INFORMANCE – MAHABHARATA ARJUNA (voice-over): Ang pag-aaway namin ay nagsimula pa
noon, sa aming mga tatay.
ACT 1 – ANG PAGSIBOL NG PANDAVA AT KAURAVA
SCENE 1: Sa giyerang Kurukshetra
TAGPUAN: Sa kapatagan ng Kuru, sa Kurukshetra, India.
ARJUNA (voice-over): Sinasabi nga, na mayroong
kagandahan sa kamatayan. Ang dugo ang magsisilbing
palamuti, at ang pighati ang magsisilbing musika.
[Naglalaban si ARJUNA at si KARNA. Walang sandata si
KARNA.]
KARNA: Huwag mo akong saktan! Wala akong sandata! Wala
akong laban sa’yo! Ikaw ay isang mabuting mandirigma,
huwag mong kalimutan ang mga batas ng ating giyera!
ARJUNA: Ang mga naghihirap ay laging natatandaan ang
kabutihan, at nakakalimutan ang kanilang kasamaan.
Nasaan ang iyong kabutihan, o Karna, nang umiiyak si
Draupadi? Nang ninakaw ang kaharian ni Yudhishtira?
[Yumuko si KARNA. Habang pinapana ni ARJUNA si KARNA,
mayroong voice-over.]
ARJUNA (voice-over): Hindi ko ninais na dumating dito.
Siya pa rin ang aking kapatid, sapagkat siya ang anak ng
aking ina nang hindi pa siya kasal. Ngunit,
kinakailangan. Paano nga ba tayo humantong sa ganito,
Karna?
[Cut to black.]
SCENE 2: Si Dhritarashtra at si Pandu
TAGPUAN: Isang palasyo.
[Si BHISHMA ay naglalagay ng korona sa ulo ni
DHRITARASHTRA.]
BHISHMA: Ang ating hari, si Dhritarashtra.
[Palakpakan ang mga tauhan.]
VIDURA: Hindi maaari! Hindi ito puwede!
[Papasok si VIDURA, at kukunin ang korona kay
DHRITARASHTRA.]
BHISHMA: Bakit naman?
VIDURA: Hindi puwedeng maghari si Dhritarashtra,
sapagkat siya ay bulag. Ayon sa batas ng ating bayan,
hindi pwedeng maghari ang isang taong bulag, sapagkat
hindi niya nakikita ang kaniyang mga nasasakupan. Ibigay
mo ang korona kay Pandu.
BHISHMA: Tama ka nga. Pandu, pumarito ka.
[Lalapit si PANDU, lalabas si DHRITARASHTRA.]
BHISHMA: Ang ating hari, si Pandu! Mabuhay!
[Ilalagay ni BHISHMA ang korona sa ulo ni PANDU.
Palakpakan ang mga tauhan.]
SCENE 3: Ang mga Pandava at Kaurava
TAGPUAN: Wala.
ARJUNA (voice-over): Si Pandu, ang aking ama, ay
isinumpa, na kapag siya’y nakipagtalik, siya’y
mamamatay. Kaya binigyan siya ng mga diyos ng anak. Si
Yudhisthira, si Bhima, ako, si Arjuna, si Nakula at
Sahadeva. Ngunit isang araw, nakipagtalik ang aking ama,
at gaya ng nakasaad sa sumpa, siya ay namatay. Si Kunti
ang aming ina ang syang nagpalaki sa amin. At habang
kami’y lumalaki, nakilala kami bilang mga magkakapatid
na Pandava.
ARJUNA (voice-over): Ang mga anak naman ni Dhritarashtra
na may bilang na 100 ay kinilala bilang mga magkakapatid
na Kaurava. Sila ang itinuring na katunggali namin. At
narito nagsimula ang aming pag-aaway.
[Cuts to black.]
SCENE 4: Si Karna
TAGPUAN: Isang bahay.
ARJUNA (voice-over): Isang araw, may dumating na guro ng
labanan.
DRONA: Isang paligsahan. Mga Pandava, tirahin niyo ang
mata ng kahoy na ibon sa puno. Ikaw, Yudhistira, ano ang
iyong nakikita?
YUDHISTIRA: Nakikita ko ang aking gruo, ang aking mga
kapatid, ang puno, at ang ibon.
