The JC chronicles

by xxakanexx

Best Friend - The one friend who is closest to you. But what if you fall in love with your very own best
friend?

=================

The JC chronicles

Unfortunately, I am in love with my best friend.

=================

1. Best friends

September 25, 2014

Dear Heart,
I am watching the man I love as he waits for the woman he wanted to be with for the rest of his life. It
kinda sucks but I have to be happy for him. He was after all, my Best friend.

------------------

He was my for hire knight in shining armor, I am his damsel in distress but that’s just what we are.

Alexis sighed as she reads those words from that old diary. Hindi niya alam kung bakit hanggang ngayon
ay damang-dama pa rin niya ang bawat letra sa mga pahina ng notebook na iyon. The only thing she
knew was now special that thing was for her. That diary brought her to the most important thing in her
life right now and sometimes she wanted to be sorry for it pero minsan lang iyon.

“Alexis Cai!”
Nagulat siya nang bigla na lang tapikin ni Anne ang table niya. She took a deep breath as she looked at
her office mate. Anne Smith had been her friend since she first started at that call center company. They
had been together since that day, and she really considers Anne as one of her friends.

“My god! You flushed out again. Ano na namang problema mo?” She sighed as she rolls her eyes. Kahit
paano naman ay napangiti siya sa sinabi nito.

“Worried ka sa akin.” Nakatawang wika niya. Anne shook her head.

“I swear, if it’s about Jacinto Emilio, I am gonna wreck your beautiful neck!” Angil nito. Na-freeze ang
ngiti niya habang nakatingin dito. Ganoon ba talaga kalaki ang epekto ni Jacinto Emilio sa kanya na kahit
pangalan lang nito ay tumitibok ng mabilis ang puso niya?

Yes, she was in love with that guy pero matagal naman na niyang alam na hindi pwede. Jacinto Emilio
was her friend, and it was supposed to stay that way pero ang kulit-kulit ng hypothalamus niya, ayaw
makinig, one day, while looking at her very dear friend, Jacinto Emilio, she just realized that she was in
love with him.

She was shocked by her realization. Ilang beses siyang nakipagdiskusyon sa sarili niya, maraming beses
niyang sinaway ang sarili niya pero ayaw niyang makinig sa lahat ng pagababawal na iyon. Her heart was
more stubborn than herself, it was as if, it just made a decision and it didn’t even consult her. Basta na
lang, isang araw, mahal na niya ito.

Who does that?

Napaka-cliché ng buhay niya. Falling in love with her very own best friend – she knew that thing will
never end upin a happy way. Kung sasabihin niya dito, mas malaki ang posibilidad na masaktan siya at
mawala ito sa kanya kaysa ang maging masaya sila – and she couldn’t even bear the thought of losing
Jacinto. Jacinto Emilio had been a part of her world for almost fifteen years now, she couldn’t and
wouldn’t function if he wasn’t with her. Malaki ang butas na maiiwan kung sakaling mawala sa kanya si
Jacinto.

“Hanggan kailan ka tanga?” Tanong muli ni Anne sa kanya. She made a face.

“Midnight na pala kaya na-aaswang ka na naman.” Biro niya sa kaibigan.

“Seryoso ako!” She said to her. “He didn’t even remember your birthday tapos papakatanga ka sa
kanya? One call from him and you’re there already. Masyado mong ginagawang available ang sarili mo
para sa kanya, eh hindi naman niya deserve iyon.”

“JC is a really busy man. Isa pa, hindi ko naman nire-require sa kanya na maalala ang birthday ko. He’s on
vacation.”

“Kahit nasa impyerno pa siya, dapat hindi niya kalimutan ang birthday mo!” Sigaw ni Anne sa kanya.
Napalakas ang tinig nito kung kaya’t napatingin sa kanila ang ilang mga kaopisina niya. She just smiled
and waved at them tapos noon ay inirapan niya si Anne.
“Okay, so maybe he forgot my birthday, so what?” Sabi niya. “Hindi naman sa akin umiikot ang mundo
ni Jacinto.”

May kung anong kumirot sa kanyang dibdib. Idinaan na lamang niya iyon sa isang mahabang buntong-
hininga. Alam naman niya na mula noon pa man, hanggang sa pagiging magkaibigan lang sila ni Jacinto.
She sighed again. She maybe his best friend but that doesn’t mean that they have the same world.

Jacinto’s world is a very different place. He likes parties, booze and women – many women – while her
world requires a much simpler routine. While Jacinto was out getting drunk or having sex with other
women, she was inside her bedroom, reading a book or watching a movie or just lying on bed waiting
for the world to change.

But still, she managed to be friend with him. Madali lang namang maging kaibigan si Jacinto. Parang bata
lang ito, he just wanted someone to be with sometimes, at palagi siyang naroon para dito.

She had known him for a long time at hindi na talaga niya makita ang sarili niya na wala ito sa buhay
niya. She loved having him around. And she actually misses him now. Halos apat na araw na itong wala.
He was on vacation or he was just probably somewhere – screwing a girl right now as she thinks about
him. She sighed. Alam niyang kailangan na niyang kalimutan si Jacinto, halos limang taon na siyang
nakatanghod dito pero wala pa rin nangyayari sa kanya and she somehow knew na wala talagang
mangyayari. She was just making a fool out of herself.

“Hah! You keep saying that pero iyong totoo, you were silently wishing na sa’yo nga iikot ang mundo ni
Jacinto Emilio!”
“What do you want me to say?” Tanong niya kay Anne. Hindi naman niya itatanggi na makailang ulit na
niyang inisip na sana, tingnan naman siya ni Jacinto sa isang paraan na kakaiba, na nakakakilig,
nakakapigil hininga, pero tulad ng dati, alam niyang hindi possible iyon.

Anne rolled her eyes, she turned her back and went back to her post. Kahit paano ay nakahinga na siya
nang maluwag dahil tinigilan na siya nito. Anne was just so obsessed by the fact that she was in love
with her best friend. Ayon dito ay naiintindihan daw nito ang nararamdaman niya, Anne was once in
love with her best friend and it didn’t go well. Anne got her heart broken and she was just trying to
prevent her from the pain. She was really touched by her pero she can take care of herself. She knew
better, kakalimutan naman na niya si Jacinto – one of these days – at kung kailan iyon, hindi niya pa lam,
basta one of these days...

---------------------------

Jacinto Emilio the for hire knight in shining armor.

Napangiti si Jacinto habang nakatingin sa bintana ng kanyang sasakyan. He couldn’t believe that worked
with girls. He couldn’t believe how many women he bagged by just using that line – althoughit didn’t
work a hundred percent – may isang babae kasi na basta na lang siyang nilayasan after he said his pick
up line – but at least, he got laid many, many times just because of that line.
The car stopped. His driver – Thomas looked at him and smiled.

“Sir, we’re home.” He said. Tumango lamang siya at saka bumaba ng sasakyan. He could’ve just went to
his home but he decided to go to his parents house because he had missed her mother so much.
Napailing siya, siguro kung may makaalam na ang unang babaeng pinuntahan niya ay ang kanyang
Mama ay pagtatawanan siya ng mga ito. It was so out of his character – but he loved his mother so
much.

He had two other brothers namely: Santiago Emilio III and Aguinaldo Emilio – he smirked, he knew how
funny their names sound pero iyon talaga ang pangalan ng mga kapatid niya. He was names Jacinto
Emilio – his father just decided to name him that maybe because their last name was Emilio. He could
still remember the looks people give him every time he tells them his name. Kulang na lang ay tumawa
ito ng malakas sa kanyang harapan but then, after some years, he realized that his name have an effect
with the women – dahil sa pangalan niya ay mas madali siyang matandaan ng mga ito. And he was
thankful for that – really.

“Mom!” He yelled when he entered the house. “Mom, your favorite son is home!” He said playfully.
Lalong lumawak ang ngiti niya nang makita niya ang mama niya na naglalakad palapit sa kanya. She was
smiling too. He sighed. Hindi niya alam kung para saan ang bumikig na iyon sa kanyang lalamunan but he
had never seen her smile like that. When his father died, her mom was too weak, she was too sad and
he thought that he will lose her too, buti naman at hindi dahil hindi niya talaga alam ang gagawin niya
kung sakaling pati ang kanyang ina ay mawala.

Agad siyang niyakap nito at saka hinagkan sa pisngi.

“How was your vacation, son?” She asked him. Melanie Emilio – his mother was looking good and she
was smiling like that so it must mean that she was in a really happy place right now.
“Good, Mom.” He smiled. “I missed you.”

“Kumain ka na ba?” Tanong nito sa kanya.

“May pasalubong ako sa’yo, Ma.” Sabi niya dito. Agad niyang kinuha ang isang malaking brown paper
bag at ibinigay iyon sa kanyang Mama. His mother smiled. Umupo ito sa silya at saka tumingin sa kanya.

“Alexis was here yesterday.” Sabi nito. Napatingin siya sa kanyang Mama nang marinig ang pangalan ng
kaibiga. Alexis mCai was his best friend – well girl best friend – and sometimes – he couldn’t believe that
he has one.

“How was she?” Tanong niya. Ilang araw niya ring hindi nakausap ang kaibigan niya. He was busy having
fun and he just totally forgot about other things.

“She’s good. She brought me cake.” Nakangiting sagot ng Mama niya. Kumunot ang kanyang noo.

“Cake? She baked a cake? Why?” Napailing siya, typical Alexis, always being spontaneous.
“Jacinto, it was her birthday yesterday.” Sabin g kanyang mama. “She’s twenty eight already. Akala ko ba
best friends kayo, bakit nakalimutan mo ang birthday niya?”

He smirked.

“Was it her birthday?” Muling tanong niya.

“Bakit hindi mo puntahan? Magtatampo iyon sa’yo.” Sabi ng kanyang Mama. Agad siyang tumalikod.
Hindi na niya nagawang magpaalam sa Mama niya. Tinawag niya si Thomas at saka muling sumakay sa
kotse.

“Alexis.” Wika niya. Alam na ni Thomas ang gagawin. He smirked at himself. This wasn’t the first time
that he forgot Alexis’ birthday. Taon-taon na lang yata ay nakakalimutan niya ang birthday nito – kasi
naman kung hindi siya busy, natataon na nasa ibang lugar siya sa tuwing sasapit ang birthday nito. He
sighed.

He knew Alexis, hindi naman siguro ito magtatampo sa kanya – pero hindi siya sigurado. He just really
wanted to see her tonight.

Thomas stopped the car in front of Alexis’ house. Agad siyang bumaba at dahil sanay naman na siya sa
bahay ng mga ito ay tuloy-yuloy na siyang pumasok. He was greeted by LeBron’s bark. He smiled at the
dog.
“Hey, LeBron! Ate mo?” Tanong niya dito. He knew that he looked stupid pero nakasanayan na niyang
kausapin ang mga alagang aso ni Alexis. Muling tumahol si LeBron and he took that as an aswer. He
went inside the house. Nakita niya ang Mama ni Alexis na nasa dining area at kumakanta-kanta pa.

“Tita...” Tawag niya dito. Pero mukhang hindi siya nito naririnig. She was busy belting out, she was
singing her favorite song again – Halik by: Aegis.

“Tita!” He yelled.

“Ay kabayo malaki!” Sigaw nito nang marinig siya. Agad itong humarap sa kanya. He flashed his sweetest
smile.

“Ang Utak ng Katipunan.” Nanlalaki ang mga matang wika nito. He smiled again.

“Si Alex po?” He asked. Ngumiti naman ang Mama ni Alex at saka inginuso ang hagdanan. Sumenyas siya
na aakyat, tumango naman ito. Tinungo niya ang hagdan at saka nagdiretso sa silid ni Alex, he turned
the knob at saka nagtuloy siya sa loob.
Alexis’ room had this familiar air in it. He sighed. The walls were still green and dark blue, there was still
those posters of her favorite band, a collage of her family and that tiny two by two picture of him on her
bed side table. He sighed. He saw Alexis lying on her bed, eyes closed, hair all over her face, her mouth
slightly opened. He sighed; he couldn’t believe that he forgot her birthday.

Naupo siya sa kama at saka tinitigan ito. He could imagine the things she would say kapag nakita siya
nito na naroon.

“Alex.” Tawag niya dito. Dinutdot niya ang binti nito. “Alex...”

Alexis stirred. Tumagilid lang ito at saka nagtakip ng unan sa mukha. He sighed. Muli ay ginawa niya ang
pagdutdot sa binti nito.

“Ano ba....” Bulong ni Alexis. Napangiti siya. Pinagapang niya ang daliri niya sa binti nito.

“Rise and shine, Alexis..” Bulong niya. Nang hindi pa rin ito bumangon ay kiniliti niya ito sa tagiliran. That
was when she opened her eyes and stood up immediately.

“Mother of God!” She exclaimed when she saw him. Nginitian niya ito. “Anong ginagawa mo dito?!’
Tanong nito sa kanya. He made a face, and then he gave her that puppy dog eye which by the way had
always worked on her.
“Hi.” Bati niya dito. He was trying to suppress his laughter, sabog na sabog kasi ang hitsura ni Alexis,
para itong sinabunutan ng sampung katao. Bigla itong umupo sa tabi niya at saka inalis ang buhok sa
mukha nito.

“Umaano ka dito?” She asked. “Kadarating mo lang o noong isang araw pa?” She asked. He just smiled.
He was staring at her and he realized that he really did miss his friend. Hinawakan niya ang kamay nito
at saka hinatak palapit sa kanya. He gave her a big bear hug.

“Happy Belated Birthday.” Bulong niya dito. Tinulak siya ni Alexis at saka ngumuso.

“As usual, nakalimutan mo na naman anbg birthday ko tapos wala ka na namang regalo sa akin.” Sabi
nito sa kanya. Tulad noon ay ni walang himig ng pagtatampo sa tinig nito.

“Sorry.” Sabi niya dito.

“Fifteen years na tayong magkasama at sa fifteen years na iyon, dalawang beses mo lang akong binate
ng happy birthday on time!”

“Kasi naman,” He made a face again. “Wrong timing lagi iyong birthday mo..” Sabi niya dito. Bigla ay
piningot siya nito.
“2012 na pero ganyan pa rin iyang excuse mo!” Gigil na gigil na sabi nito sa kanya. He ended up laughing.

“I missed you, Lexy.” Sabi niya dito. He didn’t know what happened to Alexis but her cheeks suddenly
turned red and then after a while, she smiled.

“Pangit mo. Tara nga kumain na tayo!” Sabi nito sabay tayo. Hinatak nito ang kanyang kamay at saka
hinatak siya palabas ng silid nito. He was smiling pretty wide at that moment. He made a mental note to
make something or buy something special for her birthday...

=================

2. Ouch lang

Dear Heart,

June 13, 2001

Dear Heart,

He promised he’ll be at my recital. He promised and I believed him. He had never let me down before. I
believed with all my heart that he’ll come that night but as the people emerged, as I see those faces in
the crowd and as the program started, I realized that my knight in shining armor will never come for me.

--------------------

“Ganoon ba talaga kahirap tandaan ang birthday ko?”

Iyon ang pulit-ulit na tinatanong ni Alexis sa kanyang sarili habang nakasakay sa jeep. Papasok na siya sa
kanyang trabaho nang gabing iyon pero hanggang sa trabaho niya ay dala niya sa kanyang isipan si
Jacinto Emilio. Hindi niya talaga maintindihan kung bakit sa labing-limang taong magkasama sila ay hirap
na hirap itong tandaan ang kaarawan niya, samantalang siya, halos lahat ng mahalagang event sa buhay
nito ay alam niya.

She sighed. May nagsabi sa kanya noon na kahit gaano niya pahalagahan ang isang tao, may mga tao pa
rin na hindi siya itinuturing na mahalaga. At kung minsan, naiisip niya nab aka si Jacinto ay ganoon sa
kanya.
Siguro nga ay hindi siya mahalaga para dito.

Minsan naitatanong niya pa sa kanyang sarili kung obsession lang ba ang nararamdaman niya sa para sa
kanyang kaibigan, nab aka mamaya ay hindi niya talaga ito mahal, nab aka naipagkakamali lang niya ang
nararamdaman niya, maybe she was just confused but then... kung hindi siya in love kay Jacinto, bakit
niya iniiyakan ang lahat ng babaeng nakakasama nito?

Naalala niya noong unang pagkakataon na ma-realize niya na mahal niya si Jacinto – that time, he was
going out with Peenie – isang babaeng nakilala ni Jacinto sa university nito. When she found out about
her, nalungkot siya noon, pero umiyak siya ng sobra nang malaman niyang nakipag-make love ang
babaeng iyon kay Jacinto. Paano niya nalaman? She sighed again – she was Jacinto’s best friend and he
literally tells her everything – including all of his petty sexcapades.

And even though that hurts her like hell, wala naman siyang choice kundi ang makinig dito, best friends
sila, wala siyang magagawa doon. Sometimes, she just wants to rip his face off and throw it in the
middle of the China Sea – pero hindi niya naman magawa kasi nga, mahal niya si JC.

“Tanga ako...” Bulong niya habang nakapaminta sa jeep. “Kuya, para na!” Sigaw niya nang mapansin
niyang nasa tapat na siya ng bababaan niya. Agad siyang umibis ng sasakyan at tumakbo papasok sa
kanilang building. Maulan nang gabing iyon at wala siyang dalang payong kaya nabasa ang kalahati ng
kanyang damit.

“Oh, basa ka na!” Narinig niya ang boses ni Ann habang naglalakad siya sa may lobby. She just sighed
and passed her. Wala siya sa mood dahil kay Jacinto. In this time of night, hindi na niya kailangan pang
isipin kung nasaan ito. She was sure that she was out somewhere, busy partying, drinking, having fun
with his girls at sigurado siya na mamaya ay may kasama na naman itong uuwi. Ganoon naman ang
buhay ni Jacinto, sanay na siya roon pero kahit sanay na sanay na siya ay hindi pa rin niya mapigilang
masaktan.

Agad siyang naupo sa kanyang station at saka ikinabit ang headset sa kanyang ulo. Inayos niya ang
kanyang computer at saka nagsimula nang magtrabhaho. She looked at the clock on her table, it was
9:45 pm, mahaba pa ang gabi at sigurado siyang buhay na buhay pa si Jacinto.

“Hay naku...” Ibinaba niya ang headset niya nang marinig na naman niya ang boses ni Anne.

“Anne,” Sabi niya. “Pwede bang huwag ka munang manermon? Magtatrabaho ako.” Matipid na wika
niya. Anne looked at her with sympathy on her eyes.

“It’s one of those nights huh...” Wika nito sa kanya. Ngumuso lang siya. She was right, it was one of
those nights where the pain of loving your own best friend drowns her whole being. Damang-dama niya
iyon.

“Ganoon ba kahirap tandaan ang birthday ko?” She asked Anne in a low tone. Anne shook her head.

“Honey, this is not your fault!” She said. “Sabi ko naman sa’yo, kalimutan mo na iyang Jacinto na iyan,
iyan tuloy.”
“Hindi...” She tried smiling. “Okay lang naman ako. Naano lang ako sa kanya.” Muli siyang nagyuko ng
ulo.

“Naaano?” She asked.

“Ewan... Basta” Sagot niya kay Anne. Magsasalita pa sana siya nang matigilan siya, bigla na lang kasing
nag-ring ang kanyang cellphone, atubiling kinuha niya iyon. It was Jacinto, he was calling her, napatingin
siya kay Anne.

“Huwag mong sagutin.” Sabi nito. She just smiled.

“Right, I don’t need to answer that. I mean, Jacinto has to know that I’m not always available for him.”
Sabi niya kay Anne. Anne smiled at her.

“That’s right. Don’t answer.”

She just smiled. Tiningnan niya ang kanyang cellphone. It was still ringing. Napakagat-labi siya, huminga
siya ng malalim at walang sabi-sabing kinuha niya ang cellphone upang itapat sa kanyang tainga.

“Hello?” Sabi niya.

“God, Alexis!” Narinig niyang reklamo ni Anne sa kanyang tabi.

“JC, asan ka?” Tanong niya sa kabilang linya. Tumayo siya at saka lumayo kay Anne na iniirapan siya.

“Ha?” Tanong niya dito. Hindi niya maintindihan ang sinasabi ni JC. “JC, nasaan ka ba?

“Nandito ako, sa labas ng bar, alam mo iyon, dinala na kita dito minsan, puntahan mo ako.”

Garalgal ang tinig nito. Lalo siyang hindi mapakali. Bigla siyang kinabahan, different morbid images
flashed on her brain, paano kung napaaway si JC? Paano kung nasaksak ito ng kaaway niya? Hindi
pwedeng hindi niya ito puntahan, agad siyang bumalik sa kanyang station at kinuha ang bag niya. Hindi
na niya nagawang magpaalam sa kanyang supervisor, kung pagagalitan siya nitop bukas, bahala na, ang
mahalaga ay ang mapuntahan niya si JC.

Patakbo niyang tinungo ang daan palabas ng building na iyon. Tinawag niya ang pinakaunang taxi na
nakita niya at sumakay, ibinigay niya ang address kung saan alam niyang makikita niya si Jacinto.
Matapos lamang ang labinlimang minuto ay nasa tapat na siya ng bar na iyon at ganoon na lamang ang
panlulumo niya ng makita niya si Jacinto na nakalugmok sa sidewalk, duguan ang mukha, putok ang labi,
may pasa sa mata.

“JC!” She yelled. Agad niyang dinaluhan ang kanyang kaibigan. Lumuhod siya sa tabi nito. “JC!”
“Argh...” Ungol nito. He sat up and stared at her. “Napaaway ako eh, may boyfriend pala iyong babae...”
Natatawang wika nito. Inirapan niya si JC at saka inalalayang tumayo. Ipinasok niya ito sa taxi.

“Sorry, Lexy, wala akong matawagan eh.” Wika pa nito. Hindi siya kumikibo. Sa totoo lang ay naiiyak siya
ngunit nagagalit rin siya dito.

“Lexy...” Tawag nito. He tried grabbing her arm pero iwinaksi niya ang kanyang braso. “Jeez, galit ka?
Ikaw ba iyong napaaway?”

Nagpantig ang tainga niya dahil sa sinabi nito. She stared at him at sa inis niya at bigla niyang
sinabunutan si Jacinto.

“Aray!”

“You called me in the middle of the night just to see you like that!?! Nasa trabaho ako, tapos malalaman
ko na napaaway ka lang dahil sa pambabae mo?!” She yelled at him. Nag-init ang kanyang mga mata.
Pinagsusuntok niya ang balikat nito.

“Nagpapakatanga ako para sa’yo pero hindi mo naman pinahahalagahan ang sarili mo! Gago ka! Gago
ka! Gag----“
She couldn’t speak anymore, not even when she wanted so much to yell out of frustration because
Jacinto, her own best friend, grabbed her closer and kissed her lips. Her eyes widened, she was
surprised. Hindi iyon ang first kiss niya, pero it feels like it. Hindi siya makapaniwala na hinahalikan siya
ni Jacinto sa mga oras na iyon. Why would he do that? Why would he kiss her?

Bigla siyang tinitnulak nito.

“O, di natahimik ka!” Singhal pa nito sa kanya. Nahihiyang nagyuko siya ng ulo at saka itinikom ang
kanyang labi. Hindi siya makapaniwala. Hinagkan siya ni JC, hinagkan siya nito sa labi.

Biglang huminto ang taxi, nauna itong bumaba sa kanya. Hindi niya alam kung susunod ba siya dito, o
papahatid na lang siyang muli sa kanyang trabaho. She needed to get away from him. Nakakahiya,
nahihiya siya dahil hinalikan siya nito. Friends don’t tongue each other!

“O, ano pang ginagawa mo diyan?!” Binuksan nito ang pinto sa gawi niya. “Bumaba ka na, baka gusto
mong buhatin pa kita?” Sarcastic ang tono nito. She sighed. Nanginginig ang tuhod na lumabas siya ng
taxi at saka sumunod dito papasok sa bahay nito. Kumakabog ng mabilis ang puso niya, hindi niya alam
kung anong sasabihin niya kay JC. Itatanong ba niya kung bakit siya nito hinalikan? Pero kapag tinanong
naman niya iyon, baka lalo siyang mahiya. She decided to just shut her mouth.

Nang makapasok siya sa bahay ni JC ay agad siyang naupo sa couch sa sala. She had been inside JC’s
home so many times, that sometimes she thinks of his house as her second home. Simple lang ang
bahay ni JC, may pagka-minimalist kasi ang kanyang kaibigan, Black and white ang theme ng bahay nito
at tulad ng lahat ng bachelor’s pad, walang feminine touch ang bahay nito.
“Hoy, anong ginagawa mo diyan? Gamutin mo ang sugat ko?”

Tiningnan niya ito. Kung naiba lang sana ang sitwasyon, kung sana ay hindi namumutok sa dugo ang labi
nito at kung hindi nangingiti, ang kaliwang mata nito sa pasa ay maiinis siya dito, but being Alexis Cai –
Jacinto Emilio’s best friend – she just couldn’t ignore the fact that he was hurt. Mas importante pa iyon
kaysa sa katotohanan na nasasaktan siya dahil pinapunta lamang siya nito para gawing instant yaya.

She sighed.

Kung sabagay ay hindi naman ito ang unang beses na ginawa ni JC ang bagay na ito. One time, he even
ask her to be his driver at one of his dates and being her, pumayag siya, but that wasn’t the worst thing,
iyong pinakamalala yata ay iyong napasukan niya si JC in the middle of a baby making session with some
girl he met on a certain bar.

Yeah – that was the worst of all. Halos tatlong araw siyang iyak nang iyak noon. Hindi siya lumalabas ng
kwarto because that time she realized that no matter what she does, hindi na lalagpas pa sa best friend
ang tingin sa kanya ni Jacinto.

Kumuha siya ng malinis na tuwalya, isang palangganang tubig, alcohol at bulak. Nakaupo si JC sa isa sa
mga silya sa dining table at tila ba naghihihintay sa kanya. Dahan-dahan siyang lumapit dito.
“Aray!” Reklamo nito sa kanya. Inirapan niya si JC.

“Wala pa nga eh!” Sigaw niya dito.

“Ah wala pa ba... Akala ko game na eh.” Sabi nito sa kanya. She made a face. Dahan-dahan niyang nilinis
ang gilid ng labi nito. She sighed. She couldn’t believe that she was actually cleaning those lips, the same
lips that had kissed her just a while ago.

“Ano bang nangyari?” Hindi makatiis na tanong niya.

“Kasi, there’s this girl.” Panimula nito. Inihanda niya ang kanyang sarili. “I wanted her to go with me,
iyon pala may boyfriend. Napaaway ako, akala ko siya lang iyon pala lima sila.” Sabi nito sa kanya. She
sighed again.

“Lagi ka na lang ganyan. Hindi ka pa ba titigil?” She asked him.

“I love the way I live.” Sagot naman nito. Nainis siya, diniinan niya ang gilif ng labi nito.

“Aray! Alexis!” Sigaw nito.

“Huwag mo nang hintaying mamatay ka! Tumino ka na kasi! Ang dami-daming babae diyan na pwede
mong i-girlfriend pero mas gusto mo pa iyong panandaliang ligaya!”

“At least sa panandaliang ligaya, Lexy, walang commitment.” Mabilis na sabi nito. Napailing na lang siya.
Ganoon talaga si JC, ayaw nito ng commitment, ayaw nitong matali at iyon mismo ang dahilan kung
bakit ganito ito sa ngayon.

“Disappointed ka na naman?” Tanong nito. “Darating din naman ako sa ganoon, pero hindi pa ngayon,
Lexy. Siguro, five years from now.” Sabi pa nito.

“Thirty five ka na noon!”

“Men don’t age. We only get better. Parang scotch.” Nakangisi na naman ito.

“Ewan ko sa’yo.” Sabi niya dito. Ipinagpatuloy niya ang paggamot sa mga pasa nito. She was sighing non-
stop. Hindi kasi talaga maalis sa isip niya ang halik nito. Gusto man niyang tanungin ito ay hindi niya
magawa, nahihiya siya.

“Ayan...” Wika niya ng matapos niya itong gamutin. “Tapos, okay na iyang sugat mo. Aalis na ako.”
“Saan ka pupunta?” Hinatak nito ang kamay niya.

“Papasok.” Matipid niyang sagot.

“Hating-gabi na. DIto ka na lang.” Sukat ba naman ay bigla siyang hinatak nito, napaupo siya sa
kandungan ni JC. They were so close, she was so scared that he might hear her heartbeat at basta na
lang nitong malaman ang nararamdaman niya para dito.

“Kailangan kongt pumasok, mapapagalitan ako ng Ms. Tolinto.” Tukoy niya sa Supervisor niya.

“Just call in sick.” Suhestiyon pa nito. “Iiwan mo ako ngayon na nabugbog ako? Ang sama-sama mo
naman.” JC used those puppy dog eyes again and she just lost it, she immediately forgot the things she
needed to keep in mind. Mula noon hanggang ngayon, pangalan pa rin ni JC ang unang-una sa listahan
niya at hindi na yata mababago iyon.

“Fine...” She gave in. NIyakap siya nito at saka hinagkan sa pisngi.

“Thanks, Lexy. I love you! You’re my best pal!”

I love you...
Best pal...

She sighed.

Ouch...

-------------------

“Alexis!”

Kunot na kunot ang noo ni Jacinto habang tinatawag niya si Alexis. Kanina pa kasi nasa bathroom ang
kaibigan niya pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ito lumalabas. He was inside his room and Alexis was
on the bathroom across the hall. Ayaw nitong gamitin ang personal bathroom niya. Nababangag na
naman siguro ang kaibigan niya.
“Alexis!” Muling sigaw niya. He shook his head. He couldn’t believe that he ended up spending his
Saturday night with his best friend. Siguro kung hindi siya napaaway kanina, ibang babae ang kasama
niya, but then, kapag minamalas nga naman.

“May sunog ba?” Narinig niya ang boses nito. Naupo siya sa kanyang kama. He was wearing a white
sando and a blue boxer shorts. Namimili siya ng dvd na isasalang niya para naman may mapanood siya
at si Alexis bago matulog.

Alexis will sleep on his bed tonight. Matagal naman na nilang ginagawa iyon. Alexis was actually the only
woman he allows to sleep beside him without oeven thinking of having sex with her. Parang kapatid na
niya si Alexis, minsan nga ay naiisip niya na si Alexis ang kapatid na babaeng matagal na niyang gusto,
mahal na mahal niya ito and he couldn’t imagine his life without her.

“Ang tagal mo, mag-movie na tayo.” Sabi niya dito. He was still looking at his DVD’s when she entered
the room. Hindi naman niya ito nilingon. Namalayan na lamang niya na nakaupo na ito sa kanyang tabi.
That was when she looked at him, sandal niya lang itong tiningnan, tapos ay binaling na niya ang
atensyon niya sa DVD’s niya pero pakiramdam niya, namalik-mata siya kaya binalingan niyya ulit si
Alexis.

His mouth fell slightly open. Alexis’s hair was still wet from taking a shower, she looked so fresh and she
smells so nice, and the fact that she was wearing his shirt makes her more irresistible...

Irresistible?
Did he just think of Alexis Cai, his best friend of fifteen years, irresistible?

“What the fuck?!” He exclaimed. Mukhang nagulat naman ang kaibigan niya. Her lips parted and
suddenly, the memory of him kissing her inside the taxi played in his brain like a movie – slow motion
pa.

“Huy!” Nanlalaki ang mga mata nito. He composed himself.

“You’re wearing my shirt!” Kapagkuwan ay sabi niya.

“Oo, sorry ha. Wala kasi akong dalang damit, JC.” Paliwanag nito.

“O-okay lang. Tulog na tayo.” Sabi niya dito. Kitang-kita niya ang pagtataka sa mukha ni Alexis.

“Akala ko ba manonood tayo ng movie?” Tanong pa nito. Tumayo na siya at saka sumampa sa
kama.Alexis faced him. She crawled to his side. Napalunok siya. God! Why was he feeling this way?
Alexis is her best friend! Hindi niya dapat nararamdaman ang nararamdaman niya. He had seen her
wear his shirt many times pero bakit iba na ngayon?
“Okay ka lang ba? You have that look?” She asked. Umiling na lamang siya at saka nahiga na. Humiga na
rin si Alexis sa kanyang tabi. He was very aware of her. Suddenly all his senses were active, he could
smell her sweet scent and that was affecting him.

“Sa floor na lang ako.” Wika niya sabay tayo.

“Ang arte mo! Nababahuan ka sa akin? Naligo naman ako ah!” Inamoy pa ni Alexis ang kili-kili nito
habang nakaupo sa kamay. He smiled. Kahit kailan talaga...

Muli siyang bumalik sa kama at saka humiga sa tabi nito. He faced her, she was still looking at me. He
suddenly felt the urge of tracing her lips back and forth with his thumb, pero alam niyang hindi niya
dapat gawin iyon. Nagkasya na lang siya sa pagtingin sa kanyang kaibigan. Maybe he was feeling this
way because of the alcohol he had earlier.

“Goodnight, JC...” She smiled at him. Ngumiti rin naman siya. He sighed. Alexis closed her eyes, nanatili
siyang nakatingin dito. If ever he would have a girlfriend, iyong seryosong girlfriend, gusto niya na
kasundo rin ni Alexis ang babaeng iyon. Alexis will always be her second favorite girl, and he will never
jeopardize his friendship with her...

Never...

=================
3. Ang start ng one of these days

“Do you have any plans of ever getting married?”

Jacinto grinned when he heard his brother Aguinaldo asked him that question. Napailing na lang siya.
Mula nang magsipag-asawa ang kanyang mga kapatid ay palagi na lang siyang kinukulit ng mga ito na
mag-asawa na rin. The problem was, he doesn’t have any plans of ever settling down – we’ll wala pa sa
ngayon. He wants to have a family – sure – that would be fun – pero sa ngayon, he was still enjoying his
bachelor life – a life free of responsibility, a life full with different flavors.

“I have but not now...” He said. That afternoon, they both decided to shoot some hoops. Iyon kasi ang
tinatawag nilang workout na magkapatid. He took a deep breath; nakailang set na rin sila at palaging
talo ito sa kanya.

“Gago, baka mamaya makabuntis ka bigla.” Natatawang sabi nito sa kanya.

“Maingat ako noh!” He said, which was true, he never had unprotected sex with anyone at all kung
gagawin man niya iyon, sa magiging asawa niya lang para magkaanak agad sila pero sa mga nagiging
babae niya, he always wear condoms. Mahirap na.
“Saka isa pa,” Dagdag pa niya. “I haven’t met my match yet.” Unlike other men, naniniwala siya sa
tinatawag na true love. He knew that kind of love exists, nakita niya iyon sa mga magulang niya at
ngayon ay nakikita niya sa mga kapatid niya. Trey – his brother – met his first love when he was very
young, but then, she died – a terrible moment for his brother’s life but after almost three years,
dumating na rin ang talaga match ni Trey, si Jenny na sister-in-law na niya ngayon. In Agui’s case, he has
Bling and they’re very happy. Masaya siya para sa mga kapatid niya, and he knew that one day, makikita
niya rin ang nakita ng mga ito, pero habang wala pa iyon, mag-e-enjoy muna siya sa buhay binata niya.

“Si Lexy.” Napatitig siya kay Aguinaldo nang bigla nitong banggitin ang pangalan ng pinakamatalik niyang
kaibigan.

“What about Lexy?” He asked.

“She can be your match.” Ngumisi ang kapatid niya. He made a face. He would never think about Lexy
that way.

“Dude, Lexy is like my little sister! Incest iyon!”

“Tanga, malay mo. I mean, clearly, she’s in love with you.” Walang kaabog-abog na wika ni Agui sa
kanya. Lalo siyang napamulagat. Si Lexy? In love sa kanya. He stared at his brother looking for some hint
that he was only kidding pero seryoso talag ang mukha nito.
“Lexy is NOT in love with me.” Mahinahong sabi niya. He tried to laugh pero na-bother talaga siya sa
sinabi ni Agui sa kanya.

“Ang manhid mo.” Sabi nito sa kanya. “Kung ako nga na hindi nakakasama ni Lexy alam ko, ikaw pa na
nakakatabi niya sa pagtulog?”

“Are you trying to mess with my relationship with her? I mean... Hell! She’s not in love with me!” He said
again.

Lexy is not in with him. Sigurado siya doon. Sa tagal ba naman ng pinagsamahan nila, alam niyang hindi
mahuhulog sa kanya ang kaibigan niya. They had been friends for almost twenty years, kung in love si
Lexy sa kanya, sana noon pa man ay nalaman na niya. Mararamdaman niya iyon, of course!

“You must be out of your mind.” Sabi niya kay Agui. Tumayo siya at saka kinuha ang bola. Suddenly he
remembered what happened at the taxi the other night nang makipag-away siya at pinuntahan siya nito.
He kissed her and she was pretty dumb founded after that kiss. Wala lang naman sa kanya iyon, but it
seems like dinibdib ni Lexy iyon, then the things that he felt while they were lying side by side together,
alam niyang dahil lang sa alak na nainom niya iyon.

“I don’t know,” Agui said. “I was just basing this doon sa mga nakikita ko sa inyong dalawa. The way she
looks at you...” He grinned. Pinasa niya sa kapatid niya ang bola. Agui dribbled it.

“It’s as if, you’re her world.”

“Hindi.” Sabi niya. “She looks at me like that because we’re best friends.”

“Jenny looks at Trey like that, my girl looks at me like that.” Again, Agui insisted. Umiling siya. Hindi
kayang tanggapin ng sikmura niya na in love si Lexy sa kanya.

“Lexy just have some ye problem.” Sabi niya dito. “Malabo iyong mata niya.”

“May tawag sa’yo.” Sabi ni Agui. Pumorma itong magus-shoot ng bola, hindi na niya natapal iyon, it
went straight to the ring. He just took the ball instead.

“In denial.” Natatawang sabi ni Agui. He smirked. Pinaglalaruan na naman siya ng kapatid niya. Madalas
talaga siya nitong asarin kahit sa llob ng kompanya nila ay hindi nito pinalalagpas ang pagkakataon na
asarin siya. He guessed his brothers will always be like that, sa mga mata siguro ng mga ito, he will
always be the little Jacinto who used to cry a lot back then. Hindi na yata mababago iyon.

Muli niyang ibinalik ang bola sa kanyang kapatid.

“Hindi niya ako mahal.” Mariing wika niya. To his surprise, Agui turned his back on him. Hawak pa rin
nito ang bola.

“Kung hindi ka mahak ni Lexy, hindi papasok itong basket ko.” He could tell that Agui was smiling.

“Fine. Hindi papasok iyan. You were never good at blind shots.” He dared his brother. Agui dribbled the
ball again. He stood there as he waited for him to shoot the ball and when he did, he was so confident
that it will not go to the ring. Pinanood niya ang bola. Ganoon na lang ang pagkagulat niya when the ball
entered the ring. His mouth parted.

“See, she’s in love with you.” Sabi pa ni Agui sa kanya.

“That was luck, Agui.”

“Nope... that’s what you call, destiny...”

He made a face. He looked at his brother then to then ring, he shook his head afterwards.

“That was luck.”

---------------------------------------------------

“Is she in love with me? Really?”

Iyon ang pulit-ulit na tinatanong ni Jacinto sa kanyang sarili habang nakatingin kay Lexy. Nang gabing
iyon ay naisip niyang tawagan ito at ayaing lumabas. Miyerkules kasi at alam niyang off nito sa trabaho
kaya inaya niya itong lumabas. Hindi niya alam, he guessed he just wanted to see if Agui’s theory was
true pero paano naman niya malalaman iyon.

“Nood tayo ng movie?” Tanong niya dito. Kasalukuyan silang kumakain sa isang restaurant, sinusugapa
pa ni Lexy ang fried chicken nito.

“Ayoko ng sine, uwi na ako after nito.” Sabi nito He looked at her.
“Why? Are you in love with me?” Walang kaabog-abog na tanong niya dito. Bigla itong natigilan.
NAgkada-ubo-ubo ito. Inabutan niya ng tubig si Lexy.

“What? I’m just asking.” Sabi niya dito. Lalong nanlaki ang mga mata ni Lexy. Tinitigan niya ito. “Look, I
need to know para mawala iyong awkwardness sa pagitan natin.”

“Tang ina!” Usal ni Lexy. “Of course not! I’m not in love with you.” Tahasang sigaw nito sa kanya. Pinag-
aralan niyang maigi ang ekspresyon ng mukha ng kanyang kaibigan. She was looking at her, eye to eye.
Hindi ito nagbi-blink.

“Fine... I just wanted to know...” Muling wika niya. “Funny thing, Agui told me that earlier this afternoon
kaya ko natanong.” Natawa na siya. Lexy just sighed. Muli itong uminom ng tubig at saka tumitig sa
kanya.

“Naniwala ka naman kay, Agui?” She asked. Nagkibit-balikat siya.

“Oo, kaunti. I just wanted to make sure.” Napahalakhak siya. “Ang awkward naman kasi, best friends
tayo tapos in love ka sa akin. Kapag ganoon di na tayo pwedeng maging magkaibigan diba?”

Lexy just smiled. Hindi ito nagsasalita, she just kept on drinking her water.
“Hoy, okay ka lang ba?” Tanong niya dito.

“Medyo sumama kasi iyong pakiramdam ko. Uuwi na ako.” Pagpapaalam nito. Agad naman siyang nag-
alala. Lexy stood up, sumunod siya dito pero nauna itong lumabas sa kanya dahil nagbayad pa siya ng bill
nila. She was walking so fast muntik na niya itong hindi maabutan.

“Lex!” Tawag niya dito. Agad naman itong huminto nang marinig ang kanuang tinig. “Okay ka lang ba?”

“Okay lang, pero gusto ko nang umuwi. Next time na lang tayo manood ng sine or whatever.” Sabi nito
sa kanya.

“Hahatid na kita.” Sabi niya dito.

“Taxi na lang. Out of the way eh.” Sabi nito. “Bye.”

Agad na tumakbo si Lexy palabas ng mall. He just watched her as she leaves. Hindi niya maintindihan
kung anong nangyari sa kanyang kaibigan. Okay naman ito kanina pero bigla na lang sumama ang timpla
nito. Maybe it was because of the fact that he asked him kung in love ito sa kanya. Napailing siya. Maybe
he had offended her. Napanguso siya. Nakakinis naman kasi si Agui, if he didn’t put that in his mind,
sana hindi niya maiisip. Ngayon awkward sa kanya si Lexy.
“Shit!” He mumbled. Dapat yata ay hindi na niya tinanong.

--------------------

March 23, 2000

Dear Heart,

Today is my birthday. I was so looking forward on this day, ito kasi iyong araw na sinabi niyang may
sasabihin siya sa akin, excited talaga ako, pero nawala ang excitement na iyon nang dumating siya sa
party ko kasama ang head cheer leader ng university, and the fact that he introduced her to me as his
girlfriend, devastated the hell out of me. Ang sakit. The man I had loved all my life is in love with
someone else. Sabagay, wala akong magagawa, for him naman, I was only his best friend.

Alexis out down that old notebook and stared at her ceiling. Ilang beses nab a niyang nabasa ang
notebook na iyon and yet until now, the words coming from those pages scared her heart like knife. She
sighed. She could really relate to the owner of that diary, pero alam niya na sa ngayon, ang nagsulat
noon ay malaya na sa anino ng taong minahal nito noon.
Hindi tulad niya na hanggang ngayon ay nakakulong sa pagmamahal niya kay JC.

“Kailangan ko na yata talaga ng love life.” She whispered. Kanina, natakot talaga siya nang put of
nowhere ay bigla na lang siya nitong tanungin sa kanya kung in love ba siya dito. Hindi niya alam kung
saan nito nakuha ang ideyang iyon. Was she that obvious already? Alam na kaya nito? Nahalata na ba
nito o baka nasabi niya dito.

Bigla siyang napatayo nang maisip niya na baka nasabi niya dito iyon habang natutulog siya katabi ito
nang nakaraang gabi.

“Oh my god!” She whimpered. But then she remembered that JC said it was because of Agui. Si Agui na
hindi naman niya madalas makasama pero alam nito ang totoo, ibig sabihin ganoon na nga siya ka-
obvious.

Bumangon siya sa kama at saka lumabas ng kwarto, tinahak niya ang daan pababa ng hagdan at saka
lumabas ng bahay. Nagpunta siya sa swing sa gilid ng kabahayan at doon naupo. She needed to think,
matagal naman na niyang sinasabi na kakalimutan na niya si JC dahil mas pinipili niya ang friendship nila
over the love she feels for him.

Palagi niyang sinasabi na one of these days ay sisimulan na niya ang forgetting process dito, pero hindi
naman niya basta magagawa iyon nang hindi niya ito iniiwasan. Hindi naman niya ito basta pwedeng
iwasan na lang dahil baka mas mahalata nito na may nararamdaman nga siya para dito.
Ang hirap. Hindi siya basta makapagdesisyon. It’s as if everything around her that connects to JC,
mawawala kapag bigla na lang niyang kinalumutan ito. She still wanted to be his friend – JC is a good
friend – hindi maipagkakaila iyon, pero tulad ng sinabi nito kanina, hindi na sila pwedeng maging
magkaibigan kung in love siya dito.

She sighed.

“I badly need a love life.” Mahinang wika niya.

-----------------------

“Set me up on a date with whomever.”

Iyon ang una niyang sinabi kay Anne nang magkita sila nang gabing iyon sa opisina. Ganoon na lang ang
ngiti ng kaibigan niya nang marinig ang sinabi niya. Nagpapalakpak si Anne at saka niyakap siya.

“Ito na ba iyong one of these days?” Tanong nito. She nodded. Last night she had an almost heart attack
after having that dinner with JC. Hindi na niya hahayaang maulit pang muli ang nangyaring iyon. She
doesn’t want to be caught off guard by him again. She really needed to forget him. Ayaw niyang matulad
sa babaeng nagsusulat doon sa notebook na napulot niya noon.

Ayaw niyang malunod sa kalungkutan.

“I’m so happy for you!” Sabi nito sa kanya. Ngiti-ngiting wika nito. “Ano bang type mo sa lalaki?” She
asked.

“Kahit na ano, basta opposite ni JC.” Sabi niya. Anne smiled.

“Madaling humanap ng ganyan! Ay shit! Kinikilig ako.”

Ngumiti lang siya. Desidido siyang kalimutan si JC. At sisimulan talaga niya iyon ngayong araw. She
started the forgetting thing with changing her phone number. Hindi niya ibinigay kay JC iyon. Kagabi
habang nag-iisip siya, na-realize niya na hindi siya makakalimot kung patuloy siya makikipagkaibigan
dito. She needed space; she needed to cut him out of her life – no matter how harsh that sounds like.

Iiwasan na talaga niya si JC.

She sighed. Hindi siguro magiging madali ang mga bagay-bagay pero kakalimutan na niya si JC, haharap
na lang siyang muli dito sa oras na wala na talaga siyang nararadaman para dito...
Iyon ang pinakamagandang gawin sa ngayon...

=================

4. Wake up call

One month, iyon na ang duration ng panahong iniiwasan ni Alexis si Jacinto and slowly, parang
nagtatagumpay siya. She smiled at herself while she was looking at the mirror. She thought na kasama
sa forgetting her feelings for Jacinto ang pagbabago sa kanyang sarili so that day, she cut her hair very
short. She had a pixie cut and she really thinks it looks so good on her.

She hasn’t seen Jacinto for a long while now. Hindi niya talaga ito kinakausap, pinupuntahan at pinipilit
niya itong hindi makita. Tumatawag ito sa bahay niya, pero hindi niya ito sinasagot, one time, he went to
her office to look for her pero nagtago naman siya sa ladies room. She doesn’t know what’s going inside
Jacinto’s mind right now, actually, she couldn’t say that she doesn’t care because she does – she would
really want to know what he was thinking right now. Nahahalata na kaya nito? Very sudden naman kasi
ang pag-iwas niya dito, and it was all because she didn’t want to experience that mini heart attack she
had when he asked her about her feelings for him.

“Would that be all, ma’am?” The stylist asked her after a minute. Nginitian niya ito at saka binigyan ng
tip. She really likes her hair today. Napagpasyahan niya na dahil off naman niya sa call center ay
mamasyal siya sa mall. Naisip rin niya ibili ng damit ang kanya nanay at ang kanyang kapatid.
She was smiling pretty wide. Isang buwan na halos ang nakakaraan pero hanggang ngayon ay wala pa
ring naibibigay na ka-date sa kanya si Anne. She said that she was looking pero hindi na rin naman niya
hinihintay, kung may ipakikilala ito ay okay kung wala ay okay na rin naman. She realized naman kasi
that she doesn’t need love life para makalimutan si JC, she was actually slowly forgetting the things
about him.

She was walking aimlessly nang bigla niyang makita si Anne sa may gilid ng isang ice cream stall. She
smiled and called her.

“Anne!” She yelled. Tumingin ito sa kanya. Halata ang pagkabigla sa mukha nito, she looked as if she was
scared of something. Nilapitan niya ito at saka hinampas sa balikat.

