Professional Documents
Culture Documents
-Α- Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος Τη μάνητα, θεά, τραγουδά μας του ξακουστού Αχιλλέα,
οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε, ανάθεμα τη, πίκρες που 'δωκε στους Αχαιούς περίσσιες
πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φανέ τα κορμιά τους
και στα όρνια ολούθε —έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας—
5 οἰωνοῖσί τε πᾶσι· Διὸς δ᾿ ἐτελείετο βουλή, απ᾿ τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυο τους,
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.
Ἀτρεΐδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς. Ποιος τάχα απ᾿ τους θεούς τους έσπρωξε να μπούνε σ᾿ έτοια
Tίς τ᾿ ἄρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι; αμάχη;
Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός· ὃ γὰρ βασιλῆϊ χολωθεὶς Του Δία και της Λητώς τους έσπρωξεν ο γιος, που με το ρήγα
10 νοῦσον ἀνὰ στρατὸν ὄρσε κακήν, ὀλέκοντο δὲ λαοί, χολιάζοντας κακιά εξεσήκωσεν αρρώστια και πέθαιναν
οὕνεκα τὸν Χρύσην ἠτίμασεν ἀρητῆρα στρατός πολύς᾿ τι δε σεβάστηκεν ο γιος του Ατρέα το Χρύση,
Ἀτρεΐδης· ὃ γὰρ ἦλθε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν του θεού το λειτουργό· στ᾿ Αργίτικα γοργά καράβια είχε έρθει
λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ᾿ ἀπερείσι᾿ ἄποινα, με λύτρα αρίφνητα, την κόρη του να ξαγοράσει πίσω,
στέμματ᾿ ἔχων ἐν χερσὶν ἑκηϐόλου Ἀπόλλωνος του μακροσαγιτάρη Απόλλωνα κρατώντας τα στεφάνια
πα στο χρυσό ραβδί, και πρόσπεφτε μπρος στους Αργίτες όλους,
15 χρυσέῳ ἀνὰ σκήπτρῳ, καὶ λίσσετο πάντας Ἀχαιούς,
ξεχωριστά στους δυο πολέμαρχους υγιούς του Ατρέα γυρνώντας:
Ἀτρεΐδα δὲ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαῶν·
« Του Ατρέα βλαστάρια κι αποδέλοιποι καλαντρειωμένοι Αργίτες,
«Ἀτρεΐδαι τε καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδες Ἀχαιοί,
σε σας οι θεοί που ζουν στον Όλυμπο να δώσουν να πατήστε
ὑμῖν μὲν θεοὶ δοῖεν Ὀλύμπια δώματ᾿ ἔχοντες
του Πρίαμου το καστρί, με το καλό να γύρτε στην πατρίδα'
ἐκπέρσαι Πριάμοιο πόλιν, εὖ δ᾿ οἴκαδ᾿ ἱκέσθαι·
20 παῖδα δ᾿ ἐμοὶ λύσαιτε φίλην, τὰ δ᾿ ἄποινα δέχεσθαι, λυτρώστε όμως κι εμέ την κόρη μου, την ξαγορά δεχτείτε
ἁζόμενοι Διὸς υἱὸν ἑκηϐόλον Ἀπόλλωνα.» κι ευλαβηθείτε τον Απόλλωνα το μακροσαγιτάρη.»
Ἔνθ᾿ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ Οι Αργίτες οι άλλοι ευτύς με μια φωνή να σεβαστούν έκραξαν
αἰδεῖσθαί θ᾿ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα· το λειτουργό, και τα περίλαμπρα ν᾿ αποδεχτούνε δώρα·
ἀλλ᾿ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ, όμως του Ατρείδη του Αγαμέμνονα δεν άρεσε η βουλή τους,
μον᾿ τον κακόδιωχνε, και του 'ριχνε βαριά φοβέρα ακόμα:
25 ἀλλὰ κακῶς ἀφίει, κρατερὸν δ᾿ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε·
«Το νου σου, εγώ μη σ᾿ έβρω, γέροντα, στα βαθουλά καράβια,
«Μή σε, γέρον, κοίλῃσιν ἐγὼ παρὰ νηυσὶ κιχείω
για τώρα εδώ να κοντοστέκεσαι για να διαγέρνεις πάλε,
ἢ νῦν δηθύνοντ᾿ ἢ ὕστερον αὖτις ἰόντα,
μη ουδέ ραβδί κι ουδέ και στέφανα του Φοίβου σε γλιτώσουν.
μή νύ τοι οὐ χραίσμῃ σκῆπτρον καὶ στέμμα θεοῖο·
Δε λευτερώνω εγώ την κόρη σου, πριν μου γεράσει πρώτα
τὴν δ᾿ ἐγὼ οὐ λύσω· πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν
60 ἂψ ἀπονοστήσειν, εἴ κεν θάνατόν γε φύγοιμεν, με άδεια τα χέρια, αν ξεγλιτώσουμε μονάχα από το Χάρο,
εἰ δὴ ὁμοῦ πόλεμός τε δαμᾷ καὶ λοιμὸς Ἀχαιούς· καθώς η λοιμική κι ο πόλεμος μαζί μας ξεκληρίζουν.
ἀλλ᾿ ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν ἢ ἱερῆα Μον᾿ έλα, κάποιον να ρωτήσουμε για λειτουργό για μάντη,
ἢ καὶ ὀνειροπόλον, καὶ γάρ τ᾿ ὄναρ ἐκ Διός ἐστιν, για ονειροκρίτη ακόμα—τ᾿ όνειρο, κι εκείνο ο Δίας το στέλνει—
ὅς κ᾿ εἴποι ὅ τι τόσσον ἐχώσατο Φοῖϐος Ἀπόλλων, να πει, γιατί μαθές ο Απόλλωνας σε τόση οργή μας έχει;
Μήνα κανένα τάμα του 'λειψε, μήνα τρανή θυσία;
65 εἴτ᾿ ἄρ᾿ ὅ γ᾿ εὐχωλῆς ἐπιμέμφεται ἠδ᾿ ἑκατόμϐης,
Μπας και την κνίσα από αψεγάδιαστα γίδια κι αρνιά θελήσει
αἴ κέν πως ἀρνῶν κνίσης αἰγῶν τε τελείων
να προσδεχτεί κι απ᾿ τα κεφάλια μας το χαλασμό να διώξει.»
βούλεται ἀντιάσας ἡμῖν ἀπὸ λοιγὸν ἀμῦναι.»
