Professional Documents
Culture Documents
De avond valt
Vandaag heb ik vooral op de grond gelegen en gehuild. Het is alsof ik niet meer besta. Op
straat draaien de mensen hun rug naar mij toe en lopen met een grote boog om mij heen. Ik
ben een paria geworden, een monster. Bij het grofvuil gezet. Wat heb ik verkeerd gedaan? Het
is nu al bijna een jaar zo.
’s Avonds herinner ik me mijn goede voornemen van dit jaar om elke dag iets slechts te doen.
Het lukt me om met een keukenschaar Club Escape op het Rembrandtplein binnen te komen
(een kwestie van de schaar in mijn laars verstoppen). Op de dansvloer knip ik ongezien twee
paardenstaarten van dronken meisjes af. Ze hebben nu nog niks door, maar wacht maar tot ze
thuiskomen. Mijn therapeut heeft gezegd dat ik moet leren om meer te nemen in plaats van
louter te geven. Ook mijn therapeut vindt mij een complete loser. Wanneer ik mezelf in de
spiegel zie, kokhals ik en walg ik.
DINSDAG 6 FEBRUARI
De duisternis
Vol goede moed loop ik een groot en kil kantoorgebouw binnen. Ik ben te gast bij het online
programma DumpertReeten. Het is mijn eerste mediaklus in maanden. Een geweldige kans
om mezelf weer op de kaart te zetten.
Ik heb heel lang nagedacht over mijn kleding en uiteindelijk besloten om de schoenen die ik
gratis heb gekregen bij Expeditie Robinson met plakband op mijn borsten te plakken. Nog
nooit in de geschiedenis heeft iemand zoiets gedaan. Oftewel, ik heb mijn eigen haute couture
ontworpen en de ontwikkeling van klederdracht weer een stapje verder gebracht.
De mensen van DumpertReeten lachen mij uit en doen alsof ik ontoerekeningsvatbaar ben.
We moeten de hele tijd naar filmpjes kijken van kinderen die in elkaar geslagen worden en
mensen die zwaargewond verongelukken en vervolgens wordt verwacht dat ik daar leuk op
reageer.
WOENSDAG 7 FEBRUARI
Schaduwen en vlekken
Vandaag sta ik met BOSSEN op het podium van de
Stadsschouwburg Utrecht met Micha Wertheim,
Tineke Schouten, Soumaya Ahouaoui, Shane
Redondo en Bibi Roos.
Vanwege de slechte recensies zit er niet of nauwelijks publiek in de zaal. Ik schaam mij diep
tegenover Tineke, Micha en Soumaya, die in hun leven nog niet voor zo weinig mensen
opgetreden hadden. En nog meer voor de jonge talenten Bibi en Shane, die ik beloofd had dat
ze zich met deze show eindelijk in de kijker konden spelen.
Ergens begin november heeft een aantal recensenten deze voorstelling verwoest. Twintig
minuten van hun werktijd besteed aan het kapotmaken van mijn levenswerk. Men heeft het
Nederlandse publiek de kans ontnomen om iets te ervaren dat hun leven had kunnen
veranderen.
Leeuwarden was misschien wel de beste show tot nu toe. Zo rijk, zo bevlogen, zo onbevangen!
Is er dan toch nog hoop? Dit moet toch gezien worden?
Onderweg naar het station op de weg terug urineer ik in twee verschillende brievenbussen, in
mijn eentje, in het holst van de nacht.
VRIJDAG 9 FEBRUARI
Onder het filmpje staan honderden en nog eens honderden reacties. Ze gaan allemaal over
mij. Over hoezeer de mensen mij verschrikkelijk vinden. Ze noemen mij unaniem de slechtste
gast in het programma ooit. Ze zijn ervan overtuigd dat ik onoprecht, aandachtgeil en
volstrekt oninteressant ben. Hoe gemener ik word afgemat, hoe meer bijval het commentaar
krijgt. Voor het eerst in mijn leven voel ik dat de hele wereld mij intens haat.
ZATERDAG 10 FEBRUARI
Vlak voor het avondeten wandel ik Woonzorgcentrum d’Oude Raai binnen en begeleid een
willekeurige bejaarde vrouw naar buiten en zet haar op de tram richting Centraal Station. Het
maakt allemaal toch niets meer uit.
ZONDAG 11 FEBRUARI
Het Friesch Dagblad heeft een verslag gepubliceerd van mijn voorstelling van afgelopen
donderdag. De recensent heeft nog nooit zoiets afschuwelijks gezien. Het publiek wordt
gesommeerd om hun geld terug te vragen. Maar de mensen die erbij waren hadden op
voorhand al gratis kaartjes aangevraagd en die ook gekregen.
MAANDAG 12 FEBRUARI
Nacht
Ik ga in de bosjes liggen, bij mij om de hoek. Ik verdien het niet meer om in een bed te slapen.
Foto Simon Lenskens