Professional Documents
Culture Documents
-Δ- Οἳ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο Ωστόσο πλάι στο Δία σε σύναξη μαζί οι θεοί εκαθόνταν
χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ, μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη μες στο χρυσόστρωτο παλάτι του, κι η Ήβη η σεβάσμια γύρω
νέκταρ ἐοινοχόει· τοὶ δὲ χρυσέοις δεπάεσσι σε όλους κρασί κερνούσε αθάνατο᾿ κι αυτοί την Τροία θωρώντας
δειδέχατ᾽ ἀλλήλους, Τρώων πόλιν εἰσορόωντες· ο ένας τον άλλο αντιχαιρέτιζε με τη χρυσή του κούπα.
Άξαφνα ο γιος του Κρόνου εβάλθηκε την Ήρα να πειράζει,
5 αὐτίκ᾽ ἐπειρᾶτο Κρονίδης ἐρεθιζέμεν Ἥρην
παραπετριές στη μέση ρίχνοντας και λόγια αγκιδωμένα:
κερτομίοις ἐπέεσσι παραβλήδην ἀγορεύων·
«Έχει ο Μενέλαος δυο προστάτισσες θεές αλήθεια τώρα,
δοιαὶ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνες εἰσὶ θεάων
την Αθηνά τη στρατολάτισσα και την Αργίτισσα Ήρα·
Ἥρη τ᾽ Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηῒς Ἀθήνη.
μα αυτές κάθονται και τον χαίρουνται θωρώντας απ᾿ αλάργα.
Ἀλλ᾽ ἤτοι ταὶ νόσφι καθήμεναι εἰσορόωσαι
10 τέρπεσθον· τῷ δ᾽ αὖτε φιλομειδὴς Ἀφροδίτη Ωστόσο πώς η αχνογελόχαρη πάντα Αφροδίτη ξέρει
αἰεὶ παρμέμβλωκε καὶ αὐτοῦ κῆρας ἀμύνει· να παραστέκει, κι απ᾿ το φίλο της το θάνατο να διώχνει!
καὶ νῦν ἐξεσάωσεν ὀϊόμενον θανέεσθαι. Να που τον γλίτωσε, κι ας έβλεπε το Χάρο πια μπροστά του.
Ἀλλ᾽ ἤτοι νίκη μὲν ἀρηϊφίλου Μενελάου· Μ᾿ αφού ο τρανός Μενέλαος νίκησε φως φανερά τον Πάρη,
ἡμεῖς δὲ φραζώμεθ᾽ ὅπως ἔσται τάδε ἔργα, ας δούμε εμείς καλοζυγιάζοντας τι θ᾿ απογίνει τώρα.
Μάχες τρανές ξανά θ᾿ ανάψουμε και φοβερούς πολέμους,
15 ἤ ῥ᾽ αὖτις πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν
για ανάμεσα στους δυο θα βάλουμε φιλιά κι αγάπη τάχα;
ὄρσομεν, ἦ φιλότητα μετ᾽ ἀμφοτέροισι βάλωμεν.
Κι εσείς αλήθεια, αν θα το θέλατε κι ομογνωμούσατε όλοι,
Εἰ δ᾽ αὖ πως τόδε πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο,
το κάστρο ανέβλαβο θ᾿ απόμενε του Πριάμου του ρηγάρχη,
ἤτοι μὲν οἰκέοιτο πόλις Πριάμοιο ἄνακτος,
και την Ελένη την Αργίτισσα θα 'χε ο Μενέλαος πάλε.»
αὖτις δ᾽ Ἀργείην Ἑλένην Μενέλαος ἄγοιτο.
20 Ὣς ἔφαθ᾽, αἳ δ᾽ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη· Αυτά είπε, κι η Αθηνά μουρμούρισε, μαζί της κι η Ήρα, κάτι᾿
πλησίαι αἵ γ᾽ ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. κοντά κοντά εκαθόνταν κι έκλωθαν κακά στους Τρώες κι οι δυο
Ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε τους.
σκυζομένη Διὶ πατρί, χόλος δέ μιν ἄγριος ᾕρει· Αμίλητη η Αθηνά εκρατήθηκέ και σώπαινε, κι ας τα 'χε
Ἥρῃ δ᾽ οὐκ ἔχαδε στῆθος χόλον, ἀλλὰ προσηύδα· με τον πατέρα Δία, κι ας ένιωθε βαρύ θυμό στα φρένα.
Της Ήρας όμως εξεχείλισε στα στήθη η οργή και του 'πε:
25
«Υγιέ του Κρόνου τρομερότατε, τι λόγια αυτά που κρένεις;
αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες·
Να μείνουν μες στη μέση οι κόποι μου, να παν χαμένοι θέλεις,
πῶς ἐθέλεις ἅλιον θεῖναι πόνον ἠδ᾽ ἀτέλεστον,
κι ο ιδρώτας που ίδρωσα παλεύοντας και τ᾿ άτια που απόστασαν,
ἱδρῶ θ᾽ ὃν ἵδρωσα μόγῳ, καμέτην δέ μοι ἵπποι
στρατούς σα σήκωνα—ξεκλήρισμα στον Πρίαμο και στους γιους
λαὸν ἀγειρούσῃ, Πριάμῳ κακὰ τοῖό τε παισίν.
του;
Ἕρδ᾽· ἀτὰρ οὔ τοι πάντες ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι.
Κάνε ό,τι θες, μα κι όλοι οι αθάνατοι δεν έχουμε ίδια γνώμη.»
30 Τὴν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· Συχύστη τότε ο Δίας κι απάντησεν ο νεφελοστοιβάχτης:
δαιμονίη τί νύ σε Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες « Δαιμονισμένη, τόσο σου 'καμαν κακό κι ο Πρίαμος τάχα
τόσσα κακὰ ῥέζουσιν, ὅ τ᾽ ἀσπερχὲς μενεαίνεις κι οι γιοί του Πριάαμου, που έτσι αλάγιαστα λυσσομανάς και
Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐϋκτίμενον πτολίεθρον; θέλεις
εἰ δὲ σύ γ᾽ εἰσελθοῦσα πύλας καὶ τείχεα μακρὰ της Τροίας μαθές το καλοτείχιστο να ξεπατώσεις κάστρο;
Μονάχα αν μπόρειες, τις καστρόπορτες και τα ψηλά τειχιά της
35 ὠμὸν βεβρώθοις Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδας διαβαίνοντας, τον Πρίαμο να 'τρωγες ωμό και τους υγιούς του
ἄλλους τε Τρῶας, τότε κεν χόλον ἐξακέσαιο. κι όλους τους άλλους Τρώες, θα χόρταινες την άγρια μάνητα σου!
Ἕρξον ὅπως ἐθέλεις· μὴ τοῦτό γε νεῖκος ὀπίσσω Ως θέλεις κάμε, μόνο πρόσεχε, μήπως η αμάχη ετούτη
σοὶ καὶ ἐμοὶ μέγ᾽ ἔρισμα μετ᾽ ἀμφοτέροισι γένηται. γίνει αφορμή στους δυο μας κάποτε και γίνουμε άνω κάτω.
Ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν· Κάποιο άλλο λόγο τώρα θα 'λεγα και συ στο νου σου βαλ᾿ τον:
40 ὁππότε κεν καὶ ἐγὼ μεμαὼς πόλιν ἐξαλαπάξαι Κι εγώ μια μέρα αv πάρω απόφαση να ξεπατώσω κάστρο,
τὴν ἐθέλω ὅθι τοι φίλοι ἀνέρες ἐγγεγάασι, όποιο θελήσω, που θα κάθουνται δικοί σου μέσα άνθρωποι,
μή τι διατρίβειν τὸν ἐμὸν χόλον, ἀλλά μ᾽ ἐᾶσαι· άσε με λεύτερο, την όργητα μη μου αντισκόψεις διόλου.
καὶ γὰρ ἐγὼ σοὶ δῶκα ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ· Κι εγώ σου κάνω τώρα θέλοντας τη χάρη, μ᾿ άθελα μου᾿
αἳ γὰρ ὑπ᾽ ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ ἀστερόεντι τι απ᾿ όσα κάτω απ᾿ τον αστρόφωτο τον ουρανό βρίσκονται
κι απ᾿ όσα ο γήλιος βλέπει βγαίνοντας θνητών ανθρώπων
45 ναιετάουσι πόληες ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, κάστρα,
τάων μοι περὶ κῆρι τιέσκετο Ἴλιος ἱρὴ άλλο Κανένα δεν αγάπησα σαν τ᾿ άγιο ετούτο κάστρο
καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο. και σαν τον Πρίαμο τον αντρόκαρδο μαζί με το λαό του᾿
Οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης τι απ᾿ το βωμό μου τα χαρίσματα δεν έλειψαν καθόλου,
λοιβῆς τε κνίσης τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρας ἡμεῖς. η κνίσα κι οι σπονδές· τι οι αθάνατοι δε λάχαμε άλλη χάρη.»
50 Τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοῶπις πότνια Ἥρη· Και τότε η σεβαστή βοϊδομάτη του απάντησε Ήρα κι είπε:
ἤτοι ἐμοὶ τρεῖς μὲν πολὺ φίλταταί εἰσι πόληες «Τρεις είναι οι πολιτείες που αγάπησα πιο απ᾿ ολες στην καρδιά
Ἄργός τε Σπάρτη τε καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη· μου,
τὰς διαπέρσαι ὅτ᾽ ἄν τοι ἀπέχθωνται περὶ κῆρι· το Άργος κι η Σπάρτη κι η πλατύδρομη Μυκήνα᾿ μ᾿ αν μια μέρα
τάων οὔ τοι ἐγὼ πρόσθ᾽ ἵσταμαι οὐδὲ μεγαίρω. τύχει βαθιά και τις οχτρεύεσαι, ξεπάτωσέ τις όλες.
