan dito, o kahit pa hindi na tayo palaging magsama. At least alam kong hindi ka na galit sa akin. Iyon lang ang importante. Kasi mas masakit kapag nalaman kong sa kapag may ginawa kang maganda sa akin at malaman ko na lang na hindi pala ito ang tunay mong kagustuhan, diba?

Ok ok ang sabi ko na lang, sabay hila sa isang braso niya upang maupo siya sa kama. Hindi na ako sumagot pa sa mga sinasabi niya. Noong makaupo na, niyakap ko siya, hinahaplos-haplos ang likod sabay sabing, Pwede mo akong yakapin... Dito walang tao, walang makakakita sa atin. At nagyakapan nga kami. Humahagulgol siya sa mga bisig ko at hinayaan kong maipalabas ang lahat ng mga hinanakit niya. Hanggang sa tila napagod na siya sa pag-iyak. Tumayo ako at tinumbok ang refrigerator niya. Kumuha ako ng 2 bote ng beer. Binuksan ko at noong bumalik na sa kama, iniabot sa kanya ang isa at umupo na rin ako doon. Naka tiglilimang beer na kami noong ramdam kong nag-init na ang aking katawan. Hinawakan ng dalawa kong kamay ang mukha niya at itinutok ko ito sa mukha ko. Kitang-kita ko sa mga mata niya ang pagpupungay nito gawa ng kalasingan. Nagtitigan kami. At naalimpungatan ko na lang na lumabas sa bibig ko ang tanong, Tol gaano mo ba ako kamahal?

kondisyon nga lang, na itago natin ito at walang dapat makakaalam Kitang-kita ko naman sa mga mata ni Lito ang saya sa narinig. Ngunit bigla rin itong napawi. Ayokong gawin mo iyan tol dahil sa napilitan ka lang. Ayokong labag sa kalooban mo ang gagawin mo. OK na ako sa ganitong setup. Mas maganda na ang ganito kesa magkaroon nga tayo ng relasyon ngunit pilit naman, isang relasyon na sa bandang huli, ako pa rin ang magdurusa

Mistulang nabigla ako sa sinabi niya, hindi makasagot. Hindi ko akalalin na aayaw siya sa naging proposal ko. Sagutin mo ako, tol labag ba sa kalooban mong sabihin ito sa akin? tanong niya. A Hindi! Hindi! Ang naisagot ko. Hindi labag sa kalooban ko ito, tol. Kusang loob kong gagawin ito dahil gusto ko, at At ano? pag follow up niya. M-mukhang tinablan na rin yata ako sa iyo eh Ang naidugtong kong sagot.

Buhay ko, Tol kaya kong ibigay para sa iyo ang sagot niya sa tanong ko. Talaga? Hindi pa ba sapat sa iyo ang pagtalon ko sa pumpboat sa gitna ng dagat kahit hindi ako marunong lumangoy makuha lang ang atensyon mo? Hindi pa ba sapat na nilaslas ko ang pulso ko para mapatawad mo lang ako? Kulang pa ba ang mga iyon para patunayan ko sa iyo kung gaano kita kamahal? Kung may kailangan pa akong gawin tol... sabihin mo, at gagawin ko ito. Sa pagkarinig ko sa sinabi niya, naramdaman ko ang awa. At ewan kung dala lang ng kalasingan ko, namalayan ko na lang na hinaplos-haplos ng mga kamay ko ang mukha niya. K-kung gusto mo tol papayag ako na magkaroon tayo ng relasyon. Ngunit sa isang

Ewan kung nasabi ko lang iyon dahil sa matinding awa sa kanya o talaga nga bang may naramdaman na rin ako para sa kanya. Ang alam ko lang ay gusto kong sumaya siya, na maibsan ang pagdurusa niya, na manumbalik ang sigla niya sa kabila ng may kung anong bumabagabag sa isip ko kung talaga bang kusa sa kalooban ko ang pagsabi sa kanya noon, na kung tama ba ang iminungkahing pakikipagrelasyon sa kanya nang dahil lang sa awa ay isang bagay na tila sumisigaw ng pagtutol ang kalooban ko. Sa pagkarinig sa sinabi ko, hinaplos din ni Lito ang aking mukha, bakat sa mga mata niya ang matinding saya sabay bitiw ng isang ngiting nagpapahiwatig ng isang abot-langit na kasiyahan. Noon ko lang nakita sa mukha niya ang ngiti na iyon. Puno ng sigla, puno ng kasayahan, puno ng pag-asa.

Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko sa mukha niya. Hinawakan niya ang ulo ko sabay kabig nito hanggang sa maglapat ang aming mga labi. At iyon ang unang pagkakataon na ipinaubaya ko ng buong-buo ang sarili sa kanya upang malasap niya kaligayahang inaasam-asam at mapatunayan ko sa kanya na wala akong pag-aalinlangan sa sinabing pakikipagrelasyon. Tumayo kaming pareho at isa-isang hinubad ni Lito ang damit ko simula sa t-shirt, sa pantalon, at pati na rin rin ang brief. Pnaliguan niya ng halik ang buo kong katawan hanggang sa ang maririning ng buong kwarto ay puro ungol na lamang. At iyon ang una kong karanasan ng pagpapaubaya sa kama, malasap ang sarap na dulot ng pagnanasa ng isang kaibigan sa aking katawan. Simula noon, tila wala na akong pwedeng hihilingin pa para sa pinakamamahal na kaibigan. Pati ang mga taong nagmamahal sa kanya ay natutuwa sa ipinamalas na pagbabagong nangyari. Nanumbalik ang lahat ng sigla, saya, at enthusiasm niya sa buhay at mas lalo pa itong umigting. Dating gawi din kami sa mga gimik, mga lakwatsa, harutan. Ipinakita ko sa kanya na sinusuportahan ko siya, na denedepensahan, ipinagtatanggol; na kahit may mga taong kinikwestyon ang pagiging sobrang malapit namin sa isat-isa, hindi ko ito ininda. Dahil dito, hindi ko na nakita pa sa mukha niya ang lungkot. Ramdam kong tanggap na niya ang lahat sa buhay, at masaya siya. At ito ay dahil sa akin. Syempre, hindi nawawala ang private moments namin. At ang madalas naming puntahan ay ang beach kung saan muli naming ibinaon sa ilalim ng hagdanan ng paboritong cottage naming na iyon ang kabibe, na siyang nagsilbing simbolo ng aming pagkakaibigan. Tol dapat palaging buo ang dalawang magkabiyak na ito kagaya ng pagiging buo natin.

Oo tol dapat lang na palaging buo yan. Ang sagot ko At palagi din nating alagaan ito tol, gaya ng pag-alaga natin sa isat-isa. Dugtong niya. Oo tol sagot ko. At dapat wala tayong sikreto tol ha? Dugtong uli niya. Natawa naman ako sa isiningit niyang tanong na iyon. Hindi ko alam kung ito ay may bahid na insecurity sa pagiging mag-on na na namin dahil alam naman niya na wala akong inililihim sa kanya simula pa noon. Ako pa! pagmamayabang ko. Ano pa bang sikreto meron ako na hindi mo pa alam? sabay tawa ng malakas. Malay natin ang isinagot lang niya. Kaya, iyon ang isa sa dalawang lugar na hinding hindi ko malilimutan sa tanang buhay ko. Ang pangalawang lugar kung saan ito ay naging saksi din ng aming patagong relasyon ay ang rooftop sa fourth floor ng school building. Noon pa man, ito na ang nagsilbing hangout namin kung saan unang nabuo ang aming pagkakaibigan. Doon, malaya kaming naghaharutan, nagkukwentuhan, nagbabahagi ng aming mga saloobin at mga pangarap. Minsan din, aakyatin namin ang malaking tangke ng tubig sa gitna ng rooftop na iyon na siyang nagsu-supply ng tubig sa buong campus. Pag naka-akyat na, bubuksan naming ang malaking takip noon, sisilipin ang laman at katuwaang ipasok ang mga ulo namin at sisigaw. Tol mag swimming tayo dyan! biro ko sa kanya isang beses. Wahhh! Ang lalim ng tubig! Sigaw ni Lito. Lampas-tao sigurado ang lalim niyan! Malulunod ako dyan kapag tumalon tayo! Di ako marunong lumangoy tol! Tumingin siya sa akin. Atsaka, iyan ang iniinum nating lahat sa

