ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΩΠΗΞ

Ἀετός καὶ ἀλώπηξ φιλεῖν ἀλλήλους συνθέμενοι, πλησίον ἑαυτῶν οἰκεῖν διέγνωσαν, βεβαίωσιν φιλίας τὴν

συνήθειαν ποιούμενοι. Καὶ δὴ ὁ μὲν ἀναβὰς ἐπί τι περίμηκες δένδρον ἐνεοττοποιήσατο· ἡ δὲ εἰσελθοῦσα εἰς

τὸν ὑποκείμενον θάμνον ἔτεκεν. Ἐξελθούσης δέ ποτε αὐτῆς ἐπὶ νομὴν, ὁ ἀετὸς ἀπορῶν τροφῆς, καταπτὰς

εἰς τὸν θάμνον καὶ τὰ γεννήματα ἀναρπάσας, μετὰ τῶν αὑτοῦ νεοττῶν κατεθοινήσατο. Ἡ δ᾿ ἀλώπηξ

ἐπανελθοῦσα ὡς ἔγνω τὸ πραχθὲν, οὐ μᾶλλον ἐπὶ τῷ τῶν νεοττῶν θανάτῳ ἐλυπήθη, ὅσον ἐπὶ τῷ τῆς

ἀμύνης ἀπόρῳ· χερσαία γὰρ οὖσα πτηνὸν διώκειν ἠδυνάτει. Διὸ πόρρωθεν στᾶσα, ὃ μόνον τοῖς ἀσθενέσι

καὶ ἀδυνάτοις ὑπολείπεται, τῷ ἐχθρῷ κατηρᾶτο. Συνέβη δ᾿ αὐτῷ τῆς εἰς τὴν φιλίαν ἀσεβείας οὐκ εἰς

μακρὰν δίκην ὑπελθεῖν· θυόντων γάρ τινων αἶγα ἐπ᾿ ἀγροῦ, καταπτὰς ἀπὸ τοῦ βωμοῦ σπλάγχνον ἔμπυρον

ἀνήνεγκεν· οὗ κομισθέντος εἰς τὴν καλιάν, σφοδρὸς ἐμπεσὼν ἄνεμος ἐκ λεπτοῦ καὶ παλαιοῦ κάρφους

λαμπρὰν φλόγα ἀνῆψε· καὶ διὰ τοῦτο καταφλεχθέντες οἱ νεοττοὶ (καὶ γὰρ ἦσαν ἔτι ἀπτῆνες οἱ ἀετιδεῖς) ἐπὶ

τὴν γῆν κατέπεσον. Καὶ ἡ ἀλώπηξ προσδραμοῦσα ἐν ὄψει τοῦ ἀετοῦ πάντας αὐτοὺς κατέφαγεν.

Ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι οἱ φιλίαν παρασπονδοῦντες, κἂν τὴν τῶν ἠδικημένων ἐκφύγωσι κόλασιν δι᾿ ἀσθένειαν,
ἀλλ᾿ οὖν γε τὴν ἐκ θεοῦ τιμωρίαν διακρούονται οὐδ᾿ ὅλως.

VVLPES ET AQVILA
Quamvis sublimes debent humiles metuere,
vindicta docili quia patet sollertiae.
Vulpinos catulos aquila quondam sustulit,
nidoque posuit pullis escam ut carperent.
Hanc persecuta mater orare incipit,
ne tantum miserae luctum importaret sibi.
Contempsit illa, tuta quippe ipso loco.
Vulpes ab ara rapuit ardentem facem,
totamque flammis arborem circumdedit,
hosti dolorem damno miscens sanguinis.
Aquila, ut periclo mortis eriperet suos,
incolumes natos supplex vulpi reddidit.
ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΚΥΩΝ
Λύκος ἐν κλοιῷ δεδεμένον ὁρῶν μέγιστον κύνα ἤρετο· «Δήσας τίς σ᾿ ἐξέθρεψε τοῦτον;» Ὁ δὲ ἔφη·

«κυνηγός.» «Ἀλλὰ τοῦτο μὴ πάθοι» λύκος (ἔφη) «ἐμοὶ φίλος· λιμὸς γὰρ ἡ κλοιοῦ βαρύτης.»

Ὁ λόγος δηλοῖ τὸ ὲν ταῖς συμφοραῖς οὐδὲ γαστρίζεσθαι.

LVPVS AD CANEM
Quam dulcis sit libertas breviter proloquar.
Cani perpasto macie confectus lupus
forte occurrit. Dein, salutati invicem
ut restiterunt, “Vnde sic, quaeso, nites?
Aut quo cibo fecisti tantum corporis?
Ego, qui sum longe fortior, pereo fame.”
Canis simpliciter: “Eadem est condicio tibi,
praestare domino si par officium potes.”
“Quod?” inquit ille. “Custos ut sis liminis,
a furibus tuearis et noctu domum.
[Adfertur ultro panis; de mensa sua
dat ossa dominus; frusta iactat familia,
et quod fastidit quisque pulmentarium.
Sic sine labore venter impletur meus.”]
“Ego vero sum paratus: nunc patior nives
imbresque in siluis asperam uitam trahens.
Quanto est facilius mihi sub tecto vivere,
et otiosum largo satiari cibo!”
“Veni ergo mecum.” Dum procedunt, aspicit
lupus a catena collum detritum cani.
“Vnde hoc, amice?” “Nil est.” “Dic, sodes, tamen.”
“Quia videor acer, alligant me interdiu,
luce ut quiescam, et vigilem nox cum venerit:
crepusculo solutus, qua visum est, vagor.”
“Age, abire si quo est animus, est licentia?”
“Non plane est” inquit. “Fruere quae laudas, canis;
regnare nolo, liber ut non sim mihi.”