Sorry

Ik zou je zo graag vergeven. Echt zó graag. Nog één keer zou ik je een nieuwe kans
willen geven en je omhelzen. Je zou zeggen dat het je zo ontzettend spijt, je zou
duizend keer sorry zeggen en daarna geef je me een kus op mijn wang. Maar ik kan
het niet. Hoe graag ik ook zou willen. Ik heb je al zoveel 2 e kansen gegeven. Je wist
me elke keer om te praten. Elke keer geloofde ik weer dat je meende wat je zei: dat
je echt van me hield. Je overtuigde me ervan dat het nooit meer zou gebeuren.
Iedereen maakt fouten, toch? En iedereen verdient een 2 e kans. Ten minste… dat
dacht ik. Het zou nooit meer gebeuren… Maar toch gebeurde het elke keer weer. Je
loog, bleef weg zonder iets te zeggen, ontweek me. Je had ruimte nodig. En die gaf
ik je. Totdat ik je zag… met haar. Toen brak ik. Niks ruimte. Niks liefde. Misschien wel
liefde, maar niet voor mij.

Ik was er kapot van! Ik zou er alles voor doen om je terug te krijgen, zo verliefd was
ik, en vooral… zo jaloers.

En je kwam terug. Uiteindelijk. Opnieuw had je spijt. Keer op keer zei je sorry. Maar
ik schudde mezelf wakker. Na 3 keer heeft ‘sorry’ geen betekenis meer, althans niet
voor mij. Sorry is voor mij een leeg woord geworden. Natuurlijk hou ik nog van je,
zielsveel zelfs, en natuurlijk martel ik mezelf door je weg te duwen. Maar heb ik een
keus dan? Ik moet. Als ik je nog een kans zou geven gebeurt precies hetzelfde,
opnieuw. En dan zal het nog veel meer pijn doen. Elke keer doet het meer pijn. Als ik
je blijf vergeven, doe ik het mezelf aan. Hoe moeilijk het ook is. Ik kan het niet. Sorry.

Schrijfster: Maryse Leloup