DRONA: Kung gayon, hindi mo matatamaan ang mata. Arjuna,
ano ang iyong nakikita?
ARJUNA: Nakikita ko lamang ang ibon, ang mata lamang ng
ibon.
DRONA: Panahin mo.
[Pinana ni Arjuna ang mata ng ibon, at ito’y sumakto.]
DRONA: Napakahusay, Arjuna. Bilang gatimpala, binibigay
ko sa’yo ang Brahmasira, isang sandata. Ngunit, gamitin
mo lamang ito sa mga selestyal na tao, kung hindi,
masisira ang mundo.
DRONA: Upang ipakita ang inyong galing, magkakaroon muli
tayo ng isang paliksahan...
[Habang nagsasalita si DRONA, papasok si KARNA.]
KARNA: Drona! Nais kong sumali sa inyong paliksahan.
ARJUNA (voice-over): Ito si Karna, ang unang anak ng
aking ina, si Kunti, na naisilang bago pa niya naging
asawa ang aking ama. Siya’y iniwan ni Kunti, matapos ay
inaruga ng isang tsuper, ngunit hindi niya alam ang
kaniyang totoong nanay.
ARJUNA: Ikaw? Hindi ka naman prinsipe! Anak ka nga ng
isang tsuper! Bakit ka namin kakalabanin?
[Papasok si DURYODHANA.]
DURYODHANA: Ang kapanganakan ay di tanyag, at ang tao ay
tulad ng ilog na ang pinanggalingan ay kadalasan lingid.
Karna, bibigyan kita ng isang maliit na kaharian.
KARNA: Maraming salamat, prinsipeng Duryodhana. Hanggang
sa kamatayan ako ay magiging kaibigan ng mga Kaurava.
ARJUNA (voice-over): Kung mababago ko lang ang nakaraan.
Nawa’y tinanggap na lang namin si Karna. At hindi na
mangyayari ang giyera. Ngunit, ang nakaraan ay nakaraan.
SCENE 5: Si Draupadi
TAGPUAN: Isang seremonya.
ARJUNA (voice-over): Nagkaroon ng isang paliksahan,
upang makapili si Draupadi ng kaniyang asawa. Pagpapana.
Isang mabigat na metal na arko at isang gumagalaw na
isda.
DRAUPADI: Arjuna, ikaw ang sumunod.
ARJUNA (voice-over): At nang tinawag niya ang pangalan
ko, lumakas ang aking loob. Siya, siya ang nakatakda.
[Kinuha ni Arjuna ang arko, at ipinana ang isda.
Palakpakan.]
DRAUPADI: Mahusay, mahusay, Arjuna! Ikaw ang aking
pinipili!
ARJUNA: Maraming salamat, prinsesa Draupadi.
[Papasok si KUNTI na di napapansin si DRAUPADI.]
ARJUNA: O ina, nanalo po ako sa paligsahan ng pagpapana
at nakapanalo ng isang gatimpala!
KUNTI: Mahusay, aking anak! Ngunit, ibahagi mo ang
gatimpala na ito sa iyong mga kapatid.
[Nakita ni KUNTI si DRAUPADI at nagulat.]
KUNTI: Sino ang babae?
ARJUNA: Siya po ang gatimpala.
KUNTI: Arjuna, Arjuna, alam mong hindi na maibabawi ang
aking salita. Kinakailangang pakasalan niyong lahat si
Draupadi.
SCENE 6: Ang Laro ng mga Dais
TAGPUAN: Isang piyesta.
ARJUNA (voice-over): Matapos ang kasal naming Pandava
kay Draupadi, nagpakita kami kay haring Dhritarashtra.
Binigay niya ang kalahati ng kaniyang kaharian, bagama’t
ang bahagi na ito ay puno ng kagubatan at disyerto.
Tinanggap ito ng aking kapatid, si Yudhishthira at
ginawang isang mayamang kaharian. Napahiya si Duryodhana
sa palasyo namin, at mayroon siyang planong maghiganti
sa amin.
SHAKUNI: Duryodhana, alam ko na kung paano mawala ang
lahat ng pagmamayari ng mga Pandava. Sabihin mo kay
Yudhishtira, na sumali sa aking laro ng dais.
DURYODHANA: Bakit naman?