Είπε και κάθισε· του Θέστορα σηκώθη ο γιος, ο Κάλχας,
Ἤτοι ὅ γ᾿ ὣς εἰπὼν κατ᾿ ἄρ᾿ ἕζετο· τοῖσι δ᾿ ἀνέστη
τότε μπροστά τους, που απ᾿ τους μάντηδες ο πιο τρανός λογιόταν,
Κάλχας Θεστορίδης οἰωνοπόλων ὄχ᾿ ἄριστος,
70 ὃς ᾔδη τά τ᾿ ἐόντα τά τ᾿ ἐσσόμενα πρό τ᾿ ἐόντα, και όλα τα κάτεχε, μελλούμενα και τωρινά και πρώτα᾿
καὶ νήεσσ᾿ ἡγήσατ᾿ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἴσω της Τροίας το δρόμο με την τέχνη του τη μαντική, το δώρο
ἣν διὰ μαντοσύνην, τήν οἱ πόρε Φοῖϐος Ἀπόλλων· του Φοίβου Απόλλωνα, στ᾿ Αργίτικα καράβια είχε ορμηνέψει.
ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· και τότε μίλησε καλόγνωμος άναμεσό τους κι εϊπε:
«Ὦ Ἀχιλεῦ, κέλεαί με, Διῒ φίλε, μυθήσασθαι « Αρχοντικέ Αχιλλέα, προστάζεις με να σας ξηγήσω τώρα .
του ρήγα Απόλλωνα τη μάνητα του μακροσαγιτάρη.
75 μῆνιν Ἀπόλλωνος ἑκατηϐελέταο ἄνακτος·
Ναι, θα μιλήσω, μα στοχάσου το και συ πιο πριν κι ορκίσου
τοὶ γὰρ ἐγὼν ἐρέω· σὺ δὲ σύνθεο καί μοι ὄμοσσον
με λόγια και με χέρια πρόθυμα πώς θα με διαφεντέψεις.
ἦ μέν μοι πρόφρων ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν·
Φοβάμαι, θα θυμώσω κάποιον μας, πού τους Αργίτες όλους
ἦ γὰρ ὀΐομαι ἄνδρα χολωσέμεν, ὃς μέγα πάντων
περίσσια ξεπερνά στη δύναμη και του αγρικοϋν το λόγο'
Ἀργείων κρατέει καί οἱ πείθονται Ἀχαιοί·
80 κρείσσων γὰρ βασιλεὺς ὅτε χώσεται ἀνδρὶ χέρηϊ·
τι αλί στον αχαμνό που τα 'βαλε τρανός μαζί του ρήγας!
εἴ περ γάρ τε χόλον γε καὶ αὐτῆμαρ καταπέψῃ,
Κι αν καταπιεί μαθές τη μάνητα προσώρας και σωπάσει,
ἀλλά τε καὶ μετόπισθεν ἔχει κότον, ὄφρα τελέσσῃ,
όμως καιρό κρατάει το χόλιασμα, ξεγδικιωμό ως να πάρει,
ἐν στήθεσσιν ἑοῖσι· σὺ δὲ φράσαι εἴ με σαώσεις.»
βαθιά στα φρένα᾿ τώρα λόγιασε καΐ συ αν θα με γλιτώσεις.»
Tὸν δ᾿ ἀπαμειϐόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς
Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος του απηλογήθη κι είπε:
Ἀχιλλεύς·
« Κουράγιο, κι άφοβα φανέρωσε τη θεία βουλή πού ξέρεις·
85 «Θαρσήσας μάλα εἰπὲ θεοπρόπιον ὅ τι οἶσθα· τι άκου, ποτέ, μα τον Απόλλωνα, που εσύ για τους Αργίτες
οὐ μὰ γὰρ Ἀπόλλωνα Διῒ φίλον, ᾧ τε σὺ Κάλχαν ανακαλιέσαι, ξεδιαλύνοντας τις θείες βουλές του, Κάλχα,
εὐχόμενος Δαναοῖσι θεοπροπίας ἀναφαίνεις, ποτέ όσο ζω κι όσο τα μάτια μου τη γη θωρούν ετούτη,
οὔ τις ἐμεῦ ζῶντος καὶ ἐπὶ χθονὶ δερκομένοιο κανένας Δαναός απάνω σου δε θα σηκώσει χέρι
σοὶ κοίλῃς παρὰ νηυσί βαρείας χεῖρας ἐποίσει
100 ἐς Χρύσην· τότε κέν μιν ἱλασσάμενοι πεπίθοιμεν.» θυσία τρανή· να τον γλυκάνουμε, μπορεί ν᾿ αλλάξει γνώμη.»
Ἤτοι ὅ γ᾿ ὣς εἰπὼν κατ᾿ ἄρ᾿ ἕζετο· τοῖσι δ᾿ ἀνέστη Ως είπε εκείνος τούτα, κάθισε, και τότε ασκώθη ομπρός τους
ἥρως Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας, ο γαύρος γιος του Ατρέα,
ἀχνύμενος· μένεος δὲ μέγα φρένες ἀμφὶ μέλαιναι χολή γεμάτος, και ξεχείλιζαν τα σκοτεινά του σπλάχνα
πίμπλαντ᾿, ὄσσε δέ οἱ πυρὶ λαμπετόωντι ἐΐκτην· από το πάθος, και τα μάτια του σαν τη φωτιά ξαστράφταν.
Στον Κάλχα πρώτα αγριοκοιτώντας τον γυρνά κι απολογιέται:
105 Κάλχαντα πρώτιστα κάκ᾿ ὀσσόμενος προσέειπε·
« Μάντη κακέ, που λόγο πρόσχαρο δε μου 'χεις πει ποτέ σου!
«Μάντι κακῶν, οὐ πώ ποτέ μοι τὸ κρήγυον εἶπας·
Πάντα η καρδιά σου εσένα χαίρεται κακό να προφητεύει'
αἰεί τοι τὰ κάκ᾿ ἐστὶ φίλα φρεσὶ μαντεύεσθαι,
εσύ καλό μηδέ ξεστόμισες μηδ᾿ έκαμες ποτέ σου.
ἐσθλὸν δ᾿ οὔτέ τί πω εἶπας ἔπος οὔτ᾿ ἐτέλεσσας·
Έτσι και τώρα ξεδιαλύνοντας τις θείες βουλές φωνάζεις
καὶ νῦν ἐν Δαναοῖσι θεοπροπέων ἀγορεύεις
110 ὡς δὴ τοῦδ᾿ ἕνεκά σφιν ἑκηϐόλος ἄλγεα τεύχει, μπρος στους Αργίτες πως τα πάθη τους τα στέλνει ο Μακρορίχτης,
οὕνεκ᾿ ἐγὼ κούρης Χρυσηΐδος ἀγλά᾿ ἄποινα γιατί το πλούσιο εγώ ξαντίμεμα της κόρης απ᾿ τη Χρύσα
οὐκ ἔθελον δέξασθαι, ἐπεὶ πολὺ βούλομαι αὐτὴν δεν εστρεξα, μονάχα θέλησα να την κρατώ κοντά μου·
οἴκοι ἔχειν· καὶ γάρ ῥα Κλυταιμνήστρης προϐέϐουλα τι κι απ᾿ την ίδια τη γυναίκα μου, την Κλυταιμήστρα, κάλλιο
κουριδίης ἀλόχου, ἐπεὶ οὔ ἑθέν ἐστι χερείων, μου αρέσει αλήθεια᾿ τι χειρότερη δεν είναι τούτη μήτε
στην ελικιά μηδέ στο ανάριμμα μηδέ στο νου ή στα χέρια.
