Κλιματική Αλλαγή: Πως ένα

φυσικό φαινόμενο
μετατράπηκε σε απάτη
Αντώνης Φώσκολος
13 Αυγούστου 2019
7402

Η Κλιματική Αλλαγή είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που

εμφανίστηκε εδώ και εκατομμύρια χρόνια και μελετήθηκε από τους
γεωλόγους του Τεταρτογενούς (Quaternary geologists). Αυτή η
κατηγορία των γεω-επιστημόνων μελετούν το παλαιό-κλίμα και
την παλαιό-εδαφολογία. Από τα τέλη του 17ου αιώνα μελέτησαν
τις παλινδρομικές κινήσεις των παγετώνων που γινόντουσαν κάθε
περίπου 120.000 χρόνια, αρχής γενομένης από τα μέσα του
Τεταρτογενούς, ήτοι, περίπου, πριν 1.000.000 χρόνια. Την αιτία
δεν την γνώριζαν.

Το 1942 οι Γερμανοί συνέλαβαν και φυλάκισαν στο Βελιγράδι έναν

διάσημο Σέρβο αστροφυσικό ονόματι Milancovitch. Κατά την διάρκεια
της παραμονής του στις φυλακές μελέτησε τις τροχιές της Γης γύρω
από τον ήλιο και παρατήρησε ότι όταν η τροχιά της Γης μεταβάλλεται
από κυκλική, που είναι σήμερα, σε ελλειψοειδή έχουμε τους παγετώνες
των 120.000 ετών, εικόνα 1. Όταν ο άξονας περιστροφής αλλάζει κλίση
κάθε 40.000 χρόνια, έχουμε πάλι μια παγετώδη περίοδο (εικόνα 1).

Εικόνα 1. εκκεντρότητα, αξονική απόκλιση και η μετάπτωση των

τροπικών και εαρινών ισημεριών, κύκλοι Milancivitch, που δημιουργούν
κλιματικές αλλαγές κάθε 120000 χρόνια, κάθε 40000 χρόνια και κάθε
20000 χρόνια αντιστοίχως, Σταύρος Αλεξανδρής, 2019.
Όταν ο ημερήσιος άξονας περιστροφής της Γης αλλάζει τοποθεσία
επανέρχεται στην αρχική του θέση κάθε 20.000 χρόνια. Αυτός ο
στροβιλισμός δημιουργεί κάθε 20.000 χρόνια μια παγετώδη περίοδο.
Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει η επίδραση ούτε του ανθρώπου ούτε του
ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα. Φυσικά, εκείνη την περίοδο,
δεν κάναμε χρήση των υδρογονανθράκων. Παρόλα αυτά είχαμε
κλιματικές αλλαγές.
 Εικόνα 2. Μερικές
τοποθεσίες από τις παγοκολώνες που λήφθηκαν από τον Νότιο Πόλο και
που φυλάγονται σε ειδικές αποθήκες του Πανεπιστημίου ΟHIO, USA
Το 1995 εκατοντάδες επιστήμονες από όλον τον κόσμο άρχισαν να
κάνουν γεωτρήσεις στον Βόρειο και Νότιο Πόλο, όπως επίσης στη
Γροιλανδία (εικόνα 2) για να πάρουν παγοκολώνες που δείχνουν τις
κλιματικές αλλαγές τα τελευταία 450.000 χρόνια.

Αυτές οι πάγο-κολώνες ορισμένες μήκους 3.200 μέτρων, (εικόνα 3)

φυλάγονται στο μουσείο του πανεπιστημίου Οχάιο των ΗΠΑ ενώ οι
πάγο-κολώνες από την Γροιλανδία στο Ινστιτούτο Niels Bohr της
Κοπεγχάγης στη Δανία.

Μελετώντας τις διακυμάνσεις της περιεκτικότητας του διοξειδίου του

άνθρακος που υπήρχαν ως εγκλείσματα στις παγοκολώνες όπως επίσης
τα ισότοπα οξυγόνου 18 (δ 18Ο) που βρίσκονται σε εγκλείσματα αέρος
και είναι θερμοκρασιακοί δείκτες, κατασκεύασαν διαγράμματα
διακύμανσης της θερμοκρασίας και του διοξειδίου του άνθρακος των
τελευταίων 450.000 ετών, (εικόνα 4).

Εικόνα 3. Η παγο-κολώνα VOSTOK-1 μήκους 3.2 χιλιομέτρων που

λήφθηκε από τον Νότιο Πόλο για την μελέτη της κλιματικής αλλαγής,
Petit, et. al., 1999.
Στην εικόνα 4, παρατηρούμε πόσες φορές η μέση γήινη θερμοκρασία
υπερέβη την σημερινή μέση γήινη θερμοκρασία των 15 βαθμών
Κελσίου ασχέτως της ατμοσφαιρικής περιεκτικότητας σε διοξείδιο του
άνθρακος. Επιπροσθέτως, παρατηρούμε την επιβεβαίωση της θεωρίας
του Milancovitch, δηλαδή ότι περίπου κάθε 120.000 χρόνια πρέπει και
πράγματι έχουμε μέσο-παγετώδεις περιόδους, δηλαδή κλιματικές
αλλαγές, όπως επίσης επιβεβαίωση των υπαιθρίων παρατηρήσεων που
έκαναν οι γεωλόγοι του Τεταρτογενούς πριν 200 χρόνια για τις
κλιματικές αλλαγές.

Εικόνα 4. Θερμοκρασιακές διακυμάνσεις κατά τα τελευταία 450000

χρόνια. Άξιον παρατήρησης είναι το πόσες φορές είχαμε θερμοκρασίες
πάνω από την σημερινή μέση γήινη θερμοκρασία των 15 C για πολλά
χρόνια χωρίς να λιώσουν οι πάγοι. Αυτό δείχνουν οι πάγο-κολώνες
Vostok-1 και EPICA.
Το πολύ σημαντικό συμπέρασμα, που πρέπει να το καταλάβουν οι
περιβαλλοντολόγοι είναι ότι κατά την διάρκεια του Τεταρτογενούς
ιδιαίτερα τα τελευταία 450.000 χρόνια είχαμε μέσο-παγετώδεις
περιόδους με μέσες γήινες θερμοκρασίες πολύ μεγαλύτερες από ότι
έχουμε σήμερα και για πολύ μεγάλες περιόδους, χωρίς να λιώσουν οι
πάγοι στον Βόρειο και Νότιο Πόλο.
Εικόνα 5. Μέση γήινη θερμοκρασία των 18 C κατά την διάρκεια της
Εεμίου μεσοπαγετώδους περιόδου που διήρκεσε 10000 χρόνια. Ούτε ο
Βόρειος Πόλος ούτε ο Νότιος Πόλος έλιωσαν.
Αυτή η περίπτωση καταγράφεται από την Εέμιο Περίοδο που κράτησε
περίπου 10.000 χρόνια, διάρκεια σχεδόν όσης με την Ολοκαινική
περίοδο (14.000 χρόνια π.Χ. μέχρι σήμερα), εικόνα 5, με μέση γήινη
θερμοκρασία της Εεμίου περιόδου τους 18 βαθμούς Κελσίου έναντι της
σημερινής των 15,8 βαθμών Κελσίου.

Κατά την περίοδο αυτή των 10.000 ετών δεν έλειωσαν οι πάγοι και δεν
πέθαναν οι αρκούδες στον Βόρειο Πόλο, ούτε οι πιγκουίνοι στον Νότιο
Πόλο. Άρα, η ψευτιά που διαδίδουν οι περιβαλλοντολόγοι ότι ο
πλανήτης θα καταστραφεί αν η μέση γήινη θερμοκρασία ανέβει κατά 1
βαθμό Κελσίου ήτοι στους 16,8 βαθμούς Κελσίου είναι καθαρή απάτη.
Εικόνα 6. Πάνω από 100 κλιματικές αλλαγές διαπιστώθηκαν τα
τελευταία 10000 χρόνια κάνοντας χρήση της γεωμαγνητικής
πολικότητας και των ισοτόπων δ 180.
Αυτό μαρτυράν οι μελέτες των 400 παγοκολώνων που βρίσκονται
σήμερα στα μουσεία. Επίσης, οι τελευταίες μελέτες που αφορούν τα
τελευταία 10000 χρόνια, (εικόνα 6), έδειξαν με βάση τις θερμοκρασίες
που καταγράφηκαν σε ιζήματα του Βόρειου Ατλαντικού, μελέτη
ισοτόπων δ 180, ότι είχαμε πάνω από 100 φορές κλιματικές αλλαγές
χωρίς να υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα.

Και κάτι άλλο πάρα πολύ σημαντικό. Παρατηρούμε ότι η άνοδος της
ατμοσφαιρικής περιεκτικότητας σε διοξείδιο του άνθρακος διαμέσου των
αιώνων έπεται της ανόδου της θερμοκρασίας σε όλες τις μέσο-
παγετώδεις περιόδους. Ήτοι παρουσιάζει χρονική υστέρηση έναντι της
ανόδου της θερμοκρασίας (εικόνα 7) γεγονός που μας οδηγεί στο να
συμπεράνουμε ότι η άνοδος της ατμοσφαιρικής περιεκτικότητας σε
διοξείδιο του άνθρακος είναι το αποτέλεσμα της ανόδου της γήινης
μέσης θερμοκρασίας.
Εικόνα 7. Υστέρηση μεταξύ της εμφάνισης της μέσης γήινης
θερμοκρασίας και της περιεκτικότητας της γήινης ατμόσφαιρας σε CO2
κατά τον Φανεροζωϊκό Αιώνα Αυτή η διαχρονική παρατήρηση μας λέει
ότι η περιεκτικότητα του ατμοσφαιρικού CO2 είναι το αιτιατό και όχι η
αιτία της ανόδου της γήινης θερμοκρασίας, Khilyuk and Chillingar,
2003.

Όταν υπήρξε ο Ηomo Sapiens

Πριν 14.000 χρόνια, η μέση γήινη θερμοκρασία στον πλανήτη ανέβηκε

από 11 βαθμούς Κελσίου στους 15 βαθμούς χωρίς να γνωρίζουμε την
αιτία (εικόνα 8). Μεταξύ 8.500 π.Χ. και 4.500 π.Χ., ήτοι κατά την
παλαιολιθική περίοδο, η μέση γήινη θερμοκρασία ανέβηκε στους 17
βαθμούς Κελσίου. Αυτή την εποχή, που ονομάζεται η περίοδος του
Ολοκαινικού μεγίστου, δημιουργήθηκε η Σαχάρα χωρίς να
εξαφανιστούν ούτε οι πάγοι από τον Βόρειο και Νότιο Πόλο, ούτε οι
αρκούδες και ούτε οι πιγκουίνοι.
Εικόνα 8. Οι διακυμάνσεις της μέσης γήινης θερμοκρασίας τα τελευταία
11000 χρόνια, Dansgard et al., 1969 και Shonwiese 1995.
Αυτή την περίοδο δεν γινότανε χρήση των υδρογονανθράκων. Άρα, η
αύξηση της γήινης θερμοκρασίας θα πρέπει να αποδοθεί σε εξωγενείς
παράγοντες και όχι στην άνοδο του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του
άνθρακος, σε επίπεδα άνω των 400 ppm, κάτι που πρέπει να
ερευνήσουν οι περιβαλλοντολόγοι. Παρατηρούμε πάλι ότι οι υψηλές
θερμοκρασίες για 4.000 χρόνια δεν οδήγησαν στην τήξη των πάγων,
όπως επικαλούνται οι περιβαλλοντολόγοι και πολλοί άσχετοι. Ότι
δηλαδή η αύξηση της σημερινής γήινης θερμοκρασίας στους 16,5
βαθμούς Κελσίου θα επιφέρει κοσμογονικές και απρόβλεπτες
καταστροφές στην Γη.

Μεταξύ 4.500 π.Χ. και 500 π.Χ. είχαμε μικρές κλιματικές αλλαγές. Η
μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας άρχισε κατά την εποχή του Περικλή
και κράτησε, περίπου μέχρι το 300 μ.Χ., ήτοι για 800 χρόνια με μέση
γήινη θερμοκρασία πάλι τους 17 βαθμούς Κελσίου (εικόνα 9). Αυτή η
κορύφωση ονομάζεται Ρωμαϊκό ή ελληνορωμαϊκό μέγιστο.
Εικόνα 9. Διακύμανση των επιφανειακών θερμοκρασιών στην θάλασσα
των Σαργασών τα τελευταία 3000 χρόνια ( Μετρήσεις μέχρι το 1975)
βάση των ισοτοπικών μετρήσεων δ 180 στο πλαγκτόν Globigerinoides
rubber, Keigwin, L.D., Science 274: 1504-1508. Φανερά είναι τα
θερμοκρασιακά μέγιστα της Ρωμαϊκής Εποχής και το Μεσαιωνικό
Μέγιστο.
Μεταξύ 100 π.Χ. και της γέννησης του Χριστού, ήτοι για 100 χρόνια,
δεν είχαμε καμία βροχόπτωση στην Αθήνα και οι κάτοικοι γονυπετείς
πήγαιναν στους ναούς του Όμβριο Διός (δύο ναοί, ένας στους πρόποδες
του Υμηττού, περιοχή Αργυρούπολης, και ο άλλος στα Τουρκοβούνια)
ψάλλοντας «Υσον, Υσον ώ φίλε Ζεύς κατά της Αρούρης των Αθηναίων
και Πεδίων» και προσφέροντας κοχύλια σαν τάματα.

Παρατηρούμε πάλι ότι οι υψηλές θερμοκρασίες για 800 χρόνια δεν

οδήγησαν στην τήξη των πάγων, όπως επικαλούνται οι
περιβαλλοντολόγοι και πολλοί άσχετοι ότι αύξηση της σημερινής γήινης
θερμοκρασίας στους 16,5 βαθμούς Κελσίου θα επιφέρει κοσμογονικές
και απρόβλεπτες καταστροφές στην Γη. Τέτοιες προβλέψεις έχει κάνει
και ο Ilya Pricogini θεωρητικός του Χάους.
Εικόνα 10. Καλλιέργεια σιτηρών στην Γροιλανδία κατά την περίοδο του
Μεσαιωνικού Μεγίστου.
Από το 300 μ.Χ. μέχρι το 800 μ.Χ. είχαμε μία πτώση της μέσης γήινης
θερμοκρασίας κάτω των 15 βαθμών Κελσίου. Μετά από αυτή την πτώση
είχαμε πάλι μια άνοδο της μέσης γήινης θερμοκρασίας στους 17
Κελσίου από το 800 μ.Χ. έως το 1350 μ.Χ. χωρίς να λιώσουν οι πάγοι
στον Βόρειο και Νότιο Πόλο, χωρίς να εξαφανιστούν οι αρκούδες και οι
πιγκουίνοι.

Το λένε και οι 400 παγοκολώνες που υπάρχουν στα μουσεία που

ορισμένοι οικονομολόγοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι αλλά και
ακαδημαϊκοί δεν το γνωρίζουν, ίσως και εσκεμμένα. Σε αυτή την θερμή
περίοδο των 550 ετών είδαμε τις ακρίδες από την Υποσαχάριο ζώνη της
Αφρικής να φθάνουν στην Βιέννη και να καταστρέφουν τα σιτηρά της
Νότιας Ευρώπης.

Είδαμε την καλλιέργεια της αμπέλου να φθάνει και να εγκαθίσταται

στην Σκωτία και είδαμε οι πάγοι να λιώνουν στο νότιο μέρος της
Γροιλανδίας με αποτέλεσμα να εποικιστεί από τους Δανούς (εικόνα 10).
Και όμως, ο πλανήτης Γη δεν καταστράφηκε, όπως λένε ορισμένες
ελληνικές εφημερίδες και blogs, ότι θα γίνει αν ανέβει η θερμοκρασία
στους 16,5 βαθμούς Κελσίου. Πρόκειται για συστηματική διαστρέβλωση
της αλήθειας. Γιατί άραγε δεν μπαίνουμε στις βιβλιοθήκες όλου του
κόσμου και στις εγκυκλοπαίδειες όλου του κόσμου, στο διαδίκτυο κλπ.
κλπ. για να δούμε τις διαχρονικές κλιματικές αλλαγές. Αυτή η
παραπλάνηση που αποσκοπεί και ποιους εξυπηρετεί;

Από το 1350 μ.Χ. έως το 1800 μ.Χ. είχαμε την μικρή παγετώδη περίοδο
που κράτησε 450 χρόνια και έφερε την πανώλη στην Ευρώπη όπου
βρήκαν θάνατο 40 εκατομμύρια Ευρωπαίοι. Αυτό αποδίδεται στην ψύξη
των νερών. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πλυθούν. Ναι είχαμε
κλιματικές αλλαγές που δεν οφείλονται στην διακύμανση των
συγκεντρώσεων του διοξειδίου του άνθρακος στην ατμόσφαιρα. Μέχρι
το 1800 μ.Χ. δεν κάναμε χρήση υδρογονανθράκων.
Ρούσβελτ, Χίτλερ, Θάτσερ και
Κλιματική Αλλαγή - Η
εργαλειοποίηση της φύσης
από την πολιτική
Αντώνης Φώσκολος
14 Αυγούστου 2019
1300

Από τα τέλη του 17ου αιώνα μια ομάδα διασήμων ερευνητών (J.
Fourier, L. Agassiz, J. Tyndall, S. Arrhenius και πάρα πολλοί
άλλοι) προσπάθησαν να βρουν την αιτία που προκαλεί Κλιματική
Αλλαγή. Τις αλλαγές στο κλίμα τις είχαν διαπιστώσει οι γεωλόγοι
του Τεταρτογενούς, δηλαδή οι επιστήμονες που σπουδάζουν την
παλαιοκλιματολογία. Η σκέψη τους πήγε στις αυξομειώσεις των
συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος που
όμως δεν προερχόταν από την βιομηχανική δραστηριότητα και
τους υδρογονάνθρακες.
Η Κλιματική Αλλαγή, λοιπόν, απασχολούσε την ανθρωπότητα πάνω από
200 χρόνια και δεν είναι φαινόμενο των τελευταίων 40 ετών, όπως το
παρουσιάζουν οι περιβαλλοντολόγοι και οι πολιτικοί μας. Έτσι, οι
επιστήμονες απεφάσισαν να στείλουν στην ατμόσφαιρα αερόστατα για
165 χρόνια, ήτοι από το 1800 μέχρι το 1965, που έπαιρναν δείγματα
ατμοσφαιρικού αέρα από τέσσερις ηπείρους.

Εικόνα 11. Ενδείξεις διακυμάνσεων των συγκεντρώσεων του

ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος τον 20ο αιώνα στο Βόρειο
Ημισφαίριο. Άξιον παρατήρησης είναι οι συγκεντρώσεις του
ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος 435ppm το 1822, 390 ppm το
1860 και 400 ppm το 1940, όταν δεν είχαμε βιομηχανική
δραστηριότητα, Beck 2007.
Έκαναν 90.000 μετρήσεις και τα αποτελέσματα παρουσιάζονται στις
εικόνες 11 και 12. Η εικόνα 11 δείχνει ότι οι χρονιές 1821, 1860 και το
1940 ήταν τρεις εποχές που είχαμε υψηλές συγκεντρώσεις διοξειδίου
του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, 435 ppm, 390 ppm και 400ppm
αντιστοίχως και ταυτόχρονα υψηλές θερμοκρασίες.
Εικόνα 12. Μέση ετήσια θερμοκρασία της Ανταρκτικής από 5 τοποθεσίες
βάση μετρήσεων ισοτόπων δ 18Οαπό το 1800 μ.Χ. έως το 2000 μ.Χ.,
Schneider et. al., 2006. Συσχέτιση με τις μετρήσεις του επιστήμονα
Beck, 2007.
Αυτές οι δύο περίοδοι δεν μπορούν να συνδεθούν με το ατμοσφαιρικό
διοξείδιο του άνθρακος, που παράγεται από την χρήση
υδρογονανθράκων. Και τίθεται το ερώτημα μήπως το ατμοσφαιρικό
διοξείδιο του άνθρακος είναι αποτέλεσμα της αύξησης της γήινης
θερμοκρασίας και όχι η αιτία; Είναι η δεύτερη φορά που παρατηρείται
αυτή η υστέρηση.

Εικόνα 13. Αμμοθύελλα (Dust Bowl or Dirty Thirties) κατά την περίοδο
ξηρασίας στο Stratford, Texas, 1935. www.mccord. museum.
qc.ca “Home Page”
Μεταξύ 1920 και 1940 είχαμε μια πολύ θερμή και ξηρή εποχή στην Γη,
κάτι που πρέπει να θυμούνται όσοι γεννήθηκαν πριν το 1940. Η
ξηρασία και άνοδος της θερμοκρασίας κατέστρεψαν τη γεωργία και την
κτηνοτροφία σε ΗΠΑ και Ευρώπη (εικόνες 13 και 14). Αυτή η περίοδος
ονομάστηκε "The Great Depression Years" και είχε οικονομικές και
γεωπολιτικές επιπτώσεις. Άνοδο του Φραγκλίνου Ρούσβελτ σε ΗΠΑ και
Χίτλερ στην Γερμανία.

Εικόνα 14. Πατέρας και τα

δύο παιδία του κατά την διάρκεια αμμοθύελλας στο Cimaron County,
Oklahoma, 1936. Φωτογραφία Arthur Rothstein. www.mccord.
museum. qc.ca “Home Page”, Thematic.
Μετά το 1940 πέφτουν απότομα οι θερμοκρασίες με αποτέλεσμα να
έχουμε βαρείς χειμώνες, γεγονός που συνέβαλε στο να χάσει ο Χίτλερ
τον πόλεμο στην Ρωσία (εικόνα 15). Από το 1980 και μετά, μπαίνουμε
σε μία περίοδο αύξησης της μέσης γήινης θερμοκρασίας, η οποία άρχισε
από τους πολιτικούς να αποδίδεται στην χρήση των υδρογονανθράκων.

Συγκεκριμένα, η Θάτσερ, πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας,

επειδή ήρθε σε μεγάλη αντίθεση με τους ανθρακωρύχους, οι οποίοι
υποστήριζαν το Εργατικό Κόμμα, πλήρωσε τους επιστήμονες --και
δυστυχώς αυτοί το δέχτηκαν-- για να αποδείξουν ότι η χρήση του
λιθάνθρακα στην ηλεκτροπαραγωγή θα καταστρέψει την ανθρωπότητα.

Διοξείδιο του άνθρακος και Κλιματική Αλλαγή

Τότε, η συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα είχε

αυξηθεί κατά 0,002% από την κανονική του, δηλαδή από τα 0,035%
έφθασε στα 0,037%. Και ο κόσμος το πίστεψε. Όταν η Θάτσερ έχασε
τις εκλογές το 1988, την σκυτάλη την πήραν ο ΟΗΕ, ένας επίσης
πολιτικός οργανισμός. Αποτέλεσμα αυτής της τραγωδίας είναι να
πολιτικοποιηθεί ένα πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό φυσικό
φαινόμενο, όπως είναι η Κλιματική Αλλαγή, σε μοχλό καταστροφής
οικονομιών και κρατών.

Εικόνα 15. Ο βαρύτατος χειμώνας του 1942 που δοκίμασε βαρύτατα τις
γερμανικές δυνάμεις στο Ρωσικό πεδίο των μαχών. Η Ρωσική
αντεπίθεση.
Τη συνέχεια την γνωρίζουμε. Μπαίνουν σε αυτό το σκηνικό οι πολιτικοί.
Πρώτος απ' όλους, ο Αλ Γκορ, δημοσιογράφος αλλά και αντιπρόεδρος
των ΗΠΑ, που έχει επενδύσει πολιτικά στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Ο Αλ Γκορ είναι συνιδρυτής και πρόεδρος της Generation
Investment Management και επίσης συνεργάτης στην
εταιρία Kleiner Perkins, επικεφαλής της ομάδας λύσεων για την
Κλιματική Αλλαγή. Επίσης, τη σκυτάλη πήρε ο πρόεδρος της Γαλλίας
Εμμανουέλ Μακρόν αλλά και η ΕΕ. Δηλαδή, πουθενά επιστήμη.

Το βασανιστικό ερώτημα παραμένει

Εικόνα 16. Η δημιουργία ηλιακών ανέμων ως αποτέλεσμα των ηλιακών

εκρήξεων/ηλιακών κηλίδων και η επίδρασή τους στην γήινη
μαγνητόσφαιρα και ατμόσφαιρα.
Ερώτημα: Έχουμε κλιματική αλλαγή; Η απάντηση είναι ναι, αλλά δεν
οφείλεται στις πολύ μικρές διακυμάνσεις του ατμοσφαιρικού διοξειδίου
του άνθρακος που εντοπίζονται στο τρίτο δεκαδικό ψηφίο της
εκατοστιαίας σύνθεσης της ατμόσφαιρας. Είναι ηλίθιο να το πιστεύουμε.
Τότε που οφείλεται η κλιματική αλλαγή;
Εικόνα 17. Οι καιρικές προβλέψεις βάσει κύκλων των ηλιακών κηλίδων.
Ο ηλιακός κύκλος 24 είναι μικρός και προβλέπει/ προετοιμάζει ότι μετά
το 2020 θα πέσει η μέση γήινη θερμοκρασία.
Στις εξάρσεις/εκρήξεις του ηλίου που διαπιστώνονται από τον αριθμό
των ηλιακών κηλίδων, (εικόνα 16). Αυτές οι εξάρσεις (εικόνες 16 και
17), που έχουν πιστοποιηθεί και μελετηθεί από το 1600 μ.Χ. μέχρι
σήμερα από καθηγητές και διευθυντές αστεροσκοπείων, λαμβάνουν
χώρα κάθε 22, ή 44, ή 88 χρόνια και λέγονται κύκλοι των Wolf-
Gleissberg (εικόνα 18). Οι μεγαλύτερης διαρκείας κύκλοι των 200 ετών
λέγονται κύκλοι De Vries.

Αυτές οι εξάρσεις, που εκδηλώνονται με μαζικές εκλύσεις κοσμικής

σκόνης (εικόνες 19 και 20), επηρεάζουν το κλίμα στη Γη και εξηγούν
τις κλιματικές αλλαγές που παρατηρούμε από το 1400 μ.Χ. μέχρι
σήμερα. Τέτοιες αλλαγές είναι οι μικρές παγετώδεις περιόδους που
είχαμε από το 1400 μ.Χ. μέχρι το 1800 μ.Χ., Maunder minimum και
Dalton minimum (εικόνα 18).
Εικόνα 18. Προσομοίωση των ηλιακών δραστηριοτήτων με βάση τις
συγκεντρώσεις του ισοτόπου 10 Be που βρέθηκαν στην πάγο-κολώνα
Dye-3 που λήφθηκε από την Γροιλανδία, Beer et. al,. 1994. Το 10 Be
προέρχεται από την εισερχόμενη γαλακτική σποδό. Συσχετισμός με τον
αριθμό των ηλιακών κηλίδων από το 1600 μ. Χ. έως το 2000 μ. Χ.,
Hoyt and Schatten 1998a and 1998b.
Αυτές οι παρατηρήσεις επιβεβαιώνονται από τα ισότοπα Βηρυλλίου 10
(10Be) που βρίσκονται μόνο στην γαλακτική σκόνη και είναι παράγωγα
των ηλιακών εκρήξεων. Η γαλακτική σκόνη με ισότοπα του 10Be που
βρέθηκε στον πάγο-πυρήνα Dye-3 που πήραν οι Δανοί από την
Γροιλανδία.

Οι διακυμάνσεις της περιεκτικότητας σε Be10 συμπίπτουν απόλυτα με

την δραστηριότητα των ηλιακών κηλίδων, οι οποίες επηρεάζουν την
γήινη μέση θερμοκρασία. Επίσης οι Friss-Christiansen (Nobel prize
winner) και Lassen, αστροφυσικοί στο αστεροσκοπείο της Κοπεγχάγης
έδειξαν την σχέση των ηλιακών κηλίδων με την άνοδο/κάθοδο της
μέσης γήινης θερμοκρασίας και των συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού
διοξειδίου του άνθρακος (εικόνα 21).
Εικόνα 19. Φωτογραφία του γαλαξία Μ104 από το τηλεσκόπιο Hubble.
Ο γαλαξίας απέχει 28 εκατομμύρια έτη φωτός από την γη. Έχει 800
δισεκατομμύρια ήλιους και διάμετρο 50000 έτη φωτός. Χαρακτηριστική
είναι η γαλακτική σποδός που εκλύεται στο διάστημα.
Τώρα που τελειώνει ο κύκλος 24 της ηλιακής δραστηριότητας θα
μπούμε, κατά τον αστροφυσικό Abdussamatov, διευθυντή του
αστεροσκοπείου της Αγίας Πετρούπολης, σε μία περίοδο πτώσης της
θερμοκρασίας, εικόνες 22 και 23.
Εικόνα 20. Ουράνια επίδραση του κλίματος κατά τον Φανεροζωίκό
Αιώνα. Επίδραση της ροής της κοσμικής ακτινοβολίας και σποδού στην
διακύμανση της γήινης θερμοκρασίας κατά τα τελευταία 500 εκ. χρόνια
με κύκλους κάθε 200 χρόνια, κύκλοι Wilson, Shaviv and Weiser, 2003.
Είναι φανερό ότι η λεγόμενη υπερθέρμανση, που προωθείται ως η
καταστροφή της ανθρωπότητας, με βάση την αύξηση της εκατοστιαίας
περιεκτικότητας του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα κατά 0.005,
είναι καθαρή απάτη. Αυτή η αύξηση είναι μηδαμινή και ανίκανη να
επηρεάσει το κλίμα που είναι ένα πολυπαραγοντικό με τουλάχιστον 10
συναρτήσεις.

Είναι απαράδεκτη τακτική να επιβάλεις πράσινους φόρους για να

προωθήσεις δήθεν καθαρές τεχνολογίες παραγωγής ηλεκτρισμού που
απασχολούν απειροελάχιστα άτομα, που δεν προσφέρουν καμιά μα
καμιά οικονομική βοήθεια στο δημόσιο και στις περιφέρειες, που δεν
αναβαθμίζουν την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, που καταστρέφουν
την χλωρίδα και την πανίδα, που παράγουν ακριβή κιλοβατώρα και που
στο τέλος της λειτουργίας τους θα γεμίσουν τους τόπους με τοξικά
απόβλητα.
Εικόνα 21. Συσχετισμός μεταξύ της περιοδικότητας και της διάρκειας
των δραστηριοτήτων των ηλιακών κύκλων/εκρήξεων, της μέσης γήινης
θερμοκρασίας και των συγκεντρώσεων του ατμοσφαιρικού CO2, Friss-
Chriastaiansen and Lassen, 1991.
Οι σπάνιες γαίες και τα πιθανά ραδιενεργά τους συμπαρομαρτούμενα
που χρησιμοποιούνται στον μηχανολογικό τους εξοπλισμό, κάπου
πρέπει να ενταφιαστούν. Και αυτή η απάτη προωθείται για να
ικανοποιήσουμε μερικούς επιχειρηματίες. Τα έσοδα από τον τουρισμό
πάνε όλα στους εισαγωγείς υδρογονανθράκων και τώρα οι πράσινοι
φόροι και οι φόροι διοξειδίου του άνθρακα πάνε στους ξένους
κατασκευαστές και εισαγωγείς ανεμογεννητριών.
Εικόνα 22. Προβλεπόμενη μείωση της γήινης θερμοκρασίας λόγω της
πτώσης των δραστηριοτήτων των ηλιακών κύκλων/εκρήξεών, κατά τον
Ρώσο αστροφυσικό Khabibullo Abdussamatov.
Ναι, θα σώσουμε την Γη από την άνοδο του διοξειδίου της ατμόσφαιρας
κατά 0.005%. Βαδίζουμε με σιγουριά σε ένα νέο μαύρο Μεσαίωνα πολύ
χειρότερο από τον παλιό Μεσαίωνα. Κάποιοι κερδίζουν από την
κλιματική αλλαγή που δήθεν οφείλεται στην ανθρώπινη
δραστηριότητα.
Εικόνα 23. Πτώση της μέσης γήινης θερμοκρασίας από το 2020 έως το
2055 κατά 1.5Ο C από την σημερινή των 15.8Ο C κατά τον
αστροφυσικό και διευθυντή του αστεροσκοπείου Pulikovo, της Αγίας
Πετρούπολης, καθηγητή Khabibullo Abdussamatov.