“Huy, bakit ganyan ang hitsura mo?” Natatawang sabi niya dito. Putlang-putla si Anne habang nakatingin
sa kanya. Hindi niya alam kung bakit ganoon ang hitsura nito, para bang may nagawa itong mali sa kanya
na hindi niya maintindihan.

“Babe, here’s your ice--- Lexy!” It was Jacinto and the person he was calling babe was no other than her
friend/office mate Anne. She gasped, she bit her lower lip, she was feeling uncomfortable, she was
feeling murderous. She stared at Anne, hindi ba ito ang unang taong sumasaway sa kanya dahil sa
pagmamahal na nararamdaman niya para kay Jacinto Emilio? Tapos ngayon babe na ang tawagan ng
mga ito?

Anne couldn’t look at her. Tumaas ang dulo ng kanyang labi at saka tiningnan si Jacinto.
“My! You cut your hair! Bagay ha! Mukha kang boy!” Natawa ito sa sarili nitong biro. She just kept her
poker face. Ayaw niyang magpakita ng emosyon sa harap ni Anne.

“Kayo?” Tinuro niya pa ang mga ito. To her surprise, JC wrapped her arms around Anne and smiled.

“Yup! I met her at your office one night noong puntahan kita tapos wala ka naman. She was very
entertaining, after that night lagi na akong nagpupunta sa office mo, “

“I see.” She said. She smiled a bit. Palagi palang nagpupunta si Jacinto sa office nila at hindi dahil sa
kanya kundi dahil kay Anne. She was not thrilled upon knowing that. Hindi niya alam kung anong
mararamdaman niya. Ang unang taong sumasaway sa kanya pagdating sa kalokohan niya kay JC ay
girlfriend na nito ngayon.

How thick was that?

“Mauna na ako.” Sabi niya sa mga ito. But before she could turn around. Jacinto grabbed her by the arm.

“Huy, one month na tayong walang bonding. “ Sabi pa nito.

“Oo nga eh, punta ka minsan sa bahay, pagluluto kita.” Wika niya dito. Hindi naman niya mini-mean ang
sinabi niya. She just wanted to be casual at sigurado naman siya na hindi pupunta sa bahay niya si JC
para lang tikman ang luto niya, she was never a good cook, JC knows that.

“Okay, see you around.” Sabi pa nito. Tumango na lamang siya at saka umalis. Umuwi siya sa kanilang
bahay, habang lulan ng jeep ay hindi niya maiwasang isipin ang nangyari kanina.

Si JC at ang kaibigan niyang si Anne.

Boyfriend and girlfriend. She smirked. Ang cruel ng buhay.

---------------------

January 1, 2001
Dear heart,

He told me that he’ll spend new year’s eve with me, but at the last moment he cancelled just because
his girlfriend had a party. Ganoon na lang ba talaga ako sa kanya? Best friend?

---------------------

“Na- Maja Salvador ka, Ate?!”

Sigaw ng nakakabata niyang kapatid na si Apollo. Alexis wondered what does na-Maja Salvador means.
Nagtatakang tumingin siya sa kanyang kapatid habang kunot na kunot ang noo.
“Ano?” Naguguluhang tanong niya. Hindi niya matiis na hindi ikwento kay Apollo ang nangyari kanina sa
mall. She was concered sa panandaliang pananahimik niya, ayaw n asana niyang ipaalam dito ang
nangyari pero hindi talaga siya tinigilan nito hangga’t hinidi siya nagsasalita. She ended up telling her
about Jacinto and Anne and what she saw at the mall.

“Iyong ex mo, inagaw ng friend mo. Na-Maja Salvador.” Paliwanag nito sa kanya. Natawa naman siya.
Kung anu-anong nalalaman ng kapatid niya. Apollo was a year younger than her, graduate na ito at
nagtatrabaho sa isang psychiatric ward sa Makati. Wala itong duty nang gabing iyon kaya nakipag-
kwentuhan siya dito.

“Hindi ko naman ex si JC,”Sabi niya dito. Apollo shook her head.

“Alam naman siguro ng Anne na iyon na itinatangi mo ang utak ng katipunan pero hindi pa rin niya
pinigilan ang sarili niya and based on your kwento, alam niya kung ano talaga ang ugali ng utak ng
katipunan.” Sabi nito sa kanya. She sighed again. Sa totoo lang ay nasaktan siya sa nalaman niya. Kaya
pala ni hindi siya nagawang puntahan ni Jacinto sa bahay niya noong kabaguhan pa lang ng pag-iwas
niya dito ay busy na pala ito kay Anne. At si Anne naman hindi sinabi sa kanya ang totoo.

Hindi naman siya magagalit dito, pipilitin naman niyang intindihin ang mga ito. She knew how Jacinto
gets whenever he wanted something, persistent ito, persuasive pa at malamang ay ginamit nito ang mga
traits nitong ganoon kaya nito nakuha si Anne. Ang kanya lang naman, bakit hindi nito sinabi sa kanya?

“Anong naramdaman mo?” Apollo asked.

“Masakit. Mahal ko pa eh.” Sabi niya sa kapatid.

“Akala ko ba kinakalimutan mo na?” Tanong pa nito sa kanya.

“Oo, pero hindi naman ganoon kadali. Diba nga sa rehab, hindi agad inaalisan ng drugs iyong pasyente,
inuunti-unti nila hanggang sa masanay ang mga iyon na wala na iyong drugs nila, ganoon din sa akin,
Apol, unti-unti muna, kasi baka kapag binigla, mamatay naman ako.” She sighed.

“Pero, na-Maja Salvador ka ate, mas masakit ngayon.”

“Eh ganoon eh. Hanggang best friends lang kami. No matter what happen, may line na hindi naman
pwedeng i-cross.”

“Ako, bitter ako sa friends turned lovers.” Sabi ni Apollo sa kanya. “Pero kung kayo naman kayo diba?
Kahit best friends pa kayo o worst enemy. Still, mas totoo iyong sinasabi na friendship is the best
foundation of every relationship.”

“True, pero sa amin ni Jacinto, hindi totoo iyon.” Sabi niya dito. She looked at her. Apollo smiled tapos
ay inakbayan siya nito. Apollo was her one and only sister and she was also her only girl best friend,
tuwing kausap niya ito ay gumagaan ang loob niya.
“Mga Aleng mana sa nanay na maganda, baka gusto ninyo nang pumasok?” Naulinigan niya ang boses
ng kanyang ina. Napahagikgik pa si Apollo bago tumayo, sumunod na rin siya sa kanyang kapatid pero
natigilan siya nang may makita siyang ilaw na nagmumula sa isang motor. Pamilyar sa kanya ang tunog
ng motorsiklong iyon at hindi nga siya nagkakamali dahil nang tumapat sa bahay nila ang motorsiklo ay
alam na niya at sigurado siya na para sa kanya ang bisitang iyon.

Inalis nito ang helmet nito at agad niyang nakita ang ngiti nito sa kanya.

“Hi, Lexy, Hi Apol! Good evening tita!” Bati ni JC sa kanila. Lumapit si Apollo sa kanya at saka siya
binulungan.

“Speak of the devil and he will come. Night ate!” Sabi nito sabay halik sa kanyang pisngi.

“Night, Utak ng Katipunan.” Pagpapaalam ni Apollo kay Jacinto. Ngumiti lang siya at saka pinalo ang
puwetan ni Apollo. Kahit talaga kailan ay napaka nito.

“Huy!” She said. She couldn’t shrug off the awkwardness she feels towards him.

“Ang awkward mo ata ngayon?” He asked. Nagkibit-balikat siya.

“Ako?” She laughed. “Hindi kaya. Baka ikaw....” Pinamaywangan niya ito. Jacinto just shook his head, a
smile formed on his face tapos ay inabot nito sa kanya ang isa pang helmet na dala nito. She awkwardly
took that. Saglit na binawalan niya ang kanyang puso, pilit niyang binabale-wala ang nararamdaman
niyang kaba para dito.

“Sakay...” Wika nito. She did. Umangkas siya sa motorbike nito. Sinuot niya ang helmet at saka siya
humawak sa balikat nito. Narinig niyang pumalatak si Jacinto at saka nilingon siya.

“Ano iyan? Akala mo naman ngayon ka lang sasakay dito?” Sabi nito sa kanya, bigla na lang nitong
hinatak ang mga kamay niya at saka ipinalibot sa baywang nito. She felt a thousand of electrons burning
her veins. Grabe! Napasinghap siya.

“Kapit okay? Baka mahulog ka.” Sabi nito sa kanya. She sighed. Kung alam lang nito, matagal na siyang
nahulog at hindi nga siya nito nasalo. She gave out a long sigh, sinasabayan ng pagtakbo ng motor ni JC
ang pagtibok ng mabilis ng puso niya. Kahit yata anong gawin niya ay hindi magiging madali para sa
kanya ang paglimot dito.

After a while, tinatahak na nila ang daan patungo sa kung saan. She actually don’t care kung saan siya
dalin ni JC – the only thing that mattered that moment was that fact that he was with her, miss na miss
na niya ito. Alam niyang siya naman ang nagsabi na iiwas siya dito pero, siya rin naman ang unang
nangungulila sa kanyang kaibigan.
-------------------

“What are we doing here, JC?”

She asked him habang nagalalakad siya papasok sa loob ng Araneta Coliseum. Madilim na ang paligid
noon. Wala na nganga katao-tao sa paligid, ang buong akala niya ay kung saan lang sila pupunta pero
dinala siya ni JC sa lugar na iyon.

“DIba bawal dito pumasok kapag sarado na?” She whispered. JC looked at her.

“Kilala ako nung guard, okay lang naman diba, pinapasok nga tayo.” Sabi nito sa kanya. Bigla ay ginagap
nito ang kamay niya at saka hinatak siya papasok sa loob ng Coliseum. Madilim pa rin ang paligid,
napansin niyang may kinapa si JC sa gilid ng pinto at matapos iyon ay nagliwanag ang kapaligiran.

“Katatapos ng ng Alaska vs. Gin Kings.” Nakangiting wika nito sa kanya. “Gusto sanang manood. I
actually have a ticket, I asked Anne to come, pero she’s not a basketball fan.” Litanya nito habang
naglalakad sila. Nang marating nila ang gitna ay binitiwan ni JC ang kanyang kamay.

“Di kaya tayo mahuli?” She asked.

“Kilala nga ako noong guard.” Sabi nito. Nagkibit balikat siya at saka namulsa. Palingon-lingon siya, noon
lang siya nakapasok sa Araneta ng walang tao and it’s kinda nice. She smiled.

“Stay still.” Narinig niyang wika ni Jacinto. Tumingin siya dito, di niya mapigilang itaas ang kanyang kilay.

“Huh?” Hindi niya ito maintindihan. She just smiled at him. Jacinto was staring at him like he was trying
to remember her forever, tapos ay bigla na lang siyang nitong hinatak at niyakap. Tumama pa nga ang
noo niya sa dibdib nito. Jacinto was embracing her so tight, parang nalulusaw ang mga buto niya. Her
mouth slightly parted.

“Jacinto...?” Bulong niya habang yakap siya nito.

“Lexy, I think... I think... I’m in love...”

Nahigit niya ang kanyang hininga. Jacinto thinks his in love? Kumabog ang dibdib niya? Was she
suddenly living on a parallel universe at nagawa nang i-reciprocate ni Jacinto ang nararamdaman niya?
Was he finally in love with her too? Is this the start of their friendship turned lovers love story? Ito na ba
iyon? She asked herself those questions habang hinihintay niya ang susunod na sasabihin ni Jacinto.

“I think, I think...” He sighed, “I’m in love with, Anne.”

Buong lakas niyang itinulak sio JC. Napalunok siya ng ilang beses. Totoo ba ang narinig niya? Did he just
tell her that he was in love with Anne Smith – her colleague? She tried keeping her straight face. Gaano
ba kasakit ang dapat niyang maramdaman bago siya magising sa katotohanan na wala sila ni JC at kahit
na bumaliktad ang mundo o mawala man ang Global Warming sa Earth, hindi na magbabago na
KAIBIGAN LANG talaga ang tingin sa kanya nI Jacinto?

Kailan, Lexy?! Sigaw ng utak niya sa kanya.

“I mean, I’m not sure, pero sa kanya lang ako nakaramdam ng ganito.” Sabi pa nito sa kanya. Gusto
niyang magmura. Of all people, kailangan pa talaga sa kaibigan niya? Bakit hindi na lang sa iba para mas
kaunti ang sakit?

She took a very long breath.

“Ganoon?” She said. “Good for you!”

“Good for me? Bakit parang hindi ka naman masaya?” Nagtatakang tanong nito. At talagang tinanong pa
siya nito.

“Masaya ako! Masakit lang iyong ngipin ko.” Sabi niya dito. “Kaya mo ako dinala dito para diyan este
para sabihin sa akin iyan?”
“Oo naman, gusto ko kasing malaman mo na nahanap ko na ang future ko.” He was smiling, noong
moment na iyon, naisip niya na baka, mahal nga ni JC si Anne. Baka sila ang para sa isa’t-isa, baka sila na
nga. At baka ito na talaga ang wake up call na hinahanap niya.

“Tara, shoot tayo.” Aya niya dito. Kinuha niya ang isang bola na nasa kabilang gilid. Agad niyang ibinato
kay JC iyon. She needed this, a distraction, para naman hindi niya maisip na nasasaktan siya dahil sa
sinabi nito.

Noong mga bata pa sila nI JC ay basketball ang madalas nilang bonding. She ever liked playing basketball
pero dahil kay JC ay pilit niyang pinag-aralan iyon at nang matutuhan niya ay lalo silang naging close sa
isa’t –isa pero right now, pinagsisisihan niya na nag-aral pa siya noon, iyon din yata kasi ang dahilan kung
bakit naging “one of the boys” ang tingin nito sa kanya.

“Best of five?” JC asked.

“Sure, ice cream after.” Sabi niya dito.

“Game!” Sigaw pa nito sa kanya. BIlang tugon ay dinilaan niya ito, Nagsimula na silang maglaro, JC
dribbled the ball, pilit naman niya iyong inaagaw dito. JC tried shooting for the basket, hindi niya iyon
natapal, she ended up looking trying hard. Naka-shoot ito. Muli nitong nakuha ang bola, muli iyong nag-
shoot. Habang ginagawa nito iyon ay nakatingin lamang siya dito. Hindi na niya sinubukan pang harangin
o bantayan ito. Right there and then, she decided that she had to give him up. She had to give
everything away.
“Oh, nakaka-tatlo na ako, nakatitig ka lang diyan?!” Tatawa-tawang wika nito.

“Ayoko na.” Makahulugang sabi niya dito. “I’m giving this up.” She said as she looks at him. JC’s smile
froze, hindi niya alam kung dahil naintindihan nito ang sinabi niya, titig na titig ito sa kanya.

“No way!” He said.

“Yes, I’m giving up.” Muling ulit niya.

“No! It’s Gene!” Sigaw ni JC.

Kumunot ang noo niya. Who the fuck is Gene?

=================
5. Best friend's competition

Dear Heart,

Feb 14, 2001

It’s Valentine’s Day and I baked a cake for him – not just a cake but a heart – shaped cake. I wanted so
much to give him this cake, excited pa nga ako, but as I walk towards his classroom, nakita ko na
maraming babae na ang nagbibigay sa kanya ng cake, and the fact that Amber – his new girlfriend was
beside him while he was entertaining those girls, made me regret the time I spent on making this cake.
So in the end, I decided not to give the cake to him, the cake ended up being his best friend’s Valentine’s
Day gift.

-------------------

“Hindi ka lang na-Maja Salvador, Ate, Na-Gerald Anderson ka pa.”

Kumunot ang noo ni Alexis nang mabasa niya ang text ni Apollo. She was inside the supermarket buying
supplies for their home, nasa trabaho naman ang kapatid niya at dahil mahaba-haba pa ang lalakarin
niya she thought of texting her sister. She just wanted to know kung anong bang ginagawa nito sa
ospital, in the end, nagaka-tsismisan pa silang dalawa. She told her what happened at the Araneta
Coliseum a week ago.

Wala siyang pinagsabihan noon. Mas pinili niya pang sarilinin na lang ang sakit na nararamdaman niya
kaysa sabihin niya pa iyon sa kung kanino man. After that night, things between her and Anne was never
the same. Literal na niya itong iniiwasan, kung noon ay palagi silang sabay, ngayon ay iba na ang
sinasamahan nito. Not that she minds it, hindi rin naman niya kayang pakiharapan pa ito tulad ng dati.

Sayang ang friendship nila. Kumbaga, lahat ng sinabi nito noon tungkol kay Jacinto ay kinain nito.

She sighed. She decided to reply at her sister’s text message, she wanted to know what na-Gerald
Anderson means. Naa-amuse taaga siya sa kanyang kapatid. Kung anu-anong napaglalaman nito.

“Ayy!” Napadaing siya nang mabangga ng kung ano ang kanyang cart. Agad niyang ibinulsa ang I-phone
niya at saka tumingin sa kanyang harapan, naroon ang may-ari ng cart na nakabangga sa kanya.

“Naku, kuya, sorry po.” Sabi niya dito.

“Okay lang, teka, ikaw si Lexy...” Nanigas ang balikat niya nang marinig niyang banggitin nito ang
kanyang pangalan. Immediately, she looked up and she saw Jacinto’s best friend from high school, Gene.
Si Gene iyong lalaking sinigawan ni JC noon sa Araneta a week ago, ito ang may-ari ng isang team sa PBA
at hindi siya makapaniwala dahil ang bata-bata nito. Gene was only twenty-nine years old, halos kasing
edaran ni JC pero mukhang mas marami na itong na-achieve sa buhay. Gene was your typical, tall, dark
and handsome man plus he’s chinito kahit na kayumanggi ang kulay nito and that dimple on his cheeks
make everything so much better.

“Ikaw pala iyan!” Nginitian niya ito. Gene smiled back at na-reveal ang mga biloy nito.

“Yup, palabas ka na ba?” He asked.

“Di pa, may mga bibilhin pa ako.” She answered, hindi pa rin nawawala ang ngiti sa labi niya. Gene
looked so fine wearing that gray sports shirt and those khaki shorts, naka-sandals lang ito at kitang-kita
niya ang malinis nitong kuko. Hindi niya alam kung bakit but big deal sa kanya ang lalaking malinis sa
paa. She liked seeing clean toenails.

“Sabay na tayo.” He volunteered. Pumayag naman siya. They walked around the supermarket. At first
she thought that things will be awkward between them but she found out that Gene was a nice person,
masarap itong kausap at napapatawa siya nito.

“Sabi ni JC you were school mates, ibig sabihin school mate din kita.”
“Yup, pero ahead kayo sa akin ng one year.”

“I see, doon mo nakilala si JC?” Tanong nito sa kanya.

“OO, pero naging close lang kami nung fourth year na ako tapos first year college na siya noon eh.”
Kwento niya kay Gene. Gene was listening intently.

“So kilala mo si Luna?” Biglang tanong nito sa kanya. Napatitig siya kay Gene. Her mouth was a little
parted as she stared at him. Napalunok pa siya. “Sorry, naisip ko lang nab aka kilala mo si Luna, first year
college kasi kami ni JC noon.”

“H-hindi... hindi ko siya kilala.” Sagot niya dito. She took a deep breath. She didn’t want to dwell on that
subject kaya naisip niyang ibahin ang usapan. “You own a basketball team!” She exclaimed.

“Actually it was my father’s team. Pero he’s on vacation right now so I’m the one managing it.”

“What team?” She asked again.

“Blue Gulp Blaze.”

“Ay! Crush ko si Matthew King!” Natatawang sabi niya. Tumaas naman ang kilay ni Reed.

“Really? I was actually thinking of trading him because I really don’t like his play this season.”

Nanlaki ang mga mata niya. Bigla ay hinarap niya si Gene, she cupped his face, nag-tip toe pa siya para
lang magpantay ang kanilang mukha.

“Please don’t do that! I love Matthew King!” Halos nagmamakaawang sabi niya dito. Hindi siya
nakadama ng pagkailanbg dahil sa pagkakalapit nila. She was just eyeing Gene, in her mind she was
trying so hard to convince him. She would die kapag napunta sa ibang tean ang favorite basketball
player niya.

“Wow, you have nice eyes...” He complemented her. Napakagat labi siya. She didn’t realize how close
she was to Gene. Bigla siyang lumayo dito, she composed herself tapos ay ngumiti.

“Huwag mong i-trade si M. King ha?” Sabi niya dito.

“Sure, in one condition...” He said. “Go out with me.”

Napatulala siya. Hindi niya alam kung anong sasabihin niya kay Gene. He was smooth. Sa huli ay
napangiti na lang siya.

“Sure, why the hell not?”

----------------------------

“I miss you, bebelove!”

Ngingiti-ngiti si Jacinto habang kausap niya si Anne sa phone. He shook his head, he was her bebelove.
Natatawa talaga siya dito. Hindi niya inaasahan na magugustuhan niya ang babaeng iyon. Noong una
niya itong nakausap ay napaka-mean niya dito. He was drunk, he was lonely and he badly needed to see
Alexis, but she wasn’t there at si Anne lang ang nandoon. Mabait naman ito at lalo itong nagka-appeal sa
kanya nang malaman niyang kaibigan pala ito ni Alexis. He thought na dahil magkaibigan ang dalawa ay
mabait rin ito tulad ni Lexy at hindi nga siya nagkamali. Anne was kind, sweet, thoughtful medyo clingy
nga lang ito pero okay lang. Kasama iyon sa minahal niya dito.

He’s in love with her.... Hindi pa naman masyado pero alam niya na doon din sila tutungo. Madalas
sabihin ni Anne na mahal siya nito, hindi pa siya nag-I love you dito kahit kailan pero alam niyang malapit
na doon ang nararamdaman niya.
“I missed you too, babe. I’ll see you tonight.” He said before ending their phone call. Nasa office siya
noon. He was busy scanning the documents Agui wants him to sign when he suddenly heard a knock on
his door.

“Come in!” He said. Bumukas ang pinto, iniluwa niyon si Gene.

“Hey, Dude.” He greeted him. “Nakita ko si Agui, married na pala? Si Trey engage, napanood ko sa
youtube kagabi iyong proposal niya. Ikaw kailan ka?” Nakakalokong tanong nito sa kanya.

“Soon, best man ka.” Sabi niya dito. “At di ako nagbibiro!”

“Good for you! Iiwan mo na ang bachelors’ world. Nakahanap ka na ng katapat.” Nakangiti pa rin si
Gene.

“Anong ginagawa mo nga pala dito?” He asked Gene. Nagkibit-balikat ito at saka ngumiti.

“I was thinking of trading M. King kasi.” Panimula nito. Kumunot ang noo niya. Was he trying to ask for
his opinion? He knew very well that Gene was so much better at him when it comes to playing ball kaya
hindi niya naisip na magtatanong ito sa kanya tungkol sa trading ng players nito.
“M. King is good pero mainitin ang ulo.” Sabi niya dito.

“Kaya nga, but I’m about to change my mind because of Lexy.”

Matagal niyang tinitigan si Gene. Hindi niya naintindihan ang sinabi nito. His brows furrowed as he try to
comprehend pero wala.

“Sorry, what’s that?”

“I said, I think I’ll change my mind about trading M. King.” He said. Umiling siya. Hindi iyon ang sinabi ni
Gene kanina. He was sure na binanggit ng kaibigan niya ang pangalan ni Lexy. He bent forward.
Hinaplos-haplos niya pa ang kanyang baba habang nakatitig kay Gene.

“Not that. The part where you said Lexy’s name.” He said.

“Ow, yeah. Apparently she likes Matthew King and Blue Gulp Blaze is her favorite team and she begged
me not to trade King in exchange, she will go out with me tonight.”

“Let me get this straight.” He said again. “You will not trade King because Lexy will go out with you?”
“Yep.”

“Hah!” Iyon lang ang nasabi niya. Muli siyang napasandal sa kanyang upuan at saka tinitigan ng maigi si
Gene. Gene will go out with Lexy. “Hah!”

“Dude, okay ka lang ba?” Tanong sa kanya ni Gene.

“Did she really say that she’ll go out with you tonight? How did she say it. Baka namali ka lang ng dinig.”

Nagkibit-balikat si Gene at saka tiningnan siya.

“Ang sabi niya, Sure! Why the hell not.”

Lalo siyang naguluhan. He was so sure na hindi makikipagdate si Lexy kay Gene. Natawa siya.

“Alam mo, dude, mali ka lang ng dinig. Sure ako hindi niya sinabi iyon.” Humahalakhak na sabi niya. Poor
Gene! Akala nito ay may date ito kasama ng best friend niya.
“Yeah? So why did she send me this message saying ---“ Hindi na niya pinatapos ang sinasabi ni Gene,
agad niyang kiniha ang Blackberry nito at saka walang pasabing binasa niya ang mensahe nito.

From: Lexy-nice eyes

Subject: Sayted.

Msg: Hey Mr. Big Shot, looking forward on seeing you later, still wondering where you would take me, if
you’re asking I’m not allergic to anything. See you later, excited much. Muwah!

“Lexy-nice eyes?” Nanlalaki ang mga matang sabi niya. “How did you know she had a nice pair of eyes?”
He demanded.

“I stared at her.” Walang kaabog-abog na sabi ni Gene. “She had a pair of almost black eyes. Almost kasi
may pagka-dark brown but whenever she smiles, nagla-lighten iyon.”

His mouth parted. He doesn’t even know what color are Lexy’s eyes, pero alam na ni Gene iyon? Halos
wala pang isang linggong magkakilala ang mga ito. Tumayo siya at saka niligiran si Gene, walang anu-
ano’y kinuwelyuhan niya ito at saka itinayo.
“Fuck it, Gene!” He said. “Lexy is like my sister, if you screw her!”

“I’m not going to screw her. I actually like her.” Bigla niyang binitiwan si Gene. He likes her?

“Wala pang one week kayong magkakilala, pero you like her na agad? Saka paano mangyayari iyon, sa
araneta lang naman kayo nagkita?”

“Sa grocery store, last Monday, nagkita kami, we exchanged numbers and since then, magka-text na
kami.” Kalamdo pa rin si Gene. “Ano bang nangyayari sa’yo? May gusto ka ba kay Lexy?”

“Wala!” He exclaimed. “Wala! She’s just my best friend!” Sabi niya dito.

“Iyon naman pala, then why are you acting like a jealous boyfriend?”

Naumid niya ang kanyang dila. Gene stared at him knowingly.

“Wala akong gusto kay Lexy, nag-aalala lang ako kasi I know you.” Walang emosyong sabi niya.
“Don’t worry, dude. Lexy is safe.” Tumayo na si Gene. “Paano, aalis na ako. Aasikasuhin ko pa iyog
reservations naming dalawa.”

Hindi na siya kumibo. He just sat in his chair waiting for Gene to leave. Nang makaalis na ito ay saka siya
tumayo at saka patakbong lumabas ng kanyang opisina. He was wearing a three-piece suit but he didn’t
care, agad siyang sumakay sa kanyang motorsiklo at saka binaybay ang kahabaan ng hi-way, matapos
ang ilang saglit ay nasa tapat na siya ng bahay ni Lexy. Pumasok siya ng gate at sinalubong siya ng mga
tahol ng tatlong alagang aso ni Lexy. Binati niya ang mama nito at saka nagtuloy sa kwarto ng kaibigan.

“Alexis Cai!” He barged inside her room. Sakto naman na pagpasok niya ay lumabas ito ng bathroom at
nagulat sa kanya. Napasigaw ito sa gulat, nabitiwan nito ang twalyang nakabalot sa katawan nito.

“Shit!” He muttered as he stared at his best friend’s naked body. Nanlalaki ang kanyang mga mata.

“Labas!” Lexy yelled. Agad siyang tumakbo palabas ng kwarto nito. He went donwn stairs tapos ay
nanghihinang napaupo siya sa sofa sa sala. He was catching his breath.

Dammit!

Napapikit siya.
Wrong move!

Dahil nang pumikit siya ay lalo lang luminaw sa kanyang isipan ang hitsura ni Alexis kanina. Her hair was
soaking wet, dripping, her white towel was hugging her body at all the right places, then she dropped it
and he saw her everything, her flawless skin, her...

Shit!

He was having a moment inside his pants.

Dammit! Hindi pwede, incest ang mangyayari kapag ganoon. Lexy was almost his sister. Hindi pwede ang
inisiip niya.

“O, Utak ng katipunan, nandito ka pala.” Sabi ng Mama ni Lexy. Nag-angat siya ng tingin.

“Nag-hi po ako sa’yo kanina, Tita.” Pinilit niyang ngumiti.

“Ay hindi ko narinig, kumakanta kasi ako ng Halik.” Napahagikgik pa ito. He sighed again. He tried
calming himself...
Bigla naman ay naulinigan niya ang mga yabag na nanggaling sa itaas ng bahay. Nakita niyang bumababa
si Lexy mula sa hagdan. She was wearing a shirt and a tokong. Nakairap ito sa kanya.

“O, si Jacinto, hinahanap ka.” Sabay ng pagkasabi niyon ay umalis ang mama nito. Pinamaywangan siya
nito.

“Umaano ka dito?!” She yelled at him. Nagyuko siya ng ulo. Hindi siya makatingin kay Lexy ng diretso,
nahihita siya dito. Napalunok siya. He really needed a moment, ayaw kumalma ng John Thomas niya.

“Ano kasi...” Panimula niya... He sighed. “You’re really pretty...” He made a face. He couldn’t believe he
said those words. Nakayuko pa rin siya pero bigla siyang napatingala nang humalakhak ng malakas si
Lexy.

“Ang pangit mo!” Sabi nito. Tumabi ito sa kanya at saka nag-lean sa braso niya. “Umaano ka nga dito.”

Alexis smelled so good. Lalong naging-hard si John Thomas. Napakamot siya ng ulo. Umusog siya ng
kaunti.

“Ano...” He sighed. “Sorry, Lexy.” He said. “Dapat kumatok ako.” Sabi niya dito.
“Okay lang, wala ka namang nakita o kung meron man, kalimutan mo na lang. Naka-reserve iyon sa
future ko.” Nakangiting sabi nito sa kanya. Future? He thought of it. Does she mean her future husband?
Is there a big possibility na si Gene ang magiging future husband nito?

“Are you really going out with Gene?” He asked. “Kasi if it’s about the basketball, I could just convince
him not to trade King. Gusto mo siya diba?”

“Oo, but I will go out with Gene not because of that.” Sabi niya. Umusog siya sa direksyon ko. Bigla ay
ipinalupot niya ang kamay niya sa braso ko. “I know his your guy best friend, pero, JC, I like him.”

Pero JC, I like him...

Pero JC, I like him...

Pero JC, I like him...

“Hah!” Iyon lang ang nasabi niya. “Hahaha!” He voiced out his laughter.

“Uy!” Kinurot pa siya ni Lexy sa tagiliran. “Secret natin ha? Wag mong sasabihin sa kanya ha?” Sabi pa
nito.
“Bakit ko naman sasabihin kay Gene? Di kami close noon. Masama ang ugali noon, babaero pa siya, saka
mabaho ang paa noon. Kasama ko siya sa bahay dati, salaula iyon, pangit ang paa noon!”

“Loko! Maganda iyong paa niya. Nakita ko na. Malinis pa sa kuko. Saka hard ang muscles!” Napangiwi
siya. Kinikilig-kilig pa si Lexy.

“Huy, JC ha? Wag mong sasabihin.” Sabi pa nito sa kanya. He kept quiet.

“Oo na... Hindi na.” He said.

“Swear?” She asked.

“Swear.” He sighed. Lexy smiled at him tapos she gave him a peck on the cheek.

“Thanks, JC. Love you. Bihis lang ako, mamaya nandito na si Gene.”

He watched her as she go upstairs...

Mukhang may tama sa kaibigan niya ang best friend niya, okay lang naman iyon, pero bakit parang
threatened siya?

=================

6. One night only

February 18, 2001

Dear Heart,

He said that what happened earlier wasn’t a date – that it was just us – best friends hanging together,
but then in my head and in my world, we are dating. Ang sweet nga niya, and I couldn’t help but to fall
for him more...

----------------------------
Gene took Alexis to a Neon Concert. Tuwang-tuwa si Alexis because of that. Maliban kasi sa favorite niya
ang bandang iyon ay crush na crush niya si Anton Abella. At hindi siya makapaniwala na nasa harapan
niya lang ito ngayon. She looked at Gene at pinched his shoulder.

“What?!’ He asked her. They were both having an eargasm because of how good Neon’s music was.

“Thank you!” She yelled at his ear. Gene smiled. “Not so bad for a first date.” Natatawang sabi niya dito.
Naalala kasi niya kanina na para bang kinakabahan ito habang nasa kotse sila. He was sweating like he
just finished running a marathon, hindi pa ito masyadong nagsasalita but then he loosened up after she
cracked some jokes.

Gene is a really good guy at maliban sa kinakabahan ito kanina ay napaka-smooth naman ng galaw nito.
She didn’t know na may lalaking super smooth na hindi presko ang dating actually kinikilig nga siya.

After the concert, nagkaroon pa siya ng chance para ma-meet ang buong Neon sa back stage –
fortunately, Gene knows their Manager – who was also Anton Abella’s wife from way back.
Nagpapicture pa sila ng crush niya. Nang gabing iyon, lumabas sila sa venue habang sobrang lawak ng
ngiti niya.

“Gene! Thank you talaga!” Sabi niya sabay yakap dito. Hindi niya mapigilan ang kanyang katuwaan. She
hugged him so tight. Hindi agad siya bumitiw. Gene smelled so nice.
“You’re welcome.” He said to her. “I hope nag-enjoy ka.” Sabi nito habang ipinagbubukas siya ng kotse.
Pumasok siya sa loob habang ngingiti-ngiti pa rin. After a while, Gene joined her inside the car.

“Nag-enjoy talaga ako.” She said. “Alam mo ba? Ang tagal-tagal ko nang inaaya si JC na manood ng gigs
ng Neon o kaya man Pastels pero busy siya mambabae kaya hindi niya ako nasasamahan, isa pa hindi
siya mahilig sa music.”

“You like music, I noticed that now.” Nakangiti si Gene sa kanya. Tumango naman siya dito.

“Like ko din iyong boybands. I like Blue, Backstreet boys, saka Westlife.”

“I like Backstreet boys too, and N’sync. Ang tagal na noon no? Music of the 90’s”

She smiled. Pinasibad na nito ang sasakyan. Habang nagmamaneho ay patuloy pa rin ang pagkikipag-
usap niya dito. Gene was a really good conversationalist. Marami itong alam na facts tungkol sa kahit na
ano, she feels like she could talk to him about anything under the sun. Hindi ito katulad ni Jacinto na
walang ginawa kundi ang mambabae at pag-usapan ang mga babae nito.

Jacinto talks to her about his sex life at kahit nakakadiri, nakakagigil at nakaksakit, nakikinig pa rin siya
dito dahil wala naman siyang choice noon. Ganoon niya kamahal si Jacinto, na kahit nahihirapan siya,
gagawin niyang posible ang lahat para dito. Kahit na nagmumukha na siyang asong susunod-sunod dito,
okay lang sa kanya but with Gene, kahit ilang beses niya pa lang itong nakakasama ay hindi siya
nakaramdam ng ganoon. Gene makes her feel special and she likes that. Si Gene pa lang ang unang
lalaking gumagawa ng ganoon para sa kanya.

“Okay ka lang?” He asked her. Hindi niya napansin na napatulala nap ala siya. Tumango siya, noon
naman nag-ring ang Blackberry ni Gene. “Lexy, can you answer that for me? My hands are tied.” He ever
so charmingly asked her. She obliged.

“Hello...” She greeted the other line.

“Alexis? Magkasama pa rin kayo ni Gene?!” It was Jacinto and he was yelling at her sa kabilang linya.
Napangiwi siya. Ano bang problema ni Jacinto? Bakit palagi yatang mainit ang ulo nito?

“Oo, bakit? Hello? Tatay kita?” Nang-aasar na tanong niya. Gene laughed at her joke. She winked at him.
Itinapat niya sa tainga nito ang Balckberry nito.

“Dude, musta?” He asked. Tumahimk ito. She could still hear Jacinto’s voice at the phone. Napapailing
na lang siya.

“Ihahatid ko na nga pauwi.” Sabi pa ni Gene sabay tingin sa kanya. Sigurado siya na pinag-uusapan siya
ng mga ito.
“Saan?” Biglang tanong ni Gene. “O sige, isasama ko. Bye.”

“Ano daw?” She asked. Feeling niya kasi ay may sinabi ito. Gene smiled at her.

“May party daw sa bahay niya. Punta daw tayo.” Sabi nito sa kanya. Party? Anong okasyon? Di naman
niya birthday. “Monthsarry daw nila ni Anne.”

Shoot! She felt that unwanted pain in her chest. Bigla na lang siyang ngumiti at saka tumingin sa malayo.
Wow ha! Monthsarry lang ipagpa-party pa nit JC samantalang iyong birthday niya, hindi nito matandaan,
pero iyong monthsarry nito at noong Anne na iyon, pinag-party pa nito. She felt envious. Gaano nab a
nito katagal kakilala si Anne? Kung ikukumpara sa pinagsamahan nila ay walang-wala iyon sa kung anong
meron ito at si Anne.

How she hated her former friend.

Inagaw nito ang best friend niya samantalang alam naman nito na hindi lang basta best friend ang tingin
niya kay JC. Ang kapal ng mukha ng babaeng iyon. Maya-maya ay huminto na si Gene sa tapat mismo ng
bahay ni JC. Maraming kotseng nakaparada sa tapat ng bahay na iyon. Bumaba siya, sinalubong siya ni
Gene and being smooth as he is, naramdaman na lang niya ang braso nito sa balikat niya.

“See that house at the end of the street?” Tanong ni Gene habang nakaturo sa bahay na iyon.
“Is that yours?” She said.

“Yup. Dadalin kita diyan sa second date natin.” Agad niyang nilingon ito.

“There will be a second date?” Nanlalaki ang mga mata niya. Gene just smiled.

“Kung okay lang sa’yo. We still haven’t seen The Pastels live.” He hinted. Her eyes widened. Muli na
naman niya itong nayakap.

“Oh my G! I love you na, Gene!” Nag-alambitin pa siya sa leeg nito. She felt Gene’s warm hands on her
waist. They were having a moment, she knew that but then.

“Hoy! Ano yan!” That was JC’s voice. Magkapanabay na nilingon niya ito at ni Gene. Nakatayo ito sa may
gate at alam niyang narinig nito ang sinabi niya kanina. JC doesn’t look so pleased. Mukhang mainit ang
ulo nito.

“Hey, dude!” Sabi ni Gene dito.

“Pumasok nga kayo doon. Nakakahiya iyan! Dyan pa kayo nagyayakapan.” Pagkasabi noon ay tumalikod
na ito. Kumunot naman ang noo niya.
“Anong problema noon?” She asked Gene.

“Ewan, baka may PMS.” Biro ni Gene sa kanya. Natawa naman siya sa sinabi nito. Hinawakan ni Gene
ang kamay niya at saka pumasok sa loob. Napailing na lang siya, grabe, smooth talaga, mabilis pa. She
smiled while walking inside. Nang makapasok sa loob ay nakita niya agad si Anne, kasama nito ang ilan
nilang mga katrabaho. She wasn’t in the mood to say hello to her, pero for causality’s sake, lumapit siya
dito.

“Hey.” Walang emosyong wika niya. Anne smiled at her tapos ay bineso-beso pa siya nito.

“Thank you for coming sa Monthsarry naming ng bebelove ko.” Maarteng sabi nito sa kanya. She just
smiled. Hindi na siya nagsalita. May nalalaman pa itong bebelove, traydor naman ito. She smirked.

Nawala si Gene sa kanyang paningin. Ipinagkibit-balikat na lang niya iyon. Nagliwaliw siya sa loob ng
bahay ni JC, wala siya halos kakilala sa party na iyon, malamang puro kaibigan ni Anne ang naroon at
iyong ilan baka mga ka-tropa ni JC. Ni wala nga si Agui at si Trey – JC’s older brothers. Sigurado siya na
hindi sinabihan ni JC ang mga ito.

But then, she knew that any moment from now, makikilala na rin ng mga ito si Anne. In love nga si JC
dito at malamang ito na ang hinahanap ni JC na babaeng seseryosohin nito. She just sighed. Sa lahat ng
tao kailangan talaga na si Anne pa? Hindi ba pwedeng iba na lang?
Naalala niya tuloy ang sinabi ni Apollo, na-Maja Salvador na nga siya, na-Gerald Anderson pa siya. Wish
niya lang, sana hindi I-Janine Tugonon ni Jacinto si Anne pagdating ng araw.

Hay...

The forgetting JC operation wasn’t really going well. Kailan kaya niya makakaharap si JC at si Anne na
hindi siya nasasaktan?

--------------

Lumalalim na ang gabi at patapos na rin ang monthsarry party ni JC at ni Anne. Alexis decided to just
nejoy herself, hindi naman niya pwedeng buruhin na lang ang sarili dahil lang gusto niyang magmukmok.
Hindi maganda ang pagmumukmok, kailangan na niyang tanggapin na si Anne ang mahal ni Jacinto
Emilio at kahit pagbaliktarin niya ang mundo ay hindi na mababago iyon.

She was sitting beside the pool area and she was enjoying her San Mig lights alone. Pilit niyang
iwinawaksi si JC sa kanyang isipan. Paulit-ulit niyang siasabi na hindi niya ito iisipin, hindi niya ito iisipin
pero mukha pa rin nito ang nasa isipan niya.
“Gee! Nakakapagod na ito!” Sigaw niya.

“Hey beautiful!”

Agad siyang nag-angat ng tingin nang marinig niya ang pamilyar na tinig na iyon. It was no other than
Gene. She felt a sudden pang of disappointment in her chest dahil hindi si Jacinto ang nakita niya. Come
to think of it, mula nang dumating siya kanina ay hindi siya pinapansin nito. He was too busy
entertaining his guests and his girlfriend’s guests that he actually forgot about her. Sabagay, sanay
naman siyang kinakalimutan siya nito.

“What’s that?” Tanong niya kay Gene nang makita niyang may hawak itong kung ano sa kanang kamay
nito. Ipinakita nito iyon sa kanya. It was a very long wig.

“Ang saya lang!” Sabi niya sabay kuha ng wig dito. Isinuot niya iyon at nang maayos na ay tiningnan niya
si Gene.

“You look funny.” Sabi nito habang humahagikgik.

“Mahaba kaya buhok ko, pinaputol ko lang.” She said. “I miss my long hair.” Malungkot na sabi niya.
“You’ll grow it back, I bet it’ll be pretty.” Sabi ni Gene sa kanya. Napangiti na naman siya nito.

“Ang smooth mo kamo. Siguro ladies’ man ka din.” Tudyo niya dito. Gene just smiled.

“Am I allowed to discuss my past love life to my future girlfriend?” Walang abog na wika nito sa kanya,
napanganga siya. “Seryoso ako, I want you to be my girl. No pressure, mas maganda iyong ganito, at
least alam mo na kung saan ko gustong dalin iyong relationship natin.”

Talagang nagulat siya. Hindi siya makapaniwala na ganoon kabilis si Gene. She knew that he was smooth
pero hindi ganoon.

“Hmnn, ikaw ha! Ang bilis mo!” She exclaime. Gene just shrugged.

“That’s what I am.” He said. Nginitian siya nito saka hinawakan ang kamay. She didn’t how to react pero
normal ba ang kiligin? Kasi kinikilig talaga siya. Ngayon lang nagkaroon ng lalaking tulad nito sa buhay
niya. Three days of knowing him and he could make her feel like that.

“Thanks, Gene...” She smiled. “Let’s drink to that.” Itinaas niya ang bote ng San Mig lights niya at saka
inilapit sa baso ni Gene. “Scotch?” She asked.
“Yup, mine and JC’s favorite drink. Thumbs up!” He said. And she did, thumbs up nga. Wala silang
ginawa ni Gene nang gabing iyon kundi ang magkwentuhan, hindi niya napapansin na napadami na ang
naiinom niya. Maya-maya ay nakadama na siya ng pagkahilo.

“Gene, may amats na ata ako.” Humahagikgik na sabi niya. Gene laughed.

“Iuuwi na kita.” Sabi nito sa kanya.

“No! Out of the way ka pa... Tawag na lang ako ng taxi.” Sabi niya.

“But I insist!”

“No. Okay lang, papahinga na lang muna ako para mawala iyong hilo ko, tatawag na lang ako ng taxi, but
if it isn’t too much, pwede alalayan mo muna ako? I need to lie down.” Sabi niya dito. Gene- being a
gentleman, took he by the hand and helped her up. Iginiya siya nito papasok sa bahay. Kaunti na lang
ang mga tao sa paligid. She had a glimpse of Anne and her so called friends at the living room, laughing,
wala sa tabi nito si JC, hindi katulad kanina puro PDA ang ginagawa ng mga ito.

“I can na... Thanks, Gene.” She said to him. Huminto siya sa kwartong bukas ang pintuan. Dahil na rin
siguro sa pagkahilo ay hindi na niya ma-determine kung kaninong silid ba iyon. Gene kissed the top of
her head.
“Kapag okay ka na, text mo ko. I still want to take you home.” He said. She just nodded. Nahihilo na
talaga siya. Dahan-dahan siyang pumasok sa silid na iyon. Patay ang ilaw at hindi na rin naman niya
binuksan pa. She reached for the bed at habang naglalakad siya ay nakadama siya ng sobrang pagkahilo,
pakiramdam niya ay umikot ang kanyang paningin. Agad niyang tinungo ang bathroom across the hall at
doon sa toilet bowl niya inilabas lahat ng nainom niyang toxic. After puking, doon niya na-realize na
nasukahan niya ang sarili niyang t-shirt at pants. She sighed, Now she doesn’t have anything to wear.

Inis na hinubad niya ang kanyang pantaloon at blouse. Naghagilap siya ng sabon upang labhan ang
kanyang damit. Matapos iyon ay isinampay niya iyon sa curtain rod. Napabuntong-hininga siya, paano
siya lalabas ngayon? She looked around and she saw JC’s towel, alam niya dahil may pangalan nito iyon.
She wrapped that around her body at saka tumalilis siya papasok sa silid.

Muli siyang bumalik sa kama at saka nahiga doon. Sana lang talaga matuyo agad ang damit niya para
makauwi siya sa oras na magising siya...

---------------------------

Alexis was dreaming, in her dream, she was feeling hot – so hot that her whole body was sweating. She
took a deep breath. Maybe it was the wig; she forgot to take that off before she went to bed. But then,
if she was hot because of the wig, why do her toes curled with so much... pleasure?
She sighed. Maybe she was just dreaming. In her dream, there was a stranger who was kissing her neck,
tracing her collar bones with that glorious sexy mouth. She even arched her back when she felt that sexy
warm mouth enclosed around her left nipple.

A moan escaped from her lips. She opened her eyes and that was when she realized that she was
breathing heavily and that there was something heavy on top of her. And to her horror, she saw Jacinto
Emilio kneading her right breast while sucking her other one.

“Oh god!” She groaned. She tried pushing him off but he was just too strong. “Ja...jacin... OH....” She
gasped when she felt his thumb tracing her bare slit. She bit her lower lip.

“Jacinto... No...” Halos bulong na lumabas iyon sa kanyang bibig. Pumantay ito sa kanya at saka hinagkan
ang kanyang labi. He nibbled her lower lip and just like that all her inhibitions were thrown in the
window. This isn’t her first kiss and yet she wanted to think that it is. Being kissed by the person you love
was more special than having to get your real first kiss.

JC’s lips went down again. He traced the sides of her breasts, taunting her mound, playing with her skin.
She was slowly being enveloped by fire. She couldn’t believe that this is happening right now.

Alam niyang mali ang nangyayari, that she needed to push him away, ran out of the room but she
couldn’t. Her need to be with him overflowed like the love she has for him in her heart.
JC kept doing what he was doing, and he was just sighing, moaning, growling... Yes, she didn’t know that
she could growl like that.

“Baby you’re so wet...” She heard JC said. She almost screamed when she felt his index finger inside her
sweet soft spot, a while later, he was thrusting it in and out and she just found herself being consumed
by the sweet sensation she was giving him.

“Ohhh dear Zeus!” She screamed when she felt him put another finger in. She didn’t know what came to
her, all her inhibitions, all her reasoning, it seemed like she lost all of it... Hindi na niya alam kung anong
tama at mali, all she knew was the fact that the man she loved was doing all of those delicious things to
her.

She felt something building up inside her being, it felt like it’s gonna explode any moment from now...

“Oh... Oh...!” She screamed. She felt agitated but in a good way. She was coming down with her first
ever orgasm – the orgasm that was given by her best friend.

