1

Θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τον άγιο, τον άγιο Δημήτριο.

Καθώς αρκετοί προσήλθαν χθες και σήμερα και αρκετοί έχετε και το
όνομα του αγίου Δημητρίου, και καθώς είναι και πολιούχος της
Θεσσαλονίκης και πολιούχος όλων μας ο άγιος Δημήτριος, και ιδιαίτερα
και στην ενορία μας μπορούμε να τον γιορτάζουμε και να τον τιμούμε..

Εδώ λοιπόν είμαστε μέσα στη θεία Λειτουργία, μέσα στο μυστήριο του
Θεού. Παρών είναι ο Θεός, παρόντες και οι άγιοι και ο άγιος Δημήτριος.
Και δια της πίστεως μπορούμε να νιώσουμε την παρουσία του
περισσότερο από ό,τι νιώθουμε τον διπλανό μας· τόσο είναι παρών ο
άγιος. Αλλά, όπως έχουμε πει και άλλη φορά, δεν αρκεί μόνο να
συναχθούμε για να τιμήσουμε τον άγιο και να τον παρακαλέσουμε να
μεσιτεύσει, να πρεσβεύσει για τις όποιες δυσκολίες και για τα όποια

αιτήματα έχουμε. Μνήμη αγίου ίσον μίμησις αγίου. Να εμπνευστούμε

δηλαδή, από τον άγιο και να μιμηθούμε τον άγιο

Και βέβαια, δεν έχει κανείς τυχαία τα στεγανά αυτά – και ποιος δεν έχει
τέτοια στεγανά; Καθώς ο καθένας μας έχει θεοποιήσει τον εαυτό του και
καθώς νιώθουμε την ανάγκη να προστατεύσουμε τη θεοποίησή νας
δηλαδή το ΕΓΩ μας, δημιουργούμε κάποια στεγανά ας πούμε που και
δεν αφήνουμε τίποτε να μας πλησιάσει ούτε η Χάρις του Θεού, Και η
αλήθεια του Θεού μένει δυστυχώς μακριά μας. Έτσι γενικότερα θα
έλεγα ότι έχουμε περιβάλει με ένα στεγανό, έχουμε εγκλείσει σ’ αυτό και
τον νου μας και την όλη ψυχή μας, και δεν παίρνουμε είδηση ποια είναι η
αλήθεια· και γιαυτό δεν μας προσεγγίζει, δεν μας αγγίζει έτσι η αλήθεια
του Θεού.
2

Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον βίο του αγίου μας απο μικρά παιδιά
γνωρίζουμε για τον βίο του αγίου Δημητρίου και του Αγίου Νέστωρος
που γιορτάζουμε σήμερα. Πόσες φορές δεν μελετήσαμε και οι ίδιοι τους
βίους των αγίων, όπως και απόψε επίσης εδώ, αλλά κάτι μας κρατάει και
μας κάνει να μη θέλουμε να έρθουμε στην ουσία του πράγματος, στην
αλήθεια, σ’ αυτή την πραγματικότητα.

Ποιος από μας, ας πούμε – που και εμείς στον ίδιο Χριστό πιστεύουμε,
όπως πίστευε ο άγιος Δημήτριος – ποιος από μας θα ήταν έτοιμος να τον
συλλάβουν; Και όχι μόνο να τον συλλάβουν κάποιοι, να τον φυλακίσουν
και εκεί να τον περιποιηθούν και να τον ταϊζους ας πούμε, αλλά να τον
συλλάβουν ακριβώς εκείνοι οι οποίοι θα τον θανατώσουν με
οποιονδήποτε τρόπο, αδίστακτα, αλύπητα.

Ποιος γνωρίζοντας αυτά θα διακινδύνευε τη ζωή του; Ο άγιος πιστεύει

στον Χριστό· τελείωσε. Από κει και πέρα δεν τον φοβίζει τίποτε. Το
μέλημά του είναι, αφού βρήκε τον Χριστό, να μην τον χάσει, μην τυχόν
αρνηθεί τον Χριστό, μην τυχόν τον προδώσει. Και βλέπουμε εδώ ότι έτσι
πιστεύει και ο μαθητής του ο Νέστωρ.

Βέβαια, τα διαβάζουμε αυτά, τα ακούμε σαν ιστορίες, αλλά δεν

αφήνουμε τον νου μας, την ψυχή μας να προσεγγίσει την
πραγματικότητα. Είναι όπως όταν παρακολουθεί κανείς εκ του μακρόθεν
μια μάχη, έναν πόλεμο, μια μονομαχία. Κάθεται και παρακολουθεί εκ
του ασφαλούς· απο την τηλεόραση, αλλά δεν πάει το μυαλό του ότι ο
ίδιος μπορεί να κινδυνεύσει. Αλλιώς, ούτε θα πήγαινε ούτε θα καθόταν
εκεί.
3

Έτσι λοιπόν τα διαβάζουμε και τα ακούμε εκ του ασφαλούς όλα αυτά.

Και αυτό που λέμε έτσι απλά «εκ του ασφαλούς» σημαίνει ακριβώς αυτό,
ότι περιβάλλεται ο εαυτός μας με κάτι στεγανό και δεν περνάει η αλήθεια
μέσα μας. Δεν θα έπρεπε όλα αυτά που διαβάζουμε, που ακούμε, όπως
απόψε τώρα, όπως χθές που γιόρταζε ο Άγιος Δημήτριος εμάς προπαντός
τους Θεσσαλονικείς, που γνωρίζουμε και ακούμε χρόνια για τον άγιο
Δημήτριο, που τον πιστεύουμε και πολλές φορές όλοι μας λίγο πολύ θα
προσευχηθήκαμε για να πρεσβεύσει υπέρ ημών, δεν θα έπρεπε αυτά να
μας συγκλονίζουν; Όχι απλώς να θαυμάσουμε τον αγώνα του και το
μαρτύριό του, όχι απλώς να τα επαινέσουμε, ή, αν θέλετε, να
συγκινηθούμε κτλ. Να μας συγκλονίσει η ζωή του, η όλη στάση του, η
όλη γιορτή του να μας συγκλονίσει και να θελήσουμε να γίνουμε

αληθινοί και να θελήσουμε να ακολουθήσουμε αληθινά τον Χριστό, για

να γίνουμε αληθινά χριστιανοί.

Ἄν τό μύρο συμβολίζει τήν παρθενία τοῦ Δημητρίου, τό αἷμα δηλώνει τό

μαρτύριό του. Ὁ ἅγιος ὑπῆρξε παρθένος ἀλλά καί ὁμολογητής. Ὑπῆρξε
διδάσκαλος ἀλλά καί ἀθλητής. Ὁμολόγησε τήν πίστη του μπροστά στόν
αὐτοκράτορα τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους πού βρέθηκε ἐκεῖνες τίς μέρες στή
Θεσσαλονίκη ἐπιστρέφοντας ἀπό μία ἐκστρατεία καί ἄθλησε γιά τό
ὄνομα τοῦ Χριστοῦ παλεύοντας μέ τό θάνατο. Ὑπακούοντας στήν
προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο, πρῶτος αὐτός
γεύθηκε τούς καρπούς τῆς διδασκαλίας του, τό μαρτύριο δηλαδή, καί τή
δόξα του, ὅπως ὁ καλός γεωργός μεταλαμβάνει πρῶτος ἀπό τούς
καρπούς τῶν κόπων του (Β΄ Τίμ. 2,6).
4

