ΑΛΤΑΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΓΑΣ

Κ. Ασημακόπουλου - Μ. Τερζή
από τήν ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ.

Το πρώτο τετράστιχο απαγγελτικά.

Μόλις τραγουδηθεί όλο μια φορά στη συνέχεια
επαναλαμβάνουμε το πρώτο και το τρίτο τρίστιχο.

Αλτάνα της Πάργας, Αλτάνα κυρά,

γύρνα πίσω και σύναξε τις χαμένες σου ώρες.
Αλτάνα της Πάργας, Αλτάνα κυρά,
γύρνα πίσω και ψύχωσε τις μεγάλες του κόρες.

Μη ζητάς λιποτάχτη
στον καπνό και στη στάχτη
την Αλτάνα να βρεις.

Και την Πάργα μην ψάχνεις

μες στο θάμπος της πάχνης
ρημαγμένη να δεις,

Πάρε φως στη θωριά σου

και την Πάργα βαθιά σου,
την Αλτάνα θα ζεις!

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΔΙΑΚΟ

(Ν. Καζαντζάκη - Ν. Παναγιώτου)

Πηδάει η φωτιά κι οι σούβλες έτοιμες

κι αυτός ολόρθα στέκει,
πεθαίνει αρνούμενος το θάνατο
και λευτεριά φωνάζει. (δις)

Ελευθεριά για σένα χάνομαι μα θα ’ρθω πίσω πάλι.

Στρατοί οι γιοι μου, και τα εγγόνια μου
και θα σ’ ελευθερώσουν. (δις)

Μη κλαις κυρά κι εγώ θ’ αναστηθώ και θα σ’ αρπάξω πάλι.

Θα σπω τις αλυσίδες της σκλαβιάς,
θα καταλύω τα κάστρα. (δις)

Λίγ’ είμαστε κι αλίμονο στη γη

αν ξοφληθεί η γενιά μας. (δις)
 Τ’ ΑΗΔΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ
Μ. Ελευθερίου - Η. Ανδριόπουλου

Τα αηδόνια πια δεν θα ’ρθουν, στην Ιθάκη,

ποιο πέρασμα θα έχει η ζωή,
ο κόσμος όλος είναι μια γιορτή
απ’ την Τριπολιτσά στο Δερβενάκι.(δις)

Της λησμονιάς το χόρτο δε φυτρώνει

στα Γιάννενα, στην Άρτα, στο Μοριά,
σαν αγκαλιά και σαν κληματαριά
ο δεκαπεντασύλλαβος απλώνει. (δις)

Χωρίς ψωμί και δίχως καριοφίλι

μονάχος θα μιλήσεις στο Θεό,
μια Κυριακή, ξημέρωμα Βαγιών,
εσύ φωτιά κι ο κόσμος το φυτίλι. (δις)

ΤΣΑΜΙΚΟΣ
(Μ. Χατζιδάκις – Ν. Γκάτσος)

Στα κακοτράχαλα τα βουνά

με το σουραύλι και το ζουρνά.
Πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι,
ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Οργανικό.
Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα Εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα
απ’ το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
Οργανικό.
Κι από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είναι ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός.

ΤΟ ΑΚΤΙΝΟΔΕΜΕΝΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ
 Ι. Πολέμης

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,

μες στην εκκλησιά την τρισυπόστατη,
ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό,
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό,
μια φορά κι έναν καιρό.

Κι όταν λειτουργούσε ο παπάς,

τη στιγμή που μόνος επροσκόμιζε,
κάποιος του το πήρε – «Που το πας
- τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο»;
Στράφηκε και ρώτησε ο παπάς,
μια φορά κι έναν καιρό.

Που το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά;

Μόνο ο βασιλιάς μας εκοινώνησε,
κοίταξε τι πλήθος καρτερά,
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο;
Που το πας μ’ ολάνοιχτα φτερά,
μια φορά κι έναν καιρό.

Έτσι με τη θεία Κοινωνιά

θα το κρύψω μέσα στον Παράδεισο
και στην πιο κρινόσπαρτη γωνιά,
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Έτσι με τη θεία Κοινωνία,
μια φορά κι έναν καιρό.

Ώσπου να ’ρθει η ώρα κι η στιγμή

που θε ν’ ακουστούν ευχές ανήκουστες
να το ξαναφέρω με τιμή
τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο.
Ώσπου να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή,
να ‘ρθει η ώρα κι η στιγμή.

