‫آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ‪ :‬اورﻫﺎن ﭘﺎﻣﻮك‬

‫ﺑﺮﮔﺮدان ‪ :‬ﻣﮋده دﻗﯿﻘﯽ‬

‫‪http://www.dibache.com‬‬

‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ‪:‬‬

‫اورﻫﺎن ﭘﺎﻣﻮك ﺑﺎ ﻧﺎم ﮐﺎﻣﻞ ﻓﺮﯾﺖ اورﻫﺎن ﭘﺎﻣﻮك )زاده ‪ 7‬ژوﺋﻦ ‪ (1952‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و‬
‫رﻣﺎنﻧﻮﯾﺲ اﻫﻞ ﮐﺸﻮر ﺗﺮﮐﯿﻪ و ﺑﺮﻧﺪه ﺟﺎﯾﺰه ﻧﻮﺑﻞ ادﺑﯿﺎت در ﺳﺎل ‪ 2006‬اﺳﺖ‪ .‬او ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ‬
‫ﺗﺮكﺗﺒﺎري اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﺰه را درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدهاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺎﻣﻮك در ﮐﺸﻮر ﺧﻮد ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهاي ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﻣﺪار اﺳﺖ و آﺛﺎر او ﺑﻪ ﺑﯿﺶ از ‪ 40‬زﺑﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
‫ﺷﺪهاﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ ‪:‬‬

‫»آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر« ﻧﻮﺷﺘﻪ اورﻫﺎن ﭘﺎﻣﻮك ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺗﺮك ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ آﻗﺎي ﺑﻬﺎرﻟﻮ دو ﺳﺎل ﻗﺒﻞ‬
‫ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﺘﻦ ﯾﮏ رﻣﺎن‪ ،‬ﺳﻔﺮي ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﯽ ﺑﻪ اﯾﺮان داﺷﺖ‪ ،‬اﺛﺮي اﺳﺖ ﻧﺎب و در ﺗﺮاز‬
‫ﭘﺮوردهﺗﺮﯾﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻬﺎن‪ .‬اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﻣﮋده دﻗﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ اوﻟﯿﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﭘﺎﮐﯿﺰه از آﺛﺎر ﭘﺎﻣﻮك ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻏﻠﺐ آﺛﺎر ﭘﺎﻣﻮك‬
‫از ﺗﺮﮐﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ دراراﺋﻪ زﺑﺎن ﮔﻔﺘﺎري ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻟﻨﮓ ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻪﺑﺴﺎ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺗﺮﺟﻤﻪ رﻣﺎنﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﮔﺎن ﻓﺎرﺳﯽزﺑﺎن را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﯾﮑﯽ‬
‫دو ﺳﺎل اﺧﯿﺮ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﭘﺎﻣﻮك در اروﭘﺎ ﺟﺰو ﭘﺮ ﻓﺮوشﺗﺮﯾﻦﻫﺎ اﺳﺖ و ﭘﺎرهاي از ﮐﺘﺎبﻫﺎي او‬
‫ﺑﻪ ﺑﯿﺶ از ﺑﯿﺴﺖ زﺑﺎن زﻧﺪه ﺟﻬﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎﻣﻮك در ﻋﯿﻦﺣﺎل ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و‬
‫روﺷﻦﻓﮑﺮي ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﺑﺎ روﺣﯿﻪ اﻧﺘﻘﺎدي اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎرهاي از ﻣﻘﺎﻻت و ﻧﻈﺮاﺗﺶ دوﻟﺖ ﺗﺮﮐﯿﻪ و‬
‫ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن ﻣﺘﻨﻔﺬ ﺗﺮك را ﻋﻠﯿﻪ او ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫راوي داﺳﺘﺎن »آدم ﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر« ﯾﮏ ﮐﻮدك ده دوازده ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و از ﻫﻤﯿﻦرو ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎ‬
‫در داﺳﺘﺎن ﻫﻤﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ و درﻋﯿﻦﺣﺎل ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اراﺋﻪ‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬آنﭼﻪ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ راوي را ﺑﺮﻣﯽاﻧﮕﯿﺰد ﮐﺎﻣﻼً ﻋﺎﻃﻔﯽ‪ ،‬ﻏﺮﯾﺰي و ﺑﺎزيﮔﻮﺷﺎﻧﻪ اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻪ ﻫﯿﭻوﺟﻪ ﻗﻠﻤﺮو »ﻣﻌﻘﻮﻻت« را درﺑﺮﻧﻤﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﺑﻬﺎرﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎﺟﺮاي ﺳﺎدهاي ﮐﻪ در داﺳﺘﺎن‬
‫اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺑﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاي ﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و آنﭼﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﻮد در ﺣﻘﯿﻘﺖ درﺑﺎره ﻗﺒﻞ‬
‫از وﻗﻮع ﻣﺎﺟﺮا اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮآﻣﺪ اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﻢ ‪.‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‬
‫ﺑﺴﺘﺎر ﺑﺎزي را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﻣﺨﯿﺮ ﻣﯽﺳﺎزد ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺧﺎص ﺧﻮدش‬
‫را از داﺳﺘﺎن ﺑﻪدﺳﺖ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪوﯾﮋه ﮐﻪ داﺳﺘﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞﻫﺎي ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺗﺪاوم ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫»آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر« داﺳﺘﺎن ﺗﻠﺨﯽ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺼﻮﯾﺮي اﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﻠﺨﯽ آن ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً در‬
‫ﮐﺎم ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻧﻤﯽﻧﺸﯿﻨﺪ و ﺗﺼﻮﯾﺮ در داﺳﺘﺎن ﺟﺎي دﻻﻟﺖ و ﺗﻌﺒﯿﺮ را ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﮥ ﭘﺮوردة‬
‫آن ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻓﻀﺎي ﺗﯿﺮه و ﺗﺎرِ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرگ اﺳﺖ‪:‬‬
 ‫»ﭘﺮدهﻫﺎي ﺿﺨﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪه‪ ،‬ﻏﺒﺎر و ﻧﻮر ﮐﺪري ﮐﻪ در ﻓﻀﺎي ﻧﻤﻮر اﺗﺎقﻫﺎ ﻣﻌﻠﻖ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﮔﺮهﮔﺎه داﺳﺘﺎن ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪ .‬ﺑﺴﺘﻦ ﭼﻤﺪان ﭘﺪر ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ را از آنﺳﻮي دﯾﻮار اﺗﺎق ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺪاﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺼﻮﯾﺮي‬
‫ﻋﯿﻨﯽ و ﻣﺆﺛﺮ ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽآورﻧﺪ‪.‬‬

‫آنﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮان از آن ﺑﻪ »ﻣﻔﺼﻞﻫﺎي داﺳﺘﺎن« )ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ دو زﻣﺎن ﯾﺎ دو ﻓﻀﺎي ﻣﺘﻔﺎوت(‬

‫ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮد ﮐﺎﻣﻼً روان و ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه و ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺴﺴﺖﻫﺎ ﯾﺎ‬
‫ﭘﺮشﻫﺎي زﻣﺎن ﯾﺎ ﻣﮑﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻘﯿﻘﺖ از ﻫﻤﯿﻦرواﺳﺖ ﮐﻪ آراﻣﺶ ﺟﺎري در داﺳﺘﺎن‬
‫ﻣﻼلآور ﯾﺎ ﺗﺼﻨﻌﯽ ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﯾﺪ و ﺑﺎ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي داﺳﺘﺎن ﯾﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺳﺎﺧﺘﺎري‬
‫ﻣﺘﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﻃﻌﻢ و ﺑﻮي داﺳﺘﺎن را ﮐﺎﻣﻼ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺘﺎر دوﺳﺖ ﭘﺪر و اﺷﺎره ﺑﻪ ازداوج زود ﻫﻨﮕﺎم او‪ ،‬اﺻﺮار ﭘﺪر ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ از ورزﺷﮕﺎه‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه ﭘﺪر ﺑﻪ آژاﻧﺲ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﭘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ واﮐﺴﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪،‬‬
‫ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ﻣﺎدر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد و ﺧﺎﻧﻪاش ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﺗﺤﻤﻞاﻧﺪ‪ ،‬رﻗﺎﺑﺖ دو ﮐﻮدك‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺧﺖ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮادر ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺎن از ﻫﻨﺪﺳﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻨﺴﺠﻢ داﺳﺘﺎﻧﯽ‬
‫دارد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻋﻨﺼﺮ آن را ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﺮد‪.‬‬

‫در ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺑﻬﺎرﻟﻮ اﻓﺰود ﮐﻪ »آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر« ﭘﺎﻣﻮك ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﺮﺧﯽ از داﺳﺘﺎنﻫﺎي‬
‫»در زﻣﺎن ﻣﺎ« ﻫﻤﯿﻨﮓوي )ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻧﯿﮏ آداﻣﺰ«( و دو داﺳﺘﺎن »دو ﺳﺮﺑﺎز«‬
‫و »اﻧﺒﺎرﺳﻮزي« از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ »ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺑﺮاي اﻣﯿﻠﯽ« ﻓﺎﮐﻨﺮ ﻣﯽاﻧﺪازد‪ ،‬ﮔﯿﺮم ﻣﯽﺗﻮان رﮔﻪﻫﺎﯾﯽ‬
‫از اﯾﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ وﺿﻮح در رﻣﺎن ﻣﻌﺮوف و اﻟﻬﺎمﺑﺨﺶ »ﻫﮑﻠﺒﺮي ﻓﯿﻦ« ﻣﺎرك ﺗﻮﯾﻦ‬
‫ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
 ‫آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻼلآور اﺳﺖ اﮔﺮ داﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﮔﻮش ﺑﺪﻫﯽ ﯾﺎ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم‪،‬‬
‫اﮔﺮ از ﭘﻨﺠﺮه ﺧﯿﺎﺑﺎن و رهﮔﺬرﻫﺎ‪ ،‬ﯾﺎ آﭘﺎرﺗﻤﺎن روﺑﻪرورا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ رادﯾﻮ ﮔﻮش ﻣﯽدادﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﮓ‬
‫ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ روي آنﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ اﺑﺪي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آنوﻗﺖﻫﺎ‪ ،‬در ﺳﺎل ‪ ،1958‬در ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮنﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﺎ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ روي ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻤﯽآوردﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎﺧﻮشﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ‪» :‬ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪه«‬
‫ـ درﺑﺎرة ﻓﯿﻠﻢﻫﺎي اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﻫﺎﻟﯿﻮود ﻫﻢ‪،‬ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ را‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﭼﻨﺎن ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﻪ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل‬
‫رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻃﻮري ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪاﻧﮕﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺪرم‪ ،‬ﻋﻤﻮﯾﻢ و‬
‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﺑﯽآنﮐﻪ ﺑﻪﻫﻢدﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪﺑﺮاي‬
‫ﻫﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎيﺑﯿﺮون ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻼً ﻋﻤﻪام‪ ،‬ﺣﯿﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦﻃﻮرﮐﻪ دارد ﺑﺮف ﻣﯽآﯾﺪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪«.‬‬

‫و ﻣﻦ ﮐﻪ از آن ﯾﮑﯽ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺧﻂﻫﺎي ﺗﺮاﻣﻮا ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آنﺣﻠﻮاﻓﺮوش ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﺘﺎﺷﯽ‬
‫آﻣﺪه‪«.‬‬

‫ﯾﮏﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﻤﻪﻫﺎ و ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ در ﻃﺒﻘﺎت ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنزﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ ﻃﺒﻘﮥ‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻏﺬا را ﺑﯿﺎورﻧﺪﻣﻦ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬از ﺣﻀﻮر در ﺟﻤﻊ‬
‫ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮيﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان ﭼﻨﺎن ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ـ ﮐﻪ ﭼﻠﭽﺮاغ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎلِﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري‬
‫روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﯽرﻣﻘﯽ در آن ﻣﯽﭘﺎﺷﯿﺪ ـ در ﻧﻈﺮم روﺷﻦﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﻤﻪﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺳﺎﯾﺮﻃﺒﻘﺎت‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ از آنﻫﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺗﺎرﯾﮏﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ دﻟﯿﻠﺶ ﺗﻮرﻫﺎ وﭘﺮدهﻫﺎي ﺿﺨﯿﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ درﻫﺎي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺴﺘﮥ ﺑﺎﻟﮑﻦ آوﯾﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ وﺳﺎﯾﻪاي ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﺮ اﺗﺎق ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻋﻠﺘﺶ اﺗﺎقﻫﺎي ﺷﻠﻮغ ﻣﻤﻠﻮ ازاﺛﺎﺛﯿﻪاي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮي‬
‫ﺧﺎك ﻣﯽدادﻧﺪ و ﭘﺮ از ﺻﻨﺪوقﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻬﻨﻪ وﭘﺎراوانﻫﺎي ﺗﺰﯾﯿﻦﺷﺪه ﺑﺎ ﺻﺪف ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﯿﺰﻫﺎي ﺑﺰرگ‬
‫ﭼﻮب ﺑﻠﻮط ﺑﺎﭘﺎﯾﻪﻫﺎي ﭘﻨﺠﻪاي زﯾﺒﺎ‪ ،‬و ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻧﻮ روﯾﺎل ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ روي درش ﭘﺮ از ﻗﺎبﻋﮑﺲ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز ﯾﮏﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ﻋﻤﻮﯾﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﯾﮑﯽ از اﺗﺎقﻫﺎيﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮري ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽﺷﺪ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دو ﺗﺎ ﺑﻠﯿﺖ ﺑﺮاي ﻣﺴﺎﺑﻘﮥ ﻓﻮﺗﺒﺎل دارم‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﺑﺮوم‪.‬ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ ﭘﺪرﺗﺎن ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ را ﺑﺒﺮد؟«‬

