BACH E O SEU AIR SUITE N3

Bach sabe do comps que debuxa na pel a elipse, e do crculo quebrado que trabuca os puntos cardinais de dous mundos. Sopra estrelas errantes para que xoguen a esconderse entre as dobras e as engurras da meloda na que ferve a carne. A sa msica corpo inasible no que se desvela a mis ntima semntica. a pxina pautada na que debuxar a caricia en ilimitadas escalas. Bach o borborio da rosa na comisura dos beizos que, suxeitando o seu talo, a declaman. Demora un silencio cando anoitece o solfexo ante a porta do seu enclave. O arrebatado, o imperecedoiro, o soado..., todo se volve cortexo de dedos desdeando a follaxe do tempo. El sabe conquistar a fuga e retela dando forma ao sentimento. intelecto arriando latexos e pulso mental na copa ateigada da beleza emborrachadora do sangue, que escoita e se deixa levar ata nacer e morrer en matices, como berce e atade en concerto. Unha orquestra peitea o que omos pero ningun acicala o seu esprito compoendo. Nun sono refinado transprtanos sa alma para mirala de fronte cos ollos sinceros, cegos. As notas vstense da sa sombra musical para guiarnos cos seus pasos, para chorar as dactilares fantasas dun morto. Unha suite envlvenos co seu alento de aire e a herldica dun calafro xura a emocin tras as plpebras e sobre os beizos. No peito desprgase a flor sentidora co seu pole de abismos e pechamos os ollos, non sen certo desamparo ante a perfeccin dos seus ptalos, como estranxeiros ensortellados nun nio de vapor que nos empapa de caluga a nocellos, sacudindo os seus estames en velados piropos... Fle Bach para que bebamos a sa sede escanciando un ter insepulto e o pasado corase no albor do eterno... Canta entelequia, Johann Sebastian, canta entelequia ter urdido a Va Lctea do teu silencio, para converterse nun Sol parindo luz na cunca sonora da ta lembranza.