Το ονομα μου ειναι Μπεν Πραϊς ειμαι τριάντα ετων, γιος του Φρανκ και της Μαίρη Πραϊς

μεταναστών
πρώτης γενιάς απο την Ιρλανδία. Μεγάλωσα στο Κουινς της Νεας Υόρκης.

Απο μικρη ηλικία έμαθα απ τον πατέρα μου να είμαι σωστός και δίκαιος οπως εκείνος. Οταν ήμουν
εφτα ετων ήμασταν με τους γονείς μου ενα αλητακι χτύπησε την μητέρα μου ενω έτρεχε με το
ποδηλατο του. Εγω απο ένστικτο άρπαξα μια πέτρα για να του την πετάξω, τοτε ο πατέρας μου
άρπαξε το χερι που κρατουσε την πέτρα αποτρέποντας με απ το χειρότερο. Μου είπε "Δεν ειναι η
δουλειά μου να τιμωρήσω, αυτη ειναι δουλειά για αλλούς."

Ο πατέρας μου ήταν βαθύτατα θρησκευόμενος άνθρωπος μου δίδαξε η καλύτερα μου καλλιεργησε μια
αίσθηση του καλού και του κακού. Εκείνος αστυνομικός ειχε έναν ιδιαίτερο ζήλο με τα μοτίβα της
ηθικής, με το τι είναι δίκαιο και σωστό.

Όπως καθε αγόρι που θαυμάζει τον πατέρα του ετσι κι εγώ ακολούθησα τα βήματα του στην ακαδημία
της αστυνομίας. Ηταν πολυ ωραίο συναίσθημα να ακους τους δασκάλους κι αργότερα στο σώμα τους
ανώτερους να λενε "Ο γιος του Πραϊς ειναι ξυράφι σαν τον γέρο του"

Απορροφηθηκα στο σώμα λίγο μετά την αποφοίτησή μου. Δούλευα ως βοηθός του Υπαστυνομου που
ηταν υπεύθυνος του τμήματος αλλοδαπών. Ξεκίνησα να παιζω σκουος κυρίως γιατί η ένταση του με
κρατάει ήρεμο στη δουλειά.

Ξεκίνησα κάποια σεμινάρια στην Ουάσιγκτον σχετικά με το οικονομικό έγκλημα. Εκεί ενας υπεύθυνος
αιτηθηκε να μείνω μόνιμα στην Ουάσινγκτον ως μέλος μιας κυβερνητικής ομαδας που αντιμετωπιζει το
οικονομικό έγκλημα και τις κλοπές μεγάλων ποσών απο τράπεζες.

Την ίδια χρονιά πέθανε ο πατέρας, ο θάνατος του με τσακισε, νόμιζα πως ο ίδιος που ήταν ο ήρωας
μου δεν θα έφευγε ποτέ. Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Πήρα μια μικρή άδεια και γύρισα στο σπίτι
για την κηδεία του. Εκεί πέτυχα τον Michael Bendis και τον Mark Bagley φιλαράκια απο το σχολείο.
Μιλήσαμε λιγο μετα την τελετή. Εκεί ο Mark μου ειπε οτι είχε κάνει πλέον οικογένεια και έμενε στο
Μανχάταν καθώς ήταν απ τους πρώτους που τρύπησε για πετρέλαιο και αποδείχθηκε επικερδής
κίνηση. Ενω ο Michael είχε μια ήσυχη ζωή με την σύζυγο του στο Κλιβελαντ.

Λίγους μήνες αργότερα γνώρισα την Karen ενα πανέμορφο κορίτσι που δούλευε ως γραμματέας του
πατέρα της στην υπηρεσία ελέγχου κεφαλαιαγορας. Βγήκαμε μετα απο παρότρυνση του πατέρα της,
πήγαμε να ακούσουμε λιγη τζαζ σε ενα ωραίο υπόγειο της Ουάσιγκτον. Χορέψαμε την φλερταρα με
προσοχή. Σε λίγο καιρό ήμασταν μαζί.

Περνάω πολλές ωρες πλέον στη δουλειά περισσότερο απο μια απλή υπερωρία, υπήρχαν στοιχεία
που έπρεπε να λάβω και να ταυτοποιησω με μαρτυρίες. Η ακόμα και ταυτοποίηση των εγκληματιων.
Με αποτέλεσμα να ξεχναω τις υποχρεώσεις της σχέσης μου. Η Karen με άφησε διακριτικά με ενα
γράμμα, δεν κράτησε κακία και εγω δεν την έψαξα.

Οι ωρες στη δουλεία μου ήταν οι ώρες που ζούσα. Εκεί έτρωγα και σχεδον κοιμόμουν εκει πλέον. Εκει
εμφανίστηκε ο Βαλενταϊν, χτυπούσε τις τράπεζες όπως κανένας άλλος. Μπήκα γρήγορα στο κυνήγι
αυτού του απληστου εγκληματία. Έχανα γεύματα χωρις πλέον να το καταλάβω, ο τυπος ξετιναζε
τράπεζες σαν να είναι φτιαγμένες απο χαρτί και οι περισσότεροι συνεργάτες μου νοιάζονταν για τι
οχταωρο τους.

Άρχισαν να με λένε εμμονικο, κυρίως γιατί βρισκόμουν σχεδόν ολη μέρα στο γραφείο, η υπηρεσία
έκοψε χρήματα απ τις επιχειρήσεις συλλήψεις του Βαλενταϊν. Γυριζα σπίτι και επινα για μπορεσω να
κοιμηθώ, ήμασταν τόσο κοντα στον Βαλενταϊν οταν ενα βραδυ οσο έβλεπα τα στοιχεία ειχα
προσέξει πως καποιος έχασε μια μαρτυρία σχετικα με τον Βαλενταϊν γυρισα σπιτι και αρχισα να
σπαω τα παντα γυρω μου. Ξεκίνησα ξανα το σκουος τα πρωινά προς αποφυγή κι αλλων ξεσπασματων.

Στο διάστημα αυτο ειχα χωρισει με την τότε σχέση μου την Katherine η οποία δεν άντεξε το γεγονός οτι
μιλούσα περισσότερο για τον Βαλενταϊν παρα για εκείνη. Εβαλε τις φωνές ενα μεσημέρι και έφυγε για
πάντα.

Τα βράδια πλεον έβλεπα στον ύπνο μου τον πατέρα μου στην παιδική χαρα της γειτονιάς μας στην
Νεα Υόρκη. Να μου μιλαει και ξαφνικα μια φιγούρα με ενα σπαθί να τον δολοφονεί μπροστά μου.

Έβαλα λεφτά απ τον προσωπικό μου λογαριασμό μου για να συνεχίσω τις έρευνες του Τζίμι Βαλενταϊν

Μετα απο μηνες έρευνας επιτέλους πιάσαμε εναν συνεργάτη του, κάποιον κουτσο αλητακο με ενα
τραύμα απο πυροβολισμό στο πόδι. Κελαηδησε οταν του ανέφερα ότι ξέρω πως ηταν παράνομος
λαθρομεταναστης και ειχα επαφές με το αλλοδαπών.