Δε σου θυμώνω εγώ κι ανάντια σου κεφάλι δεν ασκώνω'
55 Εἴ περ γὰρ φθονέω τε καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, τι κι αν αρνιόμουν και δε σ᾿ άφηνα να μου τις ξεπατώσεις,
οὐκ ἀνύω φθονέουσ᾽ ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερός ἐσσι. του κάκου θα σου αρνιόμουν δύναμη δεν έχω σαν και σένα.
Ἀλλὰ χρὴ καὶ ἐμὸν θέμεναι πόνον οὐκ ἀτέλεστον· Μα πρέπει δα και μένα ο κόπος μου να μη χαθεί του ανέμου'
καὶ γὰρ ἐγὼ θεός εἰμι, γένος δέ μοι ἔνθεν ὅθεν σοί, είμαι κι εγώ θεά, κι η ρίζα μου με τη δικιά σου ειν᾿ ένα.
καί με πρεσβυτάτην τέκετο Κρόνος ἀγκυλομήτης, Πιο απ᾿ όλους σεβαστή με γέννησεν ο πονηρός ο Κρόνος,
60 ἀμφότερον γενεῇ τε καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτις και για τα δυο, και για τη φύτρα μου και που δικό σου ταίρι
κέκλημαι, σὺ δὲ πᾶσι μετ᾽ ἀθανάτοισιν ἀνάσσεις. λογιέμαι, κι όλους τους αθάνατους εσύ τους αφεντεύεις.
Ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν ταῦθ᾽ ὑποείξομεν ἀλλήλοισι, Μον᾿ έλα οι δυο να τα συβάσουμε, κάνε μου εσύ τη χάρη
σοὶ μὲν ἐγώ, σὺ δ᾽ ἐμοί· ἐπὶ δ᾽ ἕψονται θεοὶ ἄλλοι και τη δικιά σου εγώ, κι οι αθάνατοι μαζί μας θα συγκλίνουν:
ἀθάνατοι· σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι στην Αθηνά μιαν ώρα αρχύτερα την προσταγή σου δώσε,
εκεί που οι Τρώες κι οι Αργίτες στέκουνται για πόλεμο να δράμει,
65 ἐλθεῖν ἐς Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπιν αἰνήν, τους Τρώες να βάλει αρχή να κάνουνε και πρώτοι να πατήσουν
πειρᾶν δ᾽ ὥς κε Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιοὺς τους άγιους όρκους, τώρα που 'δωκαν στους πέρφανους
ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσασθαι. Αργίτες.»
Ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἀπίθησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· Είπε, και δέχτη των αθάνατων και των θνητών ο κύρης,
αὐτίκ᾽ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· κι ευτύς στην Αθηνά ανεμάρπαστα γυρνάει και κρένει λόγια:
70 αἶψα μάλ᾽ ἐς στρατὸν ἐλθὲ μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς, «Στα δυο τ᾿ ασκέρια τρέξε γρήγορα, στους Τρώες και στους
πειρᾶν δ᾽ ὥς κε Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιοὺς Αργίτες,
ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσασθαι. και βαλ᾿ τους Τρώες αρχή να κάμουνε και πρώτοι να πατήσουν
Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην, τους άγιους όρκους, τώρα ποτ 'δωκαν στους πέρφανους Αργίτες.»
βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα. Έτσι είπε, κι η Αθηνά, που τι 'θελε κι από τα πριν, πετάχτη
και τις κορφές του Ολύμπου αφήνοντας με ασπούδα εχύθη κάτω,
75 Οἷον δ᾽ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω καθώς αστροβολίδα, που 'ριξε του πονηρού του Κρόνου
ἢ ναύτῃσι τέρας ἠὲ στρατῷ εὐρέϊ λαῶν ο γιος, σημάδι για τους ναύλερους για σε στρατούς μεγάλους,
λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλοὶ ἀπὸ σπινθῆρες ἵενται· αχτιδοβόλα, και τρογύρα της πλήθιες πηδούν οι σπίθες.
τῷ ἐϊκυῖ᾽ ἤϊξεν ἐπὶ χθόνα Παλλὰς Ἀθήνη, Παρόμοια κι η Παλλάδα εχύθηκε πάνω στη γη, κι εβρέθη
κὰδ δ᾽ ἔθορ᾽ ἐς μέσσον· θάμβος δ᾽ ἔχεν εἰσορόωντας ανάμεσα τους μ᾿ ένα πήδημα᾿ κι οι Αργίτες οι αντρειωμένοι
80 Τρῶάς θ᾽ ἱπποδάμους καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς· κι οι Τρώες οι αλογατάδες, όλοι τους σαστίσαν που την είδαν,
ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· κι έλεε γυρνώντας ό καθένας τους στο διπλανό του τέτοια:
ἦ ῥ᾽ αὖτις πόλεμός τε κακὸς καὶ φύλοπις αἰνὴ «Ξανά ο κακός θ᾿ ανάψει πόλεμος και το φριχτό το απάλε,
ἔσσεται, ἢ φιλότητα μετ᾽ ἀμφοτέροισι τίθησι για αναμεσό μας αποφάσισε φιλιά κι αγάπη τώρα
Ζεύς, ὅς τ᾽ ἀνθρώπων ταμίης πολέμοιο τέτυκται. ό Δίας, που κυβερνάει τον πόλεμο στης γης το ανθρωπολόι;»
Έτσι μιλούσαν συναλλήλως τους και Τρώες κι Αργίτες όλοι.
85 Ὣς ἄρα τις εἴπεσκεν Ἀχαιῶν τε Τρώων τε.
Κι εκείνη μες στους Τρώες εχώθηκε, μ᾿ ένα θνητό παρόμοια,
Ἣ δ᾽ ἀνδρὶ ἰκέλη Τρώων κατεδύσεθ᾽ ὅμιλον
με το Λαόδοκο, του Αντήνορα το γιο τον πολέμαρχο,
Λαοδόκῳ Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ,
κι ολούθε τον ισόθεο Πάνταρο ζητούσε, αv θα τον έβρει.
Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη εἴ που ἐφεύροι.
Τον βρήκε τον τρανό, τον άψεγο γιο του Λυκάονα κάπου
Εὗρε Λυκάονος υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε
90 ἑσταότ᾽· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχες ἀσπιστάων κοντά να στέκει, και τρογύρα του γερές ζυγιές κάθονταν
λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο ἀπ᾽ Αἰσήποιο ῥοάων· οι αρματωμένοι, που του ακλούθηξαν απ᾿ τα νερά του Αισήπου'
ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· κι ως στάθη ομπρός του, με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο Λυκάονος υἱὲ δαΐφρον. «Γιε του Λυκάονα πολεμόχαρε, θες να μ᾿ ακούσεις τώρα;
Τλαίης κεν Μενελάῳ ἐπιπροέμεν ταχὺν ἰόν, Σαγίτα στο Μενέλαο γρήγορη στο λέει η καρδιά να ρίξεις;
Οι Τρώες θα σε δόξαζαν όλοι τους, και θα τους είχες κάνει
95 πᾶσι δέ κε Τρώεσσι χάριν καὶ κῦδος ἄροιο,
χάρη τρανή, κι απ᾿ όλους πιότερο στο βασιλιά τον Πάρη.
ἐκ πάντων δὲ μάλιστα Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ.
Πρώτος εκείνος με αξετίμητα θα σε τιμούσε δώρα,
Τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα παρ᾽ ἀγλαὰ δῶρα φέροιο,
αν το Μενέλαο τον πολέμαρχο πα στην πυρά θωρούσε
αἴ κεν ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱὸν
τη φαρμακούσα, απ᾿ τη σαγίτα σου θανατολαβωμένο.
σῷ βέλεϊ δμηθέντα πυρῆς ἐπιβάντ᾽ ἀλεγεινῆς.
100 Ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ὀΐστευσον Μενελάου κυδαλίμοιο, Τον ξακουστό Μενέλαο δόξεψε λοιπόν, ομπρός, κι ευκήσου
εὔχεο δ᾽ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ στο μακροσαγιτάρη Απόλλωνα το φωτογεννημένο,
ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην πλήθος αρνιά μονοχρονίτικα στη χάρη του να σφάξεις,
οἴκαδε νοστήσας ἱερῆς εἰς ἄστυ Ζελείης. όντας γυρίσεις στην πατρίδα σου, την άγια Ζέλεια, πίσω.»
Ὣς φάτ᾽ Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένας ἄφρονι πεῖθεν· Έτσι η Αθηνά μιλώντας γύρισε του ανέμυαλου τα φρένα,
κι ευτύς το τορνευτό ξεγύμνωσε δοξάρι, που 'χε φτιάξει
105 αὐτίκ᾽ ἐσύλα τόξον ἐΰξοον ἰξάλου αἰγὸς
από 'να αγρίμι᾿ ατός του κάποτε το χτύπησε από κάτω,
ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ᾽ αὐτὸς ὑπὸ στέρνοιο τυχήσας
ψηλά, στο βράχο απ᾿ το καρτέρι του να ξεπροβάλει ως το 'δε'
πέτρης ἐκβαίνοντα δεδεγμένος ἐν προδοκῇσι
στο στήθος το 'βρε, και τ᾿ ανάσκελα ξαπλώθηκε στο βράχο.
