The Gay Who Stabbed Me

Prologue

We're not classmates.

We're not friends.

We're not even close.

Then how come I found myself naked in a bed

With the Gay Who Stabbed Me

A/N:

PG13. Beware. Some contents are not suitable for young readers. This story contains
scenes and languages not suitable for humans 18 years old and below.

Pikit matang pinost.

Ang update nito tuwing may 6 at 9 lang sa date ng kalendaryo. Ibig sabihin every
6,9,16,19,26,29 lang may update. Mauuna pa din matapos ang sa figment kesa dito.
Chapter 1

Napasinghap ako nung lumapat ang likod ko sa pinto pagkasara nito and his hand
landed on my chest. Napaigtad ako at lalong dinikit ang katawan ko sa kanya. He
traced my lower lip with his tounge kaya naman napasinghap ulit ako. Sinamantala
naman niya ang pagkakabukas ng mga labi ko kaya naipasok niya ang dila siya sa
bibig ko.

I wasn't able to suppressed my moan.

Tapos naramdaman ko ang pagpasok ng mga kamay niya sa loob ng shirt ko. Humihimas
at nagpapainit sa buong kalamnan ko. His touched sent shivers to my very core.
Ahhh...I've never been this aroused in my whole life and I bet he is the best
kisser I've ever meet.

Dahil kung hindi, wala kami ngayon sa loob ng kwartong to. Hindi ako ngayon
naghahabol ng hininga at nag iinit at hindi makapaghintay na maangkin ng lalaking
ito.

PInilit kong inalala kung bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon. Ni hindi ko
kilala kung sino ang kahalikan ko ngayon dahil sa mga nanlalabo kong mga mata dahil
sa kalasingan. Ang alam ko lang dumalo ako sa birthday party ng isa naming
classmate. At siyempre dahil party hindi maiiwasang may inuman.
At dahil mga lasing na, hindi na kami pinauwi ng classmate namin at doon na kami
pinatulog sa guestroom. Pero sa sobrang kalasingan, hindi ko mahagilap ang
guestroom. Tapos nung paliko na ako sa isang corridor, may nakabangga ako at
nabuway ako. Mabuti na lang, nakahawak ako sa kung ano man or kung sinuman na
nabangga ko.

Humingi naman ako ng paumanhin pero hindi ko na nagawang umalis sa nahawakan ko.
Nangunyapit pa ako dahil amoy na amoy ko ang bango niya. Napakatamis. Napakabango.
At naadik ata ang lasing kong utak dahil ikinawit ko pa ang mga braso ko sa
balikat niya at sinimulan siyang amoy amoyin. Hanggang sa hindi ko na napigilan ang
sarili ko. I licked the side of his ear.

Narinig ko siyang suminghap kaya humagikgik ako.

"Uhhhh...I want to eat you. You are so delicious, so yummy, so..." Sabay dila sa
may gilid ng labi niya. At doon nagsimula ang lahat. Naghalikan kami at hindi na
namin kayang tumigil. O baka ako lang ang hindi makapagpigil. But infairness, he is
not making any effort to stop. Kaya naman nakarating kami sa kwarto at ito na
ngayon. Humihimas na ang dalawa niyang kamay sa dibdibko kahit na may nakatakip pa
itong bra.

Tumigil siya sa paghalik sa mga labi ko para lumipat sa mga leeg ko. I groaned in
pleasure lalo na nang maramdaman ko na nakahawak na ang dalawang kamay niya sa
dibdib ko. He managed to unhook my bra without me noticing it. Ngayon kalas na ang
bra ko pero nakasuot pa din ang shirt ko.

Unti unti na ding nawawala ang kalasingan ko pero hindi ko pa rin nakayang tumigil.
Hindi ko na kayang tumigi. Hindi ko na gugustuhing tumigil.

Itinaas niya ang shirt ko kasabay na ng bra habang hinahalikan ang labi ko at ang
dibdib pati ang punong tenga ko. . Tinulungan ko siyang hubarin ito pati ang shirt
niya. Nung mahubad na ang mga pang itaas namin, idinikit ko ang katawan ko sa kanya
para maramdaman ko ang init na nagmumula sa mga katawan namin habang nagpapakasawa
kami sa labi ng isa't isa at ang mga kamay niya nilalaro ang mga nipples ko.

Hindi ko na mapigilan ang mga ungol na lumalabas sa bibig ko. Gusto ko nang
magsisigaw dahil sa sarap na nararamdaman ko.

AT hindi ko na nga napigilan ang mahinang pagsigaw nung biglang lumipat ang mga
labi niya mula sa mga labi ko papunta sa dibdib ko. His other hand giving
attention to the other peak while the other is trailing their way from my stomach
to my legs to the hem of my skirt hanggang sa makaabot sa gitna ng mga hita ko.

I know that I am wet down there. Kanina pa. Simula sa naglalagablab naming halikan
sa corridor.

Hinimas ng kamay niya ang kaibuturan ko and I whimpered because of pleasure.

Napakagat ako sa mga labi ko suppressing my moans.

And while his mouth is ravaging both my breast, nagpapakasawa naman ang mga daliri
niya sa paghimas ng kasilanan ko. Hanggang unti utni na niyang binababa ang
underwear ko para mahawakan ako.

"Oohh..." Hindi ko mapigilang sabihin when I felt his bare hand on my bare skin.
Habol ko ang hininga ko lalo na nung nagsimula na siyang laruin ang pinakagitna ko.
Hidni ko alam kung saan ko ibabaling ang ulo ko. And as if my hand have their own
mind. Nagsimula akong humaplos sa katawan ng lalaki. And it's not enough. Kusang
bumaba ang mga kamay ko hanggang sa makarating sa may zipper ng jeans niya. Walang
pakundangang hinaplos ito and I heard him groaned.

Nasiyahan ako sa naging reaction niya kaya naman buong pangahas kong binuksan ang
button ng jeans niya pati ang zipper pantaloon niya at ipinasok ang kamay ko.
Naramdaman ko agad ang matigas na bagay na natatakpan ng brief na gusting kumawala.
It was so hard and hot that it amazed me.

Kaya naman parang isang malaking tukso na hinimas himas ko ito kahit natatakpan pa
ng brief.

"Yeah." I heard him say. Shit! Ang ganda ng boses. Buong buo.

PInag igi ko pa ang ginagawa ko hanggang sa pinigilan niya ang mga kamay ko> AKla
ko patitigilin niya ako, Dahil tumigl siya sa paghalik sa akin at paghimas sa
kasilanan ko. Peor nagkakamali ako dahil binuhat niya ako papunta sa kama.

Dahan dahan niya akong ibinaba and through my blurred vision I saw him get rid of
his pants and God knows what. After a while he joined me. Hinawkaan niya ang
waistband ng skirt ko at saka binaba. Itinaas ko ang pwetan ko para tulungan siya.

After that I again felt his hand in between my legs. Touching, kneeding and giving
me pleasure beyond my imagination while we're kissing deeply, carnally. The his
lips travelled down to my chest, to my breast and he give one of my nipple a pinch
before his mouth captured it. And he sucked like a baby while I felt one of his
finger starting making their way inside me and his thumb making wonderful patterns
on my wet mount. Napaangat ang balakang ko when his finger touched something which
made me shiver.

Naramdaman ko ang unti unti pamumuo ng init sa kaibuturan ko. It is something that
I need to release.

Then his mouth transferred to the other nipple while his finger started pumping.
Habol ko na ang hininga ko trying to reach for something na ni hindi ko alam kung
ano.

And I started to shiver and convulsed. I groaned while I'm shaking. Pakiramdam ko
saglit akong namatay and I wanted him to stop but he didn't. Pinapagpatuloy niya
ang ginagawa niya sa dibdib ko pero inalis niya ang kamay niya sa ibaba ko nugn
medyo kumalma ako. Akala ko tapos na pero hidni pala.

He spread my legs and position himself on top of me.

Unang sayad ng pagkalalaki niya sa akin, pakiramdam ko nanginig ulit ako sa

excitement.

I am anticipating it kaya naman hindi ko na pinansin ang sakit when he started

pushing inside me. Ipinulupot ko pa ang mga legs ko sa bewang niya.

I heard him groaned again before he fully entered me. Napangiwi ako. Shit! Ang
sakit pala.

Pero hindi ako nagreklamo. Hindi ako nag inarte. Ginusto ko to. Might as well enjoy
it.

Hidni agad siya gumalaw sa taas ko. PInakiramdaman niya ang magiging reaction ko.
Waiting for me to get use to him inside me. Nagsimula ulit siyang halikan ako while
he is still inside me unmoving. And the pleasure again started building up.
Hanggang sa nagsimula akong gumalaw.
Maybe he took it as a sign dahil nagsimula siyang gumalaw sa itaas ko. He withdraw
slowly and slowly entered me again. Napapasinghap ako. He keep doing it for a while
na pakiramdam ko sinasadya niya akong patayin.

Then his rhythm increased and I started to meet his thrust. Again, for the second
time I felt the building up of my orgasm habang pinapaliguan niya ako ng halik.

I can no longer suppressed my moans. Wala na akong pakialam kung may makarinig pa
sa akin.

Then his tempo increased. Habol na din niya ang hininga niya. And when his mouth
captured one of my nipples I burst and shuddered. He kept his tempo riding through
my orgasm. Hanggang sa lalo pa siyang bumilis at binibigyan ako ng walang
katapusang kaligayahan,

And I felt him shuddered on top of me before he slows down and laid down on top of
me spent and out of breath.

Nakapikit din ako dahil sa sobrang pagod. Maya maya pa naramdaman kong umalis siya
sa itas ko at nahiga sa tabi ko.

Then he gathered me to his side at pinahiga sa mga braso niya habang nakapulupot
ang mga braso niya sa akin. Naramdaman ko pang hinalikan niya ang buhok ko habang
nakasubsob ako sa dibdib niya na mabango pa rin pagkatapos ng nakakapawis na ginawa
namin.

Napangiti ako.

Hmmm...this stranger is sweet.

Chapter 2

Nung una, nagtataka pa ako kung saang kwarto ako. Nagtataka pa ako kung bakit may
nakapulupot na braso sa katawan ko. Later on, bumalik sa akin ang mga nangyari
kagabi at kaninang madaling araw.

I stirred a little para hindi ko siya magising tapos tumingala ako sa kanya.
Napasinghap ako pagkakita ko sa mukha niya.

Ohh damn!

Napakaliwanang ng katotohanan na nakipag one night stand ako at isang malaking

pagkakamali ang nagawa ko lalo pa at walang kaming protection pero...pero... kung
ganito ang makikita mong mukha ng naka one night stand mo, baka hindi lang one
night stand ang mangyayari.

Napakurap pa ako para siguraduhing tama nga ang nakikita ko. Na tama na sobrang
pogi ng lalaking katabi ko. Parang anghel siya dahil himbing na himbing ang tulog
niya. And from the light that came from the glass window nakikita ko kung gaano
kakinis ang mukha niya. Parang wala siyang pores sa sobrang kinis. Nahiya naman ako
sa kutis niya. Tapos kitang kita ko ang haba ng mga pilik mata niya. I wonder tuloy
kung ano ang kulay ng mga mata niya. And then his lips, ay shit! Yan ba ang
kahalikan ko kagabi? Mas mapula pa ata sa labi ko. Natutukso tuloy akong halikan
siya ulit.

Grabe!

Tiningnan ko pa siya ng ilang minute bago ko naalala na kailangan ko nang lumabas

sa kwartong to. Dahan dahan akong kumawala mula sa pagkakayakap niya at dahan dahan
ding tumayo. HInagilap ko ang mga damit kong nagkalat at dinala ang mga ito sa
banyo. Naligo ako at nagbihis sa loob.

Paglabas ko sa banyo, tulog pa din siya kaya naman pinagsawa ko ulit ang mga mata
ko bago ako lumabas ng kwarto.

Paglabas ko tahimik pa din ang mansiyon ng classmate namin. Oo, mansiyon talaga.
ANg laki laki ng bahay nila.

Pumunta akong kitchen para san uminom ng tubig at doon ko nakita si Missy na
nakasubsob sa dining table sa harap ng umuusok ng kape.

Naramdaman niya ata ang pagdating ko kasi iniangat niya ang ulo niya.

"Oi nakaligo ka na. Saan ka natulog? Hindi kita nakita kanina paggising ko." ANtok
na antok na sabi niya. O baka dahil a hangover.

"Uhmmm..sa-sa guestroom din. Pero nauna lang akong magising at lumabas para
magpaalis ng hangover tapos naligo ako para mahimasmasan." Tumango tango si Missy.

"Grabe ang sakit ng ulo ko. Ano ba ang ininom natin kagabi?" Reklamo pa niya sabay
kuha ng kape.

"Ewan ko din." At tumalikod akko at pumuntang coffee maker na may nakasalang nang
kape. Kumuha ako ng cup at naglagay ng kape.
Oo hindi ko alam ang ininom ko kagabi kaya nangyari ang mga nangyari.

"Tulog pa sila. Hintayin na lang nating magising sila." Mahinang sabi pa din niya
sabay subsob sa dining table ulit.

"Mauuna na ako. Uuwi pa ako sa amin remember?"

"Oo nga pala. Sige."

Inubos ko ang kape ko at nagpaalam na kay Missy na mukhang nakatulog na ulit.

Kinuha ko lang ang bag ko na nasa guest room at lumabas na ako ng mansion.
Pagkauwi ko sa bahay parang wala lang nangyari sa akin. Parang hindi lang ako
nadivirginized. It's not that it is not a big deal to me. Sino ba namang babae ang
hindi nagpapahalaga sa kanyang pagkababae pero kasi ano pa ba ang magagawa ko,
nangyari na ang mga nangyari. And it's ironic na hindi ko pinagsisihan ang mga
nangyari.

Kaya naman kinalunesan sa school, normal na ulit ang buhay ko. Pero hindi ko pa din
maiwasan ang ma curious sa pagkatao ng lalaking naka one night stand ko.

Pero nawala ang pagkanormal ng araw ko kinahapunan. Break time namin nun at
tumambay kami sa cafeteria para mag meryenda nung nagcomment si Missy.

"Sayang siya." Napatingin ako bigla sa kanya.

"Sinong sayang?" Baliwala namang tanong ko habang kumakain ng spaghetti.

"Siya." Napilitan akong sundan ang tingin ni Missy at muntik na akong mapatago sa
ilalim ng mesa nung makita ko kung sino ang tinitingnan niya.

Siya iyong...guy.

"Grabe ang pogi niya. Sayang talaga. Baaakeeet? Baket siya bading?" Malungkot na
sabi ni Missy. Nakapout pa ang bruha.
"Sino ang bading?" May kasama kasi si guy na dalawa pang guy din.

"Sino pa ba? Eh di ang kasama nina Barbie at Chelsea. Yung nakablue. Ahhhh....lahat
naman sila bading. Bakit ba ang mga pogi ngayon nagiging bading? Papaano dadami ang
magagandang lahi niyan?" Umingos pa siya.

"Sigurado ka?"Napapalunok na sabi ko.

"Oo naman. Siya kaya ang nanalo as Miss Engineering." Napalunok ulit ako. Hindi ko
matanggap. Parang masusuka ako. Naalala ko ang klase ng halik na pinagsaluhan
namin. Ang mga yakap, ang mga haplos. Ohh my God! Pakiramdam ko nag iinit ako
maisip ko pa lang ang mga yun.

Tapos ngayon ito ang malalaman ko? Parang hihimatayin ata ako.

"Paano siya nakilala?"

"Classmate ko siya sa isang subject. Remember yung isang subject na hindi mo

kinuha?" Nakapangalumbabang sabi ni Missy.

"Hi Missy! Hi Mandy" Bati ni Barbie sa amin nung malapit na sila.

"Hi Barbie, hi Chelsea, hi Lixie!" Ganting bati ni Missy.

Ako nakatulala lang habang nakatingin sa kanila. Lalong lalo na kay Lixie.

The guy este...the gay who stabbed me.

Chapter 3

"Oo nga pala, di pa pala kayo magkakilala ni Mandy. Lexie, si Mandy, Mandy, si
Lexie, the reigning Miss Engineering." Pakilala sa amin ni Missy sabay bungisngis.
Hindi ko nagawang magsalita. Nakatingin lang ako kay Lexie. Hindi pa din ako
makaget over sa nalaman ko. Hindi matanggap ng isip ko na ang lalaking
pinagkalooban ko ng pagkababae ko ay hindi totoong lalaki kundi binabae. Hindi ko
matanggap na ang isang lalaking kasing pogi niya ay isang binabae. Dahil kapag
tinitingnan ko siya ang naalala ko ay ang moment when our bodies finally become
one.

And then my illusion vanished when suddenly another image flashed into my mind.
Yung ano niya, yung you know, when it was about to enter me, pumilantik ito.
Napanganga ako. I shook my head.

Ang samang pangitain!

"Hi Mandy." Sabi niya sa binabaeng boses. Bumalik ako sa kasalukuyan para lamang
gumuho ang mundo ko. How could it be? Ugghhh!

Then biglang nag iba ang kanta sa cafeteria.

'Nothing is so good that lasts eternally.

Perfect situations must go wrong...'

Gusto kong magdabog. Pati ba naman kanta kinukutya ako? Hindi ko na nga ma take ang
sitwasyon kailangan pang ipangalandakan? At ngayong nakalahad ang kamay niya sa
akin, ni hindi ko magawang makipag kamay kasi naaalala ko ang mga ginawa ng kamay
na yan sa akin. Kung paano ako pinaligaya. Kung paano ako dinala sa rurok ng
kaligayahan. Hindi ko matanggap na ang mga kamay nayan ay pumipilantik pala! Ahhh!

'Wasn't it good? (Oh so good)

Wasn't he fine? (Oh so fine)

Isn't it madness

He can't be mine.'

Dagdag pa ng kanta. Nag init bigla ang ulo ko.

"Sandali nga!" At tumayo ako at hindi na pinansin ang kamay ni Lexie tapos pumunta
sa cashier ng cafeteria.
"Ate, pwede bang pakihinaan ang volume niyang music niyo? Hindi kasi kami
magkarinigan." Naiiritang sabi ko. Nakipagtitigan pa muna ng masama sa akin ang
kahera ng cafeteria at nagkasukatan pa kami ng kamalditahan bago padabog niyang
hininaan ang stereo. Tinaasan ko siya ng kilay at umismid pa bago bumalik sa table
namin.

"Ano yun Mandy?" Nagtatakang tanong sa akin ni Missy.

"Maingay ang music niya." Nakasimangot na sabi ko.

"Ba't ba ang sungit mo? Ni hindi mo tinanggap ang handshake ni Lexie. Buntis ka
ba?" Walang pakundangan na sabi ni Missy. Dapat ako ang magulat. Pero mas nagulat
kami nung biglang nabilaukan ng iniinom niyang juice si Lexie. Partida naka straw
pa siya.

"Okay ka lang Lexie?" Concern naman na tanong ni Barbie. Kulang na lang ata himasin
pa ang likod ng inuubong kabaro niya. Ahh.. naalala ko na naman. Umismid ako kahit
nagtataka silang lahat.

"O-okay lang." Mahinhinat puno ng kabaklaan na sabi niya.

God help me, bakit ba sa lahat ng nilalang? Ang dami namang pwedeng pagpilian bakit
siya pa? Bakit si Lexie pa? At bakit ba Lexie ang pangalan niya?

Seriously? Lexie talaga?

"Anyway as I've said, Amanda, si Lexie, Lexie si Amanda." Pakilala ulit sa amin ni
Missy.

This time he or she didn't offer his or her hand.

"Seriously, Lexie talaga ang name mo?" Hindi ko mapigilan itanong. Pilit na
itinatakwil ang panghihinayang na unti unting namumuo sa kaibuturan ng puso ko.

"Alexis." Sabi niya ng nakayuko at sumisipsip ulit sa straw ng juice. Juicecolored,

kapag naalala ko ang ginawa ng mga labing yan sa akin. Kung paano sinipsip niyan
ang mga labi ko at ang ko. Ahhh... gusto ko siyang hawakan sa dalawang paa tapos
ihampas sa lupa na parang rag doll para matauhan siya at mawala ang kabaklaan sa
kaluluwa niya.

Pero alam ko naman na impossible kasi 5 feet five inches lang ako samantalang siya,
mahigit 6-footer ata. Ngayon pa lang kumakanta na akong isip ko.

'Sayang na saying lang... ang virginity ko...' hayuf!

"Mas bagay sa'yo ang Alexis." Tumawa sina Barbie at Chelsea. Bakit nga ba
friendship niya ang mga to? Dahil sa birds of the same feather flock together?

"I'd prefer Lexie." Malanding sabi niya. Mangali ngali akong hamunin siya ng one
round of sex para mapatunayan ko sa kanya na hindi siya bakla. At mapatunayan ko
din sa sarili ko na mali ang mga nakikita at mga naririnig ko.

At dahil sa sinabi niya, I snorted na dinig ng lahat na nasa table namin.

"Alam mo Mandy, kakaiba talaga ang katarayan mo ngayon. May dalaw ka talaga."
Dagdag ni Missy. Tama naman siya. Madalng lang talaga ako magtaray. Pero, sino ba
naman ang hindi magtaray pagkatapos ng lahat lahat ng mga nalaman ko? Matatawag na
akong santa kapag hindi pa ako nagtaray ngayon. Buti nga hindi ako nagbasag ng baso
eh. O kaya nanghampas ng mesa.

"At paano ka nakakasigurong may mens nga ako?" Nakataas ng kilay na sabi ko.

"Siyempre alangan naman na buntis ka eh wla ka naman boyfriend noh! Sa ilap mong
yan? Ni hindi ka pa ata nakaktikim ng first kiss." Pinandilatan ko si Missy sa
sinabi niya. Pero baliwala lang ito sa kanya. Nasanaty na ata.

"Aba malay mo ba? Malay mo ba kung nakipag one night stand ako nung party ni
Barbie!" nakatingin ako kay Lexie habang sinasabi ko yun.

And again, nabilaukan siya.

Hindi na ata nakatiis pa sina Barbie at Chelsea. Hinimas na nila ang likod ni Lexie
este Alexis kasi mukhang hindi na ito makakarecover.

"Ano ka ba naman girl, dahan dahan lang sa pag inom. Paano ka matatanggap sa
audition ng Super Sireyna kung sa pag inom pa lang unladylike ka na!" Sabi ni
Chelsea habang hinihimas sa likod si Lexie.

And that moment...

I died.

A/N: Sorry for late update. Maysakit akokahapon until now.

Chapter 4

Naningkit ang mga mata ko pagkakita ko kay Alexis at sa kasama niyang lalaki. Kung
pwede pa lang na umusok ang ilong ko, nangyari na lalo na at sobrang lapit nila ng
lalaki habang nakaupo sila sa quadrangle.

Pangiti ngiti pa sila habang nag uusap at may pahimas himas pa si Alexis ng kanyang
mukha. Nagbablush ata ang bakla! Bwisit! Hindi ko pa siya nakitang magblush kasi
madilim nung may nangyari sa amin. Mas nauna pang nasaksihan ng lalaking iyan ang
pagbablush niya.

Hindi ko naririnig ang pinag uusapan nila kasi malayo sila sa akin, but how I wish
na marinig ko para kung sakali mang landiin siya ng lalaking yan pwede akong
humarang.

Ngumuso nguso kasi dahil sa frustration na nararamdaman ko. At nag isip din ako
kung ano pa ba ang gagawin ko para mapatunayan na hindi bakla si Alexis? Kahit ang
pagtawag sa kanyang Lexie, hindi ko carry.

Kaya ngayon ito ako at iniistalk siya para maghanap ng kaunting ebidensiya na
lalaki talaga siya kasi hindi talaga matanggap ng katauhan ko na hindi siya lalaki.
Maalala ko pa lang ang mga nangyari, todo tanggi na ang ovary ko.

Pagkatapos ng mahaba habang paglalandian ahmm.. pag uusap nila ng lalaki may kinuha
si Alexis sa bag niya. Take note, hindi knapsack ang bag niya kundi pang girl na
bag. Tapos nilagay niya sa harap ng lalaki ang dalawang bote ng hindi ko alam kung
ano dahil nga malayo ako. Pabango bay un? After shave? Lotion? Cologne? Mouthwash?
Hindi ko alam. Pero nainis ako bigla. Kailangan ba talagang suhulan niya ang mga
lalaki para lang mapalapit siya sa mga ito?

Bakit kasi mas gusto niya ang mga lalaki? Pwede namang babae na lang ang gustuhin
niya.

At mukhang dininig naman ang panalangin ko dahil kinabukasan, nakita ko ulit si

Alexis sa library. Oo na! Hindi na nakita. Sinundan ko siya sa library at nakita ko
siyang naupo sa pandalawahang table sa medyo tagong bahagi.

Maya maya pa, may dumating na isang babaeng estudyante. At hindi lang basta basta
babae. Siya lang naman ang reigning Miss Campus 2014. Ang kagandahan niya, pwede ng
panlaban sa Binibining PIlipinas. Pero kung sasali si Alexis sa Super Sireyna,
malamang mas maganda pa siya kesa dyan kay Miss Campus 2014.

Kaya naman kahit na naninibugho ang damdamin ko lalo na nung tumayo si Alexis para
salubungin ang babae at makipagbeso ditto hindi ko ininda yun. Kasi mas mabuti nang
babae ang nilalandi niya kesa sa lalaki. At least kung babae, may pag asa pa akong
maagaw siya.

Sobrang lapit nila ng babae at nagngingitian pa sila. May pa tapik tapik pa sa

braso niya ang babae. Gusto ko tuloy ihampas ang babae sa mga encyclopedia. Hmp!

Pero bakit ba ako nagngingitngit? Para naman akong nagseselos nito. Hindi naman ako
in love kay Alexis. Gusto ko lang naman na magkaroon ng hustisya anf nasirang hymen
ko.

"Mandy!" Malakas na tawag sa akin ni Missy. Napapikit ako ng mga mata lalao na at
ang daming lumingon dahil sa pag iingay ng kaibigan ko. AT ng tingnan ko nga si
Alexis at ang babae, nakatingin sila sa akin tapos umiling at nag usap ulit.

"Missy ang ingay mo!" Saway k okay Missy.

"Ikaw kasi! Saan ka ba nagpupunta nitong mga nakaraang araw? Hindi kita mahagilap."
Totoo yun. Pag may time kasi ako, pumupunta ako sa Department nila Alexis para I
observe siya. Kinuha ko pa nga ang schedule niya sa kaibigan kong student assistant
sa registrar para madali ko siyang mastalk.
"Busy kasi ako." Pagdadahilan ko which is true naman. Yun nga lang hindi school ang
pinagkakaabalahan ko. Pero mukhang hindi naman naniwala si Missy sa dahilan ko
dahil tumaas lang ang kilay niya.

"Ano ang ginagawa mo dito? Kung saan saan kita hinanap, andito ka lang pala."

"Nag aaral ako." At hinawakan ang librong kinuha ko lang sa isang rack kanina para
maging props.

Lalong tumaas ang kilay ni Missy, Then she read the book I am holding.

"Do it Yourself Colorectal Exam for Dummies." Sa narinig ko, bigla akong napatingin
sa librong hawak ko na color yellow. Tapos napatingin kay Missy na puno na ang
pagdududa ang itsura.

"Amanda, what are you up to?" Kinagat ko ang ibabang labi ko at painosenteng
tumingin kay Missy tapos sa table nila Alexis. At parang bata na nagsumbong sa
kaibigan ko.

"Eh kasi Missy...si Alexis..." Naghintay siya sa sasabihin ko.

"ANo?'

"Sayang siya ano?"

"Sinabi ko na yan sa'yo last time di ba?"

"Oo nga pero look at him. Baka hindi naman talaga siya baklush!" Sabay tingin ko
kina Alexis. This time may kinuha na naman siya sa bag niya at binigay sa girl.
Bakit ba ang hilig niyang magregalo? Pagkakita ng babae sa binigay niya, ang laki
ng ngiti niya.

Tapos hinawakan pa ni Alexis ang pisngi ng babae at tinitigan.

OO na. Maganda na siya. Kailangan bang ganyan an gang klase ng titig na ibibigay mo
sa kanya?

Sabin g naninibughong damdamin ko na hindi ko alam kung saan hinugot ang pagka emo.

Pambihira naman kasi...kunti na lang magdidikit na ang labi ng dalawa mabuti na

lang nangibabaw ata ang kabaklaan nitong si Alexis kaya lumayo siya para lang
buksan ang mga kinuha niya sa bag niya.

And then he started applying make up on the girl. Parang mahihimatay ako. Akala
ko...akala ko may pag asa pang maging lalaki siya pero...

"Bakit nagmemake up siya sa girl?" Wala sa sariling tanong ko.

"Hindi mo pa ba alam? Nagbebenta kaya siya ng mag beauty products! Hindi mo

napansin? Look at my skin. Sa kanya galing ang mga ginagamit ko. May kakilala kasi
siya

na nasa Korea kaya madali lang makapadala ng mga beauty products na patok dito.
Mas mura pa kung sa kay Lexie ka bumili. Try mo ang CC cream niya Mandy. Ang ganda!
Pakiramdam ko, KPop ako pag ginagamit ko." Mahabang daldal ni Missy na hindi ko
naman masyadong pinakinggan.

Napuno ng awa ang puso ko.

Kaya siguro sumasali siya sa mga beauty contest at kaya din siya nagbebenta ng mga
beauty products para kumita siya. Kaya siguro kinakain na lang niya ang hiya niya
para lang magkapera. Kawawa naman pla si Alexis. Nagpapanggap na bakla para lang
mabuhay. Kinakain niya ang male ego niya.

Bumuntong hininga ako.

At kasama niyon ang pagbuo ng isang desisyon. Tutulungan. I will offer him a job.
Hahanapan ko siya ng work sa company namin. Basta tumigil lang siya sa pagsali Sali
sa mga gy beauty contest. Para naman ma express na niya ang pagkalalaki niya. At
siyempre pa, kapag naging tunay na lalaki na siya dahil sa tulong ko, magiging
close kami at sa huli madedevelkop ang feelings namin sa isa't isa.
Napangiti ako sa mga naisip ko.

"Alam mo Missy, kawawa naman pala si Lexie noh? Kung ano anong work ang pinapasok
para lang magkapera. Ano kaya kung tulungan natin siya para at least matulungan
natin siya. TUlong na din natin sa friend natin na mahirap." Sabi k okay Missy. I'm
sure she would agree.

Hopeful na tumingin ako kay Missy. Nakakunot ang noo niya.

"Sinong mahirap? Si Lexie mahirap? Saan mo naman nakuha yan?"

"Eh di ba nagbebenta siya ng mga beauty products para kumita? Sumasali pa siya sa
mga beauty contest para magkapera?" Hindi baa lam ni Missy?

"Okay ka lang Mandy?Alam mo yung mansiyon na pinuntahan natin nung birthday ni

Chelsea?

Kina Lexie yun. Dun lang nakikitira sina Chelsea kasi magpipinsan naman sila. Kung
ganun ang bahay mo? Paano ka matatawag na mahirap? At saka nagbebenta siya ng mga
beauty products kasi gusto niyang ma share ang beauty secrets niya. Hindi na nga
niya tinutubuan ang mga yun. Tulong na lang niya yun. At yung sa pagsali sali sa
beauty contest, gusto niya talaga yun. Kasi doon niya daw nararamdaman ang tunay na
pagkababae niya."

And after hearing that...

I fainted.
Chapter 5.

Nakaupo ako sa isang bench sa may campus at nanonood ng soccer. Nilalaro ng hangin
ang itim na itim at mahaba kong buhok. Pakiramdam ko napakapayapa ng paligid. Pati
ang samyo ng hangin napakabanayad.

Then naramdaman ko na may tumabi sa akin at kahit hindi ako lumingon, alam ko na
kung sino siya dahil sa amoy niya. Napangiti ako lalo na nung dumikit siya sa akin
at inakbayan ako. Inihilig ko ang ulo ko sa balikat niya. This feels so good. It
feels like...heaven.

I heaved a contented sigh lalo na nung hinaplos haplos niya ang pisngi ko.
Napapikit ako at pinakiramdaman ang masarap na feeling na dulot ng kanyang mga
haplos. Ang mainit niyang kamay sa pisngi ko.

Tapos bumaba ang kamay niya sa baba ko at iniangat ang mukha ko. Nakikinita ko na
ang mangyayari. He is going to kiss me. Kaya naman kahit na nakapikit, I raised my
face para mas lalong mapalapit sa kanya.

At nararamdaman ko na malapit na niya akong halikan dahil ramdam na ramdam ko na

ang mabango at mainit niyang hininga sa pisngi ko. I am anticipating it. AT parang
hindi na ako makapaghintay.

The he said.

"ANg pangit ng lipstick mo." Puno ng panlalait ang binabaeng boses niya. Bigla
akong nagmulat ng mga mata.

Then I saw Lexie, napakaganda niya. Mas maganda pa siya sa mga artista at sa ibang
beauty queen. At may korona pa siya sa ulo.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Sumigaw ako ng sumigaw. Nagwawala ako habang
tinutulak siya at sinisigawan siyang...

"Hindi ka bakla!"

At doon ako nagising.Hingal na hingal ako pero nagpapasalamat pa din ako kasi
bangungot lang pala.

Pagtingin ko sa relo, 5:30 na ng umaga kaya naman tumayo na ako at nag ayos ng
sarili. Naligo na ako at kumain kaya naman maaga akong nakapunta sa school.

Tamang tama naman na habang naghahanap ako ng parking nakita kong lumabas sa kotse
si Lexie. An gaga niya huh! Kaya naman nag park agad ako sa pinakamalapit na vacant
slot at agad na lumabas ng kotse pagkatapos itong I lock.

Then lakad takbo kong hinabol si Lexie.

"Lexie! Lexie!" Pero mukhang hindi niya ako narinig. Tumakbo na ako para mapalapit
sa kanya.

"Lexie! Alexis!" Lumingon siya. Nagulat siya pagkakita niya sa akin.

"H-Hi!" Hingal na hingal na sabi ko.

"Mandy." Pinunasan ko ng panyo ang pawis ko. Ka stress itong si Alexis. PInahabol
pa talaga ako.

Nakatingin siya sa akin. Nagtataka siguro kung bakit hinabol ko siya.

"Eh kasi...narinig ko na nagbebenta ka ng mga make up from Korea. Gusto ko sanang

tingnan ko ano ang mga binebenta mo." Sabi ko sabay ngiti pa pa cute. Sa isip isip
ko. Sana maging lalaki dahil sa pagpapacute ko.

"A-ah yes. Pero wala akong dala ngayon. Nasa bahay. Wala naman kasi akong klase
ngayon. Hihiram lang ako ng books sa library."

"Great. Ako din walang pasok. Sa library lang talaga ako pupunta." Ang totoo, 7AM
ang unang class ko. Pero malay ba niya. Pero nakita kong tumaas ang kilay niya.

"If you want, sabay na lang tayong pumunta sa library tapos we could go to your
house para makita ko ang mga stocks mo. Need ko na kasi ng lipstick, tsaka blush on
tska mascara. Basta lahat." Alanganing tumingin siya sa akin. Na weweirdohan ata.

"Ahmm sige." Alanganing sabi niya. Kaya naman, magkasabay kaming naglakad papunta
sa library. Humiram nga siya ng libro at ako naman humiram din ng isa tapos
dumiretso na kami sa parking.

Convoy kami papunta sa bahay nila. Namangha ulit ako pagkakita ko sa mansion nila.
Napaisip tuloy ako. Kung tunay na lalaki itong si Alexis, good catch na talaga
siya. Pogi, mayaman, masipag, magaliong, malaki at creative. He is everything a
woman want. Kaya nga, ito ako ngayon, ginagawa ang lahat para ma solve ang misteryo
ng pagkatao ni Alexis hmmm...di ko alam ang apelyido niya. Matanong nga mamaya.
"Maupo ka muna Mandy, kukunin ko lang ang mga products sa kwarto." At naglakad na
siya paakyat ng grand staircase nila. Maya maya pa may lumapit sa akin na katulong
na may dalang juice at sandwich. ANg galing, din a kailangang utusan ang
kasambahay.

Naghintay ako sandal bago ako nilapitan ng isa pang katulong at sinabihan na
pumunta daw ako sa sitting room dahil andun daw si Lexie.

Ang bongga talaga ng bahay nila. May living room na, may sitting room pa.

Pagkadating ko doon, nakita ko nga na nakaupo si Lexie sa 2-seater sofa at sa harap

niya ang iba't ibang beauty products na nasa bag pa. May juice na ulit at sandwich
sa maliit na table sa gilid ng sofa. Ni hindi ko pa naubos ang juice at sandwich na
ibinigay kanina. Napaka aksayado talaga pala ng mga sobrang mayayaman.

"You choose." Sabi niya kung nakaupo na ako at nakatingin sa mga products.

"Gusto ko yung CC Cream." Sabi ko based na din sa sinabi ni Missy. Malay ko ba

naman sa mga AA BB at CC cream na yan? Pero may nakita nga akong buti na may
nakalagay na CC cream kinuha ko ito at kunyaring chineck. At dahil mas malapit siya
sa bag, sinadya kong magdikit ang mga braso namin. Ganun daw dapat talaga pag
naglalandi, dapat may contact.

"What do you think?" Tanong ko sa kanya.

"May bago silang product na na-ilaunch. It's called DD cream." Sabi niya without
looking at the products. Grabe! Hindi ko matanggap na mas magaling pa siya sa akin
pagdating sa kagandahan at mas updated pa.

"DD cream? May ganun na? May ZZ cream na ba?" He chuckled. Nanlaki ang mga mata ko.
He....chuckled. And it sounds so male. Namalikmata pa ako habang nakatingin sa
kanya.

"They are yet it to invent it, baby." This time napanganga na ako. Did he just
call me baby?

Pero mukhang ako lang ang nakapansin sa bagay na yun kasi baliwala lang yun sa
kanya. Instead, kumuha siya ng isang product na may nakalagay na DD cream.
"Do you want to try it?" Sabi pa niya. Wala sa sariling tumango lang ako. Still
mesmerized at him.

Narinig ko ang pagbukas ng product pero sa mukha pa din niya ako nakatingin.

"You just put a pea size quantity on your ring finger and dot it on your face."
Hindi ko napansin na ginagawa na niya ang mga sinasabi niya.

Nakahawak na ang isang kamay niya sa chin ko para iangat ang mukha ko para medaling
lagyan ng cream. Pero iba ang epekto ng ginagawa niya sa akin lalo na at ang lapit
na ng mukha niya sa mukha ko. Ang haba pala ng pilikmata niya. Halos hindi na ako
humihinga dahil sa proximity naming dalawa.

At napapikit ako nung siya mismo ang naglagay ng cream sa mukha ko. He gently
spread it on my face. At dahil sa sobrang lapit namin, amoy na amoy ko ang bango ng
hininga niya. Ohh.. he really smell so sweat.

Dumilat ako nang kaunti para makita siya at napaawang ang bibig ko nung dumampi ang
fingers niya sa isang bahagi ng labi ko.

And then nakita ko siyang lumunok. Not once but twice. Nakafocus na din ang mga
tingin niya sa labi ko. Tumigil na din ang kamay niya na naglalagay ng cream sa
mukha ko.

And it's too much. I am so tempted kaya naman hindi ko na napigilan ang sarili ko
na daanin ang gap namin. I kissed him chastely on the lips. Wala na akong pakialam
kung itulak niya ako at magtitili palayo sa akin dahil sa pandidiri. I just wanted
to taste those luscious lips again.

Hindi siya nagreact nung maglapat ang mga labi namin. At bago pa ako mapahiya, unti
unti na akong lumayo sa kanya pero laking gulat ko nung bigla niyang kinabig ang
ulo ko and he deepened the kiss. With that...

I squirmed.
6

At lumalim ng lumalim ang halikan namin hanggang sa naramdaman ko na ang sarili ko

na nakahiga sa sofa at nakadagan siya sa akin. Naliliyo ako sa sensasyong
nararamdaman ko.
"This can't be." Sabi niya sabay kagat ng mahina sa lower lip ko. Hindi ko
napigilan ang mapaungol. Kaya naman nung akma siyang titigil sa paghalik ako na
mismo ang humabol sa mga labi niya. At ano ang sinabi niya? This can't be? Tapos
kung makapanggigil sa labi ko parang wala ng bukas.

"Amanda...I'm gay." Sabi niya pero ang mga mata niya namumungay na dahil sa
pagnanasa sa akin. Pulang pula na din ang mukha niya. Mestizo talaga siya. Mas
madali pa siyang mamula kaysa sa akin.

"Noted." Sabi ko habol ang hininga ko at napapanganga ako nung hinalikan niya ang
punong tenga ko. Nanayo ang lahat ng balahibo ko sa katawan. Ang saya pala kapag si
Lexie ang ka make up session ano? Nagiging make out session.

Maya maya pa ramdam ko na ang mga kamay niyang humahaplos sa dibdib ko. Nakapasok
na pala sa loob ng shirt ko ng hindi ko namamalayan. And I almost shrieked when he
pinched one of my nipples through the fabric of my bra. Mahabaging sofa, kahit yun
pa lang ang ginagawa niya, parang mahihimatay na ako.

Kaya naman pinulupot ko ang isang legs ko sa bewang niya at lalo pa siyang kinabig
palapit sa akin. Ramdam na ramdam ko na din ang erection niya. Kung totoong bading
siya, hindi niya kakayanin ang ganito. Hindi siya maarouse ng ganyan.

Kung totoong bading siya, kanina pa siya nagtatakbo at nagsusuka. Kaso nga hindi
siya totoong bading. Iniisip lang niya na bading siya pero ang buong pagkatao niya
nagsusumigaw na lalaki siya. A full and hot blooded male specie.

"Mandy..." Habol hiningang sabi niya.

"This can't be."Nakafreeze ang kamay niya sa tyan ko at akmang itatas na ang shirt
ko. Napadilat ako at tumingin sa kanya. Nakapikit siya at halatang pilit na
pinipigilan ang sarili at hinahanap ang pagtitimpi niya na kanina pa ata lumipad sa
kung saan. Pero mapapayagan ko ba naman na manaig ang kabaklaan niya sa pagiging
lalaki niya? Siempre hindi. Ngayon pa bang alam ko na malaki ang tsansa na magiging
lalaki talaga siya?

"Uhuh?Sino ang may sabi?" Kagat labing sabi ko. Medyo nainis ako kasi ang daldal
niya. Ang dami niyang sinasabi. Why can't he just enjoy the moment?

"Shit Mandy! Stop me." Halos nagmamakaawa na siya sa akin. Pero hindi ako naaawa.
Wala akong awa. Hindi ako nahahabag. Instead na maawa sa kanya, mas lalo ko pa siya
hinila palapit at idinikit ko pa ang sarili ko sa kanya.

"Ayoko nga! Bahala ka sa buhay mo. At isa pa bakit ko gagawin yun?"

"Because I'm gay. You have to remember that." Owwwwkay! Sabi mo eh.

"I will never forget that you are gay. Promise. But..Alexis..."

"Don't call me Alexis." Nahihirapang sabi niya. Give up already will you?

"Alexis," Pagdidiin ko pa sa pangalan niya.

"I will not forget that you're a gay. Pero kapag dalawa na lang tayo,
nagkakaamnesia ako."

"You're impossible. I don't know what I'm gonna do with you." Sabi niya sa husky na
boses at sa namumungay na mga mata.

"You can kiss me again." I heard him groaned and then kissed me hungrily, deeply.
Parang gusting ubusin ng halik niya ang lahat ng hangin ko. Pero hindi nagtagal ang
halik, tumigil siya at parehas kaming habol ang hininga.

Tapos tumayo siya. Medyo napahiya ako pero hindi pala dapat dahil itinayo din niya
ako at nagmamadaling naglakad papunta sa elevator na nasa loob din ng sitting room
at hindi ko lang napansin kanina dahil busy ako sa paglalandi sa kanya. Shit! May
elevator ang bahay nila! Bongga! Pinindot niya ang second floor. At bago pa magsara
ang elevator isinandal na niya ako sa wall at sinimulan ulit ang paghalik sa akin
which I answered with equal fervor. Hanggang sa makarating kami sa second floor at
sa kwarto niya, naghahalikan pa din kami. At bago niya naisara ang pinto ng kwarto
hubad na ang shirt ko at wala na din siyang shirt.

After a while, nakahiga na ako sa tabi niya, nakaunan sa mga braso niya. Kumot na
lang ang nakatakip sa katawan namin at nung tingnan ko ang oras na nasa relo ko,
past 12noon na. Ang totoo niyan, nakatulog na kami kanina pero paggising namin,
alam na. At ngayon nga, pagod na pagod ako. Ewan ko sa kanya. Para sa isang bakla,
ang lakas ng stamina niya.
"Mandy..." Mahinang sabi niya habang hinahaplos ang buhok ko. Napapapikit ako.
Gusto ko na tuloy matulog.

"Hmm...?" Pero hindi niya dinugtungan ang sinabi niya? Napatingin tuloy ako sa
kanya.

"Ano?" Narinig ko siyang nagbuntunghininga.

"This will never happen again." I rolled my eyes upward. Gusto kong tumanggi. Pero
hindi ko ginawa. Somehow I understand him. Baka confuse lang siya. Kaya naman ayaw
kong ipilit ang gusto ko baka mabigla siya. Let him discover the wonder of being a
man. Naks!

Kaya instead na tumanggi, ngumiti lang ako sa kanya.

"Okay. As you wish, Bakla." At ipinulupot ko ang mga braso ko sa kanya para mas
mayakap siya. Hindi naman siya nagreklamo.

"Di ba dapat halikan mo ako?" Nakatingalang sabi ko sa kanya.

"Bakit?"

"Kasi tinawag kitang bakla. Guys do that you know. Para patunayan na hindi sila
bakla." Humagikgik ako.

"Wala akong dapat patunayan." Awww! Ang confident. Kunsabagay, alam ko naman na
yun.

"Please be serious Mandy. We can't..we cant..." Huminga siya ng malalim. Ni hidni

niya kayang tapusin ang sinasabi niya.

"Alexis, pagkatapos ng mga nadiskubre ko sa tingin mo, titigil pa ako? Baliw ka

ba?"

"Hindi. Bading lang." Napangiti ako. Grabe, kakaiba siya.

"I know,I know. Oo na. Bading ka na kung bading. You don't have to convince
yourself. Don't try too hard." Sumama ang tingin niya sa akin at walang sabi sabi
na dinaganan ako. Hindi ko na napigilan ang sarili ko...

I shrieked.
Pagkapasok namin sa kwarto, agad niyang hinubad ang lahat ng damit ko pati na din
ang pants kasama ang boxer niya.

Agad niya akong inihiga sa kama at hinalikan habang naglalakbay ang mga kamay niya
sa buong katawan ko. His kiss travelled from my lips to my jaw, to my neck down to
my breast and it stayed there while his other hand is doing wonders on my core.

Bumaba pa ang halik niya ang pinalitan nito ang mga kamay niya. Napamura ako sa
pleasure na idinulot ng ginawa niya sa akin. And soon after, I felt the building
pressure inside me and I started to shudder habang may pinipilit na abutin. And I
know that I am having an orgasm at pakiramdam ko mababaliw ako.

And just when I thought I have reached the highest point, umakyat ang mga labi niya
sa tyan ko, paakyat sa dibdib ko hanggang sa sakupin niya ulit ang mga labi ko. He
swallowed my moans when he entered me.

And he started moving slow, then he withdraw and plunged again inside me.
Pakiramdam ko walang katapusan ang orgasm ko. At habang pabilis ng pabilis ang
galaw niya pataas ng pataas ang inaabot ko.

Hanggang sa hindi ko na kinaya, I shattered like a firework just as I felt him

convulsed on top of me.

Hinihingal kaming pareho habang nakadagan pa dins iya sa akin.

"You're amazing." Sabi niya habang nakasubsob sa balikat ko.

"You're..." I said still breathless.

"You're the man."

7
"Bakla!!!Namiss kita ng bongga!" Tili ko habang tumatakbo sa cafeteria papunta sa
table nina Missy, Chelsea, Barbie at Alexis. At nung makarating na ako sa table
nila, walang kaabog abog kong niyakap si Alexis sa likod sabay amoy amoy ng buhok
niya. Grabe, ang bango bango niya. Naramdaman ko ang paninigas ng katawan niya at
ang pagkailang dahil sa ginawa ko kaya naman binitiwan ko na siya yayakapin ko na
din sana si Chelsea sa likod nung pinigilan niya ako.

"Ay wag mo akong I back hug girl. Hindi tayo koreanovela at lalong di tayo talo.
Beso na lang." Maarteng sabi ni Chelsea. Nagpout ako pero nagbeso na din ako sa
kanilang tatlo. Hmm... Kita mo tong si Chelsea, ito talaga ang full pleadged bakla
kasi kahit sa back hug ng babae nandidiri. Pero si Alexis...hindi lang back hug
ang nagawa ko sa kanya. I therefore conclude ma kaya pang I convert itong si
Alexis.

Pagkatapos ko silang batiin lahat, tumabi talaga ako kay Alexis kahit na malaki ang
space sa tabi ni Missy.

"Dito o maluwag." Sabi ni Missy nung nakitang sinisiksik ko si Alexis.

"Gusto ko dito." Nakalabing sagot ko kay Missy. Umusog naman si Barbie kaya
nabigyan ako ng space sa tabi ni Alexis. Nung nakaupo ako, tiningnan ko si Alexis
at tahimik lang siya pero kitang kita ko ang pamumula niya.

"Wala na nahawa na sa kabaklaan niyo si Mandy. Hyper ka ata girl." Puna ni Missy
dahil nga ang hyper ko ngayon lalo na at paminsan minsan nadidikit ang braso ni
Alexis sa braso ko. Gustong gusto kong yakapin ang mga brasong yun at sumandal sa
kanya.

"Kasi katabi ko ang crush ko na may pangalang...dyaraaaaaaaaaaaann! Lexie." At ang

laki ng ngisi ko habang nakatingin sa kanya. Pulang pula na ang pisngi niya. Pero
lalo akong natawa sa kanyang reaction.

"Yuck! Kadiri ka Mandy." Sabi ni Missy. Ngumiti ako ng lihim. Kungalam mo lang
Missy. Kung alam mo lang.

Pero natawa ako nung makita ko ang reaction nina Chelsea at Barbie. Parang masusuka
na silang dalawa. Nakangiwi na at diring diri. SI Alexis, hindi makatingin sa akin
at demure lang na kumakain Hinayaan ko na lang siya hanggang sa makatapos kaming
kumain lahat.
Naglakad kami papunta sa mga next subjects. Mabuti na lang dadaanan na lang namin
ang room ko bago makarating sa building nila kaya sabay pa din kaming naglakad.
Kaya naman sinamantala ko ang pagkakataon. Katabi ko si Alexis habang naglalakad
kami at nakakapit ako na parang linta sa braso niya.

"Ikaw kung makadikit ka kay Lexie." Sabi ni Missy nung lumingon siya sa amin.
Tumawa ako ng mahina pero mas lalo ko pang siniksik ang sarili ko sa kanya.

"Bakit ba? Eh namimiss ko siya eh. Kiss mo nga ako bakla!" Nakangiting sabi ko
sabay tingala kay Alexis. But his face remains impassive. Walang reaction except sa
pamumula niya. That's why I love teasing him. He's so gullible.

"Hays, nakakadiri ka Mandy." Dagdag pa ni Missy. Ngumisi lang ako habang

nakatingin pa din kay Alexis. Pero ni hindi niya ako tiningnan.

"Ay ayaw akong ikiss. Hindi mo na ako love." Nakapout na sabi ko.

"Landi landi nitong si Mandy. Pati si Lexie hinaharot." Natatawa na nandidiri na

sabi ni Barbie. Pero hindi ko sila pinansin. Nakatingin lang ako kay Alexis.

"Hindi niya kasi ako love. Magtatampo ako in 5...4...3..." Pero hindi ko na natapos
ang sasabihin ko kasi biglang nagsalita si Alexis. Nagulat nga ako kasi ang tahimik
niya kanina.

"Mandy..." He just called my name but it already shut me up. Ano ba ang meron sa
lalaking ito at ang lakas ng epekto niya sa akin. At kahit hindi niya sabihin ang
gusto niya, alam kong gusto niyang tumigil na ako.

Kaya naman tumahimik na lang ako at naka pout hanggang sa dumating ako sa building
namin kung saan ang room ko. Nagpaalam na ako sa kanila pero bago ang lahat,
tiningnan ko muna ng masama si Alexis.

Hindi naman talaga ako naiinis, gusto ko lang malaman ang reaction niya sa naging
reaction. Pero wala. Ni hindi siya tumingin sa akin.
Kaya naman laking gulat ko nung makita ko siya sa last period ko. 9PM nay un at sa
pagkakaalam ko, hanggang 5PM lang ang klase niya.

"Hi!" Bati ko sa kanya nung lumabas na ako ng room.

"Sabay na tayo." Deklara niya. Ni hindi man lang niya tinanong kung may sarili
akong kotse o baka naman alam na niyang coding ako ngayon.

Hindi ako nagsalita. I just shrugged my shoulder at naglakad. Sumabay siya sa akin
at tahimik din siya.

Pero kahit na, kinikilig pa din ako sa idea na naghintay siya sa labas ng room ko
at hinintay ako. Ngayon pa lang parang hihimatayin na ako, pinipiguilan ko lang ang
sarili ko. Pero ang totoo, gusto ko na siyang yakapin ang paghahalikan dahil sa
kasweetan niya.

Nung malapit na kami sa kotse niya, binuksan niya ang pinto pero bago pa ako
makapasok sa kotse nagulat na lang ako nung bigla niya akong hinalikan sa pisngi
at nagmamadaling umikot papuntang driver's seat.

Hindi ako agad nakagalaw. Napatulala ako not sure what exactly happened. And when
it dawned on me,hindi ko napigilan ang sarili ko.

I hyperventilated
8

Pinapaypayan ko ang sarili ko ng daliri ko. habang nakaupo sa passenger seat ng

kotse niya dahil hindi ko na kayang I contain ang kilig ko. Tapos tumingin ako sa
kanya na nagtatakang nakatingin sa akin at sa ginawa ko. At pagkakita ko ng mukha
niya pigil na pigil ang tili ko at mas lalong binilisan ang pagpaypay sa mukha ko.

Ngayon lang ako kinilig ng ganito at hindi ko kayang itago.

Kung tutuusin nga, it was just a peck on the cheek. Mas malala pa ang ginawa namin
ng ilang beses na pero ang simpleng gesture niya hays...nakakaewan lang.

"Naiinitan ka?" Nagtatakang tanong niya tapos inabot ang control ng aircon at
pinalakasan. Wahh! He is such a gentleman. Grabe. Confirmed! Hindi talaga siya
bading. Pero bakit siya nagpapanggap ba bading? Ayaw ko namang itanong kasi baka,
ipilit na naman niya na bading nga siya tapos, mapipilitan din akong patunayan sa
kanya na hindi. Ayaw ko pang magkaroon kami ng scandal sa parking lot ng school.
Hindi muna ngayon, next time na lang.

"Hindi."

"Bakit mo pinapaypayan ang sarili mo?"