campus di ba? Syempre, dudumi iyan pag naligo tayo dyan! dagdag niya. Iyan nga ang maganda tol eh Kasi, kapag nagswimming tayo dyan, ang mga libag at dumi sa mga katawan natin ay maiinum nilang lahat, lalo na ang mga tyrant nating professor! At tayo lang ang makakaalam, diba? O ano iihian na lang kaya natin? biro ko. Tado ka talaga tol! Walang kapares ang katarantaduhan mo! biro din niya habang di magkamayaw sa katatawa. Tumawa na rin ako. Ngunit bigla ding huminto at tinitigan siya. Kaya nga love mo ako eh, diba? sabay bitiw ng isang pilyong ngiti at ipinikit na ang mata, naghintay na may mangyari. Iyan kasi ang weakness niya. Kapag binabanggit kong mahal niya ako, hahalikan na kaagad ako niyan sa labi. At syempre, gagantihan ko rin ang halik niya, ila-lock naming pareho ang mga katawan haggang sa sabay naming maipalabas ang mga init ng katawan. Ewan ko rin ba, hindi ko maintindihan ang tunay kong naramdaman. Oo, inaamin kong sa bawat paglapat ng mga labi naming, sa bawat pagniniig ay nasisiyahan din naman ako at masaya kapag kasama ang kaibigan ko. Subalit hindi ko rin maitatwa sa sarili na parang may hinahanap-hanap akong iba. Marahil ay masasabing natutunan ko na rin si Litong mahalin ngunit ramdam kong may kung anong kulang ito. Tol maipangako mo ba na hindi mo ako iiwan habambuhay? tanong niya isang araw na nandoon kami sa rooftop na iyon, ang mga daliri niya ay inilaro-laro at iginagapanggapang sa tiyan ko at sa dibdib. Nakaupo kami na siya, nakaharap sa akin at ang likod ay isinandal sa nakaangat kong kanang tuhod at ako naman ay ganoon ding nakaupo paharap sa kanya, ang likod ay nakasandal sa nakaangat niyang tuhod. Pangako yan, tol hindi kita iiwan ang sagot ko.

Talaga? dugtong niya. Oo! Promise! Paano mo papatunayan yan? tanong ulit niya. Hmmm. Sandali ha nag-isip ako kung ano ang gagawin sabay hawak sa kanya at bumalikwas. Anong gagawin mo? tanong niya. Pinulot ko ang isa kong sapatos. Halika Tol, sumunod ka sa akin at kunin mo rin ang isa mong sapatos at umakyat na ako sa hagdanan patungo sa bunganga ng tangke ng tubig. Hey! Anong gawin natin dyan! tanong niya habang umaakyat na rin sa hagdanan nakasunod sa akin. Hwag ka nang magtanong sagot ko naman. Noong makarating na kaming pareho sa bunganga ng tangke, binuksan namin ito. Tiningnan ang loob. Ngayon? tanong niya ang mga mata ay nakatutok sa akin, tila nag-abang sa sunod kong gagawin. Ito Sabay laglag sa dala kong sapatos. Waahhhh! Anong ginawa mo? Sigaw niya ang mga mata ay nanlaki, hindi makapaniwala sa ginawa ko. Itapon mo din ang isang sapatos mo! Bakit? Para dyan magsama sila E iinumin nating lahat ang tubig dyan e O. E di ba maganda, lahat tayo pati na sila ay makakatikim sa lasa ng pinagkaisang sapatos natin. Parang silang lahat ay nagiging

lihim na saksi na rin sa ating relasyon! Iyan ang patunay ko na hindi kita iiwan habambuhay tol. sabi ko. Tila na-excite naman siya sa narinig G-ganoon ba? E, di sige! at dali-dali din niyang inilaglag ang dala-dalang sapatos sa loob ng tangke. Tawanan kami, tapos nauwi sa titigan. Tol I love you! sabi niya. Hindi ko na siya sinagot. Pakiwari ko ay may bigalang bumara sa lalamunan ko. Inilapit ko na lang ang mukha ko sa mukha niya. Siniil niya ng halik ang aking mga labi ko. Naghalikan kami. Noong umuwi na, tawanan sa ginawang kabulastugan at dahil sa tig-iisang sapatos na natirang suot-suot ng aming paa. Sobrang saya, di ko lubos maipaliwanag ang kasayahang pareho naming nadama. At nagpatuloy ang ganoong set-up hanggang sa tumuntong na kami sa pinakahuling taon ng College. Akala ko, tuloy-tuloy na ang lahat. Subalit noong magsi-second semester na, binulabog naman ako ng isang matinding pagsubok: nabuntis ko ang girlfriend ko. At ito ang pinakatago-tago kong lihim kay Lito. Sarah ang pangalan ng girlfriend ko, tagaibang bayan siya at nakilala ko siya, isang taon na ang nakaraan noong binisita ko ang tita kong doon din nakatira. Simula noon, paminsan-minsan na akong pumupunta sa bayang iyon. Minsan alam ni Lito ngunit ang tunay na dahilan nito ay lingid sa kaalaman niya. Alam ko, nagdududa si Lito sa akin noong may mga pagkakataong minsan ay nakikita niyang panay ang text ko kahit nandyan siya. Ang alibi ko na lang ay dati kong kaklase at matalik na kaibigan sa elementarya ang ka text ko at nasa Maynila na tumira at nag-aaral ito. May pagkakataon ding hinahanap niya ako at dahil kasama ko ang girlfriend sa bayan nila,

sinasabi ko na lang na pinuntahan ang isang kamag-anak doon. Kahit marahil ay may pagaalangan siya, hindi ko naman napansin na masama ang loob niya sa akin at hindi rin siya nangungulit sa pagtatanong kung sino talaga ito. Mahal ko ang girlfriend ko, walang duda. Kaya ko lang itinago ang relasyon namin kay Lito ay dahil ayaw kong masirang muli ang takbo ng pag-iisip niya, ang pag-aaral, ang pagkakaibigan namin, ang pangarap niya. Kahit masasabi kong matinding awa ang naramdaman ko sa kaibigan at di maitanggi na may naramdaman na rin akong iba para sa kanya, mas matimbang pa rin sa akin ang girlfriend ko, lalo na na mabubuo na rin sa wakas ang aking pinapangarap na anak. Mahirap ang kalagayan ko. Alam ko, masasaktan si Lito kapag nalaman niya ang lahat. Kaya napagdesisyonan kong sabihin na lang sa kanya ito pagkatapos na pagkatapos kaagad ng graduation, tamang-tamang isang linggo bago ang napag-usapang takda ng aking kasal. Kaya, tuloy pa rin ang dating gawi. Pinilit kong hindi magpahalata. Ngunit habang palapit nang palapit ang graduation, tila lalo namang bumibigat ang dinadala kong problema. Pakiramdam ko ay sasabog na ang utak at dibdib ko sa maaaring reaction ng kaibigan kapag nalaman niya ang lahat. Hindi na ako makatulog, halos hindi makakain. At lalong tumindi ang awang naramdaman ko para sa kanya. Dumating nga ang graduation. Wala pa ring kaalam-alam si Lito. Magna cum laude siya at sobrang proud ang mga magulang. Syempre, proud din ako sa kanya. At dahil dumalo ang girlfriend ko, ipinakilala ko siya kay Lito. Ngunit hindi ko binanggit na girlfriend ko ito. Alam ko, nagdududa siya sa amin dahil dumidikit sa akin ang girlfriend ko at halata naman ang mga kilos namin. Pagkatapus ng graduation ay may party na idinaos ng mga magulang ni Lito para sa aming dalawa. Doon ito gganapin sa kanila. Inihatid