Φυλακισμένος μέσα στά λουτρά καί ἀποδυτήρια τοῦ σταδίου, λογχίστηκε

μόλις ἔγινε γνωστό ὅτι «ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου» βοήθησε τόν Νέστορα
τον οποίο εορτάζουμε σήμερα,νά νικήσει τόν φοβερό μονομάχο Λυαῖο.
Τό σῶμα του ρίχτηκε μέσα σ’ ἕνα πηγάδι τῶν λουτρῶν καί τό αἷμα του
πορφύρωσε τό νερό μεταβάλλοντάς το σέ μύρο. Ἀλλά τό μύρο καί τό
αἷμα τοῦ Δημητρίου θά ἔμενε περιβεβλημένο μόνο μέ ἀνθρώπινη αἴγλη,
ἄν τό περιορίζαμε στό πλαίσιο μίας ἁπλῆς θυσίας, μεγαλειώδους
ὁπωσδήποτε καί ἡρωικῆς, ὅπως εἶναι κάθε θυσία ἀνθρώπου γιά μία
πίστη. Ἡ θυσία ὅμως τοῦ ἁγίου ἔχει ἄλλες διαστάσεις, πού ξεφεύγουν
ἀπό τά μέτρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τήν περιβάλλουν μέ φωτοστέφανο
θεϊκό. Συντελεῖται ὡς μίμηση Θεοῦ καί ἐπιτελεῖται ἐν ἀγάπῃ, (ὅπως καί ὁ
Χριστός μᾶς ἀγάπησε καί ἔδωσε τή ζωή του γιά μᾶς ὡς προσφορά καί

θυσία, πού τή δέχεται εὐχάριστα ὁ Θεός) (Εφ 5, 1-2). Ἀπό τό μαρτυρικό

τέλος του, λοιπόν, ἐπί βασιλείας Μαξιμιανοῦ (286-305) μέχρι καί σήμερα
ὁ μεγαλομάρτυρας καί μυροβλύτης Ἅγιος Δημήτριος ἀξιώνεται μεγάλης
τιμῆς καί εὐλάβειας σ’ ὅλο τόν χριστιανικό κόσμο. Χριστιανοί ἀπό τά
πέρατα τῆς γῆς κατέκλυζαν τόν τάφο τοῦ μάρτυρα καί καθαγίαζαν τίς
ψυχές καί τά σώματα ἀπό τό ἅγιο μύρο πού ἀνέβλυζε ἀπό τή σορό του,
ἐνῶ προκαθήμενοι ἅγιοι καί ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῶν
Θεσσαλονικέων ἀπό τό ἕνα μέρος καί λόγιοι ἄνδρες, ποιητές καί ρήτορες
ἀπό τό ἄλλο, μέ λόγους, ἐγκώμια καί ὕμνους, ὕμνησαν καί τίμησαν τόν
Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργηθεῖ μέ τήν
πάροδο τοῦ χρόνου μεγάλη καί πλούσια ρητορική καί ποιητική φιλολογία
γύρω ἀπό τόν Ἅγιο.
5

Ἡ ἀφθονία καί τό ἀέναο τοῦ μύρου κατακλύζει καί ποτίζει ὡς ποταμός

καί πέλαγος ὄχι μόνο τή Θεσσαλονίκη ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη
καί ὁ μεγαλομάρτυς ἀπό ὑπέρμαχος καί φρουρός τῆς Θεσσαλονίκης
γίνεται «ὑπέρμαχος τῆς οἰκουμένης» ὁλόκληρης.

Ἡ εὐλογία τοῦ μύρου τοῦ Ἁγίου Δημητρίου εἶναι ἐμφανής σέ ὅσους

προστρέχουν στή χάρη τοῦ μεγαλομάρτυρος καί στήν ἐποχή μας.
Καθημερινά άνθρωποι πιστοί, γίνονται μάρτυρες τῶν θαυμαστῶν
ἐπεμβάσεων καί θεραπειῶν πού ἐπιτελοῦνται μέ τό ἅγιο μύρο σέ ὅλο τόν
κόσμο. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει χαρακτηριστικά πώς ὁ
Ναός τοῦ ἁγίου Δημητρίου στή Θεσσαλονίκη γίνεται (παράδεισος τοῦ
ὁποίου ἡ πηγή τῶν μύρων πού τρέχει ποτίζει ὅλο τό πρόσωπο τῆς γῆς καί
σάν ποτάμι καταρδεύει ὅλο τόν κόσμο).