βεβλήκει πρὸς στῆθος· ὃ δ᾽ ὕπτιος ἔμπεσε πέτρῃ.
Δεκάξη ακέρια χεροπάλαμα μακριά τα κερατά του.
Τοῦ κέρα ἐκ κεφαλῆς ἑκκαιδεκάδωρα πεφύκει·
110 καὶ τὰ μὲν ἀσκήσας κεραοξόος ἤραρε τέκτων, Τεχνίτης τσ 'ξυσε, τα δούλεψε, τα φίλιασε στη μέση,
πᾶν δ᾽ εὖ λειήνας χρυσέην ἐπέθηκε κορώνην. κι αφού τα γυάλισε, τους πέρασε χρυσά στην άκρη αγκρίφια.
Καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκε τανυσσάμενος ποτὶ γαίῃ Τώρα λοιπόν στη γη τ᾿ ακούμπησε και πέρασε την κόρδα
ἀγκλίνας· πρόσθεν δὲ σάκεα σχέθον ἐσθλοὶ ἑταῖροι λυγίζοντας το᾿ τα σκουτάρια τους οι αντρόκαρδοι σύντροφοι
μὴ πρὶν ἀναΐξειαν ἀρήϊοι υἷες Ἀχαιῶν μπροστά κρατούσαν, οι πολέμαρχοι μην ξεχυθούν Αργίτες,
πριν το Μενέλαο τον πολέμαρχο, το γιο του Ατρέα, χτυπήσει.
115 πρὶν βλῆσθαι Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱόν.
Κι αυτός, το σαϊτολόγο ανοίγοντας, σαγίτα φτερωμένη,
Αὐτὰρ ὁ σύλα πῶμα φαρέτρης, ἐκ δ᾽ ἕλετ᾽ ἰὸν
αγκίνιαστη, που πόνους έκρυβε τρανούς, διαλέει, κι απάνω
ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων ἕρμ᾽ ὀδυνάων·
στην κόρδα την πικρή σαγίτα του κοκιάζοντας ευκήθη
αἶψα δ᾽ ἐπὶ νευρῇ κατεκόσμει πικρὸν ὀϊστόν,
στο μακροσαγιτάρη Απόλλωνα το φωτογεννημένο,
εὔχετο δ᾽ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ
130 Ἣ δὲ τόσον μὲν ἔεργεν ἀπὸ χροὸς ὡς ὅτε μήτηρ λίγο την έδιωξε από πάνω σου, καθώς η μάνα διώχνει
παιδὸς ἐέργῃ μυῖαν ὅθ᾽ ἡδέϊ λέξεται ὕπνῳ, απ᾿ το παιδί της, που βυθίστηκε σε ύπνο γλυκό, μια μύγα,
αὐτὴ δ᾽ αὖτ᾽ ἴθυνεν ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες κι ατή της σπρώχνοντας την έφερε κει που χρυσά θηλύκια
χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ. τη ζώνη ανακρατούν κι ο θώρακας διπλός σταυρώνει απάνω.
Ἐν δ᾽ ἔπεσε ζωστῆρι ἀρηρότι πικρὸς ὀϊστός· Μες στο αρμοστό ζωνάρι εχώθηκε βαθιά η πικρή σαγίτα,
κι έτσι που πέρα ως πέρα ετρύπησε το πλουμιστό ζωνάρι,
135 διὰ μὲν ἂρ ζωστῆρος ἐλήλατο δαιδαλέοιο,
χιμάει και χώνεται στο θώρακα τον καλοξομπλιασμένο
καὶ διὰ θώρηκος πολυδαιδάλου ἠρήρειστο
και στο ζωστήρι που κατάσαρκα τον γλίτωνε απ᾿ τους χτύπους.
μίτρης θ᾽, ἣν ἐφόρει ἔρυμα χροὸς ἕρκος ἀκόντων,
Αυτό τον γλίτωσε, κι ας τρύπησε και τούτο πέρα ως πέρα'
ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο· διὰ πρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆς.
τι ξώφαρσα η σαγίτα εχάραξε το δέρμα του μονάχα,
Ἀκρότατον δ᾽ ἄρ᾽ ὀϊστὸς ἐπέγραψε χρόα φωτός·
140 αὐτίκα δ᾽ ἔρρεεν αἷμα κελαινεφὲς ἐξ ὠτειλῆς. και μαύρο γαίμα ξεπετάχτηκε μεμιάς απ᾿ την πληγή του.
Ὡς δ᾽ ὅτε τίς τ᾽ ἐλέφαντα γυνὴ φοίνικι μιήνῃ Πώς όταν με πορφύρα φίλντισι γυναίκα αλικοβάφει,
Μῃονὶς ἠὲ Κάειρα παρήϊον ἔμμεναι ἵππων· Λύδισσα ή Κάρισσα, να βρίσκεται γι᾿ αλόγου χαλινάρι,
κεῖται δ᾽ ἐν θαλάμῳ, πολέες τέ μιν ἠρήσαντο και πλήθος ξένοι καβαλάρηδες το λαχταρούν, μα εκείνο
ἱππῆες φορέειν· βασιλῆϊ δὲ κεῖται ἄγαλμα, κρυμμένο στο κελάρι κοίτεται, να φράνει κάποιο ρήγα,
του αλόγου αντάμα να 'ναι στόλισμα, του αλογολάτη δόξα'
145 ἀμφότερον κόσμός θ᾽ ἵππῳ ἐλατῆρί τε κῦδος·
όμοια και σένα αλικοβάφηκαν, Μενέλαε, και πανώρια
τοῖοί τοι Μενέλαε μιάνθην αἵματι μηροὶ
μεριά και κνήμες και καλόφτιαχτοι πιο χαμηλά αστράγαλοι.
εὐφυέες κνῆμαί τε ἰδὲ σφυρὰ κάλ᾽ ὑπένερθε.
Κι έκοψε κρύος τον Αγαμέμνονα τον πρωταφέντη ιδρώτας,
Ῥίγησεν δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων
ως είδε απ᾿ την πληγή να χύνεται το μαύρο γαίμα κάτω.
ὡς εἶδεν μέλαν αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆς·
150 ῥίγησεν δὲ καὶ αὐτὸς ἀρηΐφιλος Μενέλαος. Έκοψε κρύος και τον πολέμαρχο Μενέλαο τότε ιδρώτας᾿
Ὡς δὲ ἴδεν νεῦρόν τε καὶ ὄγκους ἐκτὸς ἐόντας σαν είδε ωστόσο πως και σύδεση και νύχια της σαγίτας
ἄψορρόν οἱ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη. απόξω έμειναν, αναθάρρεψε και του 'φυγε η τρομάρα.
Τοῖς δὲ βαρὺ στενάχων μετέφη κρείων Ἀγαμέμνων Και τότε ο ρήγας Αγαμέμνονας τον πήρε από το χέρι
χειρὸς ἔχων Μενέλαον, ἐπεστενάχοντο δ᾽ ἑταῖροι· κι είπε βογγώντας, και τρογύρα του βογγούσαν κι οι σύντροφοι:
«Γλυκέ αδερφέ, τους όρκους έκαμα λοιπόν για το χαμό σου,
155 φίλε κασίγνητε θάνατόν νύ τοι ὅρκι᾽ ἔταμνον που μοναχό μπροστά μας σ᾿ έβαλα τους Τρώες να πολεμήσεις;
οἶον προστήσας πρὸ Ἀχαιῶν Τρωσὶ μάχεσθαι, Να οι Τρώες που σου 'ριξαν και πάτησαν τους μπιστεμένους
ὥς σ᾽ ἔβαλον Τρῶες, κατὰ δ᾽ ὅρκια πιστὰ πάτησαν. όρκους.
Οὐ μέν πως ἅλιον πέλει ὅρκιον αἷμά τε ἀρνῶν Μα δε θα παν χαμένα κι άδικα το αρνίσιο γαίμα κι οι όρκοι
σπονδαί τ᾽ ἄκρητοι καὶ δεξιαὶ ᾗς ἐπέπιθμεν. κι οι άκρατες μας σπονδές και τ᾿ άδολα χεροσφιξίματά μας'
170 αἴ κε θάνῃς καὶ πότμον ἀναπλήσῃς βιότοιο. αν μου πεθάνεις και της μοίρας σου το νήμα ξετελέψει᾿
Καί κεν ἐλέγχιστος πολυδίψιον Ἄργος ἱκοίμην· κι όλο ντροπή ξοπίσω θα 'γερνά στο διψασμένο το Άργος·
αὐτίκα γὰρ μνήσονται Ἀχαιοὶ πατρίδος αἴης· τι ευτύς οι Αργίτες την πατρίδα τους θ᾿ αποζητήσουν τότε,
κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιμεν -κι η Ελένη η Αργίτισσα θ᾿ απόμενε στον Πρίαμο και στους Τρώες
Ἀργείην Ἑλένην· σέο δ᾽ ὀστέα πύσει ἄρουρα για καυκησιά. Κι εσύ θα κοίτεσαι στην Τροία᾿ τα κόκαλα σου
το χώμα θα σαπίζει, κι άδικος θα μείνει εδώ ο ερχομός μας.