“You scream so good, baby...” He said. “I wonder why you sound so familiar...” Sabi nito sa kanya. Literal
siyang napanganga when she realized that JC didn’t know who she was! He didn’t know that he was
giving her – Alexis Cai – his best friend – her first ever orgasm!
“Oh god!” She whispered. Tatayo na sana siya. She knew that this thing is wrong. Bumalik na ang
reasoning niya pero huli na. Jacinto spread her legs and that was when she felt him inside her.

Napangiwi siya. She felt as if she was being torn apart.

“Shit...” He mumbled. “Baby, you’re a virgin...” He said. “I’m sorry, I was harsh...” He said again. Tahimik
lamang na kinagat niya ang kanyang labi. She knew that this was going to hurt but she didn’t know that
this thing will hurt like hell.

“S-stop!” She screamed and he did stop, but he didn’t leave her. He was still there, buried deeply inside
her. After a while, she felt his thumb touching her clit, the pain was subsiding, pleasure took over and
that was when he started thrusting again.

A little while later, she was arching her back, giving him more access... She felt that familiar pressure
inside her and she knew that seconds later, she will explode into a million pieces and she was right. The
most wonderful thing about it was, JC exploded with her, inside her...

=================

7. The Aftermath
JC woke up the next morning with a terrible headache. He slowly opened his eyes and he just felt so
tired. He tried remembering the events of last night but everything seemed to be just a blur – one thing
was for sure, he spent the night with a wonderful creature on his bed. He tried to picture out the face of
that woman – but he couldn’t. Masyadong madilim nang gabing iyon, all he could remember were her
moans, her sweet purrs, her growling. It was as if, he could still feel the warmth of her skin against him.

“Dammit!” He whispered. Just those things were enough for Sir John Thomas to stand up straight and
salute. He cursed again. Hindi niya alam kung sino ang babaeng nakasama niya kagabi, the woman didn’t
even had the decency to stay with him until the morning.

He took a deep breath. He was thinking, who could that be? At first he thought that it was Anne, sino ba
namang ibang babae pa ang hihiga sa kama niya na ang suot lang ay towel and those lacey under
garments? Walang iba kundi ang girlfriend niya. He thought that they were having another role playing
but when he entered her, he realized that it wasn’t Anne. Anne wasn’t a virgin anymore, they did it
before and she wasn’t that innocent. Anne was very experienced when it comes to the bedroom, but
the woman she was with last night, she was... we’ll pure and sweet and...

It’s making him ache for more.

Dammit! Why didn’t he thought of asking her name or turning on the lights just so he could see her
face? Bakit hindi niya naiisip iyon? Now, he was left alone with only the memory of her. He sighed, iyon
na lang naman ang magagawa niya. He looked at the other side of the bed, wala na ito, he looked
around the room, wala itong iniwang bakas, he fell into his thoughts again, maybe it was just a dream.
Maybe he was thinking about getting laid so much that he dreamed of it last night, a dream that seemed
so real...

But then, if that was a dream, why the hell was there a bloodstain on his bedsheet?
Fuck. Who the hell was that woman?

--------------------------------

“38 degrees.”

Napabuntong hininga si Alexix matapos kunin ni Apollo ang thermometer sa kanyang bibig. Tinitigan siya
ng kapatid niya at saka inabot sa kanya ang kanyang I-phone.

“Call in sick na, Ate. Hindi kita papasukin, baka lalong tumaas iyang lagnat mo.” Sabi nito sa kanya.
Inayos nito ang kumot niya at saka nilagyan siya ng cold compress sa ulo. She gave her a faint smile.
“Bakit ka ba kasi nilagnat?”
“E-ewan ko...” Pagsisinungaling niya. She just sighed. Siguro nilagnat siya dahil sa nangyari sa kanila ni JC
kagabi. She read from somewhere na isa iyon sa mga epekto ng first time thing...

“Si Nanay?” Tanong niya kay Apollo.

“Nasa kusina, pinagluto ka ng arrozcaldo. Try mo matulog ha? Para makapahinga ka.” She lightly tapped
her face tapos ay tumayo na ito at tinungo angf pinto ng kanyang silid. Lumabas na ito at naiwan siya sa
loob na balot na balot ng kumot.

She sighed. Hindi na niya alam kung pang-ilang buntong hininga na ang nailalabas niya. Hindi kasi niya
alam kung anong gagawin niya ngayon matapos may maganap sa kanila ni Jacinto. Hindi naman niya
sinadya iyon. Hindi naman niya alam na ganoon ang mangyayari, kung alam lang sana niya, di sana hindi
siya natulog sa kama nito. She sighed again, hindi na talaga siya iinom ng marami, hindi naman siya
nagwawala tuwing siya ay nalalasing pero nakakadama siya ng hilo, at dahil sa hilo na iyon hindi niya
namalayan na sa silid pala siya ni JC napasok.

She really wanted to cry, pero hindi naman niya magawa. Kasalanan niya ang bagay na iyon, hindi niya
pwedeng iyakan ang bagay na siya mismo ang may gawa.

Nang gabing iyon, nang magmulat siya ng mata at nakita niya si Jacinto, alam na niya na hindi dapat
mangyari iyon, pero nangyari, dapat nanlaban siya, dapat itinulak niya si Jacinto, dapat umalis siya, pero
hindi, hindi niya nagawa ang kahit na ano doon dahil sa huli, kahit gaano niya kumbinsihin ang kanyang
sarili, alam niyang ginusto niya rin ang nangyari.
Mahal niya si JC. Pero alam niyang hindi sapat iyon. She sighed. Ngayong may nangyari sa kanila, hindi
na niya pwedeng maging kaibigan si Jacinto, what happened between them totally changed everything.
She couldn’t be the best friend he wants or the alalay that he needs.

She just couldn’t look at him in the eyes and pretend to not love him. Hindi na rin niya kayang tingnan si
Anne. Noong una ay ito ang may atraso sa kanya dahil kahit alam nitong may nararamdaman siya para
kay JC ay sumige pa rin ito pero siya, mas masahol pa doon ang ginawa niya, she slept with her boyfriend
and that’s unforgivable.

She bit her lower lip. Ang buhay niya ngayon, parang teleserye, abangan ang mangyayari bukas... Sana
lang talaga, everything falls into their rightful place after nito.

----------------------------------

May 18, 2001

It was the first time we slept together. He was so good. I didn’t even regret giving him the most
important thing in my life, but then there’s still the mist hurtful part in our situation. I was still his best
friend. Hanggang doon lang.

-----------------------------------

“Hi Lexy!”

Alexis almost jumped when she heard Anne’s familiar voice. Nakaupo siya sa kanyang cubicle at nag-e-
encode ng mga orders ng kanilang mga kliyente nang bigla na lang itong nagsalita.

“God, you scared me.” She said to her. Anne smiled at her, ayaw man niya ay nakadama siya ng guilt.

“Kamusta ka na?” Tanong nito sa kanya. She just sighed. She knew what Anne was trying to do. Mula
kasi nang malaman niyang girlfriend na ito ni JC ay ilang lingo na rin niya itong hindi kinikibo, mas lumala
pa iyon dahil nga sa may nangyari sa kanila ni JC. She tried giving her a smile.
“Okay naman.” Anne sighed tapos ay ngumiti ito sa kanya.

“Sana, Alexis okay na tayo. I didn’t mean naman to fall for JC and I’m sure he didn’t mean to fall for me,
pero nangyari na. He was just so...”

“Persistent, persuasive, charming and lovable?” Pagtutuloy niya sa sinasabi nito.

“Yes! God! Sometimes naman he’s too sweet, pero okay lang din, I like that about him.”

“Good for you.” Komento niya. Nagulat siya nang bigla na lang siyang yakapin ni Anne. Pumantay ito sa
kanya at saka niyakap siya nang mahigpit.

“Sana hindi ka na galit sa akin. Sayang naman ang friendship natin, diba?” Nakangusong sabi nito. She
sighed. Kung may dapat yatang magalit ay ito dahil sa nangyari sa kanila ni JC halos dalawang linggo na
ang nakakaraan. Mula nang gabing iyon ay hindi na siya nagpakita dito, hindi dahil sa nahihiya siya kundi
dahil mukhang wala talaga itong ideya na siya ang nakasama nito noong gabing iyon.

She talked to him once, and because of that talk she realized that JC had no idea that something
happened to them already. Hindi niya alam kung mare-relief siya o maiinis o magagalit. But then, in the
end she realized that maybe that’s for the best.
“Hindi naman ako galit.” Sabi niya. “I was just really surprised, plus I could see that he’s happy. Siguro
nga ikaw na iyong hinihintay niya.”

“Thanks, Alexis. Thank you talaga.” Ngumiti si Anne sa kanya. Nakipagkwentuhan pa ito sa kanya,
matapos ang ilang minute ay bumalik na rin ito sa cubicle nito at iniwan siya. Napalabi pa siya, alam
niyang mas malaki ang kasalanan niya kay Anne pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya komportable
na maging malapit muli dito. She just really wanted to be alone, pero hindi yata iyon mangyayari.

Sa huli, inisip na lang niya na wala namang sigurong masama kung magiging civil siya kay Anne. Anne
meant no harm, siya pa nga ang nakasakit sa babaeng iyon. She was feeling so guilty.

Dumaan ang oras, namalayan na lang niya na tapos na pala ang shift niya. Agad siyang tumalilis para
makapag-out na at makauwi pero nahuli siya ni Anne.

“Uuwi ka na?” She asked.

“Oo eh, inaantok na kasi ako.” Sabi niya dito. Itinapat niya ang daliri niya sa biometrics at saka nginitian
si Anne.

“Sumama ka muna sa akin.” Sabi nito sa kanya. Kumunot ang noo niya.
“Saan?” She asked out of curiosity.

“Dalhan natin ng breakfast si JC, nag-su-shoot sila ngayon sa favorite court niya eh.” Napansin niyang
namula agad ang mukha ni Anne nang mabanggit nito ang pangalan ni walang hiya niyang kaibigan –
este ng kaibigan niya pala. She really didn’t want to see him, sabi ng isip niya, umuwi na lang siya, pero
makulit ang puso niya – gusto nitong makita si JC, so in the end, she ended up saying:

“Sure, why the hell not.”

And she knew, the moment that came out of her mouth, screwed na naman siya...

----------------------
“Shoot, ang tanga mo naman JC!”

Napangiwi si Jacinto nang marinig niya ang sigaw ni Gene. They were inside the village’s basketball court
playing two on two versus his two older brothers pero mukhang mimalas siya. He couldn’t seem to
concentrate. Kanina pa sila natatambakan ni Gene pero hindi pa rin sila makabawi dahil sa kanya. Inis na
inis tuloy sa kanya ang kaibigan niya.

“Ano bang problema mo?” He asked him matapos magpagkasunduang magpahinga muna. Sumalampak
siya sa sahig at saka kumuha ng bote ng tubig at uminom mula doon.

Ano bang problema niya? We’ll for starters, two weeks na ang nakakaraan mula nang may mangyari sa
kanila ng mystery girl niya pero hanggang ngayon hindi niya pa rin matandaan kung sino ito. Sometimes,
he feels like she was just around the corner, watching him, laughing at him kasi hindi niya ito makita-
kita.

At night, he would dream about her, and he would wake up in the middle of the night with his pulsating
arousal, and it’s too bad because he would end up making love with his hand instead of Anne. Ewan niya
ba, simula nang mangyari iyon, nawalan na siya ng gana sa sex life nila ni Anne.

“Pagod lang ako.” He said. He looked at his two brother’s Trey and Agui were laughing, hindi niya alam
kung dahil sa kanya o dahil lang ba sa masaya ang mga ito. Trey walked towards him.
“You okay, kid?” He asked. Tumango siya.

“Pagod na ata, umuwi na kayo ni Gene!” Kantyaw pa ni Aguinaldo sa kanila. He just made a face.

“Babawi ako.” Sabi niya. “In the end, sagot ninyo ang almusal.” Biro niya sa mga kapatid niya. Gene
laughed with them. He just sighed.

At the back of his mind, he was replaying that even in his life. Kung sana lang talaga tiningnan niya kung
sino ito, sana hindi siya hirap na hirap ngayon.

“Baka kailangan lang ni JC ng insiprasyon.” Wika pa ni Aguinaldo sa kanya. Hindi na siya kumibo,
nagpatuloy lang sa pagtatawanan ang mga kapatid niya at si Gene.

“Speaking of, tingnan mo nga naman...” Naulinigan niyang sabi ni Trey. “Insipiration ba kamo? Ayan nap
ala si Anne.”

Agad siyang lumingon at nakita nga niya si Anne – ang girlfriend niya na papalapit sa kanya, she was
smiling at him, may dala itong plastic at ngiting-ngiti pa. Nang makalapit ito sa kanya ay tumayo siya, she
gave her a peck on the cheek.
“Morning, bebelove.” She greeted him.

“What’s up?” He asked.

“Dinalan ko kayo ng breakfast.” Nakangiting sabi nito. “Sa’yo saka sa mga kuya mo...”

Trey and Agui just smiled. Kilala na ng mga ito si Anne at mukhang okay naman ito sa kanila.

“Sa akin ba wala kang dala, Anne?” Birong tanong ni Gene. Hinarap niya ito at saka binatukan

“Stop doing that to my girl!” He hissed at him. Gene just laughed.

“Actually meron, akong dala sa’yo at alam kong matutuwa ka.” Sabi nit okay Gene. Muli ay ibinalik niya
ang atensyon niya kay Anne. Isang plastic lang naman ng pandesal ang dala nito, hati-hati siguro sila but
then, Anne smiled wider tapos ay may itinuro it okay Gene. Gene looked at that direction and there, he
saw Alexis walking towards them, hawak nito ang I-phone nito habang naglalakad. Automatically, Gene’s
face lit up when he saw Alexis. Tumakbo pa nga ito sa direksyon ni Alexis at ito na mismo ang
sumalubong dito.

“You brought her?” Hindi makapaniwalang tanong niya kay Anne.

“Oo naman. Wala namang masama, saka isa pa, malungkot siya kagabi, naisip ko baka nami-miss na niya
si Gene, bebelove.”

Nang muli niyang tingnan si Alexis ay nakikipag-usap na it okay Gene. She was smiling pretty wide
habang titig na titig ito sa mukha ng kaibiga.

“Hi, Agui, Hello Kuya Trey!” She greeted his brothers.

“Hey, kinakamusta ka pala ni Anton.” Wika pa ni Trey.

“Really?!” Biglang namilog ang mga mata nito. Agad itong bumaling kay Gene at saka hinawakan si Gene
sa balikat. “You heard that, Gene? Anton misses me?!” Kilig na kilig na sabi nito.

“I’m pretty sure, I missed you more than he misses you,” Walang kaabog-abog na sabi ni Gene dito. He
grinned. Alam niyang maiinis si Alexis kay Gene dahil sa ginawa nito. Ayaw ni Alexis ng mga lalaking
presko, but to his amazement, Alexis laughed at Gene.

“Ikaw ha, ang smooth mo talaga!” She said, napatingin ito sa direksyon niya, parang noon lang nito
napansin na naroon siya.
“Uy, JC! Musta?” She said. He sensed that sudden awkwardness in her. Ikinakuno iyon ng kanyang noo,
bakit naman mao-awkward sa kanya si Alexis? Okay naman sila noong huling beses niya itong nakausap.

“Kumain na tayo.” Sabi ni Anne sa kanya sabay hatak. Pinilit siya nitong umupo sa bleachers, sumunod
rin si Agui at si Trey. Inayos ni Anne ang dala nitong pagkain.

“Nililigawan ni Gene si Lexy?” Agui asked him. Tango lang ang isinagot niya dito. “Okay lang sa’yo?”

“Oo naman.” Sabi niya. “Maganda nga iyon, at least kilala ko si Gene.” Wika niya sa kanyang kapatid.

“Tado ka talaga!” Sabi ni Agui. “In love sa’yo iyon, pinapamigay mo sa iba?” Sabi ni Aguinaldo sa kanya.
He looked at his brother.

“Hindi in love sa akin si Lexy. Ano ba naman?” He said. Naiinis na siya sa kapatid niya, palagi na lang
nitong sinasabi iyon, hindi naman totoo. “Tinanong ko na siya noon. Hindi nga daw siya in love sa akin.”

“You asked her?” Trey confirmed. “Talagang tinanong mo pa. Sa tingin mo ba aamin siya sa’yo?”
“Siyempre hindi!” Si Agui ang sumagot. “Wala namang taong aamin sa kasalanan nila kapag
nangtatanong iyong ibang involved ganoon din si Lexy. Tanga ka. Kapag iyan nasulot ni Gene sa’yo
bahala ka.”

“May girlfriend ako.” Malamig na sagot niya.

“Mahal mo ba?” Tanong ni Agui. Hindi agad siya nakasagot. She looked at Anne na busy sa pagtitimpla
ng 3 in 1 na kape.

“Hoy!” At lalong din a siya nakapagsalita nang lumapit na sa kanila si Lexy. Pumagitna ito sa mga kuya
niya at saka nagsalita. “Seryoso ha, may meeting?”

“Are you in love with me?” Hindi na niya napigilang muling itanong dito. Dinig na dinig niya ang
pagsinghap ni Agui, he looked at Anne, nakita niyang nakatingin ito sa kanila, halatang narinig ang sinabi
niya.

“W-what?” Lexy asked. Tumayo siya.

“Agui here kept on insisting that you’re in love with me, so I will ask you again, in love ka ba sa akin?” He
asked her again, wala siyang pakialam kung naririnig siya ng girlfriend niya o ni Gene.
“Hindi.” Lexy said flatly. Matapos iyon ay tumalikod na ito.

“See?” He said. “Hindi diba.”

“Lexy!” Naulinigan niya si Gene na sumigaw. Nang tumingin siya sa mga ito nakita niyang nagtatakbo na
si Lexy palabas ng basketball court. Napamura siya. He knew he shouldn’t pero tumakbo siya nang
mabilis para siya ang makahabol dito at hindi si Gene.

“Lexy!” He shouted as he ran after her. Lakad-takbo ang ginagawa ni Lexy, he ran faster para maabutan
niya ito and when he did, he grabbed her arm. “Lexy, saan ka pupunta?”

“Away from you, idiot!” She hissed, Binawi nito ang kamay nito at saka muling tumalikod.

“Bakit? Anong ginawa ko?”

“Kailangan ipahiya mo ako sa harap ng mga kapatid mo at ni Anne? Nandoon iyong girlfriend mo tapos
tatanungin mo ako kung in love ako sa’yo? Bakit ba hindi ka matahimik? Tinanong mo na sa akin iyan
noon! Tatanungin mo na naman? Hindi nga ako in love sa’yo! Tang ina naman!”

“Calm down!” He touched her left shoulder. “I just want to rob it on Agui’s face. Sabi niya dito.
“Nakukulitan na kasi ako.”
“Hindi good enough reason iyon!” Sabi nito sa kanya. “Tangna ka! Bwisit!”

“Okay, tama na ito.” He said. “Sorry na. Bumalik na tayo doon.”

“Ayoko! Uuwi na lang ako sa nanay ko!”

Natawa siya sa sinabi nito.

“Tara na, ang arte mo pa.” Hinatak niya ang kamay nito. Marahil ay nagulat ito kaya’t nawalan ito ng
balance, sakto naman na napayakap ito sa kanya. He couldn’t help but smile. He missed being this close
to her. He inhaled her scent...

Then suddenly, he froze.

He inhaled her scent again. Lexy smelled so good and that scent was utterly familiar, he was sure na
naamoy na niya ang pabango na iyon noon. Kaamoy ni Lexy iyong mystery woman niya!
Come to think of it, Lexy was in the party too. Unti-unti ay napanganga siya, is there a possibility that
Lexy was the mystery woman? Pero hindi pwede! The mystery woman had a long hair. Maikli na ang
buhok ni Lex noon, but still...

“Hoy!” Itinulak siya nito. “Bakit naestatwa ka diyan?” She asked.

“Anong oras ka nauwi noong party?” He suspiciously asked.

“Maaga, i-inihatid pa nga ako ni Gene eh,”

“Sure ka?” He asked.

“Oo, bakit ba?” Mukhang nainis na naman ito sa kanya. Napakamot tuloy siya ng ulo.

“Oh, wag ka nang magalit. Lika nga ulit. Na-miss kitang yakapin.” Sabi niya dito. Agad niyang hinatak
papalapit si Lexy sa kanya. He inhaled her scent again and suddenly, the memories from that night came
back to him. He really needed to find out who that woman is, kung hindi mababaliw na siya, he needed
to know, he deserved to know... He had never been so determined in his life, hahanapin niya ang
babaeng iyon.
=================

8. One hit wonder

August 21, 2001

Dear Heart,

I was determined to finally tell him how I feel. I don't care kung masira ang friendship namin. I just really
wanted him to know. Hindi naman pwedeng ganito lang kami, I love him with all my heart at nasasaktan
ko na nakikita ko siyang may kasamang iba habang ako naghihintay sa kanya. I'm telling him. I'm taking
the leap.

-----------------------

Alexis woke up in the middle of the night craving for some pandesal and some cheese spread. Laway na
laway siya, gusto niyang makatikim ng pandesal na may cheese spread. She sighed. Naupo siya sa gitna
ng kanyang kama at iniisip kung babangon ba talaga siya para kumain. Napahawak pa siya sa kanyang
simura na para bang pinakikiramdaman ang kanyang gutom, she sighed. Sa huli ay tumayo rin siya upang
magpunta sa kusina.

Hinalughog niya ang ref pero walang cheese spread doon at wala ring pandesal. Napabuntong hininga
siya. Gusto niyang kumain ng pandesal, nagugutom siya. Agad niyang naisip si Apollo. Muli siyang
umakyat upang gisingin ang kapatid. Hindi nagla-lock ng pinto si Apollo kaya nakapasok agad siya,
umupo siya sa gilid nito at saka pilit itong ginigising.

“Apollo!” Yugyog niya dito. Paulit-ulit niyang ginawa iyon pero ni hindi man lang ito naalimpungatan.
Napalabi siya. Kahit talaga kailan mantika matulog ito. She bit her lower lip, gusto niyang kumain, pero
hindi naman siya pwedeng lumabas, alas tres pa lang ng madaling araw. Natatakot siyang lumabas.
Napatingin siya sa bedside table ng kapatid, nakita niya roon ang cellphone nito, agad niyang kinuha
iyon at saka hinaluhog ang contacts ni Apollo. Nakita niya ang number na hinahanap niya. Utak ng
Katipunan: 09273102725. Pinindot niya ang call button at saka itinapat iyon sa tainga niya. The other
line was ringing and she was patiently waiting. Maya-maya ay sinagot nito iyon.

“H-hello?”

“Jacinto! Bili mo ako ng pandesal!” She said to him. Matagal ito bago sumagot. She was biting her lower
lip habang hinihintay ang sagot nito.

“Lexy? Akala ko si Apol ka.” Sabi nito. Halata sa boses nito na galing ito sa pagkakatulog. Ikinapagtaka
niya iyon, dati three am na pero buhay na buhay pa ito.

“Bili mo ako ng pandesal saka cheese spread.” Sabi niya ulit.

“At three in the morning?” Tila natatawang sabi nito. “Sige, sige. I’ll buy you. Wait mo ako.”
Umabot hanggang tainga ang kanyang ngiti. Ibinaba niya ang phoe at saka bumaba sa sala. Binuksan
niya ang pinto at tumayo roon. Makalipas lang ang halos labinlimang minute ay pumarada sa tapat ng
bahay niya ang motorbike ni JC, lumabas agad siya ng bahay upang buksan ang gate para dito.

JC was only wearing a white sando and a pair of boxer’s shorts, naka-tsinelas lang ito. natawa siya dito.

“Lumabas ka ng nakaganyan ka lang?”

Ngumiti ito sa kanya.

“Naka-havaianas naman ako.” Sabay tingin sa tsinelas nito. She just made a face.

“Ikaw nga, may towel ka, wala kang bra no!” Namula ang kanyang pisngi. Alam niyang binibiro lang siya
ni Jacinto pero hindi niya maiwasan ang hindi mailing. She remembered the first time he ever unclasped
her bra. Napanganga siya.

“Gago!” Sabi niya dito. Napahalakhak si Jacinto.

“Fifty pesos iyang pandesal mo ha. Ang aga mo naman mag-breakfast.” Komento pa nito.
“Nagutom ako, tara sa bubong tayo.” Aya niya dito. Kumuha siya ng dalawang bote ng tubig sa ref,
kutsara, plato tapos ibinigay niya iyon kay Jacinto. Siya na ang nagdala ng pandesal. Sabay silang
umakyat ng hagdan, papasok sa kanyang silid. Doon kasi ang daan patungo sa bubong ng bahay. Nauna
si Jacinto na lumabas ng bintana, sumunod siya, inalalayan siya nito.

They both settled next to each other. Nang makaupo ay nilantakan na niya ang dala nito.

“Bakit hindi ka yata lumabas ngayon?” Tanong niya habang ngumunguya. Napapikit pa siya. “Ang sarap
talaga ng hot padesal.”

“Ang takaw mo.” Sabi nito, inirapan niya si Jacinto.

“Pagpalaman mo na lang ako!” Pinanlakihan niya ito ng mata. Ipinagpalaman nga siya nito, panaka-naka
ay tumitingin ito sa kanya at saka ngumingiti. Hindi naman niya maiwasan ang hindi kiligin. Mata pa lang
ni Jacinto, ulam na. She smiled at him. Natatawa siya at hindi niya mapigil ang kanyang sarili.

“Kamusta na kayo ni Gene?” Out of the blue, he asked. Iniabot nito sa kanya ang isang pandesal na
pinalamanan nito.

“Okay naman kami. Kayo ni Anne?” She asked.

“Okay lang din.” Silence. Nanibago siya dito. Noon ay madaldal si JC. Ikinukwento nito sa kanya ang lahat
pero ngayon mukhang wala itong balak magsalita.

“Lexy, may sasabihin ako sa’yo. Wag na wag mong sasabihin kay Anne.” Biglang sabi nito. Kinuha niya
ang bote ng tubig at saka binuksan para uminom. Tumango lang siya.

“I slept with someone else.”

“What’s new?” Biro niya dito.

“Seryoso ako. Iba ito. I slept with her, doon sa party namin ni Anne almost two months ago.”

Bigla ay naibuga niya ang tubig na iniinom niya sa mukha mismo ni Jacinto.

“Oh my g!” She said. Napapikit si Jacinto. Napakagat labi naman siya. “Naku, JC, sorry.” Sabi niya. Inalis
niya ang tuwalya na nakapatong sa damit niya at saka ipinunas sa mukha nito.
“Grabe ka naman.” Sabi nito. Hinawakan nito ang tuwalya niya at ito na mismo ang nagpunas sa mukha
nito.

“Sorry, na.. nagulat kasi ako.” She said in a tiny voice.

“Bakit ka naman magugulat?” He sighed. “Sabagay ako nagulat rin. That night kasi, I was drunk, we’ll not
drunk enough. I was able to perform naman eh. All the time while I was doing her, I thought she was
Anne...”

Napamulagat siya. He thought na si Anne siya! The fuck? Nasaan ang logic ni JC?

“Pero when I entered her, Lexy, I realized na hindi siya si Anne. She was a virgin, and it kills me dahil
iniisip ko palagi kung bakit of all people, she gave me her v-card tapos the morning after, umalis siya
without even livinga trace maliban sa bloodstain sa bed sheet ko. I really wanted to know her. Desidido
nga akong hanapin siya, pero paano ko gagawin iyon, I don’t know where to start?”

Napatulala siya. Hindi siya makapaniwala na naririnig niya mula kay Jacinto ang mga salitang iyon. He
was looking for her? He wanted to know her? Bakit? She sighed. Hindi ba talaga natatandaan ni Jacinto
kung sino siya?

“All I could remember were her moans and purrs and, fuck!” He said. Kitang-kita niya na itinakip ni
Jacinto ang tuwalya niya sa short nito saka ngumiwi sa kanya. “See, the mere thought of her was enough
to make Sir John Thomas salute!” He exclaimed. Napakamot siya ng ulo. Hindi niya alam kung matatawa
ba siya o maaawa kay Jacinto. He just seemed so frustrated.
“Okay ka lang ba?” She asked him. Nahihiya siya dito. Paano kung sabihin niya kay JC na siya ang
babaeng iyon? Pero hindi pwede, hindi nito pwedeng malaman ang bagay na iyon. She didn’t want to
ruin their friendship.

“Hindi ko na nga alam kung anong gagawin ko, Lexy. Since that night, hindi na ulit ako nakipag-sex kay
Anne. I was always thinking about her. Sa madaling salita, two months na akong single handed.”

She made a face. Kahit talaga kailan ay hindi siya nasanay kay Jacinto. He was just so open when it
comes to everything.

“Ayaw nang gumana noong ano mo?” Nahihiya tanong niya.

“Gumagana!” He exclaimed. “Pero ayoko sa iba, gusto ko sa babaeng iyon lang. I don’t know why, but it
was as if she had put me under some kind of spell. Ano sa tingin mo? Hahanapin ko ba siya?”

She cannot believe that he was actually asking her that. Hahanapin daw ba nito. Paano kung mahanap
nga nito at matunton nito na siya iyon? Paano ang friendship nila? She sighed.

“H-huwag mo na lang siyang hanapin.” Sabi niya. JC looked at her. “Paano si Anne? Masasaktan siya.
Paano kung iyong babaeng iyon gusto niya lang ng tahimik na buhay?”
“If she wanted a quiet life, why did she let me pop her?” Hindi agad siya nakasagot. Nagkibit balikat na
lang siya.

“Maybe... maybe...” She sighed. “Maybe that woman was in love with you and maybe she didn’t want
that to happen but she let that happen because she wanted to be with you in any possible way. Maybe
she gave you her cherry because she wanted her first time to be special, maybe you’re her special
someone... Hindi natin alam,m pero su-sure ako m-may dahilan siya...”

“Ewan ko...” JC said. “I feel so used.”

“Used, eh ganyan din ang ginagawa mo sa mga girls mo!”

“Kaya nga... I feel bad.” Sabi nito sabay tumawa. Napailing na lang siya. Siguro nga mas maganda na
hindi na nito malaman ang totoo.

“Penge na nga lang niyan...” Sabi pa niya dito. JC gave her another pandesal. She was about to eat the
bread when suddenly, parang umikot ang sikmura niya. Nasusuka siya. Itinakip niya sa kanyang bibig ang
kanyang kamay at saka nagmamadalinmg tumayo. Bumalik siya sa loob ng bahay at nagtuloy sa
bathroom niya, tumapat siya sa toilet at doon, inilabas niya rin ang lahat ng kinain niya kanina.
Hindi niya alam na sumunod pala si JC sa kanya. Naramdaman na lang niyang hinawakan nito ang buhok
niya. Hinagod-hagod pa nito ang likod niya. Nang matapos siya ay nakaramdam naman siya ng
panghihina, para siyang nauupos na kandali, nanlalambot siya. Napasandal siya sa mga binti ni Jacinto.

“Ayan, nasobrahan ka sa cheese spread. Lika nga.” Bigla ay binuhat siya nito. Nag-lean na lang siya sa
braso ni JC, ibinaba siya nito sa kama niya. “Masama ba pakiramdam mo?” He asked. Tumango siya.

“Baka nabati mo ako. Lawayan mo ako sa tyan.” Biro niya dito.

“Loko!” Tinapik ni JC ang braso niya upang umusog siya and she did, after a while humiga na rin si
Jacinto sa kanyang tabi. Inangat nito ang ulo niya para doon siya umunan sa braso nito. Instinct siguro
niya ang dahilan kung bakit humarap pa siya sa kaibigan niya para yumakap dito. Sanay na sanay na sila
ni JC sa isa’t-isa at hindi na siya nakakaramdam ng ilang dito...

May nangyari na nga sa kanina, hindi nga lang nito alam.

“Matulog ka na... Dito lang ako.” Sabi pa ni JC sa kanya. Tahimik na pumikit siya. Sa totoo lang ay masaya
siya ngayon. Ang buong akala niya kasi ay wala lang kay JC ang nangyari sa kanila nang gabing iyon pero
ngayon, hindi siya makapaniwala na hinahanap-hanap pala siya nito.

“Lexy,” Tawag nito sa kanya. “If your hair was still long, iisipin ko na ikaw ang babaeng iyon...”
Muli ay naimulat niya ang kanyang mga mata.

“You smell just like her...” Bulong pa nito... “But then, if that was you, siyempre malalaman ko naman,
and I will never do that to you... That’s how much I love you, Lexy. Kapatid na talaga kita...”

Kapatid...

Ouch na naman...

------------------------------------

September, 07, 2001

Dear Heart,
Officially, kami na. I was so happy when I told him about my feelings and it just so happen na pareho
lang pala kami ng nararamdaman. Ang saya-saya ko. Mahal na mahal ko siya at mas lalo pa akong
sumaya nang sabihin niya sa akin na mahal niya rin ako. I could say now that I am lucky enough to finally
be loved back by him, mahal din niya ako, mahal din ako ni Jacinto...

-------------------------------------

“”Wow! Crabs!”

Napatili pa si Alexis nang makita niya ang ulam nila nang gabing iyon. Papasok n asana siya sa trabaho
pero mukhang male-late siya dahil hindi pwedeng hindi siya kumain. Hindi niya palalagpasin ang pagkain
ng crabs na luto ng nanay niya. Agad siyang naupo sa silya at saka nilantakan agad ang pagkain sa
kanyang harapan. She didn’t even bother washing her hands, malinis naman iyon.

“Nay, the best ka talaga!” Sabi niya sa kanyang nanay habang binabali ang sipit ng alimango. “Noong
isang araw ko pa gusto kumain nito, wala lang time mamalengke.” Sabi niya pa. Naupo na rin ang
kanyang Nanay sa tapat niya at kumain na. Wala si Apollo, nasa duty pa ito kaya sila lang dalawa.
“Anak, napapansin ko lang, parang napapalakas yata ang kain mo nitong mga nakaraang linggo.”

Tiningnan niya lang ang kanyang Nanay. Hindi naman siya nagsalita, sa totoo lang ay napapansin niya rin
iyon. Sa totoo lang ay masikip na nga sa kanya ang iba niyang pantalon. Naisip niya na okay lang siguro
iyon, may time talaga na malakas siyang kumain at siguro iyon nga iyong time na iyon.

“Saka, parang lumalapad yata iyang balakang mo,” Wika pa ng Nanay niya.

“Nay, malapad naman ang balakang ko, mana sa’yo.” Humagikgik pa siya.

“Kung sabagay, pero pati dibdib mo lumalaki, hindi mo na iyan namana sa akin.” Napalabi siya. Maybe
her mother was trying to tell her na tumataba na siya. Alam naman niya iyon, magpapayat rin naman
siya bago pa siya tuluyang tumaba.

“Nanay naman eh...” Napalabi pa siya.

“O sige, wala na akong sinabi.” Lagi naman ganoon ang Nanay niya. She knew that she was just trying to
take care of her.

“Magda-diet na ako, pero sa isang araw na lang.” Napahagikgik pa siya. Mabilis niyang tinapos ang
kanyang pagkain at pagkatapos ay umalis na rin siya para pumasok sa trabaho. She’s going to be late,
alam niya iyon kaya nag-taxi na lang siya papasok. Nang makarating naman siya sa opisina ay agad
naman niyang nakita si Anne at si Jacinto. Nakaupo ang mga ito sa waiting area, magka-holding hands.
She sighed. Hindi niya alam kung papasok ba siya, paano kung makita siya ng mga ito?

Bahala na nga.

She walked in.

“Lexy!” Bahagya siyang napangiwi nang marinig niya ang tinig ni JC. Napilitan siyang lumapit sa mga ito.
Anne smiled at her.

“UY!” Sabi niya dito. She smiled. Kahapon lang ay halos maghapon silang magkasama ni JC pero damang-
dama niya na miss na miss naman niya ito.

“Anong atin?” She asked.

“Nanunuyo. Akala niya kasi nambabae ako kahapon kaya di ko siya natawagan.”

“Totoo? Magkasama kayo kahapon?” Anne asked her.

“Oo...” She answered. Loko talaga itong si JC, dinamay pa siya. “Una na ako ha...” Sabi niya sa mga ito.

Mabilis na tumakbo siya papasok sa mismong office nila. She went to her cubicle at saka naupo. Alam
naman niyang hindi niya kailangan mainis kay Anne dahil ito ang girlfriend ni JC, pero naiinis siya dito
talaga.

Maya-maya ay namataan na niya si Anne na papasok, she was smiling. Mukhang masaya na ito. She just
shrugged it off. Wala na siyang magagawa sa katotohanan na mahal ito ni JC, but then, kung mahal ito ni
JC why was he thinking about that night when something happened to them? Dammit! Anon a naman
bang iniisip niya? She just sighed. Hindi dapat ganoon ang tumatakbo sa isip niya.

“Bruha!” Napatingala siya nang marinig niya ang boses ng officemate niya, si Devon, isa ito sa marami
niyang kaopisinang pusong babae, pero kahit ganoon ay lalaking-lalaki ito tingnan. Sa office nila ay siya
lang at ang isa pa nitong kaibigan ang nakakaalam na ito ay may pusong babae, mabait ito sa kanya at
mula nang mailing siya kay Anne ay ito na ang kasa-kasama niya.

“Uy, musta?” Nginitian niya ito. Napakagat labi siya nang makita niyang may dala itong cashew nuts.
“Gusto ko niyan...” Sabi niya habang nakatitig sa kasoy nito. Inabot niya iyon nang walang paalam at
saka nilantakan na naman.

“Ay, uso magsabi.” Natatawang sabi nito sa kanya.

“Sorry, nagugutom ako.” Sabi niya dito. Hindi niya talaga maintindihan ang kanyang sarili, busog naman
siya pero muli siyang nagutom nang makita niya ang kasoy ni Devon.

“Ay, nag-away yata iyang si Anne at saka iyong best friend mo!” Bulong nito sa kanya. Alam ni Devon ang
nangyari sa kanila ni Anne, at alam na rin nito ang ginawa ni Anne sa kanya. Ito nga ang nagsabi sa kanya
kung anong meaning nang Na-Gerald Anderson at ito rin ang nagturo sa kanya ng salitang Na-Janine
Togunon.

“Yaan mo sila, basta masaya silang dalawa.”

“Hay naku, sana ma-Janine Togunon iyang Annebisyosang Malandi na iyan!” Natawa siya sa sinabi nito,
kain lang siya nang kain nang mapangalahati na niya ang kasoy ay parang umikot na naman ang kanyang
sikmura. Agad siyang tumayo at saka nagtatakbo sa ladies room.

“Ay kalabaw, Ateh! Saan ka pupunta?”

She didn’t even looked back at Devon, nang makarating siya sa bathroom doon niya inilabas ang nasa
bibig niya. Naroon na naman ang panghihinang nararamdaman niya. Nanlalambot ang tuhod niya,
nanginginig ang lahat sa kanya.

“Argh!” She exclaimed habang pinpindot ang flush ng toilet. Napansin niyang maliban sa malakas siyang
kumain nitong mga nakaraang linggo ay panay rin ang pagduwal niya, madalas pa nga sa umaga, o kaya
man sa madaling araw, tapos nasusundan ng pagkahilo.
“Ateh, okay ka lang?” Tanong ni Devon nang lumabas siya sa cubicle. Kumuha siya ng tissue at saka
ipinunas sa kanyang bibig.

“Okay lang, nahilo lang ako.”

“Naku, nagpa-check up ka nab a? Baka kung ano na iyan!” Nag-aalalang wika nito sa kanya.

“Hindi, baka puyat lang.”

“Namumutla iyong lips mo. Okay ka lang ba?”

“Oo nga.” She tried to smile. Suddenly, gusto na naman niyang kumain. “Parang gusto ko ng chocolate.
Tara, bili muna tayo sa 7/11 sa baba.” Aya niya dito.

“Kakasuka mo lang, kakain ka na naman! Grabe, ano ka buntis?!”

Para siyang binuhusan ng kumukulong mantika sa kanyang narinig. Buntis? Siya Buntis? Shit! Napangiwi
siya. She tried remembering kung kailan siya huling nagkadalaw, then she realized that it’s been a
month. Delayed siya ng one month! Lalong nanginig ang tuhod niya. Napahawak siya kay Devon.

“Ateh, okay ka lang.”

“Dammit! Wala siyang proteksyon noon!” Usal niya and she was sure of that. Lalo siyang nahintakutan.
If ever she’s pregnant, anong gagawin niya? Surely kng sakali man na buntis siya, si JC ang ama dahil
wala naman siyang ibang nakasama pa! That night was the first and the last. Pero anong sasabihin niya?
Ni hindi nito alam na may nangyari sa kanila!

“Ateh, ano bang sinasabi mo?”

Bigla ay naalala niya ang sinabi ng kanyang nanay, lumalapad na balakang, lumalaking dibdib, pagsusuka
sa umaga o sa madaling araw, craving for foods.

“Oh god!” She exclaimed.

“Ateh, wag mong sabihing naka-one hit wonder ka with someone?” Sabi ni Devon sa kanya. Tinitigan
niya ito at saka hinatak sa kamay.
“Samahan mo ako!” She said. “Bibili ako ng pregnancy test kit!"

=================

9. Negative, Negative, POSITIVE!

“Negative!”

Nakahinga ng maluwag si Alexis nang marinig niya ang sigaw ni Devon. Magkasama pa rin sila nang
umagang iyon at naroon pa rin sila sa ladies room ng kompanya. Natutuwa siya kay Devon dahil hindi
siya nito iniwan, he stayed with her at kahit na noong bumalik sila sa trabaho matapos nilang bumili ng
dalawang pregnancy test kit ay binabalik-balikan pa rin siya nito upang kamustahin.

“Sigurado ka?” She asked. Lumapit siya dito upang kunin ang stick. Pangalawang stick na iyon at tulad
noong una ay isang pink na line lang. She sighed with relief. Oo, masaya siya dahil hindi siya buntis, kung
buntis kasi siya, paano na lang siya? Paano niya sasabihin sa nanay na buntis siya, samantalang wala
namang siyang ipinakikilalang boyfriend dito? Ano siya, nag-immaculate concepcion? She sighed, isa pa
sa iisipin niya kung sakaling nakabuo nga sila ni JC nang gabing iyon ay ang mismong kaibigan niya,
paano niya ipapaliwanag dito na ito ang ama ng anak niya kung sakali man? Ni hindi nga ito aware sa
mga kaganapan sa kanila.

“Oo, Ateh, pangalawa na ito eh.” Sabi pa nito sa kanya. Napahawak siya sa balikat nito at saka huminga
ng malalim. Hindi niya alam kung ano talaga ang dapat niyang maramdaman sa oras na iyon, she was
relieved pero hindi niya rin maiwasan ang hindi manghinayang. She sighed again, a kid would be a good
blessing. But it would also complicate things in her life, but still... She just sighed again.

“Lika na, Ateh... Umuwi ka na at magpahinga.” Malamyang wika ni Devon. Tumango na lang siya. Halos
magkasabay sila ni Devon na lumabas ng ladies room, sabay pa silang tumingin sa kanan at kaliwa nang
mapansin nilang walang tao ay magkapanabay silang tumalilis.

Kasama pa rin niya si Devon habang tinatahak ang daan patungo sa lobby ng kompanya, nang
makarating sila doon ay saka lang siya nahimasmasan. She was silently thanking God that she wasn’t
pregnant. Kung buntis siya kasi talaga ay lalaki ang problema niya, but then, kung buntis siya, at kung
sakali man na may lakas siya ng loob na harapin si JC, may posibilidad kayang mahalin na siya nito?

She sighed. Nababaliw na naman siya.

“Gusto mo bang ihatid kita, Ateh?” Tanong ni Devon sa kanya. She just smiled. Kung titingnan si Devon
ay napakagandang lalaki nito, sayang talaga at lalaki rin ang hanap nito.

“Hindi, okay lang naman ako.” Sagot niya dito na may ngiti sa labi.

“Sigurado ka?” Tanong ni Devon sa kanya. “On the way ka naman...”

“Hindi okay na... Next time na lang siguro.” Pilit niya itong itinataboy. Mukhang nakainitindi rin naman
ito. He just waved him goodbye at saka sumakay na rin sa taxt na pumarada sa harapan nila. She sighed
again. Pagod siya, pero sa ngayon ay kailangan niyang mapag-isa. Gusto niya ng space, ng time, gusto
niya ng peace.

Nagsimula siyang maglakad. Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Noon lang nag-sink in sa kanya ang
lahat. She just had a preganancy scare at sa totoo lang hindi niya alam kung bakit siya disappointed,
pero iyon ang nararamdaman niya nang mga oras na iyon, maybe she wanted to get pregnant because
in her hearts of hearts, umaasa siya na sa oras na malaman ni JC ang bagay na iyon ay mabaling sa kanya
ang atensyon nito.

Pero malabo. Ilang beses na niyang napatunayan na malabaong mangyari iyon. She sighed again. She
had to stop giving herself false hope. Siya lang naman ang nasasaktan sa huli.

A little while later, she found herself at a local nearby playground. Umupo siya sa isang swing roon at
saka binuksan ang kanyang bag.

“Ilang beses ko na bang sinabing kakalimutan ko na siya?” She asked herself, kinuha niya ang panyo niya
upang punasan ang mga luhang kanina pa nagbabadya pero iba ang nahugot niya, nahugot niya mula sa
kanyang bag ang lumang notebook na iyon. She looked at it, halos kulay brown na ang lahat ng edges
niyon. Ilang beses na niyang nabasa ang mga nakasulat sa loob niyon pero hanggang ngayon ay hindi pa
rin siya natututo mula sa pagkakamali ng dating may-ari ng notebook na iyon.

She opened the notebook, inilipat niya iyon sa pinakapaborito niyang entry.
----------

October 07, 2001

Dear Heart,

Ang saya-saya ng araw na ito. One month na kami ni Jacinto. Isang buwan na ang nakalipas mula nang
ilagay naming sa kamay ng isa’t –isa ang aming mga puso. Jacinto really changed. Damang-dama kong
mahal na mahal niya ako. At mahal na mahal ko rin naman siya. Madalas niyang sabihin sa akin na worth
it pala na tinawid naming ang thin line between friendship and lovers, he was such a good boyfrie! And I
so love that about him. Exicited ako sa mga susunod pang mangyayari sa aming dalawa. I really want
him to be my present, my future and my forever. Ang sarap sa pakiramdam na mahal ka rin ng taong
mahal mo...

Kung sakaling mababasa mo ito, Jacinto, mahal na mahal kita. You are the best boyfriend ever!

----------

That was her favorite entry. The moment where Jacinto was a good boyfriend to her. Minsan iniisip niya
kung nasaan na ngayon ang taong dating nagmamay-ari ng notebook na ito at kung bakit ba nito iniwan
iyon sa kanya. She wondered kung noon pa lang ay alam na nito na darating ang araw na mabubuo ang
pagtingin niya kay Jacinto, pero malabo, she was very young back then, pero...
She sighed again. Itinago niya ang diary na iyon at saka tumayo na. Paalis na siya ng playground nang
biglang bumuhos ang malakas na ulan.

“Shit!” Daing niya. Agad siyang tumakbo papunta sa pinakamalapit na waiting shed upang sumilong.
Kapag minamalas nga naman. Nang makarating siya doon ay agad niyang inilabas ang kanyang cellphone
upang tawagan si Apollo pero mukhang naka-duty na ito dahil hindi na ito sumasagot sa tawag niya. She
tried calling her mother too, magpapasundo sana siya pero naisip niya na baka mahirapan lang din ito.
So in the end, she called Jacinto, kahit alam niyang mali, kahit alam niyang di dapat, tinawagan niya ito.

“Nasaan ka?!” Agad niyang tanong nang masagot nito ang phone, but to her surprise, babae ang
sumagot, si Anne.

“Ay, Alexis, tulog pa si JC eh...” wika nito. “May kailangan ka ba? Gigisingin ko siya...”

“Naku, wag na. May itatanong lang naman ako. Mamaya na lang siguro.” Pinilit niyang maging okay. She
tried so hard to not sound disappointed. Agad niyang tinapos ang tawag at saka naupo sa bench na
naroon sa loob mismo ng waiting shed. She sighed again.

Hindi na pala pwedeng basta na lang niya tawagan si JC, committed na nga pala ito at hindi na sila tulad
ng dati.

Hay....
-----------------------------

“Sino iyon?”

Nakakunot ang noong tanong ni JC kay Anne pagkalabas niya ng bathroom. He took a quick shower and
while he was in the bathroom, he overheard Anne talking to someone at nang makalabas siya ay kitang-
kita niya na ibinaba nito ang Blackberry niya.

“And why are you holding my phone?” He asked. Agad niyang kinuha ang telepono niya at nag-scan ng
mga recent calls.

“W-wala lang, akala ko kasi may nag-text sa’yo.” He said. Tumayo si Anne sa kama at saka niyakap siya.
She caressed his bare chest, saka nito hinagkan ang kanyang leeg. Hindi naman niya ito pinansin, he was
busy looking at his log list.