115 οὐ δέμας οὐδὲ φυήν, οὔτ᾿ ἂρ φρένας οὔτέ τι ἔργα.
Κι όμως, αν πρέπει, παίρνω απόφαση και τήνε δίνω πίσω'
ἀλλὰ καὶ ὧς ἐθέλω δόμεναι πάλιν εἰ τό γ᾿ ἄμεινον·
να μην αφανιστεί το ασκέρι μας, να μείνει ακέριο θέλω.
βούλομ᾿ ἐγὼ λαὸν σῶν ἔμμεναι ἢ ἀπολέσθαι·
Μα γι᾿ άλλο αρχοντομοίρι γρήγορα γνοιαστείτε᾿ δεν ταιριάζει
αὐτὰρ ἐμοὶ γέρας αὐτίχ᾿ ἑτοιμάσατ᾿ ὄφρα μὴ οἶος
δίχως μοιράδι τώρα απ᾿ όλους μας να μένω εγώ μονάχα'
Ἀργείων ἀγέραστος ἔω, ἐπεὶ οὐδὲ ἔοικε·
120 λεύσσετε γὰρ τό γε πάντες ὅ μοι γέρας ἔρχεται
τι φεύγει αλλού το αρχοντομοίρι μου, το βλέπετε κι ατοί σας.»
ἄλλῃ.»
Τότε ο Αχιλλέας ο γοργοπόδαρος του απηλογήθη κι είπε:
Tὸν δ᾿ ἠμείϐετ᾿ ἔπειτα ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς·
«Υγιέ του Ατρέα τρανέ κι απ᾿ όλους μας ο πιο συφερτολόγος,
«Ἀτρεΐδη κύδιστε, φιλοκτεανώτατε πάντων,
και πώς οι Αργίτες οι τρανόψυχοι να βρουν αρχοντομοίρι
πῶς γάρ τοι δώσουσι γέρας μεγάθυμοι Ἀχαιοί;
να σου το δώσουν; Βιος αμοίραστο δεν έχουμε, όσο ξέρω'
οὐδέ τί που ἴδμεν ξυνήϊα κείμενα πολλά·
τι όσα απ᾿ τα κάστρα διαγουμίσαμε, τα μοιραστήκαμε όλα,
125 ἀλλὰ τὰ μὲν πολίων ἐξεπράθομεν, τὰ δέδασται, κι ούτε θα ταίριαζε το ασκέρι μας να τα μαζέψει πάλε.
λαοὺς δ᾿ οὐκ ἐπέοικε παλίλλογα ταῦτ᾿ ἐπαγείρειν. Μα τώρα τούτη εσύ λευτέρωσε για του θεού τη χάρη,
ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν τήνδε θεῷ πρόες· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ κι εμείς διπλά να σε ξοφλήσουμε και τρίδιπλα, αν μια μέρα
τριπλῇ τετραπλῇ τ᾿ ἀποτείσομεν, αἴ κέ ποθι Ζεὺς μας δώσει ο Δίας η καλοτείχιστη να γίνει Τροία δική μας.»
δῷσι πόλιν Τροίην εὐτείχεον ἐξαλαπάξαι.»
150 πῶς τίς τοι πρόφρων ἔπεσιν πείθηται Ἀχαιῶν Αργίτης πως κανείς στο λόγο σου με προθυμία ν᾿ ακούσει
ἢ ὁδὸν ἐλθέμεναι ἢ ἀνδράσιν ἶφι μάχεσθαι; και να κινήσει, για στον πόλεμο να βγει παλικαρίσια;
οὐ γὰρ ἐγὼ Τρώων ἕνεκ᾿ ἤλυθον αἰχμητάων Δεν τα 'χω εγώ με τους αντρόψυχους τους Τρώες αλήθεια, που
δεῦρο μαχησόμενος, ἐπεὶ οὔ τί μοι αἴτιοί εἰσιν· 'ρθα
οὐ γὰρ πώποτ᾿ ἐμὰς βοῦς ἤλασαν οὐδὲ μὲν ἵππους, να πολεμήσω εδώ᾿ σε τίποτα δε μου 'φταιξαν εμένα'
δε μου άρπαξαν ποτέ τα βόδια μου κι ουδέ τ᾿ αλόγατά μου,
155 οὐδέ ποτ᾿ ἐν Φθίῃ ἐριϐώλακι βωτιανείρῃ
κι ουδέ στη Φθία την παχιοχώματη, την ανθρωποθροφούσα,
καρπὸν ἐδηλήσαντ᾿, ἐπεὶ ἦ μάλα πολλὰ μεταξὺ
ποτέ τους τα σπαρτά μου ερήμαξαν, τι πλήθια ανάμεσα μας
οὔρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ἠχήεσσα·
βουνά βρίσκονται μακρογίσκιωτα και θάλασσα όλο λάλο.
ἀλλὰ σοί, ὦ μέγ᾿ ἀναιδὲς, ἅμ᾿ ἑσπόμεθ᾿ ὄφρα σὺ
Μον 'σένα, αδιάντροπε, άκλουθήξαμε, να χαίρεται η καρδιά σου,
χαίρῃς,
που του Μενέλαου διαφεντεύουμε και τη δικιά σου, σκύλε,
τιμὴν ἀρνύμενοι Μενελάῳ σοί τε, κυνῶπα,
160 πρὸς Τρώων· τῶν οὔ τι μετατρέπῃ οὐδ᾿ ἀλεγίζεις· τιμή. Μα εσύ γι'αυτά δε γνοιάζεσαι, δεν τα ψηφάς, κι ατός σου
καὶ δή μοι γέρας αὐτὸς ἀφαιρήσεσθαι ἀπειλεῖς, πίσω να πάρεις το μοιράδι μου με φοβερίζεις τώρα,
ᾧ ἔπι πολλὰ μόγησα, δόσαν δέ μοι υἷες Ἀχαιῶν. που οι Αργίτες μου 'δωκαν και μόχτησα βαριά να το κερδέψω.
οὐ μὲν σοί ποτε ἶσον ἔχω γέρας ὁππότ᾿ Ἀχαιοὶ Ποτέ δεν είν᾿ τοό αρχοντομοίρι μου σαν το δικό σου, σύντας
Τρώων ἐκπέρσωσ᾿ εὖ ναιόμενον πτολίεθρον· κάποιο πολύψυχο πατήσουμε των Τρωών οι Αργίτες κάστρο'
μα η πιο βαριά του πολυτάραχου πολέμου μπόρα πέφτει
165 ἀλλὰ τὸ μὲν πλεῖον πολυάϊκος πολέμοιο
στα χέρια ετούτα, κι όταν υστέρα στη μοιρασιά βρεθούμε,
χεῖρες ἐμαὶ διέπουσ᾿· ἀτὰρ ἤν ποτε δασμὸς ἵκηται,
πάντα δικό σου το τρανότερο, κι εγώ στα πλοία διαγέρνω
σοὶ τὸ γέρας πολὺ μεῖζον, ἐγὼ δ᾿ ὀλίγον τε φίλον τε
μικρό κρατώντας, μα καλόδεχτο, σα ρέψω πια απ᾿ τη μάχη.