ko muna ang girlfriend ko sa terminal at pagkatapos ay dumeretso na ako sa party. Maraming taong dumalo sa salo-salo. Sa labas pa lang ng gate ay may malaking streames na nakalambitin, Congratulations Lito at Warren! Dali-dli akong pumasok ng gate at hinanap si Lito. Ngunit wala siya doon sa lawn kung saan nandoon ang mga bisita. Ma nasaan po si Lito? ang tanong ko sa mama niya. Ah nasa kuwarto niya, sabi niya may gagawin lang daw siya doon sandali. Puntahan mo na lang doon, hijo! sagot naman ng mama ni Lito. At dali-dali na akong umakyat. Noong binuksan ko ito, nandoon nga si Lito, malungkot ang mukha, nag-inom na mag-isa at ang mga tingin ay tila napako sa kawalan. Ramdam ko ang biglang pagkalampag ng aking dibdib, hindi maintindihan kung ibunyag ko na ba sa kanya ang sikreto o hintayin pa ang bukas. Dali-dali kong inilock ang kwarto, tinumbok ang refrigerator at kumuha ng beer, binuksan ito at tinungga. Congratulations Tol! sabay halik sa mga labi niya. Ngunit hindi niya sinuklian ang halik ko. Hindi siya umimik, hindi kumibo, walang emosyon sa kanyang mukha. Napako lang siya sa pagkakaupo habang tinitigan ang mukha ko. Nagtitigan kami. Maya-maya lang ay nakita ko ang pagdaloy ng mga malalaking butil ng luha sa pisngi niya (Itutuloy)

Blogspot: http://www.michaelsshadesofblue.blogspot.co m Bakit ganito ang ginawa mo sa akin, tol? Ano ba ang nagawa kong kasalanan sa iyo? Wala naman, diba? ang panunumbat ni Lito, ang boses ay may bahid ng pagmamakaawa. Ramdam ko ang bigat ng kanyang hinanakit. Patuloy na dumaloy ang luha sa kanyang mga pisngi, hinayaan lang niyang bumagsak ang mga ito. Bumalot sa katauhan ko ang panlulumo sa narinig na tanong niya. Alam ko na ang tanong na iyon ang sukdulan na ng aking pagtitis na itago ang pinakalilihim kong sikreto. Bagamat hindi ko alam kung paano harapin ito, alam kong napatunayan na sa isip niya na magkasintahan nga kami ni Sarah. Hindi kaagad ako nakasagot. Tila may bumara sa aking lalamunan, hindi malaman kung ano ang sasabihin at paano sisimulan ito. A tol pwede bang hayaan mo akong magpaliwanag? ang nasambit ko na lang. Napakanda ng ating pagsasama tol. Sa simula pa lang, sinabi ko na sa iyo na ayaw kong ipilit ang sarili mo sa akin; na ayaw kong ang pakikipagrelasyon mo sa akin ay labag sa kalooban mo. At nangako ka pa sa akin sa beach, na wala tayong sikreto sa isat-isa. Bakit? Bakiiiittttt?!!! at tuluyan ng kumawala ang ang matinding hinanakit niya na kinimkim. Napahagulgol siya na parang bata sabay tayo at sinusuntok nang sinuntok ang sementong dingding ng kwarto niya hanggang sa nakita kong nabalot na ng dugo ang mga kamao niya. Dali-dali ko siyang niyakap upang ilayo sa dingding at pinaupo sa kama. Noong makaupo na, hinahaplos-haplos ko ang likod niya at ang balikat. Tol Im sorry. Ayaw ko lang naman sanang masaktan ka eh, kayak o itinago ang lahat. Paliwanag ko. At bakit?!!! Hindi ba ako nasaktan ngayon? Ha?!!! Mas matindi pa tol! Mas matindi pa ang sakit na naramdaman ko. All those times, iniisip ko na tapat ka sa relasyon natin, na maluwag sa kalooban mo ang pagpasok mo sa

---------------------------------------------------Tol I Love You! [10] Email: getmybox@hotmail.com Fb: getmybox@yahoo.com

relasyon natin. Ni ikaw pala ang nagmungkahi sa relasyon na ito! Iyon pala ay hindi na niya naipagpatuloy pa ang sasabihin. Nanghingi ako ng tawad sa iyo, tol patawarin mo ako, pleaseeee ang pagmamakaawa ko. Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin, Niloko mo ako! Niloko mo akooooo! Tanginaaaaa! habang tinumbok ang gilid ng kwarto, naupo sa sahig, ang likod ay isinandal sa dingdin. Itinakip ang dalawang duguang kamay niya sa mukha. Sinaktan mo ang damdamin, ko, tol sobrang sakit ang naramdaman ko, alam mo ba?!! dugtong niya habang patuloy pa rin sa paghagulgol. Umupo ako sa harap niya, hinawi ko ang dalawa ninyang kamay na itinakip sa mukha niya at pagkatapus, hinawakan ng dalawa kong kamay ang mukha niya. Tinitigan ko siya Nagkasala ako tol at buong-puso kong hiningi ang tawad mo. Nasa akin ang lahat ng pagkakamali. Sabihin mo lang kung ano ang pwede kong gawin upang mapatawad mo Hindi siya kumibo. Yumuko siya, patuloy pa ring umiiyak. Pansin ko pa rin sa mukha niya ang matinding sama ng saloobin. Tumayo ako, kinuha ang isang maliit na towel at binasa iyon, ipinunas ko sa kamay niyang nagdudugo. Tol pangako ko sa iyo. Kahit ganito ang nangyari, hinding-hindi kita pababayaan. Nandito lang ako para sa iyo. ang sabi ko. Hindi pa rin siya kumibo. Hinayaan lang niya ang mga kamay niya na pupunasan ko at linisin ang dugo na nagkalat dito. Tumayo uli ako at kumuha ng bendahe at tinapalan ang mga kamay niya. S-sana, tol maintindihan mo ako. Lalaki ako, tol e. Alam mo kung gaano katindi ang pagsupil ko sa sariling huwag matukso sa mga babae. Nakita mo naman; hindi ako nagpi-flirt, wala akong niligawan, at kahit may mga nagparamdam, hindi ko sila pinatulan. Alam mo iyan dahil sinasabi ko ang lahat sa iyo.

Tapat ako sa iyo, tol, wala akong inililihim, alam mo iyan. Ang pagkakamali ko lang ay noong dumating si Sarah sa buhay ko, hindi ko sinabi sa iyo ito. Nalilito ako tol. Ayaw kong masaktan ka ang paliwanag ko habang ramdam ko naman ang pagdaloy ng luha sa mga pisngi ko. Pinahid ko ang mga ito. Wala pa rin siyang imik. Napagdesisyonan ko na sanang pilitin ang sariling unti-unti siyang kalimutan, para sa iyo tol. Masakit pero ito ang naisip kong pinakamabuting paraan upang matupad ko ang pangako sa iyo at hindi ka masaktan. Ngunit nitong nakaraan, nalaman kong nabuntis ko si Sarah at nabitiwan ko sa kanya ang pangakong pakakasalan siya, tol at tuluyan na ring akong humagulgol na parang bata, hawak-hawak ko pa ang mga kamay niyang nakabendahe na. Maniwala ka tol nahihirapan din ako sa kalagayan ko dugtong ko. Tiningnan niya ako. Marahil ay lumambot din ang puso niya sa narinig. M-mahal mo ba siya? tanong niya. Tumango ako. Kung pakasalan mo siya, ano ang plano mo para sa atin? tanong uli niya. Ganoon pa rin tayo, tol walang magbabago. Hindi kita pababayaan at kahit na ano man ang maging plano ko sa buhay, palaging isasama kita sa mga plano ko. Iyon lang ang nasabi ko at binitiwan na niya ang isang pilit na ngiti sabay yakap sa akin. At imbis na ako ang sumuyo sa kanya, tila siya pa itong gumawa sa akin nito. HInahaplos-haplos niya ang likod ko, ang buhok, ang mukha. PInahid niya ang mga luha ko sa pisngi at pagkatapus, tinitigan niya ako ng matagal na tila iniuukit sa utak angbawat detalye at anggulo noon. Ewan ko ngunit may iba akong naramdaman sa mga titig niyang iyon, hindi ko lang lubos maintindihan kung ano. Maya-maya, niyakap

