Interview Pleegouder

Richtvraag 1: Hoe ben je op het idee gekomen om

pleegouder te worden?
Ik ben met A. een interview gaan doen rond het pleegouderschap. Zij is zelf
pleegmama van n pleegdochter L en 2 dochters J en H. A. was erg
genteresseerd om ontwikkelingshulp te gaan doen in Afrika, maar met 2
opgroeiende dochters zat dat er niet meteen in. Op dat moment is zij samen met
haar man J. opzoek gegaan naar een manier om hier in Belgi zich in te zetten
voor iets. Een aantal jaren geleden bestond er toen De rode loper , dit was een
organisatie die er voor zorgde dat pleeggezinnen vanuit alle provincies hun
deuren n keer op een jaar open deden zodat mensen eens konden gaan kijken
hoe het daar verliep en ook vragen konden stellen. A en J hebben dit gedaan bij
hun in de buurt en hebben een hele aangename ontmoeting gehad met dat
pleeggezin. Zo zijn ze eigenlijk op het idee gekomen om zelf ook pleegouders te
worden. Ze hebben dit dan eerst besproken met hun dochters en zijn daarna naar
verschillende infoavonden geweest.
Pleegzorg Vlaanderen is dan 3 tot 4 keer bij hun thuis komen kijken om na te
gaan of ze wel over alle faciliteiten beschikten om nog een kind op te vangen en
om te kijken hoe een pleegkind in hun leven zou passen. Pleegzorg heeft ook
verschillende keren een gesprek gehad met de twee dochters om te kijken of zij
het wel zagen zitten. Nadien krijg je een verslag en komen ze nog eens terug
over hoe dat zij jou zien als persoon en als pleegouder, als gezin, met sterke en
zwakke punten zijn. In dit verslag stond ook of je al dan niet geschikt was voor
een pleegezin te worden. Als je doorheen de screening geraakt was dan volgde er
een opleiding van 5 dagen in Brussel en dat was met een groepje met 6
kandidaat pleegouders. Hier wordt uitgelegd wat de specifieke noden van het
kind zijn, wat de hechtingsproblematiek is en hoe je daar mee kan omgaan. De
informatie vonden wij persoonlijk te beperkt. De laatste trainingsdag ging het
over de matching tussen pleeggezin en pleegkind. Op een tafel lagen allemaal
specifieke gevallen van pleegkindjes en je moest zeggen welk pleegkind jij zou
kiezen. Er waren veel jongens van 14 jaar waren met veel agressieproblemen en
dat deed ons beseffen dat we dat niet wouden, met als gevolg we weer
begonnen te twijfelen om toch misschien een babytje te nemen. Ze zoeken heel
veel gezinnen om babytjes te plaatsen, maar dit is zeer duur omdat je zelf voor
alle spullen moet zorgen. Uiteindelijk hebben wij ook gekozen voor een ouder
pleegkindje.
Op deze opleiding werden ook alle vormen van pleegzorg uitgelegd:
- Crisis (crisis gevallen )
- Ondersteunende pleegzorg (af en toe eens bij andere gaan spelen)
- Perspectiefbiedende (doen wij nu)
We hebben hiervoor gekozen omdat wij dachten dat we dan door veel
liefde alles wel goed zou komen en alle problemen voor het kind
opgelost zouden zijn, maar dit is pleegzorg door een wel heel erg
roosgekleurde bril.
De uiteindelijke matching tussen een pleeggezin en een pleegkind is een
matching die gebeurt zonder dat de kandidaatpleegouders er zelf iets van
afweten. Het gaat over de matching van een profiel via de computer of experten.
(bv. L had nood aan structuur, wij bieden dat, dus dat was n van de matchen
tussen ons). Als je voorkeuren opgeeft dan zal de matching specifieker zijn.

Richtvraag 2: Hoe is de overgang voor L verlopen?

Waren er bepaalde moeilijkheden? Wat liep er net heel
gemakkelijk?
L zat bij een pleeggezin bij haar tante (9 maand) , zij is hier eerst eens komen
spelen en die tante had een drama gemaakt van dat L dat niet leuk ging vinden
en dat dat slecht zou zijn voor haar, dus ze wou dat heel traag opbouwen en
pleegzorg is daar in meegegaan. L kwam eerst eens spelen en dan vroeg ze
direct: Wanneer mag ik dan bij jullie blijven?
Een paar weken later kwam ze nog eens en toen wisten we snel dat ze echt wou
komen en dan hebben wij dat zo aan pleegzorg doorgegeven en dan is alles veel
vlotter en sneller verlopen.
Wij waren eigenlijk een heel ander gezin dan bij L haar tante en je merkte aan L
dat zij zelf zin had om uit die situatie weg te geraken.