“Bebe, mamaya na iyan... I missed you na eh...” Malamyos na wika ni Anne. Pilit nitong pinahaharap
siya. He sighed and gave in, humarap siya kay Anne at saka niya ito hinagkan sa labi. He placed his hands
on her waist and made her lay on the bed. He closed his eyes as he was kissing her but then, the image
of what happened that night flashed in his brain. Walang anu-ano’y lumayo siya kay Anne na para bang
napaso siya dito.

“Bebe, what’s wrong?” She asked. Napapapikit siya. He really have to find that woman, hook or by crook
bago pa siya tuluyang mabaliw.

“Sorry, Anne...” Paghingi niya dito ng paumanhin. “I just can’t...” Mahinang bulong niya.

“But, it’s been so long....” Sabi nito sa kanya.

“I’m sorry...” Muling sabi niya. Nabigla siya nang sampalin siya nito. Natigilan siya. Anne looked so mad.

“Magsama nga kayo ng best friend mo!” Sabi nito sa kanya. Bumaba ito sa kama at saka lumabas ng
kanyang silid. Naiwan siyang nakanganga roon. Hindi niya alam kung bakit ito nagagalit sa kanya. He’s
just not in the mood for sex tapos ay magagalit na ito?

Napaupo na lang siya sa kanya kama. Since that night with his mystery woman, his life had been very
screwed up. Hindi na nga niya maibigay ang pangangailangan ng girlfriend niya, nagkakaroon pa siya ng
false idea na ang mismong best friend niya ang babaeng nakasama niya nang gabing iyon. Pero palagi
naman niyang naiisip, paano naman magiging si Alexis ang babaeng iyon? Alexis had a short hair noong
mga panahon na iyon, and she will never do that – she will never jump in bed with another man. She
was too good, Alexis is pure and innocent and smart. Hindi siya katulad ng ibang babaeng nabobola niya.
Hindi siya ang babaeng iyon, but then every time he smells her, naiisip niya ang gabing iyon, naiisip niya
na si Alexis nga ang babaeng iyon. Pero hindi, kung si Alexis man ang babaeng iyon, he would know it by
his heart...

Naputol ang kanyang pag-iisip nang maulinigan niya ang kanyang telepono. It was Gene. Agad niyang
sinagot ang tawag.

“What’s up?” He asked.

“Nasa office ka na ba?” Gene said. “Tumawag kasi si Lexy, na-stranded daw siya sa may shed sa likod ng
building nila. Hindi ko siya masusundo kasi nasa meeting ako, puntahan mo naman.” Sabi nito sa kanya.
Nakadama siya ng inis. Bakit si Gene ang tinawagan ni Lexy at hindi siya samantalang siya naman ang
best friend nito. Hindi na niya sinagot si Gene, kaagad niya tinapos ang pag-uusapa nila para magbihis.
Matapos iyon ay sumakay siya sa kanyang kotse upang sunduin ito.

Makalipas ang ilang sandali ay tinatahak na niya ang daan patungo sa opisina nito. Mabuti na lang at
maaga pa, hindi traffic. He sighed. Naiinis talaga siya kay Lexy, si Gene agad ang tinawagan nito,
samantalang noon, siya ang palaging una sa listahan sa buhay nito.

Nang matanaw niya ang building nila Lexy ay kaagas siyang lumiko. Alam niyang malapit na siya dito.
Hindi niya alam kung bakit pero sa tuwing alam niyang malapit lang si Lexy sa kanya ay may kakaiba
siyang nararamdaman, it was as if there was a gravitational pull between her and him na kahit hindi niya
alam basta kapag naramdaman niya ang bagay na iyon, alam niyang nasa paligid niya lang si Lexy.
Maybe it was another best friend thingy.
Natanaw niya ang waiting shed. Nakahinga siya ng maluwag nang makita niya si Lexy na nakaupo sa
bench doon habang nakikipag-usap sa isang babaeng nagtitinda ng kung ano. Bumaba siya ng sasakyan
at saka pinagmasdan itong maigi habang papalapit siya.

“Nay, wala ka bang barya?” She asked. Napangiti siya. Balot pala ang binibili nito.

“Ay anak, kaaga-aga...”

“Diba abnormal din ang maagang nagtitinda ng balot?” Humagikgik ito.

“Loko ka talaga.” Sabat niya. Agad na napatingin ito sa kanya. Halata sa mukha nito na hindi siya ang
inaasahang makita and that pained him big time. Sa loob ng halos sampung taon ay nasanay siya na siya
lang ang palaging hinihintay nito.

“Oy, may barya ka?” Tanong nito. Agad siyang bumunot ng fifty pesos at saka ibinigay sa matanda.
Nagpasalamat ang babae at saka umalis na. Umupo naman siya sa tabi ni Lexy. She looked so... tired.

“Anong atin?” Tanong nito sa kanya. He sighed. “Akala ko tulog ka...”

“Tanga, kung tulog ako, wala ako dito.” Pilit niyang timatago ang inis na nararamdaman.

“Sus, matagal na akong nagpapakatanga sa’yo.” Sabi nito sa kanya. Nanigas ang kanyang likod. He knew
those words. Narinig na niya ito noon, galing nga lang sa bibig ng ibang tao, ibang pagkakataon at ibang
sitwasyon.

“Lexy...” He whispered. She rolled her eyes.

“Ang lakas ng ulan, pumunta ka pa dito. Diba magkasama kayo ni Anne?” Sabi pa nito.

“Nag-away kami...” Pagbibigay alam niya dito.

“Ah, kaya pala nandito ka sa akin.” May kung anong pait sa boses nito. Tumayo na si Lexy at saka
naglakad patungo sa sasakyan niya. Sumunod siya dito. Hindi niya alam kung anong sasabihin niya dito.
She seemed off, wala ito sa mood, siguro naiinis ito dahil hindi si Gene ang sumundo dito. Siguro may
usapan ang mga ito. Or maybe she just wanted to see Gene – after all – he was her boyfriend.

“Lexy!” Sigaw niya nang bigla itong mapaupo sa daan. Agad niya itomng dinaluhan.

“Shit!” Usal nito. Agad itong napayuko at saka nasuka. He didn’t know what made her puke. Siguro iyong
balot, pero hindi pa naman niya kinakain, bakit siya masusuka?
“Alexis, are you alright?” Nakadama siya ng pag-aalala. Tumango ito. Nang tingnan niya ito ay lalo siyang
nahintakutan. Putlang-putla ang mukha nito. Halos hindi ito makagulapay. She tried getting up pero
mukhang nalalambot ito. “Tangna this! Dadalhin kita sa ospital!” Puno ng pag-aalala ang tinig niya. He
carried Lexy, ipinasok niya ito sa loob ng sasakyan at saka sumunod na rin siya.

“Okay lang ako, uwi mo na ako sa bahay.” Wika nito.

“No! Tingnan mo nga ang hitsura mo!” Sigaw niya dito.

He drove fast, after fifteen minutes ay nasa ospital na sila. Dinala niya ito sa emergency room. Nakatayo
siya sa tabi ng hospital bed habang tinitingnan ito ng doctor. Tanong naman ito nang tanong kay Lexy,
while he stood there, looking at her. Kahit paano naman ay bumabalik na ang kulay ng pisngi nito.

“May masakit ba sa’yo?” The doctor asked her. Lexy smiled before answering.

“Wala po, doc, pero madalas ang pagsuka ko. Minsan sa umaga o kaya man sa madaling araw magigising
ako kasi nasusuka nga ako.”

“I see.”
“Is she going to be okay, doc?” Tanong niya dito. Tiningnan siya ng doctor at saka ngumiti. Muli nitong
binalingan si Lexy.

“Are you craving for anything?” The doctor asked Lexy again. Tango lang ng tango si Lexy. Kung anu-ano
pa ang mga tinanong ng doctor sa kaibigan niya na sa tingin naman niya ay walang kinalaman sa
nangyayari dito, but one question caught his attention and that same question shook Lexy.

“When was you last sexual intercourse, hija?”

“What?!” He exclaimed. “Is that even relevant to her situation!”

“Mr.” Kalmado ang doctor na humarap sa kanya. “We need to know because there’s a possibility that
your girlfriend is pregnant.”

Nanlaki ang mga mata niya. Pregnant? Si Lexy?

“Pero, doc, nag-test na kasi ako kanina, negative naman po iyong result.” Mas lalo niyang kinagulat ang
sagot ni Alexis. Nagtest na ito kanina?!

“Hija, you have to know na hindi lahat ng pregnancy test ay 100% accurate.” The doctor said politely. “I
will refer you to Doctor Mendoza, OB-GYNE siya, one of the best, doon ka magpa-check up. Gagawan
lang kita ng letter.”

Umalis ang doctor, they were left alone. He was just looking at Lexy, mukhang malalim ang iniisip nito,
habang siya, iniisip kung anong magiging reaksyon sa mga nangyayari ngayon.

“Buntis ka!” He hissed. Lexy looked at him.

“Di pa nga sure, ang O.A. mo naman.” Kalmado ito. Iyon ang mas lalong nakapagpapainis sa kanya.
Nagwawala na siya sa inis samantalang si Lexy kalmado lang!

Maya-maya ay bumalik ang doctor. May ibinigay itong sulat kay Lexy, referral letter daw iyon at saka
sinabi nito na umakyat daw sila ng second floor, ipakita lang daw ni Lexy iyon at papasukin na sila
kaagad.

He was trying to calm himself, pilit niyang sinasabi na mamaya na lang siya magagalit, pero nagagalit na
talaga siya. Buntis si Lexy! Gusto niyang malaman kung sinong ama dahil nangangati na ang kamay
niyang suntukin ang Poncio Pilato na nakabuntis sa kaibigan niya.
Ginawa ni Lexy ang sinabi ng doctor sa emergency room. All along, tahimik lang siyang nakasunod dito,
kahit na noong pahigain ito sa isang bed at saka ipinataas ang blouse nito, tahimik lang siya. He was
silently eyeing the elderly doctor as she applies gel to Lexy’s tummy.

“Ang lamig pala.” Naa-amaze na wika pa ng kaibigan niya. He smirked. Mamaya, lagot sa kanya ito.

“Oh ready ka na ba?” Tanong ng doctor. Tumango si Lexy. Bahagya naman siyang lumapit dito para
hawakan ang kamay nito. Hindi niya alam kung bakit, but he just felt like holding her hand.

Inilapat ng doctor ang aparato sa tyan ni Lexy, nakatingin naman siya at si Lexy sa maliit na monitor sa
kanilang harapan. Maya-maya ay may narinig siyang parang drum beats.

“Did you hear that?” Sabi ng doctor sa kanila. “That’s the heart beat of your child.” Sabi nito na ngiting-
ngiti sa kanilang dalawa. “And on the monitor, you can see the fetus... so masasabi natin na ten weeks
na ang baby sa tummy mo. It’s starting to form na...”

He felt amazed. He could really see the fetus from the monitor and it looked like a little kitten.

“Healthy ba, doc?” Garalgal ang tinig ni Lexy, naramdaman niyang lalong pahigpit ang hawak nito sa
kanyang kamay.
“Oo. Ten weeks of pregnancy means that you and your baby have surpassed the most critical part, it’s
starting to form na. Pero you still have to be careful. Bawal ang ma-stress, that’s a number one no, no.
Bawal din mapuyat.”

“Paano po iyon, sa call center ako nagta-trabaho, graveyard pa ako.” Mahinang bulong nito.

“I guess you have to take a leave.” Nakangiti pa rin ang doctor. Matapos ang ilan pang tanong ay tinapos
na ng doctor ang check up kay Lexy, binigyan nito ng reseta si Lexy kung saan nakalagay ang pangalan ng
gatas na dapat daw inumin nito para mas lalong maging malusog ang baby nito.

Sa lahat-lahat ng iyon ay tahimik lang siya. Hindi niya alam kung anong iisipin niya. Lexy is pregnant.
Tahimik lang din ito at kahit pa noong nasa sasakyan na sila ay hindi pa rin ito nagsasalita. He was
waiting for her to talk pero wala, wala yata itong balak.

“So anong balak ninyo ni Gene.” Nakakuyom ang kanyang mga kamay sa manibela habang nagtatanong
siya dito. Noon lang tumingin si Lexy sa kanya.

“W-wala.” Sabi nito sa kanya.

“Wala! He got you pregnant!” He yelled. Mukhang nagulat naman ito sa reaksyon niya. Nagyuko lang ng
ulo si Lexy. Napangiwi lalo siya. Nakadama siya ng awa para dito. Kaya nga ba ayaw niya ng ideya na ide-
date ito ni Gene, kilala niya ang taong iyon – even if he was his best friend, alam na alam niya ang ugali
nito and there’s a big possibility na iwan lang nito sa ere si Lexy tulad ng ginawa nito noon sa mga nauna
nitong girlfriend.

Inihatid niya si Lexy sa bahay nito, paliko na siya nang mapansin niyang naka-park sa tapat ng bahay nito
ang sasakyan ni Gene.

“Putang ina!” He said between gritted teeth. Malayo pa lang ay inihinto na niya ang kotse at saka
bumaba.

“Jacinto!” He heard Lexy called his name. Nilingon niya ito, nakababa na ito ng sasakyan at sumusunod
sa kanya.

“Dyan ka lang!” He yelled. Galit na galit siya at mas lalo pang tumindi iyon nang ngitian siya ni Gene.

“Dude, kamusta?”

“Putang ina kang gago ka!” Salubong niya dito sabay inundayan ng suntok sa pisngi. “Gago ka! Tang ina!
Pati ba naman si Alexis! Sinabi ko na sa’yo noon! Kung hindi ka naman seryoso, wag mo siyang
pakialaman, tang ina mo!”
Kinuwelyuhan niya si Gene. Gene tried getting him off. Sinuntok rin siya nit sa mukha. Dama niyang
pumutok ang labi niya.

“What the hell, JC! I don’t know what you’re talking about!” Sigaw ni Gene. Lalong nag-init ang ulo niya.
Sinikmuraan niya ito sabay tinadyakan sa binti.

“Gago! Buntis si Lexy! Ikaw ang ama!” Mangiyak-ngiyak na sabi niya. Mukhang natigilan naman si Gene.
He stared at him. Muli niya itong sinuntok. Napaluhod ito sa lupa. Aktong sisipain niya ito nang sumigaw
si Lexy.

“Tama na!” She yelled. Lumayo siya ng bahagya kay Gene upang lingunin ang kaibiga.

“Sabi ko sa’yo sa kotse ka lang!”

“Tarantado!” Sigaw ni Lexy sa kanya. “Hindi si Gene ang tatay ng anak ko. IKAW! Bobo!”

Literal na napanganga siya. He imagined Lexy’s words like a text message in a 3310 Nokia cellphone,
may sobre ito, tapos pipindutin ang send icon, lilipad ang sobra tapos may lalabas na: MESSAGE
SENDING FAILED.
Iyon ang nararamdaman niya ngayon. Natulala siya, hindi niya namalayan na nakatayo na pala si Gene sa
likuran niya. He just heard him said:

“Tarantado! Ikaw pala ang nakabuntis kay Lexy!” Bigla ay sinabakan siya nito sa likuran.Nangudngod siya
sa lupa. He tried looking at Lexy’s face, she was crying, nakatakip ang kamay nito sa bibig nito habang
iyak nang iyak.

“Gene, ta-tama na... hayaaan mo na siya...”

He stared at her, siya ang ama... Siya ang ama... ibig bang sabihin, si Alexis ang mystery girl?

=================

10. For real

“Hindi si Gene ang tatay ng anak ko. Ikaw!”

Jacinto was staring at Lexy. Pilit niyang itinatanong sa kanyang sarili kung paano nangyari iyon. Paano na
siya ang naging ama ng anak ng kaibigan niya? Inaamin naman niya na mula nang maamoy niya si Lexy
noon ay naisip na niya na may posibilidad na ito ang babaeng nakasama niya, but how and why didn’t
she tell him?

“Gene, salamat, bukas na lang tayo mag-usap...” Naulinigan niyang wika ni Lexy kay Gene matapos
nitong ihatid sa may pinto ang lalaking iyon. He was just sitting on the couch, observing her at mukhang
wala itong balak na kausapin siya, pero hindi pwede iyon.l He needed answers.

“Umuwi ka na.” Wika nito sa kanya nang harapin siya. Nanlaki ang mga mata niya. Umuwi?

“Hah!” He said. “Hindi ako uuwi hangga’t hindi ka nagpapaliwanag sa akin!” Sigaw niya dito. “How the
hell did that happen?!” He asked.

“At ako pa! Ikaw ang may kasalanan nito! You could’ve just pulled it out but no! You had to come inside
me, tapos ngayon nagagalit ka!”

“Hindi ko naman alam na ikaw iyon!” Sigaw niya dito. “At isa pa, anong ginagawa mo sa kwarto ko nang
nakahubad?! I thought na ikaw tuloy si Anne!” Sigaw siya nang sigaw. Hindi niya alam kung paano niya
pakikitunguhan si Lexy ngayon na alam na niya na ito pala talaga ang mystery woman niya. Lexy’s cheeks
turned red, he was waiting for her answer, at ikinabigla niya ang mga katagang lumabas sa bibig nito.

“I thought ikaw si Gene!”

Napanganga siya. Parang gusto na naman niyang habulin si Gene at birahan. Ganoon na ba kaseryoso
ang mga ito? That Alexis was willing to give Gene her everything? Tapos nagkamali lang pala ito, she
might be so disappointed right now.

“You could’ve told me!” Sigaw pa rin niya. “Para pala akong tanga na sabi nang sabi sa’yo. I asked you pa
nga kung hahanapin ko pa iyong babaeng iyon and you told me not to look! God! I feel so stupid!”
Nasabunutan niya ang kanyang sarili. “Ginawa mo akong tanga! I was looking for you for months! Siguro
tawa ka nang tawa habang mukha akong tanga kakahanap sa’yo nasa harapan lang pala kita!” He yelled.
“Now I got you pregnant pero si Gene pa rin ang inaaalala mo!”

“Eh anong gusto mo?! Akala mo ba gusto ko ito!” Natigilan siya nang marinig niyang humikbi si Alexis.
“Kung ikaw naguguluhan ka, mas lalo naman ako! Natatakot nga ako eh!”

He sighed. Bigla ay napangiwi siya, agad niyang hinatak si Alexi para yakapin. Kahit masakita ang
katawan niya mula sa natamong bugbog kay Gene, niyakap niya ng mahigpit si Alexis, he wanted to take
her pain away.

“I’m sorry...” Sabi niya kay Alexis. Hindi naman niya sinasadya na masigawan ito. He was just so
surprised. The idea of having this baby with Alexis scares the hell out of him. Paano na ngayon? Inaalala
niya si Alexis pero mas inaalala niya ang pagkakaibigan nila. Paano na ang friendship nila? He wanted so
much to save their relationship, ayaw niyang mawala si Alexis pero hindi naman pwedeng walang
magbago sa pagitan niya at nito ngayon. He got her pregnant, for crying out loud!
“Hindi... hindi na tayo pwedeng maging magkaibigan ngayon...” Humihikbing sabi nito sa kanya. Lalong
humigpit ang yakap niya dito. Hindi pwede, hindi siya papayag na mawala si Lexy sa buhay niya – lalo na
ngayon. He wanted her in his life and he couldn’t imagine his life without her in it. Kailangan niya si
Alexis sa buhay niya. Alexis balances everything in his life, she was his gravity at alam niya na kapag
nawala ito sa kanya, lulutang ang lahat sa buhay niya.

“I won’t let that happen.” He said to her. “I need you in my life!” He exclaimed. After so many years,
ngayon lang siya muling nakaramdam ng takot. Hindi niya hahayaang mawala si Lexy.

Hindi siya papayag.

------------------------------

“So, you got my potential girlfriend pregnant.”

Napailing si Jacinto nang makita niyang naglalakad si Gene papunta sa gate ng bahay niya. Kararating
niya lang galing sa bahay ni Lexy, hindi pa rin nila sinasabi sa nanay at sa kapatid nito ang nangyari sa
kanila. He was feeling so overwhelmed. Tila hindi pa rin siya makapaniwala hanggang ngayon na
nangyari ang nangyari sa kanila.
“Dude, I’m sorry for hitting you earlier.” Sabi niya kay Gene. Napakamot pa siya ng ulo. “Di ko sadya,
akala ko kasi...” He trailed off. Ayaw niya ng mga bagay na tumatakbo sa isipan niya.

“Tangna mo kasi, napaka mo!” Sabi pa ni Gene sa kanya. Napatango na lang siya. “Anong balak mo
ngayon? Magpapakasal kayo?” He asked him. Napailing siya. Sa tagal niya sa bahay ni Lexy, ni wala
silang napag-usapang matino tungkol sa dapat nilang gawin. He just sat there, holding her, trying to
make her feel na wala itong dapat ipagalala. Ayaw niya sa ideya na hindi na sila magiging magkaibigan.

Napaupo siya sa flower box sa tapat ng bahay niya, naupo rin si Gene sa tabi niya.

“Ano sa tingin mo ang gagawin ko?” He asked Gene. He sighed. Sigurado siya na alam ni Gene ang dapat
gawin sa sitwasyon niya. If he could remember it clearly, napagdaanan rin ni Gene ang sitwasyon niya.

“Do the right thing.”

“Marriage?”

“That never worked on me.” Napangiting sabi nito. “Pero kung iyon ang gusto mong gawin, why not?
Magkaka-anak ka na. This time don’t screw things up.”
“You screwed things up.” Sabi niya sa kaibigan. Tinapik nito ang balikat niya.

“Kaya nga, tingnan mo ako, strangers again ang peg namin ng nanay ng anak ko. We can’t even be
friends.” He sensed regret in his voice. Napailing na lang siya. “Anyway, I guess now, the Lexy and me
thing is over huh...”

“Subukan mo pa ulit.” Nagbabantang sabi niya sa kaibigan niya. Gene raised his hands na para bang
sumusuko na ito.

“I was just asking.” Tatawa-tawang sabi nito sa kanya. “Pero, JC, do the right thing. Don’t hurt her.”

He sighed. Alam na niya iyon. At kahit naman kailan, hindi niya binalak saktan si Lexy, kung nasasaktan
man niya ito, hindi naman niya sinasadya pero ngayon na magkaka-anak na sila, kailangan na niyang
tumino. Tulad nga ng sinabi ni Gene, he should do the right thing and he will start today.

-------------------
“You are what?!”

Nanlalaki ang mga mata ni Apollo habang nakatingin kay Alexis. Naupo siya sa kama ng kapatid at saka
muling inulit ang sinabi niya dito.

“Buntis ako.”

“Gaga! Ano iyan, himala! Immaculate Concepcion? Luluhod na ba ako ngayon at dadasalan ka?
Ipuprusisyon ka na ba naming ni Nanay sa mahal na araw?! Ano ba iyan?! Joke?!” Sunod-sunod na
tanong nito sa kanya. She just sighed again.

“Si Jacinto ang ama.” Mahinang sabi niya.

“What?!” Muling sigaw nito. “Akala ko ba bading si Jacinto!”

Kahit ayaw niya ay natawa siya sa sinabi ni Apollo. Gulat na gulat ito sa rebelasyon niya. Hindi na kasi
niya matiis na huwag sabihin sa kapatid ang nangyari sa kanya. Kailangan niya kasi ng kakampi sa oras na
sabihin na niya sa kanyang Nana yang sitwasyon niya ngayon. Alam niyang wala pa sa kalingkingan ng
reaksyon ni Apollo ang magiging reaksyon ng kanilang Nanay pero kailangan naman na niya kasing
sabihin. Hindi naman siguro pwedeng ilihim ang pagbubuntis niya.
“Kailangan ko nang sabihin kay Nanay.” Wika pa niya.

“Weh? Huwag muna, kapag lumaki iyang tyan mo sabihin natin kay Nanay na nakalunok ka ng pakwan.”

“Sira ulo!” Binatukan niya ang kapatid niya, Kahit talaga kailan ay luko-luko ito. She sighed. Magsasalita
pa sana siya nang biglang bumukas ang pinto ng silid ni Apollo at pumasok ang nanay niya.

“Oh, anong meron? Akala ko gumala na naman kayong dalawa.”

“Nay, buntis si Alexis. Si Jacinto ang ama.”

Napanganga siya nang bigla na lang sabihin ni Apollo ang mga salitang dapat sa kanya manggagaling.
Natulala ang nanay niya, habang si Apollo naman ay nakangisi pa.

“Ano ka ba?” Hinampas niya sa binti si Apollo.

“Ang tagal mo, nainip ako.” Sabi nito sa kanya. Tumayo siya at saka nilapitan ang kanyang nanay.
“Nay...”

“Pakakasalan ka daw ba?” Mahinahong tanong ng kanyang nanay. She shook her head.

“Hindi pa po na namin nagpag-uusapan ni JC, nay.”

“Huwag kang magpakasal sa kanya.” Biglang tugon nito. She looked at her mother. Totoo ba ang
naririnig niya? Her mother didn’t want her to marry the father of her child?

“Seryoso ka Nay?” Tanong ni Apollo. Nagkibit-balikat ang nanay niya.

“Oo. Kung hindi naman niya mahal ang Ate mo, bakit ko ipapakulong iyang babaeng iyan sa isang
relasyon na walang pagmamahal? Alam kong patay na patay ka sa laalking iyon, Alexis pero hindi ideal
na magpapakasal ka sa kanya dahil lang sa anak ninyo. Masasaktan ka lang kung makikisama ka sa kanya
na hindi ka naman niya mahal.”

Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya. Ngayon niya lang narinig na magsalita ng ganoon ang
kanyang Nanay. She sighed. Naupo muli siya sa kama ni Apollo.

“Alexis, sa tingin ko, keri na rin iyang sinabi ni Ina... Gusto mo bang ma-Jed Salang?”
Binalingan niya si Apollo.

“Sino naman si Jed Salang?”

“Asawa ni Ai-Ai na sinasaktan siya physically!”

“Hindi naman siguro ako sasaktan ni JC.”

“Hindi physically, pero mentally, oo, eh kaya mo bang harapin lahat ng girls niya? Tapos jowawers niya
pa ngayon iyong Annelandi na iyon, duh? 2012 na, uso na ang single moms.” Napatango na lang siya.
Iyon ang ipinagkaiba niya sa kanyang kapatid. Apollo has a modern thinking, independent ito,
samantalang siya, hindi naman siya ganoon ka-daring.

“Huwag kang magpapakasal sa Utak ng Katipunan na iyon ha.” Muling ulit ng nanay niya. “Kapag nag-
alok, tanggihan agad.”

“Yes! Kunin ang singsing at isanla sa Cebuana!” Sigaw pa ni Apollo.

“Luka!” Muli niya itong binatukan.

Natawa naman ito sa kanya. Bigla ay hinatak niya ang Nanay niya at saka ikunulong niya ang dalawa sa
isang group hug. She was lucky to have a family like this...

------------------

“You did what!”

Parang nanghina ang tuhod ni Alexis sa kanyang narinig. Gabi na noon at nagpunta pa si Jacinto sa kanya
upang sabihin lang na nakipagkalas na ito kay Anne.

“I broke up with Anne.” Muling ulit nito. Nasapo niya ang kanyang noo.

“At bakit mo naman ginawa iyon?! God! Hindi ka ba talaga nag-iisip? Bobo ka minsan, alam mo iyon?!”
“Ikaw ang di nag-iisip! Magkaka-anak na tayo! What do you expect me to do? Siyempre papakasalan
kita!”

“Hindi ako magpapakasal sa’yo kung para lang din sa bata!” Sigaw niya dito. Bigla ay naalala niya ang
sabi ng kanyang Nanay at sa huli naisip rin niya na tama ito. Hindi niya kailangan magpakasal kay JC dahil
lang sa nabuntisan siya nito. Kung magpapakasal siya dito, maiiwan lang siyang nasasaktan at hindi niya
kakayanin iyon. Hindi na nga nangyari ang one of these days niya tapos magiging emotionally battered
wife pa siya! That’s too much!

“Nalilito ka pa. Saka isa pa, hindi naman natin kailangan magpakasal ngayon. Maybe after the baby’s
born, pero di pa ngayon.” He sighed. Para bang nalilito rin ito sa sinasabi.

“JC, makinig ka...” Sabi niya dito. “Hindi natin kailangan magpakasal okay?” She was surprised by the
way JC acted.

“Pero kung hindi tayo magpapakasal, mawawala sa buhay ko. Ayokong mawala ka.” Garalgal ang tinig ni
JC. Lumuhod pa ito sa harap niya at saka niyakap ang mga binti niya. “Ayokong mawala ka, Lexy...” He
sobbed. She suddenly felt bad about herself. Hindi naman niya sinasadya na isipin nito na mawawala
siya dahil sa nangyari sa kanila. Sa totoo lang ay hindi pa niya kayang iwan si Apollo ngayon. She couldn’t
seem to bear the thought of leaving him. Alam niyang nagbago na ang lahat sa kanila pero hindi niya pa
rin maisip-isip ang iwan na lamang ito.

“Ayokong mawala ka... ayokong maulit ang nangyari noon kay Luna....” He said in between sobs... She
just sighed. Kapag ang pangalang iyon na ang lumalabas sa bibig ni Jacinto, alam niyang totoo na itong
nasasaktan...
=================

11. A taste of the past

June 02, 2002

Dear Heart,

18th birthday ko, at the same time, late celebration ng monthsary naming ni JC. I was really excited the
whole day kasi I was expecting him. Ang sabi niya sa akin may surpresa siya sa akin. He said that he’ll
give me the best gift ever. Naisip ko tuloy kung may mas best pa kaysa sa pagmamahal at atensyon na
ibinibigay sa akin ng perfect man ko.

At 2:00 pm, nag-ayos na ako. I took my mini bag and put some overnight clothes in it. Alam ko naman
kasi na magsasama kami ngayon, monthsary naming, birthday ko pa, ang saya lang. At 4 pm, excited na
akong naghihintay sa kanya, 4:30 pm, wala pa rin siya. I was looking at the wall clock, 30 minutes na
siyang late, pero alam kong darating siya. Hindi niya ko ile-let down ngayon. Special day naming dalawa.
I know he’ll come like what he promised.
But then, two hours later, wala pa rin siya at umiiyak na ako sa tabi ng pintuan dahil alam ko, hindi na
ako sisiputin ng boyfriend ko. I decided to go to his house. I want to know, I wanna give him the benefit
of the doubt, baka naman kasi may sakit siya, o baka nakalimutan na naman niya. So I walked, I went to
his home only to find him outside their mansion, groping some other girl.

Hindi ko alam kung anong mas una kong dapat maramdaman, uunahin ko ba ang galit? Uunahin ko bang
masaktan o uunahin kong maawa sa sarili ko dahil kilala ko kung sino ang babaeng kasama niya. Sadly, it
was my sister Rose. I stood there as JC gives my little sister an open mouthed kiss, at si Rose naman,
sinasagot niya ang bawat halik ni Jacinto. Ang sakit-sakit. Hindi ko na kinaya. I yelled at them, I called
them, traydor. I cannot believe that my sister could do that to me. Alam naman niya na mahal na mahal
ko si Jacinto. Alam niya na may relasyon kami pero anong ginawa niya? When is she going to stop
chasing after the things I want?

But to my surprise, JC apologized. Tinanggap niya lahat ng masasakit na salitang sinabi ko sa kanya. He
said that he deserves all of that. At ang pinakamasakit, he said na nakipaglapit lang siya sa akin para kay
Rose. Si Rose ang mahal niya, si Rose ang gusto niya. I was so hurt, I feel like my heart was slowly dying.
My sister and my boyfriend...

Rose and JC...

Isinuko ko kay JC ang lahat. Ang puso ko, ang buong pagkatao ko, ang kaluluwa ko, tapos sasabihin niya
sa akin na ang kapatid ko ang dahilan ng lahat ng iyon...
Ang sakit-sakit... sobrang sakit...

-----------------

“Alexis...”

Ngiti ang isinagot sa akin ng babaeng nakaupo sa swing. As usual, she was wearing that DC cap on her
head, a long sleeve shirt and a pair of sira-sitang pants. She stood up and took her skate board with
her. I saw her while I was walking home from school that day. Matapos ang nangyari sa amin ni JC, hindi
na naging normal ang takbo ng buhay ko. Rose acts as if ako ang may nagawang mali sa kanya. Yes, JC
and her are now official at dahil alam sa buong university na ako ang girlfriend niya, ganoon na lang ang
awang nararamdaman nila para sa akin. I don’t want their pitty. Isang bagay lang ang gusto ko at hindi
ko na makukuha iyon.

“Ate Luna!” She greeted me with that wide smile. Nilapitan niya ako at saka niyakap. Alam ko na agad
kung para saan ang yakap na iyon. Alexis was one of JC’s closest friends. They go from way, way back.
Alam kong alam na rin niya ang nangyari but I didn’t come to her for that.

“Belated Happy birthday!” Pinilit ko siyang ngitian. Sabay kami ng birthday ni Alexis, she turned
seventeen two days ago, I turned eighteen and I also got my heart torn into a million pieces.
“Thank you! Birthday mo din!” She said. Hangga’t maaari ay ayaw ko na sanang maalala ang araw na
iyon. I pulled Alexis, dinala ko siya sa likod ng isang malaking puno ng acacia.

“Ate bakit?” She asked me. Bigla na lang akong napaiyak.

“S-sinaktan n-na niya ako...” I said to her. Nagbago agad ang ekspresyon ng mukha niya.

“A-alam ko, pero ate, alam ko ikaw ang mahal niya. Nalilito lang siya. Hindi niya mahal si Rose.”

“Ayoko nang magpakatanga, Alexis... Aalis naman na ako.”

“Huh?” Nagtatakang tanong niya sa akin. “Bakit? Ayaw mo na ba sa Utak ng Katipunan?!”

“Suko na ako...” I said. Iyon ang totoo. Napagod na ako kay Jacinto. “Naisip ko, kung si Rose ang gusto
niya, bakit dumaan pa siya sa akin. I gave him myself, tapos...” I sighed. I tried so hard not to cry. I gave
Alexis a big smile. From my knapsack, I took out my diary and handed it to her.

“Ano ito, Ate?” She asked innocently.

“That’s my deepest, darkest desires...” I smiled. “Keep that as a reminder of me. Thank you, Alexis...”

I turned my back and somehow, I knew... It will be a long time bago ko muling makita si Alexis Cai....

----------------------------------

“That Luna? Iyong babaeng maganda?”

Iyon ang tanong ni Apollo kay Alexis nang gabing iyon habang nakahiga ito sa kanyang kama. Kaaalis lang
ni JC, nagtagal ito ng kaunti sa bahay niya pero hindi pa rin sila nangkaroon ng maayos na usap. Buo ang
desisyon niya na hindi siya magpapakasal dito kahit na anong mangyari. Tama ang Nanay at ang kapatid
niya.

She sighed. Ayon dito ay natatakot ito na mawala siya sa buhay nito. Kung iyon lang pala ang idadahilan
niya kaya ito magpapakasal sa kanya ay maaari na nitong kalimutan ang lahat. Hindi naman kasi valid
reason ang bagay na iyon. Natatakot ito nab aka matulad ang mga pangyayari sa kanila sa nangyari dito
noon at kay Luna, naisip niya tuloy na baka sa oras na iyon ay nagsasabi ng totoo si Jacinto.
Alam niya na kapag si Luna ang pinag-uusapan, nasasaktan talaga ito. Believe it or not, Luna was
Jacinto’s first love. Nagkagulo lang ang lahat dahil sa ibang mga pangyayari sa buhay nito noon, pero
alam niyang mahal na mahal ni Jacinto si Luna.

“Natatandaan ko siya, Alexis eh. Siya iyong madalas kasama ni JC magpunta sa bahay noon. Girlfriend
niya iyon?” Muling tanong sa kanya ni Apollo.

“Oo.” Matipid na sagot niya. Nakita niya na bumangon si Apollo at saka humarap sa kanya.

“Iyon din ang reason kung bakit ka niya gustong pakasalan? Because he was afraid na baka ma-Luna
Black na naman siya?”

She glared at her sister. Napailing na lang siya nang maisip niyang nakaisip na naman ito ng bagong
banat.

“Hindi naman enough iyon. Hindi naman ako plastic. Gusto ko kung papakasalan ako ni JC, mahal niya
ako. Pwede naman kasi siyang mag-exist sa buhay ng baby kahit di kami kasal eh.”

“Gusto mo na mahalin ka niya?” Tanong ni Apollo. Tumango siya.

“Bahala ka nga, Alexis. Mahirap ma-Sara Geronimo noh.” Natatawang sabi nito.

“At ano naman ang nangyari kay Sara G.?”

“Ayun, niligawan ni Gerald Anderson, umasa na magiging sila, in the end, na-Kim Chiu lang siya.”

Napailing na lang siya. Hindi na nagsalita ang kapatid niya, basta na lang ito lumabas ng silid. She was left
alon inside her room still thinking about the conversation she had with JC.

Nakita niya sa mga mata nito ang takot. Takot itong mawala siya sa buhay nito. Hindi niya alam kung
bakit, pero masaya siya na malaman na takot itong mawala siya. Somehow, she knew that she was really
special to him. With or without the Luna reason, alam niya na talagang itinatangi siya ni JC.

Bigla ay napahawak siya sa kanyang sinapupunan. She wondered kung naririnig na ng baby niya ang mga
nagaganap sa paligid. She also wondered kung tulad ba niya ay mahal na rin kaya ng baby niya ang
daddy nito? She sighed. Akala niya, masisimulan niya ang one of these days niya, pero nagkamali siya,
now that a baby is coming, mukhang mahihirapan siyang tuluyang kalimutan si JC.

Even if she wanted to, she couldn’t because she knew; the baby will always be a reminder of how much
she loves him.
------------------------------------

“Gusto ko ng rambutan pero walang balahibo.”

“What? May ganoon ba?!”

Jacinto woke up in the middle of the night because of his phone. Wala siyang balak sagutin iyon pero
nang makita niya na si Alexis ang tumatawag ay walang pag-aalinlangan na sinagot niya ang tawag nito.
Sumakit ang ulo niya dahil sa dami ng gusto nito, noong isang gabi ay gusto daw nito ng bayabas na
kulay dilaw, he searched the metro para lang makakita ng bayabas na kulay dilaw, nakarating na nga siya
ng Cavite kakahanap dito at nang makabalik siya sa siyudad para dalhin ang bayabas na dilaw nito ay
bigla naman sinabi nito na gusto nito ng pasta sa yellow cab.

Hindi niya alam kung matutuwa pa siya dito. Alam niyang naglilihi ito, pero ang wirdo ng mga pagkaing
hinahanap nito sa kanya. And right now, she was craving for rambutan na walang balahibo, saan naman
siya bibili noon?

“Hindi ba pwedeng bukas na lang?” Napapakamot ng ulo na tanong niya.

“Ah ganoon? Sige kapag pumangit ang baby mo, bahala ka sa buhay mo!” Tinapos nito ang tawag.
Napabuntong hininga siya, agad siyang bumangon, ni hindi na siya nagpalit ng damit, he got to his bike
and drove fast para makapunta sa palengke. Alas tres na nang umaga, siguro naman ay may rambutan
na.

Nang makakita siya ng fruitstand ay agad siyang huminto.

“Ate, may rambutan?” Tumango ang babae. “Isang kilo po, iyong walang balahibo.”

“Ay, ano iyon kuya?” Natatawang tanong ng babae. “Wala rambutan na walang balahibo, ano ka ba
naman?” Sabi nito habang tawa nang tawa. Napailing na lang siya.

“Sige, ise-shave ko na lang.” Mahinang sabi niya. Binigyan siya ng babae ng isang kilong rambutan,
inabot naman niya ang bayad dito. Nanghiram na rin siya ng gunting at saka naupo sa may sidewalk
habang isa-isang ginugupitan ng buhok ang rambutan na nabili niya. After for what it seems like eternity,
natapos niya rin ang ginagawa. Agad siyang sumakay sa kanyang motorm at tinahak na ang daan
patungo sa bahay ni Alexis. After a while, inihinto niya ang bike niya at saka inakyat ang bakod ng bahay
nito. Hindi na siya tumawag pa dahil baka magising pa ang nanay at kapatid nito. He climbed the wall to
her window nang nakatapat na siya doon ay kinatok niya iyon nang kinatok, maya-maya ay pinagbuksan
na siya nito.

“Ang baho mo kamo!” Bungad nito sa kanya. He smirked.

“Hello din ha.” He said sarcastically. Kinuha agad ni Alexis ang supot na dala niya at saka itinaktak sa
sahig. He was watching her, hinihintay niyang kainin nito ang binili niya pero pinaglaruan lang ni Alexis
iyon sa mga kamay nito.

“Hindi mo ba kakainin yan?” He asked.

“Hindi, hihipuin ko lang.”

“Eh bakit nagpabili ka ng isang kilo?!”

“Sabi ko lang bili mo ako, hindi ko sinabing isang kilo. Bobo nito.” Nakangusong sabi nito sa kanya.
Napailing na lang siya at saka naupo sa kama nito.

“Pakasal na tayo.” Walang kaabog-abog na sabi niya dito.

“Ayoko. Sabi ko naman sa’yo, hindi kita tatakasan. Ikaw pa rin ang daddy ng baby, kaya wag kang O.A.”
Sabi nito sa kanya.

“Bakit ayaw mo akong pakasalan?” He asked her. Kung siya naman kasi ang tatanungin, tama lang na
pakasalan niya si Alexis, magkakaanak na sila, kailangan ng buong pamilya ng bata.
“Kasi, hindi mo ako mahal.” Tumingin ito sa kanya. She was smiling. “Hindi naman kasi sapat na dahilan
ang buntis ako kaya mo ako papakasalan. Mali iyon.”

“Mas mali na hindi tayo magpakasal. Paano ang family natin?” Pagpupumilit niya.

“Masisira din naman iyon in the future. Isipin mo, mali na nga na may nangyari sa atin, tapos papakasal
pa tayo. Paano na lang si baby? Kapag lumaki siya at nakikita niya tayong laging nag-aaway, masasaktan
siya. Ayokong masaktan ang baby natin, JC. Kaya hindi ako magpapakasal sa’yo.”

He sighed. Hindi niya kayang tanggapin ang dahilan ni Alexis. He really wanted to marry her, hindi lang
dahil sa magkaka-anak sila, basta gusto niya.

“Eh di pag-aaralan kong mahalin ka.”

Kitang-kita niyang natigilan si Alexis sa sinabi niya. She was looking at him, pain was written all over her
beautiful face, then after a while, she gave him a bitter smile.

“Kung pag-aaralan mo lang pala, sana nag-back to school ka na lang.” He sensed pain in her voice.
Tumayo ito at isa-isang pinulot ang rambutan na nakakalat sa sahig, Her back was against him, hindi niya
makita ang ekspresyon ng mukha nito but he had a bad feeling that she was crying.
“Lexy...” He said.

“Umuwi ka na. Umaga na.” Sabi nito. She continued doing what she was doing, hanggang sa bigla na
lang itong huminto. Humarap ito sa kanya ng nakangiti.

“Pwede bang humingi ng pabor?” She asked.

“Oo, ano ba iyon?”

“Could you just stop hurting me?” Malumanay ngunit mariing wika nito sa kanya. Napanganga siya.
Alexis was hurting? Kailan pa? Kitang-kita niya sa mukha nito ang sakit. “Please don’t say things na hindi
mangyayari. Alam kong takot ka nab aka itakas ko ang baby, pero hindi ko gagawin iyon sa’yo Jacinto
dahil alam mo ba? Sa tuwing nasasaktan ka, doble ang balik sa akin. I will never hurt you, kahit ikaw
palagi mo akong sinasaktan, ni minsan hindi ko inisip na saktan ka.”

“Sorry, Lexy...” Nagyuko siya ng ulo. Nabigla pa siya ng hampasin nito ang balikat niya.

“Ano ka ba? Okay lang. Sa fifteen years na magkasama tayo. Sanay na ako na nasasaktan dahil sa’yo.”
Sabi nito. May ngiti sa labi nito pero may nagsasabi sa kanya na sinusubukan lang ni Lexy na ngumiti,
that deep inside her, she really wanted to cry because of him.
“Yayakapin kita ha...” Sabi niya dito.

“Wag na, matutulog na ulit ako.” Pinanoon niya ito na humiga sa kama. He sighed. Tinabihan niya ito at
tulad ng noon ay inangat niya ang ulo ni Lexy para ilagay sa kanyang balikat, si Lexy naman ay kusang
humarap para ipalupot ang binti nito sa binti niya.

“Akala ko ba ayaw mo?” Biro niya dito.

“Ang baho mo kasi.” Natatawang sabi nito.

“Mabaho pero nakaligkis ka sa akin.” Sabi pa niya. Lexy giggled.

“Sanay na kasi. Spoon mo ako.” Sabi pa nito, and he did. Tumagilid siya kasama ito. He inhaled her scent
and by just doing that, he remembered that night.

“That night...” He trailed off. “You had a long hair...”

“Naka-wig ako. Naglaro kasi kami ni Gene sa may pool. Kaya nasuot ko iyong wig.” Mabilis namang sagot
nito. He sighed again. Maraming beses niyang naiisip ang gabing iyon at sa tuwing nangyayari iyon ay
hindi niya maiwasan na isipin na sa oras na makita niya ang babaeng iyon, he will relive that night, and
now, that woman was beside him, playing with his fingers... Hindi niya mapigilan ang sarili niya, gusto
niyang itanong...

“Was.... Was it good for you? I.. I mean that night?” Dama niyang nanigas ang likod ni Lexy. Dahan-
dahan itong humarap sa kanya.

“Iyong totoo, oo...”

He smiled. He felt proud of himself.

“Ang smug mo ha...” Sabi nito sabay kurot sa ilong niya. “Matulog na nga tayo.” Sabi nito. He winked at
her and then he pulled her closer.

“Lexy, I’ll try not to hurt you again...” He said. Lexy nodded at him as if she understood. After that, he
closed his eyes and for the first time in years, he had a good sleep.

=================
12. The kissing monkies

“Sigurado ka na bang titira ka sa bahay ni Jacinto, Alexis?”

Hindi alam ni Jacinto kung anong magiging reaksyon niya sa paulit-ulit na pagtatanong ng Nanay ni
Alexis. Halos dalawang araw na ang nakakalipas nang mapagkasunduan nila ni Alexis na habang buntis
ito ay doon muna titira sa bahay niya. Mas mabuti iyon dahil mas mababantayan niya ito. Ang akala niya
ay kaagad papayag ang Nanay ni Lexy pero ang hirap din nitong kumbinsihin. Sa huli, pinaliwanagan niya
ito at sinabi niya na gusto niyang siya mismo ang mag-alaga kay Lexy at sa magiging anak nila. Um-oo ito,
at ngayong araw sana niya susunduin si Alexis at iuuwi sa bahay niya pero parang ayaw na naman itong
pakawalan ng Nanay nito.

“Baka ma-Jose Rizal si, Alexis sa bahay ng Utak ng Katipunan.”

Narinig pa niyang pasaring ni Apollo. He looked at her. Kung anu-anong lumalabas sa bibig nito. He
sighed.

“Aalagaan ko naman po si Lexy doon. Hindi ko naman po siya aapihin.” Wika niya sa mga ito. He took
one glimpse of Lexy and he wandered, normal ba talaga para sa isang buntis ang gumanda ng ganoon?
“Nay, diba nag-usap na po tayo?” Tanong pa ni Alexis dito. He sighed again. Kanina pa sila nakaupo sa
sala pero parang walang nangyayari sa usapan nila. He sighed again.

“O, sige sige, hoy Jacinto, utak ng katipunan, ibibigay ko sa’yo ng buo ang panganay ko, kapag ito ibinalik
mo sa akin ng may galos, sinasabi ko sa’yo,” Hindi nito itinuloy ang sinabi, instead, Lexy’s mom looked at
him intently tapos ay muli itong nagsalita. “Putol.”

He swallowed hard. Kung anuman ang puputulin nito ay hindi na niya gustong malaman pa. He grabbed
Lexy’s hand and tried to smile.

“Uwi na tayo sa bahay natin.” Sabi niya dito. Tumayo na siya at saka kinuha ang maleta ni Lexy. Mabilis
pa sa alas kwatro na nagpaalam siya sa Nanay at sa kapatid nito tapos ay lumabas ng bahay. He got in his
car and waited for Lexy. Nang makasakay na ito sa kotse ay saka lang siya nakahinga ng maluwag.

“Nakakatakot si Tita.” Wika niya. Napatingin sa kanya si Lexy.

“Katagal mo nang kilala si Nanay, ngayon ka pa natakot sa kanya?” Tila hindi makapaniwalang wika nito.
He just smiled. Honestly, masaya naman siya dahil nagawa niyang kunin si Lexy sa bahay ng mga ito. He
really wanted her to live with him until she gives birth, at least ngayong magkasama sila, mas sigurado
siya na hindi siya nito iiwan.

He continued driving, panaka-naka ay sinusulyapan niya si Lexy na sa mga pagkakataong iyon ay busy sa
paglalaro ng candy crush sa I-pad nito.
“Argh! One jelly na lang naubusan pa ng move! Kainis naman eh!” Nagmamaktol na sabi nito. Natawa
naman siya.