175 κειμένου ἐν Τροίῃ ἀτελευτήτῳ ἐπὶ ἔργῳ. Και κάποιος απ᾿ τους Τρώες τους πέρφανους αυτά θα πει μια
Καί κέ τις ὧδ᾽ ἐρέει Τρώων ὑπερηνορεόντων μέρα
τύμβῳ ἐπιθρῴσκων Μενελάου κυδαλίμοιο· ποδοπατώντας του τρισεύγενου Μενέλαου το μνημούρι:
αἴθ᾽ οὕτως ἐπὶ πᾶσι χόλον τελέσει᾽ Ἀγαμέμνων, ,,Το άχτι του σε όλους ο Αγαμέμνονας όμοια να βγάζει πάντα
ὡς καὶ νῦν ἅλιον στρατὸν ἤγαγεν ἐνθάδ᾽ Ἀχαιῶν, σαν τώρα εδώ, που ασκέρι Αργίτικο κουβάλησε του κάκου
180 καὶ δὴ ἔβη οἶκον δὲ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν και πίσω εγύρισε στο σπίτι του, στο πατρικό του χώμα
σὺν κεινῇσιν νηυσὶ λιπὼν ἀγαθὸν Μενέλαον. με άδεια καράβια, τον πολέμαρχο Μενέλαο παρατώντας."
Ὥς ποτέ τις ἐρέει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. Αυτά θα πει, μα εμένα ας άνοιγεν η γης να με πλακώσει.»
Τὸν δ᾽ ἐπιθαρσύνων προσέφη ξανθὸς Μενέλαος· Τότε ο ξανθός Μενέλαος μίλησεν αναγκαρδιώνοντάς τον:
θάρσει, μηδέ τί πω δειδίσσεο λαὸν Ἀχαιῶν· «Κάνε κουράγιο και το Αργίτικο το ασκέρι μη φοβίζεις.
Μέσα βαθιά πολύ δε χώθηκεν η μυτερή σαγίτα·
185 οὐκ ἐν καιρίῳ ὀξὺ πάγη βέλος, ἀλλὰ πάροιθεν
μπροστά τ᾿ ολόπλουμο την κράτησε ζωνάρι, κι από κάτω
εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολος ἠδ᾽ ὑπένερθε
το δέμα και το ζώμα, που 'φτιασαν χαλκιάδες ξακουσμένοι.»
ζῶμά τε καὶ μίτρη, τὴν χαλκῆες κάμον ἄνδρες.
Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας απηλογιά του δίνει:
Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων·
«Καλέ Μενέλαε, να 'ταν άμποτε σαν που το λες᾿ ωστόσο
αἲ γὰρ δὴ οὕτως εἴη φίλος ὦ Μενέλαε·
190 ἕλκος δ᾽ ἰητὴρ ἐπιμάσσεται ἠδ᾽ ἐπιθήσει γιατρός θα σε κοιτάξει γρήγορα, κι απάνω στην πληγή σου
φάρμαχ᾽ ἅ κεν παύσῃσι μελαινάων ὀδυνάων. βοτάνια θ᾿ απιθώσει, οι μαύροι σου για να γλυκάνουν πόνοι.»
Ἦ καὶ Ταλθύβιον θεῖον κήρυκα προσηύδα· Είπε, και τον Ταλθύβιο πρόσταξε, το σεβαστό διαλάλη:
Ταλθύβι᾽ ὅττι τάχιστα Μαχάονα δεῦρο κάλεσσον « Ταλθύβιε, το Μαχάονα φώναξε και μην αργείς καθόλου,
φῶτ᾽ Ἀσκληπιοῦ υἱὸν ἀμύμονος ἰητῆρος, τον Ασκληπιό που έχει, τον άψεγο το γιατρευτή, πατέρα,
το γιο του Ατρέα, τον πολεμόχαρο Μενέλαο, να κοιτάξει.
195 ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱόν, Δοξαρευτής τρανός τον χτύπησεν απ᾿ τους Λυκιώτες κάποιος,
ὅν τις ὀϊστεύσας ἔβαλεν τόξων ἐῢ εἰδὼς για κι απ᾿ τους Τρώες, για κείνον καύκημα, καημός για μας
Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέος, ἄμμι δὲ πένθος. μεγάλος.»
Ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἄρα οἱ κῆρυξ ἀπίθησεν ἀκούσας, Είπε, κι ο κράχτης δεν παράκουσε στα λόγια του, μον 'πήρε
βῆ δ᾽ ἰέναι κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων να τρέχει μες στων χαλκοθώρακων των Αχαιών τ᾿ ασκέρια,
210 Ἀλλ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἵκανον ὅθι ξανθὸς Μενέλαος Κι ως έφτασαν εκεί που εστέκουνταν στη μέση ο λαβωμένος
βλήμενος ἦν, περὶ δ᾽ αὐτὸν ἀγηγέραθ᾽ ὅσσοι ἄριστοι ξανθός Μενέλαος και τον έζωναν οι πιο τρανοί ρηγάδες,
κυκλόσ᾽, ὃ δ᾽ ἐν μέσσοισι παρίστατο ἰσόθεος φώς, ευτύς ο ισόθεος ήρωας έτρεξε και στάθη αναμεσό τους,
αὐτίκα δ᾽ ἐκ ζωστῆρος ἀρηρότος ἕλκεν ὀϊστόν· κι απ᾿ το σφιχτό ζωνάρι ετράβηξε με βιάση τη σαγίτα·
τοῦ δ᾽ ἐξελκομένοιο πάλιν ἄγεν ὀξέες ὄγκοι. και με το τράβηγμα της έσπασαν τα νύχια ομπρός· κι εκείνος
του 'λυσε πρώτα τ᾿ ολοπλούμιστο ζωνάρι, κι απά κάτω
215 Λῦσε δέ οἱ ζωστῆρα παναίολον ἠδ᾽ ὑπένερθε
το δέμα και το ζώμα, που 'φτιασαν χαλκιάδες ξακουσμένοι.
ζῶμά τε καὶ μίτρην, τὴν χαλκῆες κάμον ἄνδρες.
Και την πληγή, η πικρή που του άνοιξε σαγίτα, ως είδε, το αίμα
Αὐτὰρ ἐπεὶ ἴδεν ἕλκος ὅθ᾽ ἔμπεσε πικρὸς ὀϊστός,
βύζαξε πρώτα, κι όπως κάτεχε, πραγά μετά βοτάνια
αἷμ᾽ ἐκμυζήσας ἐπ᾽ ἄρ᾽ ἤπια φάρμακα εἰδὼς
πιθώνει, που 'χε δώσει ο Χείρωνας στον κύρη του απ᾿ αγάπη.
πάσσε, τά οἵ ποτε πατρὶ φίλα φρονέων πόρε Χείρων.
220 Ὄφρα τοὶ ἀμφεπένοντο βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον, Έτσι γνοιάζονταν το βροντόφωνο Μενέλαο τούτοι᾿ ωστόσο
τόφρα δ᾽ ἐπὶ Τρώων στίχες ἤλυθον ἀσπιστάων· ήρθαν των Τρωών τ᾿ ασκέρια πάνω τους των βαριοσκουταράτων,
οἳ δ᾽ αὖτις κατὰ τεύχε᾽ ἔδυν, μνήσαντο δὲ χάρμης. κι αυτοί μεμιάς ξαναρματώνουνται και της σφαγής θυμούνται.
Ἔνθ᾽ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα δῖον Ε, τότε πια τον Αγαμέμνονα δε θα 'βλεπες το γαϋρο
οὐδὲ καταπτώσσοντ᾽ οὐδ᾽ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι, για να νυστάζει για να σκιάζεται για να μη θέλει απάλε,
μον᾿ να ποθεί μιαν ώρα αρχύτερα τη δοξαντρούσα μάχη.
225 ἀλλὰ μάλα σπεύδοντα μάχην ἐς κυδιάνειραν.
Το αμάξι παρατάει τ᾿ ολόπλουμο καί τ᾿ άλογα να στέκουν,
Ἵππους μὲν γὰρ ἔασε καὶ ἅρματα ποικίλα χαλκῷ·
και το παιδόπουλο, ο Ευρυμέδοντας, τον Πτολεμαίο πατέρα,
καὶ τοὺς μὲν θεράπων ἀπάνευθ᾽ ἔχε φυσιόωντας
το γιο του Πείραιου, που 'χε, ανάμερα τα εκράτα, ως εφρουμάζαν.
Εὐρυμέδων υἱὸς Πτολεμαίου Πειραΐδαο·
Κι άφού τον πρόσταξε να γνοιάζεται να τα 'χει πλάι του πάντα,
τῷ μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλε παρισχέμεν ὁππότε κέν μιν
230 γυῖα λάβῃ κάματος πολέας διὰ κοιρανέοντα· αν λάχει και τον πάρει ο κάματος τ᾿ ασκέρια κυβερνώντας,
αὐτὰρ ὃ πεζὸς ἐὼν ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν· πήρε πεζός αυτός και διάβαινε μες στις ζυγιές τ᾿ ασκέρι.
καί ῥ᾽ οὓς μὲν σπεύδοντας ἴδοι Δαναῶν ταχυπώλων, Κι όσους Αργίτες αλογάρηδες να βιάζουνται θωρούσε,
τοὺς μάλα θαρσύνεσκε παριστάμενος ἐπέεσσιν· ζυγώνοντας τους, με τα λόγια του τους έδινε κουράγιο:
Ἀργεῖοι μή πώ τι μεθίετε θούριδος ἀλκῆς· «Αργίτες, μπρος! ορθή κρατάτε τη της άντριγιας τη φλόγα!
