Professional Documents
Culture Documents
ΠΗΓΕΣ ΠΑ
ΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ
Πρώτη και δασική
πηγή γ ι α τ η ν κοσμοϊ
στορική σύγκρουση, ό
πως κ α ι γ ι α τ ο σ ύ ν ο λ ο
των επιχειρήσεων κατά τ ο υ ς Περσικούς
Πολέμους, αποτελεί το έργο του "πατέρα
τ η ς ιστορίας" Ηροδότου, το οποίο
συντάχθηκε μερικές δεκαετίες μετά
τη ναυμαχία. Ο π ο λ υ β ρ α β ε υ μ έ
ν ο ς π ο ι η τ ή ς Α ι σ χ ύ λ ο ς , ο ο-
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο χρησμό Αποψη των ερειπίων
του μαντείου των Δελφών, την Αθήνα θα έ
ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ σωζαν τ α ξ ύ λ ι ν α τ ε ί χ η . Κάποιοι π ο λ ί τ ε ς θ ε ώ
της Περσέπολης, όπως
σώζονται σήμερα.
ρησαν ως τ έ τ ο ι α τα τ ε ί χ η που κάλυπταν τ η ν Η Περσέπολη υπήρξε μία
Μετά την κατάρρευση της ελληνικής α είσοδο τ η ς Ακρόπολης και ε π έ μ ε ν α ν να οχυ από τις τρεις
πρωτεύουσες του
μυντικής γραμμής στις Θερμοπύλες (τέλη ρ ω θ ο ύ ν πίσω α π ό α υ τ ά κ α ι ν α δ ώ σ ο υ ν ε κ ε ί
περσικού κράτους
Α υ γ ο ύ σ τ ο υ τ ο υ 480 π.Χ.) κ α ι τ η ν ο ι κ ε ι ο θ ε λ ή τ η ν ύ σ τ α τ η μάχη. Ο Θ ε μ ι σ τ ο κ λ ή ς ό μ ω ς με ιδι
(φωτ. J.E. Curtis).
υποταγή όλων σχεδόν των πολιτειών τ η ς Βοι αίτερη αποφασιστικότητα απέρριψε την ανε
ω τ ί α ς (πλην τ ω ν Π λ α τ α ι ώ ν κ α ι τ ω ν Θ ε σ π ι ώ ν δαφική αυτή ερμηνεία και διακήρυξε ό τ ι ο
τις οποίες κ α τ έ σ τ ρ ε ψ α ν οι εισβολείς), ο περ χρησμός α ν α φ ε ρ ό τ α ν στα πλοία και μόνο σε
σικός σ τ ρ α τ ό ς κ α τ έ φ θ α σ ε σαν π λ η μ μ υ ρ ί δ α αυτά! Στα πλοία λοιπόν σ τ ρ ά φ η κ α ν μαζικά οι
στα βόρεια κράσπεδα τ η ς Α τ τ ι κ ή ς (μέσα Σε Αθηναίοι τις δραματικές εκείνες η μ έ ρ ε ς του
π τ ε μ β ρ ί ο υ τ ο υ 480 π.Χ.). Σ ε π τ ε μ β ρ ί ο υ τ ο υ 480 π.Χ. κ α ι ο ι μ ε ν ά μ α χ ο ι α
Σ τ η ν πόλη τ η ς Α θ ή ν α ς , που α π ε ι λ ε ί τ ο ά π ο β ι β ά σ τ η κ α ν στη Σ α λ α μ ί ν α και τ η ν Τροιζή-
μεσα, η κατάσταση ήταν ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά δύσκολη. να, ο ι δ ε μ ά χ ι μ ο ι ε π ά ν δ ρ ω σ α ν ό λ ε ς τ ι ς σ τ ρ α
Ο συμμαχικός στρατός όχι μόνο δ ε ν φαινό τιωτικές θ έ σ ε ι ς και προετοιμάζονταν για την
ταν, αλλά σύντομα έγινε γνωστή η απόφαση α ν α μ ε ν ό μ ε ν η αναμέτρηση. Οι σχετικές περι
να δ η μ ι ο υ ρ γ η θ ε ί μέτωπο στον Ισθμό, όπου γ ρ α φ έ ς ε ί ν α ι πολύ π α ρ α σ τ α τ ι κ έ ς : π ε ρ ι σ σ ό τ ε
ήδη είχαν αρχίσει να σ υ γ κ ε ν τ ρ ώ ν ο ν τ α ι οι διά ρ ο ι α π ό 200.000 ά ν θ ρ ω π ο ι κ ά θ ε η λ ι κ ί α ς ( μ α ζ ί
φ ο ρ ε ς π ε λ ο π ο ν ν η σ ι α κ έ ς μ ο ν ά δ ε ς και ν α κα μ ε τ ο υ ς δ ο ύ λ ο υ ς ) ε γ κ α τ έ λ ε ι ψ α ν τ α σπίτια, τ ι ς
τασκευάζουν τείχος. Ηταν φανερό ό τ ι δεν περιουσίες και τις πατρογονικές εστίες τους
σκόπευαν ν α προχωρήσουν ο ύ τ ε μ έ τ ρ ο ανα για να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς,
τ ο λ ι κ ό τ ε ρ α για να εμποδίσουν την περσική χωρίς να γνωρίζουν αν θα ε π έ σ τ ρ ε φ α ν ποτέ...
π ρ ο έ λ α σ η σ ε πιο π ρ ο ω θ η μ έ ν ο σ η μ ε ί ο . Μ έ σ α Σ τ η ν έ ρ η μ η πόλη έ μ ε ι ν α ν μόνο οι πολύ αδύ
στη διάχυτη ανησυχία και τ ο ν φ ό β ο όλων, ο ναμοι για να μ ε τ α κ ι ν η θ ο ύ ν και κάποιοι α θ ε
ηγέτης της δημοκρατικής μερίδας, ο Θεμι ράπευτα ρομαντικοί, οι οποίοι πίστευαν στη
σ τ ο κ λ ή ς τ ο υ Ν ε ο κ λ έ ο υ ς , έ ν α ς από τ ο υ ς δ έ κ α θ ε ϊ κ ή επέμβαση σωτηρίας. Οι τ ε λ ε υ τ α ί ο ι ο
σ τ ρ α τ η γ ο ύ ς , στον οποίο κ α τ ά τα φ α ι ν ό μ ε ν α χυρώθηκαν στην Ακρόπολη.
αναγνώριζαν την πρωτοκαθεδρία, σ τ ά θ η κ ε Οι Π έ ρ σ ε ς έ φ θ α σ α ν στην Α θ ή ν α λίγο με
με σθένος στο ύψος των περιστάσεων. Με τις τά την αναχώρηση τ ο υ τ ε λ ε υ τ α ί ο υ πλοίου
δικές του παραινέσεις ο Δήμος αποφάσισε από τ ο ν Π ε ι ρ α ι ά . Α φ ο ύ α ν α π τ ύ χ θ η κ α ν τ ό σ ο
την εκκένωση της πόλης και τη μ ε τ α φ ο ρ ά ό προς τ η ν Ελευσίνα όσο και προς τα Μ ε σ ό γ ε ι α
λ ω ν σ τ η γ ε ι τ ο ν ι κ ή ν ή σ ο Σ α λ α μ ί ν α (που α ν ή κ ε και το Σούνιο, εισήλθαν θ ρ ι α μ β ε υ τ έ ς στην έ
στο κράτος τ η ς Αθήνας), στην Αίγινα και στη ρημη πόλη. Σύντομα φόνευσαν τ ο υ ς ελάχι
φ ι λ ό ξ ε ν η περιοχή τ η ς Τροιζήνας, η οποία α σ τ ο υ ς η λ ι κ ι ω μ έ ν ο υ ς και α σ θ ε ν ε ί ς που βρή
νέκαθεν διατηρούσε καλές σχέσεις με την κ α ν σ τ ο υ ς δ ρ ό μ ο υ ς κ α ι σ τ α σ π ί τ ι α κ α ι πο
Α τ τ ι κ ή ( κ α τ α γ ω γ ή Θ η σ έ α κλπ.). Π α ρ ά λ λ η λ α , λιόρκησαν την Ακρόπολη. Εκεί όμως αμύνθη-
όλη η πολεμική προσπάθεια επικεντρώθηκε καν με πείσμα και γ ε ν ν α ι ό τ η τ α οι λίγοι Αθη
σ τ η θ α λ ά σ σ ι α δ ύ ν α μ η , σ τ ι ς 180 τ ρ ι ή ρ ε ι ς π ο υ ν α ί ο ι α ρ ι σ τ ο κ ρ α τ ι κ ο ί π ο υ μ έ χ ρ ι τ έ λ ο υ ς πί
είχε διαθέσιμες η πόλη. στευαν ε ί τ ε στη σπαρτιατική ε ί τ ε στη θ ε ϊ κ ή
Ενεπίγραφο μνημείο στο
Περικεφαλαία κορινθιακού τύπου και
Μττεχιστούν, όπου κατ'
ενίσχυση και σωτηρία. Αλλά όταν κάποιοι κωδωνόσχημος θώρακας Ελληνα οπλίτη. Πιθανώς
εντολή του Δαρείου Α'
Π έ ρ σ ε ς α ν α ρ ρ ι χ ή θ η κ α ν από τ η ν α π ό κ ρ η μ ν η με τον ίδιο τρόπο ήταν εξοπλισμένοι και όσοι
λαξεύτηκαν οι νίκες του
βόρεια πλευρά και προσέβαλαν τ ο υ ς λίγους οπλίτες επέβαιναν στις τριήρεις και πολεμούσαν
εναντίον των σφετεριστών.
πάνω σε αυτές. Η ύπαρξη θώρακα ωστόσο
Οι τελευταίοι εικονίζονται υ π ε ρ α σ π ι σ τ έ ς από τ α νώτα, κ ά θ ε α ν τ ί σ τ α σ η
αμφισβητείται από πολλούς μελετητές, καθώς η
δεμένοι από τον λαιμό, ενώ κατέρρευσε. Οι νικητές τούς σκότωσαν ό
πτώση του πολεμιστή στη θάλασσα θα σήμαινε
αριστερά κυριαρχεί η λ ο υ ς και στη συνέχεια, χωρίς να σ έ β ο ν τ α ι τί βέβαιο πνιγμό.
μορφή του Δαρείου. ποτα, έβαλαν φωτιά και έκαψαν όλα τα ιερά,
τα αγάλματα των θεών, τα αφιερώματα, την
ι ε ρ ή ε λ ι ά τ η ς Π α λ λ ά δ α ς , τ α πάντα. Την ίδια
τ ύ χ η ε π ε φ ύ λ α ξ α ν και σε ολόκληρη τ η ν πόλη, ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ
α φ ο ύ πρώτα τη λεηλάτησαν, ενώ ο Ξέρξης έ Οι ναυτικές δυνάμεις των δύο παρατάξε
στειλε ταχυδρόμο στην πρωτεύουσα του, τα ων δ ε ν μας ε ί ν α ι με α π ό λ υ τ η α κ ρ ί β ε ι α γνω
Σούσα, για να α ν α γ γ ε ί λ ε ι την επιτυχία τ ο υ . στές. Μπορούν όμως να προσδιοριστούν με
Η νίκη α υ τ ή όμως δεν ή τ α ν παρά φαινομε βάση κάποιους υπολογισμούς.
νική, γιατί πραγματική επιτυχία στον πόλεμο
και κύριος σ τ ρ α τ η γ ι κ ό ς σκοπός είναι πάντα η ΕΛΛΗΝΕΣ
συντριβή των δυνάμεων του αντιπάλου και
όχι η κ α τ ά λ η ψ η των περιοχών τ ο υ . Πολύ πε Για τ ι ς ε λ λ η ν ι κ έ ς δ υ ν ά μ ε ι ς μ ά ς π λ η ρ ο φ ο
ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο που ο ι α ν τ ί π α λ ο ι τ ο υ ς δ ε ν βρίσκο ρεί με χαρακτηριστική λ ε π τ ο μ έ ρ ε ι α ο Ηρόδο
νταν μακριά, α ν τ ί θ ε τ α , μ ε τ ά τ η ν αναδίπλωση τ ο ς , ο οποίος, κ α θ ό τ ι δ ε ν απείχε πολύ χρονι
τ ο υ ς από τ ο Α ρ τ ε μ ί σ ι ο ε ί χ α ν σ υ γ κ ε ν τ ρ ω θ ε ί κά από τ η ν εποχή τ ω ν γ ε γ ο ν ό τ ω ν , μ π ό ρ ε σ ε
σ τ η Σ α λ α μ ί ν α , όπου ε ί χ α ν σ υ γ κ ρ ο τ ή σ ε ι ισχυ ν α σ υ λ λ έ ξ ε ι ο ρ θ έ ς π λ η ρ ο φ ο ρ ί ε ς . Επιπλέον,
ρό ναυτικό στρατόπεδο. Η γραμμή τ ο υ μετώ αφού τα κείμενα του έγιναν ευρέως γνωστά
που ε κ τ ε ι ν ό τ α ν πλέον στη θ α λ ά σ σ ι α ζώνη με στον ελληνικό κόσμο (τα διάβαζαν κατά τις
τ α ξ ύ Αττικής και Σαλαμίνας. Οι περσικές ναυ μεγάλες ε ο ρ τ έ ς στην Αθήνα, ενδεχομένως
τ ι κ έ ς δ υ ν ά μ ε ι ς (700 π ο λ ε μ ι κ ά π λ ο ί α ) κ α τ έ και σε ά λ λ ε ς πόλεις), οποιαδήποτε λανθα
φθασαν και αγκυροβόλησαν στον Φαληρικό σ μ έ ν η κ α τ α γ ρ α φ ή θ α ε ί χ ε σ χ ο λ ι α σ τ ε ί κ α ι επι
ό ρ μ ο , κ ο ν τ ά και σ ε ε π α φ ή μ ε τ ι ς χ ε ρ σ α ί ε ς μο σ η μ α ν θ ε ί . Ο π α τ έ ρ α ς τ η ς Ι σ τ ο ρ ί α ς , α ν κ α ι συ
νάδες. ν ο λ ι κ ά κ ά ν ε ι λ ό γ ο γ ι α 378 τ ρ ι ή ρ ε ι ς , σ τ η ν α ν α
Ο Ξέρξης, με την πολυπληθή α κ ο λ ο υ θ ί α λ υ τ ι κ ή κ α τ α γ ρ α φ ή των πλοίων που συνεισέ
τ ο υ , ε γ κ α τ α σ τ ά θ η κ ε κοντά στη θάλασσα και φ ε ρ ε κάθε πολιτεία ξεχωριστά στην ελληνική
μαζί με τ ο υ ς στρατιωτικούς δ ι ο ι κ η τ έ ς συσκε παράταξη εκείνο τον Σεπτέμβριο, δίνει τους
π τ ό τ α ν γ ι α τ ι ς π ε ρ α ι τ έ ρ ω κ ι ν ή σ ε ι ς τ ο υ ς . Για ε ξ ή ς α ρ ι θ μ ο ύ ς : (βλ. δ ι π λ α ν ό π ί ν α κ α )
μερικές η μ έ ρ ε ς οι δύο αντίπαλοι αναμετρού Σ υ ν ο λ ι κ ά , λ ο ι π ό ν , π ρ ό κ ε ι τ α ι γ ι α 368 κ α ι
σαν ο ένας τ ο ν άλλο, έ χ ο ν τ α ς μ ε τ α ξ ύ τ ο υ ς α ό χ ι 378 τ ρ ι ή ρ ε ι ς . Ε π ι π λ έ ο ν , υ π ή ρ χ α ν κ α ι 1 4
πόσταση α σ φ α λ ε ί α ς (οι Ελληνες προσορμι π ε ν τ η κ ό ν τ ο ρ ο ι . Επομένως, το γ ε ν ι κ ό σύνολο
σμένοι στα ανατολικά παράλια της Σαλαμί α ν έ ρ χ ε τ α ι σ τ α 382 π ο λ ε μ ι κ ά π λ ο ί α . Σ τ η σ υ ν ο
νας, οι δε Π έ ρ σ ε ς κ α τ ά μήκος των δυτικών α λική δύναμη του ελληνικού στόλου πρέπει να
κτών, από Π ε ι ρ α ι ά ως Φάληρο), χωρίς να τ ο λ π ρ ο σ τ ε θ ο ύ ν ά λ λ ε ς 12 τ ρ ι ή ρ ε ι ς των Αιγινιτών,
μούν να πάρουν τ η ν πρωτοβουλία για κάποια που φ ρ ο υ ρ ο ύ σ α ν τη ν ή σ ο τ ο υ ς , και ά λ λ ε ς 60
ενέργεια. κ ε ρ κ υ ρ α ϊ κ έ ς τ ρ ι ή ρ ε ι ς , που είχαν α ν α π τ υ χ θ ε ί
σ τ α δ υ τ ι κ ά π α ρ ά λ ι α τ η ς Π ε λ ο π ο ν ν ή σ ο υ , χω
ρίς ό μ ω ς να ε ί ν α ι ε ξ α σ φ α λ ι σ μ έ ν η η αγωνιστι-
ΛΑΚΕΔΑΙΜΌΝΙΟΣ ΠΟΛΈΜΑΡΧΟΣ (489-479 Π.Χ.)
Η εικονογράφηση αποδίδει την κλασική εικόνα
ενός αξιωματικού από τη νοτιοδυτική Λακωνία,
ο οποίος φέρει κορινθιακό κράνος με το
χαρακτηριστικό αντεστραμμένο δωρικό λοφίο,
οπλιτική ασπίδα με απεικόνιση κεφαλής
ταύρου (θεωρείται ένα από τα οκτώ
εμβλήματα που χαρακτήριζαν τις σπαρτιατικές
"μόρες "),πρώιμο μυώδη θώρακα και
ορειχάλκινες περικνημίδες. Βέβαια είναι
μάλλον απίθανο να χρησιμοποιήθηκαν
θώρακες ή περικνημίδες από Λακεδαιμόνιους
ή άλλους Ελληνες πεζοναύτες στη ναυμαχία
της Σαλαμίνας (ενδυματολογική έρευνα -
εικονογράφηση: Χρήστος Γιαννόπουλος για τις
Εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ).
Παράσταση έφιππου τοξότη με σκυθική ενδυμασία. Ο περσικός στρατός χρησιμοποίησε και τέτοιους
ικανότατους πολεμιστές στη Σαλαμίνα ως τοξότες επί των τριηρών. Ζωγραφική πάνω σε αττικό πιάτο
(Οξφόρδη, Ashmolean Museum).