niya ako, mahigpit na mahigpit sabay bulong sa tenga ko, Tol tandaan mo palagi, mahal na mahal kita. At kahit kailan man, hindi magbabago ito. Kahit ilang babae pa ang mahalin mo, palaging ikaw ang ititibok ng aking puso, pangalan mo ang palaging ipipintig nito. Mawala man ako sa mundo, ikaw lang ang nagmamay-ari nito. S-salamat tol ang tugon ko sa sinabi niya at kumalas ako sa aming yakapan. Kahit papaano, naibsan ang paghihirap ng kalooban ko. Hinaplos ko ang mukha niya at inilapat ang mga labi ko sa mga labi niya. Noong mahimasmasan, nag-ayos kami, lumabas ng sabay ng kwarto na tila wala lang nangyari. Ang bendahe sa mga kamay niya ay pinalitan din namin ng mga band aid upang huwag masyadong halata. Dahil nasa kalagitnaan pa ang party na idinaos nila, nakisaya kami sa mga bisita, mga ka-klase, at mga kamag-anak nina Lito. Sa gabing iyon, doon ako natulog sa kwarto ni Lito. At muli naming pinagsaluhan ang init na bugso ng aming damdamin. At sa pagkakataong iyon, mas mapusok ito, mas nag-aalab na ang bawat init ng dantay ng aming mga kalamnan ay tumatagos hanggang sa kaibuturan ng aming mga puso. Naghahalikan kami na parang wala nang bukas; nagyayakapan na parang iyon na ang huli naming pagsasama, hanggang ang mga katawan namin ay mistulang pinag-isa na tila itoy hindi kayang paghiwalayin. Kinabukasan, maaga akong nagising. Naligo ako habang si Lito na gising na rin at inaantabayanan ang pag gising ko ay ipinaayos sa katulong nila ang agahan. Alam ni Lito na maaga din akong magbibiyahe patungo sa bahay ng girlfriend ko gawa nang doon muna ako lalagi hanggang sa araw ng kasal namin upang maayos at mapaghandaan ito ng maigi. Wala kaming imikan sa hapag kainan. Siabayn niya akong kumain na para bang ninanamnam niya ang huling pagsasalo naming iyon na buong-buo pa akong para sa kanya. Tahimik ngunit ramdam ko ang tensiyon na bumabalot.

At ang tanging naririnig lang ay ang mga kalantong ng mga kutsarat tinidor, at pinggan. Hanggang sa nagpapalam na akong umalis. Nasa bungad na ako ng gate, kaming dalawa lang ang naroon dahil sa tulog pa ang ibang mga tao sa bahay. Tol gusto ko na sa kasal ko, ikaw ang best man ko Tinitigan niya ako, ang mukha ay pigil na huwag magpapakita ng kung ano mang emosyon. Isang napakalalim na titig na pakiwari ko ay tumagos sa aking pagkatao, at pagkatapus ay binitiwan naman ang isang bahagya at pilit na ngiti at tumango. Black coat and tie ang isusuot ng mga groome men tol ang pahabol kong sabi. Tumango uli siya, pansin ko na ang pigil niyang pag-iyak. Pakiramdam ko ay pilit niyang pinigilan ang matinding emosyon na ano mang oras ay maaring kumawala at sumabog. Niyakap ko siya at pagkatapus ay hinalikan sa labi. Text-text na lang tayo, Tol ang sabi ko na lang sabay talikod, pilit na isiniksik sa utak na normal lang ang pagpapaalam ko sa kanyang iyon, kagaya ng ibang mga pagpapaalam ko pagkatapus matulog sa bahay nila. Hindi ko na hinintay pa na makita ang pagpatak ng kanyang mga luha at pagbuhos ng kanyang saloobin. Sobrang bigat ang kalooban ko sa paglisan kong iyon. Pakiramdam ko ay iyon na ang katapusan ng mundo. Hindi ko lubos maintindihan kung bakit matindi ang nadarama kong lungkot para sa kaibigan ko. Narinig ko pa ang mga nagmamadaling yapak niya pabalik sa loob ng bahay at alam ko, humagulgol siya at nag-iisa sa loob ng kanyang kwarto. Nakikinita ko rin na ang nasa isip niya sa mga sandaling iyon na iyon na ang huling pagsasama namin na buong-buo ako para sa kanya; na may nakaambang malaking pagbabago sa set-up namin pagkatapos ng tagpong iyon; ang pag-aalinlangan kung makasama pa ba niya uli ako pagkatapos ng kasal. Sa loob ng kwartong iyon kung saan una

ko ipinaubaya sa kanya ang sarili ng buongbuo, ay siya namang naging saksi sa mga hinagpis at hinaing niya sa mga sandaling iyon Tumulo ang mga luha ko habang naglalakad ngunit hindi ko alintana ang mga ito. Hinayaan kong dumaloy ng dumaloy ang mga ito at pumatak sa damit ko. Pakiwari ko ay nawala ako sa tamang katinuan at ako lang ang nagiisang tao sa mundo sa mga sandaling iyon, hindi malaman kung ano ang tamang gagawin, o kung kanino lalapit at hihingi ng tulong sa mabigat na kaloobang pinapasan. Binilisan ko pa ang paglakad hanggang sa nakarating ako ng terminal at nakasakay sa bus patungo sa bayan ng babaeng aking pakakasalan. Isang araw ang dumaan, dalawang araw, tatlong araw, walang ni isang Segundo na hindi sumisingit sa isip ko si Lito. Palagi siyang nandyan, tila nagmamakaawa, humihingi ng tulong, nahihirapan. Kahit sa gabi ay napapanigipan ko rin siya, ang mukha ay nagpahiwatig ng matinding kalungkutan. Tinetext ko siya palagi ngunit maayos naman itong sumagot. Kaya, napapawi din ang pangamba ko sa kanya. Isang araw na lang ang nalalabi at ikakasal na ako. Hindi ko lubos maipaliwanag ang naramdaman. Excited, ngunit sa kabila ng aking utak ay may namumuong pagalinlangan, nagtatanong kung handa nab a ako, kung ano ang buhay kong tatahakin pagkatapos ng kasal, at higit sa lahat, kung ano ang kahinatnan ng patago naming relasyon ng kaibigan. Nagtanong ako sa mga kaibigan kong nauna nang nag-asawa ngunit ang payo nila ay normal lang daw naman ang ganoon at karamihan sa kanila ay naranasan din ang pinagdaanan ko. At may nagpayo din sa akin na kung may pag-aalinlangan ako, ay pwede ko pang umurong kesa nakasal na kami at buong buhay ko itong pagsisisihan Sa gabing iyon, kahit magkatabi kaming nahiga ng girlfriend ko, kung anu-anong bagay ang pumapasok sa isip. Syempre, hindi ko ito

ipinahalata kay Sarah. Hindi ko maintindihan kung magtatalon sa tuwa o humagulgol sa lungkot na iyon na ang katapusan ng aking kalayaan. Alas dyes ng umaga ang kasal namin sa araw na iyon. Sa pagsusuri ko, lahat ay handanghanda na sa pagkain at handa, dekorasyon, reception, mga bridesmaid at grooms men, bisita lahat ay handa na. Alas 8:30 noong umalis ako ng bahay patungo na sa simbahan. Bago ako umalis, tinext ko si Lito. Ang plano kasi namin ay magko-kotse na lang siya galing sa kanila at dideretso na lang siya sa simbahan. Isang oras lang naman kasi ang biyahe galing sa bayan namin patungo sa bayan ng girlfriend ko. At dahil sariling sasakyan naman nila at may driver pa siya, mas mabilis ito. Tol, handa ka na ba? text ko. Handa na sagot niya. Maglagay ka pala ng pulang isang rosas sa may left chest ng coat mo ha? May pulang rosas din ako dugtong ko. Copy sagot niya. Di kami magsisimula hanggang hindi ka pa darating ha? paniniguro ko. Promise? Promise tol At iyon na ang huli kong text at dumeretso na ako ng simbahan. Alas 9:30 ay puno na ang simbahan at nandoon na ang halos lahat ng mga bisita, mga bridesmaid, at groomsmen. Ang kulang na lang ay ang best man at ang bride. Habang nakatayo ako sa may bukana ng simbahan at naghintay sa kanila, tila may naririnig naman akong sigaw galing sa isang parte ng utak at ang sabi, Sana ay huwag na lang dumating ang bride. Ewan ko marahil ay bunga lang iyon sa sobrang excitement o anxiety