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ
(Δημοτικό)

Σαράντα παλικάρια από τη Λεβαδειά

πάνε για να πατήσουνε την Τροπολιτσά.

Στο δρόμο που πηγαίναν ’να γέροντ’ απαντούν.

«Ώρα καλή σου γέρο», «καλώς τα τα παιδιά».

«Που πάτε παλικάρια, που πάτε βρε παιδιά»;

«Πάμε για να πατήσουμε την Τροπολιτσά».
ΤΟ ΣΟΥΛΙ
Δημοτικό
 Ψηλά στο διάπλατο ουρανό
να σβήσει τρέμ’ η πούλια
επρόβαλε απ’ το βουνό
η μάγισσα η αυγούλα.

Ξαγρυπνισμένα τα πουλιά
ψάλλουν τον ερχομό της,
φιλιούνται μέσα στα κλαδιά
και στο χαμόγελό της.

Ξυπνάει ο κόσμος με χαρά

χωρίς καημό και πόνο
ξυπνάει μες στη συμφορά
το έρμο Σούλι μόνο.

Με την λαχτάρα στην καρδιά

ξεγέρνει και κοιμάται
να μην ξυπνήσει στη σκλαβιά
το δύστυχο φοβάται.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ

Δημοτικό

Έχε γειά καημένε κόσμε,

έχε γεια γλυκιά ζωή.
Και συ δύστυχη πατρίδα
έχε γειά παντοτινή.

Έχετε γεια βρυσούλες,

λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Έχετε γεια βρυσούλες
κι εσείς Σουλιωτοπούλες.

Στη στεριά δε ζει το ψάρι,

ούτ’ ανθός στην αμμουδιά.
Κι οι Σουλιώτισσες δε ζούνε
δίχως την ελευθεριά.

Έχετε γεια βρυσούλες,

λόγγοι, βουνά, ραχούλες.
Έχετε γεια βρυσούλες
κι εσείς Σουλιωτοπούλες.

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ
 Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Ν. Μαυρουδής

Εδώ θα ρίξω στη θάλασσα

σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα.
Εδώ θα μου φέρει το κύμα
ένα γράμμα που θα έχει και ρίμα
και θα λάμπει στο τέλος η υπογραφή:
Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Φιλικοί...

Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν περάσει,

στην πατρίδα φιλιά και κουράγιο να πεις μην ξεχάσει.
Θα βρεθούμε ξανά όταν όλοι θα έχουν αλλάξει,
στην πατρίδα φιλιά και κουράγιο να πεις μην ξεχάσει.

Θα βρεθούμε ξανά...

Εδώ αρχαία μου θάλασσα

που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα.
Εδώ θα μου στείλει τ’ αγέρι
ένα γράμμα απ’ τα αόρατα μέρη,
ο χαμένος ο λόγος, ο πιο ζεστός:
Σεφέρης, Κάλβος, Εμπειρίκος, Σολωμός.

Θα βρεθούμε ξανά...

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
Μουσική/Στίχοι: Καλδάρας Απόστολος/Πυθαγόρας

Am Dm G Am
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά που λένε τα γραμμένα
Το ’να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε δεν γύρισε κανένα
Το ’να σκοτώθηκε, τ’ άλλο λαβώθηκε δεν γύρισε κανένα
Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά που λένε τα γραμμένα

Am Em Am
Για το μαρμαρωμένο βασιλιά ούτε φωνή, ούτε λαλιά
Am Em E7
Τον τραγουδάει όμως στα παιδιά σαν παραμύθι η γιαγιά

Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά που λένε τα γραμμένα...

Έστειλα δυο πουλιά στην κόκκινη Μηλιά δυο πετροχελιδόνια

Μα εκεί εμείνανε κι όνειρο γίνανε και δακρυσμένα χρόνια
Μα εκεί εμείνανε...
ΩΔΗ ΣΤΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ: Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΤΙΧΟΙ: Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

G D C G
Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος
C G D
Εικόνες ξεχύνονται με μιας
G D C G
Που πας παλικάρι, ωραίο σαν μύθος
C G D G
Και ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

G D C G
Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης
C G A, D
Μεγάφωνα κι ασύρματοι από παντού
G D C G
Γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις
C G D G
Ψηλά σους βασιλιάδες τ' ουρανού

Em A C Em
Ποιος στ' αλήθεια είμαι εγώ και που πάω
G C D
Με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό
Em A C Em
Προβολείς με στραβώνουν και πάω
G C D G
Και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

Που πας παλικάρι, πομπές ξεκινούνε

Κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό
ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε
Κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό

Ρεφραίν