“Hindi ka ba nagugutom?” Tanong niya dito. Tumingin sa kanya si Lexy.

“Gusto ko ng siomai, siopao saka choapan!” Sigaw pa nito.

“Baka naman magmukhang pao-pao ang baby natin paglabas?”

“Nakakainis ka kamo!” Sinuntok siya nito sa balikat. Napangiwi siya. Kahit talaga kailan, ang bigat ng
kamay nito. Dinala niya si Alexis sa pinaka malapit na Chowking. Hindi talaga siya mahilig sa Chinese
food pero dahil iyon ang gusto nito ay ibibigay niya. Sabi kasi ng Mama niya, masama daw tanggihan ang
buntis.

They settled on the table near the window. In-order lahat ni Alexis ang pagkaing gusto niya, he, on the
other hand settled for the halo-halo and as she munch in, pinapanood niya lang ito.

“Lexy...” Tawag niya dito. Tumingin ito sa kanya. “Masaya ako, sumama ka sa akin.”
“Ano ka ba?” Sabi nito sa kanya. “Sabi ko naman sa’yo kasi hindi ko naman itatakas iyong baby. Pumayag
lang naman ako kasi ang kulit-kulit mo.” Natatawang sabi nito sa kanya. Ngumiti pa rin siya. Wala
namang problema kahit na ano pang dahilan nito sa pagsama sa kanya, basta masaya siya. Masaya siya
dahil kasama na niya ito at sigurado siya ngayon na hindi mawawala sa kanya si Lexy.

----------------------------------------------------

Matamang nakatingin si Alexis kay Jacinto habang inilalagay nito ang mga damit niya sa drawer na
inilaan nito para sa kanya. She smiled, natutuwa talaga siya dito, hindi iisang beses na sinabi nito sa
kanya na masaya ito dahil nandito siya, halos parehas lang naman sila ng nararamdaman. Bigla ay
tumingin ito sa kanya.

“Bakit?” Nagtatakang tanong nito. Umupo pa ito sa kanyang tabi at saka hinawakan ang kanyang kamay.

“Kahit ba kailan naisip mo na magiging ganito tayo?” Hindi na siya nahiyang itanong iyon dito.

“Hindi eh... alam mo naman, best friends tayo eh.” Parang nahihiyang sagot nito. “Pero parang okay
naman diba? I mean, a child is always a blessing and I guess having it with you is a blessing in disguise.”

Parang may kung anong humaplos sa kanyang puso. Hindi siya nag-alintanang yakapin si Jacinto. She
suddenly wished that they could be more than friends, that they could share the love she has for him.
Ayos na sa kanya kahit one sided love lang ang magaganap, siguro nga magmumukha lang siyang tanga
noon, pero minsan ay parang gusto na lang niyang ibulalas ang pagmamahal na nararamdaman niya
para dito. She wanted to take the leap, maski hindi siya saluhin nito, gusto niyang gawin ang isang bagay
na hindi nagawa ni Luna para kay Jacinto, gusto niyang ipaglaban ang pagmamahal niya para dito. Ang
problema lang, palagi siyang nauunahan ng takot.

“Okay ka lang?” Tanong sa kanya ni Jacinto. Kumalas ito sa yakap niya. She looked at him. Itinuro niya
ang kanyang labi.

“Kiss mo ako sa lips.”

Nanlaki ang mga mata nito habang titig na titig sa kanya. Parang hindi ito makapaniwala sa narinig mula
sa kanya.

“Seryoso ako, kiss mo ako sa lips.” Ulit niya dito.

“O-okay ka lang?” He asked her.

“Naku, magkakaanak na nga tayo eh, ano pang proble----“ Hindi na niya naituloy ang sinasabi niya dahil
bigla na lang siyang dinaluhong ni Jacinto ng halik. She automatically closed her eyes and savored this
moment. She knew na baka matagalan na naman bago niyang matikman ang halik ni Jacinto.
Hindi niya ma-explain kung anong pakiramdam ng mga labi ni Jacinto. Bawat hagod nito ay parang may
hated na kuryente sa bawat himaymay ng kanyang pagkatao. She just sighed. Ganito ba talaga iyon?
Nagka-first kiss na siya noon pero hindi ganito ang naramdaman niya. Her first kiss was quick and hazy,
ni hindi na nga niya matandaan iyon. Pero ang mga halik ni Jacinto, may kakaibang hatid iyon sa kanya.
His kisses were toe curling, knee shivering, spine tingling kind of kiss and it makes her want for more.

“Uh...” A moan escaped from her lips, JC kept doing what he was doing pero maya-maya ay lumayo na
rin ito sa kanya.

“Nakakainis...” Narinig niyang wika nito. Nagtatakang napatingin siya dito. Sinundot niya ang tagiliran
nito dahilan upang mapakislot ito.

“Ayiee, kinilig ka no?” Natatawang tanong niya.

“Hindi ah...” Sabi nito. Hindi ito makatingin sa mga mata niya. She made a face.

“Huwag kang mag-alala, kinilig rin naman ako. Nakakalukot ng ilong iyong kiss mo.” Natatawang sabi
niya, noon lang tumingin sa kanya si JC. May ngiti sa mga labi nito.

“Masarap?” He asked. Namumula ang mukha na tumango naman siya. “Yeah! Pero ikaw di ka marunong
mag-kiss back.” Sabi nito Nagkibit-balikat siya. Hindi niya alam kung bakit ganito ang naging usapan nila.
She wasn’t even feeling awkward with him. Parang normal lang sa kanilang pagitan ang pag-usapan ang
bagay na iyon.
“Hindi naman kasi ako nakaka-kiss madalas. Isa pa lang kaya ang nagiging boyfriend ko. Tapos hindi pa
magaling mag-kiss si Kristoff.” She said in a matter-of-factly tone. Jacinto laughed.

“Kulang sa practice.” He said to her.

“Hmnn.. parang ganoon. Ikaw kasi, gabi-gabi praktisado ka saka iyang si Sir John Thomas mo.”

“Luka-luka!” He said to her. Binatukan pa siya nito. Nahiga siya sa kama at saka tumingin sa ceiling. She
was really happy to be having this cute little conversation with the father of her child. Ang ibig sabihin,
walang nagbago sa kanila kahit na nalaman na nito kung sino siya at kung anong nangyari nang gabing
iyon na nagdulot ng kalagayan niya ngayon.

Humiga naman si Jacinto sa kanyang tabi.

“Gusto mo practice kissing tayo?” Nanunudyong tanong nito.

“Sige!” She dared him. Akala yata ni Jacinto ay uurungan niya ito. Hindi nito alam, moment niya iyon.
Makakatsansing siya!
“Seryoso ka?” Tila di makapaniwalang sabi nito.

“Tsk, ikaw iyong nagsuggest tapos ikaw din iyong aayaw? Huwag ganoon, men...” Natatawang wika niya.
Bigla siyang napaimpit ng sigaw nang bigla siyang hatakin nito papalapit.

“There are twenty kinds of kisses.” Panimula nito. Her eyes widened.

“Twenty?! Tatlo lang iyong alam ko, iyong sa lips, sa cheeks saka sa noo!”

“We’ll you’re missing a lot, sweetlips...” Kinindatan siya nito. Jacinto put his fingers on her face to trace
the contours of it. “First five lang ang tuturo ko sa’yo.”

“Dapat iyong twenty na! Papabitin ka pa eh.” Tudyo niya dito.

“Five kisses at the time.” He breathed out. “First is the butterfly kiss.”

“Fly, fly, fly the butterfly...” Kanta niya pero sa totoo lang ay kinakabahan siya. Baka siya pa mismo ang
mag-back out sa hamon niya kay Jacinto.
“Blink your eyes just like this.” JC blinked, ginawa niya iyon at napasinghap siya nang maramdaman niya
ang labi nito sa talukap ng kanyang mga mata.

“Iyon na iyon?” Dismayadong tanong niya.

“Second,” It was obvious that he was just teasing her. She felt him played with her earlobe. “The earlobe
kiss....” She gasped again when she felt JC’s mouth on her earlobe, he was nibbling it like there was no
tomorrow. She was feeling feverish and out of breath.

“Third, the single-lip kiss.” He whispered in his ear. Dumako ang mga labi ni Jacinto sa lower lip niya. JC
sucked on it and just like that para na siyang nilagnat. He was sucking and tugging on her lower lip like
his life depended on it.

“Gosh!” Hindi mapigilang wika niya.

“Okay ka pa?” Natatawang sabi ni JC sa kanya. Her mouth fell open.

“You are enjoying this!” Sigaw niya dito.

“Hell yeah! Ikaw ba naman, maka-kiss ng maganda eh di ka pa mage-enjoy noon.” Kinindatan siya nito.
Napangiti naman siya. Buti na lang di nito ginamit iyong word na pwedeng magpa-ruin sa moment nila.

“Fourth, the vampire kiss.”

“Wait lang!” Bigla siyang tumayo. “Kakagatin mo ko eh!” Sabi niya dito. Natawa si Jacinto.

“Part iyon, sweetlips, pero masarap naman, lika dito.” Hinatak siya nito at saka hinawakan ang leega
niya. Hinaplos-haplos pa nito ang leeg niya, maya-maya ay naramdaman niya ang labi nito sa kanyang
leeg. It’s official, nilalagnat na siya. After a while, she felt the gentle sucking of his lips on her neck.
Napapikit siya. Kung anuman ang ginagawa ni Jacinto sa kanya, wish niya lang n asana hindi na matapos
pa. She feels like she was in heaven...

“Kaya mo pa, sweetlips?” He asked her again, he was trailing down wet kisses on her neck and it feels so
good...

“Last kiss na...” She whispered. Umayos si Jacinto ng upo at saka ngumiti sa kanya.

“You’re blushing.” He said.

“I am... What’s the last kiss?” She asked impatiently. JC laughed at her.
“Napanood mo iyong Spideman?” He asked her. Napanguso siya. “The fifth kiss is what we call the
Spideman kiss. In this case, because you’re the inexperienced one, you’ll be Spiderman, you have to lie
down.” And she did. She lie down and she waited for him. Hindi niya alam kung anong gagawin nito.
Wala siyang idea kung ano ang tinatawag nitong Spiderman kiss. All she knew was JC’s kisses makes her
feverish and tingly and hot all over.

Nanlaki ang mga mata niya nang makita niyang dumapa si JC. Nasa ibaba niya ito pero mukha lang nito
ang tumatakip sa kanya. They were upside down. She automatically closed her eyes when she saw his
head going down on her, she didn’t need to wait for another moment, she felt his lips on her and just
like what she felt kanina, para na naman siyang kinukumbulsyon. Kusang tumaas ang mga kamay niya
para hagurin ang buhok ni Jacinto, and maybe he took that as a sign, he deepened the kiss and she lost
the will to think.

Maya-maya ay bigla na lang itong umalis. Namumutla ito.

“Anong problema mo?” Nagtatakang tanong niya.

“Fuck!” He whispered. “I need a moment.” Tumayo ito at saka tumakbo papasok ng bathroom.
Nagtatakang napatingin siya dito, Hawak-hawak ni Jacinto ang ibabaw nng pantalon nito. Nang maisip
niya kung anong nangyari dito ay saka siya natawa ng malakas.

“Don’t you dare laugh, Alexis Sara!” He shouted inside the bathroom. “It’s your entire fault!” Gigil na
gigil na wika nito. Tawa naman siya ng tawa. Tinatamaan sa kanya si Sir John Thomas. Achievement iyon!
=================

13. Forgetting June two

“Minsan ba naiisip mo pa si Luna?”

Hindi malaman ni Alexis kung bakit bigla na lang niyang naitanong kay Jacinto ang bagay na iyon. Nang
araw na iyon ay pareho silang nasa sala ng bahay nito habang inaayos ang mga gamit na binili nilang
dalawa para sa baby. Natulala ito sa kanya, tila hindi nito alam kung anong sasasabihin sa kanya.
Sinubukan nitong ibuka ang bibig ngunit walang salitang namutawi rito. He just stared at her.

“Hah!” He said. She smiled. Hindi pa rin talaga ito nagbabago. Ganoon ang palagi nitong sinasabi sa
tuwing wala itong maisip sabihin.

“O, natahimik ka? Dalawang buwan na tayong magkasama, malaki na nga iyong baby bump ko, natural
lang na mapag-usapan natin siya. Parte siya ng buhay natin.” Walang abog na wika niya. Jacinto sighed.
Binitwan nito ang hawak nitong mittens at saka tumingin sa kanya.
“Minsan...” Pag-amin nito.

“Mahal mo pa?” She couldn’t help but ask. JC sighed.

“Bakit nga natin ito pinag-uusapan?” Biglang tanong nito sa kanya. She just smiled.

“Best friends tayo. Magiging mommy pa ako ng baby mo, dapat alam ko.” Mapait ang ngiting ibinigay
nito sa kanya. Napailing ito at saka muling ngumiti. Hindi niya alam kung anong umiikot sa utak ni Jacinto
sa mga oras na iyon at gusto niyang malaman kung ano nga ang nasa utak nito. Mahal pa kaya nito si
Luna? Si Luna pa rin kaya?

“Hindi mo ba masagot?” She asked. “Ganito na lang. Bakit mo ba pinatulan si Rose noon?” Tanong niya
dito. Si Rose ang kapatid ni Luna na alam niyang mahal na mahal ni Jacinto, pero in the end, si Rose ang
naging girlfriend nito habang si Luna, nawala na lang basta. Ni hindi ito nagpaalam kay JC, umalis na lang
ito nang walang paalam, ni hindi ito nag-iwan ng kahit na ano para sa kaibigan niya.

Luna left her a diary, iyon iyong araw-araw yata niyang binabasa. Sinumulan niyang basahin iyon limang
taon na ang nakakaraan matapos niyang ma-realize na mahal niya pala ang kaibigan niya.

“Mag-kissing session na lang tayo.” Sabi nito sa kanya sabay ngisi.

“Tarantado, tinatanong kita ng maayos eh.” Inirapan niya ito. “Seryoso ako, bakit mo pinatulan si Rose
eh si Ate Luna naman ang gusto mo.”

“Mahirap i-explain...”

“Try natin.” Sabi niya dito. Dinutdot niya pa ang balikat ni JC at saka hinatak ang manggas ng damit nito.
He sighed.

“Fine.” He took a deep breath. Bumaling ito sa kanya at saka nangalumbaba. “Matagal ko nang gusto si
Rose, thirteen pa lang ako, gusto ko na siya, so when she told me she loved me, I jumped into her. Alam
ko bad move kasi that time, girlfriend ko si Luna, akala ko okay lang kami. I mean, she was a close friend
of mine, she used to call me her for hire knight in shining armor kasi every time she’s in trouble, I save
her tapos hihingi ako ng kapalit na kahit na ano, until one moment, I realized that I’m in love with her na
pala. Pero nabale-wala iyon noong mahalin ako ni Rose. I took a risk, and that hurt her. I was sorry that
she left pero noong kasama ko na si Rose, hinanap-hanap ko si Luna. Naisip ko, siya ang mahal ko.”

“Ganoon naman diba?” She said to him. “Laging nasa huli ang pagsisisi.” She said.

“Oo, so I broke up with Rose. I tried looking for Luna pero ayaw sabihin ng mga magulang niya. Maybe
because they knew that I had hurt her so much.”
Sa lahat ng ito, mataman siyang nakikinig kay Jacinto. Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya,
ang nakakapagtaka ay wala naman siyang hapdi o sakit na nararamdaman dahil sa nangyaring
pagtatapat nito sa kanya. She just sighed. Marahil siguro ay dahil iyon sa matagal na niyang alam ang
tungkol kay Luna. Minsan pa nga ay naiisip niya na kung sakali man na hindi talaga sila ni Jacinto ang
para sa isa’t-isa, mas matatanggap niya na kay Luna mapunta ang kaibigan niya.

Posible naman iyon kasi, na kahit na may anak sila, posible na hindi pa rin sila ang para sa isa’t-isa.
Handa siya sa araw na iyon. Alam niya na pwedeng mangyari iyon. At kung sakaling magaganap iyon,
hindi siya iiyak, pero kung hindi naman kay Luna mapupunta si JC, wag na lang, ipaglalaban niya si JC
kahit anong mangyari.

She smiled at him.

“What if you find out where she is, will you look after her?” She asked him again. Jacinto smiled.

“Maybe, I don’t know...”

“What if lang... diba? What if you see her somewhere, tapos she’s free, she’s good and she’s still in love
with you, anong gagawin mo?”

“In my hearts of hearts...” JC said, “I’ll fight for her na.”

Ouch... Kahit ayaw niya ay napangiwi siya. Kahit pala ilan beses niyang sabihin na hindi siya masasaktan
kasi si Luna naman ang pinag-uusapan, hindi pa rin maiiwasan na makadama siya ng di kanais-nais sa
kanyang puso. Mahal niya pa rin kasi si JC hanggang ngayon, kaya siguro nasasaktan pa rin siya, pero
alam niya at pipilitin niyang dumating ang araw na hindi na siya masasaktan, na makakangiti na siya sa
oras na makahanap si Jacinto ng iba.

“Kissing lesson?” Pilyong tanong nito. Napasimangot siya.

“Ayoko, dinadaya mo lang ako eh.” Sabi niya dito. Noong isang araw, naka-sampung kiss na sila, sampu
pa ang ituturo nito sa kanya pero nainis siya dito noong araw na iyon dahil dinaya siya nito. She clearly
told him no touching or feeling, pero ni-touch nito iyong ibabaw ng breast niya. In exchange, nasipa niya
si Sir John Thomas nito.

“Hindi ko naman sinasadya iyon, ikaw nga ungol ka nang ungol!” Reklamo pa nito.

“Eh masarap eh!” Sabi niya. Natawa siya JC sa kanya.

“Sige na, sweetlips.” Napansin niya na madalas siyang tawaging sweet lips ni JC, naisip niyang baka may
kinalaman iyon sa labi niya, sweet nga kaya ang lips niya. She smiled, naiisip niya pa lang ay kinikilig na
siya.

“Ayoko nga, naiinis ako sa’yo.” Sabi niya dito. Napailing na lang si JC sa kanya.
“Ganyan ba talaga ang buntis? Masungit? Sabi sa nabasa ko, pregnant women are usually horny noh.”

“Tse!” Sabi niya dito. “Hindi ako horny!” Dama niya ang pamumula ng kanyang mukha. Jacinto laughed
at her.

“Joke lang naman! Ito naman affected.... Pero siguro totoo noh?” Tinaas baba pa nito ang mga kilay nito.

“Hindi no!” Kainis ka!” Ayaw niya itong kausap. Tumayo siya at saka lumabas ng bahay. Sinundan siya
nito.

“Hoy, saan ka pupunta?” Hinawakan siya ni JC sa kamay. Apat na buwan na ang tyan niya kaya medyo
malaki na iyon. Hinarap siya ni JC sa kanya, pilit naman niya itong inilalayo.

“Heee, ayoko sa’yo!” Nagmamaktol na wika niya.

“Joke lang naman iyong kanina, nagtampo ka naman agad.”

“Hindi ako nagtatampo, gusto ko lang lumayo sa’yo kasi baka maging kamukha mo ang baby. Papangit
siya.” Natawa siya ng tuluyan nang makita niyang nalukot ang mukha ni Jacinto.
“Lumakad na nga tayo!” He said. Ginagap nito ang palad niya at saka hinatak siya palabas ng gate.
Isinarado nito ang tarangkahan at saka nagsimula nang maglakad. “Sabi ni Mama, maganda daw iyong
naglalakad ka, para di ka mahirapan kappag nanganak ka na.” Sabi nito sa kanya. Tumatango lang siya
pero sa totoo lang, conscious siya sa paghawak nito sa kanyang kamay. Hindi niya maiwasan ang hindi
mapangiti.

Paliko na sila sa may kanto nang makasalubong nila si Gene. Agad siyang ngumiti. Matagal-tagal na
niyang hindi nakikita ito. Sabi ni JC sa kanya, busy daw si Gene sa trabaho nito sa mina-manage nitong
basketball team pero pakiramdam niya, binawalan lang ito ni JC na magpunta sa bahay nito dahil
nandun siya. Napansin rin niya ang batang babaeng kasama ni Gene. Hawak-hawak nito ang kamay ni
Gene habang kumakain ng lollipop.

“Gene!” She called. Nasa kabilang kanto ang mga ito. Agad namang lumingon si Gene sa kanya at saka
kumaway.

“Tsk, akala ko ba lalakad tayo?”

“Tse, magha-hi lang ako sa ex ko.” Nakangusong sagot niya kay Jacinto. Lalong nalukot ang mukha nito.

“Hello...” Gene greeted her nang makatawid ito. She high fived him.
“Hello ka diyan, na miss kaya kita.” Sabi niya dito. Gene smiled wider.

“Sabi kasi ni JC bawal ka daw dalawin kasi sensitive ka sa tao these past few days.”

“Ha? Kung sensitive ako sa tao, bakit nandun ka?” Baling niya dito. Lukot na lukot ang mukha ni JC
habang nakatayo sa kanyang tabi. She made a face.”Di ka nga pala tao. Unggoy ka!” Sabi niya dito.

“Akala ko ba lalakad tayo!” Sigaw nito. Hindi niya ito pinansin. She looked at Gene’s little girl.

“Baby ko nga pala. Si Tratra.” The little girl smiled at her. Ang cute nito. Naisip niya na kung
magkakaanak siya, at kung sakaling babae iyon ay gusto niyang kasing cute ito ng batang iyon.

“Kapatid mo?” Tanong niya.

“Anak niya.” Wika ni JC. “Inaanak ko nga iyan noh, Tra?” Sabi nito sabay gulo sa buhok ng bata.

“Wala si Chiney kaya ako muna ang babysitter.” Sabi niya habang nakatingin sa batang nakahawak sa
kamay nito. She was amazed; she didn’t know that Gene has a daughter. At kung suusmahin niya, seven
years old na siguro ang bata.
“Lalakad na kami ha?” Muling sabi ni JC. Walang anu-ano ay hinatak siya nito. She looked back at Gene
waved him goodbye at saka sumama na nang tuluyan kay JC.

“May asawa si Gene?” She asked.

“Wala, single dad. Si Chiney may asawa,”

Bigla ay natahimik siya. Si Gene may anak sa Chiney na iyon kung sinoman siya, pero hindi sila kasal, siya
naman magkakaanak kay JC at sa tingin niya, pwede naman na hindi sila magpakasal. Nitong mga
nakaraang araw kasi ay binubuksan na naman ni JC ang usapang kasal sa pagitan nilang dalawa at kahit
na parang gusto niyang sagutin ito ng “oo” ay may kung anong bumabalakid sa kanya at iyon ang
katotohanan na hindi pa rin siya nito mahal.

Gusto niya na mahalin siya ni JC, kahit man lang kaunti, she wanted him to reciprocate the love she feels
for him, umaasa siya. Ayaw man niyang aminin, pero mukhang maho-Jose Rizal nga siya, sabagay,
matagal na siyang nagho-Jose Rizal para dito.

“If Luna comes back...”

“Can we just stop talking about her? She’s a part of the past, and she will never comeback.” Mukhang
nainis na ito, binitiwan nito ang kamay niya at saka nagpatinuna sa kanya. She sighed.

“If she comes back...” She whispered. “Kaya kaya kitang ibigay?”

---------------------------------------

“I hate it.”

Mainit ang ulo ni Jacinto nang araw na iyon. Naiinis kasi siya kay Alexis, ilang beses nitong pilit
ipinapasok sa usapan ang pangalan ni Luna. Matagal nang wala si Luna sa buhay niya pero si Alexis, pilit
pa rin nitong ibinabalik ang kabanatang iyong ng buhay niya. He was avoiding her, he was avoiding
anything that has something to do with her. Nasasaktan pa rin siya hanggang ngayon sa tuwing maiisip
niya na umalis ito na hindi man lang siya hinaharap. Oo nga at siya ang dahilan kung bakit nagkasira
silang dalawa, pero he still thinks that he deserves to be given a chance to explain everything to her,
pero bigla na lang itong umalis.
Naroon na siya sa punto ng buhay niya na kinakalimutan niya ang nag-iisang babaeng minahal niya ng
tunay, pero si Alexis, pilit siyang ibinabalik sa mga oras na nagdudusa siya dahil sa katangahan niya.

“Narinig mo diba?” Inis na tanong niya sa sekretarya niya. Ipinatawag niya ito dahil gusto niyang makita
ang nagawang progress ng team nito para sa presentation ng department niya bukas, pero hindi niya
nagustuhan ang ipinapakita nitong mjga slides. “Ulitin ninyo iyan, you have 24 hours to reconstruct.” He
said tapos ay pinaalis na niya ito. Nang buksan nito ang pinto ay saka naman pumasok si Trey – his
brother – nakakunot ang noo nito.

“Bakit nakasimangot ka?” He asked him.

“Nakakabwisit kasi iyong mga iyon. Naturingang professionals, hindi maka-deliver ng maayos.” Sabi niya
dito. Trey sat on the visitor’s chair in front of his table. Kinuha nito ang mini airplane niya na nakalagay
sa table niya. He toyed with that. Regalo iyon sa kanya ni Lexy noong 25th birthday niya.

“Pwedeng magtanong, Kuya?” He said to his brother. “Sana huwag kang ma-offend.” Sabi niya pa dito.

“Ano ba iyon?” Trey’s brows furrowed.

“What if, Kai, didn’t die.” He said slowly. Lalong kumunot ang noo nito. “Just listen okay?” He said.
“What if Kai didn’t die and you just got separated because your relationship didn’t work, then Jenny
came in the picture, tapos magkasama na kayo, then suddenly, Kai came back and you realized that
you’re still in love with her, anong gagawin mo?”

Tahimik na tiningnan siya ni Trey at saka nagbuntong hininga.

“Hindi ko alam.” He said. “I would never be the man I used to, if it weren’t for Kai, but I will never be the
man I am now, if it weren’t for Jenny. So if you put it like that, it’ll be hard. Hindi ako mabubuhay nang
wala si Jenny, pero hindi ko rin pwedeng alisin sa sistema ko si Kai.”

He sighed. Somehow, he understands his brother. Kung siya nga, naiisip niya palang ang mga possibility
ay nahihirapan na siya. Kung sakaling magkatotoo ang mga sinasabi ni Lexy sa kanya, saan siya lulugar?
Somehow, he wanted a chance with Lexy, he was thinking that maybe they could work it out, hindi
naman masama, but he also wanted a second chance with Luna. He wanted to do the things he was
afraid of doing with her. He sighed.

“Sana hindi mangyari sa akin iyon...” Bulong niya. He took a deep breath. Paano nga kaya?

---------------------------------
“Tao pa ba ang nakatira dito? Ang alikabok na eh!”

Napapailing na lang si Alexis habang nagwawalis siya ng sahig. Kanina pa nagrereklamo si Apollo. Mula
nang dumating ito ay hindi na natapos ang litany nito sa kung gaano karumi ang bahay na tinutuluyan
niya sa ngayon, tinawagan niya ang kapatid dahil namimiss na niya ito, pero ang bonding sana nila ay
naudlot dahil nabwisit siya sa pagrereklamo nito, they ended up cleaning the house instead of just
sitting and talking.

“Maglinis ka na lang!” She said to her. Kinuha niya ang walis at saka pumasok sa silid nila ni Jacinto, they
share the same bed pero hindi naman ito nagte-take advantage sa kanya. Kahit minsan ay hinihintay
niya itong mag-take advantage ay hindi naman nito ginagawa. Naisip niya lang na baka gentleman lang
talaga ang kaibigan niya or worst, best friend lang talaga ang tingin nito sa kanya kahit na nakita na nito
ang buong-buo sa kanya. She sighed.

Isinalansan niya ang mga magazines na nasa silid ni Jacinto. Isa-isa niya ring inayos ang mga damit nito.
She was about to close the cabinet when a box fell down. Tiningnan niya iyon.

“Ay ano iyan?” Tanong ni Apollo, hindi niya napansin na nakapasok na pala ito sa silid nila. Pinulot nito
ang nalaglag na kahon. Her brows furrowed when she saw a particular picture of a woman in a white
dress. Kilala niya ang babaeng iyon. Inagaw niya ang picture, and she was right, si Luna nga ang babae sa
litrato.

“Sino iyan?” Usisa ni Apollo.

“Si Luna.” Sabi niya. Kinuha niya ang box kay Apollo at binasa ang nakasulat doon. JC’s hopes and
dreams (written 2007-2008)

Alam niyang mali, pero hindi niya maiwasan. Nanginginig ang mga kamayna binuksan niya iyon pero
inagaw sa kanya ni Apollo ang box.

“Sandali!” Sigaw nito.

“Bakit?!”

“Umupo ka muna, baka kung mapano iyang pamangkin kong sure na ako ang magiging kamukha.” Sabi
nito. Inalalayan siya nitong umupo sa kama. She gave her the box at saka muli niya itong binuksan, she
saw plenty of Luna’s picture. Dalawng picture nito at ni JC at isang picture ni JC na siya naman ang
kasama.

She also saw a piece of brownish paper, naisip niya nab aka kaya na-brown na iyon ay dahil na rin sa
kalumaan. Nanginginig, hindi na lang ang kamay niya kung hindi pati ang buong katawan niya. She read
the things in the paper.

Ten years from now:

- Luna will be a successful and beautiful fashion designer.

- I will be working in our company.

- Luna and I will get married and have a family.

- Lexy won’t be a skater girl anymore, but she will still be my best friend.

Fifteen years from now:

- I will be a dad to five babies. Luna and I will still be happy

- Alexis will be married with someone right for her, she will still be my best friend.
- Alexis will travel the world and goes back every time with a pasalubong for me.

- Alexis will be the ninang of all my children.

“Hanggang sa pangarap ni JC, friendzoned ka pa rin?” Biglang tanong sa kanya ni Apollo.

“He wrote these five years after Luna left.” She said. Hindi siya makapaniwala. Luna left June 03, 2002.
Ibig sabihin, limang taong umasa si Jacinto na babalik si Luna.

“Oh? Ang tagal? Malamang Ate, mahal niya si Luna no? Tsk, na-Kris Aquino ka!” Sabi nito sa kanya.
Gusto man niyang tanungin si Apollo kung anong ibig sabihin ng na-Kris Aquino, wala na siyang lakas. It
just, we’ll, she was just hurting so bad that she wanted to throw everything away.

May nakita pa siyang isang sulat roon. Alam niyang hindi na dapat pero binuksan niya pa rin iyon.

June 02, 2002

-The one I love left me and still, five years later, naghihitay pa rin ako na babalik siya. June 02, isa sa
pinakamasakit na araw sa buhay ko... Gusto kong makalimutan ang araw na iyon... June 02.

Tuluyan na siyang napaiyak.

“Alexis, bakit?” Tumabi sa kanya si Apollo at saka inakbayan siya.

“June two iyong birthday ko...” Humihikbing sabi niya. “June two siya iniwan ni Luna, gusto niyang
kalimutan iyong June two... kaya pala lagi niyang kinakalimutan iyong birthday ko!” Napahagulgol na
siya. Ang sakit-sakit. She was holding in her hands, the hopes and the dreams of the man she was about
to have a baby with.

“Takte, ang sakit-sakit...” Inihilig niya ang kanyang ulo sa balikat ng kanyang kapatid.

“Gosh, this time, ikaw na lang ito...” Sabi ni Apollo sa kanya. “Na-Jacinto Emilio ka, Alexis.”

=================
14. Past vs. Present

Alexis wanted to know when the pain will stop throbbing. It just hurts so much. Knowing that the father
of her child and the man she loves with all of her being was still in love with the woman who left him
years ago just made her heart beat with so much pain and emptiness. She had known for so long that JC
would never love her the way she wanted to be loved but that thing being her reality hurts more than
anything else.

“Tubig.” Agad siyang nag-angat ng ulo upang abutin ang baso ng tubig na ibinibigay sa kanya ni Apollo.
Her sister was right, hanggang friendzone lang talaga siya at hindi na siya makakalampas pa doon. There
is a great wall in the middle of them, at iyong wall na iyon ay ang tinatawag niyang friendship.

“Ibig sabihin kahit nag-chorva kayo at magkaka-anak na kayo, friends pa rin kayo?” Tila naguguluhang
tanong ni Apollo. “Pero ate, diba niyaya ka niyang magpakasal? Ano iyon, joke lang?” She asked her
again. NApanguso siya. Umayos siya ng upo at saka sinabunutan ang kapatid niya.

“Do you really have to fucking rubbed it in my face?!” Hatak-hatak niya ang buhok nito.

“Aray!” Binitiwan niya ito at saka tumayo. She was feeling so hurt, so pained, she was feeling tortured,
after so many years, kaibigan lang siya. Kaibigan na laging nakasunod dito, laging inuuna ito. JC has
always been on top of her list, mas inuuna niya pa ito kaysa sa sarili niya nad yet...

Hindi naman niya pwedeng isumbat dito iyon. She did those things because she was in love and she was
happy, she couldn’t blame him for her broken heart, sa lahat ng nangyayari sa kanya ngayon, siya lang
ang may kasalanan dahil umasa siya. Kahit minsan, hindi naman nagbigay si JC sa kanya ng false hope.
Siya lang ang umasa.

She was crying, she was in so much pain that she wanted to rip her chest apart, take her heart and put it
in cold water for it to be numb, kung pwede lang. Napahikbi pa siya. Natutop niya ang kanyang tiyan.
Napangiwi siya dahil bigla na lang siyang nakadama ng pagkirot sa kanyang puson. She slowly looked
down and there she saw blood gushing on her tighs.

“Alexis!” Napasigaw si Apollo. Nanginig naman ang kanyang mga tuhod. Agad siyang dinaluhan ni
Apollo. Napaluha siya. Ano bang nangyayari? Wala na nga sa kanya si Jacinto pati ba naman ang baby?
“Alex, shit! Wait tatawag ako ng taxi!” Inalalayan siya nito maupo but she was too scared to move, hindi
mapakali si Apollo, tumakbo na ito sa labas and after some seconds, bumalik na ito na kasunod si Gene.
Walang-ano-ano’y binuhat siya ni Gene at itinakbo sa labas, tahimik lamang siyang lumuluha, she was so
scared.

“Fuck, what the hell happened?” Narining niyang tanong ni Gene sa kapatid niya.

“We were just talking; just take her to the emergency!” Lumululan ito sa loikod katabi niya, Apollo held
her hand while Gene drives, she was feeling weak as the seconds pass by.

“Ate, hold on, we’re going to save the baby. It’ll be okay....” Apollo kept on telling her. She looked at her
and she tried to say something but she just couldn’t. Huminto ang sasakyan ni Gene, agad silang
sinalubong ng mga nurses, inihiga siya sa stretcher at saka itinakbo kung saan. Apollo was with her,
Gene was with her too, but it will be so much better if Jacinto was here too, but he’s not and that pained
her more.
--------------------------------

“Sir, nandyan na po iyong three o’clock ninyo.”

Jacinto put down the papers he was reading and stood up. He was about to have a meeting with a client.
Inayos niya ang sarili niya at saka lumabas ng kanyang opisina. Nakaabang na roon ang team niya,
pinauna lang siya ng mga ito at saka sumunod na sa kanya patungo sa conference room.

“Iayos ninyo ang presentation ng commercial, okay? We need this account.” He said to his team. His
team created a commercial for a fashion magazine from London that is about to be launched here in the
country. He was really excited about the project. Minsan lang kasi dumarating ang ganitong klase ng
opportunity sa kanila and he was willing to do everything para makuha ang account na iyon.

Nang makarating sila sa conference room ay muli niyang hinarap ang kanyang team.

“Go for gold.” Iyon ang palagi niyang sinasabi sa mga ito kapag nagkakaroon sila ng presentation. He
took a deep breath and opened the door. He saw two English men sitting inside and a woman – her back
was against him – standing across the room, looking at the glass window as if trying to appreciate the
Metro Sky at this time of day.

“Good afternoon, gentlemen, madam.” He was all smiles while he was greeting the three. The two
gentlemen smiled at him, the woman, facing the window, slowly turned to him and smiled.
He froze.

He caught his breath.

He knew those eyes.

He knew that look.

He knew that smile.

“Hello, JC, still remember me?” Nakangiting tanong nito sa kanya.

“Luna...”

It was her. The woman who had left him years ago, the same woman who ripped his heart apart and the
only woman m- he guessed could put it back together. She’s here, she’s finally here and he finds it so
hard to believe it. She was standing in front of her, smiling like nothing ever happened between them.
“Shall we start?” She asked him again. Napatango na lang siya. Luna sat between the two gentlemen.
Kinausap nito ang mga iyon. Naghanap siya ng upuan na malapit dito. One of his members was about to
seat in front of Luna when he pushed him away and he sat there. She smiled at him again. Hindi niya
alam kung bakit siya napipi, pero hindi talaga siya makapagsalita at mas lalong nakalimutan niya ang
gagawin.

He was staring at her, he knew that it was impolite to stare but he just couldn’t seem to take his eyes of
off her. She was just so beautiful. She was the same Luna but she was prettier, more mature, more of a
woman... And he missed her.

He couldn’t understand why his heart was beating that fast, no one had ever made his heart like that, he
was sure of it. He had been in love before, he knew the feeling and that he felt that once with Luna and
as he was staring at her, her knew the feelings he had for her never faded away, it was just inside his
being waiting to be unleashed and now that she was here, he knew that he was still head over heels in
love with Luna Black.

------------------------------

“Luna!” Halos takbuhin ni JC ang distansya nilang dalawa. Katatapos lang ng presentation ng team niya
at nagustuhan nito at ng dalawang kasama nito ang ginawa ng team niya. Kanina niya pa ito gustong
makausap pero hindi naman niya ma-corner dahil kausap nito ang ilan sa mga tao niya.
“Oh, hey!” She smiled at him. Bigla ay parang gusto niyang mamula. Natawa ito nang bigla siyang
magkamot ng ulo. “Hanggang ngayon ganyan ka pa rin...” Tumatawang sabi nito sa kanya. Nagkibiit-
balikat na lang siya.

“Dinner?” He asked. “I mean, do you want to have dinner with me tonight” Kumabog ang dibdib niya. He
was so hoping that Luna will say yes. “Please say yes.” Bigla niyag naiusal. Luna smiled again.

“Sure, for old times’ sake.”

He sighed with relief. Hindi siya makapaniwala na pumayag ito. He smiled. Tinapik nito ang balikat niya.

“Punta lang ako sa powder room.” Nakangiting sabi nito. He smiled. Pinanood niya ito habang
naglalakad ito palayo. Hindi niya maitatanggi na masaya siya dahil pagkatapos ng halos isang dekada ay
nagkita muli sila. Luna didn’t change at all. He was sure that she was still the same woman he fell in love
with years ago.

Palakad-lakad siya sa corridor, he was waiting for Luna, after a while he heard his phone rang. It was
Gene. Napailing siya. Sinagot niya iyon.

“Gene, I can’t talk. I’m in the middle of something. Tatawagan na lang kita mamaya.” Hindi na niya
pinagsalita ito, he ended the call and he turned his Blackberry off.
“Okay ka na?” Agad siyang napalingon nang marinig niya ang malamyos na tinig ni Luna.

“Yeah... Let’s go.” Iniabot niya dito ang kanyang kamay. Luna stared at it for a while then she sighed,
kinuha nito ang kanyang kamay at saka tiningnan siya.

“I missed you.” Biglang sabi nito. His heart melted. Parang gusto niyang maiyak.

“I missed you too, babe.” He pulled her closer to claim those lips he had missed all his life...

-----------------------

Alexis stayed motionless in the bed. Kagigising niya lang at damang-dama niya ang malaking kawalan sa
isang bahagi ng kanyang pagkatao. She lie there, trying to set aside the fact that she could here Apollo
and her doctor’s conversation.
“We did everything, pero masyado nang late. She had undergone a lot of stress and that was one of the
reasons why she lost her baby.”

Napapikit siya. She let her tears fall. Ang hirap tanggapin, ang hirap isipin na sa isang iglap lang, nawala
sa kanya ang isang bagay na pinakaiingatan niya.

“Thank you...” She heard Apollo said. Hindi pa rin niya dumidilat. Pinakikiramdaman niya ang mga
bagay-bagay sa kapaligiran. May isang boses siyang gustong marinig. May isang tao siyang gustong
makasama sa mga oras na iyon.

“I called JC again but his phone is off.” Tinig iyon ni Gene. Lalong tumulo ang kanyang mga luha. Tulad
noon ay mag-isa na naman siya. Marahil ay nakalimutan siya ni Jacinto, marahil ay may mas importante
itong ginagawa kaysa sa kanya. Or maybe, he just simply forgot her.

“Hu-huwag mo na lang siyang tawagan.” She tried standing up. Agad na tumabi sa kanya si Apollo at
inalalalayan siya. Gene shook his head.

“Hindi naman pwede iyon... He needs to know.” He said to her. Tumingin siya kay Apollo na namumugto
ang mga mata. She smiled.
“Angel na iyong pamangkin mo...” Hindi niya kinaya, bigla na lang siyang napahagulgol. She felt Apollo’s
arms around her, she was caressing her shoulders and her back. Ang sakit-sakit ng nararamdaman niya.
Hindi siya makapaniwal. She loved the baby pero ni hindi man lang siya nagkaroon ng pagkakataon para
makita o mayakap ito.

“She’s an angel...” Wika pa ni Apollo. It saddened her more.

“I had a girl?” She asked. Apollo nodded.

“Oh my...” Lalo siyang napa-iyak. Lalo namang humigpit ang yakap ng kapatid niya sa kanya. She kept on
crying, sinubukan niyang ilabas lahat ngt sakit na nararamdaman niya, sakit dahil kay Jacinto, sakit dahil
sa pagkawala ng anak niya, sakit dahil kahit anong mangyari, hindi na niya maibabalik ang mga bagay-
bagay.

--------------------------

“I had fun. JC.”

Jacinto smiled as he walked, side by side with Luna. Natapos ang dinner nila, at inihatid niya ito sa hotel
kung saan ito tumutuloy. Naitanong niya dito kanina kung hanggang kailan ito sa Pilipinas, of course he
wanted to know kung hanggang kailan ito mag-stay and luckily, she said that she’ll be staying for good.
Relief iyon sa kanya dahil makakasama na niya muli ito.

“Here I am.” Huminto ito sa tapat ng pinto ng suite nito at saka ngumiti sa kanya.

“Luna, about Rose...”

“Can we not talk about her? I mean, I know the stunt she try to pull with Agui two years ago, please,
ayoko siyang pag-usapan.”

“But you need to listen. I didn’t love her, okay? I was only blinded by the fact that I used to have this
huge crush on her so when she kissed me that day, I let her. But the thing was, I was only... we’ll... I
don’t know. I loved you then and I love you no. I guess I’m asking for another chance and this time, I will
keep my promise of not hurting you, babe”

Luna stared at him for a while, and then he saw tears running down from her eyes.

“Ah fuck, I made you cry again.”

“No!” She said while smiling. “I was just so happy that we have the same feelings,” Nagkibit-balikat ito.
Nanlaki naman ang mga mata niya.

“Y-you, love, me?” He asked. Luna nodded.

“Oh god!” Bigla niya itong hinatak at saka muling hinagkan sa labi. Masaya siya, sobrang saya dahil
matapos ang ilan taong paghihintay, bumalik na sa kanya ang nag-iisang babaeng minahal niya. Luna’s
back and she was in love with him. Can love get any better than this?

----------------------------------

“I am going to kill that fucking son of a bitch!"

Apollo yelled habang palakad-lakad sa loob ng hospital suite ni Alexis. Alexis just stared at Apollo and
Gene while they both try to call JC. Kanina pa ito sinusubukang tawagan ng mga ito pero hanggang
ngayon ay patay ang telepono nito. She sighed. Kanina pa siya iyak nang iyak at kahit ayaw niya, alam
niyang titigil lamang ang kanyang luha sa oras na makita niya si Jacinto.
“Ano ang problema ng best friend mo!” Frustrated na sabi ni Apollo. Binalingan siya nito at saka biglang
huminahon. “Sorry, I didn’t mean to yell.”

“It’s okay. I wanna sleep.” Nanghihina pa rin siya. She wanted to caress her tummy pero pinigilan niya
ang kanyang sarili, what’s there to caress? Wala naman na ang baby niya. She lies on the bed, tumagilid
siya mula kay Gene at kay Apollo at saka tahimik na umiyak. The mere fact that she was crying silenty
hurts her more. Nasaan ba si JC? Things will be a lot easier if he’s here. Kahit na alam niyang hindi siya
nito mahal, basta nandito ito, mas mapapadali ang lahat dahil alam niyang may karamay siya, but then...

“I have to go.” Sabi ni Gene. “I’ll look for JC. Babalik ako kasama ko na siya, that’s a promise, Lexy.” She
heard Gene. Hindi na siya tumingin pa dito. She just stayed like that, crying until her eyes hurt. Hindi
naman tumigil ang pagtulo ng kanyang mga luha, hindi kasi niya matanggap. Wala na ang baby niya,
wala pa rin si JC. May mas mahalagang bagay pa ba itong ginagawa? Kung meron man, gusto niyang
malaman. Ano ang bagay na iyon at bakit kailangan nitong makalimutan siya?

Palagi na lang siyang kinakalimutan nito. She had always been an option to JC and that made her feel
crappier.

------------------------------
JC was kissing Luna passionately. He wouldn’t let this chance of being with her slip away, but then, when
he was about to take her dress off, his phone rang. Napamura pa siya, he didn’t want to stop, he had
dreamed of this moment since the time she left him, he wouldn’t let a phone call ruin that moment

“Jace, answer your phone first, might be an emergency.” Tinapik ni Luna ang balikat niya. Naiinis na
tumayo siya at saka kinuha ang phone niya, Napailing siya dapat hindi na niya binuksan iyon.

“It was just Gene.” He muttered to Luna. Luna just smiled.

“Answer it na, babe.” Sabi pa nito. He just sighed.

“Hello, sabi ko naman sa’yo I’m in the middle of something, diba?!” He hissed. He smiled at Luna.
Mataman siyang nakinig kay Gene. Gene sounded so furious at him. Inirereklamo nito sa kanya ang
pagpapatay niya ng phone niya.

“Bakit ba nagagalit ka? It’s my phone not yours at kung wala ka namang sasabihin just end this call.”
Mainit na rin ang ulo niya, he grabbed Luna’s hand to kiss it. He grinned at her. Luna giggled like a five
year old. Masaya ito at masaya rin naman siya. Hindi talaga niya inaasahan ang mga pangyayari ngayong
araw.

Wala nang makakasira pa ng happiness niya or so he thought. The next words that came out from
Gene’s mouth changed everything.
“Tang ina ka! Maghapon kitang tinatawagan. Nakunan si Lexy, gago! Nasa ospital siya ngayon, tanga!”

Halos mabitiwan niya ang phone niya. He swallowed hard. He felt like there’s a big black hole in the
middle of his gut at unti-unti siyang kinakain niyon. A big black hole of sadness.

“Jace?” Luna called him. Pinulot niya ang Blackberry niya at saka muling kinausap si Gene. Napatayo
siya. He needed to be with her tonight. Shit! His baby! Shit! His Alexis.

“Where the hell is she?!” He demanded. Sinabi ni Gene sa kanya ang pangalan ng ospital. Kulang na lang
ay lumipad siya patungo roon.

“Jace, where are you going?” Luna asked him.

“I need to be somewhere else now. I’m sorry, Luna.” Sabi niya dito. Tinungo niya ang pinto para lumabas
doon.

“Jace, sasama ako.”

Natigilan siya. Matagal niyang tinitigan ito, sa huli, naisip niyang mabuti na rin at sumama ito. Luna
would keep her sane. Kailangan niya ito. He sighed.

“Come...”

Luna walked towards him and took his hand...

----------------------------------

“I wanna be alone.”

Matapos ang mahabang katahimikan ay sinabi niya iyon kay Apollo. Apollo just looked at her tapos ay
umiling ito.

“Hindi pwede.” Mariing wika nito. “Nanay said not to leave you, bukas na lang siya pupunta dito. “
Mukhang kahit anong gawin niya ay hindi aalis ang kapatid. She was just sitting there at the couch
reading a magazine, while checking at her from time to time. She sighed.
“W-wala pa b-ba siya?” Tanong niya dito.

“Wala, at huwag mo na siyang hanapin. I totally hate that fucker.” Kalamado ngunit galit na wika ni
Apollo. “The nerve of that guy! Ipapa-assassinate ko siya sa mga tambay sa kanto, ipapaputol ko ang
genitals niya, tatadtarin at ipapakain kay LeBron! He would be so sorry that at the end of the day
sasabihin niya na na-Apollo Cai siya! Hah! Kung buhay pa siya!”