‫ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ از آن ﯾﮑﯽ اﺗﺎق ﮔﻔﺖ‪» :‬آره ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺒﺮ ﻣﺴﺎﺑﻘﮥ ﻓﻮﺗﺒﺎل!«‬

‫ﭘﺪرم ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺧﻮدت آنﻫﺎ را ﻧﻤﯽﺑﺮي؟«‬

‫ﻣﺎدرم ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم دﯾﺪن ﻣﺎدرم‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮوﯾﻢ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرگ‪«.‬‬

‫ﻋﻤﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺒﺮي‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻋﺬابآور ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﭘﺪرم اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪﻫﻤﻪ آدمﻫﺎي ﺗﻮي اﺗﺎق درﺑﺎرة او‬
‫ﭼﻪ ﻓﮑﺮي ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ‪»:‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ را ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪«.‬‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﻃﺒﻘﮥ ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺎدرم ﺟﻮرابﻫﺎي ﭘﺸﻤﯽ ﺿﺨﯿﻢ وﻧﻘﺶدار را ﭘﺎيﻣﺎن ﮐﻨﺪ و ﻣﺠﺒﻮرﻣﺎن‬
‫ﮐﻨﺪ دو ﺗﺎ ﭘﻠﯿﻮر روي ﻫﻢ ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺪرﺗﻮي راهرو دراز راه ﻣﯽرﻓﺖ و ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﺎﺷﯿﻦ دوج ‪1952‬‬
‫ﮐﺮمرﻧﮓ وﺷﯿﮏ ﻋﻤﻮ ﺟﻠﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺗﺸﻮﯾﻘﯿﻪ ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم اﺟﺎزه داد دوﺗﺎﯾﯽ ﺟﻠﻮﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻮﺗﻮر ﺑﺎ‬
‫اوﻟﯿﻦ اﺳﺘﺎرت روﺷﻦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺟﻠﻮ در ورودي ورزﺷﮕﺎه ﺻﻒ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر وروديﮔﺮدان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﺑﻠﯿﺖ‬
‫ﺑﺮاي ﻫﺮ دوﺗﺎيﺷﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻫﺸﺖﺳﺎﻟﺶ اﺳﺖ و آن ﯾﮑﯽ دهﺳﺎل‪ «.‬ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز وارد ﺷﺪﯾﻢ؛ ﻧﮕﺮان‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﺒﺎداﺗﻮﺟﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻠﯿﺖ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺗﻮي ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫﺎ ﮐﻠﯽ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﯿﻢ وﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺗﯿﻢﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﺗﻮي زﻣﯿﻦ ﮔﻞآﻟﻮد ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ از ﺗﻤﺎﺷﺎي ﺑﺎزﯾﮑﻦﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻠﻮارﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎه ﺳﻔﯿﺪ در زﻣﯿﻦ ﺟﻠﻮ‬
‫و ﻋﻘﺐ ﻣﯽدوﯾﺪﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن را ﮔﺮمﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم‪ .‬ﺑﺮادرم ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬آنﯾﮑﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ‪ .‬او را از ﺗﯿﻢ ﺟﻮاﻧﺎن آوردهاﻧﺪ‪«.‬‬

‫»ﺧﻮدم ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن‪«.‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع ﺑﺎزي‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ورزﺷﮕﺎه ﺑﻪﻃﺮز اﺳﺮارآﻣﯿﺰي ﺳﺎﮐﺖﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻮاﺳﻢ از ﺑﺎزﯾﮑﻦﻫﺎ ﭘﺮت‬
‫ﺷﺪ و ذﻫﻨﻢ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد ﺑﯽﻫﺪف ﭼﺮﺧﯿﺪن‪،‬ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﮥ ﺑﺎزﯾﮑﻦﻫﺎ ﻟﺒﺎسﺷﺎن ﻋﯿﻦ ﻫﻢ اﺳﺖ وﻟﯽ اﺳﻢ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎنروي ﺳﯿﻨﻪﺷﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه؟ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ اﯾﻦﻃﺮف و آنﻃﺮف ﻣﯽدوﯾﺪﻧﺪ‪،‬اﺳﻢﻫﺎيﺷﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎهﺷﺎنﮔﻠﯽﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬دودﮐﺶ ﯾﮏ ﮐﺸﺘﯽ را دﯾﺪم‬
‫ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺪ ﺣﺮﮐﺖﻣﯽﮐﺮد و ﺣﯿﻦ ﻋﺒﻮر از ﺑ‪‬ﺴﻔُﺮ از ﭘﺸﺖ ﺳﮑﻮﻫﺎي ورزﺷﮕﺎه ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺖاﺳﺘﺮاﺣﺖ‬
‫ﻫﯿﭻ ﮔﻠﯽ ﻧﺰدﻧﺪ‪ ،‬و ﭘﺪر ﺑﺮايﻣﺎن ﯾﮏ ﻗﯿﻒ ﮐﺎﻏﺬي ﻧﺨﻮد ﺑﻮداده وﯾﮏ ﻧﺎن ﭘﯿﺪه ﺑﺎ ﭘﻨﯿﺮِ آبﺷﺪه ﺧﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻧﺎﻧﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ‪ «.‬و ﻧﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺸﺎﻧﺶ دادم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﮕﺬارش زﻣﯿﻦ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫در وﻗﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﯿﻦ دو ﻧﯿﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﮐﻤﯽ اﯾﻦﻃﺮف وآنﻃﺮف رﻓﺘﯿﻢ؛ ﻣﺎ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ‪،‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺧﻮدﻣﺎن را ﮔﺮم ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦو ﺑﺮادرم‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﺪر‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎيﻣﺎن را ﺗﻮي ﺟﯿﺐ‬
‫ﺷﻠﻮارﻣﺎن ﮐﺮدﯾﻢ وﭘﺸﺖ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺎزي اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ‪ .‬داﺷﺘﯿﻢ ﺳﺎﯾﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯽﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪﻣﺮدي از‬
‫ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭘﺪر را ﺻﺪا زد ‪.‬ﭘﺪر دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺎﺳﻪ ﮐﺮد واﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ در آن ﺳﺮ و ﺻﺪا‬
‫ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽﺷﻨﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺎ را ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻻن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﯿﺎﯾﻢ‪ .‬ﻫﻢراه ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺮدي ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭘﺪرم را ﺻﺪا زده ﺑﻮد ﺷﺎلﮔﺮدن ﺑﻨﻔﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﭼﻨﺪ ردﯾﻒ آﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ؛ از‬
‫روي ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ رد ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدم را ﻫﻞ ﻣﯽدادو از ﺳﺮ راﻫﺶ ﮐﻨﺎر ﻣﯽزد ﺗﺎ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢدﯾﮕﺮ را ﺑﻐﻞ ﮐﺮدﻧﺪ و او ﻫﺮ دو ﮔﻮﻧﮥ ﭘﺪرم را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﯿﺪ‪»:‬اﯾﻦﻫﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺗﻮ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ داري؟ ﺑﺎورم ﻧﻤﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫ﭘﺪرم ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوري ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪﻃﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪرﺳﻪرﻓﺘﻦ‬
‫زن ﮔﺮﻓﺘﯽ؟«‬

‫ﭘﺪرم ﺑﯽآنﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ «.‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺪﺗﯽ ﺣﺮف زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدي ﮐﻪﺷﺎل ﺑﻨﻔﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﮏ‬
‫داﻧﻪ ﺑﺎدامزﻣﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻒ ﻫﺮ دﺳﺖﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ او‪ ،‬ﭘﺪرم ﺳﺎﮐﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﯿﻢﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻠﻮارﻫﺎي ﮐﻮﺗﺎه ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺎزي ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪»:‬ﯾﺎﻻ‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺳﺮدﺗﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
 ‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮدم ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬

‫ﭘﺪرم ﺑﺎز ﻫﻢ اﺻﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺳﺮدﺗﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﺳﺮدش اﺳﺖ‪.‬ﯾﺎﻻ‪ ،‬راه ﺑﯿﻔﺘﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ زاﻧﻮي ﻣﺮدم ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ و ﭘﺎيﺷﺎن را ﻟﮕﺪ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬وﭘﺎيﻣﺎن را روي ﻧﺎن ﭘﯿﺪه و ﭘﻨﯿﺮي‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم زﻣﯿﻦ‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺳﻮت داور را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺮوع‬
‫ﻧﯿﻤﻪ دوم را اﻋﻼمﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮادرم از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺳﺮدت اﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺳﺮدتﻧﯿﺴﺖ؟«‬

‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬اي اﺣﻤﻖ‪«.‬‬

‫ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻧﯿﻤﮥ دوم را ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ از رادﯾﻮ ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ را از رادﯾﻮ ﭘﺨﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﺲ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از ﻣﯿﺪان ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺑﺮم‪«.‬‬

‫ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬از ﻣﯿﺪان ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺪرﻣﺎن‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮐﻨﺎر دﮐﮥ‬
‫ﺷﺮطﺑﻨﺪي ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺪان ﭘﺎرك ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬درﻫﺎرا ﺑﺮاي ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﺎز ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﻻن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم‪«.‬‬

‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز درﻫﺎ را از ﺑﯿﺮون ﻗﻔﻞ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻔﻞﻫﺎ را از داﺧﻞ ﻓﺸﺎردادﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﺪرم ﻧﺮﻓﺖ‬
‫ﺟﻠﻮ ﺑﺎﺟﮥ ﺷﺮطﺑﻨﺪي‪ .‬دوان دوان از ﺧﯿﺎﺑﺎنﺳﻨﮓﻓﺮوش ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و رﻓﺖ آنﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن و وارد‬
‫ﻣﻐﺎزهاي ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﺖوﯾﺘﺮﯾﻨﺶ ﭘﻮﺳﺘﺮِ ﮐﺸﺘﯽ و ﻣﺪلﻫﺎي ﺑﺰرگ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ و ﻋﮑﺲ ﺳﺎﺣﻞدرﯾﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪم‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ دارد ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود؟«‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﯽآﯾﯽ "زﯾﺮ ﯾﺎ رو" ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ؟«‬

‫ﭘﺪرم ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺮادرم داﺷﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﮥ دﻧﺪه ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺎﻧﺸﺎﻧﺘﺎﺷﯽ رﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﭘﺪرم ﺑﺎز ﻫﻢ‬
‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺟﻠﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﭘﺎرك ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎرﻣﻐﺎزة ﻋﻼءاﻟﺪﯾﻦ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ‬
‫ﯾﮏ ﭼﯿﺰي ﺑﺮايﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺨﺮم؟ وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻪ از آن آداﻣﺲﻫﺎي آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر‪«.‬‬

‫ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ‪» :‬ﺗﻮ را ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺧﺪا!«‬

‫ﭘﺪرم ﺑﺮاي ﻫﺮ ﮐﺪام ﻣﺎ ده ﺗﺎ آداﻣﺲ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﮑﺲ آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر ﻻيﻟﻔﺎفﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ‬
‫رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺗﻮي آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻻن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدمرا از ﻫﯿﺠﺎن ﺧﯿﺲ ﮐﻨﻢ‪ .‬داﺧﻞ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮔﺮم ﺑﻮد و‬
‫ﻣﺎدرﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻟﻔﺎف آداﻣﺲﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ را زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ دو‬
‫ﺗﺎﻣﺎرﺷﺎل ﻓﻮزي ﭼﺎﮐﻤﺎك‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﺎرﻟﯽ ﭼﺎﭘﻠﯿﻦ‪ ،‬ﯾﮏ ﺣﻤﯿﺪ ﮐﺎﭘﻼن ﮐﺸﺘﯽﮔﯿﺮ‪ ،‬ﯾﮏﻣﻮﺗﺰارت‪ ،‬ﯾﮏ دوﮔُﻞ‪ ،‬دو ﺗﺎ‬
‫آﺗﺎﺗﻮرك‪ ،‬و ﯾﮏ ﺷﻤﺎرة ‪ ،21‬ﮔﺮﺗﺎ ﮔﺎرﺑﻮ‪ ،‬ﮔﯿﺮم آﻣﺪﮐﻪ ﺑﺮادرم ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در ﻣﺠﻤﻮع ‪ 173‬ﻋﮑﺲ آدمﻫﺎي‬
‫ﻣﺸﻬﻮر را داﺷﺘﻢ‪ ،‬وﻟﯽﻫﻨﻮز ‪ 27‬ﺗﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮيام ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮادرم ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﻣﺎرﺷﺎل ﻓﻮزيﭼﺎﮐﻤﺎك‪،‬‬
‫ﭘﻨﺞ ﺗﺎ آﺗﺎﺗﻮرك‪ ،‬و ﯾﮏ ا‪‬دﯾﺴﻦ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺪام ﯾﮏ داﻧﻪ آداﻣﺲﺗﻮي دﻫﺎنﻣﺎن اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ و ﺷﺮوع‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﺮح ﭘﺸﺖ ﻋﮑﺲﻫﺎ‪:‬ﺑﻪﺑﺮﻧﺪة ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮥ ﺻﺪ ﻋﮑﺲ آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر را ﺟﻤﻊ‬
‫ﮐﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﻮپ ﻓﻮﺗﺒﺎلﭼﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﯾﺰه اﻫﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮادرم ‪165‬ﻋﮑﺴﯽ را ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد دﺳﺘﻪ ﮐﺮده و ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎ زﯾﺮ ﯾﺎ رو ﺑﺎزي‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دوازده ﺗﺎ از ﻣﺎرﺷﺎل ﭼﺎﮐﻤﺎكﻫﺎي ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﺮﺗﺎ ﮔﺎرﺑﻮﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬آنوﻗﺖ ﺗﻮ روي‬
‫ﻫﻢ ‪ 184‬ﺗﺎ ﻋﮑﺲ داري‪«.‬‬