Στους ψεύτες δε θα δώσει βόηθηση ποτέ του ο Δίας πατέρας,
235 οὐ γὰρ ἐπὶ ψευδέσσι πατὴρ Ζεὺς ἔσσετ᾽ ἀρωγός,
μον᾿ όσοι επάτησαν τον όρκο τους πιο πρώτα, θα 'ρθει μέρα
ἀλλ᾽ οἵ περ πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσαντο
τα τρυφερά κορμιά τους σίγουρα που θα τα φαν οι αγιούπες'
τῶν ἤτοι αὐτῶν τέρενα χρόα γῦπες ἔδονται,
κι εμείς τις ακριβές γυναίκες τους και τα μωρά παιδιά τους
ἡμεῖς αὖτ᾽ ἀλόχους τε φίλας καὶ νήπια τέκνα
μες στα καράβια μας θα σύρουμε, σαν πάρουμε το κάστρο.»
ἄξομεν ἐν νήεσσιν, ἐπὴν πτολίεθρον ἕλωμεν.
250 ὣς ὅ γε κοιρανέων ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν· Έτσι προστάζοντας γυρόφερνε μες στις ζυγιές τ᾿ ασκέρι·
ἦλθε δ᾽ ἐπὶ Κρήτεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν. κι ήρθε, τα πλήθη άντιδιαβαίνοντας, στων Κρητικών τ᾿ ασκέρι,
Οἳ δ᾽ ἀμφ᾽ Ἰδομενῆα δαΐφρονα θωρήσσοντο· που αρματωνόταν στον πολέμαρχο τρογύρα Ιδομενέα.
Ἰδομενεὺς μὲν ἐνὶ προμάχοις συῒ εἴκελος ἀλκήν, Ο Ιδομενέας στους πρώτους έστεκε, στη δύναμη ίδια κάπρος,
Μηριόνης δ᾽ ἄρα οἱ πυμάτας ὄτρυνε φάλαγγας. και πίσω τους στερνούς ξεσήκωνε στον πόλεμο ο Μηριόνης.
Τους είδε ο ρήγας Αγαμέμνονας κι ευφράθηκε η καρδιά του,
255 Τοὺς δὲ ἰδὼν γήθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων,
κι ευτύς, γλυκαίνοντας τα λόγια του, του Ιδομενέα μιλούσε:
αὐτίκα δ᾽ Ἰδομενῆα προσηύδα μειλιχίοισιν·
«Περίσσια, Ιδομενέα, στον πόλεμο και στίς δουλειές τις άλλες
Ἰδομενεῦ περὶ μέν σε τίω Δαναῶν ταχυπώλων
απ᾿ όλους τους γοργαλογάρηδες Αργίτες σε δοξάζω,
ἠμὲν ἐνὶ πτολέμῳ ἠδ᾽ ἀλλοίῳ ἐπὶ ἔργῳ
για σύντας τρώμε κι αξετίμητο, φλογάτο απ᾿ τα κροντήρια
ἠδ᾽ ἐν δαίθ᾽, ὅτε πέρ τε γερούσιον αἴθοπα οἶνον
260 Ἀργείων οἳ ἄριστοι ἐνὶ κρητῆρι κέρωνται. κερνούν κρασί, να πίνουν οι άρχοντες οι πρώτοι απ᾿ τους Αργίτες.
Εἴ περ γάρ τ᾽ ἄλλοι γε κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶ Κι αν πίνουν οι άλλοι μακρομάλληδες Αργίτες το δικό τους
δαιτρὸν πίνωσιν, σὸν δὲ πλεῖον δέπας αἰεὶ καθένας, όμως σένα η κούπα σου σαν τη δικιά μου στέκει
ἕστηχ᾽, ὥς περ ἐμοί, πιέειν ὅτε θυμὸς ἀνώγοι. ξέχειλη πάντα, όσο που ρέγεται να 'χει να πιει η καρδιά σου.
Ἀλλ᾽ ὄρσευ πόλεμον δ᾽ οἷος πάρος εὔχεαι εἶναι. Ομπρός λοιπόν στη μάχη, δείξε μας ποιος είσαι, ως το καυχιέσαι.»
Και τότε ο Ιδομενέας του απάντησε, των Κρητικών ο ρήγας:
265 Τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἰδομενεὺς Κρητῶν ἀγὸς ἀντίον ηὔδα· «Ύγιέ του Ατρέα, στ᾿ αλήθεια σύντροφος θα σου είμαι εγώ για
Ἀτρεΐδη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐρίηρος ἑταῖρος πάντα
ἔσσομαι, ὡς τὸ πρῶτον ὑπέστην καὶ κατένευσα· πιστός, ως μιας αρχής σου το 'ταξα και δέθηκα με λόγο.
ἀλλ᾽ ἄλλους ὄτρυνε κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς Μον᾿ πήγαινε, άλλους μακρομάλληδες Αργίτες να κεντρίσεις,
ὄφρα τάχιστα μαχώμεθ᾽, ἐπεὶ σύν γ᾽ ὅρκι᾽ ἔχευαν να μπούμε γρήγορα στον πόλεμο, μια κι έσπασαν τους όρκους
270 Τρῶες· τοῖσιν δ᾽ αὖ θάνατος καὶ κήδε᾽ ὀπίσσω οι Τρώες· μα τούτους πίσω θάνατος τους καρτεράει και χάρος
ἔσσετ᾽ ἐπεὶ πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσαντο. το δίχως άλλο, τι τους όρκους μας πρώτοι μαθές πάτησαν.»
Ὣς ἔφατ᾽, Ἀτρεΐδης δὲ παρῴχετο γηθόσυνος κῆρ· Είπε, κι ο γιος του Ατρέα χαρούμενος τον παρατάει και φεύγει
ἦλθε δ᾽ ἐπ᾽ Αἰάντεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν· και μπρος στους δυο τους Αίαντες έφτασε περνώντας μες στα
τὼ δὲ κορυσσέσθην, ἅμα δὲ νέφος εἵπετο πεζῶν. πλήθη.
Κι αυτοί αρματώνουνταν, και πίσω τους σα σύγνεφο η πεζούρα.
275 Ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀπὸ σκοπιῆς εἶδεν νέφος αἰπόλος ἀνὴρ Κι όπως γιδάρης ξάφνου σύγνεφο ξανοίγει από τη βίγλα
ἐρχόμενον κατὰ πόντον ὑπὸ Ζεφύροιο ἰωῆς· πάνω απ᾿ το πέλαγο να κρέμεται, σπρωγμένο απ᾿ τον αγέρα,
τῷ δέ τ᾽ ἄνευθεν ἐόντι μελάντερον ἠΰτε πίσσα κι ως βλέπει από ψηλά, του φαίνεται πιο μαύρο, σαν την πίσσα,
φαίνετ᾽ ἰὸν κατὰ πόντον, ἄγει δέ τε λαίλαπα πολλήν, να φτάνει κρεμαστό απ᾿ το πέλαγο, κι άγριο δρολάπι σέρνει'
ῥίγησέν τε ἰδών, ὑπό τε σπέος ἤλασε μῆλα· κι ως το 'δε, χώνει το κοπάδι του μες στη σπηλιά απ᾿ τον τρόμο'
290 τώ κε τάχ᾽ ἠμύσειε πόλις Πριάμοιο ἄνακτος Το κάστρο τότε θα γονάτιζε του Πριάμου του ρηγάρχη,
χερσὶν ὑφ᾽ ἡμετέρῃσιν ἁλοῦσά τε περθομένη τε. γοργά πεσμένο μες στα χέρια μας, στην άκρη του σπαθιού μας.»
Ὣς εἰπὼν τοὺς μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ᾽ ἄλλους· Ως είπε αυτά, τους απαράτησε, κι ως τράβηξε πιο κάτω,
ἔνθ᾽ ὅ γε Νέστορ᾽ ἔτετμε λιγὺν Πυλίων ἀγορητὴν το Νέστορα ήβρε, το γλυκόλαλον αγορητή της Πύλος,
οὓς ἑτάρους στέλλοντα καὶ ὀτρύνοντα μάχεσθαι να παρατάζει και στον πόλεμο να σπρώχνει τους δικούς του,
στο ρήγα Βίαντα, στον Πελάγοντα το μέγα, στο Χρομίο,
295 ἀμφὶ μέγαν Πελάγοντα Ἀλάστορά τε Χρομίον τε
στον Αίμονα και στον Αλάστορα το βασιλιά τρογύρα.
Αἵμονά τε κρείοντα Βίαντά τε ποιμένα λαῶν·
Οι αμαξολάτες πρώτοι εστέκουνταν με τ᾿ άτια και τ᾿ αμάξια'
ἱππῆας μὲν πρῶτα σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφι,
πίσω οι πεζοί, πολλοί κι αντρόκαρδοι, στον πόλεμο να στέκουν
πεζοὺς δ᾽ ἐξόπιθε στῆσεν πολέας τε καὶ ἐσθλοὺς
πύργος γερός᾿ στη μέση ο Νέστορας τους αχαμνούς κρατούσε,
ἕρκος ἔμεν πολέμοιο· κακοὺς δ᾽ ἐς μέσσον ἔλασσεν,
300 ὄφρα καὶ οὐκ ἐθέλων τις ἀναγκαίῃ πολεμίζοι. έτσι που κι άθελα ο καθένας τους να πολεμά απ᾿ ανάγκη.