ἔρχομ᾿ ἔχων ἐπὶ νῆας, ἐπεί κε κάμω πολεμίζων.
Τώρα στη Φθία θα πάω᾿ καλύτερα χίλιες φορές αλήθεια
νῦν δ᾿ εἶμι Φθίηνδ᾿, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόν ἐστιν
170 οἴκαδ᾿ ἴμεν σὺν νηυσὶ κορωνίσιν, οὐδέ σ᾿ ὀΐω να γύρω σπίτι μου με τ᾿ άρμενα, κι ουδέ στο νου μου το 'χω
ἐνθάδ᾿ ἄτιμος ἐὼν ἄφενος καὶ πλοῦτον ἀφύξειν.» αψήφιστος να μένω εδώ, αγαθά και βιος να σου σωριάζω.»
Τὸν δ᾿ ἠμείϐετ᾿ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας του απηλογήθη τότε:
«Φεῦγε μάλ᾿, εἴ τοι θυμὸς ἐπέσσυται, οὐδέ σ᾿ ἔγωγε «Και δε μισεύεις πίσω, αν σ᾿ έπιασε του μισεμού λαχτάρα!
λίσσομαι εἵνεκ᾿ ἐμεῖο μένειν· πάρ᾿ ἔμοιγε καὶ ἄλλοι Δε σου προσπέφτω εγώ, για χάρη μου να μείνεις᾿ έχω κι άλλους
να με τιμήσουν, το βαθύγνωμο το Δία πιο πάνω απ᾿ όλους.
175 οἵ κέ με τιμήσουσι, μάλιστα δὲ μητίετα Ζεύς. Εσένα πιο βαριά σε οχτρεύομαι μες στους τρανούς ρηγάδες,
ἔχθιστος δέ μοί ἐσσι διοτρεφέων βασιλήων· τι πάντα πόλεμοι σου αρέσουνε, συνερισιές κι αμάχες'
αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε· και λέω, κι αν είσαι τόσο αντρόκαρδος, από θεού 'ναι δώρο.
εἰ μάλα καρτερός ἐσσι, θεός που σοὶ τό γ᾿ ἔδωκεν· Τράβα στον τόπο σου με τ᾿ άρμενα και τους συντρόφους σου
οἴκαδ᾿ ἰὼν σὺν νηυσί τε σῇς καὶ σοῖς ἑτάροισι όλους,
180 Μυρμιδόνεσσιν ἄνασσε, σέθεν δ᾿ ἐγὼ οὐκ ἀλεγίζω, κι εκεί στους Μυρμιδόνες όριζε᾿ δε σε ψηφώ καθόλου,
οὐδ᾿ ὄθομαι κοτέοντος· ἀπειλήσω δέ τοι ὧδε· κι ούτε με νοιάζει που μου θύμωσες, μόν᾿ τή φοβέρα μου άκου:
ὡς ἔμ᾿ ἀφαιρεῖται Χρυσηΐδα Φοῖϐος Ἀπόλλων, Όπως μου παίρνει πίσω ο Απόλλωνας τη Χρυσοπούλα τώρα
τὴν μὲν ἐγὼ σὺν νηΐ τ᾿ ἐμῇ καὶ ἐμοῖς ἑτάροισι και θα τη στείλω εγώ με ανθρώπους μου και με άρμενο δικό μου,
πέμψω, ἐγὼ δέ κ᾿ ἄγω Βρισηΐδα καλλιπάρῃον όμοια κι εγώ τη ροδομάγουλη τη Βρισοπούλα ατός μου,
το μερτικό σου, στην καλύβα σου θα 'ρθω να πάρω, πόσο
185 αὐτὸς ἰὼν κλισίηνδὲ, τὸ σὸν γέρας, ὄφρ᾿ ἐῢ εἰδῇς να μάθεις στέκω εγώ πιο πάνω σου, και να φοβάται κι άλλος
ὅσσον φέρτερός εἰμι σέθεν, στυγέῃ δὲ καὶ ἄλλος να μου μιλάει σαν ίσιος κι όμοιος μου, σύντας βρεθεί μπροστά
ἶσον ἐμοὶ φάσθαι καὶ ὁμοιωθήμεναι ἄντην.» μου.»
Ὣς φάτο· Πηλεΐωνι δ᾿ ἄχος γένετ᾿, ἐν δέ οἱ ἦτορ Έτσι είπε, κι ο Αχιλλέας συχύστηκε᾿ στα δασωμένα στήθια
στήθεσσιν λασίοισι διάνδιχα μερμήριξεν, διχόγνωμη η καρδιά του εδούλευε, κι αναρωτιόταν, τάχα
210 ἀλλ’ ἄγε λῆγ’ ἔριδος, μηδὲ ξίφος ἕλκεο χειρί· Μον᾿ έλα, σκόλνα τα μαλώματα και το σπαθί μη σέρνεις᾿
ἀλλ’ ἤτοι ἔπεσιν μὲν ὀνείδισον ὡς ἔσεταί περ· με λόγια ωστόσο, αν θέλεις, βρίσε τον, κι όπου σε βγάλει η
ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· γλώσσα!
καί ποτέ τοι τρὶς τόσσα παρέσσεται ἀγλαὰ δῶρα Κι εγώ ένα λόγο τώρα θα 'λεγα, που σίγουρα θα γένει:
ὕϐριος εἵνεκα τῆσδε· σὺ δ’ ἴσχεο, πείθεο δ’ ἡμῖν.» τρίδιπλα τόσα δώρα ατίμητα μια μέρα θα σου δώσουν
γι᾿ αυτό το ντρόπιασμα, μόν᾿ άκου μας και το θυμό σου κράτα.»
215 Τὴν δ’ ἀπαμειϐόμενος προσέφη πόδας ὠκὺς
Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος απηλογιά της δίνει:
Ἀχιλλεύς·
«Δεν πρέπει αλήθεια την ορμήνια σας, θεά, να παρακούσω,
«Χρὴ μὲν σφωΐτερον γε, θεά, ἔπος εἰρύσασθαι
κι ας πνίγει η οργή βαθιά τα σπλάχνα μου᾿ το πιο συφέρο αυτό 'ναι.
καὶ μάλα περ θυμῷ κεχωλομένον· ὧς γὰρ ἄμεινον·
Που τους θεούς γρικάει, με προθυμία τον συνακούν κι εκείνοι.»
