#1 Waarom nemen jullie eigenlijk geen kids?

– Pieter Athmer
Het begint met een hormoonkuur. Je moet jezelf injecteren. Twee keer per dag. Binnen een
week verander je niet alleen in een huilerige schim van jezelf, maar ook in een volleerd
junkie. In restaurants, in theaters, opeens zit je overal stiekem op de plee je shot te zetten. Één
keer op een feestje trok iemand per ongeluk de deur open, en ziet me bezig met die spuit.
Komt ie later op de avond vragen of het goed spul is, en of hij ook misschien eh..

Ondertussen moet je om de haverklap naar het ziekenhuis voor een echo. Elke keer weer een
andere arts – om te voorkomen dat je je op je gemak gaat voelen. En terwijl je daar in je blote
kont in de beugels ligt te doen alsof je flink bent, komt er steevast een stagiaire binnen, ‘die
het ook moet leren’.
” Hai ik ben Roos, en ik kijk ook even mee in uw doos.”

Als alles goed gaat ben je na een paar maanden klaar voor het spectaculaire hoogtepunt van
het feest dat IVF heet: de oogst. Ja, zo noemen ze dat echt.

Met een kleine stofzuiger prikken ze dwars door je muts en je baarmoederwand heen om bij je
eileider te komen en daar zuigen ze de rijpe eitjes op. Je vergaat van de pijn en je kunt drie
dagen geen stap meer verzetten maar dan heb je ook wat. Als je geluk hebt tenminste, want ze
kunnen ook verkeerd ge-echoot hebben, of de eieren zijn leeg.

Dan is het de beurt aan de techniek: zwetend peuren ze onder een microscoop die paar
zaadcellen eruit die nog enigszins rondsjokken langs de rand van zijn kwakkie, en combineren
die in een reageerbuisje met jouw kaviaar.

Drie dagen later, als je mazzel hebt tenminste, want dat kan ook nog op zes fronten fout gaan,
wordt een prachtig achtcellig schepseltje met een lange dunne naald in je baarmoeder
geplaatst. Dat is een mooi moment. In het bijzijn van 2 artsen, 3 verpleegkundigen en 26
stagiaires.

Precies elf dagen later word je verschrikkelijk ongesteld. Maar echt; Titanic meets 9/11. In het
ziekenhuis nemen ze nòg een buisje bloed af (voor de zekerheid!), en dan, na 3 maanden
stress, 2 operaties, 41 echoos en 113 injecties komt de afmaker: “Hé wat jammer, is het wéér
niet gelukt.”