Ἱππεῦσιν μὲν πρῶτ᾽ ἐπετέλλετο· τοὺς γὰρ ἀνώγει Οι αμαξολάτες πρώτα πρόσταξε γερά τ᾿ αλόγατά τους
σφοὺς ἵππους ἐχέμεν μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ· να τα κρατούν και μες στον τάραχο να μη χαλνούν την τάξη.
μηδέ τις ἱπποσύνῃ τε καὶ ἠνορέηφι πεποιθὼς «Μηδέ κανείς, τάχα είναι αντρόκαρδος και στ᾿ άλογα τεχνίτης,
οἶος πρόσθ᾽ ἄλλων μεμάτω Τρώεσσι μάχεσθαι, μπροστά απ᾿ τους άλλους να θαρρεύεται να πολεμάει μονάχος,
για και να φεύγει᾿ τι αχαμναίνετε μ᾿ αυτά τη δύναμη σας.
305 μηδ᾽ ἀναχωρείτω· ἀλαπαδνότεροι γὰρ ἔσεσθε.
Αν όμως ένας απ᾿ τ᾿ αμάξι του κάποιο άλλο φτάσει αμάξι,
Ὃς δέ κ᾽ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ᾽ ἅρμαθ᾽ ἵκηται
με το κοντάρι ας πέσει πάνω του᾿ το πιο συφέρο αυτό 'ναι.
ἔγχει ὀρεξάσθω, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερον οὕτω.
Όμοια κούρσευαν κι οι πατέρες μας και πολιτείες και κάστρα,
Ὧδε καὶ οἱ πρότεροι πόλεας καὶ τείχε᾽ ἐπόρθεον
τέτοια καρδιά και γνώμη κλείνοντας βαθιά στα στήθια μέσα.»
τόνδε νόον καὶ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔχοντες.
310 Ὣς ὃ γέρων ὄτρυνε πάλαι πολέμων ἐῢ εἰδώς· Να πώς τους έσπρωχνε, από πόλεμους παλιούς ξεσκολισμένος,
καὶ τὸν μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, ο γέροντας, κι εχάρη, ως είδε τον, ο πρωτοστρατολάτης,
καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· και κράζοντας τον με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
ὦ γέρον εἴθ᾽ ὡς θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν «Όπως χτυπά η καρδιά σου, γέροντα, στα στήθη, ας ήταν να 'χες
ὥς τοι γούναθ᾽ ἕποιτο, βίη δέ τοι ἔμπεδος εἴη· τα γόνα αλύγιστα κι ακλόνητη τη δύναμη σου πάντα!
Ωστόσο τ᾿ άγρια εσέ γεράματα πλάκωσαν. Να 'ταν άλλον
315 ἀλλά σε γῆρας τείρει ὁμοίϊον· ὡς ὄφελέν τις
να 'χουνε βρει, και συ να χαίρεσαι περίσσια νιάτα ακόμα!»
ἀνδρῶν ἄλλος ἔχειν, σὺ δὲ κουροτέροισι μετεῖναι.
Κι απηλογιά ο γερήνιος Νέστορας του δίνει ο αλογολάτης:
Τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ·
«Ύγιέ του Ατρέα, το πώς θα το 'θελα κι εγώ σαν τότε να 'μαι
Ἀτρεΐδη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐθέλοιμι καὶ αὐτὸς
που τον Ερευθαλίωνα σκότωσα τον αρχοντοθρεμμένο.
ὣς ἔμεν ὡς ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν.
330 πὰρ δὲ Κεφαλλήνων ἀμφὶ στίχες οὐκ ἀλαπαδναὶ και πλάι του εστέκουνταν οι αδείλιαστοι Κεφαλλονίτες όλοι᾿
ἕστασαν· οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο λαὸς ἀϋτῆς, μες στα φουσάτα τους ο τάραχος δεν είχε φτάσει ακόμα,
ἀλλὰ νέον συνορινόμεναι κίνυντο φάλαγγες τι τώρα μόλις ξεσηκώνουνταν να χτυπηθούν οι Αργίτες
Τρώων ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ μένοντες κι οι Τρώες οι αλογατάδες σύψυχοι᾿ κι εκείνοι καρτερώντας
ἕστασαν ὁππότε πύργος Ἀχαιῶν ἄλλος ἐπελθὼν στέκονταν, άλλη πρώτα Αργίτικη να ιδούν κολόνα ομπρός τους
πάνω στους Τρώες με ορμή να χύνεται κι ο πόλεμος ν᾿ ανοίξει.
335 Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειαν πολέμοιο.
Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας τους μάλωσε, ως τους είδε,
Τοὺς δὲ ἰδὼν νείκεσσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων,
και κράζοντας τους με ανεμάρπαστα τους συντυχαίνει λόγια:
καί σφεας φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
« Του Πετεού του αρχοντογέννητου ρηγάρχη υγιέ᾿ και σένα
ὦ υἱὲ Πετεῶο διοτρεφέος βασιλῆος,
στην πονηριά, σε ξέρω, μάστορα και συφερρντονούση'
καὶ σὺ κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε κερδαλεόφρον
350 Ἀτρεΐδη ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων; «Ατρείδη, τι είναι αυτός που ξέφυγε τα δυο σου χείλια λόγος;
πῶς δὴ φῂς πολέμοιο μεθιέμεν ὁππότ᾽ Ἀχαιοὶ Εμείς τη μάχη να ξεφύγουμε κοιτάμε λες, οι Αργίτες
Τρωσὶν ἐφ᾽ ἱπποδάμοισιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα; κάθε που ασκώνουν άγριο πόλεμο στους Τρώες τους αλογάδες;
ὄψεαι αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ Θα ιδείς ωστόσο, αν τόσο γνοιάζεσαι και θέλεις, να χτυπιέται
Τηλεμάχοιο φίλον πατέρα προμάχοισι μιγέντα σε λίγο ο κύρης του Τηλέμαχου στους μπροστομάχους μέσα
από τους Τρώες τους αλογάρηδες. Μα εσύ μιλάς του ανέμου!»
355 Τρώων ἱπποδάμων· σὺ δὲ ταῦτ᾽ ἀνεμώλια βάζεις.
Τότε ο ρηγάρχης Αγαμέμνονας χαμογελώντας κρένει
Τὸν δ᾽ ἐπιμειδήσας προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων
και πίσω επήρε ευτύς το λόγο του, θωρώντας το θυμό του:
ὡς γνῶ χωομένοιο· πάλιν δ᾽ ὅ γε λάζετο μῦθον·
«Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα,
διογενὲς Λαερτιάδη πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ
τι να σου κάνω εγώ μαλώματα, τι διάτες να σου δίνω,
οὔτέ σε νεικείω περιώσιον οὔτε κελεύω·
370 ὤ μοι Τυδέος υἱὲ δαΐφρονος ἱπποδάμοιο «Γιε του Τυδέα του πολεμόχαρου, του αλογατάρη, αλί μου!
τί πτώσσεις, τί δ᾽ ὀπιπεύεις πολέμοιο γεφύρας; Τι μου ζαρώνεις; τι τα διάβατα της μάχης βλέπεις γύρα;
οὐ μὲν Τυδέϊ γ᾽ ὧδε φίλον πτωσκαζέμεν ἦεν, Αλήθεια, στον Τυδέα δεν άρεσε να 'ναι έτσι ζαρωμένος,
ἀλλὰ πολὺ πρὸ φίλων ἑτάρων δηΐοισι μάχεσθαι, μον᾿ πιό μπροστά πολύ απ᾿ τους συντρόφους να μάχεται᾿ έτσι
ὡς φάσαν οἵ μιν ἴδοντο πονεύμενον· οὐ γὰρ ἔγωγε έλεγαν
όσοι τον είδαν μες στον πόλεμο᾿ τι αλήθεια δεν τον είδα
375 ἤντησ᾽ οὐδὲ ἴδον· περὶ δ᾽ ἄλλων φασὶ γενέσθαι. ποτέ μου εγώ, μηδέ τον έσμιξα, μα ασύγκριτο τον λέγαν.
Ἤτοι μὲν γὰρ ἄτερ πολέμου εἰσῆλθε Μυκήνας Μπήκε μια μέρα δίχως πόλεμο μες στη Μυκήνα, ως φίλος,
ξεῖνος ἅμ᾽ ἀντιθέῳ Πολυνείκεϊ λαὸν ἀγείρων· στρατό για να μαζέψει᾿ αντάμα του κι ο ισόθεος Πολυνείκης,
οἳ δὲ τότ᾽ ἐστρατόωνθ᾽ ἱερὰ πρὸς τείχεα Θήβης, τότε που θέλαν να πατήσουνε τ᾿ άγια τειχιά της Θήβας.
καί ῥα μάλα λίσσοντο δόμεν κλειτοὺς ἐπικούρους· Κι από τους Μυκηναίους εγύρευαν τρανούς βοηθούς να δώσουν'
380 οἳ δ᾽ ἔθελον δόμεναι καὶ ἐπῄνεον ὡς ἐκέλευον· κι εκείνοι να τους δώσουν ήθελαν, στα λόγια τους γρικώντας.
ἀλλὰ Ζεὺς ἔτρεψε παραίσια σήματα φαίνων. Μα ο Δίας τη γνώμη τους μετάλλαξε με δίσεχτα σημάδια.