‫»ﻧُﭻ‪«.‬‬
‫»وﻟﯽ ﺗﻮ دو ﺗﺎ ﮔﺮﺗﺎ ﮔﺎرﺑﻮ داري‪«.‬‬

‫ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮدا ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺪرﺳﻪ واﮐﺴﻦﻫﺎيﻣﺎن را ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﯽ دردتﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﮔﺮﯾﻪﮐﻨﺎن ﻧﻤﯽآﯾﯽ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ؟«‬

‫»ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽآﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از آنﮐﻪ در ﺳﮑﻮت ﺷﺎم ﺧﻮردﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ «دﻧﯿﺎي ورزش« ﮔﻮشﮐﺮدﯾﻢ و ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزي دو ـ‬
‫دو ﻣﺴﺎوي ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرمآﻣﺪ ﺗﻮي اﺗﺎقﻣﺎن ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ رﺧﺖﺧﻮاب ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﺑﺮادرم‬
‫داﺷﺖ ﮐﯿﻒﻣﺪرﺳﻪاش را ﻣﯽﭼﯿﺪ‪ ،‬دوﯾﺪم ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ‪ .‬ﭘﺪرم از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﯿﺮهﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮدا ﺑﺮوم ﻣﺪرﺳﻪ‪«.‬‬

‫»ﺑﺮاي ﭼﯽ؟«‬
 ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ واﮐﺴﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬آنوﻗﺖ ﻣﻦ ﺗﺐ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻧﻔﺴﻢﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺒﺮ دارد‪«.‬‬

‫ﭘﺪرم ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬دوﯾﺪم و از ﺗﻮي ﮐﺸﻮ ﺑﺮاﯾﺶ ﻗﻠﻢ وﮐﺎﻏﺬ آوردم‪.‬‬

‫ﮐﺎﻏﺬ را روي ﮐﺘﺎب ﮐﯿﺮﮐﮕﻮر ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ وﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽﺷﺪ؛ و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرت ﺧﺒﺮ دارد؟« ﺑﻌﺪﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽروي ﻣﺪرﺳﻪ‪ ،‬وﻟﯽ واﮐﺴﻦ ﻧﻤﯽزﻧﯽ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻦ را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ‪«.‬‬

‫ﯾﺎدداﺷﺖ را اﻣﻀﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﻓﻮت ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺎﻏﺬ را ﺗﺎ ﮐﺮدم و ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢﮔﺬاﺷﺘﻢ ‪.‬دوان دوان ﺑﻪ اﺗﺎق‬
‫ﺧﻮابﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﯾﺎدداﺷﺖ را ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ روي ﺗﺨﺘﻢ و ﺑﻨﺎ ﮐﺮدم ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪن‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬آرام ﺑﺎش‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب‪«.‬‬

‫در ﻣﺪرﺳﻪ‪ ،‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬ﻫﻤﮥ ﺑﭽﻪﻫﺎ در دو ﺳﺘﻮن ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪو ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﻃﺮف ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎي‬
‫ﺑﺪﺑﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ واﮐﺴﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻘﯿﻪ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ در ﻫﻮل و وﻻ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﯾ‪‬ﺪ ﮐﻪ از‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻪ دﻣﺎﻏﻢﺧﻮرد‪ ،‬ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬از ﺻﻒ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﻣﻌﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻيﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎي ﮐﻼس ﺑﺎ ﻫﯿﺎﻫﻮي ﻓﺮاوان از ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻠﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﮐﺎري داﺷﺘﯽ؟«‬

‫ﯾﺎدداﺷﺘﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪرم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد از ﺟﯿﺒﻢ درآوردم و ﺑﻪ او دادم‪ .‬ﺑﺎ اﺧﻢ آن راﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﯽ ﭘﺪرت‬
‫ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و اداﻣﻪداد‪» :‬ﺑﺮو ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺗﻮي دوم اﻟﻒ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش‪«.‬‬

‫ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ در دوم اﻟﻒ‪ ،‬ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﭘﺴﺮﺑﭽﮥ دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ازواﮐﺴﻦزدن ﻣﻌﺎف ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ‬
‫از آنﻫﺎ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎهﻣﯽﮐﺮد‪ .‬از راهرو‪ ،‬ﻫﯿﺎﻫﻮي ﺑﯽﭘﺎﯾﺎن ﮔﺮﯾﻪ و آﺷﻮب ﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﮏﭘﺴﺮﺑﭽﮥ ﭼﺎق ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺗﺨﻤﮥ آﻓﺘﺎبﮔﺮدان ﻣﯽﺷﮑﺴﺖ و ﮐﺘﺎب ﮐﺎرﺗﻮن ﮐﯿﻨﻮواﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺳﯿﻔﯽ ﺑﯿﮓ‪ ،‬ﻣﻌﺎون اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﻣﺪﯾﺮ‪ ،‬وارد ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺑﻪ داﻧﺶآﻣﻮزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺮﯾﺾاﻧﺪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﻢ‪.‬ﺧﻄﺎب ﻣﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻀﯽ زدهاﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏروز ﻫﻤﮥﺷﻤﺎ را اﺣﻀﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻃﻦﺗﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬و ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺟﺎنﺗﺎن را درراه آن ﻓﺪا ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬اﮔﺮ آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز از زﯾﺮ واﮐﺴﻦزدن دررﻓﺘﻪاﻧﺪ در آن روزﻋﺬر‬
‫ﻣﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﻮدﺗﺎنﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﯿﺪ!« ﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ آﺗﺎﺗﻮرك ﻧﮕﺎهﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬اﺷﮏ از ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻪ ﮐﻼسﻫﺎيﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ‪.‬ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ واﮐﺴﻦزده ﺑﻮدﻧﺪ ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪﺷﺎن‬
‫آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ آﺳﺘﯿﻦﻫﺎيﺷﺎن را ﺑﺎﻻ زدهﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻘﯿﻪ اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎيﺷﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻫﻢدﯾﮕﺮ را ﻫﻞﻣﯽدادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺗﻨﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻠﻢﻣﺎن ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬آنﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ دﻧﺒﺎلﺷﺎن ﻣﯽآﯾﻨﺪ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ زﻧﮓ آﺧﺮ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬آنﻃﻮري ﺑﻪ ﺑﺎزوي ﻫﻢدﯾﮕﺮ ﻧﺰﻧﯿﺪ! ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮدا ﺗﻌﻄﯿﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻫﻮرا ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﻃﺒﻘﮥ ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ ،‬ﺟﻠﻮ در اﺻﻠﯽ ﻣﺪرﺳﻪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪداﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﺑﯿﺮون‬
‫آﺳﺘﯿﻦﻫﺎيﺷﺎن را ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻟﮑﮥ ﯾﺪ رويﺑﺎزويﺷﺎن را ﺑﻪ درﺑﺎن‪ ،‬ﺟﻠﻤﯽ اﻓﻨﺪي‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺾ آنﮐﻪ ﮐﯿﻒ ﺑﻪدﺳﺖ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و ﻗﺪم ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﮐﺮدم ﺑﻪ دوﯾﺪن‪.‬‬
‫ﯾﮏﮔﺎري ﮐﻪ اﺳﺒﯽ آن را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺟﻠﻮ دﮐﺎن ﻗﺎراﭘِﺖ ﭘﯿﺎدهرو را ﺑﻨﺪ آورده ﺑﻮد‪.‬ﻻﺑﻪﻻي ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎ دوﯾﺪم و‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﻪ آنﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن رﺳﺎﻧﺪم؛ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ ﻫﻢآنﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻮد‪ .‬دوان دوان از ﺟﻠﻮ ﭘﺎرﭼﻪﻓﺮوﺷﯽ‬
‫ﺣﺎﺋﺮي و ﮔﻞﻓﺮوﺷﯽﺻﺎﻟﺢ ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮاﯾﺪارﻣﺎن‪ ،‬ﺣﺎزم اﻓﻨﺪي‪ ،‬در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﯾﻦﺳﺎﻋﺖ روز ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﺎ واﮐﺴﻦ زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺮﺧﺺﻣﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪«.‬‬

‫»ﺑﺮادرت ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟«‬

‫»ﺧﻮدم از روي ﺧﻂﻫﺎي ﺗﺮاﻣﻮا رد ﺷﺪم‪ .‬ﻓﺮدا ﻣﺪرﺳﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرت ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﯽروي ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺖ؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﺎﺧﻮﺷﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮدﻣﺎن‪ .‬در را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﮐﻦ‪«.‬‬

‫ﺣﺎزم ﮐﻠﯿﺪ را از ﻗﻼب روي دﯾﻮار ﺑﺮداﺷﺖ و رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮي آﺳﺎﻧﺴﻮر‪ .‬ﺗﺎﺑﺮﺳﯿﻢ ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ‪ ،‬دود ﺳﯿﮕﺎرش‬
‫آﺳﺎﻧﺴﻮر را ﭘﺮ ﮐﺮد و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ را ﺳﻮزاﻧﺪ ‪.‬درآﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎ ﺑﺎزي ﻧﮑﻦ‪ «.‬و‬
‫در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮشﺑﺴﺖ و رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد ﻓﺮﯾﺎد زدم‪» :‬ﮐﺴﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﻦآﻣﺪهام‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ آﻣﺪهام ﺧﺎﻧﻪ!« ﮐﯿﻔﻢ را اﻧﺪاﺧﺘﻢ زﻣﯿﻦ و ﮐﺸﻮ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﺑﺮادرمرا ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ زﯾﺮ‬
‫و رو ﮐﺮدن ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺑﻠﯿﺖﻫﺎي ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﺶ ﮐﻪﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪﻫﺪ ‪.‬ﺑﻌﺪ آﻟﺒﻮم ﺑﺮﯾﺪة ﺟﺮاﯾﺪش‬
‫را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪﺑﺮﯾﺪة روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را درﺑﺎرة ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺗﻮي آن ﻣﯽﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻏﺮقﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺻﺪاي ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﮐﻠﯿﺪ را در ﻗﻔﻞ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬ﺑﻨﺪدﻟﻢ ﭘﺎره ﺷﺪ ‪.‬از ﺻﺪاي ﻗﺪمﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ‬
‫ﻣﺎدر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺪرم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻠﯿﺖﻫﺎ وآﻟﺒﻮم ﺑﺮﯾﺪة ﺟﺮاﯾﺪ ﺑﺮادرم را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺳﺮ ﺟﺎيﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ وﻗﺖ‬
‫ﻧﮕﻮﯾﺪﮐﻪ آنﻫﺎ را ﺑﻪﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪام‪.‬‬

‫ﭘﺪرم رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ‪ ،‬در ﮐﻤﺪش را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬و داﺧﻞ آن را ﻧﮕﺎهﮐﺮد‪.‬‬

‫»ا‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪاي؟«‬

‫ﺑﻪ ﻋﺎدت ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺎرﯾﺲام‪«.‬‬

‫»اﻣﺮوز ﻧﺮﻓﺘﯽ ﻣﺪرﺳﻪ؟«‬

‫»اﻣﺮوز روز واﮐﺴﻦزدن ﺑﻮد‪«.‬‬

‫»ﺑﺮادرت ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﯽﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﺮو و ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺖ ﺑﻨﺸﯿﻦ‪«.‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻮش ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام را ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه ﺗﮑﯿﻪ دادم‪ ،‬ﺑﻪﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬از ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪم دارد ﯾﮑﯽ ازﭼﻤﺪانﻫﺎ را از ﺑﺎﻻي ﮐﻤﺪ راهرو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآورد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫اﺗﺎﻗﺶ‪ .‬ﮐﺖﻫﺎو ﺷﻠﻮارﻫﺎي اﺳﭙﺮﺗﺶ را از ﮐﻤﺪ ﺑﯿﺮون آورد؛ ﺻﺪاي ﻓﻠﺰ ﭼﻮبرﺧﺘﯽﻫﺎ راﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽدادم‪.‬‬
‫ﮐﺸﻮي ﭘﯿﺮاﻫﻦﻫﺎ و ﺟﻮرابﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺴﺖ‪.‬ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﮥ آنﻫﺎ را ﺗﻮي ﭼﻤﺪاﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮي ﺣﻤﺎم وﻣﯽآﻣﺪ ﺑﯿﺮون‪ .‬ﭼﻤﺪان را ﺑﺴﺖ و ﭼﻔﺖﻫﺎي ﻓﻠﺰياش را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻠﻖ‬
‫ﻣﺤﮑﻤﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻣﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ‪.‬‬

