Blogs ενάντια στην αποσιώπηση ειδήσεων

[…]Ας πάμε και σε μια άλλη περίπτωση που δείχνει ότι για κάποιες ειδήσεις «πέφτει
γραμμή» να ΜΗΝ δημοσιευθούν: Θυμάστε την περίπτωση των δυο Ιρανών χριστιανών, της
Μαρυάμ Ρόσταμπουρ και της Μαρζιέχ Εσμαϊλαμπάντ, που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν
στο Ιράν με προοπτική την εκτέλεσή τους επειδή έγιναν χριστιανές; Ανακαλύψαμε την
είδηση τυχαία σε τουρκικό δημοσίευμα στο Ίντερνετ και τη διασταυρώσαμε με τα
γραφόμενα στο σάιτ της Διεθνούς Αμνηστίας και σε κάποιες γερμανικές, και αργότερα
αγγλικές, ιστοσελίδες. Τη δημοσιεύσαμε – σε ελληνικά και αγγλικά – στην Ελλάδα όπου
ήταν τελείως άγνωστη, φτιάξαμε φόρμα αποστολής υπογραφών διαμαρτυρίας και στείλαμε
το λινκ σε άλλους μπλόγκερς. Κοιτάξτε τι αλυσιδωτή αντίδραση δημιουργήθηκε:

 Μπλόγκερ από Θεσσαλονίκη επικοινώνησε αμέσως με την πρεσβεία του Ιράν εκεί,
επιβεβαίωσε την είδηση και την αναδημοσίευσε
 Πολλοί ακόμα Έλληνες μπλόγκερς αναδημοσίευσαν την είδηση αμέσως.
 Επιπλέον
 Αναγνώστριά μας έφτιαξε βίντεο στο YouTube με το οποίο πολλοί Έλληνες και μη
έμαθαν για το θέμα και κινητοποιήθηκαν.
 Ένας από αυτούς που το είδαν στο YouTube έκανε ανάρτηση και στο Indymedia
 Αναγνώστης μας, μπλόγκερ ο ίδιος, έφτιαξε γκρουπ στο Facebook πληροφορώντας
πάρα-πάρα πολλούς ανθρώπους
 Αναγνώστριές μας έστειλαν το λινκ σε αγγλόφωνα μπλογκς πρώην μουσουλμάνων
(που κι αυτοί αγνοούσαν το θέμα) και κινητοποιήθηκαν κι αυτοί
 Από ιστοσελίδες και μπλογκς με Ορθόδοξα θέματα σε διάφορες γλώσσες γρήγορα
διαδόθηκε στη Ρωσία και άλλες χώρες με κυριλλική γραφή
 Στην Τουρκία ακολούθησε παρόμοια πρωτοβουλία από φόρουμ Τούρκων χριστιανών

Χιλιάδες μηνύματα στέλνονταν καθημερινά μέσω της φόρμας μας, και για να
αποσυμφορήσουμε την κατάσταση φτιάξαμε νέο μπλογκ ειδικά για τις δυο φυλακισμένες
Ιρανές (http://freemaryamandmarzieh.agazilos.org). Έτσι είχαμε 2 φόρμες αποστολής
μηνυμάτων, που δούλευαν φουλ τις περισσότερες ώρες του 24ώρου και χρησιμοποιούνταν,
χωρίς υπερβολή, από ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο.

Τελικά οι δυο Ιρανές απαλλάχτηκαν από μερικές κατηγορίες και απελευθερώθηκαν μέχρι
τη δίκη τους. Στο διάστημα αυτό αλλάξαμε το περιεχόμενο του μηνύματος και χιλιάδες
άνθρωποι συνέχισαν να βομβαρδίζουν μ’ αυτό τις πρεσβείες του Ιράν, ενωνόμενοι με όλους
τους άλλους που κινητοποιούνταν από αγγλικές σελίδες και μέσω της Διεθνούς Αμνηστίας
πριν εμείς μάθουμε για το θέμα. Αργότερα μετά από μήνες τρομοκρατίας με απειλητικά
τηλεφωνήματα και τα συναφή, έγινε και η τελική δίκη των γενναίων γυναικών, που
αθωώθηκαν και απελάθηκαν από τη χώρα τους.

Γιατί γράφουμε όλα αυτά; Όχι βέβαια για να πούμε ότι χάρη στην πρωτοβουλία μας
αθωώθηκαν οι Μαρυάμ και Μαρζιέχ, ούτε γενικότερα για να ευλογήσουμε τα γένια που δεν
έχουμε! Αλλά για να δείξουμε με παράδειγμα ότι ο κόσμος μπορεί να δράσει
αποτελεσματικά και σε παγκόσμια εμβέλεια μέσω των μπλογκς, κι ότι κινητοποιήσεις μέσω
του Ίντερνετ μπορεί να αποκτήσουν διαστάσεις που κανείς δεν το φανταζόταν όταν
ξεκινούσαν. Άνθρωποι μπορούν να συσπειρωθούν και να δράσουν με έμπνευση και με
ταχύτητα χωρίς καμιά ενημέρωση από τον Τύπο!