Halos eksaktong alas 10 na noong dumating si Sarah. Napakaganda niya sa suot na damit pangkasal. Nakangiti at noong makalapit na sa akin, hinalikan ako sa pisngi. Kinabahan na ako kung bakit hindi pa rin dumating si Lito. Tinatawgan ko na sa kanyang cp ngunit walang sumasagot dito. Panay na rin ang tingin ko sa relo ko. Nakalipas ang 10 minuto, 15 minuto, 20 minuto, 25 minuto wala pa ring Lito ang sumulpot. Sobrang kaba na ang naramdaman ko. 10:30 noong sinabihan na ako ng pari na magmartsa na patungo ng altar. Lito nasaan ka na! Shiitttt! sigaw ng utak ko. Hindi ba pwede nating mahintay pa ng sandali? Tanong ko. Ngunit nagalit na ang pari dahil may susunod pa raw itong misa. Nag-aalangan man, pilit kong inihakbang ang mga paa patungo sa altar habang sumunod naman ang mga grooms men. Ngunit noong nasa kalagitnaan na ako ng pasilyo, tila may isang malakas na pwersang humihila sa akin. Hindi ko lubos maintindihan ang naramdaman sa mga sandaling iyon. At naalimpungatan ko na lang na nagtatakbo ako palabas ng simbahan Pakiwari ko ay napakabigat ng aking mga paa habang nagmamartsa. Ngunit pinilit ko pa rin ang sariling tapusin ito hanggang sa makarating ako sa altar. Habang nakatayo ako doon at hinintay ang ang aking bride na nagmartsa na rin papuntang altar sampu ng kanyang mga bridesmaid, ibayong kaba naman ang naramdaman ko. Tila may kung anong emosyo ang nagbabadyang sumabog ano mang sandali. Hindi ko lubos maipaliwanag ang naramdaman. Sa kabila ng napakalaking okasyon na iyon sa buhay ko, tila hindi ko na naramdaman ang excitement na dulot nito. Ang bumabagabag sa isip ko ay si Lito, kung bakit hindi siya nakarating, at kung bakit wala man lang siyang paalam kung ano ang nangyari. Sa pagkakilala ko sa kaibigan, alam kong hindi niya magagawa ang hindi pagsipot

sa okasyong para sa akin lalo na sa isa sa pinakaimportanteng bahaging iyon ng buhay ko. Noong magsimula na ang misa at nasa parteng tinanong na ako ng pari kung tatanggapin ko ba si Sarah bilang kabiyak ko sa habambuhay hindi kaagad ako nakasagot. Natulala ako at tila may kung anong bagay ang bumara sa aking lalamunan. Tinanong uli ako ng pari. Warren, tinatanggap mo ba si Sarah na maging katuwang mo sa habambuhay, sa hirap at ginahawa? Sa pangalawang tanong ng pari, naramdaman ko ang sobrang pagkalampag ng aking dibdib. At imbes na sumagot sa tanong niya, bigla akong tumayo, tumalikod at nagmamadaling tumakbo palabas ng simbahan. Nabigla ang lahat, ang iba ay nanlaki ang mga matang sinundan ang mabilis kong pagtakbo palabas ng simbahan, di makapaniwala sa nasaksihang eksena at sa gnawa ko. Ngunit wala akong pakialam. Warren! Saan ka pupunta!!! ang narinig kong sigaw ni Sarah. Hindi ko siya snagot. Nagpatuloy ako sa pagtakbo. Noong nasa labas na ako ng simbahan, tinumbok ko ang puting kotse na sasakyan sana namin ni Sarah patungong reception area pagkatapos ng aming kasal. Kumpleto pa ito sa mga dekorasyon, bulaklak, ribbons, at may streamer pang nakasulat sa likuran nitong Just Married. Binuksan ko ito at dahil sa nakasaksak lang ang susi sa susian, agad-agad akong umupo sa drivers seat. Hindi ako lubusang marunong magmaneho at wala pa akong lisensya. Si Lito lang ang nagturo sa akin isang beses noong namasyal kami gamit ang sasakyan nila. Ayaw ko sanang magpaturo gawa nang wala naman kasi kaming sasakyan ngunit mapilit isya. Sa buhay ngayon, Tol isang advantage ang marunong ang isang taong mag-drive. At

malay mo, darating ang panahon ng kagipitan at kailangan mong magsalba ng buhay at walang ibang marunong mag-drive. E di manghihinayang ka kung bakit hindi ka pa nag-aral magmaneho, diba? Ang paliwanang niya sa akin. Kaya hindi na ako nakatanggi. Dali-dali kong pinaandar ang sasakyan at noong makaandar na, pinaharurot ko naman ito, ang ibang mga sasakyang nakaparada ay nasasagi ko. Sinisigawan at hinahabol ako ng mga may-ari ngunit hindi ko na pinansin pa ang mga ito. Halos paliparin ko na ang sasakyan patungo sa bahay ni Lito. Noong makarating na ako, agad-agad akong nag door bell. Nakailang door bell din ako. Sa pagkainip na matagal binuksan ang pinto, kinapa ko na ang door knob at noong mapansing hindi naka-lock ito, binuksan ko na at tuloy-tuloy sa pagakyat sa second floor kung saan naroon ang kwarto ni Lito. Agad-agad kong binuksan ito at ang sumalubong sa aking pandinig ay ang malakas na tugtog galing sa stereo niya. Ang paboritong kanta niya Do you hear me? I'm talking to you Across the water across the deep blue ocean Under the open sky, oh my, baby I'm trying Boy I hear you in my dreams I feel your whisper across the sea I keep you with me in my heart You make it easier when life gets hard I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again Ooh ooh ooh Hinalughog ko ang buong kwarto sa CR, sa cabinets, pati na sa ilalim ng kama. Litooooo!! Nasaan ka? Ang sigaw ko. Dahil sa hindi ko naisara ang pinto, narinig ng katulong ang ingay ng tugtog at sigaw ko na nagmula sa kwarto ni Lito at agad-agad itong napasugod.

Martha, nasaan ba si Lito? ang tanong ko kaagad sa kanya. Bakat sa mukha niya ang pagkagulat sa pagkakita sa akin na nandoon sa loob ng kuarto ni Lito imbes na sa simbahan, sa kasal ko. Nakaalis na Kuya, kanina pa mga 8:45 ng umaga! Dala niya ang Toyota Camry, siya mismo ang nagmaneho. Bakit kuya, wala pa ba siya doon? Hindi ko na sinagot si Martha. Dali-dali akong lumabas ng kwarto. Pakiramdam ko ay hindi lumalapat ang mga paa ko sa hagdananan habang patakbo akong palabas ng bahay at binalikan uli ang kotseng dala, sabay paandar at paharurot uli nito. Ang sunod kong tinumbok ay ang paborito naming beach kung saan nakalibing ang kabibeng may malaking kahulugan para sa kanya at sa aming relasyon. Noong makarating na, dali-dali kong tinumbok ang ilalim ng hagdanan ng cottage kung saan ibinaon namin ito. Dali-dali kong hinukay ito. Ngunit laking gulat ko noong makitang isang biyak na lang ang naroon. Lalo akong kinabahan. Pakiramdam ko ay umikot ang paligid ko sa magkahalong lungkot, pagkalito sa nasaksihan, at takot sa kung ano man ang ibig ipahiwatig nito. At lalo akong kinabahan noong may nakabaon na sulat kasama sa natirang biyak na kabibe. Binuksan ko ito. Sulat kamay ni Lito. Tol binigyang laya na kita. Dala-dala ko ang isang biyak ng kabibe at dadalhin ko ito saan man ako pupunta. Ang kabibeng ito ang magsilbing alaala ko sa iyo. Dito, sasariwain ko ang mga masasayang samahan at karanasan natin kung saan, kahit pilit lang, ay ipinadama mo sa akin kung paano mahalin ang isang katulad ko... Sobrang sakit. Alam kong hindi mo ako minahal. Ramdam ko ito sa bawat bigkas ko sa mga katagang I Love You pero hindi mo ito tinugon Naghintay ako, ngunit wala. Hanggang sa nalaman ko na lang na ikakasal ka. Gusto kong ipaglaban ang pagmamahal ko sa iyo ngunit paano ko ito gagawin gayong alam kong hindi mo naman

