Ang Western Zone ng Maynila ay tahanan ng pinaka-kulang-palad na distrito sa Maynila,

ang Tondo slum. Ang pagmamay-ari ng lupain sa Maynila ay limitado sa mga kamay ng ilang
makapangyarihang pamilya at ang mga residente ng Tondo ay nananatiling nahuhulog sa isang
mabisyo na cycle, habang ang mga awtoridad ng pamahalaan ay paulit-ulit na nagtangkang
ibagsak ang kanilang mga bahay at pigilan ang pag-unlad ng imprastraktura (ADB 2004; Salazar
2013). Ang mga naninirahan ay naninirahan sa mga sobra-sobra na bahay na may hindi sapat
na pag-access sa malinis na tubig, kalinisan at mga imprastraktura at serbisyo sa pamamahala
ng basura, mahina laban sa krimen at pangingikil (ADB 2004; Aiga at Umenai 2002: 628).
Sa maliit na pag-access sa piped water, ang mga komunidad ay dapat na madalas umasa
sa mga pribadong balon at iligal na koneksyon, na nagbabayad nang sampung beses sa
pambansang average para sa tubig (Salazar 2013: 218). Ang mga residente ay kadalasang dapat
gumastos ng tatlo hanggang apat na oras kada araw sa pagkolekta ng tubig para sa bawat
sambahayan, na nakakaapekto sa oras na magagamit para sa iba pang mga gawain at mga
gawain sa pagbuo ng kita (Aiga at Umenai 2002: 632). Ang malubhang pamumuhunan sa mga
serbisyo ng tubig ay nangangailangan ng karamihan sa mga pamilya na gumamit ng mga
pampublikong banyo o nagsagawa ng bukas na pagtatapon (McCluskey 2011). Ito ay humantong
sa mataas na sanggol at mga dami ng namamatay na dami ng namamatay at malaganap na
panganib ng bakterya na pagtatae at mga bituka ng mga bituka na nauugnay sa mga bagay na
pampaalsa, lalo na sa mga bata (McCluskey 2011: 24). Pinilit na magpaliban sa publiko, ang mga
kababaihan at mga batang babae ay nasa panganib ng karahasan sa sekswalidad (UNCRC
2009).
Habang ang kakulangan ng tubig ay isang lumalagong pandaigdigang suliranin, ang krisis
sa tubig na nakaharap sa Maynila ay isang resulta ng mga depektibo na mga patakaran at mga
sistema ng regulasyon (Salazar 2013). Ang karapatan sa tubig at kalinisan ay binabalangkas sa
Artikulo 11 at 12 sa International Covenant sa Economic Social and Cultural Rights, kung saan
ang Pilipinas ay isang signatory. Ang Pilipinas ay nakasalalay sa Kombensiyon sa Mga Karapatan
ng Bata at ang Kombensyon sa Pag-aalis ng Lahat ng Mga Bato ng Diskriminasyon laban sa
Kababaihan, kung saan ang mga obligasyon ay may kaugnayan sa pag-access sa tubig at
kalinisan (CESCR 2002; UNCRC 2009). Bukod dito, kinilala ng Kodigo sa Tubig ng Pilipinas 1976
ang mga karapatan ng mga mamamayan nito na ma-access ang tubig. Gayunpaman, ang patuloy
na pampulitikang pamumuno at pangako sa mga responsibilidad na ito ay limitado. Ang
pagkakaroon ng access sa mga lokal na pamahalaan ng paggawa ng desisyon ay hahantong sa
mas epektibong mga programa sa regulasyon at mga patakaran na tumutugon sa mga
pangangailangan at karapatan ng mga maralitang lunsod.