"Kasi...kasi...parang mahihimatay ata ako." Pumikit ako at sumandal sa headrest ng

kotse. Hindi ko talaga macontain ang kilig na nararamdaman ko. Impit akong tumili
ulit. Then I opened my eyes at tumingin sa kanya. And again I swooned at hindi ko
na napigilan ang sarili ko. Excited na excited akong nagsalita.

"Grabe!! Alam mo yun? Ang sweet sweet mo! Agghhh! I'm dying already." Tapos
hinawakan ko siya sa braso at niyugyog.

Nung magsawa na ako kaka shake sa kanya, tumigil na ako at tiningnan ko siya.
Ngumingiti lang siya and amusement is written all over his face. Ngayon lang ata
siya nakakita ng babaeng kinikilig ng dahil sa kanya.

"Ikaw ba hindi kinikilig?" Ngumiti lang siya ng tipid. Demure na demure na ngiti at
doon lumabas ang isang dimple niya sa kaliwang pisngi na ngayon ko lang napansin.
Saglit lang yun, just a glimpse pero kitang kita ko pa din. Napaka rare ng moment.
Parang eureka! Omaygad!

Nanlalaki ang mga mata ko na tumingin sa kanya. Tapos hindi pa ako nakuntento,
hinawakan pa ng dalawang kamay ko ang pisngi niya at talagang tiningnan ang left
cheek niya.

"May dimple ka dito." Amuse na amuse na sabi ko sabay tusok sa bahagi kung saan ang
dimple niya. Napangiwi siya sa ginawa ko.

"Seriously, hindi ko talaga akalain...Hays... Alam mo Alexis, you are so ideal.

Ikaw na talaga ang ideal man ko. Imagine, super pogi mo na, ang yaman mo pa,
gentleman ka pa, not to mention..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko pa kasi
nakakahiya na. Pero gusto ko sanang sabihin na you know, ang galing pa niya sa
ano...sa bed. Pero siyempre, mahinhin siyang bading este lalaki kaya baka
maeskandalo. Pero swear yun talaga ang nasa isip ko.
"Hindi mo pa ako kilala Mandy." Seryosong sabi niya. Nag pout ako.

"Kilala na kita at alam kong lalaki ka. Everything else doesn't matter. Kung ano
man ang rason mo kung bakit ka ganyan, wala na akong pakialam. Basta sa puso ko
alam ko ang tunay na ikaw. Naiinlove na ata ako sa'yo. Di ako makapaniwala na
ganito ako kabilis mainlove Alexis." Madamdaming sabi ko at halos hindi ko na din
mapigilan ang sarili ko sa pagsasalita. Ganito pala ako kapag kinikilig. Non stop
ang bibig.

"Amanda..."

"At susuportahan kita kung ano man ang gusto mo. Kung gusto mong magpakabakla sa
harap ng lahat, I will support you. You cann let them all believe that you're gay
pero hindi mo na ako mapapaniwala sa ganun ka nga. Ang hinihiling ko lang, sana
kapag dalawa na lang tayo, magpakatotoo ka." Dahil pakiramdam ko at this point,
wala na akong pakialam sa sasabihin ng ibang tao.

Bumuntonghininga siya. Parang resigned na siya sa mga nangyayari.

"Okay Amanda, let's try." Mahinang sabi niya. Naguluhan ako bigla.

"Try what?" Ano pa ba ang hindi namin natatry?

"Let's try to be together." Seryosong sabi niya. Napanganga ako. Is he proposing? I

mean, sinasabi ba niya na maging kami na? I blinked plenty of times.

Seriously? Seriously! Seriously...

Dahil sa sinabi niya, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Hindi ko na din nagawang
magsalita. I just threw myself at him and hug him tight. Hindi naman ako nabigo
dahil niyakap din niya ako.

I cannot contain my happiness. Pakiramdam ko sasabog ako. I never thought that I'd
be this happy. Na ang isang gabi na akala ko isang pagkakamali ay magpapasaya pala
sa akin ng ganito.
Then a realization hit me. I am not only challenged dahil bakla siya. Hindi lang
ako napopogian sa kanya or because I find his dimples cute. Hindi lang ito isang
crush or infatuation. God forbid...

..I'm in love.
Chapter 9

"Amanda nasaan ka?" Sabi agad sa akin ni Mama nung sinagot ko ang tawag niya.

"Pauwi na po ako Mama."

"Naku baka ma stranded ka anak. Baha na sa may España. Not passable na. Binabalita
na sa TV." Dagdag pa ni Mama. Ang lakas nga ng ulan. Simula nung lumabas kami sa
parking ng school kanina ang lakas na ng ulan at 30 minutes na kaming nagbabiyahe
pero lalo atang lumalakas. Nung dumaan kami kanina sa may bandang España,
nagsisimula ng bumaha. Siguro ngayon sa lakas ng ulan, possibleng malalim na nga
ang tubig.

"Nakalagpas na kami sa España Ma. Hindi naman siguro kami masastranded." Pero come
to think of it. Ang saya siguro ma stranded kasama si Alexis ano? Tapos makakatulog
ako sa kotse niya at dahil malamig dahil sa ulan, yayakapin niya ako tapos sasandal
ako sa dibdib niya. Waaahhh! Iniisip ko pa lang yuun, kinikilig na ako. Ang sarap
sarap siguro ng ganun.

"Mabuti naman anak? Nakataxi ka ba?" Tanong pa ni Mama.

"Hindi Ma, nakisabay ako sa sasakyan ng kakilala ko. Malapit na po kami."

"O sige anak. Mabuti naman kung ganun. Ipapasundo ka na lang sana namin kung
nastranded ka. Mag ingat kayo." Sabi pa ni Mama bago ibinaba ang cellphone. Itinuro
ko naman kay Alexis ang daan papunta sa bahay namin. Mabilis lang ang naging byahe
namin kasi kakaunti na lang ang sasakyan kasi yung iba ata hindi na nakadaan dahil
sa baha.

Pagkadating namin sa bahay, binuksan agad ng katulong namin ang gate at pinapasok
ang sasakyan ni Alexis sa garage. Wala pa ang kotse ni Kuya. Baka na stranded din
yun. Na stranded sa bahay ng girlfriend niya.
Pagkadating namin, binigyan kami agad ng mainit na soup pero ako, umakyat para
magbihis. Habang nagbibihis ako, kumatok si Mama sa kwarto ko at pumasok.

"Anak, akala ko lalaki ang naghatid sa'yo." Napatingin ako kay Mama habang
nagsusuot ng shirt.

"Akala namin ng Papa mo may manliligaw ka na o boyfriend, yun pala, binabae din ang
kaibigan mo. Baka kaya wala kang boyfriend dahil inaagaw niyang kaibigan mong
bakla?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Mama. What made her think na bading si
Alexis? Ganyan ba talaga siya ka obvious?

"Mama! Grabe ka naman kung makapagsalita" I didn't attempt to correct her. Maya
maya pag sinabi kong bf ko si Alexis, kung ano ano pa ang sasabihin. Lalo na at
bading ang first impression niya kay Alexis.

"O siya, siya! Mukhang mabait naman siya. Sinabihan na siya ng Papa mo na dito
matulog kasi sa Makati pa pala ang uwi ng batang yan. Di na yan makakauwi dahil
sobrang baha na. Baka mapaano pa sa daan. Dito na lang siya matutulog at hindi
pwede sa kwarto ng kuya mo. Baka magwala yun pag umuwi at may bading na natulog sa
kama niya." Sabi pa ni Mama tsaka tumayo at lumabas ng kwarto ko.

Pagkalabas niya, tsaka pa lang rumehistro sa akin ang sinabi niya. Dito nila
patutulugin si Alexis sa kwarto ko? Alam ba nila ang pinagsasabi nila? At dahil sa
realisasyon na yun agad akong lumabas ng kwarto ko at pumunta sa dining room.
Nakita ko si Alexis na kumakain ng soup na inihain sa kanya. Mag isa na lang siya
sa dining room.

"Sila Mama?" Agad kong tanong sabay upo sa chair sa tapat niya.

"Matutulog na daw sila." Sagot niya pero di tumitingin sa akin. Napakamahiyain

naman ng boyfriend ko.

"Doon ka daw matutulog sa kwarto ko?" Ngising ngisi na sabi ko. Nakita ko siyang
namula.

"Bakit ka pumayag?"

"Bakit naman ako tatanggi? Tsaka boyfriend naman kita. At isa pa akala nila bading
ka kaya dun ka pinatulog sa kwarto ko." Humagikgik ako kaya naman tiningnan niya
ako ng masama.
"Bading naman talaga ako." Lumabi ako sa kanya.

"Whatever. Ikukuha kita ng damit ni Kuya tapos akyat ka na sa kwarto ko. Yung
dulong room sa left tapos di ka pwedeng umuwi at mas lalong di ka pwedeng matulog
sa sofa. Magtataka sila Mama. Kaya wala ka nang choice, my boy." Natatawang tumayo
ako at umakyat na sa second floor ng bahay. Gusto ko ng magtatalon sa tuwa dahil sa
mga nangyayari.

Dumiretso ako sa kwarto ni Kuya para kumuha ng damit at boxer at sakto naman na
paglabas ko sa kwarto ni Kuya papunta na siya sa kwarto ko.

"This way kamahalan." Itinuro ko sa kanya ang kwarto ko at binigay sa kanya ang
bitbit kong damit tapos pinauna siyang maglakad. Sakto namang pagtalikod niya na
sumampa ako sa likuran niya.

"Amanda!" Nagulat na sabi niya pero sinuportahan pa din ako para di ako malaglag
habang nakasampa ako sa likod niya. Tatawa tawa lang ako ng mahina kasi kahit
papaano ayaw ko naman na magising sila Mama at Papa dahil sa pagkaharot ko.

"Ssshhh..wag ka nga maingay. Magising sila Mama. Buksan mo na ang pinto." Sabi ko
pa sa kanya. Inayos ko pa ang pagkakasampa sa likod niya at siya naman pinipigilan
na malaglag ako. Subukan lang niyang bitiwan ako, hahalayin ko siya. As if naman
hindi pa panghahalay itong ginagawa ko sa kanya. Pero infairness, ang lakas naman
ng bading na to. Kayang kaya akong buhatin.

Pagkapasok namin sa kwarto ko, bumaba na ako sa likod niya at lumundag sa kama ko.

"Maghubad ka na." Nakangiting sabi ko. Nanlaki naman ang mga mata niya at kita ko
ang agad na pamumula ng pisngi niya. Bumungisngis ako lalo.

"Ay mali pala. Ibig kong sabihin, magpalit ka na ng damit. Andun ang banyo."
Natatawang turo ko sa kanya ng banyo. Tiningnan niya ulit ako ng masama.

"Amanda...we're not doing IT in your house." Madiin na sabi niya at lalo akong
natawa.

"Ang ano? Ikaw kung ano ano ang iniisip mo ha! Malisyoso ka masyado." Sabi ko na di
pinipigilan ang tawa ko. Hindi na niya ako pinansin. Tumalikod na siya at pumuntang
banyo pero hindi pa ako tapos, lalong lalo na at enjoy na enjoy ako sa reaction
niya.

"Sa house niyo lang pwede?" Pahabol kong sabi bago niya isara ang pinto ng banyo.
Ang lakas ng tawa ko.

Dinig na dinig ko ang pagbukas at ang pagsara ng banyo kaya naman pinag igihan ko
ang pagpikit. Oo, nagkukunyari akong natutulog. Paano naman kasi ang tagal niya sa
loob. Mas matagal pa siyang gumamit ng banyo kesa sa akin.

Maya maya lang naramdaman ko ang paglundo ng kama sa gilid ko. Naexcite ako
siyempre pero pinigilan ko pa rin ang sarili ko hanggang sa naramdaman ko ang
paghiga niya pero ni hindi nagdikit ang mga braso namin. Kaya naman sumilip ako ng
kaunti sa kanya only to see him lying on the edge of the bed, very far away from
me. Ano ako? May nakakahawang sakit?

"You're hurting my feelings Alexis." Pagdadrama ko tapos tumalikod sa kanya.

Narinig ko ang pagbuntunghininga niya.

"Amanda...I think this is not a good idea." Mahinang sabi niya.

"Ang ano?"

"Ito. Tayo." Napabalikwas ako at napatihaya sa kama. Nakatihaya na din siya. At

bigla akong nainis. Yan ba ang ginawa niya sa CR? Kaya natagalan siya? Nag isip
siya? Kung alam ko lang, sana di ko na siya hinayaang pumasok sa CR. Sana hinainan
ko na lang siya ng alindog ko.

"Parang kanina lang sinabi mong let's try to be together. Ngayon yan naman ang
sinasabi mo. Oh, kay bilis namang maglaho ng pag ibig mo sinta. Daig mo pa ang
isang kisap mata. Kanina'y nariyan lang, bigla naman nawala. Daig mo pa ang isang
kisapmata." Sabi ko na may kunting tono. Hindi pa ako nakuntento. Kinuha ko pa ang
cellphone ko at iniopen ang youtube sabay nagpatugtog ng 'Kisapmata'.

"Mandy seryoso ako." Naupo pa siya sa kama at sumandal sa head board. Siguro para
ma emphasize ang pagkaseryoso niya. Ewan ko lang kung ano ang relasyon ng headboard
sa pagiging seryoso.

"Seryoso din ako Alexis. Ano yun? Slip of the tongue lang yung kanina? Pinakilig mo
lang ako sandali tapos nabasa lang ang bubong ng kotse mo, nagbago na agad ang isip
mo?" Umupo na din ako sa kama. Hindi ako sumandal sa headboard. Instead umupo lang
ako sa gilid.

"Hindi pa ako handa." Eh kung sapakin kaya kita?

"Sino ba ang handa sa atin? Handa na ba akong magkaboyfriend ng bading? Siyempre

hindi! Hindi pa nga ako handing magkaboyfriend tapos ang first boyfriend ko bading
pa. Papaano ako magiging handa? At sino bang tao ang pinaghahandaan ang isang
relasyon? Wag mo akong binibigyan ng rason na ganyan dahil nagdidilim ang paningin
ko. Sa pagkakaalam ko matalino ka, kaya wag mo akong bigyang ng rason ngmga tanga."
Nakakabwisit naman to. Ang saya saya ko pa kanina. Kailangan ba niyang sirain agad?
Hindi man lang naghintay ng 24 hours. Hindi ba pwedeng ipagpabukas na niya ang
kaartehan niya?

"Ang sinasabi ko lang Mandy..."Mahinahon pa ding sabi niya. Lumingon na ako sa

kanya. How could he be so calm kung ako ay parang sasabog na sa inis.

"Sige na! Sige na. Matahimik ka lang. Nakakairita na eh!" Padabog na sabi ko sabay
kuha ng mga unan at nagsimulang maglagay sa gitna namin. Nagtatakang nakatingin
lang siya sa akin.

"Lalagyan natin ng pader ang gitna natin. Nakakahiya naman sa pagkababae mo, baka
sabihin mo minomolestiya kita. Wag kang mag alala, hindi ko hahawakan ngayong gabi
kahit dulo ng mapipilantik mong kuko. Wag ka lang magkakamaling kantiin din ako
mamaya." Asar na sabi ko.

"Mandy..."

"Don't Mandy-mandy me, kung mandidiri ka lang naman sa akin. At wag mo na akong
kausapin dahil matutulog na ako. May pasok pa ako bukas." Padabog akong nahiga sa
kama at tumalikod sa kanya.

"Mandy, I'm so--" nararamdaman ko ang paglapit niya pero hindi ko na siya hinayaan.
Inis na inis ako.

"At wag na wag na wag magsosorry dahil sasapakin kita Alexis. Pumapatol ako sa
bakla. Don't insult me by saying that you're sorry." Matigas na sabi ko despite the
fact na naninikip na ang dibdib ko. At hindi ko na nga napigilan. Literally...

I cried.
Chapter 10

Hindi ko alam kung paano ako nakatulog. Ang alam ko lang, kahit na humihikbi na ako
ni hindi ako sinuyo ni Alexis. Ni hindi niya ako pinatahan. Hindi ko alam kung
paano niya natiis na may babaeng umiiyak sa tabi niya. Malamang pinairal na naman
niya ang kabadingan niya.

Kaya naman hindi ko pa namumulat ang mga mata ko, masama na agad ang loob ko. Kasi
bilang babae, nag expect ako na susuyuin niya ako tapos we will kiss and make up
and make out and we will end up...you know...in bliss.

Pero ano ang nangyari. I end up sleeping with tears in my eyes. Mabigat tuloy ang
dibdib ko pagkagising ko.

Pero hindi lang pala yun ang mabigat sa akin. Mabigat din ang katawan ko dahil may
nakapulupot sa akin. At siyempre sino pa ba? Sino ba ang katabi kong natulog
kagabi. Sino ba ang hinayaan akong umiyak? Tapos ito siya ngayon, nakapulupot sa
akin? Aba masuwerte siya.

Kaya naman sa inis ko, Padabog kong inalis ang pagkakayakap niya sa akin at tinulak
siya ng malakas.

"Ugh! Aray!" He grunted pagkabagsak niya sa sahig. Dumilat siya at inikot ikot ang
tingin sa paligid. Hindi pa ata niya alam kung nasaan siya.

"Amanda!" Gulat na gulat siya pagkakita sa akin.

"Ako nga. Bakit sinong akala mo? Si Jake Cuenca?" Asar na sabi ko.

"Galit ka pa din sa akin hanggang ngayon?"Dahan dahan na siyang tumayo mula sa

sahig. HInahawakan pa niya ang bewang niya. Nabalian ba siya? Wala akong pakialam!

"Hindi! Tuwang tuwa nga ako sa'yo eh." Bulyaw ko sa kanya.

"Pero sige tanggap ko na. Hindi tayo bagay. Babae ako, bakla ka. Hindi tayo talo.
Okay fine. Yan ang gusto mo sa buhay, anong magagawa ko?" Hindi ko na siya hinintay
na magsalita. Tumalikod na ako at dumiretso sa banyo. Pagkalabas ko ng banyo, wala
na si Alexis sa room ko. Wala na din siya pagbaba. Umalis na daw sabi ni Mama kasi
uuwi pa sa kanila. Umismid na lang ako at pumasok na sa school pagkatapos kumain.
Mabuti naman at hindi na ako coding.

Maayos naman ang buong araw ko kahit na hindi maalis sa isip ko ang pinag usapan
namin ni Alexis. Pero everytime na maiisip ko yun, agad kong inaalis sa mind ko
kasi nakakabad vibes lang. And I am looking forward na hindi ko siya makita buong
araw.

Pero nagkakamali ako, dahil nung lunchtime, kasabay ni Missy na kumakain ng lunch
ang tatlong bakla. Sumama agad ang mukha ko kaya dumiretso ako sa bilihan ng food
at bumili ng lunch at saka ako pumunta sa table nila tapos tumabi sa upuan ni
Missy. Pero sa kasamaang palad, napapagitnaan nila ako ni Alexis.

"Bakit ka bumili Mandy?" tanong agad ni Missy sa akin pagkalagay ko ng food ko.

Nakita ko din na wala silang mga binili. Nagsalo salo sila sa pagkain sa table na
hindi ko alam ang mga pangalan.

"Ano ang mga yan?" Turo ko sa pagkain. Mukha kasing masasarap.

"French food that you need to taste before you die." Sabi ni Missy habang kumuha ng
isang mukhang cream tart. Tumaas ang kilay ko.

"Anong mga pangalan niyan?"

"Ratatouille, Tartiflette , Éclair, Croquembouche " Lalong tumaas ang kilay ko nung
tinuro isa isa ni Alexis ang mga pagkain at sinabi ang mga pangalan ng mga ito
without even a slip of the tongue na para bang sanay na sanay na siyang sabihin ang
mga yun. Gusto ko sanang itanong pero di ko na nagawa. Paki ko ba sa bading na to?
Kaasar!

"Ang sasarap Mandy. Tikman mo. Dala lahat yan ni Lexie. Umuwi kasi si Tita galing
France, nagluto kagabi kaso na stranded itong si Lexie at kanina lang nakauwi kaya
pinabaunan na lang." Inabot sa akin ni Barbie ang katulad ng kinakain ni Missy pero
tumanggi ako.

"Later, uubusin ko muna ang binili ko sayang."

"Di ka kasi nagtatanong." Lumabi na lang ako kay Missy at kumain na ng pagkain ko
kahit na naglalaway na ako sa mga pagkain sa harap ko.

"Aba himala! Tumanggi ka sa pagkain. At mas malaking himala, hindi mo ngayon

kinukulit si Lexie." Natatawang tukso sa akin ni Missy.

"Break na kami."

"Ang bilis naman. Wala man lang 'Isang Linggong Pag ibig'?" Humagikgik pa si Missy.
Umismid ako lalo.

"Oo. Kisapmata lang." Sumubo ako sa spaghetti ko, pero iniisip ko ang ratatouille.
Yan lang ang familiar sa akin kasi may movie na ganyan.

" Ang bilis nga. Eh di pwede ka nang ligawan?" Napatingin ako bigla kay Missy.
Nakasubo pa ang fork sa bibig ko. Tapos nalaki ang mga mata ko.

"Liligawan mo ako?" Tanong ko with my mouth full.

"Gaga!Eww! Hindi. Pero sabi ni Louis liligawan ka daw niya." Puno ng malisya ang
boses at tingin ni Missy.

"Sino naman yun?" Hindi ko yun kilala. Bakit liligawan niya ako eh hindi ko siya
kilala?

"Ay di mo kilala?" Disappointed ang lola. Kala ata lahat ng kilala niya, kilala ko
din. Samantalang kung hindi nga kami nag one night stand nitong si Alexis, malamang
hanggang ngayon deadma pa din siya sa akin,

"Magtatanong ba ako kung kilala ko?"

" Taray. Pero sige papakilala kita. Magugustuhan mo yun. Yummy. Volleyball player,
Engineering student." Humagikgik pa siya. Nilunok ko na ang spaghetti na kanina ko
pa nginunguya tapos uminom ng tubig.

Napaismid ako at tumingin kay Alexis. Mataman niya akong tinitingnan. Tinitingnan
ata ang reaction ko. Mas lalo akong napaismid.

Hmp! Kala niya siya lang ang yummy? Madami kaya! Hindi pa bading. Hindi nga ba?

"Straight ba yan? At hindi takot sa relasyon? Baka mas malakas pa manampal kesa sa
akin yan. Volleyball player pa naman."Mataray na tanong ko kay Missy pero
sinusulyapan ko si Lexie.

"Bakit kung makapagtanong ka, parang papakasalan mo na agad yung tao? Liligawan ka
pa lang ate. At ikaw naman, magpakipot ka ng kunti. Wag mo sagutin agad."

"Why not? Kung yummy ba naman at totoong lalaki." I emphasized on the last word.

"Sige, mamaya after ng last subject natin papupuntahin ko siya sa classroom."

Tuwang tuwa na sabi naman ni Missy. Papayag na sana ako kung hindi lang may parang
binagsak na tinidor sa table namin. Napatingin kaming lahat sa pinanggalingan ng
ingay.

"Di ba hindi ka pwede mamaya Amanda? Kukunin mo ang mga inorder mong makeup?"
Seryosong sabi niya. Magpoprotesta pa sana ako pero hindi ko nagawa because I felt
his hand suddenly clutching one of my legs. And when it started roaming... I wasn't
able to stop myself,

I gasped.

Merry Christmas!!!!!

Chapter 11

"Ahh..ehh." Hindi ko magawang magsalita. Nakafocus ang buong senses ko sa kamay

niya na dahan dahan na gumagapang sa legs ko. Nananayo ang balahibo ko.

"Nag oorder ka pala ng make up kay Lexie? At para kanino naman at nagpapaganda ka?"
Nagtataka na sabi ni Missy. Kunsabagay nga naman, hindi nga ako nagmemake up.

"Ahmm...ahmmm." Pinisil niya ang legs ko, pinigilan ko ang sarili ko na mapaungol.
Shit! Bakit ginagawa niya sa akin to?

Hindi ko naman siya pwedeng sitahin kasi nasa cafeteria kami at isa pa... I kind of
like what he's doing. Kahit na nga ba, binubuhay ata ng haplos niya ang lahat ng
himaymay ng pagkatao ko.

"Anong nangyayari sayo? Bakit ka namumula" Nagtatakang tanong ni Missy. Naramdaman

ko naman ang pagbitaw ni Alexis sa legs ko. Doon lang naging normal ang paghinga ko
pero infairness nanghinayang ako.

"Wa-wala. At kailangan bang may pinapagandahan ako? Hindi ba pwedeng gusto ko lang
mag inarte?"

"Oh well...pwede naman. Ay teka, hoy mga bading, malelate na tayo." Sabay tayo ni
Missy at kuha ng bag niya. Nagsisunuran naman ang tatlo, tumayo at nagpaalam na sa
akin. Si Alexis naman, parang walang ginawa na ibinilin pa sa akin ang mga pagkain.
Ubusin ko daw. Tapos umalis na sila.

Pagkatalikod niya, gusto ko siyang batuhin ng microwavable container na may lamang

Ratatouille.

Langya kang bading ka! Pagkatapos ng lahat iiwan mo ako? Pagkatapos mo

akong...akong I arouse, lalayas ka?
Ang sarap mong hambalusin. Hambalusin ng halik.

Pero wala na akong nagawa kundi ang ilagay ang mga pagkain sa bag at umalis na din
para pumasok sa subject ko.

Naging maayos naman ang araw ko despite ng nakakawindang na pangyayari kanina sa

cafeteria. Tuwing maalala ko nga, nananayo pa din ang balahibo ko, pero so far, na
survive ko naman hanggang sa matapos ang last period namin ni Missy.

"Ano Mandy, i-tetext ko si Louis? Doon tayo sa cafeteria. CR muna ako. Mauna na ka
na dun." Sabi ni Missy sabay lakad ng mabilis papuntang CR. Ihing ihi na ata.

Hindi ko na nga nagawang magsalita kaya naman sinunod ko na lang siya. Naglalakad
na ako papuntang cafeteria nung maramdaman kong parang may nagvibrate at nagriring.
Hindi ko sana papansinin kasi hindi ko naman yun ringtone kung hindi ko lang
nararamdaman ang vibration. Kaya naman nagtataka kong tiningnan ang bag ko at
nanlaki ang mga mata ko pagkakita ko ng Iphone 5s na nagriring.

Kahit na nagtataka, kinuha ko ang phone at tiningnan ito. Number lang ang nakalagay
kaya hindi ko sana sasagutin kung hindi lang sobrang familiar ng number. It's my
number. Bakit ako tinatawagan ng sariling number ko? Minumulto na ba ako? At
kaninong phone ito?

Hindi na ako nagdalawang isip pa. Sinagot ko ang phone na hindi naman sa akin.

"Hello." Mahinang sabi ko. Ang creepy ng ganito. Tinatawagan ka ng sarili mong
number.

"Kita tayo sa parking." Sabi ng boses na sobrang familiar sa akin. At unti unting
nabuo ang idea sa isip ko. Pinagpalit ni Alexis ang phone namin kasi wala kaming
number ng isa't isa. Ang dali dali lang magtanong hindi pa niya nagawa. Napaka
demure ng baklang yun. Nakakainis.

" At bakit?" Mataray na sabi ko.

"Basta kita tayo sa parking." He hissed.

"At kung ayaw ko? Mamaya niyan bawiin mo pa ang iphone sa akin. Ayoko nga. Sayo na
yang android ko, sa akin na ang iphone mo." Nangingiting sabi ko.

"Amanda, just see me at the parking okay?" Naiirita na ang boses niya. Lalo naman
akong naaliw.

"Bakit nga!?"

"I don't want you dating any guy." Mariin na sabi niya. Napangiti ako ng wala sa
oras.

"Pilitin mo muna ako." And I end the call tapos tumawa ng mahina. Hindi ko alam
pero masayang masaya ako. Tuwang tuwa ako sa mga pangyayari na gustong gusto ko
nang tumawa na parang demonyita.

"Aayaw ayaw ka, tapos ngayon magseselos ka? Hmp! Manigas ka!" Tatawa tawa pa ding
sabi ko at nagpatuloy sa paglalakad papuntang cafeteria nung bigla na lang may
humigit sa braso ko. Hindi ko nagawang tumili nung tingnan ko kung sino ang gumawa
nun sa akin.

It was no other than Alexis.

Hawak hawak niya ang kamay ko habang mabilis na naglalakad. Sumunod na lang ako.
Hindi na ako nagpumiglas kasi kinikilig ako sa ginagawa niya. Hindi kami dumaan sa
cafeteria, dumaan kami sa kabilang building papuntang parking. Hindi siya
nagsasalita habang hawak hawak ang braso ko hanggang sa makarating kami sa parking.
At hindi din siya nagsalita nung pagbuksan niya ako ng pinto ng kotse at pinasakay
ako. Ngingiti ngiti lang ako.

Now, he's acting like a real man. Way to go Alexis.

"Napaka possessive mong bakla ka. Akala ko ba ayaw mo na?" Sabi ko nung di ko na
matiis ang katahimikan. Pero hindi niya ako sinagot. Drive lang siya ng drive.

"Pwedeng mag drive thru muna? Nagugutom na ako." Pagdedemand ko pa. Pero ang totoo,
gusto ko pa siya makasama ng matagal. Baka kasi ihahatid niya ako kaagad. At kahit
na nga ba pinaiyak niya ako, hindi ko pa din mapigilan ang sarili ko na matuwa
tuwing kasama ko siya. I think I have this worst case of obsession over Alexis.

"Kainin mo ang dala kong pagkain. Ni hindi mo man lang tinikman kanina." Sinulyapan
pa niya ang lagayan ng food na hanggang ngayon bitbit ko pa. Bakit ko nga ba dala
dala ang mga to?

"Tinitipid mo ako? Hinila hila mo ako, tapos gugutumin mo lang? Kung si Louis ang
kasama ko ngayon, baka sa five star hotel niya ako pakakainin. Tapos ikaw drive
thru lang di mo pa maibigay? Pinagdadamot mo pa? I don't deserve this!" I nagged
at him. Kulang na lang magdabog ako sa loob ng kotse niya. Pero walang epekto.
Hindi siya nagsalita. Drive lang siya ng drive hanggang sa pumasok kami sa entrance
ng isang five star hotel. Nalula ako at kinabahan at naexcite at napalunok. What
the!

"Teka! Teka! Anong gagawin natin dito?" Tanong ko nung tumigil siya sa harap ng
lobby at may lumapit na valet.

"Kakain and more." Simpleng sabi niya, tapos lumabas na ng kotse at ibinigay sa
valet ang susi ng kotse. Tapos baliwalang naglakad papasok sa hotel. Ano pa ba ang
magagawa ko? Bumaba na din ako ng kotse na nabuksan na pala para sa akin.

Hinintay niya akong makababa at makalapit sa kanya.

"More? Seryoso ka?" Woah! Woah! Totoo talaga yung sinabi niyang he won't do it in
our house. Sa hotel talaga ang gusto niya? Grabe tong bading na to.

"Akala ko ba gusto mong kumain sa five star hotel?" Tingin niya sa akin habang
papasok kami sa napakagarang lobby ng hotel . Mas lalo akong nalula. Hindi ko
akalain na dito kami makakarating. Samantalang siya, parang balewala lang sa kanya.
Dire-diretso lang ang lakad niya papuntang elevator. Ni hindi niya pinapansin ang
mga bumabati sa kanya.

Ako naman, sumusunod lang sa kanya.

"Hindi ko sinabing gusto ko. Ang sinabi ko, kung si Louis ang kasama ko..." Pumasok
na ako sa elevator at nagkatinginan kami. Nakakunot ang noo niya habang nakatingin
sa akin.

"Pasensiya ka na hindi si Louis ang kasama mo ngayon. But if you really want to be
with him, bumalik ka na lang. Baka naghihintay pa siya sa'yo." Pabalang na sagot
niya sa akin.

"Okay ka lang? Pababalikin mo akong mag isa? At isa pa, how would I know kung
andun pa sila at hinihintay ako kung nasa'yo ang cellphone ko!" Ngayon ko lang
naalala. Sa sobrang bilis ng mga pangyayari, di ko man lang natatandaan na
pinagpalit niya ang phone namin.

"Give me my phone." Sabi niya at kinuha din sa bulsa niya ang phone ko. Akala ko,
ibabalik lang niya ang phone pero hindi. Binuksan niya ang dalawang phone at
pinagpalit ang mga sim. Yun ang ginagawa niya hanggang sa lumabas kami ng elevator.

Nung nasa harap na kami ng isang pinto, he encoded the code at humarap sa parang
sensor and then I heard a click. Bongga! Ang galing!

Hindi pa ako tapos ma amaze nung binuksan niya ang pinto at tumambad sa akin ang
isang napakagarang living room. Akala ko ba nasa hotel kami? Bakit parang mansiyon
itong napasukan namin?

Nung nasa loob na kami umupo siya sa sofa at inayos ulit ang mga sim ng phone.
Umupo din ako siempre.

"Akala ko ba gusto mo lang akong pakainin sa isang 5-star hotel? Bakti andito
tayo?"

"Kakain and more." Simpleng sabi niya na sobrang nagpakilig sa akin. Gago kang
bading ka. Kunti na lang sasabunutan na kita sa kilig.

Iniabot niya sa akin ang iphone with my own sim at atubiling kinuha ko ang phone
sa kanya kahit na hindi naman phone ko ang iniabot niya.

"Hindi yan ang phone ko."

"Di ba gusto mo ng iphone?" Seriously? Ibibigay niya ang phone niya sa akin? Bakit
phone lang? Bakit hindi pati puso?

"Magbibigay ka na nga lang, di pa bago." Pabirong sabi ko but he take it seriously.

"Napakademanding mo." Ngumuso ako sa sinabi niya.

"Sinasabi ko lang ang nasa isip ko."

"Sometimes it wouldn't hurt to be discreet." Orily?

"Sometimes too many secrets could break a man. It could also ruin a nation and
could ignite a war amongst other nation. Being too discreet could result in
uncertainty and distrust among people hence planting a seed of doubt in their
hearts that could result into animosity." I want to applaud myself for that speech.
Nakita ko siyang nangiti ng unti. Ay proud ang lolo niyo sa akin. Gusto kung
magsasayaw na parang baliw.

"At isa pa," I added. "Mas mabuti na yung sinasabi ko ang lahat ng gusto kong
sabihin kasi natuto na ako. Dati may manliligaw akong pangit na ayaw akong tigilan
kahit ilang beses ko nang binasted. Pero nung sinabi kong ayaw ko sa kanya kasi ang
pangit niya, ayun tumigil. Si Charles, ang first boyfriend ko..." pero hindi ko na
natapos ang litanya ko kasi bigla siyang nagsalita na parang galit na naman at
inis. Ang lakas maka mood swing ng lalaking to. Parang bading. Ay bading nga pala
siya.

"Pwede ba Amanda! Stop mentioning any guy's name when you're in front of me!"
Naiinis na sabi niya. Tumaas ang kilay ko.

"At bakit hindi? Ano naman ngayon sa'yo kung sasabihin ko ang mga pangalan ng lahat
ng ex ko na sina Piolo, Sam, John Lloyd, Tom, Richard, Bayani at mmmpp..." And
again, hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla na lang niya akong hinapit
palapit sa kanya. And before I could even think of another name, his lips fully
captured mine. Automatic na napapikit ako at maya maya pa, mas lalo pa niya akong
hinapit palapit sa kanya.

Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya to kiss him deeper and that earned a
moan from him. A small smile of triumph formed in my lips. IIsang bagay lang ang
naglalaro sa isip ko habang ninanamnam ko ang halik niya.

I won.
Chapter 12

"I.shouldn't.be.this.possessive." He said while kissing my neck. Napapasinghap ako

dahil sa ginagawa niya. His hand is roaming on my back while the other is cupping
my buttocks. At kung kanina nakaupo pa kami, ngayon nakakandong na ako habang
nakaharap sa kanya.

We are still both fully clothed pero ramdam na ramdam ko ang erection niya and it
arouses me more knowing that I could affect him that much.

"It makes me mad to think that you're dating or will be dating other men. It
infuriates the hell out of me. It makes me see blood." Sabi pa niya habang
hinahalikan ang leeg ko, ang punong tenga ko, pababa sa puno ng dibdib ko na ngayon
ay nakabukas na ang unang butones.

"Maybe you're jealous." Sagot ko sa kanya kahit na nga ba parang hinahabol ko na

ang hininga ko. Ang kamay ko nakasabunot na sa buhok niya ang isa ang isa naman
humahaplos sa likod niya.

"And I shouldn't, should I?" He started unbuttoning my blouse but he became

impatient kaya naman binaklas nalang niya hanggang sa mahantad sa kanya ang katawan
ko na bra na lang ang nakatakip. I looked at him while he's looking at me and I saw
how his eyes darkened with desire upon looking at my almost naked body.

Then he started kissing the exposed skin in front of him na lalong nagpa init sa
nararamdaman ko. Mas sinabunutan ko siya habang nakakagat sa mga labi ko ko stop
myself from moaning out loud.

"Ohh no...you shouldn't. God! Alexis!" Hindi ko napigilang mapaungol when he sucked
the skin exposed on my breasts. Yung bahaging hindi natatakpan ng bra ko.

"But I can't help it Mandy. Pakiramdam ko mababaliw ako. What did you do to me?"
Nahihirapang sabi niya pero hindi pa rin siya tumitigil sa paghalik sa may dibdib
ko. And his hands are roaming on my legs. Pumipisil at humahaplos.

"I let you taste heave..oww!" He sucked one of my nipples. Nabuksan nap ala niya
ang strap ng bra ko na nasa harap. At ngayon, exposed na exposed na ako sa kanya.
At nung hinawakan ng isa niyang kamay ang dibdib ko while his mouth is sucking the
other napapaliyad ako.

Hindi ko na din napigilan ang sarili ko. I roamed my hands on his body hanggang sa
makarating ang isang kamay ko sa crotch area niya na sobrang tigas niya. I fumbled
for the button of his jeans and then the zipper then I started touching him through
his boxer.

He grunted at my touched and moaned then his lips gives attention to my other
aching nipples.

Ako na ang kusang umalis ng blouse ko at bra ko na suot ko pa din kahit na bukas na
ang lahat ng buttons. And when I'm done my hand immediately handed on his thigh at
ipinasok ko sa loob ng boxer short niya and I freed his thing na. Nahigit niya ang
hininga niya sa ginawa ko.

And soon he is all over me on the sofa. I am lying, my head on the armrest with
only my skirt and my panty on. Samantalang siya, inalis ko na din ang shirt niya at
nakapantalon pa siya at boxer pero bukas na ito.

Hinalikan niya ulit ako sa labi full of urgency and need at yung isang kamay niya
na kanina pumisil sa legs ko suddenly grab the thing between my legs.

"You are so ready for me sweetheart." Anas niya habang hinihimas ako kahit na hindi
pa naalis ang panty ko. But it didn't last long, at parang hindi siya makuntento,
pinasok niya ang kamay niya sa loob ng panty ko and he expertly massage me which
leave mo writhing in ecstasy and making me wetter. My hips meeting his fingers
asking for more.

And when his lips returned to my breast, the fire that has been consuming me
started to build up and I started moaning and grasping his hair tightly.

"Alexis...Alexis..." I chanted his name habang pataas ako ng pataas and I burst
while his finger are still inside me pumping in and out. I was still gasping and
regaining my strength when he pulled off his finger only to get rid of my panty.
Hinayaan na niya ang palda ko na ngayon ay nasa bewang ko na.

He then hastily pull down his pants together with his boxers at bumalik sa akin. He
kissed me hungrily and slip his tongue slip into my mouth. I kissed him back with
the same intensity and then I felt him pushed inside me filling me completely. I
gasped at the wonder of us being together. Him inside me, pulsating , so sleek and
so hard, filling me completely. Pakiramdam ko, binubuo niya ang pagkatao ko. And
when he started moving inside me, I can't help but grind together with him.
Itinaas ko ang dalawang legs ko at ipinulupot sa bewang ko habang nag pupush siya
sa akin. My gasped and moan was stopped by his kisses when he started moving faster
and faster and pushing me to the hilt. Our breathing synchronized. Then I felt the
familiar building up of pleasure. I closed my eyes tightly habang sinasabayan
siya. Meeting him thrust for thrust.

Then he hit something that made me shout his name.

"Oh my God Alexis! Ahh! That was soo..good. Aahh!" Then I realized that he is
hitting my g-spot. Napapasigaw ako tuwing gumagalaw siya. Parang mahihimatay ako.
He then lick the side of my ear at hindi ko na napigilan. I shattered and shuddered
beneath him. And he moved faster still and pushed deeper riding through my orgasm.
Then I felt him thrust once more and shuddered on top of me. Calling my name bago
niya ibinaba ang katawan sa akin, supporting his weight so as not to totally
crushed me.

We stayed for a while in that position. Walang nagsasalita. Pinapakiramdaman lang

namin ang paghinga at tibok ng puso ng bawat isa. At mukhang wala pa kaming planong
gumalaw kung hindi lang tumunog ang doorbell ng suite.

Dahan dahan siyang tumayo at tinulungan akong maupo. Tapos pinulot niya ang mga
damit naming nagkalat at naglakad papunta sa isang room na sa tingin ko ay CR at
nung lumabas siya, nagsusuot na siya ng robe at may dalang isa pang robe at
ibinigay sa akin.

"Get inside the room and fix yourself. Wag kang lalabas hangga't may ibang tao
dito at nakarobe ka lang."Kinuha ko ang robe at kahit nanghihina pa ako sinuot ko
din ito tapos naupo ulit sa sofa na saksi sa lahat ng nangyari. Grabe naman itong
si Alexis. Ito pala ang ibig niyang sabihin sa more niya. More nga!

"Mandy..."

"Teka lang."

"I will carry you to the room." Akmang bubuhatin nga niya ako pero pinigilan ko
siya.

"No, kaya ko na. Ang damit..." At tumayo na ako.

"Papalabhan natin." Sabi niya.

"Pero wala akong damit." Reklamo ko pa. Paano ako makakauwi kung wala akong
maisusuot.

"I'll get you something to wear and Amanda, please call up your parents and tell
them where you are at kung sino ang kasama mo. " He said with authority. Napataas
ang kilay ko.

"Seryoso ka? Gusto mo bang mapikot? Paano kung sugurin nila tayo dito? Nababaliw ka
na ba?" Hidni ko siya maintindihan. Siya lang ata ang lalaki na gusting magpahuli
sa magulang ng babae. Kunsabagay, kakaibang lalaki nga siya.

"You can invite them here. They could play in the casino or they could swim."
Lalong tumaas ang kilay ko habang nakatingin sa kanya.

"Just tell them, okay and get inside the room." Naiiritang sabi niya. Umismid ako.

"K fine. Bahala kang mapikot na bakla ka." Tapos tumalikod na ako at pumasok sa
kwarto na kasing gara ng sala. Ano kaya ang naisip ng lalaking yun at dinala ako
dito? Dahil ba sa sinabi kong daalhin ako sa 5 star hotel ni Louis kaya inunahan
niya ito?

Bigla akong kinilig sa isiping yun. Napakaseloso pero nakakakilig. At yung

nangyari kani-kanina lang. Haysss.. Grabe! Langyang bading yun. Nanghina ako ng
sobra. Kung ganun silang lahat, aba, lahat ng babae, gugustuhing maging bf silang
lahat.

Napatingin ako sa kama at kung ano ano agad ang pumasok sa isip ko. Napangiti na
lang ako. Tapos pumunta ako sa banyo at napanganga ulti ako. Mas malaki pa sa
kwarto ko sa bahay namin ang banyo. Tapos may waaaa!!! Jacuzzi! Gusto ko ng
ganitong banyo sa bahay namin. Ang bongga.

Inikot ko pa ang buong banyo at hindi ako nakuntento, hinubad ko ang bathrobe ko at
pumasok na sa loob ng shower na may stained glass wall at kasinlaki ng buong banyo
ko sa kwarto. Seriously? This room is purely extravagant.

Gusto ko sana sa Jacuzzi pero gutom na ako. Naubos ata ang energy ko kanina. Di
bali, may oras ka ding Jacuzzi ka sa akin.

Hindi pa ako nakakatagal sa paliligo nung makita kung bumukas ang pinto ng CR then
Alexis entered. Nanghinayang ako kasi hindi clear ang glass ng shower at sa may
bandang ulo lang ang clear. Mas maganda sana kung clear all over.

Binuksan ko ang sliding door ng shower at sumilip sa kanya.

"Sasabay ka?" Tukso ko sa kanya at napangiti ako nung nakita ko siyang namula.
"Tumatawag ang Mama mo." Itinaas niya ang phone.

"Sagutin mo."

"Anong sasabihin ko kung nagtanong kung nasaan ka?" Kita mo tong taong to. Kanina,
sabi niya sasabihin ko kina Mama kung saan ako tapos ngayon, hindi niya alam ang
sasabihin.

"Sabihin mong magkasama tayo sa hotel at gumagawa ng baby." Then I winked and
grinned at him. Pero hindi ko na nakita ang reaction niya dahil tumalikod na siya
at sumandal sa counter at sinagot ang phone ko, phone niya pala na akin na ngayon.

"Hello Tita." He crossed his legs habang nakatayo. Kung titingnan siyang mabuti,
lalaking lalaki ang dating niya. Kahit na magsalita siya, lalaking lalaki ang
boses. Hindi mahahalata pero...pero.... hays ewan.

"Yes Tita. Magkasama po kami." At talagang sinabi niya na magkasama kami! Baliw!

Nakinig ulit siya sa Mama ko habang ako nakikinig sa kanila.

"Sige po. Opo." Sabi niya. Bait ah! Kung alam lang ni Mama kung ano ang ginagawa
namin ngayon. Baka sumugod yun dito ng wala sa oras.

"Naliligo po siya. Nasa Sofitel kasi kami Tita. Gumagawa ng baby." Napanganga ako
bigla. What the hell! He didn't just say that, did he?

"Alexis!" I shouted at him bago ko pa mapigilan ang sarili ko. Kung hindi lang ako
basang basa ng tubig baka sinugod ko na siya. Pero mukhang di niya ako narinig.

"Bye Tita." At ibinaba na niya ang phone tapos tumingin sa akin na nakangangang
tumitingin sa kanya tapos tumalikod lang siya at lumabas ng banyo.

Omayghad!

I'm dead.

A/N: At nagulat pa daw ako nung may nag pop up na naging Rated R na ang rating ng
story. Kakagulat di ba? Para sa isang wholesome na katulad ko, dapat pang GP lang
lahat ng story ko. Wahahaha. Ano nga ba ang implications kapag naging rated R na
ang story??
Chapter 13

"Anong sasabihin ko kina Mama pag nagtanong kung bakit iba na ang damit ko?" Tanong
ko sa kanya habang nasa sasakyan na kami pauwi sa amin. Pagkatapos kasi namin
kumain sa hotel, hinintay na lang dumating ang dmait na pinabili niya tapos umuwi
na kami. Akala ko nga magtatagal kami. Hindi pala. Dapat daw kasi kakain lang
talaga kami at mag uusap. Yun pala ang more na ibig niyang sabihin pero ibang more
ang nangyari. Mas nauna pa nga ang more kesa sa pagkain.

"Sabihin mong nakalas ang mga butones ng blouse mo dahil sobrang wild tayo."
Baliwalang sabi niya at nagdadrive pa din. Napanganga ako tapos napatingin sa
kanya. Walang expression ang mukha niya. Nakatutok lang siya sa kalsada.

"Kanina ka pa ha! At bakit sinabi mo kay Mama na gumagawa tayo ng baby? Naku!"
Infairness, hindi ko pa siya nasumbatan dahil doon. Lumabas kasi agad siya ng CR at
paglabas ko naman ng kwarto, nakahain na ang food sa table at alangan naman na
awayin ko siya sa harap ng pagkain. Pagkatapos naman naming kumain, dumating na ang
damit at pagkabihis ko nagyaya na siyang ihatid ako.

"You told me to say that. Bakit ka nagrereklamo? I am just being honest." I rolled
my eyes. Wow ha! Honest?

"Honest? Ikakamatay ko ang honesty mo Alexis!" Exaggerated ko na sabi.

Then I saw him smile. Sobrang tipid na ngiti pero agad ding nawala at seryoso ulit
siya sa pagdadrive. But he did smile na para bang may nakakatawa sa pangyayari.
Then it dawned on me. Walangya!

"You didn't really tell her did you?" Akusa ko sa kanya. Nanlilisik na ang mga mata
ko.

"Ang ano?" Patay malisya pa din ang walanghiya! Kung ano ano pa ang pinag iisip ko.
Nag mental practice pa ako ng alibi na sasabihin kina Mama para madeny ang sinabi
niya tapos...tapos...Arrggh! Papatayin kitang lalaki ka!

"Niloloko mo lang ako. Hindi mo talaga sinabi kay Mommy na nasa Sofitel tayo at
gumagawa tayo ng baby!" Bulyaw ko sa kanya.

"You heard me say it while talking to her."

"Hindi mo na siya kausap nung sinabi mo yun. Pinatay mo na ang cellphone. You did
it to deliberately annoy me!" Imagine yung kaba ko tapos hindi pala totoo. Bwisit!
Kinabahan ako dahil sa wala. ANg lakas mantrip ng bwisit.

He smiled again. Kitang kita ko. Sa tingin ko nagniningning pa ang mga mata niya.
And it confirmed that I am right.

"Nakakainis ka! Pinakaba mo ako!" Kaya naman sa sobrang inis ko hinampas ko ang
braso niya. Hindi talaga ako makapaniwala na naisahan niya ako.

Natatawa siya na umilag. This time hindi na niya tinago ang ngiti niya. In fact,
hindi na ngiti ang pinipigilan niya kundi tawa.

"Aahhh! Sasabunutan kita!" Akmang sasabunutan ko na siya nang nagsalita siya.

"Amanda, I'm driving." Seryosong sabi niya. That stopped me. I sulked at
humalukipkip sa passenger seat. At nag isip ng magandang paraan para makaganti sa
kanya. Gusto ko sanang deadmahin siya pero hindi ko matiis ang nakakalokong ngiti
niya kapag sumusulyap ako sa kanya.

"Mag sorry ka sa akin!" Nakapout na utos ko. Nakita ko siyang tipid na ngumiti bago
ako sinulyapan at nung sumulyap siya, seryoso na ang mukha niya pero obvious na
pinipigilan ang tawa.

"I'm sorry." Sabi pa niya with a patronizing voice. Pinagloloko talaga niya ako.

"Yung seryoso!"

"Seriously, I'm sorry." Pero ang boses niya parang yung boses ni GMA nung nagsorry
about sa Hello Garci.

"You're not serious. You are making fun of me. Nakakaasar ka. Pinag isip mo pa ako
ng kung ano ano. You're mean!" Tapos humarap na ako sa salamin at hindi na siya
pinansin. Hinayaan lang niya akong mainis sa kanya. Hindi man lang ako sinuyo.
Kaya naman kahit nasa harap na kami ng gate namin, nagsasulk pa din ako. Nakanguso
pa din ang labi ko at nagmemake face pa ako para ipahalata talaga sa kanya ang inis
ko. Tapos hinintay ko lang na buksan niya ang pinto ng kotse.

"Mandy..." Sabi niya pero hidni pa rin binuksan ang pinto.

"Wag mo akong kausapin. Di tayo bati."

"Mandy..."

"Hmp!" Inirapan ko nga.

"I'm sorry okay? I just can't resist the thought of seeing your reaction kapag
ginawa ko ang sinabi mo. And it's..." Hindi niya nagawang tapusin ang anumang
sasabihin niya kasi pinandilatan ko siya.

Ayan! Eh di inamin din niya na pinagttripan lang niya ako kanina.

"Shut Up!"

"I'm sorry." Hinawakan niya ang kamay ko and this time seryoso na siya.

"Sa Sembreak. Let's go somewhere. Ipagpapaalam kita sa parents mo." He said out of
the blue. Sa sembreak? That's a week from now.

"Saan naman?" Curious na tanong ko.

"Somewhere south." Nag isip ako. Ano naman ang irarason niya sa magulang ko.

"Paano kung hindi ako papayagan?"

"Tingnan lang natin. Kung hindi, di hindi. Pero papayag naman siguro sila, mababait
naman sila di ba? So, bati na tayo?"

"Sinusuhulan mo ba ako?" May pagdududang tanong ko, pero ang totoo, excited na ako
kung saan kami pupunta. Halos hindi na nga ako makapaghintay. At kung hindi kami
papayagan, alam ko na gagawa at gagawa ako ng paraan para matuloy ang plano niya.

"Halata ba masyado?" Sabi niya sabay kamot ng ulo.I find it cute pero hindi ko na
lang sinabi. Umismid ako kunyari at humarap sa bintana para maitago ang ngiti ko.
Shit! Napaka adorable niya.

"Ugh!" Sabi ko na kunyari naiirita pa din.

"Let's go." Binuksan na niya ang kotse at lumabas tapos nagmamadaling umikot at
pinagbukas ako ng pinto ng kotse. Gusto ko nang himatayin sa kilig. Ang gentleman
talaga ng baklang to. Kaya naman instead na magsisi at pigilan ang sarili ko na
mahulog sa kanya, hindi ko magawa dahil mas gentleman pa siya sa ibang lalaki at
pakiramdam ko pag magkasama kami, babaeng babae ako at wala nang ibang babae sa
mundo kundi ako lang.

Kaya naman itong puso ko, and bilis na ng tibok. Ang mga butterfliues sa tiyan ko
di na tumigil at lalong nagwala especially when he put his hand on the small of my
back habang papasok kami sa gate ng bahay. Ay shit naman! Feeling ko napakaswerte
kong babae at natagpuan ko si Alexis na nagpapapanggap na Lexie.

"Hindi na ako papasok. Medyo late na rin." Sabi niya nung nasa harap na kami ng
pinto ng bahay namin. Mag e-eleven na nga ng gabi.
"Ikaw bahala. Sige goodnight. Bye." And it felt like I just had my first date and
it turned out so well.

"Bye." Tapos yumuko siya at hinalikan ako sa pisngi. Medyo disappointed ako pero
hindi pala ako dapat ma disappoint because his next kiss landed on my lips. I
thought it was just a brief and chaste kiss. Sa tingin ko, yun din ang intention
niya pero paglapat ng labi niya sa labi ko I instantly knew that a smack wouldn't
be enough so it stayed longer. Hanggang sa lumalim at tumagal ang supposedly
chaste kiss namin. Hanggang sa parehas na kami naghahabol ng hininga yet we
couldn't get enough.

Until I felt his hands massaging my breast at mas lalo akong hinapit palapit sa
kanya gamit ang isa niyang kamay na nakapulupot sa bewang ko. Nakapulupot na din
ang dalawa kong braso sa balikat niya. Nangunyapit na ako sa kanya kasi pakiramdam
ko, nanlalambot na ang mga tuhod ko at anytime matutumba ako.

And when his lips left my lips to kiss my jaw, I moaned at lalong idiniin ang
sarili ko sa kanya. Ngayon lang ako nagpapasalamat na mataas ang gate namin at
hindi kita sa labas ang nangyayari sa amin. At lalong hindi kita sa loob ng bahay
kasi nakasandal na ako sa pinto ng bahay namin.

Lalo akong napaliyad when I felt his hand on my breast. Just on top of my bra.
Hindi ko namalayan na nabuksan na niya ang ilang buttons sa harap ng dress ko. At
dahil dyan lalo kong idiniin ang sarili ko sa kanya at doon ko naramdaman that he
is also arouse.