‫»داري ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬

‫»از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺮا روي زاﻧﻮﯾﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ و دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ‪.‬ﻧﻮكدرﺧﺖﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮو ﻣﯿﺎن ﻣﺎ و‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن روﺑﻪرو در ﺑﺎد ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺗﮑﺎنﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻮي ﭘﺪرم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دارم ﻣﯽروم ﯾﮏ ﺟﺎي ﺧﯿﻠﯽ دور‪ «.‬و ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ‪» .‬ﺑﻪ ﻣﺎدرتﭼﯿﺰي ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﻌﺪاً ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪«.‬‬

‫»ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ؟«‬
‫ﺟﻮاب داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﯽروم ﭘﺎرﯾﺲ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻮ‪ «.‬ﯾﮏ اﺳﮑﻨﺎسﺑﺰرگ دو و ﻧﯿﻢ ﻟﯿﺮهاي از ﺟﯿﺒﺶ‬
‫درآورد و ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺑﺎرة اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻮ‪ «.‬و دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﺎ درﺑﺎرة‬
‫اﯾﻦﮐﻪ ﻣﺮا اﯾﻦﺟﺎدﯾﺪي‪«...‬‬

‫ﻓﻮراً ﭘﻮل را ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺮا از روي زاﻧﻮﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ وﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫»ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻧﺮو‪«.‬‬

‫ﭘﺪرم دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و رﻓﺖ‪.‬‬

‫از ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﮐﺮدم‪ .‬رﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﻐﺎزة ﻋﻼءاﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽﺻﺪا زد‪ .‬ﻗﺒﻞ از آنﮐﻪ ﺧﻢ ﺷﻮد و‬
‫ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺷﻮد‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﮕﺎهﮐﺮد و ﺑﺮاﯾﻢ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺶ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن دادم و‬
‫از ﻧﻈﺮم ﻧﺎﭘﺪﯾﺪﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﺗﺮاﻣﻮاﯾﯽ رد ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮔﺎري ﺳﻘّﺎ ﮐﻪاﺳﺐ ﭘﯿﺮش آن را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫زﻧﮓ زدم ﺗﺎ ﺣﺎزم اﻓﻨﺪي ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ آﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺗﻮ زﻧﮓ زدي؟ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﺎ زﻧﮓ ﺑﺎزي ﻧﮑﻦ؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﯾﻦ دو و ﻧﯿﻢ ﻟﯿﺮه را ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﻐﺎزة ﻋﻼءاﻟﺪﯾﻦ و ده ﺗﺎ آداﻣﺲآدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺨﺮ‪.‬‬
‫ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻨﺠﺎه ﻗﺮوش ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪهاش را ﭘﺲﺑﯿﺎوري‪«.‬‬

‫او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﭘﻮل را ﭘﺪرت ﺑﻪ ﺗﻮ داده؟ ﻣﺎدرت ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪،‬ﻫﺎ؟«‬

‫ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻣﻐﺎزه‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪآﻣﺪ ﺑﯿﺮون و در ﻣﺴﯿﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاﯾﺪار آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎي ﻣﺮﻣﺮه در آنﻃﺮفﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮﺧﻮرد و اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻘﯿﮥ ﭘﻮل را ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬ﻓﻮراً ﻟﻔﺎف آداﻣﺲﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪ :‬ﺳﻪﺗﺎ ﻣﺎرﺷﺎل ﻓﻮزي ﭼﺎﮐﻤﺎك‬
‫دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﯾﮏ آﺗﺎﺗﻮرك‪ ،‬و ﯾﮏ ﻟﯿﻨﺪﺑﺮگ‪ ،‬ﻟﺌﻮﻧﺎردوداوﯾﻨﭽﯽ‪ ،‬ﺳﻠﻄﺎن ﺳﻠﯿﻤﺎن ﮐﺒﯿﺮ‪ ،‬ﭼﺮﭼﯿﻞ و ژﻧﺮال ﻓﺮاﻧﮑﻮ‪ ،‬و‬
‫ﯾﮏ ﺷﻤﺎرة ‪21‬دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮔﺮﺗﺎ ﮔﺎرﺑﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮادرم ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺠﻤﻮع ﻋﮑﺲﻫﺎي ﻣﻦ ‪183‬ﺗﺎ ﺑﻮد‪.‬وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ‪26‬‬
‫ﮐﺎرت ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺮيام ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﻮد‪.‬‬

‫داﺷﺘﻢ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦﺑﺎر ﺷﻤﺎرة ‪ ،91‬ﻋﮑﺲ ﻟﯿﻨﺪﺑﺮگ‪ ،‬را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪاﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺟﻠﻮ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫آن ﺑﺮ ﻓﺮاز اﻗﯿﺎﻧﻮس اﻃﻠﺲ ﭘﺮواز ﮐﺮده ﺑﻮد؛ وﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي ﭼﺮﺧﯿﺪن ﮐﻠﯿﺪ را در ﻗﻔﻞ در ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﻣﺎدرم!‬
‫ﻓﻮراً ﮐﺎﻏﺬﻫﺎيآداﻣﺲ را از روي زﻣﯿﻦ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و دور اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﺎ واﮐﺴﻦ زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ زود ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬واﮐﺴﻦ ﺗﯿﻔﻮﺋﯿﺪ‪ ،‬ﺗﯿﻔﻮس‪،‬ﮐﺰاز‪«.‬‬

‫»ﺑﺮادرت ﮐﺠﺎﺳﺖ؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﮐﻼس آنﻫﺎ را ﻫﻨﻮز واﮐﺴﻦ ﻧﺰده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦﺧﻮدم از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﺷﺪم‪«.‬‬

‫»درد داري؟«‬

‫ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮادرم آﻣﺪ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬درد داﺷﺖ؛ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي راﺳﺖ روي ﺗﺨﺖدراز ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﮥ اﺧﻢآﻟﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻮا ﺗﻘﺮﯾﺒﺎًﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬دﺳﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﮐﻪ داﺷﺖ اﺗﻮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ از اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﺐ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﺟﺎي واﮐﺴﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ درد‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ دراز ﺑﮑﺶ و آرام ﺑﮕﯿﺮ‪«.‬‬

‫ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮادرم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آنﮐﻪﭼﺮﺗﯽ زد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﺻﻔﺤﮥ ورزﺷﯽ روزﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖﮐﻪ روز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼً ﮔﻞ ﻧﻤﯽزدﻧﺪ‪«.‬‬

‫»ﭼﯽ؟«‬
‫ﺑﺮادرم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﭼﺮت دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺶ ﺗﺎ ﻣﺎرﺷﺎلﭼﺎﮐﻤﺎك‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ آﺗﺎﺗﻮرك‪ ،‬و‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎ ﻋﮑﺲ دﯾﮕﺮ را ﮐﻪ ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﺮﺗﺎﮔﺎرﺑﻮ ﻋﻮض ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪.‬‬

‫آنوﻗﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ "زﯾﺮ ﯾﺎ رو" ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ؟«‬

‫»ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺎزي ﻣﺎ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻮد‪ :‬ﯾﮏ دﺳﺘﻪ ﻋﮑﺲ آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر را ﻻي دو دﺳﺖﻣﺎنﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ‪:‬‬
‫»زﯾﺮ ﯾﺎ رو؟« اﮔﺮ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬زﯾﺮ«‪،‬ﻋﮑﺲ زﯾﺮ دﺳﺘﻪ را درﻣﯽآوردﯾﻢ؛ ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﺷﻤﺎره ‪،78‬‬
‫رﯾﺘﺎ ﻫﯿﻮرث‪ ،‬ﺑﻮد‪ .‬وﻓﺮﺿﺎً ﺷﻤﺎرة ‪ ،18‬داﻧﺘﮥ ﺷﺎﻋﺮ‪ ،‬روي دﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬آن دو »زﯾﺮ«ﺑﺮﻧﺪه ﺑﻮد‬
‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎرهاش ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ ﯾﮑﯽ از ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﯽ راﮐﻪ زﯾﺎد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ﺷﺐ داﺷﺘﯿﻢ ﻋﮑﺲﻫﺎي ﻣﺎرﺷﺎل ﻓﻮزيﭼﺎﮐﻤﺎك را رد و ﺑﺪل ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم‪ ،‬ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﯾﮏﻧﻔﺮﺗﺎن ﺑﺮود ﺑﺎﻻﺳﺮي ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺪرﺗﺎن آﻣﺪه ﺧﺎﻧﻪ‪«.‬‬

‫ﻫﺮ دوﺗﺎيﻣﺎن رﻓﺘﯿﻢ ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﭘﺪرم آنﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﻤﻮﯾﻢ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢداﺷﺘﻨﺪ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺧﺒﺎر‬
‫رادﯾﻮ ﮔﻮش ﮐﺮدﯾﻢ و ﺻﻔﺤﮥ روزﻧﺎﻣﻪ راﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺎدرﺑﺰرگ و ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ‬
‫ﻃﺒﻘﮥﭘﺎﯾﯿﻦ‪ .‬ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺨﻮردﯾﺪ؟ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖدﯾﮕﺮ ﺳﻮپ ﻋﺪس ﺷﻤﺎﻫﺎ‬
‫را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﯾﺪ ﺗﺎﭘﺪرﺗﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻧﺎن ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻧﺪارﯾﻢ؟«‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﯽﺻﺪا ﺳﻮپﻣﺎن را ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ ﻣﺎدرم ﺗﻤﺎﺷﺎيﻣﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آنﻃﻮرﮐﻪ ﺳﺮش را ﺳﯿﺦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﺻﺪاي آﺳﺎﻧﺴﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮپﻣﺎن ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮي ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ راﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﻮﭘﻢ را ﺗﺎ ﺳﺮدﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﺨﻮرم‪ «.‬وﻟﯽ‪ ،‬در ﻋﻮض‪ ،‬رﻓﺖ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮهاي ﮐﻪ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﻣﯿﺪانﻧﺸﺎﻧﺘﺎﺷﯽ ﺑﻮد و در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ و ﻣﺸﻐﻮلﺧﻮردن ﺳﻮﭘﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﺑﺮادرم داﺷﺘﯿﻢ درﺑﺎرة ﻣﺴﺎﺑﻘﮥ ﻓﻮﺗﺒﺎل‬
‫روز ﻗﺒﻞ ﺣﺮفﻣﯽزدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﺲ !اﯾﻦ ﺻﺪاي آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«‬

‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺻﺪاي آﺳﺎﻧﺴﻮر ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺗﺮاﻣﻮاﯾﯽ رد ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﯿﺰ و آبﺗﻮي ﻟﯿﻮانﻫﺎ و ﭘﺎرچ را ﮐﻤﯽ‬
‫ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﭘﺮﺗﻘﺎلﻫﺎيﻣﺎن راﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ‪ ،‬واﻗﻌﺎً ﺻﺪاي آﺳﺎﻧﺴﻮر را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ‪.‬ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ‬
‫ﺷﺪ وﻟﯽ ازﻃﺒﻘﮥ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ در ﻃﺒﻘﮥ آﺧﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺎدرمﮔﻔﺖ‪» :‬رﻓﺖ ﻃﺒﻘﮥ‬
‫ﺑﺎﻻ‪«.‬‬
‫ﺷﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎيﺗﺎن را ﺑﺒﺮﯾﺪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬وﻟﯽﺑﺸﻘﺎب ﭘﺪرﺗﺎن را ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﻣﯿﺰ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ ‪.‬ﺑﺸﻘﺎبﺧﺎﻟﯽ ﭘﺪرم روي ﻣﯿﺰ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدرم رﻓﺖ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮهاي ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﮐﻼﻧﺘﺮي ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎهﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻘﺎب و ﻗﺎﺷﻖ و ﮐﺎرت و ﭼﻨﮕﺎلﭘﺪرم را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﺮد ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﻇﺮفﻫﺎ را ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﯽرومﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرگﺗﺎن ‪.‬ﺑﺎ ﻫﻢدﯾﮕﺮ دﻋﻮا ﻧﮑﻨﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﯾﮏ دور دﯾﮕﺮ »زﯾﺮ ﯾﺎ رو« را ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎزي را ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬زﯾﺮ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم اول ﻋﮑﺲ روي دﺳﺘﮥ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺸﺘﯽﮔﯿﺮﻣﺸﻬﻮر ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﯾﻮﺳﻒ ﭘﻬﻠﻮان‪،‬‬
‫ﺷﻤﺎره ‪ «.34‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زﯾﺮ دﺳﺘﮥ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎهﮐﺮد ‪.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺗﺎﺗﻮرك‪ ،‬ﺷﻤﺎرة ‪ .50‬ﺗﻮ ﺑﺎﺧﺘﯽ‪ .‬ﯾﮑﯽ رد ﮐﻦ‬
‫ﺑﯿﺎﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮادرم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﯿﺴﺖ وﯾﮑﯽ ﻣﺎرﺷﺎل ﻓﻮزي ﭼﺎﮐﻤﺎك و‬
‫دو ﺗﺎ آﺗﺎﺗﻮرك از ﻣﻦ ﺑﺮد ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽروم ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎن‪«.‬‬

‫»ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫»ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻮ!«‬

‫در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎمﺷﺎن را ﺗﻤﺎم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺑِﮑﯿﺮ آﺷﭙﺰ داﺷﺖ ﻇﺮفﻫﺎ را‬
‫ﻣﯽﺷﺴﺖ‪ ،‬و ﻋﻤﻮﯾﻢ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ روﺑﻪروي ﻫﻢﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدرم ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮة ﻣ‪‬ﺸﺮف ﺑﻪ ﻣﯿﺪان‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺘﺎﺷﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﯽآنﮐﻪ ﭼﺸﻢ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮدارد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎ اﯾﻦﺟﺎ‪ «.‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدم را درﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎدرم و‬
‫ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺨﺼﻮص ﻣﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ او ﺗﮑﯿﻪ دادم و‪ ،‬ﻣﺜﻞ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﻧﺸﺎﻧﺘﺎﺷﯽ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻧﻮازش‬ ‫را‬ ‫ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ‬ ‫و‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام‬ ‫راروي‬ ‫دﺳﺘﺶ‬ ‫ﻣﺎدرم‬ ‫ﺷﺪم‪.‬‬ ‫ﺧﯿﺮه‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽداﻧﻢ ﭘﺪرت آﻣﺪه ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬و ﺗﻮ ﺣﻮاﻟﯽ ﻇﻬﺮ او را دﯾﺪهاي‪«.‬‬

‫»ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫»ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ‪ ،‬ﭘﺪرت ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﯾﮏ اﺳﮑﻨﺎس دو و ﻧﯿﻢ ﻟﯿﺮهاي ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪«.‬‬

‫وﯾﺘﺮﯾﻦﻫﺎي ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ در ﺧﯿﺎﺑﺎن زﯾﺮ ﭘﺎيﻣﺎن‪ ،‬ﭼﺮاغﻫﺎي ﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎ‪،‬ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺄﻣﻮر راهﻧﻤﺎﯾﯽ و‬
‫راﻧﻨﺪﮔﯽ در ﻣﺤﻞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽاش‪ ،‬ﺳﻨﮓﻓﺮشﻫﺎيﺧﯿﺲ‪ ،‬ﺣﺮوف اﻋﻼنﻫﺎي ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت آوﯾﺨﺘﻪ از درﺧﺖﻫﺎ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺴﯿﺎردلﮔﯿﺮ و ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎران ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ راآﻫﺴﺘﻪ ﻧﻮازش‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫رادﯾﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﻦ ﻋﻤﻮﯾﻢ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن رادﯾﻮي ﻫﻤﯿﺸﻪروﺷﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﻣﺮا ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪»:‬دﺧﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﻧﺎﯾﺴﺖ آنﺟﺎ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﯿﺎ اﯾﻦﺟﺎ‬
‫و ﺑﻨﺸﯿﻦ‪«.‬‬
 ‫در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺮادرم ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ‪.‬‬

‫ﻋﻤﻮﯾﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﺑﺮوﯾﺪ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪا زد‪» :‬ﺑﮑﯿﺮ‪،‬ﺑﺮايﺷﺎن ﯾﮏ ﺗﻮپ درﺳﺖ ﮐﻦ ﺗﺎ‬
‫ﺗﻮي راهرو ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﺎزي ﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﮑﯿﺮ ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮفﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﯿﺮﯾﺪﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ رﻓﺖ و از ﺗﻮي ﺑﺎﻟﮑﻦ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮐﻪ دورش را ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻨﺪ ورق روزﻧﺎﻣﻪ آورد و ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد و آنﻫﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺗﻮﭘﯽدرآورد‪ .‬ﺗﻮپ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪاﻧﺪازة ﻣﺸﺘﺶ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ؟«‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﺰرگﺗﺮ‪«.‬‬

‫ﺑﮑﯿﺮ ﭼﻨﺪ ورق روزﻧﺎﻣﮥ دﯾﮕﺮ ﭘﯿﭽﯿﺪ دور آن ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﻪ دمﺑﻪدم ﺑﺰرگﺗﺮﻣﯽﺷﺪ ‪.‬از ﻻي در ﻧﯿﻤﻪﺑﺎز‪،‬‬
‫ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدرم روﺑﻪروي ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ و ﻋﻤﻮﯾﻢﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮑﯿﺮ ﻧﺨﯽ را ﮐﻪ از ﺗﻮي ﮐﺸﻮ درآورده ﺑﻮد‬
‫ﻣﺤﮑﻢ دور ﺗﻮپروزﻧﺎﻣﻪاي ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬و آن را ﮐﺎﻣﻼً ﮔﺮد ﮐﺮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻧﺦ را ﮔﺮه زد ‪.‬ﺑﺮاي آنﮐﻪﮔﻮﺷﻪﻫﺎي‬
‫ﺑﺮآﻣﺪة روزﻧﺎﻣﻪ را ﺻﺎف ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮپ را ﺑﺎ ﮐﻬﻨﮥ ﺧﯿﺴﯽ ﻣﺮﻃﻮب ﮐﺮد‪.‬ﺑﺮادرم‪ ،‬ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬ﺗﻮپ را از دﺳﺖ او ﻗﺎﭘﯿﺪ‪.‬‬

‫»واي ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ﺳﻔﺖ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺑﮑﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺸﺘﺖ را ﺑﮕﺬار اﯾﻦﺟﺎ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﺎ دﻗﺖ روي ﮔﺮه ﻧﺦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﮑﯿﺮ آﺧﺮﯾﻦ ﮔﺮه را زد وﮐﺎر ﺗﻮپ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫آن را اﻧﺪاﺧﺖ ﻫﻮا و ﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻟﮕﺪزدن‪.‬‬

‫ﺑﮑﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﯾﺪ ﺗﻮي راهرو‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽﺷﮑﻨﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺪت زﯾﺎدي ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺣﺮارت ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﺮدم ﮔﻮشﭼﭗ ﻓﻨﺮﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺜﻞ او در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺮﯾﻔﺎﻧﻢ درﯾﺒﻞ ﺑﺰﻧﻢ ‪.‬ﻣﻮﻗﻌﯽﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﭘﯿﺶروي ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎزوي ﻣﺠﺮوح‬
‫ﺑﺮادرم ﺧﻮردم‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺮازد‪ ،‬وﻟﯽ ﭼﯿﺰي ﺣﺲ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺑﻮدﯾﻢ و ﺗﻮپ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ‬
‫داﻏﺎنﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﭘﻨﭻ ـ ﺳﻪ از او ﺟﻠﻮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﺶ ﺧﻮردم‪ .‬ﺑﺮادرم اﻓﺘﺎدزﻣﯿﻦ و زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪ .‬از‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ دﺳﺘﻢ ﺧﻮبﺑﺸﻮد‪ ،‬ﻣﯽﮐﺸﻤﺖ‪«.‬‬

‫در اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرم و ﻋﻤﻮﯾﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮياﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﭘﺎي‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺷﻤﺎره ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﺳﺮدي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »دﺧﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰم« ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﻮ‪،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬آنﺟﺎ ﻓﺮودﮔﺎه ﯾﺸﯿﻠﮑﻮي‬
‫اﺳﺖ؟ ﺧُﺐ‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﻣﻮردﻣﺴﺎﻓﺮي در ﯾﮑﯽ از ﭘﺮوازﻫﺎي اﻣﺮوز ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺳﺆال ﮐﻨﯿﻢ‪ «.‬اﺳﻢ‬
‫ﭘﺪرم را ﮔﻔﺖ وﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ؛ و در اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺳﯿﻢ ﺗﻠﻔﻦ را دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻮﯾﻢﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو‬
‫ﺳﯿﮕﺎرم را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﺎور‪«.‬‬

‫وﻗﺘﯽ ﻋﻤﻮﯾﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ آرام ﮔﻮﺷﯽ را از رويﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﺎي زن دﯾﮕﺮي در ﻣﯿﺎن ﺑﻮد ﺗﻮﺧﺒﺮ داﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟«‬

‫اﻧﮕﺎر‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‬ ‫ﻧﮕﺎه‬ ‫او‬ ‫ﺑﻪ‬ ‫ﻃﻮري‬ ‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‬ ‫ﻧﺸﻨﯿﺪم‪.‬‬ ‫را‬ ‫ﻣﺎدرم‬ ‫ﺟﻮاب‬
‫اﺻﻼً ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ آنﻃﺮف ﺧﻂ ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢرو ﮐﺮد ﺑﻪﻋﻤﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﮥ‬
‫ﺳﯿﮕﺎر و زﯾﺮﺳﯿﮕﺎري ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﻔﺖ« ‪:‬ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺎدرم از ﻗﯿﺎﻓﮥ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا ﮐﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﺗﻮي راهرو‪ .‬دﺳﺘﺶ را از ﺑﺎﻻي ﮔﺮدﻧﻢ ﺗﺎﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺸﺘﻢ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺮق ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﯽ اﻧﮕﺎرﺑﺮاﯾﺶ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮرم‪.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬دﺳﺘﻢ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫»اﻻن ﻣﯽروﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﺧﻮاﺑﺎﻧﻢ‪«.‬‬

‫ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ ،‬در ﻃﺒﻘﮥ ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ در ﺳﮑﻮت اﯾﻦﻃﺮف و آنﻃﺮفﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﭘﯿﺶ از آنﮐﻪ ﺑﻪ رﺧﺖﺧﻮاب‬
‫ﺑﺮوم‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﯿﮋاﻣﻪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﮏﻟﯿﻮان آب ﺑﺨﻮرم؛ ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ‪ .‬ﻣﺎدر داﺷﺖ ﺟﻠﻮ‬
‫ﭘﻨﺠﺮه ﺳﯿﮕﺎرﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﭘﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦﻃﻮر ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﮕﺮد‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮري‪.‬ﺑﺮادرت ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده؟«‬

‫»ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰي را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺑﯿﻦ ﻣﺎدرم و ﭘﻨﺠﺮه ﺟﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻣﺎدرم ﻋﻘﺐ رﻓﺖ وﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮدم را‬
‫در ﻓﻀﺎي ﺑﯿﻦ او و ﭘﻨﺠﺮه ﭼﭙﺎﻧﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻪﭘﺎرﯾﺲ‪ .‬ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﺪام ﭼﻤﺪان را ﺑﺮده؟«‬

‫ﻣﺎدرم ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬در ﺳﮑﻮت ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﯿﺲ از ﺑﺎران را ﺗﻤﺎﺷﺎﮐﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﻣﺎدريام درﺳﺖ روﺑﻪروي ﻣﺴﺠﺪ ﺷﯿﺸﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏآﺧﺮﯾﻦ اﯾﺴﺖﮔﺎه ﺗﺮاﻣﻮا ﻗﺒﻞ از‬
‫آﺧﺮ ﺧﻂ‪ .‬اﻣﺮوز ﻣﯿﺪان ﺷﯿﺸﻠﯽ ﭘﺮ اﺳﺖ ازاﯾﺴﺖﮔﺎهﻫﺎي اﺗﻮﺑﻮس و ﻣﯿﻨﯽﺑﻮس‪ ،‬ﻓﺮوﺷﮕﺎهﻫﺎي ﭼﻨﺪﻃﺒﻘﮥ‬
‫ﭘﻮﺷﯿﺪه از اﻧﻮاعو اﻗﺴﺎم ﻋﻼﻣﺖﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﯽﻗﻮارة اداري‪ ،‬و ﻟﺸﮑﺮي ازﮐﺎرﻣﻨﺪﻫﺎي ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ‬
‫ﺑﻪدﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎﻫﺎرﺷﺎن ﻣﺜﻞ ﻣﻮرﭼﻪ درﭘﯿﺎدهروﻫﺎ رواناﻧﺪ‪ .‬آنزﻣﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﯿﺪان ﺳﻨﮓﻓﺮش ﺑﺰرگ و‬
‫آراﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﮥﻣﺎ ﭘﯿﺎده ﯾﮏرﺑﻊ راه ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ ﻣﺎدرﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و زﯾﺮ درﺧﺖﻫﺎي ﺗﻮتو‬
‫زﯾﺰﻓﻮن راه ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ؛ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺣﺎﺷﯿﮥ ﺷﻬﺮ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﮥ ﺳﻨﮕﯽ ﭼﻬﺎرﻃﺒﻘﮥ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻮﻃﯽ ﮐﺒﺮﯾﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روي ﺗﻪاشاﯾﺴﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﯾﮏﻃﺮﻓﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﻗﺪﯾﻢ؛ وﻃﺮف دﯾﮕﺮش رو ﺑﻪ ﺷﺮق ﺑﻮد‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺑﺎغﻫﺎي ﺗﻮت و اوﻟﯿﻦ‬
‫ﺗﭙﻪﻫﺎي آﺳﯿﺎ در آنﺳﻮي ﺑ‪‬ﺴﻔُﺮ‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از آنﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ دﺧﺘﺮشرا‬
‫ﺷﻮﻫﺮ داده ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ در ﯾﮑﯽ از اﺗﺎقﻫﺎي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪزﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎﻻ ﭘﺮ از ﻣﯿﺰ و ﺻﻨﺪوق و ﭘﯿﺎﻧﻮ و ﯾﮏ ﺧﺮوار اﺛﺎثﮐﻬﻨﻪ و درب و داﻏﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻟﻪﻫﺎﯾﻢ‪ ،‬ﮐﻪ‬
‫ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺎدرم ﺑﻮد‪،‬ﺑﺮاي ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻏﺬا ﻣﯽﭘﺨﺖ و ﯾﺎ ﺧﻮدش آن را ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﺮد ﯾﺎ‬
‫اﯾﻦﮐﻪﻇﺮف ﻏﺬا را ﺑﺎ راﻧﻨﺪهاي ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﭘﺎﯾﺶ را ﺗﻮياﺗﺎقﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﮐﻪ‬
‫ﻻﯾﮥ ﺿﺨﯿﻤﯽ از ﺧﺎك و ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮتﻫﺎي اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﻦﺳﺮﺗﺎﺳﺮﺷﺎن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﮕﺬارد و آنﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻦﮐﻪ دوﻃﺒﻘﻪ ﺑﺮود ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﭙﺰد‪ .‬او ﻫﻢ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر‬
‫ﺧﻮدشﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎي آﺧﺮ ﻋﻤﺮش را ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ در ﯾﮏ ﺧﺎﻧﮥ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﯽدر و ﭘﯿﮑﺮﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﺑﺘﻼ‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎري ﻣﻬﻠﮏ و ﻣﺮﻣﻮز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدادﺳﺮاﯾﺪار ﯾﺎ ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﯾﺎ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻪاي ﭘﺎﯾﺶ را ﺗﻮي آن‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬارد‪.‬‬

‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرم ﻣﺪت زﯾﺎدي زﻧﮓ ﻣﯽزد و ﺑﻪ درﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽﮐﻮﺑﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎي زﻧﮓزدة ﭘﻨﺠﺮة رو ﺑﻪﻣﺴﺠﺪ را در ﻃﺒﻘﮥ دوم ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺧﻮب ﻧﻤﯽدﯾﺪ؛ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮد او را ﺻﺪا ﺑﺰﻧﯿﻢ و ﺑﺮاﯾﺶ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﺑﺪﻫﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬از ﺟﻠﻮ در ﺑﺮوﯾﺪ ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﻣﺎدرﺑﺰرگﺗﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪﺷﻤﺎ را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ «.‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺗﺎ‬
‫وﺳﻂ ﭘﯿﺎدهرو ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد وﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد‪» :‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬ﻣﺎﯾﯿﻢ‪ ،‬ﺻﺪايﻣﺎن را‬
‫ﻣﯽﺷﻨﻮي؟«‬
‫از ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻟﻦﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎدرﺑﺰرگ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪﻣﺎ را دﯾﺪه و ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ و ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬ﮐﻠﯿﺪﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺸﺶ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ و ﻻي‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ و ازﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮايﻣﺎن ﭘﺮت ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﻫﻢدﯾﮕﺮ را ﻫﻞ ﻣﯽدادﯾﻢ ﺗﺎ زودﺗﺮ آنرا‬
‫ﺑﺮدارﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦدﻓﻌﻪ دﺳﺖ ﺑﺮادرم ﻫﻨﻮز درد ﻣﯽﮐﺮد؛ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮد ﮐﻠﯿﺪ راﺑﺮدارد و ﻣﻦ دوﯾﺪم و آن را از‬
‫وﺳﻂ ﭘﯿﺎدهرو ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎدرم دادم‪ .‬ﻣﺎدرم ﺑﺎزﺣﻤﺖ ﮐﻠﯿﺪ را در ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ وزنﻣﺎن را‬
‫روي در آﻫﻨﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦاﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ﺗﺎ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬و از ﺗﺎرﯾﮑﯽ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮي ﺳﺎﮐﻦ ﮐﭙﮏ‪ ،‬و ﺑﻮيﮐﻬﻨﮕﯽ و‬
‫ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺮون زد ـ ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ در ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎي دﯾﮕﺮ ﺣﺲ ﻧﮑﺮدهام‪.‬ﭘﺎﻟﺘﻮ ﯾﻘﻪ ﭘﻮﺳﺖ و ﮐﻼه ﻧﻤﺪي‬
‫ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻨﺎر در آوﯾﺰان ﺑﻮد؛ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ آنﻫﺎ را ﺑﺮاي ﻓﺮاريدادن دزدﻫﺎ آنﺟﺎ آوﯾﺰان ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬وﭘﻮﺗﯿﻦﻫﺎﯾﺶ را ﻫﻢ ﯾﮏﻃﺮف در ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﯾﺪنﺷﺎن وﺣﺸﺖﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬
‫از دور ﻣﺎدرﺑﺰرگﻣﺎن را دﯾﺪﯾﻢ؛ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﮑﺎن ﭼﻮﺑﯽ ﺗﯿﺮه ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ دوﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬در‬
‫ﻧﻮر ﺳﻔﯿﺪرﻧﮕﯽ ﮐﻪ از ﺷﯿﺸﮥ ﻣﺎت ﻗﺪﯾﻤﯽﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬ﻋﺼﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﺤﯽ در ﻣﯿﺎن ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫و ﺗﮑﺎنﻧﻤﯽﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﻻرﻓﺘﻦ از آن ﭘﻠﻪﻫﺎي ﻓﺮﺳﻮده ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺣﺮفﻧﺰد‪) .‬دﻓﻌﻪﻫﺎي ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫دﯾﺪن ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرﺟﺎن‪،‬ﭼﻪﻃﻮرﯾﺪ؟ دﻟﻢ ﺑﺮايﺗﺎن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎدرﺟﺎن‪ («.‬ﺑﺎﻻي‬
‫ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ رﺳﻢآنزﻣﺎن دﺳﺖ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪم و روي ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ؛ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدمﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎل ﮔﻮﺷﺘﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﮥ روي ﻣﭽﺶ ﻧﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ از دﯾﺪن ﺗﻨﻬﺎ دﻧﺪانﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪهاش‪ ،‬ﭼﺎﻧﮥ درازش و ﻣﻮﻫﺎي‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ وﺣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬وﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎدرﻣﺎن ﭼﺴﺒﯿﺪﯾﻢ و دو ﻃﺮف او‬
‫ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ‪.‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮي ﺗﺨﺖﺧﻮاب ﺑﺰرﮔﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ روز را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺧﻮابﺑﻠﻨﺪ و ﺟﻠﯿﻘﮥ ﭘﺸﻤﯽ‬
‫ﺿﺨﯿﻢ آنﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪»:‬زود ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺮﻣﻢ ﮐﻨﯿﺪ!« ﺑﻪ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺨﺎريﺗﺎن ﺧﻮب ﮔﺮم ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ «.‬و اﻧﺒﺮ را ﺑﺮداﺷﺖو ﺑﺨﺎري را ﭘﺮ از ﭼﻮب ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻌﻼً وﻟﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮي دﻧﯿﺎ ﭼﻪ‬
‫ﻣﯽﮔﺬرد؟«‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮ!«‬

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاري ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ؟«‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻫﯿﭻﮐﺲ را ﻧﺪﯾﺪهاي؟«‬

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﯾﺪهام‪«.‬‬

‫»ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪه؟«‬

‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺎﻣﺎنﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ واﮐﺴﻦ زدﻧﺪ‪«.‬‬

 ‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﭼﺸﻢﻫﺎي آﺑﯽاش را ﮔﺮد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬واﻗﻌﺎً؟ درد ﮔﺮﻓﺖ؟«‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺖ ﻣﻦ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬واي‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ!«‬

‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺪت زﯾﺎدي ﺳﮑﻮت ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﺑﺮادرم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ازﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻧﻮك ﺗﭙﻪﻫﺎي دوردﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻪ درﺧﺖﻫﺎي ﺗﻮت و ﻣﺮغداﻧﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮيﺣﯿﺎط ﺧﻠﻮت ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪاي از‬
‫ﻣﺎدرم ﭘﺮﺳﯿﺪ‪»:‬ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺪاري ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوي ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻ ﺧﺎﻧﮥﻣﺎدرﺷﻮﻫﺮت ‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪ آنﺟﺎ ﺳﺮ ﻧﻤﯽزﻧﺪ؟«‬

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬دلر‪‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ آنﺟﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺑﭽﻪﻫﺎﺑﺰﯾﮏ ﺑﺎزي ﮐﺮدﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ وﺟﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬دلر‪‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮي‬
‫ﻗﺼﺮ ﺑﺰرگ ﺷﺪه!«‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﻨﻈﻮرش از »ﻗﺼﺮ« دﻟﻤﺎﺑﺎﻏﭽﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ آن ﻗﺼﺮﻫﺎيﻣﺠﻠﻞ ﻏﺮﺑﯽ ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ وﺻﻒﺷﺎن‬
‫را در ﮐﺘﺎبﻫﺎي داﺳﺘﺎن و روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺷﺎرة ﺗﺤﻘﯿﺮآﻣﯿﺰ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻪ اﯾﻦﮐﻪ دلر‪‬ﺑﺎﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎرﯾﻪ ﺑﻮده‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ در ﺣﺮم‬
‫ﺳﻠﻄﺎن ﮐﻨﯿﺰ ﺑﻮده‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دلر‪‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ را‪ ،‬ﮐﻪﺟﻮاﻧﯽاش را در ﺣﺮم ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﺎﺟﺮيازدواج ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎدر ﭘﺪرم را ﻫﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ او ﺑﻮد ﺧﻮار و ﺧﻔﯿﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬ﺑﻌﺪ از آن‪،‬‬
‫ﺳﺮﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎرة ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﻤﮥ ﻣﻼﻗﺎتﻫﺎﺑﯽﺑﺮو ﺑﺮﮔﺮد ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﺪ‪ :‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‬
‫ﻫﻔﺘﻪاي ﯾﮏ روز ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ در رﺳﺘﻮرانﻣﻌﺮوف و ﮔﺮان ﻋﺒﺪاﷲ اﻓﻨﺪي در ﻣﺤﻠﮥ ﺑﯿﻮﻏﻠﻮ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
‫از آن ﺑﺎﻃﻮل و ﺗﻔﺼﯿﻞ از ﻫﻤﮥ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ ﺳﺆال ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﺪ‪»:‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺎدرﺗﺎن ﺗﻮي ﻏﺬاي ﺷﻤﺎ ﺟﻌﻔﺮي ﻣﯽرﯾﺰد؟«‬

‫ﻣﺎدرﻣﺎن ﻗﺒﻼً ﻣﺎ را آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪،‬ﻣﺎﻣﺎنﺑﺰرگ‪ ،‬ﻧﻤﯽرﯾﺰد‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﺑﺮايﻣﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ دﯾﺪه ﮔﺮﺑﻪاي رويﺟﻌﻔﺮيﻫﺎي ﺑﺎﻏﭽﻪاي ادرار‬
‫ﻣﯽﮐﺮده‪ ،‬و ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد آنﺟﻌﻔﺮي را‪ ،‬ﺑﯽآنﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﺸﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮي ﻏﺬاي ﺧﺪا‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﺪام اﺑﻠﻬﯽرﯾﺨﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از آنﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻪﻃﻮر ﺑﺎ ﺳﺒﺰيﻓﺮوشﻫﺎي ﻧﺸﺎﻧﺘﺎﺷﯽو ﺷﯿﺸﻠﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﻌﻔﺮي ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ ﯾﮑﯽ ﺑﻪدو ﮐﺮده‪ ،‬و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدهﻣﺘﻘﺎﻋﺪﺷﺎن ﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺟﻌﻔﺮي ﻧﻔﺮوﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪﺷﺎن ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮايﺧﻮدﺷﺎن ﺑﮕﺮدﻧﺪ ‪.‬ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ ﻗﻔﻞ در‬
‫اﺗﺎق آنﻃﺮف راهرو را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ؟«‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻫﻤﮥ درﻫﺎ را ﻗﻔﻞ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ دزد وارد ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﺎدرم دراﺗﺎق ﺑﺰرگ و ﺳﺮدي را ﮐﻪ‬
‫ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﺧﻂﻫﺎي ﺗﺮاﻣﻮا ﺑﻮد ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ ﯾﮏﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎي راﺣﺘﯽ و ﻧﯿﻤﮑﺖﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ رويﺷﺎنﻣﻼﻓﻪﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺘﻪﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي زرد ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪﺻﻨﺪوقﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺮاغﻫﺎي‬
‫زﻧﮓزدة ﺧﺎك ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬و دﺳﺘﻪﻫﺎي آوﯾﺰان و زﯾﻦﻓﺮﺳﻮده دوﭼﺮﺧﮥ دﺧﺘﺮاﻧﻪاي ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻨﺠﯽ ﺗﮑﯿﻪ داﺷﺖ‪.‬وﻟﯽ اﯾﻦﺑﺎر ﻣﺎدرم‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺣﺎلﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮشﺣﺎﻟﯽ ﭼﯿﺰي را ازﺻﻨﺪوقﻫﺎ‬
‫ﺑﯿﺮون ﻧﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﺎنﻣﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪»).‬ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻣﺎدرﺗﺎن وﻗﺘﯽﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺻﻨﺪلﻫﺎ را ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪ‪«.‬‬
‫»ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ روﭘﻮش ﻣﺪرﺳﮥ ﺧﺎﻟﻪﺗﺎناﺳﺖ!« »ﭘﺴﺮﻫﺎي ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻗﻠﮏ زﻣﺎن ﺑﭽﮕﯽ ﻣﺎدرﺗﺎن را‬
‫ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ؟«(‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺳﺮدﺗﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ ﺑﻪ آن ﯾﮑﯽ اﺗﺎق‪«.‬‬

