Κείμενο 1: Απόσπασμα από το προοίμιο της Ιλιάδας.

Ψάλλε θεά, τον τρομερό θυμόν του Αχιλλέως

Πώς έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων.
Που ανδράγαθες ροβόλησε πολλές ψυχές στον Άδη
ηρώων, κι έδωκεν αυτούς αρπάγματα των σκύλων
και των ορνέων – και η βουλή γενόταν του Κρονίδη,
απ’ ότ’, εφιλονίκησαν κι εχωρισθήκαν πρώτα
ο Ατρείδης, άρχος των ανδρών, και ο θείος Αχιλλέας.
Κι απ΄τους θεούς ποιός άναψε την έχθρα μεταξύ τους;

Κείμενο 2: Απόσπασμα από ποίημα της Σαπφούς «ποικιλόθρον' ἀθανάτ’»

Σε στολισμένο θρόνο εσύ που κάθεσαι

και πλέκεις δόλους, Aφροδίτη αθάνατη,
μη βασανίζεις την ψυχή μου, Δέσποινα,
μ' έγνοιες και βάσανα·
μόν' έλα εδώ, όπως ήρθες κι άλλοτε,
που από μακριά το κάλεσμά μου τ' άκουσες
κι αφήκες το παλάτι του πατέρα σου,
κι έζεψες νά 'ρθεις
το χρυσό σου το αμάξι. Kι όμορφα σου τό 'σερναν
γοργά στρουθιά φτεροκοπώντας σβέλτα
από ψηλά, στη μαύρη γης ολόγυρα,
μες στον αιθέρα.

Κείμενο 3: Απόσπασμα από τους «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου

Ο κομπασμός γεννάει κέρδος για μας.

Η ματαιοδοξία των ανθρώπων
υπάρχει μες στη γλώσσα τους
και τους ορίζει.
Ο Καπανεύς απειλεί,
προετοιμάζεται να μπει στη μάχη,
θεούς περιφρονεί,
ασκεί το στόμα του με καυχησιές
και χαριεντίζεται λεξίλαγνα.
Θνητός αυτός, τον ουρανό κοιτά
κι εξακοντίζει παφλασμούς
και καταιγίδες λέξεων στο Δία.
Πιστεύω βαθιά πως ο πυρφόρος του
θα τον τραβήξει δικαίως τον κεραυνό
και δε θα μοιάζει βέβαια
στον ήλιο του μεσημεριού η πυρκαγιά του.