Ελληνας οπλίτης με
χαρακτηριστική ηρωική
γυμνότητα. Από το αέτωμα του
ναού της Αφαίας της Αίγινας
(Γλυπτοθήκη του Μονάχου).
Μονομαχία Αθηναίου οπλίτη και Πέρση. Ο Αθηναίος φέρει όλο τον
οπλισμό του (ασπίδα τύπου "όπλον", περικεφαλαία, λινοθώρακα,
κνημίδες), αλλά αντί για δόρυ κρατά κοπίδα. Ο Πέρσης στρατιώτης
φορά πολύχρωμη στολή, δεν γίνεται φανερό αν φέρει θώρακα ή όχι,
αλλά κρατά και αυτός ξίφος τύπου σπάθας. Αναμφίβολα, πολλές
τέτοιες σκηνές μάχης θα διαδραματίστηκαν στη Σαλαμίνα πάνω στις
εμπλεκόμενες τριήρεις (Εδιμβούργο, Βασιλικό Μουσείο).
Οι Πελοποννήσιοι
στρατηγοί, οι οποίοι
επιθυμούσαν την
αναδίπλωση
στον Ισθμό,
σκέπτονταν με πολύ
περιορισμένους
στρατηγικούς
ορίζοντες.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ
(28 ή 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 480 τι Χ.)
Νωρίς το πρωί της κρίσιμης ημέρας, τα
σκάφη του βασιλικού στόλου (550-600) συνω-
θ ο ύ ν τ ο το ένα δίπλα στο άλλο, έχοντας κατα
λάβει θέσεις με μέτωπο προς τον βορρά, με
δυνατότητα να βλέπουν ένα μέρος των τρα
βηγμένων πάνω στις αμμουδιές της Σαλαμί
νας ελληνικών πλοίων. Η τελική διάταξη τους
ολοκληρώθηκε με αρκετό κόπο λόγω του
πλήθους τους και ήταν ως εξής από τα ανα
τολικά προς τα δυτικά:
Η ισχυρή μοίρα των πλέον έμπειρων και
κατατοπισμένων στα ναυτικά Φοινίκων (200-
250 πλοία) σχημάτιζε τη δεξιά πτέρυγα, τελώ
ντας υπό τη διοίκηση του ναυάρχου Αριαμέ-
νη. Στο κέντρο είχαν ταχθεί οι μοίρες των
βαρβάρων της Καριάς (υπό τους Ιστιαίο και
Πίγρη), της Κιλικίας (υπό τον Συέννεσι), της
Λυκίας (υπό τους Κυβερνίσκο και Θάρυβι),
της Παμφυλίας και των Ελλήνων της Κύπρου
(συνολικά 200 περίπου σκάφη). Στην αριστε
ρή πτέρυγα βρέθηκαν οι Ελληνες της Ιωνίας
(υπό τον Θεομήστορα του Ανδροδάμαντος),
της Θράκης και του Πόντου (150-200 πλοία
συνολικά), υπό τη διοίκηση του ναυάρχου
Αριαβίγνη, γιου και αυτού (όπως και ο Ξέρ
ξης) του Δαρείου.
Η ελληνική παράταξη, με το πρώτο φως
του ηλίου, όταν έγινε σε όλους αντιληπτή η
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΒΑΤΕΣ (ΠΕΖΟΝΑΥΤΕΣ) ΤΗΣ
ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ (480 π.Χ.)
Στη συγκεκριμένη εικονογράφηση
απεικονίζονται: α) ένας Κορίνθιος
πεζοναύτης ο οποίος φορά επιχρωματισμένη
περικεφαλαία και φέρει οπλιτική ασπίδα με
έμβλημα τον Πήγασο σε ερυθρό πεδίο (ο
Πήγασος ήταν το άλογο του, κορινθιακής
καταγωγής, ήρωα Βελλεροφόντη ο οποίος
κατετρόπωσε τον ασιατικό δαίμονα του
θανάτου, τη Χίμαιρα, ένας συμβολισμός
άμεσα κατανοητός για την ιστορική περίοδο
που εξετάζουμε).
β) ένας Αιγινίτης πεζοναύτης ο οποίος φέρει
λευκό χιτώνα με δερμάτινο χιτώνιο (σπολάδα)
κάτω από τον θώρακα, οπλιτικό ξίφος,
κορινθιακή περικεφαλαία και οπλιτική ασπίδα
με έμβλημα την υδρόβια χελώνα
σε λευκό πεδίο.
Οι Αιγινίτες αποτελούσαν μια
υπολογίσιμη δύναμη στον μεσογειακό
χώρο, τα εμπορικά πλοία τους
ταξίδευαν σε όλα τα λιμάνια της
Ανατολής, το νόμισμα τους είχε
μεγάλη αγοραστική αξία και το
αξιόμαχο ναυτικό τους σύμφωνα με
τον Ηρόδοτο έπαιξε
πρωταγωνιστικό ρόλο στη
ναυμαχία της Σαλαμίνας. Η
υδρόβια χελώνα ως έμβλημα της
Αίγινας στα νομίσματα της
δηλώνει την υπεροχή του
νησιού σε ξηρά και θάλασσα
(ενδυματολογική έρευνα -
εικονο γράφηση: Χρήστος
Γ ι α ν ν ό π ο υ λ ο ς για τις
Εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ).
περσική παρουσία στην είσοδο των στενών, νικού ενθουσιασμού. Σε αυτό συνετέλεσε
τέθηκε σε συναγερμό και οι ναύτες, αφού πή προφανώς και η παρουσία δίπλα στα αγκυρο
ραν το πρωινό τους, συγκεντρώθηκαν κατά βολημένα πολεμικά μεγάλου αριθμού αμά
πόλεις και έλαβαν τις διαταγές των διοικη χων, οι οποίοι με τον τρόπο τους (είτε με λό
τών τους. Οι στρατηγοί εκφώνησαν πατριωτι για είτε μόνο με τη βουβή παρουσία τους κο
κούς λόγους, στους οποίους τόνισαν τη ση ντά στις ακτές και τη διάχυτη αγωνία ζωγρα
μασία της επερχόμενης σύγκρουσης και τις φισμένη στα πρόσωπα παιδιών, γυναικών και
προσδοκίες των πολιτειών από τους μαχητές ηλικιωμένων) υποδείκνυαν στους πολεμιστές
τους. Ο λόγος του Θεμιστοκλή προς τη μοίρα τον δρόμο του καθήκοντος. Ιδιαίτερα για
των Αθηναίων, η οποία ήταν και η πολυπλη τους Αθηναίους, που γνώριζαν ότι οι περισ
θέστερη (τουλάχιστον 36.000 άνδρες), παρό σότεροι άμαχοι ήταν πρόσφυγες από την
τι δεν διασώθηκε από τους ιστορικούς, θεω Αττική, όπως πολύ εύστοχα σημείωσε μετα
ρήθηκε από τους συγχρόνους του ως ο πλέ γενέστερος συγγραφέας (Γ Ψαρουλάκης),
ον φλογερός και ουσιαστικός. Ο Ηρόδοτος "γι' αυτούς ήταν πράγματι ο υπέρ πάντων ά
μόνο σημείωσε ότι "όλη η ομιλία του αποτε γων: αν ηττώντο, δεν θα είχαν πια δική τους
λούσε μια σύγκριση ανάμεσα στο καλύτερο πατρίδα. Δεν μπορούσαν να υπολογίζουν
και στο χειρότερο και προπάντων αναφέρθη στην ευσπλαχνία του Ξέρξη και γνώριζαν ότι
κε σε ό,τι σχετίζεται με τις έμφυτες ικανότη η ήττα σήμαινε τον αφανισμό της Αθήνας ως
τες του ανθρώπου και τις καταστάσεις που α ανεξάρτητης πόλης και πιθανότατα και των ί
ντιμετωπίζει στη ζωή του. Συμβούλεψε έτσι διων. Οι φλόγες από το κάψιμο της πόλης της
τους πολεμιστές να προτιμούν τα καλύτερα Παλλάδας δεν ήταν τίποτε μπροστά σ αυτές
από τα παραπάνω...". Το γεγονός ότι ο λόγος που βάραινε τις καρδιές των Αθηναίων ναυ-
του Θεμιστοκλή δεν καταγράφηκε διευκόλυ μάχων". Ο πλούτος αυτός των συναισθημά
νε τη μεταγενέστερη μυθοποίηση του, έπει των, η αίσθηση του πατριωτικού καθήκοντος,
τα βέβαια και από την ευνοϊκή έκβαση της η συνείδηση της ιστορικής ευθύνης που βά
σύγκρουσης. ραινε τους στιβαρούς ώμους των χιλιάδων ε
Δεν καταγράφεται στις υπάρχουσες πη κείνων ανθρώπων του λαού, των μεροκαμα-
γές, αλλά θεωρείται βέβαιο ότι η αναφο τιάρηδων των πόλεων ή της υπαίθρου, των
ρά στην ηρωική θυσία του Λεωνίδα μικροτεχνιτών και των μικρεμπόρων, οι οποί
και στον πανελλήνιο χαρακτήρα οι για πρώτη φορά κρατούσαν την τύχη των
του αγώνα που έδωσαν αυτός πόλεων τους κυριολεκτικά στα χέρια τους,
και οι στρατιώτες του στις καταγράφηκε με τον πιο επιτυχή τρόπο στον
Θερμοπύλες, συνετέλεσε παιάνα που έβαλε στα χείλη των Ελλήνων
καταλυτικά στην εξύψωση ναυτών ο Αισχύλος:
του φρονήματος των ενω 7τε παίδες Ελλήνων,
μένων συμμαχικών δυνά ελευθερούτε πατρίδ, ελευθερούτε παίδας,
μεων! γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε
Αμέσως μετά τους πα προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών".
ραινετικούς λόγους, τα ελληνι Η ελληνική διάταξη, με τα πλοία αναπτυγ
κά πληρώματα (75.000 περίπου μένα στη θάλασσα από βορρά προς νότο, εί
άνδρες) κατέλαβαν τις χε ως εξής: στην αριστερή πτέρυγα βρισκό
. θέσεις τους μέσα σε ταν η ισχυρή μοίρα των Αθηναίων (180 πλοία)
κλίμα πατριωτικής υπό τη διοίκηση του Θεμιστοκλή. Στο κέντρο
έξαρσης και γε- οι τριήρεις όλων των μικρών πολιτειών (Χαλ
κίδας, Ερέτριας, Σικυώνας κ.ά.). Στην τιμητι
κή θέση, στα δεξιά της παράταξης, τάχθηκε
η σπαρτιατική μοίρα υπό τη διοίκηση του Ευ
ρυβιάδη (που είχε ονομαστικά και τη γενική
διοίκηση) μαζί με τους Μεγαρείς (20 πλοία)
και τους Αιγινίτες (30 πλοία), ενδεχομένως
και με άλλες μονάδες. Η ακριβής διάταξη των
Ελλήνων δεν είναι γνωστή και οι υπάρχουσες
πληροφορίες αφήνουν πολλά κενά, με σημα
ντικότερο το πού τάχθηκε η δεύτερη μεγάλη
Χάλκινο ειδώλιο Ελληνα μοίρα, αυτή των Κορινθίων (40 πλοία). Το σί
οπλίτη. Η στάση του γουρο είναι ότι ισχυρότερη στην ελληνική
υποδηλώνει ότι 9α διάταξη ήταν η αριστερή πτέρυγα (οι Αθηναί
μπορούσε να βρίσκεται οι) και, κατά τα φαινόμενα, αυτή θα σήκωνε
και στη φάλαγγα και στην το κύριο βάρος της μάχης.
κουπαστή μιας τριήρους.
Τα πολεμικά πλοία και των δύο παρατάξε
ων ήταν του ιδίου τύπου, σχεδόν όλα τριή
ρεις. Παρουσίαζαν όμως μερικές ουσιώδεις,
όπως αποδείχθηκε, διαφορές. Ολα τα πολε
μικά της περσικής παράταξης, είτε βαρβαρι
κά είτε ελληνικά, διέθεταν πλήρες κατά
στρωμα (δηλαδή κάλυπτε όλο το μήκος και το
πλάτος του σκάφους) και είχαν υπερυψωμέ
νες τις πλώρες και τις πρύμνες τους, σε αντί-
Σύγχρονη άποψη της περιοχής
θέση με τα αντίπαλα τους ελληνικά που δεν σμό τους, και συνεπώς μειώθηκε η ευελιξία
των στενών της Σαλαμίνας
διέθεταν καταστρώματα, συνεπώς ήταν πιο τους. Το μειονέκτημα αυτό επιδεινώθηκε με
(φωτ. Ευάγγελος Τσακιράκης).
χαμηλά. Τα πρώτα (με τα καταστρώματα και την αναπάντεχη (για τους Πέρσες που αγνο
τις ψηλές πλώρες-πρύμνες) ήταν πιο αξιό- ούσαν τις τοπικές καιρικές συνθήκες) φου-
πλοα στις ανοικτές θάλασσες, πιο γρήγορα σκοθαλασσιά.
(αυτό το πλεονέκτημα οφειλόταν κατά τον Κ. Οταν οι αρχηγοί έδωσαν το σύνθημα, ολό
Ράδο στην ξυλεία και την τεχνική κατασκευ κληρος ο ελληνικός στόλος κατευθύνθηκε
ής που εφάρμοζαν στα ασιατικά ναυπηγεία) προς τον αντίπαλο. Στην αρχή η κωπηλασία
αλλά ταυτόχρονα και πιο ευαίσθητα στους δεν ήταν έντονη και μάλιστα οι ελληνικές
πλευρικούς ανέμους, αφού λόγω του αυξημέ τριήρεις, προτού ακόμη συμπλακούν με τις ε
νου ύψους τους ήταν περισσότερο εκτεθει χθρικές, έκαναν "κράττει", ενώ αμέσως μετά
μένα. Τα ελληνικά σκάφη φαίνονταν πιο απλά άρχισαν να πισωδρομούν, χωρίς ωστόσο να
και πρωτόγονα, με λιγότερες ανέσεις, ενώ α αλλάζουν μέτωπο. Επλευσαν δηλαδή προς τα
νέπτυσσαν μικρότερη ταχύτητα, δεν ήταν ό πίσω, κωπηλατώντας ανάποδα. Ο ελιγμός αυ
μως τόσο ευάλωτα στους πλάγιους ανέμους τός, αρκετά δύσκολος για πληρώματα που
των κόλπων και όρμων αφού ήταν χαμηλά, και δεν ήταν άρτια εξασκημένα, πραγματοποιή
συνεπώς λιγότερο εκτεθειμένα. Χαρακτηρι θηκε με τρόπο προφανώς ανομοιόμορφο. Αυ
στικό του πιο άνετου χώρου που διέθεταν τα τό ήταν επόμενο γιατί τα διάφορα πληρώμα
περσικά πλοία ήταν το γεγονός ότι οι Πέρσες τα των ελληνικών πόλεων είχαν βέβαια και
επιβίβασαν σε αυτά με ευκολία 30, ακόμα και διαφορετικό βαθμό εκπαίδευσης. Επιπλέον,
40 στρατιώτες, οι οποίοι έλαβαν θέσεις πάνω κατά την υλοποίηση αυτής της κίνησης, φαί
στο κατάστρωμα, ενώ στα ελληνικά συνήθως νεται πως έπαιξε κάποιο ξεχωριστό ρόλο η ι
επέβαιναν μόνο δέκα (στις τριήρεις των πε σχυρή κορινθιακή μοίρα (40 τριήρεις υπό τη
ρισσότερων πολιτειών) με λίγο περισσότε διοίκηση του Αδείμαντου), ωστόσο δεν έχου
ρους στα αθηναϊκά (18,14 οπλίτες και τέσσε με περαιτέρω πληροφορίες. Πιθανότατα έ
ρις τοξότες). Πρέπει να επισημανθεί πάντως πλευσαν βόρεια και από το δεξιό κέρας όπου
πως αυτή η υπερφόρτωση των περσικών βρίσκονταν αρχικά, πήραν τελικά θέσεις στο
πλοίων δεν είχε τη θετική εξέλιξη (της υπε κέντρο της ελληνικής διάταξης. Πάντως, η η
ροπλίας στις συγκρούσεις των επιβατών με θελημένη αυτή ανομοιομορφία στην εκτέλε
ταξύ πλοίων) που προσδοκούσαν οι Πέρσες ση του ελιγμού, όσο και ο ίδιος ο ελιγμός που
αρχηγοί, γιατί τα πλοία τους με το επιπλέον είχε σχεδιαστεί από τους Ελληνες ναυάρχους
βάρος έγιναν ακόμα πιο δύσκολα στον χειρι αφενός για να κερδίσουν χρόνο και αφετέ-
ρου για να φέρουν τους Πέρσες στο στενό τα φοινικικά πλοία που προηγούντο) μέχρι το
μέρος του διαύλου (μεταξύ της νήσου Αγίου ακρωτήριο της Κυνόσουρας. Το σχέδιο του
Γεωργίου και του ακρωτηρίου Κυνόσουρα), Θεμιστοκλή εξελισσόταν με επιτυχία, οι Πέρ
δημιούργησαν την εντύπωση στον Ξέρξη και σες βρίσκονταν πλέον εντός των στενών και
τους συμβούλους του, που παρακολουθού στρέφονταν αριστερά (δυτικά) για να ναυμα
σαν από την πανοραμική θέση τους στο όρος χήσουν. Ο επικός αγώνας άρχιζε.
Αιγάλεω, ότι οι Ελληνες δεν είχαν το κατάλ
ληλο ηθικό, συνεπώς ήταν εύκολη λεία για
τον περήφανο βασιλικό στόλο. Αμεσο αποτέ
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
λεσμα αυτής της εντύπωσης, που γέμισε όλη Βλέποντας πως οι αντίπαλοι τους βρίσκο
τη βασιλική ακολουθία με αισιοδοξία, ήταν η νταν μέσα στο στενό και κατευθύνονταν επι
εντολή του Ξέρξη για είσοδο στα στενά και θετικά εναντίον τους, έχοντας διανύσει σχε
γενική επίθεση. Οταν έφθασε η εντολή (με δόν τη μισή απόσταση, όλοι οι Ελληνες κυ
αγγελιαφόρους πάνω σε πλοία που είχαν α βερνήτες που εκείνη τη στιγμή έκαναν
ποσπαστεί γι' αυτό τον σκοπό), το σύνολο "κράττει", έδωσαν το σύνθημα της κίνησης
του βασιλικού στόλου (550-600 πλοία) έπλευ προς τα μπροστά και της εφόδου "πάση δυ
σε ορμητικά προς βορρά και αναπτύχθηκε νάμει". Σύμφωνα με την παράδοση, το σύνθη
κατά μήκος της ακτογραμμής (μέσα στα στε
μα αυτό ήταν η κραυγή. "Δαιμόνιοι, μέχρι
νά), σχηματίζοντας μέτωπο σχεδόν τριών χι
πού τέλος πάντων θα υποχωρείτε;", το οποίο
λιομέτρων, από το Πέραμα (όπου βρέθηκαν
μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα σε ολόκλη-
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ
ρη τη γραμμή μάχης. Αν και το σύνθημα δεν λων και το κατέστρεψε. Επειδή όμως το έμ
φαίνεται πολύ πρακτικό, και μάλλον δεν χρη βολο της αθηναϊκής τριήρους σφηνώθηκε
σιμοποιήθηκε αυτή η φράση αλλά κάποιο χα στο εχθρικό πλοίο, οι Ελληνες επιβάτες κτύ
ρακτηριστικό σάλπισμα, γεγονός είναι ότι α πησαν και εξόντωσαν τους αντίστοιχους Πέρ
μέσως τα κουπιά των ελληνικών πλοίων πλα σες επί του πληγέντος πλοίου. Οι Φοίνικες έ
τάγισαν δυνατά πάνω στην ήσυχη θάλασσα τσι ατύχησαν διπλά, γιατί έχασαν ήδη από την
και όλα τα σκάφη κινήθηκαν αποφασιστικά αρχή του αγώνα και τη ναυαρχίδα και τον η
κατά των εχθρών, διαψεύδοντας εμπράκτως γέτη τους, ναύαρχο Αριαμένη, ο οποίος σκο
την εντύπωση περί μειωμένου ηθικού των τώθηκε αφού πρώτα πολέμησε ηρωικά, συμ
Ελλήνων. μετέχοντας σε έφοδο επί του ελληνικού σκά
Οι Αθηναίοι (180 τριήρεις) στα αριστερά, φους! Στη συνέχεια, με τη βοήθεια και άλλων
με το νησάκι του Αγίου Γεωργίου να στηρίζει αθηναϊκών πλοίων που στο μεταξύ είχαν πλη
το πλευρό τους ώστε να μη κινδυνεύουν από σιάσει, η τριήρης του Αμεινία απαγγιστρώθη-
υπερκέραση, έπλευσαν ταχύτατα και συ κε από το μισοβυθισμένο εχθρικό και εξακο
γκρούστηκαν πρώτοι με τους Φοίνικες (200- λούθησε με ζήλο τη δράση της. Ταυτόχρονα,
Οι Αθηναίοι 250 τριήρεις), οι οποίοι κατείχαν το δεξιό του άλλα αθηναϊκά πολεμικά προσέβαλλαν με ε
(180 τριήρεις) στα περσικού μετώπου. Η μεταξύ τους σύγκρου πιτυχία τα προπορευόμενα φοινικικά. Σε μια
ση ήταν αυτή που έκρινε και την έκβαση της άλλη περίπτωση, η τριήρης του Αθηναίου Λυ-
αριστερά, με το
ναυμαχίας. Σύμφωνα με την παράδοση, πρώ κομήδη, με εξαιρετική μαεστρία, έκοψε σύρ
νησάκι του Αγίου το το σκάφος του Αμεινία από τη Δεκέλεια ριζα την πολυτελή διακόσμηση που έφερε
Γεωργίου να εμβόλισε το φοινικικό που προηγείτο των άλ στην πλώρη του ένα εχθρικό σκάφος και το
στηρίζει το πλευρό
τους ώστε να μη
κινδυνεύουν από
υπερκέραση,
έπλευσαν ταχύτατα
και συγκρούστηκαν
πρώτοι με τους
Φοίνικες (200-250
τριήρεις), οι οποίοι
κατείχαν το δεξιό
του περσικού
μετώπου.
Χάλκινο αγαλμάτιο
Σπαρτιάτη
αξιωματικού των
αρχών του 5ου αι. π.Χ
Τέτοια εμφάνιση του από θαλασσινό νερό. Μ ό ν ο μικών επέδειξαν γενναιότητα και έδωσαν
πρέπει να είχε ο πολύ καλά εξασκημένα πληρώ σκληρή μάχη παρά την απρόσμενη εξέλιξη
αρχιστράτηγος ματα που διατηρούσαν την ψυ της σύγκρουσης. Ο θάνατος πάνω στα πλοία
Ευρυβιάδης χραιμία τους κατάφερναν να τους αρκετών ηγετών του βασιλικού στρατο
(Wadsworth
αντεπεξέλθουν σε τέτοιες δύ πέδου (Αριαμένης, Αριαβίγνης, Συέννεσις) α
Museum,
Hartford). σκολες στιγμές, αλλά τέτοια ποδεικνύει την αξιοσύνη και την αναμφισβή
πληρώματα δεν υπήρχαν τητη ανδρεία τους. Εκείνοι μάλιστα που πο
χ\ πολλά σε έναν πολυεθνικό λέμησαν με χαρακτηριστική, αν και αδικαιο
στόλο με ετερόκλητες μοί λόγητη, γενναιότητα ήταν οι Ιωνες, οι οποίοι
ρες όπως ο περσικός. Κά είχαν εκστρατεύσει με τον Ξέρξη κατά των ο
ποιες φορές τα κτυπημέ μοφύλων τους. Ως δικαιολογία προέβαλαν
να σκάφη ανατρέπονταν ότι ήθελαν να αποφύγουν την επισειόμενη
τελείως και οι επιβαίνο κατηγορία για σύμπραξη με τους συμπατριώ
ντες βρίσκονταν γρήγο τες τους, και συνεπώς προδοσία του βασιλιά-
ρα στη θάλασσα και σε δυνάστη τους. Επιπλέον, φοβούντο το πολύ
εξαιρετικά δυσμενή θ έ πιθανό ενδεχόμενο αντεκδικήσεων σε βάρος
ση. Εκείνες τις δραματι των συγγενών τους στην Ιωνία, σε περίπτωση
κές στιγμές, σύμφωνα με που δεν επεδείκνυαν "νομιμόφρονα" συμπε
τις κυριότερες πηγές, οι ριφορά. Την "άψογη" αυτή παρουσία των Ιώ
Αιγινίτες αποδείχθηκαν νων ναυτικών στη Σαλαμίνα, σε βάρος βέβαια
ασυναγώνιστοι, προξενώ των ομοφύλων τους, παρατήρησε και επικρό
ντας μεγάλες απώλειες τησε ο ίδιος ο Ξέρξης. Είναι χαρακτηριστικό
στους αντιπάλους τους. ότι κάποια στιγμή Φοίνικες ναυτικοί αποβιβά
Ενας κυβερνήτης τους στηκαν στην παραλία μπροστά στο όρος Αι
μάλιστα, ο Πολύκριτος, γάλεω και κατέφυγαν στην Αυλή του βασιλιά,
I κατέλαβε τη θ έ σ η του προκειμένου να κατηγορήσουν τους ανταγω
κορυφαίου της σύ νιστές τους Ιωνες για δ ή θ ε ν προδοσία. Ο
γκρουσης μαζί με τον Ξέρξης όμως που έβλεπε τα πάντα, όχι μόνο
5 Αθηναίο Αμεινία. δεν δέχθηκε τις άδικες κατηγορίες, αλλά τι
Ι Δεν προέρχονταν μώρησε, με θάνατο τους συκοφάντες...
πάντως μόνο από την
Παρά τη γενναιότητα που επέδειξαν τα
ελληνική παράταξη ό
περισσότερα περσικά πληρώματα, οι Ελλη
σοι διακρίθηκαν. Σύμ
νες αποδείχθηκαν πραγματικά ανυπέρβλη
φωνα πάντα με τις κύ
τοι. Και ήταν επόμενο, αφού τα δικά τους κί
ριες πηγές, τα πλη-
νητρα ήταν απείρως σημαντικότερα. Προπά
k ρώματα των περ-
! ντων οι Αθηναίοι, Αιγινίτες και Μεγαρείς, οι
σικών πολε-
οποίοι γνώριζαν ότι δεν είχαν περιθώρια ήτ-
τας και πολεμούσαν, κυρίως οι πρώτοι, υπό της ναυμαχίας, σήμαναν το τέλος της κοσμοϊ Η περιοχή όπου εικάζεται ότι
βρισκόταν το μνημείο των
τα βλέμματα των οικογενειών και των φιλι στορικής σύγκρουσης. Μ ε θ υ σ μ έ ν ο ι από τη
Σαλαμινομάχων
κών τους προσώπων, που βρίσκονταν στη Σα χαρά της επιτυχίας, οι Ελληνες ναυτικοί περι- (φωτ. Ευάγγελος Τσακιράκης).
λαμίνα και παρακολουθούσαν με αγωνία την συνέλεξαν όσους ναυαγούς μπόρεσαν και
πορεία της μάχης, ξεπέρασαν τον εαυτό προφανώς αποτελείωσαν όσα εχθρικά πλοία
τους σε επιδεξιότητα και αποφασιστικότητα. ήταν μισοβυθισμένα. Κάποια στιγμή, μάλλον
Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι οι το ίδιο απόγευμα, οι ελληνικές τριήρεις περι
Ελληνες ήταν ξεκούραστοι, ενώ τα περσικά κύκλωσαν το νησάκι της Ψυττάλειας, όπου α
πληρώματα είχαν περάσει το προηγούμενο ποβίβασαν άγημα από οπλίτες και τοξότες,
βράδυ κωπηλατώντας. υπό τη διοίκηση του Αθηναίου Αριστείδη. Οι
Υπό αυτές τις συνθήκες, όσο περνούσε η Ελληνες προσέβαλαν την περσική φρουρά
ώρα, όλο και περισσότερα περσικά πλοία ανέ- που είχε εγκατασταθεί εκεί πριν από τη ναυ
κρουαν πρύμνη και προσπαθούσαν να διαφύ μαχία (4.000 άνδρες) και, έπειτα από σύντομη
γουν από τους θανάσιμους εναγκαλισμούς μάχη, την εξόντωσαν μέχρις ενός. Οι Πέρσες
των ελληνικών τριήρεων. Κάποια στιγμή, είτε στρατιώτες, έχοντας παρακολουθήσει ιδίοις
με διαταγή διοικητή μοίρας είτε, το πιθανό όμμασι την έκβαση της σύγκρουσης, προφα
τερο, χωρίς αυτήν, όλα τα πλοία της περσι νώς δεν κατέληξαν σε αισιόδοξα συμπερά
κής παράταξης εγκατέλειψαν τη σύγκρουση σματα για τη μελλοντική τους τύχη.
και έσπευσαν προς τη νοτιοανατολική διέξο Το σχέδιο του Θεμιστοκλή είχε στεφθεί
δο του στενού προκειμένου να διαφύγουν. με απόλυτη επιτυχία. Οι Ελληνες, με το ηθικό
Πολλά πλοία κατόρθωσαν και έφθασαν στον τους τελείως ανυψωμένο, πανηγύριζαν είτε
Φαληρικό όρμο, όπου και συγκεντρώθηκαν. πάνω στα πλοία είτε στην ξηρά και αλληλο-
Εκεί αργότερα έπλευσαν και τα πλοία της αι συγχαίρονταν για τη σωτηρία τους. Ολοι εί
γυπτιακής μοίρας που δεν είχαν λάβει μέρος χαν πολεμήσει όσο καλύτερα μπορούσαν, αλ
στη μάχη. Τα ελληνικά πληρώματα, έχοντας λά αναμφίβολα οι Αθηναίοι, που είχαν κατα-
νιώσει ήδη τα φτερά της νίκης να τους στε βάλει πρώτοι τους επικίνδυνους Φοίνικες, ά
φανώνουν, ενέτειναν τις προσπάθειες τους ξιζαν τους μεγαλύτερους επαίνους. Αλλά και
για να περιορίσουν τις δυνατότητες διαφυ οι Αιγινίτες φαίνεται πως ξεχώρισαν για την
γής των εχθρών. Αρκετές τριήρεις και κυβερ επιδεξιότητα τους. Ερωτηματικά παραμέ
νήτες διακρίθηκαν στον νέο αυτό ρόλο, του νουν μόνο τόσο σχετικά με τη θ έ σ η στην ο
κυνηγού, με τους Αμεινία και Πολύκριτο να ποία είχαν ταχθεί οι Κορίνθιοι όσο και για τη
είναι και πάλι ανάμεσα στους πρώτους. συμβολή τους στη μάχη. Κατά μια άποψη, εί
Με τη δύση του ηλίου, όταν ο ουρανός χαν αναλάβει τη φύλαξη των βόρειων διαβά
βάφτηκε με τα καταπληκτικά μενεξεδιά χρώ σεων προς τον κόλπο της Ελευσίνας, ώστε να
ματα του αττικού φθινοπώρου, η οριστική μη μπορέσουν να εισέλθουν στο πεδίο της
διαφυγή των Περσών στο Φάληρο και η παρα σύγκρουσης τα αιγυπτιακά πλοία. Ενας τέτοι
μονή των ελληνικών πολεμικών στο πεδίο ος δευτερεύων ρόλος όμως δεν φαίνεται πι-
«Τριήρεις σε καταδίωξη». Πίνακας του Χρήστου Γιαννόπουλου για τις Εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ.
ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΘΩΡΑΚΟΦΟΡΟΣ ΟΠΛΙΤΗΣ (489-479 π.Χ.)
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ο Αθηναίος πολιτικός Αριστείδης ανέλαβε τη
διοίκηση των Αθηναίων οπλιτών που περιφρουρούσαν τις ακτές της
Σαλαμίνας. Αμέσως μετά το τέλος της ναυμαχίας τούς αποβίβασε στο νησί
της Ψυττάλειας, όπου και κατασφαγίασαν το περσικό άγημα το
οποίο ενέδρευε τους Ελληνες ναυαγούς.
Σε αντίθεση με τους πεζοναύτες των τριήρεων που
ήταν συνήθως αθωράκιστοι, οι οπλίτες των
παράκτιων φρουρών έφεραν πλήρη θωράκιση:
αττική λοφιοφόρο περικεφαλαία, σύνθετο
θώρακα από στιλβωμένο λινάρι, δέρμα και
μεταλλικά ελάσματα, στιλβωμένες
περικνημίδες, οπλιτική ασπίδα, νυκτικό
δόρυ και αμφίστομο ξίφος. Το έμβλημα
της ασπίδας είναι το γνωστό
"γοργόνειο" που εδώ απεικονίζεται με
την τεχνοτροπία των αττικών
εργαστηρίων (ενδυματολογική
έρευνα-εικονογράφηση: Χρήστος
Γιαννόπουλος για τις Εκδόσεις
ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ).
θανό να ανατέθηκε στη δεύτερη ισχυρότερη ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ
μοίρα του ελληνικού στόλου, η οποία ήταν
και έμπειρη και ιδιαίτερα αξιόμαχη. Εναν τέ Ούτε ο Ηρόδοτος ούτε ο Αισχύλος κά
τοιο ρόλο θα μπορούσαν κάλλιστα να αναλά νουν λόγο για τις απώλειες της σύγκρουσης,
βουν οι 16 τριήρεις των Σπαρτιατών ή κάποια προτιμώντας να μιλήσουν με αοριστίες και να
άλλη μοίρα με ακόμα λιγότερα πλοία. Αλλω αφήσουν έτσι ανοικτό το πεδίο σε κάθε εί
στε, αφνιδιασμός των Ελλήνων από την αιγυ δους υπερβολές (500 βυθισμένα περσικά
πτιακή μοίρα δεν ήταν δυνατόν να επιτευ πλοία κλπ.). Ο Εφορος μας έδωσε τους αριθ
χθεί, αφού αυτοί κατείχαν όλες τις ακτές της μούς, οι οποίοι γίνονται δεκτοί και από τους
νήσου και μπορούσαν να παρατηρούν σε κά σύγχρονους ιστορικούς. Σύμφωνα με αυ
θε περίπτωση την κίνηση των εχθρών και να τούς, οι ηττημένοι Πέρσες έχασαν τουλάχι
ενημερώνουν ανάλογα, ώστε να υπάρξει έ στον 200 πλοία, βυθισμένα και κατεστραμμέ
γκαιρη αντίδραση. Η απόσταση από τα στενά να, έναντι 40 των νικητών Ελλήνων. Μερικοί
των Μεγάρων, όπου βρισκόταν η αιγυπτιακή συγγραφείς εκτιμούν ότι υπήρξε και άγνω
μοίρα, μέχρι τη βορινή είσοδο του στενού στος αριθμός αιχμαλωτισμένων περσικών
της Σαλαμίνας όπου διεξήχθη η ναυμαχία εί πλοίων, αλλά αυτό δεν μπορεί να εξακριβω
ναι αρκετά μεγάλη, ώστε να επιτρέπει την έ θεί, και αν υπήρξαν, σίγουρα δεν ήταν τόσα
γκαιρη ελληνική ανάπτυξη ύστερα από τη λή ώστε να τύχουν ιδιαίτερης μνείας από τους ι
ψη του κατάλληλου σήματος. Η ευνοϊκή αυτή στορικούς ή τους ποιητές. Οι αριθμοί αυτοί
διαμόρφωση του πεδίου της σύγκρουσης ε (200 περσικά έναντι 40 ελληνικών) φαίνονται
πέτρεψε στους Ελληνες, τηρώντας την αρχή λογικοί και σύμφωνοι με τη γενική πορεία της
της οικονομίας δυνάμεων, να μη διαθέσουν μάχης.
πλοία εναντίον μιας ενδεχόμενης απειλής εκ Η ελληνική πλευρά όμως είχε ένα ακόμα,
μέρους των Αιγυπτίων, εκτός ίσως από μερι σημαντικότατο πλεονέκτημα. Αφού σχεδόν
κά (μπορεί αυτά να ήταν κορινθιακά αλλά όλοι οι Ελληνες ναυτικοί γνώριζαν κολύμβη
προφανώς δεν ήταν όλα). Με δεδομένο ότι ση, μπόρεσαν να φθάσουν σε κάποιο φιλικό
στις αρχαίες πηγές δεν μνημονεύονται τα αι έδαφος ή να επιζήσουν μέχρι να τους περι
γυπτιακά σκάφη, ενώ αντίθετα γίνονται εκτε συλλέξουν φίλιες τριήρεις. Από τους 8.000
ταμένες αναφορές στη γενναιότητα των Κο άνδρες συνεπώς που είχαν την ατυχία να
ρινθίων, κάτι που επιπλέον βεβαιώνεται και βρεθούν στα νερά του Σαρωνικού (40 πλοία
από διάφορα σχετικά μνημεία, συμπεραίνου επί 200 άτομα), λιγότεροι από τους μισούς χά
με ότι οι μεν Αιγύπτιοι επέδειξαν ατολμία και θηκαν σε αυτά (1-2.000), ενώ στον συνολικό
δεν προχώρησαν βαθύτερα, πέρα από τα στε αριθμό απωλειών πρέπει να υπολογιστούν
νά των Μεγάρων, οι δε Κορίνθιοι συμμετεί και εκείνοι (άγνωστος αριθμός) που κτυπή
χαν ενεργά και δυναμικά στην κυρίως σύ θηκαν πάνω σε πλοία που δεν βυθίστηκαν.