Γιατί σε όλο αυτό το διάστημα των έντονων κινητοποιήσεων ο ελληνικός Τύπος δεν
αφιέρωσε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ σ’ αυτό το ζήτημα διεθνούς ενδιαφέροντος που αφορούσε
παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων και θρησκευτικής ελευθερίας, και την ίδια τη ζωή δυο
γυναικών που κάποια μέρα μπούκαραν ασφαλίτες στο σπίτι τους και τις συνέλαβαν χωρίς
υποψία νομιμότητας! Δυο γυναίκες που τις ανέκριναν βασανιστικά και τις κρατούσαν
φυλακισμένες με ελάχιστη τροφή και νερό, και δίχως πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα, παρά
τα σοβαρά προβλήματα υγείας που παρουσίαζαν! Ο ελληνικός Τύπος και ΜΜΕ αφιέρωναν
στήλες και ρεπορτάζ σε διάφορες ηλιθιότητες – ναι, ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ! Όπως
πληροφορηθήκαμε, μόνο δύο μέσα ασχολήθηκαν με το θέμα: Το περιοδικό «Τρίτο Μάτι»
που δεν είναι κατά κύριο λόγο ειδησεογραφικό, και η διαδικτυακή σελίδα του «Στόχου», η
οποία δεν ανέφερε πηγή και τρόπο υποστήριξης των γυναικών αλλά αντιμετώπισε το θέμα
σαν μια είδηση που δείχνει τι κακό είναι το Ισλάμ.

Και το συμπέρασμα είναι απλό: ο Τύπος είναι ελεγχόμενος από διάφορα συμφέροντα που
πολύ αμφιβάλλουμε ότι είναι «φωτεινά». Και οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στον Τύπο,
όσο είναι οικονομικά εξαρτημένοι από τους εργοδότες τους και κατά συνέπεια υποχρεωμένοι
να εξυπηρετούν τις διάφορες σκοπιμότητές τους, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, ακόμα κι αν το θέλουν,
να μας ενημερώσουν πραγματικά. Και τις ειδήσεις που τελικά περνούν από το φίλτρο του
«επιτρεπτού», δεν μπορούν να τις παρουσιάσουν αντικειμενικά. Είναι αναγκασμένοι, ακόμα
κι αν δεν το θέλουν, να παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα. Μόνο μέσω των μπλογκ
και μέσω της ανωνυμίας μπορούν να πουν τα πράγματα όπως τα ξέρουν, χωρίς το φόβο της
απόλυσης!

Ας μη διαμαρτύρονται λοιπόν αυτοί που τους ενοχλεί η ανωνυμία των μπλόγκερ αλλά όχι
η ανωνυμία του «Μικροπολιτικού» και του «Αποδυτηριάκια» (για να αναφέρουμε μονάχα
δυο παραδείγματα). Ας μην διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους αυτοί που, την ώρα που οι δυο
Ιρανές βασανίζονταν απάνθρωπα, μας ενημέρωναν για το ποιος βγαίνει ραντεβού με ποιαν,
και το πώς το ερασιτεχνικό βίντεο με αστείες γκριμάτσες που γύρισε ένα άγνωστο παχουλό
αγόρι, το είδαν χιλιάδες χρήστες του YouTube! Ακόμα, ας μην προσάπτουν ως κατηγορία
στον Σωκράτη Γκιόλια ότι ήταν «κολλημένος με την Ορθοδοξία» αυτοί που μέρα νύχτα
παρουσιάζουν την καλοπέραση, το χρήμα και τη μάταιη (μα εντελώς μάταιη και κούφια)
δόξα ως παντοδύναμους θεούς που όλοι πρέπει να προσκυνάμε. Ας αφήσουν ήσυχο το
troktiko που κατηγορούν για «ανακριβείς ειδήσεις» – λες και όλες οι δικές τους είναι
ακριβείς! Και ας μην χρησιμοποιούν το όνομα του Σωκράτη Γκιόλια (λες και τους πήρε ο
πόνος αυτούς που τον θεωρούσαν μαλάκα, όπως με περισσή ειλικρίνεια έγραψε η Ρίκα
Βαγιάνη) για να πλήξουν το Indymedia, ένα σάιτ όπου ο καθένας λέει τη γνώμη του – και
που έχει και αυτό διαχείριση, για όποιον δεν το γνωρίζει… Αν πραγματικά υποστηρίζουν την
έννοια της ελευθεροτυπίας, θα πρέπει να υποστηρίξουν και την ελευθερία της έκφρασης στο
Ίντερνετ. Εκτός αν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τον έλεγχο της
πληροφόρησης του κόσμου, για λογαριασμό των σκοτεινών αφεντικών τους… Αν αυτός
είναι ο σκοπός τους, ας μη χάνουν άδικα το χρόνο τους. Γιατί αυτό τον έλεγχο τον έχουν
χάσει από καιρό και είναι μάλλον αδύνατο να τον ξαναποκτήσουν…