She stared at Apollo. She seemed so serious. Alam niyang hindi nito magagawa ang mga bagay na
sinasabi nito, but she knew that she was really mad at Jacinto for what happen. Siya rin naman ay
nakakaramdam ng galit dito, pero mas nangingibabaw ang pagmamahal niya para dito. Right now, all
she wanted was him to be here. Gusto niyang yakapin siya nito. Gusto niyang marinig mula dito na
magiging maayos ang lahat at hindi siya nito iiwan. Was that too much to ask? All she wanted was him
by her side. It was a simple request and yet... parang malabong mangyari.

Muli siyang nagyuko ng ulo at saka napaiyak. She felt so weak, so tired at mas lalo pang nakadaragdag sa
kanyang kalungkutan ang katotohanan na wala pa rin ang taong magpapagaan sana ng lahat sa ng ito
para sa kanya.

“I just want him to be here...” She whispered. Apollo took the magazine down and stood up to comfort
her. Niyakap siya nito nang mahigpit. “Iyon lang naman eh..” Hagulgol niya. “Masyado ba akong
ambisyosa dahil sa kagustuhang iyon? I only want him to be with me...”

“Hush now, ate... Please... stop making yourself feel sorry for everything. No one wanted this to happen.
You have to be strong...”
“I want him here...” Iyak siya nang iyak. And maybe, the gods in the heavens had finally heard her
prayer because right after she said those words, the door opened and there he was, Jacinto Emilio,
catching his breath, looking at her like she mattered to him.

“Babe?” He called her babe, mapapangiti n asana siya but then another person entered the room. A
sense of familiarity kicked in. Si Luna, ang long lost first love ni Jacinto and by just looking at them, she
already knew. Lalo siyang napaiyak nang makita niyang magkahawak ito at si Jacinto ng kamay.

“Paalisin mo siya...” Humahagulgol na sabi niya kay Apollo. Apollo patted her back and turned away.
Hinarap nito si JC at si Luna. Akmang lalapit si Jacinto sa kanya nang bigla itong itulak ni Apollo.

“Out.” Apollo said.

“What? But she needs me!”

“She doesn’t need you!” Sabi ni Apollo. Kasinungalingan iyon dahil kailangan niya si Jacinto, pero sa
sitwasyon ngayon... She glimpsed at Luna, mukhang naguguluhan ito sa nangyayari.

“Out!”
“What the hell Apollo?!” He asked her. Umiling si Apollo.

“Aalis ka o sasapakin kita, mamili ka?!”

“I was never afraid of you, babae ka lang!”

Napasigaw siya nang bigla na lang birahan ni Apollo sa mukha si Jacinto. Diretso sa ilong ang suntok nito.
Napanganga siya nang makita niyang dumugo ang ilong nito. She wanted to come to him, pero nagawa
na iyon ni Luna. Dinaluhan nito si Jacinto. She looked away. Hindi niya kayang makita iyon.

“Ipapakilala ko pa sa’yo ang nanay, tatay, kuya, ate at mga pinsan ng kamao ko kapag hindi ka umalis!”
Singhal ni Apollo dito. Jacinto stared at her sister, tapos ay sa kanya.

“Lexy...” He called her. Muli siyang nag-iwas ng tingin. Matagal pa bago ito tuluyang tumalikod. Ni hindi
man lang ito sumubok makiusap sa kapatid niya. Nang tuluyang sumara ang pinto ay muli siyang
nilapitan ni Apollo upang yakapin. Doon sa balikat ng kanyang kapatid, inilabas niya ang mga luhang
noon niya pa kinikimkim.

Ang sakit-sakit lang....

=================

15. Goodbyes

“Babe...”

Jacinto looked up and tried giving Luna a smile. He was feeling so down that he really didn’t care about
how crappy he looks in front of his pretty girlfriend. Nakaupo lamang siya sa sala ng kanyang bahay
habang nakatingin kung saan. It’s been a week since Alexis’ accident, nakalaba na ito ng ospital pero
hanggang ngayon ay hindi niya pa rin ito nakakausap.

Paano ba naman siya makakalapt dito? Mas masahol pa sa guard dog ang bantay nito, hindi lang
nangangagat, nananapak pa. He hated Apollo and Gene for hiding Alexis away from him.

“Babe...” Luna sat beside him. Isang linggo na siyang wala sa sarili at nakakahiya na dito. Humilig ito sa
balikat niya. “Nag-aalala na ako.” Sabi nito sa kanya.

“Sorry.” Mahinang wika niya. Hinaplos naman nito ang kanyang mukha.
“You haven’t shaved... Ang pangit mo na.” Sabi nito. “Gusto mo bang i-shave kita?”

“Gusto ko si Lexy...” Wala sa sariling sabi nita dito. Napatingin siya sa mukha ni Luna at ganoon na lang
ang pagsisisi niya nang makita niya ang mukha nito. Napabuntong hininga siya. “Babe, I’m sorry. Sana
maintindihan mo. I want to see her. After what happened to our child...”

“It’s okay...” She sighed. “Bakit ba hindi mo subukang tawagan siya?” Tanong nito. Nagawa na niya iyon,
pero kahit paulit-ulit niyang gawin, hindi naman sinasagot ni Lexy ang tawag niya. Hindi rin nito
sinasagot ang text messages niya. She seemed to cut him out of her life. Hindi nga niya maintindihan
kung anong nangyari. The last time he checked ay okay naman sila. Hindi niya alam kung anong nagawa
niya dito para kamuhian siya nito ng ganoon na lang.

Maybe it was the fact na hindi kaagad siya nakapunta noong nakunan ito, pero masyadong mababaw
ang bagay na iyon. He sighed again. His head was aching just thinking about the reason why Lexy
suddenly became this cold. He needed answers pero saan niya naman kukunin iyon? Ni ayaw nitong
makipag-usap sa kanya.

“Pagod ka na?” Luna asked him. He sighed again. Kung meron man nagpapadali ng lahat sa buhay niya
ngayon ay si Luna iyon. He took her hand and kissed it. Hindi niya alam kung anong gagawin niya kung
wala si Luna ngayon sa kanyang tabi. Luna makes everything light and clear. Isang ngiti lang nito ay
parang okay na muli ang lahat.

“Thank you for coming back to me.” He said to her.

“Thank you for waiting.” Luna said meaningfully. He smiled, he kissed her hand again and after that, he
bent forward to kiss her lips. He kissed her, she kissed him back, and there is only one thing wrong –
while kissing Luna, he closed his eyes and just like that, he saw Lexy’s face smiling back at him...

------------------------------

“Sigurado kang okay ka lang dito?”

Alexis smiled at Apollo. Lunes iyon at ito ang unang araw na babalik na si Apollo sa trabaho. Matapos
kasi siyang maospital ay nag-leave ito para alagaan siya. Ngayong araw ang pagbabalik nito pero kahit na
nakabihis na ito at lahat-lahat ay tila hindi pa rin ito ready na iwan siya.

“Nandyan naman si Nanay.” Mahinang wika niya.

“Nasa palengke si Nanay, hintayin ko na lang kaya siyang bumalik?” Wika pa nito. Tinapik niya ang
balikat ni Apollo at saka ngumiti ng pilit.
“Okay lang ako. Magaling na ako.” May kung anong bumikig sa kanyang lalamunan. Magaling na siya,
wala na ang sakit ng kanyang katawan pero ang sakit ng pagkawala ng kanyang anak ay hindi na yata
maiibsan. Nagbuntong hininga siya. Noong nakaraan ay naisip niya na siguro ay mabuti na rin at
nangyari iyon sa kanila ng kanyang anak, at least kung nasaan man ito ngayon ay hindi na ito
makakaramdam ng sakit tulad ng nararamdaman niya ngayon. Sakit na dulot ni Jacinto. Naisip niya
kasing mas mahirap kung nabuhay ito pagkatapos ay involved si Luna sa buhay nilang mag-ina. Mas
masasaktan siya. Hindi niya kayang panoorin si Jacinto na minamahal ang babaeng iyon habang
nasasaktan siya at ang bata. Tama lang siguro na siya na lang ang masaktan.

“Sigurado ka?” Muling tanong ni Apollo.

“Oo. Okay lang ako.”

“Tatawagan ko si Gene, papuntahin ko siya dito.” Sabi pa ni Apollo. Umiling siya.

“Huwag na. May trabaho din iyon.” Sabi niya. Tinitigan niya ang kapatid niya at saka ngumiti ng
nakakaloko.

“Bakit?” Tumaas ang kilay nito.

“Napapadalas yata ang tawagan ninyo ni Gene. Magkausap din kayo kagabi diba?” Tudyo niya dito.
Apollo blushed. Lalong lumawak ang pagkakangiti niya.
“Huwag moakong i-Boy Abunda ha! Nakakainis. Makapasok na nga!” Kinuha nito ang bag nito at saka
umalis. Sinundan niya ito. Bubulong-bulong pa ito habang naglalakad. Nang makalabas ito ng gate ay
binalingan siya nito.

“I-lock mo iyong gate, i-lock mo iyong bahay, may susi naman si Nanay, magpahinga ka ha? Saka...” She
trailed off. “Wala akong gusto sa Gene na iyon!” Naiinis na sigaw nito sabay talikod. She just sighed.
Sinundan niya ng tingin si Apollo hanggang sa tuluyan na itong mawala sa kanyang mga mata. Just like
that, her smile faded away. Mag-isa na naman siya at sa tuwing mangyayari iyon ay hindi niya mapigilan
ang sarili na maramdaman ang kahugkangan sa kanyang puso.

Isinarado na niya ang pinto pero bago pa man niya mailapat iyon ay mag kung sinong humawak sa
kanyang kamay. Nang mag-angat siya ng ulo ay ganoon na lamang ang panlalaki ng kanyang mga mata.
The man who held her hand was none other than JC. He smiled at her. Napalunok siya. After all this
time, after all the things he had done to make her cry, to hurt her, after all of those things, she still
couldn’t deny the fact that she was in love with him and that she missed him. She didn’t even bothered
hiding her tears away from him, right there, in front of the man who had caused her pain, she let her
tears fall just because she couldn’t take it anymore.

“Lexy...” Agad siyang niyakap nito. Hindi naman niya ito itinulak o kung anuman, she didn;’t even hugged
him back, hinayaan lang niya itong yakapin siya at habang yakap siya nito, mas nadodoble ang sakit na
nararamdaman niya. It pains her to know that no matter how tight JC holds her, no matter how close he
wanted her, the fact still remains that he’s not hers and he will never be hers.
------------------------------

“Huwag ka nang umiyak...”

Hindi malaman ni Jacinto ang gagawin. Kanina pa iyak nang iyak si Alexis at hindi niya iyo mapatahan. He
took he to her room, ang buong akala niya ay titigil na ito pero hindi pa rin ito tumatahimik. Nag-aalala
siya. Sa tuwing titingnan niya ito ay parang hindi si Alexis ang nakikita niya. Ang laki ng ipinayat nito,
malaki rin ang mga bilog sa ilalim ng mga mata nito, maputla ito ngayon at wala na ang kinang na
palaging naroon sa mga mata nito. It was as if she was robbed of her youth.

“Lexy... please stop crying.” He said. Nakaupo ioto sa kama nito. He kneeled in front of her and held her
thighs. Bigla itong lumayo sa kanya. Umiling ito. “Bakit ka ba ganyan?” He asked. “Alam kong nasasaktan
ka, nasasaktan rin naman ako. Baby natin iyong nawala, please don’t act like you hate me, I couldn’t
bear the thought of you hating me, please Lexy.” Pagsusumamo niya. Lexy was shaking her head while
she wipes her tears.

“U-umalis ka na...” mahinang usal nito. Napatayo siya.

“You expect me to just leave you like this?” He yelled. “Dalawang linggo, Alexis! Dalawang linggo na
akong parang tanga na katok ng katok diyan sa gate ninyo pero ni ayaw mo akong dungawin at ngayong
nandito na ako sa harapn mo, you expect me to just leave you? Fuck!” He felt so frustrated. “Hindi lang
naman ikaw ang nasaktan at nawalan, ako rin! Anak ko iyon!”

“Nasasaktan ako kapag nakikita kita.”

Natigilan siya. He looked at Lexy. She wasn’t crying but her tears were still falling, she was looking at
him, she was calm but he felt the blow of her words. Nasasaktan ito kapag nakikita siya...

“Lexy, ano bang sinasabi mo?” Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya. Lexy looked at him.

“Sabi nila, love until it hurts.” She sighed. “Sa puntong ito, ang sakit-sakit na Jacinto...” Napamulagat
siya. Ano bang sinasabi ni Alexis. Iyak lang ito nang iyak habang nakatingin sa kanya.

“Ano bang sinasabi mo?” He asked. Nag-aalala na talaga siya dito. Hindi niya alam kung saan pupunta
ang usapan nilang ngayon. Alexis looked so hurt and it pains him to see her that way. “Lexy....”

“Alam mo ba na mahal kita?” Tanong nito.

“Of course, I know that and I love you too.” Muli siyang lumuhod sa harapan nito. Lexy shook her head.

“Mahal kita, Jacinto. Hindi sa paraang akala mo. Mahal kita kasi mahal kita, hindi dahil sa kaibigan kita.
Mahal kita at ang tagal-tagal ko nang nagpapakatanga sa’yo. Limang taon...”
“Lexy...” Ano bang sasabihin niya? He knew that he needed to say something. Pwede niya bang sabihin
that he was caught off guard? He didn’t know that she... we’ll he didn’t know period.

“Sabi nila, huwag daw kitang mahalin. Na tanga daw ako, na masokista, martir kasi kahit lagi mo akong
kinakalimutan, kahit lagi lang akong option sa buhay mo, mahal pa rin kita...” Humikbi ito. “Kahit na pilit
mong kinakalimutan ang birthday ko, kahit na nagkekwneto ka sa akin tungkol sa mga babae mo, kahit
na paulit-ulit mo akong sinasaktan, mahal kita.”

“Lexy... Lex... Alexis...” Iyon lang ang mga salitang namutawi sa kanyang bibig. He was too shocked to
even speak, he couldn’t think of any words to say to her. She was in love with him.

"Five years." wika ni Lexy sa kanya. Agad siyang bumaling dito. Hindi niya alam kung paano niya
haharapin ang kaibigan niya. She wasn't the Lexy he knows. She's just so... empty. "What's with the five
years?" Kinakabahang tanong niya. Pilit niyang inabot ang kamay nito. "It took me five years to finally
say to myself that this, right at this moment, right now, it is the start of my one of these days and there's
no turning back." He stared at Lexy. Hindi niya alam kung ano ang sinasabi nitong "one of these days."
pero nakaramdam siya ng takot. He sensed finality in her voice and that shook his core.

“Lexy... please...”

Umiling si Alexis.

“Umalis ka na. The more you stay here, the more that I see you, that whole in my heart just keeps
getting bigger. Mas lalo akong nasasaktan kapag nandito ka. Umalis ka na.” Humikbi pa ito. He felt so
frustrated. Napahawak siya sa kanyang buhok. Hindi niya talaga alam kung anong gagawin niya. He
didn’t want to leave her like this. She was in pain and she wanted to take that pain away. She wanted to
hold her and say that things will be okay. Pero tinatanggihan siya nito. She was asking him to leave.
That’s too much. He sighed.

“Lexy...”

“Parang awa mo na, iwan mo na ako...” Humahagulgol na wika nito. He sighed. Ayaw man niya ay
tinalikuran niya ito. He left that house with a heavy heart and when he was about to get in his car, he
took one last glimpse of Lexy’s window, he didn’t know why but he just had a feeling that it’ll be a while
before he sees her again...

-----------------------------------

Alexis sat on that table near the window. She was waiting for someone, a person she didn’t want to see
but she had too because she just had too. She sighed. Tiningnan niya ang kanyang relo. It’s been a week
since she had that talk with Jacinto at matapos iyon ay hindi na niya ito ulit nakita.
“Hi....” Naputol ang pag-iisip niya nang marinig niya ang pamilyar na boses na iyon. She looked up and
that was when she saw the person she was waiting for. Si Luna. She tried to smile. Umupo ito sa
harapan niya.

“Um-order ka na?” She asked again. She shook her head. “Let’s order.”

“Ayoko.” Matipid na sagot niya. Pumormal agad ang mukha ni Luna.

“I guess we really have to have this talk.” Sabi nito sa kanya. Tumango na lang siya. Mula sa kanyang bag
ay inilabas niya ang diary nito na matagal niyang itinago. Ibinalik niya iyon dito.

“Alexis....” Tila hindi ito makapaniwala sa nakikita. Then, she smiled tapos ay kinuha nito iyon. “My
deepest, darkest desires...” Bulong nito. “Why?”

“I just figured. You need that...” Wika niya dito. Tumayo na siya. Iyon lang naman ang purpose niya at
nakipagkita siya dito. Hindi na niya kailangan pang makita ito dahil tulad ng nangyayari noon kay Jacinto,
tuwing nakikita niya ito ay nasasaktan lang siya. Luna is a reminder of the things she wanted bu she
couldn’t have.

“Iyon lang?” Nagtatakang tanong nito. Tumango siya. Tinalikuran niya ito. She left the coffee shop, but
again, she heard her voice.
“Lexy!” She called. Huminto siya. “I’m sorry for what happened to you and your baby and I’m sorry for
what happened with you and Jace, but I just coulodn’t give him up. I love him.”

“Alam ko.” Malamig na tinig niya. “Wala naman akong sinabi.” Muli ay humakbang siya palayo dito.

“But why did you gave this back to me?” She asked her again. Muli siyang huminto, sa pagkakataong
iyon ay hinarap na niya si Luna.

“You gave that to me as a reminder. Now I’m giving it back to you... just to remind you. Goodbye, Luna.”

She walked away. Hindi niya alam kung saan siya pupunta pero isa lang ang malinaw. She will never look
back...

Never again.

=================

16. Better in time

One year later

June 02, 2013

“I need those papers tomorrow, Alex.”

Alexis smiled at her boss. Minsan ay iniisip niya kung ngumingiti pa ba ito, palagi kasi itong
nakasimangot at parang may galit sa mundo. Kung gaano kabait sa kanya ito ay ganoon naman ang
palagiang pagsimangot nito. Gwapo sana ang boss niya, pero hindi lang talaga ito palangiti.

“Sure, boss.” Sagot niya dito. Tulad ng dati ay pinaglalaruan na naman nito ang stress ball nito habang
nakatingin sa malayo. She sighed. Minsan iniisip niya na may kung anong dinaramdam ang boss niya
kaya hindi ito makangiti palagi. Marahil, dumating din ito sa punto ng buhay nito kung kailan nalugmok
ito sa sobrang kalungkutan, tulad ng nangyari sa kanya ngayon.

“Ay, boss, tumawag po ang kakambal ninyo. May gig daw po kayo mamaya.” Noon lamang ito tumingin
sa kanya, at tulad noong una niya itong nakita, halos isang taon na ang nakakaraan ay una ap rin niyang
napansin ang mala-aong mata nito. He took ma deep breath.

“Sinong mas gwapo, ako o siya?” Nakangiting tanong nito pero hindi naman umabo ang ngiting iyon sa
mga mata nito. Nagkibit-balikat siya.
“Si Sir Caleb, boss. Palagi kasi siyang nakangiti. Try ninyong ngumiti pag may time, sure ako, popogi din
kayo.” Biro niya dito. Napailing na lang ito. Marahil ay sanay na ito sa kanya. Halos mag-iisang taon na
rin siyang nagtatrabaho sa toy company nito. Nagsimula siya bilang assistant of the secretary. Ayaw niya
sanang iwan noon ang trabaho niya pero alam niyang mas makakabuti iyon. Swete naman na nakapasok
siya sa kompanyang iyon. Mas maayos ang trabaho, hindi pa siya talo sam puyat at pagod.

“Sige na, alis.” Sinenyasan pa siya nito. Nginitian niya lang ito at saka kumaway.

“Bye, boss Cal.” Lumabas siya ng opisina upang bumalik sa pwesto niya. Inaayos niya ang mga papeles
na kailangan ng kanyang boss nang may bumati sa kanya.

“Afternoon, Alex. Si Cal?” Agad siyang ngumiti nang makita ang dalawang nagga-gwapuhang lalaki. Si Lex
Marquez at si Kerky Kerkmez – mga kaibigan ng kanyang boss.

“Nasa loob mga sir!” She greeted them. Nginitian siya ng mga ito. Hinayaan niyang pumasok ang mga ito
sa loob at saka muli siyang bumalik sa trabaho, bago iyon ay tumingin siya sa relo niya. Fifteen minutes
na lang uwian na. Makakauwi na siya, makikita na niya ang Nanay niya at si Apollo. Excited siya dahil sabi
ng kapatid niya ay may surpresa ito sa kanya.

Birthday niya kasi...

She sighed. Noong isang taon, puro luha lang ang handa niya noong birthday niya; Luha dahil may isang
taong nakalimot na naman sa kanya, pero ngayon, masasabi niyang may ngiti sa kanyang labi dahil sa
unang pagkakataon, makalipas ang mahabang panahon, wala na siyang ibang iniisip kundi ang kanyang
sarili. Pamilya na niya ang una sa listahan at hindi ibang tao.

“Happy birthday, Alex!” Napangiti siya nang bigla na lang may naglagay ng kung bulaklak sa kanyang
table. Nag-angat siya ng tingin at nakita niya ang kanyang mga kasamahan na nakatayo sa harapan niya.
May dala pang cake ang isa.

“Naku! Thank you!” Sabi niya at saka tumayo. She took the flowers and smelled them.

“Oh, blow mo na ang candle tapos make a wish!” Sabi ng mga ito. And she did, she closed her eyes and
made a wish. Maluwag sa kanyang pakiramdam ang hiling na iyon, sa unang pagkakataon, hindi kaawa-
awa ang kanyang hiling. She just wished for another god year.A healthy life, hindi tulad noon na ang
gusto niya ay mahalin ng taong walang pakialam.

“Saan tayo mamaya?” Tanong ng isa niyang kaopisina, si Marilyn.

“Ha? Naku, may dinner kasi ako kasama si Nanay at ang kapatid ko.”

“Ay walang blow out?” Sabi ng isa pa.

“Babawi ako bukas, lalabas ko kayo, pero ngayon, family muna ang peg!” Sabi niya habang tawa nang
tawa.

“Anong meron?” Natigil ang pag-uusap nila ng kanyang mga kaopisina nang marinig nila ang boses ng
kanyang butihing boss.

“Boss, birthday ni Alex.”

“Oh?!” Lex exclaimed. “Liligawan ka daw ni Calen, gift niya daw sa’yo!”

“Loko!” Siga ni Calen dito. Napangiti siya. “Anyway, happy birthday, saka pwede ka nang umuwi.” Sabi
nito sa kanya. Nauna na itong tumalikod at saka iniwan sila.

“Ayee! Bet ka ni Boss!” Kantyaw sa kanya ng mga kasama. Napailing na lang siya. Hindi niya iniisip ang
bagay na iyon. She was enjoying the fact that she is single and that she loves her life. Magaan ang buhay
niya ngayon. Wala siyang ibang iniisip. Hindi niya iniisip si Jacinto. Gusto niyang isipin na nagtagumpay
siya sa one of these days niya, dahil sa ngayon, wala na ito sa sistema niya. Hindi na siya tulad ng Alexis
noon na isang tawag lang nito ay kaya na niyang kalimutan ang lahat. Hindi niya alam kung ano nang
nangyari dito ngayon, hindi niya alam kung magkasama pa ito at si Luna, sa totoo lang ay wala siyang
pakialam. Tama na minsan siyang nagpakatanga dito. Nagising na siya.

Noon madalas sabihin sa kanya ni Apollo na bago niya mahalin si JC ng buong puso ay dapat niya
munang mahalin ang kanyang sarili. Sa ngayon ay ganoon ang ginagawa niya, minamahal niya muna ang
kanyang sarili. Iyon ang gagawin niya sa susunod na magmahal muli siya. Noon kasi ay ibinigay niya ang
lahat kay Jacinto, nasaktan siya, na-depress, pakiramdam niya ay tapos na ang lahat, ang mga bagay na
iyon ay nagsilbing aral sa kanya Kumbaga, lesson learned. Hindi na siya babalik sa pagiging tanga.

“Bye, guys!” Paalam niya sa mga kaopisina. Kinawayan siya ng mga ito a muling binati ng happy birthday.
She just smiled at them and she headed out. In her head, she was thinking how beautiful life is...

-------------------------------------

“Babe, may sasabihin ka ba sa akin?”

Jacinto Emilio was reading a book. It was almost ten in the evening and his brain was just so tired of
thing about things all day. Pagod siya sa trabaho, pagod ang buong katawan niya pero dahil mahal niya si
Luna ay ibinaba niya ang lbrong hawak niya upang tingnan ito. He smiled at her. He couldn’t believe na
isang taon na ang nakalipas mula nang magbalik ito sa kanya, isang taon na silang magkasama, isang
taon na siyang masaya – half heartedly happy – mas magiging masaya sana siya kung kasama pa rin niya
si Alexis.

He misses her damn too much.

“Babe...” Humiga si Luna sa kanyang tabi at saka niyakap siya. He toyed with her hair.

“You smell so good.” Nakangiting sabi niya.

“Babe, may nakalimutan ka yata.” Sabi nito sa kanya. Kumunot ang noo niya. Dinutdot naman ni Luna
ang kanyang tagiliran. “June 02 ngayon...” Ngiting-ngiti ito. He smiled.

June two.... Yeah...

“It’s Alexis’ birthday.” Wala sa loob na wika niya. “I wonder how she’s celebrating tonight.” Napangiti
siya. “Mahilig sa brazo de Mercedes iyon eh.”

Walang sabi-sabing lumayo si Luna sa kanya. Tinitigan siya nito at saka huminga ng malalim.

“Siya lang ba ang may birthday?” Tanong nito na para bang tinitimbang ang magiging reaksyon niya. He
just shrugged. “Miss na miss mo na ba siya?” She asked again. He sighed. Kulang ang salitang miss na
miss para ilarawan ang pangungulila niya dito.

Isang taon na ang nakalipas mula nang huli niya itong makita. Matapos ang araw na iyon ay wala na
siyang narinig mula kay Alexis. Noon ay madalas pa niya itong puntahan sa bahay ng mga ito, hanggang
sa isang araw, sinabi na lang sa kanya ng Nanay nito na wala na doon si Lexy at hindi na ito doon
nakatira. He tried asking her mother kung nasaan na ito pero kahit iyon ay ayaw sabihin sa kanya.

Sa tuwing pupunta naman siya sa puntod ng baby niya ay iniisip niyang sana ay maabutan niya roon si
Lexy pero sa loob ng isang taon at anim na buwan ay ni hindi niya ito nakadaupang palad. Alam niyang
nagpupunta si Lexy sa baby, tuwing bibisita siya roon ay may fresh flowers ito palagi. Si Alexis lang ang
alam niyang dadalaw roon.

“Do you still want her?” Luna asked her. He sighed. “Pero nakakainis ka, ang manhid mo. Ilang taon
kayong magkasama, pero di mo na-gets that she was in love with you? You even slept with her.” Sabi ni
Luna na tila nang-uuyam. He sighed.

“Don't hate me because of that. Hindi ko naman alam na mahal niya ako. Akala ko, best friends lang
kami.” Iyon ang totoo. Never in his wildest dream did he ever think that Lexy will ever fall for him.
Magkaibigan sila, halos alam na nila ang baho ng isa’t-isa. Umuutot nga siya sa isang silid kahit naroon
ito. So he never thought...

“Ewan ko sa’yo.” Luna stood up. Nagtatakang sinundan niya ito ng tingin.

“Where are you going?” He asked her.

“Sa guest room na lang ako matutulog!” Padabog na isinara nito ang pinto. Kumunot ang noo niya.
Anong problema noon?
----------------------------

“Morning.”

Binati ni Jacinto si Luna She was in the kitchen cooking breakfast, tulad ng nakagawian ay hahagkan niya
ito sa pisngi pero umiwas ito. He sighed. Sabin a nga ba niya at may problema na naman sila.

“Babe, what’s wrong?” He asked. Hinarap siya nito, Mugto ang mga mata nito at hindi iyon dahil sa
kagigising lang nito. Umiyak siya. “Luna....”

“It was my birthday yesterday.” Malamig na wika nito. “I asked you kung may sasabihin ka sa akin, but
you told me that it was Alexis’ birthday. Fuck, Jacinto! I’m you fiancé pero mas naalala mo pa ang
birthday ni Lexy kaysa sa akin!” Sigaw nito. He cursed inside his head. Oo nga pala. Saba yang birthday ni
Luna at ni Alexis pero nakalimutan niya iyon.

“But pa si Gene, binati ako! He remembered! He even gave me a cake!” mangiyak-ngiyak na wika nito.
“Babe, I’m sorry.” Sabi niya dito. Umiyak ito.

“Mahal mo ba talaga ako? Gusto mo ba talaga akong pakasalan? Kasi sometimes, I feel like I’m only a
good for nothing second choice!”

“Of course not! You’re not my second choice. Ikaw ang mahal ko. I’ve asked you to marry me nga diba!”

Napangisi si Luna. She wiped her tears.

“Minsan, parang hindi enough na tinanong mo ako ng will you marry me.” Tinalikuran siya nito. He was
left alone in the kitchen. Napabuntong hininga na pinatay niya ang kalan at saka sinundan ng tingin si
Luna. He screwed up again. Bakit ba hindi niya naisip na birthday pala nito? He had always remembered
her birthday noon. Kahit na wala ito sa kanyang tabi noon ay palagi niyang naaalala na tuwing June two
ay special day ni Luna but why the fuck did he forgot last night?

Gusto sana niyang kausapin si Luna pero alam niyang mainit pa ang ulo nito kaya mas pinili na lang
niyang pumasok muna sa opisina. He got in his car and drove. Bago siya pumasok ay naisip niyang
dumaan sa isang coffee shop para mamili ng breakfast niya. He wanted to have two shots of espresso
just so he could have a clear head all day.

He went inside the coffee shop and ordered for his coffee. Tumayo siya sa isang sulok, he was patiently
waiting, observing everyone inside, but then, pilit nagsusumiksik sa isipan niya ang away nila ni Luna. He
kept on asking himself kung bakit nga ba niya nakalimutan? Why the hell? What the fuck is wrong with
him? All day, yesterday, he was only thinking about Alexis and how much he wanted to see her kasi nga
birthday nito. Gusto sana niyang bumawi sa lahat ng pagkakamali niya dito. He was still, his best friend
at miss na miss na niya ito. He sighed, ayaw man niyang aminin ay baka iyon ang dahilan kung bakit niya
nakalimutan si Luna sandali – because he was too busy thinking about her.

“Cappuccino with extra foam for Alexis!”

Nanigas ang likod niya. He looked at the barista standing near the counter. Did he heard it right? O baka
naman iniisip niya lang ng sobra si Lexy kaya pangalan nito ang narinig niya?

“Double espresso for Alexis!”

The barista was now holding two cups of coffee. He stood there, he was waiting in anticipation. Muling
inulit ng barista ang orders at ang pangalan na iyon. It was still Alexis.

His heart beat faster as he waits and after two seconds, his heart skipped a beat when he saw a woman
with a shoulder length auburn hair approached the barista, she was smiling at hindi siya pwedng
magkamali. It was her. It was Alexis. After a year of not seeing her, heto siya ngayon, just a few meters
away from him and she seemed so... different now...

She gracefully ran towards the counter and took the coffee from the barista. She flipped her hair before
actually getting the coffee, there was a big smile on her face and her face was glowing. Tumingin ito sa
direksyon niya, he thought that she had seen her for she waved at his direction. Kinabahan siya. But
then he realized that she was looking at his direction but she wasn’t really seeing him. Nagpalinga-linga
siya, nahagip ng mata niya ang isang lalaking tumayo mula sa kanyang kaliwa. He was tall, lean and he
went to Lexy. Inabot nito ang isang kape, Lexy smiled even more. Sabay itong lumabas ng coffee shop.
Hindi siya mapakali. Who was that guy? He ran after them. Nakita niyang sumakay si Lexy sa isang
orange na Frontier Navarra with that guy.

Agad siyang sumakay sa kanyang kotse para sundan ang mga ito. It’s been a year and he really still
wanted to talk to her at hindi na niya palalagpasin ang pagkakataong ito. He will talk to her, kahit anong
mangyayari, mag-uusapn sila ngayong araw.

-------------------

"Boss okay na iyong papers na hinihingi ninyo."

Bungad ni Alexis kay Calen. Calen looked up at her and smiled. She sighed. Hindi siya malungkot pero
kapag nakikita niya ang maabong mga mata nito ay nararamdaman niya ang kalungkutan nito na tila ba
unti-unti at dahang-dahang pumapatay sa buong pagkatao nito.

"Thanks, Alex. You can go now." He said to her. Agad siyang tumalikod para iwan ito. Minsan ay hindi
niya ito maintindihan, kaninang umaga nang magkasabay sila sa coffee shop ay mukha naman itong
masaya. They were talking at his car, he was actually laughing with him but when he got that phone,
bigla na lang naiba ang timpla nito. Parang, parang nabigla ito tapos ay nahulog sa matinding pag-iisip.
She sighed, Whatever happened to Calen back then must be really bad that he just became like that.
Naupo siyang muli sa kanyang pwesto at saka nagsimulang magtrabaho. She was reviewing the
contracts her boss wanted her to read when her intercome beeped.

"Alex, may naghahanap sa'yo." Si Manong Lucio ang nagsalita, ang guard ng building nila. Tumaas ang
kilay niya.

"Ay sino daw po?" She asked out of curiousity. Matagal bago sumagot si Manong Lucio. Parang may
kausap pa ito, parang nakikipagdiskusyon pa.

"Alex, kilala mo daw siya. Best friend mo daw."

Best friend? Hindi niya maisip kung sinong naghahanap sa kanya. Si Devon kaya? O baka naman si
Apollo? Pero hindi magpapakilala si Apollo at mas lalong si Devon bilang best friend niya. She sighed. Isa
lang ang taong alam niyang magpapakilala ng ganoon sa iba, isa lang at alam niyang hindi siya
nagkakamali.

"Ano daw pong pangalan?" Tanong niya kay Manong Lucio. She waited for his answer pero nang muling
may magsalita sa intercom ay nanigad na nang tuluyan ang kanyang likod.

"Nakalimutan mo na ba ako, Lexy?"

Nahigit niya ang kanyang hininga. That voice, she knew that voice. It was him! But how the hell did he
find her? Isang taon siyang walang balita dito, and in her world, that was a lot of time. Ni hindi na nga
niya naisip na muli silang magkikita, lalong hindi niya naisip na pupuntahan siya nito. She just sighed.

"Sorry, pero hindi ko siya kilala Manong Lucio. Paalisin ninyo na po siya." Wika niya sa intercom.
Nakarinig pa siya ng ilang mga bulong. Maya-maya ay narinig na niya si Manong Lucio.

"Sige, Alex. Ako na ang bahala." Wika nito sa kanya. Inalis niya ang daliri niya sa intercom at saka
sumandal sa kanyang upuan. Si Jacinto iyon, alam niya, pero paano siya nito nahanap? Anong kailangan
nito sa kanya at bakit pa siya nito pinuntahan? Kung kailan naman tahimik na ang lahat, kung kailan
tahimik na ang buhay niya at kung kailan kaya na niya na wala ito ay saka pa ito babalik sa kanya. She
suddenly felt sad. She wanted to know the reason why he went to see her, pero kasabay noon ay ayaw
pa rin niya itong makita. She was doing so well without him. Hindi niya ito kailangan. Alam naman niya
na sa oras na bumalik si Jacinto sa buhay niya ay masasaktan at masasaktan lang muli siya so it's better
that they don't co-exist.

"Hoy bumalik ka dito!"

Kumunot ang noo niya nang marinig niya ang tinig ni Manong Lucio. Napatayo siya at saka nagpunta sa
direksyon ng tinig na iyon. Nang makarating siya roon ay nakita naman niyang nagkakagulo ang nmga
kaopisina niya, tila may inu-osyoso.

"Anong meron?" Tanong niya sa isa. She walked until she reached the middle of the office.
"Lexy!"

Napanganga siya nang makita si Jacinto na papalapit sa kanya. Tumatakbo ito, hinahabol ni Manong
Lucio. Nang makalapit ito sa kanya ay bigla na lang siya nitong niyakap. "Oh god, Lexy! I missed you so
much!"

With all the strenght she had, itinulak niya si Jacinto, sumadlak ito sa lupa.

"Lexy!"

"S-sino ka ba?!" She shouted. Alam niyang kulang sa conviction ang tinig niya pero paninindigan niya na
hindi niya kilala si Jacinto. Kumunot ang noo nito. "Stalker ka!" Paratang niya dito.

"Ano bang sinasabi mo?!" He yelled back.

"Manong, di ko po siya kilala. Please manong, paalisin ninyo siya at huwag ninyo na siyang papasukin
dito." Tuloy-tuloy na sabi niya. She acted scared. Muli itong nagtangkang lumapit sa kanya.

"Alexis ano ka ba? Why are you doing this?" He asked na tila nagmamakaawa. Nakakahiya na ang
ginagawa nito. Nagkaroon ng office drama nang dahil dito.
"Don't you dare make a move!" She yelled again.

"Why are you doing this to me?!" Nagsususmamong sabi nito.

"Why are you doing this?" She hissed. Naramdaman niya ang pag-iinit ng kanyang mukha pati ang gilid
ng kanyang mga mata. "Hindi kita kilala. Huwag kang lalapit sa akin! Okay naman na ako eh."
Makahulugang wika niya. "Hindi kita kilala, hindi kita kailangan sa buhay ko! Don't you dare harass me!"
Mangiyak-ngiyak na sabi niya.

"Manong ipapulis mo siya!" Sigaw ng isa niyang kasama. She looked around, the she looked at the
guard.

"T-tumawag po kayo ng pulis." Sabi niya dito. Kitang-kita niyang nanlaki ang mga mata ni Jacinto.
"Please manong, baka po i-harass niya ako sa susunod. Sigurado ako na susundan niya ulit ako."

She looked down. Alam niyang mali, but she was only doing this for herself, dahil tulad noon, nasasaktan
pa rin siya kapag nakikita niya ito.
=================

17. I hate this part right here

Jacinto sighed as he walks out of the precinct. He couldn’t believe his luck. Oo nga at nakita niya si Alexis
pero ipinapulis naman siya nito at ang pinakamasakit sa lahat – mas masakit pa kaysa sa katotohanan na
isang taon siya nitongt natiis, ay umasta ito na parang hindi siya nito kilala. He sighed again. Ganoon ba
talaga kasama ang loob nito sa kanya na nagawa siya nitong kalimutan na lang basta?

Ang tagal niyang hinanap ito. Sinalo nga niya lahat ng galit at inis ni Apollo dahil umaasa siyang sasabihin
ng babaeng iyon kung nasaan si Alexis pero wala rin siyang napala, tapos ngayon na nagkita naman sila,
ipinapulis naman siya nito, hindi lang iyon, ipina-blotter siya nito para dawn kung may mangyaring
masama dito ay siya ang huhulihin ng pulis. He sighed again. Para bang sasaktan niya ito. Kung sabagay,
nasaktan na niya ito...

Ngunit, hindi naman niya sadya iyon.

He sighed again. Inis na inis siya sa sitwasyon, masakit ang bibig niya dahil di sinasadyang nasiko siya ng
guard kanina doon sa office nina Alexis. Namaga kaagad iyon at ngayon ay may pasa na siya. Gusto sana
niyang upakan iyong guard, kundi lang siya masyadong nabigla sa nangyari sa kanila ni Lexy.
“Boss, huwag ka nang babalik dito.” Wika pa sa kanya ng isang pulis. Tinanguan niya lang ang mga ito at
saka nagpatuloy sa paglakad. Nakayuko ang kanyang ulo at napapailing siya. He kept thinking about
Lexy, bakit ba nito ginawa iyon sa kanya? He sighed again. Nang makarating siya sa parking lot ay
napansin niya ang isang pares ng itim na high heels, nakatayo ang may-ari niyon sa harapan niya at tila
walang balak umalis. Dahan-dahan siyang nag-angat ng ulo at ganoon na lang ang pagkabigla niya nang
makita niya si Alexis na nakatayo sa kanyang harap na tila ba naghihintay sa kanya.

“Ayos ka lang?” Tanong nito sa kanya. He grinned.

“Pinapulis mo ako tapos tatanungin mo ako kung okay lang ako? Nahawa ka nab a sa kapatid mo?”
Nangigigil siya. Kahit na gaano kalaki ang kasalanan niya dito hindi naman yata fair na ipinapulis siya
nito. She just sighed.

“Halika, gamutin natin iyang pasa mo.” Tumalikod ito. Napailing na naman siya. Hindi niya alam kung
anong trip ni Alexis pero kahit ganoon ay sumunod pa rin siya dito. Nagpunta sila sa pinakamalapit na
7/11. Naupo siya sa may counter habang si Alexis naman ay namili ng cube ice, tissue paper at alcohol.
Maya-maya ay tumabi na rin ito sa kanya. Humarap ito sa pwesto niya at saka pinahiran ng alcohol ang
pasa niya sa gilid ng labi. All the while, he was just looking at her. He could see very well the changes she
had undergone sa nakalipas na isang taon. Isang taon lang iyon pero parang ang tagal-tagal niyang hindi
nakita ito.

The last time he saw her, maikli pa ang buhok nito, pero ngayon, umabot na iyon sa panga nito, may
kulay na rin iyon. Iba na rin ang pananamit ni Alexis, hindi tulad noon na palaging nakapantalon at t-
shirt, right now, she was wearing a corporate red dress, naka-blazer pa ito.

“You smell different.” Hindi nakatiis na sabi niya pero ni hindi man lang ito nagsalita. The next thing he
knew, dinadampian na ni Lexy ng yelo ang bibig niya. Napangiwi siya.
“Hindi ka talaga magsasalita?” He asked her. “Halikan kaya kita? Kakausapin mo kaya ako?” He said to
her. Pero wala, wala itong reaksyon. “Alexis....” Tawag niya sa pangalan nito. Nang matapos ito sa pasa
niya ay kinuha nito ang bag na dala nito at saka tumayo na. Akmang aalis na ito nang bigla niyang
hablutin ang braso nito.

“Galit ka sa akin dahil di kita mahal sa paraang gusto mo? Hindi ko naman kasalanan na na-in love ka sa
akin, Alexis.” Iyon ang totoo. Iyon ang matagal na niyang gustong sabihin dito. Hindi naman niya
kasalanan iyon, he wasn’t aware na may feelings na ito para sa kanya. Best friends sila at kung may
nagawa man siya dito na nagbigay dito ng maling pag-asa, o kung anuman, hindi niya naman alam. He
wasn’t aware of the fact that his best friend was in love with him.

“Hindi...” Binawi nito ang braso nito sa kanya. Hinarap siya nito. “Hindi ako galit sa'yo dahil hindi mo ako
mahal, hindi ako galit sa'yo, Jacinto. Kaya lang hangga't nandyan ka, hindi pwedeng hindi ako masaktan
kasi nga alam kong hindi ka kahit kailan magiging akin.”

Napamulagat siya. He didn’t expect that Alexis would be that direct. He stood there staring at her. Hindi
niya alam ang sasabihin niya, mas lalong hindi niya alam ang gagawin niya. Malinaw pa sa sikat ng araw
na nasasaktan ito sa tuwing nakikita siya. Kapag ganoon ang sitwasyon, hindi siya pwedeng maging parte
ng buhay nito dahil kahit siya ay ayaw niyang nakikitang nasasaktan ang kanyang kaibigan.

“Lexy...” Nginitian siya nito.

“Saka isa pa, ngayong alam mo na na mahal kita, hindi na tayo pwedeng maging magkaibigan.”
Malumanay na sabi nito.
“Dahil nasasaktan ka kapag nakikita ako?” He said in his tiny voice. Alexis tugged his shirt.

“Kasi, when I told you I love you that totally changed the things between us. Alam mo naman siguro
iyon.”

“Pero Lexy, ni hindi pa tayo nagkakausap tungkol sa baby...” Biglang lumamlam ang mga mata ni Alexis,
he secretly cursed himself when he realized that she was about to cry. Wrong move.

“Okay na rin siguro iyon, angel na iyong anak natin. Wag mo na siyang isipin, masaya na siya doon.” Sabi
pa nito. He sighed again. Ganoon na lang iyon? Isang taon ang nakalipas, inasam niyang kausapin ito,
para lang marinig dito na hindi na sila pwedeng maging magkaibigan? Hindi ba unfair iyon? He found it
so unfair. He loved Lexy, para na niya itong kapatid. Gusto niya itong protektahan sa lahat ng bagay na
maaaring makasakit dito at kung siya mismo ang nakaksakit dito, isa lang ang ibig sabihin noon,
kailangan niya itong layuan.

“Alexis, huwag mo naman sanang hilingin sa akin na layuan kita.” Halos nagmamakaawang sabi niya.
Alexis smiled at him.

“Hindi ba pwede? Kahit sandali lang, kahit hanggang sa oras lang na kaya na kitang harapin na wala na
akong sakit na mararamdaman.” Nginitian siya nito, hindi niya alam kung para saan ang sakit na
nararamdaman niya, he just found it so hard to say goodbye to her. Naiiyak siya, nanghihina ang
kanyang mga tuhod at parang may pumipiga sa kanyang puso.
“Alexis...”

“Bye, JC...” She waved at him. “Please, ibigay mo na sa akin ito... please....”

Hindi na siya nagsalita. He just looked at her. Nakangiti si Alexis sa kanya, somehow he knew that this
moment will be the last time he will ever see her, at hindi niya alam kung kaya niya ba...

---------------------------

“JC, tama na iyan. Hinihintay ka na ni Luna. Umuwi ka na.”

Ramdam ni Jacinto na niyuyogyog na ni Gene ang kanyang balikat, pero wala pa rin siyang balak tumayo
mula sa kinauupuan niyang sidewalk. Nasa labas siya ng bahay ni Gene, pilit nilulunod ang sarili niya sa
alak. Gene was just sitting beside him, patiently listening to his rants about Alexis Cai – his best friend
who doesn’t seem to care for him anymore and that broke his heart.
“Mandatory ba na kapag na-in love ang best friend mo sa’yo kailangan mahalin mo rin siya?”
Nakangising tanong niya kay Gene. Hindi niya lang kasi maintindihan ang mga bagay-bagay, bakit
kailangan sa lahat ng tao sa mundo, si Lexy pa? Bakit ba kailangan mahaluan ng romantic love ang
pagkakaibigan nila? That thing ruined what they had.

“Hindi mo pwedeng mahalin ang isang tao dahil lang sa mahal ka niya. Mas masasaktan lang sila kung
iyon lang ang dahilan natin.” Sabi ni Gene sa kanya. Nilagok niya ang alak na dala niya.

“Eh bakit ganoon? Ayaw na ni Lexy makipagkaibigan sa akin kasi nasasaktan siya kapag nakikita ako?”
Nanginig ang boses niya. Bigla ay inakbayan siya ni Gene.

“May sasabihin ako sa’yo, Jacinto ha?” Sabi ni Gene sa kanya. Tumingin siya dito. “Hindi ako lasing,
seryoso ito. Pwede mo akong sapakin mamaya, pero pag-isipan mo muna.” He smiled at him.

“Tang na, ano ba iyon?” Naguguluhang sabi niya. Gene sighed.

“Kami na ni Lexy.”

His smile froze. Nakatitig lang siya kay Gene. Titig na titig. He was actually thinking kung lasing ba ito
tulad ng iniisip niya, pero alam niyang hindi kasi hindi naman ito uminom kahit na isang patak ng alak.
He kept on staring at him. Inuulit niya sa isipan niya ang sinabi nito.
Kami na ni Lexy...

“Six months na pare, sorry hindi ko sinabi sa’yo. Sa totoo lang kasi ayokong malaman mo kasi nga alam
ko naman na hindi pa siya fully recovered mula sa nangyari sa inyo noon.”

Six months...

Kami na ni Lexy...

Six months...

“At pare, seryoso ako sa kanya. I love her.”

Hindi niya alam kung anong magiging reaksyon niya. Si Lexy at si Gene? Six months? Isa lang ang ibig
sabihin noon, matagal nang alam ni Gene kung nasaan si Lexy, at hindi nito sinabi sa kanya iyon. He felt
betrayed. Tumayo siya at saka muling hinarap ito. Kinuwleyuhan niya ito at saka hinatak patayo.
“Gago ka!” He hissed at him. “Tang ina! I wanted so much to be with her noong mga panahong mag-isa
siya pero ikaw anong ginawa mo? You didn’t tell me so you could take advantage of her!” Sa galit niya ay
bigla niyang itinulak si Gene.

“I didn’t tell you because you were the reason why she was broken!” He yelled back. “Alexis wanted to
put back her missing pieces! Iyong pagkatao niyang nawala nang mahalin ka niya! I didn’t take
advantage of her. I was there, I was her friend and now that she’s okay, I became her lover.”

Lover. Nalukot ang mukha niya, naikuyom niya ang kanyang mga palad. The mere thought of Gene
holding Alexis’ hands or just simply holding her makes his blood boil with so much anger. Inilang
hakbang niya si Gene at saka sinuntok ito.