SHAKUNI: Matagal na akong may galit sa mga Pandava, na
nagmula pa sa kanilang tatay. Mahilig magsugal si
Yudhishtira. May daya ang dais. Panigurado, ipupusta
niya ang kaniyang buhay.
[Lumabas si SHAKUNI, pumasok si YUDHISHTIRA.]
DURYODHANA: Yudhishtira, Yudhishtira! Halika, sumali ka
sa aking laro ng dais. Sige na, kapag nanalo ka,
malaking kayamanan ang mapapasaiyo!
YUDHISHTIRA: Malaking kayamanan? Sige, sige! Sasali ako!
[Papasok si VIDURA.]
VIDURA: Hangal! Yudhishtira, huwag kang sumali!
Paniguradong matatalo ka.
YUDHISHTIRA: Hindi. Hayaan mo, ito ang nakatadhana.
Duryodhana! Ipinupusta ko ang aking mga kaharian!
[Pagugulungin ang dais. Matatalo si YUDHISHTIRA.]
DURYODHANA: Wala, talo. Akin na ang iyong kaharian.
YUDHISHTIRA: Hindi maaari. Ipinupusta ko ang aking
sarili.
[Muli, pagugulungin ang dais. Matatalo si YUDHISHTIRA.]
DURYODHANA: Talo, muli. Ikaw na ay magiging alipin ko.
YUDHISHTIRA: Hindi na pwede! Ipinupusta ko si Draupadi!
VIDURA: Yudhishtira! Itigil mo na!
[Sa huling beses, pagugulungin ang dais. Matatalo si
YUDHISHTIRA.]
DURYODHANA: Talo. Mga kapatid, dalhin niyo dito si
Draupadi!
ARJUNA (voice-over): Nang panahon na iyon, nais kong
sumigaw. Sinama pa naman ang aming asawa. Nais kong
saktan ang mga Kaurava. Sa kahangalan ng aking kapatid,
wala akong magawa. Yudhishtira, kung nakinig ka lang kay
Vidura, wala sanang giyera.
[Papasok si DRAUPADI, kinakaladkad ng mga Kaurava.]
DRAUPADI: Mga Kaurava, isang tanong. Paano maipupusta ng
isang taong nawala ang kaniyang sarili ang iba pang tao?
[Katahimikan. Walang makasagot.]
DRAUPADI: Kung walang makasagot, pakawalan niyo na ako.
DURYODHANA: Hindi maaari!
[Tatanggalin ni DURYODHANA ang panakip ng hita ni
DRAUPADI, isang malaking insulto. Ngunit, ang diyosang
KRISHNA ay dumating at binigyan si DRAUPADI ng walang
katapusang tela.]
ARJUNA (voice-over): Mabuti, na ang diyosang si Krishna
ay dumating.
KRISHNA: Isang araw, mayroong maghihiganti para kay
Draupadi. Magkakaroon ng isang malawakang digmaan,
digmaang walang awa.
[Titigil si DRAUPADI. Papasok si DHRITARASHTRA.]
DHRITARASHTRA: O Krishna, humihingi ako ng tawad sa
pagkasala ng aking kapatid. Ibabalik ko na kay
Yudhishtira ang lahat ng nawala sa kaniya.
DURYODHANA: Isa pang bato ng dais, Yudhishtira. Sa
huling beses.
YUDHISHTIRA: Sige.
[Pagugulungin ang dais. Matatalo si YUDHISHTIRA.]
DURYODHANA: Talo. At dahil natalo kayo, umalis kayo,
ikaw, ang mga kapatid mo, at si Draupadi, ng
labingdalawang taon sa kagubatan, at sa ikalabingtatlo,
magkaila kayo, upang walang makakilala sa inyo.
ARJUNA (voice-over): Kaybigat na parusa, sa isang
simpleng pagkakamali. Pinigilan ko ang aking kapatid,
ngunit siya’y di nakinig sa akin. Lalo akong nagalit sa
mga Kaurava.
 ACT 2 – LABINGDALAWANG TAON SA KAGUBATAN
SCENE 7: Ang Dharma
TAGPUAN: Kagubatan, malamang.
ARJUNA (voice-over): Sa kagubatan, hindi kami nag-iisa.