γκρουση, ταγμένοι μάλλον στο κέντρο κοντά Αντίθετα ο βασιλικός στόλος, τα πληρώματα
στους άλλους Πελοποννήσιους που βρίσκο του οποίου σε μεγάλο αριθμό, σύμφωνα με
νταν δεξιά. Η αντίθετη σκέψη προσκρούει τις αρχαίες πηγές, δεν γνώριζαν να κολυ
στην περίεργη υπόθεση πως η ελληνική πα μπούν (για τους ναύτες αυτό είναι μάλλον υ
ράταξη είχε χαρακτηριστικά λοξής φάλαγ περβολικό, προπάντων για τους Φοίνικες και
Ομοίωμα αθηναϊκής
τριήρους του 5ου αι. π.Χ. γας, με 180 αθηναϊκές τριήρεις στα αριστερά, τους Ιωνες, αλλά ίσχυε προφανώς για όσους
Κατασκευάσθηκε για το οι οποίες επιτέθηκαν και προσέβαλαν τον α είχαν επιβιβαστεί στα σκάφη ως αγήματα εμ
Ναυτικό Μουσείο Αιγαίου ντίπαλο πρώτες και το κέντρο και τη δεξιά βολής, στρατιώτες από τις χώρες του ιρανι
από τον Χρ. Σιμωνίδη με πτέρυγα να ακολουθούν έχοντας 148 τριή κού οροπεδίου), θ ρ ή ν η σ ε τεράστιο αριθμό
βάση σχέδια του J. Coates. ρεις συνολικά. νεκρών λόγω πνιγμού μαχητών, σχεδόν την
Η τριήρης «Ολυμπιάς»
κατασκευάσθηκε με βάση πλειοψηφία των 44.000 άτυχων που βρέθη-
στα ίδια σχέδια.
καν στη θάλασσα (200 πλοία επί 220 κατά μέ Προς μεγάλη ανακούφιση λοιπόν των
σον όρο άτομα). Ανάλογη τύχη επεφυλάχθη- Ελλήνων, λίγες η μ έ ρ ε ς μετά τη ναυμαχία (αρ
κε βέβαια και σε όσους Πέρσες κατόρθωναν χές Οκτωβρίου του 480 π.Χ.), οι Πέρσες,
να κολυμπήσουν ως την ακτή της Σαλαμίνας, στρατός και στόλος, αποχώρησαν από την
όπου τους περίμεναν οι Αθηναίοι οπλίτες για Αττική, στην οποία επανήλθαν οι κάτοικοι
να τους θανατώσουν επιτόπου ή στην ευτυ της. Δ ε ν ήταν όμως πια οι ίδιοι άνθρωποι, οι
χέστερη περίπτωση να τους αιχμαλωτίσουν. καταπτοημένοι, πικραμένοι, κατηφείς πρό
Ομοια τύχη περίμενε, όπως είδαμε, και ολό σφυγες που έφευγαν με τα λίγα υπάρχοντα
κληρη τη φρουρά της Ψυττάλειας (4.000 άν τους πριν από μερικές εβδομάδες, αποθέτο
δρες). ντας τις ελπίδες τους στις απόψεις ενός
Ο τελικός απολογισμός δείχνει την περσι στρατηγού. Ηταν πλέον οι γεμάτοι υπερηφά
κή πλευρά να έχει υποστεί πανωλεθρία. Εχα νεια, χαμογελαστοί, παλαίμαχοι της Σαλαμί
σε το 1/3 των σκαφών (τουλάχιστον 200 νας. Ηταν εκείνοι που την κρίσιμη ιστορική
πλοία) και το 1/4 των πληρωμάτων τους (περί ώρα φώναξαν ένα βροντερό "παρών" και με
τους 30-35.000 άνδρες), ενώ το ηθικό των υ τις αποφάσεις και τα μπράτσα τους, που ανε
πολοίπων, όπως και της ηγεσίας τους, είχε βοκατέβαζαν τα μακριά κουπιά και έσκιζαν τη
καταρρεύσει. θάλασσα οδηγώντας προς τη νίκη, έγραψαν
οι ίδιοι την ιστορία της σωτηρίας της πατρί
δας τους.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ
Η συντριπτική ήττα του βασιλικού στόλου
που πραγματοποιήθηκε μπροστά στα μάτια
του ίδιου του ηγεμόνα του, έπληξε όχι μόνο
το κύρος αλλά προπάντων το ηθικό των ασια
τικών στρατευμάτων. Μάλιστα, επηρεάσθηκε
το ηθικό όχι μόνο των απλών στρατιωτών που
υπέστησαν (όπως συμβαίνει πάντα σε όλους
τους πολέμους) το σύνολο των δυσμενών α
ποτελεσμάτων μιας μάχης (τραυματισμοί, α
πώλεια αγαπητών φίλων, συστρατιωτών, κα
ταστροφή χρήσιμων υλικών κλπ.), αλλά και
της ηγεσίας τους. Ο Ίδιος ο Ξέρξης προβλη
ματίσθηκε ιδιαίτερα για το τι έπρεπε πλέον
να πράξει, αφού είχε περιέλθει σε δυσχερή
θ έ σ η , λόγω της ήττας και του επερχόμενου
χειμώνα. Η τελική απόφαση του να αποσυρ
θ ε ί ο ίδιος και να αφήσει τον Μαρδόνιο να ε
παναλάβει την εκστρατεία τον επόμενο χρό
νο, ήταν αποτέλεσμα του αδιεξόδου στο ο
ποίο βρέθηκε. Πιθανότατα, ο Σίκκινος με τις Μαρμάρινη πλάκα
κατάλληλες συμβουλές-έμμεσες απειλές του ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ στην οποία
Θεμιστοκλή να έπαιξε και εδώ καταλυτικό ρό ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ καταγράφηκε η
γενναιότητα των
λο, αλλά το σίγουρο είναι πως με τις θαλάσ Η επική μάχη ανάμεσα στο ναυτικό των πεσόντων
σιες γραμμές συγκοινωνιών-ανεφοδιασμού δύο αντιμαχόμενων δυνάμεων στα νερά της Κορινθίων κατά τη
του να κινδυνεύουν από τον νικητή ελληνικό Σαλαμίνας, εκτός από τη στρατιωτική, είχε ναυμαχία της
στόλο, η θ έ σ η του στρατεύματος του εντός μεγάλη σημασία και σε άλλους τομείς. Αντί Σαλαμίνας
μιας εχθρικής χώρας, χωρίς πολλούς πόρους, θ ε τ α απ' ό,τι συνηθιζόταν, στη σύγκρουση (Επιγραφικό
ήταν ιδιαίτερα επισφαλής. Μουσείο Αθηνών).
και επιτυχία των Ελλήνων συνέβαλαν λιγότε
Οπως γίνεται γενικά δεκτό, σε περίπτωση ροι από 5.000 οπλίτες, σχετικά εύποροι δηλα
περσικής επιτυχίας στη ναυμαχία, ο ελληνι δή αστοί και αριστοκράτες, και περισσότεροι
κός κόσμος θα βρισκόταν σε απελπιστική θ έ από 70.000 ναύτες-ερέτες, οι οποίοι ανήκαν
ση. Με τα στρατιωτικοπολιτικά δεδομένα της στις κατώτερες οικονομικοκοινωνικά τάξεις,
εποχής, θα ήταν εύκολη υπόθεση η επίθεση στον υποδεέστερο σε κύρος και δικαιώματα
στην Πελοπόννησο, όχι βέβαια από τον φυ "ναυτικό όχλο" των πόλεων. Το χαρακτηριστι
λασσόμενο Ισθμό, αλλά από κάποια ανατολι κό αυτό, το οποίο έγινε αντιληπτό από τους
κή παραλία την οποία οι Πέρσες θα μπορού σύγχρονους της ναυμαχίας πολίτες, προσέ
σαν να προσεγγίσουν με ευκολία έχοντας δωσε (και εξακολουθεί να προσδίδει) ιδιαίτε
πλέον τη ναυτική κυριαρχία. Η γενική κατάρ ρη πολιτική σημασία στη νίκη. Δ ε ν ήταν μόνο
ρευση τότε θα ήταν μόνο θ έ μ α χρόνου. Αν νίκη των Ελλήνων κατά των "βαρβάρων" της
συνέβαινε αυτό και η Ελλάδα μετατρεπόταν Ασίας, ήταν και νίκη των απλών φτωχών αν
σε κατακτημένη χώρα, όπως έγινε με την Ιω θρώπων του λαού κατά των υπηρετών-δού-
νία λίγα χρόνια νωρίτερα, η πολιτιστική δημι λων ενός μονάρχη. Ηταν νίκη της δημοκρα
ουργία θα ανακοπτόταν. Με δεδομένες βέ τίας κατά του αυταρχισμού.
βαια τις γνώσεις μας για τα ελληνικά πολιτι Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι ανώνυ
στικά επιτεύγματα των αιώνων που ακολού μες λαϊκές μάζες που απάρτιζαν το ανυπόλη-
θησαν, μπορούμε να φανταστούμε ότι οι συ πτο "πλήθος", συμπιεσμένες στα στενά κατα
νέπειες για τον κόσμο ολόκληρο θα ήταν κα στρώματα των τριήρεων, με όπλα τους τη μυ
ταλυτικές. ϊκή δύναμη και το ε λ ε ύ θ ε ρ ο φρόνημα, συμ-
μετείχαν ενεργά σε μια κορυφαία σύγκρου π.Χ.), στη γραμμή της οπλιτικής φάλαγγας εί
ση, στην οποία έδωσαν τον καλύτερο εαυτό χαν ταχθεί μόνο οι ιδιοκτήτες, οι οποίοι κέρ
τους. Οι ελληνικοί ελιγμοί πριν και κατά τη δισαν και ολόκληρη τη δόξα. Μ ε τ ά τη ναυμα
σύγκρουση υπήρξαν επιτυχείς, κάτι που απο χία στη Σαλαμίνα, η αντίληψη αυτή άλλαξε.
δεικνύει την απόλυτη πειθαρχία πλεύσης και Ηταν πλέον οι άνθρωποι του λαού που είχαν
την αποτελεσματική εκπαίδευση που είχε πάρει την υπόθεση της πατρίδας στα στιβα
προηγηθεί. Τα ελληνικά έμβολα έκαναν ρά χέρια τους και με αρετές τους την υπομο
θραύση στον εχθρικό στόλο, γιατί καταφέρο- νή, το πείσμα και την πειθαρχία, υπό την επι
νταν με την απαιτούμενη δεξιοτεχνία αλλά δέξια καθοδήγηση ικανών ηγετών, οι σημα
και την κατάλληλη ταχύτητα. Αυτό σημαίνει ντικότεροι των οποίων ήταν εκλεγμένοι, επέ
αφενός ότι οι ναυτικοί στο κατάστρωμα κυ τυχαν τον θρίαμβο κατά των "βαρβάρων". Οι
βερνούσαν το πλοίο σωστά, αφετέρου ότι οι τελευταίοι όσο γενναία και αν πολέμησαν
κωπηλάτες στο κύτος κατέβαλλαν προσπά στη Σαλαμίνα -και όλες οι μαρτυρίες συνηγο
θ ε ι ε ς υψηλής έντασης, προκειμένου να επι ρούν προς αυτό- όσο και αν πιέζονταν από
τυγχάνονται οι αναγκαίοι ρυθμοί κίνησης. Οι την αυστηρή ματιά του ίδιου τους του βασι
άνθρωποι του λαού που χειρίζονταν τα κου λιά, ηττήθηκαν γιατί δεν διέθεταν τα υψηλά
Αφίσα του δήμου πιά, ιδροκοπώντας ο ένας δίπλα ή πάνω στον κίνητρα που κινητοποιούσαν τους Ελληνες
Αμπελακιών με αφορμή άλλο, σε σχετικά απροστάτευτες θέσεις, πο (υπεράσπιση ελευθερίας, πατρίδας, οικογέ
τις εορταστικές λέμησαν βουβά αλλά με θάρρος ακατάβλητο νειας, τρόπου ζωής και αξιοπρέπειας).
εκδηλώσεις για τη και χαρακτηριστικό φιλότιμο. Η συμβολή Ο σύγχρονος ιστορικός Αλέξανδρος Δ ε
επέτειο της ναυμαχίας τους στην επίτευξη της νίκης ήταν σποτόπουλος συνόψισε με ενάργεια τις αξίες
(φωτ. Ευάγγελος καθοριστική. Η επίγνωση αυτής
Τσακιράκης). και τα ιδανικά των Σαλαμινομάχων: "Οι ελεύ
της συμβολής αναπτέρωσε το θεροι πολίτες των ελληνικών πόλεων, στις ο
συλλογικό ηθικό των λαϊκών τά ποίες η ελευθερία μαζί με την ευψυχία ήταν
ξεων. Πριν από τη ναυμαχία ήταν η υπέρτατη αξία, αγωνίστηκαν υπέρ βωμών
το "πλήθος", ο "λαός", συνήθως και εστιών με ανδρεία και αυταπάρνηση".
χωρίς ιδιοκτησία γης και δικαιώ
ματα, στον οποίο οι γαιοκτήμο-
νες-οπλίτες δεν εμπιστεύο ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
νταν την υπεράσπιση της πα
(1) Γ. Σταϊνχάουερ: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ
τρίδας έναντι των επιβουλέ- ΕΛΛΑΔΑ, εκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 2000.
ων. Στην κορυφαία προηγού (2) ΝΑΥΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ, έκδ. Μουσείου,
μενη αναμέτρηση, στην πε Χανιά 1992.
διάδα του Μαραθώνα (490 (3) P. Connolly: Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ
ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, εκδ. Σιδερής, Αθήνα 1995.
(4) ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,
Εκδοτική Αθηνών, 1977.
(5) W. Tarn: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΕΣ
ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ, εκδ.
Φόρμιγξ, Αθήνα 1998.
(6) P. Connolly: GREECE AND ROME AT WAR,
Greenhill books, 1998.
(7) J. Hanson: ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ, εκδ. Ενάλιος, Αθήνα 2005.
(8) R. Barell: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, εκδ. Ρώσση,
Αθήνα 1994.
(9) Ευ. Τζάχος: Η ΤΑΧΕΙΑ ΤΡΙΗΡΗΣ - ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΚΑΙ
ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ, περ. «Πόλεμος και Ιστορία»
τχ. 69, εκδ. Επικοινωνίες, Αθήνα 2003.
(10) M.C. Amouretti, Fr. Ruze: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, εκδ. Πατάκης,
Αθήνα 2001.
(11) Εμ. Νελλόπουλος: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΙΗΡΗΣ,
εκδ. Φλώρος, Αθήνα.
(12) Ευ. Τζάχος: Η ΤΑΧΕΙΑ ΤΡΙΗΡΗΣ, περ. «Πόλεμος
και Ιστορία» τχ. 21, εκδ. Επικοινωνίες, Αθήνα 1999.
(13) Κ. Ρόδος: Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ,
εκδ. Ενάλιος, Αθήνα 2004.
(14) P. Green: ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ,
εκδ. Τουρίκης, Αθήνα 2004.
(15) Δ. Γαρουφαλής: ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ,
εκδ. Περισκόπιο, Αθήνα 2003.
(16) Γ. Ψαρουλάκη: Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ,
περ. «Παγκόσμια Πολεμική Ιστορία» τχ. 5,
Αθήνα 2006.
(17) Πλουτάρχου: ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ, εκδ. Κάκτος,
Αθήνα 1991-2.
(18) Ηροδότου: ΙΣΤΟΡΙΕΣ, εκδ. Γκοβόστης,
Αθήνα 1995.
(19) Διόδωρου Σικελιώτη: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ,
εκδ. Κάκτος, Αθήνα 1992.
(20) Μ. Καμπούρη: Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ,
εκδ. Επικοινωνίες Α.Ε., Αθήνα 2006.
ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ ΠΕΖΟΝΑΥΤΗΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ (480 π.Χ.)
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο "οι Αιγύπτιοι... φορούσαν δικτυωτά
κράνη και ήταν οπλισμένοι με κοίλες ασπίδες με φαρδιά στεφάνη,
δόρατα κατάλληλα για ναυμαχία... φορούσαν θώρακες και είχαν
μακριά μαχαίρια". Γα "δικτυωτά" κράνη που αναφέρει ο
«Πατέρας της Ιστορίας» (καθώς και οι "δικτυωτοί" περσικοί
θώρακες) είναι κατασκευασμένα από συρραμένα τεμάχια
δέρματος ή λιναριού σε σχήμα ρόμβου ή τετραγώνου που
δημιουργούν το οπτικό αποτέλεσμα της ανάγλυφης
δικτυωτής επιφάνειας. Ο θώρακας που παρουσιάζεται στη
συγκεκριμένη αναπαράσταση δεν είναι ο
συνηθισμένος λινοθώρακας του ναυτικού των
Αχαιμενιδών αλλά μία αιγυπτιακή επινόηση, με
βασικό υλικό το ανθεκτικό δέρμα του
κροκοδείλου. Η "μεγάλη μάχαιρα" που
αναφέρει ο Ηρόδοτος είναι το αμφίστομο
ξίφος με την σκυθοιρανική κερασφόρα
χειρολαβή, που απεικονίζεται στα ανάκτορα
της Περσέπολης να φέρεται από Αιγυπτίους
ή Ινδούς ενόπλους υποτελείς του Μεγάλου
Βασιλιά. Το μακρύ λινό ένδυμα με τα
κόκκινα κρόσια που φέρει ο πεζοναύτης
κατονομάζεται από τον Ηρόδοτο ως
"καλόσιρις "και οι λόχοι των
Αιγυπτίων ή Αιθιόπων πεζοναυτών
που το φορούν ονομάζονται
"καλασίριοι" (ενδυματολογική
έρευνα - εικονογράφηση: Χρήστος
Γιαννόπουλος για τις Εκδόσεις
ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ).
ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΗΜΑ TOY ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ
«ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕ, ΛΟΙΠΟΝ, ΝΑ Γ. Χ. ΚΟΥΦΟΓΙΩΡΓΟΣ
Φιλόλογος - Ιστορικός
ΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΘΑ Μ.Α. Μεσαιωνικών Σπουδών Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Ο
«ξύλινα τείχη» ως οχυρωματικό έργο. Σε προ
Ηρόδοτος, στο βιβλίο «Πολυμνία» γενέστερες εποχές ένα ξύλινο τείχος προφύ
του μνημειώδους έργου του «Ιστο- λασσε την Ακρόπολη της Αθήνας, συνεπώς
ρίαι», αναφέρεται στους χρησμούς θεωρούσαν ότι ο χρησμός τούς συμβούλευε
που ζήτησαν και έλαβαν οι Αθηναίοι από το να οχυρωθούν σε αυτή και να προβάλλουν α
μαντείο των Δελφών σχετικά με την αντιμετώ ντίσταση.
πιση του περσικού κινδύνου. Η άλλη πλευρά ερμήνευσε τα «ξύλινα τεί
Ο αρχικός χρησμός που έδωσε η Πυθία, χη» ως πλοία. Κατά την άποψη αυτή, οι Αθη
με το όνομα Αριστονίκη, απογοήτευσε την α ναίοι έπρεπε να αγνοήσουν κάθε άλλη μορφή
θηναϊκή αντιπροσωπεία. Παρακινούσε τους αντίστασης στην ξηρά και να καταφύγουν στη
Αθηναίους να εγκαταλείψουν την πόλη τους, θάλασσα στηριζόμενοι στον στόλο τους. Αλλά
διότι προέβλεπε την καταστροφή της: «Αμοι οι υποστηρικτές της αντίστασης στην Ακρό
ροι τι κάθεστε; Φύγετε στις εσχατιές της πολη διαφωνούσαν και προειδοποιούσαν ότι,
γης... φύγετε λοιπόν από το άδυτο (ενν. των αν οι Αθηναίοι στηρίζονταν στον στόλο τους,
Δελφών) και ψυχωθείτε για τις δυστυχίες θα καταστρέφονταν, σύμφωνα με τη φράση
σας» (1). Τότε ο Τίμων, γιος του Ανδρόβουλου, του χρησμού: «Θεία Σαλαμίνα, θα γίνεις αιτία
τον οποίο ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει ως σημα να χάσουν μάνες τα παιδιά».
ντικό πολίτη των Δελφών, συμβούλευσε τους Την ώρα εκείνη της διχογνωμίας έλαβε τον
Αθηναίους να ζητήσουν δεύτερο χρησμό, αυ λόγο ο Θεμιστοκλής και αντέκρουσε αυτή την
τή τη φορά όμως ως ικέτες. Οι Αθηναίοι υπά άποψη. Κατά τη γνώμη του, εάν ο θ ε ό ς εννο
κουσαν και η Πυθία τούς έδωσε έναν πιο ελπι ούσε ότι οι Αθηναίοι θα καταστραφούν στη
δοφόρο χρησμό: «Δεν μπορεί η Αθηνά να κάμ Σαλαμίνα, δεν θα χρησιμοποιούσε τον όρο
ψει τον Ολύμπιο Δία, μόλο που τον παρακαλεί «θεία», αλλά κάποιον άλλο με αρνητική σημα
με λόγια πολλά και σοφία γεμάτα, αλλά και πά σία. Σύμφωνα με τον Θεμιστοκλή, ο όρος αυ
λι θα σου πω τον λόγο αυτό, σκληρό σαν το τός ήταν ευνοϊκό σημάδι για τους Αθηναίους
διαμάντι. Οταν &α έχουν κυριευτεί όσα ορίζει και συμφώνησε με εκείνους που υποστήριζαν
ο Κέκροψ και όσες βαθιές σπηλιές έχει ο Κι ότι η Αθήνα έπρεπε να στηριχθεί στον στόλο
θαιρώνας, τότε ο παντεπόπτης Δίας θα δώσει της και να επιδιώξει ναυμαχία με τις περσικές
στην Τριτογενή (ενν. την Αθηνά) ξύλινο τείχος δυνάμεις.
το μόνο απόρθητο, σωτήριο για σε και τα παι
Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Αθηναίοι εν
διά σου. Μην περιμένεις ατάραχος το ιππικό
στερνίσθηκαν τις απόψεις του Θεμιστοκλή. Ο
και το πολύπληθο πεζικό που έρχεται από στε
Πλούταρχος επιβεβαιώνει αυτή την ερμηνεία,
ριά, μα υποχώρησε γυρίζοντας τα νώτα και θα
αλλά τοποθετεί χρονικά τον χρησμό λίγο πριν
Οι Πέρσες καταλαμβάνουν
τη ναυμαχία στη Σαλαμίνα. Ο Ηρόδοτος αντί κά, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο στόλος ναυ την Ακρόπολη.
θετα τον τοποθετεί πριν από το συνέδριο πηγήθηκε, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε για τον Οι ελάχιστοι Αθηναίοι,
στον Ισθμό, και μάλιστα τον αναφέρει δύο φο οι οποίοι παρέμειναν εκεί,
αρχικό του σκοπό. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο α
ερμηνεύοντας κατά γράμμα τον
ρές: μια πριν από το συνέδριο στον Ισθμό και ριθμός των 200 πλοίων που αναφέρει ο Ηρό χρησμό της Πυθίας,
άλλη μια φορά προτού πραγματοποιηθεί η εκ δοτος δεν συνάδει με τους υπολογισμούς των σφαγιάστηκαν (αναπαράσταση
κένωση της Αττικής. Συνεπώς, δημιουργού άλλων ιστορικών. Μάλλον ο Ηρόδοτος διασώ Η. Μ. Herget/NGS)
νται ερωτηματικά γύρω από τη χρονολόγηση ζει τον αρχικό αριθμό πλοίων που προέβλεπε
των χρησμών. Προηγούνται οι χρησμοί των γε το σχέδιο του Θεμιστοκλή, αλλά στην πραγμα
γονότων ή τα ακολουθούν; Αλλωστε, είναι πι τικότητα ναυπηγήθηκαν 100 τριήρεις.
θανή και μια άλλη εκδοχή. Οι χρησμοί μπορεί Μολονότι ο Θεμιστοκλής αντιμετώπισε
να κατασκευάσθηκαν από τον Θεμιστοκλή, πολλά προβλήματα από τους πολιτικούς του
μαζί με άλλα «σημεία» (για παράδειγμα, την ε αντιπάλους, κατόρθωσε να πραγματοποιήσει
ξαφάνιση του «οικουρού όφεως»), προκειμέ το σχέδιο του σε μεγάλο βαθμό: το 480 π.Χ. οι
νου να επιτύχει την εκκένωση της πόλης και Αθηναίοι διέθεταν 147 έτοιμα πολεμικά πλοία
την αντιμετώπιση της περσικής εισβολής με και 53 εφεδρικά. Οι Αθηναίοι είχαν πλέον
τη δύναμη του στόλου. Είναι γνωστό ότι ο Θε στραφεί προς τη θάλασσα και το γεγονός αυ
μιστοκλής υποστήριζε σταθερά και επίμονα τη τό τους ωφέλησε μακροπρόθεσμα, διότι είχαν
δημιουργία ικανού στόλου που θα καθιστούσε στα χέρια τους μια ικανή ναυτική δύναμη που
την Αθήνα θαλασσοκράτειρα. -εφόσον συμπληρωνόταν και με άλλα πλοία-
Πράγματι, ο Θεμιστοκλής, ήδη από το 493 θα τους καθιστούσε ανταγωνιστικούς τόσο έ
π.Χ., είχε συλλάβει ένα φιλόδοξο σχέδιο, ώστε ναντι των Περσών, όσο και έναντι κάθε επι
να καταστήσει την Αθήνα ναυτική δύναμη. Ο βουλής. Αντίθετα, όσοι Αθηναίοι φάνηκαν δύ
Ηρόδοτος σημειώνει ότι υποστήριξε αυτό το σπιστοι απέναντι στις συμβουλές του Θεμι
σχέδιο όταν συσσωρεύτηκε στο δημόσιο τα στοκλή και δεν κατέφυγαν στην Τροιζήνα, τη
μείο ένα μεγάλο ποσό, προερχόμενο από τα Σαλαμίνα και την Αίγινα, κατασκεύασαν ξύλινο
μεταλλεία του Λαυρίου. Το ποσό αυτό υπολο τείχος και οχυρώθηκαν στην Ακρόπολη, όπου
γίζεται από τον Αριστοτέλη στα 100 τάλαντα ή όμως εξοντώθηκαν από τους Πέρσες, μετά
600.000 αττικές δραχμές. Ενώ οι Αθηναίοι αρ την κατάληψη και λεηλασία της Αθήνας από
χικά σκόπευαν να μοιραστούν το ποσό, αφού τον Ξέρξη.
πρώτα θα αφιέρωναν τη δεκάτη στους θεούς, (1) Σε όλα τα αποσπάσματα η μετάφραση είναι
ο Θεμιστοκλής τούς απέτρεψε και αντιπρότει του Αγγέλου Βλάχου. Βλ. Αγγελος Βλάχος, Ηροδό
νε να ναυπηγήσουν 200 πλοία, με στόχο να τα του Ιστορίαι, τόμ. Γ, σα. 128-132, εκδ. Δημ. Ν. Παπα-
χρησιμοποιήσουν εναντίον της Αίγινας. Τελι δήμα, ΑΘήνα 1978.
ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ
ΤΗΣ ΝΑΥΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Αρχαιολογικό Μουσείο) εικονίζεται το περί 33-37 μ. μήκος (κατά την επικρατέστερη εκ
γραμμα πλώρης με έμβολο, ενώ στην επιτά δοχή), αν και δεν λείπουν αναφορές που κά
φια στήλη του Δημητρίου (Γλυπτοθήκη Μ ο νουν λόγο ακόμα και για 40 μ., 3,50-4,40 μ.
νάχου) παριστάνεται πάλι η πλώρη, σε αντίθε πλάτος και 2,10-2,50 μ. ύψος πάνω από τη θά
τη όμως φορά, με έμβολο, επωτίδες (πλάγιες λασσα (με τα ύφαλα να υπολογίζονται σε 1 μ.).
προεκτάσεις της πλώρης) και παρεξειρεσία Οι υπολογισμοί αυτοί προκύπτουν με βάση α
(ξύλινη κατασκευή που προεξείχε στα πλάγια φενός τις διαστάσεις των νεωσοίκων που εί
του σκάφους και φιλοξενούσε την τρίτη σει χαν κατασκευαστεί στον μεγάλο πολεμικό
ρά κωπηλατών, τους θρανίτες). Εξίσου σημα ναύσταθμο της Αθήνας, στη Ζέα, προκειμέ
ντική βέβαια για τον υπολογισμό διαφόρων νου να προφυλάσσονται τα σκάφη, και αφετέ
δεδομένων για το πλοίο είναι και η συμβολή ρου τον αριθμό των κωπηλατών (85 σε κάθε
των νεωσοίκων του Πειραιά (του ύστερου πλευρά), καθώς και το μήκος της παρεξειρε-
5ου αι. π.Χ.), που σχημάτιζαν έναν από τους σίας.
μεγαλύτερους πολεμικούς ναύσταθμους της Το πλοίο αποτελείτο από το κυρίως σκά
αρχαιότητας, του ναυστάθμου της Ζέας, με φος («σκαρί» ή «γάστρα»), το οποίο ήταν ε
ρικοί από τους οποίους ανακαλύφθηκαν και λαφρύ, συνήθως από ξύλο δρυός (βελανι
μετρήθηκαν πολύ πρόσφατα (εντός της θά διάς) στην τρόπιδα (το αρχικό ισχυρό ξύλο
λασσας). Επιπλέον, έχουμε τις σχετικές ανα πάνω στο οποίο «κτίζεται» όλο το υπόλοιπο
φορές που γίνονται στην αρχαία γραμματεία σκάφος) και από ακόμα ελαφρύτερο ξύλο
(σε έργα των Ηρόδοτου, Αισχύλου, Θουκυδί (φτελιά ή πλάτανο) στους τρεις ζωστήρες
δη, Διόδωρου Σικελιώτη, Πλούταρχου κ.ά.), (συνεχές ξύλο που τοποθετείτο οριζόντια ώ
σε επιγραφές και διάφορα αρχειακά κείμενα, στε να αποτελεί τη «ραχοκοκκαλιά» του πλοί
όπως στα αρχεία των επιμελητών του νεωρί ου) που το περιέβαλλαν. Τους ζωστήρες ενί
ου και στη συγγραφή της σκευοθήκης του Φί σχυαν τα υποζώματα, χοντρά σκοινιά που πε-
λωνος. ριέσφιγγαν τα ξύλινα μέρη του σκάφους.
Οσον αφορά το υλικό κατασκευής, αναπό
φευκτα υπήρχε ποικιλία ανάλογα με τις δυνα
ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ τότητες κάθε κατασκευαστή. Σώζεται σχετι
ΣΚΑΦΟΥΣ κά η πολύ κατατοπιστική μαρτυρία του Θεό
Η τριήρης ήταν ένα πλοίο μακρόστενο (ό φραστου: «Το έλατο, λοιπόν, το πεύκο και το
πως είναι συνήθως τα πολεμικά), ταχύ, χαμη αγριοκυπάριοοο είναι γενικά χρήσιμα στη
λό, με ξύλινο σκάφος, ρηχή καρίνα και σχετι ναυπηγική, διότι οι τριήρεις και τα πολεμικά
κά ελαφρά και απλή στο σύνολο της κατα πλοία κατασκευάζονται από έλατο, λόγω της
σκευή. ελαφρότητας του, και τα εμπορικά πλοία από
Οι διαστάσεις στις οποίες φαίνεται να κα πεύκο επειδή δεν σαπίζει. Μερικοί όμως
ταλήγουν οι περισσότεροι συγγραφείς είναι: φτιάχνουν και τριήρεις από αυτό επειδή δεν
βρίσκουν αρκετό έλατο. Στη Συρία και στη Αν, δε, υπολογίσουμε τις επωτίδες, που έμοι
Φοινίκη χρησιμοποιούν κέδρο, μια και δεν αζαν με αυτιά, και τα κουπιά, που προεξείχαν
μπορούν να προμηθευτούν αρκετό πεύκο. σαν πτερύγια, όλο το πλοίο παρουσιαζόταν
Στην Κύπρο όμως χρησιμοποιούν την κου ως ζωντανός θαλάσσιος οργανισμός!
κουναριά, αφού στο νησί φύεται αυτό το δέν Στην πρύμνη βρισκόταν το πηδάλιο, το ο
δρο και φαίνεται πως είναι καλύτερο από το ποίο αποτελούσαν δύο χοντρά κουπιά με πε-
πεύκο τους. Τα περισσότερα μέρη γίνονται πλατυσμένη απόληξη (αντίστοιχα με των ση
από αυτά τα ξύλα. Η καρίνα όμως των τριη μερινών σκαφών, που έχουν χειροκίνητο, ξύ
ρών γίνεται από βελανιδιά, για να αντέχει τη λινο πηδάλιο στην πρύμνη), από ένα σε κάθε
νεώλκηση. Τα «στραβόξυλα»... για τις τριή πλευρά του σκάφους, που ενώνονταν με ένα
ρεις μερικοί τα κατασκευάζουν από κουκου άλλο κάθετο σε αυτά, τον «οίακα». Τα κουπιά
ναριά, επειδή είναι ελαφριά..., τα καπόνια (ί αυτά χειριζόταν αξιωματικός που έφερε τον
σια ξύλα) γίνονται από μελιό, μαυρομουριά τίτλο του «κυβερνήτη» και στεκόταν σε μι
και φτελιά...». κρή εξέδρα κατάλληλα διαμορφωμένη γι' αυ
Εγκάρσια πάνω στο σκάφος, δύο μπροστά τή την επίπονη εργασία («ικρίο»), ενώ εκεί ή
και δύο πίσω, στο ίδιο ύψος με τον ψηλότερο ταν και η θ έ σ η του τριήραρχου, του ανώτε
ζωστήρα, προεξείχαν προς τα πλάγια δύο δο ρου αξιωματικού στο πλοίο. Η πρύμνη είχε
κοί. Στους μπροστινούς, που βρίσκονταν και αυτή καλλιτεχνική απόληξη, υπερυψωμέ
στην πλώρη και ονομάζονταν επωτίδες (λέγο νη σε σχέση με το υπόλοιπο σκάφος, που ο
νταν έτσι γιατί έμοιαζαν με αυτιά που προε- νομαζόταν «άφλαστον» και διέφερε από
πλοίο σε πλοίο. Επάνω της ήταν στερεωμένο
ένα κοντάρι, η «στυλίς», που άλλοτε έφερε
σημαία, άλλοτε πινακίδα με το όνομα του
σκάφους και άλλοτε το έμβλημα κάποιας θ ε
ότητας. Από το διακριτικό αυτό ξεχώριζαν
συνήθως τα πλοία των διαφόρων κρατών, σε
περίπτωση που δεν υπήρχε κάποιο άλλο γνώ
ρισμα, όπως τοποθέτηση ασπίδων κατά μή
κος της παρεξειρεσίας ή σημαίας επάνω στον
κεντρικό ιστό.
ΝΑΥΠΗΓΗΣΗ
Στην ισχυρή Α θ ή ν α ο ναυπηγός («αρχιτέ
κτων») επιλεγόταν μεταξύ των πολλών ειδι
κών που παρουσιάζονταν. Δ ε ν είναι βέβαιο
ότι ήταν στην πραγματικότητα ναυπηγός, με
την έννοια της ειδικής γνώσης, αλλά μάλλον
επρόκειτο για εργολάβο ή (με σύγχρονη ορο
λογία) manager, ο οποίος οργάνωνε όλη την ε
πιχείρηση ναυπήγησης, έχοντας δικό του συ
Κάτοψη μοντέλου νεργείο με ειδικούς (ναυπηγούς, ξυλουργούς
τριήρους (ιδιοκατασκευή ξείχαν από το πλοίο) κρεμόταν η άγκυρα, ενώ κλπ.) και μη εργάτες. Ενδεχομένως υπήρχαν
1/72 από τον Σταμάτη στους δοκούς της πρύμνης στερεώνονταν τα τέτοιοι εργολάβοι, οι οποίοι σχετίζονταν άμε
Παπανικολάου, φωτ. δύο πηδάλια. Στον χώρο ανάμεσα στους δο σα ή έ μ μ ε σ α με το εμπόριο ξυλείας.
Στέλιος Δεμηράς/Model
κούς αυτούς, κατά μήκος του σκάφους, δια Ολη η εργασία γινόταν σε ένα απλό ναυ
Expert).