ὅς κε θεοῖσ’ ἐπιπείθεται, μάλα τ’ ἔκλυον αὐτοῦ.»
Είπε, και το τρανό ξανάσπρωξε σπαθί του στο θηκάρι,
Ἦ καὶ ἐπ’ ἀργυρέῃ κώπῃ σχέθε χεῖρα βαρεῖαν,
250 τῷ δ᾿ ἤδη δύο μὲν γενεαὶ μερόπων ἀνθρώπων Δυο είχαν ιδεί τα μάτια του γενιές ως τώρα να πεθαίνουν
ἐφθίαθ᾿, οἵ οἱ πρόσθεν ἅμα τράφεν ἠδ᾿ ἐγένοντο θνητών ανθρώπων, πού γεννήθηκαν και τράνεψαν πιο πρώτα
ἐν Πύλῳ ἠγαθέῃ, μετὰ δὲ τριτάτοισιν ἄνασσεν· στην άγια Πύλο, και βασίλευε πια στη γενιά την τρίτη.
ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· και τότε μίλησε καλόγνωμος αναμεσό τους κι είπε:
«Ὦ πόποι, ἦ μέγα πένθος Ἀχαιΐδα γαῖαν ἱκάνει· « Ώχού, τρανό κακό που πλάκωσε των Αχαιών τη χώρα!
Ο Πρίαμος πόσο θ᾿ αναγάλλιαζε κι οι γιοι του Πριάμου τώρα,
255 ἦ κεν γηθήσαι Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες
πόσο βαθιά κ᾿ οι Τρώες οι επίλοιποι θα χαίρουνταν αλήθεια,
ἄλλοι τε Τρῶες μέγα κεν κεχαροίατο θυμῷ,
τούτα για σας τους δυο να μάθαιναν, πώς αρπαχτήκατε έτσι,
εἰ σφῶϊν τάδε πάντα πυθοίατο μαρναμένοιϊν,
οι πρώτοι Αργίτες, και στη φρόνεψη και στο κοντάρι οι πρώτοι.
οἳ περὶ μὲν βουλὴν Δαναῶν, περὶ δ᾿ ἐστὲ μάχεσθαι.
Μα τώρα ακουστέ μου! Τα χρόνια μου κανένας σας δεν τα 'χει.
ἀλλὰ πίθεσθ᾿· ἄμφω δὲ νεωτέρω ἐστὸν ἐμεῖο·
260 ἤδη γάρ ποτ᾿ ἐγὼ καὶ ἀρείοσιν ἠέ περ ὑμῖν Εγώ είχα σμίξει με άντρες κάποτε πολύ τρανότερούς σας
ἀνδράσιν ὡμίλησα, καὶ οὔ ποτέ μ᾿ οἵ γ᾿ ἀθέριζον. —χρόνια παλιά—κι αυτοί τα λόγια μου δεν τ᾿ αψηφούσαν, όχι.
οὐ γάρ πω τοίους ἴδον ἀνέρας οὐδὲ ἴδωμαι, Άντρες παρόμοιους δεν αντάμωσα κι ουδέ και θ᾿ ανταμώσω,
οἷον Πειρίθοόν τε Δρύαντά τε ποιμένα λαῶν σαν τον Πειρίθο ή τον Πολύφημο, που ίδια θεός λογιόταν,
Καινέα τ᾿ Ἐξάδιόν τε καὶ ἀντίθεον Πολύφημον σαν τον Εξάδιο, σαν το Δρύαντα, σαν τον Καινέα το ρήγα,
σαν το Θησέα, στην όψη που 'μοιαζε θεός, το γιο του Αιγέα.
265 Θησέα τ᾿ Αἰγεΐδην, ἐπιείκελον ἀθανάτοισιν·
Πολλά αντρειωμένοι εκείνοι εστάθηκαν στης γης τους άντρες μέσα,
κάρτιστοι δὴ κεῖνοι ἐπιχθονίων τράφεν ἀνδρῶν·
πολλά αντρειωμένοι, και πολέμησαν και με πολλά αντρειωμένους'
κάρτιστοι μὲν ἔσαν καὶ καρτίστοις ἐμάχοντο
με του βουνού τους δράκους τα 'βαλαν και τους χάλασαν όλους.
φηρσὶν ὀρεσκῴοισι καὶ ἐκπάγλως ἀπόλεσσαν.
Μ᾿ αυτούς εγώ συναπαντήθηκα, φτασμένος απ᾿ την Πύλο,
καὶ μὲν τοῖσιν ἐγὼ μεθομίλεον ἐκ Πύλου ἐλθὼν
270 τηλόθεν ἐξ ἀπίης γαίης· καλέσαντο γὰρ αὐτοί· πέρα, από τόπο αλαργοτάξιδο᾿ τι ατοί τους με κάλεσαν,
καὶ μαχόμην κατ᾿ ἔμ᾿ αὐτὸν ἐγώ· κείνοισι δ᾿ ἂν οὔ τις και χώρια, για δικού μου, αμάχουμουν. Απ᾿ όσους θρέφει τώρα
τῶν οἳ νῦν βροτοί εἰσιν ἐπιχθόνιοι μαχέοιτο· η γη, κανείς δε θα 'χε ανάκαρα να χτυπηθεί μαζί τους.
καὶ μέν μευ βουλέων ξύνιεν πείθοντό τε μύθῳ· Κι ωστόσο παίρναν και τη γνώμη μου και μου άκουγαν το λόγο.
ἀλλὰ πίθεσθε καὶ ὔμμες, ἐπεὶ πείθεσθαι ἄμεινον· Λοιπόν κι εσείς, ελάτε, ακούστε μου, χαρά σ᾿ αυτόν που ακούει.
και μήτε εσύ, κι ας έχεις δύναμη, την κόρη να του πάρεις,
275 μήτε σὺ τόνδ᾿ ἀγαθός περ ἐὼν ἀποαίρεο κούρην,
μόν᾿ άφησέ τη, ως του την έδωκαν αποξαρχής οι Αργίτες᾿
ἀλλ᾿ ἔα ὥς οἱ πρῶτα δόσαν γέρας υἷες Ἀχαιῶν·
μήτε κι εσύ, Αχιλλέα, να ρίχνεσαι του βασιλιά μας τώρα
μήτε σὺ Πηλείδη ἔθελ᾿ ἐριζέμεναι βασιλῆϊ
σαν ίσια κι όμοιος· τι δεν έλαχε την ίδια με τους άλλους
ἀντιϐίην, ἐπεὶ οὔ ποθ᾿ ὁμοίης ἔμμορε τιμῆς
τιμή ένας ρήγας πρωτοστάτορας, που ο Δίας τον μεγαλύνει.
σκηπτοῦχος βασιλεύς, ᾧ τε Ζεὺς κῦδος ἔδωκεν.
