Titel: Intouchables

Naam regisseur: Olivier Nackache en ric

Toledano
Hoofdrolspelers:

Franois Cluzet: Philippe, de man in de

rolstoel

Omar Sy: Driss, de verzorger van Philippe

Anne Le Ny: Yvonne

Audrey Fleurot: Magalie, de secretaresse

en tevens de beste vriendin van Philippe

Alba Gaa Kraghede Bellugi: lisa, de

dochter van Philippe

Clotilde Mollet: Marcelle

Josphine de Meaux: Nathalie Lecomte

Cyril Mendy: Adama

Christian Ameri: Albert

Jaartal: 2011

Ik heb deze film thuis op Netflix gekeken.

Het verhaal speelt zich vooral af in het huis van Phillipe, de hoofdrolspeler. Hij zit
in een rolstoel omdat hij vrijwel helemaal verlamd is. Driss, de andere
hoofdrolspeler is een donkere man. Hij is heeft weinig tot geen geld en leeft
vooral op de straat met zijn vrienden.

Het verhaal word grotendeels in chronologische volgorde verteld. Het enige is dat
de film begint met het einde. Als je dit in het begin ziet begrijp je niet goed wat
er nou precies gebeurd maar in de loop van de film wordt dit allemaal duidelijk.

Bij mij is vooral de muziek bij gebleven. De muziek is van de Italiaanse componist
Ludovico Einaudi. Het is hele rustige pianomuziek maar toch vind ik het heel mooi
en het past goed bij de film.

Het genre van de film is drama en komedie. Ondanks dat het een heftig
waargebeurd verhaal is, wat de film speciaal maakt vind ik, komen er ook veel
grappige scenes voor. Dit maakt de film toch net iets leuker en aantrekkelijker om
naar te blijven kijken.

De film gaat over Philippe, hij is een man van middelbare leeftijd, is rijk en vrijwel
geheel verlamd. Phillipe is opzoek naar een nieuwe verzorger. Er komen veel
sollicitanten langs maar Phillipe vind hen allemaal maar niks. Dan komt Driss
langs. Hij doet dit niet uit vrije wil maar heeft een handtekening voor een
afwijzing nodig zodat hij een uitkering kan aanvragen. Maar, Phillipe ziet wel iets
in hem. Hij vraagt Driss om nogmaals langs te komen en vraagt dan of hij de
uitdaging aan wil gaan om de verzorger van Phillipe te worden. Driss accepteert
het aanbod en komt inwonen bij Phillipe.

Als het broertje van Driss naar Driss toe komt omdat hij zich flink heeft misdragen
besluit Driss terug te keren naar zijn moeder. Phillipe zoekt een andere verzorger
maar al gauw merkt hij dat hij toch Driss mist. Als Driss hoort dat het slecht gaat
met Phillipe keert hij terug om Phillipe nog een keer te helpen. Driss neemt hem
mee in een van de dure sportautos van Phillipe zelf en brengt hem naar een
hotel. Hier heeft Driss een afspraak geregeld met Elonore, de vrouw met wie
Phillipe al heel lang schreef maar elkaar nog nooit hadden ontmoet.

Het is dus best wel tegenstrijdig. Phillipe is een rijke man en heeft de duurste
spullen. Driss is een crimineel die van de straat komt en heel weinig geld heeft. In
de eerste instantie zou je denken wat die twee met elkaar moeten, maar
uiteindelijk klikt het toch heel goed samen. Dit vind ik mooi om te zien.

Het doel van de film is natuurlijk om he publiek te amuseren. Maar, ik denk dat er
ook nog een andere betekenis aan de film zit. Ik denk dat ze met dit
waargebeurde verhaal willen zeggen dat je mensen niet meteen op het verleden
moet beoordelen. Driss was een ex-gevangene, maar toch ging het heel goed
samen met Phillipe, dit heel erg rijk is en een onwijs landgoed voor zichzelf heeft.

Mijn verwachting van de film was eerst saai. Maar toen ik de film eenmaal had
gezien vond ik hem hartstikke mooi! Dat het een waargebeurd verhaal is vind ik
extra mooi, ook speelde er veel emotie bij mee. Het is naar mijn mening zeker
weten een aanrader! De film spreekt je misschien in de eerste instantie niet heel
erg aan maar naarmate je de film kijkt is het echt heel bijzonder om te zien hoe
een vriendschap tussen twee totaal andere type mensen tot stand kan komen.