De overgang veriep vrij vlot zo sliep L al heel lang nog met een pamper en
wanneer ze de eerste keer bij ons sliep heeft ze meteen geprobeerd zonder en
dat was ook meteen gelukt. Ons gezin heeft L van in het begin zoveel mogelijk
vertrouwen proberen te geven, want we merkte dat dat bij haar ver zoek was.
Ondanks L snel was aangepast was het schema in verband met het contact met
de tante en biologische ouder wel ingewikkeld. Zo moesten we elke dinsdag en
donderdag bellen naar de tante, 1 x per maand op de zaterdag ging ze bij de
tante op bezoek en 1x per maand op de zaterdag ging ze bij haar papa op
bezoek. We merkten snel dat L heel ongelukkig werd hiervan en dat dat schema
voor ons zelf niet haalbaar was. We hebben in overleg met Pleegzorg besloten
dat de tante altijd mag bellen en vragen om af te spreken, maar dat wij niet meer
op vaste momenten zouden bellen. Sinds die afspraak geeft de tante nooit meer
gebeld en heeft L haar maar zelden gezien. Het bezoek aan de papa is wel
gebleven.

Het contact met haar papa verloopt wel goed. Ze is loyaal naar haar papa toe,
maar ze komt op een leeftijd waarop ze zelf merkt dat ze haar papa niet meer
kan vertrouwen. Ze beseft dat haar papa vaak liegt en de communicatie over
belangrijke dingen doet L altijd via ons. In tegenstelling tot het goede contact
met de papa is het contact met de mama helemaal onbestaand. L ziet haar
mama al 5 jaar niet meer. De mama van L zou wel graag contact hebben met L,
maar zij is diegene die de mishandelingen vooral gedaan heeft. L geeft zelf aan
dat ze haar mama nooit meer wilt zien en Pleegzorg heeft ook een contactverbod
opgelegd.

Niet alleen L heeft woede ten opzichte van haar ouders, maar wij ook. Het is voor
ons niet te begrijpen dat je iemand zoiets vreselijks kan aandoen.
Zijn er tot op vandaag de dag nog moeilijkheden met L
doordat ze in een pleeggezin woont?
L heeft een enorme leerachterstand, L heeft een normale intelligentie, maar door
wat ze heeft meegemaakt heeft ze enorme hersenschade opgelopen. L heeft ook
last met hechtingsproblematiek door wat ze als ze als kind heeft meegemaakt. L
gaat ondertussen al 3 jaar naar therapie om alles proberen te verwerken, maar er
zijn dingen die ze nooit zal vergeten. De pubertijd komt eraan en dit zal nog een
moeilijke periode worden. Het nadeel voor L is dat ze er eigenlijk normaal uitziet
waardoor mensen normale verwachtingen hebben voor haar, maar deze kan ze
niet inlossen.
L zit momenteel in het bijzonder onderwijs (type 2) en dat verloopt niet altijd
even vlot. L vraagt veel aandacht van de leerkracht en dat is niet altijd mogelijk.
Volgend jaar gaat L naar het middelbaar en een type 2 school voor het
middelbaar bestaat niet in Vlaanderen. Dit wilt zeggen dat ze ofwel heel ver naar
school zal moeten gaan of dat ze naar het gewoon onderwijs zal moeten. Dit is
natuurlijk enkel mogelijk wanneer er extra ondersteuning kan gegeven worden
aan L.
Ze zit op bijzonder onderwijs (type2) en dat is heel moeilijk want ze vraagt heel
veel aandacht. Gewoon onderwijs -> frustratie, enkel mogelijk als je echt extra
ondersteuning vragen.

