Gras Esther Gerritsen

Liesbeth
Je kan een heel eind komen. Maar er komt altijd een moment dat het
ophoudt.
Voor sommige mensen, is het moment dat ze geboren worden al zo
afschrikkend, dat ze er dan al meteen genoeg van hebben.
Negen maanden niks hoeven doen alleen maar groeien, en dan begint het.
Het licht is te fel. De lucht is te koud.
Maar je hebt grote kans dat je eerste vier jaar ook vlekkeloos verlopen.
Niks aan de hand.
Leren lopen. Hartstikke leuk!
Leren fietsen. Ook geweldig.
Je vader houdt toch je fiets vast. Denk je.
Iedereen vind je schattig. Om alles wat je zegt, moeten ze lachen.
n groot feest.
Tot je op je vierde jaar naar school wordt gebracht.
En dan zie je al die andere kinderen.
Allemaal 4 jaar, en allemaal even schattig.
Dat is dan zon teleurstelling, dat je het vanaf dat moment wel gezien
hebt.
Dat je geen veters wil leren strikken.
Dat je niet wil zingen voor andere kinderen als ze jarig zijn.
Dat je je het liefst de hele dag opsluit in de poppenhoek. Alleen.
En als je het dan niet krijgt, kan het een heel eind goed gaan.
Dan gebeurt het wel wanneer je gaat studeren.
Eindelijk zelfstandig! Je leven begint nu pas echt. Denk je.
Tot je erachter komt waar je vandaan komt.
Uit wat voor verknipt gezin je eigenlijk komt.
Als je ineens beseft, dat je 18 jaar lang de verkeerde regels hebt
aangeleerd.
En als je dan nog steeds vol goede moed bent, gaat er wel iemand dood
als je midden twintig bent.
Dat is meestal wel genoeg om een mens af te schrikken.
Om te zeggen: ach, voor mij hoeft het ook niet meer zo nodig.
En dan ga je alleen nog maar je best doen, om alle risicos te vermijden.
Maar meestal gebeurt het zomaar. Op een niet eens zo bijzondere dag.
Je wordt wakker en je durft niet meer.
En het lullige is dat je geen keus hebt.
Dat je nooit meer terug kan.
Jij moest zo nodig meer van je leven maken.
Jij voelde je beter dan die andere kinderen.
Dus daar zit je dan.
In je priv poppenhoek.