280 εἰ δὲ σὺ καρτερός ἐσσι, θεὰ δέ σε γείνατο μήτηρ,
Κι αν είσαι δυνατός, κι αν σ᾿ έκανε θεά μητέρα εσένα,
ἀλλ᾿ ὅ γε φέρτερός ἐστιν, ἐπεὶ πλεόνεσσιν ἀνάσσει.
στέκει απ᾿ την άλλη αυτός πιο πάνω σου, τι πιο πολλούς ορίζει.
Ἀτρεΐδη σὺ δὲ παῦε τεὸν μένος· αὐτὰρ ἔγωγε
Υγιέ του Ατρέα, κι εσύ την όργητα παράτα, του Αχιλλέα
λίσσομ᾿ Ἀχιλλῆϊ μεθέμεν χόλον, ὃς μέγα πᾶσιν
μην του κρατάς θυμό, ξορκίζω σε᾿ τι στους Αργίτες όλους
ἕρκος Ἀχαιοῖσιν πέλεται πολέμοιο κακοῖο.»
αυτός μας στέκει κάστρο ατράνταχτο μες στη σφαγή την άγρια.»
285 Τὸν δ᾿ ἀπαμειϐόμενος προσέφη κρείων Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας γυρνώντας του αποκρίθη:
Ἀγαμέμνων· « Τα όσα μου λες αλήθεια, γέροντα, πολύ σωστά και δίκια,
«Ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα, γέρον, κατὰ μοῖραν ἔειπες· μ᾿ αυτός εδώ γυρεύει απ᾿ όλους μας να στέκεται πιο πάνω,
ἀλλ᾿ ὅδ᾿ ἀνὴρ ἐθέλει περὶ πάντων ἔμμεναι ἄλλων, όλους δικούς του να 'χει, σε όλους μας να κάνει το κουμάντο,
πάντων μὲν κρατέειν ἐθέλει, πάντεσσι δ᾿ ἀνάσσειν, όλους να ορίζει᾿ μα τα λόγια του θα πάν θαρρώ του ανέμου.
πᾶσι δὲ σημαίνειν, ἅ τιν᾿ οὐ πείσεσθαι ὀΐω·
290 εἰ δέ μιν αἰχμητὴν ἔθεσαν θεοὶ αἰὲν ἐόντες Κι αν οι θεοί μαθές οι αθάνατοι τον κάμαν αντρειωμένο,
τοὔνεκά οἱ προθέουσιν ὀνείδεα μυθήσασθαι;» του δώκαν τάχα και το λεύτερο να βγαίνει να μας βρίζει;»
Tὸν δ᾿ ἄρ᾿ ὑποϐλήδην ἠμείϐετο δῖος Ἀχιλλεύς· Το λόγο του 'κόψε ο τρισεύγενος τότε Αχιλλέας και του 'πε:
«Ἦ γάρ κεν δειλός τε καὶ οὐτιδανὸς καλεοίμην « Αλήθεια, να με πούνε θ᾿ αξιζε κιοτή και τιποτένιο,
εἰ δὴ σοὶ πᾶν ἔργον ὑπείξομαι ὅττί κεν εἴπῃς· σε ό,τι κι αν έλεγες αν σύγκλινα, να κάνω ό,τι προστάζεις.
Άλλους, αν θέλεις, βρες κι αφέντευε, σε μένα πια μην κάνεις
295 ἄλλοισιν δὴ ταῦτ᾿ ἐπιτέλλεο, μὴ γὰρ ἔμοιγε
κουμάντο τώρα᾿ τι τα λόγια σου θα παν θαρρώ του ανέμου.
σήμαιν᾿· οὐ γὰρ ἔγωγ᾿ ἔτι σοὶ πείσεσθαι ὀΐω.
Κάποιο άλλο λόγο τώρα θά 'λεγα, και συ στο νου σου βάλ᾿ τον:
ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾿ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι·
Στα χέρια αλήθεια εγώ δεν έρχομαι με σένα για και μ᾿ άλλον
χερσὶ μὲν οὔ τοι ἔγωγε μαχήσομαι εἵνεκα κούρης
γι᾿ αυτή την κόρη που μού δώσατε και τώρα παίρνετέ μου'
οὔτε σοὶ οὔτέ τῳ ἄλλῳ, ἐπεί μ᾿ ἀφέλεσθέ γε δόντες·
300 τῶν δ᾿ ἄλλων ἅ μοί ἐστι θοῇ παρὰ νηῒ μελαίνῃ όμως απ᾿ τ᾿ άλλα που μου βρίσκουνται μες στο γοργό καράβι
τῶν οὐκ ἄν τι φέροις ἀνελὼν ἀέκοντος ἐμεῖο· δεν έχεις να μου πάρεις τίποτα χωρίς το θέλημα μου.
εἰ δ᾿ ἄγε μὴν πείρησαι ἵνα γνώωσι καὶ οἵδε· Είδε κι αν θες, ομπρός, δοκίμασε, για να το δουν και τούτοι'
αἶψά τοι αἷμα κελαινὸν ἐρωήσει περὶ δουρί.» ευτύς θ᾿ αναβρυσίσει το αίμα σου τρογύρα απ᾿ το κοντάρι!»
Ὣς τώ γ᾿ ἀντιϐίοισι μαχεσσαμένω ἐπέεσσιν Έτσι ως πιάστηκαν συναλλάζοντας λόγια βαριά κι οι δυο τους,
σκωθηκαν και σκολνούν τη σύναξη στ᾿ Αργίτικα καράβια.
305 ἀνστήτην, λῦσαν δ᾿ ἀγορὴν παρὰ νηυσὶν Ἀχαιῶν·
Και τράβηξε ο Αχιλλέας για τ᾿ άρμενα τα καλοζυγιασμένα
Πηλεΐδης μὲν ἐπὶ κλισίας καὶ νῆας ἐΐσας
και τα καλύβια, με τον Πάτροκλο μαζί και τους συντρόφους.
ἤϊε σύν τε Μενοιτιάδῃ καὶ οἷς ἑτάροισιν·
Κι ο γιος του Ατρέα γοργό στη θάλασσα καράβι λέει και ρίχνουν,
Ἀτρεΐδης δ᾿ ἄρα νῆα θοὴν ἅλαδὲ προέρυσσεν,
διαλέει και λαμνοκόπους είκοσι, πλήθια σφαχτά φορτώνει
ἐν δ᾿ ἐρέτας ἔκρινεν ἐείκοσιν, ἐς δ᾿ ἑκατόμϐην
330 ἥμενον· οὐδ᾿ ἄρα τώ γε ἰδὼν γήθησεν Ἀχιλλεύς. να κάθεται, κι ουδέ το χάρηκε να τους ιδεί μπροστά του.
τὼ μὲν ταρϐήσαντε καὶ αἰδομένω βασιλῆα Κι εκείνοι εδείλιασαν και ντράπηκαν τον Αχιλλέα, κι αντίκρυ
στήτην, οὐδέ τί μιν προσεφώνεον οὐδ᾿ ἐρέοντο· στέκονταν κι ούτε τον χαιρέτιζαν κι ουδέ και τον ρωτούσαν.