Hoe verloopt het contact met de ouders en familie van

L?
Met de papa hebben we net nog even een aanvaring gehad, maar voor deze
aanvaring liep het contact met hen eigenlijk wel goed. De papa ziet zelf in de L
bij ons beter af is en hij werkt dan ook niet tegen. Soms gaat de papa zelf mee in
onze richting. Zo heeft L vorig jaar een hele moeilijke periode gehad, ze was met
momenten echt onhandelbaar en de papa heeft dan wat mee druk gezet zodat L
haar gedrag zou bijsturen. Hij heeft dus op zijn manier geprobeert om te helpen.
De papa is wel erg begaan met haar en vraagt ook hoe het is met haar en de
bezoekje blijven ook doorgaan.

Met de tante was het contact niet goed. Ze chanteerde ons en L ook. Het was
een vreemd mens die zelf mijn man liet bedreigen waar L en haar kinderen bij
stonden. Als wij daar aan kwamen kroop haar jongste kind meteen naar ons, hij
wou liever ook met ons mee naar huis, denk ik. Bij de tante zaten ze elke dag van
s ochtends tot s avonds voor de tb en ze deden helemaal niets met de kinderen.
Als L eens bij ons kwam spelen de eerste keer hebben wij koekjes gebakken en
dit vond zij natuurlijk geweldig.
L heeft zich heel snel aangepast aan ons leven en is zelf ook helemaal kunnen
openbloeien doordat ze naar de scouts gaat en gaat volleyballen.
De papa en mama van L zijn uit elkaar, maar er is wel nog contact tussen hen. L
vraagt niet echt meer naar haar ouders. (de mama van L heeft een tijdje in de
winkel gewerkt, en zelfs dan is die mama niet naar L gelopen, ze is blijven staren
en dan heb ik L met H naar de auto gestuurd.) Zo bewijst ze dat het haar niet
interesseert. Zelf in rechtbank komt de mama nooit iets vragen hoe het gaat met
L of een foto ofzo, ze spreekt ons nooit aan en zegt zelfs geen goedendag.
De rechtzaken waren elk jaar, maar de laatste keer was in december 2015.
Sindsdien is de wetgeving verandert dat een plaatsing voor 3 jaar goedgekeurd
wordt dus dan moeten we in 2018 normaal gezien terug gaan. Ondertussen zijn
L haar ouders hun ouderlijk gezag kwijt en zijn wij nu voogd. We weten niet welke
invloed dat dat heeft op de rechtzaken.

Is L van school moeten veranderen toen ze bij jullie

kwam?
Nee ze is op dezelfde school kunnen blijven. In de eerste uitspraak van de
rechter, stond er ook in dat ze op die school moest blijven. Nu zijn we wel heel blij
dat ze daar nog zit. We krijgen heel veel ondersteuning en de bus komt haar
ophalen en brengt haar hier terug dus dat is wel handig.

Hoe gaan de kinderen in de klas om met de situatie van

L?
Van de 9 kinderen in haar klas zijn er 4 pleegkindjes. Dus dat is daar relatief
normaal. Er wordt niet echt veel over gezegd en niet iets speciaals over gedaan.

Hoe gaan de leerkrachten om met de situatie van L?

Wij zeggen daar niet heel veel over, maar ze hebben natuurlijk wel het dossier. L
verzwijgt dat ook niet, ze babbelt veel en ze vertelt alles tegen iedereen (nu
minder). Ze heeft dat ook tegen de leerkrachten vertelt en de leerkrachten
belden naar ons om te vragen hoe ze moesten er mee omgaan. Er wordt veel
gedaan in samenspraak met de GON begeleidster en die komt ook mee naar de
therapie zodat wij er zeker van zijn dat iedereen mee is met wat er met L aan de
hand is en hoe het lukt. Deze GON begeleidster van L begeleidt ook de
leerkrachten van L over hoe ze met haar en haar situatie moeten omgaan.
Vorig jaar is de leerkracht van L echt ziek geweest van de verhalen van L. De
leerkracht was er enorm van aangedaan en wist niet hoe ze er mee moesten
omgaan. Wij snappen dit wel, maar we kunnen die slechte dingen niet wissen uit
het verleden en we moeten een manier zoeken om er zo goed mogelijk mee om
te gaan voor L. Wij hadden dit ook erg in het begin, we hebben ook aan haar
proberen te zeggen dat ze dat niet tegen iedereen moet zeggen. L had heel veel
triggers die haar helemaal terug in haar verleden zogen en deze zijn er nu voor
het grootste deel uit en nu wordt ze veel minder geconfronteerd met haar leven
(bv. zelfde auto als mama die passeerde, plaats die wij voorbijrijden waar ze
vroeger met ouders was geweest) We zijn heel blij dat door de therapie deze
triggers verminderd zijn, het was verschrikkelijk om te zien wat haar op 1
seconde van gelukkig naar angstig kon laten veranderen.
Hoe worden jullie, als pleegouder, betrokken bij het
schoolgebeuren?
Heel het schoolgebeuren en alle beslissen lagen ook al voor dat ze voogd waren
bij hun. De ouders hebben eigenlijk niks meer met het schoolgebeuren te maken.
We moesten eerst wel toestemming vragen aan de papa voor alles wat medisch
was (bv. spoed) en als we naar het buitenland gingen moesten we goedkeuring
aan de rechter vragen. Als we naar Amerika gingen hadden we een paspoort
nodig voor L en hier moest de papa toen wel toestemming voor geven. Dit valt nu
wel allemaal weg omdat wij voogd zijn.