Kasama nila ang mga pari at mga aipin na tapat sa amin.
DRAUPADI: Yudhistira! Bakit wala kang ginagawa? Bakit
parang nagtatamadtamad ka? Halata namang nandaya si
Shakuni sa dais, hindi ba’t mas maganda na ika’y humanda
upang kalabanin siya?
YUDHISTIRA: Hindi. Kailangan kong sundan ang aking
dharma, ang aking obligasyon na gawin ang tama. At mali
ang pagpatay.
DRAUPADI: Pero, bakit ganito ang nangyayari sa atin,
kung sumusunod naman tayo sa dharma? Kung lahat ay
nangyayari ayon sa nais ng diyos, bakit nasasaktan ang
mga mabubuti? Ang mga nakaktakas lamang sa pinsala ang
mga malalakas, at hindi ang mga mararangal!
YUDHISHTIRA: Hindi, Draupadi. Hindi dapat gumawa ng
kabutihan dahil ninanais natin ang mga mabuting bagay.
Hindi makikita ng makasalanang gumagawa ng kabutihan na
ito ang kaniyang hinahanap. Huwag kang magalinlangan,
bubunga rin ang ating kabutihan.
SCENE 8: Paghahanda sa Digmaan
TAGPUAN: Isang palasyo.
ARJUNA (voice-over): Umalis ako patungo sa mga
pinakamataas na mga bundok upang maghanap ng mga
sandatang malakas na kinakailangan para sa digmaan, at
binigyan ako ni Shiva. Matapos nito, tinuruan ako ni
Indra, ang aking diyos na tatay. Sa kabilang dako, si
Karna ay naghahanap rin ng sandatang malakas, kaya siya
ay naglingkod kay Parasurama, na galit sa mandirigma.
PARASURAMA: Karna, halika. May sasabihin ako sa iyo.
KARNA: Panginoon, ano po iyon?
PARASURAMA: Ituturo ko sa iyo, ang iyong sasabihin upang
makuha ang dakilang sandata, sapagkat ika’y naging isang
mabuting alipin.
KARNA: Maraming salamat, panginoon.
ARJUNA (voice-over): Ngunit, nalaman ni Parasurama na si
Karna ay isang mandirigma.
PARASURAMA: Isinabi ko nga ba, ikaw ay isang mandirigma!
Sinusumpa kita, Karna, na makalimutan mo ang iyong
sasabihin upang makuha ang dakilang sandata kapag
dumating ang panahon na buhay mo ang nakasalalay!
ARJUNA (voice-over): Matapos nito, si Karna ay niloko ng
aking diyos na tatay, si Indra.
INDRA: Karna, Karna, halika dito.
KARNA: Ano po, panginoon?
INDRA: Ibigay mo sa akin ang iyong gintong armas.
Tandaan mo ang iyong sinabi, na hindi mo kayang sumuway
sa utos ng isang pari.
[Tatanggalin ni KARNA ang kaniyang armas na duguan.
Matindi ang kaniyang sakit.]
INDRA: Hindi mapupunta sa wala ang iyong sakripisyo.
Ito, isang selestyal na sandata, na makapatatay ng kahit
sinong tao. Ngunit, isang beses mo lang ito magagamit.
ARJUNA (voice-over): Sinaktan, pinagmalupitan, niloko't
inabuso. Iyan ang inabit ni Karna sa kamay ni Parasurama
at Indra. Awa! Yan ang tangi kong naramdaman ng siya’y
aking nasilayan.
SCENE 9: Ang Ikalabingtatlong Taon
TAGPUAN: Isang palasyo.
ARJUNA (voice-over): Dumating na ang ikalabingtatlong
taon, kung kailan kami ay magkakaila. Tinanggap kami ng
isang hari, si Virata. Ngunti kami ay inatake ng mga
Kaurava.
ANAK NI VIRATA: Itay, itay!
VIRATA: Bakit, anak?
ANAK NI VIRATA: Nangangailangan ng mga sundalo ng isang
tagamaneho ng kalesa, upang lumaban sa mga Kaurava!
DRAUPADI: Haring Virata, ang aking kasama si Arjuna ay
ang pinakamahusay na tagamaneho ng kalesa sa buong
mundo!
VIRATA: Kung gayon, Arjuna, ikaw ang lumaban.