ako mahal? Ngunit huwag kang mag-alala dahil natutunan ko nang tanggapin ang lahat Huwag mo akong alalahanin pa, at huwag mo akong sundan kung saan man ako patungo. Ienjoy mo lang ang buhay kasama ang babaeng mahal mo na siya mong pakakasalan. Sa kanya, matutupad ang mga pangarap mong magkaroon ng anak at pamilay. Hangad ko ang kaligayahan ninyo. At palagi mong tandaan tol mahal na mahal kita. Sana ingatan mo palagi ang sarili mo Warren. Pumatak ang mga luha ko sa pagkabasa sa sulat niya. At lalo itong nagpaigting sa takot na namumuo sa isip ko. Agad kong inilagay ang kabibe at ang sulat niya sa isang plastic. Hindi ko alam kung saang lugar ko pa siya hahanapin ngunit biglang pumasok sa isip ko ang rooftop ng school building. Muli pinaharurot ko ang sasakyan patungo doon. Ibayong kaba naman ang naramdaman ko noong makita ang panyo niya na nakatali sa may hagdanan ng palapag papuntang rooftop. Iyon kasi ang palatandaan namin na kung ang isa sa amin ay maunang umakyat doon, itatali niya ang panyo niya sa may hagdanan at ang susunod sa kanya ay siyang magtanggal nito at dadalhin na sa itaas. Tinanggal ko ito at isiniksik sa aking bulsa. Ngunit noong makaakyat na ako, walang Lito akong nakita. Hinanap ko siya sa paligid, sa likod ng tangke. Wala. Noong mapansin ko ang malaking takip ng tangke na nakalatag na sa sahig na semento, agad-agad kong inakyat ang bunganga ng tangke. Bukas nga ito. Sinilip ko ang loob ngunit wala akong maaninag. Bumaba uli ako at nanghagilap ng mahabang kahoy upang gawing panungkit sa loob ng tangke. Nakahanap ako ng isang tubo na may habang 4 na metro, umakyat muli ako sa bunganga ng tangke. Nahirapan akong iakyat ang tubo na iyon dahil sa sobrang bigat at haba. Ngunit marahil ay dahil sa nag-uumapaw na pagkabagabag ng isip at matinding pagnanais na isalba si Lito kung nandoon nga siya,

nagawa ko pa rin itong iakyat at ipasok sa tangke. Hawak-hawak ang nakausling dulo ng tubo, hinalukay ko ang buong lalim ng tubig sa loob ng tangke. Maya-maya lang, may nasundot ang dulo ng tubo na sa pakiwari ko ay mistulang isang katawan ng tao. Tila nawala na ako sa tamang katinuan sa matinding kutob na iyon na nga si Lito. Binitiwan ko ang tubo at umangkas sa bunganga mismo ng tangke. Akmang tatalon na ako sa loob niyon noong mula sa likuran ay may narinig akong sigaw, Hoy! Anong ginagawa mo dyan?! S-si Lito! sigaw ng isip ko. Akala ko ay niloloko lang ako ng kaibigan. Bigla akong napalingon sa kinaroroonan ng boses. Ngunit laking pagkadismaya ko noong makita ang dalawang maintence technician ng school. Ang isa sa kanila pala ang sumigaw sa akin. Wala na kasing pasok sa araw na iyon kaya gumawa sila ng maintenance activity sa buong building. Kuya! Nasa loob po ng tangke ang kaibigan ko, hindi po marunong lumagoy iyon! ang sigaw ko sa kanila at nagmamadali na akong tumalon sa loob ng tangke, hindi na hinintay ang kanilang isasagot pa. Sinisid ko nang sinisid ang tubig hanggang sa may makapa ang mga kamay ko. Tao nga! sigaw ng utak ko. Bigla ko namang naramdaman ang kalamnan kong nanginginig, iniisip na baka katawan ni Lito nga iyon. Hawak-hawak ko ang kwelyong suot niya, hinila ko siya hanggang sa nakalutang na kami sa ibabaw ng tubig. Noong maaninag ko na ang mukha, doon ko na nakumpirma. Si Lito. At kumpletong suot pa niya ang sinabi kong uniporme namin para sa pagbe-best man niya sa kasal ko itim na coat, tie, at isang pulangpulang rosas na naka-pin pa sa kaliwang dibdib niya. Parehong-pareho sa sinusuot ko. LITOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!! Hiyaw ko, ang lalamunan ay mistulang puputok sa sobrang lakas nito. Niyakap ko siya ng sobrang higpit habang hawak-hawak ng kamay ko sa likuran niya ang tubong ginamit kong panungkit upang hindi kami lumubog.

Nanumbalik sa isip ko ang sinabi niya sa akin isang beses noong nagparinig siya na may iba siyang mahal at hindi niya magawang sabihin ito sa kanya. Kapag hindi ako kayang mahalin ng taong iyon, tol tatalon ako sa tangke na to at magpakamatay na lang. Sa pag-aakalang babae nga ang ibig niyang ipahiwatig, tumawa pa ako ng malakas at biniro ko siya na Ikaw? Hindi kayang mahalin? Sa dami ng nagkacrush at nagkandarapa sa iyo dyan? Tol naman Natandaan ko pa ang isinukli niya sa biro kong iyon isang matalinghagang ngiti. Malay ko ba naman na ako pala ang ibig niyang sabihing taong mahal niya. Humagulgol ako nang humagulgol, sumigaw nang sumigaw at umaalingwngaw ang aking paghihimutok sa loob ng tangke na iyon. TOOOOOOLLLLLLLLLLLLLLLLL!!! BAKIT MO GINAWA ITO??!!! ARRRRRRRGGGGGGGHHHHHHHH!!! Mistula akong isang batang naglupasay sa mgakahalong galit at sama ng loob. Habang nasa ganoon akong paghihimutok, namalayan ko na ibinaba ng dalawang maintence personnel ang hagdanan na gamit nila. Dali-dali naming iniakyat si Lito na nooy sa tingin ko ay simputi na ng papel ang balat at malamig na malamig na ang kamay at mukha. Noong mailatag na siya sa sementong sahig ng rooftop, sinabihan ko ang mga technician na tumawag ng ambulansya. Agad naman nilang sinunod ang utos ko. Habang nakalatag siya, napansin kong isang sapatos lang pala ang suot niya. Namukhaan ko ang sapatos na iyon; iyon din iyong kapares noong itinapon namin sa tangke. At noong tinggal ko naman ang mga butones ng long sleeves niya sa may bandang leeg upang luluwag ang pressure sa parte ng katawan niyang iyon at sisimulan ko na ang CVR, lunamtad naman ang kabiyak ng kabibe na kapares noong naiwanan sa beach na dinala ko. Isiniksik pala niya iyon sa sa loob ng kanyang coat. Iyon pala iyong matigas na bagay na dumampi sa dibdib ko habang yakapyakap ko siya sa loob ng tangke.

