OPSTEL TASHIANA PRETORIUS 12N DIE DAG TOE MY LEWE VERANDER HET

Ek was dankbaar om in die agterste sitplek te wees.Ek kon dwaal in my gedagtes en kortkom oor al die herinneringe skuins voor my sonder, my ma wat elke vyf minute na my gekyk het terwyl sy ry en vra my hoekom my o nat was en wat verkeerd was. Daar was baie verkeerd, maar ek het nie energie om enige iets om net te verduidelik nie. Al wat ek wou h, was om alleen gelaat word om te besin oor die verlede voor ek kon begin wat my toekoms in die gesig staar.Die rit na Kaapstad gaan lank wees. Ons is net vir n paar ure op die pad en daar is nog n lang pad om te gaan. My suster het vas aan die slaap geraak in die sitplek langs my. My ouers praat oor die nuwe huis en al die werk wat gedoen moes word. Na alles, beweeg na n nuwe plek is nooit maklik nie. Veral nie vir my nie, maar dit was alles wat ek wou h. Op die oomblik is ek is nie meer seker of dit die regte ding is om te doen nie.Selfs as dit nie was, het ek nie spyt oor die besluit nie- ek nodig om weg te kom van dit alles af, ek nodig om vry te wees. Vasgevang word

vir so lank op 'n plek dit is al wat ek ken, het ek geweet as ek nie n ontvlugting vind, sou ek versmoor en dit is my kans. Ek sal dit nie ontken nie - die vooruitsig was skrikwekkend, by die eerste.Ek los 'n groot dell van my lewe ,in feit , 'n leeftyd van herinneringe vul elke hoek van die stad , het ek amper my gedagte verander naby ann die vertrek datum.Altyd een wat uitgestaan het in 'n skare sonder om eens te probeer,kon ek nog nooit onderskei wie my ware vriende was my hele lewe, maar in God se genade is die een wat ek nou het,ek weet ek sal beslis mis. Ek weet ek sal hulle weer sien,hierdie wreld n klein plekkie,maar ek mis die goeie tye en die nabyheid wat in een plek bymekaar bring. Nie net dit nie,maar die feit dat ek n vreemdeling in 'n plek te wees, is beide opwindend en onheilspellend. Dit was soos die breek ek gewag vir die kollig nie, of ek kan met die skielike duisternis gaan,ek weet nie. Ek kon aanvoel nagaan my ma my in die truspiel. Met n sug,ek gesluit my o styf en maak asof ek slaap,maar my kop kan nie op hou dink nie. Ek het geweet ek moet positief wees, om te dink van die goed wat sal uitkom,maar my hart is gebreek en ek kon nie 'n lig sien nie. My siel voel leeg. Ten minste het ek geweet dat dit vir seker met elke einde, is daar 'n nuwe begin. Dalk sal ek die tweede keer dinge reg kry. Ek sal net

moet vashou aan daardie klein straal van hoop. My hart voel n bietjie ligter op daardie gedagte. My o het begin hang, ek is steeds slaperig. In my sak, het ek my vingers gekruis voor ek ingesluimer het. Vandag is n dag ek sal nooit vergeet van beproewinge en moeilike keuses. Die dag toe my lewe verander het.