αὐτὰρ ὃ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· Μ᾿ αυτός τι θέλαν το κατάλαβε και μίλησε τους πρώτος:
«Χαίρετε, κήρυκες, Διὸς ἄγγελοι ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν, « Καλώς τους κράχτες, τους μαντάτορες του Δία και των ανθρώπων
ζυγώστε᾿ εσείς δε φταίτε τίποτα, μονάχα ο γιος του Ατρέα,
335 ἆσσον ἴτ᾿· οὔ τί μοι ὔμμες ἐπαίτιοι ἀλλ᾿ Ἀγαμέμνων, πού εδώ σας στέλνει να μου πάρετε την ώρια Βρισοπούλα.
ὃ σφῶϊ προΐει Βρισηΐδος εἵνεκα κούρης. Πάτροκλε, εμπρός, αρχοντογέννητε, βγάλε και δώσ᾿ την κόρη
ἀλλ᾿ ἄγε, διογενὲς Πατρόκλεες, ἔξαγε κούρην να τήνε πάρουν κι οι διαλάληδες μαρτύροι ας είναι ετούτοι
καί σφωϊν δὸς ἄγειν· τὼ δ᾿ αὐτὼ μάρτυροι ἔστων μπρος στους τρισμάκαρους αθάνατους, μπρος στους θνητούς
πρός τε θεῶν μακάρων πρός τε θνητῶν ἀνθρώπων ανθρώπους
340 καὶ πρὸς τοῦ βασιλῆος ἀπηνέος εἴ ποτε δ᾿ αὖτε και μπρος στο βασιλιά τον άκαρδο, τη μέρα που θα μ᾿ έχουν
χρειὼ ἐμεῖο γένηται ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι τυχόν ανάγκη, πάλε από άδικο χαμό να ξεγλιτώσω
τοῖς ἄλλοις· ἦ γὰρ ὅ γ᾿ ὀλοιῇσι φρεσὶ θύει, τους άλλους· τι έχει εκείνος μέσα του κατάρα δίχως άλλο
οὐδέ τι οἶδε νοῆσαι ἅμα πρόσσω καὶ ὀπίσσω, και ξεφρενιάζει, κι ουδέ δύνεται να ιδεί μπροστά και πίσω,
ὅππως οἱ παρὰ νηυσὶ σόοι μαχέοιντο Ἀχαιοί.» πώς δίπλα στα καράβια ανέβλαβος θα πολεμά ο στρατός του.»
Είπε, κι ο Πάτροκλος του ακράνη του συναγρικάει το λόγο,
345 Ὥς φάτο, Πάτροκλος δὲ φίλῳ ἐπεπείθεθ᾿ ἑταίρῳ,
κι απ᾿ το καλύβι την πανέμνοστη τη Βρισοπούλα βγάζει
ἐκ δ᾿ ἄγαγε κλισίης Βρισηΐδα καλλιπάρῃον,
και τους τη δίνει· δίπλα στ᾿ άρμενα το δρόμο εκείνοι επήραν,
δῶκε δ᾿ ἄγειν· τὼ δ᾿ αὖτις ἴτην παρὰ νῆας Ἀχαιῶν·
κι η κόρη αθέλητα της πήγαινε μαζί τους. Δακρυσμένος
ἣ δ᾿ ἀέκουσ᾿ ἅμα τοῖσι γυνὴ κίεν· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς
τότε ο Αχιλλέας απ᾿ τους συντρόφους του μακραίνει και καθίζει
δακρύσας ἑτάρων ἄφαρ ἕζετο νόσφι λιασθείς,
350 θῖν᾿ ἔφ᾿ ἁλὸς πολιῆς, ὁρόων ἐπ᾿ ἀπείρονα πόντον· μπρος στον ψαρή γιαλό, το απέραντο το πέλαγο θωρώντας,
πολλὰ δὲ μητρὶ φίλῃ ἠρήσατο χεῖρας ὀρεγνύς· κι απλώνοντας τα χέρια ευκήθηκε στην ακριβή του μάνα:
«Μῆτερ, ἐπεί μ᾿ ἔτεκές γε μινυνθάδιόν περ ἐόντα, « Μάνα μου, τόσο αφού με γέννησες λιγόχρονο, και να 'ταν
τιμήν πέρ μοι ὄφελλεν Ὀλύμπιος ἐγγυαλίξαι ο Ολύμπιος Δίας τιμή να μου 'δινεν, ο αψηλοβροντολάλος!
Ζεὺς ὑψιϐρεμέτης· νῦν δ᾿ οὐδέ με τυτθὸν ἔτισεν· Μ᾿ αυτός ουδέ μια στάλα μου 'δειξε τιμή την ώρα ετούτη᾿
τι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας, ο μέγας γιος του Ατρέα,
355 ἦ γάρ μ᾿ Ἀτρεΐδης εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων
δε με σεβάστη, μόνο μου άρπαζε το αρχοντομοίρι ατός του.»
ἠτίμησεν· ἑλὼν γὰρ ἔχει γέρας αὐτὸς ἀπούρας.»
Είπε θρηνώντας, και τον άκουσεν η σεβαστή του η μάνα,
Ὣς φάτο δάκρυ χέων, τοῦ δ᾿ ἔκλυε πότνια μήτηρ
που πλάι στο γέρο κύρη εκάθουνταν, στα βάθη του πελάγου,
ἡμένη ἐν βένθεσσιν ἁλὸς παρὰ πατρὶ γέροντι·
κι απ᾿ το ψαρί το κύμα επρόβαλε με βιάση, σαν αντάρα,
καρπαλίμως δ᾿ ἀνέδυ πολιῆς ἁλὸς ἠΰτ᾿ ὀμίχλη,
360 καί ῥα πάροιθ᾿ αὐτοῖο καθέζετο δάκρυ χέοντος,
και στον υιό της που 'κλαιεν έτρεξε και κάθισε μπροστά του,
χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔπος τ᾿ ἔφατ᾿ ἔκ τ᾿ ὀνόμαζε·
και με το χέρι της τον χάιδεψε κι έτσι μιλάει και κρένει:
«Τέκνον, τί κλαίεις; τί δέ σε φρένας ἵκετο πένθος;
« Τι κλαις, παιδί μου; ποιος σου τάραξε καημός τα σπλάχνα τώρα;
ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ, ἵνα εἴδομεν ἄμφω.»
Μίλα ανοιχτά, κι οι δυο να ξέρουμε, μην το κρατάς κρυμμένο.»