‫ﻣﻦ و ﺑﺮادرم دوﯾﺪﯾﻢ ﭘﺎي ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ آنﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﺑﻪ اﯾﺴﺖﮔﺎهﺗﺮاﻣﻮاي ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮي ﻣﯿﺪان‬
‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬آنوﻗﺖ ﮔﺰارشﻫﺎي ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻗﺪﯾﻤﯽﻓﻮﺗﺒﺎل را ﺗﻮي روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﺣﻮﺻﻠﻪام ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪.‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ "زﯾﺮ ﯾﺎ رو" ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ؟«‬

‫ﺑﺮادرم ﺑﺪون آنﮐﻪ ﺳﺮش را از روي روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎز ﻫﻮس ﺑﺎﺧﺘﻦﮐﺮدهاي؟ ﻓﻌﻼً ﮐﻪ دارم‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزي ﺷﺐ ﻗﺒﻞ‪ ،‬ﺻﺒﺢ دوﺑﺎره ﺑﺎزي ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺮادرم ﺑﺎز ﻫﻢ از ﻣﻦﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫»ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫»ﺑﻪ ﯾﻪ ﺷﺮط‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ دو ﺗﺎ ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدﻫﯽ؛ اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺮدي‪ ،‬ﻣﻦﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻤﯽدﻫﻢ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ‪ ،‬دارم روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮاﻧﻪاي روزﻧﺎﻣﻪاش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آن ﮐﺎرآﮔﺎه اﻧﮕﻠﯿﺴﯽدر ﻓﯿﻠﻢ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪي ﮐﻪ ﺗﺎزه‬
‫در ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ‪.‬ﺑﻌﺪ از آنﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽاز ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺷﺮاﯾﻂ‬
‫ﺑﺮادرم را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ‪.‬دﺳﺘﻪﻋﮑﺲﻫﺎي آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر را از ﺟﯿﺐﻣﺎن درآوردﯾﻢ و ﺑﺎزي را ﺷﺮوعﮐﺮدﺑﻢ‪.‬‬
‫اواﯾﻞ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺮدم‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ‪ 7‬ﻋﮑﺲ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﯾﻦﻃﻮري ﻫﻤﻪاش ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎزم‪ .‬ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﻦدﯾﮕﺮ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﻣﺜﻞ آن ﮐﺎرآﮔﺎه ژﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪﻫﺮ ﺣﺎلﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪«.‬‬

‫رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه و ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺷﻤﺮدم‪ 121 :‬ﻋﮑﺲ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪهﺑﻮد ‪.‬دﯾﺮوز‪ ،‬ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﭘﺪرم‪،‬‬
‫‪ 183‬ﻋﮑﺲ داﺷﺘﻢ! ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را اﯾﻦﻗﺪرﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮدم؟ ﺷﺮاﯾﻂ او را ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم‪.‬‬
‫اول ﭼﻨﺪ دور ﺑﺮدم‪ ،‬ﺑﻌﺪ او ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺮدن‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻪ از ﻣﻦﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي دﺳﺘﮥ ﻗﻄﻮر‬
‫ﻋﮑﺲﻫﺎي ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺟﻠﻮﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻔﺮ ﻣﻦ در ﻧﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯾﮏﺟﻮر دﯾﮕﺮ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺲﺑﺮد ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺑﺮﻣﯽدارد‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮدم‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ آن ﻋﮑﺲ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ‪،‬ﭼﻮن ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮ داري ﻣﻦ ﻧﺪارم و ﺗﻮ ﻫﻢ‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ آنﻫﺎ راﺑﻪ ﻧﻤﯽدﻫﯽ‪«.‬‬

‫ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺮدن ‪.‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪﻃﻮر اﺗﻔﺎقاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﺎﺧﺘﻢ و‬
‫ﻗﺒﻞ از آنﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه‪ ،‬دو ﺗﺎ ﺷﻤﺎرة‪ 21‬ﮔﺮﺗﺎ ﮔﺎرﺑﻮﻫﺎﯾﻢ و ﯾﮏ ﺷﻤﺎرة ‪ 78‬ﺳﻠﻄﺎن ﻓﺎروق را‪ ،‬ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮادرم ﺧﻮدش ﻫﻢداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻮراً آنﻫﺎ را از او ﺑﺒﺮم‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻘﺪارﺷﺮط را ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺮدم‪ .‬اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ در دو دور ﺑﺎزي‪ ،‬ﺷﻤﺎرة ‪ 63‬اﯾﻨﺸﺘﯿﻦ را ـ ﮐﻪاو ﻧﺪاﺷﺖ ـ ﺷﻤﺎرة ﺳﻪ ﻣﻮﻻﻧﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎره‬
‫ﺻﺪ ﺳﺮﮐﯿﺲ ﻧﺎزارﯾﺎن ـ ﺑﻨﯿﺎنﮔﺬار ﺷﺮﮐﺖآب ﻧﺒﺎت و آداﻣﺲ ﻣﺎﻣﺒﻮ ـ و ﺷﻤﺎرة ‪ 51‬ﮐﻠﺌﻮﭘﺎﺗﺮا را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﺑﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آب دﻫﺎﻧﻢ را ﻗﻮرت ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬از ﺗﺮس آنﮐﻪ اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮﺷﻮد‪ ،‬دوﯾﺪم ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﭼﻪﻗﺪر زﯾﺒﺎ ﺑﻮد‪ :‬ﺗﺮاﻣﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﺴﺖﮔﺎﻫﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮجﻫﺎيآﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ دوردﺳﺖ در ﻣﯿﺎن درﺧﺖﻫﺎي ﺑﻠﻮط ﺧﺰانزدة ﭘﺎﯾﯿﺰي‪ ،‬ﺳﮕﯽ ﮐﻪروي ﺳﻨﮓﻓﺮش ﺧﯿﺎﺑﺎن‬
‫دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش را ﺑﺎ رﺧﻮت ﻣﯽﺧﺎراﻧﺪ‪.‬ﮐﺎش زﻣﺎن ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮐﺎش‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎزي اﺳﺐدواﻧﯽ‪،‬‬
‫ﺗﺎس ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ وﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﻨﺞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﺎ ﺑﺮادرم " زﯾﺮ ﯾﺎ رو"ﺑﺎزي‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﯽآنﮐﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽام را از روي ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮدارم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﯿﺎ ﯾﮏ دﻓﻌﻪدﯾﮕﺮ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪«.‬‬

‫رﻓﺘﻢ ﻃﺮف او و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺟﻮاد‪ .‬ﻓﻘﻂﺑﯿﺎ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﺎزي ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اول‬
‫ﺑﺎزي‪«.‬‬

‫»ﻣﻦ دارم روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪«.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬دﺳﺘﻪ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﻣﺪام ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺑ‪‬ﺮ زدم و ﮔﻔﺘﻢ‪»:‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ دﻓﻌﮥ آﺧﺮ‬
‫ﺑﺎزي ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬زﯾﺮ ﯾﺎ رو؟«‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯽﮔﺮﯾﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‪ ،‬رو‪«.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮدم و او ﯾﮏ ﻣﺎرﺷﺎل ﻓﻮزي ﭼﺎﮐﻤﺎك ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم‪» .‬ﻟﻄﻔﺎًﺷﻤﺎرة ‪ 78‬ﺳﻠﻄﺎن ﻓﺎروق را ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺪه‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻗﺮارﻣﺎن اﯾﻦ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬

‫دو دور دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ دور ﺳﻮم را ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﻟﺮزان ﺷﻤﺎرة ‪49‬‬
‫ﺧﻮدم‪ ،‬ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن‪ ،‬را ﺑﻪ او دادم‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﮐﺮدم‪ .‬دو دﻓﻌﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﻋﻮض آنﮐﻪﻋﮑﺲﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪة دﺳﺘﻪ ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﻢ را ﭘﺮتﮐﺮدم ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣ‪‬ﯽ وِﺳﺖﻫﺎي ﺷﻤﺎرة ‪ 28‬و ژول‬
‫وِرنﻫﺎي ﺷﻤﺎره‪ ،82‬ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺤﻤﺪﻫﺎي ﻓﺎﺗﺢ ﺷﻤﺎره ‪ ،7‬و ﻣﻠﮑﻪ اﻟﯿﺰاﺑﺖﻫﺎي ﺷﻤﺎره ‪ ،70‬ﺳ‪‬ﻼﺳﺎﻟﮏﻫﺎي‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺷﻤﺎره ‪ ،41‬و و‪‬ﻟﺘﺮﻫﺎي ﺷﻤﺎره ‪ ،42‬ﮐﻪ درﺑﺎرةﺗﮏﺗﮏﺷﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﻓﺮاوان‬
‫ﭘﻨﻬﺎنﺷﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬و دو ﻣﺎه وﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ روزﺑﻪروز ﺟﻤﻊﺷﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪ در ﻫﻮا ﺑﻪ‬
‫ﭘﺮوازدرآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪﻃﺮز ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰي ﺑﺮ زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺎش اﺻﻼً آدم دﯾﮕﺮي ﺑﻮدم و ﺟﺎي دﯾﮕﺮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺑﯽﺻﺪا از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﻓﺮﺳﻮده ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ؛ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﯾﮑﯽ از اﻗﻮام دورﻣﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎزارﯾﺎب ﺑﯿﻤﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻣﺎدر ﭘﺪرم ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﺤﮑﻮمﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫در ﺟﺎي ﺗﺎرﯾﮑﯽ در زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮدم و در ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﯾﺴﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻌﺪدوﺑﺎره ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺑﺎز از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و روي آﺧﺮﯾﻦ ﭘﻠﻪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر‬
‫اﺗﺎقﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮت ﭘﻮلدار ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﺖ را‬
‫ﺑﺰرگ ﮐﻨﯽ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﯽ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﯽ ﻣﺎدر‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮﮔﺮدم اﯾﻦﺟﺎ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺗﻮي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﮥ ارواحدزدزده و ﻏﺮق ﺧﺎك ﺑﻤﺎﻧﯽ‪«.‬‬

‫»وﻟﯽ ﻣﺎدر‪ ،‬ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎلﻫﺎي آﺧﺮ ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﭘﺪر ﺑﻌﺪ از آنﮐﻪﺧﻮاﻫﺮﻫﺎﯾﻢ ﺷﻮﻫﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ ﭼﻪﻗﺪر ﺧﻮش و ﺧﺮم ﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦﺟﺎزﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ!«‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺮوره‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم روز ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻻﺑﻪﻻيﻣﺠﻠﻪﻫﺎي ﮐﻬﻨﮥ ﭘﺪرت ﺑﻠﻮﻟﯿﺪ‪«.‬‬

‫»ﻣﯽدﻫﻢ ﺑﺨﺎري ﺑﺰرگ ﻃﺒﻘﮥ ﭘﺎﯾﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ دو روزه ﮔﺮمﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺒﻞ از آنﮐﻪ زن او ﺑﺸﻮي‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪﺟﻮر آدﻣﯽاﺳﺖ‪«.‬‬

‫»ﯾﮏ ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮم و در ﻋﺮض دو روز از ﺷﺮّ ﺗﻤﺎم ﮔﺮد و ﺧﺎك اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪﺧﻼص ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﮐُﻠﻔﺖ دﻟﻪدزدي ﭘﺎﯾﺶ راﺑﮕﺬارد ﺗﻮي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪،‬‬
‫ﺷﺶﻣﺎه ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯽ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ راﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﯽ و از دﺳﺖ ﻫﻤﮥ ﻋﻨﮑﺒﻮتﻫﺎ ﺧﻼص ﺷﻮي‪ .‬ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮﮐﻠﻪﺷﻘﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﺣﺮف آﺧﺮﺗﺎن اﺳﺖ؟«‬

‫»ﻣﺒﺮوره‪ ،‬ﻋﺰﯾﺰم‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ اﯾﻦﺟﺎ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﭼﻪﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻫﻢﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ؟«‬

‫»وﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺎدرﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻨﺪﺑﺎر از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم‪ ،‬اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣ‪‬ﻠﮏﺑ‪‬ﺒ‪‬ﮏ را ﻗﺒﻞ از آنﮐﻪ دوﻟﺖ‬
‫ﺗﺼﺎﺣﺒﺶ ﮐﻨﺪ ﺑﻔﺮوﺷﯿﺪ؟«‬