Οἳ δ᾽ ἐπεὶ οὖν ᾤχοντο ἰδὲ πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο, Και τούτοι πήραν δρόμο κι έφυγαν, κι ως έφτασαν τραβώντας
Ἀσωπὸν δ᾽ ἵκοντο βαθύσχοινον λεχεποίην, στον παχιολίβαδο, πυκνόβουρλο τον Ασωπό, λογιάσαν
ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ στεῖλαν Ἀχαιοί. οι Αργίτες, ο Τυδέας μαντάτορας γι᾿ αλλού ξανά να φύγει.
Και πήγε αυτός και συναπάντησε πλήθος Καδμείους, την ώρα
385 Αὐτὰρ ὃ βῆ, πολέας δὲ κιχήσατο Καδμεΐωνας
που στο παλάτι έτρωγαν κι έπιναν του Ετεοκλή του γαύρου.
δαινυμένους κατὰ δῶμα βίης Ἐτεοκληείης.
Κι ο αλογατάρης δε φοβήθηκε Τυδέας, κι ας ήταν ξένος,
Ἔνθ᾽ οὐδὲ ξεῖνός περ ἐὼν ἱππηλάτα Τυδεὺς
έτσι ολομόναχος που βρέθηκε μες των Καδμείων το πλήθος.
τάρβει, μοῦνος ἐὼν πολέσιν μετὰ Καδμείοισιν,
Να παραβγούν τους αντροκάλεσε, και σε όλα τους νικούσε
ἀλλ᾽ ὅ γ᾽ ἀεθλεύειν προκαλίζετο, πάντα δ᾽ ἐνίκα
390 ῥηϊδίως· τοίη οἱ ἐπίρροθος ἦεν Ἀθήνη. ανέκοπα, τι παραστάτισσα την Αθηνά είχε δίπλα.
Οἳ δὲ χολωσάμενοι Καδμεῖοι κέντορες ἵππων Τότε οι Καδμείοι βαριά αραθύμησαν οι αλογοφτερνιστάδες
ἂψ ἄρ᾽ ἀνερχομένῳ πυκινὸν λόχον εἷσαν ἄγοντες και πίβουλο καρτέρι του 'στησαν στου γυρισμού τη στράτα,
κούρους πεντήκοντα· δύω δ᾽ ἡγήτορες ἦσαν, πενήντα παλικάρια, κι έβαλαν και δυο αρχηγούς, του Αιμόνου
Μαίων Αἱμονίδης ἐπιείκελος ἀθανάτοισιν, το γιο το Μαίονα, που συνόμοιαζε με τους θεούς στην όψη,
και τον αντρόκαρδο του Αυτόφονου το γιο, τον Πολυφόντη.
395 υἱός τ᾽ Αὐτοφόνοιο μενεπτόλεμος Πολυφόντης.
Και τούτοι απ᾿ τον Τυδέα καλύτερη δεν ήβραν μοίρα ωστόσο᾿
Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκε·
τους σκότωσε όλους᾿ έναν άφησε μονάχα να γυρίσει᾿
πάντας ἔπεφν᾽, ἕνα δ᾽ οἶον ἵει οἶκον δὲ νέεσθαι·
το Μαίονα αφήκε μόνο, ακούγοντας σε θεοτικά σημάδια.
Μαίον᾽ ἄρα προέηκε θεῶν τεράεσσι πιθήσας.
Έτσι ο Αιτωλός Τυδέας πολέμησε, μα γέννησε το γιο του
Τοῖος ἔην Τυδεὺς Αἰτώλιος· ἀλλὰ τὸν υἱὸν
410 τὼ μή μοι πατέρας ποθ᾽ ὁμοίῃ ἔνθεο τιμῇ. Στην ίδια την τιμή μη βάζεις μας λοιπόν με τους γονιούς μας.»
Τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸς Ταυροκοιτώντας τον αντίσκοψε τότε ο τρανός Διομήδης:
Διομήδης· «Σύντροφε, κάθου τώρα αμίλητος κι ό,τι σου πω ν᾿ ακούσεις᾿
τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ᾽ ἐπιπείθεο μύθῳ· του πρωταφέντη του Αγαμέμνονα δε με πικραίνει ο λόγος,
οὐ γὰρ ἐγὼ νεμεσῶ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν τους Αχαιούς τους πολεμόχαρους να βγουν στη μάχη ως
ὀτρύνοντι μάχεσθαι ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς· σπρώχνει᾿
τι αν ίσως οι Αχαιοί χαλάσουνε τους Τρώες και το άγιο κάστρο
415 τούτῳ μὲν γὰρ κῦδος ἅμ᾽ ἕψεται εἴ κεν Ἀχαιοὶ
της Τροίας πατήσουν, κοσμοξάκουστο θα γίνει τ᾿ όνομά του.
Τρῶας δῃώσωσιν ἕλωσί τε Ἴλιον ἱρήν,
M᾿ αv χαλαστούν οι Αργίτες, άμετρη θα νιώσει εκείνος πίκρα.
τούτῳ δ᾽ αὖ μέγα πένθος Ἀχαιῶν δῃωθέντων.
Μον᾿ έλα τώρα, την αδάμαστη να θυμηθούμε αντρεία μας.»
Ἀλλ᾽ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδος ἀλκῆς.
Είπε, κι από το αμάξι επήδηξε συνάρματος στο χώμα,
Ἦ ῥα καὶ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε·
420 δεινὸν δ᾽ ἔβραχε χαλκὸς ἐπὶ στήθεσσιν ἄνακτος κι άγρια βρόντηξαν τα χαλκάρματα στου ρήγα απά τα στήθη,
ὀρνυμένου· ὑπό κεν ταλασίφρονά περ δέος εἷλεν. ως πήρε φόρα᾿ τρόμος θα 'πιανε και ψυχωμένο ακόμα.
Ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέϊ κῦμα θαλάσσης Πώς σε γιαλό μπροστά πολύβογγο της θάλασσας το κύμα
ὄρνυτ᾽ ἐπασσύτερον Ζεφύρου ὕπο κινήσαντος· ασκώνει ο Ζέφυρος, και χύνεται ξοπίσω το 'να στ᾿ άλλο᾿
πόντῳ μέν τε πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα βαθιά στο πέλαο πρώτα υψώνεται, μετά στην ξέρα απάνω
σπάζει με ορμή και με άγριο βρούχισμα, κι ολόγυρα στους κάβους
425 χέρσῳ ῥηγνύμενον μεγάλα βρέμει, ἀμφὶ δέ τ᾽ ἄκρας
δοξαρωτό κορφοσηκώνεται ξερνώντας αλισάχνη᾿
κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται, ἀποπτύει δ᾽ ἁλὸς ἄχνην·
όμοια κι οι φάλαγγες οι Αργίτικες απανωτές τραβούσαν
ὣς τότ᾽ ἐπασσύτεραι Δαναῶν κίνυντο φάλαγγες
δίχως σωμό στη μάχη᾿ φώναζε στο ασκέρι το δικό του
νωλεμέως πόλεμον δέ· κέλευε δὲ οἷσιν ἕκαστος
κάθε ρηγάρχης᾿ οι άλλοι αμίλητοι τραβούσαν (τόσα πλήθη
ἡγεμόνων· οἳ δ᾽ ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν, οὐδέ κε φαίης
430 τόσσον λαὸν ἕπεσθαι ἔχοντ᾽ ἐν στήθεσιν αὐδήν, πώς ακλουθούν ποτέ δε θα 'λεγες κι έχουν φωνή στο στήθος)
σιγῇ δειδιότες σημάντορας· ἀμφὶ δὲ πᾶσι βουβοί, από φόβο στους ρηγάρχες τους μπροστά᾿ κι ολόγυρα
τεύχεα ποικίλ᾽ ἔλαμπε, τὰ εἱμένοι ἐστιχόωντο. τους
Τρῶες δ᾽, ὥς τ᾽ ὄϊες πολυπάμονος ἀνδρὸς ἐν αὐλῇ οι πλουμιστές αρμάτες έλαμπαν, που ως όδευαν φορούσαν.
μυρίαι ἑστήκασιν ἀμελγόμεναι γάλα λευκὸν Κι οι Τρώες, ως πρόβατα σε τσέλιγκα τρανού τη μάντρα στέκουν
μύρια, ν᾿ αρμέξουν το άσπρο γάλα τους, κι ως καρτερούν,
435
βελάζουν
ἀζηχὲς μεμακυῖαι ἀκούουσαι ὄπα ἀρνῶν,
χωρίς αναπαμό, τ᾿ αρνάκια τους γρικώντας᾿ όμοια τότε
ὣς Τρώων ἀλαλητὸς ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν ὀρώρει·
των Τρωών ο αλαλητός ασκώνουνταν μες στο φαρδύ τ᾿ ασκέρι.
οὐ γὰρ πάντων ἦεν ὁμὸς θρόος οὐδ᾽ ἴα γῆρυς,
ίδια λαλιά δεν είχαν όλοι τους μηδέ μιλούσαν όμοια,
ἀλλὰ γλῶσσα μέμικτο, πολύκλητοι δ᾽ ἔσαν ἄνδρες.
τι ήταν το ασκέρι χιλιομάζωχτο κι οι γλώσσες μπερδεμένες.
Ὄρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης, τοὺς δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη
Και τούτους ο Άρης τους ξεσήκωνε, τους άλλους η Παλλάδα,
450 Ἔνθα δ᾽ ἅμ᾽ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν και γρίκαες καυκησιές και γόσματα μαζί την ίδιαν ώρα,
ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ᾽ αἵματι γαῖα. αυτών που έσφαζαν και που εσφάζουνταν, κι η γης πλημμύριζε
Ὡς δ᾽ ὅτε χείμαρροι ποταμοὶ κατ᾽ ὄρεσφι ῥέοντες αίμα.