ARJUNA (voice-over): Ayokong lumaban. Ngunit, wala
akong magawa. Nanalo ako, lumabang mag-isa laban sa di
mabilang na tao. Ngunit, mayroon pa ring problema.
SCENE 10: Ang Simula ng Giyera
TAGPUAN: Sa palasyo.
ARJUNA: Duryodhana, ibigay mo na sa amin ang aming
kaharian! Tapos na ang labingtatlong taon, at nagawa
namin ang iyong sinabi!
DURYODHANA: Hindi maaari, hindi mo sinunod ang ating
pinagusapan. Hindi kayo nagkaila.
ARJUNA: Kami’y nagkaila!
DURYODHANA: Mayroon pa ring nakakilala sa inyo! Ito na,
Arjuna, ang simula! Ito ang simula ng giyera.
ARJUNA (voice-over): At doon ko naramdaman, ang bigat ng
giyerang parating. Malakas ang aking loob na lumaban.
Ngunit, hindi kami lalaban ng mag-isa.
ARJUNA (sabay): Kailangan ko makuha ang tulong ni
Krishna!
DURYODHANA (sabay): Kailangan ko makuha ang tulong ni
Krishna!
[Papasok si KRISHNA.]
KRISHNA: Tutulungan ko kayo pareho. Arjuna, pumili ka,
ang lahat ng aking mga hukbo, o ako lamang. Ang natira
ang mapupunta kay Duryodhana.
ARJUNA: Pinipili ko ikaw.
DURYODHANA: At dahil doon, sa akin ang iyong mga hukbo.
ARJUNA: Krishna, ikaw ang magmaneho ng aming kalesa.
SCENE 11: Parating na Unos
TAGPUAN: Sa palasyo.
DHRITARASHTRA: Nararamdaman ko na, malapit na magsimula
ang digmaan. Malapit na, malapit na. Bhishma!
BHISHMA: Hari, ano po ang inyong kailangan?
DHRITARASHTRA: Malapit na ang giyera. Lalaban na ang mga
Pandava at ang mga Kaurava. Ikaw ang mamuno sa mga
Kaurava.
BHISHMA: Ngunit, hari... may isa pong problema...
DHRITARASHTRA: Ano iyon?
BHISHMA: Mabigat ang aking loob. Bagama’t kayo’y aking
kapamilya, mayroon rin akong pakiramdam sa mga
Pandava... Ngunit, tatanggapin ko. Sa isang kondisyon.
Na hindi lumaban si Karna.
DHRITARASHTRA: Karna?
KARNA: Sa mabigat na loob, tinatanggap ko ang kondisyon
ni Bhishma. Ngunit, pag siya’y mamatay, ako ang lalaban.
[Lalabas si DHRITARASHTRA at BHISHMA, at papasok si
KRISHNA.]
KRISHNA: Karna! Mayroong isang bagay na kailangan mong
alamin.
KARNA: Ano po iyon?
KRISHNA: Ang plano mong kalabanin ang iyong kapatid. Ang
inyong ina ay ina rin nila, na iniwan ka noong ika’y
bata.
[Mananahimik si KARNA. Lalabas si KRISHNA.]
KARNA (sa sarili): Nilisan naman na rin ako ng aking
ina. At ngayon, kalaban ko na ang aking mga kapatid!
Nararamdaman ko na ang katapusan. Marahil ay lalaban na
lamang ako kasama ang mga Kaurava kahit na nagbabadya
ang panganib kung saan kami'y matatalo. Hindi rin naman
ako tinanggap ng nga Pandava gayundin ang aking mga
kapatid na ako'y pinagtabuyan at tinakwil!
ACT 3 – ANG GIYERANG KURUKSHETRA
SCENE 12: Paghinayang
TAGPUAN: Ang palasyo.
ARJUNA (voice-over): Pinagusapan namin na sumunod sa
iilang mga batas: huwag kalabanin ang tao gamit ang
selestyal na sandata, huwag lumaban sa gabi, huwag
tamaan ang isang taong walang sandata, at huwag tamaan
ang isang tao sa likod, o sa binti. Ngunit, bago
magsimula ang labanan, mayroon akong hinayang.
[Si ARJUNA ay nawawalan ng lakas lumaban.]