Nung hinalikan niya ako ulit ako sa labi, I kissed him back just as passionately,
at tuluyan ko nang nakalimutan kung nasaan kami at siguro ganun din siya.
Nakapapasok na nga ang isang kamay niya sa loob ng bra ko. Pero natigil lang kami
nung biglang tumahol ang aso sa kabilang bahay namin.

Note to self: Lasunin ang aso ng kapitbahay bukas. Joke lang. Baka makasuhan ko ng
PAWS.

Tumigil siya sa paghalik sa akin. Parehas kaming habol ang hininga.

"Dapat hindi na lang kita hinatid." Sabi niya habang nakasandal pa din ang noo niya
sa noo ko. Pero ang kamay niya abala na sa pagbabalik ng buttons ng dress ko.

"Ikaw lang eh. Alam naman nina Mama kung nasaan ako."

"Pero hindi nila alam kung ano ang ginagawa mo." Bumuntonghininga siya.
"Amanda,don't date any guy." Sabi niya nung nakalayo na siya ng kunti sa akin.

"Why?" Painosenteng tanong ko.

"Because I don't want to." Matigas naman na sabi niya.

"Why?" And I'm starting to enjoy this conversation.

"Because I am not that generous to share my girlfriend." Napangiti ako and I wasn't
able to hide that smile from him. Girlfriend. Sa kanya galing yun ha!

"Tayo na ba?" Tukso ko sa kanya.

"Hindi pa ba?" nakakunot na ang noo niya.

"Ni hindi mo pa ako nililigawan." And it made me curious. Paano kaya manligaw ang
isang Alexis? Hmmm..

"Okay." Sabi niya. Huh?

"Anong okay?" Tama bang sagot yun?

"Liligawan kita kahit na girlfriend na kita. Is that okay with you?" Tatanggi pa ba
ako? Magpapakipot pa ba ako? Samantalang ilang beses nang may nangyari sa amin.

"Okay." Sabi ko.

"Pumasok ka na." Sabi niya at binuksan na ang pinto ng bahay namin.

Pero bago ako makapasok he kissed me once again. This time, mabilis lang.

At habang pumapasok ako sa madilim na sala namin hindi ko maalis ang ngiti sa labi
ko. Gusto kong magtatalon. Gusto kong magsisigaw dahil sa tuwa at kilig. I still
can't believe it.

I'm taken.
Chapter 14

"Hoy! Amanda! Bakit ka nagpapakadalubhasa dyan?" Narinig ko ang boses ni Missy.

Hindi ko siya tiningnan. Busy ako sa pag aaral.

"Hello din sa'yo friend. Hindi kasi ako nakapag aral kagabi." Sabi ko tapos
napatingin ako bigla sa kanya and I saw Missy and Alexis. Nauna lang si Missy kaya
nakita niya ang ginagawa ko. Nakasunod naman si Alexis sa kanya. Kakatapos lang ata
ng exam nila at ngayon maglalunch na.

"At bakit?" Nakataas ang kilay na sabi ni Missy sabay upo sa harap ko para
mainterrogate ako lalo. Tumabi naman si Alexis sa akin . If I know, sinadya talaga
niya yun para makatabi ako. Yiiee! Kinikilig naman ako.

"May ginawa kasi ako." At hindi ko na sinabi na magdamag akong nakipag usap sa
phone kay Alexis. Pero hindi ko din nagawang tumingin kay Alexis kasi ilang beses
niya akong tinanong kagabi kung may exam ba ako bukas. Ang sabi ko nakapag aral na
ako, pero ngayon marinig rinig niya sa akin na hindi ako nakapag aral. Naiimagine
ko na ang klase ng tingin na binibigay niya sa akin.

"At obviously hindi ka pa din naglalunch. 1PM na kaya Amanda." Napatingin din ako
bigla sa relo ko.

"1PM na? Uu nga!" Bulalas ko pa. Ibig sabihin dalawang oras na akong nag aaral dito
sa cafeteria pero hindi pa din ako tapos. Punuan kasi kanina sa library at wala
akong maupuan kaya dito ako sa cafeteria nag aral.

"Ako na ang bibili ng pagkain." Narinig ko ang boses ni Alexis.

"Manlilibre ka ba?" Walang hiyang tanong naman ni Missy.

"Sige. Tsaka ibibili ko na rin naman ng pagkain sina Barbie. Maya maya lang andito
na sila." Napatingin ako sa kanya pero hindi siya nakatingin sa akin kundi kay
Missy. Pero hindi nagtagal, sumulyap siya sa akin and indeed, he throw a dagger
glance at me. Umiwas ako agad ng tingin. Tae! Ba't ba natatakot ako sa bakla na to?

"Oi libre! Manlilibre si Lexie! " Tili ni Missy at sinabi ang gusto niyang kainin.
Hindi man lang nahiya. Tinanong din ni Alexis ang gusto ko at sinabi ko naman tapos
umalis na siya para bumili ng food. Maya maya dumating sina Barbie at Chelsea tapos
kumain na kami nung dumating ang food.

"Ano ba yang pinag aaralan mo?" Silip ni Chelsea sa libro na binabasa ko habang
sumusubo ng garlic bread.

"Calculus." At hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko maintindihan ang subject

na yan. I took it last sem pero dahil hindi ko magets, bagsak ako. Ngayon, medyo
okay ang grades ko nung prelim at midterm pero kapag bumagsak ako sa final exam
tiyak na bagsak na naman ako sa Calculus. Arrgghh!

"Anong oras ang exam mo dyan?" Natigil ang pagsubo ko ng walang katapusang garlic
bread. Kanina ko pa ubos ang spaghetti na dalawang servings ata sa dami. Tinira ko
ang garlic bread kasi favorite ko yun. Pero mukhang walang kaubusan ang garlic
bread ko kasi yung garlic bread ni Alexis inilalagay niya sa plate kokasi ayaw niya
daw ng bread. Sus! Maniwala ako sa kanya. Pero hindi na ako nagreklamo, baka bawiin
pa.

"Mayang 3 pa naman." Mahinang sabi ko. I am still anticipating the wrath of Alexis.
At hindi ko alam kung kelan darating yun.

"Turuan na lang kita kung nahihirapan ka dyan." Sabi niya. Napalunok ako. Then I
smiled awkwardly at him. Hindi ko siya tinitingnan sa mata. Ayoko nga!

"Ahhh..hihi wag na. Salamat na lang. Carry ko na to." At nenenerbiyos na ako.

"Paturo ka na Mandy. Magaling yan." Sulsol ni Chelsea na sinang ayunan ni Barbie.

Malamang magaling siya sa Math. Engineering ang course niya eh. At saka, saan ba
siya hindi magaling? Wala akong maisip.

Pero kasi, alam ko na gusto lang niya akong masolo para mapagalitan niya ako. At
ewan ko ba kung bakit sa tigas ng ulo ko, kay Alexis pa ako natatakot lalo na at
ganyan ang tingin niya sa akin.

"Oo nga girl, magaling mag explain si Lexie. Kesa naman bumagsak ka na naman dyan.
Anong gusto mo? Ang makapasa o ang mapagalitan na naman ni Tito?" Nag pout ako.
Kunsabagay. Pero ano ba ang mas mainam pakiharapan? Ang galit ni Papa o ang galit
ni Alexis. At isa pa, kailangan ko nang maipasa ang calculus para makagraduate na
ako next sem.

"Sige na nga." Napipilitang pagpayag ko. Kaya nung makatapos kami sa pagkain,
dumiretso na ang tatlo sa room nila at doon na daw mag aaral kasi punuan na nga ang
library.

Kami naman, kinuha ni Alexis ang mga gamit ko at tumayo na. Tumayo na din ako at
sumunod sa kanya. But we're not going to the library o kung saan mang pwede kaming
mag aral.

"Peace na tayo ha." Sabi ko sa kanya habang nakasunod ako. Mas mabuti na yung
uunahan ko siya.

"Later." Hala!

"Gaano katagal ang later?" Pangungulit ko pa at sumabay na sa paglalakad niya.

"Mamaya." Sabi ulit niya.

"Tinatagalog mo lang eh." Hindi na niya ako pinansin hanggang sa makarating kami sa
parking ng school. Hala, bakit dito? Saan kami pupunta? Ano ang gagawin namin?
At mas nagulat ako nung binuksan niya ang pinto sa backseat kesa sa harapan at doon
ako pinapasok. Sa backseat talaga?

Hindi na ako nagpakiyeme, pumasok na ako sa backseat ng sasakyan. Who would have
thought na napakawild pala ni Alexis. Sa kotse talaga na nakapark sa school? I am
nervous and excited at the same time.

Umikot siya sa driver's seat at binuksan tapos pinaandar ang aircon. Pinagmasdan ko
lang siya hanggang sa pumasok siya sa kabilang bahagi ng backseat.

Ayan na...ayan na...

Then umupo na siya sa tabi ko tapos tiningnan ako.

"Give me your book." Sabi niya. Tulala kong binigay sa kanya ang libro. Nakatingin
lang ako sa mukha niya. He is so serious. Maybe he is thinking how he would start.

"Saan dito banda ang pinag aaralan mo?" Sabi niya ulit habang binubuksan ang libro.

"Ha?"

"I said, saan dito ang pag aaralan natin?" Inulit pa niya. Ibig niya bang sabihin
dito niya ako tuturuan sa kotse niya?

"Mag aaral tayo dito?" Hindi ako nakatiis. I need to confirm.

"Yes. Di ba sabi ko tuturuan kita. Punuan sa library at kung sa cafeteria naman,

masyadong maingay. Why? What were you thinking?" Parang may sumigaw sa tenga ko ng
boom! Basag! Kaya naman biglang nag init ang pisngi ko.

"I thought we're going to have sex here." Prankang sabi ko. Nanlaki ang mga mata
niya at namula ang mukha. Hindi ata makapaniwalang sinabi ko yun,

"Amanda..."Iiling iling na sabi niya.

"Eh kasi naman Alexis. Malay ko ba na pag aaral ang nasa isip mo." Napahiya talaga
ako sa sarili ko dahil sa malaswang utak ko.

"Dahil yun ang napag usapan natin. And speaking of usapan, why did you tell me na
nakapag aral ka na kagabi? Tapos makita kita ko ngayon na nagkacram ka sa exam mo."
Ayan na po! Ayan na. Sinasabi ko na nga ba eh.

"Kasi...kapag sinabi ko sa'yo na hindi pa ako nakapag aral, hindi mo na ako

kakausapin." I said as a matter of fact. There's no use lying to him.

"Natural. Mas importante ang pag aaral mo. Marami pa namang panahon para makapag
usap tayo but if you failed your exam it would cost you the whole semester."

"Bakit may pakiramdam akong mas strict ka pa sa Papa ko?"

"Because I am concerned about your future and I care for your well-being."

"Concerned citizen ka ganun?" Hindi siya sumagot. Instead, he flipped the pages of
my book at hinanap ang pinag aaralan ko kanina.

Badtrip to. Dineadma na lang ako bigla.

"Alexis, wag mo akong i-hearzoned." Umangat ang tingin niya sa libro at tumingin sa
akin.
"No. I am not a concerned citizen. I just love you. Can we study now?" Dire-
diretsong sabi niya.

Hindi ako nakasagot. Napanganga na lang ako habang nakatingin sa kanya. And I saw
him smile a little tapos umiling iling at binalik na ulit ang attention sa libro
ko, flipping through the pages.

Hindi agad ako nakarecover. Hindi ko alam kung ilang minutes akong nakatulala lang
sa kanya. Lumunok ako at lumunok ulit. Did he just say that he love me? For real?
Oh my God!

I think...I think...

"I need water."

A/N: Happy New Year!!

Chapter 15

"Amanda!" Itinakip ko ang unan sa tenga ko para di ko marinig ang tawag ni Mama.
Nakakainis. Ang aga aga. Bakit kailangan niya akong gisingin? Di ba pwedeng
tanghaliin ako ng gising kasi sembreak naman na at wala naman akong pasok?

"Amanda gumising ka na!" I groaned.

"Mama, wala kaming pasok. Pwede mamaya na ako gumising? Ang aga pa eh." Reklamo ko
pa.

"Bahala ka ngang bata ka. Pag si Lexie nainip sa kakahintay sa'yo sa baba at iniwan
ka,ikaw rin, di ka makakarating ng Palawan." Sabi ni Mama and I heard her footsteps
at ang pagbukas at pagsara ng pinto.

Then it slowly dawned on me.

Ngayon na ba yun? Yung sinabi niyang pupunta kaming Palawan?

Bigla akong napabalikwas ng bangon. At bigla akong nahilo sa ginawa ko. Naalog ata
ang utak ko.

Tapos bigla akong tumalon pababa sa kama at lumabas ng kwarto para silipin kung
nasa baba nga si Alexis.

And indeed, he is sitting on our sofa.

"Kanina ka pa?" Tanong ko agad sa kanya kahit na di niya ako nakikita kasi
nakatalikod siya sa stairs.

Napalingon siya sa akin at napanganga.

"Bakit?" Nangunot ang noo ko. Saka naman lumabas si Mama na may dalang kape para
kay Alexis.

"Susme Amanda! Bago ka nga lumabas ng kwarto mo, magbihis ka muna! Papaano kung
lalaki ang bisita mo." Sabi ni Mama. Eh lalaki naman talaga...
Tapos tumingin ulit ako sa reaction ni Alexis. Nakatingin pa din siya sa akin kaya
naman napatingin ako sa sarili ko. Nakaloose white spaghetti strap na shirt lang
ako at sobrang iksing cotton short. Labas ata ang singit ko. And worst wala akong
bra at manipis ang damit ko.

Pagtingin ko kay Alexis, hindi pa din siya nakakarecover. Kaya naman pinandilatan
ko na. Mahirap na baka mahalata nina Mama. Tsaka lang siya umiwas ng tingin sa akin
at kinuha ang kape na nilagay ni Mama sa harap niya at ininom.

Nabilaukan pa siya kasi inubo.

"Okay ka lang ba Lexie? Naku mainit talaga yang kape kasi kakakulo lang ng tubig."

"Okay lang po ako Tita. Medyo napaso lang ang dila ko, pero okay lang ako." Lihim
akong napangiti. Pakiramdam ko nanalo ako sa lotto.

"Nabighani ka na naman sa alindog ko bakla?" Nangingiting sabi ko pero sinabi ko

yun for the benefit of my mother dahil pag nabuko nito si Alexis na hindi bakla,
babawiin niya ang pagpayag niyang sumama ako dito. At ayaw kong mangyari yun.

"Hoy Amanda! Malelate na kayo." Napatingin ako sa wallclock namin at bigla akong
nataranta. 5:30AM na at ang flight daw namin papuntang Palawan ay 6:30AM. Pag di pa
ako gumalaw ngayon, malamang malelate na kami.

At dahil dyan tumakbo ulit ako pabalik sa room ko at dumiretso sa banyo at tiniis
ang malamig na tubig kasi wala na akong oras para timplahin ang shower.

Mabilisan akong naligo at nagbihis tapos pinatuyo ang buhok ko ng madalian. I am so

thankful na inayos ko na ang mga gamit kong dadalhin sa Palawan days ago kaya hindi
ko na kailangang mag panic sa pagliligpit.

Kinuha ko lang ang body bag ko at ang maliit kong maleta, tsaka ako lumabas ng
kwarto. Pagkabukas ko ng pinto, nakita ko siyang kakatok sana sa pinto ng kwarto
ko.

"Pinaakyat na ako ng Mama mo."

"Ito na nga, nanginginig pa." Nakangiting sabi ko.

Kinuha niya ang maleta ko at siya na ang nagbitbit pababa.

"Wag kang masyadong magpapakagentleman, baka makahalata si Mama." I giggled beside

him sabay kapit sa braso niya.

"Kaya wag kang masyadong magpapaganda kasi baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at
mahalikan kita sa pamamahay niyo." Seryosong sabi niya pero ang lakas ng dating sa
akin. Pakiramdam ko nahulog ang matris ko. Ganito ba to sa madaling araw?

"Mamaya, paglabas na paglabas ng bahay." I said suggestively. Pero hindi na niya

ako nasagot dahil hinarap na kami ni Mama at nagpaalam na kami sa kanya. Hindi na
kami nagpaalam kay Papa kasi tulog pa daw ito.

Pero hindi nangyari ang halik na inaabangan ko paglabas namin ng bahay.

"Saan na yung halik mo? Naiwan ata sa loob?" Tanong ko pagkasara na pagkasara ng
pinto ng bahay namin.

"Pagpasok sa kotse. What would your Mom say, if she saw us making out on her
doorstep?" Sabi niya. Kinilig ulit ako. Shit kang bakla ka!
"Pinagplanuhan mo talaga?"

"Hindi. I just thought of it, when I saw you a while ago in your scanty shirt and
short." Pakiramdam ko nagbablush na ako. Bakit parang naging sobrang frank naman
ata ngayon nitong si Alexis?

"You got turned on?" I teased him when he opened the door for me. Umupo ako na
nangingiti. Para na akong baliw. Nababaliw na ako kay Alexis.

"You have no idea." Walang emosyon pa ding sabi niya sabay sara ng pinto at umikot
sa may driver's seat. I cannot help my grin and the anticipation that he's going to
kiss me once he's inside the car.

Pero hindi pa rin yun nangyari. Pinaandar niya agad ang kotse pagkapasok niya to my
disappointment.

"Paasa lang?" Reklamo ko kasi palabas na kami ng subdivision namin pero wala pa din
ang halik na sinasabi niya.

"What would your parents say if we stayed parked in front of your house for a long
time? And besides Amanda, with my state I wouldn't be contented with just a smack
or with just a kiss." Wait! Wait! Bakit biglang naging vocal naman ata ng lalaking
ito?

Pero naisip ko na tama din siya. With my state, I also wouldn't be contented with a
just kiss. O sige na nga palalampasin ko na to.

"Bakit nga ba aalis tayo?" I diverted the topic. Ang alam ko lang kasing rason,
gusto niyang kasama akong magbakasyon sa resthouse daw niya sa Palawan. Siyempre,
gusto kong sumama kasi gusto kong makarating din sa Palawan but aside from that,
gusto ko talaga siyang makasama. Pero gusto kong malaman kung bakit kailangan niya
akong isama sa bakasyon niya.

"Gusto kitang dalhin dun dahil maganda dun at alam kong mag e-enjoy ka. And
besides, I want you to feel that you're really my girlfriend. Sa school, may mga
bagay akong gustong gawin na hindi ko pwedeng gawin dahil maraming makakakita. I
wanted to give you flowers but I can't. I wanted to kiss and hug you in public but
I can't. And I want to do all those things. I will take you there because in that
place we don't need to pretend, we can be ourselves. I can love you freely."
Lumukso ata ang puso ko dahil sa sinabi niya. Pakiramdam ko, maiiyak pa ako. My
God! Gusto kong paypayan ang sarili ko dahil sa kilig. Bakit ganito siya?

Hindi ako nakapagsalita agad agad. Ninamnam ko muna ang mga sinabi niya and I
smiled broadly at myself. You're one lucky woman Amanda. Sino ang mag aakala na
masisilo ng ganda mo ang isang bakla? Isa kang legend. Isa kang henyo! You are
simply amazing.

I wasn't able to stop myself. I grinned like crazy when I turned to him.

"Alam mo, you have this knack of making me squirm just by your words." I said
frankly, still grinning from ear to ear.

"Stop Mandy, You're fuelling the fire.Don't worry, will have a fill of each other
once get there." He said seriously. As if he's just talking about buying a candy.
But his words have a different effect on me.

And the word 'fill' brought images into my mind. Images of him and me naked in a
bed, in a hammock, on the beach, in a kitchen counter and even on top of a large
rock. Images of him filling me completely.

Pakiramdam ko biglang nag init ang loob ng kotse. I bit my lower lip because of
the lewd and passionate images my mind is conjuring. Nagiging manyak na ba ako?
Napatingin ako sa kanya at sakto namang napatingin siya sa akin. Our eyes locked
and...

I swallowed hard.

Chapter 16

Despite the lewdness in my mind, nakatulog pa din ako sa plane papuntang Palawan
dahil siguro hindi talaga ako sanay na magising ng maaga o dahil ang sarap sarap
matulog na nakasandal sa balikat ni Alexis at siguro nga nakakaantok ang mabining
amoy niya. O dahil sa paghagod niya ng buhok ko habang nakasandal ako sa kanya.

Kaya naman medyo disoriented pa ako nung ginising niya ako dahil malapit na daw
kaming mag land sabi ng pilot at kailangan na daw naming isuot ang seatbelt namin.

"Nasa Pilipinas pa ba tayo?" Tanong ko sa kanya nung makita ko ang kagandahan ng

isla sa ilalim. The water is bluish green and the sand is so immaculate in its
whiteness that it shines because of the morning sun's reflection.

He chuckled at my question at ako hindi naman nagkandatuto sa pagtingin sa

magandang view sa baba. Katulad ng mga kasamahan namin sa plane na hindi magkamayaw
sa pagkuha ng pictures.

"Welcome to Amanpulo, Mandy." He whispered pagkalapag na pagkalapag ng Cessna plane

na pagmamay ari ng resort mismo at ang mga sakay ay pawang mga guest at villa
owners ng resort.

"Wow! Ang ganda dito! I could live here forever!" I said excitedly habang sabay
kaming naglalakad papunta sa naghihintay na golf cart.

"Teka, saan ang mga gamit natin?" Bigla akong nagpanic nung umandar na ang golf
cart pero wala ang mga gamit namin. Paano ako magbibihis kung wala akong damit? Ano
ang plano niya, hindi na niya ako pagdadamitin?

"Ipapahatid na lang sa villa." Cool na cool na sabi niya.

"Welcome to my happy place Mandy." He said when he opened the door of the Villa na
lalong nagpamangha sa akin. Parang ayaw kong pumasok dahil natatakot akong
madumihan ng sandals ko ang wooden parquet na sahig na sa sobrang kinang pwede ko
nang masilip ang panty ko kung nakaskirt ako.

"Wow! Sa'yo to?" Ngumiti lang siya at pinulupot ang mga braso niya sa bewang ko
sabay halik sa punong tenga ko. Nakiliti ako at saglit na nawala sa sarili.

"I bought it two years ago." Hindi na dapat ako magtaka kasi alam ko naman na
mayaman sila. Sobrang yaman nila. Pero hindi ko talagang mapigilan ang sarili kong
ma amaze.

"C'mon, let's eat breakfast bago pa lumamig." At giniya niya ako papasok. Swear,
natatakot akong madumihan ang sahig.

Akala ko sa kitchen kami pupunta o sa dining pero nagkakamali ako dahil lumagpas
kami sa living room and overlooking the glass wall surrounding the living room is
a huge pool.
"May sarili kang pool. Wow. Gusto ko na talagang tumira dito!" I said excitedly at
halos takbuhin ko na ang sliding door palabas ng living room papuntang pool.

"By all means." Sabi niya sa tabi ko.

"Wag kang magbibiro ng ganyan at papatulan kita." Lumingon ako sa kanya and I saw
him pull a chair on a table where our breakfast is served. Ang bongga, pagdating
namin agad may breakfast na.

"Di ba matagal mo na akong pinatulan?" He said smiling at me and he motioned me to

sit. Sumunod naman ako pero hindi maalis ang nagtataka kong tingin sa kanya as well
as ang kilig na nararamdaman ko.

"And you're flirting with me now Mr. Mondragon?" Ngumiti lang ulit siya at gusto ko
nang mahimatay.

"Not yet." Not yet? Sa lagay na to, not yet pa?

Akala ko dati full blown na ang paglalandi niya sa akin pero nagkakamali ako kasi
tip of the iceberg lang pala yun. Nagtitimpi lang pala talaga siya kasi ngayon,
hindi ko na alam kung saan ko ilalagay ang kilig na nararamdaman ko.

Halos hindi ko na nga malunok ang pagkain na sinusubo niya sa akin. Ni ayaw niya
akong pahawakin ng kutsara at tinidor kasi gusto niya susubuan lang niya ako. Sino
ako para magreklamo? Sino ako para tumanggi? Ako ay isa lang namang babae na
malapit nang pumutok ang matris dahil sa kakiligan na nararamdaman.

"Ay grabe ka! Naninibago ako sa'yo Hindi ka naman ganyan kalandi ah." I blurted out
when I can no longer restrain myself from speaking out my mind.

"I told you, I won't restrain myself while we're here."

"Palagi ka bang andito?"

"Kapag may pagkakataon." I narrowed my eyes at him.

"What?" Nagtatakang tanong niya.

"At ganito ka kalandi kapag andito ka?" Automatic na tumaas ang kilay ko as a vile
of jealousy gripped me. Ay baka hindi lang ako ang nilalandi nito dito! Naku!

"Umamin ka nga Alexis! Ilang babae na ang dinala mo dito? At lahat ba sila
nilalandi mo pag andito kayo?" Nakakunot ang noong napatingin siya sa akin tapos
binaba niya ang hawak niya na juice.

"Wala. Wala akong dinalang ibang babae dito." But the small smile that he tried so
hard to hide by drinking a glass of water didn't escape me. Kumulo ang dugo ko.

"Umamin ka!"

"Wala nga." And a grin cross his face.

"Sigurado ka?" Impossible. Sa pogi niyang yan?

"Napakaselosa mo. Wala nga. Itanong mo pa sa management ng resort." He said calmly

at sumandal sa upuan niya while intently looking at me as if I am the most
astonishing specie he had ever laid eyes on.
"Pahingi ng guest record nila for the last two years." I declared defensively and
that made him laugh.

"Baka gusto mo video pa?" He said chuckling. Anong nakakatuwa? What is so amusing?

"No. Maybe you've already tampered it para di ka mahuli." Umismid ako. He laughed
out loud

"Your possessiveness is turning me on Amanda." Napanganga ako. Ano daw? Turning him
on? Nagulat ako.

"Hoy! Bakit ganyan ka na ka blunt. At wag mo akong tingnan ng ganyan! Utang na

loob. Pagod ako sa byahe!" Sabi ko sa kanya because his face suddenly turned
serious and they way he looked at me, it's as if he want to devour me whole. And
the word devour sounds so appealing that I don't think I would even exert an effort
to stop him.

"Then if you're done, let's take a rest." Tapos tumayo siya at lumapit sa akin
tapos walang sabi sabing binuhat ako.

"Teka! Di pa ako ready!" I shrieked. Shucks! Nakakagulat siya. I am not used to him
being like this. Dapat ako ang nangseseduce sa amin at hindi ako ang sineseduce.

"Pinaghahandaan ba ang pagpapahinga." He chuckled while carrying me effortlessly

inside the villa.

"Eh bakit kailangan mo akong buhatin?"

"Pagod ka di ba?" Hindi na ako nagsalita. I just enjoyed the feeling of being
carried by him. Pakiramdam ko tuloy, bagong kasal kami at naghahoneymoon. Hanep
tong si Alexis kung magbakasyon. Sana magbakasyon kami linggo linggo.

Pumasok kami sa isang kwarto and he kicked the door close. Pagkapasok pa lang namin
I was assaulted by the smell of roses and then I saw the bed full of rose petals.
Binaba niya ako sa kama pero nangunyapit ako sa leeg niya kaya naman nasama siya sa
paghiga ko. His arms supporting his weight para hindi niya ako madaganan.

"At hindi pala pinaghahandaan ang pagpapahinga ah. Bakit pakiramdam ko

maghahoneymoon tayo at hindi magbabakasyon?" I said as I looked around the room.
It looked like a honeymoon suite. May bote pa ng champagne sa isang table.

"Masyado bang halata?" Sabi habang nakatingin sa akin. Nailang ako bigla. Hindi ko
alam kung bakit. Maybe I am still not used na ganito siya.

"Honeymoon ka dyan! Pakasalan mo muna ako oi! Sinuswerte ka ata masyado." Oi si

Amanda nagpapakipot. Tukso ng isang bahagi ng isip ko. Pero ayaw ko nang
magpakaplastic, alam ko naman ang rason kung bakit kami pumunta dito. Kung bakit
kami nagbakasyon. And thinking of what might happen to us during our 5-day stay in
this paradise excites me.

"Will you marry me?" He whispered, while his face approached mine and his eyes are
staring at my lips. Hindi ako makapagsalita, pati ata paghinga nakalimutan ko. I
blinked plenty of times to make sure that I heard it right and that he is still on
top of me pinning me on this bed.

I am so shocked at his question na hindi agad nag register sa utak ko. Teka!
Seryoso ba siya?

"Will you marry me, Mandy?" His lips touched mine and he nibbled my lower lip.
Gusto ko pa sanang sagutin ang tanong niya. But how could I speak when I cannot
even think straight. O damn! Ganito ba talaga siya mag propose? Kailangan may
kagatan ng labi?

"If I ask you to marry me today, will you marry me Mandy?" And when his lips let
go of my lower lip only to rain kisses on my cheeks and blow warm breath on my
ears, all coherent thought escaped me. And when he licked the side of my ears wala
na akong nagawa.

I gasped and moaned my yes.

17

"Yes..." I moaned as my eyes flutter. Ganito ba talaga ang proposal. Hindi naman
ganito ang napapanood ko sa TV or sa movie o ang mga nababasa ko sa mga
pocketbooks.
But... I cannot think straight. Not when he's on top of me nibbling my lip as if it
was the yummiest breakfast. As if kulang ang breakfast na kinain niya kanina kaya
nagpapakasawa siya ngayon sa labi ko.
"Alexis.."
"Hmmm?" I heard him say but I don't know if he's answering me or he's moaning dahil
hindi niya tinitigilan ang paghalik sa leeg ko. Napapasinghap tuloy ako.
Pero teka nga! Mapapalampas ko ba ang pagkakataon? Baka mamaya pagkatapos ng lahat
makalimutan na niya na nagpropose pala siya sa akin. Aba mahirap na. Mas mabuti na
bago magkalimutan, magkaliwanagan muna kami.
"Are you serious?"
"As serious as hell." At ipinasok niya ang dalawang kamay niya sa shirt ko ang
cupped both my breast under my bra. Napasinghap ako.
"Pero..oww." He pinched my nipples. Okay! Enough with talking. Pero kung kelan
naman nakapag decide na ako na ititigil na ang pag uusap, saka naman siya tumigil
sa paghalik sa leeg ko at tumingin sa akin. Pero hindi pa din niya inaalis ang
kamay niya sa dibdib ko.
"Amanda, at this point, buts and doubts can't stop me, and whatever it is are no
longer significant. I have never felt this determined, I have never felt this way
towards any woman and I don't wanna let go of this feeling." Ay talaga naman.
Talaga namang hindi mo pa naramdaman ito sa ibang babae. Bakla ka kaya dati!
"I love you Amanda." He said while looking straight in to my eyes. I can see his
sincerity and his love for me and I feel like crying.
"I love you too Alexis." And when a couple exchange I love you's when they're both
on top of a bed, alam na ang mangyayari.
Kaya naman nung hinalikan niya ako, I kissed him back without inhibition. Pero
kelan ba ako nagkaroon ng inhibition pagdating sa kanya? Kelan ba ako nagdalawang
isip? For a skeptic like me, who'd never had any boyfriend, it was so strange that
I was able to trust him completely. Kahit nung unang beses na may nangyari sa amin,
hindi ako kinabahan, hindi ako nagsisi. It's as if my heart knows him and had put
my full trust on him eventhough I don't have any idea who he is.
Nung nalaman kong bading siya, instead na lumayo ako sa kanya, I felt this urge to
prove to him and to myself na hindi siya ganun. Kasi una pa lang hindi na
naniniwala ang puso ko na bakla siya. At hindi ako nagkamali.
He tugged at my shirt and I raised my arms to help him get rid of it pagkatapos
itinapon na lang niya kung saan. At ayaw kong nadedehado, so I started unbuttoning
his top.
Hindi ko napigilan ang sarili ko na haplusin ang dibdib niya nung mahubad ko na ang
damit niya. It earned a gasp from him and his lips travelled from my neck back to
my lips and he gave me a deep searing kiss before he withdraw.
Nagtaka ako nung tumigil siya sa paghalik sa akin kaya napadilat ako and I saw him
intently looking at me.
"Mandy..."
"What?" Nalulunod ako sa klase ng tawag niya. It's as if his voice is touching my
soul.
"Do you have any idea of your effect on me Amanda?" He said before he gently kissed
me on my lips. It was so slow that I feel like he's not kissing me but my very
soul. And I feel like crying. I didn't know that making love could make anyone cry.
"You drive me insane." I closed my eyes as I felt him kissed my forehead then my
eyes and I whimper as I felt the sensations his hands brought into my body.
"You make me do things I don't normally do."
Hindi ako makapagsalita. Kunsabagay, ano ba ang dapat sabihin when a guy's wooing
your body and soul?
I felt a tear drop from my eye because of what he's doing. Ramdam na ramdam ko ang
pag iingat sa mga galaw niya. It's as if I'm a crystal that might break if he
handled me harshly. It touched me immensely knowing that it is not even my first
time.
"Alexis..."I touched his cheeks, looked at his eyes and I drowned. That moment, I
know that I can no longer pull myself together. I am so deeply in love with this
guy.
"I love you Amanda, And I am willing to sell my soul to the devil just so you would
stay with me." He said before he captured my lips.
O my God! Bakit ganito siya? Bakit sa bawat salita niya, mas lalo akong nahuhulog.
Hindi ba niya alam na kahit wala siyang gagawin ibibigay ko ang lahat sa kanya? At
kahit hindi niya sabihin, talagang sa tabi lang niya ako.
But I wasn't able to voice out my thoughts because he is starting to rain gentle
kisses on my face. From my jaw to my neck down to my chest before his lips captured
one of my nipples. I cried out in pleasure and arched my body towards him.
His other hand is busy touching my body and I am busy feeling the sensations his
touches brought me. Hindi ko pa namalayan na wala na kaming mga damit kung hindi ko
naramdaman ang mga labi niya na hinahalikan ang tyan ko.
And from my stomach he went town to my toes and kissed each toenails and I found it
highly erotic.
He worshipped me from my toes to my hair with his kisses taking his time na
pakiramdam ko hindi ko na kakayanin ang nararamdaman ko.
"I want to totally own you Amanda. Body and Soul. And I've never been this
possessive my whole life." He whispered in my ear before he licked it with his
tongue. I whimpered and I seek his mouth.
"Alexis, are you trying to kill me?"
"I am making love to you." He gave me a peak on my lips before he captured one of
my nipples and gently sucked on it. Then his hands expertly touched my core. Hindi
ko na alam kung saan ko ibabaling ang ulo ko. I clutched on his back and arched my
body as I felt myself build up and shattered under him just by his touch.
Pero hindi siya tumigil, I was still convulsing due to the intensity of my release
when his lips joined his adept hands.
I shouted his name as my pleasure intensified and I wanted him to stop dahil
pakiramdam ko mamamatay ako but he didn't until I felt another pleasure build up
inside me as my body arched for another release.
"Alexis! Shit!" Was all I managed to say habang nakasabunot ako sa buhok niya. Then
I felt him stop and positioned himself on top of me and in one swift movement, he's
inside me.
I closed my eyes tighter as he filled me completely. And my breathing hitched
everytime he moved on inside of me.
I felt a tear escape my eyes and I don't know why I feel so emotional today. Hindi
naman ako ganito tuwing nag gaganito kami pero iba ang pakiramdam ko ngayon.
Pakiramdam ko hindi lang katawan namin ang naging isa, it's as if our souls have
their own union. And today we are not merely making love, we are sealing our hearts
together. I find it utterly touching.
He moved slowly on top of me, taking his time and savoring our every move.
"Look at me Mandy." My eyes fluttered and I opened it to look at him. I saw
tenderness and desire in his eyes. He kissed my forehead.
"Remember that I love you so much and I will never hurt you deliberately. If there
will come a time that you'll doubt my love, sought me and I'll prove to you over
and over again just how much you mean to me." He said before he kissed the tip of
my nose. Langyang tong lalaki to. Halos papatayin na nga niya ako dahil sa ginagawa
niya, papatayin din ba niya ako dahil sa kilig?
"Alexis?"
"Hmmm?"
"Your words are putting me on edge. Can we talk later when you're no longer inside
me?" I said panting.
"I'm just practicing my wedding vow." Nakangiting sabi niya at the same time he
moved and surge deeper into me. Napasinghap ako.
"Practicing your wedding vow while you're on top of me..ohh?" He moved again. Why
the hell are we even talking?
"On top and inside of you." I laughed hard but I wasn't able to prolong my laughter
because he suddenly moved faster and soon the sound of my laughter was replaced by
moans that I am not even aware I'm capable of.
After a while, we found ourselves cuddled on the bed and catching our breath.
Nakaunan ako sa braso niya while he's combing my hair with his fingers at
napapapikit ako dahil pagod na pagod ako at gusto ko nang matulog.
I was already dozing off when I felt him kiss my forehead and whispered in my ears.
"Mandy, we'll get married at sunset."
"Hmmm...?" Yan lang ang naging sagot ko.
"I said we'll get married at sunset." His words barely registered in my foggy mind.
"Owww...I'm so tired." I snuggled at him tighter.
"Gigisingin na lang kita mamaya.Sleep now." I heard him say before he kissed my
hair.
I draped my arms around him and sighed contentedly as I inhale his scent and
nozzled my face on the crook of his neck. Hinila niya ako lalo para mas lalong
kaming magkalapit.
I smiled contentedly as I drifted off to sleep.
Dedicated to Annlee (Purpleyhan for the wonderful cover of No One. Sobra akong
natuwa sa ginawa mo kaya dahil nagbabasa ka nito. This untimely updateSS is for
you.)

18

He woke me up at around 3PM, pinaliguan at pinakain niya ako. Nagtataka ako kung
bakit parang minamadali niya ako. Nung ginising niya ako kanina, ayaw ko pa talaga
sanang gumising dahil inaantok at nanlalata pa ako pero binuhat niya ako papuntang
banyo at ibinaba sa bathtub and he bathe me.

Siyempre nagising ang diwa ko. Pagkatapos kong maligo, may naghihintay na pagkain
sa kwarto. Gusto pa sana niya akong subuan pero pinigil ko na siya. It's not that I
don't want him pampering me, but I have this feeling that he's in a rush.

"Finish your meal, I'll just wash." At pumasok na siya sa banyo at ninamnam ko
naman ang kinakain ko.

Pagkalabas niya, nakabalot lang ng tuwalya ang bewang niya and he's drying his hair
with another towel. His muscles rippled at his movements at napalunok ako at
napainom bigla ng juice kasi pakiramdam ko nanuyo bigla ang lalamunan ko.

"You're done eating?" Tanong niya habang sinusuot ang bathrobe. Oh my! He is not
the Gay Who Stabbed Me. He is the God Who Stabbed Me. Hindi na kasi pangkaraniwang
tao ang gandang lalaki niya. Mukha na siyang diyos na bumaba sa lupa para
magpakilig ng matris ng lahat ng mga babae at ako ang pinakaswerteng babae kasi ako
ang napansin niya.

Napatango na lang ako sa kanya dahil hindi ko makuhang magsalita habang nakatingin
sa kanya na ngayon ay itinatali na ang robe niya.

"They're already waiting for you." He lowered himself and kissed my forehead.

"They?" Nagtatakang tanong ko. May bisita ba kami? Andito ba ang pmailya niya?
Ipapakilala ba niya ako? At makikita nila akong ganito lang ang suot? Nakarobe with
nothing underneath? Saan na ba ang mga damit ko?

"Ang mag aayos sa'yo. C'mon, I don't want you to be late for the ceremony." Mas
lalo akong nagtaka. Anong ceremony pinagsasabi nito?

"Ha?" I asked puzzled.

"Nakalimutan mo?" He asked. Disbelief is evident in his eyes.

"Ang ano?"

"Our wedding." Ngayon na ba yun? Ang alam ko nag propose siya at umoo ako. Pero
wala naman kaming napag usapan na ngayon na yun.

"Ngayon na ba yun? Kelan mo sinabi?"

"I told you a while ago before you sleep. Baka nga disoriented ka pa kaya hindi mo
na maalala."

"Alexis teka..." Okay fine! Willing akong magpakasal sa kanya. I can see myself
getting old with him. Pero hindi pa ako magpakasal ngayon. I'm only 20. Hindi pa
ako graduate. Next sem pa ako gagraduate. At sina Mama at Papa? Ano ang sasabihin
nila? Oo nga at madami akong inilihim sa kanila lalo na ang tungkol sa amin ni
Alexis pero magpapakasal ako without their blessing? Baka bitayin nila ako
patiwarik pag nalaman nila.

"You don't want to marry me?" He said looking hurt and disheartened. And I felt my
heart tightened. Oh Shit! Wag mo akong daanin sa ganyan. Hindi ba siya naaawa sa
akin? Hulog na hulog na ang loob ko sa kanya tapos titingnan pa niya ako ng ganyan
na parang nagmamakaawa. Naku! Wala na!

"Hindi sa ganun Alexis. It's just that, hindi naman alam nina Mama at Papa ito.
Magagalit sila at isa pa ang babata pa natin. You're only 22 and I'm 20."

"Sasabihin ko sa kanila. Pagdating natin sasabihin natin sa kanila. Then we'll

marry again with their consent but I want us to marry today para kung sakaling ayaw
nilang ipakasal ka sa akin, wala na silang magagawa."

"Sigurista lang po? Sabihin mo nga sa akin, lahat ba to pinlano mo?" Nakataas ang
kilay ko habang nakatingin sa kanya. Kunyari hindi ako kinikilig. Kunyari hindi ako
affected.

"No. Hindi ko pinlano na pakasalan ka ngayon. I invited you here for a vacation.
But the moment you step inside this house, I have this very strong urge na ibahay
ka na lang at wag nang pauwiin sa inyo. Kaya naisip ko na bago kita ibahay,
pakakasalan na muna kita." And I died. He uttered those words in a casual manner na
para bang walang maapektuhan sa mga pinagsasabi niya. Na para bang normal lang ang
lahat at walang panty na malalaglag. Walang matris na sasabog. Well, wala naman
talaga kasi naman akong panty. Oh Shit! Ano ba to?
Kaya naman, hindi ko mapigilan ang maging emotional.

"Grabe ka magsalita. Nakakalaglag matris. Sige na nga, may magagawa ba ako sa very
strong urge mo?" He laughed and gently kissed my forehead.

"When you're done papasundo kita dito." Tapos umalis na siya at maya maya dumating
ang isang babae at dinala ako sa isang room. At doon inayusan ako ng limang babae.
Hindi ko alam ang mararamdaman. Kinakabahan ako na ewan. Ganito ba ang feeling ng
ikakasal?

"Pikot na to." I murmured to myself habang nilalagyan ako ng make-up at the same
time may nagpepedicure sa akin.

"Ang pogi naman ng namikot sa inyo Ma'am. Alam mo po bang ultimate crush si Sir ng
halos lahat ng babae dito?" Kinikilig na sabi ng nagpepedicure sa akin. Sipain ko
kaya to?

"Kaya nga, hindi na ako nakatanggi,kasi ang pogi. At kayo ha, mula ngayon bawal na
kayong magkacrush sa kanya." Natatawang sabi ko.

"Ay si Ma'am selosa." Medyo nawala ang kaba ko kasi naaliw ako sa mga kwento ng mga
nag aayos sa akin. At totoo pala talaga ang sinabi ni Alexis na wala pa siyang
dinalang babae dito maliban sa akin. Na touch naman talaga ako kaya pagkatapos ng
kasal reregaluhan ko siya ng kiss.

Bumalik lang ulit ang kaba ko nung tapos na nila akong ayusan at nakaharap na ako
sa full length mirror and staring at a beautiful stranger in front of me.

The stranger's brown curly hair is smooth and shiny cascading down to her
shoulders. Some of it are tucked on the sides to give more emphasis on her face.
And I gaped while looking at her face. From her perfectly shaped brows to her small
pointed nose na parang nang iisnob lagi, to her pinkish lips. She looked so
virginal in her white satin dress na umabot hanggang talampakan.

"Teka seryoso, ako ba to? Bakit parang nagpaplastic surgery ata ako?" That earned a
laughed from the attendants.

"Maganda ka naman talaga Ma'am. We just enhanced it." Sabi ng isa attendant sabay
abot sa akin ng bouquet of white roses and lilies. It was just simple but it was
beautiful in its simplicity.

"Sigurado ba kayong ikakasal ako ngayon?" I asked the attendant. Naluluha ako sa
ganda ko. Inaamin kong maganda na ako dahil may mga nanliligaw din naman sa akin at
tumitingin naman ako sa salamin pero di ko akalain na may igaganda pa pala ako.

"Yes Ma'am. Siguradong sigurado po. Naubos nga po ang bulaklak sa flower shop.
Ngayon lang kami naghanda ng sobrang rush na wedding." Kaya naman para akong
naglalakad sa ulap habang papalabas kami ng kwarto.

"Ma'am ready na po?" One of the attendant asked me.

"Teka. Nasusuka ata ako. Nasaan ba si Alexis?" Ganito pala ang ikakasal? Para akong
kukuha ng exam.

"Naghihintay na po sa inyo sa labas. Okay na po kayo?" Tumango na lang ako sabay

lumunok at bumuntonghininga. And then I heard the piano playing the Mendelssohn
wedding march and I whispered to myself. This is it. Ikakasal na talaga ako.

Tapos bumukas ang glass sliding door na natatakpan ng curtain. Lumakas sa pandinig
ko ang wedding march and my heartbeat accelerated. I take in the view in front of
me. Unlike any wedding, walang upuan. Walang guests, maliban sa pianist at sa
babaeng nagvaviolin. I looked at the smiling uniformed personnel na sa tingin ko
ay siyang nag ayos sa buong venue.

I took a step forward and I stepped on petals of flowers in different varieties.

Sinundan ng paningin ko ang mga petals and it led my eyes to the makeshift altar
where a middle-aged man is standing looking at me. To his right nakatayo ang isang
middle aged woman and teenage girl and to his left I saw Alexis, intently looking
at me.

Our eyes met.

And I started walking. Para akong naengkanto. Kung kanina, kinakabahan ako, ngayon,
nawala ang kaba ko. I just wanted to be with him. And while walking, I need to
remind myself that this is my wedding And I need not run towards him eventhough I
really wanted to do that. To run to him and flung my arms around him.

I am in a daze and I feel like I was under a spell. Kaya naman, halos wala akong
matandaan sa buong ceremony. I was just looking at him, awed by his splendor. Para
tuloy akong tanga na nakatingin sa crush niya.

"Naiilang na ako." He whispered on my ear sabay hapit sa akin palapit sa kanya.

Lalong lumakas kabog ng dibdib ko.

"Diyos ka ba?" Wala sa sariling tanong ko and I immediately regret it. I heard him
chuckled at hinalikan ako sa noo. Grabe! Sa kanya ba talaga ako magpapakasal? Ano
kayang ginawa kong kabutihan sa pastlife ko at ang swerte swerte ko naman ata
ngayon?

"You are breathtaking Mandy. I can't barely wait to make you mine."

"I am already yours."

" Not until you said 'I do'." Ay may insecurity pa siya sa lagay na yan?

"Amanda Kristine Cortez, do you take Alexis Willem Mondragon to be your lawfully
wedded husband..." The judge said.

I look at Alexis who is also looking at me. His eyes are expectant na para bang
tatanggi ako at tatakbo anytime.

Ngumiti ako sa kanya and matched his unsure gaze with my determined one. And as
sure as the sunrise and the sunset, I said,

"I do."
Thanks again Ann

19

I snuggled closer to him and I felt him hug me tighter. Napangiti ako at lalong
pinulupot ang mga kamay ko sa katawan niya.

Antok na antok pa ako. Hindi ko alam kung anong oras kami natulog. Pagkatapos kasi
ng kasal dumiretso kami sa isa sa mga casita sa beach kung saan ang reception. It
was just a small wedding reception. In fact, isang malaking table lang kami with
the judge and his family na napag alaman ko na kakilala ng family nila. Yung mga
witness namin, pamilya ng judge na isinama dito sa Amanpulo para makapag bakasyon.
Tinawagan pala sila ni Alexis para papuntahin dito.

Mga 12 midnight na natapos ang dinner at saka kami bumalik dito sa villa. Pero
hindi ko talaga alam kung anong oras na kami natulog.

Ayaw ko pa sanang magising kasi gusto ko na lang humiga sa tabi niya pero
nakaramdam ako ng gutom kaya siguro ako nagising.

"Alexis.."

"Mandy hindi ko pa kaya. Give me an hour.Pagpahingahin mo naman ako please." He

mumbled. Napatawa ako sa sinabi niya. Seriously? Siya pa ang may ganang magsabi
niyan? Sino kaya ang walang kapaguran sa amin kaninang madaling araw?

At biglang may pumasok na kapilyahan sa isip ko. I wrapped the comforter around me
and rolled on top of him.

"Mandy..."He mumbled again but his arms wrapped around me gently para suportahan
ako.

"Walang pahi-pahinga. Kasalanan mo, pinakasalan mo ako kaya pangatawanan mo ang

desisyon mo." I said giggling on top of him. I saw him opened one of his eyes to
look at me. Then suddenly I found myself underneath him.

"Saglit!" I shrieked. Teka, mapapasubo ata ako.

"Walang saglit saglit. Ikaw tong may ganang manggising tapos sasaglit saglit ka
dyan." He said while nuzzling my neck.

"I was just kidding. Gutom na ako!" I said half laughing, half shrieking. Kung
hindi lang talaga ako gutom papatulan ko ang lalaking ito. Pero ang hapdi na talaga
ng tyan ko.

"Sus."

"Seryoso Alexis. Gutom na talaga ako." And as confirmation, tumunog ang tyan ko.
Nagkatinginan kami and I burst out laughing.

"See?"

"Pasalamat ka, gutom ka." He said while he's rolling off me.

"Thank you." I said giggling.

Tumayo siya in all his naked glory. Napatingin ako sa kanya at napanganga. Nawala
ang ngiti sa mga labi ko and I swallowed as I felt the heat creeping up my cheeks.
The heck! Kailangang maglakad ng nakahubo?

Tinakpan ko ang mukha ko ng comforter para pigilan ang sarili ko sa pagtili. My

God! Why am I so lucky?

"Mandy, I thought you're hungry?" I peeked at him at medyo nanghinayang ako kasi
nakasuot na siya ng robe and a loose white cotton pants underneath. Hawak na din
niya ang silk robe ko at isa pang cotton robe. Hindi ko maintindihan kung bakit
kailangan ng dalawang robe. Mga mayayaman talaga ang daming arte sa katawan.
Tumayo ako habang nakabalot ng comforter and took the robes from him then I
realized na wala siyang binigay na underwear sa akin.

"Bakit walang underwear?" At talaga naman na inexpect ko na siya ang kukuha ng

undies ko.

"Hindi ko alam kung saan nakalagay. And besides you won't be needing it. Maliligo
ka naman pagkatapos ng breakfast." I scowled at him.

"I felt bare kung wala akong undies." Sinuot ko ang binigay niyang robe sa akin at
naglakad papuntang walk in closet.

"I'll just go and check on breakfast." Paalam niya and I heard the opening and the
closing of the door.

Sinamantala ko na din ang pagkakataon at pumasok ako sa banyo at naghilamos tsaka

nag toothbrush. Nilagyan ko na din ng clip ang buhok ko para d ako magmukhang
bruha. Maya maya may katulong sa labas tapos magulat at magtatakbo pag nakita ako.

Pagkalabas ko, nakikipag usap siya sa househelp na provided ng resort. Ganun pala
dito kapag nakabili ka na ng villa may pinoprovide na househelp ang resort para
maglinis ng villa kahit wala yung may ari.

Pagkakita niya sa akin, he pulled a chair for me at hinintay akong maupo bago siya
naupo sa tabi ko.

"Sarap talaga dito. Pati food masarap." I said while chewing on the scrambled eggs
na hindi ko alam kung bakit kakaiba ang sarap.

"Yes, yung chef mismo nila ang nagluluto ng mga menu dito."

"Paano mo nalaman ang tungkol sa lugar na to? Ang akala ko kasi, nung sinabi mong
Palawan, akala ko, El Nido o ang ibang resorts. Di ko alam na may nag eexist palang
Amanpulo."

"I came across one of the the Aman resorts in one of my travels tapos nalaman ko
ang resort nila dito sa Philippines so I checked it out." He said casually.

"You checked it out tapos bumili ka na lang bigla. Ikaw na ang mayaman."

"What's mine is yours now. Have you forgotten?"

"How could I? I'm still sore." And I felt myself blush while he smiled. Napatingin
tuloy ako bigla sa househelp na nasa di kalayuan.

"Good. It means I'm doing my job well." Lalo akong namula and I heard him chuckle.
Tinutukso ba niya ako? I looked at him and indeed mischief is written all over his
face. At papatalo ba naman ako?

"Yes. Too good. Which reminds me, sa tingin ko magkakatotoo ang naisip ko bago pa
tayo pumunta dito." Casual na sabi ko.

"Naisip na ano?"

"Naalala mo nung nasa kotse tayo, nung sinundo mo ako? Of course naalala mo kasi
kahapon lang yun nangyari and you don't want to kiss me? Naisip ko, kung ano ang
gagawin natin dito at magkakatotoo ata." I drink my juice kasi pakiramdam ko
nanunuyo ang lalamunan ko dahil nag oovertime na naman ang imagination ko.
"And what are those thoughts?" Binaba na niya ang fork niya at tumingin sa akin.
Pinigil ko ang mapangiti.

"Naisip kong we will be making love in the hammock, in the sand , on top of a huge
rock..." Pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko.

Nabilaukan siya habang umiinom ng tubig.

"Okay ka lang?"

"Really, Mandy you don't have to share with me those kind of thoughts.Nagulat ako."
Pulang pula na ang pisngi niya.

"Nagulat lang?"

"And more."

"Yan na naman ang more mo. Nadadali ako sa more na yan." He smiled

"More is better that telling me your...your suggestive thoughts. I didn't know that
you're already molesting me in your mind." Aba! Matagal na. Pero aamin ba ako?

"Hindi ah! Naaamaze lang ako kasi ang galing kong manghula."

Napailing siya and a smile tugged at his lips.

"Really? Did you also predict that we will be doing it in a yacht?" Tiningnan ko
siya and I saw his playful smile.

"Ay hindi. Hindi ko naisip na may yacht. Bakit meron ba?"

"Yes. After breakfast mag island hopping tayo" Bigla akong na excite. Sino ang
hindi? Mag scuba diving kami. Magaganda daw ang corals dito.

"Talaga?"

"Yes. After breakfast maligo ka na at aalis na tayo. Magbabaon na lang tayo ng

foods." He declared.

"I'm so excited. Teka di ba madaming rock formations sa mga islands dito?"

"Yes. Why?"

"Great! Rocks, here we come! I'm done." I declared and I sprinted towards our
bedroom pero narinig ko pang tumawa siya. Pero bago ako pumasok sa kwarto lumingon
ako sa kanya. I saw his amused expression while looking at me.

"Mr. Mondragon, aren't you going to take a bath?"

"I thought you'd never ask." He stood up and wiped his mouth with a table napkin.
Hinintay ko siyang makalapit sa akin.

"Pa demure ka masyado." I whispered at him sabay yakap sa bewang niya habang siya
nakaakbay sa akin.

"Ako, pa demure?" He raised his eyebrows at me

"Opo. Pa Virgin pa." I said giggling.

"Ganun?" He said before he suddenly scooped me up and I shrieked.

"Anong ginagawa mo?"

"I'll be giving up my virginity." He said and he closed the bathroom door.

Ngumiti ako sa kanya and I winked before I said.

"I like that."

20

Katulad ng sinabi niya, umalis kami after breakfast. Sumakay kami sa yacht at nag
island hopping, tapos nag scuba diving. Kaya naman, nung umuwi ako pagod na pagod
ako at naligo na lang ako tapos natulog na. Hindi ko na nakuhang magdinner dahil
sa pagod. Ilang oras ba naman kasi sa dagat? Pero hindi naman ako nagutom kasi ang
dami naming baon at saka may stock naman sa yate kaya kahit hindi na ako mag dinner
okay lang.

Hindi ko alam kung gaano na ako katagal na nakatulog nung maramdaman kong may
humiga sa tabi ko at agad na niyakap ako.

"Paano ba yan? Kakakasal pa lang natin pero mabilis ka nang mapagod." He said while
nuzzling my neck. Antok na antok pa ako kaya yumakap na lang ako sa kanya para
makatulog ako ulit.

"Babawi ako bukas. Promise. Tsaka nakadami na tayo kanina sa yacht." I murmured
sleepily not really thinking what I was saying and I heard him chuckled before he
hugged me tighter and his fingers played my hair before I drifted off to sleep.

Ang bilis ng panahon kapag masaya ang isang tao kaya naman hindi namin namalayan na
patapos na pala ang vacation slash honeymoon namin. I just found myself packing my
things kasi kinahapunan babalik na kaming Maynila. At hindi pwedeng mag extend pa
kami kasi the next day ay enrollment na.

And so we opt to stay in the villa and lay on the bed. Nalulungkot ako at alam ko
kung bakit. Ayaw ko pang matapos ang bakasyon na to. Gusto ko pa siyang makasama.
Kung pwede pa lang na dito kami tumira pero hindi pwede. Somehow, we need to be
back to face the real world. My only consolation is that I am married to him. Pero
natatakot din ako kung ano ang magiging reaction nila Mama pag nalaman nila ang
totoo.

Kaya naman todo na ang kabang naramdaman ko pagkasakay namin sa plane pabalik ng
Maynila.

Naghihintay na lang kami ng valet na maghahatid ng kotse niya nung magring ang
phone niya.

"Yes?" narinig kong sagot niya. Naghikab ako kasi inaantok na naman ako at
naninibago ako sa init sa Manila. Kakaiba talaga pag sa probinsiya.

"When?" Napatingin ako bigla sa kanya kasi parang nag iba ang tone ng voice niya.

"Can't it wait?"

"Okay." At ibinaba na niya ang phone. Nakakunot ang noo ko habang nakatingin sa
kanya. Hindi na din siya nakangiti.
"May problema?"

"Not really." Umupo siya sa tabi ko at inakbayan ako.

"Bakit badmood ka ata."

"Mandy, okay lang ba sa'yo kung iiwan kita saglit?" Something clutched at my chest.
Iiwan na niya ako?

"Ano? Tatakasan mo ako ano? Pagkatapos ng lahat, hindi mo ako papanagutan. You're
running away from me?" I blurted out. Medyo tumaas na din ang boses ko kaya
napatingin sa amin ang ibang tao na naghihintay din ng kanilang mga sasakyan.

"Of course not. Why would I do that? Bakit pa kita pinakasalan kung may plano akong
takasan ka?"

"Malay ko ba!" Umismid ako. Akalain mo, kakakasal lang namin, iiwanan niya kaagad
ako?

"Mandy, hindi pwedeng hindi kita panagutan. You're already wearing my ring. You're
already bearing my name. Paano mo nasasabi na hindi kita papanagutan? And I
wouldn't go through all those troubles para lang iwan ka. May aasikasuhin lang ako
sa Paris. I need to settle some contracts tapos babalik kaagad ako." Tiningnan ko
siya habang nakataas ang mga kilay ko and he chuckled before he pulled me closer to
him.

Dumating na ang kotse niya and he opened the door for me while the valet attendant
put our things inside the car compartment.

"Kelan ba ang alis mo?" I asked nung nasa byahe na kami.

"Pagkahatid ko sa'yo, didiretso na ako sa airport."

"That soon? Iiwan mo na naman ang kotse sa airport?" Iniwan kasi namin ang kotse
niya nung pumunta kaming Palawan.

"No. Ipapakuha ko sa driver mamaya para may maghatid at sumundo sa'yo sa school."
Tumaas ang kilay ko.

"At ano ang sasabihin nila Mama pag nalaman nila na may sarili akong driver at
kotse na tagahatid at tagasundo sa akin? At may kotse naman ako kahit na hindi
kasing gara ng kotse mo." Sumulyap siya sa akin at nakita ko ang disgusto sa itsura
niya.

"I am not comfortable with the idea that you are driving."

"And I am not comfortable with the idea that I have a driver. Alexis
naman,magdududa sila Mama at Papa." I heard him sighed.

"Okay. Don't worry I'll be back. Pinakalate na ang one week. And I promise
pagkabalik na pagkabalik ko, kakausapin ko ang parents mo and I'll personaly ask
for your hand in marriage." Na touched ako sa sinabi niya. Ako na! Ako na ang
pinagpala sa babaeng lahat.

"Kahit na kasal na tayo?"

"Kahit na kasal na tayo." He declared.

"I will miss you Mandy." Hinawakan niya ang kamay ko na nasa lap ko at sumandal ako
sa kanya.

"I will miss you too. Sulat ka ha!" I joked.

"Ayaw mo ng tawag o skype o kaya facetime?"

"Para maiba. Sulat naman. O kaya telegraph." I smiled pero ngayon pa lang
nalulungkot na ako. Hindi naman ako ganito ka clingy pero namimiss ko na siya
ngayon pa lang.

He laughed before he planted a kiss on my hair.

"Take good care of yourself Mandy."

"Ikaw din. Wag kang tumalon from the top of the Eiffel Tower pag sobrang miss mo na
ako ha?" I said trying to lighten up the mood. Bakit ba kasi ang bigat bigat ng
dibdib ko. Para namang hindi na kami magkikita.

Tumawa ulit siya at mas niyakap ako gamit ang isa niyang kamay while he's driving.
Pagdating namin sa tapat ng bahay, hindi agad ako bumaba. Hindi din naman niya kasi
binubuksan ang pinto. Nakasandal pa din ako sa kanya at nakayakap pa din siya sa
akin.

"Why don't you stay at our house para mas malapit sa school." Biglang sabi
niya.Napatingala naman ako sa kanya.

"Anong mas malapit? Ang layo kaya ng mansion niyo. Di hamak naman na mas malapit
ang bahay namin kaysa sa bahay niyo. Tsaka ang laki ng bahay niyo, baka mawala pa
ako." Ano na lang ang sasabihin ng pamilya niya kung doon ako titira sa kanila?
Hindi pa naman alam ng lahat na kasal na kami.

"Hindi yun ang ibig kong sabihin. I have another house na malapit sa school. Mas
magiging comfortable ka at masusundo ka na at mahahatid ng driver at the same time,
hindi magdududa ang parents mo." I looked at him in disbelief.

"Alexis mas lalo silang magdududa kasi lilipat ako ng bahay. Okay ka lang? Ano yun
live-in tapos mag isa lang ako?" He is unbelievable. Bakit ba obsessed siya na
ihatid sundo ako? Ang laki ko na kaya.

"You will eventually live in that house kapag alam na ng parents mo ang tungkol sa
atin."

"When you say our house, ibig mong sabihin, me and you at hindi you and your
parents and siblings."

"Initially it's my house but since you're my wife then it is already our house. You
can go check it out after you've enrolled kung magugustuhan mo." Hala may sarili na
agad kaming bahay? Siya na talaga! Siya na ang mayaman.

"At kung hindi ko magustuhan." I joked. Kahit saan siguro niya ako itira basta
kasama ko siya papaya ako.

"We'll look for another place na magustuhan mo." He said casually.

"Nagtatapon ka ng pera?"

"Hindi. But I'll give you anything that you want and everything that you need." He
said seriously and I felt the sincerity in his voice. Oo tanggap ko na mahal niya
ako pero that instant, I understood the depth of his feelings towards me. I wasn't
able to stop myself.

I got teary-eyed.
21

"I'm dying." I muttered to myself while lying on my bed. Pakiramdam ko talaga

mamamatay na ako dahil sa sobrang pagkamiss kay Alexis. Ilang araw na ba ang
nagdaan? 3 days? Pero sobrang miss ko na siya kahit na araw araw naman siyang
tumatawag. Kahit na nagsaskype kami every night. Pero iba pa din kasi na magkasama
kami, na magkatabi kami sa higaan, na nayayakap ko siya. Ito na ba ang tinatawag
nilang obsession?

Kaya naman kahit 10AM na, nakahiga pa din ako sa kama at nalulungkot. Mabuti na
lang at wala akong pasok pag Wednesday.

Kinuha ko ang phone ko and typed a message.

'I miss you so much.' Then I send it to his roaming number. Anong oras na ba ngayon
sa Paris? I check on the world time in my phone. 3AM. Nanlumo ako lalo. I'm sure
tulog na yun.

Dumapa ako sa kama at niyakap ang isa kong unan at pinanggigilan. Ganito pala
kahirap ang long distance relationship. Nakakamatay ang pangungulila No wonder
madaming nasisirang LDR. Pero hindi naman kami darating dun kasi babalik naman siya
4 days from now.

Just then I felt my phone vibrate at nagulat ako nung makita ko kung sino ang
caller. Nataranta ako bigla. Bigla kong nakalimutan kung paano ko sasagutin ang
phone ko kaya naka ilang ring pa bago ko nasagot.

"Tumawag ka! Oh my God! Tumawag ka!" I beamed at him while smiling like a lunatic.
Malala na ako. Malala na talaga ako.

"You said you miss me." Napapikit ako pagkarinig ko ng boses niya. Mukhang
kagigising lang niya.

"Nagising ba kita?" Na guilty tuloy ako. Iniistorbo ko pa ang pagpapahinga niya.

Pero mas nakakalamang ang tuwa ko kaysa sa guilt at hindi ko makuhang itago yun sa
boses ko.

"Hala. Sorry. Dapat di mo na lang pinansin. Tumawag ka pa talaga." But I am not

really sorry.

"It's okay Mandy. Anything for my wife. And besides, I miss you too." Napaka swabe
ng boses niya. Parang yung kapag bagong gising kami at niyayakap niya ako and he
would whisper in my ears.

Tapos bigla ko na lang naramdaman ang pag iinit ng mga sulok ng mga mata ko. Aww.
Bakit ba ako naiiyak? Ganito ba talaga pag sobrang miss mo ang isang tao?

And I sniffed.

"Mandy are you okay?" Nag woworry na sabi niya.

"Oo. Okay lang ako. Naiiyak lang ako kasi namiss lang talaga kita ng sobra.I can't
wait to hug you. Namimiss ko na ang amoy mo. I think I'm going crazy." At mas lalo
akong naiyak. Ano ba ang nangyayari sa akin? Sobrang emotional ko naman ata?
"I miss you so much too. Tatapusin ko kaagad ang business ko dito and I'll be back
as soon as I can. Stop crying please." Alo niya sa akin pero hindi ko talaga
mapigilan. Grabe. Hindi naman ako iyakin.

"Naiiyak ako eh. May magagawa ba ako?" Narinig ko siyang bumuntonghininga.

"May pasok ka ba ngayon?"

"Wala nga. Iniisip lang kita kaya nalulungkot ako." I heard him chuckled from the
other line.

"Okay para hindi ka na malungkot at may pagkakaabalahan ka. Ipapasundo kita sa

driver. Bisitahin mo ang bahay. Tingnan mo kung magugustuhan mo o kung may gusto
kang ipabago. Pwede mo ding tingnan kung ano pang kulang na gamit and you could
shop. Ipapadala ko ang extension card ko sa driver." The prospect of seeing his
home got me excited and it somehow lift my spirit.

"Seryoso ka talaga na kung di ko magugustuhan ang bahay mo, maghahanap ka ng bago?

Ano ka ba! Kahit sa ilalim ng tulay mo ako patirahin papayag ako basta kasama ka."

"Papayag ba naman ako na sa ilalim ka ng tulay titira. And Mandy, it's our house
now."

"Oo na. Tama na at kinikilig na ako."

"Ano pala ang gusto mong pasalubong?"

"Ikaw...and more." I heard him laughed from the other line.

"Aside from me and more, ano pa?"

"Wala na. Ikaw lang. Ano pa ba ang hihilingin ko kung andyan ka na?"

"I love you Mandy." Madamdaming sabi niya at kahit sa phone lang kami nag uusap
nararamdaman ko pa din ang sincerity niya.

"I love you too. Whew!" At pinigil ko ang sarili kong maiyak na naman. What the!

"What happened?"

"Hindi ko alam pero naiiyak na naman ako. Shit!" Sabi ko habang pinupunasan ang
luha ko.

"Malapit na akong bumalik. Don't worry."

"I'll try. Sige na matulog ka na. Naistorbo ko pa ang tulog mo."

"Okay. Mag ayos ka na, darating ang sundo mo in an hour. Ibibigay ko ang number mo
sa driver para I-text ka niya okay?"

"Okay."

"Take care Mandy." Napapabuntunghininga na lang ako. Siguro kung hindi siya ganito
ka sweet, hindi ko siya mamimiss ng sobra. Sino ba ang mag aakala na ganito pala
magmahal si Alexis?

"Okay. Ikaw din. Wag na wag kang tumingin sa mga magaganda dyan kundi tutusukin ko
ang mata mo." Narinig ko siyang tumawa
"Hindi po. Sige na. Tatawagan ko pa ang driver mo."

"Sige bye." He didn't say goodbye, he just turned off the phone. Katulad nung
pumunta siyang Paris. Hindi din siya nag goodbye. He just kissed me thoroughly bago
siya bumalik sa kotse niya at umalis na.

After an hour nga dumating ang driver nila at sinundo ako tapos pumunta kami sa
bahay and again I was amazed. Bakit ba niya sinasabing di ko magugustuhan ang
bahay? Kahit pa hindi kasinlaki ng mansion nila ang bahay, para sa isang tulad ko,
malaki na ito. Ang laki pa ng lawn na mukhang may nagmemaintain. 2 storey ang bahay
at may limang kwarto sa taas tapos may isang guestroom sa baba, library at
entertainment room. Hindi ko na inisa isa ang mga kwarto. Yung sa baba lang ang
tiningnan ko at sa tingin ko naman wala na akong kailangang baguhin. Kumpleto naman
na ang furniture. Kung ito ang magiging bahay namin, wala na akong pwedeng
ireklamo.

"Ma'am, pinapaabot po ni Sir." Sabi ni Kuya Nestor. Siya ang driver na nagsundo at
naghatid sa akin.

Napatingin ako sa set of keys tsaka sa card na iniabot niya sa akin.

"Ito po ang susi ng bahay tapos yung card."

"Salamat po." Kinuha ko ang susi at card tapos nagyaya na akong umuwi.

Friday at mag isa lang ako sa cafeteria kasi break time at wala si Missy. Wala
atang planong pumasok ang babaeng yun. Next week na lang daw siya papasok.

"Aba himala, masaya ka ata ngayon Mandy. Ilang araw ka nang parang nalugi."
Napatingin ako kina Chelsea at Barbie na kararating lang at agad naman na tumabi sa
akin. Napansin ata nila na matamlay ako these past few days.

"Siyempre." Kasi dalawang araw na lang darating na si Alexis.Pero hindi ko na yun

sinabi kasi wala pa naman kaming usapan kung sasabihin na ba o hindi ang relasyon
namin. Baka pagdating na lang niya.

"Sama ka mamaya Mandy?" Nakangiting tumingin ako kay Chelsea na nagsalita.

"Saan naman?"

"Kina Lexie. Doon na lang daw tayo kikitain ni Missy. Mga 5PM after class. Wala ka
namang class na nun di ba?" Nangunot ang noo ko.

"Anong gagawin natin doon? Di ba nasa Paris siya?"

"Dumating na kaya siya from Paris 2 days ako. Siyempre, nag beauty rest muna ang
lola mo. Alam mo naman yun, ayaw nang naiistress. Kunin daw natin ang mga
pasalubong natin at ayaw niyang magbitbit." Mahabang paliwanag nila pero wala na
doon ang isip ko. Dumating na siya 2 days ago?

Pero kakausap ko lang sa kanya kagabi. At 2 days ago, di ba nga pinapunta pa niya
ako sa bahay? At kung dumating man siya, bakit hindi niya sinabi sa akin? Mas
nauna pang nalaman nina Barbie at Chelsea.

"Two days ago pa siya nakauwi?" Tanong ko. Baka namali lang ako ng rinig.

"Oo. Tumwag nga siya sa akin kanina at pinapapunta nga tayo." Tuluyan nang nawala
ang enthusiasm ko kanina.

I feel like I've been kick in the gut. Mas nauna pang nalaman ng iba kaysa sa akin
at ang mas masama, mas inuna pa nya ang beauty rest niya kaysa makita ako. Tumayo
ako bigla.

"Mandy saan ka pupunta?" Gulat na sabi ni Chelsea at Barbie nung bigla akong
tumayo.

"Nakalimutan ko, may gagawin pala ako." Sabi ko at nagmamadali akong maglakad
papuntang parking.

Makikita ng lalaking yun. He better have an explanation for this or else, he will
feel the wrath of a woman scorned.

I swear.
22
Nagmamadali ako at kung kelan pa ako nagmamadali saka pa ang daming aberya. Katulad
ngayon, ni hindi ako makapasok sa subdivision nila Alexis. Tatawagan daw kasi muna
ang bahay nila Alexis kung kilala nila ako bago ako makapasok.

"Kuya kilala nga ako ni Alexis. Sige, tawagan mo, bahala ka." I said sulking.

"SOP lang po Ma'am. Pasensiya na po." Apologetic naman na sabi ng guard.

"Okay."

"Ma'am Mandy!" Napatingin ako sa kabilang kotse na papasok at nakita ko si Kuya

Nestor yung driver na sumundo at naghatid sa akin sa bahay ni Alexis.

"Manong ayaw niya akong papasukin." Parang bata na sumbong ko sa driver.

"Okay na yan Sir. Asawa yan ni Sir Alexis." Manong Nestor vouched for me which I am
very grateful.

"Ganun po ba? Ay naku Ma'am pasensiya na po. Hindi po kami nasabihan."

"Okay lang po." At pinapasok na ang kotse ko. Sumunod ako sa kotse na dinadala ni
Manong Nestor kaya wala ng tanong tanong at nakapasok agad ako sa mansion nila
Alexis. Bakit ba ganito kalaki ang bahay nila samantalang wala namang halos
tumitira. Ang mga mayayaman talaga kung makapag tapon ng pera.

Pagkapasok ko sa bahay nila, binigyan agad ako ng meryenda ng isang maid.

"Manang si Alexis po?" Tanong ko sa katulong na naghatid ng meryenda ko.

"Si Lexie po?"

"Opo."
'Saglit lang at tatawagin ko." Umalis na siya at umakyat para ata tawagin ang amo
niya. Excited ako na kinakabahan. Nawala bigla ang inis ko sa kanya at nakalimutan
ko na may atraso siya sa akin. Mas nangibabaw ang pagkamiss ko sa kanya.

Uminom ako ng juice na ibinigay sa akin kasi parang nanunuyo ang lalamunan ko.
Kulang na lang akyatin ko siya sa kwarto niya kasi natatagalan ako. Bakit ba ang
tagal niyang bumaba?

Tumingin ako sa hagdan pero wala pa din bumababang Alexis. Hindi na talaga ako
mapakali.

"You're looking for me?" Napatingin ako bigla sa nagsalita. He emerged from the
sitting room. Gumamit ata siya ng elevator.

"Alexis." Tumaas ang kilay niya sa sinabi ko at nagtaka ako. Something is wrong
with him. May iba sa kanya. Not physically though.

Iba ang klase ng tingin na binibigay niya sa akin. Wala na yung tenderness na
nakikita ko everytime he looked at me. Ngayon nakataas pa ang kilay niya. Pero
ganun pa din naman ang itsura niya. Wala namang nagbago.

Tumigil siya malapit sa akin at tinitingnan pa din ako.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na dumating ka na pala? Kung hindi pa sinabi nina
Chelsea sa akin, hindi ko pa malalaman. Dapat mamaya pa kami pupunta dito but I
can't wait. I am so excited to tell you the news." Naramdaman ko ang pag iinit ng
sulok ng mga mata ko. Naiiyak na naman ako. Gahd!

"Alexis, I'm pregnant. Magkakaanak na tayo." I blurted out at the same time
fighting the urge to cry. Bumili kasi ako kahapon ng PT kasi isang buwan na akong
delayed at kanina ginamit ko ang kit and it's positive.

Nagulat ako siyempre pero naisip ko, kasal naman kami ni Alexis kaya wala akong
dapat ikatakot. And besides pagdating niya magsasabi naman siya sa parents ko. Kaya
naman ang takot ko nawala at bigla akong naexcite.

Kaya agad agad akong pumunta dito because I can't wait to tell him the news because
I am sure that he'll be ecstatic.

"What!?" He shrieked. Nanlalaki ang mga mata niya.

"What are you talking about? Anong magkakaanak na tayo? Nababaliw ka na ba?" Hindi
makapaniwalang sabi niya.

"Alexis..." But he stopped me. He motioned me to stopped talking with his hands at
hinilot hilot ang ulo niya.

"Don't call me Alexis! Anong pakialam ko sa pagbubuntis mo? At sino ka ba?" And
that enraged me. Anong sino ako? Anong walang pakialam sa pagbubuntis ko?
Pagkatapos ng lahat? Nagpunta lang siyang Paris nagka-amnesia na siya?

"Anong sino ako? Pagkatapos mo akong buntisin, who u ako sayo? Anong klaseng trip
to Alexis? Itigil mo yan dahil hindi ka na nakakatuwa!" Naiinis na ako. Anong
klaseng kadramahan itong pinaggagawa niya?

"Hindi ka rin nakakatuwa. I don't know you. If this is a prank you better stop or
else I will be forced to call security para ipakaladkad ka palabas ng village. At
sino ba ang nagpapasok sa'yo dito? Manang!!" Mataray na sabi niya. Nalito ako lalo.
Naguluhan ako sa mga nangyayari kasi based on his expression, hindi siya nantitrip
o nagpapanggap lang. Talagang hindi niya ako kilala.

"Lexie..." I heard someone called from behind me. The voice that was so familiar my
heart automatically clenched. Parang ayaw kong lumingon but my curiosity got the
better of me. Dahan dahan akong lumingon sa may pinto kung saan nanggaling ang
boses and my breathing hitched.

Our eyes met and the shock that registered on his face mirrored mine.

"Kuya...akala ko ba bukas pa ang dating mo? Teka, Kilala mo ba siya? Buntis daw
siya at ako daw ang ama. Mahabanging langit!" I barely heard the hysterical voice
of Lexie because I was so busy looking at the guy in front of me.

"Amanda.." I heard him whisper. Hindi ako makagalaw. Ni hindi ako makareact.
Anong kalokohan ito?

"Mandy, let me explain." Lumapit siya sa akin and I didn't do anything. I was too
numb to react. Ni hindi ko naramdaman ang sarili ko. Para akong nag out of the body
experience at pinapanood ko lang ang mga nangyayari sa paligid ko.

"Who are you?"

I heard myself say.

Thanks for the 1K comments.

23

Pabalik balik ang tingin ko sa kanilang dalawa. Looking at both of them, you
wouldn't know the difference. Pati buhok nila magkaparehas, pati kilay, ang shape
ng mukha. They are so identical.

"Kuya, kilala mo siya? Ano ang pinagsasabi niya?" I heard the other one said. The
other one, kasi hindi ko alam kung sino ba talaga si Lexie sa kanilang dalawa. Wala
akong kapasidad ngayon na mag isip. I am so shocked with seing two Alexis in front
of me. Pakiramdam ko nanlalaki ang ulo ko.

"Mandy." The guy na tinatawag na kuya approached me and I know kahit hindi ko na
isipin na siya ang taong pinakasalan ko. It's the way he say my name. It's the way
he looked at me. He always looked at me with tenderness and now with longing but
right now, I can't even appreciate his looks. Nung mga nakaraang araw miss na miss
ko siya ngayon parang binuhusan ako ng malamig na tubig at pati ang lahat ng
nararamdaman ko nawala. The only feeling left is confusion na unti unting
napapalitan ng sakit na pakiramdam ko unti unting sinasakal ang puso ko habang
nagsisink in sa akin ang lahat.

"Sino ka?" My voice sounded strange. Na para bang hindi nanggaling sa akin ang
boses. Na para bang pati ang boses ko ay isang estranghero. Just like the two
people in front of me.

"Mandy..." Lumapit siya sa akin kaya umatras ako tsaka ko naalala na papunta ako sa
kamukha niya so I immediately stop.

"Sino kayo?" Dinig na dinig ko ang panginginig ng boses ko. Then I realized that I
am shaking. My hand is shaking,my whole body is shaking.
"Amanda. Mag usap tayo."

"Wag mo akong hawakan." Bigla siyang lumapit sa akin at agad akong pumiksi nung
nagtangka siyang hawakan ako.

"Lexie, mag uusap muna kami." Napatingin ako ulit sa tinawag na Lexie na mukhang
shock din sa mga nangyayari. Tapos tumalikod na ito at umalis. Naiwan kaming
dalawa.

"Mandy I'm so sorry..." he started I held up my hand to stop him.

"Sino kayo?" My voice is cold and if I am in a different situation I would be

amazed at the sudden change of my emotions. But who in her right mind would be
amaze at this kind of situation.

"I'm Alexis. I'm your husband. Lexie and I are twins." He said.

I looked at him as if I am looking at him for the first time. I looked at him
from head to toe and up. Wala naman talagang pagbabago. The same haircut, the same
thick but clean eyebrows, the same deep setted expressive eyes, the same
aristocratic nose, the same firm pinkish lips. Kahit ang mamula mula niyang kutis
walang pinagbago. Pati ang klase ng tayo niya parehas pa din. The same yet I feel
that I don't really know him. Dahil yun ang totoo. Hindi ko talaga siya kilala.

At ano ang ginagawa ko sa bahay nila? Ipinilig ko ang ulo ko, then I walked towards
him dahil sa kanya talaga ako dadaan para makalabas ako sa bahay na to.

Kailangan kong umalis. Kailangan kong lumabas dahil pakiramdam ko sinasakal ako
kahit na ang laki laki ng mansion na to.

Dinaanan ko siya pero hindi ako tumingin sa kanya. Dumaan ako sa tabi niya na
parang wala siya. Pero hindi pa ako nakakalayo sa kanya nung hinawakan niya ang
kaliwa kong braso. I immediately flinched at his touch. Andun pa din ang parang
kuryente na dumaloy sa katawan ko the moment he touched me. And that same current
woke me up. As if it melted the coldness that I've felt in my heart a while ago
only to be replaced by a searing pain. A pain so real that I wanna see if indeed my
heart is bleeding.
"Mandy, saglit. Mag usap muna tayo please." The pleading in his voice didn't
touched me. Pero dahil hawak niya ang braso ko, hindi ko natuloy ang paglalakad.
Tumigil ako at humarap sa kanya at the same time taking my arms away from him.
Again I looked at him coldly.

And before I could even stop myself, my right palm landed on his cheek. And it
sting. Sa lakas ng pagkakasampal ko sa kanya sumakit ang palad ko pero walang wala
ang sakit ng palad kumpara sa sakit na nararamdaman ko ng puso ko.

Hindi ko na tiningnan ang reaction niya. Pagkasampal ko sa kanya agad akong

naglakad palabas ng bahay nila. Binuksan pa ng katulong nila ang pinto para sa akin
kahit na kitang kita sa mukha niya ang gulat dahil siguro sa nasaksihan. Pero wala
na akong pakialam. The hell I care.

Nagmamadali akong naglakad papunta sa kotse ko pero kung kelan naman ako
nagmamadali tsaka ko hindi makita ang keyless remote ng kotse ko. Dahil siguro
nanginginig ang kamay ko.

"Nasaan na ba yun?" Kulang na lang itapon ko ang lahat ng laman ng bag ko sa

paghahanap ng keyless remote pero hindi ko mahagilap and I become frustrated. I
pour all the contents of my bag on the hood of my car at kasabay ng pagkalaglag ng
mga gamit ko ang pagtulo ng mga luha ko.

Hindi ko na alam kung ano ba ang iniiyakan ko. Ang hindi ko mahanap na keyless
remote o ang lahat ng nangyayari sa akin.

And I sobbed and sobbed in front of my car. Hindi basta tahimik na iyak, I sounded
like a wounded animal. My shoulder and my whole body is shaking dahil sa pag iyak
ko hanggang sa napaupo ako sa harap ng kotse ko and I hugged my knees while crying
my heart out.

Then I felt someone hugged me.

"Tahan na. Stop crying please. Mandy please, let's talk. We need to talk."
Napatingin ako sa kanya and he attempted to wipe my tears pero pinalis ko ang kamay
niya tapos tinulak ko siya ng mahina at tumayo. Inalalayan naman niya ako at
hinayaan ko lang siya.

Pagkatayo ko kinuha ko ang panyo ko at dun ko nakita ang keyless remote. Pinunasan
ko ang mukha ko at pinulot ang mga gamit ko na nahulog kanina. He helped me pick my
things and I let him.

"Saan tayo pwedeng mag usap?" Mahinang tanong ko at namamalat ang boses ko. Pero
gusto ko nang tapusin to. Gusto ko na ding umuwi para may laya akong umiyak ng
umiyak sa kwarto ko. Kaya naman mas gugustuhin ko pang malaman ang totoo ngayon
mula sa kanya kahit na alam kong lalo akong masasaktan. Parang isang bagsakan ng
sakit na lang. Siguro naman hindi na ako magbbreakdown sa harap niya.

"Let's get inside." Tumango ako at nagtangka siyang alalayan ako pero nagbigay ako
ng distance.

I saw him clenched his jaw pero hindi na ako nag comment. What for?

Nauna na siyang naglakad at sumunod ako sa kanya. Hindi kami dumaan sa front door.
Instead sa isang pathway kami dumaan hanggang sa makarating kami sa den. Then he
opened a door leading to a room na sa tingin ko ay library dahil sa dami ng libro.

"Dito na lang." Sabi ko sabay upo sa pang isahang sofa kaya napilitan siyang maupo
sa kaharap ko na sofa.

Walang nagsalita sa amin. Nakatingin lang siya sa akin.

"I'm sorry." Di ko alam kung ilang beses na niyang sinabi sa akin ang mga salitang
yan. And I want him to stop saying sorry.

"Sino ka?" I said and I forced myself to look straight at him. I tried to stay calm
and composed and opposite of what I am feeling at this moment.

"I'm Alexis. Alexis Willem Mondragon." Pumikit ako. At least totoong pangalan pala
ang sinabi niya sa akin.

"At ang kambal mo?"

"Alexander William. Lexie ang palayaw. Siya talaga si Lexie. I'm sorry." Yumuko
siya.

"Ikaw ba ang ka-kasama ko nung party? Ikaw ba ang...Are you the one I fucked with
at the party?" Kahit ako napangiwi sa salitang lumabas sa bibig ko. Pero ano ba ang
matatawag sa ginawa namin? Sa mga ginawa namin? We've been fucking all this time.
I've been delusional enough to think that we loved each other.

"Amanda we never fu-" He protested and I saw a glint of anger in his eyes. The eyes
that I used to adore so much.

"Stop sugarcoating me with words. I've had enough. Sana sagutin mo na lang ako at
parang awa mo na wag mo na akong bolahin pa." I felt my eyes water and I paused to
blink it away.

"Sino ang pinakasalan ko?" I've never had this many doubts before.

"You married me." And should I be thankful? No I feel wretched. I feel used. I
feel...I willed myself to stop thinking.

"Since kelan kang nagpanggap na si Lexie?" Alam kong masasaktan ako kahit ano pa
ang sagot niya. But I wanted to know. I am dying to know kung kelan ako simulang
naging tanga.

"Nung unang nagkita tayo sa school niyo." He said and I flinched. I fought the urge
to shout and throw something at him. How dare you! How dare you!My mind is already
shouting profanities for him but I don't want to lose it in front of him.

"Ang tagal mo na pala akong niloloko." I smiled bitterly.

"Mandy. Let me explain, I was just helping out my brother. I didn't mean to deceive
you. At first I just can't tell you who I am because I promised my brother not to
tell anyone." He said immediately in a futile attempt to explain but I know that it
was no use. No explanation would suffice and would negate the fact that he make a
fool out of me.

"Nung una yun Alexis. Nung una. Sinabi ko naman sayo na tanggap ko kung ano ka. Do
you think that it would matter to me if I happen to know who you really are? Pero
hindi mo sinabi. Ilang pagkakataon ba meron ka? Ilang buwan na tayong magkakilala.
Isang linggo tayo sa Palawan. You married me pero hindi mo pa din sinabi sa akin.
You choose to deceived me." At naramdaman ko na lang ang mga luhang nag uunahan na
sa pisngi ko which I brushed immediately.

"At para akong tanga na pinrotektahan ko pa ang baklang status mo kasi akala ko may
image kang pinapangalagaan at iniisip na magkakampi tayo. I thought that I was in
to your secret, yun pala kasama ako sa niloloko mo. Ang tanga ko di ba?" I angrily
brushed my face as another batch of tears fall.

"I'm so sorry."

"Wag kang mag sorry because you are not really sorry. How could you be sorry for
something that you did intentionally? At ano ang sinabi mo sa Amanpulo? You will
never hurt me deliberately?" I snorted at my stupidity for believing in him

"Natakot akong sabihin sa'yo dahil natakot akong magalit ka at hiwalayan mo ako.
Amanda, I love you so..." I stopped him because I can't take another lie from him.
Mas lalo lang akong nagagalit. Mas lalo lang akong nasasaktan.

"Mahal mo ako? Anong klaseng pagmamahal meron ka? I gave you everything pero ikaw,
ni hindi mo man lang magawang ipakilala sa akin ang tunay mong pagkatao. Don't mock
love in front of me Alexis dahil naiinsulto ako. Ininsulto mo ang pagmamahal ko
sa'yo."

"But don't worry, dahil may natitira pa naman akong pagmamahal sa'yo. And because
of it, I assure you no one will know of your secret. Hindi kayo mabubuko. Your
secret is safe. You will not hear me talking about it. Iisipin ko na lang na isang
masamang panaginip ang lahat at hindi ka naman talaga nag e-exist." Tumayo na ako
at tumayo din siya.

"Mandy. Please let's settle this. We can make it work. Magkaka anak na tayo."
Nakikita ko ang panic sa pagmumukha niya but the hell I care.

"Hindi totoong buntis ako. Balak ko lang na lokohin ka. I thought it was a funny
joke. Nakarma tuloy ako. Pero okay lang naman sa'yo di ba? Normal lang naman sayo
na maglokohan tayo at magsinungaling tayo sa isa't isa, right?" Nakatingin lang
siya sa akin. I gave him one last look and...

I left.
Happy 10th month Nathan Auhert!!

24
Six weeks. Yan ang sinabi ng OB na nagcheck sa akin. When I first saw the result of
the pregnancy test kit that I bought over the counter and found out that I am
pregnant, I am ecstatic and I am excited. Sino ang hindi? Magkakaanak na kami ng
asawa ko, ng lalaking mahal ko at alam kong matutuwa siya sa sasabihin ko. And I
can't wait to tell him.

But after what I've discovered 2 days ago, nawala ang excitement ko at napalitan ng
kaba. Kaya naman nung nagpacheck up ako kanina sa OB hindi ko makuhang tuluyang
maging masaya. My excitement was replaced by fear.

Ilang buwan na lang magtatapos na ako pero hindi ko alam kung makakapagtapos pa ako
ngayong buntis ako. Ang totoo, hindi ko alam ang gagawin ko. Gulong gulo ako sa mga
nangyayari sa akin ngayon. Ni hindi ko alam kung paano sasabihin sa parents ko ang
sitwasyon.

Alam kong nagtataka na sila. Ilang araw na akong nagkukulong sa kwarto at lumalabas
lang kapag kumakain pero so far wala pa silang sinasabi and I dread the day that
they would ask me.

"Sorry." Tiningnan ko ang babaeng nakabangga sa akin and she looked at me

apologetically. Ngumiti ako ng tipid. Kung tutuusin, kasalanan ko rin naman kasi
naglalakad akong wala sa sarili ko. Kanina pa ako tulala simula nung manggaling ako
sa clinic ng OB. Pagkagaling sa bahay kanina dumiretso ako sa OB para ma check up
ako at mabigyan ng vitamins at para na din kahit papaano mabawasan ang morning
sickness ko.

"Mandy!" Napatingin ako kay Missy at pilit na ngumiti ulit ako.

"Ano ba ang pinaggagawa mo at halos di na kita mahagilap?" Tanong niya agad sa

akin.

"Anong nangyayari sa'yo? Bakit ka namumutla?" And with that nag init na naman ang
sulok ng mga mata ko.

"Hala! Bakit ka naiiyak? May problema ka ba Mandy?" Nag aalalang tanong niya.

"Missy pwede mo ba akong samahan?" Kailangan kong mag vent out ng nararamdaman ko
kasi pakiramdam ko mababaliw na ako. Pumunta kami sa parking lot kung saan naka
park ang kotse ko kasi yun lang ang alam kong place dito sa school kung saan pwede
akong umiyak ng umiyak.
"May problema ka ba Mandy?" Humarap siya sa akin.

"Missy, I'm pregnant." Hindi siya nakapagsalita. Napanganga lang siya.

"Wha...Paano? Sino?" She shook her head trying to clear her head. And when she
recovered, she shrieked.

"Seryoso ka!?" Tumango ako and a bitter smile plastered on my face while fresh
tears cascades on my cheeks.

"Oh my God! Oh my God!" Pinaypayan niya ang sarili niya.

"Paanong? Wala ka namang boyfriend. Teka, may boyfriend ka ba? Sino ang ama?" Sunod
na sunod ang tanong niya and if we're in a different situation baka pinagtatawanan
ko na siya but there's nothing funny considering my situation.

"I got married nung sembreak." Mahina pa ding sabi ko pero along nanlaki ang mga
mata niya.

"At hindi alam nila Mama Missy. Hindi ko alam ang sasabihin ko sa kanila."

"Teka lang ha. Mahihimatay ata ako sa dami ng revelation mo. At sabi mo nung sem
break ka lang kinasal? Bakit buntis ka na kaagad?"

"May nangyayari na sa amin bago pa kami kinasal."

"Ah okay. Pero, since kasal ka na naman, eh di ipaalam niyo na lang kina Tito total
pinanagutan ka naman pala ng father ng baby mo."

"Nagkahiwalay kami 2 days ago Missy. Nalaman kong niloloko niya ako."

"Oh my God again. This is too much. Too much information. Di kinakaya ng powers ko.
Magkwento ka at simulan mo sa simula." At kinuwento ko sa kanya ang nangyari pero
hindi ko sinabi kung sino ang ama. I told him that I've met the guy in a bar and
we'd had a one night stand at doon nagsimula ang lahat.

At kahit papaano, gumaan ang loob ko dahil sa pakikipag usap kay Missy. And for the
first time that night since nalaman ko ang panloloko ni Alexis, nakatulog ako ng
mahimbing.

"Amanda-" I heard someone call me. Mas lalo kong niyakap ang unan.

"Ano ka bang bata ka, malelate ka na sa school." With that, I immediately opened my
eyes kaya bigla akong nahilo. At bago ko pa matingnan si Mama na nasa paanan ng
kama ko, I felt the overwhelming urge to throw up.

At hindi ko na napigilan ang sarili ko, agad akong tumayo tutop ang mga bibig ko
and dashed to my bathroom at doon nagsusuka.

Naramdaman ko ang paghagod ni Mama sa likod ko and I started throwing up again

kahit na wala namang nilalabas ang tiyan ko kundi acid.

Mangiyak ngiyak na ako at naluluha nung makaramdam ako ng ginhawa. I immediately

wash my face and dried it with a towel bago ako humarap kay Mama.

"Mag ayos ka na." She said at agad na lumabas ng kwarto ko and I know right at that
moment na alam na niya ang sitwasyon ko at wala na akong choice kundi ang sabihin
sa kanila ang totoo.

Kinakabahan ako habang naliligo at nagbibihis. Gusto na atang tumalon ng puso ko.
At mas kinabahan ako nung bumaba ako at nasa dining room sina Mama, Papa at si
Kuya. Sa sobrang kaba ko nasusuka na naman ako. Gusto ko na lang ulit bumalik sa
taas at magkulong sa kwarto ko.

Kahit nung nakaupo na ako wala pa ding nagsasalita. Halos hindi ko na malunok ang
mga sinusubo ko. At napaigtad ako nung padabog na tumayo si Papa.

"Len." Tawag ni Mama kay Papa na tumayo din kaagad.

"Buntis ka ba Amanda?" Walang pasakalye na tanong ni Papa. Nararamdaman ko ang

panginginig ng katawan ko kaya binaba ko ang baso na hawak ko dahil baka mabitiwan
ko pa.
"Len huminahon ka." Mahinang sabi ni Mama na parang maiiyak na.

"Papa..." Tumayo ako para humarap kay Papa pero hindi ko nagawang salubungin ang
tingin niya. Napayuko ako kaagad.

"Magsalita ka!" Napaigtad ako sa lakas ng boses ni Papa at ngayon lang ako sobrang
natakot sa kanya that I just wanted to run and hide.

"I'm sorry po." And my tears started to fall at nanginginig na pati ang boses ko.

"Buntis ka nga?" HInawakan niya ang mga balikat ko and he shook me.

"Opo Pa. I'm sorry po." Humagulgol na ako at pakiramdam ko matutumba na lang ako
bigla dahil sa sobrang takot. Nanlalambot ang mga tuhod ko. Nag angat ako ng
paningin para maghanap ng makakapitan and when I did I felt the sting of his palm.

"Len!" Tili ni Mama.

Sa sobrang lakas ng sampal niya sa akin, natumba ako and I tasted blood inside my
mouth. Alam na alam ko kung paano magalit si Papa. Nung mga bata pa kami, ilang
beses ba niya kaming pinalo ni Kuya kapag nagkakasala kami. Ilang beses niya kaming
kinulong sa kwarto. Ilang beses ba akong nagtago sa loob ng closet para hindi lang
niya ako masaktan habang pinipigilan siya ni Mama. Ilang beses ba akong nakakatulog
sa kaiiyak habang nasa loob ng madilim at mainit na closet hanggang sa makalma
siya?

Tumigil lang siya nung mag teenager na kami ni Kuya dahil sinabi ni Mama na
hihiwalayan siya nito kapag sinaktan pa kami ulit.

"Walanghiya ka! Anong klaseng kahihiyan ang dinala mo sa pamamahay ko!?" I felt him
pull my hair at napaiyak ako sa sakit kaya napatayo ako when he slap me again.
Napasadsad ako sa sofa.

"Lenard tama na!" Naririnig ko ang sigaw ni Mama.

"Papatayin ko ang malanding to!" I heard the anger in his voice and for once I
didn't doubt his words. Alam kong makakaya niya kung gugustuhin niya. Makakaya
niyang patayin ang sarili niyang anak.

"Ariel, pigilan mo ang ama mo!" My mother shouted at nakita kong pinagtulungan nina
Kuya at Mama si Papa para hindi makalapit sa akin.

"Mandy tumakbo ka. lumabas ka na. Bilis." Sabi ni Kuya habang pinipigilan si Papa
na nagwawala. I looked at them one last time then I scrambled to my feet at kinuha
ang knapsack ko na inilagay ko lang sa sofa and run towards our door. Hindi ako
tumigil sa kakatakbo habang umiiyak palabas ng bahay namin hanggang sa makalayo
ako.

I didn't stopped running. Hindi ko alam kung ilang kanto na ang natakbo ko when I
felt my knees gave in.

Napaupo ako sa pavement ng kalsada and there,

I cried my heart out.

A/N: Mag uupdate ako araw araw hanggang mag chapter 26.

25

Naupo lang ako sa pavement at nag iiyak ng hindi ko alam kung gaano katagal. Nung
pakiramdam ko wala na akong maiiyak, tumayo ako at naglakad papuntang clubhouse.

Mabuti na lang at may CR ang clubhouse kaya naayos ko pa ang sarili ko. I combed my
hair while looking at my tear stricken eyes. It looked so hallow just like my
heart. It looked so lifeless and void of any emotion.

Naghilamos ako and I tried to put concealer on the bruise near my lips but it
didn't work and I know mas magiging visible pa ito mamaya.

Pagkatapos ko sa CR nilakad ko palabas ang village namin at doon ako sumakay

papuntang school.

"Mandy, anong nangyari sa'yo bakit ka may pasa?" I automatically touched the side
of my lips na ngayon ay kumikirot na.

"Wa-wala." Umiwas ako ng tingin kay Missy at sa mga kasama niya. Kasama kasi niya
sina Chelsea, Barbie at Lexie.

"Anong wala? Sinaktan ka ba ni Tito? Alam na nila?" Napatingin ako bigla sa kanya.
Kunsabagay, alam na niya ang ugali ni Papa at hindi na ako makakapagsinungaling sa
kanya. Pero ayaw kong sabihin sa kanya, ayaw kong magkwento lalo na at kasama niya
ang kakambal ni Alexis.

Ngayon alam ko na ang pagkakaiba nila. Iba ang tindig ni Alexis kay Lexie. Iba ang
klase ng pananalita, iba ang gestures at ang mga mannerism.

"Missy may klase pa ako." Sabi ko na lang para makaiwas. I can't stand the presence
of his twin. Naaalala ko lang ang lahat at mas lalo akong nasasaktan.

"Sige. Mag usap tayo mamaya. Itetext kita." I just nodded at iniwan ko na sila pero
ramdam na ramdam ko ang tingin nila sa akin.

Natapos ang mga klase ko ng hindi ko namamalayan. And now I am in dilemma, saan ako
pupunta? Wala sa sariling lumabas ako ng school nung may biglang tumawag sa akin.

"Mandy."

"Kuya." Agad na nag init ang sulok ng mga mata ko. Lumapit agad si Kuya sa akin at
niyakap ako.

"Okay ka lang ba?" Tumango ako at hinawakan niya ang gilid ng labi ko na may pasa.

"Wala ka pong pasok?" Nagtatrabaho kasi si Kuya sa isang Engineering firm.

"Nag undertime ako para mapuntahan ka dito." Malungkot na sabi niya at kinuha ang
backpack na dala dala niya tapos ibinigay sa akin.

"Mandy, pasensiya ka na. Pero napagdesisyunan namin ni Mama na mas mabuti sa'yo na
wag na munang umuwi sa bahay. Baka kasi pag umuwi ka, baka ano pa ang magawa niya
sa'yo. Andyan ang cellphone at ang ibang gamit mo." Malungkot na sabi ni Kuya and
my eyes started to tear up.

"Naiintindihan ko po Kuya." Hindi ko makuhang magalit kahit na ang kinalabasan ay

pinapalayas na ako sa bahay namin. Hindi ko magawa dahil alam kong kasalanan ko ang
lahat.

"Sa ngayon, sa hotel ka muna, pagkatapos, maghahanap tayo ng apartment mo."

Masuyong sabi niya at lalo akong naiyak kasi despite the fact ng naging kasalanan
ko, hindi nila ako pinapabayaan ni Mama.

"She will stay at my place." Biglang kaming napalingon sa nagsalita. My heartbeat

immediately doubled at the mere sound of his voice and I wanted to kick myself.
Ilang araw ko bang hindi sinasagot ang tawag niya? Ang mga text niya? Ilang beses
ko siyang iniwasan? At aaminin ko na namimiss ko siya. At kahit nagalit ako sa
kanya hindi ko maiwasang maramdaman ang pangungulila sa kanya.

"Lexie." Nagulat ako sa sinabi ni Kuya. Magkakilala na sila?

"Nagkausap kami nung sinundo ka niya bago kayo pumuntang Palawan." Paliwanang ni
Kuya dahil siguro nakitang nakakunot ang noo ko.

"Pwedeng tumira si Mandy sa inyo?"

"She should stay with me. She's my wife after all." Seryosong sabi niya. I wanted
to protest. I wanted to shout at him.

"Ano?" Patingin tingin si Kuya sa aming dalawa. Napayuko na lang ako

"Nagpakasal kami sa Palawan." I groaned inwardly.

"Pero di ba? Di ba bakla ka?" My brother blurted out.

"Hindi. " Nakita ko ang kalituhan sa mukha ni Kuya and he shook his head.

"Wag na kayong mag alala tungkol sa kanya. Ako na ang bahala. She will stay at our
house." Walang kangiti ngiting sabi niya. Nakatingin lang siya kay Kuya and when he
looked at me, I saw anger in his eyes.

Ay siya pa ngayon ang nagagalit?

"Mandy totoo ba ang mga sinabi niya? Kasal na kayo?" Hindi ko magawang tiumingin
kay Kuya kaya tumango na lang ako.

"Kung ganun, ano pa ba ang magagawa ko. Mas panatag nga ako na sa'yo siya titira
kesa sa apartment na mag isa lang siya. At isa pa kilala ka na namin at asawa ka na
pala niya. Pero kailangan pa din nating mag usap Lexie."

"Alexis." He corrected. "Sige, bukas pwede ko ba kayong makausap?"

"Itatanong ko sa parents namin Alexis. Paano Mandy?" Sabi ni Kuya sabay tingin sa
akin.

"Maghohotel na lang po ako Kuya."

"We have a little misunderstanding kailangan lang namin mag usap Ariel." A little?
Gusto kong tumawa. Tumawa ng malakas. Kaya pala siguro hindi na siya nag bother na
sabihin sa akin kung sino siya kasi siguro para sa kanya maliit lang na bagay yun.

"Sige." And just like that, iniwan ako ni Kuya sa kanya. Sa mismong taong ayaw kong
makausap at makita.

Tiningnan ko si Kuya habang papasakay siya sa kotse na nakapark lang sa gilid ng

daan. I didn't make a move at nung tuluyan nang nakaalis si Kuya, naglakad na din
ako papuntang sakayan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta pero siguro susundin ko
na lang ang sinabi ni Kuya na maghohotel muna ako tsaka ako maghahanap ng
apartment.
Pero hindi pa akong nakalimang hakbang nung may humawak sa braso ko kaya napatigil
ako sa paglalakad.

"You're coming with me." Matigas na sabi niya. As if he have the right to use that
tone on me. As if he have the right to demand.

"Hindi po ako sumasama sa mga taong hindi ko kilala." I tried prying off my arm but
he held it tighter.

"Mandy please."

"Bitiwan mo ako." Mahinahon pa ding sabi ko avoiding his gaze.

"Be reasonable Mandy. Pinalayas ka sa inyo, wala kang mapupuntahan. May bahay tayo.
Why would you chose to stay in an unsecured place kung may bahay naman na
naghihintay sa'yo. You can hate me all you want but please...ayaw kong tumira ka sa
kung saan saan. Pagbigyan mo ako kahit ngayon lang. Please. I beg you. At isa pa,
alam na ng kapatid mo na sa akin ka titira." Napabuntunghininga ako kasi may
magagawa pa ba ako? Kaya sumama na lang ako sa kanya papunta sa kotse niya. Siya na
din ang nagdala ng bag ko na binigay ni Kuya kanina. Hindi na ako nagreklamo.
Nakakapagod na. Pagod na ako.

Tahimik ako habang nagbabyahe. Tumitingin ako sa may bintana pero wala naman talaga
akong nakikita. Ayaw ko na ding mag isip kasi nasasaktan lang ako at ayaw ko na
ding umiyak. I am drained physically and emotionally.

"Anong nangyari sa labi mo?" He asked again. Kanina pa siya nagtatanong pero hindi
ko siya sinasagot.

Tinanong niya kanina kung gutom ako pero hindi ako nagsalita.

"Sinaktan ka ba sa iny?" Still hindi ako nagsalita.

"Amanda..kausapin mo naman ako!" he said in frustration. Biglang tumaas na din ang

boses niya kaya tiningnan ko siya.

"Sumama na ako sa'yo. Ano pa ang gusto mo?" Mahina at malumanay kong sagot pero
kahit ako ramdam na ramdam ko ang kalamigan at ang bitterness sa boses ko.

"Gusto kong sabihin mo sa akin ang totoo. Tell me Mandy, am I going to be a Dad?
Are you bearing my child?" He gave me a hopeful glance. Mabuti na lang at red
light.

Then suddenly I laughed. Not the laugh that I used to give. It was hallow, it was
emotionless. Kung may tears of happiness, may laughter of sadness din pala.
Laughter of bitterness. Nakakagago lang kasi.

"Nagpapatawa ka ba? You're demanding honesty from me? Are you serious?" I laughed
again pero ang totoo naiiyak na naman ako but I held back my tears.

"Mandy..."

"Ayoko nang marinig pa ang boses mo. It's either you'll stop talking or I'll jump
off this car. You choose. Coz seriously, at this very moment, I would be very
thankful if my life will end. I just don't have the guts to end it myself. But if
provoked,

I might as well do it."

26

Alexis POV

The moment I parked my car I already knew that a party is on going based on the
noise that can be heard outside despite the thick walls of the mansion. Bumaba na
ako sa kotse ko at ibinigay sa driver ang susi ng kotse para siya na ang mag park.
Then I walked towards the pathway leading to the den. Sa library ako dadaan dahil
mukhang sa living room ang party.

I am not a party snob, in fact, I've had my fill of parties. Sa Paris, I partied
almost every night. Kaya siguro gusto ko ng katahimikan kahit ngayon lang. Kaya
naman, nung nagkaroon ako ng chance na magbakasyon, I immediately grab the
opportunity. I booked a ticket to the Philippines. My father's country.
Ang tagal ko na ding hindi nakapunta dito and I planned on staying on my house in
one of the plush villages in the metro which I've acquired recently. Pero hindi pa
ako nakadalawang araw, I was already bored.

That house was too big for a single person like me but then it was a good
investment and real estate investment had become a hobby.

Pumasok na ako sa library at dumiretso sa hallway going to the sitting room where
there's an elevator going to the second floor. Supposedly, didiretso na ako sa
kwarto ko but when I passed by the security room, pumasok ako dun and turned on the
LED monitor that almost occupied the whole wall. I keyed in the password on the
control panel and started watching the CCTV footage of the cameras all over the
mansion.

I clicked on the screen that shows the living room where the party is on going and
zoomed it in. I then saw my twin talking to one of his friends. But my attention
diverted to a girl who nearly fell on the floor if not for the sofa.

I chuckled. Iinom inom hindi naman pala kaya. Nung sa tingin ko maayos naman ang
party, I turned off the monitor and went out of the security room tapos pumunta na
akong room ko. Naligo ako at humiga ako sa kama and soon after I fell asleep.
Nagising na lang ako dahil nakaramdam ako ng gutom. I checked on the bedside clock
and it says 1AM. I went out of my room to grab some food at the kitchen. Hindi na
masyadong maingay ang party nung nasa kitchen na ako. Papunta na ulit ako sa
sitting room at pabalik sa kwarto ko when I bumped into someone.

"I'm sorry." I heard her say. It was quite dark in the hallway kaya naman hindi ko
masyadong naaninag ang mukha niya. I am helping her to her feet when she clung to
me and nozzled my neck. I stiffened. Who wouldn't? Any sane man would react that
way lalo na at nakahawak ako sa bewang niya where I could feel her softness in my
hands.

Then she licked my ear and I hissed. Alam ba ng babaeng ito ang ginagawa niya? I am
about to stop her when she spoke near my ear. She said something that raised my
libido into full throttle.

"Uhhhh...I want to eat you. You are so delicious, so yummy, so..." She said sexily
and licked the side of my lips. I instantly felt my hard on and my emotions go
haywire. I cupped her cheeks and kissed her thoroughly. I guide her to the elevator
papuntang room ko.

Next thing I know, We've had a one night stand. It was supposed to be normal. No
big deal. I am used to one night stands, to flings, to casual relationships. Her
being a virgin didn't even matter. I've had a fair share of virgins myself. I am
not a playboy but with the kind of crowd I am into, it was normal. And I wasn't
even surprised when I woke up to find her gone. It's no big deal. She's just
another girl. Or so I thought.

Until my twin asked for a favor from me later that day.

"I can't passed up that opportunity Kuya. Minsan lang sila mag bigay ng scholarship
and I'd be damned to turn it down. Pero hindi ko naman pwedeng pabayaan ang school
or else I won't graduate. And besides kayang kaya mo na yun. Ilang beses na ba
tayong nagpanggap? C'mon!" And he is right. We often switch places lalo na nung mga
teenagers kami. And it was fun. It was always fun because we are so alike, no one
barely noticed that our eyes have different shades.

"I am not sure Lexie. Gusto kong pumuntang Amanpulo."

"You can go there once I'm back. It's just 2 months Kuya. At 3 months ang vacation
mo. You can spend the remaining month there. Please. Pretty please. I need to
graduate and I need to attend that fashion class in Paris too." He pouted.

"I'll go check first. If I don't like the environment, I am not doing it." But my
twin just grinned because we both knew that my answer is as good as yes.

Then Amanda and I were introduced and any doubts about pretending to be Lexie flew
into thin air. I immediately recognized her because I looked at her face when she
was asleep that night. And I don't know what got into me when I gave her my real
name and not Lexie's name. I must be out of my mind. I even ignored the glances of
my cousins sa pagbigay ko ng ibang pangalan. Pero hindi na sila nagtanong. I am
just glad na hindi nila napansin na hindi na si Lexie ang kasama nila. Kunsabagay,
hindi naman nila alam na may kakambal si Lexie. Kaya sino ang mag aakala na hindi
na si Lexie ang kasama nila?

I must be really out of my mind because I can't seem to get her out of my mind. At
first I thought it was just admiration. Admiration for her wittiness, for her sunny
disposition, for her frankness and her innocence. She's like a breath of fresh air.
I can't resist her no matter how hard I try. But I never knew that I'd fall so
hard. So damn hard, that it scares me.

At alam kong nagsisinungaling ako sa kanya. That I ought to tell her the truth if I
wanted her to be a part of my life.
But I cannot tell her. Not only because it would taint Lexie's image and his
grades. But more so, because aside from the househelps who have sworn their loyalty
to us and a few very close relatives and our parents, no one else knew that the
Archduchess Charlotte Helene of Austria had a twin before her marriage to the
Archduke of Austria and was still known as Princess Charlotte Helene of Luxembourg.

And now I am reaping the fruits of that lie. Dahil habang nakaupo siya sa passenger
seat ng kotse ni hindi niya makuhang tumingin sa akin. Nakatingin lang siya sa
labas ng bintana, na para bang it would kill her if she even took a glance at me.

"Nagpapatawa ka ba? You're demanding honesty from me? Are you serious?" She laughed
bitterly when I asked her if indeed she's pregnant. I am dying to know the truth
from her. Pero tama din siya. Sino ba ako para magdemand ng katotohanan sa kanya
kung ako ang unang nagsinungaling. Ako ang unang nangloko.

"Mandy..."

"Ayoko nang marinig pa ang boses mo. It's either you'll stop talking or I'll jump
off this car. You choose. Coz seriously, at this very moment, I would be very
thankful if my life will end. I just don't have the guts to end it myself. But if
provoked, I might as well do it." I flinched at her words and it's as if I've been
speared directly to my heart multiple times.

I clenched my hand on the streering wheel. Sino ang matutuwa sa kaalamang mas
gugustuhin pa ng babaeng mahal mo na mamatay kesa sa makasama ka? It really feels
like I've been kick in the gut and I can't do anything about it.

I clenched my jaw and swallowed the lump in my throat. But it was not enough to
stop the surge of my emotions.

And for the first time in my adult life, I, Alexis Willem d'Aviano Mondragon shed
a tear.
27

Alexis POV

Alam kong nasasaktan siya at alam kong ako ang dahilan kung bakit siya nasasaktan.
Kaya sinunod ko ang gusto niya. Kaya hinayaan ko siya at hindi na ako nagsalita pa
kahit na gusto kong malaman kung buntis nga talaga siya.

At kahit na gusto kong malaman kung bakit may pasa siya hindi ako nagtanong. Kahit
na pinilit niyang doon matulog sa guestroom hinayaan ko siya. Pinigil ko ang sarili
ko dahil alam kong lalo lang siyang magagalit sa akin.

"Sir, ayaw pong kumain ni Ma'am. Matutulog na daw po siya." Napabuntonghininga ako
sa sinabi ng katulong. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa dining chair at naglakad
papuntang guestroom.

I knocked and called her name pero walang sumasagot. Alam ko namang gising pa siya.
Nakailang beses ako ng katok at ng tawag pero wala ata siyang planong buksan ang
pinto.

"Pakikuha ng susi ng guestroom." Utos ko sa isang katulong. Agad naman siyang

umalis para sundin ako at binigay ang susi.

And when I opened the door I saw Mandy lying on the bed. She's not sleeping. She's
just looking at the ceiling and my heart constricted when I saw her crying
silently. She didn't even even glance at me when I entered her room.

Dahan dahan akong lumapit sa kama at umupo. Hindi pa din siya gumagalaw. Nagtangka
akong hawakan ang kamay niya na nasa tyan niya pero iniwas niya ito.

Even if our own mother kept us from everyone and left us to our father, I have
never felt this kind of rejection. Not until now and it is something I never want
to feel again. Dahil ang sakit. God, it hurts.

"You need to eat Mandy."

"Hindi ako gutom." She said curtly.

"Gusto mo bang ipadala ko ang pagkain mo dito?"

"Hindi pa ako gutom. Can you leave me alone?" Her voice is so cold and the coldness
gripped my heart. Parang dinadaganan ang puso ko sa sobrang bigat ng pakiramdam.
Ganun pala talaga. No wonder men would kill and die just to protect their women.
Ngayon naiintindihan ko na. It's not an ego boast or machismo attitude. It's not to
prove to others how strong they are, it's to protect their heart. Dahil ngayon
nararamdaman ko kung gaano siya nasasaktan, nararamdaman ko kung gaano kasakit para
sa kanya ang lahat and worst the pain that I am feeling is intensified by the guilt
because I know that I am the one who caused her this kind of pain. Kung pwede pa
lang patayin ko na lang ang sarili ko.

"Not until you've eaten." I said firmly and this time she turned to look at me. Her
eyes glazed with tears.

"Hindi mo ba ako naiintindihan? Ayaw kitang makita. Ayaw kitang makausap. Ayaw kong
marinig ang boses mo. Hindi kita kilala kaya umalis ka na. Leave me alone!"
Bumangon siya at naupo sa headboard ng kama. Nakikita ko ang galit sa mga mata niya
at alam ko na para sa akin ang galit na yun.

"We need to talk Mandy. I will explain everything but you need to eat first."

"Explain? Para ano? Para saan? Mababago ba ng explanation mo ang katotohanan na

niloko mo ako? Would it change the fact that my family throw me out because I
disgrace them?"

"It won't change anything. But we could make things work. Amanda kasal tayo.
Magiging isang pamilya na tayo. At alam ko darating din ang panahon na mapapatawad
ka ng pamilya mo."

"You really think so? Alam mo ba kung ilang sampal ang nakuha ko kay Papa dahil
pinagkatiwalaan kita Alexis?" At tumulo ang mga luha niya. Napapikit ako and I
cursed myself silently.

"At hindi ko siya masisisi kung bakit niya ginawa yun. Hindi ko magawang magalit sa
kanya dahil ama ko siya at dahil alam kong malaki ang kasalanan ko. May karapatan
siyang magalit sa akin. May karapatan siyang saktan ako kasi siya ang ama ko at
pinahiya ko ang pamilya namin." Tumingin siya sa akin and I etched to wipe the
tears on her cheeks.

"Ikaw ano ang karapatan mong saktan ako? Anong karapatan mong lokohin ako?"
Napayuko ako dahil wala akong maisagot. Dahil tama siya. Wala akong karapatan na
saktan siya.

"I'm so sorry." Was all I could say.

"Stop saying that you're sorry dahil nasusuka na ako sa sorry mo. I just want you
to leave me alone. Stop caring for me. I don't need it."

"At sana sa susunod wag mo nang gamitin ang pekeng kasal natin para makuha at
mangyari ang gusto mo!" I felt something snapped within me because of what she
said. I clinched my hand because I feel like hitting something.

"Our wedding is not fake Amanda." I said curtly. I stood up to distract myself and
I have to remind myself that she's hurting kaya niya nasasabi ang mga bagay na yan.

"Pati ba naman tungkol dyan maglolokohan pa rin tayo? Sa tingin mo ganun ako
katanga?" Her eyes flashed anger. Pero mas galit ako. Oo, alam kong kasalanan ko na
hindi ko nasabi sa kanya ang totoo but I won't have her demean our marriage. Sa
lahat ng bagay na ginawa ko sa kanya. Yun ang isang bagay na kahit kailan, hinding
hindi ko pagsisisihan.

"Alam nating dalawa na hindi tayo mag asawa. Alam nating dalawa na null and void
ang kasal dahil wala akong parent's consent!" She said angrily at me. I again took
a deep breath and looked at her seriously.

"You maybe right, but who would believe you?" Naningkit ang mga mata niya.
Ibibigay ko sa kanya ang lahat na makakaya kong ibigay. But getting out of our
marriage is something that I would never give her.

"We have witnesses that I did not coerced you into that marriage. I have pictures
and videos to prove that. And parent's consent can be fabricated. Now do you have
an evidence to show to the court that your parents have not consented the wedding?
They can testify alright, but how long would it take before the court will declare
that our marriage is null and void? And until then, you will remain as my wife."
Nakatulala lang siya sa akin. Her mouth is set into a thin line and I know I will
have to face whatever are the consequence of my words.

"Legally you are my wife and you will not leave this house until I allow you to do
so. I won't allow you to return to your parents' house only to be ridiculed and be
abused. Because, God knows what will I do If I ever hear that your father lays a
hand on you, I might not be able to stop myself. I might kill him even if he's your
father."

"How dare you!"

"Don't dare me Amanda because you're right. Hindi mo pa nga ako kilala. You still
don't know what I am capable of. And I won't have you insinuating that we're not
married. Until you've proven otherwise, you will remain as my wife. And as your
lawful husband and the father of the child you're carrying, I have the right to
provide for all your needs and to take care of you."

"I hate you. God! How I hate you." She shouted at me.

"I know." She doesn't even have to say it. Nakikita ko sa mga mata niya ang galit
niya sa akin.

"Ipapadala ko ang pagkain sa katulong and you better eat or I will also have to
coerced food into you." The way I forcing myself into your life now. Pathetic.
Kelan pa ako namilit ng babae? Kelan pa ako namblackmail para lang tanggapin ako ng
isang babae sa buhay niya? It's degrading, it's a big blow to my ego. But my ego is
the last thing on my mind right now.

Tumalikod na ako bago pa magbago ang isip ko. I don't want to regret what I've
done. I don't want to retract any words that I've said. Alam kong nasaktan ko siya
at patuloy ko siyang sinasaktan. Alam ko rin na habang tumatagal mas lumalalim ang
galit niya sa akin. She may even loathe me. But I'd rather have it.

I'd rather have her hate than lose her.

28

"Ma'am, kumain na daw po kayo." Sabi ng katulong sa akin nung pagbuksan ko siya ng
guestroom.

"Salamat po pero sa school na lang po ako kakain." Hindi na nagsalita pa ang

katulong at umalis na. Ako naman kinuha ko ang bag ko at ang perang nilagay ni Kuya
sa knapsack. After class, maghahanap na ako ng apartment na matitirhan. Hindi
pwedeng dito ako titira sa bahay niya. Masyadong mabigat sa dibdib.

Paglabas ko ng bahay, nasa harap ang kotse na nililinis ni Manong Nestor.

"Good Morning po Ma'am. Aalis na po ba tayo?"

"Good Morning din po. Maglalakad po ako Kuya." At nagsimula na akong bumaba sa
front porch at naglakad papuntang front gate.

Pero hindi pa ako nakakarating sa front gate nung sinalubong na ako ng guard.

"Ma'am hintayin niyo daw po si Sir."

Naikuyom ko ang kamao ko.

Ipipilit ko pa sana ang gusto ko kaso narinig ko na ang pag andar ng sasakyan.
Napabuntonghininga na lang ako at hinintay na makalapit sa akin ang sasakyan. At
isa pa, kahit tumanggi ako, may pakiramdam ako na hindi ako makakalabas sa gate.

Ipinagbukas ako ng pinto ni Kuya Nestor nung nasa harap ko na ang kotse. Kung sa
ibang pagkakataon, siguro matutuwa ako. I am treated like a princess. May tagahatid
ng pagkain, may tagatawag kung kakain na, may tagasundo at tagahatid sa school.
Pero hindi nakakatuwa ang sitwasyon, hindi nakakaflaterred ang mga pangyayari.
Pakiramdam ko, unti unti akong sinasakal. I took another breath before I entered
the car.

I was not surprised to find Alexis sitting. Hindi siya nakatingin sa akin and his
face is void of any emotion. He is sitting at the other end samantalang ako nasa
kabila. Hindi din ako nagsalita, ni hindi ko na siya tiningnan matapos ko siyang
sulyapan pagkapasok ko sa sasakyan.

And the atmosphere is so heavy, it was choking me. Mas nanaisin ko pang sumakay sa
masikip na bus o kaya makipagsiksikan sa MRT kaysa sa sumakay sa kotse na may
ganitong atmosphere. It was suffocating. Gusto ko na lang tumalon sa sasakyan.

"You did not eat breakfast." I heard him say after a long silence. Hindi ako
nagsalita. I just kept on looking outside the window. And I heard him sigh at
nagkunyari akong hindi ko siya narinig.

Hindi ko alam kung saan ko kinukuha ang galit ko. I am not usually like this. I
seldom get mad, I seldom get angry. Hindi pa ako nakaramdam ng ganitong galit sa
tanang buhay ko sa isang particular na tao. Kahit na pinagbubuhatan ako ng kamay ng
Papa ko, hindi ako nagalit sa kanya. Siguro natakot, oo, pero hindi nagalit dahil
alam kong dinidisiplina niya ako dahil may kasalanan ako.
And I never expected that I have the capacity to be this mad towards Alexis.
Towards another person

Maybe this is the effect of trusting too much. The hurt of betrayal is just as
much. Okay sana kung yung taong nanloko sa'yo, hindi importante pero si Alexis, I
trust him with all of my heart. Maliban kay Papa at kay Kuya, siya na ang lalaking
pinakamalapit sa akin. I lied to my family because of him.

Kaya ang hirap tanggapin na niloko niya ako, na ginawa niya akong tanga. And I
maybe close minded for not listening to his reasons but right now, I know that
whatever he will say, I will not have any of it. Dahil sa tingin ko, wala siyang
rason para saktan ako. Wala siyang rason para lokohin ako at wala siyang rason para
gawin akong tanga.

"Kuya, mag drive thru tayo." Sabi niya nung nasa tapat ng isang fast food chain.

"What do you want to eat?" Tanong niya sa akin pero ni hindi ko siya tiningnan.
Hindi ko siya kayang tingnan kasi ayaw kong maalis ang ilusyon sa isip ko. Ayaw ko
siyang tingnan because I want to preserve the Alexis that I once knew. The sweet
and loving Alexis.

Hindi ang Alexis na katabi ko ngayon. Hindi ang Alexis na nanloko sa akin.

"Mandy, don't make it hard for me please..."

"Nahihirapan ka na? Then leave me alone." Matigas na sabi ko.

"You are my wife and you're carrying my child for God's sake! Ask me anything, just
don't ask me to leave you alone because I can't do that." His voice is lace with
pain but I was too caught up with my own pain to care.

Sinasabi ko na nga bang mali. Mali na magtagal kami sa iisang lugar. Mali na
sumabay ako sa sasakyan. Mali na makasama ko pa siya kasi mas lalo lang akong
nasasaktan. At siguro nga pati siya nasasaktan.

Magiging miserable lang kami. Hindi kami makakapag usap ng maayos kasi hindi ako
makikinig sa kanya. Masyado pang masakit para sa akin ang mga nangyari. I can't
accept his apology and his explanation.
At ngayon, bumabalik na naman ang sakit dahil sa panloloko niya. Kaya naman hindi
ko napigilan ang mga luha ko. Sinabi ko na na ayaw kong makita niyang umiiyak ako
pero hidni ko nagawang pigilan. Parang balon na ayaw nang tumigil ang mga luha ko
until I sobbed.

Then I felt his arms around me. Mas lalo akong umiyak. Mas lalo akong humagulgol.

"I'm sorry. I'm so sorry Mandy." His voice is broken at hindi ko alam kung umiiyak
din ba siya. I was so caught up with my emotions and I was trying so hard to stop
myself from crying. Pero lalo lang lumalala. Habang humihigpit ang yakap niya sa
akin mas lalong lumalakas ang iyak ko.

I barely noticed when the car stopped at lumabas ang driver.

Nung una akala ko ang yakap nagpapagaan ng hinanakit. I thought a hug could provide
comfort. Pero bakit habang yinayakap ako ni Alexis, mas lalo akong nasasaktan.
Parang dinudurog ang puso ko. Parang dumadagdag ng sakit ang yakap niya.

Pero hindi ako umalis sa pagkakayakap niya. Wala na akong lakas para alisin ang mga
braso niya na nakayakap sa akin. Wala na akong lakas para pigilan siya sa paghalik
sa buhok ko. Wala na akong lakas para sigawan siya, para sampalin siya at para
saktan siya.

I let him hug me and I cried my heart out. It was a painful and pitiful sight. It
was a heartbreaking scene for two lovers. It was a bittersweet ending of a
fairytale. It was a disaster.

"Alexis. Bakit mo ako niloko?"

I asked through my tears.

29

Hindi na ako nakapasok. Pinabalik ni Alexis ang kotse sa bahay. Hindi na ako
tumutol dahil kahit ako hindi ko din alam kung kakayanin ko pa bang pumasok sa
school. Magang maga ang mga mata ko at pakiramdam ko pagod na pagod ako. Kaya naman
pagkabalik sa bahay dumiretso ako sa guest room. Gusto ko sanang matulog pero di
ako makatulog. Nakahiga lang ako sa kama in a fetal position at nakatingin sa
kawalan. At kahit hindi na ako umiiyak, ramdam na ramdam ko ang lungkot.
Napakabigat ng dibdib ko at ng pakiramdam ko.

Nasa ganun akong kalagayan nung bumukas ang pinto ng kwarto at pumasok si Alexis.
Hindi pa din ako gumalaw hanggang sa lumapit siya sa kama at naupo sa gilid.

Minutes passed at walang nagsasalita sa aming dalawa. Nagpapakiramdaman lang kami.

Ayaw ko din siyang tanungin kung bakit siya pumunta sa kwarto ko. Kahit ata
pagsasalita napapagod ako.

Naalala ko pa a few months back, I was this girl who live life to the fullest. I
was happy and contented. Masaya ako sa bahay estudyante ko. Naging masaya ako sa
relasyon namin ni Alexis. I thought it was perfect. Pero sabi nga nila nothing is
perfect. Ngayon ito ako. Pregnant and miserable.

Ganun lang pala kadali magbago ang lahat. Ang dating masayahing ako, nawala na.
It's as if the light in me had been sucked out. And dating masayang relasyon namin,
biglang nawala. All because of a lie. Just a single lie and everything crumbles.

Sa totoo lang, these past few days, I've been thinking of forgiving him.
Nakakapagod na din kasing magalit and it was just so easy to forgive him. Lahat
naman kasi ng tao nagsisinungaling. Lahat naman ng tao hindi perpekto. I could
forgive him pero hindi ko lang alam kung kaya ko pang ibigay ang klase ng
pagmamahal na binigay ko sa kanya dati.

"Natakot ako Mandy." Mahinang sabi niya.

"Hindi ko sasabihing hindi ko intention na magsinungaling because I would be lying

again. Dahil sa simula pa lang, yun na ang intention namin ng kakambal ko. Kaya nga
ako nagpanggap na siya. But I never thought that I would fall for you and I cannot
bring myself to tell you the truth. Dahil nangako ako sa kapatid ko at natakot
akong magalit ka at iwan mo ako. Alam ko na marami akong pagkakataon na sabihin
sa'yo pero hindi ako nagkaroon ng lakas ng loob."

"So you choose to trick me into marrying you." How easy and how convenient. Mas
madali nga namang pagtakpan ang isang kasinungalingan kaysa sa aminin ito.

" I did not trick you into marrying me. I married you because I knew that it was
the best thing to do. I know that there's a huge possibility that you'll get
pregnant and I don't want you to bear my child out of wedlock." I smiled bitterly
at myself. The child.
"How honorable Alexis." Honorable indeed. Pero kung hindi ko nalaman ang lahat,
hanggang kailan niya ako lolokohin? Hanggang kelan siya magpapanggap na kapatid
niya?

Dahan dahan akong naupo sa kama at sumandal sa head board. I didn't look at him.
Tumingin lang ako sa mga tuhod ko.

I am biting my lower lip thinking of what I will do next. Dahil alam ko na hindi
ako tatagal sa bahay na to. Hanggang nakikita ko siya masasaktan ako.

"Alexis..." And I was surprised at how calm my voice is. Gusto kong pumalakpak at
purihin ang sarili ko because of the calmness of my voice which contradicts the
turmoil in my heart.

"I need to find a new place." Mahinahong sinabi ko but the impact might not be the
same dahil bigla siyang napatingin sa akin.

"Amanda, sinabi ko na sa'yo. You will stay here. Bahay mo rin ito. Bakit mo pa
kailangang maghanap ng ibang bahay?"

"Dahil nasasaktan ako kapag nakikita kita. At gusto kitang patawarin pero bago ko
magawa yun, kailangan ko munang kalimutan ang ginawa mo. And I couldn't do that
kapag nakikita kita araw araw. Alexis, I need to forgive you because I don't want
to be angry at you for the rest of my life. I don't want to wallow in anger. Please
allow me to forget." I brushed a tear that escape my eyes.

"And after that? Kapag kaya mo na akong patawarin, will you come back to me?"
Nakikita ko ang takot sa mga mata niya and I almost pity him. And I would love to
say yes but I don't want to lie. Dahil kahit ako, hindi ko din alam kung ano ang
mangyayari. I am not certain of the decisions that I will be making in the future.

"Hindi ko alam." I said honestly.

"Amanda..." His voice broke and I diverted my eyes para hindi ko makita ang pamumuo
ng luha sa mga mata niya. Dahil kahit na nasaktan niya ako, kahit na nagsinungaling
siya, masakit pa din makitang umiiyak siya.
"Hindi ko alam Alexis. I wanted to say yes but I can't lie to you right now."

"I can't let you stay in another place." Napatingin ako ulit sa kanya.

"Ako ang aalis, kung ayaw mo akong makita, sige aalis ako. Hindi ako magpapakita
sa'yo kung yan ang gusto mo. Pero hindi ako papayag na umalis ka dito. Hindi ako
mapapanatag lalo na sa kondisyon mo. Dito maaalagaan ka at kahit wala ako, alam
kung mababantayan ka. Ako lang naman ang ayaw mong makita di ba?"

"Please stay here Mandy. Yan lang ang hihilingin ko."

I nodded at him dahil alam ko na kapakanan ng bata ang iniisip niya. If I would be
selfish, tatanggi ako pero naisip ko din na tama siya. Mas maalagaan ang baby kung
dito ako kesa sa titira ako mag isa sa isang apartment. It would be too risky.

"Thank you." Tumayo na siya sa kama at nagsimulang maglakad palabas. Pinilit kong
hindi umiyak kahit na nag iinit na ang mga sulok ng mga mata ko. I heard him open
the door of my room and I waited for it to close. Pero hindi nangyari kaya
napatingin ako sa may pinto. Nakatayo pa din siya sa may pinto hawak ang doorknob
at nakatalikod sa akin.

"Tell me, Mandy pinagsisisihan mo ba na pinakasalan mo ako?" Mahinang sabi niya

pero ang bigat bigat ng mga salitang binitiwan niya.

"Hindi. I didn't regret marrying you Alexis. But to tell you frankly, at this
moment...

...I regret loving you."

30

And I regret the moment it came out of my mouth. I regret it the moment I saw the
pain in his eyes before he went out of my bedroom door. And I asked myself, why do
I have to hurt him too? Oo nga, nagsisisi ako sa mga ginawa ko pero hindi naman
totoong pinagsisihan kong minahal ko siya. In fact, nung hindi pa complicated ang
lahat, naging masaya akong kasama siya.
Kaya naman gusto ko siyang habulin at mag sorry dahil alam kong hindi tama ang
sinabi ko. Hindi ko siya kailangang saktan din dahil lang sa nasasaktan ako. Pero
wala akong lakas ng loob para habulin siya.

At isa pa, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Hindi ko alam kung
paano ko sisimulan. But then, hindi ako pinatahimik ng kunsensiya ko and I gave in
after a few hours.

Inipon ko ang lahat ng lakas ng loob ko at pumunta sa kwarto niya. Kinakabahan ako
kasi hindi ko alam kung paano ko siya i-aapproach.

Just when I am about to knock nung may marinig akong boses sa loob ng kwarto. Hindi
kasi nakasara ang pinto.

"RL's agent called. Hindi mo daw sinasagot ang tawag nila. You need to return
Alexis."

"I will Mom." I heard Alexis and for a while hindi sila nag usap. I was about to
leave kasi alam ko naman na hindi tama na nakikinig ako sa usapan nila pero
napatigil ako nung magsalita ulit ang Mommy niya.

"Alexis, alam na alam mo na hindi ka pwedeng magpakasal." Napatigil ako sa

paglalakad. Nahigit ko ang hininga ko.

"I know Mom."

"Pero bakit nagpakasal ka pa din? You know very well that they're going to sue you
for breach of contract. They won't even consider that you are their top model."

"I am ready to pay for the damages, just in case."

"It's worth millions of dollars and you're going to destroy your career!"Narinig ko
ang pag taas ng boses ng babaeng tinawag ni Alexis na Mom. Andito ang Mommy nila?

"It doesn't matter." Kahit ako nanlamig dahil sa klase ng tono na ginagamit niya.
It was so cold. It was devoid of any emotion.

"Hindi ako sanay na nagkakaganito ka. Ano na lang ang sasabihin ng Daddy mo? Your
mother..."

"She won't say anything. She doesn't care. You are our mother." Hindi ko
maintidihan. Di ba kausap na niya ang Mom niya?

"I'm glad to hear that you acknowledge me as your mother but you must know that she
cares for you. She just do not have the liberty to show it off but she cares for
you and for Alexander."

"Pwede bang wag na natin siyang pag usapan? Babalik ako sa Paris to fulfill that
damn contract."

"And your wife?"

"She'll stay here. We've talked about it. Ako ang aalis." And my heart constricts
at the thought of him leaving. Ang lakas ng loob kong magsabi sa kanya na aalis
ako. Na ayaw ko na siyang makita pero ngayon, bakit ang sakit sa dibdib malaman na
aalis na talaga siya? Na iiwan na talaga niya ako.

"Alexis, alam kong hindi ko dapat pinanghihimasukan ang damdamin mo. Pero sa
nakikita ko, nagkakasakitan na kayo. Wag mong ipilit ang sarili mo sa kanya.
Respect her wishes. Kung gusto niyang lumaya ibigay mo. Hindi mo siya pwedeng
ikulong dito habang buhay. She won't be happy."

"Tandaan mo, hindi mo pwedeng ipilit ang pag ibig. You cannot force her to love
you..."Agad akong umalis sa pagkakasandal sa wall nung may marinig akong footsteps
na paakyat sa hagdan. Nagmamadali akong naglakad at pumasok sa kabilang kwarto.
Lumabas lang ako nung marinig kong umalis na ang katulong at sumunod ang Mommy ni
Alexis na sa tingin ko ay hindi naman niya totoong Mommy kung ibabase sa mga
narinig ko.

Nahiga ako sa kama pagkapasok ko sa room at siguro dala na din ng pagbubuntis ko,
nakatulog ako.

Pagkagising ko, nakaramdam ako ng sobrang lungkot. I longed for something that I
feel like crying kapag hindi ko nakuha ang gusto ko.

Pumasok ako sa banyo, naligo at nagbihis ng pantulog then I found myself walking
out of my bedroom door, umakyat sa hagdan at pumunta sa kwarto ni Alexis. Sinubukan
kong buksan ang pinto and luckily, it was unlocked.

I opened the door and found him sleeping. Pinagmasdan ko siya habang natutulog and
my heart aches. Parang kahit sa pagtulog, may pinoproblema siya dahil nakakunot ang
noo niya. Habang nakatingin ako sa kanya, hindi ko nakikita ang Alexis na katabi ko
matulog noong kinasal kami.

Napuno ako ng guilt dahil alam kong ako ang rason kung bakit malungkot siya. I
slowly walked towards the bed at dahan dahang humiga para hindi siya magising. I
wanted to lie next to him. I wanted to hug him and to smell him. I missed him so
much that I feel like crying. At pakiramdam ko mababaliw ako kapag hindi ko siya
nayakap. Ganito ba ang feeling ng naglilihi? Pinaglilihian ko ba si Alexis?
Nababaliw na ata ako.

I snuggled closer to him at naramdaman kong gumalaw siya. Hindi ko siya tiningnan
kasi nahihiya ako sa mga pinaggagawa ko. Para akong nanggapang kahit na nga ba
asawa ko na siya.

"Mandy..." Ramdam ko ang pag iinit ng pisngi ko kaya naman lalo kong siniksik ang
mukha ko sa dibdib niya. I felt him wrap me with his arms and he kissed the top of
my head.

"Nakakain ka na ba? You missed dinner." Antok na antok pa ang boses niya.

Umiling ako kasi hindi ko makuhang magsalita. Gusto ko na lang na amoy amuyin na
lang siya. Para akong adik na pinagkaitan nng gamot.

"Magpapakuha ako ng dinner."

"Wag. Hindi ako nagugutom." Lalo akong sumiksik sa kanya and he hugged me tighter.

"Masama ba ang pakiramdam mo?" He asked me tenderly and I wanted to cry.

"Gusto kitang yakapin.Gustong gusto kitang yakapin. Pakiramdam ko mamamatay ako

kapag di kita nayakap ngayon." Hindi ko alam kung saan ko nakuha ang boldness ko
para masabi ko yun pero yun talaga ang nararamdaman ko. Parang uhaw na uhaw ako sa
yakap niya na nanunuyo ang lalamunan ko.

I heard him sighed at lalo pa akong niyakap. Inayos din niya ang comforter para
makumutan ako. Walang nagsasalita, nakahiga lang kaming dalawa sa kama niya habang
magkayakap. Alam kong hindi pa siya tulog dahil sinusuklay pa ng mga daliri niya
ang buhok ko.

"Alexis, hindi totoong, nagsisisi akong minahal kita. I'm sorry kung hindi kita
pinakinggan at ..." Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil biglang nag unahan ang
mga luha ko.

"I love you." Sabi niya sabay halik sa noo ko. Lalo akong naiyak dahil sa sinabi
niya. Pakiramdam ko, ang babaw ng pagmamahal ko sa kanya kasi nung siya ang nag
sosorry sa akin, kung anong masasakit na salita ang nasabi ko. Sinaktan ko pa siya.
Pero sa akin I love you and sinagot niya sa sorry ko.

"Alam mo ba kung gaano ako kasaya ngayong nasa tabi kita Mandy? Kung pinaglilihian
mo man ang yakap ko, ngayon pa lang nagpapasalamat na ako sa anak natin. These
past days have been pure hell. At sana bukas paggising mo, you would still need
me." I mumbled something habang lalong sinisiksik ang sarili ko sa kanya. Hindi ko
alam kung bakit bangong bango ako sa kanya. Gustong gusto kong ubusin ang amoy
niya. Parang ang sarap sarap matulog na nakadikit ang ilong ko sa dibdib
niya.Parang hinihila ako ng antok. Pumipikit ng kusa ang mga mata ko.

I felt him move at inalis ang yakap sa akin. I mumbled my protest pero niyakap niya
lang ako ulit kaya. Halos hindi ko na nga maramdaman nung kinuha niya ang kaliwang
kamay ko at may nilagay na kung ano.

I am contented just lying here beside him and hugging him.Pakiramdam ko buo na ulit
ang buhay ko.

And for the first time simula nung malaman ang tungkol sa totoong pagkatao niya...

...I slept peacefully

A/N: Next update 2/26/2015. Wag ng humirit ng update kundi pagkukurutin ko kayo sa
singit.
31

Nagising ako dahil nakaramdam ako ng gutom. Nagtaka pa ako nung una kung nasaan ako
pero agad din naman nasagot ang pagtataka ko kasi ramdam na ramdam ko ang mahigpit
na yakap sa akin ni Alexis. Gusto ko pa sanang magpayakap sa kanya pero parang
sinisikmura na ako sa gutom. Hindi nga pala ako nakakain nang hapunan.

Dahan dahan kong inalis ang pagkakayakap niya sa akin para makatayo ako but he
stirred at lalo pa akong niyakap.

"Saan ka pupunta?" He said sleepily while pulling me tighter towards him na para
bang lalayasan ko siya at di na ako babalik kapag binitiwan niya ako. Naramdaman ko
din ang paghalik niya sa batok ko. Agad kong naramdaman ang kiliti na dulot ng
halik niya.

"Nagugutom na ako."

"Saglit lang." Hinayaan ko lang siyang yakapin ako pero di nagtagal, inalis na niya
ang pagkakayakap sa akin at tumayo sa kama. Pumasok siya sa banyo. Ako naman,
bumangon na at umupo sa kama. 4AM pa lang ng umaga nung tumingin ako sa bedside
clock.
Lumabas siya sa banyo na naka silkrobe na at kumuha ng isang robe sa closet niya at
iniabot sa akin.

"Halika na." He offered his hand and helped me stand up. Hawak kamay kaming bumaba
papuntang kitchen. Sobrang tahimik ng buong bahay dahil wala pang gising kahit na
isang katulong.

"What do you want to eat?" Tanong niya sa akin pagkatapos kong maupo sa dining
chair. Siya naman, naghahalungkat na sa refrigerator.

"Kahit ano na lang. Pero marunong ka bang magluto?"

"Kapag nasa Paris ako, ako ang nagluluto." Bigla siyang natigilan at napatingin sa
akin. Siguro kasi akala niya hindi ko pa alam kung sino siya.

"Narinig ko ang usapan ninyo ng Mommy mo."

"I see." Hindi na siya nagsalita pagkatapos. Kumuha siya ng baso at nilagyan ng
fresh milk at ibinigay sa akin. Nag toast din siya ng bread at nag prito ng itlog.
After how many minutes, handa na ang pagkain namin.

Medyo nalungkot ako kasi halatang ayaw niyang pag usapan ang personal niyang buhay
pero ayaw ko naman siyang pilitin. Siguro nga may panahon para masabi niya ang
totoo.

Naupo siya sa katabi kong upuan and he slowly sipped his coffee.

"She's not our real Mom." Napatingin ako sa kanya bigla. Hindi ako nagsalita I just
looked at him while he's looking at his coffee.

"She's our stepmother. Si Daddy at ang totoo naming Mommy ni Lexie ay hindi kasal.
Our mother married another guy and Dad married our stepmother. We have other
siblings on both sides." And it must be hard on them having no real family to call
their own.

"I'm sorry."

"It's okay. Matagal na naming tanggap and besides kahit naman hindi kami tunay na
anak ni Mommy Carmel, she stills treats us like her own. We were 4 years old when
Dad married her. Kahit na alam niyang may anak na si Daddy, pinakasalan niya pa rin
ito at tinanggap kami. I am thankful for that. She fills the space that our real
mother left. But Mandy, kahit na hindi naman nagkulang si Mommy Carmel sa amin, I
still don't want our child to grow up like me. Ayokong lumaki siya na hindi kasama
ang mga magulang niya." I felt his loneliness at naiintindihan ko ang nararamdaman
niya. Somehow I know, na hindi kayang punan ng kahit na sino ang lugar ng isang
magulang sa buhay ng mga anak nila.

I looked at him and I saw the face that captivate me the first time I Iaid my eyes
on him. He is still the same Alexis with the face that any woman would die to have.
He still possess those expressive and soulful eyes. He is still the same Alexis but
somehow he is different and I realized na hindi dahil sa may nagbago sa kanya kundi
dahil ngayon ko lang nakilala ang totoong siya. For the first time I saw him as a
man with flaws and weaknesses, a man with emotions and capable of being hurt. I saw
him as a man and not some perfect and flawless guy who only exist in my dreams.

At that moment, through the hazy light of the dining room, that early Tuesday
morning, I realized that I am not having a dream, I am not into some kind of a
fairytale where everything is good and rainbow colored. I am living in reality
where I could be hurt, I could make wrong decisions, I could hurt people but most
of all I could be happy and that happiness will not be superficial. It will last
and will linger because it is real.

"Salamat." Naluluhang sabi ko. Nahihirapan tuloy akong kumain. Para akong tanga
kasi hindi naman malungkot ang usapan namin pero bigla bigla na lang akong nag
eemote. Bigla tuloy siyang tumayo at nilapitan ako.

"What's wrong Mandy?" Puno ng pag aalala na tanong niya. Bakit ba napakaiyakin ko
ngayon? Kasama ba talaga ito sa pagbubuntis.

"Thank you because you're real."Humihikbi pa ding sabi ko.

"Ha?" Naguguluhang tanong niya. Ang gulo gulo ko naman kasi talaga.

"Wala. Narealize ko lang na hindi naging tama ang naging reaction ko. Kasi tao ka
din na nagkakamali at may rason ka naman kung bakit mo ginawa yun. At..."

"Sshhh...that's enough. Hindi mo dapat inistress ang sarili mo. Makakasama sa bata.
Mamaya magpapacheck tayo." Sabi niya habang pinapatahan ako.

"May pasok ako. Absent na ako kahapon, baka di na ako makagraduate."

"Sige. After class susunduin kita at didiretso tayo sa OB.Mandy, kailangan mong
matingnan ng doctor. I wanted to know your condition, bago ako bumalik ng Paris."
Napatingin ako bigla sa kanya. Oo nga at narinig ko na aalis siya pero hindi
maliwanag sa akin ang lahat. Aalis ba siya dahil sa naging usapan namin?

"Kailangan kong bumalik ng Paris dahil sa trabaho Mandy. I need to fulfill my side
of the contract. Pero pagkatapos ng contract, babalik ako." Hinawakan niya ang
kamay ko na nasa itaas ng mesa.

"Gaano katagal ang contract mo?"

"Two years." Bigla akong napatingin sa kanya. Nung dalawang linggo kaming hindi
nagkita, nahihirapan ako kasi sobrang miss ko siya paano pa pag dalawang taon?

"Iiwan mo ako dito?"

"Babalik ako, when I get the chance. At tatawag ako at mag uusap tayo araw araw."
But that was not enough. Just the thought of him being away, parang hindi ko na
kakayanin. Gusto ko katabi ko lang siya palagi. Gusto ko naaamoy ko siya. Gusto ko
nahahawakan ko siya and I never felt this clingy before.

"So wala ka dito during my prenatals, wala ka din sa graduation ko. Wala ka din pag
nanganak ako." Hindi ko nagawang itago ang hinanakit sa boses ko.

"Mandy..."

"Sasama ako sa'yo." I declared. At kahit ako nagulat sa conviction sa boses ko.

"Pero paano ang pag aaral mo?" Tiningnan ko siya.

"Pwede naman ako mag aral sa susunod na sem. At isa pa buntis ako baka mahirapan
din ako."

"Pero Mandy..."Hinintay kong matapos niya ang sasabihin niya pero din a niya
tinuloy. Bumuntong hininga na lang siya at ginalaw galaw ang pagkain sa harap
niya.
"Ano ang totoong rason kung bakit ayaw isama ako? Dahil ba sa hindi mo pwedeng
ipaalam na kasal na tayo? Oo, pati yun narinig kong pinag usapan niyo. Hinihintay
lang kitang sabihin sa akin."

"I'm sorry."

"Pero bakit mo ako kung pinakasalan kung hindi naman pala puwede?"

"Because I wanted you to be mine. I don't want to lose you and it would happen once
Lexie returns from Paris at kapag nalaman mo na nagpapanggap lang ako, alam kong
magagalit ka sa akin. And I was right. Hindi ko na inisip ang mga consequence ng
ginawa ko. I am losing my mind when it comes to you. Nakakalimutan ko ang lahat.
It's just two years Mandy. Please understand." And who am I to deny his request?
Pagkatapos kong malaman kung gaano niya ako kamahal at kung ano ang kaya niyang
isakripisyo para sa akin, sino ako para ipahamak siya. At kahit na masama pa ang
loob ko, I looked at him and I nodded.

"I understand."
32

Makasandal ako sa balikat niya habang sakay kami ng kotse papuntang OB. Sinundo
niya ako sa school kasi nga magpapacheck up ako.

"Matulog ka lang." Sabi niya habang pinaglalaruan ang buhok ko. Lalo tuloy akong
naantok. Kanina pa ako inaantok sa totoo lang. Habang nasa klase ako, antok na
antok ako at hindi ko alam kung dahil ba sa pagbubuntis ko o dahil sa maaga kaming
nagising.

Hinapit niya ako lalo palapit sa katawan niya para maging komportable ako and I
nuzzled on his neck inhaling his muscular scent. Napangiti ako.

"Pinaglilihian ko ata ang amoy mo." I heard him chuckled. Sininghot ko siya ulit.
Bakit ba bangong bango ako sa kanya.

"Kapag umalis ka na, mag-iwan ka ng damit mo na hindi nalalabhan ha, para may
aamuyin pa din ako." I felt him tensed up dahil sa sinabi ko. Hindi ko yun
pinansin, I remained nuzzled on his neck but the truth was, naninikip ang dibdib
ko.

"Kelan ba ang alis mo?" Tanong ko sa kanya. Kahit masakit malaman na aalis din pala
siya, gusto ko pa din malaman para kahit papaano, maihahahanda ko ang sarili ko.

"Two days from now." Mahinang sabi niya. He stopped playing my hair with his
fingers. Lumayo siya kunti sa akin at hinawakan ang baba ko and he tilted my chin
kaya nakatingala ako sa kanya at nagkatinginan kami.

" I don't want you to feel sad."

"Can I stop myself from feeling that way? Gusto ko man sanang di malungkot pero
nalulungkot pa din ako." He sighed and lowered his head before he gently captured
my lips. Napapikit ako. His kiss is deliberately slow na para bang inaalis niya ang
kalungkutan ko sa pamamagitan ng halik niya. I answered his kiss. Hindi ko akalain
na may ganun klaseng halik pala. Buong akala ko kasi ang halik ay nagiging daan for
physical intimacy and I never thought that a kiss could be emotionally uplifting.
Pakiramdam ko habang tumatagal ang halik niya mas lalong gumagaan ang pakiramdam
ko.
"Je t'aime, Mandy." Mahinang sabi niya when he ended the kiss. Nakasandal ang noo
niya sa noo ko. His words touched my heart. Ilang beses ko nang narinig ang
salitang yan sa kanya simula nung kinasal kami pero hindi ko alam kung bakit
kakaiba ang dating ngayon. It sounds so romantic and so suave coming from his lips.
Dahil siguro sanay siyang magsalita ng French.

"I love you too." He gave me a brief kiss before he hugged me at pinasandal ulit sa
balikat niya and I found myself dozing off. Nagising na lang ako nung nakarating na
kami sa clinic ng OB Gynecologist.

The OBGyne conducted a physical exam pagkatapos sinabi sa amin ang mga dapat namin
e-expect at mga dapat namin gawin bilang mga magulang. Binigyan na din ako ng
reseta ng mga vitamins na kailangan kong inumin araw araw. Natuwa ako sa enthusiasm
na pinapakita ni Alexis. Mas madami pa siyang tanong kaysa sa akin. Mas excited pa
siya. Sa huli, binigyan ako ng lab request for an ultrasound at kailangan namin
bumalik after a week dala ang ultrasound request.

We've decided to dine outside pagkatapos namin manggaling sa OB dahil gabi na rin.
Pagkatapos umuwi na kami.

"Pinalipat ko na ang mga gamit mo sa Master's bedroom." Sabi niya nung pupunta na
sana ako sa guestroom. Hindi na ako nagreklamo, kasi gusto ko rin naman. And
besides I want to be near him as much as possible lalo na at malapit na siyang
umalis. I wanted to cherish the moment that we're still together kasi matagal tagal
pa bago siya bumalik.

Sabay kaming umakyat papuntang Master's Bedroom habang nakaakbay siya sa akin.

"Maliligo lang ako." Sabi ko sa kanya pagkapasok namin sa kwarto.

"Si-sige." Napalingon ako bigla sa kanya dahil nagtaka ako kasi bigla siyang
nautal. Then I saw how red his face is. Akala ko nung una naallergy lang siya sa
nakain namin but I realized na iba ang cause ng pagkapula ng mukha niya dahil hindi
niya ako makuhang tingnan. And it dawned on me. Hindi ko tuloy napigilan ang
mapangiti.

"Bakit ka namumula?"

"Ha? Hindi naman." Umiwas siya ng tingin sa akin pero hindi maikakaila na habang
nagsasalita siya mas lalo siyang naiilang at namumula.

"Gusto mong sumabay?" I teased him that made him look at me. Pinigilan ko ang
mapatawa ng malakas. What an adorable husband.

"Mauna ka na. May kakausapin lang ako." Iwas pa din niya.

"Sige bahala ka." Baliwalang sabi ko at naglakad na ako papuntang banyo. I

deliberately swayed my hips while walking slowly towards the bathroom. Naalala ko
tuloy ang nangyari sa banyo ng resthouse sa Amanpulo. Automatic na nag init ang
katawan ko. Agad kong binuksan ang shower at hindi na nagabalang itimpla ang init
ng tubig sa shower. I welcomed the coldness of the water para kahit papaano maalis
ang init na nararamdaman ko.

Nagsasabon na ako when I heard the door of the bathroom opened. Hindi ko naman kasi
inilock. Binuksan ko ng kaunti ang pinto ng shower enclosure para tingnan kung sino
ang pumasok at lihim akong napangiti nung makita ko si Alexis. He's wearing a
bathrobe and my imagination went wild thinking what's beneath that robe.

"Akala ko ba may kakausapin ka pa?" Nakataas ang kilay na tanong ko sa kanya.

"Tapos na and besides naisip ko, you might need my help here." Lalong tumaas ang
kilay ko lalo na nung inaalis na niya ang pagkakabuhol ng belt ng robe niya. My
mouth gaped open when he get rid of the robe. Okay, hindi naman ito ang unang beses
na nakita ko siyang hubad. Pero sa dami ng nangyari, pakiramdam ko ang tagal na
naming hindi naging intimate. Para tuloy first time kong nakita ang katawan niya.

"Nahulog na ang sabon." And I swear I saw him smirked. Hindi pa din ako makagalaw
ang makapagsalita. Nakatingin lang ako sa kanya habang pumapasok siya sa loob ng
shower at yumuko para kunin ang nahulog na sabon. Teka, I need to move. Hindi
pwedeng nakatulala lang ako dito na parang virgin.

"Kung makatukso ka, akala ko kaya mong pangatawanan. Yun pala matutulala ka lang.
Now, let me bathe you my wife." And he started lathering me with soap. Ito ata ang
sinasabi nilang, Don't bite off more than you can chew' Nasanay kasi akong these
past days, pakiramdam ko, si Alexis, hindi kaya ng gumawa ng kalokohan, hindi
kayang maging pilyo because he had been so tame. Napakabait niya. I have forgotten
how naughty he is lalo na nung kakakasal lang namin.

Naman! Napapasubo ako ng wala sa oras. Nagulat pa ako nung binuksan niya ang shower
at tumama sa akin ang malamig na tubig. I felt him lather my back with soap.
Nananayo ang balahibo ko lalo na nung pinaharap niya ako sa kanya and started
lathering my chest. Ramdam na ramdam ko ang init ng mga palad niya. Yun nga lang
mukhang walang planong lumipat sa ibang part ang kamay niya. Uubusin niya ata ang
sabon sa dibdib ko. When I looked at him, his eyes are hooded while looking at my
chest at hindi din nakaligtas sa akin ang kanina pang buhay na buhay na body part
niya sa may puson ko.

"Alexis, yung braso ko di pa nasasabon." I offered my arms to him but he ignored it

and he smiled.

"Baby, your arms could wait. There's a reason why I focused on your breast."
Palapit ng palapit ang mukha niya sa akin ganun din ang katawan niya.

"At ano naman kaya yun?"

"Your breast needs to be cleaned because my child will one day latch on them."
Napatawa ako sa sinabi niya. Mga kalokohan nito.

"Wow, 8 months preparation. Ano naman ang purpose ng nanunusok sa tummy ko?"

"Later, you will know." He said before he captured my lips and pulled me towards
him. Yung kamay niya na nasa dibdib ko ay lumipat sa buttcheeks ko as he squeezed
it.

Narinig ko pa ang pagkahulog ng sabon sa sahig ng shower room. I moaned in pleasure

as I encircled by arms to his nape and pulled him towards me to deepen the kiss.
Suddenly, I feel so hot, I feel so eager, I feel so horny. Kahit naman na nilandi
ko itong si Alexis never pa naman akong naging aggressive whenever we make love. Oo
nga, at minsan ako ang unang nanghahalik pero hanggang doon lang talaga ako.
Nakakahiya kasi.

Pero ngayon, nawala ata ang inhibitions ko, nawala ata ang hiya ko sa katawan. O
dahil sobrang miss ko siya kaya nawala ang hiya ko? He groaned when my hand
travelled from the plains of his chest down to his abs and I shamelessly touched
the rigid thing in between his thigh. He gasped at my boldness.

Naramdaman ko na lang na nakasandal na ako sa wall ng shower and his lips is busy
kissing me while his hands are roaming all over my body. Our movements are becoming
intense and frantic pero hindi nakaligtas sa akin ang dahan dahan niyang paghaplos
sa tyan ko. Para bang takot na takot siyang masaktan ang baby sa loob. When his
hand reached the thing between my thigh and expertly touched it, nawala ako sa
sarili ko. The feeling is so wonderful that I was shivering with desire and need.
Not long after, I found my release while his fingers are still doing wonders to my
being and his mouth sucking my breast. Hindi ko akalain na ganun kabilis at ganun
ka intense. Nanghina ako and my knees even buckled. Kung hindi lang dahil sa kanya
malamang natumba na ako. Pero kung akala ko tapos na ang lahat nagkakamali ako.

While I was still regaining my breath he suddenly captured my lips and lifted me
off the floor. Automatic na pumulupot ang mga legs ko sa bewang niya. And when he
entered me, I felt a tear escape my eyes.I felt so full and it was so wonderful. I
may lack the experience and have never been with other guys but I am sure that no
other man could make me feel the emotions that Alexis are arousing in me. It was
more than physical. It was emotional and spiritual, it's as if our unity are
filling up the gaps in my life that no one else could fill. It's as if he's making
me whole. I gasped and moaned at his every thrust and soon I was moving with him.
Kissing him with the same intensity. Napasinghap ako as I felt another build up in
my gut and I know I am nearing my second release.

I opened my eyes and I looked at him only to find out that he is also looking at
me. Watching my every reaction. I found out that it was more arousing and erotic
because you can see the desire, longing, happiness and pleasure that you brought to
your partner.

We just looked at each other and we let our bodies moved rhythmically. No words,
just our gasps and moans and together, we reach our release. Napasubsob siya sa
balikat ko and kissed my forehead before he gently put me down. We stayed that way
for a while bago niya ako pinapunta sa ilalim ng shower at siya na talaga ang
nagpaligo sa akin.

Hindi pa siya tapos na tuyuin ako ay napapapikit na ako. Siya na din ang nagsuot ng
bathrobe ko and he carried me to the bed. Wala pang isang minutong naibaba niya ako
sa kama...

I already feel asleep.

33

Nagising ako nung maramdaman kong gumalaw ang kama. Napatingin ako kay Alexis na
mukhang kahihiga lang.

"I'm sorry nagising kita.Matulog ka pa." Sabi niya habang pumapasok sa loob ng
comforter.

"Ngayon ka lang matutulog? Anong oras na?"

"12 midnight." Pinulupot niya ang braso niya sa bewang ko and he pulled me towards
him. I can feel the heat radiating from his body kasi topless siya at naka boxers
lang. He always sleep like that.

"Binihisan mo ba ako?" Nakasuot na kasi ako ng nightgown. Pagkakaalala ko, nakarobe

lang ako kanina.

"Yes. Pagod na pagod ka. Nakatulog ka kaagad." There was mischief in his voice.
Nakikita ko ang kapilyuhan sa mga mata niya.
"Ikaw na ang malakas ang resistensiya. Pasalamat ka buntis ako kaya antukin ako
ngayon. Kung hindi ako buntis, kayang kaya kitang sabayan, akala mo. Wait 'till I'm
pass the paglilihi stage." Buong yabang na sabi ko. He chuckled.

"Are you posing a challenge, my love?" Kinilig naman ako bigla sa 'my love' niya.

"Minamaliit mo kasi ang kakayahan kong sabayan ka sa bathroom scene." Bigla siyang
tumawa.

"Bathroom scene? Hindi. Hindi kita minamaliit. How could I do that when you made me
come hard." Pakiramdam ko nag init ang pisngi ko. Hindi pa din ako sanay na ganito
ka vulgar si Alexis.

"O bakit namumula ka?" Sabi pa niya at lalo akong tinitigan. Hindi pa siya
nakuntento. He brushed my cheeks with the back of his hands. It was so gentle that
I was instantly arouse. Ano ang nangyayari sa akin?

"Hindi pa rin ako sanay kapag nagiging vocal ka. I mean, dati ang demure mo. Mas
mahinhin ka pa sa akin."

"That's because I was pretending to be Lexie. And besides, my love, I am not

really that innocent." I rolled my eyes.

"I realized that now. Akala ko pa naman ako ang nakamolestiya sa'yo. Ako pala ang
namolestiya." I pouted at the thought. It was such an ego deflating realization. He
chuckled and kissed my cheek.

"Yan din siguro ang isa sa mga dahilan kung bakit hindi ko matanggap na niloko mo
ako. Naapakan mo ang ego ko. Imagine, buong akala ko, I was able to tame a gay and
make him straight. It's an achievement, hindi lahat ng babae nakakayang gawin yun.
Tapos malaman laman ko na hindi ka naman talaga bading kundi nagkukuyari lang. Kaya
pala ang dali dali mong landiin. Kaya pala isang halik pa lang bumibigay ka na.
Lalaki ka pala talaga. Baka nga playboy ka pa. Come to think of it. Isa kang
model. Sikat ka, although hindi ko yun alam kasi di naman ako mahilig sa fashion."
And I realized that it was true. Although hindi naman yan ang main reason kung
bakit ako nagalit sa kanya.

"Kwentuhan mo ako ng buhay mo sa Paris." I snuggled closer to him.

"Ayaw mo nang matulog?"

"Hindi na ako inaantok. Mas gusto kong amuyin ka kesa matulog. Kwento ka na."
Inayos ko pa ang pwesto ko and humiga na talaga ako sa braso niya. Grabe ang bango
bango. Hindi naman siya nagcologne o nagperfume. Parang yun na ang natural smell
niya. Nakakaadik.

"I am not a playboy. But I must admit that I do have sexual relationships with
women..." Bigla akong napatingala sa kanya na nanlalaki ang mga mata.

"Teka teka....magpreno ka. Masyadong brutal ang intro mo. Binibigla mo ako eh.
Sexual relationships agad agad. Hindi ba pwedeng relationship muna, getting to know
each other..mga ganun? Tapos women? Plural? Ang dami nun."

"But that's how it is, my love."Sumimangot ako lalo. Kahit naman kasi nilandi ko
itong si Alexis, at nakipag one night stand ako sa kanya, wala naman akong planong
magpalipat lipat sa iba't ibang lalaki just for the heck of it. Hindi naman ako
ganun ka liberated.
"Ganun ang mga model?"

"Hindi naman lahat. May mga matino naman.May mga faithful."

"At aminado ka na hindi ka isa sa mga matitino?" Tanong ko pa din kahit na alam ko
na ang sagot.

"Yes."Walang kagatol gatol na sagot niya. Ni hindi man lang siya nag sugarcoat and
I don't knownif this time I would appreciate his honesty. But on the other hand, it
was better. Kesa naman magpanggap pa siyang inosente.

"Bakit? You could have opted to be the good boy." It's a matter of choice naman dib
a? Sabi nga niya, may mga kilala naman siya na hindi ganun ang lifestyle kaya I'm
sure he chooses to be a gigolo.

"Because it was fun and it was easy. The temptation is just too much. I also do not
want to stray away from the norm. Sino ang aayaw?" Tama nga naman siya. Inihahain
na sa kanya ang sarap, no strings attached. Hindi naman siya santo para tanggihan
ang grasya.

"Grabe kung makapagkwento ka parang...namimili ka lang ng gulay sa palengke. Kung

ganun pala kasaya ang buhay mo sa Paris, bakit ka pa nagpakasal?" Sigurado naman
kasi ako na di hamak naman na mas magaganda, mas sopistikada, mas expert at
delectable ang mga babaeng nakasalamuha niya.

"Because aside from being a model I am also an investor."

"Ang layo ng sagot mo irog." Napatawa siya sa sinabi ko sabay halik sa noo ko tapos
yung isang kamay niya bumaba sa may tyan ko and he gently caress my stomach. I was
touched by his gesture. Kung tutuusin, napakaliit lang ng gesture na yun pero
napakalaki ng impact sa akin.

"Bakit ako nagpakasal? Kasi nakilala kita. Una pa lang may pakiramdam na ako na
ikaw ang babaeng puputol sa nakasanayan ko. At ayaw ko ng ganun kaya umiwas ako
sa'yo. But I can't stay away from you for long. Alam mo naman na siguro yan.
Mandy, I know that you are an opportunity na hindi ko kayang palampasin. It's a
risky investment, I must admit and I don't know the return because the future is
so uncertain but I am willing to put the biggest investment I could give. I took
the risk."

"So, I've invested my heart and my life because I know that you are worth it." I
was so touched. Hindi ko alam ang irereact ko. Naiiyak pa ako at bago pa ako maging
emosyonal at maiyak, I shifted my weight and I climbed on top of him.

Nakita kong nanlaki ang mga mata niya dahil nagulat sa ginawa ko.

"What are you up to?" Tanong pa niya pero ang kamay niya humahaplos na sa
magkabilang bewang ko. Umupo ako sa itaas niya and I can feel his aroused sex.

"Sinisimulan ko na ang challenge. Hindi na ako inaantok. Ikaw ba inaantok na?" I

bend and kiss his chest and lick my way to one of his nipples. He gasped at
humigpit ang hawak niya sa bewang ko.

"H-hindi pa...ahh." He moaned as I grind myself to him while still sucking his
nipple. I was enjoying his reaction, it was so arousing. It is immensely arousing
to know that I could give him such pleasure.

"Baka kasi inaantok ka na." I teased.

"Just go on my love...just go on." At tuluyan na siyang napapikit while his hands
are now freely roaming inside my nighties. Doon ko lang narealize na isa pala akong
masunuring asawa because...

I did go on and more.

34

Napag usapan namin na hindi ko na siya ihahatid sa airport dahil madaling araw ang
flight niya. But I felt him kissed my forehead nung paalis na siya. Gusto kong
ipaalam na gising na ako but I'm afraid na iiyak lang ako at ako pa ang maging
cause kapag nalate siya sa flight niya. So, I pretended to be asleep kahit na
nananakit ang lalamunan ko sa pagpipigil na umiyak. Kahit na gustong gusto ko
siyang habulin nung tumayo na siya sa kama at naglakad papuntang pinto. I wanted to
wail, I wanted to stop him. And it took all my willpower not to do so. Nung
makalabas na siya ng kwarto saka ko hinayaan ang sarili kong umiyak. Hindi ako
pumasok sa school. Nagmukmok lang ako sa kwarto. Kung hindi pa ako pinuntahan ng
katulong para kumain, di pa ako tatayo. Kung di lang siya nagsabi na isusumbong ako
kay Alexis, di niya ako mapapakain. Pero sobrang unti pa din ng nakain ko. Wala
akong gana.

Bago mag lunch, sinabihan ako ng katulong na hinihintay ako ng driver kasi schedule
ng ultrasound ko. Pumunta kaming ospital para gawin ang procedure at bumalik din
kaagad sa bahay. Malungkot pa din ako at matamlay. Kahit na nasa dining table ako,
hindi ko makuhang matuwa kahit na madami ang pagkain. Parang kinakain ako ng
lungkot ko. Pinilit kong kumain kasi binabantayan ako ng mga katulong. I have this
impression na inutusan sila ni Alexis na bantayan ako.

Dumiretso ako sa kwarto ko at nahiga sa kama. Kahit ang pagbibihis at ang

paglilinis ng katawan, parang ayaw kong gawin. Gusto ko lang magmukmok at alam kong
hindi tama yun. Buntis ako at nag aaral pa ako. Hindi pwedeng ganito lang ako.

I stood up and was on my way to the bathroom nung narinig kong may tumatawag sa
akin. At halos tumalon ang puso ko nung makita ko kung sino ang tumatawag. I
immediately swiped my phone to answer the call.

"Alexis."

"Hi Baby."

"Nasa Paris ka na?" Hindi maalis ang ngiti sa mga labi ko. Kung kanina nakasimangot
ako, ngayon hindi ko na maalis ang ngiti ko. Hindi ko alam kung saan ko ilalagay
ang saya na nararamdaman ko.

"Hindi pa. Nagstop over lang kami. Hindi ka daw magana kumain? Tumawag ako kay
Manang Sela bago ako tumawag sa'yo."

"Pinapabantayan mo ako?"

"I just want to make sure that you are well taken care of." His voice is full of
concern and my heart overflows with love.

"Nalulungkot kasi ako. Namimiss na kita."

"I miss you too Mandy at kung pwede lang na hindi na ako umalis. Pero kahit wala
ako, gusto kong alagaan mo pa din ang sarili mo. Dalawa na kayo, so you need to be
extra careful. Promise me that you'll take care of yourself Mandy."
"I promise." At nagtagal ng mahigit isang oras ang pag uusap namin hanggang sa
inantok na ako. At siguro nga naramdaman niyang inaantok na ako kaya nagpaalam na
siya. Pagkatapos namin mag usap, naligo na ako at nahiga sa kama na may ngiti sa
mga labi. Kahit na hindi kami magkasama. Kahit na miss na miss ko na siya, masaya
pa rin ako. At sa ngayon, tama na nagkausap kami sa phone. It was enough to give me
a good night sleep.

Napakabagal ng panahon. Kapag malungkot ang isang tao, napakabagal ng panahon and
each time that passes add up to the longing that I am feeling. Tumawag naman si
Alexis, nung dumating siya sa Paris and since then, tumatawag naman siya araw araw
pero iba pa din kasi kapag katabi ko siya or kasama ko siya. Kaya ang ginawa ko,
inabala ko ang sarili ko sa school at sa paghahanap ng name ng magiging baby namin.
Pati pagbabasa ng mga pregnancy books ginawa ko na.

A week passed at pumunta na ako sa OB ko for a check up. Muntik ko pa ngang

makalimutan kung hindi lang pinaalala sa akin ni Alexis kagabi.

The doctor checked the condition of the baby and listened to the heartbeat. Naiyak
pa ako nung narinig ko ang heartbeat ng anak ko. Parang may bumundol sa dibdib ko.
Kakaiba ang feeling.

We're in the middle of my examination when Alexis called. Tinawagan niya si Manang
Sela na kasama ko. Pinarinig din namin sa kanya ang heartbeat ng baby. He requested
to be on speaker phone kasi gusto niya daw marinig ang lahat ng sasabihin sa akin
ng OB. I was touched kasi kahit wala siya physically, he is still trying his
hardest to be there for me and for the baby.

"The baby is healthy and the heartbeat is normal." Napangiti ako sa sinabi ng OB
but my smile faded when she took out the result of my ultrasound. Wala pa siyang
sinasabi pero ramdam ko na lalo pa at bigla din nawala ang ngiti sa mga labi niya.

"However." And however, is a big word.

"Your ultrasound result shows that you have PCOS. Polycystic Ovary Syndrome. It is
a hormonal imbalance and the result shows that you have small cysts in your
ovaries. Last week you've mentioned about your irregular menstrual cycle. Isa lang
yun sa mga symptoms ng PCOS. Most women who have PCOS have difficulty bearing a
child and you're lucky that you were able to do so without any medication and
workups. But women with PCOS and pregnant have a very high risk of miscarriage on
the early stage of pregnancy." Parang nablangko ang utak ko pagkatapos niyang
sabihin ang salitang miscarriage. Madami pa siyang inexplain na complications
pero halos hindi ko na narinig. I was so scared. Ngayon pa lang takot na akong baka
hindi ko makayang buhayin ang anak ko kahit na nasa tiyan ko pa lang siya.
Pakiramdam ko, may kulang sa akin bilang isang babae.

"Baby..." Narinig ko ang boses ni Alexis sa phone at doon lang ako natauhan.
Pinilit kong magpakatatag kasi ayaw ko naman magbreakdown sa harap ng OB ko. Si
Alexis na ang kumausap sa kanya. Siya na din ang nagtanong kung ano ang dapat
naming gagawin para maalagaan ang baby. Lutang ako buong check up hanggang sa
matapos kami. Kahit nung nakauwi na kami sa bahay wala pa din ako sa sarili ko.

I didn't plan this pregnancy. Hindi ko rin pinangarap na mabuntis at my age. Pero
nung nalaman kong buntis ako, I didn't feel any remorse. Natuwa ako dahil alam kong
isang blessing ang pagkakaroon ng isang anak. At tama nga na dapat akong matuwa
kasi hindi pala ako basta basta mabubuntis. Isang himala nang maituturing ang
pagkabuntis ko.

And the fear of knowing that I can lose it anytime scare the hell out of me. I
clutched my still flat stomach. No...hindi ako makakapayag. Gagawin ko ang lahat
mabuhay ka lang baby. I said, to myself teary eyed. Ngayon ko lang narealize na
totoo pala na kayang gawin ng ina ang lahat para lang sa kanyang anak.

Natigil ako sa pag eemo nung may kumatok sa kwarto namin. Dahan dahan ako sa
pagtayo at binuksan ang pinto.

"Ma'am Mandy."Sabi ni Manang Sela.

"Kanina pa daw po tumatawag si Sir Alexis sa inyo."

"Salamat po Manang." Mabagal akong naglakad papunta sa bag ko at kinuha ang phone
ko. Natatakot ako na baka pag binilisan ko ang paglalakad, makunan ako. Ganun ako
ka praning.

Tumawag kaagad si Alexis pagkakuha na pagkakuha ko ng phone.

"Mandy." He said the moment the answered the call.

"Are you alright?" His voiced is laced with worries. Siguro katulad ko, nag aalala
din siya tungkol sa baby.

"Natatakot ako Alexis. Paano kung may mangyaring masama sa baby? What if I can't
deliver it full term?"

"Baby, calm down. Everything will be alright. Wag kang mag isip ng kung ano ano na
makakastress sa'yo." Pero hindi ko maiwasang hindi mag isip. Hindi ko maiwasang
hindi matakot.

Matagal kaming nag usap. He tried his hardest to pacify me and I'm glad na tumawag
kaagad siya dahil malapit na akong magpanic at kung ano ano ang iniisip ko.
Pagkatapos naming mag usap kahit papaano ay napakalma ako. Pumayag naman siya nung
sinabi ko na hindi na muna ako mag aaral. Baka kasi ma stress pa ako at iyon pa ang
maging dahilan na makunan ako. Uuwi na din siya once a month para ma check ako at
makasama sa check up ko. Natuwa ako sa sinabi niya.

Four months had passed at limang buwan at dalawang linggo na ang pinagbubuntis ko.
Siguro kung hindi ako tumigil sa pag aaral, gumraduate na ako. Pero hindi ako
nagsisi sa naging desisyon ko. Hindi ko kayang ipagpalit sa pag aaral ko ang buhay
ng anak ko. Every month umuuwi din si Alexis para samahan ako sa prenatal check up.
Yun na ang pinakabonding namin kasi 2-3 days lang siya na nagcstay sa bahay at
babalik na naman siya. Si Mama at si Kuya binisita din ako at kinamusta, yun nga
lang si Papa galit pa din sa akin. Hindi ko naman siya mapipilit na patawarin ako
kaagad kasi alam ko naman na ang laki ng kasalanan ko.

The baby is doing well based on my monthly prenatal check up kaya naman kahit
papaano nawala ang kaba ko. Lumalaki na ang tyan ko at napakasaya ko. Kung yung
ibang buntis, napapangitan sa sarili nila, ako naman gandang ganda sa sarili ko.
Proud na proud ako na buntis ako kaya ang aga kong nagsuot ko maternity dress.
Alagang alaga din ako ni Alexis kapag umuuwi siya.And I am always looking forward
sa pag uwi niya. Katulad na lang ngayon. Bukas uuwi na naman niya kasi schedule ng
check up ko and as usual I am always edgy and excited. Hindi na ako nasanay.

Maaga akong natulog kasi maaga siya naming susunduin sa airport at didiretso na
kaagad kami sa OB. Ganun palagi ang routine namin. Dati pinipilit ko pa siyang
magpahinga muna pero ayaw niya kasi nakakatulog naman daw siya sa plane at gusto
niya ma maximize namin ang time naming dalawa kapag umuuwi siya.

Pero yung akala kong normal na araw ay hindi pala normal because I woke up with a
severe headache. And when I opened my eyes, I could barely see. Siguro kung mga
nasa first trimester pa lang ako hindi ako magtataka kasi sumasakit ang ulo ko nung
naglilihi pa lang ako although hindi ganito kasakit.

Pinilit kong tumayo and it was such an effort. Hiningal kaagad ako and I almost
crawled my way to the door dahil hindi ko masyadong nakikita ang paligid. Nabubulag
na ba ako? Fear immediately gripped my heart not for the fact that I might be
getting blind but for the fact that what I am feeling right now have an effect to
my baby. Automatic na napahawak ako sa tyan ko.

"Manang Sela!" I shouted while struggling to open our bedroom door. Ngayon ako
nagpapasalamat na lumipat kami ni Alexis sa dati kong room sa baba para daw hindi
na ako pababa at paakyat sa hagdan.

Nung nabuksan ko ang pinto I struggled to walk papuntang kitchen kung saan ang
servant's quarter.

"Manang!" Buong lakas na sigaw ko as I felt another pain in my head. Napapikit ako
ng mariin at napaupo sa sofa na nasa living room. I heard the opening and the
closing of doors and voices pero hindi ko na masyadong marinig. Naramdaman ko ang
pagtulo ng mga luha ko.

"Ma'am! Ma'am Mandy!"

"Tulungan niyo po ako." Yan na lang ang nakuha kong sabihin sa mga taong
nakapaligid sa akin. Then...

I lost consciousness.
35

Alexis POV

30 minutes had passed pero wala pa din ang sundo ko which is strange. Kadalasan,
mas nauunang dumating sa airport sina Mandy para sunduin ako. Tumawag ako kay
Amanda pero hindi niya sinasagot ang mga tawag ko. Baka hindi nagising ng maaga o
baka nakatulog sa byahe. Napaka antukin pa naman ng buntis na yun.

But when another 30 minutes had passed, I was becoming fidgety so I dialed the
number of our driver pero hindi din nito sinasagot ang phone. Then, I dialed Manang
Sela's phone pero wala ding sumasagot. Kaya tumawag na ako sa bahay at hindi ko
mapigilan ang kaba ko habang hinihintay kong may sumagot sa phone.

"Hello." It was one of our househelps.

"Manang si Alexis to."

"Sir!" Parang nagulat pa na sabi niya.

"Manang, nasaan na sila Amanda? Andito na ako sa airport at hinihintay sila."

"Eh kasi Sir, dinala po sa hospital si Ma'am Mandy." Nagpapanic na sabi ng katulong
and my breathing suddenly hitched.

"Saang hospital?" Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ko sa phone ko at sa

handcarry luggage ko. Pinilit kong kalmahin ang sarili ko pero hindi ko magawa.
"Sa St. Luke's po..." Hindi ko na pinatapos ang sasabihin ng katulong. Agad akong
tumakbo papuntang taxi bay ng airport. Ilang tao pa ang nakabangga ko but I didn't
turn to apologize. I just keep on running.

Pagkasakay ko sa taxi, agad kong sinabi ang hospital at pinakiusapan ang driver na
bilisan ang pagmamaneho.

The one hour drive to the airport was like hell. I was already yelling instructions
to the househelps na dalhin ang phone ni Manang Sela sa kanila kasi naiwan sa bahay
ang phone ng driver at ni Manang Sela dahil na rin siguro sa pagmamadali. Kaya pala
hindi ko sila makontak and I am dying to know what happened to my wife. Bakit siya
dinala sa ospital? Hinimatay daw siya sabi ng katulong. Pero bakit siya hinimatay?
Ayaw kong mag isip ng kung ano ano, I wanted to think that it's all part of her
being pregnant. Ilang beses ko ba siyang nakitang nagsusuka sa banyo nung naglilihi
siya? Palagi siyang nahihilo, she have constant headache but it's all part of her
pregnancy. And I am wishing na ganun pa din ang dahilan. I am praying that she's
okay, that the baby's okay.

Pagdating sa hospital, tumakbo ako kaagad sa ER pero wala na doon si Mandy. Dinala
daw kaagad siya sa DR pagkadating nila sa Emergeny Room. Lumabas agad ako sa ER at
agad kong nakita si Manong Nestor na nasa waiting area sa labas ng hospital.
Sinamahan niya ako papunta sa DR. Habang lakad takbo ako papunta sa DR hindi maalis
ang kaba ko. Dalawang oras na daw siya sa hospital.

Narinig na lang daw nila na nagsisigaw si Amanda habang nakahiga sa sofa at nung
makalapit na daw sila Manang Sela, nawalan na ito ng malay. Dinala nila kaagad sa
hospital si Mandy.

Pagkapasok na pagkapasok ko sa Nurse Stattion, I immediately asked the nurse about

Mandy.

"Saglit lang po Sir." And she went off after asking me to sit down. Napaupo ako
kasi bigla akong nanghina and then I stood up because I just cannot sit still while
my wife is inside the DR and god knows what's happening to her.

"Mr. Mondragon." Napalingon ako sa nagsalita and I came face to face with Mandy's
Obstetrician.

"Doc, anong nangyari? Bakit nagkaganun si Mandy?" Ang alam ko kasi, maayos naman
siya. Okay naman siya tuwing nagpapacheck up kami. Kaya pinilit kong umuwi once a
month para masamahan siya. Para malaman ko first hand ang nangyayari sa kanya.
Kahit na mahirap para sa akin na umuwi buwan buwan, ginawa ko pero bakit ganito?
Para akong mababaliw.

"Mr. Mondragon, Mandy, have pre eclampsia. Biglang tumaas ang BP niya. Siguro kaya
nahimatay siya kasi hindi niya nakayanan ang sakit ang ulo which is the result of a
high blood pressure." At hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. Walang pumapasok
na kahit ano sa utak ko. I just wanted to be with my wife.

"Pre eclampsia is one of the complications of women with PCOS." Mahinahon lang ang
pagsasalita ng doctor but I can sense the stress in her every word. Na para bang
pinipilit lang niyang pagaanin ang isang delikadong sitwasyon.

"Is she okay Doc?" Yun lang naman ang gusto kong malaman. Kung safe lang ba ang mag
ina ko.

"She's not responding to medications that we gave her to lower her blood pressure."
And I have the feeling that she is just starting. Lalo akong kinabahan.
"What do we need to do?" I tried to stay calm kahit na gustong gusto ko nang
manigaw. Nasa hospital na kami then why the hell can't they stop her BP from
rising? I wanted to shout at everyone but I also need to think. Wala naman kasing
mangyayari kong magagalit ako at magsisigaw and I know that they are doing the best
that they can do.

"Mr. Mondragon, we have to operate on her immediately or else her condition will
turn into Eclampsia. Hindi po bumababa ang BP niya. Right now, we gave her a
medication to avoid seizures but her BP should go down. Eclampsia if not treated
could affect her liver and her other vital organs and even death."

"Operate?" Halos hindi ko na maintindihan ang sinasabi niya. Pakiramdam ko

nanlalamig ang buong katawan ko.

"The only treatment for severe pre eclampsia is delivery. I am sorry but I am
afraid she will have to undergo a Caesarian Operation."

"Caesarian operation? Pero Doc, 5 months pa lang po ang tyan niya."

"That's the only way to prevent Eclampsia Mr. Mondragon or else we will risk both
the mother and the baby." Napayuko ang doctor. I tried to breathe normally pero
hindi ko magawa. Nanininikip ang dibdib ko at parang nanlalaki ang ulo ko.

"We need you to sign the pre operative consent form before we can proceed with
the operation." And just on cue a nurse came and handed me a piece of paper.
Sinubukan kong basahin ang nakalagay sa papel na yun pero walang nagsisink in sa
utak ko. The doctor explained to me the contents of the form and I barely heard her
explanation. Walang ibang pumapasok sa isip ko kundi ang katotohanang ooperahan si
Amanda because her life and the life of our baby is in danger.

I may be an ass when I was young. I maybe a rebel to my father and I may hate my
real mother. Alam ko naman dati pa na may karma. Alam ko naman na hindi ako naging
mabuting anak sa mga magulang ko. Pero hindi ko inisip na sa ganitong paraan ako
babawian ng karma. Hindi ko alam na ganito kasakit. Hindi ko alam na ang kapalit ng
lahat ng kasamaang ginawa ko ay ang mag ina ko.

Napatingin ako sa doctor at sa nurse. And I know that I need to sign those damned
consent form ASAP.

With a trembling hand, I took the paper and I blindly sign the consent form that
seal the life of our child. A paper that seal the fate of our marriage.
36

Alexis POV

I saw it all. I was at the delivery room and looking at my wife's almost lifeless
body while they cleaned her up. She looked so innocent, so frail and so breakable.
Gusto ko siyang yakapin, gusto ko siyang gisingin and it took all my willpower to
stop myself. At kahit siguro gawin ko yun, wala pa ding mangyayari dahil nakatulog
siya dahil sa gamot at sa anesthesia.

It was a gruesome and bloody sight and not any man could stomach it. But I choose
to look at it. I choose to witness it and I couldn't stop my tears. Parang bawat
hiwa na ginagawa nila sa asawa ko ako ang nasasaktan. Gusto ko silang pigilan. I
don't want them touching her body. I don't want them hurting her but I know that it
is for her own good.

And while I'm looking at her, I feel like I am numb. Parang kaluluwa ko na lang ang
natira sa delivery room. Hindi ko alam kung bakit ko nakakayanan without me
fainting. Hindi naman ako matapang pero pinipilit kong kayanin dahil kinakaya niya.
Patunay ang monitor that signifies her heartbeat. The doctors, nurses, attendants
and people swarm in and out of the room but I remained motionless. Sa dalawang
bagay lang pabalik balik ang tingin ko. Sa monitor at kay Amanda. To her pale and
lifeless face.

From time to time may nag a-anounce ng stats niya, doctors gives orders. Nakikita
ko ang pagpapawis ng noo ng kanyang OB gyne. Even if I could barely understand what
they're talking about dahil masyadong technical, by the sound of their voice, and
their body language, alam kong hindi maganda ang lagay ni Amanda.

Then suddenly the cardiac monitor registered a flat line. For a moment I stopped
breathing and my eyes landed on her OB and our eyes met. The fear in her eyes might
have mirrored mine before she turned to her teams and gives order.

Everything is a blur before me as they rushed to revive Amanda. Napaigtad ako when
her body jolted nung inilapat sa dibdib niya ang defibrillator pads. At pigil ang
hininga ko when they started pumping her heart.

I stood motionless through it all at ni hindi ko alam kung humihinga pa ako. Halos
hindi ko na makita ang asawa ko kasi nakapalibot na sa kanya ang buong medical
team. Hindi ko alam kung gaano katagal but for me it seems like eternity. Naninikip
ang dibdib ko. Nag iinit ang mga sulok ng mga mata ko. Kahit kailan hindi ko inisip
na darating ako sa puntong masasaksihan ko ang pakikipaglaban sa buhay ng isa sa
mga mahal ko. At that moment, I wished na sana ako na lang ang nasa posisyon niya.

Then the machine started beeping again and I heard sighs of relief from the people
around me. Napabuntunghininga din ako. Pakiramdam ko hindi din ako humihinga sa mga
panahong nag aagaw buhay si Mandy.

"Are you okay Sir?" One of the medical team approached me and I absentmindedly
nodded.

After a while I heard her doctor asking for instruments,they resumed operating her.
Hindi ko alam kung anong lakas ang nagtulak sa akin para tingnan ang ginagawa sa
kanya. But this is what I want. Pinilit ko ang doctor niya na payagan akong pumasok
sa DR para tingnan ang operasyon niya, to make sure that she's well taken care of.

Ngayon alam ko na kung bakit hindi lahat ng asawa ay gustong makita ang panganganak
ng asawa nila. Kahit ako, gustong pagsisihan ang ginawa ko. I can't almost stomach
it as I saw them cut her. As blood gushed out of her. Naramdaman ko ang paninikip
ng dibdib ko at ang pag iinit ng sulok ng mga mata ko as I realized the sacrifices
Amanda made for me and for our family.

She's still young, she haven't even graduated and she set aside her studies just so
she can take care of our child. And I was selfish as not to consider it. Naging
selfish ako na pinakasalan ko kaagad siya at naging selfish ako that I deliberately
wanted for her to bear our child para hindi na siya makalayo sa akin. In a way,
kahit nung una pinilit kong lumayo, inaamin ko, that I've seduced her.

Gustong gusto ko na maging akin siya na nakalimutan ko na may sarili din siyang
pangarap. Deep inside me, ayaw kong gawin niya ang ginawa ng totoong ina namin na
iniwan na lang kami so I did everything para lang manatili siya sa akin. Akala ko
nagbago na ako nung minahal ko siya, hindi pa pala, dahil ang totoo, katulad ng
dati, I am still a jerk. A jerk whose scared of rejection, of being left out and of
abandonement. I was still the jerk who would do everything just to have what he
wants. Whatever's the cost.

Napabuntunghininga ako nung may maalala akong isang eksena not too long ako. Ang
rason kung bakit mas pinili kong sa Pilipinas magbakasyon. I was in Austria for a
modeling stint for RL. After the show, the organizer ushered me to a room. Akala
ko, doon gaganapin ang after party dahil sa naging successful ang show but to my
surprise I found myself face to face with the Archduchess of Austria. She's sitting
in a sofa in the middle of the room with the air of grandeur like the royalty that
she is. Her presence itself is so commanding that a normal person would really bow
down upon seeing her. I did pay my respect not because I respect her but because it
was customary. It was the first time that I saw her closely and people like me
would consider it an honor to be given a chance to have an audience with the
Archduchess. But I was not honored. I was insulted and the insults that I hurl at
her the moment she called me a son could cause me my life if her bodyguards had
heard it. I could be convicted for treason just for the words I threw at her. I was
fuming mad that I called her names and I left her teary eyed before I left her in
that room. After that, I went to a party and drink my ass off to celebrate the
encounter.

But seeing Amanda like this made me realize that even though my mother is not the
epitome of a true mother, still she choose to deliver us. She choose to give us a
life when she could have choosen otherwise to preserve her dignity and her
family's honor. I realized that I should be thankful to her dahil kahit papaano
pinili niya kaming buhayin despite the circumstances. Yes, indeed I should be
thankful for the life she gave us.

Napabalik ako sa kasalukuyan when I heard the faint cry of a baby and I saw the
doctor holding a very small thing where the cry came from. My breathing hitched and
I couldn't take my eyes off it.

"It's a boy." The doctor announced and I willed myself to come nearer. Naramdaman
ko ang pagtulo ng luha ko. Hindi ko makuhang alisin ang tingin ko sa bata. My heart
constricted with joy at the sight of him.

The doctor handed him to the nurses and they immediately rush into taking care of
him. He was so small but the effect of his cry rendered me breathless. My heart
nearly goes out. Hindi ko maintindihan kung paanong ang isang napakaliit na bagay
ay may kakayahang hawakan ang puso ko just by his cries.

Lumapit ako sa anak ko to have a closer look. Gusto ko siyang hawakan pero hindi
ko magawa dahil napapalibutan siya ng napakaraming doctor, nurses at kung sino sino
pa. They attached him to a machine and the fetal monitor came to life. I can see
his heartbeat came to life. Napakahina at parang sumasabay ang paghinga ko sa
pagtaas ang heartrate ng anak ko. I let my tears fall as I look at him and I know
that I instantly fall in love. I fell in love with this little bundle of joy. I
smiled at our son and I looked at Amanda and mouthed my thanks kahit na hindi niya
nakikita kasi unconscious pa din siya dahil sa anesthesia.

Lumapit ako kay Amanda and I gently caress her face and kissed her cold lips.
Pagtingin ko sa anak ko, ang una kong nakita ay ang mga medical team na aligaga sa
pag aasikaso sa kanya. Then my eyes landed on the fetal monitor. It was a flat
line.

Nakita ko na lang ang doctor na umiling and then I heard.

"Baby boy Mondragon time of birth, 10:15AM." Na nasundan ng mas mahinang boses. The
voice that I'd rather not hear. Pero ayaw ko man pakinggan wala na akong nagawa.
"Time of death, 10:24AM." Fresh tears started rolling down my cheeks.

His heartbeat only lasted for 9 minutes. Nine freaking minutes. Ni hindi ko
nahawakan ang mga kamay niya.

He doesn't even have a name.

At that instant...

I loathe myself.
37

Drifting. I never knew that I could apply that word to a relationship. Pero habang
tumatagal mas naiintindihan ko ang ibig sabihin ng salitang drifting kasi kahit
hindi ko na silipin sa dictionary, ipinapamukha sa akin araw araw. Yun ang
nangyayari sa relasyon namin ni Alexis. Hindi ko alam kung sino ang may kagagawan,
kelan nagsimula at paano nagsimula. Maybe on the day I woke up at the hospital.
Maybe at the time that I found out that I lost our baby. Siguro din nung araw na
bumalik na siya ng Paris. I really don't know. Pero ramdam na ramdam ko ang unti
unting paglayo namin sa isa't isa.

It has been a month since I lost our baby. 2 weeks nang nakaalis si Alexis pabalik
ng Paris. Katulad ng dati, araw araw pa din siyang tumatawag sa phone para
magkausap kami at uuwi pa din daw siya once a month. Pero kahit walang nagbago sa
naging routine namin, ramdam na ramdam ko ang pagbabago sa aming dalawa. Our phone
conversations lacks emotions. Nagkakamustuhan kami dahil yun na ang nakaugalian
namin. Nag uusap kami tungkol sa mga bagay bagay pero hindi na katulad ng dati. It
lacks warmth. We still said our 'I love you's' just because we are used to saying
it before we said our goodbyes. It has become routinary. Parang ginagawa na lang
namin ang mga bagay bagay dahil yun na ang nakaugalian namin. At katulad ng
dalawang bangka sa dagat na pinaglalayo ng alon, we're slowly drifting apart.

Inaamin ko na hindi naging madali ang pagtanggap ng lahat. When I found out that I
lost the baby, I feel like I've been stabbed a hundred times. Hindi ko alam kung
gaano kadaming luha ang naubos ko. I didn't count the days and the night that I
cried for our loss. Baka nga nabaliw na ako kung wala lang si Alexis sa tabi ko.
And I am thankful na kahit ganun ang nangyari nasa tabi ko pa din siya. Kahit na
alam kong nasaktan din siya sa nangyari pilit siyang nagpapakatatag para sa akin.
Because at that time I was a mess. I cannot be consoled. Kahit ang pagbisita ni
Mama at ni Kuya sa akin sa hospital hindi nagpakalma sa akin.

At ayaw ko ng balikan ang panahon na iyon. Ayaw ko ng maalala ang sakit.

But then, hindi pala ganun kadali ang lahat.

Pinilit naming dalawa na tanggapin ang mga nangyari. Sinubukan naming maging
matatag para sa isa't isa. Pinipilit namin na ipakita na kaya namin pero hindi pala
ganun kababaw ang sugat na naiwan sa amin ng pagkawala ng anak namin. Alam ko, na
kahit hindi ipakita sa akin ni Alexis, alam kong nasaktan siya sa nangyari. Alam
kong nagiguilty siya dahil wala siyang nagawa para isalba ang anak namin. Pero
hindi niya yun pinapakita dahil alam kong nagpapakatatag siya. Pero nakikita ko na
lang siya minsan na natutulala at napapatigil kapag napapadaan siya sa nursery na
pinagawa namin sa bahay. Ang nursery na kahit kailan hindi na namin nagawang
pasukin. Nakikita ko ang lungkot sa mga mata niya and It made me more guilty.

Then I started questioning myself kung bakit nangyari ang ganun? Dahil siguro hindi
pa matanggap ng sistema ko na wala na talaga ang anak namin and I need answers.
Then I started doubting myself kung bakit hindi ko nakayang buhayin ang bata. What
is wrong with me? Bakit yung ibang babae nakayang buhayin ang mga anak nila. Yung
iba nagawang magsilang ng twins or triplets. Yung ibang babae nakuha pang
magpaabort pero ako, bakit hindi ko nakayang isilang ang anak namin? That doubt
started eating me.

That question haunt me and I suddenly felt inadequate, I feel incomplete as a

woman. Pakiramdam ko may kulang sa pagkababae ko because I can't deliver a child
and the possibility that I cannot bear any scares the hell out of me.

Alam ko kung gaano kagusto ni Alexis na magkaroon ng sariling pamilya. He wanted to

have a family of his own. Yung buo, yung magkasama ang mga magulang at ang kanilang
mga anak sa pagkain, sa pamamasyal. Pero paano kung hindi ko pala kayang ibigay sa
kanya ang pamilya na pinapangarap niya?

Hindi pala ganun kadali kalimutan ang lahat because the wound caused by our loss
left a scar and that scar is so deep na hindi namin alam kung kaya pa naming
umahon. Nagpanggap kaming dalawa na matatag but deep inside us, we are both
breaking, we are both dying and on our own we both being swallowed by our pain.

At siguro hindi pa ganun katatag ang relasyon namin. Hindi pa kami ganun kalakas
para harapin ang ganun klaseng pagsubok,hindi pa kami ganun ka mature para I handle
ang ganung bagay. Kaya ngayon, unti unting nawawala ang anumang relasyon na binuo
namin. Hindi man namin masabi sa isa't isa pero ramdam na ramdam ko at alam kong
ramdam na ramdam din niya.

And it's painful. Pakiramdam ko unti unti naming pinapatay ang sarili namin. It's
as if I am experiencing a slow death. It is more painful to witness the gradual end
of a relationship kasi ramdam na ramdam mo ang sakit kesa sa relationship na bigla
na lang natigil at natapos. At hindi ko kayang tumagal na makita ang unti unting
pagkawasak ng relasyon namin. Hindi ko pa kaya sa estado ko ngayon. Hindi ko na
kakayanin pa ang dagdag na sakit and I realized that we both need to heal our
wounds. Hindi habang buhay, kaya naming pagtakpan ang sakit na nararamdaman namin.
Hindi habang buhay, kaya naming magpanggap na okay lang ang lahat when it is not.

Kaya naman hindi ako mapakali habang hinihintay ang tawag niya. Hindi ko alam ang
sasabihin niya. Hindi ko alam ang magiging reaction niya but I wanted to try dahil
alam ko na para naman sa aming dalawa ang gagawin ko.

I almost jumped when my phone rang at halos manginig pa ang kamay ko when I picked
up my phone and saw Alexis' name on it.

"Hello." I answered almost breathlessly.

"Mandy." My heart constricts at the sound of his voice. Parehas pa din naman ang
boses niya. It was still deep and husky. The same voice that made my heart flutter.
The same voice that made me whimper in bed. The same voice that gave me comfort and
joy. Pero ngayon at nung mga nakalipas na tawag niya, his voice brought me pain.
Hindi ko siya sinisisi sa mga nangyari at hindi ko siya sisisihin dahil alam kong
ginawa lang niya ang dapat niyang gawin. Nasasaktan ako kasi alam kong I will never
be enough for Alexis.

"How are you?" Kahit sa boses niya ramdam na ramdam ko ang lungkot and I wanted to
cry. Paano pa kung magtatagal na ganito?

"Okay lang."

And an awkward silence followed. It has been like that these past weeks. We're like
strangers na hindi namin alam ang sasabihin sa isa't isa. We're always trying to
lighten up the mood. We tried so hard na halatang pinipilit na lang namin. At
pagkatapos ng pag uusap namin, mabigat na mabigat ang dibdib ko that I would end up
crying.

"Pupunta kami bukas sa Frankfurt for a show..." He started saying. Palaging ganun.
He would volunteer his whereabouts. He would tell me what he's doing for the sake
na may pag usapan lang kami.

"Alexis.."

"Yes, baby?"

"Alexis, uuwi muna ako sa amin." I waited for his reply pero buntonghininga niya
lang ang naririnig ko.

"For how long?" Malungkot na sabi niya after ilang saglit.

"I don't know."

"Okay."

I bite my lips to stop myself from crying. Hindi ako nagsalita kasi alam kong
manginginig ang boses ko. Napasandal ako sa headboard ng kama at inilayo ang phone
sa tenga ko and put it on speaker para marinig ko siya at pinahid ang luha na
kusang lumabas sa mga mata ko. Pinilit kong wag humikbi dahil natatakot akong
marinig niya.

Mga ilang minutong ganun. Hindi din siya nagsasalita sa kabilang line. I composed
myself and I cleared my throat. Tiningnan ko ang phone ko at alam kong nasa linya
pa siya. I looked as seconds ticked by na walang nagsasalita sa aming dalawa.

"Salamat." Mahinang sabi ko at hindi ko alam kung narinig niya. I didn't wait for
his reply. At bago pa ako humagulgol...

I turned off the phone.

38

Pagkatapos namin mag usap ni Alexis, nagligpit agad ako ng mga damit ko at
tinawagan si Mama at si Kuya para magpasundo. Mabigat na mabigat ang dibdib ko.

Siguro nga masasabi ng iba na isang katangahan ang gagawin ko. Bakit ko iiwan ang
isang taong mahal ko? Nagmamahalan naman kami pero bakit kami maghihiwalay? Bakit
namin sasaktan ang mga sarili namin? Is this some kind of a martyrdom or am I being
a masochist?

No, alam kong hindi ako martyr at hindi rin ako masochist. Pero kasi sa isang
relasyon, hindi habang buhay na pagmamahal ang iiral. Although on the duration of
the relationship, andun pa din ang pagmamahal, pero habang tumatagal nag iiba na
ang focus sa isang relasyon. As you grow old, both of you would be more focused on
your family, on your children and your grandchildren. Sex, wouldn't be as mind
blowing as the time na mag bf pa lang kayo o bagong kasal. Hindi na kayo mag
sasabihan ng I love you every text message or every call. Baka nga hindi na kayo
magtetext sa isa't isa.
Ayaw kong dumating kami sa point na yun at ayaw kong dumating sa point na pag
aawayan namin kapag hindi ko siya nabigyan ng anak. I don't want him to hope for a
child that I couldn't give. I don't want to see the disappointment on his face
whenever a pregnancy test turned out negative. Ayaw kong dumating sa puntong
malalaman ko na may inanakan siyang ibang babae dahil hindi ko siya mabigyan ng
anak. Ayaw kong dumating sa point na ipagpalit niya ako sa ibang babae dahil sa
kakulangan ko.

I am not a martyr and a masochist. I am selfish. I will be selfish because I wanted

to protect my heart from future heartaches kahit na alam kong masasaktan ko siya at
masasaktan ko din ang sarili ko.

Pagkatapos kong magligpit ng mga gamit, kinausap ko ang mga katulong na uuwi muna
ako sa amin at sila na ang bahala sa bahay. Kinagabihan, sinundo ako ni Kuya kasama
si Mama and I said my goodbye to the househelps and I look around the house which
had become my home for the past 4 months. Mabigat ang dibdib kong lumabas ng bahay.
Tahimik ako habang sakay ng kotse. Si Kuya ang nagdadrive at nasa harapan si Mama.

"Okay ka lang anak?" Tanong ni Mama sa akin. Hindi ko masabi na okay lang ako kasi
hindi naman talaga ako okay. In fact, I am far from okay.

"Mama, I'm sorry." My voice broke. Minsan naisip ko, kaya siguro ako nasasaktan ng
ganito ngayon kasi hindi rin ako naging mabuting anak. Nagsinungaling ako sa
parents ko. I have disappointed them at kung gusto ko mang maayos ang buhay ko,
siguro, tama lang na simulan ko sa pamilya ko.

"Amanda, hindi ko sasabihing okay lang sa akin ang lahat ng nangyari. Nasaktan din
ako sa ginawa mo pero ano pa nga ba ang magagawa ko? Nangyari na ang lahat at hindi
na iyon maibabalik. Magalit man ako sa'yo ngayon, wala na ding mangyayari. Ang
importante, natuto ka sa mga nangyari at bilang magulang mo, andito lang ako para
suportahan ka. But I cannot stay the same with your father. Kilala mo siya. Kilala
mo kapag nagalit siya.Pagpasensiyahan mo na kapag pinagalitan ka niya dahil
karapatan niya yun bilang ama mo pero nakapag usap na kami, hindi ka na niya
pagbubuhatan ng kamay. Hindi ko na yun mapapayagan." Kahit papaano, lumuwag ng
kaunti ang nararamdaman ko ng dahil sa sinabi ni Mama. Ang totoo, hinanda ko na
ang sarili ko sa gawin ni Papa. Pakiramdam ko kasi, nararapat lang sa akin ang
anumang gawin niya.

"Salamat po Mama."

"Anak, kayanin mo." My mother said with a sympathetic voice at naluha ako.

Pagdating namin sa bahay, nasa trabaho pa si Papa kaya pina akyat ako ni Mama sa
kwarto ko at pinagpahinga. Pero hindi ko magawang makatulog dahil kinakabahan ako
sa pagdating ni Papa. Kinakabahan ako sa magiging reaksiyon niya. Baka palayasin
niya ulit ako. At lalong nadagdagan ang kaba ko nung magdinner na at tinawag na ako
ni Mama.

Napayuko ako kaagad pagkakita ko kay Papa na naka upo na sa dining table. Dahan
dahan akong pumunta ng hapag kainan. Sobrang kabado ako na pakiramdam ko
nanginginig na ako sa sobrang kaba.

"Good evening po Papa." Mahinang sabi ko at nagpasalamat ako na di nautal ang

pagsasalita ko.

Naghintay ako na sulyapan ako ni Papa pero hindi niya ginawa. Niyaya niya lang sina
Kuya at Mama na kumain and he totally ignored me. Nag init ang sulok ng mga mata ko
and I keep on reminding myself that I deserve it. I deserve to be treated coldly by
my father dahil malaki ang naging kasalanan ko sa kanya. I have disappointed him.

"Maupo ka na Mandy." Sabi ni Mama when I was still standing trying to hold back my
tears. Iniusog pa ni Kuya ang upuan ko para makaupo na ako. Pati tuloy sa pagkuha
ng pagkain, nahihiya ako kaya si Mama pa at si Kuya ang naglagay ng pagkain sa
plate ko.

The dinner was awkward. Kinakausap ni Papa si Kuya at si Mama pero parang invisible
ako sa kanya. At habang tumatagal, lalong bumibigat ang dibdib ko. I barely ate my
dinner and it was the most uncomfortable dinner I've ever had in my life with my
own family.

Agad akong umakyat pagkatapos ng dinner. Kakausapin ko sana si Papa pero nakita
kong umiling si Mama when I approached them habang nasa living room sila.
Pagkapasok ko sa kwarto, kinuha ko agad ang cellphone ko nung makita ko ang oras.
Lagpas na ang oras na dapat tatawag si Alexis.

And when I checked my phone, indeed there are 3 missed calls from him. Nanghinayang
ako na hindi ko siya nakausap because I missed him. Pero hindi dapat. Ibinaba ko na
lang ang cellphone ko sa side table at dumiretso na ng banyo para maligo at
natulog. Naisip ko na masasanay din ako. Sabi nga nila time heals all wounds kaya
siguro darating ang panahon na makakamove on din ako, na maaalis din ang sakit na
nararamdaman ko ngayon. At kapag nangyari yun, I would remember the days I had with
Alexis as the best days of my life and I would remember him as the best man I have
ever loved or maybe the only man that I will love.

Mabilis na dumaan ang dalawang linggo. Kahit naman papaano, nag improve na ang
pakikitungo ni Papa sa akin. Although he is still cold, I am no longer invisible to
him. Tinatawag na niya ako pag kakain na. Ilang beses na din akong nagsorry sa
kanya at kahit na hindi pa niya ako lubusang napatawad, siguro darating ang panahon
na mapapatawad niya ako. At hihintayin ko yun. Katulad ng paghihintay ko na
makamove on na ako. Hindi naman kasi nadadala sa mabilisan ang lahat.

Hindi na din ulit tumawag si Alexis sa akin after nung missed calls niya. I am
tempted to call him pero pinigilan ko ang sarili ko. Yung driver, ilang beses nang
pumunta ng bahay. Minsan magdadala ng pagkain pero kadalasan para ibigay sa akin
ang mga bills na binabayaran ko online. Kahit kasi nakabukod na ako, ako pa din ang
may hawak ng bank account ni Alexis kaya responsibilidad ko pa rin na pangalagaan
ang bahay.

Katulad ngayon. Nasa kwarto ako at binabayaran online ang mga gastusin sa bahay and
I checked the balance of the account and I sighed. Nung maayos pa ang lahat sa
amin, I would usually transfer the money to our joint checking account o kaya sa
mutual fund at ibang investment. He thought me how to invest and he opened an
account for me para daw kahit papaano may pagkakaabalahan ako. He gave me full
reign on our finances. At mag iiwan lang ako ng sa tingin ko ay sapat para sa sa
mga gastusin namin sa dalawang linggo. Pero ngayon hindi ko alam kung gagawin ko pa
ba yun. If I am still entitled to do those things. I was intently looking at the
transfer funds button when I heard the knock on my bedroom door. Nailock ko ba ang
pinto?

Baka si Mama ang kumakatok. Kaming dalawa lang kasi dito sa bahay kasi nasa work pa
si Kuya at si Papa.

I stood up from the chair and headed to open my bedroom door.

"Ma, pasensiya na nailock ko pala ang..." Hindi ko natapos ang sasabihin ko because
I came face to face with a broad chest underneath a white shirt. My breathing
hitched as the familiar scent assaulted my senses and my heart jumped with joy.
Agad na nag init ang sulok ng mga mata ko at nanakit ang lalamunan ko sa pagpipigil
na wag maiyak and I tried so hard to stop myself from throwing my arms at him.

Napatingin ako sa hawak niyang handcarry suitcase. Nanggaling pa ba siyang airport?

At dito siya dumiretso?

"Mandy..." Gusto ko nang humagulgol. Gusto ko na siyang yakapin. Masyado kong

tinikis ang sarili ko na hindi ko namalayan na nag uumapaw na pala ang pagkamiss ko
sa kanya that I needed to clench my fist in order to stop myself. Pero hanggang
kelan ko ba kayang pigilan ang sarili ko?

My eyes are dying to see his face. My hands are etching to to touch his face. Hindi
ko alam kung paano ko nakayanan na tiisin ang lahat, And yes, I can no longer stand
it so I look up at him and when our eyes met humalagpos ang lahat ng pagtitimpi ko.

"Alexis."

I then let the tears roll down my eyes.

39

Alexis POV

"Okay."

Men are not fond of saying words and then mean another thing. Kapag sinabi naming
okay, okay talaga yun. That's it. Kaya naman hindi ko akalaing darating ako sa
point that I would say okay yet my whole being is so against it. And I never
thought that 'okay' could be that painful that I can literally feel that my heart
is being crushed na kinakailangan ko pang ilayo ang phone sa tenga ko for the fear
that Amanda might hear the breaking of my heart.

I tried to calm myself but panic started creeping up in my brain and I instantly
feel the urge to tell her that it's not okay. Hindi siya pwedeng umalis ng bahay,
hindi niya ako pwedeng iwan at hindi kami pwedeng maghiwalay. I fear this day, I
must admit. Since that dreadful day at the hospital, I fear that this day would
come because I eventually knew that whether I like it or not, it will come. At
kahit na hindi niya sinabing maghihiwalay na kami, alam kong doon kami papunta. She
doesn't have to say it, I can read between the lines. I have anticipated that this
day would come. Pero kahit pala ano pang anticipation ang gawin ko, nothing could
prepare me for the pain that goes with her parting words.

I am very tempted to grab my suitcase, ditch my flight to Frankfurt and buy a

ticket to the Philippines. But I cannot do that, not when every night, I still have
nightmares of her dying in that hospital, nightmares of carrying the lifeless body
of our baby while my hands are bathe in his blood. Guilt is eating me at halos
hindi ko siya maharap.

Alam ko, at ilang beses kong kinumbinsi ang sarili ko na wala akong kasalanan sa
nangyari. That some things are really meant to happen. That maybe, that child was
not really meant for us but no matter how I convinced myself I can't seem to drive
away the nightmares and the guilt that comes with it. Because I know for a fact
that I am to blame for everything. If I didn't seduced her, If I didn't tricked her
into that marriage, if I didn't deliberately wanted for her to bear our child, then
she wouldn't have to undergo such an experience. She didn't have to risk her life
at wala sanang nasayang na buhay.

Kaya ngayon kailangan kong ibigay sa kanya ang hinihingi niya. I owe it to her.
Kahit gaano kasakit para sa akin ang paghihiwalay namin, kailangan kong ibigay
dahil yun ang kailangan niya. Yun lang ang alam kong paraan para maghilom ang sugat
na binigay ko sa kanya. She needs to heal para kahit paano mabawasan ang guilt na
nararamdaman ko kahit na ang kapalit ay matinding sakit para sa akin.

That's the payment for my selfishness. The result of my selfish love.

I was in Frankfurt for almost 2 weeks doing shows and shoots like a robot. Ilang
beses akong sinita kasi na nawawala ako sa sarili at siguro kung hindi na ako
matagal sa company at kung hindi ako ang top model ng RL matagal na akong sinipa.

Pinipigilan ko ang sarili kong tumawag kay Amanda kahit na pakiramdam ko bawat araw
na dadaan na hindi ko naririnig ang boses niya ay unti unti akong pinapatay. I
never knew that I could feel this kind of emotion. That I am capable of longing for
someone that I just wanted to run and go to her and crushed her in my embrace.

Pero nagawa kong hindi siya makausap and I congratulated myself by drowning in
alcohol. It was awful, I was a mess and I feel like I'm losing it. Ang balita ko
lang sa kanya ay ang sinasabi ni Kuya Nestor kapag inuutusan kong dalhin kay Amanda
ang kung ano ano para lang makabalita sa kanya. The hell I care about the bills,
all I wanted to hear are news about her. Kung okay ba siya, kung kumakain ba siya
sa tamang oras, kung inaalagaan ba niya ang sarili niya, kung hindi ba siya
sinasaktan ng Papa niya.

Akala ko sapat na yun. Sapat nang marinig ko na okay naman siya. I would reassure
myself that she'll get by. No doubt about that. She have her family. Her mother and
her brother are there for her. Alam kong hindi nila siya pababayaan. The problem
is, can I get by? Can I hold on for another month, another week, another day
without hearing her voice, without seeing her face and without holding her in my
arms.

The answer is no.

God, no! I can't do it.

Kaya naman, the moment our last shoot was done, without thinking, I immediately
went to my hotel room, have my secretary booked a flight to the Philippines and
headed straight to the airport.

I cannot even sleep during the 14 long hours of flight. Kung hindi lang dahil sa
sobrang pagod ko na talaga dahil sa ilang araw din kaming nagpuyat sa photoshoot at
sa ilang gabing paglalasing ko din hindi siguro ako nakatulog. Kaya naman kahit
na nasa Hongkong pa lang ako for the connecting flight to Manila, I already called
Kuya Nestor to fetch me at the airport.

Nagpahatid ako sa bahay nila Mandy but the moment the car stopped in front of their
gate, kinabahan ako na pati palad ko namamawis dahil sa magkahalong kaba,
excitement at anticipation. If my colleagues would see me right now, they would
laugh their ass off. The great Alexis Willem D'Aviano Mondragon, hailed 7 out of
ten times as RL's model of the year, son of the Archduchess of Austria, co heir
to the Mondragon empire is shaking in fear in front of a woman. Where's the 10
years of my hard earned confidence?

"Sir?" Bumalik ako sa kasalukuyan nung marinig ko ang boses ni Kuya Nestor. Hindi
ko alam kung gaano na katagal nakatigil ang sasakyan sa harap ng bahay nila Mandy.

"Bababa po ba kayo?" Nagtatakang tanong ng driver ko.

"Opo." Huminga ako ng malalim at binuksan ang pinto ng kotse.

"Tatawag na lang po ako kung anong oras ako magpapasundo kuya Nestor. Salamat po."
Bumaba ako at inipon ang lahat ng lakas ng loob at naglakad papunta sa gate ni
Mandy. I pressed the doorbell and soon after a maid went out to check on me at
pagkatapos na itanong ang pangalan ko, bumalik ulit sa loob. Siguro para itanong
kung pwede akong papasukin.

Pagkatapos ng ilang minute bumalik ulit ang maid at pinagbuksan ako ng gate.

"Pasok po kayo S-sir." I noticed her stammer while addressing me. If I am in my

normal state, I should have smiled at her and indulge her admiration but I was too
damn nervous to even smile. Sumunod ako sa kanya and she opened the door at ipina
upo ako sa sala.

I then saw her mother went out of the kitchen. Agad akong tumayo at sinalubong
siya para magmano. She motioned for me to sit down at naupo din siya sa sofa na
nasa harapan ko.

"Susunduin mo ba si Amanda?" Walang pasakalyeng tanong niya.

"Kakausapin ko po muna siya." Bumuntonghininga siya at tiningnan ako ng mabuti. We

never really had the chance to talk kahit na ilang beses na kaming nagkita.

"Alexis, kasal na kayo, kung sa paanong paraan at naging legal ang kasal niyo kahit
na walang parent's consent ay hindi ko na tatanungin. I wouldn't go into legalities
of your marriage kasi nakikita ko naman na mahal mo ang anak namin at mahal ka rin
niya. I wouldn't discount your love dahil dumaan din ako sa stage na yan. Pero
nakikita ko ang pinagdaanan at pinagdadaanan ng anak ko. Hindi kita sinisisi dahil
alam kong ginagawa mo ang makakaya mo pero ayaw kong makita ang anak ko na
nahihirapan. Hindi ko sasabihin sa'yo ang dapat mong gawin, I believe you are old
enough to decide pero bilang ina niya, isa lang ang hihilingin ko. Give my daughter
the best. Hindi sa material na bagay. Give her what she deserve, kung ano ang
nararapat sa kanya. Hindi ko sinasabing hindi mo siya sasaktan kasi hindi maiiwasan
na magkasakitan kayo but don't deprieve her of something that she ought to
have.Make her happy." Nakita kong nangilid ang luha sa mga mata ng Mama ni Mandy.

"Makakaasa po kayo Tita." She just nodded and stood up.

"Nasa kwarto niya si Mandy. Pwede mo siyang akyatin." Tumango ako at nung umalis
ang Mama ni Mandy dahan dahan akong umakyat sa kwarto niya. Kabado pa din ako pero
hindi na masyado.

I knock on her door at maya maya pa narinig ko na ang pagbukas ng pinto.

"Ma, pasensiya na nailock ko pala ang..." natigil siya sa pagsasalita. Hindi siya
nakatingin sa akin, nakatingin lang siya diretso sa akin at dahil hanggang balikat
ko lang siya hanggang dibdib ko lang ang tingin niya.

Nanikip ang dibdib ko pagkakita ko sa kanya. Iisa lang ang pumapasok sa isip ko. I
want to hug her. Miss na miss ko siya. She is the reason why I endure those long
flights every month para lang makabalik agad sa Pilipinas dahil ayaw kong magsayang
ng oras. I want to be with her every chance I get.

"Mandy." Nanikip ang lalalumunan ko sa pagpipigil ng emosyon.

She just stood still in front of me, unmoving. Yet, kahti wala siyang ginagawa, her
presence alone could take my breath away.

And then, she looked up and our met. Tears pooled in her eyes.

"Alexis." She whispered my name and her voice caress my heart. She whispered my
name and my soul calls out for her. She whispered my name and I was lost.

Narinig ko na lang na nahulog na ang hawak kong suitcase.

The next thing I knew, I grab her waist and pulled her towards me before I dipped
down and claimed her lips.
40

I close my eyes as his lips touched mine. I clung to him like my life depended on
him. I answered his kisses with sweet abandon. When was the last time we'd kissed
like this? I don't exactly remember the date but I remember the kisses he'd given
after we lost the baby we're all chaste kisses. Just a peck on the lips. Not as
deep and as emotional as the one we're sharing right now.

Tulo ng tulo ang luha ko habang hinahalikan niya ako and I felt his hands cupped
both of my cheeks and he wiped my tears with his thumb.

"Andito na ako. Tama na." He said gently at hinalikan ang noo ko. Mas lalo akong
umiyak kaya isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya. I was already hiccupping but
I can't seem to stop myself from crying. Hinayaan lang niya akong umiyak. Hinayaan
niya akong basain ang shirt niya. Ni hindi ko namalayan na nakaupo na kami sa kama
at nakasubsob pa din ako sa balikat niya at nakapatong naman ang chin niya sa ulo
ko.

Nung mahimasmasan na ako, I cleared my throat and look up at him. Namumula ang
pisngi niya pati ang mga mata niya at alam ko na umiyak din siya.

"Galing ka pang airport?"

"Yes."

"Magpahinga ka muna. I'm sure pagod ka." Ilang oras din ang byahe at siguradong di
siya nakatulog sa eroplano.

"Let's talk Mandy." Bigla akong kinabahan sa sinabi niya pero alam ko naman na
kailangan naming mag usap. Tumango ako at lumayo ng kunti sa kanya but he stopped
me. Hinapit niya ako sa bewang and he hugged me. Isinandal ko na lang ang ulo ko sa
balikat niya and I sighed contentedly.

"What do you want Mandy?" Naguluhan pa ako nung una sa tanong pero and it took me a
while to understand him at narealize ko na tinatanong niya kung ano ang gusto kong
mangyari sa relasyon namin. At hindi ko alam ang isasagot ko. Ayaw kong maghiwalay
kami dahil alam kong mahal pa namin ang isa't isa pero ang hirap harapin ang araw
araw kapag naaalala ko ang lahat ng mga nangyari.

"Tell me what you want. Tell me what you feel. Huwag mong isipin ang mararamdaman
ko."
"Pwede ba yun? Pwede bang hindi ko isipin ang nararamdaman mo?" Dalawa kami sa
relasyon na to at tama lang na maging mutual ang desisyon na gagawin namin.

"What you want is what my heart desires." And my heart melted. Pero ano nga ba ang
gusto ko? Gusto ko bang maghiwalay kami? And the answer is a resounding no. Pero
kakayanin kaya naming tumagal? I'm scared for our future.

I heaved a sighed.

"Ayokong maghiwalay tayo." Mahinang sabi ko and I felt him kiss my temple.

"Me too. But there's a but. I can almost hear it Mandy."

"Pero natatakot ako Alexis."

"Dahil?"

"Paano kung di tayo magtatagal? Paano kung di na tayo magkakababy? I've heard a lot
of broken marriages dahil sa hindi pagkakaroon ng anak. Ayaw kong mangyari sa atin
yun." Hinawakan niya ang dalawa kong balikat at pinaharap niya ako sa kanya.

"When I found out that I am falling in love with you, I never thought of a baby. I
just want you. It was just selfishness on my part kaya naisipan kong buntisin ka at
pakasalan dahil alam kong malapit na akong bumalik ng Paris at ayaw kitang bitawan.
Pero hindi ko rin masasabi na hindi darating ang panahon na hindi ako maghahanap ng
baby. Siyempre gugustuhin kong magkaroon tayo ng pamilya but I don't want to rush
things. Let's take it slow. Wag muna nating pangunahan. Okay?" Tumango ako.

"Mandy, naisip mo bang hiwalayan ako?" I bite my lips and I wanted to say no dahil
alam kong masasaktan siya pero ayaw kong magsinungaling sa kanya.

"Yes." I saw him flinched. "Pero yun ay dahil natatakot akong baka hindi na kita
mabigyan ng baby." Bawi ko agad.

"If magkakaroon pa tayo ng baby, would you give this relationship a chance?"
Tumango ako and he smiled a little.

"We have this little chance of having a baby. I've talked to your OB. Are you
willing to give this relationship a little chance?"

"I need to think." Kailangan ko yun because a little chance means a big heartache.

"I'll give you that. Let's have a short term plan. Ngayon ano ang gusto mong
gawin?" Nagyuko ako ng ulo kasi pakiramdam ko nalulunod ako sa klase ng titig niya.
At isa pa, sa hope na nakikita ko sa mga mata niya, baka hindi ko na masabi ang
gusto kong sabihin.

"Dito muna ako sa amin. Masyadong malungkot sa bahay. At isa pa kailangan ko munang
makipagbati kay Papa. Gusto ko ding mag aral at makagraduate but most of all I need
to sort out my emotions." Dire-diretsong sabi ko.

"With or without me?"

"Without you." Tumango siya at iniwas ang tingin sa akin.

"Okay."

"Okay? Ganun kadali?" Ilang beses kong sinubukang makipaghiwalay sa kanya dati but
he vehemently refused. He doesn't want to let me go. Pero ngayon, okay lang ang
sasabihin niya?

"Hindi ganun kadali. It is not easy Amanda. You are asking for your freedom and I
will give it to you. Pero hindi ganun kadali." Anong hindi?

"What do you mean?"

"I will not bother you 'till your graduation. Siguro tamang panahon na yun. By that
time, pwede na tayong magdecide tungkol sa future. I will give you your freedom for
now pero isipin mo na maghihiwalay tayo ngayon hindi dahil hindi na natin mahal ang
isa't isa. I refused to part ways with you na masama ang loob natin sa isa't isa.
Maghihiwalay tayo dahil yun ang mas nakakabuti sa ngayon. Because we both need that
space. I will let you go not because I am tired of you. I will let you go not
because I can no longer bear the pain. I will let you go because I know that you're
mine. I will let you go because that's what I'm supposed to do and because I know
that's what we both need."

Iniisip ko dati na isang katangahan na maghihiwalay ang dalawang tao kahit na mahal
pa nila ang isa't isa. Para sa akin kung nagmamahalan kayo, you should stick
together. Ipaglaban niyo ang pagmamahal niyo. Pero sa nangyari sa amin ni Alexis
narealize ko na may pagkakaton na kailangan niyong maghiwalay hindi dahil sa gusto
niyong mawala ang isa't isa kundi gusto niyong buuin ang mga sarili niyo para pag
dumating ang panahon maibibigay niyo na ng buong buo ang pagkatao niyo sa taong
minamahal niyo. Although hindi niyo malalaman kung kayo nga ba sa huli, doon
masusukat ang lalim ng nararamdaman niyo.

"Mandy, kaya natin di ba?"

"Kaya nating maghiwalay di ba? Kaya nating maghintay?" Hinawakan niya ang mga kamay
ko. I looked at him and I nodded dahil sigurado akong kahit na maghiwalay kami
siya pa rin ang mamahalin ko.

"Good."

"But I need someone to take care of my finances while I'am away. I need someone to
take care of my house. Can you do it for me?" Tumaas ang kilay ko dahil alam kong
hindi yan ang dahilan niya.

"I auto debit mo na lang." Patay malisyang sabi ko. Kahit papaano lumuwag ang
nararamdaman ko dahil sa pag uusap namin. Dahil andito siya sa tabi ko.

"It is your duty to take care of the bills and it is my duty to provide for your
needs."

"Hindi ba tayo magpapaannul?"

"Do you want our marriage to be annulled?"

"Hindi."

"Then let it be. Para may panghawakan ka kapag nagloko ako." A small smile crept
his lips habang ako naman hindi makapaniwala sa sinasabi niya. At iniisip ko pa
lang na lolokohin niya ako, kumukulo na ang dugo ko.

"Lolokohin mo ako?" I cannot contain my emotions. Parang hindi ko yata kakayanin

kapag niloko ako ni Alexis.

"Let us see. I cannot promise. Kaya wag na tayong magpa annul para may habol ka sa
akin." Napanganga ako. Seriously?
"Pwede ba akong matulog dito?" At humiga na siya sa kama. I can see that he is
tired. May dark circles na sa gilid ng mga mata niya. I wonder kung ilang araw nab
a siyang di natulog.

"Hindi ko alam, baka magalit si Papa. Hindi pa kami maayos." Tapos magpapatulog ako
sa kwarto ko ng lalaki. Kahit na nga ba asawa ko na si Alexis.

"Pwede ka bang matulog sa bahay?" He asked sleepily.

"Magpapaalam ako." Tumayo na ako at bumaba para magpaalam kay Mama na sasama muna
ako kay Alexis at pinayagan naman ako pero pagkaakyat ko sa kwarto I saw Alexis
peacefully sleeping on my bed. Wala na akong nagawa. Nakakaawa naman kung gisingin
ko siya. Tiningnan ko siya ng ilang saglit and I lay down beside him.

I felt him reach out for me and he imprisoned me on his arms. I felt an
overwhelming sense of joy as he embraced me. I snuggled closer to him and I sighed
contentedly before I whispered.

"I love you."

41

"Ma'am Mandy." Itinigil ko ang pagpfacebook sa phone ko at tumingin kay Kuya

Nestor. Pauwi na kami ng bahay. Siya kasi ang tagahatid at tagasundo sa akin kapag
coding ang kotse ko. Tatlong buwan na ang nakalipas simula nung huling uwi ni
Alexis. Nakapag enroll na din ako ulit sa school.

Pinagsabihan ko na si Kuya Nestor na wag na akong ihatid at sunduin sa school

tuwing coding ang kotse namin pero nagmatigas siya. Nakakahiya namang tumanggi kasi
andyan na siya. Nagbyahe pa siya mula Makati papuntang bahay kaya pumapayag ako
kasi napagod na ako kaka saway kasi mukhang hindi naman niya ako susundin.

Hindi ko naman masabihan si Alexis na itigil na kasi hindi na nga tumatawag yung
tao. Ayaw ko namang maunang tumawag kaya hinayaan ko na lang.

"Bakit po Kuya Nestor?"

"Kelan po ang graduation mo?"

"Bakit po? Napapagod na kayong maghatid sundo sa akin ano?" Nakita kong napangiti
si Kuya Nestor at saka kinamot ang batok.

"Hindi po Ma'am. Bakit naman po ako napapagod."

"Bakit niyo po natanong Kuya? May regalo ka sa graduation ko?" Biro ko sa kanya.
Kahit papaano naging kaibigan ko na din si Kuya Nestor. Minsan, nakikipagbiruan ako
sa kanya. Parang tinuturing ko na din siyang kamag anak.

"Ang tagal mo daw po kasing gumraduate?" Nagulat ako sa sinabi niya and something
tugged at my heart.

"Palagi po ba kayo nag uusap ni Alexis Manong? Kamusta naman po siya?" Hindi ko na
napigilang itanong. Miss na miss ko na siya.

"Sa tingin ko po okay naman po. Minsan lang po siya tumatawag. Busy ata sa trabaho
niya." Napabuntunghininga ako. Kahit ako, gusto ko rin hilahin ang oras para
makagraduate na ako pero sa kasamaang palad, after this semester, may isang
semester pa akong kukunin kasi hindi inooffer ang isa kong subject this semester
kaya kailangan kong maghintay.
Hanggang makarating sa bahay hindi na ako mapakali. Ilang buwan ko ding tiniis ang
hindi makarinig ng kahit na anong balita tungkol kay Alexis. Natakot pa nga ako
nung nag enroll ako kasi baka makita ko ang kakambal niya pero nakagraduate na pala
sila Lexie pati na rin si Missy. Naiwan na lang akong mag isa sa University. Mabuti
na lang may mga lower years akong kakilala at may kaclose akong kakatransfer lang
mula sa ibang school.

Natigil ang pagmumuni muni ko nung may may notification na lumabas sa fb ko.

Missy Sippi mentioned you in a post.

I immediately click the notif and read the post.

'Kitakits tayo guys. Miss ko na kayo.' She tagged Barbie, Chelsea, Lexie and Me.
Nauna nang nagcomment sina Barbie, Chelsea at Lexie at sinabing okay sila.

Missy Sipi: Mandy magparamdam ka na.

I click on comment and replied na sabihin na lang sa akin kung kelan.

I was about to close facebook nung mapatingin ako sa account ni Lexie. At bago ko
pa mapigilan ang sarili ko, I clicked on his profile and checked his friends at
nahigit ko ang hininga ko when I saw his name.

AW d'Aviano Mondragon.

Yung profile niya ay Eiffel Tower. Sobrang common. I clicked on his fb page and it
was set to private.

Then I found myself closing facebook and I opened google and typed his name. Hindi
ko akalaing gagawin ko to. Hindi naman kasi ako stalker. Nalula ako nung makita ko
ang mga results na lumabas. Ngayon ko lang talaga narealize kung gaano kasikat si
Alexis. Although hindi siya kilala masyado sa Pilipinas pero kilalang kilala siya
sa Paris, sa Europe at kahit sa US. I clicked on the images attributed to him. Mga
photoshoots, commercial shoots, runway shoots. Pati mga party kung saan may kasama
siyang mga ibang babae. Hindi ko na tinuloy ang pagtingin sa mga images kasi habang
tumatagal nakakaramdam ako ng inis.

I clicked on his twitter account at pinanalangin ko na sana hindi dummy at sana

hindi nakaprivate. Laking tuwa ko nung hindi nakaprivate and it seems na iyon ang
official twitter account niya. Anong klase akong asawa? Hindi kami friends ng asawa
ko sa facebook at hindi ko alam ang mga social networking accounts niya.

At dahil wala akong twitter account, I created one and I make sure na hindi ko
pangalan ang ginamit ko and I followed his twitter account. Para akong baliw kasi
kinakabahan ako habang nagbabrowse sa mga tweets niya na kukunti lang naman.
Kadalasan ay mga mentions lang. Ganun pala ang feeling ng isang stalker.

Pagkatapos ng stalking episode ko sa asawa ko, hindi na ako mapakali kaya araw araw
kong chenecheck ang twitter niya for an update. Sobrang dalang niyang magpost.
Isang linggo na since I followed him pero wala siyang post kahit isa. Mukhang
walang kwenta ang pagfollow ko kasi di naman ako ma uupdate sa kanya. At bakit ba
ako nagtitiis sa mga tweets niya kung pwede ko naman siyang tawagan at itanong kung
kamusta na siya. Pero alam kong di ko magagawa yun.

Kaya naman laking gulat ko when he posted a tweet:

'Alex Mondragon @awmondragon After a tiresome week, you made my day.'

Ilang beses kong binasa ang tweet niya. Gustong gusto kong magcomment at itanong
kung sino and nagpapasaya sa araw niya pero hindi ko ginawa. Sa libong followers
niya, impossibleng magreply siya sa akin. Pero ang sakit pala malaman na may ibang
taong nagpapasaya sa taong mahal mo.

Dala ko ang sama ng loob ko hanggang matulog. Ang konsolasyon ko lang ay ang unti
unti nang paglambot ng puso ni Papa sa akin. Kinakausap na niya ako katulad ng
dati. Tinatanong na niya ako kung kamusta na ba ang pag aaral ko.

Ganun pa rin ang nangyayari sa akin ang kaibahan lang, dumadalas ang tweet ni
Alexis. Baka hindi na busy. At tuwing nagttweet siya, nagwawala ang fangirls niya.
Minsan natatawa na lang ako habang binabasa ang mga comments nila. Hindi ako
nagseselos kasi wala naman kahit isa sa kanila ang nirereplayan niya. At kung meron
man, hindi ko alam kung magseselos ako kasi siguro tama lang na pansinin naman niya
ang mga taong sumusuporta sa kanya. At ewan ko ba kung nababaliw na talaga ako
because I've decided to be his fan. Gusto ko siyang suportahan in anyway that I can
kahit hindi niya alam.

Kaya naman nakisabay ako sa mga fans niya nung isang beses na nasa UK siya.
Nagtweet kasi siya na andun siya for a photoshoot at may nagreply na taga UK na
gustong magpaautograph sa kanya. Naisipan kong magreply,

'StalkPaMore @thestalker @awmondragon send me your nude photo with an autograph

please.'

Tatawa tawa ako habang pinopost ang tweet ko. I know it's naughty pero may mas
naughty pa na post kaysa sa post ko and for sure he wouldn't even notice it sa dami
ng nagtutweet sa kanya. Pero laking gulat ko pagkatapos ng class namin at nakasakay
na ako sa kotse when I saw my twitter account.

'Alex Mondragon @awmondragon @thestalker And what are you gonna do with my nude
photo may I ask?'

Muntik ko nang mabitawan ang phone ko dahil nagreply siya. Sa dami ng nagtweet ang
tweet ko ang nireplayan niya. Na offend ko ba siya? Hindi naman nakakaoffend ang
tweet ko di ba? Mas vulgar pa nga ang tweet ng isa na . 'I want you inside me so
badly @awmondragon.' O kaya yung 'I'll sell my husband just for a night with you
@awmondragon'. May iba pang wala na talagang filter pero bakit ang tweet ko ang
nireplayan niya? Kinabahan ako bigla pero hindi ko pa din napigilan ang magreply.
Namamawis ang kamay ko habang nagtatype.

'StalkPaMore @thestalker @awmondragon I need money. I'm gonna sell it.'

Reply ko para naman hindi niya sabihing pinagnanasaan ko din siya katulad ng iba
niyang fans.

'Alex Mondragon @awmondragon I'm insulted. Am I not a good provider @thestalker?'

Napapanganga ako sa nabasa ko, shocked. Hala! Kilala niya ako? O baka naman
nantitrip lang siya at sinasakyan lang niya ako. I mean nakikiride lang siya. I am
nearly convinced na ganun nga when suddenly my phone rang. Nakatulala ako sa phone
ko na roaming number ni Alexis ang nakalagay.

"Kuya Nestor!"

I shouted before I can stop myself.

42

Kinakabahan ako habang nakatingin sa phone ko na nagriring. Para akong nakakita ng

aparisyon. Ang kabog ng dibdib ko, tinalo pa ang mga nagtatakbuhang elepante sa
savannah ng Africa. Not to mention na natataranta ako.

"Kuya!" Biglang sigaw ko ulit kay Kuya Nestor habang hindi ko alam ang gagawin ko
sa phone. Sasagutin ko ba o hindi? Pag sinagot ko, ano ang sasabihin ko? Itatanggi
ko ba na iniistalk ko siya? Nakakahiya, hindi ko kayang aminin yun kahit na nga ba
asawa niya ako. Pero kung hindi ko naman sasagutin baka isipin niya na binabaliwala
ko siya o kaya galit ako.

"Kuya igilid mo muna ang kotse." Sabi ko at sinunod naman ni Kuya Nestor. Mabuti na
lang at nasa subdivision na kami namin kaya hindi matraffic at madali lang magpark.
Paano na lang kung nagkataon na nasa EDSA kami? Hindi naman pwedeng magrequest
akong tumigil agad agad ang kotse dahil lang nagpapanic ako dahil sa tawag ng asawa
ko?

"Kuya! Sagutin mo po!" Sabay bigay ng phone ko sa kanya. Nagtataka si Kuya Nestor
dahil sa pagkataranta ko pero hindi na siya nagtanong.

"Sige na Kuya." Pilit ko pa. Sino naman kasi ang matinong taong ipapasagot sa iba
ang tawag sa phone. Pero after how many seconds of looking at me weirdly kinuha
niya ang phone ko at sinagot.

"Hello." Sabi ni Kuya Nestor pagkasagot ng phone. Napakakalmado ng boses niya

kabaliktaran ng nagwawala kong pakiramdam. Hindi ko nga alam kung ano ba ang
nararamdaman ko. Gusto kong sumigaw sa galak kasi pagkatapos ng ilang buwan ay
tumatawag siya. Gusto kong magpapadyak sa hiya kasi obviously alam niya kung sino
ako. Naiihi ako sa excitement kasi gustong gusto kong marinig ang boses niya. Ganun
ako kalala. Tawag pa lang yan. Paano na lang kung nasa harap ko na siya? Baka
mahimatay na lang ako bigla kasi di ko na alam ang gagawin. I might even forget to
breathe.

"Eh, ayaw pong sagutin Sir." Napapakamot pa si Kuya Nestor ng batok niya. Siguro
iniisip niya kung gaano ako ka weird. Kung gaano ako kabaliw. I peered at him
habang kausap niya si Alexis sa phone.

"Kakasundo ko lang po. Nasa loob na kami ng subdivision nila." Kalma lang heart.
Kalma lang. I tried to console myself pero gusto ko ding sabunutan ang sarili ko
dahil sa naging reaction ko. Napaisip tuloy ako kung normal pa ba akong tao.

"Nasa backseat po. Pulang pula po eh. Kanina naman nagbabasa lang sa cellphone
tapos bigla na lang pong tumili." Napanganga ako sa narinig ko na sinabi ni Kuya
Nestor kay Alexis sa phone. He didn't just say that did he? Bakit niya sinasabing
kinikilig ako? Teka, hindi naman niya sinabing kinikilig ako di ba? Namumula lang
at nagtitili? Oh my God! Iisa lang yun!

"Kuya bakit mo sinabing tumili ako?" Hindi ko napigilang sabihin. Ni hindi ko man
lang naisip na naririnig pala ni Alexis ang sinabi ko. Pero sana hindi.

"Kuya itanong mo kung paano niya nalaman na ako yun." Bulong ko sa likod ni Kuya
Nestor. Pero nagulat ako sa ginawa ni Kuya. Inalis niya ang phone sa tenga niya and
pressed on something.

"Hi Mandy." I heard his husky voice and I gaped when I heard his voice. Ini
loudspeaker ni Kuya ang phone ko! Napalayo ako sa driver seat at nagsisiksik sa
gilid ng pinto ng backseat. Ang OA lang ng reaction ko.

"Mandy answer the phone." He said.

"Ayoko!" I said vehemently at may kasama pang iling ang pagsabi ko para mas
effective. Para namang nakikita niya ako.

"And why not? Amanda..." Ayan na...ayan na... said my panicking brain who refused
to function the moment my phone rang.

"I am not a stalker." I blurted out pero agad kong pinagsisihan ang sinabi ko the
moment I heard it. I clamped my mouth with my hand to stop myself from saying
another embarrassing word that would further catapult my now drained self
confidence.

"Okay." He said nonchalantly. Na para bang wala lang sa kanya ang lahat. Na para
bang hindi ako napahiya sa kanya at sa sarili ko. Kahit dalawa lang ang naka
witness ng kahihiyan ko, dalawa lang kaming nakakaalam na nagkakalat na pala ako,
yet, hindi ko kinakaya. Okay, hindi lang pala kaming dalawa. Na witness din pala ni
Kuya Nestor ang ginawa ko pero alam ko naman na hindi ako pagtatawanan ni Kuya
Nestor katulad ng pagtawa ng kunsensiya ko sa akin.

Tapos, tapos, ano na lang ang sasabihin ni Alexis? Ano ang iniisip niya ngayong
alam na niyang inistalk ko siya? Siguro iniisip niyang napakapathetic kong babae
kasi pwede ko namang siyang tawagan, eemail or mag facetime kami pero may pa stalk
stalk pa akong nalalaman. Tapos manghihingi pa ako ng nude photos. My God! Kung
hindi kabaliwan ang tawag sa ginawa ko, hindi ko alam kung ano.

Pero paano niya nalamang ako si StalkPamore? Ang daming stalker sa mundo at ang
dami niyang followers at stalker. Bakit na single out niya ako?

"Paano mo nalaman na ako yung...yung...sa twitter." Hindi ko kayang sabihin ng

diretso sa kanya. Sagad na sagad ang kahihiyang nararamdaman ko dahil sa pagiging
stalker niya na nanghihingi ng nude photos with autograph. Buti sana kung
pinangatawanan ko ang pagiging silent stalker pero talaga namang nanghingi pa ako
ng nude photo. Baka iniisip niya na manyak na ako. Ugh! Wag na wag lang niyang
imention yun ulit dahil baka pumasok na ako sa isang sako at itapon ang sarili ko
sa ilog dahil sa kahihiyan.

"Hindi nakaprivate ang email address mo at nakalink ang twitter mo sa facebook. I

am your facebook follower." I groaned dahil sa katangahan ko. May mas tatanga pa ba
sa akin kung ang pag uusapan ay ang social networking privacy? Pero kasi naman,
nung ginawa ko ang facebook ko dati, hindi naman ako conscious sa privacy setting
kasi sino ba naman ang magpafollow sa akin? Sino ba naman ang magkakainterest na
tingnan ang facebook ko at ang mga post ko maliban sa mga friends ko? I am just an
ordinary girl. Hindi naman ako celebrity na kailangan ng sangkatutak na privacy sa
buhay kasi wala namang interesado malaman ang buhay ko.

Pero hindi ko talaga ata mapapatawad ang sarili ko sa katangahan ko sa twitter. Sa

sobrang atat ko na maging stalker, ni hindi man lang ako gumamit ng ibang email. Ni
hindi ko binigyan pansin ang privacy settings ko. At talagang nakalink pa sa
facebook. Wow men! Parang pinangalandakan ko na stalker talaga ako.

Wala na akong masabi sa katangahang taglay ko. Saludo ako sa katangahang taglay
ko.

"Do you want me to go home?" Bigla akong napatingin sa phone na hanggang ngayon ay
hawak pa din ni Kuya. Parang ginawa ko na siyang official na tagahawak ng phone ko.
At bakit ba lumilingon pa ako sa phone. Pwede ko naman siya kausapin kahit d ako
tumingin sa phone kasi nakaloudspeaker naman siya.

"Hindi!" I said vehemently at kinuha kay Kuya Nestor ang phone. Ano ang mukhang
maihaharap ko sa kanya ngayon kung uuwi siya? Mas mabuti pang palipasin muna ang
mga araw para kahit papaano makalimutan ko ang kahihiyang pinaggagawa ko. Kahit na
gustong gusto ko na siyang makita, titiisin ko kasi kung pupunta siya, wala din
naman akong mukhang maihaharap sa kanya.

"Okay. See you on your graduation Mandy." Was the last words he said and the last
words I've heard from him.

Months passed at bumalik kami sa dati na walang communication. Hindi na din ako nag
rereply sa mga tweets niya. Hindi ko alam kung normal ba ang relasyon namin. Normal
ba sa dalawang taong nagmamahalan na tiisin ang isa't isa? Na hindi mag usap? Ang
alam ko kasi sa isang relasyon, it needs constant communication. Each person
wanted to be closer to the one he or she loves. Pero kami hindi nagtatawagan, hindi
nagtetext and it's not normal for me.

Nakakabalita lang ako sa kanya pag nagt-tweet siya pero hindi naman yun madalas.
Pero kung icocompare sa dati mas madalas na siyang mag tweet ngayon. Merong mag
tweet siya kung saan ang location ng photoshhot nila. Minsan magpopost siya ng
pictures kung saang bansa sila.

Kaya naman laking gulat ko nung mabasa ko ang isang tweet niya.

'Alex Mondragon @awmondragon I'm gonna destroy any guy who comes near you. Even
just to say, Hi!'

Nangunot ang noo ko at kahit na ayaw ko, nakaramdam ako ng kunting selos. Kasi
naman, sino ang sinasabihan niya sa tweet? Alangan naman na ako? Hindi naman niya
alam kung sino ang mga nakakahalubilo ko sa school dahil hindi naman kami
nagkikita.

Pinilit kong inignore ang tweet niya. Baka trip lang niya at baka feel lang niya
magpaka-emo. Pero ano ang gagawin ko kung ibang babae ang tinutukoy niya sa tweet?

Mandy stop it!

Saway ko sa sarili ko. There's no use stressing myself over such a trivial thing.

Pero mapipigilan ko ba ang sarili kong mag isip ng kung ano ano? Lalo na at alam
kong napapaligiran siya ng mga babaeng di hamak na mas magaganda, mas sexy, mas
mayaman, mas matalino kesa sa akin.

I tried to ignore all of my insecurities at nagfocus ako sa pag aaral. Kung pwede
pa lang hilahin ko ang araw para gumraduate na ako dahil umaasa akong darating siya
sa graduation ko. Just as he promised at sa pagkakatanda ko, wala pa siyang sinabi
na hindi niya ginawa.

Dumating nga ang araw na hinihintay ko. Araw ng graduation ko. Mahigit isang taon
kaming hindi nagkita. Isa na ata akong santa kasi natiis ko ang bawat araw. Pero
nagpapasalamat din ako sa mga araw kasi habang tumatagal, unti unting nawawala ang
sakit na naramdaman ko a year ago. Tama ngang kailangan namin ng oras to heal
ourselves.

I expected him to come at my graduation and he would watch me march to received my

diploma. Pero nanakit na ang leeg ko kakatingin para mahanap siya sa crowd, wala
akong nakita ni anino ni Alexis. Nakaakyat na ako't lahat wala pa din siya. Hindi
tuloy ako lubos na naging masaya kahit na tuluyan na kaming nagbati ni Papa. Saan
na ang pangako niyang magkikita kami sa graduation ko?

Gusto ko nang umiyak at bumalik lahat ng insecurities ko. Siguro nga nakalimutan na
niya ako. Siguro nakakita na siya ng iba. Madami namang umaaligid sa kanya. At isa
pa, ano ang makukuha niya sa akin? Ni hindi ko siya kayang bigyan ng anak.

Lalo akong nanlumo nung matapos ang graduation at wala akong Alexis na nakita. Para
akong namatayan kaya siguro napansin nila Mama.

"Mandy, congratulations." Niyakap ako ni Mama. Bumati na din sila Papa at Kuya.
Pinilit kong maging masaya pero hindi ko kaya. Ang hirap pa lang mag expect tapos
mabigo.

"Regalo namin sa'yo." Iniabot sa akin ni Mama ang isang envelope.

"Salamat po." Kinuha ko ang envelope pero wala akong ganang buksan. Baka cash o
gift check.

Lumabas na kami ng school at hindi na ako umasang may Alexis akong makikita. Gusto
ko na lang umuwi sa bahay at magkulong sa kwarto.

"Ma'am Mandy!" Napalingon ako at nakita ko si Kuya Nestor na tumatakbo palapit sa

akin. Buti pa ang driver, nakaalala na graduation ko ngayon. I bitterly thought.

"Ma'am congrats po."

"Salamat po Kuya." Pilit akong ngumiti kay Kuya Nestor. Baka nga ito na ang huling
beses na magkita kami kasi tapos na ang pag aaral ko.

"Ma'am may hinanda kaming kunting salo salo sa bahay. Doon na lang po tayo
maghapunan." Napatingin ako kina Mama at nakangiti silang tumingin sa akin.

"Napag usapan namin Amanda na doon na lang tayo magdinner kasi gusto rin naman ng
mga katulong na I celebrate ang graduation mo. At isa pa bilin ni Alexis na
ipaghanda ka." So ganun na lang, iuutos na lang niya? Wala man lang ka-effort
effort. Isang tawag lang.

Pumayag na lang ako kahit na masama ang loob ko. Naghiwalay na lang kaming lima sa
may parking. Sabay na sila Mama, Papa at Kuya sa sasakyan namin at ako naman sa
sasakyan ni Alexis. Pinagbukas pa ako ng kotse ni Kuya. I murmured my thanks and
slide to the backseat. Aaminin kong sobrang sama ng loob ko.

Nakayuko lang ako at pinaglalaruan ang sobre at nung nainip ako kasi hindi pa
pinapaandar ni Kuya Nestor ang kotse, binuksan ko ang regalo sa akin ng parents ko.
Nag expect na ako ng cash, check or GC pero nagulat ako nung makita kong plane
itinerary ang nakalagay.

It was a plane ticket from Manila to Paris.

Nanlaki ang mga mata ko lalo na nung makita ko ang date at time. Ngayon ang date ng
flight and it is scheduled 3 hours from now. Papupuntahin nila akong Paris mag isa?

Pero hindi pa ako nakakarecover sa shock dahil sa gift ko nung bumukas ang pinto sa
kotse and my breathing hitched as I gaped at Alexis when he gracefully slid into
the backseat beside me.

"Hi!" He smiled at me. Nakanganga lang ako sa harap niya. I am not even aware if I
am still breathing. I was in a trance. Lord, kung ito'y isang panaginip, ayaw ko
nang magising.
Naramdaman ko na lang na hinawakan niya ng mahigpit ang isang kamay ko na
nakapatong sa legs ko.

"Breathe Mandy." He gently said at pinisil ang kamay kong hawak niya. With that...

I took a deep breathe.

43

Gusto kong sampalin ang sarili ko para magising ako sa panaginip ko pero ayaw ko
naman kasi ayaw kong maputol ang napakagandang panaginip. Kaya ang ginawa ko na
lang hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Alexis na nakahawak sa kamay ko para
naman in case na magising ako baka pwede ko siyang dalhin sa realidad.

"Mukha lang akong aparisyon, pero totoo talaga ako." I heard him chuckled.

"Stir?" Tumawa siya dahil sa sinabi ko pero hindi na siya nagcomment. Instead,
bumaling siya kay Kuya Nestor at sinabihan itong sa airport na kami didiretso.

"Andun ka kanina nung graduation ko?" Okay. Nagbago na ang isip ko. Kung panaginip
man ito, sana magising na ako kasi ayaw kong umasa.

"I wouldn't miss it for the world. Hindi ko kayang palampasin ang isang pangyayari
sa buhay mo na mahigit isang taon kong hinintay. Mabuti na lang at hindi mo
naisipang mag masteral kaya isang taon lang akong naghintay." I feel like
shrieking. Totoo nga! Hindi nga ito panaginip. Umattend nga siya nung graduation
ko. Katabi ko nga siya ngayon sa kotse and we're going to Paris. This is all too
much to handle.

Napatingin ako sa kanya and I blink plenty of times at nung nasigurado ko na hindi
lang ako nananaginip, I shrieked at threw myself at him at hindi ko na napigilan
ang sarili kong mapaiyak habang nakasubsob sa dibdib niya. He encircled his arms
around me in a tight embrace. Yung puso ko, gusto nang lumundag dahil sa tuwa.
Hindi ko maexplain, I cannot even put into words the joy I am feeling right now.
Ang sarap sarap ng feeling na nakakulong ako ngayon sa mga braso niya pagkatapos ng
mahabang panahon.

I missed him. I missed him so much at hindi ko alam kung paano ko nakaya ang
mahigit isang taon na hindi kami nagkita. Siguro dahil katulad niya, I am also
waiting for this day na magkikita kami. The wait is all worth it.

Ngayon ko lang naappreciate ang naging desisyon namin noon. Tama lang na lumayo
muna kami sa isa't isa because we both need to heal. Siguro kung hindi namin yun
ginawa, hindi ko siya kayang yakapin ng ganito. Siguro hanggang ngayon, I am still
grieving for our loss. Nagpapasalamat na lang ako sa maturity ni Alexis. Kahit na
dalawang taon lang ang tanda niya sa akin, nakikita ko kung gaano siya ka mature.

"I missed you." Bulong niya sabay halik sa ulo ko. Nakasandal na ako ngayon sa
dibdib niya habang yakap pa din niya ako. Ayaw na naming maghiwalay. Gusto na lang
namin magkayakap.

"I missed you too." I closed my eyes and welcomed the familiar comfort his embrace
brought me.

Nakakapagtaka. Pagkatapos ng mahabang panahon na hindi kami nag usap at sa daming

tanong, kwento at salitang hindi namin nasabi sa isa't isa ito kami ngayon at
kuntento nang magkayakap. Na para bang ang mga araw at mga buwang lumipas, ang mga
salitang di namin nasabi ay balewala na lahat. Ang importante na lang ay ang ngayon
na kahit hindi kami magsalita, alam namin ang damdamin ng isa't isa. We found
comfort in each others arms, we found solace in our silence, we found love just by
looking into each other's eyes. Words are no longer necessary.

Hindi ko alam na pwede pala yun. Nagkakaintindihan kayo kahit na hindi kayo mag
uusap. Hindi ko inakalang magkakaroon kami ng ganun kalalim na connection.

Inalalayan niya akong bumaba ng kotse pagkarating namin sa airport. Siya na din ang
nagdala ng luggage ko na nasa trunk ng kotse. Pinaayos pala ni Mama ang mga gamit
ko sa mga katulong kanina nung nasa graduation ako at dinaanan ng driver para
pagkatapos ng graduation diretso na kami sa airport.

Mabuti na lang pala at nung buntis pa lang ako, inasikaso na namin ni Alexis ang
European Visa ko kaya hindi ko na kailangan kumuha pa ngayon. Di sana na spoil ko
ang surprise nila.

"You can sleep. Matagal ang flight na to, 18 hours." Sabi niya sa akin nung
nakaboard na kami sa business class ng eroplano papuntang Paris.

He reclined my seat para mas comfortable ako pero wala akong planong matulog. Mas
gusto ko na lang ang titigan siya dahil parang hindi pa din talaga ako makapaniwala
na nasa tabi ko na siya.

"Ayaw ko pang matulog."

"Hindi ka ba pagod?"

"Kanina oo, pero ngayon, hindi na." I saw how the smile curved on his lips as he
lovingly looked at me.

"You really think na hindi ko sisiputin ang graduation mo?" Nakangiti pa ding sabi
niya. Umusod siya ng kunti sa upuan niya and he guided my head para sumandal sa
balikat niya. I indulgently rest my head on his shoulders and discreetly smelled
the distinct smell na si Alexis lang ang meron. It's the kind of smell na kapag
naaamoy ko, alam ko kaagad na siya yun.

"Hinanap kita sa crowd. Hindi kita nakita. Akala ko nakalimutan mo ang graduation
ko." I wasn't able to hide the loneliness in my voice. Naalala ko kanina na kulang
na lang umiyak ako dahil wala siya.

"I was at the back." He played with my hair. Napansin ko, dati pa, mahilig na
siyang laruin ang buhok ko. He usually does it kapag pinapatulog niya ako.

"Tumingin ako sa likod. Hindi kita nakita. If I know, hindi mo talaga naabutan ang
graduation ko."

"I was backstage and I saw you looking around and I knew you were looking for me.
I'm sorry if my supposed absent upsets you but I witnessed every part of the
ceremony. I've seen your every emotions and it took all my willpower not to come
near you. But then I would spoil the surprise kung lalapitan kita." Napatingin ako
sa kanya and I saw him looking at me.

"I've missed you Mandy." Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko and lowered his
head to capture my lips. Nung magtagpo ang mga labi namin, automatic na napapikit
ako. It was not a deep kiss nor a long one. It can even be considered as a smack
except that it was longer and I think it only lasted for 10 seconds. It can also be
considered as a peck except that he nibbled my lower lip before he released my
lips. Napakagat tuloy ako sa ibabang labi ko when the kiss ended. But the kiss, no
matter how short, no matter how innocent, jumpstarted my heart. Ramdam na ramdam
ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Parang sinasabing...

'I'm alive again.'

"Pero natiis mo ako? Natiis mong hindi ako tawagan. Natiis mong di ako kausapin.
Imagine, if I didn't stalked you..." I stopped myself at agad kong naramdaman ang
pag iinit ng pisngi ko. Grabe, nakakahiya.

"Go on." He said but a small smile is playing at the corners of his lips. I ignored
it.

"If I didn't follow you on twitter, hindi ako magkakaroon ng balita sa'yo. Alam mo
ba kung ano ang pakiramdam ng ganun?"

"I know what you are feeling that time.But we needed it Mandy."

"I know and I understand. It was just the bitterness in me talking."

"Kailangan kitang bigyan ng panahon not only to heal but also to reach your dreams
na naunsiyami dahil sa relasyon natin. I promised your parents to give you what you
deserve. And you don't deserve to be deprived of your diploma just because you are
married to me. And even if I can provide for you, hindi pa din nararapat na nakawin
ko ang mga pangarap mo."

"Nakausap ko sila nung huli tayong magkita. Nung pinuntahan kita sa bahay niyo. My
intention really was to talk you into coming with me to Paris. Ayaw kong maghiwalay
tayo. Alam mo yun. Pero nung nakausap ko ang Mama mo at ang Papa mo, naliwanagan
ako and I know that they are right. I intentionally didn't contact you because I
don't want to distract you and to distract myself. Buo na ang pasya kong hahayaan
ka muna at bibigyan ka ng time at kapag kinausap ulit kita, tinext kita,
makikipagkita ako sa'yo, baka hindi ko mapigilan ang sarili ko and I would again
seduce you to be with me and I would fail your parents, I wouldn't be able to keep
my promise at magiging selfish ulit ako. Ilang beses din akong natuksong tawagan ka
na lang o kahit itext ka. It was an ultimate test of self control. But despite my
efforts to stop myself, sadly, I failed." He failed? Pero hindi niya ako tinext,
tinawagan except dun sa stalker issue.

"What do you mean you failed? Dahil sa kinausap mo ako sa twitter?"

"No, it was indulgence."

"Hindi ko natiis na hindi ka makita. Hindi ko natiis na malayo sa'yo ng matagal.

Hindi ko kinaya." Napayuko siya at parang hiyang hiya sa ginawa niya. Pero hindi ko
siya maiintindihan. Anong pinagsasabi niya?

"Mahigit isang taon tayong di nagkita.Hindi pa ba pagtitiis ang tawag doon?"

"I cheated." Napatingin siya sa akin and he turned crimson. Ay hayop sa

pagkamestiso itong asawa ko. Pati tenga namumula.

"What!? Anong you cheated?" Nambabae siya? At umaamin siya ngayon? Yung babae ba
yun ang subject nung post niya sa twitter last time? Pero bakit andito siya ngayon?

"Umuuwi ako once a month para makita ka. I looked at you from afar. Minsan
sumusunod lang ako sa kotse kapag nagkataong umuuwi ka at sinusundo ka ni Kuya
Nestor and I was very tempted to tell him na dalhin ka sa bahay." Napanganga ako sa
sinabi niya. Umuuwi siya? Nakikita niya ako?

"Ang daya mo!" I blurted out. Nakikita niya ako samantalang ako, sa twitter o sa
net ko lang siya nakikita dahil sa mga post niya na pictures o sa mga articles
tungkol sa kanya. Madaya siya.

"I know." Pero hindi ko makuhang magalit sa kanya because I was damned flattered.
Hindi ko tuloy naiwasang ngumiti,

"Teka! Yung tweet mo... yung, 'I'm gonna destroy any guy who comes near you. Even
just to say, Hi!'" I quoted.

"Were you referring to me?"

"Who else would I refer to?" Napahiya ako ng kunti. Kung ano ano pa ang pinag
iisip ko. That's the downside of being a woman. Ang bilis tumakbo ng isip at
nagcoconclude ng kung ano ano.

"Pero paanong..." At bigla akong kinabahan. Kung ako yung sinasabi niya, sino
yung...

"I saw you with that guy, Louis. The volleyball team captain. He was flirting with
you." He said seriously. His mouth is set na para bang bumalik sa kanya ang nakita
niya and it still upsets him.

"Huh?" I recalled the moment and I remembered the last time Louis approached me and
offered na ihatid ako. Naghihintay kasi ako ng sundo ko nun kasi si Kuya ang may
dala ng kotse.

"Kaya ba simula nun hindi na ako kinausap ni Louis? Ni hindi niya ako matingnan?
What did you do?"

"I kicked him out of the volleyball varsity." Hindi nakaligtas sa akin ang maliit
na ngiti sa mga labi niya. I didn't see any remorse on what he did.

"Ano? Pero paano mo nagawa yun?"

"Let's just say, I have the power to do that."

"Anong klaseng powers? Hindi ka naman si Superman. Mas lalong di ka si Darna." At

wag na wag siyang magkamali na maging si Darna. Tama na yung dati. Oo nga, that it
was fun chasing after a gay, but in the end I still wanted my man.

He chuckled at what I said. "The power called shares of stocks."

"At gaanong kalaking power yun?" Alam kong mahilig si Alexis sa pag iinvest dahil
ako ang may hawak ng isang bank account niya kung saan kinukuha ang mga gastos sa
bahay at nagtatransfer ng pera para sa ibang investment company sa Pilipinas. Ang
pagkakaalam ko, the money that was deposited to that account are merely dividends
from shares of his investment dito sa Pilipinas and a part of his income abroad.
Although hindi ko na inalam kung gaano kalaki ang shares niya sa ganito at ganyan
pero alam kung hindi yun maliit based on the deposits made to that account at hindi
kasama ang personal na kita niya. Pero pati ba naman ang sa school?

"55%. Enough to impose what I want." Nanlaki ang mga mata ko.

"You bought shares of our school just to kick Louis out of the varsity? Dahil lang
kinausap niya ako?"
"Gusto ka niyang ihatid. At kung pumayag ka, he would eventually court you. And I
know he wouldn't stop with a single no from you so I need to cut his bloated ego.
The nerve of that guy!" Hindi ako makapaniwala sa ginawa niya yun at ngayon na ako
naniwala sa sinabi niya dati sa akin that he's a jerk. Na hindi siya mabait.

" And no. Of course not, hindi ko yun binili para paalisin siya as a varsity.
Although yun ang way. It's just for him to stop making a move on my girl." He's
really proud of what he had done. No regrets. Naririnig ko sa boses niya.

"Alexis..."

"Don't worry. I've talked to the guy and I made a deal with him. Madali naman pala
siyang kausap. At isa pa, pinagraduate ko naman siya. Kawawa naman ang bata." He
sounded as if he's even regretful that he did allow him to graduate.

Note to self. Wag galitin si Alexis.

Hindi na ako nagsalita. Hindi ko na siya inaway sa ginawa niya.

Napatingin ako sa kanya. I looked at his smug face. What he did was wicked,
ruthless and selfish but hell, hindi ko maitatanggi that I am flattered. Hindi ko
ikinakasiya na may taong nawalan dahil sa akin pero hindi ko mapigilang kiligin.
Siguro selfish din ako kasi instead na malungkot, kinikilig ako. What he did was
wicked, it was ruthless and selfish but his action made me feel that...

I am loved and treasured.

44

It never really occured to me how famous my husband is, until now. Ngayong, palabas
na kami sa airport at nakita ko ang paglingon at ang pagtingin ng mga taong
nakakakita sa amin at ang mga stolen shots at ang mga paparazzi. Hindi pumasok sa
isip ko na isang celebrity ang asawa ko, until now. Kaya pala pinilit niyang isuot
ko ang shades pagkatapos kong maisuot ang overcoat na binigay din niya kasi daw
malamig ngayon sa Paris.

"C'mon baby." Ang bilis ng lakad namin habang pilit na iniiwasan ang mga paparazzi
na unti unting dumadami. Nakayakap na siya sa akin at kulang na lang buhatin niya
ako para mas lalong bumilis kami at hindi abutan ng mga humahabol sa amin.

"Ayaw mo bang magselfie with them?" I joked as I matched his long strides.

"Mamaya tayo mag selfie. I'll give you my naked pic with an autograph." Tiningnan
ko siya ng masama and he laughed. Pagkalabas namin sa airport, a limousine is
waiting for us and the chauffeur opened the door nung makita niya si Alexis. He
ushered me inside the limo and slid in beside me immediately. Isinara agad ng
chauffeur ang pinto bago pa nakaabot ang mga paparazzi. Napabuntonghininga siya.

"Hindi ba sila susunod?"

"Susunod. Pero wala na silang magagawa."

"Di ba Princess D died on a Paris tunnel because paparazzi are chasing after their
car? Ganito pala ang feeling."

"You're not Princess D. You're not the people's princess. You are my queen."
Seryosong sabi niya. Dyan siya magaling eh. Sa pagsasalita ng sobrang nakakakilig
pero yung expression niya passive pa rin. Para bang wala siyang sinabing
nakakakilig. Para bang wala siyang ginugulong damdamin.

"Yan tayo eh. Gumagaling ka na sa banat. Pa kiss nga." I joked but he didn't take
it as a joke because he suddenly cupped my face and kissed me deeply. Nagulat ako
siyempre. Sino ang hindi magugulat kung may bigla na lang sumunggab sa mga labi mo.

"I've been dying to do this." He said breathlessly when our lips parted to gasp for
air. Sasagot pa sana ako pero hindi ko na nagawa dahil hinalikan niya ulit ako.

Nag alangan pa akong halikan din siya kasi baka makita kami ng chauffeur pero nung
lumingon ako sa may bandang driver's seat the compartmert is already closing for
us to have some privacy.

Hindi ko na pinigilan ang sarili ko, I encircled my arms around his neck to pull
him closer and to deepen the kiss. I miss this. I miss his kisses. I miss his lips
against mine. I miss him. Para akong pinagkaitan ng tubig ng mahigit isang taon at
ngayon lang ako pinatikim kaya uhaw na uhaw ako. Hindi ko nga namalayan na
nakakandong na ako at nakaharap sa kanya. Ang kamay niya nakahawak sa magkabilang
bewang ko habang napapulupot pa din ang mga kamay ko sa batok niya.

"I missed you." He said as we again gasp for air. Hinalikan niya ang tungki ng
ilong ko.

"I missed you too." I replied and smiled at him. Hinapit niya ako lalo palapit sa
kanya and I felt something poke on me. Nanlaki ang mga mata ko. He is already
turned on. Sino ba ang hindi? Ako nga din.

He kissed my jaw and the pulse in my neck. I moaned and I was about to kiss his
lips nung may mahagip ang mga mata ko.

"Alexis! May pulis." May dalawang pulis kasi na nakamotorbike ang nakasunod sa
amin. Naka hazard pa silang dalawa at nung tumingin ako sa gilid, may tig iisa pa.
Huhulihin ba kami dahil sa intense halikan namin? Nakikita ba kami sa labas? Bawal
ba ang make out sa Paris?

"Don't worry, they're our escort." Baliwalang sabi niya.

"Teka nakoconscious na ako." Umalis na ako sa kandungan niya at umupo ng maayos.

Kahit di kami nakikita sa loob ng limo, aba malay ko kung may laser chuchu yang mga
shades ng mga pulis at makita ang kandungan episode namin ng asawa ko.

"At teka nga, bakit may escort tayo?" VIP lang ang peg? May escort?

"She insisted on it. "

"Sinong she?"

"My mother." Nanlaki ang mga mata ko. Wag niyang sabihing...Ibig ba niyang
sabihin...

"Yung mother na sinasabi mo, yung biological mother mo?" I looked at him wide eyed.

"Yes." And my heart started thumping wildly. My hand began to sweat and I looked at
my husband sharply.

"Bakit hindi mo sinabi? Kilala mo ba kung sino ang Nanay mo? Tapos ipapaharap mo
akong ganito ang itsura?" I panicked but he just looked at me as if I'm weird.

"There's nothing wrong with how you look." Pero hindi ako naniwala. For goodness
sake, I will be meeting the Archduchess of Austria tapos ganito ang itsura ko? I
don't even look fresh. Halos wala pa akong tulog sa eroplano. With that thought, I
hastily opened my bag at kumuha ng salamin para tingnan kung gaano kalaki ang
eyebags ko and I groaned upon seeing myself.

"Just relax Mandy."

"Paano ako makakarelax? Hindi ako prepare..." I wasn't able to finish my sentence
dahil bigla na lang niyang hinawakan ang magkabilang pisngi ko at hinalikan ako.
Napapikit na lang ako at nakalimutan ko kung bakit ako nagpapanic. I kissed him
back and I was so into the kiss that I was disoriented when he stop.

"Are you okay now?" Sabi niya pero hindi nilalayo ang mukha niya sa akin.

"Ha?" Parang tangang tanong ko.

"Kinakabahan ka pa?" A small smile is tugging at his lips. Oo na! Ikaw na! Ikaw na
ang may halik na nakakawala ng katinuan.

"Medyo." And he kissed me again. Hindi ko mapigilan ang ngiti ko sa ginagawa niya.
Bongga tong naisip ni Alexis na pamparelax. Gusto ko pang magrelax more.

"How about now?" Pinigil ko ang mangiti at tumingin ako sa kanya ng seryoso.

"Grabe sobrang kabado talaga ako." I bit my lower lip to stop myself from grinning.
But it was already too late because he just burst out laughing.

"Wag kang mag alala, hindi ko ipagdadamot ang halik ko sa'yo kung kailangan mo for
whatever purpose." And he kissed me again. Ang saya ng buhay. I sighed contentedly
but he stopped when the kiss got deeper and more demanding.

"Pwedeng bang maghalikan na lang tayo at hindi na natin I met ang nanay mo?" I
said breathless.

"But we're already here." Napatingin ako sa paligid ko and indeed the limo is
already entering a gate. Gate lang ang nakikita ko at malaking garden garden tapos
walang hanggan na damuhan. Hindi ko kasi makita ang harapan.

Nag travel pa kami ng mga 5 minutes bago tumigil ang sasakyan.

"Don't worry. Just be yourself." Mahinahong sabi niya.

"Yeah. Nice advice." Sarcastic na sabi ko sa kanya sabay irap. Gusto ko pa sanang
magsalita pero bumukas na ang pinto sa may side ko at pati sa side niya kaya sabay
na kaming bumaba.

Napanganga ako sa bahay na nasa harap ko. Bahay pa ba to? Bakit parang palasyo?
Akala ko, sa tanang buhay ko, ang bahay na nila Alexis sa Maynila ang makikita ko
pero wala ata sa kalahati ng bahay na to ang mansion nila.

"Welcome to the Chateau de D'Aviano Mademoiselle." Said the guy who opened the door
for me in a deep accented voice.

"Thank You." Pa demure na sabi ko and at the corner of my eyes I saw Alexis smile.
He is enjoying my awkwardness, but due to my nervousness hindi ko na siya sinita
lalo na nung hinawakan niya ang kamay ko nung papasok na kami sa loob ng Chateau de
D'Aviano kuno.

"Mabait naman siya di ba?" I looked at Alexis hopefully asking for a reassurance
but he just shrug. What the!

"I don't know." Dagdag pa niya.

"Anong you don't know? Nanay mo kaya yun!"

"I don't know 'coz I don't really know her. Lately lang kami nagkausap ng matino.
Wala pa sa limang beses kaming nagkita ng personal. Pero siguro, oo, kasi dati
kahit insultuhin at murahin ko siya, di naman niya ako ginagawan ng masama. Wala
namang nambugbog sa akin o kaya nangsalvage." At talagang inexpect niya na gawin
yun sa kanya ng sarili niyang ina?

"Dahil anak ka niya."

"Anak ka na rin naman niya kasi asawa kita." He then looked at me lovingly. My
heart did a summersault.

"Yan tayo eh."

"Pa kiss?" Dagdag pa niya na nangingiti. Aba, ang bilis matuto.

"Mahiya ka naman, nakasunod ang
Maya maya pa, may sumalubong sa
piece suit. Akala ko yun na ang
kulang na lang yumuko ako. Pero
bago niya ito batiin. Ganun din
royal guards." I grinned at him and he chuckled.
aming isang babae na matangkad, maganda at naka 3-
Nanay ni Alexis kaya todo ngiti naman ako at
natigil ako nung yumuko siya nung makita si Alexis
ang ginawa niya sa akin.

"She's one of my mother's staff." Buong ni Alexis sa akin. Juiceko, kung staff pa
lang ay forminable na ang itsura paano pa kaya ang Nanay niya? Kailangan ko na bang
panginigan ng kalamnan?

The girl who introduced herself as Eloisa ushered us down the lavishly decorated
hall. Kahit na nenenerbiyos ako, di ko mapigilan i-appreciate ang kagandahan ng
bahay este chateau pala. Feeling ko pati alikabok, mamahalin. That is kung may
alikabok na maligaw dito.

Sa haba ng nilakad namin, sino ang mag aakala na sa labas kami dadalhin nitong si
Eloisa. Yun nga lang hindi sa harap kundi sa hindi ko alam kung nasaan. Ang narinig
ko lang sa may garden daw.

Paglabas namin, naglakad pa ulit kami sa may walkway. Pakiramdam ko, nasa maze kami
kasi sa gilid namin ay ang mataas na pader na mga tanim. Yung makikita mo talaga sa
mga maze. Naiimagine ko tuloy ang scene sa Harry Potter and the Goblet of Fire.

"Alam mo ba na sa dulo ng maze na ito ay ang Hufflepuff's Cup?" Bulong ko kay

Alexis and he laughed.

"Potterhead." Ginulo pa niya ang buhok ko.

"Ikaw din naman. Dahil hindi mo maintindihan ang sinabi ko kung di ka nakapagbasa o
nakapanood ng Harry Potter." I smirked at him.

"Not arguing."

Nakarating kami sa dulo ng maze na hindi naman maze kasi hindi naman paikot ikot.
Then at the end of the wakway, I saw a gazebo at sa gitna nun nakaupo at nakaharap
sa maliit na mesa ang isang babae. Her hair is dark brown, katulad ng kay Alexis.
She's wearing an elegantly white coat and pencil cut skirt of the same color. Kahit
na hindi pa kami nakalapit, she already exudes the air of elegance.
Bago kami pumasok sa gazebo, nagsalita si Eloisa ng French announcing our arrival.

"Kinakabahan ako." I whispered at Alexis at hinawakan ko mahigpit ang kamay niyang

nakahawak sa akin.

"Gusto mo ng kiss?" He whispered back.

"Tumigil ka. Napaghahalataan ka na." He just chuckled.

Napatingin ulit ako sa babae and she gracefully stood up at napanganga na lang ako.
Kahit kailan, hindi ko makakayang gawin ang klase ng pagtayo niya. Kung sa malayo
ramdam na ramdam na ang elegance niya, sa malapitan, nag uumapaw na.

She looked at Alexis and she nodded at him and she looked at me without a trace of
smile on her lips. Naguluhan ako bigla. Dapat ko bang salubungin ang tingin niya.
Hindi ba yun sign ng disrespect?

But then Alexis told me to be myself and I cannot stop myself from being curious. I
want to look at her. At kung lalaki lang ako, baka naglaway na ako. Kung hindi ko
lang mahal si Alexis, baka natomboy na ako. She's a beauty...no, she's a goddess.
Shete! Mapapamura ka sa ganda niya.

But when I look into her eyes, I saw the most beautiful and coldest green eyes I
have even seen. My heart hammered at my chest and...

I gripped the hand of my husband tightly.

SPG ahead. But not as detailed as the previous chapters. Enjoy! Yung warning talaga
ay yung hindi masyadong detailed at hindi ang SPG.

45

Hinika ako.

Kahit wala akong hika. Hinika talaga ako pagkatapos namin kausapin ang Nanay ni
Alexis. Dahil siguro halos hindi ako makahinga sa loob ng mahigit isang oras na pag
uusap at paglalunch namin.

Sa gazebo pa lang, hindi ko na alam kung paano hihinga habang umiinom ng tea. Ni
hindi ko nga alam kung paano inumin ang tea. Nawala ako sa sarili unang salita pa
lang niya.

"So you're the reason why Alexis finally decided to accept that I am his mother."
Kung gaano kalamig ang mga mata niya, ganun din kalamig ang boses niya. Hindi
nagtataray ang tono niya, hindi din mahinahon, wala lang talagang emosyon. Pati
mukha niya walang emosyon. Ngayon alam ko na kung saan nakuha ni Alexis ang
expression na yun. May pinagmanahan pala.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa sinabi niya. Magtathank you ba ako?
Ngingiti? Magsosorry? Mabuti na lang pinakilala kami ni Alexis sa isa't isa pero
mas lumaki ang problema ko. Hindi ko alam kung paano ko siya babatiin nung
pinakilala na kami ni Alexis. Makikipagkamay ba ako? Makikipag beso? Mag ha-hi?
Luluhod? I didn't do any of it. In fact, naestatwa ako sa tabi ni Alexis.
But she extended her hand kaya napilitan akong kamayan siya.

"Nice meeting you Amanda." Sabi niya, emotionless pa din. Sumagot ako ng nice
meeting you too kahit na ang gusto kong sabihin ay it was not really nice meeting
her kasi parang hinahalukay ang bituka ko.

Bago naman matapos ang 30 minutes na makapigil hiningang pagt-tea naging maliwanag
sa akin ang dahilan ng pagkikita namin. Gusto niya akong pasalamatan kasi
nagkabati sila ng anak niya. Wala pa ding emosyon ang pagkakasabi niya ng thank
you.

"I'm glad to hear that you have reconciled." Kahit na hindi ko naman alam ang
dahilan kung ano ang naging papel ko. Ayaw ko nang itanong sa kanya. Kay Alexis na
lang mamaya. Nung inakala kong tapos na, napabuntonghininga ako sa relief only to
be disappointed when she announced that we'll be joining her for lunch. Napatingin
ako bigla kay Alexis and I caught him smiling. Siniko ko nga. Pero wala akong
nagawa. I endured another 'breathtaking' hour with Alexis and his mother.

Kung hindi ako nakapag tea ng maayos, mas lalong di ako makakain. Concious na
conscious at curious na curious ako sa dami ng knives, spoons, forks, glasses, at
wineglasses sa harapan ko. Hindi ako sanay sa fine dining pero mabuti na lang at
naalala ko ang rule to always work from outside in.

At isa pa, pa-unti unti ang mga pagkain na sineserve nila at hindi pwedeng lumamon.
Nakakaasar dahil nahihiya akong humingi ng another serving pag may nagustuhan ako.
Tapos ang bagal bagal niyang kumain at ngumuya. Nakikisabay din tuloy ako sa
pagnguya niya kaya ang nangyari, hindi pa ako sumusubo ng next na pagkain, natunaw
na yung una kong kinain sa tiyan ko kasi minsan nagkukunyari na lang ako na
ngumunguya pero nalunok ko na pala ang sinubo ko eons ago. Pati sa pag angat ng
tinidor o spoon papunta sa bibig ay napakabagal. Gusto ko na ngang higupin ang soup
sa bowl.

At talaga namang pagkatapos namin, este pagkatapos niyang kumain at pagkatapos

sabihin ni Alexis na magpapahinga muna kami, gusto kong tumalon sa tuwa. Kulang na
lang hatakin ko siya papunta sa kung saan malayo sa Nanay niya.

Kaya pagkapasok na pagkapasok namin sa kwarto at pagkasara ng pinto agad akong

sumalampak sa sofa sa may maliit na sala sa loob ng kwarto.

"Are you okay Mandy?" Nag aalalang tanong ni Alexis.

"Tubig! Kailangan ko ng tubig." I clutched my heart and took a deep breath pero
hindi pa sapat yung isang hinga. I need a lot of deep breaths. Parang hinahabol ko
ang hininga ko na kanina ay hindi ko lubos na mapakawalan.

"Are you okay?" Tanong ulit niya sabay bigay sa akin ng baso na may lamang tubig.

"Hinihika ata ako."

"May asthma ka?" Umupo na siya sa tabi ko at hinihimas ang likod ko.

"Wala! Yung Nanay mo nakakahika. Grabe!" Inubos ko ang tubig at sumandal sa sofa.
Pagod na pagod ako. Tumabi niya sa akin at tiningnan akong mabuti.

"Nagugutom ako." Sabi ko nung mahimasmasan na.

"Hindi ka nabusog?"
"Ikaw ba nabusog sa ganung klaseng kainan?" Kulang na lang singhalan ko siya.

"Okay lang." He said nonchalantly. Pambihira. Ang hirap pala maging patay gutom sa
gitna ng mga mayayaman. Magugutom ka talaga.

"Yun lang ata ang kainan na mas nakakagutom. Wala bang pagkain dyan?" I looked at
the ref inside the room. Tumayo siya at binuksan ang ref.

"Bottled water, canned juices, beer..." He recited the contents of the mini ref.

"Wala bang litson dyan sa loob?" Isinara niya ang ref at bumalik sa akin.

"Ano ang gusto mo? Papaluto tayo."

"Kanin at ulam please."

"They don't have rice here. Pasta, gusto mo? Carbo din naman yun and bread." He
suggested.

"Sige. Pero di ba matagal pa yun? Gutom na ako." Hanep talaga kasing lunch yun.

"Magpapaakyat lang ako ng fruits while they're preparing your food." Inangat na
niya ang phone na nasa side table at nagpaluto nga ng pagkain. I heard he ordered
seafood marinara tapos nagpaakyat din siya ng fruits.

"Hindi ba nakakahiya? Kakalunch lang pero magpapaluto pa ako ng food?" Sabi ko nung
nakaupo na siya sa tabi ko.

"Don't worry, I won't laugh at you." Hindi daw tatawa pero ngayon pa lang natatawa
na siya. Gusto ko siyang batukan.

"But you know what, she likes you." He declared. Napatingin ako sa kanya bigla.

"She likes me? Sa lagay na yun, she likes me? Wow ha! Ano pa kaya ang mangyayari sa
akin kung hindi niya ako gusto? Kaloka! Para akong pinagkaitan ng hangin." He
laughed at my outburst.

"Umuwi na tayo pagkatapos kong kumain ha. Ayaw ko dito. Hindi naman pala bakasyon
ang ipinunta ko dito kundi kamatayan. Gusto mo na ata akong patayin at gagawin mong
criminal ang Nanay mo." He laughed again at inakbayan ako. Kung hindi ka lang
sweet, hindi ko pagtitiisan ang Nanay mong inuubos ang hangin ko. I thought to
myself.

"Don't worry. We'll just stay here to rest for a while. We'll be staying at my pad.
At paalis na yun. Bumisita lang siya dito to met you and she wouldn't stay for
lunch kung hindi ka niya nagustuhan." I snorted.

"Hay naku salamat naman." He laughed again. Tuwang tuwa siya sa mga nangyayari.

"You're not sad that I don't like your mother?"

"I don't like her either." Prangkang sabi niya.

"Akala ko bati na kayo?"

"I've talked to her, yes, and accepted the fact that she's our mother but that's
it."

"Ang hard mo sa kanya."

"Lumambot na nga ako. Kung hindi ko lang narealize na naghirap din siya para
ipanganak kami, sana ganun pa din ang situation namin." Kinuwento na niya sa akin
ang ilang encounter nila kung saan sinasadya siya ng Nanay niya at iniisnob niya
ito. Ang hard nga niya at hindi ko alam na kaya niyang tiisin at pakitaan ng ganun
ang Nanay niya. Pero naisip ko na ganun ata kasi hindi talaga sila lumaki na kasama
ito. Nagkaisip siya na wala ang totoo niyang ina at siguro tumatak sa isip niya ang
katotohanan na iniwan sila nito ng basta basta.

Kaya naman kahit na literal na napaka 'breathtaking' ni Archduchess of Austria, I

still wished na magiging maayos na talaga ang relasyon nila ni Alexis.

Dumating ang fruits ko at nilantakan ko kaagad at dumating na din ang seafood

marinara. Gusto kong magtatalon sa tuwa. Ang nakakaloka lang, busog na ako, dahil
sa fruits at malaki ang serving ng marinara at may garlic bread pa at wine. Gusto
ko sana mag request ng coke kasi yun ang bagay sa pasta pero mukhang di yun uso sa
kanila.

Pagkatapos kong kumain, naligo na ako at nahiga habang hinihintay na matapos maligo
si Alexis. Dahil siguro sa pagod sa byahe, pagod sa pakikipag usap sa nanay ni
Alexis at sa kabusugan, nakatulog ako.

Nagising ako 6PM na and Alexis decided to eat at our room. Doon hinatid ang pagkain
namin. Pagkatapos kumain niyaya na niya akong umalis na kami para bumalik ng Paris.
Mahigit isang oras pa kasi ang byahe mula sa Picardy where the Chateau de D'Aviano
is situated papuntang Paris.

Hindi na limo ang sinakyan namin pabalik ng Paris kundi isang silver sports car na
sabi niya ay Alfa Romeo 4C. Malay ko sa mga kotse? Nagtaka lang ako kasi wala akong
nakitang ganun sa Pilipinas. Hindi din kami dumaan sa main entrance. Dumaan kami
sa isang gate na kung titingnan mo ay gate ng isang bahay pero ang bahay pala na
yun ay connected sa chateau. Parang decoy.

Dumating kami ng Paris after more than an hour of driving. Nung sinabi niyang
bachelor's pad, ang ineexpect ko talaga ay ang katulad ng mga condo sa Pilipinas.
Mga one-bedroom condo unit kaya namangha ako nung pagbukas niya ng pinto, bumungad
sa akin ang malaking living room which is predominantly dominated by black and
white color. Piling pili ang mga gamit and I am sure that he'd hired an interior
decorator sa bahay na to.

Pagkapasok ko namangha kaagad ako sa elevated dining that has a view of no other
than the Eiffel Tower and the city lights.

"Wow!" Papunta na sana ako sa may terrace when I felt his arms around me and I felt
his breath on my nape. All the wonders of Paris was gone. Nagfocus ang buong senses
ko sa sensasyon na dala ng yakap at hininga ni Alexis.

"Welcome to Paris Mandy." He said sensually and all the hairs at my back stood up.
Mas hinigpitan pa niya ang yakap niya sa akin at napapikit na lang ako lalo na nung
hinalikan na niya ang punong tenga ko. I wanted to shriek at the sensation he
waking up in me.

"Alam na this." I commented as he pulled me closer to him and I felt something poke
at my back. He chuckled bago niya ako pinaharap sa kanya at siniil ng halik.
Pinulupot ko naman ang mga braso ko sa batok niya and I clung to him.

Siguro nga nagpipigil lang kami simula nung magkita ulit kami. Those hugs and
kisses are just preamble to the pent up emotions that we've endured these past
months. And now that we're alone, pinalabas na namin ang lahat ng pangungulila na
nararamdaman namin.

We didn't hold back because we wanted to express how much we missed each other. How
much we longed for those hugs and kisses and how much we wanted to make up for
those lonely nights.

I moaned as his hands wandered at my behind and squeezed it without breaking our
kiss. My knees buckled at the intensity of our kiss and I felt him cupped my
buttocks at iniupo ako sa dining table.

I fumbled for the buttons of his shirt and he fumbled for the zipper of my dress.
He get rid of his shirt at itinapon na lang sa kung saan at ibinaba naman niya ang
damit ko hanggang sa bewang ko. Hindi ko din alam kung kelan niya naibaba ang
pantalon at ang panloob niya but my desire just doubled up when I felt his bare
flesh poking on my stomach. Naalis na pala niya ang lahat ng damit ko.

His hands cupped both of my breast before he latched on one of my peak. Nahigit ko
ang hininga ko dahil sa sensasyon sa ginawa niya. I felt myself dampen down there o
baka kanina pa yan at ngayon ko lang naramdaman. His other hand travelled from my
other breast to the apex of my thigh and he started fondling me.

I was a lost soul when I felt his hands on me.

I am no longer aware of my moans and whimpers. I am no longer aware of my actions.

I am only aware of his adept fingers doing wonders to me. Bringing me to heights
unimaginable. Ni hindi ko napansin kung gaano na ako kaingay.

I want him to go on but then he stopped. Mag rereklamo na sana ako pero napalitan
ng ungol ang reklamo ko as I felt his manhood grazing at me. Poking and teasing me.
I opened my eyes and I saw him looking tenderly at me. Hindi kami naghiwalay ng
tingin as he slowly impaled himself inside me. It was slow, tender and a sweet
torture because I wanted him to go fast. But just like the way that he patiently
waited for me, he took his time. Just like the way he endured the pain of our
separation, he enjoyed the pleasure of our union.

"I love you." He whispered as he entered me fully.

I hissed at the initial pain. Nonetheless, I felt the feeling of wholeness when he
totally filled me. And it was worth it. It was worth it and it was wonderful.

I felt a tear escape my eyes.

"I missed you Mandy. So much." He said before kissed my forehead and claimed my
lips.

"I miss..ahh you too." I barely manage to say as he started rocking back and forth
inside me.

I met his movements and he movements become frantic and soon I felt the familiar
build up inside me that is threatening to burst out.

"Alex..." I looked at him through hooded eyes and I saw how his face contorted with
pleasure. Tiningnan niya ako and I know the desire in his eyes reflected mine.

"I know baby. I know." Binilisan niya ang galaw niya and I felt myself shattered. I
shouted his name and I heard him shout my name as he come indone inside me.

I lay spent on his arms but still I clung to him tighter. Naramdaman kong naglakad
siya habang buhat buhat pa din ako and we're still connected. Nakasubsob ako sa
balikat niya.

"I'm tired." I said sleepily.

"We're not yet done. Isang taon Mandy. Isang taon." He said chuckling and I felt
him twitched inside me. I felt the immediate reaction of my body.

I groaned as I heard the door of a room close.

46

Minsan, nakakalula ang kasiyahan. At sa sobrang saya mo, napapaisip ka kung ano ba
ang kapalit ng sobrang kasiyahan na nararamdaman mo. Dumadating pa nga sa point na
takot ka na maging sobrang masaya dahil baka sobrang kalungkutan din ang kapalit so
you suppressed that happiness. And that's the sad part. Hindi mo hinayaan ang
sarili mong maging masaya kasi takot ka sa magiging kapalit. Pero hindi ang
kasiyahan ang magpapalungkot sa'yo kundi ang takot mo na maging malungkot. You are
just being paranoid at sa pagiging paranoid pumapasok ang mga agam agam sa buhay
that would result into insecurities and will eventually eat up all the happiness
and joy in your life.

Yan ang malaki kong pagkakamali. Hindi ko nilubos lubos ang kaligayahan ko. Masyado
akong natakot. Natakot na maging malungkot.

The first 2 months together at Paris had been wonderful. Parang hindi ako
makapaniwala na may kakayahan akong maging ganun kasaya kasama si Alexis. I doubt
that I could be that happy. And I regret doubting. I underestimated his capacity to
make me happy. I underestimated him. That's all.

Alam kong normal lang sa mga babae ang magselos. Normal lang din ang mainsecure.
Pero hindi ko alam kung normal lang ba ang naging reaction ko.O nag over react ba
ako. It just happened at hindi ko alam na ganun pala ang pakiramdam ng nagseselos.
Nawawala ang tamang pag iisip. Hindi marunong makinig ng rason.Punong puno ng galit
at panibugho at kung ano ano pang negative emotions ang damdamin.

Nangyari yun nung nasa Italy kami. May photoshoot siya. Sa loob ng dalawang buwan,
sanay na akong sumasama sa kung saan saan. Ayaw niya akong naiiwan sa bahay mag
isa. Ang ginagawa ko, habang nagtatrabaho siya, nag iikot ikot ako.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at nagpahatid ako sa cab sa lugar
kung saan sila nagphotoshoot. Dati pa naman niya akong niyayaya sa mga photoshoot
at fashion events niya pero tumatanggi ako kasi ayaw kong makadistract sa trabaho
niya. Alam ko kasing kapag andun ako, hindi maiiwasang pansinin niya ako, alagaan
niya ako and people would wonder, they will be curious at ayaw kong pagkaguluhan.
Hindi naman kasi alam sa trabaho niya na asawa niya ako. Bawal sa contract niya
kaya ang alam ng mga kakilala niya girlfriend niya ako. Di ko alam kung ano ang
pumasok sa isip ko at naisipan kong silipin siya na sana hindi ko na lang ginawa.

Nasa isang public garden ang photoshoot. And while watching him with his co-models
doon ko nalaman why he is one of the top paid models. Iba ang charisma niya at
napansin kong hindi siya mahirap katrabaho. He is professional at napapansin kong
hindi nahihirapan ang mga photographer at ang ibang katrabaho niya sa kanya. Mas
pinapagalitan pa ang kasama niyang babeng model kasi palagi itong nagkakamali. Na
realize ko din na hindi pala ganun kadali ang trabaho niya. Hindi biro ang tumayo
sa gitna ang arawan at mag project hanggang sa makuha ng mga photographers ang shot
na gusto nila. Gusto ko siyang takbuhin at pagyayakapin because I was so damn proud
of him.
Pero bigla naalis ang magandang aura ko nung nag break sila and his co-model went
to him. Nung una, kinausap lang siya nito but I gasped when she suddenly sat on his
lap.

Naningkit ang mga mata ko. Kumulo ang dugo ko and I have this urge to strangle that
woman. Pero ayaw kong ipahiya si Alexis kaya pinigilan ko ang sarili ko. Inisip ko
na lang na trabaho lang ang lahat. I shouldn't be jealous at isa pa, wala naman
siyang ginagawa. Hindi naman siya ang naglalandi. Siya naman ang nilalandi.

Pero yun nga, bakit wala siyang ginawa?

At bago pa tuluyang nagdilim ang paningin ko, umalis na ako sa venue, pumara ng cab
at nagpahatid sa hotel.

Pinilit kong ikalma ang sarili ko hanggat hindi pa siya dumarating kasi ayaw kong
datnan niya ako sa hotel na nakabusangot ang mukha. Ayaw kong pag awayan namin ang
bagay na yun. Pero habang tumatagal, mas lalo kong naiisip, bumabalik sa isip ko
ang pagkandong sa kanya ng babae, ang pagpulupot nito ng mga kamay sa batok ni
Alexis. Kung gaano ito kakinis, kung gaano kahahaba ang legs, kung gaano ka perfect
ang mukha. At kung gaano sila kabagay sa isa't isa. My insecurity is eating me.
Ayaw ko ng ganung feeling pero hindi ko mapigilan.

Kaya hindi ko naitago ang nararamdaman ko nung dumating na siya sa hotel. Alam kong
napansin na niya na iba ang mood ko pagkapasok pa lang niya sa hotel room at umiwas
ako sa halik niya kaya sa pisngi niya ako nahalikan.

Hindi siya nagsalita. Sabay pa nga kaming bumaba at kumain ng dinner. Pinilit kong
hindi niya mahalata but maybe I was just so transparent.

"What is wrong Mandy?" Tanong kaagad niya pagkaakyat namin sa hotel suite.

"Wala." I curtly answered and he looked at me intently. Alam kong di siya

naniniwala sa sagot ko.

"What's wrong with you? Bakit ka galit sa akin?" I closed my eyes to control my
temper. Ilang beses ko pang pinaalala sa sarili ko na walang kasalanan si Alexis.
It is not his fault na madaming malalandi sa mundo. And it is not his fault that I
am so insecure.

"I'm not mad."

"Amanda." He voice held a warning. Umiwas ako ng tingin sa kanya at saka tumalikod
at humarap sa bintana.

"Bakit kasi kailangan niyang magpakandong sa'yo? Bakit kailangan niyang yakapin ka?
Bakit hindi mo man lang siya sinaway." Hindi ko napigilan ang pagsinok ng boses ko.
Nag iinit ang sulok ng mga mata ko. This is pathetic. I am so pathetic.

"You're there a while ago at the photoshoot." It was a statement.

"Uu andun ako at nakita ko ang ginawa niyo. And God knows kung ano pa ang ginawa ng
babaeng yun nung umalis ako." Pinahid ko ang isang luhang umalpas sa mga mata ko.

Tapos naramdaman kong hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at pinaharap ako sa
kanya.

"You're jealous." He smiled at me tenderly but I won't have any of it. Kung nasa
matinong kaisipan ako, I know that I should have stopped there and I shouldn't have
pursue the topic any further. But I am not sane. I am consumed by jealousy and
insecurity.

"Kunsabagay, di hamak naman na mas maganda siya sa akin. Mas makinis, mas
matangkad, mas sexy. Guess what? Bagay kayo." Lalong lumaki ang ngiti niya. He must
have been enjoying my misery.

"She's nothing baby." Sinubukan niya akong yakapin pero pumiglas ako at lumayo sa
kanya. Nakita kong nangunot ang noo niya. Obviously, hindi niya nagustuhan ang
ginawa ako. Kahit kailan, he never like rejection. Alam na alam ko yun.

"No. She's everything. Everything that I am not. Bakit hindi na lang siya ang gawin
mong girlfriend o asawa? Tutal hindi naman valid ang kasal natin." I spat at him
and his eyes narrowed at me.

"Amanda!" His voice held warning and I know na galit na siya. I should stop. I kept
telling myself. But I cannot stop myself.

"And I bet she could bear you a child. Something that I could never give you. Sino
ba naman ako..." My voice is laced with bitterness it's as if vile has risen from
my heart. Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sa isang hakbang nahawakan na
niya ang magkabilang balikat ko.

"Stop it!" Tumaas na ang boses niya as he shook me and made me look at him pero
ayaw kong tumingin sa kanya.

"Bakit? Totoo naman di ba? Hindi ko yun kayang ibigay sa'yo pero kaya yun ibigay ng
ibang babae!"

"Tama na. We're done with that issue. We're over it." Pulang pula na ang pisngi
niya, pati na ang ilong niya at alam kong galit na galit na siya.

"Hindi! Hindi tayo matatapos dun. We will be haunted by my inadequacy. For the rest
of our lives."

"Damn it! You are not inadequate, so shut it." Binitiwan niya ako bigla and he
combed his hair with his fingers in frustration.

"Bakit hindi ka na lang maghanap ng iba? Someone more suited for you?"

"Anong akala mo sa akin? Aso, na pwede mo na lang ipamigay? That's bullshit Amanda!
Stop pushing me off to someone as if I'm some kind of a commodity you wanted so
much to get rid of." He shouted at me and I looked at him terrified. Unang beses
na sinigawan ako ni Alexis at alam kong kasalanan ko.

"Gusto ko ng umuwi ng Pilipinas."

"You are not going back to the Philipines until we settle this issue!" Galit pa
din na sigaw niya. Kung pwede pa lang sigurong suntukin niya ako, baka nagawa na
niya dahil nakakuyom na ang mga palad niya sa sobrang galit.

"There is nothing to settle. We've been trying for 2 months now. May nangyari ba?
Ilang doctor na ba ang pinuntahan natin? Alexis...hindi kita mabibigyan ng anak
and it frustrates the hell out of me." Hindi ko na napigilan ang pag uunahan ng mga
luha ko.

His expression suddenly shifted. Nawala ang galit na nakikita ko kanina sa mga mata
niya. Pumikit siya ng ilang beses at bumuntonghininga tapos tumingin siya sa akin
ng diretso and I immediately saw the hurt in his eyes.
What have I done?

Napuno ng guilt ang pagkatao ko. I raised my hand to touched his face pero
napatigil ako nung nagsalita siya. And I swear I wouldn't want to hear that kind of
voice again. Rinig na rinig ko sa boses nya ang sakit na binigay ko sa kanya.

"Fine. Sige kung yan ang gusto mo. Kelan ba kita hindi sinunod?"

At tumalikod na siya.

He walked to the door, opened it and went out without glancing at me.

Nung nakasara na ang pinto, wala sa sariling naglakad ako papasok sa kwarto ng
suite, naupo sa gilid ng kama and...

I sobbed.
Last update for today dahil mag COC at magdoDOTA pa ako. Bukas na lang ang LAST
Chapter.

47

Alexis POV

I closed my eyes as I try to calm myself. Truth is, I wanted to punch on something
or someone. I wanted to shout. I wanted to drown myself in alcohol katulad ng
ginagawa ko dati when I'm upset. But I can no longer do that because I know for a
fact that my wife is just inside that suite room probably drowning herself in self
pity. At kahit na gaano ako nasasaktan ngayon dahil sa mga sinabi niya, still, I
cannot afford to make her worry dahil lang sa naglasing ako.

And it's unfair. Napakaunfair na siya pa din ang inaalala ko while she's so bent up
on giving me up. Nakakainsulto, nakakababa ng ego, nakakalalaki. Nakakagago.Pero
bakit nga ba nagpapakagago ako kay Amanda?

Inihilamos ko mga palad ko sa mukha ko and took a series of deep breaths. Alam na
alam ko ang sagot sa tanong na yan. Simula pa lang ng relasyon namin, I know that
I'm doomed. I know that there's no turning back once I committed myself to her.

Tumayo ako mula sa couch sa may hotel lobby at lumabas. Pumunta akong hotel garden
and took out my phone from my pocket and dialed my secretary's number.

"Book me the fastest flight going to the Philippines tomorrow after lunch. For me
and Amanda." I immediately told her the moment she picked up her phone.

"Certainly Sir. I'll email your etinerary in a while."

"And cancel all my engagements for the next 2 months." Dagdag ko pa at dinig na
dinig ko ang pagtigil niya sa ginagawa niya.

"Pardon Sir?"

"You heard me."

"But Sir..."

"What?"

"You cannot do that."

"Don't tell me what I can't do!" Tumaas na ang boses ko. Ayaw kong pagbuntunan ang
secretary ko ng init ng ulo ko pero hindi ko maiwasan.

"RL's gonna file a case if you cancel or reschedule any of your engagements. You've
agreed to..." I cut her off.

"Let them do what they fucking want. Just do what I want you to do because you are
paid to do it!" I ended the call.

Alam ko ang mangyayari kapag nag cancel pa ako ng kahit isang event or photoshoot.
Pasalamat na nga lang ako at pinagbigyan pa nila ako sa dami ng hindi kong sinipot
na engagements. But I have to agree na gagawin ko na ang lahat na nakaline up sa
akin. Kaya naman kahit gusto kong madalas na umuwi sa Pilipinas dati, hindi ko
magawa.

But now, I don't give a fuck.

I estimated in my head the amount that I will be spending for the settlement. Ayaw
kong galawin ang kahit sa anong real properties ko lalo na ang stocks. If I pool
all the bank accounts the money would be enough pero ayaw kong galawin ang bank
account sa Pilipinas dahil kay Amanda yun.

I took out my phone again and dialed a number na kailanman ay hindi ko naisip na
tatawagan ko. It was answered on the first ring.

"It's a surprise." Came her curt reply.

"I want to redeem that trust fund." Walang pasakalye na sabi ko. Nalaman kong may
trust fund kami ni Alexander nung nag 18 ako. One of her lawyers approached me and
showed me the documents. She put it up even before we were born. Pero hindi yun
naging daan para lumambot ang puso ko sa kanya. I was already earning enough by
that time. In fact, I was already earning too much for a teenager. Kaya instead na
matuwa sa nalaman kong pinaghandaan naman pala niya ang future namin ng kakambal
ko, nainsulto pa ako. Hindi kayang punan ng pera niya ang kakulangan niya sa amin
bilang ina. I vehemently refused to claim the fund at pinalayas ko pa ang abogado
niya.

"Finally."

"Can you have it sent to my account tomorrow?"

"That urgent? What for?"

"For the settlement of my breach of contract with RL."

"That's new.Did they sue you?"

"Not yet. But they are about to."

"On what ground?"

"Early termination." I said curtly.

"I'll have Eloisa call your secretary." Binaba na niya ang phone. Ganun kami mag
usap simula nung nagdecide akong kausapin siya.

I stayed at the garden for another hour bago ako nagdecide na bumalik sa suite
room.

Tahimik na sa loob ng suite room nung pumasok ako at akala ko nga tulog na si
Amanda dahil nakadapa na siya sa kama pagpasok ko sa bedroom. Didiretso na sana ako
sa bathroom when I heard her sob.

My heart automatically goes out to her. Lumapit ako sa kama at umupo sa gilid.
Bigla siyang tumigil sa pag iyak. Kahit anong galit ko, kahit gaano pa kalaki ang
sama ng loob ko, pagdating sa kanya, lumalambot ang puso ko. Tuwing naririnig o
nakikita ko siyang umiiyak, parang sinasaksak ang puso ko.

I touched and caress her hair pero lalo siyang umiyak.

"Let's talk Mandy." I helped her get up at pinaupo ko siya sa tabi ko sa gilid ng
kama. Nakayuko lang siya and I have this urge to wrapped her in my arms.

Minsan, nakakalimutan ko kung gaano siya kabata. Minsan nakakalimutan ko na bago sa

kanya ang lahat. Oo nga at dalawang taon lang ang age gap namin pero nag mature ako
ng mas maaga kaya dapat ako ang mas umintindi. Ako ang mas may madaming karanasan
sa relasyon. Nakailang relasyon na ba ako bago siya? Samantalang siya, everything
when it comes to relationship is new to her.

Hinawakan ko ang kamay niya na nakapatong lang sa lap niya and enveloped it with my
hands.

"Ano pa ba ang hindi ko naibibigay Mandy? Ano pa ba ang kulang?" I wanted to know.
Gusto kong malaman para maibigay ko sa kanya o mapunan ko ang mga pagkukulang ko.
Para hindi na niya maisipang layuan o ipagtabuyan ako.

"Hindi ikaw ang may kulang Alexis. You are perfect. Too perfect that I know that I
am not worthy of you. Ako ang may kulang. Hindi ko maibibigay ang lahat sa'yo.
Hindi kita mabibigyan ng anak. Hindi mo ba naiintindihan? Hindi ko kayang buuin ang
pamilyang hinahangad mo.May problema ako." Napabuntunghininga ako sa sinabi niya.

I touched her chin and made her look up at me. I searched for her tear stained eyes
and looked at her intently. Gusto kong maintindihan niya ang sasabihin ko. Gusto
kong tumatak sa isip at puso niya ang lahat.

"There's nothing wrong with you. Yes, you have PCOS. You may or may not be able to
bear me a child. Pero kung anak lang ang gusto ko, I should have impregnated all
the girls that I've fucked." I saw her flinched by my words.

" It doesn't have to be you, it can be anyone. Anyone who's willing and there are a
lot of them. But I want it to be you. I need it to be you. So stop pushing me
because your attempts are futile. You will remain as my wife whether you like it or
not, with or without a baby. At isa pa, ginusto kita una pa lang hindi dahil
mabibigyan mo ako ng anak. Ginusto kita dahil ikaw si Amanda, the woman who make my
heart flutter." Sinapo ng dalawang kamay ko ang mga pisngi niya and my thumb wiped
the tears that falls.

"May sasabihin ako sa'yo. When you were unconscious at the operating table, you
looked so helpless and fragile and I felt so helpless that I cannot help you. Gusto
kong patigilin na lang sila sa ginagawa nila pero hindi pupwede. Right there, I
understand the extent of your sacrifice as my wife just to bear me a child. Hindi
basta basta Mandy. That triggered me to talk to my mother because I realized na
kahit pala papaano, pinahalagahan din niya kami kasi binuhay niya kami. She could
have opted otherwise considering her status and the family reputation that she
needed to uphold."

"When you flatlined..." Napatigil ako as I remember the memories. I almost choke
at my emotions. Nag init ang sulok ng mga mata ko. Ayaw ko nang maulit ang
pangyayaring yun.

"What do you mean?"

"You almost died before my eyes." I flinched.

"When your heart stopped, my heart also stopped beating. It was traumatic at kung
gugustuhin ko I wouldn't subject you to that kind of situation again. I'd rather
not have a child than to have you go through it all again. Pumayag akong magpacheck
ka sa mga doctor dahil yun ang gusto mo. You wanted to try at hindi kita gustong
pigilan. Pero kung ako ang masusunod, I wouldn't subject you to that kind of pain
again. Hindi anak ang kailangan ko sa'yo Mandy. It's you that I need. Naiintindihan
mo ba ako?" Another batch of fresh tears fall down her eyes while she nodded her
head.

"Let's heal together. Let's break our heart together. Let's face the pain together
at kahit gaano man kasakit Mandy, wag na wag kang bibitaw dahil hinding hindi ako
bibitaw. Are you okay with that?" She is openly sobbing now and I heaved a sigh of
relief when she hugged me and buried her face in my chest.

"I'm sorry Alexis." She said in between her sobs. Hinaplos ko ang likod niya and
hugged her tighter.

"I'll just finish the shoot tomorrow tapos umuwi na tayo. I'll make sure na hindi
na tayo maghihiwalay." I said before I kissed the top of her head.

48

"I wanted to marry her. Gusto ko siyang pakasalan ulit. And this time I'll make
sure that she can no longer question its validity that's why I need your consent."
Napataas ang kilay ko sa sinabi niya sa parents ko. Pagkauwi namin galing Italy,
kinaumagahan, dumiretso kami sa bahay ng parents ko at ito nga nagpapaalam siya na
papakasalan niya ako.

I've told him that it is not necessary kasi hindi naman tutol ang parents ko sa
kanya but he insisted. Gusto niya daw makakasiguro na walang loopholes sa magiging
kasal namin. Nadala na ata kasi ilang beses ko ding sinabi na hindi valid ang kasal
namin.

So here I am again marching towards Alexis. My parents wanted a traditional wedding

kaya sa Manila Cathedral kami kinasal. For me, it doesn't matter kung saan man kami
ikasal kasi para sa akin, mas romantic pa din ang unang kasal namin.

It was more of a family affair. Umuwi galing Paris ang father ni Alexis at ang
stepmother niya pati ang mga kapatid nila sa ama. At kahit wala ang Nanay niya,
nagpadala naman ito ng regalo. Hindi lang yun ang ginawa niya. Kinausap din pala
niya ang management ng RL para hayaan na magbakasyon si Alexis. We really don't
know the details ng usapan nila pero pinayagan si Alexis na magbakasyon. Maybe she
pulled some strings. She will not be the Archduchess of Austria for nothing. At
dahil sa ginawa niya, medyo napapalapit na si Alexis sa kanya. Kahit papaano naman
kasi naipapakita niya ang concern niya sa anak niya. Kay Alexis lang naman kasi
siya hindi close dahil matagal ng tanggap ni Lexie ang ina nila. Matagal na silang
close sadyang matigas lang talaga ang puso ng asawa ko.

By the way, Lexie is our maid of honor. Missy, Barbie and Chelsea are our
bridesmaids. Why not?

I smiled broadly at him nung nasa harap na niya ako pagkatapos niya akong
ipagpaalam kay Papa at kay Mama. Together, we walked towards the altar and hand in
hand we said our I do's for the second time.

I never thought that I would go this far in such a short time. Wala pang tatlong
taon kaming magkakilala. It all started with a one night stand. Everyone thought
that a one night stands are temporary. Just a fleeting moment to quench one's
lustful needs. I thought so too pero hindi pala lahat ng one night stand doon din
nagtatapos sa gabing yun. Some resulted in a relationship and others even ended up
at the altar. Like ours. It was fun while it lasted but it was more fun if it
lingers.

Pero hindi lang dahil sa one night stand kaya kami nagkatuluyan. It was more of our
determination and desire to be with each other. Hindi basta basta ang pinagdaanan
namin at alam kong hindi rin basta basta ang pagdadaanan pa namin. Pero sabi nga ni
Alexis, kahit gaano man kasakit ang mga mararanasan namin, hinding hindi kami
bibitaw.

Masasabi kong pinaghirapan namin ang relasyon namin. We worked hard for it to work.
We've endured a lot of pain, we've endured long days and nights away from each
other.

Pero ganun talaga sa isang relasyon. Hindi pwedeng tingnan mo na lang at pabayaan.
If you do that, it would drift apart at bago mo pa mapansin, nawala na pala. You
have to make an effort to somehow make it work. You have to work hard to make it
smooth sailing. And it should be a team effort. Hindi pwedeng isa lang. That's why
you need to have an open communication para magkaintindihan kayo.

I am just so thankful na sobra ang pasensiya ni Alexis sa akin. Although that

patience is only exclusive for me kasi hindi naman siya ganun sa iba.

I looked at my husband who's talking to one of the guests. Nasa Manila Hotel na
kami for our reception. Siguro naramdaman niya ang pagtingin ko sa kanya kaya
napalingon siya and he winked at me. My heart did a backflip at naramdaman ko ang
pag iinip ng pisngi ko. He raised his hand that's holding a wineglass and I raised
mine.

"Hoy Gaga!" Napatingin ako bighla kay Missy na nasa tabi ko na.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na hombre na pala ang Alexis na nilalandi mo? Buong
akala ko talagang pinipilit mong iconvert si Lexie." Ang tagal naming di nagkausap
ni Missy. In fact, nagtampo na nga yan sa akin. Pero nung nagkausap kami, naging
okay naman na.

"Yun nga talaga ang plano ko. Ang I convert siya. Akala ko nga successful na ang
plano ko pero hombre pala talaga siya. Huli ko na din nalaman. Di ba nga nag away
pa kami?"

"Hays!" Bumuntonghininga si Missy.

"Sa tingin mo kaya pang I convert si Lexie?" Napatingin ako kay Lexie who's more
stunning than Missy in her lime green dress.
"Sa tingin mo?"

"Malabo. Mas bagay sa kanya ang lime green kaysa sa akin." I laughed while Missy
pouted.

Lime green ang motif ng kasal namin. It's Alexis idea. Pinagpilitan niya talaga
yan. Akala ko nga yun ang favorite color niya pero hindi pala. Nung una ayaw niyang
sabihin kung bakit pero sa huli umamin din siya. At nagsisi ako na itinanong ko pa.

"It's the color of your panty when we first did it." Imagine my embarrassment
lalo na at sigurado akong hindi magkamatch ang panty at bra ko nung mga panahon na
yun dahil wala akong lime green na bra.

At ngayon, I wonder what's on his mind while he's surrounded by lime green.

"Hey." Napaigtad ako when I felt his warm breath at the side of my ears.

"Hey yourself." Pinulupot niya ang braso niya sa bewang ko at hinalikan ang punong
tenga ko.

"You know what I'm thinking?" Tumaas ang kilay ko. Sinasabi ko na nga ba.

"I can almost imagine." Sabi ko na nangingiti.

"Talaga?"

"Ako pa!"

"Sige nga, what am I thinking?" Ipinatong niya ang chin niya at the top of my head
habang nakayakap pa din siya sa akin and he's rocking me gently.

"Don't worry. Magkaterno na ang bra at panty ko. Lime Green." I felt him stiffened
at first and then he doubled in laughter. His laughter echoes in the hall na
napatingin ang mga bisita namin.

"Bakit? Mali ba?" Nag iinit ang pisngi ko. Naku!

"I'm thinking, I'm so lucky to have you as my wife. But now, iba na ang naiisip
ko. Let's say goodbye to our guests." Inalis niya ang pagkakayakap niya sa akin at
hinawakan ang mga kamay ko.

Pero hindi pa kami nakapagpaalam when we heard the clinking of the wineglasses
signaling that the guests wanted us to kiss.

Iniharap niya ako sa kanya and pulled me closer to him. He lowered his head at nung
sobrang lapit na ng mga labi namin he said,

"I'm already seeing green."

"It's made of lace and it's silky." His eyes become clouded.

Hindi ko napigilan ang sarili ko. I laughed out loud kaya hindi niya ako makuhang
halikan.

But as always he always have his ways.

He cupped my buttocks and kiseed me carnally infront of everyone. And to my

embarrassment...
I moaned.

Epilogue

Nahilo hilo na ako dahil sa antok. Kakagaling ko lang sa nursery kasi tiningnan ko
pa ang kambal na natutulog. Kakatapos lang ng 1st birthday nila at dito sa mansiyon
ginanap ang party. Kaya pagod na pagod ako kakaestima ng mga bisita. Pati yung mga
bata napagod. Kung magpaparty naman kasi ang Tita Lexie nila, akala mo naman mga
debutant ang mga bata. Paano kasi lahat sabik sa kambal. Sino ang hindi masasabik,
we've waited for 4 years bago namin nalaman na buntis ako. Akala nga namin hindi na
ako mabubuntis. But we didn't give up. We continued the workups. Every month
pumupunta ako ng OB. Every month na hindi dumadating ang menstruation ko, we're
hoping for a positive result. Imagine how many times weve been disappointed. But
despite all those disappointments, we held on. The way we held on to each other, to
our love, to our family. And those years of waiting is nothing especially when my
OB announced that we're expecting not one but two babies. I cried and Alexis cried
and when he looked at me, I am sure that at that time, he's willing to give me the
world.

Paliko na ako papuntang sitting room para sana sumakay ng elevator when I bumped
into someone.

"Hey." Inalalayan niya ako kasi muntik na akong matumba.

"Okay ka lang?" Sumandal na ako sa dibdib niya. Hinihila na ako ng kama dahil sa
antok. Anytime now, babagsak na lang ang mga mata ko.

"Antok na antok na ako Alex." Pinulupot ko pa ang mga braso ko sa batok niya and
smelled his scent tapos lalo kong idinikit ang sarili ko sa kanya.

"Alam mo bang parang nangyari na to?"

"Ang ano?"

"This. 6 years ago. In this very same house and same spot. May party din."

"Talaga? Anong nangyari?"

"I kissed you." Itinaas niya ang mukha ko and planted a kiss on my lips.

"...and you kissed me." He deepened the kiss and I kissed him back.

Just like 6 years ago, we can't get enough of each other as we fumbled to be rid of
our clothes. He maneuvered me papasok ng sitting room at papasok sa elevator. By
the time the elevator closed lahat ng buttons ng blouse ko nakabukas na and he had
already unhooked my bra. Nakabukas na din polo niya and my hands are deliciously
touching the contours of his chest and abs.

Nakasandal ako sa gilid ng elevator while his body is pinning me and I can feel how
arouse he is. My other hand fumbled for the buttoms of his jeans while his mouth
latched on one of my erect nipples.

He groaned when my hand get past his boxer brief and grabbed his arousal.

He hitched my skirt up my waist and pulled down my underwear.

Wait! Wait!
Hindi namin bahay ito!

And we're on the goddamned elevator for Christ's sake. We can't be doing this!

"Teka..Alex.." His hand touch the apex of my thigh and I moaned.

"Na...oh God! nasa...elev.."

"This will just be quick babe." I felt the elevator stopped kasabay ng pag angat
niya sa pwet ko at pagpulupot ko ng legs ko sa bewang niya and he slid into me.

I groaned and arched my back as he pumped inside me fast and deep.

Soon after, I was already meeting his movements and not long after that we both
shattered and shouted each other's name.

Napasubsob ako sa balikat niya while still catching my breath. Kalong kalong pa din
niya ako as I felt him bend down at nung tingnan ko, pinupulot niya ang panty ko.
Nakakahiya talaga. Pero di bali asawa ko naman siya. Sana lang walang makakakita sa
amin.

The elevator door opened at buhat buhat pa din niya ako nung lumabas na kami ng
elevator. This is so hot. I kissed the side of his cheeks and licked his ears.

I wriggled and I felt him hardened again. Hindi na kami nakarating sa kwarto. He
opened the door beside the elevator at doon kami pumasok. Turns out security room
ang kwartong yun. Mabuti na lang at walang tumatao sa room. Punong puno ng monitor
ang room but there's a huge sofa and a coffee table in the middle of the room.

He put me down on the sofa and he followed soon after he discarded all of his
clothes. I allowed him to part my legs and welcomed him when he laid on top of me.
We made love like we always do pero ang nakakapagtaka, everytime we did it, the
experience is always different.

Nagising ako sa mahinang tunog and I slowly opened my eyes. Nakita ko si Alexis na
may pinapanood pero palipat lipat siya ng channel. But he's not watching tv. He's
watching videos.

"What's that?" Naupo ako sa sofa and covered myself with a blanket. Kinuha niya
siguro ang blanket sa kwarto namin. Nakajeans na din kasi siya.

"I'm looking for our video." Palipat lipat pa din siya ng channel.

"What video?" Wag niyang sabihing may sex scandal kami.

"Yung kanina."

"Ha?" OMG!

"Yung kanina sa elevator at dito. Ito..." Napanganga ako sa nakikita ko. Oh shit!
Gusto kong takpan ang mga mata ko.

"We're being taped!?" Bigla akong kinabahan. Sino pa ba ang nakakita sa pinaggagawa
namin?

"Punong puno ng CCTV ang mansion. I wanted to delete it bago pa ma archive. Don't
worry, wala pang nakapanood. It is stored here pero wala nang ibang may access
kundi ako at ang head ng security personnel. Every other day, the security head
comes here para panoorin ang mga footages at I archive for future reference."
Baliwalang sabi niya as he started deleting our videos. My goodness. Hindi pwedeng
mag eskandalo sa bahay na ito. Then, something hit me.

"Alexis...Ibig mong sabihin yung dati..nung unang beses..." hindi ko matapos ang
sasabihin ko.

"How else would I remember the color of your panty?" Gusto kong magmura.

"Do you want to watch it?" His smile is devious.

"You didn't delete it?" He just smiled and led me to our room. Naupo ako sa kama
habang siya pumunta sa closet and he opened the safe and took out a CD. Nasa safety
deposit box ang sex scandal namin?

Lumapit siya sa hometheater at isinalang ang CD.

Lumapit siya sa akin and umupo sa tabi ko.

"Something to remind you of those times that you can't remember." And I saw myself
walking on the lobby. Pa ekis ekis pa ang lakad ko dahil sa kalasingan. Then
lumabas siya mula sa sitting room at nagkabungguan kami. I wobbled and he supported
me. Then we are kissing and groping each other hanggang sa pumasok kami ng sitting
room, pumasok sa elevator, sa may lobby sa second floor hanggang sa tapat ng kwarto
niya. Karga karga niya ako, nakataas na ang skirt ko and my lime green panty is
showing. Hindi kami tumigil sa halikan namin hanggang sa makapasok sa room. I
never knew that kissing could last that long. Hindi na ata kami huminga. It was so
hot! Mas hot pa sa nangyari kanina kahit na halikan lang ang ginawa namin at
hawakan 6 years ago. Mabuti na lang at wala ng CCTV sa loob ng kwarto niya.

Nung tiningnan ko siya, he is already grinning. Pakiramdam ko masusunog ang mukha

ko dahil sa sobrang pag iinit ng pisngi ko.

"Grabe, I am so wild. Hindi ko inakalang kaya kong gawin yan dati considering that
I was a virgin." Naiiling na lang na sabi ko.

"I also didn't expect it." Ang kamay niya, hindi ko napansin, humihimas na sa legs
ko. Ay talagang unexpected.

"Na ganyan ako ka wild?" I pulled the comforter off me.

"That you were a virgin." At dinaganan niya ako.

"May isa ka pang hindi ineexpect." I stopped him from kissing me. Hinawakan ko ang
mukha niya and I looked into his eyes.

"Ows? What is it?"

"I'm 4 weeks pregnant. Again. " I smiled widely at him as his eyes grew wide.

"Kuya na sila kambal?" He said joyfully and I nodded.

Who would have thought?

Who would have expected?

Who would have predicted?

I am now happily married to...

The Gay Who Stabbed Me.

A/N: Sinabi ko nang hindi ito happy ending because this is a horny ending.

Anyways, salamat sa mga nagbasa at nakaappreciate ng story na to. Salamat sa mga

comments na nagpainspire sa akin. Salamat sa pagstalk sa story na to para
makunsensiya ako at maipost ko sa wattpad. Salamat sa walang sawang pagsuporta.

I hope that somehow this story touched your heart.

I hope that somehow you've learned a few lessons from this story.

I hope that somehow this story lightened up your gloomy mood.

I hope that somehow this story made you wet. :D

I hope that you've enjoyed reading it as much as I enjoyed writing it.

Salamuch!

**********************************
CONVERTED BY WATTPAD2ANY VERSION 1
----------------------------------

ALL RIGHTS RESERVED TO THE OWNER

OF WATTPAD.COM AND ALSO
ALL RIGHTS RESERVED TO THE AUTHOR
OF THIS BOOK

BY CONVERTING THE BOOK, YOU HAVE

ACCEPTED TO THE TOS OF WATTPAD
AND ALSO
WOULDN'T POST ANY OF THE CONTENTS
CONTAINED IN THIS FILE BY ANY MEANS
ELECTRONIC OR PRINTED, WITHOUT
THE CONSENT OF THE AUTHOR.

COPYRIGHT 2013
**********************************