Tinanggal ko ito at walang sinayang na sandaling pinump ko ang dibdib niya tapos mouth-to-mouth, tapos pump uli, mouth-tomouth, pump uli, mouth-to-mouth tila walang katapusanang pag-CVR ko sa kanya dahil sa hindi ko pa rin mahagilap ang kanyang pulso at walang bakas na bumalik na ang pintig ng kanyang puso. Hanggang sa dumating na ang mga paramedics at itinuloy nila ang CVR. Mayamaya lang, dinala nila si Lito sa ambulansya nila kung saan may itinurok sila sa kanya at may mga equipment silang pamparevive ng puso at paghinga. Pinasakay din nila ako sa ambulansya at humarurot na ito pabalik ng hospital. Agad-agad kong tinawagan ang mga magulang ni Lito na sa pagkakataong iyon ay pauwi na rin galing sa kasal kong naudlot. At napagalaman ko sa kanilang dinala din pala sa ospital si Sarah, dahil nakunan gawa ng pagkaudlot ng aming kasal at sa tindi ng hiyang nadarama. Noong nasa ospital na kamin, idineretso na si Lito sa emergency room at pagkatapos, sa ICU. Delikado ang lagay niya Ang sabi ng duktor sa paglabas nito sa ICU. Ito ang mga possibilities na maaring mangyari sa kanya. Una, ano mang oras maaaring tuluyang bawian na siya ng buhay. Pangalawa, kung malampasan niya ito hanggang 24 oras, magiging comatose na lang siya, hindi natin alam kung hanggang kailan. Pangatlo, kung manumbalik man ang malay niya, ay magkakaroon siya ng damage sa kanyang utak at makakaapekto ito sa kanyang normal na pananalita, pagkilos, at paggalaw. In 24 hours at malampasan niya ito, then lets hope for the best Noong dumating ang mga magulang ni Lito, walang humpay ang pag-iiyak nila. Hindi naman nila ako sinisi. Alam nila na ginawa ko ang lahat para sa anak nila, na pinilit kong ibigay sa kanya ang lahat ng suporta at

makakaya ko. At lubos nilang naintindihan ang aking kalagayan. Niyakap ako ng mama ni Lito, Warren! Ano ba ang nangyari? Bakit nagkakaganito ang anak ko? ang tanong niya sa akin habang humahagulgol. Nasa loob ng water tank na po siya noong maabutan ko, Ma pasensya na po, hindi ko kaagad siya naagapan. Huwag mong pabayaan ang anak ko Warren. Ang tugon ng mama niya sa akin. Habang binantayan namin si Lito, hindi kami mapakali at hindi namin alam kung ano ang gagawin upang matutulungan si Lito sa kanyang kalagayan. At ang pumasok na lang sa isip namin ay ang magpunta sa kapilya ng ospital at doon nanalangin. Nabalot sa matinding lungkot, naghanap ako ng pwesto sa isang gilid at lumuhod. Noong maalala ang kalagayan ni Lito, tumulo na ang luha ko. Buong pagpakumbaba akong nanalangin. Iyon bang feeling na sobrang helpless mo na at parang gi-give up ka na at ipaubaya mo na lang sa kanya ang lahat, wala nang halaga pa ang ibang bagay kungdi ang bagay na lang na ninanais mong ibigay niya sa iyo. Panginoon alam ko, marami akong kasalanan, marami akong pagkukulang sa iyo. Sana ay mapatawad mo ako sa mga pagkukulang ko, sa mga nagawa ko. Nagsisisi po ako. Sa buong buhay ko, ngayon lang po ako nakaramdam ng ganitong panghihinayang at lungkot para sa isang tao. Ngayon lang din po ako humingi ng isang bagay at nagmamakaawa sa iyo. Sana po ay pagbigyan ninyo ang hiling ko. Sana po ay pagalingin nyo siya. Bigyan po ninyo siya ng isa pang pagkakataon... At namalayan ko na lang ang sariling humahagulgol. Noong lumabas ako ng kapilya ay napagalaman ko naman na doon din naka-confine si Sarah na ligtas na ang kalagayan bagamat hindi naisalaba ang bata. Binisita ko siya at

nanghingi ng tawad. Masakit sa kalooban ko, syempre, ngunit tanggap ko na ito, Warren. Noong una pa man ay may hinala na ako sa inyo ni Lito. Kasi ba naman, kahit ako ang kasama mo, palaging si Lito ang lumalabas sa iyong bibig. Tapos walang oras na hindi ka nagtitext sa kanya o siya tumatawag. At least ngayon, na-confirm ko na ang lahat ng hinala ko. Mahirap pumasok sa isang relasyon kung isang side lang ang nagmahal, di ba? Kaya huwag kang mag-alala, I can move on. Ngayong wala na ang baby natin, wala nang dahilan pa upang hahabulin kita. Malaya ka, Warren, kung saan ka man liligaya, hindi kita guguluhin. Napag-alaman ko rin na kritikal ang kalagayan ni Lito. Puntahan mo siya. Mas lalo ka niyang kailangan. Basta, isipin mo lang palagi na nandito lang ako, kung sakali mang kailangan mo ng tulong o ng karamay Ang sabi ni Sarah. Niyakap ko siya, at sa huling pagkakataon, hinalikan ko ang mga labi niya. Pinasalamatan ko rin siya sa kabaitang ipinamalas niya, sa lawak ng kanyang pang-unawa. Bagamat dumaloy ang mga luha niya sa pisngi, ramdam kong mas naiintindihan niya ang kalagayan namin ni Lito. At doon natapos ang relasyon namin ni Sarah. Maluwag sa aming kalooban ang desisyong ginawa at wala kaming hinanakit sa isat-isa. Bumalik ako sa ward ni Lito. Habang pinagmasdan ko siya, matinding awa ang bumalot sa buong pagkatao ko. May kung anuanong mga tubong nakakabit sa katawan niya, sa ilong, sa bibig. Dumaan ang walong oras, siyam na oras, sampu, labing-isa, labing-dalawa nakakasindak ang bawat patak ng oras, iniisip na ano mang sandali ay maari pa ring bumigay ang katawan ni Lito. Hindi ako mapakali at kung anu-ano na lang ang pumapasok sa isip. Ngunit kahit papaano, may dala din itong kaunting dulot na konsuwelo na nandyan pa rin siya at hindi bumibitiw. Eksaktong 24 na oras ang nakaraan at nanatiling lumalaban pa rin si Lito, wala pa ring

malay at hindi gumagalaw. Kayat ang sabi ng duktor na kung magiging steady ang takbo ng kanyang sistema ay may tsansa pa raw na manumbalik ang malay nito. Pagkatapos niyang malampasan ang 24 oras, araw naman ang binilang namin. Dalawang araw, tatlo, apat Limang araw na ang lumipas noong tila hindi ko na makayanan pa ang pagkainip. Kaya ang ginawa ko noong umalis ang mga magulang ni Lito upang magpahinga sa bahay at ako na lang ang naiwang nagbabanytay, kinausap ko si Lito. Tol naiinip na ako, gustong-gusto ko nang makausap ka, makitang ngumiti, tumawa, makasama. Miss na miss na kita, tol. Lakasan mo ang loob mo. Lumaban ka, huwag kang bibitiw. Sabi mo doon sa sulat mo na kung sinabi ko lang sa iyo na mahal kita ay ipaglaban mo ang relasyon natin. Ngayon, sasabihin ko sa iyo Tol mahal kita. Mahal na mahal kita! Kaya lumaban ka. Ipaglaban mo ang pagmamahalan natin kahit na kamatayan pa ang gustong humadlang nito. Huwag kang padaig huwag kang mawalan ng lakas. Ipaglaban mo ako tol dahil nandito lang ako palagi sa tabi mo, hindi kita iiwan at hihintayin kita hanggang sa pagbalik ng iyong malay. At hinalikan ko siya sa pisngi. Naupo uli ako sa silya at pinagmasdan ang anyo niya. Nanatili pa ring nakapikit ang kanyang mga mata. Bagamat nanumbalik at lumilitaw na muli ang normal na katangian at anyo ng kanyang mukha, pakiramdam ko ay nakikipag-usap pa rin ako sa isang taong walang buhay. Kinapa ko ang cellphone ko at pinatugtog ang paborito niyang kanta. Inilatag ko iyon sa higaan niya, malapit sa kanyang tenga sa tiwalang maaring marinig niya ito at makakatulong sa kalagayan niya. Do you hear me? I'm talking to you Across the water across the deep blue ocean Under the open sky, oh my, baby I'm trying Boy I hear you in my dreams I feel your whisper across the sea I keep you with me in my heart