μορφωνόταν, και ταυτόχρονα ακουμπούσε ε πηγείο, εγκατεστημένο σε κάποια βολική πα
πάνω τους, μια στενή ξύλινη εξέδρα που ονο ραλία, με τα ξύλα χωμένα στην άμμο. Οπωσ
μαζόταν παρεξειρεσία ή πάροδος. Σε αυτή δήποτε χρησιμοποιούσαν εργαλεία, κατά πά
καθόταν η τρίτη σειρά κωπηλατών, που ήταν σα πιθανότητα ξύλινα (π.χ. κανόνες βαθμονο
και η πολυαριθμότερη, οι θρανίτες. μημένους για τις μετρήσεις), όπως κάνουν α
Στην πλώρη υπήρχε μια μικρή επίπεδη ε κόμα και σήμερα στα μικρά ναυπηγεία. Η τε
ξέδρα («ικρίο»), που έφθανε μέχρι το άκρο χνική ναυπήγησης μεταδιδόταν από μάστορα
του πλοίου, στην οποία έστεκε ο αξιωματικός σε νέο εργάτη, αλλά και από οικογένεια σε οι
παρατηρητής (ο «πρωράτης»), ενώ η παράδο κογένεια, λόγω της υφιστάμενης παράδοσης
ση επέβαλλε την κάπως καλλιτεχνική απόλη να ακολουθείται το επάγγελμα του γονέα.
ξη του ακραίου ξύλινου δοκού (στη γλώσσα Τα πλοία ναυπηγούντο όμοια μεταξύ τους
των ναυτικών «κοράκι της πλώρης»), ο οποί στα περισσότερα και βασικότερα μέρη τους.
ος συναρμοζόταν κάθετα με τους άλλους, ο Αυτό εξυπηρετούσε και την οικονομία της ε
ριζόντια τοποθετημένους, ξύλινους δοκούς πιχείρησης, γιατί επιτυγχάνοντας μεγάλο
που διέτρεχαν όλο το σκάφος. Η απόληξη αυ βαθμό τυποποίησης του παραγόμενου προϊό
τή ονομαζόταν «ακροστόλιον» και συνδυαζό ντος επιτυγχάνονταν και μεγάλης κλίμακας
ταν με έ ν θ ε τ ο υ ς οφθαλμούς στα διπλανά οικονομίες, κατά συνέπεια μικρότερα κόστη
της πλώρης πλάγια τμήματα. Οι ζωγραφιστοί κατασκευής και άρα μεγαλύτερα κέρδη. Προ
αυτοί οφθαλμοί βάφονταν με διάφορα χρώ φανώς, ο παραγγελιοδόχος ζητούσε πάντα έ
ματα και, σε συνδυασμό με το υπόλοιπο χρώ ναν σεβαστό αριθμό σκαφών και όχι μερικές
μα της πλώρης, δημιουργείτο η εντύπωση ότι μονάδες, ενώ κάποιες φορές (σε περίπτωση
το πλοίο είχε στην μπροστινή του όψη μάτια. πολεμικής ανάγκης) η ταχύτητα της κατα-
Εντυπωσιακή παρουσίαση των
επιβατών μιας τριήρους οι οποίοι
δέχονται «βροχή» περσικών
βελών και ακοντίων
(ιδιοκατακσευή 1/72 από τον
Σταμάτη Παπανικολάου, φωτ.
Στέλιος Δεμηράς/Model Expert).
Πλευρική άποψη πλώρης πει να εισαχθούν. Το πρόβλημα γίνεται εντο σχηματισμού πλοίων («διέκπλους», πλους α
τριήρους. Φαίνονται οι νότερο, αν λάβει κανείς υπόψη τον ρυθμό α νάμεσα τους) και λήψη θέσης κατάλληλης
επιβάτες σε στιγμή που
δέχονται βέλη και ακόντια νανέωσης του στόλου. Αυτός εξαρτάται μόνο για εμβολισμό στα πλάγια ενός αντιπάλου, εί
ενώ ταυτόχρονα βάλουν από τις φυσικές καταστροφές ή τις ναυμα τε έναντι της πλώρης είτε έναντι της πρύ
τα δικά τους. Παρότι χίες. Ενα βασικό μειονέκτημα της τριήρους μνης του, ποτέ πάντως στο μέσον του πλοί
η τριήρης είναι ελληνική, είναι η μικρή διάρκεια ζωής, που οφείλεται ου, γιατί τότε υφίστατο κίνδυνος καταστρο
η κατασκευή της στην πρόχειρη κατασκευή και την κακομετα φής του εμβόλου ή ακόμα και τέτοιας εισχώ
(υπερυψωμένη πλώρη) χείριση, ιδιαίτερα τις συχνές ανελκύσεις και ρησης (αν το άλλο σκάφος ήταν παλαιό ή κα
παραπέμπει σε πλοίο του καθελκύσεις, οι οποίες αποτελούν τη φυσική κώς συντηρημένο με φθαρμένα τοιχώματα),
περσικού στόλου
συνέπεια της απουσίας δυνατότητας ελλιμε ώστε να παγιδευτεί και το επιτιθέμενο πλοίο.
(ιδιοκατασκευή 1/72 από
τον Σταμάτη Παπανικολάου, νισμού. Από τις επιγραφές των επιμελητών Σύμφωνα με σύγχρονους υπολογισμούς, η α
ψωτ. Στέλιος Δεμηράς/Model των νεωρίων συμπεραίνεται ότι η ζωή μιας παραίτητη ταχύτητα για επιτυχή εμβολισμό
Expert). τριήρους μπορεί να είναι περίπου 20 χρόνια. έφθανε τους 4 κόμβους κατά της πλώρης του
Τούτο όμως προϋποθέτει την κανονική συ εχθρικού (που κινείτο και αυτό) και τους 8
ντήρηση της. Σε αντίθετη περίπτωση, όπως κατά της πρύμνης (δηλαδή με όλη τη δύναμη
συχνά συμβαίνει σε μακροχρόνιες εκστρα των κωπηλατών). Οπως περιγράφει πολύ πα
τείες, οι τριήρεις ανοίγουν και αρχίζουν να ραστατικά ο Κ. Ράδος στο εξαίρετο σύγγραμ
μπάζουν νερά. Ετσι, διαπιστώνουμε επιγρα μα του, «με την πλέον επιδέξια και καλύτερη
φικά ότι η ίδια τριήρης μέσα σε τρία χρόνια τριήρη, την άμεινον πλέουσα, έχουμε το δόγ
χαρακτηρίζεται πλέον ως "παλαιά"». μα της αιφνίδιας διείσδυσης στην εχθρική
γραμμή, της στροφής ώστε αυτή να βρεθεί δί
πλα στο πλοίο που έχει επιλέξει και την επί
ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΝΑΥΜΑΧΙΕΣ θεση εναντίον του εχθρού. Αυτό που στο ελ
Εχοντας ως βασικό στόχο τον εμβολισμό ληνικό ναυτικό αποκαλούν διέκπλουν και α
του αντίπαλου σκάφους, η συνήθης τακτική ναστροφή». Ο Κ. Ράδος εξηγεί στη συνέχεια
ήταν ο διέκπλους σε συνδυασμό με αναστρο τις απαιτούμενες προϋποθέσεις για την
Αποψη του φή, δηλαδή εισχώρηση εντός του εχθρικού πραγματοποίηση του διέκπλου: «Η εφαρμογή
πρωραίου αυτής της τακτικής προϋπέθετε ευρυχωρία,
τμήματος τριήρους την ανοιχτή θάλασσα. Εντελώς αντίθετη εί
σε τομή, με τη ναι η τακτική των τριηρών, των βαρύτερων
διάταξη των τριών και λιγότερο ευέλικτων, οι οποίες αναζητούν
σειρών των τα στενά, τους κολπίσκους, τους κλειστούς
κωπηλατών.
όρμους, όπου η έλλειψη χώρου, η στενοχώ
ρια, εμποδίζει τον εχθρό να επωφεληθεί από
την ευκινησία του, την ταχύτητα του, τις με
γάλες ικανότητες περιστροφής...».
Αλλη συνήθης τακτική ήταν αυτή του πε
ρίπλου, δηλαδή της πλεύσης γύρω από τα
πλοία του αντίπαλου σχηματισμού, έως ότου
αυτά αναγκαστούν να συμπτυχθούν τόσο ώ
στε να προσκρούουν μεταξύ τους ή να διαλύ
σουν την τάξη τους και να καταστούν ευπρό
σβλητα. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ε
φαρμογή του περίπλου ήταν βέβαια η ύπαρ
ξη σχετικά μεγάλου χώρου, καθώς και η αριθ
μητική υπεροχή εκείνου που τον εφάρμοζε.
Σε τέτοια περίπτωση, προκειμένου να μη πε-
ρικυκλωθεί ο στόλος που μειονεκτούσε αριθ
μητικά, προσπαθούσε να προστατευθεί πλη
σιάζοντας σε κάποια κοντινή ακτή, όπου στή
ριζε το ένα ή και τα δύο πλευρά του, αν αυτό
ήταν δυνατό.
Οι δύο τακτικές που αναφέρθηκαν, απαι
τούσαν ναυτοσύνη και ικανότητες εκ μέρους
τόσο του κυβερνήτη όσο και των κωπηλατών.
Η χρησιμοποίηση άλλων τακτικών, όπως έκα
ναν οι Συρακούσιοι με τις επωτίδες, δεν χρει
αζόταν τόσο ναυτική επιδεξιότητα (γι' αυτό
και είχαν κατακριθεί στην εποχή τους) όσο α
πλώς ισχυρότερα σκάφη. Αυτές όμως κέρδι
σαν έδαφος και σύντομα (τέλη 4ου αι. π.Χ.) οι
τριήρεις ξεπεράστηκαν από νέα, μεγαλύτερα
και ισχυρότερα πλοία (τετρήρεις, πεντήρεις
κλπ.). Το κύκνειο άσμα της τριήρους φαίνεται
πως ήταν η ναυμαχία της Αμοργού (322 π.Χ.),
κατά την οποία 240 αθηναϊκές τριήρεις ηττή
θηκαν από τα μεγαλύτερα πλοία των Μακε Η τριήρης «Ολυμπιάς».
δόνων. ΚΡΙΤΙΚΗ Παρατηρήστε τα ασκώματα
Οπως όλες οι επιτυχημένες σχετικές κα και το σχοινί με το οποίο
τασκευές, η τριήρης αποτελούσε έναν ισορ δένονται επάνω στα κουπιά.
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ Αυτό συνέβαινε για να μην
ροπημένο συγκερασμό διαφορετικών χαρα
εισέρχεται θαλασσινό νερό
Στη σύγχρονη εποχή (δεκαετία του 1980), κτηριστικών. Πιο συγκεκριμένα, καθώς πολύ στο σκάφος.
κατασκευάσθηκε από το ελληνικό πολεμικό εύστοχα παρατηρεί ο Κωνσταντίνος Ράδος,
ναυτικό μια τριήρης, στην οποία δόθηκε το ό το ελληνικό πολεμικό πλοίο κατά τη ναυμα
νομα «Ολυμπιάς». Τα σχέδια του πλοίου βασί χία της Σαλαμίνας ήταν ένα "κωπήλατο σκά
στηκαν στις σχετικές μελέτες των Βρετανών φος τριηρικού τύπου, στενόμακρο, λεπτό, με
Κόετς (Coates) και Μόρρισσον (Morrisson), η πανέμορφα ακρόπρωρα. Το έξαλον (δηλ. το
ορθότητα μερικών βασικών υπολογισμών τμήμα επάνω από την επιφάνεια της θάλασ
των οποίων όμως αμφισβητήθηκε έντονα σας) μετά βίας φ&άνει τα 2μέτρα. Το βύθισμα
από άλλους μελετητές (από τους Ελληνες του είναι περίπου 1 μέτρο και η χωρητικότη
κυρίως Εμ. Νελλόπουλο και Ευ. Τζάχο). Τόσο τα του 50 τόννους περίπου. Το μήκος του εί
η διαδικασία της κατασκευής όσο και η πραγ ναι το πολύ 35μέτρα (σ.σ. εδώ γίνεται ένα μι
ματική πλέον λειτουργία του πλοίου (καθελ κρό λάθος, αφού το μήκος του σκάφους έ
κύστηκε τελικά στις 23 Ιουλίου 1987), δημι φθανε τα 40 μέτρα), ενώ το μεγαλύτερο πλά
ούργησαν ερωτηματικά, συγχρόνως όμως α τος του δεν ξεπερνά τα τέσσερα".
πάντησαν σε πολλά από τα παλαιότερα. Πιο
συγκεκριμένα, σημαντική διχογνωμία δημι
ουργήθηκε για το μήκος του πλοίου, καθώς
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
οι συγγραφείς ερίζουν γύρω από το μετρικό (1) Γ. Σταϊνχάουερ: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ
σύστημα που χρησιμοποιείτο, με άλλους να ΕΛΛΑΔΑ, εκδ. Παπαδήμας, Α9ήνα 2000.
χρησιμοποιούν για τους υπολογισμούς τους (2) ΝΑΥΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ, Εκδοση
το κλασικό και άλλους εκείνο των ελληνιστι Μουσείου, Χανιά 1992.
κών χρόνων. Τελικά, το πλοίο κατασκευάσθη (3) P. Connelly: Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ
κε με βύθισμα 1,30 μ. και μήκος 37 μ. (δηλαδή ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, εκδ. Σιδερής, Α&ήνα 1995.
έγινε επιλογή του μετρικού συστήματος με (4) ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,
Εκδοτική Α&ηνών, 1977.
πήχυ = 0,444 μ.), δεν μπόρεσε όμως ποτέ να
(5) W. Tarn: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΑΥΤΙΚΕΣ
αναπτύξει ταχύτητα μεγαλύτερη των 7 ναυτι ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ,
κών μιλίων, κάτι που μερικοί (Τζάχος) ερμη εκδ. Φόρμιγξ, Α&ήνα 1998.
νεύουν ως υστέρηση στο μήκος. Αν πράγματι (6) P. Connally: GREECE AND ROME AT WAR,
αυτό συμβαίνει, τότε θα έπρεπε να υπολογι Greenhill books, 1998.
στεί ο πήχυς = 0.4913 μ., και άρα το πραγματι (7) J. Hanson: THE WARS OF ANCIENT GREEKS,
κό μήκος του σκάφους θα έπρεπε να ήταν 40 Cassel.
μ. Σήμερα, πάντως, η «Ολυμπιάς» χρησιμο (8) R. Barell: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, εκδ. Ρώσση,
Α&ήνα 1994.
ποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις τελετών,
(9) Ευ. Γζάχος: Η ΤΑΧΕΙΑ ΤΡΙΗΡΗΣ -ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΚΑΙ
όπως για τη μεταφορά της ολυμπιακής φλό ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ, περ. «Πόλεμος και Ιστορία»
γας στον Πειραιά εν όψει των Ολυμπιακών τχ. 69, εκδ. Επικοινωνίες, Α9ήνα 2003.
Αγώνων (τον Αύγουστο του 2004), ενώ το α (10) M.C. Amouretti, Fr. Ruze: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ
γκυροβόλιο της βρίσκεται στη νότια άκρη ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ,
του όρμου του Φαλήρου (πάρκο Τροκαντε εκδ. Πατάκης, Α&ήνα 2001.
ρό), εκεί όπου κυνηγημένα είχαν καταφύγει (11) Εμ. Νελλόπουλος: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΙΗΡΗΣ,
τα περσικά πλοία, μετά τη συντριβή τους στη εκδ. Φλώρος, Αθήνα.
Σαλαμίνα... (12) Ευ. Τζάχος: Η ΤΑΧΕΙΑ ΤΡΙΗΡΗΣ, περ. «Πόλεμος
και Ιστορία» τχ. 21, εκδ. Επικοινωνίες, Α9ήνα 1999.
(13) Κ. Ράδος: Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ,
εκδ. Ενάλιος, Α9ήνα 2004.
Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
Ο Θεμιστοκλής γεννήθηκε ένα ή δύο χρόνια μετά
τον θάνατο του Πεισίστρατου, δηλαδή το 525 ή
526 π.Χ., και ήταν γιος του Νεοκλή από τη γενιά
των Λυκομηδών. Ο Νεοκλής ανήκε στον δήμο Φρεάρριο και
ήταν μέλος της Λεοντίδας φυλής, σε αντίθεση με τη σύζυγο
του Ευτέρπη, η οποία ήταν καρικής καταγωγής με πιθανότε
ρο τόπο προέλευσης την Αλικαρνασσό. Για τον λόγο αυτό ο
μικρός Θεμιστοκλής δεν θεωρούνταν γνήσιος Αθηναίος πολί
της και φοιτούσε στο γυμνάσιο του Κυνοσάργους, όπου φοι
τούσαν και άλλα νόθα αθηναϊκά τέκνα. Οι δυσκολίες που α
ντιμετώπιζε εξαιτίας της καταγωγής του ξεπεράστη-
Ijls,^^ καν χάρη στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις
του Κλεισθένη, ο οποίος το 508 π.Χ. παραχώ
ρησε το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη σε ό
λους τους ελεύθερους άρρενες κατοίκους
της πόλης.
Πριν ακόμα από τις ευνοϊκές ρυθμίσεις
του Κλεισθένη, κατά την παιδική του ηλικία,
έπεισε μερικά νεαρά μέλη αθηναϊκών οικο
γενειών να ασκούνται μαζί του στο Κυνό-
σαργες. Φύση ανήσυχη και με εξαιρετική ο-
ξύνοια πνεύματος, κατάφερνε να ξεχωρίζει
ανάμεσα στους συνομηλίκους του για την ε
ξυπνάδα και την ευστοχία των απαντήσεων
του, τουλάχιστον σε όσα μαθήματα πίστευε
ότι συνέβαλλαν στην καλλιέργεια του χαρα
κτήρα του, καθώς για τα υπόλοιπα ήταν
μάλλον αδιάφορος. Μάλιστα, όταν κάποτε
ένας συμμαθητής του τού επεσήμανε την α
δυναμία του στη μουσική, ο Θεμιστοκλής παρα
δέχθηκε ότι ήταν μεν ανίκανος να κουρδίσει τη
λύρα του και να ψάλλει, αλλά ήταν ιδιαίτερα ικανός
στο να αυξήσει τη δύναμη μιας πόλης. Η διαρκής ενασχόληση του με τη
μελέτη των λόγων ώθησε έναν από τους δασκάλους του να του πει,
μάλλον προφητικά, ότι στη ζωή του δεν θα γινόταν κάτι μικρό, αλλά σί
γουρα μεγάλο και θα διακρινόταν είτε στο καλό είτε στο κακό.