ARJUNA: Anong kabutihan ang maidudulot sa pagpatay ng
ating mga kamag-anak? Ano ang kahalagahan ng pagkapanalo
kung lahat ng ating mga kaibigan at mahal sa buhay ay
mamamatay?
KRISHNA: Ikaw ay isang mandirigma. Responsibilidad mong
lumaban.
ARJUNA: Paano naman ang mamamatay?
KRISHNA: Huwag kang mag-alala, ang kamatayan ay isang
hakbang lamang sa walang katapusang pagkabuhaymuli.
ARJUNA: Ngunit paano magagawa ng isang mandirigma ang
kaniyang responsibilidad nang hindi magkasala?
KRISHNA: Gawin mo ang iyong responsibilidad, huwag mong
pakialaman ang mga epekto nito sa’yo. Pagkapanalo o
pagkatalo, pareho lamang.
[Magsisimula ang laban. Habang nagvovoice-over si
ARJUNA, makikita ang mga eksena ng labanan.]
ARJUNA (voice-over): Labing-isang sangay ng mga Kaurava,
laban sa aming pitong Pandava. Isinasabi na ang paglaban
namin ay tulad ng dalawang karagatang bumabangga’t sa
isa’t isa. Sinasabi nga, na mayroong kagandahan sa
kamatayan. Ang dugo ang magsisilbing palamuti, at ang
pighati ang magsisilbing musika.
SCENE 13: Ang Kamatayan ni Bhishma
TAGPUAN: Gabi, sa kampo ng mga Kaurava.
[Habang nagvovoice-over si ARJUNA, makikit ang mga
eksena ng labanan.]
ARJUNA (voice-over): Ngunit, mayroong problema. Si
Bhishma. Alam namin na kami ay mga mahusay na
mandirigma. Ngunit, si Bhishma ay mas mahusay. Sa siyam
na araw ng paglaban namin, hindi namin siya matalo.
Kinagabihan, siya’y aming binisita.
ARJUNA: Bhishma. Ang mga Kaurava at Pandava ay parehong
walang kaunlaran sa giyera. Hangga’t di ka mamamatay,
ang giyera natin ay tutuloy hanggang sa katapusan ng
mundo.
BHISHMA: Kung gayon, kailangan kong mamatay.
ARJUNA: Ngunit, paano ka namin papatayin?
BHISHMA: Ilagay ninyo si Sikhandi sa harap, nang siya ay
pumatay sa akin.
ARJUNA: At bakit naman?
BHISHMA: Hindi lalake si Sikhandi, kundi babae. Makikita
ninyo.
[Lalabas ang mga PANDAVA, at magiging umaga. Papasok si
SIKHANDI.]
SIKHANDI: Sumuko ka na, Bhishma!
BHISHMA: Ayokong makipaglaban sa isang babae.
[Binaba ni BHISHMA ang kaniyang mga sandata. Ipinana ng
mga PANDAVA ang katawan ni BHISHMA ng libo-libong mga
palaso. Mahuhulog si BHISHMA sa kaniyang kalesa.]
SCENE 14: Ang Pamumuno ni Drona
TAGPUAN: Sa kapatagan ng Kuru, sa Kurukshetva, sa India.
ARJUNA (voice-over): Dahil patay na si Bhishna, si Drona
ang namuno sa mga Kaurava. Mayroon siyang plano: isang
pormasyon na walang makakasira... maliban sa akin, at sa
aking anak, si Abhimanyu.
YUDHISHTIRA: Abhimanyu, wala ang iyong tatay. Mayroong
pormasyon ang mga Kaurava na alam kong ikaw ang
makakasira, sapagkat alam kong nakinig ka sa iyong ama.
Pinagkakatiwalaan ko sa’yo. Sumugod!
[Susugod si ABHIMANYU, at bubutasan ang pormasyon ng mga
KAURAVA. Susunod sana si BHIMA at YUDHISHTIRA kay
ABHIMANYU, ngunit sila’y hinarangan ni JAYADRATHA, at
nasarado ang butas. Pinatay ni JAYADRATHA si ABHIMANYU.
Papasok si ARJUNA.]
ARJUNA: O, Yudhishtira, ano ang nangyari?
YUDHISHTIRA: Tignan mo.