You make it easier when life gets hard I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again Ooh ooh ooh They don't know how long it takes Waiting for a love like this Every time we say goodbye I wish we had one more kiss I'll wait for you I promise you, I will I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again Lucky we're in love in every way Lucky to have stayed where we have stayed Lucky to be coming home someday And so I'm sailing through the sea To an island where we'll meet You'll hear the music fill the air I'll put a flower in your hair Though the breezes through trees Move so pretty you're all I see As the world keeps spinning 'round You hold me right here, right now I'm lucky I'm in love with my best friend Lucky to have been where I have been Lucky to be coming home again I'm lucky we're in love in every way Lucky to have stayed where we have stayed Lucky to be coming home someday Bumalik uli ako sa kinauupuan, pinakinggan ang bawat kataga ng kantang paborito niya. Binitiwan ko ang isang malalim na buntonghininga, nakatatak sa aking isip ang tindi ng kalungkutang nadarama niya sa kabiguan ng pagmamahal niya para sa akin habang pinagmasdan ko ang kanyang anyo. Hindi ko na papayagang magdusa ka pa tol At ang sabi ko uli sa kanya. Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pagtitig sa mukha niya noong hindi ko

inaasahang mapansin ang mga luhang biglang dumaloy sa mga pisngi niya at bumagsak ang mga ito sa unan. Napabalikwas ako sa magkahalong gulat at tuwa, hindi magkamayaw sa pagtatatalon. Tooolll! Tangina, narinig mo pala ako, tolll! Kanina pa ako nagsasalita nakikinig ka pala sa akin ha? Sigaw kong biro sa kanya. Pakiramdam ko talaga ay narinig niya ang lahat ng sinabi ko. Yeheeeyyyyy! Sabay sampa sa kama at yakap sa katawan niya at hinalik-halikan ang pisngi. Pinahid ng kamay ko ang mga luhang iyon na dumaloy sa mukha niya at saka seryosong kinakausap siya. Kahit anong mangyari tol di kita iiwan, pangako iyan. Kaya lumaban ka, pareho nating labanan ang buhay, tol. Narinig mo ba ako, tol? Huwag na huwag kang bumigay! Magpakatatag ka tol para sa akin! Ipaglaban mo ako. Iparamdam mo sa akin na mahal mo ako, tol! Ngunit ganoon pa rin siya. Boses ko lang ang umaalingawngaw sa buong kwarto na iyon. Bigyan mo ako ng isa pang palatandaan tol na narinig mo ako. Isa pa tol! Pleaseeee. pag encourage ko sa kanya. Tahimik. Ok, tol igalaw mo ang katawan mo. Kahit anong parte, kahit mata mo lang tol! ang pagencourage ko muli. Akala ko ay wala na talagang chance pa. Ngunit hindi ako sumuko. Ipinadama ko sa kanya na hindi ko siya igigive-up at kaya dapat ay hindi rin siya gigive-up para sa akin. At nagulat na lang ako noong habang inuutusan ko siyang piliting igalaw ang ano mang parte ng katawan niya, nakita ko ang biglang pagbaltak ng kaliwang hintuturong daliri niya. Halos hindi ko nga napansin ito ngunit kitangkita ng mga mata ko ang paggalaw nito na parang lang isang mabilis na di-kusang galaw ng kanyang kalamnan. Tol ginawa mo iyon? Ang excited kong

tanong sa kanya. Kung ginawa mo iyon, tol, gawin mo uli! Gawin mo uli, tol! utos ko. Pinagmasdan ko uli ang hintuturo niyang iyon. At nakita ko na binaltak na naman niya ito. Tolllll. Shittt! Naririnig mo na talaga ako! Yiheeeyyyyy! at muli kong siyang niyakap at hinalikan. Ngayon ay pwede na tayong magusap tol! ang sigaw ko habang nagtatalon sa nadaramang kagalakan. Hinaltak niya uli ang daliri niya na para bang ipinadama niya na natuwa din siya na may contact na kami. Iyong daliring iyon lang ang kaya niyang igalaw. Narinig mo ang tugtog ng paborito mong kanta, tol? Hinaltak uli niya ang kamay niya. Gusto mong ipatugtug ko uli? Sagot uli siya. At iyon na ang simula ng pagkakaroon namin ng contact ni Lito. Kapag Oo ang sagot niya, hinahaltak niya ang daliri. At kapag Hindi o Ayaw naman, hindi niya ginagalaw ang daliri. Minsan binibiro ko siya kagaya ng, Sige ka, kapag di mo pilitin ang sariling gumalaw, hindi na titgas iyang ari mo sabay tawa. Hahaltakin naman niya ng sunod-sunod ang daliri na tila tumatawa o sinasabing Tado ka! Sinabi ko na rin sa kanya ang nangyari sa amin ni Sarah; na hindi natuloy ang kasal namin dahil iniwanan ko siya para sa kanya; na nalaglag ang bata, at na nagkausap na kami at napagdesiyonan naming tapusin ang aming relasyon. Isang lingo pa ang lumipas at bumalik na ang buong malay ni Lito. Sabi ng dukto, tila isang milagro ang nangyari kay Lito, sa bilis ng pagrecover niya. Ngunit sinabi din ng duktor na iyon ay dahil sa ipinamalas na lakas ng loob ni Lito, dahil sa nadaramang suporta sa kanya ng mga mahal sa buhay.

Noong ibinuka niya na ang kanyang mga mata, ang pinakaunang nakita niya ay ang malaking streamer na ginawa ko at isinabit sa dingding paharap sa kanya, na pinaikutan ng maraming pulang balloons. At ang nakasulat sa malaking streamer at mga ballons ay, TOL I LOVE YOU! Welcome back! Kitang-kita ko ang kagalakang bumakat sa kanyang mga mata noong mabasa niya iyon. Tiningnan niya ako at ngumiti. Iyon na ang pinakamaganda at pinakamasayang ngiti na nakita ko sa kanya. At ang una niyang nasambit ng mga kataga? Tol I Love You! at niyakap ko na siya at hinalikan, hindi alintana ang nakatingin na mga magulang, kapamilya at mga kaibigan namin na nandoon. Pagkatapos ay ipinakita ko rin sa kanya ang kabibeng binuo ko uli, at ang mga sapatos naming itinapon sa tangke ng tubig. Dalawang buwan pa ang nakaraan at tuluyan na siyang gumaling, pagkatapos ng ilang mga physiotherapy sessions. Syempre, sobrang tuwa at saya ang nadarama ng lahat, lalo na ang mga magulang ni Lito. Nakita nila kung gaano ko inalaggan si Lito sa ospital na halos hindi na ako natutulog, hindi kumakain, hindi nagpapahinga, hindi umuuwi ng bahay. At malaking pasasalamat nila sa ipinakita kong suporta at pagmamahal sa anak nila. At dahil nakita nila na sa akin din humuhugot ng lakas at inspirasyon si Lito, naintindihan nila ang lahat-lahat sa amin, at syempre, pati na ang kakaibang relasyon namin. Binigyang-laya nila ang aming naramdaman at ang payo nila sa akin ay, Warren, ngayong alam na namin kung gaano mo kamahal si Lito, ipaubaya namin siya sa iyo. Ano man ang gusto ninyong gawin o ano man ang mga plano ninyo sa buhay, susuportahan namin kayo Nasa US na kami ngayon ni Lito; sa isang estado kung saan legal ang pagpapakasal ng mga kagaya namin. Kasal na kami, at nagsasama na sa isang bahay na binili ng mga magulang niya para sa amin.

Sa bagong lugar na ito, sisimulan naming buohin ang aming buhay, ang aming mga panagarap, at pagtibayin pa ang aming pagmamahalan. Hindi man namin kuntrolado ang takbo ng aming magiging bukas ngunit sapat na para sa amin na nagmahalan kami ng tapat at nangakong hinding-hindi namin pababayaan ang isat-isa. Alam ko, may laban kami sa buhay. Ano mang dagok at pagsubok ang darating pa sa amin, handa namng harapin ang mga ito at patuloy naming ipaglaban ang aming pagmamahalan. (Wakas)