Ο Θεμιστοκλής ήταν επίσης γνωστός για τη φιλοχρηματία και την
τάση του να ξεχωρίζει ανάμεσα στους συμπολίτες του με αρνητικό ή
θετικό τρόπο. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι όταν ήταν νέος και άσημος,
είχε προσκαλέσει τον Επικλή, έναν κιθαριστή από την Ερμιόνη τον ο
ποίο οι Αθηναίοι εκτιμούσαν ιδιαίτερα, να παραδίδει μαθήματα στο σπί
τι του, ενώ αναφέρει επίσης ότι όταν είχε βρεθεί στην Ολυμπία για τους
Ολυμπιακούς Αγώνες, συναγωνιζόταν τον Κίμωνα στην πολυτέλεια των
δείπνων και των καταλυμάτων, κάτι που ενόχλησε ιδιαίτερα τους Αθη
ναίους, γιατί ο Κίμωνας ήταν ευγενικής καταγωγής και τέτοιες ενέργει
ες ήταν απόλυτα αποδεκτές για ένα άτομο της τάξης του, δεν συνέβαι
νε όμως το ίδιο και για την τάξη του ταπεινού Θεμιστοκλή.
σφατο τραγικό παρελθόν. Το γεγονός αυτό ό Αθήνα είχαν απομείνει ελάχιστοι υπολογίσι
μως έγινε αιτία να τιμωρηθεί ο Φρύνιχος με μοι πολιτικοί, μεταξύ των οποίων ο Ξάνθιπ
πρόστιμο 1.000 αττικών δραχμών γιατί θύμι πος, ο πατέρας του Περικλή, και ο Αριστεί
σε «οικεία κακά». δης. Ο Θεμιστοκλής σύντομα κατάφερε να ε
Το 490 π.Χ., έτος κατά το οποίο ξεκίνησε η ξοβελίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους
περσική εκστρατεία από τις Κυκλάδες και από το πολιτικό σκηνικό της Αθήνας και έτσι
την Εύβοια, ο Θεμιστοκλής έγινε στρατηγός τον δρόμο της εξορίας ακολούθησε ο Αλκμε-
και συμμετείχε στη μάχη του Μαραθώνα μαζί ωνίδης Μεγακλής (486 π.Χ.), ο Ξάνθιππος (484
με τον Αριστείδη, τον αρχηγό της αριστοκρα π.Χ.) και τελικά ο Αριστείδης (482 π.Χ.). Κυ
τικής παράταξης. Λέγεται μάλιστα ότι ήταν ρίαρχος πλέον στο πολιτικό σκηνικό της Αθή
τόσο εντυπωσιασμένος από τη νίκη του Μιλ νας, ο Θεμιστοκλής θέλησε να εφαρμόσει τα
τιάδη ώστε δεν δίσταζε να παραδεχθεί ότι εί σχέδια του για τον ναυτικό εξοπλισμό της πό
χε χάσει τον ύπνο του συλλογιζόμενος το λης και την προετοιμασία της για την από
τρόπαιο του. Σε μια από τις συνεδριάσεις του κρουση μιας ενδεχόμενης περσικής επίθε
Η διένεξη του Θεμιστοκλή
δήμου ο Θεμιστοκλής ισχυρίστηκε πως η σης.
με τον Αριστείδη κρατούσε
αρκετά χρόνια, αλλά οι Αθήνα βρισκόταν σε αδύναμη θέση και έπρε Με αφορμή τη νέα πολεμική αντιπαράθε
ιδεολογικές τους διαφορές πε να επανακάμψει δημιουργώντας ισχυρό ση Αθήνας και Αίγινας, ο Θεμιστοκλής πρό
παραμερίστηκαν μπροστά στόλο και λιμάνι. Αφού κατόρθωσε να πείσει τεινε στους Αθηναίους, κατορθώνοντας η
στον κοινό περσικό κίνδυνο. τους συμπολίτες του για την ορθότητα των πρόταση του να γίνει αποδεκτή, να χρησιμο
Στην εικόνα προτομή του λόγων του, τους πρότεινε να οργανώσουν και ποιηθούν τα χρήματα από τα μεταλλεία του
Αριστείδη, που αργότερα να οχυρώσουν το λιμάνι του Πειραιά, αντί για Λαυρίου, δηλαδή τα 100 τάλαντα που τους
επονομάσθηκε Δίκαιος
το έως τότε χρησιμοποιούμενο λιμάνι του παρείχαν ετησίως, στη ναυπήγηση 100 τριη
(Ρώμη, Μουσείο του
Καπιτωλίου). Φαλήρου, και παρότι ο ίδιος ο Μιλτιάδης εξέ ρών. Λίγο πριν από τη νέα περσική επίθεση ο
φρασε αντιρρήσεις, η πρόταση του έγινε α αθηναϊκός στόλος αριθμούσε ήδη 200 αξιό
ποδεκτή. Ο Θεμιστοκλής πίστευε ότι ο Πέρ μαχες τριήρεις και ήταν πλέον μια υπολογίσι
σης βασιλιάς δεν θα αποθαρρυνόταν από την μη δύναμη.
ήττα του στον Μαραθώνα και θα επιχειρούσε
πάλι να βαδίσει εναντίον της Ελλάδας. Στο
σημείο αυτό επικεντρωνόταν η πολιτική τρι
ΤΑ «ΞΥΛΙΝΑ ΤΕΙΧΗ»
βή μεταξύ του Θεμιστοκλή και του Αριστείδη. Εν τω μεταξύ, το περσικό σχέδιο είχε αρ
Η αντιπαλότητα των δύο ανδρών κρατούσε χίσει να ξεδιπλώνεται και Πέρσες είχαν φθά
αρκετά χρόνια και αρχικά δεν είχε πολιτικά σει στην Ελλάδα προκειμένου να ζητήσουν
αίτια, απέκτησε όμως όταν ο τελευταίος ανα «γη και ύδωρ» (481 π.Χ.). Ο Θεμιστοκλής ό
κηρύχθηκε το 489 π.Χ. άρχοντας δικαστής. Ο μως διέταξε την εκτέλεση του διερμηνέα με
Αριστείδης συμφωνούσε μεν με τον Θεμιστο το πρόσχημα ότι χρησιμοποίησε την ελληνι
κλή ότι ο περσικός κίνδυνος δεν είχε αποσο κή γλώσσα για βάρβαρες διαταγές, ενώ διέ
βηθεί, αλλά θεωρούσε πως η περσική στρα ταξε επίσης να καταγραφεί στους άτιμους ο
τιά θα κατέφθανε και πάλι από την ξηρά. απεσταλμένος των Περσών Αρθμιος και οι α
Επομένως, έβρισκε ανώφελες τις προετοιμα πόγονοι του, που κατάγονταν από την πόλη
σίες του αθηναϊκού ναυτικού και παράλληλα Ζελεία (ανάμεσα στον Πόντο και στην Καππα
πίστευε ότι η αύξηση του αριθμού των ναυ δοκία), επειδή εστάλη από τους Πέρσες έχο
τών και της δύναμης του μπορούσε να προ ντας χρυσό στην κατοχή του για να δωροδο-
καλέσει κλυδωνισμούς στην κοινωνική κλίμα κήσει ελληνικές πόλεις. Την περίοδο εκείνη
κα της Αθήνας. Η αντιπαράθεση τους έφθα συνήλθε στον Ισθμό συνέδριο, στο οποίο
σε σε τέτοιο σημείο όξυνσης, ώστε ο Αριστεί προϊστατο η Σπάρτη, προκειμένου να προε
δης πρότεινε να γκρεμίσουν οι Αθηναίοι τον τοιμαστεί σχέδιο κοινής άμυνας και από
ίδιο και τον Θεμιστοκλή σε ένα βάραθρο προ κρουσης της περσικής επίθεσης. Ο Θεμιστο
κειμένου να σωθούν. κλής, αφού έκανε λόγο για την ανάγκη συμφι
Μετά τον θάνατο του Μιλτιάδη, στην λίωσης όλων των ελληνικών πόλεων μπροστά
στον κοινό εχθρό, εξελέγη στρατηγός των ρει ο Ηρόδοτος (Η', 1-18), δεν ανέχονταν να
Αθηναίων. παραδώσουν τα σκήπτρα στους Σπαρτιάτες
Παράλληλα με τη σύγκληση του συνεδρί τη στιγμή που εκείνοι διέθεταν τη ναυτική υ
ου στον Ισθμό, μια ομάδα ατόμων είχε μετα περοχή, αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο να
βεί στο μαντείο των Δελφών για να λάβει χρη κλονιστεί η συμμαχία τους σε μια τόσο κρίσι
σμό σχετικά με την έκβαση του αποτελέσμα μη στιγμή ο Θεμιστοκλής παραχώρησε οικει
τος της συνεργασίας τους και της περσικής οθελώς την αρχηγία στον Ευρυβιάδη.
εκστρατείας. Η πρώτη απάντηση του μαντεί Ο Σπαρτιάτης ναύαρχος μόλις είδε τον υ
ου ήταν εντελώς αποκαρδιωτική, καθώς προ πέρτερο αριθμητικά στόλο των Περσών να
έτρεπε την αποστολή να εγκαταλείψει το ά πλησιάζει στις Αφέτες (Παγασητικός κόλπος)
δυτο. Φοβούμενοι εκείνοι να επιστρέψουν φοβήθηκε και προσπάθησε γρήγορα να προ
στην Αθήνα με τέτοια απάντηση, αποφάσι σεγγίσει τις ακτές της Πελοποννήσου. Οι Ευ-
σαν να ξαναδοκιμάσουν την τύχη τους προ βοείς με τη σειρά τους πανικοβλήθηκαν
σφέροντας καινούρια αναθήματα και δηλώ μπροστά στο ενδεχόμενο εγκατάλειψης τους
νοντας αποφασισμένοι να μείνουν ακόμη και και απέστειλαν τον Πελάγοντα και 30 τάλα
αν τους περίμενε ο θάνατος. Η Πυθία στον ντα στον Θεμιστοκλή, που ήταν εξάλλου γνω
δεύτερο χρησμό τούς προφήτεψε διφορού στός φιλοχρήματος. Πράγματι, ο Θεμιστο
μενα ότι απόρθητο θα έμενε μόνο το ξύλινο κλής έδωσε από τα χρήματα των Ευβοέων
τείχος και κατέληξε με τα λόγια «Ω 9είη Σα πέντε τάλαντα στον Ευρυβιάδη και 12 στον
λαμίνα, εσύ θα εξολοθρεύσεις μανάδων παι Κορίνθιο Αδείμαντο που απειλούσε με απο
διά ή στης σποράς ή στης συγκομιδής τον χώρηση. Στον τελευταίο μάλιστα έταξε δώρα
Η ερμηνεία ενός
καιρό». μεγαλύτερα από εκείνα που θα έπαιρνε από χρησμού ήταν
Η ερμηνεία ενός χρησμού ήταν πάντοτε τον βασιλιά των Περσών, αν παρέμενε στις πάντοτε μια επίπονη
μια επίπονη διαδικασία με επισφαλή αποτε τάξεις του ελληνικού στόλου. Με την κίνηση διαδικασία με
λέσματα και στην περίπτωση αυτή το ενδεχό αυτή ο Θεμιστοκλής κατάφερε αφενός να ε επισφαλή
μενο λάθους θα είχε καταστροφικά αποτελέ ξασφαλίσει την ενότητα στις τάξεις του ελλη
νικού στόλου και αφετέρου να καρπωθεί το
αποτελέσματα και
σματα για την έκβαση των πολεμικών επιχει
μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που του εί στην περίπτωση
ρήσεων. Κάποιοι Αθηναίοι ερμήνευσαν τα λό
για της Πυθίας θεωρώντας ότι το ξύλινο τεί χαν αποστείλει οι Ευβοείς. Οπου τα χρήματα αυτή το ενδεχόμενο
χος αναφερόταν στην Ακρόπολη, το παλαιό δεν ήταν αρκετά για να διατηρήσουν τη συ λάθους θα είχε
τείχος της οποίας ήταν ξύλινο, ενώ ο Θεμι νοχή στις τάξεις του ελληνικού ναυτικού, ο καταστροφικά
στοκλής επέμενε στην άποψη ότι αναφερό Θεμιστοκλής χρησιμοποιούσε απειλές και τε
αποτελέσματα
ταν στο ναυτικό τους, ισχυριζόμενος ότι ο χνάσματα. Για παράδειγμα, όταν ο τριήραρ
χος Αρχιτέλης ζήτησε από τον Θεμιστοκλή για την έκβαση
χρησμός προέβλεπε την περσική ήττα και όχι
την ελληνική, στοιχειοθετώντας την ερμη χρήματα προκειμένου να καταβάλει τις αμοι των πολεμικών
νεία του στο γεγονός ότι η Πυθία χρησιμοποί βές των ναυτών του, ο Αθηναίος πολιτικός επιχειρήσεων.
ησε το επίθετο «θείη» αντί του «σχετλίη». Τε τον απείλησε ότι θα τον κατηγορούσε για
λικά, κατάφερε να πείσει τους Αθηναίους και, προδοσία.
θέλοντας να ματαιώσει την εκλογή στο αξίω
μα του άρχοντα του δημαγωγού Επικύδη, αν
θρώπου φαύλου και ανίκανου να διαχειριστεί
ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ
την πολιτική κατάσταση εκείνη την κρίσιμη ΤΟΥ ΟΕΜΙΣΤΟΚΛΗ
περίοδο, δεν δίστασε να τον χρηματίσει προ Και ενώ η προέλαση της υπεράριθμης
κειμένου να μη λάβει μέρος στις επερχόμε περσικής στρατιάς συνεχιζόταν με αμείωτο
νες εκλογές. ρυθμό στα ελληνικά εδάφη, ο βασιλιάς της
Σπάρτης Λεωνίδας κλήθηκε να την αναχαιτί
0/ ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ σει στα στενά των Θερμοπυλών έχοντας στη
διάθεση του 6.000 στρατιώτες, εκ των οποί
Αμέσως μετά την καταδίκη της περσικής ων οι 300 ήταν Σπαρτιάτες. Σύμφωνα με την
αντιπροσωπείας σε θάνατο ο Θεμιστοκλής παράδοση, η ηρωική τους αντίσταση εκμηδε
άρχισε να προετοιμάζεται εντατικά για την νίστηκε από την προδοσία του Εφιάλτη, ο ο
προδιαγραφόμενη μεγάλη σύγκρουση Ελλή ποίος φανέρωσε στον Ξέρξη το πέρασμα της
νων και Περσών. Την άνοιξη του 480 π.Χ. ο Ανοπαίας Ατραπού, που οδήγησε την περσι
περσικός στόλος είχε ήδη φθάσει κοντά στο κή στρατιά στα νώτα του Σπαρτιάτη βασιλιά.
Αρτεμίσιο χωρίς να συναντήσει αντίσταση. Τα νέα της καταστροφής του Λεωνίδα στις
Στο μεταξύ, οι Αθηναίοι σκέπτονταν να απο Θερμοπύλες ανάγκασαν τον ελληνικό στόλο
στείλουν στρατεύματα στα Τέμπη προκειμέ να συμπτυχθεί προς τα νότια, ενώ ο Θεμι
νου να ενισχύσουν την άμυνα των Θεσσαλών, στοκλής κατάφερε να καταστρέψει μία μοίρα
αλλά επέστρεψαν άπρακτοι καθώς οι τελευ του περσικού στόλου στη ναυμαχία του
ταίοι υποτάχθηκαν αμαχητί, ανοίγοντας τον Αρτεμισίου.
δρόμο στον Ξέρξη προς την κεντρική Ελλά Οι νεώτερες εξελίξεις προκάλεσαν ανα
δα. Εκτοτε οι Αθηναίοι επικεντρώθηκαν στην ταραχή και διχασμό στο ελληνικό στρατόπε
ενίσχυση των πλοίων τους και ο Θεμιστοκλής δο και οδήγησαν τον ελληνικό στόλο, που α
προτάθηκε για την αρχηγία του συμμαχικού ριθμούσε 368 τριήρεις (200 εκ των οποίων α
στόλου. Οι Σπαρτιάτες δυσφορούσαν με το θηναϊκές), στη Σαλαμίνα την ίδια στιγμή που
ενδεχόμενο ανάθεσης της αρχηγίας σε Αθη ο περσικός ναυλοχούσε στο Φάληρο (Σεπτέμ
ναίο και αντιπρότειναν τον Ευρυβιάδη. Οι βριος 480 π.Χ.). Προηγουμένως ο αθηναϊκός
Αθηναίοι από την πλευρά τους, όπως αναφέ λαός δεν ήταν διόλου πρόθυμος να εγκατα-
Η καταστροφή της Μιλήτου
από τους Πέρσες (494 π.Χ.) λείψει τις πατρικές εστίες του και να συγκε στον Ισθμό, ώστε αφενός να υπερασπιστούν
υπήρξε το &έμα της ντρωθεί στη Σαλαμίνα, αλλά και σε αυτή την την Πελοπόννησο και αφετέρου να υπάρχει
τραγωδίας του Φρυνίχου περίπτωση ο Θεμιστοκλής μπόρεσε να μηχα διαθέσιμη μια οδός διαφυγής σε περίπτωση
που είχε διδαχθεί την νευτεί κάτι, με τη σύμπραξη πιθανώς των ιε ανάγκης. Η άποψη αυτή στην πραγματικότη
περίοδο των πρώτων ρέων της Αθηνάς. Το ιερό φίδι του Ερεχθέα, τα συνεπαγόταν και την παραχώρηση όλων
πολιτικών βημάτων του που καθημερινά εγκατέλειπε την κρύπτη του των υπόλοιπων εδαφών επάνω από τον Ισθμό
Θεμιστοκλή. Εδώ, μια προκειμένου να γευθεί τις προσφορές, δεν στον εχθρό.
γκραβούρα του 19ου αι.