[Itinuro ni YUDHISHTIRA ang katawan ni ABHIMANYU, patay.
Nagalit si ARJUNA.]
ARJUNA (voice-over): At doon ko nakita, ang anak, ang
kaniyang katawan, patay. Sari-saring emosyon. Galit.
Lungkot.
ARJUNA: Hayaan mo, papatayin ko ang pumatay sa kaniya,
si Jayadratha. Papatayin ko siya! Aba’y kung hindi,
isasakripisyo ko ang aking sarili sa apoy!
KRISHNA: Arjuna, huwag kang magsalita ng ganiyan! Alam
nating pareho na ang ganyang mga salita ay hindi
mababawi!
[Si JAYADRATHA ay malupit na binabantayan. Si KRISHNA ay
gumawa ng isang eclipse ng araw.]
JAYADRATHA: Tignan mo, mga kapatid, nawala na ang araw!
Dumating na ang gabi, at magpapakamatay na si Arjuna!
Magdiwang!
[Ibinababa ng mga KAURAVA ang kanilang mga sandata.
Pinatay ni ARJUNA si JAYADRATHA gamit ang kaniyang
pana.]
ARJUNA (voice-over): Nang namatay si Jayadratha, hindi
rin ako natuwa. Walang kasiyahan sa paghihiganti. Hindi
rin ako nahiya. Hindi ako nakonsensiya, hindi ako
nagalit. Wala na akong maramdaman. Sumakit ang aking
ulo, wala na akong magawa. Kaypait ng dulot ng giyera.
Sumunod na araw, namatay si Drona. Sa aking
kinatatakutan, lalaban na si Karna.
SCENE 15: Ang Kamatayan ni Karna
TAGPUAN: Sa kapatagan ng Kuru, sa Kurukshetra, India.
[Lumalaban si ARJUNA at KARNA sa pamamagitan ng
selestyal na mga palaso. Sila’y nagpapanaan. Habang
tumutuloy ang laban, bumukas ang lupa at lumubog ang
gulong ng kaniyang kalesa. Wala ang lahat ng mga sandata
ni KARNA.]
KARNA (sa sarili): Isa na lamang ang pag-asa ko, ang
dakilang sandata ni Parasurama! Ngunit, hindi ko
matandaan...
PARASURAMA (voice-over): Sinusumpa kita, Karna, na
makalimutan mo ang iyong sasabihin upang makuha ang
dakilang sandata kapag dumating ang panahon na buhay mo
ang nakasalalay!
KARNA (sa sarili): Hay. Ang mga taong nakakalam ng
dharma, ang kanilang responsibilidad sa buhay ay laging
sinasabi, “Ipinagtatanggol ng dharma ang mga tapat sa
dharma”. Ngunit, ngayo’y lumubog ang gulong ng aking
kalesa, naniniwala na ako na hindi lagi nagtatanggol ang
dharma.
[Hirap si KARNA na tanggalin ang gulong ng kaniyang
kalesa sa lupa. Lalabas siya, at haharap kay ARJUNA.]
ARJUNA: Karna! Humarap ka dito, harapin mo ako!
ARJUNA (voice-over): Sinasabi nga, na mayroong
kagandahan sa kamatayan. Ang dugo ang magsisilbing
palamuti, at ang pighati ang magsisilbing musika.

KARNA: Huwag mo akong saktan! Wala akong sandata! Wala

akong laban sa’yo! Ikaw ay isang mabuting mandirigma,
huwag mong kalimutan ang mga batas ng ating giyera!

ARJUNA: Ang mga naghihirap ay laging natatandaan ang

kabutihan, at nakakalimutan ang kanilang kasamaan.
Nasaan ang iyong kabutihan, o Karna, nang umiiyak si
Draupadi? Nang ninakaw ang kaharian ni Yudhishtira?

[Yumuko si KARNA.]

ARJUNA (voice-over): Narito, narito na naman tayo, o

Karna. Marami na tayong pinagdaanan. Bagama’t ikaw pa
rin ang aking kapatid, kinakailangan kong sundin ang
dharma. Patawad, Karna.

[Pinana ni ARJUNA si KARNA, at siya’y namatay. Liwanag

ang lumabas sa katawan ni KARNA at pumasok sa araw. Fade
to black.]