Ο νόμος της πορτοκαλιάς

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που να γίνεται τόση φασαρία πώς θα μπουν τα
παιδιά στα Πανεπιστήμια. Σε όλες τις χώρες με κάποιον τρόπο μπαίνουν, και μάλιστα στις
περισσότερες μπαίνουν με τον ίδιο τρόπο εδώ και δεκαετίες. Τελεία. Όποιος ενδιαφέρεται παίρνει
τηλέφωνο και ρωτάει.
Στην Ελλάδα η είσοδος στα Πανεπιστήμια είναι κάτι σαν εθνικό θέμα συζήτησης. Σχετικά
πρόσφατα, τα κανάλια έκαναν ακόμη και ειδικές εκπομπές για να κουβεντιάσουν πώς έγραψαν τα
παιδιά στις εξετάσεις. Θα μου πείτε ότι στην πλάτη των παιδιών ένας ολόκληρος κόσμος
εκπαιδευτικών, πανεπιστημιακών και γονέων δικαιολογεί τη σπουδαιότητά του.
Κι από κοντά κάθε υπουργός Παιδείας υπόσχεται να τα αλλάξει όλα για να μείνει στην Ιστορία.
Συνήθως τα κάνει χειρότερα και πάει σπίτι του για να έλθει ο επόμενος. Το ίδιο τώρα κι ο
Γαβρόγλου. Που στα 71 του ανασύρθηκε από τη σύνταξη για να μάθει γράμματα τα παιδιά μας.
Ξέρετε όμως γιατί αποτυγχάνουν όλοι; Για έναν πολύ απλό λόγο. Επειδή δεν θέλουν να κάνουν
το σχολείο ή το Πανεπιστήμιο καλύτερο. Θέλουν απλώς να το κάνουν ευκολότερο. Απαντούν στο
αίτημα ευκολίας της ελληνικής κοινωνίας.
Έτσι καταλήγουν να παρέχουν στα παιδιά μια όλο και πιο εύκολη εκπαίδευση σε έναν όλο και πιο
δύσκολο κόσμο. Και εντελώς φυσιολογικά καταλήγουν να παράγουν ανθρώπους που βρίσκουν
όλο και δυσκολότερα τον δρόμο τους στον κόσμο αυτόν.
Ανθρώπους που φοβούνται τον ανταγωνισμό, την προσπάθεια, τη σύγκριση, την αξιολόγηση. Που
αντιμετωπίζουν καχύποπτα την αριστεία επειδή μπορεί να μην τους περιλαμβάνει.
Αποτέλεσμα; Το πιο αταξικό σύστημα της σύγχρονης Ελλάδας, η δημόσια εκπαίδευση, κατάντησε
σκληρά ταξικό διότι η δημόσια εκπαίδευση απαξιώθηκε από τη νοοτροπία ευκολίας όσων τη
διευθύνουν και την υπηρετούν.
Εύλογα, οι πιο εύποροι στρέφονται στα καλά ιδιωτικά σχολεία ή στα μεγάλα εκπαιδευτικά
ιδρύματα του εξωτερικού για να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα. Και έτσι δημιουργούνται εκ
των πραγμάτων δύο κατηγορίες νέων πολιτών στη βάση των εφοδίων που έλαβαν και της
πολυδάπανης προσπάθειας που έκαναν για να τα αποκτήσουν.
Ο ρόλος του κοινωνικού χωνευτηρίου που έπαιζε η δημόσια εκπαίδευση καταλύθηκε στην πράξη
αφότου η δημόσια εκπαίδευση αποφάσισε να μην είναι ανταγωνιστική. Και επειδή η φύση
απεχθάνεται το κενό, βρέθηκαν αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια!