Η αέναη

κινητικότητα
του φλοιού
της Γης
Οι τεκτονικές πλάκες του φλοιού της Γης
Η λιθόσφαιρα της Γης χωρίζεται σε μικρό αριθμό τεκτονικών πλακών που βρίσκονται σε επαφή και
κινούνται "επιπλέοντας" πάνω στον μανδύα της. Αυτές, σύμφωνα με τη θεωρία των λιθοσφαιρικών
πλακών (Wegener, 1915), βρίσκονται σε αέναη κίνηση κατά την διάρκεια του γεωλογικού χρόνου,
ένδειξη του ζωντανού χαρακτήρα του πλανήτη.
Το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης παρατηρείται κοντά στα όρια αυτών των
πλακών. Η εξωτερική λιθόσφαιρα συντίθεται από δώδεκα περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές
μικρότερες. Εντός του περιγράμματος της κάθε πλάκας, τα πετρώματα του γήινου φλοιού κινούνται
ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή παραμόρφωση και περιορισμένες ηφαιστειακές ή σεισμικές
εκδηλώσεις.
Στις στενές ζώνες στα όρια των πλακών εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής
δραστηριότητας.
Τα όρια των λιθοσφαιρικών πλακών διακρίνονται με βάση την σχετική κίνησή τους σε:
(α) Συγκλίνοντα, όταν οι γειτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες πλησιάζουν η μία την άλλη (οπότε και
καταστρέφεται φλοιός) γιατί η μία πλάκα βυθίζεται κάτω από την άλλη.
(β) Αποκλίνοντα, όταν οι γειτονικές λιθοσφαιρικές πλάκες απομακρύνονται η μία από την άλλη
(οπότε και παράγεται φλοιός) γιατί από το κενό ανάμεσα στις δύο πλάκες ανέρχεται
μαγματικό υλικό, το οποίο ψύχεται και δημιουργεί έτσι νέο φλοιό.
(γ) Πλευρικώς ολισθαίνοντα, όταν υπάρχει πλευρική κίνηση μεταξύ των λιθοσφαιρικών
πλακών χωρίς παραγωγή ή καταστροφή φλοιού.
Οι γεωτεκτονικές διεργασίες σύγκλισης, απόκλισης ή πλευρικής ολίσθησης συνεχίζονται και σήμερα:
• Σύγκλιση, δηλ. καταστροφή φλοιού και δημιουργία αναγλύφου (ορογένεση), λαμβάνει χώρα
μεταξύ της Ευρασιατικής και Αφρικανικής πλάκας και της Ιαπωνικής και της πλάκας του
Ειρηνικού
 • Απόκλιση, δηλ. δημιουργία φλοιού και διεύρυνση ωκεανού συντελείται στον Ατλαντικό
Ωκεανό κατά μήκος της λεγόμενης Μεσο-Ατλαντικής Ωκεάνιας Ράχης, μέρος της οποίας
αποτελεί και η Ισλανδία που έχει αναδυθεί από την θάλασσα
• Πλευρική ολίσθηση εκδηλώνεται μεταξύ των πλακών του Ειρηνικού και της Β. Αμερικής, κατά
μήκος του ρήγματος του Αγ. Ανδρέα στην Καλιφόρνια.
Αν και τα περιγράμματα των τεκτονικών πλακών έχουν σήμερα προσδιοριστεί με αρκετή ακρίβεια,
μόνον υποθέσεις μπορούν να γίνουν για το πάχος τους. Γενικώς πάντως εκτιμάται ότι δεν υπερβαίνει
τα 140-150 km. Οι πλάκες συντίθενται από μια μάζα συμπαγών πετρωμάτων, η οποία ονομάζεται
λιθόσφαιρα και την υποκείμενη ασθενόσφαιρα, στην οποία τα πετρώματα βρίσκονται σε
μεγαλύτερη θερμοκρασία και έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές
πιέσεις.
Στα αρχικά στάδια σχηματισμού της η Γη δεν ήταν τόσο συμπαγής όσο σήμερα. Καθώς αύξανε η
μάζα της μεγάλωνε η βαρυτική έλξη με αποτέλεσμα η Γη να μικραίνει σε όγκο. Η αυξανόμενη
συστολή οδήγησε στη μετατροπή της βαρυτικής ενέργειας σε θερμική. Επειδή η θερμότητα απάγεται
πολύ αργά μέσω των πετρωμάτων, η απώλεια θερμότητας στην επιφάνεια της Γης ήταν πιο αργή
από τη συσσώρευσή της και έτσι η θερμότητα παρέμεινε στο εσωτερικό της Γης. Μια άλλη πηγή
θερμότητας στο εσωτερικό της Γης είναι η ραδιενεργός αποσύνθεση. Κατά τις ραδιενεργές
διασπάσεις απελευθερώνεται θερμότητα. Στα πρώτα στάδια δημιουργίας της η Γη είχε μεγαλύτερη
ποσότητα ραδιενεργών στοιχείων, πολλά από τα οποία (πχ. αργίλιο Al26) λόγω της μικρής
ημιπεριόδου ζωής τους σχεδόν εξαντλήθηκαν. Άλλα στοιχεία με μεγαλύτερες ημιπεριόδους ζωής
συνεχίζουν και σήμερα τη διάσπασή τους.
Η εσωτερική θερμότητα της Γης δημιουργεί θερμικά ρεύματα στο μάγμα του μανδύα με αποτέλεσμα τ
που προκαλούν την μετακίνησή τους. Το μάγμα που βρίσκεται πιο κοντά στο κέντρο της Γης
θερμαίνεται περισσότερο και εμφανίζει ανοδική κίνηση, ενώ αυτό που ευρίσκεται πιο κοντά στην
λιθόσφαιρα είναι ψυχρότερο και εμφανίζει καθοδική κίνηση.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια βραδύτατη και πολυσύνθετη διαδικασία μεταφοράς θερμότητας από το
εσωτερικό της Γης προς την επιφάνειά της μέσω αγωγής.
 Φλοιός πάχους Λιθόσφαιρα (φλοιός και
0 έως 100 km άνω συμπαγέστερος
μανδύας)
Ασθενόσφαιρα
Μανδύας

Φλοιός Μανδύας

Ρευστός
Εξωτερικός Πυρήνας
Πυρήνας
Εσωτερικός
Πυρήνας Στερεός

Εκτός κλίμακας

Υπό κλίμακα

Η δομή του εσωτερικού της Γης

Ο Φλοιός της Γης
Γεωλογικές διεργασίες κατά την
σύγκλιση λιθοσφαιρικών πλακών
Απεικόνιση των επικέντρων των σεισμών της περιόδου 1963 - 1968 : 358.214 συμβάντα
Απεικόνιση επικέντρων καταγεγραμμένων σεισμών και της έντασής τους στην κλίμακα Richter
Οι μετακινήσεις του φλοιού της Γης
Οι τεκτονικές πλάκες
Οι θέσεις και οι κινήσεις των τεκτονικών πλακών. Απεικονίζεται ο Δακτύλιος της Φωτιάς (Ring of
Fire) που ορίζεται από τις θέσεις των ηφαιστείων.
Με τον Ελληνικό γεωλογικό/
ωκεανογραφικό όρο ωκεάνια
υφαλορράχη, ή τον διεθνή όρο
μεσοωκεάνια ράχη ή ωκεάνια
κορυφογραμμή χαρακτηρίζεται η έξαρση
του ωκεάνιου βυθού που απαντάται σε
μορφή οροσειράς με το ιδιαίτερο
χαρακτηριστικό την κορυφογραμμή της να
τη διατρέχει σε όλο το μήκος της τεκτονικό
ρήγμα, μέσα από το οποίο αναδύεται
μάγμα το οποίο στη συνέχεια εκχύεται ως
λάβα δημιουργώντας συνεχώς κατά την
ψύξη της νέες στρώσεις φλοιού.
Οι μεσοωκεάνιες ράχες χαρακτηρίζονται
γενικά ως ζώνες επέκτασης του ωκεάνιου
πυθμένα και κατά κανόνα χωροθετούνται
στην ζώνη γειτνίασης δύο τεκτονικών
πλακών. Σε παγκόσμια κλίμακα φέρονται
να συνδέονται μεταξύ τους και να
αποτελούν ένα ενιαίο ωκεάνιο τεκτονικό
σύστημα σε ενεργή κατάσταση.

Η Μεσο-Ατλαντική υφαλορράχη, ή Μεσο-Ατλαντική Ράχη (ΜΑΡ) είναι μια οροσειρά της ωκεάνειας
λεκάνης του Ατλαντικού που εκτείνεται σε όλο το μήκος του από Βορρά μέχρι Νότου. Πρόκειται για
επιμήκη ζώνη τεκτονικού ρήγματος αποτελούμενη από βουνά, ηφαίστεια και οροπέδια μεταπτώσεων.
Είναι η μεγαλύτερη σε μήκος οροσειρά του κόσμου, η οποία αποτελεί το όριο μεταξύ των τεκτονικών
πλακών Ευρασίας και Βορείου Αμερικής στο Βόρειο ημισφαίριο και Αφρικής και Νοτίου Αμερικής στο
Νότιο ημισφαίριο.
Σεισμοί και ρήγματα στις ΗΠΑ
Άποψη του Ρήγματος San
Andreas στην Καλιφόρνια μεταξύ
Bakersfield και Santa Maria.
Πλημμυρισμένο ρήγμα στην Κομητεία Cochise της Arizona
Ρήγμα στην Αριζόνα, ΗΠΑ
Ρήγμα στην Αριζόνα, ΗΠΑ
Ρήγμα στην Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Ρήγμα στην Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Ρήγμα στο Wyoming, ΗΠΑ
Ρήγμα στο Wyoming, ΗΠΑ
Ρήγμα στο Wyoming, ΗΠΑ
Ρήγμα στο Illinois, ΗΠΑ
Ρήγμα στην Νεβάδα των ΗΠΑ
Μεγάλα ρήγματα σε άλλες περιοχές
Ρήγμα μήκους 1,5 km στην περιοχή Costa
de Hermosillo στα βόρεια του Mexico
Ρήγμα μήκους 1,5 km στην περιοχή Costa
de Hermosillo στα βόρεια του Mexico
Ρήγμα μήκους 1,5 km στην περιοχή Costa
de Hermosillo στα βόρεια του Mexico
Αιφνίδια εμφάνιση ρήγματος στον
αυτοκινητόδρομο no 26 στο Μεξικό
Ρήγμα στο Μεξικό
Ρήγμα στο Μεξικό
Ρήγμα μήκους 7,0 km στην Serra Geral de Goiás, Bahia, Βραζιλία
Ρήγμα στην Κόστα Ρίκα
Ρήγμα στην περιοχή Κούσκο του Περού
Ρήγμα στην Βολιβία
Το ρήγμα Grjótagjá στην Ισλανδία. Στην περιοχή έχει δημιουργηθεί σπήλαιο με θερμά ύδατα.
Ρήγμα στα βόρεια της Ισλανδίας
Το μεγάλο ρήγμα στην Ισλανδία
Γαλάζια Λίμνη, Ισλανδία
Ρήγμα μήκους 5,0 km στο Bohol των Φιλιππίνων (2013)
Το μεγάλο ρήγμα που εντοπίσθηκε
μεταξύ των περιοχών Daniëlskuil
και Kuruman στην Νότιο Αφρική.
Η Μεγάλη Ρηξιγενής Κοιλάδα
της Ανατολικής Αφρικής
Χάρτης της Ανατολικής Αφρικής στον
οποίο απεικονίζονται τα σπουδαιότερα
ενεργά, κατά τους ιστορικούς χρόνους,
ηφαίστεια (κόκκινα τρίγωνα) και το
Τρίγωνο του Αφάρ (γραμμοσκιασμένο,
στο κέντρο), κομβικό σημείο τριών
τεκτονικών πλακών που τείνουν να
αποχωριστούν. Πρόκειται για την
Αφρικανική πλάκα (Νουβική), την
Αραβική πλάκα και την Σομαλική
πλάκα που αποκλίνουν βαθμιαία κατά
μήκος της Μεγάλης Τεκτονικής Τάφρου
της Ανατολικής Αφρικής.
Η Μεγάλη Ρηξιγενής Κοιλάδα ή Ρηξιγενής Κοιλάδα
της Ανατολικής Αφρικής αποτελεί μια από τις πλέον
εντυπωσιακές γεωλογικές διεργασίες στην
επιφάνεια της Γης. Η ονομασία της δόθηκε από τον
Βρετανό εξερευνητή John Walter Gregory περί τα
τέλη του 19ου αιώνα. Πρόκειται για μια τεράστια
τεκτονική τάφρο μήκους 6.000 km που εκτείνεται
από την Ιορδανία μέχρι την Μοζαμβίκη στα όρια δύο
τεκτονικών πλακών που έχουν αρχίσει αποκλίνουν
εδώ και 35 εκατομμύρια χρόνια.
Το Αφρικανικό τμήμα της τάφρου διακρίνεται στον
Δυτική και την Ανατολική Ρηξιγενή Κοιλάδα. Η
τεκτονική δραστηριότητα στην περιοχή της Δυτικής
Κοιλάδας έχει οδηγήσει στην δημιουργία των πιο
υψηλών οροσειρών και των βαθυτέρων λιμνών της
Αφρικής. Όλες οι μεγάλες λίμνες της Αφρικής
έχουν δημιουργηθεί από το ρήγμα και βρίσκονται
εντός της Ρηξιγενούς Κοιλάδας.
Η Ανατολική Κοιλάδα εμφανίζει μεγαλύτερη
ηφαιστειακή δραστηριότητα και παρουσιάζει μεγάλο
επιστημονικό ενδιαφέρον, δοθέντος ότι παρέχει
στους επιστήμονες την δυνατότητα να
παρακολουθήσουν τις διεργασίες ωκεανογέννησης
στην ξηρά με την σταδιακή δημιουργία και
διεύρυνση χασμάτων και να διευρύνουν τις γνώσεις
τους για την τεκτονική των πλακών και τους
μηχανισμούς δημιουργίας των ρηγμάτων.
Η Ανατολική Αφρικανική Ρηξιγενής Κοιλάδα
αποτελεί επίκεντρο του ενδιαφέροντος όχι
μόνον των Γεωλόγων και λοιπών
Γεωεπιστημόνων, αλλά και των
Ανθρωπολόγων.
Στην περιοχή έχουν ανακαλυφθεί πολλά
απολιθώματα ανθρωποειδών τα οποία θα
μπορούσαν να βοηθήσουν στην κατανόηση
της εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους των
επιπτώσεων στην εξελικτική αυτή πορεία των
προϊστορικών κλιματικών αλλαγών.
Κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν την άποψη
ότι οι διεργασίες δημιουργίας της Ρηξιγενούς
Κοιλάδας επέφεραν σημαντικές
περιβαλλοντικές πιέσεις που επιτάχυναν την
εξέλιξη των ανθρωποειδών που έγιναν δίποδα
προκειμένου να επιβιώσουν.
Ρηξιγενής ονομάζεται μια επιμήκης κοιλάδα που
δημιουργείται από την βύθιση τεμάχους του φλοιού
της Γης μεταξύ δυο ρηγμάτων ή ομάδας περίπου
παραλλήλων ρηγμάτων (graben). Με την διεύρυνση
των ρηγμάτων το μεταξύ αυτών τέμαχος αρχίζει να
κατέρχεται. Η τριβή η οποία δημιουργείται κατά την
καθοδική αυτή κίνηση μπορεί να προκαλέσει
σεισμούς ενώ παράλληλα αναπτύσσεται θερμότητα
που μπορεί να οδηγήσει στην τήξη των
πετρωμάτων, με επακόλουθο την ηφαιστειακή
δραστηριότητα.
Από τις μεγαλύτερες και πιο γνωστές ρηξιγενείς
κοιλάδες είναι η Μεγάλη Ρηξιγενής Κοιλάδα της
Ανατολικής Αφρικής (D) και η Κοιλάδα του Άνω
Ρήνου στην Γερμανία (Rheingraben). Αποτελούν
επίσης χαρακτηριστικό των Μεσωκεανίων Ραχών
(mid-ocean ridges).
Η δημιουργία τους οφείλεται στις τάσεις που
αναπτύσσονται μεταξύ δύο περίπου παραλλήλων
ρηγμάτων (Α), που οδηγούν στην βύθιση του
ενδιαμέσου τεμάχους και την δημιουργία τάφρου
(graben). Ενίοτε η ύπαρξη ομάδας περίπου
παραλλήλων ρηγμάτων οδηγεί στην τμηματική
βύθιση του τεμάχους (B), όπως για παράδειγμα
στην εικόνα (C).
Η δημιουργία της Μεγάλης Ρηξιγενούς Κοιλάδας της
Ανατολικής Αφρικής αποδίδεται στην μετακίνηση
των τεκτονικών πλακών που άρχισε κατά την
Ολιγόκαινο Εποχή.
Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τα υπάρχοντα και διαρκώς διευρυνόμενα τεκτονικά ρήγματα κατά μήκος
της Ανατολικής Αφρικής, καθώς και τα νέα που δημιουργούνται κατά καιρούς, είναι ενδεχόμενο να
οδηγήσουν στην διάσπαση της Αφρικανικής ηπείρου σε χρονικό ορίζοντα 10 εκατομμυρίων ετών,
όταν αυτά θα αρχίσουν να κατακλύζονται με νερό.
Το ρήγμα Αφάρ στην βόρεια Αιθιοπία εμφανίζει σήμερα διεύρυνση περίπου 2,5 cm κάθε χρόνο. Ο
ρυθμός αυτός οδηγεί σε εύρος 250 km μετά από 10 εκατομμύρια χρόνια!
Ρήγμα στο έδαφος της Αιθιοπίας προμηνύει τον διαμελισμό της Αφρικής
Η ισχυρή σεισμική δραστηριότητα στο ηφαίστειο Dabbahu το 2005 προκάλεσε μια τεράστια ρωγμή
στην επιφάνεια του εδάφους, μήκους περίπου 60 km, πλάτους 8 m σε και βάθους 2 m. Λίγους μήνες
αργότερα ανακαλύφθηκαν και άλλες ρωγμές στην έρημο, ενώ το έδαφος βυθίστηκε κατά 100 περίπου
μέτρα. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι εκείνη την περίοδο επήλθε μείωση του πάχους της ασθενόσφαιρας
κάτω από το ρήγμα (άνοδος της στάθμης του μάγματος).
Πιθανώς, η αφρικανική ήπειρος αποτελούσε μια ενιαία τεκτονική πλάκα πριν από 30 εκατομμύρια
χρόνια. Ωστόσο, ένας τεράστιος όγκος λάβας εκτινάχθηκε από τον φλοιό της γης και αργότερα
δημιούργησε την Ερυθρά Θάλασσα. Τώρα, η Αφρική αποτελείται από 3 πλάκες την Αραβική, την
Αφρικανική και την Σομαλική. Αυτές οι 3 πλάκες διασταυρώνονται σε ένα σημείο γνωστό ως "Η τριπλή
διασταύρωση του Αφάρ" και απομακρύνονται η μια από την άλλη 1 με 2 cm κάθε χρόνο. Όταν η ρωγμή
που χωρίζει την Αραβική και την Αφρικανική πλάκα γίνει αρκετά μεγάλη, θα κατακλυσθεί από τα νερά
που θα εισχωρήσουν από την Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο του Άντεν. Υπολογίζεται ότι η
διαδικασία αυτή θα χρειαστεί 10 εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Προς το παρόν, οι ορεινές ζώνες που περιβάλλουν το ρήγμα Danakil αποτελούν έναν φυσικό φραγμό
που εμποδίζει το νερό από την Ερυθρά Θάλασσα να εισχωρήσει. Αλλά μόλις το υψηλότερο σημείο
διαβρωθεί ή μετακινηθούν οι τεκτονικές πλάκες ο φραγμός αυτός θα παύσει να υφίσταται …
Αρκετοί γεωφυσικοί πιστεύουν ότι ένα γιγαντιαίο κομμάτι του μανδύα της γης που μεταφέρει θερμότητα
από τον πυρήνα προς το φλοιό κινείται ανοδικά, και όπως ανυψώνεται χωρίζει σταδιακά την
αφρικανική τεκτονική πλάκα στα δύο. Σε αντίστοιχο φαινόμενο αποδίδουν την δημιουργία των μεγάλων
οροπεδίων στην Αιθιοπία και την Κένυα.
Το 2006 και το 2011 ομάδα ερευνητών συνέλεξε δείγματα από πετρώματα στα δύο οροπέδια, τα οποία
συνορεύουν με την κοιλάδα του ρήγματος και μέτρησε την περιεκτικότητά τους σε ισότοπα των
ευγενών αερίων He3 και Ne22 (Ήλιον και Νέον). Οι συγκεντρώσεις βρέθηκαν παραπλήσιες σε όλα τα
δείγματα πράγμα που τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι και τα δύο οροπέδια, και συνεπώς το ρήγμα,
δημιουργήθηκαν από μία μαζική ανύψωση του μανδύα.
Στην Ανατολική Αφρική ο φλοιός της Γης εκτείνεται και ρηγματώνεται μέσω διεργασιών
ταφρογέννεσης. Συγκλίνοντα κατά βάθος ρήγματα έχουν δημιουργήσει με την πάροδο του
χρόνου κατερχόμενα ρηξιτεμάχια (graben). Στην εικόνα η περιοχή Afar στα βόρεια της Αιθιοπίας.
Άποψη κλάδου της Μεγάλης Ρηξιγενούς Κοιλάδας στη Τανζανία
Ένα ρήγμα στην Αιθιοπία, μήκους πολλών χιλιομέτρων δημιουργεί ερωτηματικά στην
επιστημονική κοινότητα και ανησυχίες σε εκατομμύρια κατοίκους της Ανατολικής Αφρικής.
Το μεγάλο ρήγμα στο έδαφος της Αιθιοπίας προμηνύει άραγε διαχωρισμό της Αφρικής;
Ένα νέο τεράστιο ρήγμα στην Κένυα ενισχύει την άποψη ότι η Αφρική κάποτε θα
διαμελιστεί
Ένα νέο τεράστιο διακλαδιζόμενο ρήγμα βάθους τουλάχιστον 15 m και πλάτους τουλάχιστον 20 m
εμφανίστηκε ξαφνικά στη στην κοιλάδα Ναρόκ στην Κένυα και συνεχίζει να μεγαλώνει εξαιτίας των
ισχυρών βροχοπτώσεων στην περιοχή.
Η γόνιμη κοιλάδα μετατράπηκε σε άγρια και αφιλόξενη έκταση, προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές στο
οδικό δίκτυο της περιοχής, ενώ χρειάστηκε να εκκενωθούν και κάποιες περιοχές. Το ρήγμα έκοψε
στην μέση τον αυτοκινητόδρομο Mai-Mahu που αποτελεί βασικό οδικό άξονα της Κένυα.
Αυτό το ρήγμα ωστόσο είναι μόνο ένα από τα δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες "αδύναμα σημεία"
της Κοιλάδας του Μεγάλου Ρήγματος, που εκτείνεται από το Κέρας της Αφρικής μέχρι τη
Μοζαμβίκη.
Στην Κένυα υπάρχει έντονη γεωλογική δραστηριότητα, η οποία εστιάζεται γύρω από το ηφαίστειο
Σουσουά, η δε κοιλάδα Ναρόκ έχει μακρύ ιστορικό τεκτονικής και ηφαιστειακής δραστηριότητας.
Οι Γεωλόγοι εκτιμούν ότι παρόλο που το ρήγμα ήταν αδρανές στο πρόσφατο παρελθόν, ενδέχεται
να υπήρξαν πρόσφατα κινήσεις βαθιά στον φλοιό της Γης που προκάλεσαν ζώνες αδυναμίας, οι
οποίες εκτείνονται μέχρι την επιφάνεια. Αυτές οι ζώνες αδυναμίας σχηματίζουν ρωγμές στο
έδαφος που συνήθως γεμίζουν με ηφαιστειακή τέφρα, η οποία προέρχεται από το κοντινό Όρος
Λονγκονότ. Οι πρόσφατες βροχές στην περιοχή ωστόσο έκαναν πιο εμφανές το γεωλογικό
φαινόμενο, παρασύροντας την τέφρα και αποκαλύπτοντας τα μεγάλα "χάσματα", που φαίνονται
να έχουν διευρυνθεί.
Κατά τους επιστήμονες το φαινόμενο αυτό αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι με την πάροδο του
χρόνου (του γεωλογικού χρόνου εννοείται) τέσσερις χώρες στο Κέρας της Αφρικής - η Σομαλία, η
μισή Αιθιοπία, η Κένυα και η Τανζανία - θα διαχωριστούν από την Αφρική σχηματίζοντας μια νέα
ήπειρο, την επονομαζόμενη Σομαλική Πλάκα, όπως κάποτε έγινε με την Αφρική και τη Νότια
Αμερική που ταιριάζουν σαν δύο κομμάτια παζλ.
Σχισμή του εδάφους στην Ανατολική Αφρική