“Gago ka! She doesn’t want to be friends with me anymore! Kung nakausap ko lang siya kaagad, sana
hindi mangyayari ito!”

“Hindi nga ba?” He asked him. Gene wiped the blood coming out of his mouth. “Maski ano pang sabihin
mo, kung ayaw na niya, hindi na siya babalik sa’yo. You’ve hurt her.”

“Argh! Hindi ba malinaw na nasaktan din ako?! She left me! She neglected the fact na hindi ko kayang
mabuhay ng balanse nang wala siya! Nasaktan din ako! Isipin ninyo naman na hindi lang si Alexis ang
dehado sa sitwasyon!” Nag-init ang mga mata niya, hindi iyon dahil sa lasing siya, even though he was
knew very well what he was doing. Kasalukuyan siyang nagwawala dahil kay Alexis, dahil iniwan siya
nito, dahil wala na itong pakialam sa kanya, dahil, dahil.
“Putang ina lang!” He yelled. Gustong-gusto niyang sapakin si Gene, pero hindi niya magawa. Hindi siya
pwedeng magalit dito dahil lang sa bagay na iyon pero sa totoo lang, galit na galit siya dito. Itinago nito
si Alexis sa kanya.

“Dalhin mo ako kay Lexy! Ngayon na!”

“Hindi pwede.” Sabi ni Gene.

“At bakit?” He dared. “Dalhin mo ako kay Alexis ngayon kundi magkakalabasan tayo ng baho, Gene!”
Sigaw niya dito. Gene sighed.

“Fine, pero gagawin ko lang ito kasi lasing ka.” He said. “Sakay na.” Agad niyang tinungo ang kotse ni
Gene at saka sumakay doon. Habang nasa byahe ay tahimik lang siya, pilit niyang pinipigilan ang
kanyang sarili dahil baka kung paiiralin niya ang init ng kanyang ulo ay baka kung ano lang ang magawa
niya sa kaibigan niya, after almost an hour – dahil traffic – humatong sila sa isang subdivision sa likod ng
mga buildings ng metro. Gene got out, sumunod siya. Tumapat ito sa gate saka kumatok. Bumukas ang
pinto.

“Gene?”

He knew that voice. Agad siyang sumilip at nakita nga niya si Alexis na nakalabas ang ulo sa gate.
“May kasama ako. He’s pretty wasted.” Of course siya ang tinutukoy ni Gene. Niluwagan ni Alexis ang
pinto. Nakasuot ito ng pajama at saka sando. Tiningnan siya nito at saka binuksan ang pinto. Lumabas ito
at saka lumapit sa kanya.

“Anong nangyari? Bakit lasing ka?” Mahinahong tanong nito. Gene stood next to her as if he was making
his mark. Naikuyom niya ang kanyang palad. Niyakap niya bigla si Alexis – mahigpit – iyong tipong
walang magagawa si Gene kundi ang manood lang.

“Jacinto! Ano ba?!” She tried pushing him away pero hindi niya hinayaang manalo ito sa labanan ng
kanilang lakas.

“Lexy, lexy... I need you...” He sobbed.

“Lasing ka lang. Gene, bakit mo siya hinayaang pumunta dito? Sana iniuwi mo na lang siya kay Luna.”
She said. He sighed. Pati ba ang tungkol kay Luna ay alam nito?

“Sorry, hon...” Sabi ni Gene. Nagpantig ang tainga niya.

“Help me na lang... Mabigat siya.”

Naramdaman niyang hinawakan siya ni Gene sa balikat. Pilit niyang iwinaksi ang kamay nito pero pinisil
nito ang balikat niya, napangiwi siya. After a while nakarating na sila sa loob ng bahay. Iniupo siya ni
Alexis sa sofa saka tumayo ito. He closed his eyes. Hindi siya aalis sa bahay na iyon. Kailangang
magkalinawan sila ni Apollo.

“Marami ba siyang nainom?” Tanong nito kay Gene. “Mababa lang ang tolerance niya sa alcohol.”

“Gago iyan eh, alam naman niya, nagpupumilit. Iniwan mo na daw kasi. Daig pa ako, kala mo nakipag-
break ka sa kanya.” Wika pa nit Gene. He smirked. Iminulat niya ang isang mata niya upang makita ang
mga ito. They were just standing next to each other. Okay na sana iyon pero biglang ginagap ni Gene ang
palad ni Alexis.

“Ay, may bibigay nga pala ako sa’yo.” Sabi nito. Kumunot ang noo niya. Bigla ay hinatak ni Gene si Alexis
at saka dinala muli sa labas.

“Ha? Aano tayo diyan?” He heard her ask. Hindi niya narinig ang sagot ni Gene. Ang sumunod na narinig
niya ay ang pagsara ng pinto. Dali-dali siyang tumayo para sundan ito. Pagbukas ng pinto ay natigilan
siya.

Right in front of him, Gene and Alexis were kissing. Gene’s hands were around Lexy’s waist habang ang
mga kamay naman ni Lexy ay nasa dibdib lang ni Gene. His mouth widened when he saw how
passionately they were kissing at parang gusto niyang maiyak.
Dahan-dahan niya isinara ang pinto at saka bumalik sa sofa kung saan siya iniwan ng mga ito. Naupo siya
roon na parang nauupos na kandila. He wanted so much to cry...

Wala na... Naagaw na ng tuluyan ni Gene sa kanya si Lexy.

Wala na...

-----------------------------

“Hoy... Jacinto... hoy!”

Agad na bumangon si Jacinto nang marinig niya ang boses ni Alexis. Tumingin siya sa labas ng bintana,
madilim pa, he looked at Lexy, nakatayo ito sa harapan niya at nakapamaywang pa.

“Buti naman gumising ka na, tulo pa iyong laway mo diyan eh.” Sabi nito sa kanya.
“A-anong oras na?” He asked her.

“Two am.” She said. “Kumain ka muna, nagluto ako ng instant noodles pampawala ng lasing mo.” She
said to him. Tumalikod ito at saka sinenyasan siyang magpunta sa kusina, dahan-dahan siyang tumayo.
He sighed again. Pagdating niya sa kusina ay agad niyang nakita ang isang mangkok ng noodles na may
itlog. Naupo siya, maya-maya ay naupo na rin ito sa tabi niya. Hindi siya nagsasalita, hindi kasi niya alam
kung anong sasabihin niya, baka mamaya ay kung anong tanong lang ang lumabas sa bibig niya, ayaw
niyang mag-away sila.

“Bakit ka nag-inom? Masama iyon.” Sabi nito sa kanya.

“Nag-aalala ka?” Tanong niya dito.

“Kanina pa tunog nang tunog ang cellphone mo. Baka si Luna na iyon, hinahanap ka na.”

“Alam mong engage ako kay Luna?” Tanong niya dito. Hindi na kasi siya makatiis. Gusto niyang malaman
kung anong alam ni Alexis at gusto niyang malaman ang mga bagay na bago dito.

“Oo, sinabi ni Gene.” Sagot nito sa kanya. He sighed. Si Gene na naman.

“Kailan pa kayo?” He asked her.

“Nino?” She asked, parang nagtataka ito.

“Ni Gene. Nakita ko kayo kanina.” Sabi niya dito.

“Selos ka naman?” Napahigikgik na sabi ni Lexy.

“Natutuwa ka naman?” Inis na sabi niya.

“Nagseselos ka nga?” Biglang nanlaki ang mga mata nito.

“Hindi, may fiancé na kaya ako.” Binalingan niya ito. “Baka ikaw nagseselos ka kay Luna.”

“Dati...” Pag-amin nito. “Pero mas nagseselos na ako kay Chiney lalo na kapag kinukuha niya si Tratra kay
Gene, may something kasi sa tingin niya kay Gene eh.”

He looked at Lexy. He realized that Gene and Lexy were really an item. Hindi kasi siya makapaniwala
noong una. He felt like Gene was only making him jealous but right now...
“M-mahal mo siya?” Tanong niya. “Mas mahal mo siya kaysa sa akin? Diba sabi mo...”

Alexis looked at him.

“Wag ganyan, JC. Unfair ka naman eh. Huwag mong itulad ang nararamdaman ko kay Gene sa
naramdaman ko sa’yo. You’ll always be special to me, but right now, Gene will always comes first.”

Ayaw man niyang aminin pero nasasaktan siya. May boyfriend na si Lexy, at hindi na siya ang nag-iisang
lalaki sa buhay nito.

“Sorry...” mahinang wika niya.

“Okay lang. Naisip ko na hindi ka naman basta mawawala sa buhay ko, best friend ka ni Gene, ex best
friend kita, might as we’ll, mag-co-exist na lang tayo, pero huwag na natin pilitin maging tulad ng dati
kasi, let’s face it, that will never happen...”

Bakit ganoon. He silently thought. Bakit may masakit na part?

=================

18. Stupid

Gene and Lexy...

Gene and Lexy...

Paulit-ulit iyon sa isipan ni Jacinto habang pauwi siya. It was five in the morning and he just got up, bago
siya umalis sa bahay nI Alexis ay sinilip niya pa ito, she was sleeping soundly inside her room at habang
nakatitig siya sa kanyang kaibigan ay hindi niya maiwasan ang makaramdam ng lungkot. Hindi niya alam
kung bakit but he wasn’t really thrilled about the news that Gene and Lexy are now an item.
Nahihirapan siyang tanggapin ang bagay na iyon.

That morning, he went home with a heavy heart. He just couldn’t accept the fact that Gene is now the
number one man in Lexy’s life. He sighed.

Dahan-dahan niyang binuksan ang pinto ng kanyang bahay, he was glad na hindi pa gising si Luna
because if she was awake right now, he’ll be in a big trouble.
“Where have you been?”

Natigil siya sa paglalakad nang marinig niya ang tinig ni Luna. She was sitting at the stairs and she was
looking right at him. Nangingitim ang ilalalim ng mga mata nito, mukhang wala pa itong tulog at marahil
umiyak pa ito dahil namumugto ang mga mata nito. He sighed.

“Dapat hindi mo na ako hinintay.” Kalmadong sabi niya. Sometimes, tinatanong niya ang sarili niya kung
tama ba na binalikan niya pa si Luna or mas tama na naging magkaibigan na lang sila. Naiisip niya kasi na
parang mas madalas niyang ma-disappoint si Luna kaysa ang mapasaya ito.

“Hindi ka umuwi kagabi tapos you're saying na sana hindi na lang kita hinintay? Jacinto, ano bang
nangyayari?” Tumayo ito at tumingin sa kanya. “Are you in love with someone else? Are you cheating on
me?”

He sighed. Mas magiging madali sigurong sabihin kung nag-chi-cheat nga siya kay Luna pero hindi. He
took her hand.

“Babe, it’s not like that.” He sighed hard. “I’m just out of sorts lately. I’m not cheating on you, okay?” He
tried convincing her. Luna was just looking at him as if she was trying to really see his soul. Niyakap siya
nito matapos ang ilang sandali.
“I hope your being true to me.” Sabi nito sa kanya. He hugged her back and kissed her bare shoulder.
Mahal niya si Luna, hindi niya naman aayaing magpakasal si Luna kundi niya ito mahal. He was just
confused. Tama, iyon ang dahilan kung bakit siya nagkakaganun. He was confused. Ang tagal niyang
hindi nakita si Alexis, hinahanap-hanap niya ito, best friend niya si Lexy at normal lang na makaramdam
siya ng ganoon ukol dito. He sighed again.

“I love you, babe.” He whispered to her. Hindi niya alam kung bakit pero parang kulang sa conviction ang
sinabi niya. He knew that she was in love with Luna, mahal na mahal niya ito and he was supposed to be
thrilled, iyon naman ang palagi niyang nararamdaman noon tuwing sinasabi niya kay Luna na mahal na
mahal niya ito.

“I love you too.” She broke their connection, she tiptoed to give him a kiss on his lips, smack lang iyon,
matapos iyon ay nakangiti na ito. “Nagugutom ka na, babe?” She asked him. Hawak pa rin nito ang
kamay niya.

“Yeah... I want some pancakes...” Sabi pa niya dito. Hinatak siya ni Luna sa kusina.

“I’ll cook for you. Wait ka lang diyan.” She made her sit down. Bago pa ito makaalis ay bigla niya itong
hinatak, napaupo ito sa kanyang mga hita. Luna giggled like a little girl. “Dito ka na lang... di pa naman
ako famished.” Sabi niya pa. He snaked his hands around her waist. Inilagay naman ni Luna ang mga
kamay nito sa kanyang leeg at saka idinikit ang noo nito sa noo niya. He was caressing her shoulders.

“I love you...” He said again. He sighed when he felt the emptiness in his heart. Bakit ganoon? Parang
may iba na, parang may kulang...
---------------------------------------------

“May laro mamaya iyong Blue Blaze mamaya, manonood kayo ni Gene?”

Jacinto was just savoring the aftermath of the fiery love making he had with Luna. Luna was getting
dressed while he stays on his bed watching her. Nang makapag-ayos na ito ay muli itong humiga sa
kanyang tabi, automatically, he wrapped his arms around him and kissed her forehead.

Ang tinutukoy nitong Blue blaze ay ang basketball team na hawak ni Gene. She looked at him again.

“Ano? Hindi ka ba sasagot?” She giggled. Hinaplos-haplos niya ang balikat nito.
“Oo yata. Sama ka?” He asked. Napatingin ito sa kanya at alam niya kung bakit taking-taka ito. He had
never asked her to come to one of his hang out with Gene at sa totoo lang ay hindi niya rin alam kung
bakit niya ito naisipang isama. He just felt like parang ayaw niyang malayo dito. Luna smiled at her.

“Sige... I’ve never watched any game with you.” Natatawang sabi nito. “Nasabi mo na kay Gene?”

“Mamaya na, tulog muna ulit tayo.” Niyakap niya ito, he nuzzled her neck to inhale her scent. He sighed,
bakit parang pati iyong part na iyon ng relationship nila ni Luna ay kakaiba na rin?

Suddenly, he felt like every inch of their relationship was slowly fading away, and being the first to feel
that, he wanted so much to hold on to everything they have. Hindi niya matanggap na basta na lang
mawawala ang one year and eleven months nila ni Luna. They were engage and next year they are
getting married.

Ito na ba iyon? Is this what they call falling out of love? Kung ito iyon, he knew that he had to snap out of
it. Ayaw niyang ma-fall out of love kay Luna. He wanted to hold on to her. Ayaw niya itong masaktan, sa
oras na masaktan niya ito ay masasaktan din siya. He knew that he had to do something...

“Babe, advance kaya natin ang kasal? Parang ayoko na next year, pwede na siguro sa September.” Sabi
niya dito. Biglang bumangon si Luna.

“But that’s three months away! Ano ka ba naman, JC! Gagawin mo pang rush ang wedding natin!” Sabi
nito habang nanlalaki ang mga mata.
“I just couldn’t wait to spend the rest of our lives together.” Sabi niya dito. Luna blushed.

“No matter how romantic is that, hindi pwede. Marami pa akong aayusin. I can’t pull of the a wedding
that sudden.” Malungkot na sabi nito.

“Then we’ll hire the best wedding planner to help you.” Luna stared at him, sa huli ay ngumiti na rin ito.
She gave him a peck on the cheeks.

“Oh my god! I have to call my mom!” Natatawang sabi nito sa kanya. Tumayo ito sa kama at saka agad
na lumabas ng pinto, pero agad rin naman itong bumalik. “I love you, babe!” Sabi nito.

“Yeah... I love you too...”

Hindi niya alam kung bakit pero that moment when he told her he loved her, may ibang mukha ang nag-
flash sa utak niya at alam niyang hindi tama iyon...
--------------------------

“So glad we’re doing this.”

Jacinto smiled at Luna habang papasok sila ng Araneta. Game night na at napag-usapan nila ni Gene na
magkita na lang sa mismong venue ng game. Luna looked extremely beautiful that night, she was
wearing a white cotton shirt and a pair of fitted khaki pants, her hair was freely flowing on her
shoulders, magkahawak kamay silang dalawa at sa tuwing napapatingin ang mga tao kay Luna ay
napapangiti siya. Sino ba naman ang hindi mapapatingin, napakaganda ni Luna nang gabing iyon.

“Saan si Gene?” She asked again.

“Baka nasa loob na. I’ll text him.” And he did, nag-reply naman ito at ayon dito ay nasa side court na ito.
Agad niyang binilisan ang lakad at baka magsimula na ang game. Nang makapasok sila ay hindi naman
siya nahirapang mahanap ito, he saw Gene standing near the side court waving at them. Luna waved
back while he smiled. Hinawakan niya ang kamay ni Luna habang pababa ito sa side court, nang
makarating sila doon ay agad niyang tinapik ang balikat ni Gene.

“Sorry, dude.” Wika niya dito. He was referring to his drama last night. Gene just nodded at him.
“Nag-away kayo?” Nagtatakang tanong ni Luna.

“Hindi, wala lang iyon, tara. The game will start na.” They went straight to their seats. Ang akala niya ay
doon mismo sila uupo, sinalubong lang pala sila ni Gene. Habang papalapit siya sa uupuan nila ay unti-
unti siyang natigilan. There were three vacant seats, sigurado siyang doon sila mauupo, the fourth seat
was taken already, hindi niya alam kung bakit siya kinabahan, pero nang lumingon ang babaeng nakaupo
roon ay bigla na lang siyang nanghina. The one occupying the fourth seat was Alexis, she was looking at
them. Natigilan rin si Luna.

“Alexis...” Wika nito nang makilala ito. Alexis smiled.

“Hi...” she said.

“You didn’t tell me she’ll be here.” Sabi pa ni Luna. Hindi pa man siya nakakapagpaliwanag kay Luna ay
naupo na si Gene sa tabi ni Lexy. Lexy smiled at Gene tapos ay tumingin na muli ito sa court. He looked
at Luna, she seemed pissed. Naupo na rin ito, sumunod siya.

“Babe, I didn’t know she’ll be here.” Bulong niya dito. Luna looked at him.

“Akala ko ba hindi mo alam kung nasaan siya?” Tila nagtatampong sabi nito.
“I only found out last week plus she’s Gene’s girlfriend so...” Tumaas ang kilay ni Luna at saka tumingin
sa dalawa, hindi niya naiwasang tingnan rin ang mga ito. Gene was just casually talking to Lexy pero
hindi niya maikakaila ang paraan ng pagtingin ni Gene sa kaibigan niya, he was even playing with her
pinkie at hindi niya talaga maintindihan kung bakit nakakaramdam siya ng panibugho sa kaibigan.

The game started. Noong una ay tahimik lang sila pero habang nagtatagal ang game ay umiingay na ang
paligid.

“Bakit na-foul si Matthew King! Diba nakita noong referee iyong number 8! Aabangan ko sa kanto iyan!”
Sigaw nang sigaw si Alexis. Kahit paano ay napapangiti siya, pulang-pula ang mukha nito tanda na galit
na galit na ito.

“Easy lang hon, lamang pa rin ng ten iyong team ko.” Natatawang sabi ni Gene.

“Ang papangit nila nakakainis!” Sabi ni Alexis. He smiled secretly. Suddenly he missed those days na siya
ang kasama ni Alexis manood ng game, he missed those times na siya ang kakalma dito kapag galit na
ito. He suddenly missed being around her. Miss na miss na niya ito. Kung pwede lang sana niyang
hatakin ang hands of time para lang muli niyang makasama ito ay gagawin niya. He just missed her so
much.

Natapos ang game. Nanalo ang Blue Blaze. Tuwang-tuwa si Alexis lalo na si Gene at dahil tuwang-tuwa
ang kaibigan niya ay manlilibre daw ito ng dinner.
“Huwag na,” Sabi ni Luna nang sabihin iyon ni Gene. “Maaga pa kami bukas, aasikasuhin pa naming ni JC
iyong sa catering para sa wedding namin.”

“Diba next year pa iyon? Baka naman mapanis ang pagkain ninyo.” Natatawang sabi ni Gene.

Sasagot sana siya nang biglang sumingit si Alexis.

“Hon, pwede magpa-fan sign kay Matthew? Crush din kasi siya ni Apollo.” Nakangiting sabi ni Alexis. Ni
hindi ito tumitingin sa kanya at nasasaktan siya dahil doon

“Sige, sige, wait lang.” Sabi ni Gene sa kanila. Gene took Alexis’ hand at nagpunta sila sa kinatatayuan ng
mga players ni Gene. He wanted to look away pero hindi niya magawa, para siyang tanga, the more he
looked at the two, mas lalong tumitindi ang sakit na nararamdaman niya.

“Where do you wanna go after this?” Tanong niya kay Luna. Binalingan niya ito and he caught her
staring at him, he wondered why she was looking at him like that. “Babe, okay ka lang?”

“I wanna go home.” Sabi nito sa kanya. Tumalikod ito kaya hindi na siya nakapagpaalam kina Gene. They
went straight to his car, habang pauwi ay tahimik pa rin si Luna. Ni hindi siya nito tinitingnan. He was
trying to start a small conversation pero dinededma lang siya nito. Nang makauwi sila sa bahay ay saka
lang siya hinarap nito.
“Tell me, kailan pa?” She asked him. Kumunot ang noo niya. Hindi niya maintindihan si Luna. Ano bang
sinasabi nito at bakit ba galit ito sa kanya? Wala naman siyang ginawang masama, he was just there
sitting while looking at Alexis habang damang-dama niya ang pangungulila sa kaibigan niya.

“What are you talking about?” Tanong niya dito.

“You’re in love with Alexis.” Walang kagatol-gatol na sabi nito.

“What?!” He exclaimed. Maluha-luha si Luna. She was about to cry na. Nilapitan niya ito. “Babe ano
bang sinasabi mo? I’m not in love with Alexis. Ikaw ang mahal ko. I asked you to marry me nga diba?”

“Was that enough?” tanong nito sa kanya. “Hindi naman ibig sabihin na papakasalan mo ako, mahal mo
na ako. Sometimes, JC, this ring on my finger doesn’t fit at all. Ilang beses kong tinanong ang sarili ko,
alam kong mahal kita, pero ikaw? Mahal mo ba ako? I know somehow that you loved me, pero right at
this moment, masasabi mo ba sa akin na ako lang talaga ang mahal mo and that you’re not having any
doubts?”

“Luna...” He couldn’t speak.

“Bakit mo gustong pabilisin ang wedding natin?” She asked. “Why!”

“Luna, I’m sorry.” Sabi niya dito. He couldn’t speak. Marami siyang hindi naiintindihan sa nangyayari sa
paligid niya ngayon. Luna’s tears started to fall down.

“Sabi ko na... Dapat hindi na ako bumalik sa’yo.” She said to him. Tumalikod ito at saka nagtatakbo
paakyat sa silid nila. He stayed there, thinking hard. Was he in love with Alexis? Si Alexis nga ba ang
dahilan at nagkakaganito siya?

Pero bakit? Bakit ngayon pa niya maiisip iyon. Kung sakali na mahal niya si Alexis, bakit ngayon niya lang
na-realize? Why? Why?

He wanted to pull all of his hair out, baka sakaling makapag-isip siya. Kung sakaling mahal nga niya si
Lexy, too late na. Lexy doesn’t want him in her life anymore.

------------------------------------------------------------

“Noong mahalin kita, alam kong masasaktan lang ako sa huli.”

Dahan-dahang nilingon ni Alexis si Gene. They were sitting at the sidewalk sa tapat ng bahay niya. Gene
bought some ice cream and while they’re eating, bigla na lang itong nag-dialogue nang ganoon. Shge
stared at him.

“Sinabi mo na iyon sa kanya?” She asked him. Umiling si Gene.

“Galit siya sa akin kasi sinabi kong girlfriend kita.” Natawa ito saka ngumiti sa kanya. “Sorry ha?”

“Pero nakita ko naman siya kanina. She was looking at you habang nagpapa-picture tayo kay Matthew
King.” Sabi niya dito.

“Ewan, okay na kasi kami dati. Sinayang ko noong nagloko ako. Si Chiney naman kasi.” Bigla niyang
binatukan ito. Six months na sila ni Gene, six months na niya itong itinuturing na best friend. Hindi niya
rin alam kung bakit pero naging malapit siya dito noong mga panahong sinusubukan niyang bumangon
mula sa pagkakadama niya sa kumunoy ng katangahan kay Jacinto.

“Peroo, hon...” Sabi nito. Napapangiti siya sa tuwing tatawagin siya nitong ganoon. Sweet talaga si Gene
at siguro kung naiba ang pagkakataon ay baka dito siya nahulog. “Kasalanan ko talaga iyong nangyari sa
amin noon. I don’t think we’ll ever be friends again.”

“Kung may makakarinig sa atin, iisipin nila na si Jacinto ang pinag-uusapan natin at in love ka sa kanya.”
Napahagikgik siya. Tinitigan siya ni Gene.
“Pero ikaw ang in love sa kanya, uy...”

Inirapan na lang niya si Gene. Hangga’t maari ay ayaw niyang pag-usapan si Jacinto. Naiinis lang kasi siya
sa mundo tuwing maiisip niya na nasayang lang ang lahat ng effort niya dito. Kung sabagay, parte iyon
ng katangahan niya noong araw at noong mga panahong ginagawa niya iyon ay masaya siya dahil
napapasaya niya ito, pero ganoon pala iyon, noong nagising siya mula sa katangahan niya kay Jacinto ay
nahihiya siya sa sarili niya tuwing naiisip niya ang mga ginawa niya noon.

“Masaya naman siya diba?” Bigla na lang niyang nasabi. Gene sighed.

“Oo, pero hinahanap-hanap ka pa rin niya. Mahal na mahal ka noon.”

“Bilang kapatid.” Dugtong niya sa sinabi nito.

“Di na ba kayo pwede kahit friends?”

She smiled. She had thought about that many times pero palaging iisa lang ang sagot niya. Hindi na sila
pwede ni Jacinto. Masyado pa ring malalim ang sugat na iniwan nito sa kanya. Hindi pa rin naghihilom
hanggang ngayon. Siguro sa ibang panahon kung kailan hindi na siya nasaskatan kapag nakikita ito.
“Akala ko okay na ako, kala ko moved on na ako pero noong nakita ko siya noon, nandoon pa rin iyong
masakit na part.”

“Ganoon talaga.. Wala naman kasi kayong closure ni Jacinto.”

She just sighed. Tinapik niya ang balikat ni Gene.

“Oo nga pala, di pa kita nasasapak. Hinalikan mo ako noong isang gabi!” Bigla ay naalala niya iyon. Gene
just grinned.

“Pareho kayo ni Apollo, kapg kini-kiss sumasagot.” Sabi nito na nakangisi sa kanya.

“Hinalikan mo si Apollo?!” Mas ikinagulat niya iyon. Gene laughed out loud. Tumayo pa ito at saka
nagpahabol sa kanya. Hinabol naman niya ito.

“Kapag nahuli kita, sapak ka sa akin.” Tawa siya nang tawa. Magaan ang pakiramda niya tuwing kasama
niya si Gene. Hindi niya naiisip si Jacinto o ang kahit na anong problema niya kapag kasama niya ito. She
got a hold of him, hinatak niya ito at akmang sasakalin niya ito nang bigla na lang niyang napansin ang
ilaw na nanggagaling sa sasakyan. Huminto ang kotse sa tapat nila at mula roon bumaba si Jacinto.
Binitiwan niya ang kwelyo ni Gene at saka napatitig dito. He looked like hell.
“Dude, anong atin?” Tanong ni Gene dito.

“Pwede ba kitang kausapin, Alexis?” Sabi nito na titig na titig sa kanya. “Tayong dalawa lang.”

Tiningnan niya si Gene.

“Okay ka lang?” He even asked her. Pinisil niya ang braso nito.

“Oo. Uwi ka na, bukas na lang.” She smiled. Gene gave her a light kiss on her lips, nagulat siya kaya hindi
siya nakaiwas. Nginisihan siya nito at saka umalis. Tahimik na sinundan niya ito ng tingin nang tuluyan na
itong makaalis ay saka siya humarap kay Jacinto, hindi niya napansin na nakatayo na ito malapit sa
kanya, bigla na lang siya nitong hinatak papalapit.

“JC!” She exclaimed. He cupped her face, tilted her head and gave her and open mouthed wet kiss.
Nanlaki ang kanyang mga mata pero saglit lang iyon, sa huli kasi ay nangibabaw ang pangungulila niya
dito...

=================
19. Denial King and Queens

“Bakit mo ako hinalikan?”

Iyon ang unang namutawi sa labi ni Alexis nang makapasok siya sa loob ng bahay niya kasunod si Jacinto.
Wala itong kibo. Naroon lamang ito, nakatayo, nakatitig sa kanya. Malungkot ang mga mata nito at hindi
niya maintindihan kung bakit.

“May utang pa akong sampung kiss sa’yo.” Sabi nito sa kanya. Napailing na lang siya.

“Jacinto, hindi na tayo mga bata, pwede bang diretsahin mo na lang ako. Bakit ba nandito ka?” Hindi
makatiis na tanong niya. Inirapan siya ni Jacinto. Bigla na lang itong lumapit sa kanya at saka hinapit siya,
akala niya ay hahalikan siyang muli nito pero hinawakan lang nito ang mukha niya at saka pinakatitigan
siya.

“Mahal mo ba si Gene? Mas mahal mo ba siya kaysa sa akin?” Hindi niya maintindihan kung anong
sinasabi nito. Noong isang gabi lang ay tinatanong siya nito kung sila daw ba ni Gene, hindi niya rin
makalimutan na tinanong siya nito nang mismong gabing iyong kung mas mahal daw ba niya si Gene.
Hindi niya ma-gets kung bakit ito nagkakaganon. She sighed, she pushed him away.

“Lasing ka, bakit hindi ka umuwi? Hinahanap ka na siguro ni Luna. Umuwi ka na.” Tumalikod siya dito.
Bigla na lang siya nitong niyakap mula sa likuran. Nang magsalita ito ay ganoon na lamang ang kanyang
pagkabigla. Nanginginig ang boses nito at nakikiusap sa kanya.
“Pwede bang dito na lang muna ako?” He asked her. “Please...”

Kumalas siya mula sa yakap nito at saka binalingan ito.

“Oo na, pero huwag kang chuchu.” Inirapan niya ito. Tumango naman ito sa kanya at saka ito dumiretso
sa sofa niya sa sala. She sighed. Bakit kaya mukhang pagod na pagod si Jacinto? Napailing na lang siya.
Siguro ay may iniisip itong malalim.

Hindi na niya ito inistorbo. Hinayaan niya na lang itong matulog sa sofa niya. Pumasok na siya sa kanyang
silid, noon niya pinagtuunan ng pansin ang kanyang cellphone, may ilang text messages, iyong isa galing
kay Apollo, iyong isa sa Nanay niya at ang isa ay kay Gene. Tinatanong lang ni Gene kung okay lang siya.
She smiled. Sinagot niya ang text nito para sabihing okay lang siya at natutulog na si Jacinto sa sofa niya
sa sala.

“Lock mo iyong pinto, Baka gapangin ka niyan. Hahaha!”

Natawa siya sa reply nito. She was about to turn off her phone nang bigla itong tumunog, isang
unidentified number ang lumabas sa kanyang screen. Agad niyang sinagot iyon dahil baka emergency.

“Hello? Sino ito?” She asked the other line.

“Alexis, si Luna ito, pwede bang lumabas ka?” Iyon lang ang sinabi nito pagkatapos ay ibinaba na nito
ang telepono. Nanigas ang kanyang mga balikat, bigla siyang kinabahan. Anong ginagawa ni Luna doon?
Nalaman kaya nito na naroon si Jacinto kaya ito nagpunta? At paano nalaman ni Luna kung saan siya
nakatira.

Nagmamadaling lumabas siya ng bahay, nakita niya si Luna na nakatayo sa tapat ng kotse ni Jacinto.
Agad niya itong nilabas at saka nilapitan. Hapis na hapis ang mukha nito. Suot pa rin nito ang damit nito
kanina. Nakatitig lang ito sa kanya.

“Hi...” She greeted her. Luna just stood in front of her.

“Nasa loob siya?” Tanong nito. Hindi niya alam kung anong isasagot niya dito kasi kahit hindi naman siya
sumagot, alam niyang alam na nito na nasa loob ng bahay niya si Jacinto. Hindi naman niya pwedeng
ipagkaila iyon dito.

“Tu-tulog na siya.” Sabi niya. Luna sighed.

“Hindi ko alam kung anong nangyayari.” Sabi nito sa kanya. “Sa totoo lang, sa ngayon, galit na galit ako
sa’yo.” Sabi nito sa kanya. Hindi siya nakasagot. “Pero ano pa nga bang magagawa ko?”

“Hindi ko alam ang sinasabi mo.” Nagyuko siya ng ulo.

“Sana nga. Kasi right now, everything in my life is falling apart.” Sabi nito. “The man I love is inside his
best friends’ house. Kaysa kausapin niya ako at piliing ayusin ang kung anumang meron kami, mas pinili
ka niyang puntahan and again, I questioned myself, mahal niya ba talaga ako?”

“Mahal ka niya, papakasalan ka niya.” Dapat yata hindi na niya sinabi iyon. Lalo lang tuloy nalungkot ang
mukha ni Luna. Napansin niyang ipinasok ni Luna ang kamay nito sa bag na hawak nito. Mula roon ay
inilabas nito ang lumang diary nito.

“Noong binalik mo sa akin ito, hindi ko na binasa. I was just so happy that time, Alexis. Ang akin kasi,
binalikan ako ng first love ko. Pero these past few days, naisip kong balikan ang dating ako, bigla kong
naalala ang sakit na naramdaman ko. Naniwala ako na hindi ko na mararamdaman iyon. We’ve been
engage for seven months now, Sigurado naman ako na mahal niya ako, but then, bakit kailangan mo
pang bumalik?” Tanong nito sa kanya.

“Luna, wala naman kaming ginagawa ni Jacinto.” Sabi niya dito. Iyon ang totoo. Hindi nga niya alam kung
saan tutungo ang usapan nila. Galit ba ito sa kanya? Kung oo, bakit? Hinahayaan na nga niya si Jacinto,
ni hindi niya pingapipilitan ang sarili niya dito, ni hindi niya na ine-entertain ang mga kalokohan nito,
iniiwasan na niya ito, ginagawa na niya ang lahat para lang mawala na ito ng tuluyan sa buhay nito, pero
bakit sa tono ng pananalita ni Luna, parang sinisisi siya nito sa kung anumang nangyayari dito at kay
Jacinto ngayon?

“Wala! Iyon nga ang nakakainis, Alexis! Wala kang ginagawa pero ikaw pa rin ang nanalo! Habang ako,
ibinigay ko kay Jacinto ang buong buhay ko pero nasaktan pa rin ako!”
“Hindi ko naman alam iyon! Wala akong ginagawa sa iyo o sa kanya.” She said to her. Napalunok pa siya.
Kitang-kita niya sa mga mata ni Luna ang galit at ang sakit.

“He’s in love with you.”

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig sa kanyang narinig. Mahal? Mahal siya ni Jacinto? Kailan?
Paano naman nasabi ni Luna ang bagay na iyon? Hindi nito alam kung anong sinasabi nito. Hindi siya
mahal ni Jacinto, kung mahal man siya nito ay hanggang kaibigan lang. Hindi na lalagpas pa doon. Luna
shook her head.

“I don’t know. Maybe he had always been in love with you. Iyon siguro ang dahilan kung bakit mula
noong nagsimula kami a decade ago, reluctant na siya. Mula noon hanggang ngayon, ikaw ang palagi
niyang inuuna.”

“Hindi totoo iyan.” Nayakap niya ang kanyang sarili. Anong bang pinagsasabi ni Luna?

Luna opened her diary.

“January 1, 2001...” Sabi nito. Nahigit niya ang kanyang hininga. Alam niya ang entry na iyon ni Luna.
Iyon iyong dapat pupunta si JC sa bahay ng mga ito para doon mag-spend ng New Year pero hindi ito
dumating dahil nagpa-party ang girlfriend nito.
“Luna please tama na, you’re making this hard for you. Wala akong alam sa nangyari noong araw na
iyan.” Siya na ang nakikiusap dito. Pero nagpatuloy pa rin si Luna.

“He wasn’t with his girlfriend noong panahon na iyon, I thought he was, but later on I found out that he
ditched the girl, to spend New Year’s at your house, Alexis.”

Napalunok siya. Natatandaan niya iyon. Iyon ang unang New Year na magkasama sila nI Jacinto. Bigla na
lang itong dumating sa bahay nila noon, may dalang cake at mga prutas, ngiting-ngiti ito... Tiningnan
niya si Luna.

“June 13, 2001, recital ko, he promised me, pero hindi siya dumating, guess kung nasaan siya? He was
with you! Iyon iyong time na nagasgas iyang tuhod mo sa kaka-skate board. Paalis na siya noon pero
noong nangyari iyon, he chose to be with you.”

Gusto niyang takpan ang kanyang mga tainga. Hindi niya alam kung bakit siya nasasaktan sa mga
sinasabi ni Luna. Basta nasasaktan siya, marahil ay dahil na rin damang-dama niya ang sakit na
nararamdaman nito.

“August 21, 2001, I finally gained the guts to tell him that I love him pero alam mo ba that my plan
backfired? Right when I was about to say I love him, bigla niyang sinabi ang pangalan mo! He was always
thinking of you.” Luna shook her head, and then she talked as if she was mimicking Jacinto. “What do
you think will make Lexy happy? Birthday niya, ibili ko kaya siya ng skateboard, pero baka magasgas na
naman ang tuhod niya. Luna, pinaiyak siya nung gagong Kristoff na iyon! Hindi pwedeng masaktan si
Alexis ng kahit na sino.”
“Tama na!” Sigaw niya dito. “Hindi ko alam kung anong gusto mong palabasin Luna, please, tama na,
nasasaktan ka lang.” Mababa ang boses na wika niya but Luna went on.

“Naalala mo ba noong halos isang buwan siyang hindi nagpakita sa’yo?” She asked her. Tanda niya iyon.
She was so worried for him that time, akala niya ay kung napaano na ito, but after one month, lumabas
ulit si Jacinto.

“Wala akong alam doon. Matagal na iyon, halos dekada na.” Mahinahon pa rin ang tinig niya.

“May kinalaman ka doon dahil noong gabing bago siya mawala, nakipagsuntukan muna siya sa ex mong
si Kristoff. Galit na galit siya noon na umabot sa punto na inabangan niya si Kristoff sa labas ng school,
malas lang si Jace dahil kasama ni Kristoff ang mga barkada nito, imbes na si Kristoff ang mabugbog, si JC
ang nasaktan. At kahit anong sabi ko, ayaw niyang ipaalam kasi daw iiyak ka.” Luna smiled bitterly.
“Ayaw ka niyang nakikitang umiiyak, Alexis.

“Please....” Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya nang mga oras na iyon. She didn’t know
how to react, alam niya na kahit anuman ang maging reaksyon niya ay masasaktan at masasaktan si
Luna.

“Siguro iyong consolation na lang after all of the things that happened, iyon iyong kaalaman na noong
mga panahong nagpapakagago si Jacinto sa’yo, pareho ninyong hindi alam na mahal ninyo na ang isa’t-
isa.”

Hindi siya makapaniwala. Pakiramdam niya ay huminto ang tibok ng puso niya.
“Hindi pa lang niya alam, pero ikaw ang mahal niya.” Madamdaming wika ni Luna. “And I hate you for it.
Mula noon hanggang ngayon, you’re always on top of his list. Ako ang girlfriend niya, pero ikaw ang
priority.”

“Luna, galit ka lang. Pauuwiin ko si Jacinto. Mag-usap kayo. Maayos ninyo iyon. Please, huwag mo na
akong idamay sa away ninyo. Wala akong ginagawa kay Jacinto.” Gusto na niyang matapos ang usapang
ito kaya tinalikuran na niya si Luna pero bago siya makaalis ay muli itong nagsalita.

"Ang hirap tanggapin na nabuhay siya ng isang dekada na wala ako, pero hindi niya kayang mabuhay ng
isang taon nang wala ka sa buhay niya."

Hindi na niya ito hinarap. She crossed her arms habang naglalakad papasok ng kanyang bahay. Slowly,
she closed the door at muntik na siyang mapatalon nang makita niyang nakatayo si JC malapit sa kanya.
Puno ng pagtataka ang mukha nito.

“Saan ka nanggaling?” Tanong nito sa kanya. She swallowed. Tinitigan niya si Jacinto. Hindi niya alam
kung paano niya iyto pakikitunguhan sa ngayon. Ang lahat kasi ng sinabi ni Luna sa kanya, isa lang ang
pahawatig noon, kung ang lahat ng iyon ay totoo, ibig sabihin, noon pa lang ay mahal na siya ni Jacinto?
Hindi naman kasi pwede iyon, siya ang palaging kasama ni Jacinto noon at nakita niya kung paano
nagsimula ang pagmamahal nit okay Luna, nakita rin niya kung paano ito nasaktan noong. Umiyak pa
nga ito, tumulo ang sipon at nagpakalasing sa alak.

“S-sa labas, n-nagpahangin.” Kinakabahang sagot niya. Malamang nagkakamali lang si Luna. Galit ito
kaya kung anu-anong nasasabi nito.
“Nagugutom ako...” Nakangusong sabi nito sa kanya. Kahit naman paano ay napangiti na siya.

“Lika, may instant noodles ako.” Sabi niya dito at saka inaya sa kusina. Tulad noong unang beses itong
magpunta sa kanya ay umupo ito sa silya at saka pinanood siya. Nilagyan niya ng noodles ang isang
mangkok at saka inihain dito. Naupo na rin siya, pinanood niya si Jacinto habang kumakain ito kasabay
noon ay iniisip niya ang lahat ng sinabi ni Luna sa kanya. Totoo kaya iyon.

“May tatanong ako, pwede?” Sabi niya bago ito muling sumubo. Tumingin ito sa kanya at saka
tumango.

“Si Kristoff...” She trailed off. Kitang-kita niya ang galit sa mukha ni Jacinto. Napalunok siya. Huminto ito
sa pagkain at saka tinitigan siya.

“Anong meron sa gagong iyon?” He asked.

“Ano... Nakita ko siya ka-kahapon. Kinakamusta ka niya.” Pagsisinungaling niya. Nalukot ang mukha ni
Jacinto.

“Huwag kang lalapit doon, Alexis ha.” Gigil na gigil ito. Nilakasan na lang niya ang loob niya. Gusto niyang
malaman ang totoo.
“Nakipag-away ka daw sa kanya noon pagkatapos noong nangyari sa amin.” Sabi niya dito. Sumandal si
Jacinto sa upuan at saka tinitigan siya.

“Matagal na iyon.” Matipid na sabi nito. Bigla ay bumukal ang mga luha sa kanyang mga mata. Hindi na
niya napigilang mapaiyak. Ibig sabihin totoo?

“Iyon... iyon ba iyong hindi ka nagpapakita sa akin? Isang buwan iyon!” Palahaw niya.

“Tsk. Ano ka ba? Matagal na iyon.” Bahagyang lumambot ang ekspresyon ng mukha nito habang
nakatingin sa kanya.

“Kwento mo!” Sigaw niya dito.

“Kailangan ba?”

“Kapag hindi mo kinuwento sa akin ngayon, tatawagan ko si Kristof---“

“Inabangan ko siya sa labas ng school ninyo noon. Galit kasi ako. Gusto ko siyang saktan kasi pinaiyak ka
niya. Pero malas talaga ako kasi kahit anong tapang ko, nabugbog niya ako at ng mga kasama niya.
Pagkatapos noon...” He sighed. “Na-ospital ako... Injured iyong kanang kamay ko. Isang buwang nakaka-
cast. Hindi ako nagpakita noon kasi hindi ako makikilala.”

Lalo siyang napaiyak.

“Para kang tanga, iniiyakan mo ang isang bagay na matagal nang nangyari.” Sabi nito sa kanya.

“Bakit hindi mo sinabi sa akin?” Humihikbing tanong niya.

“Kasi iiyak ka.” Simpleng sagot nito. Ganoon lang? Dahil lang sa iiyak siya?

“Eh ano naman kung iiyak ako? Palagi mo naman akong pinapaiyak...”

“Iba kasi iyon. Basta iba iyon.” Tumayo ito at saka lumapit sa kanya. Lumuhod ito sa harap niya at saka
pilit siyang pinatatahan. “Huwag ka nang umiyak. Matagal na iyon. Gumaling naman ako.”

Tinitigan niya si Jacinto. Hindi siya makapaniwala na ginawa nito ang bagay na iyon para sa kanya. Ang
buong akala niya ay wala siyang halaga dito, pero pagkatapos ng nalaman niya ngayong gabi,
pakiramdam niya ay hindi niya kilala si Jacinto. Hinatak niya itom papalapit sa kanya at saka ito niyakap.
“Sana, Alexis, hindi mo na ako iwan.” Bulong nito sa kanya. She sobbed. Hinigpitan niya ang yakap niya
dito. Hindi... Hindi na talaga niya ito iiwan.

----------------------------------------------------------

“Promoted na ako? Pwede na tayong matulog ng magkatabi ulit?”

Titig na titig ako kay Alexis habang nakaupo siya sa gilid ng kanyang kama. She was just looking at me
too tapos tinapik niya ang tabi niya. Naiilang akong lumapit sa kanya. Pinapaalala ko sa sarili ko na kahit
gusto ko siyang yakapin na tulad noon, hindi pwede kasi nga girlfriend na siya ng kaibigan ko at ayokong
magkasira kami ni Gene dahil doon.

“Sira! Iniisip lang kita, baka magreklamo ka bukas na masakit ang katawan mo. Masyado ka kasing
malaki para sa sofa ko.” Sabi nito sa kanya. Ngumiti siya; Pumasok siya sa silid at saka niya isinara ang
pinto. Lumapit siya sa kama. Umusog si Alexis sa may gilid. Naupo naman siya roon. He sighed.
“Goodnight.” Sabi nito sa kanya sabay talikod. He sighed again. Ito pala iyong feeling ng kumanta noong
“you’re so near and yet so far.” Huminga muli siya ng malalim at saka nahiga na rin. Nakaharap siya sa
likod ni Lexy. Gusto sana niya itong yakapin pero sumisingit sa utak niya ang mukha ni Gene.
Napabuntong hininga na lang siya. Paulit-ulit niyang minumura si Gene sa isipan niya. Kung bakit ba
naman kasi sa lahat ng tao sa mundo ay si Gene pa ang ... hay...

Pumikit siya. Sinubukan niyang matulog pero bigla naman niyang naalala si Luna. Hindi niya alam kung
anong mangyayari sa kanilang dalawa bukas pero sa tingin niya ay tinapos na nito ang kung anong
meron sila. Ang sabi nito ay mahal daw niya si Alexis. Mahal naman niya talaga ito, kaya nga lang, bilang
kaibigan...

Pero...

Bigla siyang nagmulat ng mga mata. Kung mahal niya si Lexy bilang kaibigan, bakit nakakaramdam siya
ng selos kay Gene. Hindi selos iyon na dahil lang sa ito na ang number one sa buhay ni Alexis, nagseselos
siya dahil alam niyang nagagawa ni Gene ang mga bagay na hindi niya magawa kay Lexy noon.

Tinitigan niya ito. Hindi niya alam kung gising si Lexy, pero gising man ito o hindi, gusto niyang sabihin
dito ang nararamdaman niya.

“Nalilito ako.” Iyon ang namutawi sa kanyang bibig. “Hindi ko alam kung mahal kita kasi kaibigan kita o
kung mahal kita kasi mahal kita.” He said ito out loud. “Sabi ni Luna sa akin, mahal daw kita. Hindi ko
alam, Lexy, ang alam ko lang kasi, ayokong mawala ka sa buhay ko.”
Sinubukan niya itong hawakan, pero nagulat siya nang bigla itong humarap sa kanya. Titig na titig ito sa
kanyang mukha.

“Sinabi niya iyon?” Tila di makapaniwalang tanong nito. “Kaya ka nandito kasi sinabi niya iyon?”

“Hindi ko alam kung totoo iyon.” Sabi niya. “Kasi naisip ko, kung mahal kita ngayon hindi na tayo pwede
kasi ayaw mo nang maging parte ako ng buhay mo. Nasasaktan ka kapag nakikita mo ako. Ayokong
nasasaktan ka.” May kung anong bumikig sa kanyang lalamunan. “Paano ko ba malalaman kung mahal
kita? Paano mo ba nalaman noon na mahal mo ako?”

Hindi niya alam kung bakit niya iyon itinatanong dito. Naguguluhan siya.

“Natatandaan mo noong huling birthday ng Papa mo?”

“Iyong nagpunta tayo sa Subic?” Tanong niya dito. Tumango si Alexis.

“Noong gabi na, kumatok ka sa kwarto ko, sabi mo di ka makatulog. Pinapasok kita tapos parang ganito
tayo, nagkekwentuhan. Si Luna pa nga iyong kwento mo.”
“Iyon na iyon?” Tanong niya. Tumangi ito sa kanya.