Nog een recensie van de film:

door Thierry Verhoeven om 22:59 in RECENSIES

Regie: Olivier Nakache & Eric Toledano | Cast: Omar Sy (Driss), Franois Cluzet (Philippe),
Anne Le Ny (Yvonne), Audrey Fleurot (Magalie), Clotilde Mollet (Marcelle) e.a.| Speelduur:
112 minuten | Jaar: 2011

Waar de Franse productie The Artist de afgelopen maanden nationaal en

internationaal de ene grote prijs na de andere binnenhaalde, werd op het thuisfront
de feelgoodfilm Intouchables bij het publiek een onverwachte winnaar. Met bijna
twintig miljoen bezoekers (meer dan een kwart van de totale Franse bevolking)
hoefde Intouchables in eigen land enkel Titanic en Bienvenue Chez les Chtis voor zich
dulden als best bezochte film aller tijden. Het is niet moeilijk te zien waarom deze film
mensen aanspreekt, maar de enorme bezoekersaantallen komen toch wel als een
verrassing. Goede mond-tot-mondreclame zal ongetwijfeld een belangrijke rol hebben
gespeeld, maar hoe het ook zij: het succes heeft er gelukkig voor gezorgd dat de film
nu ook in Nederland het publiek voor zich mag winnen. En dat moet zeker lukken.
Het op waarheid gebaseerde verhaal concentreert zich op de onwaarschijnlijke vriendschap
tussen de fysiek volledig verlamde miljonair Philippe en zijn verzorger, de Senegalese Driss
die is opgegroeid in de Parijse banlieus en net enige gevangenistijd achter de rug heeft. De
eerste ontmoeting tussen de twee zet al direct de toon: de wachtkamer van Philippe zit vol
met ervaren en capabele (doch oersaaie) verzorgers die op sollicitatiegesprek komen, maar
Philippe zet zijn zinnen op de brutale en onervaren Driss, die enkel langskomt voor een
krabbeltje zodat hij geen gedoe krijgt met de sociale dienst. Voor het publiek zal Philippes
keuze voor Driss aanvankelijk net zon verrassing zijn als voor zijn bezorgde naasten, maar
zijn argument is even simpel als oprecht: Driss is de enige die hem niet met medelijden
behandelt maar hem gewoon als volwaardig mens aanziet.

Uiteraard is Driss niet blind voor Philippes handicap, wat zich van zijn kant uit in een absurd
grote hoeveelheid grappen over zijn toestand. Het knappe is dat deze allemaal doel treffen
zonder dat het een melige bende wordt of dat het de sympathie voor Driss schaadt. De
voornaamste reden hiervoor is dat al deze grappen geaard zijn op een dramatische basis,
maar het helpt ook zeker dat Philippe zelf over een gezond gevoel voor humor beschikt.
Daardoor hoeft de kijker de vele grappen nooit als denigrerend of respectloos te
beschouwen. Driss invloed reikt echter verder dan een humoristische verzorging: hij laat
Philippe kennismaken met enkele (al dan niet verboden) geneugten des levens en voorziet
hem van een aantal mooie levenslessen, die ervoor zorgen dat Philippe zich voor het eerst in
lange tijd wat emotioneler openstelt.

Aangezien de twee hoofdpersonen in praktisch elk facet van elkaar verschillen, is het niet
moeilijk Intouchables te bestempelen tot een buddyfilm. Vanuit dat genre bezien mist de film
echter een gelijkwaardige behandeling van de twee centraal staande personages. Zo wordt
Driss van alle kanten belicht, maar blijft Philippe toch een wat onbeschreven blad. Het is
duidelijk dat hij rijk is, maar nooit wordt duidelijk hoe hij dat geworden is. Heeft hij zijn
vermogen zelf verdiend of misschien gerfd? Had hij een lumineus idee of was het een
gehaaide zakenman? Ondanks zijn verlamming en emotionele geslotenheid verkeert
Philippe nog steeds in rijke kringen en maakt hij nog steeds zakelijke beslissingen, maar
vreemd genoeg geeft de film nooit een hint over wie hij precies was voor het ongeluk waarbij
hij zijn lichaam en echtgenote verloor. Een gemis, want de film toont juist hoe zijn
vriendschap met Driss als een helend proces werkt.

Gelukkig valt op de chemie tussen de twee hoofdpersonen weinig af te dingen. Beide acteurs
laten zich van hun beste kant zien (voor zijn rol van Driss kreeg Omar Sy in Frankrijk dan ook
de Csar toegekend, waarmee hij Jean Dujardin het nakijken gaf) en elke scne die ze delen
laat de film volledig sprankelen. Dat komt goed uit, want het middenstuk kent eigenlijk maar
weinig ontwikkeling: de vriendschap van Driss en Philippe is al zeer snel een bedongen feit
en van conflicten of obstakels is daarna nauwelijks sprake. De film serveert in plaats daarvan
tal van prettig te bekijken situaties en kabbelt daarmee lekker voort zonder al te veel op een
plot te focussen. Precies de juiste omstandigheden waaronder een vriendschap als deze op
geloofwaardige wijze tot volle wasdom kan komen.

Link: https://www.filmtotaal.nl/recensie/10122