6γήκε κάποιες ημέρες από το τέμενος και ο Ακολούθησε και νέο συμβούλιο των αρ
απεικονίζει τα ερείπια της
Μιλήτου. Θεμιστοκλής έσπευσε να ερμηνεύσει το γε χηγών, κατά το οποίο ο Θεμιστοκλής αναγκά
γονός ως σημάδι από τη θεά Αθηνά να εγκα σθηκε να τους απειλήσει ότι θα απέσυρε τα
ταλείψουν την Ακρόπολη. Αφού κατόρθωσε αθηναϊκά πλοία, αν δεν αποδέχονταν την
να τους πείσει, οι στρατεύσιμοι επιβιβάστη πρόταση του για σύγκρουση στη Σαλαμίνα. 0
καν στα πλοία και τα γυναικόπαιδα πήραν τον Ευρυβιάδης δέχθηκε, όχι όμως και οι υπόλοι
δρόμο για την Τροιζήνα, όπου έγιναν δεκτά ποι αρχηγοί. Και ενώ οι προετοιμασίες για τη
με προθυμία από τους κατοίκους. σύγκρουση είχαν αρχίσει σε έντονο ρυθμό,
Οι στρατηγοί αποφάσισαν να συγκαλέ πυκνοί καπνοί φάνηκαν στον ορίζοντα, σημά
σουν συμβούλιο προκειμένου να καθορίσουν δι ότι η Αθήνα είχε παραδοθεί στη μανία των
τα επόμενα κρίσιμα βήματα τους. Σε αυτό ο Περσών. Επικράτησε πανικός και πανδαιμό
Εξαιτίας της ταπεινής
καταγωγής του, ο Θεμιστοκλής, διοικητής πλέον των αθηναϊ νιο και το στρατόπεδο των Ελλήνων βρισκό
Θεμιστοκλής φοίτησε σε κών τριηρών, εξέφρασε την άποψη ότι έπρε ταν για άλλη μια φορά ενώπιον της διάσπα
σχολείο του Κυνοσάργους, πε να αναμετρηθούν με τον περσικό στόλο σης και του διχασμού. Από τη μια οι Αθηναίοι,
στο οποίο όμως κατάφερε να στο στενό της Σαλαμίνας προκειμένου να εκ οι Μεγαρείς και οι Αιγινίτες υποστήριζαν την
προσελκύσει γόνους μεταλλευθούν την ευελιξία των πλοίων τους άποψη του Θεμιστοκλή να γίνει η ναυμαχία
ευγενικής καταγωγής. Στην έναντι των δυσκίνητων περσικών. Με την στη Σαλαμίνα και από την άλλη οι Πελοπον-
εικόνα σκηνή πάλης σε νήσιοι επέμεναν να γίνει στον Ισθμό. Για μια
πρόταση του διαφώνησε η πλειοψηφία των υ
κάποιο γυμνάσιο, όπως
πόλοιπων αρχηγών που αντιπρότεινε να ακόμη φορά ο Θεμιστοκλής επιστράτευσε το
απεικονίζεται σε αγγείο.
διεξαχθεί η σύγκρουση κοφτερό μυαλό του προκειμένου να διατηρή
σει την ενότητα στο ελληνικό στρατόπεδο
και ταυτόχρονα να αποτρέψει το ενδεχόμενο
ναυμαχίας στον Ισθμό. Ανέθεσε στον πιστό
του δούλο και παιδαγωγό των παιδιών του
Σίκκινο, που ήταν περσικής καταγωγής, να
μεταδώσει στον Ξέρξη την πληροφορία ότι
τάχα οι Ελληνες σκόπευαν να επιχειρήσουν
έξοδο και, αν ήθελε να τους εξουδετερώσει,
θα έπρεπε να σπεύσει στη Σαλαμίνα.
Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ παίδας, γυναίκας, &εών τε πατρώων έδη, θή-
κας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών»
Ο Πέρσης βασιλιάς έπεσε στην παγίδα και («Εμπρός, τέκνα των Ελλήνων, ελευθερώστε
έσπευσε αμέσως να συγκαλέσει πολεμικό την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά σας, τις
συμβούλιο, όπου αποφασίσθηκε η άμεση επί γυναίκες σας, τα ιερά των πατρογονικών θε
θεση εναντίον του ελληνικού στόλου που ών σας, τους τάφους των προγόνων σας τώρα
ναυλοχούσε στη Σαλαμίνα. Πριν καν φανεί το ο αγώνας είναι για τα πάντα»). Η ορμητική πα
πρώτο φως της ημέρας, οι Πέρσες είχαν απο ρουσία των Ελλήνων και ο ρυθμικός παιάνας
κλείσει με 200 πλοία τις διόδους διαφυγής, τους ξάφνιασαν τον περσικό στόλο που γρή
ενώ πολλά περισσότερα περίμεναν την υποτι γορα αντιλήφθηκε ότι είχε πέσει σε παγίδα.
θέμενη έξοδο του ελληνικού στόλου ανάμε Ο Θεμιστοκλής έδωσε διαταγή στα πλοία
σα στη Σαλαμίνα και στην Ψυττάλεια. Τα νέα να παρασύρουν τον περσικό στόλο στο στενό
των κυκλωτικών κινήσεων του περσικού στό της Σαλαμίνας, διαταγή η οποία απέβη σωτή
λου μετέφερε στο ελληνικό στρατόπεδο ο ρια για τους Ελληνες και μοιραία για τους
Αριστείδης, ο οποίος επέστρεφε από την ε Πέρσες. Η αριθμητική υπεροχή του περσικού
ξορία, και παρά το γεγονός ότι στον εξοστρα στόλου εξουδετερώθηκε στο στενό που δεν
κισμό του είχε συντελέσει ο Θεμιστοκλής, ξέ χωρούσε μεγάλο αριθμό πλοίων, ενώ η ευελι
χασε το παρελθόν και τάχθηκε με το μέρος ξία των ελληνικών τριηρών σε συνδυασμό με
του εκείνη την κρίσιμη στιγμή. τη ναυτική δεξιότητα κατάφερε το καίριο
Το ξημέρωμα της 22ας Σεπτεμβρίου 480 πλήγμα. Στο αριστερό άκρο της ελληνικής
π.Χ. βρήκε τους Ελληνες να ζητούν τη βοή παράταξης βρίσκονταν οι αθηναϊκές τριήρεις
θεια των θεών και των ηρώων της Σαλαμίνας και ο διοικητής τους, ο Θεμιστοκλής, ενώ στο
και της Αίγινας για την αίσια έκβαση της ναυ δεξιό οι σπαρτιατικές με επικεφαλής τον Ευ
μαχίας, ενώ ο Θεμιστοκλής (σύμφωνα με τον ρυβιάδη. Ο Αθηναίος διοικητής εμβόλισε τον
Πλούταρχο) θυσίασε στον θεό Διόνυσο, παρά Αριαμένη, τον αδελφό του Ξέρξη, το πτώμα
τη θέληση του, δύο ανιψιούς του Ξέρξη που του οποίου βρήκε τελικά η βασίλισσα της
είχαν συλληφθεί από μια περίπολο. Τη θυσία Αλικαρνασσού Αρτεμισία και το παρέδωσε 0 Μιλτιάδης, ένας από τους
στον Ξέρξη. κορυφαίους Αθηναίους
είχε ζητήσει ο μάντης Ευφραντίδης και η α
ηγέτες και από τους
ποτρόπαιη πράξη πραγματοποιήθηκε υπό τις Η ναυμαχία που διήρκεσε ως το βράδυ κα πρωτεργάτες της επίζηλης
θριαμβευτικές ιαχές του πλήθους. Η αρχική τέληξε σε πραγματική πανωλεθρία για τον νίκης στον Μαραθώνα
πηγή αυτής της ιστορίας προέρχεται από τα περσικό στόλο. Οπως πολύ σωστά είχε προ (ρωμαϊκό αντίγραφο, Εθνικό
«Περσικά» του Κτησία από την Κνίδο, η εγκυ βλέψει ο Θεμιστοκλής, τα περσικά πλοία, Μουσείο Ραβέννας).
ρότητα του οποίου αμφισβητείται. Κατόπιν ο στοιβαγμένα και εγκλωβισμένα στο στενό,
Θεμιστοκλής εκφώνησε έναν φλογερό λόγο κτυπούσαν το ένα το άλλο συντρίβοντας τα
προκειμένου να εμψυχώσει τους στρατιώτες κουπιά τους την ίδια στιγμή που τα ελληνικά
του και μετά δόθηκε το σύνθημα για την έ τούς έδιναν τη χαριστική βολή. Ο Ξέρξης πα
ναρξη της επιχείρησης. ρακολουθούσε από την ακτή τη συντριβή
Οπως αναφέρει και ο Αισχύλος, ο οποίος του στόλου του και, όπως αναφέρει ο Αισχύ
συμμετείχε στη ναυμαχία, στην τραγωδία του λος, τα νερά και οι γύρω ακτές είχαν γεμίσει
«Πέρσαι», οι Ελληνες ρίχτηκαν εναντίον του πτώματα και υπολείμματα από τα ναυάγια σε
εχθρού τραγουδώντας «Ω παίδες Ελλήνων, βαθμό που η θάλασσα δεν φαινόταν πια («θά
ίτε, ελευθερούτε πατρίδ', ελευθερούτε δε λασσα δ' ουκέτ'ην ιδείν»). Κατόπιν οι Ελλη-
ΜΕΓΑΑΕΣ ΜΑΧΕΣ
Η ΠΕΡΣΙΚΗ Α Π Ο Ψ Η
ΓΙΑ ΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ
ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΑΟΣ
Αρχαιολόγος, Υποψήφιος Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Α9ηνών
Ι ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
ΤΟ «ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΟ ΤΡΟΠΑΙΟ»
ΚΑΙ Ο «ΤΥΜΒΟΣ
ΤΩΝ ΣΑΛΑΜΙΝΟΜΑΧΩΝ»
Σύγχρονη άποψη
του τύμβου των Σαλαμινομάχων.
Ο ι χώρος όπου ε τ ά φ η σ α ν οι Ε λ λ η ν ε ς
(νεκροί της μάχης δεν αναφέρεται
από τον Ηρόδοτο. Οποιες μαρτυ
ρίες δ ι α θ έ τ ο υ μ ε είναι α ρ κ ε τ ά μ ε τ α γ ε ν έ σ τ ε
ρ ε ς , μ ε ό,τι α υ τ ό μ π ο ρ ε ί ν α σ υ ν ε π ά γ ε τ α ι για
τ η ν α ξ ι ο π ι σ τ ί α τ ο υ ς . Γ ν ω ρ ί ζ ο υ μ ε π ω ς λίγα
χρόνια μετά τη ναυμαχία, Αθηναίοι έφηβοι
χόρεψαν γύρω από το τρόπαιο με τη συνο
δ ε ί α λ ύ ρ α ς . Α ν ά μ ε σ α τ ο υ ς και ο δ ε κ α π ε ν τ ά -
χρονος τότε Σοφοκλής, ο μετέπειτα μεγάλος
τραγικός ποιητής. Α ρ γ ό τ ε ρ α οι Αθηναίοι έφη
β ο ι σ υ μ μ ε τ ε ί χ α ν σ ε μια τ ε λ ε τ ο υ ρ γ ι κ ή α π ο
στολή κ ά θ ε χ ρ ό ν ο : κ ω π η λ α τ ο ύ σ α ν ως τ η ν αρ
χαία π ό λ η τ η ς Σ α λ α μ ί ν α ς για να θ υ σ ι ά σ ο υ ν
σ τ ο ν Α ί α ν τ α και ε π ι σ τ ρ έ φ ο ν τ α ς π ε ρ ν ο ύ σ α ν
και α π ό τ ο τ ρ ό π α ι ο τ η ς ν α υ μ α χ ί α ς , ό π ο υ θ υ
σ ί α ζ α ν σ τ ο ν Δ ί α . Μ ι α α π ο σ π α σ μ α τ ι κ ή επιγρα
φή των χ ρ ό ν ω ν τ ο υ Ο κ τ α β ι α ν ο ύ Α υ γ ο ύ σ τ ο υ ,
κάνει λόγο για το « Θ ε μ ι σ τ ο κ λ έ ο υ ς τ ρ ό π α ι ο ν »
και τ ο κ ο ν τ ι ν ό « π ο λ υ ά ν δ ρ ε ι ο ν » . Μ ε τ ο τ ε λ ε υ
ταίο εννοείται π ρ ο φ α ν ώ ς ο κοινός τ ά φ ο ς ό
λ ω ν τ ω ν Α θ η ν α ί ω ν ν ε κ ρ ώ ν τ η ς μ ά χ η ς , π ο υ πι
θ α ν ό τ α τ α α π ο τ ε φ ρ ώ θ η κ α ν και ε τ ά φ η σ α ν ό
λ ο ι μαζί. Υ π ό τ έ τ ο ι ε ς σ υ ν θ ή κ ε ς και μ ε τ ό σ ο υ ς
ν ε κ ρ ο ύ ς , η α ν α γ ν ώ ρ ι σ η και η τ α φ ή τ ο υ ς κ α τ ά
πόλεις θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθε
σ η , ο π ό τ ε θ α α ν έ μ ε ν ε κ α ν ε ί ς έ ν α ν κ ο ι ν ό , πα
νελλήνιο τ ά φ ο . Ε ν τ ο ύ τ ο ι ς , γ ν ω ρ ί ζ ο υ μ ε πως
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΟΣΤΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
Τοπογραφικό σχέδιο
του όρμου των
Αμπελακίων και
οι Κορίνθιοι έλαβαν την άδεια να ενταφιά προφανώς το μνημείο που ήταν ορατό ως τον της Κυνόσουρας με
σουν τους δικούς τους νεκρούς κοντά στην 1 9 ο αι. Δ υ σ τ υ χ ώ ς ε λ ά χ ι σ τ α α π ό τ α ο ι κ ο δ ο μ ι κ ά τη &έση του τύμβου
π ό λ η τ η ς Σ α λ α μ ί ν α ς , π ι θ α ν ό τ α τ α σε ξεχωρι μέλη του διασώθηκαν, καθώς αφαιρέθηκαν και του τροπαίου.
σ τ ό τάφο, ενώ στην πατρίδα τ ο υ ς ανέγειραν σ τ η δ ι ά ρ κ ε ι α τ ω ν α ι ώ ν ω ν - κ ά π ο ι α μ ά λ ι σ τ α κα
ένα κενοτάφιο αφιερωμένο σε όλους τους τ έ λ η ξ α ν στη Β ε ν ε τ ί α . Φαίνεται όμως από πε
σ υ μ π ο λ ί τ ε ς τ ο υ ς π ο υ σ κ ο τ ώ θ η κ α ν στις μάχες ριγραφές περιηγητών πως συνίστατο τουλά
τ ο υ 4 8 0 - 4 7 9 π.Χ. - έ ν α καλό π α ρ ά δ ε ι γ μ α τ ο υ χιστον σε έ ν α ν κίονα επί κτιστής β ά σ η ς .
πώς για τ ο υ ς α ρ χ α ί ο υ ς Ε λ λ η ν ε ς η ελληνικό Με δεδομένη τη θ έ σ η του τροπαίου, η
τητα ερχόταν δεύτερη σε σχέση με την πόλη θ έ σ η του πολυανδρείου θα πρέπει επίσης να
τους! εντοπισθεί στη χερσόνησο της Κυνόσουρας.
Η θ έ σ η τ ο υ τ ρ ο π α ί ο υ τ ο υ Θ ε μ ι σ τ ο κ λ ή και Ο τύμβος της Μαγούλας, που δεσπόζει στο
του συναφούς «πολυανδρείου» δεν έχει απο κ έ ν τ ρ ο π ε ρ ί π ο υ τ η ς χ ε ρ σ ο ν ή σ ο υ , είναι έ ν α ς
σ α φ η ν ι σ τ ε ί π λ ή ρ ω ς , ό π ω ς και η α κ ρ ι β ή ς τ ο σ ο β α ρ ό ς υ π ο ψ ή φ ι ο ς . Ε ν τ ο ύ τ ο ι ς , μια π ε ρ ι ο ρ ι
πογραφία τ η ς π ε ρ ι ο χ ή ς ό π ο υ δ ι ε ξ ή χ θ η η μά σ μ έ ν η σωστική ανασκαφή στη δεκαετία του
χ η . Α ν και ο Ν . Χ ά μ μ ο ν τ π ρ ο τ ί μ η σ ε ν α τ α υ τ ί 1 9 6 0 π ά ν ω και γ ύ ρ ω α π ό τ ο ν τ ύ μ β ο α π ο κ ά λ υ
σει το ακρωτήριο του τροπαίου με τη χερσό ψε λίγους μόνο τ ά φ ο υ ς του τέλους του 5ου
ν η σ ο του Καματερού, βόρεια των Αμπελα- αι. π.Χ., δ η λ α δ ή π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ α α π ό 5 0 χ ρ ό ν ι α
κίων, ή δ η α π ό τ α τ έ λ η τ ο υ 1 8 ο υ αι. ξ έ ν ο ι π ε μ ε τ ά την ιστορική ναυμαχία, στην περιφέρεια
ριηγητές περιέγραφαν κατάλοιπα ενός του λόφου. Πάντως η μορφή του παραπέμπει
μαρμάρινου μνημείου στο ακρωτήριο Κυνό- σε ανθρώπινη κατασκευή, σε τύμβο δηλαδή
σουρα, νότια των Αμπελακίων, που ήταν ορα και όχι α π λ ώ ς γ ή λ ο φ ο , π ο υ π ι θ α ν ό τ α τ α π ρ ο ϋ
τό από την απέναντι ακτή. Πιθανότατα, αυτή π ή ρ ξ ε τ ω ν τ α φ ώ ν τ ο υ τ έ λ ο υ ς τ ο υ 5 ο υ αι. π.Χ.
η δεύτερη βραχώδης χερσόνησος ονομαζό Μάλιστα, η α ν ε ύ ρ ε σ η λίθινων δόμων δίπλα
ταν στην αρχαιότητα Κυχρεία. Στο ανατολικό σ τ ο υ ς τ ά φ ο υ ς και τ ο ν τ ύ μ β ο , κ α τ α λ ο ί π ω ν πι
τ η ς ά κ ρ ο , σ ε ύ ψ ο ς 1 0 μ., ε ν τ ο π ί σ θ η κ ε σ χ ε τ ι κ ά θ α ν ό τ α τ α κάποιου βωμού, υποδηλώνει τον
π ρ ό σ φ α τ α μια ι σ ο π ε δ ω μ έ ν η ε π ι φ ά ν ε ι α σ τ ο ν λατρευτικό χαρακτήρα του χώρου. Αποτελεί
βράχο με λ α ξ ε υ μ έ ν ε ς ε γ κ ο π έ ς για την υπο άραγε αυτή η κατασκευή ένδειξη ηρωοποίη-
δοχή κυβόλιθων, οι οποίοι συγκροτούσαν σ η ς και λ α τ ρ ε ί α ς τ ω ν ν ε κ ρ ώ ν τ η ς ν α υ μ α χ ί α ς ,
«Οι νικητές της Σαλαμίνας».Ρομαντική
αναπαράσταση του κλίματος που
επικράτησε μετά τη ναυμαχία.
Η υπερήφανη
προβολή μιας
κοινοτικής ή
πανελλήνιας
ταυτότητας, μέσα
από τη χρήση του
παρελθόντος,
υπήρξε φαινόμενο
γενικευμένο σε όλη
την Ελλάδα