Hoe verlopen de oudercontacten?

De ouders van L zijn nooit aanwezig geweest bij de oudercontacten. Buiten de
oudercontacten worden wij ook uitgenodigd voor de klassenraad. Bij de
klassenraad vraag ik altijd iemand van pleegzorg zelf mee omdat zij ook een
eindverantwoordelijkheid hebben. Wij hebben zelf een heel goed contact met de
dame van pleegzorg. Wij hebben volgens haar een andere aanpak dan de andere
ouders. Ik vind dat wij de belangrijke gesprekken allemaal samen moeten doen
met iedereen die betrokken is bij het leven van L, zodat die daarvan op de hoogte
blijven. Blijkbaar doen andere pleegouders dat niet zo. Als ik hen vraag om
ergens mee naar toe vraag komt het initiatief van mij en ze is altijd bereid om
mee te gaan, maar andere pleegouders doen dit minder. (misschien afhankelijk
van situatie tot situatie af) Ook de GON begeleidster is veel sterker betrokken bij
het leven en schoolgebeuren van L dan bij bijvoorbeeld andere pleegkindjes
vanuit haar klas.

Hoe zouden leerkrachten volgens u nog beter kunnen

omgaan met pleegkinderen in hun klas?
2 jaar geleden was er een voorval geweest in de opvang. Er stonden tentjes in de
opvang en L was met een paar meisjes in die tenten. Er zijn daar dingen gebeurt
die niet ok zijn. Het ging hier over seksueel overschrijdend gedrag. Ik heb L toen
mee naar huis genomen en zodra ik thuis was heb ik de school en de GON
begeleidster meteen verwittigd. Ik was vooral bezorgd dat L een bedreiging ging
vormen voor zichzelf en voor anderen. Ik dacht dat een school in het bijzonder
onderwijs wel wisten hoe ze met zon situaties moeten omgaan. Dit bleek niet zo
te zijn. Zowel de opvang en de school hebben mij wel ondersteunt bij het
contacteren van de ouders van de andere meisjes. Ik vond dat ik mijn
verantwoordelijkheid had opgenomen. We hebben toen lang samengezeten met
iedereen om tot een oplossing te komen.
De school heeft nu wel extra maatregelen ingeschakeld. Zo is er controle bij de
wcs en Sensoa, een organisatie over seksuele voorlichting, is ook een gesprek
komen doen met de kinderen. Ik dacht persoonlijk dat alle deze dingen er al
waren, maar eigenlijk wist de school zelf niet eens waar ze informatie en hulp
konden vinden. Ik vind dus wel dat ze de leerkrachten hier beter voor moeten
opleiden.
Het tweede ding waar ik vind dat er verbetering moet komen is het straffen en
beloningsysteem. L heeft nu een stuurkaart voor op school met zeker 20
controlemomenten op. Op elke van zon moment moet ze een handtekening
krijgen van een leerkracht om aan te geven of ze flink was. L had eenzelfde kaart
voor op de bus. Op een gegeven moment had L het gevoel dat ze overal een
stuurkaart nodig had om te kunnen functioneren. Dit kan niet de bedoeling zijn
van zon kaart.
Als ik niet akkoord ben met zon dingen durf ik wel veel sneller dit melden aan
school en zij luisteren dan naar mij en we proberen tot een oplossing te komen
samen.
Ik denk dat de straf- en beloningsystemen veel beter aangepast moeten worden
aan elk kind.