“Wala lang, habang nakatingin ako sa’yo na parang ganito lang din, bigla kong naisip na: Tang ina, mahal
ko na ito.”

“May kasamang mura?” Tanong niya dito.

“Oo talaga. Kasi diba, we’ve been together all our lives, naligo ka pa nga sa banyo namin habang
nagbabawas ako sa toilet. Nakita ko na iyang ano mo, tapos alam ko lahat ng kalokohan mo tapos one
night malalaman kong mahal kita? Parang ewan lang...” Napangiti siya sa sinabi nito.

“Bakit di mo sinasabi sa akin noon?” Tanong niya pa.

“Takot akong mawala ka.” Sabi nito. “Ikaw din naman diba? Sabi ko nga lagi kay Nanay, ikaw ang gravity
sa buhay ko, you make me fall.”

“Sorry, Alexis, nasaktan kita.”

“Wala na iyon. Matulog ka na.” Sabi nito sa kanya. Muli itong tumalikod but this time, he went closer to
her and spoon her. Hindi pa rin malinaw sa kanya ang nagaganap, sa tingin niya kailangan niyang
kausapin ang isang taong alam niyang makakasagot sa mga tanong niya. Kailangan niyang gawin iyon
para sa susunod na humarap siya kay Alexis, alam na niya kung ano talaga ito sa buhay niya.

He didn’t really sleep that night. Nakahiga lamang siya sa tabi ni Lexy habang yakap-yakap niya ito, bago
tuluyang sumikat ang araw, ay iniwan niya si Alexis. Kailangan niya ng kausap at pinuntahan niya ang
taong alam niyang makakatulong sa kanya. Makalipas ang ilang saglit ay nakatayo na siya sa tapat ng
pintuan nito. Kumatok siya doon at agad namang bumukas ito.

“Jacinto, anong ginagawa mo dito?” Tanong sa kanya ng kapatid niyang si Aguinaldo. Pumasok siya sa
bahay nito. Nang makapunta siya sa sala ay agad niyang nakita si Ido– ang pamangkin niyang dalawang
taong gulang na.

“Tito!” Sigaw nito ng makita siya.

“Hey kid!” ginulo niya ang buhok nito.

“Uy, Jacinto, nandito ka pala. Kumain ka na?” Tanong ni Grace sa kanya – ang asawa ni Aguinaldo. He
just nodded. Binalingan niya ang kapatid.

“Usap tayo.” Sabi niya dito. Agad namang kinuha ni Grace ang anak nito at saka iniwan sila. Dinala siya ni
Agui sa opisina nito sa bahay. Naupo siya sa silya at saka tumingin dito.
“Mahal ko na yata si Alexis.” Panimula niya. Agui sat there while encouraging him to talk. Ikinuwento
niya dito ang lahat ng pangyayari sa buhay niya at ni Alexis, isinama na rin niya ang nangyari sa kanila ni
Luna.

“Parang ganito iyan. You were torn between a habit and a dream.” Sabi nito. “Si Luna ang dream, si Lexy
ang habit. Sa sobrang tagal ninyong magkasama ni Alexis, nasanay ka na nandyan ka. Noong nawala
naman si Luna – ang dream - na-realize mo na hindi mo kayang mabuhay ng wala siya diba? Ito ang
tanong diyan, noong nawala silang pareho sa buhay mo, kaninong pagkawala ang mas nakasakit sa’yo.”

Kay Alexis.

Iyon ang agad na sagot sa isip niya pero hindi niya iyon isinatinig. Nakatitig lang siya sa kawalan, iniisip
niya ang lahat ng nangyari sa buhay niya noong nawala si Luna at si Alexis.

Noong nawala si Luna, nasaktan siya, pero dumali ang lahat dahil dinamayan siya ni Alexis.

Noong nagpapakatanga siya sa kakahintay kay Luna at nagpapakalasing dahil sa kagaguhan niya sa
kapatid nito, naroon si Alexis, inalagaan siya nito at pinaghilom ang sugat sa kanyang puso.

Noong nawala si Luna, naging madali ang pagbangon dahil naroon si Alexis.
Minahal niya naman si Luna noon...

Pero noong nawala si Alexis, nawala rin siya. At kahit naroon si Luna, hindi siya kumpleto dahil wala si
Alexis sa buhay niya.

“Sa tingin ko, alam mo na ang sagot.” Nakangising sabi ni Agui. “Anong masasabi mo ngayon?”

“Tang na, Agui, ang tanga ko.” Wika niya tapos ay tumayo.

-----------------------------------------------------

After that excruciating talk he had with his brother, umuwi siya sa bahay niya. Handa na siyang harapin
si Luna. Nasaktan niya ito and the least thing he could do for her was to make things easier, kung paano,
hindi niya alam, pero susubukan niya.
He went inside the house at ang una niyang napansin ang mga maleta nanakalagay sa gitna ng sala.
Kinabahan siya. Tinawag niya si Luna at nang makita niya ito ay parang gusto niyang saktan ang kanyang
sarili.

“Luna...” Tinawag niya ito, ni hindi man lang ito ngumiti sa kanya. Mugto ang mga mata nito habang
nakatingin sa kanya. Umiyak ito. Sigurado siya doon.

“Game over na diba? Natalo ako. Aalis na ako.” Sabi nito.

“Mag-usap muna tayo.” Sabi niya. Nagyuko siya ng ulo at saka sinabing: “I’m sorry.” Sinampal siya nito.
Hindi siya kumibo, he deserved that, kung tutuusin ay kulang pa nga.

“Sabihin mo sa akin, Jace. Gusto kong marinig... kahit masakit.” Naiiyak na sabi nito. Nag-iwas siya ng
tingin. “Jace...”

“Ma-mahal ko si Lexy.”

Tuluyan nang napahagulgol si Luna. Lalo siyang nakadama ng awa dito. Nag-iisip siya kanina habang
pauwi siya sa bahay na iyon. Naiisip niyang pwede niyang ituloy ang kasal kahit na hindi niya mahal si
Luna. Hindi pa naman alam ni Alexis na mahal niya ito at sa tingin niya naman kahit malaman ni Lexy
iyon, wala na ring magbabago.
Handa siyang gawin ang lahat para lang huwag masaktan si Luna pero naisip niya rin ang sinabi ni Gene
sa kanya noong nakaraang gabi.

“Hindi natin pwedeng mahalin ang isang tao dahil lang sa mahal nila tayo. Masasaktan lang sila...”

Ang akala niya si Lexy iyon, pero sa huli si Luna pa.

“Sana maging masaya kayo.” Lumuluhang wika nito. Kinuha nito ang mga maleta nito at saka lumabas,
sinundan niya ito. Luna put her luggage inside her car’s trunk. Hinawakan niya ang kamay nito.

“Luna, Luna sorry.” Sabi niya dito. Tiningnan siya ni Luna, may mapait na ngiting gumuhit sa mga labi
nito.

“The day before Lexy left, nagkita kami. She looked awful that time at ngayon, JC, naiisip ko, baka noong
araw na iyon ganito rin ang naramdaman niya. Akala ko noon, si Alexis ang kontrabida sa love story
nating dalawa. Kinaibigan ko siya noon just to get rid of her. Masama na kung masama, pero hindi ako
perperkto. Alam mo kung anong nakakainis? Noong kinaibigan ko siya, I ended up liking her. I couldn’t
hate her kahit pa sa dami ng beses mo akong ipinagpapalit sa kanya.” Humikbi ito. “Letting go of the
person you love isn’t always easy. But if I keep you, we’ll only end up hurting each other. Kaya ginagawa
ko ngayon ang palagiang ginagawa ng mga babaeng nata-trap sa isang best friend turned lovers
relationship. I’m letting you be happy with her.”
Hindi siya nakapagsalita. Hinagkan siya ni Luna sa kanyang mga labi at saka umalis ito. Hindi siya
makapaniwala na sa ikalawang pagkakataon ay nasaktan na naman niya ang babaeng minsa’y naisip
niyang pag-alayan ng habambuhay.

Bago ito tuluyang umalis ay nilingon pa siya nito. Hinubad nito ang singsing na ibinagay niya rito halos
walang buwan na ang nakakaraan.

“I have a secret JC.” Sabi nito sa kanya. “I had always known that you were in love with her in denial
lang.” Muli siya nitong tinalikuran. Sumakay ito sa kotse at saka tuluyang umalis. Naiwan siya roon na
hawak ang singsing na ibinalik nito sa kanya.

Nasasaktan siya dahil nasaktan niya si Luna, pero kalakip ng sakit ay nararamdaman niya ang kasiyahan
dahil sa unang pagkakataon, makalipas ang maraming panahon, alam na niya talaga kung sino ang
nagmamay-ari ng kanyang puso...

=================

20. Moments
June 13, 2001

“May date kayo ni Ate Luna?”

Natatawa talaga ako kay Alexis kapag tinatawag niyang at ang kababata kong si Luna. Isang taon lang
naman ang tanda ni Luna sa kanya pero kung maka-ate akala mo five years na mas ahead sa kanya si
Luna.

“Recital niya ngayon, nag-promise ako. Mamaya pa namang three ng hapon. Sama muna ako sa’yo.”
Sabi ko sa kanya. Nagkibit balikat lang siya. “Saan ka ba pupunta?”

“Sa park, mag-skate ako eh. Pinag-aaralan ko iyong bagong trick ni Tony Hawk.” Sabi pa niya. Napailing
na lang ako. Minsan naiisip ko na bagay talaga sa kanya ang pangalan niya. Nakita kong tumakbo siya sa
loob ng bahay at nang muli siyang lumabas ay nakasuot na sa kanya ang dc cap niya at kipkip na niya ang
skateboard niya sa kilikili. Tinapik niya ang balikat ko at saka inaya akong maglakad papunta sa park.

“Sabi mo sa akin liligawan mo si Ate Luna?” Tanong niya pa sa akin habang nagalalakad kami. Tiningnan
ko siya. I just gave her a simple smile.

“Bakit ba ate ang tawag mo dun?” Tanong ko pa sa kanya.

“Mas matanda siya sa akin ng isang taon.”

“Eh di dapat ako kuya mo kasi ahead ako sa’yo ng two years.” Biniro ko pa siya. Alexis made a face.

“Neknek mo nga Jacinto! Iyong tinatawag lang na kuya ay iyong mga kagalang-galang.” Sabi niya sa akin.
Napailing na lang ako. Nakilala ko si Alexis noong third year high school pa lang ako, second year na siya
noon, napakakulit niya, noong una naman ay hindi ko siya pinapansin, pero noong ma-realize ko na
iisang na lang kami ng mundong ginagalawan, naging malapit na rin ako sa kanya, mula noon, palagi ko
na siyang kasama.

“Sama, akala mo naman cute.” She made a face again.

“Walang skater girl na cute. Maangas ako!” Sabi pa nito. She was only seventeen years old that time
pero kilos bata pa rin siya.

“Ungas!” Binatukan ko siya. Alexis was like a ray of sunshine in my life, she makes everything sunny and
warm. Nakaiwas siya sa batok ko. Huminto siya sa paglalakad at saka ibinaba ang board niya. Sumunod
na lang ako sa kanya papunta sa Skate Park. I sat on one of the benches there, panaka-naka ay
tinitingnan ko siya.

Okay naman si Lexy, mukhang enjoy na enjoy siya sa ginagawa niya. Nakaupo lang naman ako doon at
nagpapalipas ng oras, ka-text ko rin si Luna kaya hindi ako naiinip. Maya-maya ay lumapit sa akin.
“Jacinto, nagugutom ako. Pakainin mo ako.” Sabi niya habang nakanguso. Ang cute niya talaga! Isa sa
mga rason kung bakit ko siya kinaibigan ay dahil sa ka-cute-an niya. Naalala ko nga nang minsan ko
siyang dalhin sa bahay noon, third year high school siya noon, ako naman first year college, nang makita
siya ni Mama ay tuwang-tuwa ito sa kanya, pinakain pa nga siya ng Mama ko ng kung anu-ano, sabi ni
Mama para daw nakita niya kay Lexy ang anak na babae na matagal na niyang hanap.

“Anong gusto mo?” Tanong ko sa kanya habang paupo siya sa tabi ko. Ipinatong niya pa ang mga binti
niya sa binti ko.

“Hotdog sandwich saka coke.” Sabi niya sa akin. Inalis ko ang paa niya at saka tumayo para bilhin ang
gusto niya. Agad akong bumalik. Natigilan ako saglit nang makita ko siyang may kausap na lalaki. She
was smiling at the boy. Pareho sila ni Lexy ng attire, naka-skate shoes din ito at may hawak na
skateboard. Nang lumapit ako sa kanila ay paalis na yata ang lalaki.

“Bye, nice to meet you.” Napansin ko pang namumula ang mukha ni Alexis. Sinundan ko ng tingin ang
lalaki.

“Text na lang kita mamaya.” Sabi pa nung gago. Tinitigan kong maigi. Nang tuluyang makaalis ay
binalingan ko siya.

“Sino iyon?” Tanong ko. Kinuha niya sa akin ang pagkaing binili ko.
“Kristoff daw, crush niya daw ako, ayun hiningi iyong number ko.”

“At binigay mo naman?!” Di makapaniwalang tanong ko.

“Easy ka lang! Alam kong makaluma ang pangalan mo, pero huwag mo akong itulad sa’yo ha? Hindi ako
Maria Clara. Saka crush ko din si Kristoff eh.” Tila kinikilig na pag-amin niya sa akin.

“Crush mo iyon?” Di ako makapaniwala talaga. Tumango siya bago uminom ng coke.

“Akala nga niya boyfriend kita. Sabi ko hindi.”

“Sana sinabi mo, oo! Para hindi ka na sana niya ginulo.” Naiirita ako. Kung gaano ko siya inaalagaan at
pinoprotektahan mula sa kung kaninong masamang elemento, ganoon naman siya ka-careless!

“Eh? Yuck ha. Hindi kita magiging boyfriend. Ni wala nga akong crush sa’yo.” Sabi niya. Parang nasaktan
ako sa sinabi niya. Tiningnan ko siya ulit, nguya siya nang nguya. Kahit kailan talaga salaula itong
babaeng ito. Pinili ko na lang bale-walain ang naramdaman kong kaunting sakit. Umupo na lang ako sa
tabi niya at tulad nang palagi niyang ginagawa ay ipinatong niya ang mga binti niya sa hita ko at saka
kumain na naman.
Nasanay na ako na ganito kaming dalawa. Minsan nga naiisip kong hindi ko siguro kakayanin kapag
nawala si Alexis sa buhay ko. Sa ngayon kasi, siya ang balance sa buhay ko, she keeps everything in their
rightful places.

“Bakit nakatingin ka? Nagagandahan ka sa akin?” Tanong niya.

“Hindi, naga-gwapuhan ako sa’yo! Ang gwapo talaga ng best friend ko!” Sabi ko sabay gulo sa buhok
niya. Humalakhak siya. It’s always nice hearing her laugh. Tumagal kami sa ganoong posisyon.
Nagkekwentuhan lang kami ng kung anu-ano, minsan tungkol sa pelikulang napanood niya, minsan
tungkol sa kapatid niya pero ang pinakagusto kong parte ng kwentuhan namin ay iyong bigla niya akong
tatanungin kung anong nasa isipan ko.

“Anong iniisip mo?” She asked out of the blue.

“Kung ano tayo, twelve years from now.”

“Huh? Ang advance naman pero sige, twelve years from now, kayo na ni Ate Luna tapos may mga babies
na kayo.”

“Oo, tapos ninang ka ng lahat ng anak ko.” Sabi ko pa sa kanya. Lexy giggled. “Twelve years from now
siguro, hindi ka na skater girl. Sigurado ako na magiging lady ka na.”
“Wow! Iniisip mo sa akin iyon?” Tanong niya na parang di makapaniwala. Tumango ako. She laughed out
loud again. Ang tagal naming magkausap ng ganoon. Hindi ko na nga namalayan na two-thirty na pala at
male-late na ako sa usapan naming ni Luna.

“Ha? Late ka na? Naku, patay ka, Jacinto!” Sabi pa niya sa akin. Napangiwi ako. Kasalanan niya kung
bakit ako male-late pero ako pa rin ang sinisisi niya. Luka-lukang babae talaga.

“Aalis na ako. Text na lang kita mamaya.” Sigaw ko sa kanya.

“Bye, Utak ng Katipunan! I’ll miss you!” Narinig kong sigaw niya mula sa likuran ko. Napapangiti ako sa
tuwing maririnig ko ang mga katagang iyon na lumalabas sa bibig niya. The thought of her missing me
makes my heart leap.

Bago ako tuluyang umalis ng park ay muli ko siyang nilingon, nakangiti pa rin ako pero unti-unting
nawala ang ngiti ko nang makita kong nakasadlak na sa lupa si Alexis. Hindi na ako nagdalawang isip pa,
agad ko siyang tinakbo.

“Lexy!” Sigaw ko. Nang makalapit ako sa kanya ay kitang-kita ko ang malalaking galos sa tuhod niya.

“Shet! Nalaglag ako.” Sabi pa niya. Hindi na ako nagdalawang isip, binuhat ko siya, dadalhin ko siya sa
ospital dahil naiisip kong baka ma-infection pa ang mga sugat niya. Isinakay ko siya sa kotse ko at saka
mabilis na pinasibad ang sasakyan.
“Huy saan tayo pupunta?” Tanong niya sa akin. Nang tingnan ko siya ay nakita kong umaagos ang dugo
sa binti niya.

“Sa ospital, saan pa ba?”

“Uwi mo na lang ako. Baka ma-late ka pa sa recital ni Ate Luna!”

“Tumahimik ka! Recital lang iyon! Magpa-piano lang siya, ilang beses ko na siyang napanood mag-piano,
ikaw, ikaw, mas kailangan mo ako!”

Alalang-alala ako sa kanya. Natahimik na siya. Nang makarating kami sa osipital ay agad siyang dinala sa
emergency room. Hindi naman daw malala ang sugat ni Alexis, kinailangan lang linisin at lagyan ng
benda. Nang matapos siyang gamutin ay saka lang ako lumapit sa kanya. Nakanguso siya habang
nakatingin sa mga tuhod niya.

“Ayan may takip na.” Sabi ko sa kanya. Hinawakan ko ang tuhod niya, naramdaman kong may tumulong
tubig sa mga kamay ko. Nang silipin ko siya ay nakita kong umiiyak siya.

“Alexis?” Nagulat ako nang bigla niya na lang akong yakapin. Napasinghap ako. Hindi ko alam kung bakit
bumilis ng ganoon ang tibok ng puso ko,. MAs mabilis pa ito ngayon kaysa kapag nakikita o kasama ko si
Luna.
“Salamat, JC ha?” Humihikbing sabi niya sa akin. Niyakap ko na rin siya.

“Lahat gagawin ko, basta wag ka lang iiyak. Ayokong iiyak ka, Lexy. Ganoon kita kamahal.”

Oo, mahal ko siya... Hindi ko alam kung bakit bigla kong naisip iyon. Sa tagal ng pinagsama naming
dalawa, ngayon ko lang talaga naisip na mahal ko siya.

------------------------------------

October 17, 2001

Alam kong nakapamintana na naman siya. Sinabi ko kasi sa kanyang pupunta ako sa kanila ngayong
araw. Excited akong makita si Alexis ngayong araw, ikukwento ko kasi sa kanya ang nangyari sa date
naming ni Luna kagabi. Tuwang-tuwa pa akong tumapat sa bintana ng sala nila, pero nagtaka ako nang
wala roon si Alexis. Nag-text naman ako sa kanya kanina, bakit hindi niya ako hinhintay sa may bintana?
Napilitan tuloy akong kumatok sa pinto nila. Pinagbuksan ako ng Nanay niya at iginiya ako sa pinto ng
kanyang silid. Kumatok ako, napansin kong bukas iyon kaya pumasok na ako.
At noon, nanlumo ako nang makita ko si Alexis. Nakaupo siya sa kanyang kama, nakasandal sa pader
habang mugto ang mga mata. Agad akong lumapit sa kanya.

“Lexy, anong nangyari?!” Sigaw ko. Nakadama ako ng pag-aalala. Tumingin siya sa akin at saka umiyak
nang umiyak.

“Iniwan na ako ni Kristoff. Ayoko kasing makipag-sex sa kanya. Ipinagpalit niya ako sa iba.” Yumakap siya
sa akin at saka hinawakan ng mahigpit ang mga braso ko. Iyak lang siya nang iyak, niyakap ko naman siya
ng mahigpit. Hindi ako mapakali. Nakakaramdam ako ng matinding galit sa mga oras na ito. Anong
karapatan ng Kristoff na iyon na saktan ang Alexis ko? Iniingatan ko si Alexis, inaalagaan, ni hindi ko siya
pinadadapuan sa langaw o lamok pero anong ginawa niya? Pinaiyak niya ang pangalawang pinaka-
importanteng babae sa buhay ko.

Hinayaan ko lang siyang umiyak nang umiyak. Nang napansin kong nakatulog na siya ay inihiga ko siya sa
kama at saka umalis. Balak ko sanang umuwi na lang pero hindi ko nagawa. Imbes na sa bahay,
dumiretso ako sa school nina Alexis at inabagan ko sa labas ang labas ang lalaking iyon. Nang makita ko
siya ay agad ko siyang sinugod pero imbes na ako ang mambugbog ako ang nabugbog.

Nawalan ako ng malay at nang magising ako, nas aospital na ako at ang una kong nakita ay ang
namamagang mga mata ni Luna.

“Jace....” Tinawag niya ako. Napangiwi ako sa sakit ng katawan pero nang maalala kong napapaputok ko
ang labi ng lalaking nanakit sa Alexis ko, nakadama na rin ako ng kaunting kasiyahan.
“Luna, pinaiyak siya nung gagong Kristoff na iyon! Hindi pwedeng masaktan si Alexis ng kahit na sino.”
Iyon ang una kong sinabi kay Luna matapos kong magkamalay. Umiyak siya, hindi ko alam kung bakit
pero isa lang ang malinaw sa akin, masakit man ang buong katawan ko, masaya pa rin ako kasi nasapak
ko ang lalaking nagpatulo ng mga luha niya.

----------------

October 24, 2001

“Jace, pwede mo naman siyang puntahan. Kaysa iyong nandito tayo habang sinisilip mo siya.”

Isang linggo na akong nakalabas ng ospital pero hindi ko pa rin pinupuntahan si Alexis. Palagi ko lang
siyang sinisilip sa malayo, nakikita ko namang hindi na siya ganoong kalungkot. Tiningnan ko si Luna.
Nginitian ko siya, nagpapasalamat talaga ako na sinasamahan niya ako sa tuwing sisilip ako sa labas ng
school ni Alexis tuwing hapon.
“Thank you, babe ha?” Sabi ko sa kanya sabay halik sa kanyang pisngi. Nakita kong ngumiti siya. Ang
bait-bait ng girlfriend ko. Iyon lang ang palagi kong naiisip.

“Puntahan mo na si Lexy. Alam kong nag-aalala na siya sa’yo.” Sabi niya sa akin. Umiling ako.

“Hindi pa ako magaling.”

“Eh ano naman? Kaya ka nga nagkaganyan dahil sa kanya!” Bahagyang tumaas ang boses niya sa akin.

“Babe, kapag nakita niya ako, iiyak na naman siya. Ayokong nakikitang umiiyak si Alexis... Nanghihina
ako kapag nakikita ko siyang umiiyak.”

---------------------------------

Alexis woke up the next morning without Jacinto by her side. Nakadama agad siya nang pag-aalala dito.
Agad siyang bumangon para matawagan ito pero hindi nito sinasagot ang tawag tawag niya. She sat in
the middle of her bed tryong to recall what happened last night.
He said that he might be in love with her.

Napabuntong hininga siya. Hindi niya alam kung tama ba na nakadama siya ng kaunting pag-asa. Pilit
niyang sinasabi sa kanyang sarili na hindi tama iyon, na hanggang doon na lang talaga sila pero hindi
talaga niya maiwasan.

She never thought that they will get in a situation like this. She had been dreaming about him loving her
since the day she found out she loved him. Hindi iilang beses niyang iniyakan si Jacinto, minsan pa nga
ay kinaawan niya ang sarili niya. Marami na siyang pinagdaanan na ito ang kasama. Oo nagkasakitan na
sila, pero kung tatanungin niya kung anong alalaala ang mas matimbang, nananatili pa ring mas lamang
ang masasayang alaala niya kasama si Jacinto.

Lumabas siya ng bahay. She thought of waiting for him. Iniisip niya na baka bumalik ito, baka gusto
nitong makausap siya bago...

She sighed again. Ayaw niyang isipin pero baka nagkaayos na ito at si Luna. Kung tutuusin ay napakasakit
isipin noon para sa kanya. Sabi nito sa kanya, parang mahal siya nito, gusto niyang panghawakan iyon,
gusto niyang maniwala sa posibilidad na mahal na rin siya ng taong minamahal niya pero posible rin na
mas nangibabaw dito ang pagmamahal nito para kay Luna kaya iniwan siya nito.

Napailing siya, gusto na naman niyang umiyak. Mukhang sa ikatlong pagkakataon ay mabibigo na naman
siya kay Jacinto.
Lumabas siya ng gate, naisip niyang hintayin ito. Uupo sana siya sa bench na nasa labas ng bahay niya
pero nahagip ng kanyang mga mata ang isang pigurang nakaupo na roon. Pinakatitgan niya ang taong
iyon at ganoon na lang ang tuwa niya.

“Huy, Jacinto, umaano ka diyan?” Tawag niya dito. He looked at her, a weak smiled formed on his face.
Hindi siya nakatiis, nilapitan niya ito. Naupo siya sa tabi nito, nagulat pa siya nang pagka-upo niya ay
biglang hatakin ni Jacinto ang mga binti niya at ipinatong sa hita nito. Then, he looked at her. Her mouth
parted a little bit when she saw the intensity in his eyes.

“Huy...” Dinutdot niya ang balikat nito. Hinuli nito ang kamay niya at saka hinawakan iyon.

“Do you remember what you used to ask me everytime we talk and we’re like this?” He asked in a very
low voice. Napalunok siya.

“What’s on your mind?” Tanong niya dito. Hindi siya sigurado pero nang ngumiti si Jacinto ay gumaan
naman ang pakiramdam niya.

“Yeah... that.” He sighed. “Ask me again.”

“What’s on your mind?” She asked.

“I love you.” He answered. “That I’m sure of that now and that I want to be with you in every way I
know.” Dahan-dahan siya nitong nilingon. “That’s what’s on my mind.”

“Love mo ako? Bilang friend?” May kung anong bumikig sa lalamunan niya. Jacinto smiled again.

“I don’t want to be your friend anymore.” Mahinang sabi nito. Parang gusto niyang maiyak.

“Talaga?” She asked him just to be sure. Jacinto nodded.

“I have things to say, but you have to listen okay... I have been thinking about it all night and I don’t
know if this is right or wrong.” He said to her. Ginagap nito ang kamay niya at saka ipinakita sa kanya.
“Do you see how our hands fit perfectly?” He said. Naiiyak siya. Bakit parang alam na niya ang
pupuntahan ng sasabihin ni Jacinto?

“This morning, I realized that I am in love with you.” He smiled. “And that was the most shocking thing
that ever happened to me. I was actually happy and scared because I am in love with you... Tapos
habang nag-iisip ako, na-realize ko na hindi ako na-in love sa’yo kanina lang o kahapon o noong mga
panahong wala ka, Alexis.” He took a deep breath.

“Do you remember that moment when you had that accident in your board and I had to take you to the
hospital?”
“Yes...” Kinakabahan siya, ano bang sinasabi ni Jacinto? Hindi niya mahulaan. Gusto na niyang i-fast
forward ang lahat.

“When you were crying, you hugged me, do you remember what I told you?” He was looking at her
intently pero wala itong mga ngiti sa labi.

“Sabi mo sa akin noon, lahat gagawin mo basta huwag lang ako umiyak.” Napalunok pa siya habang
sinasabi ang mga salitang iyon.

“That’s the moment.” Sabi nito sa kanya. Noong una ay hindi niya maintindihan kung anong moment
ang sinasabi nito pero nang unti-unti niyang maintindihan ay umawang ang mga labi niya. Jacinto smiled
at her again, parang nahihiya pa itong tumingin sa kanya pero makalipas ang ilang sandal ay
nakipagtitigan na ito sa kanya.

“You see, I loved you even before you loved me. I just wasn’t aware of it. Akala ko normal lang iyon kasi
best friend kita tapos mahalaga ka sa akin. Even while I was with Luna, it had always been you. Bobo
lang ako. Kung noon ko pa sana sinabi o na-realize, sana hindi na tayo dumating sa puntong ito.”
Nanginginig ang tinig nito.

“Mahal na mahal kita Alexis.” Sabi nito sa kanya. Tumahimik ito.

“Pero...” Alam niyang may sasabihin ito, alam niyang may kasunod ang mga katagang iyon.
“Sa ngayon, hindi pa tayo pwede...”

And that pained her. Napasinghap pa siya habang nakatitig dito. Kinagat niya ang labi niya para hindi
siya mapaiyak. Jacinto held her hand tightly as if he was assuring her that he will never let her go, pero
alam niyang kabaligtaran noon ang mangyayari.

Jacinto’s tears fell. Pinahid niya iyon.

“Huy, wag ka nga umiyak. Para ka namang tanga.” Pinilit niyang tumawa. Hinuli ni Jacinto ang free hand
niya at saka hinawakan rin iyon.

“Ayoko sana... pero alam kong alam mo rin na ito iyong pinakatamang gawin diba, Alexis?” He asked
her. Kahit masakit ay tumango siya. Tama naman ito. Sa dami ng nangyari sa kanila ngayon, alam niyang
kailangan nila ng distansya at panahon.

“Time and space, we need that, but it doesn’t mean that I love you less.” Inilagay nito ang mga kamay
niya sa mukha nito. Then he looked at him. Ang dami-dami niyang nakikita sa mga mata ni Jacinto, tears,
sadness, fear but the best part of looking in his eyes was the part where she could actually see the love
he had for her. He was being truthful, mahal nga siya nito.

“I love you too.” Sabi niya dito. Jacinto smiled. Hinagkan siya nito sa noo at saka tumayo na. Aalis na ba
ito? Ganoon na lang iyon? Ibig sabihin, nagpunta lang ito sa kanya para magpaalam?
“Aalis ka na? Ganoon na lang iyon?” Nanginginig ang boses na tanong niya. “Hindi mo ba sasabihin sa
akin kung kailan ka babalik? Jacintoooo!”

Jacinto faced her. Inabot nito ang kamay niya at saka siya nginitian.

“Hindi pa ako aalis. Kikiss muna ako.” Sabi nito. Walang sabi-sabing hinapit siya nito at saka hinagkan sa
mga labi. She sighed when she felt his lips touching hers, she had missed him so much and knowing that
he’ll be leaving her again, alam niyang mami-miss na naman niya ito, she was supposed to satisfy herself
with this kiss dahil hindi niya alam kung kailan ito babalik, she pulled him even closer. She wanted to feel
him, eveyry touch, every stroke of his glorious lips, she didn’t want to let go but she knew she had too.
So when he broke the connection of their lips, hindi niya napigilan ang mapaluha.

“Bye, Lexy.” He said those words with so much finality that it scared her. Baka hindi na ito bumalik. Hindi
na siya nakapagsalita. She waved at him, Tuluyan na itong tumalikod. Naiwan siyang nakatayo roon,
pinapanood itong umalis, pilit niya itong tinatanaw at nang tuluyan na itong mawala ay saka lamang niya
hinayaang bumagsak ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan.

Jacinto left her, but she wasn’t hurt at all. She was left with a hopeful heart, alam niyang babalik ito. Ang
kailangan na lang niyang gawin ay ang maghintay...
=================

EPILOGUE: Best friends

September 25, 2014

Dear Heart,

I am watching the man I love as he waits for the woman he wanted to be with for the rest of his life. It
kinda sucks but I have to be happy for him. He was after all, my best friend.

-------------

“Best friend. The one friend that is closest to you. But what if, you fall in love with your best friend?
What will you do?”

I was smiling that day and I realized that my smile was a genuine one. I am really happy as I look at the
couple in the middle of the church exchanging their loving looks as they say their vows. Masaya ako at
alam kong masaya ang lahat ng tao sa paligid ko ngayon.
The couple’s happiness was radiating, nakakahawa, hindi lang ang kasiyahan nila kundi pati ang pag-ibig
na nararamdaman nila para sa isa’t-isa.

“Ikaw, kahit na minsan, slow ka, kahit na minsan, mas mabagal ka pa sa internet namin sa bahay, mahal
na mahal naman kita at sa dami ng pinagdaanan nating dalawa, I know in my hearts of hearts, I know
Jacinto Emilio, na ikaw lang ang para sa akin.”

I laughed as I hear Alexis’ vows of love towards the man standing neXt to her. Totoong tawa, walang
kasamang bitterness.

“Alexis Sara Cai...” It was Jacinto Emilio’s turn. I saw him take Alexis hand and the he sighed. “Every time
I look at you, I always remember that time when I first realized that it was you that I want to spend the
rest of my life with. I was twenty, you were seventeen, I wasn’t aware of it that time but right now as I
look at you, by the way, you look so beautiful and the best part of it is your mine, I am thankful that you
gave me the chance I didn’t think I deserve, you waited for me for a year...”

I wiped my tears as I heard the shakiness of Jacinto’s voice. Knowing him, I know that he was about to
cry. I had seen him cry so many times last year habang naka-isolate siya kay Alexis.

I saw how hurt he was habang tumatagal ang panahon na hindi niya ito kasama. Madalas kong sabihin
sa kanya noon na bumalik na siya pero ang lagi niyang sagot...
“Hindi pa pwede, nasasaktan pa siya sa tuwing nakikita ako. Kailangan munang gumaling iyong sugat na
binigay ko sa kanya bago ako humarap muli sa kanya.”

Jacinto lived for a year like a stalker. Hindi man siya nagpapakita kay Lexy palagi naman siyang
nakasunod dito. Nainis na lang talaga ako sa kanya kaya isang gabi, pinagsasampal ko siya. I told him to
man up and face Alexis.

“Hindi pa pwede---“

Isang malakas na sampal ang binigay ko sa kanya.

“June two na bukas! Birthday na naman niya! Bumalik ka na! I know how much she was missing you!
Man up, Jacinto!”

After that night, Jacinto man up and he finally faced Alexis.

I was there, we’ll not in front of her door, nasa kotse ako noon, inihatid ko si Jacinto para sigurado ako
na pupuntahan nga niya si Alexis. Baka kasi puntahan niya nga, hindi na naman siya magpakita. I was
watching him as he knocked on her door, I saw when the door opened, I saw Alexis smiled when she
saw Jacinto, I saw them kiss. I was their to witness everything and I was really surprised to realize na
hindi na ako nasasaktan.
Right at that moment, I realized na hindi lang si Alexis at si Jacinto ang masaya kundi pati ako, because
finally, I let Jacinto go, I had moved on.

“You have always been my dream, a dream that became a habit...” pagpapatuloy pa ni Jacinto. “A habit
turned to dream, and now thirteen years later, my dream became my reality. That’s how much I love
you. And p.s. I still owe you ten more kisses. Patay ka sa akin mamaya.” Nakita kong kinindtan pa ni
Jacinto si Alexis. Tawa naman ako nang tawa. Was he even allowed to say that inside the church?

“Congratulations, Alexis Sarah and Jacinto.” The priest looked at the both of them. “Jacinto, you may
now kiss your bride.”

And he did. I was the first one to clap my hands. I was smiling so wide. Sa dami ng pinagdaanan nilang
dalawa. I really think that they deserve this moment. And as I was looking at them, I realized that they
are made for each other at masaya ako dahil naging part ako ng journey papunta sa kanilang
happiness...

The end

=================
*Huling Hirit

May 31, 2013

“Uwian na! Tara, Alexis! Labas tayo!”

I smiled at my officemates. Tulad nang dati ay inaaya na naman nila akong lumabas, nakasanayan na
lang yata nilang gawin iyon kasi kahit naman anong aya nila sa akin, hindi rin naman ako sumama.

“Pass muna, uuwi na ako.” Sabi ko sa kanila. Agad kong kinuha ang bag ko at saka nagmamadaling
lumabas ng building. Uuwi na talaga ako. I know it’s too early but I’ve been doing this – going home
early – since the day Jacinto Emilio left me. I sighed as his memories crossed my mind. I miss him
terribly. I guess this is the feeling of loving someone pero hindi mo pa makasama.

Nang makalabas ako ng builing ay agad akong nagpunta sa pinaka malapit na convenience store para
mamili ng ice cream, ganoon lang naman ang routine ko, bahay, trabahi, store, bahay... Maaga aong
umuuwi lagi kasi iniisip ko na sana, pagbalik ko sa bahay, nandoon na siya, hinihintay ako. Pero isang
taon ko nang iniisip iyon, hindi pa rin siya dumarating.
Pumara ako ng taxi, iniisip ko pa rin si Jacinto. Hindi ko alam kung nasaan siya, wala akong balita sa
kanya. Hindi ko naman naisip na when he said that we needed time and distance, didistansya siya ng
bongga. Mag-iisang taon na siyang wala sa isang buwan, gusto ko na talaga siyang makita, miss na miss
ko na siya.

I sighed again, that day when he said goodbye was also the day he told me he loved me. Ang pinaka
hindi ko makakalimutan sa lahat ay iyong sabihin niya that he loved me even before I loved him – noong
una ay hindi ako naniniwala but then, he told me the moment when he realized that he was in love with
me and I automatically believed him.

Lahat ng sinabi ni Luna sa akin nang gabing iyon ay totoo. Everything Jacinto did was because of me, he
loved me even before he realized it, he loved me with all his heart at sa tuwing naiisip ko ang mga bagay
na pinagdaanan naming nang magkasama, natatawa ako kasi sa huli, ako pa pala ang hindi nagpahalaga
masyado. I hated the fact that I didn’t see that Jacinto was treating me more special than any of his
girlfriend. Siguro kung nakita ko iyon noon, hindi na sana kami umabot sa punto na kinailangan pa
niyang umalis.

Kung sabagay, naiintindihan ko naman siya. Kahit mahal naming ang isa’t-isa, kung may nasasaktan
naman kami, hindi rin kami magiging masaya.

At iyon lang naman ang gusto ko, ang maging masaya kasama ang mahal ko. And I guess waiting for him
doesn’t bother me at all, bakit? Kasi nakapaghintay naman ako sa kanya ng halos ilang taon bago niya
sabihin sa akin na mahal niya ako, hindi na mahirap ang hintayin pa siyang muli.
Waiting was never easy, pero alam kong babalikan niya ako, that makes everything else much easier for
me to deal with.

“Para na manong.” Sabi ko nang tumapat na ang sasakyan sa gate ko. I paid him then I got off the car. I
walked towards the gate pero bigla akong natigilan, I saw one long stemmed pink rose na nasa labas ng
gate ko. I picked that up and I looked around. Wala namang tao, sinong mag-iiwan noon doon?

Napansin ko na may card na nakalagay doon. Kinakabahang binuksan ko iyon and I got the biggest
surprise of my life when I read what was written in there:

I miss you. <3 JC

My tears started falling, I wasn’t crying because I’m sad, I’m happy, it’s just that I’ll be happier if he’s
here. Idinkit ko sa dibdib ko ang sulat niya kasama ng rose. At least after almost a year, may paramdam
na siya. Alam ko, nararamdaman kong babalik na siya, konting hintay na lang...

---------------------------
June 01, 2013

I woke up extra early that morning. Naisip ko kasing tumakbo, masyado nang matagal ang huling work
out ko and I badly need to run, isang paraan na rin to shake the longing off my system.

Longing, ang tagal-tagal ko nang nami-miss si Alexis, gusto ko na siyang makita, mayakap, I’ve been
wanting to knock on her door many times and kiss her. Gusto ko nang bumalik sa kanya pero hindi pa
pwede. Hindi pa magaling ang sugat na iniwan ko sa puso niya noong mga panahong minahal niya ako.
Hindi pa kami pwede, gusto ko sa oras na magkasama na kami ulit, gusto ko iyong masaya lang kami, I
want our second time to just be the best time of our lives. Gusto ko na sa oras na harapin ko siya, wala
na akong makikitang sakit sa mga mata niya.

Naalala ko pa noong minsang sinundan ko siya pauwi, akala ko talaga nakita niya ako noon, huminto kasi
siya at saka tumingin sa direksyon ko, nagtago ako sa may poste, my heart was beating so fast, I was
really scared, hindi niya pa kasi ako pwedeng makita noon, hindi pa ako ready na harapin siya. Although I
love her so much, I knew that I had to be away from her to prove to myself that I deserve her and the
love she feels for me. Ayoko na basta na lang kami mag-jump sa sitwasyon, I don’t want to strike while
the iron is hot, baka pareho lang kaming mapaso sa huli.
Lumayo lang naman ako para sa huli, pareho kaming ready, pero hindi ko inaasahan na ganito pala
kahirap ang malayo sa kanya.

I remember Luna telling me na hindi ko daw kayang mabuhay ng wala si Alexis sa mundo ko, back then,
kami pa, I wasn’t aware na iyong nararamdaman ko para kay Alexis ay hindi na love for a friend kundi I
was in love na pala sa kanya and when I isolated myself, doon ko lang napatunayan na tama si Luna.
Hindi ko nga kayang mabuhay nang wala si Alexis sa mundo ko, so the isolating part of my plan didn’t
really succeeded. I ended up following her everywhere.

Sinusundan ko siya papasok sa trabaho, sometimes I will seat near her sa loob ng coffee shop, minsan,
pilit ko siyang tinatanaw sa loob ng bahay, gusto ko lang siyang makita, I just want a glimpse at kapag
okay na ako, aalis na ako, I’ll live my life without her again, tapos kapag nami-miss ko na naman siya,
susundan ko ulit siya , titingnan lang pero hindi ko siya lalapitan. Ganoon lang ang buhay ko sa ngayon.

Alexis is my medicine. Whenever I have the yearning flu – I’ll come out and see her, after that okay na
ako. At sa tuwing makikita ko siya mula sa malayo na naghihintay din sa akin, hindi ko maiwasan ang
hindi makadama ng saya.

The woman I love was waiting for me. Iyon ang pinaka masayang pakiramdam sa lahat.

I started my morning run still with Alexis’ thoughts in my mind, muntik ko nan na ngang mabangga iyong
poste sa kaliwa, hindi ko kasi napansin. After almost an hour, tinapos ko ang pagtakbo. Umuwi ako sa
bahay para maligo at para pumasok sa office. I did my regular routine, bahay, office, office ni Lexy,
bahay ni Lexy...
I was always following her around. I wanted to make sure na nakaakuwi siya ng maayos, na walang
umaaligid sa kanya, na hindi siya nagugulo.

I smiled when I saw her went inside her house. I wondered kung nakita niya ba iyong rose na iniwan ko
sa harap ng bahay niya. Pinanood ko siya habang papasok siya ng bahay, bago niya tuluyang isara ang
pinto ay humarap siya at saka sumigaw.

“Hoy Jacintoo!!! Alam kong nandyan ka lang! Birthday ko na bukas, bumalik ka na!” Biglang nanginig ang
boses niya. “Miss na miss na kita eh...” She took a deep breath then she closed the gate.

Nakita ko ang mukha niya, I saw how hurt she was. Gustong-gusto ko nang lumabas ng kotse at yakapin
siya. I want to tell her how much I miss her, I want to tell her that being away from her kills my heart, I
want to be with her but then, I know that this wasn’t the time.

Malungkot na pinasibad ko ang sasakyan, umuwi ako nang may pag-aalinlangan sa puso. I saw Luna
standing outside my house. Napabuntong hininga pa ako.

“Hey.”

Walang sabi-sabing sinampal na lang niya ako bigla.

“Luna! Ano na namang ginawa ko?!” I exclaimed. Huwag naman niyang sabihin sa akin na may ginawa
na naman akong mali sa kanya? The last time I checked, okay na kami. She had forgiven me and we’re
good friends now, tapos bigla na lang niya akong sasampalin? What the hell is wrong?

“June two na bukas! Bumalik ka na I know how much she was missing you!”

I smiled. Kahit nasampal na ako ni Luna ay masaya ako. Kasi at least, alam kong sa oras na bumalik ako
kay Alexis, hindi na siya masasaktan. Heto na nga siya, she’s pushing me to go back.

“Hindi pa pwede nasasa----“

Muli niya akong sinampal.

“Nanggigigil na ako sa’yo!” Bigla na lang niyang hinatak ang tainga ko at saka hinatak ako papasok sa
kotse niya.

“Aray! Luna masakit!” Sabi ko sa kanya.

“Napapagod na ako ha! Masakit ka na sa bangs!” Tinulak niya ako papasok sa loob at saka isinara ang
pinto. Umikot siya sa driver’s seat at saka sumakay na rin, maya-maya ay tumatakbo na ang kotse,
nakatingin lang ako sa kanya.

“Saan ba tayo pupunta?” I asked her.

“Kung naduduwag kang makita si Alexis, pwes dadalhin kita doon.” Sabi nita sa akin. Napapalatak ako.

“Luna, hindi pa ----“

“Tse!” She said to me. “What are you even waiting for? The right time? The right moment? Jacinto,
when you love, everything is the right moment, it may not be the right time, but the right moment is just
always around the corner, waiting to be discovered. So if you’re telling me you are waiting for the right
moment, ito na iyon, papalagpasin mo ba pa?”

I looked at her and I realized that she was right.

“Fine, if you’re so impatient...” natatawang sabi ko. Bigla niya akong hinampas.

“Hindi ako nagpa-friendzoned para lang manood ng slooooow, movie.” Humagikgik si Luna. Napailing na
lang siya. Pinakiramdaman niya ang kanyang sarili, ito na talaga iyon, haharapin na niya si Alexis.
------------------------------------------------

June 02, 2013

12:04 am

I wiped my tears while I looked at the birthday cupcake I bought yesterday. Birthday ko na pero wala pa
rin si Jacinto. Pesteng Utak ng Katipunan iyon. Slow na nga, mukhang wala pa siyang balaka balikan ako!
I was really crying, I was really hurt. Akala ko ba mahal niya ako, bakit wala pa rin siya? Hindi niya ba ako
nami-miss man lang kahit kaunti? I know he was the one who put the rose in front of my house, so I
know that he was just around the corner, pero bakit ang tagal-tagal niya?
Lagi na lang niyang kinakalimutan ang birthday ko. Parang, parang hindi na niya ako mahal...

Napayuko ako sa coffee table. I guess I have to really wait for him, kung sabagay, next month pa naman
iyong one year na wala siya, pero kasi, miss na miss ko na siya.

Dingdong...

I heard the doorbell. Agad akong nag-angat ng ulo. Hindi ko alam kung para saan ang kabang
naramdaman ko pero I suddenly have a good feeling about this. Tinakbo ko ang distansya ng
kinalalagyan ko at ng pintuan. Nanginginig ang kamay na binuksan ko ang pinto at muntik na akong
mapaiyak nang makita ko siya...

Si Jacinto Emilio – ang utak ng katipunan pero slow naman.

He was standing right at my door and he was intently looking at me. I smiled.

“Take two...” Sabi ko sa kanya. Kumunot ang noo niya pero hindi ko na siya hinintay magsalita. Isinara
kong muli ang pinto at hinintay siyang kumatok and when he did, I opened the door and I jumped on to
him. I wrapped my legs around his waist and gave him a single-lip kiss – my favorite kiss – ever -, then I
pulled away and looked at him.
"Bakit late ka?" My tears were falling, but I wasn't crying because I'm sad or something. Umiiyak ako
dahil finally, nandito na ulit siya sa harap ko. "Pwede pa ba?" He asked me. I cannot believe that he was
asking me kung pwede ba pa. "Siyempre." I said in between tears. He pulled me closer and hugged me
tightly. I was so happy. Finally. Nandito na siya.

“Happy birthday, I love you...” He whispered to my ear. I hugged him even more.

“After ten years, ngayon mo lang ulit ako binato ng happy birthday on time.” Natatawang sabi ko.

“I love you.” Ulit niya sa akin. “I love you, I’m so glad you’ve waited for me, I love you so much....”

I sighed as I hugged him. We stayed in that position for a long while until I realized that Jacinto was
walking, he locked the door and he took me inside my room. He lay me down and stared at me for a
while, itinaas baba niya ang kanyang mga kilay at saka kinindatan ako.

“Anoooo?” I asked him.

“Papapikot ka na ba sa akin?” Nakakalokong sabi niya. I laughed hard. I spread my arms encouraging him
to come to me.
“Ano pang hinihintay mo? Ang sloooowwwww mo----“

Hindi ko na natapos ang sinasabi ko because Jacinto bent down to claim my lips. I sighed dreamily. Ito na
iyon, hindi na ako best friend, ako na ang girlfriend. Ako na ang mahal at ang saya-saya ko dahil at last,
masasabi ko na Na-ALEXIS CAI na si Jacinto Emilio...