Acrlico e leo sobre madeira de Pascual Lucas Motelln

Soar ben pode ser un remontarse ao non nacer anda, ao labirinto sen tempo da penumbra, alienacin inmanente do inexorable para penetrar o enmascaramento do cotin. o oco polo que se fura no absoluto para asistir inconscientemente ao suspenso da materia, ao imposible derramarse da vida no delirio que supera a sa mesma fraxilidade. Fraxilidade vital que nos encara connosco mesmos nunha apertura de incondicional liberdade, descifrando par a contradicin do tempo que nos dispersa e analiza.

Soando dse o paradoxo temporal da intemporalidade. Desvalidos na sa inercia todo un hermetismo especular se nos ofrece. No abolir do espazo e mailo intre, somos personaxes pasivos dunha memoria que non lembramos. Espertamos, soando, a un pas do Epoj, onde sufrimos e sufrmonos, poboados das nosas sombras, infravivos s veces e supravivos en ocasins, en todo caso angustiados pola renuncia ou o esquecemento das brtemas acronolxicas que nos abisman en esceas e lugares que traspasan como fantasmas aqueles muros que na vixilia inhibimos. Feiticieiro pas do
Epoj, onde os conflitos vlvense argumentos que abstraen o fito incerto da pegada que precisamos salvar de vivir sen conciencia de estar vivo, instaurndose na noite coti, cando o latexo e o pulmn se compasan para abrir o ollo ntimo do non nacido ou do morto, o para sempre durmido, esa ponte universal que nos reconcilia co animal escindido na luz. Soar afndenos na ingravidez prenatal, regrsanos ao desvalemento arcaico, coincidencia primeira na que presenza e esencia triunfaban baixo o sopro mnimo da vida. Se cadra, as rozamos cada noite o albor do noso primeiro abismo, o escuro invisible do desnacer ntimo onde cae a mscara do mundo e a nosa propia vez que tendemos, inevitablemente, o aceno de asirnos vida que nos sostn, recollidos no mesmo sono, envolvendo con el a nosa nudez, a nosa esperanza, os nosos medos. Soar encaixarse nun anacronismo inmbil que nos mobiliza e, para que? Talvez para comprender que soando revlasenos o irrepetible, aquilo que agarda baixo un smbolo tan nico como fugaz, tanto como para necesitar tentear o escuro para achalo. Soando, as feridas do sangue son as que fan que o so que nos sustenta se sinta deshabitado. Acaso os sonos sexan esa fenda que nos remonta mentira orixinal, na que precisamos enterrarnos para resgardar o oprobio da nosa existencia nua co mexer da vida muda. Sexa como sexa, Morfeo a forma Ollando o cadro, a cor encarnada ben podera ser o ventre da Nai Noite, xestando a imaxe, irm da morte, dese Tnatos emparentado mitolxicamente co protagonista do pincel de Pedro Lucas. E quen sabe se cada noite a nosa alma non se volve unha Alcone lanzada ao mar do abismo