Tὴν δὲ βαρὺ στενάχων προσέφη πόδας ὠκὺς
Βαριά βογγώντας ο φτερόποδος απάντησε Αχιλλέας:
Ἀχιλλεύς·
« Τα ξέρεις᾿ τι τα θες τα λόγια μου, μια και τα ξέρεις όλα;
365 «Οἶσθα· τί ἤ τοι ταῦτα ἰδυίῃ πάντ᾿ ἀγορεύω; Στη Θήβα, στου Ηετίωνα πήγαμε την πολιτεία την άγια,
ᾠχόμεθ᾿ ἐς Θήϐην ἱερὴν πόλιν Ἠετίωνος, κι αφού την πήραμε, τα κούρσα μας εδώ τα φέραμε όλα.
τὴν δὲ διεπράθομέν τε καὶ ἤγομεν ἐνθάδε πάντα· Κι οι γιοι των Αχαιών, ως ταίριαζε, καθώς τα διαμοίραζαν,
καὶ τὰ μὲν εὖ δάσσαντο μετὰ σφίσιν υἷες Ἀχαιῶν, στο γιο του Ατρέα τη ροδομάγουλη χάρισαν Χρυσοπούλα.
ἐκ δ᾿ ἕλον Ἀτρεΐδῃ Χρυσηΐδα καλλιπάρῃον.
370 Χρύσης δ᾿ αὖθ᾿ ἱερεὺς ἑκατηϐόλου Ἀπόλλωνος Μα ο Χρύσης, ο ιερέας του Απόλλωνα του μακροσαγιτάρη,
ἦλθε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων στων Αχαιών τα πλοία τα γρήγορα των χαλκοθωρακάτων
λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ᾿ ἀπερείσι᾿ ἄποινα, με λύτρα αρίφνητα, την κόρη του να λευτερώσει, φτάνει,
στέμματ᾿ ἔχων ἐν χερσὶν ἑκηϐόλου Ἀπόλλωνος του μακροσαγιτάρη Απόλλωνα κρατώντας τα στεφάνια
χρυσέῳ ἀνὰ σκήπτρῳ, καὶ λίσσετο πάντας Ἀχαιούς, πα στο χρυσό ραβδί, και πρόσπεφτε μπρος στους Αργίτες όλους,
ξεχωριστά στους δυο πολέμαρχους υγιούς του Ατρέα γυρνώντας.
375 Ἀτρεΐδα δὲ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαῶν.
Οι Αργίτες οι άλλοι ευτύς με μια φωνή να σεβαστούν έκραξαν
ἔνθ᾿ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Ἀχαιοὶ
το λειτουργό, και τα περίλαμπρα ν᾿ αποδεχτούνε δώρα'
αἰδεῖσθαί θ᾿ ἱερῆα καὶ ἀγλαὰ δέχθαι ἄποινα·
όμως του Ατρείδη του Αγαμέμνονα δεν άρεσε η βουλή τους,
ἀλλ᾿ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ,
μόν᾿ τον κακόδιωχνε και του 'ριχνε βαριά φοβέρα ακόμα.
ἀλλὰ κακῶς ἀφίει, κρατερὸν δ᾿ ἐπὶ μῦθον ἔτελλε·
380 χωόμενος δ᾿ ὁ γέρων πάλιν ᾤχετο· τοῖο δ᾿ Ἀπόλλων Όλο θυμό τα πίσω ο γέροντας γυρνάει, κι ο Φοίβος τότε
εὐξαμένου ἤκουσεν, ἐπεὶ μάλα οἱ φίλος ἦεν, την προσευκή του ευτύς επάκουσε, τι στην καρδιά τον είχε.
ἧκε δ᾿ ἐπ᾿ Ἀργείοισι κακὸν βέλος· οἳ δέ νυ λαοὶ Φαρμακερές σαγίτες έριχνε στους Αχαιούς, κι εκείνοι
θνῇσκον ἐπασσύτεροι, τὰ δ᾿ ἐπῴχετο κῆλα θεοῖο πέθαιναν πανωτά, και χύνουνταν οι θεϊκές σαγίτες
πάντῃ ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν· ἄμμι δὲ μάντις απ᾿ άκρη σ᾿ άκρη μες στ᾿ Αργίτικα φαρδιά λημέρια. Τότε
μας είπε τη βουλή, ως την κάτεχε, του Μακρορίχτη ο μάντης.
385 εὖ εἰδὼς ἀγόρευε θεοπροπίας ἑκάτοιο.
Εγώ του Φοίβου να προσπέσουμε παρακινώ τους πρώτος,
αὐτίκ᾿ ἐγὼ πρῶτος κελόμην θεὸν ἱλάσκεσθαι·
μα σύγκλυσε τον Αγαμέμνονα θυμός, κι ολόρθος τότε
Ἀτρεΐωνα δ᾿ ἔπειτα χόλος λάϐεν, αἶψα δ᾿ ἀναστὰς
πετιέται και φοβέρα μου 'ριξε, που κιόλας έχει γένει᾿
ἠπείλησεν μῦθον ὃ δὴ τετελεσμένος ἐστί·
τι εκείνη οι Αργίτες οι αστρομάτηδες με γρήγορο καράβι
τὴν μὲν γὰρ σὺν νηῒ θοῇ ἑλίκωπες Ἀχαιοὶ
390 ἐς Χρύσην πέμπουσιν, ἄγουσι δὲ δῶρα ἄνακτι· την παν στη Χρύσα, και δοσίματα για το θεό φόρτωσαν
τὴν δὲ νέον κλισίηθεν ἔϐαν κήρυκες ἄγοντες όμως την άλλη, αυτήν που μου 'δωκαν οι Αργίτες, μου την πήραν,
κούρην Βρισῆος, τήν μοι δόσαν υἷες Ἀχαιῶν. τη Βρισοπούλα, απ᾿ το καλύβι μου λίγη ώρα πριν οι κράχτες.
ἀλλὰ σὺ εἰ δύνασαί γε περίσχεο παιδὸς ἑῆος· Τώρα αν εσύ μπορείς, διαφέντεψε τον αντρειωμένο γιο σου᾿
ἐλθοῦσ᾿ Οὔλυμπόνδε Δία λίσαι, εἴ ποτε δή τι σύρε στον Όλυμπο και πρόσπεσε στο Δία, καμιάν ως τώρα
φορά του Δία τα σπλάχνα αν εύφρανες με λόγο για με πράξη'
395 ἢ ἔπει ὤνησας κραδίην Διὸς ἠὲ καὶ ἔργῳ.
τι σ᾿ άκουσα συχνά στου κύρη μου το σπίτι να παινιέσαι
πολλάκι γάρ σεο πατρὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄκουσα
και να μας λες, το μαυροσύγνεφο του Κρόνου υγιό μονάχη
εὐχομένης ὅτ᾿ ἔφησθα κελαινεφέϊ Κρονίωνι
μες στους αθάνατους πως γλίτωσες από περίσσια πάθη,
οἴη ἐν ἀθανάτοισιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι,
τότε που θέλαν οι άλλοι του Ολύμπου θεοί να τόνε δέσουν,
ὁππότε μιν ξυνδῆσαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοι