ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

Εἰσαγωγικά

Ὁ σκοπός τῆς μικρῆς αὐτῆς ἐργασίας εἶναι νά παρουσιάσω στην ἀγάπη σας
μερικές ἀπό τίς ἐπεμβάσεις τῆς θείας Χάριτος, πού ἔζησα, πρός δόξαν Θεοῦ καί ἐνί-
σχυση τῶν πιστῶν ἀδελφῶν.
Δέν ὑπάρχει καμμία πρόθεση νά παρουσιάσω τόν ἑαυτό μου ὅτι εἶναι «κάποι-
ος», ἀλλά θέλω νά παρουσιάσω τήν ἀγάπη τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ὁ ὁποῖος πάν-
τοτε βοηθεῖ τό δημιούργημά Του νά βρεῖ τόν δρόμο τῆς μετανοίας καί νά ἐπιστρέψει
κοντά Του, γιατί τοῦ λείπουμε.
Ἀπό μικρός ζοῦσα σέ χώρα μακρινή καί ἄσωτα, μέ τόν τρόπο, ὁ ὁποῖος δέν σώζει,
ὅπως ὁ ἄσωτος τῆς παραβολῆς. Αὐτός στήν πραγματικότητα εἶμαι.
Ποιός ἐπιτελεῖ τά θαύματα;
Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, μέ ὄργανα πολλές τήν Παναγία Μητέρα Του ἤ
τούς Ἁγίους Του ἐπιτελεῖ τά θαύματα. Ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν
Χριστό στήν ἀληθινή αἰώνια ζωή· όμως, ἀφοῦ νίκησαν τήν ἁμαρτία καί ζούν μέσα
στή Χάρη τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν τέλεια ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πού ἔχουν, ἀγκαλιάζουν
τόν κόσμο καί προσεύχονται στόν Χριστό γιά τούς ἀγωνιζομένους πιστούς καί γιά
ὅλον τον κόσμο.
Ποιά εἶναι ἡ σημασία τῶν θαυμάτων γιά μᾶς πού τά πληροφορούμεθα;
Μέ τά θαύματα προγευόμαστε τήν αἰώνια ἄφθαρτη βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ὅπου
δέν ὑπάρχει φθορά καί πόνος, ἀλλά ζωή καί μακαριότητα. Αὐτός πού θά καταργηθεῖ
τελεσίδικα μέ τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, εἶναι ὁ μισάνθρωπος διάβολος μέ
τά ὄργανά του. Ἡ ἀμέτρητη δύναμη τοῦ Χριστοῦ φανερώνεται ἀπό τόν παρόντα
κόσμο μέ τά θαύματα, τήν προσωρινή ἀναστολή τῆς φθορᾶς καί τοῦ πόνου.
Μέ τά θαύματα φανερώνεται ἡ μοναδικότητα τῆς παρουσίας, τῆς θείας πρό-
νοιας, τῆς κυριότητος τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλον τόν κόσμο καί ἰδιαίτερα στούς πιστούς.
Μέ τά θαύματα πιστοποιεῖται ἡ πραγματικότητα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἡ ζωή συνε-
χίζεται μετά θάνατον. Αὐτό πιστοποιεῖται καί μέ τά θαύματα, ἀφοῦ οἱ ζῶντες Ἅγιοι
ἐνεργοῦν καί θαυματουργοῦν ὡς ὄργανα τοῦ Θεοῦ.
Μέ τά θαύματα δοξάζεται ἡ Ἐκκλησία, πιστοποιεῖται χάριν τῶν ἁπλουστέρων ἡ
μοναδικότητά Της, ἡ ἀληθινότητά Της, ἡ ταυτότητά της (ὅτι εἶναι ἀσύγχυτα καί ἀχώ-
ριστα ἑνωμένη μέ τόν Χριστό, ὅπως τό Σῶμα μέ τήν Κεφαλή).
Μέ τά θαύματα ἐπιβεβαιώνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη συνέ-
χεια τῆς κοινωνίας τῶν Ἁγίων Προφητῶν καί Δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὡς καί
τῶν Ἀποστόλων καί Δικαίων τῆς Καινής Διαθήκης1.
Ζητῶ τήν ἐπιείκειάν σας γιά τίς παραλείψεις μου.

1 Μητροπολίτου Γουμενίσσης Δημητρίου - Θαύματα Ἁγίων, σημεῖα Θεοῦ.

1
 Θαύματα τοῦ Ἅϊ – Γιώργη μας
Ἡ θεραπεία τοῦ παιδιοῦ τῆς μουσουλμάνας

Ἡ οἰκογένειά μου καθόταν στό σπίτι τοῦ ἁγίου Γεωργίου. Ἤμουν γύρω στα 11
χρονῶν και βρισκόμουν στην Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου. Βλέπω νά μπαίνει μέσα μία κυ-
ρία ἔχοντας στήν ἀγκαλιά της ἕνα μικρό παιδί 5 μέ 6 ἐτῶν. Συνάντησε τήν καλόγ-ρια
Βασιλική καί τῆς λέγει:
- Εἶμαι μουσουλμάνα ἀπό τήν Παραμυθιά καί σέ παρακαλῶ να μοῦ δώσεις λίγο λα-
δάκι ἀπό τό κανδήλι τοῦ ἁγίου νά σταυρώσω τό τυφλό παιδί μου. Ἐγώ παρακολου-
θοῦσα τίς κινήσεις τῆς καλόγριας. Πῆγε στό κελλί της, πῆρε λίγο βαμβάκι καί ἔβαλε
λάδι φαγητοῦ. Τό πέρασε ἀπό τό κανδήλι τοῦ ἁγίου καί τῆς τό ἔδωσε. Ἔφυγαν. Καί
λέω στήν καλόγρια «γιατί τό ἔκανες αὐτό μέ τό λάδι;» Φοβήθηκα μή τό μαγαρίσει,
εἶπε.
Μετά ἀπό μία ἑβδομάδα βρέθηκα στήν Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου βλέπω τή μουσουλ-
μάνα νά κρατεῖ ἀπό τό χέρι τό παιδί, νά περπατεῖ. Ἡ πίστη τῆς μάνας ἕλκυσε τήν
Χάρη τοῦ ἁγίου καί τό παιδί της θεραπεύτηκε.

Ἡ θεραπεία τοῦ ἀδελφοῦ μου

Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός μου ἔπαθε μία καθίζηση τοῦ 7ου σπονδύλου ἀπό τά
βάρη πού σήκωνε. Τόν πήγαινε ἡ μάνα μου, τότε ἀεροπορικῶς στήν Ἀθήνα στό νο-
σοκομεῖο τῆς Βούλας. Αὐτό ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές καί χωρίς ἀποτέλεσμα·
ἦταν ἀκίνητος στό κρεββάτι. Ἔπαιρνε μέ γραμμάτια χρήματα ὁ πατέρας μου, γιά νά
καλύψει τά ἔξοδα.
Μιά μέρα εἶδα τόν πατέρα μου νά κλαίει βλέποντας τόν ἀδελφό μου. Ἐκεῖ πού
καθόταν ὄρθιος βλέπει ὁλοφάνερα τόν Ἅϊ - Γιώργη:
-Τί σοῦ συμβαίνει, παπαΣ. καί κλαῖς;
-Γιά τό παιδί μου Ἅϊ – Γιώργη μου.
-Μή στενοχωρεῖσαι, θά γίνει καλά ὁ γυιός σου. Πράγματι μετά ἀπό λίγες μέρες ση-
κώθηκε καί περπατοῦσε στό δωμάτιο. Ἔγινε καλά.

Ὁ πολύποδας

Ὁ Θεός χάρισε στόν πατέρα μου τό χάρισμα τῆς καλλιφωνίας. Κάποιο πρωί πού
σηκώθηκε μιλοῦσε βραχνά. Πῆγε στούς γιατρούς Ω.Ρ.Λ. καί ὅλοι τοῦ εἶπαν ὅτι ὑπάρ-
χει πολύποδας στίς φωνητικές χορδές. Μέ τά φάρμακα δέν ὑποχωροῦσε ἡ βραχνάδα.
Στό τέλος ἀποφάσισαν νά γίνει ἐγχείρηση, μέ ἐλάχιστες πιθανότητες νά ξαναβρεῖ
τήν φωνή του.
Ὁ πατέρας καλοῦσε σέ βοήθεια τόν Πανάγαθο Θεό, τήν Παναγία τούς ἁγίους
Ἀναργὐρους καί ἰδιαίτερα τόν Ἅϊ – Γιώργη μας.
Μιά μέρα εἴχαμε ψάρια τό μεσημέρι. Ξαφνικά ὁ πατέρας ἄρχισε νά βήχει δυνα-
τά, γιατί ἕνα ψαροκόκκαλο τοῦ στάθηκε στόν λαιμό. Μετά ἀπό πολλές προσπάθειες

2
ἔβγαλε σέ σχῆμα φακῆς τόν πολύποδα καί τό καρφωμένο ἀγκάθι ἐπάνω του. Πράγ-
ματι πῆγε στόν γιατρό, τό ἔδειξε καί τοῦ εἶπε ὁ γιατρός ὅτι αὐτό τόν δυσκόλευε στήν
φωνή.

Ἡ πέτρα στό νεφρό

Ὁ πατέρας μου κάθε Παρασκευή λειτουργοῦσε στό ναό τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Ἁγίου,
γιά πολλά χρόνια.
Μία Τρίτη ἔνιωσε δυνατό πόνο στό δεξιό νεφρό. Η ἀκτινογραφία ἔδειξε μία με-
γάλη πέτρα μέ πολλές προεξοχές. Τόν εἰσήγαγαν στό νοσοκομεῖο γιά ἐγχείριση την
Τετάρτη. Τό βογγητό του δέν ἦταν ἀπό τόν πόνο ἀλλά ἐπειδή δέν θά λειτουργοῦσε
τήν Παρασκευή τόν Ἅγιο. Ἄχ Ἅϊ – Γιώργη μου βοήθησέ με, γιατί δέν θά μπορέσω νά
σέ λειτουργήσω. Ὅπως ὁ ἴδιος μοῦ εἶπε: Το βράδυ παρουσιάστηκε ὁ Ἅϊ – Γιώργης,
ἐνῶ ἦταν ξύπνιος καί τοῦ λέγει ὁ Ἅγιος: «Τί θέλεις παπαΣ, καί μέ φωνάζεις;
«Νά Ἅϊ – Γιώργη μου τό πρωί ἐγχειρίζομαι καί δέν θά μπορέσω νά σέ λειτουργήσω
τήν Παρασκευή. Βάλε το χρυσό σου το χεράκι καί ὅλα θά τακτοποιηθοῦν».
Πράγματι ὁ Ἅγιος ἔβαλε τό χέρι του καί ἔφυγε.
Τό πρωί ἦρθαν οἱ νοσοκόμοι μέ τό φορεῖο νά τόν πάρουν γιά χρειρουργεῖο.
Βρέ παιδιά ἀφῆστε με νά πάω στήν τουαλέττα. Πράγματι ἐκεῖ ἔβγαλε τήν μεγά-
λη πέτρα μέ τά ἐξωγκόματα και την ἔδειξε στους γιατρούς. Αὐτή βγῆκε μόνη της;
Αὐτό μόνο ἡ πίστη μας μπορεῖ νά κάνει τέτοιο θαῦμα. Την ἑπομέςνη πῆρε ἐξιτήριο
και ἐπέστρεψε στο σπί και την Παρασκευή γεμᾶτος χαρά πῆγε νά τελέσει την Θεία
λειτουργία στόν Ἅγιο καί νά τόν εὐχαριστήσει.
Ἡ ὕπαρξη τῶν Ἁγίων εἶναι μία ζωντανή ἀπόδειξη ὅτι τό Εὐαγγέλιο μπορεῖ νά
ἐφαρμοστεῖ. Οἱ ἄνθρωποι, ὅταν γίνονται ἅγιοι, μετέχουν στήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ μέ
τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι γίνονται ὅμοιοι ὅσο αὐτό εἶναι δυνατόν, σάν
τόν Χριστό καί στή ζωή τῶν Ἁγίων ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ παρατείνεται μέσα στόν
κόσμο. Εἶναι τά πρόσωπα πού πίστεψαν ἀπόλυτα στήν ἀγάπη καί τήν δικαιοσύνη
τοῦ Θεοῦ «ὁ ὁποῖος πάντας θέλει σωθῆναι».
Οἱ Ἅγιοι ὁδηγοῦν μέ τό παράδειγμά τους καί ἄλλους ἀνθρώπους στήν σωτηρία,
την ἁγιότητα.
Πολλοί ἀπό τούς Ἁγίους μάλιστα βασανίστηκαν καί σφαγιάστηκαν, γιά νά μήν ἀρ-
νηθοῦν τόν Χριστό καί μᾶς προτρέπουν, ἄν χρειαστεῖ νά προτιμήσουμε τό μαρτύριο
παρά νά ἀρνηθοῦμε τό ὄνομά Του.
Εἰσακούουν τίς προσευχές μας καί εὔχονται γιά μᾶς καί παρακαλοῦν νά ἐκδηλώ-
σει τό ἔλεός Του ὁ Θεός στόν κόσμο Του, ἀφοῦ μετά τήν ἐκδημία τους ἄλλωστε ἀπό
τήν ἐδῶ ζωή βρίσκονται σέ καλύτερη θέση καί ἔχουν πληρέστερη παρουσία καί
παρρησία κοντά στόν Χριστό.
Μᾶς προστατεύουν ἀπό κινδύνους.
Μᾶς παρηγοροῦν στίς θλίψεις μας.
Μᾶς λυτρώνουν ἀπό πειρασμούς.

3
Μᾶς ἐνισχύουν στόν πνευματικό μας ἀγώνα.
Μᾶς καθοδηγοῦν στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Μᾶς χορηγοῦν τήν ὑγεία ψυχῆς καί σώ-
ματος.

Μάρτιος 1971. Ἡ ἁλίευσή μου ἀπό τόν Μεγάλο Ψαρά

Παρουσιάζομαι στήν Κόρινθο γιά νά ὑπηρετήσω τήν πατρίδα μας. Ὅπως πλη-
ροφορήθηκα μετά, μία γραμματέας στό Γ. Ε. Σ, γνωστή τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ
μου Γ, μέ βοήθησε καί μέ ἐπέλεξαν ὡς δόκιμο ἀξιωματικό στήν ΣΕΑΠ Κρήτης.
Σέ μία .ἔξοδό μου. Εἶχα ἀκουστά τό ὄνομα τοῦ Ν. Καζαντζάκη, χωρίς νά ἀσχο-
ληθῶ ποτέ μαζί του· ἤξερα ὅτι ἦταν ἄθεος. Μοῦ ἦρθε μία σκέψη: «Δέν πηγαίνεις νά
δεῖς τόν τάφο του;» Ξεκίνησα καί πῆγα· ἦταν ἀπόγευμα, ὁ ἥλιος συνέχιζε τό δρομο-
λόγιό του πρός τήν Δύση. Ἕνας μεγάλος ξύλινος Σταυρός κάλυπτε τόν τάφο του καί
στήν κάτω πλευρά τοῦ μνήματος ὑπῆρχε ἕνα κείμενο ἀπό τήν ἀσκητική του.
«Ἐρχόμαστε ἀπό μία σκοτεινή ἄβυσσο. Καταλήγουμε σέ μία σκοτεινή ἄβυσσο. Τό μετα-
ξύ φωτεινό διάστημα τό λέμε Ζωή. Δέν ἐλπίζω τίποτα, δέ φοβοῦμαι τίποτα, εἶμαι λέ-
φτερος». Τότε μοῦ ἦρθε ἄλλος λογισμός: «ἄν ἔβλεπες τώρα τί σοῦ σκεπάζει τόν τά-
φο, θά ἔγραφες αὐτά πού ἔγγραψες;»
Δέν μέ ἐνδιαφέρει πρός τό παρόν ἄν ἔρχομαι ἀπό μία σκοτεινή ἄβυσσο· μέ ἐν-
διαφέρει ὅμως πάρα πολύ ἡ κατάληξή μου. Τί θά γίνει ὅταν πεθάνω; Πάω στήν ἄ-
βυσσο ἤ κάπου ἀλλοῦ;. Αὐτή ἡ σκέψη μέ βασάνιζε καί ἄρχισα νά ψάχνω.
Μετά τήν ἐκπαίδευση μέ ἔστελαν στό Ρούφ να ἐκπαιδευθῶ στήν ἐθνική καί ἠθι-
κή διαπαιδαγώγηση (Ε.Η.Δ) προπαγάνδα, διαφωτισμοῦ, καθώς καί γιά τήν φιλοσο-
φία τοῦ Κομμουνισμοῦ. Διάβασα γιά τήν ὑπεραξία τοῦ Κεφαλαίου τοῦ Μάρξ, ἔργα
τοῦ Ἔγκελς, τοῦ Λένιν καί ἄλλα. Κανένα ἀπό αὐτά τά κείμενα δέν ἀνάπαυε τήν
ψυχή μου. Μέχρι πού μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἔπεσε στά χέρια μου ἡ Καινή Διαθήκη
καί ἀπό ἐκείνη τήν ὥρα ἐπεδόθηκα στή μελέτη της. Ἦταν αὐτό πού ζητοῦσε ἡ ψυχή
μου, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Καί ἀργά -ἀργά μελετώντας την ἔφευγε ἀπό τήν καρδιά μου
μία καταχνιά, ὁμίχλη πού τήν σκέπαζε καί ἄρχισα νά βρίσκω τό νόημα τῆς ζωῆς καί
προπαντός μοῦ λύθηκε ἡ ἀπορία ὅτι δέν καταλήγω σέ μία ἄβυσσο, ἀλλά στήν ἀγκα-
λιά τοῦ φιλεύσπλαχνου οὐράνιου Πατέρα μας.
Προκαλεῖ βαθειά θλίψη καί ἀπογοήτευση γιά τήν προκοπή τῆς δύστυχης πατρί-
δος μας, γιατί ὑπάρχουν Χριστιανοί μή γνωρίζοντες τήν ἀλήθεια καί πῶς διατηρη-
θήκαμε ὡς ἔθνος διά τῶν προσευχῶν τῆς Παναγίας μας καί μέ τίς θαυμαστές ἐπεμ-
βάσεις τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού τόλμησαν νά ἀπονείμουν τιμές στόν ἐχθ-
ρό τῆς πίστεώς μας δίνοντας τό ὄνομα Καζαντζάκης σέ ἀεροδρόμιο σέ δρόμους. Πῶς
σέ κρίσιμες στιγμές τῆς πατρίδος μας θά ἐπικαλεσθοῦμε τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ μας
καί τῆς Μητέρας Του, τῆς Κυρίας μας Θεοτόκου, τήν ὁποία ὕβρισε ἀσεβέστατα, ὅταν
ἐμεῖς ἐπίσημα τιμοῦμε τόν ἐχθρόν Αὐτῆς καί τοῦ Υἱοῦ Της;

4
 Μετά ἔλαβα φύλλο πορείας γιά τήν μονάδα μου στήν Καβύλη Ὁρεστιάδος. Τό
Καλοκαίρι, 20 Ἰουλίου 1971, μοῦ ἦρθε ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς ἐπέμβασης τῆς θείας Πρό-
νοιας στήν ζωή μου.
Εἶχε βρέξει πολύ τό βράδυ καί τό πρωί μοῦ δόθηκε ἐντολή νά πάω σέ ἕνα φυλά-
κιο τῆς Βύσσας νά φέρω ἕνα ψυγεῖο γιά ἐπισκευή στό τάγμα.
Ὁ δρόμος πρός τό φυλάκιο ἦταν λασπωμένος, στενός καί εἶχε μία μεγάλη κατη-
φόρα. Βλέποντας τά κακά χάλια τοῦ δρόμου προβληματίστηκα πῶς θά ἀνεβοῦμε αὐ-
τήν τήν ἀνηφόρα κατά τήν ἐπιστροφή; Τό λέγω στόν ὁδηγό τῆς «καναδέζας». Μή φο-
βᾶσαι, ἐγώ κατάγομαι ἀπό τήν Βύσσα καί γνωρίζω τόν δρόμο καλά· νά μοῦ ἔχεις
ἐμπιστοσύνη.
Πήγαμε στό φυλάκιο, πήραμε τό ψυγεῖο, τό ἔδεσαν, καί πήραμε τόν δρόμο τῆς
ἐπιστροφῆς. Ὁ μεγάλος μου προβληματισμός συνεχιζόταν. Ἀνεβαίνοντας στήν ἀνη-
φόρα ξαφνικά ἔσβησε ἡ μηχανή, τό ψυγεῖο λύθηκε καί ἡ «καναδέζα» γλιστροῦσε
πρός τά ἀριστερά στόν γκρεμό. Ἔβλεπα τήν ἀλλαγή τῶν χρωμάτων στό πρόσωπο
τοῦ ὁδηγοῦ, «Παναγία μου, βοήθησέ μας». Καί ἅρπαξα τόν ὁδηγό γιά νά πηδήξουμε,
γιά νά γλυτώσουμε. Τό αὐτοκίνητο ξαφνικά σταμάτησε. Κατεβαίνουμε μέ προσοχή
καί βλέπουμε ὅτι ὁ γκρεμός ἦταν μία σπιθαμή ἀπό τό αὐτοκίνητο. Ἐγώ μέσα μου
αἰσθανόμουν μία δύναμη ὅτι τελικά θά φθάσουμε στό τάγμα.
Ἀνέβα στό αὐτοκίνητο, κάνε τόν Σταυρό σου καί ζήτησε κι ἐσύ τήν βοήθεια τῆς
Παναγίας μας καί ὅλα θά πᾶνε καλά, εἶπα στόν ὁδηγό.
- Κύριε δόκιμε, μοῦ λέγει ὁ ὁδηγός, ἐάν πάρει ἐμπρός ἡ μηχανή, θά μᾶς τραβήξει
στόν γκρεμό, φοβᾶμαι.
- Μή φοβᾶσαι· ἡ Παναγία μας δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει, μπές μέσα καί μήν ἔχεις
ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό σου ἀλλά στόν Θεό καί τήν Μητέρα Του. Ἔβαλε ἐμπρός
στήν μηχανή καί ὤ τῶν θαυμασίων σου, Χριστέ ἡ «καναδέζα» ἔφυγε πρός τά ἐμπρός.
Μόλις φθάσαμε στό χωριό, σταματήσαμε στήν Ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Δημητρίου νά
ἀνάψουμε ἕνα κερί εὐχαριστίας στήν Παναγία μας καί στόν ἑορταζόμενο προφήτη
Ἠλία γιά τήν θαυμαστή ἐπέμβασή τους.
Λέγει ὁ Ψαλμωδός «ὁ Κύριος εἶναι ὁ ποιμένας μου» (Ψαλμ. κβ, 1). Αὐτό σημαίνει
πρῶτα ὅτι ἀνήκω σ’ Αὐτόν. Ὁ ποιμένας (ὁ Χριστός) λέγει: «Εἶσαι δικός μου, ἔχω ἀπό-
λυτα δικαιώματα σέ σένα, ἐφ’ ὅσον τό θελήσεις, μοῦ ἀνήκεις, γιατί σέ ἐξαγόρασα μέ
τό αἷμα μου». Ἡ ἔκφραση «ποιμένας μου» φανερώνει κάθε τί πού εἶναι μοναδικό,
σάν φροντίδα τοῦ ποιμένα γιά μένα. Γιατί δέν εἶναι «ποιμένας μου» μέ τόν ἴδιο τρό-
πο πού εἶναι «ποιμένας» σέ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Εἶναι ποιμένας τοῦ καθενός ξεχω-
ριστά, μ’ ἕναν μοναδικό καί μυστικό τρόπο, πού ταιριάζει ἀποκλειστικά σέ μένα, μέ
ἀναπαύει καί μέ ξεκουράζει. Μέ ὁδηγεῖ σέ εἰδικό βοσκοτόπι νά βρῶ τροφή, τό θέλη-
μά Του, νά Τόν γνωρίσω καί νά Τόν ἀγαπήσω· καί δέν πρόκειται νά στερηθῶ ἀπό
κάτι2.

2 Ἀρχ. Κων/νου Σακαρίδη, λυτρωτικά σαλπίσματα ἀπό τούς Ψαλμούς, ἐκδ. «Ζωῆς», Ἀθῆναι 2001, σελ. 51.
5
 Φθινόπωρο τοῦ 1975, ἡ πρώτη μου συνάντηση
μέ τόν Γέροντα Παΐσιο

Ὁ μακαρίτης ὁ πατέρας μου, ἱερέας, μοῦ ἔδωσε ἕναν Σταυρό πού περιεῖχε τίμιο
Ξύλο. Δυστυχῶς τόν ἔχασα.Ἀπό τότε συνεχῶς φώναζα τήν Παναγία καί τήν παρα-
καλοῦσα νά μοῦ βερεῖ τό τίμιο Ξύλο.
Πῆγα στό κελλί τοῦ Γέροντα Παϊσίου καί μόλις μέ ἀντικρίζει, μοῦ λέγει:
- «Βρέ παιδί μου, μήν τῆς τραβᾶς δυνατά τό φουστάνι τῆς Παναγίας, γιατί θά τό
σχίσεις».
- «Τί τῆς ζητᾶς τόσο ἐπίμονα;»
-«Ἐγώ, πάτερ, ὅ, τι καί νά μοῦ συμβαίνει τήν Παναγία φωνάζω, γιά νά μέ βοηθή-
σει3».
Τότε βγάζει ἀπό τόν λαιμό του ἕναν ξύλινο Σταυρό καί μοῦ λέγει: «Σ’ αὐτό μέσα
ἔχει αὐτό πού ζητᾶς ἀπό τήν Παναγία. Πρόσεχε μήν τό πεῖς σέ κανέναν, γιατί, ἄν
μοῦ ζητήσει, κάποιος δέν ἔχω ἄλλο νά τοῦ δώσω.
Μετά ἀπό πολλά χρόνια, ἐνῶ ἔκανα μπάνιο στή θάλασσα, μοῦ πέρασε ἕνας λο-
γισμός ὑπερηφανείας τί ἔχω ἐγώ καί καμάρωνα. Ξαφνικά ὁ τίμιος Σταυρός ἔφυγε
ἀπό ἐπάνω μου, ἔπεσε στήν θάλασσα καί ἐξαφανίστηκε. Ἡ στενοχώρια μου μεγάλη.
Δύο ἡμέρες ἔψαχνα γιά νά τόν βρῶ, ἀλλά δυστυχῶς τίποτε.
Ὁ «λογισμός» στήν Πατερική γραμματεία εἶναι σκέψη μέ εἰκόνα καί ἡ ἀρχή κάθε
ἁμαρτίας. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει: «Νεκρούς μή φοβᾶσαι, δέν εἶναι
ἀληθινά πράγματα, εἶναι παιχνίδια τῆς φαντασίας καί διαβόλου λόγια. Ὅταν ἀντι-
σταθεῖτε στόν λογισμό, ἀμέσως διασκορπίζεται, κατά τόν ἅγιο Ἰάκωβο καί φεύγει
ἀπό ἐσᾶς (Ἰακ. δ΄, 7)4.
Ἕνα ὡραῖο τροπάριο τοῦ Θεοτοκαρίου τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου ἀνα-
φέρεται στούς λογισμούς: «Σύννεφο εὐμετάβολων λογισμῶν ἔπεσε στήν ἀθλία μου
ψυχή, μέ ταράσσει καί μέ φοβερό τρόπο μοῦ σκοτίζει (τόν νοῦ) καί μέ θλίβει, πανύ-
μνητε· ἀλλά ἐσύ, πού γέννησες τόν Χριστό, διάλυσε αὐτό τό σύννεφο καί μέ τήν εὐ-
σπλαχνία σου, Κόρη, διαφύλαξέ με5».
Ἐγώ ἄρχισα νά τό ζητάω ἀπό τήν Πᾳναγία, πάλι.
Μιά μέρα τοῦ 1991 στό γραφεῖο ὅπου ἐργαζόμουν αἰσθάνθηκα μία οὐράνια εὐω-
δία. Ποιός ἄραγε ἔχει ἅγια λείψανα; Ἀκολούθησα τήν εὐωδία καί μέ ὁδήγησε σέ ἕνα
γραφεῖο ὅπου ἦταν ἕνας ἱερέας μέσα· ἐπάνω σέ βαμβάκι εἶχε πολλά ἅγια Λείψανα

3 Τί εἶναι ἡ Παναγία γιά τόν ἄνθρωπο; «…ἀστέκτου Θεότητος ὅλης τό δοχεῖον, σωτηρία μου
Πανύμνητε, παρηγορία μου, ζωή, φῶς, ἐλπίς, θυμηδία μου· πνοή μου, προστασία μου· μεσῖ-
τις, γαλήνη καί καύχημα· ὕμνος καί χαρά μου, τροφή μου βοηθός καί φωτισμός, ἁγιασμός
καί λαμπρότης μου, δόξα καί ἐπίσκεψις». (Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Θεοτοκάριον, Παρασκ. ἦχος
πλ. Β΄, προσόμ. 3).
4 Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέα Κλῖμαξ, ἐκδ, Σχοινᾶ Βόλος, σελ. 103.
5 Ἦχος πλ.Β΄, Σάββατο Ἑσπέρας, ὠδή ε΄, τροπ. 2.
6
πού εὐωδίαζαν καί περίπου στό κέντρο ἕνα τεμάχιο ἀπό τίμιο Ξύλο ἐνώπιον πολλῶν
συναδελφισσῶν οἱ ὁπῖες ρωτοῦσαν γιά τήν εὐωδία καί τόν τίμιο Σταυρό.
Πῶς ἀποδεικνύεται, λέγει μιά συναδέλφισσα, ὅτι εἶναι ἀπό τό τίμιο Ξύλο;
Ὁ ἱερέας ζητᾶ ἕνα ποτήρι μέ νερό. Τό βλέπετε ὅτι εἶναι Ξύλο; Σταυρώνει τό πο-
τήρι λέγοντας τό τροπάριο: «Σῶσον, Κύριε, τόν λαόν σου…κ.τ.λ.» Τότε τό κομματάκι
ἀργά – ἀργά πῆγε στόν πάτο. Τώρα αὐτό εἶναι ἁγίασμα λέγει. Ὑπάρχει καμμία νη-
στικιά;» Ἐγώ, τοῦ λέγω. Μοῦ ἔδωσε τό ἁγίασμα και, ὅταν τό αἰσθάνθηκα στήν γλώσ-
σα μου, τό ἔβγαλα καί τό ἔδωσα στόν ἱερέα ὁ ὁποῖος τό τοποθέτησε στήν θέση του.
Παρακάλεσα τον ἱερέα, ἄν εἶναι εὐλογημένο, νά μοῦ δώσει λίγο βαμβάκι ἀπό τά
ἅγια Λείψανα. Ἀπό μία ἄκρη πῆρε λίγο βαμβάκι καί τό τράβηξε, γιά νά μοῦ τό δώσει.
Τό τίμιο Ξύλο ὅλως παραδόξως ἀκολουθοῦσε τό βαμβάκι. Τότε μοῦ λέγει ὁ ἱερέας:
«αὐτό θέλει νά ἔλθει σέ σένα· βοήθεια σου». Καί μοῦ τό ἔδωσε.

Γιά τήν δοκιμασία μου 1989

Βλέπε στήν διεύθυνση: www.diakonima.gr/2013/11/01/i-exomologisi-enos-kata-

thliptikou-pou/

Ἡ δοξολογία τῶν κτισμάτων

Κατά τήν δεκαετία τοῦ 1990 ἐπισκέφτηκα τήν Ἱερά Μονή ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ
Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ. Μετά τήν προσκύνηση τοῦ ἁγίου Λειψάνου τῆς ἁγίας
Αἰκατερίνης ρώτησα ἕναν ἱερομόναχο Σιναΐτη σέ ποιόν ἐρημίτη νά πάω νά συνομι-
λήσω ἕχω ἕνα ἐρώτημα. Μέ ἔστειλε στήν ἀρετροτρόφο ἔρημο6 και συνάντησα τόν π.

6 Ἐνῶ ὅμως στὴν σκέψη ὅλων μας ἡ ἔρημος ἔχει μιὰν ἀρνητικὴ ἔννοια καὶ σημαίνει μεγάλη
ζέστη καὶ πολὺ κρύο, ξηρασία, ἀκαρπία, γενικὴ δυσφορία καὶ δυσκολία, ἡ παράδοση τῆς Ἐκ-
κλησίας μας, μᾶς παρουσιάζει τὶς ἐρήμους μὲ γλυκειὰ ζεστασιά· ἀντὶ γιὰ κρύο νὰ προσφέ-
ρουν δροσιά· ἐνῶ εἶναι ἄγονες νὰ παράγουν τοὺς πλέον εὔχυμους καρπούς· ἐνῶ τὸ περιβάλ-
λον τους εἶναι ἀπαράκλητο νὰ ἀποτελοῦν τόπους βαθειᾶς ἐσωτερικῆς παρακλήσεως· ἐνῶ εἶ-
ναι γυμνὲς ἀπὸ συντυχίες καὶ ἐρεθίσματα νὰ εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ την θεία παρουσία· ἐνῶ
εἶναι ἔρημοι νὰ θυμίζουν τὸν παράδεισο.
Ἔρημος στὴν πνευματικὴ ἐμπειρία καὶ διάλεκτο σημαίνει ἡσυχία, μέσα στὴν ὁποία κά-
ποιος μπορεῖ νὰ ἀκούει, καὶ διαύγεια, ποὺ μπορεῖ κανεὶς μακρυὰ καὶ καθαρὰ νὰ βλέπει.Στὴν
ἔρημο, τὸ φαινόμενο τοῦ ἀντικατοπτρισμοῦ κάνει τὰ μακρινὰ νὰ φαίνονται πολὺ κοντινά
καὶ ἡ θολούρα δίνει τὴν θέση της στὴν καθαρότητα. Ἔτσι καὶ στὴν πνευματικὴ ἔρημο μπορεῖ
κανεὶς νὰ ἀκούει ἤχους ποὺ δὲν συλλαμβάνονται μέσα στὴν ζάλη τῶν φροντίδων, τῶν πει-
ρασμῶν καὶ τῶν περισπασμῶν. Μπορεῖ νὰ βλέπει πολὺ μακρυὰ καὶ νὰ διακρίνει ἀπὸ τὰ
ἀνθρώπινα τὰ θεϊκά, ἀπὸ τὰ παρερχόμενα τὰ αἰώνια, ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ καὶ τὰ φθαρτὰ τὰ
ἅγια καὶ ἄφθαρτα. Μπορεῖ κανεὶς νὰ βλέπει τὴν ψυχὴ μὲ διαφάνεια καὶ τὸν Θεὸ καθαρὰ καὶ
κοντά Του. Σ᾿ αὐτὸ βοηθάει ὁ τόπος τῆς ἐρήμου, κυρίως ὅμως ὁδηγεῖ ἡ κατάσταση τῆς πνευ-
ματικῆς ἐρήμου. Στὸν «Περὶ τῆς εἰς Πόντον φυγῆς» λόγο του, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀναφέρεται
ἐκτενῶς σ᾿ αὐτὴν τὴν ἄλλη ἔρημο, στὴν ἔρημο ποὺ εἶναι περισσότερο κατάσταση καὶ ζωὴ
7
Μωϋσῆ. Τό ἐρώτημά μου ἦταν ὁ τελευταῖος λόγος τοῦ Γέροντα Παϊσίου πρός ἐμένα:
«Παιδί μου νά προσέχουμε ὄχι μόνον τόν φανερό ἐγωϊσμό ἀλλά καί τόν κρυφό ἐγωϊ-
σμό7».
- Καί ποιός εἶναι Γέροντα ὁ κρυφός ἐγωϊσμός καί πῶς θά τόν ἀντιμετωπίσω; Ἐκείνη
τήν στιγμή κάποιος μοναχός τόν φώναξε καί δέν μοῦ ἔδωσε ἀπάντηση.
Ἐγώ δέν ξέχασα τήν τελευταία συμβουλή τοῦ Γέροντα Παϊσίου. Καί βρῆκα εὐκαιρία
στήν ἔρημο τῆς Ἱ. Μ. Σινᾶνά μοῦ τήν ἐξηγήσουν.
- «Παιδί μου, μοῦ ἀπάντησε ὁ ἐρημίτης, ἐάν δέν γίνει ὁ Ἰησοῦς Χριστός τό κέντρο τῆς
ζωῆς σου δέν θά μπορέσεις νά ἀπαλλαγεῖς ἀπό τόν κρυφό ἐγωϊσμό». Τοῦ ἔβαλα με-
τάνοια τοῦ ἀσπάστηκα τό χέρι του καί ἐκεῖνος μέ ἀγκάλιασε. Τότε βίωσα στήν καρ-
διά μου καί στό σῶμα μου μία πρωτόγνωρη ἐμπειρία. Ἀπό τό σῶμα του ἔφευγε μία
δροσιά καί μία φλόγα πού δέν μέ «ἔκαιγε» καί μέ ἔλουσε ἡ θεία Χάρις μέ τά συναι-
σθήματα τῆς ἐσωτερικῆς χαρᾶς, εἰρήνης, μέ ἀγάπη γιά ὅλον τόν κόσμο. Φεύγοντας
βλέποντας τό γρανιτένιο βουνό τοῦ ἁγίου Γαλακτίωνος καί τῆς ἁγίας Ἐπιστήμης τίς
πέτρες καί τήν ἔρημο βίωνα μέ ἀνερμήνευτο τρόπο πώς δοξολογοῦν αὐτά τά ἄλογα
δημιούργήματα τοῦ Θεοῦ τόν Κτίστη τους, ὅπως ἀναφέρεται στόν Ψαλμό (148ο)8.

καὶ λιγότερο τόπος· σ᾿ αὐτὴν ποὺ γέννησε τὸν ποταμὸ τῆς θεολογίας του· σ᾿ αὐτὴν ποὺ γιὰ
νὰ γευθεῖς τὴν παγκαρπία της «ἐρημώνεσαι» καὶ γιὰ νὰ τὴν πλησιάσεις «ἀναχωρεῖς καὶ
ἀπομακρύνεσαι» (Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου Μηνύματα).
7 Ὁ κρυφός ἐγωϊσμός εἶναι αὐτός πού κυρίως ἐκδηλώνεται μέ τούς λογισμούς καί ἕνα μέσο
πού ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχει μέσα σου εἶναι ἐάν ἔχεις θέλημα. Εἶναι καλά κρυμμένος στήν
καρδιά μας καί θέλει πολλή διάκριση γιά νά τόν ἀνακαλύψεις, θεῖο φωτισμό.
8 Ἡ δοξολογία τῶν κτισμάτων
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν ἑρμηνεία τοῦ ρμη΄Ψαλμού, (Ε.Π.Ε. τόμ. 7ος, σελ. 487
κ. ἑξῆς), λέγει: Οἱ ἅγιοι ἔχουν συνήθεια λόγω τῆς μεγάλης των εὐγνομοσύνη τους ὅταν πρό-
κειται νά εὐχαριστήσουν τόν Θεό προσκαλλοῦν πολλούς νά λάβουν μέρος στήν δοξολογία
τους. Ὅπως τά τρία παιδιά μέσα στό καμίνι κάλεσαν ὅλη τήν κτίση γιά νά εὐχαριστήσουν
καί δοξολογήσουν τόν Θεό καί νά προσφέρουν ὕμνους σ’ Αὐτόν γιά τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ
πρός αὐτά (Δαν. 3, 27 -67).
Καί πῶς αὐτά πού εἶναι ἄψυχα, πού δέν ἔχουν φωνή, γλῶσσα, δοξολογοῦν τόν Θεόν; Καί
ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος: Ἡ κτίση δοξολογεῖ τόν Θεό μέ τό κάλλος της, τήν θέση της, τό μέγεθός της,
τήν φύση της, τήν ὠφέλεια πού προέρχεται ἀπ’ αὐτήν (καί τά χρησιμοποιοῦν οἱ ἄνθρωποι
γιά τήν κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τους). Καί ἀποδεικνύουν ὅτι ἔχουν δημιουργό, ποιητή, προ-
νοητή καί κηδεμόνα.
Ὁ Γέροντας Ἰωσήφ ὁ ἡσυχαστής καί σπηλαιώτης, θεωροῦσε διδασκάλους καί θεολόγους
αὐτούς τούς μόνιμους βράχους τῆς ἐρήμου τοῦ Ἁγίου Ὄρος, σέ μία ἐπιστολή του σέ ἱερωμέ-
νον στόν κόσμο ἔγγραφε: «ἐλθέ νά θεολογήσωμεν, ν’ ἀκούσης τά ἄγρια βράχια, τούς μυστι-
κούς καί σιωπηλούς θεολόγους νά σοῦ ἀναπτύσσουν βαθειά νοήματα καί νά ὁδηγοῦν καρδί-
αν καί νοῦν πρός τόν Κτίστην. Θεολογοῦσιν οἱ ἄφωνοι θεολόγοι τά ὡραῖα βραχάκια καί ὅλη
ἡ φύσις τό κάθε ἕνα μέ τήν φωνήν ἤ τήν ἀφωνίαν του». (Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό
ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ π. Μωϋσῆ, οἱ πνευματικοί ἀπόγονοι τοῦ γέροντος Ἰωσήφ τοῦ ἡσυχαστοῦ. (https://
www.pemptousia.gr /2019/08/i-pnevmatiki-progoni-tou-gerontos-iosif-tou-isichastou-sto-agion-oros/)
8
Δηλαδή τήν βίωνα κάτι σάν διαφορετικά βοητά. Ἐπέστρεψα στό μοναστήρι καί ἐρώ-
τησα τόν ἱερομόναχο τό βίωμα μέ τήν δροσιά καί τήν φωτιά. Μοῦ ἀπάντησε ὁ πατήρ:
Παιδί μου σοῦ ἔδωσε αὐτό πού εἶχε. Πῶς παρουσιάστηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα κατά την
Πεντηκοστή; Πῶς παρουσιάζεται στήν Παλαιά Διαθήκη;
- Ὡς πύρινες γλῶσσες καί σάν δροσιά9 τοῦ ἀπαντῶ.
Αὐτή ἡ κατάσταση Χάριτος μοῦ κράτησε τρεῖς μέ τέσσερις ἡμέρες, ὅσες κάθισα
στή Μονή.
Σέ μία ἀπό τίς ἐπισκέψεις μου στήν ἔρημο, ἔξω ἀπό τή Μονή, ἦταν συγκεντρωμε-
νοι μερικοί Ἕλληνες καί συζητοῦσαν πῶς θά ἐπισκεφθοῦν τήν ἁγία Κορυφή. Ἐγώ
παρακολουθοῦσα τήν συζήτηση καί σέ κάποια στιγμή μοῦ πέρασε ἀπό τόν νοῦ ἡ
σκέψη νά πάω κι’ ἐγώ μαζί τους.
Ξαφνικά βλέπω ἕναν μοναχό νά ἔρχεται ἀπό τήν ἔρημο πρός ἐμένα.
- Εὐλογεῖτε τοῦ εἶπα.
- Ὁ Κύριος μοῦ ἀπάντησε, καί συνέχισε, μήν πᾶς ἐσύ στήν ἁγία Κορυφή γιατί θά
μείνεις ἐκεῖ, θά πεθάνεις, γιατί ἐσύ ἔχεις ἔλλειψη ὀξυγόνου καί ἐκεῖ δέν ἔχει ἀρκετό
ὀξυγόνο λόγῳ τοῦ μεγάλου ὑψομέτρου πού βρίσκεται ἡ ἁγία Κορυφή.
Γυρίζω νά τόν δῶ καί νά τόν ρωτήσω, ἔγινε ἄφαντος, ἐξαφανίστηκε. Θά ἦταν κά-
ποιος ἀπό τούς πολλούς ἁγίους πού ὑπάρχουν ἐκεῖ στήν ἔρημο. Ἦρθε σέ μένα τόν
ἄσωτο καί ταλαιπωρούμενο νά μέ εἰδοποιήσει γιατί ἀκόμη δέν εἶμαι ἕτοιμος γιά νά
φύγω γιά τήν αἰώνιο ζωή. Ἐκεῖ καταλήγουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, εἴτε πιστεύουν εἴτε ὄχι
καί ὄχι στήν ἄβυσσο πού πίστευε ὁ τραγικός Νικόλαος Καζαντζάκης.

Τό θαῦμα τῆς Παναγίας τῆς Τριχερούσης

Ὁ μεγάλος μου γιός ἤθελε νά σπουδάσει Μουσικολογία. Οἱ πιθανότητες εἰσα-

γωγῆς ἦταν ἐλάχιστες λόγω τῶν Μαθηματικῶν στίς πανελλαδικές. Γι’ αὐτό ἀποφα-
σίστηκε οἰκογενειακῶς νά πᾶμε στήν Γερμανία νά σπουδάσει. Ξεκινήσαμε στίς 24
Αὐγούστου 1996 γιά τό Βισμπάντεν τῆς Γερμανίας ἐπειδή εἶχα γνωστούς. Νοικιά-
σαμε ἕνα δωμάτιο σέ ἕνα χωριό δίπλα ἀπό τήν πόλη. Τό πρῶτο πρόβλημά μας ἦταν
ποῦ θά γραφεῖ, γιά νά μάθει τήν γλώσσα καί πώς θα πηγαίνει στό Πανεπιστήμιο.
Μετά ἦταν τό θέμα τοῦ φαγητοῦ καί οἱ μετακινήσεις του. Ἐκεῖ ὁ γνωστός μου ἱερέας
μοῦ ἔδωσε εὐλογία μία μεγάλη εἰκόνα (ἀντίγραφο) τῆς Τριχερούσης. Ἐγώ ἤμουν
στενοχωρημένος γιατί θά ἄφηνα μόνο του τό παιδί καί ἐγώ θά πήγαινα στήν Ἀμερι-
κή στόν γιατρό. Ἐνῶ προσευχόμουν ἔχοντας ἀπέναντί μου τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας
τῆς Τριχερούσης, γιά νά μᾶς βοηθήσει.

9 Σάν αὔρα, δηλαδή σάν δροσερή πνοή, δροσερό ἀεράκι.. «Ἡ γῆ ἦτο ἀόρατος, ἀδιαμόρφωτος καί
ἀπρόσφορος διά τόν ζωϊκόν καί φυτικόν κόσμον σκοτάδι δέ ἠπλώνετο ἐπάνω ἀπό τά ὕδατα πού τήν
ἐσκέπαζον, τό δέ ζωοποιόν Πανάγιον Πνεῦμα ἐφέρετο ἐπάνω ἀπό τά ὕδατα καί περιέβαλλεν αὐτήν»
(Γεν. 1,2). Καί στόν προφήτη Ἡλία ὡς «φωνῇ αὔρας λεπτῆς εκεῖ εἶναι ὁ Κύριος». (Γ΄ Βασ. 19, 11-12).
9
 Ἦταν Παρασκευή 26 Αὐγούστου ξαφνικά μία ἀκτίνα φωτός ἔφυγε ἀπό τήν εἰ-
κόνα καί εἰσῆλθε μέσα μου καί μία φωνή μοῦ ἔλεγε γλυκά: «Τό παιδί πέρασε στό
Ἰόνιο Πανεπιστήμιο, μήν ἀνησυχεῖς». Ὄντως τήν Δευτέρα 29 Αὐγούστου πού βγῆκαν
τά ἀποτελέσματα ὁ γιός μου ἦταν ἐπιτυχών, ὅπως μοῦ εἶπε ἡ γλυκειά φωνή τήν Πα-
ρασκευή Παναγία μου, σ’ εὐχαριστῶ!

Ἡ διάγνωση διά τηλεφώνου

Κάποια μέρα ἦρθε στό γραφεῖο πού ἐργαζὀμουν μία κυρία πολύ στενοχωρημένη.
Ἡ προϊσταμένη πού ἦταν γνωστή της μοῦ εἶπε γιά τό πρόβλημα πού ἀντιμετωπί-
ζει. Τό παιδί της ἦταν στρατιώτης στή Μυτιλήνη καί ἔχει σπασμούς καί οἱ γιατροί δέν
μποροῦν νά βροῦν τήν αἰτία. Παίρνω ἕνα τηλέφωνο στόν π. Μεθόδιο στήν Κέρκυρα
καί τοῦ εἶπα γιά τήν περίπτωση τοῦ στρατιώτη. Μοῦ ἀπάντησε καί μοῦ εἶπε: Νά θυ-
μηθεῖ ἡ μητέρα του τί ἔγινε ὅταν τό παιδί ἦταν 9 ἐτῶν καί κτύπησε στό κεφάλι, νά τό
πεῖ στούς γιατρούς καί θά βρεθεῖ ἡ αἰτία.
Μετέφερα τό μήνυμα στήν μητέρα του καί μοῦ εἶπε πράγματι σ’ ἐκείνη τήν ἡλι-
κία ἔπεσε καί κτύπησε στό κεφάλι, ἔχασε τίς αἰσθήσεις του καί μεταφέρθηκε στό νο-
σοκομεῖο. Ἡ μητέρα τό εἶπε στούς γιατρούς καί μέ ἐξετάσεις μπόρεσαν νά βροῦν τήν
αἰτία τῶν σπασμῶν.

Ἡ ἐπέμβαση τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Το 2006 ὁ Ρῶσσος Ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίωνας

Ἀλφέγιεφ, κυκλοφόρησε ἕνα βιβλίο του: «Ὁ πνευματικός κόσμο τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ
Σύρου». Αὐτό περιεῖχε ἕνα κεφάλαιο γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν πάντων, μία
αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ὠριγένη, πού καταδικάστηκε ἀπό τήν 5η Οἰκουμενική Σύνο-
δο. Διαβάζοντάς το μοῦ προξένησε ἔντονο προβληματισμό. Ὁ Ἀββᾶ Ἰσαάκ εἶναι αἱ-
ρετικός; Πώ! πώ! Κάποιο λάθος θά ἔγινε, γιατί στόν Νστ΄ λόγο τῶν Ἀσκητικῶν του
ἀναφέρονται δύο καταστάσεις, αἰώνιος Παράδεισος καί αἰωνία Κόλαση. Πῶς θά
συναντήσω τον Μητροπολίτη Ἱλλαρίωνα; Προσευχήθηκα στόν ἅγιο Ἰσαάκ νά μέ
βοηθήσει νά βρῶ τήν ἀλήθεια.
Μετά ἀπό λίγες μέρες μοῦ τηλεφωνεῖ τό μεγάλο μου παιδί νά πάω στήν Βιέννη,
ὅπου σπούδαζε, νά φυλάξω τά δύο ἐγγόνια μου. Ἑτοιμάστηκα καί πῆγα στήν Βιέννη.
Ἦταν Σάββατο, στό σπίτι συνάντησα καί τον κουμπάρο τοῦ γιοῦ μου, τόν Ἑλληνο-
γερμανό Γκρόσμαν Ἰ.
Τόν ἀκούω νά λέγει στόν γιό μου: «Αὔριο θά ἐκκλησιαστῶ στήν Ρωσσική Ἐκκλη-
σία γιατί θά λειτουργήσει ὁ Ἱλαρίωνας Ἀλφέγιεφ.
Τοῦ λέγω: «Σέ παρακαλῶ μπορεῖς νά μέ πάρεις κι ἐμένα νά συναντήσω τόν ἐπίσκο-
πο;» «Μπορῶ», μοῦ ἀπαντᾶ. Ὁ Ἰ. τόν γνώριζε καί τοῦ ἔκλεισε ραντεβού μετά τήν
θεία Λειτουργία νά μᾶς περιμένει.
Λέγω στόν Ἰ. σέ παρακαλῶ νά εἶσαι δίπλα μου, γιατί δέν γνωρίζω ξένη γλώσσα πῶς
θά συνεννοηθῶ;
10
 Μήν ἀνησυχεῖς, γνωρίζει Ἑλληνικά, γιατί σπούδασε στήν Θεσσαλονίκη Θεολο-
γία.
Πράγματι μᾶς περίμενε στήν πόρτα τῆς Ἐκκλησίας. Πήραμε τήν εὐχή του καί
τόν παρακάλεσα νά μοῦ πεῖ πῶς γράφει στό βιβλίο του γιά τόν ἅγιο Ἰσαάκ αἱρετικές
δοξασίες! Μήπως εἶναι ψευδοκώδικας; Γιατί ὁ ἅγιος Ἰσαάκ στόν Νστ΄ λόγο του στά
Ἀσκητικά ἀναφέρει τίς Ὀρθόδοξες καταστάσεις, Παράδεισο καί Κόλαση.
«Τί νά σοῦ πῶ; Ἐγώ «ἔγγραψα αὐτά πού βρῆκα».
Δέν τό ἐλέγξατε;
Καί ἐκεῖ ἡ συζήτηση σταμάτησε. Πήραμε τήν εὐχή του. Καί μέσα μου πίστεψα ἀκόμη
παραπάνω ὅτι τά γραφόμενα γιά τόν ἅγιο Ἰσαάκ εἶναι ψευδῆ. Ἔρχονται καί τά λόγια
τοῦ ἁγίου Παϊσίου, πού ἀναφέρει ὅτι εἶδε σέ ὅραμα τόν ἅγιο Ἰσαάκ τόν Σῦρο στήν
χορεία τῶν Ὁσίων Πατέρων. Καί ἔτσι λύθηκε ὁ προβληματισμός μου.
Ὁ Θεός δέν ἀφήνει χωρίς ἐνημέρωση τό παιδί Του πού ἔχει καλή διάθεση καί δέν
βασίζεται στόν λογισμό του, ἀλλά ἐρωτᾶ τούς εἰδικούς καί προπαντός, ὅταν εἶναι
προσευχόμενο, ζητᾶ τόν θεῖο φωτισμό. Θά βρεῖ ὁ Θεός τόν τρόπο νά τό ἐνημερώσει.

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος

Ἀπό πολλά χρόνια συγκέντρωνα στοιχεῖα γιά τόν βίο τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου.
Μέ πείραζε πού ἄνθρωποι τόν ἔλεγαν δολοφόνο καί δέν πίστευαν στήν ἁγιότητά
του. Στήν Βιέννη πού ἤμουν, ἕνα βράδυ μοῦ λέει ὁ γιός μου: «Ἔλα, ἐάν θέλεις θά
πάω στό Βυζαντινό ἰνστιτοῦτο. Πήγαμε. Κι ἐγώ ἔψαχνα στίς βιβλιοθῆκες γιά
ἑλληνικά βιβλία γιά τόν Μ. Κων/νο. Ὅλα ἦταν ξενόγλωσσα. Μεγάλη μου ἀμέλεια,
εἶπα, νά μή μάθω μία ξένη γλώσσα. Ψάχνοντας, ξαφνικά μοῦ ἦρθε ἕνας λογισμός·
αὐτό τό ἄσπρο βιβλίο νά πάρεις, ἔχει αὐτό πού ζητᾶς. Δέν ἔδωσα σημασία. Ὁ
λογισμός ἐπέμενε. Ἐγώ τό εἶδα, ἀλλά ἦταν ξενόγλωσσο. Δέν ἔδωσα προσοχή. Πάλι ὁ
λογισμός νά μέ παροτρύνει γι’ αὐτό τό βιβλίο. Πάγματι τό κατέβασα και ἦταν ἑνός
ἁγιολόγου Γάλλου τοῦ Fr. Halkin, «Bollandiste. Etudes d’ epigrafhie grecgue et d’
hagiographie Byzantine…». Τό ἀνοίγω καί βλέπω τρεῖς Ἑλληνικούς κώδικες τοῦ 10ου
καί 12ου αἰῶνος γιά τόν Μ. Κωνσταντῖνο. Ἡ χαρά μου μεγάλη! Ἐκεῖ εἶδα ὅτι ὁ Μ.
Κωνσταντῖνος εἶδε σέ ὅραμα τρεῖς Σταυρούς. Ἐγώ βρῆκα τούς δύο ἕναν στήν Ἱ. Μονή
Μ. Λαύρας καί τόν ἄλλο στήν Ἱ. Μ. Βατοπεδίου Ἁγίου Ὄρους.

Ἡ σωτηρία τῆς θυγατέρας μου 2007 - 2008

Ἡ κόρη μου πολύ πρωΐ ξεκίνησε γιά τήν δουλειά της, περιμένοντας τό αὐτοκίνη-
το μιᾶς συναδέλφισσά της. Ἦταν χειμώνας καί ἔκανε κρύο. Αὐτή καθόταν στό περί-
πτερο πού μπροστά του εἶχε στίς δύο ἄκρες ψυγεῖα. Ἡ φυγή δεξιά καί ἀριστερά ἦταν
ἀδύνατη. Τῆς ἔρχεται ἕνας σωτήριος λογισμός: «Δέν πηγαίνεις στό σπίτι νά φορέ-
σεις κανένα ἐπανωφόρι;». Φεύγει γιά τό σπίτι. Δεν ἔκανε δέκα βήματα καί ἀκούει
ἕναν τρομακτικό θόρυβο ἑνός φορτηγοῦ· τοῦ κόπηκαν τά φρένα, κατέστρεψε τελείως

11
τό περίπτερο καί σταμάτησε στό φαρμακεῖο, τοῦ ὁποίου ἔσπασε τήν πρόσοψή του
καί μπῆκε μέσα.
Ἔκανε τόν σταυρό της καί εὐχαρίστησε τόν Θεό ἀπό τό θανατηφόρο ἀτύχημα.
Ἡ δοξολογία καί ἡ εὐχαριστία συνηγοροῦν ἄριστα γιά τά αἰτήματα τῶν προσευ-
χῶν μας, γιατί μετά ἡ προσευχή μας καταντᾶ ἀχάριστη ζητιανιά. Λέγει ὁ ἱερός Χρυ-
σόστομος: «Πῶς θά ζητήσεις τά πράγματα πού θέλεις γιά τό μέλλον ἀπό τόν Θεόν,
ὅταν δέν ἀναγνωρίζεις τήν χάρη καί τίς εὐεργεσίες πού ἔλαβες γιά τίς προηγούμενες
εὐλογίες Του10;
Ἐπίσης ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν, λέγει ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος, ὥς τώρα,
δείχνουν τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους μας, εἴτε τό πιστεύουμε εἴτε ὄχι. Γιά ὅλα
να τόν εὐχαριστοῦμε – αὐτό γράψτε το στήν καρδιά σας, - γιατί ὅλα προέρχονται
ἀπό Κεῖνον. Μήν ἀμφιβάλλετε. Ἀναλογιστεῖτε τά γεγονότα τῆς ζωῆς σας. Πίσω ἀπό
τό καθένα θά δοῦμε τό εὐεργετικό χέρι τοῦ Θεοῦ. Νά τόν εὐγνωμονοῦμε λοιπόν11.

Ὁ πόλεμος τῶν λογισμῶν 2018

Ἕνα ἀπόγευμα εἶχα ἕνα πόλεμο λογισμῶν συνοδευόμενο μέ μία ψυχική ἀναστά-
τωση. Ὅσο ἐγώ παρακαλοῦσα τήν Παναγία μας νά μέ ἐλευθερώσει, τόσο αὐτός ὁ
πόλεμος ἀγρίευε. Καί μέ πόνο καρδιᾶς λέγω: «Παναγία μου, μέ ἀκοῦς;» «Ἅγιε Παΐσιε
μέ ἀκοῦς; Ὅταν ἤσουν ἐδῶ κάτω στή γῆ μέ τά προβλήματα ὑγείας σου πάντοτε μέ
βοηθοῦσες. Τώρα, πού εἶσαι κοντά στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, δέν θά μέ βοηθήσεις πού
βρί-σκομαι σέ δύσκολη κατάσταση;. Σέ παρακαλῶ βοήθησέ με». Ἀμέσως
αἰσθάνθηκα τήν Χάρη τῆς Παναγίας μας πραγματικά νά μέ λούζει καί μία
ἐσωτερική αἴσθηση ὅτι μέ ἀκούει ἡ Παναγία μας. Ἀμέσως σταμάτησε ὁ πόλεμος.
Αὐτή ἡ ἀλλοίωση κράτησε λίγο χρονικό διάστημα. Ἤμουν ἤρεμος καί χαρούμενος
καί εὐχαριστοῦσα τήν Παναγία μας γιά τό δῶρο της. Κοιτώντας τήν εἰκόνα τοῦ
ἁγίου Παϊσίου, αἰσθάνομαι τήν Χάρη τοῦ ἁγίου ἀλλά σέ πολύ μικρότερη ἔνταση· καί
ἔχω τήν πεποίθηση ὅτι μέ ἀκούει ὁ ἅγιος.

«Τό κακό ξεκινάει ἀπό τούς πονηρούς λογισμούς. Ὅταν άφήνουμε ξέφραγο ἀ-
μπέλι τόν νοῦ μας, τότε ὁ διάβολος σπέρνει τούς πονηρούς λογισμούς. Γι’ αὐτό καί
ἕνας Γέροντας ἔλεγε σ’ ἕνα πνευματικό του παιδί: «Πρόσεχε νά ἀποκτήσεις τήν παρ-
θενία τῶν λογισμῶν σου. Μή σκέφτεσαι τίποτε πού νά ἀποσπᾶ τόν νοῦ σου ἀπό τόν
Θεό. Τό πᾶν ξεκινάει ἀπό τούς λογισμούς. Νά παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς βοη-
θήσει. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Διάκριση καί «τέχνη» χρειάζεται12»
Γιά ποιό λόγο ὁ Θεός ἐπιτρέπει τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες στή ζωή τοῦ πιστοῦ;

10 Ἀρχ. Κων/νου Σακαρίδη, λυτρωτικά σαλπίσματα ἀπό τούς Ψαλμούς, ἐκδ. «Ζωῆς», Ἀθῆναι 2001, σ. 17

11 Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, «χειραγωγία στήν πνευματική ζωή», Ἱ. Μονή Παρακλήτου,
Ὡρωπός Ἀττικῆς σελ. 79.
12 Ἀρχ. Κων/νου Σακαρίδη, λυτρωτικά σαλπίσματα ἀπό τούς Ψαλμούς, ἐκδ. «Ζωῆς», Ἀθῆναι 2001, σελ. 113-114.

12
 Οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες εἶναι ἀπαραίτητες γιά τήν πνευματική ὠφέλειά μας,
μᾶς δίνουν δύναμη καί ἐμπειρίες πώς νά συμπεριφερόμεθα σέ κάθε θλίψη ἤ δοκιμα-
σία. Γιατί ΤΙΠΟΤΕ δέν γίνεται στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου χωρίς τήν ἔγκριση τοῦ Κυρίου
μας.

Σάν ἐπίλογο

Τό μεγάλο δίδαγμα ἀπό ὅλα τά θαύματα εἶναι τό ἑξῆς: Πῶς θά φροντίσουμε διά
τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι τό πνευματικό ἰατρεῖο νά μείνουμε ἰσοβίως εὐγνώμονες
στόν Χριστό μας, πού τελεῖ τά θαύματα διά τῶν Ἁγίων; Πῶς θά ἐνταχθοῦμε καί θά
μείνουμε στήν ἅγια ζωή καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἐξομολογημένοι, λειτουργη-
μένοι, πιστεύοντες;
Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ μέσα στά βιώματα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς κάθε στιγμή
αἰσθάνεται ὅλο καί πιό μεγάλη τἠ συγγένεια μέ τόν Θεό, τήν Θεοτόκο καί τούς Ἁγί-
ους, ἡ κοινωνία μαζί Του γίνεται πιό ἀληθινή. Ἀλλά ἡ κοινωνία αὐτή, ἡ κοινή ζωή
δέν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρά τό ξεσκέπασμμα τῆς δικῆς μας ἀχρειωμένης κατά-
στάσεως. Καθώς ὁ Θεός εἶναι Φῶς καί φωτίζει τήν σκοτεινή κατάσταση τῆς ψυχῆς
μας, ἀπό τά πάθη, τούς λογισμούς καί μᾶς καλεῖ νά ἀγωνιστοῦμε νά καθαρίσουμε
τήν ψυχή μας καί νά σκηνώσει σ’ αὐτήν13.

Ἐπιμέλεια: Κων/νου Νησιώτη

13 Π. Σ. Κραγιόπουλος Πνευματικά μηνύματα, 2018, σελ. 253

13