‫»ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﺮوم ﺗﻮي ادارة ﺛﺒﺖ و زﯾﺮ اﺳﻤﻢ را اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ‪ ،‬و ﻋﮑﺴﻢرا ﺑﻪ آن ﻣﺮدﻫﺎي ﻧﻔﺮتاﻧﮕﯿﺰ‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﺎدرم اوج ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺮايﺗﺎن وﮐﯿﻞﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺧﻮدﺗﺎن‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﮑﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ آن وﮐﯿﻞ ﻫﯿﭻ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﺑﺪاً‪ .‬از ﻗﯿﺎﻓﻪاشﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻼهﺑﺮدار اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم واﻗﻌﺎً وﮐﯿﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺖ راﻫﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﻦ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﻣﺎ را ﺻﺪا ﮐﺮد‪» :‬ﺑﭽﻪﻫﺎ!ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬زود ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬دارﯾﻢ‬
‫ﻣﯽروﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﻣﯽروﯾﺪ؟ ﻫﻨﻮز درﺑﺎرة ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﺣﺮفﻧﺰدهاﯾﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدر آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺎ را ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ‪«.‬‬

‫»اﯾﻦ را ﺑﮕﯿﺮ و ﺑﺮاي ﺑﭽﻪﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﮑﻼت ﺑﺨﺮ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ‪» :‬آنﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ از ﻧﺎﻫﺎر ﺷﮑﻼت ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ «.‬و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﻪاﺗﺎق آنﻃﺮف راهرو آﻣﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﯽ اﯾﻦ ﻋﮑﺲﻫﺎ را ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﮐﺮده؟ زودﺟﻤﻊﺷﺎن ﮐﻦ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﺶ‬
‫ﮐﻦ‪«.‬‬
‫در ﺳﮑﻮت ﻋﮑﺲﻫﺎي آدمﻫﺎي ﻣﺸﻬﻮر را از روي زﻣﯿﻦ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬وﻣﺎدر ﺻﻨﺪوقﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺑﭽﮕﯽاش‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎيﺑﺎﻟﻪاش‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪاش و ﻫﻤﮥ ﭼﯿﺰﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﺗﻮي‬
‫ﺻﻨﺪوقﻫﺎ را ﻧﮕﺎهﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺧﺎك زﯾﺮ ﭘﺎﯾﮥ ﺳﯿﺎه ﭼﺮخ ﺧﯿﺎﻃﯽ ﭘﺪاﻟﯽ رﻓﺖ ﺗﻮي ﺳﻮراخﻫﺎي ﺑﯿﻨﯽامو اﺷﮏ از‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﯽ دﺳﺖﻫﺎيﻣﺎن را ﺗﻮي دﺳﺖﺷﻮﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽﺷﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺑﺎﻟﺤﻦ آرام و ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪاي ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺒﺮوره‪ ،‬ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﻮري را ﮐﻪ اﯾﻦﻗﺪر از آنﺧﻮﺷﺖ ﻣﯽآﯾﺪ ﺑﺮﻧﻤﯽداري؟ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ـ ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﺮد ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽﺑﻮد ـ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎندار دﻣﺸﻖ ﺑﻮد آن را ﺑﺮاي ﻣﺎدرم ﺧﺮﯾﺪ ‪.‬از آنﺳﺮ دﻧﯿﺎآﻣﺪه‪ ،‬از‬
‫ﭼﯿﻦ‪ .‬ﺑﺮش دار‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫»ﻣﺎدرﺟﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺗﺎ آن ﻗﻮري را ﻧﺸﮑﺴﺘﻪاﯾﺪ‪،‬ﺑﮕﺬارﯾﺪش ﺗﻮي اﺷﮑﺎف‪ .‬زود‬
‫ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺖ ﻣﺎدرﺑﺰرگﺗﺎن راﺑﺒﻮﺳﯿﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ آن را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺮوره‪،‬ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ از‬
‫دﺳﺖ ﻣﺎدر ﺑﯽﭼﺎرهات ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﻧﮕﺬارﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺰﻧﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ و ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ در آﻫﻨﯽ را ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و ﺑﺎز ﮐﺮدﯾﻢ‪.‬آﻓﺘﺎب درﺧﺸﺎن ﭼﺸﻢﻫﺎيﻣﺎن‬
‫را ﺧﯿﺮه ﮐﺮد و رﯾﻪﻫﺎيﻣﺎن از ﻫﻮاي ﺗﺎزه ﭘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ از ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ در ﺧﻮب ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد!اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺰن‪،‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫دﺳﺖ ﻣﺎدرﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و در ﺳﮑﻮت از آنﺟﺎ دور ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮيﺗﺮاﻣﻮا ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ‬
‫ﺻﺪاي ﺳﺮﻓﻪﻫﺎي ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﮔﻮشﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ آنﮐﻪ ﺗﺮاﻣﻮا راه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻦ و ﺑﺮادرم‬
‫ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﮥ اﯾﻦﮐﻪﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻠﯿﺖ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﯾﮏ ردﯾﻒ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﯿﻢ وﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ‬
‫»زﯾﺮ ﯾﺎ رو« ﺑﺎزي ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﮑﺲﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﺧﺘﻪﺑﻮدم ﺑﺮدم‪ .‬اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻘﺪار ﺷﺮط را ﺑﺎﻻ ﺑﺒﺮم ودوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎﺧﺘﻦ‪ .‬در اﯾﺴﺖﮔﺎه ﻋﺜﻤﺎن ﺑﯿﮓ‪ ،‬ﺑﺮادرم ﺷﺮاﯾﻂ‬
‫ﺑﺎزي راﻋﻮض ﮐﺮد‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺮدم‪ ،‬ﺑﻘﯿﻪ ﻋﮑﺲﻫﺎي دﺳﺘﮥ ﺗﻮ ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻮد؛ اﮔﺮ ﺑﺎﺧﺘﻢ‪،‬ﺗﻮ ﭘﺎﻧﺰده ﺗﺎ ﻋﮑﺲ‬
‫ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدت از ﻣﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮي‪«.‬‬

‫ﺑﺎزي ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﺧﺘﻢ ‪.‬ﯾﻮاﺷﮑﯽ دو ﺗﺎ از ﻋﮑﺲﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻧﮕﻪداﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺗﻤﺎم دﺳﺘﻪ را ﺑﻪ او دادم‪.‬‬
‫ﯾﮏ ردﯾﻒ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻋﻘﺐ و ﮐﻨﺎر ﻣﺎدرمﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮدم ‪.‬وﻗﺘﯽ ﺗﺮاﻣﻮا ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و آرام ﻧﺎﻟﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞﻣﺎدرم ﻏﻤﮕﯿﻦ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﮔﺬر آنﻫﻤﻪ آدم و ﻣﮑﺎن راﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ‬
‫دﯾﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ ـ ﻣﻐﺎزهﻫﺎي ﺧﯿﺎﻃﯽ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از ﻗﺮﻗﺮهﻫﺎيﻧﺦ رﻧﮕﯽ و ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎي وارداﺗﯽ از اروﭘﺎ‪،‬‬
‫ﺳﺎﯾﺒﺎنﻫﺎي رﻧﮓﺑﺎﺧﺘﻪ در آﻓﺘﺎب وﺑﺎرانﺧﻮرده ﻣﻐﺎزهﻫﺎي ﻓﺮﻧﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬
‫ﻧﺎﻧﻮاﯾﯽﻫﺎﯾﯽﮐﻪ ﻗﺮصﻫﺎي ﻧﺎن ﺗﺎزه را ﻣﺮﺗﺐ روي ﻗﻔﺴﻪﻫﺎيﺷﺎن ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﺳﺮايدلﮔﯿﺮ ﺳﯿﻨﻤﺎ »ﺗﺎن«‬
‫ﮐﻪ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎﯾﯽ درﺑﺎرة ر‪‬م ﺑﺎﺳﺘﺎن را ﺑﺎ ﮐﻨﯿﺰﮐﺎﻧﯽ زﯾﺒﺎﺗﺮ ازاﻟﻬﻪﻫﺎ در آن ﻣﯽدﯾﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎي ولﮔﺮدي ﮐﻪ ﺟﻠﻮ‬
‫ﺳﯿﻨﻤﺎ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﮐﺎرﺗﻮندﺳﺖ دوم ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺳﻠﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ آن ﺳﺒﯿﻞ و ﻗﯿﭽﯽ ﻧﻮكﺗﯿﺰ ﮐﻪﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﻣﺮا ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺮد دﯾﻮاﻧﮥ ﻧﯿﻤﻪ ﻋﺮﯾﺎن ﻣﺤﻞ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎر درﺳﻠﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽاﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫در اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺣﺮﺑﯿﻪ از ﺗﺮاﻣﻮا ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺳﮑﻮت ﺗﻔﺮﻋﻦآﻣﯿﺰ ﺑﺮادرم‬
‫ﮐﻔﺮم را درآورد‪ .‬ﻋﮑﺲ ﻟﯿﻨﺪﺑﺮگ را ﮐﻪﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺑﯿﺮون آوردم‪.‬‬

‫اوﻟﯿﻦﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ آن را ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﯿﺮت و ﻧﺎﺑﺎوري ﻧﻮﺷﺘﻪاش را ﺧﻮاﻧﺪ‪»:‬ﺷﻤﺎرة ‪ ،91‬ﻟﯿﻨﺪﺑﺮگ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺑﺮ ﻓﺮاز اﻗﯿﺎﻧﻮس اﻃﻠﺲ ﭘﺮواز ﮐﺮد‪.‬آن را از ﮐﺠﺎ آوري؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ دﯾﺮوز واﮐﺴﻦ ﻧﺰدم‪ .‬زود از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎﺑﺎ را ﻗﺒﻞ از آنﮐﻪﺑﺮود دﯾﺪم‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ آن را ﺑﺮاﯾﻢ‬
‫ﺧﺮﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﻨﯽاش اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺼﻔﺶ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬دور آﺧﺮﮐﻪ ﺑﺎزي ﮐﺮدﯾﻢ ﺳﺮ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻋﮑﺲﻫﺎي ﺗﻮ ﺑﻮد‪ «.‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻋﮑﺲ را از دﺳﺘﻢ ﺑﻘﺎﭘﺪ‪،‬وﻟﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازة ﮐﺎﻓﯽ ﻓﺮز ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﭘﯿﭽﺎﻧﺪ ‪.‬ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ زدمو ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻼوﯾﺰ ﺷﺪﯾﻢ ‪.‬‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ! ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ! وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ!«‬

‫دﺳﺖ از ﮐﺘﮏﮐﺎري ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﺮدي ﺑﺎ ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار و ﮐﺮاوات و زﻧﯽ ﺑﺎﮐﻼﻫﯽ ﻏﻮلآﺳﺎ از ﮐﻨﺎرﻣﺎن‬
‫ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از اﯾﻦﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﺮدم دﻋﻮا ﮐﺮدهﺑﻮدﯾﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮادرم دو ﻗﺪم ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و‬
‫ﺑﺎ زاﻧﻮ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬ﭘﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم زﯾﺮﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ .‬ﻓﻮراً ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪ دارﻧﺪ ﻧﮕﺎهﻣﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﺮادرم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﺜﻞ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﺠﺮوح ﻓﯿﻠﻢﻫﺎي ﺟﻨﮕﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدﺑﻪ ﻟﻨﮕﯿﺪن‪ .‬ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﻣﺒﺎدا واﻗﻌﺎً ﺻﺪﻣﻪ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ از ﻃﺮﻓﯽ دﻟﻢﺧﻨﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﺑﻪ آن ﺣﺎل ﻣﯽدﯾﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن‬
‫ﻣﺪﺗﯽ در ﺳﮑﻮت راهرﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺮادرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ را ﺟﺎ ﻣﯽآورم‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﭼﺮﺧﯿﺪﻃﺮف‬
‫ﻣﺎدرم و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻋﻠﯽ واﮐﺴﻨﺶ را ﻧﺰده‪«.‬‬

‫»ﭼﺮا‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬زدم‪«.‬‬

‫ﻣﺎدرم ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ!«‬

‫ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﻮدﻣﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ‪.‬ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺗﺮاﻣﻮاﯾﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﻣﺎﭼﮑﺎ ﻣﯽآﻣﺪ ﺑﮕﺬرد ﺗﺎ از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﺷﻮﯾﻢ‪.‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﺮاﻣﻮا‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﺎﻣﯿﻮن و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اﺗﻮﺑﻮس‬
‫ﺑﺸﯿﮑﺘﺎش و ﺑﻌﺪﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ د‪‬ﺳﻮﺗﻮ ﺑﻨﻔﺶ ﮐﻢرﻧﮓ از ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪﺷﺪم ﻋﻤﻮﯾﻢ‬
‫از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﻣﺎﺷﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ‪.‬ﭼﻨﺪ‬
‫دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﮐﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ از ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻧﻤﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻃﺮفﻣﺎدرم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺮا دﺳﺖﻣﺎن را‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺎ را از ﺧﯿﺎﺑﺎن رد ﻧﮑﺮده‪ ،‬دﯾﺪم داردﺑﯽﺻﺪا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