ἐς μισγάγκειαν συμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ Καθώς φουσκώνουν ξεροπόταμα κι απ᾿ τα βουνά κυλούνε
κρουνῶν ἐκ μεγάλων κοίλης ἔντοσθε χαράδρης, και σμίγουν κάτω στο συλλάγκαδο τα ξέχειλα νερά τους,
που από κρουνούς τρανούς ξεχύνουνται μες σε βαθιά χαράδρα,
455 τῶν δέ τε τηλόσε δοῦπον ἐν οὔρεσιν ἔκλυε ποιμήν· κι ακούει το βρουχισμό τους ξέμακρα πα στο βουνό ο τσοπάνος,
ὣς τῶν μισγομένων γένετο ἰαχή τε πόνος τε. όμοια κι αυτοί, σα σμίξαν, έβγαζαν αλαλαγμούς και βόγγους.
Πρῶτος δ᾽ Ἀντίλοχος Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστὴν Πρώτος ο Αντίλοχος εσκότωσε μέσα στους Τρώες προμάχους
ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον· τρανό αντρειωμένο, τον Εχέπωλο, το γιο του Θαλυσίου'
τόν ῥ᾽ ἔβαλε πρῶτος κόρυθος φάλον ἱπποδασείης, πρώτος του χτύπησε το κέρατο στο αλογουρίσιο κράνος.
460 ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε, πέρησε δ᾽ ἄρ᾽ ὀστέον εἴσω Τρυπάει το μέτωπο και πέρασε το κόκαλο ως τα μέσα'
αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν, ο χάλκινος χαλός᾿ κι εσκέπασε τα μάτια του σκοτάδι,
ἤριπε δ᾽ ὡς ὅτε πύργος ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ. κι ως πύργος καταγής γκρεμίστηκε στην άγρια μέσα μάχη.
Τὸν δὲ πεσόντα ποδῶν ἔλαβε κρείων Ἐλεφήνωρ Κι ευτύς, ως έπεσε, ο Ελεφήνορας τον άρπαξε απ᾿ τα πόδια,
Χαλκωδοντιάδης μεγαθύμων ἀρχὸς Ἀβάντων, ο γιος ο γαύρος του Χαλκώδοντα, των Άβαντων ο ρήγας,
κι απ᾿ τις ριξιές σκυφτός τον έσερνε, ποθώντας να του γδύσει
465 ἕλκε δ᾽ ὑπ᾽ ἐκ βελέων, λελιημένος ὄφρα τάχιστα
με βιάση τ᾿ άρματα᾿ μα η φόρα του δε βάσταξε πολληώρα'
τεύχεα συλήσειε· μίνυνθα δέ οἱ γένεθ᾽ ὁρμή.
τι ως ο λιοντόκαρδος Αγήνορας τον είδε να τον σέρνει
Νεκρὸν γὰρ ἐρύοντα ἰδὼν μεγάθυμος Ἀγήνωρ
και στο σκουτάρι δίπλα, ως έγερνε, να δείχνει το πλευρό του,
πλευρά, τά οἱ κύψαντι παρ᾽ ἀσπίδος ἐξεφαάνθη,
με το χαλκό κοντάρι του 'ρίξε και τη ζωή του παίρνει.
οὔτησε ξυστῷ χαλκήρεϊ, λῦσε δὲ γυῖα.
470 Ὣς τὸν μὲν λίπε θυμός, ἐπ᾽ αὐτῷ δ᾽ ἔργον ἐτύχθη Έτσι η ζωή του εκόπη, κι άναψε στους Τρώες και στους Αργίτες
ἀργαλέον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ λύκοι ὣς τότε τρανό κακό από πάνω του, τι κι απ᾿ τα δυο τα μέρη
ἀλλήλοις ἐπόρουσαν, ἀνὴρ δ᾽ ἄνδρ᾽ ἐδνοπάλιζεν. χιμούσαν σαν τους λύκους κι έριχναν ο ένας τον άλλο κάτω.
Ἔνθ᾽ ἔβαλ᾽ Ἀνθεμίωνος υἱὸν Τελαμώνιος Αἴας Κι ο τελαμώνιος Αίας ένα άγουρο, το Σιμοείσιο, ρίχνει,
ἠΐθεον θαλερὸν Σιμοείσιον, ὅν ποτε μήτηρ που του Ανθεμίωνα γιος έκράζουνταν η μάνα του μια μέρα
στους Οχτους του Σιμόη τον γέννησε γυρνώντας απ᾿ την Ίδα,
475 Ἴδηθεν κατιοῦσα παρ᾽ ὄχθῃσιν Σιμόεντος
όπου είχε πάει να ιδεί τα πρόβατα μαζί με τους γονιούς της.
γείνατ᾽, ἐπεί ῥα τοκεῦσιν ἅμ᾽ ἕσπετο μῆλα ἰδέσθαι·
Γι᾿ αυτό και Σιμοείσιος κράζουνταν, μα να γεροκομήσει
τοὔνεκά μιν κάλεον Σιμοείσιον· οὐδὲ τοκεῦσι
γραφτό του τους γονιούς δεν ήτανε. Λιγόχρονος εστάθη,
θρέπτρα φίλοις ἀπέδωκε, μινυνθάδιος δέ οἱ αἰὼν
καθώς με το κοντάρι ο άντρόκαρδος τον χτύπησε Αίαντας τότε'
ἔπλεθ᾽ ὑπ᾽ Αἴαντος μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι.
500 ὅς οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε παρ᾽ ἵππων ὠκειάων. από την Άβυδο, από τ᾿ άλογα του κύρη του, φτασμένο.
Τόν ῥ᾽ Ὀδυσεὺς ἑτάροιο χολωσάμενος βάλε δουρὶ Αυτόν, χολιώντας για το σύντροφο, κοντάρεψε ο Οδυσσέας
κόρσην· ἣ δ᾽ ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο πέρησεν δίπλα στο μέτωπο, κι ο χάλκινος χαλός περνά από τ᾿ άλλο
αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε, μελίγγι ως πέρα, και του σκέπασε τα μάτια το σκοτάδι.
δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ. Βαρύς σωριάστη, κι από πάνω του βρόντηξαν τ᾿ άρματά του.
Πισωδρομίζει ο γαύρος Έχτορας κι οι μπροστομάχοι τότε,
505
κι οι Αργίτες όλοι αμέσως χούγιαξαν και τους νεκρούς τράβηξαν
Χώρησαν δ᾽ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ·
και πήραν δρόμο ομπρός. Μα θύμωσεν ο Απόλλωνας, που
Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἴαχον, ἐρύσαντο δὲ νεκρούς,
εθώρειε
ἴθυσαν δὲ πολὺ προτέρω· νεμέσησε δ᾽ Ἀπόλλων
ψηλά απ᾿ τα Πέργαμα, και φώναξε στους Τρώες γκαρδιώνοντάς
Περγάμου ἐκκατιδών, Τρώεσσι δὲ κέκλετ᾽ ἀΰσας·
τους:
ὄρνυσθ᾽ ἱππόδαμοι Τρῶες μηδ᾽ εἴκετε χάρμης
« Αλογατάδες Τρώες, απάνω τους, κρατήστε την αντρεία σας
510 Ἀργείοις, ἐπεὶ οὔ σφι λίθος χρὼς οὐδὲ σίδηρος μπρος στους Αργίτες, τι από σίδερο για πέτρα τα κορμιά τους
χαλκὸν ἀνασχέσθαι ταμεσίχροα βαλλομένοισιν· δεν είναι, στου χαλκού το χτύπημα του σαρκοφα ν᾿ αντέξουν.
οὐ μὰν οὐδ᾽ Ἀχιλεὺς Θέτιδος πάϊς ἠϋκόμοιο Κι ουδ᾿ ο Αχιλλέας, της ωριοπλέξουδης θεάς ο γιος, στη μάχη'
μάρναται, ἀλλ᾽ ἐπὶ νηυσὶ χόλον θυμαλγέα πέσσει. βρίσκεται εδώ, μον᾿ στα πλεούμενα κλωσάει τη μάνητα του.»
Ὣς φάτ᾽ ἀπὸ πτόλιος δεινὸς θεός· αὐτὰρ Ἀχαιοὺς Ετσι ο θεός μιλούσε ο ανήμερος, κι ωστόσο τους Αργίτες
ξεσήκωνε η Αθηνά η περίλαμπρη, του Δία η θυγατέρα,
515 ὦρσε Διὸς θυγάτηρ κυδίστη Τριτογένεια
γυρνώντας δώθε κείθε, όπου 'βλέπε να παρατούν τη μάχη.
ἐρχομένη καθ᾽ ὅμιλον, ὅθι μεθιέντας ἴδοιτο.
Το Δίωρη τότε η Μοίρα αφάνισε, το γιο του Αμαρυγκέα'
Ἔνθ᾽ Ἀμαρυγκείδην Διώρεα μοῖρα πέδησε·
τον είχε βρει πλάι στον αστράγαλο, στο πόδι το δεξιό του
χερμαδίῳ γὰρ βλῆτο παρὰ σφυρὸν ὀκριόεντι
μιαν αγκυλόπετρα, που του 'ριξε του Ιμπράσου ο γιος ο Πείρος,
κνήμην δεξιτερήν· βάλε δὲ Θρῃκῶν ἀγὸς ἀνδρῶν